Hoedj e af voor Akkoord, 6lle marna's hebben superkrachten, maar deze moeders zijn toch nog een tikje straffer. Ondanks hun fysieke beperkingen of de tegenslagen die ze moesten incasseren, vechten ze als leeuwinnen voor hun kroost. Tekst Sylvie van Nieuwerburgh
Tanja Kiewitz (36) heeft 66n arm en is mamavan Mayline (7). Ze is g rafisch ontwerpster <Ikben geboren met een onafge-
dat dat bij mij al helemaal zo was.
werkte linkerarm. Tijdens mijn kinderjaren ging ik daar prima mee om. Mijn klasgenoten en ik
Ikging niet meer graagwinkelen.
gaven het een naam: Bulie.We te-
kendenergezichtjes op. Het hielp het te dedramatiseren. Dat doe ik ook met Mayline. Ze houdt van Br.ilie. Het is haar beste knuffel, ze geeft het kusjes en streelt het. Aan wiendjes legde ze uit dat er een deel van mijn arm in de buik van mijn mama is gebleven. Dat vonderr ze geweldig, het nam de
schrik weg. Sindsdien willen ze allemaal naast Bulie lopen. Ik moestwel geduldhebben om andere kindjes aan mijn arm te laten wennen, en ik moet zelfuertrouwenuitstralen. Ikzou ooknietwilIen dat Mayline om mijn stompje uitgelachenwordt.>
Ik twijfelde aan miin kunnen. Het
heeft vier jaar geduurd voor ik dat overwon. Ook al weet ik dat ik het kan, ik zou niet meer aan een t'weede kind beginnen. De con-
frontatie is te pijnlijk.> <Ik vond wel trucjes. Toen ze een babywas, duwde ik haar in mijn linkerheup zodat ikmijn rechterarm wij had. Na twee dagen hield ze zich al als een aapje aan Bulie vast. En ze helptme nog steeds. In het circus applaudisseren we samen, metieder d6nhand tegen elkaar. In de supermarkt laadt ze mee het karretje in. AJles gaat gemakkelijker met twee. Ze doet me ook na. Zo waste ze haar handen
CONFRONTATIE <Tot ik mamawerd, kende ik geen beperkingen. Ik kon alles zonder enige moeite. Maar na de geboortevan Mayline werd ik geconfron-
teerd met mijn handicap. Een
met 66n hand - haar vader, van wie ik drie jaar geleden scheidde,
kind verzorgen, betekent hande-
heeft haar moeten uitleggen dat
lingen waar ik methodes voor moest uiMnden. Het ergste was
het met twee handen moet.)
ikmet de kinderwagen aan de kassa in de supermarkt stond. Ik zag mensen staren en denken:
<Die blikken zijn ernog. Ikv66l
als
'}Jloe gaatze dat doen?'Moeders met twee armenkomen alhanden tekort om alles intepakken, te betalen en de Maxi-Cosi mee te ne-
men. Dus ie kunt je voorstellen
22',ina
ilaltott
ilacht) me
heus hiet anders, maar door die blikken soms wel. Ik merk aan Mayline dat ze opener tegenover
gehandicapten staat dan leeftijdgenootjes. Dat vind ik fantastisch en bevestigt dat ik het als mama goeddoe.>
REP'RTAGE
deze mam ds* Rosaria Puccio (32) leeft armoede en is mama van Sofia (1 0), Lorenzo (T), Matteo (5) en Rune (1 , niet op foto). Ze is huisvrouw in
<De relatie met mijn vader is van jongs af aan bitter slecht geweest. Hij wou me volgens de strenge Italiaanse normen opvoeden, maar ikwilde niet naarhemluisteren. Toen ikals negentienjarige een keer 's avonds te laat thuiskwam, zette hij me zonder pardon op straat. Dat was het begin van de ellende. De middelbare schoolkon ikniet afmaken. Ikwoonde op straat en had geen inkomen. Even mocht ik bij mijn oom en tante wonen, maar ook daar werd ik na een tijdje weer buitengezer. Uiteindelijk vond ik een appartementje en leerde ik de papa
van mijn drie oudste kinderen kennen. Zeven jaar lang hadden we een knipperlichtrelatie. We hebben nooit
samengewoond. Hij was nog getrouwd en was als een vaderfiguur voor me. Daarom wou ik hem niet te dicht bij me. Sofia (I0) was nog maar een maand oud toenmijn vaderhaar van me afoakte. Hij vond dat ze beter bij hen af was. Het jeugdcomitd gaf hem gelijk. Zo raakte ik in een depres sie. Toch vond ik voor het eerst werk, in een fabriek, maar lang heeft dat
niet geduurd, omdat ik het verwaar-
loosde door mijn depressie. Dit herhaalde zich een paar keer. Ondertussen verhuisde ik naar een sociale woningin Kortrijk en beviel ikvan Lorenzo {7) enMatteo (5) . Maarhet ging nog altijd niet goed. Ikbelandde in de psychiatrie. De papa van mijn twee
zonenzagzijnkans omze bij hem te halen, en dat lukte. Nadat ik uit de psychiatrische instelling ontslagen werd, zette ik eenpunt achter mijn relatie methem. Nu wonenalleenRune ( l) en zijn vader, mijnhuidigewiend, bij me. We wonen sinds begin vorig jaar samen. We zljn in verwachting van ons tweede kindje, mijn vijfde
kind al. Het wordt een meisje. Ik ben uitgerekend voor eind mei." "Het OCMW beheert mijn geld en geeft me 100 euro leefgeli pe'r week.
maart zet ik geld opzij om in juli met z'n allen een week naar zee te gaan. Dankzij h et partici patiefonds van het OCMWkunnen we goedkoper gaan., Daarmee moet ik Rune, mijn wiend geen werk - en mezelf te eten geven en ook nog eens onvoorziene ziektekosren betalen. Elk weekend en Lijdens de schoolvakanties komen mijn andere kinderen naar mij, en dan moetikhen ookzien te onderhouden. Ikkijkalop tegen dezomel vakantie. Datwordt zwaar. Ik ganaar de supermarkt met een rekenmachine. Elke cenrrelr. Of ik er elke week ga komen, is het enige waar ik aan kan denken. Dat is niet leuk, maar ik heb geen andere keuze. AIs er wat geld overblijfl, neem ik ijs of koekjes mee
- hij heeft
voor de kinderen. Zij hebben altijd voorrang. Ik wil niet dat zij het slach roffer worden van mijn armoede. Van het kindergeld van Rune - 85 euro koop ik I uiers voor de hele maand. De
restmaakik op aan klerenvoorhem. Ik hoel geen kleren voor mezelf, dat
kan ik me niet permitteren. Sinds
NIET OPGEVEN <Mijnkinderen wagen soms waarom
ikhennietmeerkan geven. Als ikhet u itleg, begri
jpen ze het wel. Toch bliifl
winkelen met hen geen pretje, omdat ze altijd iets willenwatiknietkan betalen. Ik ben soms jaloers op mensen die wel de mogelijkheden hebben. lk geef aileswatik kan. Zekrijgen re eten en kunnen naar school gaan. Sofia wordt goed onderhouden door mijn moeder. Die scheidde twee jaar gele-
den van mijn vader. Bij Lorenzo en Matteo ligr het moeiJijker, omdathun papa nauwelijks voorhen betaalt. Na
tussenkomstvan de rechtbankdoe ik dat dan. Ik hoop dar de toekomst er beter uitziet. Waarschijnlijk zal her beter gaan ajs mijn r,,riend en ikwerk hebben. Daar trek ik me aan op. Ik blijfpositief ingesteld en ben gelukkig een sterke wouw die niet zo snel opgeeft.,
r$ flirra23
ff. REPORTAGE HOEDJ
E
AF VOOR
DEZEMAMAS
lnge Ledoux (29) weduwe en mama van Nina (3) en Jennifer (1). Werkt als zieken h u iscoord nator is
NancyVan Den Meersch (40) is dwerg en mama van Kenny (1 5) en Tatian a(7).Zeis huisvrouw <Een gewone bevalling was niet mogelijk voor mij. Twee keer heb
i
ik een keizersnede moeten krij-
<Elfjaar geleden leerdenTom en ik elkaar kennen via het jqugdhuis. Het klikte meteen. In 2004 zqnwe getrouwd en drie jaar later werd Nina geboren. lk was zwanger van onze tweede dochter toen Tom vorig jaar plots een hartinfarcl kreeg.
gen, omdat mijn bekken gewoon te smal is om een kind op de wereld te zetten. Ik ben ook telkens
helemaal buiten westen geweest. De dokterspoot de ePidurale op de verkeerde plek en niet in de juiste hoeveelheid. Ze hadden me beter volledigverdoofd.
Na een leuke dag te hebben gehad, was hij woeg gaan slapen. Toen ik
Gelukkig heb ik een hoge piingrens en liep ik de dag nadien gewoon weer rechtop. Ook hoogzwanger zijn, ging prima.
me even later in de
geluid. lkholde naar de slaapkamer en vond Tom op bed terug. Ik was me onmiddellijk bewust van de ernst van de sil.uatie en belde de
Ikwas gezond enwel., uWelke beperkingen ik ben tegengekomen bij de opvoeding van mijn kinderen? Geen enkele! Het is een kwestie van ingenieus en kritischer te zijn bij je aankopen. Zo zette ikhetbad-
ambulance. Ook mijn vader, die brandweermanis, belde ik op. Hij was meteen bij ons en reanimeerdeTom totdat de dokters er waren, maar alle hulp was tevergeefs. Tom was waarschijnlijk al meteen over-
ie op de salontafel om ze te wassen en kocht ik een kinderwagen en een bedje dat ik
leden.>
voldoende kon verlagen om mijn kind er voorzichtig in te
NOOIT MEERTERUG
leggen. Daarnaastkwamiker al snel achter dat ikmijn twee armen nodighad om debaby
goed vast te houden.
Tot de kinderen drie waren, kon ik ze meenemenopde fiets, maar daarna werd het te zwaar. Ik heb gelukkig altijd veel hulp gehad van mijn man Marc, die groot en sterk is. (lacht) Hl) kan ook koken, en steekt eenhandje toe bij de was en de plas.>
LEKKERVEELTIJD van mij' was "Toen mijn mama zlvangerwas ze ziek.Wat zeprecies had, weet ik niet, maar daardoor ben ik een dwerg geworden. Dat gen geef ik alleen door aan jongens. Vandaar dat Kenny ook klein is. Hij heeft daar net zo weinig problemen mee als ik. We staan er niet bij stil, we gaan door hetlevenzoals iedereen. Ik heb nooit medelijden met mezelf gehad. Het huis is bijvoorbeeld niet aangepast aan miin gestalte. Ik neem wel een krukje als ik watuit de kastwil pakken en als het echt niet lukt, dan zal ik het wel wagen. Kenny zal het ook altijd eerst zelfproberen. En die blikken?
24npa
badkamerklaar-
maakte om ook te gaan slapen, hoorde ik ineens een abnormaal
Ach, laat ze maar kijken,
ik
trek me daar niets van aan. Onze zoon trouwens ookniet. Dat heb ikhem geleerd. Mijn kinderen mo genzich nietlaten kleineren door kritiek. Ik wil dat ze vooruit gaan in het leven, en dat ze alles op alles zet-
ten omhun doel te bereiken.> <Doorchronischepijn aande rug, indeheup en nek- waar Kennywaarschijnlijk ook later Iastvan zalhebben-kaniknietwerken. Daarom heb ikveel tijd om leuke dingen te doen met mijn gezin. We gaan regelmatig fietsen,
zwemmen of wandelen, zoals alle andere moeders dat zouden doen. Elkweekend trekken we r,aat onze caravan op een recreatiedomein. Ik ben een ondernemende mama.
Tatianaisnunogevengrootalsik. Ikdenkdat ik het best raar zal vinden als ze straks groter
zalzljn.Zezeg!.er nu nog niets over.Wellicht dat de iollen ooitzullen keren, dat zij voormij zalzorgen,maar nu is dat niet aan de orde. Ik voelmezo groot als alle andere mensen.)
<Nina, die in de kamer naast ons ligt, was wakker geworden van het geluid van de ziekenwagen.Zebesefte dat er iets niet klopte, dat er iets heel ergs was gebeurd met papa. Hetheeft even geduurd, maar nu weet ze dat hij dood is en dat dat betekent dat hij nooit meer terugkomt. Dagelijks praatze overhem.
Ze stelt retorische wagen zoals 'Papa is in de hemel, h6?' De dag dat Tom overleden was, was Nina bij ons, maar na het avondeten legden we haar samen in haar bedie. Ze sliep dus toen papa stierf en ze heeft hem niet meer gezien. In een boekje schreefik, inheel simpeletaal, op
wat er zich die avond had afgespeeld. Op een ochtend nam ikhet boekje bij me en vertelde ik het haar. Nadien zei ze 'dank je, mama'. Dat vond ik zo ontroerend, Dat ze
precies weel" wat er toen gebeurde, was niel
onbelangrijk."
<\4ak na Toms Jverlijden domineerden wanhoop en ongeloof' Ik kwamthuis van de begrafenis en ik dacht:'Nu begint de restvan mijn leverf, maarhet is eenillusie dat je je gewone leven kunt verder zetten.
Bevallen was zwaar. Ik keek er ontzettend tegen op alles zelf te regelen. Ik ben alleen bevallen. AIs er iemand anders dan Tom was bij geweest, had het niet geklopt. Ikheb mezelf verplicht blij te zijn. Dat ging gelukkig vanzelf met zo'n prachtbaby, al had ikde babyblues serieus te pakken. (lacht) Jennifer- die naam kozenwe samen
- haar eerste woordje
was
'papa'. Ik brak. Weten dat ze haar papanooit gezien zalhebben, doetpijn.> <Het is elke dag een strijd. Ik mis Tom ontzettend. Als ikmet de kinderen op pad ga, aan de ontbijttafel, naast mij's avonds
op de zetel, altijd! Ik vind het verschrikkelijk dat hij bijvoorbeeldhun eerste dansjes op het schoolfeestzal missen, maar ik moet enwil erdoor. Mijn enige
zekerheid op dit moment is mamazijn, dat is het enige wat me overeind houdt. Nina en Jennifer geven me energie. Op alle andere vlakken in mijn leven voelthet soms a-lsof ik geen vaste grond meer onder mijn voeten heb. Zelfs op werkgebied is er veel voor mij veranderd sinds
iknogmaarhalftijds
werk. Mijn doel is heel gelukkig worden, en dat ook voor mijn
kinderen kunnen waarmaken. Ikwil dat ze allebei blije, gelukkige meisjes worden, wij van angsten en vooroordelen en met genoegveerkracht om een tegenslag aan te kunnen. De beste manier om dat te bereiken, ishet goedevoorbeeld geven. Ik ben heel fier op onze dochters. Ze zijn het levende bewijs van Tom. Zonder hen zou ik er veel erger aan toe
zin.,
rlirra25
{*i REPORTAGE HOEDJE AF VOOR DEZEMAMAS
Rebecca Biesot (29) is blind en mama van Heavenlie (5) en lleano (2), Ze is d ierenartsassistente <Voordat Heavenlie geboren werd, volgde ik een opleidingvoor het verzorgen van kinderen via de Brailleliga. Ikmoest de dagelijkse dingen zoals een luier verversen en een baby in bad doen, oefenen met een levensechte pop die kon bewegen als een pasgeborene. Na tlvee sessies had ik het al onder de knie. De cursus heeft geholpen, want ook in het echt ging het goed. Ikheb nooit aan mezelf getwijfeld.> <Voor alles vond ik een methode. Mijn kinderen hieldikniet dwarsvast, want dan steken ze een beetje voor mijn lichaam uit waardoor ik met hen ergens tegenkon stoten. Ikleerde ook voelen: uitslag, wanneer een luier goed zit en de temperaruuren hetwaterniveauin bad. AIs
dierenartsassistente heb ik ook de beestjes en
hun aandoeningen leren voelen en dat gaat, na elfjaar, nu heel goed. Daarnaast heb ik enkele handige hulpmiddeltjes inhuis zoals een sprekende weegschaal, een sprekende label-
penwaarmee ikvoorverpakte etenswaren in de keuken kan benoemen en een kleurendetector die me vertelt of een T-shirt rood of blauwis, zodat ik mijn kinderen en mezelf in klerenhijs die bij elkaarpass en. (lacht) lklees voor uit voelboekjes, met daarin bijvoorbeeld het pluche van een beertje verwerkt. Daarverzinikdan eenheelverhaalrond, dat vinden ze fantastisch. Of iklaat de computer een digitaal boekvoorlezen, waarna we het samen bespreken. Later helpen met huiswerk maken, zal ook geen probleem zijn. Ikheb eenloep met een speciale software die deletters voor.mij vergroot 6n voorleest.>
KIJK, MAMA oHeavenlieweet dat ikblind ben en wat dat beteke rrt. Ze zegt niet me er 'Kijk, mama terwijl ze naar iets wijst. Nu beschrijft ze wat ze ziet. Ze maaktvoelbare tekeningen, metwolenrijst. Zebegintookkleuren te herkennen. Daarvoor woeg ze ernaar, terwijl we aan het wandelen waren bijvoorbeeld.
Dat ik niet kan antwoorden, vond ik erg. Ik zie licht en donker, en bij het juiste licht ook contouren, maarkleurenherkennen, is onmo-
gelijk., op school met de geleidehond aankomen, wordt Heavenlie boos als er kindjes aan de hond komen. Dat mag niet zolang hij zijn <<,Alswe
26nirra
harnas om heeft en hij aan het werk is, omdat aanraking afl eidt. Ikvind het lief dat ze zo vo or mij opkomt. Toen ze kleinerwas, nam ikhaar mee in een rugzak. Als ik haar nu naar de kleuterHas breng, hebbenwe allebei een ceintuur om en hangen we aan elkaarvastvia een elastiek. Zn kan ik haar niet verliezen. De school is op loopafstand, dus kunnen we er te voet naartoe. Naarvreemde plekken ga ikniet zonder hun papa Marco, met wie ik in oktober gatrouwen. Met dekinderenvind ikhet risico te groot. Ze zijn het kostbaarste wat ikheb.>
<Tijdens mijnpuberteit heb ik even met mijn beperking geworsteld, maarnuvoel ikme goed in mijn vel. Ik wil mijn kinderen tot evenwichtige, zelfstandige wezens opvoeden. Mensen die ons kennen, hebben nooit getwijfeld ofwe kinderenzoudenkunnen grootbrengen, maar mensendie onsnietkennen, diezijnzwart-wit: ze vindenhet fantastisch of grofiueg schanda-
s ts
lig. Iemand vond me zelfs niet waard om moeder te zljn.Dat maakte me nijdig, maar
meestalkanhetmeweinigschelen.> [i!
ao