Giesbaergske Koleuren Gazette 6

2de jaargang nummero 6 1 april 2013 Redactie-adres Buizemontstraat 19

Giesbaergske

9500 Geraardsbergen

Giesbaergen

koleuren gazette giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig kan werken. Giesbaergske koleuren gazette is een realisatie en uitgave van Studio Schrever en Uitg. Eigenbegeer

De voorbije winter hebben we voldoende sneeuw gezien, witte sneeuw die het landschap telkens inpakte als een zorgzaam aangebracht laken en geen hoekje onbezorgd liet.

Daarom kozen we ervoor om hier bij wijze van definitief afscheid aan de witte vlokken -althans tot over enkele maanden..-, nog een winterfoto te plaatsen.

De foto werd genomen in de maand januari, toen we na een helemaal géén witte Kerst, blij mochten zijn dat er nog ‘s sneeuw te zien was.

Nu weten we wel beter: de serieuze winterprik die onze contreien tot eind maart te beurt valt, duidde onverhoeds nog ‘s op ons nietigzijn en op ons vooringeprent zijn dat het na februari niet meer

zou kunnen winteren. Misschien kan het ons ook wijzer maken, dat de natuur altijd het laatste woord heeft, wat we daarvan ook mogen denken of bedisselen in wijze studies.

De late winterqueen die ons overviel liet ons even apathisch, een beetje machteloos toekijkend: waar we bakken regen verwachtten -in onze vooringenomenheid hadden we onze regenklaagzangen al klaar- verrastte ons deze diepwinterse heerlijkheid, die ons niettemin even helemaal uit lood sloeg.

In die zin kan het een mensenles zijn: de dingen veranderen voortdurend, en dat zullen ze blijven doen. Hoezeer we soms ook willen blijven stilstaan, het leven schrijdt vooruit, telkens anders. (WiSch)

zit te staren en altijd heeft willen weten hoe die sterren heten en hoe ze in elkaar zitten. “Iedere vakantie doe ik het weer. Nou, ik ben nog niet verder gekomen dan de Grote Beer. Ik zal dus overlijden op honderddrieëntwintigjarige leeftijd, liggend in het grasveld, verrekijker uit mijn levenloze handen gegleden, net nadat ik het geheim van het heelal heb doorgrond”. Aan zulke schoonheid kunnen wij niets toevoegen. n In de New Yorkse wijk Manhattan staan veel openbare te-

lefooncellen, die niet of nauwelijks nog worden gebruikt. Ze zijn nu omgebouwd tot teletijdmachines: wie het nummer 1-(855) FOR-1993 draait krijgt informatie, over hoe het leven was in die buurt anno 1993. n In Indonesië, op het eiland Borneo, zijn sporen gevonden van een Sumatraanse neushoorn: dat is de kleinste nog levende neusnoornsoort. Onderzoekers van het Indonesische WNF waren eigenlijk orang-oetans aan het bestuderen, toen ze op de sporen stuitten.

(Bron: Digi-media)

pagina 1

© Studio Schrever

Giesbaergske

koleuren gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Nederlands Hoop In Bange Dagen, Freek De Jonge, zegt in de Volkskrant van 25 maart dat de klassieke media het gehad hebben: ‘Het internet zet nu de toon. Het oorverdovende gekakel in het kippenhok van de sociale media overstemt. De babylonische spraakverwarring was nog nooit zo groot. Zonder doel, zonder ideologie, zonder verlangen naar schoonheid.’ n Ook in Nederland vertelde Kees Van Kooten die 71 geworden is, dat hij wel ‘s met een sterrenkijker naar boven

Schrever Wim Buizemontstraat 19 9500 Geraardsbergen

Intussen in de wereld

Naam Voornaam Straat + Nr Post + Plaats

1 Voorwoord van de redactie Licht op de stad Intussen in de wereld 2 Ibrahim Sylla, Guinea 3 Koleurenfeest 2013 4 Boeddhistische Blik: Zenleraar, Frank De Waele 8 Marcelo Morales, Peru 9 Stéphane Hessel, ‘Indignez-vous!’

10 Bleri Lleshi: Multiculti 12 Het Maretakpad 13 Edib & Binka, Montenegro 14 Message in a Chili: Pablo Morales 15 Zen Sangha - zenverhaal 16 Fietscampagne ‘We Cycle this City’ 18 Fiets-praat: Walter Aelvoet 19 Fietsvragen - Fietsverhalen 20 De zes Gazetten 21 Metta-Cursiefje 22 Krakelingen Geraardsbergen 28 Filmtaal Boekentip - Eco-krant 29 Literatuur: Christophe Deborsu 30 Terug naar school: Taalklassen 32 Gazetteproat 33 Cartoon GAL 34 Dana-principe 35 Cursiefje ‘Zitterdezit’ 36 Fotocollage - Colofon 36 Citaat ZH de Dalai Lama

Licht op de stad

perskaart - Giesbaergske Koleuren Gazette

In hou d sta fe l L ente ‘13-e dit ie

Tijdens het nagenieten van de (ook al) winterse editie van de Giesbaergske Krakelingenworp eerder dit jaar, smeedden twee mannen -enen uit Kongo en enen uit Giesbaergen- in een klein kaffee onder aan de berg, langs een voormalige toegangsweg tot de middeleeuwse stad, plannen om te feesten.

In deze zesde editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette kan u alle informatie vinden over ‘Het Koleurenfeest’ dat plaatsvindt in Giesbaergen op zaterdag 7 september, bij het Ideeënhuis in de Vredestraat van de oude stadskern.

Er zal muziek zijn die ons aangebracht wordt door verschillende culturele gemeenschappen, met daarna een hapje en een drankje, waarbij het gezellig babbelen is.

Iedereen welkom!

‘Giesbaergske Koleuren Gazette’ is een vrijwillig, onafhankelijk en multicultureel project. De krant is online leesbaar op de website: www.giesbaergskekoleurengazette.be en is ook op Facebook.

Veel lees-, kijk- & bladerplezier in deze zesde editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette!

De redactie (met nieuwe gazetteplannen voor de zevende editie die op 1 juli online leesbaar is op de website van de Gazette).

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Ibrahim Sylla roots in Guinea

‘Mijn huis en toekomst liggen hier!’

“Ik woon sinds 2006 in Geraardsbergen. Ik ben afkomstig uit het West-Afrikaanse land Guinee. Dit is een gewezen Franse kolonie.

Frans is daar ook de voertaal, al bestaan er daarnaast verschillende dialecten. In mijn moederland bleef het de laatste tijd erg onrustig, maar daarover wil ik het hier niet hebben,” begint Ibrahim zijn verhaal.

Twee burgemeesters Ibrahim (27) leerde hier twee jaar Nederlands aan het centrum volwassenenonderwijs (CVO) van het Technisch Instituut.

“Samen met een maat zijn we dan daarna aan het werk gegaan bij Colruyt in Halle. We rijden daar samen naartoe. Hier in de stad ben ik de enige vanuit Guinee maar gelukkig heerst er een warme en ondersteunende band tussen alle Afrikanen hier. De laatste jaren verloopt het contact met mijn familie ook wat mak-

kelijker en ik probeer hen zoveel mogelijk te steunen.

Naast het werk zorg ik ook voor een goede conditie met wat voetballen of soms fietsen en ook buikspieroefeningen. Tijdens het weekend gaan we soms uit op de Markt hier of we gaan ‘s naar Brussel.

Zelf ben ik wel gelovig maar kerkbezoek zit er niet in.”

Ibrahim ziet zijn toekomst hier in de Oudenbergstad. “Ik blijf hier wonen in deze mooie en goedkope stad. En het zit er zeker in dat ik probeer om een huisje te kopen. Ook kon ik al deelnemen aan de laatste gemeenteverkiezingen. En ik weet zeker wie hier de Geraardsbergse en de Afrikaanse burgemeester is!”, lacht Ibrahim zijn mooie witte tanden bloot. Hij verduidelijkt er ons nog bij dat zijn goede vriend Boniface uit Togo erg populair is in Geraardsbergen en dat hij iedereen hartelijk begroet; “Entre nous, on l’ appelle ‘le Bourgemestre’, grapt Ibrahim. (AMa) Ibrahim Sylla

Kaart van Afrika uit 1812 met Opper- en Neder-Guinee aangeduid

Guinea is de traditionele naam voor het deel van West-Afrika dat langs de Golf van Guinee ligt, een inham in de Atlantische Oceaan aan de Westkust van het Afrikaanse continent.

Het gebied strekt zich uit langs de Atlantische kust, van het regenwoud in het zuiden tot de www.giesbaergskekoleurengazette.be

Sahel in het noorden. Het deel tussen Senegal en Kameroen wordt Opper-Guinee genoemd en het overige deel tot Angola Neder-Guinee.

Opper-Guinee wordt gekenmerkt door de Opper-Guineerug met een brede kuststrook, terwijl Neder-Guinee door de Neder-Guineerug wordt

pagina 2

gekenmerkt en een veel smallere kuststrook heeft. Beide delen worden gekenmerkt door tropisch regenwoud en savanne.

Guinea was het eerste Afrikaanse gebied ten zuiden van de Sahara van waaruit met Europa gehandeld werd. De belangrijkste producten waren ivoor en goud.

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske

Giesbaergske Koleuren Gazette

koleuren gazette organiseert

i.s.m. Het Ideeënhuis

Koleurenfeest op zaterdag

7 september 2013 in

Het Ideeënhuis,

Vredestraat 20, Geraardsbergen

Concert

Orkest van de Elim-gemeenschap

Steppemuziek uit Mongolië

Afro-djembé vanaf 15u. gratis

Babbelhapjes met specialiteiten uit de wereld

vanaf 19u., van en door verschillende culturele gemeenschappen

Koleurenfeest ‘zjuskau petimatain’

3 e i.s.m. Het Ideeënhuis Geraardsbergen 2 jaargang, nummer 6, 1 april 2013 Een organisaie van Giesbaergske Koleurenpagina Gazett

www.giesbaergskekoleurengazette.be

de

Verantw. uitgever: Wim Schrever, Buizemontstraat 19, 9500 Geraardsbergen

Boniface & co:

Giesbaergske Koleuren Gazette

Boeddhistische Blik Zenleraar, Frank Sensei De Waele

“Zo ‘s je levensloop vertellen, het doet wel wat...”

Het is op de laatste wintervrijdag van de maand februari dat we zen-leraar Frank De Waele opzoeken, in zijn woonhuis annex zendo langs de oevers van het kanaal Gent-Brugge, waar hij tien jaar geleden Zen Sangha opstartte, vlakbij de Brugse Poort temidden de Gentse mengelmoes van vele culturen en kleuren. De stad is vlakbij, het kanaalwater maakt de aarding met het leven zoals het is.

We treffen Frank in de keuken van het gebouw, op het gelijkvloers.

Hij heeft er duidelijk een drukke dag opzitten: op vrijdag begint de zitmeditatie al om 7.30u.; de rest van de dag hebben leden van zijn zengemeenschap de lokalen opgeruimd. Frank zet nu nog wat spullen opzij, waarbij zijn schattige dochters Hannia (4 jaar) en Sanne (2 jaar) hem enwww.giesbaergskekoleurengazette.be

thousiast bijstaan…

Hij stelt voor om een rustiger plek op te zoeken voor het interview, in de daisankamer –zijn aparte meditatieruimte waar zenleerlingen op een persoonlijk gesprek kunnen komen.

‘Tien jaar Zen Sangha, da’s toch al een schoon periode, niet?!’ opent Frank op z’n Gents terwijl hij even rondkijkt, in de tijd als het ware– en in de ogen van zijn echtgenote Alexandra, die naast hem is komen zitten. Zij werd zenpriester in het zencentrum Upaya, in Salt Lake City (V.S.). Ze ontmoetten elkaar langs de Zenlijn van Meester Maezumi Roshi, bij diens Amerikaanse opvolger Genpo Roshi.

‘Voor mij is het allemaal écht begonnen in ’86’, zegt Frank, ‘toen ik na het lezen van enkele boeken over spiritualiteit, wat meer wilde weten over zenmeditatie

en ik in mijn toenmalige woonplaats Leuven op zoek ging naar een meditatie-groep. De plaatselijke boekenwinkel raadde mij een zitgroep aan, die mediteerde volgens de zenlijn van Meester Deshimaru.’

‘Vanaf het eerste moment dat ik aan de zitmeditaties deelnam, wist ik meteen ‘Dit is het’. Ik was meteen vastbesloten daarin verder te willen gaan en ik nam twee keer per week deel aan de zitmeditaties. Die zenverhalen spraken me ook zo intens aan –hoewel ik ze geeneens begreep!’ (hij lacht).

Als kind en later ook als jongeling had Frank zich al aangesproken geweten tot het mysterie, het spirituele, wat hem eerst bracht tot een sterke christelijke beleving, die hem echter al gauw niet meer volstond en hem achterliet met veel vragen. Op zijn spirituele zoektocht leerde hij toen ook de boeken van Krishnamurti kennen, die hem meteen aangrepen.

Krishnamurti (1895-1986, India) sprak wereldwijd over inzicht en meditatie van waaruit hij de menselijke problemen analyseerde, zonder evenwel tot een school of richting te behoren. In zijn boeken had hij het ook vaak over het Zenboeddhisme, wat voor Frank de inleiding was naar deze Oosterse manier van leven.

‘Bij Krishnamurti las ik dat er geen wegen naar de waarheid zijn, terwijl ik in het Zenboeddhisme had gelezen dat ‘de weg naar de waarheid een poortloze poort is met 84.000 toegangen: dit wezenlijk verschil maakte mijn keuze voor het zenboeddhisme definitief.’

Na het lezen van zijn boeken leerde Frank ook zenleraar Ton Lathouwers kennen, die de zenlijn volgt van Maha Karuna Ch’an.

Maha Karuna Ch’an behoort officieel tot de Chinese Rinzai Ch’an traditie: Maha Karuna is Sanskriet voor ‘groot mededogen’; Ch’an is het Chinese woord voor zen. Vanaf dan ging Frank ook eenmaal per week mediteren in Ton’s zitgroep.

pagina 4

Obaku, Rinzai, Soto Oorspronkelijk is het Chanboeddhisme, dat is voortgekomen uit een mix van het Taoïsme en het Boeddhisme, in China ontstaan in de vijfde eeuw, waarna het ook overgenomen werd in Japan waar het Zenboeddhisme werd genoemd.

‘In elk land ontstonden ook verschillende stromingen van het oorspronkelijke zenboeddhisme. In Japan waren dat Rinzai-, Soto- en Obaku-Zen. Obaku Zen is ontstaan in 1654 wanneer de Chinese priester Ingen naar Japan kwam; door Ingen’s opleiding in de Rinzai Zen School, zijn de onderrichten van Obaku grotendeels gelijk aan die van de Rinzai Zen School, met enkele uitzonderingen zoals het aanroepen van de naam Amida Boeddha en het onderricht over de wedergeboorte in het Pure Land.

Bij Rinzai ligt de nadruk op het schok-effect van overgeleverde verhalen op de leerlingen, om tot inzicht te komen. Rinzai werd vooral beoefend door Japanse Samoerai waardoor het ook de bijnaam Samoerai-zen kreeg.

Bij Soto-zen, dat door de massale aanhang ook de bijnaam boeren-zen kreeg, ligt de nadruk op het beoefenen van Shikantaza, een meditiatievorm waarbij het ik-beeld totaal verdwijnt en volledig wordt opgenomen in het geheel, om tot inzicht en verlichting te kunnen komen.

De stichter van de Soto-zenschool is Dogen Zenji (12001253). Dogen behoorde tot een adellijke Japanse familie, maar verloor al op jonge leeftijd zijn beide ouders, wat het begin van zijn spirituele zoektocht betekende. Op dertienjarige leeftijd werd hij tot monnik gewijd in het Tendai-boeddhisme. Maar hij ging snel twijfelen aan het esotherisch boeddhisme dat hij toen bestudeerde. Ontevreden over decadentie van het Tendaiboeddhisme gaat hij in de leer bij Meester Ensai, oprichter van het 2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Rinzai-Zenboeddhisme. Meester Enzai overlijdt kort daarop, waarna Dogen drie jaar rondzwerft om tenslotte terug te keren naar het klooster van Ensai en in de leer te gaan bij diens opvolger Myozen. Myozen stuurt Dogen dan op zijn 23ste naar China om er verder te studeren in het Rinzai-Zenboeddhisme.

Het Rinzai-boeddhisme in China valt Dogen echter bitter tegen en in 1227 keert Dogen terug naar Japan waar hij van tempel tot tempel trekt om er onderricht te geven dat ‘de waarachtige leer zoals die door de Boeddha is doorgegeven uitsluitend bestaat uit zazen-meditatie’, wat hij uitdiepte tot wat wij nu kennen als ‘shikantaza’, niets anders dan zitten, waarbij zazen geen enkel doel heeft en op zichzelf de weg van de Boeddha en de spirituele oefening is.

Dogen ging daarmee terug op de oorspronkelijke leer zoals die sinds Shakyamuni Boeddha is overgeleverd van generatie op generatie. Zijn methode om terug naar de basis te gaan, van een geleidelijk ontwaken, werkte inspirerend en zorgde voor een heropleving van het Boeddhisme in Japan.

Dogen’s Soto-Zen gebruikt ook koan-studie maar anders dan bij Rinzai waar koans dienen om het denken te doorbreken, worden ze bij Soto-Zen aangewend om tot een expressie van leegte te komen.

In het Boeddhisme zijn veel verschillende stromingen en scholen ontstaan maar algemeen kunnen we ook in het Zenboeddhisme stellen dat geen enkel stroming een andere ontkent; ze bouwen alle voort op het basisbeginsel van Shakyamuni Boeddha om tot inzicht en verlichting te komen. Het enige verschil is de didactiek waarmee dat gebeurt.’

De vele stromingen en scholen in het Zenboeddhisme, kan dat dan ook het verschil tussen de twee meditatiegroepen verklaren die u in het begin leerde kennen?

‘Ja, dat klopt. In de eerste zengroep was er niet echt een begeleiding, er was geen mogelijkheid voor een persoonlijk gesprek en ook dharmavoordrachten hadden er niet plaats.

Bij de Nederlands-Indonesische Ton Lathouwers kon dat wel, hij begeleidde je op je traject; hij gaf nuttige informatie en reikte ook andere bronnen aan. En dat kan je als beginner best gebruiken. Bij Ton gaat het echt om een persoonsgerichte begeleiding en een ontmoeting van hart tot hart, met teisho (dharma-voordracht, red.) en dokusan waarbij je een persoonlijk gesprek kan aangaan met de leraar.’

Was die meditatiepraktijk te stroken met je dagdagelijkse leven als leraar kunstgeschiedenis? Eisten die meditiatie-oefeningen niet te veel tijd op?

‘In die periode van ’86 tot ’90 volgde ik twee à drie zitmeditaties per week; mijn vrije weekends bracht ik door op sesshins bij verschillende leraren. Ik voelde toen al aan dat ik zo’n lange sesshin van een maand of langer wel zag zitten en had voor mezelf al uitgemaakt dat, eens ik dat kon inpassen in mijn leven, ik me een langere periode zou toeleggen op mijn zenmeditatiepraktijk.

Toen werkte ik enkel als leraar, maar vanaf ‘90 begon ik ook te werken voor de radio (Radio 1, red.) en kon ik enkel nog deelnemen aan weekendsesshins. De wekelijkse zitmeditaties kon ik niet meer inpassen in mijn werkschema, wat mijn voornemen om deel te nemen aan een langere sesshin van een maand of zelfs langer alleen maar bevestigde.’ www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 5

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

‘Dat was in ’92, toch, dat je voor een periode van een jaar in de Sangha van Genno Roshi bleef?’ vult Alexandra aan.

‘Ja, dat moet zo iets geweest zijn’, denkt Frank even snel terug. ‘In ‘91 had ik Nico Tydeman, zenleraar in Amsterdam, advies gevraagd om aan een sesshin van een maand of langer deel te nemen. Hij raadde me aan contact te nemen met de Franse Cathérine Genno Roshi, die een leerlinge is van Genpo Roshi, de tweede westerse opvolger in lijn van Meester Taezan Maezumi Roshi. Maezumi Roshi is de eerste Japanse Zenmeester geweest die het Zenboeddhisme in het Westen kwam verspreiden.

Genno Roshi stelde me voor deel te nemen aan een sesshin van haar Sangha, die kort daarna plaatsvond in Normandië. Als het ware de volgende dag al, vertrok ik met de rugzak naar Normandië: het was een heroïsche tocht, ik was heel zenuwachtig en kon

ook meehelpen aan de verbouwingen (hij lacht).

Ik had een jaar loopbaanonderbreking genomen en zou me dus een jaar lang kunnen toeleggen op een intense zenpraktijk onder begeleiding van Cathérine Genno Roshi, die intussen transmissie had verkregen van haar leraar Genpo Roshi. Transmissie is een zen-traditie waarbij iemand opvolger wordt in de ononderbroken lijn van leraren van de Boeddha tot nu.

Na dat jaar verlengde ik mijn verblijf, keer op keer: ik zou uiteindelijk acht jaar in de Sangha in Parijs verblijven.’

Hoe was dat om samen met anderen in de Zendo van Genno Roshi te leven en werken?

‘Van meet af aan was ik enorm onder de indruk van Cathérine Genno Roshi en haar Sangha.

Dat was echt een wereld die zich voor me opende. Ik had van in het begin aangevoeld ‘hiervan wil ik deel uitmaken’. De dhar-

Frank Sensei De Waele tijdens een Jukai-ceremonie en in de daisan-kamer.

‘s nachts de slaap niet vatten: nu zou het gaan gebeuren!

Op die sesshin zag ik meteen een groot verschil met de andere Sangha’s die ik tot dan toe had leren kennen. Het maakte een grote indruk op mij en ik was vastbesloten om deel te gaan uitmaken van die Sangha, die toen al een belangrijke groep zenmonniken was waar vaak teisho’s en interviews gegeven werden.

En in ‘92 vertrok ik, inderdaad, naar de Sangha van Genno Roshi, die toen een huis in Parijs had gekocht als residentiële plek voor de Sangha. Ik kon meteen www.giesbaergskekoleurengazette.be

manaam (een naam die verwijst naar je spirituele identiteit, red.) die Genno me later zou geven is ook ‘Vue Immédiate’, wat mijn allereerste aanvoelen bevestigde.

Leraren In Zenboeddhisme is de relatie met de leraar heel belangrijk.

Zen duidt ons op wat we ten diepste zijn op twee vlakken: in ons gedrag en in onze relatie met de leraar die een grote intimiteit en verbondenheid vereist. Zen is een overdracht van hart tot hart.

‘In die acht jaar had ik, samen met twee andere zenleerlingen, Amy en Corinne, een plaats in

de Sangha; wij drie mochten ook naast Genno zitten tijdens de zitmeditatie, wat heel symbolisch is in een Sangha. En toen Amy door onze lerares als eerste werd gevraagd om voordrachten te geven, voelde ik me meteen voorbijgestoken: ondanks onze zenpraktijk van loslaten, is geen enkel menselijk gevoelen ons vreemd!’ (hij lacht) ‘Maar dat maakte me meteen duidelijk dat ik dat ook wilde doen. En een tijdje daarna gaf Genno me dan ook de kans: ik moet eerlijk toegeven dat dat me wel opluchtte...’

Zijn er nog andere zenleraars die je inspireerden?

‘In die periode leerde ik ook Bernie Glasmann kennen, die als eerste opvolger van Taezan Maezumi Roshi zenleraar is in New York. Bernie bracht toen ook veel tijd door in Europa om het Zenboeddhisme te helpen verspreiden. Hij heeft me zeker ook geïnspireerd en niet in het minst door de straatretraite in Keulen waarop hij me in ‘97 uitnodigde. Dat is een praktijk die hij heeft overgenomen van een katholieke priester in de Bronx die het een “plunge in” noemde waarbij de deelnemers enkele dagen als daklozen over straat zwerven en leren om te bedelen.

Bernie streeft ernaar om een vragend leven te leiden en onder alle omstandigheden te “erkennen wat is”. Hij wil alles in perspectief plaatsen. De straatretraite is daarvan een uitgesproken deel.

Bernie’s boodschap kwam sterk op me over tijdens die eerste straatretraite. Het sprak me enorm aan. Als je zo ‘s enkele dagen rondzwerft, dan brengt dat beslist een verandering teweeg. In ons programma van Zen Sangha organiseren we zulke straatretraites ook jaarlijks, in Brussel.’

Bernie’s prakijk verschilt dan toch erg van die bij andere leraren?

‘Genno en Bernie zijn heel verschillend in didactiek: bij Genno staan samenleven in de Sangha, een persoonlijke praktijk van het zitten en een benadrukte relatie met de leraar centraal. Bij Bernie is dat veeleer een niet-dualiteit van het leven en dat uit te drukken door handelen, door iets aan te gaan met de ander. Bij hem gaat het om een “inter-connectedness”, een “one-ness of life”, wat we een meer masculiene vorm van dharma zouden kun-

pagina 6

nen noemen.

In die interactie met de ander is Bernie zeker visionair: hij benadrukte reeds lang zijn visie door zijn sociale activiteiten waarmee hij uitgestotene uit onze samenleving opnieuw wil betrekken en een kans geven een leven op te bouwen.

Onder andere zijn Grey Stone Bakery, die hij in de wijk Yonkers (New York) oprichtte om minderbedeelden op te vangen en een goede opleiding, job en huisvesting te bezorgen, is daarvan een goed voorbeeld. Net als de Zen Peace Makers Community, een orde van geëngageerde boeddhisten die Bernie samen met zijn echtgenote Jishu opstartte.

Wereldwijd brengt de Community peacemakers vanuit alle achtergronden samen om sociale projecten uit te voeren en de kloof te dichten tussen wat de samenleving is en wat ze zou kunnen zijn.

Na die straatretraite in Keulen, vroeg Bernie me om voor zijn Zen Peacemakers te beginnen werken en zijn reizen door Amerika en Europa te organiseren: dat was een grote uitdaging voor mij, want ik had nog nooit met een computer gewerkt! Laat staan dat ik wist hoe ik met een creditcard een vliegtuigticket moest bestellen! In die zin was het heel zen: ik was opnieuw een beginner!’ (hij lacht) ‘Later vroeg Bernie me om lokaal iets op te starten -met lokaal bedoelde hij in Europa- en dat werd dan eerst een soepkeuken voor de minderbedeelden in Parijs, in België richtte ik samen met mijn broer Godfried een vzw op om een en ander te organiseren in het teken van Zenboeddhisme; in Nederland hebben we dat ook geprobeerd maar is het grotendeels bij een poging gebleven.

Elk van die projecten kenden een wisselend succes.

Het was ook Bernie die mijn lerares Genno aanbevool om me op te leiden tot zenleraar. En vanaf dan reisde ik van de ene sesshin naar de andere, net als Alexandra.’

Jullie ontmoetten elkaar in de Sangha?

‘Wel, langsheen de verschillende Sangha’s’, verduidelijkt Alexandra (ze lacht). ‘We hadden elkaar al vaak gezien op sesshins maar het was pas in 2005, toen we beide deelnamen aan een sesshin in Ameland (Nederland) dat we elkaar ontmoet hebben.

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Ik weet nog goed dat dat op de parking was, waar onze auto’s naast elkaar stonden en dat we daar aan de praat raakten.’

‘Ja, het klikte meteen’, knikt Frank, ‘maar ik was tegelijk op mijn hoede: je moet weten dat ik toen nog maar pas mijn transmissie had gekregen! En ik wilde natuurlijk geen fouten maken!’ (hij lacht) Hoe is jouw zenverhaal begonnen, Alexandra?

‘Wel, als getalenteerd skiër kon ik in ‘94 met een studiebeurs naar Amerika, waar ik de bergsport en de studies zou vervolmaken.

Dat was in Salt Lake City. Vlakbij was een Zen Centrum, die flyers verspreidde met de boodschap ‘Seeing true nature, becoming Buddha’. Ik las dat en vroeg me af wat ze daarmee bedoelden.

Getriggerd door dat zinnetje ben ik dan naar een zitmeditatie gegaan, et voilà, ik wist dat dit het was. Vanaf dan nam ik bij de combinatie skiën en studeren er ook nog een meditatiepraktijk bij!

In het voorjaar van ‘95 nam ik deel aan een eerste sesshin met Genpo Roshi -dat was trouwens in het weekend dat Taezan Maezumi Roshi overleden is.

En na mijn terugkeer naar mijn thuisland Duitsland ben ik me blijven verdiepen in Zenboeddhisme, nam zo veel mogelijk deel aan sesshins (in Europa en Amerika) en ontving in 2005 de zenpriesterwijding.

Dus ja, Frank en ik waren vaak samen op sesshin, maar pas in 2005 is de vonk echt overgeslaan’. (ze lacht) Toekomst Hoe geef je die boeddhistische boodschap mee aan je kinderen?

‘We reiken het hen aan, en door onze activiteiten in de Sangha hebben we daar beslist voldoende gelegenheid toe, maar hoe en wat zij daarmee zullen doen, dat laten we aan hen zelf over. Als ouder kan je alleen maar hopen dat je kinderen iets meenemen van wat je hen aangeeft’.

De twee meisjes zijn intussen de daisan-kamer binnengetrippeld, op zoek naar de warmte van mama en papa, die hen liefdevol op schoot nemen.

Uw twee ondergetekende interviewers kijken even dromerig lachend naar elkaar en wenken dat het tijd is om nu door te gaan, zodat de kroost zichzelf kan zijn.

Frank Sensei zucht opgelucht www.giesbaergskekoleurengazette.be

dat het best wel iets met je doet, om zo ‘s je hele levensverhaal te overlopen. Hij zucht nog ‘s diep en herneemt dan zijn taak als zenleraar: hij wil zich even voorbereiden op de activiteit van de Interlevensbeschouwelijke Werkgroep Gent (www.iw-gent.be), waar vanavond een Japanse film -’Departures’ (zie verder in deze Gazette, red.)- wordt getoond en die hij even zal toelichten. Als zenleraar neemt Frank deel aan de werkgroep die de verschillende religies wil samenbrengen in wat ze alle delen: de betrachting om wat gescheiden is weer tot eenheid te brengen.

Intussen verhalen Hannia en Sanne giechelend hoe zij die eenheid vorm geven, met veel gebaren en sprekende ogen.

Frank Sensei De Waele met zijn echtgenote Alexandra en hun twee dochVan zen gesproken... ters, Hannia en Sanne

(NeW & WiSch)

De Zendo in Gent

In 2003 startte Frank Sensei De Waele Zen Sangha op, een gemeenschap van zenbeoefenaars waarin hij het onderricht, de beoefening en de overdracht van de zenboeddhistische spiritualiteit aanbiedt.

In Pali of Sanskriet betekent het woord sangha ‘een verzameling mensen’. Zo is het ook in de moderne Indische talen opgenomen. Met een hoofdletter geschreven heeft het woord echter een speciale boeddhistische betekenis en duidt het op de derde van de Drie Juwelen - Boeddha, Dharma, Sangha.

In een meer algemene zin duidt Sangha de gemeenschap aan van mensen die de leer van de Boeddha volgen en leven vol-

gens de Dharma -de leer van de Boeddha.

Zen Sangha heeft een zentrainingsprogramma in Gent en lokale zengroepen in Antwerpen, Brugge, Brussel, Geraardsbergen, Leuven, Lier, Mol, Kortrijk en Bergen-op-Zoom.

Zen Sangha maakt deel uit van de White Plum Sotozenlijn van wijlen Taizan Maezumi Roshi en is lid van de Boeddhistische Unie van België.

De zenmeditiatiegroep is een gemeenschap van mensen die hun dagelijks leven zien als de uitdrukking van hun zenspiritualiteit. Zen Sangha is gegroeid uit de Japanse Sotozentraditie in het algemeen en uit de White Plum-zenlijn in het bijzonder.

pagina 7

Zen Sangha biedt een diepgaande zentraining aan waarvan de grondslagen zijn: l een diep vertrouwen in onze ware, menselijke natuur, in de werkelijkheid zoals zij is én in de innige verbondenheid van deze twee l de intensieve beoefening van zenmeditatie l het individuele werken met een leraar l de leefintenties l ritueel en liturgie l de studie van de zentraditie l het handelend niet-doen l en de specifieke eigen lekensituatie (gezin, werk, intieme relaties,...)

Alle informatie kan je vinden op de website van Zen Sangha, www.zensangha.be 2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Marcelo Morales Arnao Roots in Peru

“In Peru primeert het familiale leven” Bewegen tussen twee werelden Marcelo komt uit het Zuid-Amerikaanse Peru. De lange naam komt van de beide ouders: in Peru krijgt een kind de familienaam van zowel de vader als van de moeder.

Het land heeft onrustige jaren achter de rug maar de laatste tijd is het, samen met Chili, bezig aan een stevige groei. Het land heeft veel troeven: zee, bergen, natuur, mijnen, goud en de basis van de Aztekenbeschaving…

“In mijn geboorteland leerde ik mijn Belgische vrouw kennen.

Samen hebben we drie kinderen.

Spijtig liep ons huwelijk onlangs op de klippen. Maar vandaag werk ik meer dan de helft van het jaar in mijn geboorteland: ik ben er reisleider, bergbeklimmer en begeleid verschillende uitdagende vakantievormen,” vertelt Marcelo ons. Zijn vader, Cesar Morales, is in Peru een bekende man. Hij was de eerste ZuidAmerikaan die de top van de Everest bereikte.

Marcelo met zijn familiefoto’s

“Hier komen wonen was niet gemakkelijk voor mij. Het vroeg me twee jaar om Nederlands te leren en vetrouwd te raken met alle paperassen en gebruiken van dit land. Wat werk betreft, kan ik hier niet veel aanvangen met mijn opgedane scholing en dikwijls moet ik langs een interimkantoor om aan de slag te raken…”

Een andere wereld Wij staan niet meer stil bij onze wereld hier. Daarom is het vaak telkens confronterend om het verhaal van een nieuwe Geraardsbergenaar te horen. “In Peru kennen we een sterke familiale en buurtverbondenheid. De druk van het dagelijks leven ligt niet zo hoog en men is er tevreden met weinig. Hier bestaat een stevig sociaal zekerheidssysteem. Hier wil en kan iedereen zelfstandig zijn. Materieel is dat mogelijk maar ieder mens heeft ook anderen nodig. Kinderen spelen hier niet meer op straat en men komt hier amper kinderen tegen. Het vraagt heel veel aanpassing om er hier wat alleen voor te staan. Gelukkig zorgt mijn werk in Peru voor heel wat afwisseling en uitdagingen,” vertelt een dynamische en sportieve Marcelo.

We fietsen weg van Marcelo door de wijk Overpoort en Waaienberg.

Inderdaad zijn er geen kinderen of mensen te zien.

We moeten ons wel snel op de kant van de weg spoeden voor een autobestuurder. Met razende en onaangepaste snelheid raast hij door de woonwijk!

(AMa)

www.giesbaergskekoleurengazette.be

Marcelo Morales

Het Zuid-Amerikaanse Peru, officieel Republiek Peru of in het Spaans ‘República de Perú, wordt in het noorden begrensd door Ecuador en Colombia, in het oosten door Brazilië, in het oosten en zuiden door Bolivië en in het zuiden door Chili. Langsheen de westkust ligt de Grote Oceaan.

Voordat het land in 1572 door de Spanjaarden werd veroverd vormde Peru het hart van het Rijk van de Inca’s. Machu Pic-

pagina 8

chu (letterl. ‘Oude Berg’) is het bekendste bouwwerk van het voormalige Inca-Rijk.

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Stéphane Hessel Indignez-vous!

“Créer c’est résister.

Résister c’est créer” Ook de Occupy-beweging liet zich inspireren door de morele boodschap van Hessel.

Het werk dat reeds in een miljoen exemplaren in meer dan honderd landen werd verkocht, zette niettemin tegelijk aan tot hoop en sloeg in als een vredesbom: Hessel spoorde jongeren aan tot een vreedzaam verzet tegen de uitbuitingsmechanismes van de crisis, die volgens hem geen Stéphane Hessel verschil tonen met de uitsluitingsmechanismes van de nazi’s, In de nacht van 26 op 27 februari waarvan ook hij als verzetsstrijoverleed Stéphane Hessel op der in Frankrijk slachtoffer werd.

95-jarige leeftijd. Hij stond in 1948 mee aan de wieg van de Booschap van Vrede Universele Verklaring van de Hessel werd geboren in 1917 in Rechten van de Mens. Sinds- Berlijn, zijn beide ouders waren dien heeft hij zich als diplo- Joods. Het gezin verhuisde lamaat steeds wereldwijd inge- ter naar Frankrijk waar hij tijdens zet voor Mensenrechten en Wereldoorlog II deel uitmaakte van het verzet. waardigheid.

In 1944 werd hij opgepakt door de Gestapo. Hij overLa fin n’est pas loin Met “93 ans! C’est un peu la leefde de folterintoute dernière page. La fin n’est gen in verschillenplus bien loin” opende Stéphane de Duitse kampen.

Hessel zijn boek dat in oktober In 1945 kan hij zijn 2010 verscheen met als niet mis diplomatieke loopte verstane titel ‘Indignez-vous’ baan starten en (http://www.millebabords.org/ als secretaris van IMG/pdf/INDIGNEZ_VOUS.pdf). de Commissie van Het werd dan ook de inspira- de Mensenrechtiebron voor de Indignados, de ten werkte hij mee protest- en actiegroep die in mei aan de Universele 2011 ontstond in Spanje als re- Verklaring van de actie tegen de inhaligheid van Rechten van de het kapitalistisch systeem. Van Mens die in 1948 opgesteld. daaruit verspreidde de Indigna- werd do-beweging zich wereldwijd om Dat laatste heeft de gekke wedloop in onze sa- Hessel steeds als menleving aan de kaak te stellen. zijn belangrijkste Over de hele wereld voelden jon- werk beschouwd. geren zich aangesproken door Sindsdien reisde Hessel’s boodschap om zich te hij als diplomaat verzetten tegen de steeds gro- de wereld rond om boodschap ter wordende kloof tussen rijk een en arm, de wantoestanden in de van vrede uit te door geld gedreven maatschap- dragen, met veel pelijke structuren en de onmen- aandacht voor de selijke behandeling van de zoge- rechten van de mens. heten illegale vluchtelingen. www.giesbaergskekoleurengazette.be

Europa In een radio-interview zegt hij dat de angst regeert in Europa: de angst voor de anderen verscheurt het continent. Terwijl Europa net dankzij migratie is wat ze geworden is. “Identiteit is een ‘mélange’ van culturen.

Volksbewegingen zijn weldadig voor Europa, zij het dat ze niet altijd gemakkelijk zijn. Maar we moeten de armoede uit de landen van migranten bestrijden.

In afwachting laten we dan ten minste respectvol zijn tegenover die mensen die hier hun handen en hun energie willen geven aan onze ondernemingen. Dat is het dynamisme van Europa.”

dat zal ons niet vooruit helpen.

Integendeel. Met de huidige communicatiemiddelen kunnen jongeren overal ter wereld zich verenigen en acties opzetten voor een écht betere wereld.

Het is altijd zo geweest dat het steeds minderheden zijn die hun nek uitsteken en acties ondernemen. Het is belangrijk dat dat blijft gebeuren, dat we niet bij de pakken blijven zitten, zegt hij verder in zijn boek. En als die lokale bewegingen samenspannen dan kan er een verschil gemaakt worden in de wereld.

Hessel sluit zijn boekje af met inspirerende woorden: “Créer c’est résister. Résister c’est créer”.

Engagement Om ons allen aan te zetten tot actie gaat hij verder met Sartre’s woorden, dat een mens pas een mens is als hij zich engageert.

Want onverschilligheid vindt Hessel de grootste dreiging. Het makkelijkst grijpen we terug naar ons eigen kleine leventje, maar

Stéphane Hessel is altijd iemand geweest die tegen de stroom inroeide, politiek actief was -vaak tegen beter weten in- en nooit opgaf: het zijn zulke zeldzame personen die het verschil maken in een wereld van politieke apathie en sociale verbrokkeling.

pagina 9

(WiSch)

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Bleri Lleshi auteur/filosoof/activist

“Tweetaligheid is iets wat ons verbindt”

Katrijn & Pieter Dezutter

In het bruisende Brussel hadden we een gesprek met “Zinneke” Bleri Lleshi, politicoloog, filosoof, documentairemaker en activist.

Ooit zei journalist Guy Polspoel hem: “Ik ben een échte Brusselaar, want ik ben hier geboren”.

Maar daar was Bleri Lleshi het niet eens: “Men moet niet in Brussel geboren zijn, om pas dan een “Brusselaar” te kunnen zijn”.

Wie ben je? Wat typeert jou als persoon?

Bleri Lleshi : “Ik noem mijzelf eerder een “Zinneke”. Een Zinneke is iemand die zich identificeert met Brussel, ook al is hij hier zelfs maar tijdelijk, het is de connectie met de stad en de gemeenschap die telt.

Ik ben zelf van Albanese afkomst. Ik startte mijn studies in de politieke en sociale wetenschappen omdat ik zoals vele andere jongeren wou begrijpen waarover de conflicten in de wereld - die meestal fragmentair in de pers aan bod komen- in sé gaan. Als jonge student, voelde ik mij vooral een wereldburger en wou ik veranderingen verwezenlijken vanuit het internationale perspectief. Mijn interesse voor het lokale niveau ontstond pas www.giesbaergskekoleurengazette.be

later, toen ik inzag dat, wanneer men grootse dingen wil veranderen, men op lokaal niveau moet starten. Dit was een belangrijk keerpunt in mijn leven.

Ik startte tijdens mijn filosofiestudies met veldonderzoek naar de identiteit van Brusselse jongeren, waarover ik een doctoraat schreef. Aangezien ik ook wou dat hiermee méér zou gebeuren dan dat dit enkel zou resulteren in een beleidsnota voor de Vlaamse Gemeenschapscommissie, besloot ik om er een boek over te maken (‘Identiteit en interculturaliteit, identiteitsconstructie bij jongeren in Brussel’, red.). Om die manier zou het ruimere publiek er ook iets aan hebben. Het was het jaar 200910, het hoogtepunt van de regeringscrisis in België en een boek over identiteit was dan ook een heel brandend thema.”

Hoe wordt een identiteit volgens u gevormd?

Bleri Lleshi: “Een identiteit is niet iets dat vast ligt. Het evolueert altijd. Een identiteit is ook meervoudig, men kan bijvoorbeeld een Afro-Vlaming zijn of een Belgo-Turk. Identiteiten zijn steeds een dynamisch gegeven. Je kan je pas identificeren afhankelijk van de context waarin je leeft, en afhankelijk van de invloed die de omgeving op je heeft. Deze

meervoudigheid maakt die iden- dreven. De taalkwestie op zich, titeit dan ook complex. “ wordt meer en meer opgedrongen.”

De eerste grote migratiebe- Wat bedoel je hiermee? wegingen naar België dateren Bleri Lleshi: “Vooral sinds de al van na de tweede wereld- NV-A de ministerpost van Inteoorlog. Hoe komt het dat een gratie en Inburgering heeft gebeleid in verband met minder- kregen is de nadruk op taal als heden slechts van de laatste dusdanig gaan liggen. Ik vind tadecennia dateert en dat dit zo lenkennis heel belangrijk, het is moeilijk ligt? wat mensen verbindt met elkaar, Bleri Lleshi: “De eerste gastar- alleen wordt taal nu maar al te beiders waren Italianen en Portu- vaak gebruikt om verdeeldheid gezen. Pas toen deze niet meer te zaaien onder de mensen. bereid waren om in de gevaar- Al te vaak wordt taal beschouwd lijke Belgische mijnen te komen als dé oplossing om voor zichzelf werken, werden er overeenkom- een plaats in de maatschappij te sten gesloten met Turkije en Ma- creëren. De taal is echter een rokko. Zolang men dacht dat de deel van de oplossing. Het kengastarbeiders wel zouden terug- nen van de taal is niet genoeg om keren, leek het niet zinvol om een alle discriminaties uit de wereld beleid uit te werken. Het is pas te helpen. België scoort binnen in de jaren ’80, toen bleek dat Europa als één van de slechtste deze arbeiders hier zouden blij- landen ten aanzien van personen ven, dat de eerste beleidsnota’s met een migratieachtergrond op hierover zijn ontstaan. In 1986 het gebied van sociale ongelijkverscheen zelfs een heel goede heid en discriminatie op de arintegratienota voor de sociaal- beidsmarkt. Het feit dat men de economische integratie van mi- taal kent, lost deze problemen granten. Deze werd echter snel dus helemaal niet op. Kijk bijafgevoerd toen het Vlaams Blok voorbeeld naar de werklooseen monsterscore behaalde tij- heidcijfers bij hooggeschoolde dens “zwarte zondag” (parle- migrantenjongeren. mentsverkiezingen van 24 no- Neem nu als voorbeeld het onvember 1991, red.). De reactie derwijs: België staat op kop van de traditionele partijen was wanneer het gaat om de taalachdat het Vlaams Blok gelijk had, terstand van kinderen die ouders maar dat hun voorgestelde op- hebben van een vreemde aflossingen fout waren. komst. Het onderscheid tussen Vanaf dat moment werd het inte- ASO, TSO, BSO en het bijzonder gratiebeleid niet meer benaderd onderwijs versterkt de sociale als een socio-economisch pro- en economische achterstand. bleem. Het werd een kwestie van Nochtans hebben heel wat wecultuur, etnische afkomst en reli- tenschappelijke studies uitgewegie. En zo wordt het de dag van zen dat tweetalig onderwijs (zovandaag nog steeds benaderd. wel in de taal die zij van thuis uit Daarmee wil ik niet zeggen dat, leren als deze van het land waarin als er spanningen zijn, zij geen zij wonen) een sterke stimulans enkel verband houden met cul- is voor deze kinderen om zich te tuur, afkomst of religie. ontwikkelen. Wetenschappelijk De situatie zit echter een stuk onderzoek toont aan dat tweetacomplexer in elkaar. Wat ik voor- lige opvoeding een heel stimuleal wil brengen is een “en/en-ver- rend effect heeft op de hersenhaal. activiteit van kinderen. Dergelijke Als men vandaag over integratie kinderen kennen een veel grospreekt dan gaat het vooral over tere woordenschat dan eentalige taal. Het belang van talenkennis kinderen. Nochtans wordt deze wordt de dag van vandaag over- meerwaarde op school hele-

pagina 10

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

derwijs. Nochtans is het onderwijs het allerbelangrijkste middel om integratie te verwezenlijken.”

Bleri Lleshi: ‘Lokale projecten kunnen het verschil maken.’

maal niet naar waarde geschat.

Integendeel, migrantenkinderen worden zelfs berispt wanneer zij de taal spreken die zij van thuis uit hebben geleerd.

Heel weinig scholen in België benaderen meertaligheid positief.

Het is niet toevallig dat net deze scholen het best scoren, wat bewijst dat een concentratieschool niet noodzakelijk samengaat met leerachterstand.

In het onderwijs bestaat er institutioneel racisme. Het onderwijs behoort tot de fundamenten van de samenleving, maar het lijdt helaas onder de traditionele pedagogische structuren en opvattingen met als gevolg dat het volledig aan de hedendaagse realiteit voorbijgaat.

De minister van onderwijs, Pascal Smet, had enige tijd terug een nota voorgesteld die een www.giesbaergskekoleurengazette.be

dergelijke tweetaligheid vooropstelde. Kris Peeters verklaarde tegenover de regering hierover niet te willen spreken. Door een dergelijke afwijzende houding ten aanzien van nieuwe studiemethodes gaat kostbare tijd en veel geld verloren. Leerkrachten in het Brusselse raken gedemotiveerd en verkiezen na enkele jaren “blanke scholen” omdat ze er meer vooruitgang boeken bij deze leerlingen. Leerkrachten die wél openstaan voor nieuwe studiemethodes, botsen dan vaak op tegenwind van oudere leerkrachten en hun eigen directie. Dit terwijl bij gebrek aan een goed beleid omtrent onderwijs, het net de leerkrachten zelf zouden moeten zijn die het verschil moeten maken.

De invloed van politiek wordt al te vaak onderschat in het on-

De sociale media en het internet hebben er mede voor gezorgd dat iedereen de dag van vandaag zijn mening kan uitdrukken. Er wordt hierbij nog nauwelijks onderscheid gemaakt tussen de emotionele opwelling van Jan-met-de-pet en de opvatting van een specialist terzake. Zou de pers geen grotere verantwoordelijkheid in het maatschappelijke debat moeten dragen door meer duiding te geven en meer genuanceerd tewerk te gaan?

Bleri Lleshi: “We leven in een maatschappij waarbij iedereen uitgaat van het eigen gelijk en het in pacht hebben van de waarheid. Dit zorgt voor individualisme en verdeeldheid. De eigenheid van de mens staat centraal wat op zich geen probleem is, maar een mens is ook een sociaal wezen die solidair kan zijn en samenwerking zoekt. Door de toenemende individualisering en de competitie die het neoliberalisme promoot vergeten we deze waarden.

Daarover ben ik trouwens een boek aan het schrijven mert als titel “De neoliberale strafstaat”. In dit boek wil ik aantonen hoe de welvaartsstaat is afgebouwd en hoe we, in plaats daarvan, steeds meer richting “strafstaat” gaan. Terwijl de socio-economische problemen toenemen, zeker de afgelopen vijf jaar, de politici onmachtig zijn om deze problemen aan te pakken, grijpt men naar repressieve maatregelen rond thema’s zoals justitie en veiligheid. Men is dus niet met de oorzaken van de problemen bezig, maar met de gevolgen. Zolang de oorzaken niet worden aangepakt,zal er weinig veranderen.

Bovendien zijn er een aantal zorgwekkende evoluties aan de gang. Naar mensen die weten waarover ze spreken, wordt niet langer geluisterd. Centraal staat de mens in de straat en niet de justitiespecialist.

Dit is een grote evolutie in de voorbije 30 jaar. In realiteit willen politici stemmen halen. Zij voeren hun beleid door middel van de media, die op hun beurt de

pagina 11

publieke opinie bepalen. Dit leidt tot populisme.

We gaan ervan uit dat wijzelf onze mening vormen, maar in werkelijkheid wordt onze mening bepaald door de media. De media laat politici het meest aan het woord, deze vormen dan weer de publieke opinie.

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Je hebt zelf een blog op het internet (http://blerilleshi.wordpress.com) . Wat wil je hiermee bereiken?

Bleri Lleshi: “Met mijn blog wil ik een andere kijk en analyse bieden op wat er beweegt in onze samenleving. Ik laat ook geregeld andere jongeren aan het woord. Sommigen worden zo opgemerkt en gecontacteerd door kranten als De Morgen.

Jongeren gedragen zich vaak op dezelfde manier als de perceptie die over hen bestaat in de pers en door hun omgeving. Er is nood aan positieve rolmodellen met een constructieve boodschap.

Zo ben ik bijvoorbeeld gestart met het project “Other voices”, waarbij ik, met nul euro financiële steun maar met de hulp van tal van jongeren, een reeks van ontmoetingen organiseer waar vijftig tot zestig personen samenkomen, om te debatteren over verschillende thema’s.

Deze groepen bestaan voor de helft uit personen met een migrantenafkomst en voor de helft uit vrouwen. Ik wou hiermee een tegengewicht vormen tegen de gewoonte van steeds het woord te geven aan het type van de “blanke, hoger opgeleide, middenklasse man”.

We leven in een diverse samenleving en het is essentieel om die andere stemmen ook te horen. Ze bieden een andere kijk op mogelijke oplossingen. Bo-

vendien mogen problemen van groepen die niet aan het woord komen niet worden weggemoffeld. Men mag dan nog zoveel kritiek geven op de invoer van quota’s inzake vertegenwoordiging, bepaalde discriminaties raken helaas niet van onderuit opgelost. In dat geval moeten er van bovenuit maatregelen worden genomen.

Armoede en sociale ongelijkheid zijn structurele problemen en vragen om structurele oplossingen. Ik ben het niet eens met het principe dat het individu als enige verantwoordelijk is voor de situatie waarin hij/zij zit. Iedereen draagt verantwoordelijkheid, de betrokkene zelf, de ouders, de gemeenschap, de politici, het middenveld,… Iedereen is samen verantwoordelijk.

Hoe kan de politiek in het huidige klimaat iets constructiefs betekenen?

Bleri Lleshi: “Maatschappelijke problemen worden gedepolitiseerd. Nochtans heeft elk politiek probleem een politieke oplossing nodig. Ook het middenveld heeft hierin een belangrijke rol te spelen. In feite is er een front van progressieve politieke partijen nodig om samen met het middenveld duidelijke signalen te geven. Dit middenveld is tezelfdertijd weer afhankelijk van subsidiëring die van de overheid komt. Het probleem is ook vaak de publieke opinie. Hierdoor

houden middenveldorganisaties zich liever op de vlakte wanneer het over heel gevoelige thema’s gaat.

Het middenveld is hard nodig, want de problemen en de uitdagingen zijn groot. In Brussel leeft één op drie in armoede, is er in bepaalde wijken tot 50 % jeugdwerkloosheid, een schooluitval van 25% en slechts 8 % sociale huisvesting. Daartegenover is er bijvoorbeeld in Amsterdam meer dan 5O % sociale huisvesting.

Indien er rellen ontstaan in Brussel wordt er in de pers gesproken over “kordaat optreden”. Wij leven in een verhoogde politiestaat. Maar nogmaals, met dit soort beleid worden de gevolgen aangepakt en niet de oorzaken.

Bijvoorbeeld, Bart De Wever ‘s eerste prioriteit in Antwerpen was de strijd tegen drugs, terwijl internationale studies en rapporten hebben uitgewezen dat een eenzijdige bestrijding van drugs de problemen in de samenleving enkel doen verergeren. We leven in onzekere tijden, mensen zijn niet meer zeker van hun toekomst, hun werk, hun pensioen, hun gezondheidszorg, zelf niet meer van hun relatie. Een beleid dat focust op veiligheid (bijv. bewakingscamera’s in de stad) geeft hen een gevoel van fysieke zekerheid, in een klimaat waarin al de rest onzeker is. Men klampt er zich aan vast, maar op zich biedt het geen oplossing.

Als filosoof moet ik bescheiden

blijven. Toch probeer ik in mijn boek “De neoliberale strafstaat” om de aanzet te geven tot alternatieven. Ik vind het belangrijk om bruggen te bouwen tussen theorie en praktijk. Vanuit mijn theoretische inzichten en werkervaring in de praktijk, kan ik dat.

We moeten op zoek gaan naar wat er moet gebeuren en veranderingen verwezenlijken. We moeten ook blijven zoeken naar positieve voorbeelden.

In Brussel is degelijke huisvesting een enorme uitdaging. Bijvoorbeeld, de eerste “Community Land Trust” op het Europese vasteland is in Brussel gerealiseerd. Het is een fantastisch project waarbij men anders denkt over huisvesting en wonen. Het vertrekt vanuit de noden van de zwakkeren. De gemeenschap staat centraal.

Brussel heeft de meest ongebalanceerde arbeidsmarkt in Europa. Er is vraag naar hooggeschoolden, terwijl de Brusselaars vooral laaggeschoold zijn.

Dit probleem moet aangepakt worden. Brussel heeft nood aan alternatieve, lokale en sociale economie om jongeren en laaggeschoolden echte kansen te bieden.

Er moet meer geïnvesteerd worden in de jongeren in Brussel, want jongeren zijn de toekomst.

Wat nodig is, zijn constructieve projecten. Daar kan iedereen op zijn eigen manier aan bijdragen.”

(NaMo)

Het Maretakpad Kom langs op zondag 14 april Het verhaal van de ‘openluchtsporthal’ In een vorig nummer brachten we het verhaal van het Bleekpad en de Ooievaarsroute.

Piet De Schuyteneer en Armand Matthijs maaiden zelf een wandelpad aan de Bleekweide en Bleekbos rond het openlucht sportcomplex ‘Den Bleek’.

Intussen maaiden ze een nieuw wandelparcours in het bosje aan de oostkant van serviceflats ‘De Marteak’ en aan de zuidkant van het nieuwe woonzorgcentrum ‘De Populier’.

Dit nieuw wandelpad wordt ingestapt op zondag 14 april om 10u30 vanaf de ingang van het woonzorgcentrum. www.giesbaergskekoleurengazette.be

Samen met sport- en bewegingsproject Rebus willen ze zo werk maken van de grote openlucht-sporthal. En die kunnen we samenvatten in zes punten: Buiten bewegen of de ‘openlucht-sporthal’ in zes acties: 1. Wooncentra toegankelijk voor mensen met een handicap; 2. Vrije voetpaden in wooncentra; 3. Grote fiets- en rolstoelverbinding via jaagpad Dender met fietsstraten in aangrenzende centra langs Dender: Overboelare, Geraardsbergen, Nederboelare, Schendelbeke, Grimminge , Zandbergen 4. Vrijliggende fietsverbindingen naar Denderjaagpad vanuit andere dorpscentra met fietsstra-

ten (Zarlardinge-Goeferdinge, Viane-Moerbeke, Ophasselt, Smeerebbe-Vloerzegem, Onkerzele, Waarbeke-Nieuwenhove), via fietspaden, doodlopende straten, landbouwwegen, verharde voetwegen…; 5. Vrijliggende stap- of wandelwegen parallel met het Denderjaagpad en van dorp (met wijken) naar dorp (met wijken) via (nu af-

pagina 12

gesloten)voetwegen, landbouwwegen, doodlopende straten..; 6. Tragewegenkaart met aansluiting bij openbaar vervoer en aanduiding ervan met eenvoudige symbolen in grond, op tegels…

(AMa)

Rebus www.gerebus.be reacties: armand.matthijs@skynet.be 2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Edib, Binka & the kids Roots in Montenegro

“Vrijheid is het belangrijkste”

Edib, Binka & the kids

onze gedwongen verhuis naar hier: zowel materieel als familiaal en ook sociaal… Maar het helpt niet om te blijven huilen. En daarom bieden we Geraardsbergen aan wat we kunnen doen en wat we leerden. Vooral weten we dat nationalisme dikwijls leidt naar verenging, verarming, vijandelijkheid. Mensen kunnen ook samenleven in een geest van het multiculturele waar we elkaar erkennen en respecteren. Het vrij gevoel en het vrij denken is het allerbelangrijkste. Hoe kan je goed slapen, als je anderen blijft haten?”

De Vlamingen lijken aanvankelijk wat voorzichtig. Maar eens het in de Geraardsbergse binnenstad. ijs gebroken is, kunnen er mooie Vader Edib heeft een hogere technologische-technische vorming en werkt in Brussel. Moeder Binka is etnologe en leerde culturen en gebruiken van mensen en volkeren ontrafelen en begrijpen.

Dochter Maja volgt de opleiding Latijn aan het KA Zottegem en aan de kunstacademie volgt ze ballet en piano. Zoon Tarik zit aan de basisschool Dender, speelt voetbal en leert viool bespelen.

Geboorteland ging kapot aan nationalisme Dit gezin komt uit het voormalige Joegoeslavië. De grote Tito bracht verschillende volkeren samen en durfde het aan om een aparte bestuursstijl te ontwikkelen tegenover de dreigende buren van de Sovjetunie. Het land viel echter achteraf uit elkaar en bittere conflicten werden uitgevochten.

Vroegere conflicten en problemen worden dan dikwijls opgehaald om de haat aan te wakkeren en een oorlog uit te vechten…

Telkens anders maar niet beter Maar nu woont het gezin in vrede “Natuurlijk verloren we veel met

contacten ontstaan. “Zo zijn er sterke vriendschappelijke banden ontstaan met onze buren, die regelmatig langskomen. Om het positieve te benadrukken, besloten we onlangs om ook bloed te gaan geven, als maatschappelijk engagement!”

“Onze kinderen voelen zich hier echt thuis. Als we eens terugkeren naar onze geboortestreek, komen zij snel met de vraag wanneer we opnieuw ‘naar huis’ -in Geraardsbergen- terugkeren!”

Natuurlijk moesten we eens proeven van de stevige jaffa taart en een sterke slivio-jenever als afsluiter…Wat een warme gastvrijheid!

(AMa)

Montenegro geografisch

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 13

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Message in a Chili In het vierde nummer van de

we hebben zelf een dag centjes te lijken...

Giesbaergske Koleuren Gazet- verdiend door rugzakken te bete hadden we een interview met waren (lol)...

Daarna heb ik besloten om met Pablo Morales die kort daarna twee vriendinnen naar Bolivië te voor een jaar naar Chili vertrok. Er is daar een droge rivier die reizen, maar zij moesten eerst teEen stukje uit zijn blog waar hij ze het strand noemen, en gedu- rug naar huis een aantal dingen zijn reiservaringen neerschrijft: rende de drie dagen dat we daar regelen. Intussen bleef ik in San verbleven was ons traject een- Pedro wachten en om me niet te “In San Pedro heb ik bijna twee voudig ‘plein=>strand=>plein=> vervelen heb ik werk gezocht en weken in de buitenlucht gesla- strand=>plein’ tot we iets beters heb enkele dagen als ‘garçon’ in pen: best experience ever! Toen vonden (enkel het strand). Alle een restaurant gestaan :) ik daar aankwam, was ik alleen, dagen was het feest: kampvuurmaar al snel mensen ontmoette tje, biertje en veel mensen :) Het Het hoogseiezoen was net voorik er anderen. Eerst waren er plein diende eigenlijk meer als bij dus ik had weinig te doen. Een Santiago en Uru, later nog een een rustplaats met schaduw na van die ‘slackers’ uit dat groepje Santiago en Bastian, twee Ar- het feest voordien... van acht werkte met me mee. Ingentijnen een Fransman en Urutussen waren we goeie vrienden gayaanse. we hebben samen de Een van die dagen zat ik rustig geworden en hebben we daar camping gedeeld en elkaar leren op het plein (te slapen en te be- echt het kot op stelten gezet (als kennen. Toffe mensen! komen van het feest voordien) de baas er niet was) toen er gast op een fiets voor me Een week later ontmoette ik een stopte en me aansprak: hij had En nu ben ik sinds twee dagen in nieuw gezelschap, die al liftend twee mannen nodig voor een Uyuni, Bolivië: El Salar de Uyuni, van La Serena naar Antofagasta groot feest die avond. Ik stemde de grootste zoutvlakte ter weging. Ze waren met z’n achten niet meteen toe, maar dacht dan, reld, was echt ongelooflijk, geen en een van hen was een ‘slac- ‘waarom niet, great experience’. woorden voor! ker’ (slacking is een soort evenOnderweg waren we met z’n achwichtssport).

Het was idd een groot feest en ten, echt toffe mensen. We hebbovendien clandestien. Alles lek- ben onnozel staan doen maar er Ik sloot me meteen bij hen aan: ker geheimzinnig. en het was ‘n waren echt momenten waar je samen hebben we daar de boel ‘big party’: vierhonderd man, een stil van werd, bij die grootsheid op stelten gezet! Drie dagen elektro fuif midden in de woestijn van de natuur. hebben we letterlijk op het cen- tussen de zandheuvels met na- De wolken in bolivie lijken getetraal plein gewoond, tot de poli- tuurlijke acoustiek. Ik moest aan kend, fictief. Ze waren gewoon tie ons verwijderde. ‘t was wel de ingang staan en de mensen te mooi om echt te zijn. Het was heel plezant: we maakten dread- aanrekenen. Ik had snel een paar alsof ik in een droom zat.” locks, we deden wat ‘slacking’, pulls aangedaan om wat breder (Pablo Morales)

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 14

El Salar de Uyuni

De belevenissen van Pablo in Chili kan je volgen op zijn blog: http://pablomoralesinchili. blogspot.be

Pablo Morales

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Aandacht Er is een beroemd zenverhaal over een leraar die werd gevraagd wat de hoogste leer van zen was.

Hij schreef het woord ‘Aandacht’ op het bord.

Iemand vroeg of dit werkelijk alles was.

De leraar antwoordde dat er nog iets was en hij schreef opnieuw het woord ‘Aandacht’ op het bord.

De leerling gaf niet af en zei dat er toch nog iets meer moest zijn.

“Jazeker”, zei de leraar, en hij draaide zich om en schreef nog eens ‘Aandacht’ op het bord.

Daar stond nu: ‘Aandacht, Aandacht, Aandacht’.

Dit verhaal toont de geesteshouding die nodig is om zen te studeren. © Studio Schrever

(uit ‘Aanwijzigen voor de kok’, Bernie Glasmann Roshi)

Zen Sangha Geraardsbergen is een zitgroep die om de twee weken samenkomt om te mediteren volgens de zenboeddhistische traditie zoals die in de Zen Sangha beoefend wordt. www.giesbaergskekoleurengazette.be

Draag comfortabele, ruimzittende kledij, liefst in ingetogen kleuren.

Zitkussens en matjes zijn ter plaatse beschikbaar, maar je kan We mediteren in stilte, zittend op ook je eigen kussen of zitbankje meebrengen. een kussen, bankje of stoel.

Voorkennis van zen of meditatie Waar & Wanneer?

Kerk Sint-Bavo, Hoge Buizeis niet vereist.

Kom een kwartier voor het be- mont 165, Geraardsbergen, gin. We starten stipt om 19.30u. tweewekelijks op donderdag pagina 15

van 19.30u. tot 21.30u.

Nieuwkomers krijgen een korte instructie over de zenmeditatie.

Voorjaar 2013 is de groep nog open op donderdagen 18 april, 2, 16 en 30 mei, 13 en 27 juni.

Gesloten tijdens schoolvakanties.

Alle info op www.zensangha.be en www.zengaardsbergen.be 2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Fietscampagne van de Giesbaergske Koleuren Gazette

We Cycle this City

“Let’s Cycle this City” Dat fietsen gezond is, weten we al van toen we kind waren. Het is ook zo: de lichaamsbeweging die je fiets je aanbiedt is een zelfvoedende bron van energie en kan je zowel lichamelijk als geestelijk laten bruisen.

Het is bovendien gezond voor het wegverkeer: zoals het er nu uitziet, met files, opstoppingen en parkeerproblemen in en uit de stad, brengt het autoverkeer ons nergens meer. Dan kunnen we beter de fiets nemen of te voet gaan, twee groene alternatieven -zonder daarmee op een politieke kleur te duiden..- die onze toekomst beter kunnen inkleuren -nogmaals zonder daarom op een politieke kleur te willen duiden.

Om die reden koos ook de redactie van de Giesbaergske Koleuren Gazette ervoor om een fietscampagne op te zetten en verder uit te bouwen, onder het www.giesbaergskekoleurengazette.be

motto ‘We Cycle this City’, waarmee enerzijds gedoeld wordt op het effectieve fietsen (‘cycling’) en anderzijds op de omschakeling (‘cycle’) die nodig is om onze dagelijkse leefwereld aangenamer te maken.

Het onderliggende doel is om meer mensen aan te moedigen om vaker de fiets te gaan gebruiken voor kleinere -of ook grotere- verplaatsingen, want wie de fiets gebruikt zal merken dat van het een het andere komt.

Het is ook duidelijk dat we het wegverkeer niet in eens kunnen veranderen en dat de auto een handig transportmiddel kan blijven, als we dat waar mogelijk ook combineren met onze ecologische tweewieler.

Van de nieuwe modelllen in de autosector zegt men ook wel ‘s dat het ‘ecologische’ versies zijn, maar als we dat verkoopplaatje ‘s nader bekijken zien we dat dat niet klopt: alleen al voor het maken van zo’n automobiel zijn zo-

veel grondstoffen en transporten nodig dat de term ‘ecologisch’ op een verkeerde manier wordt gebruikt. En dan hebben we het nog niet over de nodige brandstoffen, de ontelbare nodeloze kilometers die worden afgelegd of de energie die nodig is voor het verwerken van een afgedankte carrosserie.

Met de fietscampagne willen we duiden op de voordelen die het fietsen kan bieden, waarbij we niet nalaten de nadelen van het autoverkeer in de verf te zetten.

Hopelijk zet het ook u aan het denken om ‘s wat vaker een écht eco-alternatief te kiezen voor uw verplaatsingen.

We vertellen er graag bij hoe ook wij een eerste stap hebben moeten zetten in die richting, om vaker de fiets te gaan gebruiken. Op onze vraag aan Walter, voorzitter van Fietsersbond Ge-

pagina 16

raardsbergen-Lierde die we van oudsher immer en altijd per fiets hebben zien bewegen, of het fietsen dan wel zo makkelijk in te passen is in het leven, was zijn eenduidig antwoord: ‘Het enige dat je moet doen, is een ‘klik’ maken in je hoofd, en vanaf dan ga je vanzelf de fiets nemen en je ook zodanig organiseren: het neemt soms wat meer tijd om met de fiets ergens te geraken, maar het lucht op om in de frisse lucht in beweging te zijn, dat je dat vanaf dan vanzelf zal doen. En bovendien hoef je dan niet meer naar de gym, om in dompige zalen je spieren te oefenen. De fiets doet dat allemaal voor je!’

Vaak denken we nog terug aan dat goed advies van Walter. Hopelijk kan het ook u inspireren, op mooie of winterse lentedagen... (WiSch)

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Jong, krachtig

Fotografie & ontwerp: © Studio Schrever

Giesbaergske Koleuren Gazette

per fiets naar de stad

gaan,

ook ú kan het aan!

‘We Cycle this City’ is een fietscampagne van Giesbaergske Koleuren Gazette, online op www.giesbaergskekoleurengazette.be www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 17 Omdat fietsen meer uitspaart dan brandstof.

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

aankopen komt mijn echtgenote Rita thuis na een boodschappentocht door Geraardsbergen.

‘Oei, fruit ben ik vergeten mee te brengen! Zal er straks nog gaan halen’, denkt ze luidop.

‘Je gaat toch niet de auto de fietstassen, winkelkar nemen om terug in de stalling. wat fruit te Gewoontegetrouw had ik gaan halen fiets goed vastgemaakt aan zeker?’ denk een paal, want ook hier is ik erachteraan. hij niet veilig voor grijpgrage Zal ik wel handen. Fietsslot losmaken,… doen met de ’Aiai’ waar is mijn sleuteltje? fiets, mijn Niet in de broekzakken, noch ecologiin de zakken van mijn vest?’ zie sche voeWalter Aelvoet ik me denken. Boodschappen tafdruk terug uitladen, zakken binnenste indachIn ‘Fietspraat’ brengt Walter tig. buiten keren, niet te vinden!

Aelvoet, voorzitter van de FietToch nog eens gaan kijken sersbond Geraardsbergenin de winkelkarren, Lierde, een stukje met zijn erzonder sucvaringen als fervent fietser in ces. Een het dagdagelijkse leven.

Winkel in met de fiets, winkel uit zonder sleutel...

De winter heeft er nog héél lang stukske aan gebreid. De dwergen bleven doof voor mijn vraag om Sneeuwwitje nu maar binnen te houden. Bij het begin van deze ‘winterse’ lente zat het er niet in om voor de ontspanning de wereld wat te gaan verkennen in de natuur, gewapend met fototoestel en verrekijker. Ook van de spreekwoordelijke lentekriebels merkte ik niet veel, waarschijnlijk komen ze wat later. De natuur past zich immers aan als het nodig is.

Toch is fietsen tijdens zulke strenge winter helemaal niet onmogelijk en soms levert het nog een leuk verhaaltje op, zoals zal blijken uit wat hierna volgt.

Moe, maar tevreden over de www.giesbaergskekoleurengazette.be

Zo gezegd, zo gedaan: ik per fiets naar de winkel.

Te r u g buiten

afdruk weerom indachtig. Te voet naar huis in Idegem en terug ligt ook niet voor de hand.

Er is geen andere keuze dan toch maar te bellen.

In afwachting sta ik daar te koekeloeren voor de winkel, en sla het aan en afrijden van auto’s gade . Het valt me op dat het gebod om rechts af te slaan bij het verlaten van de parking gezwind in de wind wordt geslagen.

Hier en daar duikt er nog wel een boodschappende fietser op die met medeleven mijn verhaal aanhoort.

Tot er plots op het raam getikt wordt door een lieftallige kassierster met het verloren sleuteltje.

Opgelucht sta ik met het teruggevonden sleuteltje bij mijn tweewielige compagnon de route, maar erg verveeld dat net dan Rita de parking komt opgereden.

Waar was het sleuteltje nu gebleven? In mijn winkelkar verdorie, en de dame die de kar na mij genomen had merkte pas het sleuteltje op bij het uitladen van haar aankopen bij de kassa.

Maar ik was toch lekker per fiets fruit gaan halen!

(Walter Aelvoet)

rondje speuren in de winkel levert eveneens niets op.

Wat nu gezongen?

Redelijk pijnlijk om nu naar huis te bellen ‘Schat, kan je het reservesleuteltje van bij de fiets, fruit de fiets met de auto brennetjes opgeborgen in gen?” -mijn ecologische voetpagina 18

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Fietsvertelsel

Fietsvraag & -Antwoord In ‘Fietsvraag & -Antwoord’ kunnen lezers vragen stellen aan Walter, voorzitter van Fietsersbond GeraardsbergenLierde. Fluitend fietsend geeft hij graag antwoord via de Giesbaergske Koleuren Gazette.

Een eerst vraag over fietsen: ‘‘Als ik als fietser onveilige situaties opmerk op mijn fietstraject, of fietspaden vol afval of takken, aan wie of welke dienst kan ik dat dan melden?”

Antwoord van Walter: “Via de website www.meldpuntfietspaden.be kan je alle mogelijke onregelmatigheden i.v.m. fietspaden doorgeven. Dit gebeurt in enkele eenvoudige stappen, na afloop ontvang je per mail een bevestiging van uw klacht. Er kan ook een foto bijgesloten worden.”

Lezers mogen hun vragen sturen naar walter.aelvoet@gmail.com; we proberen de antwoorden in de volgende Gazette te zetten.

Gisteren ging het op de werkvloer over de gevaren die fietsers in het dagdagelijks verkeer moeten trotseren; het ging van ‘Hoejoej!’, en ‘Bah’ en ‘Ajajaj’ en ook ‘Het is niet te doen’.

Gelijk hadden ze wel: het wegverkeer van vandaag vraagt je continue aandacht, ook voor auto-rijders.

Pijnlijk was het wel dat het net de auto-rijders waren die zich uitten

over de gevaren van het fietsen: Je zou denken dat ze hun ongelijk inzagen, altijd alles per auto te doen, en het nog ‘s extra in de verf wilden zetten. Schaamrood.

De fietsers in het gesprek zaten minzaam glimlachend, zwijgend uit te kijken naar hun tweewielige vriend die hen elke dag huiswaarts brengt, wetende hoe fijn het is om gezwind fietsend thuis te komen.

Doe de klik: pak de fiets. (WiSch)

Fietsverhalen van overzee - Kopenhagen

Anaïs Van De Walle In ‘Fietsverhalen van overzee’ laten we lezers vertellen over hun fietservaringen in het buitenland.

Anaïs verblijft een jaar lang in Kopenhagen, om er haar studie Biotechnologie af te werken. Ze vertelt ons hoe het leven is in fietsparadijs bij uitstek Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken.

de Denen en de toeristen om er met de fiets op uit te trekken. Zo’n omgeving is heel aangenaam om in te wonen en het autoverkeer is opmerkelijk lager in de stad. Bijna nooit zie je een file in het centrum van deze hoofdstad (vergelijk dit eens met Brussel!) en de stad is ook stiller wegens minder geluidsoverlast. Dit alles maakt het vertoeven in Kopenhagen zo fijn!

Hoewel dit een en al rozengeur en maneschijn lijkt, het heeft ook een keerzijde. Fietsen in Kopenhagen moet je leren! De Denen fietsen op de fietspaden alsof het snelwegen zijn: de fietspaden zijn breed genoeg om twee rijen fietsers te voorzien. De “traagste” fietsers moeten rechts blijven en de “snelste” steken, nadat eerst achterom het aankomende verkeer nagegaan te hebben, links de anderen voorbij. Het is dus uit-

kijken geblazen en een ogenblik van rondkijken naar het mooie landschap kan een ferme ‘fietsenkettingbotsing’ veroorzaken.

Dit terzijde, eens je het fietsen in Kopenhagen gewend bent, blijkt het toch een zeer comfortabel vervoersmiddel te zijn die je

enorm veel mogelijkheden biedt.

Alles is zo snel binnen bereik op de fiets en je wordt er dan nog eens fit van ook! De Denen worden niet voor niets ‘het gelukkigste volk van Europa’ genoemd!

(Anaïs Van De Walle)

Iedereen fietst in Kopenhagen!

Kopenhagen is naast een gezellige stad in het noorden van Europa, ook een heuse fietsstad.

Zo goed als elke Deen heeft een fiets en laat hem niet achteraan in het tuinhuis staan, maar maakt er effectief gebruik van. Kopenhagen bezit een rijk fietsbeleid: de wegen zijn voorzien van brede fietspaden, de kruispunten van verkeerlichten voor de fietsers, fietsstelplaatsen zijn er op elke hoek en overal in de stad vind je fietsverkoop of -verhuurpunten.

Dit vergemakkelijkt het fietsen in Kopenhagen enorm en motiveert www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 19

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

2de jaargang Giesbaergske Koleuren Gazette Met deze zesde editie van de kleurige Giesbaergske Koleuren Gazette -Editie Lente ‘13- zetten we het tweede publicatiejaar door. Hieronder zetten we nog ‘s de covers van de zes verschenen nummers van de Giesbaergske Koleuren Gazette op een rijtje.

Alle verschenen edities blijven ook online leesbaar op de website van de Gazette: www.giesbaergskekoleurengazette.be Giesbaergske Koleuren Gazette is ook op Facebook.

De Gazette of de link naar de website kunnen ook makkelijk

2de jaargang nummero 5 1 januari 2013 Redactie-adres Buizemontstraat 19

doorgestuurd worden naar familie en vrienden.

Op de homepage van de website kan u ook een link vinden om in te schrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette: u ontvangt dan telkens bij publicatie de nieuwste editie

van de Gazette gratis in uw mailbox.

Dank aan alle lezers, voor uw sympathie en steun.

Veel lees-, kijk- & bladerplezier in de zes Giesbaergske Koleuren Gazetten op de website www. giesbaergskekoleurengazette.be!

Giesbaergske

9500 Geraardsbergen

Giesbaergen

koleuren gazette giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig kan werken. Giesbaergske koleuren gazette is een realisatie en uitgave van Studio Schrever en Uitg. Eigenbegeer

Giesbaergske

giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

www.giesbaergskekoleurengazette.be

koleuren gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

perskaart - Giesbaergske Koleuren Gazette

Heel wat Amerikanen zaten afgelopen november bibberend binnen tot de superstorm Sandy eindelijk voorbijtrok. Niet voor de 27-jarige boekhouder Jimmy Kruyne. Hij trok de straat op met een zwembroek, sportschoenen én een paardenmasker. ‘Ofwel verstop je je bang in je huis, ofwel haal je een portie humor boven’, schaterde hij in Washington D.C.  Anne Paola Ölmez uit Mechelen, bijna zeven maanden oud, heeft een bijzondere meter gekregen: koningin Paola.

De traditie wil dat de vorstin de zevende opeenvolgende dochter in een familie aanvaardt als metekind.  In Humo van 18 december vindt Urbanus dat ‘er alsmaar grotere camions door kleinere straatjes

Schrever Wim Buizemontstraat 19 9500 Geraardsbergen

Intussen

in de wereld

Naam Voornaam Straat + Nr Post + Plaats

1 Voorwoord van de redactie Licht op de stad Intussen in de wereld 2 Bogdan & Florentina, Roemenië 3 Fietscampagne 4 Fiets-mobiel 5 Fietscampagne 6 Lets Geraardsbergen 8 Boekentip Tom Hannes Rebus Geraardsbergen Gazetteproat 9 Nowroez 10 Fiets-praat: Walter Aelvoet 11 Amin Maalouf 12 Message in a Chili: Pablo Morales 13 Zen Sangha; mettacursiefje 14 Tom Hannes, zenmonnik 19 Helena Rodriguez, Portugal 20 Pieter & Karlijn Dezutter 23 Elvis & Adeline, Kameroen 24 Celine Soens, India 25 Luc Agneessens, China 26 Evangelische Kerk Elim 30 Piet De Schuyteneer, eco-founder 31 Familie Berisha, Kosovo 34 Fotocollage/Colofon Citaat ZH de Dalai Lama

© Studio Schrever

Inho udstafel Licht op de stad W i nter ‘13-edi ti e

Het neerpennen van een gevoel, een emotie, een gedachte, een herinnering, een impressie, een ervaring of belevenis, of simpelweg een boodschap, een kattebelletje of een liefdesbrief.

We doen het allemaal wel ‘s, om niet of net wel te merken dat we ouder worden, of om te zien hoe jong we nog zijn. En liefst voor altijd. Want dat zoeken we vaak in onze schrijfsels, dat iets eeuwig kan zijn, in één moment, een langgerekt eindeloos tijdstip dat eeuwig duren kan. Althans dat proberen we vaak. Daarin te vatten hoe en wat, en vooral waarom.

Omdat een beetje reflecteren wel passen kan bij een jaarbegin -de vijfde editie van de Gazette verschijnt op 1 januari-, hieronder een stukje van eigen bodem over een herfstige avond die de winter inluidde.

Hopelijk kan het u smaken of op enegerlei wijze de zin van het leven doen raken. Oei, het wordt al op voorhand weer poëtisch. Dat belooft! (WiSch)

rijden en dat de straat geen faire scheidsrechter is voor de mensen, maar een vals spelende rivaal.’  De Britse koningin Elizabeth II heeft in haar kersttoespraak hulde gebracht aan de vrijwilligers die van de Olympische Spelen in Londen deze zomer een succes hebben gemaakt. Het succes van de Spelen in Londen was volgens Elizabeth niet enkel te danken aan de inspirerende prestaties van de atleten, maar ook aan het leger van vrijwilligers. (Bron: DS Online)

Niet tweezijn

langs ‘n ijl klinkend klokje liep mijn tochtje op een herfstavond in de binnenstad terwijl mensen zich opmaakten voor de nacht die viel, donker als kolen koud als ijs allerlei passeerde de revue, lachers en serjeuzeren, bangers en gozers, meisjes en jongens van veel en weinig haren allen met dezelfde zin, een eenvoudig verlangen naar een nest; de enen zochten het stoer -hip, jekentdatwel, andere meer gedogen sommigen zochten wat ze nog lang zullen wachten of nog niet eerder hadden gezien; er waren er ook die dat al verloren en roerloos waren een speldekop vergootte zich in deze tel tot de ene enkele kern, -de zijnspijn zo je wildie allesomvat in dat ene geheel dat er altijd is in het niet tweezijn.

De vijfde Gazette is ook nu weer een hele klus geweest. Maar wel een klus die we met graagte uitvoerden.

Toen we vorig jaar in december de eerste concrete plannen voor de editie van deze multiculturele kleurling uitzetten, konden we er niet van dromen om nu al een vijfde nummer van dertig bladzijden te realiseren. De eerste Gazette telde (slechts) vier bladzijden.

Niettemin hadden we meteen de koleuren-smaak te pakken en telde de tweede editie al zestien bladzijden.

De eerste ontmoetingen voor de Gazette gaven ons meteen goesting in meer. Het was deugddoend om andere mensen, gebruiken en gewoontes te leren kennen. Bovendien is het een wisselwerking die heel motiverend werkt: hoe meer je de ander leert kennen, hoe meer je gaat zien dat er geen verschillen zijn.

Het is zoals Jean-Didier uit Kongo ons toevertrouwde op de Geraardsbergse Kaaifeesten van vorige september waar we genoten van het Afrikaans muziek- en dansspel: ‘Tu sais, ces jeunes qui dansent, ils ne sont Africains que par la couleur de leur peau. Pour le reste, ils sont Grammontois comme toi’.

Een stelling die kon tellen en die we sindsdien nog beter gaan vatten zijn in de reportages en interviews die we maakten voor dit nummer van de Gazette.

‘Giesbaergske koleuren gazette’ is online leesbaar op de website: www.giesbaergskekoleurengazette.be en is ook op Facebook.

Veel lees- en kijkplezier in de Vijfde van de Giesbaergske Koleuren Gazette!

De redactie (intussen al plannend voor de zesde editie die op 1 april gepubliceerd wordt).

(wim schrever, 17 nov 2012)

pagina 1

pagina 20

2de jaargang, nummer 5, 1 januari 2013

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Dankbaar zijn. Kunnen we dankbaar zijn voor wat er al is? Kunnen we erkennen wat is?

Of willen we dankbaar zijn als het eerst voldoet aan onze wensen en verwachtingen?

Als je dit voor me doet, dan ben ik dankbaar?

Als ik eerst dit volbreng, dan ben ik tevreden.

Kunnen we dankbaar zijn om de aanwezigheid van de ander? We creëren voorwaarden buiten onszelf. Maar ligt dankbaarheid wel buiten onszelf? Kan je dankbaarheid cultiveren en trainen?

Ik betrap er me wel vaak op dat ik onbewust heel wat voorwaarden stel, vooraleer ik ‘tevreden’ ben, met dat wat er al is. In zekere zin voel ik wel, dat het ‘oké’ is, dat het goed is zoals het is, maar de drive om meer te verwachten en de gedachte ‘is dit het nu?’ komt toch wel snel om de hoek. En bijna automatisch beantwoord ik dan die onrust in me, die zegt, ‘neen, het is niet goed genoeg!’

Haast verslavend, haast dwingend. Maar ik geloof er meer en meer in dat er altijd een moment is, tussen die gedachte en je handelen, waarin je kan kiezen. Kiezen om geen gehoor te geven aan deze onrust. Je kan net ruimte geven aan deze onrust. Dit vraagt moed, dit vraagt gewaarzijn. Zoals de Boeddha ooit zei: ‘De gedachte manifesteert zich als woord. Het woord manifesteert zich als daad. De daad ontwikkelt zich tot gewoonte en gewoonte verhardt tot karakter. Dus bekijk de gedachte met zorg en laat haar ontstaan uit genegenheid die voortkomt uit betrokkenheid met alle wezens.’

Onlangs sprak ik een Nederlandse arts. Ze verdiept zich in yoga en mindfulness en werkt voornamelijk op de oncologische dienst in het ziekenhuis. Zo’n tien jaar geleden werd

www.giesbaergskekoleurengazette.be

ze zelf getroffen door kanker. Ze zat volop in een scheiding , was moeder van drie jonge kinderen en tijdens deze turbulente periode verloor ze ook nog haar vader. Hoe kan je dan in Godsnaam dankbaar zijn? Doordat ze er als alleenstaande mama voorstond, moest ze er zijn voor haar kinderen. Kinderen brengen je immers in het ‘nu’-moment en verlangen die aandacht ook. ‘Vanaf nu kies ik waar ik aandacht aan geef’, deze intentie kwam heel sterk in haar op. Dus iedere avond, samen met haar kinderen noemden ze elk iets waarvoor je dankbaar kan zijn. In het begin was dit allemaal wat geforceerd en gekunsteld. Maar beetje bij beetje, werd één voorbeeld om dankbaar te zijn, aangevuld met andere voorbeelden. De kinderen vonden het fantastisch en werden er haast ‘goed’ in en vooral ‘creatief’. Het ging steeds makkelijker om dankbaar te zijn voor wat zich aandient in het leven, van moment tot moment. Nu zoveel jaar verder, geeft ze aan dat dit nu een vertrouwde (mentale) houding is, een manier van hoe ze in het leven staat. Ze staat positiever in het leven. Er komen nog negatieve gedachten op, maar dat weegt niet meer op tegen het krachtige gevoel van dankbaarheid. Want dankbaar zijn zit niet in je hoofd, maar kan je voelen in je lichaam.

Als je dankbaar bent, dan stroomt de energie vrij in je lichaam. Ik vond dit een bijzonder verhaal van haar. Dit bleef me heel hard bij.

Onlangs kreeg ik van een goede vriendin zelf het advies om een dankbaarheidsoefening te doen. Dankbaarheid, tja, dat ken ik wel.

Maar echt dankbaarheid voelen en doorleven? Als ik eerlijk ben? Neen, daar nam ik eigenlijk geen tijd voor. Ik nam de dingen als

pagina 21

evidentie, gewoonte. En als ik dan iets fijn had gedaan voor de ander, dan vond ik dat maar normaal. Ik ben te vaak, te druk bezig met wat ik allemaal niet heb, niet kan of nog moet doen. Ik kan, maar vooral ‘wil’ de eenvoudige mooie dingen van het dagdagelijks leven niet zien. ‘Maar is er niet alleen dit leven? ’Ik ben gefocust op het verleden of de toekomst die ik krampachtig aan het voorbereiden ben. Ik apprecieerde het gewoon niet meer. Alles was afgevlakt geworden. Want het enige wat je nodig hebt om dankbaar te zijn, is ‘aandacht’ en de’ juiste’ intentie. ‘Gewaarzijn’ en een open houding.

‘Met welke gedachte sta ik ’s morgens op?

Met welke gedachte ga ik ’s avonds slapen?’

Ik heb bij deze een nieuw voornemen. Voornemens neem je niet enkel op nieuwjaarsdag, neen dat kan je elk moment doen. Ik neem me voor om dagelijks, net voor het slapengaan, iets op te noemen en vervolgens op te schrijven waarvoor ik dankbaar ben.

Geen grote woorden, geen grote verhalen.

Gewoon een ervaringsmoment noteren en uitspreken. Na ieder woord of zin, rond ik af met ‘dank, dank, dank.’ Driemaal dank. Drie, heeft hierin een belangrijke meerwaarde.

Ook in de zentraditie maak je drie buigingen, reciteer je driemaal de Bodhisattvageloften, zit je telkens drie zitperiodes, … . Drie keer ‘dank’ betuigen is zoals een mantra. De trilling van je stem, de trilling van het woord ‘dank’ heeft tijd nodig om gevoeld te worden, om tot in het diepste van je kern binnen te dringen.

‘Moge we de deugd van dankbaarheid ervaren’.

(NeW)

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Al eeuwen worden tijdens de laatste zondag van februari in Geraardsbergen beide feesten gevierd.

In de namiddag verwelkomt het centrum een historische stoet, die langs rijen Geraardsbergenaars en bezoekers voorbijtrekt. Geraardsbergen is een unieke stad waar je door dit feest iets kan leren van stads oude en rijke geschiedenis.

Oude stad Het begint met de Kelten, een oudste bevolking die leefde in nauw contact en harmonie met de natuur. Belangrijk was ook dat Geraardsbergen in 1068 al een vrijheidskeure kreeg als eerste Vlaamse stad. Zo wou men hier, op de grens met Brabant en Henegouwen, een ruime en nieuwe bevolking aantrekken. Kort nadien vestigden religieuzen hier een grote abdij. En dat werd een plaats met veel invloed, voorbeeldig onderwijs, bekende be-

Eeuwen

Krakel www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 22

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

devaartplaats, watertherapie…

In de stoet worden ook belangrijke natuurelementen uitgebeeld: brood-wijn-vissen-vuur. Allemaal onmisbare zaken die in de oude landbouwgemeenschap van belang waren.

Verbloemde werkelijkheid Een sterk verhaal is ook dit van Walter van Edingen. In 1381 protesteerde de stad omwille van de hoge belastingen. Walter van Edingen werd door de Vlaamse graaf vanuit Gent naar

de Oudenbergstad gestuurd om de bestuurders en inwoners een pittig lesje te leren. Maar de stad was goed ommuurd en de soldaten waren sterk. Ze gooiden brood over de muur om de belegeraars te ontmoedigen. Zij dropen af. Helaas was de werkelijkheid veel brutaler. In een mum van tijd werd Geraardsbergen ingenomen en de repressie was bijzonder hard. Een beeld hoe ieder volk soms haar geschiedenis wat beter voorstelt…

Een krakeling vangen De historische stoet trekt dan naar de Oudenberg, een mythische plaats dichter bij de goden of bovenaardse krachten. Daar drinken de deken en de bestuurders een visje in een beker met wijn. Een oud ritueel dat in een toenemende zorg voor dierenwelzijn, niet bij iedereen in goede aarde valt. En dan worden duizenden gezegende krakelingen of ronde broodjes in de menigte gegooid. Het is een vaste traditie in het Krakelingenfeest bovenop

de oude berg.

De laatste jaren wordt telkens een ander thema uitgebeeld in de feeststoet. Dit jaar werden de schijnwerpers gericht op waardevolle zaken (erfgoed) die helaas verloren gingen: de verdedigingsmotte, de oude boerderijen, de abdijen, de windmolens, de velodroom, de grote filmzalen van weleer…

Vuur voor de toekomst ’s Avonds wordt het Tonnekensbrand aangestoken. Een oud ge-

noud Lentefeest:

lingen www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 23

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 24

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 25

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

bruik dat de goden aanroept om de winter te verjagen en te zorgen voor een warme lente en een rijke oogst. Dit vuur wordt daarna ook uitgedragen naar het stadscentrum. Omliggende gemeenten beantwoorden eveneens dit vuurspektakel.

Er zijn ook concrete aanwijzingen dat in de

ruime bronnengordel rond de Oudenberg bidplaatsen werden uitgebouwd. Tevens zijn er aanwijzingen dat deze berg- en bidplaats werd uitgebouwd op de krachtlijnen, waarop onze voorouders voorheen hun bidplaatsen en kerken een plaats gaven.

Feest in verbondenheid Het feest van Krakelingen en Tonnekensbrand is ingebed in een winterfoor of –kermis. Daarin is ook de Eersten Toog gepland.

Op die dag toonden of toogden onze voorouders hun vee en andere waardevolle koopwaar bij het begin van de lente. Vandaag blijft

Tonneke www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 26

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

deze bijzondere dag een moment om iets te kopen maar ook om elkaar opnieuw te zien en te ontmoeten. Alles wijst op onze blijvende behoefte van verbondenheid en harmonie met de natuur en onze leefwereld.

In 2010 werd het feest door de wereldorganisatie Unesco ook erkend als immaterieel werelderfgoed. En steeds meer nieuwe Geraardsbergenaars zorgen voor nieuwe frisse kleuren en schrijven mee onze nieuwe toekomstgeschiedenis. (AMa)

“Walmke, Walmke brand, zeven zakken ‘t dagwand, veel koren, weinig kruid, met Pasen is de vasten uit! ”

ensbrand www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 27

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Filmtaal

- Departures Van sommige films kan moeilijk op voorhand ingeschat worden of en hoe succesvol ze zullen zijn. Vaak zijn het nog de regisseurs zelf die meest verbaasd zijn, als hun film in de prijzen valt. Zo ook met de Japanse ‘Departures’ van regisseur Yôjirô Takita, die in 2009 de Amerikaanse Oscar won voor beste buitenlandse film.

‘Dansen in het duister’ Een proeve van spiritualiteit.

Nico Tydeman

“Ik verlang naar een spititualiteit die niet alleen het mysterie levend houdt, maar die ook niet van mij vraagt mijn band met de wereld te verbreken. Is er een religie die er niet op gericht is huis en haard te verlaten, waarvoor het menselijke niet te laag en het zintuiglijke niet te min is? Ik vraag om een religie die de wereld liefheeft en het menselijke bestaan met zijn inspanningen, misslagen, conflicten, sleur en zorg, vreugde en verdriet ten hoogste waardeert.

Is er een religie die onwetendheid als bron van inspiratie kent www.giesbaergskekoleurengazette.be

De Japanse film begint zwaarmoedig met een het respectvol ritueel waarmee Japanners hun overledenen afleggen. De scene grijpt meteen naar de keel en zet je schrap voor het vervolg van het verhaal.

In een flashback zien we het hoofdpersonage Daigo Kobayashi als professioneel cellospeler aan het werk in een groot orkest in de Japanse hoofdstad, Tokio.

Hij krijgt meteen slecht nieuws, want het orkest wordt opgedoekt en de pas gehuwde GT zit zonder werk en een financiële kater van 18 miljoen jen die hij betaalde voor zijn pas gekochte cello.

Samen met zijn echtgenote Mika beslissen ze de grootstad te verlaten en ze trekken in in zijn ouderlijk huis in een klein bergdorp op het platteland. Bij het zoeken naar een nieuwe job trekt een en Nietzsche’s aansporing ‘Blijf advertentie zijn aandacht: ‘Dede aarde trouw!’ als motto met partures: geen opleiding vereist, fulltime job’. In de veronderstelzich draagt?” ling dat het hier om een reisburo Volgens Tydeman kunnen Giesbaergske Koleuren spiritualiteit en het mysterie Gazette is eco-oké niet los van elkaar, en zijn beiDe edities van de Giesbaergske de onlosmakeKoleuren Gazette worden lijk verbonden niet verspreid in gedrukte met het leven Nico Tydeman versie en zijn een online van alledag. In leesbare krant via de zijn boek ‘Dansen in het duister’ website van de Gazette laat hij ons proeven van zijn be- www.giesbaergskevindingen. koleurengazette.be.

Nico Tydeman is een bekende De Gazette verbruikt Nederlandse zenleraar. geen papier of inkt en is Dansen in het duister is een uit- daarmee eco-oké. gave van Uitgeverij Asoka, ISBN 978 90 5670 162 8.

Boekentip

pagina 28

gaat, stapt hij er meteen op af.

Groot is zijn verbazing, niet alleen om de wat akelige, abstracte handelwijze van zijn nieuwe baas en latere mentor Ikuei Sasaki, maar ook om de ‘core business’ van het kantoor: het gaat om het ritueel afleggen en klaarmaken voor de Grote Reis van overledenen.

Intussen heeft de film een perfecte combinatie getoond van het ernstige toon die het onderwerp vraag en levensechte humor uit het dagdagelijkse leven.

In zijn zwijgzaamheid leert Sasaki zijn nieuwe pupil aan hoe levensecht de laatste fase is en hoe dat met waardevolle symbolen kan doorgegeven worden aan de achterblijvende families die hun dierbare moeten afstaan.

De filmtaal en acteerstijl zijn typisch Japans, een beetje traag voor ons Westerlingen, maar best passend bij het hoofdthema, de dood, en hoe we daar als mensen mee omgaan. Ondanks de Japanse rituelen is het thema universeel: de film werd over de lands- en taalgrenzen heen, wereldwijd goed ontvangen. Dat bevestigt ook de Oscar.

Ook zonder deze laatste is de film een prachtprent waarvoor je best wat tijd neemt -de film duurt meer dan twee uur- om het fijnzinnig verhaal dat verteld wordt in een sublieme cinematografie volledig in je op te nemen. (WiSch)

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Koleurenboeken Nahid Mohammadi over literatuur

Vlamingen en Walen, verzoenen met een kus In de rubriek ‘Koleurenboeken’ werpen we onze blik op literatuur doorheen verschillende culturen.

Onze literatuur-medewerktster, Nahid Mohammadi, vertelt ons meer over het boek van Christophe Deborsu, “Dag Vlaanderen! Hoe Walen écht leven en denken”.

Christophe Deborsu (Foto: © Vier)

“Enkele kilometers verder, zuidwaarts … begint het dorp van Asterix….”

Nu probeer ik al enkele malen u te boeien met de literaire werken van een of ander exotische schrijver, die u op zijn vliegend tapijt meeneemt in zijn wereld van duizend en één nacht, hopende hiermee eens iets vanuit een ander perspectief te benaderen, want uiteindelijk, ondanks de multiculturalisering, lijkt het erop dat we nog nooit een ander zo weinig hebben begrepen als nu.

En u hoeft helemaal niet vanuit een vreemd land hier ver vandaan te komen om u onbegrepen www.giesbaergskekoleurengazette.be

te voelen… Meer nog, er is een Belg die van oordeel is dat de andere Belgen zijn streekgenoten helemaal niet meer kennen, eigenlijk zó weinig kennen, dat hij noodgedwongen een boek heeft geschreven, om deze ene helft Belgen voor te stellen aan de andere helft. Hij heeft dit boek helemaal geschreven in de eigen taal van die andere helft, en bij een uitgever die behoort tot het landsgedeelte van die andere helft.

Zijn boek wordt in zijn eigen landsgedeelte zelfs niet eens uitgegeven, laat staan gelezen.

Dit boek noemt “Dag Vlaanderen! Hoe Walen écht leven en denken”.

Sommigen horen misschien al een belletje rinkelen: het gaat om Christophe Deborsu. Jawel, de koleurenschrijver van deze editie is en blijft een anderstalige, deze keer een Belg, die zich over de taalgrens heen soms onbegrepen, onbekend en onbemind voelt.

Nochtans is Christophe Deborsu geen nobele onbekende in Vlaanderen.

Hij is op dit moment wellicht zelfs de meest gekende Waal in Vlaanderen. Christophe Deborsu is een zo goed als perfect tweetalige RTBF-journalist, niet te verwarren met zijn broer Fréderic Deborsu, die als twee druppels water op hem lijkt en eveneens journalist is. Beide broertjes schuwen enige controverse niet.

Christophe Deborsu is in Vlaanderen vooral bekend omwille van zijn column “La Wallonie profonde” in De Standaard, het nepjournaal “Bye Bye Belgium”, zijn deelname aan de Slimste Mens ter Wereld, zijn visie op de gebeurtenissen in Wallonië in de Zevende Dag, zijn deelname aan

de Kruitfabriek enz… Hij was ook diegene die Yves Leterme de Brabançonne wou laten zingen, iets wat niet direct Letermes sterkste kant bleek te zijn.

Aan de hand van verhalen over zijn eigen leven, de geschiedenis van België, statistische gegevens, wetenschappelijke studies en de actualiteit legt Christophe Deborsu uit hoe Wallonië en de Walen vandaag de dag zijn, waarom ze zo zijn en wat hun leefwereld is.

Hij vertelt op welke vlakken ze verschillen of toch ook weer niet zo veel anders zijn dan Vlamingen.

Het geheel is opgesmukt met tal van anekdotes en interessante weetjes, die bij het gros van de bevolking zo goed als ongekend zijn.

Via dit boek komt u te weten waarom de Waalse economie achterop is gaan hinken, wat het Waalse Marchallplan is, waarom de taalgrens dwars over België heen loopt, waarom België in 2010 politiek stil lag, of het wel klopt dat de Walen allemaal socialisten zijn, of ze minder ondernemend zijn, enz… Daarnaast belicht Christophe Deborsu ook meer luchtige thema’s; zoals waarom Walen beter presteren op het eurosongfestival, waarom u eigenlijk naar Wallonië moet verhuizen, hoe het staat met de Waalse dialecten of hoe Waalse humor in elkaar zit.

Met een cynische ondertoont belicht hij ook de absurditeiten die eigen zijn aan België en haar staatsstructuren. Dit boek is dan ook een unieke creatie, ontsproten aan de hedendaagse tijdsgeest van communautaire strubbelingen en is, op haar eigen manier, een op en top Belgisch product. **** “Trouwt men anders en krijgt men anders kinderen in Noord en Zuid?

Walen en Vlamingen trouwen volgens dezelfde Belgische wet.

Met dien verstande dat Walen en Vlamingen niet samen trouwen:

pagina 29

Nahid Mohammadi

slechts één procent van de huwelijken die in België plaatsvinden, worden voltrokken tussen een Vlaming en een Waalse of omgekeerd. Niet meer dan normaal, vermits Walen en Vlamingen elkaar amper spreken. Praten helpt om te trouwen. Tijdens het huwelijk evenzeer.

Voor de anekdote: er komt en financieel aspect bij kijken. Wie in een taalgrensoverschrijdend huwelijksbootje stapt, moet de vertaling bekostigen van officiële documenten, zoals de geboorteakte van de partner die in de anderstalige gemeente trouwt. Kostprijs: een paar tientallen euro’s. Aanmoedigend is anders. Sommige gemeenten laten gelukkig die wettelijke verplichting vallen, om de schaarse liefde tussen Noord en Zuid niet extra te belasten…”

Tot slot, teneinde een eerste aanzet te geven tot een verdere verbroedering over de taalgrens heen, kunnen we eindigen met enkele woorden van Christophe Deborsu zelf: “Vlamingen en Walen kunnen zich in elke geval met een kus verzoenen: de kusmethode is exact dezelfde aan beide kanten: één keer of drie, maar dan voor belangrijke gelegenheden”.

Over een ijsbreker gesproken…

(NaMo)

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Todorov Ivaylo uit Bulgarije: ‘Elke dag begin ik om 5u. ‘s morgens en dan is zit ik in de avondles soms wel een beetje te dromen’.

Carol Lebughe Akwanimi: ‘Als je vriendelijk, sociaal, kalm en bescheiden bent, kan je ook andere mensen vooruit helpen’.

MituMirela-Laura uit Roemenië: ‘Na mijn dagtaak als verpleegster in een woonzorgcentrum kom ik twee avonden per week naar de les Nederlands.’

Terug naa

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 30

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

ar school Je hebt zeker al gehoord van dit verhaal: asielzoekers die naar hier komen en hier willen blijven moeten Nederlands leren.

Enkel zo kunnen ze hier een volwaardige plaats krijgen en mee ontwikkelen als echte Geraardsbergenaars.

Tijdens avondonderwijs tweede taal gebeurt dat onder meer in het Technisch Instituut Sint Jozef. Op woensdagavond gingen we naar de klas van Anne De Cubber. We hadden een korte babbel met de geëngageerde lerares en een vijftal volwassen leerlingen. In deze groep komen ze uit Congo, Tunesië, Afghanistan, Kameroen, Rusland, Bulgarije en Roemenië.

www.giesbaergskekoleurengazette.be

Groot engagement Lerares Anne De Cubber geeft al voor het negende jaar les ‘Nederlands voor anderstaligen’ binnen het CVO(Centrum volwassenenonderwijs).

“Nieuwkomers kunnen zich aanmelden en inschrijven in het Huis van het Nederlands in het Sociaal huis aan de Kattestraat 27. In vier richtgraden (of leerjaar van 120 lestijden) kan men de opleiding volgen. Het gaat van leren van de eenvoudigste dingen en woorden naar vlotte en spontane communicatie. In de klas wordt uitsluitend het Nederlands als gemeenschappelijke taal gebruikt. We moeten gans ons lichaam laten spreken om duidelijk te maken wat we bedoelen. Natuurlijk leidt dat tot grappige situaties! Nederlands leren vraagt voor sommigen, zeker uit andere taalculturen, zware inspanningen. Maar we merken grote inzet en engagement bij de nieuwe Geraardsbergenaars. Iedereen kan deze nieuwkomers het best helpen door ook duidelijk Nederlands te spreken. Dialecten pagina 31

maken de zaak alleen maar moeilijker. Bij de plaatselijke integratiedienst bestaat er ook een project waarbij ‘inburgeringscoaches’ de nieuwkomers vooruit helpen. Om de taal te leren en om vertrouwd te raken met hun volledig nieuwe woonomgeving.”

MituMirela-Laura uit Roemenië kwam in september met haar gezin naar hier. Eigenlijk werd ze gevraagd om hier als verpleegster te werken in een woonzorgcentrum. ’s Morgens moet ze vroeg (om vijf uur!) opstaan om tijdig aan haar vroege dagtaak te beginnen.

En ’s avonds volgen twee maal per week de lessen Nederlands van vier uur lang. Het zijn meestal lange en vermoeiende dagen; Haar zoon volgt hier de Okan-klas en moet op een jaar tijd Nederlands leren om zijn studies verder te zetten. Maar Mirela-Laura houdt de moed er in!

Dat doet ook Todorov Ivaylo uit Bulgarije.

Met zijn gezin maakte hij acht maanden terug de overstap naar hier. En intussen kwam 2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Todorov Ivaylo uit Bulgarije: ‘Elke dag begin ik om 5u. ‘s morgens en dan is zit ik in de avondles soms wel een beetje te dromen’.

Carol Lebughe Akwanimi: ‘Als je vriendelijk, sociaal, kalm en bescheiden bent, kan je ook andere mensen vooruit helpen’.

MituMirela-Laura uit Roemenië: ‘Na mijn dagtaak als verpleegster in een woonzorgcentrum kom ik twee avonden per week naar de les Nederlands.’

er een dochtertje, Ivayla, bij.

Hij werkt in de bouw en wil zich verder bekwamen in elektriciteit. Voor hem beginnen de werkdagen ook al om 5 uur. Maar hij straalt van optimisme!

Madiv Zayndi komt uit Rusland (Tsjetstenie).

Hij woont al anderhalf jaar in Geraardsbergen. Voorlopig zoekt hij werk en wil zich bekwamen in de sector centrale verwarming.

Maar eerst Nederlands leren. Dat is niet makkelijk want diensten schakelen soms te rap over op een andere taal ofwel spreken de

medewerkers een moeilijk dialect. Hij staat hier wat alleen op de wereld. Gelukkig is er nog zijn klasgenoot…

Otarbiev Iles komt ook uitRusland. Hij is de vader van een groot gezin met vijf zonen en twee dochters. Ze wonen hier al anderhalf jaar en zoals dikwijls, kennen de kinderen al beter onze taal. Ze zijn jonger en er heel de dag mee bezig.

Iles ziet een toekomst als vrachtwagenchauffeur.

En dan is er nog de jonge Carol Lebughe Ak-

wanimi uit Congo. Zij kwam in Geraardsbergen terecht met haar mama. Overdag volgt ze nog Franstalig middelbaar onderwijs aan Institut Saint François in Ath. En ’s avonds wil ze meer Nederlands studeren.

In de toekomst wil ze maatschappelijk werk studeren. “Ja, ik ben vriendelijk, kalm, bescheiden en sociaal en zo kan je anderen wel voorthelpen,” zegt ze nog wat verlegen. (AMa)

Gazetteproat - De Boeddha had gelijk.

- Waarin dan?

- In wat hij zei.

- Wat zei hij dan?

- Niets.

(Prof. Drs. W. Ierook)

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 32

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 33

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Mét kindjes, ná het behalen van, op díe dag, dán, eens zover, pas van zodra, zonder dit en incluis dat, vanaf, eenmaal ik, als we maar, dán.

Wat een waan!

(WiSch)

Bergboom, V. Erfborstel

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 34

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Zo ‘s stilstaan en staan kijken, daisan-kamer waar de persoonzien hoe de mist op huizen en lijke gesprekken steeds doorbomen neervalt en ze omhelst gaan ademde rust. als een donzig deken.

De week erop herhaalde hij zijn Zou dat dan ook meditatie kun- zin: dat ik om “zen” te zijn heus nen zijn? niet hoefde blijven te zitten en dat ik dat best ook kan doen, zen Een zenleraar duidde me er ‘s zijn, door gewoon in het leven te onomwonden op dat meditatie staan. niet per definitie op een zitkussen gebeurt. Mijn zin in zen brak Tsja, daar zat ik dan. Met pijn in open. Net als mijn verbaasde de benen van het zitten. Ik bemond. Sensei -zoals een leraar greep het niet. Wat bedoelde hij in de traditie van het zenboed- toch? Hij voegde er nog aan toe dhisme genoemd wordt- keek dat het opvoeden van je kindestar voor zich uit. De abstracte ren de beste boeddhistische oe-

www.giesbaergskekoleurengazette.be

fening heet. Openogig staarde ik hem aan, vanop mijn meditatiekussen.

Dus, als je daar dan zo zit te staan staren en het niets omvat -of probeert althans- is dat dan ook meditatie? En als je dan rustig in de zetel zit en niets doet, gewoon de dingen laat zijn zoals ze zijn of net niet, kan je dat dan ook omschrijven als mediteren?

Ik weet het niet. Misschien is dat ook wel mediteren, niet weten... misschien, wie weet?... (P. F. Ocus)

pagina 35

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Giesbaergske Koleuren Gazette

Giesbaergen multiculturèl

Colofon

Hoofdredactie: Wim Schrever Eindredactie: Wim Schrever

Fotografie & Vormgeving: © Studio Schrever All rights reserved Tekst: Wim Schrever Nele De Winde Armand Matthijs Nahid Mohammadi Walter Aelvoet Stefaan Van Brabandt Productie: Studio Schrever MD Webdesign Uitgeverij: Uitg. Eigenbegeer Redactie-adres: Buizemontstraat 19 9500 Geraardsbergen Werkten mee aan dit nummer: Gerard ‘GAL’ Alsteens Stefaan Van Brabandt Munkhbayasgalan Zola Bonniface Agboka Koku Walter Aelvoet Website: www.giesbaergskekoleurengazette.be

© Studio Schrever

Gratis inschrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette kan door op de website op ‘inschrijven’ te klikken: u ontvangt dan de meest recente editie van de Gazette in uw mailbox.

“These days, in our materialistic culture, many people are led to believe that money is the ultimate source of happiness. Consequently, when they don’t have enough of it they feel let down. Therefore, it is important to let people know that they have the source of contentment and happiness within themselves, and that it is related to nurturing our natural inner values.”

H. H. Dalai Lama

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 36

2de jaargang, nummer 6, 1 april 2013

Het is niet toegelaten de Giesbaergske Koleuren Gazette te gebruiken voor publicitaire of commerciële doeleinden. De Gazette mag niet verkocht worden.

Redactie: Wim Schrever Nele De Winde Armand Matthijs Nahid Mohammadi