وافعی باشید

‫‪bOýUÐ vF «Ë‬‬ ‫ﻧﻘﺎب ﺧﻮد را دور اﻓﻜﻨﻴﺪ‬ ‫و ﻧﮕﺎﻫﻰ واﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و زﻧﺪﮔﻰ درﺳﺖ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‬ ‫در ﻋﺼﺮى ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻤﻰ از اﻳﻦ دو ﻣﻰ داﻧﺪ‬

‫‪vГd¹Ë ÆuOKÐœ Ê—«Ë‬‬ ‫‪ÂËœ ÛUÇ‬‬

‫«½‪ÊUNł —u½ «—UA²‬‬

∫ “« XÝ« È«ÅtLłdð »U² s¹« BE REAL

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

µ ∑ ≤∑ ¥∑ ∂∑ ∏∑ ±∞∂ ±≤µ ±¥µ ±∂¥ ±∏¥

t bI ©¥≠±∫±® °XÝ« s¹« XOF*«Ë ©∂∫≤≠µ∫±® —U² — Ë —U²HÖ ©±¥≠∑∫≤® u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ ©±∑≠±≤∫≤® œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³× ©∂≠±∫¥ ª±π≠±∏∫≤® b UOÄ U¹ XIOIŠ ©±∞≠±∫≥® ÊUÖbMM3 d¼UEð ©≤¥≠±±∫≥® ¯d U¹ X³× ©±∂≠∑∫¥® X³× oLŽ tÐ 7 — ©µ∫µ≠±∑∫¥® XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³× ©≤±≠∂∫µ® øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ

‰Ë« qB

Throw away your mask and take a realistic look at love and right living in an age which knows little of either

ÂËœ qB ÂuÝ qB

by : Warren W. Wiersbe

—UNÇ qB r−MÄ qB rAý qB r²H¼ qB r²A¼ qB rN½ qB r¼œ qB

Copyright© 2004 “NOOR E JAHAN’’ PUBLICATIONS

‫ ‪t bI‬‬ ‫وارن وﻳﺮزﺑﻰ ﲤﺎم ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ آﻧـﻬـﺎ ﻣـﻮرد ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﲢﺴـﻴـﻦ‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ اﺳﺖ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد »واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ« ﮔـﺮد آورده اﺳﺖ‪ .‬وﻳﺮزﺑﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻋﺒﺎرات و اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﻫﻤﻮاره زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺷـﻤـﺎ را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت و ﺑﻴـﺎﻧـﻰ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮔﻴﺮا ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ دﻟﻬﺎى ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﻖ‪B‬ﻫﺎى ﺑﻴﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫وﻳﺮزﺑﻰ در ﻋﻴﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﻜﺎرش‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺬﻟﻪ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ ﳒﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ و ﺣﺘﻰ ﮔﺎﻫﻰ وﺳﻮاﺳﻰ اﺳﺖ‪ .‬او در ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺧﻮد اﻳﻦ اﺣﺴﺎس‬ ‫را ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬آورد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن ‪BB-‬و از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدش‪ -B‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﻰ و دل‪B‬ﺗﻨﮕﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ وارن وﻳﺮزﺑﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﻛﻪ روش او ﻫﻤﻮاره‬ ‫اده ﺧﺪا روﺑﺮو ﻛﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن و ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ ار ‪U‬‬ ‫و ﻫﺮﮔﺰ از اﻳﻦ اﺻﻞ ﻋﺪول ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ اﻧﺴﺎن و ﺗﻌﻬﺪ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﮕـﻰ وى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اراده‪ U‬ﺧـﺪا را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﮔـﺬارد اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺘﻪ وﻳﺮزﺑﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻧﺜﺮ در آوردن ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺳـﺮودن و دﻋﺎ ﻛﺮدن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس و ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ‬ ‫دﻋﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺳﺮود ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ‪«.‬‬

‫∂‬

‫ ‪t bI‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻣـﻮﺟﺐ ﺑـﺮﻛﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ورق زدن ﺻﻔﺤﺎت اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺗﺄﺛﻴﺮ روح ﻗﺪوس ﺧﺪا را در ﻗﻠﺐ و وﺟﺪان ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ وارن وﻳﺮزﺑﻰ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻧﻴﺰ واﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻏﺬاى‬ ‫از ﭘﻴﺶ آﻣﺎده ﻣﺬﻫﺒﻰ در ﺑﺴﺘﻪ‪B‬ﺑـﻨـﺪى ﻣـﺮﺗﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از آن ﻧـﻮع ﺳﻮﭘﻬﺎﺋﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ آن را از ﺟﻌﺒﻪ‪B‬اش ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻧـﻮش ﺟﺎن‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﺸﺮﻳـﺢ‬ ‫ﺷﺪه و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ درآﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳـﺪ‪ ،‬آن‪ B‬را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺑـﺮﻛﺘﻰ ﺑﺰرگ از ﺧﻮد ﭘﺬﻳـﺮاﺋﻰ ﻛﻨﻴﺪ و‬ ‫»واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬ ‫راﺑﺮت ﻛﻮك‬ ‫رﺋﻴﺲ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻴﻨﮕﺰ ﻛﺎﻟﺞ ﻧﻴﻮﻳﻮرك‬

‫‪±‬‬

‫‪°XÝ« s¹« XOF «Ë‬‬ ‫«‪¥≠±∫± UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫»ﻳﻜﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻧﺒﻮد‪«...‬‬ ‫آﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴﺰ را ﭼﻪ ﻣـﻮﻗﻊ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟ اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻤﻼت ﻛﻮﺗﺎه دروازه‪B‬اى ﮔﺸﻮده ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻣﻬﻴﺞ ﺑﻬﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑـﻮدﻧـﺪ‪،‬‬ ‫دﻧﻴﺎﺋﻰ رؤﻳﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻣﺸﻜﻼت ﻛﻮدﻛﻰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ روزى ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ آن »ﻳﻜﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻧﺒﻮد« ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭼﻴﺰى‬ ‫ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻪ زﻣﻴﻦ ﺑـﺎزى ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ اﺳـﺖ و‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺮﻳﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑـﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴـﺰى ﺑﻮدﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮاى ﭼﻴﺰﻫﺎى واﻗﻌﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎزه‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻏﺎز اﻳﻦ ﺗﻼش ﺑﻪ‬ ‫اﺑﺘﺪاى ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﺑـﺮ‪B‬ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺴـﺘـﺠـﻮى واﻗﻌﻴـﺖ و‬ ‫رﺿﺎﻳﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﺛﺮوت‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى‪ ،‬ﻗـﺪرت‪ ،‬داﻧﺶ و ﺣﺘﻰ ﻣﺬﻫﺐ‬ ‫ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫در واﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﮔـﻮﻧﻪ اﺷﻜﺎﻟﻰ در اﻳﻦ ﻧـﻮع ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﻣﻮﺟـﺐ رﺿﺎﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﭘﻰ ﭼﻴﺰى واﻗﻌﻰ‬ ‫ﺑﻮدن و ﻳﺎﻓﱳ آن‪ ،‬دو ﻣﻮﺿﻮع ﻛﺎﻣﻼً ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛـﻮدﻛﺎﻧﻰ ﻛﻪ در‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺳﻴﺮك ﭘﺸﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارﻧﺪ ﻟﻘﻤﻪ‪B‬اى واﻗﻌﻰ در‬ ‫دﻫﺎن ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ ،‬ﺳـﺮاﳒﺎم ﻛـﺎرﺷﺎن ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻰ ﳑﻠﻮ از ﻫـﻴـﭻ ﺧـﺘـﻢ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎى ﭘـﺮارزش زﻧﺪﮔﻰ را در ﺟﺴﺘﺠﻮى‬ ‫ﺑﺪل‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ‪B‬ارزش واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺪر ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش درآﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ‬ ‫اوﻟﻴﻦ ‪U‬‬ ‫ﻗﺮﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗـﺎزه و ﺑﺤﺚ روز‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻳﻮﺣﻨـﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘـﻪ ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ واﻗـﻌﻴﺖ رﺿﺎﻳﺖ‪B‬ﺑـﺨﺶ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان در اﻣﻮر‬ ‫ﻣﺎدى ﻳﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻰ‪B‬درﻧﮓ و ﺑﺪون اﺗﻼف وﻗﺖ‪،‬‬ ‫در ﻫﻤﺎن ﭘﺎراﮔﺮاف اول ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش از اﻳﻦ »ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪه« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤-١:١‬ﺳﻪ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ و ﺣﻴﺎﺗﻰ در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫واﻗﻌﻰ را ﻓﺮا‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻜﺸـﻮف ﻛﺮده )روﻣﻴﺎن ‪ (٢٠:١‬وﻟﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪،‬‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﻬﺘﺮ و روﺷﻦ‪B‬ﺗﺮ در ﻛﻼم ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا در ﭘﺴﺮش ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٩:١٤‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧﺪا از ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﻣﺨﺼﻮص و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد دارد ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫‪U‬‬ ‫»ﻛﻠﻤﻪ ﺣﻴﺎت« )‪ .(١:١‬ﻫﻤﻴﻦ ﻋـﻨـﻮان آﻏﺎزﮔﺮ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴـﺖ‪» :‬در‬ ‫‪U‬‬ ‫اﺑﺘﺪا ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١:١‬‬ ‫ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼم ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻓﻜﺎر و اﺣﺴﺎﺳﺎت‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻜﺮ ﺧﺪا و دل او را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺸﻜﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺪه ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺷﻨﺎﺧﱳ ﻋـﻴـﺴـﻰ‬ ‫او راه ز ‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺧﺪا!‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺗﻮﺻﻴ ﺧﻮد از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ راه ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﳕﻰ‪B‬رود‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮِ‬ ‫»ﭘﺪر«‪ ،‬ﭘﺴﺮِ ﺧﺪا اﺳﺖ )‪ .(٣:١‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻴﻢ‪» .‬دروﻏﮕﻮ ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ آن ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ«‬ ‫)‪» .(٢٢:٢‬ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠـﺴـﻢ ﺷـﺪه اﻗـﺮار ﳕﺎﻳﺪ از ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺖ و ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ«‬ ‫)‪ .(٣٬٢:٤‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻛﺮده زﻳﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﻴﺴﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﺪا‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻠﻤﺎﻧﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ! ﻳﻜﻰ از آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻜﺎﺗﻰ ﻛـﻪ‬

‫∏‬

‫‪XÝ« Ábý d¼Uþ vÖb½“ s¹« ©±‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮد ﻛﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت داﺷﺘﻪ و ﻛﻠﻤﻪ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن« ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ در آﻳـﻪ ‪٢‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬و ﺣﻴﺎت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ «.‬اﻳـﻦ ﺣـﻴـﺎت ﭼـﻴـﺰ ﭘـﻨـﻬـﺎﻧـﻰ ﻧـﺒـﻮده ﻛﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳـﻢ و آن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه« ﻳﻌﻨﻰ آﺷﻜـﺎرا ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻜﺸﻮف ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ!‬ ‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﺪ؟‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ درﺑﺎره آن ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺘﻴﺪ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨـﺪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ آن را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟‬

‫‪π‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∞‪±‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬آ ﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺼﻴﺮت داده ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ و در ﺣﻖ ﻳﻌﻨﻰ در ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻴﺴﺢ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اوﺳﺖ ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« )‪.(٢٠:٥‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﭼﻨﺎن ﺟﺪى و ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ‪U‬‬ ‫دوم ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن داران ﻫﺸﺪار داده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﻌﻠﻤﺎن‬ ‫ﻛﺬﺑﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد راه ﻧﺪﻫﻨﺪ )دوم ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٠:٩‬و او ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬از دروغ‪B‬ﻫﺎى دﺟﺎل )ﺿﺪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ( ﭘﻴﺮوى ﻛﺮده اﺳﺖ )‪.(٢٣-٢٢:٢‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻳﻜﻰ از اﺳﺎﺳﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫آﻣﻮز‪U‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﻴﺮت و ﺳﺮدرﮔﻤﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد از ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﺜﺎل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ روح ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ :‬ﻫـﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه اﻗﺮار ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا اﺳﺖ« )‪ .(٢:٤‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ آﻳﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺷﺎره ﺷﺪه و در ‪١٥-١٣:٤‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮى ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ ﻛﻪ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻤﻪ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« در اﻛﺜﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎى اروﭘﺎﺋﻰ ﻳﻌﻨﻰ ‪ Trinity‬از دو ﺟﺰء ‪ tri‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ »ﺳﻪ« و ‪ unity‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« ﻳﻌﻨﻰ »ﺳﻪ در ﻳﻚ« ﻳﺎ‬ ‫»ﻳﻚ در ﺳﻪ«‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤ‪U‬ﻪ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﭘﻴﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٩:٢٨‬؛‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٦٬١٧-١٦:١٤‬دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٤:١٣‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٦-٤:٤‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺳﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤﻴﻘﺎً اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى‬ ‫واﺣﺪ در وﺟﻮد ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻪ روش ﻣﺨﺘﻠ ‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺮدى ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﺪر و ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا »واﺣﺪ« اﺳﺖ وﻟﻰ در »ﺳﻪ« ﺷﺨﺺ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﺳﺎﺗﻴﺪ اﻟﻬﻴﺪان ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ » :‬اﮔﺮ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ آن را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﺪ‬ ‫روح و ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﺪ داد!« و ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ﻫﻢ ﻧﺪارد« )‪ .(٢٣:٢‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ رواﻳﺘﻬﺎى اﳒﻴﻞ در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﻋﺠﻴﺐ و ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷـﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ از ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻛـﻪ ﳕـﻮﻧﻪ ﻣﺎ اﺳـﺖ در اﻳـﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺳـﻬـﻴـﻢ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﺮ! راه ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮى ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‪.‬‬

‫‪±±‬‬

‫≤© «‪XÝ« Ábý tÐd& vÖb½“ s¹‬‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﻬﺎر آﻳﻪ اول ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ او »ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺬﻫﺒﻰ« دﺳﺖ‬ ‫دوم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از ﻛﺴﻰ ﺑـﻪ ارث ﺑﺮده ﻳﺎ در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺧـﻮاﻧﺪه و ﺑﻪ آن ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﺎﺷـﺪ!‬ ‫ﺧﻴﺮ! ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬او و دﻳﮕﺮ رﺳﻮﻻن ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪﻧـﺪ‪ ،‬او را ﻣﻰ‪B‬دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫آﻧﺎن ﺑﻪ دﻗﺖ در ﮔﻔﺘﺎر و ﻛـﺮدار ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﳕـﻮدﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﺪن او را ﳌـﺲ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﺢ ﻳﺎ رؤﻳﺎ ﺑﻠﻜﻪ »واﻗﻌﻰ«‬ ‫اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻣﺮوز در ﻗـﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻋﺪه‪B‬اى ﺑﮕﻮﻳـﻨـﺪ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ و از‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑـﺮداﺷﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺰﻳﺘﻰ ﺑـﺮﺧـﻮردار‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬او در دوراﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد و‬ ‫ﺷﺨﺼﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮن ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه‪B‬ام!«‬ ‫ً‬ ‫وﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ! آﻧﭽﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل را‬ ‫ﺷﺎﮔـﺮد و رﺳﻮل ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧـﺰدﻳﻜﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﻠـﻜـﻪ ﻧـﺰدﻳﻜﻰ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ او ﺑﻮد‪ .‬رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻬﺪ و ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﻫﻢ‪B‬ﻗﻄﺎراﻧﺶ واﻗﻌﻰ و ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬ ‫و اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬ﺣﻴﺎت اﺑﺪى را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺷﺶ ﺑﺎر ﻋﺒـﺎرت »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« را ﺑﻜﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ اﻳﺪه را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺧﺘﺮاع ﻳﺎ اﺑﺘﻜﺎر ﻳﻮﺣﻨﺎ داﻧﺴﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫او اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت را از زﺑﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﻴﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ از‬ ‫ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ‪ ...‬آﻧﭽـﻪ ازﺟﺴﻢ ﻣـﻮﻟﻮد‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻢ اﺳﺖ و آﻧﭽﻪ از روح ﻣﻮﻟﻮد ﮔﺸﺖ روح اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﺐ ﻣﺪار ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ از ﺳﺮﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٧٬٦٬٣:٣‬ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳـﻦ »زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ« را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﳒﻴـﻞ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ و »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ«‬ ‫)‪ .(١:٥‬ﺣﻴﺎت اﺑﺪى ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ دﺳـﺖ‬ ‫آورﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺨﺼﻴـﺖ واﻻى ﺧﻮد ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺣﻴـﺎت اﺑـﺪى‪،‬‬ ‫ﺗﻨﻬـﺎ زﻧﺪﮔـﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭘـﺴـﺮ او ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان‬ ‫‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد اﻳﻤﺎن و ﺗﻮﻛﻞ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳒﺎت‬ ‫‪U‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﳒﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﮕﻔﺖ‪B‬اﻧﮕـﻴـﺰ را ﺑﻪ دﺳـﺖ آورﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ (٣١:٢٠‬و اوﻟﻴﻦ ﻧﺎﻣـﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻗﻌﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ )‪.(١٣-٩:٥‬‬ ‫و ً‬ ‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴﻦ ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اش‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﺑـﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً از ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﳕﺮات‬ ‫درﺳﻰ‪B‬اش ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴـﺮﻣﻨﺘﻈـﺮه‪B‬اى رو ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻬﺎد‪ .‬اﺳﺘـﺎد ﻣـﺸـﺎورش ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺑﺰرگ‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده و ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ اﻳﺎم ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﺮاﺗﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮاﳒﺎم ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﻣﺸﻜﻞ اﺻﻠﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺳﺘﺎدش در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣـﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴـﻦ ﻧـﺰد ﺧﺎﻧـﻮاده‪B‬اش رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ﻧﮕـﺎﻫـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫‪B‬ﻧﺎﻣـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس‬ ‫ﻛـﻬـﻨـﻪ ﻣﺎدرﺑـﺰرﮔﺶ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ در ﺷـﺠـﺮه ‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﭘﻰ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ واﻗﻌﻰ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻜﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﭘﺮورﺷﮕﺎﻫﻰ‬ ‫ﺑﻮده ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﺸﺎورش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬داﱎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻢ و از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه‪B‬ام!«‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮاد‪U‬ه ﺧﺪا دارﻳﻢ ﻳﻌﻨﻰ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا داراى ﺑﺮﺧﻰ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺧﺎص‬ ‫ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺪاﻟـﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ )‪.(٢٩:٢‬‬ ‫ﻓﺮزﻧـﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜـﺐ ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد )‪ .(٩:٣‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد )‪ ،(٢:٢-٨:١‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮدن ﻋﺎدت ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارﻧﺪ و ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ر‪.‬ك ‪٧:٤‬؛ ‪ .(١:٥‬آﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺎم دﻧـﻴـﻮى‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣـﻮن ﺧﻮد ﺑﻰ‪B‬ﻋﻼﻗﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ )‪ (١٧-١٥:٢‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﻧﻴـﺎ از آﻧـﻬـﺎ‬

‫≤‪±‬‬

‫≥‪±‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻧﻔﺮت دارد )‪ .(١٣:٣‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻐﻠﻮب ﻓﺸﺎرﻫﺎى اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺎدل ﺧـﻮد را از دﺳﺖ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰ‪B‬آﻳﻨـﺪ )‪.(٤:٥‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮى از ﻓﺮزﻧﺪان واﻗﻌﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﭼﺮا داﻧﺴﱳ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ؟‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳـﺆال ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دو ﻧـﻮع ﻓﺮزﻧـﺪ وﺟﻮد دارد‪:‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا و ﻓـﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ )‪ .(١٠:٣‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﻛـﻨـﻴـﺪ »ﻓـﺮزﻧﺪان‬ ‫اﺑﻠﻴﺲ« ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﻈﻴﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑـﻰ‪B‬اﻳـﻤـﺎن »ﻓـﺮزﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎن« اﺳﺖ‪ .‬او ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ اﺧـﻼق‪B‬ﮔـﺮا و ﺣﺘﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ ﺟـﻌـﻠـﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺸﺪه و ﺷﺨﺼﺎً ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ را‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ »ﻓﺮزﻧﺪ« ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ ‪B-‬ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﻫﻢ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ -B‬ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬ ‫اﺳﻜﻨﺎس ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓـﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس ﺗﻘﻠﺒﻰ در دﺳـﺖ دارﻳـﺪ و‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ اﺻﻞ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ اﺳﻜﻨﺎس ﺑـﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻨﺰﻳﻦ اﺳﺘﻔـﺎده‬ ‫و ً‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ‪ ،‬آن را ﺑﺮاى ﭘﺮداﺧﺖ ﺣﻘﻮق ﻣﺘﺼﺪى ﻓﺮوش ﺧﺮج‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻢ آن را ﺑﻪ ﺑﻘﺎل ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺑﻘﺎل ﻧﻴﺰ آن اﺳﻜﻨﺎس را ﺑﺎ ‪ ٩٩‬اﺳﻜﻨﺎس‬ ‫دﻳﮕﺮ دﺳﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻧـﻚ ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ .‬در آﳒـﺎ ﻛـﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻮﻳـﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﻜﻨﺎس ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫آن اﺳﻜﻨﺎس ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻊ زﻳﺎدى ﺑﺮاى‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻫـﻴّﺖ واﻗﻌﻰ‪B‬اش‬ ‫آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و از ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨـﺼـﻰ ﳑـﻜـﻦ‬ ‫اﺳﺖ در ﻃـﻮل زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻛـﺎرﻫﺎى ﺧﻮﺑﻰ اﳒﺎم دﻫـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬

‫داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮدود ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪» .‬ﺑﺴﺎ در آن روز ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻧﺒﻮت ﻧﻨﻤﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﻮ دﻳﻮ‪B‬ﻫﺎ را‬ ‫اﺧﺮاج ﻧﻜﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻌﺠـﺰات ﺑﺴﻴﺎر ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﻢ؟« آﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻳـﺸـﺎن‬ ‫ﺻﺮﻳﺤـﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻫـﺮﮔﺰ ﺷﻤﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬اى ﺑـﺪﻛـﺎران از ﻣﻦ دور‬ ‫ً‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ!« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٣-٢٢:٧‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ از ﺧـﻮد ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‪» :‬آﻳﺎ ﻣﻦ ﻓـﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠﻰ؟ آﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬ام؟«‬ ‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻴﺎت اﺑﺪى‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﲡﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﻵن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ از آن ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﺪ! اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٥-٩:٥‬را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺨـﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ رﺳﻴﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺪه او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ و از‬ ‫او‬ ‫ﻋﻄﻴﻪ ﺣﻴﺎت اﺑﺪى را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﺑﻪ و ‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫او ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻄﻴـﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸـﺪ‪» .‬زﻳـﺮا ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬ ‫ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ دو ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻢ را در ﻣﻮرد »زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ« درك ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ‪:‬‬ ‫اول‪ ،‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜـﺸـﻮف ﺷﺪه و دوم‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬ ‫دﻫﻨﺪه ﺧـﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ از آن ﺑﺮﺧـﻮردار ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﻢ و او را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎت‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد!‬

‫‪±¥‬‬

‫‪±µ‬‬

‫≥© «‪XÝ« Ábý t²ý«cÖ X(—UA tÐ vÖb½“ s¹‬‬ ‫»از آﻧﭽﻪ دﻳﺪه و ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﻋﻼم ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(٣:١‬ﻫﺮ وﻗﺖ از‬ ‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﭘﻰ اﻳﻦ ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛـﻪ آن را ﺑﺎ دﻳﮕـﺮان ﺑﻪ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﮕـﺬارﻳـﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ آن را ﺑﻪ ﲤﺎم ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش در ﻗﺮن اول »اﻋﻼم ﳕﺎﻳﺪ‪«.‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺧﺎﳕﻰ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬زد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز در ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺘﻰ‪B‬ام ﺟﺰوه‪B‬اى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﻃـﺮف ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﻤﺎ‬ ‫دﻳﺪم و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاى ﻧـﺎراﺣﺖ ﻛﺮدن ﻣﺮدم ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺴﺘﻰ ﺷﺪه‪B‬اﻳـﺪ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺷﺪه‪B‬ام‪«.‬‬ ‫و ً‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺴﺘﻰ‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدى ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى در اﻳﻦ ‪U‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ؟«‬ ‫زن در ﺟﻮاب ﺑﺎ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ دﻳﻦ ﻣﻦ‬ ‫را ﻋﻮض ﻛﻨﻴﺪ! ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼً ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم‬ ‫دﻳﻦ ﺷﻤﺎ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ!«‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ وارد ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ‪B‬ﻓﺎﻳـﺪه ﺷـﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ »ﻫﺪف ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳـﮕـﺮى را‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه و ﻋﺠﻴﺒﻰ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان در اﻳﻦ‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺮدم )و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن( ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋـﻘـﻴـﺪه‪B‬اﻧـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫»ﺷﻬﺎدت« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺸـﺎﺟـﺮه ﺑﺮ ﺳﺮ اﺧﺘﻼﻓـﺎت ﻣـﻮﺟﻮد در ﺑﺎورﻫﺎى دﻳﻨﻰ ﻳـﺎ‬ ‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ و آن ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ اﺻﻼً اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ! در ﺗﻌﻠﻴﻢ او ﺷﻬﺎدت ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ دﻳـﮕـﺮان را در ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮد ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزﻳـﻢ‪ ،‬ﻫـﻢ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﻢ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن او در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮاﻛﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﺎﻣـﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻫﺪف را در ﻧﻈﺮ دارد‪:‬‬

‫‪ (١‬ﺗﺎ ﺷﺮاﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ )‪ .(٣:١‬واژه ﺷﺮاﻛﺖ ﻳﻜـﻰ از واژه‪B‬ﻫﺎى ﻣﻬﻢ در‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ آن »ﺷﺮﻳﻚ ﺑـﻮدن« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﻗﺪوس ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﺧﺪا در ﻓﻴﺾ ﺑﻰ‪B‬ﻣﻨﺘﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ را ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻚ ﺳﺎزد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺴﻢ ﺑﺸﺮى ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﺳـﻮى ﺻﻠـﻴـﺐ رﻓﺖ و ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺟـﻬـﺎن را ﺑﺮ آن »ﺑـﺪن« ﮔـﺮﻓـﺖ )اول ﭘﻄـﺮس‬ ‫‪ .(٢٤:٢‬ﭼﻮن او ﻓﺪﻳﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺨﺸﺶ‬ ‫اده ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﳑﻜﻦ ﳕﻮده و ﻣﺎ را در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ »ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدﻳﻢ )دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(٤:١‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺮﻳﻚ« در ﻧﺎﻣـﻪ ﭘـﻄـﺮس ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ »ﺷـﺮاﻛﺖ« در اول‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٣:١‬از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ اﻋﺠﺎز ﺗﻜﺎن دﻫﻨﺪه‪B‬اى! ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ را ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ!‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺸﻬﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻛﻪ از ﺑﻨﺪر ﻟـﻴـﻮرﭘـﻮل ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻰ ﻋـﺎزم ﺳﻔـﺮ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺮاى دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد در اﺳﻜﻠﻪ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ از ﻛﺸﺘﻰ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﻜﻠـﻪ رﻓﺖ و ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﻰ را‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻰ؟« و‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﺸﻨﻬـﺎد او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑﻪ روى ﻋﺮﺷﻪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و روى ﻧـﺮده ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑـﺮاى او دﺳﺖ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ او ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ‪B‬ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادن‪ ،‬ﭘﻮل‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!‬ ‫داﺳﺘﺎن اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪B‬اى ﺑـﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺴـﺎن از‬ ‫ﻫـﻤـﻪ ﻣﺎ دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﻣﺤـﺒـﻮب و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ دﻳﮕـﺮان‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫‪U‬‬

‫∂‪±‬‬

‫∑‪±‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﺗﻨـﻬـﺎﺋـﻰ را ﺣﻞ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺸـﺎرﻛﺖ اﺻﻴﻠﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد وﻋﺪه داده ﻛﻪ »اﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:٢٨‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ راز ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪا و ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻫﺪﻓﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮاى‬ ‫ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﮔﺬاﺷﱳ ﲡﺮﺑﻪ ﺧـﻮد از ﺣﻴﺎت‬ ‫اﺑﺪى‪.‬‬ ‫‪ (٢‬ﺗﺎ ﺷﺎدى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ )‪ .(٤:١‬ﺷﺮاﻛﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ‬ ‫اﻧﺴﺎن در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺷﺎدى‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ او ﺑـﻪ ﭘـﻮﭼﻰ و ﺑﻴﻬـﻮدﮔـﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨـﺎ در رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﺗـﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺑـﺎر از ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺎدى« )در ﺑـﻌﻀﻰ ﺗﺮﺟـﻤﻪ‪B‬ﻫﺎ‬ ‫»ﺧﻮﺷﻰ«( اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﺪه ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش ﺟﺮﻳﺎن دارد‪.‬‬ ‫ﺷﺎدى ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺼﻮل‬ ‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎى ﺷﺮاﻛﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬داود ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻌﻨﺎى ﺷﺎدى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫را درك ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬در ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﻤﺎل ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١١:١٦‬‬ ‫اﺳﺎﺳًﺎ ﮔﻨﺎه ﻋﻠﺖ ﲤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ‪B‬ﻫﺎ و ﻏﻤﻬﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوزه دﻧﻴﺎى ﻣﺎ را زﻳﺮ‬ ‫ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓـﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه وﻋﺪه ﺷﺎدى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ وﻟﻰ ﺣـﺎﺻﻞ آن ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪوه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬات ﮔﻨﺎه ﻣﻮﻗﺘﻰ اﺳﺖ و اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺶ ﳕﻰ‪B‬ﭘﺎﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪(٢٥:١١‬‬ ‫اﻣﺎ ﻟﺬت‪B‬ﻫﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١١:١٦‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗـﻌﻰ‪ ،‬ﺷﺎدى واﻗﻌـﻰ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد ﻧـﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺎﻗـﺺ و ﺑﺪﻟﻰ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴـﻰ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻣﺼـﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬دل ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ و‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ آن ﺧﻮﺷﻰ را از ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢٢:١٦‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﻰ ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدى ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔﺮدد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١١:١٥‬‬

‫ﻛﺎرل ﻣﺎرﻛﺲ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اوﻟﻴﻦ ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﺷﺎدى اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻃﺮد ﻣﺬﻫﺐ‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﺎن ﺷﺎدى‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻈﻴﺮ آن را ﺑﻪ وﺟﻮد آورد‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺷﺎدى‬ ‫را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده‪B‬ام و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در آن ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪ (٣‬ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨﻴﻢ )‪ .(١:٢‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﺮزى اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻤﻪ‪B‬ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﮔﻨﺎه‬ ‫روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ر‪.‬ك ‪ (٩-٤:٣‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎ را ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﺎر او اﺳﺖ اﻋﻼم ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃـﺮ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ ُﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﻫﻢ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ در ﭘﻴـﺶ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺷﻔﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻌـﻰ دارﻳـﻢ ﻧـﺰد‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢِ ﻋﺎدل« )‪.(١:٢‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﭘﺪر از ﻣﺎ دﻓﺎع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬ ‫‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮادران ﺣﻀﻮر دارد )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠:١٢‬؛‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن در آﳒﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫‪U‬‬ ‫زﻛﺮﻳﺎ ﺑﺎب ‪ (٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﭼـﻮن وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬اﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ از ﻣﺎ دﻓـﺎع ﻛـﻨـﺪ و از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ! ﺧﺪا در ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى او‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺑﺨﺸﺸﻰ ﭘﺎﻳﺎن‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﳕﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻼﻗﻪ‪B‬ﻣﻨﺪ ﺑﻮد ﻧﺰد ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ رﻓﺖ و ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮم‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻢ ﻧﺘﻮاﱎ اداﻣﻪ دﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ!«‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑـﺎب ‪ ١‬رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺪون ﺷﻚ ﺑﺎز ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻼم ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﮔﻤﺮاه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و راﺳﺘﻰ در ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ« )آﻳﻪ ‪ّ .(٨‬‬ ‫ﻛﺮدﻳﺪ و ﺳﭙـﺲ ﻧـﺰد ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬او ﺷـﻤـﺎ را ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴـﺘـﻠـﺰم ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼـﻨـﺎن ﭼـﻪ در‬

‫∏‪±‬‬

‫‪±π‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و اﻃﺎﻋﺖ از ﻛـﻼم او زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﺎ اﻳـﻦ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ را‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ داد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻛﺸﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد ﻛﻪ آن زن ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﻣﻮرد ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻰ ﻗﺮار‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬دﭼﺎر ﺑﻌﻀﻰ‬ ‫ﻋﻮارض ﺟﺎﻧﺒﻰ ﻳﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﺷﺪﻳﺪ؟«‬ ‫زن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴـﻦ ﻃـﻮر ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺸﻜﻠـﻰ ﺑـﺮاﻳﻢ ﭘﻴـﺶ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻌﺎﳉﻢ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم و او آن را ﻣﺪاوا ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﺸﻴﺶ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ و ﻫﻴﺠﺎن‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻮاب‪ ،‬زن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻬﻤﻴﺪم! ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ و در دﺳﺘﺮس اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﮔﻨﺎه دور‬ ‫ﻧﮕﻪ دارد ﻳﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ!«‬ ‫زﻧﺪﮔـﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﭘـﻴـﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺑﺮ ذﺧﺎﻳﺮ اﻟﻬـﻰ ﺧـﻮد ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺮ وﺳﻮﺳﻪ و ﮔﻨـﺎه‬ ‫ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ (٤‬ﺗﺎ ﮔﻤﺮاه ﻧﺸﻮﻳـﻢ )‪ .(٢٦:٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﻫﻴـﭻ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮده‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴﻦ درﺳﺖ و ﻏﻠﻂ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﺷﺘﺒـﺎه را‬ ‫ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ در دﻧﻴﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮرد ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ »ﻣﻄﻠﻘﻰ« وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻛﺎﻣﻼً ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺘﻰ وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬از اﻳﻦ رو در دوران ﻣﺎ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻋﺼﺮ دﻳﮕـﺮى‬ ‫در ﺗﺎرﻳﺦ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻣﺮدم ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮش‬ ‫ﻫﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﺟﺰ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮى دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫در رﺳﺎﻻت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻛﻠﻤـﻪ‪B‬اى وﺟـﻮد دارد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟـﺪﻳـﺪ‬ ‫ﻫـﺮﮔـﺰ آن را ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻧـﺒـﺮده‪B‬اﻧﺪ‪» :‬دﺟﺎل« ﻳـﺎ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻬﺘـﺮ »ﺿـﺪ‪B‬ﻣـﺴـﻴـﺢ«‬ ‫)‪٢٢٬١٨:٢‬؛ ‪٣:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٧‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ »ﺿﺪ« در اﻳﻨﺠﺎ داراى دو ﻣﻌﻨﻰ‬

‫اﺳﺖ‪» :‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ« و »ﺑﻪ ﺟﺎى«‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻨﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ و روش آﻧﻬﺎ ﺑـﺮاى ﻓﺮﻳﺐ دادن و ﮔﻤـﺮاه‬ ‫ﻛﺮدن اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ اﻟﺒﺘـﻪ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻌـﺮف ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪﻟﻰ‪ ،‬ﳒﺎﺗـﻰ‬ ‫ﺑﺪﻟﻰ و ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﺪﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ »ﺑﻪ ﺟﺎى« ﻛﻼم واﻗﻌﻰ ﺧﺪا‬ ‫و ﺣﻴﺎت اﺑﺪى واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٦:١٤‬وﻟﻰ ﺷﻴﻄﺎن دروﻏﮕﻮ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٤:٨‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﺪ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻪ اﻟﺰ ً‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﻴـﻤـﻪ‪B‬واﻗﻌﻰ و دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬او ﺷـﺮارت‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮاى ﮔﻤﺮاه ﻛـﺮدن اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ را از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در ﺑﺎغ ﻋﺪن ﺷـﺮوع ﻛﺮد‪ .‬از‬ ‫ﺣﻮا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺧﺪا اﻳـﻦ را ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟« ﺣﺘـﻰ ﭘـﺲ از آن‪ ،‬او ذات واﻗﻌﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻮا ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻜﻰ از ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت زﻳﺒﺎى‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮد )ر‪.‬ك دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٣:١١‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎً دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺣﺘﻰ در ﺑﻴﻦ ﮔﺮوه‪B‬ﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮاﻛﻨﺪ! ﻧﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻨﺒﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻳﺴـﺘـﺎده ﺑـﻪ ﻛـﻼم ﺧـﺪا ﻣـﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬واﻋﻈﺎن دروﻏﻴﻦ و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻣﺬﻫﺒﻰ دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺰو اﺑﺰارﻫﺎى‬ ‫ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻴﻄﺎن و در واﻗﻊ ﻣﺆﺛﺮﻳﻦ اﺑﺰار او ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣﺮوز ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻧﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد‬ ‫از ﺣﻘﻴﻘﺖ رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ؟‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆاﻻت ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻗﻮ‪U‬ه ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ او را »آن ﻣﺴﺢ« )‪(٢٧:٢‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﻣـﺎ ﺑـﺮاى ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬روح‪،‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎ اﺳـﺖ و ﻫـﻢ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻗﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد ﺗﺎ راﺳﺘـﻰ را از ﻧﺎراﺳﺘـﻰ‬

‫∞≤‬

‫‪≤±‬‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ و در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ ﻳﺎ »ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﻳﻢ«‪ .‬او ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﻧﺎداﻧﻰ‪ ،‬ﮔﻤﺮاﻫﻰ و ﻧﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺸﺨﻴﺺ آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎ و آﻣﻮزﮔـﺎران دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﺑﺎب‪B‬ﻫـﺎى ‪ ٤‬و ‪٥‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻌﻄﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺒﻼ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫‪ (٥‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ(اﻳﻢ )‪ً .(١٣:٥‬‬ ‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻗﺪر اﻫﻤﻴـﺖ دارد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺠﺪداً آن را‬ ‫ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ اﻣﻴﺪﻫـﺎى واﻫﻰ ﻳﺎ آرزوﻫﺎ و ﻣﻘﺎﺻﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻌﻞ »داﻧﺴﱳ« ﻳﺎ ﻣﻌﺎدل آن »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﺑﻴﺶ از ‪ ٣٠‬ﺑﺎر ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﻳـﻦ ﺳـﺆال ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣـﻰ‪B‬روى ﻳﺎ ﻧـﻪ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ »اﻣـﻴـﺪوارم« ﻳﺎ »ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﺷـﻚ و ﺗـﺮدﻳـﺪ‬ ‫اﻣﺎ از اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﺰ ً‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از آزادى و ﻫﻴﺠﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺤﻜﻢ و ﺧﻠﻞ‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ وﻋﺪه ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫»ﺣﻖ را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﻖ ﺷـﻤـﺎ را آزاد ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪.(٣٢:٨‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬در ﭘﻰ اﻓﺴﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ«‬ ‫)دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(١٦:١‬ﺣﻮارﻳﻮن وﻓﺎدار ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﻓﺪاى اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﺷﻮﺧﻰ زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫و ﭘﺮداﺧﺘـﻪ ﺧـﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ از دﺳﺖ ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬ﭼـﻨـﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻣﻨﺘـﻘـﺪﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺑـﺎ ﺣـﻤـﺎﻗـﺖ اﻇـﻬـﺎر ﻣـﻰ‪B‬دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﭼـﻴـﺰى را ﻛﻪ دﻳـﺪه‪ B‬ﺑـﻮدﻧـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ ﭘﻴـﺶ ﻣـﺮدى ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺳـﺮﮔـﺮم ﻛﻨﻨﺪه ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬داد‪ ،‬ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﺷﻬﺮﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ زد ﻛﻪ اﻛﺜﺮًا او را ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻣﺮد ﭘﺮﻧﺪه« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﺑﺪون ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﱳ از ﲡﻬﻴﺰاﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎب ﻳﺎ ﺗﻮر ﺣﻔﺎﻇﺘﻰ‪ ،‬از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎى‬ ‫ﻻ ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در آن ﻧـﺰدﻳﻜﻰ‪B‬ﻫﺎ ﺑـﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻳﺎ ﺻﺨـﺮه‪B‬ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود و ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻫﻨﺮﳕﺎﺋﻰ او ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﭘﺮﻧﺪه در ﺟﺮﻳﺎن ﻳﻜﻰ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬ﻫﺎﻳـﺶ وﻗﺘﻰ روى دﻳﻮار ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄـﻪ‪B‬اى رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﳊﻈﻪ ﻣﻜﺚ ﻛـﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﳕﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻗـﺪم‬ ‫ﺑﻌﺪﻳﺶ ﻛﺪام ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻰ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﻰ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﺎﻻ رﻓﱳ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدى ﺑﻠﻨﺪ روى ﭘﻴﺎده‪B‬رو ﺳﻘﻮط ﻛﺮد و ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﭘﻠﻴﺲ در ﻣﺤﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و دﺳﺖ راﺳﺖ او را ﮔﺸـﻮد‪ ،‬در دﺳﺘﺶ‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻜﻪ‪B‬اى ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺸﺘﻰ ﺗﺎر ﻋﻨﻜـﺒـﻮت ﻛﺜﻴ ﻗﺮار داﺷﺖ! ﻣﺮد ﭘﺮﻧـﺪه‬ ‫ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻨﮓ زدن ﺑﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺎﺟﻌﻪ آﻓﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ً‬ ‫در آﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺧـﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ اﻃﻤـﻴـﻨـﺎن دروﻏﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﺸﺪار داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤـﻰ دارﻧـﺪ‪ ،‬در‬ ‫روز داورى ﺧﺪا‪ ،‬راﻧﺪه و ﻣﺮدود ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪ را دارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﻣﺠﺬوب‪B‬ﻛﻨﻨﺪه درﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﺗﻜـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﻣﱳ و در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎب ﻧﺎﻣﻪ ﺧـﻮد‪،‬‬ ‫ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺳﻪ ﻣـﻮﺿﻮع را در ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎى ‪ ١‬و ‪ ،٢‬ﺑﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از اﻃﺎﻋﺖ )‪ ،(٦:٢-٥:١‬ﻣﺤﺒﺖ )‪ (١٧-٧:٢‬و‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ )‪.(٢٩-١٨:٢‬‬

‫≤≤‬

‫≥≤‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫در ﻧﻴﻤﻪ دوم ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻳﻌﻨﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﺑﻮدن ﻣﺎ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا اﺳﺖ؟‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎن و ً‬ ‫ﺟﻮاب ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى در اﻃﺎﻋﺖ )ﺑﺎب ‪ ،(٣‬ﻣﺤﺒﺖ )ﺑﺎب‬ ‫‪ (٤‬و ﺣﻘﻴﻘﺖ )آﻳﻪ ‪ (٥‬آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﻣﻌﻴﺎر اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮاى آزﻣﻮدن ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫و ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ؟ ﻳﻘﻴﻨﺎً او دﻟﻴﻞ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر دارد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﻣـﺎ را آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮد آﻓـﺮﻳﺪ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (٢٧-٢٦:١‬و اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪان ﻣﻌـﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى ﺷﺨﺼـﻴﺘﻰ اﻟﮕﻮ ﮔـﺮﻓﺘﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘـﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﻘﻞ و‬ ‫ذﻫﻨﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ‪ ،‬دﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑﺎ آن اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻴﻢ و اراده‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺎ آن‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔـﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺟﻨﺒﻪ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد را ﺷﻌﻮر‪ ،‬اﺣﺴﺎس و‬ ‫اراده ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ داراى ﲤﺎم اﻳﻦ ﺳﻪ ﻋﻨﺼﺮ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزه اﻛﺜﺮ ﻣﺮدم اﺣﺴﺎس ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﻠﻰ آﻧﺎن‬ ‫ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﭼﻴﺰى واﻗﻌﻰ و ﻣﻌﻨﺎدار ﻗﺮار ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬روح ﺧﺪا وارد زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫در آن ﲟﺎﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﻧﻴﺰ در دﻋﺎ ﺑﺎ‬ ‫اده او را ﻛﻨﺘـﺮل‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺸـﺎرﻛﺖ دارد‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ذﻫﻦ‪ ،‬ﻗﻠـﺐ و ار ‪U‬‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ؟‬ ‫ذﻫﻨﻰ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻓﻬﻤﺪ‪.‬‬ ‫دﻟﻰ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ را اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اراده‪B‬اى ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ آن ﻛﻨﺘﺮل دارد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﻧﺎﻣـﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ‪B‬اى از ﻣﻮارد ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ را ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ :‬راﺳﺘﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دروغ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻔﺮت و اﻃﺎﻋﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‪.‬‬

‫در زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻨﺎﺑﻴﻨﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﻳﺎ آن ﻃﺮﻓﻰ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤـﺎن آوردﻧﺪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪﻧﺪ و اﻣﺮوز ﻫﻢ در دﺳﺘـﺮس ﻫﻤﮕـﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﺗﺎ در آن ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪى ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و در ﻣﺸﺎرﻛﺖ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا‬ ‫از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﮔﺮوه از اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در آن ﺷﺎدى و ﭘﻴﺮوزى‪B‬اى‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺪ ﻧﻈـﺮ ﻣﺎ اﺳﺖ وارد ﺷﻮﻧﺪ‪ :‬اول آﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧـﺪ و دوم‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ وﻟﻰ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧﺪه‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺠﺎ و ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮد را از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻮرد‬ ‫ارزﻳﺎﺑﻰ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:١٣‬و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آﻳﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺮﺧﻮردارى از‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ‪B‬اى را ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اش ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دارﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻼ ﺑـﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻮﻟﻮد ﺷـﺪن از ﺧﺪا اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟـﻰ اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﺮدﻳـﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﺒ ً‬ ‫ﺳﺆاﻟﻰ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺘﻪ ﺷﻤﺎره ‪ ٢‬را ﻣﺮور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ از ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻮرد اﺳﺖ‪:‬‬ ‫اده ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ ١‬از ار ‪U‬‬ ‫‪ ٢‬ﺑﺎ ﻫﻢ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮد در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ ٣‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮ دروغ ﺑﻨﺎ ﻛﺮده و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺰ در ﻓـﻬـﻢ ﺧـﻮد از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ دﭼﺎر اﺷـﺘـﺒـﺎه‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪان!‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاه ﻧﻜﻨﺪ« )‪.(٧:٣‬‬

‫‪≤¥‬‬

‫‪≤µ‬‬

‫∂≤‬

‫‪XÝ« s¹« XOF*«Ë‬‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ در ر ‪U‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﻮازات ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻋﻠﺖ ﻋﺪم ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا را درﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آن ﮔﻨﺎه )ﮔﻨﺎﻫﺎن( را ﺑﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺎﻣﻞ او را ﺑﻄﻠﺒﺪ )‪ .(٢:٢-٩:١‬اﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻴﻦ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬ ‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ وى ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺷﺎدى ﺑﺎ او‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا اﻣـﺮوز ﻣﺎ را دﻋـﻮت ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ و ﺑـﻪ ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎﺋـﻴﺪ از ﻟـﺬت‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛـﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺑﺎ دﻳـﮕﺮان ﺑﺮﺧﻮردار ﺷـﻮﻳﺪ! ﺑﻴﺎﺋـﻴﺪ و در زﻧﺪﮔﻰ واﻗـﻌﻰ‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ!«‬

‫≤‬

‫‪—U²!— Ë —U²HÖ‬‬ ‫«‪∂∫≤≠µ∫± UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫ﻫﺮ ﺷﻜﻠـﻰ از زﻧﺪﮔﻰ و ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه‪B‬اى دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺎص ﺧـﻮد را دارد‪.‬‬ ‫ﺣﺸﺮات ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﮔﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎ و ﺳﮕﻬﺎى ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳـﺪ از‬ ‫ﺗﺼﺎدف ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪B‬ﻫﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻣﻴﻜﺮوب‪B‬ﻫﺎ ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺰ دﺷﻤﻨﻰ دارد و ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬ ‫دﺷﻤﻦ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ »ﮔﻨﺎه« اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ٩ ،‬ﺑﺎر ﻛﻠﻤﻪ »ﮔﻨﺎه«‬ ‫را ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ‬ ‫ﻛﻢ‪B‬اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺗﻌﻤﻖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ در ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘـﺎر و رﻓﺘﺎر‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٤‬ﺑﺎر ﻧـﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ »اﮔـﺮ ﮔـﻮﺋﻴﻢ« ﻳﺎ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔـﻮﻳـﺪ«‬ ‫)‪١٠٬٨٬٦:١‬؛ ‪ .(٤:٢‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻴﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪» ،‬ﮔﻔﺘـﺎر«‬ ‫ﺻﺮف ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ ﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ )اﮔﺮ »در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ«(‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﻣﺎن ﺑﺎزﺗﺎب‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در ﮔﻨﺎه زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫)اﮔﺮ »در ﻇﻠﻤﺖ راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ«(‪ ،‬آﻧﮕﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎ را رﻳﺎﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را »راه رﻓﱳ« )ﺳﻠﻮك( ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻰ از‬ ‫دﻫﻨـﺪه ﺧﻮد‬ ‫روى اﻳﻤﺎن آﻏﺎز ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﳒﺎت‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﳒﺎت ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ B‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ ﺷـﺮوع زﻧﺪﮔـﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬راه رﻓﱳ« ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ در زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻫﻤﻮاره رو ﺑﻪ ﺳﻮى رﺷﺪ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ راه‬ ‫رﻓﱳ را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت زﻳﺎدى ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ »در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﳕﺎﻳﺪ« و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮﺟﻮد در اﻳﻦ‬ ‫راه »ﮔﻨﺎه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﮔﻨـﺎه ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻇﺎﻫـﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻻﺗـﺮ از آن‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﻳﺎ ﻃﻐﻴﺎﻧـﻰ‬ ‫دروﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣـﺜﺎل ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻫﻤـﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ در ﻣﻮرد ﺷﻬـﻮت ﺟﺴﻢ وﺧﻮاﻫﺶ‬ ‫ﭼﺸـﻢ و ﻏﺮور زﻧـﺪﮔﺎﻧﻰ )‪ (١٦:٢‬ﻛـﻪ ﲤﺎﻣًـﺎ اﻣﻮر ﮔﻨـﺎه‪B‬آﻟﻮد ﻫﺴـﺘﻨـﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫـﺸﺪار‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺨﻄﻰ از ﺷﺮﻳﻌﺖ )‪ (٤:٣‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ »ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ«‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔـﻨﺎه ﻳﻌﻨـﻰ ﺳﺮ ﺑﺎز زدن از اﻃـﺎﻋﺖ و ﺗﺴﻠـﻴﻢ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳـﻌﺖ ﺧﺪا؛ و‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ ﻳﺎ ﻣﺴـﺘﻘﻞ ﺑﻮدن از ﻗـﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮه اﺻﻠـﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺴﺘﻘﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﺪم ﺑﺮدارد؟‬ ‫»آﻳﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ؟« )ﻋﺎﻣﻮس ‪.(٣:٣‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻪ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ و ﻧﻪ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﻘـﺪﺳـﻴـﻦ‬ ‫ﺳﺮﭘﻮش ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﺑـﺮاﻫﻴﻢ در ﻫﻨﮕﺎم ﻓـﺮار از ﻗﺤﻄﻰ‪ ،‬در اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد‬ ‫ﺿﻌﻴ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣـﺼـﺮ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻓـﺮﻋﻮن ﻣﺼـﺮ دروغ ﮔﻔﺖ )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪.(١٢‬‬ ‫ﺳﭙﺲ وى ﻛﻪ ﺳﺮ‪B‬ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﺪران ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﻌﻰ ﻛﺮد از ﻃﺮﻳﻖ ازدواج ﺑﺎ‬ ‫ﻫﺎﺟﺮ و داﺷﱳ ﭘﺴﺮى از ﻧﺴﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را در اﳒﺎم ﻧﻘﺸﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻤﻚ ﻛﻨـﺪ‬

‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١٦‬در ﻫﺮ دو ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﺪا ﮔﻨﺎه او را ﺑﺨﺸﻴﺪ اﻣﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ آﻧﭽﻪ را‬ ‫ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دروﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮاﺑﻖ ﮔﺬﺷﺘـﻪ را ﭘﺎك ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ در ﻧﻈﺮ ﻧﺪارد ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى رﻓﺘﺎر اﻧﺴﺎن را ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺮﺑﺰه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎى ﻟﺮزش ﻫﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻄﺮس در ﺷﺐ دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻋﻴﺴﻰ در ﺑﺎغ ﺟﺘﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ را‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﺳﻪ ﻣـﺮﺗﺒﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﻄـﺎن دروﻏﮕﻮ و‬ ‫ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬و ﭘﻄﺮس ﺑﻪ درﺳﺘﻰ آﻟﺖ دﺳﺖ او ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻄﺮس را ﺑﺨﺸﻴﺪ )ر‪.‬ك ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢١‬وﻟﻰ رﻓﺘﺎر ﭘﻄﺮس‪ ،‬ﺷﻬﺎدت او را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺪت ﺧﺪﺷﻪ‪B‬دار ﳕﻮد و ﻣﺎﻧﻊ ﻛﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤـﻴﺎن ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن را آزار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻓـﺮاﻣﻮش ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭘـﺬﻳﺮﻓﱳ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﺎﻋﺚ از ﺑﻴﻦ رﻓﱳ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در آن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه‪B‬اﻧﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫ﻛﻬﻨﻪ )ﻛـﻪ رﻳﺸﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ دارد( ﺑﺮ ﺿﺪ ﻃﺒـﻴﻌﺖ ﺟﺪﻳﺪى ﻛﻪ ﻫـﻨﮕﺎم‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺟﻨﮕﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٦-١٦:٥‬ﻧﻪ اﻧﻀﺒﺎط ﺷﺨﺼﻰ و ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و ﻣﻘﺮرات ﺑﺸﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺪام ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ را ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ روح ﻗﺪوس ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﻗﺎدر ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ را »ﺑُﻜﺸﻴﻢ«‬ ‫)ر‪.‬ك روﻣﻴﺎن ‪ (١٣-١٢:٨‬و ﺗﻨﻬﺎ او ﻗﺎدر اﺳﺖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‪ ،‬در ﻣﺎ‬ ‫ﺛﻤﺮات روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٣-٢٢:٥‬‬ ‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﺴﺮد ﻛﺮدن ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﺸﺪار ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺒﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ در ﻣﻮرد‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣـﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﻴﺪ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔـﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎِن ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ!«‬

‫∏≤‬

‫‪≤π‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∞≥‬

‫ﺷﺒﺎن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﮔﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ!«‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻬﺮه‪B‬ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‬ ‫ﺧﻮد روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺳﻪ راه روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﮔﻨﺎه‬ ‫را ﺑﻪ‪B‬ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺻﻠﻰ ﻧﻪ ﮔﻤـﺮاه ﻛﺮدن دﻳﮕﺮان ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﻳﺐ دادن ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺨﺺ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ و در ﻋﻴﻦ‪B‬ﺣﺎل ﺧـﻮد را‬ ‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺼﻰ در راﺑﻄﻪ‪B‬اش ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﳕـﻮﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﭼﻨﻴـﻦ ﺷـﺨـﺼـﻰ‪ ،‬داود ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺷـﺪ )دوم ﺳﻤـﻮﺋﻴـﻞ‬ ‫‪ .(١٢:١١‬ﻧﺨﺴﺖ داود ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻮت‪B‬اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺘﺸﺒﻊ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻋﻤﻼً‬ ‫ﻣﺮﺗﻜﺐ زﻧﺎ ﺷﺪ و در اداﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻗﺮار ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﳒﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻌﻰ‬ ‫ﻛﺮد ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗـﻼش ﻛـﺮد ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﺘﺸﺒـﻊ را ﻓﺮﻳﺐ دﻫـﺪ‪ ،‬او را‬ ‫ﻣﺴﺖ ﳕﻮد و ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﻛﺸﱳ داد‪ .‬داود ﺑﻪ ﺧﻮدش دروغ ﮔﻔﺖ و ﻛﻮﺷﻴﺪ‬ ‫وﻇﺎﻳ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮد را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑـﻪ روال ﻣﻌﻤﻮل اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻧﺎﺗﺎن‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻰ درﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬داود را ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺘﻰ رﻳﺎﻛﺎراﻧﻪ ﻣﺜﻞ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮدش روﺑﺮو‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬او ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻜـﻮﻣﻴﺖ دﻳﮕﺮى داد و اﺻﻼً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧـﻮدش اﺣﺴﺎس‬ ‫ﻣﺠﺮﻣﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﻔﱳ دروغ ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً‬ ‫ﻃﻮﻟﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ ﻛﻪ دروغ ﺧﻮد را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫در اداﻣﻪ‪ ،‬ﺗﻨﺰل روﺣﺎﻧﻰ ﺣﺘﻰ از اﻳﻦ ﻫـﻢ وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و در ﻗﺪم ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ )‪ .(١٠:١‬ﻣﺎ ﺧﻮد را دروﻏﮕﻮ ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و‬ ‫ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﻧﻴـﺰ دروﻏﮕﻮ ﺳﺎزﻳﻢ! ﺑﺎ ﻛﻼم او ﻛﻪ ﮔﻔـﺘـﻪ اﺳـﺖ‬ ‫»ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ« ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﻗﺎﻧـﻮن ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا را در ﻣﻮرد دﻳﮕﺮان ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ وﻟﻰ آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮدﻣﺎن‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺘﻬﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻄﺎﻟـﻌـﻪ ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﺸﻴﻨـﻴـﻢ وﻟﻰ از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس در ﻋﻤﻞ ﻫﻴـﭻ ﺗـﺄﺛـﻴـﺮى ﳕﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳـﻢ‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داراﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻧﺎزل ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﻮﻳـﺎً از اﻃﻼق ﻛﻼم ﺧـﺪاوﻧﺪ در زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺷـﺎن‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪rOM( ‘öð œuš ÊU¼UMÖ Êb½UýuÄ XNł —œ rO½«uðÅv ©±‬‬ ‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻤﺖ در وى ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺴﺖ« )‪ .(٥:١‬وﻗﺘﻰ ﳒﺎت‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣـﺎ را از ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧـﻮر ﺧـﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ )اول ﭘﻄـﺮس ‪ .(٩:٢‬ﻣﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻴﻢ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﺧﻄﺎﻛﺎران از روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻧﻔﺮت‬ ‫دارﻧﺪ )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(٢١-١٩:٣‬وﻗﺘﻰ ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﺗـﺎﺑـﺪ‪ ،‬ذات واﻗﻌﻰ ﻣـﺎ را آﺷﻜـﺎر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٣-٨:٥‬‬ ‫از ﻧﻮر‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬رﺷﺪ و زﻳﺒﺎﺋﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬ ‫و ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻳﻚ‪B‬ﺟﺎ ﺑـﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ در ﻧـﻮر راه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬ ‫ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﻧﻮر ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺣﺪ وﺳﻄﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻣﺴـﻴﺤﻴـﺎن ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧـﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺧﻮد را ﺑﭙـﻮﺷﺎﻧﻨـﺪ؟ ﺑﺎ دروغ‪B‬ﭘﺮدازى و‬ ‫دروغ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ! اﺑـﺘﺪا ﺑﻪ دﻳﮕﺮان دروغ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ )‪ .(٦:١‬دوﺳﺖ دارﻳـﻢ دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺷﺨﺼﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﻣﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دروغ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ و ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دوﺳﺘﺎﳕﺎن‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻧﻮر ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در واﻗﻊ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻳﺮ ﻳـﺎ زود ﺑــﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳـﺪ‪ .‬ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮرد اﺳﺖ )‪ .(٨:١‬در‬

‫‪≥±‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫≤≥‬

‫ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس از دل اﻧﺴﺎن اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫اﺳﺖ! ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣـﻮرد ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا )آﻳﻪ ‪ ،(٦‬در ﻣـﻮرد‬ ‫ذات ﺧﻮد )آﻳﻪ ‪ (٨‬و در ﻣﻮرد اﻋﻤﺎل ﺧـﻮد دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ )آﻳﻪ ‪ .(١٠‬ﮔﻨﺎه ﺑـﻪ‬ ‫راﺳﺘﻰ راه ﻣﺮﮔﺒﺎرى ﺑﺮاى ﮔﺴﺘﺮش ﺧﻮد دارد‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺎ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‬ ‫و در ﻣﻮرد آن ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎﻣـﻞ ﺻـﺪاﻗـﺖ )راﺳﺘﻰ( اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﮕﺮان و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ ﻣﱳ از ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد ﻛﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻧـﻘـﺶ‬ ‫ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و از زﻧﺪﮔﻰ اﺻﻴﻞ و راﺳﺘﻴﻦ ﺑﺪور اﺳﺖ‪ .‬در ﻳﻚ ﻋﺒﺎرت‪ ،‬او دو‬ ‫رو اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ دﭼﺎر ﭼﻪ ﺿﺮر و زﻳﺎﻧﻬﺎﺋـﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد؟ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﻴـﺰ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬از ﻋﻤﻞ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﺑﺎز ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪،(٦‬‬ ‫ﺳﭙﺲ در او دﻳﮕﺮ راﺳﺘﻰ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺪارد )آﻳﻪ ‪ (٨‬و آﻧﮕﺎه راﺳﺘﻰ را ﺑﻪ دروغ ﻣﺒﺪل‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪ !(١٠‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻼم ﺗﻮ راﺳﺘﻰ اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ ،(١٧:١٧‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛـﻼم ﺧـﺪا را از دﺳـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از اوﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى راه رﻓﱳ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺮوم ﺷﺪن از ﺑﺮﻛﺖ‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﻛﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺮه‪B‬اى‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻧﺎراﺳﺖ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ دﭼﺎر زﻳﺎﻧﻬﺎى دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٧-٦:١‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪،‬‬ ‫دﻋﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘـﻮچ و ﺑﻴﻬﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻋﺒﺎدت در ﻧﻈـﺮش ﺟﺰ ﺗﻜـﺮارى ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن درﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و از ﻛﻠﻴﺴﺎ دورى ﻣﻰ‪B‬ﺟﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻧﻮر را ﺑﺎ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪ ﺷﺮاﻛﺖ اﺳﺖ؟« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٤:٦‬‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮى ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و در ﻇﻠﻤﺖ روﺣﺎﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫و از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻴﺮون اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اش ﻛﻪ در‬ ‫ﻧﻮر ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﻛﺎﻣﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ زوج ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ راﺑﻄﻪ‪B‬اى‬ ‫ﺻﻮرى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ وﻟﻰ ﺑﺮﻗﺮارى ﻣﺸﺎرﻛﺖ روﺣﺎﻧﻰ واﻗـﻌﻰ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻧـﺎﺗﻮاﻧـﻰ در ﺑﻪ ﻣـﺸﺎرﻛـﺖ ﮔـﺬاﺷﱳ ﲡـﺮﺑﻪ‪B‬ﻫـﺎى روﺣﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﻣﻮﺟـﺐ ﺑـﺴﻴـﺎرى از‬ ‫ﻣﺸﻜﻼت ﺷﺨﺼﻰ در ﺧﺎﻧﻮاده و ﻧﻴﺰ در ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎى ﻛﻠﺴﻴﺎﻫﺎى ﻣﺤﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﺮوﻫﻰ از اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺤﺚ در ﻣﻮرد ﺷﺒﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس راﺣﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬داﱎ‬ ‫ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ و ً‬ ‫ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ وﻟﻰ ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﭼﻴﺰى ‪B‬ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪«.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از اﻋﻀـﺎ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻣـﻨـﻈـﻮرت را‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻞ را داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻟﻰ دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻜﻠﻰ‬ ‫ﻧﺪارم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ و ﺷﺒﺎن راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻳﻢ‪«.‬‬ ‫»ﭼﻜﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ اوﺿﺎع رو ﺑﻪ راه ﺷﺪ؟«‬ ‫»او ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻰ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﻣﻦ وﺿﻌﻴﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادم‪«.‬‬ ‫»ﺗﻮ وﺿﻌﻴﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادى؟«‬ ‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮔﺸﺎده‪B‬رو و ﺻﺎدق‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻟـﻜـﻪ ﻛـﻮﭼﻚ از رﻳﺎﻛﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ او ﻧﻴـﺴـﺖ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﭘﺮ از ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪى ﻛﻪ ﻣﻦ و او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ دور ﺷﺪه و دارم‬ ‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ .‬از روزى ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ را‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻳـﻜﻰ دﻳـﮕـﺮ از ﻣـﺸﻜـﻼت ﻧـﺎراﺳـﺘﻰ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻳـﺎدآورى ﲤـﺎم دروﻏـﻬﺎ و‬ ‫ﻻف‪B‬زﻧﻰ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺮﻓﻪ ﲤﺎم وﻗﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد!‬

‫≥≥‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اﺑﺮاﻫﺎم ﻟـﻴﻨﻜﻠﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷـﺨﺼﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫـﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻬـﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎﻓﻈﻪ‪B‬اى ﻗﻮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﲤﺎم اﻧﺮژى ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ‪B‬ﮔﺬارد و زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻮچ و ﺑﻰ‪B‬ﻣﺰه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻈﺎﻫـﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را از واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻬﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﻧﻊ رﺷﺪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﺷﺨﺼﻴﺖ واﻗﻌﻰ او زﻳﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎذﺑﺶ ﺧﻔﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺿﺮر ﺳﻮم در واﻗﻊ ﻧﺘﻴﺠﻪ دو ﺿﺮر اول اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻧﺎراﺳﺘﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴـﺖ ﺧـﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٤:٢‬اﻳـﻦ روﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫»دروغ ﮔﻔﱳ« ﺷﺨـﺺ ﺷـﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﺑـﻪ »دروغ‪B‬ﮔﻮ ﺷﺪن« او‬ ‫ﻣﻰ‪B‬اﳒﺎﻣﺪ! دو‪B‬روﺋﻰ ﻳﺎ ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻓـﺮدى‪ ،‬در اﺑﺘﺪا ﻧﻘﺸﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺲ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ او رو ﺑﻪ ﲢﻠﻴﻞ و ﻓﺴﺎد ﻣـﻰ‪B‬رود‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ دروغ ﮔﻔﱳ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ دروغ‪B‬ﮔﻮ دارد‪ ،‬دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﺸﺪار را در ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧـﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ» )اﻣﺜﺎل ‪(١٣:٢٨‬؟ داود ﺳـﻌﻰ ﻛﺮد ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺧـﻄﺮ اﻓﺘﺎدن ﺳﻼﻣﺘﻰ )ﻣﺰﻣﻮر ‪-٣:٣٢‬‬ ‫‪ ،(٤‬ﺷﺎدى )ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(٥١‬ﺧﺎﻧﻮاده و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ او ﲤﺎم ﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟‬

‫از ﻛﻠﻤﻪ دوم ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻔـﺎره ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘـﻮاﻧﻴﺪ ﻣﻌﻨﻰ واﻗﻌﻰ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ را در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ و ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺗـﻮﺿﻴﺤﺎت‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت زﺑﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫اروﭘﺎﺋﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻌﺎدل اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬آرام ﻛﺮدن ﻓﺮد ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪«.‬‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻔﺎره را ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻰ روﺑﺮو‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ از ﺧﺪاﺋﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻛﻪ در ﺻـﺪد اﺳـﺖ ﺟـﻬـﺎن را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ و در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ آن‪ ،‬ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاى ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬ ‫را آرام ﺳﺎزد‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس از ﳒـﺎت اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻫـﻴـﭻ‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺪارد! ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬او ﺑﻰ‪B‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺪوس اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪا ﺟﻬـﺎن را اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﺤﺒـﺖ ﳕـﻮد ]ﻧﻪ ﻧﻔـﺮت ورزﻳﺪ[« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪.(١٦:٣‬‬ ‫ﺧﻴﺮ! واژه ﻛﻔﺎره ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ آرام ﻛﺮدن ﺧﺪاﺋﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ اﺟﺮاى ﲤﺎم و ﻛﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا‪» .‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ (٥:١‬و‬ ‫از اﻳﻦ رو ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺧـﻮد را ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺒﻨﺪد و ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫اﺳﺖ« )‪ (٨:٤‬و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﳒﺎت دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺧﺪاى ﻗـﺪوس ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﻋﺪاﻟـﺖ ﺧـﻮد را اﺟﺮا ﻛﻨﺪ و ﻫـﻢ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در »ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ« ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻗﺪو ِ‬ ‫ﺳﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه را داورى ﳕﻮد و در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﻜﺮان‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺠﺎزات‬ ‫ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺪاﻟـﺖ ﺧـﻮد را ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل در ﺑـﺨـﺸـﺶ راﻳﮕـﺎن از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﻠﺠﻠﺘﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﳕﻮد )ر‪.‬ك ‪١٠:٤‬‬ ‫و ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ روﻣﻴﺎن ‪.(٢٦-٢٣:٣‬‬

‫‪≥¥‬‬

‫≤© ‪rOM( ·«d²Ž« œuš ÊU¼UMÖ tÐ rO½«uðÅv‬‬ ‫ﻳﻮﺣـﻨﺎ دو ﻟـﻘﺐ ﺟـﺎﻟﺐ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑـﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴـﻴﺢ داده اﺳـﺖ‪ :‬ﺷﻔـﻴﻊ و ﻛﻔـﺎره‬ ‫)‪ .(٢٬١:٢‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ دو ﻋﻨﻮان را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫دو ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﳒﺎم آن ﺗﻨﻬﺎ از ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪.‬‬

‫‪≥µ‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬ ‫ﺷﻔﻴﻊ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺎ ]ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن[ ﺷﻔﻴﻌـﻰ دارﻳـﻢ ﻧـﺰد ﭘﺪر‪ «.‬ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﻔﻴـﻊ‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه در اﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﺑﺮده‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ از آﻣﺪن‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦٬١٦:١٤‬؛ ‪ (٢٦:١٥‬و ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫»ﻛﺴﻰ ﻛﻪ دﻋﻮت ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ‬ ‫دادﮔﺎه اﺣﻀﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻌﻰ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر‬ ‫او ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و از ﭘﺮوﻧﺪه‪B‬اش دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺎر ﺧـﻮد در اﻳﻦ ﺟﻬـﺎن را ﺑﻪ اﲤﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٤:١٧‬ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺸﺮ ﻓﺪا ﳕﻮد‪ .‬اﻣﺮوز او در آﺳﻤﺎن »ﻛﺎرى‬ ‫ﲤﺎم ﻧﺸﺪﻧﻰ« دارد‪ .‬او ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﺧـﺪا اﺳـﺖ‪ .‬وى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣـﺎ‪ ،‬ﻫـﻤـﺪرد ﺿﻌ ‪B‬ﻫـﺎ و وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣـﺎ ﻓـﻴـﺾ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٦-١٥:٤‬؛ ‪ .(٢٨-٢٣:٧‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﻪ ﻳﺎرى ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﻧﺰد ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻳﺒﺎﺋﻰ از اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮﺷﻊ )زﻛﺮﻳﺎ‬ ‫‪ (٧-١:٣‬ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻳﺎن اﺳﺎرت ﻗﻮم ﻳﻬﻮد در ﺑﺎﺑﻞ و ﺑـﺎزﮔﺸﺖ آﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ‪B‬اﻋﻈﻢ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺑﻮد‪) .‬ﻳﻬﻮﺷﻊ را ﺑﺎ ﻳﻮﺷﻊ‪ ،‬ﻓﺎﰌ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋـﻮد‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ(‪ .‬ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻬﻮﺷﻊ ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻗﻮم‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻛﺜﻴ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬ ‫ﻳﻬـﻮﺷﻊ ﺗـﺎ او را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ )ر‪.‬ك ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ ‪ .(١٠:١٢‬ﺧـﺪاى ﭘـﺪر‪ ،‬داور‬ ‫ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻗﻮم و ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺪﻋﻰ‪B‬اﻟﻌﻤﻮم ﻳﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح‬ ‫)ﻗﺎﺿﻰ( ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻬﻮﺷﻊ‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﻨﻨـﺪه ﺑﺮادران ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ(‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزى دادﺳﺘﺎن )ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﻴﻄـﺎن را ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫‪U‬‬

‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻣﺪارك ﻣﺤﻜﻤﻪ‪B‬ﭘﺴﻨﺪى در دﺳﺖ دارد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻳﻬﻮﺷﻊ ﺷﻔﻴﻌﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ را ﻋﻮض ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻟﺒﺎس ﻓﺎﺧﺮ و ﲤﻴـﺰى ﺑﻪ ﻳﻬـﻮﺷﻊ داد ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ و‬ ‫اﺗﻬﺎﻣﺎت ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪاى ﺷﻴﻄﺎن را ﺳﺎﻛﺖ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻔﻴﻊ ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﺮه‪B‬اى ﭘﻴﺶ روى ﻣﺎ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫او اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺗﺨﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬آورد و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪B‬اش اﻣﻜﺎن‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن آﻧـﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﺮاى ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮد ﻓﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪») .‬ﻣﺰد ﮔﻨﺎه ﻣﻮت اﺳﺖ«(‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫او ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ روزه ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﺷﺎﻣﻞ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﺎ ﺳﺎزد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻗﺼﻮر ورزﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫»اﻋﺘﺮاف ﻛﺮدن« ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟ اﻋﺘـﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺬﻳـﺮش‬ ‫ﺻﺮف آﻧﻬـﺎ دارد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ »اﻋﺘـﺮاف« ﻋﻤﻼً ﻳﻌﻨﻰ »ﮔﻔﱳ ﻫﻤﺎن ﺳﺨـﻦ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﭼﻴﺰى‪ «.‬ﭘﺲ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻳﻌﻨﻰ ﮔﻔﱳ ﻫﻤﺎن ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺸﺎور روﺣﺎﻧﻰ ﺳﻌـﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻣﺮدى را ﻛﻪ در ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﺑﺸﺎرﺗـﻰ‬ ‫ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻢ وﻟﻰ‬ ‫در زﻧﺪﮔﻴﻢ ﮔﻨﺎه وﺟـﻮد دارد و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺷﻤﺎ دارم‪ «.‬ﻣﺸﺎور‪ ،‬اول ﻳﻮﺣـﻨﺎ‬ ‫‪ ٩:١‬را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺷﺮوع ﻛﺮد‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻛﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ اﳒﺎم داده‪B‬اﻳﻢ‪«...‬‬ ‫ﻣﺸﺎور ﻣﻴﺎن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﳊﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﺮا ﻗﺎﻃﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮدت ﻧﻜﻦ! ﭼـﺮا اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را ﺑﻪ »ﻣﺎ« و »اﮔﺮ« ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﻰ؟ ﺑﻬﺘـﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﺧﻮدت ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدت ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻰ!« و اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺸﺎور ﺑﻮد‪.‬‬

‫∂≥‬

‫∑≥‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اﻋﺘﺮاف‪ ،‬ﺑﻴﺎن دﻋﺎﺋﻰ زﻳﺒﺎ ﻳﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻰ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗـﺮار دادن‬ ‫ﺧﺪا و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻋـﺘـﺮاف واﻗﻌﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷـﱳ روى‬ ‫ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﻧـﺎم ﺑـﺮدن از ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﻣـﻰ‪B‬ﻧـﺎﻣـﺪ‪:‬‬ ‫ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﻧﻔـﺮت‪ ،‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ ﻳﺎ ﻫﺮ ﮔﻨﺎه دﻳﮕـﺮى ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻋﺘـﺮاف ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﺳﺎده ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺑﺎ ﺧﺪا و اﮔﺮ ﻛﺴﺎن دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ دﺧﻴﻞ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻋﺘـﺮاف ﻓﺮاﺗﺮ از ﭘﺬﻳﺮش ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ‬ ‫داورى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه و روﻳﺎروﺋﻰ ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﺎ آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‪ ،‬وﻋﺪه ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ )آﻳﻪ ‪ ،(٩‬وﻟﻰ اﻳﻦ وﻋﺪه ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺠﻮزى ﺑﺮاى ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫و ارﺗﻜﺎب ﻣﺠﺪد ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺶ داﻧﺸﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﻪ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺷﺪم‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺮﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدم و از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸـﺶ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٩:١‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺗﻮ را ﺑﺒﺨﺸﺪ؟«‬ ‫داﻧﺸﺠﻮ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا‪ ،‬اﻣﻴﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ دو ﺻﻔﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳـﺴـﺖ ﺗـﻮ را از ﮔﻨﺎه دور ﺳـﺎزد‪ .‬آﻳﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﻰ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﻮ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ؟«‬ ‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان ﺳﺮ ﺧﻮد را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺟﺎن ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد‪«.‬‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد او ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد ﭘﻰ ﺑﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎﻣﻼً درﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻰ‪ .‬آﻣﺮزش ﻧﻮﻋﻰ ﺷﻌﺒﺪه‪B‬ﺑـﺎزى ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا در وﻋﺪه ﺧﻮد اﻣﻴﻦ اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﺎدل‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮد و ﺳﺰاى ﺗﻮ را ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺣﺎل دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ اﻣﻴﻦ و ﭘﺮ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻨﺎه ﺑﻮرزى!«‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎك ﻛﺮدن دو ﺟﻨﺒـﻪ دارد‪ :‬ﻗﻀﺎﺋﻰ و ﺷﺨﺼﻰ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪ ﻗﻀﺎﺋﻰ آن اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻠـﻴـﺐ رﻳـﺨـﺖ ﻣـﺎ را از ﻣﺠـﺎزات ﮔﻨـﺎه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رﻫﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﻜﺎن راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدن )»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤﺮدﮔﻰ«( در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس او را‬ ‫ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎر را از درون ﻧﻴﺰ ﭘﺎك‬ ‫ﻛﻨـﺪ‪ .‬داود دﻋـﺎ ﻛـﺮد‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دل ﻃﺎﻫﺮ در ﻣـﻦ ﺑـﻴـﺎﻓـﺮﻳـﻦ« )ﻣـﺰﻣـﻮر‬ ‫‪ .(١٠:٥١‬وﻗﺘﻰ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻛﺎر ﺗﻄﻬﻴﺮ را در ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺧﻮد و ﻛﻼﻣﺶ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪٩:١‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣:١٥‬‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﻰ ﻛـﻪ داود ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻛﺮد ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﺮﭘﻮش ﺑﮕﺬارد‪ .‬او ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﺳﺎل ﲤﺎم را ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ و‬ ‫ﻧﺎﻛﺎﻣﻰ ﺳﭙﺮى ﳕﻮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(٦:٣٢‬ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ »در وﻗﺖ اﺟﺎﺑﺖ« دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ؟ درﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪» .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ آن را اﻋﺘـﺮاف ﻛﻨﺪ و ﺗﺮك ﳕﺎﻳﺪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ» )اﻣﺜـﺎل‬ ‫‪ .(١٣:٢٨‬ﺑﺎ ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ »ﻧﺎﭘﺎﻛـﻰ« ﻣـﻮﺟﻮد در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﻓﻮرًا دﺳﺖ ﺑﻪ اﻗﺪام زﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻴﻮ‪U‬ه ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ در‬ ‫ﺟﻬﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ‬

‫∏≥‬

‫‪≥π‬‬

‫∞‪¥‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫≥© ‪rOz¬ V>Už œuš ÊU¼UMÖ dÐ rO½«uðÅv‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﻮده ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨﻴﺪ« )‪.(١:٢‬‬ ‫رﻣﺰ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه در ﻋﺒﺎرت »ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر« )‪ (٧:١‬ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻠﻮك‬ ‫در ﻧﻮر‪B،‬ﻳﻌـﻨـﻰ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬ﺻـﺪاﻗـﺖ و ﺧـﻠـﻮص‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ دﻋﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ »ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ و ﺑـﻰ‪B‬ﻟـﻐـﺰش ﺑﺎﺷﻨﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١٠:١‬ﻣﻌـﺎدل ﻛـﻠـﻤـﻪ‪U‬‬ ‫»ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ« در زﺑﺎن ﻻﺗﻴﻦ از دو ﻛﻠﻤـﻪ ‪ sine‬و ‪ cera‬ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺑـﺪون‬ ‫ﻣـﻮم« اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﻔـﻬـﻮم از آن ﺟﺎ ﻧـﺎﺷـﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛـﻪ ﻇـﺎﻫـﺮًا ﺑﻌـﻀـﻰ از‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﺳﺎزان روﻣﻰ‪ ،‬ﻛﺎﺳﺘﻰ‪B‬ﻫﺎ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﻮد را ﻃﻮرى ﺑﺎ ﻣﻮم ﭘﺮﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮ اول ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻣﺠﺴﻤﻪ در ﻣـﻌـﺮض ﮔﺮﻣﺎى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮم‪B‬ﻫﺎ آب‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ و ﻧـﻮاﻗﺺ ﻣﺠﺴﻤﻪ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣـﺠـﺴـﻤـﻪ‪B‬ﺳـﺎزان‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮد را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸﺎن ‪ sine cera‬ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫»ﺑﺪون ﻣﻮم« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪B‬ﻫﺎ و ﺟﻠﺴﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ‬ ‫و رﻳﺎﻛﺎ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮر ﺧﺪا ﺗﺎب ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻧﺪارد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳـﺖ« و وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻴـﺰى را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬ ‫دﻳﺪن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻦ و ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺧﻮد را ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻧﻘﺎب ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزد‪ ،‬ﻃﺮاوت ﺧﺎﺻﻰ دارد!‬ ‫راه رﻓﱳ در ﻧﻮر‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻰ ﻧﻮر‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آن را ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻣـﺎ ﺑـﺎﻋـﺚ رﳒـﺶ و آزار‬ ‫ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮى ﺷﺪه از او ﻧﻴﺰ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪¥±‬‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻣﻌﻨﻰ دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ دارد‪ :‬ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋـﺖ از‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا )‪» .(٤-٣:٢‬ﻛﻼم ﺗﻮ ﺑـﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣـﻦ‬ ‫ﻧﻮر اﺳﺖ» )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١٠٥:١١٩‬راه رﻓﱳ در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ اﺧﺘﺼﺎص دادن زﻣﺎﻧﻰ‬ ‫از روز ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺸـ اراده او و ﺳﭙﺲ اﻃﺎﻋﺖ از آﻧﭽﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ او اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ اﻧﮕﻴﺰه ﺑﺮاى‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ وﺟﻮد دارد‪ :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺠﺒﻮرﻳﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا اﺣﺘﻴﺎج‬ ‫دارﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎ زﻳﺮا دوﺳﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮده از ارﺑﺎب ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ و اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ از ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎى ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ‪B‬ﻛﻨﺪ زﻳﺮا اﺣﺘﻴﺎج‬ ‫دارد‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ ﳑـﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺎر ﺧـﻮد را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘـﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﮔـﺮﻓﱳ‬ ‫ﺣﻘﻮق آﺧﺮ ﻣﺎه را دوﺳﺖ دارد! او ﻧﻴﺎز دارد ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﺰدى‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اش ﺧﻮراك و ﭘﻮﺷﺎك ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬ ‫ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴﻞ از ﭘـﺪر آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺧﻮدش‬ ‫دوﺳﺖ دارد ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ او و ﺧﺪا ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ و‬ ‫دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪» .‬اﮔـﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎم ﻣـﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ» )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪. (١ ٥ :١ ٤‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﻃﺎﻋﺖ را آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ‪ .‬اﺑﺘﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﳕـﻰ‪B‬ﻛـﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻴﺪﻧـﺪ!‬ ‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺧﻮردارى و ﭘﺎداش‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن ﳕﻮدﻳﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺗﻰ ﻛـﻪ در‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ داﺷﺘﻴـﻢ رﻓﻊ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬و زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺷـﺮوع ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮغ واﻗﻌﻰ در ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺗﺒﺎ ﻫﺸﺪار ﻳﺎ ﭘﺎداش داد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻪ ﻛﻼم‬ ‫ﺑﻪ »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ« ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮ ً‬ ‫ﺧﺪا ﮔﻮش ﻣﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرد و از آن اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‬ ‫و او را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد‪.‬‬ ‫ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ‬ ‫از ﳕﻮﻧﻪ »ﻣﺴﻴﺢ« و رﻓﺘﺎرى ﻫﻤﭽﻮن رﻓﺘﺎر او اﺳﺖ )‪ .(٦:٢‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺮف ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺑ ﺎ ﻳﺪ د ر ﭘ ﻴ ﺶ ﺑﮕ ﻴ ﺮ ﻳ ﻢ ‪ ،‬ﻧ ﮕ ﺎ ه ﻛ ﻨ ﻴ ﻢ و ا ﻳ ﻦ ﻳ ﻌ ﻨﻰ » ﻣ ﺎ ﻧ ﺪ ن در ﻣ ﺴ ﻴ ﺢ «‪ .‬ا و ﻧ ﻪ ﺗ ﻨ ﻬ ﺎ‬ ‫»ﻛﻔﺎره« )ﻳـﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ( ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ )‪ (٢:٢‬و ﺷﻔﻴﻊ دﻟـﺴﻮز ﻣﺎ ﻧﺰد ﺧـﺪا‬ ‫اﺳﺖ )‪ ،(١:٢‬ﺑﻠﻜﻪ اﻟﮕﻮى ﻛـﺎﻣﻞ )ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺎدل( زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺮ روزه‬ ‫ﻣ ﺎ ﻧ ﻴ ﺰ ﻫ ﺴﺖ ‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻋﺒﺎرت ﻛﻠﻴﺪى ﻣﱳ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او« )‪ (٦:٢‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪ B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﺑﺎﻳـﺪ در ﻧـﻮر‬ ‫ﺳﻠﻮك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪» ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او در ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ .(٧:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﭘﺎك ﺳﺎزﻳﻢ‪،‬‬ ‫»ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﭘﺎك اﺳﺖ» )‪» .(٣:٣‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺠﺎ آورد ﻋﺎدل اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻋﺎدل اﺳﺖ» )‪ .(٧:٣‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن در اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن و ﺑﺮ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ زﻳﺴﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﻛﻪ او اﻣﺮوز در آﺳﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﺎرﺑـﺮدﻫﺎى ﻋﻤﻠﻰ ﺑﺴﻴـﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﻣـﺎ دارد‪ .‬ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺜﺎل وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺑﺮ ﺿﺪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار دﻳﮕﺮى ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺺ‬ ‫زﻳﺎن دﻳﺪه ﭼﻜﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را آﻣﺮزﻳﺪه اﺳﺖ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣٢:٤‬؛‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(١٣:٣‬‬

‫ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬ﺷﻮﻫﺮان ﻣﻮﻇﻔﻨـﺪ زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ »ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٢٥:٥‬ﺷﻮﻫﺮان ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ از زﻧﺎن‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﳕﺎﻳﻨﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ را« ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٩:٥‬زﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮان ﺧﻮد اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻧﺪ و از آﻧﻬﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢٤-٢٢:٥‬‬ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﭼﻪ ﺣـﻮزه ﻳﺎ ﺳﻄﺤﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴـﺌـﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم داد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﺟﻬﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد(‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ )زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ(‪«.‬‬ ‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻧﺪﻛﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى از ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺻﺮ ً‬ ‫ﻛﺎرى ﻏﻴﺮ‪B‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻼﺷﻬﺎى ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺧﺼـﻮص ﺑﻪ آدم ﻟﻨﮕﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘـﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻟﻴﮓ ﺣﺮﻓﻪ‪B‬اى ﺑﺴﻜﺘﺒﺎل ﺑـﺎزى ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﺗﻼش ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﳕﺮه‪B‬اى اﻧﺪك داد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻳﻘﻴﻨﺎً‬ ‫او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن«‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪ .(٦:٢‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮاى رﻓﺘﺎرى ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻓﺘﺎر ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫در او ﲟﺎﻧﻴﻢ و رﻣﺰ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﲤﺜﻴﻞ ﺗﺎك و ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺎﻧﺪن در او« ﭼﻴﺴﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ .(١٥‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫﺎ‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻔﻆ ارﺗﺒﺎط ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﻨﻪ و رﻳﺸﻪ ﺗﺎك ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺮوى ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻔﻆ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬آورﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﻛﻞ و اﺗﻜﺎى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ او ﺑﺮاى ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻬﺖ زﻧﺪﮔﻰ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬اﻳـﻦ ارﺗﺒﺎﻃﻰ زﻧﺪه و زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺑﺨﺶ‬

‫≤‪¥‬‬

‫≥‪¥‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‬ ‫ﻧﻪ او ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ و ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او رﻓﺘﺎر ﳕﻮد رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ از ﳕﻮ ‪U‬‬ ‫اﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ روﺷﻦ و ﻛﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ در‬ ‫ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٠:٢‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎ در آﺳـﻤـﺎن‬ ‫اﺳﺖ )‪ (١:٢‬ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻜﻨﺪ و روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺷﻔﻴﻊ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (٣٤:٨‬و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٧-٢٦:٨‬ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺨﺸﻰ از اﲢﺎد ﺑﺎ‪B‬ﺷﻜﻮه آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ :‬ﺧﺪاى‬ ‫ﭘﺴﺮ در آﺳﻤﺎن و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﭘﺪر ﻧﻴﺰ از ﻃﺮﻳﻖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻴـﺎت‬ ‫ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ .‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ و‬ ‫ﻣﺎﻧﻨـﺪ او رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﲡﻠﻰ ﺣﻴـﺎت او در ﻣـﺎ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻧﻪ اﳒﺎم‬ ‫ﺧﻮاﻫﺸﻬﺎى ﺟﺴﻢ )ر‪.‬ك ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (١٦:٥‬ﺑﻠـﻜـﻪ ﺳـﻠـﻮك در روح‪B‬اﻟﻘـﺪس‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﻣﻜﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﺑـﺮ ﮔـﻨـﺎه را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﻓـﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮدى را ﻛﻪ ﺑﺎ آن زاده ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﻢ‬ ‫ﻳﺎ آن را ﻋﻮض ﻛﻨﻴﻢ )‪ ،(٨:١‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳـﺪ از ﺧـﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى آن ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﳕﺎﺋﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ در ﻧﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﮔﻨﺎه را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬از آن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺷﺪ و از آن روى ﺑﺮﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺎﻓﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠـﻪ آن را ﺑﻪ ﺧـﺪا‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و از او ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را از آن ﭘﺎك ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻞ ﺑﻪ ﻗﺪرت‬

‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ »و ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﺳﻠﻮك‬ ‫ﳕﻮد ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ‪«.‬‬ ‫وﻟﻰ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ روﺷﻦ‪B‬ﺑﻴﻨﻰ و ﺻﺪاﻗﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺷـﺮوع‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﻧﻘـﺶ ﺑـﺎزى ﻛﺮدن‪ ،‬ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻳـﺎ‬ ‫ﺗﻼش ﺑﺮاى ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دادن دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از ﻧﻮر ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳـﻢ و‬ ‫وارد ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮ واﻟﺘﺮ اﺳﻜﺎت‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑـﺰرگ اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫داﺳﺘﺎن را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﭼﻪ ﻛﻼف ﺳﺮ‪B‬در‪B‬ﮔﻤﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻓﻴﻢ‪،‬‬ ‫از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ راه ﻓﺮﻳﺒﻜﺎرى در ﭘﻴﺶ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ!«‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه ﺑﻨﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در ﻧﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧـﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﻔﱳ دﻳﮕﺮان ﻛﺎرى اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ‬ ‫ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ!‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﺳـﻠـﻮك در ﻧﻮر ﭼﺮا زﻧﺪﮔﻰ را‬ ‫‪U‬‬ ‫آﺳﺎﻧﺘﺮ و ﺷﺎدﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﺮاى ﺧﻮﺷﻨـﻮدى‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺳﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ! ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ً‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه او را ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٩:٨‬ﻣﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎرﻫﺎى‬ ‫‪U‬‬ ‫»ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا را راﺿﻰ ﺳﺎزﻳـﻢ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴـﺎن ‪.(١:٤‬‬ ‫اﮔﺮ ﻃﻮرى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﻮد و ﻫﻢ ﺧﺪا را راﺿﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دارﻳﻢ دو »آﻗﺎ«‬ ‫را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﭼـﻨـﻴـﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻫـﺮﮔﺰ ﻋﻤﻠﻰ ﻧـﺨـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺧﻮﺷﻨﻮدى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ درﮔﻴﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫دو اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨـﺪ و ﻣـﺎ ﺧـﻮد را در ﻣﻴﺎن دو ﻃـﺮف ﮔـﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬راه رﻓﱳ در ﻧﻮر ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا‪،‬‬

‫‪¥¥‬‬

‫‪¥µ‬‬

‫∂‪¥‬‬

‫‪—U² — Ë —U²HÖ‬‬

‫اﻫﺪاف ﻣـﺎ را از ﭘﻴﭽﻴـﺪﮔـﻰ درﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﺑـﺨـﺸـﺪ و‬ ‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ و ﺛﺒﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻴﭻ رﻏﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺳـﺮﭘـﻮش ﮔﺬاﺷﱳ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑـﻪ آن اﻋـﺘـﺮاف‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣـﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻢ اﻛﻨـﻮن و‬ ‫ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ از زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪» ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪ B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﻣﻮاﻇﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد ﺗﻮازن ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﭘﻰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺧﺪا ﻳﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﺑﺎ اﻧﺒﻮﻫﻰ از »ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ« ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دﻫﺪ‪.‬‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﺣﺎل ﺧـﻮاﻧﺪن ﺳﺮود ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻣـﺮاﺳﻢ ﳕﺎز ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮود ﻣﻌﺮوف »ﺑﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ« را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬واﻋﻆ ﺟﻠﺴﻪ‪،‬‬ ‫آﻫﺴﺘﻪ در ﮔﻮش ﮔﺮداﻧﻨﺪه ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ؟«‬ ‫آن ﻣﺮد ﻛﻪ دﺳﺖ‪B‬ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ دﻋﺎ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺳﺆال را ﭘﺮﺳﻴﺪى؟«‬ ‫واﻋﻆ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪم داﺷﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻰ »ﺑﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ« و‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ‪«.‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ داﺷﺘﻴﻢ ﺳﺮود ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ! دﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪B‬ﭘﺮدازى! ﻛﻼم ﺻﺮﻳﺢ ﺧﺪا را از زﺑﺎن ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫رﺳﻮل ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪» :‬ﻟﻜﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻛﻼم ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ« )‪ (٢٢:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﻢ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬داﻧﺴﱳ زﺑﺎن دﻳﻨﺪارى‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎزﻳﻢ‪» .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪«...‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫≥‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN+ ÈeOÇ‬‬ ‫«‪±¥≠∑∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫»ﻣﻦ ﻓﻘﻂ آن ﻛﻼه را دوﺳﺖ دارم!«‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻮﺑﻴﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ!«‬ ‫»ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﻦ و ً‬ ‫»ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻄﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﺎم ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ؟«‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻜﻪ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻴﺰ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺪت ﻃـﻮﻻﻧﻰ در ﺟﺮﻳـﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻢ‪B‬ﻛﻢ ﻓﺮﺳﻮده و ﺑﻰ‪B‬ارزش ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻛﻠﻤﺎت »دوﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻋﺸﻖ‬ ‫و ﻣﺤـﺒـﺖ« ارزش و ﻛﺎرﺑـﺮد واﻗﻌﻰ ﺧـﻮد را از دﺳﺖ داده‪B‬اﻧﺪ و از آﻧـﻬـﺎ ﺑـﺮاى‬ ‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن اﻧﺒﻮﻫﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪن اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدى ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫و ً‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى را ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﺸﻖ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن‬ ‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻟﻮﺑﻴﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد! وﻗﺘﻰ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻰ‪B‬دﻗﺘﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻣﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﻳﺎ اﺻﻼً ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﻜﻨﺎﺳﻬﺎى ﺧﺮد‪ ،‬ارزش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺗﻮﺻﻴ ﺧﻮد از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ را ﻣﺮ ً‬ ‫ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻮر‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ از ﻧﺎﻣﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺧﺘﺼﺎص داده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت و ﻧـﻮر‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∏‪¥‬‬

‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺳـﻪ ﻗـﺴـﻤـﺖ از ﻧـﺎﻣـﻪ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ) ‪١١-٧:٢‬؛‬ ‫‪٢٤-١٠:٣‬؛ ‪ (٢١-٧:٤‬را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ و ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ ﺷﻤﺎره آﻳﺎت‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت و ﻧﻮر را ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﺑﺨﺶ )‪ (١٤-٧:٢‬ﻣﻰ‪B‬آﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫از ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫)ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ( ﺑﺮادر ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬در ‪ ٢٤-١٠:٣‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬در ﻧﻔـﺮت زﻳﺴﱳ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ زﻳـﺴـﱳ در ﻣـﺮگ روﺣﺎﻧـﻰ‪ .‬در ‪٢١-٧:٤‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ راﺳﺘﻰ و ﻧﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪:(٦:٤‬‬ ‫ﭼﻮن از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد آ ﮔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﺳﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺤـﻜـﻢ ﺑـﺮاى ﻟﺰوم ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪:‬‬ ‫‪ (١‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ )‪.(١١-٧:٢‬‬ ‫‪ (٢‬ﻣـﺎ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ )‪.(٢٤-١٠:٣‬‬ ‫‪ (٣‬در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻛﺮد )‪» .(٢١-٧:٤‬ﻣﺎ‪ ...‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪«.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﺑﻠـﻜـﻪ آن را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﻟﻘﺎب ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗﻪ وى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧـﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺤـﺒـﻮب«‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ را »رﺳﻮل ﻣﺤﺒﺖ«‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ زﻳﺮا در اﳒﻴﻞ و رﺳﺎﻻﺗﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻫﻤﻴﺖ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ »رﺳﻮل ﻣﺤﺒﺖ« ﻧﺒﻮده ﭼﺮا ﻛﻪ در اﳒﻴﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﺑـﺮادرش ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺰاﺟﻰ آﺗﺸﻴﻦ‬

‫»ﺑﻮَاﻧﺮﺟﺲ« ﻳﻌﻨﻰ »ﭘﺴـﺮان رﻋﺪ« ﻧﺎﻣﻴﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(١٧:٣‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫـﻢ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ ُ‬ ‫اﻳﻦ دو ﺑـﺮادر ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آﺗﺶ از آﺳﻤـﺎن ﻧـﺎزل ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ اﻫﺎﻟﻰ دﻫـﻜـﺪه‪B‬اى را‬ ‫ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٥٦-٥١:٩‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫از ﻛﻠﻤﺎت و اﺻﻄﻼﺣﺎت دﻗﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت »دوﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ« داراى ﭼﻨﺎن ﻣﻌﺎﻧﻰ زﻳﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از‬ ‫آﻧﻬـﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕـﺮ را ﻧﻔـﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻰ در رﺳﺎﻟـﻪ اول ﻳﻮﺣـﻨﺎ در ﻣـﻮرد »ﻣﺤـﺒﺖ«‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧـﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻠـﻤﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ agape‬روﺑـﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬آ ﮔـﺎﭘﻪ« واژه‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻳﮕﺮ‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬رود )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٣٣-٢٢:٥‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬رود وﻟﻰ در ﻣﱳ ﻣﻮرد‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ‪ philia‬اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻪ« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨـﺪ ‪ agape‬ﻋﻤﻴﻖ و اﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬ﻛﻠﻤـﻪ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ eros‬ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﺸـﻖ‬ ‫ﺷﻬـﻮاﻧﻰ ﺑﻜﺎر ﻣـﻰ‪B‬رود و ﻋﺒـﺎرت ‪ erotic‬از آن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬در ﻫـﻴـﭻ‪B‬ﻛـﺪام از‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ(‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬آور و در ﻋﻴـﻦ ﺣـﺎل ﻇـﺎﻫـﺮًا ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﻢ ﺣﻜﻤﻰ ﻛﻬﻨﻪ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه )‪ .(٨-٧:٢‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﻳﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﺪا و ﻫﻤﻨﻮﻋﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﺗﺎزه‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دو ﻓﺮﻣﺎن اﺻﻠﻰ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ ٥:٦‬و ﻻوﻳﺎن ‪ ١٨:١٩‬را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﳕﻮد و ﮔﻔﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪-٢٨:١٢‬‬ ‫‪ (٣٤‬ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻼﺻﻪ و ﭼﻜﻴﺪه ﲤﺎﻣﻰ ﺗـﻮرات و ﻛﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤـﻨـﻮع‪ ،‬دو وﻇﻴﻔﻪ ﻛﻬﻨـﻪ ﺑـﻮده و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻗﺒـﻞ از‬ ‫آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪¥π‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴ ‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺣﻜﻤﻰ‬ ‫»ﺗﺎزه« ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰ‪B‬رود )‪(٨:٢‬؟ ﺑﺎز ﻫـﻢ رﺟﻮع ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣـﺎ را در ﻳﺎﻓـﱳ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻤﻪ »ﺗﺎزه« دو واژ‪U‬ه ﻣﺘﻔﺎوت وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻳﻜﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺗﺎزﮔﻰ در زﻣﺎن« و دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺗﺎزﮔﻰ در ﻛﻴﻔﻴﺖ«‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻛﻠﻤـﻪ اول را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﻣـﻮرد آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪل اﺗـﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒـﺮﻳـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔـﺮ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻰ ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺧﻮد اﻧﻘﻼﺑﻰ در ﺻﻨﻌﺖ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‪B‬ﺳﺎزى ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و اﺳﺎﺳﺎً ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‪B‬ﻫﺎى دﻳﮕﺮ‪ ،‬از ﻣﻌﻨﻰ دوم اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪] .‬در‬ ‫زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻰ ﺑﺎ اﻧﺪﻛﻰ ﺗﺴﺎﻣﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﻛﻠﻤﺎت »ﺟﺪﻳﺪ« و »ﺗـﺎزه« را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻓﻮق ﺑﻜﺎر ﺑﺮد[‪.‬‬ ‫ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« از دﻳﺪﮔﺎه زﻣﺎن‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫از ﻧﻈﺮ ﻛﻴﻔﻰ ﺗـﺎزه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ »ﻳـﻜـﺪﻳـﮕـﺮ را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺎزه‪B‬اى ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﭘﻨﺞ آﻳﻪ ﻛﻮﺗﺎه )آﻳﺎت ‪(١١-٧‬‬ ‫ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﺳﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﺗﺎزه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٠-٨:١٣‬‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮن و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ و ﻧﮕﻬﺪارى‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺟﺮم ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰ‪B‬رود‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﭼﻪ ﺗﻌﺪاد از ﭘﺪر و ﻣـﺎدران وﻗﺘﻰ ﺻﺒـﺢ زود ﺻﺪاى ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤـﺎﻃـﻪ‪B‬دار‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﳕﻮﻧﻪ زﻳﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟‬ ‫زن‪» :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻰ و ﺑـﺮى ﺳﺮ ﻛﺎرت‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻳﻢ ﺳـﺮ از‬ ‫زﻧﺪان درﺑﻴﺎرﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺮد‪» :‬آره درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑـﻬـﺘـﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻰ‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑـﭽـﻪ‪B‬ﻫـﺎ‪B‬رو ﺑـﺪى و‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﺎﺷﻮﻧﻮ آﻣﺎده ﻛﻨﻰ‪ .‬اﮔﻪ دﻳﺮ ﺑﺠﻨﺒﻴﻢ ﳑﻜﻨﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮ ﺑﺒـﺮه و ﻫﺮ دوى ﻣﺎ‪B‬رو‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻪ‪«.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻴﻪ و ﮔﺮﻧﻪ ﲤﺎم روز‪B‬رو ﺗﻮ‬ ‫زن‪» :‬درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻰ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬و ً‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻰ‪B‬ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ!«‬ ‫ﺟﺎى ﺗﺮدﻳـﺪ دارد ﻛﻪ ﺗﺮس از ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﻧﮕﻴـﺰه واﻟﺪﻳﻦ ﺑـﺮاى ﻛﺴﺐ ﻣﻌﺎش و‬ ‫ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸـﺎن ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬واﻟﺪﻳﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻪ وﻇﺎﻳ ﺧﻮد ﻋﻤـﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ﺣﺘﻰ اﮔﺮ در ﭘﺎره‪B‬اى اوﻗﺎت ﺑﺎ اﻛﺮاه ﺑﺎﺷﺪ( ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ و ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺸﺎن‬ ‫را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺣﻜﻢِ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧـﺪا‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ دروغ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻴﺪ‪ ،‬از‬ ‫آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﳕﻰ‪B‬دزدﻳﺪ و آرزوى ﻛﺸﱳ آﻧﻬﺎ را ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻫﻤﻨﻮع‪،‬‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬اﻧﮕﻴـﺰاﻧﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧـﺪا را ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻰ در ﻣـﻮرد آﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳـﺪ! وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻟـﮕـﻮى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ از ﺗﺮس ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﺤﺒﺖ‪.‬‬

‫∞‪µ‬‬

‫‪©∑∫≤® XÝ« Á“Uð Ábý ʬ dÐ t( ÈbO(Qð —œ ©±‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺒﻠﻰ )‪ (٦-٣:٢‬در ﻣﻮرد »اﺣﻜﺎم« ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﺳﺨـﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻌﻄـﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﺧﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﻰ ﻳﻚ ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺑﻘﻴﻪ اﺣﻜﺎم ﻗﺮار‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد؟ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬

‫‪µ±‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫≤‪µ‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ »ﻳﻜـﺪﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ« ﺗـﺎزه‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از دﻳﺪﮔﺎه ﺗﺄﻛﻴﺪى ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺷﺪه ﺗـﺎزﮔﻰ دارد ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺣﻜﻤﻰ از ﻣﻴﺎن اﺣﻜﺎم ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در رأس ﻓﻬﺮﺳﺖ اﺣﻜﺎم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ!‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ از اﻳﻦ ﺟﻨـﺒـﻪ ﻛـﻪ در اﺑـﺘـﺪاى‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻗﺮار دارد ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮرﺳﻰ اﺳﺖ‪» .‬ﺣﻜﻢ ﻛﻬﻨﻪ آن ﻛﻼم اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از اﺑﺘﺪا داﺷﺘﻴﺪ« )‪ .(٧:٢‬ﻋﺒﺎرت »از اﺑﺘﺪا« ﺑﻪ دو روش ﻣﺘﻔﺎوت در ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ و ﺗﺸﺨﻴـﺺ اﻳـﻦ دو روش اﻫﻤﻴﺖ ﺧـﺎﺻـﻰ دارد‪ .‬در اول ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪ ،١:١‬در ﺗﻮﺻﻴـ ازﻟﻰ ﺑـﻮدن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ او »از اﺑـﺘـﺪا« ﺑـﻮد‪ .‬در‬ ‫اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ١:١‬ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ آﻳـﻪ اﺳـﺖ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ »در اﺑﺘـﺪا‪،‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫وﻟﻰ آﻳﻪ ‪ ،٧:٢‬ﺑﻪ اﺑﺘﺪاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ .‬ﺣﻜﻢ »ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن‬ ‫ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان«‪ ،‬ﺿﻤﻴﻤﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﮔـﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﻌـﺪ از‬ ‫ﺧﺎﲤﻪ ﻣﻮﺿـﻮع‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﺟﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﻧﻈﺮش رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴـﺮ! ﺑﻠﻜـﻪ درﺳﺖ از‬ ‫ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آوردﻳﻢ در دل ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛـﻪ از ﻣـﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴـﺎت‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ (١٤:٣‬و ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٥:١٣‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورده و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ذاﺗـﺎً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺣﺘﻰ‬ ‫ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻧـﻮزادان را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘـﺮاف ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻧـﻮزادان ﺧـﻮد‪B‬ﻣﺤﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﻨـﺪ ﲤـﺎم دﻧـﻴـﺎ دور ﺗـﺨـﺖ آﻧـﻬـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﻛﻮدك‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪» .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺑﻘﺎً‬ ‫ﺑﻨﺪه اﻧﻮاع ﺷﻬﻮات و ﻟﺬات ﺑﻮده‪ ،‬در ﺧﺒﺚ و‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻓﻬﻢ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار و ﮔﻤﺮاه و ‪U‬‬

‫ﺣﺴﺪ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﻧﻔـﺮت ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻐﺾ ﻣﻰ‪B‬داﺷـﺘـﻴـﻢ«‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ زﻳﺒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫)ﺗﻴﻄﺲ ‪ .(٣:٣‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ رﺗﻮش‬ ‫‪U‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً دﻗﻴﻖ اﺳﺖ! ﺑﻌﻀﻰ از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﻔﺎت را از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻋﻤﺎل ﺟﺴﻢ )ﻏﻼﻃﻴـﺎن ‪(٢١-١٩:٥‬‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﲤﺎﻳﻼت آﻧﺎن ﺑﺎﻟﻘﻮه وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤـﺎن ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺗـﺎزه و ﻃﺒﻴﻌﺘـﻰ ﺗـﺎزه‪B‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻳـﺎﺑـﺪ‪ .‬روح ﻗﺪوس ﺧﺪا در او ﺳﺎﻛـﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺗـﻮﺳـﻂ‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دل او رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن‬ ‫را ﭘﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻧﺸﺎﻧﺪ! »زﻳـﺮا ﺧﻮد ﺷﻤﺎ از ﺧﺪا‬ ‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﺪ )ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ( ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٩:٤‬ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن درﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﺣﺎل‬ ‫آﻧﭽـﻪ را ﻗـﺒـﻼً دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷـﺖ‪ ،‬دﺷـﻤـﻦ ﻣـﻰ‪B‬دارد و آﻧﭽـﻪ را ﻗﺒـﻼً دﺷـﻤـﻦ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎل دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد!‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ اﺣﻜﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ داده )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٣٤:١٣‬‬ ‫و در واﻗﻊ ﺣﻜﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻴﺶ از اﻧﮕﺸﺘﺎن دو دﺳﺖ‬ ‫ﺗﻜﺮار ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:١٣‬؛ ‪١٧٬١٢٬٩:١٥‬؛ روﻣﻴﺎن ‪٨:١٣‬؛ اول‬ ‫ﺗـﺴـﺎﻟــﻮﻧـﻴـﻜـﻴــﺎن ‪٩:٤‬؛ اول ﭘـﻄــﺮس ‪٢٢:١‬؛ اول ﻳـﻮﺣـﻨــﺎ ‪٢٣٬١١:٣‬؛‬ ‫‪١٢٬١١٬٧:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٥‬و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ اﺷﺎرات ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻴﺰ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺿـﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴـﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴﺰ و ﺳﻄﺤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮاى‬ ‫ﻛﻨﺎر آﻣﺪن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﺑـﮕـﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻪ ﺑﺎ اﺣﺴـﺎﺳـﺎت‬

‫≥‪µ‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اده اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛﺎر دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺮاد‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ار ‪U‬‬ ‫ﺧﺎﺻﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ در ﻣﻘـﻮﻟﻪ ﻋﺰم و اراده اﻧﺴﺎن ﺟﺎى دارد ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﲤﺎم وﺟﻮد دوﺳﺖ دارﻳﺪ و اﺟـﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﺷـﻤـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺑﺮﺳﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ راﻫﻬﺎى ﻣﺤﺒﺖ‪B‬آﻣﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻛـﺎر‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﻫﻤﻨﻮﻋﺎن ﺧﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ آﻧﺎن را دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ رﻳﺎﻛـﺎرى ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛـﻪ و ً‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴ ﺑﺮاى ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺎب ‪ ١٣‬اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻗـﻮت‬ ‫اﮔﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ ﺗـﺮﺟﻤﻪ دﻗﻴﻖ و ﺻﺤﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﺪ ّ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ آن را درك ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬ﺑﺪون ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﻫﻴﭻ« اﺳﺖ! ﺑﺎ ﲤﺎم‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« ﺗﻨﻬﺎ از دﻳﺪﮔﺎه ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﺗـﺎزه‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﺟﻨﺒﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻓـﺮﻣﺎن ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﺮدم و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺷﻤﺎ را ﻗـﺎدر‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﺎزم ﺗﺎ از ﳕﻮ ‪U‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اى‬ ‫از ﻧﻔﺮت ﻳﺎ ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺗﻮزى از او ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬روح ﻋﺎدل و ﻋﺪاﻟﺖ‪B‬ﺟﻮى او از ﻫﺮ ﮔﻨﺎه و‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻧﻮرزﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻋﻼم داورى ﻋﺎدﻻﻧﻪ‪B‬اش‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮى‬ ‫از ﻣﺤﺒﺖ ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ دوازه ﺷﺎﮔـﺮدش‪ ،‬اﻧﺴﺎن را دﻟﮕـﺮم‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺰرگ‪B‬ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﺮدم را از دﻳﺪن اﺳﺘﺎدﺷﺎن‬ ‫ﻣﺤـﺮوم ﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﺎرﻫﺎ دل اﺳﺘـﺎد ﺧـﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻜﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ ﻛـﺪام از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﺎن ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬او در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺨﻨﺎن و اﻋﻤـﺎل ﺑـﺪون ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻓﻜـﺮى‬ ‫ﭘﻄـﺮس‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺗـﻮﻣﺎ و ﺣﺘﻰ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳـﻬـﻮدا ﺻﺒﻮر ﺑـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺣﻜﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺧﻮدش ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻗﺸﺎر و ﮔﺮوﻫﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ ﻣﺮدم‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﺤﺒﺖ او ﺑﺎﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ‬ ‫‪ (١:١٥‬و ﺣﺘﻰ ﭘﺴﺖ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﻘﺪه‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد را ﻧﺰد‬ ‫او ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨـﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٣٩-٣٦:٧‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس‪ ،‬اﺳﺘﺎد واﻻﻣﻘﺎم ﻳﻬﻮدى ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼـﻮﺻﻰ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢١-١:٣‬ﭼﻬﺎر ﻫـﺰار ﻧﻔـﺮ‬ ‫»ﻣﺮدم ﻋﺎدى« ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ او ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌـﺎﻟـﻴـﻢ او ﮔـﻮش‬

‫‪µ¥‬‬

‫≤≠ ‪©∏∫≤® XÝ« Á“Uð Ábý tz«—« t( È«Åt½u/ —œ‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ« اﺑﺘﺪا در ﻣﺴﻴـﺢ ﲢـﻘـﻖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺣﺎل در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳـﻤـﺎن آورده‪B‬اﻧﺪ ﺻﺪق ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮ ‪U‬‬ ‫ﺑﻌـﺪا ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﭘـﺮﺷﻜﻮه »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« )‪ (٨:٤‬ﻛﻪ ﻃـﻨـﻴـﻦ آن را در‬ ‫ً‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻮﻳﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮ آن ﺗﻌﻤﻖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﲡﺴﻢ و ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ داده‪ ،‬از ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد اﳒﺎم ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﭼﻬﺎر اﳒﻴﻞ رواﻳﺖ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ در روح ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ‬ ‫و آن ﻫﻢ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ از ﺷﺮاﻳﻂ آرﻣﺎﻧﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪور ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬

‫‪µµ‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٩-١:٨‬و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﻏﺬاﺋﻰ اﻋﺠـﺎزآﻣﻴﺰ از دﺳﺘﻬﺎى ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬او ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛـﻮﭼﻚ را در آﻏﻮش ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ و از ﺑﺎزى ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎزان روﻣﻰ او را ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ دﻟﺪارى ﻣﻰ‪B‬داد‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ درﺧﺸﺎن‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬رﻓﺘﺎرى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬او ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺗﺮﺣﻢ‪B‬آﻣﻴﺰ ﺑﻪ رﻫﺒﺮان ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ روﺣﺎﻧﻴﺸﺎن او را ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٤:١٢‬وﻗﺘﻰ ﮔـﺮوه ﻛﺜﻴﺮى ﺑﺮاى دﺳﺘﮕﻴﺮى او آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن آﺳﻤﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻮض‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﳕـﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑـﺮاى آﻧﺎن‪ ،‬آرى ﺑﺮاى دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺪا ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﺪﻫﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٣:١٥‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮاى دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻣـﺮد! و ﭼﻮن او را ﻣﺼﻠـﻮب ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى آﻧﺎن دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬زﻳﺮا ﳕﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ در زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و در ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ ﻛﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺗـﺎزه‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮى ﺟﺪﻳﺪ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺤـﺒـﺖ‬ ‫اﺳﺖ و زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ زﻳﺴﱳ در ﺷﺎدى و ﭘﻴﺮوزى‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺎدق ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻳـﺪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪.(١٧:٤‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ‬ ‫در ﮔﺬر اﺳﺖ و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻻن ﻣﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ« )‪ .(٨:٢‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد‬ ‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ )ﺑﺎب ‪ (١‬در ﺧﺼـﻮص ﺳﻠﻮك در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬در اﻳﻨﺠـﺎ دو‬

‫روش زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ :‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮر راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؛ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ راه ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ ﻧﻔﺮت ﻣﻰ‪B‬ورزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻼ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﻧﺸﺪه‬ ‫»ﺗﺎرﻳﻜﻰ در ﮔﺬر اﺳﺖ«‪ ،‬وﻟﻰ روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣ ً‬ ‫و ﺣﺘﻰ در ﲤﺎم ﺑﺨﺸﻬﺎى زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﻧﻔﻮذ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣـﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ »ﺳـﭙﻴﺪه از ﻋﺎﻟـﻢ اﻋﻠﻰ« ﺑﻪ ﻣﻼﻗـﺎت اﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ‬ ‫‪» .(٨-٧:١‬ﺳﭙﻴـﺪه« ﻳﻌﻨﻰ ﻃﻠـﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗـﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷـﺮوع روزى ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﺑﻮد! او ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻧﺎن و ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ آﻧﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﻧﻮر ﺣﻴﺎت و ﻣﺤﺒﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﮔﺴﺘﺮاﻧﻴﺪ‪» .‬ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ در ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮرى‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن دﻳﺎر ﻣﻮت و ﺳﺎﻳ‪U‬ﻪ آن‪ ،‬ﻧﻮرى ﺗﺎﺑﻴﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(١٦:٤‬‬ ‫اﻣﺎ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻛﺸﻤﻜﺸﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣـﺎﺑـﻴـﻦ ﻧـﻴـﺮوﻫﺎى ﻧﻮر و ﻧﻴـﺮوﻫﺎى‬ ‫ﻇﻠﻤـﺖ وﺟـﻮد دارد‪» .‬ﻧﻮر در ﺗﺎرﻳﻜـﻰ ﻣـﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ و ﺗﺎرﻳـﻜـﻰ ﺑـﺮ آن دﺳـﺖ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥:١‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳـﻖ دروغ و ﻧﻔﺮت ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﻋـﺪاﻟـﺖ‬ ‫اﺳﺖ )ﻣـﻼﻛـﻰ ‪ (٢:٤‬و ﻣـﻠـﻜـﻮت ﺧـﻮد را ﺑـﻪ وﺳﻴﻠـﻪ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ و ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت ﻣﺴﻴﺢ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫»ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدﻻن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻮر ﻣﺸﺮق اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎر ﻛﺎﻣﻞ روﺷﻨﺎﺋﻰ آن در ﺗﺰاﻳﺪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ« )اﻣﺜﺎل ‪ .(١٨:٤‬ﻇﻠﻤﺖ ﻛﻢ‪B‬ﻛﻢ از ﺑﻴـﻦ ﻣـﻰ‪B‬رود و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘـﻰ در‬ ‫دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻌﻴﺎر ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳـﺖ‪ .‬او ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺣﻜﻤﻰ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﳕﻮدم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ راﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٤:١٣‬و ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪:‬‬

‫∂‪µ‬‬

‫∑‪µ‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∏‪µ‬‬

‫»اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﳕﻮدم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٢:١٥‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤـﺎﺋـﻰ را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﭘـﺎره‪B‬اى از‬ ‫ﻻ ﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬ﺷﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ )و ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﳕﻮﻧﻪ!(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫»ﺗﺎزه« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬ﻫﻢ در ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ و ﻫﻢ در‬ ‫ﳕﻮﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎزﮔﻰ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ دو راﺑﻄﻪ وﺟﻮد دارد‪ :‬راﺑﻄﻪ‬ ‫ﻋﻤﻮدى )ﺑﺎ ﺧﺪا( و راﺑﻄﻪ اﻓﻘﻰ )ﺑﺎ اﻧﺴﺎن( و آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ! ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ دو راﺑﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ راﺑﻄﻪ ﻣﺤﺒﺖ و اﻳﺜﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻮﻋﻈﻪ روى ﻛﻮه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد )ﻣﺘﻰ ‪-٢١:٥‬‬ ‫‪ .(٢٦‬اﮔﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﻣﻨـﺎزﻋﻪ دارد‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﺼﺎﳊﻪ ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮده ﻫﻴﭻ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺨﺺ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻨـﻨـﺪه ﭼـﻴـﺰى ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮادرش دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﺑﺮادرش ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺿﺪ او دارد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺎ را رﳒﺎﻧﻴﺪه‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ او ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﺎ ﭘـﺮداﺧﺖ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﻠﺲ در زﻧﺪان ﻋﺪاﻟﺖ روﺣﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮس ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٥-٢١:١٨‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ داﺷﱳ روﺣﻴﻪ‬ ‫ﻋﺎرى از ﺑﺨﺸﺶ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن آﺳﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿـﻮع ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ »ﮔﻔـﺘـﺎر« و »ﻛـﺮدار« را ﻗﺒـﻼً دﻳﺪﻳـﻢ )‪١٠٬٨٬٦:١‬؛‬ ‫‪ .(٦٬٤:٢‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﻮدن در »ﮔﻔﺘﺎر« ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳـﺮودﻫﺎى زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺑﻜﺎر‬ ‫ﺑﺮدن ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺸﻨﮓ و ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن دﻋﺎﻫﺎى ﻧﻐﺰ و ﺑﺎﺷﻜﻮه ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ داده‪B‬اﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻤـﺎن ﻣـﻮﻋﻈﻪ روى ﻛﻮه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﻜـﺮ‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه اﺷﺎره ﻛﺮده و در ﻣﻮرد آن ﺗﻌﻠﻴﻢ داده اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٧-٣٣:٥‬آﻧﭽـﻪ‬ ‫ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴـﺎن واﻗﻌﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣـﻦ‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت اﺿﺎﻓﻰ )»ﺳـﻮﮔﻨﺪ«( ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﮔﻔﺘـﺎر ﺧـﻮد را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎ اﺛﺒﺎت ﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬ ‫»ﺑﻠﻰ« ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ و »ﻧﻪ« ﻣﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﻧـﻪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﻮﺋﻴﻢ در ﻧﻮر ﺳـﻠـﻮك‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ادﻋﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎز ﻣﺒﺮم ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و دﻟﮕﺮﻣﻰ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫≥© ‪©±±≠π∫≤® XÝ« Á“Uð b¹¬Åv qLŽ tÐ t( È«ÅtÐd& —œ‬‬ ‫اﻳﻦ آﻳـﺎت در رﺳﺎﻟـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﭽـﻨـﺎن ﺑـﻪ ﺗـﻮﺻﻴ ﻧﻮر و ﺗـﺎرﻳـﻜـﻰ اداﻣـﻪ‬ ‫اده‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻧﻮر راه رود و در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻧﻔﺮت و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻮر ﻧﻴﺰ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺮف زدن در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺳـﺎده اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑـﻪ آن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ‪ ،‬ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﻪ ‪ (٩‬و ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺑـﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻔﺮت ﺑﻮرزد‪ ،‬دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ )و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﻴﺪار ﻛﻨـﻨـﺪه‬ ‫اﺳﺖ( ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺪون داﺷﱳ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‪ ،‬در آن‬ ‫واﺣﺪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨـﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤﻠـﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران را‬ ‫ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪» .‬ﺷﻤﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ «.‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺲ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺎﻣﻞ و در ﺣﺎل ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬

‫‪µπ‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻃﺮز ﻓﻜﺮ ﻋﻤﻮﻣﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻳﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻧﻮراﻧﻰ‪B‬ﺗﺮ و‬ ‫درﺧﺸﺎن‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧـﻔـﺮت‪ ،‬زﻧﺪﮔـﻰ را ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد! وﻗﺘﻰ ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ از دل ﻣﺎ ﺟـﺎرى ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ و درﻛﻰ ﻓـﺮاﮔﻴﺮﺗﺮ از‬ ‫اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﭘـﻮﻟﺲ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ در داﻧﺶ و آ ﮔﺎﻫﻰ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ‪» ،‬ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ در ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻛﻤﺎل‬ ‫ﻓﻬﻢ ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰوده ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺑﻬﺘﺮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ و در روز ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻰ‪B‬ﻏﺶ‬ ‫و ﺑﻰ‪B‬ﻟﻐﺰش ﺑﺎﺷﻴﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١٠-٩:١‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑـﺮادرش را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﺎ وﺿﻮح ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻛﺘـﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻫـﻴﭻ ﻛﺘﺎﺑـﻰ ﻣﺜﻞ »اﺳـﺘﺮ« ﻗﺪرت ﻛـﻮر ﻛﻨﻨﺪه‪ U‬ﻧـﻔﺮت را‬ ‫ﺗﻮﺻﻴـ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗـﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ در آن ﻛـﺘﺎب ذﻛﺮ ﺷﺪه‪ ،‬در اﻣـﭙﺮاﺗﻮرى‬ ‫ﭘﺎرس ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻳـﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻌﺪ از اﺳﺎرت ﺑﺎﺑﻞ در آﳒﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫روى داده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺎﻣﺎن ﻛـﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدان ﻣﻘﺘﺪر درﺑـﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﺷﺪﻳﺪى‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن داﺷﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻔﺮت او را ﻓﺮو ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻧﺎﺑﻮدى ﻛﻞ ﻣﻠـﺖ ﻳﻬﻮد ﺑﻮد‪ .‬او ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﺎﻣـﻼً ﻛﻮر‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮح و اﺟﺮاى ﻧﻘﺸﻪ‪B‬اى ﻛﺜﻴ و ﺷﺮارت‪B‬ﺑﺎر زد ﻛﻪ ﺳﺮاﳒﺎم‬ ‫آن ﺑﻪ ﭘﻴـﺮوزى ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻧﺎﺑﻮدى ﺧـﻮدش ﻣﻨﺠﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻣـﺮوزه ﻫﻢ ﻧﻔﺮت‬ ‫ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﻛﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺳﻄﺤﻰ و ﺗﻮ‪B‬ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ زود‪B‬ﮔﺬر‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ در ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﻨﻬﺎ در ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺸﺎن داد و ﲤﺎم اﻣـﻮر روزﻣﺮ‪U‬ه‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ« در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫‪U‬‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﻣﻌﺪود اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ ﺑﻴﺶ از ‪ ٢٠‬ﻋﺒﺎرت‬ ‫از اﻳﻦ دﺳﺖ اﺷﺎره ﳕﻮد(‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻫﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻮﺋﻴﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٤:١٣‬‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را اﻛﺮام ﳕﺎﺋﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٠:١٢‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻓﻜﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦:١٢‬‬ ‫ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٣:١٤‬‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٧:١٥‬‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:١٥‬‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١١:٥‬‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢:٦‬‬ ‫ﻧﺰد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﺪ )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٦:٥‬‬ ‫از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﺬﻳﺮاﺋﻰ ﻛﻨﻴﺪ )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٩:٤‬‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ ﻛﻼم اﻳـﻨﻜﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳـﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫـﻤﺎن ﻃﻮر رﻓﺘﺎر‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﻬﺎ و ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را در رﻓﺘﺎر‬ ‫و ﻛﺮدار ﻧﺸﺎن دﻫﺪ )ر‪.‬ك اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٧-٤:١٣‬ﺟﻌﻠﻰ و ﻏﻴﺮ‪B‬واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑـﺮادران ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ ﻗﺒﻼً‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ وﺧﻴﻢ آن را دﻳﺪﻳﻢ‪ :‬او در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ ،‬ﻫﺮ‪B‬ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ در ﻧﻮر زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪ .(٩:٢‬ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارد ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ وﻟﻰ ﻋﻤﻼً در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‬ ‫ﻻ در ﺟﻮاﻣﻊ‬ ‫ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻛﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮدى ﳕﻮﻧﻪ اﻓﺮادى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﺠـﺎد دردﺳﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬او ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ »ﻏـﻮل روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺎ داﻧﺸـﻰ‬ ‫وﺳﻴﻊ و درﻛﻰ ﺑﺎﻻ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻧـﻮزادى ﺑﺎ درك روﺣﺎﻧﻰ اﻧﺪك‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﻋﺎﻫﺎى‬ ‫ﭘﺮ‪B‬ﺣﺮارت ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در دﻟﺶ ﻧﻔﺮت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∞∂‬

‫‪∂±‬‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫دوﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺗﺄﺳ ‪B‬ﺑﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼـﻨـﻴـﻦ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐـﺰش‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )آﻳﻪ ‪ .(١٠‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻰ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ (٩‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ آﺳﻴﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﺴﻴـﺎر وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺮ اﻧﺴﺎن ﭘﺮ از ﻣـﻮاﻧـﻊ و‬ ‫دﺳﺖ‪B‬اﻧﺪاز ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬راه رﻓﱳ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺨﺖ و ﺧﻄـﺮﻧﺎك اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﺮادر ﺑﻰ‪B‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﻟﻐﺰش ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷـﺐ ﻣـﺮدى ﻛﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧـﻰ ﺗـﺎرﻳـﻚ راه ﻣـﻰ‪B‬رﻓﺖ ﻧﺎﮔﺎه ﻣـﺘـﻮﺟﻪ ﻧـﻮر‬ ‫ﻛﻢ‪B‬ﺳﻮﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﺪى ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﺮاغ را‬ ‫ﺣﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر ﻳﺎ ﻣﺴﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻧﺰدﻳﻚ‪B‬ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﺮد‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﺼﺎى ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﺮاغ ﻗﻮه‪B‬اى ﻧﻴﺰ در دﺳﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ »ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻰ دارد ﻛﻪ ﻣﺮدى ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﺮاغ‪B‬ﻗﻮه ﺣﻤﻞ ﻛﻨﺪ؟«‬ ‫و ﺳﭙﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺆال ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﻧـﺎﺑﻴﻨﺎ ﻟـﺒﺨﻨﺪى زد و ﮔـﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮاغ ﻗﻮه‪B‬اى ﻛـﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد دارم‪ ،‬ﺑـﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﱎ ﺟـﻠﻮى ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرى ﺑﺮاى ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮد ﺑﻜﻨﻢ وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﻟﻐﺰش ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﺎ را ﺳﻨﮓ‪B‬ﭘـﺮش ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد اﻣﺎ ﻧﻔـﺮت )ﻳﺎ ﺻﻔﺎﺗﻰ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴـﻞ‬ ‫ﻧﻈﻴﺮ ﺣﺴﺎدت ﻳﺎ ﺑﺪﺧﻮاﻫﻰ( ﻣﺎ را ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤﻠﻰ از اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻـﻰ ﺑـﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛـﻪ در‬ ‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت و ﭘﺮاﻛﻨﺪﮔﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﻨﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ در ﺻﺪد ﺗـﺨـﺮﻳـﺐ ﻫـﻢ ﺑـﺮآﺋﻴـﻢ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرداز از ﺷﺎدى واﻗﻌﻰ در‪B‬ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ آﻣﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻧـﻜﺘـﻪ را ﺑﺮاى ﻣـﺜﺎل در ﻣـﻮرد ﻣﻮﺿـﻮع ﺟﺎﻟـﺐ »اﻣﻮر ﻣـﺸﻜـﻮك« )روﻣﻴـﺎن‬ ‫‪ (١٥:١٤‬ﺑﻜﺎر ﺑـﺒﻨﺪﻳﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳـﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕـﻬﺎى ﻣﺘﻔﺎوﺗـﻰ وارد ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬در دوران ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬آﻧﺎن در‬ ‫ﻣﻮرد ﻣﺴـﺎﺋﻠﻰ ﻧﻈـﻴﺮ ﺧﻮراك و روزﻫﺎى ﻣـﻘﺪس اﺧﺘﻼف ﻧـﻈﺮ داﺷﺘﻨـﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ ﺑﺘﻬﺎ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﺷﺪﻳﺪًا در‬ ‫ﺳَـﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻼﺗـﻰ ﻛﻪ ﺑﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد داراى ﺟﻮاﻧـﺐ ﻣﺘﻌﺪدى‬ ‫ﭘﻰ رﻋﺎﻳﺖ روز َ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ راه ﺣـﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻫﻤ‪U‬ﻪ آﻧـﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤـﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ!« ﭘـﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع را اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺳﻨﮕﻰ ﻣﺼﺎدم ﻳﺎ ﻟﻐﺰﺷﻰ در راه ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻨﻬﺪ‪ ...‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﮔﺎه‬ ‫ﺑﺮادرت ﺑﻪ ﺧـﻮراك آزرده ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﻣﺤﺒﺖ رﻓـﺘﺎر ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ‪ .‬ﺑـﻪ ﺧﻮراك ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻼك ﻣﺴﺎز ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در راه او ﲟﺮد« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٥٬١٣:١٤‬‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﻏﻢ‪B‬اﻧﮕﻴﺰ ﺗﻨﻔـﺮ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭘـﻴـﺸـﺮﻓـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺷﺨـﺺ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار را ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد )‪ .(١١:٢‬ﺷﺨﺺ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ در‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻰ راه ﻣـﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﮔﺎه ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ راه ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ! ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻀﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻀﺎى ﻧﻮر روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻓﻀﺎى ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻴﻮه‪B‬ﻫﺎ و ﮔﻞ‪B‬ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻗﻮم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى رﺷﺪ ﺧﻮد ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻜﻢ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ«‪ ،‬در ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻫـﺮ روزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎزه اﺳﺖ و ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‬ ‫»ﺑﻠﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ!« ﺣﺘﻰ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﺪا در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺤـﺒـﺖ را در ﲡﺮﺑـﻪ و‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮدﻣـﺎن درك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺪﻳﻤﻰ »ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ« وﻗﺘـﻰ‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻰ روزﻣﺮه ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫≤∂‬

‫≥∂‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪∂¥‬‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ آﻳﺎت ‪ ٩‬ﺗﺎ ‪ ١١‬را دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ‬ ‫آن ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺤـﺒـﺖ ﻣـﺴـﻴـﺢ را در ﻋﻤﻞ ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼـﻪ ﭘـﻴـﺎﻣـﺪﻫـﺎى‬ ‫ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؟‬ ‫اول از ﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻳﻌﻨﻰ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺧـﻮد زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫دوم‪ ،‬ﻟﻐﺰش ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش دﻳﮕﺮان ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫و ﺳﻮم‪ ،‬از دﻳﺪﮔـﺎه روﺣﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳـﻮى »ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﺴﻴـﺢ«‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠـﺎ ﺿـﺮورى اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴـﻦ زﺷﺘﻰ »اﻋـﻤـﺎل ﺟـﺴـﻢ«‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (٢١-١٩:٥‬و ﺛﻤﺮات زﻳﺒﺎى روح‪» ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻰ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ‪،‬‬ ‫ﺣﻠﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻮاﺿﻊ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎرى« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪-٢٢:٥‬‬ ‫‪ (٢٣‬ﻛﻤﻰ ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ در ﻧﻮر ﺳﻠـﻮك ﻛﻨﻴﻢ‪» ،‬ﺗﺨﻢ ﻛـﻼم« )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ (١١:٨‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ رﻳﺸـﻪ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و ﺛﻤﺮ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬و اوﻟﻴﻦ ﺧﻮﺷﻪ‪B‬اى ﻛﻪ روح ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ!‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧـﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺛﻤـﺮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧـﻮﺷﻰ اﺳﺖ! ﻧﻔﺮت‪،‬‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺷﺎدى ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ زوج ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺒﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ زﻧﺎﺷﻮﺋﻰ‬ ‫آﻧﻬﺎ در ﺷﺮف از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪى در ﭼﻬﺮه‪B‬اش ﻣﻮج ﻣﻰ‪B‬زد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺷﺎد ﻧـﻴﺴﺘﻴﻢ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﺎدى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬وﻗﺘﻰ ﺷﺒﺎن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻫﺮ دو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ دارد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ و آن اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻢ زن‬ ‫و ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻔﺮ و ﳉﺎﺟﺖ را در دل ﺧﻮد ﭘﺮورش داده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو‪ ،‬اﻣﻮر ﻛﻮﭼﻚ‬ ‫وﻟﻰ آزار‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى را ﻛﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ اﳒﺎم داده ﺑﻮد ﻳﺎدآورى و ﺑﺎزﮔﻮﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ!‬

‫اﻗﻌﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﺪ‬ ‫ﺷﺒﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ و ً‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر و ﺧﺎﻃﺮات آزار دﻫﻨﺪه را در دل ﺧﻮد اﻧﺒﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻧﻔﺮت‬ ‫دﻟﻬﺎى آدﻣﻰ را ﻣﺎﻧﻨﺪ زﺧﻤﻰ ﻋﻔﻮﻧﻰ‪ ،‬ﭼﺮﻛﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد و ﲤﺎم اﻧﺪام‪B‬ﻫﺎ را ﻣﺴﻤﻮم‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬و در اداﻣﻪ ﻛـﻼم ﺧـﺪا را ﺑـﺮاى آﻧﻬﺎ ﺧـﻮاﻧﺪ‪B...» :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺸـﻢ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد و ﺳﻮء‪B‬ﻇﻦ ﻧـﺪارد« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:١٣‬و ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪» :‬ﻣﻔﻬـﻮم آﻳﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮﮔﺰ اﻋﻤﺎل آزار دﻫﻨﺪه و ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه‪ U‬دﻳﮕﺮان را ﺿﺒﻂ‬ ‫اﻗﻌﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺤـﺒـﺖ ﻣـﺎ‬ ‫و ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﺴـﻰ را و ً‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن او را ﻣﻰ‪B‬ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و زﺧﻢ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﻟﺘﻴﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸـﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻣﺘﻨﻰ دﻳﮕﺮ از ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬و اول ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺜـﺮت ﮔﻨﺎﻫـﺎن را ﻣﻰ‪B‬ﭘـﻮﺷﺎﻧـﺪ« )اول ﭘﻄﺮس‬ ‫‪ .(٨:٤‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آن زن و ﺷﻮﻫﺮ آﳒﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪرزى ﺑﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﻔﻆ و ﻳـﺎدآورى ﭼﻴـﺰﻫﺎى آزار دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎدآورى اﻣـﻮر‬ ‫ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬روﺣﻴﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺴﻤـﻮم ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ روح ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‪B‬ﻫﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬آورد‪،‬‬ ‫ﺛﻤﺮ‪U‬ه آن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎدى ﺟﺪﻳﺪى را‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »ﺛﻤﺮه روح« ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ و وﻗﺘﻰ »ﻣﺤﺒـﺖ« و‬ ‫»ﺧﻮﺷﻰ« را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻳﻢ‪» ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ« ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻧﻴﺰ »ﺣﻠﻢ«‬ ‫را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼم دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﺳﻠـﻮك در ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬راز‬ ‫رﺷﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧـﻮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎل‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ذاﺗﺎ ﺧﻮدﺧﻮاه و ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ً‬ ‫و ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ روح ﺧﺪا دﻟﻬﺎى ﻣﺎ را ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬

‫‪∂µ‬‬

‫∂∂‬

‫‪u½ ÈeOÇ ¨tMN3 ÈeOÇ‬‬

‫را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷـﺪ‬ ‫رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺣﻜﻢ »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ«‬ ‫را ﻫﺮ روزه ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى ﺗﺎزه و ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕـﻴـﺰ درﻣﻰ‪B‬آورد‪ .‬اﮔﺮ در ﻧﻮر‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬روح ﺧﺪا در ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در ﻇﻠﻤـﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬روح ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻌـﻨـﻰ ﻫـﻤـﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﻪ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗـﺮﻛﻴﺒﻰ زﻳـﺒـﺎ از‬ ‫»ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻛﻬﻨﻪ و ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻮ« اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس »ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻛﻬﻨﻪ« را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‬ ‫و آن را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ »ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻮ« در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻤﻖ‬ ‫در اﻳﻦ ﺑﺎره دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣـﺎ رﺷﺪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻮدك‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ! اﻣﺮوز روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮن‪B‬ﻫﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬داد‪،‬‬ ‫ﻣﺮد و از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻣﺮوز در ﲡﺮﺑﻴﺎت‬ ‫روزﻣﺮه ﻣﺎ‪» ،‬ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻬﻨﻪ« را ﺗﺎزﮔﻰ و ﻃﺮاوت ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺟﺎﻟﺐ دﻳﮕﺮى در ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ در اﻃﺎﻋﺖ از‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺼﻮر ورزﻳﻢ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟ‪U‬ﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن »ﺗﺎرﻳﻜﻰ« ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻫـﻢ اﻛﻨﻮن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧـﻴﻢ اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ ،‬اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻟﻬﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﻔﺤﺺ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ در دل ﺧـﻮد دارد‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺻﺪاﻗﺖ و‬ ‫راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻋﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﺮف‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻌﺎل در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺨﺸﺶ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ و ﲢﻤﻞ رﱋ و‬ ‫ﺳﺨﺘﻰ‪ .‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺎدى و ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﭘﻴﺮوزى ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺤﺒﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان زﻧﺪﮔﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪¥‬‬

‫‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t+ v²³×1‬‬ ‫«‪±∑≠±≤∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫ﮔﺮوﻫﻰ از داﻧﺶ‪B‬آﻣﻮزان ﻛﻼس اول‪ ،‬ﺗﺎزه ﺑﺎزدﻳﺪ از ﺑﺨﺸﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ ﻳﻚ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﲤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر راﻫﻨﻤﺎى آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺖ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺳﺆاﻟﻰ‬ ‫دارد ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻓﻮرًا دﺳﺘﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫»ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﱎ‪ ،‬ﭼﺮا ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل‬ ‫ﺷﺴﱳ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺪاى ﺧﻨﺪ‪U‬ه ﺑﻘﻴﻪ ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اى ﺑﻪ آن‬ ‫داﻧﺶ‪B‬آﻣﻮز داد‪» :‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دو دﻟﻴﻞ »ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل ﺷﺴﱳ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪«.‬‬ ‫اول اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و دوم اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﻴﻜﺮوب‪B‬ﻫﺎ ﺑﺪﺷﺎن ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻧـﻔـﺮت در ﺑﺴـﻴـﺎرى از ﻣﺮاﺣـﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧـﻪ ﻫـﻢ ﭘـﻴـﺶ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ‪ .‬ﺷـﻮﻫﺮى ﻛﻪ زﻧﺶ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻳﻘﻴﻨـﺎً ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧـﭽـﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﻧـﺎراﺣﺘﻰ ﻫﻤﺴـﺮش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬اى ﺷﻤـﺎ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ را‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارﻳﺪ‪ ،‬از ﺑﺪى ﻧﻔـﺮت ﻛﻨﻴﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪» .(١٠:٩٧‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﺑﺪى ﻧﻔﺮت ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٩:١٢‬‬ ‫در ﻓﺼﻞ ﻗﺒـﻞ‪ ،‬رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴـﻢ داده ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒـﺖ واﻗﻌﻰ و‬ ‫ﺟﺎﻣـﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙـﻮﺷﺎﻧﻴﻢ )‪ .(١١-٧:٢‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫‪U‬‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﱳ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آن را »دﻧﻴﺎ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ ﭼﻬﺎر دﻟﻴﻞ در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ »دﻧﻴﺎ« را دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارﻧﺪ اﺷﺎره ﳕﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻴﺴـﺘـﻢ ﺳـﺎزﻣﺎن‪B‬ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﺠـﻤـﻮﻋﻪ‪B‬اى از اﻳﺪه‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻣـﺮدم‪،‬‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘـﻬـﺎ و اﻫـﺪاف ﮔـﻮﻧﺎﮔـﻮن را درﺑـﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪» .‬دﻧﻴـﺎى ﲡـﺎرت« و »دﻧﻴـﺎى‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﺖ« ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺳﻴﺴﺘﻢ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﺎص ﺧـﻮد ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻣﺎوراى آﻧﭽﻪ در ورزش ﻳﺎ ﲡﺎرت ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻴﺴﺘﻤﻰ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ وﺟﻮد‬ ‫دارد ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن آن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﱳ‬ ‫اﻣﻮر« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪» ،‬دﻧﻴﺎ« ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴـﻄـﺎن ﺑـﺮاى ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮ‬ ‫روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و در ﺗﻀﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ اﻣﻮر اﻟﻬﻰ )‪ (١٦:٢‬و ﻣﻘﺪس و روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﲤـﺎم دﻧـﻴـﺎ در ﺷـﺮﻳـﺮ ﺧـﻮاﺑﻴﺪه اﺳـﺖ«‬ ‫)‪ .(١٩:٥‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را »رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١:١٢‬او‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑـﺰرﮔﻰ از روح‪B‬ﻫﺎى ﺷﺮﻳـﺮ دارد )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (١٢٬١١:٦‬ﻛﻪ ﺑـﺎ او‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺮ اﻣﻮر »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻧﻔﻮذ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫اده ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺮدﻣـﺎن را ﺑﺮاى ﲢﻘـﻖ ار ‪U‬‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﲢﻘﻖ اﻫﺪاف ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺴﺘﻪ ﻳـﺎ‬ ‫ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ از »رﺋﻴﺲ ﻗﺪرت ﻫﻮا‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آن روﺣﻰ ﻛﻪ اﳊﺎل در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« ﻧﻴﺮو ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢٬١:٢‬‬ ‫ﳒﺎت ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ آﻧـﻬـﺎ را »اﺑﻨﺎى‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٨:١٦‬دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ در دﻧﻴﺎى‬ ‫ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺮدم »اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ )‪ .(١:٣‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻀـﻮى از دﻧﻴﺎى‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ و در دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻠﻘﻰ ﺑﻪ آن دﻧﻴﺎى‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮاى ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻧـﺪارد‪» .‬اﮔﺮ از ﺟﻬﺎن‬

‫∏∂‬

‫‪œ—«œ UO½œ t( v²O¼U dÞUš tÐ ©±‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »دﻧﻴﺎ« )ﺟﻬﺎن( در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ داراى ﺳﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى ﻳﻌﻨﻰ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺎ ]ﺳﻴﺎره‬ ‫زﻣﻴﻦ[ و آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در آن اﺳﺖ آﻓﺮﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٤:١٧‬ﻣﻌﻨﻰ دﻳﮕﺮ آن دﻧﻴﺎى‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪» :‬زﻳـﺮا ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﻬـﺎن را اﻳﻦ ﻗﺪرﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‪.(١٦:٣‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اﻳﻦ دو ﻣﻔﻬﻮم در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻧﺪ‪» :‬او ]ﻋﻴﺴﻰ[ در ﺟﻬﺎن ﺑﻮد و‬ ‫اﺳﻄـﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ‪ ،‬و ﺟﻬﺎن ]اﻧـﺴـﺎن[ او را ﻧﺸﻨﺎﺧـﺖ«‬ ‫ﺟﻬـﺎن ]زﻣﻴﻦ[ ﺑﻪ و‬ ‫‪U‬‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٠:١‬‬ ‫وﻟﻰ ﻫﺸﺪار ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮا اﻳﻨﻜﻪ »دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﻣﺪارﻳﺪ!« در ﻣﻮرد دﻧﻴﺎى‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ دﻧﻴﺎى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ زﻳﺒﺎﺋﻰ و ﺳﻮدﻣﻨﺪى زﻣﻴﻨﻰ‬ ‫را ﻛﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﲢﺴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ او »ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را دوﻟﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺮاى ﲤﺘﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٧:٦‬و ﻗﻄﻌﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮدﻣﺎن را ﻧﻴﺰ دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺘﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ را‪.‬‬ ‫اﻳﻦ »دﻧﻴﺎ« ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان دﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻈـﺎم روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴﺢ دﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﺤﺎورات روزﻣﺮ‪U‬ه ﺧﻮد‪» ،‬دﻧﻴﺎ« را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻈﺎم ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪه ﺗﻠﻮﻳـﺰﻳـﻮن ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺣﺎل ﺗـﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﺧﺒﺎر دﻧﻴـﺎى‬ ‫ورزش ﺟﻠﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﻣﻨﻈـﻮر از »دﻧـﻴـﺎى ورزش«‪ ،‬ﺳﻴﺎره ﻳﺎ ﻗـﺎره‪B‬اى ﺟﺪا‬

‫‪∂π‬‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫]ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴﻄﺎن[ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﻮدﻳﺪ ﺟﻬﺎن ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﻜـﻦ‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ از ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را از ﺟﻬﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪B‬ام‪ ،‬از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‪.(١٨:١٥‬‬ ‫ﭘﺲ »دﻧﻴﺎ« ﻣﺴﻜﻦ و ﻣﻮﻃﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬وﻃﻦ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‬ ‫در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ )ﻓﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ (٢٠:٣‬و ﲤﺎم ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺆﺛﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ ﺑﺮ روى‬ ‫زﻣﻴﻦ در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ از ﺳﻮى ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﻮاص اﺳﺖ‪ .‬آب ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻃﻮر ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﲡﻬﻴﺰات و اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻻزم ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ در‬ ‫آب را ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻏﻮاص ﺑﻪ زﻳﺮ آب ﻣﻰ‪B‬رود‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﲡﻬﻴﺰات ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻔﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ و در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛـﺮد و ﻣﻨﺎﺑﻊ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻮﺟﻮد در‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﻛﻼم ﺧﺪا را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ روى‬ ‫ﺟﻮ زﻣﻴﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﻰ‬ ‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬ﻣﺎ از آﻟﻮدﮔﻰ ّ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﻮ »دﻧﻴﺎ« ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺎن از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ آﻟﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻨﺪ!‬ ‫وﻟﻰ دﻟﻴﻞ دوم و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﺟﺪى‪B‬ﺗﺮى وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻧﻴـﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻣﻮﺿـﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ دل اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛـﺎر دارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫اﻧﺪازه ﻛﻪ ﻧﻈﺎم دﻧﻴﻮى و ﻛﺎرﻫﺎى آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪» ،‬ﭘﺪر« را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺟـﻮاب ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫اده ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪» .‬دﻧﻴﺎ و ﺷﻬﻮات آن در ﮔﺬر اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻰ‬ ‫ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ« )‪.(١٧:٢‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬ ‫اﳒﺎم اراده‪ U‬ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﻣـﺤـﺒـﺖ او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻨـﺪ ﺷـﺎدى‬ ‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪» .‬اﮔﺮ ﻣـﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜـﺎم ﻣـﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳـﺪ‪ «.‬وﻟـﻰ وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‪ ،‬ﺷﺎدى و ﺧﻮﺷﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫اده ﭘﺪر ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ار ‪U‬‬ ‫وﻗﺘﻰ اﻳﻦ دو ﻋﺎﻣﻞ را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻔﻰ ﻋﻤﻠﻰ از دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰى در زﻧﺪﮔﻰ ﻓـﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻣـﻮﺟﺐ ﺷﻮد ﺷـﺎدى وى از‬ ‫اده وى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ ،‬دﻧﻴﻮى‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ اﺷﺘﻴﺎق‪B‬اش ﺑـﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ از آن دورى ﳕـﻮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﺤـﺒـﺖ ﭘـﺪر )زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨـﺼـﻰ و‬ ‫اده او )رﻓﺘﺎر روزﻣﺮه( دو ﻣﺤﻚ ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬ ‫ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎراﻧﻪ ﻓـﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار( و اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫ﺑﺮاى آزﻣﻮدن دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﺑﺴﻴـﺎرى در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻗﻄـﻌـﺎً ﻏﻠﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛـﻼم ﺧـﺪا آﻧـﻬـﺎ را‬ ‫»ﮔﻨﺎﻫﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬دزدى و دروﻏﮕﻮﺋﻰ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻧـﺎدرﺳﺖ و ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (٢٨٬٢٥:٤‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺟﻨﺴﻰ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪-١:٥‬‬ ‫‪ .(٣‬در ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎرى اﻋﻤﺎل دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و‬ ‫ﺷﺒﻬﻪ‪B‬اى ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺑﺮﺧﻰ از ﺳﻄﻮح رﻓﺘﺎر ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ زﻳﺎد روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧـﻴـﺰ در ﻣـﻮرد آﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻰ‪ ،‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﻚ ﺑﺰﻧﺪ‬ ‫و در اﻳﻦ ﺧﻮدآزﻣﺎﺋﻰ ﻛﺎﻣـﻼً ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ و ﻓـﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﭼـﻴـﺰﻫﺎى‬

‫∞∑‬

‫≤≠ ‪bM(Åv U UÐ UO½œ t( È—U( dÞUš tÐ‬‬ ‫»اﮔﺮ ﻛﺴﻰ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر در وى ﻧﻴﺴﺖ« )‪.(١٥:٢‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘـﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﻜـﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻟـﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗـﻔﻜﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﺮﺑـﻮط‬ ‫ﻣـﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﳑـﻜﻦ اﺳـﺖ ﺷﺨـﺺ ﻣﺴـﻴـﺤﻰ از ﺳـﺮﮔﺮﻣـﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺳـﺆال ﺑﺮاﻧـﮕﻴـﺰ و‬ ‫ﻣﻜﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﺸﻜﻮك دورى ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬

‫‪∑±‬‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺧﻮب ﻧﻴﺰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ او را از ﺷﺎدى ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﻨﺪ و اﺷﺘﻴﺎق او را‬ ‫اده ﺧﺪا ﻓﺮو‪B‬ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫در داﻧﺸﻜﺪه اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮﺋﻰ ﻛﻪ در ﺳﺎل آﺧﺮ درس ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﳕﺮات ﻋﺎﻟﻰ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣـﺴﻴﺤﻰ ﻣﺆﺛـﺮش‪ ،‬زﺑﺎﻧﺰد ﺳﺎﻳﺮﻳـﻦ ﺑﻮد‪ .‬او در‬ ‫ﺗﻌﻄﻴﻼت آﺧﺮ ﻫـﻔﺘﻪ ﺑﺮاى ﺑﺸﺎرت و ﻣﻮﻋﻈﻪ از ﻣﺤﻴﻂ داﻧـﺸﮕﺎه ﺧﺎرج ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ و‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺮاى ﺻﻴﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎ و ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺪارى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧـﺎﮔـﻬـﺎن اﺗـﻔـﺎق ﻋـﺠـﻴـﺒـﻰ در زﻧـﺪﮔــﻰ او روى داد‪ :‬دﻳـﮕـﺮ ﺷـﻬـﺎدت و‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﳕﺮاﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻬﺎد و ﺣﺘﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ‪B‬اش ﻋـﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬رﺋﻴﺲ داﻧﺸﻜـﺪه او را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ او ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻐﻴـﻴـﺮاﺗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ و ﻛﺎر ﺷﻤـﺎ روى داده و اﻣﻴﺪوارم ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻋﻠﺖ ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫داﻧﺸﺠﻮى ﺟﻮان ﻣﺪﺗﻰ از ﭘﺎﺳﺦ دادن ﻃﻔﺮه رﻓﺖ وﻟﻰ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬او ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﻧـﺎﻣـﺰد ﻛﺮده ﺑـﻮد و ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻓﺎرغ‪B‬اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻰ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺑﺰرﮔﻰ او را ﺑﺮاى‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎزه ﻋﺮوس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺘﺶ‬ ‫ﺑﺒﺮد و ﻛﺎر ﺷﺒﺎﻧﻰ را ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬دو‪B‬دل و ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫او ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﻗﺪرى در اﻳﻦ ﻣﻮرد دﭼﺎر ﻫﻴﺠﺎن و اﺿﻄﺮاب‬ ‫ﺷﺪه‪B‬ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ رﺳﻴﺪه‪B‬ام ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻧﺪارم! و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴﭻ ﻗﺪرﺗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﳕﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ‪B-‬ﻫﺮ ﭼـﻨـﺪ ﺧـﻮب و زﻳﺒﺎ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ -B‬وﻟﻰ ﺑﻴﻦ او و ﭘﺪر ﻓـﺎﺻـﻠـﻪ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺷﺎدى و ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺎﺷﻰ از ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر ﻣﺤﺮوم ﺳﺎﺧﺖ و‬ ‫درواﻗﻊ ﺗﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ داد!‬

‫ﻳﻮﺣـﻨﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻧﻈﺎم اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ از ﺳﻪ اﺑﺰار ﺑـﺮاى ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧـﱳ‬ ‫ﻣﺴﻴـﺤﻴﺎن اﺳﺘـﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺷـﻬﻮت )اﺷﺘﻴـﺎق( ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫـﺶ ﭼﺸﻢ‬ ‫وﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ )‪ .(١٦:٢‬ﻫﻤﻴﻦ ا ﺑﺰارﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺑﺎغ ﻋﺪن‪ ،‬ﺣﻮا را‬ ‫ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ‪» :‬و ﭼﻮن زن دﻳﺪ ﻛﻪ آن درﺧﺖ ﺑﺮاى ﺧﻮراك ﻧﻴﻜـﻮﺳﺖ‬ ‫]ﺷﻬﻮت ﺟﺴﻢ[ و ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧﻮش‪B‬ﳕﺎ ]ﺧﻮاﻫﺶ ﭼﺸﻢ[ و درﺧﺘﻰ دﻟﭙﺬﻳﺮ و‬ ‫داﻧﺶ‪B‬اﻓﺰا‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﻴﻮه‪B‬اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺨﻮرد و ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ داد و او‬ ‫ﺑﺨﻮرد« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٦:٣‬‬ ‫ده اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﺷﻬﻮت ﺟﺴﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮ ‪U‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺬب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺟﺴﻢ« ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺪن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ او را ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:٢‬ﺟﺴﻢ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫داده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و روح ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٦٬٥:٣‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ »ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫)دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(٤:١‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻫﻢ داراى ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﻛﻬﻨﻪ )ﺟﺴﻢ( و ﻫـﻢ داراى ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺗـﺎزه )روح( اﺳﺖ و اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭼـﻪ‬ ‫ﺟﻨﮕﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ! )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٣-١٧:٥‬‬ ‫ﺧﺪا ﲤﺎﻳﻼت ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪه و ﻳﻘﻴـﻨـﺎً ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﻧﻴﻜـﻮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﻞ ﺑـﺮاى ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺎﻧـﺪن ﮔـﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬ﺗﺸﻨﮕﻰ‪ ،‬ﺧﺴﺘـﮕـﻰ و ﻧـﻴـﺎزﻫﺎى‬ ‫ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧـﻮد ﺑﺪ و ﺷﺮارت‪B‬ﺑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻰ در ﺧـﻮردن‪،‬‬ ‫ﻧﻮﺷﻴﺪن‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻼت ﲢﺖ‬ ‫ﻛﻨﺘﺮل ﺟﺴﻢ درآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ »ﺷﻬﻮات« ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺷﺮارت‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ ﺷﻜﻢ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺷﺮارت ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ ﻣﻴﮕﺴﺎرى و‬ ‫ﻣﺴﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﻮﻫﺒﺘﻰ اﻟﻬﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﺷﺮم‪B‬آور اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﻼت‬

‫≤∑‬

‫≥∑‬

тАл ├ЧтАк┼УтАФ┬л┼У ┬аdH┬╜ ├К┬м тАЬ┬л ┬лb┼б t3 v┬▓┬│тАмтАм

тАлтАкbO├╜U├Р vF*┬л├ЛтАмтАм

тАля║Яя╗ия║┤я╗░ ян╝я╗ия║О┘Ж ян╝┘Ая╗к я║С┘Ая╗к ╪п╪▒я║│я║Шя╗░ я║Ся╗Ья║О╪▒ ╪▒┘И╪птАк ╪МтАмя╗г┘Ая╗оя╗ля║Тя║Ц ╪з╪▒╪▓я║╖я╗дя╗ия║к я║зя║к╪з ╪зя║│┘Ая║ЦтАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░тАм тАл╪зя║│я║Шя╗Фя║О╪п┘З я╗зя║О╪п╪▒я║│я║Ц ╪з╪▓ ╪в┘Ж я║Ся╗к я╗Уя║┤я║О╪п ╪зя║зя╗╝я╗Чя╗░ я╗гя╗ия║ая║о я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗о╪птАк.тАмтАм тАля║гя║О┘Д я╗гя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя╗┤я║к я║Ся║Тя╗┤я╗ия╗┤я║к я╗Ыя╗к ╪пя╗зя╗┤я║О ян╝яоХя╗оя╗зя╗к я╗Ля╗дя╗Ю я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАк .тАм╪пя╗зя╗┤я║О я╗гя║О ╪▒╪з ┘Ия║│я╗оя║│я╗к я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАм тАля║Чя║О я▓дя║Оя╗│я╗╝╪к я╗Гя║Тя╗┤я╗Мя╗░ я║зя╗о╪п ╪▒╪з ╪з╪▓ ╪▒╪зя╗ля╗мя║О┘Й я╗зя║О╪п╪▒я║│я║Ц ┘И я│Ся╗ия╗оя╗Ля╗к ╪з╪▒я║┐я║О я╗Ыя╗ия╗┤я╗втАк .тАм╪п╪▒ ╪пя╗зя╗┤я║О┘ЙтАм тАл╪зя╗гя║о┘И╪▓тАк ╪МтАм╪зя╗з┘Ая╗о╪з╪╣ я╗гя║ия║Шя╗а┬Г я╗Уя║оя╗│┘Ая║Р ┘И ╪зя╗П┘Ая╗о╪зяоФя║о┘ЙтАк ╪МтАмя╗гя║О ╪▒╪з ╪п╪▒ я╗гя║дя║Оя║╗┘Ая║о┘З я║з┘Ая╗о╪п яоФя║оя╗Уя║Ш┘Ая╗к ┘ИтАм тАля╗Гя║Тя╗┤я╗Мя║Ц ╪░я╗Яя╗┤я╗Ю я╗гя║О ╪▒╪з ┘Ия║│я╗оя║│я╗к я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗ия║к ┘И ╪зя╗Яя║Тя║Шя╗к я╗гя╗░тАкBтАм╪п╪зя╗зя╗┤я╗в я╗Ыя╗к ┬╗я║Яя║┤я╗в я╗зя║Оя║Ч┘Ая╗о╪з┘Ж ╪зя║│я║Ц┬лтАм тАл)я╗гя║Шя╗░ тАк .(┘д┘б:┘в┘жтАм╪зяоФя║о я║╖я║ия║║ я╗гя║┤я╗┤я║д┘Ая╗░ я║з┘Ая╗о╪п ╪▒╪з я║Чя║┤я╗ая╗┤я╗в ╪в┘Ж я╗Ыя╗ия║ктАк ╪МтАм╪п╪▒ ┬╗╪зя╗Ля╗д┘Ая║О┘ДтАм тАля║Яя║┤я╗в┬л я╗Пя╗оя╗Гя╗ктАкBтАм┘И╪▒ я╗гя╗░тАкBтАмя║╖┘Ая╗о╪п )я╗Пя╗╝я╗Гя╗┤я║О┘Ж тАк ╪М┘в┘б-┘б┘й:┘етАмя╗Уя╗мя║оя║│я║Шя╗░ ╪з╪▓ ╪зя╗Ля╗дя║О┘Д я║╖я╗ия╗┤┘Ая╗КтАм тАля║Яя║┤я╗в ╪▒╪з ╪░я╗Ыя║о я╗Ыя║о╪п┘З ╪зя║│я║Ц(тАк.тАмтАм тАля║Ся║┤я╗┤я║О╪▒ я╗гя╗мя╗в ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к я║╖я║ия║║ ╪зя╗│я╗дя║О┘ЖтАкBтАм╪п╪з╪▒ я║Ся╗к я╗│я║О╪п ╪п╪зя║╖я║Шя╗к я║Ся║Оя║╖я║к я╗Ыя╗к я║зя║к╪з ╪п╪▒ я╗гя╗о╪▒╪птАм тАля╗Гя║Тя╗┤я╗Мя║Ц я╗Ыя╗мя╗ия╗к я╗│я║О я║Яя║┤я╗в ян╝я╗к я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я║ктАк .тАмя╗ля║о ╪вя╗зян╜я╗к я║зя║к╪з ╪п╪▒ я╗гя╗о╪▒╪п я║Яя║┤я╗в яоФя╗Фя║Шя╗ктАк ╪МтАмя║Яя╗ия║Тя╗ктАм тАля╗гя╗ия╗Ф┘Ая╗░ ╪п╪з╪▒╪птАк .тАмя╗ля╗┤ян╗ я╗зя╗┤я╗Ь┘Ая╗оя║Ля╗░ ╪п╪▒ я║Яя║┤я╗в я╗зя╗┤┘Ая║┤┘Ая║Ц )╪▒┘Ия╗гя╗┤я║О┘Ж тАк .(┘б┘и:┘зтАмя║Яя║┤я╗в я╗л┘Ая╗┤┘Аян╗тАм тАля║│я╗о╪п┘Й я╗зя║к╪з╪▒╪п )я╗│я╗оя║гя╗ия║О тАк .(┘ж┘г:┘жтАмя╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ я╗зя║Тя║Оя╗│я║к ╪зя╗Ля║Шя╗дя║О╪п┘Й я║Ся╗к я║Яя║┤я╗в ╪п╪зя║╖я║Шя╗к я║Ся║Оя║╖┘Ая║ктАм тАл)я╗Уя╗┤я╗аянЩя╗┤я║О┘Ж тАк .(┘г:┘гтАмя╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ я╗з┘Ая║Т┘Ая║Оя╗│┘Ая║к я╗л┘Ая╗┤┘Аян╗ я║Ч┘Ая║к╪з╪▒я╗Ыя╗░ я║Ся║о╪з┘Й я║Яя║┤я╗в я║Ся║Т┘Ая╗┤┘Ая╗и┘Ая║к )╪▒┘Ия╗гя╗┤┘Ая║О┘ЖтАм тАлтАк .(┘б┘д:┘б┘гтАмя╗Ыя║┤я╗░ я╗Ыя╗к я║С┘Ая║о╪з┘Й я║Яя║┤я╗в ╪▓я╗зя║кяоФя╗░ я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗и┘Ая║ктАк ╪МтАм╪▓я╗зя║кяоФя╗┤я║╢ я║│я║о╪зя║│я║о я║Ся╗к ╪зя╗гя╗о╪▒тАм тАля╗гя╗ия╗Фя╗░ я╗гя╗░тАкBтАмяоФя║м╪▒╪птАк.тАмтАм тАл╪п┘Ия╗гя╗┤я╗ж ╪зя║Ся║░╪з╪▒┘Й я╗Ыя╗к ╪пя╗зя╗┤я║О ╪з╪▓ ╪в┘Ж я║Ся║о╪з┘Й я║Ся╗к ╪п╪з┘Е ╪зя╗зя║к╪зя║зя▒│ я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж ╪зя║│я║Шя╗Фя║О╪п┘З я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАк╪МтАмтАм тАл┬╗я║╖я╗мя╗о╪к ян╝я║╕я╗в┬л я╗зя║Оя╗гя╗┤я║к┘З я║╖я║к┘З ╪зя║│я║ЦтАк .тАмяоФя║Оя╗ля╗░ ╪з┘Ия╗Чя║О╪к я╗Уя║о╪зя╗гя╗о╪┤ я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗┤я╗в я╗Ыя╗к ян╝я║╕я╗втАм тАля╗зя╗┤я║░ я╗гя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя║к ╪зя║╖я║Шя╗мя║О ╪п╪зя║╖я║Шя╗к я║Ся║Оя║╖я║к! )╪вя╗│я║О я║Чя║О я║Ся╗к я║гя║О┘Д я╗Ля║Тя║О╪▒╪к ┬╗ян╝я║╕я╗втАкBтАмян╝я║о╪зя╗зя╗░┬л я║Ся╗к яоФя╗о╪┤тАм тАля║╖я╗дя║О я╗зя║ия╗о╪▒╪п┘З ╪зя║│я║Ц╪Я(тАм тАля║╖я╗мя╗о╪к я║Яя║┤я╗в я║Ся╗к я▓дя║Оя╗│я╗╝╪к янШя║┤я║Ц┘Р я╗Гя║Тя╗┤я╗Мя║Ц я╗Ыя╗мя╗ия╗к ╪зя╗зя║┤я║О┘Ж я╗гя║Шя╗оя║│я╗Ю я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗о╪п ┘И я╗гя║ОтАм тАл╪▒╪з ┘Ия║│я╗оя║│я╗к я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║к я╗Ыя╗к я║Ся╗к ╪▒╪зя╗ля╗мя║О┘Й яоФя╗ия║О┘ЗтАкBтАм╪вя╗Яя╗о╪п ╪п╪▒ ╪вя╗зя╗мя║О я╗Пя╗оя╗Гя╗ктАкBтАм┘И╪▒ я║╖я╗оя╗│я╗втАк .тАм╪зя╗гя║О я║╖я╗мя╗о╪ктАм тАлян╝я║╕я╗в я║Ся╗к я╗Гя║оя╗│я╗Ц я╗гя╗Мя║Шя║к┘ДтАкBтАмя║Чя║о┘Й я╗Ля╗дя╗Ю я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАк .тАмя╗Яя║м╪зя║Чя╗░ я╗Ыя╗к ╪п╪▒ я╗зяоХя║О┘З ┘Ия║Яя╗о╪п ╪п╪з╪▒╪птАк ╪МтАмян╝я║╕я╗втАм

тАл┘И ╪░я╗ля╗ж ╪зя╗зя║┤я║О┘Ж ╪▒╪з ╪з╪▒я║┐я║О я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║к ┘И я╗гя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪з┘Ж ╪вя╗зя╗мя║О ╪▒╪з ┬╗я╗Яя║м╪ктАкBтАмя╗ля║О┘Й ╪░я╗ля╗ия╗░ ┘И я╗Ля╗Шя╗╝я╗зя╗░┬лтАм тАля║╖я╗┤я╗Фя║Ш┘Ая╗ктАм тАля╗зя║Оя╗гя╗┤┘Ая║ктАк .тАм╪п╪▒ ╪п┘И╪▒╪зя╗зя╗░ я╗Ыя╗к я╗│я╗оя║гя╗ия║О┘Й ╪▒я║│┘Ая╗о┘Д я╗гя╗░тАкBтАм╪▓я╗│я║┤я║ЦтАк ╪МтАмя╗│я╗оя╗зя║Оя╗зя╗┤┘Ая║О┘Ж ┘И ╪▒┘Ия╗гя╗┤я║О┘ЖтАм тАлтАкUтАмтАм тАля║│я║ояоФя║оя╗гя╗░тАкBтАмя╗ля║О ┘И я╗Уя╗Мя║Оя╗Яя╗┤я║Шя╗мя║Оя║Л┘Ая╗░ я║С┘Ая╗о╪пя╗зя║к я╗Ыя╗к ╪п╪▒ я╗зя╗Ия║о ╪вя╗зя║О┘Ж я╗Яя║м╪ктАкBтАмя║Ся║ия║╢ ┘И я╗ля╗┤я║ая║О┘ЖтАкBтАм╪зя╗зяоХ┘Ая╗┤┘Ая║░тАм тАля║Ся╗о╪птАк .тАмя╗гя╗░тАкBтАмя║Ся╗┤я╗ия╗┤я╗в я╗Ыя╗к ╪зя╗гя║о┘И╪▓ я╗ля╗в ╪пя╗зя╗┤я║О ян╝я╗ия║к╪з┘Ж я╗Ля╗о╪╢ я╗зя║╕я║к┘З ╪зя║│я║Ц! ╪п╪▒ я╗гя╗о╪▒╪п я║Чя╗ая╗оя╗│я║░я╗│я╗о┘ЖтАм тАля║╖я║Оя╗│я║к я║Ся╗мя║Шя║оя╗│я╗ж ╪пя╗Ля║О┘Й я╗ля║о я╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ ╪зя╗│я╗ж я║Ся║Оя╗│я║к я║Ся║Оя║╖┘Ая║к я╗Ы┘Ая╗к я║з┘Ая║к╪з┘Ия╗зя║к╪з ┬╗ян╝я║╕я╗д┘Ая║Оя▒О ╪▒╪з ╪з╪▓тАм тАл╪пя╗│я║к┘Ж я║Ся╗Дя║Оя╗Яя║Ц я║Ся║ояоФя║о╪п╪з┘Ж┬л )я╗гя║░я╗гя╗о╪▒ тАк.(┘г┘з:┘б┘б┘йтАмтАм тАля╗Ля║ия║О┘Ж )я╗│я╗оя║╖я╗К я║Ся║О╪и тАк ╪М(┘зтАмя║│я║оя║С┘Ая║О╪▓┘Й я║Ся╗о╪п я╗Ыя╗к я║│янЩя║О┘З я╗│┘Ая╗оя║╖я╗К ╪▒╪з я║Ся╗к я║зя║Оя╗Гя║о я║╖я╗м┘Ая╗о╪ктАм тАлян╝я║╕я╗в я║з┘Ая╗о╪п я║Ся║О я║╖я╗Ья║┤я║Ц я╗гя╗о╪зя║Яя╗к я╗Ы┘Ая║о╪птАк .тАмя║зя║к╪з я║Ся╗к я║Ся╗ия╗░тАкBтАм╪зя║│┘Ая║о╪зя║Ля╗┤я╗Ю я╗ля║╕я║к╪з╪▒ ╪п╪з╪п┘З я║Ся╗о╪п я╗Ы┘Ая╗ктАм тАля║╖я║к┘З ╪з╪▒я╗│я║дя║О я╗зяоХя╗┤я║оя╗зя║ктАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗Ля║ия║О┘Ж ╪з╪▓ я╗Уя║оя╗гя║О┘Ж я║зя║к╪з┘Ия╗зя║ктАм тАля╗ля╗┤ян╗ я╗Пя╗ия╗┤я╗дя║Шя╗░ ╪з╪▓ я║╖я╗мя║о я╗гя║дя╗Ья╗о┘Е тАкUтАмтАм тАля║│я║оянШя╗┤ян╜┘Ая╗░ я│Х┘Ая╗о╪птАк .тАм╪з┘И ╪п╪▒ я║Чя╗оя║┐я╗┤я║в я╗Ля╗д┘Ая╗Ю я║з┘Ая╗о╪п я║Ся╗к я╗│я╗оя║╖я╗К яоФя╗Ф┘Ая║ЦтАк┬╗ :тАмян╝┘Ая╗о┘Ж ╪п╪▒ я╗гя╗┤я║О┘ЖтАм тАля╗Пя╗ия╗┤я╗д┘Ая║ЦтАк ╪МтАм╪▒╪п╪зя║Ля╗░ я╗Уя║Оя║зя║о я║╖я╗ия╗М┘Ая║О╪▒┘Й ┘И ╪п┘Ия╗│я║┤я║Ц я╗гя║Ья╗Шя║О┘Д я╗зя╗Ш┘Ая║о┘З ┘И я╗│я╗Ъ я║╖я╗дя║╢ я╗Гя╗╝ я╗Ыя╗ктАм тАл┘И╪▓я╗зя║╢ янШя╗ия║ая║О┘З я╗гя║Ья╗Шя║О┘Д я║Ся╗о╪п ╪пя╗│я║к┘ЕтАк ╪МтАм╪вя╗зя╗мя║О ╪▒╪з я╗Гя╗дя╗К ┘И╪▒╪▓я╗│я║к┘З яоФя║оя╗Уя║Шя╗в┬л )╪вя╗│я╗к тАк .(┘в┘бтАмя║╖я╗мя╗о╪ктАм тАлян╝я║╕я╗в ╪з┘И ╪▒╪з я║Ся╗к яоФя╗ия║О┘З ╪зя╗зя║к╪зя║зя║Ц ┘И яоФя╗ия║О┘З ╪з┘И я╗гя╗оя║Яя║Р я║╖я╗Ья║┤я║Ц я║│янЩя║О┘З я║Ся╗ия╗░тАкBтАм╪зя║│я║о╪зя║Ля╗┤я╗Ю я║╖я║ктАк.тАмтАм тАлян╝я║╕я╗втАкBтАмя╗ля║О )я╗гя║Оя╗зя╗ия║к я║│я║Оя╗│я║о я║гя╗о╪з╪│(тАк ╪МтАм╪п╪▒┘И╪з╪▓┘ЗтАкBтАм╪з┘Й я║Ся╗к я║│я╗о┘Й ╪░я╗ля╗ж я╗ля║┤я║Шя╗ия║ктАк .тАмя║Ся╗ия║Оя║Ся║о╪зя╗│я╗жтАм тАля║╖я╗мя╗о╪к ян╝я║╕я╗в я╗гя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя║к я║╖я║Оя╗гя╗Ю я╗Ля╗╝я║Ля╗Ц ┘И я║з┘Ая╗о╪зя║│я║Шя╗ктАкBтАмя╗ля║О┘Й ╪░я╗ля╗ия╗░ я║╖я╗о╪п я╗Ыя╗к я╗гя║ия║Оя╗Я┘А┬ГтАм тАля╗Ыя╗╝┘Е я║зя║к╪з я╗ля║┤я║Шя╗ия║ктАк .тАмя╗зя╗┤я║о┘Ия║Ля╗░ ╪п╪▒ я╗Ыя║О╪▒ ╪зя║│я║Ц я║Чя║О я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж ╪▒╪з ┘И╪з╪п╪з╪▒ я║Ся╗к я║Чя╗Фя╗Ь┘Ая║о┘Й ян╝я╗о┘ЖтАм тАля║Чя╗Фя╗Ья║о ╪пя╗зя╗┤я║О я╗Ыя╗ия║ктАк .тАмя║зя║к╪з ╪п╪▒ я╗гя╗о╪▒╪п ┬╗я╗гя║╕я╗о╪▒╪к я║╖я║оя╗│я║о╪з┘Ж┬л я║Ся╗к я╗гя║О я╗ля║╕я║к╪з╪▒ ╪п╪з╪п┘ЗтАк ╪МтАмя╗ля║о ян╝я╗ия║ктАм тАл╪зя╗│я╗ж я║Ся╗к ╪в┘Ж я╗гя╗Мя╗ия╗░ я╗зя╗┤я║┤я║Ц я╗Ыя╗к я╗г┘Ая║┤┘Ая╗┤┘Ая║д┘Ая╗┤┘Ая║О┘Ж ╪з╪▓ я▓в┘Ая║╝┘Ая╗┤┘Ая╗Ю ┘И ╪вя╗г┘Ая╗оя║зя▒│ я╗Л┘Ая╗а┘Ая╗о┘Е ╪пя╗зя╗┤┘Ая╗о┘ЙтАм тАлян╝я║╕я╗втАкBтАмянШя╗оя║╖я╗░ я╗Ыя╗ия╗ия║ктАк :тАмя╗гя╗Мя╗ия╗░ я╗ля║╕я║к╪з╪▒ ╪зя╗│я╗ж ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж я║Ся║Оя╗│я║к я╗г┘Ая╗о╪зя╗Зя║Р я║Ся║Оя║╖я╗ия║ктАм тАл╪зя╗зя║кя╗│я║╕я╗ктАкBтАмяоФя║о╪зя║Ля╗░тАк ╪МтАмя║зя║к╪з ╪▒╪з ╪з╪▓ я║╗я║дя╗ия╗к я║зя║О╪▒╪м я╗зя╗Ья╗ия║ктАк.тАмтАм тАл╪зя║Ся║░╪з╪▒ я║│я╗о┘ЕтАк┬╗ ╪МтАмя╗Пя║о┘И╪▒ ╪▓я╗зя║кяоФя║Оя╗зя╗░┬л ╪зя║│я║ЦтАк .тАмя║Яя╗╝┘Д я║зя║к╪з я╗Пя╗ия╗░ ┘И я╗Ыя║Оя╗гя╗Ю ╪зя║│┘Ая║Ц ╪зя╗г┘Ая║ОтАм тАля║╖я╗Ья╗о┘З ╪зя╗зя║┤я║О┘Ж я║Ся╗┤я╗мя╗о╪п┘З ┘И я║Чя╗отАкBтАмя║зя║Оя╗Яя╗░ ╪зя║│я║ЦтАк .тАм╪п╪▒ ┘И╪зя╗Чя╗К ┘И╪з┌ШтАкUтАм┘З я╗│я╗оя╗зя║Оя╗зя╗░ я╗Ыя╗к я║Ся║о╪з┘Й я║Ся╗┤я║О┘Ж ┬╗я╗Пя║о┘И╪▒┬лтАм тАл╪зя║│я║Шя╗Фя║О╪п┘З я║╖я║к┘З я║С┘Ая║о╪з┘Й я║Чя╗оя║╗я╗┤┬Г я║╖я║ия║║ яоФ┘Ая║░╪зя╗Уя╗ктАкBтАмяоФ┘Ая╗оя║Ля╗░ я╗Ыя╗к я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗оя║╖я║к я╗г┘Ая║о╪п┘Е ╪▒╪з я▓вя║ЦтАм

тАлтАктИС┬етАмтАм

тАлтАктИС┬╡тАмтАм

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻫﻤﻴﺖ و ﻧﻔـﻮذ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬رود‪ .‬اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌـﻰ‬ ‫ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ در ﻣـﺨـﺎرج و داراﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد از دﻳـﮕـﺮان ﺟﻠـﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬ﻏـﺮور‬ ‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰه اﻛﺜﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم دﺳﺖ ﺑـﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻟﻮازﻣﻰ ﻣﻰ‪B‬زﻧﻨﺪ ﻛﻪ در‬ ‫واﻗﻊ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ از ﻋﻬﺪ‪U‬ه ﺧـﺮﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﳕﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ؟ ﭼﺮا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺒـﻠﻴﻐﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬ ‫»ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎى ﻗﺴﻄﻰ« ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻄﻴﻼت رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮد را درﮔﻴﺮ ﺑﺪﻫﻜﺎرى ﻃﻮﻻﻧﻰ‪B‬ﻣﺪت ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﺸﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ و ﻧﻔﻮذ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن »ﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻔﻮذ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﲤﺎﺷﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺎ ﺗﺎ اﻳـﻦ درﺟﻪ ﺧﻮد را درﮔﻴﺮ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻌﺠـﺐ‪B‬آور‬ ‫ﻓﺎ دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪B‬اى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺗﺎ ﺻﺮ ً‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗـﺮار دﻫﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﺻﺪاﻗﺖ و اﺻـﺎﻟـﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﮕﺸﺖ‪B‬ﳕـﺎ‬ ‫ﺷﺪن و اﺣﺴﺎس ﺑﺮﺗﺮى ﻓﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آرى‪ ،‬دﻧﻴﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷـﻬـﻮت ﺟﺴﻢ و ﺷـﻬـﻮت ﭼﺸﻢ و ﻏـﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧـﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن را در وﺳـﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻧﻴﺎ در ﲢﻤﻴـﻞ ﻛـﺮدن ﻳﻜﻰ از اﻳـﻦ‬ ‫ﺷﺮارت‪B‬ﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد‪ ،‬او ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫اده او را‬ ‫دﻫﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺷﺎدى ﻧﺎﺷﻰ از ﻣﺤﺒﺖ »ﭘﺪر« و ﻧﻴﺰ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﺮاﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و دﻋﺎ‬ ‫ﻛﺮدن را ﻛﺎرى ﺳﺨﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺛﻤﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاﻳﺶ‬ ‫ﭘﻮچ و ﻣﺄﻳﻮس‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻰ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺸﻜﻞ‪B‬آﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬دل دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻜـﺘﻪ ﻣـﻬﻢ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﻓﺮد ﻣـﺴﻴـﺤﻰ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻰ دﻧـﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘـﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ آرام و ﺧـﺰﻧﺪه در دل ﺷﺨﺺ اﻳـﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻔﻮذ‬

‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اول ﺑﺎ »دوﺳﺘﻰ دﻧﻴﺎ« ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻳﻌﻘﻮب‪ .(٤:٤‬دﻧﻴﺎ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ذاﺗًﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دﺷﻤﻦ‪B‬اﻧﺪ‪» :‬اى ﺑﺮادران ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﻨﻴﺪ اﮔﺮ دﻧﻴﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت‬ ‫ﮔﻴﺮد« )‪ .(١٣:٣‬اﻳﻤﺎﻧﺪارى ﻛﻪ دوﺳﺖ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم او »ﺑﺎ دﻧﻴﺎ آﻟﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(٢٧:١‬دﻧﻴﺎ ﻟﻜﻪ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫ﻛﺜﻴ ﺧﻮد را اﻳﻨﺠﺎ و آﳒﺎ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺪرﻳﺞ راﻫﻬﺎى دﻧﻴﻮى را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد و ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ در ﻧﻈﺮش ﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ دوﺳﺖ و ﻳﺎور‬ ‫اوﺳﺖ! ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﻣﺪارﻳﺪ!«‬ ‫وﻟﻰ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت دوﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ (٢:١٢‬و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان‬ ‫آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮد‪.‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﺳﻴﻤﺎى زﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺷﻜﺎل زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﲤﺎﻳﻞ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ورزﺷﻜﺎران‬ ‫ﻣﻮﻓﻖ‪ ،‬ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﮕﺎن ﻣﺸﻬـﻮر‪ ،‬ﺳـﺘـﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﻳﺎ رﻫﺒﺮان ﺳﻴﺎﺳـﻰ را ﻛﻪ‬ ‫ادﻋﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺧﻮد ﺑﺖ ﺳﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ اﻳﻦ اﻓﺮاد‬ ‫ﻳﺎوران ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺮﻳﺪ اﻓﺮاد ﺛﺮوﲤﻨﺪ و »ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻧﻔﻮذ« ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارﻳﻢ ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺪون ﻗﺪرت ﻣﺎﻟﻰ و ﻧﻔﻮذ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از اﺷﻜﺎل دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻫﺎى ﻏﻠﻂ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ‪B‬ﻫﺎى »ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ« ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻧـﻬـﺎﻳـﺘـﺎً ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ‬ ‫»ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ« ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣٢:١١‬اﮔﺮ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﺑﻪ‬ ‫ﮔـﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋـﺘـﺮاف ﻛـﻨـﺪ و آن را در وﺟـﺪان ﺧـﻮد داورى ﳕـﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺧـﺪا او را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد او را ﺑﻪ‬

‫∂∑‬

‫∑∑‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺗﻨﺒﻪ و ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺎﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻣﺤـﻜـﻮم« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪،‬‬ ‫راﺑﻄﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد و ﺳﻮدﻣﻨﺪى‬ ‫روﺣﺎﻧـﻰ‪B‬اش را از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و در ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺘـﻰ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ! )ر‪.‬ك اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٣٠٬٢٩:١١‬‬ ‫ﻋﻘﺐ‪B‬ﮔﺮد ﻛﺮدن و ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ در داﺳﺘﺎن ﻟﻮط در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪١٣-٥:١٣‬؛ ‪ ١٤-٨:١٤‬و ﻧـﻴـﺰ ﺑـﺎب‬ ‫‪ .(١٩‬در اﺑﺘﺪا ﻧﮕﺎه ﻟﻮط ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺪوم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ در دﺷﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ‬ ‫اردن‪ ،‬ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺪوم ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺳﺮاﳒﺎم ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را در ﺳﺪوم‬ ‫ﺑﺮ‪B‬ﭘﺎ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺳﺪوم ﺑﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ دﺷﻤﻨﺎن درآﻣﺪ‪ ،‬ﻟﻮط ﻧﻴﺰ اﺳﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻟـﻮط اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑـﻮد )دوم ﭘﻄـﺮس ‪ ،(٨-٦:٢‬اﻣﺎ در ﺳـﺮﻧـﻮﺷﺖ ﭘـﺮ‪B‬رﱋ و درد‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن آن ﺷﻬﺮ ﺷﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺳﺪوم را وﻳﺮان‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﲤﺎم ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻟﻮط ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﻬـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬دود ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫـﻮا‬ ‫رﻓﺖ! او از ﺷﻌﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى آﺗﺶ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺖ وﻟﻰ ﭘﺎداش ﺟﺎوداﻧﻰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ‬ ‫داد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٢:٣‬‬ ‫ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﻮﻳﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ »دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﺪارﻳﺪ!«‬

‫او ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟‬ ‫اول از ﻫﻤﻪ‪» ،‬ﻓﺮزﻧﺪان« )آﻳﻪ ‪ (١٢‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻗﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ »ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻮﭼﻚ«‬ ‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﲤﺎم اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈـﻰ ﺑـﻪ ﻣـﻌـﻨـﻰ »ﺗـﻮﻟﺪ‬ ‫اده‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﺗـﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن ﺑﺨﺸـﻴـﺪه ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﻮد اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا و در ﻃﺒﻴﻌﺖ او ﺷﺮﻳﻚ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣـﻮﺟﺐ‬ ‫اﺣﺘﺮاز وى از دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﮔﺮدد‪ .‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﻰ‪B‬وﻓﺎﺋﻰ و ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳـﺖ!‬ ‫»دوﺳﺘﻰ دﻧﻴﺎ دﺷﻤﻨﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ دوﺳﺖ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﮔﺮدد« )ر‪.‬ك ﻳﻌﻘﻮب ‪.(٤:٤‬‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﮕـﺮى ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛـﻮﭼﻚ ‪-‬‬ ‫‪B‬ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﻟﺪﻳﻦ‪ -B‬ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ وﻟﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤـﻰ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ ﻛﻪ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اده ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﭘﺪران‪،‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮوه از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺟﻮاﻧﺎن و ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ )‪» .(١٤-١٢:٢‬ﭘﺪران« اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎن اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬ ‫ﺑﺎﻟﻐﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﺳﺮﺷﺎر از ﺻﻤﻴﻤﺖ از ﺧﺪا دارﻧﺪ و ﭼﻮن‬ ‫ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﻄﺮات دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎ‬ ‫و ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ او را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﭘﻰ اﻳـﻦ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎى ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ او ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫»ﺟﻮاﻧﺎن« ﻓﺎﲢﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬آﻧﺎن ﺑﺮ آن ﺷﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺷﻴـﻄـﺎن ﻛـﻪ رﺋﻴﺲ ﻧﻈﺎم اﻳـﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺮوز ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ؟ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛـﻼم‬ ‫ﺧﺪا! »اى ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﻛﻼم ﺧﺪا در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺷﺮﻳﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ« )‪ .(١٤:٢‬ﭘﺲ »ﺟﻮاﻧﺎن« ﻫﻨﻮز ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻠﻮغ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺮﺳﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺣﺎل ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪن و ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻼم‬

‫∏∑‬

‫≥≠ ‪b½—«œ ÊUO×OK t( v²O¼U dÞUš tÐ‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻃﺮح ﻳﻚ ﺳﺆال ﻋﻤﻠﻰ و ﻣﻬﻢ در ﻣﻮرد ذات ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫و ﻧﺤﻮه‪ U‬دور ﻧﮕﺎه داﺷﱳ ﺧﻮد از دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در ﺧﻄﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮل در ‪ ١٤-١٢:٢‬ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎم ﺑﺮدن ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اش از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪» .‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ...‬ﭘﺪران‪ ...‬ﺟﻮاﻧﺎن‪ ...‬ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ‪«.‬‬

‫‪∑π‬‬

‫∞∏‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻣـﺆﺛﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮﻧﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻠﺤﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٧:٦‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر از »ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ« ﻛﻪ در ‪ ١٣:٢‬آﻣﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در آﻳﻪ ‪ ١٢‬ذﻛـﺮ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ در اﻳﻦ دو ﻣـﻮرد‪ ،‬دو واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﺘﻔـﺎوت ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ« در آﻳﻪ ‪ ١٣‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »اﻓﺮاد ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ« ﻳﺎ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻜﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﲢﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻌﻠﻤﺎن و داﻳﻪ‪B‬ﻫـﺎ ﻗـﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟـﻮاﻧﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻨﻮز در ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺑـﺰرگ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻓـﺮزﻧـﺪان روﺣﺎﻧﻰ ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ ﻓـﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز راه درازى ﺗﺎ رﺷﺪ و ﺑﻠﻮغ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫـﻤـﻪ آﻧﺎن »ﺗـﻮﻟﺪ«‬ ‫ﭘﺲ در اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺻﺤﺒـﺖ از ﺧـﺎﻧـﻮاده ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳـﺖ!‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ از ﺣﺎﻟﺖ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﻠﻮغ و ﻣﺮداﻧﮕﻰ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫رﺳﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ در ﺧﺼـﻮص ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن رﺷﻴﺪ و ﺑﺎﻟﻐﻰ ﻫﻴﭻ ﻛـﺎرى از‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﺮﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺷﺘﻴﺎق و آرزوى آﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد و‬ ‫اده اوﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎذﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى دﻧـﻴـﻮى آﻧﺎن را ﻓﺮﻳﺐ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫اﻣﻮر اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺰ ﺑﺎزﻳﭽﻪ‪B‬اى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻢ‪B‬ﺻﺪا ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل‬ ‫ﺑﮕـﻮﻳـﻨـﺪ‪» :‬ﭼـﻮن ﻣﺮد ﺷـﺪم ﻛـﺎرﻫﺎى ﻃﻔـﻼﻧـﻪ را ﺗـﺮك ﻛـﺮدم« )اول ﻗـﺮﻧﺘـﻴـﺎن‬ ‫‪.(١١:١٣‬‬ ‫ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺳﻪ دﻟﻴﻞ از دﻧﻴﺎ دورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ دﻧﻴﺎ دارد )ﺳﻴﺴﺘﻤﻰ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧـﻔـﺮت ﻣﻰ‪B‬ورزد و ﺑﺎ او دﺷﻤﻨـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ ﺗﺎ‬ ‫در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ( و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا دارد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى دورى از دﻧﻴﺎ دارد‪:‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪∏±‬‬

‫‪œË—Åv U$«bÐ UO½œ t( ÈbBI dÞUš tÐ ©¥‬‬ ‫»دﻧﻴﺎ در ﮔﺬر اﺳﺖ« )ر‪.‬ك ‪ .(١٧:٢‬اﻣﺮوزه ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎرى اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ را‬ ‫زﻳﺮ ﺳﺆال ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ دﻧﻴﺎ ‪B-‬ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪-B‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﭘﺎ‪B‬ﺑﺮ‪B‬ﺟﺎ و داﺋﻤﻰ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ دﻧﻴﺎ داﺋﻤﻰ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻼم ﻗﻄﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد دﻧﻴﺎ ﺑﺮ زﺑﺎن آورﻳﻢ اﻳﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺎﺋﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻈﺎم روزى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ و ﻟﺬﺗﻬﺎى ﺟﺬاب‬ ‫آن ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ در ﮔﺬر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫اده ﺧﺪا ﺟﺎى دارد!‬ ‫اﺳﺖ؟ ﺗﻨﻬﺎ آﻧﭽﻪ در ار ‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤـﻴﺎن روﺣﺎﻧﻰ »ارﺗﺒﺎﻃـﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪه« ﺑﺎ دﻧـﻴﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃـﺮ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺲ واﻻﺗـﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬آﻧﺎن »ﺑﺮ روى زﻣﻴـﻦ ﺑﻴﮕـﺎﻧﻪ و‬ ‫ﻏﺮﻳﺒـﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ » (١٣:١١‬زان رو ﻛـﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮى ﺑـﺎﻗﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ آﻳﻨﺪه را ﻃﺎﻟﺐ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٤:١٣‬در دوران ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از اﻳﻤﺎن‪B‬داران در ﺧﻴﻤﻪ‪B‬ﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫آﻧﺎن ﻣﻘﻴـﻢ داﺋﻤﻰ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﺷﻮﻧـﺪ و اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ و ﺑﻴﮕﺎﻧـﮕﻰ ﺧﻮد را از‬ ‫دﺳ ﺖ ﺑ ﺪ ﻫ ﻨ ﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬دو ﻧـﻮع زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ :‬زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاى اﺑﺪﻳـﺖ و‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑـﺮاى زﻣﺎن ﻣﺤـﺪود‪ .‬ﺷﺨﺺ دﻧﻴـﻮى ﺑـﺮاى ﻟﺬت‪B‬ﻫﺎى ﺟﺴـﻢ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤـﻰ وﻓﺎدار‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺷﺎدى‪B‬ﻫﺎى روح‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘـﻪ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﺷﻬﻮت ﭼﺸﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دار روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎدﻳﺪه ﺧﺪا )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٨-٨:٤‬‬ ‫آﻧﻜﻪ اﻓﻜﺎر دﻧﻴﻮى دارد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻏﺮور زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮد‪B‬ﺳﺘﺎﺋﻰ در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫اده ﺧﺪا ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬ ‫ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ »ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﲤﺎم ﻣﻠﺘﻬﺎى ﺑﺰرگ ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮاﳒﺎم ﻣﻨﻘﺮض ﻳﺎ ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻠﺘﻰ دﻳﮕﺮى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻟﻴﻠﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬در دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ‪ ١٩‬ﲤﺪن ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑـﻮده‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮات ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﲤﺪن ﻛﻨﻮﻧﻰ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﺮى ﻻﻳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮى ﻛﻪ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬در ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫اﻃﺮاف ﻣﺎ اﺳﺖ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و زوال ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻢ« و اﮔﺮ ﲤﺪن ﻣﺎ ﺑﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و زوال‬ ‫ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﭙﺬﻳـﺮد‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ از ﺑﻴﻦ ﺧـﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و‬ ‫ﺟﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﳊﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر آن ﻣﻰ‪B‬رود‪.‬‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﻰ اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً و ﺷﺎﻳﺪ زودﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫اده ﺧﺪا را اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫در ﮔﺬر اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ار ‪U‬‬ ‫ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺑﻨـﺪﮔـﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪا در ﺧﺎﻃـﺮ‪U‬ه ﻧﺴﻞ‪B‬ﻫﺎى آﻳﻨـﺪه‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬از اﻧﺒﻮه ﻣﺮدان ﻣﺸﻬﻮرى ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨـﻮن ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ زﻳﺴﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻤﺘﺮ از ‪ ٢٠٠٠‬ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻗﺮن در ﺧﺎﻃﺮه ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘـﻰ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺪا در ﻧـﻮﺷﺘﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﺄﺛﻴـﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪B‬اﻧـﺪ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ »ﺟﺎوداﻧﮕﻰ« ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑـﻪ واﻗﻌﻴـﺖ‬ ‫ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬وﻟﻰ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎﻧﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻛﺎرل‬ ‫ﻣﺎرﻛﺲ‪ ،‬وﻟﺘﺮ ﻳﺎ آدوﻟ ﻫﻴﺘﻠﺮ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻨﺠﺎ )‪ (١٧:٢‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮد را وﻗ اﳒﺎم اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ اﻃﺎﻋﺖ از او ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ »ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬ ‫دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻈﺎم اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺘﻜﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﺧﺮد‪B‬ﮔﺮاﺋﻰ ﺧـﻮد‪B‬ﻣﺤﻮر و ﻣﺎده‪B‬ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺖ‪B‬ﭘـﺮﺳﺘﺎﻧﻪ‪B‬اش ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد و دﻳـﺮ زﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺟﺎى ﺳﻴـﺎره زﻣﻴﻦ را آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺟﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻨﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑـﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺎن‬ ‫وﻓﺎدار ﺧﺪا در ﺷﺮاﻛﺖ اﺑﺪى در ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫و اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاراﻧﻰ ﭼﻮن ﻣﻮدى‪ ،‬اﺳﭙﻮرﺟﻴﻮن‪ ،‬ﻟﻮﺗﺮ ﻳﺎ وﺳﻠﻰ و‬ ‫اﻓﺮادى از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣـﺤـﺪود ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳـﻦ دروازه ﺑﺮاى ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬ ‫ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻈﺎم دﻧﻴﺎى ﻛﻨـﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ »زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﺟﻬﺎن در ﮔﺬر‬ ‫اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣١:٧‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺎ ﻫﺴﺖ در ﺣﺎل دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻣﻮر اﺑﺪى ﻫﺮﮔﺰ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را‬ ‫دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ آراﻣﺶ و اﻣﻨﻴﺖ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﻧﻰ ﺳﺴﺖ و ﻟـﺮزان ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺸﺮ ﺷﻬﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻴﻢ اﻟﻴـﻮت ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»اﺣﻤﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﻔﻆ آن ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻴﺰى‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪«.‬‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺮﺷﺎر از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ »اراده ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از »ﻣﻨﺎﻓﻊ‬ ‫اده ﺧﺪا اﺳﺖ )اﻋﻤـﺎل‬ ‫ﺣﺎﺷﻴﻪ‪B‬اى« ﳒﺎت‪ ،‬اﻣﺘﻴﺎز ﺧﺎص اﻧﺴـﺎن ﺑـﺮاى درك ار ‪U‬‬ ‫اده او در ﻫﺮ‬ ‫‪ .(١٤:٢٢‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ »از ﻛﻤﺎل ﻣﻌﺮﻓﺖ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻬﻢ روﺣﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺷﻮﻳﻢ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(٩:١‬ار ‪U‬‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺜﻞ داﻳـﺮه‪B‬اﳌﻌـﺎرف ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣـﻮرد ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﺑﻪ آن رﺟـﻮع‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻛﻨﺘﺮل ﺧﻮد دارد‪ .‬در‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ وﻓﺎدار‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ »آﻳﺎ اﻳﻦ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻏﻠﻂ؟« ﻳﺎ »ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »آﻳﺎ‬ ‫اراده‪ U‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ اراده‪ U‬او را ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﺑﻠـﻜـﻪ آن را درك ﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪» .(١٧:٥‬ﻃﺮﻳﻖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد و ﻋﻤﻞ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٧:١٠٣‬ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣـﻮﺳﻰ دﻟﻴﻞ اﻋﻤـﺎل او را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ! ﺑﺴﻴـﺎر‬

‫≤∏‬

‫≥∏‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اده ﺧﺪا را در ﻣـﻮرد زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻴﻢ و اﻫﺪاﻓﻰ را ﻛﻪ ﲢﻘـﻖ‬ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ار ‪U‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫اده ﺧﺪا را داﻧﺴﺘﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ آن را ﺑﺎ ﺟﺎن و دل اﳒﺎم دﻫـﻴـﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آﻧـﻜـﻪ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫)اﻓﺴﺴـﻴـﺎن ‪ .(٦:٦‬ﺻـﺮ ً‬ ‫ﻓﺎ ﺑﺎ ﺳﺨـﻦ ﮔـﻔـﱳ در ﻣـﻮرد ار ‪U‬‬ ‫ﺧﻮﺷﻨـﻮدى او ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اﳒﺎم آﻧﭽـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻓـﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ )ﻣﺘـﻰ‬ ‫‪ .(٢١:٧‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺼﺪاق‬ ‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪» :‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اراد‪U‬ه ﻧﻴﻜﻮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪U‬ه ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﭼﻴﺴﺖ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢:١٢‬ﻓﻬﻤﻴﺪن اراد‪U‬ه ﺧﺪا و اﳒﺎم آن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﺮاﮔﺮﻓﱳ ﺷﻨﺎ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدن را واﻗﻌًﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫در ﺷﻨﺎﺧﺖ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اراده ﳕﻮده‪ ،‬ﭼﻴﺮه‪B‬دﺳﺖ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻴﻘﻦ ﺷﻮﻳﻢ«‬ ‫اده ﺧﺪا ﻛﺎﻣﻞ و ّ‬ ‫ﻫﺪف ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »در ﲤﺎﻣﻰ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا‪.‬‬ ‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٢:٤‬و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪن در ار ‪U‬‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺋـﻤًﺎ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﭼـﻴﺰى ﺧﻮب اﺳﺖ و ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﺪ‬ ‫و ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻴـﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ واﻟﺪﻳﻨﺶ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺗﺮﺑﻴﺖ و اﻧﻀﺒﺎط ﺧﺎﻧﻮادﮔـﻰ را ﻓﺮاﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را‬ ‫در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻣﻨﻀﺒﻂ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻳﺪن‬ ‫ﭼﻬـﺮه و ﭼﺸـﻤﺎن ﭘـﺪرش‪» ،‬اﻓﻜﺎر او راﺑـﺨﻮاﻧـﺪ!« ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﻧـﺎﺑﺎﻟـﻎ ﻫﻤـﻴﺸﻪ از‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻧﺎن‪ ،‬اراده ﺧﺪا ﺑﺮاى او ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ در‬ ‫اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از او ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻠﻪ اﻳﻦ ﭘﺮوﺳﻪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن‬ ‫اده ﺧﺪا را ﻓﻬﻤﻴﺪ؟ اوﻟﻴﻦ ﻣﺮ ‪U‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ار ‪U‬‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺧﺪا ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ‪...‬‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬ﺑﺪن‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ زﻧﺪه و ﻣﻘﺪس و‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻰ ذﻫﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺗﺒﺪﻳﻞ‬

‫اده ﻧﻴﻜـﻮى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﭼﻴـﺴـﺖ«‬ ‫دﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ ار ‪U‬‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٬١:١٢‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧـﻴـﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻳـﻦ‬ ‫اده ﺧﺪا را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪» .‬ﭘﺪر« اﺳﺮار ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از او اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ار ‪U‬‬ ‫اده او را ﺑﻪ ﻋﻤـﻞ آرد‪،‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨـﻮاﻫﺪ ار ‪U‬‬ ‫اده ﺧﺪا‪ ،‬ﻓـﺮوﺷﮕﺎه‬ ‫درﺑﺎر‪U‬ه ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧـﻮاﻫﺪ داﻧﺴﺖ‪) «...‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٧:٧‬ار ‪U‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن آﻧﭽﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮدارﻧﺪ و از ﻣﺎﺑﻘﻰ ﭼﺸﻢ‪B‬ﭘﻮﺷﻰ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ! ﺧﻴـﺮ‪ ،‬اراده‪ U‬ﺧﺪا را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﭘﺬﻳـﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﲤﺎﻣـﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده اﺳﺖ‪» .‬ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ار ‪U‬‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣﻦ ﻧﻮر اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠٥:١١٩‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار دﻧﻴﺎ‪B‬دوﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ و اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﺪارد‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰ ﻛﻤﻰ از آن ﻓﺮا‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد ﻳﺎ اﺻﻼً ﭼﻴﺰى ﻳﺎد ﳕﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﺗﻌﻤﻖ ﺑﺮ آن‬ ‫اده ﺧﺪا را در ﻛﻼﻣﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و آن را در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ‬ ‫اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ار ‪U‬‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪.‬‬ ‫اده ﺧﺪا را از ﻃﺮﻳﻖ وﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﭘـﻴـﺮاﻣﻮن ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺬرد‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮان ار ‪U‬‬ ‫درك ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﺧـﺪا از راه‪B‬ﻫﺎى ﻋﺠﻴﺒـﻰ ﺑـﺮاى ﺑﺎز و ﺑﺴﺘـﻪ ﻛـﺮدن درﻫﺎ اﺳﺘـﻔـﺎده‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻫﺪاﻳﺖ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻴـﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ و ﻧﻪ اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﺷﻜﺎر ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ روﻳﺪادﻫﺎ ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ!‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ و ﻛﺎر روح ﻗﺪوس ﺧﻮد در دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮى اراده‪B‬اش ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ در ﻣـﻮرد ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪،‬‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ »ﺻﺪاﺋﻰ دروﻧﻰ« ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺪاﻳﺖ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﻓﺎ‬

‫‪∏¥‬‬

‫‪∏µ‬‬

‫∂∏‬

‫ ×‪œ—«œ dH½ ʬ “« «bš t3 v²³‬‬

‫از آن »ﺻﺪاى دروﻧﻰ« ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳـﺪ آن را ﺑﻪ ﻣﺤﻚ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس‬ ‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺟﺴﻢ )ﻳﺎ ﺷﻴﻄﺎن( از ﺷﺮاﻳﻂ ﻳﺎ »اﺣﺴﺎﺳﺎت«‬ ‫ﺳﻮء‪B‬اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﳊﺎظ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ در دﻧﻴـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ (١١:١٧‬وﻟﻰ از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ از دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺪان او ﺑﺎﺷﻴﻢ )آﻳﻪ ‪ .(١٨‬ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﻣـﺜـﻞ ﻏـﻮاص ﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫ﻋﻨﺼﺮى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ و اﮔﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬آن ﻋﻨﺼﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﺧﻔﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﺎره‪B‬اى ﺟﺰ در دﻧﻴﺎ ﺑﻮدن ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻮدن دﻧﻴﺎ در‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬آﻏﺎز ﻣﺸﻜﻼت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻧﻴﺎ از ﻃﺮﻳﻖ دل ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار وارد زﻧﺪﮔﻰ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪» :‬دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﺪارﻳﺪ!« ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ را از ﺷﺎدى ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﺪ‬ ‫اده ﭘﺪر از ﺑﻴﻦ ﺑﺒـﺮد‪ ،‬دﻧﻴﺎﺋﻰ اﺳﺖ و ﺑـﺎﻳـﺪ از آن‬ ‫ﻳﺎ اﺷﺘﻴـﺎق او را ﺑـﺮاى اﳒﺎم ار ‪U‬‬ ‫دورى ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﻼم ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻮرى را ﺑﺮاى ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ »آﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى زﻣﺎن ﺣﺎل زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻳﺎ‬ ‫اده ﺧﺪا و ﺣﻴﺎت اﺑﺪى؟« ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎب را ﺑﺎ َﻣَﺜﻞ »دو‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ار ‪U‬‬ ‫ﻣﺮد« ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺮدى ﻛﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‪B‬اش را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ و‬ ‫ﻣﺮدى ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش را ﺑﺮ ﺷﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٧-٢٤:٧‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺸﺮﻳﺢ دو ﻧـﻮع ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘـﺨـﺎﺑـﻰ اﺷـﺎره ﻛـﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻮﻗﺘﻰ و ﻣﺼﺎﻟﺢ ﭘﺎﻳﺪار )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١١:٣‬‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﱳ دﻧﻴﺎ‪ ،‬دوﺳﺘﻰ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻧﻔﺮت دارد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ از آن ﭘﺮﻫﻴﺰ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪µ‬‬

‫‪b1UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬ ‫«‪∂≠±∫¥ ª±π≠±∏∫≤ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫»اﮔﺮ آدم ﺻﺎف و ﺻﺎدﻗﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى اﻳﻤﺎن‬ ‫دارﻳﺪ!«‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ در اﻳﻨﻜﻪ اﻛﺜﺮ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﺋـﻰ دارﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺎى ﺗﺮدﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ »ﺻﺪاﻗﺖ« ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺟﺎدوﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ؟ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ آن را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺬﻫﺐ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫در ﲤﺎم ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى زﻧﺪﮔﻰ اﻋﻤﺎل ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘـﺎرى در ﺑﻴﻤـﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻘـﺪارى دارو ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ وﻟﻰ ﺑﻴﻤـﺎرى آن‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر در ﻛﺎر ﺧﻮد ﺻﺪاﻗﺖ دارد‪ ،‬وﻟﻰ دارو اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻴﻤﺎر را ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺮدى ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﺻﺪاﻫﺎى ﻣﺸﻜـﻮﻛﻰ در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻓﻜـﺮ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دزد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اش آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻔﻨﮓ ﺧﻮد را ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد و در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ دزد ﻓﺮﺿﻰ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮش ﻛﻪ ﺑﻰ‪B‬ﺧﻮاب‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮردن ﭼﻴﺰى ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺻﺪاﻗﺖ« ﭘﺪر ﺑﻪ ﺑﻬﺎى‬ ‫ﺟﺎن دﺧﺘﺮ ﲤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴـﺰى ﻓﺮاﺗﺮ از ﺻﺪاﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﺮدن »دروغ« و زﻧﺪﮔﻰ ﺑـﺮ‬ ‫اﺳﺎس آن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘـﻴـﺎﻣـﺪ‪B‬ﻫـﺎى وﺧﻴﻤـﻰ درﺑـﺮدارد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ »ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ«‬ ‫ﻫﻴﭻ‪B‬وﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﳕﻰ‪B‬رود‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن دارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ از ﺷﻴﻜﺎﮔﻮ ﺑﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺑﺮود‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺟﺎده ﻟﻮس‪B‬آﳒﻠﺲ را در ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻫﺮ اﻧﺪازه آدم راﺳﺖ و ﺻﺎدﻗﻰ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻴـﻮﻳـﻮرك ﳕﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ واﻗﻌﻰ اﺳـﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد را ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮ ﺧـﺮاﻓﺎت ﻳـﺎ دروغ‪ .‬ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ دروغ‬ ‫ﺑﺘﻮان زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮاده ﻛﻠﻴﺴﺎ )»ﻓﺮزﻧﺪان«( را در ﻣﻮرد ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﻇﻠﻤـﺖ‬ ‫)‪٢-١:١‬؛ ‪ (٦:٢‬و ﺑﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔـﺮت )‪ (١٧-٧:٢‬آ ﮔﺎه ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬و‬ ‫ﺣﺎل از ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ و دروغ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻧﻮر و ﻣﺤﺒﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧـﻴـﺰ‬ ‫ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺪ!‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﭘﻴﺎﻣﺪ‪B‬ﻫﺎى روﮔﺮداﻧﻰ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﭙـﺮدازد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده از دو اﺻﻄﻼح ﺧﺎص‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﺑـﻮدن ﻣﻮﺿـﻮع ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« و »ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ« )»دﺟﺎل«(‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻫﺮ دو روﺷﻦ‪B‬ﮔﺮ‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺳﺎﻋﺘﻰ ﳑﻠﻮ از ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﺎﻫﺎى دﺷﻤﻦ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫»زﻣﺎن آﺧﺮ« )ﻳﺎ »ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ«( اﺻﻄﻼﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪى در ﺟﻬﺎن ﻃﻠﻮع ﻛﺮده اﺳﺖ‪» .‬ﺗﺎرﻳﻜﻰ در ﮔﺬر اﺳﺖ و ﻧﻮر‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻻن ﻣﻰ‪B‬درﺧﺸﺪ« )‪ .(٨:٢‬از زﻣﺎن ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن »ﭼﻴﺰ ﺗﺎزه‪B‬اى« اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺗﺪارك‬ ‫ﻓﺎ ﺗﺪارﻛﻰ‬ ‫راﻫﻰ ﺑﺮاى ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑـﻮد‪ .‬از آن زﻣﺎن‪ ،‬ﲤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ ﺻـﺮ ً‬

‫ﺑﺮاى آن »آﺧﺮ« اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﻮد را ﺑﺮﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ اﻗﺪاﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ »اﮔﺮ در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ »ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﺆال ﺧـﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ را ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻴﺎن ﻛـﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻼف ﲤﺎﻣﻰ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻛﻪ آﻓﺮﻳﺪه در زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﺤﺪود ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در زﻣﺎن ﺑﺸﺮى ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از زﻣﺎن اﺳﺖ ) دوم ﭘﻄﺮس‬ ‫‪.(٨:٣‬‬ ‫ﻗـﻮت اداﻣﻪ‬ ‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻳﻮﺣﻨﺎ آﻏﺎز ﺷﺪه و ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ّ‬ ‫دارد‪ .‬در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺎذب ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤـﺎﻧـﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ و در ﺧﻼل ﻗـﺮﻧﻬﺎى‬ ‫ﻣﺘﻤﺎدى‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻌﺪادﺷﺎن زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه و ﻫﻢ ﻧﻔﻮذﺷﺎن ﮔﺴﺘـﺮده‪B‬ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ« ﻳﺎ »اﻳﺎم آﺧﺮ« ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﻮﻋﻰ »زﻣﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫و ﻧﻪ ﻃﻮل زﻣﺎن‪» .‬اﻳﺎم آﺧـﺮ« در اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ﺑﺎب ‪ ٤‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﭘـﻮﻟﺲ‬ ‫رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى دوران ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫اﻣﺮوزه ﻫﻤﻴﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎ را در اﺑﻌﺎد ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻤﻮاره در »زﻣﺎن آﺧﺮ« ﻳﻌﻨﻰ در روزﻫﺎى ﺳﺨﺖ‬ ‫و ﺑﺤﺮاﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ و‬ ‫دﻟﻴﻞ آن ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح دوم ﻳﻌﻨﻰ »دﺟﺎل« ﻳﺎ »ﺿـﺪ ﻣﺴﻴﺢ« از اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺧﺎص ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ )‪٢٢٬١٨:٢‬؛ ‪٣:٤‬؛ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٧‬و ﺟﺰ او ﻛﺴﻰ آن را‬ ‫ﺑﻜﺎر ﻧﺒﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ (١ :‬روﺣﻰ در دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟ ‬ ‫ﻣﺴﻴـﺢ و ﻣﻨﻜﺮ اوﺳـﺖ‪ (٢ .‬ﻣﻌﻠﻤـﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﲡﺴـﻢ اﻳﻦ روح ﻫﺴﺘـﻨﺪ و ‪(٣‬‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻃﻐﻴﺎن ﻧﻬﺎﺋﻰ دﻧﻴﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫∏∏‬

‫‪∏π‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫»روح دﺟﺎل« )‪ (٣:٤‬از ﻫﻤـﺎن زﻣﺎن ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا اﻋﻼن ﺟـﻨـﮓ‬ ‫ﳕﻮد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﺎب ‪ ،(٣‬در دﻧﻴﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪» .‬روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« در ﭘﺸﺖ ﻫﺮ‬ ‫آﻣﻮزه دروﻏﻴﻦ و ﻫﺮ ﺑﺪل »ﻣﺬﻫﺒﻰ« دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ »ﺿﺪ« داراى ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ دوﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ در‬ ‫زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺑﺮ ﺿﺪ« ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻫـﻢ »ﺑـﻪ ﺟـﺎى«‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن در ﺣﻤﺎﻗـﺖ ﺧـﻮد ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺑﺪى او ﻣﻰ‪B‬ﺟﻨـﮕـﺪ و‬ ‫ﺟﻌﻠﻴﺎت ﺧﻮد را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫»روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« اﻣﺮوز در دﻧﻴﺎ اﺳﺖ و ﺳﺮاﳒﺎم ﺑﻪ ﻇﻬﻮر »َاﺑﺮ‪B‬ﻣﺮد ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ«‬ ‫ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس او را »ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل او را ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺒﺎرت »ﻣﺮد ﺷﺮﻳﺮ« )ﻳﺎ »ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮن«( ﻧﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد )دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٢-١:٢‬‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬در دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز دو ﻗﺪرت در ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﻗﺪرت ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﺗﻮﺳﻂ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛـﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺷﺮارت ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن در ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎزدارﻧﺪه ﻫﺮ ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﺑﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ ،(١٨-١٣:٤‬ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺧﻮد را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد‬ ‫)ﻳﻮﺣـﻨﺎ در ﻣـﻮرد اﻳﻦ ﻓـﺮﻣﺎﻧـﺮواى دﻧﻴـﺎ و ﻧﻈـﺎم ﺷﻴـﻄﺎﻧـﻰ او در ﻛﺘـﺎب ﻣﻜﺎﺷـﻔﻪ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در ‪٨-١:١٣‬؛ ‪ ١٣:١٦‬و ‪ ٢٠:١٩‬ﮔﻔﺘﻨﻰ زﻳﺎد دارد(‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﻓﺮﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟ آرى‪ ،‬ﲤﺎم ﲤﺎﻳﺰات ﻣﻮﺟﻮد‬ ‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد! ﺷﻤﺎ در روزﻫﺎى ﺑﺤﺮان‪ ،‬در ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫آﺧﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﺪ و روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ در دﻧﻴﺎ ﻓﻌﺎل اﺳـﺖ! اﻳـﻦ ﺿـﺮورﺗﻰ‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن آورﻳﺪ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫دروغ را در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺎرز ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻨﻰ را ﻛﻪ ﲢﺖ ﻧﻈﺮ و ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫»ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ« ﻫﺴﺘﻨﺪ ذﻛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∞‪π‬‬

‫‪π±‬‬

‫‪©±π\±∏∫≤® bM²K¼ ÊËdOÐ X(—UA “« ©±‬‬ ‫»از ﻣﺎ ﺑﻴـﺮون ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻜﻦ از ﻣـﺎ ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﮔﺮ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ« )آﻳﻪ ‪ .(١٩‬ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎ« ﺑﻪ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺷـﺎره دارد‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻟﺰاﻣﺎً‬ ‫ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ را ﺑﻪ دو ﺻـﻮرت ﺗﻌﺮﻳـ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى ﺟﻬﺎﻧﻰ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺣﺪﻫﺎ ﻳﺎ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎى ﻣﺤﻠﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران‪.‬‬ ‫ﺟﻨﺒـﻪ »ﺟﻬﺎﻧـﻰ« دارد و ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ »ﻣﺤﻠﻰ«‪ .‬ﻛﻞ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺟﻬﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻢ‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺪن )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٢‬و ﺑﺎ ﻳﻚ »ﺑﻨﺎ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪-١٩:٢‬‬ ‫‪ (٢٢‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻓﺮدى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه‬ ‫اده‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬از ﺣﻴﺎت اﺑﺪى ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫ﺧﺪا و ﺑﺨﺸﻰ از ﺑـﺪن روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧـﻮد را ﻋﻀﻮ‬ ‫ﮔـﺮوه ﻣﺤﻠﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن )ﻳﺎ ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ( ﺑـﺪاﻧـﺪ و ﺧـﺎدم ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺷـﻮد )اﻋﻤـﺎل‬ ‫‪ .(٤٢٬٤١:٢‬اﻣﺎ ﻧﻜﺘﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در اﻳـﻨـﺠـﺎ اﺷـﺎره ﺷﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷـﺨـﺺ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در ﻋﻴﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺤـﻠـﻰ‪ ،‬ﺟـﺰو ﺑـﺪن روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺑـﺎرز زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑـﻪ ﺑـﻮدن ﺑﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪» .‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴﺎت ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(١٤:٣‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮدم ﺷﺮﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ )دوم‬ ‫ﭘﻄﺮس ‪ (٤:١‬و ﻣﺴﻜﻦ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦-١٤:٨‬دوﺳﺖ‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫≤‪π‬‬

‫دارﻧﺪ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻳﻌﻨﻰ »داﺷﱳ اﺷـﺘـﺮاك« و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران در‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ روﺣﺎﻧﻰ اﺷﺘﺮاك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷـﺎره ﺷﺪه‪،‬‬ ‫وﻟﻰ »ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ« ﻛﻪ در ﺑﺎب ‪U ٢‬‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﳕﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ »در‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻮدن« ﳒﺎت ﺷﺨﺺ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺷﺎره دارد ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪن در‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺴﻴـﺤـﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﺜـﻞ »ﻣـﺮد‬ ‫ﺑﺬر‪B‬اﻓﺸﺎن« )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٢٣-١٨٬٩-١:١٣‬ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣـﺖ روﺷﻦ ﳕﻮده ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺛﻤﺮ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘـﺘـﺎً ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺎ ﲡﺮﺑﻪ ﳒﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣـﺘـﻰ واﺟﺪ ﺑﺮﺧﻰ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﺎص »ﻣﺴﻴﺤﻰ« ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ ٢‬از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزه ﺗﻔـﺮﻗﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺗﺄﺳ ‪B‬ﺑﺎر زﻳﺎدى در ﻣـﻴـﺎن ﻗـﻮم ﺧﺪا وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟـﻰ‬ ‫ﲤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از واﺑﺴﺘﮕﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺸﺘـﺮﻛﺎت‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻴﺰ دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن اﻳﻤـﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا و ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ راه ﳑﻜﻦ ﺑﺮاى‬ ‫ﳒﺎت اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻧﺴﺎن ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺮد و روز ﺳﻮم از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس در‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ ﺳﺎﻛﻦ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ اﻳـﻤـﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ در آﻳﻨـﺪه‬ ‫روزى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت دﻳﮕﺮ‬ ‫از ﺟﻤﻠﻪ اداره و رﻫﺒﺮى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ ﺷﻴﻮه ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﻰ در‬ ‫آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى اﺳﺎﺳﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺮك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ ادﻳﺎن دروﻏﻴﻦ و ﻧﻈﺎﻣﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺤﻰ را در دﻧﻴﺎى‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮارد‪ ،‬ﺑﺎﻧﻴﺎن آﻧﻬﺎ از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از آﳒﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ! »ﺑﺎ ﻣﺎ« ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ »از ﻣﺎ« ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫»از ﻣﺎ« ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﮔﺮوﻫﻬﺎى ﺧﺎص ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﻪ‪B‬ﮔﺬارى ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﻰ ‪B-‬ﺻﺮف‪B‬ﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻘﺪر »ﻣﺬﻫﺒﻰ« اﺳﺖ‪ -B‬ﻛﻪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬از ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا وﻓﺎدار اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﻴﺮوى از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و ﻛﻼم ﺧـﺪا‪ ،‬از رﻫﺒـﺮان اﻧﺴـﺎﻧﻰ و ﻛﺘـﺎب‪B‬ﻫﺎﺋـﻰ ﻛﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻬـﺎ ﻧﻮﺷـﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ ﭘـﻴﺮوى‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ﺑﺎب ‪ ٣‬و ‪ ٤‬و دوم ﭘﻄﺮس‬ ‫ﺑﺎب ‪ (٢‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺧﻄﺮات ﺑﻴﺮون رﻓﱳ از اﻳﻦ ﻣﺸﺎرﻛﺖ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫≥‪π‬‬

‫≤© «‪©∂≠±∫¥ ª≤µ≠≤∞∫≤® bMM(Åv —UJ½« «— ÊUL¹‬‬ ‫اﺻﻠﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺆال ﺑﺮاى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﻓﺎ »ﻳﻚ ﳕـﻮﻧﻪ«‪» ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﻜﻮ« ﻳﺎ »ﻣﻌﻠﻤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻳـﺎ‬ ‫آﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺮ ً‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻪ ﺗﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ؟‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﺷﻤﺎ از آن ﻗﺪوس‪ ،‬ﻣﺴﺢ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‬ ‫و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ‪ .‬و اﻣﺎ در ﺷﻤﺎ آن ﻣﺴﺢ ﻛﻪ از او ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ و‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺪارﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد آن ﻣﺴﺢ ﺷﻤﺎ‬ ‫را از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ« )آﻳﺎت ‪» .(٢٧٬٢٠‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﺴﻰ روح ﻣﺴﻴﺢ را‬ ‫ﻧﺪارد‪ ،‬وى از آن او ﻧﻴﺴﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٩:٨‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن دروﻏﻴﻦ دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن ﲡﺮﺑﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد از دو ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫ﺧﺎص اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪» :‬ﻣﻌﺮﻓﺖ« و »ﻣﺴﺢ«‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺢ‬

тАлтАкb UO├Д U┬╣ XIOI┼атАмтАм

тАлтАкbO├╜U├Р vF*┬л├ЛтАмтАм

тАл)я║Чя║кя╗ля╗┤я╗ж( я║зя║Оя║╗я╗░ ╪з╪▓ я║зя║к╪з я╗│я║Оя╗Уя║Шя╗ктАкBтАм╪зя╗зя║к я╗Ыя╗к я╗гя╗М┘Ая║оя╗Уя║Ц )я║╖я╗ия║Оя║зя║Ц( я╗гя╗ия║дя║╝я║о я║Ся╗к я╗Уя║о╪п┘Й я║Ся╗ктАм тАл╪вя╗зя║О┘Ж ╪п╪з╪п┘З ╪зя║│я║ЦтАк .тАм╪вя╗зя╗мя║О я║зя╗о╪п ╪▒╪з ┬╗я╗гя╗ия╗о╪▒ я║╖я║к┘З┬л я╗гя╗░тАкBтАм╪п╪зя╗зя║┤я║Шя╗ия║к ┘И я║Ся╗ия║Оя║Ся║о╪зя╗│я╗ж ╪з╪пя╗Ля║О я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя║о╪пя╗зя║ктАм тАля╗Ыя╗к ╪п╪▒ я║│я╗Дя║дя╗░ я║Ся║┤я╗┤я║О╪▒ я╗Уя║о╪зя║Чя║о ╪з╪▓ ╪пя╗│яоХя║о╪з┘Ж ╪▓я╗зя║кяоФя╗░ я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗ия║ктАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗│я╗оя║гя╗ия║О ╪зя║╖я║О╪▒┘З я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАм тАля╗ля╗дя╗к я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░тАк ╪МтАмя║зя║к╪з ╪▒╪з я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗ия║Оя║│я╗ия║к ┘И ╪▒┘И╪н я║зя║к╪з ╪▒╪з ╪п╪▒ я║зя╗о╪п ╪п╪з╪▒я╗зя║к! ┘ИтАм тАля╗Ыя╗к тАкUтАмтАм тАлян╝я╗о┘Ж я║Ся╗к я║гя╗Шя╗┤я╗Шя║Ц ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒я╗зя║ктАк ╪МтАм╪п╪▒ я╗гя╗о╪зя║Яя╗мя╗к я║Ся║О ╪п╪▒┘И╪║тАк ╪МтАм╪в┘Ж ╪▒╪з я║Чя║╕я║ия╗┤я║║ я╗гя╗░тАкBтАм╪пя╗ля╗ия║ктАк.тАмтАм тАля║Ся╗┤я║Оя╗зя╗┤я╗к я║Ся║ОтАкBтАмя║╖┘Ая╗Ь┘Ая╗о┘З ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я╗Ыя╗к я╗г┘Ая╗оя║Яя║Р я▓дя║Оя╗│я║░ я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж ╪з╪▓ ╪пя╗│┘АяоХ┘Ая║о╪з┘Ж я╗гя╗░тАкBтАмя║╖┘Ая╗о╪п ╪зя╗│я╗жтАм тАл╪зя║│я║ЦтАк :тАмя╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║втАк ╪МтАмя║зя║к╪з ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪п╪▒ я║Яя║┤я╗в я╗Зя║Оя╗ля║о я║╖я║к )╪▒тАк.тАм┘Г тАк.(┘в:┘дтАмтАм тАл╪зя╗Чя╗Мя║О ╪з╪▓ ╪пя╗│я║кяоФя║О┘ЗтАм тАля╗ля╗дя╗к ┘И╪зя╗Ля╗Ия║О┘Ж ┘И я╗гя╗Мя╗ая╗дя║Оя╗зя╗░ я╗Ыя╗к ╪з╪пя╗Ля║О┘Й ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ ╪п╪з╪▒я╗зя║ктАк ╪МтАм┘И ┘ЛтАм тАля╗зя╗к тАкUтАмтАм тАл╪зя╗│я╗дя║О┘ЖтАк ╪МтАмя╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ я╗ля║┤я║Шя╗ия║к )тАк .(┘ж-┘б:┘дтАм╪зяоФя║о ╪зя╗Ля║Шя║о╪з┘Б я╗Ыя╗ия╗ия║к я╗Ыя╗к я╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║втАк ╪МтАмя║зя║к╪зтАм тАл╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪п╪▒ я║Яя║┤я╗в ╪вя╗гя║ктАк ╪МтАм╪вя╗зяоХя║О┘З ╪п╪▒ ╪▓я╗гя║отАкUтАм┘З ╪зя╗│я╗дя║О┘ЖтАкBтАм╪п╪з╪▒╪з┘Ж ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░ я║зя╗о╪зя╗ля╗ия║к я║Ся╗о╪п ╪зя╗гя║О ╪зяоФя║отАм тАля╗гя║┤я╗┤я║в ╪▒╪з ╪зя╗зя╗Ья║О╪▒ я╗Ыя╗ия╗ия║ктАк ╪МтАмя╗гя║Шя╗Мя╗ая╗Ц я║Ся╗к я║┐я║ктАкBтАмя╗гя║┤я╗┤я║в я║зя╗о╪зя╗ля╗ия║к я║Ся╗о╪птАк .тАм╪вя╗зя║О┘Ж ╪п╪▒ ╪пя╗зя╗┤я║О ┘И ╪з╪▓ ╪пя╗зя╗┤я║ОтАм тАля╗гя╗░тАкBтАмя║Ся║Оя║╖я╗ия║к ┘И я╗гя║Оя╗зя╗и┘Ая║к ╪зя╗│┘Ая╗д┘Ая║О┘ЖтАкBтАм╪п╪з╪▒╪з┘Ж ┘И╪зя╗Чя╗М┘Ая╗░ я║з┘Ая║О╪▒╪м ╪з╪▓ ╪пя╗зя╗┤я║О я╗зя╗┤я║┤я║Ш┘Ая╗и┘Ая║ктАк .тАм┘Ия╗Чя║Шя╗░ я║│┘Ая║и┘Ая╗жтАм тАля╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я╗ия║ктАк ╪МтАм╪пя╗зя╗┤я║О )я│Тя║О╪к я╗зя╗┤я║Оя╗Уя║ШяоХя║О┘Ж( ╪вя╗зя╗мя║О ╪▒╪з я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗ия╗о╪п ┘И я║Ся║О┘И╪▒ я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия║ктАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ ╪пя╗зя╗┤я║О┘ЙтАм тАля║Ся╗░тАкBтАм╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я╗ля╗┤ян╜яоХя║О┘З я│Хя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя║к я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж ┘И╪зя╗Чя╗М┘Ая╗░ ╪▒╪з я║Ся║╕я╗ия║Оя║│я║ктАк .тАмя╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ я║Ся╗к я╗ля║к╪зя╗│я║ЦтАм тАл╪▒┘И╪н ╪▒╪зя║│я║Шя╗░ я║│я║ия╗ж я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я║к ╪зя╗гя║О я╗гя╗Мя╗ая╗в ╪п╪▒┘Ия╗Пя╗┤я╗ж я▓вя║Ц я╗зя╗Фя╗о╪░ ╪▒┘И╪н я╗зя║О╪▒╪зя║│я║Шя╗░ ┘И я║зя╗Дя║ОтАм тАля╗│я╗Мя╗ия╗░ ╪▒┘И╪н я║┐я║к я╗гя║┤я╗┤я║втАк.тАмтАм тАл╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ┘И ╪зя╗Ля║Шя║о╪з┘Б я║Ся╗к ╪зя╗│я╗ия╗Ья╗к ┬╗я╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║в я║зя║к╪з ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪п╪▒ я║Яя║┤я╗в ╪вя╗гя║к┬л я║Ся║┤я╗┤я║О╪▒тАм тАля║Ся╗┤я║╕я║Шя║о ╪з╪▓ ╪зя╗│я╗ж ╪зя║│я║Ц я╗Ы┘Ая╗к ╪з┘И ╪▒╪з я║Ся║╕я╗ия║Оя║│я╗┤я╗втАк .тАм╪пя╗│┘Ая╗оя╗ля║О я╗зя╗┤┘Ая║░ ╪з┘И ╪▒╪з я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗ия║Оя║зя║Шя╗ия║к )я╗г┘Ая║оя╗Чя║▓тАм тАлтАк (┘в┘д:┘бтАм┘Ия╗Яя╗░ ╪зя╗│я╗ж я║╖я╗ия║Оя║зя║Ц я╗г┘Ая╗оя║Яя║Р я│Тя║О╪к ╪вя╗зя╗мя║О я╗зя║╕я║ктАк .тАм╪зя╗Ля║Шя║о╪з┘Б я║гя╗Шя╗┤я╗Шя╗░ я╗гя║┤я║Шя╗а┘Ая║░┘ЕтАм тАл╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я║╖я║ия║╝я╗░ я║Ся╗к я╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║в ╪зя║│я║ЦтАк ╪МтАм╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я║Ся╗к ╪зя╗│я╗ия╗Ья╗к ╪з┘И я╗Ыя╗┤я║┤я║Ц ┘И ян╝я╗к я╗Ы┘Ая║о╪п┘ЗтАм тАля╗Уя║О ┬╗я╗Ля║Тя║О╪▒я║Чя╗░ ╪зя╗Яя╗мя╗┤я║Оя║Чя╗░┬л ┘И я╗Уя╗Ья║о┘Й я╗зя╗┤я║┤я║Ц я╗Ыя╗к я║Ся║о ╪▓я║Ся║О┘Ж я║Ся╗┤я║О┘И╪▒я╗│я║ктАк╪МтАмтАм тАл╪зя║│я║ЦтАк .тАм╪зя╗Ля║Шя║о╪з┘Б я║╗я║о ┘ЛтАм тАля║Ся╗ая╗Ья╗к я║╖я╗мя║О╪пя║Чя╗░ я║╖я║ия║╝я╗░ ┘И я╗Чя╗ая║Тя╗░ ╪зя║│я║Ц я║Ся╗к ╪вя╗зян╜я╗к я╗гя║┤я╗┤я║в я║Ся║о╪з┘Й я║╖я╗дя║О ╪зя│Тя║О┘Е ╪п╪з╪п┘З ╪зя║│я║ЦтАк.тАмтАм тАлтАкBтАм╪пя╗ля╗ия║к┘З я║зя╗о╪п янШя║мя╗│я║оя╗Уя║Шя╗ктАкBтАм╪зя╗│я║к ┘И я║Ся╗к ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я║з┘А┘Ая╗о╪п ╪зя╗Ля║Шя║о╪з┘БтАм тАл╪зяоФя║о я╗гя║┤я╗┤я║в ╪▒╪з я║Ся╗к я╗Ля╗и┘Ая╗о╪з┘Ж я│Тя║О╪ктАм тАлтАкUтАмтАм

тАля╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗┤я║ктАк ╪МтАмя║гя╗┤я║О╪к я║Я┘А┘Ая║О┘И╪п╪зя╗зя╗░ ╪п╪з╪▒я╗│я║к )тАк .(┘в┘е:┘втАмя╗Ыя║┤я║Оя╗зя╗░ я╗Ыя╗к я│Хя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя╗ия║к я║╗я║О╪пя╗Чя║Оя╗з┘Ая╗ктАм тАлян╝я╗ия╗┤я╗ж ╪зя╗Ля║Шя║о╪зя╗Уя╗░ я║Ся╗Ья╗ия╗ия║ктАк ╪МтАм╪з╪▓ я║гя╗┤я║О╪к я║Яя║О┘И╪п╪зя╗зя╗░ я╗гя║дя║о┘И┘ЕтАкBтАм╪зя╗зя║ктАк .тАм┘И ╪зя╗│я╗ж я╗гя╗оя║┐я╗оя╗Ля╗░ я╗зя╗┤я║┤я║ЦтАм тАля╗Ыя╗к я║Ся╗к я║│я║О╪пяоФя╗░ я║Ся║Шя╗о╪з┘Ж ╪з╪▓ ╪в┘Ж яоФя║мя║╖я║ЦтАк.тАмтАм тАля║Яя╗о╪▒╪м ┘И╪зя╗│я║Шя╗Фя╗┤я╗ая║ктАк ╪МтАмя╗гя║Тя║╕я║о я║Ся║░╪▒┌п ╪зя╗зяоХя╗ая╗┤я║┤я╗░тАк ╪МтАм╪п╪▒ я╗ля╗ияоХя║О┘Е яоФя╗Фя║ШяоХя╗о я║Ся║О я╗г┘Ая║о╪п┘Й ╪з╪▓ ╪з┘ИтАм тАлянШя║оя║│я╗┤я║ктАк┬╗ :тАм╪вя╗Чя║ОтАк ╪МтАмя║╖я╗дя║О я║Ся╗к ян╝я╗к ян╝я╗┤я║░┘Й ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒я╗│я║к╪Я┬лтАм тАля╗гя║о╪п я╗гя║дя║Шя║оя╗гя║Оя╗зя╗к янШя║Оя║│я║ж ╪п╪з╪птАк┬╗ :тАмя╗гя╗ж ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒┘Е я║Ся╗к ╪вя╗зян╜я╗к я╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║Оя╗│я╗в я║Ся╗к ╪в┘Ж ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒╪птАк┬л.тАмтАм тАл ┬╗я║зя╗о╪итАк ╪МтАмя╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║О┘Й я║╖я╗дя║О я║Ся╗к ян╝я╗к ян╝я╗┤я║░┘Й ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒╪п╪Я┬лтАмтАл ┬╗я║Ся╗к я╗ля╗дя║О┘Ж ян╝я╗┤я║░┘Й я╗Ыя╗к я╗гя╗ж ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒┘ЕтАк┬л.тАмтАмтАл┘И╪зя╗│я║Шя╗Фя╗┤я╗ая║к ╪п┘Ия║Ся║О╪▒┘З ╪з╪▓ я╗гя║о╪п янШя║оя║│я╗┤я║ктАк┬╗ :тАмя║╖я╗дя║О ┘И я╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║Оя╗│я║Шя║О┘Ж я║Ся╗к ян╝я╗к ян╝я╗┤я║░┘Й ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒я╗│я║к╪Я┬лтАм тАл ┬╗я╗гя╗ж ┘И я╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║Оя╗│я╗в я╗ля║о ╪п┘И я║Ся╗к я╗│я╗Ъ ян╝я╗┤я║░ ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒я╗│я╗втАк┬л.тАмтАмтАля╗Уя║О я║Ся║О янШя║мя╗│я║о╪┤ ╪зя╗Ля║Шя╗Шя║О╪пя╗зя║Оя╗гя╗к я╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║О я│Тя║О╪к я│Хя╗░тАкBтАмя╗│я║Оя║Ся║ктАк ╪МтАмя║Ся╗а┘Ая╗Ь┘Ая╗к я│Т┘Ая║О╪к ╪з╪▓тАм тАл╪зя╗зя║┤я║О┘Ж я║╗┘Ая║о ┘ЛтАм тАля╗Гя║оя╗│я╗Ц ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж я║Ся╗к я╗Л┘Ая╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║в ┘И я║╖я╗мя║О╪п╪к ╪п╪з╪п┘Ж я║С┘Ая╗к ╪зя╗│┘Ая╗дя║О┘Ж я║╖я║ия║╝я╗░ я╗гя╗┤я║┤я║о ╪зя║│я║ЦтАм тАл)╪▒┘Ия╗гя╗┤я║О┘Ж тАк.(┘б┘а┘м┘й:┘б┘атАмтАм тАля╗гя╗Мя╗ая╗дя║О┘Ж я╗Ыя║мя║Ся╗к я╗Пя║Оя╗Яя║Т┘Ая║О┘Л я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я╗ия║ктАк┬╗ :тАмя╗гя║О янШ┘Ая║к╪▒ ╪▒╪з я╗гя╗░тАкBтАмянШя║оя║│я║Шя╗┤я╗втАк ╪МтАмя╗гя║О я║Ся╗к я║зя║к╪з┘Й янШ┘Ая║к╪▒тАм тАл╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪п╪з╪▒я╗│я╗втАк ╪МтАмя╗ля║о ян╝я╗ия║к ╪п╪▒ я╗г┘Ая╗о╪▒╪п я╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤я║в я║Ся║О я║╖я╗дя║О ╪зя║зя║Шя╗╝┘Б я╗зя╗Ия║о ╪п╪з╪▒я╗│┘Ая╗втАк┬л.тАмтАм тАл┘Ия╗Яя╗░ я╗гя║┤я╗ая╗в ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪зя╗зя╗Ья║О╪▒ янШя║┤я║о я╗│я╗Мя╗ия╗░ ╪зя╗зя╗Ья║О╪▒ янШя║к╪▒тАк .тАмя│Хя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪з┘Ж янШя║к╪▒ ┘И янШя║┤я║о ╪▒╪з ╪з╪▓ я╗ля╗втАм тАля║Яя║к╪з я╗Ыя║о╪птАк ╪МтАмян╝я║о╪з я╗Ыя╗к я╗ля║о ╪п┘И я║зя║к╪з┘Й ┘И╪зя║гя║к я╗ля║┤я║Шя╗ия║ктАк .тАмя╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я║ктАк┬╗ :тАмя╗гя╗ж ┘И янШя║к╪▒тАм тАля╗│я╗Ъ я╗ля║┤я║Шя╗┤я╗в┬л )я╗│я╗оя║гя╗ия║О тАк .(┘г┘а:┘б┘атАмя║Ся╗к я╗Ля╗╝┘И┘З ╪з┘И я║Чя║╝я║оя╗│я║в я│Хя╗о╪п┘З я╗Ыя╗к ╪зя╗│я╗дя║О┘ЖтАкBтАм╪п╪з╪▒╪з┘Ж ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░тАм тАля╗ля╗в янШя║к╪▒ ┘И я╗ля╗в янШя║┤я║о ╪▒╪з я╗гя║дя║Шя║о┘Е я╗гя╗░тАкBтАмя║╖я╗дя║О╪▒я╗зя║ктАк┬╗ :тАмя║Чя║О ╪вя╗зя╗Ья╗к я╗ля╗дя╗к янШя║┤я║о ╪▒╪з я║гя║оя╗гя║Ц я║Ся║к╪з╪▒я╗зя║ктАк╪МтАмтАм тАля╗ля╗в ян╝я╗ия║О┘Ж я╗Ыя╗к янШ┘Ая║к╪▒ ╪▒╪з я║гя║оя╗гя║Ц я╗г┘Ая╗░тАкBтАм╪п╪з╪▒я╗зя║ктАк ╪МтАм┘И я╗Ыя║┤я╗░ я╗Ыя╗к я║Ся╗к янШя║┤я║о я║г┘Ая║оя╗гя║Ц я╗зя╗Ья╗ия║ктАк ╪МтАмя║С┘Ая╗ктАм тАлянШя║к╪▒┘Й я╗Ыя╗к ╪з┘И ╪▒╪з я╗У┘Ая║оя║│я║Шя║О╪п ╪зя║гя║Шя║о╪з┘Е я╗зя╗Ь┘Ая║о╪п┘З ╪зя║│я║Ц┬л )я╗│я╗оя║гя╗ия║О тАк .(┘в┘г:┘етАм╪зяоФя║о я╗гя╗░тАкBтАмяоФ┘Ая╗оя║Ля╗┤┘Ая║ктАм тАл┬╗я║зя║к╪з┘Й ┘И╪зя║гя║к ╪▒╪з я╗гя╗░тАкBтАмянШ┘Ая║оя║│я║Шя╗┤┘Ая║к┬лтАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗Ля╗┤я║┤я╗░ я╗гя║┤я╗┤┘Ая║в ╪▒╪з ╪з╪▓ янШ┘Ая║оя║│я║Шя║╢ я║зя╗о╪п я║г┘Ая║м┘БтАм тАля╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗┤я║ктАк ╪МтАмя╗Ля║Тя║О╪п╪к я║╖я╗дя║О я╗Ля║Тя║О╪п╪к я╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░ я╗зя╗┤я║┤я║ЦтАк.тАмтАм

тАлтАк╧А┬етАмтАм

тАлтАк╧А┬╡тАмтАм

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫وﻓﺎدارى ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻼم ﺧﺪا و ﻣﺎﻧﺪن در آن‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺘﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻼم )ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﻰ( ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »از اﺑﺘﺪا ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ« اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‪ U‬ﻣﺎ‬ ‫ﳊﻈـﻪ‬ ‫اداﻣـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺷﺮوع آن‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺎم ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ رﻫﺒﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫»ﭼﻴﺰى ﺗﺎزه« ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و ﺳﺨﻦ او ﻣﺨﺎﻟ ﻛﻼﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »از اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ« ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛـﺮد‪» .‬روح‪B‬ﻫﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳـﺎ‬ ‫ﻧﻪ« )‪ .(١:٤‬ﻛﻼم در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ )‪ (٢٤:٢‬و ﺷﻤﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﻴﺪ‬ ‫)‪ ،(٢٨:٢‬ﻣﺒﺎدا روح ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤـﺎ را ﮔﻤﺮاه ﺳـﺎزد‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﻠﻤـﺎن‬ ‫ﻋﺪه اﻣﻴﻦ ﺣﻴﺎت اﺑـﺪى را دارﻳﺪ‬ ‫ﻛﺬﺑﻪ ﭼﻪ وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷـﻤـﺎ و ‪U‬‬ ‫)‪ (٢٥:٢‬و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺟﻠﺴﺎت ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻮدﻧﺪ ‪-‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧـﻮد ﺗﺄﺳ ‪B‬ﺑﺎر اﺳﺖ‪ -‬اﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧـﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨـﺪ دﻳﮕﺮان را ﺟﺬب آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎى ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﺧﻮد‬ ‫ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧ‪U‬ﻪ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا روى ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺷـﻴﻄﺎن را »ﭘﺪر دروﻏﻬﺎ« ﻣـﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬ﻛـﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﮔﻤﺮاه‬ ‫ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻣﻮزه‪B‬ﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-١:١١‬‬ ‫‪ .(١٥-١٣ ٬٤‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻫﺮ ﺳﺨﻨـﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺻﺮﻓًﺎ ﺑـﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮﻳﻨﺪه ادﻋﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﻳﻤـﺎن دارد‪ ،‬زﻳﺮا اﺣﺘﻤﺎل »ﻣﻐﺸﻮش« ﳕﻮدن‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻫﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ از آن وﺟﻮد دارد )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢٬١:٤‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺒﺘﻜﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺘﻘﻠﺐ و ﺟﺎﻋﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻛﺎر ﺧﺪا ﺗﻘﻠﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن »ﺧﺎدﻣﺎﻧﻰ« ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ رﺳﻮﻻن دارد )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪ (١٥-١٣:١١‬ﻛﻪ ﺑﻪ اﳒﻴﻠﻰ ﺟﻌﻠﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ (١٢-٦:١‬و‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ اﺳـﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤٬٤٣:٨‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺘﻰ ﺟﻌﻠـﻰ‬ ‫ﻣﺘﻜﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠-١:١٠‬در »ﻣﺜﻞ ﻛـﺮﻛﺎس« )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٤:١٣‬‬ ‫‪ ،(٤٣-٣٦ ٬٣٠‬ﻋﻴﺴﻰ و ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﺑﺬر‪B‬اﻓﺸﺎن ﻧـﺸـﺎن داده‬ ‫ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺬر واﻗﻌﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬اﻓﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺗﺨﻢ‬ ‫»ﻓﺮزﻧﺪان ﺷـﺮارت« را‪ .‬اﻳﻦ دو ﻧـﻮع ﺑﺬر ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺳـﺮ از ﺧـﺎك درآوردﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺒﻞ از ﻓﺼﻞ درو و رﺳﻴﺪن‬ ‫داﻧﻪ‪B‬ﻫﺎ آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ! اﺳﺘﺮاﺗﮋى اﺻﻠﻰ ﺷﻴﻄﺎن در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ‪،‬‬ ‫ﻛﺎﺷﱳ ﺑﺬر ﺑﺪﻟﻰ در ﻫﺮ ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺎرد‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎر‬ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ و ﻏﻴﺮ‪B‬واﻗﻌﻰ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ و آﻧﻬﺎ را‬ ‫از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺪا ﺳﺎزد؟ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى از ﻣﺴﺢ )ﺗﺪﻫﻴﻦ( روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه )‪ (٢٠:٢‬و ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫روح‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧:١٤‬؛ ‪ .(٢٦:١٥‬ﻣﻌﻠـﻤﺎن‬ ‫ﻛﺬﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ روح ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ روح ﺿﻼﻟﺖ رﻫﺒﺮى ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )‪.(٦٬٣:٤‬‬

‫∂‪π‬‬

‫≥© ‪©≤π≠≤∂∫≤® bM²K¼ Ê«—«œÅÊUL¹« È«už« vÄ —œ‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻋﺠﻴﺐ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺗﺄﺳ ‪B‬ﺑﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮوه‪B‬ﻫﺎى ﺿﺪ‪B‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺪرت در ﭘﻰ ﺟﺬب ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﺎورﻫﺎى دروﻏﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﻮض ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﻣﺼـﺮوف ﺟﺬب ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻇﻬـﺎر‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳕﻮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن در ﭘﻰ اﻏﻮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫واژه »اﻏﻮا«‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﻓﻌﻞ »ﮔﻤﺮاه ﻛﺮدن« اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻻزم داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ روح ﺻﺮﻳﺤﺎً ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در‬ ‫زﻣﺎن آﺧﺮ ﺑﻌﻀﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﭘﻴﺮو ارواح ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١:٤‬‬

‫∑‪π‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺴﺢ« ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد رﺳﻤﻰ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﺻﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ‪B‬ﺷـﺪﻧـﺪ روﻏﻦ ﻣﻰ‪B‬رﻳﺨﺘﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻫﻨـﺎن )ﺧـﺮوج ‪ (٤١:٢٨‬ﭘﺎدﺷﺎﻫـﺎن )اول ﺳﻤـﻮﺋﻴﻞ ‪ (١:١٥‬و اﻧـﺒـﻴـﺎ )اول‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪ (١٦:١٩‬ﻣﺴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴـﺰ ﻣـﺴـﺢ‬ ‫ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ روﻏﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﲢﺖ‪B‬اﻟﻠﻔﻈﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ روح ﺧﺪا؛ ﻣﺴﺤﻰ‬ ‫ﻛﻪ آﻧﺎن را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬از دﻳﮕﺮان ﻣﺠﺰا‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٩٬٥:٢‬ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺮاى »ﻣﺴﺢ روح‪B‬اﻟﻘﺪس«‬ ‫دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻣﺴـﺢ ﻣـﺨـﺼـﻮص را درﻳﺎﻓـﺖ‬ ‫ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺢ »در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ« و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ داده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻼ دﻳﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘـﺴﺮ را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﻰ ﻋﻼوه ﺑﺮ‬ ‫ﻗﺒ ً‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ‪B‬دﻫﻨﺪه‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮده )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٦:١٤‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دروﻏﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫دﻫﻨﺪ و دﻳﮕﺮان را ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨﺪ ﺟﺎى روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ!‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﻴﻢ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا روح‪B‬اﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎط ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻧﻜﺎر ﺧﺪﻣـﺖ ﻣـﻌـﻠـﻤـﺎن در ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ ﻧـﻴـﺴـﺖ )اﻓـﺴـﺴـﻴـﺎن‬ ‫‪ ،(١٢٬١١:٤‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺪاﻳﺖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬ ‫اﻧﺴﺎن را از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ )اﻋﻤﺎل ‪.(١١:١٧‬‬ ‫ﻣﺒﺸﺮى ﻛﻪ ﺧﻮد را وﻗ ﺑﺸﺎرت اﳒﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺘﺎن اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﻰ‬ ‫از دوﺳﺘﺎن ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﻟﻮس‪B‬آﳒﻠﺲ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﻰ‪B‬زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺮدى ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﻪ‪B‬اى اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪﺳﻰ در‬ ‫دﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻮﻋﻈﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺸﺮ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ آن واﻋﻆ در ﺣﺎل ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻓﺮﻗ‪U‬ﻪ‬

‫ﺟﺪﻳﺪى اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ دوﺳﺖ ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ او ﻛﻪ ﺗﻨـﻬﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را در دﺳﺖ آن‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻰ‪B‬دﻳﺪ‪ ،‬در ﺟﺎى ﺧﻮد اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ او ﮔﻮش دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺒﺸﺮ ﺑﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻴـﺪوارم اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﮔـﻤـﺮاﻫﻰ دوﺳﺘـﻢ‬ ‫ﻧﺸـﻮد« و ﺷﺮوع ﺑﻪ دﻋﺎ ﻛـﺮدن ﳕﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌـﺪ ﻣـﺮد ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳـﺖ‪ ،‬از آن‬ ‫ﻣﻌﺮﻛﻪ روى ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺒﺸﺮش ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺒﺸﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬در ﻣﻮرد آن ﻣﺮد ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟«‬ ‫ﺳﺮخ‪B‬ﭘﻮﺳﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﲤﺎم ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬ ‫در دﻟﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪ :‬دروﻏﮕﻮ‪ ،‬دروﻏﮕﻮ!«‬ ‫آن »ﭼﻴـﺰى« ﻛﻪ در دل او ﺑﻮد‪ ،‬درواﻗﻊ »ﻛـﺴﻰ« ﺑﻮد ﻳـﻌﻨﻰ روح ﻗـﺪوس ﺧﺪا‪.‬‬ ‫روح ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻣﺪد ﻣﻰ‪B‬ﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ ﺗﺎ ﻧﺎراﺳﺘﻰ و دروغ را‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺢ ﺧﺪا‪» ،‬ﻫﻴﭻ دروغ« ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا »روح‪ ،‬راﺳﺘﻰ اﺳﺖ« )‪.(٦:٥‬‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﮔﻤﺮاه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دروﻏﻴﻦ را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ؟‬ ‫زﻳﺮا در روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن«‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در اﻳﻦ ﺑﺨـﺶ‬ ‫از اول ﻳﻮﺣﻨﺎ آﻣﺪه و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮور آن ﺧﺎﻟﻰ از ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪:‬‬ ‫* ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ )‪.(١٩:٢‬‬ ‫* ﻛﻼﻣﻰ )ﭘﻴﺎﻣﻰ( ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪.(٢٤‬‬ ‫* ﻣﺴﺢ )روح‪B‬اﻟﻘﺪس( در ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در روح ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )آﻳﻪ ‪.(٢٧‬‬ ‫* اﮔﺮ در ﻛﻼم و در روح ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )آﻳﻪ ‪.(٢٨‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﺘـﻤـﺎً ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ »ﻣﺎﻧﺪن« در ﺑـﺨـﺶ‪B‬ﻫـﺎى‬ ‫ﻗﺒﻠﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ آﻣﺪه ﺑﻮد‪:‬‬ ‫* اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ او ﺳﻠﻮك ﳕﺎﺋﻴﻢ )‪.(٦:٢‬‬ ‫* اﮔﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﻧﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )‪.(١٠:٢‬‬ ‫ﻗﻮى ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ )‪.(١٤:٢‬‬ ‫* اﮔﺮ ﻛﻼم در ﻣﺎ ﲟﺎﻧﺪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ ّ‬ ‫اده ﺧﺪا را اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ )‪.(١٧:٢‬‬ ‫* اﮔﺮ ار ‪U‬‬

‫∏‪π‬‬

‫‪ππ‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫»ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﻌﻨﻰ »در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮدن« و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ »ﻣﺸﺎرﻛﺖ«‬ ‫اﻳـﺪه ﻣـﺤـﻮرى دو ﺑﺎب اول اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺎﺑـﻬـﺎى ‪ ٣‬ﺗـﺎ ‪ ٥‬ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮ ﺑـﺮ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎ »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺧﺪا« ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﭽﻪ‪B‬اى در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﻴﭻ ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﺎ دﻳﮕﺮ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧـﻮاده ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﺘـﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻃﻮرى ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺗﺮﻏﻴﺐ و ﻫﺪاﻳﺖ ﳕﺎﻳـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ دوره‪» ،‬ﺗﺄدﻳﺐ« ﻳﺎ ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١١-٥:١٢‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳـﺪ اﺟـﺎزه دﻫﺪ ﻛـﻪ روح ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس را ﺑـﻪ او‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از وﻇﺎﻳ ﻋﻤﺪه و اﺻﻠﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻼم ﺧـﺪا اﺳـﺖ‬ ‫)دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٢:٢‬؛ ‪ .(٥-١:٤‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ »ﺗﻌﻠـﻴـﻢ« را ﺑﻪ اﻓﺮاد‬ ‫ﺧﺎﺻﻰ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺨـﺸـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (٧-٦:١٢‬و آﻧﻬـﺎ دﻳـﮕـﺮان را ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آﻧﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آزﻣﻮد )‪.(٣-١:٤‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردن ﻋﻤﺪى ﺗﻔﺎوت زﻳﺎدى ﺑﺎ ﻏﻔﻠﺖ روﺣﺎﻧﻰ دارد‪ .‬وﻗﺘﻰ اَُﭘُﻠﺲ‬ ‫ﻛﻨﻴﺴـﻪ اﻓﺴﺲ ﻣـﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﻴﺎم او ﺻﺤﻴﺢ و ﻓﺼـﻴـﺢ ﺑـﻮد وﻟﻰ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫در‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻜﻠﻪ و اﻛﻴﻼ دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﻓﺴﺲ ﻛﻪ در‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼﻮﺻﻰ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ او آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٨-٢٤:١٨‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫روز ﻣﺪﺗـﻰ را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و دﻋﺎ اﺧﺘـﺼـﺎص ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ ،‬در روح‬ ‫ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و از ﺑﺼﻴﺮت ﻻزم ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﺎ را »از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ« ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ )‪ .(٢٧:٢‬ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎ »اﺳﺐ ﭼﻮﺑﻰ« ﻧﺒـﻮت‪ ،‬ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﭘـﺮﻫﻴـﺰﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﺗﺎزﻧـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ از ﭘﻴﺎم‬ ‫ﻛﻠﻰ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻏﻔـﻠـﺖ ﻣـﻰ‪B‬ورزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ »ﻫـﺮ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد« زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٤:٤‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫اده ﺧﺪا« ﻣﻮﻋﻈﻪ ﳕﺎﻳﺪ )اﻋﻤﺎل ‪» .(٢٧:٢٠‬ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ »ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ار ‪U‬‬ ‫ﻛﺘﺐ از اﻟﻬﺎم ﺧﺪا‪ ...B‬و ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ« )ر‪.‬ك دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١٦:٣‬‬ ‫اﮔﺮ ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘـﺪس را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻳﺎ از آن ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮد دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺎم ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ »ﻛﻼم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﳒﺎم دﻫﻴﺪ« ) دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٥:٢‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﻣـﺮدﻣﺎن ﻣﺨﺘـﻠـ در زﻣﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫ﺻﺎ ﺑﺮاى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﺎ ﺑﺮاى اﻣﺘﻬﺎ‬ ‫ﻣﺨﺘﻠ ﭼﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮ ً‬ ‫ﻳﺎ ﺑـﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‪B‬اﻧـﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣٢:١٠‬ﺑﺎﻳﺪ در ﺗﺸـﺨـﻴـﺺ‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎى ﻣﻮﺟـﻮد در ﻣﺘﻮن ﻣﺨﺘﻠ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﲤﺎﻣـﻰ‬ ‫ﻫﻤـﻪ آن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﻄﺎب‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ‪B‬ﻫـﺎى دﳋـﻮاه ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﺬﺑﻪ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن‬ ‫‪U‬‬ ‫دﺳﺖ‪B‬ﭼﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﻣﺮوز ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎص‬ ‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﺎﻟﻪ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺣﺎوى ﻫﺸﺪارﻫﺎى دﻳﮕﺮى در ﻣﻮرد ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ اﺳﺖ‬ ‫)‪ .(١١-٧‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﻛﺎران ﻫﻢ‪B‬دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬در ﺧﻄﺮ از‬ ‫دﺳﺖ دادن ﭘﺎداش ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد )آﻳﻪ ‪ .(٨‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﻼم‬ ‫ﲢﻴﺖ ﻣﮕﻮﺋﻴﺪ«‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫و اﺣﻮال‪B‬ﭘﺮﺳﻰ ﻛﺮد‪» :‬او را ّ‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﺸﻦ و ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺪور اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟـﺎزه دﻫﻴﺪ وارد ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺘﺎن ﺷـﻮﻧﺪ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻏﻠﻂ ﺧـﻮد را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻬـﺎ را در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧـﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﺷﻤﺎ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ دو‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬اول اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬آﻧﺎن ﺑﺬر ﺗﻌﻠﻴﻢ دروغ را در ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻛﺎﺷﺖ و ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺬر را آﺑﻴﺎرى ﻛﻨﺪ و ﭘﺮورش دﻫﺪ ﺗﺎ ﺛﻤﺮ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ‬

‫∞∞‪±‬‬

‫‪±∞±‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺎر آورد‪ .‬وﻟﻰ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ‬ ‫در ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﺪ!‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ‪B‬دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺎﱎ و آﻗﺎى اﺳﻤﻴﺖ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺧﻮﺑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ!«‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﻴﺎم ﺧﻮد در ﻣﻮرد ﻣﺸﺎرﻛﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ .‬او ﻗﺒـﻼً ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﻣـﻮﺟﻮد ﺑﻴﻦ ﻧﻮر و ﻇﻠـﻤـﺖ‬ ‫)‪ ،(٦:٢-١:١‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔﺮت )‪ (١٧-٧:٢‬و ﺣﻘﻴﻘـﺖ و دروغ )‪-١٨:٢‬‬ ‫‪ (٢٧‬اﺷﺎره ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎن ﻛـﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ واﻗﻌﻰ در اﻃﺎﻋـﺖ‬ ‫)ﺳﻠـﻮك در ﻧﻮر‪ ،‬ﻧﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ(‪ ،‬ﻣﺤـﺒـﺖ و راﺳﺘـﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻳـﺎ دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻏﻴﺮ‪B‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧـﺪا‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬اﻧﺴﺎن را از واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻨﺤﺮف و ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬ ‫ﺳﻮق ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى زﻧﺪﮔﻰ »واﻗﻌﻰ و اﺻﻴﻞ«‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ »ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ«‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫آﻳﺎت ‪ ٢٨‬و ‪ ٢٩‬ﭘﻠﻰ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ )»ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا«( ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ آﻳﺎت از ﺳـﻪ واژه‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺸـﻮق ﻣﺎ ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ در ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﭘـﺪر‪ ،‬ﭘـﺴـﺮ و‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻗﺒﻼ دو ﺑﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ روﺑﺮو ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻤـﺘـﺮﻳـﻦ‬ ‫* ﻣﺎﻧﺪن‪ً .‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻳﻮﺣﻨﺎ در دو ﺑﺎب اول رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﺎﻧـﺪن در‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﺣﻘﻴﻘﺖ و اﻃﺎﻋﺖ از آن و ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادران ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﺪ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﺴﺘﻴﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻛﻼم‬ ‫او اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪارد ﻳﺎ دروﻏﻰ را ﺑﺎور ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬـﺎ راه ﺣﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﺪ و از ﺧـﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﺋﻴﺪ )‪.(٩:١‬‬ ‫* ﻇﻬﻮر‪ .‬آﻳﻪ ‪ ٢٨:٢‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻔﺼﻞ ﺑﻪ وﻗﺎﻳﻊ آﻳﻨﺪه‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد اﻣـﺎ رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ )‪٣:٣-٢٨:٢‬؛ ‪ (١٧:٤‬ﺻـﺮ ً‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و آﻣﺪن روز داورى اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ و ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﺟﺰﺋﻴﺎت وﻗﺎﻳﻊ آﻳﻨﺪه اﺗﻔﺎق‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﲤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﺘﻔﻖ‪B‬اﻟﻘﻮﻟﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧـﻮد ﺑﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد )اول ﺗﺴﺎﻟـﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٨-١٣:٤‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در داورى ﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺧﺼﻮص وﻓﺎدارى و اﻳﻤﺎن ﺧﻮد‬ ‫در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬داورى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٥-١٠:٣‬ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ اﻣﻴﻦ و وﻓﺎدار ﺑﻮده‪B‬اﻧﺪ ﭘﺎداش ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٥:٤‬و آﻧﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﻪ وﻓﺎدار ﻧﺒﻮده‪B‬اﻧﺪ ﭘﺎداش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‪» ،‬ﻣﺴﻨﺪ‬ ‫داورى ﻣﺴﻴﺢ« ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد )روﻣﻴـﺎن ‪١٠:٤‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٠:٥‬و ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫آن را ﺑـﺎ »داورى ﺗﺨﺖ ﺳﻔـﻴـﺪ ﺑـﺰرگ« ﻛـﻪ در زﻣﺎن آﺧﺮ ﺑﺮ ﺑﻰ‪B‬اﻳـﻤـﺎﻧـﺎن روى‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺖ )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(١٥-١١:٢٠‬‬ ‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ آن اﻣﻜﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴـﺢ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﮕﻴﺰه‪B‬اى‬ ‫ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ او و اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم وى ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﻛﻠﻤﻪ ﺳﻮﻣﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫* ﺧﺠﻞ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »در ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮرش از وى ﺧﺠﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ« )ر‪.‬ك ‪ .(٢٨:٢‬ﲤﺎم اﻳﻤﺎن‪B‬داران »ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ« ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﻦ »ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ«‬ ‫ﺷﺪن و »ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه« ﺑـﻮدن ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓـﺮزﻧﺪ ﻧﺎﻣﻄﻴﻌﻰ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻴـﺮون‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رود و آﻟﻮده ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺮدد‪» ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ« ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫≤∞‪±‬‬

‫≥∞‪±‬‬

‫‪b UOÄ U¹ XIOIŠ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺎ او رﻓﺘﺎرى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ »ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه« اﺳﺖ‪» .‬ﻟﺬا ﺣﺮﻳﺺ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭘﺴﻨـﺪﻳـﺪه او ﺑﺎﺷـﻴـﻢ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪.(٩:٥‬‬ ‫ﺧﻮاه ﻫﻤـﻮﻃﻦ و ﺧـﻮاه ﻏﺮﻳﺐ‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺎداش ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد و اﻳﻦ او را ﺧﺠﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﺋﻰ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬دﻻﻳﻠﻰ ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﺠﺘـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ او‬ ‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ درون ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در او ﺳﺎﻛﻦ‬ ‫اﺳﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺑﺮادران ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧـﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﻧﻴﺰ دﻧﻴـﺎﺋـﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻨـﺎه ﻏـﺮق ﺷﺪه و در‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﻴﻜﻮى او ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭘـﻴـﺶ روى اوﺳﺖ! »و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﻴـﺪ را ﺑﺮ وى‬ ‫دارد‪ ،‬ﺧﻮد را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد« )‪ .(٣:٣‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻟﻬﺎﻣـﻰ ﺑـﺰرگ ﺑﺮاى‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ و اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ دو ﺑﺎب از رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫و دروغ اﺧﺘﺼﺎص داده و در ‪ ٢٩:٢‬ﻛﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را‬ ‫در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» :‬ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺠﺎ آورﻳﺪ‪«.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ در ﻋﻤﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﺣﺮف )»اﮔﺮ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪«...‬‬ ‫‪ (٩:٢-٨:١‬و ﻧﻪ ﺗﺄﺋﻴﺪ ذﻫﻨﻰ ﻳﻚ آﻣـﻮزه اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪» .‬ﻧﻪ ﻫﺮ ﻛـﻪ ﻣـﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻮﻳﺪ داﺧﻞ ﻣﻠـﻜـﻮت آﺳﻤﺎن ﮔـﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻧﻜـﻪ اراده‪ U‬ﭘﺪر ﻣـﺮا ﻛﻪ در‬ ‫آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺠـﺎ آرد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢١:٧‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )‪.(٦:١‬‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎ دارد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﺧﻮرده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺐ‪B‬ﻛﺎر‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺸﺎن از ﭘﺪر دارد‬

‫و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﻣﻮﻟﻮد ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎى ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫داد‪» .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻗﺘﺪا ﻛﻨﻴﺪ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪» .(١:٥‬ﭼﻮن‬ ‫اﺑﻨﺎى اﻃﺎﻋﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣـﺸـﺎﺑـﻪ ﻧـﺸـﻮﻳـﺪ ﺑـﺪان ﺷـﻬـﻮاﺗﻰ ﻛﻪ در اﻳـﺎم ﺟـﻬـﺎﻟـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ آن ﻗﺪوس ﻛﻪ ﺷﻤـﺎ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻴﺮت‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ« )اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٥٬١٤:١‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻛـﻪ روزﻫﺎى ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ در ﻛﻠﻴﺴـﺎ‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎن ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ و رﻫﺒﺮ‬ ‫ﻣﺸﺎﻳﺦ‪ ،‬ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﻣﺸـﻮرﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻢ و دﻳﮕﺮ دﺳﺖ‪B‬اﻧﺪﻛـﺎران ﻛﻼس ﺗﺸﻜﻴﻞ‬ ‫دادﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭘﻴـﺸـﺮﻓﺖ ﻣﺤﺴﻮﺳﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﻳـﻚ ﺻـﺒـﺢ‬ ‫ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺳـﺮود ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻣـﺮاﺳﻢ ﳕﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ از ﻛﻼس ﺑﻴـﺮون آﻣﺪ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎن ﺑﺎ ﺧـﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ او ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را وﻗ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﻛﺸﻴﺶ! ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮم‪ .‬در ﲤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬ام‪،‬‬ ‫ﳒﺎت‬ ‫‪U‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧـﺒـﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤـﺒـﻮدى در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮدم‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﺸﻜﻼت ﻛﻼس‪ ،‬ﻣﺸﻜﻼت ﺧﻮِد ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ‪U‬‬ ‫ﺣﻞ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬ام‪«.‬‬ ‫»ﺧﻮد را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﺪ!« )دوم‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٥:١٣‬آﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد دارد؟ آﻳﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷـﻤـﺎ‪ ،‬واﻗﻌﻰ‪ ،‬اﺻﻴﻞ و ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﻧـﻪ‪،‬‬ ‫ﺟﻌﻠﻰ و ﺑﺪﻟﻰ اﺳﺖ؟‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻤﺎ را در ﺧﺼﻮص ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺪ روﺷﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد!‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺑﺮو ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪°‬‬

‫‪±∞¥‬‬

‫‪±∞µ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∂‬

‫‪ÊUÖbMM+ d¼UEð‬‬ ‫«‪±∞≠±∫≥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫ﻇﻴﻔـﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﮕﻴﺮى‬ ‫وزارت ﺧﺰاﻧﻪ دارى آﻣﺮﻳﻜﺎ ﮔـﺮوه ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ دارد ﻛﻪ و ‪U‬‬ ‫اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻃـﺒـﻴـﻌـﺘـﺎً اﻳﻦ ﮔـﺮوه وﻗﺘﻰ اﺳﻜﻨﺎس ﺟـﻌـﻠـﻰ را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻓﻮرًا آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻌﺠﺐ‪B‬آور اﺳﺖ وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻋﻀﺎى اﻳﻦ ﮔﺮوه در دوره‪B‬اى‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ‪B‬ﻫﺎ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺑﺮرﺳﻰ و ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﻜﻨﺎس واﻗﻌﻰ آﻣﻮزش‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ اﺳﻜﻨﺎس‪B‬ﻫﺎى ﻣﻌﺘﺒﺮ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﻳﺎ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﳌﺲ اﺳﻜﻨﺎس‪ ،‬ﺟﻌﻠﻰ ﻳﺎ اﺻﻞ ﺑﻮدن آن را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺑﺎب ‪ ٣‬رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر اﻳﻦ ﮔﺮوه دارد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬ ‫ﺟﻌﻠﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ« )آﻳﻪ ‪ (١٠‬ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ او ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اراﺋﻪ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﺑﭙﺮدازد‪،‬‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻔﻰ دﻗﻴﻖ و روﺷﻦ از »ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا« اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ دو ﮔﺮوه‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬

‫∑∞‪±‬‬

‫آﻳﻪ ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ ﺑﺎب‪ ،‬ﻫﻤﺎن آﻳﻪ ‪ ١٠‬اﺳﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را‬ ‫ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورد و ﻋﻠﻰ‪B‬رﻏﻢ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دارد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎت ‪ ١٠-١‬ﺑﻪ ﻣﺒﺤﺚ اول )اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ( ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد و در‬ ‫آﻳﺎت ‪ ٢٤-١١‬ﻣﻮرد دوم )ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران( ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺟﺪﻳﺪى در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ در دو ﺑﺎب اول ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ در ﺑﺎب ‪ ٣‬از ﻣﻨﻈﺮ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬در دو ﺑﺎب اول‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫را اﺟﺮاء ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕـﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺑﺎﺑﻬﺎى ‪ ٣‬ﺗﺎ ‪ ،٥‬ﺗـﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ‬ ‫»ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ« اﺳﺖ‪ :‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻮن »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫را اﺟﺮاء ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪» .‬ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﺗﻔﻜﺮ ﻏﺎﻟﺐ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪٢٩:٢‬؛ ‪٩:٣‬؛ ‪٧:٤‬؛ ‪.(١٨٬٤ ٬١:٥‬‬ ‫وﻗﺘـﻰ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٠-١:٣‬را ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ از آﻳـﺎت ‪ ٦‬و ‪٩‬‬ ‫دﭼﺎر ﺣﻴﺮت ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﺑﺎ ‪ ٨:١‬و ‪ ٩‬در ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪B‬ﮔـﻮﺋﻰ از ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﻧﺎرﺳﺎى اﻓﻌﺎل ﻣـﻮﺟﻮد در اﻳﻦ ﻣﱳ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫در‪B‬واﻗﻊ ﻣﱳ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد و‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه را ﺑﺠﺎ آورد او را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ و ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ« )آﻳﻪ ‪» .(٦‬ﻫﺮ ﻛـﻪ از‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد‪ ...‬او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ آورد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗـﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪» .(٩‬ﺑﺠـﺎ آوردن« ﮔﻨﺎه ﻳﺎ »ﻋﻤﻞ ﻛـﺮدن« ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺒﺎ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد و آن را روش زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻗﺮار‬ ‫آن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﺮ ً‬ ‫دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮر از اﻳﻦ ﻓﻌﻞ‪ ،‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﻧﻴـﺴـﺖ )‪ ،(١٠-٨:١‬وﻟﻰ ﺧﺪا از اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬ ‫واﻗﻌﻰ اﻧﺘﻈﺎر دارد ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه را ﻋﺎدت ﺧﻮد ﺳﺎزد‪.‬‬

‫∏∞‪±‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫ﲤﺎم ﺷﺨﺼﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺑﺰرﮔﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ در ﻣﻮرد زﻧﺶ دروغ ﮔﻔﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬ ‫‪ .(٢٠-١٠:١٢‬ﻣﻮﺳﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧـﺎﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﺮد )اﻋﺪاد‬ ‫‪ .(١٣-٧:٢٠‬ﭘﻄﺮس ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧـﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﳕـﻮد )ﻣﺘﻰ ‪،(٧٥-٦٩:٢٦‬‬ ‫وﻟﻰ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺎدت ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ اﻳﻦ ﻣﺮدان ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﺎدر‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ آﻧﻬﺎ روى ﻣﻰ‪B‬داد‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﺎدت ﻣﻌﻤﻮل‪B‬ﺷﺎن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳـﻦ وﻗﺘﻰ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد را ﭘﺬﻳـﺮﻓﺘﻪ و‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﻰ‪B‬ﳕﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ )ﺣﺘﻰ اﮔـﺮ ادﻋـﺎى ﻣـﺴـﻴـﺤـﻰ ﺑـﻮدن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﻌﻠـﻰ اﺳـﺖ( ﻃـﻮرى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺮاﻳﺶ ﻋﺎدت ﺷـﺪه‬ ‫ﺻﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤـﺎﻧـﻰ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ ﭼﻨﻴـﻦ ﻓـﺮدى ﺣﺎﻟﺘـﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺨـﺼـﻮ ً‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ دارد )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٣-١:٢‬او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﺒﻊ روﺣﺎﻧﻰ دﺳﺘﺮﺳﻰ ﻧﺪارد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻰ اﻋﺘﺮاف او ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن‪ ،‬واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﲤﺎﻳﺰى ﻛﻪ در‬ ‫آﻳﺎت ‪ ١٠-١:٣‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ در ﻋﺎدت‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻤﻠﻰ ﺧﻼف‬ ‫از او ﺳﺮ ﺑـﺰﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﮔﻨـﺎه را »ﺑﺠﺎ ﳕـﻰ‪B‬آورد« ﻳﻌﻨﻰ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺮاﻳﺶ ﻋﺎدت ﻧﺸـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻔﺎوت در ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ واﻗﻌﻰ ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺟﻌﻠﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ زﻳﺎدى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا زﻳﺎد‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﻣـﺸـﻐـﻮل »ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﺬﻫـﺒـﻰ« ﺷـﻮد وﻟﻰ ﺧﺪا را و ً‬ ‫اﻗﻌـﺎ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ »از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪاى‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬ﺧـﺪاى ﭘـﺴـﺮ و ﺧـﺪاى روح‪B‬اﻟـﻘـﺪس را ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻨـﺎﺳـﺪ‪ .‬و ﭼـﻮن آﻧـﻬـﺎ را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬در اﻃﺎﻋﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه را ﺑﺠﺎ ﳕﻰ‪B‬آورد‪.‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪±∞π‬‬

‫‪©±∞≠±∫≥® bM(Åv X³× «— U ¨—bÄ È«bš ©±‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺤـﺼـﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮد و ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ اﺳـﺖ‪ .‬آﻳـﻪ اول را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛـﺮد‪» :‬اﻳﻨﻚ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺠﻴﺐ و ﻓـﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴـﺎ را ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ‪ «.‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ دﺷـﻤـﻦ ﺧـﺪا ﺑـﻮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻣـﺎ را‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﳒﺎت‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﲟﻴﺮد! ﲤﺎم‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا آﻏﺎز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در اداﻣﻪ آﻳـﻪ اول ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﺗﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﻮﻳﻢ و ﭼـﻨـﻴـﻦ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪» «.‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا« ﻧﺎم ﭘﺮ‪B‬ﻃﻤﻄـﺮاﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ واﻗﻌﻴﺘﻰ ﺧﻠﻞ‪B‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ! ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ! و اﻟﺒﺘﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ دﻧﻴـﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ ارﺗﺒﺎط ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧـﮕـﻴـﺰ را درك ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺣـﺘـﻰ ﺧـﺪا را‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ ﺧـﺪا را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨـﺎﺳـﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ درك ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﻪ ‪ ١‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ« و آﻳﻪ ‪ ٢‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »ﭼـﻪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﻪ دوم ﺑﻪ زﻣﺎن رﺟﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ اﺷﺎره‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ‪ ٢٨:٢‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﮕﻴﺰه‪B‬اى ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ‬ ‫ﺷﺪه و ﺣﺎل در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﺮار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣـﺘﻮﻗ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺎ را ﺗﺎ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮ‪B‬ﭘﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد!‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗـﻌﻰ او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳـﺪ و‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١-٢٠:٣‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آﻧﺎن داراى ﺑﺪﻧﻰ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او در آﻳﺎت ‪ ١‬و ‪ ٢‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ »ﭼﻪ ﻫـﺴﺘﻴﻢ« و »ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ «.‬ﺣﺎل در آﻳـﻪ ‪ ٣‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ »ﭼﻪ‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∞‪±±‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬در ﭼﺸﻢ‪B‬اﻧﺪاز ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮ‪B‬ﺟﻼل ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺎﻛﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻨﻬﺎ ﺑـﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳـﺎدآورى ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺪر ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد و ﭘﺴﺮ ﺧـﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﲟﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼـﻮن ﺧﺪا ﻣـﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ ﳒﺎت از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﲡﻠﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬؛ ﺗﻴﻄﺲ ‪ (١٥-١١:٢‬اﻣﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ‬ ‫ﳒﺎت ﻣﺎ‪ ،‬از ﻣﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا ﺳـﺮﭼﺸﻤـﻪ ﮔـﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ و ﭼـﻮن ﻣﺤﺒـﺖ ﭘـﺪر را‬ ‫ﭼﺸﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ زﻳﺴﱳ در ﮔﻨﺎه ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﭘﺪر‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﮔﻨﺎه ﻓﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣـﻮﺿـﻮع ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﻳـﺎد ﻋـﺒـﺎرت »ﺧﺪا‪B‬ﺗـﺮﺳﻰ« ﻣـﻰ‪B‬اﻧـﺪازد ﻛـﻪ ﺑـﺎرﻫﺎ در‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻜـﺮار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺧﺪا در ﻓﻀﺎﺋﻰ از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا روح ﺗﺮس را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ ،(٧:١‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻧﺪ و آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺻﺒﺮ او را ﳕﻰ‪B‬آزﻣﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮوﻫﻰ از ﻧـﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﻬﻤـﺎﻧـﻰ دﻋـﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از آﻧـﻬـﺎ‬ ‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎم ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮوﻧﺪ و آﳒﺎ ﺧﻮش ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻴﻦ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺑﻰ در ﻣﻮرد آن رﺳﺘﻮران ﻧﺪارﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ‪ B‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻰ ﭘﺪرت ﺗﻮ را دﻋﻮا ﻛﻨﺪ؟«‬ ‫ﺟﻴﻦ در ﺟـﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ! ﳕﻰ‪B‬ﺗـﺮﺳﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣـﺮا دﻋﻮا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗـﺮﺳﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﻰ او ﺷﻮم‪«.‬‬ ‫او اﻳﻦ اﺻﻞ را درك ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ او را ﭼﺸﻴﺪه‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﺿﺪ آن ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫‪±±±‬‬

‫≤© ‪©∏≠¥∫≥® œ«œ U È«dÐ «— œuš ÊUł ¨dKÄ È«bš‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را از ﻇﻬﻮر آﻳﻨﺪه ﻋﻴﺴﻰ )آﻳﻪ ‪ (٢‬ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ او‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ .(٥‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ دو دﻟﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﺪن و ﻣﺮدن ﻋﻴﺴـﻰ اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬ ‫‪ (١‬ﺗﺎ ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮدارد )آﻳﺎت ‪(٦-٤‬؛ ‪ (٢‬و ﺗـﺎ اﻋﻤﺎل ﺷﻴﻄﺎن را ﺑـﺎﻃﻞ ﺳﺎزد‬ ‫)آﻳﺎت ‪ .(٨-٧‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﳕﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻳﺎ‬ ‫اﻫﻤﻴﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻪ ﻛﺎرى ﺑﺮاى او ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪.‬‬ ‫‪ (١‬ﻣـﺴـﻴـﺢ ﻇـﺎﻫـﺮ ﺷــﺪ ﺗـﺎ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ را ﺑـﺮدارد )‪ .(٦-٤:٣‬در ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ از ﮔﻨﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ از اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه اﺳﺖ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪» .(٢٣:١٤‬ﻓﻜﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﮔـﻨﺎه اﺳﺖ« )اﻣﺜﺎل ‪» .(٩:٢٤‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﺮدن ﺑﺪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬او را ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪» .(١٧:٤‬ﻫﺮ‬ ‫ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« )‪ .(١٧:٥‬وﻟﻰ رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺿﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ«‬ ‫ﻼ ﮔﻨﺎه را »ﻧﺎراﺳﺘﻰ« ﺗﻮﺻﻴـ ﻛﺮده ﺑﻮد )‪-٩:١‬‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ )‪ .(٤:٣‬او ﻗﺒ ً‬ ‫‪ (٢:٢‬وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ آن را »ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ« ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ »ﮔﻨﺎﻫﺎن« )ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﺟﻤـﻊ(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ »ﮔـﻨﺎه« )ﻣﻔﺮد( ﺗﺄﻛـﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫـﺮ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻞ آورد‪ «.‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻴﻮه‪B‬اﻧﺪ اﻣﺎ ﮔﻨﺎه رﻳﺸﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﻫﻴﭻ ﻧﻈـﻢ و ﻗـﺎﻧـﻮﻧﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪» .‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ او را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪،‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اﮔﺮ اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ« )‪» .(٣:٢‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ از او ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬از‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ اﺣـﻜـﺎم او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارﻳﻢ و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﺴـﻨـﺪﻳـﺪه اوﺳﺖ ﻋﻤـﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ« )‪» .(٢٢:٣‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧـﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴـﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ و اﺣﻜﺎم او را ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ« )‪.(٢:٥‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا در ﺑﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﺎ را‬ ‫آزاد ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎ آزادى ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ )ر‪.‬ك ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٦-١:٥‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫وﺟﻮد‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن »ﺑﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ در آﻧﻬﺎ اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢١:٩‬‬ ‫اده ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺮ اراده‬ ‫ﮔﻨﺎه اﺳﺎﺳـﺎً در‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ اراده ﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺗﺮﺟﻴـﺢ ار ‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻃﻐﻴﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ او اﺳﺖ و ﻃﻐﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻮد رﻳﺸﻪ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺗﻨﻬﺎ در رﻓﺘﺎر ﺧﻼف ﻗﺎﻧـﻮن ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ذات واﻗﻌﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﺎر ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه دروﻧﻰ او ﺳﺮاﺳﺮ ﻃﻐﻴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻮدى ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺪرش ﻛﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫روى ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺟﻠﻮ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻧﻴﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر‬ ‫داد ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻳﻤـﻨـﻰ را ﺑﺒﻨﺪد وﻟﻰ اﺻـﻼً ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﭘـﺪرش‬ ‫ﻧﻜﺮد‪ .‬ﭘﺪر دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ او ﺗﺬﻛﺮ داد‪ ،‬وﻟﻰ او ﺑﺎز ﻫﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪر ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻓﻮرًا ﻧﻨﺸﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﻣﻰ‪B‬اﻳﺴﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﻰ‬ ‫ﺗﻨﺒﻴﻪ‪B‬ات ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ!« ﺟﻮدى ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻳﻤﻨﻰ را‬ ‫ﺑﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻨﻮز‬ ‫ﻫﻢ در ﻓﻜﺮ ﺧﻮد ﺳﺮ‪B‬ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده‪B‬ام‪«.‬‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ و ﻃﻐﻴﺎن ﺣﺘﻰ ﻋﻠﻰ‪B‬رﻏﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﺎرﺟﻰ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در درون ﺟﻮدى‬ ‫در ﺧﺮوش ﺑﻮد‪ .‬و اﻳﻦ ﮔﺮاﻳﺶ دروﻧﻰ‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ‪U‬ه ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و در اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﻋﻤﺎل ﺧﻼف ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﺠﺎ آورد! ﭼﺮا ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺑـﻮد و در او ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﭼـﻮن او ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺑﻮدن‪ .‬و ﻋﻼوه ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮدارد! اﮔﺮ ﻣﺎ ذات ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‬ ‫و در ﺑﺮﻛﺎت ﻣﺮگ او ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻌﻤﺪاً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻌﺘﺮف ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﺎر ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﻧﻜﺎر ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘـﻮﻟـﺲ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ را »دﺷﻤﻨﺎن ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪.(١٩-١٨:٣‬‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪ .(٦:٣‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﻜـﻰ از‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺨﺼـﻮص و ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳـﻌـﻨـﻰ در‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ او و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ورود ﻫﺮ ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ )ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺧﺪا( ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ )ﻣﺎﻧﺪن( ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻋﻤﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻼم او ﺑﺎز‪B‬ﻣﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻤـﺪا و از روى ﻋﺎدت ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨـﺎه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ را‬ ‫ً‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و از اﻳﻦ رو ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ در او ﲟﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴـﺐ‪ ،‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ ﳒﺎت ﻣـﺎ از داورى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد‬ ‫ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻊ دﻳـﮕـﺮى ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران در‪B‬ﺑﺮ‪B‬دارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ‬ ‫واﺳﻄﻪ‪ U‬ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻗﺪرت اﺻﻞ ﮔﻨﺎه را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺷﻜﺴﺖ داد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺎب‪B‬ﻫﺎى ‪ ٦‬ﺗﺎ ‪ ٨‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑـﻪ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻰ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣـﺴـﻴـﺢ در‬ ‫ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺮاى ﻣﻦ ُﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ُﻣﺮدم! ﺣﺎل ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﱎ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرم و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻣـﻦ ﻓـﺮﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫راﻧﺪ‪.‬‬

‫≤‪±±‬‬

‫≥‪±±‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪ (٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ »اﻋﻤﺎل اﺑـﻠﻴﺲ را ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎزد« )‪ .(٨-٧:٣‬ﻣﻨﻄﻖ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﺷﺨﺺ ﺷﻴﻄﺎن را ﻗﺒﻮل دارد‪ .‬اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‪ ،‬در‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﺎم‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨـﺘـﻠـ زﻳـﺎدى دارد‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن )ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬دﺷـﻤـﻦ(‪،‬‬ ‫اﺑﻠﻴﺲ )ﻣﺘﻬﻢ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه(‪ ،‬اﺑﺪون ﻳﺎ آﭘﻮﻟﻴﻮن )وﻳﺮاﻧﮕﺮ(‪ ،‬رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬اژدﻫﺎ و‬ ‫ﻏﻴﺮه‪ .‬او را ﺑﻪ ﻫﺮ اﺳﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر اﺻﻠﻰ او ﺿﺪﻳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﻗﻮم ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻀﺎد اﺻﻠﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ )ﻛﻪ در او ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎه ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬آﻳـﻪ ‪ (٥‬و‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن )ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﺟﺰ ﮔﻨﺎه اﳒﺎم ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ( اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﺸﺄ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت رازى ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ او زﻣﺎﻧﻰ ﻳﻜﻰ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﻋﻈﻢ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﻳﮕﺮ ﻗﺮار داد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪ و ﺳﻘﻮط ﻛﺮد )اﺷﻌﻴﺎ‬ ‫‪١٧-٩:١٤‬؛ ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪.(١٤-١٢:٢٨‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا اﺑﺪى ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ او ﻣﻮﺟﻮدى ﻣﺨﻠـﻮق اﺳﺖ‪ .‬او‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر آﻓﺮﻳﺪه ﻧﺸﺪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛـﻨـﻮﻧﻰ‪B‬اش ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻃﻐﻴﺎن ﮔﺬﺷﺘـﻪ او اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﺷﺒﺎﻫـﺘـﻰ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻧـﺪارد‪ :‬او ﻗﺎدر‪B‬ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬داﻧﺎى ﻣـﻄـﻠـﻖ ﻳـﺎ ﺣـﺎﺿـﺮ‬ ‫ﻋﻠﻰ‪B‬اﻻﻃﻼق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد از ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻓـﻮج‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺷﺮارت ﻛﻪ‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻦ او را ﻗﺎدر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﻛﻪ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺟﺎﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺮارت ﺑﺎﺷﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن‬ ‫‪.(١٢-١٠:٦‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺢ »ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮت‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻳﺎﻏﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ِ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﻮت ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻮد« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٨:٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪،‬‬

‫وﻟﻰ اراده ﳕﻮد ﻛﻪ ﺧﺎدم ﺷﻮد اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻨﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫او از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﺶ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮد و ﻣﺴﻴﺢ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﺎرﻫﺎى او را ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫»ﺑﺎﻃﻞ ﻛـﺮدن« )‪ (٨:٣‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻧـﺎﺑـﻮد ﻛﺮدن« ﻳﺎ »از ﺑﻴﻦ ﺑـﺮدن« ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺷﻴﻄﺎن اﻣﺮوزه ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺮارت اﺳﺖ! »ﺑﺎﻃﻞ ﻛﺮدن« در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ً‬ ‫»ﺑﺎزداﺷﱳ از ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﺧﻠﻊ ﻗﺪرت‪ «.‬ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺑﻮد ﻧﺸﺪه‪ ،‬وﻟﻰ از ﻗﺪرﺗﺶ‬ ‫ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﻼح‪B‬ﻫـﺎﻳـﺶ ﻛُﻨﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز دﺷـﻤـﻨـﻰ ﻗـﺪرﲤﻨـﺪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺪرت او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎى ﻗﺪرت ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬رﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ دﻧـﻴـﺎ را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ ﻛـﻪ در آن اﻣـﻮال ارزﺷﻤﻨﺪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى وﺟﻮد دارد و ﻣﺮدى »زور‪B‬آور« آﳒﺎ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪-١٤:١١‬‬ ‫‪ .(٢٣‬ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻤﺎن ﻣﺮد زور‪B‬آور اﺳﺖ و »اﻣﻮال« او‪ ،‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﮔﻤﺸﺪه‬ ‫و ﮔﻤﺮاه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راه آزاد ﻛﺮدن آن »اﻣﻮال«‪ ،‬ﺑﺴﱳ دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻣﺮد زورآور‬ ‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ آﻣﺪن‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪» ،‬ﺧﺎﻧﻪ« ﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم ﻗﺮار داد و ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و اﻣﻮال او را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﳕﻮد! ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ آورده ﺷﻮد‪ ،‬از اﻣﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻏﺎرت ﺑﺮده ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻰ از ارﺗﺶ ژاﭘﻦ ﻛﻪ در‬ ‫ﻏﺎرﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻞ‪B‬ﻫﺎى ﺟـﺰاﻳﺮ اﻗﻴﺎﻧـﻮس آرام ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺪه‪B‬اى از اﻳﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﻰ ﺗﺮﺳﻨﺎك زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ؛‬ ‫آﻧﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﲤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ داﻧﺴﺘﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻟﺰوﻣﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺟﻨﮕﻴﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن دﺷﻤﻨﻰ ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺷﻪ دﱋ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ از ﺗﻼش ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮ ‪U‬‬

‫‪±±¥‬‬

‫‪±±µ‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺟﻬﺎن ﭘﻴـﺮوزى‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ و اﻧﺪﻛﻰ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬وﻟﻰ او از ﻗﺒﻞ ﺟﻨﮓ را ﺑﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ! ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ و ﻣﺠﺎزاﺗﺶ‬ ‫از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او اﻋﻼم ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ اﺟﺮاى ﺣﻜﻢ‪ ،‬اﻧـﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻓﺘـﺎده‬ ‫اﺳﻄﻪ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴـﺐ از‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺑـﻪ و ‪U‬‬ ‫ﺑﻨﺪ‪B‬ﻫﺎى ﮔﻨﺎه آزاد ﺷﺪه‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺪارد و ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮدى ﻳﺎﻏﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫»اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤـﺮاه ﻧﻜﻨﺪ‪ «.‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﻌﻠﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮان در ﻋﻴﻦ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺸﻤـﻮل‬ ‫»ﳒﺎت« ﻧﻴﺰ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫ﺷﺪﻳـﺪا ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑـﺘـﻮاﻧﺪ در ﮔﻨـﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از ﮔﻨﺎه ﻋﻤﺪى ﺧﻮد ﻟﺬت ﺑﺒﺮد و اﺣﺴﺎس ﺟﺮم ﻧﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫اﻗﻌﺎ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‬ ‫را ﻧﺸﻨـﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧـﻮد را دﻗﻴﻘـﺎً ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ آﻳـﺎ و ً‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺖ ﺗﺎزه‪B‬اى روﺑﺮو ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ :‬او ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف‬ ‫اﻟﻬﻰ ﺟﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺟﻼل ﺧـﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻛـﻪ‬ ‫»ﺗﻘﺪس« ﺧـﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬راﻫﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﲢـﻮل روزاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀـﻰ‬ ‫اوﻗﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺮاى اﳒﺎم ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎى او آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮى‬ ‫دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻴﺞ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ ﻧﻮ‪B‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‬ ‫»ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« اﺳﺖ‪ .‬او در ﺧﺎﻧﻮاده‪ U‬ﺧﺪا »دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤﺮدﮔﻰ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺗﺎزه در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪» ،‬ﺗﻘﺪس« ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺪا‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺮاى ﺧﺪا و »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺖ )ر‪.‬ك دوم ﭘﻄﺮس ‪.(٤:١‬‬ ‫اده ﺧﺪا‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﲡﺮﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮ ‪U‬‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﻛـﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧـــﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳـﺖ«‬ ‫)‪.(١:٥‬‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻧﺪه زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪» .‬آﻧﭽﻪ از ﺟﺴﻢ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪ‪،‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آور ‪U‬‬ ‫ﺟﺴﻢ اﺳـﺖ و آﻧـﭽـﻪ از روح ﻣـﻮﻟـﻮد ﮔﺸـﺖ‪ ،‬روح اﺳﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪.(٦:٣‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺗـﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ »ﻧﻪ از ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ از ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ زﻧﺪه و ﺗﺎ اﺑﺪااﻻﺑﺎد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ« )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٢٣:١‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »واﻟﺪﻳـﻦ روﺣﺎﻧﻰ« ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧـﺪا و روح ﻗـﺪوس او‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬روح ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا ﮔﻨﺎه را ﻣﺤﻜﻮم ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه را‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (٩-٨:٢‬و »اﻳﻤﺎن از ﺷﻨﻴﺪن اﺳﺖ‬ ‫اﻗﻌﻪ ﻣﻌﺠﺰه‪B‬آﺳﺎى ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪،‬‬ ‫و ﺷﻨﻴﺪن از ﻛﻼم ﺧﺪا« )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٧:١٠‬در و ‪U‬‬

‫∂‪±±‬‬

‫≥© ‪©±∞≠π∫≥® bM(Åv vÖb½“ U —œ ”bI>«ÅÕË— È«bš‬‬ ‫»ﻫﺮ ﻛﻪ از روح ﺧﺪا ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!« ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه در‬ ‫»داﻧﻪ«‬ ‫ﺧﻮد دارد و آن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه را‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت‪B‬دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﲢﻮﻻت روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻋﻈﻴﻤﻰ در او ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﺗﺎزه در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ او داده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‬ ‫و ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻋﺎدل ﺑﻪ ﺣﻀـﻮر ﺧـﻮد ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺬﻳـﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣـﻮﻗﻌﻴـﺖ ﺗـﺎزه‬ ‫»ﻋﺎدل‪B‬ﺷﻤـﺮدﮔﻰ« ﻧﺎﻣﻴـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳕـﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ و ﻫـﺮﮔﺰ از ﺑﻴـﻦ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬رود‪.‬‬

‫∑‪±±‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﻴﺎت اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً‬ ‫ﻧﺘﻴـﺠـﻪ آن‪ ،‬اﻧﺴﺎن در ﺧﺎﻧـﻮاده ﺧﺪا‬ ‫در ﮔﻨﺎه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮده ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ و در‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﻃﺒـﻴـﻌـﺖ واﻟﺪﻳﻦ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ارث ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫»داﻧﻪ«‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان روﺣﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻴﻌﺖ او را در ﺧﻮد دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻟﻬﻰ در آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﺗـﻮﻟﺪ ﺣﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻛﻬﻨﻪ‬ ‫دارد و از ﺗﻮﻟﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﺎزه‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ را ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻧﺎم‪B‬ﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده اﺳﺖ‪:‬‬

‫)ﻣﺘﻰ‪ .(٤:٤‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ روزه ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻖ در ﻛﻼم ﺧﺪا‬ ‫ﺳﭙﺮى ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ وى ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮخ‪B‬ﭘـﻮﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎزه اﻳﻤﺎن آورده ﺑﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬در درون ﻣﻦ دو ﺳـﮓ‬ ‫وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﮓ ﺑﺪ‪B‬ﺟﻨﺲ و ﻳﻚ ﺳﮓ ﺧﻮب‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺣﺎل‬ ‫ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﮓ ﺑﺪﺟﻨﺲ از ﻣﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺑﺪ اﳒﺎم دﻫﻢ و ﺳﮓ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮب اﳒﺎم دﻫﻢ‪ .‬دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﺪام ﺳﮓ‬ ‫ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد؟ ﺳﮕﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ او ﻏﺬا ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺗـﺎز‪U‬ه ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻗـﺪرت‬ ‫اده ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﻓـﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻃﺒـﻖ ار ‪U‬‬ ‫»ﺑﺮاى ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺗﺪارك ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:١٣‬‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻧﺴﺎن روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﺋﻴﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ روزه ﺧﻮد را در‬ ‫ﻣﺎ ﻣﺮ ً‬ ‫آﻳﻨﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ (٢٥-٢٢:١‬و ﺧﻮد را وارﺳﻰ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ )‪ .(٩:١‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﻧﺎﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻋﻔﻮﻧﺖ و‬ ‫»ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ روح« ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻧﺸﻮد‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻗﺪم در راﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‬ ‫آن را »ارﺗﺪاد« ﻣﻰ‪B‬ﻧﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ دور ﺷﺪن ﺗﺪرﻳﺠﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و اﻓﺘﺎدن‬ ‫در دام دﻧﻴﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ وﻋﺪه ﺧﺪا ﻛﻪ »اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺮﺗﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ و ﻣﻦ ارﺗﺪادﻫﺎى ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎرى‬ ‫را ﺷﻔﺎ ﺧﻮاﻫﻢ داد« )ارﻣﻴﺎ ‪ (٢٢:٣‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ارﺗﺪاد«‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﻴﻜﺮﺑﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﺑﺪن ﻣﻮرد‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻋﻔـﻮﻧﺖ اﻳﺠﺎد ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﺑﺎﻻﺧـﺮه ﺑﻪ ﺿﻌ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﺑﻴـﻤـﺎر ﻣـﻰ‪B‬اﳒـﺎﻣـﺪ‪:‬‬

‫∏‪±±‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‬ ‫»اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪ U‬ﻣﺎ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪(٦:٦‬‬ ‫»ﺟﺴﻢ«‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪(٢٤:٥‬‬ ‫»ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﻰ«‬ ‫)اول ﭘﻄﺮس ‪(٢٣:١‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‬ ‫»اﻧﺴﺎن ﺗﺎزه«‬ ‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪(١٠:٣‬‬ ‫»روح«‬ ‫)ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪(١٧:٥‬‬ ‫»داﻧﻪ ﺧﺪا«‬ ‫‪U‬‬ ‫)اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٩:٣‬‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن وﻇﻴﻔـﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎز‪U‬ه ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺒﻖ ﻃﺒﻌﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از راﻫﻬﺎى ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪن اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ »اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻇﺎﻫـﺮى«‬ ‫ﺑﺎ »اﻧﺴﺎﻧـﻴـﺖ دروﻧﻰ« اﺳـﺖ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٦:٤‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ اﻧـﺴـﺎن‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺧـﻮراك اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن دروﻧﻰ ﻳﺎ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ‪» .‬اﻧﺴﺎن ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎن زﻳﺴﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ‪B‬اى ﻛﻪ از دﻫـﺎن ﺧـﺪا ﺻـﺎدر ﮔـﺮدد«‬

‫‪±±π‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﻰ‪B‬ﺣﺎﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬اﺷﺘﻬﺎﺋﻰ و ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻠﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺘـﻬـﺎى روزﻣـﺮه و در آﺧﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮوﭘﺎﺷﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد!‬ ‫زوال روﺣﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﮔﻨﺎه ﻣـﺎ را ﻣﻮرد ﺣﻤﻠـﻪ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ )ر‪.‬ك ﻳﻌﻘﻮب ‪،(١٤:١‬‬ ‫ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺿﻌ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ‪ .‬اﺷﺘﻬﺎى ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮاى اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ از دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻞ و ﺣﺘﻰ ﺑﺪ‪B‬ﺧﻠﻖ‪ ،‬زود‪B‬رﱋ و‬ ‫ﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و ﺳﺮاﳒﺎم از ﻫﻢ ﻓﺮوﻣﻰ‪B‬ﭘﺎﺷﻴﻢ!‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﭼﺎره اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴـﻢ و آن را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎك ﺷﻮﻳﻢ و ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن دروﻧﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﺬﻳﻪ و ﭘﺎﻛﻰ ﻧـﻴـﺎز دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﲤﺮﻳﻦ ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪» .‬در دﻳﻨﺪارى رﻳﺎﺿﺖ ﺑِﻜﺶ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(٧:٤‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮرد وﻟﻰ ورزش ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ دﭼﺎر اﺿﺎﻓـﻪ‪B‬وزن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ورزش ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﭼﻴﺰى ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻛﺸﱳ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮردن و ورزش ﻛﺮدن ﺗﻌﺎدل ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫»ورزش روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬دار‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺮﻳﻚ ﳕﻮدن دﻳﮕﺮان در ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫اﳒﺎم اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﻨﺎى ﺳﺎﻳﺮ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺣﺪاﻗﻞ داراى ﻋﻄﻴﻪ‪B‬اى روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﺑﻨﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒـﺮد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪» .(١١-١:١٢‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آن ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ وﻛﻼى اﻣﻴﻦ ﻓﻴﺾ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﺪا«‬ ‫)اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٠:٤‬‬ ‫در رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮى زﻧﺪه و ﮔﻮﻳﺎ از ﲤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ وﺳﻮﺳﻪ و ﮔﻨﺎه اراﺋﻪ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﭼـﻮن در ﲡﺮﺑﻪ اﻓﺘﺪ ﻧﮕﻮﻳﺪ »ﺧﺪا ﻣـﺮا ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ«‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ از ﺑﺪى‪B‬ﻫﺎ ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد و او ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﻜﻦ‬

‫ﻫﺮ ﻛﺲ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻮت وى او را ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺷﻬﻮت آﺑﺴﱳ ﺷﺪه ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ‪B‬زاﻳﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻣﻮت را ﺗﻮﻟﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٥-١٣:١‬‬ ‫وﺳﻮﺳﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ اﻣﻴﺎل ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣـﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬در ﲤﺎﻳﻼت ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟـﻮدى وﺟﻮد ﻧـﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ وﺳﻮﺳﻪ اﻳﻦ ﻓـﺮﺻـﺖ را اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﲤﺎﻳﻼت را ﺑـﻪ روﺷﻰ ﺷﺮﻳﺮاﻧـﻪ ارﺿﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﮔـﺮﺳﻨﮕﻰ ﮔﻨﺎه ﻧﻴـﺴـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ رﻓﻊ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﻪ روﺷﻰ ﺧﺎرج از اراده‪ U‬ﺧﺪا ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ اوﻟﻴﻦ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬اى ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺶ روى ﻋﻴﺴﻰ ﻗﺮار داد )ﻣﺘﻰ ‪.(٤-١:٤‬‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎت »ﻛﺸﻴﺪن« و »ﻓﺮﻳﻔﱳ« )ﻳـﻌـﻘـﻮب ‪ (١٤:١‬ﻫﺮ دو ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﺎر ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴـﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﮔﺬاﺷﱳ ﻃﻌﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻼب ﻳﺎ در داﺧﻞ ﺗـﻠـﻪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺣﻴﻮان )ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻰ( ﻃﻌﻤﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﻏﺮﻳﺰى‪B‬اش‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻃﺮف آن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﱳ ﻃﻌﻤﻪ در ﺗﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻼب ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ و در‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺟﺰ ﻣﺮگ در اﻧﺘﻈﺎر او ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن داﻣﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻃﻌﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻟﺬت‪B‬ﺑﺨﺶ ﻣﻰ‪B‬آراﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬ ‫ﻛﻬﻨﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻃﻌﻤﻪ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫او ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه و اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن را ﻣﺠﺬوب و ﻣﻔﺘﻮن ﺧﻮد ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اش ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪،‬‬ ‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد و در ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ از ﲤﺎﻳﻼت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﭘﻴﺮوى‬ ‫ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻤـﻪ را رد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬اﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻢ ﺑـﻪ روح‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ آورد« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(١٦:٥‬‬ ‫ﻣﺸﺨﺼﻪ »ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ« )‪ (١٠:٣‬اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪ‪B‬اى‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﮔﻔﺘﺎر و رﻓﺘﺎر آﻧﺎن وﺟﻮد دارد ﺑﻪ اﻧﺪازه زﻣﻴﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻴﻄـﺎن‬ ‫دروﻏﮕﻮ و ﭘﺪر دروغ‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٤:٨‬و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرﺷﺎن‬

‫∞≤‪±‬‬

‫‪±≤±‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ او را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻢ و اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬دروﻏﮕﻮ‬ ‫اﺳﺖ و در وى راﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ« )‪ (٤:٢‬ﻓـﺮزﻧﺪان ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻮﺷﻨﺪ ﻓﺮزﻧـﺪان‬ ‫ﺧﺪا را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﻢ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاه ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﻋﺎدل اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ]ﺧﺪا[ ﻋﺎدل اﺳﺖ« )‪.(٧:٣‬‬ ‫در دوران ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺒﺎﻳـﺪ در‬ ‫ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و آﻧﭽﻪ ﺟﺴﻢ اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺗﺄﺛﻴﺮى ﺑﺮ روح ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﺗﺎ آﳒﺎ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دادﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺴﻢ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﻮد ﺟﺴﻢ ﺳﺮاﺳﺮ ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺬرى ﺑﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه را اﻓﺸﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﺒﻞ از ﻫـﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔـﻔﺖ ﻛﻪ »ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ« ﺑـﺪن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﺑـﺪن‬ ‫ﺣﺎﻟـﺘﻰ ﺧﻨﺜـﻰ دارد‪ :‬ﻫﻢ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﻛﻬـﻨﻪ‪ U‬ﮔﻨﺎه‪B‬آﻟـﻮد و ﻫﻢ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﺗﺎزه‪ U‬اﻟـﻬﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺑﺪن را در ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف ﺧﻮد ﺑﻜـﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺎه در ﺟﺴـﻢ‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮس‪B‬ﻫﺎى آن را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ و اﻋﻀﺎى ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﻣﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺗـﺎ آﻻت ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﺷﻮﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد را از ﻣـﺮدﮔﺎن زﻧﺪه‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ و اﻋﻀﺎى ﺧﻮد را ﺗﺎ آﻻت ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(١٣-١٢:٦‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﲤﺎﻳﻼت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻓﺎﺋﻖ آﻳﺪ؟ ﺑﺎﻳـﺪ ﻫـﺮ‬ ‫روزه ﺑﺪن ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ زﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎرد )روﻣﻴﺎن ‪ .(١:١٢‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ‬ ‫روز ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و آﻣﻮﺧﱳ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه‪U‬‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ دﻋﺎ اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ و از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ او‬ ‫را از روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ او ﻗﺪرت دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ و او را‬ ‫ﺟﻼل دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻃـﻮل روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗـﺪرت روح‪B‬اﻟﻘـﺪس در‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﺧـﻮد ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﻣـﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ در دل او اﺳـﺖ وى را ﻛﻤـﻚ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ از ﮔﻨﺎه دورى ﺟﻮﻳﺪ‪» .‬ﻛﻼم ﺗﻮ را در دل ﺧﻮد ﻣﺨﻔﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎه ورزم« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١١:١١٩‬اﮔﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و از او ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺨﺸﺶ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻫﻴﭻ ﺿـﺮورﺗﻰ ﺑـﺮاى ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺟـﺴـﻢ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در او اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻻزم ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه را‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺪه ﺧﺪا اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻴـﭻ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﲤﺮﻳﻦ‪B‬ﻫﺎى ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﻔـﻴـﺪ‪ ،‬ﻳـﺎدآورى و ‪U‬‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤـﺎ را ﻓﺮو‪B‬ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا اﻣﻴﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﳕﻰ‪B‬ﮔـﺬارد ﺷﻤﺎ ﻓﻮق ﻃﺎﻗﺖ ﺧـﻮد آزﻣﻮده ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﲡﺮﺑـﻪ ﻣـﻔـﺮى ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﺗﺎ ﻳﺎراى ﲢﻤﻞ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻳﻚ‪B‬ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬در ﻛﻼس ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ دو‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ‪B-‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻮ‪ -B‬ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬داد‪» :‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨ‪U‬ﻪ‬ ‫ﻣﺎ از آدم آﻣﺪه و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه از ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ آدم آﺧﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ «.‬او ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٤٥:١٥‬را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪» :‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫اول ﻳﻌﻨﻰ آدم ﻧﻔﺲ زﻧﺪه ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آدم آﺧﺮ روح ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺶ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﻌﻨﻰ آﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دو آدم در ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ« و ﺳﺆال ﻛﺮد‪» :‬اﻣﺎ ارزش ﻋﻤﻠﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﲤﺎم ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻼس ﻣﺪﺗﻰ در ﺳـﻜـﻮت ﻓـﺮو رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﻳﻜﻰ از آﻧـﻬـﺎ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺑﻰ در ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ وﺳﻮﺳﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻳـﺪه »دو آدم« و ً‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ‪U‬‬

‫≤≤‪±‬‬

‫≥≤‪±‬‬

‫‪±≤¥‬‬

‫‪ÊUÖbMM3 d¼UEð‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﻣﻰ‪B‬زﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ آدم اول را دم در ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻰ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ‪B‬آﻳﺪ و در‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ آدم آﺧﺮ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻋﻤﻞ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺟﻌﻠﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ از‬ ‫ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه دورى ﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎز‪U‬ه ﺧﺪا را در ﺧﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دار واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻓﺼـﻞ ﺑـﻌـﺪ‬ ‫)‪ (٢٤-١١:٣‬ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻣـﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻧـﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻳﺎ اﻣﺘﺤـﺎن ﻛـﺮدن دﻳﮕـﺮان‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى آزﻣـﻮدن و ﺑﺮرﺳﻰ ﺧﻮد ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺨـﮕـﻮى اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺆاﻻت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪:‬‬ ‫ﻓﺎ واﳕﻮد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻢ؟‬ ‫‪ (١‬آﻳﺎ در ﻣﻦ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﺻﺮ ً‬ ‫‪ (٢‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ را ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روزاﻧﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و دﻋﺎ آﺑﻴﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ؟‬ ‫‪ (٣‬آﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﻋﺘـﺮاف ﻧﺸﺪه در ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ دروﻧﻰ ﻣﺮا آﻟﻮده ﻛﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ و آن را ﺗﺮك ﳕﺎﻳﻢ؟‬ ‫ﻛﻬﻨـﻪ ﺧﻮد اﺟـﺎزه ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ اﻓﻜﺎر و اﻣﻴﺎل ﻣﺮا ﻛﻨﺘـﺮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫‪ (٤‬آﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ؟‬ ‫‪ (٥‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮدازم ﻳﺎ از آن ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻳـﺰم؟ آﻳﺎ‬ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ‪B‬ام ﻣﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرم؟‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم ﺻﺎدق ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧـﺪا در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣـﻮارد ﻣﻬﻢ و‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∑‬

‫‪¯d1 U¹ X³×1‬‬ ‫«‪≤¥≠±±∫≥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫ﺗﺒﺎ ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺎ ﭘﻠﻜﺎن ﻣﺎرﭘﻴﭻ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛـﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺮ ً‬ ‫ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺑـﺎزﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺗﻜـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﺎدآورى آﻧﻬﺎ ﺗﻜـﺮار‬ ‫ﺻﺮف ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع رﺟﻮع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آن را از‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻧﮕﺮﻳﻢ و در آن ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﻓﺮو‪B‬ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺒﻼ در ﻓﺼﻞ ﺳﻮم ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻳﺎ‬ ‫ً‬ ‫»ﺑﺮادران« ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ )‪ ،(١١-٧:٢‬وﻟﻰ ﺑﺎب ‪ ٢‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ »در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﺗﺄﻛﻴﺪ اﺻﻠﻰ ﺑﺮ »راﺑﻄﻪ«‬ ‫ﺑﺎ دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬داران اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻫﻤﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ و‬ ‫از اﻳﻦ رو در ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﺑﺮادر )و ﺧﻮاﻫﺮ( ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ و ﻣﺤﺒﺖ دو ﻣﻼك اﺻﻠﻰ ﻓﺮزﻧﺪى )ﺧﺪا( و ﺑﺮادرى )اﻳﻤﺎن‪B‬داران(‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﳕﻮد ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ واﻗﻌﻰ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫را ﺑﺠﺎ ﻣـﻰ‪B‬آورد )‪ ،(١٠-١:٣‬و ﺣﺎل ﻣـﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑـﻪ ﺑـﺮادران را ﺑـﺮرﺳﻰ‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ )آﻳﺎت ‪ .(٢٤-١١‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﺑـﺘـﺪا ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻨﻔﻰ ﺑﻴـﺎن ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟـﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﳕـﻰ‪B‬آورد از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴـﻦ ﻫـﺮ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ« )آﻳﻪ ‪.(١٠‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺎﺳﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺒﺤﺚ ﻗﺒﻠﻰ و ﻓﺼﻞ اﺧـﻴـﺮ در‬ ‫ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران اﺷﺎره ﳕﻮد‪ .‬در ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ )‪-٧:٢‬‬ ‫‪ (١١‬ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺒـﺖ ﳕـﻮدن ﺑﺮادران از ﻣﻘـﻮﻟﻪ‪ U‬ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ادﻋﺎﻫﺎﻳﻤﺎن ﻫﺮ اﻧﺪازه ﭘﺮ‪B‬ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در ﻧﻮر ﺳﻠﻮك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ )‪ (٢٤-١١:٣‬ﻛﻪ در ﻣﻮرد »ﺑﺮادرى«‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻟﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادران از ﻣﻘﻮ ‪U‬‬ ‫در ﻣﻮت ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪.(١٤‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ وﻗﺘﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪ ،‬ﭼﻬﺎر »وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط« را‬ ‫ﻣﻄﺮح ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻛﺪام‪B‬ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻗﺘﻞ‬ ‫)آﻳﺎت ‪ ،(١٢-١١‬ﻧﻔـﺮت )آﻳﺎت ‪ ،(١٥-١٣‬ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔـﺎوﺗﻰ )آﻳـﺎت ‪ (١٧-١٦‬و‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ )آﻳﺎت ‪.(٢٤-١٨‬‬ ‫دو ﻣﻮرد اول ﻫﻴﭻ ﺟـﺎﺋـﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﻮرد ﺳـﻮم ﻛﻤﺘـﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد‪.‬‬

‫ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺑﺘـﺪا رﺟﻮع ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﲡﺮﺑـﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ از ﭘﺪر ﻧﺸﺄت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﻣﻨﺸﺄ آن ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد از‬ ‫اﻟﺰ ً‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪» .‬ﺷﻤﺎ آﻧﭽﻪ را از اﺑﺘﺪا ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا اﮔﺮ آﻧﭽﻪ از اول ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ در ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﲟﺎﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﭘﺴﺮ و ﭘﺪر ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ« )‪.(٢٤:٢‬‬ ‫»ﻗﺎﺋﻦ« ﻛﻪ داﺳﺘﺎن وى در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ١٦-١:٤‬آﻣﺪه‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ در ﻧﻔﺮت‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ و ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺮادر و از ﻳﻚ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻫﺮ دو ﻗﺮﺑﺎﻧـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧـﺪا آوردﻧﺪ‪ .‬در ﻛﺘﺎب ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺎﺋـﻦ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻓﺮدى ﺑﻰ‪B‬دﻳﻦ ﻳﺎ ﻣﻨﻜﺮ وﺟـﻮد ﺧﺪا ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻧﺸﺪه ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺒﺎس اﻳﻤﺎن‪B‬داران واﻗﻌﻰ درآﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰ‪B‬روﻧﺪ و‬ ‫ﺣﺘﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺎﺋﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد دﻟﻴﻞ‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮى ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻚ واﻗﻌﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ او ﺑﻪ ﺑﺮادران اﺳﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از »اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ داراى‬ ‫»اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ و »ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻰ« ﻗﺎﺋﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﮔﺮاﻳﺶ‪B‬ﻫﺎى ﻗﺎﺋﻦ و اﻋﻤﺎل او از ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺸﺄت ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺋﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧـﻨـﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺎﺗﻞ و دروﻏﮕﻮ ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٤:٨‬او ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻛﺸﺖ و ﺳﭙﺲ‬ ‫در ﻣﻮرد آن ﺑﻪ دروغ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮادرت ﻫﺎﺑﻴﻞ‬ ‫ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﳕﻰ‪B‬داﱎ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٩:٤‬‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻼف اﺑﻠﻴﺲ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣـﺤـﺒـﺖ )‪ (٨:٤‬و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )‪٦:٥‬؛ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪ ،(٦:١٤‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫∂≤‪±‬‬

‫‪©±≤≠±±∫≥® q²V ©±‬‬ ‫ﻗﺘﻞ‪ ،‬ﻧﺎزل‪B‬ﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﳑﻜﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﻳﮕﺮان و درواﻗﻊ ﻫﻤﺎن ﺳﻄﺤﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻴﻄﺎن در آن وﺟﻮد دارد‪ .‬اﺑﻠﻴﺲ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى ﺳﻘﻮط‪B‬اش ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٤٤:٨‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از اﺑﺘﺪاى‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻫﻤﻮاره ﺑﺮ اﺻﻮل ﺑﻨﻴﺎﻧﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و‬

‫∑≤‪±‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻫﺪﻳﻪ ﻫﺎﺑﻴﻞ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٤:١١‬و اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ ﻗﺎﺋﻦ و‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ‬ ‫‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪا داده اﺳـﺖ )روﻣﻴﺎن‪.(١٧:١٠‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﻮرات و راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎى ﺻﺮﻳﺤﻰ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﮕـﻮﻧﮕﻰ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧـﻮد داده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺎﺋﻦ ﻛـﻼم ﺧـﺪا را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷـﺖ و‬ ‫اﺑﻄﻪ او ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑـﻪ روش ﺧﻮد او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﻧﺸﺎن‪B‬دﻫﻨـﺪه ر ‪U‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم را از اراده‪ U‬ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ U‬ﺷﻴﻄﺎن »آﻳﺎ ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﮔﻔﺖ؟« )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪،(١:٣‬‬ ‫ﺳﺮ‪B‬آﻏﺎز ﻣﺸﻜﻼت واﻟﺪﻳﻦ ﻗﺎﺋﻦ و ﻧﻴﺰ ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎﺑـﻴـﻞ را‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ وﻟﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻗﺎﺋﻦ را رد ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ آﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از آﺳﻤﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧـﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﺪا ﺑﺎ آن ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎﺑﻴـﻞ را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻗﻠﺒﻰ از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪن ﻧـﺰد ﺧﺪا از ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﺧـﺎرج ﺷﺪ‪ ،،‬وﻟﻰ ﻗﺎﺋﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ و ﻣـﻀـﻄـﺮب از‬ ‫ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ دور ﮔﺮدﻳﺪ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ .(٦-٤:٤‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻴﻮان وﺣﺸﻰ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ ﭘﺸﺖ در ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(٧:٤‬وﻟﻰ ﺑﻪ‬ ‫او وﻋﺪه داد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﳕﺎﻳـﺪ‪ ،‬از آراﻣﺶ و ﺳﻼﻣﺘﻰ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺟـﺎى ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﺸﺪار ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﺪاى ﺷـﻴـﻄـﺎن ﮔـﻮش ﺳﭙـﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺴﺎدﺗﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﻧـﻔـﺮت ﮔﺮدﻳﺪ و ﻧﻘﺸﻪ ﻗﺘﻞ ﺑـﺮادر را ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮدش ﺷﺮﻳﺮ و ﺑـﺮادرش ﻋﺎدل اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮادرش را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﻗﺮن‪B‬ﻫﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺮدﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪-٩:١٥‬‬ ‫‪ (١٠‬و ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ ﺧﻮاﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٤:٨‬‬

‫دﻫﻨـﺪه ﺳﻴﺴﺘﻢ دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز اﺳﺖ )‪ .(١٣:٣‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺸﺎن‬ ‫‪U‬‬ ‫دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻦ‪ ،‬ﻫﺎﺑـﻴـﻞ را دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﻣﺴﻴـﺢ را دﺷﻤﻦ ﻣـﻰ‪B‬دارد‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٥-١٨:١٥‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻨﺎه دﻧﻴﺎ را اﻓﺸﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ذات واﻗﻌﻰ‬ ‫آن را آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗـﺎﺋـﻦ ﺑـﺎ واﻗﻌﻴﺖ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ روﺑـﺮو‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻳﻜﻰ از اﻳـﻦ دو راه را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺗـﻮﺑـﻪ ﻛـﻨـﺪ و‬ ‫ﻋﻮض ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدى ﻛﺴﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰد ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ او را آﺷﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن »رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٠:١٤‬ﻛﻪ آن را از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺘﻞ و‬ ‫دروغ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن در دﻧﻴﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﭼﻘﺪر ﻫﻮﻟﻨﺎك اﺳﺖ!‬ ‫ﻣﺮدى ﺑﺮاى ﺷﻜﺎر ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎران ﺷﺪﻳﺪى درﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﻏﺎرى ﭘﻨﺎه ﺑـﺮد‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﺒﺎس‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻤﻰ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤـﻴـﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﺪ و ﭼﺮاغ ﻗﻮ‪U‬ه ﺧﻮد را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ‬ ‫او را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ‪B‬اﻃﺎﻗﻰ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺸﺘﻰ ﻋﻨﻜﺒﻮت و ﻣﺎر و‬ ‫ﻣﺎرﻣﻮﻟﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﭘﺲ ﺑﻰ‪B‬درﻧﮓ آﳒﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ دﻧﻴﺎى ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻧﺎزل‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ‬ ‫ﻗﺘﻞ و دروغ‪ ،‬در ﻣﺤﺎﺻﺮ‪U‬ه آن ﻣﺎر ﻛﻬﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻴﻄﺎن و ﲤﺎم دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن او‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺋﻦ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻨﺪ ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧـﻘﺎب‬ ‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫـﺒﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻫﻴـﭻ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اداﻣﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﺮاه ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ »ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎرﺟﻰ«‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ و دور از ﺧﺪا ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ در ﻋﺬاب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫∏≤‪±‬‬

‫‪±≤π‬‬

‫≤© ½‪©±µ≠±≥∫≥® dH‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪» :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻰ را ﻧﻜﺸﺘﻪ‪B‬ام!« و‬ ‫ﮔﻔﺘـﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺟـﻮاب ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» :‬ﺑﻠﻪ! اﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻦ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫‪U‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻔﺮت ورزﻳﺪن درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺘﻞ ﻛﺮدن اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪١٥‬؛ ر‪.‬ك‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٢:٥‬ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺘﻞ و ﻧﻔﺮت وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮى آﻧﻬﺎ‬ ‫اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎوﺗﻰ در ﻧﻴﺖ دروﻧﻰ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﺸﱳ اﺳﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﳕﻰ ﻛـﻪ از ﺑـﺎغ وﺣﺶ دﻳﺪن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻗـﻔـﺲ ﺷـﻴـﺮﻫﺎ ﻣﺸﻐـﻮل‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ‪B‬اى در ﺧﺎﻧـﻪ دارم و ﺷﻴﺮﻫﺎى ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻘﺪر ﺳﺎﻛﺖ و آرام ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ! ﺷﺮم‪B‬آور اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت زﻳﺒﺎ را ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻗﻔﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﱎ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ وﺿﻌﻴﺖ‪B‬ﺷﺎن ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺸﱳ و ﭘﺎره ﻛﺮدن در‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ و آﻧﻬﺎ ﻣﻴﻠﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺤﻜﻢ‬ ‫ﻓﻠﺰى ﻗﺮار دارد‪«.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻀـﻰ اﻓـﺮاد ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻤﻼً ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻧﻌﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﺮ راه آﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺮس از دﺳﺘﮕﻴﺮى و آﺑﺮورﻳﺰى‪،‬‬ ‫ﻣﺠـﺎزاﺗﻬﺎى ﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ و اﺣﺘﻤـﺎل اﻋـﺪام‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ »ﺷﺮﻳـﻌـﺖ آزادى« داورى‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٢:٢‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »ﭼﻪ ﻛـﺎرى اﳒﺎم دادى؟«‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ »ﭼﻪ ﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻰ اﳒﺎم دﻫﻰ؟ اﮔﺮ از آزادى و اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺑﻮدى‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ ﭼﻪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﻰ؟« ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻧﻔﺮت را ﺑﺎ ﻛﺸﱳ )ﻣﺘﻰ ‪ (٢٦-٢١:٥‬و ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻮت‪B‬آﻟﻮد را ﺑﺎ زﻧﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪.(٣٠-٢٧:٥‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻧـﻔـﺮت ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه‪ U‬ارﺗﻜﺎب ﻗﺘـﻞ‬ ‫زﻳﺎن‪B‬ﺑﺎر ﻳﺎ ﺟﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ از او ﻣﺘﻨﻔﺮﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫او را ﺑﻜﺸﻴﺪ! وﻟﻰ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻣﻌﺎدل اﺧﻼﻗﻰ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻣﻬﺎر‬ ‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣـﻮت ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٢٤:٥‬و ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬اش آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم دﻧﻴﻮى ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﺪا را دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﻛﻪ از‬ ‫آن ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫اﻳﻦ آﻳﺎت )‪ (١٥-١٤:٣‬ﻣﺎﻧـﻨﺪ آﻳﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﻰ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﻋﺎدت درآﻣﺪه )‪ ،(٦:٢-٥:١‬در ﻣﻮرد ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫رﻓﺘـﺎرى در زﻧﺪﮔﻰ ﺧـﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌـﻨﻰ اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻣﺤـﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران را ﺑﺠﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﮔﺮ‪B‬ﭼﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت از ﺑﺮادرى ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺘﻰ‬ ‫‪ .(٢٤-٢٢:٥‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ اﺗﻔﺎﻗﻰ و ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻄﻼن اﺻﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎﺋﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار‬ ‫ﺧﺎرج از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻫﻢ‪B‬اﻳﻤﺎﻧﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﻴﭽﺎره‬ ‫اﺳﺖ! اﺣﺴﺎﺳﺎت او ﺑﺮاﻳﺶ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﺷﻜﺎﻟﻰ در او ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﮕـﺮى ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﳕﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺎﺗـﻼن‬ ‫ﳒﺎت ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺷﺨﺼـﺎً در ﺟﺮﻳﺎن ﺳﻨﮕﺴﺎر اﺳﺘﻴﻔـﺎن ﺷـﺮﻛﺖ‬ ‫داﺷﺖ )اﻋﻤﺎل ‪ (٦٠-٥٧:٧‬و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻓﺘﻮاى او ﻣﻮﺟﺐ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن اﻓﺮاد‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﮔﺮدﻳﺪ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪١٥-١٢:١‬؛ اﻋﻤﺎل ‪ .(١١-٩:٢٦‬وﻟﻰ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد ﭘﻮﻟﺲ را ﳒﺎت داد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺤـﻰ‬ ‫ﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ اداﻣﻪ دﻫﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪» .‬ﻫﻴﭻ ﻗﺎﺗﻠﻰ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ در‬ ‫ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺪارد« )‪ .(١٥:٣‬ﻓﺮد ﻗﺎﺗﻞ »ﺣﻴﺎت ﺟـﺎوداﻧﻰ« ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﺎل از‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬او ﻫﺮﮔﺰ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ »ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻤـﻼً ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﻛﺴﻰ ﻧﺸﺪه‪B‬اﻳﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷـﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻐﺮور ﻳﺎ از ﺧﻮد راﺿﻰ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﻔﺮت را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺟﺎ داده‪B‬اﻳﺪ؟‬

‫∞≥‪±‬‬

‫‪±≥±‬‬

‫≤≥‪±‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫ﻧﻔﺮت ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕـﺮى ﻣﻮﺟﺐ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٦-٢١:٥‬در دوران ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﺧـﺸـﻢ ﻣـﻮﺟـﺐ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ‪ ،‬ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮى را‬ ‫»اﺣﻤﻖ ﻛﻠﻪ‪B‬ﭘـﻮك« ﺧﻄﺎب ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ ،‬ﻓـﺮد ﺗﻮﻫﻴﻦ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه در ﺧﻄﺮ ﻣﺤـﺎﻛـﻤـﻪ در‬ ‫ِ‬ ‫دادﮔﺎه »ﺳﺎﻧﻬﺪرﻳﻦ« ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻮراى ﻋﺎﻟﻰ ﻳﻬﻮد ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮﻫﻴﻦ‬ ‫»اﺣﻤﻖ ﻟﻌﻨﺘﻰ« را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﻣﺠﺎرات‬ ‫اﺑﺪى در ﺟﻬﻨﻢ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻧﻔﺮﺗﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﺪ و آن را ﺗﺮك‬ ‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را در زﻧﺪاﻧﻰ روﺣﺎﻧﻰ و اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﺪ )آﻳﻪ ‪!(٢٥‬‬ ‫ﭘﺎدزﻫﺮ ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻠﻪ »ﻻﻳﻖ ﻧﻔﺮت ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻔﺮت‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻴﻢ« وﺻ ﺣﺎل ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن و ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﺗﻴﻄﺲ ‪.(٣:٣‬‬ ‫اﻣﺎ وﻗﺘﻰ دل ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺟﻮ ﺑـﻪ روى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺸـﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻰ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺮدد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ »ﻗﺘـﻞ« دﻳـﮕـﺮان از ﻃﺮﻳﻖ ﻧـﻔـﺮت‪،‬‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺎم ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ را ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ راﻫﺰﻧﻰ‪ ،‬ﺟﻠﻮى ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﻣﺒﺸﺮ ﺑـﺰرگ و رﻫﺒﺮ ﻣﺘﺪﻳﺴﺖ‪B‬ﻫﺎ را‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﲤﺎﻣﻰ ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﺶ را از او ﺑﻪ ﺳﺮﻗﺖ ﺑﺮد‪ .‬ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺮد راﻫﺰن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ روزى ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻰ از اﻳﻦ راه ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻰ و ﺑﺮاى ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ »ﺧﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از اﳒﺎم ﻣـﺮاﺳﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻣﺮدى ﺟﻠـﻮى ﺟﺎن وﺳﻠﻰ را‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﻰ‪B‬آورى؟ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺷـﻤـﺎ را ﳋﺖ‬ ‫ﻛﺮدم و ﭘﻮل‪B‬ﻫﺎﻳﺘـﺎن را دزدﻳﺪم و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫـﺮ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫـﻰ را ﭘﺎك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳـﻤـﺎن آورده‪B‬ام و او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﻋﻮض‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫≥≥‪±‬‬

‫≥© ‪©±∑≠±∂∫≥® vðËUHðÅvÐ‬‬ ‫ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳـﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ را ﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺪى ﻧﻜـﺮدن ﺑﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﺮدن ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ ﻣـﺜـﺒـﺖ دارد و ﻫﻢ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ‪» .‬از ﺷـﺮارت دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮدارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١٧-١٦:١‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻦ ﳕﻮﻧ‪U‬ﻪ ﻣﺤﺒﺖ دروﻏﻴﻦ و ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻮﻧ‪U‬ﻪ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ داد ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺸـﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﻛﺜﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬را از‬ ‫ﺣﻔﻆ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺎ ﺑﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺑﺮﺧﻮردارى‬ ‫از ﺑﺮﻛﺖ ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟـﻰ ﺑﻬﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺳﻬﻴـﻢ ﺷﺪن در آن‬ ‫ﺑﺮﻛﺖ از ﻃﺮﻳﻖ اﻃﺎﻋﺖ از اول ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎن ﺧﻮد را در‬ ‫راه ﻣﺎ ﻧﻬﺎد و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راه ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم ﺧﺪﻣﺖ و اﻳﺜﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﻓﻘﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را داد ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠-٦:٥‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﭼـﻮن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﻬﻴﺪان ﻧﺒﻮد‪ ،‬او ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻬﺎد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١١:١٠‬؛ ‪.(١٣:١٥‬‬ ‫»ﺣﻔﻆ ﺟـﺎن« اوﻟﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎدى اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ »از ﺧـﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ«‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑـﺮادر ﻣﺤﺘﺎج ﺧﻮد را ﻛﻤـﻚ‬ ‫ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه‪B‬اى ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ از »ﺑﺮادران« در ‪ ١٦:٣‬ﺑﻪ »ﺑﺮادر ﺧﻮد« در‬ ‫آﻳﻪ ‪ ١٧‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳊﻦ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﺎر دادن و ﺣﺮف زدن در ﻣﻮرد »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران« و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻏﻔﻠﺖ‬ ‫ﻛﺮدن از ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﺮادرى ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪،‬‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ و ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﺜﻞ »ﺳﺎﻣﺮى‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻧﻴﻜﻮ« در ﻓﻜﺮ داﺷـﺖ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٣٧-٢٥:١٠‬ﻳﻜﻰ از ﻓﻘﻬﺎ ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ در‬ ‫»ﻫﻤﺴﺎﻳـﻪ ﻣﻦ ﻛﻴﺴـﺖ؟« وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠـﻪ ﻧﻈﺮى ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻮرد اﻳﻦ‬ ‫‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ او را ﺑﻪ ﻣﺮدى ﻣﺤﺘﺎج ﻣﻌﻄﻮف ﳕﻮد و ﺳﺆال او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‬ ‫ﻛﻪ »ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺑﺎﺷﻢ؟«‬ ‫دو دوﺳﺖ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺴﻰ ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻰ از ﺟﻠﺴﺎت‪،‬‬ ‫ﻻرى دوﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﻴﺖ را ﮔﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر وﻗﺘﻰ ﭘﻴﺖ را دﻳﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»در ﺟﻠﺴﻪ‪ U‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ ١٠‬ﺻﺒﺢ ﺗﻮ را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدى؟«‬ ‫ﭘﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻻﺑﻰ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺶ‪B‬ﺧﺪﻣﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻫﺘـﻞ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم و ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮدم‪«.‬‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ‪B‬ﻫﺎى ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن‬ ‫اﻓﺮاد و ﻧﻴﺎزﻫﺎى آﻧﺎن در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺤﺚ در ﻣﻮرد ﻛﻠﻴﺎت‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر اﺗﻔﺎق ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﻌﺎر دادن در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻞ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺸﺎن‬ ‫داد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺳﻜﻮت‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﺣﺘﻰ ﻳﻚ‬ ‫ﺑﺮادر ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ »ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣـﺎ ﻛﺴﻰ را ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺮت ﻫﻤﺎن‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻟﺰو ً‬ ‫اﻣﺎ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﳕﻮد‬ ‫ﻗﺘﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در دل روى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻟﺰ ً‬ ‫ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از او ﻏﻔـﻠـﺖ ﳕـﻮد ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴـﺎزﻫﺎى وى‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔـﺎوت و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ از ﲤﻜﻦ ﻣﺎدى ﺑـﺮﺧـﻮردار اﺳﺖ و‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﺑﺮادرش را ﺑﺮآورد‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ دارد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺑﺴﱳ در ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺧﻮد« ﺑﻪ روى ﺑﺮادر ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ!‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳـﻪ ﺷـﺮط را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴـﺮم‪.‬‬ ‫اول‪ ،‬اﺑﺰار ﻻزم ﺑﺮاى رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎى او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬دوم‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﻛﻪ او‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮم‪ ،‬ﻛﻤﻚ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻦ از روى ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫و ً‬

‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺖ و ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﻰ‬ ‫از ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﺠﺮم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادر‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪش ﺳﻨﮕﺪل ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و زﺣﻤﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻨﺪ »ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى را ﭼﻴﺰى دﻫﻨﺪ«‬ ‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٨:٤‬‬ ‫در اﻳﻦ دوران ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﺳﺎزﻣﺎن‪B‬ﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛﻨﻨﺪ‪» .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺪرى ﻛﻪ ﻓـﺮﺻﺖ دارﻳﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣـﺮدم اﺣﺴﺎن ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻠﻰ اﳋـﺼـﻮص ﺑﺎ‬ ‫اﻫﻞ ﺑﻴﺖ اﻳﻤﺎن« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(١٠:٦‬‬ ‫ﻣﺎ در ﭘﻮل و ﻟﻮازم ﻣﺎدى ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى را‬ ‫اﻳﻦ »اﺣﺴﺎن« ﻟﺰو ً‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺨﺼﻰ و ﻓﺪاﻛﺎرى ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻛﺴﺎن زﻳﺎدى‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ دوﺳﺘﻰ‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺎ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ از ﻛﻤﺒﻮد ﻣﺤﺒﺖ رﱋ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻧﺪ و ‪U‬‬ ‫و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺟﻠﺴﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن »ﺷﻬﺎدت« اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﱎ‬ ‫ﺟﻮاﻧﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﻳﺎ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﭘﻴﺪا ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻦ ﲤﺎم‬ ‫وﻗﺖ او را ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮداى آن روز دو ﻧﻔﺮ از ﺑﺎﻧﻮان ﻋﻀﻮ ﻛﻠﻴﺴﺎ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪ آن ﻣﺎدر ﺟﻮان را‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺪا درآوردﻧﺪ و در ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ آﻣﺪه‪B‬اﻳﻢ ﺗﻮ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق‪B‬ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮو‪ ،‬ﻛﻤﻰ اﺳﺘـﺮاﺣﺖ ﻛﻦ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻧﻈـﺮ‬ ‫داﺷﺘﻰ ﻣﺸﻌﻮل ﺷﻮ‪ «.‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬او ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﻔﻴﺪى ﻛﻪ در ﻓﻜﺮ داﺷـﺖ ﺑـﭙـﺮدازد ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻴـﺎﺟـﺎت روزﻣﺮه‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ‪B‬ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫‪±≥¥‬‬

‫‪±≥µ‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان را ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺮز ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ و اﻳﺜﺎر ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺮادران‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻣﺤﺮوم ﻛﺮدن ﺧﻮد از آﻧﭽﻪ ﻧﻴـﺎز واﻗﻌﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دل‪B‬ﻫﺎﻳﻤﺎن‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻣﺮگ در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻃﻮر اﺳﺖ و در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺟﺎﻧـﺶ ﲤـﺎم ﺷـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻨﺎﻓـﻊ‬ ‫ارزﺷﻤﻨﺪى ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺟﺎﻧﺒﻰ اﻳـﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑـﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺻـﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺎداش ﻫﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪B‬اى اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﳒـﺎم ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﻴـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰى در ﻋـﻮض آن ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻛﻪ »ﺑﺪﻫﻴـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ داده ﺷﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،(٣٨:٦‬ﻫﻢ ﭘﻮل و ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﺳﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داراﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ (١‬اﻃﻤﻴﻨﺎن )‪ .(٢٠-١٩:٣‬راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺮ راﺑﻄﻪ او‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺪا اﺛﺮ ﻣﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﺮادر ﺧﻮد ﻧﺰاﻋﻰ دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ را ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﮕـﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺪورت ﻓﻴﻤﺎﺑﻴﻦ را ﻓﻴﺼﻠﻪ دﻫﺪ )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٣:٥‬‬ ‫‪ .(٢٤‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻨـﺎﺧـﺖ ﻋـﻤـﻴـﻖ‪B‬ﺗـﺮى از‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ و از دﻟﻰ ﺳﺮﺷﺎر از اﻃﻤﻴﻨﺎن در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫»دل ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻨﺪه«‪ ،‬ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دار را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد‪.‬‬ ‫»وﺟﺪان ﺗﻬﻤﺖ زﻧﻨﺪه« ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺘﻰ دارد‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت دل ﺑﻪ ﻏﻠﻂ‬ ‫ﻣﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »دل از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه‪B‬ﺗﺮ اﺳﺖ وﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮﻳـﺾ؛‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺪاﻧﺪ؟« )ارﻣﻴﺎ ‪ .(٩:١٧‬ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆال ﻓﻮق اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺧﺪا‬ ‫دل‪B‬ﻫﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ!« ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺧﻮد را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﺿـﺮورى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ‪B‬ﮔﻴـﺮى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻫـﺮﮔﺰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ در ﻣﺤﺒـﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻠـﺒـﻰ‬ ‫ﮔﺸﺎده ﺑﺮاى ﺧﺪا دارد )»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«( و ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ‬ ‫داورى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∂≥‪±‬‬

‫‪©≤¥≠±∏∫≥® v×OK X³× ©¥‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ در ﻋﻤﻞ و در راﺳﺘﻰ‪ .‬ﻣﺘﻀﺎد »در ﻋﻤﻞ«‪،‬‬ ‫»در ﺣﺮف« اﺳﺖ و ﻣﺘﻀﺎد »در راﺳﺘﻰ«‪» ،‬در زﺑﺎن«‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﳕﻮﻧﻪ‪B‬اى از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در ﺣﺮف« اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫»اﮔﺮ ﺑﺮادرى ﻳﺎ ﺧـﻮاﻫﺮى ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﻣﺤﺘﺎج ﺧـﻮراك روزاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺴﻰ از‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﺮوﻳﺪ و ﮔـﺮم و ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج‬ ‫ﺑﺪن را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻔﻊ دارد؟« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٦-١٥:٢‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در ﺣـﺮف« ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺨﻨـﺮاﻧﻰ ﻛﺮدن در ﻣـﻮرد ﻳﻚ ﻧﻴﺎز وﻟﻰ ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫»در ﻋﻤﻞ« ﻳﻌﻨﻰ اﻗﺪام ﻋﻤﻠﻰ در ﺟﻬﺖ رﻓﻊ آن ﻧﻴﺎز‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن‬ ‫در ﻣﻮرد ﻧﻴـﺎزى ﺻﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﺣﺘـﻰ ﺑـﺮاى آن دﻋﺎ ﻛﺮده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬وﻇﻴﻔـﻪ ﺧـﻮد را اﳒﺎم‬ ‫داده‪B‬اﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻴﺰى ﻓﺮاﺗﺮ از ﻛﻠﻤﺎت و ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻗﺪام اﻳﺜﺎرﮔﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ »در زﺑﺎن« ﻣﺘﻀﺎد ﻣﺤـﺒـﺖ »در راﺳﺘﻰ« اﺳﺖ و از روى رﻳﺎﻛـﺎرى‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ »در راﺳﺘﻰ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ و ﻗﻠـﺒـﻰ و ﻧـﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ در زﺑﺎن‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ اﺻﻴﻞ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﺟﺬب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﳕﺎﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ‪B‬راﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران ﺟﺬب‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﺪﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (٢-١:١٥‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ وى ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﺎﻟﺺ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﮔﺮان ﲤﺎم ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮد؟ ﻗﻄﻌﺎً ﻫﻤﻴﻦ‬

‫∑≥‪±‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد دو واﻗﻌﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ‪B‬ﻋﻨﻴـﺎ رﻓﺖ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺮﺗﺎ‬ ‫ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٢-٣٨:١٠‬ﻣﺮﺗﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﻏﺬا ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﭘﺎى او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ او ﮔﻮش ﻣﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻣـﺮﺗﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺮﻳﻢ و ﻫﻢ ﻋﻴﺴـﻰ را ﻣـﻮرد اﻧﺘﻘﺎد ﻗﺮار داد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ آﻧـﭽـﻪ را ﻛﻪ در دل‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ از او دﻓﺎع ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را اﻧﻜﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﮔﺮﻳﺴﺖ و‬ ‫ﺑﺪون ﺷﻚ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧـﻰ و ﺗـﻮﺑـﻪ ﺳـﺮاﺳـﺮ وﺟﻮد او را ﭘﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﺗﻮﺑﻪ ﻛـﺮده و ﺑﻌﺪ از ﻗﻴﺎم ﺧﻮد از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺎم ﻣﺨﺼـﻮﺻﻰ‬ ‫)ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٧:١٦‬ﺑﻪ ﭘﻄـﺮس ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻳﻘﻴﻨـﺎً ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ ﻣﻀﻄـﺮب و اﻓﺴﺮده‪،‬‬ ‫دﻟﮕﺮﻣﻰ و اﻃﻤﻴﻨﺎن داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً دل ﭘﻄﺮس‬ ‫او را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ را اﻧﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﺧﺪا از دل او ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻄﺮس‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺷﻴﻄﺎن ﺷـﻤـﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﻤـﺎ را از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﮕﻴـﺮد )ر‪.‬ك ﻣﻜﺎﺷـﻔـﻪ ‪ .(١٠:١٢‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘـﺮاف ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﺪ و‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺘﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﻼﻣﺖ و ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت ﲤﺎم رو در روى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﻣﺎ ﺷﻤﺎ آن ﻗﺪوس و ﻋﺎدل را ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ (١٤:٣‬زﻳﺮا ﮔﻨﺎه ﺧﻮد او‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را اﻧﻜﺎر ﻛـﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﺪاﻣﺖ و ﺗﻮﺑﻪ‪B‬اش ﺑﺮ او ﺑـﺨـﺸـﻴـﺪه و ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎه را ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺸﻤـﺎرد‪ ،‬اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫از ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ‪B‬ﮔﻴـﺮى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮدآزﻣﺎﺋﻰ و ﺧﻮد‪B‬داورى ﻧﺎﺳﺎﻟـﻢ‬

‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ اﺻﻴﻞ و ﺑﻰ‪B‬رﻳﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺑﺠﺎ‬ ‫آورﻳﺪ‪ ،‬دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﮔﺮ در دل ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻋﺎدت ﻛﻨـﻴـﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻣـﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا را در دل ﺷﻤﺎ ﳕـﻰ‪B‬اﻧـﺪازد‪ .‬وﻗﺘـﻰ‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس را ﻣﺤـﺰون ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮده‪B‬اﻳـﺪ‬ ‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢:٥-٣٠:٤‬‬ ‫‪ (٢‬ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎ )‪ .(٢٢-٢١:٣‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﻮد‬ ‫را از او ﺑﻄـﻠﺒﻴﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨـﻰ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣـﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑـﺮادران‪،‬‬ ‫ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد را ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در اراده ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب دﻫﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از او ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ‪،‬‬ ‫از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارﻳﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(٢٢‬ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ‬ ‫آوردن ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٠-٨:١٣‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻰ ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ و او ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ارﺗﺒﺎط اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ ﺑﺮادران را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان از دﻋﺎﻫﺎى او ﺟﺪا داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﺜﺎل اﮔﺮ زن و ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٧:٣‬‬ ‫ﻣﺒﺸـﺮى در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻮاده‪ U‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣـﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﭘـﺪر‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده‪B‬اى ﻧﺰد او رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﺎل‪B‬ﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺴﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﱎ دﻋﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﺧﺪا ﺟﻮاب دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺮا ﳕﻰ‪B‬دﻫﺪ‪«.‬‬ ‫ﻣﺒﺸﺮ‪ ،‬ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١٨:٦٦‬را ﺑﺮاى او ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺪى را در دل ﺧﻮد ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑـﺎ ﺧـﻮدت و ﺧﺪاى‬

‫∏≥‪±‬‬

‫‪±≥π‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺧﻮدت ﺻﺎدق ﺑﺎش‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ‪B‬اى ﺑﻴﻦ ﺗﻮ و ﺑﺮادر ﻣﺴﻴﺤﻰ دﻳﮕﺮى وﺟﻮد دارد‬ ‫ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ آن را ﺣﻞ ﻛﻨﻴﺪ؟«‬ ‫آن ﻣﺮد ﭘﺲ از ﻛﻤﻰ ﻣﻜﺚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ‪B‬اى‬ ‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺷﺨﺼﻰ در اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﳒﻴﺪه‪B‬ام و اﻳﻦ رﳒﺶ را در‬ ‫دل ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ‪B‬ام‪«.‬‬ ‫ﻣﺒﺸـﺮ او را راﻫﻨﻤﺎﺋـﻰ ﻛـﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼـﻪ زودﺗﺮ ﻣﻮﺿـﻮع را ﺣﻞ و ﻓﺼـﻞ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ« و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ او ﻣﺸﻐـﻮل دﻋﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳـﺮاﳒﺎم ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آن ﻣـﻮرد ﺣﻞ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻤﺮاه ﺧﻮد را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲤﺎم ﺷﺮاﻳﻂ ﻻزم ﺑﺮاى ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﻫﻤﻴﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از رازﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ و راز اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪» .‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎم‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳـﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(١٥:١٤‬اﮔﺮ در ﻣﻦ ﲟﺎﻧﻴﺪ و ﻛﻼم ﻣـﻦ در ﺷـﻤـﺎ‬ ‫ﲟﺎﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ...‬اﮔﺮ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه‬ ‫دارﻳﺪ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٠٬٧:٥‬‬ ‫اﻟﺒـﺘﻪ اﻳﻦ اﻣﻜـﺎن وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻧـﮕﺎه داﺷﱳ اﺣـﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﺎﺷـﻰ از روح‬ ‫ﺗﺮس ﻳﺎ اﺟﺒﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ از روى ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻣﺬﻛﻮر در ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﮔﻤﺸﺪه ﺑﻪ دام ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٢-٢٤:١٥‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد ﻛﻪ ﻋﻤﻞ او ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﺪا زﻧـﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬درﺧﻮاﻫـﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻴﺰ راﻫـﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﻓﺮزﻧـﺪ ﺧﻮد دارد‪» .‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﺷﻨﻮد‬ ‫ﺑﺎش‪ ،‬ﭘـﺲ ﻣﺴﺌـﻠﺖ دل ﺗﻮ را ﺑـﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫـﺪ داد« )ﻣﺰﻣـﻮر ‪ .(٤:٣٧‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﺧﻮﺷﻨـﻮدى ﻣﺎ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳـﺘﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﻃﺒﻖ اراده‪ U‬ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ (٣‬ﻣﺎﻧﺪن )‪ .(٢٤-٢٣:٣‬وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﻛﺎﺗﺒﺎن از ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﺣﻜـﻢ را ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ در ﺟـﻮاب وى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاى ﺧـﻮد را‪...‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ« و ﺳﭙﺲ در اداﻣﻪ از دوﻣﻴﻦ ﺣﻜﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ« )ﻣﺘـﻰ ‪ .(٤٠-٣٤:٢٢‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﺣﻜﻢ دﻳﮕـﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫داده ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن را درﺑﺮ‪B‬ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪» :‬ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫اﻳﻤﺎن آورﻳﻢ و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪ .(٢٣:٣‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﭼﻜﻴﺪه‪ U‬وﻇﺎﻳ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ »اﻳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٦:٥‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ اﻧـﺴـﺎن‪ ،‬دو روى ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﺑـﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎن ‪B-‬آﻣﻮز‪U‬ه ﺻﺤﻴﺢ‪ -B‬و ﻏﻔﻠﺖ از ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از‬ ‫ﺳﻮى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺪه‪B‬اى ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ آﻣـﻮزه )ﺗﻌﻠﻴﻢ( اﻫﻤﻴﺖ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ وﻇﻴﻔﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ آﻣﻮزه و ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ اﻫﻤﻴﺖ دارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻗﻠـﺐ‬ ‫او ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪.(٥-١:٥‬‬ ‫»ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ«‪ ،‬ﲡﺮﺑﻪ اﺳﺎﺳﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻄﺎﺑﻪ‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﻨﺪ و از ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در‬ ‫‪U‬‬ ‫‪B‬ﺧﺎﻧـﻪ« ﻣﺬﻛﻮر در ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤-١:١٥‬ﺗﺼـﻮﻳـﺮى‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ در »ﺑﺎﻻ‬ ‫‪U‬‬ ‫روﺷﻦ از »ﻣﺎﻧﺪن« ﺗـﺮﺳﻴﻢ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ‪B‬ﻫـﺎى ﺗـﺎك‬ ‫ﻣﻘﺎﻳـﺴـﻪ ﳕـﻮد‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ ﺷﺎﺧـﻪ‪B‬ﻫـﺎ ﻗـﺪرت ﺧﻮد را از ﺗﺎك ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﻴـﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴـﻮه‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ از ﺗﺎك ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﺸﻜﻨﺪ و ﻣﻰ‪B‬ﻣﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﻴـﺢ ﻧـﻪ در ﻣـﻮرد »ﳒﺎت« ﺑﻠﻜـﻪ در ﻣـﻮرد ﻣﻴﻮه دادن ﺻﺤﺒـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ‪B‬اى ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪B‬آورد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﻔﻆ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻣﺎدام‪B‬اﻟﻌﻤﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬

‫∞‪±¥‬‬

‫‪±¥±‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫»ﻣﺎﻧﺪن« ﻣﺴﺘـﻠـﺰم اﻃﺎﻋﺖ از ﻛﻼم او و ﭘﺎك ﻧﮕﺎه داﺷـﱳ ﺧـﻮد اﺳﺖ )آﻳـﺎت‬ ‫‪.(١٠٬٣‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳـﺪﻳـﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى در ﻣﺤﺒﺖ ﺳـﻠـﻮك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﺑﺮاﻳﺶ آﺳﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و از اﻳﻦ رو راﺑﻄﻪ‪B‬اى ﺻﻤﻴﻤﻰ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و‬ ‫ﭘﺪرم او را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺳﻮى او آﻣﺪه ﻧﺰد وى ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ«‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:١٤‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑـﺎر در ‪ ٢٣:٣‬از روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ذﻛﺮ‬ ‫ﻧﺎم ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »آن ﻗﺪوس« )‪ (٢٠:٢‬ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺴﺢ ﻛﻨﻨﺪه و ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﻨـﺪه روح‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛـﺮده ﺑﻮد )اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ ‪،‬‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺑـﺎ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦:١٤‬؛ ‪ ١٤-١٣:١٦‬دارد(‪ .‬اﻣﺎ »آن ﻗـﺪوس«‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻰ‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )‪٢٣:٣‬؛ ‪ .(١٣:٤‬وﻗﺘﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪﺳﻰ‬ ‫ﻛﻪ در او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺘﻰ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺑﺎ او ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(١٦:١٤‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ روح ﻣﺤﺰون ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻛﺎت‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎز‪B‬ﭘﺲ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ روح ﺷﻬﺎدت دﻫﻨﺪه اﺳﺖ )‪ (٦-١:٤‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺧﺪا ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬روح او را‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ و او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روح‪B‬ﻫـﺎى دروﻏﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﻤـﺮاﻫﻰ او‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ آ ﮔﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬روح ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ) ‪ (٨-٦:٥‬و ﺑﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ و ﻛـﺎر او ﺷـﻬـﺎدت ﻣـﻰ‪B‬دﻫـﺪ‪ .‬در روﻣﻴـﺎن ‪ ،١٦-١٤:٨‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ »ﺗﺜﻠﻴﺚ« اﻟﻬﻰ‪ ،‬در »ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺒـﺖ« اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران دﺧﻴـﻞ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪاى‬ ‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺪا ﻛﺮد و ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ را ﻧﺸﺎن‬ ‫داد‪ ،‬و ﺧﺪاى روح‪B‬اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻻزم را در ﻣﺎ اﻳﺠﺎد‬ ‫ﳕﺎﻳﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٥‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺤﺒﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﺪن در ﺧـﺪا؛ و ﻣـﺎﻧـﺪن در‬ ‫ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم‬ ‫ﺑﻪ آن ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ »روح‪B‬اﻟﻘﺪس در دل‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ اﻓﻜﻨﺪه« و‬ ‫ﭼﻮن در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﲡﺮﺑﻪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺳﻄﺢ ﻣﺨﺘـﻠـ ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴـﺎن وﺟـﻮد دارد‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﭘﺴﺖ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﳑﻜﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻄﺢ ﺷﻴﻄـﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻧﺼﻴﺐ ﻗﺎﺗﻼن‪» ،‬در درﻳــﺎﭼﻪ اﻓـﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻪ آﺗﺶ و ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﻮت ﺛﺎﻧﻰ اﺳﺖ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٨:٢١‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﺳﻄـﺢ دوم ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻔـﺮت را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻧﻈـﺮ‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻔﺮت ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺗﻼن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺮت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻧﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺧـﻮد را ﻣـﻰ‪B‬ﻛُﺸﺪ! روان‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻫﺸﺪار ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﻴﻨﻪ‪B‬ﺗﻮزى و ﻧﻔﺮت ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮوز ﻣﺸﻜﻼت ﺟﺴﻤﻰ و رواﻧﻰ زﻳﺎدى ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از روان‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺘﺎب ﺧﻮد را‬ ‫»ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮدى« ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺳﻄﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ از دو ﺳﻄﺢ ﻗﺒﻠﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻪ دو ﻣﻮرد اول ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در دﻟﺶ داﺋﻤﺎً‬ ‫ﻧﻔﺮت ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ و آدم‪B‬ﻛﺸﻰ ﻋﺎدت ﻛـﺮده‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد‪.‬‬

‫≤‪±¥‬‬

‫≥‪±¥‬‬

‫‪±¥¥‬‬

‫ ×‪¯d U¹ X³‬‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺋﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﻔﺮت‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ورزد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﺋﻰ )‪ (١٣:٣‬ﻛﻪ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﺗﻔﺎوت‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺟﺴـﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻤﻰ ﻛﻪ در ﺧﺪﻣﺖ اﻫـﺪاف‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﺒﺎرك و ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻄﺢ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﻗـﺮار دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺷـﺎدى‪،‬‬ ‫آزادى و ﻣﺴﺘـﺠـﺎب ﺷـﺪن دﻋـﺎ اﺳـﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ در اﻳـﻦ ﺳـﻄـﺢ‪ ،‬ﻋـﻠـﻰ‪B‬رﻏـﻢ‬ ‫ﻣﺸﻜﻼت زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ رﻧﻪ اﺳﭙﻴﺘﺰ در ﻳﻜﻰ از ﻳﺘﻴﻢ‪B‬ﺧﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻧـﻴـﻮﻳـﻮرك ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪B‬اى در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮات ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﻰ‪B‬ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ اﳒﺎم داده و ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺠﻰ ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ ﲢﻘﻴﻖ‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺑﻰ‪B‬ﻣﻬﺮى و ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬ ‫ﻛﻤﺘﺮى داﺷﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ از دﻳﺪﮔﺎه ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻀﺎى واﻗﻌﻰ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد اﮔﺮ از‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ و ارزﺷﻰ ﺑﺴﻴﺎر واﻻﺗﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در واﻗﻊ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ ﻣﺮگ‪.‬‬

‫∏‬

‫—!‪X³×1 oLŽ tÐ 7‬‬ ‫«‪±∂≠∑∫¥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد! اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺪان‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻴـﺰى ﺑـﺮاى ﮔﻔﱳ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪه ﻛـﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎى ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮد را ﺗﻜﺮار ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ‬ ‫اﻟﻬﺎم‪B‬ﺑﺨﺶ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ و اﻳﻦ ﺑﺎر از دﻳﺪﮔﺎه ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻟﻴﻞ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد )‪ (١١-٧:٢‬و در ﺑﺨﺶ دوم‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻟﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ )‪-١٠:٣‬‬ ‫‪ .(١٤‬ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻮر و ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ﺑﺎر دوم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺮگ و‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻟﻰ در ‪ ١٦-٧:٤‬ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎن واﻗﻌﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻣﻬﻤﻰ در زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ دارد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻚ ﺑﺮاى آزﻣﻮدن ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا »ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« و ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺎس ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا و ذات او اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬در ذات او ﺳﻬﻴﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ و از آﳒﺎ ﻛﻪ‬ ‫ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺤﻚ واﻗﻌﻰ ﺑﻮدن زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫درﻳﺎﻧﻮردان ﺑـﺮاى ﺗﺸﺨﻴـﺺ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮد ﻣـﺘﻜﻰ ﺑﻪ ﻗﻄـﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ را ﺑﻪ آﻧﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ‪B‬اى ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫و ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﺪان ﻣﻌﻨﺎﻃﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻰ از ﺳﺎﺧﺘﺎر زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﺋﻰ ﻛﺮه زﻣﻴﻦ اﺷﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ و از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟـﻮد ﺷﺪه‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ذات ﺧﺪا واﻛﻨﺶ ﻧﺸـﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻄﺐ‪B‬ﳕﺎ ﻛﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺘـﺎً ﺷﻤـﺎل را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﺷـﺨـﺺ‬ ‫ذاﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ ،‬زﻳﺮا ذات ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻴﺰ ً‬ ‫ﻧﻪ واﻛﻨﺸﻰ اﺟﺒﺎرى ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮد اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ او ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫)آﻳﺎت ‪ .(١٢٬١١ ٬٧‬او ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﺳﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫درﺑﺎر‪U‬ه ﺧﺪا ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻪ ذات ﻗـﺪوس ﺧـﺪا اﺷـﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪» ،‬ﻧﻮر« ﳕﺎد ﺗﻘﺪس و »ﺗﺎرﻳﻜﻰ« ﳕﺎد ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ )‪١٠-٥:١‬؛‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢١-١٨:٣‬ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ زﻳـﺮا او ﻗﺪوس اﺳﺖ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮاده او ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬وارث ذات ﻣﻘﺪس او ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ )دوم‬ ‫ﭘﻄﺮس ‪٤:١‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٦-١٤:١‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ« درك‬ ‫ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ دو ﻧﻔﺮ »ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ«‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻴﺢ و ﺑﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻟﺰ ً‬ ‫ﻛﻪ »ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﺮف ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﻌﺮف ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫و ﻧﻮر اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ او ﻣﻘﺪس و ﻣﺤـﺒـﺖ وى ﻣﻌـﺮف ﻗﺪوﺳﻴﺖ او‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ذات او اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ داورى‪B‬ﻫﺎى او در رﺣﻤﺖ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺶ ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ )ﻣﺮاﺛﻰ ‪.(٢٣-٢٢:٣‬‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﭽﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮوز »ﻣﺤﺒﺖ« ﻧﺎﻣـﻴـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎط ﻳـﺎ‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﻘـﺪس و روﺣﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﻧﺪارد‪ .‬در ﻓﺴﺘﻴـﻮال‪B‬ﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﺮﭼﻢ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«‪،‬‬ ‫ﺻـﺎ در ﺟﺎﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﺎن »اﻣﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد را اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ«‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺼﻮ ً‬ ‫ﮔﻮﺋﻰ اﮔﺮ اﻣﻮر ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻰ را »ﻣﺤﺒﺖ« ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻧﻮع ﺧﺎﺻﻰ از ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠:٤‬‬ ‫را اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺰ ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﳕﻮد‪» :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ دﻳﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪«.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺘﻰ دروﻏﻴﻦ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ را رد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ از ذات ﺧﺪا ﻧﺸﺄت ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا »ﺧـﺪا روح‬ ‫اﺳﺖ« و »ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ‪ «.‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ »در دل‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٥:٥‬‬

‫∂‪±¥‬‬

‫‪©∏≠∑∫¥® åXÝ« X³× «bšò ∫«bš «– ©±‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را در ﻓﻬﻢ ذات ﺧﺪا ﻳﺎرى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪا روح اﺳﺖ« )اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٢٤:٤‬؛ »ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٥:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫و »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺪام از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻔﻜﻴﻚ آﻧﻬﺎ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻛﺎر ﺧﻄﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ذات ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ او روح اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ و ﺧـﻮن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻛﻨﻮن در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺪﻧﻰ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ دارد و‬ ‫روزى ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻧﻰ ﭼـﻮن او ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ در ذات ﺧﻮد روح‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ وى آﻓﺮﻳﺪه ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫∑‪±¥‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﻴﺎر ﻣﻌﺘﺒﺮى ﺑﺮاى آزﻣﻮدن اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺪﻋﻰ ﻫﺴﺘﻴـﻢ ﻛـﻪ راﺑﻄﻪ‪B‬اى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا دارﻳـﻢ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﺤﺒـﺖ او را در روش زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻓـﺮزﻧﺪ ﺧﺪا از‬ ‫اﻟﺰ ً‬ ‫ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه و از اﻳﻦ رو در ذات اﻟﻬـﻰ او ﻣـﺸـﺎرﻛـﺖ دارد‪ .‬ﭼﻮن »ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ و اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﺟـﺎى‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ‪B‬اى ﻧﺪارد!‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ »از ﺧـﺪا ﻣـﻮﻟﻮد« ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠـﻜـﻪ »ﺧـﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳـﻴـﻢ‪ «.‬در‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى از ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻳﺎ آﺷﻨﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ‬ ‫ذﻫﻨﻰ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ »ﺷﻨﺎﺧﱳ« ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ اﲢﺎد‬ ‫‪U‬‬ ‫زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻜـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١:٤‬ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺧـﺪا ﻳـﻌـﻨـﻰ داﺷـﱳ‬ ‫ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺎ او‪ :‬ﺳﻬﻴﻢ ﺑـﻮدن در ذات ﺧﺪا و ﺑـﺮﺧﻮردار ﺷﺪن از ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻟﻪ درك ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫وى‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ درك‬ ‫ﺳﺎده اﻣﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﻘﻮ ‪U‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ‪.(٥-٣:٢‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﻔﻬﻮم ﺟﻤـﻠﻪ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣـﺤﺒﺖ ﳕﻰ‪B‬ﳕﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨـﺎﺳﺪ«‬ ‫)‪ (٨:٤‬را در ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ درك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻓﺪاﻛﺎرى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫و ﻫﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻓﺮاد داراى ﻧﻮﻋﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ذﻫﻨﻰ و ﻋﻘﻼﻧﻰ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻢ دارﻧﺪ؟‬ ‫آﻧﺎن ﻫﻴﭻ ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ از ﺧﺪا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬آﻳﻪ ‪ ٨‬را ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬ ‫و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕـﻮد‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒـﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪B‬ﮔﺎه ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﲡﺮﺑﻰ از ﺧﺪا دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﲤﺎم ﺷﻨﺎﺧﺖ و‬ ‫داﻧﺶ وى در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ د ر ﺳﺮ او اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دل وى‬ ‫راه ﳕﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪«.‬‬

‫ذات ﺧﺪا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪» .‬ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴـﺘـﻴـﻢ« )آﻳـﻪ ‪ .(١٧‬ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻓﺮزﻧﺪ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ او اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫و ﻧﻴﺰ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ‬ ‫ﻣﻮردى و ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى روزﻣﺮه در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ او اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت )ﺧﺪا‪B‬ﺷـﻨـﺎﺳـﻰ( واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟـﻌـﻪ‪U‬‬ ‫ﺧﺸﻚ و ﺧﺎﻟﻰ آﻣـﻮزه‪B‬ﻫﺎ و اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﲡﺮﺑﻪ‪B‬اى ﻫﻴﺠﺎن‪B‬اﻧﮕﻴـﺰ و ﻫـﺮ‬ ‫روزه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد!‬ ‫ﻣﻘﺪار زﻳﺎدى ﻣـﻮاد رادﻳﻮ‪B‬اﻛﺘﻴﻮ از ﺑـﻴـﻤـﺎرﺳﺘﺎﻧﻰ ﺳـﺮﻗﺖ ﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺪﻳـﺮ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻋﻼم ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺎرق‬ ‫ﻫﺸﺪار دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﺮگ ﺣﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﻮاد رادﻳﻮ‪B‬اﻛﺘﻴﻮ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮاد را در اﺧﺘﻴﺎر دارد‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴـﺮات‬ ‫ﻓﺎﺟﻌﻪ‪B‬ﺑﺎرى ﺑﺮ او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد!«‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى ﺧﺪا‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻰ و اﲢـﺎد ﺑـﺎ ﺧـﺪا را دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺨﺼـﺎً ﲢﺖ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﺴﺖ و »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﻫﺮ ﺑﺤﺚ دﻳﮕﺮى ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ!‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا را و ً‬

‫∏‪±¥‬‬

‫‪±¥π‬‬

‫≤© (‪©±±≠π∫¥® åœU²Ýd\ «— œuš dKÄ Ë«ò ∫t²ýcÖ —œ «bš —U‬‬ ‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺨﻦ ﺑﻠﻜﻪ در ﻋﻤـﻞ ﺑـﺎ اﻧـﺴـﺎن‬ ‫راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻰ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﺴﺘﺎ ﻳﺎ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑـﻪ راه‪B‬ﻫﺎى ﻣﺘﻌﺪدى ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻜـﺸـﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳـﺎزد‪ .‬او ﲤﺎم ﺧﻠﻘـﺖ را‬ ‫ﺑﺮاى رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻓﺘﺎرى‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺧﻠﻘﺖ ﻧﺸﺪ‪ ،‬آدﻣﻰ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻰ‪B‬ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ داﺷﺖ ﺗﺎ در آن‬ ‫ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا از ﻧﺤﻮ‪U‬ه رﻓﺘﺎر او ﺑﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪» .‬ﺧﺪاوﻧﺪ دل ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺴﺖ و ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪ از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ از ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻮم‪B‬ﻫﺎ ﻛﺜﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻪ ﺷﻤـﺎ از ﻫﻤ‪U‬ﻪ ﻗﻮم‪B‬ﻫﺎ ﻗـﻠﻴﻞ‪B‬ﺗﺮ ﺑـﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ از اﻳـﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺷﻤﺎ را‬ ‫دوﺳﺖ ﻣـﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺷﻤـﺎ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻗـﻮى ﺑﻴﺮون آورد و از ﺧـﺎﻧ‪U‬ﻪ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻰ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺼﺮ ﻓﺪﻳﻪ داد« )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٨-٧:٧‬‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺟﻠـﻮ‪U‬ه ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣـﺮگ ﭘﺴﺮش ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ آﺷﻜـﺎر ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪» .‬ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در راه ﻣﺎ ﻣﺮد« )روﻣﻴﺎن ‪.(٨:٥‬‬ ‫ﻓﻌﻞ »ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن« ﻳﻌﻨﻰ »آﻣﺪن ﺑﻪ ﻓﻀﺎى ﺑﺎز‪ ،‬ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﻳﺎﻓﱳ‪ «.‬در دوران‬ ‫ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا در وراى آداب و رﺳﻮم و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫‪ ،(١:١٠‬اﻣﺎ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ »ﺣﻴﺎت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ« )‪ .(٢:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓـﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:١٤‬‬ ‫ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ؟ »و ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﺪ ﻛﻪ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗـﺎ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن را‬ ‫ﺑﺮدارد« )‪» .(٥:٣‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻋﻤﺎل اﺑﻠﻴﺲ را ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﺳﺎزد« )‪ .(٨:٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺠﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و اﻋﻤﺎل اﺑﻠﻴﺲ را‬ ‫ﺑﺎﻃﻞ ﳕﻮد؟ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ! ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ داد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﱳ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﺋﻰ در اﻳـﻦ رﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴـﻰ را »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﭘﺪر« ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻨﻮان در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )‪.(١٤:١‬‬ ‫واژه ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ »ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد و ﺑﻰ‪B‬ﻧﻈﻴﺮ در ﻧﻮع ﺧﻮد‪ «.‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪى ﺑﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﳕﻰ‪B‬آﻳﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ در ﺟﻬﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺟﺎوداﻧﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟـﻬـﺎن و ﻣـﺮگ او ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻧﻪ در اﺛـﺮ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﻧﺴﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ اﻧـﺴـﺎن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه و رﻓﺘﺎر دﻧﻴﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺤﺒﺖ!‬ ‫در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ دو ﻫﺪف اﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬ ‫اول‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ او زﻳﺴﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ )‪ (٩:٤‬و دوم‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻔﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺷﻮد )آﻳﻪ ‪.(١٠‬‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﺴـﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﺼﺎدف ﻳـﺎ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﺎﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ وﻋـﺪه‪B‬اى از ﻗﺒﻞ ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪى دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﳕﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﲢﻰ ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﺟﺎن داد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮد ﺗﺎ ﻣﺎ »ﺑﻪ او« )آﻳﻪ ‪» ،(٩‬ﺑﺮاى او« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٥:٥‬و‬ ‫»ﺑﺎ او« زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴـﻢ )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٠-٩:٥‬ﻣﺒﺮم‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎز ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‪ ،‬ﻧﻴﺎز وى ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا او »در ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده اﺳﺖ«‬ ‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(١:٢‬ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﻳـﺴـﺖ ﲟـﻴـﺮد ﺗﺎ ﻣﺎ اﻣﻜـﺎن‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺮى ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ راز‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ را ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺮد )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٠:٢‬‬ ‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﻛﻔﺎره« ﺗﻮﺻﻴ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻗﺒﻼً از‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده )‪ (٢:٢‬و دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻔﺼﻞ‬ ‫آن ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻔـﺎره ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺳﺎزد ﻳﺎ ﺧﺸﻢ او را ﻓﺮو‪B‬ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻛﻔﺎره ﭼﻴﺰى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورد ﺗﺎ ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ اﻣﻜﺎن ﺑﺨﺸﺶ اﻧﺴﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫»ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ« و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« و از اﻳﻦ رو ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﳒﺎت دﻫـﺪ‪.‬‬

‫∞‪±µ‬‬

‫‪±µ±‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺒﺨﺸﺪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل از ذات ﻗﺪوس ﺧﻮد‬ ‫دور ﻧﺸﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال در ﺻﻠﻴﺐ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻘﺪس‬ ‫را ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮاﻳﻦ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ آﺷﻜﺎر‬ ‫ﳕﻮد و اﻣﻜﺎن ﳒﺎت از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن را ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻣـﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧـﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻠـﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﺮگ او ﺗﺄﻛﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋـﻴﺴﻰ »ﺟـﺴﻢ ﮔﺮدﻳـﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(١٤:١‬ﻗـﻄﻌًﺎ‬ ‫ﺷﺎﻫﺪى ﺑﺮ ﻓﻴﺾ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﮔﻨﺎه ﺷﺪ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪ ،(٢١:٥‬ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮاى ﻣـﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻞ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم و ﲢﻘﻖ واﻗﻌﻰ ﺧﻮد را در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮاى دوﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ« )‪ .(١١:٤‬اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ واﺟﺐ‪B‬اﻻﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ )آﻳﻪ‬ ‫‪ (٧‬ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ذات ﺧﺪا ﻣﻘـﺮر ﺷـﺪه‪» .‬ﺧـﺪا ﻣـﺤـﺒـﺖ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺧـﺪا را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و از اﻳﻦ رو ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮدن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان اﻣﺘﻴﺎز و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻌـﺮﻓﻰ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﳕﺎﺋﻴﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(١١‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳـﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٦:٣‬اﻣـﺎ‬ ‫ﭘﺲ از داﻧﺴﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛـﺎرى ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ اﳒﺎم داد‪ ،‬ﭘﺎﺳـﺦ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ او و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در درك ﺧﻮد از ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮﻗﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻧﺎﺷﻰ از ﻗﺪرداﻧﻰ )و ﻧﻪ اﺟﺒﺎر( ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ ﺑﺮﭘﺎﺋﻰ و ﺗﻌﻴﻴﻦ »ﺷﺎم آﺧﺮ« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻧﺎن را ﭘﺎره ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و در ﺟﺎم ﺳﻬﻴﻢ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ‪ .‬اﮔﻮ ﻧﮕﻮﺋﻴﻢ ﻫﻴﭻ‪B‬ﻛﺲ‪ ،‬ﻋﺪه ﻛﻤﻰ‬ ‫ﻣﺎﻳﻠﻨـﺪ ﻣـﺮﮔﺸﺎن ﻳـﺎدآورى ﺷﻮد! در واﻗﻊ ﻣـﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺤﺒﻮﺑـﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻳـﺎد‬ ‫ﻣﻰ‪B‬آورﻳﻢ و ﺳﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ اﻧـﺪوه ﻣﺮگ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺑﺴﭙﺎرﻳـﻢ‪ .‬وﻟﻰ در‬ ‫ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮده ﻛﻪ ﻣﺮگ او را ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎرى ﻣﻦ اﳒﺎم دﻫﻴﺪ!«‬ ‫ﻓﺎ از دﻳﺪﮔﺎه اﺣﺴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷـﻴـﻮه‪B‬اى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺮگ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﻪ ﺻـﺮ ً‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻳﺎدآورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﺗﻌﺮﻳ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ ﺑﻮدن ﮔﻔﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪» :‬اﺣﺴﺎس ﺑﺪون‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺎﺷﻜﻮه و ﭘﺮﻃﻤﻄﺮاق در ﻣﺮاﺳﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﺳﭙﺲ از آﳒﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻫﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻴﺮون‬ ‫را داﺷﺖ‪ .‬ﲡﺮﺑـﻪ روﺣﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺖ اﻧﺴـﺎن را درﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﻴـﺮد‪ .‬ذﻫﻦ ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺣﺎﻧﻰ را درك ﻛﻨﺪ؛ دل آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ؛ و اراده‬ ‫ﺑﺮ آن ﻗﺮار ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺑـﻪ ژرﻓﺎى ﻣﻔﻬـﻮم ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮوﻳـﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﻛﺎرى ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺳﻮﻣﻴﻦ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳـﺎﺳـﻰ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻌﻨﻰ و ﻣﻨﻈـﻮر ﻣـﺤـﺒـﺖ ﻣـﺴـﻴـﺤـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫≤‪±µ‬‬

‫≥‪±µ‬‬

‫≥© (‪©±∂≠±≤∫¥® åœuýÅv s(UÝ U —œ «bšò ∫“Ëd « È«dÐ «bš —U‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ‪B‬ﻫـﺎى ﻳـﻮﺣﻨﺎ را در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ ﻛـﻪ‬ ‫»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳـﺖ« ﻣـﺠـﺪداً ﻣﺮور ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ‪ ،‬در ﻛـﻼم ﺧـﺪا و‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺟـﻤـﻠـﻪ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳـﺖ« ﺗـﻨـﻬـﺎ ﻳـﻚ آﻣـﻮز‪U‬ه ﺧﺸـﻚ و ﺧـﺎﻟـﻰ در‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺟـﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻠﺠﺘﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ و در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﺑـﺮاى ﻣﺎ‬ ‫اﳒﺎم داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣـﺮاﺣﻞ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ و آﻣﺎدﮔﻰ ﺑـﺮى ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﺰرگ‬ ‫وﻟﻰ ‪U‬‬ ‫ﻓﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻳﻚ ﻛﺘﺎب‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ! ﻣﺎ ﺻﺮ ً‬ ‫ﺷﺨﺼﺎ در ﳕﺎﻳﺶ ﺑﺰرگ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ً‬ ‫ﻳﺎ ﲤﺎﺷﺎﭼﻰ واﻗﻌﻪ‪B‬اى ﺗﻜﺎن‪B‬دﻫﻨﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺷﺮﻛﺖ دارﻳﻢ!‬ ‫در ﻳﻜﻰ از ﻛﻼﺳﻬﺎى ﳕﺎﻳﺶ داﻧﺸﻜﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺮﻓﻪ‪B‬ﺟﻮﺋﻰ در ﻫﺰﻳﻨﻪ‪B‬ﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ از ﻳﻚ ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و آن را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺟﻮﻳﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮدان ﻧﻘﺶ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺎزﻳﮕﺮان را‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺎن داد و ﺳﭙﺲ ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﲤﺮﻳﻦ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﭘﻴـﺶ‬ ‫‪B‬ﻓﺎﻳﺪه ﻛﺎرﮔﺮدان و ﺳﺮدرﮔﻤﻰ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎ و اﺷﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺑﻰ ‪U‬‬ ‫ﺑﺎزﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﺴﻪ ﲤﺮﻳﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﺎرﮔﺮدان‪ ،‬ﲤﺎم ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ‪B‬ﻫـﺎ را روى ﺻﺤﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﻢ ﲤﺎم ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧـﺎﻣـﻪ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺨـﻮاﱎ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺗﺎ آﺧـﺮ‬ ‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ دﻗﺖ ﮔﻮش دﻫﻴﺪ‪ «.‬و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﳕﺎﻳﺶ‪B‬ﻧﺎﻣﻪ از اول‬ ‫ﺗﺎ آﺧﺮ ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﲤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد!«‬ ‫آﻧﺎن وﻗﺘﻰ ﲤﺎم داﺳﺘﺎن را ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻧﻘﺶ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‬ ‫و ﲤﺮﻳﻦ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‪B‬آﻣﻴﺰى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ آﻳﺎت ‪ ١٢‬ﺗﺎ ‪ ١٦‬را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ »ﭘﺲ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ!« زﻳﺮا در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﳒﺎت را ﻃﺮح ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻰ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﱳ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫دﻧﺒﺎل ﳕﻮدن ﻣﻜﺎﻧﻬﺎى ﺳﻜـﻮﻧﺖ ﺧﺪا ﻃﺒـﻖ رواﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻴـﺎن‬ ‫ﻛﺮده‪ ،‬ﲢﻘﻴﻖ ﺟﺎﻟﺐ و ارزﺷﻤﻨﺪى اﺳﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑـﺎ آدم داﺷـﺖ )ﭘـﻴـﺪاﻳـﺶ ‪ ،(٨:٣‬وﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﻣـﻮﺟﺐ ﭘـﺎره ﺷﺪن اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻻزم دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧـﻮن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫـﺎن آدم و‬ ‫ﺣﻮا را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺠﺪداً وارد ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از واژه‪B‬ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺪى ﻛﺘﺎب ﭘﻴﺪاﻳﺶ »راه رﻓﱳ« اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﺪا راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻨﻮخ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(٢٢:٥‬ﻧﻮح‬ ‫)‪ (٩:٦‬و اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا راه ﻣﻰ‪B‬رﻓﺘﻨﺪ )‪١١٧‬؛ ‪.(٤٠:٢٤‬‬ ‫وﻟﻰ در زﻣﺎن وﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﺧﺮوج ﺿﺒﻂ ﺷﺪه‪ ،‬ﲢﻮل ﻋﻈﻴﻤﻰ روى‬ ‫داد‪ :‬ﺧﺪا دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن راه ﳕﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در اﻧﺴﺎن »زﻧﺪﮔﻰ« ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﺎ او ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻘﺎﻣﻰ‬ ‫ﻘﺪﺳﻰ ﺑـﺮاى ﻣﻦ ﺑﺴﺎزﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن آﻧﺎن ﺳﺎﻛـﻦ ﺷـﻮم« )ﺧﺮوج ‪.(٨:٢٥‬‬ ‫و َﻣ َ‬ ‫ﺧﻴﻤـﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺳﻰ آن ﻣﻜﺎن را ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﳕﻮﻧﻪ اﻳﻦ »ﻗﺪس«‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛـﺮد‪ ،‬ﺟﻼل ﺧـﺪا ﻧـﺎزل ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺻـﻮرت اﺑﺮى ﺧﻴـﻤـﻪ را ﭘـﻮﺷﺎﻧـﻴـﺪ )ﺧـﺮوج‬ ‫‪.(٣٥-٣٣:٤٠‬‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻪ در ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺗﻚ‪B‬ﺗﻚ ﺑﻨـﻰ‪B‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﻴـﺎن اردوى آﻧﺎن ﺳﺎﻛﻦ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺟﻼل ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن آﻧﺎن رﻓﺖ )اول‬ ‫ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪ .(٢١:٤‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﺮاى اﺻﻼح ﻗﻮم‪ ،‬ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ و داود را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‬ ‫و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺒﺪى ﺑـﺎ ﺷـﻜـﻮه ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻨﺎ ﳕـﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻌـﺒـﺪ‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫‪±µ¥‬‬

‫‪±µµ‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪ .(١١-١:٨‬وﻟﻰ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺠﺪداً ﺗﻜﺮار ﺷﺪ و ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﲤﺮد ﳕﻮده‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺮده ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﺷﻜـﻮه وﻳﺮان ﺷﺪ‪ .‬ﺣـﺰﻗﻴﺎل ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از اﻧﺒﻴﺎى‬ ‫دوران ﺗﺒﻌﻴﺪ و اﺳﺎرت ﺑﻮد‪ ،‬در رؤﻳﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻼل ﺧﺪا از آﳒﺎ ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ )ﺣﺰﻗﻴﺎل‬ ‫‪٤:٨‬؛ ‪٣:٩‬؛‪٤:١٠‬؛ ‪.(٢٣-٢٢:١١‬‬ ‫ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﻜـﻮﻫﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ و اﻳﻦ ﺑﺎر در ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪» .‬ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘـﺮ از‬ ‫ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﻰ و ﺟﻼل او را دﻳﺪﻳﻢ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:١‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﺟﺴﻢ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺪن او ﻗﺪس ﺧﺪا ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪-١٨:٢‬‬ ‫‪ .(٢٢‬اﻣﺎ ﺷﺮﻳﺮان ﺑﺪن او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﻛﺮدﻧﺪ و »ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل« را‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٨:٢‬ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﻧﻘﺸﻪ اﻋﺠﺎب‪B‬اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻣﺴﻴﺢ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎﻻ رﻓﺖ و روح‪B‬اﻟﻘـﺪس‬ ‫ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ در اﻧﺴﺎن ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻚ ﺟﻼل ﺧﺪا در ﺑﺪن‪B‬ﻫﺎى ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪» .‬آﻳﺎ ﳕﻰ‪B‬داﻧﻴـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﻫﻴﻜﻞ روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ و‬ ‫از آنِ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟« )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٩:٦‬وﻗﺘﻰ ﺑﻨﻰ‪B‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻴﻤـﻪ اﺟﺘﻤﺎع وﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮك ﳕـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا‬ ‫‪U‬‬ ‫وﻋﺪه داد ﻛﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ در ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٦:١٤‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ‪B‬زﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در آﻳﺎت ‪ ١٦-١٤:٢‬رﺳﺎﻟﻪ‪B‬اول‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ دارد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ اﺳﺖ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ (١٧:١‬و‬ ‫ﻫﻴـﭻ اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ او را ﻧﺪﻳـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻋـﻴـﺴـﻰ »ﺻـﻮت ﺧﺪاى ﻧـﺎدﻳـﺪه« اﺳـﺖ‬ ‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن‪ .(١٥:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد؟‬

‫او ﺧﻮد را ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ رﻓﺘـﺎر و زﻧﺪﮔﻰ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣـﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ آﻧﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﺑﺘﺪا در ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ‪ U‬ﻋﻤﻞ در‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﺳﭙﺲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨـﺼﻪ‪ U‬ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻬﻢ و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻣﺎﻧﺪن« ﻳﺎ »ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪن« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﺷﺶ ﺑﺎر‬ ‫‪U‬‬ ‫در آﻳﺎت ‪ ١٦-١٢:٤‬آﻣﺪه و ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ در اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮدن ﺑﺎ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻗـﺮار ﻧﮕﻴـﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺎ »ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺴﻴـﺢ اﲢـﺎد‬ ‫دارﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و اﲢﺎد‪ ،‬ﻣﺸﺮوط ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ و اﺣﻜﺎم او را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ وﻓﺎدار ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ »در ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ« اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﻧـﺪن ﺗـﻨـﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃـﺮ ﺳـﺎﻛـﻦ ﺷـﺪن‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﳑﻜﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ )‪.(١٣:٤‬‬ ‫اﻣﺘﻴﺎز و ﺷﮕﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در اﻧﺴﺎن ﲟﺎﻧﺪ از ﻗﻮ‪U‬ه ادارك و ﺣﺘﻰ‬ ‫ﺗﺨﻴﻞ آدﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ اﺳﺖ! اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و اﻋﺠﺎب ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ‬ ‫اﺟﺘﻤﺎع ﻳﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در آن ﭼﺎدر ﻳﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻛﺲ ﺟﺮأت ﳕﻰ‪B‬ﻛﺮد وارد ﻗﺪس اﻻﻗﺪاس ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﳑﻠﻮ‬ ‫ﺑـﻮد! وﻟﻰ ﻣـﺎ روح ﺧﺪا را دارﻳﻢ ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ! ﻣـﺎ در اﻳـﻦ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﻴﻢ و ﻣﺎﻧﺪن ﺧﺪا را در ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪» .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﺧـﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﭘـﺪرم او را ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺳـﻮى او‬ ‫آﻣﺪه‪ ،‬ﻧﺰد وى ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:١٤‬‬

‫∂‪±µ‬‬

‫∑‪±µ‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻛﻼم او اﻋﻼم ﺷﺪه )»ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«( و در ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟـﻰ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻜﺘﻪ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮى ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴـﻢ‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎورﻧﻜﺮﻧﻰ و ﻋـﺠﻴﺐ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﻪ در ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪه ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄ‪U‬ﻪ ﻓﻴﺾ او ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻴﻤﻪ و ﻣﻌﺒﺪى ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا در آن ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و او ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻛﻤﭙﺒﻞ ﻣﻮرﮔﺎن‪ ،‬واﻋﻆ ﻣﺸﻬﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‪U‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺧﺎدم اﳒﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ‪ ،‬ﺳﺆاﻟﻰ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫از آﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ واﻋﻆ در ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟«‬ ‫آﻧﺎن ﻳﻚ ﺻﺪا ﺟﻮاب دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎدر!«‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﱎ ﻣﻮرﮔﺎن ﻫﻴﭻ‪B‬وﻗﺖ در ﻣﺮاﺳﻢ رﺳﻤﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪،‬‬ ‫وﻟـﻰ زﻧﺪﮔﻰ‪B‬اش‪ ،‬ﻣـﻮﻋﻈـﻪ‪B‬اى ﺑـﻰ‪B‬وﻗﻔﻪ در ﻣـﻮرد ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺮاى ﺧﺪا در اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺳﻮق ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ آﻳﺎت ﺳﻪ ﻧـﻮع ﺷﻬﺎدت ﻣﺨﺘﻠ ذﻛﺮ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ (١) :‬ﺷـﻬـﺎدت‬ ‫اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﻪ اﻳﻨـﻜـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﭘـﺴـﺮ ﺧـﺪا اﺳـﺖ )‪ (٢) .(١٥:٤‬ﺷـﻬـﺎدت‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران )آﻳﻪ ‪ (١٣‬و )‪ (٣‬ﺷﻬﺎدت از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻣﺒﻨﻰ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﳒﺎت‬ ‫ﺑﺸﺮ ﻓﺪا ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪.(١٤‬‬ ‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت‪B‬ﻫﺎ را ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮان از ﻫﻢ ﺟﺪا ﳕـﻮد‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺎور ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ او در زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺧﺪا ﻛﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﮔـﺮوه ﻣﺴﻴﺤﻰ »ﺳﭙﺎه ﳒـﺎت«‪ ،‬ﺑـﺎ زﻧﻰ ﻛﻪ ﺷـﻮﻫﺮش او را‬ ‫ﺗﺮك ﻛﺮده و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد در ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮو ﺷﺪ و او را دﻋﻮت ﻛﺮد ﻫﻤﺮاه وى‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ زن دﻋﻮت او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬آن ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺑﻪ زن اﻃﻤﻴﻨﺎن داد‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ و ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﺪا ﻛﺮد‪ «.‬وﻟﻰ زن‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﺟﺎى ﺧﻮد ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬ ‫آن دﺧﺘﺮ »ﺳﭙﺎه ﳒﺎت« ﻛﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ زن را‬ ‫ﺑﻮﺳﻴـﺪ و او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬زن ﺑﻐﻀﺶ ﺗـﺮﻛﻴﺪ و ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮد و‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪ‪B‬اى ﻛـﻮﭼﻚ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴـﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺳـﺮاﳒﺎم ﺑﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آورد‪.‬‬ ‫او ﺑﻌﺪاً ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﻋﻤﻼً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ‪B‬اى ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎورم و ﳒﺎت ﻳﺎﰈ‪«.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺮًﻓﺎ واﻋﻆ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن را ﺑﺎ دادن ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد‪ .‬او از ﭘﻴﺮواﻧﺶ اﻧﺘﻈﺎر دارد ﭼﻮن او رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫در ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ در ﻣﺤﺒﺖ او ﲟﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕـﺮان را ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﻣﺤﺒﺖ او ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻣﺤﺒﺖ او را ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در‬ ‫دل ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ او ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرت دﻳﮕـﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﺎ ﺗﻀﺎدى ﺑﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ دروﻧﻰ و زﻧﺪﮔﻰ ﻇﺎﻫﺮى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻛﻦ ﺑـﻮدن در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬دو ﻣـﻮﻫﺒـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻋﺠـﻴـﺐ در زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد‪ (١) :‬در ﺷﻨﺎﺧﺖ رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و )‪ (٢‬در‬ ‫ﻗﻮى ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد )آﻳﻪ ‪ .(١٦‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧـﺪا را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎن ّ‬

‫∏‪±µ‬‬

‫‪±µπ‬‬

‫— ‪X³× oLŽ tÐ 7‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ او را درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را درك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬آﺳﺎﻧﺘﺮ‬ ‫ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد و اﻳـﻤـﺎن ﺧـﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧـﺮه‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛـﺴـﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑـﻰ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴـﺪ و او را ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﻛـﺮدن ﺑﻪ او ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺴﻴـﺎر‬ ‫ﺳﻬﻞ و ﺳﺎده ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺮدى در ﻏﺮﻓﻪ ﻓﺮوش ﻛـﺎرت ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﮕﺎه‪ ،‬در ﭘﻴﺪا ﻛـﺮدن ﻛﺎرت‬ ‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻓﺮوﺷﻨﺪه از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﺪ و او ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﳑـﻨـﻮﱎ‪ ،‬ﺑﻪ زودى ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟـﮕـﺮد ازدواج ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺳﺎل ﻗﺒﻞ در اﻧﺘﺨﺎب ﭼﻨﻴـﻦ ﻛـﺎرﺗﻰ اﺻﻼً ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼـﻮن ﻛﻪ آن ﻣﻮﻗـﻊ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدم ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻣﺮوز ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻴﺸﺘـﺮ از‬ ‫آن زﻣﺎن دوﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬و ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﻛﺎرﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ!«‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧﺪ‬ ‫‪U‬‬ ‫و زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ او ﺳﭙﺮى ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در دﻟﺶ روز ﺑـﻪ‬ ‫روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد و ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‪،‬‬ ‫ﮔﻢ‪B‬ﺷﺪﮔﺎن و ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ دﻳﮕﺮان را در ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ او را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ »ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﺒﺤﺚ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪﺳـﻰ‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺳﺎس ارﺗﺒﺎط ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﻨـﻮﻋﺎن ﺧﻮد‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﻪ‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ واﻗﻌﻴﺘﻰ اﻣﺮوزى اﺳﺖ‪» .‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ« در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻜﻢ )آﻳﻪ ‪ (٧‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﺘﻴﺎز ﻣﻄﺮح ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ )آﻳـﻪ ‪ (١١‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺣﻜﻢ و اﻣﺘﻴﺎز اﺳـﺖ و ﻧـﺸـﺎﻧـﻪ و‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺑﻰ‪B‬ﭼـﻮن و ﭼﺮاى ﻣﺎﻧﺪن ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ )آﻳـﻪ ‪.(١٢‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »ﻣﺠﺒﻮر« ﺑﻪ اﳒﺎم آن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﺎﻳﻞ« ﺑﻪ اﳒﺎم آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺎرﺑﺮد ﻋﻤﻠﻰ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺎﺳﻰ ﻧﺸﺄت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪:‬‬ ‫اول اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴـﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬ ‫آﺳﺎن‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ .‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺟﺎى ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨـﺼـﻰ از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا را ﭘُﺮ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬در واﻗﻊ اﮔﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴـﻦ‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ ﺑﺮاى‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻫﻠﻦ ﺑﺎ ﺷﺎدى و ﻫﻴﺠﺎن زاﻳﺪ‪B‬اﻟﻮﺻﻔﻰ از آﻧﭽﻪ در اردوى ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺟﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺟﻠﺴﺎت ﻓﻮق‪B‬اﻟﻌﺎده‪B‬اى‬ ‫در ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺷﺨﺼﻰ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در ﻧﻈﺮ دارم ﻫﺮ روز ﺑﺨﺸﻰ از وﻗﺘﻢ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم و دﻋﺎ اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺟﻮﻟﻰ ﺟﺎروﺑﺮﻗﻰ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺪاى داد و ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﻫﻠﻦ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺠﺒﻮرى اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻛﻨﻰ؟ ﻣﮕﺮ ﳕﻰ‪B‬داﻧﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و دﻋﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟« و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺟﻴﻎ و دادى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺪت در اﻃﺎﻗﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻻزم ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻫﻠﻦ ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد ﻋﺒﺎدت ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد ﻫﺪف‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻋﺎﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا و دﻳﮕﺮان را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺎوردﻫﺎى ﻧﺎﻗﺼﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪ U‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬آﺳﺎﻧﺘـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ از او‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ و دﻳﮕﺮان را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﻢ‪B‬ﺷﺪﮔﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﺷﻔﺎﻫﻰ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻰ‪B‬ﻓﺎﻳﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺎم اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﻣﮋده ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﺑﻪ‬

‫∞∂‪±‬‬

‫‪±∂±‬‬

тАлтАФ тАкX┬│├Ч oL┼╜ t├Р 7тАмтАм

тАлтАкbO├╜U├Р vF*┬л├ЛтАмтАм

тАл╪▓я║Ся║О┘Ж ╪зя╗Ля╗╝┘Е я╗Ыя║о╪п ┘И я╗ля╗в ╪п╪▒ я╗Ля╗дя╗Ю я╗зя║╕я║О┘Ж ╪п╪з╪птАк .тАмя║Чя╗ия╗мя║О ╪▒╪зя╗ля╗░ я╗Ыя╗к я╗гя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪зя╗зя╗┤я╗в я║Ся╗к я╗Гя╗о╪▒ я╗гя║Жя║Ыя║отАм тАл╪пя╗│яоХя║о╪з┘Ж ╪▒╪з я║Ся╗к ╪зя╗│я╗дя║О┘Ж ╪пя╗Ля╗о╪к ┘И я╗гя║ая║О╪и я╗Ыя╗ия╗┤я╗в ╪зя╗│я╗ж ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪зя│Тя╗┤я╗Ю ╪▒╪з ╪зя╗Ля╗╝┘Е я╗Ыя╗ия╗┤┘Ая╗в ┘ИтАм тАл╪в┘Ж ╪▒╪з ╪п╪▒ я║╖я╗┤я╗отАкUтАм┘З ╪▓я╗зя║кяоФя╗░ я║зя╗о╪п я╗зя║╕я║О┘Ж ╪пя╗ля╗┤я╗втАк .тАм╪зя╗гя║о┘И╪▓┘З ┬╗я║╖я╗мя║О╪п╪к┬л я║Ся╗┤я║╢ ╪з╪▓ я║гя║ктАк ╪МтАмя║Чя╗ия╗мя║ОтАм тАля╗гя║╕я║Шя╗░ я╗Ыя╗ая╗дя║О╪к ╪пя╗ля╗ж янШя║отАкBтАмя╗Ыя╗ж я╗ля║┤я║Шя╗и┘Ая║ктАк .тАмя╗г┘Ая║о╪п┘Е я╗зя╗┤┘Ая║О╪▓я╗гя╗ия║к я║╖я╗мя║О╪пя║Ч┘Ая╗░ ╪▓я╗зя║к┘З ┘И я╗Ля╗дя╗ая╗░ ╪з╪▓тАм тАля╗гя║дя║Тя║Ц я╗гя╗░тАкBтАмя║Ся║Оя║╖я╗ия║ктАк.тАмтАм тАля╗│я╗Ья╗░ ╪з╪▓ ╪пя╗╗я╗│я╗ая╗░ я╗Ыя╗к я║зя║к╪з я║Ся╗к ╪пя╗зя╗┤┘Ая║О ╪зя║Я┘Ая║О╪▓┘З ╪п╪з╪п┘З я╗Ыя╗к ╪з╪▓ я╗гя║┤я╗┤я║дя╗┤я║О┘Ж я╗з┘Ая╗Ф┘Ая║о╪к ╪п╪зя║╖я║Ш┘Ая╗ктАм тАля║Ся║Оя║╖я║ктАк ╪МтАм╪зя╗│я╗ж ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪вя╗зя║О┘Ж я║Ся║Шя╗о╪зя╗зя╗ия║к ╪п╪▒ я║Я┘Ая╗о╪з╪и я╗зя╗Фя║о╪к ╪пя╗зя╗┤я║ОтАк ╪МтАмя╗гя║дя║Тя║Ц я║зя╗о╪п ╪▒╪з я╗зя║╕я║О┘ЖтАм тАл╪пя╗ля╗ия║ктАк┬╗ .тАмя║зя╗оя║╖я║дя║О┘Д я║Ся║Оя║╖я╗┤я║к ян╝я╗о┘Ж я║╖я╗дя║О ╪▒╪з я╗Уя║дя║╢ яоФя╗оя╗│я╗ия║к ┘И я║Яя╗Фя║О ╪▒я║│я║Оя╗зя╗ия║к ┘И я║Ся╗к я║зя║Оя╗Гя║отАм тАля╗гя╗ж я╗ля║о я║│я║ия╗ж я║Ся║к┘Й я║Ся║о я║╖я╗дя║О я╗Ыя║О╪░я║Ся║Оя╗зя╗к яоФя╗оя╗│я╗ия║ктАк ...тАмя╗гя╗ж я║Ся╗к я║╖я╗дя║О я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я╗в ╪пя║╖я╗дя╗ия║О┘ЖтАм тАля║зя╗о╪п ╪▒╪з я╗гя║дя║Тя║Ц я│Хя║Оя║Ля╗┤я║к ┘И я║Ся║о╪з┘Й я╗Яя╗Мя╗жтАкBтАмя╗Ыя╗ия╗ия║кяоФя║О┘Ж я║зя╗о╪п я║Ся║оя╗Ыя║Ц я║Ся╗Дя╗ая║Тя╗┤я║к ┘И я║Ся╗к ╪вя╗зя║Оя╗зя╗░ я╗Ыя╗к ╪з╪▓тАм тАля║╖я╗дя║О я╗зя╗Фя║о╪к я╗Ыя╗ия╗ия║к ╪зя║гя║┤я║О┘Ж я╗Ыя╗ия╗┤я║к ┘И я║Ся╗к я╗ля║о я╗Ыя╗к я║Ся╗к я║╖я╗дя║О я╗Уя║дя║╢ ╪пя╗ля║к ┘И я║Я┘Ая╗Ф┘Ая║О ╪▒я║│я║Оя╗зя║ктАк╪МтАмтАм тАл╪пя╗Ля║О┘Й я║зя╗┤я║о я╗Ыя╗ия╗┤я║к┬л )я╗гя║Шя╗░ тАк.(┘д┘д┘м┘б┘б:┘етАмтАм тАля║зя║Оя▒О я║Ся║О╪▒я║Чя╗о┘Ж ╪п╪▒ янШя║Оя╗│я║О┘Ж я╗│я╗Ья╗░ ╪з╪▓ я║Яя╗ая║┤я║О╪к я╗Ыя╗╝я║│я╗мя║О┘Й я╗│я╗ЪтАкBтАмя║╖я╗ия║Тя╗ктАк ╪МтАмянШя╗┤я║╢ я║╖я║Тя║О┘Ж я╗Ыя╗ая╗┤я║┤я║ОтАм тАл╪▒я╗Уя║Ц ┘И я║Ся╗к ╪з┘И яоФя╗Ф┘Ая║ЦтАк┬╗ :тАм╪вя╗Чя║О┘Й я╗Ыя║╕я╗┤я║╢тАк ╪МтАмя╗Ыя║Шя║О╪итАкBтАмя╗гя╗Ш┘Ая║к╪│ я║Ся╗к я╗гя║О я╗гя╗░тАкBтАмяоФя╗оя╗│я║к я╗Ыя╗к я╗ля╗д┘Ая║┤я║Оя╗│я╗ктАм тАля║зя╗о╪п ╪▒╪з я╗гя║дя║Тя║Ц я╗Ыя╗ия╗┤я╗втАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗гя╗ж я║╖я╗Ъ ╪п╪з╪▒┘Е я╗Ыя║┤я╗░ я║Ся║Шя╗о╪зя╗зя║к я╗ля╗дя║┤я║Оя╗│я╗ктАкBтАмя╗ля║О┘Й я╗гя║О ╪▒╪з я╗гя║дя║Тя║ЦтАм тАля╗Ыя╗ия║ктАк .тАмя╗гя╗ж я║зя╗┤я╗ая╗░ я║│я╗Мя╗░ я╗Ыя║о╪п┘ЗтАкBтАм╪з┘Е я║Ся║О ╪вя╗зя╗мя║О я║зя╗о╪и я║Ся║Оя║╖я╗втАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗ля╗┤ян╗ я╗Уя║Оя╗│я║к┘ЗтАкBтАм╪з┘Й я╗зя║к╪з╪▒╪птАк┬л.тАмтАм тАля║╖я║Тя║О┘Ж ╪п╪▒ я║Яя╗о╪з╪и ╪з┘И яоФя╗Фя║ЦтАк┬╗ :тАмя║╖я║Оя╗│я║к я║зя╗о╪и я║Ся╗о╪п┘Ж я║Ся║О ╪вя╗зя╗мя║ОтАк ╪МтАмя║Яя╗о╪з╪и ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░ я╗зя║Тя║Оя║╖я║ктАк.тАмтАм тАля╗гя╗░тАкBтАм╪п╪зя╗зя╗┤я║ктАк ╪МтАмя║зя╗о╪и я║Ся╗о╪п┘Ж я║Ся║О я╗гя║о╪п┘Е я│Ся╗Ья╗ж ╪зя║│я║Ц я║Ся║О ╪зя╗зяоХя╗┤я║░┘З я╗Пя╗ая╗В я║╗я╗о╪▒╪к я║СяоХя╗┤я║о╪птАк┬л.тАмтАм тАл┬╗я╗гя╗ия╗Ия╗о╪▒ я║╖я╗дя║О ╪зя╗│я╗ж ╪зя║│я║Ц я╗Ыя╗к ╪вя╗зя╗мя║О ╪▒╪з я║Чя╗Дя╗дя╗┤я╗К я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗┤я╗в╪Я┬лтАм тАл┬╗я║Чя╗Шя║оя╗│я║Тя║О ян╝я╗┤я║░┘Й ╪п╪▒ я╗ля╗дя╗┤я╗ж ╪▒╪пя╗│┬ГтАк .тАмя╗Уя╗Ья║о я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ыя╗ия╗в я║Ся╗мя║Шя║о ╪зя║│я║Ц я║Ся║О я╗ля╗в ╪пя╗Ля║О я╗Ыя╗ия╗┤я╗в я║Чя║ОтАм тАл┘ЛтАм тАля║зя║к╪з я╗гя║дя║Т┘Ая║Ц ╪▒┘Ия║гя║Оя╗зя╗░ ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░ я╗зя║┤я║Тя║Ц я║Ся╗к я╗ля╗дя║┤я║Оя╗│я╗ктАкBтАмя╗ля║Оя╗│┘Ая║Ш┘Ая║О┘Ж ╪▒╪з я║Ся╗к я║╖я╗дя║О я║Ся║кя╗ля║ктАк .тАм╪зяоФя║отАм тАл╪вя╗зя╗мя║О ╪▒╪з я║Ся╗к я║╖я╗┤┘Ая╗о┘ЗтАкBтАм╪з┘Й я╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ ╪п┘Ия║│я║Ц ╪п╪зя║╖я║Шя╗к я║Ся║Оя║╖я╗┤я║ктАк ╪МтАм╪пя╗│яоХя║о я╗ля╗┤┘Аян╗ ┘Ия╗Чя║Ц я╗зя║ия╗о╪зя╗ля╗┤┘Ая║ктАм тАля║Чя╗о╪зя╗зя║┤я║Ц я║┐я║о╪▒┘Й я║Ся╗к ╪вя╗зя╗мя║О я║Ся║оя║│я║Оя╗зя╗┤я║ктАк┬л.тАмтАм

тАлян╝я╗ия║к я╗ля╗Фя║Шя╗к яоФя║мя║╖я║ЦтАк ╪МтАм╪зя╗гя║О я║зя║Оя▒О я║Ся║О╪▒я║Чя╗о┘Ж ╪п╪▒ ╪зя║Ся║о╪з╪▓ я╗гя║дя║Тя║Ц я║зя╗о╪п я║Ся╗к я╗ля╗дя║┤я║Оя╗│яоХя║О┘Ж ┘ИтАм тАля╗зя╗┤я║░ ╪▓я╗зя║кяоФя╗░ ╪▒┘Ия║гя║Оя╗зя╗░ я║зя╗о╪птАк ╪МтАмя║Ся╗к янШя╗┤я║╕я║оя╗Уя║ЦтАкBтАмя╗ля║Оя║Ля╗░ ╪пя║│я║Ц я╗│я║Оя╗Уя║ЦтАк.тАмтАм тАл╪з┘И ╪п╪▒ я╗│я╗Ья╗░ ╪з╪▓ я║Яя╗ая║┤я║О╪к ╪пя╗Ля║О┘Й я║Яя╗дя╗Мя╗░ я║╖я╗мя║О╪п╪к ╪п╪з╪птАк┬╗ :тАмя╗ля╗дя║┤я║Оя╗│яоХя║О┘Ж я╗гя╗ж я║Чя╗Ря╗┤я╗┤я║отАм тАл╪зя╗Чя╗Мя║О я╗Ля╗о╪╢ я║╖я║к┘З ╪зя║│я║ЦтАк.тАмтАм тАлян╝я╗ия║к╪зя╗зя╗░ я╗зя╗Ья║о╪п┘ЗтАкBтАм╪зя╗зя║ктАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗зяоХя║О┘З ┘И ╪▒я╗Уя║Шя║О╪▒ я╗гя╗ж я╗зя║┤я║Тя║Ц я║Ся╗к ╪вя╗зя╗мя║О ┘И ┘ЛтАм тАля╗Чя║Тя╗╝ я╗Ы┘Ая║О╪▒я╗ля║Оя║Ля╗░ я║Ся║о╪з┘Й ╪вя╗зя╗мя║О я╗гя╗░тАкBтАмя╗Ы┘Ая║о╪п┘Е я║Чя║О я╗гя║о╪з я║Чя║Дя║Ля╗┤я║к я╗Ыя╗ия╗и┘Ая║ктАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я║гя║О┘Д я╗ля║о я╗Ы┘Ая║О╪▒┘Й ╪▒╪з я║Ся╗ктАм тАл┘ЛтАм тАля║зя║Оя╗Гя║о я╗гя║┤я╗┤я║в ╪зя│Тя║О┘Е я╗гя╗░тАкBтАм╪пя╗ля╗втАк ╪МтАмян╝┘Ая╗о┘Ж я╗Ыя╗к ╪з┘И я║Ся║о╪з┘Й ╪вя╗зя╗мя║О я║Ся║о я║╗я╗ая╗┤я║Р я║Яя║О┘Ж ╪п╪з╪п ┘И ╪зя╗│┘Ая╗жтАм тАля╗ля╗дя╗к ян╝я╗┤я║░ ╪▒╪з ╪п╪▒ ╪зя╗│я╗ж ╪пя╗зя╗┤я║О я╗гя║Шя╗Фя║О┘И╪к я╗гя╗░тАкBтАмя║│я║О╪▓╪п!┬лтАм тАля╗│я╗оя║гя╗ия║О ╪п╪▒ ╪зя╗│я╗ж я╗Чя║┤я╗д┘Ая║Ц ╪з╪▓ ╪▒я║│я║Оя╗Яя╗к я║зя╗о╪п я╗гя║О ╪▒╪з я║Ся╗к я╗Ля╗дя╗Ц ┘И╪зя╗Чя╗Мя╗░ я╗гя║дя║Тя║Ц я╗гя║┤я╗┤я║д┘Ая╗░тАм тАля╗гя╗░тАкBтАмя║Ся║о╪птАк ╪МтАм┘Ия╗Яя╗░ я╗ля╗ия╗о╪▓ я╗ля╗в ян╝я╗┤┘Ая║░я╗ля║О┘Й ╪▓я╗│я║О╪п┘Й я║Ся║о╪з┘Й ╪вя╗гя╗оя║зя▒│ я║Ся╗к я╗гя║О ╪п╪з╪▒╪птАк .тАм╪п╪▒ я╗Чя║┤я╗д┘Ая║ЦтАм тАля║Ся╗Мя║ктАк ╪МтАм╪з┘И я║Ся╗к я╗гя║дя║Тя║Ц я║╖я║ия║╝я╗░ я╗гя║О я╗зя║┤я║Тя║Ц я║Ся╗к я║зя║к╪з я╗гя╗░тАкBтАмянШ┘Ая║о╪п╪з╪▓╪п ┘И ╪зя╗│я╗ия╗Ья╗к ян╝яоХ┘Ая╗оя╗зя╗к я║зя║к╪зтАм тАл╪зя╗│я╗ж я╗гя║дя║Тя║Ц ╪▒╪з ╪п╪▒ я╗гя║О я║Ся╗к я╗Ыя╗дя║О┘Д я╗гя╗░тАкBтАм╪▒я║│я║Оя╗зя║ктАк.тАмтАм тАл╪зя╗│я╗ж ╪п┘И я║Яя╗ия║Тя╗к ╪з╪▓ я╗гя║дя║Тя║Ц я╗гя║┤я╗┤я║дя╗░ ╪▒╪з я│Хя╗░тАкBтАмя║Чя╗о╪з┘Ж ╪з╪▓ я╗ля╗в я║Чя╗Фя╗Ья╗┤я╗Ъ я│Хя╗о╪птАк :тАм╪зяоФя║о я║зя║к╪з ╪▒╪зтАм тАля╗гя║дя║Тя║Ц я╗Ыя╗ия╗┤я╗втАк ╪МтАмя╗│я╗Ья║кя╗│яоХя║о ╪▒╪з я╗гя║дя║Тя║Ц я║зя╗о╪зя╗ля╗┤я╗в я╗Ыя║о╪п ┘И ╪зяоФя║о я╗│я╗Ья║кя╗│яоХя║о ╪▒╪з я╗гя║дя║Тя║Ц я╗Ыя╗ия╗┤я╗втАк╪МтАмтАм тАл╪п╪▒ я╗гя║дя║Тя║Ц я║зя╗о╪п я╗зя║┤я║Тя║Ц я║Ся╗к я║зя║к╪з я║Чя║оя╗Чя╗░ я║зя╗о╪зя╗ля╗┤я╗в я│Хя╗о╪птАк .тАм╪зя╗│я╗ж я║Яя╗дя╗╝╪к я╗ля║о ╪п┘И ╪п╪▒я║│я║ЦтАм тАля╗ля║┤я║Шя╗ия║к ╪▓я╗│я║о╪з ┬╗я║зя║к╪з я╗гя║дя║Тя║Ц ╪зя║│я║ЦтАк┬л.тАмтАм

тАлтЙдтИВтАк┬▒тАмтАм

тАлтЙетИВтАк┬▒тАмтАм

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫‪π‬‬

‫‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³×1‬‬ ‫«‪µ∫µ≠±∑∫¥ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﺟﻮان در ﻣﻮرد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪B‬رﻳﺰى ﺟﺸﻦ ازدواﺟﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﺒﺎن‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸـﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان‬ ‫‪B‬ﻧﺎﻣﻪ ازدواج را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻢ« و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻄﻔﺎً ﻧﺴﺨﻪ‪B‬اى از ﻋﻘﺪ ‪U‬‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﻧﺴﺨﻪ‪B‬اى از آن را ﺑﻪ او داد‪ .‬داﻣﺎد ﺟﻮان ﺑﻪ دﻗﺖ آن را ﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﭙﺲ‬ ‫آن را ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺶ ﭘﺲ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺎﻳﺪه‪B‬اى ﻧﺪارد! در اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻴﺰى راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻧﺎﻣﺰدم از ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ!«‬ ‫ﻧﺎﻣﺰدش ﻟﺒﺨﻨﺪى زد و دﺳﺖ او را در دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺰﻳﺰم‪،‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻟﺰوﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﱳ در ﻛﺘﺎب ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ از ﻗﺒﻞ در ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪ‬ ‫در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد دارم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﺄﻛﻴـﺪ اﺻﻠﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴـﻴﺤﻴﺎن ﻧﺴﺒـﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺨﺺ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺑﻪ ﭘﺪر‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا را ﺑﺎ ﲤﺎم ﻗﻠﺐ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و آﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد را ﭼﻮن ﺧﻮد دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫‪±∂µ‬‬

‫واژ‪U‬ه ﻛﻠﻴﺪى اﻳﻦ ﺑﺨﺶ »ﻛﺎﻣﻞ« اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا ﻣـﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را‬ ‫ﻛﻠﻤـﻪ »ﻛﻤﺎل« ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣـﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻳﺪه »ﺑﻠـﻮغ« و »ﲤﺎﻣﻴﺖ« اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﻴـﺾ و ﻣـﻌـﺮﻓـﺖ )دوم‬ ‫ﭘﻄﺮس ‪ ،(١٨:٣‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺪر« آﺳﻤﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫و اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮد او اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻘﺪر اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻗﺪرى ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫ﲟﻴـﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٦:٣‬او ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﺻـﻮرﺗﻰ ﻣـﺎ را دوﺳﺖ دارد ﻛﻪ ﭘـﺴـﺮش را‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:١٧‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »ﭘﺪر« ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﻣﺤﺒﺘﻰ‬ ‫را ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺴﺮ« دارد‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﮕﺬارد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٦:١٧‬‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﲡﺮﺑـﻪ‪B‬اى روزاﻧﻪ از رﺷﺪ و ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﻴﻖ‪B‬ﺗﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ از‬ ‫ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد در ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻜﻪ‪B‬ﺗﻜﻪ ﻛـﺮدن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﻣﺸـﻐـﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﭘﺎره‪B‬ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﺎى ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﺳﺨـﺘـﻰ ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻗﻪ‪B‬اى ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ ﺑـﺮ‬ ‫»ﺗﻘﺪس« ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨﺪ و از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻗﻪ دﻳﮕـﺮى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ »ﺷﻬﺎدت« ﻳﺎ »ﺟﺪا ﺷﺪن از دﻧﻴﺎ« ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎ و در واﻗﻊ ﻣﺤﺼـﻮﻟﻰ ﻓـﺮﻋﻰ از آن ﭼﻴـﺰى‬ ‫وﻟﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺗﺄﻛﻴـﺪﻫـﺎ ﺻـﺮ ً‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن را رﺷﺪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺤﺒﺖ »ﭘﺪر« ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎﻟـﻎ و‬ ‫رﺷﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﺑﺰرگ و ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ درك ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ »ﭘﺪر« ﻛﺎﻣـﻞ‬ ‫اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺣﺎوى ﭼﻬﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪ از ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂∂‪±‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪©±π≠±∑∫¥® ÊUMOLÞ« ©±‬‬ ‫ﻛـﺎﻣـﻼ ﺟﺪﻳﺪ در اﻳﻦ ﻗـﺴـﻤـﺖ ﻣـﺸـﺎﻫـﺪه ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪» :‬ﺧـﻮف« و‬ ‫ً‬ ‫دو واژ‪U‬ه‬ ‫»ﻋﺬاب‪ «.‬آﻳﺎ ﺧﻄﺎب اﻳﻦ دو ﻋﺒـﺎرت ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ؟ آﻳﺎ اﻣﻜـﺎن دارد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻋﻤﻼً در ﺧﻮف و ﻋﺬاب زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬آرى! ﺑﺴﻴﺎرى از‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ روزه ﺧﻮف و ﻋﺬاب را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ و ﻋﻠﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫در ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻧﻜﺮده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »دﻻورى« ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻳﺎ ﺳﺮﻛﺸﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎ »آزادى ﺑﻴﺎن« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﺎﻳـﺪ‪،‬‬ ‫در اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺗﺮﺳﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ اﺣﺘﺮام از ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫دارد‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﻋﺬاب‪B‬آور‪ .‬او ﭘﺴﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش را اﺣﺘﺮام ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫زﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺎﺿﻰ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌـﺎدل واژه ﺗـﺮس در زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﻛـﻠـﻤـﻪ ‪ phobia‬اﺳﺖ‪ .‬در ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻫـﺎى‬ ‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﻰ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺗﺮس‪B‬ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ‪» acrophobia‬ﺗﺮس‬ ‫ﻗﺒﻼ در ‪ ،٢٨:٢‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫از ﺑﻠﻨﺪى« و ‪» hydrophobia‬ﺗﺮس از آب‪ «.‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ً‬ ‫ﺑﺰرگ را ذﻛﺮ ﻛﺮده و اﻳﻨﻚ دوﺑﺎره ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮدازد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺮدم ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از ﮔﺬﺷﺘﻪ در آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻳﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻛﻪ اﻣﺮوز آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ در آﻳﻨﺪه آﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺗـﺮﻛﻴﺒﻰ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬ﺗﺮﺳﻰ از ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل ﻳﺎ آﻳﻨﺪه ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده و اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ در او ﻫﺮ روز ﻛﺎﻣﻞ و ﻛﺎﻣﻞ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫»‪ ..‬ﻣﺮدم را ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣـﺮدن و ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺰا ﻳﺎﻓﱳ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴـﺎن‬ ‫‪ .(٢٧:٩‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻣﺠﺎزات آﻳﻨﺪه ﻫﺮاﺳﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺎزات او را‬ ‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪه اﺳﺖ‪» .‬آﻣﻴﻦ آﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﻼم ﻣﺮا‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∑∂‪±‬‬

‫ﺳﺘﻨﺪه ﻣﻦ اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ دارد و در داورى ﳕﻰ‪B‬آﻳﺪ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﻪ ﻓﺮ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ از ﻣـﻮت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﺳـﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢٤:٥‬ﭘﺲ ﻫﻴـﭻ‬ ‫ﻗﺼﺎص ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١:٨‬زﻳـﺮا‬ ‫داورى ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ آﻳـﻨـﺪه ﻣـﻮﻛﻮل ﳕﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ داورى او ﮔﺬﺷﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن او از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﺻﻠـﻴـﺐ داورى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ و ﻫـﺮﮔﺰ آن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑـﺮ‬ ‫ﺿﺪ او ﻣﺤﺴﻮب ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫راز دﻻورى ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ او ﺑﺎزﮔﺮدد »ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮد« )‪ .(٢-١:٣‬اﻳﻦ آﻳﻪ اﺷﺎره‪B‬اى ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﺪن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١-٢٠:٣‬اﻛﻨـﻮن در ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد‬ ‫»ﭼﻮن او ﻫﺴﺘﻴﻢ« و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻀﻮى از ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در او ﺗﻌﺮﻳ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺘﻌﺎل ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و اﻳﻦ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ‪» ،‬ﭘﺪر« ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪B‬اش‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺗﺮس ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ؟‬ ‫آﻳﻨﺪه ﺧﻮد ﺧﻮﻓﻨﺎك ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣـﺮگ‬ ‫ﻟﺰوﻣﻰ ﻧـﺪارد از‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ داورى ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ‪» .‬ﭘﺪر« دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را داورى ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮش را داورى ﻛﻨﺪ‪» ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ U‬ﺧﻮد ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ‪» ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ «.‬از اﺑﺘﺪا‬ ‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮده و اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ او را دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ او ﻣﺎ را دوﺳﺖ دارد )‪» .(١٠:٤‬زﻳﺮا اﮔﺮ در‬ ‫ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑـﻮدﻳﻢ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﻣﺮگ ﭘﺴـﺮش ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﻠﺢ داده ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻌﺪ از ﺻﻠﺢ ﻳﺎﻓﱳ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﺣﻴﺎت او ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ«‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(١٠:٥‬اﮔﺮ در ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻴـﺮون از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا و ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ او‬ ‫ﻧﺎﻣﻄﻴﻊ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ!‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ از اﻣﺮوز ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا »ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺗﺮس را ﺑﻴﺮون ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪازد«‬ ‫اده‬ ‫)‪ .(١٨:٤‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از اﳒﺎم ﺷﺪن ار ‪U‬‬ ‫او ﳕﻰ‪B‬ﺗﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻮﻋﻰ »ﺧﺪا‪B‬ﺗﺮﺳﻰ« ﺑﺠﺎ و ﻣﻨﺎﺳﺐ وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺗﺮﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺬاب‪ B‬ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬از آن رو ﻛﻪ روح ﺑﻨﺪﮔـﻰ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﺮﺳﺎن‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ روح ﭘﺴﺮﺧـﻮاﻧﺪﮔﻰ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن اَﺑﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اى ﭘـﺪر ﻧـﺪا‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ« )روﻣﻴﺎن ‪» .(١٥:٨‬زﻳﺮا ﺧﺪا‪ ،‬روح ﺗﺮس را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫روح ﻗﻮت و ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﺄدﻳﺐ را« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(٧:١‬‬ ‫ﺗﺮس ﻋﻤﻼً آﻏﺎز ﻋﺬاب اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﭘﻴـﺶ رو دارﻳـﻢ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را دﭼﺎر ﻋﺬاب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ رﻓﱳ‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺪان‪B‬ﭘـﺰﺷﻜﻰ ﻣﻰ‪B‬اﻓﺘﻨﺪ دﭼﺎر ﺗـﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ﻣـﺮدﻣـﺎن‬ ‫ﳒﺎت‪B‬ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ را ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ روز داورى ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪﻳﺸﻨﺪ دﭼﺎر ﭼﻪ ﺧـﻮف ﻋﻈﻴﻤـﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ از آن رو ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺷﻬـﺎﻣـﺖ روﻳـﺎروﺋﻰ ﺑﺎ روز داورى را‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻨﺪ در آن روز دﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﺷﺮاﻳﻄﻰ در زﻧﺪﮔﻰ اﻣﺮوز‬ ‫ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ آن روز وﺣﺸﺘﻨﺎك داورى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺤﺒﺖ و اﻃﻤﻴﻨـﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫در ﻓﻀﺎى ﺗـﺮس و ﻋﺬاب‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻣـﺮگ ﺑﻬـﺮاﺳﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪» .‬ﻛﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺟﺪا ﺳـﺎزد؟ آﻳﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻳـﺎ‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻳﻦ‬ ‫دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻳﺎ ﺟﻔﺎ ﻳﺎ ﻗﺤﻂ ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﺧﻄﺮ ﺷـﻤـﺸـﻴـﺮ؟‪ ...‬ﺑﻠﻜﻪ در‬ ‫‪U‬‬ ‫اﻣﻮر از ﺣﺪ زﻳﺎده ﻧﺼـﺮت ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺑـﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮد‪ ...‬و ﻧﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪى و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣـﺨـﻠـﻮق دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا ﻛـﻪ در ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺟـﺪا ﺳـﺎزد« )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪.(٣٩-٣٧ ٬٣٥:٨‬‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ! »و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ« ـ ﺣﺎل ﻳﺎ آﻳﻨﺪه ـ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و‬ ‫ﻻ ﺷﺎﻣﻞ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧـﺪازد! ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ در ﺧﻮف زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮدﻳﻢ و‬ ‫ﭼﻴﺰى از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﳕﻰ‪B‬داﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ اﻳـﻤـﺎن آوردﻳﻢ‪،‬‬ ‫آﻣﻴﺰه‪B‬اى اﻋﺠﺎب‪B‬آور از ﺗﺮس و ﻣﺤﺒﺖ در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ‬ ‫در ﻣﺸﺎرﻛﺖ »ﭘﺪر« رﺷﺪ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﺮس ﻣﺎ زاﻳﻞ ﺷﺪ و ﻗﻠﺐ‪B‬ﻫﺎى ﻣـﺎ‬ ‫ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﺤﺒﺖ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﺑﻴﻦ ﺗﺮس و ﻣﺤﺒﺖ در ﻧﻮﺳﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻟﻎ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻓﺰاﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻜﻰ از اوﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى رﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻃﻤﻴﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪ‪B‬ﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬

‫∏∂‪±‬‬

‫‪±∂π‬‬

‫≤© ]‪©≤±≠≤∞∫¥® XV«b‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﺮاى ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﻰ‪B‬ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪ «...‬ﻣـﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ و ﻫﺮ ﺑﺎر داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﺧﻄﺎرى ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻻف‪B‬زن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻫﻤﺮاه ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ و در واﻗﻊ دو ﻗﻠـﻮﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺮس و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻫﻨﮕﺎم ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺗﻮﺳﻂ اوﻟﻴﻦ ﻣﺮد و اوﻟﻴﻦ زن‪ ،‬زاده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آدم و ﺣﻮا ﺗﺎ‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﺧﻮد را از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺮﻫﻨﮕﻰ ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺮم ﺧﻮد را درك ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺧﻮدﺷﺎن و ﻧﻪ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﻰ‪B‬ﺷﺎن‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫آﻧﻬﺎ را از ﭼﺸﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻨﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮاﳒﺎم »آدم« اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻮن آوازت را در ﺑﺎغ ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎن ﮔﺸﺘﻢ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(١٠:٣‬‬ ‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻗﻠﺐ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ از ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧـﻴـﺎزى ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻧﻪ ﺑﺎ دﻳـﮕـﺮان‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺨﺸﻰ از رﳒﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﺴﻞ‪B‬ﻫﺎ را آزار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻰ داﺋﻤﻰ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد اﺳﺖ ﻛﻪ »دﻳﮕﺮان ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻣﺮا ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟« وﻟﻰ ﻣﺎدام ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺮس ﺑﺮ‬ ‫ﻃﺮف ﺷﺪه و ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن روﺑﺮو ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد از ﻛﺸﻴﺶ ﺳﺆال ﻛﺮد‪» :‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻋﻀﻮ دارد؟«‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﭼﻴﺰى در ﺣﺪود ﻫﺰار ﻧﻔﺮ‪«.‬‬ ‫آن ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻛﺴﺎن زﻳﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را راﺿﻰ ﻛﻨﻴﺪ!«‬ ‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى ﮔﻔﺖ‪ » :‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﺳﻌﻰ ﻧﻜﺮده‪B‬ام ﲤﺎم اﻋﻀﺎ ﻳﺎ ﺑﺮﺧﻰ از آﻧﻬﺎ را راﺿﻰ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﻢ ﻳﻜﻰ‬ ‫را راﺿﻰ ﻛﻨﻢ و او ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ او‬ ‫رو راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ درﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﺪا رﺷﺪ ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺑـﺎ‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮدش دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه‪ ،‬او را در دام‬ ‫دروﻏﮕـﻮﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬اﻧـﺪازد! او ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻗـﺮار ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋـﻤـﻼً اﳒﺎم ﻧﺪاده و ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎى زﻳﺴﱳ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزى ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺎه در ﲡﺮﺑﻪ »ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ« و »ﺳﻔﻴﺮه« آﻣﺪه اﺳﺖ )اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺑﺎب ‪ .(٥‬آﻧﻬﺎ ﻣﻠﻜﻰ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺟﻪ آن را ﭘﻴﺶ رﺳﻮﻻن آوردﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ وﺟﻪ را ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ واﳕﻮد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ‪U‬‬

‫ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه اﻳﻦ زوج دزدﻳﺪن ﭘﻮل از ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﭘﻄﺮس اﻳﻦ را روﺷﻦ‬ ‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﮔﻨﺎه آﻧﻬﺎ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺧـﺪا و رو راﺳﺖ ﻧﺒﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد )آﻳﻪ ‪.(٤‬‬ ‫ﮔﻨﺎه آﻧﻬﺎ رﻳﺎﻛﺎرى ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻃﻮرى واﳕﻮد ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﻬـﺎ را ﺑﻴﺶ‬ ‫از آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻨﺪه و روﺣﺎﻧﻰ ﺑﭙﻨﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ‬ ‫ﻗﻄﻌﺎ‬ ‫ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻳﻜﻰ از اﻋﻤﺎل ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ً‬ ‫‪U‬‬ ‫ﺑﻠﻮغ در ﺑﺰرﮔﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻟﻐـﺎن و ﺑـﺰرﮔﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺧـﻮِد ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ آن‪ ،‬آﻧـﻬـﺎ را ﳒﺎت داد وﻓﺎدار ﲟﺎﻧﻨـﺪ‪.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻬﺮ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﺻﺪاﻗﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﻗﺪرت‬ ‫ﺑﺒﺎر ﻣـﻰ‪B‬آورد‪ .‬ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ او دروغ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺸﻤﺎرد و ﺑـﺮاى ﭘﻮﺷﺶ‬ ‫دادن ﺑـﻪ دروغ‪B‬ﻫـﺎى ﺧـﻮد ﻧـﻴـﺎزى ﺑـﻪ ﺻـﺮف ﻧﻴـﺮو ﻧـﺪارد‪ ،‬زﻳـﺮا در ﺻـﺪاﻗـﺖ‬ ‫ﺳﺮﮔﺸﺎده‪B‬اى ﺑﺎ »ﭘـﺪرش« زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺻﺎدﻗﺎﻧـﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ ﻣﻼزم ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‬ ‫ﺧﺪا او را دوﺳـﺖ دارد و او را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳـﺮد )ﺣﺘﻰ ﺑـﺎ ﲤـﺎم ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ‪B‬ﻫـﺎﻳـﺶ(‪ .‬او‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ دﻳﮕﺮان را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ‪ .‬او ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزد‪.‬‬ ‫ﳕﺮات درﺳﻰ ﺟﺮى در ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﺰوﻟﻰ ﻃﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬رﺳﻴﺪ ﺳﻼﻣﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻢ اﻃﺎﻗﻰ ﺗﺎزه او در ﻣﻮرد او ﻧﮕﺮان‬ ‫ﺷﺪ و او را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮد ﺑﺎ روان‪B‬ﺷﻨﺎس داﻧﺸﻜﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺟﺮى ﻧﺰد ﻣﺸﺎور رﻓﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﳕﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ ﺧﻮد را ﭘﻴﺪاﻛﻨـﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻰ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰ‪B‬دادم وﻟﻰ اﻣﺴﺎل ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻢ و دارم ﺟﻨﮓ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﻣﺸﺎور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻢ‪B‬اﻃﺎﻗﻰ‬ ‫ﺟﺪﻳﺪت ﻣﺸﻜﻠﻰ دارى؟«‬

‫∞∑‪±‬‬

‫‪±∑±‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺟﺮى ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆال ﭘﺎﺳﺦ درﺳﺘﻰ ﻧﺪاد و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﺎور‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ او ﭘﻰ ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺮى آﻳﺎ ﲤﺎم ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را روى اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮده‪B‬اى‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺎﮔـﺮد ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﻫﻰ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﻰ ﺟﺪﻳـﺪت را‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺧﻮد ﻛﻨﻰ؟«‬ ‫ﺟﺮى آﻫﻰ از ﺳﺮ آراﻣﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣـﺪس ﻣـﻰ‪B‬زﱎ اﻳﻦ ﻃﻮر‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣـﻦ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟـﺖ ﮔـﺬراﻧﻴﺪه‪B‬ام و ﻗـﺪرت ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻧﺪارم‪«.‬‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺻﺎدق ﺑـﻮدن ﺑﺎ دﻳﮕـﺮان دو ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮغ‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑـﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺴﺮى ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ‪» :‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺰن و اﺿﻄﺮار زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻨﺪه‬ ‫ﺧﻮش را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٧:٩‬‬ ‫راز اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ در ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ در ﺧﺪﻣﺖ ﭘـﺪرى ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑـﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان‬ ‫ﺧﻮد را در ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزﻳﻢ و اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﺣﻜﺎم‬ ‫ﺧﺪا ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫زﻧﻰ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ‪B‬اى رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادى از اﺷﻌﺎر و‬ ‫ﺳﺮوده‪B‬ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ او ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﻌﺎر ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ زﻣﻴﻨﻪ‪B‬اى اﺳﺖ؟«‬ ‫ﺧﺎﱎ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬در ﻣﻮرد ﻋﺸﻖ!«‬ ‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺘﺎن‬ ‫را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮى اﺳﺖ!«‬ ‫ﺷﻌﺮى ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ ﭘﺮ از ﻏﻢ ﻫﺠﺮان‪ ،‬ﺟﻔﺎى ﻣﻌﺸﻮق و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ از اﻳﻦ‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﺳـﺮدﺑﻴﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧـﻴـﺎورد و ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺧﺎﱎ‪ ...‬وﻟﻰ روى ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﺸﻖ را‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه‪B‬اﻳﺪ! ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰ و ﮔﻞ‪B‬ﻫﺎى ﺳﺮخ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺷﺒﻰ را در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺎت زﻳﺎدى را ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻛـﻮدﻛﻰ ﻛﻔﺶ ﺗﺎزه‪B‬اى ﺑﭙـﻮﺷﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺎﻋـﺮاﻧﻪ ﺷﻤـﺎ‬ ‫ﻧﻴﺎزى ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻋﺸﻘﻰ ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﲢﺮك درآورد ﻧﻪ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ او را ﺧﻤﻴﺪه و اﻓﺴﺮده ﺳﺎزد‪«.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻣﻮدى ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﻰ‪B‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﲤﺎم ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪B‬ﻫـﺎ را ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﻰ‬ ‫اده ﺧـﻮد اﺑﺮاز‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ «.‬ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻛﻼم ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺎ ار ‪U‬‬

‫≤∑‪±‬‬

‫≥© «‪©≥≠±∫µ® t½U œUý XŽUÞ‬‬ ‫ﻧﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻃﺎﻋـﺖ ﺗـﻮأم ﺑﺎ ﺷﺎدى! »اﺣﻜﺎم او ﮔـﺮان ﻧﻴﺴـﺖ«‬ ‫)آﻳﻪ ‪.(٣‬‬ ‫اده ﺧﺪا اﺳﺖ‪» .‬اى آﺗﺶ‬ ‫ﺟﺰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻊ ار ‪U‬‬ ‫و ﺗﮕـﺮگ و ﺑـﺮف و ﻣﻪ و ﺑﺎد ﺗﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻓـﺮﻣﺎن او را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣـﻰ‪B‬آورﻳـﺪ!« )ﻣـﺰﻣﻮر‬ ‫‪ .(٨:١٤٨‬در ﻛﺘﺎب ﻳـﻮﻧﺲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎدﻫـﺎ و ﻣـﻮج‪B‬ﻫﺎ و ﺣﺘـﻰ‬ ‫ﻣﺎﻫﻰ‪B‬ﻫﺎ ﻓـﺮﻣﺎن ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﻰ در ﲤﺮد از ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺻﺮار‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ورزد‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﮔﻴﺎه و ﻳـﻚ ﻛـﺮم ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻓـﺮﻣﺎن داده اﺳـﺖ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﻰ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻜﺸﻰ ﲤﺎم ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﺮود‪.‬‬ ‫ﻋﺪم اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺎرى اﺳﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫از روى اﻛﺮاه و ﺑﻰ‪B‬ﻣﻴﻠﻰ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻃﺎﻋﺘﻰ‬ ‫را از ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﺮس ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣـﻮرد »دادن« ﮔﻔﺘﻪ‬

‫≥∑‪±‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻏﻼﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻄﻴﻊ‬ ‫»ﭘﺪر« ﺧﻮد و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ‪B‬ﻫﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﻌـﻴـﺎرﻫﺎى ﻣﺤـﺒـﺖ رﺷﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﺷﺨﺼﻰ ﻣـﺎ ﻧـﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫اده ﺧﺪا را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد در آن ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻣﺎ ار ‪U‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺑﻰ‪B‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ‪B‬ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﭘﻴـﺎم روﺣﺎﻧـﻰ آن را درك ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:٢‬ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‬ ‫ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ اﻟﺰاﻣﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺷﺎق و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻨﺪارد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن از واﻟﺪﻳﻦ را ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد و ﻛﻨﺠﻜﺎواﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫»ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ؟« ﻳﺎ »ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﳒﺎم دﻫﻢ؟«‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪B‬اى ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺎﻣـﻞ ﺧـﺪا را ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻟﺬت‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑـﺮد و در آن زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ .‬او ﻛـﺘـﺎب‪B‬ﻣـﻘـﺪس را ﭼﻮن ﻛﺘﺎب اﻣـﺘـﺤـﺎن‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ‪B‬اى ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ!‬ ‫ﻃﻮﻻﻧﻰ‪B‬ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎب ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١١٩‬اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻛﻼم ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎم آﻳﺎت اﻳـﻦ ﻣﺰﻣﻮر ﺑﺠﺰ دو آﻳﻪ )‪ ١٢٢‬و ‪ ،(١٣٢‬ﺗﺸﺮﻳـﺢ ﻛﻨﻨﺪه ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا در ﻗﺎﻟﺐ »ﺷﺮﻳﻌﺖ«‪» ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﺧﻼﻗﻰ«‪» ،‬اﺣﻜﺎم« و ﻏﻴﺮه‪ ...‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮاﻳﻨﺪه ﻣﺰاﻣـﻴﺮ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ و از‬ ‫ﺑﻴﺎن آن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد! »ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻮ را ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دارم‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ روز‬ ‫ﺗﻔﻜـﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٩٧:١١٩‬او در ﺷـﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎدﻣـﺎن اﺳﺖ‬ ‫)آﻳﺎت ‪ ١٤‬و ‪ (١٦٢‬و از آن ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد )آﻳﺎت ‪ ١٦‬و ‪ .(٢٤‬ﻛﻼم ﺧﺪا در دﻫﺎن‬ ‫او ﻋﺴﻞ اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(١٠٣‬در ﺣـﻘﻴﻘﺖ او ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا را در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﻌـﺮ ﺳﺮوده‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬ﻓﺮاﻳﺾ ﺗﻮ ﺳﺮودﻫﺎى ﻣﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧ‪U‬ﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ« )آﻳﻪ ‪.(٥٤‬‬ ‫ﺗﺼﻮر اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻣﺠﻤﻊ‪B‬اﻟﻘـﻮاﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻌﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺠﻴـﺐ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻋﺼﺮﮔﺎﻫﻰ وﺿﻌﻴﺖ ﺗﺮاﻓﻴﻚ را ﺑﺎ ﻣﻮزﻳﻚ و‬

‫دﻛﻠﻤﻪ اﻋﻼم ﻛﻨﻨﺪ! اﻛﺜﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ )ﻗﺎﻧﻮن( را ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪى ﳕﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﺘﺨﺎب ﺳﺮاﻳﻨﺪه ﻣﺰاﻣﻴﺮ و ﻧﮕﺎه او ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻪ‬ ‫او ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧـﻮن ﺧـﺪا را ﻧﻴﺰ دوﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬داﺷﺖ‪ .‬اﺣﻜـﺎم‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮاى او ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪى ﻣﺤﺒﻮب از اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺪر ﺧﻮد ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻟﺬت ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪.‬‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﻤﻠﻰ »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻟـﻎ« را در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎزﻧﮕﺮى ﻛﻨﻴﻢ و ﺑـﺮاى ﻓﻬﻢ آن ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫اده او ﺗﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﳕﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ و‬ ‫»ﭘﺪر«‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و دﻳﮕﺮ از ار ‪U‬‬ ‫ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺻﺎدق ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ و دﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﻰ از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻄﺮود ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ دﻳﮕﺮان در دل ﺧﻮد ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ و دﻳﺪﮔﺎه‬ ‫ﺟﺪﻳﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﻴﻢ و آن را ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ و از‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ آن ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان و اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺤﺒﺖ ﻛـﺎﻣـﻞ و ﻋـﻮاﻣﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎد ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﲤﺎم آن ﻋﻮاﻣﻞ را از ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧـﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او از دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧـﻮد اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﺑﺨﺸـﺶ او را ﻧﻄﻠﺒﻴﻢ‬ ‫)‪ ،(٩:١‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﺶ آن ﮔﻨﺎه ﺷـﺮوع ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﺪم‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺪم ﺻﺪاﻗـﺖ ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد و اﻳﻦ ﻧﺎﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ و رﻳﺎﻛـﺎرى‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﻼم ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﺟﻬﺖ‬ ‫اده ﭘﺪر‪ ،‬از ﻛﻼم او ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻰ‪B‬ورزﻳﻢ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ آن را ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻞ و‬ ‫ﻛﺸ ار ‪U‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺎدﺗﻰ روزاﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫‪±∑¥‬‬

‫‪±∑µ‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻓﺸﺎر ﻣﺬﻫﺒﻰ )ﻛـﻮﺷﺶ اﻧﺴﺎن در ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻛـﺮدن ﺧﺪا ﺑﺎ ﻛﺎر ﺧﻮد(‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻏﻢ‪B‬اﻧﮕﻴﺰى اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٤:٢٣‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آن ﻳﻮﻏﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎده‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٠-٢٨:١١‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎرﻫﺎ را ﺳﺒﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ زﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻛﺎر ﻛﺮد و ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ وى داﺷﺖ‪ ،‬در ﻧﻈﺮش روزى ﭼﻨﺪ ﳕﻮد«‬ ‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(٢٠:٢٩‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ‪B‬آورد‪.‬‬

‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻣﻞ‪B‬ﺗﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻛـﺎﻣـﻞ‪B‬ﺗـﺮ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒـﺖ ﺑـﺎ ﻫـﻢ رﺷﺪ‬ ‫ﻣﻰ‪BB‬ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻏﻠﺒﻪ« )ﻳﺎ ﭘﻴﺮوزى( ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺳﺖ‪ .‬او از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد ‪ ١٤-١٣:٢‬و در ﻣﺒﺤﺚ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬اﺳﺘﻔـﺎده ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را در ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺗﺎ اﻳﻤﺎن‪B‬داران و‬ ‫ﺑــﺮﻛــﺎﺗــﻰ را ﻛـﻪ ﻣــﻰ‪B‬ﻳــﺎﺑــﻨــﺪ‪ ،‬ﺗــﺸــﺮﻳــﺢ ﳕــﺎﻳــﺪ )‪٢٦٬١٧٬١١٬٧:٢‬؛‬ ‫ً‬ ‫ﺟﻴﺤﺎ‬ ‫‪ .(٢١٬١٢٬٥:٣‬ﻣﻨﻈﻮر او ﻃﺒﻘﻪ ﺧﺎﺻﻰ از اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮ‬ ‫از ﻋﺒﺎرت »ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﺮﺑﺎزى در ﺳﭙﺎه اﺳﻜﻨﺪر ﻣﻘﺪوﻧﻰ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد در ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺠﺎﻋﺖ‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﺧـﺮج ﳕﻰ‪B‬داد‪ .‬ﻫﺮ ﮔـﺎه ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺸـﺮوى ﻛﻨﻨﺪ او از ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻋﻘـﺐ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﻓﺴﺮان ﻋﺎﻟﻰ‪B‬رﺗﺒﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴـﺶ او رﻓﺖ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮﺑﺎز! ﻧﺎم‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻧﺎم ﻣﻦ اﺳﻜﻨﺪر اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ژﻧﺮال ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮو و ﺑﺠﻨﮓ ﻳﺎ اﺳﻤﺖ را ﻋﻮض ﻛﻦ!«‬ ‫ﻧﺎم ﻣﺎ ﭼﻴﺴـﺖ؟ »ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ـ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن از ﺧﺪا‪ «.‬اﺳﻜـﻨـﺪر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺳﻤﺒﻞ ﺟـﺴـﺎرت ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻧﺎم ﻣﺎ ﻫـﻤـﺮاه ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه از ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮدن در ﭘﻴﺮوزى ﺧﺪا‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﭘﻴـﺮوزى ﻧﺎﺷﻰ از اﻳﻤﺎن اﺳـﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى؟ اﻳﻤﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا! ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه‪ ،‬ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »اﻳﻤﺎن‬

‫∂∑‪±‬‬

‫‪©µ≠¥∫µ® È“ËdOÄ ©¥‬‬ ‫رب‪B‬اﻟﻨﻮع ﭘﻴﺮوزى در ﻳﻮﻧﺎن ‪ Nike‬ﻧﺎم داﺷﺖ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻧﺎم ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﭘﺮﺗﺎب‬ ‫ﻣﻮﺷﻚ در آﻣﺮﻳﻜﺎ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ دو ﻧﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛـﻠـﻤـﻪ ﻳـﻮﻧﺎﻧـﻰ ‪ nike‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ‬ ‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﺮوزى ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ دارد؟‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در دﻧﻴﺎﺋﻰ واﻗﻌﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻣﺸﻜﻼت ﺗﺮﺳﻨﺎك‬ ‫اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎر ﺳﺎده‪B‬اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮًا‬ ‫ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺟﺮﻳﺎن دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺑﻪ‬ ‫»ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪«.‬‬ ‫وﻟﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد از ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ داراى ذات ﺧﺪاﺋﻰ‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮدن از ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪» ،‬زﻳﺮا‬ ‫آﻧﭽﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ« )‪ .(٤:٥‬اﮔﺮ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺧـﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﲢﺖ ﻛﻨﺘﺮل‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬دﻧﻴﺎ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ را ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ‬ ‫)‪ (١٧-١٥:٢‬و ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻮق ﻃﺎﻗﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺮوزى ﻣﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺷﺪ در اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺰ‬ ‫رﺷﺪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛـﺴـﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﺪ‪ ،‬راﺣﺖ‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ او‬

‫∑∑‪±‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫دارد ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ« )‪ .(٥:٥‬اﻳﻤﺎن ﭼﻴـﺰى در ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤـﺎن در‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪» .‬در ﺟﻬﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ وﻟﻜﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤـﻊ دارﻳـﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻏﺎﻟـﺐ ﺷـﺪه‪B‬ام« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪.(٣٣:١٦‬‬ ‫ﻳﻜﻰ ﺷﺪن در ﻣﺴﻴﺢ و در ﭘﻴﺮوزى او‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ‪B‬اى را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬آورد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﻳـﻮﺣﻨﺎ در رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴـﺖ‪» «.‬زﻳـﺮا‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﻢ‪B‬ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )‪ .(١٧:٤‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫در ﻧﻮر ﻗﺪم ﺑﺮدارﻳﻢ »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ او در ﻧﻮر اﺳﺖ« )‪ .(٧:١‬اﮔﺮ ادﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﻴـﻢ‬ ‫در ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آن ﭼﻨـﺎن ﺳـﻠـﻮك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻠـﻮك ﻛـﺮد‬ ‫)‪ .(٦:٢‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ او در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﺛﺒﺎت ادﻋﺎى اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﻋﺠﺎب‪B‬آور اراﺋﻪ ﳕﻮد‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ُﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﻣﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه‪B‬ام« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٠:٢‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻓﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫او دﻓﻦ ﺷﺪﻳـﻢ و وﻗﺘﻰ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ او زﻧﺪه ﺷﺪﻳﻢ‪» .‬ﭘﺲ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﻣﻮت او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ او دﻓﻦ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻤﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻼل ﭘﺪر از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﺗﺎزﮔﻰ ﺣﻴﺎت رﻓﺘﺎر ﳕﺎﺋﻴﻢ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(٤:٦‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺻﻌﻮد ﻛﺮدﻳﻢ و اﻳﻨﻚ ﺑﺎ او‬ ‫در ﺟﺎى‪B‬ﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺎﻛـﻦ ﻫـﺴـﺘـﻴـﻢ )اﻓـﺴـﺴـﻴـﺎن ‪ .(٦:٢‬وﻗﺘـﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ ،‬در ﺟﻼل او ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑـﺎ وى در ﺟﻼل ﻇﺎﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ« )ﻛـﻮﻟﺴﻴﺎن‬ ‫‪.(٤:٣‬‬

‫ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻦ آﻳﺎت ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﻨﺪه ﻣـﻮﻗﻌﻴﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﭘﻴﺮوزى او ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴـﻴـﺢ را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﻴـﺰاﻧﻴـﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧـﻮد در‬ ‫ﺟﺎى‪B‬ﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ »ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ رﻳـﺎﺳـﺖ و ﻗـﺪرت و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻫـﺮ‬ ‫ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎى‪B‬ﻫﺎى او ﻧـﻬـﺎد و او را ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ داد« )اﻓﺴـﺴـﻴـﺎن‬ ‫‪ .(٢٢-٢٠:١‬و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا داراى اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮﺗﺮ از ﲤﺎم دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬ ‫دﻫﻨﺪه ﻣﻴﺰان اﻗﺘﺪار او اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدى‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﺸﺎن‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻛﻪ در ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ داﺧﻠﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺎون ﻳﻚ ﻣﺆﺳﺴﻪ داراى‬ ‫ﻗﺪرت ﻣﺤﺪودﺗﺮى اﺳﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺎون داراى ﻗﺪرت ﻣﺤﺪودﺗﺮى ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ دارد ﻛـﻪ داراى اﻗﺘﺪار ﻛﺎﻣﻞ در ﺣﻮز‪U‬ه ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺧـﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻗﻰ‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ در اداره‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام‬ ‫و ﻓﺮاﻣﻴﻨﺶ ﻣﻄﺎع اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻧﺸﺴﺘـﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﺪرت او در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ در اﺣﺴـﺎﺳـﺎت‬ ‫او‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﻗـﺘـﺪار او در ﻣـﻮﻗﻌﻴﺘﺶ در ﻣﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ او ﻳﻜﻰ‬ ‫ﺷﺪه و ﻋﻀﻮ ﺑﺪن او ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٣-١٢:١٢‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻬﻨﻪ او‬ ‫ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه و اﻳﻨـﻚ در زﻧﺪﮔﻰ ﭘـﺮﺟﻼل و ﺗﺎزه از ﻗﺒﺮ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى ﺗﺨﺖ واﻗﻌﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ!‬ ‫ﻳﻚ ﺟﻨﮕﺠﻮى ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎر ﺟﻨﮓ‪B‬ﻫﺎى اﺳﺘﻘﻼل‪ ،‬آواره ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻣﻜﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰ‪B‬رﻓﺖ و ﺑﺮاى ﻣﺤﻠﻰ ﺟﻬﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﻟﻘﻤﻪ‪B‬اى ﻏﺬا ﮔﺪاﺋﻰ‬

‫∏∑‪±‬‬

‫‪±∑π‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﻮرد دوﺳﺘﺶ »آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ« ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺷﻐﻞ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ وﻟﻰ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣـﻰ‪B‬رﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴـﺸـﻪ در ﻣـﻮرد رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻣـﺤـﺒـﻮب ﺧـﻮد ﺻﺤﺒـﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪.‬‬ ‫روزى ﻳﻜﻰ از رﻫﮕﺬران ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﺋﻰ آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠـﻦ را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻰ ادﻋﺎى ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻰ!«‬ ‫آن ﻣﺮد آواره ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﱎ اﻳﻦ را ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬در‬ ‫واﻗﻊ ﻣﻦ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬى ﺑﺎ اﻣﻀﺎى آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ دارم ﻛﻪ ﺧﻮد او آن را ﺑﻪ ﻣﻦ داده‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه آن ﻣـﺮد از ﻛﻴ ﺑﻐﻠﻰ ﻛﻬﻨﻪ‪B‬اش‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟـﻪ ﺷـﺪه‪B‬اى ﺑـﻴـﺮون‬ ‫آورد و ﺑﻪ آن ﻣﺮد ﻧﺸﺎن داد و ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ از او ﻣﻌـﺬرت ﻣﻰ‪B‬ﺧـﻮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﺳﻮاد درﺳﺘﻰ ﻧـﺪارم وﻟﻰ ﻣﻰ‪B‬داﱎ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﻀﺎء‪ ،‬اﻣﻀﺎى آﻗﺎى ﻟﻴﻨﻜـﻠـﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻇـﺮان وﻗﺘﻰ ﻛـﺎﻏـﺬ را دﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻰ ﻣـﺮد‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼـﻜـﺎر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟ ﺗﻮ ﻣﺠﻮز ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻰ اﻳﺎﻟﺘﻰ ﺑﺎ اﻣﻀﺎى ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ را دارى‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼـﺮا ﭘﺮﺳﻪ ﻣـﻰ‪B‬زﻧﻰ و ﮔﺪاﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻰ؟ آﻗﺎى ﻟﻴﻨـﻜـﻠـﻦ ﺗـﻮ را ﺛﺮوﲤﻨﺪ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ!«‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﺄوﻳﻞ آﻧﭽﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺷﻜﺴﺖ‪B‬ﺧﻮردﮔﺎن دور ﺧﻮد ﺑﭽﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤـﺎ را ﭘﻴﺮوز ﻛﺮده‬ ‫اﺳﺖ! او ﲤﺎم دﺷﻤﻨـﺎن ﺷـﻤـﺎ را ﻣﻐﻠـﻮب ﻛﺮده و اﻳﻨﻚ در ﭘﻴـﺮوزى او ﺳﻬـﻴـﻢ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ او‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى‪B‬اش را اﻋﻼم ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪ اﺻﻠﻰ »اﻳﻤﺎن« اﺳﺖ و اﻳﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻛـﻠـﻴـﺪى ﺧـﺪاﺋـﻰ ﺑـﺮاى‬ ‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺰرﮔﻰ ﻛﻪ در ﺑﺎب ‪ ١١‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻧﺎم‬

‫ﺑﺮده ﺷﺪه‪B‬اﻧﺪ ﻫﻤﮕﻰ ﻏﻠـﺒـﻪ ﺧـﻮد را »ﺑﺎ اﻳﻤﺎن« ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا را ﭘﻴﺶ رو ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻛـﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن آﻧﻬـﺎ را ارج‬ ‫ﻓﺎ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ »آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻋﻄﺎ ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺻﺮ ً‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .«.‬اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪه‪B‬اى ﮔﻔﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺷﻬﺎدت ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﭘﻴﺮوز ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ U‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﺑﺮﺳﻴﻢ و او را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬در ﻧﻴﺎزﻫﺎ و ﻧﺒﺮدﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎده‪B‬ﺗﺮ ﺑﻪ او ﺗﻮﻛﻞ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﺎﻣـﻠـﻰ ﻣـﻨـﻈـﻢ و‬ ‫ﻋﻤﻠﻰ در زﻧﺪﮔﻰ روزاﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺘﻰ و ﺑﺮﻛﺖ‪B‬ﻫﺎى آن را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟ در اﺑﺘﺪا‪،‬‬ ‫ﻧﺘـﻴـﺠـﻪ دوﺳﺘﻰ‬ ‫اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻳﺪ در دل ﻛـﺎﺷـﺘـﻪ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‪B‬آﻣﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ! از آﻧﭽﻪ آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار در ﻣﺮاﺣﻞ‬ ‫زﻳﺮ ﻟﻐﺰش ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮرد و دوﺑﺎره ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ‪B‬ﭘﻴﻮﻧﺪد‪:‬‬ ‫)‪ (١‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ )ﻳﻌﻘﻮب ‪(٤:٤‬‬ ‫)‪ (٢‬آﻟﻮده ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ دﻧﻴﺎ )ﻳﻌﻘﻮب ‪(٢٧:١‬‬ ‫)‪ (٣‬زﻳﺴﱳ در دﻧﻴﺎ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(١٧-١٥:٢‬‬ ‫)‪ (٤‬ﻫﻢ‪B‬ﺷﻜﻞ ﺷﺪن ﺑﺎ دﻧﻴﺎ )روﻣﻴﺎن ‪(٢:١٢‬‬ ‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮاﺣﻞ زﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫)‪ (١‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ را در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ »دوﺳﺖ ﺧﺪا«‬ ‫ﺑﻮد )ﻳﻌﻘﻮب ‪ ،(٢٣:٢‬زﻳﺮا از دﻧﻴﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫اﳒﺎم داد‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ او ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻛﺮد و ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫∞∏‪±‬‬

‫‪±∏±‬‬

‫ ×‪XŽUÞ« Ë Â«d²Š« ¨X³‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫)‪ (٢‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺑـﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﺛـﺮ ﻣـﻰ‪B‬ﮔـﺬارد‪ .‬ﻫﻢ ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﻛـﻼم را‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ و دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ و ﺑـﺎ ﻗـﻮم ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‪،‬‬ ‫ﺧﻮد را در ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺑـﺎز ﻣـﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﭘـﺮﻣﻌﻨـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﲤﺎﻳﻼت ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ و ﺑﻰ‪B‬ﺧﻄﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﻛﻼً ﻋﻮض‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﲢﻮل ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺻﻮرت ﻣﻰ‪B‬ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫)‪ (٣‬دوﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ و ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ او‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻴﻖ ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد‪ .‬دوﺳﺘﻰ در ﺳﻄﺢ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻛﺜﺮًا ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫در ﺳﻄﺢ اﻟﻬﻰ‪ ،‬دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ »ﺑﺎﻳﺪ« ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻮد‪» .‬ﻣﺎ او را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ او اول ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد« )‪ .(١٩:٤‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ او را‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد و روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ را ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ واﻗﻌﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺎﻋﺘﻰ روزاﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ زودﮔﺬر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ اﺳﺖ‪ :‬اﺷﺘﻴﺎق ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨـﻮد ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺢ و اﳒﺎم‬ ‫اده او‪.‬‬ ‫ار ‪U‬‬ ‫)‪ (٤‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ او را دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ او را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻮن او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ‪» .‬زﻳﺮا آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒـﻞ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧﻴﺰ از ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺴﺮش ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺷﻮﻧﺪ«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٩:٨‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﺷﺒﻴﻪ او ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ او‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ )‪ ،(٣-١:٣‬وﻟﻰ ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﻴﻪ اﻳﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮدن را اﻛﻨﻮن آﻏﺎز ﻛﺮده‪B‬اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰى! آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳـﻢ و در ﺗـﺮس زﻧﺪﮔﻰ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺗﺮس ﺑﻴﺮون‬ ‫اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪه و ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺻﺎدق و رو راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬ ‫ﳕﻮدن ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺮس زاﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ اﺣﻜﺎم او ﻧﺎﺷﻰ از‬

‫ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ از ﺗﺮس‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه‪B‬اﻳﻢ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ دﺷﻮار‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و در آﺧﺮ‪ ،‬زﻳﺴﱳ در اﻳﻦ ﻓـﻀـﺎى ﻣـﺤـﺒـﺖ‪ ،‬ﺻـﺪاﻗـﺖ‪ ،‬ﺷـﺎدى و‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻗﺎدر ﻣﻰ‪B‬ﺳﺎزد ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻐﻠﻮب دﻧﻴﺎ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻏﺎﻟﺐ آﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻫﻴﺠﺎن‪B‬آور و ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮاﺣﻞ اﻳﻦ دوﺳﺘﻰ‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻄﺮس ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ را در راه ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺪﻫﺪ!‬ ‫وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ از او ﺧـﻮاﺳﺖ ﺗﺎ دﻋﺎ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪-٣١:٢٢‬‬ ‫‪ .(٤٦-٣٩ ٬٣٣‬اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن روزاﻧﻪ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس را ﺷﺮوع ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫و روى آن ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﻴﺢ را در دﻋﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫را ﲡﺮﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ـ و دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و زﻧﺪﮔﻰ او ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن و دﻟﮕـﺮﻣﻰ‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ و ﺷﺎدى و‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ و ﭘﻴﺮوزى‪ُ ،‬ﻣﻬﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬

‫≤∏‪±‬‬

‫≥∏‪±‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫∞‪±‬‬

‫‪øbO½«œÅv1 sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬ ‫«‪≤±≠∂∫µ UMŠu¹ ‰Ë‬‬

‫ﺑﻨﺠﺎﻣﻴﻦ ﻓﺮاﻧﻜﻠﻴﻦ در ﺳﺎل ‪ ١٧٨٩‬ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻗﻄﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟـﺰ‬ ‫ﻣﺮگ و ﻣﺎﻟﻴﺎت‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮد داﻧﺎﺋﻰ ﭼﻮن ﻓﺮاﻧﻜﻠﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫زﻳﺎدى وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ‪B‬داﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻮر ﻣﺴﻠﻢ ﻓﺮاواﻧﻰ وﺟﻮد‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬از دﻳﺪﮔـﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﺑـﻴـﻤـﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳـﻨـﺪ »ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ!« در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋـﺒـﺎرت »داﻧﺴﱳ«‪ ٣٩ ،‬ﺑـﺎر در رﺳﺎﻟﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳـﻮﺣﻨـﺎ و‬ ‫ﻫﺸﺖ ﺑﺎر در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ )‪ (٢١-٦:٥‬آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن اﺷﺘﻴﺎق ﻋـﻤﻴﻘﻰ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ دارد و ﺣـﺘﻰ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻳﺎزﻳﺪن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﮔﺎه ﺟﺎدوﺋﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻮﺷﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﺗﺎﺟﺮى‬ ‫ﺑﺎ ﻛﺸﻴﺶ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻮد در ﺣﻴﻦ ﺻﺮف ﺷﺎم در رﺳﺘﻮران ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪B‬ﻫﺎ‬ ‫را در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﺪ؟ در آن آﺳﻤﺎن‪B‬ﺧﺮاش‪B‬ﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺪه‪B‬اى از ﺑﺎ ﻧﻔﻮذﺗﺮﻳﻦ‬ ‫رﻫﺒﺮان ﲡﺎرى ﻧﺸﺴﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰ‪B‬آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﱎ‬ ‫ﻓﺎﻟﮕﻴﺮ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺧﺎﱎ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬ ‫اﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮان ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﺮ در اﻳﻨﺠﺎ ﺻ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ و ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺪاﺋﻰ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ آن‬ ‫ﻫﻢ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ‬

‫‪±∏µ‬‬

‫ﻏﺮور و ﺗﻌﺼﺐ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ اﺗﻬﺎم‪ ،‬آﻧﻬـﺎ را از ﮔﻔﱳ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻰ‪B‬داﱎ!« ﺑﺎز‬ ‫ﳕﻰ‪B‬دارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ از رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﻨﺞ اﺻﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﻴﻢ‪.‬‬

‫‪©±∞≠∂∫µ® XÝ« «bš vKOŽ ©±‬‬ ‫در اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٥-١:٥‬ﺧـﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ آﻳﻪ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑـﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارد ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎور داﺷﱳ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺎس‬ ‫‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ؟ ﻋـﺪه‪B‬اى ازﻣﻌﺎﺻﺮان‬ ‫او‪ ،‬او را دروﻏﮕﻮ و ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٣:٢٧‬ﻋﺪه‪B‬اى دﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫او را ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺘﻌﺼﺐ و ﭘﺎره‪B‬اى او را دﻳﻮاﻧﻪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻳﻬﻮدى‬ ‫دو آﺗﺸﻪ و ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﻛﻪ در اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺻﺎدق وﻟﻰ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن رﺳﺎﻟﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻣﻌـﺮض ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻣﺘﺪاول و ﻏﻠﻄﻰ‬ ‫ﻓـﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴـﺪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺻـﺮ ً‬ ‫»ﻣﺴﻴﺢ« ﺑﺮ او وارد ﺷﺪ و او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎ ُﻣﺮد‪ .‬رﺳﺎﻻت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ‬ ‫اﻳﺪه‪B‬ﻫﺎى ﻧﺎدرﺳﺖ را رد ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬او ﺟﻬﺖ اﺛﺒﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺳﻪ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﺑﺪون ﺧﻄﺎ اراﺋﻪ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت اول‪ :‬آب‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در »آب و ﺧﻮن« آﻣﺪ‪ .‬آب‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﱳ او‬ ‫در رود اردن ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ »ﭘﺪر« از آﺳﻤﺎن ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ از او ﺧﻮﺷﻨﻮدم« ) ﻣﺘﻰ ‪ .(١٧-١٣:٣‬در ﻫﻤﺎن وﻗﺖ روح‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮى ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭘﺴﺮش‪ ،‬در آﻏﺎز‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺷﻬﺎدت دوم‪ :‬ﺧﻮن‪ .‬وﻟـﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﺮگ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧـﺪا ﺗﺄﺋﻴﺪﻳـﻪ ﻗﺎﻃﻊ‪B‬ﺗﺮى ﺑـﺮ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴـﺖ او داد‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻰ رﺳﺎ از آﺳـﻤﺎن ﺑﺎ ﻋﻴﺴـﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺟـﻼل دادم و ﺑﺎز ﺟـﻼل ﺧﻮاﻫـﻢ داد« )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ .(٢٨:١٢‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬در‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻗﺪرت اﻋﺠﺎزى ﻧﻈﻴﺮﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ‪،‬‬ ‫زﻟﺰﻟـﻪ وﭘﺎره ﺷﺪن ﭘـﺮده ﻫﻴﻜـﻞ )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٥٣-٥٠٬٤٥:٢٧‬ﺑـﺮ اﻟﻮﻫﻴـﺖ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺷﻬﺎدت داد‪» .‬او در واﻗﻊ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٥٤:٢٧‬ﻋﻴﺴﻰ‪» ،‬روح ﻣﺴﺢ‬ ‫ﺷﺪ‪U‬ه« ﺧﺪا را در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻮﻗﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ از دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪B‬ﻫﺎ »ﭘﺪر«‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﺷـﻬﺎدت ﺳـﻮم‪ :‬روح‪ .‬روح‪B‬اﻟـﻘﺪس آﻣـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺮ ﻣـﺴـﻴﺢ ﺷـﻬـﺎدت دﻫﺪ )ﻳـﻮﺣـﻨﺎ‬ ‫‪٢٦:١٥‬؛ ‪ .(١٤:١٦‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻛﻪ »روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬روح ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ «.‬ﻣﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﺎ در‬ ‫ﻫـﻨﮕـﺎم ﻣﺮگ او ﺣـﻀﻮر ﻧـﺪاﺷـﺘﻪ‪B‬اﻳـﻢ‪ ،‬وﻟﻰ روح‪B‬اﻟـﻘﺪس در آﳒـﺎ ﺑﻮده اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ و ﻫﻤﺎن روﺣﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت‬ ‫»ﭘﺪر« ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ دور اﺳﺖ وﻟﻰ ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﲡﺮﺑ‪U‬ﻪ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت اول ﺑﻴﺮوﻧﻰ و ﺷﻬﺎدت دوم دروﻧﻰ اﺳﺖ و ﻫﺮ دو ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﭼﮕـﻮﻧﻪ در ﻗﻠﺐ اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫـﺪ؟ »از آن رو ﻛـﻪ‬ ‫روح ﺑﻨﺪﮔﻰ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﺮﺳﺎن ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ روح ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ آن اَﺑﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اى ﭘﺪر ﻧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ! ﻫﻤﺎن روح ﺑﺮ روح‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(١٦-١٥:٨‬ﮔﻮاﻫﻰ روح‪B‬اﻟﻘﺪس‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد دروﻧﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ آن اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ U‬ذﻫﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ روح‪B‬اﻟﻘﺪس از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻧﻈﺮ ﻓـﺮد ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻰ‪B‬ﻣﻌﻨﻰ اﺳـﺖ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪،(١٤:٢‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﻔﻬﻮم آن را ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‪B‬دار درك ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺧﻮد را »در ﺧﺎﻧﻪ« و ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا روح‬ ‫ﺧﺪا در او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ و اﻳﻦ روش دﻳﮕﺮى از ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻧـﻮن )ﺷﺮﻳﻌﺖ( ﻣﻘﺮر ﻛـﺮده ﻛﻪ ﺑـﺮاى اﺛﺒﺎت ﻫﺮ ادﻋﺎﺋـﻰ وﺟﻮد دو ﻳﺎ ﺳـﻪ‬ ‫ﺷﺎﻫﺪ اﻟﺰاﻣﻰ اﺳﺖ )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ .(١٥:١٩‬ﺷﻬﺎدت »ﭘﺪر« در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴـﺪ و در‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺻﻠﻴﺐ و اﻣﺮوز ﺷﻬﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺷﻬﺎدت ﺷﺎﻫـﺪان اﻣـﻴـﻦ‪ .‬روح‪B‬اﻟﻘﺪس و آب و ﺧـﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را‬ ‫روﺷﻦ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت اﻧـﺴـﺎن را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬـﺎدت ﺧـﺪا را‬ ‫ﳕﻰ‪B‬ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ؟ ﻣﺮدم اﻛﺜـﺮًا ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻛﺎش ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ!«‬ ‫وﻟﻰ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ »اﻳﻤﺎن« زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ! ﻫﻤـﻪ روزه ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺮدم ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻜﺎن و داروﺳﺎزان اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﺷﭙـﺰ رﺳﺘﻮران‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه‪B‬اى ﻛﻪ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟ راﻧﻨﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ ﭼﺮا ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ و اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا را دروﻏﮕﻮ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻨﺪ ﺳﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ و اﺳﺎس ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬ ‫دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂∏‪±‬‬

‫∑∏‪±‬‬

‫≤© «‪©±≥≠±±∫µ® b½—«œ b¹ËUł UOŠ Ê«—«œÅÊUL¹‬‬ ‫واژه ﻛﻠﻴﺪى در ‪ ١٠-٦:٥‬ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت داده‪،‬‬ ‫وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﭘﺴﺮان ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺎدت داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ داراى‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ! ﺷﺎﻫﺪ ادﻋﺎى ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷـﻬـﺎدت روح‪B‬اﻟﻘﺪس دروﻧﻰ‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن‬ ‫آورده‪B‬اﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ دارﻳﺪ« )‪.(١٣:٥‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻳﻚ ﻋﻄﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻴـﺎت ﺟـﺎوﻳـﺪ ﭼـﻴـﺰى ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ آن را‬ ‫ﲢﺼﻴﻞ ﻛﻨﻴﻢ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٩-٢٧:١٠‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺷﺨﺺِ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫دﺳـﺖ آورده‪B‬اﻳﻢ‪» .‬آن ﻛﻪ ﭘـﺴـﺮ را دارد‪ ،‬ﺣﻴـﺎت را دارد« )‪ (١٢:٥‬و ﻧﻪ ﻓﻘـﻂ‬ ‫»ﺣﻴﺎت« ﺑﻠﻜﻪ »ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ« ـ زﻳﺴﱳ آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫـﺴـﺖ )اول ﺗﻴﻤـﻮﺗﺎوس‬ ‫‪ (١٩:٦‬و اﻳﻦ ﻋﻄﻴﻪ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ آورده‪B‬اﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد‬ ‫ﻋﺪه ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ را ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻛﺮده‬ ‫و ‪U‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮن‪B‬ﻫﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻔﺘﺨﺮﻧﺪ ﻛﻪ وﻋﺪه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮن‪B‬ﻫﺎ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﺪاﺋﻰ دروﻏﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻋﻘﻴﺪه دارﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ‪،‬‬ ‫‪U‬‬ ‫اﮔﺮ ﺧﺪا دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨـﺎ از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ اﻟﻬﺎم روح‪B‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﺧﻮد را ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳـﺖ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١:٢٠‬او رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد را ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬـﺖ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ )‪ .(١٣:٥‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻣﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﺧﺼﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا را ﻣﺮور ﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬ ‫* »ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد‪ ،‬از وى ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )‪.(٢٩:٢‬‬ ‫* »ﻫﺮ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪.(٩:٣‬‬ ‫* »ﻣﺎ ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮت ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺣﻴﺎت ﮔﺸﺘﻪ‪B‬اﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮادران‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﺋﻴﻢ« )‪.(١٤:٣‬‬ ‫* »اى ﺣﺒﻴﺒﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ از ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪B‬ﳕﺎﻳﺪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺧﺪا را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﺪ« )‪.(٧:٤‬‬

‫* زﻳﺮا آﻧﭽﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻳﺎﺑﺪ و ﻏﻠﺒﻪ‪B‬اى ﻛﻪ دﻧﻴﺎ‬ ‫را ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ« )‪.(٤:٥‬‬ ‫اﮔﺮ ﺷﻤـﺎ داراى اﻳﻦ »ﻧﺸﺎﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻣـﺎدرزادى« ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل اﻃﻤـﻴـﻨـﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺳِﺮ ﺟﻴﻤﺰ ﺳﻴﻤﭙﺴﻮن‪ ،‬ﻣﺨﺘﺮع ﻛﻠﺮﻓﻮرم در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬دوﺳﺘﻰ از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﺳﺮ‪ ،‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬ ‫ﺳﻴﻤﭙﺴـﻮن ﺟﻮاب داد‪» :‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ‪B‬ﻫﺎ! ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻧـﺪوﺧﺘﻪ‪B‬اى از ﺧﻮد ﻧﺪارم‬ ‫زﻳﺮا ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤـﺎن دارم ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﻰ‪B‬داﱎ او ﻗﺎدر اﺳﺖ آﻧﭽـﻪ را‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ او ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه‪B‬ام ﺑﺮاى آن روز ﻧﮕﻪ دارد‪«.‬‬

‫∏∏‪±‬‬

‫‪±∏π‬‬

‫≥© ‪©±µ≠±¥∫µ® b¼œÅv aÝUÄ UŽœ tÐ «bš‬‬ ‫داﻧﺴﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳـﻚ‬ ‫ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻣـﻮرد ﻧﻴﺎزﻫﺎ و ﻣﺸﻜـﻼت روزاﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ؟ ﻋﻴﺴـﻰ در‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬زﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻤﻚ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺪران زﻣﻴﻨﻰ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ او را ﺻﺪا ﻣﻰ‪B‬زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ؟‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ دﻋﺎ اﻋﺘـﻘـﺎد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨـﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻨـﺘـﻈـﺮ روز داورى ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ )‪٢٨:٢‬؛ ‪ .(١٧:٤‬آن‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻠﻤﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ »آزادى ﺑﻴﺎن« ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮوﻳﻢ و ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫اول‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻟﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺬﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ )‪ .(٢٢-٢١:٣‬ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﻗﺮار ﻧﺸﺪه ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺟﺪى در راه ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺮﻓﱳ دﻋﺎ اﺳﺖ‪) .‬ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٨:٦٦‬‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻋﺪم اﻃﺎﻋـﺖ زن از ﺷﻮﻫﺮ و ﻋﺪم ﻣـﺮاﻋﺎت ﺣﺎل زن ﺗـﻮﺳﻂ ﻫﻤﺴـﺮش ﻣﺎﻧﻌﻰ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎ اﺳﺖ )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٧-١:٣‬اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ دﻳﮕﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ آن را ﺑﺮ ﻃـﺮف ﻛﻨﻴﻢ )ﻣﺘـﻰ ‪-٢٣:٥‬‬ ‫‪ .(٢٥‬دﻋﺎى ﻫﻴﭻ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻣﺤﺒﺖ و‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٧:١٥‬‬ ‫اده ﺧﺪا دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪» :‬اراده‪ U‬ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫دوم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ار ‪U‬‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺮده ﺷﻮد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٠-٦‬راﺑﺮت ﻻو ﻧﻮﺷﺖ اﺳﺖ‪» :‬دﻋﺎ اﺑﺰارى‬ ‫اده‬ ‫اده اﻧﺴﺎن در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺮاى ﲢﻘﻖ ار ‪U‬‬ ‫ﻗﺪرﲤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮاى ﲢﻘﻖ ار ‪U‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ «.‬ﺟﺮج ﻣﻮﻟﺮ ﻛﻪ ﻫﺰاران ﻳﺘﻴـﻢ را ﺑﺎ ﻏﺬاﺋﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد و ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ او را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬دﻋﺎ‬ ‫اده ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اده ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﻗﺒﻼً در ار ‪U‬‬ ‫ﻏﻠﺒﻪ ﳕﻮدن ﺑﺮ ار ‪U‬‬ ‫اﺳﺘﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺠﺎزﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪» :‬ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮ ‪U‬‬ ‫اده ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻦ دﻋﺎ را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﳕﺎ«‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ار ‪U‬‬ ‫اده‬ ‫اده ﺧﺪا در ﻳﻚ ﻣـﻮرد ﺧﺎص ﻧﻴﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ در اﻛﺜـﺮ اوﻗﺎت ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴـﻢ ار ‪U‬‬ ‫ار ‪U‬‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﻼم او ﻳﺎ ﮔـﻮش دادن ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘـﺪس درك ﻛﻨﻴﻢ )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ (٢٧-٢٦:٨‬و ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى‬ ‫را از ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ اﻛﺜﺮًا ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ آن اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١:١١‬‬ ‫وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎى زﻳﺎدى در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس آﻣﺪه ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ آﻧﻬﺎ را در دﻋﺎ ﺑﻄﻠﺒﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫وﻋﺪه داده اﺳـﺖ ﻛﻪ ‪B-‬ﻧﻪ آزﻣـﻨﺪى‪B‬ﻫﺎ‪ -B‬ﺑـﻠﻜﻪ ﻧـﻴﺎزﻫﺎى ﻣـﺎ را ﺑﺮآورده ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨﺪ )ﻓﻴـﻠﭙﻴـﺎن‬ ‫‪ .(١٩:٤‬اﮔﺮ ﻣﻄﻴﻊ اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ و واﻗﻌًﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا آن را ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﺧﻮدش و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪» .‬اﻣﺎ اﮔﺮ اراد‪U‬ه ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻰ دارد در ﻣﻮرد آن دﻋﺎ ﻛﻨﻢ؟« زﻳﺮا دﻋﺎ ﻃﺮﻳﻘﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن راه ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ از او ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺟﺎم ﻛﺎر را ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻓﺮﺟﺎم را ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده ﻛﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫دﻋﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬دﻋﺎ‬ ‫دﻣﺎ ﺳﻨﺞ ﺣﻘﻴﻘﻰ زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا دﻋﺎ را ﻣﻘﺮر ﻛﺮده ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ راه رﻓﱳ‬ ‫ﺑﺎ او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ از او اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﻣﻦ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺳﺆال ﻛﻨﻴﻢ« ﺑﻠﻜﻪ »اﮔﺮ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳـﺆال‬ ‫ﻛﻨﻴـﻢ« )‪ .(١٥:٥‬ﻓـﻌـﻞ در زﻣﺎن ﺣﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺟـﻮاب دﻋﺎ را‬ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﻋﺘﻤـﺎد دروﻧﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻋﺎﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻳﺎ اﻳﻤﺎن‪» ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه« اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫‪ (١:١١‬و اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﻮد و ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى اﻧـﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى ﻣﺎدى ﻧﻔﺲ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن‪B‬ﻫﺎى روﺣﺎﻧـﻰ‪ ،‬دﻋﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ دﻋﺎ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﺎﻫـﻠﻴﻢ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١:١٨‬دﻋﺎ اﻇﻬﺎر زﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫اﺷﺘﻴﺎق ﻗـﻠﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﻪ »ﻫﻤﻴـﺸﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ« )اول ﺗـﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ (١٧:٥‬ﺑـﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪ :‬دﻋﺎﻫﺎى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﭘﺮﮔﻮﺋـﻰ زﻳﺎد ﻣﺴﺘﺠـﺎب ﳕﻰ‪B‬ﺷﻮﻧﺪ )ﻣـﺘﻰ ‪ .(٧:٦‬آﻳﻪ »ﻫﻤﻴـﺸﻪ دﻋﺎ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ« ﺑﻴﺎن دﻳﺪﮔﺎه‪B‬ﻫﺎى دل اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ‪B‬آﻳﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻣﺴـﻴﺤﻰ ﻛـﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑـﺮ ﻣﺴﻴـﺢ ﻣﺘﻤـﺮﻛﺰ ﻛﺮده و ﻛﻮﺷـﺶ او ﺟﻼل دادن ﺑﻪ‬ ‫ﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬داﺋﻤًﺎ در دﻋﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدش اﺻ ً‬ ‫ﭼـﺎرﻟﺰ اﺳﭙـﻮرﺟﻴـﻮن‪ ،‬واﻋﻆ ﻣﺸﻬـﻮر‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﺪت روى ﻳﻚ ﻣـﻮﻋﻈـﻪ ﻛـﺎر‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛـﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺎدر ﻧﺒـﻮد آن را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ‪B‬ﻫـﺎ ﺳـﭙـﺮى ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﳕﻰ‪B‬روى ﺑﺨﻮاﺑﻰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺒﺢ زود ﺑﻴﺪارت ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ‪B‬ات را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻰ‪«.‬‬ ‫اﺳﭙﺎرﺟﻴﻮن‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺮت زدن ﻛﺮد و در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫ﻣـﻮﻋﻈـﻪ ﻛـﺮد! ﻫﻤـﺴـﺮش آﻧـﭽـﻪ را او ﻣﻰ‪B‬ﮔـﻔـﺖ ﻳـﺎدداﺷـﺖ ﻛـﺮد و روز ﺑﻌـﺪ‬

‫∞‪±π‬‬

‫‪±π±‬‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﻳﺎدداﺷﺖ‪B‬ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش داد‪ .‬واﻋﻆ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮاوان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟!‬ ‫اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﭼﻴـﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ «.‬ﭘﻴﺎم در ﻗﻠﺐ او ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻓﻘـﻂ ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴـﻦ اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد دﻋﺎ‪ :‬اﮔﺮ در ﻣﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻴـﻢ او ﺧـﻮاﻫﺶ‪B‬ﻫﺎى راﺳﺘﻴﻦ ﻗﻠـﺐ ﻣـﺎ را ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨـﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه آن را ﺑﺮ‬ ‫زﺑﺎن آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻧﻴﺎورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺻﻔﺤﺎت ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس و ﺻﻔﺤﺎت‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮﺷﺎر از ﮔﺰارش‪B‬ﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻋﺎ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮد‪B‬ﺗﻠﻘﻴﻨﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﺷﺪه ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫داده دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا دﻋﺎ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻘﺮر ‪U‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻋﺎ ﺷﺨﺺ‬ ‫اده ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را در‬ ‫اده ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد و زﻳﺴﱳ در ار ‪U‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را در ار ‪U‬‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑـﺮﻛﺖ‪B‬ﻫﺎ و ﺧﺪﻣﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣـﻰ‪B‬دارد‪ .‬ﻣﺎ ﮔﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫـﺎﺋـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد »ﭘﺪر« ﺛـﺮوﲤﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬روﻳﻢ‪ .‬ﭘـﺪرى ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴـﺴﻰ ﮔﺮﭼﻪ ﺧـﺪا در ﻫﻴﺌﺖ ﺟـﺴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻪ دﻋﺎ ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫زﻣﻴﻨﻰ او واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﻪ »ﭘﺪر« ﺗﻮﻛﻞ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ آن روز ﺻﺒـﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺮاى دﻋﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (٣٥:١‬در ﺣﺎﻟﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺐ ﭘﻴـﺶ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺷﻔﺎ دادن آن ﺟﻤﻌـﻴﺖ ﺧﻴﻠﻰ دﻳﺮ ﺧﻮاﺑـﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اوﺑﻌﻀﻰ‬ ‫اوﻗﺎت ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﺐ را دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١٢:٦‬در ﺑﺎغ ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ »ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺪﻳﺪ‬ ‫و اﺷﻚ‪B‬ﻫﺎ« دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﻛﺮد )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٧:٥‬در روى ﺻﻠﻴﺐ ﺳﻪ ﺑﺎر دﻋﺎ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺑﻰ‪B‬ﮔﻨﺎه ﺧﺪا ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دﻋﺎ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ دﻋﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟‬ ‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ در ﻣﻮرد دﻋﺎ ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮان ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ار ‪U‬‬ ‫ﺻﺎ از‬ ‫اده ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻳﻚ ﻣﻮرد ﺧﺎص ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺼـﻮ ً‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ار ‪U‬‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﲢﻘﻴﻖ در ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺮاى وﻋﺪه‪B‬ﻫﺎ ﻳﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫اده ﺧﺪا را ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ و ﺳﭙﺲ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺎه ار ‪U‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﲟﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ او ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد‪.‬‬

‫≤‪±π‬‬

‫≥‪±π‬‬

‫‪©±π≠±∂∫µ® bMM(Åv/ qLŽ ÁUMÖ tÐ ÊUO×OK ©¥‬‬ ‫»ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪.(١٨:٥‬‬ ‫»ﻫـﺮ ﻛـﻪ از ﺧﺪا ﻣﻮﻟـﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )‪ .(٩:٣‬ﮔﻨﺎﻫﺎن اﺗﻔﺎﻗـﻰ‬ ‫در اﻳﻦ آﻳﺎت ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﺎدﺗﻰ و ﻋﻤﺪى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫)»داﻧﻪ ﺧﺪا« ‪ ،(٩:٣‬ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎق‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬دار اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗﺎزه را ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫‪U‬‬ ‫و ﻋﻼﻗﻪ‪B‬اى ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺳﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد و ﻫﺮ ﺳﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫او را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ :‬دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺟﺴﻢ و ﺷﻴﻄﺎن‪.‬‬ ‫»ﲤﺎم دﻧﻴﺎ در ﺷﺮﻳﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ« )‪ .(١٩:٥‬ﺷﻴﻄﺎن‪» ،‬ﺧـﺪاى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن«‬ ‫)دوم ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٤-٣:٤‬و »رﺋﻴﺲ اﻳـﻦ ﺟـﻬﺎن« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٠:١٤‬اﺳﺖ‪ .‬او آن‬ ‫روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٢:٢‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴـﺮﻧﮓ‪B‬ﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑـﺮاى ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﱳ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﺑﻪ ﮔﻨﺎه دارد‪ .‬او‬ ‫ﺣـﻮا دروغ ﮔﻔﺖ )دوم ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣-١:١١‬؛‬ ‫دروغ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑـﻪ ّ‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑـﺎب ‪ (٣‬و وﻗﺘﻰ اﻧـﺴـﺎن دروغ‪B‬ﻫﺎى او را ﺑﺎور ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﻮى او‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ رﱋ‪B‬ﻫﺎى‬ ‫ﺟﺴﻤـﻰ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳـﻌـﻘـﻮب و ﭘﻮﻟﺲ ﻋﻤﻞ ﳕـﻮد‬ ‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩-٧:١٢‬در ﻣﻮرد داود‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن او را ﻣﻐﺮور ﻛﺮد و واداﺷﺖ‬ ‫ﺗﺎ اﺳﻠﺤﻪ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧـﻮد را ﺑﺸﻤـﺎرد و از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﻴـﺪ‬ ‫)اول ﺗـﻮارﻳﺦ ﺑﺎب ‪ .(٢١‬ﺷﻴـﻄـﺎن ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ ﻣـﺎرى اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻓـﺴـﻮن ﻣﻰ‪B‬ﻛـﻨـﺪ‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫)ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪ (٩:١٢‬و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮى ﻛﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻏﺮد )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٩-٨:٥‬او دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﺷﻤـﻦ دوم ﻣﺎ »ﺟﺴﻢ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﻣـﺘـﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪B‬اﻳﻢ و‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﻣﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه‪B‬اى دارﻳﻢ )ﺛﻤﺮ‪U‬ه ﺧﺪاوﻧﺪ ‪(٩:٣‬‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺎ اﺳﺖ وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺎزه ﺧﻮد ﳕﻰ‪B‬ﺳﭙﺎرﻳﻢ‪.‬‬ ‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺳﻮم ﻣﺎ اﺳﺖ )‪ .(١٧-١٥:٢‬ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻣﻴﺎل ﺟﺴﻢ ﺳﭙﺮدن‬ ‫آﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﭼﺸﻢ و ﻏﺮور زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﻣﺎ‪ ،‬ﲤﺮﻛﺰ اﻓﻜﺎر‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺮ روى ﺧﻠﻮص و ﺗﻮﺟﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧﺪا ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣـﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ از ﮔﻨـﺎه دورى ﻛﻨﺪ؟ آﻳﻪ ‪ ١٨‬ﭘﺎﺳـﺦ ﺳﺆال را‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬داران را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑـﺮ آﻧﻬﺎ‬ ‫دﺳـﺖ اﻧﺪازى ﻛﻨﺪ ﻳﺎ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬او اﻳﻤﺎن‪B‬دار را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪B‬دارد‬ ‫و آن ﺷﺮﻳﺮ او را ﳌﺲ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻳﻪ ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﺤﺖ دارد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ ﺧﻮد را در ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ )ﻳﻬﻮدا ‪،(٢١‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ ﺧﻮدش ﺗﻜﻴﻪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﲡﺮﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎن در درك اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬اى ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺷﻴﻄﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻨﺪم ﻏﺮﺑﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﻣﻦ ﺑـﺮاى ﺗﻮ دﻋﺎ ﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻠ ﻧﺸـﻮد و‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻛﻨﻰ ﺑﺮادران ﺧﻮد را اﺳﺘﻮار ﳕﺎ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٢-٣١:٢٢‬‬ ‫ﺷﻴـﻄـﺎن ﺑـﺪون اﺟﺎزه ﺧﺪا ﳕـﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ اﻳـﻤـﺎن‪B‬دارى را ﳌﺲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺷـﻴـﻄـﺎن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺧﻮاﺳﺖ ﲤﺎم ﺣﻮارﻳـﻮن ﻣﺴﻴﺢ را »ﻏﺮﺑﺎل« ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ او اﻳﻦ اﺟـﺎزه را‬ ‫ﺻﺎ ﺑﺮاى ﭘﻄﺮس دﻋﺎ ﻛﺮد و دﻋﺎى او ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن‬ ‫داد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺨﺼﻮ ً‬ ‫ﭘﻄﺮس در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺮأت ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد‪ .‬ﭘﻄﺮس‬ ‫ﻣﺠﺪدا در اﻳﻤﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﺪ و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﻴﺎد ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺆﺛﺮ ﺟﺎن‪B‬ﻫﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ً‬

‫ﻫﺮﮔﺎه ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ او اﻳﻦ اﺟﺎزه را داده‬ ‫اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺧﺪا او را ﻣﺠﺎز ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧـﻴﺰ ﻗﺪرت ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﻴﭻ ﮔﺎه ﻣﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‪B‬ﻫﺎﻳﻤﺎن ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٠‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﺧﺼﻪ‪B‬ﻫﺎى »ﺟﻮاﻧﺎن« روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ آﻧﻬﺎ در ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫اﺳﺖ )‪ .(١٤-١٣:٢‬رﻣﺰ آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ »ﻛﻼم ﺧﺪا در آﻧﻬﺎ ﺳـﺎﻛـﻦ اﺳـﺖ«‬ ‫)‪ .(١٤:٢‬ﻳﻜﻰ از اﺳﻠﺤﻪ‪B‬ﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﻼم اﺳﺖ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪(١٧:٦‬‬ ‫و اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺨﺸـﻮده ﺷﻮد )‪ .(٩:١‬وﻟﻰ اﻳﻤـﺎن‪B‬دار ﺟـﺮﺋﺖ ﻧﺪارد ﮔﻨﺎه ﻛﻨـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﮔﻨﺎه‬ ‫ﺑﻰ‪B‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ )‪ ٤:٣‬آن ﺟﺎ ﻛﻪ »ﮔﻨﺎه ﻣﺨﺎﻟ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ«(‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ )‪ .(١٠-٧:٣‬ﻋﻼوه‬ ‫ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺸﺪار داده ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺟﺴﻤﻰ ﮔﺮدد!‬ ‫»ﻫﺮ ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ« وﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن وﺧﻴﻢ‪B‬ﺗﺮ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬ ‫دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﻧﻔﺮت اﻳﻤﺎن‪B‬دار ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺠﺎزات ﺑﻌﻀﻰ‬ ‫از ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ در ﻣﻮرد وﺿـﻌﻴﺖ ﺑﺮادرى )اﻳـﻤﺎن‪B‬دارى( ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در اﺛﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺮده اﺳﺖ )‪.(١٧-١٦:٥‬‬ ‫ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﺎم ﺑﺮده ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎداب و‬ ‫اﺑﻴـﻬﻮ‪ ،‬ﭘﺴﺮان ﻫـﺎرون ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋـﻤﺪًا از ﻓﺮﻣـﺎن ﺧﺪا ﺳﺮﭘﻴـﭽﻰ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ )ﻻوﻳﺎن‪ .(٧-١:١٠‬ﻋﺨﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ از اواﻣﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﻛﻪ‬ ‫از ﺧﺪا ﮔﺮﻓـﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در ارﻳﺤﺎ ﺳـﻨﮕﺴﺎر ﺷـﺪ )ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺎب ‪ ٦‬و ‪ .(٧‬ﻣﺮدى ﺑـﻪ ﻧﺎم‬ ‫»ﻋّﺰه«‪ ،‬ﺗﺎﺑﻮت ﻋﻬﺪ را ﳌﺲ ﻛﺮد و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﻛﺸﺖ )دوم ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺎب ‪.(٦‬‬ ‫ﻋﺪه‪B‬اى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻣﺎ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﳕـﻮﻧﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﻨـﺪ‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ رﺳﺎﻟﻪ‪B‬اش را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن‪B‬داران ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﻛـﻪ‬ ‫زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ!«‬

‫‪±π¥‬‬

‫‪±πµ‬‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن‪B‬دار اﻣﺮوزى‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎن ﻋﻬﺪ‪B‬ﻋﺘﻴﻖ دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻛﺘﺎب‪B‬ﻣﻘﺪس ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺪه را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‬ ‫را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ و ﻣﺎ داراى روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﺎ اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﺧـﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ در ﻋﻬﺪ‪B‬ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ از اواﻣﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده‪B‬اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ و ﺳﻔﻴـﺮه‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻣﻠﻚ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧـﺪا دروغ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮدﻧﺪ‬ ‫)اﻋﻤﺎل ‪ .(١١-١:٥‬ﺑﻌﻀﻰ از اﻳـﻤـﺎن‪B‬داران در ﻗـﺮﻧﺘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﺑـﺮﺧﻮرد‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻋﺸﺎء رﺑﺎﻧﻰ( ﻣﺮدﻧﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪(٣٠:١١‬‬ ‫و از اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٥-١:٥‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﺪه‪B‬اى از ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٨-٦:٢‬‬ ‫اﮔﺮ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﮔﻨـﺎه را ﻣﺤﻜﻮم ﻧﻜﻨـﺪ و آن را ﺗﺮك ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ آن اﻋﺘـﺮاف‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﺗـﻮاﻧﺪ او را ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣـﺮاﺣﻞ در ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪-١:١٢‬‬ ‫‪ ١٣‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ‪B‬رﺳﺪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﲢﺖ‪B‬ﻧﻈﺮ »ﭘﺪر«‬ ‫ﻧﮕﺬارد زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ )آﻳﻪ ‪ .(٩‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا اول ﺑﭽﻪ‪B‬ﻫﺎى ﻳﺎﻏﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﺲ‪B‬ﮔﺮدﻧﻰ ﻣﻰ‪B‬زﻧﺪ و اﮔﺮ دﺳﺘﻮر او را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ او ﻧﺸﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را از روى زﻣﻴﻦ ﺑﺮدارد ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﺮﻛﺸﻰ آﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻴﺶ از آن ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻰ‪B‬ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫»ﮔﻨﺎه ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣـﻮت«‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻮت ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ﻋﺨﺎن ﺣﺮص او ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻨﺎﻳﻨﺎ و ﺳﻔﻴﺮه‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻧﻔﺎق و دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ روح‪B‬اﻟﻘﺪس ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪،‬‬ ‫ﺑﺮادرى را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاى او دﻋﺎ ﻛﻨﺪ )‪ (١٦:٥‬و از او‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮادران »ﭘﺪر« را ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬

‫اده ﺧﺪا ﻣﻰ‪B‬ﻃﻠﺒﺪ )آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ در ﻃﻰ دﻋﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﭼﻴﺰى ﺑﺮﺧﻼف ار ‪U‬‬ ‫در آﻳﺎت ‪ ١٥-١٤‬آﻣﺪه(‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﺮاى آن ﺑﺮادر دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑـﺮاى‬ ‫اﻳﻦ ﻗﻮم دﻋﺎ ﻣﻜﻦ و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻳﺸﺎن آواز ﺗﻀﺮع و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﻤﺎ و ﻧﺰد ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻜﻦ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﳕﻮد« )ارﻣﻴﺎ ‪.(١٦:٧‬‬ ‫ﻳﻌﻘـﻮب ‪ ،٢٠-١٤:٥‬ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺷﺒﻴـﻪ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٧-١٦:٥‬ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ اﻳﻤﺎن‪B‬دارى ﻣﻰ‪B‬ﭘـﺮدازد ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺮﻳﻀﻰ‬ ‫او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺸﻴﺸـﺎن و رﻫﺒﺮان ﻣﻰ‪B‬ﻓـﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن او را ﺷﻔﺎ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ و اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‬ ‫اده ﺧﺪا‬ ‫او ﺑﺨﺸـﻮده ﻣﻰ‪B‬ﺷـﻮد‪» .‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن« دﻋﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮ اﺳـﺎس ار ‪U‬‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ‪ ١٥-١٤:٥‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه و ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از »ﻋﺒﺎدت‬ ‫در روح‪B‬اﻟﻘﺪس« )ﻳﻬﻮدا ‪.(٢٠‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺋﻰ در آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ آﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و در ﻃﻠﺐ ﺗﺄدﻳﺐ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫∂‪±π‬‬

‫∑‪±π‬‬

‫‪©≤±≠≤∞∫µ® XÝ« vFV«Ë vÖb½“ ¨v×OK vÖb½“ ©µ‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ او را در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮدش ﻣﻰ‪B‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‬ ‫و در ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪» .‬اﻣﺎ آ ﮔﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺼﻴﺮت داده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ و در ﺣﻖ ﻳﻌﻨﻰ در ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اوﺳﺖ ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« )آﻳﻪ ‪.(٢٠‬‬ ‫»واﻗﻌـﻴـﺖ« زﻣﻴﻨـﻪ اﺻـﻠـﻰ رﺳﺎﻟـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ اﺳـﺖ و ﻣـﺎ اﻳـﻨـﻚ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ آن‬ ‫ﻣﻰ‪B‬اﻧﺪﻳﺸﻴﻢ‪ .‬رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪B‬داران ﺷﻬﺮ اﻓﺴﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮى ﻛﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺒﺪ دﻳﺎﻧﺎ‪ ،‬ﻳﻜﻰ‬ ‫از ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن در ﺷﻬﺮ اﻓﺴﺲ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﺤﻞ ﺳﺎﺧﱳ و ﺧﺮﻳﺪ‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫‪bOýUÐ vF*«Ë‬‬

‫و ﻓﺮوش ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘـﻠـ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﺎﻏﻞ اﺻـﻠـﻰ ﻣـﺮدم آن ﺟﺎ ﺑﻮد‬ ‫)اﻋﻤﺎل ‪ .(٤١-٢١:١٩‬ﺷﻬﺮ ﺗـﻮﺳﻂ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ اﺣﺎﻃـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن آن دﻳﺎر ﲢﺖ ﻓﺸﺎر ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ »ﻣﻰ‪B‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺖ در ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻳﻜﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(٤:٨‬ﻳﻌﻨﻰ »ﺑﺖ وﺟﻮد واﻗﻌﻰ ﻧﺪارد‪ «.‬ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت‪B‬ﻛﻨﻨﺪه‪B‬اش ﺑﺮﻛﺘﻰ ﳕﻰ‪B‬رﺳﺎﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ او واﻗﻌﻰ‬ ‫ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﻧـﻮﻳﺴﻨـﺪﮔﺎن ﻋـﺒﺮاﻧﻰ ﻋـﻬﺪ‪B‬ﻋـﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺑـﺖ را »ﻫﻴـﭻ‪ ،‬ﭘﻮچ‪ ،‬ﺑﺨـﺎر و ﺗﻬـﻰ«‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺖ ﺟﺴﻤﻰ ﺑﻰ‪B‬ﺟﺎن و ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺑﺮاى اﻣﻮر واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺰاﻣﻴـﺮ داود ﺣﺎوى ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻫﺠـﻮآﻣﻴـﺰى درﺑﺎر‪U‬ه ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻣـﺰﻣﻮر‬ ‫‪٨-١:١١٥‬؛ ‪ .(١٨-١٥:١٣٥‬در ﺗﻔﻜﺮ اﻧﺴـﺎن‪ ،‬ﺑـﺖ ﺣـﻘـﻴـﻘـﻰ ﺑـﻪ ﻧـﻈـﺮ‬ ‫ﻣـﻰ‪B‬رﺳﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ ﭼﺸـﻢ‪ ،‬ﮔـﻮش‪ ،‬دﻫﺎن‪ ،‬دﻣﺎغ و دﺳـﺖ و ﭘـﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬وﻟـﻰ‬ ‫ﺗﻘﻠﻴﺪى ﺑﻴﻬﻮده از ﻣﺪل ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ‪B‬ﻫﺎى او ﻛﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻮش‪B‬ﻫﺎى‬ ‫او ﻛﺮ‪ .‬دﻫﺎن او ﺧﺎﻣـﻮش اﺳﺖ و دﺳﺖ‪B‬ﻫﺎ و ﭘﺎى او ﻣﻔﻠـﻮج‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺼﻴﺒـﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ‪» :‬ﺳـﺎزﻧﺪﮔﺎن آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧـﻬـﺎ‬ ‫ﺗﻮﻛﻞ دارد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٨:١١٥‬ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ آن را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ!‬ ‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از رﻣﻮز زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ را از‬ ‫ﻃﺮﻳـﻖ ﭘﺴﺮش ﻋـﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﻣـﻼﻗﺎت ﻛـﺮده‪B‬اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﺎ واﻗﻌﻴـﺖ ﲤﺎس دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﺎ ﺑـﺎ ﺧﺪاﺋﻰ اﺻـﻴﻞ و ﺣﻘـﻴﻘﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳـﻢ ﻛﻠﻤـﻪ‬ ‫»واﻗﻌﻰ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »اﺻﻴﻞ و ﻣﺘﻀﺎد ﺑﺪل« و »ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻘﻠﺒﻰ« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ (٩:١‬و ﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣٢:٦‬و ﺗﺎك ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ (١:١٥‬و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦:١٤‬او »اﺻﻞ« اﺳـﺖ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‬ ‫دﻳﮕﺮ روﻧﻮﻳﺴﻰ از اوﺳﺖ‪ .‬او ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺗﻘﻠﻴﺪى از او‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﻓﻀﺎﺋﻰ ﳑﻠﻮ از ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪B‬اﻧﺪ در ﻓﻀـﺎﺋـﻰ ﺳـﺮﺷﺎر از ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺗﻘـﻠـﺐ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن روح ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺣﻘﻴﻘـﺖ از دروغ ﻋﻄﺎ ﺷـﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﮕـﺎن‬ ‫داراى ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﺑﻴﻦ ﺧـﻮب و ﺑﺪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﺣـﻘـﻴـﻘـﺖ و دروغ ﻣﻰ‪B‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﺖ‪B‬ﻫـﺎ ﻋـﺮﺿـﻪ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ دروغ و ﭘﻮچ اﺳﺖ و ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ دروغ و ﭘﻮﭼﻰ ﻣﻰ‪B‬ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزه اﻓﺮاد ﻛﻤﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از ﭼـﻮب و ﻓﻠﺰ ﺗﻌﻈﻴـﻢ‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎﺋﻰ از ﻧـﻮع دﻳﮕﺮ ﺗـﻮﺟﻪ و ﻋﻼﻗﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﺟﻠﺐ ﻛﺮده‪B‬اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬آزﻣﻨﺪى ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺖ اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن‪.(٥:٣‬‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻓﺘـﺮﭼﻪ ﺣﺴﺎب ﻳﺎ ﻛﻴ ﭘﻮل ﺧﻮد را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺑﺖ زﺷﺘﻰ را ﻣﻰ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪» .‬زﻳﺮا ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاى‬ ‫ﺧﻮد را ﺳﺠﺪه ﻛﻦ و او را ﻓﻘﻂ ﻋﺒﺎدت ﳕﺎ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٠:٤‬آﻧﭽﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺶ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻤﺎن را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺪاى ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻮارد ﻓﻮق ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﮔﻨﺎه ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار‬ ‫داده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻨﺎه ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮرش ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺣﻜﺎم اوﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪-١:٢٠‬‬ ‫‪ ،(٦‬ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮﻳﻖ زﻳـﺮﻛﺎﻧﻪ‪B‬اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ آن ﻃﺮﻳـﻖ زﻧﺪﮔﻰ ﻣـﺎ را ﲢﺖ‬ ‫ﻛﻨﺘﺮل ﺧﻮد درﻣﻰ‪B‬آورد‪ .‬وﻗﺘﻰ »اﺷﻴﺎ« ﺟﺎى ﺧﺪا را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺖ‪B‬ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى زﻳﺴﱳ ﺑـﺮاى اﻣﻮر‬ ‫واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻣﻮر دروغ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن دﻧﻴـﻮى‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻏﻴـﺮ واﻗﻌﻰ و زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﻮى واﻗﻌـﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﺑﺪان ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن دﻧﻴﺎﺋﻰ در ﭼﻴﺰى زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫آن را ﻣﻰ‪B‬ﺑﻴﻨﺪ و ﳌﺲ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻛﻼم ﺧﻮد ﻣﻰ‪B‬ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى اﺑـﺪى‪» .‬زﻳـﺮا ﻛﻪ آﻧﭽﻪ دﻳﺪﻧـﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ ﺟﺎوداﻧﻰ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٨:٤‬‬

‫∏‪±π‬‬

‫‪±ππ‬‬

‫∞∞≤‬

‫‪øbO½«œÅv sOI¹ tÐ «— ÈeOÇ tÇ‬‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﻰ »ﭼﻮن آن ﻧﺎدﻳﺪه را دﻳﺪه اﺳﺖ اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪B‬ﻣﺎﻧﺪ«‬ ‫)ﻋﺒﺮاﻧـﻴﺎن ‪ .(٢٧:١١‬اﻳﻤﺎن »ﻧﺸﺎﻧ‪U‬ـﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه اﺳـﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١:١١‬‬ ‫ﻧﻮح ﻫﺮﮔﺰ واﻗﻌﻪ‪B‬اى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻴﻞ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن آن را »دﻳﺪ« و آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد و اﳒﺎم داد‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﻬﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫را »دﻳﺪ« و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑـﻪ دﳋﻮاه ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ زﻣﻴﻨﻰ ﭘﺪرى را ﺗﺮك ﮔـﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮى آن‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ آﻏﺎز ﻛـﺮد ﺗﺎ ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﲤﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺑـﺰرگ اﻳﻤﺎن ﻛﻪ در ﺑﺎب‬ ‫‪ ١١‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ذﻛﺮ ﺷـﺪه‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤـﺎن دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﳒﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ آﻧﻬﺎ داﺋﻤﺎ در ﲤﺎس ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﻪ روﺷﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮد ﻓﺨﺮ ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ ﮔﺎم‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ‪B‬دارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ داد ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪B‬دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى از ﻣﺤﺒـﺖ راﺳﺘﻴﻦ را ﻛﻪ ﲡﺮﺑ‪U‬ﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﳕـﻰ‪B‬داﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫»ﺧﺪا ﻣـﺤﺒﺖ اﺳـﺖ‪ «.‬دﻧﻴﺎ ﺣﻜـﻤﺖ و داﻧﺎﺋـﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﳕـﺎﻳﺶ ﻣﻰ‪B‬ﮔﺬارد‪ ،‬وﻟـﻰ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣـﺴﻴﺤﻰ در ﺣﻘـﻴﻘﺖ ﺳﺎﻛﻦ اﺳـﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ »روح‪ ،‬راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ «.‬ﺧـﺪا‬ ‫ﻧﻮر‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ‪B‬دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫»وﻟﻰ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﻰ‪B‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ!«‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻣﻰ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫‪U‬‬ ‫آﻳﺎ ﻓﺮﻗﻰ در اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ داروﺳﺎز‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺮاح‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﻴﻤﻴﺪان ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﺘﻘﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ! ﲤﺎم ﺗﻔﺎوت‪B‬ﻫﺎى ﺟﻬﺎن ﻧﺎﺷﻰ از اﻳﻦ »ﺗﻔﺎوت ﺑﺰرگ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤـﻰ »ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ‪B‬ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺧﺪاى ﺣﻰ ﺣﻘﻴـﻘﻰ را ﺑﻨﺪﮔﻰ‬ ‫ﳕﺎﻳﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(٩:١‬ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻣﺮده‪B‬اﻧﺪ وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى زﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ دروغ‪B‬اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ رﻣﺰ زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ اﻧﺪرز ﻳـﻮﺣﻨﺎ را ﻛﻪ »اى ﻓـﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺑﺖ‪B‬ﻫﺎ ﻧﮕـﺎه دارﻳـﺪ«‬ ‫ﻣﻰ‪B‬ﺗﻮان ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕـﻮد‪» :‬ﺧﻮد را از ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺗﺼﻨﻊ ﻧﮕـﺎه دارﻳـﺪ و‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬