IES DE MELIDE Xu単o 2015
Ένα θεριό, τυφλό, ασυνάρτητο, που πεινάει και δεν τρώει, ντρέπεται να φάει, που δεν έχει παρά να γνέψει στην ευτυχία που περνάει από τον δρόμο και πρόθυμη αυτή να σταθεί, και δεν της γνέφει, κι ανοίγει τη βρύση κι αφήνει τον καιρό να τρέχει ανωφέλευτα, σαν νά ‘τανε νερό, και να χάνεται, ένα θεριό που δεν ξέρει πως είναι θερι? είναι η νιότη. Ανανογιέμαι τα χρόνια που ζούσα στην Αθήνα φοιτητής κι η καρδιά μου ραΐζει. κοίταζα και δεν έβλεπα, πάχνη πυκνή, καμωμένη από φαντασία, ηθική κι επιπολαιότητα, σκέπαζε και δε με αφήνε να δω τον κόσμο. Πικρή είναι η νιότη, πικρή, ακατάδεχτη, δεν καταλαβαίνει. κι όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις, η νιότη έχει φύγει. Ποιός ήταν ο Κινέζος σοφός που γεννήθηκε γερός, με κάτασπρα γένια, με κάτασπρα μαλλιά, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα; και σιγά σιγά, όσο πέρνουσαν τα χρόνια, η τρίχα του μάυριζε, τα μάτια του γέλουσαν, αλάφρωνε η καρδιά; κι όταν πια ζύγωνε στο θάνατο, τα μάγουλά του παρθένεψαν και σκεπάστηκαν με ανάλαφρο παιδιατικό χνούδι… Τέτοια, αν ο Θεός πονούσε τους ανθρώπους, έπρεπε να ξετυλίγεται η ζωή του ανθρώπου! Απόπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο
Unha fera, cega, incoherente, que ten fame e non come, dálle vergoña comer, que non ten máis que facer un sinal á felicidade que pasa pola rúa para parala ben disposta, e non lle fai o sinal, e abre a billa e deixa que o tempo corra inutilmente, coma se fose auga, e pérdese, unha fera que non sabe que é unha fera é a xuventude. Recordo os anos que vivía en Atenas de estudante e esgázame o corazón. Miraba e non vía, unha néboa mesta, feita de fantasía, moralidade e frivolidade cubríao e non me deixaba ver o mundo. Amarga é a xuventude, amarga, non acepta, non se da conta. E cando comezas a darte conta, a xuventude fuxiu. Quen era o sabio chinés que naceu vello coas barbas brancas, cos cabelos brancos e cos ollos cheos de bágoas? e pouco a pouco, en canto pasaban os anos, o pelo escurecíalle, os ollos ríanlle e alixeiráballe o corazón? e canto máis se achega a morte as fazulas volvíanselle virxes e cubertas cun lixeiro peluxe infantil... Se Deus tivese mágoa dos homes, deste xeito tería que transcorer a vida humana! Fragmento de Mención ao Greco
Se vas emprender a viaxe cara Itaca pide que o teu camiño sexa longo, cheo de aventuras, cheo de coñecementos... Kavafis
NIKOS KAZANTZAKIS (1883-1957) Naceu en Iraklio (Creta) e estudou dereito en Atenas. Completou os seus estudos en Paris e foi un destacado intelectual e un gran viaxeiro. A súa obra é moi rica e abarca diferentes xéneros: teatro, poesía, ensaio, libros de viaxes... pero destacou sobre todo como novelista. As súas obras máis importantes son Mención ao Greco, Odisea (poema, nova versión da Odisea), Alexis Zorba (levada ao cine por M. Cacoyannis), O capitán Mijalis, O probiño de Deus, Cristo de novo crucificado e A última tentación (levada ao cine por M. Scorsese). No seu traballo como tradutor destacan as traducións de Homero, Dante, Cervantes entre outros. Moi influído por filósofos como Nitche e Bergson, Kazantzakis foi un cidadán do mundo que investigou outras culturas e relixións tratando de comprender a natureza humana. Na súa obra abondan os personaxes apaixonados e a crítica contra a hipocrisía da sociedade. Na súa tumba, perto de Iraklio, está escrito o seguinte epitafio: “Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελέυθερος.” (Non agardo nada, non temo nada, son libre.)