Rebound no3

Rebound NUMMER 3 / SEPTEMBER 2012

EEN BASKETBALLMAGAZINE VOOR PC EN TABLET

ROGIER JANSEN

ORANJE MANNEN EN VROUWEN

Y L N OTHE

BEST

WK U17

IN SAMENWERKING MET DE NEDERLANDSE BASKETBALL BOND

Rebound

70

26 2

58 32

48

INHOUD

COLOFON

6 Tip Off Een rubriek over van alles en nog wat 12 Column Maarten van Gent De driepunter 16 Onze fotokeuze Opvallende beelden uit de basketballwereld 26 Rogier Jansen Emotie en betrokkenheid 32 Isabella Slim Genieten met Oranje 36Historie : De slechtste helft ooit Een duik in de archieven 39 Column Dejan Vidicki Komkommertijd?

40 BC Apollo De terugkeer van Amsterdam 42 Streetball Masters Succes in de buitenlucht 44 Vijf over twaalf De noodzaak van talentontwikkeling 48 Het WK U17 in Amsterdam Puur, plezier, professioneel en prestaties 56 Bom onder olympisch basketball FIBA en NBA oneens over de toekomst 58 The Girls of Summer Het succes van de vrouwen in Europa 63 Column Charis Sideris Een groot sportman 64 Vrouweneredivisie Werken aan de toekomst 66 Meindert van Veen 250 keer op de bank als bondscoach 70 Oranje onevenwichtig De kansloze strijd om een EK-ticket

Kernredactie Charis Sideris Frits van Rijn Jan van der Nat Peter van der Velde Ronald van Dam (NBB) Eindredactie Jan van der Nat Vormgeving / fotografie Peter van der Velde Columns Maarten van Gent Charis Sideris Dejan Vidicki Aan dit nummer werkten verder mee: Tekst Jacob Bergsma Jarry Popelier Rob v. Gamerden Luc Reuvers Fotografie Christian Aarts Maurice Aarts Rogier Bos Dennis Beek + Mathilde Dusol

Wim Helder Frans Nelissen Robert Verboon

Š 2012 Uitgever Stichting American Sports info@basketballmagazine.nl

Op de cover van boven naar beneden en van links naar rechts: Rogier Jansen (foto Peter van der Velde) Vrouwen U17 (foto Frans Nelissen) Naomi Hellman (foto Peter van der Velde)

Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieĂŤn, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

3

Rebound GRATIS MAAR NIET VOOR NIETS Redactie en medewerkers hebben afgesproken om REBOUND het eerste jaar gratis ter beschikking te stellen. Toch hebben we ook onze overhead- en onkosten. Voor de realisatie van dit magazine hebben wij adverteerders en sponsors nodig.

ADVERTEREN Met een advertentie in REBOUND magazine bereikt u zo’n 40.000 leden van de Nederlandse Basketball Bond. Dit digitale magazine wordt per email beschikbaar gesteld aan alle leden van de NBB. Een digitaal magazine biedt veel nieuwe mogelijkheden om uw product onder de aandacht te brengen. Video, geluid, of interactieve pagina’s zijn daar maar enkele voorbeelden van. Bovendien is een potentiële koper altijd maar een muisklik van uw eigen website verwijderd. Het effect van uw advertentie vindt u dus direct terug in de statistieken van uw website...

We informeren u graag over alle commerciële mogelijkheden van REBOUND magazine.

Mail naar: info@basketballmagazine.nl

SPONSORS We zoeken basketball-liefhebbers /bedrijven die dit initiatief willen ondersteunen.

Mail naar: info@basketballmagazine.nl.

We nemen graag contact met u op.

REGISTREREN REBOUND Magazine wordt mede mogelijk gemaakt door onze adverteerders.

Hoe aantrekkelijk dit nieuwe platform voor bedrijven wordt, hangt af van het aantal lezers van het magazine dat zij ermee kunnen bereiken.

Door je gratis aan te melden help je dus mee om REBOUND te versterken.

En daarmee verzeker je je van een onafhankelijk en innovatief basketballmagazine.

Tevens willen we weten wie onze lezers zijn.

Wie zijn ze, hoe oud zijn ze, wat zijn hun interesses?

Vanaf nummer vier (volgend nummer) kunnen alleen geregistreerde lezers het magazine lezen. Registreer je daarom nu al!!!

Je krijgt van ons een bericht zodra er een nieuwe editie online staat.

REBOUND Magazine wordt geproduceerd door de

in samenwerking met de

4

Rebound

Met het maken van dit digitale magazine, een jaarboek en een site met de actuele informatie proberen wij als redactie met een groot aantal medewerkers ons steentje bij te dragen aan de popularisering van onze geliefde basketballsport. We weten dat we de wind vol op de kop hebben en dat er van enige steun van de nationale media nauwelijks sprake is. De Telegraaf is een uitzondering.

REDACTIONEEL

Andere landelijke dagbladen (Volkskrant, Algemeen Dagblad, Trouw, NRC) zie je eigenlijk nooit en als ze er zijn, dan is dat bij voorkeur op wat rottigheid op te tikken, want stel je eens voor dat je zo’n C-sport als basketball in Nederland eens een keer positief zou benaderen.

Neem het verhaal met Henk Norel onlangs in de Volkskrant. Wat zal die verslaggever gesmuld hebben, toen Norel flink te keer ging tegen een heleboel rond het nationale team. Een aantal citaten treft u elders in dit magazine aan. En wat te denken van de verslaggever van het AD, die zijn negatieve verhaal over de ‘Staat van Oranje’ al klaar had, maar werd verrast door de plotselinge overwinning van onze mannen op Georgië...

Het summum van alles was echter onlangs de uitzending van RTL Sport Inside. De pulpzender denkt dat ze zich sinds het EK-voetbalsucces van VI Oranje alles kan permitteren. Het wielerprogramma was een mislukking en naar de Olympische Spelen werd nauwelijks gekeken. De oogkleppen zijn nog niet afgezet, getuige het nieuwe, dagelijkse sportprogramma.

U kent het niet? Houden zo, want elke minuut dat je kijkt is een verloren minuut. Gladjanus Wilfried Genee en Johan Derksen, de hoofdredacteur van Voetbal International, die heel zielig in de jaren zestig is blijven steken lezen wat voor van een papiertje en de autocue. Ze hebben bij toerbeurt gezelschap van onder anderen Barbara Barends, die met de kruiwagen van haar vader de studio’s is binnengereden, maar weinig kan; ex-judoka Dennis van der Geest, die aardig schijnt te kunnen DJ’en en het daarbij zou moeten laten en Daphne Dekkers, die haar status ontleent aan de (vroegere) kwaliteiten van haar echtgenoot Richard Krajicek.

Recentelijk hadden ze ook een basketballonderwerp. Natuurlijk over narigheid. Het zou verschrikkelijk rommelen bij Oranje. Nou is dat wel zo, maar wie zijn in godsnaam Barbara Barend en Johan Derksen om daar een mening over te hebben? Ze hadden Ton Boot even gebeld. Het Nederlands basketball was 0,000, volgens de goeroe. Nu kan dat rekenkundig helemaal niet, maar goed. Het lag aan de opleiding, die niet goed was. Vreemde opmerking van hem, want ik heb Boot de afgelopen 321 jaar niet kunnen betrappen op het laten spelen van een jeugdig talent.

Het dieptepunt van dit stukje afzeik-tv was het moment, waarop ook Johan Derksen meende zijn mond open te moeten doen. Als dat gebeurt is er maar één remedie: onmiddellijk gaan zappen.

Jan van der Nat

5

SLAM DUNKS

Rebound TIP-OFF Neil Reed overleden Neil Reed, oud-speler van Den Bosch, is eind juli overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Hij is 36 jaar oud geworden.

Reed speelde in het seizoen 1999-2000 voor Canoe Jeans. Bij de volgers van het Amerikaanse basketball is Reed vooral bekend geworden door een incident met zijn coach Bobby Knight bij de universiteit van Indiana. In 1997 greep Knight zijn speler Reed tijdens een training stevig bij de keel en dit incident zorgde voor enorme ophef toen het naar buiten kwam. Vooral ook omdat er een video bleek te bestaan van dit voorval. Knight werd hiervoor fors gestraft en Reed stapte over naar een andere universiteit, Southern Mississippi. De afgelopen jaren gaf Reed les op een highschool in Californië.

ZO GEZEGD Mark Cuban, eigenaar van de Dallas Mavericks, over de mogelijke trade van Kobe Bryant naar de ploeg van Dirk Nowitzki op de radio in de Ben en Skin show: ‘Ik deed mee aan de tv-show Dancing with the Stars en tijdens de pauzes was ik aan het praten met Kobe’s agent omdat Kobe graag weg wilde bij de Lakers. Echt, tijdens de onderbrekingen van mijn danstrainingen heb ik echt gedacht dat we Kobe hadden binnengehaald. Ik heb zelf met de eigenaar van de Lakers gesproken en dacht dat de deal rond was. Maar Mitch Kupchak, de general manager van de Lakers, heeft op Kobe ingepraat en hem toch voor zijn ploeg behouden.’

6

Tip-Off

ZO GEZEGD Henk Norel in De Volkskrant:

Over de matige opkomst bij de wedstrijden van het Nederlands team in Almere: ‘Want als het zo doorgaat, dan bloedt het gewoon dood. Er komt hier niemand kijken in Almere.

Het Nederlands team heeft helemaal geen aanzien, geen status. We zouden bij de scholen langs moeten gaan, het publiek enthousiast maken. Maar bij de NBB is zoveel verloop, dat je nauwelijks weet bij wie je moet aankloppen.’

Over de aanstelling van de nieuwe bondscoach: ‘Niets ten nadele van Jan Willem, maar tot een maand voor de voorbereiding, of misschien wel later, wisten wij niet wie er bondscoach was. We kenden de selectie niet. We wisten eigenlijk vrij weinig. Dus ik belde met Mark Schuurman, de coördinator Topsport. Ik zeg: wie is de coach? Het zegt: we hebben Pep Clarós getekend. Een week later hoor je: nee, Clarós is het toch niet. ‘ Over de kwaliteit van het Nederlands team: ‘Als we realistisch zijn, is deze ploeg nog niet toe aan het EK. We hebben te wisselvallig gespeeld en hebben te weinig ervaring. We missen vooral professionaliteit. En de selectie waaruit de bondscoach kan kiezen, is niet breed genoeg. In Nederland is het niet zo dat je zegt: hier is een lijst van dertig spelers: haal de besten er maar uit.’

Over het grote aantal Amerikanen in de Nederlandse competitie: ’Ik ben daar gefrustreerd over, want ik train tegen Koenders (de schrijver van het verhaal bedoelt Koenis, red.) en denk: die jongen is hartstikke goed. Maar kennelijk willen wij in Nederland liever een Amerikaan zien die hard kan dunken, dan een zelf opgeleid talent die een belangrijke waarde kan zijn voor het Nederlands team.’

Henk Norel foto Peter van der Velde

7

Rebound TIP-OFF Tijd heelt niet alle wonden Elke basketballliefhebber, die destijds oud genoeg was om het bewust mee te kunnen maken, staat het nog altijd helder op het netvlies: de finale van de Olympische Spelen van 1972 in München. Lange artikelen en zelfs boeken zijn er geschreven over de meest controversiële wedstrijd uit de geschiedenis.

De wedstrijd, die door de Amerikanen gewonnen leek, maar door onterecht (hij had geen functie) en belachelijk ingrijpen van FIBA-baas William R. Jones, uiteindelijk goud opleverde voor de Sovjet Unie.

De befaamde drie seconden van München staan gebeiteld in de Wall of Shame van het wereldbasketball. Net als de ultieme score van Alexander Belov, die overigens maar zes jaar plezier had van zijn gouden plak, omdat hij – veel te jong natuurlijk – in 1978 overleed.

De Amerikanen weigerden de zilveren medailles te accepteren. Begrijpelijk, want met die dingen om hun nek zouden ze in feite aanvaarden wat er aan het einde van de wedstrijd was gebeurd. En dat deden ze niet. Nog altijd niet, want veertig jaar na dato liggen de zilveren medailles nog altijd in een kluis op het Zwitserse hoofdkwartier van het Internationaal Olympisch Comité.

Voordat het misschien niet meer mogelijk is, vond Kenny Davis, de teamcaptain van toen, het tijd worden om alle mannen eens bij elkaar te halen. Er waren eerder reünies geweest, een stuk of negen, maar nooit was de ploeg compleet. Maar nu, op 25 augustus in Lexington, Kentucky, waren ze er alle elf: Mike Bantom, Jim Brewer, Tommy Burleson, Doug Collins, James Forbes, Tom Henderson, Bobby Jones, Dwight Jones, Kevin Joyce, Tom McMillen, Ed Ratleff en uiteraard initiatiefnemer Kenny Davis, voor wie het een thuiswedstrijd was daar in Kentucky. Van de coachingstaff van toen was John Bach er, de man die we vooral kennen als de voormalige assistent van Phil Jackson bij de Chicago Bulls.

Hoofdcoach Henk Iba en de andere assistent

8

Don Haskins zijn inmiddels overleden.

Natuurlijk kwam de kwestie aan de orde: moeten we alsnog die zilveren medailles accepteren. Ed Ratleff omschreef het heel fraai: ‘Als ik op een golfbaan een bal zie liggen, die niet van mij is, dan steek ik die niet in mijn zak.

We weten dat wij die zilveren medailles niet hebben gewonnen, dus zijn ze niet van ons...’

Ze liggen daarom hoogstwaarschijnlijk voor eeuwig in de kluis van het IOC, want ze vallen niet onder een eventuele erfenis. Alleen de rechtmatige eigenaar mag zo’n medaille opeisen.

Tom McMillen, niet voor niets zes jaar lang congreslid namens de Democraten, bedacht nog een politieke oplossing. ‘Als de Russen en het IOC akkoord zouden gaan met ‘dubbel goud’, zijn we dan bereid dat te accepteren en vervolgens de medailles te veilen om geld in te zamelen voor de vele slecht uitgeruste weeshuizen in Rusland? We kunnen ons graf in gaan zonder zilveren medaille of nog iets positiefs doen voor de wereld...’

De anderen hoorden het idee van McMillan aan. ‘Dubbel goud?’ Nee, dat is ook niet juist. En dus werd er, nu ze er toch allemaal waren, gestemd over de zilveren medailles.

Accepteren? Ja of Nee? De uitslag: 0-12.

ZO GEZEGD Randy Wiel in USA Sports over de Olympische Spelen: ‘Ik begrijp trouwens niet waarom Nederland geen topnatie is in baanwielrennen. Iedereen fietst hier op straat, dan moet je toch ook goede baanwielrenners kunnen kweken?’

Rogier Jansen via Twitter: ‘Ik ga nu naar de eerste Nederlands team-training van het jaar met de trein... Schijnt dat Lebron en Kobe dat ook doen bij Team USA. Oud-voetballer Pierre van Hooydonk over Leroy Fer in NU Sport: ‘Fer komt eraan. Een groot voordeel van hem is dat hij het hele veld bestrijkt. Hij doet me qua stijl denken aan die NBA-speler, Scottie Pippen. Ook zo’n powerhouse. Controleren en scoren.’

Randy Wiel foto Dennis Beek

Mart Smeets in het tv-programma ‘Evenblij met...’: ‘Van mijn erfenis straks gaat mijn muziekcollectie naar mijn kinderen en mijn basketballcollectie naar Frits van Rijn.’

(Van Rijn is regisseur bij Studio Sport en lid van de kernredactie van dit magazine)

Unieke site Jacob Bergsma

Perfect overzicht van geschiedenis

Wist u dat Kees Akerboom sr. en Leon Rodgers de enigen zijn, die drie keer zijn uitgeroepen tot MVP van de eredivisie? Dat die Rodgers dat als enige drie keer op rij overkwam en dat Toon van Helfteren de enige MVP uit de historie is, die in ‘zijn’ jaar niet werd gekozen in het All Star Team?

Nee, hé? Is ook niet erg. Je hoeft niet zo veel te weten, als je maar weet waar je het kunt opzoeken. Wat betreft de geschiedenis van het Nederlandse topbasketball is dat nu geen probleem meer. Je gaat naar de splinternieuwe site van Jacob Bergsma, waar je alles kunt vinden.

Jacob Bergsma is al een paar decennia steun en toeverlaat van de makers van basketballbladen, websites en krantenartikelen. Als je om een feitje verlegen zit, is een belletje naar Jacob voldoende om de feiten op een rijtje te krijgen.

U wilt weten hoeveel wedstrijden Nashua Den Bosch won in het seizoen 81-82 en hoeveel punten de ploeg dat seizoen heeft gescoord? Het antwoord (31 van de 36 en 3327...) is te vinden in het ‘levenswerk’ van Jacob Bergsma.

De tienduizenden cijfers en feiten zijn de weerslag van tientallen jaren verzamelen, graven in archieven en bladeren in leggers van kranten. Het resultaat is een site die niet mag ontbreken in de favorietenlijst van de ware basketballfan. https://sites.google.com/site/jbergsma/Home

9

 

  



                        

GAMES

MiCoach: zweten bij de spelcomputer De echte liefhebber zaten al een tijdje te wachten op het uitkomen van de Adidas MiCoach console game. Deze release van 505 Games, in Nederland vertegenwoordigd door Easy Interactive, ligt inmiddels in de winkel voor 39,99 euro. MiCoach is een persoonlijk trainingsprogramma. Trainen wordt steeds leuker, merkten onze testers Maarten van der Nat en Wesley Cornelisse, die de volgende bevindingen noteerden.

Het is een zeer aan te raden spel, dat zich snel laat terugverdienen. Een abonnement bij de sportschool kan namelijk overbodig worden, doordat je voor de hele week een trainingschema kan maken en bij het opstarten van spel een melding krijgt met je dagplanning. Bovendien krijg je na elke oefening feedback van je coach. Met meer dan 400 oefeningen wordt het trainen bepaald niet saai.

MiCoach beschikt over zes sporten met voetbal, hardlopen, tennis, basketball, rugby en football. Het is een zeer actieve bezigheid, waarbij je meer dan verwacht toch flink gaat zweten.

De gehele bediening is oké, zowel in het menu als tijdens de oefeningen. Maar het is wel handig het in een grote ruimte te doen, zodat de PS3 of de Xbox 360 je nog wel kan zien als je op de grond ligt. Is dat niet het geval, dan is er geen goed contact met de move camera.

Verder is het zeer leuk dat bekende mensen uit de sportwereld je de instructies geven. MiCoach is een product van Adidas en dus hebben de topsporters ook ‘iets ‘ met de drie strepen. Je kunt kiezen uit achttien coaches, onder wie basketballer Dwight Howard, de voetballers Kaka en Manuel Neuer, de Britse topatlete Jessica Ennis, voetbalcoach Jose ‘The Special One’ Mourinho, tennisster Ana Ivanovic, de Australische rugbyheld Will Genia en NFL-footballer Eric Berry.

Persoonlijk vinden wij het leuk dat elke coach een stukje over zijn of haar eigen leven en loopbaan vertelt en dat de coach voordoet wat jij moet doen en je gedurende de oefening motiveert om harder te werken.

MiCoach is geschikt voor alle leeftijden en heeft slechts één klein minpuntje. Het soms onduidelijke menu zorgt af en toe voor verwarring.

11

Rebound TIP-OFF De driepunter

MAARTEN

Maarten van Gent was vele jaren coach in Nederland en België. Hij heeft ons land inmiddels verruild voor Estland. In Tallinn vloeien verleden en heden samen bij dit basketballdier pur sang.

We schrijven seizoen 1984- 1985. Ik coachte Sunair Oostende in België. We hadden een try out voor twee Amerikanen aan het begin van het seizoen. Een forward en een combo guard. Beide spelers hadden genoeg kwaliteit, mijns inziens. Maar de forward weigerde een drill uit te voeren, die ik meestal gebruik om te zien of spelers hard willen werken en mentaal sterk genoeg zijn.

De drill is een aanvallende rebound oefening. Drie spelers moeten een mis geschoten bal rebounden, maar binnen de bucket blijven. De bal mag de grond niet raken en de degene, die de rebound pakt, moet proberen te scoren met de twee overgebleven spelers op zijn nek als verdedigers.

Wat er ook gebeurt, de oefening gaat door, tot iemand heeft gescoord. De scorer moet dan een vrije worp nemen en indien raak, ontvangt hij een punt. Als iemand drie punten heeft mag hij stoppen.

Ik deelde de genoemde forward, die weigerde de drill te doen, mee dat hij zijn koffers kon pakken. De combo guard vond ik perfect.

12

COLUMN

Dat seizoen werd aangekondigd dat er met driepunters gespeeld zou gaan worden. Ik ontving van voorzitter Rudolf van Moerkerke een briefje, dat de door mij gekozen combo guard werd ontslagen.

Rudolf had al een vervanger aangetrokken, genaamd Sam Smith, die in de NBA had gespeeld en driepunters kon schieten. Dat was me nog nooit overkomen, dat een voorzitter zonder overleg, zó maar een speler wisselde. Maar we waren in België en daar is alles mogelijk, had ik me laten vertellen.

Ik zag driepuntschutters totaal niet zitten! Spelers, die vanaf de middenlijn alleen maar schieten en geen meter verdedigen. Ik besloot naar aanleiding van het gebeurde, een superverdediger aan te trekken: Ed Rains, die bekend stond als een defensive stand out.

We werden kampioen zonder een wedstrijd te verliezen en wonnen de beker. Sam schoot de lichten uit en Ed hield de topscorers van de andere partij meestal op nul punten. Ik herinner me de eerste wedstrijd van de competitie tegen Hellas Gent met de topscorer van het vorig seizoen en exSunairspeler John Heat. We wonnen probleemloos en Heat maakte tegen Ed Rains nul punten. En Sam Smith schoot de ene driepunter na de andere raak.

Ik moet bekennen, dat Rudolf als eerste heel scherp had gezien, dat de driepunter in de toekomst zeer belangrijk zou worden.

Tip-Off

BESTEL NU !!!!

LAATSTE KANS !!!!!

de historie van seizoen 2011-2012

PRINT VERSIE VOOR EUR 16,95 EN EEN DIGITALE VERSIE VOOR EUR 4,95

mannen en vrouwen eredivisie met alle teams / interviews met de allstars / veel foto’s / de stats bestellen kan tot 1 oktober alleen de bestelde exemplaren worden gedrukt BESTEL OP www.basketballmagazine.nl

13

dit mag j

ZONDA 1 DE MAASP

je niet missen

AG 30 SEPTEMBER 14:00 UUR POORT DEN BOSCH

Red

16

o t o F ze keu

Basketball Streetmasters in Black and White

De zoon van fotograaf Rogier Bos deed mee aan het Streetball toernooi in Den Haag. den voor hem om zijn fototoestel mee te nemen en foto´s met een wide angel lens te nemen.

Foto Š Rogier Bos www.rogier.bos.com

17

Basketball Streetmasters in Black and White

De zoon van fotograaf Rogier Bos deed mee aan het Streetball toernooi in Den H Reden voor hem om zijn fototoestel mee te nemen en foto´s met een wide ange Foto Š Rogier Bos www.rogier.bos.com

18

o t o F ze keu

Haag. el lens te nemen.

19

20

o t o F ze keu

Een van de vele toeschouwers in Sporthallen Zuid tijdens het wereldkampioenschap U17 Foto Š Frans Nelissen

21

22

o t o F ze keu

Dunk Henk Norel Foto Š Peter van der Velde

23

24

o t o F ze keu Brons in Londen De Nederlandse rolstoelbasketballsters kunnen met trots terugkijken op de Paralympics 2012. Nederland veroverde in Londen het brons. Na de halve finale in een zinderende wedstrijd met 46-49 te hebben verloren van de latere kampioen Duitsland, herstelde Oranje zich mentaal knap door in de strijd om de derde plaats de Verenigde Staten met 71-47 te verslaan.

Het team van Gertjan van der Linden kwam de groepsfase goed door, met zeges op Groot-Brittannië (57-47), Canada (70-59) en Brazilië (55-42). Alleen tegen Australië (49-58) werd een nederlaag geleden. De tweede plaats in de groep koppelde Nederland in de kwartfinales aan China, dat geen partij was voor de rolstoelbasketballsters van Oranje: 59-37. De halve finale tegen de Europese aartsrivaal Duitsland was bloedstollend spannend. In de laatste seconde kreeg Carina de Rooij nog de kans om er een verlenging uit te slepen, maar haar driepunter ging er net niet in.

Foto’s © Mathilde Dusol

25

Rebound

E BEVLO 26

door Frits van Rijn

‘Lastige’ Rogier Jansen kan heel slecht tegen zijn verlies

In de slotseconden van de EKkwalificatiewedstrijd tegen Georgië staat Rogier Janssen aan de vrije worplijn.

Nederland staat drie punten voor en één benutte vrije worp van Jansen zal de wedstrijd beslissen. Uiterst koel laat Jansen zijn beide vrije worpen door de ring glijden. Nederland wint voor het eerste een wedstrijd in de kwalificatiepoule, na drie nederlagen op rij.

Applaus klinkt van de tribune en hier en daar wordt ook zijn naam gescandeerd. Terecht want met 24 punten was hij de man die Oranje op sleeptouw nam. Toch werd hij nog geen minuut eerder door een behoorlijk deel van het publiek vervloekt na een mislukte drive en een risicovolle pass die een Georgische score tot gevolg heeft waardoor de wedstrijd die in handen van Nederland was toch weer spannend werd.

Die ene minuut lijkt de carrière van Jansen in een notendop. Het ene moment wordt hij verguisd, maar even later wil je hem het liefst omhelzen omdat hij zo iets moois op het veld heeft laten zien.

Rebound: Is het lastig om in het Nederlands team onder je vader te spelen?

Jansen: ‘Nee eigenlijk niet. Het is de eerste keer dat we samen bij een ploeg zitten, maar het loopt wel.’

Rebound: Niet lastig, maar wel vreemd?

Hoe noem je hem bijvoorbeeld?

Jansen: ‘Gewoon, Jan Willem. In ieder geval geen pa. Heel soms zeg ik coach tegen hem.’

EMOTIE EN OGENHEID

Foto: Maurice Aarts

Rebound: Maar je bent wel, omdat hij bondscoach is geworden, sa met hem een pak gaan kopen. Dat zullen niet veel spelers met de nieuwe bondscoach doen.

Jansen (met een lach): ‘Nee…vast niet.

We hebben uiteindelijk zelfs twee pakken gekocht. Ach, hij vroeg het me, dus dan doe je dat als zoon.

27

Rebound Rebound: Wat is jouw positie in het team?

Het is moeilijk vast te stellen of je nu een echte point guard bent of niet. Je hebt te veel van een scorer in je om echt het spel neer te zetten.

Jansen: ‘Ik denk dat er in het moderne basketbal geen sprake meer is van een 1 of 2. Je hebt op die positie twee basketballers die deze plaats kunnen invullen. Het oude point guard-verhaal, een speler die tien assists geeft en maar nul punten heeft, dat bestaat niet meer. Daar maak je je ploeg te kwetsbaar door. Kijk maar naar de Euroleague. Het spel is veranderd. Er is nauwelijks een beresterke center die oppost en waar constant de bal inside wordt gegeven. Het is nu ’pick and roll’, iedereen is in beweging, centers schieten drietjes. Dat spel is in mijn voordeel, want dat is mij op het lijf geschreven. Ik kan de bal opbrengen, bewegen, naar het bord gaan, passen, schieten. In zo’n vaste rol als vroeger had ik het moeilijker gehad.’

Rebound: Maar hoe zie je jezelf het liefste spelen?

Jansen: ‘Als ik voor het team kan creëren. Dat is mijn kracht. Dominant aan de bal zijn en dan iets doen waar de rest van kan profiteren.

Een assist geven is nog altijd leuker dan scoren. Rajon Rondo van de Boston Celtics is mijn favoriet op die positie. Hij is geniaal.

Hij creëert, pakt rebounds, verdedigt, is razendsnel en leert nu ook nog een beetje te schieten. Steve Nash is natuurlijk ook geweldig, maar meer traditioneel. Hij maakt toch zo’n twintig dribbels per aanval en is dus dominant met de bal. Natuurlijk, daar houd ik ook van. Ik houd de bal ook graag bij me, maar zo’n type zal je niet snel meer zien in de NBA of in het internationale basketball.’

Rebound: Van wie heb je het meest geleerd?

Jansen: ‘Dat moet toch wel Ton Boot zijn. Bij hem mocht ik als jongetje van 16 voor het eerst meedoen bij de grote mannen van Ricoh

28

Astronauts. Boot belde mij daarover. Eerst voor één keer in de week, maar al snel werd dat vier keer. En van trainen tegen jongens als Spinks, McGuthrie en Bennes word je echt heel snel beter, hoor. Op mijn achttiende ging ik naar Groningen, toen Boot daar ook heen ging. Ik ben echt dankbaar dat hij me daarvoor gevraagd heeft en dat hij mij die kans heeft gegeven. Ik heb daar als jong jongetje, ook door blessures van anderen, heel veel gespeeld en heel veel geleerd. Het ging met vallen en opstaan maar daardoor is mijn ontwikkeling in een enorme versnelling geraakt.

Groningen werd toen kampioen dat was geweldig, maar het had ook een behoorlijk nadeel. Het budget ging drie keer omhoog en daardoor werd het mogelijk betere spelers te halen. Boot was daar heel eerlijk over tegen me. Hij kon Travis Young en McGuthrie halen en vertelde me dat het voor mij een stuk moeilijker zou zijn om speeltijd te krijgen.

Heel open. Hij wil altijd maar één ding en dat is winnen. En met die spelers kon hij meer winnen. Hij raadde me aan om ergens anders ervaring op te gaan doen en heeft me daarbij geholpen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Hij was recht door zee en vertelde gewoon waar het op stond. Als ik hem zie hebben we nog steeds goed contact. Ik vergeet niet meer wat hij voor mij heeft gedaan toen.’

Rebound: Via veel omzwervingen (Almere, Leuven, Bergen op Zoom, weer Groningen) kwam je afgelopen twee jaar in Den Bosch terecht. Wat trof je daar aan?

Jansen: ‘Een geweldig team. Zeker afgelopen seizoen. De spelersgroep was hecht, we gunden elkaar echt alles. Het was een heerlijk jaar om bij EiffelTowers te spelen. Ik heb er met Stefan Wessels en Peter van Paassen ook al vaak over gesproken om samen te kunnen spelen. Nu was het eindelijk zo ver. Maar ook met Kees Akerboom en al die andere jongens hadden we een prima ploeg. We waren echt vrienden, het was een hechte groep en de kracht van het team was dan ook dat we elkaar ook in moeilijke situaties konden steunen.’

Foto: Robert Verboon

29

Rebound Rebound: En dat was de reden dat jullie kampioen werden. Dat jullie een hechte ploeg waren?

Jansen: ‘Dat denk ik wel. Wij wonnen in de finale van Zorg en Zekerheid Leiden, maar het had niet veel gescheeld of we hadden die finale niet eens gespeeld. In de halve finale waren we natuurlijk bijna uitgeschakeld door GasTerra. Thuis wonnen we onze wedstrijden tegen Groningen wel, maar in de uitwedstrijden verloren we steeds vrij kansloos. En het beslissende duel was in Martiniplaza. Ik denk dat we toen een beslissing hebben genomen, waaruit blijkt dat we als team heel sterk waren. Het getuigde van moed wat we toen gedaan hebben.

Rebound: Leg eens uit?

Jansen: ‘Alle spelers beseften dat we wedstrijd vijf in Groningen zouden verliezen als we het zouden aanpakken zoals de eerste twee wedstrijden daar. Onze aanpak klopte gewoon niet. Na wedstrijd vier in Den Bosch zijn de spelers in de kleedkamer gebleven en zijn gaan praten. Dat we iets anders moesten doen als we de finale wilden halen. Dat waren diepe gesprekken, ja. Maar we zijn eruit gekomen.

We zijn met een afvaardiging van de spelers naar coach Korner gegaan en hebben als team gezegd dat als we met hetzelfde wedstrijdplan zouden komen dat we dan zouden verliezen.

Wie dat waren? Van Paassen, Wessels, Turner en ik. We hebben wat tactische aanpassingen voorgesteld. Meer full court press, we moesten Groningen uit hun comfort zone halen.

Dus… Defares mocht best wat meer schieten, Jesse Voorn en Ties Theeuwkens juist niet, die mochten best wat meer penetreren. We moesten ze uit hun spel halen en dat was de eerste wedstrijden niet goed gelukt.

Rebound: Hoe reageerde Korner?

Jansen: ‘Klasse! Je moet hem krediet geven dat hij naar zijn spelers luisterde. Hij begreep dat we namens alle spelers spraken en hij heeft inderdaad de veranderingen

30

met coach Korner foto: Robert Verboon

doorgevoerd, die we als spelers hebben voorgesteld. Het zal niet makkelijk voor hem geweest zijn, maar hij heeft het kunnen opbrengen om anders te gaan spelen dan in zijn hoofd zat. Ik denk niet dat we gewonnen hadden als we dat niet gedaan hadden. En vervolgens hadden we zo’n flow te pakken, dat we in de finale relatief makkelijk van Leiden wonnen. Leiden was favoriet, maar wij wonnen drie keer in Leiden. Dat gaf heel veel voldoening.’

Rebound: Wat was dan logischer dan ook het komend seizoen in Den Bosch te blijven spelen?

Jansen: ‘Dat zou ook logisch zijn geweest. Echt waar. Ik zou niets liever hebben gewild. Maar ik zal heel eerlijk zijn, we kwamen er in de onderhandelingen niet uit. Ik wilde dolgraag bij EiffelTowers blijven, het kampioenschap samen nog een keer overdoen.

Rebound: Puur een financiële kwestie dus?

Jansen: ‘Ja. Niets anders. Ik kreeg een mindere aanbieding dan het afgelopen seizoen. En dat vond ik niet redelijk. Kijk, wij zijn als spelers van Den Bosch al eens eerder voor het blok gezet. Wij hebben toen een enorm deel van ons salaris moeten inleveren omdat

er geen geld was. Den Bosch ging toen 30% in budget achteruit. Toen konden we niet anders doen dan het voorstel aannemen omdat er geen geld was en moesten we bijna de helft van ons salaris inleveren. We hebben het vrijwel allemaal geaccepteerd, omdat het zo dicht tegen het seizoen aan was dat we eigenlijk ook geen andere keus meer hadden.

Maar deze keer wilde ik verder kijken.’

Rebound: Dus jullie kwamen er zakelijk niet uit. Het is niet zo dat Den Bosch niet met je verder wil vanwege jouw gedrag?

Jansen: ‘Ik zou niet weten waarom. Ik heb dat niet gehoord in ieder geval. Kijk, ik kan best lastig zijn, dat weet ik ook wel. Ik kan heel slecht tegen mijn verlies. Zeker als het niet zo gaat als je zou willen. Op training kan ik boos worden als bepaalde zaken niet lukken, maar daar zou de club blij mee moeten zijn. Ik ben emotioneel, juist omdat ik zo betrokken ben. Ik probeer de boel op gang te jagen als het tegenzit. Noem het bevlogen. En ja, dat kan zeker in het veld soms irritant overkomen.

Dat weet ik ook wel. Maar ik kom nooit te laat op trainingen, ik speel met volle inzet.

Daar kan nooit iemand iets op aan te merken hebben.’

Rebound: Je bent even uit de selectie gezet omdat je je niet aan teamregels had gehouden Jansen: ‘Dat klopt. Dat was mijn eigen fout.

Dat had ik niet moeten doen. Ik weet ook dat ik bij een forse achterstand keihard een waterfles heb stukgegooid.’

Rogier Jansen weet dat hij zich af en toe zou moeten inhouden. Misschien zou dat zelf van hem een nóg betere basketballer maken. Waar dat in het nieuwe seizoen zal zijn is nog niet duidelijk als deze uitgave van Rebound de deur uit gaat. Het zal vrijwel zeker niet in Nederland zijn. Gesprekken met Leiden liepen op niets uit. Zijn emotionele gedrag in combinatie met beperkte financiële mogelijkheden bij de club bleken een blokkade om bij de nummer twee van Nederland aan de slag te kunnen.

Foto: Robert Verboon

31

32

Isabella Slim geniet van haar zomer met Oranje

‘Dit wil ik nog een keer meemaken...’

Door Luc Reuvers Fotografie: Peter van der Velde Het wereldkampioenschap voor vrouwen U17 was een daverend succes. Op de finaledag namen 2000 belangstellenden de moeite om naar Sporthallen-Zuid af te reizen en te belanden in een unieke omgeving met meiden-basketball van hoog niveau. Het Amsterdamse evenement straalde een aanstekelijke energie uit. Een van de meest opvallende matadors in het strijdperk was Isabella Slim. De erkenning was een plaats in het tweede All*Star team van het WK. Een terugblik met de captain van Oranje.

Die golf van positieve energie start op de vrijdagavond 17 augustus. Nederland bindt de strijd aan met rivaal Turkije. 1300 Toeschouwers zien in een enerverend duel Oranje de winst naar zich toetrekken. Voor Oranje de start van een opgaande lijn, de Turken zwalken geknakt door het toernooi.

Slim is een van de smaakmakers van de volwassen opererende formatie van Meindert van Veen en Remy de Wit. ‘Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest, ik vroeg me af of er überhaupt mensen waren’, blikt Slim terug. Ze vreesde een matige belangstelling, maar krijgt met haar ploeg van ongekend goed gevulde tribunes hartstochtelijke steun. ‘Super, zoveel publiek’, geniet de shooting forward dagelijks van de entourage.

Slim komt uit voor het CTO en kent de omgeving op haar duimpje. De forward startte haar carrière bij Harlemlakers. Ook haar ouders zijn verknocht aan basketball. ‘Ik ging een keertje kijken.’ Vervolgens gaat het snel. ‘Ik speelde bij Harlemlakers in een gemixt team.

Daarna was ik het enige meisje in een jongensjuniorenteam. Toen ik 15 was ben ik naar het CTO gegaan.’

De reisafstand valt te overzien, het aantal trainingsuren gaat van twee keer in de week trainen omhoog naar twintig uur per week.

Maar het brengt Slim waar ze nu stond. Op het WK. En niet alleen Slim. Ze was in Roemenië met de helft van haar team succesvol op het EK onder 18. ‘We presteerden goed op het EK, we werden vierde.’ Oranje leerde deze zomer vooral omgaan met de volle speelschema’s.

‘Het is wel zwaar, mentaal en emotioneel. Op één dag win je en verlies je en moet je binnen een dag omschakelen en opnieuw beginnen.’

De ploeg die het beste schakelt creëert de grootste mogelijkheden op succes. ‘Elk team dat op een WK als dit staat kan basketballen.’

Tegen het verrassend snel spelende Japan komt Oranje er uiteindelijk niet aan te pas.

Vervolgens winnen de Nederlandse talenten het sleutelduel tegen de mondiale nummer vier Canada, zodat de kwartfinales al binnen handbereik zijn. Na een dag rust zorgt Nederland voor feitelijke plaatsing bij de laatste acht door de Brazilianen kansloos te laten.

Dan strijdt Slim met haar team tegen Spanje om de tweede plaats in de poule. De Europese Kampioen houdt dan wel enkele toppers op de bank, maar Oranje neemt als het duel er toe doet afstand van de ploeg die getipt wordt als finalist tegen USA. Het laatste kwart ebt de spanning weg, omdat Spanje niet aandringt en beide banken volop speelminuten krijgen toegewezen. De steun van het publiek voor Oranje geeft de ploeg bij vlagen een onoverwinnelijke aura, voordat de ploeg de speelvloer verlaat is er steevast een Orange Angels Dance.

33

34

‘Dat was om het publiek te bedanken. Het publiek blijft altijd achter je staan.’ Familie, vrienden en fans. ‘Ze waren met zo veel man, dat heeft zeker geholpen.’ Terugkijkend: ‘Als je de eerste wedstrijd wint is dat zó fijn. Als je een driepunter schiet hoor je ze tekeer gaan.’

Vanaf de kwartfinale incasseert Oranje drie nederlagen op rij. Eerst in een bloedstollend duel tegen Canada, waarin het laatste schot in een orkaan van geluid afkomstig van 1700 toeschouwers niet valt voor Nederland. ‘In het begin van de tweede helft waren we slordig en leden we een aantal keren onnodig balverlies’, aldus Van Veen op de website van de NBB. ‘Wat ons ook pijn deed was dat Isabella Slim niet goed in de wedstrijd zat’, stipt de bondcoach het belang van de Oranje-captain aan.

‘Je baalt als je verliest’, bloedt Slims hart. ‘Je speelt maar één keer van je leven een WK in Nederland.’ Tijdens de kansloze nederlaag tegen Australië is de ook de fysieke pijn aan de Oranjeselectie af te zien. Na afloop toont Slim zich een captain door de teleurgestelde speelsters bij elkaar te brengen en met het publiek met een gekwetste ziel te trakteren op de ‘oranje’ dans. ,,We moeten het publiek bedanken na elke wedstrijd, ook als je verliest,’’ nam Slim haar verlies manmoedig. ,,Ik ben er trots op ben dat Nederland achter me staat.’’

Het applaus klinkt intens dankbaar.

Bovendien boekt Oranje enorme progressie.

‘Twee, drie jaar geleden hadden we dit niet verwacht. We gaan met U18 volgend jaar naar het WK U19 in Litouwen. Het eerste jaar met U16 werden we negende. Nu zijn we vierde,’ is Slim onder de indruk van de prestatie van haar eigen ploeg. Ze kijkt al reikhalzend uit naar de volgende zomer. ‘WK U19 en EK U18. Zien wat je kunt en leuk om te doen.’’

Voordat ze het ritme van het CTO (schooleten-basketballen-slapen) weer oppakte, was het eerst even tijd voor een vakantie in Portugal met haar familie. Of er een bal mee ging? ‘Natuurlijk en anders had ik er daar wel eentje gekocht...’

Amper 15 uur later testen de Belgen op de zeer vroege zondagmorgen nog éénmaal de veerkracht van Oranje in de strijd om de zevende plaats. Slim moet haar lijf, als ze niet op het veld staat, in beweging houden op een spinfiets in de hoek van de sporthal. De veerkracht van Oranje is net niet voldoende.

Meerdere onhaalbare lijkende inhaalraces stranden op het nippertje, een achtste plaats resteert.

Een uitstekende prestatie. Kijkend naar de resultaten van VU20 en VU16 mag er aan een nieuw tijdperk gedacht worden. ‘Het meemaken van de Olympische Spelen lijkt me supergaaf’, is de droom van Slim wel gedurfd, maar niet eens zo’n vreemde. De Nederlandse talenten zijn tijdens Brazilië in 2016 allen begin twintig. ‘We hebben met U16 in Trabzon (Turkije) de Jeugd Olympische Dagen meegemaakt. Dat was zó leuk... Dat wil ik nog een keer meemaken.’

35

Rebound

historie

door Jacob Bergsma fotografie Peter van der Velde

DE SLECHTSTE HELFT OOIT Actuele gebeurtenissen geven soms aanleiding in het verleden te duiken. Het Nederlands team werd al oefenend op 1 augustus geveegd door de Belgen: 103-47.

Maar het kan nog dramatischer. Zoals in 1987 tijdens het Europees kampioenschap, toen Oranje er tegen Israël maar liefst 11 minuten en 28 seconden lang in de tweede helft niet in slaagde ook maar één punt te maken. Totdat Rik Smits de ban brak.

Nederland speelt op 4 juni 1987 zijn tweede duel tijdens het EK, dat uiteindelijk door de Grieken en vooral Nicky Galis gewonnen zal worden. Oranje moet. De ploeg van bondscoach Ruud Harrewijn heeft het openingsduel met 84-91 van Polen verloren.

Het EK is voor Nederland van groot belang, omdat een jaar later de NBB een enorme krachtproef moet leveren met het organiseren van het Pré Olympisch Toernooi.

In de voorbereiding op het EK heeft Nederland drie keer tegen Israël gespeeld: twee keer was er winst en één keer een kleine nederlaag.

Toch heeft coach Sherf van Israël een bijzonder gezelschap tot zijn beschikking met onder anderen topschutter Doron Jamschi, center Howard Lassof en de genaturaliseerde Amerikaan Lavon Mercer.

Cees van Rootselaar herinnert het zich het sterrenlegioen in Athene nog goed: ‘Was mijn debuut dat jaar in het Nederlands team en dan gelijk een EK mogen spelen.

Hittegolf in Athene en wedstrijden van

36

10.00 uur ‘s ochtends tot 22.00 uur in de avond. Griekenland werd kampioen met een ongelofelijke Nicky Galis. Joegoslavië met Drazen Petrovic, Rusland met Marciulionis en wij met Rik.’ De wedstrijd tegen Israël staat op het onzalige tijdstip van negen uur ‘s ochtends volgens het Nederlandse bioritme geprogrammeerd.

Harrewijn laat zijn staff (Rob Tuin als teammanager en Frank Nusse als arts) de spelers al om vijf uur ’s ochtends uit bed trommelen. Maar het valt niet mee. Van Rootselaar: ‘Wandeling met het team maken , ontbijten en daarna wakker blijven. De staff liep steeds over de gang de hotelkamers binnen om de spelers maar wakker te houden.’

Toch heeft Israël aanmerkelijk meer problemen bij het ochtendgloren dan Oranje. Nederland heeft in de oefenwedstrijden geleerd dat Jos Kuipers het Israëlische schotwonder Doron Jamschi het best in bedwang kan houden. Toch maakt Jamschi 17 van de eerste 19 Israëlische punten. De defensieve inspanningen gaan bovendien gepaard met een verlies aan precisie: Kuipers blijft op 2 uit 8 steken. Maar de Israëli schieten nog beroerder: 23 procent (8 uit 35) in de eerste helft. Rik Smits steekt voor rust in vorm en wanneer de Israëli een paar keer met de ogen knipperen, staat Oranje halverwege nota bene op een ongekend riante 43-24 voorsprong.

Rik Smits

37

Rebound

historie Wat er zich vervolgens afspeelt, hebben de internationals van toen uit hun systeem verbannen. Henk Pieterse: ‘Al sla je me dood, ik weet daar echt niets meer van. Ik ban slechte dingen wel vaker uit mijn hoofd. Vandaar dat ik zo lang heb volgehouden, denk ik.’ Ook Peter van Noord is de meeste details kwijt: ‘Wat ik mij kan herinneren, is dat we een sterke eerst helft speelden en dat wij de tweede helft tegen ons zelf stonden te spelen. De Israëli switchten alles in defense. Ik heb toen geloof ik negen minuten tegen Lavon Mecrer aan lopen beuken om hem uit de game te houden.’

Ook Rik Smits laat via zijn Facebook-account weten geen specifieke herinneringen te koesteren aan de meest beroerde tweede helft uit de historie van het Nederlands basketball. ‘Ik kan me de wedstrijd zelf nog wel herinneren, maar niet wat mijn gedachten waren tijdens die elf minuten,’ schrijft Smits in een vriendelijk mailtje.

Ruud Harrewijn heeft Smits en Kuipers – zijn twee sleutelspelers in de wedstrijd – al na twee minuten op de bank gezet. Smits vanwege zijn vierde fout. Over de wissel van Kuipers zegt Harrewijn: ‘Kuipers kan soms zo ongelooflijk nonchalant te werk gaan, dan moet je hem tegen zich zelf in bescherming nemen.’

Van Rootselaar heeft nog helder voor de geest wat er zich in die eerste 11 minuten en 28 seconden van de tweede helft afspeelde. “Alle schoten gingen mis, zelfs lay ups. Alleen op de basket af met helemaal niemand in de buurt en die bal draaide er dan zelfs nog uit. Leek net of er een deksel op de ring was geplaatst. Toen we eindelijk scoorden, ging er een gejuich door het stadion!’

Harrewijn aarzelt erg, erg lang met het terugbrengen van Smits en Kuipers. Het is topscorer Smits (20 punten, Jamschi maakt er 36 voor Israël) die de ban breekt. Bij 4344 schiet hij na 11 minuten en 28 seconden eindelijk de eerste twee Nederlandse punten van de tweede helft binnen.

Zoals Smits ook 31 seconden voor tijd 61-60 maakt. Het zal de voor Nederland winnende score blijken te zijn. Ondanks dat Marco de Waard met bal en al over de lijn wordt gesodemieterd, ondanks het laatste schot voor de wedstrijd van Jamschi en ondanks slechts vijf Nederlandse veldscores in de hele tweede helft gaat de zege – toch nog – naar Oranje.

Zei Howard Lassof na afloop van de wedstrijd: ‘Ik heb nog nooit tegen een ploeg gespeeld die elf minuten niet tot scoren kon komen…’

Toon van Helfteren

38

DEJAN

KOMKOMMERTIJD ?

Zomertijd is al lang geen komkommertijd meer in het basketball. In tegendeel. De zomer is tegenwoordig volgepropt met allerlei FIBA evenementen van elk niveau, geslacht en in elke leeftijdscategorie. Daarnaast zijn er nog de NBA Draft en NBA Summer League.

Daarbij is de NBA Summer League in Las Vegas uitgegroeid tot het centrum van het basketballuniversum dat meer internationale bezoekers trekt dan elk ander evenement.

Daarom vinden er talloze kampen plaats in Las Vegas voor werkloze (aspirant) profspelers. Niet alleen agenten organiseren deze kampen maar zelfs leagues (Zuid-Korea, Australië en Japan), die soms zelfs hun eigen ‘draft’ hebben.

COLUMN

Dejan Vidicki was basketballjournalist, speler, coach, TV commentator en NBA scout, voordat hij spelersmakelaar werd en is medeoprichter van Court Side.

Namens Court Side praat hij mee op hoog niveau (FIBA en EU) over specifieke vraagstukken. Een echte insider dus op het gebied van het internationale basketball.

Ze hoopten in eerste instantie bezoekers van de NBA Summer League te lokken, maar intussen zijn ze zo succesvol dat ze op eigen kracht internationale bezoekers trekken. Zélfs tijdens de NBA lock-out toen er geen Summer League was.

Vooral Finse coaches zijn in grote getale aanwezig. Ze schijnen elke speler ter wereld te kennen. Noem maar de naam van een willekeurige Amerikaan ergens in Verweggistan en de Finse coach geeft je ter plekke een scoutingverslag. Indrukwekkend, maar niet zo vreemd als ze elke zomer een paar honderd spelers scouten. Verklaart dat waarom er steeds betere Amerikanen gaan naar Finland gaan en dat het niveau van zowel de competitie, clubs als nationale ploeg een stijgende lijn vertoont?

Het budget van de Finnen is niet veranderd, maar de kennis van de markt wél. Voor hun betaalt zich de trip naar Las Vegas elk jaar weer terug. Dit benadrukt hoe belangrijk scouting is geworden als onderdeel van het werk van de moderne coach. Ze krijgen geen jaren de tijd meer om hun ploeg op te bouwen, maar hebben bijna elk seizoen te maken met compleet nieuw team.

De succesformule van ‘Las Vegas’ lijkt veel op die van de HBW vroeger. Al die activiteiten in de woestijn van Nevada, met de NBA Summer League als grote katalysator, zorgen voor een jaarlijkse reünie op mondiaal niveau. Het is een combinatie van sport, gezelligheid, netwerken, entertainment, ontspanning, sociaal gebeuren en zaken doen. Bij veel succesvolle sportevenementen zie je deze mix terug.

Daarbij helpt het natuurlijk dat alles prima gecombineerd kan worden met een vakantie in de driehoek Los Angeles-Las Vegas-Grand Canyon. Eigenlijk zou elke ploeg naar Las Vegas moeten. Dat gebeurt ook steeds meer en ook Nederlandse ploegen worden er steeds vaker gesignaleerd.

39

Rebound

Menno Fluks

BC APOLLO HEEL LANGZAAM OP GANG Door Frits van Rijn Foto Wim Helmer BC Apollo voorzitter Menno Fluks heeft nog een paar weken voordat hij met zijn ploeg in de eredivisie zal debuteren en die weken heeft hij ook nog hard nodig zegt hij eerlijk: ‘Er moet nog een hoop gebeuren voor we zo ver zijn, dat is duidelijk. ‘ Aan het einde van het vorige seizoen kwam de club met ambitieuze en ook hartverwarmende plannen. BC Apollo wil eredivisie gaan spelen om vooral de eigen jeugd de gelegenheid te geven om op het hoogste niveau te gaan basketballen. En de club wil laten zien dat er geen miljoenen nodig zijn om met een leuke Nederlandse ploeg in de eredivisie te kunnen spelen. Dus heeft Apollo een zeer bescheiden en beperkt budget en zal er geen geld worden uitgegeven aan dure Nederlandse spelers of Amerikanen. Ook zal er in de Apollohal niet op het centercourt gespeeld

40

worden met een aparte basketballvloer. Fluks: ‘Dat kost met huur en montage als snel 2000 euro per wedstrijd. Daar hebben we gewoon geen geld voor.’

Met de onlangs aangestelde coach Tyrone Marioneaux en assistent Matthijs Groot houdt Fluks zich op dit moment vooral bezig met het samenstellen van de ploeg. Fluks: ’Zeker is dat onze selectie dit jaar sterker zal zijn dan de promotiedivisieploeg van vorig seizoen. Aron Royé is gebleven en dan heb je natuurlijk een sterke guard. Jirian Roodheuvel en de jongens van het Nederlands U20 team, Joël Brandt en Jesse Markusse, zijn ook gebleven. In totaal zullen er zeker zeven spelers van de eigen club in de selectie zitten.

Met het aantrekken van spelers van buiten heeft de club meer problemen. Vooral lange

mannen ontbreken nog. Fluks dacht heel ver te zijn met Robert Krabbendam maar die besloot uiteindelijk te kiezen voor een aanbieding van Apollon Limassol uit Cyprus.

Berend Weijs , afgelopen seizoen nog spelend in de NCAA voor Maryland, zou op die positie een aanvulling kunnen zijn.

Zeker is wel de komst van Jeremy Ormskerk, Mor Fall (Magixx) en Jos van der Laan (GasTerra). Verder wordt hard gewerkt om het budget sluitend te krijgen. Fluks: ’Om verder enige financiële armslag te hebben willen we de kantine in de Apollohal in eigen beheer nemen, maar dat is een lang proces.

Er moet nog veel werk verricht worden, maar aan het begin van de competitie staan we er.

Met een leuk, aantrekkelijk team met goede Nederlandse spelers.’

Met Patrick Faydherbe wordt gesproken over een functie van assistent-coach. Fluks: ’Playing coach? Hij traint soms mee omdat-ie verder geen ploeg heeft.’

Bovendien heeft Fluks ook zijn eerste succesjes al geboekt. De reclame op de shirts is al verkocht: zowel op de voorkant (het Sportfonds) als de achterkant (de 1% Club).

BESTEL NU !!!!

LAATSTE KANS !!!!!

de historie van seizoen 2011-2012

PRINT VERSIE VOOR EUR 16,95 EN EEN DIGITALE VERSIE VOOR EUR 4,95

mannen en vrouwen eredivisie met alle teams / interviews met de allstars / veel foto’s / de stats bestellen kan tot 1 oktober alleen de bestelde exemplaren worden gedrukt BESTEL OP www.basketballmagazine.nl coach Tyrone Marioneaux

41

Rebound STREETBALL MASTERS 2012 WEER EEN DAVEREND SUCCES Tekst NBB Fotografie Peter van der Velde Als Streetball Masters 2012 één ding heeft geleerd is het wel dat 3-tegen-3 basketball bezig is aan een snelle opmars. Tijdens de negen voorronden van de derde editie van dé pleintjesbasketballtour van Nederland toonden Assen, Eindhoven en de Achterhoek zich ware aanwinsten op de kalender en brak Utrecht het eigen record uit 2011 met liefst 61 deelnemende teams op het Vredenburg.

De finale op 3 augustus op Het Spuiplein in Den Haag was een waardige afsluiting van de tour, aangekleed met alle ‘toeters en bellen’ van FIBA Europa, die

de kracht van het streetball herkent en Streetball Masters voor het eerst ook materieel ondersteunde.

In totaal waren 66 teams vanuit het hele land naar het Spuiplein gereisd om tijdens de landelijke finale te strijden om het Nederlands Kampioenschap Streetball 2012.

De regen dreigde roet in het eten van de streetballfanaten te gooien, maar met een uur vertraging kon het toernooi toch beginnen.

Dat gebeurde met een indrukwekkende minuut stilte als eerbetoon aan Ilja van der Wal. Enkele weken nadat hij zich met zijn team NWK had geplaatst voor de finale van Streetball Masters overleed hij na een verkeersongeluk. Zijn team was desondanks aanwezig bij de finale, ook om Ilja te vertegenwoordigen.

Tussen de wedstrijden door was er veel te doen voor alle deelnemers en het publiek.

Zo was de Go-Britain bus weer aanwezig met goodies, kon men zich laten masseren, shoppen bij Basketball Totaal, spelletjes spelen in de game area en ondertussen genieten van heerlijk Surinaams schaafijs.

Genieten deed het publiek ook tijdens de finale van de NBA2K 3 Point contest, waar de ene naar de andere driepunter erin vloog.

Sherwin Demei en Danisha Kruiner gooiden de meeste ‘bommen’ raak en wonnen beide een Playstation 3, aangeboden door 2K Games.

Vervolgens voerden de dunkers van Redunkulousity een gave show op, waarbij ze hun sprongkracht toonden door stickers zo hoog mogelijk op de basket te plakken.

Kristaps Dargais uit Letland plakte zijn sticker net iets hoger dan de rest en won deze spontane stickerwedstrijd.

42

Het duel begon rustig en sportief, maar na een paar minuten werd al duidelijk dat beide teams absoluut voor de winst wilden gaan. Met een heuse buzzerbeater van Mike Nahar won het team van Christon met één punt verschil deze spannende finale. En dat werd er door de zanger van Rigby bij Sander Lantinga nog even flink ingewreven.

Tijdens de finalewedstrijden van Streetball Masters was de spanning eveneens te snijden. Eén punt kon het verschil maken tussen zilver en goud. De volgende teams hadden de langste adem en mogen zich officieel Nederlands Kampioen Streetball 2012 noemen: Meisjes U15: She Devils Jongens U15: Musquitos Meisjes U18: Loko Jongens U18: BallazGround Rookies Vrouwen U23: Lame Mannen U23: Niet Normaal Vrouwen 23+: ST4R Diva’s Mannen 23+ : Adria Airways (Slovenië) Rolstoel: BC Amsterdam

De regen zorgde er halverwege de dag voor dat het programma opnieuw stil gelegd moest worden. De organisatie was daardoor gedwongen het wedstrijdschema in te korten en de finale van de Dunk Contest te schrappen, omdat de courts op dat moment simpelweg te glad waren.

Na de gedwongen pauze verzorgden Unleashed en Moves Dance Warehouse twee spetterende dansoptredens als opwamer voor de eerste Streetball Masters Celebrity Game.

Daarin nam het team van 3fm deejay Sander Lantinga het op tegen het team van Rigbyvoorman Christon Kloosterboer.

Door de titel te pakken plaatsten de meiden van team Loko zich voor de 3x3 World Championships U18 in Madrid. De ST4R Diva’s plaatsen zich voor de 3x3 Women World Championships in Athene, waar ze helaas niet verder kwamen dan de poulefase. De kampioenen bij de Mannen U23 en Mannen 23+, alsmede de nummer 2 en nummer 3 van de Mannen 23+ categorie wonnen een ticket voor de World Tour Challenger in Amsterdam.

Check de Streetball Masters Facebookpagina en www.streetball.nl voor een selectie van de foto’s die uit het hele land naar de NBB zijn gestuurd. See you next year!

43

43

Rebound Het is vijf over twaalf voor het Nederlandse basketball

De noodzaak van talentontwikkeling door Charis Sideris Het zijn zware tijden voor de ware liefhebbers die werkelijk begaan zijn met het Nederlandse mannenbasketball. Degenen die van bestuursleden visie, passie, intelligentie en lange-termijnplanning verwachten om onze prachtige sport vooruit te helpen, moeten knarsetandend toezien hoe deze regenten juist zorgen voor verder verval. Dag na dag, week na week, maand na maand, en jaar na jaar worden er met name door het FEBbestuur namens de clubs ofwel geen, of anders volkomen verkeerde beslissingen genomen. Let wel: het gaat hier niet om verschillen in smaak, maar aantoonbaar om desastreus beleid, namelijk geen.

Feit 1: de media maken aan het begin van het seizoen een ranking van alle sporten waarbij de prestaties van de nationale ploegen de leidraad vormen voor de aandacht die de respectievelijke clubcompetities gaan krijgen. Ergo, het ontwikkelen van Nederlands talent, en daarmee de prestaties van Oranje, zou de hoogst mogelijke prioriteit moeten krijgen. Aangezien de FEB, bij mandaat van de NBB, de eredivisie runt en als zodanig hoofdverantwoordelijk is voor het creëren van een topsportklimaat, zullen we zijn beleid eens onder de loep leggen. Je zou verwachten dat dit orgaan – lees de eredivisieclubs – voorturend bezig zou zijn om zo optimaal mogelijke voorwaarden te scheppen voor

44

de Nederlandse spelers, temeer daar de achterstand per dag toeneemt. Het is niet eens meer vijf voor, maar vijf over twaalf. Nederland is op de internationale basketballvelden een dreumes geworden.

Dat betekent dat je voortdurend bij moet houden wat de anderen doen, om het vervolgens beter te doen, en in ieder geval nóg harder moet werken. En wat doen de clubs? Ze organiseren een uiterst korte reguliere competitie, één van de kortere van Europa, met daarin een idioot aantal wedstrijden. De competitie loopt van 6 oktober tot 13 april 2013. Dat zijn exact 27 weken, dus zes maanden en één week, inclusief de kerstonderbreking! Een reguliere competitie van krap zes maanden, met daarin 36 wedstrijden, waarvan een groot deel midweeks, dus vrijwel onopgemerkt door de media! Maar dan zijn we er nog niet. Want van de tien clubs plaatsen zich er liefst acht voor de play-offs. Ooit zijn de play-offs bedacht als een beloning voor een goed seizoen. Het ‘halen van de play-offs’ was op zich al een prestatie die aldus werd beloond. Feit, dus geen mening: de play-offs behoren gespeeld te worden door maximaal de helft min één van het aantal clubs, dus in ons geval door vier.

Komend seizoen in Nederland: ACHT VAN DE TIEN CLUBS!

Gerd Schurer

Manager Gerd Schurer van Aris ziet dat anders: ‘Het probleem is dat niemand kan degraderen uit de eredivisie. Als we dan slechts vier clubs tot de play-offs toelaten, is er alleen maar spanning voor de strijd om de bovenste vier plaatsen. Daar zullen op een gegeven ogenblik hooguit zes, zeven clubs bij betrokken zijn. De andere drie of vier spelen de rest van dat seizoen nergens om, krijgen dus ook geen publiciteit en trekken minder publiek. We zijn hartstikke blij met de komst van Den Helder Kings en BC Apollo, waardoor we nu tien clubs op het hoogste niveau hebben. Laten we ervoor zorgen dat ook zij overleven.’

Marcel Verburg

Ook Marcel Verburg, voorzitter van Zorg en Zekerheid Leiden, is een voorstander van de weg der geleidelijkheid. ‘Enkele jaren geleden hebben we besloten dat we het toenmalige aantal van maximaal zeven Amerikanen stapsgewijs terug moesten schroeven. Elk jaar één minder creëert ook elk jaar meer ruimte voor Nederlandse spelers. Laten we eerst onze jeugdopleiding verbeteren. Wij zijn daar bij Leiden een paar jaar geleden mee begonnen, toen het niveau abominabel was. Maar dit seizoen hebben we de allereerste speler uit onze eigen jeugdopleiding (Kasper Averink, red.) een contract laten tekenen, een bijzonder moment. En verder heb ik geen bezwaar tegen de korte duur van de huidige reguliere competitie. De wedstrijden zijn namelijk de levensader van de clubs, dus hoe meer hoe liever. Het moet allemaal betaalbaar blijven.

Vandaar onze voorkeur voor veel wedstrijden in relatief korte tijd.’

Daar zit wat in, maar Schurer en Verburg maken namens de andere clubs hierbij een grote denkfout. Er zullen echt geen clubs ophouden te bestaan omdat ze aan het eind van de competitie nergens meer om spelen. Die derving van mogelijke inkomsten zijn zo marginaal dat ze niet de progressie van de sport in de weg mogen staan. Het gaat om veel grotere belangen.

Ooit sprak topsportgoeroe Joop Alberda de legendarische woorden, die later de basis zouden vormen voor elke ambitieuze sportbond: om werkelijk het predicaat topsporter te verdienen, behoor je minstens 1000 uur per jaar te trainen of anderszins met je sport bezig te zijn.

De Nederlandse eredivisiebasketballer die zo gelukkig is om de zevende wedstrijd van de play-off finale te halen, komt echter niet verder dan 830 uur. Vervolgens is er tussen 2 juni en de eerste training rond 1 september drie maanden, u leest het goed, DRIE MAANDEN, niets voor hem te doen.

45

Rebound De spelers die de play-offs niet halen, komen zelfs niet verder dan 700 uur, de kwartfinalisten halen ternauwernood de 735 uur, de halve finalisten komen net aan de 770 uur. Bij dit alles hanteer ik dan nog het zeer geflatteerde beeld dat iedereen vijf dagen per week vier uur traint, en eenmaal per week een wedstrijd van anderhalf uur actief meemaakt.

De basketballers die in de Nederlandse eredivisie actief zijn, bedrijven dus geen topsport. Met als onvermijdelijk gevolg dat hun achterstand op buitenlandse spelers elk jaar zienderogen toeneemt.

Het onzalige besluit dat elke club zeven Amerikanen mocht aantrekken werd destijds genomen omdat een Amerikaan goedkoper zou zijn dan een Nederlander. Inmiddels is dat aantal teruggeschroefd naar vier, maar dat zijn er nog minstens twee te veel. Ooit was een slechte Amerikaan nog altijd beter dan een goede Nederlander. Maar door het falende opleidingsmodel van de VS, en de onvermijdelijke wet van de remmende voorsprong, is dat al lang niet meer het geval.

En aangezien de Europese grenzen open staan, krijgt Nederland door de economische wetten nou eenmaal de goedkoopste, oftewel de slechtste Amerikanen, uitgezonderd die van Luxemburg, Andorra en Liechtenstein.

Deze Amerikanen moeten nou eenmaal spelen en vormen bovendien dikwijls een groep binnen de groep. Dus blokkeren ze de doorstroming van Nederlands talent dat te weinig minuten krijgt, te weinig verantwoordelijkheid leert dragen, en zich ĂŠĂŠndimensionaal en ondersteunend ontwikkelt tot voornamelijk schutter, rebounder, verdediger, of anderszins beperkte speler. Scherp op mijn netvlies gegraveerd staat de fantastische wedstrijd die Kees Akerboom op jonge leeftijd ooit speelde voor het toen nog sponsorloze Den Bosch tegen, naar ik meen, EiffelTowers uit Nijmegen. Kees jr. was daarin gekmakend ongrijpbaar voor zijn verdedigers en scoorde uit alle standen 42 punten. Daarvan was maar een beperkt deel van buiten de driepuntscirkel. Van

46

Kees Akkerboom

foto Robert Verboon

die Kees is weinig over. Zeker, hij is nuttig, scoort zijn driepunters, maar blijft binnen de beperkingen van zijn rol. Als hij zich had mogen doorontwikkelen, was hij nu een internationale vedette, in plaats van een nuttige rolspeler.

Onze jonge talenten zien aldus dat hier geen perspectief is, en de ambitieuzen onder hen vertrekken naar het buitenland.

Het opleidingsinstituut op Gran Canaria is nog wel acceptabel, maar de Amerikaanse collegecompetitie zou voor hen verboden moeten worden, omdat zij daar vanaf hun achttiende ook uitsluitend als rolspeler worden opgeleid. De commerciële belangen zijn op de universiteiten in de VS zó groot dat een nieuweling wordt gescout op de specifieke behoeften van die ploeg. Dus weer: een schutter mag vier jaar lang voornamelijk schieten, een rebounder rebounden, enz.

Alleen de dragende spelers mogen hun gang gaan en kunnen zich daardoor ontwikkelen.

En dat zijn doorgaans niet de Nederlanders.

Nu staan de beste stuurlui doorgaans aan wal en is afbreken zonder alternatieven te bieden even makkelijk als destructief.

Niemand vraagt me wat, dus ik besef dat dit erg aanmatigend klinkt. Maar als ik de clubs zou mogen adviseren, zou ik het volgende willen voorstellen:

1

Teken een gentleman’s agreement waarin je afspreekt dat elke club maar één Amerikaan mag aantrekken. En hou dat net zo lang vol tot Nederland weer voldoende eigen klassespelers heeft. Ooit was Griekenland een minder basketballland dan Nederland. Vervolgens werden Amerikanen geweerd uit de eigen competitie. Daarna was er een tijdlang één toegestaan, in tegenstelling tot de internationale trend van twee per club. De Europese titel van 1987, en een blijvende positie in de wereldtop, was het gevolg.

Meerdere Amerikanen per ploeg moet je verdienen door kwaliteitsverbetering van je eigen spelers.

2

Durf je weinige geld te steken in jong Nederlands talent, zodat het niet wordt gedwongen om veel te vroeg zijn ambities in het buitenland na te streven. En dan hoor ik mijn criticasters brommen dat het niveau zal dalen, en dat er dan niemand meer komt kijken. Maar wie bepaalt wat ‘het niveau’ is? En waarom moet dat worden gebaseerd op vier Amerikanen per team, en niet vijf, twee of één? Elk jaar zal er een competitie zijn, waarin clubs mee- of tegenvallen, en waarin er aan het eind één kampioen wordt. En dat bepaalt weer hoeveel toeschouwers een club trekt. Er verandert dus niets, maar er wordt wél een begin gemaakt met de structurele verbetering van het Nederlandse basketball.

Want wie had er ooit gehoord van de broertjes Kherrazi, van Dimeo van der Horst, en zelfs van Jessey Voorn toen Amsterdam noodgedwongen zonder Amerikanen ging spelen? Toch versloegen die jonkies vervolgens elke club minstens eenmaal, en haalden ze de halve finale van de beker. Nadat Amsterdam zich terugtrok uit de eredivisie zijn deze jongens inmiddels teruggevallen naar de dienende anonimiteit.

3

Breid verder de reguliere competitie uit tot acht, of zelfs negen maanden, en laat de bovenste vier zich plaatsen voor de play-offs. Dan worden de 1000 uur van Joop Alberda gehaald en heeft elke topsporter één maand per jaar vakantie.

De meesten zullen dit luchtfietserij vinden, ijdele hoop, onrealistisch idealisme. Toch lagen in het verleden juist dit soort dromen aan de bakermat van grote prestaties.

47

Rebound

De vier P’s van het WK U17 in Amsterdam:

PUUR, PLEZIER, PROFESSIONEEL E door Rob van Gameren Fotografie: Frans Nelissen Alle ingrediënten voor een mooi WK U17 voor meisjes waren aanwezig in Sporthallen Zuid in Amsterdam. Basketball op zijn puurst, professionele organisatie, goede bezoekersaantallen en een prettige sfeer.

De ‘Orange Angels’ profiteerden van het thuisvoordeel, maar verloren met één punt verschil van topland Canada in de kwartfinale.

Hoe beleefden speelsters en betrokkenen het WK in Nederland?

Het is pas het tweede WK voor meisjes U17.

48

Toulouse had twee jaar geleden de eer om het als eerste stad te organiseren. De geluiden destijds waren erg positief, deze editie is dat niet anders. Michel Kriek, persman van het WK, zegt dat het destijds in Toulouse erg ‘rigide’ was; alles volgens een strak regime. ’Deze editie is het allemaal wat relaxter, maar dat gaat niet ten koste van de professionaliteit.

Het is tot in de puntjes geregeld, zoals het hoort op een WK. Zo’n toernooi in eigen land is een boost voor Nederland als basketballland. Althans, voor met name het

EN PRESTATIES vrouwenbasketball. Zij zijn het die Nederland momenteel weer op de kaart zetten. Daarom ben ik ook blij dat de tribunes mooi gevuld zijn. Ongeveer duizend supporters is geweldig.

Dat zit er dikwijls bij eredivisiewedstrijden van de mannen niet. Zelfs bij de Oranjemannen tegen Bosnië-Herzegovina zaten er nog geen duizend. En dan moet je weten dat de helft Bosnische supporters waren. Daarom verdienen deze meiden alle aandacht, want ze draaien mee met de wereldtop.’

Het dansje na de wedstrijd om het publiek te bedanken

Op de tribunes is er inderdaad geen gebrek aan aandacht. Voor de wedstrijden van de Nederlandse meiden zitten er zo’n achthonderd toeschouwers, voor de andere landen is dat niet veel minder. De sfeer op het veld is eveneens zoals het hoort. De speelsters accepteren beslissingen van scheidsrechters, klagen niet en proberen het basketballend op te lossen.

De Amerikaanse speelster Rebecca Greenwell is erg te spreken over de arbitrage.

49

Rebound

met mooi gevulde tribunes

‘Misschien mag ik het niet zeggen, maar wij als Amerikaanse speelsters hadden in het verleden wel eens het gevoel dat er tegen ons gefloten werd. Ik zeg dit niet om te slijmen, maar de scheidsrechters waren dit toernooi top.’

‘De sfeer is geweldig’, zegt Greenwell. ‘Zo wordt er voor ons het nummer Born in the USA gedraaid als we opwarmen. Het is maar een detail, maar het geeft je wel even een kippenvelmomentje dat ik nodig heb voor een wedstrijd. Als je daarna tijdens het volkslied naar de vlag van je land kijkt, is dat altijd speciaal. Dan realiseer je weer dat je het voor je land doet. Dan ben ik ook altijd dankbaar dat ik voor mijn land mag spelen, want de

50

concurrentie is groot bij ons.’

Het kippenvelmomentje van de Nederlandse dames komt na afloop van de wedstrijd. Ze voeren een soort Nieuw-Zeelands Haka-dansje op zoals je bij het rugby ziet. Met geklap, gestamp en het geschreeuw -‘Holland!’- doen ze het niet om tegenstanders te imponeren, maar om het publiek te bedanken. Het plezier bij de meiden straalt van hun gezichten, natuurlijk geholpen door uitstekende winstpartijen tegen grootmachten Spanje en Brazilië.

Voor Janis Ndiba, met haar 15 jaar de jongste speelster van de Hollandse meiden, was het WK een ‘geweldige ervaring’. ‘Alles is erg

Emotie na de winst

professioneel. De organisatie, de vrijwilligers, het hotel, het eten, het vervoer; alles is goed!

Zaten er tijdens competitiewedstrijden maar zoveel toeschouwers.’ De moeder van Janis, Roelie Boonstra, vindt het WK ‘fantastisch’.

‘Ik hoop dat er nog eens zo’n toernooi in Nederland kan plaatsvinden.’

Op de twee rustdagen konden de dames gaan en staan waar ze wilden. De Nederlandse meiden kozen ervoor om te ontspannen in het zwembad, de Amerikaanse meiden daarentegen trokken Amsterdam in om wat cultuur te snuiven. Greenwell: ‘Amsterdam is geweldig! Alles was op basketbalgebied perfect geregeld, maar het is fijn om ook even uit de basketbalsfeer te zijn. Ik ben blij dat daar

ook tijd voor is. We hebben een geweldige middag gehad. Nu zijn we ook van clichébeeld van Amsterdam af. Hoewel, we hebben wel veel coffeeshops en prostituees gezien...’, zegt ze lachend.

Voor de Nederlandse meiden smaakt dit resultaat natuurlijk naar meer. Voor aan groot aantal van hen is het WK U19 volgend jaar een volgende stap richting misschien wel de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro.

De jonge Oranjevrouwen tonen aan bij de wereldtop te horen. Dat mag gerust bijzonder genoemd worden als je het vergelijkt met de basketballcultuur in concurrerende landen.

51

52

Min Ji LEE (Korea)

Awa KEITA (Mali)

Julie ALLEMAND (Belgium)

Leticia ROMERO (Spain

o t o F ze keu

Kaela Davis (USA)

De keuze van Foto Š Frans Nelissen

Ai YAMADA (Japan)

53

Laura CORNELIUS

En natuurlijk mag een aantal Nederlandse speelsters niet ontbreken.

Foto Š Frans Nelissen

Klaziena GUIJT

Isabella SLIM

Fotoze keu

Rebound David Stern: jeugd naar Spelen en top naar World Cup

NBA LEGT BOM ONDER

OLYMPISCHE SPELEN

door Frits van Rijn Foto Fiba De vreugde bij de Amerikanen na afloop van de wedstrijd gaf aan hoe groot de opluchting was. Coach Krzyzewski omhelsde iedere speler intens, spelers stonden als uitbundige kinderen te springen en Lebron James voerde een vreugdedans uit die hij zelfs niet had vertoond na het behalen van zijn eerste NBAtitel met Miami enkele maanden eerder.

Daarmee werd wel duidelijk dat de winst op Spanje ook voor de VS niet vanzelfsprekendheid geweest was. Ze hadden er voor moeten knokken, tot diep in het vierde kwart en de twijfel was pas heel laat in de wedstrijd weggenomen. Misschien kwam het ook wel door het feit dat twee spelers uit de Amerikaanse selectie (James, Carmelo Anthony) nog deel uitmaakten van de olympische selectie van 2004 en daarom wisten dat het behalen van de titel op een olympisch toernooi geen automatisme is.

De belangrijkste constatering na een heel Olympisch basketbaltoernooi? Het gat tussen Amerika en de rest van de wereld lijkt ook deze keer weer een stukje kleiner te zijn geworden. Als je puur naar de cijfers kijkt dan is het verschil in punten tussen Spanje en de VS in deze finale, 107-100, minder groot dan in Peking, 118-107. Op basis daar van zou je kunnen zeggen dat Spanje iets dichterbij is gekomen, hoewel dat op basis van alleen maar de uitslag ietwat kortzichtig is. Maar ook het feit dat Litouwen op deze Spelen tot het einde van de wedstrijd in het kielzog van de Amerikanen kon blijven, 75-70, geeft toch aan

56

dat de ploeg van coach K niet onaantastbaar was.

Aan de andere kant zijn het maar cijfers. Ik ben in de gelukkige situatie geweest dat ik de twee laatste olympische finales in de zaal heb mogen zien en heb in beide gevallen nooit het gevoel gehad dat Spanje de wedstrijd had kunnen winnen. Hoe close het ook was. Op de beslissende momenten gaf de individuele klasse van spelers als Kobe Bryant, Chris Paul en Lebron James steeds de doorslag. Spelers van dergelijk uitzonderlijk niveau heeft Spanje dan toch net niet.

Bovendien, de Amerikanen misten Dwight Howard, Dwayne Wade, Chris Bosh en Derrick Rose terwijl de Spanjaarden alleen een fitte Ricky Rubio hadden kunnen toevoegen. Dus is het maar de vraag of het gat over vier jaar door de Spanjaarden gedicht zal kunnen worden.

Voeg daar aan toe dat de kern van het Spaanse team (Pau Gasol, JosĂŠ Calderon en Juan Carlos Navarro) over vier jaar in Rio de Janeiro ouder dan 35 jaar zal zijn, echt grote talenten zich in Spanje nog niet hebben aangediend en de vraag is eigenlijk al beantwoord. Waarschijnlijk kan Spanje het gat dan (nog) niet dichten.

Aan de andere kant speelden ploegen als BraziliĂŤ, Litouwen en soms toch ook Rusland weer zulk fris basketball dat zij over vier jaar misschien wel de grote uitdagers van Amerika kunnen worden.

Maar hoe ziet het olympisch toernooi er over

vier jaar uit? Het basketballtoernooi van Londen kende een prachtig verloop, heerlijke wedstrijden en een passend slotakkoord, maar achter de schermen wordt momenteel een minstens zo heftige strijd uitgevochten door de NBA en de FIBA. De top van de NBA, lees David Stern en zijn naaste volgelingen, wil dat op de komende Olympische Spelen van Rio de Janeiro slecht spelers tot en met 23 jaar zullen uitkomen. Een voorstel dat de hoogste baas van de FIBA, Patrick Baumann, weer als zeer onwaarschijnlijk heeft bestempeld.

Sterker nog, Baumann heeft grote plannen met het mondiale basketball en wil het aantal deelnemende landen in Rio uitbreiden van 12 naar 16. Bovendien wil hij de sterk groeiende aandacht voor basketball in de wereld aanwenden door in Rio het 3 tegen 3 als demonstratiesport op het programma te zetten. Baumann wil basketball juist nog belangrijker maken op de Olympische Spelen.

Kortom, het laatste woord over deze kwestie is nog niet gesproken.

Toch zal Stern het er voorlopig niet bij laten zitten. Het steekt hem enorm dat basketball op de Spelen een enorm succes is door de aanwezigheid van ‘zijn’ sterren maar dat de NBA daar geen cent aan over houdt. Hij is daarom met een plan gekomen voor een World Cup of Basketball waar de beste spelers van de wereld aan moeten meedoen. Zeg maar een soort WK. Dat evenement moet hét belangrijkste basketballtoernooi worden, dus niet de Olympische Spelen. De organisatie

moet in handen komen van de NBA en FIBA en de inkomsten (Stern denkt aan miljarden aan tv-inkomsten) zouden dan uiteraard ook evenredig tussen FIBA en de NBA verdeeld moeten worden. Daarom is het voor Stern handig om het olympisch toernooi te verzwakken en daar slechts jonge talenten te laten spelen. Dat zal de inkomsten voor zijn World Cup of Basketball, met wél alle grote NBA-sterren, alleen maar vergroten.

Stern heeft zich daarbij laten inspireren door de World Baseball Classic. Sinds de honkbalsport geen deel meer uitmaakt van de olympische familie is de World Baseball Classic hét belangrijkste toernooi waar de beste spelers aan meedoen. Zo’n 66 procent van de inkomsten van de Classic gaat naar Major League Baseball en de spelers. Dat model heeft Stern ook voor ogen voor zijn NBA. Maar FIBA niet.

De komende maanden en jaren zal daarom duidelijk moeten worden wie het in het internationale basketball voor het zeggen heeft: Baumann of Stern. Met de prachtige olympische finale van Londen voor ogen zou je hopen dat het Baumann is, in een wereld waar het vaak alleen maar om geld draait moet je vrezen dat het Stern is.

57

Rebound

Meindert van Veen (R) met zijn vrouwen foto : Peter van der Velde

THE GIRLS OF SUMMER door Jan van der Nat Als het nog altijd zo is, dat wie de jeugd heeft ook de toekomst heeft, dan lijkt het wel goed te zitten met het Nederlandse vrouwenbasketball. Waar de mannen zich in alle leeftijdsgroepen in de Europese kelder bevinden, vormen de vrouwen ploegen, waarmee door de Europese top terdege rekening wordt gehouden. Het vlaggenschip van Meindert van Veen mocht dan het EK niet halen; de onder 20, onder 18 en op het Amsterdamse WK ook de onder 17 toonden aan, dat er een nieuwe generatie aankomst, waarmee Oranje de komende jaren kan gaan scoren.

Het kwam uit de grond van zijn hart. ‘Ik had liever gewonnen’, zei vrouwenbondscoach Meindert van Veen, toen hij na de thuiswedstrijd tegen Slowakije werd gehuldigd vanwege zijn 250e interland als coach. En dat gold niet alleen die avond, maar

58

bij meer wedstrijden in de kwalificatiereeks, die de Oranjevrouwen naar het EK van volgend jaar in Frankrijk hadden moeten brengen.

Het bleek niet haalbaar. EuroBasket 2013 zal het zonder Nederland moeten doen, omdat in de poulefase toplanden als Litouwen en Slowakije te sterk bleken. Natuurlijk had Van Veen ‘liever gewonnen’, welke coach niet?

Maar hij wist dat het mogelijk was geweest.

Niet alleen tegen Slowakije, maar ook eerder in de uitwedstrijd tegen Slovenië bijvoorbeeld.

Het was helemaal niet zo gek om in te zetten op de tweede plaats, die een ticket had opgeleverd voor Frankrijk.

Als één ding duidelijk is geworden uit de reeks wedstrijden tegen Litouwen, Slowakije, Slovenië en België, is het wel dat Nederland tegen de Europese top aanschurkt en dat ‘Rio

halen’ meer is dan een droom, gezien ook de prestaties van de generatie, die klaar staat om een plekje te veroveren in het ‘grote’ Oranje.

Op basis van de voorbereiding mocht Nederland best optimistisch zijn over een goed verloop van de kwalificatiewedstrijden.

Op een toernooi in Italië bijvoorbeeld werd prima gespeeld tegen topploegen als Griekenland en Italië. In Dubrovnik was dat het geval tegen Kroatië en werd er gewonnen van Argentinië.

Het optimisme werd snel de kop ingedrukt. Al in de eerste wedstrijd, in Litouwen, werd het grote probleem bij Nederland duidelijk. Het scoren ging moeizaam en als je, zoals in dit openingsduel, maar 47 punten maakt, dan zul je nooit in aanmerking komen voor een overwinning. In Kosice ging het tegen Slowakije heel lang goed.

Diep in het derde kwart was het verschil slechts vier punten, maar twee driepunters, vlak voor het einde van de periode, deden de deur in feite dicht.

Natuurlijk was het nog niet helemaal voorbij, maar de kans op de tweede plaats in de groep was miniem. Daar kon de winst tegen België, in de eerste thuiswedstrijd in het Almeerse Topsportcentrum, niets aan veranderen.

Het ging natuurlijk om de returns tegen de ploegen uit Oost-Europa, te beginnen met Litouwen. Na een goede eerste helft ging het na de rust mis, waardoor er toch nog een duidelijke 43-63 nederlaag uit de bus rolde.

Er was nu alleen nog een kans als de resterende wedstrijden gewonnen zouden worden en dan werd het rekenen.

Tegen Slovenië speelde Nederland goed, controleerde de wedstrijd en hield met een 73-64 overwinning een beetje hoop. Echter, door de andere resultaten viel Nederland buiten de boot en waren de laatste twee wedstrijden voor de statistieken.

Nederland is er dus niet bij als volgend jaar de beste ploegen van Europa de strijd met elkaar aanbinden in Frankrijk. Maar de toekomst ziet er rooskleurig uit, ook al moet je voorzichtig zijn met het trekken van conclusies na één mooie zomer. Feit is echter wel dat er een hoop talent schuilt in de jeugdploegen, waaruit het A-team straks kan gaan putten.

René Spandauw met zijn vrouwen onder 20 foto: FIBA Europe

De vrouwen onder 20, gecoacht door René Spandauw werden vierde op het EK maar waren – en dat is natuurlijk veelzeggend – teleurgesteld. De ploeg miste op een haar het podium in het Hongaarse Debrecen gemist. In de strijd om de derde plaats werd het tegen Turkije 56-58. In de laatste halve minuut kreeg Oranje drie kansen om te winnen of er minimaal een verlenging uit te slepen, maar een lay-up van Marlou de Kleijn en een schot plus een lay-up van Jamailah Adams vielen niet. Natuurlijk is de vierde plaats achter toplanden als Spanje, Rusland en Turkije een mooie prestatie, maar wat zal blijven hangen is toch dat ‘net niet’ in de laatste wedstrijd.

‘Ja, dit dreunt nog wel even na’, somberde coach René Spandauw. ‘We komen fantastisch terug van een achterstand. Drie, vier keer staan we een punt of twaalf achter, maar steeds weer halen we in. De ploeg is er kapot van. Ze zitten allemaal te janken. Je speelt

59

Rebound toch voor een medaille en daar ben je dan zó verschrikkelijk dicht bij...’

Het team van Spandauw werd voorafgegaan door de meiden onder 18 van Remy de Wit. Ook deze ploeg haalde nét het podium niet bij het EK in Roemenië. De doelstelling vooraf was een plek bij de eerste vijf. De wedstrijd om de derde plaats werd met 46-59 verloren van Servië.

‘We wilden bij de eerste vijf eindigen om ons te plaatsen voor het WK’, stelde bondscoach Remy de Wit. ‘We hadden de andere ploegen vooraf gezien en we zeiden tegen elkaar in de staf: het wordt heel moeilijk. In mijn beleving was het niveau op dit EK veel hoger dan dat van een jaar eerder, toen we vijfde werden. In de voorbereiding hebben we twee keer van België verloren en zij degraderen gewoon.

Dat zegt genoeg.’ De Wit is trots op de vierde plaats, maar dat wil niet zeggen dat hij niet baalt van de nederlaag in de laatste wedstrijd.

‘Daar ben ik sportman genoeg voor.’

De vrouwen onder 16 speelden geen hoofdrol in hun EK, maar dat was verwacht. De ploeg was namelijk grotendeels opgeofferd voor het WK onder 17 in Amsterdam en je kunt nu eenmaal niet op twee paarden wedden. Over het WK U17 leest u elders in dit magazine veel meer.

Vastgesteld kan echter wel worden dat het Oranje van straks meedoet in de top van

60

Meindert van Veen met Remy de Wit foto : Peter van der Velde

Europa. Of dat voldoende is om over vier jaar te kunnen meedoen aan de Olympische Spelen van Rio de Janeiro, moet de komende jaren duidelijk worden. De aanzet is gegeven.

Nu doorpakken.

Naomi Hellman foto : Peter van der Velde

61

The best just got better.

Platinum ZK Legacy

optimized deep channel design for improved overall control full ball pebbling soft carcass & channels for a softer feel newly designed ZK material advanced moisture management technology for improved dry & wet grip

CHARIS

Charis Sideris speelde in de eredivisie en het nationale team, was coach in Nederland en België en is een hartstochtelijk schrijver over zijn sport in De Telegraaf en uiteraard ook in dit magazine.

COLUMN

n

Een groot sportman Het was in meerdere opzichten om te huilen. Francisco Elson stond in de eerste vijf minuten van Nederland – Letland in het veld, de vijf minuten waarin de bezoekers pijnlijk over Oranje heen walsten. Daarna ging hij wegens een blessure naar de kant, waar hij niet meer vandaan kwam.

Waarschijnlijk was dit de laatste keer dat deze waarlijk grote sportman, in de dubbele betekenis van het woord, op een Nederlands basketbalveld te bewonderen was. Het was wellicht ook de allerlaatste wedstrijd van de 36-jarige center, die een beter afscheid verdient dan de slechts 400 toeschouwers, waarvan zo’n 100 Letten, hem konden bieden.

Hoe dan ook: Francisco Elson verdient een ereplaats in de beperkte galerij van Nederlandse topbasketballers. Hij was een rolmodel voor iedereen die bereid is om naar de sterren te reiken. Overal waar hij speelde, werd hij geroemd wegens zijn ongeëvenaarde werkethiek. Altijd werkte hij op extra trainingen aan zijn spel of fysiek, nooit nam hij genoegen met de normale trainingstijden. Aanvankelijk werd hij in Nederland zelfs niet eens niet gekozen in de diverse jeugdselecties. Pas later ontbolsterde hij door zijn werklust, met als gevolg een mooie carrière in het collegebasketball, die een opstap vormde voor een prachtige loopbaan in de NBA. Via enkele succesvolle jaren bij Denver Nuggets leidde dit in 2007 tot een basisplaats bij San Antonio Spurs. De Rotterdammer volgde daar de illustere ‘Admiral’ David Robinson op, die daar met Tim Duncan jarenlang een gevreesde inside tandem had gevormd. Met Spurs veroverde Elson in dat jaar, als eerste en enige Nederlander ooit, de NBA-titel, waarin hij als starter een substantieel aandeel had.

Maar de Nederlandse basketballfans zullen Elson voor altijd blijven herinneren door zijn grote betrokkenheid bij de nationale ploeg. Dat begon al in 2000, toen hij met Rik Smits een superduo vormde vooraleer hij na vier succesvolle jaren in Spanje (Barcelona, Valencia, Sevilla) naar de States vertrok. Door de jaren heen bleef hij, ook als motivator achter de schermen voor de staf en zijn medespelers, trouw aan Oranje. Hij hoopte hartstochtelijk om met zijn land ooit een EK-eindronde te mogen spelen, en zette zich daar optimaal voor in. Elson voelde zich nergens te groot voor. Een ander met zijn status had er na de tweede poulewedstrijd van deze cyclus, thuisverlies tegen Bosnië en Herzegovina, de brui aan gegeven. Maar ondanks een enorme onvrede over het gevoerde beleid en de coaching van dit jaar, die hij na afloop spuide tijdens een emotioneel betoog in de wandelgangen, besloot hij om de rit helemaal uit te zitten. Elson voelde zich nergens te groot voor, maar was ook daardoor samen met Rik Smits de grootste Nederlandse basketballer aller tijden.

63 63

Rebound

VROUWENEREDIVISIE:

WERKEN AAN DE TOEKOMST door Jan van der Nat fotografie: Peter van der Velde Als je ziet dat er voor zaterdag 6 oktober, de openingsdag van de eredivisie bij de vrouwen, drie wedstrijden gepland staan, heb je de neiging te denken dat de rest dan zeker op de vrijdagavond of de zondag wordt gespeeld.

Maar nee, dit is het hele programma dat in dat weekeinde gespeeld wordt. Meer kan niet, want de complete vrouweneredivisie bestaat dit seizoen uit zegge en schrijve zes clubs.

Wie dacht dat de mannen afgelopen seizoen met acht teams de bodem van de put geraakt hadden, komt dus bedrogen uit.

Topbasketball voor vrouwen is dit seizoen alleen te bewonderen in Den Helder, Rotterdam, Landsmeer, Amsterdam, Katwijk en Bemmel. Het verhaal van De Tien Kleine

64

Negertjes – al heeft dat tegenwoordig een politiek correctere titel – gaat maar door.

Simpel omdat er geen geld genoeg is viel het doek in Twente, waar Eurosped toch stoelde op een stevige regionale basis van vrouwenbasketball.

De Vrouwen Eredivisie Commissie (VEC) heeft haar stinkende best gedaan om er een paar ploegen bij te krijgen. Tot begin juni was er goede hoop dat Groningen zou aanhaken.

Groene Uilen had als studentenvereniging geen financieel probleem en speelsters waren er voldoende, alleen al omdat Groningen een aantrekkelijke stad is om te studeren.

Een beetje meeliftend op het succes van de mannen in Martiniplaza, zou er vast ook wel

publieke belangstelling zijn geweest. Maar het feest ging niet door.

Ook niet in Utrecht, waar verdeeldheid heerste in het clubbestuur van UBall. En als niet alle neuzen dezelfde kant opwijzen, dan is er geen basis om aan het avontuur te beginnen.

En dat terwijl er in de regio best potentieel is, zo bewees het even snel gestegen als afgedaalde Amazone.

‘En zo kunnen we doorgaan’, zegt VEC-voorzitter Hans Witvoet.

‘De naam van Black Eagles uit Rosmalen is nog gevallen en er is toch ook naar Eurosped gekeken.

Daar wil men echter in de breedte investeren.’

Tot het laatst mogelijke moment hebben Witvoet en de zijnen geprobeerd om er teams bij te krijgen. Toen die weg definitief doodliep is er gekeken naar een alternatieve competitie, waarbij de top-2 van de promotiedivisie na de winterstop zou instromen. Maar ook al zouden ze er geen enkele schade van ondervinden, hun promotierecht behouden en meer van dat soort zaken, de clubs uit de promotiedivisie voelden er niets voor.

Ze hadden gewoon geen zin om als een soort bijwagen van de eredivisie te fungeren en er waren vooral bezwaren op financieel gebied (scheidsrechterskosten) en qua trainingsarbeid. Want wil je echt een beetje meedoen, dan zal er meer getraind moeten worden dan in de promotiedivisie.

‘Het geld is het probleem niet’, stelt Hans Witvoet. ‘Ja, er zijn wat meer scheidsrechterskosten, maar je bent niet meer kwijt aan reiskosten. Misschien iets voor een trainer, die extra avonden kwijt is. Maar over

Hans Witvoet

het geheel genomen valt het wel mee.’

Het streven van de VEC is om zo snel mogelijk terug te keren naar een eredivisie met tien ploegen. Daarbij zullen toelatingseisen soepel worden gehanteerd. Witvoet: ‘Je hebt al VEC natuurlijk niet zo veel te eisen. Maar er moet wél een stevige basis zijn om de stap te kunnen maken.’

Zoals het een goed bestuurder betaamt zit Hans Witvoet niet bij de pakken neer en heeft hij zijn hoop gevestigd op een aantal steden, waar de ontwikkeling zodanig is, dat er wellicht in de naaste toekomst gedacht kan worden aan de eredivisie. Dat zou bijvoorbeeld kunnen in de slipstream van een mannenteam. Daarbij kun je dan denken aan Den Bosch met Black Eagles en Leiden met het huidige bolwerkteam in de U20-eredivisie, dat in Oegstgeest speelt. Ook Utrecht en een paar teams uit de promotiedivisie behoren tot de kandidaten.

65

Rebound Meindert van Veen is trots op 250e interland, maar....

‘IK WIN LIEVER EEN WEDSTRIJD’ door Jarry Popelier fotografie Peter van der Velde Toen hij na zijn 250e interland (NederlandSlowakije) in het zonnetje werd gezet, was zijn reactie kenmerkend voor zijn gedrevenheid.

‘Ik had liever gewonnen.’ Dat was geen reactie in the heat of the moment. Meindert van Veen denkt er nog steeds zo over.

‘Ik ben er tros op, dat lijkt me logisch. Het is een speciale mijlpaal, die in onze sport niet zo vaak wordt bereikt. Maar het verandert er niks aan dat ik nog steeds liever een wedstrijd win dan dat ik word gehuldigd. Ik ben niet zo van de festiviteiten. Ik ben al geridderd en erelid geworden bij Den Helder, maar ik denk dat andere mensen meer plezier beleven aan dat soort dingen dan ikzelf. Ik win liever wedstrijden.’

Zie daar het fanatisme van Van Veen in een paar duidelijke zinnen verpakt. Hij mag de zestig inmiddels zijn gepasseerd, begin niet over stoppen. ‘Daar ben ik niet zo mee bezig.

Ik kijk wel kritisch naar mezelf. Als ik denk dat ze beter af zijn met een andere bondscoach, ben ik weg. Als ik video kijk en denk: ik heb dit en dat gemist, dan is het tijd dat er een ander komt. Maar dat heb ik nog niet. Ik evalueer met de speelsters en heb niet het idee dat ze op mij zijn uitgekeken en een andere prikkel nodig hebben. Daar moet je wel voor uitkijken.

Zelf heb ik ook geen last van. Ik denk niet: we spelen voor de tiende keer tegen Litouwen, dat weet ik nou wel. Ik zie iedere keer weer een nieuwe uitdaging om er iets van te maken.

Mijn langste tijd zal ik hebben gehad, maar ik denk dat ik het nog steeds redelijk doe.’

Het vrouwenbasketball is in opkomst. Alle jeugdploegen spelen in de A-divisie – in

66

tegenstelling tot de mannen – en daarin heeft Van Veen natuurlijk zijn aandeel. ‘Ik ben aanvoerder van de bende, maar de coaches, speelsters, clubs en bond zijn ook heel belangrijk. Ik werk samen met Mark Schuurman (manager topsport), dat is enorm leuk. We maken de programma’s, maar daarnaast heb je ook goede coaches nodig die het goed uitvoeren. Voor mij is het mijn job, maar net als ík voorheen, doen zij het op vrijwillige basis. Goed om te zien dat ze er zo mee bezig zijn.’

Van Veen coachte zelf de vrouwen U17 bij het WK in Amsterdam en zat op de tribune bij de EK’s van U16 en U20. Daar kreeg hij nogmaals een bevestiging dat er een mooie lichting aankomt. ‘Met de senioren waren de resultaten teleurstellend (die plaatsten zich niet voor het EK van 2013, red.), bij de jeugdploegen boven verwachting. We spreken tegenwoordig een aardig woordje mee in de top. Dat is mooi om te zien en mooi om mee te maken. Het

ziet er aardig uit, maar we moeten geduld hebben. Ik denk ook wel dat we de weg der geleidelijkheid bewandelen. Met Remy de Wit heb ik het er vaak over hoe we erover vijf jaar voorstaan. Welke positie is goed bezet, welke niet? Het is belangrijk dat de goede spelers blijven spelen en niet afhaken.’

Van Veen voorziet wel een probleem voor de toekomst. ‘We hebben een gebrek aan meiden van boven de 1.90 meter. Dat gat moet ingevuld worden, anders krijgen we het heel moeilijk tegen de toplanden. Dus iedereen die boven de 1.90 is nodig wij uit zich bij ons te melden, dan maken wij er wel een basketballster van!’

Hij hoopt dat Nederland present is op de Olympische Spelen van 2016. ‘Maar dat wordt heel moeilijk. Het kan als alles mee zit, maar 2020 is reëler.’ Mocht het lukken, dan is Van Veen erbij in Brazilië. ‘Daar ga ik wel vanuit. In wat voor rol dan ook. Desnoods als supporter.’

67

Advert

Skill Analysis System Stel, je bent een ambitieuze basketballer met een goede intrinsieke motivatie. Je wilt het maximale uit je mogelijkheden halen en beseft dat je daartoe vaker, beter en ook efficiënter moet trainen dan de anderen. Maar je coach heeft geen tijd of zin om jou individueel te trainen, dus ga je maar wat schieten, op een buitenveldje of binnen in een zaaltje. Als het goed is, tel je van elke positie het aantal schoten dat je maakt, en het aantal schoten dat je neemt. Als het goed is, schrijf je alles op in je meegebrachte blocnote, zodat je je eigen progressie, of het gebrek daaraan, kunt bijhouden. Als het goed is, zijn je aantekeningen nog te lezen, ondanks het zweet dat van je voorhoofd op het papier gutste terwijl je alles opschreef. Als het goed is, ben je ondertussen in staat om je stijl van schieten en dribbelen zelf te verbeteren, zonder aanwijzingen van de coach.

Maar het is zelden helemaal goed. Er gaat van alles fout. Na verloop van tijd heb je jezelf een verkeerde schot- en/of dribbeltechniek aangeleerd, en gaat je schot per wedstrijd minder lopen in plaats van beter. Je stopt met die individuele extra trainingen. Verloren tijd denk je, terwijl je afscheid neemt van je ooit zo gekoesterde ambities.

Toch hoeft het niet zo te gaan. Sinds kort is er een systeem op de Nederlandse markt gebracht dat voor een groot deel de coach kan vervangen bij dit soort individuele trainingen. We zagen een demonstratie van LanCom met het 94Fifty systeem en waren onder de indruk van de mogelijkheden die dit ‘Skill Analysis System’ biedt.

Het bestaat uit twee normaal aanvoelende en uitziende ballen waarin 6 sensoren zitten die 6000 metingen per seconde kunnen verrichten, een laptop met de bijbehorende software, wat kabels, en twee dribbelbrillen. Daarbij dient bij LanCon een testlicentie te worden aangeschaft. Meer is er niet nodig voor coach en speler.’

Gijs en Sjoerd Langevoort hebben dit systeem hier geïntroduceerd met hun bedrijf LanCon. ‘We testen de ballhandling en het schot van een speler,’ legt Sjoerd Langevoort uit. ‘Allereerst meten we zijn of haar norm op beide onderdelen van dat moment. Voor de ballhandling worden 5 onderdelen getest in oefeningen van 25 seconden die zo hard en snel mogelijk moeten worden uitgevoerd, zowel met links als met rechts, en ook nog eens met 2 ballen tegelijk. Na elke test komt er een rapport dat cijfers verschaft over je balcontrole, je dribbelsnelheid, en je coördinatie met die 2 ballen. Zo kan je elke keer zien hoe je prestaties van die dag waren, en op langere termijn ook je structurele ontwikkeling op dat vlak.’

torial

‘De schotoefeningen,” vervolgt Langevoort junior, “bestaan uit drie series van verschillende plekken, telkens zowel van 4.25 als van 6 meter: stilstaand vanaf de vrije worplijn, krullend om een denkbeeldig screen, en uit de dribbel. Door van beide afstanden te meten, kijken we of de techniek verandert door de schotafstand, en ook of het schieten uit stilstand of beweging daarop van invloed is. Wat we daartoe specifiek meten, is de schot release (van het vangen tot het loslaten), de ball spin (het aantal omwentelingen per minuut), de boog van het schot, en de stand van de hand na het afdrukken. Dit alles wordt direct omgezet in een ‘shooters mark’, een formule waarmee je direct kunt zien hoe goed de speler schiet: het aantal gemaakte schoten, gedeeld door honderdmaal de afdruksnelheid. Aan het eind levert het systeem voor elk onderdeel dat verbetering behoeft, automatisch in de praktijk geteste oefeningen aan.’

‘Dit systeem is eveneens uiterst nuttig voor de coach, die dit ook tijdens de gewone trainingen kan gebruiken. Dagelijks kan hij aldus de gegevens via de speciaal aangemaakte internet account van de speler bekijken, en zijn trainingen daar eventueel op afstemmen. Om ook visuele feedback te geven, zijn er korte filmpjes die elke oefening met correcte techniek in beeld brengen.’

‘Het meest ideaal,’ besluit Langevoort ‘is het als er eens in de vier tot zes weken wordt getest. Het mooie is dat als een speler of coach zelf het systeem niet in bezit heeft, hij door een testlicentie te kopen bij de LanCon Academy ons zo vaak hij wil kan inhuren voor incidentele metingen, die vervolgens op de site worden geplaatst. Eerst wordt de speler dus getest om het niveau te bepalen per onderdeel, en dan krijgt hij de oefeningen aangereikt om dat niveau te verbeteren. Door steeds opnieuw te testen, heeft hij zicht op zijn progressie of eventuele achteruitgang.

Bovendien kan hij zich zo vergelijken met de andere deelnemers die op de site staan, waardoor er een wedstrijdeffect ontstaat dat voor extra motivatie kan zorgen.’

Rebound NATIONALE PLOEG KANSLOOS IN STRIJD OM EK-TICKET

ORANJE ONEVENW Door Charis Sideris Fotografie: Peter van der Velde

Een merkwaardig aanstellingsbeleid en dito procedure bij de zoektocht naar een nieuwe bondscoach, de langdurige rustperiode die sterspeler Francisco Elson moest nemen na zijn release bij Philadelphia 76ers, en spelers die door hun dienende rol bij hun clubs niet in staat waren om in crunchtime doeltreffende initiatieven te nemen, waren de voornaamste redenen dat de Nederlandse mannenploeg zich niet wist te kwalificeren voor de EKeindronde van 2013.

Oranje had overigens bepaald geen geluk gehad bij de loting. Bosnië en Herzegovina, Letland en Georgië zijn landen met een roemrijke basketballtraditie, terwijl dwergen als Albanië, Cyprus, IJsland, Luxemburg en Portugal verspreid waren over de andere groepen. Dat maakte de kans om mede dankzij twee simpele poulezeges op één van die landen bij de vier beste nummers drie te eindigen van de zes poules al bij voorbaat slechts een theoretische. Alleen bij dubbele winst tegen Roemenië, de zwakste broeder uit de poule, mocht de ploeg hoop daarop koesteren. Mocht het uitduel bij de Roemenen verloren gaan, toevallig ook de openingswedstrijd in de poule, zat er dus niets anders op dan tweede te worden, bij voorbaat een vrijwel onmogelijke opgave. En na het 90-84 verlies werd dat dus het enige noodscenario.

70

De poulewedstrijden kenmerkten zich vervolgens door ongebruikelijke tussensprints, zowel van Oranje als van zijn tegenstanders.

Dit duidt op een grote onevenwichtigheid van spelers en/of coachingstaf. Roemenië boog in de openingswedstrijd dankzij een 23-47 spurt een achterstand van acht punten om in een beslissende voorsprong van twaalf. Vervolgens won Bosnië in Almere dankzij een tussentijdse explosie van 14-39.

Nederland revancheerde zich thuis door Roemenië te kloppen middels een 25-5 tussensprint en leek bij Bosnië dat kunststukje te herhalen. Maar de 11-28 die het halverwege het derde kwart plaatste bracht de Bosniërs weliswaar weer in het vizier, maar volstond niet voor de zege. Het volgende thuisduel tegen Letland kende een soortgelijk verloop.

De bezoekers namen na een 21-41 sprint ruim afstand, zagen Nederland vervaarlijk terugkomen tot 81-84 in de slotminuut, maar konden tot hun opluchting desondanks met de zege huiswaarts keren.

De ellende begon eigenlijk al bij de aanstelling van een bondscoach. Eerst werd de Israëliër Gadi Kedar in een laat stadium bedankt voor bewezen diensten. De Spanjaard Pep Clarós, die eerder bij Donar totaal door het ijs was gezakt, leek om mysterieuze redenen zijn opvolger te gaan worden, maar dit ging

WICHTIG

Henk Norel

71

Rebound

Jan Willem Jansen

gelukkig op het laatste moment niet door.

Ondertussen begon de tijd te dringen en wisten de spelers tot vlak voor de eerste trainingen niet eens wie het team ging selecteren en leiden.

En toen volgde de aanstelling van Jan Willem Jansen, al jarenlang als topsportcoördinator werknemer van de NBB op het bondsbureau.

Met de onlangs uitgelekte, zorgwekkende jaarcijfers in het achterhoofd moet deze beslissing puur op financiële gronden zijn genomen. Met alle respect voor Jansen – tot acht jaar geleden was hij beslist een topcoach voor Nederlandse begrippen – maar dit was een ridicule beslissing. Hij had de laatste acht jaar niet gecoacht en coaching is een vak dat je toch echt moet bijhouden in de dagelijkse praktijk. Bovendien zat zijn zoon Rogier, niet bepaald onomstreden en een potentiële splijtzwam binnen elke ploeg, in de Oranjeselectie.

Daarbij kwam dat Francisco Elson, de potentiële ster van Nederland, in januari

72

zijn contract opgeheven zag worden door Philadelphia 76ers, sindsdien nauwelijks had kunnen trainen en zeker geen wedstrijden had gespeeld. Hoe pijnlijk de constatering ook is, maar de sympathieke Rotterdammer, die zich jarenlang met hart en ziel had ingezet voor de nationale ploeg, bleek na zo’n lange periode van inactiviteit geen schim meer van zichzelf.

Dus lag de druk op de rest van de ploeg. Henk Norel toonde regelmatig zijn enorme klasse.

En de bij Oldenburg in de Duitse Bundesliga spelende Robin Smeulders bleek tegen het eind van de campagne door zijn keiharde werken en over-mijn-lijk-mentaliteit eveneens een openbaring. Maar de spelers uit de Nederlandse competitie, gewend om in dienst van allerlei Amerikanen te opereren, hadden als het er echt om ging te weinig aanvallende dreiging om een factor te zijn.

Dan zou er nog op de verdediging kunnen worden gewonnen, maar daar was bij dit team geen sprake van. Er werd hard gewerkt, maar de voorbereidingstijd was te kort

Francisco Elson

73

Rebound

Robin Smulders

geweest om zowel aanval als verdediging te ontwikkelen. Dat verklaart ondermeer de bizarre runs die Nederland zelf plaatste of van zijn tegenstanders moest ondergaan. Als de aanval even niet liep, kon de defensie dat niet of nauwelijks compenseren. En als op de beslissende momenten Norel of Smeulders niet konden worden bereikt, of even niet in de wedstrijd zaten, konden de anderen hun scorende rol niet voldoende overnemen, en liepen de opponenten snel weg.

Na het gememoreerde verlies bij Roemenië,

74

de thuiswedstrijd tegen Bosnië, en het uitduel tegen Letland, herstelde Nederland zich knap middels twee opeenvolgende thuiszeges op Georgië en Roemenië. Het was geen toeval dat juist in deze wedstrijden Rogier Jansen en Kees Akerboom in topvorm verkeerden.

Zij gaven de ploeg net de benodigde meerwaarde die nodig was voor de winst.

Even gloorde er hoop op een wonder. Maar tweemaal verlies – uit bij Bosnië met 99-83 en thuis tegen Letland met 81-86 – bezegelde het lot van dit Oranje.

Achterdeur staat open Door de uitschakeling in de groepsfase is Nederland er dan weliswaar niet bij als er komend jaar in Slovenië gestreden gaat worden om de Europese titel, dat wil niet zeggen dat Oranje een vrije zomer voor de boeg heeft.

De FIBA heeft een paar jaar gelden namelijk een extra evenement in het leven geroepen voor de landen, die het eerstvolgende eindtoernooi niet hebben gehaald. Dat zijn voor 2013 bij elkaar vijftien landen en die mogen komende zomer strijden om één plaats op het EK van 2015.

De wedstrijden worden gespeeld in drie groepen van elk vijf ploegen, waarna de drie groepswinnaars strijden om die ene plek. De winnaar hoeft dus in 2014 geen voorronden te spelen en voegt zich automatisch bij de zes toplanden van Europa en de organisator van Eurobasket 2015.

De poules in het ‘toernooi van de kleine landen’ worden in principe, zo werd in de FIBA-vergadering besloten, gespeeld via thuisen uitwedstrijden. ‘Maar’, zegt NBB-topsportmanager Mark Schuurman, ‘het zou best kunnen dat, wanneer alle ploegen bekend zijn, er toch nog gekozen wordt voor toernooien in één land.

De duels tussen de winnaars worden in elk geval op één plek gespeeld. Dat gebeurde in het verleden, toen er nog een B-divisie bestond, in het land waar ook het EK is en dan in de week voorafgaande aan het hoofdtoernooi.

Robin Smulders

75

Rebound

IDEAAL VOOR SPORTPLOEGEN EN EVENEMENTEN • Zeer ruime kamers, voorzien van balkon of terras en award winning bedden voor een heerlijke nachtrust

• Binnenzwembad, uitgebreide fitness en prachtig Wellness center

• Eigen atletiekpark

( in aanbouw, gereed voorjaar 2013)

• Aparte ruimte voor teambesprekingen in bioscoopopstelling met beamer en groot scherm

Het iAM hotel-Amsterdam Airport, is het nieuwe hippe eigentijdse en trendy zusje van Hotel Schiphol A4. Alle kamers hebben een flatscreen tv, airconditioning, gratis wifi, een ruime inloop regendouche en twinbedden van het veelgeprezen merk Hypnos dat is uitgeroepen tot bed van het jaar. De ideale accommodatie voor Sportgroepen die willen gaan voor het beste resultaat.

• Speciale sportmaaltijden, • Aparte “chill ruimte”waar de sporters even gezellig kunnen samenzijn

• Fysio / Massage ruimtes • Exclusieve samenwerking met de sportvelden van SCW. Handig voor een extra training!

• Één contactpersoon die u begeleidt gedurende het hele evenement

• Gratis WIFI

Het iAM hotel is exclusief te reserveren voor grote sportevenementen.

Het aangrenzende Hotel Schiphol A4 biedt ook een ruim aanbod aan drie, vier, vijf en zelfs zespersoonskamers.

76

Interesse in wat iAM Hotel Amsterdam voor uw team(s) kunnen betekenen?

Rijksweg A4 Nr. 3 | 2132 MA Hoofddorp | T: +31 (0)252-629292 | groepen@iamhotelamsterdam.nl

Worthy de Jong

77

Rebound word

Dit magazine is een initiatief van In samenwerking met de Ned Contact : info@baske

HETVOLGENDE MAGAZINEVAN REBOUND

foto : Peter van der Velde

dt gesponsord door:

n de Stichting American Sports derlandse Basketball Bond etballmagazine.nl

DVERSCHIJNT OMSTREEKS EIND OKTOBER