η αρχαία Εκκλησία των Βρετανικών Νήσων
ημερολόγιο - σημειωματάριο 2019 έκδοση Ι. Ναού Αγίου Φιλίππου Βλασσαρούς
Η
εισαγωγή
εμφάνιση των Κελτών στην Ανατολική Ευρώπη χρονολογείται γύρω στα 1000 – 800 π.Χ. Γύρω στα 600 π.Χ. ο Ευθυμένης από τη Μασσαλία (αποικία της Φώκαιας, ελληνικής πόλης της Ιωνίας), η οποία φαίνεται να συνδέεται με τον εξαστισμό των Γαλατών Κελτών, βγαίνοντας με το πλοίο του εκτός των Ηρακλείων Στηλών εξερευνά τη Βόρεια Θάλασσα και τις «εξωτερικές» ακτές της Αφρικής. Συγγράφει το έργο «Περίπλους της έξω θαλάσσης», στο οποίο περιγράφονται δύο μακρινά νησιά, η Ιέρνη (Ιρλανδία) και η Αλβιών (Αγγλία). Η πρώτη γραπτή αναφορά στους Κέλτες αποδίδεται στον ιστορικό και γεωγράφο Εκαταίο από την Μίλητο (π. 560480), ο οποίος αναφερόταν στη φυλετική ομάδα των Γαλατών Κελτών που ζούσε στη Μασσαλία. Το 450 π.Χ, ο Ηρόδοτος περιγράφει τους Κέλτες στη δυτική Ισπανία και γύρω από τις πηγές του Δούναβη. Την εποχή εκείνη ο κέλτικος πολιτισμός είχε ήδη εξαπλωθεί μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μικρά Ασία. Το 380 π.Χ. οι Κέλτες διασχίζουν τις Άλπεις, εισβάλλουν στην Ιταλία και κατακτούν την Ρώμη, ενώ γύρω στο 300 π.Χ. έχουν ήδη εγκατασταθεί στη Βρετανία. Τον τελευταίο αιώνα π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας κατακτά τη Γαλατία και εισβάλει στη Βρετανία (58 – 50 π.Χ.) Το 43 μ.Χ. η κατάκτηση της Βρετανίας ολοκληρώνεται από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο και οι γηγενείς Κέλτικοι πληθυσμοί υποτάσσονται στους Ρωμαίους, με εξαίρεση τους κατοίκους του Βορρά (Σκωτία) και της Ιρλανδίας. Το 122 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αδριανός χτίζει ένα μεγάλο τείχος για να προστατεύσει τη Ρωμαϊκή Βρετανία από τους ανυπότακτους λαούς του Βορρά, τους Πίκτους (λαό με καταγωγή εθνογλωσσικά Κέλτικη, ο οποίος ζούσε στη Σκωτία από την εποχή του Σιδήρου μέχρι την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο). Ο Χριστιανισμός στη Βρετανία εισάγεται τον δεύτερο αιώνα μ.Χ, και γύρω στο 209 μ.Χ. θα ομολογήσει την πίστη του στον Χριστό ο άγιος Αλβανός, ο πρώτος μάρτυρας της Βρετανίας. Το 314 μ.Χ. η Εκκλησία της Βρετανίας είναι ήδη συγκροτημένη και συμμετέχει με πέντε αντιπροσώπους της στη Σύνοδο της Αρελάτης (σημερινή Αρλ, πολύ σημαντικό πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της Γαλατίας, από τον επισκοπικό θρόνο της οποίας πέρασε σειρά από επιφανείς επισκόπους, με πρώτο τον άγιο Τρόφιμο, γύρω στο 226 μ.Χ.). Στη Σύνοδο της Αρελάτης συμμετείχαν εκπρόσωποι από 44 Εκκλησίες της Δύσης. Ο βρετανικής καταγωγής άγιος Νίνιαν (η μνήμη του τιμάται στις 16 Σεπτεμβρίου), μυημένος στην πίστη και στα μυστήρια της αλήθειας στη Ρώμη, είναι ο πρώτος που κηρύττει τον λόγο του Θεού στους Νότιους Πίκτους της Σκωτίας. Στην έδρα του, στο Whithorn της Νοτιοδυτικής Σκωτίας, χτίζει το 397 μία ωραιότατη εκκλησία από λευκή πέτρα (Candida casa) και την αφιερώνει στον άγιο Μαρτίνο της Τουρώνης (11 Νοεμβρίου). Καθώς ο άγιος Νίνιαν περιόδευε τη χώρα, το κήρυγμά του επισφραγιζόταν από πολλά θαύματα που ο Θεός ενεργούσε μέσω αυτού. Ο άγιος επίσκοπος χειροτονεί ιερείς και οργανώνει την εκκλησιαστική ζωή, έτσι ώστε, χάρη στους αποστολικούς του κόπους, η πίστη ρίχνει βαθιά τις ρίζες της στους Πίκτους του νότου, πολύ πριν φθάσει από την Ιρλανδία ο άγιος Κολόμπα, για να τη μεταλαμπαδεύσει στους Πίκτους του βορρά. Το 409 τερματίζεται η ρωμαϊκή κυριαρχία στη Βρετανία και ο αυτοκράτορας Ονώριος απομακρύνει τα τελευταία στρατεύματα. Το 431 ο Σκωτσέζος άγιος Πατρίκιος (17 Μαρτίου) ξεκινά τον ευαγγελισμό της Ιρλανδίας, ενώ, λίγα χρόνια αργότερα,
Γερμανικά φύλα (Βησιγότθοι, Οστρογότθοι και Βάνδαλοι) εξαπλώνονται σε όλη την κεντρική Ευρώπη και οι Σάξονες εδραιώνουν την κυριαρχία τους στη Βρετανία. Ο κέλτικος πολιτισμός συρρικνώνεται και η κέλτικη Εκκλησία απομονώνεται από τα χριστιανικά κέντρα της Ευρώπης. Το 563 αποβιβάζεται στο νησί της Αϊόνα (δυτικές ακτές Σκωτίας) ο Ιρλανδός μοναχός άγιος Κολόμπα (9 Ιουνίου) και αφιερώνεται στο ιεραποστολικό έργο. Ο άγιος Κολόμπα και οι συνασκητές του ιδρύουν μοναστήρι το οποίο θα αναδειχτεί σε ένα από τα σπουδαιότερα χριστιανικά κέντρα από τον 6ο ως και τον 8ο αιώνα. Η μονή αυτή αποτελεί το κυριότερο ορμητήριο ιεραποστόλων μοναχών, οι οποίοι πραγματοποιούν μια αληθινή ευαγγελική εποποιία, αρχικά δρώντας ανάμεσα στους Πίκτους της βόρειας Σκωτίας και στη συνέχεια διατρέχοντας τη Βρετανία και περνώντας στην Ευρώπη. Παράλληλα, η Μονή της Αϊόνα εξελίσσεται σε κέντρο εξαιρετικής εκκλησιαστικής τέχνης. Η κέλτικη εκκλησιαστική τέχνη συνδυάζει πολλά στοιχεία από την κέλτικη παράδοση, διακοσμητικά στοιχεία που έχουν την έμπνευσή τους στη ιδιαίτερη αγάπη και ευαισθησία των κελτών μοναχών για τη φύση αλλά και στοιχεία από τη βυζαντινή τέχνη των πρώτων αιώνων. Το 596 ο πάπας Ρώμης Γρηγόριος Α΄ ο Μέγας (12 Μαρτίου) στέλνει τον Αυγουστίνο για να κατευθύνει μία ομάδα από 40 ιεραπόστολους μοναχούς στη ΝΑ Αγγλία. Η τοπική Εκκλησία αναπτύσσεται πολύ γρήγορα χάρη στη συνετή τακτική του αγίου Αυγουστίνου (26 Μαΐου), ο οποίος χειροτονείται επίσκοπος από τον άγιο Βιργίλιο Αρελάτης (5 Μαΐου). Τις προσπάθειες του Αυγουστίνου συνέδραμε και ο τοπικός βασιλιάς, άγιος Εθελβέρτος (24 Φεβρουαρίου). Πλέον στη Βρετανία συνυπάρχουν δύο χριστιανικές παραδόσεις, η κέλτικη και η ρωμαϊκή, και οι εκκλησιαστικές προσωπικότητες προέρχονται και από τις δύο. Όταν φθάνει η στιγμή να επεκταθεί η ιεραποστολή και σε άλλα εθνικά βασίλεια, ο άγιος Αυγουστίνος (ως αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας πλέον), καλεί τους Κέλτες επισκόπους και θεολόγους και τους ζητά να εγκαταλείψουν τα έθιμά τους και κάποιες ιδιαιτερότητες και να αποδεχτούν την τάξη της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Οι σημαντικότερες διαφορές αφορούν τον καθορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα, τον τρόπο τέλεσης του βαπτίσματος και τη διαφορετική αντίληψη της εκκλησιαστικής οργάνωσης. Η έννοια της επισκοπής ήταν υποβαθμισμένη στους χριστιανούς Κέλτες. Η οργάνωσή τους στηριζόταν στα υπερμεγέθη μοναστήρια, οι ηγούμενοι των οποίων ασκούσαν μία οιονεί επισκοπική εξουσία. Οι επίσκοποι διέμεναν στα μοναστήρια αυτά, αλλά ασκούσαν μάλλον το λειτούργημα του περιοδεύοντα ιεροκήρυκα. Όπως ήταν αναμενόμενο, ξέσπασε μεγάλος αναβρασμός, με αποτέλεσμα η κέλτικη Εκκλησία να αρνηθεί κατηγορηματικά να εγκαταλείψει τα λειτουργικά έθη της και να αναγνωρίσει τον Αυγουστίνο ως αρχιεπίσκοπό της, πράγμα που θα σήμαινε την υποταγή της στο αγγλοσαξονικό βασίλειο του Κεντ. Προκειμένου να λυθούν οι διαφορές ανάμεσα στην κέλτικη Εκκλησία και τη Ρώμη, συγκαλείται Σύνοδος το 664 στο Whitby της ανατολικής Βρετανίας, όπου επιτυγχάνεται συμφωνία μεταξύ της κέλτικης και της ρωμαϊκής πλευράς. Θερμός υποστηρικτής του συμβιβασμού είναι ο λόγιος ηγούμενος της Αϊόνα, άγιος Αντομνάν (π. 627-704, 23 Σεπτεμβρίου), όγδοος διάδοχος του Κολόμπα και ο βιογράφος του. Η αντίδραση των Κελτών επισκόπων και θεολόγων έχει ήδη αρχίσει να κάμπτεται και σβήνει εντελώς μέχρι τον 8ο αιώνα. Η κέλτικη Εκκλησία συγχωνεύεται και εναρμονίζεται πλήρως με την Εκκλησία της Ρώμης.
βιβλιογραφία Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού Χριστοφόρου: Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων | Αθήνα 1985. Μακάριου, Ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτη: Ο Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας | Εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2008. Μπλαιρ, Τζων: Αγία Φράϊντζγουαϊντ, η Κυρά της Οξφόρδης (μτφ. Ελένη Ταμαρέση) | Εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα 2006. Παπαθανασίου Θανάση & Ταμαρέση Ελένης: Δρόμοι Κελτών, Δρόμοι Σαξώνων | Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2002. Πιπεράκι, Γεωργίου Εμμανουήλ: Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη | Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 1997. Πιπεράκι, Γεωργίου Εμμανουήλ: Πανάγιο – Κατάλογος των όπου γης εορταζομένων Ορθοδόξων Αγίων | Εκδόσεις Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2006.
Δεκέμβριος 2018
Όσιος Φιννιανός του Clonard (470 - 549) 12 Δεκεμβρίου
ΔΕ03
ΔΕ10
ΔΕ17
ΔΕ24
ΤΡ04
ΤΕ05
Νικολάου αρχ. Μύρων της Λυκίας
ΤΡ11
ΤΡ18
ΤΡ25
ΠΕ06
ΠΕ13
ΤΕ19
ΤΕ26
ΠΕ20 Ιγνατίου του Θεοφόρου, Προεόρτια Χριστουγέννων
ΠΕ27
ΣΑ01
ΚΥ02
ΠΑ07
ΣΑ08
ΚΥ09
ΠΑ14
ΣΑ15
ΚΥ16
ΠΑ21
ΠΑ28
ΣΑ22
ΣΑ29
Των Αγίων Προπατόρων
ΚΥ23
Κυριακή πριν τη Γέννηση του Χριστού
ΚΥ30 ΔΕ31
Η κατά σάρκα Γέννηση του Ιησού Χριστού
Γ
Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου
εννήθηκε στο Leinster και τις πρώτες χριστιανικές διδαχές τις πήρε από τους μαθητές του αγίου Πατρικίου, αποστόλου της Ιρλανδίας (17/3), ενώ σε νεαρή ηλικία πήγε στην Ουαλία και μαθήτευσε στην Μονή του Liancarfan, κοντά στον ιερομάρτυρα άγιο Cadoc (24/1) και τον όσιο Δαυίδ (1/3). Στην Ουαλία παρέμεινε 30 χρόνια, οπότε και επέστρεψε στην πατρική του γη και ίδρυσε αρχικά ένα μοναστήρι στη βραχονησίδα Skellig Michael (ΝΔ Ιρλανδία), η οποία οφείλει το όνομά της σε θαύμα του αρχαγγέλου Μιχαήλ. Η μονή αυτή υπήρξε επανδρωμένη μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα και τα ερείπιά της παραμένουν μέχρι σήμερα τόπος προσκυνήματος. Γύρω στο 520, ο άγιος οδηγήθηκε από άγγελο Κυρίου σε μία τοποθεσία κοντά στα σύνορα με τη σημερινή Βόρεια Ιρλανδία και έχτισε ένα μικρό κελί και μία εκκλησία από πηλό και καλάμια. Πολύ γρήγορα τον ακολούθησαν οι πρώτοι μαθητές και ιδρύθηκε η Μονή του Clonard και η Θεολογική Σχολή της, που έγινε ξακουστή (έφθασε να έχει στην ακμή της 3000 μαθητές, ένας από τους οποίους ήταν και ο άγιος Κολόμπα της νήσου Αϊόνα). Ο άγιος χειροτονήθηκε επίσκοπος Clonard και έζησε πολύ ασκητικό βίο, δείχνοντας πάντα περισσή αγάπη για το ποίμνιό του. Σώζεται το σύγγραμμά του «Περί των μετανοούντων», όπου είναι φανερή η επιρροή του από τους Λόγους του Αγίου Κασσιανού.
Ιανουάριος 2019
Όσιος Βενέδικτος Μπίσκοπ, επίσκοπος Wearmouth (628 - 690) 12 Ιανουαρίου
ΤΡ01
ΔΕ07
Σύναξη Τιμίου Προδρόμου
ΔΕ14
ΔΕ21
ΔΕ28
Η κατά σάρκα περιτομή του Ιησού Χριστού, Βασιλείου του Μεγάλου
ΤΕ02
ΠΕ03
ΠΑ04
ΤΡ08
ΤΕ09
ΠΕ10
ΠΑ11
ΤΡ15
ΤΕ16
ΠΕ17
ΠΑ18
ΤΡ22
ΤΡ29
ΤΕ23
ΤΕ30
ΠΕ24
ΠΕ31
Αθανασίου & Κυρίλλου πατριαρχών Αλεξανδρείας
ΠΑ25
ΣΑ05
ΚΥ06
τα Άγια Θεοφάνεια
ΚΥ13
ΣΑ19
ΚΥ20
ΣΑ26
ΚΥ27
Γρηγορίου του Θεολόγου
Τριών Ιεραρχών
Κ
αταγόταν από ευγενή οικογένεια της Νορθουμβρίας και σε ηλικία 25 ετών αποφάσισε να γίνει μοναχός. Η κουρά του έγινε στη Μονή του Αγίου Ονωράτου (16/1) στο Λερίνο, στην επιστροφή του από τη Ρώμη. Το 674 ίδρυσε τη Μονή του Αγίου Πέτρου στο Wearmouth και αργότερα τη θυγατρική Μονή του Αγίου Παύλου στο Jarrow (682). Αυτές οι μονές ήταν οι πρώτες που εφάρμοσαν τον Κανονισμό του οσίου Βενέδικτου της Νουρσίας (14/1) στην Αγγλία. Ο άγιος πλούτισε σταδιακά τις βιβλιοθήκες των δύο μονών με πλήθος βιβλίων και τους ναούς με εικόνες, άγια λείψανα και ιερά σκεύη και τα δύο αυτά μοναστήρια έγιναν κέντρα χριστιανικού πολιτισμού στην Αγγλία. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο όσιος Βέδας (26/5), ο οποίος συνέγραψε σημαντικές θεολογικές μελέτες, ύμνους, ομιλίες και επιστολές, κυρίως, δε, την ιστορία της Εκκλησίας της Βρετανίας μέχρι τότε (ήταν, μάλιστα, ο πρώτος που χρησιμοποίησε την Αγγλική γλώσσα στη συγγραφή). Ο μακάριος Βέδας άντλησε υλικό για το σημαντικό έργο του από τα βιβλία που συγκέντρωνε ο γέροντάς του. Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου θεωρείται από τις αρχαιότερες εκκλησίες στη Βρετανία (σώζονται τα ερείπιά της, ωστόσο ο πύργος της, κτίσμα του 7ου-10ου αι., διατηρείται ως σήμερα), ενώ στο ναό του Αγίου Παύλου υπάρχει το Ιερό από τη Σαξονική περίοδο, και μπορεί να θαυμάσει κανείς το αρχαιότερο βιτρώ στον κόσμο (7ος αι.).
Φεβρουάριος 2019
Οσία Βριγίδη του Kildare (451 - 524) 1 Φεβρουαρίου
ΣΑ02
ΔΕ04
ΔΕ11
ΔΕ18
ΔΕ25
Γ
ΤΡ05
ΤΡ12
ΤΡ19
Φιλοθέης της Αθηναίας
ΤΡ26
ΤΕ06
ΤΕ13
ΠΕ07
ΠΕ14
ΤΕ20
ΠΕ21
ΤΕ27
ΠΕ28
ΠΑ08
ΠΑ15
ΠΑ22
Υπαπαντή του Ιησού Χριστού
ΣΑ09
ΣΑ16
ΣΑ23
ΚΥ03
ΚΥ10
Χαραλάμπους ιερομάρτυρος
ΚΥ17
Τελώνου & Φαρισαίου (αρχή Τριωδίου)
ΚΥ24
όνος ευγενούς οικογένειας της Ιρλανδίας, η οποία είχε μυηθεί στη χριστιανική πίστη από τον άγιο Πατρίκιο (17/3). Όταν έφθασε σε ηλικία 16 ετών και η σπάνια ομορφιά της προσείλκυε πλήθος θαυμαστών, παρακάλεσε τον Κύριο να την κάνει άσχημη ώστε να μην θέλει κανείς να τη νυμφευθεί. Η προσευχή της εισακούστηκε, έχασε το ένα μάτι της και μπόρεσε έτσι να εισέλθει στο μοναχικό βίο που επιθυμούσε. Την ημέρα της μοναχικής της κουράς, θεραπεύθηκε θαυματουργικά και ξαναβρήκε την όρασή της. Σύντομα αναπτύχθηκε η πρώτη μοναστική αδελφότητα γύρω από την αγία, λίγα χιλιόμετρα απόσταση από το Δουβλίνο. Η μονή αυτή, που ονομάσθηκε Κιλνταίρ, εξελίχθηκε κατόπιν σε έδρα επισκόπου και οι μαθήτριες της αγίας Βριγίδης σκόρπισαν σε όλη την Ιρλανδία ιδρύοντας μοναστήρια. Η αγία έκανε συχνά περιοδείες σε όλα τα μοναστήρια και κάθε φορά τα θαύματα αφθονούσαν απ΄ όπου περνούσε. Προέβλεψε την ημέρα της τελευτής της και κοιμήθηκε ειρηνικά αφήνοντας κληρονομιά στις μαθήτριές της έναν Κανονισμό, στον οποίο συνοψίζονταν οι διδαχές της. Για περίπου 600 χρόνια, γενεές μοναχών διατηρούσαν ακοίμητη καντήλα πάνω από τον τάφο της.
Ευαγγελιστής Μάρκος
Μάρτιος 2019
Άγιος Πατρίκιος, επίσκοπος και φωτιστής της Ιρλανδίας (383 - 461) 17 Μαρτίου
ΠΑ01
ΔΕ04
ΔΕ11
Καθαρή Δευτέρα
ΤΡ05
ΤΡ12
ΤΕ06
ΤΕ13
ΠΕ07
ΠΕ14
ΠΑ08
ΠΑ15
Α΄ Χαιρετισμοί
ΣΑ02 Ψυχοσάββατο, Νικολάου Πλανά του ιερέα των Αθηνών
ΣΑ09
ΣΑ16
ΚΥ03
Κυριακή της Απόκρεω
ΚΥ10
Κυριακή της Τυροφάγου
ΔΕ18
ΤΡ19
ΤΕ20
ΠΕ21
ΠΑ22
ΣΑ23
ΚΥ24
ΔΕ25
ΤΡ26
ΤΕ27
ΠΕ28
ΠΑ29
ΣΑ30
ΚΥ31
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (εθνική επέτειος)
Π
Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης
ροερχόταν από κέλτικη οικογένεια της Βρετανίας, χριστιανική από παλιά. Στα 16 του αιχμαλωτίστηκε από πειρατές και πουλήθηκε στην Ιρλανδία σε ένα γαιοκτήμονα, που του ανέθεσε να φυλά τα κοπάδια του στο βουνό. Η τραχύτητα του ξένου τόπου και η επαφή με τη φύση, έστρεψαν την καρδιά του προς τον Θεό και άρχισε να περνά τα μερόνυχτα γονατιστός και προσευχόμενος. Μετά από πολλές περιπέτειες, κατάφερε να γυρίσει στην πατρική του οικία, αλλά εκεί είδε όραμα που τον καλούσε να επιστρέψει στην Ιρλανδία για να διδάξει τον λόγο του Θεού. Για να προετοιμαστεί καλά για το ποιμαντικό έργο, έζησε για ένα διάστημα στο νησί του Λερίνο (ονομαστό μοναστικό κέντρο στη Νότια Γαλατία) και στην Ωξέρ, κοντά στον άγιο Γερμανό (31/7), που τον χειροτόνησε διάκονο. Αμέσως μετά, πήγε στην Ιρλανδία, όπου σύντομα χειροτονήθηκε επίσκοπος και άρχισε να διατρέχει το νησί κηρύττοντας το Ευαγγέλιο. Συνάντησε την αντίσταση των δρυίδων (ειδωλολατρών ιερέων), όμως τελικά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστεψαν στον αληθινό Θεό, κάποιοι, δε, έγιναν ευλαβείς ιερείς με πολύ ζήλο. Οργάνωσε την τοπική Εκκλησία, σεβόμενος με σοφία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ιρλανδικού λαού. Η Ιρλανδία, έγινε, χάρη στου κόπους και τις προσευχές του, η Νήσος των αγίων, και τον τιμά με θέρμη ως τον κύριο πολιούχο της.
Απρίλιος 2019
Αγία Έμπα η νεότερη, η οσιοπαρθενομάρτυρας, και η συνοδεία της (9ος αιώνας) 2 Απριλίου
ΔΕ01
ΤΡ02
ΤΕ03
ΠΕ04
ΠΑ05
ΣΑ06
ΚΥ07
ΔΕ08
ΤΡ09
ΤΕ10
ΠΕ11
ΠΑ12
ΣΑ13
ΚΥ14
ΣΑ20
ΚΥ21
Ακάθιστος Ύμνος
ΔΕ15
ΔΕ22
ΔΕ29 Δευτέρα Διακαινησίμου, Γεωργίου μεγαλομάρτυρος του τροπαιοφόρου
Η
ΤΡ16
ΤΡ23
ΤΡ30
ΤΕ17
ΤΕ24
ΠΕ18
ΠΕ25
ΠΑ19
ΠΑ26
Ανάσταση του Λαζάρου
ΣΑ27
Κυριακή των Βαϊων Πάσχα Καθολικών
ΚΥ28
Το Άγιο Πάσχα
Τρίτη Διακαινησίμου, Μάρκου του αποστόλου & ευαγγελιστού
αγία Έμπα έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. και ήταν ηγουμένη της μονής του Coldingham (στις ακτές της ΝΑ Σκωτίας). Η μονή αυτή είχε ιδρυθεί από την οσία Έμπα την πρεσβύτερη (615 – 683, 25/8), που ήταν αδελφή του αγίου μάρτυρα Οσβάλδου, βασιλιά της Νορθουμβρίας (5/8) και είχε αναδειχθεί στο μεγαλύτερο μοναστικό κέντρο της Νότιας Σκωτίας, αλλά μετά την κοίμηση της οσίας ηγουμένης της έπεσε σταδιακά σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε τον 8ο αιώνα. Η αναγέννηση της μονής από την αγία Έμπα τη νεότερη, τον 9ο αιώνα, δε θα κρατούσε πολύ. Το έτος 870 μ.Χ., κατά την διάρκεια εισβολής Δανών πειρατών στις ακτές της μονής, η οσία, ανήσυχη όχι για τη σωτηρία της ζωής της αλλά για να αποφύγουν τον σοβαρό κίνδυνο του βιασμού τους από τους πειρατές, μόλις οι επιδρομείς εισέβαλαν στον περίβολο της μονής, συγκέντρωσε τις μοναχές στο ηγουμενείο και μετά από συγκινητικές συμβουλές απέκοψε με λεπίδα την μύτη και το άνω χείλος της. Την πράξη αυτή μιμήθηκαν όλες οι αδελφές. Οι εισβολείς, όταν εισέβαλλαν στο χώρο όπου οι μοναχές ήταν συναγμένες, βρέθηκαν μπροστά σε ένα φρικιαστικό θέαμα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να πυρπολήσουν την μονή και να κάψουν ζωντανή την Οσία Έμπα μαζί με όλες τις μοναχές. Η μονή παραδόθηκε στις φλόγες και καταστράφηκε ολοσχερώς.
Μάϊος 2019
Όσιος Κόμγκαλλ, κτήτορας της Μονής του Bangor (516 - 602) 10 Μαϊου
ΤΕ01
ΔΕ06
ΤΡ07
ΤΕ08 Ιωάννου Θεολόγου του αποστόλου & ευαγγελιστού
ΠΕ02
ΠΕ09
ΠΑ03
Ζωοδόχου Πηγής
ΠΑ10
ΣΑ04
ΣΑ11 Κυρίλλου & Μεθοδίου των ισαποστόλων & φωτιστών των Σλάβων
ΚΥ05 Κυριακή του Θωμά (Ψηλάφιση), Ειρήνης μεγαλομάρτυρος
ΚΥ12
ΔΕ13
ΤΡ14
ΤΕ15
ΠΕ16
ΠΑ17
ΣΑ18
ΚΥ19
ΔΕ20
ΤΡ21
ΤΕ22
ΠΕ23
ΠΑ24
ΣΑ25
ΚΥ26
ΠΕ30
ΠΑ31
ΔΕ27
Γ
Κωνσταντίνου & Ελένης των βασιλέων & ισαποστόλων
ΤΡ28
Μεσοπεντηκοστή
ΤΕ29
όνος ευγενούς οικογένειας της Ιρλανδίας, ανατράφηκε από τον άγιο Φίνταν του Κλόνεναχ (17/2) και γρήγορα απέκτησε βαθιές γνώσεις των αρχών της μοναχικής πολιτείας. Αφού χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, έζησε για κάποιο διάστημα ερημητικό βίο σε ένα μικρό νησάκι μέσα στη λίμνη Λοχ Ερν, με κανόνα άκρας αυστηρότητας. Το 555 ίδρυσε στις νότιες ακτές του κόλπου του Μπέλφαστ την Μονή του Μπάνγκορ, η οποία έγινε η επιφανέστερη και πολυπληθέστερη σε όλη την Ιρλανδία: αριθμούσε 3000 μοναχούς που ασχολούνταν με χειρωνακτικά έργα και αναλάμβαναν την εκπαίδευση των νέων στα θύραθεν και τα ιερά γράμματα, έχοντας διαρκώς στα χείλη τους λόγους της Αγίας Γραφής και μνήμη Θεού στην καρδιά. Από αυτό το σχολείο της αγιότητας προήλθε ο όσιος Κολομβανός (23/11), που μετέδωσε αυτή την κληρονομιά στην ηπειρωτική Ευρώπη, καθώς και άλλοι άγιοι μοναχοί και επίσκοποι. Από το Μπάνγκορ διαδόθηκε στη Δύση η πρακτική της μυστικής και συχνής εξομολόγησης. Ονομαστός για την πνευματική γνώση του και τη διάκρισή του στην καθοδήγηση των ψυχών, ο όσιος Κόμγκαλλ ήταν φίλος με τους σπουδαιότερους αγίους του καιρού εκείνου, ιδιαίτερα με τον άγιο Κολόμπα (9/6), τον οποίο επισκέφτηκε στη νήσο Αϊόνα και με τον οποίο ξεκίνησε από εκεί για να ευαγγελίσουν από κοινού τη Σκωτία.
Ευαγγελιστής Ιωάννης
Ιούνιος 2019
Όσιος Κολόμπα, κτήτορας της Μονής της νήσου Αϊόνα (521 - 574) 9 Ιουνίου
ΣΑ01
ΔΕ03
ΔΕ10
ΔΕ17
Του Αγίου Πνεύματο
ΔΕ24
Γενέθλιο του Τιμίου Προδρόμου, αρχή νηστείας Αγίων Αποστόλων
Κ
ΤΡ04
ΤΡ11 Βαθολομαίου & Βαρνάβα των αποστόλων, Λουκά αρχ. Κριμαίας του ιατρού
ΤΡ18
ΤΡ25
ΤΕ05
Απόδοση της εορτής του Πάσχα
ΤΕ12
ΤΕ19
ΤΕ26
ΠΕ06
Η Ανάληψη του Κυρίου
ΠΕ13
ΠΕ20
ΠΕ27
ΠΑ07
ΣΑ08
ΠΑ14
ΣΑ15
Ελισσαίου προφήτου
ΠΑ21
ΠΑ28
Ψυχοσάββατο, Ιερωνύμου οσίου
ΣΑ22
ΣΑ29 Πέτρου και Παύλου των πρωτοκορυφαίων αποστόλων
ΚΥ02
ΚΥ16
Πεντηκοστή
ΚΥ23
Των Αγίων Πάντων
ΚΥ30
Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων, Σύναξη Αγιορειτών Πατέρων
αταγόμενος από βασιλική γενιά της Ιρλανδίας, ανατράφηκε από τον άγιο Φιννιανό του Μοβίλ (10/9) και σε νεαρή ηλικία εισήλθε στη Μονή του οσίου Φιννιανού του Κλονάρ (12/12), όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του εμβαθύνοντας στην Αγία Γραφή. Μετά από 15 έτη ποιμαντικής διακονίας, και με την προφητική προτροπή του αγίου Μπρένταν του Μπιρ (29/11), αποφάσισε να εκπατριστεί για να κηρύξει τον Χριστό. Τη νύχτα της Πεντηκοστής του 563, αποβιβάστηκε μαζί με 12 μοναχούς στη νήσο Αϊόνα, στη Βορειοδυτική Σκωτία. Αφού οργάνωσε εκεί τον μοναχικό βίο, ανέλαβε τον ευαγγελισμό των Πικτών του Βορρά, που ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Ίδρυσε πολλά εξαρτήματα της μονής του (αποδίδεται σε αυτόν η ίδρυση 37 μονών στην Ιρλανδία και τουλάχιστον 90 ναών και μονών στη Σκωτία), και τοποθέτησε επικεφαλής τους μαθητές του· εξασφάλισε, όμως, ο ίδιος την επιστασία αυτής της μοναχικής πολιτείας με το χάρισμα της διορατικότητας και της προορατικότητας. Χάρη στον όσιο Κολόμπα και τους μοναχούς του, η Μονή της Αϊόνα αναδείχτηκε σε πολύ σημαντικό χριστιανικό κέντρο για τρεις αιώνες (6ος – 8ος), υπόδειγμα λειτουργικής ζωής, θεολογικής παραγωγής, αντιγραφής χειρογράφων και δημιουργίας εκκλησιαστικής τέχνης. Σύμφωνα με ερευνητές, στην Αϊόνα του 8ου αιώνα ξεκίνησε η δημιουργία του Βιβλίου των Κελτών, ενός περίφημου χειρόγραφου Ευαγγελίου, διακοσμημένου με θαυμάσιες κέλτικες ζωγραφιές, μπολιασμένες με βυζαντινά, κοπτικά και ιταλικά στοιχεία τέχνης (σήμερα φυλάσσεται στο Κολλέγιο της Αγίας Τριάδας στο Δουβλίνο).
Ιούλιος 2019
Άγιος Αλβανός, πρωτομάρτυρας της Βρετανίας 17 Ιουλίου
ΔΕ01
ΤΡ02
ΤΕ03
ΠΕ04
ΠΑ05
ΣΑ06
ΚΥ07
ΔΕ08
ΤΡ09
ΤΕ10
ΠΕ11
ΠΑ12
ΣΑ13
ΚΥ14
ΠΕ18
ΠΑ19
ΣΑ20
ΚΥ21
ΠΕ25
ΠΑ26
ΣΑ27
ΚΥ28
Μιχαήλ Πακνανά νεομάρτυρος, του Αθηναίου
ΔΕ15
ΤΡ16
ΔΕ22
ΤΡ23
ΔΕ29
Ο
ΤΡ30
ΤΕ24
ΤΕ31
Παρασκευής οσιομάρτυρος
Παντελεήμονος μεγαλομάρτυρος, του ιαματικού
άγιος μάρτυρας Αλβανός έζησε στην πόλη Βερουλάμιο (ρωμαϊκή πόλη της Βρετανίας που βρισκόταν στη θέση του σημερινού St. Albans) και ήταν στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού της Βρετανίας. Πληροφορίες για τον άγιο Αλβανό υπάρχουν στο βίο του Αγίου Γερμανού της Ωξέρ (31/7) και στην Εκκλησιαστική Ιστορία που συνέγραψε ο μακάριος Βέδας (673 – 735, 27/5), ο οποίος έζησε όλη του τη ζωή στη Μονή του Jarrow (βλ. Ιανουάριο 2019). Ο Άγιος Βέδας αναφέρει ότι ο άγιος Αλβανός έζησε και άθλησε τα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305), αν και οι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να έζησε κατά τη διάρκεια των διωγμών του Δεκίου (254) η του Σεπτιμίου Σεβήρου (209). Κατ’ αυτή τη μαρτυρική περίοδο ο Άγιος Αλβανός προσέφερε φιλοξενία και καταφύγιο στο διωκόμενο χριστιανό ιερέα άγιο Αμφίπαλο (24/6), του οποίου η αγιότητα τόση εντύπωση του έκανε, ώστε τον παρακάλεσε να τον κατηχήσει και να τον βαπτίσει. Λίγο αργότερα διέρρευσε η πληροφορία ότι ο ιερέας κρυβόταν στην οικία του Αλβανού. Ο κυβερνήτης έστειλε αμέσως απόσπασμα για να τον συλλάβει. Ο Αλβανός φυγάδευσε, τότε, τον άγιο ιερέα, για να κηρύξει αλλού το σωτηριώδες μήνυμα του Ευαγγελίου και, αφού φόρεσε ο ίδιος τα ιερατικά ενδύματα του Αμφίπαλου, παραδόθηκε στους στρατιώτες οι οποίοι τον αποκεφάλισαν. Στον τόπο του μαρτυρίου του ανοικοδομήθηκε μεγάλη μονή.
Αύγουστος 2019
Άγιος Αϊδανός, κτήτορας και επίσκοπος του Λιντισφάρν απόστολος της Νορθουμβρίας (590 - 651) 31 Αυγούστου
ΠΕ01
ΔΕ05
ΔΕ12
ΔΕ19
ΔΕ26
ΤΡ06
Μεταμόρφωση του Κυρίου
ΤΡ13
ΤΡ20
ΤΡ27
Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού (αρχή Δεκαπενταύγουστου)
ΠΑ02
ΣΑ03
ΚΥ04
ΤΕ07
ΠΕ08
ΠΑ09
ΣΑ10
ΚΥ11
ΤΕ14
ΠΕ15
ΠΑ16
ΣΑ17
ΚΥ18
ΠΑ23
ΣΑ24
ΚΥ25
ΤΕ21
ΤΕ28
Κοίμηση της Θεοτόκου
ΠΕ22
ΠΕ29
Απόδοση της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου
ΠΑ30
Κοσμά του Αιτωλού, ανακομιδή λειψάνων Διονυσίου επ. Αιγίνης
Αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου
Τ
ο έτος 635, όταν ο βασιλιάς της Νορθουμβρίας, άγιος Οσβάλδος (5/8) αποφάσισε να συνεχίσει την ιεραποστολή που είχε διακοπεί μετά το θάνατο του αγίου Έντουιν το 633 (4/10), απευθύνθηκε στους μοναχούς της Μονής Αϊόνα. Οι Πατέρες της μονής επέλεξαν τον όσιο Αϊδανό, ο οποίος είχε πολλή διάκριση και πίστευε ότι δεν θα έπρεπε να επιβληθεί εξ΄ αρχής στους πληθυσμούς αυτούς όλη η αυστηρότητα του Ευαγγελικού νόμου, αλλά μάλλον να τους θρέφει κανείς με το «γάλα» της διδασκαλίας, προκειμένου να οδηγηθούν σιγά σιγά στη χριστιανική πίστη. Φθάνοντας εκεί, ο άγιος Αϊδανός ίδρυσε στο νησί του Λιντισφάρν, κοντά στη βασιλική κατοικία του Μπάμπουργκ, μία μονή που αποτέλεσε ταυτόχρονα και την έδρα της Επισκοπής του. Με τη βοήθεια του βασιλιά, που του χρησίμευε συχνά και ως μεταφραστής, άρχισε τα ιεραποστολικά ταξίδια του, πάντα πεζός, ακολουθούμενος από μία ομάδα κληρικών και μοναχών. Πήγαινε από σπίτι σε σπίτι για να προσφέρει το φως της χριστιανικής πίστης σε εκείνους που ήταν ακόμη ειδωλολάτρες ή να στερεώσει τους πιστούς. Προκαλώντας τον θαυμασμό όλων με την ασκητικότητα του, ο όσιος επίσκοπος ήταν ο πρώτος που έκανε πράξη αυτό που δίδασκε, εμπνέοντας έτσι με το παράδειγμά του σε όλους την γλυκύτητα των ευαγγελικών ηθών. Παντού απ΄ όπου περνούσε, ίδρυε εκκλησίες και μοναστήρια, στα οποία άφηνε μοναχούς για να μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά, όπως ήταν το έθος στα ιρλανδικά μοναστήρια.
Ευαγγελιστής Ματθαίος
Σεπτέμβριος 2019
Άγιος Δανιήλ, επίσκοπος Ουαλίας (6ος αιώνας) 11 Σεπτεμβρίου
01
ΔΕ02
ΔΕ09 Σύναξη των αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ & Άννης
ΤΡ03
ΤΕ04
ΠΕ05 Ζαχαρίου προφήτου & Ελισάβετ, γονέων του Τιμίου Προδρόμου
ΤΡ10
ΠΕ12
ΠΑ06
ΠΑ13 Αριστείδους του Αθηναίου του φιλοσόφου
ΣΑ07
ΣΑ14
Ύψωση Τιμίου Σταυρού
Αρχή της Ινδίκτου
ΚΥ08
Γενέσιο της Θεοτόκου
ΚΥ15
ΔΕ16
ΤΡ17
ΤΕ18
ΠΕ19
ΠΑ20
ΣΑ21
ΚΥ22
ΔΕ23
ΤΡ24
ΤΕ25
ΠΕ26
ΠΑ27
ΣΑ28
ΚΥ29
Σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου
Ο
Παναγίας Μυρτιδιώτισσας & Σιλουανού του Αθωνίτου, του οσίου
ΔΕ30
άγιος Δανιήλ μαθήτευσε στην Μονή του Liancarfan, κοντά στον ιερομάρτυρα άγιο Cadoc (24/1) και, όπως και οι άγιοι της εποχής του, Δαβίδ (1/3) και Δυφρίγος (14/11), υπήρξε ταυτόχρονα επίσκοπος και ηγούμενος. Ανήγειρε τον Καθεδρικό Ναό στο Bangor του Gwynedd (Βόρεια Ουαλία) και ίδρυσε δύο μονές, την Μπάνγορ Φωρ, κοντά στο Άνγκελσυ, και την Μπάνγκορ Ίσκοντ, κοντά στο Τσέστερ. Η μονή του Μπάνγκορ Ίσκοντ αποτελούταν από επτά χωριστά οικήματα, στο καθένα από τα οποία διέμεναν 300 μοναχοί, που ζούσαν με χειρωνακτική εργασία και προσευχή. Ο άγιος Βέδας αναφέρει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του ότι περίπου 1200 Βρετανοί μοναχοί, από τους οποίους οι περισσότεροι προέρχονταν από το Μπάνγκορ Ίστκοντ, φονεύθηκαν από τον ειδωλολάτρη βασιλιά της Νορθουμβρίας Εθελφρίδο στην μάχη του Τσέστερ (616). Ο άγιος Δανιήλ φέρεται ότι συμμετείχε, μαζί με τους αγίους Δαβίδ και Δυφρίγο στην περίφημη Σύνοδο του Μπρέβι (560), η οποία καταδίκασε τον πελαγιανισμό. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 584 και τάφηκε στο ιερό νησί του Bardsey, που είναι γνωστό μέχρι σήμερα ως το «νησί των 20.000 αγίων» και υπήρξε πολύ σημαντικό μοναστικό και ιεραποστολικό κέντρο από τον 6ο αιώνα για περίπου 7 αιώνες και αποτελεί ακόμη και στις μέρες μας τόπο προσκυνήματος.
Οκτώβριος 2019
Αγία Φράιτζγουαϊντ, η κυρά της Οξφόρδης (650 - 727) 19 Οκτωβρίου
ΤΡ01
ΤΕ02
ΠΕ03 Διονυσίου Αρεοπαγίτου ιερομάρτυρος, πολιούχου Αθηνών
ΠΑ04
Ιεροθέου, Α΄ επισκόπου Αθηνών
ΔΕ07
ΤΡ08
ΤΕ09
ΠΕ10
ΠΑ11
ΔΕ14
ΤΡ15
ΤΕ16
ΠΕ17
ΠΑ18
ΔΕ21
ΔΕ28
ΤΡ22
ΤΡ29
ΤΕ23
ΤΕ30
ΠΕ24
ΠΕ31
Λουκά του αποστόλου & ευαγγελιστού
ΠΑ25
ΣΑ05
ΣΑ12
ΚΥ06
Θωμά του αποστόλου
ΚΥ13
ΚΥ20
ΣΑ26
Γερασίμου οσίου Κεφαλληνίας, Αρτεμίου μεγαλομάρτυρος
ΚΥ27
Δημητρίου μεγαλομάρτυρος του μυροβλήτου
Αγία Σκέπη της Θεοτόκου (εθνική επέτειος)
Γ
όνος βασιλικής γενιάς, ανατράφηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και αφιερώθηκε τόσο πολύ στις σπουδές της, ώστε σε νεαρή ηλικία είχε ήδη μάθει απέξω όλο το Ψαλτήρι. Μετά την κοίμηση της μητέρας της, η νεαρή βασιλοπούλα δόθηκε στον Κύριο μέρα και νύχτα με αγρυπνίες, αυστηρή νηστεία και προσευχή, μοιράζοντας όλα της τα υπάρχοντα στους φτωχούς. Όταν ο βασιλιάς Ντίνταν είδε την κλήση της κόρης του, κάλεσε τον επίσκοπο του Λίνκολν Όργκαρ, ο οποίος έδωσε το μοναχικό σχήμα στη Φράιτζγουαϊντ και σε 12 ακόμη κοπέλες. Μετά το θάνατο του πατέρα της, ο διάδοχός του, ειδωλολάτρης βασιλιάς Άλγκαρ, ζήτησε από την αγία να τον νυμφευθεί, απειλώντας να την κλείσει με τη βία σε οίκο ανοχής αν δεν υπάκουε. Οι απεσταλμένοι του βασιλιά οργίστηκαν με τη σθεναρή άρνηση της αγίας. Εκείνη τότε προσευχήθηκε με θέρμη στο Θεό και αμέσως μετά τυφλώθηκαν όλοι οι αξιωματούχοι. Βλέποντας αυτό, οι κάτοικοι της Οξφόρδης έπεσαν στα πόδια της αγίας και την παρακαλούσαν να προσευχηθεί να βρουν και πάλι το φως τους. Έτσι και έγινε, αλλά ο βασιλιάς Άλγκαρ συνέχισε να διώκει και να απειλεί την αγία, με αποτέλεσμα εκείνη, μαζί με δύο ακόμη μοναχές, μετά από όραμα, να φύγουν από την πόλη της Οξφόρδης σε τοποθεσία που τους υπέδειξε Άγγελος Κυρίου. Στα χρόνια που έμεινε εκεί η αγία, η φήμη της εξαπλώθηκε χάρη στα θαύματα που επιτελούσε και την παρηγοριά που έβρισκαν κοντά της πολλοί άνθρωποι. Όταν επέστρεψε στο μοναστήρι της στην Οξφόρδη, ο κλήρος και ο λαός της πόλης την υποδέχτηκαν με πολλή χαρά. Τα λείψανα της φυλάσσονται στον Καθεδρικό Ναό της Οξφόρδης στο Κολλέγιο του Χριστού, που βρίσκεται εκεί που ήταν η μονή.
Νοέμβριος 2019
Οσία Χίλντα, ηγουμένη του Γουίτμπυ (614 - 680) 17 Νοεμβρίου
ΔΕ04
ΔΕ11
ΔΕ18
ΔΕ25
ΤΡ05
ΤΡ12
ΤΡ19
ΤΡ26
ΤΕ06
ΤΕ13 Ιωάννου Χρυσοστόμου, αρχ. Κωνσταντινουπόλεως
ΤΕ20
ΤΕ27
ΠΕ07
ΠΕ14 Φιλίππου του αποστόλου (πανήγυρις ναού)
ΠΕ21
Εισόδια της Θεοτόκου (Παναγία Βλασσαρού)
ΠΕ28
ΠΑ01
ΣΑ02
ΚΥ03
ΠΑ08
ΣΑ09
ΚΥ10
Σύναξη Παμμεγίστων Ταξιαρχών
ΠΑ15
αρχή Σαρακοστής Χριστουγέννων
Νεκταρίου επ. Πενταπόλεως του θαυματουργού
ΣΑ16
Ματθαίου του αποστόλου & ευαγγελιστού
ΠΑ22
ΣΑ23
ΠΑ29
ΣΑ30
ΚΥ24
Ανδρέου αποστόλου του πρωτοκλήτου
Ή
ταν στενή συγγενής του βασιλιά Έντουιν της Νορθουμβρίας και είχε λάβει το άγιο Βάπτισμα από τον άγιο Παυλίνο (Α΄ Επίσκοπος Υόρκης, 10/10). Όταν έφθασε σε κατάλληλη ηλικία, πήρε την απόφαση να περάσει στη Γαλλία για να γίνει μοναχή στην περίφημη Μονή της Σελ, κοντά στο Παρίσι. Ο επίσκοπος Αϊδανός (31/8), όμως, την κάλεσε πίσω στη Νορθουμβρία και της παραχώρησε μικρή γαιοκτησία, όπου για ένα χρόνο άσκησε το μοναχικό βίο επικεφαλής μίας μικρής ομάδας μοναχών. Λίγα χρόνια αργότερα, το 657, ίδρυσε τη Μονή του Γουίτμπυ, η οποία έγινε η τέλεια εικόνα της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων, όπου πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα πάντα κοινά και τους ένωνε η ίδια αγάπη. Βασιλείς, πρίγκηπες των γειτονικών περιοχών, ο ίδιος ο επίσκοπος Αϊδανός και όλος ο λαός προσέφευγαν στην αγία Χίλντα για να λάβουν τις συμβουλές και τις πνευματικές οδηγίες της. Θεωρούνταν αληθινή μητέρα όλης της χώρας. Την ώρα που παρέδιδε στον Κύριο την μακάρια ψυχή της, αφού είχε δοκιμαστεί για πολλά χρόνια από μία πολύ σκληρή αρρώστια, μία άλλη αγία της εποχής, η αγία Μπέγκου (31/10), είδε την ψυχή της οσίας να υψώνεται προς τον ουρανό. Η αγία Χίλντα υπήρξε, μία από τις μεγάλες μορφές του αγγλοσαξονικού χριστιανισμού και προσφέρει ένα σπάνιο παράδειγμα μίας πνευματικής μητέρας που έλαβε από το Θεό το χάρισμα να οδηγεί όχι μόνο μοναχές, αλλά και μοναχούς, ακόμη δε και επισκόπους γιατί «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3:28).
Ευαγγελιστής Λουκάς
Δεκέμβριος 2019
Οσία Γουλχίλδα του Barking (940 - 1000) 9 Δεκεμβρίου
ΚΥ01
ΔΕ02
ΔΕ09
ΔΕ16
ΔΕ23
ΤΡ03
ΤΡ10
ΤΡ17
ΤΡ24
ΤΕ04
ΤΕ11
ΤΕ18
ΤΕ25
Η κατά σάρκα Γέννηση του Ιησού Χριστού
Γ
ΠΕ05
ΠΕ12
Σπυρίδωνος επ. Τριμυθούντος
ΠΕ19
ΠΕ26
Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου
ΠΑ06
Νικολάου αρχ. Μύρων της Λυκίας
ΠΑ13
ΠΑ20 Ιγνατίου του Θεοφόρου, Προεόρτια Χριστουγέννω
ΠΑ27
ΣΑ07
ΚΥ08
ΣΑ14
ΚΥ15
ΣΑ21
Των Αγίων Προπατόρων, Ελευθερίου ιερομάρτυρος
ΚΥ22
Κυριακή πριν τη Γέννηση του Χριστού
ΣΑ28
ΚΥ29
ΔΕ30
ΤΡ31
όνος ευγενούς οικογένειας, η αγία Γουλχίλδα ανατράφηκε από μικρή ηλικία κοντά σε μοναχές. Σε νεαρή ηλικία ακόμη, απέρριψε την πρόταση του βασιλιά της Αγγλίας Έντγκαρ, ο οποίος την είχε ερωτευθεί, να γίνει σύζυγός του, έχοντας μέσα της τον πόθο να αφιερωθεί εξ΄ ολοκλήρου στο Θεό. Ο βασιλιάς, καταλαβαίνοντας την κλήση της αγίας, αποφάσισε να μην την ξαναενοχλήσει και, όταν έγινε μοναχή, την τοποθέτησε ηγουμένη στην ιστορική Μονή του Barking, Η μονή του Barking είχε ιδρυθεί τον 7ο αιώνα από τον άγιο Ερκονβάλτ (30/4), ο οποίος τοποθέτησε ως πρώτη ηγουμένη την αδελφή του, αγία Εθελβούργα (11/10) το 675. Η αγία Γουλχίλδα δώρισε όλη της την περιουσία στη μονή και ο βασιλιάς Έντγκαρ της κληροδότησε μεγάλες εκτάσεις γης. Έζησε με μεγάλη αυστηρότητα και έγινε υπόδειγμα αρετής, αλλά έπεσε στη δυσμένεια της δεύτερης συζύγου του βασιλιά, η οποία την φθόνησε και κατάφερε να την απομακρύνει από τη μονή της. Μετά από είκοσι χρόνια, η οσία επέστρεψε στο μοναστήρι της μέχρι την κοίμησή της. Ο άγιος Ντούνσταν, αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας (19/5), λίγο πριν την κοίμησή του (988), άλλαξε τον μοναχικό Κανονισμό της μονής, που από τότε ακολούθησε τον Κανόνα του αγίου Βενέδικτου από τη Νουρσία (14/3). Ο βίος της αγίας Γουλχίλδας διασώθηκε από τον Ιωάννη του Tynemouth (μοναχός της μονής του αγίου Αλβανού, ο οποίος ήταν χρονικογράφος και ιστορικός του 14ου αιώνα και συνέγραψε τους βίους 157 Άγγλων, Σκώτων και Ιρλανδών αγίων).
Ιανουάριος 2020
Άγιος Κεντιγκέρνος (Mungo), πρώτος επίσκοπος Γλασκώβης της Σκωτίας (6ος αιώνας) 14 Ιανουαρίου
ΤΕ01
ΔΕ06
τα Άγια Θεοφάνεια
ΔΕ13
ΔΕ20
ΔΕ27
ΤΡ07
Σύναξη Τιμίου Προδρόμου
ΤΡ21
ΤΡ28
ΠΕ02
ΠΑ03
ΣΑ04
ΚΥ05
ΤΕ08
ΠΕ09
ΠΑ10
ΣΑ11
ΚΥ12
ΤΕ15
ΠΕ16
ΠΑ17
ΣΑ18
ΚΥ19
Η κατά σάρκα περιτομή του Ιησού Χριστού, Βασιλείου του Μεγάλου
ΤΕ22
ΤΕ29
ΠΕ23
ΠΕ30
ΠΑ24
ΠΑ31
Αθανασίου & Κυρίλλου πατριαρχών Αλεξανδρείας
ΣΑ25
ΚΥ26
Γρηγορίου του Θεολόγου
Τριών Ιεραρχών
Η
μητέρα του αγίου Κεντιγκέρνου ήταν πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά του Lothian της Σκωτίας. Σύμφωνα με μία παράδοση (που βασίζεται σε χειρόγραφο της Βρετανικής Βιβλιοθήκης) έμεινε έγκυος μετά από βιασμό, γεγονός που εξόργισε τον βασιλιά πατέρα της, ο οποίος την εγκατέλειψε μόνη της μέσα σε ακυβέρνητη βάρκα στον κανάλι του ποταμού Φορθ. Η βάρκα προσάραξε στις ακτές της μικρής πόλης Culross, που αποτελούσε την έδρα της ποιμαντικής δράσης του αγίου Σερφ (1/7), ο οποίος σπλαχνίστηκε την έγκυο γυναίκα και ανέλαβε αργότερα κάτω από την προστασία του το νεογέννητο βρέφος. Ο άγιος Σερφ αποκαλούσε χαϊδευτικά το μικρό παιδί Mungo (που σημαίνει κουτάβι) επειδή εκείνο, καθώς μεγάλωνε, ακολουθούσε τον άγιο τραβώντας τον από τα ενδύματά του. Παρακολούθησε τα μαθήματα στη Σχολή της μονής του αγίου Σερφ και σε ηλικία 25 ετών άρχισε την ιεραποστολική του δράση στην ευρύτερη περιοχή της σημερινής Γλασκώβης (Clyde). Έχτισε ένα ναό και ένα κελί πέρα από τον ποταμό, εκεί όπου υπήρχε ένα ανενεργό ηφαίστειο, όπου έζησε 13 χρόνια με πολύ αυστηρή ασκητική ζωή. Έγινε ο πρώτος επίσκοπος Στράθκλαϊντ και Γλασκώβης και έχαιρε του σεβασμού και της εκτίμησης όλων ανεξαιρέτως.. Ζούσε λιτή και ασκητική ζωή, τα ενδύματά του ήταν φτιαγμένα από δέρματα ζώων, κοιμόταν, δε, πάνω σε κοίλωμα βράχου. Ο τάφος και τα λείψανά του φυλάσσονται στην Κρύπτη του Καθεδρικού Ναού της Γλασκώβης, ο οποίος χτίστηκε στα τέλη του 12ου αιώνα στην αρχική θέση της μονής, αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής και είναι ο μοναδικός μεσαιωνικός ναός της Σκωτίας που δεν καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της μεταρρύθμισης.
Πασχάλια ετών 2019 & 2020 Τελώνου και Φαρισαίου (αρχή Τριωδίου) Ψυχοσάββατο Κυριακή της Απόκρεω Κυριακή της Τυροφάγου ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ Α΄ Χαιρετισμοί Κυριακή της Ορθοδοξίας Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ Ανάσταση του Λαζάρου Κυριακή των Βαΐων ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ Κυριακή του Θωμά Μεσοπεντηκοστή Απόδοση του Πάσχα Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Ψυχοσάββατο ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Των Αγίων Πάντων Πάσχα Καθολικών
2019
2020
17 Φεβρουαρίου
9 Φεβρουαρίου
2 Μαρτίου 3 Μαρτίου 10 Μαρτίου 11 Μαρτίου 15 Μαρτίου 17 Μαρτίου 31 Μαρτίου 12 Απριλίου 20 Απριλίου 21 Απριλίου 28 Απριλίου 5 Μαϊου 22 Μαϊου 5 Ιουνίου 6 Ιουνίου 15 Ιουνίου 16 Ιουνίου 17 Ιουνίου 23 Ιουνίου 21 Απριλίου
22 Φεβρουαρίου 23 Φεβρουαρίου 1 Μαρτίου 2 Μαρτίου 6 Μαρτίου 8 Μαρτίου 22 Μαρτίου 3 Απριλίου 11 Απριλίου 12 Απριλίου 19 Απριλίου 26 Απριλίου 13 Μαϊου 27 Μαϊου 28 Μαϊου 6 Ιουνίου 7 Ιουνίου 8 Ιουνίου 14 Ιουνίου 12 Απριλίου
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΒΛΑΣΣΑΡΟΥΣ Αδριανού 19 & Αγ. Φιλίππου, 105 55 Μοναστηράκι
τηλέφωνο: 210 321 2580, τηλέφωνο γραμματείας: 690 928 0233 ηλεκτρονική διεύθυνση: stavrodromi@gmail.com facebook: https://www.facebook.com/to.stavrodromi σχεδιασμός ημερολογίου: Παύλος Παυλίδης, e-mail: pavlidis.pavlos@gmail.com εκτύπωση: Λυχνία Α.Ε., https://www.lyhnia.com/
επίλογος
ή πρόλογος μίας νέας εποχής για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σκωτίας
Τ
ο ημερολόγιο της Εκκλησιαστικής Κοινότητας του Αγίου Φιλίππου για το έτος 2019 αφιερώνεται στον μακαριστό Γέροντα Ιωάννη Maitland Moir (1924 – 2013), ο οποίος διακόνησε την Εκκλησία του Χριστού στο Εδιμβούργο της Σκωτίας για σχεδόν 30 χρόνια (1984 – 2013). Ο π. Ιωάννης έζησε μία ζωή πλήρη από το πνεύμα των αγίων της κέλτικης Εκκλησίας που αγαπούσε τόσο πολύ και προσπαθούσε να τους συνδέσει με τους σημερινούς κατοίκους αυτής της χώρας, όχι σε ένα συναισθηματικό πλαίσιο της ιστορίας του παρελθόντος, αλλά ως μία ζωντανή παρουσία που μιλά στο σύγχρονο άνθρωπο. Μία ζωή πλήρους ανιδιοτέλειας, αδιάλειπτης προσευχής, αγάπης χωρίς όριο για τον άλλο, αλλά και απίστευτης σοφίας που γινόταν φανερή μέσα από τα ελάχιστα λόγια, τη σύνεση και τη διάκριση που είχε. Για τον π. Ιωάννη, η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αυτό που ο αγαπημένος του συγγραφέας C. S. Lewis (1898 – 1963, συγγραφέας του πολύ γνωστού «Χρονικού της Νάρνια») – ο οποίος ήταν απόφοιτος του φημισμένου Κολλεγίου του Χριστού στην Οξφόρδη (όπως και ο π. Ιωάννης) – θα αποκαλούσε «γνήσιο, καθαυτό χριστιανισμό», ο οποίος υπερβαίνει τα εμπόδια της εθνικότητας και της γλώσσας και αγκαλιάζει όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν και να ζήσουν τη χριστιανική ζωή, μετέχοντας στη δόξα και τη χαρά της Ανάστασης του Κυρίου. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο π. Ιωάννης δεν έμενε μόνο στις ακολουθίες που τελούσε ανελλιπώς καθημερινά, πρωί και απόγευμα, στο Εδιμβούργο, αλλά όργωνε στην κυριολεξία όλη την επικράτεια της Σκωτίας,
τελώντας τη Θεία Λειτουργία όπου μάθαινε ότι υπήρχαν έστω και λίγοι πιστοί. Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά ιδρύθηκαν 7 ακόμη ορθόδοξες κοινότητες – μικρές πνευματικές κυψέλες κάτω από την αγκαλιά της μητέρας Κοινότητας του Εδιμβούργου και τις προσευχές του Γέροντά της. Καθιέρωσε παντού όπου τελούνταν η Θεία Λειτουργία, τα αγγλικά ως κύρια λειτουργική γλώσσα (αφού αυτή ήταν η κοινή γλώσσα όλων) αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε και τα ελληνικά και τα σλαβονικά από διάκριση και αγάπη προς τους Έλληνες και τους Ρώσους της Σκωτίας. Το μέτρο, η ταπείνωση και η διάκριση που τον χαρακτήριζαν σε όλα όσα έκανε, είχαν σαν αποτέλεσμα να χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλων όσων τον γνώριζαν, Ορθοδόξων και μη. Η Ορθόδοξη Κοινότητα του Εδιμβούργου, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, μεγάλωνε συνέχεια με ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων αλλά και πολλούς γηγενείς για τους οποίους η Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα γινόταν το σπίτι τους. Η πόρτα του π. Ιωάννη ήταν ανοιχτή για όλους ανεξάρτητα από το τι ώρα ήταν και ο ίδιος χαρακτήριζε συχνά τον εαυτό του ως «ιερομόναχο της πόλης». Ο π. Ιωάννης έδινε σε όλους τα πάντα, ό,τι ο καθένας είχε ανάγκη: από τα υλικά (κληρονόμησε μία πολύ μεγάλη περιουσία από τους γονείς του και στο τέλος δεν είχε ούτε μία δεκάρα δική του), μέχρι τα ψυχικά και τα πνευματικά: αγάπη, σοφία, δύναμη, καρτερία, παρηγορία. Έγινε ο πνευματικός πατέρας πολλών ανθρώπων, όχι μόνο στη Σκωτία, αλλά και αλλού. Στο κείμενο που έγραψε για τον π. Ιωάννη, αμέσως μετά την αναγγελία της κοίμησής του, ο π. William Gordon Reid της Επισκοπικής Εκκλησίας της Σκωτίας, κατέληγε λέγοντας: «Ήταν ένας πιστός και αφοσιωμένος ενοριακός ιερέας, ένας πολύ καλός φίλος και έμπιστος σύμβουλος για πολλούς ανθρώπους, και είμαι βέβαιος πως τώρα επιτέλους θα ακούσει το καλωσόρισμα του Κυρίου: ”Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου” (Ματθ. 25:21)». Ή, όπως πολύ όμορφα είπε η Milja Radovic από τη Σερβία «Χάσαμε τον άνθρωπο που αγαπούσαμε και κερδίσαμε έναν άγγελο!». Ας έχουμε την ευχή του!
[…] Από τον όρμο της νήσου Αϊόνα, που μέχρι σήμερα φέρει το όνομα του οσίου Κολόμπα (St. Columba’s Bay) ως τη βόρεια ακτή του νησιού, όπου ο άνεμος δυσκολεύει το περπάτημά σου και από το μοναστήρι ως την άλλη όχθη του Ατλαντικού, εύχεσαι να έχεις συνοδοιπόρο τον άγιο Κολόμπα και τους συντρόφους του. Και συλλογιέσαι την προφητεία του: «Στην Αϊόνα της καρδιάς μου, στην Αϊόνα που αγαπώ, αντί για την φωνή των μοναχών θα ακούγεται το μούγκρισμα των κοπαδιών· μα πριν φθάσει το τέλος του κόσμου η Αϊόνα θα ξαναγίνει όπως ήταν». από το βιβλίο των Θανάση Παπαθανασίου & Ελένης Ταμαρέση «Δρόμοι Κελτών, Δρόμοι Σαξώνων», εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2002
Τα σχέδια που κοσμούν το Ημερολόγιο 2019 ανήκουν στην κέλτικη εκκλησιαστική τέχνη όπως αυτή διαμορφώνεται στη Βρετανία και την Ιρλανδία από τον 6ο ως τον 10ο αιώνα. Τα διακοσμητικά αυτά σχέδια προέρχονται από το Βιβλίο των Κελτών (Σκωτία), το Ευαγγέλιο του Λιντισφάρν (Αγγλία), την λειψανοθήκη του αγίου Manchán (Ιρλανδία), τον Κέλτικο Σταυρό του Lismore (Σκωτία), την λειψανοθήκη του Αγίου Πατρικίου (Ιρλανδία), όπως επίσης και από τους χαρακτηριστικούς ανάγλυφους, μεγάλους σε ύψος κέλτικους σταυρούς από πέτρα, οι οποίοι σώζονται μέχρι σήμερα σε διάφορα μέρη της Βρετανίας και της Ιρλανδίας.