حقایق اساسی ایمان مسیحی

vÝUÝ« o¹UIŠ v×O ÊUL¹« ‰ËdáÝ« ÆvÝ Æ—ÂËœ ÛUÇ

ÊUNł —u½ «—UA²½«

XÝdN b ¬—œÅgOÄ t bI

∑ ±± tHýUJ ∫ ‰Ë« g Ð ≤π ≥¥ ≥∑ ¥∞ ¥≤ ¥¥ ¥∂ µ± µ¥ µ∂ µ∏ ∂± ∂≥ ∂∂ ∂π ∑≤ ∑≥ ∑∂ ∑π ∏≥ ∏∑ ∏π π≥ πµ

v½ULݬ tHýUJ ©± i UMð Ë “«— ¨œ«b{« lLł ©≤ tDÝ«ËÅUÐ Ë tDÝ«ËÅvÐ vK, tHýUJ ©≥ Ï ”bI Å»U², Ë ’Uš ÏtHýUJ ©¥ «bš Êu½U ©µ «bš ÈUO³½« ©∂ ”bI Êu² ©∑ ”bI Å»U², dO:Hð ©∏ v<uBš dO:Hð ©π «bš UH Ë XFO³Þ ∫ ÂËœ g Ð «bš ÊœuÐ „—œ qÐU dOž ©±∞ bŠ«Ë È«bš —œ hEý tÝ ©±± «bš ÊœuÐ «– tÐ rzU ©±≤ eOÇ tL¼ dÐ «bš ÊœuÐ U½«uð ©±≥ Uł tL¼ —œ «bš —uCŠ ©±¥ eOÇ tL¼ “« «bš v¼UÖ¬ ©±µ «bš ”bIð ©±∂ «bš vzuJO½ ©±∑ «bš XO«bŽ ©±∏ «bš sO «d Ë ‰ULŽ« ∫ ÂuÝ g Ð gM¹d ¬ ©±π «bš XOA ©≤∞ «e−F ©≤± «bš Áœ«—« ©≤≤ Ï bNŽ ©≤≥ ‰ULŽ« bNŽ ©≤¥

“« XÝ« È«ÅtLłdð »U² s¹« The Essential Truths of Christian Faith by : Robert Charles Sproul

Copyright © 2004, 2005 “NOOR E JAHAN’’ PUBLICATIONS

Please visit our website : www.masihian.com

XÝdN

v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ

µ

v½œuAEÐU½ ÁUMÖ ©µ¥ ◊UI²O« ©µµ

±∑≤ ±∑µ U$ ∫ r²H¼ gEÐ ±∑∏ ±∏± ±∏¥ ±∏∑ ±π∞ ±π≥ ±πµ ±ππ ≤∞≥ ≤∞∂ ≤∞π ≤±± ≤±¥ ≤±∂ ≤±∏ ≤≤≤ ≤≤µ ≤≤π ≤≥± ≤≥≥ ≤≥µ ≤≥∏ ≤¥∞ ≤¥≥ ≤¥µ ≤¥∑ ≤µ∞

U$ ©µ∂ d¹bIð ©µ∑ «bš ÁU~AOÄ “« Êbý Áb½«— Ë d¹bIð ©µ∏ dŁR Ê«uš«d ©µπ “Uð bOuð ©∂∞ Á—UH, ©∂± sOF Á—UH, ©∂≤ Áœ«—« Èœ«“¬ ©∂≥ ÊUL¹« ©∂¥ gEÐÅ U$ ÊUL¹« ©∂µ ÊUL¹« tDÝ«Ë tÐ Êbý ÊœdLý ‰œUŽ ©∂∂ ‰ULŽ« Ë ÊUL¹« ©∂∑ tÐuð ©∂∏ iO Ë v~²:¹Uý ©∂π sOÝbI È—UÖb½U ©∑∞ U$ “« 7ý«œ ÊUMOLÞ« ©∑± Œ“dÐ XOUŠ ©∑≤ vzUN½ X UO ©∑≥ 7 U¹ ‰öł ©∑¥ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK, ∫ r²A¼ gEÐ ÊôuÝ— ©∑µ U:OK, ©∑∂ vIOIŠ ÈU:OK, ÈU¼Åt½UA½ ©∑∑ Êœd, œdÞ ©∑∏ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ ©∑π bOLFð ©∏∞ Ê«œ«“u½ bOLFð ©∏± b½Ë«bš ÂUý ©∏≤

¥

`O" v"OŽ ∫ —UNÇ g Ð π∏ ±∞∞ ±∞≤ ±∞µ ±∞∏ ±±∞ ±±≥ ±±µ ±±∑ ±≤∞ ±≤≥ ±≤¥ ±≤π ±≥± ±≥≥ ±≥µ ±≥∏ ±¥± ±¥≥ ±¥∂ ±¥π ±µ≤ ±µ¥ ±µ∑ ±∂∞ ±∂≤ ±∂µ ±∂∏ ±∑∞

`O: XO¼uO« ©≤µ `O: È—«œd³½U d ©≤∂ `O: XO½U:½« ©≤∑ ÁUMÖ “« `O: ÊœuÐ Èd³ ©≤∏ Ád,UÐ “« bOuð ©≤π —bÄ “« œuOu t½U~¹ ¨v:OŽ ©≥∞ `O: bOLFð ©≥± `O: ‰öł ©≥≤ `O: œuF< ©≥≥ v$UO Ê«uMŽ tÐ `O: v:OŽ ©≥¥ `O: t½UÖ Ï tÝ VBM ©≥µ v:OŽ »UIO« ©≥∂ ”bI)«ÅÕË— ∫ r−MÄ g Ð ”bIO«ÅÕË— XO¼uO« ©≥∑ ”bIO«ÅÕË— XOBEý ©≥∏ Ê«—«b½UL¹« ÊË—œ —œ ”bIO«ÅÕË— Êœ«œ œUNý ©≥π ”bIO«ÅÕË— vMJ « uðdÄ ©¥∞ ”bIO«ÅÕË— bOLFð ©¥± ÁbM¼œ vK:𠨔bIO«ÅÕË— ©¥≤ ÁbMM, f¹bI𠨔bIO«ÅÕË— ©¥≥ ◊uIÝ Ë UN½U:½« ∫ rAý gEÐ vÝUMýÅ«bš Ë vÝUMý 7A¹uš ©¥¥ «bš X¼U³ý tÐ Ábý Áb¹d ¬ ¨UN½U:½« ©¥µ ÊUł Ë r:ł VOU —œ UN½U:½« ©¥∂ ÕË— Ë r:ł VOU —œ UN½U:½« ©¥∑ ÊUDOý ©¥∏ U¼u¹œ ©¥π ÁUMÖ ©µ∞ vK<« ÁUMÖ ©µ± ÊU:½« v öš« œU: ©µ≤ ÊU:½« Ê«błË ©µ≥

‫∂‬

‫ ‪XÝdN‬‬

‫≥∏© ‪XO¼U dOOGð‬‬ ‫‪X³Ý ©∏¥‬‬ ‫‪U¼—c½ Ë U¼bMÖuÝ ©∏µ‬‬

‫≥‪≤µ‬‬ ‫∂‪≤µ‬‬ ‫∏‪≤µ‬‬ ‫‪v½UŠË— vÖb½“ ∫ rN½ gEÐ‬‬

‫∂∏© ‪ÕË— «dLŁ‬‬ ‫∑∏© ×‪X³‬‬ ‫∏∏© « ‪bO‬‬ ‫‪UŽœ ©∏π‬‬ ‫∞‪ÈeO²ÝÅXF¹dý ©π‬‬ ‫‪vz«dÖÅXF¹dý ©π±‬‬ ‫≤‪XF¹dý t³½Uł tÝ œdЗU, ©π‬‬ ‫≥‪vz«dÖʼnUL, ©π‬‬ ‫‪v½b X uJŠ ©π¥‬‬ ‫‪똓« ©πµ‬‬ ‫∂‪‚öÞ ©π‬‬ ‫‪dš¬ ÈUN½U “ ∫ r¼œ gEÐ‬‬ ‫∑‪©‰Ułœ® `O: Åb{ ©π‬‬ ‫∏‪`O: XAÖ“UÐ ©π‬‬ ‫‪«bš uJK ©ππ‬‬ ‫∞∞‪ÊULݬ ©±‬‬ ‫‪ œUFÝ dÔÄ —«b¹œ ©±∞±‬‬ ‫≤∞‪rMNł ©±‬‬

‫≤∂≤‬ ‫‪≤∂µ‬‬ ‫∏∂≤‬ ‫∞∑≤‬ ‫≥∑≤‬ ‫∂∑≤‬ ‫∏∑≤‬ ‫‪≤∏±‬‬ ‫≥∏≤‬ ‫∂∏≤‬ ‫∏≤‬ ‫≤‪≤π‬‬ ‫‪≤π¥‬‬ ‫«∂‪≤π‬‬ ‫‪≤ππ‬‬ ‫‪≥∞±‬‬ ‫‪≥∞¥‬‬

‫‪b ¬—œ gOÄ‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد اﻟﻬﻴﺪان ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰ روﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره در‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ درﺑـﺎر(ه اﻣﻮر ﺧﺪا ﭼﻴﺰى ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻟﻬﻴﺪان ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺣـﺮﻓﻪ اى ﻳﺎ آﻛﺎدﻣﻴﻚ آن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﺑـﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧـﻮب از ﺑﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ دوم ﺧﻮد ﻫﺸﺪار ﻣﻰ دﻫﺪ‬ ‫»ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪ« ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻢ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻄﺮس در ر (‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﺪا وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻔﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻫﺎ از آن رو وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت در ﺗﻚ ﺗﻚ اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻧﻔـﻮذ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ اﻧﺪﻳﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ‪ ،‬در ﻇﺎﻫﺮ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻋﺠﻴﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠـﺐ‬ ‫ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻣﺆﻟ‪ N‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺳﻬﻮًا ﻣﻐﺰ را ﺑﺎ ﻗﻠﺐ اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻻ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎ را ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻣﻐﺰ و ذﻫﻦ ﻣﻰ ﺷﻤﺎرﻳﻢ و اﺣﺴﺎﺳﺎت‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫را ﻧﺸﺎت ﮔـﺮﻓﺘﻪ از ﻗﻠﺐ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن در ﻗﻠﺐ دﻳﮕﺮ ﭼـﻪ ﺻـﻴـﻐـﻪ اى‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻟﻔﻆ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن در ﻗﻠﺐ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از‬ ‫اﻳﺪه ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻰ آﻧﻜﻪ اﺻـﻼً ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻧﻔﻮذ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ذﻫﻦ ﭘﺬﻳـﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬آن اﻳﺪه ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ از اﻋﻤـﺎق وﺟﻮد ﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻣﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺪه ﻫﺎﺋـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺷﻜﻞ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻓﻜﺎر ﻣﺎ ﺗﺒﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ در ﭘﻰ ﺳﺎزﮔﺎرى ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص‪ ،‬درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎورﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻬﭽﻬﻪ ﻣـﻰ زﻧﻨﺪ و در دوره ﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت ﺷﺎﮔـﺮد اول ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻪ اى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ را ﺗﺎﺋﻴﺪ و زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨـﺎﺳـﺐ ﺑـﺮاى داﺷﱳ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻛـﺎﻓـﻰ‬

‫‪b ¬—œÅgOÄ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﺑـﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧـﻪ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﻧـﺘـﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﭘﻴـﺎده‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از اﻟﻬﻴﺎت روﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻳﻚ اﻟﻬﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع واﻗﻌﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﺎ ﻳﻚ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻨﺎﺳﺐ دارﻳﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ آﻳﺎ ﻣﺎ از ﻳﻚ آﻣﻮز(ه ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻛﺘﺎب درﺳﻰ رﺳﻤﻰ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﻗﻠﻢ ﻛﻪ در‬ ‫ﻛﺴﻮت روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب ﭘـﻴـﺶ درآﻣﺪى ﺑﺮ آﻣﻮزه ﻫﺎى اﺳﺎﺳـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﮕﺎﺷﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب ﻣـﻘـﺪس را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﺑـﺘـﺪا‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻫﺪف‬ ‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ را درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آن ﭘﻴﺎم ﺑﻪ و (‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮاﻧﻨـﺪه را ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴـﻢ ﺣـﺴـﺎﺳـﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮ روى ﻫﻢ ﭘﻴـﺎم‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ را ﻗﺎﺑﻞ درك ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آﺷﻨﺎ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻓﺼﻠـﻰ ﻣـﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺧـﻮراك ﻳﻚ وﻋﺪه را‬ ‫ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ارﺟﺎﻋﺎت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدى ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫اﺳﺎﺳﻰ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ اﻓﺰوده ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻢ اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻢ‬ ‫اﺑﺘﺪاﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮح ﻣﻄﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺳﺎده اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﺎده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻃﺮح رﻳﺰى ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻃﺮح رﻳﺰى آن از‬ ‫روى ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎرى ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ را در ﺻﻔﺤﺎت ﻣﻌﺪودى ﻣﺘﺒﻠﻮر ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻗـﺮار‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﻴﻘﺎً ﺑﺮرﺳﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ را ﻛﺘﺎب ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬اﺳﺘﺎد اﻟﻬﻴﺎت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻛﻠﻴﺪى‬ ‫آﺷﻨﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻬـﺎرﭼﻮﺑﻰ ﺑﺮاى اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺟﺎﻣﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣـﻴـﺪوارم ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اى‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب اﻧﮕﻴﺰه ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻌﻬﺪى ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ‪ ،‬ﺗﺸﻜـﺮات ﺧﻮد را از وﻧﺪل ﻫﺎوﻟﻰ‪ ،‬از ﺗﻴﻨﺪﻳﻞ ﻫـﺎوس ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ دﺳﺖ ﻧﻮﻳﺲ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻮﺷﱳ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ دوﻧﺎﻣﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻣﺎده ﻛﺮدن‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮﻳﺪ ﻓﺮﻳﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻤـﻚ ﻫـﺎى ﮔـﺮاﻓﻴﻜﻰ او و ﺑﻪ ﭘﺴـﺮم آر‪.‬ﺳﻰ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ زﺑﺮدﺳﺘﻰ او در وﻳﺮاﺳﺘﺎرى اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫اورﻻﻧﺪو ‪ -‬ﺟﻮﻻى ‪١٩٩٢‬‬

‫∏‬

‫‪π‬‬

‫ ‪t bI‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺟﺎﻣﻌﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺬﻫﺐ در‬ ‫ﺳﺴﻪ ﮔﺎﻟﻮپ‬ ‫(‬ ‫دﻫﻪ ‪ ،١٩٨٠‬ﻣﻮ (‬ ‫در (‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم آﻣﺮﻳﻜﺎ اﳒﺎم داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﳕﺎﻳﺎن آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در‬ ‫ﻣﺠﻼت ﮔﻮﻧﺎﮔـﻮﻧﻰ ﻣﻨﺘﺸﺮ و ارزﻳﺎﺑﻰ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻛـﻮه اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻤﻊ آورى ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﻼً‬ ‫ﻋﻠﻨﻰ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺟﻮرج ﮔﺎﻟﻮپ آن اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﻣﺮوز ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻤﻌﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻫﻤﻴﺖ آن اﻃﻼﻋﺎت را ﲢﺖ ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ (‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺎن ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ از اﻣﺘﻴﺎز ﲢﻠﻴﻞ آن اﻃﻼﻋﺎت ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﺎﻳﺞ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن اﻧـﺪازه ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ دﻫﻨﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺗـﺮس آور ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎرى از ﻧﺘﺎﻳﺞ درﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ (١) :‬ﻣﺘﺠﺎوز از ﺷﺼﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ادﻋﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺒﺪﻳﻞ را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده اﻧﺪ‪ (٢) ،‬درﺻﺪ‬ ‫ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﺎﻻﺋﻰ از آﻣﺮﻳﻜﺎﺋـﻰ ﻫـﺎ ﮔـﻔـﺘـﻪ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﺘـﺎب ﻣـﻘـﺪس ﻛـﻼم‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل در ﻛﻔﻪ( ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻧﻜﺎت ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻪ و ﺿﻮح ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﻰ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﻫﺎى اﳒﻴﻠﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺎﺳـ‪ N‬آورى از ﻣﺘـﻮن ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻰ ﺧﺒﺮ و‬ ‫ﺣﺘﻰ از ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ و اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺑﻰ ﺧﺒـﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺻﺪا درﻣﻰ آورد‪ ،‬اﻃﻼع ﻳﺎﻓﱳ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫اﻧﺒﻮه ﻣﺮدم ﻣﺪﻋﻰ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻮذى ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎ و ارزﺷﻬﺎى ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻔﻮذ اﻳﺸﺎن در آن زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎ اﻧﺪك اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت‬ ‫ﻣﺴﺎﻟـﻪ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ اﳒﺎم ﺷﺪه ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﺧﻴﺮى ﻛﻪ ﺑـﺮ رﻓﺘﺎرﻫﺎى ﺟﻨﺴﻰ و‬ ‫(‬ ‫ﺗﻔﺎوت ﻛﻨﺶ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰ ﺑﺎ ﻛﻨﺶ دﻧـﻴـﻮى ﻫـﺎ در زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑـﻞ‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭘﻴـﺎم واﺿﺢ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺰﺑﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬اﻳﻤـﺎن«‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﺎ ﺗﻔـﺎوت اﻧﺪﻛﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم و در ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ ﻳـﺎ‬ ‫اﺻﻼ ﺗﻔﺎوﺗﻰ در آﻧﻬﺎ اﻳﺠﺎد ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ آن ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪ دﻗﻴﻖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺟﺎى ﺑﺤﺚ دارد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮﺷﻤﺮدﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻤـﺎﻻً ﺧﻴﻠﻰ‬ ‫ﻓﻮرى ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ رﺳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎر(ه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮﻳﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﻛـﺮده ﻳﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ‬ ‫اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻧﻴﻤﻰ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ادﻋـﺎى ﺗـﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻓـﻰ اﻟـﻮاﻗﻊ راﺳﺖ ﮔﻔﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪدى ﻓﺮاﮔﻴﺮﺗﺮ از آن ﺑﻴﺪارى‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﺳﺎﺑﻖ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎ دوﺑـﺎره ﭼﻨﻴـﻦ زﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙـﺮﺳﻴﻢ ﭘﺲ ﭼـﺮا ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺪرﻛﻰ از ﻧﻔﻮذ آن ﺑﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ دﻳﺪه ﳕﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺰش ﻣﺠﺪد ﻋﻈﻴﻤﻰ روﺑﺮو‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ اﺻﻼً اﺻﻼح ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ اﺻﻼﺣﻰ آن ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﻣﻐﺎﻳﺮت ﺑﻴﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد و اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺰرﮔﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ آن دو‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻜﺒﺎره در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن ﺧﻴﺰش ﻳﺎ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد‪ ،‬ﻛ‪ N‬روى آب ﻳﺎ درواﻗﻊ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﻳﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ »دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪﻳﺪه ﺧﻼف ﻗﺎﻋﺪه را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫(‬ ‫ﻋﻤﺪه اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﭼﻴﺰ ازاﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد را ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ و ﻓﺮﻫﻨﮓ‬ ‫ﻋﻠﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻧﺎﻇﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺗﺎﺛﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد ﻓﺮا ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻠﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎن ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در ﻣﺮ (‬ ‫ﻃﻔﻮﻟﻴـﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﻞ ﻋﻈـﻴـﻢ‪ ،‬از ﳊـﺎظ روﺣﺎﻧـﻰ رﺷﻴﺪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻔﻮذ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻠﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﺸﻬﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫درﻓﺮﻫﻨﮓ دﻧﻴﻮى‪ ،‬ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮى ﻧﺎﻓﺬ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ارزﺷﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻞ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﺋـﻰ راه ﳕﻰ ﺑﺮد ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑـﺰرﮔﺴﺎﻻن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻗﺪرﲤﻨﺪ و اﺛﺮ ﮔـﺬار را در دﺳﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬اﻃﻔﺎل ﻋﻤﻼً ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﻔﻮذى ﺑﺮ ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ ارزﺷﻬﺎى ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاى اﻃﻔﺎل ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﳕﻰ رﺳﺪ‬ ‫اﻻ اﻳﻨﻜﻪ ﺻـﺮف ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻣﻰ ﺷـﻮد ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﺘـﺮى ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داده ﺷـﻮد‪ .‬ﻛﻮدﻛـﺎن‬ ‫ﻫﻨﻮز اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻣﻬﺎرﺗﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را آن ﭼﻨﺎن ﺗﺮﻗﻰ ﻧﺪاده اﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ اﺻﻼﺣﻰ اﻳﺸﺎن‬ ‫در ﺧﺎﻧﻮاده ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺑـﺮﺳﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﻻزم ﺟﻬﺖ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﻳﺎ رﻫﺒﺮى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻓﺮاﻫﻢ‬ ‫آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ اﻣﻴﺪارﻳﻢ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﻮدﻛﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻠﻮغ رﺷﺪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻤﻘﻰ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻠﺖ و ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﺰش‬ ‫و اﺻﻼﺣﺎﺗﻰ واﻗﻌﻰ ﭘﻴﺶ آﻳـﺪ‪ ،‬اول ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻧﻌﻰ ﭼﻨﺪ از ﭘﻴﺶ ﭘﺎى ﺑـﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫درك آن ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ در ﭘﻰ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺮﺣﻰ ﺳﺎده‪ ،‬ﻣﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ از ده ﺳﺒﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻴﻞ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫≤‪±‬‬

‫≥‪±‬‬

‫‪± Á—ULý V³Ý‬‬

‫«‪t½U œu ‰UO « ÁU³²ý‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ داﺧﻞ‬ ‫آن ﻧﺸﻮد« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(١٥:١٠‬‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻳﻤﺎن ﺑﭽﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل اﻣﺮوز ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ؟ ﻏﺮض از آن ﺗﺸﺒﻴﻪ واﺿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﺗﻜﻴـﻪ و‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﻼم آﻧﻬـﺎ را ﺣﺠﺖ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻴـﻮه اى ﻣﺸﺎﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ واﻟﺪﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻴﺎت ﻳﻚ ﻛﻮدك‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد او ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺷﻌﻠـﻪ ﺑﺨـﺎرى‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﺴﺘـﮕـﻰ دارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺠـﻜـﺎوى ﻛﻮدك ﻧﻮﭘـﺎ او را ﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﺟﻠﻮى او را ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬در آن ﳊﻈﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻄﺮات‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﺎﺷﻰ از آﺗﺶ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﻓﺮض اراﺋﻪ آن ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺑﻐﺮﱋ‪ ،‬ﻛﻮدك آﻧﻬﺎ را درك‬ ‫ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ رﺷﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ‬ ‫رﻫﺒﺮى واﻟﺪﻳﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬واﻟﺪﻳﻦ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ در آرزوى ﭘﺮﺳﺶ و‬ ‫ﭼﻮن و ﭼﺮاى ﻛﻮدﻛﺎن ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ آﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻋﻠﻨﺎً ﺟﺴﻮر ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺴﺮت آن ﭼﻮن‬ ‫و ﭼﺮا ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ داﻏﻰ ﺑﺮ دل واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴﺎرﺗﻰ در ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎﻟﺘﻰ از دﻟﻬﺮ(ه ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺗﻜﻴﻪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﻧﻮﻋﻰ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﱳ ﺻﺤﻴﺢ ﻳﻚ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون ﺷﻜﺎﻳﺖ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰ ﺳـﻮال و ﺟﻮاب ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬درواﻗﻊ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫(‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻜﺮدن ﺑﻪ او‪ ،‬اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‪ ،‬ﺗﻬﻮرى ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ‪ .‬او از ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺖ‬ ‫ﻻﻳﻖ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ رﺷﻴﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن ﺑﻰ آﻻﻳﺶ ﻛﻮدك وار را ﺑﺎ آن رﺷﺪ‬ ‫ﺑﻰ ﻗﻮاره ﻋﻮض ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻮدك وار و اﻳﻤﺎن ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠ(ﻪ ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ آن دو ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻛﻮدك وار‪ ،‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫـﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤـﻴﻖ ﻳﺎد ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬در ﮔﻞ ﮔﻴﺮ ﻣﻰ ﻛـﻨﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﻛﻮدك وار در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ وﻋﺪه ﺷﻴﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ رد ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫اﳒﻴﻞ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻮدك وار ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ ﻣﻰ ﺷﻨﻮد‪:‬‬ ‫زﻳﺮا ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﻮل زﻣﺎن ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎز ﻣﺤﺘﺎﺟﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﺻﻮل و ﻣﺒﺎدى اﻟﻬﺎﻣﺎت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزد و ﻣﺤﺘﺎج ﺷﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ ﻧﻪ‬ ‫ﻏﺬاى ﻗﻮى‪ .‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮاره ﺑﺎﺷﺪ در ﻛﻼم ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺎآزﻣﻮده اﺳﺖ ﭼﻮن‬ ‫ﻛﻪ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻏﺬاى ﻗﻮى از آن ﺑﺎﻟﻐﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮاس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫ﻋﺎدت رﻳﺎﺿﺖ داده‪,‬اﻧﺪ ﺗﺎ ﲤﻴﺰ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ را ﺑﻜﻨﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٤-١٢:٥‬‬ ‫دﻋﻮت ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺑﻠـﻮغ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻃﻔﻞ ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺣﺮف ﻣﻰ‪,‬زدم و ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدم و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ‬

‫ﺗﻌﻘﻞ ﻣﻰ‪,‬ﳕﻮدم اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد ﺷﺪم ﻛﺎرﻫﺎى ﻃﻔﻼﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮدم« )اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن‬ ‫‪ .(١١:١٣‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻴﻦ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻮدك ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻴﻢ و ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﺨﺎذ‬ ‫آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻓـﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻓـﺮق ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪:‬‬ ‫»اى ﺑﺮادران در ﻓﻬﻢ اﻃﻔﺎل ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺑﺪﺧﻮﺋﻰ اﻃﻔﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ و در ﻓﻬـﻢ‪،‬‬ ‫رﺷﻴﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(٢٠:١٤‬‬

‫‪±¥‬‬

‫‪±µ‬‬

‫‪≤ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪vðUON'« vz«dÖÅpý “« ”dð‬‬ ‫در ﺧﺮده ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﻰ اﻋﺘﻤﺎدى ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻴـﺎت وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫در ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﻮارد‪ ،‬اﻳﻦ روﮔﺮداﻧﻰ از اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬از ﺑﻰ اﻋﺘﻤﺎدى ﺑﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟـﻬـﻴـﺎت‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻻﻧﮕﻤﻴﺪ ﻛﺎﺳﺮﻟﻰ‪ ،‬ﺧﻄﻴﺐ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪار اﻧﮕﻠﻴﻜﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﲤﺎم از ﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم »ﺗﻮﺟﻴﻬﺎت و اﺻـﻮل ﮔﺮاﺋﻰ اﳒﻴﻠﻰ« را ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣـﻮﺿﻮع »ﺧﻴﺎﻧﺖ روﺷﻨﻔﻜﺮان«‬ ‫اﺧﺘﺼﺎص داده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﺳﺮﻟﻰ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰ اﻋﺘﻤﺎدى رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ‬ ‫ﻋﺎﻣـﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﺸﻜﻴـﻜـﻰ رﻳـﺸـﻪ اى ﻧـﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻜـﻰ ﻛـﻪ ازﺳﻮى ﻣﺤﻘﻘﺎن اﻧﺘﻘـﺎدى‬ ‫ﻣﺪرن ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺗﻨﺪرو‪ ،‬ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻋﺎﳌﺎن اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺮگ‬ ‫ﺧﺪا را اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﻜﺪه ﻫﺎ و اﺳﺘﺎدان ﻛﺎﳉﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﺶ را اﻳﻔﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﻪ( ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬آﺑﺮاﻫﺎم ﻛﻮﻳﭙﺮ اﻟﻬﻴﺪان ﻫﻠﻨﺪى‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫»ﻧﻘﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺳﺘﻴﺰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از داﻧﺸﻜﺪه ﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻏﺎﻟﺐ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﭘﺮ از ﺗﺮدﻳﺪ و‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻜﻰ ﻛـﻪ از اﺳـﺘـﺎدان ﺧـﻮد ﻳﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬از ﻛﺎﻟﺞ ﻫﺎى »ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ« ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺑﺎزﻣﻰ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﺧﻮرده‪ ،‬دﭼﺎر ﺗﺮس ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻠﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً در ﻗﺒﺎل‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻧﺸﺎن داده ﻣﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »اﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﲢﺼﻴﻞ اﻟﻬﻴﺎت ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻗﻴﺪ آن را ﺑﺰﻧﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺪ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﭘﺎى داﻧﺸﺠﻮ را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اﻧﺘﻘﺎدات ﺗﺸﻜﻴﻜﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﭽﻪ ﺑﺮ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ ﮔﺬرد ﻓﻘﻂ از ﺗﻼش اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺸﻜﻴـﻜـﻰ ﻓـﻌـﻼً در‬ ‫ﻋﻤـﺪه‬ ‫ﻧﻬﺎدﻫﺎى ﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺎﺟﻤﻰ دارد اﻣﺎ وﺟﻮد آن ﭼﻴﺰ ﺗﺎزه اى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻟﻬﻴﺎت و ﲢﺼﻴﻼت اﻟﻬﻴﺎﺗـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ از اﻟﻬﻴﺎت او ﺑﻴـﺰار ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻜﺎر‬ ‫(‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﺟﺘﻨﺎب از اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻛﺸﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن اﻧﻜﺎر و اﻧﺘﺤﺎرى‪،‬‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﻜﺎر اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﻧﻜﺎر داﻧﺶ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺣﻖ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ را ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮع از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى ﭼﻨﺎن در ﻣﻴﺎن اﳒﻴﻠﻰ ﻫﺎ داﻣﻨﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻛـﺜـﺮﻳـﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻓـﻌـﻠـﻰ ﺑـﺎ »ﳒـﺎت‬ ‫ﻧﺎﺣﻴﻪ اﻳﻦ ﺧﻮش ﺑﺎوران ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪى«‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫اﺧﻴﺮًا ﺷﺒﺎﻧﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺰو ﺟﻤﺎﻋﺖ او ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫آن ﺟﻮان ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﺼﺮف و ﺑﻪ ﻃﻮر ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اش زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺒﺎن‬ ‫ﻣﺬﻛﻮر ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ زﻧﺪﮔﻰ او‪ ،‬ﺑﻪ وى اﻧﺪرزى ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺟﻮان در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻻﻗﻴﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻨﺎب ﺷﺒﺎن‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻰ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ آن ﻳﻌﻨﻰ ﺷـﺎﮔـﺮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮدن و ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﻛﺎر آﻣﻮز« ﻳﺎ »ﻣـﺤـﺼـﻞ« اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﺎرآﻣﻮز ﻳﺎ ﻣﺤﺼﻞ ﻣﺴـﻴـﺢ‪ ،‬در‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ از‬ ‫ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻳﺎ ﻣﺪر (‬ ‫ﻧﺎم او ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻨﻀﺒﻂ اﻣﻮر ﺧﺪا دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≥ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪¥ Á—ULý V³Ý‬‬

‫«‪È—ËUÐÅ‘uš ÁU³²ý‬‬

‫—¼‪Ê—b XM¹U³‬‬

‫ﺧﻮش ﺑـﺎورى ﺷﻜﻞ اﻣﺮوزى ﺑﺪﻋﺘﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺮﻳـﻌـﺖ ﺳـﺘـﻴـﺰى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺎورى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ دﻋﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧـﺪاوﻧﺪ از او اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﻮش ﺑﺎوران ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ در ﻋﻮض اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﺎن »ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« را ﺗﺸﻮﻳﻖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آﻧﻬﺎ از اﻇﻬﺎر اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻪ ﳒﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻤﺌﺰ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬آﻧﻬﺎ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻻز (‬ ‫ﭘﺬﻳﺮش ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﺼﻮل ﳒﺎت ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ راه را ﺑﺮاى‬ ‫ﲢﻘﻖ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻨﺒﺶ رﻫﺒﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬و ﲤﺠﻴﺪ از ﻛـﻨـﺎره ﮔﻴﺮى از اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺮواز ﺑﻪ ﺳﻮى ﻛﻨﺞ ﺻﻮﻣﻌﻪ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺗﺎﺛﻴﺮات ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻧﺪاز‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﺮﻳﺮ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺟﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر ﮔﻨﺎه را زﻣﻴﻦ‬ ‫(‬ ‫ﮔﺬارده‪ ،‬از ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ ﭘﺎﻻﻳﺶ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻮﻣﻌﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اﻣﻨﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ زﻧﺪﮔﻰ راﻫﺒﺎﻧﻪ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻰ ﮔﻴـﺮى ﺣﻴﺎﺗﻰ‬ ‫ﳑﻠﻮ از دﻋﺎ و اﻳﺜﺎر روﺣﺎﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺮاى دﻳﮕﺮان‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ راﻫﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﻣﺠﺰا ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻨﺼﺮى از رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻛـﻪ در رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﳕﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺎ ﲢﺼﻴﻞ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم آن ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ »ﻛﻨﺎره ﮔﺮﻓﱳ«‬ ‫از دﻧﻴﺎ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﻰ از اﳒﻴﻠﻰ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻧﻮﻋﻰ از »ﻛﻨﺎره ﮔﻴﺮى«‬

‫∂‪±‬‬

‫∑‪±‬‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﺳﺒﻜﻰ از زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ روﺣﻴﻪ ﻳﺎ ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺎ روﺣﻴﻪ اى ﻛﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﺮدود ﺷﻤﺮدن دﻧﻴﺎ ﻃﻠﺒﻰ ﻳﺎ دﺳﺖ رد‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ دﻧﻴﺎ زدن‪ ،‬ﺣﺮف ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﻛﻨﺎره ﮔﻴﺮى‪ ،‬اﻧﺴﺎن را وارد ﻫﻤﺎن‬ ‫ﮔﻮد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺟﺪى ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن اوﻟﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ و آن را ﻣﺤـﺪود ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺘﻮى روﺣﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﺳﺎزد )ﮔﺘﻮ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻠﻪ اى از ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ اﻗﻠﻴﺖ ﻳﻬـﻮدى را در ﺧـﻮد ﺟﺎ ﻣﻰ داده‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ ﻳﻬﻮدى ﻧﺸﻴﻦ(‪ .‬ﻛﻨﺎره ﮔﻴﺮى ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻮﻋﻰ اﻣﺘﻨﺎع ﻋﻤﺪى‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح »اﳒﻴﻠﻰ« ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫از‬ ‫(‬ ‫ﻳﺎدم ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛـﻪ در ﺳـﺎل دوم ﲢﺼﻴﻞ در ﻛﺎﻟـﺞ‪ ،‬دو ﺳـﺎل ﺑـﻮد ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن آورده‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﺮﺑﻰ‪ ،‬اﺳﺘﺎد در ﻣﻮرد ﻣﻘﺎﻟﻪ اى از ﺳﻨﺖ آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ داد ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﻮدم‪ .‬در ﻛﻼس‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰ داد و ﺟﺎن ﻣﺮا دﺳﺘﺨـﻮش ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬درس اﺳﺘﺎد ذﻫﻦ ﻣﺮا ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺳـﻮى‬ ‫ﺳﻄﺢ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺗﺎزه اى از درك ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺟﻮان‪ ،‬آرزو داﺷﺘﻢ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺎر آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ او را ﻛﻤﻚ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن ﻋﻤﻖ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﺮدم و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪم رﺷﺘﻪ( ﲢﺼﻴﻠﻰ ﺧﻮد را از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﺷﺘﻪ دادم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﮔﺮوه اﳒﻴﻠﻰ ﻫﺎى داﻧﺸﻜﺪه‬ ‫اﺧﺮاﺟﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه آن ارﺗﺪاد ﻋﻠﻨﻰ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻳﻪ اى‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ اﻫﻤﻴـﺖ آن را ﮔﻮﺷـﺰد ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ »ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﺷـﻤـﺎ را‬ ‫ﻧﺮﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻣﻜﺮ ﺑﺎﻃﻞ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٨:٢‬‬ ‫ﻣﻦ از واﻛﻨﺸﻬـﺎى دوﺳﺘﺎﱎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﻴﺮت ﻛـﺮدم و ﻫﻢ رﳒﻴﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔـﻪ رو‬ ‫آورده ﺑﻮدم ﺗﺎ درك ﺧﻮﻳﺶ از ﺧـﺪا را ﻧﻪ ﺗﻀﻌﻴ‪ N‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳـﮕـﺮ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬ ‫ﺷﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻳﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺘﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ر (‬ ‫ر (‬ ‫آن را رد ﻧﻜﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻢ درك ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺗـﺎ اول از ﭼﻴﺰى‬ ‫ﺷﺘﻪ‬ ‫»ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورد«‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻄﺮات آن »ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد«‪ .‬ﲢﺼﻴﻞ در ر (‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻓﻠﺴﻔـﻪ در ﻗـﺎﻟـﺐ دﻧـﻴـﻮى آن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧـﻄـﺮى ﻛﻪ داﺷﺖ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﻦ از اﻋﻤﺎق و ﭘﺮى ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻣﻜﺸﻮف در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس را اﻓﺰاﻳﺶ داد‪.‬‬

‫ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺿﺮر را ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ آﺷﻨﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻬﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺗﺒﻴﻴﻦ‬ ‫ﺷﺘﻪ‬ ‫ﻇﻴﻔﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﲢﺼﻴﻞ ﻣﻦ در ر (‬ ‫ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻛﻪ و (‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ دﻧﻴﻮى‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺮا ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ و دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻛﻔﺎر واﮔﺬار‪.‬‬ ‫(‬ ‫رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورد‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و اﻳﺪه ﻫﺎى‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎز ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‪ ،‬ﺟﻬﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻴﺰ‪ .‬اﻳﻦ رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫از ﻓﻘﺪان اﻳﻤﺎن ﺧﺒﺮ ﻣﻰ دﻫﺪ ﺗﺎ از ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻤﺎن‪.‬‬ ‫آﺛﺎر ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺎر رﻫﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺪرن در آﺧﺮ ﻛﺎر ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ از‬ ‫درﮔﻴﺮى ﺑﺎ دﻧﻴـﺎ‪ ،‬رﱋ ﺷﻜﺴﺖ را ﺑﺎ ارﺗﻜﺎب ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﺧـﻮد ﻫﻤﻮار ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗـﻮان‬ ‫ﺧﻮد را روى ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﺮدن ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﮔﺬارﻳﻢ و ﺳﭙﺲ اﻇﻬﺎر ﺣﻴﺮت‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏‪±‬‬

‫‪±π‬‬

‫‪µ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪XH'U7 UÐ Êbý ËdÐË— “« ”dð‬‬ ‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻧـﺪارد ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺎﻋﺚ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﻰ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﻫﺮﮔﺎه اﻗﺪام ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ( ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر رواﺑﻄﻰ ﺣﺎﻛﻰ از آراﻣﺶ و اﲢﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻛﺸﻤﻜﺶ‪ ،‬ﺗﻔﺮﻗﻪ‪ ،‬ﺟﺪل و ﭘﻴﺸﺪاورى ﺑﺮ ﺣﺬر‬ ‫ﻣﻰ دارد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﻮه( روح را ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﳒﺎﺑﺖ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﮔﻰ‪ ،‬ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫از ﺧﻮد ﺑﺮوز دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﻰ رﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت دﺳﺖ ﺑﺸـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬از روح ﺟﺪﻟﻰ اﺟﺘﻨﺎب و ﻣﻴـﻮ(ه روح را ﻋﺮﺿﻪ ﻛﺮده‬ ‫(‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﭘـﻴـﺮوى از ﻳﻚ ﻗﺎﻋﺪه( ﻛﻠﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪» :‬ﻫـﺮﮔﺰ درﺑﺎره( دﻳﻦ و‬ ‫ﻗـﺎﻋـﺪه ﻛﻠﻰ را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺟﻤﻠﻪ اى‬ ‫ﺷﻴﻮه ﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﺤﺚ ﻧﻜﻨﻴﺪ«‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫(‬ ‫ورد زﺑﺎن ﻣﺮدم ارﺗﻘﺎ داده‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ در ﻣﻮرد دﻳﻦ ﻳﺎ اﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧـﻜـﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬داغ ﻣـﻰ ﻛـﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺎ دﻳـﮕـﺮ از ﻣـﻮج دﺳﺘـﮕـﻴـﺮى ﻫﺎ‪،‬‬

‫∞≤‬

‫ ‪t bI‬‬

‫ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻔﺎﻛﺎرى ﻫﺎ و ﺣﺘﻰ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻪ( آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺎزﻋﺎت اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‬ ‫ﭼﻜﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ اﻳﻦ اﺣﻮال‪ ،‬ﻣﻨﺎزﻋﻪ ﺟﺰو ﻻﻳﻨﻔﻚ ﻫـﺮ ﻧـﻮع ﺗﻌﻬﺪ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﺟـﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫اﺳﻜﺎت در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺟﻮ« ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻮرًا ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬آرى‪ ،‬در ﺣﻴﺎت ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ‬ ‫از ﻣﻨـﺎزﻋﻪ ﻣﻰ وزﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴـﺢ ‪-‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻧﺒﻴﺎى ﭘـﻴـﺶ از‬ ‫ﺧﻮد‪ -‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨـﺪ روزى را ﺑﻰ ﻣﻨـﺎزﻋﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕـﺬارﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫـﺮ‬ ‫روز در ﺑﺎزار ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻰ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﺟﺘﻨﺎب از ﻣﻨﺎزﻋﻪ اﺟﺘﻨﺎب از ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﻣﻨﺎزﻋﻪ و ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ دورى ﺟﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬ ‫در ﺻﻠﺢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﻢ اﻣـﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﻛـﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺳﻼﺧﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دوﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻠﺤﻰ‬ ‫(‬ ‫از ﻣﺎ دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ از ﻣﻨﺎزﻋﺎﺗﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ ﺧﺪا ﻛﻤﺘﺮ ﻣـﻮرد ﺑﺤﺚ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫دورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﻣﻴﻞ دارﻧﺪ درﺑﺎر(ه اﻟﻬﻴﺎت ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬از ﺳـﻨـﺦ‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪ اﺑـﺪى دارد‪ .‬اﮔﺮ رﮔﻬﺎى ﮔﺮدن ﺑﻴﺮون ﻣـﻰ زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺰان ﺷﺮط ﺑﻨﺪى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻻﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻨﺎزﻋﺎت ﻧﻪ از آﳒﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻰ ﮔﻴـﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎرزﻳﻦ اﺳﺘﺎد اﻟﻬﻴﺎت اﻧﺪ ﺑﻠﻜـﻪ از‬ ‫آﳒﺎ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺎى اﻳﺸﺎن اﻧﺪك اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻪ آﳒﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴـﺘـﻪ ﺑﺤﺚ اﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻜﺎت رﻳـﺰى ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ درد‬ ‫از ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺮز ﺑﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺟﺪا ﻛـﺮدن ﻣﺎ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﳕـﻰ ﺧـﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻧـﺎﭼـﺎرم ﺑﻪ ذﻛـﺮ‬ ‫ﻗﺎﻋﺪه اى ﻛﻠﻰ ﺑﭙـﺮدازم‪» :‬ﻛﻢ داﻧﺴﱳ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﻧﺴﱳ اﺳﺖ‪ «.‬اﮔﺮ ﻛـﺴـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﺎﻛﺴﺎزى دﺳﺖ ﻣﻰ زﻧﺪ‪ ،‬از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬اﻣﺎ در آن ﺑﺎﻟﻎ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﻰ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧـﺎزك ﻧﺎرﳒﻰ و ﺟﺪﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر در‬ ‫(‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺘﺎدﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘ(ﻪ ﻣﺬاﻛﺮه‬ ‫و ﻛﻨﺎر آﻣﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ارزش آن را دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﲤﺎم ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±‬‬

‫‪∂ Á—ULý V³Ý‬‬

‫—‪t½U “ vIDM b{ ÕË‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺿﺪ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺼﺮى ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴـﻢ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻋﺼﺮ ﺿﺪ آﻛﺎدﻣﻴﻚ‪ ،‬ﺿﺪ اﻟﻬﻴـﺎﺗـﻰ ﻳـﺎ‬ ‫ﺿﺪ ﻋﻠﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺿـﺪ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪ را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺿﺪ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺎﺷـﺪ در‬ ‫ﻧﻈﺮ دارم‪.‬‬ ‫ﻓﻠﺴـﻔـﻪ‬ ‫ﻣﺎ در ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻼﻧﻴﺖ ﺣـﺴـﺎﺳـﻴـﺖ دارد‪ .‬ﺗﺎﺛﻴﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ ﮔﺮا )اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴﺴﺖ( ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮده و ﻣﺎ ﻣﻠﺘﻰ ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ا ﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺘﻰ زﺑﺎن ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﻦ ﻣﻜﺮرًا ﺑﺮ ورﻗﻪ ﻫﺎى اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﺧﻮد‬ ‫ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪» :‬اﺣﺴـﺎس ﻣـﻰ ﻛـﻨـﻢ ﻛـﺎر درﺳﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛـﻪ« ﻳـﺎ‬ ‫»اﺣﺴﺎس ﻣﻰ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ«‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﺒﺎرات »اﺣﺴﺎس ﻣﻰ ﻛﻨﻢ«‬ ‫را ﺧﻂ ﻣﻰ زﱎ و ﺑﻪ ﺟﺎى آن »ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ« را ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺑﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدن و ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺮدن ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺮاى ذﻫﻦ ﺗﻔﻮق ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻠﺐ ﻫﻢ در اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺗﻔﻮق اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤـﺎً اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ اﻳﻬﺎم‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻨـﺎﻗـﺾ ﮔـﻮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﺪﻳﺪه اى‪ ،‬ﺗﻔﻮق از آن دو ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در زﻣﺎن واﺣﺪ و ﻃﻰ راﺑﻄﻪ اى واﺣﺪ‪ ،‬دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬را ﻋﻤﻠﻰ ﺑﺪاﻧﻴـﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ از دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ دو ﺗﻔﻮق ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬در دو زﻣﻴﻨﻪ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در زﻣﻴﻨﻪ اى ﻛﻪ ﺗﻔﻮق در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﻧﻘﺶ اول را ﺑﺎزى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻣﻮز(ه ﺻﺤﻴﺤﻰ را در ذﻫﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﻠﺒﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣـﻠـﻜـﻮت ﺧﺪا را از دﺳﺖ داده ام‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ دل ﻣـﻦ ﻧـﺰد ﺧـﺪا درﺳﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‬ ‫ﺑﻰ اﻧﺪازه ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ اى ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﻨﻪ ﻧﻈﻢ‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻔﻮﻗﻰ از آن ﻓﻬﻢ در راﺳﺘﺎى ز (‬ ‫وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰى اﺑﺘﺪا در ذﻫﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻗﻠﺒﻢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﱎ‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﺪا ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ درﺑﺎر(ه او درك ﻧﻜﻨﻢ؟ درواﻗﻊ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ درك او ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮد را ﻃﻰ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻛﺘﺎب از ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫اﺳﻄﻪ ذﻫﻦ درك ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً رازﻫﺎﺋﻰ ﻧﺎﮔﺸﻮده ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﺪف از ﲡﻠﻰ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن ﲡﻠﻰ را ﺑﺎ ذﻫﻦ ﺧﻮﻳﺶ درك ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت را ﻛﻮﭼﻚ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ و اﻻ ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻛﻼم‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ راه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺧﺪا را ﻛﻮﭼﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬

‫ذﻫﻨﻴﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ذﻫﻨﻴﺖ ﺿﺪ ﻋﻘﻼﻧﻰ ﲢﺼﻴﻼت ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫـﺒـﻰ‪ ،‬در ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﮕﺮ اﳒﻴﻞ ﮔـﺮاﺋﻰ را ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﳒﻴﻠﻰ ﻫﺎ آﻗﺎ‬ ‫ﻣﻨﺸﻰ ﻛـﺮده‪ ،‬ﻛﻴ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﻗﻄﺐ اﻳﺪه ﻫﺎى ﻣـﺘـﻀـﺎد را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨـﺪ و‬ ‫رﻳﺸﻪ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر و ﻫﺮ دو ﻃﺮف اﻧﺤﺼﺎرﮔﺮا را ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت از‬ ‫(‬ ‫اﳒﻴﻠﻰ ﻫﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ وﺟﺪان ﺧﻮد را ﻫﻢ راﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ آن ﺗﺎﺋﻴﺪ و ﭘﺬﻳﺮش را‬ ‫ﻧﺴﺒﻰ ﮔـﺮاﺋﻰ و دﻧﺒﺎﻟﻪ روى از دﻳﮕﺮان ﳕﻰ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔـﻪ در ﻧـﺰد اﻳﺸﺎن ﻏﺴﻞ ﺗﻌﻤﻴـﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ در ﻟﻔﺎﻓﻪ اى از ﻫﻤﻬﻤﻪ اى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﭘﻴﭽﺎﻧﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎم روﺣﺎﻧﻴﺖ ارﺗﻘﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺪاﻳﺖ روح‪ ،‬ﺟﻮاز اﻧﺒﻮﻫﻰ ازﮔﻨﺎﻫﺎن داﻧﺶ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ‬ ‫اﺳﻄﻪ روح ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪه اﻧﺪ« ﺗﺎ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻜﻨﻨﺪ‬ ‫را ﺻﺎدر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص »ﺑﻪ و (‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﳑﻨـﻮع ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﺗﻘﻠﻴﺪى ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻫﻢ ﺑﺮﺗﺮى ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺴﺒﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺋﻴﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎى ﻏﻴﺮ ﻋﻘﻼﻧﻰ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ )در ﻗﺎﻟﺐ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺣﻖ ﺳﻨﻮات ﻳﺎ ﺣﻖ‬ ‫آب و ﮔﻞ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ( ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ داﻣﻦ »رده ﺑﺎﻻﺗﺮى از ﻣﻨﻄﻖ« زده ﻣﻰ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻛﻪ آن را در ذﻫﻦ ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣـﺎ در ﭘـﻰ درك ﻳـﻜـﭙـﺎرﭼﻪ‪ ،‬ﻣـﺴـﺘـﺪل‪ ،‬ﻋـﺎرى از ﺗﻨﺎﻗـﺾ و ﻣـﻌـﻘـﻮﻟـﻰ از‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت در ﻣﻌﺒﺪ ارﺳﻄﻮ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﺋﻰ ﻏﺎﻟﺒﺎً دﺷﻤﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺑﻮده‪ ،‬ﺣﺎﻻ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ از دور‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮار ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪه اﻳﻢ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ داراى ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠـﺢ ﺧـﻮد ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻛﺸ‪ N‬ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﺮده اﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻌﻮر ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ داد و ﺳﺘﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻘﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ وراى آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺷﻌﻮر ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻪ آن ﺑـﺮﺳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﻣـﺮى‬ ‫ﻓﻮق ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻛﻤﺘﺮ از آن‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﺖ ﻳﻚ ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺳـﺖ ﻧـﻪ دﺳـﺘـﺎوﻳـﺰى ﺑﺮاى‬ ‫درﻛﻰ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ از ﻛﻼم ﺧﺪا‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻘﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﻛﻪ ذﻫﻦ ﺑﺸﺮ آن را درك ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫≤≤‬

‫‪∑ Á—ULý V³Ý‬‬

‫=‪v²ÝËœ UO½œ V¹d‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ راﻫـﺰﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ و ﺑﺎ ﻛﺘﺎب‬ ‫ﺳﻠﻮك زاﺋﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺟﺎن ﺑﻮﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫رأى آﻗﺎى ورﻟﺪﻟﻰ واﻳﺰﻣﻦ را ﺧﻮرد‪ .‬اﺳﻢ آﻗﺎى اﻟﻬﻴﺪان ﻛﺎذب را روى آن آﻗﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ دﻧـﻴـﺎ دوﺳﺘﻰ ﭼﮕـﻮﻧﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷـﻬـﺮت ﭘﺮﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴـﺴـﻢ‪،‬‬ ‫ﻟﺬت ﺟﻮﺋﻰ و ﻧﻈﺎﻳﺮ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻜﻰ از ﻗﺪرﲤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى‬ ‫ﻧﻈﺮﻳـﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا در‬ ‫ﺳﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل از‬ ‫(‬ ‫ﻓﺮﻳﺒﻜﺎر دﻧﻴﺎى ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒـﻰ‪ ،‬وﺳﻮ (‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺟﺎ ﺑﺎز ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻻن ﺑﻠﻮم‪ ،‬در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد »ﺑﺴﱳ ذﻫﻦ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ« ﻣﺪارﻛﻰ اراﺋﻪ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﲤﺎم ﲢﺼﻴﻼت ﻣﺪرن‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﻋﻠﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﲢﺖ ﺳﻴﻄﺮه(‬ ‫ﻧﺴﺒﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ذﻫﻦ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﺧﺎرج از ذﻫﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ از راه ﻋﻘﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﺒﻴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼـﻴـﺰى ﻧﺴﺒﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﻛـﺮده اﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﻨـﺪ‬ ‫»ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺴﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ« اﺣﺘﻤﺎﻻً ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻧﺴﺒﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﻮد و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﻋﺎرى از ارزش ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫≥≤‬

‫‪≤¥‬‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪∏ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪tF'UD tÐ 7=U¹ hOB7ð ÈUł tÐ tF'UD È«dÐ t½«b¼«“ hB7ð‬‬ ‫آﻳﺎ اﻣﻜﺎن دارد ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ‬ ‫داده‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑـﺮاى رﺷﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬اﮔـﺮآن ﻗﺮاﺋﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺷﻮد‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺎﻧﻊ از رﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ آن ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫(‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘـﻢ ﻛـﻪ ﻓـﺮق ﺑﻴﻦ »ﻗﺮاﺋـﺖ‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺴﻠﻤـﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳـﻢ ﻛـﻪ و ً‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻣﻰ داﱎ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﺳﺮ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ« و‬ ‫(‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﻋﻤﻠﻰ از ﺳﺮ ﺗﺨـﺼـﻴـﺺ ﻳـﺎﻓـﺘـﮕـﻰ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺳﻰ‪.‬اس‪.‬ﻟﻮﺋﻴﺲ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ اﻇﻬﺎر ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺟﻤﻪ آن‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﺎى‬ ‫ﻟﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮ (‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از ﻣﻘﻮ (‬ ‫وﺳﻴﻊ آن را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑـﺮاى داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻟﻬﻴﺎت اﳒﺎم ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺟﻤﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻣﻮﻓﻘﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺮ (‬ ‫درﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ ،‬ﺗﺮ (‬ ‫ﻛﺘﺐ ﺑـﺰرگ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺰ ﻣـﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از ﳊﺎﻇﻰ‪ ،‬ﺧـﻮد اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻢ‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺘـﺎب ﻣـﻮﻓﻖ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎى اﻟﻬﻴـﺎت آﳌـﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﻫـﺎى ﭘـﻴـﺮوى‪،‬‬ ‫ﺷﺘﻪ ﺧﺎﱎ ژوﻟﻴﺎن دوﻧﻮروﻳﭻ‪،‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎى ﻣﻰ زان ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎى ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﻧﻮ (‬ ‫در ﺑﺎزار ﻣﻮﺟﻮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﺎﳌﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺘﺎﺑـﻬـﺎى‬ ‫ﭘﺮارزﺷﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒـﺘـﻪ ﺗـﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻪ ﺟـﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ از ﻣﻘﻮﻟﻪ( آﻣﻮزه ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻘﻮﻟﻪ( ﺗﺨﺼﻴﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن زﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺎن ﺧﻮر ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف آﻣﺎﺗﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﱳ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﺪن‪ .‬زﻣﺎﻧﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﺷﺪﻳﺪ و رو ﺑﻪ اﻓـﺰاﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﺻﻼً ﻣﻮاﻓﻖ اﻳـﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ آن دو ﻧﻮع ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺨﺼﻰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧـﻮد ﻣﺎﻳﻠﻢ اﻏﻠﺐ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ آﻣﻮزه ﻫﺎ را ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ از ﻛﺘﺎب ﻫـﺎى‬ ‫ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﺑﺪاﱎ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺣﺪس ﻣـﻰ زﱎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤µ‬‬

‫ﻣﻴﻨﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﻓـﺮادى ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﺎى ﻧﻮﺷﱳ ﻛﺘﺎﺑـﻰ در ز (‬ ‫ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﻳﺎ زاﻧﻮ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ و ﺧﻮد ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺒﺮى ﳕﻰ ﺷﻮد«‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻟﻘﻤﻪ اى از اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺸـﻐـﻮل آﻣﺎده ﻛﺮدن راه و ﭼﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎرى ﺳﺮ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ آن ﻗﻠﺐ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮاى ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﻫﺮ روزه‪ ،‬ﻛﻤﻜﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎرى در دﺳﺘـﺮس اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻣﺪت ﭘﺎﻧـﺰده ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻗـﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﭘـﺮدازﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫اﻗﻠﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ روزى ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫از اﺻﻼً ﻧﺨﻮاﻧﺪن آن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﻜﻞ از آﳒﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ اﮔﺮ آن روزى ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ رژﻳﻢ‬ ‫ﺳﺎده ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻋﻤﺎق ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس را ﺑﭙﻴﻤﺎﺋﻴـﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ رژﻳﻤﻰ ﻛـﻪ در واﻗﻊ ﻋﻄ‪ N‬ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﻣـﻮﺟﺰ و ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑـﺎﻋـﺚ رﻋﺎﻳﺖ‬ ‫اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻣﺤـﺪود ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬رﺷﺪ ﻛﺮدن در راﺳﺘﺎى ﺑﻠـﻮغ درك ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫ﺗﻼﺷﻰ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ از راه ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺮاﺋﺖ ﺗﺨﺼﻴﺼﻰ‪ ،‬ﻣﻜﻤﻞ واﻻﻣﺮﺗﺒﻪ( ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﺟﺪى اﺳﺖ اﻣﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﻔﺎﻳﺘﻰ ﺑﺮاى‬ ‫آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اى در ﻣﻮرد ﻣﺎﺧﺬﻫﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻨﺪرج در ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺮ ﻳﻚ از‬ ‫ﻓﺼﻮل اﻳﻦ ﻛﺘﺎب و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اى درﻣﻮرد ﺗﻔﺴﻴﺮى ﻛﻪ در ﻓﺼﻮل اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از آن ﻣﺎﺧﺬﻫﺎ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮ آﻏﺎزى ﻋﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اى ﭼﻨﺎن ﺟﺪى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪π Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪vK³Mð‬‬ ‫ﻛـﺎرل ﺑﺎرت زﻣﺎﻧﻰ ﺧـﺎﻃـﺮ ﻧـﺸـﺎن ﻛـﺮد ﻛﻪ ﺳﻪ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺸـﺮﻳـﺖ ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده ﻛـﻪ‬ ‫اﺳﺎﺳﻰ ﺗﺮﻳﻦ و ﻋﻤﺪه ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﻏﺮور‪ ،‬ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ و ﺗﻨﺒﻠﻰ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ آن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺤﻖ ﺑـﻮده ﺑﺎﺷﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎرت در ﻣﻮرد ﺗﻌﻴﻴـﻦ در (‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس درﺑﺎر(ه آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ دارد‪.‬‬

‫ ‪t bI‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ واﺳﻄ(ﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد(ه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﻼ از ﻗﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ آن ﺟﺒﻬﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮض ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﻓﻮرًا و ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﺗﻨﺒـﻠﻰ ﻣﻰ رﻫﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻮى اﻳـﻤﻨﻰ ﳕﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛـﻪ در ﻳﻚ آن از‬ ‫ﻣﺮض ﻏﺮور و ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ ﺷﻔﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻳﻢ‪ ،‬از ﭼﻨﮓ ﺗﻦ آﺳﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺧﻼص ﻧﺸﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺳﺨﺖ ﻛﻮﺷﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ ﻓﺮآﻳﻨﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫ﻋﺪه ﻳﺎرى ﺧﺪا را دارﻳﻢ اﻣﺎ‬ ‫آن‪ ،‬ﻫﻤﻜﺎران ﺧﺪا ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻣﺸﻘﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬و (‬ ‫اﻳﻦ ﻳﺎرى آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎ را در ﻗﺒﺎل ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻣﻨﺘﻔﻰ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪» :‬ﳒﺎت ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻳﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ رﺿﺎﻣﻨﺪى ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻢ اراده و ﻫﻢ ﻓﻌﻞ را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ« )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪.(١٣-١٢:٢‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻛﺎر ﻛﺮدن‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﻴﺎورد ﻳﺎ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﻘﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺎرﻛﺮد ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺷﺪن ﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻞ ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ ،‬رﺷﺪ ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى و ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻛﻼم ﺧﺪا وادار ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺒﺎً داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﺟﺎ ﻣﻰ ﭘﺮاﱎ‪ .‬آﻧﻬﺎ زﻳﺮ ﺑﺎر اﻳﻦ اﺗﻬﺎم ﳕﻰ روﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدن‪ ،‬از‬ ‫ﳊﺎظ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ( ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺤﺚ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺳﻮء ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس در اﳒﺎم ﻛﺎر ﺧﻮد ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﳒﺎم ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﺮده اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﻓﻜﺮ و ذﻫﻨﻤﺎن ﻗﺎﺻﺮﻳﻢ و ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ وادار ﺳﺎﺧﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫دﻗﻴﻖ اﻣﻮر اﻟﻬﻰ را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺒﺐ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﺎرى ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛﺎر‪ ،‬ﺷﻤﺎرى از ﻋﻠﻞ ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﺎه ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺰﺑﻮر را ذﻛﺮ ﻧﻜﺮده اﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮداﺷﱳ‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت را ﺑﺮ ﺷﻤﺮدﻳﻢ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دﻻﻳﻞ ﻣﺜﺒﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺠﺪاﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺗﻌﻘﻴﺐ درﻛﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ از اﻟﻬﻴﺎت را ﺳﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮ‬ ‫(‬ ‫ﺟﺰو واﺟﺒﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﺟﺎن را ﺧﻮراك ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ اﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﺮ ﺟﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮاى ﺧﺪاى زﻧﺪه‬ ‫(‬ ‫اده ﺧﺪا آ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻴﺰى اﺑﺘﺪا در ذﻫﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎر(ه ﺷﺨﺼﻴﺖ و ار (‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻗﻠﺐ ﺟﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻰ آﻧﻜﻪ آﺗﺶ اﻟﻬﻴﺎت را ﺑﺮ ﺟﺎن‬ ‫داﺷﺖ ﺧﻮد اﻟﻬﻴﺎت را در ﺳﺮ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ داﻣﻦ ذﻫﻦ ﭼﻨﮓ ﻧﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺮرى ﺑﺮ دل ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﻛﻰ روﺷﻨﻔﻜﺮاﻧﻪ از آﻣـﻮزه‪ ،‬ﺑﺮاى رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻻزم ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﲢﻘﻖ آرزوﺋﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن آروز دﺳﺖ ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪،‬‬ ‫ﻻزم ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪون آن‪،‬‬ ‫(‬ ‫وﺟﻮد اﻛﺴﻴﮋن ﻻزﻣﻪ( آﺗﺶ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺻـﺮف ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن اﻛﺴﻴـﮋن‪ ،‬ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪن آﺗﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ اﻛﺴﻴﮋن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد وﺟﻮد‬ ‫آﺗﺶ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻰ ﻛـﺮد آن وﻗﺖ دﻧﻴﺎ در ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎى آﺗﺶ ﻣﻰ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ اﻛﺴﻴﮋن‬ ‫ﺑﺮاى آﺗﺶ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى روﺷﻦ ﻛﺮدن آﺗﺶ ﺑﺴﻨﺪﮔﻰ ﻻزم را ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﻛﻪ اﻛﺴﻴـﮋن ﺑﺮاى آﺗﺶ ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻓﺰوﺧﱳ آن ﻛﻔﺎﻳﺖ ﳕﻰ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬آﻣـﻮزه ﻫﻢ‬ ‫ﻻزم اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آﺗﺸﻰ در دل ﻣﺎ ﺑﺮاﻓﺮوزد‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻋﻤﻞ ﻓﻴﺎض‬ ‫روح اﻟﻘﺪس در ﻗﻠﻮب ﻣﺎ‪ ،‬ﺻﺮف ﺣﻀﻮر آﻣﻮزه‪ ،‬ﺣﺘﻰ آﻣﻮزه( ﺻﺤﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻳﺦ زده ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﺎﻋﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬دوﻣﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻟﻬﻴﺎت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛـﻪ در درك آﻣﻮزه ﻫﺎ ﺗﺮﻗﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﺟـﺎزه دﻫﻴﺪ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫ﻫﺪف درك ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ از ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ »ﻛﺎرﻫﺎى‬

‫∂≤‬

‫‪±∞ Á—ULý V³Ý‬‬

‫‪œd9‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ آن ﻋﻠﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در‬ ‫(‬ ‫ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﺎ در رﻓﱳ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻠﻮغ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﺴﺘﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮدن آن ﺑﻪ‬

‫∑≤‬

‫∏≤‬

‫ ‪t bI‬‬

‫ﻃﻔﻼﻧﻪ را ﺗﺮك« ﻛﻨﻴﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١١:١٣‬ﻣﺎ در ﺷـﺮارت ﻛﻮدﻛﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ در‬ ‫ﻓﻬﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﺷﺎدت ﺑﻠﻮغ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢٠:١٤‬ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن رﺷﺎدت‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ده‬ ‫ﺗﻜﺒﺮ در داﻧﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى رﺷﺪ و ﺗﺮﻗﻰ در ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬درك ﺑﺎﻟﻐﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻟﻮ (‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺑﺎﻟﻐﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺷﺪ ﻛﺮدن در داﻧﺶ ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺎدى و اﻣﺘﻴﺎزى ﻋﻈﻴﻢ و ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬آن رﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از اﻣﺘﻴﺎز اﺳـﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ درواﻗﻊ‬ ‫ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﭘﺮى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺪ ﺑﻜﺸﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨﺪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد‪:‬‬

‫»اى اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﻳﻬﻮه ﺧﺪاى ﻣﺎ ﻳﻬﻮه واﺣﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮه ﺧـﺪاى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺟﺎن و ﲤﺎﻣﻰ ﻗﻮت ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎ و اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻣﺮوز ﺗﻮ را اﻣﺮ ﻣﻰ‪,‬ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﺮ دل ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺖ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﳕﺎ و ﺣﻴﻦ ﻧﺸﺴﱳ در ﺧﺎﻧﻪ و رﻓﺘﻨﺖ ﺑﻪ راه و وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺖ‬ ‫از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﳕـﺎ و آﻧـﻬـﺎ را ﺑﺮ دﺳﺖ ﺧـﻮد ﺑـﺮاى ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺒﻨﺪ و در ﻣـﻴـﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ و آﻧـﻬـﺎ را ﺑﺮ ﺑﺎﻫﻮﻫﺎى در ﺧﺎﻧـﻪ‪,‬ات و ﺑـﺮ دروازه‪,‬ﻫﺎﻳﺖ‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺲ« )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٩-٤:٦‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻘﺪس ﻓـﻮق‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬اﻛﻴﺪ ﻳﺎدﮔـﻴـﺮى اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ اﺳﺘﺎد ﺷـﺪن در‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ او را در ﻋﻤﻖ ﻗﻠﺐ ﺧـﻮد دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻳﺎدﮔﻴﺮى و اﺳﺘﺎدى ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫(‬ ‫راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﻳﺎ ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺳﺘﺎد ﺷﺪن در ﻛﻼم ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮو رﻓﱳ در‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻟﻬﻴﺎت‪.‬‬ ‫ژرﻓﺎى‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻳﺎدآورى ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ داﺷﺖ‪ ،‬داراى‬ ‫اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬داراى‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ‪ ،‬ﺑﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻫـﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﻠﻤﻰ ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷـﻮد‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣـﺮگ اﺑﺪى و زﻧﺪﮔﻰ اﺑﺪى‬ ‫ﭘﻬﻨﻪ اﻟﻬﻴﺎت از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻀﺎﻳﺎى‬ ‫اﺋﻪ ﺳﻔﺮى ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪه ﺑﺮ (‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ار (‬ ‫آن ﺣﻴﺎت و آن ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪‰Ë« g7Ð‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬ ‫ ‪v½ULݬ tHýUJ‬‬ ‫‪©±‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻤﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎى ﻣﺎ درﺑـﺎر(ه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون آوردن« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑﺮداﺷﱳ از ﭼﻴﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮم در ﺣﺎل رﺷﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ او‪ ،‬ﺳﻨﺘﻰ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧـﻪ را ﺑﻨﻴﺎد‬ ‫ﻧﻬﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻋﻮض رﺳﻮم راﻳﺞ ﻳﻌﻨﻰ دادن ﻫﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﳕﺎﻳﺶ‬ ‫ﺧﺎﻧﮕﻰ را از ﻳﻚ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎ م »ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ« ﺑﺮاى دادن ﻫﺪاﻳﺎى‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ او اﺟﺮا ﻣﻰ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺪاﻳﺎ را در ﮔﻮﺷﻪ ﻛﻨـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻣﺜﻞ داﺧﻞ ﻛﺸﻮ ﻳﺎ ﭘﺸـﺖ‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻳﺎ زﻳﺮ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰ ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻴﺪان را ﺑﺮاى او ﺑﺎز ﻣﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻰ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ داﺧﻞ ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰ ﲢﺮﻳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام ﻣﺎل ﺧﻮد ﻛﻨﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ‬ ‫در ﺟﻴﺐ دارم ﺑﺮدارى‪ «.‬ﻧﻘﻄﻪ( اوج اﻳﻦ ﺑﺎزى ﺑﺮ ﻣﺤﻮر »ﺑﺰرگ آن روز« ﻣﻰ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻫـﺎ را ردﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛـﺮدم‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺎ ﭘـﺎرﭼـﻪ اى‬ ‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺪﻳﻪ اى را از ﭼﺸﻢ او ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﺪﻳـﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮدم‪ ،‬روى ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﺪﻳـﻪ اى‬ ‫روى ﻳﻜﻰ از ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻫﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺳﻮم‪ ،‬ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ او را در ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺟﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﻮﺑﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺎى وى در ﺳﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ وى ﺑﻮد‪.‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﭘﺴﺮم ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﺘﻮاﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺳﻮم را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻮب زﻳﺮ‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ‬ ‫ﺑﻐﻞ را در ﻛﻨﺎر داﺷﺖ! )در ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﺑﻪ او اﺟﺎزه دادم ﺗﺎ ﭼﻮب ﻣﺰﺑﻮر را ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺧﻮد ﻣﻌﺎوﺿﻪ ﻛﻨﺪ‪ (.‬در ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم‪ ،‬او ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ آن ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻛﺬاﺋﻰ‬ ‫ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺰرگ او را‬ ‫را از زﻳﺮ ﺳﺮﭘﻮش ﻫﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ و اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ‬ ‫(‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻪ درازا ﺑﻪ آن ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺳﺮ ﭼﻮب ﺑﻪ ﻧﺤﻮى از زﻳﺮ ﭘﺎر (‬ ‫روى ﺻﻨﺪﻟﻰ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﺑـﺮآﻣﺪﮔﻰ ﺳﺮ ﭼﻮب را ﻛﻪ از زﻳﺮ روﭘـﻮش‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻰ دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺮاﻧﻪ از اﻧﺘﺨﺎب آن ﺻﻨﺪﻟﻰ اﻣﺘﻨﺎع ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﻫﻢ او را ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم!‬ ‫ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻣﺰ(ه اﻳﻦ ﺑﺎزى آﳒﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﺮد ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ‬ ‫در ﻛﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻛـﺎرى ﺑﻮد ﺳﺮاﭘﺎ ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن و ﺗﻮام ﺑﺎ‬ ‫رﻳﺴﻚ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﳕﻰ ﺷﺪ و ﻫﺪﻳﻪ از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون ﳕﻰ اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﻛﺘﺸﺎف ﻏﻨﻴﻤﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ از ﺧﺪا ﻧـﻴـﺰ ﻣـﻮﺿﻮع از ﻫﻤﻴﻦ ﻗـﺮار اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻴـﻬـﻮده‬ ‫درﺑﺎره( ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎر اﺑﻠﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آرزوﻣﻨﺪ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در راﺳﺘﻰ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ آن ﭼﻴﺰى ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد درﺑﺎر(ه ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫او ﺟﻼل ﺧـﻮﻳﺶ را در ﻃﺒـﻴﻌﺖ و از ﻃﺮﻳـﻖ ﻃﺒﻴـﻌﺖ ﺑﻪ ﳕـﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬او در اﻳـﺎم‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎن از راه ﺧﻮاب ﻫﺎ و روﻳﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻜﺸـﻮف ﻣﻰ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﺸﺎﻧ(ﻪ آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى او‬ ‫در ﺻﻔـﺤﺎت ﺗﺎرﻳـﺦ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﻣﻰ ﺧـﻮرد‪ .‬او در ﻣﺘﻮن اﻟـﻬﺎم ﺷﺪه‪ ،‬ﺧـﻮد را ﻣﻜﺸـﻮف‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ درﺟ(ﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔ(ﻪ او در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻮت ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ درآﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن درآﻣﺪﻧﻰ ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن آن را »ﺟﺴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪن« ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻟ‪ N‬ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﺧﺪا ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺳﻠ‪ Y‬ﺑﻪ اﻗﺴﺎم ﻣﺘﻌﺪد‬ ‫و ﻃﺮﻳﻘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ Y‬ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ اﻳﺎم آﺧﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ او را وارث ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات ﻗﺮار داد و‬ ‫وﺳﻴﻠﻪ اوﻋﺎﻟﻢ‪,‬ﻫﺎ را آﻓﺮﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٢-١:١‬‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫\‬

‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از »ﻃﺮﻳﻘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫»ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ« و‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ دو ﻧﻮع اﺻﻠﻰ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ او ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫(‬ ‫»ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧﺎص« را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﲤﻴﺰ ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ ﻣﺰﺑـﻮر از‬ ‫)‪(١‬‬ ‫اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺪه‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪه‬ ‫»ﻛﻠﻰ«‬ ‫دﻟﻴﻞ‬ ‫دو‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻠﻰ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﳊﺎظ ﻣﺤﺘـﻮا‪ ،‬ﻛﻠﻰ اﺳﺖ‪ (٢) ،‬آن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻴﻨـﻰ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﻛـﻞ را ﺗﺸﻜﻴـﻞ‬ ‫ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪ‪.‬‬

‫∞≥‬

‫‪≥±‬‬

‫ ×‪vK È«u²‬‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ ﻣﺎ را ﺑﺎ داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ وﺟﻮد ﺧﺪاﺳﺖ آﺷﻨﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬آﺳﻤﺎن ﺟﻼل ﺧﺪا را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﻛـﺎرﻫﺎى‬ ‫دﺳﺖ او ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑـﻪ ﻗـﺪرى ﺷﻔﺎف و ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣـﻮﺟﻮدى‬ ‫ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘـﻮاﻧـﺪ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ از ﻗـﺪرت و اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺑـﺪى‬ ‫ﺧﺪا ﭘﺮده ﺑﺮﻣﻰ دارد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٣-١٨:١‬ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اى ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﳒـﺎم‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ( ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺎى ﻻزم در ﻣﻮرد‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﺪاى رﻫﺎﻧﻨﺪه اى ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻗﺮار ﳕﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫ﲡﻠﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪vK ÊU³ÞU7‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس را ﻧﺨﻮاﻧﺪه اﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺸﺎرت اﳒﻴـﻞ را ﻧﺸﻨﻴﺪه اﻧﺪ اﻣﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﺧﺪا ﻫـﺮ‬ ‫ﻧﻮر ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻫـﺮ زﻣﺎن و ﻫﺮ ﻣﻜﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻣﻰ ﺗﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫روزه اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﳊﻈﻪ اى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺷﻬﺎدت ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻣﺮﺋﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﺪه ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﺋﻴﻨﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻼل ﺳﺎز (‬ ‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اﺻﻠﻰ‪ ،‬در ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﳕﺎﻳﺶ اﺳﺖ و او ﻣﺜﻞ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫و در ﻣﺮﻛﺰ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻮدﳕﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭘﺮده اى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮود آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﻀﻮر او‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫را از دﻳﺪه ﻫﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺎدر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪» .‬ﻣﺎدرى« آن ﭼﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎدر را ﺑﺎزى ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻼً‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﺎﻗﺪ آن ﻗـﺪرﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﻳﻜﻰ از اﻧـﻮاع‬ ‫ﺣﻴﺎت را ﭘﺪﻳﺪ آورد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ذاﺗﺎً ﻧﺎزاﺳﺖ‪ .‬ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت را ﻣﻰ آﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻟﻖ ﺣﻴﺎت ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫در ﺧﺪا ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻛﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺴﻮب ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻓﺮﻳﺪه را ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ از ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳـﺖ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از آن ﻣﻨﺰﺟﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻨﻰ ﺑـﺸـﺮى ﻣﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴـﺮوﺋﻰ ﻛﻪ در‬ ‫(‬ ‫وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻔﺮﮔﺮاﺋﻰ ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﭼﻴـﺰى دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧـﺮم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن ﺑـﺮ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﺣﻤﻖ در‬ ‫دل ﺧﻮد ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١:١٤‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻛﺎﻓﺮ را »اﺣﻤﻖ« ﺧﻄﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺪور ﻳﻚ ﺣﻜﻢ اﺧﻼﻗﻰ‪،‬‬ ‫او را ﺗﺎدﻳﺐ ﳕﺎﻳـﺪ‪ .‬از زاوﻳـﻪ( اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﺣـﻤـﻖ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫ﺗﻴﺮه اﻧﺪﻳﺸﻰ ﻳﺎ ﻛﻮﺗﺎه ﻓﻜﺮى ﻧﻴﺴﺖ؛ اﺣﻤﻖ ﺑـﻮدن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺑﻰ ﻧﺰاﻛﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺗـﺮس از ﺧﺪا ﺳﺮآﻏﺎز ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﻤـﺎﻗـﺖ ﻣـﺤـﺴـﻮب‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣـﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻧﻴﺮوى ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ( ﻛﻠﻰ را ﻧﻔﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﺮوه اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﻛﺎﻓﺮان ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ؛ آﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﺧﺪا را ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻰ ﭘﺮواﺋﻰ اﻧﻜﺎر ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ در ﻋﻮض اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻳﻦ ﻳﺎ آن‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ درﺑﺎر(ه وﺟﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺪارك ﻛﺎﻓﻰ در دﺳﺖ ﻫﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﻀﺎوت ﺧﻮد را درﺑﺎره( وﺟﻮد ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﻠﻴﻖ درآورﻧﺪ و ﺑﺎب ﭘﺮﺳﺶ را در زﻣﻴﻨﻪ(‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻜﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻔﺘﻮح ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در ﭘﺮﺗﻮ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ‬ ‫(‬ ‫ﻣـﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌـﻪ ﺑـﻪ ﻫـﻴـﭻ وﺟﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﺣـﺎﻟـﺖ ﻛـﺎﻓـﺮان ﺳﺘﻴـﺰه ﺟﻮ‪ ،‬اﻧـﺰﺟﺎر ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﺮﳕﻰ اﻧﮕﻴﺰد‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻰ ﮔﺸﻮده دارد‪ ،‬دﻳﺪن ﺟﻼل ﺧﺪا ﻣﻨﻈﺮه اى ﻋﺎﻟﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﺮه اى ﺧﻮاه ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﻛﺮه اى ﻛﻪ در ﻓﻀﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﻣﺘﺸﻜﻞ‬ ‫از ذرات اﰎ ﮔﻮﻧﻪ اى ﻛﻪ ﻇﺮﻳ‪ N‬ﺗﺮﻳـﻦ ﻣـﻮﻟﻜﻮﻟﻬـﺎ را ﻣﻰ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺎدم ﭼﻪ ﺧـﺪاى‬ ‫ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده اى ﻫﺴﺘﻴﻢ!‬

‫≤≥‬

‫≥≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺒﻰ ﲡﻠﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻛﺸ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﲡﻠﻰ ﺧﺪا ﻧﻮﻋﻰ ﭘﺮده ﺑﺮدارى از ﺧﻮﻳﺸﱳ اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﺮده اى را ﻛﻨﺎر ﻣﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫را از ﺷﻨﺎﺧﺖ او دور ﻧﮕﺎه ﻣﻰ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬در ﺗﻮان ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻤﻖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻗﺮار داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻣﻜﺎن‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ در اﺧﺘﻴﺎر (‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم‬ ‫‪ -٦‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا و اﻧﻜﺎر ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﻧﻜﺎر ﭼﻴﺰى ﻗﺮار دارد ﻛﻪ (‬ ‫ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن را ﻣﻰ داﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬اﺳﺎس ﺣﻤﺎﻗﺖ‪ ،‬اﻧﻜﺎر ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٨‬اﺳﺎس ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺗﺮس از ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٤-١:١٩‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٣-١:٣‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٤:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:١‬‬

‫‪≥¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫≤© ‪iQUMð Ë “«— ¨œ«b{« lLł‬‬ ‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻖ‬ ‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺟﻨﺒﺸﻬﺎى رﻧﮕﺎرﻧﮕﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺬﻫﺐ ﺷﺮﻗﻰ و‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ در درون ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﺑﺤـﺮان ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺗﺎزه اى از ﺗﺼﻮف ﻗﺎﻣﺖ راﺳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻳﺎوﮔﻰ را ﭼﻨﺎن ارج ﻣﻰ ﻧﻬﺪ ﻛﻪ اﻧﮕـﺎر‬ ‫ﻳﺎوﮔﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ درﺑـﺎر(ه اﺻﻞ ذن در آﺋﻴﻦ ﺑﻮداﺋﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ زدن اﺳﺖ« ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺗﻌﻤﻖ ﻓﺮو ﻣﻰ روﻳﻢ ﻛـﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ارﺗﺒﺎط ﻳﺎوﮔﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و اﻟﮕﻮ ﻗﺮار داده اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن اﺳﺖ‪ ،‬ژرف ﻧﮕﺮى ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ‬ ‫ﻣﻰ رﺳﺪ‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺬﻛﻮر از اﻳﻦ ﳊﺎظ ذﻫﻦ ﻫﺸﻴﺎر را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰ ﺗﺎزد‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺬﻛﻮر‪» ،‬ﻋﻤﻴﻖ« و اﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻓﺎ از ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ رﻳﺸﻪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﲢﻠﻴﻞ آن ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و درﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛـﻪ ﺻـﺮ ً‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻘﻰ‪ ،‬ﻧـﻮﻋﻰ آﺷﻔﺘﮕﻰ ﻓﻜـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻘﻰ‪ ،‬از آﺷﻮﺑﻰ ﻣـﺎﻳـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﲤﺎﻣﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻛﻪ آﺷﻮب ﳕﻰ آﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘـﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧـﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد و رﻣﺰ و راز ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﺎن ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻖ ارج دﻳﺪه اى‪،‬‬ ‫آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛﻪ ﺧﻄﻮط ﻇﺮﻳ‪ N‬اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻌﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻊ اﺿـﺪاد‪ ،‬رﻣﺰ و راز و‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾ را از ﻳﻜﺪﮔﻴﺮ ﺟﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎدﮔﻴﺮى وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ آﻧﺎن اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ دارد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ در ﭘﻰ اﻳﻦ ﺑﻮده اﻳﻢ ﻛﻪ اﻋﻤﺎق ﺧﺪا را ﺑﭙﻴﻤﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻌﺎً ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﻨﺎﭘﺬﻳـﺮى ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﲤﺎﻣـﻰ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋـﻰ را در‬ ‫ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ ﻣﺎ در درك ﻛﺎﻣﻞ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﺎﺧﺬى ﺑﺸﺮى در دﺳﺖ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺜـﺎل‪ ،‬وﺟﻮدى را درك ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ و ﻳﻚ ذات )ﺗﺜـﻠـﻴـﺚ( ﻳـﺎ ﻓـﺮدى ﺑﺎ دو‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و آﺳﻤﺎﻧﻰ )ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ( ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥µ‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺎ ﻫﻤ(ﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻰ و ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ ﻣﻰ ﺗﻮان داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫واﻻ ﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ رﺳﻮخ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ در دﻧﻴﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ از ﻫﻤﺎن‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻮاﺟﻬﻴـﻢ‪ .‬ﻣﻰ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوى ﺛـﻘﻞ وﺟﻮد دارد اﻣﺎ ﻧﻪ آن را درك ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﻧـﻪ‬ ‫ﺳﻌﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﻴﺎﻧﻰ ﻋﺎرى از ﻣﻨﻄﻖ ﻳﺎ آﻟﻮده ﺑﻪ ﺗﻨـﺎﻗﺾ‪ ،‬آن را ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒًﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺟﺰء ﻻﻳﻨﻔﻚ واﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﻓـﻴﻠﺴﻮﻓﺎن و داﻧﺸـﻤﻨﺪان را ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑـﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺖ‪ .‬ﭼـﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‬ ‫اﻣﻮر ﻣﺮﻣﻮز ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ درك ﳕﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺑﺴﻴﺎرﻫﺎ‬ ‫ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻳﻦ ﻧﻴـﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻳﺎوﮔﻰ ﺑـﭙﺮد‪ .‬ﻣﻨﻄﻖ ﮔﺮﻳﺰى ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺬﻫﺐ و‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻋﻠﻢ ﻛﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ ﮔﺮﻳﺰى ﺑﺮاى ﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻣﺮگ آور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻮردون اچ ﻛﻼرك‪ ،‬ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻣﺘﺎﺧﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫»ﮔﺮﻓﺘﮕﻰ ﻋﻀﻼت ﺑﻴﻦ دو ﮔـﻮش« ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛـﺮد‪ .‬او اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻫـﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ را ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﭼﻴﺰى را ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﺰ‬ ‫ﺗﻔﻜﺮى ﻧﺎﺳﻨﺠﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﻼرك ﻛﺎرﻛﺮد و ﻧﻘﺶ ﻣﺸﺮوع ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد‬ ‫را ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎرت ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ رﺳﻴﺪن« ﻳﺎ »ﭘﺪﻳﺪار ﺷـﺪن« اﺳـﺖ‪ .‬درك و ﭘﺬﻳﺮش ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳـﺒـﺐ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﮕﺎه اول »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ« ﻛﻪ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻏﺎﻟﺒـﺎ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻬﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى آن ﻣﻰ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫـﻼ ك ﻛﺮد آن را ﺧﻮاﻫﺪ درﻳﺎﻓﺖ«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٩:١٠‬ﺑﺎ دﻳﺪى ﺳﻄﺤﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ آن ﺟﻤﻠﻪ از ﺟﻨﺲ »ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن اﺳﺖ« ﻣﻰ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬آن ﺟـﻤـﻠـﻪ( ﻋﻴﺴـﻰ ﺑـﻮى ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔـﻮﺋـﻰ‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺎرﺗﻰ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬آن را ﺑﺎزﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ از دﺳﺖ دادن و ﺑﺎزﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬دو ﻣﻔﻬـﻮم ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺎﻗﻀـﻰ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ در آن واﺣﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﺪر ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻢ ﭘﺴﺮ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻫﺮ دو‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻧﮕﻨﺠﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﺮادف ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺳﻮءﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎى ﻟﻐـﺖ‪ ،‬آن را ﻣﻔﻬﻮم ﺛﺎﻧﻮى ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻋﺪم ﺗﻀﺎد را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﺗﻀﺎد ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻟ‪ N‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻢ اﻟ‪ N‬ﺑﺎﺷﺪ و‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻘﻴﺾ اﻟ‪ .N‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﺳﺎﺳﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﲤﺎم ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻨﻄﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﺾ را ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑـﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻀﻤـﻮن ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ‪-‬ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى ﺟﺰ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ -‬آﻧﻬـﺎ را در ﺟﺎى‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬واژ(ه ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم »ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ« اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ذﻫﻨﺎ ﺧﻼﻓﻜﺎر‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻢ ﻛﻪ او ً‬ ‫ﻳﺎ زﺑﺎن او دو ﭘﻬﻠﻮﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ‪ ،‬ﺗـﻮﻫﻴﻨﻰ ﺑـﺰرگ و ﺣﺘﻰ ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر راﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻔﺮى ﮔﺰاف اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﺎﻗﺾ‪،‬‬ ‫آﻟﺖ دﺳﺖ آن دروﻏﮕﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺪر دروغ ﻫﺎ ﻛﻪ از راﺳﺘﻰ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ راز و ﺗﻨﺎﻗﺾ راﺑﻄﻪ اى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺷﺘﺒﺎه آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺳﻮق ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ از رازﻫﺎ ﺳﺮ در ﳕﻰ آورﻳﻢ اﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را درك ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺎ از اﻳﻦ رو‬ ‫وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط آن دو ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﺑـﻮدن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺎى ﻻزم ﻳﺎ دﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪ را ﺑﺮاى درك راز و رﻣﺰﻫﺎ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﳑﻜـﻦ‬ ‫اﺳﺖ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑـﺮاى ﻣـﺎ روﺷﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣـﻘـﺪس وﻋﺪه( ﻧﻮر ﺑﻴﺸـﺘـﺮ در‬ ‫آﺳﻤﺎن را ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑـﺮ رازﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﻗﺎدر ﺑـﻪ درك آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧـﻮر‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ رازﻫﺎى ﻓﻌﻠﻰ را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﻫﺮﮔـﺰ‬ ‫آن ﻗﺪر ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻗﻄﻌﻰ را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ -٢‬راز ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﮔﺸـﻮده‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻨﺎﻗﺾ‪ ،‬زﻳﺮﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﻣﻐﺎﻳﺮت اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻞ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ و ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮاه در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﺧﻮاه در آن دﻧﻴﺎ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻤﻊ اﺿﺪاد ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻇـﺎﻫـﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ ﺗﺮ‪ ،‬ﺛـﻤـﺮاﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﺎر‬ ‫ﻣﻰ آورد‪.‬‬

‫∑≥‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١١:١٣‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٥:١٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٥:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪٧:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪٣٣:١٤‬‬

‫ ‪tDÝ«ËÅUÐ Ë tDÝ«ËÅvÐ vK tHýUJ‬‬ ‫≥©‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اى ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم و ﻣﺎدرم ﻻزم ﻣﻰ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺎرى‬ ‫را اﳒﺎم دﻫﻢ‪ ،‬دﺳﺘـﻮرات ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﻴﺪ »ﻓـﻮرًا« ﻣﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻗﺮار ﻣﻰ داد‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻼ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻓﻮرًا ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮدت ﺑﺮو‪«.‬‬ ‫ً‬ ‫او ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ از واژ(ه ﻓﻮرًا اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﻰ اﺷﺎره ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬در اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﺑﻰ واﺳﻄﻪ‬ ‫اداى ﻛﻼم ﺧﻮد و اﳒﺎم آن ﻫﻴﭻ‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻏﻴﺮ از ﻣﻔﻬﻮم ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻰ واﺳﻄﻪ‪ ،‬در اﻟﻬﻴﺎت ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭼﻴﺰى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ از ﻣﺴﻴﺮ ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ‪ ،‬اﻣـﺮ ﻳـﺎ ﻣـﻨـﺒـﻊ واﺳﻂ ﺑﮕـﺬرد‪ ،‬رخ ﻣﻰ دﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰ واﺳﻄﻪ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﻪ اﳒﺎم ﻣﻰ رﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻛﻠﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫در اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻴﻦ دو ﻧﻮع از‬ ‫(‬ ‫ﻳﻚ واﺳﻂ ﻳﺎ ﻣﻴﺎﳒﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺻﻮرت ﻣﻰ ﺑﻨﺪد ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﻣﻜـﺎﺷـﻔـﻪ( ﻛﻠﻰ ﺑـﺎ واﺳﻄﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮر ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻴﺰى ﻣﻨﻘﻮل ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬واﺳﻄﻪ ﻳﺎ ﻣﻨﺒﻌﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺟﻼل ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﲤﺎم ﻛﺎﺋﻨﺎت واﺳﻄﻪ اى ﺑﺮاى‬ ‫(‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﲤﺎم زﻣﻴﻦ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﺳﺮﺷﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﻏﻠﺐ ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻤﻰ را ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﻣﺎ اﺳﺖ ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﻣﻮر را ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺎرﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻜﻮه و ﻫﻴﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﭘﺮ ﺟﻼل ﺧﻮد ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ آورد‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از واﻗﻌﻴﺖ ﭘـﺮت اﻓﺘﺎده و از ﺧﻂ ﺧﺎرج‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﺪه ﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﭼﻴﺰﻫﺎى واﻗﻌﻰ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ارزش اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻃﺮاف ﻣﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻣﺎ اﻏﻠﺐ در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺘﻌﺎل ﺧﺪا (‬ ‫ﻣﻮرد آن ﺣﻀﻮر‪ ،‬ﻛﻮر و ﻛﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ و زﺑﺎن آن ﺣﻀﻮر را ﳕﻰ ﻓﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺑﻮﺋﻴﺪن ﮔﻠﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﺗﻮﻗ‪ N‬ﻻزم اﺳﺖ و ﮔﻞ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻋﻄﺮ‬ ‫و ﺑﻮ را در ﺧـﻮد ﺟﺎ داده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻞ‪ ،‬ﺟﻼل آﻓﺮﻳـﺪﮔـﺎر را از ﺧﻮد ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻰ ﻛـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ اﻟﻬﻰ درﲤﺎس‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺟﻼل ﺧﺪا در ﻃﺒﻴﻌـﺖ آ ﮔﺎه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺟﻼل ﺧﺪا ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﭘﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و در آن و از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ آن ﻣﻜﺸﻮف اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪن ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺟﻼل ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﺮ ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ از ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬او ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻛﻠﻰ ﺑﻼواﺳﻄﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل‪ ،‬از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﺳﺨـﻦ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬اﺣﻜﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﻮب ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦-١٢:٢‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ از ﺣﺎﻟﺘﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﻣـﻰ ﮔـﻔـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا آن را در ﺿﻤﻴﺮ ﻫـﺮ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺟـﺎى ﺑـﺤـﺚ ﻧـﺪارد ﻛﻪ در‬ ‫ﺿﻤﻴﺮ اﻧﺴﺎن و در واﻗﻊ در ﻓﻄﺮت ﻃﺒﻴﻌﻰ او‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻰ از اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪا‪ ...‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ او‬ ‫داﺋﻤﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﻮﺳﺎزى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﻃﻌﻰ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را وﺳﻌﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ً‬

‫در ﲤﺎم ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ و ﲤﺪﻧﻬﺎى ﺳـﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ اﻧﻮاﻋﻰ از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺻﺤـﻪ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ وﺟﻮد آﻧﻬﺎ ﻣﺆﻳﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸـﺮ در اﻋـﻤـﺎق وﺟﻮد ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﭼـﻬـﺮه اى ﭼﻨـﺎن‬ ‫ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃـﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺖ ﭘـﺮﺳﺘﻰ‬ ‫ و در واﻗﻊ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ‪ -‬ﺳﻨﺪ وﺟﻮد ﻫﻤﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻓﻄﺮى اﺳﺖ‪،‬‬‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻌﺪوم ﳕﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ژرﻓﺎى ﺟﺎن ﺧـﻮد آ ﮔﺎﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا وﺟﻮد دارد و اﺣﻜﺎم ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ داده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ از ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ آن آ ﮔﺎﻫﻰ را ﻣﻨﻜﻮب‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺪت و ﺿﻌ‪ N‬ﺗﻼش ﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ آن ﻧﺪاى‬ ‫دروﻧﻰ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻧﺪا را ﻣﻰ ﺗﻮان از ﺗﻮان اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ ﳕﻰ ﺗـﻮان ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ واﺳﻄﻪ ﻗﺮار دادن آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏≥‬

‫‪≥π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﺧﺪا در ﲤﺎم اﻃـﺮاف ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪار اﺳﺖ‪ .‬آﻓﺮﻳﻨـﺶ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑـﺮاى ﺟﻼل ﺧـﺪا‬ ‫واﺳﻄﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ودﻳﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا داﻧﺸﻰ ﻓﻄﺮى از ﺧﻮﻳﺶ را در (‬ ‫ﻛﻠﻰ ﺑﻰ واﺳﻄﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٤-١:١٩‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨-٨:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٤-١٦:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٥-١٤:٢‬‬

‫∞‪¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫ ‪”bI Å»U² Ë ’Uš tHýUJ‬‬ ‫‪©¥‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻴﻄﺎن وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ آن ﺷﺮﻳﺮ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‬ ‫ﺳﺮزﻧﺶ ﳕﻮد‪» :‬اﻧﺴﺎن ﻧﻪ ﻣﺤﺾ ﻧﺎن زﻳﺴﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ‪,‬اى ﻛﻪ از‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﮔﺮدد« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٤:٤‬از (‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ‪ Vox Dei‬ﻳﻌﻨﻰ »ﺻﺪاى ﺧﺪا« ﻳﺎ ‪ Verbum Dei‬ﻳﻌﻨﻰ »ﻛﻼم ﺧﺪا« اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ را ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻇﻬﺎر اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى اﻟﻘﺎى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏـﻴـﺒـﻰ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻳـﺎ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﭼﺘﺮ از آﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح دﻋﻮت‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﻌـﺪد آن ﺗـﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ دﻗﻴﻖ ﻣـﺘـﻮن‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻣـﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬از ﳊـﺎظ واژه ﮔﺰﻳﻨـﻰ‪،‬‬ ‫اوﻳﻪ ﻧﮕـﺮش و اﻣﺜﺎل اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺒﻚ ﻧﻮﺷﺘﺎرى ﺧﺎص ﺧﻮد را‬ ‫وﺟﻮه وﻳﮋ(ه ﻣﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ‪ ،‬ز (‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﻼش اﻧﺴﺎن ﺳﺮ و ﻛﺎر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان آن را ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮد؟‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻧﺴﺎﻧﻴﺶ ﻓﻘـﻂ ﻋـﻘـﺎﻳـﺪ ﺧـﻮد را‬ ‫ﻧﻨﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎن آﻧﺎن ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه و ادﻋـﺎى‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﲤﺎﻣﻰ ﻛﺘﺐ از‬ ‫ﺟﻤـﻪ واژه اى ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑـﻪ‬ ‫اﻟﻬﺎم ﺧﺪاﺳـﺖ« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋـﻮس ‪ .(١٦:٣‬ﻟﻐﺖ اﻟﻬﺎم ﺗﺮ (‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم »ﺗﻨﻔﺲ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﺎزدم زده اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎزدم ﺧﻮد را ازدﻫﺎن ﺧﺎرج ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻫﻢ در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺣـﻜـﻢ را دارﻧﺪ و اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧـﺪا ﺧـﺎرج ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮن ﻛﻼم ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻠﻢ آن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﻣﻮﻟ‪ N‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه وﻟﻰ ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻧﻬﺎﺋﻰ آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪¥±‬‬

‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳـﺪ »ﻛﻼم ﺗﻮ راﺳﺘﻰ اﺳـﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:١٧‬و »ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٥:١٠‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ اﻟﻬﺎم ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺪى ﺟﻠﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮ ﻧﮕـﺎرش ﻣﺘﻮن ﻧﻈﺎرت داﺷـﺖ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس آن ﻣﻮﻟﻔﻴﻦ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ راﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن اﻳﺸﺎن ﭼﻴـﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﺳﺨﻦ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﮕـﻮﻧﮕﻰ ﻧﻈﺎرت ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﻠـﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌـﻨـﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ را ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬دﻳﻜﺘﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ روح اﻟﻘﺪس از ﻃﺮﻳﻖ آن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬ﻋـﻴـﻦ ﺣـﺮﻓﻬﺎى‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎ رﺳﺎﻧﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮ ﺻﺤﺖ و ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از‬ ‫ﺧﻄﺎ ﺗﺄﺋﻴﺪ و ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺧﺪا ﻛﺘﺎ ب ﻣﻘﺪس را ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻛﺮده و از آﳒﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه دروغ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم او ﺳﺮاﭘﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ اﻟﻬﺎم‬ ‫(‬ ‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدى ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻤﻮل ﺧﻄﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺘﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻮ (‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺮوژ(ه ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻟﻬﺎم ﺧﺪا‬ ‫و ﲢﺖ ﻧﻈﺎرت ﻋﺎﻟﻴﻪ( وى ﺑﻮده‪ ،‬ﭘﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوزه از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در‬ ‫دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻋـﺎرى از ﺧﻄﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ دﺳـﺖ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﻫـﺎى‬ ‫اﺻﻠﻰ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻘﺎً و ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮده اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎى آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اى ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴـﻘـﺖ دارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه( ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »در ﻋﺎﻟﻢ اﻣﻮات ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻰ‪,‬روى‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺎر و ﻧﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻧﻪ‬ ‫ﻋﻠﻢ و ﻧﻪ ﺣﻜﻤـﺖ اﺳـﺖ« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ .(٩:١٠‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه در آن ﺣﺎﻟـﺖ‪ ،‬از ﻣـﻮﺿﻊ‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ و ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﻛﻼم‪ ،‬ﻣﻰ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ( او ﺑﺎﻳﺪ ﻧـﺎدرﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺣﺘﻰ در ﺟﻠـﻮه دادن اﺳﺘﺪﻻﻟﻬـﺎى‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫≤‪¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﻬﺎم ﻫﻤﺎن روﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ آن‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻧﺎﻇﺮ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺎرى از ﺧﻄﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٩‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧:١٧‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٢‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٥:٣‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-٢٠:١‬‬

‫‪«bš Êu½UQ ©µ‬‬ ‫اﺳﺎﺳﺎ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮد ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ راﻧﺪ و ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧـﺮواﺋﻰ ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻓﻜﺮ ﻫـﻤـﻪ( اﻣﻮر را ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ اﺻﻄـﻼﺣـﺎً‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎدى ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫـﻰ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ و آن »ﻗﻮاﻧﻴﻦ« ﻣﺒﻴﻦ اراده( ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ( او ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧـﻰ ﻛﻪ ﺧﺎرج از او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻋﺪ(ه‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻏﻴﺮ اﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از آن ﺑﺎﺷﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺧﻼﻗﻰ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻋـﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷـﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد او ﻓﻘـﻂ از ﺟﻨﺒ(ﻪ اﺧﻼﻗـﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴـﺖ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻗﺎﻋﺪ(ه ﻧـﻬﺎﺋﻰ ﻛﻤـﺎل ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻗـﺪاﻣﺎت او از آﳒﺎ ﻛﺎﻣﻞ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴـﺖ او ﻛﺎﻣﻞ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪¥‬‬

‫اﺳﺖ و او ﻫﻤﻮاره ﻣﻮاﻓﻖ ﻣـﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ اﻗﺪام ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﺘﺒﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻮاﻟﻬﻮس ﻳﺎ دﻣﺪﻣﻰ ﻣﺰاج ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻮاره ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى را ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﻓﺮﻳﺪه ﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى را اﳒﺎم دﻫﻴﻢ ﻛﻪ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺧﻼﻗﻰ او ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس آن را ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻋﺪه ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻋﺪاﻟﺖ و ﻋﺎﻟﻰ ﺗـﺮﻳـﻦ ﻋـﺮف ﺗﻌﻴﻴـﻦ درﺳﺖ و ﻏﻠـﻂ‬ ‫ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا‪،‬‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ اﻗـﺘـﺪار را دارد ﻛﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎﺋﻰ ﺑـﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻓـﺮﻣﺎن دﻫﺪ و ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ را ﻣﻘﻴﺪ ﺳﺎزد‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪرت و ﺣﻖ را دارد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻗﺎﻧﻮن او را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰ ﮔﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ را ﻣﻜﺎﻓﺎت دﻫﺪ‬ ‫)ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ از ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد(‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از اﺣﻜﺎم ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺴﺘﻘـﻴـﻤـﺎً ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﭘـﺎﻳـﻪ رﻳـﺰى‬ ‫ﻛﻨﻨـﺪه ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺛﺎﺑﺖ و ﻓـﺮا ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ارﺗﺒﺎﻃـﺎت‪،‬‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﻣﻨﻌﻜﺲ‬ ‫(‬ ‫اﻋﻢ از ارﺗﺒﺎﻃﺎت اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﺮ اﺣﻜﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ وﺿﻊ ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ از اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﻣﻄﻠـﻖ و‬ ‫اﺑﺪى اﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮ ﻧﻈﻴﺮ اﺣﻜﺎم ﭘـﺮﻫﻴﺰى و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫دﻻﻳﻞ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﻠﻐﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺣﻜﺎﻣﻰ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﺑﻨﺎى ﺑﺸﺮ ﻫﺮﮔﺰ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﱳ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﺪا را ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮد ﻣﺨﺘﺎر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺣﻜﺎم ﺧـﻮدﻣﺎن زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺧﻼق ﺑﻨﻰ آدم ﺟﻮر درﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺘﺮوﻧﻮﻣﻰ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﻣﺎ ﲢﺖ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺷﺨﺺ دﻳـﮕـﺮى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻜﻞ ﺧـﺎﺻـﻰ از‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺘﺮوﻧﻮﻣﻰ‪ ،‬ﺗﺌﻮﻧﻮﻣﻰ ﻳﻌﻨﻰ زﻳﺴﱳ در‬ ‫(‬ ‫اﺗﻮﻧﻮم ﻳﺎ ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎر= ﺧﻮدﮔﺮدان )ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﻳﺶ(‬ ‫ﻫﺘﺮوﻧﻮم = ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ )ﻗﺎﻧﻮن دﻳﮕﺮان(‬ ‫ﺗﺌﻮﻧﻮم = ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻟﻬﻰ )ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا(‬

‫‪¥¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﻧـﻮن ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺣﻜﻢ ﻣـﻰ راﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺎذﺑﻪ‪ ،‬ﳕـﻮﻧﻪ اى از ﻗﻮاﻧﻴﻦ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﺧﺪا در ده ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﺣﻖ را دارد ﻛﻪ ﻣﺤﻈﻮراﺗﻰ ﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮد ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺣﻜﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا ﺣﻜﻢ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ و در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪا اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را دارد ﻛﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﻮد را ﻣﻠﻐﻰ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪١٧-١:٢٠‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣:١١٥‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٧:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-٧:٧‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٩-٢٣:٣‬‬

‫∂© «½‪«bš ÈUO³‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﺧﺎص و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻰ ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﭘﻴﺎم ﺧﺪا را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﻼم ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ زﺑﺎن و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎ اﻋﻼم ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺒـﻮت‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ دﻳﺪن آﻳﻨﺪه )ﭘﻴـﺸـﮕـﻮﺋﻰ( و ﻫﻢ ﺑﺮ اﻋـﻼم و ﻣـﻮﻋﻈـﻪ( ﻛﻼم ﺧـﺪا‬ ‫)ﭘﻨﺪﮔـﻮﺋﻰ( دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ ﭼﻨﺎن از ﻋﻄـﺎﻳـﺎى روح اﻟﻘﺪس ﺳﺮﺷﺎر ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻠﻤﺎت اﻳﺸﺎن ﻛﻠﻤﺎت ﺧﺪا ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺗﻬـﺎى‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ درآﻣﺪ آﻏﺎز ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ«‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪¥µ‬‬

‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺼﻠﺤﻴﻦ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﺎب و اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫از ﺧﺪا دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻘﺪان ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻳﻬﻮدى را‬ ‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﻪ اﻧﺤﻄﺎط ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻣﺤﺾ ﻣﺒﺪل ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ‬ ‫ً‬ ‫اوﻟﻴﻪ را ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻋﻄﺎ ﳕﻮده ﺑﻮد ﻣﺤﻜﻮم ﳕﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺣﻤﻠﻪ ﳕﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳـﺎ ﻫـﺮج و ﻣـﺮج ﻃﻠﺐ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎر اﻳﺸﺎن ﭘﺎﻻﻳـﺶ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ؛ اﺻﻼح ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺗﻌﻮﻳﺾ آن‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻧﮕﺮان ﻋﺪاﻟﺖ و راﺳﺖ ﻛﺮدارى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﻋﻮت‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ وﺟﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ را اﻳﻔﺎ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸـﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺿﺎﺑﻄﻴﻦ ﻗﻀﺎﺋﻰ‬ ‫ﭘﺮوﻧﺪ(ه ﭘﻴـﻤﺎن ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻧﻴـﺰ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ »ﻣﺎﻣﻮر ﭘـﻴﮕﻴﺮى ﻛﺎر ﻛﺸـﺘﻪ«‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻣﻮاد آن ﭘﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮم ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮا‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻪ راى ﮔﻴﺮى اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ آن ﻣﻨﺼﺐ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻋﻮت ﺑﻼواﺳﻄ(ﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪرت روح اﻟﻘﺪس ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪه‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎ را ﻣﺴﺠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻧﺒﻴﺎى دروﻏـﻴﻦ از ﻣﺸﻜﻼت داﺋﻤﻰ اﺳﺮاﺋـﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟـﺎى ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن‬ ‫وﺣﻰ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻬـﺎ و ﻋﻘﺎﻳـﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎزﮔـﻮ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻫﻤﺎن ﭼـﻴﺰى را‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎى راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﻨﺎع از ﺳﺎزش ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ اﻋﻼم ﻛﻞ ﭘﻴﺎم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ دﻓﻌﺎت از ﺳﻮى ﻣﻌﺎﺻﺮﻳﻦ ﺧﻮد ﺟﻔﺎ دﻳﺪﻧﺪ و اﻧﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗـﻘـﺴـﻴـﻢ ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪» :‬اﻧﺒﻴـﺎى ﺑـﺰرگ« و »اﻧﺒﻴـﺎى‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ‪ «.‬اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪى‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗـﻘـﺴـﻴـﻢ ﻛـﺮدن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻧﺒﻴـﺎى ﭘـﺮاﻫﻤﻴـﺖ و‬ ‫ﻛﻢ اﻫﻴﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى ﻧﺒﻮﺗﻰ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﺷﻌﻴﺎ‪ ،‬ارﻣﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل و داﻧﻴﺎل‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎى ﺑﺰرگ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪،‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﻣـﻮس‪ ،‬ﻫﻮﺷﻊ‪ ،‬ﻣﻴﻜﺎه‪ ،‬ﻳـﻮﻧﺲ و ﻏﻴﺮه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺒﻴﺎى ﻛـﻮﭼﻚ ﻧﺎم‬ ‫ﺑﺮده ﺷﺪه اﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ ﺣﺠﻢ ﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ داراى ﺑﺴﻴﺎرى ازﺷﺎﺧﺼﻪ ﻫﺎى اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫و رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺑﺮ روى ﻫﻢ‪ ،‬ارﻛﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫∂‪¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺰاران‬ ‫(‬ ‫‪ -٢‬ﻧﺒﻮت‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ و ﭘﻨﺪ ﮔﻮﺋﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬اﺻﻼح ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮﺳﺘﺶ و زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴـﻤـﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﺒـﻴـﺎى او‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻧﺒﻴﺎ دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ آن ﭼﻴﺰى را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻧﺒﻴﺎى ﺑـﺰرگ وﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﺮاﺳﺎس اﻫﻤﻴﺖ ﻛـﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻃﺒـﻖ ﺣـﺠـﻢ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻜﺘﻮﺑﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٢٢-١٥:١٨‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٦‬‬ ‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪٣٢-٢٨:٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٥:٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٦-١١:٤‬‬

‫∑© ‪”bI Êu²‬‬ ‫ﻣﺎ از روى ﻋﺎدت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻗﻄﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ اﺳﺖ ﻣﺘﺸﻜﻞ از ‪ ٦٦‬ﻛﺘﺎب ﻣﻨﻔـﺮد‪ .‬ﻛﺘﺐ‬ ‫ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫(‬ ‫دﻫـﻨـﺪه ﭼﻴـﺰى ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺎ آن را »ﻣﺘـﻮن ﺑﺮ ﺣـﻖ«‬ ‫ﻣﺰﺑـﻮر ﺑـﺮ روى ﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺸﻜـﻴـﻞ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪¥‬‬

‫ﺟﻤﻪ واژ(ه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ canon‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﻣﻴﻠﻪ( اﻧﺪازه ﮔﻴﺮى«‪،‬‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﻣﺘﻮن ﺑﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺗﺮ (‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻌﺘﺒﺮ‬ ‫»اﺳﺘﺎﻧﺪارد« ﻳﺎ »ﻗﺎﻋﺪه« اﺳﺖ‪ .‬از (‬ ‫اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد ﻛﺘﺒﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺟﺎى دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ و ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻓﻖ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮﻗـﺮار اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭼـﻪ ﻣـﺘـﻮﻧﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ آن دو ﮔﺮوه ﻋﺪم ﺗﻮاﻓﻖ ﺷﺪﻳﺪى وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺐ آﭘﻮﻛﺮﻳ‪N‬‬ ‫)ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧـﻮﻧﻰ( را ﺟﺰو ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻓـﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آﺋـﻴـﻦ‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘـﻴـﺪه اى ﻧـﺪارد )ﻛﺘﺐ آﭘـﻮﻛﺮﻳ‪ ،N‬ﭘﺲ از ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷـﺪن‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ و ﭘﻴﺶ از ﺷﺮوع ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ(‪.‬‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ داﻣﻨﻪ دارﺗﺮى ﻧﺸﺎت‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺘﺐ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ وﺟﻮد دارد از‬ ‫(‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻬﻮدى ﻛﺪام ﻣﺘﻮن را در ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع آن از اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺣﺴـﺎب ﻣـﻰ آورده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﺪ ﻗﺎﻃﻌﻰ در دﺳﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻛـﺘـﺐ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺟﺎى ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺼﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﺘﺐ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‬ ‫ﺟﻤـﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ آن( در ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﻜﻨﺪرﻳـﻪ اى ﺧـﻮﻳـﺶ‬ ‫را )در ﻗﺎﻟﺐ ﺗـﺮ (‬ ‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﺪرك ﺗﺎزه اى ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺤﺖ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻮق را ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ روﺑﺮو ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﺎ اواﺋﻞ‬ ‫ﻗﺮن ﭘﻨﺠﻢ ﻓﺎﻗﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﲢﺮﻳ‪ N‬ﻛﻠﻴﺖ‬ ‫روﻧﺪ ﭘﺪﻳﺪآﻣﺪن ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗـﺮون اوﻟﻴﻪ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﺪدى ﺑﻪ ﺷﻮر ﻧﺸﺴﺖ و در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ دﻗﻴﻘﺎً ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺰﺑﻮر‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﻜﺎش ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﻬﺮﺳﺖ رﺳﻤﻰ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎرﺳﻴﻮن ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖ ﮔـﺰارى ﻛﻪ ﺷﻴـﻮ(ه ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ ﺧﺎص ﺧـﻮد را از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭘـﺪﻳـﺪ‬ ‫آورد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن ﺑﺪﻋـﺖ‪ ،‬ﻻزم دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮاى درﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ را‬ ‫اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪه اى از ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ در ﻋﻬـﺪ ﺟـﺪﻳـﺪ ﺟـﺎى دارﻧﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ اﳒﺎم داده اﻧـﺪ اﻣـﺎ‬ ‫زﻣﺎن ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺎ اﻗﺘـﺪارى ﻛﺎﻣـﻞ‪ ،‬و (‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫـﻢ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎى ﮔـﺮﻓﱳ آﻧﻬﺎ در ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺤـﺚ ﮔـﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬دوم ﭘﻄﺮس‪ ،‬دوم و ﺳﻮم ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻳﻬﻮدا و ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ در‬ ‫ردﻳ‪ N‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺘﻌﺪدى ﻫـﻢ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ادﻋﺎى ﺟﺎى ﮔﻴﺮى در آن ﻓﻬـﺮﺳﺖ را‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ آن راه ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎر اﻋﻈﻢ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى ﺑﺪﻟﻰ ﺟﺎﻋﻼن‬ ‫ﮔﻨﻮﺳﻰ ﻗﺮن دوم ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى‪ ،‬ﺗﻮﺟﻬﻰ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﳕﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺮده ﮔﻴﺮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﺑﻴﺶ از دو ﻫﺰار رﻗﻴﺐ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻓﻘﺮه اى ﺑﻴﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮدن آن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح رﻗﺒﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺲ ﻣﻰ ﭘـﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ »ﭼﻪ رﻣﻮزى ﺑﻪ ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻓﻘـﺮه‬ ‫راى داده اﻧﺪ؟« درواﻗﻊ در ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎﺑـﻬـﺎى راه ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ آن ﻓـﻬـﺮﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دو ﻳﺎ ﺳـﻪ‬ ‫اﻗﻌـﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ آﻣﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ ﻋـﺒـﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﻧﺎﻣـﻪ( اول‬ ‫ﻋﻨـﻮان‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ و ً‬ ‫ﻛﻠﻤﻨﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﻫﺮﻣﺎس و دﻳﺪاﻛﻪ‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ آن ﻓﻬﺮﺳﺖ راه‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن آﻧﻬﺎ ﺧـﻮد ﻣﻌﺘـﺮف ﺑﻮده اﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻋﺘﺒﺎرﺷﺎن ﻓﺮع ﺑﺮ اﻋﺘﺒﺎر رﺳﻮﻻن ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن از اﻳـﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻨﺪ ﻛـﻪ روﻧﺪ اﻧﺘﺨﺎب آن ﻓﻬـﺮﺳﺖ‪ ،‬ﻛـﻼً‬ ‫روﻧﺪى ﺗﺎرﻳﺨـﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭘـﺮﺳﺶ ﺑﻪ ﺟﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﻴـﺶ ﻣـﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻛـﺠـﺎ‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺑﻪ ﺣﻘﻰ را در ﺧﻮد ﺟﺎ داده اﺳﺖ؟ اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ﺳﻨﺘﻰ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ را ﺑﺎ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﺧﺎﻟﻖ« آن ﮔﺴﺘﺮه ﺑﻮده اﺳﺖ‬ ‫و ﻟﺬا اﻋﺘﺒﺎر ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺴﺎوى اﻋﺘﺒﺎرﺧﻮد ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻛﻼﺳﻴﻚ‪ ،‬ﻫﻢ ﻟـﻐـﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻫﻢ »ﺧﻠـﻖ ﺷـﺪن« آن‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻧﻔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ و آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‬

‫را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻳﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﻋﻪ ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى از ﻛﺘـﺐ‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ :‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎوى ﻣﺠﻤـﻮ (‬ ‫ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋـﻪ ﻟﻐﺰش ﭘﺬﻳـﺮى از‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻛﻼﺳﻴـﻚ‪ :‬آن ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﺣﺎوى ﻣﺠﻤـﻮ (‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻪ ﻟﻐﺰش ﭘﺬﻳﺮى از ﻛﺘﺐ‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻴﺒﺮاﻟﻴﺴﻢ اﻧﺘﻘﺎدى‪ :‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺣﺎوى ﻣﺠﻤﻮ (‬ ‫ﻟﻐﺰش ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﻪ وﻳﮋه اى ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻋﻘﻴـﺪه دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دﻗﺖ آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮ (‬ ‫ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﺎى ﮔـﻴـﺮى ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺑﺮ ﺣﻖ ﺗـﻀـﻴـﻤـﻦ ﺷـﻮد‪ ،‬از آن ﻃﺮﻳـﻖ‪ ،‬ﺧـﻮد ﻛﻠﻴﺴـﺎ را‬ ‫ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺴﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎى روم ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬آن ﻓﻬﺮﺳﺖ‬ ‫را »ﺧﻠﻖ« ﻧﻜـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻣﻌﺘـﺮف‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آن ﮔﺮدن ﻧﻬﺎد‪ .‬اﺻﻄﻼﺣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺷﺪ ‪ recepius‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺎ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ« ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺐ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎ ﭼﻪ ﺿﻮاﺑﻄﻰ ارزﻳﺎﺑﻰ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﺻﺤﺖ و ﻣﺸـﺮوﻋﻴـﺖ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮارد ذﻳﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﺳﻮى ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ درﺑﺎر(ه آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻣـﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ در ﻣﺮﺣﻠـﻪ اى از زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸـﺮوﻋﻴﺖ ﻛﺘـﺎب‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻞ ارزﻧﺪه اى در‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑـﻮدن ﻛﺘﺐ ﻣـﻮﺟﻮد در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ را ذره اى ﻣﻮرد‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪ ﻗﺮار دﻫﺪ‪.‬‬

‫∏‪¥‬‬

‫‪¥π‬‬

‫∞‪µ‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪µ±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﺟﻤﻪ واژه اى ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم »ﻗﺎﻋﺪه« ﻳﺎ »اﻧـﺪازه«‬ ‫‪ -١‬اﺻﻄﻼح »ﻣﺘـﻮن ﺑﺮ ﺣﻖ« ﺗـﺮ (‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑـﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰ رود ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﻟﺬا »ﻗﺎﻧﻮن« اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎ ﻋـﻼوه ﺑﺮ ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﻛﺘﺎب ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﺘﺐ آﭘﻮﻛﺮﻳ‪ N‬را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻮن ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻻزم دﻳﺪ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺪام ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﻌـﺪودى از ﻛﺘﺐ ﻣـﻮﺟﻮد در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺘـﻮن ﺑﺮ ﺣﻖ ﻣﺤﻞ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑـﻮدﻧﺪ‬ ‫)ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘـﻮب‪ ،‬دوم ﭘﻄﺮس‪ ،‬دوم وﺳـﻮم ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻳﻬـﻮدا و ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ( و ﺑـﺮﺧﻰ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺎى ﮔﻴﺮى در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺰﺑﻮر در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺠﻠﻪ‬ ‫اول ﻛﻠﻤﻨﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎن ﻫﺮﻣﺎس و دﻳﺪاﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻓﻬـﺮﺳﺖ ﻣﺘﻮن ﺑﺮ ﺣﻖ را ﺧﻠﻖ ﻧﻜـﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى‬ ‫ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ را ﺑﺮ ﺧـﻮد داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﳊﺎظ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ رﺳﻤﻴﺖ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮدﻧﺪ‪ (١) :‬ﺗﺎﻟﻴ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫)‪ (٢‬داراى اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه در ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ و )‪ (٣‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮدن ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻰ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺨﺸﻰ از آن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٥-٤٤:٢٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨-٣:١٥‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-١٩:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١٦-١٤:٣‬‬

‫∏© ‪”bI Å»U² dOUHð‬‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻨﺪ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﭘﻰ درك آن ﺑﺮآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﺎﻻت‬ ‫ﻣﺘﺤـﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺘﺨﺼـﺺ ﺑـﺮﺟﺴﺘﻪ در اﺧﺘﻴـﺎر دارد ﻛﻪ ﻛﺎر روزﻣﺮ(ه اﻳﺸـﺎن آن‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن اﻋﻀﺎى ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﻫﻴﺌـﺖ داورى در‬ ‫ﺳﺮاﺳﺮ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ اى اﺳﺖ ﺑﺲ ﺟﺪى ﺗﺮ از‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه‪ .‬اﳒﺎم ﭼﻨﻴﻦ وﻇﻴﻔﻪ اى ﻣﺴﺘﻠﺰم دﻗﺖ وﭘﺸﺘﻜﺎرى‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮد ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ داور ﺧﻮﻳﺶ اﺳـﺖ‪ .‬ﻗـﺎﻧـﻮن اﺻﻠﻰ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﻔﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺻﻞ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺤﻞ اﺑﻬﺎم اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ در ﺑﺨﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻮن ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ از‬ ‫ﻣﺘﻮن را ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻣﱳ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮن ﺻﺮﻳﺢ آن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻠﻰ ﻣﺘﻮن درك ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋـﻼوه دﻗﻴـﻘـﺎً ﻣﻌـﻠـﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ روش ﻣﺸـﺮوع و ﻣﻌﺘﺒـﺮ ﺗـﻔـﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﻗﻀـﻴـﻪ ﺗﻔﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴـﺮ ﲢـﺖ اﻟـﻠـﻔـﻈـﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬ﲟـﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد‬ ‫(‬ ‫ﲢﺖ اﻟﻠﻔﻈﻰ‪ ،‬ﺑـﺤـﺚ و ﺟـﺪل ﺑـﺴـﻴـﺎرى وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔـﻴـﺪ‪ ،‬ﺗـﻔـﺴـﻴـﺮ‬ ‫ﲢﺖ اﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳـﻚ اﺳـﻢ درﺧﻮر ﻳﻚ اﺳـﻢ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓـﻌـﻞ درﺧﻮر ﻳـﻚ‬ ‫ﻓﻌﻞ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﻮﺷﺘﺎرى ﻳﻌﻨﻰ ﲤﺎم ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻧﻮﺷﱳ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗـﻮاﻋﺪ ﻣﻌﻤـﻮﻟﻰ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ آن ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺜـﻞ‬ ‫ﺷﻌﺮ رﻓﺘﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺰارﺷﺎت ﻳﺎ رواﻳﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن رواﻳﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﲤﺜﻴـﻞ را ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺜﻴﻞ ﺷﻤـﺮد و اﻏﺮاق را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن اﻏـﺮاق ﻣﺤﺴـﻮب داﺷﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻟﻰ آﺧﺮ‪.‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮاﻋﺪى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷـﻮد‪ .‬از ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺘﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘـﺐ ﻣـﻘـﺪس ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰ رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ آن را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺘﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﻧﺘﻈﺎرات ﻳﺎ ﭘﻴﺶ داورﻳﻬﺎى ﺧﻮد ﻣﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﻰ آن ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ آن ﻛﺘﺎب ﻋﻤﻼً ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﲢﻤﻴﻞ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ آن ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﮔـﺰاران ﺑﻪ اﻳﻦ دﳋﻮﺷﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﺮاى ﺗﺌﻮرى ﻫﺎى ﻏﻠـﻄﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﻳـﮕﺎﻫﻰ در‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬در ﻛﻼم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﺷﻴﻄﺎن در ﺗﻼش ﺑﺮاى اﻏﻮا ﻛﺮدن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮوع از ﻛﻼم ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻛﺮد )ﻣﺘﻰ ‪.(١١-١:٤‬‬ ‫ﭘﻴﺎم اﺳﺎﺳﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس آن ﻗﺪر ﺳﺎده و روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻛﻮدك آن را‬ ‫درك ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ N‬درﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﺟـﻮﻫﺮ ﻛﻼم‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗـﻮﺟﻪ دﻗﻴﻖ و‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘـﺮداﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه اى‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻋﻤﻴﻖ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺪى ﺗﺮﻳﻦ و دﻗﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘـﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ در ﺗﻼش ﺣﻞ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻬﺎى ﻣﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ( ﺻﺤﻴﺤﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ اﺻﻞ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ را اﺳﺎس ﻛﺎر ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ .‬اﺻﻮل ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺮار ﻫﺴﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫)‪ (١‬رواﻳﺎت ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﭘﺮﺗﻮ ﻋﺒﺎرات »ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ« ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاى‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪن اﺳﺤﺎق ﺗﻮﺳﻂ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ در ﻛﻮه ﻣﻮرﻳﺎ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ اﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﳕﻰ داﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ ﻛﻼم اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ را روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫)‪ (٢‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳـﺤـﺎً ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻳﺪ در ﭘـﺮﺗﻮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺻﺮﻳـﺤـﺎً‬ ‫آﻣﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ آﻳﺪ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﱳ ﺧﺎﺻﻰ‪ ،‬اﻟﻘﺎﺋﺎﺗﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟـ‪N‬‬ ‫ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺎى دﻳﮕﺮى از ﻛﻼم ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه‪ ،‬آن اﻟﻘﺎﺋﺎت را ﻧﺒﺎﻳﺪ‬

‫ﺻﺤﻴﺢ ﻣﺤﺴﻮب ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪ (٣‬اﺣﻜﺎم ﻋﻠﻢ ﻣﻨﻄﻖ در ﻣﻮرد ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺻﺪق ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ دم دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ (‬ ‫از ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ دم ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ دم ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ دم دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ (‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﻗﻮاﻋﺪ ﺗﺨﺼﺼﻰ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻟﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﻋﻤﺪه ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎى ﻧﺎرواﺋﻰ ﻛﻪ از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬اﻛﺜﺮﻳﺖ‬ ‫(‬ ‫از اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﺎت ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮوﻋﻰ ﻛﻪ از ﻛﻼم ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ آﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫≤‪µ‬‬

‫≥‪µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮد ﻣﻔﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس را ﺑﻪ ﺷﻴﻮ(ه ﲢﺖ اﻟﻠﻔﻈﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤـﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎى ﻣﺒﻬﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى روﺷﻦ ﺗﺮ‬ ‫آن ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺗﻠﻮﻳﺤﻰ را ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻜﺎت ﺗﺼﺮﻳﺤﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻗﻮاﻋﺪ ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﺪل از ﻛﻼم اﺳﺘﺨﺮاج ﻳﺎ اﺳﺘﻨﺒﺎط‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺻﺪق ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٦-١٥:١٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٦-١١:٤‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-١٦:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١٨-١٤:٣‬‬

‫‪µ¥‬‬

‫ ‪tHýUJ‬‬

‫‪vLuBš dOUHð ©π‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس« ﺑﻪ زﺑـﺎن راﻳﺞ ﻣﺮدم‪ ،‬از‬ ‫دو اﺻﻞ »ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼـﻮﺻﻰ« و »ﺗﺮ (‬ ‫ﻣﻴﺮاث ﻫﺎى ﻋﻈﻴﻢ اﺻﻼﺣﺎت ﻫﺴﺘـﺪ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ ﻣـﻮﺿﻮع را ﻛﺎﻣﻼً زﻳﺮذره ﺑﻴﻦ ﻗـﺮار داد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻟﻮﺗﺮ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮراى دﻳﺖ ورﻣﺰ )ﺷﻮراﺋﻰ ﻛﻪ او را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﮔﺬارى‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد( اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺎداﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و اﺳﺘﺪﻻل ﺳﺎده ﻣﻠﺰم ﻣﻰ ﺷﻮم اﻋﺘﺒﺎر ﭘﺎپ ﻫﺎ و ﺷﻮراﻫﺎ‬ ‫را ﳕﻰ ﭘﺬﻳـﺮم ﭼﺮا ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻳـﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻘـﺾ ﻣﻰ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬وﺟﺪان ﻣﻦ اﺳﻴﺮ ﻛـﻼم ﺧﺪاﺳﺖ و‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﱎ ﻫﻴـﭽﻴﻚ از ادﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑـﮕﻴﺮم و ﭘﺲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔـﺮﻓﺖ زﻳﺮا رﻓﺘﺎر ﻛﺮدن‬ ‫ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﻰ ﺧﻄﺮ‪ .‬ﺧﺪا ﻳﺎور ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ او ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺎدرﻳﺶ‪ ،‬دو‬ ‫اﻇﻬﺎرات ﻟﻮﺗﺮ و در ﭘﻰ آن ﺗﺮ (‬ ‫ﺟﻤﻪ اﻧﺤﺼﺎرى را از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‬ ‫اﺛﺮ ﺑﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻖ ﺗﺮ (‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮدم دﻳﮕﺮ زﻳﺮ ﻣﻨﺖ دﻛﺘﺮﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺳﻨﺖ ﻳﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺑﺎ اﻋﺘﺒﺎرى ﻣﺴﺎوى ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم در اﻣﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﲢﻮل اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آن دﻳﮕﺮى ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎز ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﲢﻮل ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ‬ ‫زﻳﺎده روى ﺷﺪﻳﺪ در ﻣﻮردى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم دل ﻧﮕﺮان آن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ( ﻣﺘﻮن‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮى ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭘﺮت ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﺋﻰ ﻳﺎ اﺻﺎﻟﺖ دادن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻧﺎﺣﻴ(ﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ‬ ‫اﻣﻜﺎن ﺑﺮوز دارد‪ .‬ﺑﺪﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧـﺼﻮﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻨـﻜﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﻖ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮه اى ﻛﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫»ﺣﻖ« ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻮن‪ ،‬ﺟﺪا از ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧـﺪاران آزاد‬ ‫ﻫﺴﺘﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺘﻮن را ﻛﺸ‪ N‬ﻛﻨﻨﺪ اﻣـﺎ آزاد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ را از ﺧﻮﻳﺶ اﺑﺪاع‬ ‫ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻤﺎﻧـﺪاران دﻋﻮت ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﺗﺎ اﺻـﻮل ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﻔﺴﻴـﺮ را درﻳﺎﺑﻨﺪ و از‬ ‫ﺧﻄﺮ ذﻫﻦ ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪µµ‬‬

‫ﻃﻰ ﺗﻼش ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ درك ﻫﺪﻓﻤﻨﺪى از ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﻣﺘﻮن را ﺗﺎ‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳـﺮات‬ ‫ﺣﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﻰ روح‪ ،‬ﻣﺠـﺮد و ﺧﺸﻚ ﺗﻨﺰل دﻫﻴﻢ‪ .‬و (‬ ‫ﻛﻼم را ﭘﻴﺶ از ﭘﺮﺳﻪ زدن در اﻃﺮاف وﻇﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﱳ ﻛﻼم در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در‬ ‫ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد ﻛﻼم ﺑﻔﻬﻴﻢ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﺑﺮد ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻼم ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪاز(ه درك ﻣﻀﻤﻮن آن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﺑﺮدﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﻣﺘﻌﺪدى‬ ‫واﺟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻔـﻬـﻮم ﺻﺤﻴﺢ دارد‪ .‬ﺣﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘـﻮن‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺗﻔﺴـﻴـﺮ‬ ‫»ﺗﺮﺑﭽﻪ ﻧﻘﻠﻰ« ﺳﻔﺮ(ه ﻣﻔﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫دﻗﻴﻖ را ﻫﻢ ﻳﺪك ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاﻫﺪ آن را ﺷﻜﻞ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻈﺮ او درآﻳﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﺟﻤﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﺑﺎن راﻳﺞ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪ -١‬ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺮ (‬ ‫داد و ﺣﻖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻋﻄﺎ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺳﻨﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ راﻫﻨﻤﺎ آﻣﻮزﻧﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ اﻋﺘﺒﺎرى در ﺣﺪ‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻣﺠﻮز ذﻫﻦ ﮔﺮاﺋﻰ و اﺻﺎﻟﺖ دادن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ آدﻣﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﺻﻞ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺼﻮﺻﻰ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺗﻔﺴﻴﺮ درﺳﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ را ﻫﻢ‬ ‫ﻳﺪك ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻣﱳ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﺑـﺮدﻫﺎى ﭘﺮﺷﻤﺎرى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎى ﺻﺤﻴﺢ دارد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻧﺤﻤﻴﺎ ‪٨:٨‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٥:٢‬؛ ‪١٧-١٤:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:١‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١-٢٠:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ÂËœ g7Ð‬‬

‫‪«bš UHL Ë XFO³Þ‬‬ ‫∞‪«bš ÊœuÐ „—œ qÐUQ dOž ©±‬‬ ‫ﻛـﺎرل ﺑﺎرت‪ ،‬اﻟﻬﻴﺪان ﺳﻮﻳﺴـﻰ در ﺧـﻼل ﺳـﻤـﻴـﻨـﺎرى در اﻳﺎﻻت ﻣﺘـﺤـﺪه‪ ،‬از‬ ‫داﻧﺸﺠـﻮﺋﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ »دﻛﺘﺮ ﺑـﺎرت‪ ،‬ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ در‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺖ؟« ﺑﺎرت ﳊﻈﻪ اى ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮا‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﻰ دارد و اﻳﻦ را ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ «.‬داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎﺳـﺦ‬ ‫ﺳﺎده ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎرت ﺟﺪى ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻬﻘﻬﻪ( آﻧﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اى ﻧﺎﺷﻰ از دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻰ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎرت ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ و ﺟﺪى ﻣﻰ ﳕـﻮد‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻰ ﺳﺎده داد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن را ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ دو ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬﻢ ﺟﻠﺐ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ (١) .‬اﻳﻨﻜﻪ در‬ ‫ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ژرﻓﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ اذﻫﺎن زﻳﺮك ﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫را ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﺪ‪ (٢) .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت‪،‬‬ ‫در واﻗﻊ ﻫﺮﮔﺰ از ﺣﺪ ﻓﻬﻢ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎق راز آﻣﻴﺰ و ﺳﺮﺷﺎرﻳﻬﺎى ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫را درك ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ ﳕﻰ روﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭘﺎى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ( دﻳﮕﺮى را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻮك زﺑﺎﻧﻰ ﺣﺮف ﻣﻰ زﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ »ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺣﺮف زدن« ﭘﺪر و ﻣﺎدرى ﻛﻪ ﻃﻔﻞ‬ ‫ﺧﺮدﺳﺎل ﺧـﻮد را ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗـﺮار ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﲤﺎس ﮔـﺮﻓﱳ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣـﻮﺟﻮدات‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ و ﺣﻘﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﲤﻜﻴﻦ و ﺗﻮاﺿﻊ‪ ،‬ﻧﻮك زﺑﺎﻧﻰ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫∑‪µ‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻰ ﺑﺸﺮى ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺳﺮاﭘﺎ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻌﻰ در درون ﻣﺎ وﺟﻮد‬ ‫دارد ﻛﻪ ﳕﻰ ﮔـﺬارد ﺑﻪ درك ﻛﻠﻰ و ﺟﺎﻣﻌﻰ از ﺧـﺪا ﺑـﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ ﻣﺘﻨـﺎﻫـﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺧﺪا وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎ از ﻫﻤﺎﳒﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را درﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻗﺮون وﺳﻄﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ اى را ﻣﻄـﺮح ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ اى ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻌﺪا در ﻣﻮرد اﻟﻬﻴﺎت اﳒﺎم ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪» :‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻰ ﻛﻪ ً‬ ‫(‬ ‫در ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪه )ﻳﺎ ﻇـﺮف( ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻬـﻰ ﺗـﺮاز اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳـﻚ‬ ‫ﻣﺎده ﲤﺎم ﻧﺸﺪﻧﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻳﻚ ﻓﻀﺎى ﲤﺎم ﺷﺪﻧﻰ ﺟﺎ داده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺣﺎﺻﻞ ﻳﻜﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺌـﻮرى ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ارﺗﺪﻛﺲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺗﺌـﻮرى ﻣﻮرد اﺷﺎره‪ ،‬درك ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺑـﻮدن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ اﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﭼﻴـﺰى ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا وراى درك اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﳕﻰ ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻗﺎل و ﻣﻘﺎل ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺎ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎﻟﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آﻳﺎ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﺎزه اﮔﺮ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ‬ ‫را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺬﺑﺤﻰ ﺑﺮاى ﻳﻚ ﺧﺪاى ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﻳﻢ؟‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﻮق اﻻﺷﺎره ﻣﻄﺮح ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﳕﻰ ﺗﻮان در (‬ ‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑـﻞ درك ﺑﻮدن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ درﺑـﺎره( ﺧﺪا ﭼﻴـﺰى ﳕﻰ داﻧﻴـﻢ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود و ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻳﻚ داﻧﺶ ﻛﻠﻰ ﻳﺎ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‪ ،‬ﻧﺎرﺳﺎﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا درﺑـﺎره( ﺧﻮﻳﺶ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻋﻄﺎ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‬ ‫ﻫﻢ واﻗﻌﻰ و ﻫﻢ ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺧﺪا را ﺗﺎ ﺑﻪ درﺟﻪ اى ﻛﻪ او ﺑـﺮاى ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ﺳﺎﺧﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را »ﺑﮕﻴـﺮد« اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ در آن ﮔﺮﻓﱳ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺎل ﺧﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﻳﮕـﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ درك ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻄﻠـﺐ را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻣﺨﻔﻰ از آن ﻳﻬـﻮه‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﺎ اﺳﺖ و اﻣﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻣﻜﺸﻮف ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ از آن ﻣﺎ و ﻓـﺮزﻧﺪان ﻣﺎ اﺳـﺖ«‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ .(٢٩:٢٩‬ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﻪ دو ﺟﻨﺒﻪ از ﺧﺪا اﺷﺎره ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺨﻔﻰ و ﻣﻜﺸﻮف‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ از داﻧﺶ آﺳﻤﺎﻧﻰ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎى ﺧﻴﺮه ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﭘـﺮﺗﻮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺒﻴﻦ وﺟﻮدى اﻟﻬﻰ ﻣﺮﻛﺐ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ وﺟﻮد‪ ،‬وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﺒـﻪ‬ ‫واژ(ه ﺗﺜﻠﻴـﺚ در راﺳﺘـﺎى ﻛـﻮﺷﺸﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﻤـﺎل اﻟـﻮﻫﻴـﺖ او را ﻫﻢ از‬ ‫(‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﻛﺜﺮت ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﺣﺪاﻧﻴﺖ و ﻫﻢ از‬ ‫(‬ ‫ﻗﺎﻋﺪه ﻧﻮﺷﱳ ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻃـﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑـﻮده ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬در ﺟـﻮﻫﺮ ﻳﻚ و در‬ ‫(‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻮق‪ ،‬رازآﻣﻴﺰ‬ ‫ﮔﻮ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ‬ ‫ﺷﱳ‬ ‫ﻧﻮ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫دن‬ ‫آور‬ ‫ﻛﺎﻏﺬ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ ﮔﺎﻧﻪ‬ ‫ﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺳ‬ ‫(‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﻃـﺮح ﻣﻌﻤﺎﺋﻰ ﺣﻞ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻫـﺮ ﮔـﻮﻧﻪ ﺗﻀﺎد و ﺗﻨﺎﻗﻀﻰ ﻋـﺎرى‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ذات ﻳﺎ ﻫﺴﺘﻰ اﻟﻬﻰ ﻣﺮﺑـﻮط ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮﻳـﺪ وﺣﺪاﻧﻴﺖ اﻧﺪ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺒﻴﻦ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻄﻼح ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم آن ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬ ‫در آن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣـﻰ ﺧـﻮرد‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس از ﻃـﺮﻓﻰ ﺑﺮ ﻳﻜﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﭘـﺎ ﻣـﻰ ﻓـﺸـﺎرد‬ ‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ (٤:٦‬و از ﻃـﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻤﺎل ﺧﺪاﺋﻰ ﺳﻪ ﺷﺨـﺺ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ‪-‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴـﺮ و‬ ‫روح اﻟﻘﺪس‪ -‬را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖ ﻫﺎى ﻣﺪاﻟﻴﺴﻢ و ﮔﺮاﻳﺶ ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‬ ‫را رد ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺪاﻟﻴﺴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس ﻓﻘﻂ ﻃﺮﻳﻘﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺳـﻪ ﺷـﺨـﺺ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻳﺶ ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻠﻂ اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﺳﻪ‬ ‫ذات ﻳﺎ وﺟﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻌﺎً ﻳﺎ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﲤﺎﻳﺰ در ذات ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺗـﻔـﺎوت در اﻓﺮاد‬ ‫درون اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص درون اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻔﺎوت واﻗﻌﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﻔﺎوﺗﻰ‬ ‫اﺳﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻛﻪ در ذات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﺷﺨﺺ ﻫـﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﻴﻄـﻪ‬ ‫»ﲢﺖ« ذات ﺧﺎﻟﺺ ﺧﺪاﺋﻰ‪ ،‬وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﲤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﻧﺤﻮ(ه ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ از ﺑﻮدن در‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﻧـﻪ ﺑـﻮدن در ذات ﻳـﺎ وﺟﻮدى ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ( آن ﺷﺨـﺺ ﻫـﺎى درون‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬داراى ﲤﺎم ﺻﻔﺎت ﺧﺪاﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻋﻀﺎى ﺗﺜﻠﻴﺚ اﳒﺎم ﺷﺪه ﻧﻴـﺰ ﺗـﻔـﺎوﺗﻰ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﳒﺎت‪ ،‬از ﳊﺎﻇـﻰ ﺑـﺮاى ﲤﺎم آن ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠـﻴـﺚ‪ ،‬ﻛـﺎرى اﺷﺘﺮاﻛﻰ‬

‫∏‪µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺣﺘﻰ در ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﻴﻘﻰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻋﻤﻖ داﻧﺶ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤـﻮاره درﺑﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت راز ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻰ ﺑﺸﺮى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ داﻧﺶ ﺟﺎﻣﻌﻰ در ﻣﻮرد ﺧﺪا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﺌﻮرى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك ﺑﻮدن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‬ ‫درﺑﺎر(ه ﺧﺪا درك ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ داﻧـﺶ ﻣـﺎ‪ ،‬ﻣـﺤـﺪود و ﺗﻮﺳﻂ ﻃﺒـﻊ‬ ‫ﺑﺸﺮى ﻣﺎ ﻣﻘﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٣٤:٤١-١:٣٨‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٨-١:١٣٩‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٩-٨:٥٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-٦:٢‬‬

‫‪bŠ«Ë È«bš —œ h7ý tÝ ©±±‬‬ ‫آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻴﻠﺚ ﺑﺮاى ﻣﺎ دﺷﻮار و ﮔﻴﺞ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ اوﻗﺎت ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﭘـﻮچ ‪ ١+١+١=١‬را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫـﺪ‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻌﺎدﻟﻪ اى ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﭘﻴـﻮﻧﺪى ﻣﺮﻛﺐ از ﺳﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪µπ‬‬

‫∞∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬در ﺷﻴﻮ(ه ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻋﻬﺪه‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﳒﺎت را ﺷﺮوع ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬آﻓﺮﻳﻨـﺶ را رﻫﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﺑﺨـﺸـﺪ و روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮدن روﻧﺪ ﳒـﺎت در‬ ‫ﻣﻮرد اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎزﺳﺎزى و ﺗﻘﺪﻳﺲ دﺳﺖ ﻣﻰ زﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر از اداى ﻟﻔﻆ ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا داراى ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﻳﺎ‬ ‫رل ﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮاى ﮔﺸﻮدن راز ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﺎت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﻮﺳﻞ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ راه ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﻣﺮدى را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺪر و ﻫﻢ ﭘﺴﺮ و ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ رازآﻣﻴﺰ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮزﻫﺎﺋﻰ‬ ‫را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺎ را از آن ﺣﺪ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺣﺪود ﭘﮋواك ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‬ ‫ﻣﻜﺎﺷـﻔـﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳـﻰ‬ ‫ﻣﺎ را ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴـﺚ ﺧـﻮاﺳﺘﺎر آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫(‬ ‫وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اى ﻛﻪ اﺷﻌﺎر ﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى‪ ،‬واﺣﺪ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬ﺳﻪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮدن ﺧﺪاى واﺣﺪ را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻋﺎرى از ﺗﻀﺎد و ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا در ذات ﻳﻚ و در ﺷﺨﺺ ﺳﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس را ﺗﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫‪ -٤‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ و (‬ ‫داده ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺣـﺪود ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﺼـﻴـﺮت اﻧﺴﺎن درﺑـﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧـﺪا را ﺗﻌﻴﻴﻦ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪∂±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٩:٢٨‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪١٤:١٣‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٢:١‬‬

‫≤‪«bš ÊœuÐ «– tÐ rzUQ ©±‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻖ ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻟﻖ و ﺧﻠـﻘـﺖ‪ ،‬وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى اﺳﺎﺳـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺧﻠﻘﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻟﻖ را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧـﻰ دارد و ﺑﻪ ﺟﻼل او ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺎل‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮد را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ از ﳊﺎظ ﻟﻐﻮى‪،‬‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻮﺋﻰ و ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮدارﻧﺪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫و ﻛﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﳕـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫(‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزد زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻓﺮﻳﺪن ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮد وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى را ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻣﻌﻠﻮﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى آن‪ ،‬ﺑﺮ درﺳﺘﻰ‬ ‫آن ﮔﻮاﻫﻰ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻌﻠﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬او ﻫﻴﭻ آﻏـﺎزى ﻧﺪارد و ﻟﺬا ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻠﺘﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮ وى ﻣﻘﺪم ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤـﻮاره ﺑﻮده‪ ،‬ﻫﺴـﺖ و‬ ‫اداﻣﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را دارد و ﺑﺮاى‬ ‫(‬ ‫اﻳﺪه »ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻤﻜﻰ از ﺧﺎرج اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ (‬ ‫ﺑﻮدن« ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻳﻪ و ﭘﺮﻫﻴﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى‬

‫≤∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫را ﳕﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻢ و ﺑﻴـﺶ ﭼـﻨـﺎن ﻣـﻔـﻬـﻮﻣﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽـﻪ در ﻣـﺨـﻴـﻠـﻪ( ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻨﺠﺪ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ رﻧﮓ و ﺑﻮى ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ درك ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﺧﺎرج اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻮدن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣـﻮﺟﻮد )ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻌﺮﻳ‪(N‬‬ ‫ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳕـﻰ ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ‪ ،‬ﻗـﺎﺋـﻢ ﺑـﻪ ذات‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻮﻫﺮ اﺻﻠﻰ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر و آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﻣﺘﻌﺎل ﺗﺮﻳﻦ وﺟﻮد و ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ را ﻧﻘﺾ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﻘﻼﻧﻰ و ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪،‬‬ ‫ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫اﺻﻮﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻠـﻢ را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺋﻤﻴﺖ ﺑﻪ ذات‪ ،‬ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ؛ ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‪.‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻚ وﺟـﻮد ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﻘﻼً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘـﻼً ﻻزم‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰ ﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻴﺰى ﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد‬ ‫ﳕﻰ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى در درون ﺧﻮد وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻛﻞ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻬﻦ ﺗﺮﻳﻦ و ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺸﺮ اﻳﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺎﺳـﺦ ﻻزم ﺑﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﺨﺸﻰ از آن ﺳـﻮال اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬وﺟﻮد ازﻟﻰ و اﺑﺪى دارد‪ .‬او ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ او در درون ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺑﻮدن را دارد‪.‬‬ ‫و ﺳﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ (‬ ‫(‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔـﻮﻳـﺪ »در او زﻧـﺪﮔﻰ و ﺣﺮﻛﺖ و وﺟﻮد دارﻳـﻢ« )اﻋﻤﺎل‬ ‫‪ ،(١٧:١٧‬واﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻗـﺪرت وﺟﻮد ﺧﺪا اﻇﻬﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ واﺑﺴﺘﮕـﻰ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∂‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﻣﻌﻠﻮل ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا ﻣﻌﻠﻮل ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻠﺖ ﲤﺎم ﻋﻠﺖ ﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻏﻴﺮﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﻘﻼً ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻘﻼً ﻻزم اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٢:٩٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥-١:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٢٠-١٥:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٨:١‬‬

‫≥‪eOÇ tL¼ dÐ «bš ÊœuÐ U½«uð ©±‬‬ ‫ﲤﺎم اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن‪ ،‬دﻳـﺮ ﻳـﺎ زود ﺑﺎ ﻓﺮدى ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ و ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﻣـﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻣﻄـﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻤﻰ از ﻳﻚ ﻗﻔـﻞ ﻧـﺎﮔـﺸـﻮدﻧﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬آن ﭘﺮﺳﺶ‬ ‫اﺳﺘﻨﻄﺎق ﮔـﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬آﻳﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺻﺨﺮه اى ﭼﻨﺎن ﺑﺰرگ ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺘـﻮاﻧـﺪ آن را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ؟ در ﻧـﮕـﺎه اول ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰ رﺳﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺮﺳﺶ ﻣﺰﺑـﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﻐﺮﱋ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻮاب ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻴﺪان‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺦ ﻳﻚ‬ ‫(‬ ‫ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻋﻬـﺪه( آن ﺑﺮ‬ ‫ﳕﻰ آﻳﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺻﺨﺮه را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻟﻬﻴﺪان ﻣﺰﺑﻮر ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧـﻪ‪،‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﺻﺨﺮه اى را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻮاب دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮاى ﻗﺪرت ﺧﺪا ﺣﺪى ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ آدم را ﺑﻪ ﻳـﺎد ﺳﻮال ﻣﻮذﻳﺎﻧ(ﻪ دﻳﮕﺮى ﻣﻰ اﻧﺪازد‪ :‬ﻫﻨـﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﻓﺸﺎر ﻣﻰ آورد‪ ،‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰ اﻓﺘﺪ؟ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮان ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﺗﺼﻮر ﻛﺮد و ﻫﻢ ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻣﻰ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻣﻞ آن دو اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬ ‫ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﺮ ﻳـﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧـﻰ ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺎورد و ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒـﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﺣﺮﻛﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آن ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻴﺊ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﻣﺎ »ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮ« ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ آن دو ‪-‬‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﻳﻚ ﺷﻴﺊ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺨﻮردﻧﻰ‪ -‬را در ﺧﻮد ﺟﺎ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻗـﻀـﻴـﻪ ﻧﻴﺮوى‬ ‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﺳـﺮاغ ﺻﺨﺮ(ه ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪادﻧﻰ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ )ﻣﺜـﻞ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ( دﺷﻮارى ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه در آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ اى‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻗﻴﺎس ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻓﺮض‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗـﻮاﻧﺎ« ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺎرى را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫»ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ«‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ اﺻﻄﻼح اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از اﻣﻮر ﻣﺘﻌﺪدى ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫اﳒﺎم آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(١٨:٦‬او ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﲟﻴﺮد‪.‬‬ ‫او ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻫـﻢ ازﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﺨـﻠـﻮق‪ .‬او ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧـﻮﻳـﺶ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل و در ﻳﻚ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻓﺮﻳﺪه ﻫﺎﻳﺶ ﻗﺪرت ﲤﺎم دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﻰ از‬ ‫ اﻧﻪ او ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ از‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻗـﺪرﲤﻨﺪ (‬ ‫(‬ ‫ﻣﺴﺎﻟـﻪ ﺑﻐﺮﱋ آن ﺻﺨـﺮه‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻰ ﺻﺤﻴـﺢ وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﻗﻔﻞ ﻛﺬاﺋـﻰ را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑـﺎز‬ ‫(‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ آن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺨﺮه اى ﺑﺴﺎزد ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺪ آن‬ ‫را ﺣﺮﻛﺖ دﻫﺪ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﭼﻨﺎن ﺻﺨـﺮه اى را ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى را‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﺮ آن ﻗﺪرت ﻧﺪارد‪ .‬در آن ﺻﻮرت او ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﻘﺾ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﺑﻮدن ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺪ؛ او ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه در ﻣﻮرد ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫از آن ﺧﺒﺮ ﺷﮕﻔـﺖ زده ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻣﺮى ﻣﺤـﺎل‬ ‫ﻧﻴﺴـﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٧:١‬در آﳒﺎ ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻳـﺎدآورى ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺪس ﻣﻰ زﱎ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از اﻏﺮاق اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ آن ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻰ را اراﺋﻪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑـﺮﺣﺴﺐ درك ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗـﺪرت ﺧﺪا ﺑﺴﻰ دورﺗﺮ از ﻣﺨﻠﻮق را ﻫـﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﳌﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى او ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰ ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑـﺮاى ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻫﺮ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ اراده ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﻗـﺪرت او‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫ﻣﺮزﻫﺎى ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻳﺎ »اﺻﻼً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ« ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺪرت‬ ‫او را ﻣﺤﺼﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑـﺮاى او ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ زﻳﺮا ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺼـﺪ آن را ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫اﻳﻮب ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ »ﻣﻰ‪,‬داﱎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻰ و اﺑﺪا ً ﻗﺼﺪ ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﻨﻊ ﻧﺘﻮان ﳕﻮد« )اﻳﻮب ‪ ،(٢:٤٢‬دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻨﻈﻮرش ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﻈﻴﻢ ﺗـﺴـﻠـﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻛﻪ در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻫﻨـﮕـﺎﻣـﻪ ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ‪ ،‬آن‬ ‫در اﺧﺘﻴـﺎر اوﺳﺖ ﺗﺎ ﳒﺎت ﻣـﺎ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬او در‬ ‫(‬ ‫ﻗﺪرت را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬او در ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺟـﺰﺋﻰ از آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎى او ﺑـﺮاى آﻳﻨﺪه را ﻋﻘﻴﻢ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻟﻜﻮل ﺳﺮﻛﺶ ﺳﺮﮔﺮداﻧﻰ در ﻓﻀﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﺑﺮﻫﻢ زدن ﻃﺮﺣﻬﺎى‬ ‫او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳـﻨـﻜـﻪ ﻗـﺪرت ﻫﺎ و ﻓـﺸـﺎرﻫﺎى ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧـﻴـﺎ‪ ،‬ﺗـﻬـﺪﻳـﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻨﺜﻰ ﺳﺎزى ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺎرغ از واﻫﻤﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﺑﺴﺘﺮ اﻳﻦ داﻧﺶ ﺑﻴﺎﺳﺎﺋﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗـﻮان آن را ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻳﮕـﺎﻧـﻪ ﻗـﺪﻳـﺮ‬ ‫ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪∂¥‬‬

‫‪∂µ‬‬

‫∂∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺎﻟﻐﻪ و ﻧﻔﻮذ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا و ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﺮ ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ آورده اﺳﺖ‪ ،‬دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪى ﺑﺰرگ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻤﺎن ﻗـﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨـﺶ آن را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷـﺖ‪ ،‬در رﻫﺎﻧﻴﺪن ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﺮﺣﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪازد ﻳﺎ ﻋﻘﻴﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١:١٧‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣:١١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦:١١‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١١:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣:١‬‬

‫‪Uł tL¼ —œ «bš —uCŠ ©±¥‬‬ ‫ﺳﻴﺎﺣﺖ روﺣﻰ ﺑﻰ ﻧﻴﺎز از ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻮﻫﻢ ﻫﻮس آﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ادﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺴﻢ ﺧـﻮد را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺪون ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻗﻄـﺎر‪،‬‬ ‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻰ‪ ،‬ﺳﺮى ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ادﻋﺎﻫﺎ ﻳﺎ از ﺳﺮ ﻓﺮﻳﺒـﻜـﺎرى ﻳﺎ دﺳﺘـﺎورد ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬اﮔـﺮ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∂‬

‫ﺟﺎن ﻳﺎ روح ﻛﺴﻰ ﺑﺘـﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺎن »ﭘﺮﺗﺎب« ﺷﻮد ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را درﻧـﻮردد‪ ،‬ﺳﻴﺮ و ﺳﻠﻮك او‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ وى را در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ روح ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻜﻪ در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در واﺣﺪى‬ ‫از زﻣﺎن‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳـﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧـﺒـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮان ﺣﻀﻮر ﻓـﺮاﮔﻴﺮ ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻻ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا ﺣﺮف ﻣﻰ زﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺟﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﳒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روح‪ ،‬آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬ﻓﻀﺎ را اﺷﻐﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ را اﺷﻐﺎل ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او اﺻﻼً ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﻛﻴﻔﻴﺎت ﻣﺎدى اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻓﻀـﺎ را اﺷﻐﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ درك اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻻﻳﻨﺤﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻓﻀﺎ ﻳﺎ زﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫»ﺟﺎﺋﻰ« رﻓﱳ ﻳـﺎ »وﻗﺘﻰ« ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛـﺮدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﱳ ﺑـﻰ واﺳﻄﻪ در ﻣﺤﻀـﺮ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﱳ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻀـﻮر ﻓـﺮاﮔـﻴـﺮ ﺧـﺪا داراى ﺟﻨـﺒـﻪ( ﺛﺎﻧـﻮﻳـﻪ اى اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻏـﻠـﺐ آن را ﻧﺎدﻳـﺪه‬ ‫ﻣﻰ اﻧﮕﺎرﻳﻢ‪» .‬ﻓﺮاﮔﻴﺮ« ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﻣﻜﺎن ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻠﻜﻪ از ﻣﻴﺰان ﺣﻀﻮر او در ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺎى ﻣﻔﺮوض ﻧﻴﺰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ داﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻫﺮ ﺟﺎﺋـﻰ ﺣـﻀـﻮر دارد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺪﻳـﺪه را ﺑﻰ ﻛـﺮاﻧﻪ ﺑـﻮدن ﻳﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﺗـﺮ‬ ‫ﺑﻰ ﻛﺮاﻧﮕﻰ ﻣﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧـﺪاراﻧﻰ ﻛﻪ در ﻧﻴﻮﻳﻮرك زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ از ﺣﻀﻮر‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻤﺎاﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪارن ﻣﺴﻜﻮ ﻧﻴﺰ از ﻫﻤﺎن ﺣﻀﻮر ﻟﺬت‬ ‫ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺑﻰ ﻛﺮاﻧﮕﻰ او رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺖ او ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ او‬ ‫در ﺣﻀﻮر ﻛﺎﻣﻞ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺌـﻮرى ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪ( ﺧﺪا‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﺣﻖ از دﻫﺸﺖ ﭘﺮ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺗـﺌـﻮرى‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻧـﺴـﺎن را ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺣـﺮﻣﺖ ﺧـﺪا واﻣﻰ دارد و روح ﻋﻘﻴـﻢ را‬ ‫آﺑﺴﱳ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻣﻰ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از‬ ‫ﻧﺎﺷـﺪه ﺧﺪا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫(‬

‫∏∂‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫ﻣﺤﺘﺎج در ﺻ‪ N‬اﻳﺴﺘﺎدن ﻳﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﱳ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﺣﻀﻮرﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫او ﺳﺮﮔﺮم رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺣﻮادث آن ﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺌﻮرى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﻰ اﻳﻤﺎن‬ ‫اﺻﻼ ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن از ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﺎﺋـﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ً‬ ‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻪ اى از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آﳒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﺮان در ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻪ از ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ از ﺳﺨﺎوت او ﺟﺪاﻳﻨﺪ‪ .‬ﻏﻀﺐ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ده‬ ‫داود‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﺟﻼل ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺧﺪا را در ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﺳﺘﻮد‪ ،‬ﻓﺸﺮ (‬ ‫(‬ ‫ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اى از آن ﺗﺌﻮرى را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ‪:‬‬ ‫از روح ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم و ا زﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ‪ .‬ا ﮔﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ا ﮔﺮ در ﻫﺎوﻳﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﮕﺴﺘـﺮاﱎ اﻳﻨﻚ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ا ﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎﻟﻬﺎى ﺳﺤﺮ را ﺑﮕﻴﺮم و در اﻗﺼﺎى درﻳﺎ ﺳﺎ ﻛﻦ ﺷﻮم‪ ،‬در آﳒﺎ ﻧﻴﺰ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا‬ ‫رﻫﺒﺮى ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠-٧:١٣٩‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﻘﻂ روح ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا در ﺑﻨﺪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﺟﻮد او‪ ،‬زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫اﺳﻄﻪ آن‬ ‫‪ -٣‬ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ ﻛﺮاﻧﮕﻰ او‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻰ ﻛﺮاﻧﮕﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ و (‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ زﻣﺎﻧﻬﺎ و در (‬ ‫ﻗﺎدر اﺳﺖ در ﭘﺮى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در (‬ ‫‪ -٤‬ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺗﺴﻠﻰ و ﺑﺮاى ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن وﺣﺸﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٧:٨‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٩-٧:١١‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٢٤-٢٣:٢٣‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪∂π‬‬

‫‪eOÇ tL¼ “« «bš v¼UÖ¬ ©±µ‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑـﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از ﻣﻔﻬﻮم آ ﮔﺎﻫﻰ ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺑـﻪ درك دوران ﻃﻔﻮﻟﻴﺘﻢ از ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋﻞ‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋﻞ‪» ،‬ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از اﺳﺎﻣﻰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﻫﺪاﻳﺎى‬ ‫ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ آﻧﻬﺎ ﺗﻬﻴﻪ و دو ﺑﺎر آن ﻓﻬﺮﺳﺖ را ﺑﺎزﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤ(ﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮش ﻋﻴﺪ ﻗﻴﺎم در اﻃﺎق زﻳﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻰ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﺮد‬ ‫)اﻟﺒﺘﻪ در اﻳﺎم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺪارس( ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﺧﻮد دﻳﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮه ﻣﺮا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫اﻟﻔﺎظ داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آ ﮔﺎه‪ ،‬داﻧﺎى اﺳﺮار و اﻣﺜﺎل اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﻃﻼع‬ ‫داﺷﱳ از ﲤﺎﻣﻰ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻔﺎظ ﻣﺰﺑﻮر ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻓـﻘﻂ وﺟﻮدى ﻛـﻪ ﻻﻳﺘﻨﺎﻫـﻰ و ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺑـﺎﺷﺪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧـﺪ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴﺰ را‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ وﺳﻴﻠ(ﻪ ﻳﻚ وﺟﻮد ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ آ ﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪( ،‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻛﻪ از (‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﺪ و ﻫﻤـﻪ( ﭼﻴـﺰﻫﺎ را درك ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻴـﭻ وﻗﺖ ﭼﻴـﺰى را ﻳﺎد ﳕﻰ ﮔﻴﺮد ﻳﺎ ﺑﺎ داﻧـﺶ‬ ‫ﺗﺎزه اى آﺷﻨﺎ ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬او از آﻳﻨﺪه ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل آ ﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬او از‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺷﮕﻔﺖ زده ﳕﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﺑﺴﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ )ﭼﺮا ﻛﻪ از ردﻳ‪ N‬ﺑﺎﻻﺗـﺮى‬ ‫اﺳﺖ( ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻌﺘﻘـﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻧـﻮع ﺗﻔﻜﺮ او ﺑﻪ ﻃـﺮزى رﻳﺸﻪ اى ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺘﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣـﺮى ﺟﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴـﻠـﻰ‬ ‫ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻞ آن ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎ ﺗﻔﺎوت‬ ‫دارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در اﻟﻬﻴﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻌﻰ روﺑﺮو ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻠـﺐ‬ ‫اﺧﻴﺮ ﺑﺮاى ﻗﺎﻧﻊ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﺒﻨﻴﻢ ﻛﻪ دارﻳﻢ‬ ‫دو ﻗﻄﺐ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗـﺾ راﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻓﺸﺎر وارده ﺑﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻨﻄﻖ ﺧﺪا ﻛﺎﻫﺶ دﻫﻴﻢ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺧﻴﻠﻰ راﺣﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻮﺋﻰ ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮع اﺳﺘﺪﻻل‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ زﻫﺮ ﻛﺸﻨﺪه اى اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا واﻗﻌﺎً‬ ‫زﺑﺎن ﻣﻨﻄﻖ دﮔـﺮﮔﻮﻧﻪ اى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮﺟﺐ آن‪ ،‬ﻫـﺮﭼﻪ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺗﻨﺎﻗـﺾ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺮاى او ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آﻳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﺪا دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻀﺎد آن را دارد‪ .‬آن وﻗﺖ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ذﻫﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻴﻚ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬داﻧﺶ ﺑـﺮﺗﺮ‬ ‫و ﺑﺪ ﻣﺘﻀﺎد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ و ً‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﺮه از رازﻫﺎﺋﻰ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ از داﻧﺶ ﻛﻪ از آن ﺧﺪاﺳﺖ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬ﺑﻪ در (‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﻰ در ﻧـﻮع ﻣﻨﻄﻖ ﻣـﻮرداﺳﺘﻔﺎده او‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻣـﻌـﻘـﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘـﻰ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت را ﺑﺎﻫﻢ آﺷﺘﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫آ ﮔﺎه ﺑﻮدن ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺰ از ﺗـﻮاﻧﺎ ﺑـﻮدن او ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺸﺄت ﻣﻰ ﮔﻴـﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت‬ ‫ﺧﺪا ﻓﻘﻂ از آن رو ﻛﻪ ﺧﺮد ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت و (‬ ‫(‬ ‫آن ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮده اﺳﺖ‪ ،‬آ ﮔﺎه ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا ﻫـﻤـﻪ را ﻣﻰ داﻧﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻤﻪ را آﻓﺮﻳﺪه و ﻫﻤـﻪ را ﺧﻮد اراده ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺎﻛﻢ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘـﻴـﺎر‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﺑﺮﻛﺎﺋﻨﺎت ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻚ ﺑـﺮﺧﻰ از ﻣﺤﻘﻘﺎن ﻛـﻮﺷﻴﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ آن دو‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى او ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻂ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن دوﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ( ﺻﻔﺎت ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارﻧﺪ‪ ،‬دو ﺑﺨﺶ ﻻزم‬ ‫از ﻳﻚ ﻛﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ و ﺣﻀﻮر ﻣﻄﻠﻖ او‪ ،‬ﺑـﺎ زﻣﺎن ارﺗﺒﺎط‬ ‫دارد‪ .‬داﻧﺶ ﺧﺪا از ﳊﺎظ اﻳﻨﻜـﻪ او ﺑـﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ آ ﮔﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧـﺮد ﺧﺪا از اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﺧـﺮد ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻧﺎﭼﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜـﻞ‬ ‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮى ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘـﺮوﻧﺪه را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت »دﺳﺘﺮﺳﻰ« ﭘﻴﺪا ﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﲤﺎﻣﻰ داﻧﺶ ﻫﻤﻮاره ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً در ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﺷﻤﺸﻴﺮ دو ﻟﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺌـﻮرى ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻤﺎﻧﺪار اﻣﻨﻴـﺖ‬

‫ﻣﻰ آورد زﻳﺮا اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻣﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ و درك ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﺪا را ﻣﺒﻬﻮت ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﺌﻮرى ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺑﺮاى ﻏﻴﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣﺮدم ﺣﻘﻴﻘـﺘًﺎ از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ ﻣﺜﻞ آدم ﻛﺘﺎب ﭘـﻴﺪاﻳﺶ در‬ ‫ﺗﻼش ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻪ اى از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺧﻴﺮ(ه ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ از روى ﻣﺤﺒﺖ و ﭼﻪ از ﺳﺮ ﻏﻀﺐ‪ ،‬در دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ آن ﻧﺎﻛﺎم ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺪه ﺧﺪا ﺑﺮاى رﺳﺎﻧﻴﺪن دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﻴﺰ‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ از و (‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮاى ﺻﺪور ﻳﻚ ﺣﻜﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﻋﺎدﻻﻧﻪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﲤﺎم ﺣﻘﺎﻳـﻖ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣـﺪرﻛﻰ از دﺳﺖ ﲡﺴﺲ ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاى او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫∞∑‬

‫‪∑±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫»ﻫﻤﻪ داﻧﺶ«‪.‬‬ ‫‪ -١‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ و ﺳﺎﻳﺮ اﻟﻔﺎظ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫(‬ ‫‪ -٢‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ وﺟﻮد ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ داﻧﺶ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ را دارا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮى از داﻧﺶ را داراﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ داﻧﺶ‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در (‬ ‫او ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﻣﻨﻄﻖ را ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻣﺎ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻧﺴﺒﺖ دادن ﻧﻮع دﻳﮕﺮى از ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ زﻫﺮ ﻛﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا‪ ،‬در ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻮدن و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ او رﻳﺸﻪ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻧﻘﺶ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥:١٤٧‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٥:١١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٣:٤‬‬

‫≤∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫∂‪«bš ”bIð ©±‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ دﻋﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در دوران ﻛﻮدﻛﻰ ﻳﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬دﻋﺎى ﺑـﺮﻛﺖ ﺳﻔﺮه ﺑﻮد‪» :‬ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺰرگ اﺳﺖ؛ ﺧﺪا ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻏﺬا از او ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬دو ﻣـﻮرد از‬ ‫ﺟﺴﺘﻪ ﺧﺪا در اﻳﻦ دﻋﺎ دﻳﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻈﻤﺖ و ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان‬ ‫ﺻﻔﺎت ﺑﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺮ دو را در ﻛﻠﻤـﻪ( ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ »ﻣﻘﺪس« ﺟﻤﻊ ﳕـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻗـﺪوﺳﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰ آورﻳﻢ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺗﻘﺮﻳـﺒـﺎً ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻗﺎﻃﻌﺎﻧـﻪ آن را ﺑﺎ ﺧﻠﻮص و‬ ‫اﻳﺪه ﺗﻘﺪس ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺷﺎﻣﻞ آن ﺻﻔﺎت ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا در ارﺗﺒﺎط ﻣﻰ داﻧﻴﻢ‪( .‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻧﻰ اﺻﻠﻰ ﺗﻘﺪس ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫واژ(ه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ »ﺗﻘﺪس« دو ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻤﺎﻳـﺰ دارد‪ .‬ﻣﻌﻨﺎى اﺻﻠﻰ آن »ﻣﺠـﺰا‬ ‫ﺑﻮدن« ﻳﺎ »ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن« اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬واژ(ه ﻣﺰﺑﻮر ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﺗﻔـﺎوت ﻋﻤﻴﻖ او ﺑﺎ (‬ ‫ﻋﻈﻤـﺖ واﻻى ﺧﺪا و ﺗﻔﻮق ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ او اﺷـﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ و ﺗﻔـﻮﻗﻰ ﻛـﻪ از‬ ‫ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ او را در ﺧﻮر اﺣﺘـﺮام‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ از ﻣﺎ »ﻣـﺠـﺰا« ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از اﺷﻴﺎء ﻳﺎ اﺷﺨـﺎص ﻳـﺎ اوﻗﺎت ﻣﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣـﻰ راﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻧﻈـﺮ دارد ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪه اﻧـﺪ ﻳـﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﲤﺎس ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ دﮔـﺮﮔـﻮن‬ ‫ﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮ آن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﻣﺠﺎور ﺑﻮ (‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ وﻳﮋه ﺑﺮ آن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺠﺎورت ﺑﺎ ذات آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻋﺎدى را ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻮق اﻟﻌﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ را ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺧﺪا دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻘﺪس ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﺎب و‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎى‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى را ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧـﺎدرﺳﺖ ﳕﻰ زﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ او ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫وﺻ‪ ،N‬ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﻋﺪاﻟﺖ دروﻧﻰ ﺧﺪا )ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﻘﺪس او( و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻴﺮوﻧﻰ‬ ‫ﺧﺪا )اﻋﻤﺎل او( ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑‬

‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻧﻴﻜﻮ و ﻫﻴﭻ ﺷﺮارﺗﻰ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ او اﺧﺘﻼط ﭘﻴﺪا ﻧـﻜـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻋﻈﻤﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﺪا ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﻣﻌـﻤـﻮﻟﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺘـﻔـﺎوت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺧـﻮاﻧـﺪه‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﻛﻨﺶ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﺪا را آﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ او ﺗﻘﻠﻴﺪ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻘﺪس دو ﻣﻌﻨﺎى ﻣﺘﻤـﺎﻳـﺰ دارد‪» (١) :‬ﻣﺠـﺰا« ﻳﺎ »ﺟﺪا« ﺑـﻮدن )‪» (٢‬ﻛﻨﺶ ﻫﺎى‬ ‫ﻧﺎب و ﻋﺎدﻻﻧﻪ«‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺧﻠﻮص ﺧﺪا را ﺑﺎزﺗﺎب دﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٦-١:٣‬‬ ‫اول ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ‪٢:٢‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩-١:٩٩‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎء ‪١٣-١:٦‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١١-١:٤‬‬

‫∑‪«bš vzuJO½ ©±‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﳊﻈﺎت ﺑﺎﻣﺰ(ه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﲤﺎﺷﺎى ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﻳﺎ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪ اى‬ ‫ﺳﺎﻳـﻪ ﺧـﻮد اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﺣﻴـﻮان ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰ اﻳﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﭘﻰ‬ ‫(‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺟﻨﺒﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺣـﺮﻛﺖ درﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫(‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﻀﻴﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﺻﺪق ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ و ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺎﻣﻞ از ﺑﺎﻻﺳﺖ و ﻧﺎزل ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد از ﭘﺪر ﻧﻮرﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺰد او ﻫﻴﭻ ﺗﺒﺪﻳﻞ و‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٧:١‬‬ ‫\‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ«‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت‬ ‫»ﻫﻴﭻ‪...‬‬ ‫او‬ ‫ﻛﻨﺎر‬ ‫در‬ ‫ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻰ‬ ‫ﳕ‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﮔﺰ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫\‬ ‫ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧـﺪا وﺟﻮدى ﻣﺎدى و ﻟﺬا ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﺎﻳﻪ اﻧﺪاﺧﱳ ﻧﻴـﺴـﺖ‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ اﺳﺘﻌﺎرى ﻳﺎ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗﻮان »ﻃﺮف ﺳﺎﻳﻪ« ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺘﺼﻮر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ از (‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻌـﺮف ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ و از دﻳﺪﮔﺎه روﺣﺎﻧﻰ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﻌـﺮف ﺷـﺮارت اﺳﺖ‪ .‬از‬ ‫آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺮارﺗﻰ در ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻫﻢ در او وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫او ﭘﺪر ﻧﻮرﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮدش ﻧﻴﺴﺖ«‪ ،‬ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﺪا »ﻫﻴﭻ‬ ‫\‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻄﻠﺐ را در ﭼﻬﺎرﭼﻮب وﺟﻮد ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻳﺎ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎى ﺧﺪا ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ زﻳﺮا‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮاﭘﺎ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ او ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮزى اﺳﺘـﻮار ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰ دﻳـﮕـﺮى ﻏﻴﺮ از ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا ﻋﺠﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻰ ﻣﺜﻞ اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﺪا ﻣﺴﺎوى ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﻫﻢ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ او و‬ ‫ﻫﻢ ﺑـﺮ رﻓﺘـﺎر او دﻻﻟـﺖ دارد‪ .‬اﻗﺪاﻣـﺎت او از وﺟﻮد او ﻧﺸﺎت ﻣـﻰ ﮔـﻴـﺮﻧﺪ و ﺟـﺎرى‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬او ﻣﻮاﻓﻖ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد وى ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ درﺧﺖ‬ ‫ﺑﺪى ﻛﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻴـﻮه( ﺑﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺑﺎر آورد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫﻢ ﺧﺪاى ﻧﻴﻜﻮ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﻮ(ه ﺑﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﻜـﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑﺮﺧﻰ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﺧـﺎرج از ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﺮ او‬ ‫داورى ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ را ﺑﻪ ﺷﻜﻠـﻰ‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﻗﺪرت ﻣﺤﺾ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﺑﻰ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ و (‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از اﻋﺘﺒﺎر ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﻧﻴﻜﻮ ﻗﻠﻤﺪاد ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا ﻧﻪ از ﺳﺮ‬ ‫اﺳﺘﺒﺪاد اﺳﺖ ﻧﻪ از روى ﻫﻮﺳﺒﺎزى‪ .‬ﺧﺪا از ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ آن ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‬

‫ﻛﻪ او ﺗﺎﺑﻊ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد وى اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻣـﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﻛﻪ ازﻟﻰ و اﺑـﺪى و ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴـﺮ و ذاﺗًﺎ‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻴﻜﻮ و ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﻰ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫او ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﲤﺎم ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺮﻳﻦ آﻳﺎت ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روﻣﻴﺎن ‪ ٢٨:٨‬اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻰ‪,‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫اده او ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪,‬اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﻰ‪,‬دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ار \‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاى ﺧﻴﺮﻳﺖ )اﻳﺸﺎن( ﺑﺎ ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ «.‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﻛﻼم‪،‬‬ ‫\‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ دﺷﻮارى درك آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫ﻫﻤﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ب‬ ‫ﻣﺤﺒﻮ‬ ‫ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫ﻫﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪ ،‬در ﺟﻬﺖ ﺧﻴﺮﻳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪازد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ رخ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫»ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ« ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ادا ﺷﻮد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬اﻣﻮر زﻣﻴﻨﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻤـﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ آﻳﻨﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در واﻗﻊ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪) .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮب را ﺑﺪ ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ و ﻧﻪ ﺑﺪ را ﺧﻮب(‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ رﱋ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ‪ ،‬ﺑﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻰ و اﻧﺒﻮﻫﻰ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ اﻣﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺧﺪا در ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ آن اﻣﻮر را درﻣﻰ ﻧـﻮردد و آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰ ﺑـﺮد‪ .‬ﺑﺮاى‬ ‫ﻃﻮﻣﺎر‬ ‫(‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﲤﺎﻣﻰ آن‬ ‫اﻣﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ را ﺑﺮاى ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﺒﻪ از آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا را درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﻛ‪ N‬ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺨﻮرم‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻰ ﺧﻮردم ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻣﻰ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪∑¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﺋﻰ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻇﻠﻤﺖ ﮔﻨﺎه اﻳﺠﺎد ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭻ ﺳﺎﻳﻪ اى در ﻛﻨﺎر ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪∑µ‬‬

‫∂∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫‪ -٤‬ﺧﺪا از ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٧-٦:٣٤‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٠-٨:٢٥‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥-١:١٠٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٩-٢٨:٨‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٧:١‬‬

‫∏‪«bš X'«bŽ ©±‬‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ اى اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ روزه آن را در رواﺑﻂ ﺷﺨﺼـﻰ ﺧـﻮﻳـﺶ‪ ،‬در‬ ‫ﻗﺮاردادﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ‪ ،‬در اﻣﻮر ﻗﺎﻧـﻮن ﮔﺰارى و در اﺣﻜﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺳـﻮى دادﮔﺎﻫﻬﺎ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺪاﻟﺖ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎاﻓﺘﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ‬ ‫ﺻﺎدر ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪاه ﲤﺎم ﻓﻼﺳﻔﻪ اى را ﻛﻪ در ﭘﻰ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻨﺎﺳﺒـﻰ از آن‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻴﺞ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﲤﻠﻚ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻻﻳﻖ ﻃﺮف ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺴﺎوى ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ از اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺣﺮف ﻣﻰ زﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﺪن ﻳﺎ ﭘﺎداش‬ ‫ﮔﺮﻓﱳ‪ ،‬دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﻪ ﻟﻴﺎﻗﺘﺸﺎن رﺳﻴﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎداش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ داده ﳕﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﺑﻘ(ﻪ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺷﺪه و ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺺ‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻳﺰه اى ﺗـﻌﻠﻖ ﻣﻰ ﮔـﻴﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آن زﻳـﺒﺎﺋﻰ ﺟﺎﻳـﺰه را ﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ در زﻳﺒﺎ ﺑﻮدن وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎﻳﺰه‪ ،‬ﺳﺰاواراﻧﻪ ﭘﺎداش ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ داوران‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∑‬

‫)ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﺳﻴـﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓـﱳ رﺷﻮه( ﺑﻪ ﻛﺴﻰ راى ﻣﻰ دادﻧﺪ ﻛـﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮه را‬ ‫ﳕﻰ داﺷﺖ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻧﺘﻴﺠ(ﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ ﻧﻈﻴﺮ دﻻﻳﻞ ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ارﺳﻄﻮ ﻋﺪاﻟﺖ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد‪» :‬دادن‬ ‫ﺣﻖ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ او«‪» .‬ﺣﻖ« را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺤﻈﻮر اﺧﻼﻗﻰ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺗﻮاﻓﻖ ﻗﺒﻠﻰ‬ ‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﳕﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺶ از آن ﺣﺪى ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺟﺮم او اﻗﺘﻀﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺒﻴـﻪ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﺎداﺷﻰ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ از اﺳـﺘـﺤـﻘـﺎق او‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﭘﺎداش ﻏﻴﺮﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﭘـﺲ رﺣﻤﺖ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﻋﺪاﻟـﺖ دارد؟ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫رﺣﻤﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﮔﺎﻫﻰ اﺷﺘﺒـﺎﻫـﺎً در ﺟﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗـﺮار داده ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺪﻳﻬـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ دو اﻣﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬رﺣﻤﺖ وﻗﺘﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺷﺨﺺ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻴﺶ از اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻤﺘﺮ از آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻘﻖ‬ ‫آن ﺑﻮده ﲢﻤﻞ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را ﻣﻌﺘﺪل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺧﻮددارى‬ ‫اﺳﺎﺳﺎ ﻧﻮﻋﻰ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪا از ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ‬ ‫ً‬ ‫او‬ ‫(‬ ‫ﻇﻴﻔـﻪ ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﭘـﺮﺳﺘﺶ و ﻋﺒﺎدت اﻧﺴﺎن ﻛـﻪ و (‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎداﺷﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﺣﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﺣﻖ را‬ ‫اده ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد اِﻋﻤﺎل ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻮاﻓﻖ ار (‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑـﻪ ﻣـﻮﺳﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓـﺮﻣﻮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛـﻪ‬ ‫رﺣﻢ ﻛﻨﻢ و رأﻓﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﳕﻮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ رﺣﻤﺖ ﳕﺎﻳﻢ» )روﻣﻴﺎن ‪.(١٥:٩‬‬ ‫ﻣﺮدم اﻏﻠﺐ ﮔﻠﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺼ‪ N‬ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﻳﺎ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺴﺎوى ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻧﺜﺎر ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻛﺴﻰ را ﻋﻔﻮ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮد را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﻔﻮ ﻫﻤﻪ ﳕﻰ داﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺑﻪ وﺿﻮح در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺴـﺎوات‬ ‫رﻓﺘﺎر ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﻜﺸﻮف ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ .‬او از ﺳﺮ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻔﻰ ﺑﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﻳﻬﻮداى اﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬

‫∏∑‬

‫‪«bš UH< Ë XFO³Þ‬‬

‫ﭘﻮﻟـﺲ از ﺧﺪا ﻓﻴﺾ درﻳـﺎﻓﺖ ﻛﺮد اﻣـﺎ ﻳﻬﻮداى اﺳـﺨﺮﻳﻮﻃﻰ ﺑـﺎ ﻋﺪاﻟﺖ او روﺑـﺮو‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬رﺣﻤـﺖ و ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺎﺋـﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧـﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﻰ رﺳﻨﺪ اﻣﺎ اﻋﻤـﺎل‬ ‫ﻇﺎﳌﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺠﺎزات ﻳﻬﻮدا ﺑﻴﺶ از اﺳﺘﺤﻘﺎق وى ﻣﻰ ﺑﻮد‪ ،‬آن وﻗﺖ دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻓﻴﺾ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم آن ﻧﻴـﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدا ﻫﻢ‬ ‫ﻓﻴﺾ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻠﺰم ﺑﻪ روا داﺷﱳ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻴﺾ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس‪ ،‬دادﮔﺮى در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰ ﮔﻨﺠﺪ )ﻳﻌـﻨﻰ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎى ﺧﻮد ﻧـﻴﻜﻮﺳﺖ(‪ .‬وﻗـﺘﻰ ﺧﺪا دادﮔﺮ ﺑـﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرى را ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﺮﺳﺸﻰ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻰ و ﭼﺎﻟﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ را ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻄﺮح ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﭘـﺎﺳﺦ ﻗـﻄﻌـﻰ دارد‪» :‬آﻳﺎ داور ﲤـﺎم ﺟﻬـﺎن اﻧﺼﺎف ﻧـﺨﻮاﻫـﺪ ﻛﺮد؟« )ﭘـﻴﺪاﻳـﺶ‬ ‫‪ .(٢٥:١٨‬در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻴﺰ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻌﻨﺎ دار ﻣﺸﺎﺑﻬﻰ را ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﺋﻴﻢ؟ آﻳﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻰ‪,‬اﻧﺼﺎﻓﻰ اﺳﺖ؟ ﺣﺎﺷﺎ!« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٤:٩‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دادﮔﺮى ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫‪ -٢‬دادﮔﺮى از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ اﳒﺎم آﻧﭽﻪ ﻛـﻪ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻇﻠﻢ‪ ،‬ﺧﺎرج از ﻧﻈﺎم ﻋﺪاﻟﺖ و زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آن اﺳـﺖ‪ .‬رﺣﻤﺖ ﻫﻢ ﺧﺎرج از‬ ‫ﻧﻈﺎم ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٥:١٨‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٧-٦:٣٤‬‬ ‫ﻧﺤﻤﻴﺎ ‪٣٣-٣٢:٩‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٧:١٤٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٣-١٤:٩‬‬

‫‪ÂuÝ g7Ð‬‬

‫«‪«bš sO «d= Ë ‰ULŽ‬‬ ‫‪gM¹d=¬ ©±π‬‬ ‫در داﻳﺮ(ه زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰى ﺳﺮآﻏﺎزى دارد‪ .‬ﻣﻦ آﻏـﺎزى داﺷﺘﻪ ام‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﻴﻢ آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﻣﺎ‪ ،‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎى ﻟﺒﺎﺳﺸـﻮﺋﻰ و ﺧﻮد ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴـﺰﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى‬ ‫واﺿﺢ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ دور و ﺑﺮ ﻣﺎ ﳑﻠﻮ از اﺷﻴﺎ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ وﺳﻮﺳﻪ اﻓﺘﺎده اﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻮرًا ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در‬ ‫ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮى‪ ،‬ﭘﺮﺷﻰ ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻐﺎك ﭘـﻮﭼﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن اﺳﺘﻨﺘﺎﺟﻰ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺬﻫﺐ و ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن اﻧـﺪازه ﺑﺮاى ﻋﻠﻢ و اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻠﻚ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﺮا؟‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻗﺒﻼً ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ در داﻳﺮ(ه زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺳﺮآﻏﺎزى دارد؟ آﻳﺎ آن ﺣﺮف ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺜﺎﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺳﺎده ﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺧﻴﺮ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ دو ﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺤﺎل‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮدى روزى آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﳊﻈﻪ اى ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ‪ -‬ﻣﻄﻠﻘـﺎً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ‪ -‬وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺣﺘﻰ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﭼـﻴـﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ را در‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺨﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن زﻳﺎد ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰ ﺳﺎزد‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ در ﭘﻰ ﻧﻔﻰ وﺟﻮد ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ N‬اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ وﺟﻮد ﻣﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺣﺎل‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﻣﻰ داﺷﺖ؟ درﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ! اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﻰ ﭼـﻮن و ﭼﺮاى ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﺎ ﻫﻤﻮاره ﭼﻴـﺰى ﳕﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧـﺘـﻮاﻧﺪ وﺟـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ »ﻫﻤـﻮاره« ﻧﻴـﺰ‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن و در واﻗﻊ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻄﻠﻖ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻧـﺒـﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﭼـﻴـﺰى وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭘﺎﺳـﺦ اﻳـﻦ ﺳـﻮال‪،‬‬ ‫ﻋﻠﻰ رﻏﻢ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻫﻮش اﻏﻠﺐ از درك ﺑﺪﻳﻬﻴﺎت ﻋﺎﺟﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮز ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰى ﺳﺎده اﺳﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم ﻗﻄﻌﻰ ﻋﻠﻢ و ﻣﻨﻄﻖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ از ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ وﺟـﻮد ﳕﻰ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻫﻴﭻ ﭘﺪﻳﺪ ﳕﻰ آورد‪ .‬ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮﻗﺼﺪ ﻳﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻋـﻬـﺪه( آﻓﺮﻳﺪن ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮﳕﻰ آﻳﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻛـﺎرى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴـﭻ‪،‬‬ ‫ﺗﻬﻰ از ﺗﺪاوم و ﻋﺎرى از ﻫﺮ ﻗﺪرﺗﻰ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى‬ ‫از ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺻﻞ آﻳﺪ‪ ،‬آن ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻗﺪرت آﻓﺮﻳﺪن ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﺧـﻮد را ﺧﻠﻖ ﻳﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴـﻦ آرزوﺋﻰ ﻳﺎوه( آﺷﻜـﺎرى ﺑﻴﺶ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر اﺳﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزى ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺑـﺨـﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻫـﻤـﺰﻣﺎن و‬ ‫ﻫﻢ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨـﻴـﻦ ﺳـﺨـﻨـﻰ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨﺎﻗﺾ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻘﺾ ﺑﻨﻴﺎدى ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﲤﺎﻣﻰ اﺣﻜﺎم ﻣﻌﻘﻮل و ﻋﻠﻤﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﻋﺪم ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل در ﺟﺎﺋﻰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻗﺪ ﺳﺮ آﻏﺎز وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ آ ﮔﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﻜﺮ زﻳـﺮﻛﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺗﺮاﻧﺪ راﺳﻞ در ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﺸﻬﻮر ﺧﻮد ﺑﺎ ﻓﺮدرﻳﻚ‬ ‫ﻧﺘﻴﺠـﻪ »زﳒﻴﺮه ﻫﺎﺋﻰ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫ﻛﻮﭘﻠﺴﺘﻮن‪ ،‬از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ راﻧﺪه ﻛﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻓﻌﻠﻰ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻋﻠﻞ ﭘﺎﻳﺎن ﭘﺬﻳﺮ« اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﺪه‪ ،‬زﳒﻴﺮه ﻫﺎﺋﻰ ﺑﻰ ﭘﺎﻳﺎن را ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد را از ازل ﺷﺮوع ﻛﺮده اﻧﺪ و ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﭼﻴﺰى ﻣﻌﻠﻮل و ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺬﻛﻮر‪ ،‬ﺻﺮ ً‬ ‫ﻓﺎ‬ ‫روﻧﺪى ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻌﻠﻮل ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪( .‬‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺧﻮدآﻓﺮﻳﻨﻰ ﺑﻰ اﻧﺘﻬﺎ و از ﺑﻨﻴﺎد اﺳﺘﻨﺒﺎط اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺤﻤﻞ‬ ‫(‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر اﺷﺨﺎص ﺑﺎﻫﻮﺷﻰ ﺑـﻮده اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ از ﺣﻤﺎﻗﺖ آن‬ ‫اﺑﺪاع ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن (‬ ‫ﳕﻰ ﻛﺎﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬اﻳﻦ اﻳﺪه از اﺑﻠﻪ ﻫﻢ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺗﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫اﺻﺎﻟﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ اﺻﺎﻟﺖ داﺷﱳ اﻳﻦ اﻳﺪه‪ ،‬ﻣﻨﻄﻘﺎً ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫راﺳﻞ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ »از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺻﻞ ﳕﻰ ﺷﻮد« را اﻧﻜﺎر ﳕﺎﻳﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪون اﻧﺘﺤﺎر ذﻫﻨﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ ﻣﺰﺑﻮر را ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد اﺻﻼح ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ‬ ‫ و ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻗﻄﻌﻰ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ‪ -‬ﻛﻪ اﮔﺮ اﻻن ﭼﻴـﺰﻛﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴـﺰى‬‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل اﻳﻦ ﺳﺆال ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟‬ ‫ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺳﺨﺖ ﻛـﻮش ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﭘـﺮﺳﺶ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى‪ ،‬در‬ ‫ﺧﻮد ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ )از ﺟﻤـﻠـﻪ ﻛـﺎرل ﺳﺎﮔﺎن( ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄـﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ آن ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺧـﻮد آﻏﺎزى ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻫﻤـﻪ( ﭼﻴـﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ از او ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻌـﺮاج ﻳﺎ ﻣﺎوراء ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻰ اﺻـﻼً ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ »ﺧﺪا« ‪ -‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در آن ﺳـﻮى ﻛﺎﺋﻨﺎت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷـﺪ ‪ -‬را ﻓﺮض ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪه ﻛﺎر ﺑﺮآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻳﺎ ﭼﻴﺰى در درون آن‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ از‬ ‫(‬ ‫ﺧﻄﺎى رﻧﺪاﻧﻪ اى ﻛﻪ از ور رﻓﱳ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﻠﻤﻪ( »ﻣﺘﻌﺎل« ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺎ ﺷﺪه‪ ،‬در‬ ‫ﺳﻨﺎرﻳﻮى ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻓﻠﺴﻔﻪ و اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫ﺧﺪاى »ﻣﺘﻌﺎل« ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا در »اوج و ﻣﺎوراء« ﻛﺎﺋﻨﺎت اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﳊﺎظ ﻣﺎﻫﻴﺖ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﺎﻻﺗﺮ و واﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∏‬

‫‪∏±‬‬

‫≤∏‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﻣﺎ در ﮔﻔـﺘـﺎر روزﻣﺮه‪ ،‬ﺧـﻮد را اﺷﺮف ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎت ﻣﻰ ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﭼـﻴـﺰى آن‬ ‫واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد را از ﻣﻮﺟﻮدى ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؟ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ دو در ﻟﻐـﺖ ﻣـﻮﺟـﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮﻳﻚ اﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰ ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻋﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮرﻣﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او وﺟﻮدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﻮ ً‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬آن ﺗﻔﺎوت دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻴﺴﺖ؟ او ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ‬ ‫و واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﺳﺮآﻏﺎزى ﻧﺪارد‪ .‬او از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﻣﺪﻳﻮن او ﻫﺴﺘﻨﺪ و او ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺪﻳﻮن ﻛﺲ دﻳﮕﺮى‬ ‫ﺟﺰ ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺧﺎﻟﻖ ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺼﻮل‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺶ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﻛـﺎرل ﺳﺎﮔﺎن و دﻳﮕـﺮان ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺎﺋـﻨـﺎت و ﻧـﻪ در اوج ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎوراء آن‪ ،‬ﭼﻴﺰى وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻰ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﮔﺎن ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آن ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ )در داﺧﻞ ﻛﺎﺋﻨﺎت(‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ »ﺑﻴﺮون از آن« )ﻓﻮق ﻳﺎ ﻣﺘﻌﺎل از ﻛﺎﺋﻨﺎت(‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺒﻮل وﺟﻮدى ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕـﺎه را دارد ﻣﻠﺰم ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬رازآﻣﻴـﺰﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﻫـﻤـﻪ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن از آن ﻧﺸﺎت ﻣـﻰ ﮔـﻴـﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺳﺎﮔﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺨـﺸـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺎﻓﻮق از ﲤﺎﻣﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﲢﺖ ﻟﻔﻆ ﻣﻮﺟﻮد در ﺟﻬﺎن آﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻳﻚ وﺟﻮد ﻣﺘﻌﺎل ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳـﻦ »ﺧـﺎﻟـﻖ درون ﻛﺎﺋﻨﺎت« ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺸـﺘـﺮ ﺷـﺒـﻴـﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬او ﻳﺎ آن ﻧﺎآﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣـﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ را آﻓﺮﻳﺪه ﻳﺎ آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه اى‬ ‫ﻛﻪ ﻗﺪرت وﺟﻮد داﺷﱳ را در درون ﺧﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺜـﻞ ﺧـﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻰ درﺧﺸﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻻن ﭼـﻴـﺰى ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ وﺟﻮدى در واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات از او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻼم روﺷﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »در اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺧﺪا آﺳﻤﺎﻧﻬـﺎ و زﻣﻴﻦ را آﻓﺮﻳﺪ‪ «.‬ﻛﻼم ﻣﺰﺑﻮر ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻛﻞ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪ ،‬ارزﺷﻰ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ دارد ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﺎرى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∏‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﳊﺎظ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن آﻏﺎزى دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬از ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺻﻞ ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻛﺎرى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﳕﻰ داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻻن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﻓﺎﻗﺪ آﻏﺎز وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ در آن ﺻﻮرت ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻗﺒـﻞ از‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺧﻮد‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﮔﺮ »ﺑﺨﺸﻰ« از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ آن »ﺑﺨﺶ« ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ آﻏﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﻳﻚ وﺟﻮد ﻧﺎﻣﺨﻠـﻮق‪ ،‬ﺻـﺮف ﻧﻈﺮ از ﻣﺤـﻞ وﺟﻮد او‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴﺘﻰ ﺑﺎﻻﺗـﺮ ﻳـﺎ واﻻﺗﺮ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت دارد‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺖ وﺟﻮد دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺤﻞ وﺟﻮد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩-١:٣٣‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٢٦-٢٤:١٠٤‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪١٦-١:١٠‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣:١١‬‬

‫∞≤© ‪«bš XOA‬‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻧﺴﺒﺘـﺎً ﺑﺰرﮔﻰ در اﻳﺎﻟـﺖ رودآﻳﻠﻨﺪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘـﺮاوﻳﺪﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺸـﻴـﺖ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻓـﻮق اﻟﻌﺎده اى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎم ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ‬ ‫ﺧﺪا« ﻧﺎم دارد‪ .‬ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﻣﺰﺑـﻮر ﺣـﺎوى (‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ( ﻋﻤﻴﻘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ( ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ و ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﭘﻴﺸﻴﻦ‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﺎم ﻳﻚ ﺷﻬﺮ را »ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا« ﻣﻰ ﮔﺬارد؟ اﻳﻦ ﻧﺎم‬ ‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻗﺪﻳﻤﻰ و از ﻣﺪ اﻓﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻗﺮون ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﻰ ﺧﻮاﱎ از ﻓﺮاواﻧﻰ اﺷﺎراﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى ﺧﺪا رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﻣﻰ ﺧﻮرم )واژ(ه ‪ providence‬در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا‪ ،‬آﻳﻨـﺪه ﻧـﮕـﺮى و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻜﺎر ﻣـﻰ رود(‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﻴﺶ از ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﻣـﺮوزى‬ ‫ﻫـﻤـﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﻣﺸﻴـﺖ اﻟـﻬـﻰ وﻓﻖ ﻣـﻰ داده اﻧـﺪ‪ .‬روح ﻃﺒﻴـﻌـﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫روﻳﺪادﻫﺎى ﻃﺒﻌﻴـﺖ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ روﻳﺪادﻫﺎى ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ و از ﻧﻴـﺮوﻫﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻨﺎى واژ(ه آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى از ﳊﺎظ رﻳﺸﻪ ﺷﻨﺎﺳﻰ‪» ،‬ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ و دﻳﺪن ﭘﻴﺶ‬ ‫از ﻣﻮﻗﻊ« ﻳﺎ ﺗـﺪارك دﻳﺪن ﺑـﺮاى ﻛﺴﻰ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﭼـﻴـﺰى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬واژ(ه‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺎز ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪( .‬‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر از رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﻴﻖ (‬ ‫ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻈﺎرت ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴـﺎن را در ﺧﻮد دارد و درواﻗﻊ ﺑﺴﻰ‬ ‫ﺑﻴﺶ از اﺷﺎره( ﻣﺤﺾ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﺪا را ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ دارد‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬در ﻗﺮن ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻣﺸﻴﺖ ﺧﺪا را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮده اﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﺘﻌﺎل ﻫﻤـﻪ( ﻣﻮﺟـﻮدات اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ( ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‪ ،‬ﻫﻤـﻪ( اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻪ(‬ ‫اﻣﻮر‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﺎﭼﻴﺰﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﭘﻴﺶ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻄﺎ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﲤﺎﻳﻞ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻞ و اﺳﺘﻮار اراده( ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ اﻋﻠﻰ و ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﻘﺪس ﺧـﻮد ﺑﺮاى‬ ‫ﺳﺘـﻮدن ﺟﻼل ﺣﻜﻤـﺖ‪ ،‬ﻗـﺪرت‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ و رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺣـﻤـﺎﻳـﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ و اداره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻰ آﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻣﻰ دارد‪ .‬ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ از‬ ‫ﺧﺪا ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﺗـﺪاوم ﻫﺴﺘﻰ ﺧـﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧـﺪا واﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﭘﺎﻳﺪار ﲟﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰ دارد‪ .‬در اوﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﲢﺮك دارﻳﻢ و‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻜﺘﻪ اﺻﻠﻰ اﻳﺪه( ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن ﻗﻠﻤﺮو ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫اﻗﺘﺪار و اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺮ آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧـﻮد ﺣﻜﻢ ﻣـﻰ راﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫اﻧﻪ او رخ ﳕﻰ دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻴﺮون از‬ ‫ﺣﻴﻄﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻘﺘـﺪراﻧﻪ و آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮ (‬ ‫(‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎران ﺑﺒﺎرد و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺪرﺧﺸﺪ‪ .‬او اﻣﭙﺮاﺗﻮرﻳﻬﺎ را ﺑﺮﻣﻰ اﻓﺮازد و ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫او ﻣﻮﻫﺎى ﺳﺮ ﻣﺎ و اﻳﺎم ﻋﻤﺮ ﻣﺎ را رﻗﻢ ﻣﻰ زﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ و اﻗﺒﺎل‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺗﻔﺎوﺗﻰ اﺳﺎﺳﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ‬ ‫ﻛﺸ‪ N‬آن ﺗﻔـﺎوت‪ ،‬در وﻳﮋﮔﻰ ﻫﺎى ﺷﺨﺺ ﺧﺪا ﻳﺎﻓـﺖ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ و اﻗﺒـﺎل‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﻨﺎى ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺘﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس دارد‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﻻل اﺳﺖ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮوى ﻛﻮر ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ دﺳﺖ اﻧﺪر ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫اﺳﻄﻪ دﺳﺖ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺴﺖ و روى ﻣﻰ دﻫﺪ ﺑﻪ و (‬ ‫در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻛﻪ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ رﺧﺪادى از روى ﺷﺎﻧﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫در واﻗﻊ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺎﻧـﺲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﻟﻐﺘﻰ ﻛـﻪ آن‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ اﺣﺘﻤﺎﻻت رﻳﺎﺿﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰ رود وﻟﻰ ﺧﻮد ﺷﺎﻧﺲ اﺻـﻼً ﻗﺪرﺗﻰ‬ ‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﺤﺘﻮاﺋﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮى ﺑﺮ‬ ‫واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ دﻳﮕﺮ آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﻳﻜﭙﺎرﭼﮕﻰ روﻳﺪادﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ‬ ‫(‬ ‫و ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻮدن اﻣﻮر‪ ،‬ﺑﺮ اﻗﺪاﻣﺎت ﻫﻤﺮاﺳﺘﺎى ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫اده ﺷﺨﺼﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬در اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗـﻰ ﻛـﻪ ﭘـﻴـﺮاﻣﻮن ﻣﺎ روى‬ ‫ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ داراى ار (‬ ‫ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارى ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ اﻋﻤﺎل ﺷـﻮد‪ ،‬ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬ ‫اﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﻮق و ﺑﺮﺗﺮ از اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺎ ﻗـﺮار دارد‪ .‬او‬ ‫دﺳﺖ دوم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻴﺖ ﻣﻘﺘـﺪر (‬ ‫ﺑﺪون زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﱳ آزادى اراده( ﺑﺸﺮ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﻗﺪاﻣﺎت ارادى ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اراده( ﺧﻮد‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﭘـﻮﺷﺎﻧـﺪ‪ .‬روﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﳕـﻮﻧﻪ اى ﻛﻪ از ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ روﻳﺪادﻫﺎ در ﻣـﺘـﻮن‬ ‫(‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺎﺟﺮاى ﻳﻮﺳ‪ N‬و ﺑﺮادران اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادران‬ ‫ﻳﻮﺳ‪ N‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛـﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺟﺮﻣﻰ ﺑـﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﻴﺖ‬

‫‪∏¥‬‬

‫‪∏µ‬‬

‫∂∏‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﺳﻴﻠﻪ ﮔﻨﺎه اﻳﺸﺎن در ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻮﺳ‪ N‬ﺑﻪ ﺑﺮداراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎره\‬ ‫ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻳﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪا از آن ﻗﺼﺪ ﻧﻴﻜـﻰ ﻛـﺮد ﺗﺎ ﻛﺎرى ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮم‬ ‫ﻛﺜﻴﺮى را اﺣﻴﺎ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺷﺪه اﺳﺖ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٢٠:٥٠‬‬ ‫ﻣﺸﻴﺖ رﻫﺎﺋﻰ ﺑﺨﺶ ﺧﺪا ﺣﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ اﻏﻠﺐ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺮارت ﺑﺎر و اﻫﺮﻳﻤﻨﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﲢﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻛﺮﻳﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺴﺎرﺗﻰ ﻛﻪ از ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﺮﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻬﻮدا در ﺣﻖ ﻣﺴﻴﺢ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻧـﺒـﻮد ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫اﻧﻪ ﻳﻬﻮدا ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬ ‫اده ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬اﻗﺪام ﺷﺮﻳﺮ (‬ ‫ﻣﻮاﻓﻖ ار (‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫واﻗﻌﻪ اى ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﺗﺎرﻳﺦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺸﺮ‬ ‫(‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ »ﻧﻴﻚ« ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن روز از ﺗﺎرﻳﺦ را‬ ‫(‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬در روزﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم اﻋﺘﻘﺎدى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺸﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻛﺎر ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻧﮕﺎﻫﺪارى آﻓﺮﻳﻨﺶ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﺪاى آﻓﺮﻳﻨﺶ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺸﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻫﺎﺋﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻗﺒﺎل‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺷﺎﻧﺲ‪،‬‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ رﺧﺪادﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣـﺮى ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ‬ ‫آن‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اراده( ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اراده( آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺮا درﻣﻰ آورد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪٣٤:٤١-١:٣٨‬‬ ‫داﻧﻴﺎل ‪٣٥-٣٤:٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٤-٢٢:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٦-٣٣:١١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏‬

‫‪ «e−F ©≤±‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﱎ در زﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ اﻛﺜـﺮًا در آﳒﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزى ﮔﻠ‪ N‬ﻣﻰ ﭘﺮدازم‬ ‫)و ﭘﺮ از ﺗﺎﺑﻠـﻮﻫﺎى اﺧﻄﺎر دﻫﻨـﺪه در ﻣـﻮرد ﺧﻄﺮ ﺳـﻘـﻮط در آب اﺳﺖ(‪ ،‬ﺑﺎ ﺿﺮﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒـﻰ ﻛـﻪ ﻣـﻰ زﱎ‪ ،‬ﺗـﻮپ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﻳﻜﻰ از ﺑـﺮﻛﻪ ﻫﺎى آب ﻣﻨـﺤـﺮف ﻣﻰ ﺷـﻮد و‬ ‫ﭼﺮخ زﻧﺎن از ﺳﻄﺢ آن ﻋﺒﻮر ﻛﺮده در آن ﻃـﺮف ﺑﺮﻛﻪ ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺎدم ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎرى را ﺑﺎ اﺑﺮوان ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﻪ »ﻣﻌﺠﺮه‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ!« ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺑـﭽـﻪ اى ﻣـﻰ داﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاى‬ ‫ﻟﻐﺰاﻧﻴﺪن ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺻﺎف ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب‪ ،‬ﻧـﻴـﺎزى ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴـﻦ‬ ‫ﺑﺮاى ﻋﺒﻮر ﻛﺮدن ﺗﻮپ ﮔﻠ‪ N‬از ﺳﻄﺢ آب اﺻﻼً ﺑﻪ ﻣﻌﺠـﺰه ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮپ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻻزم ﺑﭽﺮﺧﺪ و ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻰ ﭘﻴﺶ ﳕﻰ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح »ﻣﻌﺠﺰه« اﻣﺮوزه ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﺑﻰ ﻗﺎﻋﺪه ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﲤﺎس ﭼﺮﺧﻬﺎى ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎى ﻳﻚ ﺧﻠـﺒﺎن ﺑﺮ ﺑﺎﻧﺪ در ﺧﻼل ﭘﺮواز ﳕﺎﻳﺸﻰ‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻳﺰ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﻣﺴﻴﺮى ﺗﻨﮓ و ﺑﺎرﻳﻚ ﻳﺎ زﻳﺒﺎﺋﻰ ﻏﺮوب‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺑﺘﻼى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ روزﻣﺮﮔﻰ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واژ(ه ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻰ رود‪ .‬ﻧﺨـﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ روﻳﺪادﻫﺎى ﻋﺎدى اﻣﺎ ﺟـﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬از‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻮدك ﲢﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺠﺰه ﻳﺎد ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردى‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻇﺮاﻓﺖ‬ ‫و زﻳﺒﺎﺋﻰ آﻓـﺮﻳﻨﺶ او ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻛﺮده اﻳـﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﻳـﻖ اﺑﺰار ﺛﺎﻧﻮﻳ(ﻪ ﺧﻮد ﻳﻌـﻨﻰ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻋﻈﻤﺖ ﻛﻴﻬﺎن ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫ﻫﻢ ﺧﻮد ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧـﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺻﻄﻼح ﻣﻌﺠـﺰه ﺑﺮ اﻣﻮرى ﻋﺎدى دﻻﻟﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺒﺒﻰ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده در ﭘﻬﻨ(ﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا اﺷﺎره دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ دوم اﺳﺘﻔﺎده از اﺻﻄﻼح ﻣﻌﺠﺰه‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎن ﻃﺮﻳـﻖ اول اﺳﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ در‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس از ﻣـﻮاردى ﻳﺎد ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪا در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗـﺮﻳـﻦ‬ ‫زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‪ ،‬از ﻃـﺮﻳـﻖ اﺑـﺰار ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻋﻤـﻞ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺮاى ﳕـﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳـﺘـﺎر(ه‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﻴﺖ ﳊﻢ‪ ،‬ﻋﻠﺘﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ ﻋﻠﻤﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ راﺳﺘﺎﺋﻰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده( ﮔﺮوﻫﻰ‬ ‫از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻳﺎ وﺟﻮد ﻳﻚ اﺑﺮ ﻧﻮ اﺧﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻳﻚ ﺳﻮﭘﺮﻧﻮا ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻨﻄﻘﻰ آن درﺧﺸﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺘﻤﺎﻻﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ از ﻣﻌﺠﺮه ﺑﻮدن آن روﻳﺪاد‬ ‫ﳕﻰ ﻛﺎﻫـﺪ‪ .‬آن درﺧﺸﺶ ﻧﻮراﻧﻰ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗـﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴـﺢ واﻗﻊ ﺷﺪ و ﻣﺠﻮﺳﻴـﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﺖ ﳊﻢ ﻫﺪاﻳﺖ ﳕـﻮد‪ .‬ﭘﺲ آن ﺳﺘﺎره ﻣﻌﺠﺰه اى در راﺳﺘﺎى ﺷﻨﺎﺧـﺖ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن روﻳﺪادى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺟﻼل و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎى ﻓﺮش زﻣﺎن‬ ‫و ﻣﻜﺎن را ﭼﻨﺎن درﻫﻢ ﻣﻰ آﻣﻴﺰد ﻛﻪ آن روﻳﺪاد ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ ﺟﻠﻮه ﮔﺮ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﻮم اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﺪا در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻓﻨﻰ ﺗﺮ از اﺻﻄﻼح ﻣﺰﺑﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛـﺮدن آب‬ ‫دﻫﻨﺪه‬ ‫ﻣﻮرد اﺧﻴﺮ ﻧﺸﺎن‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺮاب ﻳﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪن اﻳﻠﻌﺎزر از ﻣﺮدﮔﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﳕـﻮﻧﻪ ﻫﺎﺋﻰ از ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻼف ﻗـﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺂﻻً ﺧﻮد او وﺿﻊ ﳕـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺮاى اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ‬ ‫روﻳﺪادﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ روﻳﺪادﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻗﺘﺪار و اﻋﺘﺒﺎر ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ آﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ در واژه ﻣﻨﻔﺮد ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻟﻐﺎت‬ ‫ﻣﺘﻌﺪدى اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﻋﻼﻣﺎت‪ ،‬ﻋﺠﺎﻳـﺐ و ﻗـﺪرت ﻫﺎ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻇﺮﻳ‪ N‬ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻌﺠﺰه در ﺑﻴﺎن ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ آﻳﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺠـﺰات از آن رو ﻋﻼﻣﺎت و آﻳﺎت ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻋﻼﺋﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺷﺎﺧﺺ ﺗﺮ در وراى ﺧﻮد اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑـﺮاى‬ ‫اﺛﺒﺎت ﻳﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ از ﻣﻌﺠﺰات اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‬ ‫)ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٤-٣:٢‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﻈـﻮر اﺑـﺮاز اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد ﻣـﻮﺳﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﻗﺪرت داد ﺗﺎ ﻣﻌﺠـﺰه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ داد‪ ،‬اﻗـﺘـﺪار و‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر او را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺮوزه درﺑﺎر(ه ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬ﺳﻪ دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ اﻧﻜﺎرﮔﺮاﻳﺎن ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﻨﻜﺮ اﻣﻜﺎن وﻗﻮع ﻣﻌﺠﺰه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔـﺎه دوم ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در دوراﻧﻬﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس‪ ،‬ﻣـﻌـﺠـﺰات اﺗﻔـﺎق‬

‫اﻓﺘﺎده اﻧﺪ و اﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺗﻔﺎق ﻣﻰ اﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ روى‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻮم ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻣﺬﻛﻮر در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ً‬ ‫داده اﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺧـﺪا در ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺘـﻮب ﺷﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻳﻜﺒـﺎره‬ ‫ﺻﻪ ﺟﻬﺎن‬ ‫اﳒﺎم ﻣﻌﺠﺰه را ﻣﺘﻮﻗ‪ N‬ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه اﺻﺮاردارد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻋﺮ (‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت اﳒﺎم ﻛﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﺠﺰه‬ ‫را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∏‬

‫‪∏π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﻋﻼﻣﺎت‪ ،‬ﻗﺪرت ﻫﺎ و ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ از ﻣﻌﺠﺰات را در ﺧﻮد ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺠـﺰات‪ ،‬روﻳﺪادﻫﺎى ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺣﺎدﺛـﻪ ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌـﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٩-١:٤‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٤-٢١:١٧‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤-١:٢‬‬

‫«—«‪«bš Áœ‬‬ ‫≤≤©‬ ‫‪Ï‬‬ ‫اﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑـﻰ دارد ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬ ‫دورﻳﺲ دى ﺗﺮ (‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول‪ ،‬از ﻧﻮﻋﻰ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت اﺳﻼﻣﻰ در ﻣﻮرد ﺣﻮادث ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ اذﻋﺎن‬ ‫ﻣﻰ دارد ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻠﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﻪ او ﺑﺮآﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﻮﻳﺶ و‬ ‫اده ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻘﺘـﺪر (‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻋﻤﻴﻘـﺎً ﺑﻪ ار (‬ ‫اده ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ راﻧﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ در آن اﺳﺖ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ از ار (‬ ‫اده‬ ‫ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬اﻳﻦ ﻛﺎر را اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪ .‬در ﻣﻔﻬﻮم ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ‪ ،‬ار (‬ ‫اده دﺳﺘﻮرى ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ و ﻣﺨﻔﻰ ﺧﺪا‪ .‬اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن از ﻣﻔﻬﻮم اول‪ ،‬آن ﺟﻨﺒﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ار (‬ ‫اﺳﻄﻪ آن‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭘﻴـﺶ‬ ‫اده ﺧﺪا را درك ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ و (‬ ‫از ار (‬ ‫اده‬ ‫آﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻘﺘﺪر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و از ار (‬ ‫او ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗـﻮان ﳑﺎﻧﻌﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﳕﻰ اﻓـﺘـﺪ‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﺮ آن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ رخ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه او ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺣﺘﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮدﺑﺎراﻧﻪ اﺟـﺎزه ﻣﻰ دﻫﺪ ﺗﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ اﺗﻔـﺎق‬ ‫ﺑﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﳊﺎظ اﺟﺎزه ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺪرت و ﺣﻖ اﻳﻦ را دارد ﻛﻪ در اﻋﻤﺎل‬ ‫و ﺣﻮادث اﻳﻦ دﻧﻴﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﻳـﺎ از وﻗﻮع آﻧﻬﺎ ﳑﺎﻧﻌﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎى ﻛـﺎر‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ او اﺟﺎزه وﻗﻮع اﻣﻮر را ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎ را »اراده« ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﲢﻘـﻖ آن ﻧـﺮﺳﺪ از ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫اده ﻣﻠﻮ (‬ ‫دوم‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ار (‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﻨﺒـﻪ از اراده( او ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ اراده او ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﻄﺎى‬ ‫اده ﺧﻮد‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺧﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ار (‬ ‫را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اراده( ﺧﺪا ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ دزدى ﻧﻜﻨﻴﻢ؛‬ ‫اده ﺧﺪا در‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﳕﺎﺋﻴﻢ؛ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ از ار (‬ ‫ﻛﻼم او و ﻧﻴﺰ در وﺟﺪان ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﺟﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ( آن‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻗﻠﻮب ﻣﺎ ﺣﻚ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺣﻜﺎم او ﺧﻮاه در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﺧﻮاه در ﻗﻠﺐ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻌﻬﺪ آور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﺻﻼً‬ ‫ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ آن ﺧﻮاﺳﺖ ﻳـﺎ اراده را زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻗﺪرت ﻳﺎ اﻣﻜﺎن ﺧﻨﺜﻰ ﻛـﺮدن‬ ‫اراده( ﺧﺪا در ﺧﺼﻮص ﻗﺎﻧـﻮن ﻣﻘﺪس را دارﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﺘﻴـﻢ آن‬ ‫ﻗﺪرت ﻳﺎ اﻣﻜﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﮔﻔﱳ »ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺒﺨﺸﻴﻢ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ار (‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ »اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ« ﮔﻨﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ او ار (‬

‫ﺧﻮد را ﺣﺘﻰ از ﻃﺮﻳﻖ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻋﻤﺎل اﺷﺨﺎص ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﻣﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫اﺳﻄﻪ اﺑﺰارى ﻣﺜﻞ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻘﺪر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ و (‬ ‫وﺟﻮد‪ ،‬اﻳﻦ از ﻣﻴﺰان ﺷﺮارت ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻮﺟﻮد در ﮔﻨﺎه ﻳﻬﻮدا ﳕﻰ ﻛﺎﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫اده او را در ﻣﻮرد ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ »اﺟﺎزه ﻣﻰ دﻫﺪ« ﺗﺎ ار (‬ ‫ﻟﻪ اﻋﻄﺎى ﻣﺠﻮزى اﺧﻼﻗﻰ ﺑﺮاى ﻧﻔﻰ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﺟﺎز(ه او‪ ،‬ﻗﺪرت‬ ‫ﻣﻨﺰ (‬ ‫ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ دﻫﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺣﻖ آن را ﳕﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻛـﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد اراد(ه ﺧﺪا در زﻣﻴﻨ(ﻪ ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺒﺤـﺚ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺪا و ﻣﻌـﺮف آن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛـﻪ او را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺧﺪا از ﻣﺮگ ﺷﺮﻳﺮ ﻫﻴﭻ ﻟﺬﺗﻰ ﳕﻰ ﺑﺮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل او ﺑﺎ ﺗـﻠﺨﻰ ﲤﺎم‪ ،‬ﻣﺮگ‬ ‫ﺷﺮﻳﺮ را اراده ﻣـﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﻣﺮگ ﺷﺮﻳﺮ ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻧـﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺷـﻨﻮدى ﺧﺪا‪ ،‬در‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او دﻧﻴﺎ را داورى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬در اﺛﺒﺎت اﻋﺘﺒﺎر‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ و دادﮔﺮى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻬﺬا از ﻛﻴﻔﺮ دادن ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺰاوار‬ ‫داورى او ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﺎد ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا وﻗﺘﻰ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﺧﻮد را در‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده« ﺧﺪا را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳـﺶ درﻣﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن وﻗﺘﻰ ﻛﻪ »ار (‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻋﻘﺪه اى ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اراده اى ﻛﻪ ﻣﺎ در ﭘﻰ آﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺰو اﺳﺮار او‪،‬‬ ‫ﺳـﺮ اوﺳﺖ و‬ ‫ﺳﺮى ﺧﺪا ّ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ ﻳﺎ دﺳﺘـﻮرى اﺳﺖ‪ ،‬آب در ﻫـﺎون ﻣﻰ ﻛﻮﺑﻴـﻢ‪ .‬رأى ّ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ آن ﺳـﺮّ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺧـﻮﺷﻨـﻮدى او ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻘﻼ ﺑـﺮاى درك اراده(‬ ‫ﺳﺮى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫـﻢ زدن ﻏﻴﺮﻣﺠﺎز ﺣﺮﻳﻢ‬ ‫ّ‬ ‫ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬رأى ﺳﺮّى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ رﺑﻄﻰ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺨﺸﻰ از ﭘﺎﺳﺦ اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺆال اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼـﺮا ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻓﺎل ﺑﻴـﻨـﻰ‪ ،‬اﺣـﻀـﺎر ارواح و ﺳﺎﻳﺮ اﻗـﺪاﻣـﺎت‬ ‫ﳑﻨﻮﻋﻪ اى از اﻳﻦ دﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﺑﺎ دﻳﺪ ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻰ ﻧﮕﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ از ﻧﻈﺮ ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﺧﺪا دﻫﺎن ﻣﻘﺪس ﺧـﻮد را ﻣﻰ ﺑﻨﺪد‪ ،‬ﻣﻦ از ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺎز ﻣﻰ اﻳﺴﺘﻢ‪ «.‬ﻧـﺸـﺎن واﻗﻌﻰ‬ ‫اده او در ﻗﺎﻧﻮن‬ ‫اده ﺧﺪا را ﻛﻪ در ار (‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ در آﻧﺎﻧﻰ دﻳﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻨﺪ ار (‬

‫∞‪π‬‬

‫‪π±‬‬

‫≤‪π‬‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸـﻮف اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روز و ﺷﺐ ﺑـﺮ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﲤـﺮﻛﺰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣـﻰ ﻛـﻮﺷﻴﻢ ﺗـﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس »ﻫﺪاﻳـﺖ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ« ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﻣﺮى ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ اى ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻـﺎدر‬ ‫اده ﻣﻜﺸﻮف اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺮﺑـﻮط اﺳﺖ و درواﻗﻊ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ار (‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﳑﻜﻦ را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ دارد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫اده ﺧﺪا‪:‬‬ ‫ﺳﻪ ﻣﻔﻬﻮم ار ‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧـﻪ اﻣﺮى ﻫﻤـﺎن اراده اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗـﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ‬ ‫اده‬ ‫(‬ ‫اﻟ‪ (N‬ار (‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﺑـﻪ ﻣـﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﻣﻰ ﮔـﺬارد‪ .‬اﻳﻦ اراده ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﲢﻘﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده ﺧﺪا در ﺧﺼﻮص ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ب( ار (‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻓـﺮاﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻗـﺪرت ﺷﻜﺴﱳ آﻧﻬﺎ را دارﻳﻢ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﺣﻘﻰ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫اده ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮى‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد ﻛﻪ‬ ‫ج( ار (‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى او را ﺧﻮﺷﻨـﻮد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪» .‬اﺟـﺎزه« ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﺪا در ﻣـﻮرد ﮔﻨﺎه اﻧﺴـﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﺧﻼﻗﺎً ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎرى را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٨-١٤:٩‬‬ ‫اﻓﺴﻴﺴﻴﺎن ‪١١:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٤-٩:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٨-١٣:٦‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٩:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪π‬‬

‫≥≤© ‪bNŽ‬‬ ‫ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس آن راﺑﻄﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻗـﺮارداد اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﺗﻔـﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴـﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫دوى آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮاﻓﻘﺎت ﺗﻌﻬﺪ آور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺮارداد‪ ،‬ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻃﺮﻓﻴﻨﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﻢ‬ ‫و ﺑﻴﺶ ﻫﻢ ﻃﺮاز و داراى ﻗﺪرت ﭼﺎﻧﻪ زدن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﻃﺮف در اﻣﻀﺎ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﺪم اﻣﻀﺎى آن آزادﻧﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮارداد ﺑﺮ ﻣﺪار ﺗﻮاﻓﻖ ﻣﻰ ﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻻ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻋﻬﺪﻫﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢ ﻃﺮاز ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ در ﻋﻮض‪ ،‬از‬ ‫وﺟﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺗﺒﻌـﻪ ﺧﺮاج ﮔﺰار در‬ ‫اﻟﮕﻮﺋﻰ ﺗﻌﺒﻴﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در ﺗـﻮاﻓﻘﺎت ﺑﻴﻦ ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﺮاج ﮔﻴﺮ و‬ ‫(‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺧﺎور ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮاﻓﻘﺎت ﺧﺮاج ﮔﻴﺮان و ﺧﺮاج ﮔﺰاران‬ ‫)ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد( ﺑﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﺎﰌ و ﺣﺎﻛﻤﻰ ﻣﻐﻠﻮب‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ آﻣﺪ و ﻫﻴﭻ ﻣﺬاﻛﺮه اى ﺑﻴﻦ آن دو ﻃﺮف اﳒﺎم ﳕﻰ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻨﺼﺮ ﻋﻬﺪ ﻛﻪ از ﻃـﺮﻓﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺣـﺪود زﻳﺎدى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫ﻣﻔﺎد ﻋﻬﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺮوج ‪ ٢:٢٠‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت آﻏﺎز ﻣﻰ ﺷﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاى‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘـﻢ‪ «.‬ﺧﺪا ارﺑﺎب اﺳﺖ و ﻗﻮم اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺗﺒﻌﻪ( ﺧﺮاج ﮔـﺰار ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫ﻋﻨﺼﺮ دوم‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻗﻀﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﻗﺪاﻣﺎت اﳒﺎم ﺷـﺪه ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫ارﺑﺎب )ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ( را ﺑﺮﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪ ،‬اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﻴـﺮون آوردن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن از اﺳﺎرت‬ ‫ﻣﺼﺮ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ارﺑـﺎب را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ وﻓﺎدارى ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در اﺻﻄـﻼح‬ ‫اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻟﺰاﻣﺎﺗﻰ ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻬﺪ واﺟﺐ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺎب ‪ ٢٠‬ﺧﺮوج‪ ،‬آن اﻟﺰاﻣﺎت ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ده ﻓﺮﻣﺎن« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﻓﺮاﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻬﺪى اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺑﺮﻛﺎت و ﻟﻌﻨﺖ ﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﻰ اﺷﺎره‬ ‫ﺗﺒﻌﻪ ﺧﺮاج ﮔﺰار او از ﻗﺮار و ﻣﺪارﻫﺎى ﻋﻬﺪ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ (‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪ .‬ﳕـﻮﻧﻪ اى از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻓـﺮﻣﺎن ﭘﻨﺠﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن وﻋﺪه ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد را اﺣﺘﺮام ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺎم اﻳﺸﺎن در ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد دراز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻫﺎﺋﻰ را ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ داﻣﻨﮕﻴﺮ‬ ‫ﻗﻮﻣﻰ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴـﺌـﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺧـﻮد ﻗﺼﻮر ورزﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫اﺧﻄﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﺎم او ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻰ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻟﮕﻮى ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ‪ ،‬در ﻋﻬﺪﻫﺎى ﺧﺪا ﺑﺎ آدم‪ ،‬ﻧﻮح‪ ،‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫و ﻧﻴﺰ ﻋﻬﺪ ﺑﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ و ﻛﻠﻴﺴﺎى او ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در دوران ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﻋﻬﺪﻫﺎ را در ﺧﻮن اﻣﻀﺎ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫دو ﻃﺮف ﻋﻬﺪ از ﻣﻴﺎن ﺣﻴـﻮاﻧﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﺑﮕﺬرﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳـﻖ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻮارد ﻋﻬﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ ‪ .(١٨:٣٤‬ﳕﻮﻧﻪ اى از‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﻋﻬـﺪ را در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ٢١-٧:١٥‬ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﳕـﻮﻧﻪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫وﻋﺪه ﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮدن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻗﻄﻌﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن آن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻋﺒﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪى‬ ‫اﻛﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﻋﻬﺪ ﻣﻰ داﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﻤﺎن ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺑﺎ رﻳـﺨـﺘـﻪ ﺷـﺪن ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ اﻣﻀﺎ ﺷـﺪ‪ .‬وﻋﺪه( ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﳒﺎت و‬ ‫رﺳﺘﮕﺎرى‪ ،‬در ﻣﺮﻛﺰ اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺟﺎى دارد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﳒﺎت دﻫﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﻣﻘﺪس ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﻌﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﺑـﺮ وﻋﺪه‬ ‫ﺛﻴﻘﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﺪ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪاﺋﻰ را ﺧﺪﻣﺖ و ﻋﺒﺎدت ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﻮد را و (‬ ‫رﺳﺘﮕﺎرى ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﳕﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -٣‬ﺗﺼﺮﻳﺤﺎت‪ :‬ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻮاد ﻳﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ ‪ /‬ﻧﺬرﻫﺎ‪ :‬وﻋﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻃﺮﻓﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻋﻬﺪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻫﺎى اﺟﺮاﺋﻰ‪ :‬ﺑﺮﻛﺎت و ﻟﻌﻨﺖ ﻫﺎ )ﭘﺎداﺷﻬﺎ وﻣﺠﺎزات ﻫﺎﺋﻰ( ﻛﻪ ﺑﻪ ازاى‬ ‫رﻋﺎﻳﺖ ﻳﺎ ﻧﻘﺾ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮاء ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮن‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺧﻮن ﺣﻴﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻣﺮگ‬ ‫‪ -٦‬ﺗﺎﺋﻴﺪﻳﻪ‪ :‬ﻣﻬﺮ ﻛﺮدن ﻋﻬﺪ ﺑﻪ و (‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬

‫‪π¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﻬﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺪﺧﻞ‪ :‬ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻄﻠﻖ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ :‬ﻣﺮور ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻃﺮف‪.‬‬

‫‪πµ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٥‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٠‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٣٤-٣١:٣١‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٠:٢٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢١-٢٠:١٣‬‬

‫‪‰ULŽ« bNŽ ©≤¥‬‬ ‫ﺻﻪ وﺟـﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻟـﻖ آﻧـﻬـﺎ ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻰ آدم و ﺣـﻮا ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋـﺮ (‬ ‫راﺑﻄﻪ اى اﺧﻼﻗﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣـﻮﻇ‪ N‬ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر ﺧـﻮد ﻋﺒﺎدت و‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻰ آﻧﻜـﻪ ﺑـﻪ ازاى اﻳﻦ ﻋﺒـﻮدﻳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻰ‪ ،‬ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ درﺧـﻮاﺳﺖ‬ ‫اﺳﻄﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎ ﻃﻠﺐ ﭘﺎداش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ و (‬ ‫و ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪه ﻫـﺎى ﺧـﻮد ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺴﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮﺟﺐ آن‪،‬‬ ‫وﻋﺪه اى ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮﻳﺶ اﻓﺰود‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻃﺮﻓﻴﻦ آن‪ ،‬ﻫﻢ ﻃﺮاز‬ ‫ﻟﻴﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻬﺪى ﺑﻮد ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺮ اﺑﺘﻜﺎر ﺧﺪا و اﻗﺘﺪار آﺳﻤﺎﻧﻰ او‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪ او (‬

‫«‪«bš sO «d Ë ‰ULŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﺎر آن ﺷﺪ ﻛﻪ از ﺣﻜﻢ او‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ و ﻛﺎﻣﻼً اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ً‬ ‫او وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟـﺎودان ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺸـﺪار داد‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺠﺎزات ﺑﻰ اﻃﺎﻋﺘﻰ از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از آدم ﺗﺎﻛﻨﻮن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮزى ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آدﻣﻴﺎن ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻋﻬﺪى را رد ﻳﺎ ﺣﺘﻰ وﺟﻮد آن را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺗﺒﻌﺎت آن ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋـﻬـﺪ را ﻧﻘﺾ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن ﻋـﻤـﻞ‬ ‫ﻣﻰ ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻋﻬـﺪ راﺑﻄﻪ اى ﺑﺎ ﺧﺪا دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى اﺣﺘﻴﺎج ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﳒﺎت اﺳﺖ )ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آن ﻋﻬﺪ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ( و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺒﻨﺎى اﻣﻴﺪ ﳒﺎت‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﻮاد ﻣﻨﺪرج در آن را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ رﺳﺎﻧﻴﺪه اﺳﺖ(‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﻧـﻘـﺾ ﻣـﻰ ﺷـﻮد و ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻜـﺎراﻧﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻳـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺪﻫـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑـﭙـﺮدازﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﭘﺲ از ﺗﻨـﻬـﺎ ﻳـﻚ ﮔـﻨـﺎه‪،‬‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪى ﺑﻪ رﻫﺎﺋﻰ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤـﺎن از ﺧـﺪا درﻳـﺎﻓـﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد ﺑﻪ واﺳﻄـﻪ( ﻓﻴﺾ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤـﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد ﺑﺸﺮ را ﺑـﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ آدم ﺗـﺎﺑﻊ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ اﻋﻤﺎل ﻣﻰ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ‬ ‫ﻣﻰ رﺳـﻴﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳـﻖ ﺗﻘﻮاى ﺣﺎﺻـﻞ از رﻋﺎﻳﺖ ﻗﺮارداد ﻋـﻬﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧـﺪا‪ ،‬ﻋﺎﻳﺪ وى‬ ‫ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛـﻪ آدم در ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﺪا از رﺣـﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﺗـﺎزه اى را اﺑﺪاع‬ ‫ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻬﺪى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن‪ ،‬ﳒﺎت اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ و ﻋﻤﻠﻰ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد‪ .‬ﻛﺎر‬ ‫ﻟﻴﻪ آدم ﺑﺎ ﺧﺪا را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم ﺛﺎﻧﻰ ﻳﺎ آدم ﻧﻮﻳﻦ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ او (‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ او در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﳒﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﺗﻮﻛﻞ و اﻋﺘﻤﺎد دارﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫دﺳﺘﺮس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد‪ ،‬وارد آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻋﻴﺴﻰ وارد آﺳﻤﺎن ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬آن اﻋﻤﺎل‪» ،‬از آن ﻣﺎ« ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ آورﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻋـﻤـﺎل را ﲢﻘﻖ ﻣﻰ ﺑﺨﺸـﺪ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ ﻓﻴـﺾ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔـﺬارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴـﺾ‪ ،‬از‬ ‫ﻋﻬﺪه ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺑﺮﻣﻰ آﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫∂‪π‬‬

‫∑‪π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﺑﺎ آدم و ﺣﻮا وارد ﻋﻬﺪى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮ(ه ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ اﻋﻤﺎل واﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺎﻗﺾ ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻬﺪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ را در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗـﺮار ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﺎﺷﻰ از رﻋﺎﻳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﻋﻤﺎل ﺗﻮﺳﻂ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٧:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-٢٠:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣-٥:١٠‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١٠:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪—UNÇ g7Ð‬‬

‫‪`OU vUOŽ‬‬ ‫‪`OU XO¼u'« ©≤µ‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻮدن ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺎﺳﻰ از اﳒﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن اﳒﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪،N‬‬ ‫ﻗﺮﻧﻰ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻠﻨﺠﺎر ﺑﺮود ﻛﻪ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﲢﺮﻳ‪ N‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در ﻃﻮل ﭼﻬﺎر ﻗﺮن از ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻗـﺮون ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ﻧﻮزدﻫﻢ و ﺑﻴﺴﺘـﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ درون ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺣﺎد و ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻳﻜﻰ از‬ ‫ﻗﺮوﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﻫﺠﻮم ﺑﺪﻋﺖ روﺑﺮوﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺪارى از‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻛﻠﺴﻴﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اوﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﻮرﻳﺖ دارد‪.‬‬ ‫در ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑـﺎ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ آرﻳﺎﻧﻰ ﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ و ﻣﺎﻫﻴﺖ آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫او از ﻫﻤﺎن ذات ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﻼم ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ذاﺗﺎً ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨـﻰ »وﺟﻮد« ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬وﺟﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺷﻬﺎدت ﻫﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﺪد ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ اﺧﺬ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻟـﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻛﺴﻮت ﺟﺴـﻢ درﻣﻰ آﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺟﻮدى اﻗﺪم ﺑﺮ آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او در آﻏﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣-١:١‬‬

‫‪ππ‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮدن او ﻣﺴﺘﻠـﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺗﻌﺪدى ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺷﺨـﺺ‬ ‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧـﺪا ﺑـﻮدن او ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺷﻤﻮل او در اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬در ﻣـﺘـﻮن‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻔﺎظ و اﻟﻘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح‪ ،‬اﻟﻔﺎظ و‬ ‫اﻟﻘﺎب ﺧﺎص اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا‪ ،‬ﻋـﻨـﻮان واﻻى آﺳﻤﺎﻧﻰ »ﺧـﺪاوﻧﺪ« را ﻧﺜـﺎر او‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ .(١١-٩:٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ادﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺳﺒﺖ اﺳﺖ )ﻣـﺮﻗﺲ ‪ (٢٨:٢‬و اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن را دارد ) ﻣﺮﻗـﺲ ‪-١:٢‬‬ ‫‪ .(١٢‬او ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه )ﻳﻌﻘـﻮب ‪ (١:٢‬و ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﺗﻮﻣﺎ‪» ،‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى ﺧﺪاى ﻣﻦ!« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٨:٢٠‬از ﺳﺮ اراده‪،‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﺪن را ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻄﻠﺒﻰ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ﺗﻜـﺮار ﺷﺪه‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﭘـﺮى ﻳﺎ‬ ‫ﻛﻤﺎل اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺟﺴﻤﺎً در ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٩:١‬و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﻴﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻋﺘﻼ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﳑﻨﻮﻋﻴﺖ وﺿﻊ ﺷﺪه در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺖ ﭘـﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎرت »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« در اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ اﻧﺴﺎن‬ ‫ً‬ ‫ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون در ﻗﺮن ﭘﻨﺠﻢ )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﮔﺎﻧـﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻌﻨﻰ ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ و ذات اﻟﻬـﻰ‪ ،‬ﺑـﻨـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫و ﺣﻘﻴﻘـﺘـﺎً ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ذات دو (‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ ،N‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪون درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﮕﻰ و ﺑﺮى از اﻧﻔﺼﺎل ﻳﺎ ﺑﺨﺶ ﭘﺬﻳﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺎورى اﺳﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﺧﻼل ﻗﺮون ﭼﻬـﺎرم‪ ،‬ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ﻧﻮزدﻫﻢ و ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎﺋﻰ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺑﺪﻋﺘﮕﺬارى در زﻣﻴﻨﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ )‪ ٣٢٥‬م‪ (.‬ﺿﻤﻦ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻋﻼن ﻛﺮد ﻛﻪ او از‬ ‫ﻫﻤﺎن ذات ﻳﺎ ﺟﻮﻫﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر ﻫﺴﺖ و او ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪ -٤‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺧﺪا ﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٨:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١:١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥٨:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٨:٢٠‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١١-٩:٢‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٩:١‬‬

‫∂≤© =‪`OU È—«œd³½U d‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻳﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ؟ در زﺑﺎن ﻣـﺎ ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻣﻌﻨﺎى واﺿﺤـﻰ‬ ‫دارد و آن اﻳﻨﻜـﻪ وى »ﲢﺖ« اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺴﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدار ﻫﻢ ﺷﺄن ﻣﺎﻓـﻮق ﺧﻮد‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ اﻧﺪازه او اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔـﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاس ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ ﭼـﺮا ﻛﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدارى ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻋﺪم ﺗﺴﺎوى اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در ذات‪ ،‬در ﺣـﺮﻣﺖ و در ﺟﻼل ﻣﺴﺎوى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳـﻪ‪،‬‬ ‫ازﻟﻰ‪ ،‬اﺑﺪى‪ ،‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ ،‬و در ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎ و ﺻﻔﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺮﻳﻚ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬در ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداراﻧﻪ‬ ‫را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻰ ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰ ﻓـﺮﺳﺘﺪ و ﭘﺴﺮ‬ ‫اده ﭘﺪر را ﺑﻪ اﳒﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑـﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ آﻳﺪ ﺗـﺎ ار (‬ ‫ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آن اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎراﺣﺘﻰ و ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻰ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘﺪر و‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∞±‬‬

‫اده آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﭘﺴﺮ در ﺟﻼل ﻫﻤﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ار (‬ ‫ﳒﺎت اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﺸﺘﺎق اﳒﺎم ﻛﺎر ﳒـﺎت اﺳـﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن‬ ‫اﻧﺪازه ﻛﻪ ﭘﺪر اﺷﺘﻴـﺎق دارد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴـﺴـﻰ اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛﻪ ﻏﻴﺮت ﺧﺎﻧـﻪ‬ ‫اده ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬او را ﺧﻮرده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:٢‬و ﺧﻮاب و ﺧﻮراك او اﳒﺎم ار (‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى و اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در رﱋ ﺑﺮدن‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ ﳕﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ و ﺟﻼل ﻧﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴـﻮﺳﺘﮕـﻰ دروﻧﻰ ﻫﺪف ﭘﺪر ﺑﺎ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪¨œu?š v?K?−?²? d?:?Ä t?½U?~?¹ ¨g?¹uš vO“« ·b¼ —œ t, r¹uÖÅv ”UáÝ «— «bš‬‬ ‫‪¨s¼U, ¨v³½ ¨ÊU:½« Ë «bš sOÐ v$UO Uð œd, »uBM Ë b¹eÖdÐ «— v:OŽ b½Ë«bš‬‬ ‫‪—œ ÆbýUÐ ÊUNł —Ë«œ Ë eOÇ tL¼ À—«Ë ¨g¹uš ÈU:OK, ÁbM¼œ U$ Ë dÝ ¨ÁUýœUÄ‬‬ ‫‪X? Ë t?Ð Ë b?M?ýU?Ð Ë« X?¹—– U?𠜫œ Ë« t?Ð v? u? ¨‰“« ÊU?L¼ “« Ë« ¨UNM¹« tL¼ dЫdÐ‬‬ ‫‪f?¹b?I?ð ¨b?M?¹¬ »U?:?Š t?Ð ‰œUŽ ¨b½uý Áb½«uš«d ¨bMÐU¹ vzU¼— Ë« jÝuð g¹uš‬‬ ‫‪ÆbMÐU¹ ‰öł Ë b½œdÖ‬‬ ‫اده ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻛـﺎرى ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ار (‬ ‫اراده و ﺗﻮان اﳒﺎم آن ﺑـﺮاى ﺧﻮﻳـﺶ ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬او ﻛﺎﻣـﻼً از ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا اﻃﺎﻋـﺖ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﮔـﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﺎ را ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﺗـﺎ‬ ‫ﲤﺎم ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٥:٣‬ﺳﺮاﺳﺮ ﺣﻴﺎت و ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫آن اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬دو ﻛﺎر ﻣﻬﻢ ﺣﻴﺎﺗـﻰ را ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﺎﻧﻴـﺪ‪ .‬از‬ ‫ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬ﺣﺎﺋﺰ ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﻮد ﺗﺎ رﻫﺎﻧﻨﺪه ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤـﺎن ﺑـﺮه ﺑﻰ ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬او ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد‪ .‬او ﻻﻳﻖ ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺜﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار‪ ،‬ﻗﻮم ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن را ﳒﺎت داد‪.‬‬

‫≤∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﺣﻴﺚ ذات اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺎوى ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﻘﺸﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﳒﺎت ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻛﺴﺮ ﺷﺄن« ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى ﻣﺴﻴﺢ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴـﻴـﺢ‪ ،‬او را ﺣﺎﺋـﺰ ﺷـﺮاﻳﻂ ﻛﺮد ﺗﺎ ﮔﻨـﺎه ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﺮدارد و‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ آن ﭘﺎداﺷﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:٤‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٠:٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﺎن ‪٨-٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠-٨:٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠-٥:١٠‬‬

‫∑≤© «½‪`OU XO½UU‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎور ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺗﺌﻮرى ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮراى ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼى‬ ‫در ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ اﻧﺴﺎن و ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‬ ‫و اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﮕﻰ و ﻣﺒﺮى از‬ ‫ﺟﺪاﺋﻰ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺻﻔﺎت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﻋـﺖ دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ »ﻇﺎﻫﺮﮔﺮاﺋﻰ« ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘﻰ ﻛﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∞‪±‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺎﻗﺪ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺎدى ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﺣـﻘـﻴـﻘـﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻇﺎﻫـﺮﮔﺮاﻳﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑـﺎور ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﻘـﻂ »در ﻇـﺎﻫـﺮ« داراى ﺑﺪن اﺳﺖ وﻟـﻰ‬ ‫درواﻗﻊ‪ ،‬وﺟﻮدى از ﻧﻮع ﺷﺒﺢ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻗﻮﻳﺎً اﻋﻼم‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮد آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻣﺪن ﻋﻴﺴﻰ در ﺟﺴﻢ ﺣﻘﻴﻘﻰ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﻴـﺮوان‬ ‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻋﻤﺪه دﻳـﮕـﺮى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴـﺎ آن را رد ﻛﺮد ﺑﺪﻋﺖ »ﺗﻚ ﺳـﺮﺷﺘﻰ« ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﻪ داراى دو ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻖ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬آن ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﻨـﻔـﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً اﻟﻬﻰ و ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫آﻣﻴﺰه اى از آن دو ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬آن آﻣﻴﺰه‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ »اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﻟﻬﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚ ﺳﺮﺷﺘﻰ ﻳﺎ درﺻﺪد ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﺮدن ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ دوره‪ ،‬ﺷﻜﻞ زﻳـﺮﻛﺎﻧﻪ اى از ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚ ﺳـﺮﺷﺘﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﲤﺎﻳﻞ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻜﺴـﺮه ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻠﻌﻴـﺪه ﺷـﻮد ﺑﻪ ﻧﺤـﻮى ﻛﻪ ﻣﺤـﺪودﻳﺖ ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ از ﻣـﻴـﺎن‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺪون ﺗﻘﺴﻴﻢ و ﺟﺪاﺋﻰ‪ ،‬از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﲤﻴﻴﺰ دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ او ﻧﻪ در ﻗﺎﻟﺐ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮوز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ از آن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻳﺎ از آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺮوز ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از آن دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ وى ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴـﺐ ﻣـﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﳕﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺎن داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺻﻌـﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه ﻇﻬﻮر آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬آن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﲤﻴﻴﺰ دﻫﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻼك ﻛﺎر ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬او دﻳـﮕـﺮ ﻧـﺰد ﻣﺎ ﺣﺎﺿـﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﺴﻴﺢ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از ﻣﺎ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎﻧـﻴـﺖ ﻣـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬او »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ« اﻧﺴﺎن ﺷـﺪ‪ .‬او ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎ درآﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ اﻗﺪام ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺷﺪ و ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ رﱋ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺗﻦ دادن ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺎى‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ ﻣﺎ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﺒﺎدل دو ﻃﺮﻓﻪ اى ﻧﻴﺰ اﳒﺎم ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪه و ﻋﺪاﻟﺖ او ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺎﺿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او داورى و ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﻰ را ﻛﻪ ﺳﺰاوار اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﺎ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ او را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻴـﺴﻰ در اﻧﺴ ـﺎﻧﻴﺖ ﺧ ـﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣـﺤﺪودﻳﺖ ﻫـﺎﺋﻰ را داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻣﻴﺮاث ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﺑﻨﻰ آدم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘـﺜﻨﺎى اﻳﻨﻜﻪ او ﻋﺎرى از ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ .‬او در ﻃﺒـﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺒﻮد‪ .‬داﻧﺶ او ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻰ رﺳﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ و دﻗﻴﻖ‬ ‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻰ اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻣﺜﻞ روز و ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎزﮔﺸ ﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‬ ‫را ﳕﻰ داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او در ﻃﺒﻴـﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺧﻮد‪ ،‬داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و داﻧﺶ او‬ ‫ﺣﺪى ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺴﺖ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﺧﺴـﺘـﻪ ﻣـﻰ ﺷـﺪ‪ ،‬ﮔـﺮﺳﻨـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﺮد و ﻣﺘﺤﻤـﻞ درد ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬او ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﲡﺮﺑﻪ( ﻣﺮگ آﺷﻨﺎ ﺷـﺪ و از‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎت ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ -٦‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎى‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ او ﻋﺎرى از ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±∞¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻟﻬﻰ او ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻃﺒﻖ ﺑﺪﻋﺖ دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺎدى واﻗﻌﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻚ ﺳﺮﺷﺘﻰ‪ ،‬در ﺻﺪد ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺮاى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﲢﺖ اﻟﺸﻌﺎع اﻟﻮﻫﻴﺖ او واﻗﻊ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻫﻮﻳﺖ او ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ اﻓﺎﺿﻪ ﳕﻮد‪.‬‬

‫‪±∞µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١:١‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٤:٤‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١١-٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٨-١٤:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٥:٤‬‬

‫∏≤© ‪ÁUMÖ “« `OU ÊœuÐ Èd³‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻼً ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳـ‪N‬‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ و ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻣﻮزه( ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻗﻴﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ آزاد ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺪﻋﺘﮕﺬاران ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺼﻴﺼﻪ ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﻜﺎر ﻧﻜﺮده اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰ ﮔﻨـﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻳـﻦ ﳕﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ اﻟـﮕﻮﺋﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑـﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﳒﺎت ﻣﺎ‪ ،‬اﻳﺪه اى زﻳﺮ ﺑﻨﺎﺋﻰ و ﺿـﺮورى اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ »ﺑﺮه ﺑﻰ ﻋﻴﺐ« ﳕﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﳒﺎت ﺗﻚ ﺗﻚ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺘﺎج ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‬ ‫ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬اﻧﺒﻮه ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺑﺎﻻى ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻳﻚ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪ .‬آن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ داده ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد داراى ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﻣﻨﻔﻰ و ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫از ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻣﺒﺮا ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻴﭽﻜﺪام از اﺣﻜﺎم ﻣﻘﺪس ﺧـﺪا را ﻧﻘﺾ ﻧﻜﺮد‪ .‬او از ﻫﺮ‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ و اﺣﺘﻴﺎط اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ‬ ‫ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻳﻬﻮدى را ﻫﻢ اﳒﺎم ﻣﻰ داد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺘﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮدن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻋﻤﻞ ﳕﻮد‪ .‬از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺘﺎق اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم‬ ‫اده ﭘﺪر ﺧﻮد را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬درﺑﺎر(ه او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻴﺮت‬ ‫ﺑﻮد؛ او ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ار (‬ ‫اده ﭘـﺪرش‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘـﺪرش‪ ،‬او را ﺧﻮرده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٧:٢‬و ﺧـﻮراك او‪ ،‬اﳒﺎم ار (‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٤:٤‬‬ ‫ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴـﺢ وﺟـﻮد دارد ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ١٥:٤‬ﻣﺮﺑـﻮط‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬زﻳﺮا رﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻫـﻤـﺪرد ﺿﻌ‪,Y‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﺸﻮد ﺑﻠـﻜـﻪ‬ ‫آزﻣﻮده ﺷﺪه در ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎل ﻣﺎ ﺑـﺪون ﮔـﻨـﺎه‪ «.‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻫـﻤـﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ؟ وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ‪ ١٥-١٤:١‬را ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻮد‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺴﻰ در ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ‪,‬اﻓﺘﺪ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻮت او را ﻣﻰ‪,‬ﻛﺸﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎزد‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺷﻬﻮت آﺑﺴﱳ ﺷﺪه ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ‪,‬زاﻳﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﻴﺪه ﻣﻮت را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ﻧﻮﻋﻰ از وﺳﻮﺳـﻪ را ﺷﺮح ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ از اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎه آﻟﻮد درون ﻣﺎ ﻧﺸﺎت‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻴﺎل اﺳﺎﺳﺎً و ﻣﺎﻫﻴﺘﺎً ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬از ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﺮﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ او اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎه آﻟـﻮد داﺷﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻋﺒﺎرت » ﺑﺪون ﮔﻨﺎه« ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن آﻣﺪه‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن‬ ‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﻮﺿﻮع را ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ اﻣﻴﺎﻟﻰ داﺷﺖ اﻣـﺎ ﻫـﻴـﭻ اﻣـﻴـﺎل‬ ‫ﮔﻨﺎه آﻟﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻴﻄﺎن وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺠﻮم از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‪ ،‬آن وﺳﻮﺳﻪ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ اى ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻼش ﻣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺧﻼل‬ ‫دوره روزه ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺧﻮردن اﻏﻮا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺴﻤﺎً ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻮراك داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬در ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدن او ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫـﻰ وﺟﻮد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﳕﻰ ﻛﺮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ ﺧـﻮاﺳﺖ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫اده ﭘﺪر ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴـﭻ‬ ‫ﻓﺮق ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ از ار (‬ ‫ﻣﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺣﺎﺋﺰ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ‬

‫ﻻزﻣﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪن ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﳒﺎت ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﳒﺎﺗﻰ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ‬ ‫دو ﺟﺎﻧﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘـﻂ ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺷـﻮد و ﻣﺠﺎزات‬ ‫(‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ اﺣﻜﺎم ﺧـﺪا را ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺠﺎ ﻣﻰ آورد ﺗـﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﺮاى درﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮﻛﺎت ﻋﻬﺪ ﺧﺪا ﺗﺎﻣﻴﻦ ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻣﻞ ﺑـﺮاى ﻧﺎﻗﺺ و ﺑﻰ ﮔﻨﺎه ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣـﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣـﻞ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮد‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣﻞ او ﻻزﻣﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫∂∞‪±‬‬

‫∑∞‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻣﺎ ﺿﺮوى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮه ﺑﻰ ﻋﻴﺐ ﻛﻔﺎره ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮﺳﻂ اﻣﻴﺎل ﮔﻨﺎه آﻟﻮد وﺳﻮﺳﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺎﻣـﻞ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ )ﻟﻴﺎﻗﺖ( ﻣـﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﺮاى ﳒـﺎت را ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ آورد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٥:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢١-١٥:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١:٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٦:٧‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٨:٣‬‬

‫∏∞‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪Ád UÐ “« b'uð ©≤π‬‬ ‫آﻣﻮز(ه زاده ﺷﺪن ﻋﻴﺴﻰ از ﺑـﺎﻛـﺮه‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻣﺒﺘﻨﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎردارى ﻣﻌﺠﺰه آﻣﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻪ ﻗﺪرت روح اﻟﻘﺪس ﻃﻔﻠﻰ‬ ‫را در رﺣﻢ ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﭘﺪرى اﻧﺴﺎﻧﻰ دﺧﻴﻞ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻌﺠﺰه آﻣﻴﺰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻜﺎت ﺑﺴﻴﺎرى درﺑﺎر(ه ﻣﺎﻫﻴﺖ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ از زن زاده ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛـﻪ درواﻗﻊ او اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد و او ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬دﻗﻴﻘـﺎً ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺎ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﺻﻠﻰ زاده ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮرد در ﺧﺼﻮص ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺪق ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ارﺗﺒﺎط دارد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً‬ ‫ﺑﺮاى اﻟﻮﻫﻴﺖ اﻳﻦ اﻣﻜﺎن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﻏﻴﺮ از ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻪ دﻧﻴﺎ وارد ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺮه ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮدن او اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻃﻼع دادن ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘـﻪ را ﻣـﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﮔـﻔـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﺴـﺮى ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﺷـﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد و ﺣﺎل آﻧـﻜـﻪ‬ ‫ﻣﺮدى را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬ام؟« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٤:١‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى درك ﻣﺎ از ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه‪ ،‬اﻫﻤﻴﺘﻰ اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫دارد‪» :‬روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻗﻮت ﺣـﻀـﺮت اﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧـﻮاﻫـﺪ‬ ‫اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬از آن ﺟﻬﺖ آن ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻘﺪس ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٥:١‬‬ ‫ﳊﻈﺎﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻓﺰود‪» :‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻣﺮى ﻣﺤﺎل ﻧﻴﺴﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٧:١‬‬ ‫ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻟﻘﺎح ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻣﺪرن ﻋﺎرى از ﻣﻌﺠﺰه در ﻣﻮرد‬ ‫ﺣﺎﻣﻠﮕﻰ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻋﺎدى ﺗﺮ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﺗﺮ از راﺑﻄﻪ اى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺒﺐ آﺑﺴﺘﻨﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن زﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺮدى ﻧﺰدﻳﻜﻰ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﳊﺎظ ﺑﻴﻮﻟﻮژﻳﻜﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺧﻼف ﻗﻮاﻧﻴﻦ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∞π‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳـﻢ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﻣﺮﻳﻢ ﺑـﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪه‬ ‫ﺑـﻮد‪» .‬ﭘﺪر« ﻛـﻮدك‪ ،‬روح اﻟﻘـﺪس اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﻼم روح ﺑﺮ ﻣـﺮﻳـﻢ ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘـﻪ او را‬ ‫ﻟﻴﻪ ﺟﻬﺎن را‬ ‫»ﲢﺖ اﻟﺸﻌﺎع« ﻗﺮار داد‪ .‬ﺳﺨﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺎر روح اﻟﻘﺪس در آﻓﺮﻳﻨﺶ او (‬ ‫در ﮔﻮش ﻣﺮﻳﻢ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻃﻨﻴﻦ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻮدك ﻛﻪ اﻛﻨﻮن‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪا ﭘﺪر اوﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻠﻘﺘﻰ وﻳﮋه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﭘـﺴـﺮ‬ ‫آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه را ﺑﺎور ﻧـﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﳊﺎظ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ از ﺑﺎﻛﺮه ﺑﺎورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﺸﻌﺎب ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺻﻮل ﮔﺮا را از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﻛﻔﺎره اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪ ﺟﺪا‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ‪ ،‬آﻣﻮز(ه زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬زاده ﺷﺪن ﻋﻴﺴﻰ از ﻳﻚ زن‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او و ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم ﺗﺎزه ﻳﺎ‬ ‫آدم دوم اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ از دﺧﺎﻟﺖ ﻣـﺮد ﻣﺒﺮى ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪا اﺷﺎره دارد‪.‬‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻧﻜﺎر ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣـﺎوراء اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ ﻣﻌﺠﺰه آﻣﻴﺰ‬ ‫‪ -٤‬اﻧﻜﺎر زاده ﺷﺪن از ﺑﺎﻛﺮه ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪١٦-١٠:٧‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٣:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤-٣:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٤٩-٤٥:١٥‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٤:٤‬‬

‫∞‪±±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫∞≥© ‪—bÄ “« œu'u t½U~¹ ¨vUOŽ‬‬ ‫اﻳﻦ اﺷﺎره ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر« اﺳﺖ‪ ،‬آﺗﺶ ﻛﺸﻤﻜﺶ‬ ‫ﻋﻈﻴﻤﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪» ،‬ﻧﺨﺴـﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (١٥:١‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻄﺮح ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﻪ وﺟﻮدى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ اﻋﺘﻼ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه و ﻫﻢ ﻣﻮرﻣﻮن ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﻰ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻧﻜﺎر اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از ﺟﺎﻧﺐ آن دو ﮔﺮوه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻞ‬ ‫ﻋﻤﺪه اﺣﺘﺴﺎب اﻳﺸﺎن ﻧﻪ در زﻣﺮه ﺷﻌﺐ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ردﻳ‪ N‬ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آرﻳـﻮس ﻣـﺮﺗﺪ در ﻗﺮن ﭼﻬـﺎرم ﻣﻴﻼدى ﻣﻨﻜﺮ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺷـﺪ‪ ،‬ﻣـﻮﺿـﻮع‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻀﻴﻪ اى ﺣﺎد ﺑﺸﻤﺎر ﻣـﻰ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺤﺚ اﺻﻠﻰ آرﻳـﻮس ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه و ﻣﻮرﻣﻮن ﻫﺎى اﻣﺮوزى ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آرﻳﻮس‬ ‫در ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺪﻋﺘﮕﺬار ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪.‬‬ ‫آرﻳﻮس ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ واژ(ه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ »ﻣﻮﻟﻮد« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻗﻴﻖ ﺗﺮ »ﺻﺎدر ﺷﺪه«‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »رخ دادن«‪» ،‬ﺷﺪن« ﻳﺎ »ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﻮدن« ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﻮﻟﻮد‬ ‫ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﳊﺎظ زﻣﺎن‪ ،‬آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺴﺘﺮ زﻣﺎن‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫»ﻧﺨﺴـﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔـﺎن« ﺑـﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم اﻳﺴﺘﺎدن در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳـﻦ ﺣـﺪ‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم داﺷﱳ درﺟﻪ اى ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ در‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺣـﺪى ﺑـﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم ﺻﻌﻮد ﻛـﺮدن ﺑﻪ وراى آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﭘـﺮﺳﺘـﻴـﺪن‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮى‪ ،‬ارزش ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺷﺪن را‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬آرﻳـﻮس‪ ،‬ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺻﻔـﺖ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﺑـﺮاى ﻋﻴﺴﻰ را ﻧـﻮﻋﻰ اﻧﻜﺎر ﻛﻔـﺮآﻣﻴـﺰ‬ ‫ﻳﻜﺘﺎ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻰ داﻧﺴﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آرﻳﻮس‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ از زاوﻳﻪ وﺟﻮد‬ ‫و ﭼﻪ از ﳊﺎظ ﺷﺨﺺ‪» ،‬واﺣﺪ« ﻣﺤﺴﻮب ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±±±‬‬

‫ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ‪ ،‬واﻛﻨﺶ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﺪﻋﺖ آرﻳﻦ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ(‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻌﺘﺮف اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪ ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق‪ «.‬ﻛﻠﻴﺴﺎ در اﻳﻦ ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﺳﺎده‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮت ﺧﻮد را در ﻗﺒﺎل ﺧﻄﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﺎوﻳﻞ اﺻﻄـﻼح »ﻣـﻮﻟﻮد« ﺑﻪ »ﻣﺨﻠـﻮق« ﻧﺸﺎن‬ ‫داد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮرﺧﻴﻦ‪ ،‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻃﻔﺮه رﻓﱳ از ﻣﻔﻬﻮم ﻫﻤﻮار‬ ‫و ﺳﺎده واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻌﺎدل »ﻣﻮﻟﻮد« و ﻋﺒﺎرت »ﻧﺨﺴﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن«‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫دﺳﺘﺎوﻳﺰﻫﺎ و از اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺎﺧﻪ ﭘﺮﻳﺪن ﻫﺎى ذﻫﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻴـﻮه اى ﻣﺴﺘﺒﺪاﻧـﻪ از ﻣـﻔـﻬـﻮم ﺳﺎده آن اﺻﻄـﻼﺣـﺎت رو‬ ‫ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮر ﻛﺮدن اﺻﻄﻼح ﻣﻮﻟﻮد را ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه »ﻣﺨﻠﻮق ﻧﺸﺪ« ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﭘـﻰ آن ﺑـﻮد ﻛﻪ آن اﺻﻄﻼﺣﺎت را در زﻣﻴﻨﻪ ﻛﻠﻰ ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺮار دادن ﺑﺨﺸﻰ از ﻛﻼم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺨﺶ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﻓﻜﺮى و‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ آن ﳑﻠﻮ از ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻋﺒﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻧﮕﺎره ﻫﺎى ﻋﺒﺮى از ﻃﺮﻳﻖ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ رﻳـﺰه ﻛﺎرﻳﻬﺎى‬ ‫ﻓﻨﻰ زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻧﭽﺴﺒـﻴـﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﻛﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ از اﺻﻄـﻼح‬ ‫ﭘﺮﺑﺎر ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮزه‬ ‫آن اﺻﻄﻼح را ﺑﺎ اﻳﺪه ﻫﺎى ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﻠﻤﻪ ﻟﻮﮔﻮس ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻟﺜﺎ اﺻﻄﻼح ﻣﻮﻟﻮد‪ ،‬در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٤:١‬از ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﻣﻮﻟﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ« ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺠﺪداً در‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٨:١‬او »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻄﻰ ﻣﻬﻤﻰ در دﺳﺖ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ در ﻣﱳ اﺻﻠﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ از »ﻳﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﻮﻟﻮد« ﺳـﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﱳ آن ﻧـﺴﺨﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﲤﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬اﮔﺮ ﻃﻮرى ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد«‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫را از آن ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪه اى وزﻳﻦ را در دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﻟـﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ )‪ (monogynous‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘـﻴﺸﻮﻧﺪ ﻣﻮﻧﻮ در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﺣﺎﻣﻞ ﺑﺎر ﺗﺎﻛﻴﺪى وزﻳﻨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮﻟـﻮد ﺑﻮدن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻔﺮد ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻃـﺮز ﺑﻰ ﻫﻤﺘـﺎﺋﻰ ﻣﻮﻟﻮد اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻳـﺎ ﻫﻴﭻ ﭼـﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺑـﻪ آن ﻣﻔﻬﻮم ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﻣﻮﻟﻮد ﺑﻮدن ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﺮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻼش ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺣﻖ آن ﻣﻄﻠﺐ را ادا ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬در ازل از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد از ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻣﻮﻟﻮد« ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫‪ (٥:١‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن رﺳﺎﻟﻪ اى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﺎ اراﺋﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺘﺎب ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن رﻗﺎﺑﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ وﺿﻮح و ﺻﺮاﺣﺖ ﲤﺎم‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﺪا« ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز‬ ‫ﻫﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻴﺌﺖ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد« ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰ آورد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻔﻆ »ﻧﺨﺴﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻓﺮﻫﮓ ﻳﻬﻮدى‬ ‫ﻗﺮن اول ﻓﻬﻤﻴـﺪه ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺮﻳـﺴـﱳ از آن زاوﻳﻪ ﳑﺘﺎز ﻣﻰ ﺗـﻮان دﻳﺪ ﻛﻪ اﺻـﻄـﻼح‬ ‫ﻧﺨﺴـﺖ زاده ﺑﺮ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺎﻳـﮕـﺎه وارث ﭘﺪر دارد دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﻴـﺮاث ﭘﺪر ﺳﺎﻻرى )ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫دﻗﻴﻘـﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﻧﺨـﺴـﺖ زاده ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ً‬ ‫ﺳﺮورى ﻗﻮم( را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ در ﻛﺴﻮت ﭘﺴﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﭘﺪر‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد‪.‬‬

‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣـﻮﻟﻮد« از ﭘﺪر ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺨﻠـﻮق‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨـﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰ ﻫﻤﺘـﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﻮﻟﻮد ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﺻﻄﻼح ﻧﺨﺴﺖ زاده ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻳﻬﻮدى ﻗﺮن اول ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﳊﺎظ »ﻧﺨـﺴـﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« اﺳﺖ ﻛـﻪ وارث ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬

‫≤‪±±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴِﺮ ﭘﺪر« و »ﻧﺨﺴﺖ زاده ﲤﺎﻣﻰ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎن« ﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﺮاره ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻓﻜﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮه وﻣﻮرﻣﻮن ﻫﺎ ﺑﺮاى اﻧﻜﺎر اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از آن اﻟﻔﺎظ ﺳﻮد ﻣﻰ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ اﻋﻼم ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﻣـﻮﻟﻮد« اﺳﺖ ﻧﻪ »ﻣﺨﻠﻮق«‪ .‬اﻳﻦ ﲤﺎﻳﺰ‬ ‫دﻗﻴﻖ‪ ،‬ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﺗﺎﺋﻴﺪﻳﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫≥‪±±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٩-١٥:١‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤-١:١‬‬

‫‪`OU bOLFð ©≥±‬‬ ‫رﺳﻢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﺎ آب ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه اﺟﺮا ﻣﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﺋﻴﻦ ﻣﻘـﺪس‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﻗـﺮاﺑﺖ ﻧـﺰدﻳﻚ‬ ‫دارد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺧﻴﺮاﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن دﻳﮕﺮى ﻣﺮﺳﻮم ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﺎ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺗﻌﻠﻖ‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪه اﻣﺎ ﭘـﻴـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﺎزه‪ ،‬آﻏﺎز ﻧﮕﺮدﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﭘﺲ از ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺤﻴﻰ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭼﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮد اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ آن ﻣﻠﺰم ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ آﻣﺎده ﺳﺎزى ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ و ﺧﻮد او ﻣﻨﺎدى ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺷﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا در ﻇﻬﻮر ﻗﺮﻳﺐ اﻟﻮﻗﻮع ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﳕﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﺪن او آﻣﺎده ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺗﺪارك‬ ‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درواﻗﻊ آﻧﻬﺎ ﻧﺎﭘﺎك ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺎزﺳﺎزى ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻴﺶ ﻳﻬﻮدﻳﺖ درﻣﻰ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﺎﻫﺮ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮ‬ ‫را ﺑﮕﺬارﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻳـﻬـﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺗﻮﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻃﺎﻫﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺳﻤﻰ دﻳﻦ ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺪﻋﺖ و ﺗﻮﻫﻴﻦ آﻣﻴﺰ‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺪﻻل آﻧﺎن اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻤﺪاً ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻦ داد و ﺣﺘﻰ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺑﺮ آن‬ ‫اﺻﺮار ورزﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﺮاى ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﻘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﲤﺎﻣﻰ‬ ‫اﺣﻜﺎم ﺧﺪا در ﻣـﻮرد اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮود آورد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻄﺎﺑـﻖ ﺧـﻮد ﺑﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﲤﺎم ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ وارد رود اردن ﺷﺪ ﺗﺎ از ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕـﻴـﺮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ آﻏﺎز ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ او ﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد را در زﻣـﺮه ﻗﻮم ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ درآورد ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺑﺮﺧﻰ ﺟﻬﺎت‪،‬‬ ‫اﻳﻦ اﻧﺘﺼﺎب ﻳﺎ دﺳﺘﮕﺬارى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد‬ ‫را آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم »ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺢ ﺷﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴـﻰ در ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﺷﺪ و ﻧﻘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد را ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﲡﺴﻢ ﺑﺨﺸﻴـﺪ‪» :‬روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻬﻮه ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﻣﺴﺢ‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن را ﺑﺸﺎرت دﻫﻢ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١:٦١‬‬

‫‪ -٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮاى ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮاى ﳒﺎﺗﺸﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ در ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺬارى ﻳﺎ ﻣﺴﺢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪±±¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬اﻳﺠﺎد آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﺮاى آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ در ﻧﻈﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻳﻬﻮدى ﺗﻮﻫﻴﻦ آﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن‪» ،‬ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ«‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±±µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٣:٤٠‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٧-١٣:٣‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٥-١:١‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١:٥‬‬

‫≤≥© ‪`OU ‰öł‬‬ ‫ﻻ آن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﺮوزى ﻫﺎى‬ ‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﻜـﻮه و ﺟﻼل ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌـﻤـﻮ ً‬ ‫درﺧﺸﺎن ورزﺷﻰ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻫﺎى ﺷﻐﻠﻰ ﻳﺎ اﺷﺘﻬﺎر ﺷﺨﺺ در ﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻼل از ﻣـﻘـﻮﻟﻪ درﺧﺸﺶ ﻧﻮراﻧﻰ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻰ ﺑﺪﻳـﻞ‬ ‫ﺧﺪا در ﻓﺮاﺳﻮى اوﺳﺖ‪ .‬در ﳊﻈﺎت ﻣﻬﻢ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز‪ ،‬ﺷﻜﻮه اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺮﻗﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﻪ »ﲡﻠﻰ« ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ »ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ« او‬ ‫ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺜﻞ و (‬ ‫دﻳﺪﻧﻰ ﻧﺸﺪ‪ .‬واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ metamorphoomai‬ﻛﻪ ﻣﻌﺎدل ﲡﻠﻰ ﻳﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ اﺳـﺖ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﺘﻘﺎت آن در زﺑﺎﻧﻬﺎى ﻏﺮﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم دﮔﺮدﻳﺴﻰ ﻳﺎ ﻣﺴﺦ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺮم اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ رخ داده را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ ‪ trans‬در آﻏﺎز‬ ‫واژه ﻫﺎى ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﺮاى ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻟﻔﻈﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »از اﻳﻦ ﺳﺮﺗﺎ آن ﺳﺮ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ در ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻣﺮز ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‬

‫∂‪±±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫را ﻋﺒﻮر ﻛـﺮدن از ﺧﻂ ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ و ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﺧﻂ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا ﺑﻨـﺎﻣـﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻣﺮزى از ﻣﺮزﻫﺎى ﻗﻴﺎس را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﻠﻤﺮو ﺧﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫در ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﻧﻮر درﺧﺸﻨﺪه اى از ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ‪ ،‬ﻋﻤﻼً ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ اﻳﻦ اﺑﺮاز ﺟﻼل و ﭼﻬﺮه ﺗﺎﺑﻨﺎك‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ده ﻓـﺮﻣﺎن از ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎز ﻣﻰ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻫﺎﺋـﻰ وﺟﻮد‬ ‫دارد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻦ آن دو ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در ﺧﻮر اﻫﻤﻴﺖ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻣﻮﺳﻰ از ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﺎﺑﻴﺪه ﻣﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻨﺎك ﮔـﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺗﺎﺑﺶ ﺟﻼل اﻟﻬﻰ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻼل او‪ ،‬ﺗﺎﺑﺶ ﺟﻼل اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻼل او ﻓﻮق از ﺟﻼل ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪه در ﭼﻬﺮه ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻮر را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻧﻜﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻧﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬از ﺟﻨـﺲ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﲡﺮﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬در ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫‪ ،٢٣:٢١‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ آن ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺎه در آن ﺑﺪرﺧﺸﺪ زﻳﺮا ﺟﻼل ﺧﺪا آن را ﻧﻮراﻧﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮه‪ ،‬ﻧﻮر آن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﭼﻬﺮه او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ و اﺳﻢ وى ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﭼﺮاغ و ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻧﺪارﻧﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ اﻳﺸﺎن روﺷﻨﺎﺋﻰ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺨﺸﺪ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٥-٤:٢٢‬‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ در واﻗﻌﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ‪ ،‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ ﻓـﺮاﺳﻮ ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺷﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫ﺣﻴﺮت ﻣﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﺣﻴﺮت آور اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وى از ﺳﺮ ﻋﻤﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺣﺠﺎب ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫اﻗﻌﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ او ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ در و (‬ ‫‪ -٢‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺒﻮر ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﻦ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪±±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-١:١٧‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٧-٢٤:١٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣-١:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٥-٤:٢٢‬‬

‫≥≥© ‪`OU œuFL‬‬ ‫اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﺻﻌﻮد اﻏﻠﺐ ﻧﺎدﻳﺪه اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺟﺸﻨﻬﺎ‬ ‫و ﺗﻌﻄﻴﻼت )اﻳﺎم ﻣﻘـﺪس( وﻳـﮋه اى دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗـﻮﻟﺪ )ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ(‪ ،‬ﻣـﺮگ‬ ‫)ﺟﻤﻌﻪ اﻟﺼﻠـﻴـﺐ( و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ )ﻋﻴﺪ ﻗﻴـﺎم( ﻣـﺴـﻴـﺢ را در ﺧﺎﻃﺮ زﻧﺪه ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﻳﺎ اﺻـﻼً ذﻛﺮى از ﺻﻌـﻮد ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑـﻪ آن‬ ‫ﻣﻰ ﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺻﻌﻮد روﻳﺪادى ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﳊﻈﻪ اوج اﻋﺘﻼى ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ اوﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻌﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ وارد ﺟﻼل ﺧﻮد ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ وى از اﻳﻦ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﺑﻬﺘﺮ از‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻴﺸﮕـﻰ اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﻳـﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان اﻃﻼع داد‪ ،‬آﻧﻬﺎ از ﺷﻨﻴﺪن آن ﺧﺒﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬آﻧﺎن‬ ‫ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻫﻤﻴﺖ اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻋﻈﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ واﻗﻌﻪ( ﺻﻌﻮد‬ ‫ً‬ ‫را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ و اﺑﺮى او‬ ‫را از ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن در رﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑـﻮدﻧـﺪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﻣـﻰ‪,‬رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺎ ﮔﺎه دو ﻣﺮد ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮش ﻧـﺰد اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﮔﻔﺘﻨـﺪ‬ ‫»اى ﻣﺮدان ﺟﻠﻴﻠﻰ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻧﮕـﺮاﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ از‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃـﻮرى ﻛﻪ او راﺑﻪ ﺳﻮى‬ ‫آﺳﻤﺎن رواﻧﻪ دﻳﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪.(١١-٩:١‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻋﻴﺴﻰ در اﺑﺮى ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺑﺮ اﺣﺘﻤﺎﻻً‬ ‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻨﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺑﺮ ﺟﻼل ﺧـﺪاﺳـﺖ ﻛـﻪ درﺧﺸﺶ و ﺗﺎﺑﻨﺪﮔﻰ آن از ﻫـﺮ اﺑـﺮ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻜﻴﻨﺎ‪ ،‬اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ ﺟﻼل درﺧﺸﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺷﻴﻮه‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﻼً ﺷﻴـﻮه اى ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻋﺰﻳﻤﺖ او ﳊﻈﻪ اى ﺑﺎ ﺷﻜـﻮه ﺑﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﻜﻮه آن ذﻛﺮ ﻛﺮدﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﺑﺎﻻ رﻓﱳ« ﻳﺎ »ﺑﻠﻨﺪﺷﺪن« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ اﺻﻄﻼح ﺻﻌﻮد درﺑﺎر(ه ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ رود‪ ،‬داراى ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ‪ ،‬ﻏﻨﻰ ﺗﺮ و‬ ‫دﻗﻴﻖ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎﺳﺖ‪.‬ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬از رﺑﻮده ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫ﺧﻨﻮخ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻳﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ اﻳﻠﻴﺎ ﺑﺎ اراﺑﻪ آﺗﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ رﻓﱳ او ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﺎﺋﻰ ﺧﺎص ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺨﺼﻮص اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎﻻ ﻣﻰ رود‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﺎﺟﮕﺬارى‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺘﺼﺎب ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻣﻰ رود‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ ﻗﺪس اﻻﻗﺪاس آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺻﻌﻮد ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻋﻈﻴﻢ اﻟﺸﺄن ﻣﺎ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ راﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او از ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮده ﺧﻮد‪ ،‬روح ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ او ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﱳ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﺟﺴﻤﻰ ﺧﻮد را از ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺑﺎزﭘﺲ ﮔـﺮﻓﺖ اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در‬ ‫ﺳﻔـﺮ زﻳـﺎرﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻊ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﻣـﻰ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻗـﺪرت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬ ‫ﺑﻼواﺳﻄﻪ ﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن و ﻫﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﺑﺮاى ﺗﺎﺟﮕﺬارى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ آﺳـﻤﺎن ﺻﻌﻮد‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار اﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻨﺪ ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻣﻰ راﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﻮد را اداره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور آﺳﻤﺎن وزﻣﻴﻦ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺳﺮ ﺑﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر ﻧﺸﺴـﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬اﻗﺘﺪار و ﺣﻮزه ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ و ﻧﻈﺎرﺗﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫از داﻳﺮه ﻛﻠﻴﺴﺎى او ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰ رود ﺗﺎ ﲤﺎم ﺟﻬﺎن را در ﺑﺮﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن دو ﻫﺮﮔﺰ از‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻳﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺘـﻨـﺪ‪ .‬اﻗـﺘـﺪار او ﺷـﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل ﻫـﺮ دوى آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧـﺮواﻳﺎن زﻣﻴﻨﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﺴـﺌـﻮل اﻧﺪ و ﺗﻮﺳﻂ او و در ﻣﺤﻀﺮ او ﻛﻪ ﭘـﺎدﺷـﺎه‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪ ،‬داورى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ در آﺳﻤـﺎن و ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺳـﻮى ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷـﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻈـﻤـﺖ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺗﺎ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ از ﻋﻴﺴﻰ ﲡﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺮدن ﻧﻬﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ او ﺑﻪ داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﻪ در‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﺎه او ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﻗﺘﺪار آن را دارد ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮﻳـﺰد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ‬ ‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﻨﺸﺴﺖ‪ ،‬آن روح را ﻧﺮﻳﺨﺖ‪ ،‬آن روح در ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى از‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ او را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ‬ ‫ﺑﺮ ﳒﺎت اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻞ درآورد‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ در‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬داور ﲤﺎم ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او داور ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺖ ﻫﺎ و ﻫﻤﻪ اﻗﻮام اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان داور ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣـﻰ راﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺳـﻮى ﭘﺪر ﻣﻨﺼـﻮب‬ ‫ﺷﺪه ﺗﺎ از ﻣﺎ ﺟﺎﻧـﺒـﺪارى ﻛﻨـﺪ‪ .‬او وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣـﺎﺳـﺖ‪ .‬در داورى ﭘﺎﻳﺎﻧـﻰ‪ ،‬وﻛﻴﻞ‬ ‫ﻣﺪاﻓﻌﻰ ﻛﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮده‪ ،‬رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻬﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪن اﺳﺘﻴﻔﺎن ﮔﺬﺷـﺖ‪ ،‬ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﳕﻮﻧﻪ اى از ﻃﻌﻢ دﻟﭽﺴﺐ ﺷﻔﺎﻋـﺖ ﻋـﻴـﺴـﻰ از‬ ‫ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻮﻛﻠﻴﻦ او ﺑﭽﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ او ]اﺳﺘﻴﻔﺎن[ از روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺑﻮده ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺟﻼل ﺧﺪا‬ ‫را دﻳﺪ و ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ آﺳﻤﺎن را ﮔﺸﺎده و‬ ‫ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده ﻣﻰ‪,‬ﺑﻴﻨﻢ!« )اﻋﻤﺎل ‪.(٥٦-٥٥:٧‬‬

‫∏‪±±‬‬

‫‪±±π‬‬

‫∞≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻌﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪﻛﻰ ﻣﺒﺬول ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺻﻌﻮد‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ اى ﺣﺴﺎس از اﻋﺘﻼى ﻣﺴﻴﺢ درﺗﺎرﻳﺦ ﳒﺎت را رﻗﻢ ﻣﻰ زﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ در اﺑﺮى از ﺟﻼل ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺨﺼﻮص و ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺨﺼﻮص ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎﺟﮕﺬارى ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺴﻴﺢ در ﺻﻌـﻮد ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﻣـﺎ را ﺑـﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻨﺪ اﻗﺘﺪار ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﺎﺿﻪ روح اﻟﻘﺪس را در‬ ‫‪ -٦‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟـﻮاز‬ ‫(‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺻﺎدر ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ داورى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﻔﻴﻊ ﻳﺎ وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٥٣-٥٠:٢٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٤:٨‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٠-٩:١٤‬‬ ‫اﻓﺴﻴﺴﺎن ‪٨-٧:٤‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٨-٢٣:٩‬‬

‫‪v$UO Ê«uMŽ tÐ `OU vUOŽ ©≥¥‬‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺸﺎﺟـﺮه و ﻧﺰاع‪ ،‬ﺧﻮد را وﺳﻂ ﻣﻰ اﻧﺪازد‪ ،‬ﻛﺴـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ﮔﺮوه ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺪال ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‬ ‫و ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﻰ دﻫﺪ‪ .‬در اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≤±‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻃـﻮرى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﺷﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در دﺷﻤﻨﻰ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺼـﻴـﺎن‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺑﺮﻣﻰ دارﻳﻢ و از اﻃﺎﻋﺖ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﻰ زﻧﻴﻢ‪ .‬ﻳﻜﻰ‬ ‫از ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى اﻳﻦ رﻓﺘﺎر آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺎر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻋﻮاﻗﺐ آن ﺧﻼص ﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺧﺪا آﺷﺘﻰ داده ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ آﺷﺘﻰ دوﺑﺎره‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﮔـﺮى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﻳﺎدآور ﻫﻤﺎن ﻋﻈﻤﺖ آﺳﻤﺎﻧـﻰ ﺧـﻮد ﺧﺪاﺳـﺖ‪.‬‬ ‫درواﻗﻊ او ﺧﺪاى ﻣﺠﺴـﻢ اﺳـﺖ‪ .‬آرى او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑـﺮ ﺧـﻮد ﮔـﺮﻓﺖ و از ﺳﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﺰاﻣﺎت ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺧﺎﺿﻊ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﺑﺮﻗﺮارى آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻏﺎز ﻧﺸﺪ ﻛﻪ او ﺧـﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﭘﺪر را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬در راﻳﺰﻧﻰ ازﻟﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻣﺪن ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺗـﻮاﻓﻖ ﻛﺎﻣـﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺷﺘﻪ اى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌـﺮﻓﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻛـﺎر را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬در ﺗﻦ ﮔﻴـﺮى ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴـﺎن را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺗـﺎ رﻫﺎﻧﻴﺪن ذرﻳﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛـﺮده آدم را ﻋﻤﻠﻰ ﺳـﺎزد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ‬ ‫ﻋﻬﺪه اﻟﺰاﻣﺎت ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻣﺪ و ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد‪ ،‬از‬ ‫(‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ ﻛﻔﺎره ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬اﻟﺰاﻣﺎت ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ واﺟﺒﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺟﻬﺖ آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد را ﭼﻪ از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و ﭼﻪ‬ ‫از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﺮ روزه ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺎ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﺑﺴﱳ ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه اى ﺑﺎ ﺧـﺪا را ﺑﺮا ى ﻣﺎ ﻓﺮاﻫﻢ‬ ‫آورد‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﻮﺛﺮ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ ﻃـﺮﻓﻴﻦ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﻳﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺻﻠـﺢ‬ ‫ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﻘﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺎ اﻳﻔﺎ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ اﻇﻬﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا‬ ‫در ﺻﻠﺢ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪﻳﻢ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺳﻼﻣﺘﻰ‬ ‫دارﻳﻢ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ« )روﻣﻴﺎن ‪.(١:٥‬‬

‫≤≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫ﻛﺎر ﻣﻴﺎﳒﻰ ﮔﺮاﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻛﺎر ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫ﻣﻴﺎﳒﻰ ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳـﻢ ﺑـﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺳﻂ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ دادن اﺣﻜﺎم ﺑـﻪ اﺳـﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺎدم ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻮﻟ‪ N‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻋﻴﺴﻰ از ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫زﻳﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻻﻳﻖ ا ﻛﺮاﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻤﺮده ﺷﺪ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ...‬و ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺎدم در ﲤـﺎم‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ او اﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ...‬و اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ او ]اﻣﻴﻦ ﺑﻮد[ و ﺧﺎﻧﻪ او ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‬ ‫)ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٦-٣:٣‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮاﻫﻢ آوردن اﻣﻜﺎن آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد ﺑﻴﻦ ﻃـﺮﻓﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪه اﻧـﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺎ را دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭘﺪر آﺷﺘﻰ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴﺮ و ﭘﺪر از ازل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺎر ﻣﻴﺎﳒﻰ ﮔﺮى ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از اﻋﻤﺎل اﻧﻴﺒﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٤-٣٣:٨‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٥:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٥-٢٠:٧‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢٢-١١:٩‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≤‪±‬‬

‫‪`OU t½UÖ‬‬ ‫‪Ï tÝ VBM ©≥µ‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎى درك ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن درﻛﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﻗﺎﻟﺐ آﻣﻮز(ه ﻣﻨﺼﺐ ﺳﻪ ﮔﺎﻧ(ﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ آن ﭘﺮداﺧﺖ‪ :‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ و ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺎم آور ﻣﻌﻴﺎر ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ ﻫﺪف‬ ‫و ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺒﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ او و ﻛﺎر او‪ ،‬ﻧﻘﺎط ﻛﺎﻧﻮﻧﻰ ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺧﻮد او ﻧﺒﻰ ﺑﻮد‪ .‬در اﻇﻬﺎرات ﻧﺒﻮﺗﻰ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا و ﻧﻘﺶ‬ ‫او در درون ﻣﻠﻜﻮت آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻋﻤﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺻﻠﻰ ﭘﻴﺎم آور‪ ،‬اﻇﻬﺎر‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻇﻬﺎر ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد او‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ در ﻟﺒﺎس ﺟﺴﻢ‪ ،‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﺒﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺒﻰ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻛﺎﻫﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ از ﻋﻬﺪه‬ ‫ﺗﺒـﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻧﻘﺶ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈـﻢ ﻋـﻈـﻴـﻢ اﻟﺸﺄن ﻫـﻢ ﺑـﺮآﻣﺪ‪ .‬ﻛﺎﻫﻨﺎن ﻋﻬـﺪ ﻋـﺘـﻴـﻖ ﻣـﺮ ً‬ ‫ﻣﻰ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ از ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ ارزش آن ﺗﺎ اﺑﺪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﻤﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﭘـﺪر‪ ،‬ﻗـﺮﺑـﺎﻧـﻰ ﻛـﺮدن ﺧﻮﻳﺸﱳ ﺧـﻮد ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻤﻰ و ﻫﻢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﮔﺮاﻧﻪ ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬ ‫اﺷﺨﺎص ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ اى ﺗﺼﺪى ﻣﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜـﻞ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺼﺪى ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺒﻮت ﻣﺴﻴﺤﺎﺋﻰ ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٠‬‬ ‫را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻛـﺴـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢ از ﻧـﺴـﻞ داود و ﻫﻢ ﺧـﺪاوﻧﺪ داود‬ ‫ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻫﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮه اى ﻛﻪ ذﺑﺢ ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ درك ﻛﺎﻣﻠﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ او را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ‪،‬‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ در او ﲢﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ً‬

‫‪±≤¥‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ ﲢﻘﻖ ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ و ﺧﻮد ﻳﻚ ﻧﺒﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻦ و ﻫﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﺧﻮد رادر ﻗﺎﻟﺐ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﲤﺎم ﺧﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١١٠‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪٤-١:٤٢‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٨-٢٦:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٦-١٧:٣‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٦-٥:٥‬‬

‫∂≥© «'‪vUOŽ »UI‬‬ ‫در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ آن ﻗﺪر ﻟﻘﺐ و ﻋﻨﻮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻳﮕﺮ‬ ‫داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻬـﺮﺳﺖ ذﻳﻞ‪ ،‬ﻓﺸﺮده اى از اﻟﻘﺎب و ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﻣﺰﺑـﻮر را ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﭘﺴـﺮ داود‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬اﻟ‪ N‬و ﻳﺎء‪ ،‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬رﺑﻰ‪ ،‬ﻋﺎدل‪ ،‬ﻧﺒﻰ‪ ،‬ﻣﺪاﻓﻊ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻳﻬـﻮدا‪ ،‬ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬آدم‬ ‫ﺛﺎﻧﻰ‬

‫اﻟﻘﺎب ﻋﻤﺪه اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪه ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﻟﻘﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ اﻃﻼق ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫آن را ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ وى ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل‪ ،‬واژه ﻣﺴﻴﺢ اﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜـﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≤µ‬‬

‫ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم و ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺻﻄﻼح‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎﺧﻮذ از واژه ﻋﺒﺮى ﻣﺎﺷﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﺴﺢ ﺷﺪه« ﻳﺎ »ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣـﻔـﻬـﻮم ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻮﻋـﻮد ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﺮزى ﺑﻰ ﻫﻤﺘـﺎ ﺗـﻮﺳـﻂ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﻣﺴﺢ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن درﺑﺎر(ه ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‪،‬‬ ‫ﻫﻤﮕﻰ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه ﻧـﺒـﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺎﺷﻴـﺢ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ او ﭘﺎدﺷﺎه اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه داود‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﻴﺮ ﻳﻬﻮدا ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه داود را اﺣﻴﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪) .‬اﻳﻦ ﺷﻖ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻰ آورد و ﻟﻬﻴﺐ اﻣﻴﺪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ آﻣﺪن ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را از ﻗﻴﺪ اﺳﺎرت روم ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﺷﻌﻠﻪ ورﺗﺮ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮد‪(.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻣﺎﺷﻴﺢ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎدم ﺧﺪا و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎن ﺧﺎدم رﱋ دﻳﺪه اى‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎ از او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دو ﺷﻖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ آﺷﻜﺎرا‬ ‫در ﻋﻴﺴﻰ ﺟﻤﻊ آﻣﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺮ ﳕـﻰ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ آﻣﺪن آﻧﻬﺎ در ﻳـﻚ ﺷـﺨـﺺ‪،‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻗﺎﺑﻞ درﻛﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫آن ﻣﺎﺷﻴﺢ آﺳﻤﺎﻧﻰ )ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن( و ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر )ﭘﺴﺮ ﺧﺪا( ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻦ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﻴﺎس‪ ،‬ﻧـﺒـﻰ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﭽـﻴـﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺎﺷﻴﺢ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻳﻢ از ﺑﻐﺮﳒﻰ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﻴﺮت ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ آن‬ ‫ﺷﻘﻮق در ﺷﺨﺺ و ﻛﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺎ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ درﺑﺎره( ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬دوﻣﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮ ً‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬درك اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﺑﺮاى درك ﭼﻬﺮه اى ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫از ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ اﻫﻤﻴﺖ را داراﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ اﺻﻄﻼح‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ اول اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ادب‬ ‫ﺣﻜﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻨـﻮان ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗـﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ]و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻟﻔﻈﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻟﻔﻆ »ﻗﺮﺑﺎن« ﻓﺎرﺳﻰ از دﻫﺎن ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺧﺎرج ﻣﻰ ﺷﻮد‪ [.‬ﻃﺮﻳﻘﻪ دوم اﺳﺘﻔﺎده از ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را در ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻚ ﺑﺮده دار ﻳﺎ ارﺑﺎب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺠﺎزى اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻟﻔﻆ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ارﺑﺎب«‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻮم ﻛﺎرﺑﺮد ﻟﻔﻆ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ او ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر و وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻗﺮن اول ﻣﻴﻼدى اﻣﭙـﺮاﺗﻮران روم زﻳﺮ دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﻣﻠـﺰم ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮ‬ ‫زﺑﺎن راﻧﺪن ﺷﻌﺎر »ﻗﻴـﺼـﺮ ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ« ﺳﻮﮔﻨـﺪ وﻓﺎدارى ﻳﺎد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺴـﻴـﺎرى از‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮددارى از اﺟﺎﺑﺖ آن ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﻋﻮض‪،‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺑﺮ زﺑﺎن آورده ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ »ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺼﻮص از ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻌﻰ رﻳﺸﻪ اى ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ آﻣـﺪ زﻳـﺮا ﻛﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺬﻛﻮر ﻋﻨـﻮاﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ درﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧﺪاى‬ ‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻓﻴﻠﻴﭙﺎن ‪ ٩:٢‬از آن ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان »ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻓﻮق از ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺎﻣﻬﺎﺳﺖ« ﻳﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﭘﺮﺟﺎذﺑﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻨﺎوﻳﻦ داده ﺷﺪه ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ و‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻨﺎوﻳﻦ‪ ،‬داﺋﻤﺎً ﺳﻮء ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ ﮔﺎﻧﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎن و ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ دو (‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارد و از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن و ﭘﺴـﺮ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ اى اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن ﺑﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ او دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻨﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ّ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻘﺐ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻋﻨﺼـﺮى از اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ را در ﺧﻮد دارد‪ ،‬اﻣﺎ اﺷﺎره ﻋﻤﺪه آن ﺑﺮ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺣﺎﻣﻞ اﺷﺎره اى ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ اﻣﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ‬ ‫ﻋﻤﺪه آن ﺑﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮاﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ از اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻀﺎﻋ‪ N‬ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ درك ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﻨﻮان ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺗﺪاوم اﺳﺘﻌﻤﺎل در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ )ﭘﺲ از ﻣﺴﻴﺢ و ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺳﻮم را )از ﳊﺎظ ﺟﺎى ﮔﻴﺮى در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ( ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده‪ ،‬اﻣﺎ از‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده )ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اى ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ازﺑﻘﻴﻪ(‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ را از آن ﺧﻮد ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬در زﻣﻴﻨﻪ اﻃﻼق ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻨﻮاﻧﻰ‬ ‫دورﺗﺮ و ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺧﻮد آن را ﺑﺮاى ﻧﺎﻣﻴﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫اﻫﻤﻴﺖ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن از ارﺗﺒﺎط آن ﺑﺎ ﻧﺤﻮه اى ﻛﻪ داﻧﻴﺎل آن را در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷـﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ داﻧﻴﺎل ﺑﺎب ‪ .(٧‬در آﳒﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴـﺎن‬ ‫آﺷﻜﺎرا ﺑﺮ وﺟﻮدى آﺳﻤﺎﻧﻰ دﻻﻟﺖ دارد ﻛﻪ در ﻧﻘﺶ داور ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﻟﻘﺐ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻗﺪاﻣﻰ ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﻧﺎﺑﺠﺎ ﺑﻠﻜﻪ از ﺳﺮ ادﻋﺎﺋﻰ ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ اﻗﺘﺪار‬ ‫اﻟﻬﻰ‪ ،‬از دﻫﺎن ﻋﻴﺴـﻰ ﺧـﺎرج ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ادﻋـﺎ ﻛـﺮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن را دارد )ﻣﺮﻗﺲ ‪ (١٠:٢‬و ﻧﺎﻇـﺮى اﻟﻬﻰ و ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺳﺒﺖ اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(٢٨:٢‬‬ ‫‪ -٤‬ﻟﻮﮔـﻮس‪ .‬در ﺳﻪ ﻗﺮن اول ﻣﻴﻼدى‪ ،‬ﻫﻴﭽﻴﻚ از اﻟﻘﺎب ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه‬ ‫ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﺎت ﺷﺪﻳﺪ ﻓﻠﺴﻔﻰ و اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺮاى ﺗﻮﺳﻌﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻛﻠﻴﺴـﺎى اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﻣﺤﻮرى ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪﻣﻪ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ در درك ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﻟﻮﮔﻮس ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺖ اﻳﻔﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬در آﻏﺎز ﻛﻠﻤﻪ )ﻟﻮﮔﻮس( ﺑﻮد‪ «.‬در اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ‪ ،‬ﻟﻮﮔﻮس‬ ‫ﻫﻢ وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰى ﺑﺎ ﺧﺪا دارد )»ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد«( و ﻫﻢ ﻫﻮﻳﺖ او ﺑﺎ ﺧﺪا ﺗﻄﺒﻖ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‬ ‫)»ﺧﺪا ﺑﻮد«(‪ .‬اﻳﻦ راز ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻤﻴﻘﻰ ﺑﺮ ﮔﺴﺘﺮش آﻣﻮز(ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﮔﺬاﺷﺖ و‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ دﻳﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﳊﺎظ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ اﻣﺎ در ذات ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درك اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎى ﻣـﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻔﻬﻮم ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻟﻘﺒﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﺸﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﺳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼـﻨﺪ ﻛﻪ اﺻﻄﻼح ﻟﻮﮔﻮس را ﻣـﻰ ﺗﻮان ﺧﻴﻠﻰ‬ ‫راﺣﺖ ﺑﻪ »ﻛﻠﻤﻪ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﳑﻠﻮ از ﻛﺎرﺑﺮد ﻓﻠﺴﻔﻰ و ﻓﻨﻰ اﺻﻄﻼح ﻣﺰﺑﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﻌـﻨﺎﺋﻰ ﻏـﻨﻰ ﺑﺮاى ﻟـﻮﮔﻮس ﺑﻪ ارﻣـﻐﺎن آورد‪ .‬ﻳﻮﻧـﺎﻧﻴﺎن ﺑـﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﻛـﺎﺋﻨﺎت‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ اى واﻓﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﻟﺬا ﺑﻪ ﺗﻼﺷﻰ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ در ﺟﻬﺖ آ ﮔﺎﻫﻰ از »واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ«‬ ‫)ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ( دﺳﺖ زدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﺻﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎ‬ ‫ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻨﻪ رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت را ﻧﻈﻢ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬ ‫در ﭘﻰ ذﻫﻨﻰ )‪ (nous‬ﻣﻰ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﻧﻈﻢ ﻫﻤﻪ اﻣﻮر را ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داد‪ .‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‬ ‫آن واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪه را ﻟﻮﮔﻮس ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﮔﻮس وﺟﻪ ارﺗﺒﺎط ﻳﺎ »ﻣﻨﻄﻖ«‬

‫∂≤‪±‬‬

‫∑≤‪±‬‬

‫∏≤‪±‬‬

‫‪`O: v:OŽ‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم ﻣـﺰﺑﻮر اﺑﺘﺪا در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘﻮس و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻼﺳﻔﻪ رواﻗﻰ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻄﻼح ﻟﻮﮔﻮس اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻛﺎرﺑﺮد ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻛﺎرﺑﺮد آن ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﺎز ﻣﻰ ﮔﺮدد‪ .‬در‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ٣:١‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ ...‬و‪ ...‬ﺷﺪ‪ «.‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﻛﻠﻤ(ﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد آﻣﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل آﻧﭽﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻟﻮﮔﻮس را ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻳﻮﻧﺎن ﺟﺪا‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﮔﻮس ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن‬ ‫درآﻣﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎى ﻣﺎ زﻳﺴﺖ و ﻣﺮد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺎﺷﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ »ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه« و ﻟﻘﺒﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻧﺸﺎن دادن ﻧﻘﺶ او ﻫـﻢ در‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻫﻢ ﺧﺎدم رﱋ دﻳﺪه ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻨﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ‬ ‫از ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻨﺎوﻳﻦ داﺋﻤﺎً در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ دوﻣﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻰ اس‪٠‬ت ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻗﺘﺪار اﻋـﻠـﻰ درﺟﻪ او در ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺎﺋـﻨـﺎت اﺷـﺎره‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﺴـﺮاﻧﺴﺎن ﻟﻘﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ اﻏـﻠـﺐ آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻘﺐ ﻣﺰﺑﻮر ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داور ﲤﺎﻣﻰ ﻛﻴﻬﺎن اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻟﻘﺐ ﻟـﻮﮔﻮس‪ ،‬ﭼﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺒـﺮى و ﭼﻪ در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻴـﺮاث‬ ‫ﭘﺮﺑﺎرى اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻟـﻮﮔﻮس اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺎﻟﻖ ﻛﺎﺋـﻨـﺎت‪ ،‬واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋـﻰ‬ ‫ﻣﺎوراى ﻛﺎﺋﻨﺎت و ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ دارد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٣:٢-١:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٨-١:٩‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢١-١٣:١٦‬‬

‫‪r−MÄ g7Ð‬‬

‫—‪”bI'«ÅÕË‬‬ ‫∑≥© «'‪”bI'«ÅÕË— XO¼u‬‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺴﻴـﺎرى از دﻋﺎﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ داﺋﻤـﺎً اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺗﻜـﺮار ﻣﻰ ﺷﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬آﻣﻴﻦ‪ «.‬اﻳﻦ اﻇﻬﺎر‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﻰ درﺑﺎره ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ درون اﻟﻮﻫﻴﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺳﺮود ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﺳﺮاﺋﻴﻢ‪:‬‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﭘﺪر و ﺑﺮ ﭘﺴﺮ و ﺑـﺮ روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ در آﻏﺎز ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫اﻳﻨﻚ ﻫﺴﺖ و ﻫﻤﻮاره ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺳـﺮود ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻴـﺎﻧـﮕـﺮ ﺟـﻼل ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨـﺺ ﺗـﺜـﻠـﻴـﺚ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻮازات ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺟﻼﻟﻰ ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ اﻟﻮﻫﻴﺖ روح اﻟﻘﺪس ﻛﺎﻣﻼً در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻴﻞ‬ ‫اﻳﻨﻜـﻪ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ روح اﻟﻘـﺪس‪ ،‬ﻣـﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺨـﺎﻟـﻔـﺖ ﺑـﺮاﻧﮕﻴﺰ ﻧـﺒـﻮده اﻳﻦ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح روح اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ دارﻧﺪه ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ و‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮﻧﺪه اﻗﺘﺪار اﻟﻬﻰ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺺ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن او را ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒـﺎً ﻫﺮ آﻧﭽﻪ درﺑـﺎره ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬در ﻣـﻮرد روح ﺧﺪا ﻧﻴﺰ‬

‫∞≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻔﻆ »ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ« و ﻟﻔـﻆ »روح ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ« ﻣﻜـﺮرًا ﺟﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ داده اﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ روﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮر اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻣﺎ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺷﺎﻳﺪ در ﻫﻴﭻ ﺟﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗﻮت اﻋﻤﺎل ‪ ٥-٤:٣‬را ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻄﺮس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اى ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﺷﻴﻄﺎن دل ﺗﻮ را ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ روح‪,‬اﻟﻘﺪس‬ ‫را ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻰ و ﻣﻘـﺪارى از ﻗﻴﻤﺖ زﻣﻴﻦ را ﻧﮕﺎه دارى؟ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دروغ ﻧﮕﻔﺘـﻰ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪا«‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳـﺎده‪ ،‬دروغ ﮔﻔﱳ ﺑـﻪ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺧـﻮد‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١١-١٠:٢‬از داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ روح ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛﻪ روح‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺘﻰ‬ ‫ﻋﻤﻘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻴﺴﺖ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﻪ اﻣﻮر اﻧﺴﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺰ روح اﻧﺴﺎن ﻛـﻪ در وى ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ اﻣﻮر ﺧـﺪا را ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺪاﻧﺴـﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺟﺰ روح ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ﻧﻮﻳﺲ ﻫﻢ در ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٨-٧:١٣٩‬ﺑﻪ داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ روح ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ‪:‬‬ ‫»از روح ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم؟ و از ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕـﺮﻳـﺰم؟ ا ﮔﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌـﻮد‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴـﺘـﻰ‪ .‬و ا ﮔﺮ در ﻫﺎوﻳﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﮕﺴـﺘـﺮاﱎ اﻳﻨﻚ ﺗﻮ آﳒﺎ ﻫﺴـﺘـﻰ‪«.‬‬ ‫روح‪ ،‬در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻴﺰ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد‪ ،‬او ﺳﻄﺢ آﺑﻬﺎ را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(٢-١:١‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺴﻦ ﺧﺘﺎم ﻣﺒﺤﺚ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬دﻋﺎى ﭘﻮﻟﺲ را در رﺳﺎﻟـﻪ‬ ‫دوم او ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﻰ آورﻳﻢ‪» :‬ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﺷﺮا ﻛﺖ‬ ‫روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد آﻣﻴﻦ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٣‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻋﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺻﻔﺎت و اﻗﺘﺪار اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ داﺷﱳ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ ﻣﺘﺼ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢-١:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٤-٣:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٠-١٩:٦‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٢-١٩:٢‬‬

‫∏≥© ‪”bI'«ÅÕË— XOB7ý‬‬ ‫ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺴـﺮم در ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺣـﺎﻻ ﻣـﻰ داﱎ ﻛـﻪ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﭼﻪ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ‪ «.‬ﺗﺎ آن زﻣﺎن او ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ روح اﻟﻘﺪس راﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﺮد و در ﺻﺤﺒﺖ از روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﺿﻤﻴﺮ »او« از »آن« اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﻮدن روح اﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺳﻮم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺤـﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ از آﳒﺎ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﺷﺎره ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻓﻘﻂ از‬ ‫ﺿﻤﺎﻳﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪،١٣:١٦‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮن او ﻳﻌﻨـﻰ روح راﺳﺘﻰ آﻳﺪ ﺷﻤـﺎ را ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ راﺳﺘـﻰ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد زﻳﺮا ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ و از اﻣﻮر آﻳﻨﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪«.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛـﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺷﺨـﺼـﻰ واﻗﻌﻰ و ﻣﻌﻴﻦ اﺳﺖ و ﻧـﻪ ﻳـﻚ ﻧـﻴـﺮوى ﻏﻴـﺮ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ از راﺑﻄﻪ اى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ او ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ دﻋﺎﺋﻰ را ﺑﺪرﻗﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬـﺮ‬ ‫ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣـﻰ ﮔـﺬارد‪» :‬ﻓﻴﺾ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧـﺪاوﻧـﺪ و ﻣـﺤـﺒـﺖ ﺧـﺪا و ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ‬ ‫روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد آﻣﻴﻦ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٣:١٤‬‬

‫≤≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﻣﺸـﺎرﻛﺖ داﺷﱳ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌـﻨـﻰ ﺑـﺮﻗﺮار ﻛﺮدن راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺎ او‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻼوه‪ ،‬دﻋﻮت ﺷﺪه اﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ روح اﻟﻘﺪس ﮔﻨﺎه ﻧﻮرزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻜﻨﻴـﻢ و‬ ‫او را ﻣﺤﺰون ﻧﺴﺎزﻳﻢ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ »ﻣﺤﺰون« ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺰن و ﻏﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﻜﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮان و ﺑﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺘﻮﺳﻞ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻘﺶ او در ﺗﻮﺳﻞ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن دﻋﺎ‪ ،‬ﻳـﺎورى ﻛﺮدن ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺪر ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬در دﻋﺎ‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از روح اﻟﻘﺪﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ را اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﺷـﺨﺎص ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﳒﺎم دﻫـﻨﺪ‪ .‬روح‪ ،‬رﺳﻮﻻن و ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺴﻴـﺢ را ﺗﺴﻠﻰ‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎب ‪ .(١٦‬آن ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻴـﻮه اى اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑﺎﻫﻮش‪ ،‬اراده‪ ،‬اﺣﺴﺎس و ﻗﺪرت ﺳـﺮ و ﻛﺎر دارد‪ .‬او‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣـﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻴﮕﺰﻳﻨـﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﻣـﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻠﺰم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و‬ ‫اﻧﺪرز ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻮر ﻓﻘﻂ از وﺟﻮدى ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻫﺴﺘﻰ ﭼﻨﺎن وﺟﻮدى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴ‪ ،N‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺻـﺮ ً‬ ‫در ﻋﻮض‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻛـﺮدن از روح اﻟﻘﺪس ﻳﻌﻨﻰ ﺳـﻮﻣﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ و ﻣﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﻪ او و دوﺳﺖ داﺷﱳ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬روح اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻏﻴﺮ ﺷﺨﺼﻰ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم اﺷـﺎره ﺑـﻪ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬از ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺷﺨﺼـﻰ اﺳـﺘـﻔـﺎده‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎر روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺤﻰ از داﺷﱳ راﺑﻄﻪ اى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ روح اﻟﻘﺪس ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬روح اﻟﻘﺪس ﺳﺰاوار ﭘﺮﺳﺘﺶ و اﻃﺎﻋﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≥‪±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:١٦‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣:١٤‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٤:١‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٥:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦:٥‬‬

‫‪Ê«—«b½UL¹« ÊË—œ —œ ”bI'«ÅÕË— Êœ«œ œUNý ©≥π‬‬ ‫در ﺟﻠﺴﻪ ﻏﻢ ﺑﺎر دادﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪى در آن ﺣـﻀـﻮر دارد‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻛـﻪ داده‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد اﺛﺮى ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﺻﻼً از آﳒﺎ ﻧﺸﺎت ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠـﺐ ﺑـﺮﺳﻴﻢ‪ .‬در‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﺎت‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺎﻫﺪان از ﭼﻬـﺮه ﻫﺎى ﻣﺸﻜـﻮك ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣـﻮﺟﺐ‬ ‫ﻧﺰاع و ﻣﺸﺎﺟﺮه ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﺷﻬﺎدت ﻳﻚ دروﻏﮕﻮى روان ﭘﺮﻳﺶ‪ ،‬از ارزش ﻧﺎﭼﻴﺰى‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ آن وﻗﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ از اﻋﺘﺒﺎر‬ ‫ﻻزم ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰى را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت او ﻛﺎﻣـﻼً ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﻄﺎ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﲢﺮﻳ‪ N‬اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﻬـﺎدﺗـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻠﺎ ﻗﻰ ﻣﺜﻞ ﺧﺪا را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺎﻛﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه ّ‬ ‫(‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﭼﲍ ﺷﻬﺎدﺗﻰ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و از واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﳑﻜﻦ‪،‬‬ ‫از ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ داﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺒﻨـﻊ اﻗـﺘـﺪار ﺳـﺮﭼﺸﻤـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻋﺘﺒﺎر ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روزى ﻟﻮﺗﺮ را وادار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻛﺎر روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ از ﻧﻔﺲ ﺣﻴﺎت ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±≥¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭼﻨـﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻋﺘﺒﺎر آﺳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ روﺷﻦ و ﻣﺴﺘﺪل اﺑﺮاز ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺪارﻛﻰ ﻛﺎﻓﻰ دال ﺑﺮ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﮔﻮاﻫﻰ دروﻧﻰ روح اﻟﻘﺪس در ﻗﻠﻮب ﳑﻬﻮر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻔﺎوت‬ ‫ﺑﻴﻦ اﺛـﺒﺎت و اﻗﻨﺎع را ﺑﻪ رﺳـﻤﻴﺖ ﺷﻨـﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨـﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑـﺘﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫اﺳﻨﺎدى ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻨﺪه و اﻟﺰام آور ﺣﺎﻛﻰ از ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺑﺪارﻳﻢ‪ ،‬وﻟـﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻀﻤﻴـﻨﻰ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﻪ آﻧﺎن ﻣﺘﻮن ﻣﺰﺑـﻮر را ﺑﺎور ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ آن ﻣﺘﻮن ﻣﺎ را ﻣﻠﺰم‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﻫﺴـﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﺪﻟﻞ ﺑﺮ ﺣـﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ آن ﻣﺘﻮن ﺗﻦ دﻫﻴﻢ و ﺳﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮود آورﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳـﺮى ﺗـﺎزه ﻳـﺎ اﺳـﺘـﺪﻻل‬ ‫در آن ﺷـﻬـﺎدت دروﻧـﻰ‪ ،‬روح اﻟـﻘـﺪس ﻫـﻴـﭻ داﻧـﺶ ّ‬ ‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اى را ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻄﺮح ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً از آﻧﻬﺎ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در ﻋﻮض‪،‬‬ ‫او در روح ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ آن را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑﺮ ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺧـﺪا‬ ‫ﻏﻠﺒﻪ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬او ﻣﺎ را واﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻼم ﺧﺪا ﮔﺮدن ﻧﻬﻴﻢ و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ از آن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻃﻴﺮاﻧﻰ در ﺣﺎل و ﻫﻮاى ﺗﺼﻮف ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰى ﺑﻪ درون ﮔﺮاﺋﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻃﻴﺮان و ﮔﺮﻳـﺰى ﻛﻪ ﻃﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠـﻖ‬ ‫ﻋﺮوج ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺷﻬـﺎدت روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ روﺣﻬﺎى ﻣﺎ و ﺷﻬﺎدﺗﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ از‬ ‫روﺣﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺷﻬﺎدت روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا و از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ آﻳﺪ و ﺟﺪا از ﻛﻼم ﻳﺎ ﺑﺪون ﻛﻼم‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﳕﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ روﺣﻬﺎى ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦:٨‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻢ در درون ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﺑﻞ اﺗﻜﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺪرﻛﻰ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺪون ﮔﻮاﻫﻰ روح اﻟﻘﺪس ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﻧﻊ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﻬـﺎدت دروﻧﻰ روح‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣـﺒﺤﺚ ﺗـﺎزه اى را ﺑﺮاى ذﻫﻦ ﻣﻄـﺮح ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻠﻜﻪ ﺑـﺮ‬ ‫ﻗﻠﻮب و روح ﻫﺎى ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ در را ﺑﻪ روى ﻣﺪرﻛﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﻣﻮز(ه ﺷﻬﺎدت دروﻧﻰ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺠﻮزى ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:١٥‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٢:٥‬؛ ‪٢٨:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٦:٨‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٨-١٦:٥‬‬

‫∞‪”bI'«ÅÕË— vMJ=« uðdÄ ©¥‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از اﺧﺘـﺮاﻋﺎت ﻣﻔﻴﺪى ﻛﻪ اﻣـﺮوزه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ آﻳﺪ ﭼـﺮاغ ﻗﻮه ﻳﺎ »ﻣﺸﻌـﻞ«‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮق ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﺷـﻮد و ﲤﺎم ﺧﺎﻧﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻓﺮو ﻣﻰ رود‪،‬‬ ‫ﭼﺮاغ ﻗﻮه وﺳﻴﻠﻪ اى ﳒﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﭼـﺮاغ ﻗﻮه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﻧـﻮر‬ ‫ﺑﺘﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺒﻨﻴﻢ‪ .‬در واﻗﻊ ﻛﺎر ﭼﺮاغ ﻗﻮه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ را روﺷﻦ ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻨﺒﻌﻰ از ﻧﻮر اﺳﺖ و (‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺒﻊ و ﻧﻮرى ﺷﺪﻳﺪاً ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣـﺰاﻣﻴﺮ در ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻼم ﺗﻮ ﺑﺮاى ﭘﺎﻳﻬﺎى ﻣﻦ ﭼﺮاغ و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣﻦ ﻧﻮر‬ ‫اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٠٥:١١٩‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎم ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻳﻦ روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫درك ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺮﺧﻰ ﻣﺘﻮن را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﳕﻰ ﺗـﻮان درك ﻛﺮد‪ .‬در ﺑﻌﻀﻰ ﺟﺎﻫﺎ ﺑـﺮاى‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻛﻼم ﺑﺼﻴـﺮﺗﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﻰ اﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻣـﺎ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻣﺎ را در ﻇﻠﻤﺖ دﻓﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻇﻠﻤﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﻮد ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﻪ ﻧﻮر ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ روﺷﻨﮕﺮ‬ ‫دﻳﮕـﺮى ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻗـﻮت ﺧـﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ آن ﻧـﻮر را ﺑﻪ وﺿـﻮح درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن روح اﻟﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا را اﻟﻬﺎم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى روﺷﻨﮕﺮى در زﻣﻴﻨﻪ‬ ‫ﻛﻼم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻣﺎ ﻛـﺎر ﻣـﻰ ﻛـﻨـﺪ‪ .‬او ﻧـﻮر ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮى ﺑﺮ ﻧﻮر اﺻﻠﻰ ﻣـﻰ ﺗـﺎﺑـﺎﻧـﺪ‪.‬‬ ‫روﺷﻨﮕـﺮى‪ ،‬ﻛـﺎر روح اﻟﻘﺪس اﺳـﺖ‪ .‬او ﻣـﺎ را ﻳﺎرى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭘـﻴـﺎم ﻛـﻼم ﺧـﺪا را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪ و ﮔﻮﺷﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻄﻮر ﻧﻜـﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮاى دوﺳﺘﺪاران ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ روح ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﺸ‪ Y‬ﳕﻮده اﺳﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ روح‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﻋﻤﻘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻛﻴﺴﺖ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﻪ اﻣﻮر اﻧﺴﺎن‬ ‫را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ روح اﻧﺴﺎن ﻛﻪ در وى ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ اﻣﻮر ﺧﺪا را ﻫﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺟﺰ روح ﺧﺪا )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١١-٩:٢‬‬ ‫در اﻳﻨـﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺑـﺎ ﻗﻴﺎس از ﲡـﺮﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮى را ﻧﻘﺶ ﻣﻰ ﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ از‬ ‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﻳﺎ از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮان درﺑﺎر(ه ﻣﻦ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻜﻨﻮﻧﺎت ﺿﻤﻴﺮ ﻳﺎ روح ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزم‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت درون ذﻫﻦ ﻣﻦ ﭼﻴﺰى ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻰ داﱎ ﻛـﻪ در ﻓﻜﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﺬرد )ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻰ اﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺴﺮم ذﻫﻦ ﻣﺮا ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ!(‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺧﺪا را ﻣﻰ داﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ روح‪ ،‬اﻣﻮر ﻋﻤﻴﻖ ﺧـﺪا را »ﺗﻔﺤﺺ« ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎﻳﺪ در ذﻫﻦ ﺧﺪا ﲡﺴﺲ و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬او ﺑﻪ‬ ‫دﻧﺒﺎل اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ ﳕﻰ ﮔﺮدد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﮕﺮدد از آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮوم ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬او ﻣﺜﻞ ﻧﻮر اﻓﻜﻨﻰ‬ ‫ﻛﻪ دل ﺷﺐ را ﻣﻰ ﻛﺎود ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را ﻧﻜﺎود ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫»ﺗﻔﺤﺺ« ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫روﺷﻨﮕﺮى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﺳﺎﺧﱳ اﺷﺘﺒﺎه ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣـﺮوزه ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻣﺮى‬ ‫ﻋﺎدى ﺷﺪه ﻛﻪ ﺳﺨﻨـﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨـﻨـﺪ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮر‬ ‫ﺧﺼـﻮﺻﻰ اﻣـﻮرى را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻜـﺸـﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻛـﺎر روح اﻟﻘـﺪس در زﻣﻴﻨـﻪ‬ ‫روﺷﻨﮕﺮى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ ﺗﺎزه ﻳﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺗﻰ دﺳﺖ اول ﺳﻮاى آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺪارك ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻨﻜﺮ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا اﻣـﺮوزه ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ‬ ‫اﺻﻮﻟﻰ ﺗﺎزه اى ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫درك ﻧﺎﺷﺪه ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺸﻮف و ﻣﻨﻮر ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻠﺰم ﺷﻮﻳﻢ و ﺗﺎ آن ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬او ﺑﺎ ﻛﻼم و از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻼم ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫او ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻼم ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻼم ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻛﻼم ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﻛﺘﺎب روح اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂≥‪±‬‬

‫∑≥‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬روﺷﻨﮕﺮى‪ ،‬ﺑﺮ ﻛﺎر روح اﻟﻘﺪس در ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‬ ‫را ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬روﺷﻨﮕﺮى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫∏≥‪±‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥-١٣:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-٩:٢‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢١:١‬‬

‫‪”bI'«ÅÕË— bOLFð ©¥±‬‬ ‫»آﻳﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس را دارﻳﺪ؟« اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬دﻳﺮ ﻳﺎ زود‬ ‫ﺗﺒﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺮ ً‬ ‫ﻛﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻚ ﻛﻪ از ﲡﺮﺑﻴﺎت ﺧﻮد ﺑﺎ روح اﻟﻘﺪس ﻫﻴﺠﺎن زده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﺪه اى ﻛﻪ روزى ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ اﳒﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺟﻤـﻊ وﺳﻴﻌﻰ از اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺘﻰ اﺳﺎﺳـﻰ ﺑـﺮﺧـﻮردار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒـﺶ‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ ﻧﻮ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺐ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺣﺎﻛﻰ از‬ ‫ﻻ اﻳﻦ ﻛﺸ‪ N‬ﺗﺮ و ﺗﺎزه ﺣﻀﻮر و ﻗﺪرت روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻫﻴﺠﺎن و ﺑﻴﺪارى روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﮔﺮاﺋﻰ ﻧﻮﻳﻦ‪ ،‬ﺳﻌﻰ در ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬اﻳﺪه اى دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن‪ ،‬اﺳﺎس‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ اﻳﺪه ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮔﺴﺘﺮده اى‬ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ‪ -‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ‪ -‬ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎرﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻚ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻛﺎر ﺛﺎﻧﻮﻳـﻪ اى در زﻣﻴﻨﻪ ﻓﻴﺾ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره و ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻛﺎرى از روح اﻟﻘﺪس و در دﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺧـﻮد را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آن ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻛـﺎرﻳـﺰﻣﺎﺗﻴﻚ ﻫﺎ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴـﻢ ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪:‬‬ ‫دﺳﺘﻪ اى ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ و دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮوز ﻋﻼﺋﻤﻰ دال ﺑﺮ داﺷﱳ آن »ﺗﻌﻤﻴﺪ«‬ ‫را ﻻزم ﻣﻰ ﺷﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±≥π‬‬

‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ ﻫﺎ ﺑﻪ ﳕﻮﻧﻪ ﻣﻨﺪرج در ﻛﺘﺎب اﻋﻤﺎل اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻮﻧﻪ اى ﻛﻪ ﻃﻰ‬ ‫آن‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران )ﻛﻪ ﺑﺪون ﺷﻚ ﻗﺒﻞ از ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻛﺎر روح‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‬ ‫داﺷﺘﻪ اﻧـﺪ(‪ ،‬از روح اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔـﺘـﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﭙـﺲ آن ﳕـﻮﻧـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ اى زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ و ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﺧﺼﻮص وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟـﻘﺪس و ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﮔﺮاﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪﺳﻰ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺗﺎزه اى ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎﻧﺪار ﻣﻰ ﺑـﺨﺸـﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻰ را ﻛـﻪ درﮔﻨﺎه ﻣـﺮده ﺑﻮد اﺣـﻴﺎ ﻣﻰ ﻛـﻨﺪ‪ .‬ﺗـﻌﻤﻴـﺪ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ وﺟﻪ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره و ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﻰ و ﻣﺸﺮوع‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﻓﺎﺻﻠﻪ اى زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ آن دو وﺟﻪ اﺻﻮﻟﻰ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر آﻳﻨﺪه‪،‬‬ ‫ﻋﺎرى از اﻋﺘﺒﺎر اﺳـﺖ‪ .‬از زﻣﺎن رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻌﻤـﻮل اﻳﻦ ﺑـﻮده ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻮازات ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪن‪ ،‬در ﭘﻰ ﻛﺎر ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ روح ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻰ ﻛﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ روى روح ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻢ و ﺑﻴـﺶ از‬ ‫روح ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻮﺿـﻮع دﻳﮕـﺮى در ﺧﺼﻮص اﻳﺪه ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳـﺘـﻰ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﻣﻨﻈﺮه اى ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ در ذﻫﻦ دارد‪ .‬ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻘـﺎرن ﳊﻈﻪ( اﻓﺘـﺮاق اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻓـﻘـﻂ ﻣـﻌـﺪودى اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪه‪،‬‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدﻧﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺘﺎب اﻋﺪاد(‪ .‬آن روش‬ ‫در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﺣﺎﺿﺮ )ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ‬ ‫ﻳﻬﻮدى ﺗﺒﺎر ﺑﻮدﻧﺪ( ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬در رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪن روح ﻛﻪ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ‬ ‫آن رخ داد‪ ،‬ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ )اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ ،(٨‬اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران ﺧﺎﻧﻮاده( ﻛﺮﻧﻠﻴـﻮس‬ ‫)اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ (١٠‬و ﺷﺎﮔـﺮدان ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدى ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ در اﻓـﺴـﺲ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛـﺮدﻧﺪ‬ ‫)اﻋﻤﺎل ﺑﺎب ‪ ،(١٩‬ﻫﻤﮕﻰ از روح ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫∞‪±¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﳕﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﺮﺳﻬﺎ و ﺷﺎﮔﺮدان ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدى ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻀﻮﻳﺖ آن ﺟﻤﺎﻋﺎت را در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از آن ﺟﻤﺎﻋـﺎت‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤـﻴـﺪ روح اﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﺷـﻴـﻮه اى ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳـﻬـﻮدى ﺗﺒـﺎران در‬ ‫ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮان ﻣﻨﻜﺮ ﻋﻀﻮﻳﺖ اﻳﺸﺎن در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﭘﻄﺮس اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫را در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻄﻠﺒﻰ دﺳـﺖ اول ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﻄـﺮس در ﺧﺎﻧﻪ ﻛـﺮﻧﻠﻴﻮس‪،‬‬ ‫آﻣﺪن روح اﻟﻘـﺪس را ﺑﺮ ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺧﺪا ﺗﺮس دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴـﺠـﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﺮاى ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ آﻧﺎن در ﻛﻠﻴﺴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻄﺮس ﮔﻔـﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻣﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧﺪ آب را ﻣﻨﻊ ﻛﻨﺪ ﺑﺮاى ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن اﻳﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس را ﭼﻮن ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪,‬اﻧﺪ؟« )اﻋﻤﺎل ‪.(٤٧:١٠‬‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎى ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ روح اﻟﻘﺪس را ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از روز ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ واﻗﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﳊﺎﻗﻴﻪ اى ﺑﺮ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ ﺗﻠﻘﻰ ﳕـﻮد‪ ،‬اﳊﺎﻗﻴﻪ اى ﻛﻪ در ﺑﺴﺘﺮ آن‪ ،‬ﻛـﻞ‬ ‫ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻄـﺎﻳـﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﮔـﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬـﺪ ﺟـﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺗـﻚ ﺗـﻚ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﳕﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺮد ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن از روح اﻟﻘﺪس ﻋﻄﺎﻳﺎ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﻮت ﻳﻮﺋﻴﻞ ﲢﻘﻴﻖ ﻳﺎﻓﺖ )اﻋﻤﺎل ‪.(٢٩-١٦:٢‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴـﺪ روح اﻟﻘﺪس ﻛـﺎرى ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣـﻴـﻦ آن‪ ،‬روح ﻋﻄﺎﻳﺎﺋـﻰ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬در اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﭼﻬﺎر ﮔﺮوه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ )ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﺗﺮﺳﻬﺎ و ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن( ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻤـﻮل ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﻛﻠﻴﺴﺎى‬ ‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮت ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ را ﲢﻘﻖ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻧﺒـﻮﺗﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﻛﻪ روح‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺪودى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±¥±‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪٢٩-٢٨:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٩-٣٧:٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١١-١:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٣-٢٦:١٤‬‬

‫≤‪ÁbM¼œ vKU𠨔bI'«ÅÕË— ©¥‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎم آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ رﺳﻮﻻﻧﺶ در‬ ‫(‬ ‫درﺑـﺎر(ه روح اﻟﻘـﺪس ﺳـﺨـﻦ ﮔـﻔـﺖ‪ .‬ﻓـﺮﻣـﻮد‪» :‬ﻣـﻦ از ﭘـﺪر ﺳـﻮال ﻣـﻰ‪,‬ﻛـﻨـﻢ و‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ‪,‬دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٦:١٤‬‬ ‫ﻋﺒﺎرت »ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه« ﻛﻪ از واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ paraclete‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت »ﻳﺎور«‬ ‫»وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ« ﻳﺎ »ﻣﺸﺎور« ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ در ﻧﻈﺮ اول در آﻳﻪ ﻓﻮق ﺟﻠـﺐ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻗـﻮل »ﭘﺎراﻛﻠﺖ« ﻳﺎ »ﺗﺴﻠﻰ دﻫـﻨـﺪه« دﻳـﮕـﺮى را‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ‬ ‫ﻗﺒﻞ از روح‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه اى دﻳﮕﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﺴﻠﻰ‬ ‫دﻫﻨﺪه ﻳﺎ ﭘﺎراﻛﻠﺖ ﻧﺨﺴـﺖ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و او ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻨـﻴـﺪ و‬ ‫ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ ﺷﻔﻴﻌﻰ دارﻳﻢ ﻧـﺰد ﭘﺪر ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﻋـﺎدل«‬ ‫)اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١:٢‬‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﻔﻴﻊ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ داده ﺷـﺪه‪ ،‬ﺻـﻮرت دﻳﮕﺮى از ﺗﺮﺟﻤـﻪ واژه‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﭘﺎراﻛﻠﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘـﺎراﻛﻠﺖ اول اﺳﺖ و او در آﺳﺘﺎﻧـﻪ‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬از ﭘﺪر درﺧـﻮاﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻏﻴﺎب او‪ ،‬ﭘﺎراﻛﻠﺖ‬

‫≤‪±¥‬‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫دﻳﮕﺮى ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ؛ او واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎﺷﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در دﻧﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘـﺎن‪ ،‬ﭘـﺎراﻛﻠﺖ ﻛﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ از او ﻣﻰ ﺧـﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ در ﺟﻠـﺴـﺎت‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷـﻮد و ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس در ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔـﺮﻓﱳ ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻧﻘﺸﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻳـﻚ وﻇﻴﻔﻪ را اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻰ از وﻇﺎﻳ‪ N‬روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻳـﺎرى‬ ‫رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﺧﻄﺎب ﻗﺮار دادن ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻛﻠﻴـﺴـﺎى روﻣﻴﺎن ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪ :‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ روح ﻧﻴﺰ ﺿﻌـ‪ Y‬ﻣـﺎ را ﻣـﺪد‬ ‫ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ آﻧﭽﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮرى ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ ﳕﻰ‪,‬داﻧﻴﻢ ﻟﻜﻦ ﺧﻮد‬ ‫روح ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ‪,‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﳕﻰ‪,‬ﺷﻮد ﺑﻴﺎن ﻛﺮد‪ .‬او ﻛﻪ ﺗﻔﺤﺺ‬ ‫اده‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه دﻟﻬﺎﺳﺖ ﻓﻜـﺮ روح را ﻣﻰ‪,‬داﻧﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑـﺮﺣﺴﺐ ار \‬ ‫ﺧﺪا ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧـﺪار را در ﺧﻄﺎب ﻗـﺮاردادن دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻚ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣـﺮﻗﺲ ‪ ١١:١٣‬وﻋﺪه ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ درﮔﻴﺮى‬ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬او از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬روح ﺑﺎ ﻣﻠﺰم ﻛﺮدن دﻧﻴﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﮔﻨﺎه‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ دﻧﻴﺎ از ﻣﺎ دﻓﺎع ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﺮاى اﻋﺘﺒﺎر ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺎدﻻن‬ ‫در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﻼت ﺑﻰ دﻳﻨﺎن ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻴـﻢ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭘﺎراﻛـﻠﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻘﺶ ﺗـﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻫﻢ ﻫـﺴﺖ‪ .‬ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻣﺰﺑ ـﻮر داراى دو ﺟﻨـﺒﻪ اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑﺮاى زﺧـﻢ ﺧﻮردﮔﺎن‪ ،‬ﺷـﻜﺴـﺘﻪ ﺷـﺪﮔﺎن و‬ ‫ﻏﻢ زدﮔﺎن‪ ،‬ﮔﺸـﺎﻳﻨﺪه( ﻣﻨﺒﻊ آراﻣـﺶ اﺳ ﺖ‪ .‬ﺟﻨﺒﻪ دوم ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺣﺎﺋﺰ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ اﺳـﺖ‪ .‬واژه ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه در ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﻻﺗﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻗـﺪرﲤﻨﺪ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻗﻮت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬روح ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬او ﺟﺮات و ﺷﺠﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻣﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه‪،‬‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺎ را دﻟﺪارى ﻣﻰ دﻫـﺪ و ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺗﻬﻮرى ﻣﻰ ﺑﺨـﺸﺪ ﺗﺎ در ﻣﺴﻴ ﺢ‪ ،‬ﻓﺎﲢﻴـﻦ‬ ‫ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮى ﺷﻮﻳﻢ )روﻣﻴﺎن ‪.(٣٧:٨‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﻘﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮن ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﺨﺴـﻴـﱳ ﻳـﺎور و‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬روح اﻟﻘﺪس ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬روح اﻛﻨﻮن ﻳﺎر و ﻳﺎور ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨-١٦:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٧-١:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٦:٤‬‬

‫≥‪ÁbMM f¹bI𠨔bI'«ÅÕË— ©¥‬‬ ‫ﺧﺪا ﲤﺎﻣﻰ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﺮده ﺗﺎ آﻳﻨﻪ و ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﺪوس او‬ ‫ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪» :‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺜﻞ آن ﻗﺪوس ﻛﻪ ﺷـﻤـﺎ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﻴـﺰ در ﻫـﺮ‬ ‫ﺳﻴﺮت ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻴﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺪوﺳﻢ« )اول‬ ‫ﭘﻄﺮس ‪ .(١٦-١٥:١‬ﻣﺴﺎﻟﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در درون ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻘﺪﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ« از ﻣﺎ ﻳﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣﻘﺪس ﻳﺎ ﻗﺪﻳﺲ ﻳﻌﻨﻰ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس دارد«‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس در ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪس ﻛﺮده ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺴﻴﺢ در ﺑﻴﺎورد‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻘﺪس ﺗﺮ از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪،N‬‬ ‫ﻣﺎ از ﭘﺪر ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣـﻘـﺪس و روح اﻟﻘﺪس ﻣﻘﺪس ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳـﻨـﻜـﻪ‬

‫—‪”bIO«ÅÕË‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫روح ﺧﺪا‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﺨـﺺ او )ﻛـﻪ در واﻗﻊ ﻗـﺪوس‬ ‫اﺳﺖ( ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر او در ﻣﻘﺪس ﻛﺮدن ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻛﺎر وﻳﮋه روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺎ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺴﺎوى ﻣﻘﺪس ﻳﺎ ﻋﺎدل ﻛﺮده ﺷﺪن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻓﺮآﻳﻨﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ اى ﻛـﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ آﻏﺎز ﻣـﻰ ﮔﺮدد‪ .‬آن ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﺮگ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻼ و ﺗﺎ اﺑﺪاﻟﺪﻫﺮ ﻋﺎدل ﻛﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اداﻣﻪ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺎﻣ ً‬ ‫آﻣﻮز(ه ﻛﻠﻴﺴﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬از ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ از ﺳـﺮ ﻧـﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﻛـﺮدن‪ ،‬ﻛﺎر‬ ‫اﻧﻔﺮادى روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﻰ دارد‪ .‬ﻣﺎ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎز(ه ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺘﻴﺎر‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﳕﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻼش ﻣﺆﺛﺮ اﻧﺴﺎن در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎز(ه‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻠﻰ رد ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪن ﻣﺎ واﻗﻌﻪ اى واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎرى ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ روح اﻟﻘﺪس ﻫﻤﻜﺎرى ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ در ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﻪ رﺷﺪ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﻧﺎﻣﻪ اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻓﻴﻠﻴﭙﻰ ﻧﻮﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﻳﺪه را ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ اى ﻋﺰﻳﺰان ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻳﺪ ﻧﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدﺗﺮ اﻻن وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺒﻢ ﳒـﺎت ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻪ ﻋﻤـﻞ‬ ‫آورﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ رﺿﺎﻣﻨﺪى ﺧﻮد ﻫﻢ اراده و ﻫﻢ ﻓﻌﻞ‬ ‫را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨـﺪ )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ .(١٣-١٢:٢‬دﻋـﻮت ﺑﻪ ﻫﻤﻜـﺎرى از ﺳﻮى‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ آﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮد دﺳﺖ اﻧﺪر ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﻛـﺮدن در ﺗـﺮس و‬ ‫ﻟﺮز‪ ،‬ﻣﻌﺮف روﺣﻰ آﻟﻮده ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از اﺣﺘﺮاﻣﻰ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻼش ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آ ﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و از ﻣﺎ ﺗـﻮﻗﻊ‬ ‫ﻧﺪارد ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻣﺪد ﻛﻮﺷﺶ ﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻰ و‬ ‫دﻟﺪارى ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ‪ ،‬در ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻛـﺎر ﺧـﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣـﺎﺻـﻞ آوردن ﺣﻴﺎت و ﻗﻠـﺒـﻰ ﻋـﺎدل‪ ،‬در‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ روح ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪه در‬ ‫ﻓﺮد را ﺑﺎ اﻟﻬﻰ داﻧﺴﱳ وى ﻣﺴﺎوى ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬روح در اﻳﻤﺎﻧﺪار اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻛﺎر‬

‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد آن اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺗﺒﺪﻳﻞ ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬روح ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪه ﭘﺪﻳﺪ آورد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ ﺧﺪا اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ روح در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬او اﻧﺴﺎن ﳕﻰ ﺷﻮد و ﻣﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﳕﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ ﺷﺨﺼﻰ‬ ‫و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ را از ﺑﻴﻦ ﳕﻰ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن ﺧﻮد ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ از ﳊﺎظ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﳊﺎظ وﺟﻮد ‪ -‬ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪±¥¥‬‬

‫‪±¥µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا ﻣﺎ را دﻋﻮت ﳕﻮده ﺗﺎ ﺗﻘﺪس او را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻘﺪس ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻠﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را از ﺧﺎرج ﺧﻮدﻣﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﺧـﻮاﻧﺪه‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﻘﺪﻳﺲ روﻧﺪى ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻫﻤﻜﺎرى اﻳﻤﺎﻧﺪار و روح اﻟﻘﺪس ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺳﻜﻮﻧﺖ روح اﻟﻘﺪس در اﻧﺴﺎن ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨-١٧:٣‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٦:٤‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٣-١٢:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٦-١٥:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪rAý g7Ð‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½UU‬‬ ‫‪vÝUMýÅ«bš Ë vÝUMý 7A¹uš ©¥¥‬‬ ‫ﳊﻈـﻪ ورود او ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻃﻔﻠﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﻫﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻛ‪ N‬دﺳﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ او ﻣﻰ زﻧﻨﺪ‪ .‬واﻛﻨﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻧﻮزاد‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺟﮕﺮ ﺧﺮاﺷﻰ‬ ‫از ﺳﺮ اﻋﺘﺮاض اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ زﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﻓﺮﻳﺎد او واﻛﻨﺶ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺣﺴﺎس‬ ‫درد اﺳﺖ؟ از ﺳﺮ ﺗﺮس اﺳﺖ ﻳﺎ از روى ﺧﺸﻢ؟ ﺷﺎﻳﺪ آن ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ از ﻫﻤﻪ ﻣﻮارد‬ ‫ﻓﻮق ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻫـﻴـﺎﻫـﻮ و آﺷـﻮب را ﺑﺎ ﺧـﻮد دارد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ آن‬ ‫اﻋﺘﺮاض آﻏﺎزﻳﻦ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪى ﻣﻌﻨﺎى ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻛﻞ ﺣﻴﺎت داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻜﺒﺚ در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫زﻳﺴﱳ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺳﺎﻳﻪ اى ﻣﺘﺤﺮك ﺑﻮدن‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﻴﭽﺎره اى ﺑﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮدن‪،‬‬ ‫ﺑﺎزﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻫﻴﺎﻫﻮ و ﮔﺎﻣﻬﺎى ﻣﻐﺮوراﻧﻪ اش ﻣﻰ ﮔﺬراﻧﺪ‪،‬‬ ‫و آﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮى از او ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اى اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪ اى ورود زﺑﺎن ﻳﻚ ﻳﺎوه ﮔﻮ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪ اى ﭘﺮ از آﺷﻮب و ﻫﻴﺎﻫﻮ‪،‬‬ ‫ﻗﺼﻪ اى ﺣﺎوى ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻗﺼﻪ اى ﻋﺎرى از ﻣﻔﻬﻮم‪.‬‬ ‫ﻋﺎرى از ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﺑـﻮدن ﻣﺤﺾ‪ ،‬ﺑﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﺑﻮدن ﻣﺴﺎوى‬ ‫ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدن اﺳﺖ و ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدن ﻣﻌﺎدل ﺑﻰ ارزش ﻳﺎ ﺑﻰ اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻮدن اﺳﺖ‪.‬‬

‫∑‪±¥‬‬

‫اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟـﻮاب اﻳﻦ ﺳﻮاﻻت ﮔـﺮه ﺧﻮرده ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﭼـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻮاﻻﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘـﻮﻟﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً‬ ‫ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺴﺘـﮕـﻰ دارد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﺑﻔﻬﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﱎ درك ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮﻳﺶ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧـﺪا دارﻳـﻢ‪ ،‬ﻧـﻮﻋﻰ واﺑﺴﺘﮕﻰ دو‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﻪ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ از وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺷﺨﺺ آ ﮔﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﻰ رﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻣـﻰ رﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺨﻠـﻮﻗﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫روز ﺗﻮﻟـﺪى دارم‪ ،‬روزى ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﺑـﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺷـﺮوع ﺷﺪ‪ ،‬روز ﺗـﻮﻟﺪ ﻣـﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﲟﻴﺮم ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺣﻚ ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع او از ازل‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺮ آن ﺳﻨﮓ ﻧﻘﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ اﻃﻼﻋﻰ‬ ‫ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻣﻰ داﱎ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪم روى ﺳﻨﮓ‪ ١٩٣٩ ،‬را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬ ‫اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻛﻪ از ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن ﺧﻮد دارم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ »ﺑﺎﻻ«‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى آﻓﺮﻳﺪﮔﺎرم ﻣﻰ راﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﻧﺘﻮاﱎ از وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﱎ ﺧﺪا ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﺧﺎرج از‬ ‫ﻼ درك ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮر درآورم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﳕﻰ ﺗﻮاﱎ ﻣﻌﻨﺎى وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺪاﱎ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘًﺎ آﻧﺘﺮوﭘﻮﻟﻮژى‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ درﺑﺎر(ه ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﻠﻢ اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪ اى از ﺗﺌﻮﻟﻮژى ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ درﺑﺎر(ه ﺧﺪا ﻳﺎ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن اﻟﻬﻴﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﻳﺸﻪ ﺑﺤﺮان ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻣﺪرن در ﮔﺴﺴﺘﮕﻰ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻰ و ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪه از ﻣﺎﺟﺮاى ﺧﺪا ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬در واﻗﻊ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺑﻪ »ﻗﺼﻪ اى ﻣﻨﻘﻮل از ﻳﻚ ﻳﺎوه ﮔﻮ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻫﻴﺎﻫﻮ و آﺷﻮب ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻧﺪارد« ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣـﺎ ﺑﺪون ارﺗﺒـﺎط ﺑﺎ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺴـﺎب آورده ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬آن وﻗـﺖ ﮔﻔﺘـﻪ ژان ﭘﻞ ﺳﺎرﺗـﺮ‬ ‫ﻓﻴﻠﺴﻮف درﺑﺎر(ه ﻣﺎ ﺻﺪق ﭘﻴﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻴﻬﻮده اى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬ ‫»اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻴـﻬـﻮده« ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻟﺘﻬﺎب‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ ﺗﻨﺪ و ﺷـﺪﻳـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣـﻴـﺎت‬ ‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﳑﻠﻮ از اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬آن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ اﻟﺘﻬـﺎﺑـﺎﺗـﻰ ﭼـﻮن‬ ‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﺗﺮس‪ ،‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺣﺴﺮت‪ ،‬ﺷﻬﻮت‪ ،‬رﺷﻚ‪ ،‬ﺣﺴﺪ و اﻟﺘﻬﺎﺑﺎت ﺑﻰ ﺷﻤﺎر‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﺴـﺒـﺖ ﺑـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‬ ‫دارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭘـﺮﺳﺶ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣـﺎ ﺑـﺮﳕـﻰ دارد‪ :‬آﻳﺎ ﻫﻤﻪ آن اﺣﺴﺎﺳـﺎت ﻋـﻤـﻴـﻖ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﻬﻮده اﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﲤﺎم ﺗﻘﻼﻫﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن در ﺑﻰ ﺛﻤﺮى و ﮔﺸﺖ زدن در‬ ‫ﭘﻮﭼﻰ اﺳﺖ؟ درواﻗﻊ ﻛﺸﻤﻜﺶ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻔﻬﻮم زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺮاﻣﺖ ﻣﺎ در‬ ‫ﻣﻌﺮض ﺑﺎزﺑﻴﻨﻰ ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ درﺑـﺎر(ه ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔـﻴـﺮى ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ و ﺟﺪا از ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻮرد ارزﻳﺎﺑﻰ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﻰ ﻣﺼﺮف‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ آﻓﺮﻳﺪه ﻫﺎى ﺧﺪا و در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ او ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ از ﺗﺼﺎدﻓﻰ‬ ‫ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ .‬اﺻﻞ ﻣﺎ ﺑﻰ ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬ﺑﻰ ارزش و ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗـﺮﺗﻴﺐ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻴـﺰان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﻰ از ﳉﻦ ﭘﺪﻳـﺪ‬ ‫آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ و آﺧﺮ اﻻﻣﺮ در ﭘﻬﻨﻪ ﻳﻚ ﭘـﻮﭼﻰ ﻳﺎ ﻣﻐﺎﻛﻰ از ﻫﻴﭽﺴﺘﺎن از ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﻴـﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد رادر ﻣﻴﺎن دو ﺳﻮى ﺑﻴﻬﻮدﮔﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪون ﺗﻌﺎرف ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺎرى از ﻛﺮاﻣﺖ و زﻧﺪﮔﻰ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از ﺳﺮ رﻓﻊ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬و ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑـﺎرى ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻛﺮاﻣﺘﻰ‬ ‫ﻣﻮﻗﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﻦ دو ﻗﻄﺐ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ آﻏﺎزى ﺑﺪون اﺻﺎﻟﺖ و دﻳﮕﺮى‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ دادن ﺧﻮد ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫آزردﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺎ وﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺮه ﺧﻮرده اﻧﺪ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻏﺎﺋﻰ ﻣﺎ ‪ -‬ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺰﻣﻮر ﻧﻮﻳﺲ ﭘﺮﺳﺸﻰ‬ ‫را ﻛﻪ در ذﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺮح ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺻﻨﻌـﺖ اﻧـﮕـﺸـﺘـﺎن ﺗـﻮﺳـﺖ و ﺑـﻪ ﻣـﺎه و‬ ‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻛﻪ ﺗﻮ آﻓﺮﻳﺪه اى‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻳﺎدآورى؟ و ﺑﻨﻰ‪,‬آدم‬ ‫ﻛﻪ از او ﺗﻔﻘﺪ ﳕﺎﺋـﻰ؟ او را از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﻧـﺪﻛﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻰ و ﺗـﺎج ﺟـﻼل و‬ ‫ا ﻛﺮام را ﺑﺮ ﺳﺮ او ﮔﺬاردى )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٥-٣:٨‬‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ارﺗﺒﺎط داﺷﱳ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫(‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻬـﻮده آﻓﺮﻳﺪه ﻧﺸﺪه اﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﻰ ﺧـﻮد ﭼﻴـﺰى را ﺣﺲ ﻧﻜﺮده اﻳﻢ ﺑﻠﻜـﻪ در‬

‫ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺟﻰ از ﺟﻼل درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﺟﻰ از ﺟﻼل‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﺎج ﻛـﺮاﻣﺖ و‬ ‫ﺷﺮاﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﺮاﻣﺖ دارﻳﻢ؛ ﺑﺪون ﺧﺪا ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫∏‪±¥‬‬

‫‪±¥π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺑﺘﺪا از وﺟﻮد ﺧﻮدﻣﺎن آ ﮔﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ اﺑﺘﺪا ﺧﺪ ارا ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ :‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ‪ +‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ = ﺣﻴﺎت ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻰ ﻧﺼﻴﺐ از ﭘﻴـﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ :‬ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ‪ +‬ﺳـﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻰ ﻣﻌﻨـﺎ =‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٧:١‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٥١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١٨-٨:١٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣١-٢٢:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:١‬‬

‫‪«bš X¼U³ý tÐ Ábý Áb¹d=¬ ¨UN½UU½« ©¥µ‬‬ ‫در ﻫﻨﺮ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﺎزى ﻛﺎرى از ﻣﻘﻮﻟﻪ زﻳﺒﺎ ﺷﻨﺎﺳﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻰ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮ ﺗﺮاﺷﻰ‬ ‫و ﻧﻈﺎﻳﺮ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣـﻰ ﭘـﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻬـﺎرت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﲡﺴـﻢ‬ ‫اﺷﻴﺎﺋﻰ دﺳﺖ ﻣﻰ زﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را از زﻧﺪﮔﻰ واﻗﻌﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻨﮕﺎﻣـﻰ ﻛـﻪ ﻃـﺮح ﻛﺎﺋﻨـﺎت را در اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻧﻘـﺶ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻨﺎن ﺑﺮ آن ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬـﺎ ﺟـﻼل او را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﻓﻠﻚ از ﻋـﻤـﻞ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎﺗﻰ را ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ و درﻳﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺘـﻰ‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪ دﺳﺖ زد ﻛﻪ ﻗـﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧـﻮد او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬ ‫‪ ٢٧-٢٦:١‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ »آدم را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎ و ﻣﻮاﻓﻖ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺎزﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎن درﻳﺎ‬ ‫و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آﺳﻤﺎن و ﺑﻬﺎﺋﻢ و ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻰ زﻣﻴﻦ و ﻫﻢ ﺣﺸﺮاﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﺧﺰﻧﺪ‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‪ «.‬ﭘـﺲ ﺧـﺪا آدم را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد آﻓﺮﻳـﺪ؛ او را ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﺧﺪا‬ ‫آﻓﺮﻳﺪ؛ اﻳﺸﺎن را ﻧﺮ و ﻣﺎده آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ )ﺑﻮﻳﮋه ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻜﻬﺎى روﻣﻰ( را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﺎﻧﺪه ﻛﻪ »ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺪا ﺑﻮدن« و‬ ‫»ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدن« ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر زﺑﺎن ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺜﺎﻟﻬﺎى‬ ‫آﻳﻨﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻴﺘﻰ ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎ ﺗﺎ (‬ ‫ﻻ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫و او را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻠﻖ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ او ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺨﻠﻮق و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﳊﺎظ‬ ‫ذات‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺟﻼل‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‬ ‫ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻰ ﺗـﻮان ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻫﺎﺋﻰ اﳒـﺎم داد‪ .‬ﺧـﺪا‬ ‫وﺟﻮدى ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ و اﺧﻼﻗﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻋﺎﻣﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ذﻫـﻦ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﻗﻠﺐ و ﻳـﻚ اراده در ﻣﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬آن اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﻪ ﻣـﺎ اﺟـﺎزه ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﻨـﻪ(‬ ‫ﻇﻴﻔﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪس ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ و (‬ ‫اﺻﻄﻼح »آدم« ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﻋﺒـﺎرات ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﻈﻴـﺮ »ﺧﺪا آدم را ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (٢٧:١‬ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻧﻮع ﺑﺸﺮ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻮع ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺮ و ﭼﻪ ﻣﺎده ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺨـﺸـﻰ از آن‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﻤﺎﻧﺎ دﻋﻮت از ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﺮاى ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻓـﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﭼﻬـﺮه ﺣﻜﻤـﺮاﻧﻰ ﻋﺎدل ﺧﺪا ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨـﺎت را ﺑﺎزﺗﺎب‬

‫دﻫﻴﻢ‪ .‬او ﻫـﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ زﻳﺮ ﺣﻜـﻢ اوﺳﺖ ﭼﭙـﺎول ﻳﺎ اﺳﺘﺜﻤﺎر ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺮ‬ ‫ﻋﻜﺲ‪ ،‬ﺑﺎ دادﮔﺮى و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺳـﻘـﻮط آدم‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻰ ﺗﺮﺳﻨـﺎك‬ ‫اﻓﺘﺎد زﻳﺮا ﺑﺮ ﭼﻬـﺮه ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﺪﺷﻪ اى ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫وارد آﻣﺪ‪ .‬ﺗﻮان ﻣﺎ ﺑﺮاى آﻳﻨﻪ دارى ﺗﻘﺪس او ﺑﻪ ﻧﺤﻮى آﺳﻴﺐ دﻳﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آن آﻳﻨﻪ ﻛﺪر‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬آن ﺳﻘـﻮط‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣـﺎ را ﻧﺎﺑـﻮده ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ در آن‬ ‫ﺳﻘﻮط ﺗﻮان ﻣﺎ از ﳊﺎظ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدن ﺗﻘﺪس ﺧﺪا از دﺳﺖ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ذﻫﻨﻰ و ﻗﻠﺒﻰ و اراده اى دارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ُﻣﻬﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ دارﻳﻢ‪ .‬اﺣﻴﺎى ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺳﺎﺑﻘـﺎً ﺑﺎ ﺧﺪا داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎرى‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﻋﻬﺪه آن ﺑﺮآﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ‬ ‫(‬ ‫اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ‪» ،‬ﻓﺮوغ ﺟﻼل« و »ﺧﺎﰎ ﺟﻮﻫﺮ« او اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٣:١‬‬

‫∞‪±µ‬‬

‫‪±µ±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﺪا اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ‪-‬ﭼﻪ ﻣﺬﻛﺮ و ﭼﻪ ﻣﻮﻧﺚ ‪ -‬ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﻮﻳﺶ آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﺑﻴﻦ دو ﻃﺮف را ﻣﻴﺴﺮ‬ ‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺎﻋﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻓﻜﺮ و اراده دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺎﺟﻌﻪ( ﺳﻘﻮط آدم‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪا در اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ آﺳﻴﺐ دﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻗﻴﻖ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺗﺎ ﭘﺮى ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪا ﺑﺎزﺳﺎزى و اﺣﻴﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٦:٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٤٢:١٥‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥:١‬‬

‫≤‪±µ‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫∂‪ÊUł Ë rUł V'UQ —œ UN½UU½« ©¥‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻪ روز در ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺑﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺧﻮد در ورزﺷﮕﺎه ﮔﻠﺪزﺟﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﻋﺬاب ﺳﺨﺘﻰ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻰ ﺷـﻮم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺑﻰ‪ ،‬آﻗﺎى ﺳﻴﻤﻮن ﮔﻠﺮى در‬ ‫ﻃﻮل ﺳﺎﻋﺎت ﲤﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ راﺑﻄﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده ام در ﺧﻮﺑﻰ‬ ‫ﻫﻤﺘﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﲤﺮﻳﻨﺎﺗﻰ ﺑـﺮاى ﻓﺮاﺧﻰ رﮔﻬﺎى ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺎﺗﻰ ﻃﺎﻗﺖ ﻓـﺮﺳﺎ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﻫﺎى‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻛﺶ و ﻗـﻮﺳﻬﺎى ﺑﻴﭽـﺎره ﻛﻨﻨﺪه اى ﻛﻪ ﻫﺮ دور آن ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از دور ﻗﺒـﻠـﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﲢﻤﻴﻠﻰ ورزش ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﺗﺎزه‬ ‫ﭘﺎى ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬رﻳﺎﺿﺖ ﺑﺪﻧﻰ‪ ،‬اﻧﺪك ﻓﺎﻳﺪه دارد!« )اول‬ ‫ﺗﻴﻤـﻮﺗﺎﺋﻮس ‪ .(٨:٤‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﮕـﺮان وزن‪ ،‬ﻫﻴﻜـﻞ وﺳﻼﻣﺖ ﺑﺪن ﺧـﻮد ﻣﻰ ﺷﻮم‪،‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻛﺴﻰ ﻛﻼم ﻋﻴﺴـﻰ را در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ »از ﻗﺎﺗﻼن ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑـﺮ‬ ‫ﻛﺸﱳ روح ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ از او ﺑـﺘـﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮ ﻫـﻼ ك‬ ‫ﻛﺮدن روح و ﺟﺴﻢ را ﻧﻴﺰ در ﺟﻬﻨﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٨:١٠‬‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫آﻣﺪه از ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺎدى و ﺟﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎدى‪ .‬ﺟﺎن ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ آن روح ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪه دﺳﺖ ﺧﺪا و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﻣﻌﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎر‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻢ ﺟﺴﻢ و ﻫﻢ ﺟﺎن‪،‬‬ ‫(‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از اﻧـﺴـﺎﻧـﻬـﺎ دارد‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬـﺎى‬ ‫دﻫـﻨـﺪه ﻳﻚ واﺣﺪ دو‬ ‫ﻗﺪﻳﻢ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺷﺪﻳـﺪاً ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﻣﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ‬ ‫(‬ ‫وﺟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﻧـﻮﻋﻰ دو ﮔﺎﻧﮕﻰ‪ .‬در ﺗﻔﻜﺮات دو ﮔﺎﻧﻪ ﮔﺮاﺋﻰ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺟﺴـﻢ و‬ ‫ﺟﺎن‪ ،‬دو ﺟﻨﺲ آﺷﺘﻰ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﻠـﻘـﻰ ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ ﻛﻪ در اﻧﻘﻄﺎﻋﻰ داﺋﻤﻰ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﺴـﺮ‬ ‫ﻻ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬آن دو از ﺑﻨﻴﺎد ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺎﺳـﺎزﮔﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺛﻨﻮﻳﺖ اﻧﻘﻄﺎﻋﻰ ﻣﻌـﻤـﻮ ً‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى‪ ،‬ذاﺗـﺎً آﻟﻮده ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳـﺖ و‬ ‫ﻟﺬا ﺑﺪن را ﺑﺮاى ﺟﺎن ﻋﻠﻮى و ﭘﺎك‪ ،‬ﻇﺮﻓﻰ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎك ﻣﻰ داﻧﺪ‪ .‬در ﻧﻈﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ‬ ‫ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎرى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم رﻫﺎﺋﻰ از ﻗﻴﺪ ﺗﻦ ﺑﻮد و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً زﻣﺎﻧﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±µ‬‬

‫ﻛﻪ ﺟﺎن از زﻧﺪان ﺟﺴﻢ ﺧﻼﺻﻰ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻰ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﺟﺴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﻜﻮ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه و در‬ ‫ﺟﻮﻫﺮ ﻣﺎدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮارت ذاﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺰ درﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎن‪ ،‬از ﻓﺴﺎد اﺧﻼﻗﻰ رﱋ ﻣﻰ ﺑﺮد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﭼﻪ از ﳊﺎظ ﺟﺎن و ﭼﻪ از ﺟﻨﺒﻪ‬ ‫ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻌﻠﻴﻢ رﻫﺎﺋﻰ از ﺗﻦ‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ ﺟﺴﻢ‬ ‫را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﻗﺎﻟﺐ دو وﺟﻬﻰ ﺑﻮدن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدى واﺣﺪ ﺑﺎ دو ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻗﺪام ﺧﺎﻟﻘﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاه از زاوﻳﻪ ﻓﻠﺴﻔﻰ‪ ،‬ﺧـﻮاه از زاوﻳﻪ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻳﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﺛﺎﻟﺜﻰ )ﻣﺜﻞ روح( را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻴﻔﺰاﺋﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ راﻫﻰ ﺑﺮاى آﺷﺘﻰ آن ﺗﺸﻨﺞ ﻳﺎ اﻧﻘﻄﺎع ﺛﻨﻮﻳﺘﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت اﺻﻮل ﮔﺮا‪،‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻪ وﺟﻬﻰ ﺑﻮدن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻣﺎ در ﺳـﻪ‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺟﺎن و روح‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن از ﺑﻰ ﻧـﺰاﻛﺘﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎ اﺳﺎﺳﻰ ﺟـﺎن اﻧـﺴـﺎن دم‬ ‫زده اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻠﻖ ﺷﺪه و‬ ‫ذاﺗﺎ ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﺎده ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ و اﻣﻜـﺎن ﲡـﺰﻳـﻪ ﻳـﺎ اﻧـﺤـﻼل آن‬ ‫ً‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﺠﺰا‬ ‫از آن ﺟﻨﺒﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻛﻪ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﳊﻈﻪ اى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ دوام ﺑﻴﺎورد‪» .‬در‬ ‫او زﻧﺪﮔﻰ و ﺣﺮﻛﺖ و وﺟﻮد دارﻳﻢ« )اﻋﻤﺎل ‪.(٢٨:١٧‬‬ ‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﻰ ﻣﻴﺮد اﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار و ﻫﻢ ﺟﺎن ﻏﻴﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اداﻣﻪ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻨﺘﻈﺮ رﻫﺎﺋﻰ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻴﺎم و ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‬ ‫ﺑﺪن ﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻰ اﻳـﻤـﺎﻧـﺎن در اﻧـﺘـﻈـﺎر داورى اﺑﺪى ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺟﺎن را از ﻣﺮگ ﺣﻔﻆ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ داﺋﻤـﺎً ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺑﻴﺪار ﺷﺨﺺ ﺧﻮﻳﺶ در ﻣﺎوراى ﻣﺮگ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻧﻜﺘﻪ آﺧﺮ اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در‬ ‫ﻛﻞ‪ ،‬ﻫﻢ در ﺟﺴﻢ و ﻫﻢ در ﺟﺎن ﺳﻘـﻮط ﻛـﺮده ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﻫﺮ دو ﳊﺎظ ﻣﺸﻤـﻮل و‬ ‫ﻫﺪف ﻓﻴﺾ ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±µ¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ داراى ﺟﺴﻤﻰ ﻣﺎدى و ﺟﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ واﺣﺪى ﻣﺘﺸﻜﻞ از دو وﺟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻔﻜﺮ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺛﻨﻮﻳﺖ را‬ ‫رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺟﺴﻢ ﺑﺸﺮ ﺑﺨﺸﻰ از ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴـﻜـﻮى ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺳﻘﻮط ﻛﺮده وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آن دو ذاﺗﺎً ﺷﺮور ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺟﺎن اﻧﺴﺎن در ذات ﺧﻮد ﺟﺎوداﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻠﻖ و‬ ‫ﻧﮕﻬﺪارى ﺷﻮد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٥:٢-١:١‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪٧:١٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٨:١٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣-١٨:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٥-٣٥:١٥‬‬

‫∑‪ÕË— Ë rUł V'UQ —œ UN½UU½« ©¥‬‬ ‫اﻣﺮوزه در ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻰ ﺑﺴﻴﺎرى درﺑﺎر(ه ﻣﻔﻬﻮم ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺟﺴﻢ و روح‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﺧـﻮرد‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺸـﻐـﻮل ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﻜـﺮ ﻳـﻮﻧﺎن‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى و ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎ اﻧﺪازه اى ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮﺧﻰ ﻓﺮض ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﭼﻴﺰى ﺳﺮاﭘﺎ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺳﺮوﻛﺎرى ﺑﺎ وﺟﻮد ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺶ ﻫﺎى ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺎ اﻋﻢ از ﺧﻮردن‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪن و ﻟﺬات ﺟﻨﺴﻰ‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±µµ‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺮﻳـﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪن ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻟـﺬا ﺧـﻮد را ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ً‬ ‫داده ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ ،‬اﻫﻤﻴﺘـﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ از ﺑﺪن ﺧﻮد ﭼﻪ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده اى ﻣﻰ ﻛـﻨـﻴـﻢ‪ .‬اﻳـﻦ دو ﻣـﻮﺿﻊ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲢـﺮﻳـ‪ N‬ﻳـﻜـﻰ از ﺗـﻌـﺎﻟـﻴـﻢ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔـﻮﻳـﺪ ﺑـﺪن و روح ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧـﺪازه ﻣﻬﻢ اﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺴﺘـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫درﺳﺘﻰ ﲢﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺷﻜﺎل ﺑﻌﺪى ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن »ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ« و ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن‬ ‫»ﭘﺮ از روح«‪ ،‬ﻓﺮق ﻓﺎرﻗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﺮدم ﻣﻮاﺟﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ (١) :‬ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ )‪ (٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و )‪ (٣‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭘﺮ‬ ‫از روح‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ را ﻛﺴﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﺎﻟﻰ از روح اﺳﺖ و ﺧﻮد‬ ‫را ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺒـﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺳﭙﺮده‪ ،‬آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ او ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﳕﻰ رود‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣـﻞ ﺟـﺴـﻤـﺎﻧـﻰ‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را ﺑﻪ دروﻏﻰ آﺷﻤﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺣﺘﻰ درﻟﻔﻆ ﻫﻢ ﻧﻘﺾ ﻏﺮﺿﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻓـﺮد ﻣﺴﻴﺤـﻰ‪ ،‬از روح ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن از ﳊـﺎظ ﺳـﭙـﺮدن‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ روح‪ ،‬ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» ،‬ﭘﺮى« روح ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫روح در ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل از ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﻧﺰاﻋﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و‬ ‫روح اﻳﻤﺎﻧﺪار درﻣﻰ ﮔﻴـﺮد ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﻧـﺰاﻋﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار از ﲡﺮﺑﻪ آن‬ ‫ﮔﺮﻳﺰى ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺛﻨﻮﻳﺖ ﻳﺎ ﻋﺪم ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ذاﺗﻰ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و‬ ‫ﺟﺎن را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻧـﺰاﻋﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬آن ﻣﻰ ﭘﺮدازد‪ ،‬از ﻧﻮﻋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ اﻣﻴﺎل ﺟﺴﻤﻰ و ﻓﻀﻴﻠﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫آن ﻧﺰاع‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ از اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫واژه ﺟﺴﻢ )‪ (sarx‬در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﻣـﺘـﺮادف ﻣﺠﺎزى ﻛﻠﻤﻪ ﺑـﺪن )‪ (soma‬ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در اﻛﺜﺮ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ در ﺗﻀﺎد آﺷﻜﺎر‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻐﺖ روح )‪ (Pneuma‬ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻴﺰى ﺳﻮاى اﻧﺪام ﻣﺎدى‬

‫∂‪±µ‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﻻ ﺑﻪ ﻃـﺒﻴﻌﺖ ﻓﺎﺳﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮﻧﻰ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ روح اﻟـﻘﺪس دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ و در ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺗﺎزه اى ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ )ﺟﺴﻢ(‪ ،‬ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻰ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﳕﻰ ﮔﺮدد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ‪ ،‬روﻧﺪى ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺤﻴﺎن ﻫﻤﭙﺎى ﺗﻼش ﺑﺮاى‬ ‫رﺷﺪ در روح و در ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻫﺮ روز درﮔﻴﺮ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز‬ ‫ﻫﻤـﻴﻦ ﻛﻪ ﺷـﺨﺺ ﺗﺎزه در ﻣـﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ روح اﻟﻘـﺪس ﺳﺎﻛﻦ در او ﺗـﻘﻮﻳﺖ ﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻰ ﻣـﻴﺮد‪ .‬روﺣﻰ ﻛﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻪ وﺛﻴﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷـﺪه و ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ او ﳑﻬﻮر‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬در ﭘﺎﻳﺎن آن ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﻛﺸﻤﻜﺶ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه و وﺳﻮﺳﻪ اداﻣﻪ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺎ را از ﺗﺴﻠﻂ ﻛﻠﻰ ﺟﺴﻢ آزاد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻞ ﳕﻰ ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ )ﺟﺴﻢ( و روح ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ ﻣﺎ اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﺟﻼل ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻛـﺎﻣـﻼً ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰ ﺷﻮد و ﺷﺨﺺ ﺗـﺎزه از ﻫﺮ آﻻﻳﺸﻰ‬ ‫ﭘﺎك ﻣﻰ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن را رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪن در ذات ﺧﻮد ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻪ ﺑـﺪن را ﺧﻮار ﻣﻰ ﺷﻤـﺎرد و ﻧﻪ ﺑﺰرگ ﻣﻰ دارد‪ .‬ﺑﺪن و ﺟﺎن ﻣﺤﺘـﺎج‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻼً آزاد از ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﺮ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬در ﺧﻮد روح اﻟﻘﺪس را دارد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻧﺒﺮد ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و روح‪ ،‬ﻧﺰاﻋﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺪن و ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﺰاﻋﻰ ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ )ﺷﺨﺺ ﻛﻬﻨﻪ( و ﻃﺒﻴﻌﺖ دوﺑـﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﻣﺎ )ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﺗﺎزه( اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺟﺴﻢ و روح در ﻧﺰدﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧـﻰ‬ ‫اداﻣﻪ دارد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪±µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤١-٣٦:٢٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧:٨-١٣:٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣-١:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١١:٢‬‬

‫∏‪ÊUDOý ©¥‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن را ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﺷﺐ ﺟﺸﻦ ﻫﺎﻟﻮوﻳﻦ ﻓﺮار ﻣﻰ ﻛﻨﺪ در‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﻛﻔﺶ ﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﻢ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬دو ﻋﺪد ﺷﺎخ‪،‬‬ ‫دم و ﭼﻨﮕﻚ ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ از ﻟﻮازم ﺿﺮورى اﻳﺠﺎد ﺷﻜﻞ و ﺷﻤﺎﻳﻞ اوﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻜﻞ‬ ‫و ﺷﻤﺎﻳﻠﻰ‪ ،‬اﺳﺒﺎب رﻳﺸﺨﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ را‬ ‫دا ﺳﻰ ﻧﻔـﺮه از‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬روزى در ﻛﻼس داﻧﺸﻜﺪه در ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻌﻰ ﺣـﺪو ً‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺌﻮال را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدم ﻛﻪ »ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟«‬ ‫اﻛﺜﺮ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘـﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن اﻋﺘﻘﺎد دارد؟«ﻓﻘﻂ دو ﻧﻔﺮ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آدﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ در اﻳﻦ دوره و‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺎور ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؟ ﺷﻴﻄﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺢ و ﺟﻦ و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ‬ ‫ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﺮ راه آدم ﺳﺒﺰ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰو ﺧﺮاﻓﺎت اﺳﺖ‪ «.‬در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاى‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻨﺒﻌﻰ در دﺳﺖ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑـﻪ وﺟﻮد ﺟﻦ‪ ،‬ﺑـﺎور ﻛـﺮدﻧﻰ و ﻣﻌﺘﺒـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ در ﻣـﻮرد ﻣﻮﺛﻖ ﺑـﻮدن‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﻄﻤـﺌـﻨـﺎً ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻨﺒﻌﻰ ﺑـﺎور ﻛـﺮدﻧﻰ ﺗﺮ از‬ ‫ﭘﻴﺮه زﻧﺎن وراج اﺳﺖ‪«.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺎ ﺳﺎﺣـﺮه ﻫﺎ و اﺟﻨﻪ در ﻳﻚ زﻣﺮه آوردن‪ ،‬ﺧﺸـﻮﻧﺖ و ﻫﺘﺎﻛﻰ از روى‬ ‫ﺟﺪ و ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﺧﻮد را در ﻛﻼس داﻧﺸﻜﺪه ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ دﻳﮕﺮى‬ ‫ﭘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎور دارﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ و ﻣﺘﻔﻜﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‬ ‫واداﺷﱳ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ وﺟﻮدى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ و ﻃﺮاح ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﻋﻬﺪه واداﺷﱳ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﺪى ﺑﺮآﻳﺪ؟«‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻴﻄﺎن دارﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌـﻤـﻞ ﻣـﺎ در‬ ‫ﻗﺒﺎل او‪ ،‬در ﺧﻮر ﻛﺎرﻳﻜﺎﺗﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ از وى در ذﻫﻦ دارﻳﻢ ﻧﻪ در ﺧﻮرﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از او ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻣﻌـﻨـﺎى‬ ‫»ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬ﻳﺎ دﺷﻤﻦ« اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ اﺑﻠﻴﺲ و اﻫﺮﻳﻤﻦ ﻫﻢ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪ .‬او‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدى از ﺟﻨﺲ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺎﻟـﻰ رﺗﺒﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻃﻐﻴﺎن ﻛﺮد و از آن ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﺧﺪا ﺟﻨﮕﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺰاده ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﭘﺪر دروغ ﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﻔﺘﺮى و ﻣﺎر اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ واﻗﻌﻰ او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻤﺎﻳﻞ‬ ‫ﺷﺎﺧﺪار‪ ،‬ﻧﻴـﺰ(ه ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﳕﺎى ﺧـﻨـﺪه دارى ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﻛﺮده‬ ‫اﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آن ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ ﺣﺪودى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮون وﺳﻄﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎ آن رﻳﺨﺖ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻤﺪاً ﺗﻮﺳﻂ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﲤﺴﺨﺮ او‪،‬‬ ‫ﻧﻴﺸﻰ ﺑـﻪ او زده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ رﺳﻴﺪه ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻓﻨﻮن ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻫﺠـﻮم ﺑﻪ اوﺳﺖ‪ .‬آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤـﺖ او را ﻏﺮور وى ﻣﻰ داﻧﺴﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻏﺮور او‪ ،‬راه ﻣﻮﺛﺮى ﺑﺮاى دﻓﻊ وى ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﺷﻴـﻄـﺎن اراﺋﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﭘﻴﭽﻴـﺪه ﺗـﺮ از‬ ‫اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬او در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺜﻞ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻮر« اﺳﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮى‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺪاد او در‬ ‫ﻧﺸﺎن دان ﺧﻮﻳﺶ در ﻛـﺴـﻮت ﻧﻴﻜﻮ اﺷـﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴـﻄـﺎن‪ ،‬زﻳـﺮك‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﻜـﺎر و‬ ‫ﭼﻴﺮه دﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺷﻴﻮاﺋﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ راﻧﺪ و ﻇﺎﻫﺮش اﻧﺴﺎن را ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻫﺰاده ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪ اى از ﻧﻮر ﺑﺮ ﺗﻦ دارد‪ .‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس از ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻏﺮان ﻧﻴﺰ ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬ﺷﻴﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻰ ﻣﻰ ﮔﺮدد ﺗﺎ او را ﺑﺪرد‪ .‬از ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﻴﺮ ﻧﺎم ﺑـﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻳﻬـﻮدا‪ .‬او رﻫﺎﻧﻨﺪه اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﺪ آن ﺷـﻴـﺮ‬ ‫ﻗﻮت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻗﺪرت و ّ‬

‫ﺣﺎل ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﭼﻜﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ؟ از ﻃﺮﻓﻰ‪،‬‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻮﺟﻮد وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اول ﭘﻄﺮس ‪ ٨:٥‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ »دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن و ً‬ ‫ﺷﻤﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﻏﺮان ﮔﺮدش ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻛﺴﻰ را ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻠﻌﺪ‪ «.‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬واﻛﻨﺶ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺣﺸﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻗﻮى ﺗﺮ‬ ‫از ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﻴﻄﺎن ﻗﻮى ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد »او ﻛﻪ‬ ‫در ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ ازآﻧﻜﻪ در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤:٤‬ﺗﺎزه از ﻫﻤﻪ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ و ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻣﻜـﺎن و زﻣﺎن‬ ‫اﺳﺖ و در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﺣﺪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورد‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻮﺟﻮدى اﺳﺖ از ﺟﻨﺲ ﺑﺮﺗﺮ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اى‬ ‫ﺳﻘﻮط ﻛﺮده و اﻟﺒﺘﻪ ﻏﻴﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬او از ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت زﻣﻴﻨﻰ ﻗﺪرت ﺑﻴﺸﺘﺮى دارد‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺒﻰ ﺑﻴﺸﻤﺎر‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﻗﺪرت ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏‪±µ‬‬

‫‪±µπ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﻴﻄﺎن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺎره ﻫﺎى اﺳﺎﻃﻴﺮى ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ اى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه در زﻣﻴﻨﻪ ﻓﺮﻳﺐ دادن‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﻛﺮدن و ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺴﱳ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ و ﻣﺤﺪود‪ ،‬ﺑﺪون ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﻳﺎ ﺻﻔﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢-٦:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١١-١:٤‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣١:٢٢‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٠-٥:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١١-٨:٥‬‬

‫∞∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪U¼u¹œ ©¥π‬‬ ‫دﻳﻮﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ ﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌﻰ اﻧﺪ ﻛﻪ دار و دﺳﺘﻪ ﺷﻴﻄـﺎن را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ دﻫﻨـﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻄﺎن زﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ در ﻃﻐﻴﺎن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ او‬ ‫از آﺳﻤﺎن راﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ از آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ‬ ‫ﻋﻤﺪه ﺑﺮ دﻳﻮ داﺷﱳ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ ﭘـﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻛﺎﻓﺮان ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮد‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﻫﻴﭻ و ﺑﺎد ﻫﻮاﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ واﻗﻊ دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ و ﻣﺒﻠّﻎ آن ﮔـﻮﻧﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﭼﻨﻴـﻦ ﻣـﺮاﺳﻢ‬ ‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ اى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻼً ﭘﺮﺳﺘﺶ را ﺗﻘﺪﻳﻢ دﻳﻮﻫﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﻟﺬا ﲢﺖ‬ ‫ﺟﻬﺖ دﻫﻰ دﻳﻮﻣﻨﺸﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎرى از ﻣﺸﺨﺼﺎت دﻳﻮﻫﺎ را آﺷﻜﺎرا ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺰﻣﻦ ﺟﺴﻤﻰ ﻳﺎ ذﻫﻨﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻮرى ﻳﺎ ﺧﻮد آزارى را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻣﻰ آورﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﻮﻫﺎ اﻛﺜـﺮًا ﻣﺴﻴـﺢ را ﲢﺖ ﻋﻨـﻮان »ﻗـﺪوس ﺧﺪا« ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و از اﻗﺘـﺪار ﻋـﻴـﺴـﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آن ﮔﺮدن ﻣﻰ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ داراى داﻧﺸﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﻓﻮق‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده و ﭘﻴﺶ ﮔﻮﺋﻴﺂﻳﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺒﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ اﻓﺮاﻃﻰ و ﺧﺮاﻓﻰ ﻛﻪ در ﻗﺮون وﺳﻄﻰ ﻣﻮﺿﻮع دﻳﻮﻫﺎ‬ ‫را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬از ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ‪ ،‬اﻗﺪام ﺑﻪ‬ ‫اﺧﺮاج دﻳﻮﻫﺎ‪ ،‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻟﻮﺗﺮى ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ دﻳﻮﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺪازه و ﺷﺪت ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻮع ﺧﻮد ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪارد‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﺸﺮ ﺑﻪ آن ﮔﺮﻳﺨـﺖ »ﺑـﻪ ﻛـﻤـﺎل رﺳﻴﺪن زﻣﺎن« ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻘـﺪر ﺑـﻮد‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴـﺢ و‬ ‫آﻣﺪن روح اﻟﻘﺪس در ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺮاﻧﻰ ﺷﻴﻄﺎن و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﻮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎر‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂±‬‬

‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺤﺪود ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﻮﻟﺲ و ﻫﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﻫﺸﺪار ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎى آﺧﺮ‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺷﻴﻄﺎن و دﻳﻮﻫﺎى آن رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس را ﺟﺪى ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎى دﻳـﻮ زده را ﻫﻢ ﺟﺪى ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ در ﺧﺼـﻮص ﻣﻮﺿﻮع دﻳﻮﻫﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﭘـﺲ‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﺮآﻳﺪ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﻣﻜﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﻮﻫﺎ واﻗﻌﻰ‬ ‫و ﻗﺪرﲤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ دﻟﻴـﻠـﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ آﻧﻬـﺎ ﻗـﺪرت ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻓـﺮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ را دارﻧﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﻮﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آورﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ ﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﻈﺎن‬ ‫اﺗﻬﺎم ﻗﺮار دﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﳕﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﭘﻨﺎه روح اﻟﻘﺪس زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺣﻀﻮر او ﺿﻤﺎﻧﺖ آزادى از ﻗﻴﺪ دﻳﻮ زدﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬او از ﻫﺮ دﻳﻮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻮى ﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻳﻮﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﲢﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺮار دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﻮﻫﺎ در ﻗﺪرﺗﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﻮﻫﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٨-٢١:١‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٠-١٧:١٠‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٦-١٤:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٤-١٤:١٠‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-١:٤‬‬

‫≤∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫∞‪ÁUMÖ ©µ‬‬ ‫ﮔﻨﺎه را ﻣﻰ ﺗـﻮان ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻧـﺪارى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛـﺮد ﻛﻪ ﺗﻴﺮى از ﻛﻤـﺎن رﻫﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺧﻄـﺎ‬ ‫ﻣﻰ رود‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻛـﺎﻣـﻰ در زدن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺪف‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﻳـﻚ‬ ‫اﺻﻞ اﺧﻼﻗﻰ ﺧﻄﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎده ﺗﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﮔﻨﺎه از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪» ،‬ﺑﻰ ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر« اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺜـﺎل آن‬ ‫ﻛﻤﺎﻧﺪار ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﻋـﺮوﺳﻚ ﭘﻮﺷﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﺮف ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧـﻪ اى‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ )و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺧﻄﺎﺋﻰ رخ داده(‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﭘﻮﺷﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ »ﻣﻌﻴﺎر« ﺣﻜﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﻣﻌﻴﺎر« ﺧﺪا در ﺻﺪور ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻋﺪاﻟﺖ او و‬ ‫ﺑﺮاى رﻓﺘﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ و واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه و ﻣﻌﻴﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ آن ﻗﺎﻋﺪه ﻳﺎ ﻣﻌﻴﺎر‪ ،‬ﻛﻢ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻳﺎ ﻛﻢ دﻗﺘﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺑﻮدن ﮔﻨﺎه در ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺟﻼل ﺧﺪا ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬زﻳـﺮا ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده‪,‬اﻧﺪ و از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻗﺎﺻﺮ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷـﻨـﺪ« )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٣:٣‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ »ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ« ﻳﺎ »ﺑﺸﺮ ﺟﺎﻳـﺰاﳋﻄﺎﺳﺖ« ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓـﺮاﮔﻴﺮ ﺑـﻮدن ﮔﻨﺎه اﻋﺘـﺮاف ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎراﻧﻰ‬ ‫ﻣﺤﺘﺎج ﳒﺎت ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫در ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﮔﻨﺎه ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻳﺎ ﲡﺎوز‬ ‫از ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻗﺎﻋﺪه اى ﺑﺮاى ﻣﺨﻠـﻮق ﻣﻌﻘﻮل ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳـﺖ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺣﺎوى ﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻄﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﺪم ﻳﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻄﺎﺑﻖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻧﺪاﺷﱳ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺼﻮر در اﳒﺎم آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫آن ﻓﺮﻣﺎن داده‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ از ﺳﺮ ﻏﻔﻠﺖ ‪.‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺎﺻﺮﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮده اﻳﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∂‪±‬‬

‫دوم اﻳﻨﻜﻪ ﲡﺎوز از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺎه ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﲡﺎوز از ﺣﻜﻢ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻋﺒﻮر ﻛﺮدن از ﻣﺮزﻫﺎى آن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﱳ ﺣـﺪود آن‪ .‬از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﺎﻫـﻰ اوﻗﺎت‪ ،‬ﮔﻨـﺎه را »ﺗﺨﻄﻰ« ﻣـﻰ ﺧـﻮاﻧﻴﻢ و آن ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺟـﺎﺋـﻰ ﭘـﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻰ‪ ،‬آن ﮔﻨﺎه در زﻣﺮه ﮔﻨﺎﻫﺎن ارﺗﻜﺎﺑﻰ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ارﺗﻜﺎﺑﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﳑﻨﻮع ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا در ﻗﺎﻟﺐ ﻧﻬﻰ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﻴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﳒﺎم‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻮم اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨﺎه اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻚ ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻌﻘﻮل اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻋﻼﻧﻰ اﺧﻼﻗﻰ و آزاد ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺻـﺎﺣﺐ ﻓﻜﺮ و اراده ﻫﺴﺘـﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮان اﻗﺪام اﺧﻼﻗـﻰ را دارﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻛﺎرى ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا و ﮔﻨﺎه را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﺑﻨﺪى ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴـﻚ روم ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴـ‪N‬‬ ‫)ﻗﺎﺑﻞ اﻏﻤﺎض( و ﮔﻨﺎه ﺑﺰرگ )ﻣﻬﻠﻚ( را رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺳﻨﺘﻰ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻬﻠﻚ را ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ را در ﺟﺎن »ﻣﻰ ﻛﺸﺪ« و ﺗﻨﻬﺎ از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ و‬ ‫ﻋﺎ آن ﭼﻨﺎن ﺟﺪى‬ ‫رﻳﺎﺿﺖ ﻣﻰ ﺗﻮان از آن ﭘﺎك ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴ‪ ،N‬ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮ ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻟﺬا ﻓﻴﺾ ﳒﺎت ﺑﺨﺶ را از ﻣﻴﺎن ﳕﻰ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﺑـﺮاﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﳊﺎظ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻮﺟـﺐ‬ ‫ﻣﺮگ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻣﻬﻠﻚ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻨﺎه ﻛﺒـﻴـﺮه اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﳊﺎظ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻨـﺎﻫـﻰ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤـﺎن را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﺒـﻴـﺮه ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻬﻠﻚ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺟﺪى ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎه‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻳﺎﻏﻰ ﮔﺮاﻧﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ‬ ‫از ﻧﻮع ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻴﻬﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻼﺷﻰ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮاى ﺑﻪ زﻳﺮاﻧﺪاﺧﱳ ﺧﺪا از ﺳﺮﻳﺮ اﻗﺘﺪار‬ ‫و اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮﺧﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن را در ﻗﺎﻟﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺷﻨﻴﻊ ﺗﺮ‬ ‫از ﺑﻘﻴﻪ ذﻛﺮ ﻣـﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮارت درﺟﺎﺗﻰ دارد‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﭘﻴﺸﮕـﺎه‬

‫‪±∂¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا‪ ،‬درﺟﺎﺗﻰ ازﻣﺠﺎزات ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ از اﺣﻜﺎم‬ ‫ﻣﻬﻤﺘﺮ رو ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﳕﻮد و ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺑﻴﺖ ﺻﻴﺪا و ﺧﻮرزﻳﻦ اﺧﻄﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺸﺎن ﺑﺪﺗﺮ از ﮔﻨﺎه ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٤-٢٠:١١‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ از ﮔﻨـﺎﻫﺎن ﭘﺮﺷﻤﺎر ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺑﺨﺸﻰ از اﺣﻜﺎم‪ ،‬ﮔﻨﺎه ورزﻳﺪن ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻞ اﺣﻜﺎم اﺳﺖ )ﻳﻌﻘﻮب ‪ ،(١٠:٢‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‬ ‫ﻫﺮ ﺗﺨﻄﻰ ﺧﺎﺻﻰ‪ ،‬ﺑﺎر ﻣﺠﺮم را ﺳﻨﮕـﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ در روز ﻏﻀﺐ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻏﻀﺐ ﻧﻴﻨﺪوزﻳﻢ )روﻣﻴﺎن ‪ .(١١-١:٢‬ﺑﺎ ﻫﺮ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ اﻓﺰاﺋﻴﻢ و ﺧﻮد را در ﻣﻌﺮض ﻏﻀﺐ ﺧـﺪا ﻗﺮار‬ ‫ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺠﻤﻮع ﲤﺎم ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﮔﻨـﺎه را ﺟﺪى ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺟـﺪاً ﺧﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﲢﺖ‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا ﮔﻨﺎه ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣـﺮﻣﺖ ﺗﻘﺪس او را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﳕﻰ دارﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳـﻪ ﺧـﻮد ﮔﻨﺎه ﻣﻰ ورزﻳﻢ‪ ،‬ﺣـﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ او را‬ ‫ﺣﻔﻆ ﳕﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻔﻬﻮم ﮔﻨﺎه از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﮔﻨﺎه ﺷﺎﻣﻞ ﻗﺼﻮر در ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا )ﻏﻔـﻠـﺖ( و ﲡـﺎوز از ﺣـﻜـﻢ اوﺳﺖ‬ ‫)ارﺗﻜﺎب(‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻘﻂ ﻓﺎﻋﻼن اﺧﻼﻗﻰ را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺠﺮم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺋﻴﻦ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﺑﻨﺪى ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺧﻔﻴ‪ N‬و ﮔﻨﺎه ﻣـﻬـﻠـﻚ را رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑـﻪ‬ ‫درﺟﻪ ﺑﻨﺪى ﮔﻨﺎه اﻋﺘﻘﺎد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ارﺗﻜﺎب ﻫﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮى را ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا و ﻣﺮدم را ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-١٠:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٢-٩:٥‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٥-١٢:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠-٨:١‬‬

‫‪vKL« ÁUMÖ ©µ±‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑـﺮاى ﻣﺎ اﻣﺮى ﻋﺎدى ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻤـﻠـﻪ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ »ﻣـﺮدم ذاﺗﺎً ﺧﻮب‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ «.‬اى ﻛﺎش ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﻀﻤﻮن ﺷﻌﺎر ﻣﺰﺑﻮر و اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺮارت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻰ رﺳﻴﺪ اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﻛﺴﻰ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻨﺎه ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮل اﺳﺖ؟‬ ‫اﻏﻠﺐ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻨﻔﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎده اﻳﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗـﻮﺟﻴﻬﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻬﺎن ﺷﻤـﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه ﻋﻨﻮان ﻣﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺳﺌـﻮال را ﺑﻪ‬ ‫ذﻫﻦ ﻣﺘﺒﺎدر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻓﺮاد را ﺗﺒﺎه ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ را‪ ،‬ﭘﺲ اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻛﺠﺎ ﺗﺒﺎه ﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﻴﺶ از وﺟﻮد اﻓﺮاد ﻫﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﺮدم‪،‬‬ ‫ﺧﻮب ﻳﺎ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ درﺻﺪى از اﻳﺸﺎن ﻧﻴﻜﻮ و‬ ‫ﺑﻰ ﮔﻨﺎه ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ .‬در آن ﺻﻮرت ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺟﻮاﻣﻌﻰ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺒﺎه ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺟـﻮاﻣﻌﻰ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﻋـﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﮔﻨﺎﻫـﻜـﺎرى ﺷﻮد ﻣﻄﻴﻊ‬ ‫ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬آﻧﻜﻪ ﺑﻴـﺶ از ﻫـﻤـﻪ ﺧـﻮد راوﻗ‪ N‬ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫ﻛﺮده‪ ،‬از ﺗﻪ دل ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺴﻰ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﺴﻮﻳﻪ‬ ‫ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺪارﻛﻰ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻴﻮه در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ و رﻳﺸـﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ را در درﺧﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺸـﺎن داد ﻛـﻪ درﺧﺖ ﺧـﻮب‪ ،‬ﻣﻴﻮه ﺑﺪ ﺑﻪ ﺑـﺎر‬ ‫ﳕﻰ آورد‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ وﺿﻮح ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛـﻪ واﻟﺪﻳﻦ اﺻﻠﻰ ﻣﺎ ﻳﻌﻨـﻰ آدم و‬ ‫ﺣﻮا در ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻨﻰ آدﻣﻰ ﺑﺎ ﻣﻴﺮاﺛﻰ از ﻃﺒﻌﻴﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﺗﺒﺎه‪،‬‬ ‫زاده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺻﺮاﺣﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰ داد‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮد ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎرز ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﻨﻄﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫ﻣﻰ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻟﻪ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﻨﻄﻘﻰ ﳕﻰ ﮔﻨﺠﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺣﻮال‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻘﻮط آدم‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻣﻘﻮ (‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻜﺘﻪ و ﻧﻘﻄﻪ اى از ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ آﺳـﻤـﺎﻧـﻰ اﺳـﺖ‪ .‬ﻗـﻀـﻴـﻪ ﻣـﺰﺑـﻮر ﺣـﻮل ﻣﺤﻮرى‬ ‫ﻣﻰ ﭼﺮﺧﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ آن را ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ ﻣﻰ ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﮔﻨﺎه اﺻﻠـﻰ‪ ،‬در درﺟﻪ اول ﺑﺮ ﮔﻨـﺎه‬ ‫اﺻﻠﻰ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ آدم و ﺣـﻮا ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻻﻟﺖ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮ ﻣـﻮﻗﻌﻴـﺖ‬ ‫ﺳﻘﻮط ﻛﺮده اى ﻛﻪ ﻣﺎ در آن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ ،‬دﻻﻟﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ آن ﺳﻘﻮط اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ و ﻣﺎﻫﻴﺖ اﻳﻦ ﺳـﻘـﻮط وﻳﺮاﻧﮕﺮ ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣـﺘـﻔـﻜـﺮان‬ ‫اﺻﻼح ﮔﺮا‪ ،‬ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﭼﻨﺎن ﺳﺎده‬ ‫آن ﺣﺎدﺛﻪ را ﺷﺮح ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻰ آن را ﺷﺮح ﻧﺪاده اﻧﺪ‪:‬‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ ﻣﺎ در ﺧﻮردن ﻣﻴﻮه ﳑﻨﻮﻋﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮى و وﺳﻮﺳﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻮاﻓﻖ رأى ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ و ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺎه اﻳﺸﺎن راﺿﻰ ﺑﻮد‬ ‫و اﮔﺮ وﻗﻮع آن را اﺟﺎزه داد ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ آن را ﺑﺮاى ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ آن ﺳﻘـﻮط اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى آن ﮔـﻨـﺎه‪،‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ از آدم و ﺣﻮا را درﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﺘﺎﺑﺞ ﺳﻘﻮط آن دو ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻧـﻮع ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در آدم ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫راﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻼى ﺟﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﻨﻰ آدم ﺷﺪ‪( .‬‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ »اﻧﺴﺎن از ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻣﻰ ﺷـﻮد؟« زﻳﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﺷﺘﺮاﻛﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ آدم دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣـﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺘﺎﻳﺞ ﮔـﻨـﺎه را ﺑﻪ وﻳﮋه ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻇﺮﻳ‪ N‬ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫¬‪j? U?Ý «bš UÐ X,—UA Ë g¹uš vK<« XO«bŽ“« ¨ÁUMÖ s¹« tDÝ«Ë tÐ ÊUO œ‬‬ ‫‪¨sð Ë ÊUł ÈU¼ÅvzU½«uð Ë U¼ÅgEÐ tL¼ —œ Ë b½œd ÁUMÖ —œ ¨VOðdð s¹bÐ Ë b½bý‬‬ ‫‪ʬ tL¹dł ¨b½«Åt² dÖ QA½ Ëœ ʬ “« dAÐ Ÿu½ ÂU9 t, U$¬ “« Æb½bý ÁœuO¬ UÄ«dÝ‬‬ ‫‪q?¦? b?O?Ou?ð o?¹d?Þ t?Ð t, vzUNK:½ ÂU9 dÐ ¨ÁU³ð XFO³Þ Ë ÁUMÖ —œ Êœd vMF¹ ÁUMÖ‬‬ ‫‪ÈU¼UDš Ë ÊU¼UMÖ ÂU9 ÆX U¹ ‰UI²½« Ë bý ÁœUN½ ¨b½uýÅv výU½ ÊUA¹« “« ÈœUŽ‬‬ ‫ ‪¨Ê«u?ðU?½ ¨nOKJðöРΫb?¹b?ý «— U? t?, b?½d?O?ÖÅv? tLAÇdÝ vK<« v¼U³ð s¹« “« U‬‬ ‫ ‪ÆXÝ« Áœd, U¼Å —«dý tL¼ tÐ q¹UL² dÝ«dÝ Ë vzuJO½ d¼ nOUE‬‬ ‫ﺑﺨﺶ آﺧﺮ ﻣﱳ ﻓـﻮق‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻـﻰ دارد‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑـﻮدن ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃـﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻧـﻪ ﺧﻮد ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬اﻳﻨﻚ در ﻣﻌﺼﻴـﺖ‬ ‫از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛـﻪ داود در ﻣﺰﻣﻮر ﻣـﺮﺛﻴﻪ ﮔﻮ (‬ ‫ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪم و ﻣﺎدرم درﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ آﺑﺴﱳ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٥:٥١‬‬

‫∂∂‪±‬‬

‫∑∂‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه را ﳕﻰ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻋﻮاﻣﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮﻟﻰ ﮔﻨﺎه را ﺗﻨﻬﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻘﻮط ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﻨﺎه ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﮔﻨﺎه دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﻳﺎ »ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻰ« زاده ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺎ ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻳﻢ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٤-١:٣‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٩:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-١٠:٣‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٥:١‬‬

‫∏∂‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫≤‪ÊUU½« vQöš« œUU= ©µ‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻣﺒﺤﺚ ﻗﺒﻠﻰ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﻜﺎت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺎﺳﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ اﺳﺎﺳﺎً ﺷﺮﻳﺮ؟ ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻟﻐﺖ‬ ‫»اﺳﺎﺳـﺎ« ﻣﻰ ﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﺻﺤﺒـﺘـﻰ درﻣﻰ ﮔﻴـﺮد ﻣﻰ ﺷﻨﻮى ﻛﻪ »ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻛـﺎﻣـﻞ‬ ‫ً‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ« وﻟﻰ ﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ اﺻﻼً »ﺑﺸﺮ ﺟﺎﻳﺰ اﳋﻄﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده‪,‬اﻧﺪ و از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻗﺎﺻﺮﻧﺪ« )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٣:٣‬ﻋﻠﻰ رﻏﻢ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺻﺎدره ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮات و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻫﺎى ﺑﺸﺮ‪ ،‬اﻳﺪه اى‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻓـﺮﻫﻨﮓ دﻧﻴﺎى ﻣﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﮔـﺮاﺋﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﭼﻴـﺰى ﻣﺤﺎط ﻳﺎ ﳑﺎس ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ اﻳـﻦ اﻳـﺪه در واﻗﻊ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﺧﺪﺷﻪ وارد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ اﺧﻼﻗﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻟﻜﻪ ﻫﺎﺋﻰ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰ داﻧﻴﻢ‬ ‫ﭼﺮا اﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻋﻤـﺎل ﺷـﺮارت آﻣﻴـﺰﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻳﺎ ﺳﻄـﺢ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎ ﮔﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﱳ و ﺑﻄﻦ آن ﻧﻔﻮذ ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺳﺎﺳﺎً ﻓﺮض ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ذاﺗﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در ﻋـﺮاق ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺎن ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از آﻧﻜـﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﻴﻮه ﻫﺎى ﺗﺒﺎه ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ را ﭼﺸﻴﺪ‪ ،‬از اﺳﺎرت ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫او ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮده ﻛﻪ »ﻋﻠﻰ رﻏﻢ ﻫﻤﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ از دﺳﺖ ﻧﺪادم‪ «.‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه اﻳـﻦ اﻳـﺪه ﺗـﺎ ﺣـﺪودى‬ ‫ﻣﻘﻴﺎس ﻣﻘﻄﻌﻰ ﺧﻮﺑﻰ و ﺑﺪى ﻧﺴﺒﻰ اﺷﺨﺎص ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺮدم از‬ ‫ﺑﻘﻴﻪ ﺷﺮﻳﺮﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ در ﻣﻘﻴﺎﺳﻪ ﺑﺎ ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ ﻳﺎ آدوﻟ‪ N‬ﻫﻴﺘﻠﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﺪﻳﺲ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻰ رﺳﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﺑـﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎر ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﻳﻌﻨـﻰ‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻣﻘﺪس ﺧﺪا ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ رﺳﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ در ﻣﻘﻴﺎس زﻣﻴﻨﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻓﺴﺎد ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∂π‬‬

‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛـﻪ ﻧـﮋاد اﻧﺴﺎن در ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﺴﺮ ﻣـﻰ ﺑـﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ و ﻓﺴﺎد‬ ‫ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در ﻓﺴﺎد ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ اﻣﻜﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻼ ﻫﻴﺘﻠﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻓﺎﺳﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﺎل‬ ‫ً‬ ‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻳﺎ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﳑﻜﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻛﻼ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرم زﻳﺮا ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻳﺎ ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎ دﻳﮕﺮى‪ ،‬از ﳊﺎظ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻞ وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﺒﺎه ﻳﺎ ﻓﺎﺳﺪاﻻﺧﻼق ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﻪ آن ﻧـﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻓـﻜـﺎر ﻣـﺎ‪ ،‬اراده ﻫﺎى ﻣﺎ و ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ ﻣﺒـﺘـﻼ ﺑـﻪ ﺷـﺮارت‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻨﺎه آﻟـﻮد ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ راﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﮔﻨﺎه آﻟـﻮد اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﻢ و‬ ‫اﻓﻜﺎر ﻓﺎﺳﺪ دارﻳﻢ‪ .‬ﻋﻤﻖ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ از ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﮔﻨﺎه رﱋ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ »ﺗﺒﺎﻫﻰ رﻳﺸﻪ اى« ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻃﺒـﻴﻌﺖ ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﻰ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫از »ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛـﻠﻰ« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ واژه رﻳﺸـﻪ اى را را در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻰ دﻫﻢ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗًﺎ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧـﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣـﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻔﻬـﻮم »ﻣﻔﺮط« را از آن اﺗﺨـﺎذ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜـﻪ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ‬ ‫ﻼ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪ .‬رﻳﺸﻪ اى ﻫـﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى اﺻﻠﻰ آن را ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ رﻳﺸﻪ« ﻳﺎ »ﺑﻨﻴﺎدﻳـﻦ« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه در‬ ‫ﻣﻐﺰ وﺟﻮد ﻣﺎ رﻳﺸﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫در ﺧﺎرج از وﺟﻮد ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ در ﻧﻬﺎد ﻣﺎﺳﺖ و از ﻫﻤﻴﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻋﺎدل ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻫﻢ ﻧﻰ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺧـﺪا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﮔﻤـﺮاه و ﺟﻤﻴﻌﺎً ﺑﺎﻃﻞ ﮔـﺮدﻳﺪه‪,‬اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﻰ ﻫﻢ ﻧـﻰ‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(١٢-٣:١٠‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴـﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﺣﻜﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺷـﻤـﺎ »در‬ ‫ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده‪) «...‬اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪(١:٢‬؛ »زﻳﺮ ﮔﻨﺎه ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪) «...‬روﻣﻴﺎن‬ ‫»ﻃﺒﻌـﺎ ﻓـﺮزﻧﺪان ﻏﻀـﺐ‪«....‬‬ ‫ً‬ ‫‪(١٤:٧‬؛ »اﺳﻴﺮ‪ ...‬ﺷﺮﻳـﻌـﺖ‪) «...‬روﻣﻴﺎن ‪(٢٣:٧‬؛ و‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ )اﻓﺴﺴـﻴـﺎن ‪ .(٣:٢‬ﻓـﻘـﻂ ﺑـﺎ ﻗـﺪرت زﻧﺪﮔﻰ ﺑـﺨـﺶ روح اﻟﻘﺪس اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺮون آﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬او ﻣﺎ را زﻧﺪه ﻣﻰ ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١٠-١:٢‬‬

‫وﺟﺪان ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻰ در ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﺮ ﻋـﻬـﺪه دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد‪ ،‬داﺷﱳ‬ ‫درﻛﻰ ﺻﺤﻴﺢ از ﻣﻘﻮﻟﻪ وﺟﺪان‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً وﺟﺪان را ﻧﺪاﺋﻰ دروﻧﻰ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺪاﺋﻰ اﻟﻬﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اذﻫﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻋﺬرﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮاى آن ﻣﻰ ﺗﺮاﺷﺪ‪ .‬وﺟﺪان ﺷﺎﻣﻞ دو ﻋﻨﺼﺮ اﺳﺖ‪ (١) :‬آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎ اﻃﻼع‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻰ از ﺣﻖ و ﻧﺎﺣﻖ‪ (٢) ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻰ ذﻫﻨﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮدن ﻗﻮاﻧﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎ و ﻗﻮاﻋﺪ‬ ‫در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎى ﺧﻄﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟـﺲ در روﻣﻴﺎن ‪ ١٥:٢‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺣـﻜـﻢ ﺧـﻮد را ﺑﺮ ﻗﻠـﻮب ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﺟﺪان ﺑﺸﺮى ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻛﻪ او آن را ﺑﺮ ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺑﺸﺮ ﺣﻚ ﳕﻮده‪ ،‬از ﻛﻢ و ﻛﻴ‪ N‬ﻗﻀﺎﻳﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدم اﺧﻼﻗـﺎً ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ دارﻧﺪ ﻛـﻪ از وﺟﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻛـﺴـﻰ‬ ‫ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ در‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ورﻣﺲ )‪(Diet of Worms‬‬ ‫(‬ ‫اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬وﺟﺪان ﻣﻦ اﺳﻴﺮ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ ...‬ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان‪،‬‬ ‫ﻧﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ اﻳﻤﻦ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬دو اﺻﻞ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻣﻬﻢ را ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫وﺟﺪان ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ »ﻣﻘﻴﺪ« ﺑﻪ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﻜﺎن دارد ﻛﻪ وﺟﺪان‬ ‫ﺑﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﻏﻠﻂ ﮔﻤـﺮاه ﺷـﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﭘﻰ در ﭘﻰ‪ ،‬ﺧـﺎﻣـﻮش ﻳﺎ ﺗﻀﻌﻴـ‪N‬‬ ‫ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﻛﺮده اﻳﻢ ﻳﺎ در اﺛﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ‬ ‫اﺟﺘﻤﺎﻋـﻰ دارد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ دل ﺷﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻧـﺪاى وﺟﺪان را در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﻛﻨـﻴـﻢ و‬ ‫ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺸﻤﺎﻧﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﮔﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮوع ﻳﺎ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ آن ﭼﻴﺰ ﺑـﻪ واﻗﻊ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬دﺳـﺖ زدن ﺑﻪ آن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮد آن را ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬ ‫ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ از اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻨـﺎه اﺳـﺖ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٣:١٤‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺿـﺪ‬ ‫وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﻪ رواﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﻄﺮ‪.‬‬

‫∞∑‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﻠﺴﻔﻪ( اﻧﺴﺎن ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﮔﻨﺎه را در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻳﺎ ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫را ﻃﻮرى ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ آورد ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ اﺳﺎﺳﺎً ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛـﻪ ﮔـﻨـﺎه ﺑـﻪ دروﻧﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨـﺶ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺴﺎد ﻛﻠﻰ‪ ،‬ﻓﺴﺎد ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺣﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺷﺮﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﺴﺎد رﻳﺸﻪ اى ﺑﻪ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﺑﻮدن دروﻧﻰ دﻟﻬﺎى ﻣﺎ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ارﻣﻴﺎ ‪٩:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣-١:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن‪١٩-١٧:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٨:١‬‬

‫≥‪ÊUU½« Ê«błË ©µ‬‬ ‫ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺮﻳﻜﺖ ﮔـﻔـﺘـﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻫﻤـﻮاره وﺟﺪان ﺷﻤـﺎ‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎى ﺷـﻤـﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗـﻮﺻﻴﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷـﺮﻃﻰ ﻛﻪ وﺟﺪان ﻣﺎ ﺳﭙﺎﺳﮕـﺰار و ﺳﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ وﺟﺪان ﻣﺎ از ﻣﺤﺘﻮاى ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫و در اﺛﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﻣﺮده ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ اﻟﻬﻴﺎت ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺮﻳﻜﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪±∑±‬‬

‫≤∑‪±‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬وﺟﺪان ﻓﻘﻂ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ راﻫﻨﻤﺎى ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز آن را‬ ‫از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬وﺟﺪان‪ ،‬ﻧﺪاﺋﻰ اﺧﻼﻗﻰ در درون ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺎ را ﻳﺎ زﻳﺮ ﺳﺌﻮال ﻣﻰ ﺑﺮد‬ ‫ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف وﺟﺪان ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٤-٣٩:١١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٦-١٢:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٣:١٤‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٥:١‬‬

‫‪v½œuA7ÐU½ ÁUMÖ ©µ¥‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻋﻨـﻮان »ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ« داده‪ ،‬آﺗﺶ‬ ‫ﺗﺮس را در دل ﺑﺮﺧﻰ روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻣـﺮﺗﻜﺐ آن ﮔﻨﺎه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﺪه ﺑﺨﺸﺶ راﻳﮕﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و (‬ ‫اﳒﻴﻞ ﺑﻪ (‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ دروازه اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻳﻌﻨﻰ آن ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﻔﻮى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎ را از‬ ‫آن ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻔـﺮﮔـﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴـﻪ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ اﻋـﻼم ﳕـﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺧﻮاه در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ و ﺧﻮاه در آﻳﻨﺪه ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫از اﻳﻦ رو ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﮔﻨﺎه و ﻛﻔﺮ از اﻧﺴﺎن آﻣﺮزﻳﺪه ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس از اﻧﺴﺎن ﻋﻔﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑‪±‬‬

‫ﺳﺨﻨـﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻣﺮزﻳﺪه ﺷـﻮد اﻣﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﺧﻼف روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﮔﻮﻳـﺪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ و در ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه ﻫﺮﮔﺰ آﻣﺮزﻳﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﻣﺘﻰ ‪.(٣٢-٣١:١٢‬‬ ‫ﺗﻼﺷﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔـﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﺨﺼـﻮﺻﻰ را ﻛﻪ ﻧﺎﺑﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ را روى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﺎﺳ‪ N‬ﺑﺎرى ﻣﺜﻞ ﻗﺘـﻞ و‬ ‫زﻧﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻫـﺮ دوى اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬آﺷﻜـﺎرا ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺷﻨﻴﻊ ﻋﻠﻴـﻪ ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اى در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺮاى ﻣﺜـﺎل داود ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻫﺮ دو ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣـﺬﻛـﻮر ﺷـﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳـﻦ‬ ‫وﺻ‪ ،N‬ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﻣﺠﺪد ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺑﺎ ﳉﺎﺟﺖ و ﺣﺘﻰ در آﺧﺮ ﻋﻤﺮ‪ ،‬از اﻳﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮددارى ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮﻓﺪاران‬ ‫اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮدن از ﮔﻨﺎه و ﭘﺬﻳﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ را از‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ او ﻗﻄﻌﻴﺖ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺪ ﭼﻨﻴـﻦ اﻣـﺮى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺼﺮاﻧﻪ و ﻧﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻮاﻗﺒﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد اﻣﺎ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﻄﺎر ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ روح اﻟﻘﺪس ﭼﻨﺪان ﺟﻮر درﳕﻰ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻫﺎن ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﺻﻮرت ﻣﻰ ﮔﻴﺮد و از ﻣﺤﺪوده( ﻛﻠﻤﺎت ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫ﳕﻰ رود‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳـﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﻧـﻮع ﻛﻔﺮﮔﻮﺋـﻰ‪ ،‬ﺗﻬﺎﺟﻤـﻰ ﺟﺪى ﺑﻪ ﺷﺨـﺼﻴﺖ ﺧﺪاﺳـﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﻻ در ﻗﺎﻟﺐ رﺧﺪادى ﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ درﺑﺎر(ه ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻧﺎﺑـﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﻫﺸـﺪار داد‪ ،‬ﻫﺸـﺪار او در ﭼﺎرﭼـﻮب ﭘﺎﺳﺦ ﺑـﻪ ﻣﻔـﺘﺮﻳﺎﻧـﻰ ﺑﻮد ﻛـﻪ او را‬ ‫ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺸﺪار او ﭘﺮﻫﻴﺒﺖ و ﺗﺮس آور ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﺨﺸﻮده ﺷﺪن آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﺎداﻧﻰ ﻋﻠﻴﻪ او ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮز زﻳﺮا ﻛﻪ ﳕﻰ‪,‬داﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻨﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٤:٢٣‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺗـﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ اﻧﺪازه اى ﻣﻨﻮر ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ و ً‬

‫‪±∑¥‬‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﻰ ﺷﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل وى ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧـﻮد و ﺗﺪﺑﻴﺮ‬ ‫ﺧﻮد رﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨـﺸـﻮدﻧﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺎﻣـﻞ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در آن ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰ دارد‪ ،‬ﺑـﺮﮔﺰﻳﺪه‬ ‫ﺧﻮد را ﻫﻤﻮاره از ارﺗﻜﺎب ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺎز ﻣـﻰ دارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺻﺎدق‬ ‫در اﻳﻦ ﺗﺮس و ﻫﺮاس ﺑﺴﺮ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دور‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد آن ﻫﺮاس ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺎﻫﻰ را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸـﻮدﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺳﻨﮕﺪل و ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ واﮔﺬار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﺰوم ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﻣﺘﻰ را ﺣﺲ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ در ﻓﺮﻫـﻨﮓ دﻧﻴﻮى و ﺷﺮك آﻟﻮدى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم در ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺗﻨﺪروى ﺷﺪﻳﺪ اﻛﺮاه دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ راﻳﺞ‬ ‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻧـﺎم ﻣﺴﻴﺢ را ﺑـﻪ ﺟﺎى واژه ﻧﻔﺮﻳـﻦ ﺑﻜﺎر ﺑﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﺗﻮﻫﻴـﻦ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻣﺘﻠـﻚ ﻫﺎ و اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮﻫـﺎى ﺑﻰ ادﺑﺎﻧﻪ‪ ،‬اﳒﻴـﻞ را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰ ﻛﻨـﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﻴـﺪاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻣﻮﻇ‪ N‬ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ از اﻧﺘﺴﺎب ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺧﻮددارى ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺤﺮ و ﺷﻴﻄـﺎن ﭘـﺮﺳﺘﻰ‪ ،‬زﻣﻴﻨـﻪ وﺳﻴﻌﻰ ﺑـﺮاى ﺧﻄﺮ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨـﺎه‬ ‫ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺻـﻮرت ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻧﺎﺷﻰ از ﭼﻨﻴـﻦ زﻣﻴﻨﻪ اى‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ ﻣـﺮﺗﻜﺒﻴـﻦ از ﺳـﻮى روح اﻟﻘﺪس ﻣﻨﻮر ﻧﺸﺪه و از ﺳـﺮ ﻧـﺎداﻧـﻰ ﺑـﻪ ﭼـﺎه‬ ‫اﻓﺘﺎده اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺨﺸﻮده ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﻗﺘﻞ و زﻧﺎ ﻣﺴﺎوى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧﺎرج از ﺣﻴﻄﻪ ﻟﻔﺎﻇﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﺸﺪار اﺻﻠﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﺘﺴﺎب ﻛﺎرﻫﺎى اﻟﻬﻰ روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﻛﻔﺮﮔﻮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻰ او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﺮﮔﺰ آن ﮔﻨﺎه را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﳕﻰ ﺷﻮﻧﺪ زﻳﺮا ﻓﻴﺾ ﺑﺎزدارﻧﺪه ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل‬ ‫اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∑µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٢-٢٢:١٢‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٤:٢٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٥‬‬

‫‪◊UI²'« ©µµ‬‬ ‫اﻟﺘﻘﺎط روﻧﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﺋﻰ از ﻳﻚ دﻳﻦ در دﻳﻦ دﻳﮕﺮى ﺣﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ روﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮاﺗﻰ اﺳﺎﺳـﻰ در ﻫـﺮ دوى آن ادﻳﺎن ﺧﺘـﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﻤـﻴـﻘـﺎً ﻧﮕﺮان ﻓﺸـﺎر و وﺳﻮﺳﻪ اى ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻘﺎط ﺧﺘـﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎ ﻛﻮچ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎ ادﻳﺎن ﻣﺸﺮك ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫ﻛﻨﻌﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻌﻞ و اﺷـﻴـﺮه ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺧـﻮد را وﻗ‪ N‬آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﻠﻰ آﺷﻮر و ﺑﺎﺑﻞ ﻧﻴﺰ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪن از ﻳﻬﻮه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﻳﺎن دﻳﮕﺮ در ﻛﻨﺎر ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺑـﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻫﺸﺪار‬ ‫داد‪ .‬ﺑﺎ ﲢﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻗﻮم در اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪ آوردﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮاى اﻳﺪه ﻫﺎ و آداب ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ در ﻣﻮرد داورى آﻳﻨﺪه ﻫﺸﺪار دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫دوران ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻘﺎﻃﻊ اﻧـﺘـﺸـﺎر ﮔـﺴـﺘـﺮده اﻟﺘﻘـﺎط ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺴـﺘـﺮش‬ ‫اﻣﭙﺮاﺗﻮرى ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺤﻠﻰ ﻣﻠﺘﻬﺎى ﺷﻜﺴﺖ ﺧـﻮرده در ﻫﻢ‬ ‫آﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﭙﺮاﺗﻮرى روم ﻧﻴﺰ از ﻫﻤﻪ آداب ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎ و ادﻳﺎن ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰ ﻛﺮد و‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﳕﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪران ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﳒﻴﻞ را ﺑﺸﺎرت ﻣﻰ دادﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﻬﺖ ﺑﻰ آﻻﻳﺶ ﻣﺎﻧـﺪن‬ ‫آن‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﺋﻴﻦ ﻣـﺎﻧـﻮى )ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺛﻨﻮﻳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻰ از ﺷـﻮر و ﺟـﺬﺑـﻪ اى‬

‫«½‪◊uIÝ Ë UN½U:‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻔﺮط ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎدى را ﺷﺮ ﻣﻰ ﭘﻨﺪاﺷﺖ( آرام آرام در ﺑﺮﺧﻰ آﻣﻮزه ﻫﺎ ﻧﻔﻮذ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬دوﺳﺘﻴﺰم ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﮔـﺮاﺋﻰ )ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ وﺟﻮد ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد(‬ ‫ﺣﺘﻰ در ﻫﻤـﺎن زﻣﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻰ اﺳﺎﺳﻰ ﺑﺸـﻤـﺎر ﻣـﻰ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از اﺷﻜﺎل ﻧﻮاﻓﻼﻃﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻼش ﻫﺎى رﻧﺪاﻧﻪ اى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻨﺎﺻـﺮى از‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪ اﻓﻼﻃﻮﻧﻰ و ﺛﻨﻮﻳﺖ ﺷﺮﻗﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻜﺎﭘﻮى ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺟﺪا ﻧﮕﺎه داﺷﱳ ﺧﻮﻳﺶ از‬ ‫ﭼﻨﺒﺮه ﻫﺎى ادﻳﺎن و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻣﺴﺎﻟﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎى ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻈﻴـﺮ ﻣـﺎرﻛﺴﻴﺴﻢ ﻳﺎ اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴـﺴـﻢ‪ ،‬در‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎت ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻗﺪرت ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‬ ‫را ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺘﻘﺎط اﺑﺰار ﻗﺪرﲤﻨﺪى اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪا را از ﻗﻮم او ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﺑـﺎ وﺳﻮﺳﻪ اﻟﺘﻘﺎط روﺑﺮو ﺑـﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻛﺸﺎﻛـﺶ‬ ‫»ﻫﻤﺮاه« ﺑﻮدن ﻳﺎ »ﻫﻤﺮﻧﮓ« ﺷﺪن ﺑﺎ آداب و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫روى وﺳـﻮﺳـﻪ ﺗـﻄـﺒـﻴـﻖ ﻳـﺎﻓـﱳ ﺑـﺎ اﻟـﮕـﻮﻫـﺎى اﻳـﻦ دﻧـﻴـﺎ ﻣـﻰ ﮔـﺸـﺎﺋـﻴـﻢ‪ .‬در ﭼـﻨـﺎن‬ ‫ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آداب و اﻳﺪه ﻫﺎى ﻣﺸﺮﻛﺎن را ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ و در ﭘﻰ »ﻏﺴﻞ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫دادن آﻧﻬﺎ« ﺑﺮﻣﻰ آﺋﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ادﻳﺎن و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫و درﮔﻴﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻋﻨﺼﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اى ﻛﻪ ﺑﻪ درون‬ ‫اﻳﻤﺎن و آﺋﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺨﺰد‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﻮص اﻳﻤﺎن را ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪ -٤‬اﻣﺮوزه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﺷﺶ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﺮﻛﻴﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ دﻳﻦ‬ ‫ﻣﺸﺮك و ﻓﻠﺴﻔﻪ دﻧﻴﻮى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬

‫∂∑‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻟﺘﻘﺎط ادﻳﺎن ﻳﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳـﻖ اﺿـﺎﻓـﻪ ﻛـﺮدن ﻳﻜﻰ ﺑﻪ دﻳـﮕـﺮى ﻳﺎ‬ ‫درﻫﻢ آﻣﻴﺨﱳ آﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﻜﻼت داﺋﻤﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺗﻌﺪى ﻣﺬاﻫﺐ ﻣﺸﺮك‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺗـﺎﺛـﻴـﺮ ﻣـﺬﻫـﺒـﻰ و ﻓـﺮﻫﻨﮕـﻰ ﻳـﻮﻧﺎن و روم ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟـﻪ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪٢٩-٢٤:١٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٣-١٤:١٠‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨-١٤:٦‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١:٣‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٨:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-١٩:٥‬‬

‫∑∑‪±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪r²H¼ g7Ð‬‬

‫‪ U$‬‬ ‫∂‪ U$ ©µ‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻓﻴﻼدﻟﻔﻴﺎ ﺑﻪ ﻣـﺮد ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردم ﻛﻪ از ﻣﻦ ﭘـﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﳒﺎت‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﺪ؟« در ﺟﻮاب او ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﳒﺎت از ﭼﻪ ﭼﻴـﺰى؟« او از ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬ﻇﺎﻫﺮًا وى از اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﭘﺮﺳﻴﺪن‪ ،‬زﻳﺎد ﳕﻰ اﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از دﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻰ ﻣﻘﺪﻣﻪ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺮا ﻣﻌﻄﻞ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻨﺪ »آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﺪ« ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ام‪.‬‬ ‫ﺳﻮال در ﻣﻮرد ﳒـﺎت‪ ،‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻮال ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻮﺿﻮع ﳒـﺎت‪،‬‬ ‫ﺟﻮﻫﺮه( ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در رﺣﻢ ﻣﺮﻳﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﳒﺎت و رﻫﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣـﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺶ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳒﺎت دﻫﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎر از ﺧـﻮد ﻣﻰ ﭘـﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﳒﺎت از ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى؟ ﻣﻌﻨﺎى ﳒـﺎت از دﻳـﺪﮔـﺎه‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس‪ ،‬وﺳﻴﻊ و داراى ﭼﻨﺪ وﺟﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻌﻞ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬در ﺳﺎده ﺗـﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »رﻫﺎﺋﻰ از وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻳﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬از ﺷﻜﺴﺖ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻣﻰ ﮔـﺮﻳـﺰد‪ ،‬او را رﻫﺎﺋﻰ ﻳﺎﻓﺘـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮدم از ﻣﺮﺿﻰ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﻳﺎ ﺳﻼﻣﺖ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ ﻛﺮده‪ ،‬ﳒﺎت را ﳌﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﺰار از آﻓﺖ ﻳﺎ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟـﻰ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪±∑π‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ واژ(ه رﺳﱳ را ﻧﻴﺰ در راﺳﺘﺎى ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ در‬ ‫روى رﻳﻨﮓ ﻣﺸﺖ زﻧﻰ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻚ داور ﻋﺪد ده را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﻓﺮد زﻣﻴﻦ ﺧﻮرده‬ ‫را ﺑﺎزﻧﺪه اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻧﮓ ﭘﺎﻳﺎن آن دور از ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ »ﺑﻪ ﺻﺪاى‬ ‫زﻧﮓ رﺳﺖ‪ «.‬رﺳﱳ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ از ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺼﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻓﻮق را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﳒﺎت ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ از‬ ‫ﮔﻨﺎه و ﻧﻴﺰ آﺷﺘﻰ ﻣﺠﺪد ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰ ﺑـﺮد‪ .‬در ﭼـﺎرﭼﻮب ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬اﻳﻦ ﳒـﺎت‪،‬‬ ‫ﳒﺎت از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﳑﻜﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬واﻻﺗﺮﻳﻦ ﳒﺎت ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ »ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ آﻳﻨﺪه ﻣﻰ‪,‬رﻫﺎﻧﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٠:١‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ روز داورى ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬روزى‬ ‫ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﻫـﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧـﻬﺎ در ﻣﺤﻀـﺮ ﺧﺪا ﺣﺴـﺎب ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ داد‪ .‬ﺑﺮاى ﺑﺴﻴـﺎرى‪،‬‬ ‫»روز ﺧﺪاوﻧﺪ«‪ ،‬روزى آﻛـﻨﺪه از ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ﻓـﺎﻗﺪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧـﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن روز‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن روزى ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن‪ ،‬ﺧﺪا ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺿﺪ ﺷﺮﻳﺮان و ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮان‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺧـﻮاﻫﺪ رﻳﺨﺖ‪ .‬آن روز‪ ،‬روز ﻗﺘـﻞ ﻋﺎم ﻧﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ زﻣﺎن و ﺑﺪﺗﺮﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاى رﻫﺎﺋﻰ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺘﻤﻰ ﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ‬ ‫ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﳒﺎﺗﻰ ﻏﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬آن ﳒﺎت در ﭼﺎرﭼﻮب اﻗﺪام ﳒﺎت ﺑﺨﺸﻰ‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى رﺳﱳ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﻏﻀﺒﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺘﻤﻰ ﺗﺮﻳـﻦ وﺟﻪ ﺑﺮ‬ ‫دﻧـﻴـﺎ ﺧـﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ راه رﻫﺎﺋـﻰ ﻗـﻄـﻌـﻰ آﻣـﺎده اﺳـﺖ و آن رﻫـﺎﺋـﻰ در ﭼـﺎرﭼﻮب ﻛـﺎر‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺠﻰ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ واژ(ه ﳒﺎت را در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ ،N‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺻﻴﻐﻪ ﻫﺎى‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﮔﺮاﻣﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮد‪ .‬ﻓﻌﻞ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﺑﻪ درﺳﺘﻰ در ﲤﺎم ﺻﻴﻐﻪ ﻫﺎى‬ ‫ﮔﺮاﻣﺮى ﳑﻜﻦ در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ و ﺑﺮ ﲤﺎم ﺟـﻮاﻧﺐ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬ﻣﻮﺿﻮع ﳒﺎت‬ ‫دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ )از ﺑﻨﻴﺎد ﻋﺎﻟﻢ( ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ؛ ﻣﺎ )ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻛﺎر ﺧﺪا در‬ ‫ﻃـﻮل ﺗـﺎرﻳـﺦ( در ﺣـﺎل ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﱳ ﺑــﻮدﻳـﻢ؛ ﻣـﺎ )ﺑـﺎ ﻗـﺮار داﺷـﱳ در ﺣـﺎﻟـﺘـﻰ از‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ( ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﻢ؛ ﻣﺎ )ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن( در ﺣﺎل ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﻫﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫ﻣﺎ ﳒﺎت ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ )ﳒﺎت ﻛﺎﻣـﻞ ﺧـﻮد را در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ آورد(‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻗﺎﻟﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل و آﻳﻨﺪه از ﳒﺎت ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫∞∏‪±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻣﺎ ﳒﺎت ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻛﻪ اﻣﺮى ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ‬ ‫زﻣﺎن ﺣﺎل اﺳﺖ درك ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮاﻗﻊ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺧﺎﺻﻰ در ﻛﻞ روﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﻳﺎدآورى ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺤـﻮرى دﻳﮕﺮى از ﻣﻔﻬـﻮم ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﳒﺎت ﺣﺎﺋـﺰ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﳒـﺎت از ﺳـﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﳒﺎت‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ اﺑﺘـﻜـﺎرى از ﺳﻮى‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را ﳒﺎت دﻫﻨﺪ‪ .‬ﳒﺎت اﻗﺪاﻣﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ اﳒﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﳒﺎت‪ ،‬ﻫﻢ از آن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻫﻢ‬ ‫از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﳒﺎت ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻔﻬﻮم وﺳﻴﻊ ﳒﺎت »ﺧﻼﺻﻰ از وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻔﻬﻮم ﳒﺎت ﻏﺎﺋﻰ‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺻـﻄـﻼح ﳒـﺎت را در ﺻﻴﻐﻪ ﻫﺎى ﻣﺘـﻌـﺪد ﮔـﺮاﻣـﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋـﻤـﻞ‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎل و آﻳﻨﺪه دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﮔﺎﻫﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺘﺮادف ﳒﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ رود و ﮔﺎﻫﻰ‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪ اى از ﻛﻞ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﳒﺎت از آن ﺧﺪاوﻧﺪ و از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺮﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫ﺻﻔﻨﻴﺎ ‪١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧-١٦:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٦:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣١-٢٦:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٠-٦:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∏±‬‬

‫∑‪d¹bIð ©µ‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻫﺎى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﺴﻴـﺎر دارد و‬ ‫ﺣﻴﺮت ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑـﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬آﻣـﻮزه اى ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻣﺴﺘـﻠـﺰم آن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺟـﺪﻳـﺖ ﺑـﺴـﻴـﺎر ﲢـﺖ ﺑـﺮرﺳﻰ ﻗـﺮار ﮔـﻴـﺮد‪ .‬ﺗﻘﺪﻳـﺮ‪ ،‬آﻣـﻮزه اى‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ اﺳﺖ و از ﻫﻤﻴﻦ رو ﭘﺮداﺧﱳ ﺑﻪ آن ﺿﺮورى اﺳﺖ و ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﱳ آن‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و اﻳﻤﺎن ﺳﺎزﮔﺎرى ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﮔﺮﻳـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ذﻛﺮ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﺧﺼﻮص ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬ ‫اﺷﺘﺮاك ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺪارﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻰ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه‬ ‫ﻣﺘﺪﻳﺴﺖ ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮى و اﻳﻦ دو ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎى ﭘﺮزﺑﻴﺘﺮى ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻣـﻮﺿـﻮع ﺑﻐﺮﱋ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬در اﺑﺘﺪاﺋﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ‪ ،‬اﻋﻢ از رﻓﱳ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻳﺎ رﻓﱳ ﺑﻪ دوزخ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﭘﻴﺶ از رﻓﱳ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺘﻰ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا روﺷﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻣﻮز(ه‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺎن دﻳﮕﺮ‪:‬‬ ‫از ﻫﻤﺎن ازل‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺣـﺘـﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﺼﻤﻴـﻢ ﮔـﺮﻓﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ را ﻧﮕﺎه دارد و اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺰﻳﻨﺶ زد‪ .‬او ﺑﺮﺧﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬در ﺳﻌﺎدت اﺑﺪى‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ ﲟﺎﻧﻨﺪ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﺑﻘﻴﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﭙـﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﻮاﻗﺐ‬ ‫ﻃﻪ ﻋﺬاب اﺑﺪى در ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺬﻳﺮش ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻓﻮق ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ور (‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ‬ ‫از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺮى ﻋﺎدى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ّ‬ ‫ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ آن ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻣﻰ زﻧﺪ؟ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﭘﻴﺶ داﻧﻰ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ‬ ‫را اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا آﻧﺎﻧـﻰ را ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت اﺑﺪى اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧـﺪ او را‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬ﭘﻴﺶ داﻧﻰ ﺧﺪا از ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ اﻗﺪاﻣﺎت‬ ‫ﺑﺸﺮ را ﻣﺒﻨﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار داده‪» ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻏﻴﺒﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه از اﻳﻦ ﳊﺎظ ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻗﺒﻠﻰ ﻣـﺘـﻔـﺎوت اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﳒﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ .‬در اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬ﮔﺰﻳﻨﺸﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻌﻴﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠﻖ و ﺑـﻰ ﭼـﻮن و ﭼـﺮاى او ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﮔﺰﻳﻨﺶ او ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ واﻛﻨﺶ ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻳﺎ‬ ‫واﻛﻨﺶ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﺗﺨﺎذ ﻳـﺎ وﻗﻮع در ﻧﻈﺮ ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬در‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ داﻧﺪ‪.‬‬ ‫واﻗﻊ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه اﺧﻴﺮ اﺧﺬ آن ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت را ﻧﺎﺷﻰ از ﻓﻴﺾ ﻣﻠﻮ (‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده اى‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﺎل ﺧـﻮد رﻫﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺧﺪا را ﺑـﺮﳕﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬اﺷﺨﺎص ﺳـﻘـﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ اراده اى آزاد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻗـﺎدرﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻟـﻪ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬اﺻﻼً ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻧﺪارﻳﻢ و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﺼﻴﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬در اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﳒﻴﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اول ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ داﺳﺘﺎن ﻳﻌﻘـﻮب و ﻋﻴﺴﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻣﺒﻨـﺎى اراده( ﻧﻴﻜـﻮ و‬ ‫ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ رﻓﻘﻪ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌﻨﻰ از ﭘﺪر ﻣﺎ اﺳﺤﺎق ﺣﺎﻣﻠﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻴﻚ ﻳﺎ ﺑﺪ ﻧﻜـﺮده ﺗﺎ اراده\‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد ﻧﻪ از اﻋﻤﺎل ﺑﻠﻜﻪ از دﻋﻮت ﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ را ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪ .‬ﻻﺟﺮم ﻧﻪ از ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫و ﻧﻪ از ﺷﺘﺎﺑﻨﺪه اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﺧﺪاى رﺣﻢ ﻛﻨﻨﺪه )روﻣﻴﺎن ‪.(١٦٬١٢-١٠:٩‬‬

‫ﻧﻜﺘﻪ آزار دﻫﻨﺪه اى ﻛﻪ در اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ وﺟﻮد دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﳒﺎت ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﻧﺪارد‪ .‬او اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻔﻮظ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﻧﺼﻴﺐ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ ﮔﺰﻳﻨﺶ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺑـﺮﺧﻰ از ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﻣﻰ ﺷﻮد و ﺧﺪا ﺑـﺎ رﻫﺎ ﻛﺮدن ﺑﻘﻴـﻪ درﮔﻨﺎه‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫رﺣﻤﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻇﻠﻤﻰ ﳕﻰ ﺷﻮد و ﺑﻴﺪادى‬ ‫ﳕﻰ رود‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫـﻤـﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻳـﻚ اﻧـﺪازه‬ ‫رﺣﻤﺖ آورد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧـﻮد او ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه و ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ رﺣﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗﻮان زﻣﻴﻨﻪ اى ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در آن‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻇﻠﻤﻰ روا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن ‪.(١٥-١٤:٩‬‬

‫≤∏‪±‬‬

‫≥∏‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬آﻣﻮز(ه ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬آﻣﻮزه اى ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ آن را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﻣﻮزه( ﺗﻘﺪﻳﺮ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺮ را در ﻗﺎﻟﺐ ﭘﻴﺶ داﻧﻰ ﺧﺪا ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﻴﺶ داﻧﻰ ﺧﺪا را ﺗﻮﺿﻴﺤﻰ ﺑﺮاى اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ از دﻳﺪﮔﺎه‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺤﺴﻮى ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ( ﮔﺰﻳﻨﺶ آزاداﻧﻪ( ﺧﺪا اﺳﺘﻮار اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ اﻧﺘﺨﺎب اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﺷﺨﺎص ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬ﺧﺪا ﻫﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑﺮﳕﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬او اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰ دارد ﻛﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ آورد‪.‬‬ ‫‪ -٨‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻇﺎﳌﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪±∏¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻣﺜﺎل ‪٤:١٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨:١٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٤-٣:١‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٥-١٣:٢‬‬

‫∏‪«bš ÁU~AOÄ “« Êbý Áb½«— Ë d¹bIð ©µ‬‬ ‫ﻫ ﺮ ﺳ ـﻜﻪ ا ى د و ر و دا رد و ر وى دﻳ ـﮕﺮ آ ﻣ ـﻮ زه ( ﮔ ﺰﻳ ـﻨﺶ را ﻫ ـﻢ ﺑ ﺎ ﻳﺪ دﻳ ـﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺰ ﻳﻨ ﺶ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺨ ﺸ ﻰ از ﺳﻮا ل ﺑ ﺰ رﮔﺘ ﺮى اﺳ ـﺖ ﻛﻪ ﺗ ﻘﺪ ﻳﺮ ﻧ ﺎ م د ا رد ‪ .‬ر وى د ﻳﮕ ﺮ‬ ‫ﮔﺰ ﻳ ـﻨﺶ ‪ ،‬رد ﺷﺪ ن د ر ﺣﻀ ـﻮ ر ﺧﺪ ا ﻧ ﺎ م د ا رد ‪ .‬ﺧ ـﺪ ا ا ﻋﻼ م ﳕ ﻮد ﻛﻪ ﻳ ـﻌﻘ ﻮب را‬ ‫د وﺳ ﺖ ﻣ ﻰ د ا رد ا ﻣ ﺎ ا ز ﻋ ﻴ ـﺴﻮ ﺑﻴ ﺰار اﺳ ﺖ‪ .‬ﭼﮕ ﻮﻧﻪ ﻣ ﻰ ﺗ ـﻮاﻧﻴ ﻢ ﻣﻮﺿ ﻮع ﺑﻴ ﺰا رى‬ ‫ا ﻟﻬ ﻰ را د رك ﻛﻨ ﻴﻢ ؟‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺎب دو ﻣﺒﺤﺚ را ﺑﺎز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﮔﺰﻳﺮ از ﺑﺎز ﺷﺪن آن دو‬ ‫ﺑﺎب اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﻘﺪر ﻛـﺮده ﻛﻪ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﻢ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮدود ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا ﻧﻪ ﻣﻘﺪر ﻛﺮده ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮد و ﻧﻪ ﻣﻘﺪرﻛﺮده ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻣﺮدود ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ وﺿﻮح ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻧﺴﺎن را ﺗﻘﺪﻳﺮى‬ ‫اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻣﻨﻜﺮ ﳒﺎت ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ دو ﻣﺒﺤﺚ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﻫﻢ ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻋﺘﻘﺎد در ﻛﺎر اﺳﺖ‬ ‫و ﻫـﻢ ﻓـﺴـﺎد اﺧـﻼق )ﻣـﺮدودﻳـﺖ(‪ .‬و ﭼـﻨـﻴـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺟـﺪى ﮔــﺮﻓـﱳ ﻣـﺘـﻮن‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ از ﭘﺬﻳﺮش آن دو ﻣﺒﺤﺚ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺰى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻓﻌﻼً اﻫﻤﻴﺖ دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آن اﻋﺘﻘﺎد دو ﺳﻮﻳﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬ ‫را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±∏µ‬‬

‫ﺑﺮﺧﻰ آن ﺗﻘﺪﻳﺮ دو ﺳﻮﻳﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردن ﺷﺨﺺ ﻣﺮدود اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ اﻳﻤﺎن آوردن ﺷﺨﺺ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ را ﻣﺜﺒﺖ در ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮﻣﺜﺒﺖ در ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎى آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﺜﺒﺖ و ﻓﻌﺎل در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻓـﻴـﺾ را ﺑﺮ ﻗﻠـﻮب اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻳﺰد و اﻳﺸـﺎن را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣـﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔـﺎوت‬ ‫ﻛﻪ دﺳﺖ ﺷـﺮارت را در ﻗﻠﻮب آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻣـﻰ ﮔـﺬارد و ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ از آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ ﻋـﺮﺻﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻓﻮق را ﻏﺎﻟﺒـﺎً دﻳﺪﮔﺎه »ﻓﺮا ﻛﺎﻟﻮﻳﻨـﻰ« )‪ (hyper Calvinism‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎوراى دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﻟﻮﺗﺮو ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺼﻠﺤﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه ﺗﻘﺪﻳـﺮ دو‬ ‫ﺳﻮﻳﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻚ ﻃﺮح ﻣﺜﺒﺖ در ﻣﻨﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا در‬ ‫ﻣﻮرد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﺮزى ﻣﺜﺒﺖ و ﻓﻌﺎل دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﻴـﺾ را در ﺟﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫اﻳﺸﺎن اﻓﺎﺿﻪ ﻛﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ و ﳒﺎت اﻳﺸﺎن را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬او دﺳﺖ ﺷﺮارت را در اﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﳕﻰ ﮔﺬارد ﻳﺎ از آﻣﺪﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻮض آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ ،‬از آﻧﻬﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎراﻧﻪ ﺧـﻮدﺷﺎن واﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻗﺮﻳﻨﻪ اى از اﻗﺪام آﺳﻤﺎﻧﻰ در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻴﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬ ‫ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ او در ﻣﻮرد رد ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﳕﻰ ﺗﻮان‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﺮ دو ﮔﺮوه‪ ،‬از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺒﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬رد ﺷﺪﮔﺎن‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻓﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻠﻌﻮن واﻗﻊ ﺷﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻗﻄﻌﻰ و ﺣﺘﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ از ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻧﻈﻴﺮ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻛﻪ درﺑﺎر(ه ﺳﺨﺖ ﮔﺮداﻧﻴﺪن دل ﻓﺮﻋﻮن آﻣﺪه‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دل ﻓـﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﮔـﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻰ‬

‫∂∏‪±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺳﻮال اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ دل ﻓـﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﳕﻮد؟ ﻟﻮﺗﺮ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ را ﻣﻄﺮح‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﻓـﺮﻋـﻮن اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﺑـﻮده اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﺎﻋﻼﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪا ﺷـﺮارت‬ ‫ﺗﺎزه اى ﺧﻠﻖ ﻧﻜﺮد ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﺷﺮارﺗﻬﺎى دل ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن در ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ ﺷـﺮارت در دل داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اده‬ ‫ﺷﺮارت او آن ﻗﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻫﺮ ﻣﻘﻄﻊ او را وادار ﺑﻪ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ار (‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻨﮕﺪل ﻛﺮدن ﻛﺴﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻴﺾ ﺑﺎزدارﻧﺪه ﺧﻮد را از او ﺑﺮﻣﻰ ﮔﻴﺮد و او را ﺑﻪ ﲢﺮﻛﺎت ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺧﻮد او وا ﮔﺬار‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﮔﺎن در ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫آﻧﻬﺎرا ﺑﺎ ﺷﺮارت ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ از ﻋﻴﺴﻮ »ﺑﻴﺰار« ﺑﻮد؟ ﺑﺮاى ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬دو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺨﺘﻠ‪N‬‬ ‫اراﺋﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اول آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺰارى ﺧـﺪا را ﻧﻪ ﻏﻠﻴﺎﻧﻰ ﻣﻨﻔﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻋﻴﺴـﻮ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻋﺪم ﻣﺤﺒﺖ ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ »ﻣﺤﺒﺖ« ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ او ﻳﻌﻘﻮب را ﮔﻴﺮﻧﺪه ﻓﻴﺾ ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬او ﻣﻨﻔﻌﺘـﻰ را ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻌﻘﻮب ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺷﺎﻳﺴﺘﮕـﻰ آن را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻨـﺰﺟﺮ ﺑـﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻔـﻌـﺖ‬ ‫ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺐ او ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫از دو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺎﻻ‪ ،‬اوﻟﻰ ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ زرﻧﮕﻰ ﺧﺎﺻﻰ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا را از ﺗﻨﮕﻨﺎى ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﻨـﻔـﺮى ﻛﻪ از ﺑﺮﺧﻰ اﺷﺨـﺎص دارد‪ ،‬ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗـﻮﺿﻴﺢ‬ ‫دوم‪ ،‬ﻏﻠﻈﺖ آن ﺑﻴﺰارى ﻳﺎ ﺗﻨﻔﺮ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در واﻗﻊ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا اﺻﻼً از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧـﺒـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒـﻰ ﺑـﻮد و در‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﻣﺬاق ﺧﺪا ﺧﻮش ﳕﻰ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰى در ﻋﻴﺴﻮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻮ ﻇﺮﻓﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد دور اﻧﺪاﺧﱳ ﻣﻰ ﺧﻮرد‪ .‬او در ﻣﺠﻤﻮع ﻻﻳﻖ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا و ﺗﻨﻔﺮ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ‪ ،‬ﻗﻀﺎوت ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏‪±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎدى دو ﺳﻮﻳﻪ و ﺷﺎﻣﻞ دو وﺟﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ درﺑﺎر(ه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن و ﭼﻪ درﺑﺎر(ه رد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧـﺪازه ﻣﺴﺌـﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ از ﺟـﺎﻧـﺐ ﭘـﻴـﺮوان ﻓﺮا ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻰ ﻣـﻄـﺮح‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ دو ﺳﻮﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ ﻃـﺮح ﻣﺜﺒﺖ در‬ ‫ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺧﺪا دل ﻓﺮﻋﻮن را ﻧﻪ ﻓﺎﻋﻼﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ از ﻋﻴﺴﻮ ﻣﻨـﺰﺟﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ او را ﻇﺮﻓﻰ در ﺧﻮر ﺷﻜﺴﱳ ﻣﻰ داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ او ﲤﺎﻳﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٥-١:٧‬‬ ‫اﻣﺜﺎل ‪٤:١٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٦-٣:١‬‬ ‫ﻳﻬﻮدا ‪٤:١‬‬

‫‪dŁR Ê«uš«d= ©µπ‬‬ ‫ﻻ دم ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻰ اﻳﺴﺘـﺎد و ﻣـﺮا ﺻﺪا ﻣﻰ زد ﺗﺎ ﺑـﻪ‬ ‫در اﻳﺎم ﻛﻮدﻛﻰ ام‪ ،‬ﻣـﺎدرم ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرم‪ .‬اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ دﻋﻮت او ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻰ دادم‬ ‫ﻻ ﺑﺎ‬ ‫اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺪا ﻣﻰ زد و ﮔـﻮش ﳕﻰ دادم‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺻﺪاﺋﻰ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﻰ زد‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان اول او ﻫﻤﻮاره ﻛﺎر ﺳﺎز ﻧﺒﻮد‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻻ دوﻣﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮن‪ ،‬ﻣﺆﺛﺮ ﻣﻰ اﻓﺘﺎد و ﻣﻦ‬ ‫و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ( ﻣﻄﻠـﻮب ﳕﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫دوان دوان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰ رﺳﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻓﺮاﺧﻮان ﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮع ﻣﺆﺛﺮ و ﻛﺎرﺳﺎزى ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬دﻧﻴـﺎ را ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﻓـﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎﺋﻨﺎت در اﻃﺎﻋـﺖ اﻣـﺮ وى ﻫﻴﭻ درﻧﮓ ﻧﻜـﺮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺪا در آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮر ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﻳﻠﻌﺎرز ﻣﺮده را از ﻗﺒﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻠﻌﺎرز ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد‪.‬‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران ﻧﻴﺰ ﻓـﺮاﺧﻮان ﻣﻮﺛـﺮى از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺰﺑﻮر از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮاﺧﻮان ﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا در ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﳒﺎت دادن وى از‬ ‫ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﻓﻴﺾ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ« از آن ﻳﺎد ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛـﺮ ﻳﻌﻨﻰ دﻋﻮﺗﻰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﻛـﻪ ﺑﻪ ﻣﺪد اﻗﺘﺪار و اﺧﺘﻴـﺎر ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ او‪،‬‬ ‫ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ او را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘـﻮﻟﺲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻘﺪر ﻛﺮده‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫او از ﻓﺮاﺧﻮان‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻰ دروﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﻰ اﺳﺮار آﻣﻴﺰ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎ اﺣﻴﺎ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎر ﻋﺠﻴﺐ و‬ ‫ﺑﻼواﺳﻄﻪ روح اﻟـﻘﺪس در ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺮﮔـﺰﻳﺪﮔﺎن اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﻓﺮاﺧﻮان‪ ،‬ﲢﻮﻟﻰ‬ ‫دروﻧﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ و اﻳﺠﺎد ﲤﺎﻳﻞ و اﺷﺘﻴﺎق را در ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﻰ آورد‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮاﺧﻮن دروﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ‬ ‫آﻣﺪن ﺑـﻪ ﺳﻮى او ﻧﺪارد‪ .‬ﻫـﺮ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛـﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧـﺪه ﺷﺪه‪ ،‬اﻳـﻨﻚ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﳕﻮده و در اﻳﻤﺎن ﭘﺎﺳـﺦ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻄـﻴﻪ اى از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻄﻴﻪ اى ﻛﻪ ﺣﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ روح اﻟﻘﺪس داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺸﺎرت اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻌﺮف ﻓﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮى‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن و ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔـﻮش ﻧﺎﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن م رﺳﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ آن را‬ ‫دارﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓـﺮاﺧـﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨـﺪ و آن را ﻧﭙﺬﻳـﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻓـﺮاﺧﻮان‬

‫ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ روح اﻟﻘﺪس ﻫﻤﺮاه ﻧﺸﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن در اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮان‬ ‫ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﳕﻰ دﻫﺪ و ﻧـﺨـﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ از اﻳﻦ ﳊﺎظ ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﻗﺘﺪار‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد را از آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ آورد‪ .‬ﻋﻤﻞ ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ‬ ‫و ﻗﻴﺾ ﺑﺨﺶ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺑـﺮﺧﻰ ﺟﻬﺎت ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ در‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻘـﻮط ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺎﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ از ﳊﺎﻇﻰ ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ زﻳـﺮا‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل آن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻗﺪرت ﺧﻼﻗﻪ ﺧﺪا دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﻛﻪ در ﺧﻄﺎﻳﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮده ﺑﻮدﻳﺪ زﻧﺪه ﮔﺮداﻧﻴﺪ ﻛﻪ در آﻧﻬﺎ از ﻗﺒﻞ‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻣﻰ‪,‬ﻛـﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ دوره اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ وﻓـﻖ رﺋﻴﺲ ﻗـﺪرت ﻫﻮا ﻳﻌﻨﻰ آن‬ ‫روﺣﻰ ﻛﻪ اﳊﺎل در ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﺷﻬﻮات ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدﻳﻢ و ﻫﻮﺳﻬﺎى ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‬ ‫و اﻓﻜﺎر ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣـﻰ‪,‬آوردﻳﻢ و ﻃﺒﻌـﺎً ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻀﺐ ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻨـﺎﻧـﻜـﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٣-١:٢‬‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻪ روزﮔﺎرى ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻀﺐ و از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻌﻨﻮى ﻣﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻗﺪرت‬ ‫و ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻓـﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﺧﺪا‪ ،‬از »ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺑـﻴـﺮون ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه« ﺷﺪه اﻳـﻢ‪.‬‬ ‫روح اﻟﻘﺪس در ﻓﻴﺾ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﻋﻄﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻳﺪ و ﮔﻮﺷﻬﺎﺋﻰ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫∏∏‪±‬‬

‫‪±∏π‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻓﺮاﺧﻮان ﻫﺎى ﺑﺸﺮ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﺑﻰ اﺛﺮ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﻗﺪرت را دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﺑﻪ ﺑﻮدن‪ ،‬اﺟﺴﺎد را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫از ﻗﺒﺮ و ﻣﺮدم را از ﻣﺮگ ﻣﻌﻨﻮى ﺑﻪ ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻓـﺮاﺧﻮان ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﳒﻴﻞ را ﺑﺸﻨـﻮﻧﺪ و آن را رد ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان دروﻧﻰ ﻫﻤﻮاره ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورد‪.‬‬

‫∞‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٢-٧:١‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٤-١٣:٢‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٢-٨:١‬‬

‫∞∂© ‪Á“Uð b'uð‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﻴﻤﻰ ﻛﺎرﺗﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ ﺗﺎ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه را ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪه ﺑﮕـﻴـﺮد‪ ،‬ﺧﻮد را »ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑـﺎره ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﺷﺪه« ﺗـﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛـﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭼـﺎرﻟﺰ‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻮن ﻛﻪ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻛﺎخ ﺳﻔﻴﺪ در دوره رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬـﻮرى ﻧﻴﻜﺴﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺘﺎب‬ ‫ﭘﺮﻓﺮوش »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« را ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻛﻮﻟﺴﻮن در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻪ را در ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ ﻓﺮدى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﲡﺮﺑﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﲢﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬از‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آن دو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬ﻋﺒﺎرت »ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره« را ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﻔﻆ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺨـﻨـﺮاﻧﻰ ﻫﺎى ﻣـﺪرن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮل ﻣﻌﺮف و از ﺟﻨﺒﻪ ﻓﻨﻰ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻃﻼق ﻋﺒﺎرت »ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ‬ ‫ﺷﺪه« ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺋﻰ اﺳﺖ در زﻣﺮه ﺧﻄﺎى ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺣﺸﻮ زاﺋﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه اﺻﻼً وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ دوﺑﺎره‬ ‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه ﺣﺘﻰ در ﻗﺎﻟﺐ ﻟﻔﻆ ﻫﻢ ﻧﻘﺾ ﻏﺮض اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪن از ﺟﻨﺒـﻪ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺷﺮط اﺻﻠﻰ ورود ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»آﻣﻴﻦ‪ ،‬آﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±π±‬‬

‫ﳕﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣:٣‬واژه »اﮔﺮ« در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﺣﺎﻟـﺘـﻰ‬ ‫ﻻزم و ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮل ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا و ورود ﺑﻪ آن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺎﺳﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ و ﺑﺪون آن‪ ،‬وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت‬ ‫ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﻰ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح‬ ‫ﻣﺬﻛﻮر از ﻳﻚ ﺗﻜﻮﻳﻦ ﺗﺎزه‪ ،‬از ﻳﻚ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬از ﻳﻚ آﻏﺎز ﻧﻮ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧـﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﭼـﻴﺰى ﺑﻴـﺶ از »زدن ﺟﻮاﻧﻪ« اﺳﺖ؛ از ﺳـﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟـﻮد ﺷﺪن‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎن ﺷﺮوع ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه در ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از اﺳﺎس‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﺗﺎزه اى ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻄﺮس ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣـﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﻪ از ﺗﺨﻢ ﻓـﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ از ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ زﻧﺪه و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ« )اول ﭘﻄﺮس ‪.(٢٣:١‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﻛﺎر روح اﻟﻘﺪس در آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺮده اﻧﺪ‬ ‫)رﺟﻮع ﻛﻨـﻴﺪ ﺑﻪ اﻓﺴﺴـﻴﺎن ‪ .(١٠-١:٢‬روح‪ ،‬ﻗﻠﺐ اﻧـﺴﺎن را از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻰ آﻓـﺮﻳﻨﺪ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آن را از ﻣﺮگ ﻣﻌﻨﻮى ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﭙﺶ درﻣﻰ آورد‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻰ‬ ‫ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎزه اى ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ‪،‬‬ ‫ﻼ ﺑﺮاى اﻣـﻮر ﺧﺪا ﻫﻴﭻ اﻧﮕﻴﺰه اى‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ﲤﺎﻳﻠﻰ و ﻫﻴﭻ آرزوﺋﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺣﺎل ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺒ ً‬ ‫ﺳﻮى ﺧﺪا رو ﻛﺮده و ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬در ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮدن‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻬﺎل اﺷﺘﻴﺎق ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد را در ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﻛﺎرد ﻛﻪ اﮔﺮ ﳕﻰ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ در آﳒﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﳕﻰ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺘﺒﺪل ﺷـﺪن اﺷـﺘـﺒـﺎه ﮔـﺮﻓـﺖ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪن‪ ،‬ﺷﺮوع ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﺷﻮد ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫وورد ﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺎرج از رﺣﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﻫﻢ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﳊﺎظ روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺑﺘﻜﺎر رازﮔﻮ (‬ ‫ﺧﺪا اﺗﻔﺎق ﻣﻰ اﻓﺘﺪ و اﻗﺪام ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻼواﺳﻄﻪ و آﻧﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ اﻧﺴﺎن از ﻣﺘﺒﺪل ﺷﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره‪ ،‬آﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻤﺎ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ زﻧﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫≤‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره‪ ،‬ﻣﻴﻮه ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬در ﻋـﻮض‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز اﻳﻤﺎن‪ ،‬از اﻳﻤﺎن ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻳﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﳕﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻞ درآوردن‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ دوﺑـﺎره‪ ،‬ﻫﻤﻜﺎر روح اﻟﻘﺪس ﻣﺤـﺴـﻮب ﳕﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﳕﻰ ﮔﻴـﺮﻳـﻢ ﻳـﺎ‬ ‫ﺑﺮﳕﻰ ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣـﺎ را دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﺎل ﻫﻤﻪ را‬ ‫ﻛﺎﻧﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪﻳـﻢ‪ ،‬آن‬ ‫راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺗـﻮﺳﻂ ﻓﻴﺾ ﻣﻠﻮ (‬ ‫وﻗﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﻜﻨﻴﻢ و ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻫﻤﻜﺎرى ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﻰ آورﻳﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎر ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺣـﺮﻛﺖ واﻣﻰ دارد و ﻣﺎ را از‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬اﺳـﺎرت و ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ ﳒﺎت ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﻳـﻤـﺎن را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﳑﻜـﻦ و‬ ‫ﻋﻤﻠﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و آن را در درون ﻣﺎ ﺑﻪ ﲢﺮك واﻣﻰ دارد‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎز ﺿﺮررى ورود ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻓﻴﺎض روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن‪ ،‬اﺑﺘﻜﺎر‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﳒﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺳﺮارآﻣﻴﺰ ﺧﺪا در‬ ‫(‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٦:٣٠‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٢٧-٢٦:٣٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٤:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪±π‬‬

‫‪Á—UH ©∂±‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺼﻤﻢ اﺳﺖ ﭼـﻴـﺰى را ﳒﺎت ﻧﺸﻤـﺮد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠـﻮب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺤﻮه ﺑﻴﺎن‪ ،‬روش ﭘﻮﻟـﺲ رﺳﻮل در ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮاوان ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﻣﻮز(ه ﻛﻔﺎره در ﻣﺮﻛﺰ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻗﺮار دارد و ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ را اﻟﻬﻴﺎت ﺻﻠﻴﺒﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﳕﺎد ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻌـﺮف ﺟﻬﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑـﺮﻣﻰ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ دوراﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳـﺪ آورد ﺗﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن را ﻛﻔـﺎره ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﻞ‬ ‫ﻛﻔـﺎره ﻛﺮدن از ﳊﺎظ ﻟﻐـﻮى ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم اﺻﻼح ﻛـﺮدن و ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن دادن ﺑﻪ اﻣـﻮر‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻢ ﻋـﻬﺪ ﻋﺘـﻴﻖ و ﻫﻢ ﻋـﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺮاﺣـﺖ ﺑﻴـﺎن ﻣﻰ ﻛﻨـﻨﺪ ﻛﻪ ﻫـﻤﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻧـﺪ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ در ﺗﻀـﺎد ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ و ﻗﺪوﺳﻴﺖ ﺧـﺪاﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺘﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﻔﺎره اى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺸﺎرﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﮔﻨﺎه ﺣﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ آﻟﻮده ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺎ در ﮔﺬراﻧﻴﺪن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺎﺗﻮان ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎى ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ آن ﻧﺎرﺳﺎﺋﻰ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻠﺰم ﮔﺬراﻧﻴﺪن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻫﺪﻳﻪ اى ﭼﻨﺎن ﺑﺎارزش‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻰ ﭼﻨﺎن ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬درواﻗﻊ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻜﺎراﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﻋﻬﺪه ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺪﻫﻰ ﺧﻮد ﺑﺮﳕﻰ آﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ در ﭘﺬﻳـﺮش ﻏﻀﺐ ﭘﺪر ﺑـﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻛﻔﺎره دادن ﺑـﺮاى ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻜﺎﻓﺎت ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴـﺎﻧـﻬـﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﭘﺬﻳـﺮش‬ ‫ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن آدﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻛﻔﺎره داد‪ .‬ﭘﻴﻤﺎ ن ﻗﺪﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا را ﻧﻘﺾ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﻰ ﻣﻘﺪر ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آن ﻟﻌﻨـﺖ را ﺑﺮ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺧـﻮد »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻟﻌﻨـﺖ ﺷـﺪ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن‬ ‫‪ .(١٣:٣‬او ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ از ﺳﻮى ﭘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﺑﻌﺎد‬

‫‪±π¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫آن ﭼﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻮل ﮔﺮا ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﺷﺎﻣﻞ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ و ادا ﻛﺮدن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﮔﺮﻓﱳ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا را ادا‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻫﻤﻮار ﻛـﺮدن ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ آﻳﻨـﺪه رﻫﺎﻧﻴﺪ )اول‬ ‫ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪.(١٠:١‬‬ ‫ﻟﻔﻆ ﻛﻠﻴﺪى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻛﻔﺎره‪» ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﺮد‪ .‬رﳒﻰ ﻛﻪ او ﺑﺮد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ وﻛﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ داﺷﺖ؛‬ ‫او وﻛﻴﻞ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﱳ ﻧﻘﺶ ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮه اى ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺟﻬﺎن‬ ‫را ﺑﺮﻣﻰ دارد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﭘﺪر‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺘـﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﻴـﻢ ﻛـﻪ‬ ‫اده ﭘﺪر ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻔﺎره اى ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ داد ﻣﻮردى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﺧـﻼف ار (‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴـﺢ را ﳕﻰ ﺗﻮان ﻃﻮرى ﻋﻨـﻮان ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر او ﻗﻮم ﺧﻮﻳـﺶ را از ﭼﻨﮓ ﭘﺪر‬ ‫ﳒﺎت ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﭘﺪر را وادار ﻧﻜﺮد ﻛﻪ آﻧﺎﻧﻰ را ﳒﺎت دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺪر از ﳒﺎﺗﺸﺎن اﻛﺮاه‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻫﺮ دو‪ ،‬ﳒﺎت ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را اراده و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤـﻞ درآورﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺧـﺪا در‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺼﺎﳊﻪ ﻣﻰ‪,‬داد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٩:٥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺎره ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺮداﺧﱳ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﺟﺒﺮان ﺑﺪﻫﻜﺎرى‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﻛﻔﺎره ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ و ﺑﻰ ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬او را ﺑﺮاى ﻛﻔﺎره ﻛﺮدن‪ ،‬ﺣﺎﺋﺰ ﺷﺮاﻳﻂ‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﺴﻴﺢ ﻟﻌﻨﺖ ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﻮد و ﻫﻢ ادا ﻛﺮدن‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ در ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺷﺘﻰ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﻣﻴﺴﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±πµ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٨-٢١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٩-١٧:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٧:١‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٩-٨:٣‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-١:٣‬‬

‫≤∂© ‪sOF Á—UH‬‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ آﻣـﻮزه ﻫﺎى اﺧﺘﺼﺎﺻﻰ اﻟﻬﻴﺎت اﺻـﻼح ﺷـﺪه را ﺑﺎ ﻣـﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﺣـﺮوف‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﻋﻨﺎوﻳﻦ آن آﻣﻮزه ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻰ ﺳﭙﺎرﻧﺪ‪:‬‬ ‫ت = ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﻠﻰ‬ ‫گ = ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺑﻼﺷﺮط‬ ‫ك = ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ‬ ‫ف = ﻓﻴﺾ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫پ = ﭘﺸﺘﻜﺎر ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛـﻪ ردﻳ‪ N‬ﻛـﺮدن اﻳﻦ ﺣـﺮوف‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙـﺮدن آن آﻣـﻮزه ﻫﺎ را راﺣﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺗﻘﺪم و ﺗﺎﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى آن ﻋﻨﺎوﻳﻦ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ]ﺗـﺎ‬ ‫ﺣﺮوف اول آن در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻛـﻠـﻤـﻪ ‪) TULIP‬ﻻﻟﻪ( را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪ[ اﺣﺘـﻤـﺎل‬ ‫اﻳﺠﺎد ﺳﺮدرﮔﻤﻰ در ﻣﻴﺎن آن آﻣﻮزه ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص در‬ ‫ﻣﻮرد ﻓﻘﺮه ﺳﻮم آن ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻧﺎم ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖ ﻫﺎى »ﭼﻬﺎر اﺻﻠﻪ«‬ ‫را روى ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧـﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آن اﺻـﻮل ﻏﻴﺮ از اﺻﻞ ﺳـﻮم ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ دﻫﻢ ﻛﻪ اﺻﻄﻼح »ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴّﻦ« ﺟﺎى »ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ« را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آﻣﻮزه ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺧﺪا در‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺻـﻠﻴﺐ ﻣﻰ ﭘﺮدازد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻓﻜﺮ ﳕﻰ ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻳﺪه ﲤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر اﻳﺸـﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑـﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن ﻫﻴﭻ ﺳﻮدى ﻧﺪارد‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮگ او ﳒﺎت ﳕﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اذﻋﺎن دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺮاى ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎوان ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﻰ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﻛﻔـﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﺑـﻌﻀﻰ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻜﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﻛﻔﺎره ﻣﻌﻴﻦ را ﻋﻴﺎن ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ‬ ‫ﻛﻔﺎره ﻣﻌّﻴـﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣـﺴﻴﺢ در زﻣﻴﻨﻪ ﻛﻔﺎره‪ ،‬ﺗﻮﺳـﻂ ﺧﺪا ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛﻪ در ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ داده ﺷﻮد‪ .‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﳒﺎت ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﳑﻜﻦ ﺳﺎﺧﺖ اﻣﺎ ﳒﺎت ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﻗﻄﻌﻰ ﻧﻜﺮد‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺤﺪود اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻌﻴﻦ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﺳﺖ از‬ ‫ﺟﺎن ﺷﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬آن ﻛـﻔـﺎره‪ ،‬ﳒﺎت را ﺑـﺮاى ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺗﻀﻤـﻴـﻦ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬آن ﻛﻔﺎره ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﺎﻟﻘـﻮه ﺑﻠﻜﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ رﻫﺎﻧﻨﺪﮔﻰ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‪ ،‬اﺻـﻼً اﻣﻜﺎن ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻪ و ﻧﻴﺖ ﺧﺪا در ﻣـﻮرد ﻛﻔﺎره را ﺑﺘـﻮان‬ ‫ﻋﻘﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺪا در ﳒﺎت‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺮآورده ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻣﻜﺘﺐ اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬در ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﻧﮋاد ﺑﺸﺮ‪ ،‬اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه و ﺻﻠﻴﺐ و ﻣﻨﺎﻓﻊ آن‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺮﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن دارد ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭘﺎ ﻣـﻰ ﻓﺸﺎرﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ و ﭼﻴﺰى ﺟـﺰ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ از آﳒﺎ ﻛﻪ در‬ ‫واﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻳـﻤﺎن ﻣﻰ آورﻧﺪ‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﻓﻘﻂ آﻧﻬﺎ ﻃﺮف ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺮﮔﺰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن و ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮان ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن و ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻛﻔﺎره ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اوﺳﺖ ﻛﻔﺎره ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ و ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﲤﺎم ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺰ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢:٢‬اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﻋﺒﺎرت‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻨﺪى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛّﻔﺎره ﻣﻌّﻴﻦ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻛّﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ ذﻛﺮ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت ﻣﺰﺑﻮر از اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫از ﻣﺮگ ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬در ﺑﺮﮔﺮﻓﱳ ﻫـﻤﻪ )ﲤﺎم ﺟﻬﺎن( ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼـﻨﺎﻧﭽﻪ‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﺪﻋﺎى‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﺧﺎرج از ﻣﻜﺘﺐ اﺻﻼﺣﺎت اﺳﺖ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻮرﺗﻰ‪ ،‬ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﻛﻰ‬ ‫ﻼ ﻣﻄﺎﻟﺒـﺎت‬ ‫ﻣﺴﺘﻨـﺪ ﺑﻪ ﺳﻮد اﻳﺪه ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮﻟـﻰ ﳒﺎت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣـﺴﻴﺢ ﻋﻤ َ‬ ‫ﺧﺪا در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎت ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ را ﻛﻔﺎره ﻳﺎ ادا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻼ ﻛﻔﺎره ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آن‬ ‫ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘـﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ را ﻣﻜﺎﻓﺎت ﻛﻨـﺪ ﻛﻪ ﻗﺒ ً‬ ‫وﻗﺖ ﻧﺎ ﻋﺎدل ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﻋﺒﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭼـﻨﻴﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻣﺸـﺮوط ﻓﺪﻳﻪ داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻣﻮﻛـﻮل ﺑﻪ اﻳﻤﺎن وﺗﻮﺑـﻪ( آﻧﮕﺎه ﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑـﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ اوﻟﻰ روﺑﺮو ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن از ﻋﻬﺪه آن ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮﻣﻰ آﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﻋﺒـﺎرت ﻳﻮﺣﻨﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﻮﺟﻮد در آن ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﲢﺖ ﻣﺪاﻗﻪ ﻗـﺮار ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎ« ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻐـﻮل ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ از ﻫﻢ اﻳﻤﺎﻧﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬در اﻳـﻦ‬ ‫ﺻﻮرت ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻰ ﻋﺒﺎرت ﻣﺬﻛﻮر را ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ آﻳﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ اﻳﻤﺎﻧﺎن‬ ‫اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و اﺣﺘﻤﺎل ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم دﻳﮕﺮى ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣـﺘﻮاﺗﺮى ﺑﻴﻦ ﳒﺎت ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎ ﳒﺎت ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳـﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻧﻜﺎت اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﮋده آن ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺤﺪود ﻧﺸﺪه ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳـﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدﻣـﻰ از ﻫﺮ ﻗﺒﻴﻠـﻪ و ﻗﻮم ﺗﻌﻤﻴﻢ داده ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن را ﳒﺎت ﳕﻰ دﻫﺪ؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻮﻣﻰ از ﲤﺎﻣﻰ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎى‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﳒﺎت ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬در ﻋﺒﺎرت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺻﺮﻓًﺎ اﻳﻦ را ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻛﻔﺎره اى ﺑﺮاى ﮔـﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ )اﻳـﻤﺎﻧﺪاران ﻳﻬﻮدى( ﻧـﻴﺴﺖ ﺑﻠـﻜﻪ ﻛﻔﺎره او‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﲤﺎم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ درﺑﺮﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫∂‪±π‬‬

‫∑‪±π‬‬

‫∏‪±π‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻋﺰم ﺧﺪا ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻪ اﺟﺮاى آن ﻧﻘﺸﻪ ﺟﺰم ﺷﺪ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻛﺴﻰ در‬ ‫دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴـﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا راه ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺪف ﺧﺪا در ﻣـﺮگ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺑﻨﻴﺎد ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺪﻳﺸﻴـﺪه ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬آن ﻧﻘﺸﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از راه ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺮح و ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﻰ از‬ ‫آن ﻣﺘﺼﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺳﺮ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﺎﻧﻴﺪن‬ ‫آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳـﺸـﺎن ﻣـﺮد‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ اﻗﺪام اﻳﺜـﺎرﮔﺮاﻧـﻪ او‬ ‫ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻣﻌﻴﻦ‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﻛﻔﺎره ﻛﻢ داﻣﻨﻪ را از ﻣﻴﺪان ﺑﻪ در ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻔﺎره ّ‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻔﺎره ﻣﻌّﻴﻦ‪ ،‬از ﮔﺴﺘﺮه ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت و ﻫﺪف او از ﺻﻠﻴﺐ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺷﻤـﻮﻟﻰ ﳒﺎت ﮔﺮاﻳﺶ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻔـﺎره‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد آﻧﺎﻧﻰ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻔﺎره ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺪﻳﻪ اى ﺑﺎﻟﻘﻮه ﻳﺎ ﻣﺸﺮوط ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺪﻳﻪ اى ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺑﻪ ازاى ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آن ﻛﻔﺎره‪ ،‬در ﻣﻘﻴﺎﺳﻰ وﺳﻴﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه؛ در ﻣﻘﻴﺎس ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬آن ﻛﻔﺎره‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎم ﺟﻬﺎن ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺤﺪود ﳕﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢١:١‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٣‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٠-٢٧:١٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢-٩:١٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٨:٢٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠:٨‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪±ππ‬‬

‫≥∂© ¬“«‪Áœ«—« Èœ‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺸﻐـﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻫﺴﺘﻴﺪ دارﻳـﺪ از آزادى‬ ‫اراده ﻳﺎ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻛﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻳﺎ اراده ﻛﺮده اﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﱳ ﺑﭙﺮداﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻋﺘـﺮاض ﻛﺮده ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪» :‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد از‬ ‫ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﱎ و اﮔﺮ واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻣﺮ را ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﺪارم‪ «.‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮردﺷﻤﺎ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣـﻰ ﺑـﻮد در اﻳﻦ ﳊﻈﻪ آﻧﻬـﺎ را اﳒﺎم ﻣﻰ دادﻳﺪ اﻣﺎ‬ ‫ﻋﻠـﻰ رﻏﻢ آن‪ ،‬ﺧـﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب را اﺧﺘﻴـﺎر ﻛـﺮده اﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟـﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ آن را‬ ‫ﻧﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﺪ ﻛﻪ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﳕﻰ داﱎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺸﻐﻮل ﻫﺴﺘﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﻰ داﱎ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧـﻮد دﻟﻴﻠﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ دﻟﻴﻠﻰ ﳕﻰ داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻰ ﺳـﺎده‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را اﻧﺘﺨﺎب ﳕﻰ ﻛﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛـﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى آن دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ دارﻳـﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس اﺗﺨﺎذ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺟﻬﺎت‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰى‬ ‫در آن ﳊﻈﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺎ ﲤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻳﺪ اﳒـﺎم‬ ‫ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻃﻮرى اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻣﺠﻤـﻮع از ﲤﺎﻳﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫اﳒﺎم آﻧﻬﺎ ﺑﻰ ﺧﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺻ‪ N‬ﻻﺑﺪ ﺑﻪ اﳒﺎم ﭼﻨﺎن اﻣـﻮرى ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻏﻴﺮ‬ ‫ﭼﻜﻴﺪه ﻣﺒﺤﺚ آزادى اراده و اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺻﻮرت آﻧﻬﺎ را اﺧﺘﻴﺎر ﳕﻰ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫(‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻧـﺎﺗـﺎن ادواردز در ﻛﺘﺎب ﺧـﻮد ﲢﺖ ﻋـﻨـﻮان »آزادى اراده« اراده را ﭼﻴـﺰى ﻛـﻪ‬ ‫»ذﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ آن دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ زﻧﺪ« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻋﻤﻼ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺷﻤﺎ اﻳـﻦ‬ ‫ً‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨـﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻨـﻮﻳـﺴـﻢ وﻧﻮﺷﱳ ﺑﺎ ﲢـﺮك ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓـﻌـﻞ‬ ‫درﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺪه آزادى ﺑﻪ ﺑﺤﺚ اﺧﺘﻴﺎر اﺿﺎﻓﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ آزادى در ﭼﻪ ﻣـﻮردى؟ ﺣﺘﻰ‬ ‫اده آزاد ﻫﺮ ﭼـﻪ را ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧـﻮاﻫﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺮﺷﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖ ﻫﺎ اﻧﻜﺎر ﳕﻰ ﻛـﻨـﻨـﺪ ﻛـﻪ ار (‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﭘﺮﺷﻮرﺗﺮﻳﻦ آرﻣﻴﻨﻴﺎن ﻫﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اراده‪ ،‬در اﻧﺘﺨﺎب آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﳕﻰ ﺧﻮاﻫﺪ آزاد ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺳﻮال ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت درﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى را‬ ‫آرزو ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ؟ آرﻣﻨﻴﺎن ﻫﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ دﻟﺸﺎن ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﳒﺎت‬ ‫ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴـﻪ آرزو دارﻧﺪ ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻼص ﺷﻮﻧﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﻟﻌﻨـﺖ اﺑـﺪى‬ ‫دﭼﺎر ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬آرﻣﻴﻨﻴﺎن ﻫـﺎ ﻫـﺮﮔﺰ روﺷﻦ ﻧﻜـﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﭼـﺮا اﺷﺨﺎص ﻣﺨﺘﻠـ‪،N‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ دارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻨﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ آﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دﻟﺸﺎن ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫از دﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻼص ﺷـﻮﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜـﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺑـﺮاى ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺗـﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه ﻛﺎرى‬ ‫اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬آن ﺗﻮﻟﺪ ﺗـﺎزه‪ ،‬آرزوﻫﺎى ﻣﺎ را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻃـﻮرى ﻛﻪ آزاداﻧﻪ ﺗﻮﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﳒﺎت ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ذﻛﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘـﻰ ﺗـﺎزه ﻣﻮﻟﻮد ﻧﺸﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اراده( آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اراده( آﻧﺎن ﺑﺪون ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه از آﻧﺎن دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻮاره آزادﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را اراده ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻤﻼ آزادﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را اراده ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺎ آزاد ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ً‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﻜﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد« ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺮارت ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد«‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن آزادى ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻘﻮط‪ ،‬اراده( اﻧﺴﺎن را ﺗﺎ آﳒﺎ دﺳﺘﻜـﺎرى ﻧﻜﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﻣﻜﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاﺷﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ذﻫﻦ ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻨﺎه ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه و آرزوﻫﺎى ﻣﺎ اﺳﻴﺮ ﲢﺮﻳﻜﺎت ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑـﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﺑﻼﺋﻰ وﺣﺸﺘﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﻮرى ﻛﻪ ﲤﺎم ﲤﺎﻳﻞ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا از‬

‫دﺳﺖ داده اﻳﻢ‪ .‬اﻓﻜﺎر و آرزوﻫﺎى ﻗﻠﺒﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺮوراﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آزادى‬ ‫اده ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﲤﺎﻳﻼت ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ار (‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺮدن را اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﻟﺬا در ﻣﻘﺎﺑﻞ داورى ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻗﺪﻳﺲ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺻﺎﺣﺐ آزادى اراده ﻫﺴﺘﻢ اﻣﺎ‬ ‫وارﺳﺘﮕﻰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده اﻳﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ا ز وارﺳﺘﮕﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن وارﺳﺘﮕﻰ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ اى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺘـﺎب ﻣـﻘـﺪس‪ ،‬آزادى ﻳﺎ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺘـﺨـﺎب وارﺳﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟـﺐ ﭼـﻴـﺰى از آن ﺧـﻮد ﻣﺎﺳﺖ و ﺗـﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﻠـﺐ ﻣـﺎ ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﺎ اﺻﻼً ﲤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و ﺑﺪون‬ ‫آن ﲤﺎﻳﻞ ﻫﺮﮔﺰ او را ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﺑﺮاى اﻧﺘﺨﺎب او اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ادواردز ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪ ،‬آزادى ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫)ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻣﻴﺎل ﺧﻮد( را ﺣﻔﻆ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ وارﺳﺘﮕﻰ اﺧﻼﻗﻰ‬ ‫را از دﺳﺖ ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪ .‬وارﺳﺘﮕﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﲤﺎﻳﻞ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫اﻗﻌﻪ ﺳﻘﻮط آدم اﺑﻮاﻟﺒﺸـﺮ از‬ ‫و اﺷﺘﻴﺎق ﺟﺎن ﺑﺮاى آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﲤﺎﻳﻞ ﺑـﻮد ﻛﻪ در و (‬ ‫ﻛ‪ N‬رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ‪ ،‬از ﭼﻴﺰى آب ﻣﻰ ﺧﻮرد‪ .‬ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ‪ ،‬دﻟﻴﻠﻰ‬ ‫دارد و آرزوﺋﻰ ﭘﺸـﺖ آن ﺧـﻮاﺑﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ وﺿﻌـﻴـﺖ‪ ،‬آدم را ﻳﺎد ﻓﻠﺴـﻔـﻪ ﺟـﺒـﺮ‬ ‫ﻣﻰ اﻧﺪازد‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺟﺒﺮ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﲢﺖ ﺗﺴﻠﻂ ﭼﻴﺰى در‬ ‫ﺧﺎرج از وﺟﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﺷـﻮد رﻓﺘﺎرى ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﳕـﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺟﺎﺑﺮاﻧﻪ و در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ آزادى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻫﺎى ﻣﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﺑﺮاﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ از ﺟﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﭼﻴـﺰى در درون ‪ -‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺎﻫﻴﺖ و اﻣﻴﺎل ﻣﺎ ‪ -‬ﺗﻌـﻴـﻴـﻦ ﺷـﺪه اﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ و اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮدﮔﺮداﻧﻰ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫آزادى‪.‬‬

‫∞∞≤‬

‫‪≤∞±‬‬

‫≤∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫در ﻳﻚ ﻛﻼم‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻗﻠﺐ ﻣـﺎ را دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﻣﺎ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را‬ ‫آرزوﻣﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﻰ ﺳﺎزد ﻛﻪ اﮔﺮ ﳕﻰ ﻛﺮد‪ ،‬از ﻗﺪرت ﻣﺎ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘـﻪ از‬ ‫آن آرزوﺋﻰ ﻛﻪ در درون ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬او را ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ از ﺳﺮ آزادى او را ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ او را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ‪ .‬اﻋﺠﺎب ﻓﻴﺾ او در ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دﻟﻴﻠﻰ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮى ﺗﺮﻳﻦ ﲤﺎﻳﻠﻰ ﻛﻪ در ﳊﻈﻪ اﻧﺘﺨﺎب دارﻳﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﻣﻰ زﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اراده‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر اﻧﺘﺨﺎب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اده آزاد اﻣﺎ ﻓﺎﻗﺪ وارﺳﺘﮕﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ آزادى‬ ‫‪ -٤‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ار (‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻠﻜﻪ آزادى ﻃﺒﻴﻌﻰ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آزادى‪ ،‬ﺧﻮدﮔﺮداﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬در ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺧﺪا ﲤﺎﻳﻞ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را دﮔﺮﮔﻮن و ﻣﺎ را ﺷﺪﻳﺪاً ﻣﺸﺘﺎق و آرزوﻣﻨﺪ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ‪٢٠-١٩:٣٠‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦٥-٤٤:٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٦-٣٤:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٥:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-٥:٨‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٥-١٣:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∞≤‬

‫‪ÊUL¹« ©∂¥‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ را ﻏﺎﻟﺒـﺎً »دﻳﻦ« ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪ در ﺻـﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر دﻗﻴﻖ ﺗﺮ »اﻳـﻤـﺎن«‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻛﺜﺮ اوﻗﺎت از اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﭼﺮا ﻛﻪ ﭘﻴﺮوان آن ﺑﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﻧﺶ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭘﺎ ﻣﻰ ﻓﺸﺎرﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫آن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﻳﻤﺎن ﻧﺎﻣـﻴـﺪه ﻣـﻰ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻓﻀﻴﻠـﺖ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ از ﳒﺎت‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺎﺳﻰ دارد‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺳـﺖ؟ در ﻓـﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻏﺎﻟﺒـﺎً از اﻳﻤﺎن ﺳﻮء ﺑـﺮداﺷﺖ ﻛﺮده آن را‬ ‫اﻋﺘﻘﺎدى ﻛﻮر ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻋﺎرى از ﺑﺮﻫﺎن ﺗﺼﻮر ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫را »اﻋﺘﻘﺎدى ﻛﻮر« ﻧﺎﻣﻴﺪن‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮار ﺷﻤﺮدن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻰ ﺣﺮﻣﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻫﻨﮕـﺎﻣـﻰ از ﻧـﺎﺑـﻴـﻨـﺎﺋـﻰ ﺣـﺮف ﻣـﻰ زﻧﺪ ﻛـﻪ آن را در ﻗﺎﻟـﺐ‬ ‫اﺳﺘﻌﺎره اى ﺑﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ اﺷﺨﺎص ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﭘﺎدزﻫﺮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ آن‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح اﻳﻤﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻳﺸﻪ آن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »اﻋﺘﻤﺎد« اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از اﻋﺘﻘﺎدى ﻋـﺎرى از ﺑﺮﻫﺎن ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻪ اى ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰ اﻧﺪازه ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻣﻔﺼّﻞ اراﺋﻪ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬اﻣﻴﻦ‬ ‫و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎن و زود ﺑﺎورى‪ ،‬ﺗﻔﺎوت زﻳﺎدى وﺟﻮد دارد‪ .‬زود ﺑﺎورى ﻳﻌﻨﻰ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﻰ آﻧﻜـﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ در دﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زود ﺑـﺎورى‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻳﺎوه اى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه ﺧﺮاﻓﺎت و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺴﺘﺮش آن اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﺘﻴﻦ‬ ‫و ﺑﺮ اﺳـﺎس ﺷﻮاﻫـﺪ ﲡﺮﺑـﻰ ﺑﻨـﺎ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘﻄـﺮس ﻣﻰ ﻧـﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛـﻪ در ﭘﻰ‬ ‫اﻓﺴﺎﻧﻪ‪,‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﻧﺮﻓﺘـﻴﻢ ﭼﻮن از ﻗﻮت و آﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را‬ ‫اﻋﻼم دادﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺒﺮﻳﺎﺋﻰ او را دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(١٦:١‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ اﺳﻄﻮره ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﻬﺎدت ﻛﺴﻨﻰ ﻗﺮار‬ ‫دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺧـﻮد دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔـﻮﺷﻬﺎى ﺧـﻮد ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺒـﻨـﺎى‬ ‫ﺻﺤﺖ و اﺻﺎﻟﺖ اﳒﻴﻞ‪ ،‬روﻳﺪادﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ رواﻳﺘﻰ ﻛﻪ از آن روﻳﺪادﻫﺎ‬ ‫اراﺋﻪ ﺷﺪه ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ در واﻗﻊ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧـﺪا از ﻣـﺎ‬ ‫ﳕﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى اﺳﻄﻮره اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن در ﺗﻌﺮﻳ‪N‬‬ ‫اﻳﻤﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺲ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎى اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻜﻴﺪه اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬ ‫و ﺑﺮﻫﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١:١١‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺣﺎوى‬ ‫(‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎده ﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﳒﺎم داده‪،‬‬ ‫آﻳﻨﺪه ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰ ﺳﭙﺎرﻳﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﺳﺮ ﻟﻄ‪ N‬اﳒﺎم داده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در و دﻳﻮار‬ ‫ﮔﻮاﻫﻰ ﻣـﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤـﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺑﻪ وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧﻮد وﻓـﺎدار ﺑﻮده‪ ،‬در‬ ‫آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﻴﺪى ﻛﻪ در درون ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬از دﻟﻴﻠﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﻗّﻮت ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻮاه ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه اﺳﺖ ﻣﻌﺮف اﺻﻠﻰ آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻣﺎ آﻧﭽﻪ آﻳﻨﺪه را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺟﺎم ﺟﻢ ﻧﻴﺴﺖ و اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ آﻳﻨﺪه را در آن ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻳﻨﺪه را‬ ‫ﳌﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ از ﻃﺮﻳﻖ دﻳﺪﮔﺎن ﺑﻠﻜﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻃﺮﺣﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪه ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ درآورﻳﻢ اﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺮﻳﻦ آﻳﻨﺪه ﻧﮕﺮﻳﻬﺎى‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﮔﻤـﺎﻧـﻪ زﻧﻴﻬﺎى ﺣﺎﻛﻰ از رؤﻳﺖ ﺻـﻮرت ﻣﻰ ﮔﻴـﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣـﺎ‬ ‫اﻃﻼﻋﻰ ﲡﺮﺑﻰ از آﻳﻨﺪه ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺎل را ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻳﻢ و ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎد آورﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ در ﻛﺎر رؤﻳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺘﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣـﺪرك ﻗﺎﺑﻞ ﳌﺴﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه ﺧـﻮد در دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻧـﺎﺷـﻰ از وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺗﺎﺋﻴﺪ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻧﺎدﻳﺪه‪ ،‬ﻣﺪرك اراﺋﻪ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣـﺎ در ﻣـﻮرد‬ ‫آﻳﻨﺪه‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﺑـﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد ﻳﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ دﻳﺪﻧﻰ‬

‫ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٠:١‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺮﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ از آﳒﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﻛﺮده‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ او‬ ‫ﻫﺴﺖ و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻳـﻤـﺎﻧـﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮدى ﺧﻮد ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘـﻮب ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارى ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫واﺣﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻰ؛ ﺷﻴﺎﻃﻴـﻦ ﻧـﻴـﺰ اﻳـﻤـﺎن دارﻧﺪ و ﻣﻰ‪,‬ﻟـﺮزﻧﺪ!« )ﻳﻌﻘـﻮب‬ ‫‪.(١٩:٢‬‬ ‫ﮔﻔﺘـﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﳑﻠﻮ از ﻃﻌﻨﻪ و ﻣﻼﻣﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﻟﻰ ﺑـﻪ وﺟـﻮد‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫(‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺪاﻟﻰ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﺎ آوﻳـﺰان ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن دﻳﻮﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ اﻳﻤﺎن داﺷﱳ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎور داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﺻﻔﺎت و وﻋﺪه ﻫﺎ و ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎور داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪا و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻧﺒﺾ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≤∞¥‬‬

‫‪≤∞µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﭼـﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪ اى از داﻧﺸﻬﺎ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﭘـﺮﺷﻰ ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ ﺑﻪ دل ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪاﺳـﺖ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎدى ﻛﻪ ﻣﺎ را از دل ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻮر ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن ﺳﺎده اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺎده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬زود ﺑﺎورى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ دﻻﻳﻞ ﻣﻌﻘﻮل و ﺷﻮاﻫﺪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﺳﺎس اﻣﻴﺪ آﻳﻨﺪه ﻣﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ آورد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻳﻤﺎن ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺳﺮوﻛﺎر دارد‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ دﻳﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٧‬اﻳﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از اﻋﺘﻘﺎد داﺷﱳ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ؛ اﻳﻤﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎور و اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪا‪.‬‬

‫∂∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٢-١٦:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١-١:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٤:١٠‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-١:٣‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٦-١٤:٢‬‬

‫‪g7ÐÅ U$ ÊUL¹« ©∂µ‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬ ‫وارد ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﻳﻤﺎن ﻛﻮدك‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺷﺮط ﻋﻀﻮﻳﺖ‬ ‫در ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰ آﻻﻳﺶ ﻣﺜﻞ اﻳـﻤـﺎن ﻛـﻮدك ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ رﺷﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﻣﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺗﺎ در ﺷﺮارت‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ وﻟﻰ در ﻓﻬﻢ‪ ،‬رﺷﻴﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬اﻣﺮى ﺳﻬﻞ اﻣﺎ‬ ‫ﳑﺘﻨﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺾ‬ ‫اﻳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﳒﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﺿﺮورت دارد ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼـﻴـﺰى ﻣﻐﺎﻳﺮت دارد‪» :‬اى ﺑـﺮادران ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﻮد دارد‬ ‫ا ﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻤـﺎن دارم وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﺪارد؟ آﻳﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ‪,‬ﺗﻮاﻧـﺪ او را‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺸﺪ؟« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٤:٢‬ﻳﻌﻘﻮب در اﻳﻨﺠﺎ »اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎن« را از »واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻳﻤﺎن« ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺣﺘﻤـﺎً اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻋﺘﺮاف ﺧﺎﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﳒﺎت ﳕﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∞≤‬

‫روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻳﺸﺎن از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ اﻣـﺎ‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎﻳـﺸـﺎن ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ از او دور ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎدت ﺧـﺎﻟـﻰ از ﻣـﻴـﻮه‪ ،‬رﺑﻄﻰ ﺑﻪ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫در اداﻣﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﻳﻌﻘﻮب آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ا ﮔﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﺪارد در‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺮده اﺳﺖ« )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٧:٢‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﺮده را اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰ ﻓﺎﻳﺪه ﺗﻮﺻﻴ‪N‬‬ ‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﻋﺒﺚ و ﭘـﻮچ اﺳﺖ و ﻛﺴـﻰ را ﻋﺎدل ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ و دﻳﮕﺮ اﺻﻼح ﻃﻠﺒـﺎن‬ ‫اﻇﻬﺎر ﻣﻰ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اراﺋﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬دﻗﻴﻘﻰ از اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺿﺮورت دارد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﻰ را اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ واﺟﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺘﺸﻜﻠﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺮﻛﺐ از آ ﮔﺎﻫﻰ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮش ذﻫﻨﻰ و اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑـﺨﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﺘﻮا ﺑﺴـﺘﮕﻰ دارد‪ .‬ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﺑـﻪ ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻮدن ﻫﺮ ﭼﻴﺰى‪،‬‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮان ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬دﻟﺘﺎن ﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫اﻳﻤـﺎن دارﻳﺪ‪ «.‬ﭼـﻨﻴـﻦ ﺗﺼـﻮرى‪ ،‬از اﺳﺎس ﻣـﺨﺎﻟـ‪ N‬ﺗﻌـﻠﻴـﻢ ﻛﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮاى اﻋﺘﻘﺎد اﺷﺨـﺎص‪ ،‬ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺎ ارادت ﺗـﻨﻬﺎ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ ﻣﺎ ارادﲤﻨﺪاﻧﻪ در ﺧﻄﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬آﻣﻮزه ﺻﺤﻴﺢ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از ﳊﺎظ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﺟﺰو ﺿﺮورى اﻳﻤﺎن‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨـﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ اﳒﻴـﻞ و ﺑﻪ ﺷﺨﺺ و ﻛﺎر ﻣﺴـﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑﺎور‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻻﻳﺘﺠـﺰاى اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آﻣﻮزه ﻣـﺎ از اﺳﺎس ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ارﺗﺪاد و‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن‬ ‫دارﻳﻢ وﻟﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ او را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ را ﻋﺎدل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ داﺷﱳ درﻛﻰ درﺳﺖ از ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺎﺳﻰ اﳒﻴﻞ ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬داﻧـﺸـﺠـﻮﺋﻰ ﻛﻪ در اﺛـﺮ اﺷـﺮاف ﺑﺮ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴـﻴـﺤـﻰ‪ ،‬در‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﳕﺮه را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮاﻓﻘﺖ‬ ‫ذﻫﻨﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏∞≤‬

‫‪ U$‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﺷﺨﺎص اﳒﻴﻞ را درك ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ آن را ﻫﻢ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﳕﺎﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز‬ ‫ﻫﻢ دﺳﺘﺸﺎن از اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫وﻟﻰ ﺑﺎ ﲤﺎم وﺟﻮد از آن ﺑﻴﺰار اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮى از اﻋﺘﻤﺎد را ﻫﻢ در‬ ‫ﺧﻮد دارد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻞ و ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪ داﺷﱳ ﺑﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﻰ ارﺗﺒﺎط ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻰ‪ ،‬وزن ﻣﺎ را ﲢﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺗﺎ روى‬ ‫آن ﻧﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده اﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻫـﻤـﺎن ﻗـﺪر از ﻣـﻘـﻮﻟـﻪ اراده اﺳﺖ ﻛـﻪ از ﻣـﻘـﻮﻟﻪ ذﻫﻦ‪ .‬داﺷـﱳ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺶ اﻳﺠﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒـﻴـﻞ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺨـﻮاﻫﻴـﻢ‬ ‫ﻃﺒﻖ آن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در آن ﺻـﻮرت‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻣﺴـﻴـﺢ را در ﻗﻠﺒﻬـﺎى‬ ‫ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ از ﺟﻨﺒﻪ ﻓﻨﻰ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨـﺼـﻰ ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻓﺮع ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﻳﺎ ﺟﺰوى از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﱳ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﻣﻌﻴﻨﻰ از اﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﺑﺮاز ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻣـﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﺎ ﭼـﻪ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ را از اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ و ﭼﻪ آن دو را ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧـﻮد ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠـﺰم‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﺗﺮ آن را اﻳﻤﺎن زﻧﺪه‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدى ﺣﻴﺎﺗﻰ و ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ آﻻﻳﺶ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ رﺷﺪ ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﳕﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ذﻫﻨﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﳒﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ او ﻋﺠﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∞π‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣:١٨‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣-٥:١٠‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٠-٤:٢‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٦-١٤:٢‬‬

‫∂∂© ‪ÊUL¹« tDÝ«Ë tÐ Êbý ÊœdLý ‰œUŽ‬‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﻠـﻪ اى‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﺻﺮ ً‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ از آن ﺑﺎﻻ ﻣﻰ رود ﻳﺎ از آن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺛﺒﺎت‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻋﻠﺖ ﺳﻘﻮط آن ﺷـﻮد‪ .‬آﻣﻮزه ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻛﻪ از‬ ‫آﻣﻮزه ﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﻧﻬﻀﺖ ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺪان ﻛﺎرزارى ﻣﺤﺴـﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ‬ ‫ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮى آن‪ ،‬از ارﺟﻤﻨﺪى ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮد اﳒﻴﻞ ﻣﻰ ﺳﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻋﺎرى از‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاى ﻋﺎدل ﻗﺪوس ﻋﺎدل ﻛﺮده ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺒﺮم ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎز اﺷﺨﺎص‬ ‫ﻧﺎﻋﺎدل‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻘﺪان ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳـﻨـﻜـﻪ اﻳـﻤـﺎﻧـﺪار‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر‪ ،‬آن را ﺑﺮاى ﺧـﻮد ﺗﺎﻣﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ آن را ﺑﺮاى او ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋـﺎدل‬ ‫ﻓﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻳـﺎ‬ ‫ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺤﺾ اﻳﻤﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺻـﺮ ً‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻳﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدن‪ ،‬ﭘﺎ در ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ و ﺳﺮ در ﻓﻴﺾ دارد‪ .‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ آن ﻗﺪر ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕـﻰ ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪن را ﺑﺨﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮى‬ ‫در ﺣﻀﻮر او ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٠:٣‬ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮدﮔـﻰ‪،‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﻀﻴﻪ اى ﺣﻘﻮﻗﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ ،‬ﻋﺎدل ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ و ﻋﺎدل ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﻰ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى‬ ‫اﳒﺎم روﻧﺪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺎن اﺑﺰارى اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﭘﻴﻮﺳﱳ‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﺪن اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﺎﻋـﺚ‬ ‫اوﻟﻴﻪ اﺑﺰارى و آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺗﻘﻮﻳﺘﻰ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن اﺳﺖ )اﻟﻬﻴـﺎت‬ ‫ﻛﺎﺗﻮﻟﻴـﻚ روﻣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﻰ ﻧﮕـﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑـﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﺟﺎن ﺧـﻮد را‬ ‫ﻏﺮق ﻛﺮده اﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﻬﻠﻚ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را از‬ ‫دﺳﺖ داده اﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ اى ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎره ﻫﺎى ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻛﺸﺘﻰ وﺟﻮد دارد‪ (.‬آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑـﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ در زﻣﻴﻨﻪ اداى دﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ آورﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳـﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﻔﺎﻳﺖ اﻳﻤﺎن ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻰ اﻓﺰاﻳﺪ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻃﻰ واﺟﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬اﻳـﻤـﺎن زﻧﺪه اﺳﺖ ﻧﻪ اﻋﺘـﺮاﻓﻰ ﺧﺎﻟﻰ از اﻳﻤـﺎن ﻳـﺎ‬ ‫اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدى ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨﺶ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ را ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ در آﻏﻮش ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻛـﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى ﺧﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺗـﻮﺳﻂ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣـﺎ اﻓـﺰوده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺗـﺮﻛﻴﺐ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺗﺎزه ﺑﻪ ﭼﻴـﺰى اﺑﺘﺪاﺋﻰ اﻓﺰوده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ ﻧـﻮﻋﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ اﺳﺖ زﻳـﺮا ﻣﺎ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓـﺰوده‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ اﺳـﺖ زﻳـﺮا ﺧﺪا ﻋﺪاﻟـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر او‪» ،‬ﻓﺮض ﻣﺤﺎل« ﻧﻴﺴﺖ و‬ ‫درواﻗﻊ اﺻـﻼً ﻧﻪ ﻓﺮض اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﺤﺎل زﻳـﺮا ﻛﻪ او ﺷﺎﻳﺴﺘـﮕـﻰ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺑﻪ‬

‫ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﺛﺒﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﺪا‪،‬‬ ‫اﻧﺘﺴﺎﺑﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∞‪≤±‬‬

‫‪≤±±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ اﻗﺪاﻣﻰ در دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬ﺧـﺪا ﭘـﺲ از‬ ‫اﻧﺘﺴﺎب ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻧﺎﻋﺎدل‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﻋﺎدل ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮط ﻻزم ﺑﺮاى ﻣﻨﺴﻮب ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻳﻤﺎﻧﻰ زﻧﺪه و واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎن‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٨-٢١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٩-١٢:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢١-١٦:٥‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢١-١١:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١٠-١:٢‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٠-٧:٣‬‬

‫∑∂© «‪‰ULŽ« Ë ÊUL¹‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﺗﺼﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ در ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋـﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﳒﺎم دﻫﻨﺪ‪ ،‬اﳒﺎم داده اﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ اﳒﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﻴﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫اﻣﻴﺪ ﭼﻨﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ ﺑﻴﻬـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﻧـﻮن ﺧﺪا ﻃﺎﻟﺐ ﻛﻤﺎل اﺳﺖ و از آﳒـﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻴـﻜـﻮﺋﻰ ﻻزم ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ زﻳﺴـﱳ در ﻳـﻚ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗـﻮان ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﻋﺘـﻤـﺎد ﻛـﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ او ﻛﺎﻣﻞ و از ﻃﺮﻳـﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗﺮار داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣـﺎ ﺻـﺮﻓﻨﻈﺮ از اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗـﻮﺳﻂ ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜـﻮى ﺧـﻮدﻣﺎن ﻋﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ آﻏﻮش ﺑﺪﻋﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻧـﻮﻋﻰ از اﻳﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﻴﭽـﮕـﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎﻟـﻰ را در ﭘﻰ ﻧـﺪارد‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ آﻏﻮش ﺑﺪﻋﺘﻰ دﻳﮕﺮ اﻣﺎ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ راﺑﻄﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‬ ‫اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ ﺗﻮان ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﻛﺎر ﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ ﻫﻴﭻ اﻣﺘﻴﺎزى‬ ‫ﺑﻪ اﻣﺘﻴﺎز اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﳕﻰ اﻓﺰاﻳﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺮط ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ وﻟﻰ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ در ﭘﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ اى واﺿﺢ از اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﻛﻨﻨﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﺎر دوران ﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺻﻼﺣﺎت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﻓـﻘـﻂ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋـﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ!« ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪﻧﻰ در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮزى ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺘﻨﺎب‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ در ﭘﻰ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ در ﭘﻰ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن اﺻـﻼً ﻣﻄـﺮح ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﻳﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﮔﺮﻳﺰﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﻪ‬ ‫اﻋﻤﺎل ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻳﻌﻘﻮب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﺎن »اﻳﻤﺎﻧﻰ« ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎدل ﻛﻨﺪ زﻳﺮا زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن زﻧﺪه‪ ،‬اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣـﻰ آورد اﻣﺎ آن اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎى ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬ ‫ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺴﺐ ﺷﺪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﻋﺎدل ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورد‪.‬‬

‫آن ﻛﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﺬﻳـﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﺗﺎﺳ‪ N‬ﺑﺎر ﻛﺮد ﻳﺎ درواﻗﻊ‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﻣﺪرﻧﻰ‬ ‫از ﺑﺪﻋﺖ را ﻣﻄﺮح ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣﺴـﻴـﺢ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨـﺪه و‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗـﻮﻛﻞ ﺑﻰ ﻗﻴﺪ و ﺷﺮط و اﻧﺤﺼـﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى‬ ‫ﳒﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺑـﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﲤـﺎم واﺑﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ او و ﺗﻮﺑـﻪ ﻛـﺮدن از‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛـﺮدن از ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻗﺘﺪار ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﺎﺳـﺖ‪.‬‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻛﺮدن ﺧﺪاوﻧﺪى او‪ ،‬رﻓﱳ در ﭘﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺪون ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫و ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى اﺻﻼً اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮى ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﳒﺎت ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﻮل‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ ﺑﺮاﺳﺎس آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻬﺎﺋـﻰ را در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎداش ﻣﺎ در ﻣﻠﻜـﻮت‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮى‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ و ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻳﺎدآور ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻄﺎﻳﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‬ ‫را ﺑﺎ ﻓﻴﺾ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬

‫≤‪≤±‬‬

‫≥‪≤±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ را ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ داﻧﺴﺖ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا‬ ‫ﻧﻜﺮد‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻫﻤﻮاره اﻋﻤﺎل ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻳﻤﺎن ﻣﺮده ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﻛﻞ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ‬ ‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬در آﺳﻤﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎداش داده ﻣﻰ ﺷﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ آن ﭘﺎداش از ﺟﻨﺲ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪≤±¥‬‬

‫‪ U$‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨:٤-٩:٣‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٣-١٢:٢‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢٤-١٨:٢‬‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١١-٥:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-٣:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١-٧:٤‬‬

‫∏∂© ‪tÐuð‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان ﭘﻴﺸﮕﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ﺧـﻮد را‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ زﻳﺮا ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪ «.‬دﻋﻮت ﻳﺤﻴﻰ‬ ‫از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬دﺳﺖ اﻟﺘﻤﺎﺳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﺖ اﺿﻄﺮار ﺑﻪ ﺳﻮى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران دراز‬ ‫ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ اﻣﻜﺎن ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﺗﻮﺑﻪ اﻣﺘﻨـﺎع ورزد و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‬ ‫وارد ﺷﻮد‪ .‬در اﻣﺮ ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎز و ﺷﺮﻃﻰ ﺿﺮورى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻌـﻨـﺎى »دﮔـﺮﮔـﻮن ﺷﺪن ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن« اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ذﻫﻦ‪ ،‬ﻓﻘﻂ روﮔﺮداﻧﻰ از ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﺨﻴ‪ N‬ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دادن ﺟﻬـﺖ‬ ‫ﻛﻠﻰ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ از ﮔﻨﺎه و رو ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ دﺳﺘﺎورد ﻳﺎ ﻣﻴﻮه ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه آﻏﺎز ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ و ﺣـﺮﻛﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺳﺮاﺳﺮ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اداﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه اداﻣـﻪ ﻣـﻰ دﻫـﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻣـﻠـﺰم ﺷﺪن ﺗﻮﺳـﻂ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن دو ﻧﻮع ﺗﻮﺑﻪ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮع اول‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﺟﻌﻠﻰ ﺗﻮام ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻧﺪاﱎ ﻛﺎرى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻰ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±µ‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ از ﺳﺮ ﺗﺮس از ﻣﺠﺎزات ﻳﺎ از ﻛ‪ N‬دادن ﻣﻨﻔﻌﺖ اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭘﺪر و‬ ‫ﻣﺎدرﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﭻ ﻛﻮدك ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻇﺮف ﺧﻮراﻛﻰ ﳑﻨﻮﻋﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺎﺋـﻰ ﺑـﻮده اﻧﺪ‪ .‬در ﭼﻨـﻴـﻦ ﻣـﻮاﻗﻌﻰ‪ ،‬ﻛـﻮدك از ﺗـﺮس ﺗﻨﺒﻴﻪ‪ ،‬ﺑـﺎ ﮔـﺮﻳـﻪ و زارى‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﳕﻰ ﻛﻨﻢ!« اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻻ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻧﺪاﻣﺖ رﻳـﺸـﻪ دار از‬ ‫ﭼﺎﺷﻨﻰ اﺷﻚ ﲤﺴـﺎح را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧـﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻳﻚ اﻗﺪام ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧـﻮع ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﻧﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻋﻴﺴﻮ دﻳﺪه ﺷﺪ‬ ‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(٤٦-٣٠:٢٧‬ﺗﺎﺳ‪ N‬او‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد رﺑﻄﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ از دﺳﺖ دادن ﺣﻖ ﻧﺨﺴـﺖ زادﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻧـﻮع اول ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬از ﺗﻼﺷﻰ‬ ‫ﻧﺸﺄت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﱳ ﻣﺠﻮز ﻓﺮار از ﺟﻬﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻳﺰ از ﻣﺠﺎزات‬ ‫اﳒﺎم ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ﺳﻮى دﻳﮕـﺮ‪ ،‬ﻧﻮع ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﺧـﺪاﺋﻰ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺴﺘـﻠﺰم ﺷﻜﺴﱳ اﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻨﻴﻦ‬ ‫ﺗﻮﺑـﻪ اى اﺻﺎﻟـﺖ دارد و ﻣﺘـﻀﻤـﻦ ﻧﺪاﻣـﺘﻰ ﻋـﻤﻴـﻖ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺟـﺴﺎرت ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻋﻠﻨﺎً و ﻛﺎﻣﻼً و ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻰ در راﺳﺘﺎى‬ ‫ﻋﺬر آوردن ﺑﺮاى ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ آن‪ ،‬ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻗﺮار رﺳﻤﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺰﻣﻰ ﺟـﺰم ﺑﺮاى ﺟﺒﺮان در اوﻟـﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﳑـﻜﻦ و ﻧﻴﺘﻰ ﻗـﺎﻃﻊ ﺑﺮاى‬ ‫ﺑﺎزﮔـﺸﺖ از ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﻗﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﻤﻴﻦ روح ﺗـﻮﺑﻪ اﺳﺖ ﻛـﻪ داود در ﻣﺰﻣﻮر ‪٥١‬‬ ‫ﻧﺸـﺎن داده اﺳﺖ‪» :‬اى ﺧﺪا‪ ،‬دل ﻃـﺎﻫﺮ در ﻣـﻦ ﺑﻴﺎﻓـﺮﻳﻦ و روح ﻣﺴـﺘﻘﻴـﻢ در‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎزه ﺑﺴﺎز‪ ...‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎى ﺧـﺪا‪ ،‬روح ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ دل ﺷﻜﺴﺘﻪ و‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﺪه را ﺧﻮار ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺷﻤﺮد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٧-١٠:٥١‬‬ ‫ﺧﺪا ﻗﻮل ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ در روﺣﻰ از ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻪ درﮔﺎه او ﻋﺮﺿﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ و ﺑـﺮاى ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد‪ ،‬از ﻧﻮ زﻧﺪه ﻛﻨﺪ‪» :‬ا ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ او اﻣﻴﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮزد و ﻣﺎ را از ﻫﺮ‬ ‫ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﭘﺎ ك ﺳﺎزد« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:١‬‬

‫∂‪≤±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻮﺑﻪ ﺷﺮط ﻻزم ﳒﺎت اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻴﻮ(ه ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه اﺳﺖ‬ ‫‪ -٣‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻧﺪاﱎ ﻛﺎرى‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ دروﻏﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﺮس ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﻜﺴﱳ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻛﻪ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻗﻠﺒﻰ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻮﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣﺘﻀﻤﻦ اﻋﺘﺮاف ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺟﺒﺮان ﻣﺎﻓﺎت و ﻋﺰم ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﮔﻨﺎه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻗﻮل ﺑﺨﺸﺶ و زﻧﺪﮔﻰ دوﺑﺎره ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ‪٣٢-٣٠:١٨‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٧-٤٦:٢٤‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢١-١٧:٢٠‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤:٢‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢-٨:٧‬‬

‫‪iO= Ë v~²U¹Uý ©∂π‬‬ ‫ﻗﻀﻴﻪ ﺷـﺎﻳﺴﺘﮕﻰ و ﻓﻴـﺾ در ﻣﺮﻛﺰ ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟـﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم و‬ ‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﺪه اﻇﻬﺎرات ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼح ﻃﻠﺒﻰ ‪) sola gratia‬ﳒﺎت‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا( ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻋﻰ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ را ﻛﻪ از ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه داورى ﺧﺪا ﳕﻰ آورﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮًا ﺑﺮ رﺣﻤﺖ و ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺗﻮﻛﻞ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ ،N‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻳﺎ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻳﺎ ﺣﻖ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ادا ﺷﻮد و‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤±‬‬

‫ﺣﻖ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ در ازاى اﳒﺎم ﻳﻚ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﺣﻖ ادا‬ ‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻇﻠﻤﻰ روا داﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬از ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔـﻮﻳـﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ اول‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴﺰا اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ در ﭼﻨﺎن ﺣﺪى ﻛﻪ ﻣﻠـﺰم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد‪ .‬در ﻗﺎﻟﺐ دوم‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻮع ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺑﻪ واﻻﺋﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴﺰا ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪» ،‬ﺑﻰ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ« ﻛﻪ ﺧﺪا ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﻪ آن دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﳒﺎم ﻛﺎرﻫﺎى‬ ‫ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻛﺴﺐ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻮع ﺳﻮم ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓﻮق از‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻓﺮاﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺣﺪ اﻗﺘﻀﺎى وﻇﻴﻔﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮع ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‬ ‫ﻋﻤﻴﻖ را ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻛﺴﺐ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ وارﻳﺰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﺰاﻧﻪ اى ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آﻧﺎﻧﻰ ﺑﮕـﺬارد ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣـﻮرد ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓـﻮق و »اﻋﺘﺮاض« ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ‪،‬‬ ‫اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ و از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﻧﺼﻴﺐ ﻣـﺎ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻟﻄ‪ N‬ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻮاد ﺟﺬب ﺑﺪن ﻣﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻓﻴﺾ ﻧﻪ ﻣﺎده اﺳﺖ و ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﺟﺎن ﻣﺎ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﻓﻴﺾ رﺷﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎده‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬در ﻣﺎ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻣﺪد ﭘﺮ از ﻟﻄ‪N‬‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻓﻴـﺎض ﺧـﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬در ﻣﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻓﻴﺾ ﺑﺨﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺎ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺧـﻮراﻛﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬

‫∏‪≤±‬‬

‫‪ U$‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﳒﺎت ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ از آن ﺧـﻮد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ آن ﺧﺪا ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ را‬ ‫ﳒﺎت دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﻟﻬﻴﺎت ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻓﻘﺮه ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﺴـﺰا‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻓـﻮق از اﻧﺘﻈﺎر‪ .‬آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﻓﻮق را رد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻟﻄ‪ N‬ﻳﺎ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺑﻼاﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٨-١:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-١:٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٥-١:٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٩-١٧:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٤:٣‬‬

‫∞∑© ‪sOÝbI È—UÖb½U‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺎ‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ را ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺮده اﻧﺪ‬ ‫و ﺣﺘﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ(ه ﮔﻴﺮاﺋﻰ از اﻳﻤﺎن را ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎن داده‪ ،‬ﺧﻮد را ﻋﻤﻴﻘﺎً درﮔﻴﺮ ﺣﻴﺎت و‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻛﺮده اﻧﺪ و ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ آن اﻳﻤﺎن ﺷﺪه از دور آن ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻨﺎر رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺳﻮال را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﺘﺒﺎدر‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﳒﺎت ﺧـﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ؟‬ ‫آﻳﺎ ارﺗﺪاد ﺧﻄﺮ ﺣﺎد و ﻣﺴﻠﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؟‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤±π‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﳒﺎت ﺧـﻮد‬ ‫را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻬﻠﻚ ﺷـﻮد‪ ،‬آن ﮔﻨﺎه ﻓﻴﺾ ﻋﺎدل‬ ‫ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﻛﻪ در ﺟﺎن او ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﻣﻰ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﮔﺮ ﻗﺒﻞ‬ ‫از ﻣﺮگ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ از دﺳﺖ دادن ﳒﺎت ﻏﻴﺮ ﳑﻜـﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺸﺪار ﺑﺎب ﺷﺸﻢ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن و ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻮرد اﻣﻜﺎن »ﻣﺤﺮوم« ﺷﺪن‬ ‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٢٧:٩‬و ﻧﻴـﺰ ﳕـﻮﻧﻪ ﺷﺎﺋﻮل ﭘﺎدﺷﺎه و دﻳﮕـﺮان‪ ،‬ﺑﺮﺧـﻰ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً از ﻓﻴﺾ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ً‬ ‫رﺳﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺒﻰ‪ ،‬آﻣﻮزه ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ آﻣﻮزه »اﻣﻨﻴﺖ اﺑﺪى« را‬ ‫ﭼـﻜـﻴـﺪه آن ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻤـﺎن ﳒـﺎت ﺑـﺨـﺶ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻴـﺪ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ آن را از دﺳﺖ ﻧﺨـﻮاﻫﻴﺪ داد و اﮔـﺮ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﻣـﻌـﻠـﻮم‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔـﺰ داراى ﭼﻨﺎن اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮده اﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔـﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪:‬‬ ‫»از ﻣﺎ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ از ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ زﻳﺮا ا ﮔﺮ از ﻣﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻰ‪,‬ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻳﺸﺎن از ﻣـﺎ ﻧـﻴـﺴـﺘـﻨـﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪.(١٩:٢‬‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑـﺨـﺼـﻮﺻﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻫـﺮﮔﺰ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﺟـﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺼـﺪ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ‪ ،‬ﮔﺮوه ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺒﺸـﺮ را ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن آورده از اﻳﻤﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ »ﻳﻘﻴﻦ« ﻛـﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آن ﻧﻮﺟـﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤـﺎً ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ »اﻳﻤﺎن« ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ آدﻣﻬﺎﺋﻰ‪ ،‬اﻧﺴـﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد آﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰ اﻧﺪازﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﺜﻞ ﺑﺮزﮔﺮ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﺮزﮔﺮى ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺨﻢ ﻛﺎﺷﱳ ﺑـﻴـﺮون رﻓﺖ و وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺎﺷـﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺮ ﻛﻨﺎره راه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺷﺪه ﻣﺮﻏﺎن ﻫﻮا آن را ﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﺎره‪,‬اى‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎده ﭼﻮن روﺋﻴﺪ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ رﻃﻮﺑﺘﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﺸﻚ ﮔﺮدﻳﺪ‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫و ﻗﺪرى در ﻣﻴﺎن ﺧﺎرﻫﺎ اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎرﻫﺎ ﺑﺎ آن ﳕﻮ ﻛﺮده آن را ﺧﻔﻪ ﳕﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻌﻀﻰ در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪه روﺋﻴﺪ و ﭼﻨﺪان ﺛﻤﺮ آورد )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٨-٥:٨‬‬ ‫در ﻣﺜﻞ ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺷﺎره ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ اﺑﺘﺪا اﻳﻤﺎن ﻣﻰ آورﻧﺪ اﻣﺎ ﺳﭙﺲ ﭘﺮت‬ ‫ﻣﻰ اﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ‪-‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺮ آن‬ ‫اﺻﺮار دارد‪ -‬اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ »اﻳﻤﺎﻧﺪاران« اﻳﻤﺎﻧـﻰ دروﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﺟﻌﻠﻰ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻓـﻘـﻂ آن‬ ‫ﺑﺬرى ﻛﻪ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰ اﻓﺘﺪ ﺛـﻤـﺮ اﻃـﺎﻋـﺖ ﻣـﻰ آورد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺴـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻼم ﺑﺎ »دﻟﻰ راﺳﺖ و ﻧﻴﻜﻮ« ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١٥:٨‬اﻳﻤﺎن اﻳﺸﺎن‬ ‫از دﻟﻰ ﺑﺮﻣﻰ ﺧﻴﺰد ﻛﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ دوﺑﺎره ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﻣﻮزه ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﺑﺮ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﻣﺎ در زﻣﻴﻨﻪ دوام آوردن‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﺳﺘـﻮار ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﺮ وﻋﺪه ﺧـﺪا در زﻣﻴﻨﻪ ﺣﻔﻆ ﻛـﺮدن ﻣﺎ اﺳﺘـﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻋﺘﻤﺎد دارم ﻛﻪ او ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻮ را در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮد آن را ﺗﺎ روز ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮاﻫـﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ« )ﻓﻴﻠﻴﭙﻴـﺎن‬ ‫‪ .(٦:١‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻓﻴﺾ ﻳﺎ ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﻣﻌﺮوف از ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮ ﻓﻴﺾ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﻫـﺮ‬ ‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺷـﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣـﻰ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ اﻫﺪاﻓﻰ ﻛـﻪ از‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶ دارد‪ ،‬ﺧﻨﺜﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﳊﻦ زﳒﻴﺮوار و ﻃﻼﺋﻰ ﺑﺎب ‪ ٨‬رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻮر اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺜﻰ ﻧﺸﺪن اﻫﺪاف‬ ‫ﺧﺪا را درﺧﺸﺎن ﺗﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪» :‬آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛـﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸـﺎن را ﻧﻴﺰ ﻋﺎدل ﮔـﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧـﻴﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﺸـﺎن راﻧﻴﺰ ﺟـﻼل داد« )روﻣﻴﺎن ‪ .(٣٠:٨‬ﭘـﻮﻟﺲ در اداﻣﻪ اﻇـﻬﺎر ﻣﻰ دارد ﻛـﻪ »ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪى و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠﻮق دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻛﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ ﺟﺪا ﺳﺎزد« )روﻣﻴﺎن ‪.(٣٩:٨‬‬ ‫ﻣﺎ از آن رو اﻣﻨﻴﺖ دارﻳـﻢ ﻛـﻪ ﳒـﺎت از ﺧـﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺻﻨـﻌـﺖ دﺳـﺖ او‬ ‫ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﲢﻘـﻖ رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻛﺎر ﺷـﺮوع ﻛﺮده را ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬او روح اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫(‬ ‫ﺗﻚ ﺗﻚ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار را ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﳑﻬﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﺪﻧﻰ ﭼﻨﺎن ﻣﻬـﺮ ﻛـﺮده و ﺑﻬﺎى ﻣﺎ را ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ ﻛ‪ N‬دﺳﺖ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ را ﲤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻪ اﺻﻠﻰ ﻗﻮت‬ ‫ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟﺐ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪( ،‬‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎز ﻳﺎﻓﱳ ﭘﻄﺮس )و ﻧﻪ ﻳﻬﻮدا( دﻋﺎ‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻟﻐﺰش و ﺳﻘﻮط ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺪﺗﻰ‬ ‫ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻼً ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً دور ﳕﻰ اﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر دﻋﺎ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎداﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن در ﺟﻬﺎن ﺑﻮدم ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﻛﺲ را‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده‪,‬اى ﺣﻔﻆ ﳕﻮدم ﻛـﻪ ﻳـﻜـﻰ از اﻳـﺸـﺎن ﻫـﻼ ك ﻧﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﭘـﺴـﺮ‬ ‫ﻫﻼ ﻛﺖ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب ﲤﺎم ﺷﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٢:١٧‬ﻓﻘﻂ ﻳﻬﻮدا ﻛﻪ از آﻏﺎز ﭘﺴﺮ ﻫﻼﻛﺖ‬ ‫و اﻋﺘﺮاف اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺟﻌﻠﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﳑﻜﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ از دﺳﺖ ﺧﺪا رﺑﻮده ﺷﻮﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠-٢٧:١٠‬‬

‫∞≤≤‬

‫‪≤≤±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم اﻋﺘﺮاﻓﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﭙﺲ او را ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑﺮ وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺧﺪا ﳒﺎت ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﻌﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﻮده اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از اﻳﻤﺎن روﮔﺮدان ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ و ً‬ ‫‪ -٥‬ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺧـﻮد اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ زﻳـﺮا ﺑﻪ روح اﻟﻘﺪس ﳑﻬـﻮر‬ ‫ﺷﺪه اﻳﻢ و او وﺛﻴﻘﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﺎ ﳒﺎت ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٤٠-٣٥:٦‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٩-٣١:٨‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٦:١‬‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪١٩-١٤:٢‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٥-١١:٩‬‬

‫≤≤≤‬

‫‪ U$‬‬

‫‪ U$ “« 7ý«œ ÊUMOLÞ« ©∑±‬‬ ‫آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ اﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫از ﳒﺎت ﻳﺎﻓﱳ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ او از‬ ‫ﺳﺮ ﻏﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎى ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ ﮔﺬارد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس از‬ ‫ﻣﺎ دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﺧـﻮد را ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻗﻄﻌﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﭘﻄـﺮس ﺑﺎ ﳊﻨﻰ آﻣﺮاﻧﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻟﻬﺬا اى ﺑـﺮادران ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ دﻋﻮت و ﺑـﺮﮔﺰﻳـﺪﮔﻰ ﺧﻮد را‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(١٠:١‬‬ ‫وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ در ﭘﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﱳ از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﮕﻴـﺮى ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎ ﻛﻨـﺠـﻜـﺎوى رﺧﻮت ﻧﺎك در ﻣـﻮرد وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺎﻃﻨـﻰ ﺧـﻮد ﺻﻮرت‬ ‫ﳕﻰ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ رﺷﺪ ﺧﻮﻳﺶ در ﺗﻘﺪﻳﺲ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺪف اﻗﺴـﺎم ﺳـﺌـﻮاﻻﺗﻰ ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴـﺮﻧﺪ ﻛﻪ راه رﻓﱳ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛُﻨﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺗﺮدﻳﺪ ﻟﻐﺰش ﻣﻰ ﺧﻮرﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻮرش ﻫﺎى‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ رو اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻴﻢ از ﳒﺎت ﺧـﻮد‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در ﻣـﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﺨﺺ از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬اﻣﻜﺎن اﺗﺨـﺎذ ﭼـﻬـﺎر‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ اول‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ از ﻋﺪاوﺗﻰ ﻛﻪ در دل ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا دارﻧﺪ‪ ،‬آ ﮔﺎﻫﻨﺪ و‬ ‫آﺷﻜﺎرا از اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻃﻔﺮه ﻣﻰ روﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت‬ ‫ادﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻏﻠﺐ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻋﻠـﻨـﺎً ﺑﺎ اﳒﻴﻞ‬ ‫ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻣﻰ ورزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ دوم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﳕﻰ داﻧﻨﺪ ﻛـﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺷﺨﺎص ﻋﻤﻼً زﻳﺮ ﻓﻴﺾ اﻧﺪ اﻣﺎ از اﻳﻦ اﻣﺮ اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫آﻧﻬﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻠﻨﺠﺎر رﻓﱳ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﺪان ﻧﺎراﺣﺘﻰ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥≤≤‬

‫ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺎ دﻳﺪه ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻧﺪ‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﮔﺮوه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ در زﻣﺮ(ه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ ﺳـﻮم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒـﺎت ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﻫﻤﺎن ﮔﺮوﻫﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ از ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﻰ و دﻋﻮت‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨـﺎن دارد‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﻣﻠـﺰوﻣﺎت ﳒـﺎت‪ ،‬درك روﺷﻦ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺒـﻰ دارﻧـﺪ و‬ ‫ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ آن ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﺠﺎ آورده اﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ روح اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ داده ﻛـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴـﺘـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (١٦:٨‬ﺷـﻬـﺎدت او را ﻗﺒـﻮل‬ ‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ ﭼﻬﺎرم‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺷﺘـﺒـﺎه‪ ،‬از ﳒـﺎت ﺧـﻮد‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻣﻜـﺎن دارد اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﻏﻠﻂ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺜـﻞ ﻳـﻜـﻰ از‬ ‫اﺷﺨﺎص ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻮم ﻳﺎ ﭼﻬﺎرم ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﺑﺮاى ﻳﺎﻓﱳ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﻮال ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬ ‫دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘـﺮى ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻮم را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد ﺑﻪ ﻏﻠﻂ‪ ،‬از‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ اﺣﺴﺎس اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ از‬ ‫ﳒﺎت ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﻮزه ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﻛﺴﻰ دﻳﺪﮔﺎه ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮﻟﻰ ﳒﺎت را ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﺳﺘﺪﻻل ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ ﻫﻤﻪ اﺷﺨﺎص ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬‫ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬‫ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬‫از آﳒﺎ ﻛﻪ آﻣﻮزه ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن او ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫راه دﻳﮕﺮى ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻏﻠﻂ از ﳒﺎت ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺮاى زﻳﺴﱳ ﻳـﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤـﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮاى ادا ﻛﺮدن ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺧﺪاى ﻣﻘﺪس‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻛﺎﻣﻼ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ را زﻳﺴﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫ً‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ آﻣﻮزه ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ‬ ‫ﭼﻪ؟ آﻳﺎ اﻣﻜﺎن دارد ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﻰ از ﳒﺎت ﺧـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻮال ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﳒﺎت ﺑﺨـﺶ دارد‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺻﺎﺣﺐ آن اﻳﻤﺎن ﻧﺒـﺎﺷـﺪ‪ .‬آزﻣﺎﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻌﺘﺒﺮ‪ ،‬دو ﺟﺎﻧﺒـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬از‬ ‫اﻣﺎ و ً‬ ‫اﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ؟ ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﺐ ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳـﺎ و ً‬ ‫ﻻ دﳌﺎن ﻣﻰ ﺗﭙﺪ ﻳـﺎ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺬﻛﻮر در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺻـﻼً و اﺻﻮ ً‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﺑﺪون ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ داﺷﱳ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺛﻤـﺮات اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺮاى دﺳﺖ ﻳﺎﻓﱳ ﺑـﻪ آن‬ ‫اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﻮ(ه ﻛﺎﻣﻞ آورده ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺷـﻮاﻫﺪى ﺣﺎﻛﻰ از ﻣﻴـﻮه اﻃﺎﻋﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺻـﻼً‬ ‫ﻣﻴـﻮه اى در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﻻﺑﺪ اﻳﻤـﺎﻧـﻰ ﻫـﻢ در ﻛـﺎر ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﺟـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ اﻳـﻤـﺎن‬ ‫ﳒﺎت ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻴﻮه آن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد را از ﻛﻼم ﺧﺪا ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻼﻣﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫آن‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ روح ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﻚ آﻣﻮزه ﻛﺎذب در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬ ‫‪ -٤‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎذب‪،‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺮاى ﺣﺼﻮل اﻃﻤﻨﻴﺎن واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﻛﺎوش ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻴﻮه اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻃﻤﻨﻴﺎن ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬از ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت روح اﻟﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫‪≤≤¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺪاﻧﻪ در ﭘﻰ اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﳒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﳒﺎت‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬د رﻣﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﮔﺮوه ﻳﺎ ﻣﻮﺿﻊ اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ وﺟﻮد دارد‪:‬‬ ‫اﻟ‪ (N‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ب( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ اﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ج( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫د( آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪≤≤µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٣-٢١:٧‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-١:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٧-١٥:٨‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢:١‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦-٣:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:٥‬‬

‫≤∑© ‪Œ“dÐ X'UŠ‬‬ ‫»او ﳕﺮده ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮاﺑﻴـﺪه اﺳـﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٥٢:٨‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‪ ،‬دﺧـﺘـﺮ‬ ‫ﻳﺎﺋـﻴـﺮوس را از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﺧﻴـﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺗـﻌـﺒـﻴـﺮ ﻓـﻮق درﺑـﺎر(ه او ﺳﺨﻦ ﮔـﻔـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺘﻨﺎوﺑـﺎً از ﻣـﺮگ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﻮاب« ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑـﺮد‪ .‬از ﻫﻤﻴـﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬آﻣﻮزه »ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن« را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻧﻮﻋﻰ اﻧﮕﻴﺰش ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﳊﻈﻪ ﻣﺮگ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﺷﺨﺺ و ﳊﻈﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺪﻧﻰ او ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺪن ﻣﺎ از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺗﺎ آﻏﺎزﮔﺮ ﻫﺸﻴﺎرى ﻣﺪاوم ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺮ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﺟﺎن »ﺧﻮاﺑﻴﺪه«‬

‫‪ U$‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻫﻴﭻ اﻃﻼع ﻫﺸﻴـﺎراﻧﻪ اى از ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻋﺒﻮر ﻣﺎ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﻴـﻦ‬ ‫ﻣﺮگ ﺗﺎ ورود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻃـﻮرى ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻳﻚ ﳊﻈﻪ اﺗﻔـﺎق‬ ‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻣـﻌـﺮف ﻓﺎﺻﻠـﻪ ﮔـﺮﻓﱳ از ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺖ اﺻـﻮل ﮔﺮاﺳﺖ‪ .‬در ﻫـﺮ‬ ‫ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رواﻳﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ ﻃـﺮﻓﺪار در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬در‬ ‫ﻛﻨﺞ ﺳﻨﮕﺮ ﺧـﻮد ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﻨـﻮاﻧﻰ ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎه ﺳﻨﺘﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‬ ‫داده‪ ،‬ﻋﻨﻮان »ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ« اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺟﺴﻢ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺟﺎن او ﻓﻮرًا ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ رود ﺗﺎ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﻧﻬﺎ در‬ ‫روز آﺧﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬از وﺟﻮد ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺴﺘـﻤـﺮ ﻫـﺸـﻴـﺎراﻧﻪ اى ﺑـﻬـﺮه ﻣﻨﺪ ﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻰ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ رﺳﻮﻻن از »ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﻧﻬﺎ« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﻧﻪ ﻗﻴﺎم ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ )ﻛﻪ در اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮ آن ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪه ( ﺑﻠﻜﻪ ﻗﻴﺎم ﺑﺪن ﻣـﺎ در روز‬ ‫آﺧﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ در ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰ اﻓﺘﺪ؟ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﻣﺮگ ﺟﺴﻢ اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺟﺎن او ﻓﻮرًا ﺟﻼل داده ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺟﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار در ﺗﻘﺪس ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪه ﻣﻰ ﺷـﻮد و آﻧﺎً وارد ﺟﻼل ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﻴﺎﻣـﺖ‬ ‫در روز آﺧﺮ‪ ،‬در ﻗﺒﺮ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ آن دزد وﻋﺪه داد ﻛﻪ »اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ‬ ‫ﺑﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٣:٢٣‬ﻃﺮﻓﺪاران ﻋﻘﻴﺪه ﺧـﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ آن دزد دﻗﻴﻘﺎً در ﻫﻤﺎن روز در ﻓـﺮدوس ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‬ ‫زﻳﺮا ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻪ روز در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎزه ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫اﻗﻌﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮده وﺑﺪن او ﻣﺴﻠﻤﺎً‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﻮز و ً‬ ‫در ﻗﺒﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬او روح ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺪر ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ در ﳊﻈﻪ ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد او اﻇﻬﺎر‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻓﺮدوس رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻧﺴﺦ ﻛﺘﺎب ﻣـﻘـﺪس‪ ،‬از ﮔـﺬاﺷـﱳ ﻳـﻚ وﻳـﺮﮔﻮل ﺑﺠﺎ در آن آﻳـﻪ ﻛـﻮﺗﺎﻫـﻰ‬

‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن آﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜـﻞ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷـﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﻢ‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد« ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ »اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻣﻜﺜﻰ ﻛﻪ آن وﻳـﺮﮔﻮل اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻟـﻔـﻆ‬ ‫»اﻣﺮوز« ﺑﺮ زﻣﺎن ﺗﻘﺮﻳﺮ آن ﺳﺨﻦ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻓﺮدوس‬ ‫ﺑﺎ آن دزد ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﳕـﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ آن وﻳـﺮﮔﻮل‪ ،‬ﻛﻼَ ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﺑﺠﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ آن دزد ﻛﺎﻣﻼً آﺷﻜﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﭼﻪ روزى ﺑﺎ او ﻣﻜﺎﳌﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﺑـﺘـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﺑـﺮدن ﻛﻠﻤﻪ »اﻣـﺮوز« را ﺑـﺮاى اﻣﺮى‬ ‫ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﺿﺮورى داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮدن آن ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻌﻴﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺮدى ﻛﻪ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ در ﺣﺎل ﺟﺎن دادن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻓﺸﺮده ﺗﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻰ ﺟﻬﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﻛﺶ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋـﻮض ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﺪﻋﻴـﺎن ﻓـﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔـﺖ وﻋﺪه اى ﻛﻪ ﺑـﺮ روى‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺑـﻪ آن دزد داده ﺷﺪ ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﻴـﻪ ﺷـﻮاﻫﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳـﻰ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ )ﺑﻪ وﻳﮋه ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪ ٢٦-١٩:١‬و دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١٠-١:٥‬ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم را ﻣـﻰ رﺳﺎﻧﺪ ﻛـﻪ او درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن روز در ﻓـﺮدوس ﻣﺠـﺪداً ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣـﺮگ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﲡـﺮﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت و ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﲟﺎﻧﺪ ﻛﻪ آن ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬از ﳊﺎظ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن‬ ‫و ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎى ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﭘﺲ از ﻗﻴﺎﻣﺖ روز آﺧﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﳕﻰ رﺳﺪ‪ .‬ﻣﺎ در ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﺮزخ‪ ،‬از اﺳﺘﻤـﺮار ﻫﺴﺘﻰ ﻫﺸﻴـﺎراﻧﻪ ﺷﺨﺼﻰ در ﺣـﻀـﻮر‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﻪ زﻧﻰ ﻫﺎى ﺑﻨﻰ آدم‪ ،‬ﺑﺎ ﻣـﺮگ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣـﻰ رﺳﺪ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣـﺎ وﻗﺘـﻰ‬ ‫ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﲟﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪى ﺑﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺠﺪدى‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ داده ﺷﻮد و ﻣﻜﺎن ﺗﻄﻬﻴـﺮى ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎ در ﻛﺎر ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ وﺿﻌﻴﺖ آﻳﻨﺪه ﺧﻮد را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻣﺮگ‪،‬‬

‫∂≤≤‬

‫∑≤≤‬

‫∏≤≤‬

‫‪ U$‬‬

‫آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ورود ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎرى ﻓﻮرى از‬ ‫ﻗﻴﺪ درﮔﻴﺮى و اﺿﻄﺮاب اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺟﺎن آﺳﺎﻳﺶ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻣﻰ آورد و ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ وﻟﻰ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ‪،‬‬ ‫ﺟﺎن ﻣـﻰ ﺧﻮاﺑﺪ ﻳـﺎ ﺗﺎ ﻗﻴـﺎم آﺧﺮ‪ ،‬در ﺑﻰ ﺧـﺒﺮى ﻳﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻰ از اﻧـﮕﻴﺰش ﺑـﻼﺗﻜـﻠﻴ‪N‬‬ ‫ﻣﻰ ﻣﺎ ﻧ ﺪ ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬دوره اى از »اﻧﮕﻴﺰش ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ «N‬ﻧﺎﺧـﻮدﮔﺎه ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ و‬ ‫ﻗﻴﺎم آﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺟﺎن‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﱳ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻮل ﮔﺮا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮزخ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﻀﻮر آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺟﺪا‬ ‫ﺷﺪه از ﻛﺎﻟﺒﺪ‪ ،‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ ﺗﺎ ﻗﻴﺎم ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑـﺮزخ از ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺣﺎﻟﺖ ﻏﺎﺋﻰ و ﻋـﺎﻟـﻰ ﻣـﺎ‬ ‫ﳕﻰ رﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﺠﺪدى ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٥٦-٤٩:٨‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٣:٣٣‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-١:٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٢٦-١٩:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٨-١٣:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≤π‬‬

‫≥∑© ‪vzUN½ X UOQ‬‬ ‫ﺳﻮاﻟﻰ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻫﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪار را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻫﻴﺌﺘﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد؟ آﻳﺎ ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺰﻳـﺰان ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ؟ آﻳﺎ‬ ‫ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺛﺮات ﺳﺎﳋﻮردﮔﻰ ﻳﺎ وﻳﮋﮔﻰ ﻫﺎى ﺟﻮاﻧﻰ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ؟‬ ‫ﺑﺴـﻴـﺎرى از اﻳﻦ ﻣﻄـﺎﻟـﺐ‪ ،‬ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﻫﻤﭽـﻨـﺎن ﺟـﺰو اﺳـﺮار ﺑﺎﻗﻰ ﻣـﻰ ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﻓﻮق ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازاﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎرات ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪ و‬ ‫ﮔﻮﺷﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻄﻮر ﻧﻜﺮد ﻳﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى دوﺳﺘﺪران‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩:٢‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ »اﳊﺎل در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻣﻌﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻟﻴﻜﻦ آن وﻗﺖ روﺑﺮو‪ ،‬اﻻن ﺟﺰﺋﻰ ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ دارم ﻟﻴﻜﻦ آن‬ ‫وﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪,‬ام« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٢:١٣‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﻗﻴﺎﻣﺘﻰ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد و ﻗﻴﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑـﺮاﻧﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ در آن ﻗﻴـﺎم ﺷـﺮﻛﺖ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛﺮده اى ﻛﻪ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻤﺮار ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺪن زﻣﻴﻨﻰ ﻣﻴﺮا ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪن ﻫﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﻓﺴﺎد ﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و درواﻗﻊ زوال ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ در ﻣﻮاردى‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ دو ﻧﻴﻢ ﻳﺎ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﺪن ﻣﺘﺒﺪل ﺧﻮﻳﺶ از ﻗﺒﺮ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺤﻮ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه‪ ،‬ﻗﻴﺎم داده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪن ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻮض ﺷﻮد ﺑﻰ آﻧﻜﻪ‬ ‫آن دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ آن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛـﺮده اى‪ ،‬ﻫﻢ از ﳊﺎظ ﻛﻤﻰ و ﻫﻢ ﻛﻴﻔﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻃﻰ‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰوده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰى از دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﳕﻰ داﻧﻴﻢ‬

‫∞≥≤‬

‫‪ U$‬‬

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗـﺪرت ﺧﺪا اﳒﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎرى‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻧﻬﺎى ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت اﺑﺪى در ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮزى وﻳﮋه ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﺳﺘﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺟـﺮح و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻫـﺮ‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮى ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا اﳒﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎى‬ ‫ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺴﺎد ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﺑﻰ زوال‪ ،‬ﻋﺎرى از ﺑﻴﻤﺎرى و ﻓﺎرغ از درد ﻳﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﻗﺪرﺗﻰ اﻓﺰوده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ آن ﺑﺪﻧﻬﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﺷﻜﻮه‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺟﻼل ﺑﺮﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺟﺮح و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪ اﻓﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺪن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ در آﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪن ﺗﺎزه ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪﻧﻰ روﺣﺎﻧﻰ و آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺑﺪن ﺑﺎ روﻧﺪ ﻋﺎﻟﻰ‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺗﻄﺒﻴﻖ داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﺮ آن از ﳊﺎظ ﺗﺎﺑﺶ و ﺗﺸﻌﺸﻊ‪،‬‬ ‫ﺑﻰ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ او ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺣﺎﻟﺖ آﻳﻨﺪه ﻣﺎ در ﻗﻴﺎم ﺟﺴﻤﻰ‪ ،‬در ﻫﺎﻟﻪ اى از اﺳﺮار ﻗﺮار دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ‪ ،‬اﺳﺘﻤﺮار ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻓﻌﻠﻰ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﺗﺎزه ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻴﺎت در آﺳﻤﺎن ﺗﻄﺒﻴﻖ داده و ﻣﻠﺒﺲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١١:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٩:٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٨-١:١٥‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٢١-٢٠:٣‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٨-١٣:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≥±‬‬

‫‪7=U¹ ‰öł ©∑¥‬‬ ‫ﳊﻈﻪ دﺷـﻮارى را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣـﻰ آورم ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺴﻜﺘـﺒـﺎل ﻗـﻬـﺮﻣﺎﻧـﻰ‬ ‫دﺑﻴـﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑـﺴـﻴـﺎرى از ﺑﭽﻪ ﻫﺎى ﺗﻴﻢ‪ ،‬دور ﻣﺮﺑـﻰ ﺣـﻠـﻘـﻪ زده ﺑﻮدﻳﻢ و آﺧﺮﻳـﻦ‬ ‫دﺳﺘﻮرات و راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﻫـﺎ را در آﺳﺘﺎﻧـﻪ ورود ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻰ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺑﻰ ﻛﻪ ﺳـﻌـﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮد اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴـﺮوزى را در دل ﻣﺎ ﻗﺮار دﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋـﺘـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑـﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳـﺮاغ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﺮوﻳـﺪ و‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺟﻼل ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﻴﺪ!« ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻫـﻤـﺎن ﻛـﺎر را ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻘﺎم ﻗﻬـﺮﻣﺎﻧـﻰ را ازآن ﺧﻮد‬ ‫ﳕﻮدﻳﻢ و در ﺷﻜـﻮه ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻏﻨﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﻧـﻮع از ﺟﻼل‪ ،‬زودﮔﺬر اﺳﺖ زﻳـﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺮوع ﻫﺮ دور ﺗﺎزه ﻳﺎ ﻫﺮ رﻗﺎﺑﺖ ﺗﺎزه‪ ،‬ﺗﻼش ﺗﺎزه اى ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ آن آﻏﺎز ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻼﻟﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ‪ ،‬ﺟﻼﻟﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ و ﺑﺴﻰ اﻗﻨﺎع ﻛﻨﻨﺪه ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﻔﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎر آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴـﺰى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس آن را »ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ« ﻣﻰ ﺧـﻮاﻧﺪ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺣﻠـﻘـﻪ آن »زﳒﻴﺮه‬ ‫ﺟﻼل« اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫زﻳﺮا آﻧﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧـﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻣـﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣـﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﭘﺴﺮش ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ او ﻧﺨﺴﺖ‪,‬زاده از ﺑﺮادران ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و آﻧﺎﻧﻰ‬ ‫را ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧﻴﺪ و آﻧـﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻋﺎدل ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧﻴﺰ ﺟﻼل داد‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪.(٣٠-٢٩:٨‬‬ ‫آﻣـﻮزه ﺟﻼل ﻳﺎﻓـﱳ ﺑـﺮ زﻣﺎﻧﻰ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ دوﺑـﺎره آﻣﺪه و ﺑـﺪن‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬اﻋﻢ از زﻧﺪه و ﻣـﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﳒﺎت ﻛﺎﻣﻞ و ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮد رﺳﻴﺪه و ﻫﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻬـﺎﺋـﻰ ﺧـﻮد را را ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﳒـﺎت ﻫـﺮ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻰ‪,‬ﻓـﺴـﺎدى را ﺑﭙﻮﺷﺪ و اﻳﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑـﻪ ﺑـﻘـﺎ آراﺳﺘﻪ ﮔـﺮدد« )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴـﺎن‬

‫≤≥≤‬

‫‪ U$‬‬

‫‪ .(٥٣:١٥‬ﺑﺎﻻﺧﺮه آن آﺧﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮگ‪ ،‬در ﭘﻴﺮوزى ﺑﻠﻌﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و‬ ‫ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ اﻣﻴﺪ ﺑـﺰرگ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺮاى آﻳﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ را درﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﺑﺪﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻰ دارد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎى ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ از داﺧﻞ و ﭼﻪ از ﺧﺎرج‪ ،‬ﮔﻨﺎه را ﲡﺮﺑﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻗﻮف‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻫﻢ ﻣﺸﻐـﻮل ﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺧـﻮد را ﭘﺎﻻﻳﺶ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑـﺮاى ﺟﻼل آﻳﻨﺪه آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬از ﳊﺎﻇﻰ‪ ،‬اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻧﻴﺰ ﺟﻼل داده ﺷﺪه و ﺑﺮاى اﺑﺪﻳﺖ ﳑﻬﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﳒﺎت ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬وﻋﺪه ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ در آﻳﻨﺪه‪ ،‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ و اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٣-١٣:١٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣٠-٢٩:٨‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٤-٥٠:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨:٣‬‬

‫‪r²A¼ g7Ð‬‬

‫ ‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë UUOK‬‬ ‫‪ÊôuÝ— ©∑µ‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ دوازده ﺗﻦ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻌﺪاً رﺳﻮﻻن او ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫دو اﺻﻄﻼح ﺷﺎﮔﺮد و رﺳﻮل‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬ ‫دو اﺻﻄﻼح‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣـﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴـﺮﻧﺪ اﻣﺎ ﳕﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ ﻣﺘﺮادف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻳﻌﻨﻰ »ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪه«‪ ،‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﻪ از ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺎﮔﺮدى رﺳﻮل ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ از ﻣـﻘـﺎم وﻳـﮋه اى ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻼح رﺳـﻮل‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت از ﳊﺎظ ﻓﻨـﻰ‪،‬‬ ‫رﺳﻮل ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﻐﺎم ﺑﺮ ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺗﺎم داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ او را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﳕﺎﻳﻨﺪه( او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬رﺳﻮل اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬او از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﻜﺎر ﻋﻴﺴﻰ اﻧﻜﺎر ﭘﺪرى ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤـﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ دﻋـﻮت ﺷﺪه و ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار او ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﻜﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫اﻧﻜﺎر اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬دوازده ﺷﺎﮔـﺮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺳﻮل ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣـﺮگ‬ ‫ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در اﻋﻤـﺎل رﺳـﻮﻻن ﻣﻨﺪرج اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺘـﻴـﺎس‪،‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ او را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺳﻮل وﻳﮋه ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺑﻪ آن ﻋﺪه اﻓﺰود‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﻫﻤﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه در اﻋﻤﺎل ﺑـﺮاى ﺗﺼﺪى‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ را ﺣﺎﺋﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ او ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺗﻰ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ .‬ﻣﻼك ﻫﺎى رﺳﺎﻟﺖ ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ از‪:‬‬ ‫)‪ (١‬ﺷﺎﮔﺮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن در زﻣﺎن ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ او‬ ‫)‪ (٢‬ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗﻴﺎم ﺑﻮدن‬ ‫)‪ (٣‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪن و ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﱳ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ ﻗﺒﻼً ﺷﺎﮔﺮد ﻧﺒﻮد و روﻳﺎى او از ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده‪ ،‬ﭘﺲ از ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫دﺳﺖ داد‪ .‬ﭘﻮﻟـﺲ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﺎﻳـﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﻛﻪ ﺷـﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗـﻴﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ آن‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺷـﺎﻫﺪ ﻗﻴﺎم ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺣـﻮال‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﺴﺘـﻘﻴﻤﺎً ﺗﻮﺳـﻂ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺼﺪى آن ﻣﻘﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮان او از ﺳﻮى ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺷﺪ ﭼﺮا‬ ‫ﻛﻪ رﺳﺎﻟـﺖ او ﺟﺎى ﺗﺮدﻳﺪ ﻧـﺪاﺷﺖ و روا ﺑﻮد زﻳﺮا ﻛـﻪ ﺧﺪا ﻣﻌﺠﺰاﺗـﻰ از ﻃﺮﻳﻖ او‬ ‫اﳒـﺎم ﻣﻰ داد‪ ،‬ﻣـﻌﺠـﺰاﺗﻰ ﻛـﻪ اﻗﺘـﺪار او را ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان رﺳﻮل ﻣـﻜﺎﺷـﻔﻪ‪ ،‬ﺗـﺼﺪﻳـﻖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از اواﺧـﺮ ﻗﺮن اول ﻳﻌﻨﻰ از دوراﻧﻰ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ آن ﺟﺬﺑﻪ ﻫﺎى رﺳﻮﻟﻰ در‬ ‫ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺪران ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﺧﻮد را ﻓﺮع ﺑﺮ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار رﺳـﻮﻻن‬ ‫اﺻـﻠـﻰ ﻣـﻰ داﻧﺴـﺘـﻨـﺪ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛـﻪ ﻫﻴـﭽـﻜـﺲ ﳕـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ از ﻋـﻬـﺪه ﻣـﻼك ﻫـﺎى‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘـﺪس ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﺑـﺮآﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻮن ﭘﻮﻟﺲ ﺗﻮﺳـﻂ رﺳﻮﻻن اﺻﻠﻰ ﺗﺎﺋﻴـﺪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺮوز ﻫﻴﭻ رﺳﻮل رﺳﻤﻰ زﻧﺪه اى در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣـﻨﺒﻊ ﻣﻮﺛﻖ‬ ‫رﺳﻮﻟﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟ‪ (N‬ﺷﺎﮔﺮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن‬ ‫ب( ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻰ ﻗﻴﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدن‬ ‫ج( دﻋﻮت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪ -٤‬رﺳﻮل ﺷﺪن ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻫﻤﺘﺎﺋﻰ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺗـﻮﺳﻂ ﺳﺎﻳﺮ رﺳـﻮﻻن ﺗﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬از ﺟﻨﺒﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬اﻣﺮوزه ﻫﻴﭻ رﺳﻮﻟﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺮﺟﻊ رﺳﻮﻟﻰ‪ ،‬اﻣﺮوزه در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪≤≥¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺷﺎﮔﺮد و رﺳﻮل ﻣﺘﺮادف ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮد ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪه؛ رﺳﻮل ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ(ه ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ »رﺳﻮل ﭘﺪر« ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﻼك ﻫﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى رﺳﺎﻟﺖ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪:‬‬

‫‪≤≥µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٦-١:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٢:٩‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪٩:١٥‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١:٣‬‬

‫∂∑© ‪UUOK‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠـﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺮﻳﺪارى ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﻌﺎرات و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻳﺎ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﻮم‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻋﺮوس ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪،‬‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺎزه در زﻣﺮه اﺳﺘﻌﺎرات و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻣﺰﺑﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫واژه ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻴﻦ »ﺧﺒﺮ ﺷﺪﮔﺎن« و »اﺣﻀﺎر ﺷﺪﮔﺎن«‬ ‫ﻳﺎ »ﻃﻠﺒﻴﺪﮔﺎن« اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼـﻮﻳـﺮى ﻛﻪ از ﻛﻠﻴﺴﺎ اراﺋﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪ‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻧﻴﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه و از ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻛﻨﺎر و‬ ‫زﻳﺮ ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻫﻤـﻮاره ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔـﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪﻳﺲ آن را »ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺨﺘﻠﻂ« ﺧـﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ و ﻛﻠﻴﺴـﺎى‬ ‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺗﻔـﺎوت ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪ .‬در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ )ﻣﺘﺸﻜﻞ از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن اﻋـﺘـﺮاف‬ ‫ﺳﻤﺎ ﻋﻀﻮ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ درآﻣﺪه اﻧﺪ(‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﺪه اﻧﺪ و ر ً‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﺗﻠﺨﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺪم رﺷﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﻣﻘﺪس« اﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ در اﻳـﻦ دوران‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﻣﻌﺠﻮﻧﻰ ﻏﻴـﺮﻣﻘﺪس در درون‬ ‫ﺧﻮد دارد‪ .‬از آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎى ﺧﻮد از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﺑﻰ از او ﲡﻠﻴﻞ ﳕﻰ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬از آﳒـﺎ ﻛـﻪ ﻓـﻘـﻂ ﺧـﺪا ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻣﻜﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺐ اﻧﺴـﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه واﻗﻌﻰ ﺑـﺮاى او ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودى‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‪ ،‬ﺷﻔﺎف اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﺮاﭘﺎ ﺑـﺮاى ﺧﺪا ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ را ﻣﺮﺋﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آن ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻰ و رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‬ ‫از ﻫﺮ ﻧﮋاد و ﻗـﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﻳﻚ ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ اﻳﻤﺎن و ﻳﻚ ﺗﻌﻤﻴـﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴـﺴـﺎ ﻣـﻘـﺪس اﺳـﺖ زﻳـﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷـﺪه و ﻣـﺴـﻜـﻦ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴـﺴـﺎ از اﻳـﻦ ﳊـﺎظ ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ اﺳـﺖ )ﻛـﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ ﺑﻪ ﻣـﻔـﻬـﻮم‬ ‫»ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮل« ﻳﺎ »ﺟﻬﺎﻧﻰ«( ﻛﻪ اﻋﻀﺎى آن از ﭘﻬﻨﻪ اى ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮدﮔﻰ زﻣﻴﻦ و ﻣﺮدﻣﻰ‬ ‫از ﻫﻤﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﻳﻦ ﳊﺎظ رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ رﺳﻮﻻن‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻨﺪرج اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻟﻮده ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ‬ ‫واﺳﻄﻪ آن اداره ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ وﻇـﻴﻔﻪ و اﻣﺘـﻴﺎز ﻫﺮ ﻣﺴـﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻴـﺴﺎى ﻣﺴﻴـﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﺌـﻮﻟﻴﺖ ﻣﺆﻛﺪ ﻣﺎ ﻧـﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔـﺮد آﻣﺪن ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ ﺑـﻪ ﮔﺮد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑـﺮاى‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺸـﻰ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻰ اﻋﺘﻨﺎﺋـﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﲢـﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﻧﻈﻢ ﻛـﻠﻴﺴﺎ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺷﺎﻫﺪان‪ ،‬ﻓـﻌﺎﻻﻧﻪ درﮔﻴﺮ ﻣﺄﻣـﻮرﻳﺖ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ آن ﻗﺪر ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻳـﻚ‬

‫ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﺗـﺸﻜﻴﻼت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﺟﺰاﺋﻰ زﻧﺪه ﺗﺸﻜﻴـﻞ‬ ‫ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺪن‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺳﺎزﻣﺎن داده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎر ﺟﻤﻌﻰ و واﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﻀﻮ‪،‬‬ ‫در ﻳﮕﺎﻧـﮕﻰ ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋـﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺪن‪ ،‬ﻳـﮕﺎﻧﮕﻰ و اﺧـﺘﻼف را ﺑﻪ‬ ‫ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارد‪ .‬ﺑﺪن ﻣـﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻳﻚ »ﺳﺮ« ‪ -‬ﻣﺴﻴﺢ ‪ -‬ﻓـﺮﻣﺎن ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‬ ‫اﻣﺎ اﻋﻀﺎى ﺑﺴـﻴﺎر دارد‪ ،‬اﻋﻀﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻋﻄـﻴﻪ اى از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮا ى‬ ‫ﻛ ﺎ ر ﻛ ﻞ ﺑ ﺪ ن ‪ ،‬ﺗ ﺸﺮ ﻳ ﻚ ﻣ ﺴ ﺎﻋ ﻰ ﻛ ﻨ ﻨ ﺪ ‪.‬‬

‫∂≥≤‬

‫∑≥≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺘﺸﻜﻞ از آﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬واژه ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪،‬ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم »اﺣﻀﺎر ﺷﺪﮔﺎن«‪» ،‬ﺧﺒﺮ ﺷـﺪﮔـﺎن« و‬ ‫»ﻃﻠﺒﻴﺪﮔﺎن« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻧﻪ ﻣﺨﺘﻠﻄﻰ از اﻳﻤﺎﻧﺪاران و ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره (‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺮﺋﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و آن ﻫﻢ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﺎﻣﻊ و رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه اى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤٣-١٣:٢٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻳﻨﺘﺎن ‪١٤-١٢:١٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٢-١٩:٢‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٦-٤:١‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٨:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠-٧:٩‬‬

‫∏≥≤‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫∑∑© ½‪vIOIŠ ÈUUOK ÈU¼Åt½UA‬‬ ‫از آن رو ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ از ﻫﺰاران ﻧﻬﺎد ﻣﻨﻔﺮد اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام را ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻨﺪ‬ ‫و از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧـﻬـﺎ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻣـﺮﺗﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬داﺷﱳ ﻗـﺪرت‬ ‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى اﺳﺎﺳﻰ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﻣﺮﺋﻰ و ﻣﺸﺮوع‪ ،‬اﻫﻤﻴﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ از ﺧﻄﺮ ﺧﻄـﺎ ﻛـﺎرى ﻳﺎ ﮔﻨﺎه در اﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻓﻘـﻂ در آﺳـﻤـﺎن‬ ‫ﺑﻰ ﻋﻴﺐ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻓﺴﺎد‪ ،‬ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎ رﻳـﺸـﻪ ﻣـﻰ دواﻧﺪ و ارﺗـﺪاد‪،‬‬ ‫اﺧﺘﻼﻓﻰ اﺳﺎﺳﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑـﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻧﻈﺎم ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ و ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪(١) :‬‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ راﺳﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ (٢) ،‬اﺟﺮاى آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﺮف ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد آن رازﻫﺎ و )‪ (٣‬اﻋﻤﺎل اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ از ﻧﻈـﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﻳﺎ ﻋﺪم رﻋﺎﻳﺖ ﺟﺰﺋﻴﺎت‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺪت ﺧﻠـﻮص آﻣﻮزه اى ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔـﺎوت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﺆﻳﺪ ﻫﻤﻪ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻳﻜﻰ از اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﻫﺎى اﺻﻠﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﻣﺜﻞ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﻔـﺎره و ﺳﺎﻳﺮ‬ ‫ﺳﻤـﺎ اﻧﻜﺎر ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬دورﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﻣﺮﺗﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻋﻘﺎﻳﺪ اﺻـﻮﻟﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﳒﺎت را ر ً‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼح ﻃﻠﺒﻰ‪ ،‬ﻛﺸﻤﻜﺸﻰ ﺑﺮ ﺳـﺮ ﺟـﺰﺋﻴﺎت ﻧﺒـﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫آﻣﻮزه اﺳﺎﺳﻰ در ﻣﻮرد ﳒﺎت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺮدن آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ آﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪن ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺒﻚ ﺷﻤـﺮدن ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎ اﺟﺮاى‬ ‫ﻋﻠﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻣﻌﺘﺮف ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺗﻌﻤﺪى آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ً‬ ‫را از ﺣﺎﻟﺖ ﺣﻘﻴﻘﻰ آن ﺳﺎﻗﻂ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤≥π‬‬

‫اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ .‬ﻫـﺮ ﭼـﻨـﺪ ﻛـﻪ اِﻋﻤﺎل اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴـﺴـﺎ ﮔـﺎﻫـﻰ ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻳﺎ ﺑـﺎ‬ ‫ﺳﺨﺘﮕﻴﺮى ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﻛﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ اﻣﺎ ﻣﺼﻴﺒﺖ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﺎر ﺑﻪ آﳒﺎ ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﺷﺪت ﺧﻄﺎﻛﺎرى‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺰﺑﻮر را از ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺳﺎﻗﻂ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ آﺷـﻜـﺎرا و ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻛﻼن و ﺷﻨﻴﻊ ﺻـﺤـﻪ‬ ‫ﺑﮕﺬارد ﻳﺎ ﺑﻪ آن دﺳﺖ زﻧﺪ ﻳﺎ از ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ آن اﻣﺘﻨﺎع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻧﺸﺎن‬ ‫دﻫﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ را در ﺑﺮ دارد‪.‬‬ ‫ﺣﻴﻪ اﻧﺸﻌﺎب ﻃﻠﺐ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﺆ ً‬ ‫ﻛﺪا ﻫﺸﺪار داده ﺷﻮد ﻛﻪ رو (‬ ‫ﺣﻴﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪ اﻓﻜﻦ و ﺟﺪﻟﻰ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴـﻢ‬ ‫و ﻋﺰﻟﺖ ﺟﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ رو (‬ ‫ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺪت ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ ﺧﻮد را از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻫﺎى‬ ‫ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ارﺗﺪادى ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻧﮕـﺎه دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻴـﺰاﻧﻰ ﻛﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻳﻚ ﻛﻠـﻴـﺴـﺎ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔـﺬارد‪ .‬اﺻﻼح ﻛﻠﻴﺴـﺎ‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ اى‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘـﺮ و ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮ در ﭘـﻰ آن ﻫـﺴـﺘـﻴـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﻋـﻮت‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ﻣﻮﻋﻈﻪ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس واﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﺋـﻰ ﻣـﺮﺋﻰ دارد ﻛـﻪ آن را از ﻛﻠﻴﺴﺎى دروﻏﻴﻦ ﻳﺎ ﻣـﺮﺗﺪ‬ ‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﺮوع ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ اﳒﻴﻞ ﺑﺮاى آن ﻻزم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﺟﺮاى دﻗﻴﻖ و ﻋﺎرى از ﲢﻘﻴﺮ و ﺳﺒﻚ ﺷﻤﺮدن آﺋﻴﻨﻬﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺖ و ﮔﻨﺎه ﻓﺎﺣﺶ‪ ،‬از وﻇﺎﻳ‪ N‬ﺿﺮورى ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠـﻴﺴﺎ ﻫﻤـﻮاره ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ آن اﺳﺖ ﻛﻪ در راﺳﺘـﺎى ﺗﻄﺒﻴـﻖ ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧـﺪا اﺻﻼح‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫∞‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٨-١٧:١٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٤-١٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣١-١٠:١‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٣-٢٢:١‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٠-٩:٢‬‬

‫∏∑© ‪Êœd œdÞ‬‬ ‫ﻃﺮد ﺷﺪن از ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴـﺰ ﻧـﺎﮔـﻮارى اﺳﺖ‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﮔـﻨـﺎه‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴـﺘـﻠـﺰم اﻧﻔﺼﺎل از ﺑﺪن ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻰ ﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬اﺻـﺮار ﺑﺮ ﮔﻨﺎه ﻳـﺎ ﻫـﻤـﺎن‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘـﺬﻳـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺴـﻴـﺎرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﺳﻨﮕـﻴـﻦ اﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻮرد‬ ‫اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴـﺴـﺎ را اﻗﺘﻀﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬از آن ﺟﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃـﻰ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷـﺮاﻳﻂ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﺮد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ درﺟﻪ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﺮد ﺷﺪن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺘﻨﺎع از ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ از ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا ﻣﺮاﺣﻞ ﺧﻔﻴ‪ N‬ﺗﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻓﺮد‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻃـﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑـﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﺮد ﻛﺮدن ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻛﺮدن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ از ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪاران وﻓـﺎدار را در‬ ‫ﭘﻰ دارد‪ .‬آﻣﻮزه ﻣﻄﺮود ﺷﻨﺎﺧﱳ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺑﺴﱳ‬ ‫و ﮔﺸﺎدن )ﻣﺘـﻰ ‪١٩:١٦‬؛ ‪٢٠-١٥:١٨‬؛ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ (٢٣:٢٠‬ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔـﺮﻓﺘـﻪ و‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آن ﺑﺮﺧـﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻛﻠﻴﺴﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣـﺎل‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎب ‪ ١٨‬ﻣﺘﻰ‪ ،‬از ﺳﻪ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﻧﺎم ﻣﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﻃـﺮد ﻛﺮدن ﻛﺴﻰ‪ ،‬در‬ ‫ﻣﻮرد او اﺟﺮا ﺷـﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎر را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼـﻮﺻﻰ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳـﺖ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤¥±‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن راﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﻣـﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﻀﻮر و ﺗـﻮﺳﻂ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻫـﺪ او را‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻋﺚ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ و اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ وارد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺟﻨﺒﻪ اﻓﺘﺮا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮم‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺟﻤﻊ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آورد‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎرﺳﺎز ﻧﻴﻔﺘﺎد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﺑﺎ‬ ‫آن ﺷﺨﺺ را ﳑﻨﻮع ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻻزم ﺑﻪ ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻼﻓﻰ اﳒﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮاﺣﻞ‬ ‫ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻋﻤﻞ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺷﻜﻠﻰ از ﺗﻨﺒﻴﻪ اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺷﺨﺺ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ آﻏﻞ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﺮد ﻛﺮدن‪،‬‬ ‫ﻃﺮف ﻣﺠـﺮم ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺗﺴﻠـﻴـﻢ ﻛـﺮده ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﻏﺮض اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻃـﺮف ﻣﺠﺮم‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﺷـﻮد ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺸﻴﺎر ﻛـﻨـﻨـﺪ‪ .‬ﺟـﺎن‬ ‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﻀﺒﺎﻃﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪» ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎور« آﻣﻮزه ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻈﻢ و‬ ‫اﲢﺎد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ ﺑﺮاى ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻫﺪف ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد‪:‬‬ ‫‪7? d?Ö f?Ä Ë Êb?½«œd?Ö“U?Ð È«d?Ð ¨b?M?²?:?¼ È—Ëd?{ Èd? « U?:OK, ÈU¼ÅV¹œUð‬‬ ‫‪Êbý d¼UÞ È«dÐ ¨vzU¼Å —U:ł sOMÇ “« Ê«d~¹œ 7ý«œ“UÐ È«dÐ ¨g,dÝ Ê«—œ«dÐ‬‬ ‫«“ ¬‪`O: eŽ ÁœUŽ« È«dÐ ¨bM, ö²³ «— U:OK, tL¼ XÝ« sJ2 t, È«Åt¹U dOLš Ê‬‬ ‫‪ʬ býUÐ —«d dÖ« t, «bš VCž “« XF½U2 È«dÐ Ë qO$« tÐ ”bI ·«d²Ž« ʬ Ë‬‬ ‫‪«— ʬ t?Ð ◊u?Ðd? ÈU?¼d?N? Ë b?M?½“ t?L?D?O Ë« b?N?Ž tÐ Ãu' Ë U/ÅXA~½« Ê«dÝœuš‬‬ ‫‪Æb¹¬ œËd U:OK, dÐ oŠ tÐ XÝ« sJ2 ¨b½—ULAÐ p³Ý‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬درﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان دو دﻟﻴﻞ ﻋﻤﺪه‬ ‫ﺑﺮاى در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ :‬ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺮاى ﺟﺎن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺮاى ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ‪.‬‬ ‫اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻪ ﻓـﺮﻣﻮده ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎط ﻋﻈﻴـﻤـﻰ را اﻗﺘﻀـﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮوز دو ﻧـﻮع ﺧﻄﺎ ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻴﻠﻰ آﺳﺎن ﺑﮕﻴـﺮد و از ﺗﺎدﻳﺐ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن را ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻰ ﺷﻤـﺎرﻧﺪ ﻗﺼﻮر‬

‫≤‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫ورزد‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮد و ﻓﺎﻗﺪ آن ﻣﺪاراﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﺐ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓـﺘـﺎده و ﺟـﺰﺋﻰ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ داﻣﻦ ﺗﺎدﻳﺐ ﻛﻠﻴﺴـﺎ ﭘـﻨـﺎه ﺑـﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺮده ﮔﻴﺮى ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﺪا ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﻪ ﺑـﺎر آورد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ رﻓﺘﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ روﺣﻴﻪ ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرى ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ از ﻣﺤﺒﺖ دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ »اﻧﺒﻮﻫﻰ از ﮔﻨﺎﻫﺎن را‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻃﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺎدﻳﺐ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻃﺮد ﺷﺪن ﻣﻨﺠﺮﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻓﺮاﻳﻨﺪ اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻣﻘﺼـﻮد از ﻃـﺮد ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﺎز آوردن ﺷﺨﺺ ﺟـﺴـﺎرت ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﺎﻳـﮕـﺎه ﺧـﻮد و‬ ‫ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﻛﻠﻴﺴﺎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻧﻀﺒﺎط ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ رﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﺛﻘﻴﻞ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺒﺘﻰ را اﻋﻤﺎل ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎ و ﻣﺘﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٥-١:٧‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٢-٢٧:١١‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٢٠-١٨:١‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٢٠-١٩:٥‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٨:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ ©∑π‬‬ ‫از ﳊﺎظ ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬ﻋﺒـﺎرت آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺤﺘـﺮم ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻄﻼح ﻻﺗﻴﻦ ‪ sacramentum‬ﺑﺮاى ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻟﻐﺘﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫اﻟﻘﺎى ﻣﻔﻬﻮم راز ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ آداب و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪،‬‬ ‫اﺻﻄﻼح آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ دﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس‬ ‫ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺘﻰ ﻣﺮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ آن‪ ،‬وﻋﺪه ﻓﻴﺾ ﺧﻮد را در ﻗﺎﻟﺒﻰ‬ ‫ﻋﻴﻨﻰ ﻋـﺮﺿﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻼﺋﻢ ﻋﻴـﻨـﻰ‪ ،‬وﻋﺪه ﻫﺎى ﻋﻬﺪ ﺧـﺪا را ﻣﻬﺮ و ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﺑﺮﺧﻰ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻋﻴﻨﻰ ﻣﺜﻞ آب‪ ،‬ﻧﺎن ﻳﺎ ﺷﺮاب؛ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﻣﻨﻔﻌﺘﻰ در راﺳﺘﺎى ﳒﺎت‬ ‫ﻣﻌﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫(‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﺷﻤﺎر آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس )ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻓﻌﻠﻰ و دﻗﻴﻖ ﻛﻠﻤﻪ(‬ ‫را ﻫﻔﺖ ﻣﻮرد ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻓـﺮد در ﻛﻠﻴﺴﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪس )ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ(‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ازدواج‪ ،‬ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ و ﺗﺪﻫﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎران‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ دو ﻣﻮرد ﻣﺤﺪود ﻛﺮد ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫و ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮاﺳﻢ دﻳﮕﺮى ﻣﺎﻧﻨﺪ ازدواج را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫آﺋﻴﻨﻰ وﻳـﮋه ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬـﺎ را ﻫﻤﺸﺄن آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﳕﻰ داﻧﻨﺪ‪ .‬آﺋـﻴـﻦ ﻫـﺎى‬ ‫ﻣﻘﺪس ﻣﺤـﺪود ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ‪ (١) :‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘـﻴـﻤـﺎً ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ (٢) ،‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ در ﻋـﻤـﻖ ذات ﺧـﻮد ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ اﻧـﺪ‪(٣) ،‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺑﻮدن ﻃﺮاﺣﻰ ﺷﺪه اﻧﺪ و )‪ (٤‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن و ﻣﻬﺮ زدن ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪارى ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪≤¥¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﻨـﺎﺑـﻊ واﻗﻌﻰ ﻓﻴﻀﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧـﺪا را ﻣﻨﺘﻘـﻞ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت آﻧﻬﺎ ﻧﻪ در ﺧﻮد آن ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﻠﻜﻪ در ﺧﺪاﺋﻰ ﻗﺮار دارد ﻛﻪ آن ﻋﻨﺎﺻﺮ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺪرت آﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ و ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪.‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﻋﻤﻠﻰ راﺑﻄﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﻧﺒﻮده‬ ‫ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ از ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺮﻗﺮار ﲟﺎﻧﻨﺪ‪ .‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﻃـﻮرى ﻣﺆﻳﺪ ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮﮔﺰارى آﻧﻬﺎ و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻛﻼم‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ راه‬ ‫ﻣﻰ روﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﳒﺎت از ﻃﺮﻳﻖ آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘـﺪس ﻫـﻢ ﻧـﺎدﻳـﺪه ﮔـﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﳕﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻰ ﺣﻴـﺎﺗـﻰ از ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪا و ﺧـﻮراك زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﻫـﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻋﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛـﺎرﺑﺮد اﺷﻜﺎل ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﺳﺮ و ﻛﺎر دارﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﻴﻬﻮده ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪،‬‬ ‫ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ ﺗﺒﺎه ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را اﻧﻜﺎر ﳕﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ درواﻗﻊ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻗﺮار داده و ﻟﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ در آﻧﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﺟﺴﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻫﺮ ﻳﻚ از آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ اى ﻣﺮﺋﻰ از وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﻣﻘﺪﺳـﺎت را ﻫﻔﺖ ﻣـﻮرد ﻣﻰ داﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺨـﺶ‬ ‫اﻋﻈﻢ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ دو ﻣﻮرد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺘﻮاى‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤¥µ‬‬

‫‪ -٤‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﻮچ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺮر ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻼم اﺟﺮا ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٩:٢٨‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٤٧-٤٠:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٦-٤:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٤-٢٣:١١‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٩-٢٦:٣‬‬

‫∞∏© ‪bOLFð‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻀﺎى ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻬﺮى اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدن ﺑﻪ آن‪ ،‬ﻗﻮل ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﳑﻬﻮر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻮل اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺟﺰو ﭘﻴﻤﺎن ﻓﻴﺾ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﺘﻌﺪدى دارد‪ .‬در وﻫﻠﻪ ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎك ﺷﺪن ﻣـﺎ و‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻓﺮوﺑﺴﱳ از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻼﻣﺘﻰ دال ﺑﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬دﻓﻦ ﺷﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳﱳ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺴﻜـﻦ روح اﻟﻘﺪس ﺷﺪن‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا ﺷﺪن و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن ﺑﻪ دﺳﺖ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ و اﺻﻼً ﺑﺮاى آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫و روح اﻟﻘﺪس داده ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮى ﭼﻴﺰى‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺳﺤﺮآﻣﻴﺰ‪،‬‬ ‫واﻗﻌﻴﺎﺗﻰ را ﻛﻪ آن ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓـﺮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ از ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه را ﺑﻪ‬ ‫ارﻣﻐﺎن ﳕﻰ آورد‪ .‬ﻗﺪرت ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻪ در آب ﺑﻠﻜﻪ در ﻗﺪرت ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂‪≤¥‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫واﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ از آن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ در ﺷﺨﺺ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔـﺮﻓﺘﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴـﻖ‪،‬‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺘﻨﻪ در ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻳﺮ ﭼﻴـﺰﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻼﻣﺘﻰ دال ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﻮرد ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻﻧﻰ ﻣﺜﻞ اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺘﻨﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺘﻨﻪ ﭘﻴﺶ از اﻋﺘﺮاف آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﻣﻮرد اﺳﺤﺎق ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬در ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه‬ ‫اﻳﺠﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﮔـﺎن ﺑـﺰرﮔﺴﺎل‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن ﺧـﻮد اﻋﺘـﺮاف‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﻮﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎى آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻋﺘـﺮاف اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻮﻋﻰ ﺷﺴﱳ ﺑﺎ آب اﺳﺖ‪ .‬آﺋﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻏـﻮﻃﻪ ور‬ ‫ﻛﺮدن‪ ،‬ﻓﺮو ﺑﺮدن ﻳﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪن آب اﳒﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﺎدل ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﻮارد ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻣﺬﻛﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺎدﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﳒﺎت‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻮل‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﻗﻮل ﺧﺪا از اﻳﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ از اﻋﺘﺒﺎر ﻗﻮل و وﻋﺪه ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻼﻣﺖ وﻋﺪه ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﻮرد ﻛﺴﻰ اﺟﺮا‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﱳ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ اى از ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻴﺖ و ﺻﺪاﻗـﺖ وﻋﺪه‬ ‫ﺧﺪا ﻣﻰ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎً آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ دو ﺑﺎر ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧـﺪا را ﻣﻮرد ﺗـﺮدﻳﺪ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ دﻗـﺖ ﺑـﺮرﺳﻰ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬از ﭼﻨﺎن ﺗـﺮدﻳﺪى ﺧﺒﺮ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬در ﻫـﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤـﻰ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﻚ رﺳﻢ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ از آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪﺳـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﻘﺮرﺷﺪه و ﺑﻪ آن ﺣﻜﻢ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤¥‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻀﺎى ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ آﺋﻴﻦ ﻫﺎى ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺘﻌﺪدى دارد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬارى ﺷﺪه و ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫آب اﺟﺮا ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻮدﻛﺎر ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻳﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﳕﻰ آورد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻌﻤﻴﺪ را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﺎ ﻏﻮﻃﻪ ور ﻛﺮدن‪ ،‬ﭘﺎﺷﻴﺪن‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮو ﺑﺮدن در آب اﺟﺮا ﳕﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﻗﻮل ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺨﺺ را از آن‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻛﺮد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١٢-١١:٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٤-٣:٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٤-١٢:١٢‬‬ ‫ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥-١١:٢‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٧-٣:٣‬‬

‫‪Ê«œ«“u½ bOLFð ©∏±‬‬ ‫ﺑﺎ وﺻ‪ N‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧﻮزادان‪ ،‬آﺋﻴﻦ اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻮده‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫درﺳﺘﻰ آن در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ از ﺷﺎﺧﻪ ﻫـﺎى ﮔـﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬ﻣﻮﺿـﻮع ﻣﺠﺎدﻻت ﺗﻨﺪى‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺶ واﻗﻊ ﺷﺪه از ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﻫﺎﺋﻰ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﺄت‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن آﻧﻬـﺎ را ﻣﻨﻊ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧـﻮزادان‪ ،‬در اﻃﺮاف ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﻣﻴﺰان ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﺑﻴﻦ ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه و ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ دور ﻣﻰ زﻧﺪ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻗﺎﻃﻊ ﺗﺮﻳﻦ اﻋﺘﺮاض آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧﻮزادان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ و ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اى از اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻧﻮزادان ﻗﺎدر ﺑﻪ درك اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻴﺰ اﺻـﺮار ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ ذﻛـﺮ ﺷـﺪه‪ ،‬ذﻛـﺮ‬ ‫ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻋﺘﺮاض دﻳﮕﺮى ﻛﻪ در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﻧﻰ وارث ﳒﺎت ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ وﺻ‪ N‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻧﮋادى ﺑﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬راه‬ ‫ﺧﻮد را از ﻣﻴﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ و ﻗﻮﻣﻰ ﻃﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه‪ ،‬ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﺗﺮ ﺑﻮد‬ ‫زﻳﺮا اﺟﺎزه داد ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﭙﻴـﻮﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻫﻤﮕـﻮﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ دﺧﻮل در ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ را از ﳊﺎﻇﻰ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ دﺧﻮل در ﭘﻴﻤﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺘﻔـﺎوت‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﳕﻰ ﮔﺬارد ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﺮض ﺧﺘﻨﻪ ﻗﻠﻤﺪاد ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان ﮔﺮاﻳﺶ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫـﻢ راﺳﺘﺎ ﺑﻮدن‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ و ﺗﻌﻤﻴﺪ اﺻﺮار ﻣﻰ ورزﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﺧﺘﻨﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨـﺪه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﺘـﺮﻛﺎت ﻗﺎﻃﻌﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دوى آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﭘﻴﻤـﺎن و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬او در ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن آﻣﺪ و ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻧـﺸـﺎﻧـﻪ اﻳﻤـﺎن را ﺑﭙﺬﻳـﺮد‪ ،‬آن اﻳﻤﺎن را‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬او ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜـﻪ‬ ‫(‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑـﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫آﻳﻨـﺪه ﺧﻮد را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد )ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﻣﻮر ﻫﻤﻪ اﻃﻔﺎل ﻗـﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫(‬ ‫(‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ(‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺧﺪا دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫در ﺷﺨﺺ ﻣﻨـﺰل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن ﺑـﻪ وى داده ﺷﻮد‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ اﺧﻴـﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮار دادن ﻣﺒﻨﺎى ﺑﺤﺚ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ واﮔﺬارى ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ً‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ ّ‬ ‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻤﺎن ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﻋﻴﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ درﺑـﺎر(ه ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬از ﻧﺴـﻞ اول ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑـﺰرﮔﺴﺎﻟﻰ ﺳﺨـﻦ‬

‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺒـﻼً ﺑﻰ اﻳـﻤـﺎن ﺑـﻮده اﻧﺪ‪ .‬در ﺿﻤـﻦ‪ ،‬ﻗـﺎﻧـﻮن ﻫﻤﻴـﺸـﻪ اﻳـﻦ ﺑـﻮده ﻛـﻪ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﮔﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل )ﻛﻪ در زﻣﺎن ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬واﻟﺪﻳﻨﺸﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﻮده اﻧﺪ(‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﮔﺮﻓﱳ ﺗﻌﻤﻴﺪى ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﻳﻤﺎن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺧـﻮد‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺪود ﻳﻚ ﭼﻬﺎرم ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ذﻛﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه آن‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻞ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪان‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ داده ﻣﻰ ﺷﺪه اﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺣﺎﻛﻰ از‬ ‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘـﮕـﺎن‪ ،‬ﻧـﻮزاداﻧﻰ ﻧﻴـﺰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﻨﺪى ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت ﻣﻮﺿﻮع در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮزادان را ﺻﺮاﺣﺘﺎً‬ ‫از ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ )و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺧﺘﻨـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬آﻧﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺪت ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل ﺟﺰو ﻋﻬﺪ ﺑﻮدﻧﺪ(‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً در ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮض ﻣﻰ ﺷﺪه‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻬﺪ را ﺑﻪ ﻧﻮزادان داد‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻓﺮض ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬ﺻﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴـﻴـﱳ اﺷـﺎره ﻣﺴﺘﻘﻴـﻢ ﺑـﻪ ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان ﺑﻪ ﺣـﺪود اواﺳـﻂ ﻗـﺮن دوم ﻣﻴـﻼدى‬ ‫ﺑﺎزﻣﻰ ﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎﺧﺬ ﻣﺰﺑﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﭼﻨﺎن ﺣﺮف‬ ‫ﻣﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑـﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻰ ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻮل اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادن ﻧـﻮزادان‬ ‫در ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮن اول اﳒﺎم ﳕﻰ ﺷﺪه ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اى ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه و در ﺳﻄﺤﻰ ﭼﻨﺎن وﺳﻴﻊ‪ ،‬از اﺻـﻮل دور ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى رخ‬ ‫داده دﻟﻴﻞ آن ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﻣـﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻋﺖ و ﮔﺴﺘﺮدﮔﻰ ﭘﻬﻨﻪ ﻧﻔـﻮذ آن ﲢﻮل‬ ‫ﻣﻔﺮوض ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ادﺑﻴﺎت ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه از آن اﻳﺎم‪ ،‬اﺻﻼً ﻧﺸﺎن‬ ‫ﳕﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ ﺑﺎ آن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﻛﻞ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﺗـﺎزه از ﭘﻴﻤﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺣـﺎل‪ ،‬ﻋـﺪه اى‬ ‫ﻋﻠﻰ رﻏﻢ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﳑﻨﻮﻋﻴﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﳕﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان را زﻳﺮ ﺳﻮال ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻮد‪ ،‬آﻏﻮش ﺑﺎز ﭘﻴﻤﺎن ﺗﺎزه را‬ ‫ﺑﻪ روى ﻫﻤﮕﺎن ﺗﻨﮓ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏‪≤¥‬‬

‫‪≤¥π‬‬

‫∞‪≤µ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﻮزادان ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ و ﻧﻪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ از آن ﻧﻬﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﺪه اى ﺑـﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ادﻋـﺎى ﺧﻮد را ﻋﻠﻴـﻪ ﺗﻌﻤﻴـﺪ ﻧﻮزادان ﺛﺎﺑﺖ ﻛـﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗـﻔﺎوت ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ و ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻼﻣﺘﻰ از اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺪﻋﻴﺎن ﺻﺤﺖ ﺗﻌـﻤـﻴـﺪ ﻧـﻮزادان‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﺗﺼﺎل ﺧﺘﻨﻪ و ﺗـﻌـﻤـﻴـﺪ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎى اﻳﻤﺎن اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬اﻏﻠﺐ ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى ﻣﻮرد اﺷﺎره در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﮔﺎن ﺑﺰرﮔﺴﺎل‬ ‫ﻧﺴﻞ اول اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ در ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى ﻣﻨﺪرج در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎى »ﺧﺎﻧﻮاده اى« ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮزادان ﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ در ﻗﺮن دوم ﻣﻴﻼدى‪ ،‬در ﭘﻬﻨﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ در ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺪ درﺑﺎر(ه ﻧﻮزادان اﺟﺮا ﻣﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪١٤-١:١٧‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٩-٣٨:٢‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٣٤-٢٥:١٦‬‬

‫≤∏© ‪b½Ë«bš ÂUý‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬آﻣﻮزه ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻧﺎن و ﺷﺮاب را‬ ‫رد ﻛﺮد‪ ،‬آﻣﻮزه اى ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻋﻤـﻼً ﺑﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﺪل ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ آﻣﻮزه‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزى ﻧﺪﻳﺪ و در ﻋﻮض ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺣﻀـﻮر ﻧـﺎن و ﺷـﺮاب ﳕﻰ ﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎن و ﺷـﺮاب‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ ﮔﺮدد‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى در ﻧﺎن و ﺷﺮاب‪،‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤µ±‬‬

‫ﲢﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﺳﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮى را ﻫﻢ‬ ‫ذاﺗﻰ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ذات ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﺰد ذات ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻـﻮرت اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻟـﻮﺗﺮى‪ ،‬اﺻﻄﻼح ﻫﻢ ذاﺗـﻰ را دوﺳﺖ ﻧـﺪارﻧﺪ و اﻋﺘـﺮاض‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ را ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﻘﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘـﻪ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﺮ ﺣﻀـﻮر واﻗﻌﻰ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ و ذاﺗﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ در ﺷـﺎم‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮد را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻜﺮرًا اﻳﻦ ﻳﺎدﮔﺎرى‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ آورد ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ«‪ .‬ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻟـﻮﺗﺮ‪ ،‬اﺟﺎزه ﳕﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﻌﻞ ‪-‬اﺳﺖ‪ -‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻣﺠﺎزى ﻳﺎ ﳕﺎﻳﺸﻰ ﺑﻜﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻳﺖ ﺻﻔﺎت را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺮﻳﻪ اى ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ آن ﺻﻔﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣـﺎﺿـﺮ‬ ‫ﺑﻮدن ﺧﺪا در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮده و ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‬ ‫او را ﻗﺎدر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ در آن واﺣﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫زوﻳﻨﮕﻠﻰ و دﻳﮕﺮان ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ »اﻳﻦ ﺑﺪن‬ ‫ﻣﻦ اﺳﺖ«‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »اﻳﻦ ﻣﻌﺮّف ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ« ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻨﺎوﺑﺎً‬ ‫از ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺸﺘﻘﺎت ﻣﺼﺪر ‪-‬ﺑـﻮدن‪ -‬در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠـﺎزى اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﻰ ﮔﻔﺖ »ﻣﻦ در ﻫﺴﺘﻢ«‪» ،‬ﻣﻦ ﺗﺎك ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻫﺴﺘﻢ« و ﻏﻴﺮه‪ .‬زوﻳﻨﮕﻠﻰ‬ ‫و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟﺐ ذات واﻗﻌﻰ ﺧﻮد ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻴﺰى ﻣﺎدى ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎم ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﺎدﺑﻮد اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ در آن‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻋﺎدى او از ﻃﺮﻳﻖ روح اﻟﻘﺪس ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﻣﺒـﺎﺣـﺜـﻪ ﺧـﻮد ﺑـﺎ روم و ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﺣـﻀـﻮر‬ ‫»ﻣﺎدى« ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل او در ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺎ آﻧﺎﺑﺎﭘﺘﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺎم آﺧﺮ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﻳﻚ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺎدﺑﻮد ﺻﺮف ﭘﺎﺋﻴﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﻀﻮر »ﻣﺎدى«‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎﻓﺸﺎرى ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ دﻳﺪ ﺳﻄﺤﻰ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﮔـﺮﻓﺘﺎر ﻧـﻮﻋﻰ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻮﺋﻰ‬ ‫آﺷﻜﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ او اﺻﻄﻼح ﻣﺎدى را‬

‫≤‪≤µ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻫﺎى روم و ﻟﻮﺗﺮى ﻫﺎ‪،‬‬ ‫اﺻﻄﻼح ﻣـﺎدى را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣـﻰ ﻣﻌﺎدل واژه »ﻓﻴﺰﻳﻜـﻰ« ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ او ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫او آﻧﺎﺑﺎﺗﭙﻴﺴﺖ ﻫﺎ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ او ﺑﺮ اﺻﻄﻼح ﻣﺎدى‪ ،‬ﺑﺮاى اﻟﻘﺎى ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫واژه »واﻗﻌـﻰ« ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺣﺴﺎب ﻛـﺎﻟﻮﻳﻦ از اﻳﻦ ﺑـﺤﺚ ﻣﻰ ﻛـﺮده ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ و واﻗﻌًﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺳـﺮاﻳﺖ ﺻﻔﺎت از ذات اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑـﺸـﺮى‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺗﻔﻜﻴﻚ و ﺗﻘﺴﻴﻢ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ و ارﺗﻜﺎب ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ ﻧﺴﺘﻮرى ﻫﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘﻰ ﻛﻪ در ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼدى‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آن دو ﻃﺒﻴﻌﺖ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﳕﻰ داﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ را از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در آﺳﻤﺎن ﺟﺎى دارد و در اﲢﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﺟﺎى واﺣﺪى ﻗﺮار دارد‪،‬‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آن ﺷﻜﻞ ﻣﻈﺮوف ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ذات اﻟﻬﻰ او ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻗﺪرت ﺣﻀﻮر در ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ را دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟـﻢ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٠:٢٨‬‬ ‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟـﺴـﻢ و ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻗـﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛـﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ‬ ‫اﻗﻌﺎ در آﳒﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او و ً‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ دور ﻣﻰ ﺷﻮم و ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﻣﺎﱎ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در‬ ‫ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻣﺸﺎرك ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ او‬ ‫در ﺣﻀﻮر اﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﺮزى ﻣﺮﻣﺮز ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫او ﺑﺮده ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ زﻳﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﻫﺮﮔﺰ از ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اش ﺟﺪا ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده رﻫﻨﻤﻮن ﻣﻰ ﺷﻮد و در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ذره اى از ﻃﻌﻢ آﺳﻤﺎن را ﻣﻰ ﭼﺸﻴﻢ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥‪≤µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻟﻮﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺎن و ﺷﺮاب و ﲢﺖ‬ ‫و از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬زوﻳﻨﮕﻠﻰ‪ ،‬اﻳﺪه اى را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن‪ ،‬ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﺎدﺑﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ذات ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در آﺳﻤﺎن ﺟﺎ دارد و ذات اﻟﻬﻰ او ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٩-٢٦:٢٦‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣٤-٢٣:١١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٧-١٣:١٠‬‬

‫≥∏© ‪XO¼U dOOGð‬‬ ‫در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﳊﻈﻪ اى وزﻳﻦ ﺗﺮ ﻳﺎ ﻣﻘﺪس ﺗﺮ از ﳊﻈﺎت ﺟﺸﻦ ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﳕﻰ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﳊﻈﺎت را ﻣﺸـﺎرﻛﺖ ﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻴﻢ از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ در‬ ‫اﺛﻨﺎى آن ﺿﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻃﺮزى وﻳﮋه ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪار ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬در آن ﳊﻈﺎت‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺧﺎص‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎل ﭘـﺮﺳﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ در ﺷـﺎم ﺧـﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﻧـﺰد ﻣﺎ ﺣـﻀـﻮر‬ ‫ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ؟ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘـﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑـﻰ ﭘـﺎﻳـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘﺮﺳﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺎن آﺋﻴﻦ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن و ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ‬ ‫روم دوره اى از زور آزﻣﺎﺋﻰ را ﭘﺪﻳـﺪ آورد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴـﻦ رﻫﺒـﺮان ﻧﻬﻀﺖ‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺐ ‪-‬ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و زوﻳﻨﮕﻠﻰ‪ -‬ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺪان ﺑﺮﺧﻮردى ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫از ﮔﺸﻮدن ﮔﺮه آن درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ روم‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ آﻣﻮزه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻐﻴﻴﺮﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﻴﻦ آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣـﻌـﺠـﺰه اى رخ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ‬ ‫آن‪ ،‬دو ﻋﻨﺼﺮ ﻋﺎدى ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺑﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از‬ ‫ﳊﺎظ ﺣﻮاس ﺑﺸـﺮى‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻠﻤـﻮﺳﻰ در آن ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰ ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻫﺎى روم ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ آن دو ﻋﻨﺼﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻧـﺎن و‬ ‫ﺷﺮاب ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻧﺎن وﺷـﺮاب ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮى ﻧﺎن و ﺷﺮاب از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰ ﺧﻴﺰد و‬ ‫ﻏﻴﺮه‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى درك ﻣﻌﺠﺰه ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ در ﻣﻮرد ﻓﻠﺴﻔﻪ ارﺳﻄﻮ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎده ارﺳﻄﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﺌﻰ )وﺟﻮد(‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﻞ از ﻣﺎده و ﻋﻮارض اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎده ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﻛﻨﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﺎ »ﻣﻐﺰ« ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻋﻮارض‪ ،‬ﺑﺮ ﳕﻮد ﺑﻴﺮوﻧﻰ‪ ،‬ﺧﺎرﺟﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﺳﻄﺤﻰ آن ﺷﻰء دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻮارض‪ ،‬ﺣﺎﻛﻰ از ﻛﻴﻔﻴﺎت ﺷﻰء اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ‬ ‫ﻛﻴﻔﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﻮﺋﻴﻢ و ﻣﻰ ﭼﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫از ﻧﻈﺮ ارﺳﻄﻮ ﻫﻤـﻮاره ﻳﻚ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﻣﻴﺎن ﺷﻰء و ﻋـﻮارض آن وﺟﻮد‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬درﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﻫﻤﻮاره ﻫﻢ ﻣﺎده و ﻫﻢ ﻋﻮارض درﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﺑﻮدن را‬ ‫دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻴﺰى ﻣﺎده ﻳﻚ ﺷﻰء را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋـﻮارض ﻳﻚ ﺷﻰء دﻳﮕﺮ‬ ‫را‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰه اى اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه اى ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬دو ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺎن و ﺷﺮاب‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎده ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ‪ ،‬ﻋﻮارض ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﺳﺮ‬ ‫ﺟﺎى ﻗﺒﻠﻰ ﺧـﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ در آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺎده ﺟـﺴـﻢ و‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ را دارﻳﻢ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻋﻮارض آن ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻋﻮارض ﻧﺎن‬ ‫و ﺷﺮاب را دارﻳﻢ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻣﺎده ﻧﺎن وﺷﺮاب را دارا ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬درواﻗﻊ ﭘﻴﺶ از رخ دادن آن‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺎده و ﻋـﻮارض ﻧﺎن و ﺷﺮاب را دارﻳﻢ و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺠـﺰه رخ داد ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎده ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ ﻋﻮاض ﻧﺎن و ﺷﺮاب دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ در اﻃـﺮاف ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ دور ﻣـﻰ زدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺴﺄﻟﻪ اى ﻛﻪ درﺑـﺎر(ه ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﺎ ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴـﺴـﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬از اﻫﻤﻴﺖ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ او‪ .‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤـﺰﻣﺎن در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠ‪ N‬دﻧﻴـﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮال ﭘﻴﺶ ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ )ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن او(‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻗـﺪرت در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿـﺮ‬ ‫ﺑﻮدن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻳﻜﺴﺎن در ﻫـﻤـﻪ ﻧـﻘـﺎط ﺑـﻮدن‪ ،‬از ﺻﻔﺎت اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ در ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن ﭘﺨﺶ ﺷـﻮد ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ آن را اﻟﻮﻫﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﻟﻮﺗﺮ و ﻫﻢ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ )ﻛـﻪ واﺟﺪ ﺻﻔﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣـﺎﺿـﺮ ﺑـﻮدن اﺳﺖ(‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻛﻪ آن ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﻋﺎدى در ﺟﺎﺋﻰ ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ از ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و دﻳـﮕـﺮان‪ ،‬اﻳﺪه ﺳﺮاﻳﺖ ذات اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻌﻴﺖ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ‪،‬‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻧﻈﺮ ﺷـﻮراى ﻛﺎﻟﺴـﺪون )‪ ٤٥١‬م‪ (.‬ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻈـﺮى ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ آن دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون‬ ‫اﺧﺘﻼط‪ ،‬ﻋﺎرى از ﻏﺶ و ﺑﻪ دور از ﺟﺪاﺋﻰ ﻳﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﻳﻚ از آن دو‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﺧﺎص ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاى ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ و اﻏﻠﺐ‬ ‫اﺻﻼح ﻃﻠﺒﺎن‪ ،‬آﻣـﻮزه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻧـﺺ رأى ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎﻳﻨﺖ دارد‪.‬‬

‫‪≤µ¥‬‬

‫‪≤µµ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﺛﻨﺎى آﺋﻴﻦ ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﺎن و ﺷـﺮاب ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺮز ﻣﻌﺠـﺰه آﺳﺎﺋﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ داده‪ ،‬ﺑـﻪ ﺟـﺴـﻢ و ﺧـﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣـﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‬ ‫درﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼك ﺣﻮاس‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺎده ﺑﺮ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻮارض‪ ،‬ﺣﺎﻛﻰ از ﻛﻴﻔﻴﺎت‬ ‫ﻣﻠﻤﻮس ﺑﻴﺮوﻧﻰ آن اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ -٣‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را آن ﻗﺪر ﺑﺎ ﺻﻔـﺎت‬ ‫اﻟﻬﻰ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺪن و ﺧﻮن او ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در آن واﺣﺪ در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ آﻣﻮز(ه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺾ رأى ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون رد ﻛﺮد‪.‬‬

‫اﻳﻨﻜﻪ رﻋﺎﻳﺖ درﺳﺖ ﺳﺒﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮاﻏﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻣﮕﺮ داد‬ ‫و ﺳﺘﺪ و ﺗﻜﺎﭘـﻮى ﺿﺮورى‪ .‬ﺳﺒﺖ ﻫﻤﭽﻨـﻴـﻦ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﭘـﺮﺳﺘﺶ ﺟﻤﻌﻰ و ﺗـﻮﺟﻪ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺳﺒﺖ زﻣﺎن وﻳﮋه اى ﺑﺮاى ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و آﺳﻮدن ﻣﺎ در اﻣﻴﺪ ﺳﺒﺖ آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﺧﺘﻼف ﻋﻘﻴﺪه ﻫﺎﺋﻰ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﮕـﺎه ﺗـﻔـﺮﻳـﺢ و ﻛـﺎرﻫﺎى ﺧﻴـﺮ وﺟﻮد دارد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ‪ ،‬ﺗﻔﺮﻳﺢ را اﻗﺪام دﻧﻴﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻪ اى ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺖ را ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان اﺻﺮار دارﻧﺪ ﺗﻔﺮﻳﺢ‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﻰ از آﺳﻮدن و رﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻪ در ﺟﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ از ﺗﻔﺮﻳﺢ در ﺳﺒﺖ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ و ﻧـﻪ آن را‬ ‫ﳑﻨﻮع ﻣﻰ دارد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺧﻮﺷﻰ دراﺷﻌﻴﺎ ‪ ،١٣:٥٨‬ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺗﻔﺮﻳﺢ ﳑﻨﻮع ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﻮﻏﺎى ﻛﻢ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺗﺮى ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ وﻳـﮋه ﻋﻴﺴﻰ در روز ﺳﺒﺖ اﺳﺘﻨﺎد ﺟﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻛـﺎر او ﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ‬ ‫ﺿﻤﻨﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ از او اﻟﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬در روز ﺳﺒﺖ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ درﮔﻴﺮ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ ﻧﻈﻴﺮ ﻋﻴﺎدت ﺑﻴﻤﺎران ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮان ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻟﮕﻮى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ درﮔﻴﺮ ﺷﺪن آن ﭼﻨﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣـﺸـﺮوع و ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺠﺎز ﺷﺪن ﭼـﻴـﺰى‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﺟﺐ ﺑﻮدن آن ﻧﻴﺴﺖ )واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﳒﺎم آن ﮔﻮﻧﻪ اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ‪،‬‬ ‫ﻟﺰو ً‬ ‫ﻣﺤﺪود ﺑﻪ روز ﺳﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ(‪.‬‬

‫∂‪≤µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢٥-٢٢:١٤‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢٦-٢٣:١١‬‬

‫‪X³Ý ©∏¥‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮدن ﺳﺒﺖ از ﻫﻨﮕﺎم آﻓﺮﻳﻨﺶ ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬارى ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﭘﺲ از ﺷﺶ روز‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻠﻘﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬روز ﻫﻔﺘﻢ آراﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﻣﻘﺪس ﺷﻤﺮد و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‬ ‫آن را ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻳﺎ ﺟﺪا ﳕﻮد و آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روز ﻣﻘﺪس ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﻣـﺮاﻋﺎت دﻗﻴﻖ ﺳﺒﺖ‬ ‫ﻳﻜﻰ از ده ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ داده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﮔـﺬارى ﺳﺒﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از اﺟـﺰاى ﻻﻳﻨﻔﻚ ﭘﻴﻤﺎن آﻓﺮﻳﻨـﺶ ﺑـﻮد و زﻳﺮ ﭘﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﱳ ﺳﺒﺖ در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﻰ ﺣﺮﻣﺘﻰ ﻫﺎى ﻋﻤﺪه ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫واژه ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻫﻔﺘﻢ« اﺳﺖ از ﻫﻤﻴﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺪه اى اﺻﺮار ﻣﻰ ورزﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ روز درﺳﺖ ﺟـﺸﻦ ﮔﺮﻓﱳ ﺳـﺒﺖ ﻓﻘﻂ روز ﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ ﺑـﻮده و رﻋﺎﻳﺖ آن در روز‬ ‫ﺷﻨﺒﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻫﻤﻮاره روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺳﺒﺖ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ »روز ﺧﺪاوﻧﺪ«‪،‬‬ ‫ر و ز ﻗ ﻴ ﺎ م ﻣ ﺴ ﻴ ﺢ اﺳ ﺖ ‪ .‬ا ﻟ ﺒ ﺘ ﻪ ﭼ ﻪ ﺷ ﻨ ﺒ ﻪ و ﭼ ﻪ ﻳ ﻜ ﺸ ﻨ ﺒ ﻪ ‪ ،‬ا ﺻ ﻞ ﻗ ﻀ ﻴ ﻪ ﺳ ﺒ ﺖ ﻛ ﻪ ﻫ ﻤ ﺎ ن‬ ‫ﻳﻚ روز در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻰ ﻋﻴﺐ و دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻧﻰ ﺳﺮ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘـﮕﻰ از ﻫﻤﺎن آﻓﺮﻳﻨﺶ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ داﺋـﻤﻰ و ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮده و ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن‬ ‫رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫∑‪≤µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ از اﻗﺘﺪار ﻗـﺎﻧـﻮﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻫﻔﺘﻢ« اﺳﺖ و ﺑﺮ ﭼﺮﺧﻪ ﻳﻚ روز در ﻫﻔﺘﻪ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﺳﺒﺖ از ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺸﻨﺒـﻪ )روز اول ﻫﻔﺘﻪ(‪ ،‬ﺳﺒـﺖ را در‬ ‫روز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺸﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪ -٤‬ﺳﺒﺖ ﻣﺴﺘﻠـﺰم ﺗﻌﻄﻴﻞ اﻣﻮر ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ )ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎى اﻣﻮر ﺿـﺮورى( و ﮔﺮدﻫﻤﺎﺋﻰ‬ ‫ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺟﻤﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﻟﺰوم ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮﻳﻪ در روزﺳﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻓﻖ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ اى‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ :‬او ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ ﻳﺎ در ﻳﻚ زﻣﺎن در ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﺤﻞ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻮن او ﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‬ ‫و ﻫﻤﻪ اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎ ﻗـﺎدر ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛـﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ ﻓﺮﻣـﺎﻳﺪ‪» :‬ﺟﻤﻴـﻊ آدﻣﻴﺎن‬ ‫دروﻏﮕﻮﻳﻨﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١١:١١٦‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳـﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻮاره دروغ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ راﺳﺖ ﮔﻔـﱳ را ﻫﻢ دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ وﻗـﺘﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻗـﺮار‬ ‫اﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘ(ﻪ ﻛﺴﻰ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ او ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻗﻮل دادن وﺷﻬﺎدت دادن ﻫﺎى ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺷﺎﻫﺪى در دادﮔﺎه ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ‪،‬‬ ‫او را ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬او ﻗـﻮل ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ »ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﲤﺎم ﺣﻘﻴﻘـﺖ را و‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﮕﻮﻳﺪ« وﺳﭙﺲ از ﺧﺪا ﻛﻤﻚ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫﺪ آن ﻗﻮل اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﮕﺎﻫﺒﺎن ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و وﻋﺪه ﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮد او‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﲤﺎم ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻋـﺎرى از ﻫﺮ دروغ و ﻧـﺎراﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ درﺑـﺎر(ه ﺟﻮرج واﺷﻨﮕـﱳ‬ ‫ﺻﺪق ﳕﻰ ﻛﺮد در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼﺪاق دارد؛ او اﺻﻼً ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ )ﺗﻴﻄﺲ‬ ‫‪٢:١‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٨-١٧:٦‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪا ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﺑﺴـﺎزد ﻳﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮﻟﻰ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮد‪ .‬او ﻫﺸﺪار ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و ﻧﺬرﻫﺎى ﺧﺎرج از ﺗﻮان‬ ‫ﻳﺎ دروﻏﻴﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻧﺬر ﳕﺎﺋﻰ در وﻓﺎى آن ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ؛ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻨﻤﺎﺋﻰ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺬر ﳕﻮده وﻓﺎ ﻧﻜﻨﻰ« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ .(٥-٤:٥‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ در ده‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺣﻜﻤﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻬﺎدت دروغ آﻣﺪه اﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪.(١٦:٢٠‬‬ ‫از آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺮاﭘﺎى راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮ وﻋﺪه ﻫﺎى ﻋﻬﺪ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﺳـﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و وﻋﺪه ﻫـﺎ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻜﻴـﻪ ﻛـﺮدن ﺑـﺮ رواﺑﻂ ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ‬ ‫)رواﺑﻄﻰ ﻣﺜﻞ ازدواج و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﲡﺎرى(‪ ،‬ﺑﺮاى رﻓﺎه ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮﮔﻨﺪى‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از ﻗﺎﻧﻮن وﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ادا ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻋﺘﻤﺎد دﻳﮕﺮان‬ ‫را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﻧـﻮﻋﻰ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را در ﻣﻮرد‬ ‫ﻣﻀﻤﻮن آن ﺳﺨﻦ ﻳﺎ ﻗﻮل ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ ﻃﻠﺒﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرﺑﺮد ﺳﻮﮔﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ در‬

‫∏‪≤µ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٣-١:٢‬‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ ‪١٤-١٣:٥٨‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٠-١١:٨‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪١٤-١٢:١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٧:٢٠‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٠:١‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢-١:١٦‬‬

‫‪U¼—c½ Ë U¼bMÖuÝ ©∏µ‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اى ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم داﺳﺘﺎن ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ و درﺧﺖ ﮔﻴﻼس‬ ‫را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻃﺒﻖ آن داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﺟـﻮرج ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧـﺎراﺣﺖ ﭘـﺪرش‬ ‫روﺑﺮو ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬آن درﺧﺖ ﮔﻴﻼس ﻓﺪاى ﻻﻗﻴﺪى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺷﺪه؟« ﺟﻮاب‬ ‫داد‪» :‬ﻣﻦ اﺻـﻼً اﻫـﻞ دروغ ﻧﻴﺴﺘـﻢ؛ آن ﻛـﺎر‪ ،‬ﻛـﺎر ﻣـﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻣـﻦ آن درﺧـﺖ را‬ ‫ﺑﺮﻳﺪه ام‪«.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﺟﻮرج واﺷﻨﮕﱳ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺧﺎﻟﻰ از‬ ‫دروغ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ »ﻣﻦ اﺻﻼً اﻫﻞ دروغ ﻧﻴﺴﺘـﻢ‪ «،‬دروﻏﮕﻮﺋﻰ ﺧﻮد را‬ ‫ﻛﺘﻤﺎن ﻛـﺮده و در ﺣﻘﻴﻘـﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﻛـﺎرﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟـﺮج واﺷﻨﮕـﱳ‬

‫‪≤µπ‬‬

‫‪”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë U:OK,‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺨﺺ ﮔﻮﻳﻨﺪه( ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬دروﻏﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﺷﺪت ﻣﻜﺎﻓﺎت‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﺳـﻮﮔﻨﺪ و ﻧﺬر را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﻮن وﺳﺖ ﻣﻴﻨﻴﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗﻴﻮد و ﺷﺮوط ذﻳﻞ را ﻓﻬﺮﺳـﺖ‬ ‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﺎم ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ آن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﺗﺎزه ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮف و اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﻘﺪس ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردن‬ ‫ﺑﻪ آن ﻧﺎم ﭘﺮ ﺟﻼل و ﺑﺎ ﻫﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﻳﺎ ﺑﺮاى اﻣﺮى ﻓﻮق از ﺗﻮان‪ ،‬ﻳﺎ اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ و در ﺧﻮر اﻧﺰﺟﺎر‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ‬ ‫وزن ﻣﻄﻠﺐ اﻗﺘﻀﺎ ﻛﻨﺪ و ﺟﺎﻳﮕﺎه آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﭼﻪ از ﻣﻨﻈﺮ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ و ﭼﻪ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬اداى ﻳﻜﺒﺎره ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ؛ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال‪ ،‬اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ در‬ ‫راﺳﺘﺎى ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻪ ﻣﺮﺟﻌﻰ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ آن را ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻴـﻊ‬ ‫ﺟﻬﺎت‪ ،‬ﺑﻼﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮط ﻣﻀﺎﻋ‪ N‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻬﺎم ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﱳ ﺑﺮ ﺑﺨﺸـﻰ از‬ ‫واﻗﻌﻴـﺖ ادا ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭼﻔﺖ ﺷﺪه در ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ‪ ،‬ﺑـﻠـﻜـﻪ ﺻـﺪاﻗـﺖ را‬ ‫ﻣﻰ ﭘﺬﻳـﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺳـﻮﮔﻨﺪى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﺒـﻚ ﺳـﺮى ادا ﺷـﻮد‪ .‬ﺣﺮﻣﺖ ﺳـﻮﮔﻨﺪ را ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫دﺳﺖ ﻛﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮاى ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ و ﻗـﻮﻟﻬﺎى ﺧﻄﻴﺮ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ‬ ‫دوﻟﺖ ﻫﺎ ﻫـﻢ ارزش ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺑﺮاى زﻧﺎﺷﻮﺋـﻰ و ﻗﺒﻞ از دادن ﺷﻬـﺎدت‬ ‫ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺮ اداى ﺳﻮﮔﻨﺪ اﺻﺮار ﻣﻰ ورزﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﻃﻌﻰ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ ﻛـﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑـﻪ ﺳﺎده دﻟﻰ دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﻌـﻨﻰ آرى اﺷﺨﺎص را‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ آرى ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻪ اﻳﺸﺎن را ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷﺎﮔﺮد وﻓﺎدار ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -٤‬ﺳﻮﮔﻨـﺪ را ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺪا ادا ﻛـﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﺨﻠـﻮﻗﻰ ﳕﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫـﺪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻧﺬر و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻮق از ﺗﻮان ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ و اداى آن را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣـﻮﻛﻮل‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬

‫∞∂≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ دروغ ﮔﻔﱳ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ و او ﻧﮕﺎﻫﺒﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺮ‬ ‫(‬ ‫‪ -٣‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ و ﻧﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮًﻧﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٢٠:١٠‬‬ ‫دوم ﺗﻮارﻳﺦ ‪٢٣-٢٢:٦‬‬ ‫ﻋﺰرا ‪٥:١٠‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٧-٣٣:٥‬‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١٢:٥‬‬

‫‪≤∂±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪rN½ g7Ð‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬ ‫∂∏© ‪ÕË— «dLŁ‬‬ ‫ﺛﻤﺮات روح اﻟﻘﺪس ﻳﻜﻰ از ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎى ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‬ ‫در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ‪ ،‬ﻋﻠﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ دارد‪:‬‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﻇﻮاﻫﺮ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ اﺳﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻰ آﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺪرﺳﻪ اى ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻏﺮوﻟﻨﺪ و آه و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ از ﺑـﺮﺧﻰ ﳊﺎﻇﻰ ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ذات اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن دادن اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻨـﻈـﻮرم اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻴـﺰان‬ ‫ﺧﺒﺮﮔﻰ‪ ،‬دﺳﺘﺎوردﻫﺎ و داﻧﺶ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﻻاﻗﻞ از ﻧﻈﺮ ﻣﺠﻼﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﻻ دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ در‬ ‫را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﺎ ﻣﻰ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻛﺠﺎى ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ در ﻓﻼن ﺻﺤﻨﻪ رﻗﺎﺑﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫در زﻣﺮه ﻧﺎم آوران ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﻮان ﻣﺎﻧﺪن دارﻳﻢ؟‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻣﺴﻴﺤـﻰ دوﺳﺖ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﻴﻮه ﻫﺎى ارزﻳﺎﺑﻰ و در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻨﻰ ﺧﺎرج از ﺧﻮدﻣﺎن‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺧﻮد در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﺋﻴﻢ‪ .‬آﻳﺎ دﻫﺎﳕﺎن ﺑﻪ دﺷﻨﺎم و ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺎز ﻣﻰ ﺷﻮد؟‬ ‫آﻳﺎ اﻫﻞ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ آﻳﺎ از ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ آن ﭼﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺮاى ﺳﻨﺠﺶ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ روﻧﺪ‪ .‬ﺳﻨﺠﺶ‬ ‫ﻳﺎ آزﻣﻮن ﺣﻘﻴﻘﻰ ‪-‬ﻣﻼك ﻗﺮار دادن ﺛﻤﺮات روح‪ -‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﻮرد ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻳﺎ‬ ‫آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن داﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴـﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎم ﺧـﻮد‬

‫≥∂≤‬

‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ از اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻴﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻴﻮه روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﭘﻴﭽﻴﺪه در‬ ‫ﻏﺒﺎر و ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در ﻣﻪ ﮔﻤﻨﺎﻣﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺰﺑﻮر از ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻰ ﺑﻴﺶ از ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺧﺮده ﮔﻴﺮاﻧﻪ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﺴﱳ از دﺷﻨﺎم و ﻟﻌﻨﺖ‪ ،‬ﺑﺴﻰ آﺳﺎﻧﺘﺮ از ﺧﻮ ﮔـﺮﻓﱳ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳـﺎ‪ .‬ﻫﻤﺎن روح اﻟﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻫﺪاﻳﺖ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و در ﻣﺎ دﻟﺴﻮزى ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ آورد‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ روﺷﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ در روﻧﺪ روﺣﺎﻧﻰ رﺷﺪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ ﺑﺴﺘـﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎى روح ﻣﻰ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻮه دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬دل‬ ‫(‬ ‫در ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع درﺳﺘﻜﺎران ﺑﻰ اﻳﻤﺎن‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺧﻮد در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ را در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺛﻤﺮات روح اﻧﺪازه ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ و ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﻮاﺻﻰ از آن ﺛﻤﺮات‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺮوز ﻣﻰ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬دﻟـﺴـﺮد ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻰ اﻳﻤـﺎﻧـﺎﻧـﻰ را‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻧـﺰاﻛﺖ و ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ ﺑﻴﺸﺘـﺮى از‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺷﺨﺎص ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺪا از روح‪» ،‬ﺛﻤﺮات روح« را داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺪﻳﻮن اﻳﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻛﻴﻔﻴﺎﺗﻰ از ﻗﺒﻴﻞ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﺻﻠﺢ ﻃﻠﺒﻰ و ﺷـﻜـﻴـﺒـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ ﺗـﻮﺳﻂ‬ ‫روح اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ ﺳـﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ و آﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﳕـﺎﻳـﺶ درﻣﻰ آﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻛﻴﻔـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺎر ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ از ﻏـﺮاﻳﺰى ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺧﻮدﺧـﻮاﻫﺎﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺛﻤﺮات روح را ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﲤﺎﺷﺎ ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬درواﻗﻊ‬ ‫وﻳﮋﮔﻰ ﻫﺎﺋﻰ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘـﺎً ﺧﺪا و ﻫﻤﻨـﻮﻋﺎن ﺧﻮد را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻮدن از روح ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﲢﺖ ﺗﺴﻠﻂ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ؛‬ ‫ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ آن ﺧﻮاص روﺣﺎﻧﻰ را در ﻣﺤﺪوده ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺴﺎن از ﺧـﻮد‬ ‫ﺑﺮوز دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫‪≤∂¥‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﺛﻤـﺮات روح را در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻏﻼﻃﻴﺎن ﭼﻨﻴـﻦ ﻓـﻬـﺮﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺛﻤﺮه روح‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﻮﺷﻰ و ﺳﻼﻣﺘﻰ و ﺣﻠﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ و ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ و اﻳـﻤـﺎن و‬ ‫ﺗﻮاﺿﻊ و ﭘـﺮﻫﻴﺰﻛﺎرى اﺳﺖ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ .(٢٢:٥‬اﻳﻨﻬﺎ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ را از ﺧﻮد ﭘﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ از روح ﭘﺮ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬ﺛﻤﺮات روح را‬ ‫از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎرى‪ ،‬ﻧﻴـﺎزﻣﻨﺪ زﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻳﻚ ﺷﺒـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮان اﳒﺎم داد اﺻﻼﺣﺎﺗﻰ ﺳﻄﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﻢ و‬ ‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﻗـﺮار اﺳﺖ از دﮔﺮﮔـﻮﻧﻰ ﻫﺎى ذاﺗﻰ ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪ .‬آن دﮔـﺮﮔﻮﻧﻰ ﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﲤﺎﻳﻼت ﻗﻠﺒﻰ ﭘﻨﺠﻪ در ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻰ اﻓﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮآﻳﻨﺪى ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ از ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﺷﺪن ﺗﻮﺳﻂ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﺎ ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﺛﻤﺮات روح اﻟﻘﺪس را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ زﻳﺮا )‪ (١‬ﻣﺸﻐﻮل ﻇﻮاﻫﺮ‬ ‫ ﺑﺴـﺘـﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ و )‪ (٣‬ﻗـﺒـﻮل دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ؛ )‪ (٢‬دل‬ ‫(‬ ‫ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻧﺪازه ﮔﻴﺮى روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎ ﻇﻮاﻫﺮ آﺳﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺛﻤﺮات روح‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺎ در ﻋﻴﻦ رﺷﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﮕﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻄﺎﻳﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﻴﻦ ﺣﻀﻮر ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎى ﻣﻌـﻨـﻮى در ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن و ﺣﻀﻮر ﺧـﻮاص روﺣﺎﻧﻰ در‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬اﺧﺘﻼﻓﻰ ﻛﻴﻔﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﻣﻮرد ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ از ﺗﻼش‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺪاى روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﻰ آورد‪.‬‬ ‫ﺛﻤﺮات روﺣﺎﻧﻰ را در اﺑﻌﺎدى وراى ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺻﺮ ً‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢١-١:١٢‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٤٠:١٤-١:١٢‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٦-١٩:٥‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢٠:٦-١:٤‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∂µ‬‬

‫∑∏© ×‪X³‬‬ ‫ﻻ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻗـﺮار اﺳﺖ از ﺣﺎﻟﺘﻰ اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘـﻪ‬ ‫در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮ ً‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﻃﻰ آن ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﻣﻌـﺮوف در دام ﻋﺸﻖ ﻣﻰ اﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬از ﻛﻠﻤﻪ ﻋـﺸـﻖ اﺳـﺘـﻔـﺎده‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ اﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﻓﻌﻠﻰ واﻗﻊ ﺷﻮد ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻣﻔﻌﻮل‪ ،‬ﺗﺴﻠﻂ و‬ ‫ﻧﻔﻮذ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺮ ﺟﺮﻳﺎن آن د اﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﻢ در دام ﻋﺸﻖ »ﻣﻰ اﻓﺘﻴﻢ« و اﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫از آن روﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻳﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﺧـﺎﺻـﻰ را ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺗﺪاﻋﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دادن ﻳﻚ دﻛﻤﻪ ﻳﺎ ﺑﺎ اﻗﺪاﻣﻰ آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ و از ﺳﺮ اراده ﭘﺪﻳﺪ آﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ »ﺗﺼﻤﻴﻢ« ﳕﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺴﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﺴﻴـﺎر زﻧﺪه ﺗﺮ و در ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻣـﺆﺛﺮﺗﺮ از‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن و ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﻋﺸـﻖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻻاﻗﻞ از ﳊﺎظ دﺳﺘﻮرى‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻮرى ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻌﻠﻴﺖ درﻣﻰ آﻳﺪ‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﳊﺎظ دﺳﺘﻮى ﻧﻴﺰ ﻓﻌﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﺮدن‪ ،‬اﻗﺪاﻣﻰ ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺎﻋﻞ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬دﺳﺖ و دل‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺴﻮن آﻟﻮدن و ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ دل دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ اﻧﺪاﺧﱳ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻨﻈﻮر ﭘﻴﭽﻴﺪه اى از ﻣﺤﺒﺖ دارد ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺴﺒﺘﺎً‬ ‫ﻣﺨﺘﺼـﺮى آن را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒـﺖ‪ ،‬واژه ﻋﺒﺮى ‪ oheb‬را ﺑﻜﺎر‬ ‫ﺑﺮده و ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ازاى ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗﺎً دو واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ agape‬و ‪ phileo‬را ﻣﻮرد‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار داده اﺳـﺖ‪ phileo .‬ﻛﻪ ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﻓﻴﻼدﻟﻔﻴﺎ )ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺷـﻬـﺮ ﻣـﺤـﺒـﺖ‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻪ«( از آن ﻣﺸﺘﻖ ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻟﻐﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻋﻼﻗﻪ اى ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴـﺎن دوﺳﺘﺎن ﺑﺮﻗـﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﻰ رود‪ .‬از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﺻﻄـﻼح ‪ eros‬ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬و ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺎﺷﻘـﺎﻧـﻪ‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﺟﺎى ﭘﺎى آن را در ﻋﺸﻖ ﻫﺎى‬ ‫رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳـﻦ دو ﻧـﻮع ﻣﺤﺒﺖ اﺧﻴﺮ اﻟﺬﻛﺮ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻫﻤـﻪ اﻓـﺮاد ﺑﺸﺮ راﻳﺞ‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧـﻮﻳـﺶ‪ ،‬ﻋـﻼﻗـﻪ ﺑـﻪ ارﺿﺎى ﺧﻮﻳﺶ و ﻋﻼﻗـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺄت ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻧﻮع ﺳﻮﻣﻰ از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﭘﺮدازد‪ agape :‬در‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ N‬آن ﻋﻼﺋﻘﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ رﮔﻪ ﻫﺎﺋﻰ از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ و ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺷﺨـﺼـﻰ‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻤﺎﻳـﺰﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ اﻳﻦ ﻋﻼﻗﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ آن ﻋﻼﺋﻖ‪ ،‬ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻨـﻔـﻌـﺖ‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ در آ ﮔﺎﭘﻪ اﺳـﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ از ﻗﻠﺒﻰ ﺳـﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ در اﻧﺪﻳﺸﻪ دﻳﮕـﺮان‬ ‫اﺳﺖ و ﻏﻢ دﻳﮕـﺮان را ﻣﻰ ﺧـﻮرد‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل وﻳـﮋﮔﻰ ﻫﺎى آ ﮔﺎﭘـﻪ را در ﺑـﺎب ‪١٣‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ اول ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ﺑﺮﺷﻤـﺮده اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﺻﺒﻮر و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ ﻻف‬ ‫ر (‬ ‫ﻣﻰ زﻧﺪ و ﻧﻪ ﺣﺴﺪ ﻣﻰ ورزد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺨﻮت ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫﺎن اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺧﺸﻢ ﳕﻰ ﮔﻴﺮد اﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﻔﻮر ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫و در ﭘﻰ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ و راﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ ﻧﻪ از آ ﮔﺎه ﺷﺪن ﺑﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌ‪ N‬ﻛﺴﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ‬ ‫دﻳﺪن ﻧﻘﻄـﻪ ﻗـﻮت اﺷﺨﺎص ﺷﺎد ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻫﻞ ﺻﺒﺮ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬اﻣـﻴـﺪ‪ ،‬ﲢـﻤـﻞ و‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﻣﺤﺒﺖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻫﻴﺠﺎن ﺻﺮف‬ ‫ﺑﺮﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻋﻮت ﻣﺴﺤﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً آن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻣﺆﺛﺮ‪ ،‬ﻓﻌﺎل و ّ‬ ‫ﻛﻪ داﺷﱳ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺤﺒﺖ آﻣﻴﺰ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ دﻳـﮕـﺮان را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮوز دﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮوز دادن ﻣﺤﺒـﺖ و ﺣـﻮزه ﺷﻤﻮل آن در ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺧـﺎرج از داﻳـﺮه ﺗﺴﻠـﻂ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻣﻮرد ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮوض‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺤﻮه‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ و رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎزﺗﺎب دﻫﻨﺪه( ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ آ ﮔﺎﭘﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻮه روح اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ »اﳊﺎل اﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻤﺎن و اﻣﻴﺪ و ﻣﺤﺒﺖ اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪.(١٣:١٣‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ آ ﮔﺎﭘﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮان آن را ﻋﺸﻘﻰ‬ ‫ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ‪ ،‬ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و وﻓﺎدار ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬وﺟﻪ ﻣﺸﺨﺼﻪ آ ﮔﺎﭘﻪ‪ ،‬وﻓﺎدارى اﺳﺖ‪ ،‬وﻓﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ از ﭼﺸﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد آب ﻣـﻰ ﺧـﻮرد‪ .‬آ ﮔﺎﭘﻪ اﺻـﻼً ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺗﻠـﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﭼـﻪ رﺳﺪ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻠﻮن ﺑﺎﺷﺪ؛ آ ﮔﺎﭘﻪ‪ ،‬ﻋﺎدﺗﻰ ﺗﺮك ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫∂∂≤‬

‫∑∂≤‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻋﺸﻖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﺸﻖ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬از ﻣﻴﺎن واژه ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﻌﻨﺎى ﻋﺸﻖ را ﻣﻰ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻪ واژه را ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﺪ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪:‬‬ ‫اﻟ‪ = phileo (N‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺮادراﻧﻪ‬ ‫ب( ‪ = eros‬دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎ رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ‬ ‫ج( ‪ = agape‬ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻰ ﻳﺎ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫آ ﮔﺎﭘﻪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎى ﺧﺪاﺳﺖ و ﻣﻨﻔﻌﺖ آن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰ رﺳﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È «dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪٥-٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٤٨-٤٣:٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣-١:١٣‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٤٨-٤٣:٥‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١-٧:٤‬‬

‫∏∂≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫∏∏© « ‪bO‬‬ ‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﭼﻴـﺰﻫﺎ »اﻣﻴﺪ« ﺑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜـﻼً اﻣﻴﺪ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﻤﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﻛﻪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺟﻬﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻴﻢ ﻣﺤﺒﻮﲟﺎن‬ ‫از رﻗﻴﺒﺎن ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪﻫﺎى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪه ﲤﺎﻳﻼت ﺧﻮد ﻣﺎ در ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﻪ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ اﻣﻴﺪ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﻳﻢ ﻛـﻪ اﻋـﺘـﺒـﺎرى ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ داﻧﻴﻢ ﻛـﻪ آﻳـﺎ‬ ‫آرزوﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮآورده ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬اﺑﺮاز اﻣﻴﺪوارى ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮآورده‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از اﻣﻴﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻴـﺰى ﻣﺘﻔـﺎوت ﺑﺎ‬ ‫اﻣﻴﺪﻫﺎى ﻣﺬﻛﻮر را ﻣﺪ ﻧﻈﺮ دارد‪ .‬اﻣﻴﺪ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎدى راﺳﺦ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧﺪا در ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه‪ ،‬ﲢﻘﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ‬ ‫از آرزو ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑـﻪ اﻣـﻮرى ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪» .‬ﺗﺎ ﺑﻪ آن اﻣﻴﺪى ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﮔﺬارده ﺷﺪه اﺳﺖ ﲤﺴﻚ ﺟﻮﺋﻴﻢ و‬ ‫آن را ﻣﺜﻞ ﻟﻨﮕﺮى ﺑﺮاى ﺟﺎن ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ و ﭘﺎﻳﺪار دارﻳﻢ ﻛﻪ در درون ﺣﺠـﺎب‬ ‫داﺧﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٩-١٨:٦‬‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻳﻜﻰ از ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل آن را ﺑﻪ ﻣﻮازات اﻳﻤﺎن‬ ‫و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٣:١٣‬ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ آن ﺳﻪ‪ ،‬در ﻳﻚ ردﻳ‪ N‬ﻗﺮار‬ ‫دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻫﻤﺎن اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى آﻳﻨﺪه ﺟﻬﺖ ﮔﻴﺮى ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﺑﻪ دو ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻨﻮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺑـﻪ آن‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻮﺿﻮع اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎ اﺳﺖ و اﻣﻴﺪ ﻣـﺎ‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از ﺣﻴﺎت ﺟﺎودان‪ .‬ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺨﺘﻮم ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ‬ ‫از ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﲢﻘﻖ وﻋﺪه ﻫﺎى ﺧﺪا ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻋﻮت‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎم ﻗﻮم ﺧﺪا و آﻣﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻧﺎﮔﺸﻮدﻧﻰ ﺑﻪ آﺧﺮت ﺷﻨﺎﺳﻰ ﮔﺮه ﺧﻮرده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∂π‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن ﻳـﺎدآورى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣـﻠـﻜـﻮت در ﭘـﺮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻓﻘﻂ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻣﻴﺪى ﻣﺘﻘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ »ﺑﻪ اﻳﻤﺎن رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫دﻳﺪار« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٧:٥‬اﻳﻦ اﻣﻴـﺪ ﻧﻪ ﺑﻰ ﭘﺎﻳﻪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺸﺎن رﱋ را ﺑﺮ ﺧﻮد دارد ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺷﻮﻛﺖ را )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣-٨:٤‬؛ دوم‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(١٨-٧:٤‬وﻟﻰ اﺳﺎس اﻣﻴﺪ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎﻧﺪار اﺑﺘﺪا ﺑﺮ ﻣﺮگ و ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﻧﮕﺮد‪ .‬ﻣﺮگ او ﺗﻴﺮه ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﺎى ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻣﻠﻜﻮت او‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ از ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ آﻣﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻴﺎم‪ ،‬آن ﻳﺄس ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى رﱋ‪ ،‬ﺧﻮاه رﱋ ﻋﻈﻴﻢ و ﺧﻮاه ﻗﻠﻴﻞ دوام ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻮاره ﻛﺎﻓﻰ و واﻓﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴـﻌـﺎﻧـﻪ روح اﻟﻘـﺪس را ﺑﻪ ازاى ﻣﻠﻜـﻮت دارد‪ .‬ﺣﻀـﻮر‬ ‫دوم آﻧﻜﻪ ﻓـﺮد اﻳﻤﺎﻧﺪار‬ ‫(‬ ‫روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﲢﻘﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬روح‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى دال ﺑﺮ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪه اﻣﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او اﻳﻔﺎى ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه اى را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺪارى و اﻣﻴﺪ ﲢﺮﻳﺺ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤـﺎن روﺣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧـﺪاران را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﭘـﺪر رو ﻛـﺮده ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪«.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﻴﺪ از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻃﺮاف ﻳﻘﻴﻦ دور ﻣﻰ زﻧﺪ ﺗﺎ آرزو‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺿﻌ‪.N‬‬ ‫‪ -٣‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼـﻴـﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘـﺪاً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا اﳒﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣـﻴـﺪ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻋﺪه ﻣﻰ دﻫﺪ آن را در آﻳﻨﺪه اﳒﺎم دﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﻛﺸﺎﻛﺶ رﱋ‪ ،‬ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﻴﺪ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺎ را اﻣﻴﺪار ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﻮر او ﺗﻀﻤﻴﻨﻰ‬ ‫در ﻣﻮرد آﻣﺪن ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫∞∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اﻳﻮب ‪١٥:١٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٥-١:٥‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-١٨:٨‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٤-١١:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣-١:٣‬‬

‫‪UŽœ ©∏π‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او در ﻛﻼم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻛـﺘـﺒـﻰ ﺑـﺎ ﻣـﺎ‬ ‫ﻣﺸﻴﺖ آﺷﻜﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ ﻛﺘﺒﻰ‪ .‬ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ ﺑﺎ او‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ و در ّ‬ ‫ﺑﻪ درد دل ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨـﻴـﻢ‪ .‬ﭼـﺎرﻟﺰ ﻫﻮدج اﻇﻬﺎر ﻛـﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ »دﻋﺎ‪ ،‬ﻣﺒﺎدﻟـﻪ ﺟـﺎن ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ«‪ .‬ﻣﺎ در دﻋﺎ و از ﻃﺮﻳﻖ دﻋﺎ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ؛ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاﻓﻰ‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﻋﺮﻳﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ؛ ﺷـﻜـﺮﮔﺰارى ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺣﻖ ﺷﻨﺎس را اﺑﺮاز ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ و دادﺧﻮاﺳﺘﻬﺎ و درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫در دﻋﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ ﺧـﺪا را در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺷﺨـﺺ‪ ،‬آن ﻫـﻢ ﺷـﺨـﺼـﻰ ﻗـﺪرﲤﻨـﺪ ﳌـﺲ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او در ﭘﺎﺳـﺦ‪ ،‬ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺸﻨـﻮد و اﻗﺪام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺘـﻮن ﻣﻘﺪس ﻫﻢ ﺗﻨﻈـﻴـﻢ‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﻣﻮر ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاى ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﻨﺪ و ﻫﻢ ﻧﻔﻮذ دﻋﺎ را‪ .‬آن‬ ‫دو اﻣﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ در ﺗﻀﺎد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻫﺪاف آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﻬﺎ را ﻣﻘﺪر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ اﺑﺰار را ﻧﻴﺰ‪ .‬دﻋﺎ ﻫﻢ وﺳﻴﻠﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫اده ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫آن را ﺑﺮاى ﭘﻴﺶ ﺑﺮدن ار (‬ ‫دﻋﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﻋـﺮﺿﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﺜﻠﻴـﺚ‬ ‫ﻣﺒـﺎرك و ﺧـﻮاه ﺑﻪ درﮔﺎه ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺳـﻪ ﺷـﺨـﺺ اﻟـﻮﻫﻴﺖ‪ .‬دﻋـﺎ ﻛـﺮدن ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∑±‬‬

‫ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت‪ ،‬ﺑﺖ ﭘـﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬دﻋﺎ ﭼﻨـﺪ ﺷـﺮط ﻻزم دارد‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ‬ ‫ﺻﺪاﻗﺖ و ﺻﻤﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺟﻤﻼت ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ و رﻳﺎﻛﺎراﻧﻪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺪا ﲤﺴﺨﺮى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن دﻋﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮآن ﻛﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪا‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎر دارد‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﺪا ﺑـﻪ درﮔﺎه او ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در دﻋﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻮاره‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺴﺘﺎده اﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫رﻓﻘﺎى زﻣﻴﻨﻰ ﺧـﻮد را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮ ار ﻣﻰ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﳊﻨﻰ از ﺳﺮ ﺧـﻮدﭘﺴﻨـﺪى و‬ ‫ﺳﺒﻚ ﺳﺮى ﺧﺪا را ﻃﺮف ﺧﻄﺎب ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﻣﻬﺎر ذﻫﻦ و زﺑﺎن ﺧـﻮد را ﻧﻜﺸﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻫﺎﻧﺖ و ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻛﺮده اﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﺗﻮ اﺿﻊ و ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﻧﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺠﺎ آوردن ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﺣﻖ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺮط ﺳﻮم ﻛﻪ ﺑﺎ آن دو ﺷﺮط ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻰ ارﺗﺒﺎط ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ در ﻓﺮوﺗﻨﻰ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫داﻣﻦ ﺧﺪا ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ او ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻳﺎد ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻛﺴﻰ و ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪﮔﺎن او و ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻫﺴﺘـﻴـﻢ‪ .‬او از ﻣـﺎ دﻋـﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧـﻪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧـﻪ ﻣـﻐـﺮوراﻧﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮرش ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ آﻣﻮزد ﻛﻪ در درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﺎدق و ﭘﺮﺣﺮارت ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﻔﻆ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﺣﺮارت ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﲤﻜﻴﻦ و ﺗﺴﻠﻴﻤﻰ از ﺳﺮ اراده‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اده ﺗﻮ ﻛﺮده ﺷﻮد« اﺻﻼً ﻧﺸﺎن آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ »ار (‬ ‫ﺧﺪاى ﻧﺎﺧـﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎى ﺧـﻮد اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬دﻋﺎى ﻣﺎ ﭼﻨﺎن در ﻟﻔـﺎﻓـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗـﺮدﻳﺪى ﻧﺪارﻳﻢ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮد و آﻣﺎده‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎى ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻰ‬ ‫ﻣﻰ دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ او اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﺰ و ﻻﺑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﻰ آﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻫﻤﻮاره و در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻰ ﺧﺪا را ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫≤∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ﻣﺎ در ﻧﺎم ﻋﻴﺴﻰ دﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺎم او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ ﺑﻪ‬ ‫رﺳﻤﻴﺖ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼـﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻳﺎور ﻣﺎ در دﻋﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟـﺐ‬ ‫ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻋﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎرى اﻣﻮر آﻣﻮﺧﺘﻨﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در دﻋﺎﻫﺎى ﺧﻮد ﻣﺮاﺣﻠﻰ‬ ‫را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ دﻋﺎى ﻛﺎﻣﻠﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺮار اﺳﺖ‪ (١) :‬ﺳﺘﺎﻳـﺶ و ﭘـﺮﺳﺘﺶ‪ (٢) ،‬اﻋـﺘـﺮاف‪ (٣) ،‬ﺷﻜـﺮﮔﺰارى‪ (٤) ،‬ﻻﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮدن‪ .‬ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ اﻳﻦ ﻣﺮاﺣﻞ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ‬ ‫ﻻزﻣﻪ دﻋﺎ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﻳﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬دﻋﺎ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺨﺎﻃﺐ دﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ در دﻋﺎ ﭘﺮﺣﺮارت و ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬دﻋﺎى اﻳﻤﺎن‪ ،‬دﻋﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد دارد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﻴﺮوى از ﻣـﺮاﺣﻞ ﭼﻬﺎر ﮔﺎﻧـﻪ( دﻋﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬اﻋـﺘـﺮاف‪ ،‬ﺷﻜﺮﮔـﺰارى و ﻻﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮدن ﻛﻤﻚ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ دﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣-١:٥‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٤-١٣:١٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٧-٢٦:٨‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٧-٦:٤‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥-١٤:٥‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∑≤‬

‫∞‪ÈeO²ÝÅXF¹dý ©π‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى از ﻧﻈﺮﻟﻐﻮى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺷﺮع« اﺳﺖ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎﻧـﺪار را ﻧﻔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺗـﻨـﺰل ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰى‪،‬‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻔﺖ ﺧﻮد در ﺑﺪﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰان‪ ،‬اﻧﺰﺟﺎر ﺧﻮد از ﺷﺮﻳﻌـﺖ را ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻰ ﭼﻨﺪ ﺗـﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ اﻳـﺸـﺎن را از ﻗﻴﺪ اﺣﻜﺎم اﺧـﻼﻗـﻰ ﺧـﺪا رﻫﺎﻧﻴـﺪه‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ را از ﻟﻌﻨﺖ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰ رﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺑﻪ ﺟﻮازى ﺑﺮاى ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋـﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺗـﻜﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ رﻏﻢ ﺗـﻌﻠﻴﻢ اﻛـﻴﺪ‬ ‫ﭘﻮﻟـﺲ ﻋﻠـﻴﻪ دﻳـﺪﮔﺎه ﻓـﻮق اﻟﺬﻛـﺮ‪ ،‬ﻋﺪه اى دﻳـﺪﮔﺎه ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﻣـﻨﺴـﻮب‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻮﻟﻔﻴﻦ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌ ﺖ و ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺗـﺎﻛﻴـﺪ ورزﻳﺪه اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘـﻴﻤـﺎن ﺗﺎزه اﻓـﺘـﺨﺎر ﻣـﻰ ﻛﺮد و ﺑـﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺮﻳـﺤﺘﺮﻳـﻦ ﳊﻦ ﳑﻜـﻦ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺳﺘﻴـﺰى را ﻣﺤﻜـﻮم ﺷﻤﺮد‪ .‬او در روﻣـﻴﺎن‬ ‫‪ ٣١:٣‬ﻣﻰ ﻧﻮﻳـﺴﺪ‪» :‬ﭘﺲ آﻳﺎ ﺷﺮﻳـﻌﺖ را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺑـﺎﻃﻞ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎزﻳﻢ؟ ﺣـﺎﺷﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را اﺳﺘﻮار ﻣﻰ‪,‬دارﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﺎرﺗﻴـﻦ ﻟـﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴـﺎن ﻋـﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪن ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤـﺎن ﺻـﺮف‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰى ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ N‬او ﻫﻢ آوا ﺑﺎ ﻳﻌﻘـﻮب ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ« ﻟﻮﺗﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﻳﻮﻫﺎن آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ درﮔﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﻣﻨﻜﺮ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖ در زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻮد‪ .‬او ﺣﺘﻰ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ در راه آﻣﺎده ﻛﺮدن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺑﺮاى‬ ‫ﺑـﺮﺧـﻮردارى از ﻓﻴـﺾ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻛـﺎر آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻟـﻮﺗﺮ ﺑـﺎ ﻛـﺎرى ﻛـﻪ در ‪ ١٥٣٩‬ﻋـﻠـﻴـﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰان اﳒﺎم داد‪ ،‬ﺑﻪ آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ .‬آ ﮔﺮﻳﻜﻮﻻ ﺑﻌﺪﻫﺎ از ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰاﻧﻪ ﺧﻮد اﻋﻼن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﳕـﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻟﻮﺗﺮى ﻣﺘﻌﺎﻗﺒـﺎً دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮ در ﻣﻮرد ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در‬ ‫ﻓﺮﻣﻮل ﻛﻨﻜﻮرد )‪ (١٥٥٧‬ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻟـﻮﺗﺮى ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰ رود‪،‬‬ ‫ﻛﺎرﺑﺮد ﺷﺮﻳﻌﺖ را در ﺳﻪ وﺟﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺮاى ﺗﺸﺨﻴﺺ ﮔﻨﺎه از ﻏﻴﺮ ﮔﻨﺎه؛‬ ‫‪ -٢‬ﺑﺮاى اﻳﺠﺎد آراﺳﺘﮕﻰ ﻛﻠﻰ در ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻊ؛‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺮاى ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﺣـﻴـﺎت ﺑـﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺗـﻮﻟﺪ ﺗﺎزه‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﻋﻤﺪه ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘـﻴـﺰى از آﳒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪن را ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳـﺲ‬ ‫ﺷﺪن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﺟﺪا از اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻤﺎن ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻳﻢ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻓـﺮاﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس ﺧﺪا‪ ،‬در اﻳﻤـﺎن رﺷﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﻓـﺮﻣﺎﻧﺒـﺮدارى و رﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﻄ‪ N‬ﺧـﺪا ﺷـﺎﻣـﻞ ﺣـﺎل‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﺤﺒﺖ آﻣﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻮاب ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ از ﻗﺒﻞ ﻧﺜﺎر اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ را ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ را ﭘﻴﻤﺎن ﻓﻴﺾ ﻓﺮض ﻛﺮدن‪ ،‬ﺧﻄﺎى‬ ‫ﺧﻄﻴﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﺗﺎرﻳﺨﻰ و ﺷﮕﻔﺖ آور ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺣـﻴـﺮت اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻴﻀﻰ ﻛﻪ ﻧﺜﺎر ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﻤﻴـﻦ راﺳﺘﺎ‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﺮ‬ ‫از ﻓﺮاﻣﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ واﺳﻄﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﳒﺎت‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋـﺖ از ﻓـﺮاﻣﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٥:١٤‬‬ ‫ﻣﻜﺮرًا اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ »ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬اﻧﺒﻮﻫﻰ از اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﻫﺎ ﻳﺎ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ‬ ‫از ﻣﻘـﺮرات ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ ﭼـﻴـﺰى ﺑﺲ ﻓﺮا ﺗﺮ از ﻓﻬـﺮﺳﺘﻰ ﺻـﺮف از‬ ‫ﻣﻘﺮرات اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﭘﺮ ﺑﻴﺮاه ﻧﮕﻔﺘﻪ اﻧﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫را ﺑﻴﺎن ﻛـﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬در ذات ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬راﺑﻄﻪ اى ﺷﺨﺼﻰ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،N‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭼﻴـﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﻣﻘـﺮرات ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ‬ ‫آﺷﻜﺎرا از ﺑﺮﺧﻰ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬آﺋﻴﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﻳﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮدم ﺣﻖ دارﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﻈـﺮ ﺧـﻮدﺷﺎن‬ ‫درﺳﺖ ﻣﻰ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﭼﻨﺎن اﻳﺪه اى‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ »ﺣﻖ« اﳒـﺎم‬ ‫ﻛﺎر ﻏﻠﻂ را ﳕﻰ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪≤∑¥‬‬

‫‪≤∑µ‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘـﻴـﺰى ﻫﻤﺎن ﺑﺪﻋﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﻫـﻴـﭻ اﺟـﺒـﺎرى ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﻨﺪه ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺒﻨﺎﺋﻰ ﺑﺮاى آراﺳﺘﮕﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ و رﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﺑﺮاى‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن را ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ و ﻫﻢ ﺟﺪﻳﺪ را ﳑﻠﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﺧﺪا دﻟﻴﻞ ﺷﺎﻳﺴـﺘـﮕـﻰ ﻣـﺎ ﺑـﺮاى ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷـﺪن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰ رود ﻛﻪ در اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم‬ ‫ﺧﺪا ﺟﺪ و ﺟﻬﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥:١٤‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣١-٢٧:٣‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢-١:٦‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪٦-٢:٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣-١:٥‬‬

‫∂∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪vz«dÖÅXF¹dý ©π±‬‬ ‫ﺷﺮﻳـﻌـﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ ﺑـﺪﻋـﺖ ﻣـﻌـﻜـﻮس ﺷﺮﻳـﻌـﺖ ﺳـﺘـﻴـﺰى اﺳﺖ‪ .‬در ﺟـﺎﺋـﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰى اﻫﻤﻴﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺮﺗﺮ از ﻓﻴـﺾ ارﺗﻘﺎ ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﻳﺎن اﻳﺎم ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑـﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻮك ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ اﻧﺘﻘﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻧﺤﺮاف اﺳﺎﺳﻰ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ از اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺨﺼﻴﺖ‬ ‫و اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮزﻧﺪان اﺑـﺮاﻫﻴﻢ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ‬ ‫ﭼﺴﺒﻴﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه در اﺻﻞ‪ ،‬اﻧﻜﺎر اﳒﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻮردى ﻛﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ ﻣﺸﺘﻖ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻫﻮاﺧﻮاﻫﻰ از ﻟﻔﻆ ﺷﺮﻳﻌﺖ در ﻋﻴﻦ‬ ‫ﻣﺤـﺮوﻣﻴﺖ از روح ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺴـﻴـﺎن ﺑـﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﺑﻘﺒـﻮﻻﻧﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻨﺰﻟﺖ آن را ﺗﺎ ﺣﺪ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮاﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ‬ ‫و ﺑﻰ روح ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮات ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬آن ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ از ﻋﻴﺴﻰ ﭘـﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﱎ وارث ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻰ ﺷﻮم؟ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »اﺣﻜﺎم را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻦ‪ «.‬ﺟﻮان ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻴﺴﻰ آن »ﺧﺪاﺋﻰ« را ﻛﻪ او ﺑﻪ ازاى ﺧﺪاى‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮد؛ آن »ﺧﺪا«‪ ،‬داراﺋﻰ ﺑﻮد‪» .‬رﻓﺘﻪ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ‬ ‫ﺧـﻮد را ﺑﻔﺮوش و ﺑﻪ ﻓـﻘـﺮا ﺑﺪه ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔـﻨـﺠـﻰ ﺧـﻮاﻫـﻰ داﺷـﺖ« )ﻣﺘـﻰ‬ ‫‪ .(٢١:١٩‬ﺟﻮان ﺛﺮوﲤﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻪ راه ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻜﻞ دﻳﮕـﺮى از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻣﺠـﺮم ﺷﻤﺮده ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ اﺣﻜﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﻓـﺰوده ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﺳﻨﺖ ﻫﺎى« اﻳﺸﺎن ﭼﻨﺎن اﻋﺘـﻼ‬ ‫داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻫﻢ ﭘﺎﻳﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎن ﻣـﺮدﻣﻰ را ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫آزاد ﮔـﺬاﺷـﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از آزادﻳـﺸـﺎن دور ﻛـﺮده و ﺑـﻪ زﳒـﻴـﺮ ﻛـﺸـﻴـﺪه ﺑـﻮدﻧـﺪ‪ .‬آن ﻧـﻮع‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∑≤‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻃﻰ ﻫﺮ‬ ‫ﻧﺴﻠﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺒﺘﻼ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ ﻏﺎﻟـﺒـﺎً در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻠـﻰ ﺑـﻴـﺶ از ﺣـﺪ ﺗـﻨـﺪ در ﻣـﻘـﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻳﺎ دﻳﮕﺮان‬ ‫اﺟﺎزه ﺳﻘﻮط در ورﻃﻪ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ اﺧﻼﻗﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى ﳕﻰ دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫ﻗﻮاﻧﻴﻨﻰ ﺑـﻮﺟﻮد آورﻳﻢ ﻛﻪ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧـﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺨﺘﻴﮕﺮاﻧﻪ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻏﺎﺻﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﺪا آﻏﺎز ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺗﻨﺪى‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ ﻧﺸﺎن داده ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردى‪،‬‬ ‫ﻻ از آن ﻧﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧـﻮاﻫﺪ از ﻗﻴﺪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد دادﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰى‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻮع ﻓﺸﺎر آزاد ﺷﻮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﮔﻠﻮﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳـﻮاﻧﻪ وار ﺑﺮاى آزادى‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ ﺣﻨﺠـﺮه ﭘﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃـﺮ ﭘـﺎﺳـﺪارى از آزادى ﺧﻮد ﻫﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ آزادى را ﺑﺎ ﺑﻰ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎرى اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺷﻤﺮدن اﻣﻮر ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﻄﺎﻟﺐ وزﻳﻦ ﺗﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎ‬ ‫وﺳﻮاس ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﻜﺎت ﺟﺰﺋﻰ ﺗﺮ ﻣﻰ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻰ ﻛﺮد )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٤-٢٣:٢٣‬‬ ‫اﻳﻦ اﻋﻮﺟﺎﺟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻤـﻮاره ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﲤﺎﻳﻞ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﮔـﻮﻧﻪ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻳﺎ ﺧﺎﺻﻴـﺖ ﺧـﻮد را ﭼﻨﺎن ﺑـﺰرگ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﮕـﺎر از آنِ اﻧﺴﺎﻧـﻰ در واﻻﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺳﻄﺢ ﺧﺪاﺟﻮﺋﻰ اﺳﺖ و ﻧﻘﺎط ﺿﻌ‪ N‬ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻜﺎﺗﻰ ﻛﻢ اﻫﻤﻴﺖ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ‬ ‫ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﺧﻮﻳﺶ از رﻗﺼﻴﺪن را ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮت‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻴﺎورم در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻃﻌﻢ ﻛـﺎرى ﺧﻮد را ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺟﺰﺋﻰ‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎدزﻫﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى و ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪى‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ در آن ﺻﻮرت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻰ آﻣﻮزﻳﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﻮﺷﻨﻮد و ﭼﻪ ﭼﻴﺰى او را ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∑≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ در ﺟﻬﺖ ﻋﻜﺲ ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺳـﺘـﻴـﺰى‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا راﲢﺮﻳـ‪N‬‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺳﻨﺖ ﻫﺎى اﻧﺴﺎن را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ اﺣﻜﺎم اﻟﻬﻰ ﺑﺎﻻ ﻣﻰ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔـﺮاﺋﻰ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻣﻘﻴـﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﺮاﺋﻰ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰ دﻫﺪ و اﻣﻮر ﻣﻬﻢ را ﺟﺰﺋﻰ ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪.‬‬

‫‪q Qð È«dÐ vÝbI »U² «—U³Ž‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٠-١٥:١‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٢٩-٢٣:٢٢‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٩-١٥:١‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٦-٣:١٩‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٤-٣:١٠‬‬

‫≤‪XF¹dý t³½Uł tÝ œdЗU ©π‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ درﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ‬ ‫دارﻧﺪ؟ آﻳﺎ اﺣﻜﺎم ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﺎ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﺋﻰ‬ ‫از آن ﺳﺮ و ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ؟ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴﺰى در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺟﺎى‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎزﺗﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮاﻻت ﻫﺮ روز ﻓﻮرﻳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻬﻀﺖ اﺻﻼح ﻃﻠﺒﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ اﺻﻼح ﻃﻠﺒﺎن ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺟﺎن ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﺷﺮﻳـﻌـﺖ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤـﻰ را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒـﻰ را ﺑﻪ رﺷﺘﻪ‬ ‫ﲢﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ »ﻛﺎرﺑﺮد ﺳﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ« ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∑π‬‬

‫ﻫﺪف ﻧﺨﺴﺖ از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺎزﺗـﺎب ﻣﻰ دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ درﺑـﺎر(ه ﻫﻮﻳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻜﺎت ﺑـﺴﻴﺎرى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔـﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى اﻧﺴﺎن را روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آ ﮔﻮﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪﻳﺲ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮراز ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ ﻓﺮاﻣﻴﻦ را ﺑﻪ اﳒﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺿﻌ‪ N‬ﺧﻮد را زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻪ درﻳﺎﺑﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺘﻤﺪاد‬ ‫از ﻓﻴﺾ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺿﻌ‪ N‬ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ ﺳﺎزد ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﻮﺗﻰ ﻛﻪ‬ ‫در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﮕﺮدﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻘﺶ ﻳﻚ اﺳﺘﺎد راﻫﻨﻤﺎى ﺟﺪى راﺑﺎزى‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻮق ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺪف دوم از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺷﺮارت اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ در ذات ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫و ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎﻧـﻬـﺎ را ﻋـﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛـﺎرى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎدل را از ﻇﺎﻟﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻟﻮﻳﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺪف دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ رﺳﻮاﺋﻰ ﻣﻬﻴﺐ ﻧﺎﺷﻰ از ﻧﻘﺾ ﺷﺮﻳﻌﺖ و وﺣﺸﺖ‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑـﻪ زور‪ ،‬ﻫـﻴـﭻ ﺗـﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ و ﻋﺪاﻟـﺖ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬـﺎر ﺷـﻮﻧﺪ‪ «.‬ﺗﺎ آن روز ﻛـﻪ داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﲢﻘﻖ ﭘﻴﺪا ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﺷـﺮﻳـﻌـﺖ ﺗـﺎ‬ ‫اﻧﺪازه اى‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ ﳑﻜﻦ ﻣﻰ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﺪف ﺳﻮم از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان از ﺳﺮ ﻧﻮ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه ﺧﺪا را در ﻣﻮرد آﻧﭽﻪ ﭘﺪر‬ ‫ﻣﺎ را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ ،‬روﺷﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪرى ﻛﻪ ﻣﺎ در ﭘﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ از ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﻟـﺬت ﻣـﻰ ﺑـﺮد ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻫﻢ از ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﻮﺷﻨـﻮد‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ا ﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ .(١٥:١٤‬واﻻﺗﺮﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺑﺰارى در دﺳﺖ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آن‪ ،‬او را ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا و ﲤـﺮﻛﺰ ﺑـﺮ آن‪ ،‬وارد ﻣﻜﺘﺐ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻳـﻢ‪ .‬ﻳـﺎد‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ او را ﺧﻮﺷﻨﻮد و ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ او را ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آن‬ ‫دﺳﺘﻪ از اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ ﺳﺎزد ﻫﻤﻮاره ﻣﺎ‬

‫∞∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫را ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬رﻫﺎﺋﻰ ﻣﺎ از ﻗﻴﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﻨﺪ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻋﺎدل ﺷﻤـﺮده ﺷﺪه اﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﱳ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮدن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬رﻋﺎﻳﺖ ﻓﺮاﻣﻴﻦ اوﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﱳ ﺧﺪا ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫او‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از اﺣﻜﺎم ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬اﻣﺮوزه ﻛﻠﻴﺴﺎ ﲢـﺖ ﻫـﺠـﻮم ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺳﺘﻴـﺰى واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻳﻌﻨـﻰ ﭼـﻴـﺰى ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را ﺗﻀﻌﻴ‪ ،N‬اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﲢﺮﻳ‪ N‬ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻳﻨـﻪ ﻗﺪوﺳﺖ ﺧﺪا و ﻧـﺎراﺳﺘﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر‬ ‫‪ -٢‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا (‬ ‫ﻣﻰ آﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﻣﺎ ﺑﻪ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻣﺎﻧﻌﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻣﻌـﻠـﻮم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺧﺪاﺳﺖ و ﭼـﻪ ﭼـﻴـﺰى‬ ‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ او‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻓﺮد ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﺑﺪارد و اﺣﻜﺎم اﺧﻼﻗﻰ او را اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٩-١١:٧‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٩:١١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٢٥-٧:٧‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨-٤:٣‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٩:٧‬‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢٤:٣‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏±‬‬

‫≥‪vz«dÖʼnUL ©π‬‬ ‫آﻣﻮزه ﻛﻤﺎل ﮔﺮاﺋﻰ از اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺧﺪا در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ در زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﺼﻮل اﺳﺖ و‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران را از ﮔﻨﺎه ارادى آزاد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻣﻮزه ﻣﺰﺑﻮر از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺟﺎن وﺳﻠﻰ ﺳﺮ ﺑﺮآورد‬ ‫و از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘـﻰ اوﻟﻴﻪ ﺗﺪاوم ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻛﺎر‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻓﻴﺾ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺷﻜﻞ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از دﻳﺪﮔﺎه ﻫﺎى ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻪ ﻛـﻤـﺎل ﮔـﺮاﺋﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺷﺴـﺘـﻪ و روﻓﺘﻪ ﺗـﺮ دارد‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ »ﮔﻨﺎه ارادى« ﭘﻴﺮوزى‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ از ﺳﻨﺦ ﮔﻨﺎه در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺗﻔﺎﻗﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﮔﻨـﺎه ارﺗﻜﺎﺑﻰ از ﺳﺮ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه از دو اﺷﺘﺒﺎه ﻋـﻤـﺪه رﻳـﺸـﻪ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪:‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت اﻛﻴﺪ ﺷﺮﻳﻌـﺖ ﺧـﺪا را دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ درك راﺳﺘﻴﻦ از داﻣﻨﻪ و ﻋﻤﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ ﻛﻤﺎل ﮔﺮاﺋﻰ را ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺑﺮ آب ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ‪ .‬دوم اﻳﻨﻜﻪ در ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺑـﺮاى دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻣـﻨـﺰﻟﺖ روﺣﺎﻧـﻰ‬ ‫اﻏﺮاق ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮآوردى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ را از‬ ‫ﺳﺮ دﺳﺖ و دل ﺑﺎزى ﻋﺎدل ﺷﻤﺮد‪ .‬در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻋﻤﺪه ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى اﳒﻴﻠﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻃـﻮرى ﻋﺎم و ﻛﻠﻴﺴﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧـﺎص‪ ،‬ﭼـﻨـﺎن دﻳـﺪﮔـﺎﻫـﻰ را ﻧﻔـﻰ‬ ‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻨﻄﻴﻜﺎﺳﺘﻰ ﻧﻮﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً اﻳﻦ آﻣﻮزه را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى از ﺳﺮ ﻧـﻮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬در آن‬ ‫واﺣﺪ ﻫﻢ ﻋﺎدل ﺷـﻤـﺮده ﺷﺪه اﻧﺪ و ﻫﻢ ﮔﻨـﺎﻫـﻜـﺎرﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران در ﻧﻈﺮ ﺧـﺪا‬ ‫درﺳﺘﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻛﻔﺎره و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﺪاﻟﺘـﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا اﻳـﻤـﺎﻧـﺪاران را »ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺴـﻴـﺢ« ﻋـﺎدل‬ ‫ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﺑﻪ ﺧـﻮدى ﺧﻮد و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻼﺣﻈﺎت ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‬

‫≤∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ ﻣﺠـﺮﻣﻴﺖ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎران ﺗﺒﺪﻳﻞ ﳕﻰ ﺷـﻮﻧﺪ وﻟﻰ آن ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻣـﺮگ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺟﻼل ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﳕﻰ رﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﺎل درواﻗﻊ ﻳﻜﻰ از اﻫﺪاف زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﻛـﻤـﺎل ﳕـﻰ رﺳﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﳕﻰ ﺷـﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﺪم دﺳـﺘـﺮﺳﻰ را ﺑﻬﺎﻧـﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرى ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺼﺮاﻧﻪ در ﭘﻰ ﭘﻴﺸـﺮﻓﺖ روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دﻋﻮت ارزﺷﻤﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫(‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻤﺎل ﮔﺮاﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺾ‪ ،‬اﻗﺪام ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ اى را ﻧﻴﺰ اﳒﺎم ﻣﻰ دﻫﺪ‬ ‫و آن اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﺗﻘﺪس ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺎﻣﻞ را در اﻳﻦ ﺣﻴﺎت ﳌﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻛﻤﺎل ﮔﺮاﺋﻰ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻣﻰ ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﮔﻨـﺎه ارادى ﭘﻴﺮوز‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﻤﺎل ﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺣﻘﺎرت ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا و ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﺰرﮔﻮاراﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺮوج آدﻣﻴﺰادﮔﺎن‪ ،‬ﻗﺮار دارد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻳﻢ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻋﺎدل ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪.‬‬ ‫‪ -٥‬در ﳊﻈﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪن‪ ،‬ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ آﻏﺎز ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻓﻘﻂ در ﺟﻼل ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ ﻣﻰ رﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٨:٥‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٤٢:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١:٧‬‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١٤-٧:٣‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠-٥:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫≥∏≤‬

‫‪v½b X uJŠ ©π¥‬‬ ‫در آﻣﺮﻳﻜﺎ درﺑﺎره( ﺟﺪاﺋﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎرى ﮔﻔﺘﻪ و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺪه ﻣﺰﺑﻮر اﺻﻮﻻً ﺗﻮﺟـﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دو ﻧﻬﺎد ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﻳﻜﺪﻳـﮕﺮ ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫دو ﺑﻪ دﺳـﺖ ﺧﺪا آﻓـﺮﻳﺪه و ﻣـﻘﺮر ﺷـﺪه اﻧﺪ و در ﭘـﻴﺸـﮕﺎه ﻳﺎ »ﻓـﺮودﺳﺖ« ﺧـﺪا‬ ‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ دو ﺑﻨﻴﺎد‪ ،‬وﻇﺎﻳﻔﻰ دارﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴـﺘﻰ اﳒﺎم دﻫﻨـﺪ و ﻫﻴﭽﻴـﻚ از آن دو ﻗﺮار ﻧﺒﻮده ﻛـﻪ ﺣﻴﻄﻪ اﺧـﺘﻴﺎر و اﻗﺘﺪار‬ ‫دﻳﮕـﺮى را ﻏﺼـﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻇـﻴﻔـﻪ ﻛﻠﻴـﺴﺎ اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ اﳒﻴـﻞ ﻣﻮﻋـﻈﻪ ﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫آﺋﻴﻦ ﻫـﺎى ﻣﻘﺪس را اﺟﺮا ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺟـﺎﻧﻬﺎى اﻋﻀﺎ را ﺧﻮراك دﻫـﺪ و ﻏﻴﺮه‪ .‬اﻣﻮر‬ ‫ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬وﻇﺎﻳ‪ N‬دوﻟﺖ ﻧـﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ دوﻟﺖ اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻧﻈﻢ‬ ‫دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻫﺎ را وﺻﻮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻗﺘﺼﺎد و اﺟﺘﻤﺎع ﻧﻈﺎرت ﻛﻨﺪ‪ ،‬ارﺗﺸﻰ آﻣﺎده‬ ‫در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺟﺎن و ﻣﺎل ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﺪ و اﻣﻮرى از اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻪ وﻇﺎﻳ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ دوﻟﺖ داده ﺷﺪه ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻇﻬﺎر ﻣﻰ دارد‪:‬‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻄﻴﻊ ﻗﺪرﺗﻬﺎى ﺑﺮﺗﺮ ﺷﻮد زﻳﺮا ﻛﻪ ﻗﺪرﺗﻰ ﺟﺰ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و آﻧﻬﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧـﺪا ﻣـﺮﺗﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻗـﺪرت ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺪا ﳕﻮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد آورد‪ .‬زﻳﺮا از‬ ‫ﺣﻜﺎم ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜـﻮ را ﺧﻮﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻤـﻞ ﺑـﺪ را‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻰ ﻛـﻪ از آن‬ ‫ﻗﺪرت ﺗﺮﺳﺎن ﻧﺸﻮى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﻦ ﻛﻪ از او ﲢﺴﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺎدم ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫و ﺑﺎ ﻏﻀﺐ اﻧﺘﻘﺎم از ﺑﺪﻛﺎران ﻣﻰ ﻛﺸﺪ )روﻣﻴﺎن ‪.(٤-١:١٣‬‬ ‫از ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﺟﻮاز ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺪﻧﻰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻗﺪرت ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرى‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﺧﺎدم ﺧﺪا »ﻣﻨـﺼـﻮب ﻣﻰ ﺷـﻮد« و ﺣﻜﻮﻣﺖ او ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺧﺪا ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﻣـﻘـﺎﻣـﺎت‬ ‫روﺣﺎﻧﻰ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﺴﺘﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪:‬‬

‫‪≤∏¥‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪Uð œd, —dI «— v²OËœ ÊU¹«Ëd½U d ¨ÊUNł tL¼ ÁUýœUÄ Ë b½Ë«bš s¹dðô«Ë «bš‬‬ ‫‪Ë b?M?ýU?Ð Âœd? “« ‚u? ¨Âu?L?Ž X?¹d?Oš È«dÐ Ë Ë« œuš ‰öł È«dÐ ¨Ë« Á“Uł« X%‬‬ ‫‪ÊUA¹« v d~Oœ Ë bM²:¼ uJO½ t, v½U½¬ “« ŸU œ dÞUš tÐ ¨v²OA sOMÇ ÂU$« È«dÐ‬‬ ‫‪ÆXÝ« Áœd, eN− dOALý —b tÐ «— Ê«d ¬ ʬ ¨ —«dý ÊöŽU «“U− È«dÐ Ë‬‬ ‫‪vzU:OK, « —UO²š« U¹ ”bI ÈU¼ÅsOz¬ Ë Âö, —u « t, X:O½ sJ2 «— Ê«œd ÅXOËœ‬‬ ‫ ‪Á“u?Š —œ «— v½UL¹« qzU: —œ v²OUšœ s¹d²JÇu, v²Š U¹ ÊULݬ uJK tÐ ◊uÐd‬‬ ‫‪ÆbMM, ÷d œuš nOKJð‬‬ ‫در زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺪاﺋﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻧﺘﺴﺎب ﺟﺪاﺋﻰ دوﻟﺖ و‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ درﮔﻴﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺠﺪد )و ﺳﻮء ﺗﻔﺴﻴﺮ( ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺪﻧﻰ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬در ﭘﻰ آن اﺳﺖ ﻛﻪ از »زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ« ﺧﺪا ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ‬ ‫ﻣﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﺪرت و اﻋﺘﺒﺎرى از درون و در درون ﺧﻮد اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ آن ﻣﺤﻮر‬ ‫ﺑﭽﺮﺧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎ »ﺧﻄﺎى« ﺑﺎزﻳﻜﻨﺎن را اﻋﻼن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه وارد ﻗﻠﻤﺮو دوﻟﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺗﻼش ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎى دوﻟﺖ را ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎدات ﻧﺒﻮت ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از‬ ‫دوﻟﺖ دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن دوﻟﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﻣﻘﺮر ﻛﺮده و ﺑﺮ آن ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫ﻣﻰ راﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻣﻮردى‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﺴﺎرى‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻰ ﺷﻮد و ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷـﺎﻫـﺎن و ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺧـﺪاوﻧﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﻳﺮ اﻗﺘﺪار ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰ زﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻣﺮان ﻓﺮودﺳﺖ ﺗﺮ ﺑـﻪ ازاى ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣـﺮدان ﻗﺪرت ﺷﻤﺸﻴﺮ داده ﺷـﺪه و دوﻟﺖ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺗﺎﻣﻴﻦ‬ ‫ﻋﺪاﻟﺖ و دﻓﺎع از ﻣﺮزﻫﺎ‪ ،‬از زور اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و ﲤﻨﺎ ﺳﺮﭘﺎ‬ ‫ﳕﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﺒﺮ ﻣﺸﺮوع ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﻰ راﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻜـﻮﻣﺖ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗـﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ ﻣﺠـﺮم را ﺑﻪ اﺷﺪ‬ ‫ﻣﺠﺎزات ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﺣﺘﻰ اﻋﺪام ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﺪ و در ﺟﻨﮓ ﻫﺎى ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺟﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده او از ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آﻓﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏µ‬‬

‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن اﺻـﺮار ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﳑـﻜـﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺮاى‬ ‫ﺷﻬﺮوﻧﺪان‪ ،‬ﺳـﺮﻣﺸﻖ اﻃﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑـﺎ دﻋـﺎ ﻛـﺮدن ﺑﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻗﺘـﺪار‬ ‫دارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗـﻮاﺿﻊ و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑـﺮاﺑﺮ ﻓـﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن از ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻴـﻢ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮد ﻛﻪ اﳒﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪى ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﺮ ﺧﻢ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫آﻣﺮان‪ ،‬ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮ اﳒﺎم ﭼﻴـﺰى از ﻣﻨﻬﻴﺎت ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳـﺎ ﻓـﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﭼﻴـﺰى را ﻧﻬﻰ‬ ‫ﳕﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﳕﻮد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ و دوﻟﺖ‪ ،‬دو ﻧﻬﺎد ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﺷﺪه اﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ازاى وﻇﺎﻳ‪ N‬ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﻠﺰم ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬اﻗﺘﺪار ﻣﺪﻧﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر و ﺑﻪ ﻗﻮه ﻗﻬﺮﻳﻪ ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﺧﻮدﮔﺮدان ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا ﺟﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺣﻜـﻮﻣﺖ ﻫﺎ در ﭘﻰ آﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮدﮔﺮدان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴ‪ N‬ﻛﻠﻴﺴـﺎ اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬اﻃﺎﻋﺖ از اﻗﺘﺪار ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺪﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻗﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎﻓﻰ ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫دوم ﺗﻮارﻳﺦ ‪٢٠-١٦:٢٦‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٢-١٠:٢‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٧-١:١٣‬‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ‪٤-١:٢‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪١٧-١٣:٢‬‬

‫∂∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫‪똓« ©πµ‬‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ازدواج‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده و ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺣﻀـﻮر ﺧـﻮد در ﻋﺮوﺳﻰ ﻗﺎﻧﺎ و ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟـﺪﻳـﺪ از ﻃـﺮﻳـﻖ‬ ‫رﺳﻮﻻن ﺧﻮﻳﺶ داد‪ ،‬ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣـﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﻰ اﻣﺮوزى ﻏﺎﻟﺒﺎً‬ ‫ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ از ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻮق اﺳﺖ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﻟﻬﻰ ازدواج را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽـﻪ در‬ ‫اﻏﻠﺐ ﻋﻘﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎى اﻣـﺮوزى ﻧﺎدﻳﺪه ﻳﺎ ﺳﺮﺳﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷـﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮاﻋﺪ‬ ‫ازدواج‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳ‪ N‬ﻣﻘﻄﻮع و ﻣﺸﺮوع‬ ‫ازدواج را اراﺋﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ازدواج ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ راﺑﻄﻪ اى اﻧﺤﺼﺎرى ﺑﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺮد و ﻳﻚ زن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬راﺑﻄﻪ اى ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫واﺳﻄﻪ آن‪ ،‬آن دو ﺑﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪن از ﳊﺎظ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻰ‪ ،‬ﻓﻜﺮى و روﺣﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫»ﻳﻚ ﺗﻦ« ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪ از ازدواج ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ دوام ﺑﻴﺎورد‪ .‬آن‬ ‫اﲢﺎد‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻘﺪس ﺗﻀﻤﻴﻦ و ﺑﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺘـﻮن ﻣﻘﺪس اراﺋﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ دو ﻣـﻮرد اﻣﻜﺎن ﻓﺴﺦ آن‬ ‫ﺗﻮاﻓﻘﻨﺎﻣﻪ را ﳑﻜﻦ ﻣﻰ ﺳﺎزﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻰ وﻓﺎﺋﻰ و ﺗﺮك ﻫﻤﺴﺮ‪.‬‬ ‫در ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج‪ ،‬ﺑﻰ وﻓﺎﺋﻰ ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ‪ ،‬ﳑـﻨـﻮع ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘـﻴـﻮﻧﺪ ازدواج ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ را ﻛﺎﻣﻞ و‬ ‫در ﻛﺎر ﺧﻼق او در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﺴﻞ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻻزم ﺑﺮاى ﺗﻮﻟﻴﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ‪ ،‬داراى اﻫﻤﻴﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬آن اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫و زن اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن اﺳـﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬ﻣﻌﺎﻫـﺪه‬ ‫ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻧﻘﺶ ازدواج ﺑﻪ ﺷﺮح ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﳕﺎدﻳﻦ‬ ‫ﻛﺮدن راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻠﻴﺴﺎى او‪ ،‬از اﲢﺎد ﻓﻮق اﻟﺬﻛﺮ ﺑﻬﺮه ﻣﻰ ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬وﻓﺎدارى‪،‬‬ ‫رﺳﻴﺪﮔﻰ و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻫﺴﺘـﻪ ﻣـﺮﻛﺰى ﭘﻴـﻮﻧﺪ ازدواج را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫـﺪ‪.‬‬ ‫اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎراﻧﻪ‪ ،‬آن ﭘﻴﻤﺎن را ﻣﻰ ﮔﺴﻠﺪ و آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻃﺮف زﺧﻢ ﺧﻮرده‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑∏≤‬

‫را ﻣﺠﺎز ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻃﻼق ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻼوه در اول ﻗﺮﻧﻴﺘﺎن ‪ ،١٦-١٢:٧‬ﭘـﻮﻟﺲ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ اﻳﻤﺎﻧـﺪار‪،‬‬ ‫اﻋﻢ از زوج ﻳﺎ زوﺟﻪ رﻫﺎ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺟﺒﺎرى ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪارى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺗﺮك ﻫﻤﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻰ وﻓﺎﺋﻰ‪ ،‬ﻧﻘﺾ ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ازدواج اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ازدواج‪ ،‬ﻣﺸﻴﺘﻰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺴﻴﺤﻰ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻓﻴﺾ ﻋﺎم آن ﺑﻨﻴﺎد ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ازدواج ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ازدواج »در ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ازدواج ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن را ﳑﻨﻮع ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﺮف ازدواج‪ ،‬از ﺷﻮﻫﺮ دﻋﻮت ﺷﺪه ﻛﻪ »ﺳﺮ« زﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از زن دﻋﻮت ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻞ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﺗﺎ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋﺮوس ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮاى او داد‪ ،‬زن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮد را ﻓﺪاﻛﺎراﻧﻪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ازدواج ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪ و ﻗﻮاﻋﺪ آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ازدواج ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻚ ﻫﻤﺴﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آن اﲢﺎد ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﻴﺴﺮ در ازدواج ﻛﻪ ﻣﺠﺎز ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن داده ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﺗﺎب اﲢﺎد روﺣﺎﻧﻰ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺷﺄن ازدواج در ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﲤﺜﻴﻠﻰ از ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻠﻴﺴـﺎى او‬ ‫ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺣﻖ ازدواج ﻛﻪ ﻣﺸﻴﺘﻰ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آﻓﺮﻳﻨﺶ و زاﻳﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺷﺪه و ﻛﻠﻴﺴﺎ ازدواج ﻫﺎى ﻣﺪﻧﻰ را ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ »در ﺧﺪاوﻧﺪ« ازدواج ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺳﺎﺧﺘﺎر اﲢﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ازدواج را‬ ‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ زوج و ﭼﻪ زوﺟﻪ‪ ،‬اواﻣﺮ ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ از ﺧﺪا درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺮدن ﻧﻬﻨﺪ‪.‬‬

‫∏∏≤‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٤:٢‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-١:١٩‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧‬‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣٣-٢١:٥‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪٨-٣:٤‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٤:١٣‬‬

‫∂‪‚öÞ ©π‬‬ ‫در ﺟﺎﻣﻌﻪ اى ﻛﻪ ﻃﻼق ﻣﺴﺮى و ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ‬ ‫آن ﻓﻮرﻳﺖ ﺗﺎم دارد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺷﺪ ذاﺗﻰ ﻃﻼق و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫از آن‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎده ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻃﻼق را ﺑﺎ ﺗﻬﻴﻪ آﺋﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ اى ﺑﺮاى ﻣﺘﺎرﻛﻪ ﺗﺴﻬﻴﻞ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘـﺎرﻛﻪ اى ﻛﻪ ﻃﻰ آن‪ ،‬زوﺟﻴﻦ ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ را ﺑﻪ ﺗﻘﺼﻴـﺮى ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺟﺪاﺋﻰ ﻣﻰ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻃﻼق آﺳﺎن و آﺳﺎن ﺗـﺮ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺷﺘﺎب ﮔﺮﻓﱳ آن ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﺗﺮ ﻣﻰ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻃﻼق را ﺳﻄﺤﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﳕﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻮرد اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اى ﻛﻪ در ﻗﺮن اول در ﻣﻴﺎن ﻣﻜﺘﺐ ﻫﺎى ﺧﺎﺧﺎﻣﻰ در ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه اﺳـﺖ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎى ﺷﺮﻋﻰ ﻃﻼق‪ ،‬ﻋـﺪم‬ ‫ﺗﻮاﻓﻖ دﻧﺒﺎﻟﻪ دارى ﺑﻴﻦ ﻟﻴﺒـﺮال ﻫﺎ و ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﻛﺎران وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ آن ﻣﺴﺄﻟﻪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ ﻣﺮد زن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻠﺘﻰ ﻃﻼق دﻫﺪ؟ او در ﺟﻮاب اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪه‪,‬اﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻖ در اﺑﺘﺪا اﻳﺸﺎن را ﻣﺮد و زن آﻓﺮﻳﺪ؟ و ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺮد ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤∏π‬‬

‫ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد و ﻫﺮ دو ﻳﻚ ﺗﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن دو ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺗﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ آﻧـﭽـﻪ را ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺟﺪا ﻧﺴﺎزد )ﻣﺘﻰ ‪.(٦-٣:١٩‬‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ دارﻳﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آن ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن در ﻣﻮرد ﻃﻼق ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺣﻜﻢ ﻻﻗﻴﺪاﻧﻪ اى‬ ‫از ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬او ﻓـﻮرًا آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﺑﻨﻴـﺎد اوﻟﻴﻪ ازدواج ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا‬ ‫ارﺟﺎع داد‪ .‬او ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ازدواج ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﺑﻮدن ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او ﺑﺮ اﲢﺎد زن و ﺷﻮﻫﺮ در ﻳﻚ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺗﺎﻛﻴﺪ ورزﻳﺪ‪ ،‬اﲢﺎدى ﻛﻪ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻓﺴﺦ ﺷـﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑـﺮاى ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴـﺮى در ﻣﻮرد زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎى ﻓﺴـﺦ‬ ‫ازدواج ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬آن ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ :‬ﺑﻪ وى ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ زن را ﻃﻼق ﻧﺎﻣﻪ دﻫﻨﺪ و ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ؟ اﻳﺸـﺎن را ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﺳﻰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﺟﺎزت داد ﻛﻪ زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻃﻼق دﻫﻴﺪ ﻟﻴﻜﻦ از‬ ‫اﺑﺘﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ زن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﺖ زﻧﺎ ﻃﻼق‬ ‫دﻫﺪ و دﻳﮕﺮى را ﻧﻜﺎح ﻛﻨـﺪ زاﻧﻰ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ زن ﻣﻄﻠﻘـﻪ را ﻧﻜﺎح ﻛﻨﺪ زﻧﺎ‬ ‫ﻛﻨﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٩-٧:١٩‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن داد ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ او‪ ،‬درك‬ ‫آﻧﻬﺎ از ﺣﻜﻢ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴـﻖ را ﻧﺎدرﺳﺖ ﺷﻤـﺮد‪ .‬ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻃﻼق »ﻓﺮﻣﺎن« ﻧﺪاد ﺑﻠﻜـﻪ در‬ ‫ﻣﻮارد ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ‪ ،‬آن را ﻣﺠﺎز داﻧﺴﺖ )اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮى ﺧﺪا ﺑﻮد و در اﺻﻞ‬ ‫ﺧﺪا ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﮔﻨﺎﻫـﻰ ﻛـﻪ ﺣـﺮﻣﺖ ازدواج را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰ ﮔﺬاﺷـﺖ‪،‬‬ ‫اﺟﺎزه آن روﮔﺮداﻧﻰ از ﻧﻴﺖ اوﻟﻴﻪ ﺧﻮد را داد(‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﺬﻛﺮ داد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ آن‬ ‫اﺟﺎزه ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﮔﻨﺎه )ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ( داده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺼﺪ اوﻟﻴﻪ از ازدواج را ﺧﻨﺜﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﭙـﺲ راى ﺧﻮد در اﻳﻦ ﻣﻮرد را اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨـﻬـﺎ در زﻣﻴﻨﻪ ﻫـﺎى‬ ‫ﻓﺴﺎد ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﻃﻼق را ﻣﺠﺎز ﻣﻰ ﺷﻤﺎرد‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻛﻨﺎﻳﻪ آﻣﻴﺰ او درﺑﺎر(ه ازدواج ﻣﺠﺪد‬ ‫و زﻧﺎﻛﺎرى را ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﻃﻼﻗﻬﺎى ﻧﺎﻣﻌﺘﺒﺮ و ﻧﺎﻣﺸﺮوع درك ﳕﻮد‪ .‬در ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻃﻼق را ﻣﺠﺎز ﳕﻰ داﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮدم ﻃﻼق ﻣﻰ دﻫﻨﺪ و ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﻤﭽﻨـﺎن‬

‫∞‪≤π‬‬

‫“½‪v½UŠË— vÖb‬‬

‫آﻧﻬﺎ را زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ازدواج ﻣﺠﺪد زوﺟﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻃﻼق آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺷﺮوع راﺑﻄﻪ اى زﻧﺎﻛﺎراﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭘﻮﻟﺲ اﺟﺎزه ﻃﻼق را ﺑﻪ ﻣﻮردى ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺗﺮك ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﻢ داد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٥-١٠:٧‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﺴﺘﺮ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪v?{U?I?²? t?, X?Ý« ŸËd?A? ÁU?M?ÖÅv?Ð ·d?Þ ¨Ã«Ëœ“« “« bFÐ È—U,U½“ œ—u —œ‬‬ ‫‪Èd?~?¹œ U?Ð ¨b?ýU?Ð Áœd? s?J?ýÅÊU?L?OÄ ·dÞ t, —U~½« ¨‚öÞ “« fÄ Ë œuý ‚öÞ‬‬ ‫«“‪œ“UÝ bF²: «— Ë« t, býUÐ È«ÅÁ“«b½«ÅtÐ ÊU:½« v¼U³ð t, r¼ bMÇ d¼ ÆÆbM, ë˜‬‬ ‫‪Áœd?, q?B?²? r?¼ t?Ð «— U?N½¬ 똓« tDÝ«Ë tÐ «bš t, v½U½¬ Êœd, Á—UÄ Ëœ È«dÐ Uð‬‬ ‫«‪v?½«œd?ÖË— U?¹ È—U?,U?½“ d?~? v?³?³?Ý ê?O?¼ r?¼ “UÐ ªbM, t U « vNłu U½ qOOœ ¨XÝ‬‬ ‫‪tР똓« b½uOÄ a: È«dÐ ÈdŁu V³Ý b½«uðÅv/ ¨XÝœ ÊUL¼ “« È«Åt²Ý«ušœuš‬‬ ‫‪ bý tÐ ¨v½«œdÖË— U¹ È—U,U½“ ʬ t, XÝ« s¹« tÐ ◊ËdA r¼ ʬ Á“Uð Ë b¼œ XÝœ‬‬ ‫‪ªb?½u?A?½ U?N?½¬ “U?ÝÅÁ—U?Ç o?¹dÞ êO¼ tÐ ¨v½b ÈU¼œUN½ U¹ U:OK, t, býUÐ vðbŠ Ë‬‬ ‫ ‪dŁU² ’UEý« Ë œb½uOáÐ Ÿu Ë tÐ ÊU U:Ð Ë vMKŽ v½U¹dł vÞ b¹UÐ ¨ÊULOÄ Ê¬ a:‬‬ ‫«“ ¬‪b¹bŠö< tÐ g¹uš —u « —œ U¹ Ábý U¼— œuš ‰UŠ tÐ b¹U³½ ¨v~²::Ö Ë a: Ê‬‬ ‫‪Æb½uý —«cÖ«Ë œuš‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﻃﻼق »ﻋﺎرى از ﺗﻘﺼﻴﺮ« ﭼﺸﻢ ﳕﻰ ﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻋﻴﺴﻰ از دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻴﺒﺮال ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن در ﻣﻮرد ﻃﻼق‪ ،‬دورى ﻣﻰ ﺟﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﻮﺳﻰ ﻃﻼق را اﺟﺎزه داد اﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در ﻗﻀﻴﻪ ﻓﺴﺎد ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ اﺟﺎزه ﻃﻼق ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ داد ﻛﻪ ازدواج ﻣﺠﺪد اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻛﻪ ﻃﻼق اﻳﺸﺎن ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺑﻮده‬ ‫داﺋﺮ ﺑﺮ زﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻰ اﻳﻤﺎﻧﻰ را ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎى ﻃﻼق اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٣٢-٣١:١٥‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٩-٣:١٩‬‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪٣-١:٧‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٦-١٠:٧‬‬

‫‪≤π±‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪r¼œ g7Ð‬‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬ ‫∑‪©‰Ułœ® `OU Åb{ ©π‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻠﻜﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﻫﻢ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﺴﻴـﺎرى را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛـﺮده‪ ،‬ﺧﻮراك ﻓﻴﻠـﻢ ﻫﺎى ﻫﺎﻟﻴﻮود را‬ ‫ﺗﺪارك دﻳﺪه و در داﺳﺘﺎﻧﻬﺎى ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺒﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻋﻠﻰ اﻟﻨﻬﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺷﻮم ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺮارت ﻫﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ از ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ ﺷـﻮد‪ ،‬اﺳﺮارآﻣﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺶ و ﻣﺎﻫﻴﺖ او ﻛﺎﻧﻮن ﺑﺴﻰ ﺳﺮدرﮔﻤﻰ ﻫﺎ و ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻟﻔﻆ ﺿﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬او )ﻳﺎ آن( ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى »ﻋﻠﻴﻪ« اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم »ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎى«‪ .‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻠـﻜـﻪ در ﭘـﻰ‬ ‫ﮔﺮﻓﱳ ﺟﺎى ﺑﺮ ﺣﻖ او ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬او ﺗﻘﻼ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬او ﻣﺴﻴـﺢ دروﻏﻴﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﻛـﻮﺷﺪ ﻣﺮدم را ﭼﻨﺎن ﻓﺮﻳﺐ دﻫﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ او ﻣﺴﻴﺢ راﺳﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﺋﻰ را در ذﻫﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن؟ آﻳﺎ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻬﺮه ﻣﺬﻫﺒﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻫﺮ دوى آﻧﻬﺎ؟ آﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺿﺪ ﻣﺴﻴـﺢ وﺟﻮد دارد ﻳﺎ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺪﻳﺪه اى‬ ‫در ﻗﺎﻟﺒﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎراﺳﺖ؟ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﭼﻬﺮه ﺑﺨﺼﻮﺻﻰ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻧﺮون‪ ،‬ﻫﻴﺘﻠﺮ ﻳـﺎ ﻣـﻮﺳـﻮﻟﻴﻨـﻰ را دﻳﺪه اﻧـﺪ او را ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ اﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺴـﻴـﺎرى از‬

‫≥‪≤π‬‬

‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﭘﺎپ ﻣﺴﺘﻘﺮ در روم را ﺳﺎزﻣﺎن ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻬﺮه ﻳﺎ ﻧﻴﺮوﺋﻰ ﻣﻰ ﮔﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل رخ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ از‬ ‫»دﺟﺎﻻن ﺑﺴﻴﺎر« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٨:٢‬و »روح دﺟﺎل« ﻛﻪ در آن زﻣﺎن »در ﺟﻬﺎن« ﺑﻮده‬ ‫اﺳﺖ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٣:٤‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻣـﻄﻠﺐ ﻣﻰ ﺗﻮان ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻛﻪ در ﺧﻼل دوران ﺑﻴﻦ ﻋﺼﺮ رﺳﻮﻻن و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻫﺎى‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرى‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از ﺟﻨﺒﻪ روﺣﻰ و ﻗﺪرت از ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﺑﺮاز وﺟﻮد وﻳﮋه اى‬ ‫از ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬آن »زاده ﮔﻨﺎه« ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰ آﻳﺪ و‬ ‫ﻣﻬﺮ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﺮ »ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺪا« ﺧﻮاﻫﺪ زد )دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٢-١:٢‬ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴـﺰى وﻗﺘـﻰ واﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻪ ﻗـﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫اﻋﺎده ﺷﻮد در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬آن ﻣﻄﻠﺐ را اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ در »ﻫﻴﻜﻞ« ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭼﻬﺮه ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻣﺪن ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ارﺗﺪادى ﻋﻈﻴﻢ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ‬ ‫ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ ﺑﻴﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺑﻨﻴﺎدﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼـﻮد ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﻠﻜﻮت او را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ‬ ‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ دﻫـﺪ ﻛـﻪ ﻋـﻠـﻰ رﻏﻢ ﻗـﺪرت و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻫـﻮﻟﻨـﺎك‬ ‫ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻜـﻮﻣﻴﺖ و ﻫﻼﻛﺖ او ﻗﻄﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺮآورد ﻧﻬﺎﺋـﻰ‪،‬‬ ‫او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻘﻴﻘﻰ و زﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮى ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ »ﻋﻠﻴﻪ« ﻣﺴﻴﺢ اﻗﺪام ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻫﻢ »ﺑﻪ ﺟﺎى« او‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗﺎﻟﺐ اﺷﺨﺎص و ﻧﻬﺎدﻫﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﭘﻴﺶ ﻣـﻰ ﮔـﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎى آﺧـﺮ‪ ،‬اﺑـﺮاز وﺟﻮد وﻳﮋه اى از‬ ‫ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﻧﻔﻮذى ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮاﳒﺎم ﻣﻐﻠﻮب ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪≤π¥‬‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٢-١:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٣-١٨:٢‬‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‪٦-١:٤‬‬ ‫دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٧:١‬‬

‫∏‪`OU XAÖ“UÐ ©π‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻫﻤﻪ اﻋﺼﺎر‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬او در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻇﻬﻮر ﺧﻮد‪ ،‬رﻫﺎﺋﻰ ﻣﺎ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻇﻬﻮر‬ ‫ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ او ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻣﻴﺪ ﻣﺒﺎرك ﺑﺮﻗﺮارى ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻠﻜﻮت اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫واژ(ه ‪ Parousia‬ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ در ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ ﺑـﺮاى اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ »ﻇﻬﻮر«‪» ،‬اﺑﺮاز وﺟﻮد« ﻳﺎ »آﻣﺪن« ﺷﻜـﻮﻫﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫در زﻣﺎن آﺧﺮ دﻻﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎروﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﱳ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ آﻣﺪن ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﻳﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﺠﺪد ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬آﻣﺪن ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ ﺷﺨﺼﺎً و ﻫﻢ ﻣﺮﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ آﻣﺪن او ﻗﺪرﲤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد اﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻗﺪرت ﳕﺎﺋﻰ ﺻﺮف‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬آن آﻣﺪن‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ اﺑﺮاز ﻋﻴﻨﻰ ﺷﺨﺺ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪن او ﻧﻪ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و ﻧﻪ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ روﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻇﻬﻮر او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﻮه ﻋﺰﻳﻤﺖ او در ﺻﻌﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎﺋﻰ‬ ‫از ﺟﻼل ﻫﻤـﺮاه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻏﺮﻳـﻮى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﭼـﻮن دﻣﻴﺪن در ﻛﺮﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه‬ ‫آواﺋﻰ از ﻣﻠﻚ ﻣﻘﺮب‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ رﺑﻮده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺎ او دﻳﺪار ﻛﻨﺪ‪ .‬آن رﺑﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ آﺷﻜﺎر‬ ‫و در ﻣﻼء ﻋﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺪف از آن رﺑﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﺮاى ﳊﻈﻪ اى‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤πµ‬‬

‫از روى زﻣﻴﻦ زدوده ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﻴـﺢ دوﺑـﺎره ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﻫﺪف از آن رﺑﺎﻳﺶ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ اﺟﺎزه داده ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮدد‪ ،‬در آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ در ﺣﻴـﻦ ﻓـﺮود ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ او از آﺳﻤﺎن‪ ،‬در ﺳﻠﻚ ﻣﻠـﺘـﺰﻣﻴﻦ‬ ‫رﻛﺎب او درآﻳﻨﺪ‪ .‬آﻣﺪن او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻴـﻮه‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻋﻤـﻮﻣﻰ‪ ،‬داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ و ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪن دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺎروﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارﺑﺎش ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ آﻣﺪن‬ ‫او ﻧﺎﻣﻨﺘﻈـﺮه و ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪه ﻧﺒـﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺻﺮار ﺷـﺪه ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻟﮕﺮﻣﻰ در‬ ‫ﻛﺸﺎﻛﺶ ﻣﺸﻘﺎت ﻓﻌﻠﻰ‪ ،‬آن ﻇﻬﻮر آﺗﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎدآورى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ روز ﻳﺎ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ راﳕﻰ داﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‬ ‫ﺳﻌﻰ ﻛﺮده اﻧﺪ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺣـﺴﺎب ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮادﺷﺎن ﻫﻢ رﺳﻴﺪه اﻧﺪ ﭼﻮن‬ ‫ﻼ ﻏﻠﻂ از آب درآﻣﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﻫﺎى دﻗﻴﻖ اﻳﺸﺎن ﻛﺎﻣ ً‬ ‫دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻧـﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘـﻰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻮاﻇﺐ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫـﺎى ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺷﺪن او ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻗـﺮﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮان را ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﮔﺬاﺷﺘﻪ و اﻣﻴـﺪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ را رو ﺑﻪ ﻣﺤﺎق ﺑﺮده اﻣﺎ ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﺬرد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ او ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻘﻴﻦ دارد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﭘﺎروﺳﻴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺨﺼﺎً و ﻣﺮﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﺻﻌﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎى ﺟﻼل ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﺴﻴـﺢ را ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻛـﺮد ﺗﺎ او را در ورود ﻣﺠﺪد ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧـﻪ اش‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﻋﻴﻦ اﻧﺘﻈﺎرى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﻫﺎى ﺟﺰﻣﻰ روز و ﺳﺎﻋﺖ آﻣﺪن‬ ‫او ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﲟﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫∂‪≤π‬‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪٤٦:٢٥-١:٢٤‬‬ ‫ﻣﺘﻰ ‪٦٤:٢٦‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣٦-٥:٢١‬‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١١-٤:١‬‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪١٣:٥-١١:٤‬‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١٤-١١:٢‬‬

‫‪«bš uJK ©ππ‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻬﺎن ﻧﺎﻇﺮ اﺷﻜﺎل ﻣﺘـﻔـﺎوت ﺑﻴﺸﻤـﺎرى از ﺣﻜـﻮﻣﺘﻬﺎ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻧﻮاع‬ ‫راﻳﺞ ﺗﺮ آﻧﻬﺎ دﻳﻜﺘﺎﺗـﻮرى ﻫﺎى ﻧﺎﺷﻰ از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻬـﻮرى ﻫﺎى ﻣﻨﺒﻌـﺚ از‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻣﺮدم ﺳﺎﻻرى ﻫﺎى ﻣﺘﺸﻜﻞ از آراى اﻛﺜﺮﻳﺖ و دو ﻧﻮع ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺸﺮوﻃﻪ )ﻛﻪ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎرات ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺤﺪود ﺷﺪه( و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ )ﻛﻪ در آن ﻛﻼم ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﻪ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ( ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا از ﻧـﻮع ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻬﺎدى ﻛﻪ از ﺑـﻴـﺮون ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻘﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﺟـﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﺮ زﻳﺮدﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴـﺎزى ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻠﺐ رﺿﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت او ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ آراى ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻳﺎ ﻛﺴﺐ‬ ‫اﻛﺜﺮﻳﺖ آرا ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﻼم او ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﺣﻜﻮت او ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‪ ،‬دو ﺧﺎﺻﻴﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه و وﻓﺎدارى ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮرى اﻫﻤﻴﺖ دارﻧﺪ‪ .‬آن ﻗﺪر ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻋﻨﺼﺮ در‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺣﻴﺎﺗﻰ اﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪N‬‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ در ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻣﺎ از اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاﺳﺖ )روﻣﻴﺎن‬ ‫‪ (٢١:١‬و در ﻋﺪم وﻓﺎدارى ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫∑‪≤π‬‬

‫ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‪ ،‬رﺷﺘﻪ اى ﺣﻴﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ از اواﺋﻞ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺗـﺎ اواﺧﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺰﺑـﻮر‪ ،‬ﻓـﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ را‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ آﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ در ﺧﻮر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺷﺪه ﺧـﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪان‬ ‫در آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اى ﺑﻪ ﻣﻠﻜـﻮت اﺷﺎره ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در آﻳﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻴﺪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻋﻼن ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢:٣‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻣﻘﻄﻊ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﺎ اﻟﻔﺎظ ﳕﺎدﻳﻨﻰ از ﻗﺒﻴﻞ »ﺗﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑﺮ رﻳﺸﻪ درﺧﺘﺎن ﻧﻬﺎده ﺷﺪه« )ﻣﺘﻰ ‪ (١٠:٣‬و »او ﻏﺮﺑﺎل ﺧﻮد را در دﺳﺖ دارد«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ (١٢:٣‬ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﮔﻮﻳﺎى ﻗﺮﻳﺐ اﻟـﻮﻗﻮع ﺑـﻮدن آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻋﺼﺮ ﻣﻠـﻜـﻮت ﺧﺪا ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺪ اﳒﻴﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳـﺪ در‬ ‫ﺷﻴﭙﻮر ﺟﺎرﭼﻰ دﻣﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ »ﻣﻠﻜﻮت ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ اﻳﺎم‬ ‫را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺮاﺣﺖ ﻟﻬﺠـﻪ( ﻣﺸﻬﻮد در ﺑﺸـﺎرت ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ را ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺗـﻮان در ﺳﺎﻳﻪ اﻋـﻼن‬ ‫ﻣﮋده ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﻮد‪ .‬او اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت‪ ،‬ﻗﺪرﲤﻨﺪاﻧﻪ از راه رﺳﻴﺪه و‬ ‫در ﻣﻴـﺎن ﻗـﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺴـﺘـﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ ﻫـﻨـﮕـﺎم ﺻـﻌـﻮد ﺧﻮﻳـﺶ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ در دﻧﻴﺎ ﺷﺎﻫﺪان او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﺷﻬﺎدت دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎم ﻓﻌﻠﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻴﻬﺎﻧـﻰ‪ ،‬از‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎ دور ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﭘـﺎدﺷـﺎﻫـﻰ او را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰ اﻧﮕـﺎرد ﻳﺎ ﺑﻪ اﻧﻜـﺎر آن‬ ‫ﻣﻰ اﻳﺴﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻠﻜﻮت ﭘﻨﻬﺎن از دﻳﺪه ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرﻛﻰ اﻓﺘﺘﺎح ﻛﺮد‪ .‬او اﻳﻨﻚ در آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ در ﺗﺒﻌﻴﺪ را ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺪودى از زﻳﺮدﺳﺘﺎن وﻓﺎدار را در‬ ‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮﻳﺶ دارد و ﺑﻪ ﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﲤﺎﻣﻰ آﺷﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﳕﻮد‪.‬‬

‫∏‪≤π‬‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ و ﻫﻢ آﺗﻰ‪ .‬ﻫـﻢ‬ ‫»اﻳﻨﻚ« در ﻣﻮرد ﻣﻠﻜـﻮت ﺻﺪق ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻫﻢ »ﻧﻪ ﻫﻨﻮز«‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ دو‬ ‫ﺟﻨﺒﻪ را درك ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮت‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﻴﺰى ﻧﻘﺪاً و ﻛﺎﻣﻼً ﲢﻘﻖ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻪ دﻳﺪه ﭘﺪﻳﺪه اى ﻳﻜﺴﺮه از آن آﻳﻨﺪه‪ ،‬زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدن ﭘﻴﺎم ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﺧﺎدﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸـﺴـﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻴـﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ و ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ او ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻣﻰ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫـﺮ زاﻧﻮﺋﻰ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﺧﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺧﺪا اداره ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ و ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺟﺸﻦ اﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا را ﺑﺎ ﻇﻬﻮر و ﺣﻀﻮر ﻋﻴﺴﻰ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺳﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﱳ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ او‪ ،‬ر ً‬ ‫‪ -٤‬ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﻓﻌـﻼً ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑـﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮﺟﻼل او ﻛﺎﻣـﻼً ﺑﺮﻗﺮار‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪١٨-١٦:١٠‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر ‪٣١-٢٧:٢٢‬‬ ‫داﻧﻴﺎل ‪٤٤:٢‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٦:١٨‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤-٨:١‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≤ππ‬‬

‫∞∞‪ÊULݬ ©±‬‬ ‫ﻳﻜـﻰ از ﺷﺎﻋﺮان ﻣـﻌﺎﺻﺮ در ﺗﺮﺟـﻴﻊ ﺑﻨـﺪ ﻳﻜﻰ از آﺛـﺎرش ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬وﻗـﺘﻰ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ در آﺳﻤﺎﱎ‪ «.‬ﺑﻮدن در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﺮﻛﺘﻰ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ در ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮان آن را ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻟﺬﺗﻰ ﻫﻢ در ﺟﻬﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮان‬ ‫از روى آن‪ ،‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﻗﻴﻘﻰ از ﻟﺬﺗﻬﺎى ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ آﺳﻤﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ داد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮﻫﺎى ﺷـﻮم و ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻰ را در ﻣﻮرد ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮﻫﺎى اﻣﻴﺪﺑﺨﺶ و ﭘﺮﺑـﺮﻛﺘـﻰ را ﻫﻢ در ﻣﻮرد آﺳﻤﺎن ﻣﻰ ﺗـﻮان‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ آن ﺗﺼﺎوﻳﺮ‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺑـﻪ ﺑـﺎغ ﺑـﻬـﺸـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ آﻏـﻮش اﺑـﺮاﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﺷـﻬـﺮ‬ ‫ﭘﺮﺷﻜﻮﻫﻰ ﻛﻪ از ﺑﺎﻻ ﻓﺮود ﻣﻰ آﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﺑﻠﻮرﻳﻦ ﻃﻼﺋﻰ ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎى ﺟﻮاﻫﺮ ﻧﺸﺎن و‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ از ﺷﺎدى ﻣﻜﺮر و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ در‬ ‫ﻣﻮرد آﺳﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در آﳒﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ در آﳒﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛـﻪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﻋـﺒـﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬اﺷﻚ‪ ،‬ﻏـﻢ‪ ،‬ﻣـﺮگ‪ ،‬درد‪،‬‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻰ دﻳﻦ‪ ،‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺼﺎن‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺻﺎدره از‬ ‫ﮔﻨﺎه آدم )رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(١٩-١٤:٣‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪ آب ﺣﻴﺎت‪،‬‬ ‫ﻣﻴـﻮه ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﺑﺮه ﺧﺪا‪ ،‬ﭘـﺮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺟﺸـﻦ ازدواج ﺑﺮه و ﻋﺮوس او‪ ،‬ﭼﻬـﺮه ﺑﻰ ﺣﺠـﺎب‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ‪.‬‬ ‫آﺳﻤﺎن ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﺴﺖ‪ .‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آن ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻧﺎﺗـﺎن ادواردز در ﺗﻼش ﺑـﺮاى ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدن‬ ‫ﺷﻤﻪ اى از آن ﺷﻔﻴﻌﻰ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران در آﺳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴـﻦ در‬

‫∞∞≥‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻨﺎ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻛـﺮد و ﺑﺮاى اﺑﺪ در ﭘﺮﺗﻮﻫﺎى ﻣﺤﺒﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﭘـﺮﺗﻮﻫﺎﺋﻰ‬ ‫ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ روﺷﻦ و ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻟﻄﻴ‪ N‬و ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻏﺮق ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد؛ و ﺑﺮاى اﺑﺪ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪه‬ ‫آن ﻧﻮر‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ از آن ﻟﺒﺮﻳﺰ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﺤﺎط در آن و ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﻰ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫آن ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ آن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ در ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺬت ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻰ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻘـﺪﺳـﻴـﻨـﻰ را ﻛﻪ ﺑﺮ‬ ‫روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺎ ﻧﻴﺎورﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫در آﺳﻤـﺎن‪ ،‬درﺟﺎﺗﻰ از ﺑـﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕـﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﺗـﻮﺻﻴ‪ N‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬ﺳـﺘـﺎرﮔﺎﻧﻰ را ﻣﺜﺎل ﻣـﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ درﺧﺸﻨﺪﮔﻰ ﻫﺎى ﻣﺘـﻔـﺎوت‪ ،‬در آﺳﻤـﺎن‬ ‫واﺣﺪى ﻣﻰ درﺧﺸﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﻧﻜـﺎﺗـﻰ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ روﺷﻦ‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤـﻪ ﺳـﺘـﺎرﮔﺎن ﻣﻰ درﺧﺸﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ﻧـﺎﻛـﺎﻣـﻰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در آﳒﺎ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎً‪،‬‬ ‫ﻛﺎر ﻛﻔﺎره ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﳒﺎت ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺪازه ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫»اﻋﻤﺎل« اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻛﻪ »ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ« ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎ ﻛﻤﺘﺮ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻰ آورﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ذات ﺧﻮد ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن اﻋﻤﺎل را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ دارد‪ .‬او اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﻫﺸﺖ ﺟـﻬـﻨـﻢ‪ ،‬اﺑـﺪﻳـﺖ آن اﺳـﺖ‪ ،‬ﻳـﻜـﻰ از ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳـﻦ‬ ‫ﺷﺎدى ﻫﺎى آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻣـﺮگ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،٣٨-٣٥:٢٠‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎداش آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎدى آﺳـﻤـﺎن‪ ،‬دﻳـﺪن ﭼـﻬـﺮه ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﺧـﻮﺷﻰ ﻏﻴـﺮ ﻗـﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ ،N‬در ﻫﺮ ﺻـﻮرت از ﻃﺮﻳﻖ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﻣﻴﺴﺮ ﻣـﻰ ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا روح اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔـﺎن‪ ،‬درروح او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭘﺎداﺷﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﻣـﺴـﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪان او از آن ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥∞±‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﲤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ درد و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬آﺳﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه و ﺗﺎﺛﻴﺮات ﮔﻨﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬آﺳﻤﺎن ﺟﺎﺋﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران از ﺣﻀﻮر ﺑﻼواﺳﻄﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻟﺬت ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬در آﺳﻤﺎن‪ ،‬اﻳﻤـﺎﻧـﺪاران ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﻌﺎدت ﺑﺨﺶ ﺧـﺪاى ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫﻨـﺪ رﺳﻴـﺪ‪،‬‬ ‫ﲡﺮﺑﻪ اى ﻛﻪ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﻟﺬت ﺑﺮدن ﺟﺎوداﻧﻪ از ﭘﺎداﺷﻬﺎى ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﻫﻴﭻ داﻧﺶ ﻳﺎ ﲡﺮﺑﻪ اى زﻣﻴﻨﻰ‪ ،‬ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﺎل ﺷﺎدى را ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥٧-٥٠:١٥‬‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨-١:٥‬‬ ‫اول ﭘﻄﺮس ‪٩-٣:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٢٢-٢١‬‬

‫‪ œUFÝ dÄÔ —«b¹œ ©±∞±‬‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اى ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺪا را ﺑﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫درﺑﺎر(ه ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﺑﺤﺚ ﻣﻰ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ او را ﮔﻴﺞ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪاﺋﻰ را ﻛﻪ ﳕﻰ ﺷﺪ‬ ‫دﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت و ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﭘﺴﺮك در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮآورد ﻛﻪ »ﻣﻦ ﺧﺪاﺋﻰ را ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﱎ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﺑﺰﱎ!«‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ داﺷﱳ ﺧﺪاﺋﻰ ﻣﻠﻤﻮس‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﻬﺎ وادار ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺘﻬﺎى ﺳﻨﮕﻰ و ﭼﻮﺑﻰ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻳﻜﺴﺮه‬ ‫ﻛﺮ و ﻻل و ﺷﺪﻳـﺪاً ﻓﺎﻗـﺪ ﺗـﻮان ﻛﻤﻚ ﻛـﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻاﻗـﻞ ﻣـﺮﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬آﻧـﻬـﺎ‬ ‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎى ﻋﻄﺶ دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺎ ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻃﺮاﺣﻰ‬ ‫ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ‪ ،‬ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣﺠﺮم اﺳﺖ زﻳﺮا »ﺟﻼل ﺧﺪاى ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﺑﻪ (‬ ‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﺗﺒـﺪﻳـﻞ« ﻣﻰ ﻛﻨـﺪ )روﻣﻴـﺎن ‪ (٢٣:١‬و »ﺣﻖ ﺧﺪا را ﺑـﻪ دروغ‬ ‫ﻣﺒﺪل ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ و ﻋﺒﺎدت و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﻣﺨـﻠـﻮق را ﺑﻪ ﻋﻮض ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎ‬ ‫اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﻣﺘﺒﺎرك اﺳﺖ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٢٥:١‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴـﺰ آرزوى ﺧﻮد را ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭼﻬـﺮه ﺧﺪا ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺰ ﮔﻮل ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﻮدن ﺧﺪا را ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎم‬ ‫آﺧﺮ در آن ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ دﻳﺪار ﻛﺮد‪» ،‬ﻓﻴﻠﻴﭙﺲ ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ اى آﻗﺎ ﭘﺪر را‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ده ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﻛﺎﻓﻰ اﺳـﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:٨‬ﻓﻴﻠﻴﭙـﺲ ﺣـﺮف دل ﻫﻤـﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران را زد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻰ ﻳﺎ ﺧﻮدﺑﻴﻨﻰ ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮى از ﭼﻬﺮه ﺑﻰ ﺣﺠﺎب ﺧﺪا‪ ،‬از اﺳﺎس‬ ‫درﻣﺎن ﻣﻰ ﺷﻮد‪ .‬دﻳﺪن او در ﺷﻜﻮه ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﺴﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن دﻳﺪار‪،‬‬ ‫ﺟﺎن را اﻗﻨﺎع و ارﺿﺎء و روح ﺑﻰ ﺗﺎب را آرام ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻋﻴﺴـﻰ در ﻣـﻮردى از ﻣﻮراد ﺟـﻮاﺑﮕـﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮدان ﺧﻮﻳـﺶ‪ ،‬آزردﮔﻰ و‬ ‫ﺑﻰ ﺣﻮﺻﻠﮕﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻣﻮرد ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺟﻮاب داد‪:‬‬ ‫»اى ﻓﻴﻠﻴﭙﺲ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ام‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬اى؟ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‬ ‫ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ‪,‬ﮔـﻮﺋـﻰ ﭘـﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑـﺪه؟« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪.(٩:١٤‬‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ زﻣﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﻛﻮه را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎل ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﻰ ﺷﻮد اﻳﺮاد ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻮرد ﭘﺎﻛﻰ ﻗﻠﺐ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه وﻋﺪه اى ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺧـﺪا را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﺑـﺎن آورد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪا در‬

‫ﺟﻼل ﺧﻮد ﻓﻌﻼً از دﻳﺪﮔﺎن ﺑﺸﺮ ﺧـﺎرج اﺳﺖ و اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎرى ﺑﺮ دوش اﻧﺴﺎن ﻫﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮدن ﻣﻰ ﻛﺸﻨﺪ ﺗﺎ آن ﻳﮕﺎﻧﻪ اى را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ واﻻﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف اﻳﺜﺎر و ﻣﺤﺒـﺖ ﻣـﺎﺳـﺖ‪ .‬از وﻗﺘﻰ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﮔﻤـﺎردن ﻓﺮﺷﺘـﻪ اى‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ آﺗﺸﻴﻦ ﻗﻬﺎر در دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﺪن را ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا آن ﺑﻮده ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺘﻮاﻧـﺪ او را ﺑﻰ ﭘﺮده ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﺟﻼل او را ﺑﻰ ﭘﺮده ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪» :‬روى ﻣﻦ دﻳﺪه ﳕﻰ‪,‬ﺷﻮد« )ﺧﺮوج ‪.(٣٣:٢٣‬‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن ﻣﺸﺘﺎق ﳊﻈﻪ اى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ آن‬ ‫ﺳﻮى ﻧﻘـﺎب را ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎﻛﻰ ﺷﻜـﻮه ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﻴـﻤـﺎً ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻧﺪ‪ .‬دﻟﻴﻞ اﻳﻨـﻜـﻪ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ آن ﻣﻨﻈﺮه را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻌﻴـﻮب ﺑﻮدن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺪم ﺧﻠﻮص‬ ‫ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﺟﻼل ﻳﺎﺑﻴﻢ و ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﺎ ﭘﺎك ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫از ﺳﻌﺎدت ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻣﺸﺎﻫﺪه او در ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫»دﻳﺪار ﭘﺮ ﺳﻌﺎدت« از آن رو اﻳﻦ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﻋـﻨـﻮان ﺧـﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﻛـﻪ وﻋﺪه دﻳـﺪار‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ ﺟﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮﻳﻦ دﻋﺎى ﺑﺮﻛﺖ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻳﻬﻮه ﺗﻮ را ﺑﺮﻛﺖ دﻫﺪ و ﺗﻮ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﳕﺎﻳﺪ و ﻳﻬﻮه روى ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺎن ﺳﺎزد و ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮه روى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮاﻓﺮازد و ﺗﻮ را‬ ‫ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﺨﺸﺪ« )اﻋﺪاد ‪.(٢٦-٢٥:٦‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﻰ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﭽﻪ در آﺳﻤﺎن در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﺳﺖ در‬ ‫ﭘﺮده راز اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣـﻰ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ از ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ آن ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷـﻴـﻢ ﻛـﻪ »ﻣﺎﻧﻨـﺪ او‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا او را ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢:٣‬‬ ‫اﻳﻦ وﻋﺪه ﻣـﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻰ ﺳـﺎزد ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷـﻴـﻮه اى وراى ﲡﻠـﻰ‬ ‫)ﻇﻬﻮر ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻴﻮه اى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ(‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬دﻳﺪار‬ ‫ﭘﺮ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬از ﭼﻴﺰى ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻳﺎ ﺳﺘﻮن اﺑﺮ درﻣﻰ ﮔﺬرد‪ .‬ﻣﺎ او را »ﭼﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ« ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ‪ ،‬از ﻋﻤﻖ ذات او آ ﮔﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﭘﻮﺳﺘﻰ در ﻛﺎر ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﭘـﻮﺳﺘﻪ اى و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻴـﺎزى ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ دﺳـﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﳌﺲ او دراز ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫≤∞≥‬

‫≥∞≥‬

‫‪≥∞¥‬‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪tLöš‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﻮدن ﺧﺪا را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮاى اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺸﺮ ً‬ ‫‪ -٢‬ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ؛ دﻳﺪن او‪ ،‬دﻳﺪن ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٣‬دﻳﺪار ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﻔﺎف دارد‪ ،‬وﻋﺪه داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻴﺮاﺋﻰ ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻬﺮه ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﮕﺮوﻗﺘﻰ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺎﻻﻳﺶ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬دﻳﺪار آﺗﻰ ﺧﺪا از اﻳﻦ رو »ﻛﺎﻣﺮاﻧﻰ« ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﻞ آﺳﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﻣﺎ‬ ‫را ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﭘﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﺧﺮوج ‪٢٣:٣٣-١:٣٢‬‬ ‫اﻋﺪاد ‪٢٦-٢٤:٦‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪٥:٨‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١-١:١٤‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪٥-١:٢٢‬‬

‫≤∞‪rMNł ©±‬‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺟﻤﻼﺗﻰ ﻣﺜﻞ »در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺟﻬﻨﻤﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد« ﻳﺎ »ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‬ ‫دﻳﺪم« ﺷﻨﻴﺪه اﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺟﻤﻼت را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﲢﺖ اﻟﻔﻈﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﲤﺎﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻟـﻔـﻆ وﺻﻔﻰ ﺟﻬﻨﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻔﻈـﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪N‬‬ ‫ﺷﻮم ﺗﺮﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪ اى ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﲡﺮﺑﻪ ﻫﺎى‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋـﻤـﻼً ﺑﺎ ﺟﻬﻨﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘـﻰ اﮔـﺮ ﺳـﻌـﻰ ﻛـﻨـﻴـﻢ‬ ‫ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺗﺮﻳﻦ رﳒﻬﺎى ﳑﻜﻦ اﻧﺴﺎن در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را در ﻧﻈﺮ آورﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬ ‫ﺗﺼﻮر ﺧﻮد را ﺗﺎ آﳒﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ از ﻋﻤﻖ واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻠﺦ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺎ را ﺧﺒﺮ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫‪≥∞µ‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻛﻠﻤﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻫﺘﺎﻛﻰ ﻫﺎى راﻳﺞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم آن‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﺧﻴﻠﻰ ﻫﺎ از اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻰ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺳـﺒـﻚ ﻛـﺮدن آن ﻟﻐﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻴـﺠـﺎ از آن‪،‬‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﺷﺨﺎص ﺑﻼﺗﻜﻠﻴ‪ N‬را وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺪ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻳﺎ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده از واژه ﺟﻬﻨﻢ را ﺟﺰو ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﻟﻔﻈﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻴﻞ دارﻳﻢ‬ ‫درﺑﺎر(ه ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﻣﺎ را ﻣﻰ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻴﻔﻪ رد و ﺑﺪل ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻼش ﺑﻴﻬﻮده‪ ،‬ﻧﻴﺶ آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﻴﺪه از ﻗﺪرت ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧـﺪازه ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ در ﻣﺎ ﻫﻮل و ﻫﺮاس‬ ‫اﻳﺠﺎد ﳕﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌـﺪودى‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻨﻬﻢ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺷﻮد ﺑﺎور ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ اﻻ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣـﻮرد ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬از دﻫﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺎدر ﺷـﺪه‬ ‫ً‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن وﻓﺎدارى ﺣﺘﻰ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻧﻴﺎى ﻣﻌـﺎﺻـﺮ‪ ،‬ﻃـﻰ ﺗـﻼش ﺑـﺮاى ﺟﺎ‬ ‫ﺧﺎﻟﻰ دادن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻳـﺎ رﻗﻴﻖ ﻛﺮدن آن‪ ،‬ﻣﺮزﻫﺎى رو ﺑﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﺟﻬﻨﻢ را‬ ‫ﲢﺖ ﻓﺸﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺟﻬـﻨـﻢ را ﻣﻜﺎن ﻇﻠﻤﺖ ﺧـﺎرﺟﻰ‪ ،‬درﻳﺎﭼﻪ‬ ‫آﺗﺶ‪ ،‬ﺟﺎى ﮔﺮﻳﻪ و ﻓﺸﺎر دﻧﺪان‪ ،‬ﻣﻜﺎن ﺟﺪاﺋﻰ اﺑﺪى از ﺑﺮﻛﺎت ﺧﺪا‪ ،‬زﻧﺪان‪ ،‬ﺟﺎى‬ ‫ﻋﺬاب ﻛﻪ ﻛﺮﻣﻬﺎ ﳕﻰ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﳕﺎدﻫﺎى ﮔﻮﻳﺎى ﻣﺠﺎزات اﺑﺪى‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳـﻮال را ﺑﻬـﺲ ذﻫـﻦ ﻣـﻰ آورد ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣـﺎ ﺑـﺎﻳـﺪ ﺗـﻮﺻﻴﻔـﺎت ﻣـﺰﺑـﻮر را ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم‬ ‫ﲢﺖ اﻟﻠﻔﻈﻰ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ را اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺎﺋﻰ ﺻﺮف ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را اﺳﺘﻌﺎره‬ ‫ﺗﻠﻘﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى درك ﺑﺸﺮ در آﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻓﺮض ﻛﻪ اﺳﺘﻌـﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در ﺟﻬﻨـﻢ ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﻼﻛﺘﻰ روﺑﺮو ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ دﻫﺪ ﻫﻤﺎن درﻳﺎﭼﻪ آﺗﺸـﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺳﻜـﻮﻧﺖ‬ ‫اﺑﺪى او در آﳒﺎ ﻣﻄـﺮح ﺷﺪه‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﺟﺎى ﻣﺠـﺎزات اﺻﻠـﻰ او را ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن‬ ‫اﻗﻌﺎ اﺳﺘﻌﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ آن وﻗﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻣﺮ‬ ‫ﻣﻨﺎﻇﺮ دﻫﺸﺖ ﺑﺎر و ً‬ ‫ﭼﻴﺰى ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺘـﻌـﺎره ﻫﺎ در ﭘﻰ اﻟﻘﺎى آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎر اﺳﺘﻌـﺎره‬

‫“ ‪dš¬ ÈUN½U‬‬

‫‪v×O: ÊUL¹« vÝUÝ« o¹UIŠ‬‬

‫ﻻ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى وراى ﺧﻮﻳﺶ اﺷﺎره ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺤﺘﻮاى‬ ‫اﺻﻮ ً‬ ‫ﺧﻮد اﺳﺘـﻌـﺎره‪ ،‬در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮ ﻳﺎ ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮى از ﻓﻌﻠﻴـﺖ ﻗـﺮار دارد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮﻳﻦ اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺎ را ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬و ﲡﺴﻢ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮده‪ ،‬ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى‬ ‫آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ آن اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺎ را ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌﺎره ﻣﻰ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ دﳋﻮﺷﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ »ﺟﻬﻨﻢ ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌـﺎره اى ﺑﺮاى ﺟﺪاﺋﻰ از ﺧﺪاﺳﺖ«‪ ،‬ﺑﺮﺧﻰ‬ ‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻰ ﻣﻰ ﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﺟـﺪا ﺑـﻮدن از ﺧﺪا ﺑﺮاى اﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑـﺮاى ﺷﺨـﺺ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑﻰ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺟﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ‬ ‫آن ﮔﻮﻧﻪ آدم ﻫﺎ در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺟﺪا ﺑـﻮدن از ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺧـﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻀـﻮرى ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را ﻋﺬاب ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬در ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻏـﻀـﺐ‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در آﳒﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫در ﻣﻮرد ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﮔﺎن را ﭘﻴﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﳕﻰ ﭘﺬﻳﺮد‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﲢﻠﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺮاى‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺎدآور ﺟﺎﺋﻰ ﳑﻠﻮ از ﻣﺠﺎزات ﺑﻰ رﺣﻤﺎﻧﻪ و ﻏﻴﺮﻋﺎدى اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺸﻮد ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮﺋﻰ از آﺳﺎﻳﺶ را از ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻛﺮد‪ ،‬آن ﺑﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﺮاغ ﺑﺎل ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ در ﺟﻬﻨﻢ اﺛﺮى از ﺑﻰ رﺣﻤﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻏﻴﺮ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻰ رﺣﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻻزﻣﻪ ﺑﻰ رﺣﻤﻰ اِﻋﻤﺎل ﻣﺠﺎزاﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫از ﺟﺮم ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﻳﺎ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑـﻰ رﺣﻤﻰ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻴﺪادﮔـﺮى اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﳕﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﺑﻴﺪادﮔﺮاﻧﻪ را ﲢﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬داور ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرى را‬ ‫ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﺑﻰ ﮔﻨـﺎﻫـﻰ ﻫـﺮﮔﺰ از دﺳﺖ او ﻣﺘﺤﻤـﻞ رﱋ‬ ‫ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻴﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒـﻪ ﺟـﻬـﻨـﻢ‪ ،‬ﺟـﺎوداﻧﮕﻰ آن ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﺷـﺨـﺎص‬ ‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ رﳒﻬﺎ را ﺗﺎب ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ آن رﳒﻬﺎ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ دارد‪ .‬در ﺟﻬﻨﻢ از ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻴﺪى ﺧﺒﺮى ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﺷﻜﺎرا‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻣﺠﺎزات‪ ،‬اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬واژه اﺑﺪى ﻫﻢ در ﻣـﻮرد ﺣﻴﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ و ﻫﻢ در ﻣـﻮرد ﻣﺮگ‪ .‬ﻣﺠـﺎزات‪ ،‬درد آور اﺳﺖ ﻧﻪ ﻧـﺎﺑـﻮدى ﻛﺎﻣﻞ‪ .‬ﺟﺎﻧﺎﺗـﺎن‬

‫ادواردز در ﻣﻮﻋﻈﻪ اى ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ ١٦-١٥:٦‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺷﺮﻳﺮ‬ ‫در ﺟﻬﺎن آﺧﺮت از ﺗﻪ دل آرزو ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ اﺑﺪﻳﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋـﺎدل آن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ ﻏﻀﺐ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮزان ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺬاب اﻟﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻳﺰى از آن و‬ ‫ﻫﻴﭻ وﻗﻔﻪ اى در آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬درك اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ در روﻧﺪ ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﻰ از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ اﳒﻴﻞ او‪ ،‬اﻫﻴﻤﺖ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد‪.‬‬

‫∂∞≥‬

‫∑∞≥‬

‫‪tLöš‬‬ ‫‪ -١‬رﱋ ﺟﻬﻨﻢ وراى ﻫﺮ ﲡﺮﺑﻪ اى اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٢‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ وﺿﻮح ﺷﺎﻣﻞ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٣‬اﮔﺮ ﺗﻮﺻﻴ‪ N‬ﻫﺎى ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس درﺑﺎر(ه ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺎره ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ واﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻣﺮ ﺑﺪﺗﺮ از آن اﺳﺘﻌﺎره ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٤‬ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در ﻏﻀﺐ و داورى اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -٥‬ﺑﻰ رﺣﻤﻰ ﻣﻄﻠﻘﺎً در ﺟﻬﻨﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻄﻠﻖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ -٦‬ﺟﻬﻨﻢ اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻳﺰى از آن ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ اى ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻧﻰ در ﻛﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ ‪q Qð È«dÐ ”bI Å»U² “« v½u²‬‬ ‫ﻣﺘﻰ‪١٢-١١:٨‬‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٤٨-٤٢:٩‬‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣١-١٩:١٦‬‬ ‫ﻳﻬﻮدا ‪١٣-٣:١‬‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٥-١١:٢٠‬‬