Rebound no8 by Stichting American Sports

Rebound NUMMER 8 / maart 2013

EEN BASKETBALLMAGAZINE VOOR PC EN TABLET

Y L N OTHE

BEST

JEAN-MARC JAUMIN koning in Den Helder STEFAN WESSELS

NCAA VOORBESCHOUWING IN SAMENWERKING MET DE NEDERLANDSE BASKETBALL BOND

Rebound

48 2

INHOUD

COLOFON

6 Tip Off Een rubriek over van alles en nog wat

Kernredactie Charis Sideris Frits van Rijn Jan van der Nat Peter van der Velde Ronald van Dam (NBB)

14 Column Maarten van Gent De schreeuwer 16 Onze fotokeuze Opvallende beelden uit de basketballwereld 23 Column Dejan Vidicki NCAA Quo Vadis?

Eindredactie Jan van der Nat

24 Jean-Marc Jaumin Koning in Den Helder

Vormgeving / fotografie Peter van der Velde

32 ProBuild Lions Aflossing van de wacht 36 Stefan Wessels Mikken op ‘repeat’

Columns Maarten van Gent Charis Sideris Dejan Vidicki Aan dit nummer werkten verder mee:

40 Toon van Helfteren Terug als bondscoach

Tekst

42 Family Ties De Schaftenaars

Tiel van den Heuvel Lily Klooté

47 Column Charis Sideris De kunst van de assist 48 Frank Berteling De nieuwe directeur van de NBB 54 March Madness Four to watch in dé collegemaand

Luc Reuvers Menno Schraven

Fotografie Christian Aarts Getty Images Jan Joosten

Luc Reuvers Robert Verboon

60 All*Star Gala mannen Dunkmisère 62 Sjors Besseling Rots in de branding 65 All*Star Gala vrouwen De besten van het seizoen 66 Tenslotte DBL-competitie op de helling

Op de cover: Jean-Marc Jaumin foto Peter van der Velde

© 2013 Uitgever Stichting American Sports info@basketballmagazine.nl Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Rebound GRATIS MAAR NIET VOOR NIETS Redactie en medewerkers hebben afgesproken om REBOUND het eerste jaar gratis ter beschikking te stellen. Toch hebben we ook onze overhead- en onkosten. Voor de realisatie van dit magazine hebben wij adverteerders en sponsors nodig. ADVERTEREN Met een advertentie in REBOUND magazine bereikt u zo’n 40.000 leden van de Nederlandse Basketball Bond. Dit digitale magazine wordt per email beschikbaar gesteld aan alle leden van de NBB. Een digitaal magazine biedt veel nieuwe mogelijkheden om uw product onder de aandacht te brengen. Video, geluid, of interactieve pagina’s zijn daar maar enkele voorbeelden van. Bovendien is een potentiële koper altijd maar een muisklik van uw eigen website verwijderd. Het effect van uw advertentie vindt u dus direct terug in de statistieken van uw website... We informeren u graag over alle commerciële mogelijkheden van REBOUND magazine. Mail naar: info@basketballmagazine.nl

SPONSORS We zoeken basketball-liefhebbers /bedrijven die dit initiatief willen ondersteunen. Mail naar: info@basketballmagazine.nl. We nemen graag contact met u op. REGISTREREN REBOUND Magazine wordt mede mogelijk gemaakt door onze adverteerders. Hoe aantrekkelijk dit nieuwe platform voor bedrijven wordt, hangt af van het aantal lezers van het magazine dat zij ermee kunnen bereiken. Door je gratis aan te melden help je dus mee om REBOUND te versterken. En daarmee verzeker je je van een onafhankelijk en innovatief basketballmagazine. Tevens willen we weten wie onze lezers zijn. Wie zijn ze, hoe oud zijn ze, wat zijn hun interesses? Vanaf dit nummer kunnen alleen geregistreerde lezers het magazine lezen. Je krijgt van ons een bericht zodra er een nieuwe editie online staat.

REBOUND Magazine wordt geproduceerd door de

in samenwerking met de

Rebound

REDACTIONEEL

Als we een volgende uitgave van Rebound plannen gaan we uit van 64 pagina’s. Dat is een aantal dat voortkomt uit de tijd van papieren magazines. In verband met de maat van de vellen, die worden gebruikt om te drukken, moet je uitkomen op een veelvoud van acht pagina’s. Digitaal is dat niet aan de orde en dus is het ‘blad’ zo dik als we nodig vinden. Die vrijheid heeft echter ook tot gevolg dat een aantal van onze zeer gewaardeerde schrijvers het niet zo nauw nemen met de gevraagde lengte. Als eindredacteur krijg je dan van Frits te horen dan het doodzonde zou zijn als het verhaal met Mart Smeets drastisch zou moeten worden ingekort en bij de productie van dit nummer meldt Charis dan Jean-Marc Jaumin zó veel te melden had, dat hij dat echt niet kwijt kan in duizend woorden. Ooit hing er op de redactie waar ik mijn brood verdiende een banner met de tekst: Goed schrijven is een kwestie van kunnen schrappen. Daarvan waren vijf woorden van een kruis voorzien, zodat er overbleef: Schrijven is schappen. Degenen die nog Duits op school hebben gehad, zullen zich de standaarduitdrukking ‘In der Beschränkung zeigt sich der Meister’ misschien nog herinneren. Maar uit reacties van lezers blijkt vooral waardering en we hebben nog niet gehoord dat ‘sommige verhalen veel te lang’ zijn. Nou, die mazzel hebben Frits, Charis en de anderen dan. Maar…misbruik wordt bestraft. Een en ander heeft wel tot gevolg dat er andermaal een mooi en gevarieerd magazine voor u ligt (of staat…) We gingen voor de coverstory naar Den Helder voor een portret van die voor velen onbekende Belg, die daar coach is van de Kings. In Nieuwegein zaten we tegenover Frank Berteling, de nieuwe directeur van de NBB en daar vlakbij werden de Utrechtse Family Ties van de Schaftenaars ontrafeld. We tekenden de toekomst van ProBuild Lions op nu Laki Lakner en Henk Wals het stokje overdragen en doken onder de rivieren om te praten met Stefan Wessels en Sjors Besseling. Praten deden we ook op een ander vlak. Met mensen die vanuit hun professie samen met ons dit magazine echt in de markt willen zetten. De Nederlandse basketballwereld verdient een blad en waardeert dat ook. Niet alleen nu, niet alleen volgend seizoen, maar tot in lengte van jaren.

SLAM DUNKS

Rebound TIP-OFF Globetrotters weer in Nederland De wereldberoemde Harlem Globetrotters treden op donderdag 4 april op in de Maaspoort in Den Bosch en op vrijdag 5 april in de Sporthallen Zuid in Amsterdam. Voor het derde jaar op rij trakteren deze zeer getalenteerde basketballers het Nederlandse publiek op spectaculaire dunks, razendsnelle acties, humor, behendigheid en sensatie. In 2011 was de show in Rotterdam uitverkocht en begin dit jaar wisten de Harlem Globetrotters ook in Almere en Groningen de tribunes tot de nok toe te vullen. De toegangsprijs bedraagt 25 euro exclusief servicekosten. Tickets zijn verkrijgbaar via www.eventim.nl, (callcenter 0900-1330 – € 0,45 p/m) of bij de VVV-ticketpoints. Het aanvangstijdstip van de shows in Den Bosch en Amsterdam is 20.00 uur.

Bijzondere Facebookpagina Kelvin Martin, Amerikaan in dienst van Matrixx Magixx, is natuurlijk niet de enige basketballer met een Facebookpagina. Bijzonder is dat hij niet schrijft over zijn sport. Van jongst af aan is het zijn roeping mensen te helpen. Hij heeft deze facebookpagina in het leven geroepen omdat hij ‘overseas’ toch z’n vrienden en alle anderen die hij met z’n positiviteit kan helpen wil bereiken. De pagina van K-Mart, zoals zijn bijnaam luidt, wordt bezocht door zowel mensen van hier als uit zijn hometown en door mensen die hij ooit is tegengekomen. Hij wil altijd bereikbaar zijn om mensen een hart onder de riem te steken, krijgt ook regelmatig telefoontjes van mensen die zijn steun even nodig hebben.

Kalender Streetball Masters Streetball Masters, dé pleintjesbasketballtour van Nederland, beleeft dit jaar z’n derde editie. Net als vorig jaar worden er tien voorronden gehouden voor de liefhebbers van 3x3 basketball. Amsterdam bijt op 19 mei het spits af en de laatste voorronde is op 27 juli in Den Haag. Daar wordt op het Spuiplein een dag later ook de finale georganiseerd, in samenwerking met ST4R. Speelschema: 19 mei Amsterdam, 26 mei Almelo, 1 juni Breda, 8 juni Barneveld, 9 juni Goes, 15 juni Utrecht, 22 juni Meppel, 29 juni Heerenveen, 6 juli Woudrichem, 27 juli Den Haag, 28 juli Finales Den Haag.

Schaatsmedaille voor basketbalster in Sochi? Het kan soms raar lopen in de carrière van een sporter. Drie jaar geleden studeerde Brittany Bowe, een begenadigd basketbalster, af aan de Florida Atlantic University. Ze was achtste op de all-time topscorerslijst van FAU. Dat was helemaal in de lijn van de logica, want eerder had ze uitgeblonken op Trinity Catholic High School, waar haar vader basaketballcoach was. Maar kijk niet gek op als ze straks bij de Olympische Winterspelen in het Russische Sochi op het podium staat naast ‘onze’ Ireen Wüst. Ze stond op het punt om haar basketballgeluk in Europa te gaan zoeken, toen ze op de televisie beelden zag van de Winterspelen in Vancouver. Voor haar basketballperiode had ze aan inline-schaatsen gedaan en zag nu hoe oude vrienden van haar als Chad Hedrick and Heather Richardson op jacht gingen naar Olympische medailles. ‘Dat deed een vuurtje in mij ontbranden. Eén van mijn dromen was om ooit aan de Olympische Spelen mee te doen.’ Die droom lijkt werkelijkheid te gaan worden bij de Winterspelen van volgend jaar. Brittany Bowe maakte de laatste jaren een enorme ontwikkeling door en lijkt te mogen dromen over een podiumplek in Sochi.

Europese topjeugd naar Utrecht

Deze zomer wordt in Utrecht het European Youth Olympic Festival (EYOF) georganiseerd. Dit tweejaarlijkse toernooi ademt de sfeer uit van de Olympische Spelen, maar dan op Europees niveau én voor jonge sporters. Van 14 tot en met 19 juli zal Sportcomplex Olympos bol staan van basketballwedstrijden op het hoogste Europese U16-niveau. Basketball is namelijk één van de negen sporten op het EYOF Utrecht 2013. Daarnaast zal er in atletiek, handbal, tennis, turnen, judo, volleybal, wielrennen en zwemmen gestreden gaan worden om de medailles. 2.700 sporters uit 49 Europese landen zullen tijdens het toernooi in actie komen. Bij het basketball doet zowel bij de vrouwen als bij de mannen de top-8 van Europa mee aan dit toernooi. “Het is voor de Nederlandse basketballteams een unieke ervaring om uit te komen tegen de top van Europa, en dat in een olympische sfeer”, zegt Marianne Jongsma, die het evenement vanuit de NBB coördineert. “Het wedstrijdschema is erg intensief. Normaal gesproken krijgen de teams deze ervaring alleen op Europese kampioenschappen.”

Tip-Off

SLAM DUNKS

Rebound TIP-OFF

De coaches van Coaches vrouwenteam bekend Half juli vindt in Litouwen het de Nederlandse WK voor VU19-teams plaats. vrouwenteams die deze zomer op de Omdat Nederland VU18 vorig jaar ook vierde verschillende Europese kampioenschappen en van Europa werd, verdiende het deelname aan een wereldkampioenschap gaan acteren zijn dit toernooi. Aan het hoofd van deze ploeg bekend. Het belooft wederom een spannende staat Remy de Wit, geassisteerd door Quintin J. basketballzomer te worden voor de ‘Dutch Hillsman (USA) en Thijs Volmer. Angels’, die in 2012 zo succesvol waren. Een belangrijke selectie dit jaar is Oranje Nederland VU20 en Nederland VU18 werden VU16, want die ploeg gaat proberen bij het vorig jaar vierde van Europa, terwijl het VU17team in eigen land de prachtige achtste plaats EK in Bulgarije (eveneens A-divisie) een ticket in de wacht te slepen voor het WK VU17 in bij het WK veroverde. 2014. Daarvoor moet een plek bij de eerste Het team dat dit jaar als eerste (begin juni) vijf op het EK worden behaald. Headcoach zal aantreden is het vrouwen seniorenteam, Bart Sengers wordt bijgestaan door de enige dat gaat proberen via het kwalificatietoernooi vrouwelijke coach, namelijk Jeanine Tjin-Ain Luxemburg zich rechtstreeks te plaatsen Sioe. Ook bondscoach Meindert van Veen voor het EK 2015 in Hongarije en Roemenië. maakt deel uit van de coachingstaf. In de Headcoach van de vrouwen is Meindert van voorbereiding op het EK neemt Nederland Veen, geassisteerd door Erik Braal. Tweede VU16 deel aan het European Youth Olympic assistent is Robert Tinga. Festival dat van 15 t/m 19 juli in Utrecht plaatsvindt. Het VU20-team, dat vorig jaar indruk maakte met de vierde plaats bij het EK, is het Tot slot zal het VU18-team van Nederland de volgende team dat de kleuren van oranje gaat oranje kleuren verdedigen op hun EK in de verdedigen. Meindert van Veen is headcoach A-divisie. Deze selectie, grotendeels dezelfde van dit team dat meedoet aan het EK in de is als die voor het WK VU19, zal geleid worden A-divisie in Turkije en hij wordt bijgestaan door Remy de Wit en zijn assistenten Quintin J. door assistent-coach Erik Braal. Hillsman en Rob Nieboer.

SLAM DUNKS NBB zet breed in op een veiliger sportklimaat Basketball levert prachtige momenten op en is leuk om te doen, maar ook om naar te kijken! Maar die mooie emoties die bij basketball en sport horen, kunnen ook omslaan in onsportief of ongewenst gedrag. Iedereen kent de voorbeelden wel: de basketballer die te agressief speelt, de scheidsrechter die belaagd wordt en de bestuurder die niet durft in te grijpen. De NBB is van mening, samen met andere sportbonden en NOC*NSF, dat iedereen een leven lang moet kunnen genieten van sport. Daarom gaan we samen met verenigingen door middel van het programma ‘Naar een veiliger sportklimaat’ (VSK) ervoor zorgen dat ieder individu zich veilig en prettig voelt in de sport en zichzelf kan zijn. Halverwege 2012 is de NBB gestart met VSK. Het programma is opgezet om gewenst gedrag te stimuleren en ongewenst gedrag in en rondom de sport aan te pakken. Ook voor 2013 heeft de NBB subsidie ontvangen van het ministerie van VWS, waarmee de bond we in staat zijn vele activiteiten uit te voeren. Meer informatie over het programma ‘Naar een veiliger sportklimaat’ op basketball. nl of neem contact op met de programmacoördinator van VSK Simone van den Biggelaar via simone.van.den.biggelaar@nbb.basketball.nl of 030 751 3514.

ZO GEZEGD Bulls-center Joakim Noah in ESPN Magazine: “Wat mijn droombaan is? Fruitverkoper op het strand. Het liefst op Hawaii. De mensen vragen of ze trek hebben in ijskoude kokosnoot…” GasTerra-coach Ivica Skelin: “Dit team heeft een mentaal probleem. Ze zijn niet gewend om op een constant niveau te spelen. Daarom kunnen we niet succesvol zijn. Als dat niet verandert, vergeet het dan maar.” Top of Holland-Blog over Skelin: Boos over de mentale weerbaarheid,

boos over de verdedigende inzet, boos over de zichtbare luiheid en boos over de wisselvalligheid. Zoals hij zelf al eerder aankondigde, na twee maanden weten we precies waar we staan en weet hij waar hij precies aan toe is. Hij is nu twee maanden in Groningen aan de slag en nu weten we het dus. Hij is boos en niet tevreden. Uit de NOS-reportage over gokken op basketballwedstrijden: “Er zijn nadelen en gevaren”, vertelt matchfixing-deskundige Ben van Rompuy. “Maar juist door afspraken te maken met goksites kan je meer grip krijgen op het gokken. Het wedden gebeurt toch, maar als je een overeenkomst sluit, kan je bijvoorbeeld onderhandelen over welke weddenschappen er geplaatst mogen worden bij jouw beelden.”

Rebound TIP-OFF Goede livestreaming kan, maar… Het was de basketballfans al beloofd voor begin januari, maar nu komt bij een aantal teams in de Dutch Basketball League (DBL) toch langzaam maar zeker de livestreaming van wedstrijden op gang. Er is echter nog heel wat werk aan de winkel, wil binnen afzienbare tijd de kwaliteit aanvaardbaar zijn voor het internet-gokbedrijf, waarmee de Federatie Eredivisie Basketball (FEB), in zee wil gaan. Volgens sterke geruchten zou het om Bwin gaan. Met uitzondering van Zorg en Zekerheid Leiden wordt bij de clubs, die tot nu toe meewerken, gebruik gemaakt van de camera, die al dienst doet voor de videoscouting. Die kwaliteit loopt uiteen van aanvaardbaar tot abominabel. Bij een beetje uitvergroten is er nauwelijks nog iets te zien. Bovendien ontbreekt elke informatie tijdens de wedstrijd. Simpel inzoomen op het scorebord bij onderbrekingen of een extra webcam gericht op het scorebord en dan gebruik maken van ‘picture-in-picture’, zou al iets oplossen. ZZ Leiden gebruikt een aparte camera, waarmee televisiekwaliteit kan worden opgenomen. Bovendien hebben de Leidse techneuten het voor elkaar gekregen om de

tijd en de stand in keurige cijfers en letters in het beeld te zetten en was er bij de tweede halve finale voor de beker tegen EiffelTowers zelfs commentaar, ingesproken door Leon Kersten (NOS/Omroep Brabant). Het kan dus wel, goede beelden van het Nederlandse basketball. Helemaal als gebruik gemaakt gaat worden van het Keemotion systeem, waarmee niet alleen wedstrijden kunnen worden gestreamd, maar ook kunnen worden geanalyseerd, evenals de trainingen. Den Helder Kings is de eerste, die dit systeem heeft aangeschaft en ook de hele wedstrijd tegen EiffelTowers (zie filmpje) online heeft gezet. Nog niet rechtstreeks, want daartoe dient eerst iets technisch gedaan te worden tussen Keemotion en de site van new.livestream.com. Als dat voor elkaar is, kunnen thuisblijvers in goede kwaliteit genieten van de DBLwedstrijden. Dat zou overigens weleens een paar euro per wedstrijden kunnen gaan kosten, zodat de clubs een mogelijk recetteverlies kunnen compenseren. Op dit moment heeft Keemotion dus het systeem in Den Helder up and running en zijn er gesprekken met Zorg en Zekerheid Leiden, EiffelTowers Den Bosch en Aris Leeuwarden.

Klik hier voor voobeeld Keemotion bij Den helder Kings.

ZO GEZEGD Jacob Bergsma op zijn website www.j-dus. com over de benoeming van Toon van Helfteren als bondscoach: De FEB-keuze voor Van Helfteren is een zegen voor het Nederlands basketball. Niet alleen omdat Toon van Helfteren zelf een zegen is voor het Nederlands basketball, maar vooral omdat het sinds het Dieptepunt Der Dieptepunten van eind vorig kalenderjaar (“dan maar geen Nederlands team meer…”) het eerste, echte signaal is van het besef dat het roer radicaal om moet. Jacob Bergsma op zijn website www.j-dus. com over de benoeming van Toon van Helfteren als bondscoach: Onder Toon zal het Nederlands team hopelijk een speelstijl adopteren die aanspreekt bij de jeugd. Dat de groeibriljant Worthy de Jong een lichtend voorbeeld moge zijn!Nu nog al die C- en D-Amerikanen zo snel mogelijk aan een retourticket helpen en een heldere keuze maken voor opleiding, creativiteit, herkenbaarheid, uitstraling en stabiliteit. En vervolgens rap, rap, rap dat nieuwe elan vermarkten. FIBA Europe heeft weinig respect voor België: “Tenzij NBA-speler Tony Parker (in Brugge geboren, maar Fransman en sterspeler van San Antonio Spurs) Belg wordt zullen de Belgen altijd bekender blijven om hun wafels dan om hun prestaties in het basketball.”

EiffelTowerscoach Raoul Korner na het verlies in Den Helder: “We konden nog geen bal in de oceaan gooien.’’

Erik Kurvers, de vertrekkende voorzitter van EiffelTowers: “Dit is in alle opzichten het moment om te vertrekken. Ik heb de afgelopen jaren samen met Jos Frederiks een grote inspanning geleverd om zo ver te komen. Ik kan nu zeggen dat we dat punt hebben bereikt. Ik kan straks met een gerust hart afscheid nemen. Het liefst natuurlijk wel met nog een titel!” Victor Oladipo van Indiana werd door The Sporting News uitgeroepen tot Speler van het Jaar, maar blijft bescheiden: “Alles wat ik wil is winnen. Ik ben geen speler, die het allemaal wel even zal doen. Ik doe gewoon wat ik moet doen om mijn team te helpen. Ik verdedig de beste man van de tegenstander, maak gebruik van de pick-and-roll en ga naar het bord. Alleen op die manier kan ik als speler blijven groeien.”

Rebound TIP-OFF De schreeuwer

MAARTEN

COLUMN

Maarten van Gent was vele jaren coach in Nederland en België. Hij heeft ons land inmiddels verruild voor Estland. In Tallinn vloeien verleden en heden samen bij dit basketballdier pur sang.

Enige jaren geleden was er een filmpjeop televisie van Ton Boot, schreeuwend tijdens de training met zijn toenmalige team Amsterdam. Daarrover ontstond nogal wat ophef. Boot ging tekeer tegen de spelers op die training en wordt met deze opnames nog bijna wekelijks geconfronteerd. Wat ik er van begrijp, vindt hij dit nu niet zo leuk. Laatst heb ik ook een documentaire gezien over een onmenselijke turncoach. Deze man ging in het verleden ook tekeer tegen zijn turnsters van een jaar of 15. Aan het eind van de documentaire werd een brief voorgelezen van de nu in het buitenland wonende trainer, die in het epistel zijn verontschuldigingen aanbood over zijn gedrag in het verleden. Frits Barend gaf negatief commentaar over de werkwijze van de betreffende turntrainer. Wat mij echter opvalt is dat tot op heden, de turnsters nooit meer zo’n hoog wereldniveau hebben bereikt als toen. Ook is Ton Boot voor mij de meest succesvolle basketballcoach tot op heden. Een andere schreeuwende en tierende coach in het basketball en zeer succesvol is de vrouwencoach Meindert van Veen. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met namen noemen van schreeuwende, ‘onmenselijke’ coaches, die over het algemeen zeer succesvol waren of zijn. Toen ik naar het Oostblok ging verhuizen, viel ik van verbazing bijna om, bij het zien van sportwedstrijden daar. De basketballcoaches daar vloekten en tierden en sloegen zelfs de spelers tijdens de trainingen en wedstrijden. En ik spreek hier over topteams. De meeste topspelers waren als de dood voor hun coach. Complimenten werden nooit uitgedeeld. Ik vroeg eens aan een manager daar, waarom er altijd zo geschreeuwd en gevloekt werd. De manager keek mij verbaasd aan. Hij antwoordde dat de spelers er ook veel voor terug kregen. Toen ik daar in de jaren negentig ging coachen, vonden ze mij maar een softie. En ik moet zeggen, dat ik weinig voor elkaar kreeg op de Nederlandse manier. Om resultaat te boeken heb ik me toch behoorlijk moeten aanpassen en me veel onmenselijker moeten gedragen. Ik stond in Nederland en België toch niet bekend als een softie. Of misschien wel, maar dat is me dan niet opgevallen. Welke vriendelijke en aimabele coaches, die zich gedragen zoals in de gewone maatschappij, kent u, die ook nog eens zeer succesvol zijn? Ik laat hier met opzet de typisch Nederlandse sporten als schaatsen, kaatsen, korfbal en hockey buiten beschouwing. Ik ken ze niet! Behalve als we een ander beeld hebben van succesvol.

Tip-Off

ADVERTORIAL

NBB gaat 94Fifty systeem gebruiken De LanCon Academy heeft een overeenkomst getekend met de Nederlandse Basketball Bond. De LanCon Academy werkt met het 94Fifty Skill Analyse Systeem. Het 94Fifty systeem bestaat uit een basketbal met micro chips. Met de chips worden alle bewegingen die de speler met de bal maakt uiterst nauwkeurig geanalyseerd en krijgen spelers een individueel trainingsschema teruggekoppeld. Het systeem bestaat uit twee basketballen en een speciale laptop. De basketballen zijn uitgerust met zeer accurate bewegingssensoren die tot 6000 metingen per seconde kunnen verrichten. Door de beweging van de bal te volgen worden de (basketbal)vaardigheden van de speler zeer gedetailleerd in kaart gebracht. De verzamelde gegevens worden geanalyseerd en geüpload naar de online database. Uit honderden verschillende oefeningen wordt een gepersonaliseerd trainingsschema samengesteld. Daarnaast wordt de speler vergeleken met duizenden andere spelers en is er de mogelijkheid om een onderling een wedstrijd met elkaar aan te gaan. Met een mobiele website zijn de oefeningen zelfs on court terug te kijken! De LanCon Academy zal een aantal nationale teams en het CTO Amsterdam gaan testen met het 94Fifty Systeem.

Oud-eredivisiespeler Sjoerd Langevoort, general manager bij LanCon, is zeer verheugd over de samenwerking met de bond. “Door spelers op een objectieve manier te testen en individuele oefeningen mee te geven, kunnen ze heel (doel) gericht gaan trainen. Op deze manier wordt er sneller progressie geboekt. Naast de individuele trainingen is dit een goede tool om te zien waar de spelers zich in hun ontwikkeling bevinden.”

o t o F ze keu

Positie nemen

Positie nemen onder de basket. Bekkering van Zorg en Zekerheid Leiden komt niet over Ties Theeuwkens van GasTerra Flames heen. Dan maar zijn shirt vast pakken. Foto ÂŠ Peter van der Velde

o t o o t F Fo ze keu

Na de wedstrijd

Het publiek wordt steeds jonger. De spelers van Eiffel owers Den Bosch bedanken na de wedstrijd hun publiek. Foto ÂŠ Christian Aarts

o t o F ze keu

Het verschil

Het verschil tussen de twee coaches tijdens de bekerwedstrijd tussen ZZ Leiden en EiffelTowers. De een die zich te regelmatig heftig bezighoudt met de arbitrage. De ander rustiger, behalve na het breiken van de bekerfinale. Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s ÂŠ Robert Verboon

o t o F ze keu

Faces in the crowd

Als fotograaf kan je van tijd tot tijd ook eens achterom kijken naar opvallende personen in het publiek.

Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s ÂŠ Peter van der Velde

o t o F ze keu

Dunken tijdens het ALL STAR GALA Door te weinig deelnemers deed de showdunker Vincent van Sliedregt mee aan het dunken tijdens het All Star Gala. Foto ÂŠ Peter van der Velde

DEJAN

NCAA quo vadis? Het college basketball kende dit seizoen geen echte super speler of super ploeg, en men had opvallend veel moeite met scoren. Zo kwam Northern Illionois in januari niet verder dan VIER punten in de eerste helft tegen Eastern Michigan (eindstand 25-42). Gaat het niveau omlaag? Maar liefst 22 teams speelden dit seizoen in een andere conference dan voorheen! Waarom? Geld natuurlijk! Want conferences met aansprekende football scholen zijn lucratiever.

COLUMN

Dejan Vidicki was basketballjournalist, speler, coach, TV commentator en NBA scout, voordat hij spelersmakelaar werd en is medeoprichter van Court Side. Namens Court Side praat hij mee op hoog niveau (FIBA en EU) over specifieke vraagstukken. Een echte insider dus op het gebied van het internationale basketball.

Gerenommeerde conferences waaronder de Big East, ACC en Big Ten zullen drastisch van samenstelling veranderen. Weg tradities. Rechtszaken en miljoenenclaims zijn het gevolg (met name conferences die geld willen van de vertrekkende teams). Daarnaast hadden maar liefst 50 scholen dit seizoen een nieuwe head coach. Rick Majerus is overleden, Jim Calhoun met pensioen en Jim Boeheim denkt aan de VUT, terwijl Roy Williams, Mike Krzyzewski, Tubby Smith en Rick Pitino allemaal zestigers zijn. Zij vertegenwoordigen het college basketball zoals het ooit was. Toen een coach decennia lang bij een school bleef en uitgroeide tot een icoon. Een tijd ook waarin scholen geduldig waren en coaches de tijd gunden om iets op te bouwen en hun filosofie uit te werken. Een tijd waarin ploegen synoniem waren aan bepaalde speelstijlen. Nu is dat anders. Een paar nederlagen en de coach kan vertrekken. De zakelijke belangen van de scholen zijn groot en druk op de coach om snel te presteren is enorm. Daarom wordt de ‘leraar-coach’ in rap tempo vervangen door de ‘manager-coach’. Spelers worden niet opgeleid, maar tot robots geprogrammeerd die een specifieke rol moeten vervullen. Individuele talentontwikkeling van college spelers is sowieso zelfmoord, want dan vertrekken ze vroegtijdig naar NBA. Tot slot is er nog een rechtszaak, waarin een groep oudspelers miljarden eist van de NCAA voor het destijds commercieel exploiteren van hun portretrechten. Als zij deze rechtszaak winnen dan zullen collegespelers voortaan betaald moeten krijgen. Misschien niet direct d.m.v. een ‘salaris’, maar eerder via een geblokkeerde spaarrekening, waar ze pas na hun ‘eligibility’ toegang tot krijgen. College basketball kampt met een dalend niveau en een failliete ‘jeugdopleiding’. Met het overboord gooien van tradities raakte men een stukje ziel kwijt en als men de boel nu ook nog gaat ‘professionaliseren’, dan levert men de identiteit in. What’s next?

Rebound

KONING IN DEN HELDER

BELGISCHE LEGENDE JEAN-MARC JAUMIN 24

IN OP ZIJN PLAATS IN NOORD-HOLLAND 25

Rebound Door Charis Sideris Fotografie Peter van der Velde De naam Jean-Marc Jaumin zal bij de huidige Nederlandse basketballfans, doorgaans nauwelijks op de hoogte van het internationale basketball, weinig associaties oproepen. Maar de coach van Den Helder Kings is in België niets minder dan een legende. In zijn actieve carrière als spelverdeler van vooral Oostende en later Mons behaalde de nu 43-jarige Jaumin vele landstitels, won diverse malen de beker, bereikte meermalen de kwart- en halve finales van de Europa Cup en werd drie keer gekozen tot beste Belgische speler van het jaar. Tussendoor kwam hij na het Bosman arrest uit voor het Griekse Patras en de Spaanse topclubs Malaga, Real Madrid en Gran Canaria. Als er in België een Basketball Hall of Fame bestond, zou Jaumin daar ongetwijfeld een ereplek innemen. Het begon allemaal in Kroatië. Door privéproblemen tussen zijn Franse vader en Kroatische moeder werd de 12-jarige, in Brussel opgegroeide Jaumin naar zijn grootmoeder in Kroatië gestuurd. “Ik was een klein dikkertje”, blikt hij terug, “en was desondanks gek op alle sporten. Ik deed van alles, maar basketball vond ik toch het leukst. Daarom ging ik elke dag uren kijken op een buitenveldje in de buurt, waar een groep kinderen basketballtraining kreeg van één of andere coach. Op een dag kwam die coach naar me toe, en vroeg of ik zin had om mee te trainen. Dat wilde ik graag, en daarna ging het hard. Op mijn zestiende stond ik in de basis van een Joegoslavische tweedeklasser, waarmee we één overwinning tekort kwamen om naar de hoogste klasse te promoveren.”

Charleroi

“Op mijn 18e verhuisde ik noodgedwongen weer naar België, omdat ik daar mijn dienstplicht moest gaan vervullen. Tot mijn grote frustratie werd twee maanden later de dienstplicht opgeheven, het was dus eigenlijk

een verloren jaar! In dat eerste seizoen speelde ik bij een vierdeklasser, waar ik elke week zo’n 40 à 50 punten scoorde. Dat viel op, en het jaar erna kreeg ik aanbiedingen van de toenmalige topclubs Maes Pils en Oostende, maar ook van staartclub Charleroi. Ik koos bewust voor Charleroi, omdat ik liever geen anonieme bankspeler wilde zijn, maar eerst mijn naam wilde vestigen bij een mindere club waar ik veel speeltijd zou krijgen. Daarbij accepteerde ik dat ik daar drie keer zo weinig zou verdienen als mij in Oostende en Mechelen werd geboden.” Deze weloverwogen investering betaalde zich dubbel en dwars uit, zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Jaumin schitterde bij Charleroi, en na één seizoen kon hij opnieuw kiezen uit aanbiedingen van de Grote Twee. Hij koos voor Oostende omdat zijn grote concurrent, international Ronnie Bayer, bij Maes Pils het spel verdeelde. “Je kunt je dus wel voorstellen”, aldus Jaumin, “hoe ik me voelde toen ik drie maanden na mijn overgang hoorde dat Ronnie naar Oostende werd getransfereerd. ‘De transfer van het jaar’ werd dat in de Belgische pers genoemd. In dat eerste seizoen kreeg ik dan ook weinig speeltijd. Toch besloot ik om daarna te blijven, ik wilde de uitdaging aangaan. Uiteindelijk hebben Ronnie en ik negen jaar samengespeeld. Elke dag was een keihard gevecht, figuurlijk, maar vaak ook letterlijk. We hebben echt tijdens of na de trainingen vele knokpartijen uitgevochten. We haatten elkaar, maar ik durf te zeggen dat we daardoor het beste in elkaar hebben bovengehaald.”

Ton Boot

De laatste drie jaar werd Oostende gecoacht door Ton Boot, die de successen aaneen reeg. Jaumin: “Ik heb veel van Boot geleerd. Hij bracht me in een nieuwe wereld, een wereld waarin het vanzelfsprekend was dat iedereen altijd zijn uiterste best deed, op elk moment van elke training en elke wedstrijd.

Niet tevreden zijn met meestal 99 procent, maar altijd 100 procent je best doen. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Altijd 100 procent je best doen is zwaar. Maar het is het minste wat je kan doen, en het begin van alles. Boot had daar zo zijn eigen manieren voor om dat duidelijk te maken. Hij zocht altijd het conflict op, en gebruikte vaak psychologische spelletjes om je te prikkelen. Op een bepaald moment werd ik dan woest, en wilde alles doen om zijn ongelijk te bewijzen. Dan had hij me waar hij me hebben wilde.” Na deze intensieve periode waarin zijn ster flonkerde in het Belgische basketball, werd het voor Jaumin tijd voor de volgende stap. Door de invoering van de Bosmanregel gingen de grenzen open en had hij de clubs voor het uitkiezen. Hij tekende voor de Spaanse topclub Malaga, waar de wereldberoemde coach Bozidar Malkovic de scepter zwaaide. In de twee seizoenen dat hij daar speelde, beleefde hij een fantastische periode, met als hoogtepunten het winnen van de Korac Cup en zijn uitverkiezing voor het All Star Team van de Spaanse competitie. Toch ging het aanvankelijk allemaal niet van een leien dakje, er heerste de nodige scepsis tegen de komst van de Belg. “Het kantelmoment was de wedstrijd tegen Real Madrid”, herinnert Jaumin zich. “Ik begon met tweemaal balverlies achter elkaar en zag Malkovic al om een wissel vragen. Maar ik zag ook de assistent het gebaar maken dat hij nog even moest wachten. Malkovic volgde gelukkig dat advies op. Ik kreeg dus de kans om me te herstellen, scoorde 24 punten en we wonnen. Vervolgens bleef het goed gaan en was alle twijfel voorgoed verdwenen.”

Verrotte mentaliteit

Dat leidde tot een zeer lucratief contract bij het Griekse Patras. Maar twee maanden later verscheurde de principiële Jaumin datzelfde contract en vertrok. “Daar heerste een verrotte mentaliteit van veel beloven

Rebound

en niets nakomen. Ik had daar genoeg van.” Dat het grote Real Madrid naar zijn diensten hengelde, zal waarschijnlijk ook een rol hebben gespeeld bij deze radicale beslissing. Het was weer een nieuwe droom die uitkwam, maar de Belg kwam niet bepaald in een gespreid bedje terecht. Jaumin: “De ploeg was op leeftijd, waardoor de trainingsintensiteit en het tempo daaraan moesten worden aangepast. Ik was gewend om alles met de grootst mogelijke energie te doen, maar werd herhaaldelijk afgeremd en getemperd door mijn medespelers en de coaching staf. Ik bleef daar een half seizoen en verkaste tenslotte naar het onderaan staande Gran Canaria, waar ik de competitie afmaakte. Ons enige doel was niet degraderen en dat is gelukt.” “Ik had mijn dromen waargemaakt en mijn doelen bereikt. Ik had in de Spaanse competitie gespeeld, na de NBA de hoogst aangeschreven ter wereld, ik volgde mijn grote idool Drazen Petrovic op bij Real Madrid, speelde samen met onder anderen Dragan Tarolac, Jean Tabac, en Albertos Herreros, en ik had twee jaar achter elkaar een uitnodiging voor het NBA kamp van Milwaukee Bucks

gekregen. Helaas was ik toevallig beide keren geblesseerd aan mijn enkel, waardoor ik nooit zal weten of ik ook die stap had kunnen maken. Ik kon het volgende seizoen in Spanje blijven, maar mijn dochter moest naar school. En mijn vrouw en ik dachten dat we daarom terug moesten naar België. We vertrokken met bloedend hart, om na enkele maanden van ons dochtertje de vraag te krijgen waarom we in godsnaam niet in Spanje waren gebleven! Maar het was te laat om te veranderen, ik had een contract getekend bij Mons in Bergen, waar ik drie jaar zou blijven. Dat werd uiteindelijk een geweldige tijd. De supporters en de sfeer waren fantastisch, we speelden in een nieuwe zaal die elke thuiswedstrijd volstroomde en haalden zelfs eenmaal de halve finale van de play-offs.”

Oude liefde

De cirkel werd rondgemaakt nadat Oostende nog eenmaal een beroep deed op Jaumin. Op zijn 36-ste verkaste hij naar zijn oude liefde, om daar voor de laatste maal te schitteren. Onder leiding van de gelouterde spelverdeler behaalde Oostende, dat zich het seizoen daarvoor voor het eerst sinds jaren niet

eens geplaatst had voor één van de Europa Cuptoernooien, volslagen onverwacht de landstitel. En het moest zo zijn dat hij zijn meest memorabele wedstrijd speelde in Bergen tegen Mons. “Het was de beslissende wedstrijd om het kampioenschap,” aldus Jaumin. “We speelden met één Amerikaan omdat de andere wegens een blessure niet mee kon doen. Ik scoorde 25 punten, we wonnen, en werden kampioen op het terrein van Mons.” Jaumin werd gekozen tot MVP van de playoffs, en werd voor de derde keer in zijn carrière gekozen tot beste Belgische speler van de competitie. Maar, hoe bizar dat ook mag lijken, hij kreeg geen contractverlenging bij Oostende, dat door wilde met een jongere spelverdeler. Jaumin: “Ik besloot ermee te stoppen. Ik kreeg nog wel verschillende goede aanbiedingen, maar die kwamen allemaal van middenmoters zonder ambities. Ik wilde alleen doorgaan als ik om de prijzen kon spelen, zoals ik mijn hele carrière heb gedaan.” Het was onvermijdelijk dat de intelligente spelverdeler met leiderscapaciteiten, die als credo had dat er altijd 100 procent inzet moest

zijn, op de coachstoel zou belanden. Na vier jaar lang de basketballschool van Oostende van de grond af te hebben opgebouwd, werd Jaumin eerst assistent-coach bij Oostende, om halverwege dat seizoen de ontslagen hoofdcoach op te volgen. Jaumin: “Ik ben met veel inzet en plezier bezig geweest met die basketballschool. Verschillende spelers daarvan zijn doorgestroomd naar de eerste klasse. De bedoeling was dat ik als assistent-coach ervaring zou opdoen om later hoofdcoach te worden. Maar toen die kans al zo snel kwam, had ik geen keus. Ik moest het doen. Of het te vroeg was, weet ik niet. Wel weet ik dat we dat seizoen van de zesde plaats opklommen naar de derde, en vervolgens wonnen we de beker. Het seizoen daarna haalden we de Final Four van de EuroChallenge, de bekerfinale, en de halve finale van de play-offs. Dat we daarin werden uitgeschakeld lag vooral aan het feit dat we zes wedstrijden in twaalf dagen moesten spelen, waaronder die bekerfinale, en dat we tijdens de halve finale van de play-offs twee belangrijke spelers verloren door blessures. Alles leek goed te gaan tot we aan het begin van mijn derde seizoen, waarin we overigens goed startten in de Europa Cup, drie starters

Rebound verloren door langdurige blessures. Daardoor moesten we dus helemaal opnieuw beginnen. Dat lukte niet echt, de onderlinge chemie was verdwenen en kon niet meer door mij hersteld worden. Daarop volgde mijn ontslag.”

Den Helder

In dezelfde periode was Den Helder bezig met ambitieuze plannen om weer de eredivisie in te gaan met een groep jonge talenten. Daar paste Jaumin perfect bij. Niemand had hoge verwachtingen van de onervaren groep, die bovendien met slechts twee Amerikanen ging spelen. Maar al gauw bleek Den Helder Kings niet de verwachte walk over. Van de achttien wedstrijden tot de kerstbreak werden er liefst elf gewonnen, waaronder die tegen landskampioen en koploper EiffelTowers, nummer 3 Gas Terra Flames en nummer 4 Landstede Zwolle. Het management en de sponsor hadden genoeg gezien: Jaumin kreeg een contract voor vier jaar aangeboden en tekende dat. “Den Helder kwam op het goede moment”, aldus Jaumin. “Ze dachten aan de lange termijn, wilden de tijd nemen om een ploeg op te bouwen, en beschikten over goede faciliteiten, waaronder een mooie nieuwe sporthal. Bovendien hou ik van de Nederlandse mentaliteit: men is hier direct, zegt waar het op staat. Zo ben ik ook. Het was in het begin wel allemaal wennen. We verloren de eerste thuiswedstrijd tegen Zorg en Zekerheid Leiden met 39 punten, en iedereen zei dat we net zo’n moeilijk seizoen zouden doormaken als Amsterdam en Rotterdam. Maar we werkten keihard en boekten progressie, zowel technisch als fysiek. Dat blijkt ook uit de statistieken: halverwege stonden we laatste op de ranglijst van het gemiddelde aantal rebounds per wedstrijd, nu staan we vierde. En we begonnen met een gemiddelde van zo’n 25 turnovers, maar hebben dat nu teruggebracht tot 17 per wedstrijd. Maar ook tactisch zijn we enorm gegroeid.”

Schapen en wolven

“Een maand geleden heb ik met iedereen een evaluatiegesprek gehad, waarin ik gevraagd heb: wat zijn je doelen en hoe denk je deze te bereiken? Op deze manier kan ik ze dagelijks confronteren met de consequenties van hun voornemens: ‘Je wilt de top halen? OK, maar dan zal je nog harder dan de anderen moeten werken, altijd op 100 procent’. We hebben nu nog te veel schapen en te weinig wolven in de ploeg. Het besef moet nog groeien dat je altijd meer kunt doen dan de anderen, bijvoorbeeld gericht aan je zwakke punten werken door elke dag een kwartier eerder naar de training te komen en een kwartier langer te blijven. Wat mij betreft hoeven er dan ook voor het nieuwe seizoen geen dure transfers te worden gepleegd. We hebben in deze jongens geïnvesteerd. Volgend jaar kunnen we daarvan profiteren. Het zou zonde zijn als al deze arbeid voor niets zou zijn geweest.” Enkele uren later verslaat Den Helder Kings voor de tweede maal dit seizoen het verder zo oppermachtige EiffelTowers Den Bosch met 87-60. Het heeft 9 rebounds meer dan de Bosschenaren en slechts 14 turnovers.

ECHT TOPBASKETBAL ZIE JE BIJ SPORT1

DONDERDAG LIVE EUROLEAGUE VRIJDAG & ZONDAG LIVE NBA MET COMMENTAAR VAN O.A. MART SMEETS

ABONNEER JE NU

SPORT1.NL

31 31

Rebound

PROBUILD-DUO GEEFT HET

STOKJE DOOR

COACH LAKI LAKNER ROEMT DOOR HENK WALS GELEIDE ORGANISATIE 32

Door Luc Reuvers Foto links Luc Reuvers Foto volgende pagina Peter van der Velde

Het einde van dit markeert voor ProBuild Lions het einde van een tijdperk. Het duo Laki Lakner en Henk Wals neemt afscheid van een van de succesvolste vrouwenploegen uit de Nederlandse geschiedenis. Lakner neemt hoe dan ook emotioneel afscheid van het seizoen als coach. Wals treedt af als voorzitter van de stichting die het vrouwenbasketbal in Landsmeer faciliteert. “We zijn verschillende persoonlijkheden, maar het klikte heel erg”, blikt Wals terug op de innige samenwerking met Lakner. “Het is wel grappig”, kijkt Wals naar januari van dit jaar terug, toen de eerste gedachten opkwamen de voorzittershamer erbij neer te leggen. “Een week later vertelde Laki dat hij er aan dacht te stoppen.” Beiden begonnen in 2004 in de huidige structuur van ProBuild en onderhouden een hechte band. De perfectionist in Lakner zag al zijn wensen als coach tot in de kleinste details uitgevoerd. “Als er een bus is, moet hij niet twee minuten later zijn, de kleur van de shirtjes moet niet blauw zijn, ze moeten nummer vier tot en met veertien hebben”, somt de gedreven coach op. “De voorzitter regelde alles tot in de puntjes.” Voor Lakner zijn niet de successen een hoogtepunt in zijn carrière. Het winnen van kampioenschappen, bekers en Final Four’s wegen niet op tegen het werken binnen een organisatie die het allemaal faciliteerde. “Als ik bel is iedereen via mail en sms binnen vijf minuten op de hoogte en is iedereen bezig het op te lossen.” De successen waren een gevolg van de werking van de ProBuild organisatie. “Mijn successen zijn makkelijker gemaakt doordat ik werkte in een bijna perfecte organisatie. Een goed bestuur met kennis van niveau en dat kennis heeft van basketball.”

Op zijn beurt roemt Wals zijn coach. “Voor wat hij heeft gepresteerd neem ik mijn petje af. Zijn persoonlijke gedrevenheid. Hij zat nachten video’s te analyseren terwijl hij de volgende morgen weer werken moest. Hij heeft een enorme basketballkennis en tactisch inzicht. Dat heeft er toch ook toe geleid dat we soms met een middelmatig team hoge ogen hebben gegooid.” Wals blikt terug met plezier. “Ik heb er vreselijk veel lol in gehad. Het mooiste waren alle kampioenschappen. En het is wel grappig, alle kampioenschappen waren net een beetje anders. Soms wonnen we een heel seizoen alles met overmacht en alle prijzen, een ander seizoen speelden we heel slecht en werden we onverwacht kampioen.” Bozovic en Korf zullen Lakner opvolgen. “Ilija en Jesse zullen in grote schoenen stappen”, blikt Wals over zijn afscheid heen. “Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik heb veel vertrouwen in hen.” Toch zetten beiden een punt achter het spelen van de hoofdrol. “Nee”, is het antwoord van Lakner op de vraag of het stoppen geen pijn doet. “Dan zou ik niet stoppen,” was Lakner toe aan een nieuwe uitdaging. “Ik heb het een jaar of acht gedaan en mijn repertoire is uitgewerkt”, schotelt Wals, die al vanaf zijn achttiende actief is bij Lions, naast een nieuwe baan zijn beweegredenen voor. “Iemand anders brengt misschien fris jong bloed.” Daarnaast is Wals niet blij met het beleid van de NBB voor het vrouwenbasketball. “Het CTO werkt averechts. In Landsmeer werken we hard aan een jeugdopleiding, met het doel onze talenten naar het eerste team te begeleiden. En dan krijgen we een paar maanden geleden een e-mail, waarin het CTO schrijft dat ze enkele talentvolle 14-, 15-jarigen gaan benaderen. Dat is uitermate frustrerend.” Voor ProBuild en ook andere clubs betekent dit

Rebound

dat instandhouding van de eredivisieselectie steeds moeilijker wordt. “Er worden twee wegen afgesloten. Eén ervan is om goede speelsters van buiten te halen, die vijver is leeg gevist. De andere is eigen talent opleiden, maar dat heeft weinig zin als het CTO bij goede verenigingen de beste speelsters weghaalt. De vraag is waarom ze niet gewoon op gelijkwaardige basis willen samenwerken met de clubs om een goede eredivisie in stand te houden. Zonder serieuze nationale competitie komen we op de lange duur nergens, ook niet met de nationale teams.” Lakner en Wals zetten in hun samenwerking in om met een eigen opleiding de jeugd de aansluiting te laten maken bij de vrouwen.

maar het belangrijkste gegeven is dat ze basketball in de ochtend kunnen combineren met school. Zo komen deze meiden aan zeker twintig kwalitatief hoogwaardige trainingsuren per week.”

Afgelopen seizoen veroverde ProBuild U14 al de nationale titel. “De dames kunnen stabiel in de top draaien”, aldus Lakner. “En het opleidingsprogramma is in eerste termijn volbracht. Het is nog niet af, we zijn wel zeker op de goede weg.” De jeugd kan vanaf het komende seizoen ‘s morgens trainen op het Calland Lyceum, een Topsport Talentschool. In de middaguren is er huiswerkbegeleiding, zodat er na de avondtraining geen huiswerk meer gemaakt hoeft te worden. Die aanpak moet de komende jaren doorwerken. “We hebben met de meisjes U14, U16, U12, maar ook U20 kansen om Nederlands kampioen te worden,

Wals blijft op de achtergrond actief bij ProBuild, Lakner is opnieuw druk. “Een nieuwe uitdaging geeft nieuwe energie.” Op termijn moet er mannen-eredivisie-basketball in Landsmeer van de grond komen. “We zijn nu bezig met het schrijven van een businessplan en gaan dan naar sponsoren. We hebben dan een paar maanden de tijd. Misschien staat in september alles, anders een jaar later. Qua bestuur en basketball moeten we ons kunnen meten met de besten in Nederland.” Met een budget van twee-drie ton zijn de ambities aan te haken bij de topteams. ,,Een goed team samenstellen”, is de wens van Lakner. “Met een goede organisatie.” Daarnaast wil Lakner bij de jongens de evenknie van de meiden-opleiding opzetten. De passie bij Lakner spettert en knettert volop als basketball ter sprake komt. Voor zijn afscheid moeten nog wel de beker en de landstitel gewonnen worden. “Ik ben zó emotioneel, er is geen grijs gebied. Als we verliezen dit jaar zou het een ramp zijn. Als je wint is er weer emotie. Ik wordt heel erg blij of heel teleurgesteld.” Lakner, basketball en passie blijft een drieeenheid. Hoe dan ook, zijn seizoen eindigt in een bui van emotie, terwijl ook bij Wals na het laatste fluitsignaal van dit seizoen vele gedachten door zijn hoofd zullen flitsen.

Rebound

STEFAN WESSELS MIKT MET EIFFELTOWERS OP EEN ‘REPEAT’

‘IK SPEEL NU OP M’N GEMAK’

Rebound Door Menno Schraven Fotografie Robert Verboon

Met zijn bijna 29 jaar geldt Stefan Wessels als een van de ‘veteranen’ bij EiffelTowers. Rebound sprak met de Nederlandse forward op weg naar misschien wel een nieuw kampioenschap. Maar ook over de geboorte van z’n dochter, het Nederlands team en de rust die hij in zijn spel heeft gevonden. Je eerste prijs heb je al binnen… “Je bedoelt als MVP van de All Star Game? Dat was voor mij geheel onverwacht. Ik ben nu eenmaal geen speler die heel spectaculaire plays laat zien. Maar ik scoorde de meeste punten, stond toevallig vaak op de goede plek. Er was een filmpje met de hoogtepunten van die wedstrijd online gezet. Ik kwam daar niet eens in voor. Dat was wel grappig.” De geboren Haarlemmer, in 2008 én 2009 kampioen met Amsterdam, is alweer aan zijn vierde seizoen in Den Bosch bezig. “Ik ben eigenlijk een laatbloeier. Onder Arik Shivek kwam ik in 2004 bij Amsterdam in het eerste en brak ik later door. Shivek zag een project in mij: ‘ik ga jou goedmaken’. Misschien klonk dat een beetje arrogant van hem, maar ik heb in die tijd wel heel veel geleerd. En er liepen toen natuurlijk ook geweldige spelers rond met ervaring in de NBA en EuroLeague.” Na het ruw uiteenspatten van de droom om van Amsterdam een Europese topclub te maken, vond Wessels onderdak bij EiffelTowers. Onder leiding van de Oostenrijker Raoul Korner hoopt hij de vorig jaar behaalde titel met succes te verdedigen. “Vergeleken met vorig seizoen hebben we eigenlijk een heel nieuw team. Toch denk ik dat we nu al een sprong hebben gemaakt, doordat we veel constanter in onze prestaties zijn. Het thuisvoordeel zal opnieuw heel erg belangrijk worden, hoewel dat vorig jaar voor ons niet eens uitmaakte. Toch willen we per sé als de nummer één de play-offs ingaan. Die druk

hebben we onszelf vanaf het begin opgelegd.” Over zijn rol is de 2.03 lange powerforward, die (internationaal) ook op de ‘3-positie’ goed uit de voeten kan, heel tevreden. “De coach en ik begrijpen elkaar uitstekend. Hij weet heel goed wat hij aan mij heeft en andersom. Vaak hebben we aan een half woord genoeg. Ik word hier als een dragende speler gezien. Ook al hoef ik lang niet altijd het eindstation te zijn. We spelen echt teambasketbal en ik wil graag winnen. Als ik straks terugkijk op mijn carrière, wil ik er qua prijzen iets uitgehaald hebben. Liever, dan dat ik vijftien punten per wedstrijd maak.” Toch wil Wessels heel belangrijk zijn voor het team. “Laatst had ik het er nog met Kees Akerboom over. De titel van vorig jaar, dat was echt óns kampioenschap. Omdat we als Nederlanders niet in de schaduw van goede Amerikanen speelden.” In november vorig jaar kreeg Wessels een dochter, Sara. “De dag erna speelden we tegen Leiden. Ik weet nog dat ik een beetje als een zombie over het veld liep.” De aanstaande bevalling noopte Wessels tot een vroege afzegging voor het Nederlands team. “Ik wilde me afgelopen zomer samen met m’n vrouw goed voorbereiden op de geboorte. Ik kom heel graag uit voor Oranje, maar meedoen betekent ook een andere seizoensstart bij je club. Je komt er pas later bij en hebt eigenlijk al ‘gepiekt’. Ik wilde niet dat ik tijdens het seizoen met Eiffel nog van alles voor de bevalling zou moeten regelen. Bovendien waren die twee maanden rust in de zomer ook wel eens lekker. Je kan herstellen van wat pijntjes, merkte dat ik frisser aan het seizoen begon. Normaal loop je in januari/ februari even tegen een muur, maar die ben ik nu niet tegengekomen.” Bij Eiffel is Wessels een de oudste spelers. “Ik ben bijna een veteraan. Speel al bijna tien jaar

in de eredivisie, maar ik voel me nog niet oud. Ik doe er op de trainingen nog steeds alles aan om beter te worden. Ik merk wel dat ik nu veel meer rust in m’n spel heb. Als je jong bent, doe je veel dingen gehaast. Nu sta ik op het veld met het gevoel dat ik alles onder controle heb. Je leest het spel veel beter. Ik speel nu echt op m’n gemak.” En na het basketbal? “Ik kan natuurlijk niet rentenieren, maar heb een bachelor marketing afgerond. Af en toe doe ik wat presentaties voor Eiffel en via de businessclub bouw ik toch een beetje een netwerk op. Ik verwacht nog wel een jaar of zes, zeven door te gaan. Dit seizoen loopt mijn contract af. Pas na de play-offs gaan we daar over praten. Maar als basketball voor mij volgend jaar zou ophouden, val ik niet in een zwart gat.”

Rebound

OON VAN ORANJE

‘VERDEDIGEN TOT WE ERBIJ

NEERVALLEN’ door Menno Schraven Foto Peter van der Velde

Onder leiding van Toon van Helfteren gaat het nationale mannenteam deze zomer proberen kwalificatie voor EuroBasket 2015 af te dwingen. De nieuwe bondscoach blikt vast vooruit over wat hij met Oranje voor elkaar wil krijgen. Zijn naam zoemde al enige tijd rond als de ideale persoon om het aanzien van het Nederlands mannenteam op te vijzelen. Heel verrassend was de benoeming van Toon van Helfteren, met 207 caps nog altijd recordinternational, dan ook niet. De huidige coach van Zorg en Zekerheid Leiden is als opvolger van Jan Willem Jansen voor twee jaar aangesteld door de Nederlandse Basketball Bond en de Federatie Eredivisie Basketball (FEB). De laatste instantie regelt voortaan een groot deel van de taken rond Oranje. Van Helfteren geniet het vertrouwen van een aantal belangrijke spelers, beschikt over ruime internationale ervaring en is bovendien zelf nog uiterst ambitieus.“Van mijn spelers bij Leiden hoor ik natuurlijk hoe het bij Oranje is geweest. Zelf heb ik van de zomer twee interlandwedstrijden gezien en ik heb geroepen dat bepaalde dingen niet deugen. Als je denkt dat je het beter kan én je krijgt de kans, dan moet je ook ‘ja’ zeggen. Ik geef deze zomer al mijn vrije tijd op. Maar ik houd me

voor dat ik straks nog legio zomers heb voor vakantie. Net als Louis van Gaal vind ik het nog altijd een eer om bondscoach te zijn. En er zijn niet veel mensen die het voor een tweede keer worden.” Het streven van Van Helfteren, die de begeleidingsstaf voor het team zelf mag invullen, is om plaatsing voor het EK in Oekraïne af te dwingen. Een gebeurtenis die voor veel positieve publiciteit kan zorgen, iets wat het basketball in Nederland goed gebruiken kan. “Na het eerst terzijde schuiven van het nationaal team ben ik vooral blij dat we ons nu toch kunnen bewijzen, dankzij de FEB en Sport 1. De bedoeling is om iets neer te zetten, waar we de komende jaren mee verder kunnen. Het klimaat er omheen moet goed zijn. Het Nederlands team moet een instituut zijn waar de beste spelers voor willen spelen. Het moet zijn gráág, of niet. Voordat we beginnen hoop ik alle spelers persoonlijk gesproken te hebben. De meesten zijn gemotiveerd.” Van Helfteren spiegelt zich wat betreft de mogelijkheden graag aan het Europese avontuur van ZZ Leiden. Die ploeg kwam vorig jaar met een sterke verdediging en een hecht team verrassend door de eerste ronde van de EuroChallenge. “We moeten goed beslagen ten ijs komen, zorgen voor een goede

Route naar EuroBasket 2015 scouting. En iedere speler moet willen verdedigen tot ie erbij neervalt. Team USA heeft een geweldig potentieel, maar begon pas te winnen nadat spelers als LeBron James en Kobe Bryant óók gingen verdedigen. Omdat ze dat weten over te brengen naar hun aanval, kunnen ze met hun talent vervolgens het verschil maken.” Hetzelfde geldt volgens van Helfteren in zekere zin ook voor het Nederlands team. “Hoe goed je kan zijn, wordt uiteindelijk bepaald door individuele uitschieters. Een speler als Arvin Slagter brengt Leiden naar een volgende stap, alleen is dat internationaal wel moeilijker. Worthy de Jong laat fabelachtige dingen zien, maar lijdt ook nog te vaak onnodig balverlies en laat verdedigend soms een steekje vallen. Als hij dat weet te verbeteren, kan hij een internationale speler worden.” Wie de nieuwe bondscoach een beetje kent, weet dat hij zich met Nederland niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. “We gaan proberen wedstrijden te winnen die in het verleden verloren gingen. Met dertien landen die strijden om één ticket is de kans dat we het halen percentagewijs verschrikkelijk moeilijk. In 2014 krijgen we nog een kans, maar met de afvallers van het EK die er dan bijkomen, wordt het er niet makkelijker op. Maar wie weet, als de loting meevalt en alles op z’n plaats valt…” Is van Helfteren niet bang dat het straks tegenvalt? “We moeten de groep misschien mentaal wat bijspijkeren, maar er zitten behoorlijk wat knokkers in. We gaan met volle overtuiging proberen te winnen. Vier keer verliezen is niet de insteek.”

Nederland speelt in 2013 vier kwalificatieduels tegen Estland en Portugal. De thuisduels zijn op 1 augustus (tegen Estland) in Den Bosch en op 16 augustus (tegen Portugal) in Leiden. De poulewinnaar plaatst zich voor de halve finales, de winnaars daarvan voor de finale, die uiteindelijk één EK-ticket oplevert. Als Nederland het niet haalt, volgt in 2014 een herkansing via een nieuw plaatsingstoernooi.

Historie Van Helfteren

Als eredivisiespeler: 12 jaar Punch Delft (debuut in 1971, 1x bekerwinnaar) 3 jaar BS Leiden (2x tweede plek) 4 jaar DAS Delft 1986 MVP eredivisie

Als international:

207 interlands (debuut 23-04-1971)

Als eredivisiecoach:

3 jaar DAS Delft (vanaf 1989) 1 jaar Den Bosch 1 jaar Werkendam (bekerwinnaar) 4 jaar Den Bosch (1x bekerwinnaar, 1x finalist play-offs) 1 jaar Amsterdam (1x bekerwinnaar) 1 jaar Rotterdam 5e jaar Leiden (1x kampioen, 2x bekerwinnaar) 3 x Coach van het Jaar (2003, 2010 en 2011)

Als bondscoach:

1993-1997 Nederlands mannenteam

Rebound

Family Ties

ak in de van sport zit va k ta e ld aa ep b zijn Een r je niet â&#x20AC;&#x2DC;Ik heb o o h ak va e o H genen. Ties is een spelenâ&#x20AC;&#x2122;? Family vader nog zien en, moedvaders en zon e w n ri aa w e, voor het seri roers en zussen b , rs te ch o d ers en . voetlicht halen oeland Philip, Frank, R g in er ev afl e de In dez ook de binden en r aa n te af h Sc en Olaf ra. Albertien Gaast er ed o m r o ct fa

WEREL UIT U

LDBURGERS UTRECHT 43

Rebound Door Luc Reuvers Fotografie: Archief familie Schaftenaar Schaftenaar en basketball. Het zijn synoniemen van elkaar. Philip Schaftenaar speelde eredivisie bij BC Markt en Elmex Leiden. Tegenwoordig vallen er drie Schaftenaars op in de basketballwereld. Frank speelt weer in Utrecht bij Cangeroes, Roeland leeft als full prof in Spanje bij CB Breogan en Olaf komt uit voor Oregon State University. Van het Utrechtse Oog in Al tot wereldburgers.

“Het zijn twee uitersten’’, vat Albertien Gaastra, partner van Philip en moeder van Frank (27), Roeland (24) en Olaf (19), samen. Van een huiselijk leven zwermden de basketballers uit over de wereld. De familie is hooguit twee keer per jaar verenigd. “Het is een internationaal gezin. Roeland is getrouwd met een Amerikaanse.’’

Philip Schaftenaar (52) voetbalde vanaf zijn zesde bij DVS’33 in Ermelo. “Toen ik 17 was werd ik gepasseerd voor de A1.’’ Voor zijn studie sociale geografie vertrok Schaftenaar naar Utrecht en bezocht hij BC Markt. “Daar kwam ik Jim Runge tegen.’’ De boomlange Schaftenaar imponeerde. “Hij zei: ‘Tekenen’.’’ Bij Markt ontmoette hij Peter Meurs (huidig technisch directeur bij UBALL) en begon Schaftenaar de studie fysiotherapie bij Thim van der Laan, de goeroe die al in de jaren zeventig-tachtig het studieprogramma richtte op topsporters.

“Op mijn vijfentwintigste werd ik vader. Er was geen sprake van planning’’, blikt Schaftenaar terug. “Ik had studievertraging en een goed seizoen in Utrecht met gemiddelden van 22 punten en 14 rebounds. Toen belden alle clubs uit het land weer. Wat gaan we doen?’’ Schaftenaar besloot in Utrecht te blijven, later na een jaartje Elmex Leiden er terug te keren en stopte met spelen op 37-jarige leeftijd. “De laatste jaren was het echt op, dat kwam door de harde vloeren.’’ Mede op voorspraak van Schaftenaar kwam er een verende

ondergrond in Nieuw Welgelegen.

Dat zijn zoons gingen basketballen was geen uitgemaakte zaak. “Frank heeft op judo gezeten en ik was elftalbegeleider bij het voetbalteam van Roeland. Roeland had een goede linkervoet en krulde ze mooi in de kruising.’’ Van lieverlee ging hij mee naar de sporthal. “Voor je het weet sta je weer vier avonden in de sporthal en doe je twee of drie teams.’’ De jongste Schaftenaar-telg volgde zijn oudere broers. “Olaf was alleen maar bal, hij heeft geen stukje Lego gezien.’’

Frank Schaftenaar begon bij Cangeroes. Via BC Utrecht vertrok hij voor vier jaar naar Amsterdam, speelde daarna nog twee jaar eredivisie voor Leiden. “Ik had een tijdje last van mijn knieën, de belasting was te hoog en ik wilde mijn master biomedische wetenschappen afronden.’’ Sinds drie seizoenen speelt hij weer bij Cangeroes in de promotiedivisie. Hij volgt zijn broers in het buitenland – ook ’s nachts – op de voet. “Ik kijk veel naar live wedstrijden.’’ Vroeger deed de familie niet anders met opgenomen NBAwedstrijden.

Roeland Schaftenaar volgde naar Cangeroes. “Mijn oudere broer Frank basketbalde toen al en ik wilde dat toen ook gaan doen.’’ Samen speelden ze in Amsterdam. “Mijn eerste jaar in Amsterdam verloren we - Frank, Philip en ik - in de halve finale van de Final Four bij de junioren. Dat heeft dan een grote impact op de familie natuurlijk, omdat we er allemaal bij betrokken waren. Het tweede jaar wonnen we wel alles, de beker en het Nederlands kampioenschap.’’ Volop genieten. “Dezelfde passie delen en in hetzelfde team spelen als je broer is een van de mooiste dingen, denk ik en met Frank spelen in Amsterdam was super.” Schaftenaar vertrok naar Oregon State University en belandde in Spanje. Via La Palma speelt hij nu als full prof bij de tweede ligaclub Breogan.

Olaf Schaftenaar hunkerde om in de voetsporen van zijn oudere broers te treden. “Toen ik zes was lieten mijn ouders me eindelijk bij Cangeroes spelen. Op mijn vijftiende besloot ik naar Amsterdam te gaan, omdat de combinatie met Cangeroes en UBALL niet helemaal ging lukken.’’ De jongste Schaftenaar zocht naar de maximale mogelijkheden. Na het jaar in Amsterdam heb ik besloten om naar EiffelTowers in Den Bosch te gaan, omdat ze daar twee keer per dag wilden gaan trainen en ze een echte basketballschool wilden opstarten.’’ Met succes, Eiffel U18 en U20 behaalden de nationale titel. “Het was heel heftig’’, beschrijft Gaastra de basketball georiënteerde gezinshuishouding in de afgelopen twintig jaar, compleet met de wekelijkse weekend vervoerpuzzel. “Soms drie keer koken per dag en elke avond bergen met was.’’ Philip: “Mijn vrouw deed alle bijkomende zaken, zoals de afstemming tussen school, training, blessurebehandelingen, rust, verantwoorde voeding.’’ De afgelopen jaren toerden beiden heel Europa rond met alle jeugdselecties, er

Frank , Roeland en Olaf speelde altijd wel één zoon op een EK. “Je kwam op plekken waar je nooit over had nagedacht, Slowakije, Roemenië, Bulgarije.’’ “Het is een passie om ze aan het werk te zien, makkelijk over te praten’’, vindt Frank. “Met Roeland heb ik een tijdje in hetzelfde team gezeten. We basketbalden in de zomer vaak op een pleintje, Olaf was handig met het balletje. Je wilt zeker niet verliezen van je broertjes. Maar het is wel leuk.’’ Er waren meer voordelen. “Je weet een beetje wat iedereen door maakt, je kunt elkaar een hart onder de riem steken en oppeppen om ervoor te gaan.’’ Vader Philip had een dubbelrol als trainer en chauffeur. “Vroeger na de wedstrijd in de auto werd er nagepraat, daardoor leerde je er ook wel weer van’’, blikt Roeland terug. “Als we onvoldoendes haalden op school, dan zouden we niet mogen trainen als het slechter ging. Onze cijfers bleven echter goed genoeg, zodat we wel konden trainen.’’ En trainen deden de broers ook pal voor de deur. “Thuis hadden we uiteraard een basket in de

Philip Schaftenaar 10-05-1960

Speelde voor Cangeroes Drie jaar eredivisie bij Elmex Leiden (1) en Markt Utrecht (2)

tuin’’, herinnert Olaf zich. “Daar schoot ik elke dag op als ik thuis kwam van school. Toen mijn broers nog thuis woonden speelden we daar ook één tegen één op.’’

“Toen Roeland voor Oregon State speelde vond ik de sfeer die er bij de wedstrijden was heel gaaf,’’ genoot Olaf. “Vanaf toen had ik wel interesse, maar ik wist niet zeker of dat nou was wat ik definitief Frank Schaftenaar wilde. “Ik ben na de middelbare school 24-02-1986 een jaar in Spanje gaan spelen.” De kans Speelde voor Cangeroes kwam uit de lucht vallen. “Afgelopen Drie jaar eredivisie bij Amsterdam Astronautrs (1) en zomer was Roeland in Oregon om wat Zorg en Zekerheid Leiden (2) vrienden te bezoeken, die hij al een paar jaar niet meer gezien had. Bij toeval Nu weer bij Cangeroes kwam hij een assistent-coach tegen (promotiedivisie) van Oregon State. Zij hadden het ook over mij gehad en nadat de coaches van Oregon State een paar video’s van mij op Roeland Schaftenaar YouTube hadden gezien besloten ze mij 29-07-1988 een scholarship aan te bieden.’’ Speelde voor Cangeroes, Amsterdam (jeugd), Oregon En zo kon het gebeuren dat zelfs een State University, La Palma (Spa) en nu voor CB kennismaking met president Obama door de Schaftenaars wordt gedeeld. Roeland Breogan (Spa) en Olaf mochten beiden met Oregon State Speelde 8 A-interlands in het Witte Huis aanschuiven, bij de zus van coach Craig Robinson, First Lady Michelle Obama. “Dat was heel bijzonder’’, aldus Roeland Schaftenaar.

Olaf Schaftenaar 15-05-1993

Speelde voor Cangeroes, Amsterdam, de basketballschool van EiffelTowers en nu voor Oregon State University

De Schaftenaars zien elkaar hooguit twee keer per jaar

CHARIS

COLUMN

Charis Sideris speelde in de eredivisie en het nationale team, was coach in Nederland en België en is een hartstochtelijk schrijver over zijn sport in De Telegraaf en uiteraard ook in dit magazine.

De kunst van de assist De assist is één van de meest onderschatte onderdelen van het basketball in Nederland. Zowel de pers als de fans beoordelen de spelers na de wedstrijd voornamelijk op basis van de kolommen ‘punten’ en ‘rebounds’. Ten onrechte. De definitie van een assist luidt: ‘de pass die een medespeler een vrije, benutte schotkans bezorgt’. Vroeger betekende dit dat een medespeler de bal zo ongeveer onder de basket en onverdedigd moest ontvangen om die pass als een assist te mogen kwalificeren. Inmiddels is die definitie aanzienlijk verruimd. Wellicht vormt dat de reden voor de onderwaardering van een goede pass, en daarmee van goede passers. Zelden zien we in de wedstrijdverslagen iets over die toch zo belangrijke kunst. Want een assist is eigenlijk een kunstwerkje. Allereerst moet de man met de bal, met een verdediger op zijn lip en acht andere spelers in beweging, zien dat iemand vrijstaat. En dan is er ook nog de inschatting van de diverse posities. Hoe staat mijn medespeler? Ziet hij me? Waar staat zijn verdediger? Waar heeft deze zijn handen? Wordt de passlijn enigszins overspeeld? Staan er andere tegenstanders in de buurt die de bal kunnen onderscheppen? Dit alles moet in één oogopslag worden beoordeeld, eigenlijk al voordat het zover is, terwijl de situatie zich nog aan het ontwikkelen is. Vervolgens moet hij de bal goed gecamoufleerd op het enige juiste moment naar de enige juiste plek transporteren. De basis van het moderne basketball is tegenwoordig de één tegen één actie, al of niet ingeleid door een screen op de bal met een pick and roll. Als jij je man op weg naar de basket verslaat, moet een andere verdediger helpen, waarna jij kunt kiezen uit zelf doorgaan of de assist geven naar zijn vrijgelaten man. Het lijkt erop dat de klassieke superpasser aan het uitsterven is. Dat was tot voor kort de man met overzicht die tijdens de aanval situaties zich zag ontwikkelen, waarna vaak een zelfs door de kenners niet voorziene, splijtende pass volgde naar de niet eens zo open man. In Nederland loopt zo’n klassieke superpasser uit de oude school. De 1.85 meter lange, 28-jarige spelverdeler Whit Holcomb-Faye van Aris Leeuwarden mag met recht de beste passer van de eredivisie worden genoemd. Zijn ploeggenoten hebben hun soms hoge schotpercentages natuurlijk te danken aan hun eigen capaciteiten, maar ook aan hun spelverdeler die ze regelmatig vrij onder de basket zet. Holcomb-Faye is de ware ‘koning van de assist’ van de Nederlandse eredivisie.

Rebound

Nieuwe NBB-directeur Frank Berteling kent zijn uitdagingen

TROTS EN OP ÉÉN LIJN Door Jan van der Nat Fotografie: Peter van der Velde

Zijn vader Jan staat namelijk zo ongeveer synoniem aan basketball. Diens leven stond en staat nog altijd in het teken van deze sport, nu ondermeer als voorzitter van de commissie van beroep van de NBB en president Europa van de International Wheelchair Basketball Federation. Lang geleden was Jan Berteling ook betrokken bij The Jumpers en toen Frank eenmaal kon lopen en met een bal kon stuiteren werd hij op zijn zevende lid van die Haagse vereniging. Maar het bleef natuurlijk niet bij spelen. Als je vader met veel flair en passie zó veel heeft betekend voor het Nederlandse basketball, dat hij nu één van de slechts vijf ereleden van de bond is, dan stroomt leiding geven en besturen vanzelf je bloedbanen binnen. Frank Berteling (41) zou later bestuurskunde gaan studeren aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Nog voor hij daar iets had geleerd, bracht hij zijn studie al in de praktijk, want op zijn 18e werd hij wedstrijdsecretaris en later vice-voorzitter van The Jumpers, competitieleider van de toenmalige Kern Den Haag en uiteindelijk in 2001 bestuurslid van de NBB.

Toen Frank Berteling in december vorig jaar werd gevraagd als interim-directeur van de Nederlandse Basketball Bond, twijfelde hij geen moment. Hij had weliswaar een heerlijke baan als directeur van de tafeltennisbond (NTTB), maar basketball kreeg hij bijna letterlijk met de paplepel ingegoten. Het kan niet anders of hij werd al in de wandelwagen diverse sporthallen binnen gereden.

Maar al dat soort functies zijn een (nuttige) invulling van vrije tijd. En moet ook gewoon worden gewerkt en dat bleek na een paar jaar niet meer te combineren met zijn taken voor de NBB. “Ik werkte als project manager voor Compaq en later HP en zat veel in het buitenland. Vaak dagen achter elkaar en dat combineren met de taken binnen het basketball en je gezin is niet mogelijk.” Te lang van huis stond Frank Berteling het meest tegen. Toen Nederland het WK rolstoelbasketball 2006 kreeg toegewezen, zag hij een open deur naar een heel andere carrière. Hij werd toernooidirecteur van dat WK en in de slipstream van dat evenement ging hij aan de slag als adjunct-directeur bij de NBB. Maar aan alles komt een eind. Ook aan de ‘basketballwedstrijd’ van Frank Berteling.

Rebound Op 1 april 2008 stapte hij op om directeur te worden van de Nederlandse Tafel Tennis Bond. Een compleet andere wereld, zo lijkt het. “Ja en nee. In de eerste plaats was het een mooie kans en ik zat al zó lang in het basketball, dat het goed was om eens iets heel anders te gaan doen. Ik ‘kluste’ wel wat bij voor Rayon West van de NBB, maar er was toch afstand tot het basketball. In beide gevallen geef je leiding aan een organisatie en moet je passie voor de sport hebben. Het is geen functie, die je van achter je bureau uitoefent.” Door zijn ‘bijbaantje’ bij Rayon West bleef Frank Berteling natuurlijk volledig op de hoogte van het wel en wee bij de NBB. Hij viel dan ook niet stijl achterover, toen voorzitter Francisca Ravestein hem in december belde met de vraag of hij directeur wilde worden van de NBB. “Ik hoefde niet weg bij de tafeltennisbond, had het er ook erg naar mijn zin. Maar na vijf jaar werd het tijd om weer eens verder te kijken. Je kunt en mag een dergelijke functie niet op routine gaan doen. We hebben in die vijf jaar bij de NTTB veel mooie dingen neergezet, maar toch… En ja, ik wist wat me te wachten stond bij de NBB. De grote financiële problemen, de discussies op diverse beleidsterreinen, het subsidieverhaal van NOC*NSF. Wat dat laatste betreft hoop ik dat er nog iets is uit te slepen. Het kan niet zo zijn dat er geen geld is voor het mannenbasketball en wel voor het WK zweefvliegen…” “Ik vind dat er bij NOC*NSF erg rigide wordt omgegaan met de verdeling van de gelden. Met alle respect, maar of je het korfbalverbond nu één euro geeft of een ton, dat maakt geen verschil voor de doelstelling om wereldkampioen te worden… Door de verdeling van nu worden de verschillen

tussen de diverse sporten steeds groter. Op zich zijn de criteria van NOC*NSF goed. Kijken welke mogelijkheden er zijn door talentontwikkeling. Maar als het nu eens geen effect heeft, straks bij de Spelen in Rio? Dan is het spel op de wagen…” Behalve ‘buiten de deur’ liggen er voor Frank Berteling ook schone taken te wachten in eigen huis. De meeste kunnen niet van vandaag op morgen worden vervuld. De weg naar een aansprekendere positie van het Nederlandse basketball op de wereldkaart, is er een van de zeer lange adem. Er mag dan wel worden gedroomd van een damesteam in Rio, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Berteling: “Topsport is een verzameling van realistische doelstellingen. Ja, een vrouwenteam in Rio is een droom, maar we krijgen geen hoofdpijn als het nu nog niet lukt. Topsport is een fulltime zaak en dat is in een teamsport veel moeilijker te realiseren dan bij individuele sporters.” Eén van de grote taken, waarvoor Frank Berteling zich de komende jaren, gesteld ziet is ervoor te zorgen dat iedereen op één lijn komt te zitten. De al voorzichtig op gang gebrachte samenwerking tussen NBB en FEB is daarvan een belangrijk onderdeel. De mannen-eredivisieclubs hebben vaak andere belangen, maar zien natuurlijk ook wel in, dat opleiding belangrijk is en dat er een einde moet komen aan het voortdurend laten invliegen van voor tachtig procent derderangs

Amerikanen, die de plaats innemen van Nederlands talent. Berteling: “De samenwerking tussen NBB en FEB is constructief. De interlands worden nu in de steden van de topclubs gespeeld. Prima zaak. Wij willen als NBB graag helpen bij de organisatie. Een interland is iets anders dan een Europa-Cupwedstrijd. Wij hebben de draaiboeken klaarliggen. De bedoeling is om te komen tot een Commissie Topsport met vertegenwoordigers van beide partijen, niet zijnde de bestuursleden. Kijk, het is goed dat de FEB er is, maar de FEB kan niet zonder de NBB en andersom. Het is goed zaken met elkaar te doen, zonder tegenover elkaar te staan. Kernpunt is communicatie.”

Zijn studie bestuurskunde zal Frank Berteling nog zeer van pas komen in zijn streven om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen en vooral duidelijk te maken, dat als Nederland weer een rol(letje) wil gaan spelen in het internationale basketball, er iets móét gebeuren. Niet langer vier Amerikanen plus nog eens mannen met dubbele paspoorten. De grens trekken bij twee buitenlanders, zou wellicht een stap kunnen zijn. Berteling: “Op zich wel mee eens, maar er zijn EU-regels. Je kunt dus alleen herenakkoord afsluiten en zo voorkomen dat er tien Kroaten bij een ploeg zitten. In het hockey had men ook een afspraak, tot Rotterdam die doorbrak en meer buitenlanders opstelde dan was

afgesproken. Minder Amerikanen is betere Amerikanen, maar dat kun je alleen samen afspreken.” Een veel gehoord bezwaar is het spelen van te veel (midweekse) wedstrijden. De competitie zou langer moeten duren en in de play-offs zouden vier ploegen moeten spelen en geen acht. “De clubs willen zo veel mogelijk wedstrijden. Ze zeggen: wij zijn bedrijven en moeten inkomsten genereren. De clubs willen geen langere competitie, omdat ze dan de spelers langer moeten betalen. Bovendien kom je in de knoop met interlands voor zowel de mannen als de U20, waarin vaak jongens spelen, die bij de topteams zitten. En wat is er tegen midweekse wedstrijden? Minder publiciteit? Dat hoeft niet. Ik zie aan de voorkant geen meerwaarde van een langere competitie.” Het zijn zaken die in de nieuwe Commissie Topsport ongetwijfeld aan de orde gaan komen. Zeker als duidelijk is wie verantwoordelijk is voor wat. Binnenkort wordt er een nieuwe overeenkomst gesloten tussen NBB en FEB, die dan voor onbepaalde tijd loopt. Beide partijen kunnen er te allen tijden vanaf. Frank Berteling zal daarbij een belangrijke rol spelen. Daarnaast is natuurlijk vooral het bondsbureau zijn natuurlijke habitat. Reorganisatie, minder mensen en dus meer werk. Het moet, want er is minder geld dan voorheen. Berteling: “Bezuinigingen zijn nooit leuk. En er is ook het nodige mis met het imago van onze sport. Dat moet beter. Daar ligt een taak. We moeten trots zijn op de bond.”

Rebound

MARCH

MADNESS

FOUR TO

WATCH

NCAA Basketball live all season long on ESPN America

Het jaarlijkse eindtoernooi van NCAA basketball, beter bekend als ‘March Madness’, staat op punt van beginnen. Hoewel het achteraf altijd leuk is over de onwaarschijnlijke Assepoesters van de competitie te praten, behoren voorbeschouwingen aan de topfavorieten. ‘Rebound’ kijkt naar vier teams om in de gaten te houden tijdens de mooiste periode voor college hoopsliefhebbers.

Indiana Hoosiers

De Hoosiers van coach Tom Crean zijn sinds Creans aanstelling in 2008 langzaamaan, zonder te veel geluid te maken, naar de top van elke college basketball-ranking geklommen. In stilte dus, want de media lijken liever over andere teams te praten als topfavorieten voor de titel in 2013. In Creans eerste jaar wonnen de Hoosiers slechts één wedstrijd in de Big Ten. Via 4-14 en 3-16 won Indiana er vorig jaar elf, en haalde het voor het eerst in het Crean-tijdperk het toernooi. Toen strandde het seizoen in de Sweet Sixteen tegen de uiteindelijke kampioen, de Kentucky

Wildcats van John Calipari (102-90). Crean na die wedstrijd: ‘Er gebeuren hier goede dingen, laat daar geen twijfel over bestaan. Dit team heeft karakter.’ Cody Zeller is de go-to guy voor de Hoosiers, en de belangrijkste reden dat Indiana meer dan tachtig punten per wedstrijd scoort, het op één na hoogste gemiddelde in de NCAA. Junior Victor Oladipo en laatstejaars Christian Wattford maken beiden meer dan 48 procent van hun driepunters. Dat helpt ook enorm.

Florida Gators

Er zijn maar weinig topteams die zo tussen ‘elite’ en ‘middelmatig’ kunnen bungelen, als de Florida Gators van coach Billy Donovan. De fabriek van NBA-talenten herbergt in Mike Rosario en Kenny Boynton twee scorers op volume: beiden schieten onder de vijftig procent raak en ze noteerden dit jaar al juweeltjes als 1/9 voor 5 punten (Rosario, 22 december tegen Kansas State) en 2/10 voor 5 punten (Boynton, 15 december tegen Arizona).

toernooi, en coach Donovan kan blij vlagen de verstikkende Florida-press uit de kast halen? Je hebt maar zes wedstrijden nodig voor een titel, en Florida weet sinds 2006 wat winnen is. In ‘06 en ‘07 wonnen de Gators de titel, in 2011 en 2012 haalden ze de elite acht. De Gators zijn bepaald geen favorieten om de Final Four in Atlanta te halen, maar kijk en geniet naar en van deze verdediging en deze explosieve spelers. Er zijn gekkere dingen gebeurd...

Niet nodig om te zeggen: die wedstrijden gingen verloren. De Gators hebben echter ook twee grote gasten (Patric Young, Erik Murphy) die in dubbele cijfers scoren en wel meer dan de helft van hun ballen raken. Verhaal bij de Gators is echter de verdediging. Als de vier playmakers van hierboven kunnen combineren voor vijftig punten, in het

Rebound

Michigan Wolverines

De Wolverines zijn, volledig in lijn met de naam, een stel jonge, hongerige wolven. Geen van hun grootste spelbepalers (Trey Burke, Tim Hardaway jr., Glenn Robinson de derde, Nik Stauskas én Spike Albrecht) zit langer dan drie jaar op de uni. Sterker nog: Van de vijf is alleen Hardaway een junior. Burke is een sophomore, de rest is zo groen als gras, en dat uit zich in wisselvallige scores. Verloren ze tot en met januari slechts één wedstrijd? Jazeker! Gingen drie van de eerste vier, en vier van de eerste zeven wedstrijden in februari verloren? Ook goed! Volgens kenners hebben tegenstanders inmiddels genoeg tape om de game van Robinson, Albrecht en die anderen tot hun beschikking om beter tegen hun grillige eerstejaars fratsen te plannen. Volgens fans kun je nooit voorspellen of ze nul op twaalf drietjes gaan schieten, zoals in hun kraker tegen rivaal Michigan State, of dat

ze voor 14/24 van afstand gaan en de Ohio State Buckeyes in overtime verslaan. En is onvoorspelbaarheid niet waarom we in de eerste plaats van March Madness houden?

Gonzaga Bulldogs

Met slechts vier ‘Sweet Sixteen’ plaatsjes, en één verschijning in de ‘Elite Eight’ in de afgelopen twintig jaar, is het hoog tijd voor de Bulldogs om weer eens hoge ogen te gooien. En waarom niet? De ‘Dogs’ zijn aanvallend één van de meest constante teams in het land, met een prachtig fieldgoalpercentage boven de vijftig procent en bijna tachtig (ruim 78) punten per game. Senior Elias Harris en Junior Kelly Olynyk kennen elkaar goed, zij vormen met 2.02 meter (Harris) en een dikke 2.10 meter (Olynyk) de scorende krachten vanaf de forward en center. Kevin Pangos leidt het hele zooitje vanaf de guardpositie, en ook hij kan een schotje lossen. Hij knalt ruim veertig procent vanaf de driepuntslijn.

TIM HARDAWAY JR:‘WE ZIJN ER KLAAR VOOR’

‘Rebound’ sprak in de weken voorafgaand aan March Madness met Tim Hardaway junior, guard voor de Michigan Wolverines. Hoe beleeft hij de gekte rond March Madness? Tim, de sfeer op de campus moet in deze weken gestoord zijn. Hoe maak jij dat mee? ‘De atmosfeer is geweldig. Iedereen wordt gek vanwege het Big Ten-toernooi, het NCAAtoernooi... Veel mensen vragen zich af of we het eindtoernooi gaan halen. Wij wéten dat we het gaan halen, maar het is een kwestie van: Hoe gaan we spelen? En hoe ver kunnen we komen? Wij zijn er in ieder geval klaar voor, en we kijken uit naar de uitdaging.’ Jullie begonnen ‘steaming hot’, maar verloren de afgelopen weken een paar wedstrijden. Zit daar een positieve kant aan? ‘Het maakt ons bescheiden. We begonnen inderdaad erg goed, maar dan verlies je één of twee wedstrijden. Dat brengt je terug in de

realiteit en je leert waar je aan moet werken en wat je beter moet doen, als team.’ Welke kwaliteiten definiëren dit team, en onderscheiden jullie van andere kanshebbers in het NCAA toernooi? ‘Wat ons onderscheidt is de run and gun game. Als wij een team stoppen aan de verdedigende kant van de bal, houden wij ervan die bal de andere kant op te pushen, en zo veel mogelijk gemakkelijke baskets te krijgen. Daardoor komen mijn teamgenoten op dreef en daarmee ook Michigan als team.’ Tot slot: Wat moeten jullie doen om echt mee te doen om het kampioenschap? ‘We moeten onze principes in de verdediging iets beter leren kennen. We moeten veilige rebounds leren krijgen en vooral doorgaan met plezier hebben. Als wij plezier hebben, moeten we ook een geweldige tijd kunnen hebben in March Madness.’

Rebound

Door Jan van der Nat Fotografie: Ad van Geffen

Winnaar DeJuan Wright van EiffelTowers Den Bosch

Toen het All*Star Gala 2013 was gevorderd tot het dunkcontest, maakte een collega een opmerking, die ik volledig kon beamen. “Elke keer vraag ik me aan het einde van de dag af, wat ik hier in godsnaam deed. Zeker als je dit ziet…” Hij had gelijk. Het dunkcontest was een aanfluiting met slechts drie deelnemers, waarvan er eentje niet eens in de DBL uitkwam. Van de zes aangekondigde dunkers bleven er drie buiten de arena, waarin de latere winnaar DeJuan Wright van EiffelTowers Den Bosch, Storm Warren (van de goede gastheer Den Helder Kings) en specialist Vincent van Sliedregt met elkaar streden om de hoofdprijs.

DUNK

Het samenstellen van een behoorlijk deelnemersveld voor de dunkwedstrijd is een jaarlijks terugkerend probleem. En dan héb je na veel moeite zes namen op papier staan, vallen er drie af. Titelverdediger Jeroen van der List was geblesseerd aan de rug en had een paar dagen eerder al niet gespeeld voor de Kings. Ross Bekkering had ook last van zijn rug na een bekerwedstrijd op zaterdag en de All*Star Game en Jamal Boykin zal ook wel een goede reden hebben gehad om niet mee te doen. Van de tien clubs in de DBL reageerden er echter vijf niet op het verzoek een speler af te vaardigen. De reden is zo langzamerhand wel bekend. De capriolen leveren een

MISÈRE Showdunker Vincent van Sliedregt

blessurerisico op en daar zitten de clubs en de coaches niet op te wachten. Maar de problemen zijn van alle tijden en alle landen. Zelfs bij de NBA doen de grote meneren niet mee aan het spektakelstuk en gaan no names als Terrence Ross (bankspeler van de Toronto Raptors met gemiddeld 16 minuten speeltijd) strijken met de eer. Daar is nu ook de discussie opgelaaid met de vraag of niet LeBron James en Kobe Bryant moeten meedoen. De vraag is wat je moet doen. Aan de ene kant hoort een dunkwedstrijd bij een All*Star Gala, maar moet dan kwalitatief en kwantitatief wél de moeite waard zijn. Met alle respect voor showdunker Vincent van Sliedregt, maar als je

niet in de DBL speelt, hoor je ook niet thuis op het jaarlijkse feestje, tenzij je als side-act en pauzenummer wordt ingehuurd. Het alternatief is het schrappen van dit onderdeel en alternatieven bedenken. Dat is al eens geprobeerd met de van de NBA gekopieerde ‘Skills Challenge’. Misschien is een aangepaste vorm van ‘Shooting Stars’ met veteranen, huidige spelers en jonge talenten iets. Hoe dan ook, in het kader van ‘er moeten dingen beter in het Nederlandse basketball’ mag, nee móét er zeker naar het All*Star Gala worden gekeken. Gooi er een werkgroepje tegenaan en zorg ervoor dat het (weer) leuk wordt.

Rebound

DIABETES IS VOOR SJORS BESSELING GEEN BELEMMERING

ROTS IN DE BRANDING Door Lily Klooté Fotografie: Jan Joosten Sjors Besseling, samen met z’n broer Luuk en z’n grootste fans pa en ma Besseling, opgegroeid in Den Haag, woont sinds drie jaar in het Limburgse Weert. “Het is een groot dorp waar iedereen elkaar kent, ontzettend gezellig en het bevalt me uitstekend hier”, zegt hij enthousiast. Als vijfjarige ging Sjors, zoals bijna alle Nederlandse jongetjes, op voetbal. Rond zijn twaalfde maakte hij kennis met basketball. Dat beviel hem wel en zijn lengte had hij in ieder geval mee. Bij HBV The Jumpers zagen ze hem graag komen en hadden ze al snel in de gaten dat ze een talentje in huis hadden gehaald. Via het bolwerk Haaglanden kwam Sjors rond zijn 14e op de basketballschool in Rotterdam terecht. Leren en basketballen, een ideale combinatie. Op z’n 16e maakte hij z’n debuut in het eerste van Rotterdam en speelde er tevens bij de junioren. Er was belangstelling voor de jonge Besseling en op zijn 18e verhuisde hij naar Den Bosch, toen nog spelend onder de sponsornaam Tulip. Helaas kreeg hij daar voor het eerst last van een knieblessure, een ellendige rode draad in het begin van z’n profcarrière. Leiden ging eredivisie spelen en Sjors werd als belofte binnengehaald. “Ik heb bij Zorg en Zekerheid Leiden een fantastische tijd gehad, vooral het

eerste seizoen”, aldus de Hagenaar. Na het eerste seizoen tekende hij voor twee jaar bij. ZZ Leiden zag het wel zitten met deze jonge belofte, getuige de nog immer aanwezige, meer dan levensgrote poster op het gebouw van de hoofdsponsor. “Dat is inderdaad wel super”, zegt Sjors met een verlegen glimlach. Op zijn 21e wordt hij uitgenodigd voor het Nederlands team. “Een hele eer om voor je land uit te mogen komen. Ik heb niet zó veel interlands mogen spelen, maar heb er hele mooie herinneringen aan, vooral aan de reis naar China.” In het tweede seizoen Leiden gaat het weer mis met z’n knie en is hij ruim anderhalf jaar uitgeschakeld. “Ik heb veel steun en medewerking voor een goede revalidatie gekregen in Leiden.” Ondanks dat gaat hij na drie seizoenen Leiden z’n geluk beproeven in Rotterdam. Een seizoen later werd Weert zijn thuisbasis. Een club met minder budget, maar wel een enorme spirit en vechtlust, waar de Haagse rots in de branding prima op zijn plaats is. Coach Jim Meil is lovend over de forward: “Sjors is één van de meest hardwerkende spelers, die ik ooit gecoacht heb. Hij heeft overal oog voor en is

Rebound

een belangrijke factor binnen mijn team. Een echte professional.” Geen wonder dat Sjors tot captain is gebombardeerd. Bescheiden lacht hij: “Captain, dat stelt niet zo veel voor, hoor. We hebben een leuk team en willen graag met en voor elkaar spelen. Na kerst is de knop omgegaan. Ineens viel alles op z’n plek.” Het resultaat is bekend, Weert doet weer echt mee in de competitie. Een andere rode draad, die echter blijvend is, is zijn diabetes, type 1. Op zijn 21e geconstateerd en sindsdien ‘moet hij het ermee doen’. “Mijn moeder heeft het ook, dus ik was ermee bekend. Dat heeft het acceptatieproces wat makkelijker gemaakt. Maar goed, het is natuurlijk niet echt eenvoudig. Het is geen belemmering, maar ik moet er wel altijd rekening mee houden met sporten en wat en wanneer ik eet en drink. Het gaat wel eens fout, ik heb wel eens een hypo (te lage bloedsuikerspiegel, red.) natuurlijk. Maar nog nooit tijdens het basketballen.” Op de vraag of hij tijdens het sporten extra alert is, reageert hij ietwat verontwaardigd: “Natuurlijk, ik kan toch niet als een zombie over het veld lopen, of verdwaasd op de bank zitten. Tijdens de wedstrijd voel ik wel eens dat het niet helemaal goed gaat, dan prik ik even,

vraag een AA’tje en dan gaat het weer.” Iedereen in en om het team weet wat hij heeft, gelukkig maakt niemand zich er echt druk om. Sjors Besseling is al een aantal jaar ambassadeur van de Bas van der Goor Foundation (www.bvdgf.org). Hij gaf regelmatig voorlichting aan jonge kinderen met diabetes en is natuurlijk als topsporter het ideale voorbeeld voor die groep. “Diabetes betekent echt niet dat je leven ophoudt, daar zijn kinderen vaak bang voor”, aldus Sjors. ”Helaas heb ik het momenteel te druk, maar in de toekomst wil ik dit geven van informatie zeker weer oppakken.” Druk met basketball en z’n studie. Aan de Universiteit van Maastricht studeert hij gezondheidswetenschappen. Zijn diploma Personeel & Arbeid, gehaald aan de Haagse Hogeschool, heeft hij al op zak. Arbeid en Gezondheid, in die richting wil hij gaan werken. “Maar eerst nog een paar jaartjes basketballen. M’n contract in Weert loopt dit seizoen af”, zegt Besseling met een mysterieuze grijns op z’n gezicht. Natuurlijk, hij weet ook wel dat hij best aardig staat te ballen dit seizoen en dat er dus wellicht een leuk aanbod op hem af gaat komen.

De prijswinnaars. V.l.n.r. het All*Star Team (McDowell, Klein, Biesters, Van den Adel en Kooij), coach Bart Sengers, arbiter Edwin Wallaart en uiterst rechts Laura Cornelius. Tweede van rechts het scheidend lid van de VEC Ria Brรถring, die de prijzen uitreikte.

VROUWENGALA IN LELYSTAD Ter promotie organiseert de Vrouwen Eredivisie Commissie (VEC) het jaarlijkse All*Star Gala steeds op een andere plek in Nederland. Op zaterdag 16 maart vond het Gala 2013 daarom plaats in Lelystad, waar de organisatie mede in handen was van de vereniging Flevomusketiers. Twee All*Star Games en het befaamde driepuntsschieten werden gevolgd door het uitreiken van de seizoenprijzen.

van den Adel (De Wit Grasshoppers) en Leonie Kooij (Challenge Sports). Coach van het Jaar werd Bart Sengers van Lekdetec, Edwin Wallaart werd Scheidsrechter van het Jaar en Laura Cornelius (CTO) was de Rookie van het Jaar.

De wedstrijd tussen de promotiedivisie en de U20 werd ruim gewonnen door de vrouwen uit de promotiedivisie. Daarna bleek de ploeg van Noord sterker dan die van Zuid: 10195. Tussendoor won Zera Butter (Challenge Sports, zie foto rechts) het driepuntsschieten. Molly McDowell van ProBuild Lions werd uitgroepen tot Most Valuable Player en ontving de daaraan verbonden Sandra van Embriqs Award. Het All*Star Team 2012-2013 bestond uit: Molly McDowell (ProBuild), Maaike Klein (Dozy Den Helder), Anouk Biesters (Lekdetec), Natalie

TEN SLOTTE

Rebound COMPETITIEOPZET DUTCH BASKETBALL LEAGUE

MOET OP DE HELLING

Iedereen is het erover eens dat er veel moet veranderen in het Nederlandse basketball en vooral in de Dutch Basketball League, willen we ooit weer een woordje kunnen meespreken en willen we door iedereen voor vol worden aangezien. Dat laatste zou weleens kunnen beginnen met een serieuze competitie, die logisch in elkaar zit. Dat is nu bepaald niet het geval door de eisen van de clubs en de vele veranderingen om welke reden dan ook. Een paar voorbeelden. In de periode van 5 tot en met 16 maart (twaalf dagen) werden op zeven speeldagen in totaal slechts tien wedstrijden gespeeld. GasTerra Flames speelde op een gegeven moment vier wedstrijden achtereen thuis. Nu komen er in Groningen behoorlijk wat mensen kijken, maar zo’n reeks is dodelijk voor de belangstelling en mediainteresse. Diverse teams speelden vier op vijf duels thuis en in de maand maart speelde Zorg en Zekerheid Leiden twee weken geen competitiewedstrijd en vervolgens drie in zes dagen. In totaal zijn er voor 36 speelronden liefst 92 dagen nodig. Probeer dat maar eens iemand uit te leggen. Dat moet anders (lees: beter) kunnen en dat kan ook. Maar de teams zullen dan twee dingen moeten accepteren. Het reguliere seizoen duurt een week of zes langer en aan de play-offs in juni doen vier en geen acht teams

mee, zoals het hoort in een mini-competitie met tien ploegen, waarvan er twee vooraf al kunnen worden weggestreept. We horen de clubs al brommen: dan moeten we de spelers (vooral de Amerikanen) langer doorbetalen. Ja! En? Volgend seizoen zijn nog maar drie Amerikanen toegestaan en wellicht dat je dan je geld anders kunt verdelen. Trouwens drie is nóg te veel. Twee zou de norm moeten zijn. Maar dat is een ander verhaal. De seizoenkalender ziet er overzichtelijk uit. Van oktober tot en met mei speel je de reguliere competitie en de bekerwedstrijden. In juni zijn de play-offs. Dan zes weken vakantie in juli en de eerste helft van augustus en vervolgens begint de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Natuurlijk zit je met het nationale team. Dat moet nu al vroeg aan de bak, maar normaal zijn de kwalificatiegroepen en het EK eind augustus en in de maand september. We hebben heb de kalender van de laatste maanden van dit jaar en de eerste helft van 2014 maar eens uitgeschreven. We gaan ervan uit dat er gespeeld wordt op zaterdag, maar dat kan uiteraard ook zondag zijn. In het paasweekeinde wordt er – naar goede traditie – een dubbel gespeeld. Van oktober tot en met mei zijn er op de kop af 35 zaterdagen en met paasmaandag erbij dus precies de noodzakelijk 36 speeldagen. Maar daarvan vallen er in onze opzet vijf vanaf voor de eindejaarstoernooien, het All*Star Gala, de twee halve finales en de finale van de beker. Dat betekent dat er vijf midweekse wedstrijden moeten worden gespeeld. Die plaatsen we allemaal in de maand mei. Waarom? Wel, dan voer je de spanning in het laatste kwart van de competitie lekker op en kunnen spelers alvast wennen aan meer

wedstrijden in de week met het oog op de play-offs. In de eerste zeven maanden zijn er dus geen midweekse wedstrijden, behalve voor de beker. En een enkele uitzondering, wanneer in het weekeinde de zaal niet beschikbaar is. In zo’n geval moet je verplicht stellen dat de wedstrijd vooruit wordt geschoven naar de dinsdag, woensdag of donderdag ervoor. Mocht het er weer van komen is er voor de topclubs ook ruimte genoeg voor Europese wedstrijden. De play-offs werken we af in twee ronden in juni. In principe in beide gevallen een bestof-seven al is een best-of-five in de halve finale eigenlijk ook wel voldoende. Gespeeld wordt er op de zater-/zondag, dinsdag en donderdag. Waarom maar vier ploegen? Simpel. Het bereiken van de play-offs moet een verdienste, een prestatie zijn en niet iets dat je al van tevoren kunt invullen. Als je op deze manier je competitie inricht is er sprake van een win-win situatie, want

eigenlijk zijn er alleen maar voordelen. Er is bijvoorbeeld duidelijkheid voor je publiek met elke maandag een stand, waarbij elk team een gelijk aantal wedstrijden heeft gespeeld. De teams kunnen eenvoudiger aan hun ‘verplichte’ 20 uur training komen, het geen vooral voor jonge spelers van het grootste belang is. Fans kunnen in het weekeinde gemakkelijker hun ploeg steunen bij een uitwedstrijd. Het weekeinde is gunstiger voor de mediabelangstelling, enz. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel. Dus dat moet er ook zijn. Natuurlijk. Iets langere contracten, maar het totaal van de salarissen hoeft niet per sé hoger te zijn. Clubs zullen zeggen, dat het voor businessclubleden gemakkelijker is om relaties mee te nemen naar een wedstrijd op donderdag dan op zaterdag. Dat is zo, maar wie de overvolle businessclubs op zaterdag in Groningen, Leiden of (vaak op zondag) in Den Bosch ziet, gaat aan die waarheid twijfelen. Jan van der Nat

VOORSTEL SCHEMA DBL SEIZOEN 2013-2014

OKT NOV DEC JAN FEB MRT APR ---MEI---JUNI 5 2 7 4 1 1 5 1 3 PLAY 12 9 14 11 8 8 12 8 10 OFFS 19 16 21 18 15 15 19 15 17 BEGIN 26 23 28 25 22 22 21 22 24 7 JUNI 30 29 26 29 31 ROOD KERSTBREAK GROEN ALL*STAR GALA BLAUW BEKER ORANJE MIDWEEKS

REBOUNDWORDT ME

PARTN

SPON

Dit magazine is een initiatief van In samenwerking met de Ned Contact : info@baske

HETVOLGENDE MAGAZINEVAN REB

EDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR:

TNERS:

NSORS:

n de Stichting American Sports derlandse Basketball Bond etballmagazine.nl

BOUNDVERSCHIJNT BEGIN MEI 2013