Παναγιώτης Σιώτος
Το ξεροβόρι Εικονογράφηση Βάσω Γώγου
σταυροδρόμι
Το ξεροβόρι
Παναγιώτης Σιώτος
Το ξεροβόρι
Πρώτη έκδοση, 2021
Copyright: Παναγιώτης Σιώτος και Ιερός Ναός Αγίου Φιλίππου e-mail | panosmelodist@hotmail.com Εκδότης: Ιερός Ναός Αγίου Φιλίππου | stavrodromi@gmail.vom ISBN: 978-618-85412-0-7 Εικονογράφηση: Βάσω Γώγου | bargo_28@otenet.gr Σχεδιασμός: Παύλος Παυλίδης | pavlidis.pavlos@gmail.com Συντονισμός έκδοσης: π. Δημήτριος Ι. Μαρούλης Εκτύπωση: ΛΥΧΝΙΑ Α. Ε. | www.lyhnia.vom
Η Εκκλησιαστική Κοινότητα του Αγίου Φιλίππου εκφράζει τις θερμότερες ευχαριστίες της προς τους Παναγιώτη Σιώτο, Βάσω Γώγου και Παύλο Παυλίδη για την ευγενική παραχώρηση του έργου τους με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του ιστορικού Ναού Αγίου Φιλίππου Βλασσαρούς.
Ιερός Ναός Αγίου Φιλίππου Διεύθυνση | οδ. Αδριανού 19 & Αγ. Φιλίππου, 10551 Αθήνα Τηλέφωνο & fax | 210 32 12 580 e-mail | stavrodromi@gmail.com
Παναγιώτης Σιώτος
Το ξεροβόρι Εικονογράφηση Βάσω Γώγου
σταυροδρόμι
Αθήνα | Απρίλιος 2021
αντί για πρόλογο Αυτό που περιγράφεται ήσυχα κι απλά στο διήγημα του Παναγιώτη Σιώτου, ανήκει στην περιοχή της ποίησης. Οι λέξεις φτιάχνουν «με θεία θέληση κι ενός Αγίου τάμα» το μονοπάτι για το βιωμένο μυστήριο, για τον προορισμό εκείνο που δεν μπορεί η λογική να τον προσεγγίσει. Μονάχα αν έχει ζήσει κανείς στον ρεαλισμό, εδώ, στον τρισδιάστατο κόσμο μας, αυτήν την στιγμιαία εκτόξευση στην αρμονία του θείου σύμπαντος, μπορεί να περιγράψει, «ψηλαφητά» έστω, (λέξη του Παπαδιαμάντη), αυτήν την ευωδία την ψυχική που αναδίδει «Το ξεροβόρι». Λίγα πράγματα, ανεκτίμητα όμως. «Τη ταπεινώσει τα υψηλά και τη πτωχεία τα πλούσια». Αρκεί ένα πρεβάζι, ο άνεμος, τα κύματα που σκάνε από κάτω στα βράχια του Αγίου Όρους, ο σκοτεινός ουρανός με τα λαμπερά του άστρα. Και η αγρυπνία των μοναχών μέσα στην εκκλησία της Σκήτης, οι προσευχές και τα ψαλτικά που κρατούν τις αόρατες συχνότητες του πνευματικού κόσμου συντονισμένες στους χτύπους της καρδιάς ενός προσκυνητή που πιστεύει.
5
Στην κορυφή του Άθωνα, στα 2033 μέτρα, δίπλα στο μικρό ξωκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, αν πιστεύει κανείς βαθιά και αν αγαπάει χωρίς όρια, βρίσκει αυτήν τη νοητή σκάλα που περιγράφει ο Άγιος του διηγήματος. «Από την κορφή του Άθωνα, λοιπόν» μας λέει, «που συνορεύει με την άκρη του ουρανού, ανέβηκα στο πιο κοντινό αστέρι. Κι από εκεί άρχισα να πετώ τα σχοινιά και τα καλούπια μου στα γειτονικά αστέρια και να σκαρφαλώνω, όπως οι ορειβάτες, βράχο βράχο, για ν’ ανεβώ ψηλότερα». Μέχρι ένα σημείο βέβαια – δεν μπορεί η ψυχή ενσαρκωμένη να διανύσει όλη την απόσταση μέχρι το Πνεύμα. Δεν μπορεί και το ξέρει. Όμως μια νύχτα σαν κι αυτή που περιγράφει ο Παναγιώτης Σιώτος, αν είναι τυχερός κανείς, μπορεί να αξιωθεί μια πρόγευση της «ενότητας του σύμπαντος κόσμου» που περιλαμβάνει τα πάντα και όπου όλοι είμαστε ένα, τυλιγμένοι μέσα σε μιαν Αγάπη απέραντη που ξεπερνά τα ανθρώπινα. Άρης Δαβαράκης Αθήνα 9 Απριλίου 2021
Nύχτα
7
Το ξεροβόρι εφύσαε απόψε δυνατά. Κι εγώ όσο πιο ψηλά κοιτούσα, τόσο χανόμουν στα φωτεινά άστρα του ουρανού. Η νύχτα ολόγυρα είχε απλώσει το μαύρο πέπλο της. Κι όμως, απόψε ήταν τόσο φωτεινό που θαρρούσες πως γινόταν κάποιο θαύμα, θαρρούσες πως κάτι παράξενο γινόταν. Το βράδυ αυτό δεν είχαμε φεγγάρι, τα ουράνια ήταν τόσο όμορφα.
9
Κόντευαν μεσάνυχτα. Ήμουν απ΄ ώρα καθισμένος σε ένα πρεβάζι και ολόγυρα μου η νύχτα αστροντυμένη. Η φύση σιωπηλή, ή μάλλον μόνο το θρόισμα των φύλλων ίσα ίσα που ακουγόταν από το ξεροβόρι που ολοένα δυνάμωνε και κάθε τόσο μου χάιδευε τα μάγουλα. Από τη Σκήτη όπου βρισκόμουν, η θάλασσα ακουγόταν πιο κάτω, καθώς κατέληγε κυματώδης στ΄ άγρια βράχια του Αγίου Όρους. Φαινόταν μαύρη, μα ήταν όμορφη, μακριά, απέραντη σαν άβυσσος.
11
Νωρίτερα, είχαν βγει οι αγιορείτες μοναχοί για την αγρυπνία. Το μάτι τους δεν κοίταζε παρά μόνο το στενό μονοπάτι μέχρι που μπήκαν στην εκκλησία κι εγώ απόμεινα μόνος.
13
Είχε περάσει η ώρα κι εγώ εξακολουθούσα να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, κι έβλεπα τα φωτεινά τ΄ αστέρια. Δεν τα μετρούσα όμως. Θυμάμαι μια παλιά δοξασία στο νησί, έλεγε να μη μετράμε τ’ άστρα. Γιατί άραγε; Οι παλιότεροι έλεγαν ότι τα αστέρια είναι όσοι έχουν φύγει από αυτή τη ζωή και λάμπουν στον ουρανό μέσα από την παρουσία που είχαν εδώ στη γη, αν δηλαδή ήταν καλοί και συνετοί άνθρωποι - μυστηριώ- δες σενάριο, σκεφτόμουν εγώ. Ο άνθρωπος, εκείνα τα χρόνια, χρησιμοποιούσε τον ουρανό για τις δικές του ερμηνείες στα φαινόμενα. Ξαστεριά με κρύο έχουν ταυτιστεί. Ένα άστρο πέφτει, ευκαιρία για μιαν ευχή. Ξαπλωτό φεγγάρι, όρθιος καπετάνιος. Νεράιδες και αγγελούδες που βγαίνουν με την πανσέληνο κάτω από τις στοές. Ιστορίες των ανθρώπων στα χωριά, δοξασίες και παραδόσεις άλλων εποχών.
15
Πιο ψηλά στο βουνό, φαινόταν ένα άλλο κελί. Μόνο ένα μικρό φωτάκι κι όμως μπορούσες να το διακρίνεις μέσα στη νύχτα. Θεέ μου, πόση ομορφιά!
17
Θα κόντευε το ξημέρωμα κι ενώ φυσούσε, ένιωθες μια τόσο διαφορετική ησυχία. Νόμιζες πως άκουες μοναχά να κλαίει η νυχτιά, έβλεπες τη θάλασσα τα δάκρυα της, άκουες το ξεροβόρι τη φωνή της, έβλεπες τ’ αστέρια τη φορεσιά της. Κι ολοένα μέσα μου, ξετυλιγόταν κάτι απερίγραπτο, κάτι υπερκόσμιο και λυτρωτικό συνάμα. Θαρρούσες πως κατέβαιναν οι Άγιοι και περπατούσαν στο περιβόλι της Παναγίας. Τα λιγοστά δέντρα στο βουνό έμοιαζαν με Αγίους που προχωρούσαν, ενώ ακουγόντουσαν μακρινές ψαλμωδίες από το ναό. Γυρνώντας το βλέμμα μου κατά τη θάλασσα μακριά, φάνηκε ένα καράβι, ένα φωτάκι που έμοιαζε με φαναράκι, σαν αυτό που κρατούν οι Άγιοι όταν βράδυ περπατούν στο Όρος. Είχε περάσει πια η ώρα και λίγο πριν χαράξει, οι μοναχοί άρχισαν να βγαίνουν από την εκκλησία, κρυμμένοι στα καλυμμαύκια τους. Τραβούσαν σιωπηλοί κατά τα κελιά τους. Θεέ μου, πώς έβγαλα ολάκερη νύχτα στη πεζούλα του κελιού. Θωρούσα επίμονα τη θάλασσα που χτυπούσε με μανία στα απότομα βράχια. Και το ξεροβόρι ολοένα δυνάμωνε.
19
Ο δρόμος του Παραδείσου
21
Μέσα στην εκκλησία, φαινόταν ένα φως από αναμμένο κερί, που το διέκοπτε μια ανθρώπινη μορφή στο πέρασμά της. Κι όμως, πώς; Όλοι οι μοναχοί είχαν γυρίσει πια στα κελιά τους. Δεν πήγαινα να δω, έμενα βουβός να κοιτάζω αυτή τη φιγούρα, που περνούσε μπροστά από το κερί και ξεχώριζε πίσω από το θαμπό μισοφωτισμένο παράθυρο.
23
Σε λίγο, από το βάθος φάνηκε στο σοκάκι ένας μοναχός. Με πλησίασε και μου είπε να πάω να ξεκουραστώ, ήταν πολύ αργά και το πρωί θα είχα ταξίδι. Εγώ τον ρώτησα αν περπατούν οι Άγιοι το βράδυ. Εκείνος με κοίταξε με απορία και θαυμασμό κι έκατσε κοντά μου.
25
«Λίγο πριν την αυγή, λένε πως είναι το πιο βαθύ σκοτάδι, γέροντα» του είπα κι εκείνος έγνεψε καταφατικά. Του έδειξα τότε τον ουρανό γεμάτο από τ΄ αστέρια και του διηγήθηκα μια μικρή ιστορία. «Όλο αυτό που βλέπεις είναι ο δρόμος του Παραδείσου, δεν είναι τυχαίο ότι περνάει πάνω από το νησί μας. Τηνιακές κουβέντες στις βεγγέρες, αργά το βράδυ στο πρεβάζι του σπιτιού μας, από τους παλαιότερους ανθρώπους του χωριού. Κι εγώ, με τα παιδικά μου μάτια τότε, ίσως και από φόβο, δεν τολμούσα να φτάσω μέχρις αυτόν τον δρόμο των αστεριών για να δω πέρα από τα σύνορα της φαντασίας, τι μπορεί να σήμαινε ο δρόμος του Παραδείσου για τους νησιώτες γέροντες. Μπορούσα μοναχά να δω τη λεωφόρο των άστρων καταμεσής του ουράνιου στερεώματος να πιάνει την ανηφοριά και να διασχίζει το χάρτη του νου μας. Πέρασαν τα χρόνια, αλλά αυτό τον δρόμο, γέροντα, από την Αθήνα δεν τον ματαείδα. Όσες βραδιές κι αν έστρεψα με περιέργεια τα μάτια ψηλά, τίποτα δεν μπόρεσα να δω. Κι απόψε, εδώ στο Άγιο Όρος, σαν έπιασε να νυχτώνει, λίγο πριν αρχίσει η αγρυπνία, γεννήθηκε πάλι μέσα μου η ίδια επιθυμία. Έκατσα στο πρεβάζι, μήπως και σταθώ τυχερός. Και τι χαρά! Αυτή τη φορά ξεπρόβαλε μπροστά μου. Απόψε ήταν ολοφάνερος, δεν είχα καμία αμφιβολία.» 27
«Η παράδοση αυτή των Τηνιακών, παιδί μου», απάντησε ο γέροντας, «ήταν ο σύνδεσμος των ανθρώπων με τον θάνατο, η συμφιλίωση τους με το άγνωστο. Ήταν η παρηγοριά τους για την απώλεια των αγαπημένων τους. Ένα σκάρφισμα των απλών νησιωτών για να νιώθουν πού βρίσκονται εκείνοι από τους οποίους είχαν χωριστεί. Ήταν η πηγαία πίστη τους που τους έδινε τη βεβαιότητα ότι υπάρχει ζωή και μετά τον θάνατο. Ξέρεις γιατί δεν μπόρεσες ποτέ να πλησιάσεις αυτόν το δρόμο που αναζητάς; Να σου πω και εγώ, με τη σειρά μου, μία ιστορία. Όταν ήμουν νεότερος, κοντά στη δική σου ηλικία, αναρωτιόμουν ποιο άραγες νάναι το κλειδί για να μπορέσω να εννοήσω, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, τον παράδεισο και την κόλαση. Είχα μόλις έρθει στο περιβόλι Της, θυμάμαι. Και μια τέτοια βραδιά σαν την αποψινή, πείσμωσα κι έμεινα ξάγρυπνος όπως κι εσύ, γεμάτος περιέργεια να ανακαλύψω τι κρύβεται πέρα από το μυστηριώδες σύμπαν. Αποκοιμήθηκα, όμως, για λίγο με το γλυκό αεράκι. Και είδα σαν όνειρο πως αποφάσισα ν’ ανεβώ όσο πιο ψηλά μπορούσα, για να δω με τα μάτια μου το άπειρο σύμπαν, ψάχνοντας για το σύνορο ζωής και θανάτου. 29
Από την κορφή του Άθωνα, λοιπόν, που συνορεύει με την άκρη τ’ουρανού, ανέβηκα στο πιο κοντινό άστρο. Κι από εκεί άρχισα να πετώ τα σχοινιά και τα καλούπια μου στα γειτονικά τ’ αστέρια και να σκαρφαλώνω, όπως οι ορειβάτες, βράχο βράχο για ν’ ανεβώ ψηλότερα. Και πήγαινα όλο και ψηλότερα. Το σύμπαν απλωνόταν γύρω μου απειλητικό, χαώδες. Τ΄ άστρα έστεκαν γύρω μου ολόλαμπρα, ήταν πια κομήτες, ή μικροί ολοφώτεινοι πλανήτες. Τα γύρισα όλα, είδα τους φωτεινούς γαλαξίες, έφτασα στις άκρες του σύμπαντος, ή μάλλον ως εκεί που θα μπορούσα να φτάσω. Γιατί μια νοητή μεμβράνη με σταμάτησε, δε με άφηνε να πάω παραπέρα.
31
Την απάντηση στο ερώτημά μου την πήρα μετά από αρκετά χρόνια. Όταν κατάλαβα, ότι τον δρόμο του Παραδείσου μπορούμε να τον διακρίνουμε από όπου κι αν βρισκόμαστε. Δεν χρειάζεται να σκαρφαλώσουμε στον φωτεινό δρόμο που σχηματίζουν τα στριμωγμένα άστρα τ’ ουρανού. Το κλειδί για να τον δεις, παιδί μου, είναι να κοιτάξεις μέσα σου και να αναλογιστείς τη μέρα που πέρασε, συγκρίνοντας κάθε ώρα και πράξη της με την κεντρομόλο δύναμη της αγάπης. Τότε θα τον δεις ολοκάθαρα να ανοίγεται. Ο δρόμος του Παραδείσου περνά μέσα από τον διπλανό μας και τον ανοίγει το άγγιγμα των χεριών μας, οι πράξεις της καρδιάς μας, η άσκηση του πνεύματος, η προσευχή και η συμπόνια για τον πονεμένο, η ειλικρινής κι έμπρακτη απόδειξη της αγάπης μας για κάθε άνθρωπο. Στο δρόμο του Παραδείσου φτάνουμε από τη γη με μια ματιά, μέσα από τον συνάνθρωπο, με την ίδια μας τη ζωή. Η Αγάπη είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει αυτό το φωτεινό μονοπάτι.
33
Την άνοιξη λέμε για τη φύση και τα λουλούδια, τι παράδεισος! Ο πραγματικός Παράδεισος είναι αυτό το άπλετο φως όσων προσπάθησαν στην επίγεια ζωή τους να κάνουν πράξη αυτά που αναφέρει το Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Θυμάσαι; “Επείνασα και μου εδώκατε να φάγω, εδίψασα και μ’ εποτίσατε, ξένος ήμουνα και με πήρατε στο σπίτι, γυμνός ήμουνα και μ’ ενδύσατε, αρρώστησα και μ’ επικεφθήκατε, στη φυλακή ήμουν και ήλθατε σ’εμέ (Ματθ. 25: 31-46).”* Στον δρόμο του Παραδείσου, στον δρόμο των φωτεινών αστεριών, φτάνουμε απ΄ τη γη με μια ματιά, μα στην ουσία με την ίδια μας τη ζωή.»
*Καινή Διαθήκη, Ε΄ έκδοση Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2000.
35
Επιστροφή
37
Είχε κιόλας χαράξει. Μετά από όσα είχε μόλις πει ο γέροντας μοναχός, μείναμε βουβοί να κοιτάμε μια τη θάλασσα και μια τον ουρανό. Το ξεροβόρι φυσούσε ασταμάτητα. Αυτό το βράδυ, η σκέψη μου έμεινε ξάγρυπνη. Δεν μ’ ένοιαζε να κοιμηθώ, είχα μείνει άναυδος από την αρμονία της φύσης όλες αυτές τις στιγμές. Την επόμενη μέρα θα έφευγα, δεν είχα φυσικά λόγους για να παραμείνω, εδώ ανήκουν όσοι βλέπουν κάθε βράδυ τους Αγίους να περπατούν, αυτοί που τους φυσά καθημερινά το ξεροβόρι, αυτοί που κάθε λεπτό ζουν κάτι υπερκόσμιο και ξεχωριστό.
39
Γυρνώντας στον «κόσμο», όπως λένε κι οι αγιορείτες, εκείνο το πρώτο βράδυ, έγειρα στο μαξιλάρι μου. Κι ενώ ο νους μου ήταν γεμάτος εικόνες από τον Άθωνα, με φύσηξε για λίγο το ξεροβόρι, με κοίμισε η θάλασσα και με σκέπασε η νυχτιά. Κι αποκοιμήθηκα γλυκά, με τη βεβαιότητα πως οι Άγιοι και οι οικείοι μας, περπατούν μέσα στη βραδινή σιγαλιά και μας φέγγουν με το φαναράκι τους τον δρόμο του Παραδείσου, όταν εμείς τους επικαλούμαστε και τους φιλοξενούμε στη ζωή μας.
41
Βιογραφικά Σημειώματα
Παναγιώτης Σιώτος Γεννήθηκα στην Αθήνα και κατάγομαι από τον Τριπόταμο της Τήνου. Η θάλασσα, ο άνεμος και οι ευωδιές του νησιού είναι πάντα μέσα μου πολύτιμο φυλαχτό. Από την παιδική ηλικία άρχισα ν’ ανακαλύπτω τον κόσμο της μουσικής, μαθαίνοντας να παίζω πνευστά και κρουστά στη Φιλαρμονική του Δήμου Νέας Σμύρνης. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές μου στη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, εντρύφησα στην παραδοσιακή μουσική του τόπου μας και ιδιαίτερα στο νησιώτικο λαούτο. Παράλληλα, η αγάπη μου για τις Καλές Τέχνες οδήγησε τα βήματά μου στη γραφιστική σε συνδυασμό με την Ανάκτηση Ιστορικών Εγγράφων & Εικόνων, φοιτώντας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
44
Η διακονία μου στο Ιερό Αναλόγιο της Εκκλησίας και η επαφή μου με τα λειτουργικά κείμενα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Εισαγωγή στην Ορθόδοξη Θεολογία και ζωή” στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας. Έχω τη χαρά να μοιράζομαι τη μουσική γνώση στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και να ψάλλω στον ιστορικό Ναό του Αγίου Φιλίππου Βλασσαρούς στο Θησείο. Είχα την τιμή να εργαστώ παλιότερα στην προστασία ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων (ΑΜΕΑ και παιδιά προσφύγων), ενώ τα τελευταία χρόνια είμαι Υπεύθυνος Μονάδος σε γνωστό Όμιλο υπηρεσιών Υγείας, πάντα με σεβασμό στη βελτίωση ποιότητας της ζωής του ανθρώπου.
45
Βάσω Γώγου Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα. Μεγαλώνοντας, μαζί με τις σπουδές μου στη Θεολογία και στην Ιστορία-Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έκανα και ελεύθερες σπουδές στη ζωγραφική. Είχα τη χαρά να είμαι δασκάλα σε μικρά, μεγάλα και… πολύ μεγάλα παιδιά. Παράλληλα, όμως, ζωγράφιζα στα περιθώρια των βιβλίων και της ίδιας της ζωής μου, μέχρι να έρθει η στιγμή να αρχίσω να εικονογραφώ τα εξώφυλλα, αλλά και το εσωτερικό των βιβλίων, είτε αυτά είναι σχολικά βιβλία, είτε παραμύθια για μικρούς φίλους, είτε βιβλία με μεγάλες αλήθειες για μεγάλους φίλους.
46
Παύλος Παυλίδης Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου ζω και εργάζομαι μέχρι σήμερα. Σπούδασα Γραφιστική στο ΤΕΙ Αθήνας και από το 1984 διατηρώ δικό μου δημιουργικό γραφείο. Παράλληλα εργάζομαι σαν επαγγελματίας φωτογράφος και διδάσκω Φωτογραφία και Ψηφιακή επεξεργασία φωτογραφίας. Η αγάπη μου για την κοινωνία με τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας, οδήγησε τα βήματά μου στη δημιουργία του Έκθεσιακού Πολυχώρου για την Φωτογραφία “Luminous Eye”, μαζί με ομάδα φίλων φωτογράφων. Έχω συμμετάσχει σε εικαστικές και φωτογραφικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
47
Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟ ΞΕΡΟΒΟΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΙΩΤΗ ΣΙΩΤΟΥ ΜΕ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ ΓΩΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΡΗ ΔΑΒΑΡΑΚΗ, ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ «ΛΥΧΝΙΑ Α.Ε.». ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2021 ΤΥΠΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΛΥΧΝΙΑ Α.Ε.» 1000 ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΣΕ ΣΟΥΗΔΙΚΟ ΧΑΡΤΙ MUNKEN POLAR 150 GR ΓΡΑΜΜΑΡΙΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ARCTIC PAPER MUNKEDALS ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. ΤΗΝ ΜΑΚΕΤΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ. Αριθμός έκδοσης 01
Αυτό που περιγράφεται ήσυχα κι’ απλά στο διήγημα του Παναγιώτη Σιώτου, ανήκει στην περιοχή της ποίησης. Οι λέξεις φτιάχνουν «με θεία θέληση κι ενός Αγίου τάμα» το μονοπάτι για το βιωμένο μυστήριο, για τον προορισμό εκείνο που δεν μπορεί η λογική να τον προσεγγίσει. Άρης Δαβαράκης