Rebound no.2

Rebound NUMMER 2 / JUNI 2012

EEN BASKETBALLMAGAZINE VOOR PC EN TABLET

y l n Othe

BEST

IN SAMENWERKING MET DE NEDERLANDSE BASKETBALL BOND

Rebound

INHOUD

64 6 Tip Off Citaten, tweets, korte berichten en wat ons verder opviel 13 Column Dejan Vidicki Een unieke blik over de grenzen 14 Onze fotokeuze Opvallende beelden uit de basketballwereld 22 Het kampioenschap van ProBuild Een nieuwe titel voor de ploeg uit Landsmeer 30 Peter van Paassen Op de voet gevolgd tijdens de finales van de play-offs 36 Arvin Slagter ‘We kunnen onszelf niets verwijten’ 40 NBB of FEB? Wie organiseert de eredivisie mannen?

42 De zomer van de Oranjevrouwen Alle nationale vrouwenteams jagen op prijzen 46 Kasper Averink Leerschool in Slowakije 48 De NBA komt naar Londen Heel veel topbasketballers op Olympische Spelen 52 Molly McDowell The Leading Lady van kampioen ProBuild Lions

2

60 Plan en lange termijn Topcoaches ‘moeten van alles’ 64 DBL-kampioen Eerbetoon in foto’s aan EiffelTowers 66 Den Helder Kings Manneneredivisie in Marinestad is terug 68 Chaos Prijsuitreiking aan kampioen moet beter kunnen 69 Zomerdroom in Zwolle Bijna olympische topploegen in Nederlands toernooi 71 Column Charis Sideris Vier Nederlanders in het veld...

72 Romée van der Vlies Helderse overwint ernstige ziekte 74 Edwin Wallaart Scheidsrechter stapt over de zijlijn 76 Op weg naar Rio Doelstelling vrouwenbasketball is duidelijk 80 Valentijn Lietmeijer Rookie of the Year in de aanbieding 84 Tan Eng wie...?

Bondscoach voor één wedstrijd 89 Column Maarten van Gent Gouden schoenen als voorbode

COLOFON Kernredactie Charis Sideris Frits van Rijn Jan van der Nat Peter van der Velde Ronald van Dam (NBB) Eindredactie Jan van der Nat Vormgeving / fotografie Peter van der Velde

36

Columns Maarten van Gent Charis Sideris Dejan Vidicki Aan dit nummer werkten verder mee: Tekst Jacob Bergsma Rob van Gameren Ton Kallenberg Michel Kriek Menno Schraven Pim Scheffer Eric Strouwen

22

Fotografie Christian Aarts Maurice Aarts Dennis Beek Arjan de Graaf Richard Koolen Gijs van Nielen Robert Verboon

60

52

Op de cover De kersverse kampioenen van Nederland ProBuild Lions (foto Peter van der Velde) EiffelTowers Den Bosch (foto Christian Aarts)

Š 2012 Uitgever Stichting American Sports info@basketballmagazine.nl Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieĂŤn, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

3

Rebound GRATIS MAAR NIET VOOR NIETS Redactie en medewerkers hebben afgesproken om REBOUND het eerste jaar gratis ter beschikking te stellen. Toch hebben we ook onze overhead- en onkosten. Voor de realisatie van dit magazine hebben wij adverteerders en sponsors nodig.

SPONSORS We zoeken basketball-liefhebbers /bedrijven die dit initiatief willen ondersteunen.

ADVERTEREN Met een advertentie in REBOUND magazine bereikt u zo’n 40.000 leden van de Nederlandse Basketball Bond. Dit digitale magazine wordt per email beschikbaar gesteld aan alle leden van de NBB. Een digitaal magazine biedt veel nieuwe mogelijkheden om uw product onder de aandacht te brengen. Video, geluid, of interactieve pagina’s zijn daar maar enkele voorbeelden van. Bovendien is een potentiële koper altijd maar een muisklik van uw eigen website verwijderd. Het effect van uw advertentie vindt u dus direct terug in de statistieken van uw website.

REGISTREREN REBOUND Magazine wordt mede mogelijk gemaakt door onze adverteerders.

Hoe aantrekkelijk dit nieuwe platform voor bedrijven wordt, hangt af van het aantal lezers van het magazine dat zij ermee kunnen bereiken.

We informeren u graag over alle commerciële mogelijkheden van REBOUND magazine.

Mail naar: info@basketballmagazine.nl

Mail naar: info@basketballmagazine.nl.

We nemen graag contact met u op.

Door je gratis aan te melden help je dus mee om REBOUND te versterken. En daarmee verzeker je je van een onafhankelijk en innovatief basketballmagazine.

Tevens willen we weten wie onze lezers zijn.

Wie zijn ze, hoe oud zijn ze, wat zijn hun interesses?

Vanaf nummer vier (start nieuwe seizoen) kunnen alleen geregistreerde lezers het magazine lezen. Registreer je daarom nu al!!!

Je krijgt danvan ons een bericht zodra er een nieuwe editie van REBOUND online staat.

REGISTREER JE NU REBOUND Magazine wordt geproduceerd door de

in samenwerking met de

4

INLEIDING

Enthousiast ontvangen

Rebound

REDACTIONEEL

Als eerste klappen nog altijd een daalder waard zijn – je weet het tenslotte maar nooit in een tijd van crisis – dan hebben we met REBOUND ‘gescoord’. De eerste uitgave is met veel enthousiasme ontvangen en dat sterkt ons in de gedachte dat we met dit digitale magazine de juiste weg hebben ingeslagen.

Je hoeft als redactie van een digitaal blad geen verkoopresultaten af te wachten om te weten te komen, hoe het is ontvangen. Vele duizenden basketballfans hebben REBOUND #1 gelezen. Vaak van voor naar achter en terug, zo blijkt uit de cijfers. Onze insteek is belangstellenden te informeren over wat er gebeurt in de basketballwereld en dat is vooralsnog gelukt.

We hebben dan ook met veel plezier gewerkt aan deze tweede uitgave, de tips, die we links en rechts kregen ter harte genomen en zo veel als kan ingevuld. We hebben tevoren gesteld dat de eerste drie nummers voor ons op allerlei fronten ‘leer- en zoekmomenten’ zijn. Dat zal vooral te zien zijn in de vormgeving.

Deze uitgave staat uiteraard voor een belangrijk deel in het teken van de kampioenschappen van EiffelTowers Den Bosch en ProBuild Lions, twee ploegen die bewezen dat je geen eerste hoeft te worden om uiteindelijk het allerhoogste te bereiken.

Maar wij kijken natuurlijk ook vooruit. Via verhalen met talenten bijvoorbeeld en via een overzicht van wat er deze zomer staat te gebeuren rond de Oranjeteams met als hoogtepunt het WK voor vrouwen onder 17 in Amsterdam.

Het voordeel van een digitaal magazine is ondermeer dat je als redactie tot een zeer laat moment de actualiteit kunt volgen, ook al komt er eens een onherroepelijk moment, waarop de zaak moet worden afgerond. En actualiteit was en is er. De NBB-FEB affaire over wie de eredivisie mannen organiseert hebben we beperkt tot een ‘tussenmoment’, want die zal nog wel even doorgaan. Het slot van het verhaal bewaren we dus voor het volgende nummer, want dan zal deze zaak opgelost moeten zijn.

Zo lang zult u ook moeten wachten om in dit magazine de naam van de nieuwe bondscoach te kunnen lezen.

Die was beloofd voor eind mei, maar bij sluiting van deze uitgave was er nog altijd geen witte rook. In de slipstream van het opzij schuiven van Gadi Kedar dook Jacob Bergsma in de historie en stuitte op Tan Eng Hau. Deze Chinese Nederlander werd na één interland ontslagen. Maar ja, als je ook van Luxemburg verliest...

5

Rebound

ZO GEZEGD Irene Sloof citeert in haar blog vrouwenrolstoelcoach Gertjan van der Linden: ‘Tegenstanders zullen weten wat wij spelen. Als zij weten wat wij spelen zullen ze oplossingen bedenken om te voorkomen dat wij spelen wat wij willen. En dit is precies wat wij iedere dag op trainen doen.’

Randy Wiel over het belang van goed rebounden op de site van Rotterdam: ‘De complimenten voor De Randamie (GasTerra Flames, red.). In het jaar dat ik kampioen werd met EiffelTowers (2006) had iedereen het over Leon Rodgers, maar het was door het reboundende werk van Joachim Gomes dat wij toen de titel pakten.’

Zanger Alain Clark in Parool-zaterdagbijlage PS over de beste plek in Amsterdam om te sporten: ‘Gewoon het basketballveldje op het Museumplein.’

Voetballer Nigel de Jong is een groot liefhebber van de NBA, zo blijkt in NU Sport: ’Ik kijk zo veel mogelijk naar NBA-basketbal. Michael Jordan blijft de beste ooit. LeBron James is een beest, een puntenpakker, een en al kracht.

Toen hij van Cleveland Cavaliers naar The Heat ging, kreeg hij heel Amerika over zich heen. Hij koos ervoor om voor de prijzen te gaan en slaagde er bijna in. Mooi.’

Toon van Helfteren in de Volkskrant op de vraag of de NBB hem als (eventuele nieuwe) bondcoach kan betalen: ’Of ik een dure coach ben?’

Van Helfteren grijnst. ‘Die vraag is niet op mij van toepassing. Ik heb een rijk geestelijk leven.’

GasTerra-coach Hakim Salem in Dagblad van het Noorden (10 mei) over de schorsingen van vier spelers in halve finale play-offs:

‘Totale onzin. Het slaat nergens op en het wordt tijd dat we als Groningen dat signaal ook afgeven.

Wie de tv-beelden terug ziet zal het beamen. Defares doet niets, roert zich alleen verbaal. De Randamie doet ook hoegenaamd niets.

Gonzalvez daarentegen geeft een klap en wat Wesley doet is zelfs schandalig.

Hoe kan de tuchtcommissie dan tot het oordeel komen dat ze allemaal dezelfde straf moeten hebben? Het is niet juist.’

EiffelTowers-coach Raoul Korner tijdens de persconferentie na wedstrijd drie in de halve finales: ‘My guys arrived with shit in their pants at Martiniplaza.

Als dat donderdag niet anders is wordt het eenvoudigweg een kort seizoen.’

Idem: ‘Kom op, laten we gaan spelen! Basketball is een sport van emoties en als je die emoties weg wil halen dan hebben we geen basketball.

Als mensen een sport willen zien zonder emotie dan gaan ze maar golf kijken...’

REGISTREER JE NU 6

GEKNIPT VOOR U

Tip-Off

Dan Gadzuric, New York Knic ks: I want to than k everybody fo r congratulating me on becom ing part of the NY Knic ks family. I can ’t wait to b on the floor to provide ener gy.

David Lee, Den ver Nuggets, o ver de persconferenti e van Russell W na de play-off estbrook wedstrijd Okla Somebody wh homa-Lakers o has more fash ion sense then PLEASE explain me, what Russell W estbrook was w for his post gam earing e press confere nce OMG. Mohammed K herrazi, Zorg en Zekerheid Leid So happy when en: you go for som ething and yo problem…RIJB u got it withou EWIJS IS BINNEN t any !!! En later die this day to end dag: I don’t wan …Got my drive t r’s license plus I’m in the final s!!!

Kersverse vad er Thomas Jack son, ZZ Leiden opkomst voor , werd bij de game #1 in de finales bedolv Teddy Love fo en r Jamila! 83 in onder de knu total! ffels: Nederlandse B asketball Bon d: Lotto doneert 640.000 euro aa n NBB. Basketballver slaggever Leo n Kersten: Nog geen nieu we bondscoac h. Is ie zo duur? krijgt Jan Willem Of Jansen straks d ubbel tarief?

Lasaulec-coach Erik Braal in Friesch Dagblad over de gelaten houding van zijn spelers na de kansloze 55-87 nederlaag tegen ZZ Leiden: ’Als je achterover zittend aan het toekijken bent hoe je teamgenoten het aan het verkloten zijn, kan ik daar slecht tegen. We moeten onze tekortkomingen compenseren door een vechtmachine te zijn. In plaats daarvan vluchten we.’

Nogmaals Braal: ‘Als je twee duels met meer dan twintig punten verschil verliest, lijkt het wel duidelijk. We zullen nooit het bijltje erbij neergooien, maar als je in de play-offs zonder hart en ziel speelt, heb je er niks te zoeken.’

GasTerra-coach Hakim Salem in Nieuwsblad van het Noorden na de ruime winst, 63-78, op Landstede: ’Het is een team. Het is energie, attitude, beleving, winnaarsmentaliteit en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik mijn basisvijf had laten staan, was het misschien wel 100 tegen 50 geworden. We hebben de click op tijd gevonden. Het is alleen geen proces van een week, maar een proces van vijf, zes maanden geweest.’

7

Rebound

GEKNIPT VOOR U

Brandon Rozzell, Lasaulec Aris, in Friesch Dagblad na de 91-61 overwinning op EiffelTowers over het uitzicht op de halve finale: ’We hebben de hoop nooit opgegeven. We speelden met heel veel energie en verdedigden zoals we niet eerder hebben gedaan.

Nu kunnen we kijken hoe het tussen Den Bosch en Leiden gaat. Achter de computer? Nee, misschien wel live. Dan gaan we Leiden aanmoedigen, haha.’

8

foto Peter van der Velde

Eiffel-coach Raoul Korner op de site van de club na de 9161 nederlaag tegen Lasaulec: ‘Ik probeer te ontwaken uit deze slechte droom. Ik heb hier absoluut geen verklaring voor, alles zou als een excuus klinken en dat zou nergens op slaan. We hebben onszelf niet in onze voet geschoten, maar in ons hoofd. We zullen zondag álles geven. Op deze manier kan het seizoen niet eindigen. Dat mag niet na negen maanden van goed basketbal. No way. No way!’

Djoenie Steenvoorde op dezelfde site na de bevrijdende 89-65 winst op ZZ Leiden: ’Soms is het simpel. Winnen of vakantie.

Als je er twee tussen hebt, die alvast vakantie willen, merk je dat meteen en dan is het onmogelijk om zo'n wedstrijd neer te zetten. Maar dat was absoluut niet het geval. We zijn vrijdag met de spelersgroep een hapje gaan eten. Daar zijn wat dingen besproken, maar eigenlijk was snel duidelijk dat we nog steeds op één lijn zitten. We hebben toen afgesproken dat we ons eigen lot bepalen.

De sfeer was zó goed, dat de wedstrijd niet anders dan positief kon uitpakken.’

Van de internetsite van Lekdetec: ‘Afgelopen week heeft het vrouwenteam afscheid genomen van topspeelster Janelle Bekkering. (op de foto links).

De Canadese international vertrok woensdag 25 april vanaf Schiphol weer naar Canada, waar ze zich gaat voorbereiden op het olympisch kwalificatietoernooi van 25 juni tot en met 1 juli in Turkije. Twaalf ploegen zullen daar strijden om vijf tickets voor de Olympische Spelen in Londen deze zomer…

Het is nog onbekend voor welke ploeg zij volgend seizoen gaat uitkomen.’ (inmiddels wel, ze tekende eind mei voor het Belgische Kangeroes in Boom, red).

foto Peter van der Velde

Rogier Jansen na de winst in wedstrijd vijf tegen GasTerra op de site van EiffelTowers: ‘De coach had een geweldig strijdplan. Alles wat je vandaag hebt gezien, was door hem uitgestippeld. Hij heeft alle trucjes die hij kent gebruikt. Dan weer zone, dan weer press, switchen, traps: alles om Groningen uit hun ritme te krijgen.’

Hakim Salem in Nieuwsblad van het Noorden, de dag na de uitschakeling van GasTerra: ‘Ik heb het moeilijk gehad, het team heeft het moeilijk gehad. Maar we

groeiden naar elkaar toe. De jongens steunden mij. Ik ben trots op Jason, wat een held.

En op Bryan, De Randamie, op Avis Wyatt, op Alex Wesby, op al die jongens die voor het team gestreden hebben.

Die bagage neem ik mee. Ik heb veel geleerd dit seizoen, maar helaas sta ik en met mij dit team en ons publiek, wel met lege handen.’

foto Dennis Beek

Co l u m n i s t Bart Jungmann in de Volkskrant: ’Coach Toon van Helfteren fronst zijn wenkbrauwen en dat is een machtig gezicht. Niet alleen heeft Toon van Helfteren de mooiste wenkbrauwen van Nederland, hij heeft ook het beste hoofd dat een coach zich kan wensen. Toon van Helfteren lijkt op Sam the Eagle uit de Muppet Show, net zo’n rommelende vulkaan.’

foto Christian Aerts

9

Tip-Off

De Telegraaf ontdekt bij de eerste finalewedstrijd plotseling een nieuwe Amerikaan bij Zorg en Zekerheid Leiden en verandert voornaam en nationaliteit van Jevohn Sheperd:…terwijl het bij Leiden vooral van de drie Amerikanen Javon Sheperd, Thomas Jackson en Bradley…

In de quiz Per Seconde Wijzer zou het zó gaan: Waar ik zei Sheperd moet zijn Canadees en waar ik Bradley zei, moet staan Boxley.

Stop. Ik zet één joker in...

Tip-Off

ZZ-coach Toon van Helfteren over de amusementswaarde van play-offwedstrijden in Leidsch Dagblad: ‘Playoff basketball gaat nou eenmaal zelden gepaard met mooi basketball. Deze week zat ik eens lekker naar een duel in de play-offs van de NBA te kijken. Dat was ook lang niet altijd mooi.’

Rebound

SLAM DUNKS Vreemde oproep BC Apollo doet op de clubsite een wel heel opmerkelijke oproep: Promospeelster Eliza Kucharska doet mee met de Miss Polen in Holland verkiezing. Een titel die haar dit jaar niet kán ontgaan (moeten jullie wel even via deze link op haar stemmen!!).

Smith plaatste een foto van een halfnaakte vrouw op Twitter. Hij verwijderde het bericht later weer en zei dat hij er spijt van had. Maar de NBA besloot hem toch te straffen. Smith tekende vorige maand een contract bij de Knicks na een kort verblijf in China, toen de wedstrijden in de NBA stillagen.

Boete voor blote tweet New York Knicks-speler J.R. Smith heeft een boete van omgerekend 17.000 euro opgelegd gekregen voor het plaatsen van een 'ongepast' bericht op Twitter.

Die boete werd hem opgelegd door de NBA.

Sander Lantinga ambassadeur Streetball Masters

10

Twitterverbod in NBA? De NBA overweegt het voorbeeld van footballorganisatie NFL te volgen waar het betreft een twitterverbod. Er waren NFL-spelers, die tijdens de wedstrijden zaten te twitteren. Daarom werd er een verbod ingesteld vanaf kort voor de wedstrijd tot aan het einde van een duel.

De NBA denkt daar ook aan, vooral omdat twitteren in verband wordt gebracht met het sluiten van weddenschappen.

Gokkers zouden hun voordeel kunnen doen met informatie van spelers tijdens wedstrijden.

Sander Lantinga wordt ambassadeur van Streetball Masters, dé pleintjesbasketballtour van de Nederlandse Basketball Bond. De populaire dj van 3FM, die samen met Coen Swijnenberg het radioprogramma de Coen & Sander Show presenteert bij BNN, is behalve een fanatiek radioen tv-maker ook een enorme basketballliefhebber. Lantinga (35) zal zijn opwachting maken bij de finale van Streetball Masters 2012 op zondag 5 augustus op het Spuiplein in Den Haag. Hij gaat daar met zijn Sanders Squad zijn enorme basketballkwaliteiten etaleren en tevens de prijzen uitreiken aan de

Nederlandse streetballkampioenen in de diverse categorieën.

Op de vraag wat hij met basketball heeft, zegt Lantinga: ‘Basketball is al zo ongeveer mijn hele leven mijn grote passie, mijn leven. Vanaf het moment dat ik als klein jongetje mijn eerste basketball dribbelde, wist ik dat er geen mooiere sport bestond.

Ik draag Streetball Masters een warm hart toe, omdat basketball daar begint waar het hoort: op de straat of op een pleintje, waar de jongens worden gescheiden van de mannen.

Dat zie je erg sterk terugkomen bij Streetball Masters. Ik denk dat het drie-tegen-drie basketball een mooie toekomst tegemoet gaat.’

Tip-Off

Op bezoek bij de Lakers En plotseling zit er dan zó maar: met z’n vijven bij de Los Angeles Lakers in het beroemde Staples Center voor een wedstrijd tegen de Oklahoma City Thunder.

Het overkwam het gezin van basketballfotograaf Christian Aarts. Zijn dochter Lisanne lijdt aan cystic fibrosis, beter bekend als taaislijmziekte, een aandoening met zware vooruitzichten.

De ‘Make A Wish Foundation’ wil mensen met een levensbedreigende ziekte graag

Commissioner David Stern: ‘We willen duidelijk maken wanneer je wel en geen tweets kunt versturen. Het is natuurlijk vreemd als een speler tijdens een wedstrijd op z’n mobieltje berichten gaat zitten tikken. We zijn het er over eens dat zoiets niet kan. We moeten wél de sport respecteren.’

Ivo Boom nieuwe coach STOL-Grasshoppers Ivo Boom gaat weer coachen.

De Leidenaar, die bij de start van Zorg en Zekerheid Leiden, zes jaar geleden, de eerste coach daar werd, gaat in het nieuwe seizoen aan de

iets moois laten beleven. En wat is er, als basketball in de genen zit, mooier dan een dagje NBA? Voor Lisanne was dat een ultieme wens en zo gebeurde het dat ze met vader Christian, moeder Anja (ze leerden elkaar kennen bij de club Springfield in Berlicum) en broers Tom en Roel, beiden spelend in de jeugdteams van EiffelTowers, naar Los Angeles gingen voor een echte NBA-wedstrijd.

Het gezin werd opgehaald in een kanjer van een limousine en kreeg een rondleiding.

slag in de eredivisie vrouwen bij STOLGrasshoppers in Katwijk.

De functie kwam daar vrij door het vertrek van Burhan Alibegovic, die nu het tweede team van ZZ Leiden gaat doen. Ivo Boom was coach van ZZ Leiden tot en met november 2008 en werd toen vervangen door Toon van Helfteren.

in het Staples Center, iets dat op wedstrijddagen normaal niet kan. Maar voor Lisanne, zelf een talentvol basketbalster, die door haar ziekte moest afhaken bij het nationale jeugdteam, werd er een uitzondering gemaakt. Bij de opkomst van de spelers kreeg ze high fives van het hele team van de Lakers. Het verhaal wil, dat ze sindsdien haar hand niet meer heeft gewassen...

‘STOL-Grasshoppers is een mooie club, die aansluit bij de manier waarop ik naar Basketball wil kijken. Ik wil spelen met veel eigen jeugd, want de opleiding van Grasshoppers is al enkele jaren top van Nederland’, aldus Boom die zeer verguld is met de kans die er ligt in Katwijk.

Wat zijn ploeg betreft liet Boom er geen gras over groeien.

Vrijwel direct haalde hij Marlous Nieuwveen (ProBuild) en Natalie van den Adel (Challenge Sports) naar Katwijk.

REGISTREER JE NU 11

Rebound

SLAM DUNKS

Vier verlengingen Soms krijgen nauwelijks opvallende sportgebeurtenissen eeuwigheidswaarde.

Bijvoorbeeld vanwege de lange duur. De Wimbledonpartij uit 2010 tussen de Amerikaan John Isner en de Fransman Nicolas Mahut bijvoorbeeld met die beroemde vijfde set van 70-68.

De Rayon-Westfinale Vrouwen U22 op 11 mei in Leiden duurde ‘twee dagen’ en past moeiteloos in het rijtje ‘bijzondere sportwedstrijden’. Het duel tussen Grasshoppers (Katwijk) en Binnenland (Barendrecht) begon op vrijdag om 21:00 uur en eindigde op zaterdag om 00:10 uur. Vier verlengingen en 82 persoonlijke fouten waren er nodig om tot een winnaar te komen. Dat werd Grasshoppers (106-105), maar niet zó maar.

Elf speelsters haalden een volle strafkaart, waarvan zes Katwijksen. En als je dan maar negen meiden ter beschikking hebt... Grasshoppers haalde het einde met twee fitte speelsters en eentje, die flink door haar enkel was gegaan. Binnenland had er nog net vijf over.

En toch won Grasshoppers. Nota bene met een buzzerbeater in de vierde overtime. Een driepunter nog wel van Anita de Jager. De enige driepunter van Grasshoppers in de hele wedstrijd... Oer-Grasshopper Peter van der Zwart was de schrijver van dienst en was, toen die bal viel, net tien minuten vijftig jaar. Ook een leuke manier om je verjaardag te vieren...

12

Afscheid van Laura Kooij en Marloes Roetgerink Zaterdagavond 3 juni werd in Amsterdam afscheid genomen van Laura Kooij en Marloes Roetgerink, twee vrouwen die veel hebben betekent voor het nationale team. Laura Kooij speelde in twaalf jaar 77 interlands en Marloes Roetgerink 61 in negen jaar.

Beiden kregen van NBB-bestuurder Martin Groot de bondsspeld opgeprikt. foto Arjan Otter

NBB ‘wint’ De Lotto Van de 59 miljoen euro die de Nederlandse sport krijgt van De Lotto gaat 647.452 euro naar de Nederlandse Basketball Bond (NBB). NOC*NSF-voorzitter André Bolhuis kreeg uit handen van Harrie Linders, algemeen directeur van De Lotto, een cheque. De bijdrage van 59 miljoen werd overhandigd tijdens de afsluiting van de Nationale Sportweek in Arnhem.

‘Voor ons is dit geld van groot belang’, zegt NBBvoorzitter Francisca Ravestein. ‘Onze nationale selecties wacht een belangrijke zomer. De vrouwen en de mannen kunnen zich kwalificeren voor de Europese kampioenschappen en de rolstoelbasketbalsters gaan voor een medaille bij de Paralympics in Londen.

Daarnaast wordt het geld gebruikt om zoveel mogelijk mensen in aanraking te laten komen met basketball, waarbij bijvoorbeeld de verenigingen in het land nauw samenwerken met scholen en kinderopvangcentra om kinderen enthousiast te maken voor onze mooie sport.’

DEJAN

COLUMN

Dejan Vidicki was ooit basketballjournalist, speler, coach, TV commentator en NBA scout, voordat hij spelersmakelaar werd en is medeoprichter van Court Side. Namens Court Side praat hij mee op hoog niveau (FIBA en EU) over specifieke vraagstukken. Een echte insider dus op het gebied van het internationale basketbal.

Stok achter de deur We kennen de verhalen. Salarissen die te laat of helemaal niet betaald worden. Spelers zonder ziektekostenverzekering, woningen zonder warm water of TV-aansluiting. Een wrak van een auto. Gegarandeerde contracten die zó maar opgezegd worden. Het was heel lang schering en inslag in de internationale basketbalwereld. Natuurlijk kan je met een advocaat naar de rechter stappen. In theorie althans. In de praktijk hebben veel landen een rechtsstaat, die heel wat minder efficiënt en transparant is dan de onze. Corruptie en vriendjespolitiek vertroebelen de zaak nog meer. Bovendien duurt een rechtszaak vaak lang en is duur. Spelers (want zij zijn het vaakst de slachtoffers) hebben niet het geduld en de financiële middelen om de strijd lang vol te houden.

Velen probeerden het niet eens. Slechts een enkeling gaat door tot het eind. Die enkeling overwint dan meestal alle hindernissen, maar ziet vaak tot zijn schrik dat de club daarna het faillissement aanvraagt en vervolgens verder gaat onder een andere naam. Een Pyrrus overwinning dus.

Dat is sinds 2006 veranderd. Toen introduceerde de FIBA het ‘Basketball Arbitral Tribunal’ (BAT) voor disputen in de basketbalwereld. Het initiatief hiervoor kwam van de agenten. Zij wilden iets terug zien voor hun steun aan FIBA’s plannen om agenten te reguleren en certificeren.

Om gebruik te kunnen maken van de BAT moeten de partijen wel een paragraaf in het contract zetten, waarin staat dat niet het nationale recht van toepassing is maar de BAT. De BAT is sneller en goedkoper dan een rechtszaak.

Bovendien kan de FIBA een arbitrageuitspraak goed afdwingen. Als de verliezende partij een arbitrageuitspraak niet honoreert, dan volgen oplopende sancties. Vooralsnog werkt dat prima. Een ander voordeel van de BAT is dat men de ‘faillissementsconstructie’ niet accepteert. Dat trucje werkt dus niet om onder een BAT-uitspraak uit te komen.

De BAT heeft heel veel goeds gebracht. Alle partijen houden zich intussen beter aan gemaakte afspraken.

Conflicten worden minder op de spits gedreven. Met de BAT als stok achter de deur wordt er nu veel eerder een compromis bereikt via onderhandelingen.

Zelfs bij het tekenen van een contract in ‘Verweggistan’ is er nu dus sprake van enige rechtsbescherming.

Alles over de BAT vindt u op de site van FIBA

13

14

o t o F ze keu

Sommige fouten worden gemaakt uit frustatie. Hier een voorbeeld van Seamus Boxley op Frank Turner tijdens de eerste door ZZ Leiden verloren thuiswedstrijd.

Foto Š Peter van der Velde

15

16

o t o F ze keu

Soms kom je als fotograaf te gekke figuren tegen. Hier een jochie dat de blits op het basketballveld maakte.

Foto Š Peter van der Velde Foto Š Gijs van Nielen

17 17

18

o t o o FFotuzzee e k e ku

Het verdriet en de teleurstelling bij de vrouwen van Challenge Sports Binnenland.

Foto Š Peter van der Velde

19

20

o t o F ze keu

De blijdschap ProBuild Lions landskampioen eredivisie vrouwen seizoen 2011-2012 Foto Š Peter van der Velde

21

Rebound

Routinier brengt vrouwentitel terug in Landsmeer

Marlous Nieuwveen spil van ProBuild

door Ton Kallenberg fotografie: Peter van der Velde

22

Play Offs

r

n

23

Rebound

Challenge Sports Binnenland was favoriet voor de titel bij de vrouwen, maar ProBuild Lions werd voor de vierde keer landskampioen. In de zesde wedstrijd sloeg de formatie van Laki Lakner toe, door in de eigen hal met 62-59 een beslissende 4-2 voorsprong te pakken. Afgaande op de competitiestand en het wisselvallige spel van ProBuild een verrassing dus, maar het spelen van play-offs is nu eenmaal iets anders dan een reeks competitiewedstrijden.

Binnenland bleef met lege handen achter en moet tenminste een jaar wachten op een nieuwe kans voor de titel. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Een analyse.

Wanneer 'bookmakers' vooraf een poll hadden opgezet, zou waarschijnlijk de meerderheid zijn geld op Challenge Sports Binnenland hebben gezet. Het liep allemaal anders. ProBuild Lions deelde in de eerste wedstrijd een mokerslag uit door in Rotterdam een overtuigende zege te halen. Alles klopte bij ProBuild op het juiste moment en daar had Challenge Sports geen antwoord op (67-82). De reflex van de ploeg van coach Pieter Kodde in de tweede wedstrijd mocht er zijn, en onder leiding van de opnieuw excellerende Jantine Kraak (eerst 26 punten, nu 21), werd de stand gelijkgetrokken (63-54).

De derde en vierde wedstrijd werden in Landsmeer afgewerkt en ook daar zegevierde uit en thuis. Wedstrijd 3 was voor ProBuild (57-47) en in wedstrijd 4 trok Challenge Sports de stand weer gelijk (61-66). Het was 2-2. De serie zou beslist gaan worden in de details. Wie was hier het meest geslepen in?

24

Als je naar de beide teams keek, lag het verschil tussen beide ploegen in de constante verdeling van de scores bij ProBuild Lions tussen Molly McDowell en Christine Presswood en dat ofwel Kim Hartman dan wel Karen Heinen als derde perimeterspeelster van grotere afstand voor de aanvullende scores zorgden. Zij konden dit vooral doen dankzij Marlous Nieuwveen.

Nieuwveen liet opnieuw zien dat zij nog altijd All-time Nederlands' beste center is. Hierbij doel ik niet (alleen) op de rebounds die zij pakt, of de extra inside scores die zij verzorgd. Ik doel in het bijzonder op twee andere factoren namelijk een tactische factor (zij is altijd aanspeelbaar en behoud het overzicht naar de weakside) en een mentale factor (zij is in staat het team te laten pieken op het moment dat het ergens om gaat). Vooral die twee laatste punten waren bij Challenge Sports niet aanwezig. Binnenland speelde vaak met een five-out opstelling, waardoor ook de centers van buiten naar

Play Offs

25

Rebound

binnen moesten werken en dat bracht met zich mee dat de bal vaak (te) ver van de basket was, er weinig aanvallende bewegingsruimte was en het (te) veel van individuele bevliegingen afhing (van Jantine Kraak, Natalie van den Adel of Rachel Rouhebie-Fissa). Waar dus de scoreinbreng bij ProBuild Lions vrij continu was, was dit bij Challenge Sports niet het geval.

Driepuntskoningin Launa Hochstetler kon haar faam eigenlijk geen moment in de serie echt waar maken en haalde in de finalereeks niet haar normale niveau. De scores kwamen in de eerste wedstrijden vooral van Jantine Kraak, maar toen Lakner hiervoor een oplossing had gevonden, was er bij Binnenland wel een belangrijke inside scorende power-forward minder. Daarmee werd de druk op coach Pieter Kodde om een slimme oplossing te bedenken wel steeds groter. Hij had echter ook andere problemen, omdat de chemisty in het team niet optimaal was tijdens de serie. Kodde moest met zijn staf veel in zijn team investeren om het ook in mentaal opzicht op de rails te krijgen. ProBuild daarentegen maakte juist op dat vlak een meer rustige en ervaren indruk.

Het deed wat het moest doen en kende daarbij met Marlous Nieuwveen een mentale leider in het team. Play-offwedstrijden tussen twee gelijkwaardige teams worden vaak door de

26

details beslist. EĂŠn daarvan is dat je te allen tijde voorkomt dat de tegenstander in de laatste seconden van een kwart tot een onnodige score komt. In wedstrijd 5 deed ProBuild dit zowel in de eerste periode via Karen Heinen (score en bonus 15-17), als in de tweede periode via Molly McDowell (14 punten, 29-29). Dergelijke scores tikken in mentaal opzicht door en leggen een hypotheek op de mentale weerbaarheid bij speelsters. De tol betaalde Binnenland aan het eind van de wedstrijd. In de vierde periode bij een 56-55 stand speelde Challenge Sports de laatste minuut de wedstrijd slordig uit. Het leed het dom balverlies en moest aan de noodrem trekken, waardoor Molly McDowell vanaf de vrije worplijn de eindstand kon bepalen op 56-59. ProBuild dus op matchpoint en dat was een kans die Laki Lakner zich niet meer liet ontglippen. Challenge Sports was echter nog niet verslagen. In wedstrijd 6 had Binnenland lange tijd het beste van het spel. Ondanks dat beide teams elkaar niet al te veel toegaven, leek het er op alsof Challenge Sports de laatste kans niet liet glippen. In de eerste helft vonden Rachel Fouhebie-Fissa (15 punten) en Lisa van den Adel (12 punten) regelmatig de basket voor de Rotterdamsen en bij rust was het verschil acht punten. Omdat ProBuild nog geen antwoord had op het soms snelle aanvalsspel

Play Offs

van Challenge Sports, waren er kansen voor Binnenland om door te drukken. ProBuild pakte echter direct vanaf het begin van het derde kwart het initiatief in de wedstrijd terug.

De verdediging werd strakker. Het tempo werd uit de wedstrijd gehaald. Binnenland speelde een five-out aanval, die door ProBuild met een ‘handbalverdediging’ effectief werd bestreden en passiviteit en onzekerheid in de Binnenland-aanval bracht. In het vierde kwart kwam de ervaring van ProBuild Lions pas echt goed op gang. Marlous Nieuwveen werd precies op 'money-time' actief. Zij was altijd aanspeelbaar en een uitstekende bliksem afleider van de Amerikaanse perimeter (McDowell en Presswood). Ze pakte belangrijke rebounds (twaalf in totaal), maar ook op het juiste moment bracht zij ProBuild met twee lepe scores aan de leiding. Het was daarbij zeker ook opvallend dat coach Pieter Kodde geen andere verdedigingsvormen probeerde, omdat zijn team juist in de vierde periode power nodig had en daar had bijvoorbeeld Eline Kasius (met vier fouten aan de kant) het verschil in kunnen maken. In de laatste minuut bracht Molly McDowell met 62-59 het landskampioenschap terug in Landsmeer.

Gelet op de hele finaleserie een verdiende overwinning voor de ploeg van Laki Lakner.

27

11 12

OOK DIT SEIZOEN GAAN WE WEER EEN JAARBOEK UITGEVEN. VERSCHIJNT OMSTREEKS 15 SEPTEMBER CIRCA 220 PAGINA’S MET DE BESTE FOTOGRAFIE ACHTERGRONDVERHALEN INTERVIEWS STATISTIEKEN

28

Dit jaar ook de VROUWEN EREDIVISIE

Zie hier onze eerdere verschenen uitgaven (digitale versies)

PRINT VERSIE VOOR EUR 16,95 alleen de bestelde exemplaren worden gedrukt

EN EEN DIGITALE VERSIE VOOR EUR 4,95

SCHRIJF JE NU IN RESERVEER EEN EXEMPLAAR sluitingstermijn 1 augustus 29

Rebound

Finale-dagboek van Peter van Paassen

‘EEN ONBESCHRIJFLIJK

MOOI GEVOEL’

Als je drie keer wint op het veld van je tegenstander ben je de terechte kampioen. Vriend en vijand zijn het erover eens dat de titel terecht door EiffelTowers Den Bosch is veroverd, ook al waren de verschillen in vier van de vijf wedstrijden tegen Zorg en Zekerheid Leiden heel klein, ging het soms om een detail. En natuurlijk had Alex Wesby die laatste bal er namens GasTerra Flames in moeten gooien en ja, dan had EiffelTowers helemaal niet in de finale gestaan.

Het is maar om aan te geven hoe zeer basketball een sport van momenten kan zijn. Het is leuk als je ‘over de hele wedstrijd bezien’ de beste ploeg bent, maar als je aan het eind die ene bal niet maakt of als je een cruciale bal weggooit, dan is alle opeens anders.

Wat nooit anders is, is de intensiviteit, waarmee spelers in de play-offs aan de bak moeten. Om de paar dagen een wedstrijd. En niet zó maar een wedstrijd. Elk moment kan beslissend zijn en spelers staan onder een enorme druk.

REBOUND volgde één speler van beide ploegen als een schaduw. Rob van Gameren deed dat bij Peter van Paassen en Pim Scheffer volgde Arvin Slagter.

Door Rob van Gameren Fotografie : Maurice Aarts

30

Play Offs

31

Rebound Het dagboek van Peter van Paasen begint een paar dagen vóór de finaleserie tegen Leiden, namelijk na wedstrijd 5 tegen GasTerra Flames. Millimeters beslisten in dat duel over het lot van EiffelTowers Den Bosch. Daarom begint ‘Peter van Paassens Road to the Championship’ in Groningen.

‘Soms heb je wat geluk nodig om door te gaan en uiteindelijk kampioen te worden. Vandaag was zo’n dag. Alle statistieken waren tegen ons, maar statistieken tellen niet. Het is heel simpel: maken zij die laatste simpele lay-up of tip-in, dan liggen we eruit. Zo close was deze hele serie. Hoe cliché het ook mag klinken, maar na afloop in de kleedkamer lag de focus meteen op onze eerste finalewedstrijd tegen Leiden.’

‘In de poulefase van de playoffs waren we al ten dode opgeschreven. We stonden met onze rug tegen de muur, het was win or go home tegen Leiden in de laatste poulewedstrijd. In Leeuwarden werden we met dertig punten verschil vernederd, nadat we ze eerst thuis met dubbele cijfers hadden verslagen. Toen kon al het rekenwerk de prullenbak in. We lieten tegen Leiden zien dat we over veerkracht beschikken.’

Game 1: 18 minuten, 10 punten en 4 rebounds ’Het was een close game, echt play-offbasketball. Het zat hem in de staart van de wedstrijd. Leiden moest fouls gaan maken en waren opzichtig op zoek naar Wesley, maar onze coach haalde hem van het veld. Akerboom aan de vrije worplijn is natuurlijk een zekerheidje.

Tactisch zat het prima in elkaar. Daarnaast viel bijna elke driepunter. Die driepunters hebben ons echt in de wedstrijd gehouden.’

‘Het is wel een opluchting. We hadden tot game 5 tegen Groningen al lange tijd geen uitwedstrijd meer gewonnen. Nu winnen we meteen de eerste uitwedstrijd in de finaleserie en hebben we het thuisvoordeel teruggepakt.

De statistieken vertellen dat in 88 procent van de gevallen de winnaar van game 1 kampioen wordt? Dat zegt mij niets. Dat is voer voor journalisten, waar je in de praktijk natuurlijk niets aan hebt. We spelen echt goed. Ook over mijn eigen spel ben ik tevreden. Hoewel ik dit seizoen lang geblesseerd was aan mijn rug, begint het bij ons precies op tijd te draaien.’

32

Game 2: 18 minuten, 12 punten en 2 rebounds ‘We begonnen niet onaardig, maar Leiden speelde een goed eerste kwart. Verdedigend erg sterk. Aan het begin van het tweede kwart liepen zij tien punten uit. Toen schoot Rogier in een tijdsbestek van tien seconden twee driepunters raak en hadden we het momentum.

We maken 29 punten in een kwart en maakten elk schot. Turner was fenomenaal. Na de rust plaatsten we meteen weer een run, waardoor we veertien punten voorsprong voor stonden.

Vervolgens kwam Leiden weer terug tot op vier punten, maar we wisten dat het aan onszelf lag, niet omdat Leiden ineens zoveel beter speelde.

‘Ik voel me prettig in dit team. De meeste jongens ken ik al een jaar of wat en dat maakt dingen vanzelfsprekend. Vorig jaar speelde ik in een team (Mons in België, red) met allemaal nieuwe gezichten, dat is toch lastig. Vanzelfsprekendheden hebben tijd nodig. Hoewel Wesley hier pas sinds dit jaar speelt, hoef ik hem niet uit te leggen hoe hij moet basketballen. Maar ik kan hem wel op details bijsturen. En details maken het verschil als de teams gelijkwaardig zijn. Of ik het verlengstuk van de coach ben? Ja, dat kun je wel zeggen, denk ik. Hij en ik zitten op een lijn. Ik kan zijn ideeën goed overdragen op de groep. In het begin van dit seizoen kwam het er nog niet uit en raakte ik geblesseerd.

Maar gaandeweg zijn we beter gaan spelen en is het geloof ontstaan dat we dit seizoen zouden meespelen voor het kampioenschap.’

Game 3: 21 minuten, 3 punten en 6 rebounds ‘Vandaag heeft de basketballende ploeg aan het langste eind getrokken. Zij hadden al aangekondigd dat ze gingen beuken en daar waren wij op voorbereid. We begonnen de wedstrijd enorm goed, maar richting de rust pakten we geen enkele rebound meer. Je kunt

Play Offs

33

Rebound

mooie schoten maken en leuk spelen, maar zonder goede rebounding ben je nergens.

Daardoor verdween onze voorsprong snel en stond Leiden met de rust nog maar enkele punten achter. Meteen na de rust kwamen ze zelfs nog even voor. Na de woede-uitbarsting van onze coach namen we een mooie voorsprong doordat we beter gingen rebounden en twee rake driepunters van Van der List. Dat is toch wel een kracht van dit team. Soms hebben we vier goede shooters in het veld staan.

Akerboom krijgt met zijn kwaliteiten natuurlijk geen uncontested shots, maar dan hebben we ook nog Jansen, Wessels, Gonzalvez, Turner en Van der List die drietjes kunnen schieten.’

34

‘Van een sweep wil ik absoluut nog niet spreken. Hoewel we 3-0 voor staan, is het natuurlijk makkelijk om nu te gaan zweven.

Zij hebben niets meer te verliezen, wij moeten die vierde zege nog maar binnen zien te halen. We moeten de focus vasthouden.’

De aanloop naar Game 4 We hebben vandaag hard en fel getraind. Vijf tegen vijf , fanatiek en scherp. Het is door de tropische temperaturen enorm warm in de zaal. Ik vermoed dat het donderdag in een uitverkochte hal niet anders zal zijn. De sfeer is behoorlijk relaxt. Het is natuurlijk altijd

Game 4:

12 minuten, 1 assist, 5 fouten

‘Dit is natuurlijk een ontzettende teleurstelling.

Je hoopt voor je thuispubliek in een uitverkochte zaal het kampioenschap binnen te halen. Maar als je vooraf gezegd zou hebben dat we na wedstrijd vier met 3-1 voor zouden staan, dan had ik daar voor getekend. We konden vandaag niet opboksen tegen het fysieke spel van Leiden. Daarnaast werd er ook veel toegestaan door de scheidsrechters.

Feit blijft dat we de 65-61 voorsprong in de slotfase natuurlijk niet weg mogen geven, maar dat hoort óók bij een finaleserie. Ikzelf had een ongelukkige wedstrijd. Nadat Stefan al met vijf fouten de wedstrijd moest verlaten, kreeg ook ik vlak voor tijd mijn vijfde fout.

Ik moet zeggen dat bij ons als team de knop al vrij snel omging na het fluitsignaal. We spelen prima de laatste tijd en er is geen reden om de volgende wedstrijd te vrezen.’

‘Na de domper van afgelopen donderdag hebben we het perfect opgepakt en bewijzen we dat we dit jaar de sterkste ploeg waren.

Leeuwarden in de poulefase van de play-offs het keerpunt geweest. Vanaf toen zijn we gaan knokken en versloegen we Leiden in de poule.

In de halve finale tegen Groningen lieten we in game 5 zien dat we wel degelijk uitwedstrijden kunnen winnen. Twee keer waren we al ten dode opgeschreven, twee keer vochten we ons terug, hervonden het geloof in eigen kunnen en sloegen vervolgens keihard toe. Ik ben ontzettend trots op deze groep. En als je het niet erg vindt, ga ik nu wat alcohol opzoeken.’

Game 5: 19 minuten, 7 punten, 5 rebounds en 2 steals ‘Dit gevoel is zo onbeschrijflijk mooi. Om het kampioenschap binnen te halen met Akerboom, Jansen en Wessels, waar ik al acht jaar mee samenspeel, is geweldig. Een emotioneel moment. Het is voor mij persoonlijk een zwaar jaar geweest. Ik heb veel wedstrijden gemist, maar dit maakt alles goed. Deze wedstrijd liepen we steeds een aantal punten achter doordat zij hun driepunters makkelijk raakten de eerste twee kwarten, maar na de rust konden we stops maken. Ze hebben in de tweede helft maar 24 punten gemaakt, gewoon omdat we prima stonden te verdedigen.’

Als ik nu terugkijk is de uitwedstrijd tegen foto Robert Verboon

35

Play Offs

prettiger om met een grote voorsprong zo’n wedstrijd in te gaan. Voor de Amerikanen is dit nieuw, maar ze houden zich prima.

Hoewel er bij iedereen gezonde spanning heerst, zijn ze niet extreem zenuwachtig.

Het zijn gretige vechters met een wil om te winnen zoals je dat vaak bij Amerikanen ziet.’

Rebound

ARVIN SLAGTER

‘EFFICIËNT OMGAAN MET JE ENERGIE’ Door Pim Scheffer Fotografie: Richard Koolen

Het leven van een basketballer gaat niet altijd over rozen. Er moet hard gewerkt worden en zeker als je bij een succesvolle club actief bent, loopt het aantal wedstrijden flink op. Liefst 68 wedstrijden speelde Zorg en Zekerheid Leiden dit jaar. De reeks tegen EiffelTowers Den Bosch vormde het slot van een roerig seizoen.

Arvin Slagter blikt terug op zijn finaleserie.

Ieder heeft zo zijn rituelen en gewoontes in een week waarin er vaak gespeeld moet worden en al helemaal in de aanloop naar een finaleserie. Zo ook Slagter, die alleen woont in een appartementje op een steenworp afstand van de Vijf Meihal. Hij focust zich daags na de gewonnen halve finalewedstrijd tegen Landstede Zwolle direct op de volgende opponent, EiffelTowers.

36

In principe doen we niet veel anders dan anders, maar wel een stuk intensiever. Je speelt vaker, dus moeten de voorbereidingen ook anders ingedeeld zijn. De maandag nadat we wisten dat de tegenstander Den Bosch werd, hebben we twee keer getraind, met ’s middags een videoanalyse, waarin we wat scrimmage-tactieken hebben doorgenomen.

Op het veld hebben we wat individuele oefeningen gedaan, zodat we allemaal konden focussen op wat onze rol binnen het team is.

Ikzelf heb veel geschoten en ’s avonds nog wat video’s teruggekeken om dinsdag op en top voorbereid aan de start te verschijnen. Verder heb ik me wat laten verzorgen bij de fysio en gelet op mijn voeding. Dingen die ik eigenlijk altijd doe in voorbereiding op een wedstrijd.’

Play Offs

37

Rebound

we willen graag weten wie onze lezers zijn 38

Het teleurstellende verlies weerhoudt Slagter er niet van ’s avonds alweer bezig te zijn met basketball. ‘Nadat we naar huis waren om weer wat rust te pakken, heb ik nog een NBA-wedstrijd gekeken. Dat is het nuttige met het aangename combineren. Je leert er toch slimmigheden van, ik kijk dan ook voornamelijk naar de mannen die op mijn positie spelen. Goed, ze zijn een stuk beter, maar je leert er natuurlijk wel van’, stelt de speler van Zorg en Zekerheid Leiden.

Een dag na de wedstrijd staat over het algemeen in het teken van herstel. ‘We startten de dag met een uurtje fitness en wat schieten.

Daarna hebben we weer een uitgebreide video-analyse gedaan met het hele team om te kijken wat er beter kon. Nadat we rustig hadden uitgelopen na de training, heb ik ’s avonds doorgebracht met familie. Familie betekent veel voor me en ik vind het dan ook heerlijk om met hen samen te zijn tijdens zo’n belangrijke reeks. Ze zijn er altijd voor me.’

De volgende dag begint al vroeg voor de spelers van Leiden. ‘Als we vroeg spelen, wil de coach ons allemaal vroeg uit bed hebben.

Daarom gaan we standaard naar het strand om een wandeling te maken als we in de middag al spelen. Ik vind het wel lekker, we hebben een half uurtje over de boulevard van Katwijk gewandeld en gezamenlijk gegeten. Tijdens de busreis naar Den Bosch heb ik de vorige wedstrijd nog maar eens afgespeeld in mijn hoofd. Dat gebeurt automatisch en helpt denk ik wel om je weer op te laden voor een nieuwe, betere wedstrijd.

Maar hoe goed de voorbereiding ook is, het mag niet baten voor Slagter en zijn team. Leiden komt 3-0 achter. De zege in de Maaspoort blijkt uitstel van executie. OP zondag 27 mei moet ZZ Leiden toch de titel aan EiffelTowers laten. ‘We hebben in de week ervoor geprobeerd zo goed en efficiënt mogelijk te trainen en te luisteren naar ons lichaam. Ik voelde me ondanks de vermoeidheid die toch op gaat treden goed en heb nog wat fitness gedaan om sterker te worden voor de laatste wedstrijden. Ook buiten het team om hebben we de mogelijkheid gehad om wat extra’s aan ons lichaam te doen.

Dit doen we wel op eigen risico en met eigen verantwoordelijkheden in het achterhoofd.

Als je niet fit bent, moet je het niet doen. Wat dat betreft hebben we alles zo goed mogelijk voorbereid en geprobeerd zo efficiënt mogelijk om te gaan met de energie. Op dat punt kunnen we onszelf niets verwijten’, aldus Slagter.

Registreer je op onze website..........klik hier 39

Play Offs

Dinsdag is het ‘D-day’ voor Slagter en zijn teamgenoten. De eerste finalewedstrijd staat op het programma in de Vijf Meihal.

Slagter is er alweer vroeg bij in de hal. ‘Als het mogelijk is en er is plek, vind ik het lekker om ’s ochtends alvast wat te gaan schieten. Dit doe ik vaker en dan altijd samen met Seamus Boxley en Jevohn Shepherd. Zo houden we elkaar ook een beetje scherp. Afhankelijk van hoe ik me lichamelijk voel doe ik nog een lichte fitness-sessie, nu voelde ik me prima en heb nog wat getraind. ’s Middags heb ik nog een uurtje geslapen en twee uur voor de wedstrijd ben ik rustig naar de hal gegaan.’

Rebound

WIE ORGANISEERT DE MANNEN EREDIVISIE? De zomer is aangebroken in basketballland. De kampioen is bekend, maar nu is het de vraag of EiffelTowers Den Bosch zijn titel kan verdedigen en vooral in welke competitie. Zowel de Federatie Eredivisie Basketball (FEB) als de Nederlandse Basketball Bond (NBB) hebben zich gemeld als organisator van de eredivisie bij de mannen in het seizoen 2012-2013. Beide partijen willen wel met elkaar te praten, maar echt lukken doet dan nog niet. De verwijten vliegen van links naar rechts. In het ene geval heeft de FEB gelijk en in het andere de NBB, zoals dat eigenlijk bij elk conflict het geval is.

Op deze pagina’s kunt u de berichten lezen, zoals die door de FEB en de NBB op hun respectievelijke sites zijn geplaatst.

Natuurlijk proberen de partijen nader tot elkaar te komen, maar gemakkelijk is dat niet. De (grote) clubs stellen zich op het standpunt dat zij bedrijven zijn en dat de Dutch Basketball League zich sportief en commercieel verder dient te ontwikkelen.

Dat is nodig om aan het einde van het seizoen zwarte cijfers te kunnen schrijven. Het gaat daarbij bijvoorbeeld om het aantal (thuis)wedstrijden en het vermarkten van de competitie aan media, zowel de traditionele (dagbladen, televisie) als de nieuwe (internet).

40

Een commercieel sterke eredivisie is niet direct het belang van de NBB. Daar gaat het om presteren door de nationale teams, meedoen aan grote toernooien, enz. ten einde meer geld te genereren van subsidieverstrekkers als NOC*NSF. De vraag is nu hoe het allemaal verder gaat. 5 juli was de deadline voor inschrijving bij de NBB met 1 juli als definitieve datum. Op 15 juni wil de FEB weten wie er meedoen. Op dit moment zijn dat er zes (Den Bosch, Leiden, Groningen, Zwolle, Weert en Den Helder) met mogelijk ook nog Wijchen, Rotterdam en hopelijk Leeuwarden. De kans lijkt – als je je oor te luister legt bij de clubs – dat de NBB straks geen inschrijvingen heeft. En wat er dan allemaal kan en moet gebeuren ligt verborgen in de schoot der toekomst.

Daartoe verwijzen wij u naar de respectievelijke sites : NBB (www.basketball.nl) en FEB (www.basketballleague.nl)

FEB organiseert eredivisie 2012-2013 2 mei 2012 - De Dutch Basketball League (DBL) wordt ook in het seizoen 2012-2013 georganiseerd onder de verantwoordelijkheid van de Federatie Eredivisie Basketball (FEB).

De professionele basketbalorganisaties, die uitkomen in de DBL, hebben dit besloten. Tegelijkertijd hebben zij de intentie uitgesproken met name op het technisch en commercieel beleid nauwer te gaan samenwerken met de Nederlandse Basketball Bond (NBB). Ook wordt de ambitie gesteund het door de NBB opgestelde Mannen Topsport beleid integraal uit te voeren.

De FEB zal op korte termijn de deelnemende teams voor het seizoen 2012-2013 bekendmaken, evenals de licentievoorwaarden en het competitieen play-off schema. De beslissingen van de clubs zijn mede gebaseerd op de aanbevelingen van de verschillende commissies, die het afgelopen jaar zijn ingesteld met als doel om de Dutch Basketball League sportief en commercieel verder te ontwikkelen. De NBB is tevens gevraagd om samen te werken ten aanzien van arbitrage, tuchtrecht en dopingbeleid.

De in de DBL uitkomende teams hebben de NBB voorgesteld een werkgroep te formeren, die als opdracht heeft vergaande samenwerking tussen NBB en FEB bij de organisatie van de mannen eredivisie nader te onderzoeken. Daarbij staan wat de clubs betreft alle mogelijkheden open.

NBB: Inschrijving mannen eredivisie seizoen 2012-2013 27 mei 2012 - De Nederlandse Basketball Bond publiceert hierbij een vijftal documenten die inzichtelijk maken hoe de NBB de competitie van de mannen eredivisie in het seizoen 2012/2013 gaat organiseren.

Deze documenten dienen in samenhang gelezen te worden en zijn concepten. De NBB treedt gaarne met de deelnemers die zich daadwerkelijk willen inschrijven voor het seizoen 2012/2013 in overleg om de details uit te werken.

GeĂŻnteresseerde deelnemers kunnen zich tot 5 juni voor deze competitie aanmelden. De definitieve inschrijving dient op 1 juli voltooid te zijn.

De inschrijving staat open voor elke organisatievorm die wil voldoen aan de gestelde eisen. Om die reden zijn deze conceptdocumenten op de website van de NBB gepubliceerd. Daarnaast is er gelijktijdig een e-mail gestuurd naar de acht deelnemende clubs in het seizoen 2011/2012 van de Dutch Basketball League.

Het bestuur van de NBB benadrukt eens te meer – mede omdat in het openbaar andere berichten de ronde doen – dat de NBB geen medewerking verleent aan een initiatief om buiten de bond om de competitievorm voor de eredivisie van de mannen te organiseren.

Dit sluit uit dat er gebruik gemaakt kan worden van faciliteiten van de NBB, inclusief (maar niet limitatief ) scheidsrechters, bijdragen aan tewerkstellingsprocedures, tucht en geschillen recht etc.

- concept kostenoverzicht - concept sporttechnische verplichtingen - concept vergunningen reglement - concept instellingsbesluit - concept Akkoord op Hoofdlijnen

41

Rebound Podiumplekken en plaatsing voor EK’s staan op het spel

BOEIENDE ZOMER

ORANJEVROUWEN door Ronald van Dam fotografie: NBB Archief Het Nederlandse basketball wacht een boeiende zomer. Vooral de vrouwenkant kunnen er mooie dingen gebeuren. De seniorenploeg onder leiding van Meindert van Veen kan zich rechtstreeks plaatsen voor EuroBasket 2013, de jeugdselecties dromen van een podiumplek bij de EK’s, het vrouwen U17 team speelt in eigen land het WK, en de rolstoelbasketbalsters gaan voor een medaille bij de Paralympics. Elk team heeft dus zijn eigen missie.

Het vrouwenbasketbal zit in de lift. Nederland telt mee in Europa. De nationale selecties zijn er de afgelopen jaren in geslaagd de opgaande lijn vast te houden die in 2009 is ingezet. Het beste bewijs daarvan is de prestatie van het VU18-team vorig jaar bij het EK in Roemenië, waar de speelsters onder leiding van Remy de Wit beslag legden op de vijfde plaats, een formidabele prestatie. Maar ook de andere teams presteerden goed. De seniorenploeg eindigde verdienstelijk als derde bij het Additional Qualifying Tournament en miste op een haar na kwalificatie voor EuroBasket 2011.

VU20 en VU16 werden respectievelijk tiende en negende van Europa.

42

Door de prestaties van de drie jeugdteams behaalde Nederland in 2011 de zesde plaats overall op de Europese ranglijst (VU20, VU18 en VU16 gecombineerd). Alleen Spanje, Frankrijk, Italië, Rusland en Turkije deden het beter.

Ook de rolstoelbasketbalsters deden in 2011 van zich spreken. De vrouwenploeg veroverde onder interim-bondscoach Luc Vergoossen de tweede plaats bij het Europees kampioenschap in Israël. Daarmee verdiende Nederland plaatsing voor de Paralympics, die dit jaar van 29 augustus tot en met 9 september in Londen worden gehouden. Alleen Duitsland was te sterk voor de ‘rollers’ van Oranje.

Senioren

Sinds vorig jaar is Meindert van Veen fulltime bondscoach van de seniorenploeg en nauw betrokken bij de programma’s van alle jeugdselecties. De aanstelling van Van Veen maakt onderdeel uit van de ambitie die Nederlandse Basketball Bond in het Strategisch Plan heeft uitgesproken: blijvend deel uitmaken van de Europese top en kwalificatie voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 met de seniorenploeg.

Dat is ambitieus, maar de Nederlandse vrouwen hebben inmiddels getoond een woordje mee te willen én kunnen spreken.

Dat is ook terug te zien in het aantal huidige Nederlandse internationals dat inmiddels actief is in Europese (top)competities. Myrthe Beld speelde afgelopen seizoen in Duitsland bij Saarlouis Royals, Jill Betonvil (Ibiza), Tanya

Bröring (Burgos), Leonie Kooij (Celta de Vigo) en de jeugdinternationals Marlou de Kleijn (Ibiza) en Kourtney Treffers (Rivas) waren actief in Spanje, Francis Donders (UBBC) in Oostenrijk, Noami Halman (Faenza) in Italië en Rianne de Roos (Namen) in België.

Dit jaar staat alles in het teken van kwalificatie voor EuroBasket 2013, dat volgend jaar van 15 t/m 30 juni in Frankrijk wordt gehouden.

Nederland kan zich rechtstreeks plaatsen door eerste of tweede te worden in de poule. Oranje is ingedeeld in een poule met Litouwen, Slovenië, Slowakije en België. De Nederlandse vrouwen werken komende zomer vier uitduels en vier thuisduels af tegen deze landen. De kwalificatie voor het EK, waar zestien landen aan meedoen, begint voor Nederland op woensdag 13 juni met een uitwedstrijd tegen Litouwen.

43

43

Rebound Missie: kwalificatie EuroBasket 2013 Wanneer: de Oranje Fever-wedstrijden (thuisduels) van Nederland in Topsportcentrum Almere zijn op woensdag 27 juni (België), zaterdag 30 juni (Litouwen), zaterdag 7 juli (Slovenië) en woensdag 11 juli (Slowakije). Kijk voor kaartverkoop op www.basketball.nl. Van 1 t/m 3 juni speelt Oranje in eigen land een aantal oefenduels tegen Puerto Rico

VU20

Het Nederlands team VU20 eindigde vorig jaar als tiende van Europa. De ploeg staat komende zomer onder leiding van René Spandauw, coach van de Duitse club Saarlouis Royals die met zijn ploeg in het verleden twee keer kampioen van de Bundesliga is geworden. Spandauw beschikt in zijn ploeg over een aantal speelsters die in het buitenland actief zijn. Jill Bettonvil en Marlou de Kleijn maakten tijdens de jaarwisseling de overstap van de talentenselectie van CTO Amsterdam Vrouwenbasketball naar de Spaanse eredivisieclub Ibiza, en Rianne Hofstraat deed bij St. Cataharine College in de Verenigde Staten de nodige ervaring op.

Doel is komende zomer bij het EK met VU20 de tiende plaats te verbeteren en de sprong van de subtop naar de top te maken.

Missie: Europees kampioenschap in de A-divisie Wanneer: van 16 t/m 26 augustus in Hongarije. Oranje is in de voorbereiding van 26 t/m 28 juli actief in eigen land met een oefenstage tegen Turkije

VU18

Remy de Wit en zijn speelsters plus staf werden na hun prachtige vijfde plaats bij het EK vorig jaar met bloemen onthaald op Schiphol. Terecht, want de meiden van Oranje leverden een prestatie om trots op te zijn. De Wit, talentcoach bij CTO Amsterdam Vrouwenbasketball, is ook deze zomer weer de hoofdcoach van de VU18 ploeg, die bij het EK gaat proberen de vijfde plek te prolongeren. Als dat lukt verdient de ploeg deelname aan het WK voor U19 teams in 2013. VU18 international Kourtney Treffers kreeg vorig jaar aanbiedingen uit Duitsland en van vele Amerikaanse collegeteams, maar koos na de zomer voor de Spaanse topclub Rivas Ecopolis, die haar in 2010 al had gescout bij het EK VU16, waar ze topscorer was. Treffers stond begin april met Rivas in de finale van de Euro League, waarin Ros Casares te sterk (52-65) was.

Missie: Europees kampioenschap in de A-divisie Wanneer: van 26 juli t/m 5 augustus in Roemenië. Van 22 t/m 24 juni verblijft Oranje VU18 in België voor een oefenstage met de Belgische VU18 ploeg.

VU17

Nederland is als organisator voor het eerst deelnemer aan een jeugd WK. Elders in deze Rebound kun je daar meer over lezen, maar het feit dat de beste vrouwenteams in leeftijdscategorie U17 naar Amsterdam komen, is een reden om van 17 t/m 26 augustus een kijkje te gaan nemen in de Sporthallen Zuid. Meindert van Veen, ook de bondscoach bij de senioren, neemt de VU17 ploeg onder zijn hoede. Oranje zit in een poule met Turkije, Japan, Australië, Brazilië en Spanje. Op www.amsterdam2012.fiba.com is alles over het WK in Nederland te lezen.

Missie: Wereldkampioenschap. Wanneer: 17 t/m 26 augustus in Sporthallen Zuid in Amsterdam

44

VU16

Eervol negende. Dat was de klassering van Nederland VU16 vorig jaar bij de EK, na eerder dat jaar al vijfde bij het Europees Jeugd Olympisch Festival te zijn geworden. blessure en een ongunstig toernooischema in de beginfase (Oranje won wel de laatste vier duels) voorkwamen een hogere klassering.

Onder hoofdcoach Bart Sengers gaat de VU16 ploeg bij het EK in Hongarije proberen de negende plek van 2011 te overtreffen, waarna het grootste deel van deze selectie nog het WK VU17 in eigen land wacht. De groep heeft al één oefentoernooi achter de rug. Begin april werd het vierde bij een toernooi in het Franse Le Poinconnet. Oranje verloor nipt van Europees kampioen Spanje en Tsjechië, maar won wel van de latere toernooiwinnaar Frankrijk. Laura Cornelius en Emese Hof haalden daar het All Star Team. Missie: Europees kampioenschap in de A-divisie Wanneer: 12 t/m 22 juli in Hongarije.

VU15

Rolstoel

Na de mooie tweede plaats bij het EK in 2011 is het vizier nu gericht op een nog hoger doel: een medaille bij de Paralympische Spelen, liefst goud. Gertjan van der Linden maakte de ‘switch’ van de mannenploeg, die zich bij het EK net niet voor Londen wist te plaatsen. Onder diens bezielende leiding is de ploeg inmiddels al volop in voorbereiding op de Spelen. Begin maart speelde Nederland vier oefenduels in Sheffield tegen Groot-Brittannië die alle vier in winst werden omgezet. Het vierlandentoernooi in Frankfurt (met toplanden als de Verenigde Staten en Duitsland) half mei leverde de derde plaats op, waarbij Oranje twee keer won van Australië. In de aanloop naar Londen is de rolstoelploeg in eigen land te bewonderen bij het Papendaltoernooi dat van 15 t/m 19 augustus wordt gehouden.

Missie: Paralympics in Londen Wanneer: 28 augustus t/m 9 september

Nederland VU15 deed in 2011 van zich spreken door in Denemarken de Copenhagen Invitational te winnen. Saskia Berends van MSV Noordwijk en Hoofddorp-speelster Esther Fokke werden in het All Star team gekozen. Bij de North Sea Development Cup, toen onder leiding van bondscoach Yvonne Lansink Rotgerink, werd Nederland VU15 derde. Dit jaar is Nederland zelf gastheer van de North Sea Development Cup met Denemarken, Zweden en Duitsland als tegenstander. Het toernooi wordt van 17 t/m 19 augustus gehouden (ook voor de mannen U15). Nederland VU15, nu gecoacht door Ria Bröring, vormt de basis van het team dat volgend jaar meedoet aan Europees Jeugd Olympisch Festival, dat dan (2013) in Utrecht wordt gehouden.

45

45

Rebound

LEERSCHOOL IN SLOWAKIJE door Menno Schraven fotografie: BC Prievidza

46

KASPER AVERINK Omdat hij bij Zorg en Zekerheid Leiden geen echte kans kreeg, maar wel een jaar álles opzij wilde zette voor het basketball, sprong Kasper Averink in een voorbijkomend buitenlands avontuur. In zijn eerste profseizoen werd de jeugdige spelverdeler – deze maand wordt hij pas 19 – meteen kampioen met zijn Slowaakse club BC Priviedza.

Johan Rooijakkers, coach van het Nederlands team onder 18, verleidde Kasper Averink vorige zomer naar Slowakije te komen. ‘Ik wilde in de beste positie komen om me als speler verder te ontwikkelen. Ik had het er voor over een jaar niet te studeren en me helemaal te focussen op basketball. In Slowakije kon ik iedere dag minimaal twee keer trainen met ervaren spelers. Bijvoorbeeld Sullivan Philips, een Engelse speler die vermoedelijk straks op de Olympische Spelen staat. Daarnaast kon ik veel fitnessen en schieten zo vaak als ik wilde. Bij Leiden had ik bij de trainingen van het eerste waarschijnlijk regelmatig aan de kant gestaan.’

Averink had bovendien het geluk dat de startende point guard vroeg in het seizoen een flinke enkelblessure opliep. Vaak haalt een club dan een tijdelijke vervanger, maar met het op twee na laagste budget van alle teams in Slowakije werd er meteen een groot beroep op de jonge Nederlander gedaan. ‘Daardoor kwam ik er meteen lekker in. Ik kreeg veel speelminuten, alleen in de play-offs werd dat met zo’n vijf, zes minuten per wedstrijd wel minder.

Maar dat waren zeker geen garbage minuten.’

Het Nederlandse duo, met Rooijakkers als coach aan het roer, kreeg in Slowakije de beloning voor een seizoen zware trainingsarbeid.

Voor het eerst sinds 1995 werd Priviedza landskampioen. ‘Op de beslissende finaledag steeg het kwik ineens van 15 naar 30 graden’,

roept Averink het mooiste moment in zijn nog jonge basketballcarrière in herinnering. ‘Samen met nog drie teams maakten we vooraf kans op de titel. Maar dat wij uiteindelijk wonnen was toch wel een verrassing en vooral te danken aan de chemistry in het team. Daar had de coach de spelers ook bewust op gescout. Na afloop van de finale hebben we nog vijf dagen feest gevierd met elkaar.’

Averink zegt waanzinnig veel te hebben opgestoken in één seizoen. ‘De overstap van U20 en de promotiedivisie in Nederland naar dit niveau is groot. De coach is veel minder snel blij. Een keer een goede helpside geven is lang niet genoeg. Je moet veel meer je concentratie en focus vasthouden in een wedstrijd. En fysiek sterk genoeg zijn om al die klappen op te vangen.

Dat ik zó snel, zo véél heb kunnen leren heeft mij ook wel verbaasd. Maar ik weet zeker dat als andere Nederlandse jongens een soortgelijke kans krijgen, zich net zo kunnen ontwikkelen.’

Of een terugkeer bij Zorg en Zekerheid Leiden serieus tot de mogelijkheden behoort? ‘Eerst ga ik deze zomer trainen in Philadelphia, met andere spelers die bij dezelfde agency als ik onder contract staan. Daar zitten ook enkele NBA en NBA D-League spelers tussen.

Leiden heeft al wel belangstelling getoond en ook met Priviedza ga ik praten over een mogelijke terugkeer. Ik ben een speler die alles redelijk kan. Om weer een stap verder te komen, moet ik deze zomer aan alle spelonderdelen verder blijven werken. En het is belangrijk om een specialiteit te krijgen, bijvoorbeeld een move die altijd werkt.’

47

Rebound

Tientallen topp

NBA B

door Jan van der Nat

48

Toen in 1936 basketball voor de eerste keer op het programma van de Olympische Spelen stond, kon men niet bevroeden welke vlucht deze sport zou maken. Wie nu naar de beelden kijkt van het debuut van onze sport destijds in Berlijn zal erom moeten lachen.

Een veredeld soort korfbal in de open lucht was het. Niets meer en niets minder. Nu zal in Londen de schitterende O2 Arena bij veel wedstrijden afgeladen vol zitten om een deel van de allerbeste basketballers ter wereld te aanschouwen. Want sinds de Spelen in 1992 werden opengesteld voor professionals, of liever gezegd: voor de allerbeste spelers ter wereld, is basketball ĂŠĂŠn van de hoogtepunten geworden van het vierjaarlijkse sportevenement.

pers aanwezig op Olympische Spelen

BEHEERST LONDEN 2012 In de geschiedenis van het olympische basketball strijden twee momenten om de voorrang: de finale van 1972 in München en het optreden van het Dreamteam op de Spelen van 1992 in Barcelona. Eigenlijk hoef je het de ware liefhebber niet te vertellen.

1972 en 1992 staan op het netvlies gebrand.

Toch maar even terug in de tijd voor de fans van nu. De Olympische Spelen van München in 1972 zijn de geschiedenis ingegaan als de Spelen van de verschrikkelijke gijzeling en terreuraanslag op de ploeg van Israël, waarbij elf Israëlische atleten, een Duitse politieman en vijf van de acht terroristen de dood vonden.

Eigenlijk verdween alles in de schaduw van die rampspoed. De basketballfinale zou echter ook historische betekenis krijgen. Tot dan was de gouden medaille altijd gewonnen door de ploeg van de Verenigde Staten en dat leek nu ook weer het geval te zijn, toen Doug Collins met twee vrije worpen voor 49-50 zorgde en er nog drie seconden op de klok stonden. Veel opwinding natuurlijk bij de Amerikaanse bank.

Daardoor kon er in de ogen van de Braziliaanse arbiter Renato Righetto niet normaal meer worden gespeeld. Hij floot af met nog één seconde op de klok. Het was dus nog niet afgelopen. Na veel geharrewar en ingrijpen door de FIBA mocht de Sovjet Unie de bal innemen onder de eigen basket met nog drie seconden te gaan. Dat was voldoende om met een lange pass Alexander Belov te bereiken, die simpel kon scoren. 51-50 voor de Russen dus.

De Amerikanen weigerden de zilveren medaille

en het laatste bericht is dat van een aantal de plak nog altijd in de kluis ligt van het IOC in Lausanne. In 1992 verbleekte in Barcelona alles en iedereen bij het Dreamteam. De Verenigde Staten stuurden een basketballploeg naar de Spelen, die zijn weerga niet kende. Dat kon omdat in 1989 besloten was dat ook de spelers uit de NBA mochten deelnemen aan de Olympische Spelen. Er werd een ploeg geformeerd met spelers, die al veel gewonnen hadden, maar die graag ook nog een olympische gouden medaille willen winnen.

En zo kon het gebeuren dat Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird, Patrick Ewing, Clyde Drexler, Charles Barkley, Karl Malone, John Stockton, Scottie Pippen, David Robinson, Chris Mullin en als enige niet NBA’er Christian Laettner (Duke University) hun opwachting maakten onder leiding van coach Chuck Daly en eigenlijk vooraf al konden worden bestempeld als Koningen van de Spelen.

Sinds Barcelona 1992 kwam er elke vier jaar een NBA-team naar de Olympische Spelen, maar ook de andere toplanden konden spelers opstellen, die hun dikbelegde brood verdienden in de beste competitie ter wereld.

NBA-clubs kregen namelijk door dat er ook in andere landen kanjers van spelers rondliepen en op dit moment is er vrijwel geen NBAteam meer, dat geen buitenlandse spelers in dienst heeft. Zo’n twintig ‘household’ namen uit de NBA zullen zich in Londen hullen in de

49

Rebound nationale kleuren van hun geboorteland en hoewel de VS zal verschijnen met een team vol grote namen, is het al lang geen kwestie meer van ‘even het goud ophalen’.

Want een stuk of zestien grote spelers wegplukken uit de NBA is nog geen garantie voor succes. Kunnen al die ego’s wel mét elkaar spelen? Een aantal is namelijk gewend om de bal te krijgen, wanneer het spel op de wagen gaat en er beslissingen moeten worden geforceerd.

Stel dat de VS een laatste score nodig heeft om een wedstrijd tegen bijvoorbeeld Spanje of Argentinië te winnen. Wie krijgt dan de bal om die punten te maken? Kobe Bryant? LeBron James? Dwyane Wade? Kevin Durant? Vul maar in. Dat zijn zó maar een paar namen in het sterrengezelschap van de Team USA. En dan hebben we het nog niet over ‘Mello’ Anthony, Chris Paul, Russell Westbrook of Deron Williams.

Natuurlijk is de USA de grote favoriet, maar andere landen komen ook met hun sterren. De Argentijnen bijvoorbeeld met Manu Ginobili, Luis Scola en Carlos Delfino. Frankrijk met Joakim Noah, Tony Parker en Boris Diaw en Spanje met de broers Marc en Pau Gasol en Serge Ibaka. Gastland Groot-Brittannië zal geen rol van betekenis kunnen spelen, maar de aanwezigheid van Chicago’s Luol Deng is natuurlijk heel aardig. Net als die van Devon van Oostrum, spelend voor het Spaanse Caja Laboral Vitoria, maar geboren in Groningen. Op dit moment staan er negen ploegen vast voor Londen. Dat zijn het gastland Groot-Brittannië, wereldkampioen de Verenigde Staten, Afrikaans kampioen Tunesië, Aziatisch kampioen China, De nummers 1 en 2 van het toernooi van de America’s Argentinië en Brazilië, de nummers 1 en 2 van het Europees kampioenschap Spanje en Frankrijk en Australië als kampioen van Oceanië. Begin juli komen er nog drie teams bij via het kwalificatietoernooi in Venezuela.

Spanje en Frankrijk zullen elkaar in elk geval niet in de poule tegenkomen en hebben daarom besloten om tegen elkaar een oefenwedstrijd te spelen in Parijs. En daar kunt u bij zijn.

Via onderstaande link komt u te weten hoe.

50

51

Rebound

door Frits van Rijn fotografie:Peter van der Velde

Molly McDowell speelde in finale maar veertien minuten niet

DE AANJAGER V 52

VAN PROBUILD

53

Rebound McDowell, afkomstig van Illinois State, heeft nog geen nieuw contract maar verwacht ook volgend seizoen weer in Landsmeer te spelen. ‘Als er een team is, als Laki de coach is en de aanbieding is goed dan speel ik bij ProBuild.’

Het wordt dan haar vijfde achtereenvolgende seizoen in Landsmeer. Haar zesde in Nederland, want in 2004 kwam ze al uit voor Lely.

‘Het verschil tussen nu en 2004 is enorm. Het is allemaal veel professioneler geworden in Nederland. Ik was echt geschokt over het niveau en de faciliteiten toen ik hier kwam. Speelsters kwamen direct uit hun werk om te trainen er werd maar drie keer in de week getraind. Gelukkig is er in die jaren veel verbeterd.’

Nederlandse nationaliteit? ‘Daar is nooit sprake van geweest. Nooit echt over gesproken met de NBB. Het zou leuk zijn, maar ik heb altijd maar contracten voor negen maanden gekregen.

Ik zou pas echt in aanmerking zijn gekomen als ik jaarcontracten had gehad. Daar is nu dus geen sprake van.’

Direct na het eindsignaal van de kampioenswedstrijd tegen Challenge Sports Binnenland storten de speelsters van ProBuild Lions zich als dolle honden op elkaar en vormt zich één grote enthousiaste hossende menigte.

Alle speelsters, coaches en begeleiders zijn door het dolle heen, op één speelster na, aanvoerder en aanjager van de ploeg: Molly McDowell. Zij voegt zich niet bij de massa, blijft van een afstand staan kijken met slechts haar armen als teken van vreugde in de lucht.

Alleen. Maar de verklaring is meer dan plausibel.

Molly is op. Er zit geen druppeltje energie meer in. Kapot gespeeld na een finaleserie van zes wedstrijden, waarvan ze in totaal slechts veertien minuten niet in het veld stond .

‘Het was niet dat ik niet wilde feesten, ik kon gewoon niet meer’, verontschuldigt de motor van het team zich een paar dagen na die laatste wedstrijd. ‘Ik was zo moe, ik kon geen stap meer zetten. Ik weet ook niet of ik nog een wedstrijd zeven had kunnen spelen.’Van die vermoeidheid bleek de dagen na het kampioenschap overigens niet meer zo veel, omdat de selectie het kampioenschap goed en uitbundig gevierd heeft. ‘Drie dagen lang heb ik de zon ’s morgens zien opkomen’, weet McDowell zich met een brede glimlach te herinneren.

‘En ik heb van iedere minuut genoten.’

54

De lange nachten die op het kampioenschap volgden zijn te verklaren want de titel van het seizoen 2011-2012 maakte een hoop goed. Alle frustraties en tegenslagen moesten er de dagen na het kampioenschap uit. ‘Het is een heel lang seizoen geweest. And it wasn’t always an enjoyable season. Misschien is de voldoening daarom nog wel groter dat het ons uiteindelijk toch gelukt is.’ McDowell doelt daarmee op de vele blessures die de ploeg troffen en het feit dat de ploeg van coach Laki Lakner gedurende het hele seizoen maar niet het juiste ritme wist te vinden. De balans leek zoek want met een fors vernieuwde selectie kwam de trein aan het begin van het seizoen maar moeizaam op gang. De chemie leek te ontbreken, er werd meer verloren dan iedereen voor mogelijk had gehouden en niet iedereen was even tevreden met de toebedeelde speeltijd.

55

Rebound McDowell: ’Dit seizoen was werkelijk een ‘struggle’. Het lukte maar niet de nieuwe speelsters in te passen. Niet dat ze niet goed waren, maar we werden geen team. Dat heeft maanden gekost om dat om te draaien.

De coaches hebben daar een grote rol in gespeeld. We hebben er uren over gesproken, heel veel wedstrijden teruggekeken op video en we kwamen tot de conclusie dat het aan onszelf als team lag. We zagen de fouten die we maakten, dat we niet goed verdedigden, dat onze instelling anders moest zijn. Wij waren zelf onze grootste tegenstanders. Als we dat zouden kunnen verbeteren waren we minstens zo goed als de andere teams. En dat is uiteindelijk stapje voor stapje verbeterd.’

In de weken voor het einde van de reguliere competitie leek het tij tenslotte te keren.

Belangrijke speelsters keerden terug van blessures en de ploeg van Lakner kreeg weer een sprankje van de oude glans terug.

McDowell: ’In de eerste ronde van de playoffs tegen Lekdetec had ik al het gevoel dat het beter ging. Ik had nooit het gevoel dat we die serie zouden verliezen. Daar was onze ploeg te goed voor. Maar oh, oh, het was wel de hardste, zwaarste, meest fysieke serie waarin ik ooit gespeeld heb. Die meiden wilden niet verliezen en wij ook niet. Het is uiteindelijke puur de individuele kwaliteit van ProBuild geweest dat we gewonnen hebben.

Wij hadden gewoon de betere speelsters.’

Die overwinning bracht ProBuild uiteindelijk in de finale tegen Challenge Sports Binnenland, precies de ploeg die een jaar eerder verantwoordelijk was voor de roemloze uitschakeling van de Landsmeerse vrouwen in de eerste ronde van de play-offs.

‘We hadden inderdaad nog iets recht te zetten’, herinnert ook McDowell zich met een flauwe glimlach. En de grijns wordt groter als ze verklaart waarom haar team uiteindelijk de grote favoriet Binnenland wist te verslaan.

56

‘Als je speler voor speler kijkt had Binnenland waarschijnlijk moeten winnen, maar wij hadden iets dat veel belangrijker was: vechtlust en ervaring. Wij hebben speelsters in de selectie die al veel van dit soort wedstrijden gespeeld hebben: Marlous Nieuwveen, Kim Hartman, Belinda Bos, Karen Heinen en Nadine Boesaart. Zij weten hoe je kampioen moet worden en op welke momenten je net even iets meer kan doen. Wij konden daarom met de spanning omgaan en Binnenland, met al die jonge speelsters, niet. Aan het einde van wedstrijd zes, die bloedspannend was, ‘they choked’, wij niet. Ze gooiden vlak voor tijd een belangrijke bal over de lijn, wij niet.

Ik denk echt dat dát het verschil is geweest.’

o t o F ze keu

De teleurstelling na de laatste wedstrijd. Coach Toon van Helfteren heeft een moment van bezinning nodig.

Foto Š Richard Koolen

57

58 58

o t o F ze keu

En de vreugde onder de douche van coach Raoul Korner van Eiffel Towers Foto Š Robert Verboon

59

Rebound

Door Charis Sideris Fotografie Christian Aarts

TOPCOACHES ‘MO

HET PLAN EN DE

60

Play Offs

OETEN VAN ALLES’

E LANGE TERMIJN 61

Rebound Er zijn in het basketball, evenals bij de meeste andere sporten, twee soorten coaches: die met, en die zonder plan.

Coachen is een vak, dat je moet beheersen. Natuurlijk heeft de één daar meer aanleg voor dan de ander.

Maar aanleg alleen is niet genoeg.

Een topcoach moet de wetten van de topsport leren kennen en herkennen, moet een duidelijke filosofie opbouwen, moet methodieken ontwikkelen om zijn visie op zijn spelers over te brengen, en moet leren dit alles in de tijd uit te zetten.

Hij moet van alles, voordat hij werkelijk het maximale uit zijn ploeg kan halen.

Deze coaches zijn meestal te herkennen aan de prestatiecurve van hun teams.

Doordat ze een plan hebben, denken ze vooral aan de lange termijn. Dat betekent dat ze veeleisend durven te zijn, en bereid om veel te investeren in het begin van het seizoen, ook al gaat dit ten koste van de resultaten op de korte termijn. Als we de nullijn definiëren als de lijn die het niveau aangeeft zonder enige coaching, dan zit de ploeg van zo’n coach aanvankelijk verder dan andere onder die nullijn omdat de spelers de nieuwe informatie nog moeten verwerken.

Maar gaandeweg komt die curve boven de lijn en stijgt vervolgens steeds sneller, om aan het eind van het seizoen het maximum te naderen.

Daar tegenover staat de opportunistische korte termijncoach. Vaak is dat een voormalige topspeler, al of niet met aanleg voor coaching, die meent dat hij met voortdurende aanwijzingen en correcties, en het lezen van de wedstrijd, kan volstaan. Zo’n coach start het seizoen vaak in vliegende vaart boven de nullijn, maar maakt daarna nauwelijks progressie, om aan het eind dikwijls zelfs ver terug te vallen.

Toon van Helfteren en Raoul Korner behoren beslist tot de eerste categorie, zij zijn voor Nederlandse begrippen echte topcoaches.

Desondanks verschilt hun aanpak op bepaalde

62

gebieden. Ze hadden allebei een goed, maar lichtelijk verschillend plan, dat tijdens de play-offs tot verschillende speelwijzen leidde.

Van Helfteren is in een aantal opzichten te vergelijken met Ton Boot: deze vond tactiek eigenlijk een zwaktebod. Je verliest geen kostbare trainingstijd en focus aan het instuderen aan allerlei afwijkende patronen, maar probeert elke dag weer perfectie na te streven in aanval en verdediging door je spelers structureel daarin beter te maken.

Aan de verdediging van Zorg en Zekerheid Leiden viel dat duidelijk af te zien. Vrijwel elke pass in de perimeter en de bucket werd overspeeld, niet volledig, maar half.

De balrotatie werd niet voorkomen, maar bemoeilijkt, vertraagd. Als de aanvallers de één tegen één actie aangingen, moest de verdediger het in eerste instantie alleen opknappen, ook inside. Er werd door de perimeterspelers wel iets teruggevallen op de lage post als deze de bal kreeg, maar dit gebeurde zonder de eigen man uit het oog te verliezen. Pas als de post dreigde te scoren, kwam er echte hulp, waarbij iedereen betrokken was bij de verdedigende rotatie. De basis van deze

Center Tai Wesley van EiffelTowers Den Bosch kon hierdoor van zijn buitengewone aanvallende capaciteiten profiteren. Wesley is met zijn krap twee meter ondermaats voor zijn positie, is geen geweldige atleet, maar heeft een zeldzaam instinct voor de inside game. Hij beheerst tal van schijnbewegingen, en is bovenal een geweldige finisher, niet op kracht of atletisch vermogen, maar puur op finesse. Voor zijn puntenproductie heeft hij dan ook weinig schoten nodig. In de eerste drie finaleduels scoorde hij 12, 14 en 10 punten uit respectievelijk slechts 9, 7 en 5 schoten. Pas nadat Van Helfteren daarna besloot hem te laten doubleteamen, zakten zowel zijn percentages als zijn score-inbreng.

Hoewel dit tot onverwachte uitwinst in de vierde wedstrijd leidde voor de Sleutelstadbewoners, bleek dat niet genoeg voor de ommekeer.

Dat had vooral te maken met het feit dat de Bosschenaren uitermate slim speelden. Elke speler had dreiging, en de aanvallende opties werden steeds keurig verdeeld, getuige maar liefst vijf man in de dubbele cijfers bij de eerste drie ontmoetingen. En daarna behield Towers ook zonder de score-inbreng van Wesley de nodige aanvallende inbreng. Deze typisch Europese speelwijze stond in schril contract met Leiden, dat een NBA-achtig aanvalsconcept hanteerde. In crunchtime wist iedereen wat er ging gebeuren: van het drietal Thomas Jackson, Jevohn Shepherd en Seamus Boxley vroeg er één een clear out aan, de anderen zorgden dat ze vooral uit de weg liepen, om aldus vrij baan te maken voor de één tegen één actie van de man met de bal. Dat is een veelgebruikte en –beproefde offensieve tactiek: zorg ervoor dat op de belangrijke momenten je beste mensen de bal hebben en de actie maken.

Toch leidde dit niet tot succes. Het was óf te voorspelbaar, óf de spelers misten simpelweg de kwaliteiten om dit vertrouwen te honoreren.

Feit is dat de slechte, want zwaar verdedigde, schoten in die fases niet te tellen waren. Het verklaart ook waarom de Leidenaars telkens in de laatste twee minuten van de meeste ontmoetingen aanvallend vrijwel stilvielen.

Dat had grotendeels echter ook te maken met de Bossche defensie, die vooral de basis vormde voor deze landstitel. Coach Raoul Korner had speciaal voor deze play-offs het systeem van de ‘multiple defenses’ uit de kast gehaald. Man to man en een match up 2-1-2 zone werden regelmatig afgewisseld.

Doorgaans werd er gestart met een man to man, halverwege het eerste kwart werd dit een zone, om ergens in het eerste bedrijf weer op een manverdediging over te stappen. Ook werd daarna afwisselend man en zone gespeeld, bijvoorbeeld na respectievelijk een gemist schot en een score. Daarbij werd ook nog eens af en toe een full court zone press uit de hoge hoed getoverd, waaruit vooral in de eerste drie wedstrijden verrassend veel balwinst werd veroverd. Na de pauze volgde een vergelijkbare strijdwijze, aangepast aan de vorm van de dag van de opponenten en de eigen spelers.

Leiden werd door dit alles niet echt in de war gebracht, maar moest wel telkens nadenken, de nieuwe verdediging lezen, waardoor de spontaniteit, het tempo en daarmee de flow uit de aanval verdween. Dat leidde tot ongebruikelijk lage schotpercentages voor de uittredend landskampioen. In alle vijf ontmoetingen, zelfs inclusief die ene verlieswedstrijd, had Towers een beduidend hoger schotpercentage dan Leiden, respectievelijk 57 om 48, 57-50, 51-41, 41-38, en 43-30. Samenvattend kunnen we stellen dat de Bossche landstitel te danken is aan een combinatie van de wisselende verdedigingen, meer spreiding van aanvallende verantwoordelijkheid en de geringe inbreng van de twee geblesseerde Leidse centers Patrick Hilliman en Gabe Kennedy.

63

Play Offs

verdedigingswijze werd gevormd door het vertrouwen in de één tegen één verdediging van de Leidenaars. Opvallend was daarbij de horizontaal gepositioneerde elleboog om de centers in hun bewegingen te belemmeren.

Rebound

FEESTVREUGDE IN DE MAASPOORT Foto Robert Verboon

KORNER EN JONES: INTENSE VREUGDE Foto Christian Aarts

2012 DB 64

TAI WESLEY Foto Christian Aarts

BASK CHAM

Play Offs

COACH KORNER MET JANSEN Foto Robert Verboon

DE LAATSTE MINUTEN Foto Robert Verboon

DE COACHES MET DE ARCHITECT ACHTER HET SUCCES JOS FREDERIKS Foto Robert Verboon

EIFFEL BL MEN´S

KETBALL MPIONS

KAMPIOENEN TONEN BAKER AAN FANS Foto Robert Verboon

65 65

Rebound

Den Helder speelt komend seizoen

Terug van weg

Door Jan van der Nat

Den Helder is terug op de basketballkaart van Nederland. In het seizoen 2012-2013 wordt er weer gespeeld in de Marinestad en hoopt men onder de naam Den Helder Kings nu definitief een vervolg te kunnen geven aan de roemruchte geschiedenis van het Helderse basketbal.

Nadat de club in 2005 onder de naam Cape Holland ten onder ging, herrees Den Helder uit zijn as in 2007 om na twee jaar wĂŠĂŠr af te haken.

In de afgelopen jaren was er al een paar maal sprake van een terugkeer, maar het lukte niet. Nu dus wel en hopelijk nu definitief.

Hoewel het de bedoeling is de glorietijden van weleer (zes nationale titels tussen 1989 en 1995) te doen herleven, zal er begonnen worden met een jonge ploeg, die ook nog eens een duidelijk Helders gezicht moet krijgen.

66

n weer in de eredivisie

ggeweest

Er wordt in de zomermaanden druk gebouwd aan de ploeg bij Den Helder Kings, maar dat zal uiteraard in overleg zijn met de hoofdcoach en die is er nog niet. Wel wordt de naam van Mario Bennes nadrukkelijk genoemd en dat is niet zo vreemd, al is het maar door zijn jarenlange relatie met Piet Meijer bij Amsterdam. Op dit moment – we schrijven de eerste week van juni – ligt er één speler vast: Quincy Treffers, afkomstig uit Den Helder, keert via Bergen op Zoom, de basketballschool op de Canarische Eilanden en Stepco BSW Weert terug.

Piet Meijer is, als general manager, terug op het oude nest. De Heldenaar van origine was van 1981, toen Den Helder onder de naam Albert van Zoonen Cracks zijn opwachting maakte in de eredivisie, tot en met 1992 voorzitter van de club en vanaf 1989 als directeur sportief van hoofdsponsor Commodore, ook general manager.

In 2000 zorgde Piet Meijer ervoor dat Den Helder, inmiddels gesponsord door Conesco, kon deelnemen aan de Northern European Basketball League, het prestigieuze speeltje van wereldster Sharunas Marchulenis. Meijer was er niet meer bij tijdens de niet echt succesvolle tocht door Noord-Europa van de

Helderse club. Hij vertrok naar Amsterdam.

Hoewel er in de eredivisie gespeeld gaat worden onder de naam Den Helder Kings, is er een hoofdsponsor. Paul Mijnen Beheer BV wil, in het kader van maatschappelijk verantwoord ondernemen, iets terugdoen voor de Helderse gemeenschap. Uiteraard wordt er gebouwd aan een businessclub, want die moet natuurlijk de stevige basis vormen onder het project.

Paul Mijnen Beheer is overigens de twaalfde hoofdsponsor van Den Helder, dat dus in 1981 startte als Albert van Zoonen Cracks, drie jaar die naam droeg en daarna door het leven ging als Doppeldouche (2 jaar), Direktbank (3), Commodore (4), Mustang Jeans (2), René Colthof (2), Hans Verkerk Keukens (3), Conesco (1), CEB (1), Cape Holland (2) en BlueStream (1). Tussen de bedrijven door heette de club en jaar BC Noordkop en een jaar Seals.

En dan nog een ander stukje van de geschiedenis.

Zes keer kampioen van Nederland en daarnaast nog vier keer verliezend finalist in de play-offs.

Het bereiken van de halve finalepoule van de Europa Cup 1 in het seizoen 1991-1992 met topploegen als Aris Saloniki, Partizan Belgrado, Philips Milano en Joventod de Badalona was het internationale hoogtepunt van de organisatie, toen onder leiding van coach Ton Boot.

Er zal gespeeld worden in een futuristische luchthal, waar plaats zal zijn voor 3.000 toeschouwers. De hal is vergelijkbaar met die van Ajax op het trainingscomplex De Toekomst en ook Manchester United heeft een dergelijk hal in gebruik. De hal komt te staan op de voormalige Rijkswerf Willemsoord, zo werd bevestigd door de directeur van Willemsoord BV. Voor mensen die vreemd zijn in Den Helder: volg de borden richting Texel... (met dank aan Jacob Bergsma)

67

Rebound

CHAOS BIJ PRIJSUITREIKING De prijsuitreiking na de vijfde wedstrijd van de finales tussen de uiteindelijke kampioen EiffelTowers Den Bosch en het onttroonde Zorg en Zekerheid Leiden is uitgelopen op een chaotische toestand.

Natuurlijk kun je protocollen opstellen wat je wilt, als het feestende publiek niet bereid is om te doen wat er wordt gevraagd, dan houdt het op. Meestal zijn dat soort begrijpelijke taferelen te aanschouwen met een glimlach, maar zondag in de Vijf Meihal was het zo’n puinhoop, dat FEB-voorzitter Henk Reekers de gouden medailles en de beker op de jurytafel deponeerde en vertrok.

Niet dat Reekers er veel mee te maken heeft, want het protocol schrijft voor dat de festiviteiten worden georganiseerd door de NBB samen met de club, waar het plaatsvindt. Daarom was het beter geweest als dit in Den Bosch had plaatsgevonden, want het was natuurlijk begrijpelijk dat de teleurgestelde mensen van Leiden niet zo veel interesse toonden voor het Bossche feestje. Ze stonden er later ook een beetje

68

beteuterd bij, toen de spelers van EiffelTowers, zoals de traditie voorschrijft, het netje losknipten. Het net in hun hal nota bene...

Toon van Helfteren had al helemaal geen zin in die poespas. Hij verwerkte het verlies in zijn eentje, buiten met een biertje. Je vraag je trouwens af, wanneer een organisatie als de NBB nu eens leert dat je de zilveren medailles niet bij de spelers omhangt. Die willen die dingen absoluut niet om hun nek. Geef ze aan een begeleider. Die zorgt er dan wel voor dat de spelers en andere rechthebbenden zo’n ding krijgen. Tweede plaatsen tellen nu eenmaal niet in de sport. Who ever comes second, is the first loser, weten de Amerikanen al sinds het ontstaan van de sport.

Uiteindelijk kregen spelers en begeleiding van EiffelTowers hun plak omgehangen door Arjan Burgers, bestuurslid van de NBB en ging de beker mee in de bus naar Den Bosch, maar het verdiende allemaal geen schoonheidsprijs.

Fotografie Richard Koolen

Verenigde Staten laten ballon knallen

Zomerdroom in Zwolle door Charis Sideris Sluit je ogen en durf te fantaseren. Ergens in juli, vlak voor of na je zonvakantie, zit je met bijna 2000 basketbalfans in Zwolle te kijken naar de finale van het toernooi van Basketball Days. De optimaal geprepareerde landenteams van Brazilië en Argentinië – over enkele dagen beginnen zij aan het olympisch eindtoernooi in Londen – zorgen voor een spetterend spektakel. Brazilië wint na twee verlengingen door een miraculeuze actie in de buzzer. In de strijd om de derde plaats had Nigeria eerder op de avond nipt gewonnen van Puerto Rico.

Het bovenstaande lijkt een combinatie van science fiction en extreme wishfull thinking, maar was bijna realiteit geworden. Organisator Gijs Langevoort verkeerde even in hogere sferen toen dit droomscenario leek uit te komen, maar moest knarsetandend de plannen afblazen na een bizar aanbod van de VS. ‘Wij waren heel ver met Brazilië en Argentinië,’ blikt Langevoort terug. ‘En er waren nog vele andere toplanden geïnteresseerd om ons toernooi te gebruiken ter preparatie op de Olympische Spelen. Het mooie was dat aan de Braziliaanse en Argentijnse ploeg grote sponsors waren verbonden, die Basketball Days grotendeels zouden financieren. Daardoor waren we ook verzekerd van tv-uitzending in Nederland. Maar op de valreep zette Amerika een dikke streep door onze rekening door het Braziliaanse vrouwen- en mannenteam à raison van twee miljoen US Dollar te contracteren voor oefenwedstrijden in en tegen de VS.’ ‘Maar met Argentinië was het toernooi nog levensvatbaar,’ vervolgt Langevoort.

‘Kort daarna eiste hoofdsponsor VISA echter dat het in Spanje moest aantreden tegen de Spaanse ploeg en de VS. Dat was de doodsteek. We hadden nog voldoende topploegen over die graag wilden komen, zo vlak voor de Spelen, maar zij brachten geen sponsorgeld mee. We hebben daarom nog even overwogen om toch het risico te nemen en door te gaan. Maar door het wegvallen van de Braziliaanse en Argentijnse sponsors werden onze financiële risico’s te groot, waardoor ons kersttoernooi – tenslotte onze core business – gevaar zou lopen. Dat wilden we per se vermijden, waardoor we tot onze grote spijt van onze plannen moesten afzien.’

Tot troost van Langevoort en consorten mag nu al worden geconstateerd dat het kersttoernooi, waaraan ook Oranje zal deelnemen, dientengevolge een spectaculair deelnemersveld zal kennen. ‘Door onze goede relatie met de Braziliaanse Bond,’ aldus Langevoort, ‘zijn we nu in verregaande onderhandeling met enkele Braziliaanse clubteams die ook hun sponsors meenemen. Verder ook met een Canadees team uit de IBL en zelfs met clubs uit Japan. Bovendien overwegen we om ook het Turkse Galatasaray of Besiktas te contracteren.’ d

69

CHARIS

COLUMN

Charis Sideris speelde in de eredivisie en het nationale team, was coach in Nederland en België en is een hartstochtelijk schrijver over zijn sport in De Telegraaf en uiteraard ook in dit magazine.

Vier Nederlanders...

Het was mooi om te zien. In grote delen van de play-off finale en halve finale tussen uitdager EiffelTowers Den Bosch en respectievelijk titelhouder Zorg en Zekerheid Leiden en GasTerra Flames stonden bij de Bosschenaren regelmatig vier Nederlanders tegelijk op het veld. En die Nederlanders toonden niet alleen telkens weer aan dat zij niets minder waren dan hun Amerikaanse tegenstanders, maar zij behaalden bovendien op even verrassende als overtuigende wijze de landstitel.

Natuurlijk waren de twee Amerikanen Frank Turner en Tai Wesley van grote waarde voor EiffelTowers. Maar Rogier Jansen snoerde met succesvol, gedurfd spel zijn vele criticasters (waaronder ik, moet ik eerlijkheidshalve bekennen) de mond. Stefan Wessels liet zien dat hij een even goede small als power forward is. Kees Akerboom schoot bij vlagen de sterren van de hemel.

Peter van Paassen bleek voldoende hersteld van zijn lange blessureperiode om weer als vanouds rond de bucket te domineren. En diens jonge inside compaan Jeroen van der List tekende in relatief weinig speeltijd voor cruciale acties. Het was dat international Djoenie Steenvoorde nog nauwelijks was hersteld van zijn blessure, anders had nóg een Nederlander zijn stempel gedrukt op dit bijzondere kampioenschap van Den Bosch.

Als we een jaar teruggaan in de tijd, zien we iets soortgelijks bij de toen nog totaal onbekende spelers van Amsterdam, dat er noodgedwongen voor koos om zonder Amerikanen te gaan spelen. Wie had er gehoord van de piepjonge Jessey Voorn, Dimeo van der Horst, de broertjes Kherrazi, en die andere Amsterdamse talenten?

Toch slaagden zij erin om geheel op eigen kracht de halve finale van de beker te bereiken, en om van vrijwel elke met Amerikanen volgestouwde club minstens eenmaal te winnen. Als zij door de omstandigheden gedwongen niet voor de leeuwen waren geworpen, hadden Voorn, Van der Horst en Mohamed Kherrazi – zijn broer Hicham koos voor de Marokkaanse club CRA Hoceima – het zojuist afgelopen seizoen geen rol van betekenis mogen spelen bij GasTerra Flames, Magixx Playing for KidsRights en Zorgen Zekerheid Leiden.

Zowel op topniveau als in de middenmoot blijken de Nederlandse top- en subtopspelers nauwelijks of niet onder te doen voor hun Amerikaanse tegenstanders. Gaan we dit ooit nog terugzien in het beleid van de eredivisieclubs?

71 71

Rebound Romée van der Vlies overwint lymfeklierkanker

‘VOLGEND JAAR SPEEL IK

WEER IN DE EREDIVISIE’

door Eric Strouwen fotografie: Gijs van Nielen De beterschapkaarten staan op tafel uitgestald, tellen is onbegonnen werk. Romée van der Vlies laat haar blik met een brede glimlach langs de steunbetuigingen gaan. ‘Ik ben er nog altijd verbaasd over hoeveel mensen met mij meeleven. Het heeft mij de afgelopen maanden heel veel extra kracht gegeven.’ De 21-jarige Helderse basketbalster kreeg onlangs te horen dat ze de strijd tegen lymfeklierkanker gewonnen heeft.

Van der Vlies oogt opmerkelijk nuchter. De voormalig jeugdinternational straalt, maar er is geen extreme euforie van haar gezicht af te lezen. De basketbalster glimlacht als zij met dat beeld geconfronteerd wordt. ‘Natuurlijk ben ik heel opgelucht en blij. Maar ik ben er altijd vanuit gegaan dat het goed zou komen. Ik was ook niet extreem zenuwachtig voor de uitslag.

Ik voelde mij goed, heb mij nauwelijks bezig gehouden met de gedachte dat de mededeling minder positief zou kunnen zijn. Ik denk dat de spanning bij mijn ouders en andere mensen uit de directe omgeving veel groter was.’

Het optimisme van Romée van der Vlies loopt als een rode draad door de gebeurtenissen.

Zelfs aan de herinneringen rond de zeven chemokuren weet de Helderse een positieve draai te geven. ‘Het was minder erg dan de verhalen die je er vaak over hoort. Ik was vooral heel erg moe. Maar dat is dan niet een moeheid zoals iedereen die wel eens voelt, dit gaat veel dieper en laat zich moeilijk beschrijven; je hebt echt nergens meer kracht voor. Maar ik was niet

72

kotsmisselijk, zoals je in andere verhalen veel hoort.’

Maar als even later de vergelijking wordt gemaakt met 'gewone' blessures komt alsnog duidelijk naar boven hoe zwaar de Helderse het heeft gehad. ‘Ik ben nooit geblesseerd geweest, kan mij zelfs niet herinneren dat ik ooit een wedstrijd heb moeten missen. En nu was ik ineens helemaal uit de roulatie, plotseling niet meer in staat om te spelen. Waarbij er ook nog eens een groot verschil is met bijvoorbeeld een kruisbandblessure. Ook dan ben je driekwart jaar uit de roulatie. Maar na de operatie begin je met revalideren en kun je bijvoorbeeld weer naar verjaardagsfeestjes. Dat zat er voor mij niet in. Mijn sociale leven heeft vijf maanden min of meer stil gelegen, ik had geen kracht om ergens heen te gaan.’ Om daar direct aan toe te voegen: ‘Maar daarmee wil ik niet zeggen dat het scheuren van je kruisbanden minder erg is.’

Het verhaal rond de ziekte begint in augustus.

‘Ik voelde een knobbeltje in mijn nek’, kijkt Van der Vlies terug. ‘De huisarts zag geen reden tot ongerustheid. Waarschijnlijk 'een vetbultje' was het oordeel. Tot ik in oktober heel ziek werd en ik ook bultjes in mijn lies kreeg. Ik werd doorverwezen naar een specialist en op 14 november kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk om lymfeklierkanker ging. De klap kwam hard aan. Tot dan toe was gedacht aan de ziekte van Pfeiffer, een infectie of een virus. Met deze mededeling hadden we geen rekening gehouden.’

De impact was ook binnen de selectie van de Helderse eredivisionist groot, wat met name tijdens de wedstrijden tegen Grasshoppers en Twente was te merken. Maar de speelsters zaten niet bij de pakken neer en probeerden hun teamgenoot zoveel mogelijk te steunen.

Met succes. ‘Ik heb genoten van die keren dat ik in de sporthal was’, kijkt Van der Vlies terug. ‘De ploeg had speciale shirtjes laten maken, waarin zij voor de wedstrijd inspeelden. Dat deed mij heel goed. Geweldig, zoals iedereen met mij meeleefde. En dan heb ik het niet alleen over het team, maar om alle mensen rond de sporthal. Het gaf mij een geweldig gevoel en het heeft mij enorm geholpen. Ik wil dan ook graag iedereen bedanken. In de sporthal kon ik veel aan. Ik moedigde de ploeg aan, fanatieker dan ik als speelster deed.’ Ze grinnikt even.

‘Maar dat eiste wel z'n tol. Zodra ik thuis kwam, verdween alle energie, was ik nergens meer toe in staat.’

De jonge basketbalster, die afgelopen seizoen voor het derde jaar deel uitmaakte van het seniorenteam van Den Helder, kijkt inmiddels weer naar de toekomst, haar naam prijkt bovenaan de spelerslijst van de eredivisionist voor komend seizoen. Wanneer zij daadwerkelijk in staat zal zijn om in actie te komen, moet worden afgewacht. De speelster heeft zichzelf in ieder geval geen doelstelling meegegeven.

‘Ik hoop aan het eind van de zomer weer aan te kunnen pikken bij de selectie. Maar op dit moment is mijn conditie echt nul komma nul.

Ik heb nooit van zo diep moeten opbouwen.

Een dag na de mededeling speelde de Helderse - om de zinnen te verzetten en 'omdat In het ziekenhuis ben ik gewaarschuwd dat er nog geen honderd procent zekerheid ik er rekening mee moet houden dat de was' - één minuut mee in de wedstrijd tegen revalidatietijd tegen zal vallen. Ik heb zelfs een Grasshoppers. ‘Het was heel vreemd om op verpleegster gesproken, die liet weten dat er het veld te staan, ik besefte dat het voorlopig wel enkele jaren overheen konden gaan voor de laatste keer was dat ik zou basketballen. ik weer op mijn normale niveau terug ben.

Daar komt bij dat als ik nu terug kijk op de hele Mijn voordeel is dat ik jong en ambitieus ben. periode de eerste twee dagen de heftigste Ik hoop in ieder geval volgend jaar weer in de waren.’ eredivisie op het veld te staan.’

Dit verhaal verscheen eerder in de Helderse Courant

73

Rebound Scheidsrechter wordt National FIBA Instructor

EDWIN WALLAART STAPT OVER DE ZIJLIJN door Jan van der Nat Fotografie: Peter van der Velde

Edwin Wallaart ‘staat’ vanaf komend seizoen aan de andere kant van de lijn. Niet langer in het oranje en zwart als arbiter in het veld, maar in ‘burger’ op de tribune. Net 50 jaar geworden hangt hij symbolisch de eredivisiefluit aan de wilgen, gaat hij nog wel verder op een wat lager niveau en in een nieuwe functie. Wallaart is benoemd tot National FIBA Instructor (NFI), grof gezegd een soort kwaliteitsbewaker van de arbitrage in Nederland.

Andere taken dan achter een stel basketballers aan hollend met een fluit in de mond, zijn niet vreemd voor de in januari 50 jaar geworden Hillegomse huisarts. Zo is hij later dit jaar in Londen ‘scheidsrechtersbaas’ tijdens de Paralympics. Een logisch gevolg op zijn loopbaan als rolstoelscheidsrechter, waarin hij de absolute top bereikte met het fluiten van de Paralympische finale van 2008 in Beijing.

Twaalf jaar was Edwin Wallaart toen hij voor het eerst in aanraking kwam met basketball.

Dat was bij Greyhounds in Enschede, de dichtstbijzijnde club vanuit zijn woon- en geboorteplaats Losser. Net als nog altijd was het logisch, dat je zo snel mogelijk een eerste scheidsrechtersdiploma haalde, zodat je voor de club lagere teams kon fluiten. Dat gold dus ook voor Edwin Wallaart, die zijn eerste diploma haalde bij Henk van Ek, de man met wie de cirkel uiteindelijk weer rond kwam, want Van Ek is nu de ‘baas’ van de bondsscheidsrechters.

74

Zijn studie medicijnen bracht Wallaart in Leiden, waar hij in het Rayon West zijn loopbaan als scheidsrechter voortzette in gezelschap van latere eredivisiearbiters als Karel Kraaijeveld en René Leegwater. Op 28-jarige leeftijd debuteerde hij als landelijk arbiter.

Eind jaren tachtig trad hij toe tot het korps van eredivisiearbiters en in 1992 werd hij internationaal rolstoelarbiter.

Dat laatste lijkt in lijn met zijn beroep, maar er is – zegt hij zelf – nooit enige relatie geweest.

‘Nee, het kwam op mijn pad en vond het leuk en nuttig om te doen. Er wordt vaker gedacht dat het te maken heeft met mijn werk als arts. Maar dat is niet het geval. Misschien dat ik iets gemakkelijker omga met mensen met een handicap. Sommige mensen schrikken misschien als ze in een kleedkamer opeens twee kunstbenen tegen de muur zien staan.

Daar heb ik geen last van.’

Het rolstoelbasketball heeft Edwin Wallaart geen windeieren gelegd. Vier keer werd hij gevraagd voor de Paralympics en meer dan een olympische finale, zoals die van Beijing tussen Australië en Canada, ligt natuurlijk niet binnen het bereik van een scheidsrechter.

Intussen blies Wallaart in de eredivisie zijn partijen mee, een hobbyaangelegenheid, zoals dat voor alle scheidsrechters geldt. Hij kon dat doen, omdat hij zijn praktijk deelt met een collega en er dus altijd iemand beschikbaar is

N

om patiënten bij te staan. ‘Een wedstrijd kost behoorlijk wat tijd. Zeg maar van drie uur ’s middags tot na middernacht, zeker als je wat verderweg moet fluiten.’

In de vrouweneredivisie en de promotiedivisie, waar we Wallaart volgend seizoen terug zullen zien, is dat iets maar niet veel anders. Naast het fluiten zal hij jonge scheidsrechters begeleiden.

Hij doet dat los van zijn taak als NFI en binnen een werkgroep, waarin ook Edward de Jager en Sander Faassen zitting hebben.

Met z’n drieën moeten ze er in feite voor zorgen dat er steeds vers bloed komt in het arbiterskorps.

Wallaart: ‘Er is een zogenoemde ‘groep potentials’, jonge scheidsrechters, veelal 20, 21 jaar. Ze hebben weinig ervaring, maar wel talent en met intensieve begeleiding moeten dit de scheidsrechters van de toekomst worden.’

Edwin Wallaart gaat dat allemaal vanaf de zijlijn bekijken.

75

Rebound

Jonge Nederlandse vrouwen leggen basis voor Spelen van 2016

OP WEG NAAR RIO 76

door Michel Kriek fotografie: NBB Archief Alle Oranjevrouwen spelen deze zomer om een prijs, een luxe die enkele jaren geleden nog ver weg leek. Het gaat goed met het Nederlands vrouwenbasketball. Bloedfanatiek én de bereidheid om samen te werken zijn slechts enkele kenmerken van de huidige, talentrijke generaties. Zoals Oranje Vrouwen Onder 18, dat aankomende zomer op het EK in Roemenië een héél belangrijk WK-ticket wil veiligstellen. Onmisbaar op weg naar Rio 2016.

Dé droom. Is dat EK zelfs belangrijker dan het WK in eigen land van de Onder 17-meiden?

77

77

Rebound Na het WK voor de rollers in 2006 heeft de Nederlandse Basketball Bond wederom een mondiaal toernooi naar Nederland gehaald. Van 17 tot 26 augustus vindt in de Sporthallen Zuid in Amsterdam het 2012 FIBA WK Onder 17 voor vrouwen plaats.

Binnen tien dagen worden er 46 wedstrijden gespeeld, trainen 12 teams er dagelijks voor een topprestatie en zowel binnen als buiten beleven jong en oud de sport op een feestelijke manier via de Basketball Experience.

De rest van het jaar is het stiller aan het Burgerweeshuispad, al worden er nog steeds de planken uit het parket gebasketbald. Door de CTO-meiden welteverstaan. Zij werken er keihard aan hún basketballdromen, waaronder kwalificatie van het Nederlands vrouwenteam voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro. De feitelijke weg er naartoe is héél dichtbij. Die loopt namelijk niet via het WK in eigen land, maar via het EK – voor Vrouwen Onder 18 – in Roemenië. Die lichting kan er een WK-ticket verdienen. In dat opzicht is het EK VU18 een stuk belangrijker dan `ons eigen` WK. Goedlachs en diepgebruind zit Remy de Wit in zijn kantoor in de Sporthallen Zuid. Hij is net terug van een zonvakantie. ‘De eerst met het hele gezin in drieënhalf jaar tijd.’ De hardwerkende CTO-coach is eveneens de roerganger van Oranje VU18 en een aantal van zijn internationals gaat niet alleen het EK in Roemenië spelen, maar ook het WK in eigen land. ‘De eerstejaars U18-lichting speelt ook in U17’, legt de Heldenaar uit. Die speelsters krijgen het de komende tijd bijzonder druk.

Vandaar dat de technische staf doorlopend een vinger bij ze aan de pols houdt. ‘Ze spelen twee zware toernooien. Zaak is de belasting goed te verdelen. Er zijn zelfs speelsters die voor drie verschillende nationale teams uitkomen. Vandaar dat Meindert (van Veen, MK) en ik vanaf januari hun inspanningen, en de pieken en dalen daarin, nauwlettend in de gaten houden. In goed overleg met de clubs

78

waar ze in de competitie voor uitkomen.’

De Wit staat even op en komt terug met een schema, waarop in kleuren de periodieke belasting van één van zijn speelsters te zien is. ‘Deze zogenaamde periodisering hebben we vorig jaar bij het CTO ingevoerd.

Daarnaast zitten de meiden redelijk in krachtprogramma's, zodat ze ook fysiek sterker worden. We stimuleren ze om, naast de reguliere trainingen, ook hun eigen programma's af te werken. Dat is één kwaliteitsslag die we dit jaar hebben gemaakt.

Rust is ook héél belangrijk, vandaar dat we de meiden periodiek ontlasten. De uiteindelijke belastingsgraad verschilt uiteraard per speelster. Evengoed moeten ze straks allemaal, zodra de voorbereidingen voor Roemenië zijn gestart, flink aan de bak. In zes weken tijd zijn er dan veertig trainingsmomenten. Van gevarieerde technische en tactische trainingen tot en met hun thuiswerkprogramma.’

De Nederlandse basketbalvrouwen maken dit jaar allen kans op een prijs, al dan niet letterlijk. Hoe komt het dat álle teams zo in de lift zitten? Bondscoach en basketbalgoeroe Meindert van Veen, de grote aanjager van het vaderlandse vrouwenbasketbal: ‘We zijn een aantal jaren geleden gaan werken vanuit één concept voor alle nationale vrouwenteams, dat uitgaat van dezelfde manier van coachen, trainen, denken en spelen. Kort gezegd komt het neer op dezelfde manier van aanvallen en verdedigen, we hanteren één speelstijl.

Het spreekt voor zich dat we de coaches per leeftijdscategorie zo opleiden, dat ze het beste uit hun lichting kunnen halen. Je hebt immers steeds een andere balans in je team.

In de selectie is de center heel bepalend, in de andere keer de point-guard, Dat bepaalt vaak of je wat sneller of juist wat langzamer gaat spelen.’

Naast het spelconcept hebben de Oranjespeelsters door de generaties heen méér met elkaar gemeen. ‘Het zijn stuk voor

stuk meiden die gewend zijn veel minuten te maken om hun prestatie te kunnen leveren.

Ze hebben allemaal al veel trainingsarbeid verricht, en we groeien door naar nóg meer.

Een tijd terug trainden vrouwen zo'n drie tot vier keer per week. Inmiddels is dat twee keer per dag. Vóór de oprichting van het CTO waren de meiden gewend aan zes tot acht uur per week, nu trainen ze twintig uur. Als je naar de top wilt, kijk je wat de concurrentie doet. Die traint minimaal twintig uur per week, de internationale maatstaf. Tel daarbij op dat wij niet incidenteel goed willen zijn, maar structureel. Binnen dat kader is het belangrijk dat ook in de regionale trainingscentra veel meer trainingsuren worden gemaakt. Nu raken talenten van 15-16 jaar tijdig gewend aan een grotere trainingsbelasting. Komen ze bij Oranje, dan kunnen ze veel sneller aanhaken,’ stelt Van Veen vast.

Al die trainingsuren moeten dit jaar op vele fronten tot resultaten leiden. Van Veen: ‘Op het EK VU18 willen we bij de eerste vijf eindigen, vanwege het daaraan verbonden WKticket. Om die prestatie te kunnen leveren moeten de meiden op de toppen van hun tenen lopen. Halen ze de eerste vijf, dan zou dat een wereldprestatie zijn. Spelen ze ook maar ietsje minder, dan kan dit fataal zijn, hoewel de naaste concurrenten niet ieder jaar een even sterk team hebben. Aan de andere kant heeft bijvoorbeeld Tsjechië nu juist een heel goede lichting. Maar op in deze leeftijdscategorie kan het zomaar ineens weer anders zijn, leidt één blessure tot een compleet ander team.

Eigenlijk heeft alleen Spanje op dit moment een constante lichting. Ze naturaliseren desnoods een Afrikaanse speelster om de selectie op peil te brengen. Die luxe kennen wij niet. Sterker nog, van onze VU18-selectie spelen zes tot acht meiden even later ook nog eens het WK. Ze krijgen amper rust: maandag landen, donderdag weer trainen.’

Nederland gaat dus het WK in eigen land beginnen met een team waarvan nogal wat meiden al een loodzwaar toernooi in de benen hebben. ‘Het kan niet anders, ook al omdat plaatsing voor het WK VU19 een belangrijke stap is op weg naar Rio. Ook dát doel is niet makkelijk te realiseren, maar als topsporter moet je een droom hebben. En hier moet eveneens alles meezitten. Kroatië, dat we een paar jaar terug nog hebben verslagen, gaat nu naar de Londen. Het kan dus wél.

Aan de instelling van de meiden zal het in ieder geval niet liggen. Ze zijn, op een positieve manier, stik- en stik jaloers op de WK-gangers. De senioren hebben die kans nog niet gehad’, besluit Van Veen.

De bondscoach van de grote Oranjevrouwen én het WK VU17-team zou niets anders willen dan dat ze die kans gaan krijgen. Hun lot ligt deels in handen van een groep gretige, zeer getalenteerde basketbalmeiden. En daarvan wil er ongetwijfeld ook een aantal naar Rio. Meer informatie over het WK VU17.

79

79

Rebound

Rookie of the Year zoekt vakantiebaa

VALENTIJN LIETMEIJER:

‘IK HEB MIJN KANSEN WEL GEPA

80 80

an en een club voor komend seizoen

PAKT’

8181

Rebound

Rookie of the Year door Hans Kortekaas fotografie: Arjan de Graaf ‘Nee, nee, ik stop absoluut niet met basketballen. Ik zoek alleen een baantje voor de zomerperiode. Het basketballseizoen is afgelopen en ik ben daardoor werkloos. Ik woon wel weer bij mijn ouders thuis, maar kan het geld uiteraard goed gebruiken.’

Valentijn Lietmeijer (21), de man die door coaches, collega’s en mediavertegenwoordigers werd uitgeroepen tot Rookie of the Year, kwam eigenlijk per toeval in aanraking met de basketballsport. ‘Ik wilde eigenlijk gaan volleyballen, maar in het dorp waar ik toen woonde (Uithuizen in het noorden van Groningen, red) waren toen maar twee andere jongens, die ook voor die sport kozen.

Via mijn broer ben ik toen in aanraking gekomen met de basketballsport en dat is vanaf de eerste dag uitstekend bevallen.’

Op 16-jarige leeftijd maakte hij in 2007 de overstap van HSVB in Haren naar de jeugd van Hanzevast Capitals in Groningen. ‘Daar heb ik vier jaar in de jeugd gespeeld. De laatste twee seizoenen (toen Hanzevast Capitals was omgetoverd in GasTerra Flames, red) trainde ik ook mee met de eerste selectie, maar alleen als er blessures waren kreeg ik daar wat speeltijd.’

Omdat hij in Groningen geen echte kansen kreeg besloot Lietmeijer zijn horizon te verbreden. ‘Ik kwam in aanraking met Tom Simpson, de coach van De Groene Ster/Aris U20 in Leeuwarden.

Hij nodigde mij uit om voor Aris deel te nemen aan het U23 Summerleague toernooi. Dat ging wel lekker en later kreeg ik een uitnodiging voor een try-out bij Aris. Samen met Mark Peter Hof, ook uit de jeugd van GasTerra Flames, ben ik daar naar toe gegaan. Dat leverde ons allebei een contract bij Lasaulec Aris op.’

82

Het werd een leerzaam, maar ook zwaar jaar voor Lietmeijer. ‘Dat gold zeker voor de eerste maanden in Leeuwarden. Ik stond voor de eerste keer op eigen benen en twee keer per dag trainen betekende op dat moment ook twee keer per dag een topprestatie leveren. Na een maand of twee, drie was ik wel gewend aan dat ritme en vanaf dat moment werd het steeds leuker.’

Met Mark Peter Hof en Dexter Hope woonde Lietmeijer in Leeuwarden het afgelopen seizoen in één huis. ‘Dat was erg gezellig. De meeste huishoudelijke taken werden onderling netjes verdeeld. Alleen het koken lieten we over aan Mark Peter.

Hij heeft ons altijd uitstekend verzorgd.’

Ook over coach Erik Braal spreekt Lietmeijer vol lof. ‘Hij heeft ontzettend veel verstand van basketball en is er volgens mij dag en nacht mee bezig. Als jonge speler kan ik ontzettend veel van hem leren. Tactisch is hij heel erg sterk en bovendien in staat op spelers vertrouwen te geven. Nee, als jonge speler had ik geen betere coach kunnen wensen.’

Het vertrouwen van Braal in Lietmeijer blijkt ook uit de speeltijd die de jonge Groninger kreeg.

‘Dat had natuurlijk ook te maken met blessures en andere randverschijnselen rondom het team, maar ik heb mijn kansen denk ik wel gepakt’, bagatelliseert hij zijn toenemende speeltijd.

‘Statistisch gezien waren de wedstrijden tegen Rotterdam voor mij belangrijk, daarin scoorde ik een aantal keer meer dan tien punten. Ik denk echter dat een wedstrijd aan het eind van het seizoen tegen Magixx Playing for KidsRights mijn beste wedstrijd van het seizoen was. En natuurlijk de U23 All Star Game in Zwolle, waarin ik 25 punten scoorde.’

Ondanks die goede prestaties zag hij de uitverkiezing tot Rookie of the Year absoluut niet aankomen. ‘Ik weet nog dat ik bij mijn vader in de auto zat en toen een SMS-je kreeg van manager Gert Schurer. Hij feliciteerde mij met de gewonnen prijs. Ik had echter geen idee welke prijs hij bedoelde. Ik heb hem toen maar gebeld om te vragen wat hij precies bedoelde.’

De titel Rookie of the Year noemt hij een enorme eer. ‘Het gaat toch om een waardering door coaches, spelers en de pers. Allemaal mensen die verstand hebben van het spelletje.’

Toch heeft die waardering nog niet geleid tot een contract voor volgend seizoen. ‘Nee, zover is het inderdaad nog niet. Ik heb wel een goed gesprek gehad met coach Erik Braal, maar daar is het voorlopig bij gebleven.

Of het dus Leeuwarden op een andere club wordt, daar kan en wil ik op dit moment nog niets over zeggen. Een ding is wel zeker. Ik wil volgend seizoen weer ergens spelen.’

83

Rebound

historie

‘HIJ LIET ONS STARTEN MET VIJF CENTERS!’ Actuele gebeurtenissen geven soms aanleiding in het verleden te duiken. De NBB zette op 20 april bondscoach Gadi Kedar aan de dijk. Dat deed de bond ook in 1956 met de ‘Chinese’ bondscoach Tan Eng Hau, die het slechts één duel uithield.

Het wonderlijke verhaal van die éne verloren interland tegen Luxemburg…

Door Jacob Bergsma Illustraties privéarchieven Rinus de Jong (teamfoto) en Gerard Kaatee Wat vooraf gaat…

Op 14 april 1956 verliest Nederland in de Harmoniezaal in Groningen met 43-100 van het Frankrijk van visionair Robert Busnel. De nederlaag komt hard aan. Het is pas voor de tweede keer in de historie dat Nederland 100 punten tegen krijgt en bovendien gebeurt dat in een jubileumwedstrijd; de vijftigste officiële interland. Pas na 85 interlands – in 1962 – zal Nederland zelf voor het eerst de 100-punten-barrière slechten.

Bondsvoorzitter Dick Schmüll rekent bondscoach Joop Koper de Franse afstraffing zwaar aan. Het telt bovendien op. Twee maanden eerder is Nederland in Den Haag in Kopers eerste interland als bondscoach ook al genadeloos gedubbeld door de Belgen (35-71).

Koper wordt daarom door Schmüll gepasseerd ten faveure van een nieuwe bondscoach, die zelf 24 interlands achter zijn naam heeft staan.

Daaronder de EK’s van 1947 in Praag en die van 1949 in Caïro, beide keren met Dick Schmüll als bondscoach. Schmüll kent hem bovendien uit de bondscommissie opleidingen.

De naam van de nieuwe bondscoach is: Tan Eng Hau. Ook wel gespeld als Tan Eng Hauw, als Ten Eng Hauw, als Tan Eng Ho… ‘Tan Eng Hau? Tan Eng Hau? Was dat niet die bondscoach van Nederland in die wedstrijd die we verloren van Luxemburg?’ Ja, Ton Boot, die was het! Boot: ‘Die wedstrijd kan ik me nog wel herinneren, maar wie Tan Eng Hau was…?

84

Ik zou niet weten waar hij vandaan kwam. Zelfs zijn vereniging weet ik niet. Hij was er ineens en hij was ook zo weer verdwenen.’

‘En daar stond-ie opeens…’

Gerard Kaatee: ‘Ik had mijn debuut als international gemaakt in die wedstrijd tegen Frankrijk. Omdat Ab Gootjes ziek was, werd ik ineens opgeroepen. Het was in Groningen behoorlijk uit de hand gelopen, ja. Maar ik speelde niet slecht. Ik kreeg een oproep voor de trainingen voor mijn tweede interland, ging naar de tramremise in Amsterdam-Oost, waar we altijd trainden. En daar stond-ie opeens: Tan Eng Hau.’ Wie Tan is, waar Tan vandaar komt, tot op de dag van vandaag tast Gerard Kaatee in het duister. ‘Ik kende de man niet. Voor mij was hij totaal onbekend. Ook nooit meer gezien na die wedstrijd tegen Luxemburg. Nooit meer iets van gehoord ook.’

Ab Gootjes is volgens Kaatee de international die in 1956 de lakens uitdeelt, als er al iets uit te delen valt. Maar ook Gootjes wordt niet naar zijn mening gevraagd over de opvolging van Joop Koper. Kaatee: ‘Inspraak? Natuurlijk hadden wij geen inspraak. Je was al lang blij dat je erbij mocht zijn. Ik was in een euforische stemming dat ik voor de tweede keer in het Nederlands team zat. Ik keek wel uit om mijn mond ergens over open te trekken.’

historie

‘Wisten wij veel’ Hoewel Rinus de Jong (onder wiens voorzitterschap Den Bosch tot een Europese topclub zou uitgroeien) in die dagen al wat meer ‘arrivé’ is, geldt voor hem min of meer hetzelfde. De Jong: ‘Niemand kende hem.

Ik had zelfs nog nooit van de man gehoord. Tan Eng Hau… wisten wij veel. Het werd allemaal

door de bondsvoorzitter en Piet Storm geregeld. En dat was lekker, want dat was een handballer… Je kwam naar de training en dan zag je wel wie er stond…’

85

Rebound Dat geldt ook voor de spelersgroep. Vok Alberda, Jan Cupido, Lucas de Jonge en Jan Jonker – zeg maar de vaste kern van het Nederlands team – zijn naar aanleiding van de wanprestatie tegen Frankrijk alle vier voor één duel geschorst.

Jan Hille wordt niet opgeroepen. Tan krijgt vijf debutanten: Henk Hagers, Dick Schermer, Wim van Steeden, Hans Perrier en Jan Gerritsen. Van die vijf zal Schermer nooit officieel international worden, want hij komt niet binnen de lijnen.

Kaatee: ‘Ik vermoed dat Dick Schermer alleen maar voor die wedstrijd is gevraagd om twaalf spelers te hebben.’ De kranten schrijven ten onrechte dat ook Ben van Geuns debuteert tegen Luxemburg; hij heeft er dan al twee interlands op zitten.

De enige nederlaag Tan krijgt een ogenschijnlijk eenvoudige opdracht: winnen van Luxemburg, dat vijf spelers uit de Franse competitie opstelt. In de vijf voorgaande duels tegen het Groot-Hertogdom is winnen geen probleem gebleken. In de elf volgende wedstrijden zal het eveneens geen probleem blijken te zijn. Maar op 28 oktober 1956 leidt Nederland onder Tan Eng Hau in het RAI-gebouw met 43-58 de enige (en ook nog kansloze) nederlaag tegen Luxemburg uit de historie. Al is het voor de internationals geen verrassing…

De Jong, bulderend van de lach: ‘Hij liet ons starten met vijf centers!’ Captain Ton Koemans, Henk Hagers, Jerry Breusers, Gerard Kaatee en Joop Hille wordt de eer van de eerste minuten tegen Luxemburg gegund. Wanneer Breusers wordt gewisseld voor spelmaker Hans Perrier komt er echter nauwelijks meer lijn in het

86

Nederlandse spel. Binnen een paar minuten kijkt Nederland aan tegen een gat van 15 punten: in die dagen een kloof zo groot als de Grand Canyon. Tot overmaat van ramp blijft het Nederlandse schotpercentage in de eerste helft steken op 11,5 procent!

Ton Boot herinnert zich de wedstrijd nog goed.

Boot: ‘Ik zat op de tribune, want we hadden een voorwedstrijd met het Nederlands jeugdteam gespeeld.’ Waarover de kranten schreven dat dat nog verreweg het meest vermakelijke onderdeel van de middag in de Oude RAI was…

Boot: ‘Ze begonnen met vijf lange mannen.

Met Joop Hille, die later naar Oost-Duitsland is gegaan. Dat was een echte rauwdouwer.’

‘Tan Eng Hau deed maar wat’ Gerard Kaatee: ‘Een strijdplan hadden we niet. Tan Eng Hau deed maar wat. Wij snapten er helemaal niets van. Hij wisselde ook voortdurend door: dan die erin, dan die erin…

Je wist op een gegeven moment bijna niet meer of je nou binnen of buiten de lijnen stond, zo vaak wisselde hij.’

De kranten zijn vernietigend in hun oordeel.

‘Coach Tang Eng Hauw kende zijn spelers onvoldoende’ luidt de voor die tijd bikkelharde kop in De Volkskrant. Jan Janbroers schrijft: ‘Verjongd Nederland zeer teleurstellend’. Het

historie Een keurige heer, die Tan Eng Hau, ogenschijnlijk zo uit een modeblad weggelopen.

Naast Tan op de bovenste rij van links naar rechts: Jan Gerritsen (Herly), Dick Schermer (HAV Den Helder), Rinus de Jong (Arrows Rotterdam), Ton Koemans (Arrows Rotterdam), Joop Hille (Blue Stars), Wim van Steeden (The Wolves) en Jerry Breusers (DED). Onderste rij van links naar rechts: Henk Hagers (Blue Stars), Ben van Geuns (The Wolves), Gerard Kaatee (Blue Stars), Ab Gootjes (AMVJ) en Hans Perrier (Blue Stars)

verhaal van de vijf centers ligt volgens De Volkskrant iets genuanceerder, maar toch: ‘…gedurende een korte periode stonden er zelfs vijf ‘pivot’spelers in het veld…’

Joop Hille maakt uiteindelijk 9 punten, Rinus de Jong 8, Ab Gootjes 6 en Gerard Kaatee, Hans Perrier en Henk Hagers ieder 4. Met de 3 van Jan Gerritsen, de 2 van Jerry Breusers en Ben van Geuns en het ene punt van Wim van Steeden eindigt Nederland op 43. Ton Koemans scoort niet. De Luxemburgers maken 58 punten. Nederland is bij rust (16-30) al volstrekt kansloos.

‘Altijd geschaamd’ Zegt Gerard Kaatee: ‘Tot 1992 heb ik mij altijd voor die nederlaag tegen Luxemburg geschaamd. In mijn werk bij IBM werd ik in vergaderingen door mijn baas vaak geïntroduceerd met: ‘Gerard is ex-basketballinternational, de enige die ooit van Luxemburg heeft verloren...’’

Ook bij Rinus de Jong is er – letterlijk – iets blijven hangen. ‘Ik heb nagenoeg niets bewaard uit mijn interlandcarrière. Alleen de teamfoto van die ene interland tegen Luxemburg. Die heb ik nog. Ligt in mijn auto.’

Op de foto van Rinus de Jong staat helemaal links een keurige man. Keurig gekapt. Keurige bril. Onberispelijke regenjas. Stropdas perfect in de dubbele Windsor. Het wonderlijke verhaal van Tan Eng Hau wordt er alleen maar wonderlijker op.

Want wie Tan Eng Hau was en waar Tan Eng Hau vandaan kwam, er is niemand die opheldering kan verschaffen over zijn basketball-komaf,

laat staan zijn Chinese achtergrond. Twee jaar na het debuut van de speler Tan Eng Hau in 1947 debuteert er nog een international met een Chinese naam: Ong Sioe Tjiang. Hij speelt sinds 1949 11 keer voor Oranje. Ong verdwijnt even geruisloos uit de boeken als hij erin is opgedoken. Wie zijn deze twee Nederlandse spelers met Chinese roots? Vooral: wie is toch die latere bondscoach Tan Eng Hau? Crisisjaren Naar alle waarschijnlijkheid gaat het verhaal van Tan en Ong terug naar de crisisjaren van de vorige eeuw. De eerste Chinezen worden in 1911 – met de mond vol tanden – in Amsterdam aan de wal gezet, nadat ze aanvankelijk zijn ingehuurd als goedkope stakingsbrekers tijdens een omvangrijke zeemansstaking. Nog meer Chinezen worden in Amsterdam en Rotterdam ‘gedumpt’ wanneer de oude stoomschepen uit de vaart worden gehaald en worden vervangen door moderne schepen.

Doordat de Chinezen niet of nauwelijks Nederlands spreken en de sociale voorzieningen bepaald geen gelijkenis met het huidige niveau vertonen, overleeft de kleine Chinese gemeenschap slechts op twee manieren. Veel Chinezen nemen noodgedwongen hun toevlucht tot de harde criminaliteit. Er is echter een kleine groep die tracht te assimileren met de Nederlandse bevolking. Enkele Chinese zeelieden trouwen met een Nederlandse vrouw en gaan pindakoekjes bakken en verkopen. Hun kinderen krijgen Nederlandse paspoorten. Waarschijnlijk zijn Tan en Ong tweede generatie Chinezen, nakomelingen van ‘gedumpte’ zeelieden.

87

Rebound Diepe, diepe armoede De Chinese gemeenschap gaat zwaar gebukt onder diepe, diepe armoede en het slechte imago dat door het criminele deel in stand wordt gehouden. Wanneer de drugshandel leidt tot de eerste moorden, grijpen de autoriteiten hard in. Zelfs de pindakoekjes worden verboden. Nota bene: het is alom crisis in Nederland.

Slechts een minieme groep overleeft de rampspoed. Eerst met gratis maaltijden van de rederijen, later met een paar luttele overheidscenten. Rond de Binnen Bantammerstraat in Amsterdam vormt zich (na Londen) het tweede China Town van Europa.

De eerste Chinese restaurants vinden daar hun oorsprong.

Het kan bijna niet anders of de roots van Tan en Ong moeten in die chaotische geschiedenis liggen. Het zou wat Tan betreft in ieder geval een passende psychologische theorie kunnen opleveren, waarom hij Nederland zo chaotisch ten strijde liet trekken tegen de Luxemburgers op die gedenkwaardige 28ste oktober 1956: Tan was de weg in meer dan één opzicht kwijt.

Die theorie strookt echter geenszins met de keurige, onberispelijke ‘man in bonus’ op de foto van Rinus de Jong. Wie het weet, mag het zeggen aan jacob.bergsma@ziggo.nl. Ik schrijf graag nog eens een vervolg!

Met zeer veel dank aan: Rinus de Jong, Marleen Kaatee, Gerard Kaatee, Bram Brakel, Ton Boot, Jan-Willem Jansen en Mark Schuurman

88

MAARTEN

De gouden schoenen Iets vertellen over dingen die in het Nederlandse basketball zijn gebeurd is verdraaid moeilijk voor mij. Basketballcoaches in Nederland lopen niet over van humor. Voorzitter Vanmoerkerke van Oostende noemde de Nederlanders ’boekie coaches’. Als je ook maar ergens een grap over maakt, worden ze boos. Het lijken wel godsdienstfanaten.

We schrijven 1981. Na een hopeloos jaar in Groningen, was ik mijn nieuwe team aan het samenstellen voor het aankomend seizoen. Ik had een verhaal gehoord over een jeugdspeler, die zeer goed kon basketballen , maar niet te coachen zou zijn. En volgens de betweters zou opgroeien,voor galg en rad. Dus, net iets voor mij.

COLUMN

Maarten van Gent was vele jaren coach in Nederland en België. Hij heeft ons land inmiddels verruild voor Estland. In Tallinn vloeien verleden en heden samen bij dit basketballdier pur sang.

Ik zag de bewuste jongen, Appie heette hij, op een zeer koude dag in het centrum van Groningen lopen. Een beul van een vent, met een korte bontjas aan over zijn blote torso. Een rond zonnebriletje op zijn hoofd en een brandende sigaar in zijn mond. Zijn echte naam was Albert. Ik had een oom van moeders kant, die ook Albert heette. Steevast door mij ’ome Appie’ genoemd, tot grote ergenis van mijn moeder. Ik begreep al snel, dat Appie geen probleem zou opleveren. Het tegenovergestelde zelfs.

Op de eerste training van het seizoen miste ik ’s avonds mijn nieuwe basketballschoenen. Ik had geen idee waar ze waren gebleven. Daar kwam ik echter snel achter. De schoenen stonden de volgende dag in de kleedkamer.

Ze waren echter geverfd. Volkomen goud gekleurd.

Appie zei me, dat hij dat had gedaan, als voorbereiding op het kampioenschap van het aankomende seizoen. Appie kreeg gelijk! We wonnen dat seizoen het kampioenschap van Nederland. Appie bereikte dat seizoen het niveau van een volwaardige eredivisiespeler. Hij werd zelfs een tijdje professional.

De jongen, waar niets van terecht zou komen, studeerde vijf jaar aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding en nog een paar jaar rechten. Nu is hij directeur van een groot bedrijf en heeft een vrouw en twee kinderen, als ik het juist heb. Hij steekt ver boven de zogenaamde middelmaat uit.

We kunnen dus concluderen, dat de betweterige schoolmeesters en coaches er weer eens naast zaten...

89

89

Rebound wordt

Dit magazine is een initiatief van In samenwerking met de Ned Contact : info@baske

HETVOLGENDE MAGAZINEVAN REBOUNDVERSCHI

gesponsord door:

n de Stichting American Sports derlandse Basketball Bond etballmagazine.nl

IJNT ROND 15 SEPTEMBER METVEEL ORANJE FEVER