راز تثلیث

YOK¦ð “«— ‫دو اﺛﺮ از‬ ‫اﺳﺘﻮارت اوﻟﻴﻮت‬

YOK¦ð —œ v~½U~¹ YOK¦ð Á—UЗœ ”bI »U² rOKFð

Ë

ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ `O h$ý œ—u —œ ”bI »U² rOKFð

This is a translation of two books by

YOK¦ð —œ v~½U~¹ YOK¦ð Á—UЗœ ”bI »U² rOKFð

Stuart Olyott The THREE are ONE “What the Bible teaches about the Trinity” Evangelical Press Durham, England, 1996 &

XÝdN ٦ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ !‫ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﻋﺠﻴﺐ و ﻋﺎﻟﻰ ﻫﺴﺘﻰ‬،‫ـ ﺧﺪاى ﻣﻦ‬١ ١٦ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ‬٢ ٢٥ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر‬٣ ٣٢ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ (ﭘﺴﺮ( ﺧﺪا‬،‫ـ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬٤ ٤٦ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ اﻟﻮﻫﻴﺖ روح(اﻟﻘﺪس‬٥ ٥٤ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‬٦

٨١ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ !‫ـ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻣﺘﺒﺎرك‬٩ ٨٧ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ اﺟﺘﻨﺎب ورزﻳﺪ‬١٠ ٩٥ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن زﻳﺴﺖ‬١١ ١٠٣ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ‬: ‫ﺿﻤﻴﻤﻪ‬

www.merf.org ----------www.persianvoice.org

ebrahim ahmadinia

٦٣ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ ﻣﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر‬٧ ٧٤ ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ ‫ـ ﺻﺎدر ﺷﺪن ازﻟﻰ روح(اﻟﻘﺪس‬٨

JESUS is Both GOD and MAN “What the Bible teaches about the Person of Christ” Evangelical Press Durham, England, 2000

ÊUNł —u½ «—UA²½« Copyright © 2007 “NOOR E JAHAN’’ PUBLICATIONS

‫‪—U²HÖÅgOÄ‬‬ ‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد دارم‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧـﻮاﻧﺪن داﺷﺘﻪ(ام‪ .‬ﺑﻪ ﻋـﺒـﺎرت دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳـﺎد‬ ‫ﳕﻰ(آورم ﻛﻪ ﭼـﻪ وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧـﻮﺷﱳ را آﻣﻮﺧﺘﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﻢ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻮﻋﻰ ﻛﺘﺎب ﻣﺨﺼـﻮص ﻧﻮآﻣﻮزان ﺧﺮدﺳﺎل ﺷﺮوع ﻛﺮدم و از آن ﻃﺮﻳﻖ ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫اﻟﻔﺒﺎ و ﻛﻠﻤﺎت ﺳﺎده را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻤﻴﻘﺎً ﻣﺪﻳﻮن آن ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎن ﲤﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﻌﺪى ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى از آن ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻛـﻮﭼﻚ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﺘﺎب اﻟﻔﺒﺎ اﺳﺖ و اﻣـﻴـﺪوارم ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫آن‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت آﻳﻨﺪه ﺧـﻮد را ﭘﺎﻳﻪ(رﻳﺰى ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﲤﺎم ﻣﻄﺎﻟﺒـﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﳕﻰ(ﮔﻮﻳﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺪف ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را در اﺑﺘﺪاى راه‬ ‫ﻳﺎرى دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ اﺳﺎﺳﻰ(ﺗﺮﻳﻦ آﻣـﻮزه(ﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ آﺷﻨـﺎ‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و ﻣـﻮﺟﺐ ﻣﻰ(ﺷﻮد آن ﺣﺲ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻛـﻪ در ﺑـﺮﺧﻮرد اوﻟﻴﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع‬ ‫ﻋﻤﻴﻖ در ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻰ(ﺷﻮد از ﻣﻴﺎن ﺑﺮود و اﻳﻦ اﻣﻜﺎن را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰ(ﺳﺎزد‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻰ ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا اﺻﻼً اﻧﺘﻈﺎر آن را ﻧﺪاﺷﺘﻪ(اﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ در زﻣـﺮه آﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛـﻪ زﻧﺪﮔﻰ(ﺷـﺎن را ﺻﺮف »ﺷﻨﺎﺧـﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ او ﺑﻪ ﺟﺪ و ﺟﻬﺪ« ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﻨﺪ )ر‪.‬ك ﻫﻮﺷﻊ ‪.(٣:٦‬‬ ‫اﺳﺘﻮارت اوﻟﻴﻮت‬ ‫ﻟﻴﻮرﭘﻮل‪١٩٧٩ ،‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ‪ ±‬‬ ‫‪°v² ¼ v-UŽ Ë VO−Ž —bIÇ uð ¨s È«bš‬‬

‫∑‬

‫آﻧﺎن ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ و اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﺎﻟﺐ(ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ آﻧﺎن ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ دﺧﺎﻟﺘﻰ در ﻣﺤﺘﻮاى ﻛﻼم ﺧﺪا ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺳﺨﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺳﺮ(در(ﮔﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺪس و ﮔـﻤـﺎن ﻣـﺘـﻮﺳﻞ‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ اﻋﻼم اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﺷﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪا ﻫﺴﺖ‪«.‬‬

‫ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬او ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان اﺛﺒﺎت ﳕﻮد و ﻧﻪ ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ اﺛﺒﺎت دارد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ(داﻧﺪ ﻛـﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻣﺤﺾ و ﺑـﻰ(ﭼـﻮن و ﭼـﺮا اﺳﺖ‪.‬‬

‫—‪ÕË‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﻄﺮى ﻧﻮﻋﻰ ﺣﺲ ﺧﺪاﺟﻮﺋﻰ و ﺧﺪا(ﭘﺮﺳﺘﻰ در درون ﺧﻮد دارد‪،‬‬

‫ﺧﺪا در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ او روح اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٤:٤‬او‬

‫ﭼﻴﺰى ﻛﻪ در دل ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و در ﺑﺎﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ آن وﻗﻮف دارد‪ ،‬ﺣﺴﻰ‬

‫ﻓﺎﻗﺪ ﺟﺴﻤﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪن ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﺎ(دﻳﺪﻧﻰ اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪه‬

‫ﺑﺎﻗﻰ(ﻣﺎﻧﺪه از آن زﻣﺎن ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا در ﲤﺎس ﺑﻮد و ﻗﺎﻧﻮن او را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻳﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٦-١٥:٦‬ﺧﺪا را ﳕﻰ(ﺗﻮان ﺑﺎ ﺣﻮاس ﺑﺸﺮى‬

‫اﻧﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺴﻰ از اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن را ﺑﺎ ﺧﻮد دارد ﻛﻪ در ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺑﻰ و ﺑﺪى‬

‫اﺣﺴﺎس ﳕـﻮد ﻳﺎ او را وزن ﻛﺮد و اﻧﺪازه ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﻼم ﺧـﺪا‬

‫دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺎﻧﻮن(ﮔﺬارى ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗـﻮان از وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺴﻰ از ﻗﺎﻧﻮن‬

‫ﮔﺎﻫﻰ از ﭼﺸﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﻮش ﺧﺪا‪ ،‬دﻫﺎن ﺧﺪا و ﻧﻈﺎﻳﺮ آن ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه‪،‬‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ و ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎت ﭘﻴﺮاﻣـﻮن ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﺮ دو از‬

‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻋﺒـﺎرات ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺗﻰ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﺑـﺮاى روﺷﻦ ﺷﺪن ﻓﻜﺮ ﻧﺎﺗـﻮان و ادراك‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ و ﻗـﺪرت اﺑﺪى ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﺧﺪاﺋـﻰ‬

‫ﺿﻌﻴ‪ w‬ﻣﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬دﻋﺎﻫﺎى ﻗﻮم ﺧﻮد را ﻣﻰ(ﺷﻨﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ« ﺗﻌﻤﺪاً ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰ(ﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ آن واﻗ‪ w‬اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣـﺮدﻣﺎن ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﳕـﻰ(ﺗـﻮان ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳـﺮ‬

‫اﻣﺎ ﭼﻨﺎن(ﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس رﺟﻮع ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫و ﻋﻤﻴﻖ(ﺗﺮى از ﺧﺪا دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻜﺸـﻮف‬

‫ﻛﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﳕﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و او ﻣـﺎ را از ﻫﺮ ﻛﻮﺷﺸﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴـﺪن و‬ ‫ﻣﺠﺴﻢ ﳕﻮدن ﺧﻮد ﻣﻨﻊ ﻛﺮده اﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪.(٤:٢٠‬‬

‫ﳕﻮده و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ درﺑﺎره او ﺑﺪاﻧﻴﻢ و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ او از ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا روح ﺷﺨﺼﻰ‬

‫آﺷﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ ﻛﺘﺎب(ﻫﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨـﺪ و از‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﭼﻴﺰى« ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬

‫او ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس ﭼﻨﺎن از روح(اﻟﻘﺪس »اﻟﺰام و‬

‫او را ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳـﺪ او را »ﺷﺨﺺ« ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﺎم(ﻫﺎى ﻣﺘﻌـﺪدى‬

‫ﺷﺘﻪ ﲢﺮﻳﺮ درآوردﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ‬ ‫اﻟﻬﺎم ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ« ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻪ و ﻧﻈﺮ ﺧـﺪا را دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ ر ‪l‬‬

‫ﻳﻬـﻮه ﻧﺎم ﻋـﺒـﺮى ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛـﻪ در‬ ‫دارد ﻛﻪ ﻣـﻌـﺮوف(ﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬـﺎ‬ ‫»ﻳـﻬـﻮه« اﺳﺖ‪ّ .‬‬ ‫ّ‬

‫∏‬

‫‪v² ¼ v UŽ Ë VO−Ž —bIÇ uð s È«bš‬‬

‫ﻻ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺎ اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ ارﺗﺒﺎط دارد و‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﺑـﻮده(اﻧﺪ ﻛـﻪ »دوﺳﺖ« او ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷـﺪه(اﻧـﺪ )ﺧـﺮوج ‪١١:٣٣‬؛ ﻳﻌﻘـﻮب‬ ‫‪ .(٢٣:٢‬از ﻫﻤﺎن ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺳﺨﻨـﺎن او را ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ و‬ ‫اﻳﻦ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﺻﻔﺤﻪ اداﻣﻪ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣـﺮﺗﺐ ﻣﻰ(آﻣﻮزﻳﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﺎ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا اﻣﻜﺎن(ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺻﺮ ً‬ ‫ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪π‬‬

‫ﭼﻨﺎن(ﭼﻪ زﻣﺎن ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺳﺮﻣﺪى اﺳﺖ )اﺷﻌﻴﺎ ‪٢٨:٤٠‬؛ ﺣﺒﻘﻮق‬ ‫‪» .(١٢:١‬از ازل ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻰ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٢:٩٠‬ﺗﻨﻬﺎ ﻻﻳﻤﻮت و‬ ‫ﺟﺎودان او اﺳﺖ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪» .(١٦:٦‬ﺧﺪا در اﺑﺪﻳﺖ ﺳﺎ ﻛﻦ اﺳﺖ و‬ ‫ﺳﺎل‪,‬ﻫﺎى او را ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴـﺖ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪١٥:٥٧‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٢-١١:١‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻓـﺮاﺗﺮ از ادراك ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬آﻏﺎز ﻫﺮ ﭼـﻴـﺰى از او اﺳﺖ و ﻫﻤـﻪ وﺟﻮد ﺧـﻮد را‬ ‫ﻣﺪﻳﻮن او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺧـﻮد او را آﻏﺎزى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او »ﻫﺴﺖ«‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﻮده و‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻔﻬـﻮم آن ﻋﺒﺎرت ﻇﺮﻳﻔﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒـﺎً در ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮاﺳﻢ‬

‫‪rOEŽ —UO Ð‬‬ ‫ﭼﻮن ﺧﺪا »روح« اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻰ در او ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ و‬ ‫ﻫﻴﭻ(ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ او ﺷﺒﻴﻪ ﳕﻮد ﻳﺎ ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١٨:٤٠‬‬ ‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ از ﻣﻜﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬ ‫‪٢٧:٨‬؛ ﻣﺰﻣﻮر ‪» .(١٠-٧:١٣٩‬آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﻳﺸﱳ را در ﺟﺎﺋﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺗﻮاﻧـﺪ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ او را ﻧـﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣـﮕﺮ ﻣﻦ آﺳﻤـﺎن و زﻣﻴﻦ را ﳑﻠـﻮ ﳕﻰ‪,‬ﺳﺎزم؟‬ ‫ﻛﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳـﻦ اﺳﺖ« )ارﻣﻴﺎ ‪ .(٢٤:٢٣‬ﺧﺪا ﻫﻤﻴـﺸﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر‬ ‫دارد و ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺎﻧﻰ در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او آﳒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫در ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺗـﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﺧﺪا ﺣﻀﻮر دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﲤﺎﻣّﻴـﺖ ﺧﺪا در‬ ‫ﻫﺮ ﺟـﺎﺋﻰ در آﺳﻤـﺎن و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺣـﻀﻮر دارد‪ .‬ﺧﺪا ﺑـﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﻋـﻈﻤﺖ و ﺟـﻼل و‬ ‫اﻗﺘﺪار وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ و در ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ از ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ؟ ذﻫﻦ ﻧﺎﻗﺺ و ادراك ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﺎﻧﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ درك ﺑﺎﻗﻰ و ﻣﺤﺪود ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﺎﻣﺤﺪود ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﳒﺎم دﻫﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا درﺑﺎر‪l‬ه ﺧﻮد ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ و ﺑﺎ ﺣﻴﺮﺗﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻓﺮود آ(ورﻳﻢ!‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(رود‪» :‬دﻧﻴﺎى ﺑﻰ(ﭘﺎﻳﺎن‪ «.‬در او ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒـﻮده و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳـﺮا او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ )ﻣﻼﻛـﻰ ‪٦:٣‬؛‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٧:١‬وﺟﻮد و ﺑﻘﺎى ﻫﻤﻪ(ﭼﻴﺰ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ وﺟـﻮد ﺧﺪا‬ ‫واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ و ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧـﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺳﺮﭼﺸﻤـﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻬﺎى او »ﺧﺪاى زﻧﺪه« اﺳﺖ )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬ ‫‪ (٢:٧‬و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻫﺴﺘﻢ آﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻢ« ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﳕﻮد )ﺧﺮوج ‪.(١٤:٣‬‬ ‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ از ﻋﻠﻢ و آ ﮔﺎﻫﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا (ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ(داﻧﺪ )ﻣﺰﻣﻮر‬ ‫‪٥-٢:١٣٩‬؛ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢٠:٣‬ﺣﻜﻤﺖ وى ﻏﻴﺮ‪,‬ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ اﺳـﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر‬ ‫‪ .(٥:١٤٧‬اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ در ﻳﻚ زﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﭼـﻴـﺰ را ﺑﻴﺎﻣـﻮزد و داﻧﺶ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺤﺪود و ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﻋﻠﻢ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻰ‬ ‫ﺑﺮاى آﻣﻮﺧﱳ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ(ﻣﺎﻧـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا او ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ را ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫـﺴـﺖ در آن‬ ‫واﺣﺪ ﻣﻰ(داﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻢ ﺧﺪا و ﺣﻜﻤﺖ او را ﻫﻴﭻ ﺣﺪ و ﺣﺪودى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درك اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ رازى ﻧﺎﮔﺸﻮدﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ رازى ﺑﺮاى ﺧﺪا وﺟﻮد‬

‫‪v² ¼ v UŽ Ë VO−Ž —bIÇ uð s È«bš‬‬

‫∞‪±‬‬

‫ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا آن را ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪا در ﻣـﻮرد آن ﻏﺎﻓﻞ ﻳﺎ ﻣـﺮدد ﺑﺎﺷﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌـﻨـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا را‬ ‫ﳕﻰ(ﺗﻮان ﻓﺮﻳﺐ داد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ از ﻗـﺪرت اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺮ آﻧﭽﻪ اراده ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣـﻰ(آورد‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪±±‬‬

‫‪U²L¼ÅvÐ‬‬ ‫ﲤﺎم ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ذات وﺟﻮدى ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﺧﺪا روح ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ(ﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارد‪ ،‬ازﻟﻰ و اﺑﺪى‪ (،‬داﻧﺎى‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ و ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺪا ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاﻳﻰ اﺳﺖ؟‬

‫)ﻣﺰﻣﻮر ‪٦:١٣٥‬؛ داﻧﻴﺎل ‪» :(٣٥:٤‬ﺧﺪاى ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن‪,‬ﻫﺎ اﺳﺖ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ‬

‫او ﻗﺪوس اﺳﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻇﻠﻤﺖ در وى ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺴﺖ« )اول‬

‫اده او ﺑﺮ اﳒﺎﻣﺶ‬ ‫اراده ﳕﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورده اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٣:١١٥‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ار ‪l‬‬

‫ﻼ ﻋﺎرى از‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥:١‬ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪا و ذات وى ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﺎك و ﻛﺎﻣ ً‬

‫ﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد‪ ،‬در ذات ﺧـﻮد ﺑﺮ آن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻮن ﺧﺪا ﻗﺪوس اﺳﺖ‬

‫ﻫﺮ اﻧﮕﻴﺰه‪ ،‬ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﺳﺨﻦ و ﻋﻤﻞ ﺑﺪ و ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﺎك و درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اراده ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﳕﻰ(آورد‪ .‬ﭼﻮن او از‬

‫دﻗﻴﻖ »ﺗﻘﺪس« ﻛﺎرى ﺑﺲ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺨﺖ‬

‫ﻫﺮ ﺟﻬﺘﻰ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ در ﺧﻮد ﳕﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺗﻐﻴﻴـﺮى در‬

‫ﻼ ﻋﺎرى از ﻫﺮ ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﻼل و‬ ‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎﻣ ً‬

‫ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪن ﺻﻮرت ﻣﻰ(ﮔﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن‬

‫ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﻨـﮕﺮﻧﺪ و داﺋﻤًﺎ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﺣﻴﺮت ﺑـﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻗﺪوس‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﺒﻼً ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮده و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪن ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﺎﻣﻠﻴﺖ او ﻧﻘﺼﺎن ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﮔﺎﻫﻰ روش ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮد ﺑﺎ‬

‫ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗـﺪوس‪ ،‬ﻳﻬّﻮه ﺻﺒـﺎﻳﻮت‪ ،‬ﲤﺎﻣـﻰ زﻣﻴﻦ از ﺟﻼل او ﳑﻠﻮ اﺳـﺖ« )اﺷﻌﻴـﺎ‬ ‫‪ .(٣:٦‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان »ﺟﻠﻴﻞ در ﻗـﺪوﺳﻴﺖ« ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷـﺪه‬

‫اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ آن دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮى در آن‬

‫اﺳﺖ )ﺧﺮوج ‪ .(١١:١٥‬ﻫﻤﻴﻦ وﻳـﮋﮔﻰ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮد ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ او را از‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن روى داده و ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮى در او ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺟﺪا ﻛﺮده و او را وﺟﻮدى ﲤﺎﻣﺎً ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪه(ﻫﺎى ﺧﻮد ﳕﻮده‬

‫آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ اﳒﺎﻣـﺶ اراده ﻛﻨﺪ ﺑﻰ(ﮔﻤﺎن ﻛـﺮده ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪٣:٩٩‬؛ اﺷﻌﻴﺎ ‪ .(٢٥:٤٠‬اﻧﺴﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪاﺋﻰ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ آن ﮔـﺮدد )اﺷﻌﻴﺎ ‪ .(١٠:٤٦‬ﭼـﻮن ﺗﻨﻬﺎ او ﺧﺪا اﺳﺖ و ﲤﺎﻣـﻰ ﻣـﻮﺟﻮدات‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺪ؟ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٣:٢٤‬ﭼﺸﻤﺎن او ﭘﺎك(ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫اده او‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ و ﻫﻴـﭻ(ﻛـﺲ ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ار ‪l‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﺪى ﺑﻨﮕﺮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺮارت ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ )ﺣﺒﻘﻮق ‪.(١٣:١‬‬

‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ )روﻣﻴﺎن ‪١٩:٩‬؛ داﻧﻴﺎل ‪ .(٣٥:٤‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺰرگ‬

‫او ﻋﺎدل اﺳﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺎدل اﺳﺖ در ﺟﻤﻴﻊ ﻃﺮﻳﻖ‪,‬ﻫﺎى ﺧﻮد« )ﻣﺰﻣﻮر‬

‫و ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ اﻫﺪاف او ﻗـﺮار دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ او در ﻧﻈﺮ ﮔـﺮﻓﺘﻪ و‬

‫‪ (١٧:١٤٥‬و ﻫﻴـﭻ ﺗﺒﺪﻳﻠـﻰ در اﻳﻦ ﻧﻴﺴـﺖ )ﺻﻔﻨﻴـﺎ ‪ .(٥:٣‬ﻗﺎﻧﻮن وى ﺑـﺮاى‬

‫اراده ﳕﻮده‪ ،‬ﺑﻰ(ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﻪ اﳒﺎم ﻣﻰ(رﺳﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(١١:١‬‬

‫آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ دو رﻛﻦ اﺳﺎﺳﻰ و ﺟﺪاﺋﻰ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف اﺳﺘﻮار ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٢:٩٧‬ﺧﺪا ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺣﻖ و راﺳﺘﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻰ‬

‫≤‪±‬‬

‫‪v² ¼ v UŽ Ë VO−Ž —bIÇ uð s È«bš‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥‪±‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮان او را ﺑﺮاى داورى(اش ﺳﺮزﻧﺶ‬

‫را در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ اﻳﺪه ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﳕﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﺪاﻟﺖ او ﻣﻄﻠﻖ و ﺧﺪﺷﻪ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٥:١٨‬؛ ﻣﺰﻣﻮر‬

‫او ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟ‪ w‬اﺳﺖ و ﺑﻴﺸﺘـﺮ ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬

‫‪ .(٤:٥١‬ﭼﻪ زﻳﺒﺎ و آراﻣﺶ(ﺑﺨﺶ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧﺪا و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﺟﻬﺎن را داورى‬

‫ﺧﻮد را ﺑﭙﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﺪا ﻫﺮ روزه ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در واﻗﻊ دﺷﻤﻦ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد! اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ داورى ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ(ﮔﻮﻧﻪ‬

‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﻜـﻮﺋﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪» .‬او ﺧﻮد را ﺑﻰ‪,‬ﺷﻬﺎدت ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﺣﺴـﺎن‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ در آن ﺻﻮرت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ ﭘﺎداﺷﻰ ﻛﻤﺘـﺮ ﻳﺎ ﻣﻜﺎﻓﺎﺗﻰ‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﳕﻮد و از آﺳﻤﺎن ﺑﺎران ﺑﺎراﻧﻴﺪه و ﻓﺼﻮل ﺑﺎرآور ﺑﺨﺸﻴﺪه و دل‪,‬ﻫﺎى ﻣﺎ را از‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ از ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٣:٩٦‬‬

‫ﺧﻮرا ك و ﺷﺎدى ﭘﺮ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎﺧﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(١٧:١٤‬ﺑﺎرآور ﺷﺪن ﻣﺤﺼﻮﻻت‬

‫ﻳﻬﻮه‪،‬‬ ‫»ﻳﻬﻮه‪ّ ،‬‬ ‫او ﻣﺤﺐ اﺳﺖ‪» .‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ّ .(١٦٬٨:٤‬‬

‫ﻛﺸﺎورزى‪ ،‬ﻓﻮاﻳﺪ ﻣﺘﻌﺪد ﺣﻴﻮاﻧﺎت و ﺳﺎﻳﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻛﻪ در ﺟﻬﺎن وﺟﻮد‬

‫ﺧﺪاى رﺣﻴﻢ و رﺋﻮف« اﺳﺖ« )ﺧﺮوج ‪» .(٦:٣٤‬ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺖ ﻛﻨﻨﺪه و‬

‫دارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪١٢:٨٥‬؛ ‪٣١-٢٤:١٠٤‬؛ ﻳﻌﻘﻮب‬

‫ﺑﺨﺸﺎﻳﻨﺪه اﺳـﺖ« )ﻣـﺰﻣﻮر ‪ .(١:٥١‬ﺧﺪاوﻧﺪ »دﻳﺮ‪,‬ﺧﺸﻢ و ﻛﺜﻴﺮ‪,‬اﻻﺣـﺴـﺎن‬

‫‪ .(١٧:١‬وﻟﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﺧﺪا در رﻓﺘﺎر او ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‬

‫اﺳﺖ« )ﻳﻮﺋﻴﻞ ‪١٣:٢‬؛ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٢:٤‬ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺖ را دوﺳﺖ ﻣـﻰ‪,‬دارد«‬

‫ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً دﺷﻤﻦ او ﺑـﻮدﻧﺪ و ﺣﺎل اﻓﻜﺎر و اﻋﻤﺎل ﻣﻨﻔﻮر ﺧـﻮد را ﺗﺮك ﳕﻮده و ﺑﻪ‬

‫)ﻣﻴﻜﺎ ‪ .(١٨:٧‬ﭼﻘﺪر ﻋﺎﻟـﻰ و ﺑـﺎﺷـﻜـﻮه اﺳﺖ! ﺧﺪاى ﻗـﺪوس ﻛﻪ ﻋﺪاﻟـﺘـﺶ‬

‫ﺟﻬﺖ آﻣـﺮزش ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑـﺎزﮔﺸﺖ ﻛﺮده(اﻧـﺪ‪» .‬زﻳﺮا ﺗﻮ اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜـﻮ و‬

‫ﺧﺪﺷﻪ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ! ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا اﻳﺠﺎب ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬

‫ﻏﻔﺎر ﻫﺴﺘﻰ و ﺑﺴﻴﺎر رﺣﻴﻢ ﺑﺮاى آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮاﻧﻨﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٥:٨٦‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎﱎ ﻣﺠـﺎزات ﺷـﻮم و آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ »ﺑﻰ(ﮔﻨﺎﻫﻰ« ﺑـﻪ ﺟـﺎى ﻣـﻦ‬

‫او داﻧﺎ اﺳﺖ‪» :‬اﺳﻢ ﺧﺪا ﺗﺎ اﺑﺪ‪,‬اﻻﺑﺎد ﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد زﻳﺮا ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ‬

‫ﻣﺠﺎزات ﻣﺮا ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﻴﺪ )اول ﭘﻄﺮس ‪.(١٨:٣‬‬

‫از آن اوﺳﺖ« )داﻧﻴﺎل ‪ .(٢٠:٢‬وﻗﺘﻰ زﻳﺒﺎﺋﻰ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﺪا و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ‬

‫ﺧﺪا در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰ(اﻧﺘﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ‪ l‬ﳒﺎت ﻣﺮا ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻮﺟﻮد در ﻛﻮﭼﻚ(ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت او را ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻰ(اراده ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫او »ﳒﺎت(دﻫﻨﺪه« را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪا ﺳﺎزد )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٠:٤‬ﻋﺪاﻟﺖ‬

‫اﻋﻤﺎل ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ! ﺟﻤﻴﻊ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺮده‪,‬اى‪ .‬زﻣﻴﻦ از دوﻟﺖ ﺗﻮ‬

‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻴﭻ ﺗﻨﺎﻗﺾ و ﺿﺪﻳﺘﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ دو را ﻣﻰ(ﺗﻮان در ﺧﺪا‬

‫ﭘﺮ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٢٤:١٠٤‬ﻣﻬﺎرت(ﻫﺎ و اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ و ﻫﺮ دو در ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ وﺟﻮد داﻧﺎﺋﻰ و ادراك ﺑﺸﺮى و ﺷﻴﻮ‪l‬ه اﺟﺮاى ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺧﺪا‬

‫او ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ‪» .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻴﻜﻮ اﺳـﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٩:١٤٥‬‬

‫از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻮاﻣـﻞ ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬و ﻣﺘﻌﺪد‪ ،‬ﻫـﻤﻪ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻤـﺖ و داﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‬

‫»ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﻫﺴﺘﻰ و ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻰ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٦٨:١١٩‬اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ در ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫)اﺷﻌﻴﺎ ‪٢٩-٢٣:٢٨‬؛ ‪٢:٣١‬؛ داﻧﻴﺎل ‪ .(٢١:٢‬ﺣﻜﻤﺖ و داﻧﺎﺋﻰ ﺧﺪا را ﺣﺪ و‬

‫ﺑﺸﺮى ﺧﻮد ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪا در اﻓﻜﺎرﺷﺎن ﻧﮕﺬارﻧﺪ و راه ﺧﻮد‬

‫ﻼ ﻣﺎوراى ﻗـﺪرت ﺗﺸﺨﻴـﺺ و ادراك ﻣﺎ اﺳﺖ‪» :‬زﻫﻰ ﻋﻤـﻖ‬ ‫ﻣﺮزى ﻧﻴـﺴﺖ و ﻛﺎﻣ ً‬

‫‪v² ¼ v UŽ Ë VO−Ž —bIÇ uð s È«bš‬‬

‫‪±¥‬‬

‫دوﻟﺘﻤﻨﺪى و ﺣﻜﻤﺖ و ﻋﻠﻢ ﺧﺪا! ﭼﻘﺪر ﺑﻌﻴﺪ از ﻏﻮر‪,‬رﺳﻰ اﺳﺖ اﺣﻜﺎم او‬ ‫و ﻓﻮق از ﻛﺎوش اﺳﺖ ﻃﺮﻳﻖ‪,‬ﻫﺎى وى! زﻳﺮا ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ رأى ﺧﺪاوﻧﺪ را داﻧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻳﺎ ﻛﻪ ﻣـﺸﻴﺮ او ﺷﺪه؟ ﻳﺎ ﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﺴـﺘﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﺪو داده ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺑﺎز‬ ‫داده ﺷﻮد؟ زﻳـﺮا ﻛﻪ از او و ﺑﻪ او و ﺗـﺎ او ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ اﺳﺖ‪ ،‬و او را ﺗﺎ اﺑـﺪاﻻﺑﺎد‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺎد‪ ،‬آﻣﻴﻦ« )روﻣﻴﺎن ‪.(٣٦-٣٣:١١‬‬

‫‪„«—œ« È«—ËU‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً واﺿﺢ اﺳﺖ‪(،‬‬ ‫اﻣﺎ آن(ﻗـﺪر واﻻ و ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘـﻞ اﻧـﺴـﺎن ﻗـﺎدر ﺑـﻪ درك آن ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬ ‫ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ آن را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا اﻓﻜﺎر ﺧﺪا و ﻃﺮﻳﻖ(ﻫﺎى او ﺑﺴﻴﺎر ﺑـﻠـﻨـﺪﺗـﺮ از‬ ‫اﻓﻜﺎر و ﻃﺮﻳﻖ(ﻫﺎى ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ )اﺷﻌﻴـﺎ ‪ .(٩-٨:٥٥‬ﻣـﺎ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗـﻮﺿﻴﺢ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﳑﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮاى ﻓﻜﺮ و ذﻫﻦ ﻣﺤـﺪود ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و درك ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ‬ ‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﺷﺨﺺ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑـﺪون ﺟﺴﻢ وﺟـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻳـﺎ‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﻮاره و در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻰ(آﻏـﺎزى و ﺑﻰ(ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ و ﺗﻐﻴﻴﺮ(ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮى‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻳـﺎ و ً‬ ‫ﺧﺪا را درك ﻛﻨﻴﻢ؟ وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(ﻛﻮﺷﻴﻢ ﻣﻔﻬﻮم داﻧﺎﺋﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻳﺎ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﻣﻐﺸﻮش ﳕﻰ(ﺷـﻮد؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﺣﺲ ﺧﻮد(ﺧﻮاﻫﻰ‪ ،‬ﻫﺮ‬ ‫آﻧﭽﻪ اراده ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و دوﺳﺖ دارد اﳒﺎم دﻫﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در آن واﺣﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﻗﺪوس‪ ،‬ﻋﺎدل‪ ،‬ﻣﺤﺐ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮ و داﻧﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ً‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪±µ‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﺆاﻟﻰ درﺑﺎر‪l‬ه ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ »ﭼﮕﻮﻧﻪ« ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻰ(ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻓﻜﺎر ﻓﺎﻧﻰ و اذﻫﺎن ﻗﺎﺻﺮ ﻣﺎ ﺑﺮاى درك اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﺗﻮان ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاى‬ ‫ﺳﺆاﻻﺗﻰ ﻛﻪ ﺣـﺎوى ﻛﻠﻤﻪ »ﭼﻪ« ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﭘﺎﺳﺨـﻰ واﺿﺢ و روﺷﻦ ﻳﺎﻓﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺦ آﻧﻬﺎ را در ﻛﻼم ﻣﻘﺪس ﺧﻮد ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻼم‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ و ﺳـﺨﻨﺎن او را درك ﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ آن را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ در ﻛﻼم ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻰ(آﻣﻮزﻳﻢ ﻣﺎ را ﻏﺮق در ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰ(ﺳﺎزد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ آن را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ و در آن‬ ‫ﺗﻌﻤﻖ ﳕﺎﺋﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ(رﺳﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻴﭻ واﻛﻨﺸﻰ‬ ‫درﺳﺖ(ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻓﺮود آورده او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب ﻛـﻮﭼﻚ ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ آن ﺑﭙﺮدازﻳـﻢ رازى‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑـﺰرﮔﺘﺮ و ﻓـﺮاﺗﺮ از ﲤﺎﻣﻰ ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺘـﻮان در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﮔﻔـﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاى واﺣﺪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺳﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﻈـﻴـﻢ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﳕﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ »ﭼﮕـﻮﻧﻪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼـﻴـﺰى ﳑﻜﻦ اﺳﺖ؟« ﺑﻠـﻜـﻪ ﭼـﻮن ﻧﻮ(آﻣﻮزاﻧﻰ ﻓـﺮوﺗﻦ در ﻛﺘﺐ(ﻣـﻘـﺪس‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ و ﻣـﻰ(ﭘـﺮﺳﻴﻢ‪» :‬ﺧﺪا ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟« ﺧـﻮﺷﺤﺎل ﻫﺴﺘﻴـﻢ و‬ ‫ﺷﺎدى ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ او ﭼﻴـﺰﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸـﻮف ﳕﻮده و ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ ﻛﺎﻣﻞ او اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻰ(ﻛﻨـﻴـﻢ ﻛـﻪ اراده ﻛﺮد ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳـﮕـﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺟﺰ در ﻣﺤﺪوده(اى ﻛﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه داده وارد ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎت او ﻫﺴﺘﻴـﻢ و‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻧﻜﺮده ﻛﺸ‪ w‬ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪاده ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ اﻣﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ و اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﻧﻴﺮوﻳﺶ‬ ‫درﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﺳﺘﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ≤ ‬ ‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫∑‪±‬‬

‫‪ (٤:٤‬و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﺮ دﻧﻴﺎى ﺷـﺮﻳـﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ‪ l‬اﻳﻦ ﻋﻨﺎوﻳﻦ و اﻟﻘﺎب ﻛﺎرﺑﺮدﻫﺎى ﻣﺠﺎزى ﻛﻠﻤﻪ‪» l‬ﺧﺪا« ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺻﺮار دارد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘـﻰ وﺟﻮد دارد‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﺪاى واﺣﺪ زﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪«bš p¹ UNMð‬‬ ‫»ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد؟«‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﻳﻬﻮدى از ﻫﻤﺎن ﺳﺎل(ﻫـﺎى اوﻟﻴﻪ زﻧﺪﮔﻰ(ﺷﺎن‬

‫ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫»از ﻛﺠﺎ اﻳﻦ را ﻣﻰ(داﻧﻰ؟«‬

‫ﻳﻬﻮه‬ ‫ﻳﺎد داده ﻣﻰ(ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ ٤:٦‬را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ‪» :‬اى اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺸﻨﻮ‪ّ ،‬‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻬﻮّه واﺣﺪ اﺳﺖ‪ «.‬اﻳﻦ اﺻﻠﻰ(ﺗﺮﻳﻦ رﻛﻦ اﻳﻤﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ‪l‬‬ ‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ اﺳﺘﻮار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺨﺺ ﻳﻬـﻮدى ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن‬

‫»زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى ﻳﻚ ﺧﺪا ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ را ﭘﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪«.‬‬

‫»ﻳﻬـﻮه ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻏﻴﺮ از او‬ ‫ﻋﺪول ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ و اﻳﻤﺎن داﺷـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ّ‬

‫اﺳﺖ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺧﺪاى واﻗﻌﻰ‪ ،‬زﻧﺪه و ﺣﻘﻴﻘﻰ وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬

‫او ﻫﺮﮔـﺰ زﻣﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎ(ﺷـﻜـﻮه ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷـﺪ از ﻳـﺎد ﳕـﻰ(ﺑـﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ(اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ‬ ‫ً‬

‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﻣﺒﺮم ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮدم‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ آن را رد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺧﺪاﺋﻰ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاى واﺣﺪ‬

‫»ﻳﻬﻮه ﺧﺪاى ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷـﺪ‬ ‫ﻛﺮد و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳـﻦ آرزوى ﻗﻠﺒﻰ ﺧﻮد را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد‪ّ :‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺣﻘﻴﻘﻰ واﺿﺢ(ﺗﺮ و ﺻﺮﻳﺢ(ﺗﺮ از اﻳﻦ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﻧﺸﺪه‬

‫دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ« )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٣٥:٤‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮى ﺑﺎور ﻧﺪارﻧﺪ و ﭼﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﭼﻪ‬ ‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ ﻋﻤﻮ ً‬

‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪران ﻣﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﺗﺮك ﻧﻜﻨﺪ و رد ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ...‬ﺗﺎ ﲤﺎﻣﻰ ﻗﻮم‪,‬ﻫﺎى‬

‫در ﺣﺎل ﺧﺪاﻳﺎن دروﻏﻴﻦ ﺑﻰ(ﺷﻤﺎرى اﺑﺪاع ﻛﺮده(اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﺑـﺪاﻧـﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻳـﻬـﻮّه ﺧﺪا اﺳـﺖ و دﻳـﮕـﺮى ﻧـﻴـﺴـﺖ« )اول ﭘﺎدﺷـﺎﻫـﺎن‬

‫ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺧﺪاى(زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻠﻤـﻪ »ﺧﺪا« ﺑﺮاى ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻜـﺎر‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﮔﺎﻫﻰ‬ ‫‪l‬‬

‫رﻓﺘﻪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ (٧:٩٧‬و اﻳﻦ ﺑﺪان(ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫‪ .(٦٠٬٥٧:٨‬ﮔﻔﺘﺎر ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻴﺎﻧـﮕـﺮ اﺣـﺴـﺎس ﻫـﺮ ﻳـﻬـﻮدى ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻳﻬﻮه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺪاﺋﻰ ﺟﺰ ّ‬

‫او ﺑﻪ اﻳﺎم ﻧﺒﻰ ﺑﺰرگ اﺷﻌـﻴﺎ ﻣﻰ(اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ واﻻﺗﺮ و ﻋﺎﻟﻰ(ﺗﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧـﺴـﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﺮاى‬ ‫ﺣﺎﻛﻤﺎن و داوران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻗﺘﺪار آﻧﺎن ﺑﺮ دﻳـﮕـﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﻣـﺰﻣﻮر‬

‫»ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘـﺎدﺷﺎه اﺳﺮاﺋﻴـﻞ و ﻳﻬﻮّه ﺻﺒـﺎﻳﻮت ﻛﻪ وﻟﻰ اﻳـﺸﺎن اﺳﺖ ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫ﻣ ﻰ ‪ ,‬ﮔﻮ ﻳ ﺪ ‪ :‬ﻣ ﻦ ا و ل ﻫ ﺴ ﺘ ﻢ و ﻣ ﻦ آ ﺧ ﺮ ﻫ ﺴ ﺘ ﻢ و ﻏ ﻴ ﺮ ا ز ﻣ ﻦ ﺧ ﺪ ا ﺋ ﻰ ﻧ ﻴ ﺴ ﺖ«‬

‫‪ .(٦٬١:٨٢‬ﺷﻴﻄﺎن ﻳﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻧﻴﺰ »ﺧﺪاى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬

‫)اﺷﻌـﻴﺎ ‪ .(٦:٤٤‬ﺧﺪاﻳـﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛـﻠﻤـﺎت را ﮔﻔﺘـﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋـﻨﻮان ﭘﺎدﺷـﺎه‬

‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫∏‪±‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪±π‬‬

‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ را رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺧﻮد ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‪ l‬ﻓﻠﺴﻔﻰ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻳﻌﻨﻰ ﳕﻰ(ﺗﻮان ﺧﺪا را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﳕﻮد ﻳﺎ از ﻫﻢ ﺟﺪا‬

‫اﻳﻦ آﻳﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را دوﺳﺖ داﺷﺘـﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻳﻬﻮّه ﻫﺴﺘﻢ و‬

‫ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دادن آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﻪ وﺟﻮد آورد! او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﭘﺎزل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﺗﺄﺋﻴﺪ و ﮔﺴﺘﺮش اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﺟﺰ ﻳﻬﻮّه ﻧﻴﺴﺖ و ﭼﻘﺪر‬ ‫دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ و ﻏﻴـﺮ از ﻣﻦ ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻰ‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﻬﻮّه ﻫﺴﺘﻢ و دﻳﮕﺮى ﻧـﻰ«‬ ‫) اﺷ ﻌ ﻴ ﺎ ‪.( ٦ ٬٤ : ٤٥‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﳕﻰ(ﺗﻮان او را ﭼﻮن زﻳﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ (ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﺗﺼﻮر ﳕﻮد ﻛﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﮔـﺬاﺷﱳ ﻗﻄﻌﺎت آن ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻧﻬﺎﺋﻰ دﺳـﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﺪن اﻧـﺴﺎن اﺳﺖ ﻛـﻪ از اﻧ ﺪام(ﻫﺎى ﺑـﺴﻴﺎرى ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﳕـﻰ(ﺗﻮان‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺧـﻮد ﭼﻨﺎن ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴـﻖ را ﺑﺪاﻧﺪ و‬

‫اﺑﺪﻳﺖ و ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳـﺮى و ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ و ﻗﺪوﺳﻴﺖ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﳕﻮد و ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ (،‬و ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آﻣﻮزه(ﻫﺎى آﻧﻬﺎ ﭘﺎى ﻣﻰ(ﻓﺸﺮد‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮﺗـﻴﺐ ﺧﺪا را ﺑﻪ وﺟـﻮد آورد‪ .‬ﺧﺪا از ﻗﻄﻌﺎت ﻳـﺎ ﺑﺨﺶ(ﻫﺎى ﻣـﺨﺘﻠ‪w‬‬

‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﭼﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره و ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎرى ﺑﻮد )ﻣﺮﻗﺲ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧـﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧـﺎﭘﺬﻳﺮ و ﺗﻔﻜﻴﻚ(ﻧـﺎﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬او واﺣﺪ‬

‫‪ (٣٢٬٢٩:١٢‬و ﺣﻮارﻳﻮﻧﺶ ﻧﻴـﺰ آن را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دادﻧـﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬

‫اﺳﺖ و ﲤﺎﻣﻴـﺖ او اﺑﺪى و ﺗﻐﻴﻴﺮ(ﻧـﺎﭘﺬﻳﺮ و ﻗﺎدر ﻣﻄﻠـﻖ و ﻗﺪوس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫‪٦-٤:٨‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪:٤‬؛ ﻳﻌﻘـﻮب ‪ .(١٩:٢‬ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا آﻣـﻮزه(اى اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﳕﻰ(ﺗﻮان ﻗﺪوﺳﻴﺖ را از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻪ را ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻤﺎﻛﺎن‬

‫در ﲤﺎﻣﻰ ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روﺷﻨﻰ و ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴ ﺪ ﺗﻘﺪس ﺧﺪا را از او ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬او را ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﲤﺎم وﺟﻮد او ﻗﺪوس اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮر اﻟـﻬـﻴـﺪاﻧـﺎن دﻗـﻴـﻘـﺎً ﻫﻤـﻴـﻦ اﺳـﺖ وﻗﺘﻰ ﻣـﻰ(ﮔـﻮﻳـﻨـﺪ ﺧـﺪا »ﺟـﻮﻫـﺮ‬

‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻫﺮﮔﺎه ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ ٤:٦‬را ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت »ﺟﻮﻫﺮ« ﻳﺎ »وﺟﻮد« ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ »ذات« ﺗـﺮادف‬

‫»ﻳﻬﻮه‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﻋﺒﺮى ﻣﻰ(ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﻣـﺮوزه ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﻠﻪ ّ‬

‫ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﻛﺎﻣـﻞ دارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﺟﻮﻫﺮ ﻳﺎ ذات ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻨﻈﻮر اﻳـﻦ‬

‫»ﻳﻬﻮه ﺧﺪاى ﻣﺎ ﻳﻜﺘﺎ‬ ‫ﻳﻬﻮه واﺣﺪ اﺳﺖ« ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ دارد ﻛﻪ‬ ‫ّ‬ ‫ﺧﺪاى ﻣﺎ‪ّ ،‬‬

‫ﻳﻬﻮه وﺟﻮد ﻧـﺪارد و او ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ« ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاى دﻳﮕـﺮى ﺟﺰ ّ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬آرى »ﻳﻬﻮّه ﺧﺪاى ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻬـﻮه واﺣﺪ اﺳﺖ‪ «.‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﺘﺎ ﺧﺪا اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻳﻜﺘﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاى واﺣﺪ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﻫﻢ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﺎ ذات او اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫در ﺻﻔﺤﺎت آﻳﻨﺪه در ﻣﻮرد »ﻫﻢ(ذات ﺑﻮدن« ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد و روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر از اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ از‬ ‫ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪،‬‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫـﻴﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى را ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ؟ ﻟﻮﺋـﻴﺲ ﺑﺮﻛﻮف ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ ﭘﺪر ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﲤﺎﻣﻰ‬

‫»ﺧﺪا د ر وﺟﻮد ذاﺗﻰ ﻳﺎ ذات وﺟﻮدى ﺧﻮد واﺣﺪ اﺳﺖ‪ «.‬وﻟﻰ ﻣﻨﻈﻮر او از‬

‫ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ و ﲤﺎﻣﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﺴـﺘـﻰ روح(اﻟﻘﺪس‬

‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫∞≤‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪≤±‬‬

‫ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﲤﺎﻣﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﻰ واﺣﺪ‪،‬‬

‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺎﻧﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻰ از‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‪ ،‬از ﻳـﻚ ذات‪ ،‬وﺟـﻮد ﻳﺎ ﺟـﻮﻫﺮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﻨـﺪ و ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟـﻮد ﺧﺪا‬

‫ﻣﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ (٢٢:٣) «...‬و ﻧﻴﺰ در ‪ ٧-٥:١١‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧـﺰول‬

‫ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﳕﻮد‪ ...‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ ...‬ا ﻛﻨﻮن ﻧﺎزل ﺷﻮﻳﻢ‪ «...‬در ﲤﺎم اﻳﻦ ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﺑﺮاى ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را ﻃﻮر دﻳﮕﺮى ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬

‫اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد او در ﻗﺎﻟﺐ ﺟﻤﻊ‬

‫ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺪر ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ّ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ! ﺧﺪا ﭼﻴـﺰى ﺑﻴﺶ از »ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃـﺮ ﺑـﻮد ﻛﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻳﻬﻮه وﺟﻮد دارد‪ .‬رازى ﻛﻪ از آن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ‬ ‫اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﻛﻨﺎر آن رد ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺠﺎل‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻳﻬﻮه وﺟﻮد دارد و اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻬﻮه واﺣﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻬﻮه را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻪ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و‬ ‫ﻗﺮن(ﻫﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ ﺻﺪاى ّ‬

‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺮود« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(٨:٦‬‬

‫ﻣﺘﻮﻧﻰ از ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻛﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻴﺮﻋﺎدى ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ و ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« در‬

‫‪XÝ« åp¹ò “« gOÐ «bš‬‬ ‫و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺣﺘﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻻزم اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ از اﻳﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﻳﻬﻮه ﺑﻴﺶ از »ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ً‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺑﻮده ﻛﻪ ّ‬

‫واﻗﻊ ﻫﻤﺎن ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ و ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ« ﻳﻌﻨﻰ »ﭘﻴﺎم(آور« ﻳﺎ »ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه«‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ را از ﺧﺪا ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ داﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻳﻬﻮه« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬ ‫ﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻓﺮ‬ ‫ﺳﺘﺎده ّ‬ ‫‪l‬‬ ‫و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﺒﺎرت »ﻓﺮ ‪l‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ! ﻫﻤﺎن(ﻃﻮر ﻛﻪ ﭘﻴﺸـﺘـﺮ اﺷـﺎره ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺧـﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد وﻟـﻰ‬

‫‪ ١٣-٧:١٦‬آﻣﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﺎ ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬وﺟﻮدى اﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ از »ﻳﻚ«‪ .‬ﺧﺪا ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل در ذات‬

‫ﺳﺎرا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪه ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬

‫اﻟﻬﻰ ﺗﻜﺜﺮ اﺷﺨﺎص ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ(ﺷـﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ »ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺎﺟـﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣـﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﻘـﻴﻘﺖ را در ﻫﻤﺎن اوﻟـﻴﻦ ﺻﻔﺤﺎت ﻛﺘـﺎب(ﻣﻘﺪس ﺧﻮد‬

‫ﻧﺖ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﺎﺟﺮ آن ﻣﻜﺎن را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮده ﺑﻮد »اَ َ‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨـﻴﺪ‪ .‬در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ٢٧-٢٦:١‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬و ﺧـﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬آدم را ﺑﻪ‬

‫اﻳﻞ ُرﺋﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻳﻌﻨﻰ »ﺗﻮ اى ﺧﺪا ﻣﺮا ﻣﻰ(ﻧﮕﺮى‪ «.‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎده‬

‫ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮوف ﭘﺮ(رﻧﮓ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ در ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎن ﳑﺮى« ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺻﻴﻐﻪ ﺟﻤﻊ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻴﺶ از »ﻳﻚ« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﺎت‬ ‫‪l‬‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﳕﻮد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١:١٨‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮد در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺎ و ﻣﻮاﻓﻖ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺎز ﻳ ﻢ‪ ...‬ﭘﺲ ﺧﺪا آدم را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ و ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﻜﺜﺮ ﺧﺪا( ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺎب ﺑﻌﺪى ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘـﺎب‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻮد!‬

‫)آﻳﻪ ‪ ،(٢‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه ﻛﻪ او ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد )آﻳﺎت‬ ‫ﻣﺮد ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪l‬‬

‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫≤≤‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥≤‬

‫‪ .(١٤٬١٣ ٬١‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ اﻳﻦ را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او روى ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎده‬

‫ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻧﺎم او »ﻋﻤﺎﻧـﻮﺋﻴﻞ« ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« )اﺷﻌﻴـﺎ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﳕﻮد و ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺧﻮد را ﻋﺮض ﻛﺮد )آﻳﺎت ‪.(٣٣-٢٣‬‬

‫‪ .(١٤:٧‬اﻳﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا او را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش »ﺧﺪاى ﻗﺪﻳﺮ« اﺳﺖ )اﺷﻌﻴﺎ‬

‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ‬

‫‪ .(٦:٩‬اﮔﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ او را از ﻛﺸﱳ ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق ﺑﺎز دارد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪.(١٥٬١١:٢٢‬‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ؟ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻳﺎﺗﻰ را ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب اﺷﻌﻴﺎ آﻣﺪه و ﺑﺪان اﺷﺎره‬

‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ آن ﻣﻜﺎن را »ﻳﻬّﻮه ﻳﺮى« ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻳﻌﻨﻰ »ﻳﻬّﻮه ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ« )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎر او‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺧﺪاى‬

‫ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﭘﻰ ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻨﺪه آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺑﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ وﻋﺪه(اى داد‬

‫واﺣﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﺒﻮد اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬آرى‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﺷﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ذات ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮرم«‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫)آﻳﻪ ‪ .(١٦‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد!‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ از ﺗﺪﻫﻴﻦ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‬

‫درﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ اﺷﺎرات ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ« ﺷﺪه و در ﻫﺮ ﻣﻮرد ﻛﺎﻣﻼً واﺿﺢ و‬

‫)ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(٧-٦:٤٥‬ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺧـﺪا و روح او ﻛﺴﻰ را ﻣﻰ(ﻓـﺮﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮدش‬

‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎم(آور ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪» .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ )اﺷﻌﻴﺎ ‪ ،(١٧-١٦:٤٨‬و ﻳـﻬـﻮّه ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻮﻋـﻮدى را ﺑﺮﻣﻰ(اﻓﺮازد ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪاى ﭘﺪرت‪) «...‬ﺧﺮوج‬ ‫ﺑﻮ ‪l‬‬

‫ﻳﻬﻮه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )ارﻣﻴﺎ ‪ .(٦-٥:٢٣‬در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ّ‬

‫ﻣﻰ(ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬ﻓـﺮﺷﺘﻪ(اى ﻛﻪ ﻳﻌﻘـﻮب را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛـﺮد و او را رﻫﺎﻧﻴﺪ‪ (،‬ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (١٦-١٥:٤٨‬و ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮار ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ درﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻜﺸﻮف‬ ‫ً‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ(وﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﻴﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﺷﺎره(اى ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬

‫از ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ آﻧﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ(ﻛـﺮد )ﺧﺮوج ‪٢١:١٣‬؛ ‪ .(١٩:١٤‬ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن(داران ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻜﺜﺮ در اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ دو ﺑﺎر ﺣﻀﻮر او در ﻛـﺘـﺎب داوران ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑـﺎر اﻳـﻦ‬

‫دارد‪ .‬در واﻗﻊ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻣـﺮﻣﻮز و ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در اﻟﻮﻫﻴـﺖ‬

‫ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﻓﺎش ﻣﻰ(ﺳـﺎزد ﻛﻪ او ﺧـﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ )داوران ‪،١٤ ٬١٢-١١:٦‬‬

‫اﺷﺎره ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﺎﻫﻦ ﻗﻮم ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻰ(داد‪،‬‬

‫‪١٦‬؛ ‪ .(٢٢٬٩ ٬٣:١٣‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻜﺮر ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﻮد‬

‫ﻳﻬﻮه را ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﻣﻰ(ﻛﺮد؟ )اﻋﺪاد ‪.(٢٧-٢٢:٦‬‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎم ّ‬

‫ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎ ﻣﻮرد ﻣﺸﺎﺑﻪ دﻳﮕﺮى را آﺷﻜﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت‪ «...‬ﲤﺎم اﻳﻦ آﻳﺎت و اﺷﺎرات‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ؟ »ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‪ّ ،‬‬

‫‪ (٦:٣‬و در اداﻣﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﻫﺴﺘﻢ آﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻢ« ﺑﻪ ﻣـﻮﺳﻰ ﻣﻜﺸﻮف‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ!‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺪ داد و آن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺑﺎﻛﺮه‬

‫اﺳﺮار(آﻣﻴﺰ روﺑﺮو ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﻴﺶ از »ﻳﻚ« اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺳـﺮاﻓﻴﻦ ﻣﺬﻛﻮر در اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٣:٦‬ﺳﻪ ﺑـﺎر ﺧـﺪا را ﻗـﺪوس‬ ‫ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻳﺎ آﻣﺎدﮔـﻰ ﺑـﺮاى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛـﺎﻣـﻼً‬

‫‪≤¥‬‬

‫‪XÝ« bŠ«Ë «bš‬‬

‫آﺷﻜﺎر ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در اﻳﺎم ﻋﻬﺪ(ﻋﺘـﻴـﻖ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ آﺷﻜﺎر ﻣـﻰ(ﳕـﻮد‬

‫ ≥ ‬

‫اﻳﻤﺎن(داران را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ .‬آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ(اى‬

‫«‪—bÄ XO¼u-‬‬

‫ﺳﺮاﳒﺎم ﭘﺴـﺮش را ﺑﻪ ﺟﻬـﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎد و ﺳﭙﺲ از ﻃـﺮﻳـﻖ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬دل(ﻫـﺎى‬ ‫از ﻋﺒﺎرات و ﻗﻀﺎﻳﺎى ﻋﻘﻠﻰ و ﻓﻠﺴﻔﻰ آﺷﻜﺎر ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎر ﳒﺎت(ﺑﺨﺶ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮاﳒﺎم اﻳﻦ آﻣﻮزه را ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻤﺎن(دار ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﻣﺎ ﻫﻨﻮز در اﺑﺘﺪاى ﻓﺼﻞ ﺳﻮم اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻻزم ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ‪ ،‬آن را ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ و ﺳﺎده(ﺗﺮ از ﺧـﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻳﻬﻮدى دوران ﻗﺪﻳﻢ درك‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧـﻜﺎﺗﻰ در ﺧﺼﻮص ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم اﺷﺎره ﻛﻨـﻢ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ‪ ٤‬ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ‬

‫ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ از ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل از وﺟﻮد ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ در‬

‫»اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ« ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن(داران ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد وﻗﺘﻰ ﻃﺮز دﻋﺎ ﻛـﺮدن را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ آﻣﻮﺧـﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ آﻳﺎﺗﻰ از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس ﻣـﻰ(رﺳﺪ ﻛﻪ ﻫـﻢ(زﻣﺎن از وﺣﺪت و ﻛﺜﺮت ﺧﺪا ﺳﺨـﻦ‬

‫ﺗﻌﻠﻴـﻢ داد ﻛﻪ دﻋﺎﻳﺸﺎن ﺧﻄـﺎب ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﮕـﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻮد او دﻋـﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﻴـﺞ ﳕـﻰ(ﺷـﻮد و ﻟﻐﺰش ﳕﻰ(ﺧـﻮرد‪ .‬وﻗﺘﻰ از ﮔﻔﺘـﮕـﻮى ﺧﺪا ﺑﺎ ﺧـﻮد‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬اى ﭘﺪر ﻣﺎ‪) «...‬ﻣﺘﻰ ‪.(٩:٦‬‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻨﻮد ﻳﺎ از وﻋﺪه(ﻫﺎى ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻣﺎت‬

‫دﻋﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻋﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از‬

‫و ﻣﺒﻬﻮت ﳕﻰ(ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳﻦ اوﺻﺎف ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﺎرج از ﻗﻮ‪l‬ه ادراك و ﻓﻬﻢ ﻣﺎ‬

‫او اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﺪر! ﻳـﻜﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ »ﻳﻚ در ﺳﻪ« و »ﺳﻪ در ﻳﻚ« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬

‫ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن(داران ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺷﻮاﻫﺪ و ﻣﺪارك زﻳﺎدى در اﻳﻦ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ و او را »ﭘﺪر« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮرﺳﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻋﻨﻮان »ﭘﺪر« را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻜﺎر ﳕﻰ(ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻮرد در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠﻴﺚ را آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى آﻧﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﺮاى ﻣﺎ روﺷﻨﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ÊU~L¼ —bÄ‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﮔﺎﻫـﻰ اوﻗﺎت ﻛﻠﻤﻪ »ﭘﺪر« ﻧﻪ ﺑـﺮاى ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﭘﺴـﺮ و‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺨﺺ اول اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(رود‪.‬‬ ‫اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﳕﻮﻧﻪ اﺷﺎره ﻛﻨﻴﻢ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﺲ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻳـﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺖ(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎن واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬ﭘـﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﺑﺖ(ﻫﺎ اﻳـﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﳕﻰ(ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫« ‪—bÄ XO¼u‬‬

‫∂≤‬

‫اﻗﻌﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺖ ﳕﺎد ﻳﺎ ﳕﺎﻳﻨﺪه اﻟﻮﻫﻴﺘﻰ ﻛﻪ و ً‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑≤‬

‫‪qOz«dÝ« —bÄ‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺧـﺪاى واﻗﻌـﻰ‪ ،‬زﻧﺪه و ﻗﺎدر ﻫﺴﺖ و آن ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺤـﻴـﺎن‬

‫ﻧﺎم »ﭘﺪر« ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﻛﻢ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا‬

‫ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﭘـﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬ﻟﻜﻦ ﻣﺎ را ﻳﻚ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ...‬ﻳﻌﻨـﻰ‬

‫ى ﻗﻮم ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻮد‪» :‬آﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺪر و ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻮ ﻧﻴﺴـﺖ؟«‬

‫ﭘﺪر« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٦:٨‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻠﻤﻪ »ﭘﺪر« ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »ﻳﻚ ﺧﺪا« ﻫﻤﺴﺎن‬

‫ﻓﺎ واژه(اى ﻣﻌﺎدل و ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺑﺮاى ﺧﺪا‬ ‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ .(٦:٣٢‬ﻋﻨﻮان ﭘﺪر در اﻳﻨﺠﺎ ﺻﺮ ً‬

‫اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟـﻮد دارد و اﺻﻼً ﺻﺤﺒﺘﻰ‬

‫اﺳﺖ و ﺣﺎوى ﻫﻴﭻ اﻳﺪه(اى درﺑﺎر‪l‬ه وﺟﻮد اﺷﺨﺎص ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻛﻠﻤﻪ »ﭘﺪر«‬

‫دﻋﺎى اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ ﻧﻴﺰ در ﻫـﻤـﻴـﻦ راﺳﺘﺎ اﺳـﺖ‪»:‬ﺗﻮ اى ﻳﻬﻮه ﭘﺪر ﻣﺎ و وﻟﻰ ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ‪ ...‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ ﭘﺪر ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ﻣﺎ ﮔِﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺗﻮ ﺻﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻰ و‬

‫ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ از »ﻳﻚ ﺧﺪا و ﭘﺪر ﻫﻤﻪ« ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻣﺼﻨﻮع دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎى ﺗﻮ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻴﻢ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪١٦:٦٣‬؛ ‪.(٨:٦٤‬‬

‫را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑـﺮد‪ ،‬ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻋﻴﻨﺎً در اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ٦:٤‬ﻧﻴﺰ ﻛﺮده اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨـﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳـ‪ w‬ﻓـﻮق را در ﺑﺎب ‪ ١٢‬آﻳﻪ ‪ ٩‬اراﺋﻪ‬ ‫‪l‬‬

‫ﻫﻤ‪l‬ﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﻬﺪ(ﻋـﺘﻴﻖ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻰ ﺑـﻪ ﺧﺪا ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در‬

‫درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﲡﺮﺑﻪ(ﻫﺎى‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻰ زد ﻛﻪ اى ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ﺗـﻮ ﻳﺎر ﺟﻮاﻧﻰ ﻣﻦ ﺑﻮدى؟« )ارﻣﻴﺎ ‪ .(٤:٣‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﲤﺎم‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪى در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻤﺎن(داراﻧﺶ اﻋﻤﺎل ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ آﻧﻬﺎ را ﻏﻨﻰ‬

‫ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺪر ﻗﻮم ﻧﺎم ﻣﻰ(ﺑﺮدﻧﺪ وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻟﺰاﻣًﺎ در اﻋﻤﺎل آﻧﺎن‬

‫و ﺑﺎرور ﺳﺎزد‪ .‬از اﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪ(ﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ روى(ﮔﺮدان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪(،‬‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا را آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺮﻣﺖ ﳕﻰ(ﮔـﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬

‫ﺧﻴﺮﻳﺖ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﲡﺮﺑﻪ(ﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫ﭼﻮن از ﺳﻮى ﺧﺪا و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬ ‫ّ‬

‫ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺑﺮادر و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻳﻚ ﭘﺪر رﻓﺘﺎر ﳕﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ(ﮔﻮﻧﻪ‬

‫داده اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫روزﮔﺎر ارﻣـﻴﺎ‪ ،‬ﺧـﺪا از زﺑﺎن ﻧـﺒﻰ(اش ﺑﻪ آﻧـﻬﺎ ﮔـﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ از اﻳـﻦ ﺑﻪ ﺑـﻌﺪ ﻣـﺮا ﺻﺪا‬

‫ﻛﺎﻫﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﺲ را در وﺟﻮد ﻣﺎ اﻓﺰاﻳﺶ‬

‫ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﺪﻧﺪ‪» :‬ﭘﺲ ا ﮔﺮ ﻣﻦ ﭘﺪر ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﻣﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‪ ....‬آﻳﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ‬

‫»ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ ﭘﺪران ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪ(اﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ‬ ‫دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪l‬‬

‫را ﻳﻚ ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ و آﻳﺎ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻋﻬﺪ ﭘﺪران ﺧﻮد را‬

‫اﺣﺘﺮام ﻣﻰ(ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﺟﺎﻧﻬﺎ را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﻰ‪,‬ﺣﺮﻣﺖ ﳕﻮده ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻰ‪,‬ورزﻳﻢ؟« )ﻣﻼﻛﻰ ‪٦:١‬؛ ‪.(١٠:٢‬‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻋـﻨـﻮان »ﭘﺪر« ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ در ﺗﺜﻠﻴﺚ و اﻳﻦ ً‬ ‫در رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد آورده اﺳﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻴﻜﻮ و ﻫﺮ ﻋﻄﺎى ﻛﺎﻣﻞ از ﺑﺎﻻ اﺳﺖ‬ ‫و ﻧﺎزل ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد از ﭘﺪر ﻧﻮرﻫﺎ‪) «...‬ﻳﻌﻘﻮب ‪.(١٧:١‬‬

‫‪Ê«—«œÅÊUL¹« —bÄ‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در زﻣﺎن آﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﺎدت داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫»ﭘﺪر« را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻛﻠﻤ‪l‬ﻪ »ﺧﺪا« ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن‬

‫« ‪—bÄ XO¼u‬‬

‫∏≤‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪≤π‬‬

‫راﺑﻄـﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺎ ﺧـﺪا دارﻧﺪ و او ﺗﻨﻬـﺎ ﭘﺪر اﻳﺸﺎن اﺳـﺖ و ﺑﺲ‪ .‬ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴﻴﺢ و‬

‫ﭘﺪر ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎ او اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر اﻳﻤﺎن(داران ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر‬

‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ را اﺻﻼح ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻘﻴﻨًﺎ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻣﺘﻔـﺎوت ﭘﺪر ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤـﺎن(داران ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻓـﺮزﻧﺪ(ﺧـﻮاﻧﺪﮔﺎن ﺧﺪا‬

‫ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻫـﻤ‪l‬ﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﻳـﻢ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑـﻮدن اﻣﺘﻴﺎز و اﻓﺘﺨـﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺤﺼـﺮًا ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ داده ﻣﻰ(ﺷـﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد و ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬روم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(١٧:٢٠‬؟ ﭼـﺮا‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ (اﳒﻴﻞ اﻳﻤﺎن ﻣﻰ(آورﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻨﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫ﻧﮕﻔﺖ »ﻧﺰد ﭘﺪرﻣﺎن ﻣﻰ(روم«؟ ﺳﺨﻨﺎن او ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻢ ﭘﺪر ﻣﺎ و‬

‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و از آراﻣﺶ و آﺳﺎﻳﺶ ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺤﺒﺖ(آﻣﻴﺰ ﺧﺪا ﺑﻬﺮه(ﻣﻨﺪ‬

‫ﻫﻢ ﭘﺪر او اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﻠﻤﺎت ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫـﺪ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻳﻬﻮدﻳـﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭼـﻨﻴﻦ اﻓﺮادى اﺳـﺮاﺋﻴﻠﻰ واﻗﻌـﻰ و ﻣﻮرد ﺗﺄﺋﻴـﺪ ﺧﺪا‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻨﺎن ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را »ﭘﺪر« ﺧﻄﺎب ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﺟﺎى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﺮ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ از »ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳـﺖ«‬

‫ﭼﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ )ﻣـﺘﻰ ‪ (٤٥:٥‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى آﻧﺎن ﺑﻮد ﻛـﻪ از ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﺪر ﺷﻤﺎ‪،‬‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﭘﺪر اﺳﺖ( و دﻳﮕﺮى ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در اﺑﺘﺪاى‬

‫ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ« ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٤٬٨ ٬٦:٦‬ﻋﺒﺎرت »ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا‬

‫ﻫﻤﻴﻦ اﳒﻴﻞ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬و ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺳﺎ ﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮ از‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ« )روﻣﻴﺎن ‪ (١٦:٨‬ﺗﻨﻬﺎ در وﺻ‪ w‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ‬

‫ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺪر« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﻰ و ﺟﻼل او را دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟﻼﻟﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫‪g‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬راﺑﻄﻪ(اى درﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن در‬

‫‪ .(١٤:١‬اﻳﻦ آﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻣـﻼً‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧـﺪا و ﺧﺪا را ﭼﻮن ﭘﺪر ﺧﻮد داﺷـﱳ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ اﻣـﺘﻴﺎز و اﻓﺘﺨـﺎر ﳑﻜﻦ‬

‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻰ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و دﻳﮕﺮى ﺧﻴﺮ‪ ،‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬

‫ﺑﺮاى آﻧﺎن و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺨﺘﺺ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ(وﺟﻪ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮى در آن ﺳﻬﻴﻢ‬

‫ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﺎن ﺟﻼل ﭘﺪر اﺳﺖ‪ (،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﻳﻜﺴﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ و ﻓﻘﻂ آﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺎدى و اﻣﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺘﻰ‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﲡﻠﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻣﻨﻈﻮر ﻳـﻮﺣﻨﺎ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮﻳﻢ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١:٣‬‬

‫ﻋﻨﻮان »ﻛﻠﻤﻪ« ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ آﻳﻪ ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﻴﻦ اﳒﻴﻞ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﺧﺪا را ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪،‬‬

‫‪`O v OŽ b½Ë«bš —bÄ‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪,‬اى ﻛﻪ در آﻏـﻮش ﭘـﺪر اﺳـﺖ‪ ,،‬ﻫـﻤـﺎن او را ﻇﺎﻫـﺮ ﻛـﺮد« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬

‫ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(رﺳﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬

‫‪ .(١٨:١‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا را‬

‫ﺧﺪا را ﭼﻮن ﭘﺪر ﺧﻮد دارﻧﺪ اﻣﺎ اﻳﻦ ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪاى‬

‫دﻳﺪه(اﻧﺪ! ﻣﻨﻈﻮر آﻳﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ ﺧﺪاى ﭘﺪر را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫« ‪—bÄ XO¼u‬‬

‫∞≥‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪≥±‬‬

‫ﮔﺎه در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺧﺪا را دﻳﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬در(واﻗﻊ آﻧﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻨﮓ(ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا را دﻳﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﻴﺌﺖ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻇﺎﻫﺮ‬

‫آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺗﻌﺼﺐ و ﻏﻴﺮت ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر ﺑﺎور داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻛﺎﻣـﻼً از ﭘﺪر ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ در‬

‫ﻓﻜﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﺷﺨﺺ دﻳﮕـﺮى را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮد راه دﻫﻨﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪.(٥٩-٥٣:٨‬‬

‫ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬او از ﻋﺒﺎرت زﻳﺒﺎى »در آﻏﻮش ﭘﺪر« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد دوم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫دﻳﺪن او ﻳﻌﻨﻰ دﻳﺪن ﺧـﺪا‪ ،‬زﻳـﺮا او ﲡﻠﻰ و ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻛﺎﻣﻞ ﺧﺪا اﺳـﺖ‪ .‬ﻫـﺮ دو‬

‫وﻟﻰ در ﻣﻮرد اول اﺷﺘﺒﺎه ﳕﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻪ اﻳﻦ آن اﺳﺖ و ﻧﻪ آن اﻳﻦ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺟﺰ ﺧـﺪاى واﺣﺪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ و زﻧﺪه ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺧﺪاى ﭘﺪر را ﻧﺪﻳﺪه(اﻳﻢ‪،‬‬ ‫از ﭼﻴﺰى ﻣﺤـﺮوم ﺷﺪه(اﻳﻢ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻧﻴﺎ اﻳﺴﺘﺎد و اﻋـﻼم ﻛـﺮد‪» :‬ﻣﻦ و‬ ‫ﭘﺪر ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٣٠:١٠‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻣﺮا دﻳﺪه‬ ‫اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٤٥:١٢‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﻮﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﺋﻰ ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ده؟« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:١٤‬‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﳊﻦ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ(اى از ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺳـﺨـﻦ ﻣـﻰ(ﮔـﻔـﺖ‪،‬‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١-١٧:٥‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در‬ ‫ﻣﻮرد اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺪاﺷﺖ و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺮﮔﺰ زﻳﺮ ﺳﺆال ﻧﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﺑﻴﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ او ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰ(ﳕﺎﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا ﻳﻜﻰ ﻣﻰ(داﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد و اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﻰ(رﻏﻢ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره‬ ‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬آﻧﺎن ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺶ از »ﻳﻚ« ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻞ آﻣـﻮز‪l‬ه وﺟﻮد ﻛﺜـﺮت در اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬آﻧـﻬـﺎ را ﻓﺮارى ﻣﻰ(داد‪ .‬و ﺣﺎل آﺷﻜـﺎرا ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻣﻰ(رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ادﻋﺎى ﺑﺮاﺑﺮى ﺑﺎ ﺧﺪا را دارد‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او ادﻋﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ و اﻳﻦ‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ‪ ¥‬‬ ‫«‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u-‬‬

‫≥≥‬

‫‪(٥:١٧‬؟ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ادﻋﺎى اﻟـﻮﻫﻴﺖ دارد و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴـﻦ دﻟﻴﻞ وﻗﺘﻰ ﺷـﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣـﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﭘﻴـﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺮاﻫﻴـﻢ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ« ﺳﻨﮓ(ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻛﻨﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥٨:٨‬اﮔﺮ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫»ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻣﻦ ﺑﻮدم« ﺑﺎز ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻛﻼم ﺧﺪا ﳑﻠﻮ از ﻧﺸﺎﻧﻪ(ﻫﺎﺋﻰ دال ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ آن را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ او ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ و او را دﻳﻮاﻧﻪ(اى ﺑﻴﭽﺎره ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔـﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ «.‬او ﻣﺪﻋﻰ وﺟـﻮدى‬ ‫ﻣﺪاوم و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﻮد‪ .‬و آﻳﺎ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ‬

‫‪`O v1“« œułË‬‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﲤﺎم ﻣـﺮدان و زﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛـﺮه ﺧﺎﻛﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﺮده و ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪(،‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪش آﻏﺎز ﻧﺸﺪ‪ .‬او‬

‫ﻋﻨﻮان »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد؟ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ادﻋﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن اﻳﻦ ادﻋﺎى او را ﺑﺎور‬ ‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ و آن را ﻛﻔﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﻨﮓ(ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪...‬‬

‫اﺳﻄﻪ او‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬او در اﺑﺘﺪا ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ و ‪l‬‬

‫آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٣-١:١‬؛ ﻛـﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(١٨-١٥:١‬او ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻓـﻘـﻴـﺮ‬

‫½‪s¹ËUMŽ Ë U¼ÅÂU‬‬

‫ﺷﻮد‪ (،‬دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮد )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩:٨‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ از ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﻴﺮون‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻋﻠﻨـﻰ ﺧـﻮد را ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻳﺤﻴـﻰ‬

‫آﻣـﺪم و در ﺟـﻬـﺎن وارد ﺷـﺪم« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(٢٨:١٦‬او در ﺗـﻮﺻـﻴـ‪ w‬ﺧـﻮد‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ(دﻫﻨﺪه اﻋﻼم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ اﻋﻼم ﳕﻮد ﻛﻪ او ﺑﺮاى ﲢﻘﻖ ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎى‬

‫ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ‪» :‬آن ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ از آﺳـﻤـﺎن ﭘـﺎﻳـﻴـﻦ آﻣـﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ (١٣:٣‬و از‬

‫ﻧﺒﻰ ‪ ٣:٤٠‬آﻣﺪه اﺳﺖ ‪» :‬ﺻﺪاى ﻧﺪا ﻛﻨﻨﺪه‪,‬اى در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬راه ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﻬﻴﺎ‬

‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘـﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛـﺮد اﮔﺮ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺎزﻳﺪ و ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪاى ﻣﺎ در ﺻﺤﺮا راﺳﺖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ اول ﺑﻮد ﺻﻌﻮد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٦٢:٦‬؟‬

‫در ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺶ(ﻗﺮاوﻻن و ﻣﻨﺎدﻳﺎن ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻣﺮدان ﻣﻬﻢ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﻣﻨﻈﻮر او ﺑﻪ روﺷﻨﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ او ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ و وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ راه را ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ‬

‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮر دﻳﮕﺮى ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺘﻰ‬

‫ﻛﻪ ﻣﻰ(آﻳـﺪ ﻫﻤﻮار ﻛﻨﻨـﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا آن واﻻ(ﻣﻘـﺎﻣﻰ ﻛﻪ از ﻋﻘـﺐ ﻣﻰ(آﻣﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﻫـﻤﻮارى و‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺷـﺎﮔـﺮداﻧﺶ دﻋﺎ ﻛـﺮده ﮔﻔـﺖ‪» :‬و اﻻن‪ ،‬ﺗﻮ اى ﭘﺪر‪ ،‬ﻣـﺮا ﻧﺰد ﺧـﻮد‬

‫ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌـﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﳕﻮد ﻛﻪ آن ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از او‬

‫ﺟﻼل ده‪ ,،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﻧﺰد ﺗﻮ داﺷﺘﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻣﻰ(آﻳﺪ ﺧﻮد ﻳﻬّﻮه‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:١‬ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎ ﮔﻔﱳ »آن ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ‬

‫‪≥¥‬‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪≥µ‬‬

‫ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪم ﺑﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٥:١‬اﻳﻦ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاى زﻧﺪه« )ﻣﺘﻰ ‪» .(١٦:١٦‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﻧﺰد ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﻢ؟ ﺳﺨﻨﺎن‬

‫ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺳﺮاﳒﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ اردن آﻣﺪ‪ ،‬ﻳﺤﻴﻰ‬

‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻧـﺰد ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ اﻳﻤﺎن آورده و داﻧﺴﺘﻪ‪,‬اﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴـﺢ‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺴﻰ ﻛﻪ درﺑﺎر‪l‬ه او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز(ﺷﻨﺎﺧﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪاى زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻰ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦٩-٦٨:٦‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﺲ‬

‫‪ .(٣٠-٢٩:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﺎن ﻳﻬّﻮه اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ وﻋﺪه داده ﺷﺪه! او ﺧﺪا‬

‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آورد »ﺑﻰ‪,‬درﻧﮓ در ﻛﻨﻴﺴﻪ‪,‬ﻫﺎ ﺑﻪ اﻋﻼم اﻳﻦ ﭘﻴﺎم آﻏﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ‬

‫ـﺮه ﺧﺪا« و‬ ‫اﺳﺖ! وﻟﻰ در ﻋـﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﻨﻮاﻧﻰ ﻛـﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺮاى اﻳـﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ »ﺑ ّ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳـﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٠:٩‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدى ﻣﻰ(ﻛـﺮد وﻗﺘﻰ‬

‫»ﭘﺴـﺮ ﺧﺪا« ﺑﻮد )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪ .(٣٤٬٢٩:١‬ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﭘـﺴﺮ‪ ،‬ﭘﺪر‬

‫ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﻮد ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﺧﻄﺎب ﻣﻰ(ﳕﻮد )روﻣﻴﺎن ‪.(٣:٨‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻴﺴﻰ را ﺗﻌﻤﻴﺪ داد‪ ،‬ﻧﺪاﺋﻰ از آﺳﻤـﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ در ﻣـﻮرد ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﺪق ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﺟـﻼﻟـﻰ را ﻛﻪ در‬

‫ﻛﻪ اﻋﻼم ﳕﻮد‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮدم« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٢٢:٣‬‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ دﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘـﺪر ﺑـﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:١‬او در اﺑﺘﺪا ﺑـﺎ‬

‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑـﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘـﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت »ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا« ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑـﻪ ﻛﺴﻰ‬

‫ﭘﺪر ﺑﻮد )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢-١:١‬او ﻫﻤﺎن »ﻛﻠﻤﻪ«اى اﺳﺖ ﻛﻪ »در اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫ﻼ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘـﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ در‬ ‫اﻃﻼق ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣ ً‬

‫ﺑﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢-١:١‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ »ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑـﻮد« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬

‫دادﮔﺎه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ(اﻋﻈﻢ ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪاى زﻧﺪه ﺳﻮﮔﻨﺪت‬

‫‪ .(١:١‬ﺑﺎور ﻳﻮﺣﻨﺎ و دﻳﺪﮔﺎه ﻗﺎﻃﻊ وى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻰ‪,‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﺋﻰ‪,،‬آﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاى زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻰ؟« )ﻣﺘﻰ ‪(٦٣:٢٦‬‬

‫ﻳﻬﻮه ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ ﺣﺪود ‪ ٧٠٠‬ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد ﺑﻪ آن ﺷﻬﺎدت داده‬ ‫ﺟﻼل ّ‬

‫و ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺨﻨﺎن او را ﺗـﺄﻳﻴﺪ ﳕﻮد‪ .‬ﻣﺘﻰ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺎﺟﺮا را اﻳﻦ ﻃـﻮر ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬آﻧﮕﺎه‬

‫ﺑﻮد ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺟﻼل ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺒﻮد )اﺷﻌﻴﺎ ‪٦‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤١-٣٩:١٢‬ﻫﺪف اﺻﻠﻰ‬

‫ﻛﺎﻫﻦ‪,‬اﻋﻈﻢ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺧﻮد را ﭼﺎ ك زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺖ! دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ از ﻧﻮﺷﱳ اﳒﻴﻠﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ »ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺴﺮ‬

‫ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ؟ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻛﻔﺮ او را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٥:٢٦‬او ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣١:٢٠‬‬

‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻔﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻋﻨﻮاﻧﻰ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺮاى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪l‬‬

‫اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻔﺮ ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎن‬

‫ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(رود‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ رﺳﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳـﺮاﳒﺎم وﻗﺘﻰ ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ‬

‫ﳕﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﺎﻫﻦ(اﻋﻈﻢ و ﺷﻮراى ﻳﻬﻮدﻳﺎن آن را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻬﻮه از واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ‪Kyrios‬‬ ‫ﺟﻤﻪ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺒﺮى ّ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺗﺮ ‪l‬‬

‫اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ! ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﮔـﺮدﻳﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ زﺑـﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤـﻪ‬

‫از ﻳﻜﻰ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ذﻫﻦ آﻧﻬـﺎ ﺟـﺮﻗﻪ زده و ﺗﺎ ﺣﺪودى ﺑﺮ آﻧﻬﺎ آﺷﻜﺎر ﺷـﺪه‬

‫‪ Kyrios‬ﺑﺮاى واژه(اى ﻛﻪ ﻣﺎ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺑﻜـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛـﻪ‬

‫ﻫـﻤـﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﺗﻮﻳﻰ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻄـﺮس ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﳕﺎﻳﻨﺪﮔﻰ از‬ ‫‪l‬‬

‫ﺑﺮاى ﻳﻬـﻮه ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ‪ (،‬ﺑـﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ! اﻳـﻦ‬

‫∂≥‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨـﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﭼـﻮن ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﻧﻘﻞ(ﻗـﻮل از ﻣﺰﻣﻮر داود در ﻣﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪:‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑≥‬

‫آﻳﻪ(اى ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬در وى از ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻣـﻰ ﭘـﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳـﺎ ﻛـﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬ﻋﻠﻰ(رﻏﻢ ﲤﺎم ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻣﺮوزه در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫»اى ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٨:١‬؛ ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٧-٦:٤٥‬‬

‫وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﻮﻻن و ﺷﺎﮔﺮدان در ﻣﻮرد ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ او‬

‫ﻳﻬﻮه دارﻧﺪ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن‬ ‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﻴﺎر آﻳﺎت ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ ّ‬

‫اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ و از او ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻳﻘﻴـﻦ ﺗـﺰﻟﺰل(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ‪،‬‬

‫ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ آن را ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻃـﻼق ﳕـﻮده(اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣـﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﺘـﻮن زﻳﺮ از‬

‫ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس و ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را زﻳﺮ ﺳﺆال ﻣﻰ(ﺑﺮد و ﻣﻨﻜﺮ آن ﺑﻮد زﻣﺎﻧﻰ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﺪا« ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑـﺎ‬

‫اﻋﺪاد ‪ ٦-٥:٢١‬و اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-٩‬؛‬

‫روﺷﻦ(ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎرات ﳑﻜﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ «.‬دوﺳﺘﺶ در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻮ‬

‫»اى ﺧﺪاى ﻣﻦ‪ ...‬ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻫﺴﺘﻰ و ﺳﺎل‪,‬ﻫـﺎى ﺗـﻮ ﲤـﺎم ﻧـﺨـﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ«‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﺎور داﺷﺘـﻰ و آن را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣـﻰ(دادى ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن و ﺗﻔﻬﻴـﻢ آن ﺑـﻪ‬

‫)ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٢٧-٢٤:١٠٢‬و ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٢-١٠:١‬‬

‫دﻳﮕﺮان از ﭼﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣـﻰ(ﻛـﺮدى؟« ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻣﻰ(ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫»ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت« )اﺷﻌﻴﺎ ‪ ١٠-١:٦‬و ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤١-٣٩:١٢‬‬

‫دﻗﻴﻘﺎ از ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ً‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ‪ «.‬دوﺳﺘﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ‬

‫»ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت« )اﺷﻌﻴﺎ ‪ ١٤-١٣:٨‬و روﻣﻴﺎن ‪.(٣٣:٩‬‬

‫ﻛﺮدى ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬اوﺳﺖ‬

‫»ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٦-١:٩‬و ﻣﺘﻰ ‪.(١٦-١٤:٤‬‬

‫ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٠:٥‬‬

‫»ﺧﺪاوﻧﺪ« )ﻣﻼﻛﻰ ‪ ١:٣‬و ﻣﺘﻰ ‪.(١٠:١١‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻴﺰ از اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ را »ﺧﺪاى ﻣﺎﻓﻮق ﻫﻤﻪ« )روﻣﻴﺎن‬

‫‪U¼ÅvÖó¹Ë‬‬

‫‪ (٥:٩‬و »ﺧﺪاى ﻋﻈﻴﻢ و ﳒﺎت دﻫـﻨـﺪه ﻣـﺎ« )ﺗﻴﻄﺲ ‪ (١٣:٢‬ﺑﻨﺎﻣﺪ‪ ،‬اﺑـﺎﺋـﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻧﻈﻴﺮ »ﻓﻴﺾ ﺧﺪاى ﻣﺎ و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ« )دوم‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ وﻳـﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺧﺎص ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﳕـﻮﻧﻪ در اﺷﻌﻴﺎ‬

‫ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ (١٢:١‬ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺤﻪ ﻣﻰ(ﮔﺬارد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‬

‫‪ ٦:٤٤‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻬﻮّه ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ اول ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻦ آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ« و‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﻠﻴﺴﺎ را »ﺑﺎ ﺧـﻮن ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪه اﺳﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪ (٢٨:٢٠‬و ﺗﺎ آﳒﺎ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ در ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ اﻟ‪ n‬و ﻳﺎء و اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎ و اول و‬

‫ﻣﻰ(رود ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﲤﺎﻣﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ در ﺟﺴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﻛﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻳﻬﻮه ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ و ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴـﺰ ازﻟﻰ‬ ‫آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ّ .(١٣:٢٢‬‬

‫و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤـﺎت ﻗـﺪرﲤﻨﺪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛـﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ ٩:٢‬آﻣﺪه اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ :‬او ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫واﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ّ‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫∏≥‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪≥π‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻐﻴـﻴـﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ )ﻣﻼﻛـﻰ ‪ (١٦:٣‬و‬

‫ﺗﻮ آﻣﺮزﻳـﺪه ﺷـﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٥:٢‬و ﺑﻪ ﻣـﺎ ﺗـﻮﺻﻴﻪ و اﺻـﺮار ﺷﺪه »ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ‬

‫اﻳﻤﺎن(داران ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ داﻧﺴﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪» ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺮوز و‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را آﻣﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(١٣:٣‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ‬

‫اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﻫﻤـﺎن اﺳـﺖ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(٨:١٣‬اﻣﻴـﺪوارى و دﻟﮕـﺮﻣﻰ‬

‫ﺧﺪا ﻗﺪوس اﺳﺖ؟ ﭘﻄﺮس ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ آ ﮔﺎه ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ(ﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارد‪ ،‬و ﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﲤﺎم ﺟﻬﺎن ﻣﻰ(روﻳﻢ ﺗﺎ اﳒﻴﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ از ﻣـﺰﻣﻮر ‪ ١٦‬ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴـﻰ را »آن ﻗﺪوس« ﻧﺎﻣﻴﺪ )اﻋﻤـﺎل ‪.(٢٧:٢‬‬

‫ﻗﻮت و ﺟﺴﺎرت ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪» :‬اﻳﻨﻚ‬ ‫را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ّ‬

‫ﻳﻬﻮه ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻓﺮاواﻧﻰ از اﻳﻦ دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در اﺷﻌﻴﺎ ‪ّ ،٢٣:٤٥‬‬

‫داﺋﻤﻰ و ﻓـﺮاﮔﻴﺮ او ﻧﻴﺰ در وﻋﺪه(اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ داد ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد« و از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‬

‫»ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺟـﻤـﻊ ﺷـﻮﻧـﺪ‪, ،‬آﳒـﺎ در ﻣـﻴـﺎن اﻳـﺸـﺎن‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﭼﻨﺎن ﺳﺮاﻓﺮاز ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد »ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﻰ ﻫﺮ زاﻧﻮﺋﻰ‪ ...‬ﺧﻢ‬

‫ﺣﺎﺿﺮم« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:١٨‬ﺧﺪا ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﻮد و ﻫﺮ زﺑﺎﻧﻰ اﻗـﺮار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧـﺪ اﺳـﺖ‪) «...‬ﻓﻴﻠﭙﻴـﺎن‬

‫»ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ﻗﻮت ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮد ﺑﮕﺮداﻧﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪.(٢١:٣‬‬

‫‪ .(١١-١٠:٢‬ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺒﺎراﺗﻰ در ﻛﻼم ﺧﺪا ﺑﺮﻣﻰ(ﺧﻮرﻳﻢ‪ :‬آﻧﭽﻪ‬

‫ﺧﺪا داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و اﻳـﻦ وﻳـﮋﮔﻰ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ در ﻣـﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼـﺪاق‬

‫ﻳﻬﻮه‬ ‫ﻳﻬﻮه ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺼﺪاق دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‪ّ ،‬‬ ‫در ﻣﻮرد ّ‬ ‫اﺳﺖ! آﻧﭽﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ در ﻣـﻮرد ﺧﺪا ﻣـﻰ(ﺗـﻮان ﮔﻔـﺖ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴـﻰ ﻧـﻴـﺰ ﺻـﺪق‬

‫از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا دﻗﻴـﻘـﺎً ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴـﻰ او را ﺗﺴﻠﻴـﻢ ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪(.‬ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا اﺳﺖ! دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ(اى ﺑﻪ ﺧﻮد راه داد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻫـﻤـﺮاه ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘـﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:٢٨‬ﺣﻀـﻮر‬

‫دارد‪ .‬او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﻓﻜﺎر و ﻗﻠﻮب اﻧﺴﺎن(ﻫـﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٥-٢٤:٢‬او‬

‫ذات ﺧﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﻫﺮ زاﻧﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮ زﺑﺎن‬

‫‪٧١-٧٠:٦‬؛ ‪ .(١١-١٠:١٣‬او ﺟـﺰﺋـﻴـﺎت ﻣـﺮگ و رﺳـﺘـﺎﺧـﻴـﺰ ﺧـﻮد )ﻣـﺘـﻰ‬ ‫‪ (٢١:١٦‬و اﻧﻜﺎر ﭘﻄﺮس و ﺑﺎزﮔﺸﺖ وى را دﻗﻴﻘﺎً ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﻛﺮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪-٣١:٢٢‬‬

‫«‪vN1« ‰ULŽ‬‬

‫‪ .(٣٤‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(داﻧﺪ ﻛﻪ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ .(٢:٢‬ﺑﺎ ﲤﺎم‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﻬﺎن را آﻓﺮﻳﺪ؟ و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪:‬‬

‫اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬راز ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺨﺺ وى دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻰ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ درك اﺳﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﭘﺴﺮ را ﳕﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺟﺰ ﭘﺪر‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ ﭘﺪر را ﳕﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ«‬

‫واﺳﻄﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫واﺳﻄﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ‪ ...‬ﺟﻬﺎن ﺑﻪ‬ ‫»ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫‪g‬‬ ‫‪g‬‬

‫‪» .(١٠٬٣:١‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼـﻴـﺰ در او و ﺑـﺮاى او آﻓﺮﻳـﺪه ﺷـﺪ« )ﻛﻮﻟﺴـﻴـﺎن‬

‫)ﻣﺘﻰ ‪.(٢٧:١١‬‬

‫‪.(١٧-١٦:١‬‬

‫»ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاى واﺣﺪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﻨـﺎﻫـﺎن را ﺑﻴﺎﻣﺮزد؟« )ﻣﺮﻗـﺲ‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﻧﻈﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﺮ آن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ؟ و ﺣﺎل ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴـﻢ‬

‫‪ ،(٧:٢‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺑﻪ آن ﻣـﺮد ﻣﻔﻠﻮج ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ﻛﻪ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔـﺘـﻪ ﺷـﺪه‪» :‬در وى ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ ﻗـﻴـﺎم دارد« )ﻛـﻮﻟﺴﻴـﺎن‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫∞‪¥‬‬

‫وﺳﻴﻠـﻪ او‬ ‫ﻫﻤـﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻮده و ﺑﻪ‬ ‫‪ .(١٧:١‬او »ﺑﻪ‬ ‫‪g‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﻗﻮت ﺧﻮد ﺣﺎﻣﻞ ‪g‬‬ ‫‪g‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪¥±‬‬

‫ﻃﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪,،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﳕﺎﻳﺪ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٢٦-٢٥:٥‬اﻣـﻮرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ‪,‬ﻫﺎ را آﻓﺮﻳﺪ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٣:١‬او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‬

‫ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ آﻧﻬﺎ را اﳒﺎم دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ اﻋﻤـﺎل را‬

‫ﻛﻪ »ﲤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﺪه اﺳﺖ« )ﻣﺘﻰ ‪.(١٨:٢٨‬‬

‫اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ و دﻧﻴﺎ را داورى ﳕﺎﻳﺪ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ‬

‫ﺳﺨﻨﺎن و اﻋﻤﺎل ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ(ﮔﻴﺮى ﻣﻰ(رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫وﺟﻮد در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﻛﻪ در آن ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬

‫در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻋﻬﺪﻋﺘﻴﻖ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ ﭘﻴﺎم ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت آﻏﺎز ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻛﻪ در ﻗﺒﻮر ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪, ،‬ﺻﺪاى او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺮون ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ «...‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ آﻣﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ وى ﻧﻴﺰ اﻗﺘﺪار ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮدى‬

‫ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﻴﺎت‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬

‫داﺷﺖ و ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ و ﺣﻴﺮت واﻣﻰ(داﺷﺖ )ﻣﺘﻰ ‪٢٩-٢٨:٧‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫»ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ داورى ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻗﻴﺎﻣﺖ داورى« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٩-٢٨:٥‬‬ ‫‪l‬‬

‫‪ .(٤٦-٤٥٬٣٢:٧‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺎﺗﺒـﺎن ﻳـﻬـﻮدى ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻛﺜـﺮ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﻢ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٠:٥‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺑﻪ‬

‫اوﻗﺎت ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻧﻘﻞ ﻗﻮل از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﺸﻬﻮر ﻣﻰ(ﳕـﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬

‫روﺷﻨﻰ در ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﺑﺰﻫﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﺎن‬

‫آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻰ(ﻛـﺮد‪ ،‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﳕـﻰ(ﮔـﻔـﺖ‪ .‬او ﺑـﻪ‬

‫ﮔﻠﻪ ﺧﻮد ﻫﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ دارﻧﺪ و ﻫﻢ ﺑﺰ‪ ،‬وﻟﻰ اوﻗﺎﺗﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را‬ ‫در ‪l‬‬

‫اﻗﺘﺪار ﺧﻮد ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(داد و ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪،١٨:٥‬‬

‫ﻫﻤـﻪ‬ ‫از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ اﻋـﻼم ﻣـﻰ(دارد ﻛﻪ در ﺟﻼل ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و‬ ‫‪l‬‬

‫ﻣﻠﺖ(ﻫـﺎ را در ﺣﻀﻮر ﺧـﻮد ﺟﻤﻊ ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛـﺮد و او »آﻧﻬـﺎ را از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺟـﺪا‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺴﻤﻰ ﻛﻪ ﺷﺒﺎن ﻣﻴﺶ‪,‬ﻫﺎ را از ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٣٢:٢٥‬‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ؟‬

‫‪ ٢٢٬٢٠‬و ﻏﻴﺮه‪ (...‬در ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﻮارد و ﻣﻮاﻗﻊ‪ ،‬اﻳﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ادﻋﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻮن ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﺰ ارواح ﭘﻠﻴﺪ را ﺧﻄﺎب ﳕﻮده آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ‬ ‫‪ .(٢٧-٢١:١‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣـﺮاﺳﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﭘـﺮ زرق و ﺑﺮق ﺟﻦ(ﮔﻴﺮان ﻳﻬـﻮدى‪،‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﺑﺒﺨﺸﺪ؟ ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ﺑﺮاى ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺎﻓـﻰ ﺑـﻮد ﻛﻼﻣﻰ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴـﺎورد! او ﺑﻪ ﺑﺎدﻫﺎ و اﻣـﻮاج درﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬

‫راﺟﻊ ﺑـﻪ ﻗـﻮم ﺧﻮد ﻓـﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣـﻴـﺎت ﺟـﺎوداﻧـﻰ ﻣـﻰ‪,‬دﻫـﻢ« )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬

‫ﻣﻰ(داد و آﻧﻬﺎ از او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٤١:٤‬او ﺑﺎ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺻﺤﺒﺖ‬

‫‪ .(٢٨:١٠‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧـﺪا ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ روح(اﻟﻘـﺪس را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ؟ اﻣﺎ ﻋـﻴـﺴـﻰ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻣﻰ(ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎﺷﻨﻮاﻳﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ و ﻗﺪرت‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬او را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﻓـﺮﺳﺘـﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٧:١٦‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟـﺰ ﺧـﺪا‬

‫ﺷﻨﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻣـﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪٣٢-٢٧:٩‬؛ ﻣـﺮﻗﺲ ‪ .(٣٥-٣٤:٧‬ﺑﻪ ﻛـﻼم او‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﻮم ﺧﻮد را ﻣﻘﺪس ﺳﺎزد؟ اﻣﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻛﻠﻴﺴﺎ را‬

‫ﻟﻨﮕﺎن ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎران ﺷﻔﺎ ﻣﻰ(ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮدﮔﺎن زﻧﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﳕﻮد و ﺧﻮﻳﺸﱳ را ﺑﺮاى آن داد ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﻏﺴﻞ آب ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻼم‬

‫‪٩-٨:٥‬؛ ﻟـﻮﻗﺎ ‪١٩-١١:١٧‬؛ ﻣـﺮﻗـﺲ ‪ .(٤٢-٤١:٥‬او ﭼـﻮن ﺧﺪا ﺳـﺨـﻦ‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫≤‪¥‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥‪¥‬‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻌﺠﺰات او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ در ﺣﻀﻮر‬

‫ﻛﻪ »ﻫﻤﻪ ﭘـﺴﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﺪر را ﺣﺮﻣـﺖ ﻣﻰ‪,‬دارﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٦-٢٥:٥‬؛ ‪١٦:٧‬؛ ‪ .(٤٣:٩‬ﻣﻌﺠﺰات او ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻫﻮﻳﺖ‬

‫‪ .(٢٣:٥‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﻴﻔﺎن در ﳊﻈﺎت ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ دﻋﺎ‬

‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ در اواﺧﺮ اﳒﻴﻠﺶ ﻧﻮﺷﺖ »ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﳕﻮد )اﻋﻤﺎل ‪ .(٦٠-٥٩:٧‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن(داران ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﺎم ﭘﺴﺮ‪،‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰد ﺷﺎ ﮔﺮدان ﳕﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ اﻳـﻦ‬

‫ﻫﻤﭽـﻨﺎن ﻛﻪ در ﻧﺎم ﭘـﺪر و روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻌـﻤﻴﺪ ﻳﺎﺑـﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٩:٢٨‬و ﺑﺪﻳـﻦ‬

‫ﻗﺪر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻤﺎن آورﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺗﺎ اﻳﻤﺎن‬

‫ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن رﺳﺎﻟﻪ(اش دﻋﺎ ﻛﺮد‪ ،‬از‬

‫آورده‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﻢ او ﺣﻴﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣١-٣٠:٢٠‬‬

‫ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻃـﻠﺐ ﺑﺮﻛﺖ ﳕـﻮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓـﻴﺾ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ و‬ ‫ﻣﺤـﺒﺖ ﺧـﺪا و ﺷﺮا ﻛﺖ روح‪,‬اﻟـﻘﺪس ﺑﺎ ﺟـﻤﻴـﻊ ﺷﻤﺎ ﺑـﺎد‪ .‬آﻣﻴـﻦ« )دوم ﻗﺮﻧﺘـﻴﺎن‬

‫‪vN1« g²ÝdÄ‬‬ ‫اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا ﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﭘـﺮﺳﺘﻴﺪن او اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬

‫‪ .(١٤:١٣‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر و‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(آﻣﻮزد ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﻣﺴﻴﺢ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﳕﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد‪ .‬در‬

‫ﻳﻜﻰ از ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬارﺗﺮﻳﻦ وﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ در اﻧﺎﺟﻴـﻞ رواﻳﺖ ﺷﺪه داﺳﺘﺎن »ﺗﻮﻣﺎى‬

‫ﻣﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻣﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﺟﻤﻴﻊ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا او‬

‫ﺷﻜﺎك« اﺳﺖ‪ .‬در روزى ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬او ﺧـﻮد را زﻧﺪه‬

‫را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٦:١‬و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮوه ﺑﻴﺸﻤﺎرى‬

‫ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﺮﺳﺎن و ﮔﺮﻳﺰاﻧﺶ ﻛﻪ در ﭘﺸـﺖ درﻫﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه‬

‫ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﺨﺖ ﻣﺴﻴﺢ در آﺳﻤﺎن ﻣﻰ(اﻳﺴﺘﻨﺪ »و ﺑﻪ آواز ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن داد‪ .‬وﻟﻰ ﺗﻮﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻮد‪ ،‬در آﳒﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬

‫اﺳﺖ ﺑﺮه ذﺑﺢ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻗﻮت و دوﻟﺖ و ﺣﻜﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ و ا ﻛﺮام و ﺟﻼل‬

‫و ﺑﻌﺪاً وﻗﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ »ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪه(اﻳﻢ« ﺣﺮف آﻧﻬﺎ را ﺑﺎور ﻧﻜﺮد و‬

‫و ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻴﺎﺑﺪ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ .(١٢:٥‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻗـﻮم او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه ﻫﻢ(ﺻـﺪا‬

‫ﻋﻜﺲ(اﻟﻌﻤﻠﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺗﺎ در دو دﺳﺘﺶ ﺟﺎى ﻣﻴﺦ‪,‬ﻫﺎ را ﻧﺒﻴﻨﻢ و اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد‪» :‬ﻣﺮ او را ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪,‬ﳕﺎﻳﺪ و ﻣﺎ را از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮد را در ﺟﺎى ﻣﻴﺦ‪,‬ﻫﺎ ﻧﮕـﺬارم و دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﻨﻬﻢ‪ ،‬اﻳﻤـﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد ﺷﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﻧﺰد ﺧﺪا و ﭘﺪر ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻛﻬﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ‪،‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ آورد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٥:٢٠‬‬

‫او را ﺟﻼل و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺑﺎد ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪ .‬آﻣﻴﻦ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٦-٥:١‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻘﻴـﻪ داﺳـﺘـﺎن را اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺷـﺮح ﻣﻰ(دﻫـﺪ‪» :‬ﺑﻌﺪ از ﻫﺸـﺖ روز ﺑـﺎز‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﺪﻳﻦ(ﺟﻬﺖ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺑﺮاز ﻣﻰ(دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺷﺎ ﮔﺮدان ﺑﺎ ﺗﻮﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ‪,‬اى ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎ ﮔﺎه ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻋﻨﻮان ﻛﺴـﺎﻧﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ »ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴـﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮاﻧـﻨﺪ«‬

‫آﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤـﺎ ﺑـﺎد! ﺳـﭙـﺲ ﺑـﻪ ﺗـﻮﻣـﺎ ﮔـﻔـﺖ‪:‬‬

‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢:١‬آﻧﻬﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اراد‪l‬ه ﺧﺪا ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎور و دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎى ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻦ و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎور و‬

‫‪¥¥‬‬

‫« ‪«bš d Ä ¨`O v OŽ b½Ë«bš XO¼u‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪¥µ‬‬

‫ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮى ﻣﻦ ﺑﮕﺬار و ﺑﻰ‪,‬اﻳﻤﺎن ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻤﺎن‪,‬دار‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺎ در ﺟـﻮاب‪ ,‬وى‬

‫ﳕﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰ(ﺷﻨﻮﻳﻢ‪» :‬در وى از ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ ﲤﺎﻣﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى ﺧﺪاى ﻣﻦ!« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٨-٢٦:٢٠‬‬

‫ﭘﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺎ ﻛﻦ اﺳﺖ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٩:٢‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻋﺘﺮاف ﺣﻴﺮت(اﻧﮕﻴﺰ ﺗﻮﻣﺎ اﻋﺘﺮاض ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ رﺳﻴﺪه(اﻳﻢ؟ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺎرات ﺳﺘﺎﻳﺶ(آﻣﻴﺰى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻛﻔﺮ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺳﺖ‪،‬‬

‫دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ »ﭘﺪر« ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ او را ﻛﺎﻣﻼً ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺗﻮﻣﺎ ﺑﻌﺪ از دﻳﺪﱎ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻫﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪى در اﻳﻦ ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ و ﭘﺴﺮ‪،‬‬

‫آوردى؟ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪه اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٩:٢٠‬او ﺑﻪ‬

‫ﭘﺪر ﻧﻰ‪ .‬ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﻛﻪ دو ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ دو ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫روﺷﻨﻰ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ او ﻻزﻣﻪ اﻳﻤﺎن(دار ﺑـﻮدن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎرت‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫»اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى ﺧﺪاى ﻣﻦ« اﻣﺮوزه ﻧﻴﺰ اﻋﺘﺮاف ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ ﲤﺎم اﻳﻤﺎن(داران‬ ‫واﻗﻌﻰ اﺳﺖ و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ اﻳﻤﺎن آﻧﺎن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ(اﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ (٣١:١٦‬و او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﺪاى ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫و ﳒﺎت‪,‬دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ« ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ )ﺗﻴﻄﺲ ‪.(١٣:٢‬‬ ‫اﻳﻤـﺎن(داران ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛـﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷـﻴـﻮه ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻀـﻄـﺮب‬ ‫ﳕﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣـﻌـﺒـﻮدﺷﺎن ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪» :‬ﭘﺪر از ﻣـﻦ ﺑـﺰرﮔﺘـﺮ اﺳـﺖ« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪ ،(٢٨:١٤‬ﺑﻠﻜﻪ از اﻳﻦ در ﻋﺠﺒﻨﺪ ﻛـﻪ آن ﺧـﺪاى ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳـﻜـﻰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺷﺪ و ﻣﺘﺤﻤﻞ ﭼﻨـﺎن ﺣـﻘـﺎرﺗﻰ ﮔـﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورد‪ .‬او ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً اﻧﺴﺎن ﺑﻮد و از دﻳﺪﮔﺎه اﻧﺴﺎﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬او اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ(ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد زﻳﺮا ﻛﻪ‬ ‫او ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ اوﻟﻴﻦ راز ﺑﺰرگ ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ و اﻳﻦ دوﻣﻴﻦ راز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ( ﺷـﻮد ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻫـﻴـﭻ وﺟﻪ ﻣـﻮﺟﺐ ﻛﺎﻫﺶ اﻟـﻮﻫﻴﺖ واﻗﻌـﻰ او‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ‪ Trinity‬ﻛﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﻧـﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ دو ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ درﺑـﺎره‬ ‫‪l‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ﻻﺗﻴﻨﻰ ‪ trinitas‬ﻣﺸﺘﻖ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗﺮﺗﻮﻟﻴﺎن‬ ‫ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻄﻼح از‬ ‫‪l‬‬

‫اﻫـﻞ ﻛـﺎرﺗـﺎژ در اواﺧـﺮ ﻗـﺮن دوم اﺑـﺪاع ﳕــﻮد‪ .‬دﺷـﻤـﻨـﺎن اﻳـﻤـﺎن ﻣـﺴـﻴـﺤـﻰ و‬

‫ﺑﺪﻋﺖ(ﮔﺬاران‪ ،‬ﺟﻤﻼت و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺳﺎده‪ l‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﻣﻰ(ﭘﻴﭽﺎﻧﺪﻧﺪ و ﲢﺮﻳ‪w‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ و ﻻزم ﺷﺪ ﻛﻠﻤﻪ(اى ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺰرگ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را در‬ ‫ﺧﻮد ﺧﻼﺻﻪ ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا »ﻳﻚ در ﺳﻪ« و »ﺳﻪ در ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺌـﻮﻓﻠﻴﺲ اﻫﻞ‬ ‫اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ در ﺳﺎل ‪ ١٨٠‬ﻣﻴﻼدى از واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‪ trias‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻛـﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﺻﻄﻼح ﺟﺪﻳﺪ ﻻﺗﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻮﻟﻴﺎن‪ (،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣـﻮرد ﭘﺬﻳﺮش اﻟﻬﻴﺪاﻧﺎن ﻗـﺮار‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﻠﻤﻪ ‪ Trinity‬و دﻳﮕﺮ ﻣﻌﺎدل(ﻫﺎ و ﺗﺮﺟﻤﻪ(ﻫﺎى آن ]از ﺟﻤﻠﻪ اﺻﻄﻼح‬ ‫»ﺗﺜﻠﻴﺚ« در زﺑﺎن ﻓـﺎرﺳﻰ[ ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(رود‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ از ﺳﺎل ‪ ٢٢٠‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻴﻼد اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﻜﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ دو ﻳﺎ ﺳـﻪ‬ ‫ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ‪ µ‬‬ ‫«‪”bI-«ÅÕË— XO¼u-‬‬

‫∑‪¥‬‬

‫)‪ ،(١٧:١٤‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ و ﻳﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )‪ ،(٢٦:١٤‬ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ(دﻫـﺪ‬ ‫)‪ ،(٢٦:٢٥‬ﻣﻠـﺰم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )‪ ،(٨:١٦‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻣـﻰ(ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﻰ(ﺷـﻨـﻮد‪ ،‬ﺳﺨـﻦ‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ و ﺟﻼل ﻣﻰ(دﻫﺪ )‪ .(١٤-١٣:١٦‬ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻧﻔﻮذ‬ ‫ﻣﺤﻀﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﳒﺎم ﭼﻨﻴـﻦ ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﻣـﺘـﻮن دﻳﮕﺮى از ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ‬

‫‪h8ý p¹‬‬

‫ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪١٢:١٢‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪،(١٣:٢‬‬

‫ﻋﺪه زﻳﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ روح(اﻟﻘﺪس »ﺷﺨﺺ« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان‬

‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ(دﻫﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ ،(٣٢:٥‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ )اﻋﻤﺎل ‪٢٩:٨‬؛ ‪٢٥:٢٨‬؛‬

‫»ﭘﺴﺮ« ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻜﺎر ﻣـﻰ(رود ﺑﻰ(درﻧﮓ اﻳﺪه ﺷﺨﺺ را‬

‫ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(٢٧:٣‬دﻋﻮت ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )اﻋﻤـﺎل ‪ ،(٢:١٣‬ﻣـﻰ(ﻓـﺮﺳﺘﻨـﺪ‬

‫اﻟﻘﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪(،‬وﻟﻰ در ﻣﻮرد ﻋﻨﺎوﻳـﻦ »روح(اﻟﻘﺪس« و »روح ﺧﺪا« ﭼﻨﻴﻦ اﻳﺪه(اى‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪ ،(٤:١٣‬از اﻋﻤﺎل ﺧﺎﺻﻰ ﻧـﻬـﻰ ﻣـﻰ(ﻛـﻨـﺪ )اﻋـﻤـﺎل ‪ ،(٧-٦:١٦‬از‬

‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا در ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ آﻣﺪ‪ ،‬وﻟﻰ روح(اﻟﻘﺪس ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑـﺮﻣﻰ(ﺧﻴﺰاﻧﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١١:٨‬ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ(ﻛـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪،(٢٦:٨‬‬

‫در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺨﺼﻰ و ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ درﺑـﺎره‬

‫ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰ(ﻛـﻨـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦:١٥‬آﺷﻜـﺎر ﻣـﻰ(ﺳـﺎزد‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰ(ﻛـﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﻓﺎ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻧﻔﻮذى از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا اﺳﺖ و‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﻛﻪ او ﺻﺮ ً‬

‫ﻣﻰ(داﻧﺪ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (١١-١٠:٢‬و ﺑﺴﻴـﺎرى ﻛﺎرﻫﺎى دﻳﮕﺮ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛـﻪ‬

‫از ﺳـﻮى دﻳﮕﺮ ﻣـﺘـﻮﻧﻰ در ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس وﺟـﻮد دارد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗـﺼـﻮر را ﺗﻘـﻮﻳـﺖ‬

‫ﻓﻘﻂ از ﻋﻬﺪه ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻣﻰ(آﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪ :‬ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ ﺑﺨﺶ(ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ از روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻧﺴﻴﻢ« ﻳﺎ »دم« ﻳﺎ‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﺨﺺ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺗﻮﺻﻴ‪w‬‬

‫»ﻗـﺪرت« ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻰ(ﺷـﻮد )ﺣـﺰﻗﻴﺎل ‪ ١٤-١:٣٧‬ﳕـﻮﻧﻪ ﺧﻮﺑـﻰ در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﻮرد روح(اﻟﻘﺪس ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫اﺳﺖ(‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻛﻠﻰ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس درﺑﺎر‪l‬ه روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬

‫ﻛﻪ او داﻧﺎﺋﻰ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦:١٤‬؛ ‪٢٦:١٥‬؛ روﻣﻴﺎن ‪ ،(١٦:٨‬اراده )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬

‫ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ راﺳﺘﻰ »ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ‬

‫‪ (١١:١٢‬و اﺣـﺴــﺎس دارد )اﺷـﻌـﻴـﺎ ‪١٠:٦٣‬؛ اﻓـﺴـﺴــﻴــﺎن ‪ .(٣٠:٤‬اﮔــﺮ‬

‫ﻛﻪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬او ﻧﻴﺰ اﻟـﻮﻫﻴﺖ دارد و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد از آن دو ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‬

‫ﻓﺎ روﺷﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪» w‬ﻗﺪرت و اﻗﺪام ﺧﺪا« ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬آﻳﺎ ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺮ ً‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ از »ﻣﺤﺒﺖ روح(اﻟﻘﺪس« ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨـﺪ؟ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٣٠:١٥‬اﮔﺮ‬

‫در ﺧﺼﻮص روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ در اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻓﻜﺮ‬

‫اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﺎب(ﻫﺎى ‪ ١٤‬اﻟﻰ ‪ ١٦‬اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﺪ‬

‫روح را ﻣﻰ(داﻧﺪ؟ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٧:٨‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ از روح(اﻟﻘﺪس ﭼـﻮن ﺷﺨﺼﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳـﺎﻛـﻦ ﻣـﻰ(ﺷـﻮد‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪ ،(٣:٥‬او را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ ،(٩:٥‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﳕﺎﻳﺪ‬

‫« ‪”bI «ÅÕË— XO¼u‬‬

‫∏‪¥‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪¥π‬‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪ (،(٥١:٧‬او را ﻣﺤﺰون ﺳﺎزد )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ،(٣٠:٤‬او را ﺑﻰ(ﺣﺮﻣﺖ ﳕﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ روح (اﻟﻘﺪس »ﺷﺨﺺ«‬

‫)ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(٢٩:١٠‬ﺑﻪ او ﻛﻔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ ،(٣١:١٢‬او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ )ﺣﺰﻗﻴﺎل‬

‫اﺳﺖ و ﻧﻪ »ﺷﻴﺊ«‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﻴﺴﻰ از روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﻧﺎم »ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه« )ﻳﺎ‬

‫‪ (٩:٣٧‬اﮔﺮ او ﺷﺨﺺ ﳕﻰ(ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴـﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎﺋﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ‬

‫»ﻣﺪاﻓﻊ«( ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٢٦٬١٦:١٤‬؛ ‪٢٦:١٥‬؛ ‪ .(٧:١٦‬اﮔﺮ‬

‫ﻧﻴﺮوى ﻓﺎﻗﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﳒﺎم دﻫﺪ؟‬

‫ﻓﺎ ﻧﺎم ﻧﻮﻋﻰ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻧﻔﻮذ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ (،‬ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗـﻮى ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺮ ً‬

‫ﻓﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﻧﻔـﻮذ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬آﻳﺎ رﺳﻮﻻن ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫اﮔﺮ روح(اﻟﻘﺪس ﺻـﺮ ً‬

‫آن را ﺑﻪ »ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬روح‪,‬اﻟﻘﺪس و ﻣﺎ ﺻﻮاب دﻳﺪﻳﻢ‪) «...‬اﻋﻤﺎل ‪(٢٨:١٥‬؟ اﮔﺮ ﭘﺪر و‬

‫ﺗﺮك اﻳﺸﺎن‪(،‬اﻳﻦ ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﺑﺎ آﻧـﺎن ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺤـﻮى ﻛﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺷﺨﺺ ﻫﺴـﺘـﻨـﺪ اﻣـﺎ روح(اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ ﻧـﻴـﺴـﺖ‪ ،‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ ﺑـﻮد‬

‫ﺧﻮدش زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪﻳﺎﻓﺘﮕﺎن »ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس« ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪(١٩:٢٨‬؟‬

‫ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻫـﻤـﭽـﻨـﻴـﻦ روﺷﻦ و ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ و‬

‫ﻓـﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻧﻴـﺮو«‬ ‫ﻛﻠﻤـﻪ »روح« ﺻﺮ ً‬ ‫ﺣﺎل ‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﺤـﻮل ﻛﻨﺪ؟ اﮔﺮ‬ ‫‪l‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﳑﻜﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ »ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻗﻮت روح ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪«...‬‬

‫ﻟـﻪ‬ ‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪(١٤:٤‬؟ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻠـﻰ اﻳـﻦ آﻳـﻪ آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ روح و ﻗﺪرت روح دو ﻣﻘـﻮ ‪l‬‬ ‫ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ﻗﺪرت دارد وﻟﻰ ﺧﻮدش ﻗـﺪرت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‬

‫‪vN1« h8ý p¹‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺗﻌﺠﺐ(آور ﻣـﻰ(ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼـﻰ را ﻛﻪ او ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻰ(ﺗﻮان در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎر دﻳﮕﺮى از آﻳﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺎن ﳕﻮد )ﻧﻈﻴﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﻮد وى ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ روح(اﻟﻘﺪس ﺧﺪا ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ﻗﺪرت را‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪ ٣٨:١٠‬و روﻣﻴﺎن ‪١٣:١٥‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٤:٢‬ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫‪l‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻮد‪ ،‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎى روح ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻰ(ﻣﻌﻨﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻮد‪» .‬ﻳﻚ روح« وﺟﻮد دارد )اﻓﺴﺴﻴﺎن‬

‫ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و واژ‪l‬ه ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ »روح« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه‬

‫‪ (٤:٤‬و ﻋﻬـﺪ(ﺟـﺪﻳـﺪ ﭼـﻬـﺎر ﺧـﻂ ﻓـﻜـﺮى روﺷﻦ ﺑـﺮاى ﻧـﺸـﺎن دادن اﻟـﻮﻫـﻴـﺖ‬

‫‪ pneuma‬اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ ﺧﻨﺜﻰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻴـﺎن ‪ pneuma‬را ﻧﻪ ﺷﺨﺺ‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اراﺋﻪ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﺪه(ﻫﺎ دﻗﻴﻘـﺎً ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﻓﻜﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺬﻛﺮ ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻮﻧﺚ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﻏﻴﺮﺷﺨﺼﻰ »آن«‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬

‫ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﳕﻮده ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬

‫وﺟﻮد در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٤٬١٣ ٬٨ ٬٧:١٦‬و ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻨﺜﻰ‪،pneuma‬‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑـﺎ ﺿـﻤـﻴـﺮ ﻣـﺬﻛـﺮ اﺷـﺎره ﻣـﻰ(ﻛـﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻋـﺒــﺎرت دﻳـﮕـﺮ ﻣـﻄـﺎﺑـﻖ دﺳـﺘـﻮر زﺑـﺎن‬

‫اول اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى ﺧـﺪا ﺑـﺮاى روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬او ﺧﺪا ﻧﺎﻣـﻴـﺪه‬

‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‪(،‬ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ روح را ﺑﺎ ﺿﻤﻴﺮ »آن« ﺧﻄﺎب ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺿﻤﻴﺮ »او«(‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ در ﺧﺮوج ‪ ٧:١٧‬ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﺑﻨﻰ‪,‬اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬

‫« ‪”bI «ÅÕË— XO¼u‬‬

‫∞‪µ‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪µ±‬‬

‫]ﻳﻌﻨﻰ ﻳﻬﻮه[ را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ «...‬ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٩-٨:٩٥‬ﺑﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ اﺷـﺎره دارد و‬

‫اﻳﻦ وﺟﻮد در ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ١٤:٩‬اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫در آن ﺧﺪا ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬دل ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪ ...‬ﭼﻮن اﺟﺪاد ﺷـﻤـﺎ ﻣـﺮا‬

‫روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻗـﺪوس اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ﻫـﻤـﻪ(وﻗﺖ و ﻫﻤﻪ(ﺟﺎ ﺣـﻀـﻮر دارد‬

‫آزﻣﻮدﻧﺪ‪ «.‬وﻗﺘﻰ اﻳﻦ آﻳﺎت ﻣﺰﻣﻮر در ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ١١-٧:٣‬ﻧﻘﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎت‬

‫)ﻣﺰﻣـﻮر ‪ .(١٠-٧:١٣٩‬روح(اﻟﻘﺪس داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ )اﺷـﻌـﻴـﺎ ‪-١٣:٤٠‬‬

‫»ﻳﻬـﻮه« روح(اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر از‬ ‫ّ‬

‫‪١٤‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪١١-١٠:٢‬؛ روﻣﻴـﺎن ‪ .(٣٤:١١‬روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺮ اﳒﺎم ﻫـﺮ‬

‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در ﻣﺰﻣﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ‪-‬ﻳﻬﻮه(اى ﻛﻪ در ﺻﺤﺮا آزﻣﺎﻳﺶ ﺷﺪ‪ -‬ﻛﺴﻰ‬

‫آﻧﭽـﻪ اراده ﻛﻨﺪ ﻗـﺎدر اﺳـﺖ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪١١:١٢‬؛ روﻣﻴـﺎن ‪ .(١٩:١٥‬اﻳـﻦ‬

‫ﺟﺰ روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼﺪاق دارﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳـﻢ‬

‫ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع را در اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٩-٨:٦‬ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺷﻌﻴﺎ ﺻﺪاى‬ ‫ﻳﻬﻮه را ﻣﻰ(ﺷﻨـﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(ﭘـﺮﺳﺪ‪» :‬ﻛﻪ را ﺑﻔـﺮﺳﺘﻢ؟‪ «...‬ﻛـﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﻰ ﭘـﺲ از آن‪،‬‬ ‫ّ‬

‫ﻳﻬﻮه‪ ،‬اﺷﻌﻴـﺎ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﺑـﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او ﺑـﺎﺷـﺪ‪» :‬ﺑﺮو و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗـﻮم‬ ‫ّ‬

‫ﺑﮕﻮ‪ «...‬وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﺲ در اﻋﻤﺎل ‪ ٢٧-٢٥:٢٨‬ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻗﻮل از اﻳﻦ آﻳﺎت ﻣﻰ(ﭘﺮدازد‬

‫در ﻣﻮرد روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﻣﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻋـﻤـﺎل ﺧـﺪا ﺑـﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﻧﺴـﺒـﺖ داده‬ ‫ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه اﻧﺴﺎن ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا اﺳﺖ؟ ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد اﻟﻴﻬﻮ )ﻳﻜـﻰ از‬ ‫دوﺳﺘﺎن اﻳـﻮب( ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕـﻮﻳـﺪ‪» :‬روح ﺧﺪا ﻣﺮا آﻓﺮﻳﺪه اﺳﺖ و ﻧﻔـﺨـﻪ‪ g‬ﻗﺎدر‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑـﻮده ﻛﻪ ﺑﺎ اﺷﻌﻴﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ روح(اﻟﻘـﺪس‬

‫ﻣﻄﻠﻖ ﻣـﺮا زﻧﺪه ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ« )اﻳﻮب ‪ .(٤:٣٣‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ‬

‫ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ .‬او ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ را ﻣﻰ(ﺗﻮان ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ارﻣﻴﺎ ‪٣٣:٣١‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ّ‬

‫ﻛﺎﺋﻨﺎﺗﻰ را ﻛﻪ آﻓﺮﻳﺪه ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻌﺠﺰات ﳕﺎﻳﺪ؟‬

‫ﺑﺎ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ١٦-١٥:١٠‬ﻧﻴﺰ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﺎ اﺻﺮار‬

‫ﻟﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ )اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ دروغ ﮔﻔﱳ ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ‪l‬‬ ‫‪ .(٤-٣:٥‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﻢ اﺻﺮار دارد ﻛـﻪ روح( ﺧﺪا ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻦ‬

‫ﺣﺎ(‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗـﺎزه(اى ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﺒﺨـﺸـﺪ و او را رو ً‬ ‫زﻧﺪه ﺳﺎزد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ و ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﲤﺎم اﻳـﻦ ﺗـﻮاﻧﺎﺋﻰ(ﻫﺎ و اﻋﻤﺎل ﺧﺎص ﺧـﺪا‪ ،‬در ﻛـﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس ﺑـﻪ‬

‫ﺷﺪن در اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑـﺪن او را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﻛـﻨـﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-١٦:٣‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻣـﺰﻣﻮر ‪ ٣٠:١٠٤‬و اﻳﻮب ‪١٣:٢٦‬؛‬

‫‪١٧‬؛ ‪.(١٩:٦‬‬

‫ﻣﺘﻰ ‪٢٨:١٢‬؛ و اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠-٩:١٢‬؛ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ٦-٥:٣‬و ﺗﻴﻄـﺲ ‪٥:٣‬؛‬

‫دوﻣﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻳـﮋﮔﻰ(ﻫﺎ و ﺻﻔﺎت ﺧﺪا ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻧﺴﺒـﺖ داده ﺷـﺪه(اﻧـﺪ‪ .‬آﻧـﭽـﻪ ﺗـﻨـﻬـﺎ در ﻣـﻮرد ﺧﺪا ﻣـﻰ(ﺗـﻮان ﮔﻔـﺖ‪ ،‬در ﻣـﻮرد‬

‫روﻣﻴﺎن ‪ .(١١:٨‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧـﻮد ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ اﻋﻤﺎل ﺧﺪا را اﳒﺎم دﻫـﺪ؟‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻨﻬﺎ دﻗﻴﻘﺎً اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ!‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ! اﮔﺮ او ﺧﻮد ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ‬

‫در دوم ﻗـﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪ ١٨:٣‬ﻣـﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘـﺪس ﺑـﻪ ﺻـﻮرﺗﻰ ﻓـﺰاﻳﻨـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺜﺎل در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ازﻟﻰ واﺑﺪى ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻳﻤﺎن(داران را ﻣﺘﺒﺪل ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا درآﻳﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ‬

‫« ‪”bI «ÅÕË— XO¼u‬‬

‫≤‪µ‬‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﲢـﻮل را ﺑﻪ وﺟﻮد آورد؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ وﻗﺘـﻰ‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥‪µ‬‬

‫‪e¹UL² h8ý p¹‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس اﻟﻬﺎم ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪،(١٦:٣‬‬

‫ﺑﺎ ﲤﺎم اﻳـﻦ اوﺻﺎف ﺑﺎﻳـﺪ ﻣـﺮاﻗﺐ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬـﻢ ﺑـﺎﺷـﻴـﻢ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس‪،‬‬

‫ﭘﻄـﺮس ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻛـﺎﺗـﺐ واﻗﻌـﻰ ﻛـﻼم روح(اﻟﻘﺪس اﺳـﺖ )دوم ﭘﻄـﺮس‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻧﻪ‬

‫‪ .(٢١:١‬در واﻗﻊ‪ ،‬روح(اﻟﻘﺪس ﺧﺪا اﺳﺖ!‬

‫ﭘﺴﺮ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘـﺮﺳﺘﺸﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧـﺪا‬

‫در ﻓﺼﻞ ﺑﻌـﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧـﻜﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧـﺖ اﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳـﺖ ﺑﺎ‬

‫اﺳﺖ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن(داران ﻣﺴﻴﺤﻰ‬

‫اﺷﺎره ﺑﻪ دو ﻣﱳ از ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮوﻳﻢ‪ :‬اوﻟﻴﻦ ﻣﱳ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺘﻰ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٩:٢٨‬از ﭼﻴـﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻔﺮ ﺑﻪ روح(اﻟﻘـﺪس‬

‫‪ ٣٢-٣١:١٢‬اﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا ﺑﺪان اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻛﻔﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺘﻚ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا‪ ،‬و اﮔﺮ روح(اﻟﻘﺪس ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺨﺸﻮده ﺷﻮد‪ .‬ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن اوﻟﻴﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫آﻳﺎ ﻛﻔﺮﮔـﻮﺋﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﻣﻜـﺎن دارد؟ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧـﻮع ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ )ﻛﻔﺮ ﺑـﻪ‬

‫در ﻣﻮرد ﻛﻔﺮ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در اداﻣﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ‬

‫روح(اﻟﻘﺪس( ﺟﺪى(ﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺨﺸﻮده ﳕﻰ(ﺷﻮد )ﻣﺘﻰ‬

‫ﻋﻠﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻗـﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﻔﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ روح(اﻟﻘـﺪس ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺨﺸﻮده‬

‫‪ .(٣٢-٣١:١٢‬در روﻣﻴـﺎن ‪ ،٩:١‬ﭘـﻮﻟﺲ ﺧـﺪا را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘـﺎﻧـﻴـﺖ آﻧـﭽـﻪ‬

‫ﳕﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴـﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻔﺮ ﺑـﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ(ﻃﻠـﺒـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺑﺨﺸﻰ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻓـﻮق در ﻫﻤﻴﻦ رﺳﺎﻟـﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ روح(اﻟﻘﺪس ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ‪ ١:٩‬ﭘـﻮﻟﺲ اﻋﻼم ﻣﻰ(دارد‪» :‬در ﻣﺴﻴـﺢ راﺳﺖ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧـﻪ دروغ و‬

‫ﻣﱳ دوم ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٦:١٥‬اﺳﺖ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫واﺳﻄﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﻣﺮا ﮔﻮاه اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﻮﻟﺲ وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن‬ ‫وﺟﺪاﱎ ﺑﻪ‬ ‫‪g‬‬

‫»ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮن ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻛﻪ او را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﻢ آﻳﺪ‪ «...‬روﺷﻦ‬

‫رﺳﺎﻟﻪ(اش از ﺧﺪا ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻰ(ﻃﻠﺒﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻛﻰ ﻧﺪارد از اﻳﻨﻜﻪ از روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﻃﻠﺐ‬

‫اﺳﺖ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋـﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﻧـﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣـﺴﻴﺢ وﻋـﺪه‬

‫ﺑﺮﻛﺖ ﳕﺎﻳﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪.(١٤:١٣‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن او را ﻣﻰ(دﻫﺪ و ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او داراى وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎ و ﺻﻔﺎت‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴـﻴﺢ‪ ،‬او را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻣﻰ(ﻓـﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧـﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد از‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬او اﻋﻤﺎل ﺧﺪا را اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او دﻋﺎ ﻣﻰ(ﺷﻮد‬

‫ﻳﻜﺪﻳـﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳـﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫـﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻛـﺘﺎب »ﺗﻌﺎﻟﻴـﻢ دﻳﻨﻰ وﺳﺖ(ﻣﻨـﻴﺴﺘﺮ«‬

‫و از ﺣﺮﻣﺖ و ﺟﻼﻟﻰ ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »در اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺷﺨﺺ وﺟﻮد دارد‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﺘﻴﺠﻪ(ﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‬

‫و روح(اﻟﻘﺪس و اﻳـﻦ ﺳﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ذات ﻳـﻜﻰ و در ﻗﺪرت و ﺟﻼل‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ او ﻧﻴﺰ اﻟﻮﻫﻴﺖ دارد‪.‬‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ «.‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﺳﺎده(ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬آن‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ∂ ‬ ‫‪e¹UL² h$ý tÝ‬‬

‫‪µµ‬‬

‫ﻳﻚ وﺟﻮد اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬ﺑﻪ ﻃـﺮق ﻣﺘﻔﺎوت ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ(ﺷﻮد و‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺟﻮاﻧﺐ و ﻛﺎرﻛﺮدﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬آن‬ ‫ﻧﺎﻣﻬﺎى ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺮ ً‬ ‫وﺟﻮد اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻓﺼﻮل ﮔﺬﺷﺘﻪ را درك ﳕﻮده و ﺑﺎور ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬دو ﻣـﻮرد‬

‫ﻫﺪف اﻳﻦ ﻓـﺼﻞ ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﺑﺮ ﻧﻜﺘﻪ(اى اﺳـﺖ ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎن ﻓـﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﮔﻔـﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اول اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻏﻠﻂ‪ ،‬ﺗﻬﺪﻳﺪى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا واﺣﺪ‬

‫ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧـﻴﺴﺖ؛ ﭘﺴﺮ‪ ،‬روح(اﻟﻘـﺪس ﻧﻴﺴﺖ و روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭘـﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬

‫ﺳﻪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ ﲤﺎﻣﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺪام از دﻳﮕﺮى ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‬

‫ﭘﺬﻳﺮش اﻳﻦ دو ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻓﺸﺎرى ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ درك آن ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫و روح(اﻟﻘﺪس از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﺎور‪ ،‬ﻣـﺎ را از ﺧﻄﺎى ﺳﻮم‬

‫ﻋﺪه(اى در ﺗﻼش ﺑﺮاى ﻗﺎﺑﻞ درك ﳕﻮدن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻰ ﺟﺰ اﻧﻜﺎر آن‬

‫ﻣﺼﻮن ﻣﻰ(دارد‪.‬‬

‫ﻻ ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﻣﻮرد زﻳﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(آﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﳕﻰ(آورﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﻣﻌﻤﻮ ً‬

‫ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﻧﺎﻣﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺑﺮﺧﻰ ﺑـﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس ﺗـﺜـﻠـﻴـﺚ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ را ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬

‫ﻓﺎ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬ﺑﻪ ﻃﺮق ﻣﺘﻔﺎوت ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺻﺮ ً‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺑﻪ اﻧﻜﺎر ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﻣﻰ(رﺳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در دام اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻰ(اﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٢٨:١٢‬ﭘﺪر ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﻣﻦ«؛ در ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠـﻴـﺚ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳـﻪ وﺟﻮد اﻟﻬﻰ ﻣﺠـﺰا ﺑﻴﻨﮕـﺎرﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒـﺎرت‬

‫‪ ٤:١٧‬ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﻣﻦ« و در اﻋﻤﺎل ‪ ٢:١٣‬روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﻣـﻦ«‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻪ(ﮔﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﺖ )‪ (tritheist‬ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻣﻰ(آورﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﻣﻦ« و ﻫﻴـﭻ‬

‫ﺑﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ اﻃﻼع ﻛﺎﻣﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻳﮕـﺎﻧـﮕـﻰ ﺧـﺪا را ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬

‫اده ﻧﺎﻣﺤـﺪودى‬ ‫ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﳕﻰ(ﮔﻮﻳﺪ »ﻣﺎ«‪ .‬اﻣﺎ ﻫـﺮ ﺳـﻪ در داﻧـﺶ‪ ،‬ﻗـﺪرت و ار ‪l‬‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﳒﺎم ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺬﻳﺮش ﭘﺴﺮ و‬

‫ﺷﺮﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ از ﻫﻢ ﻣـﺘـﻤـﺎﻳـﺰ‬

‫روح(اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا رد ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﺑﺎﻗﻰ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از دﻳﮕﺮى ﺟﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‬

‫ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ »وﺟﻮد« اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻳﻮﻧﻴﺘﺎرﻳﺎن ﻳﺎ آرﻳﻮﺳﻰ )‪(Arian‬‬

‫از ﺑﻘﻴﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى دﻳﮕﺮى ﺟﺪا اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻫﻴـﺖ وﺟﻮد اﻳﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در ﻳﻚ ذات‪ ،‬راز ﻋﻤﻴﻘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ادراك و ﺑﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮوه ﺳﻮم ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧـﺪا را ﺗﻌﻠﻴﻢ‬

‫ﲤﺎﻣﻰ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻚ‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس را ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻓﺮض ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫روح‪ ...‬ﻳـﻚ ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ...‬ﻳﻚ ﺧـﺪا و ﭘﺪر ﻫـﻤﻪ‪) «...‬اﻓـﺴـﺴﻴـﺎن ‪ (٦-٤:٤‬و »روح‬

‫‪e¹UL² h7ý tÝ‬‬

‫∂‪µ‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑‪µ‬‬

‫ﻫﻤﺎن‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﺎن‪ ...‬ﺧﺪا ﻫـﻤـﺎن« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٦-٤:١٢‬ﺑﻪ ﺻـﺮاﺣﺖ‬

‫»ﻣﻦ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪١١:١‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٢:٣‬؛ ﻣـﺮﻗﺲ ‪ (٧:٩‬و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از دﻋﺎﻫﺎى او ﺑﺎ‬

‫ﲤﺎم ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻫﺴﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟـﻮد ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮان اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را‬

‫ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ(دﻫـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٨-٢٧:١٢‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ واﺣﺪ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ و ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻋﻨﺎوﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫ﻓـﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻛﻠـﻴـﺴـﺎ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺻﺮ ً‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن دﺳـﺖ دوم‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﻰ زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺧﻮد در‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻗـﺒـﻼً‬ ‫دﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺒﻴﻨﻴـﻢ‪ .‬ﺑـﺮاى ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ ﭼـﺮا ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑـﺮرﺳﻰ ﺧﻮد‬

‫وﻟﻰ ﲤﺎم ﻣـﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮاﻧﺪن ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪٢٦٬٦:١٤‬؛ ‪٢٦:١٥‬؛‬

‫ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ از ارﺟﺎﻋﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس رﺟﻮع ﻧﻜﻨﻴﻢ؟ اﻳﻦ ﻛﺎر را در ﺻﻔﺤﺎت‬

‫‪ ١٥-١٣:١٦‬ﻧﻜﺘﻪ دﻳﮕﺮى را ﻣﻰ(آﻣﻮزﻳﻢ‪ .‬ﺗﺴﻠﻰ(دﻫﻨﺪه ﻳﻌﻨﻰ روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ از‬

‫ﺻﺎ اﳒﻴﻞ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻋﻤﻠﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﻴﻢ و ﻣﺘﻮﻧﻰ از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﭘﺪر ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳـﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از ﭘﺴﺮ‪ .‬ﻋﻴـﺴـﻰ از ﭘـﺪر درﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬روح(اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺧـﻮد ﻧﻴﺰ روح(اﻟﻘـﺪس را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻣﻰ(ﻓـﺮﺳﺘﺪ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ﭘﺴـﺮ را‬

‫ ‪vÝbI Å»U²= «bM²‬‬

‫ﺟﻼل ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬و آﻧﭽـﻪ را ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﭘﺴﺮ داده ﻣﻰ(ﮔﻴـﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔـﺮداﻧﺶ ﻧﺸﺎن‬

‫در ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم اﻳﻦ ﻛﺘﺎب دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪- ،‬ﭘﺴﺮ‪ -‬ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ او ﲡﻠﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪر اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٨:١‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫ﻫـﻤـﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت را ﺑـﺮرﺳﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد‪ ،‬وﻟﻰ در‬ ‫ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﺎز‬ ‫‪l‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﲤﺎم ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﲤﺎم ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ از ﺳـﻮى ﭘﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٤-٢٣:٥‬از ﺟﺎﻧﺐ او آﻣـﺪ‬

‫ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻳﻜﻰ آن دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٨:١٦‬ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎز ﻣﻰ(ﮔﺮدد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢:١٤‬؛ ‪ ،(٢٨:١٦‬ﺣﻜﻢ‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﻮن دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس وﺟﻮد دارد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر‪،‬‬

‫اده او را اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‬ ‫او را ﺑﻪ اﳒﺎم ﻣﻰ(رﺳﺎﻧﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪١٨:١٠‬؛ ‪ ،(٣١:١٤‬ار ‪l‬‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ‪ ،‬و ﺧﺪاى روح(اﻟﻘﺪس ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اواﻳﻞ اﳒﻴﻞ ﻣﺘﻰ )‪-١٣:٣‬‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:٤‬؛ ‪ ،(٣٨:٦‬او را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٣٨:١٤‬ﻣﺤﺒﻮب او‬

‫‪ (١:٤‬رواﻳﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ‬

‫اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (،(٣٥:٣‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او دﻋﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ و در دﻋـﺎى ﺧـﻮد او را »ﺗﻮ«‬

‫وى از آب ﺑﻴـﺮون آﻣﺪ‪ ،‬روح ﺧﺪا ﺑﺮ او ﻧـﺎزل ﺷﺪ و ﻫﻤـﺎن وﻗﺖ ﺻﺪاى ﭘـﺪر از‬

‫ﺧﻄﺎب ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٤١:١١‬؛ ‪٣١:١٧‬؛ ‪ (٢٨-٢٧:١٢‬و ﺑﺎ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺳﻮم‬

‫آﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ را ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒـﻮب ﺧﻮد اﻋﻼم ﳕﻮد ﻛﻪ از او ﺧﺸﻨـﻮد‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣـﻔـﺮد ﻣﺬﻛﺮ از او ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٦-١٩:٥‬ﻫﻢ(ﭼﻨـﻴـﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ اﺷﺎره(اى روﺷﻦ(ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﲤﺎﻳﺰ اﺷﺨﺎص ‪-‬ﭘﺪر در آﺳـﻤـﺎن‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و او را »ﺗﻮ« ﻳﺎ »او« ﺧﻄﺎب ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻧـﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و روح(اﻟﻘﺪس در ﺣﺎل ﻧﺰول‪ -‬ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫‪e¹UL² h7ý tÝ‬‬

‫∏‪µ‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪µπ‬‬

‫در آﺧﺮﻳﻦ آﻳﺎت اﳒﻴﻞ ﻣﺘﻰ ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑـﻪ رﺳﻮﻻﻧﺶ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ‬ ‫داد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻠـﺖ(ﻫـﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﻨـﺪ و اﻳـﻤـﺎن(آورﻧﺪﮔـﺎن را »ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر و ﭘﺴـﺮ و‬

‫ﻳﺎﻓﱳ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﺎﻧﺶ ﺑـﺮاى‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ً‬

‫روح(اﻟﻘﺪس« ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٩:٢٨‬اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﻠﻤﻪ »و« در اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺳﻪ وﺟﻮد اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺖ ﺑﺎز ﭼﻨﺪان ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ وﻗﺘﻰ‬

‫دﻟﻴﻞ ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﭘﺴﺮ‪ ،‬روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ و‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪» :‬ﺳﻪ ﭼﻪ؟« ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﺪ در ﺟﻮاب ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ »ﺳﻪ( ﺛﻠﺚ«‬

‫روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﻣﺨﺪوش ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪:‬‬

‫زﻳﺮا ﭘﺪر ﻧﻪ ﺑﺨﺸﻰ از ﺧﺪاى واﺣﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﲤﺎﻣﻴﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ در ﻣﻮرد‬

‫اﻳﻤﺎن آورﻧﺪﮔﺎن ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ »ﻧﺎم(« ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ »ﻧﺎﻣﻬﺎ«‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ .‬ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ »ﺳﻪ ﺧﺪا« زﻳﺮا اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣـﻮﺿﻮع را در دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ١٤:١٣‬ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛـﻪ ﭘـﻮﻟﺲ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ(ﮔﺎﻧﻪ((ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪه و وﺣﺪاﻧﻴﺖ ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر ﻛﺮده(اﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن رﺳﺎﻟﻪ(اش ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻰ(ﻃﻠﺒـﺪ‪» :‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ و‬

‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس را ﭼﻪ ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴﺪ؟ آﻧﻬﺎ ﺳﻪ‪ ...‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ .‬آﻣﻴﻦ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎر‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ را‬

‫دﻳﮕﺮ ﻛﻠﻤﻪ »و« ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ را از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ‬

‫ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﺎ ﻳﺎﻓﱳ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ‪ l‬ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻳﺎ ﺑﺎ اﺑﺪاع ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ(اى ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ‬

‫در ﻃﻮل ﻗﺮون ﻣﺘﻤﺎدى‪ ،‬ﺑﺮاى ﭘﺮ ﻛﺮدن اﻳﻦ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺨﺘﻠـ‪ w‬و‬

‫ﺧﺪا اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬او در دﻋﺎى ﺑﺮﻛﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮد و‬

‫ﻣﺘﻌﺪدى ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻃﺮﻳـﻘـﻰ‬

‫ﺳﻪ(ﮔﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در ﻋﻴﻦ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(ﺳﺎزﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ واژه‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ‪ hypostasis‬اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻣﺎ از‬ ‫ﻧﺎرﺳﺎ و ﻧﺎﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮده(اﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻋﻤﻮ ً‬ ‫‪l‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻻﺗﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ‪») persona‬ﻧﻘﺎب« ﻳـﺎ »ﻧﻘﺶ‬

‫»ﺗﺜﻠﻴﺚ« در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻰ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ وﺿﻮح در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬

‫ﺻـﺎ در ﻗﺮون وﺳـﻄـﻰ‬ ‫در ﳕﺎﻳـﺶ«(‪ substantia ،‬و ﮔـﺎﻫـﻰ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﻣـﺨـﺼـﻮ ً‬

‫دﻳﺪﮔﺎن و اذﻫﺎن ﻫﻤﻪ دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫واژه ‪ subsistentia‬را ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ روﺷﻨﻰ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣـﻰ(ﺳـﺎزد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آﻧـﻬـﺎ ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن ﻣﻘـﺼـﻮد ﻛﺎﻓـﻰ‬

‫=‪åh8ýò tLK‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻜﺮر در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده(اﻳﻢ و در‬ ‫‪l‬‬

‫ﻛـﻠـﻤـﻪ‬ ‫ﲤﺎم ﻣﺘـﻮﻧﻰ از ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس ﻛـﻪ ﺑـﺮرﺳﻰ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﺛـﺮى از آن ﻧﻴﺎﻓﺘﻴـﻢ‪،‬‬ ‫‪l‬‬

‫»ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ‪ .‬در اداﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ و ﺑﺮرﺳﻰ آن ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮده(اﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﻪ ﻣﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده(اﻳﻢ »ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻌﺎدل(ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ(ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﺪ و ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى دارد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺨﺺ« واژه(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در اﺳﺘﻔﺎده از آن ﺑﺴﻴـﺎر‬ ‫دﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﺒﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﲢﺖ(اﻟﻠﻔﻈﻰ ﻣﻌﺎدل آن در زﺑﺎن ﻻﺗﻴﻦ ﺑﻪ‬

‫‪e¹UL² h7ý tÝ‬‬

‫∞∂‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∂±‬‬

‫ﻛﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﳕﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﺳﻪ ﻧﻘﺶ ﻳـﺎ‬

‫و‬

‫ﺳﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮ روى ﺻﺤﻨﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻠﻤﻪ »ﺷﺨﺺ«‬

‫»ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ اﺳﺮارآﻣﻴﺰ«‬

‫را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ در ﻣﺤﺎورات ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ دارد‪ ،‬ﺑﻜﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬در ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﻋﺎدى‪،‬‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫آن را در ﻣﻮرد اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ و ﻣﻔـﺮد ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ از ﻫﻮﻳﺖ ﺟﺪاﮔﺎﻧـﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان آ ﮔﺎﻫﻰ دارد‪ .‬در ﺧﺪا اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻓﺮد در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ و‬

‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﺘﻔﺎوت ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺧﺪاﺋﻰ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺼﻮرات ﺧﻮد‬

‫ﺟﺪا از ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑـﻪ ﻓـﺮض ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﻳﻜﺪﻳـﮕـﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻛﺮده(اﻳﻢ و اﻳﻦ ﺑﺖ(ﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻔـﻜـﺮى ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﻪ(ﮔﺎﻧﻪ(ﭘـﺮﺳﺘﻰ )ﺳﻪ ﺧﺪاﺋﻰ( ﺧـﻮاﻫﺪ‬

‫ﻣﺎ ﻋﻤﻴﻘﺎً ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ و اﻋﺘﺮاف ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ رازى ﻓﺮاﺗﺮ از ادراك ﻣﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣـﺎ از ﻋـﺒـﺎرت »اﺷﺨﺎص« اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در وﺟﻮد اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺳـﻪ‬

‫ﺟﻼل ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻗﻴﺎس و ﺗﺸﺎﺑﻬﻰ ﺑﺮاى آﻧﭽﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﻮرد ﺧﻮد از ﺿﻤﻴﺮ »ﻣﻦ« و ﺑﺮاى‬

‫ﮔﻔﺘﻪ(اﻳﻢ‪ ،‬وﺟـﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ راﻫﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ وﺟـﻮد‬

‫دﻳﮕﺮان از ﺿﻤﻴﺮ ﺷﺨﺼﻰ »ﺗﻮ« ﻳﺎ »او« اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ‬

‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﺪ از ﺳﻪ اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣـﺴـﺎوى‬

‫وﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ وﺟﻮد اﻟﻬﻰ ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺠـﻤـﻮﻋﻪ(اى از ﺳﻪ ﻓﺮد‬

‫اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮ اﻧﺪازه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺠـﺰا اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﱳ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ »در« دﻳـﮕـﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﺳـﺮاﺳـﺮ رﻣﺰ و راز‬

‫ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﺎن ﺳﻪ( ﻧﻔﺮ را ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ‪ .‬ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﺗﻮ اى ﭘﺪر در ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ و‬

‫ﻃﻮر ﻣﺴﺎوى ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﻳﻜﺪﻳﻜﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬راز ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ در ﺗﻮ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢١:١٧‬ﺧﺪا »ذات ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮ واﺣﺪ« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳـﻦ‬

‫ﻛﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد و اﻳﻦ ﺧﺪا ﻧﻪ ﺧﺎرج از آن ﺳﻪ اﺳﺖ وﻧﻪ ﺟﺪا از آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻌﻨـﻰ‪ ،‬ﺧـﺪا ﻳـﮕـﺎﻧـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﻰ اﻳـﻦ ذات اﻟـﻬـﻰ از ازل ﭼﻮن ﭘـﺪر‪(،‬ﭘـﺴـﺮ و‬

‫و ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬وﺟﻮد دﻳﮕﺮى ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان درﺑﺎر‪l‬ه‬ ‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳـﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻫﺮ‬

‫ﻛﻪ ﭼﮕـﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ در ﺑﻴﻦ ﺧـﻮد داراى ﻳﻚ ﻓﻜﺮ و ﻳـﻚ اراده‬

‫ﻳﻚ ﺧﺪا اﺳﺖ و در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺄن ﻣﺴـﺎوى دارﻧﺪ ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از آﻧﻬـﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻓـﻮق ﻳﺎ ﻣﺎدون دﻳﮕـﺮى ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺘـﻮان در ﻣـﻮرد ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﺧـﺪا در‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬در ﻣﻮرد آن دو دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺻﺪق ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس وﺟﻮد دارد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺪا ﺳﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ درك ﻛﻨﻴﻢ‬

‫ﻛﻼم ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا‬ ‫»ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ«‬

‫ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان در‬ ‫ﻣﻮرد ﭘﺪر ﺑﻴﺎن ﳕـﻮد اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮ ﻳـﺎ روح(اﻟﻘﺪس ﳕﻰ(ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ‬

‫≤∂‬

‫‪e¹UL² h7ý tÝ‬‬

‫ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬اﻣﻮرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ و ﭼﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ ∑ ‬

‫ﻛﺘﺎب »ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳـﻨـﻰ وﺳﺖ ﻣﻴﻨﺴﺘﺮ« ﭼﻨﻴـﻦ ﺧـﻼﺻـﻪ ﳕـﻮد‪» :‬در اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺳـﻪ‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu-u‬‬

‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬ﲤﺎم اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﻰ(ﺗﻮان ﻃﺒﻖ ﺟﻤﻼت‬ ‫ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس وﺟﻮد دارد‪ ،‬و اﻳﻦ ﺳﻪ‪ ،‬ﺧﺪاى واﺣﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫و اﺑﺪى ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ ،‬داراى ﻳﻚ ذات‪ ،‬ﺑـﺮاﺑﺮ در ﻗـﺪرت و ﺟﻼل‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﻈـﺮ‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻨﻮان اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻛﻤﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ روﺷﻦ(ﺗﺮ‬

‫وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ «.‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻧـﻘـﻞ(ﻗـﻮل ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ »وﻳـﮋﮔﻰ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ از ﭼﻪ ﭼـﻴـﺰى ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻰ(ﺧـﻮاﻫﻴﻢ در‬

‫ﺷﺨﺼﻰ« ﻣﻰ(رﺳﻴﻢ ﻛﻪ در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ آن را ﺑﺮرﺳﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﳕﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻮرد »وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ« ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﻰ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻌﺎرﻳ‪ w‬ﺧﺎﺻﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان در ﻣﻮرد ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺴﺮى ﺑﻪ آن دو‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ ﺿﻤﻦ ﻧﻘﻞ(ﻗﻮل از ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳـﺆال را ﻣﻄﺮح‬ ‫ﳕﻮدﻳﻢ ﻛﻪ »وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﻓﺮدى ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﻛﺪام ﻫﺴﺘﻨﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال‬ ‫اﻗﻌﺎ ﻋﻤﻴﻖ و ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎص ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫و ً‬ ‫ﺧﺎص ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎص روح(اﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ در‬ ‫ازل از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﺷﻮد!«‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ اﻳﻦ دو ﻣـﻄـﻠـﺐ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ »وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﻓﺮدى« ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮرد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭘـﺪر ﺗـﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ و ﭘﺴـﺮ ﻣـﻮﻟﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻣﻰ(ﭘـﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻮﺿﻮع ﺻﺎدر ﺷـﺪن روح(اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺑﭙﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ در ﻓﺼﻞ آﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu u‬‬

‫‪∂¥‬‬

‫‪d Ä‬‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ »ﭘﺴﺮ« اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻛﺎرﺑﺮد(ﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻠﻤﻪ‪ l‬ﻛﻠﻴﺪى‪(،‬‬ ‫‪l‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∂µ‬‬

‫)اﻳﻮب ‪ ،(٦:١‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر در ﻣـﻮرد ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻣـﻮرد ﻟﻄ‪ w‬و ﻣﺤﺒـﺖ‬ ‫ﺧﺎص ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از اﻣﺘﻴﺎز ﻓﺮزﻧﺪ(ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه‬

‫و ﻣﺘﻔﺎوت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﺑﺰرﮔﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺷﺪه از ﺗﺼﻮرات و اﻧﺪﻳﺸﻪ(ﻫﺎى ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ در‬

‫اده ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪٤٥٬٩:٥‬؛ ﻏﻼﻃﻴـﺎن ‪ .(٢٦:٣‬اﻣـﺎ وﻗﺘﻰ‬ ‫و ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧـﻮ ‪l‬‬ ‫ﻟﻘﺐ »ﭘـﺴـﺮان ﺧﺪا« در ﻣﻮرد ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰ(رود‪ ،‬ﺧﻮاه اﻧﺴـﺎن و ﺧـﻮاه‬

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﻢ و ﺗﺼﻮر ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﺟﻤﻊ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬـﺎ در اﺷـﺎره ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻔﺮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(رود‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺘﺜﻨﺎى ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﺎده و ﲢﺖ(اﻟﻠﻔﻈﻰ »ﭘﺴﺮ« را دارد‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﺎرﺑﺮد‬

‫در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ در ﻟﻮﻗﺎ ‪ ٣٨:٣‬ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻔﺮد‬

‫آزاد دﻳﮕﺮ آن‪ ،‬ﺑﺮاى رﺳﺎﻧﺪن ﻣﻌﻨﻰ »ﻧﺴﻞ« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺴﻞ(ﻫﺎى اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ‬

‫ﺑﺮاى »آدم« ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬دﻟﻴﻞ آﺷﻜﺎر اﻳﻦ اﺳﺘﺜﻨﺎ آن اﺳﺖ ﻛﻪ وﺟﻮد و زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﻋﻨﻮان »ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ« ﻳﺎ آن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻋﺒﺮى آﻣﺪه »ﭘﺴﺮان اﺳﺮاﺋﻴﻞ«‬

‫آدم‪ ،‬ﺑﺪون دﺧﺎﻟﺖ ﭘﺪرى اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً از ﺧﻮد ﺧﺪا ﻧﺎﺷﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﺻﻼ ﺣﺎوى‬ ‫ً‬ ‫ﻳﺎ »ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ« ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ در ﻣﻮارد ﺑﺴﻴﺎرى اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫ﻣﻔـﻬـﻮم »زاده ﺷﺪن« ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺷـﻬـﺮوﻧﺪان ﺻﻬـﻴـﻮن »ﭘﺴـﺮان ﺻﻬﻴـﻮن« ﻧﺎﻣـﻴـﺪه‬

‫‪«bš d Ä‬‬

‫ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺎ ﺣﻮارﻳﻮن اﻧﺒﻴﺎ »ﭘﺴﺮان اﻧﺒﻴﺎ« ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه(اﻧﺪ )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫اﻣﺎ در ﺑﺮرﺳﻰ ﻋﻨﻮان »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻛﺎر‬

‫‪ .(٣٥:٢٠‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺸﻦ و ﺑﻰ(ادب ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان »ﭘﺴﺮان ﺑﻠﻴﻌﺎل« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪه(اﻧﺪ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ »ﭘﺴﺮ« ﺑﺪان ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫رﻓﺘﻪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٧:١٩‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫‪l‬‬

‫)ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪ ،(١٣:١٣‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ ﺳـﺰاوار ﻣﺮگ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪» ،‬ﭘﺴـﺮان ﻣـﻮت«‬

‫اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﭘﺴﺮ ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳـﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣـﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ )اول ﺳﻤـﻮﺋﻴﻞ ‪ (٣١:٢٠‬اﻳﻦ ﳕـﻮﻧﻪ(ﻫﺎ ﻫﻤﮕﻰ از ﻋﻬـﺪ(ﻋـﺘـﻴـﻖ‬

‫ﻓـﺎ ﻋﻨﻮاﻧﻰ ﺑﺎﺷـﻜـﻮه و‬ ‫آﻏﺎزى داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﻟﻘـﺐ »ﭘـﺴـﺮ ﺧـﺪا«‪ ،‬ﺻـﺮ ً‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﺎرﺑﺮد ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻳﻦ واژه روﺑﺮو ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺮ(اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻴﺴﺖ(ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻟﻘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻛـﻤـﺎن زﻣﻴﻨﻰ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ( ﻋﺒـﺎرﺗﻰ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﳕﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ اﺻﻄﻼح »ﭘﺴـﺮان ﺧﺪا« را در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﺮاى ﻳﺎدآورى اﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ او ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻴـﻮه ﻣﻌﻤﻮل آدﻣﻴﺎن ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ(ﮔﻴـﺮى ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﻞ(ﻫﺎﺋﻰ از ﺧﻮد ﺑﻪ وﺟـﻮد آورده‬

‫ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻰ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻳﺎدآور اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺑـﺎﺷـﺪ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻛﻤـﺎن زﻣﻴﻨـﻰ‪» ،‬ﻓـﺮزﻧﺪان ﺣﻀـﺮت اﻋﻠﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷـﺪه(اﻧـﺪ )ﻣـﺰﻣﻮر‬

‫)ر‪.‬ك ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٥:١‬و ﻧﻪ روش ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ(اى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻰ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ‬

‫‪ (٦:٨٢‬ﭼـﻮن ﻛﻪ ﺧـﺪا ﻗـﺪرﺗﺸـﺎن را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده و آﻧﺎن ﲢـﺖ اﻗـﺘـﺪار او ﻋـﻤـﻞ‬

‫او ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺴﺎن(ﻫﺎ‪ .‬ﻛﺎرﺑﺮد اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوت‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺻﻄﻼح »ﭘﺴﺮان ﺧﺪا« ﺑﺮاى ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨـﺺ اول ﺗﺜﻠﻴﺚ »ﭘﺪر« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه ﺗـﺎ راﺑﻄـﻪ ازﻟﻰ او ﺑﺎ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﻣـﺎ‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu u‬‬

‫∂∂‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑∂‬

‫ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﺷـﺨـﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ »ﭘﺴﺮ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه ﺗﺎ ﻧـﺸـﺎن دﻫـﺪ ﻛـﻪ او ﭼـﻪ‬

‫در ﻓﺼﻞ ﭼﻬـﺎرم دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔـﻬـﻮﻣﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ .‬ﻫﺮ دو ﺑـﻪ‬

‫راﺑﻄﻪ(اى ﺑﺎ ﺷﺨﺺ اول ﺗﺜﻠﻴﺚ دارد‪» .‬ﭘﺪر« و »ﭘﺴﺮ« ﻋﻨﺎوﻳﻨﻰ روزﻣﺮه و ﻣﺘﺪاول‬

‫ﻃﻮر ﻳﻜﺴﺎن‪ ،‬اﺑﺪى و ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ذﻫﻦ ﻧﺎﺗﻮان ﻣﺎ را در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻮع راﺑﻄﻪ(اى ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﺷﺨﺺ ازﻟﻰ‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﺪ ﻳﺎ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ روى ﻧﺪاده ﺑﻮد واﻗﻊ‬

‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎرى ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﭼﻴﺰى ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ذاﺗﻰ در اﻟﻮﻫﻴﺖ واﻗﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺑـﺮاى ﺑﻴﺎن و اﻟﻘﺎى اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻜـﺎر ﻣـﻰ(روﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺴـﺘـﻰ و‬

‫و ﻫﻤﻮاره واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﻫﻢ(اﻛﻨـﻮن روى ﻣﻰ(دﻫﺪ و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ روى‬

‫ﻫﻮﻳﺖ »ﭘﺴﺮ« از »ﭘﺪر« اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎوى اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ و ﻫﻮﻳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬اﮔﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ (،‬ﺗﻐـﻴـﻴـﺮى در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺻـﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻳـﻦ‬

‫»ﭘﺪر« از »ﭘﺴﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻳـﺪه در ﻋـﺒـﺎرت »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺪر« ﻛﻪ ﻏﺎﻟـﺒـﺎً در‬

‫ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ روﺷﻦ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻃﻠﻮع ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﻳﮕـﺎﻧـﻪ ﭘﺪر« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ ﻧﻴﺰ دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ »ﭘﺴﺮ‬ ‫‪l‬‬

‫و وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﻐﺎﻳـﺮت ﻣﻰ(داﺷﺖ )ﻣﻴﻜﺎ ‪٢:٥‬؛ ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻣـﺘـﻰ‬

‫‪(١٤:١‬؛ »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧـﻪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪١٨:١‬؛ ‪ (١٦:٣‬و »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧـﻪ ﺧـﺪا« اﺳـﺖ‬

‫‪٦:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٢:٧‬‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٨:٣‬ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻜﺲ آن درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در دو‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘﺴـﺮ را ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺗﺎ او ﻫﻢ ﺧﺪا ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وى از ازل ﺧﺪا‬

‫ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﻋـﺒـﺎرت »ﻧﺨﺴـﺖ(زاده« ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﺒـﺎرﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﺗـﺄﻛـﻴـﺪ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬وﺟﻮد ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﳑﻜﻦ‬

‫ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ او ﭘﻴﺶ از ﲤﺎﻣﻰ ﺧﻠـﻘـﺖ ﺑـﻮده اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥:١‬؛ ﻋﺒـﺮاﻧﻴـﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭼﻴﺰى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن‬

‫‪ .(٦:١‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛـﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮد اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ واﻗﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﲡﻠﻰ ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ اﻟﻘﺎب ﻣﻨﺪرج در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان »ﻛﻠﻤﻪ«اى ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷﺪه ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﺧﺪا ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫اذﻫﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺎﺳﻞ و ﺗﻮاﻟﺪ ﺳﻮق دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ‬

‫‪ .(٢-١:١‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ از ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر ﳑﻜﻦ ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺪون‬

‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﲡﻠﻰ ﺧﺪاى ﭘﺪر و ﻓﺮوغ ﺟﻼل او اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٣:١‬وﺟﻮد‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ اﻣﻜﺎن ﲡﻠﻰ ﳕﻰ(ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ اول و دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ ﭼﻨﻴﻦ راﺑﻄﻪ(اى ﺑﺎ‬

‫ﭘﺴﺮ و ﻫﻮﻳﺖ او ﺑﺪون ﭘﺪر ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ﺧﺪاى‬

‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﲡﻠﻰ و ﲡﺴﻢ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﻰ ﻓﻨﻰ(ﺗﺮ در اﻳـﻦ ﺧـﺼـﻮص ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﺎر‬

‫اﺻﻼ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ را ﺧﻠﻖ ﻛﺮد‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﻮس‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻟﻰ از ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﺮﻛﻮف اﺷﺎره ﻛﺮده ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ‪» :‬در ﻣﻮرد ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑـﻪ درﺳﺘﻰ اﻳﻦ ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ را ﺑﻴـﺎن ﳕـﻮده ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘـﺴـﺮ‪(،‬ﻧـﻪ ﻣـﺼـﻨـﻮع‪(،‬ﻧﻪ‬

‫از ﭘﺪر ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬را اراﺋﻪ داد ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻛﺎر ازﻟﻰ و اﺻﻠﻰ ﺷﺨﺺ‬

‫ﻣﺨﻠﻮق‪(،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ «.‬ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻨﻪ ذات ﺷﺨـﺺ دوم را در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻪ‬ ‫اﺳﻄﻪ آن وى ز ‪l‬‬ ‫اول ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ و ‪l‬‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu u‬‬

‫∏∂‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∂π‬‬

‫وﺟﻮد آورد و اﻳﻦ ﺷـﺨـﺺ دوم را ﻣﺎﻟﻚ ﲤﺎﻣﻰ ذات اﻟـﻬـﻰ ﳕـﻮد ﻛﻪ در آن ﻫـﻴـﭻ‬

‫از اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪ .‬او‬

‫ﺗﻘﺴﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﺒﻮد ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ« )ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﺮﻛﻮف‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﺳﻴﺴﺘﻤﺎﺗﻴـﻚ‪ ،‬ص‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎه(آﻟﻮد درآﻳﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ ،(٣:٨‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺧﺪا‬

‫‪.(٩٤‬‬

‫او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٣‬؛ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:٤‬‬ ‫ﺻﺎ ﻣﱳ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﱳ‬ ‫رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٨-٥:١‬ﻣﺨﺼـﻮ ً‬

‫=‪b¹uÖÅv s8Ý ”bI Å»U²‬‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﭼـﻮن ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا اﻟـﻮﻫﻴﺖ دارد و ﺑﺮ ﺗﺨـﺖ‬

‫ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﺮ از رﻣﺰ و رازى ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺟﺎوداﻧﻰ‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬او اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻧﺨﺴﺖ زاده« ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن در ﺣﺎل ﺑﺮرﺳﻰ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا‬

‫آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن او ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ و اﻳﻦ راﺑﻄﻪ او ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻏﺎزى ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ و ﺑﻪ ﭼﻪ زﺑﺎﻧﻰ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬راﺑﻄﻪ(اى ﻛﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد و ﻣﺎوراى ادراك اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (١:١‬و ﻓﺮوغ ﺟﻼل و ﺧﺎﰎ ﺟﻮﻫﺮ ﺧﺪا )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪،(٣:١‬‬ ‫‪l‬‬

‫را ﳕﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﺠﺰ ﭘـﺪر‪ ،‬و ﻧـﻪ ﭘـﺪر را ﻫﻴﭻ‪,‬ﻛﺲ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻏـﻴـﺮ از ﭘـﺴـﺮ و‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻢ(ﺷﻜﻞ و ﺑـﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺧﺪا )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ (٦:٢‬و ﺻـﻮرت ﺧﺪاى ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺪو ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٧:١١‬‬

‫)ﻛﻮﻟﺴﻴـﺎن ‪١٥:١‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٤:٤‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘـﻪ‬

‫در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤٧-١٦:٥‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ در ﻣﻮرد راﺑﻄﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺴﺘﻰ و ذات‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺠﺎ اﺳﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت‬

‫او از ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣـﱳ ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ آﻳﻪ ‪ ١٨‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ‪ ،‬ﺧـﺪا را »ﭘﺪر ﺧـﻮد«‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬اﺑﺘﺪا‬

‫ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋـﺒـﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮﻣﻰ ﭘﺪر ﻋﻴﺴﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى‬

‫و آﻏﺎزى ﻧﺪارد‪ .‬از ازل ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮده و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﭼﻨﻴـﻦ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼـﻮر‬

‫ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ دﻳﮕﺮى ﻣﺼﺪاق ﻧـﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﻳﻬﻮدى ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ »ﭘﺴﺮ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن در اﻳﻦ‬

‫ﮔﺮان آﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﮔﻔـﺘـﻨـﺪ ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰ(داﻧﺪ )آﻳـﺎت ‪-١٧‬‬

‫دﻧﻴﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٨-١٤:١‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻧﺸﺎن داده ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ( اﻧﺴﺎن را ﻗﺎدر ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺪر را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻧﻴﺰ او ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻌﺠﺐ(آور اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻋﻴﺴﻰ از ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن اﺑﺪى ﺧﻮد از‬ ‫‪l .(١٨‬‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬آ ﮔﺎﻫﻰ او از ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا را ﳕﻰ(ﻛﺎﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد در اداﻣﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬

‫ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘـﺪر ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺟـﻬـﺎن را آﻓﺮﻳﺪ او ﭘﺴﺮ ﻣـﺤـﺒـﻮب ﺧﺪا ﺑـﻮد‬

‫ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺎن اﻋـﻤـﺎل ﭘـﺪر را اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ اﻣﺎ ﺟـﺪا از ﭘـﺪر‬

‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(٢٠-١٤:١‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و راﺑﻄﻪ(اى ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﺪ )آﻳﺎت ‪ .(٢٤-١٩‬اﻗﺘﺪار داورى ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ در‬

‫وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻢ روﻣﻴﺎن ‪ ٣:١‬و ﻫﻢ ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ،٤:٤‬ﻗﺒﻞ‬

‫دﺳﺖ او اﺳﺖ ﻛـﻪ ﭘـﺪر داورى را ﺑﻪ او ﺳـﭙـﺮده اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ ،(٢٢‬اﻣﺎ اﻳـﻦ ﺑـﺪان‬

‫∞∑‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu u‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∑±‬‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر در درﺟﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ(ﺗﺮى ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﭘﻜﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﳒﺎت اﻳﺸﺎن آﻣﺪه ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪر آﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ راﺳﺘﻰ او ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﻤﺎن ﺣـﺮﻣﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘـﺪر دارد )آﻳﻪ ‪ .(٢٣‬اﮔﺮ ﭘﺴﺮ اﻳـﻦ‬

‫را ﺑﻪ (او داده اﺳﺖ )آﻳﺎت ‪ ٢٥‬و ‪ .(٢٩‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ آﻣﺪ ﻛﻪ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﺣـﺮﻣﺖ ﻧﺸـﻮد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗﻮان ﺧﺪا را آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳـﺖ اﺣـﺘـﺮام ﳕﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺪر او را ﻓﺮﺳﺘﺎد )آﻳﻪ ‪ .(٣٦‬ﺳﺨﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺣﺎﻛﻰ از ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ و اﻃﺎﻋﺖ وى از ﭘﺪر‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع آ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ داﺷﺖ ﻛﻪ او ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻧﻴـﺰ‬

‫اﺳﺖ و ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﭘﺪر را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬در ﻫﻤﻴﻦ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪرش او را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻ‪ ،w‬ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬

‫ﻣﱳ ادﻋﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﺎن ﺻﺮﻳﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻬـﻮدﻳﺎن ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬

‫درك آن ﻧﻴﺴﺖ‪ (،‬ﻋﻴﺴﻰ از ﺑﺮاﺑﺮى و ﻳﻜﻰ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﺑﺎ ﭘﺪر آ ﮔﺎه ﺑﻮد!‬

‫ﻗﺼﺪ ﻛﺸـﱳ او را ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ )آﻳﻪ ‪ .(٣١‬آﻧﻬﺎ ﻋﻴـﺴـﻰ را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ادﻋـﺎى‬

‫در اداﻣﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﱳ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ادﻋﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ در ﺧـﻮد ﺣﻴـﺎت دارد‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬

‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﺮده )آﻳﻪ ‪ (٣٣‬و در واﻗﻊ ﺳﺨـﻦ او را اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻗﻴﻘـﺎً‬

‫ﻃﻮر ﻛﻪ ﭘﺪر در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت دارد‪ .‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻛﺲ دﻳﮕـﺮى‬

‫ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد و ﺑﺮ زﺑﺎن آورد! او ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺣﻴﺎت ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او در ﺧﻮدش زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺣﺘﻰ اداﻣﻪ داده ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ او در‬

‫ﻛﺎر ﺧﺎص و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺧﺪا را اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻴﺎت ﺟـﺎودان ﺑﺒﺨﺸﺪ )آﻳﻪ‬

‫ﺧﻮدش ﺣﻴﺎت دارد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﭘﺪرش ﺑﻪ او داده اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪.(٢٦‬‬

‫‪ .(٢٨‬ﻋﻴﺴﻰ ادﻋﺎ ﻣﻰ(ﻛـﺮد ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر ﭼﻨﺎن ﻗـﺪرﺗـﻰ دارد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ‬

‫ﺣﻴﻄﻪ اﻗﺘﺪار ﺧﺎص اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴـﺰ‬ ‫زﻧﺪه(ﻛﺮدن ﻣﺮدﮔﺎن ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ در‬ ‫‪l‬‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ آﻧﺎﻧـﻰ را ﻛـﻪ ﳒﺎت داده از دﺳﺖ او ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ )آﻳﺎت ‪ .(٢٩-٢٨‬او ادﻋﺎ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ دارد )آﻳﻪ ‪(،(٢٥‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﳕﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﺎت ‪ ٣٦‬و ‪.(٣٠‬‬

‫ﲤﺎم ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دارد و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮد از ﺟﺎﻧﺐ ﭘـﺪرى اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻨﻈـﻮر وى از ﻳﻜﻰ ﺑـﻮدن ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ارﺗﺒﺎط و ﺗﺸﺎﺑﻬﻰ ﺑﺎ ﭘـﺪر و ﻓـﺮزﻧﺪى ﺑـﻪ‬

‫اده او را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورد )آﻳﺎت ‪ ٣٠‬و ‪ .(٣٦‬او آﻣﺪه‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده و ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ار ‪l‬‬

‫ﻣﻔﻬﻮم اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎﻟﻚ ﲤﺎﻣﻰ ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ و ﺛـﺮوت ﭘﺪر ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻗﺪرت اﻟﻬﻰ را اﻋﻤﺎل ﳕﺎﻳﺪ )آﻳﻪ ‪ (٤٠‬و ﻧﺒـﻮﺗﻬﺎى ﻛﺘﺐ(ﻣﻘـﺪس را ﲢﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ‬

‫اﺳﺖ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان زﻣﻴﻨﻰ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‬

‫)آﻳﺎت ‪ ٣٩‬و ‪ (٤٦‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧـﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘـﺪرش آﻣﺪه اﺳـﺖ‬

‫از ﭘﺪران ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴـﻦ(ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘـﻤـﺎﻳـﺰ از ﭘـﺪر‬

‫)آﻳﻪ ‪ .(٤٣‬ﲤﺎﻣﻰ اﻳﻦ ﻣﱳ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ذات و در اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣـﻔـﻬـﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب از ﻛﻠـﻤـﻪ »ﺷـﺨـﺺ« اﺳـﺘـﻔـﺎده‬

‫ﻣﻌﻨﻰ واﻗﻌﻰ ﻛﻠﻤﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ دارد‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ ﭘﺴـﺮ‬

‫ﻛﺮده(اﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮان زﻣﻴﻨﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ »ﭘﺪر در ﻣﻦ اﺳﺖ وﻣﻦ در‬

‫ﺟﺪا از ﭘﺪر‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﳕﻰ(ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﳒﺎم دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر« )آﻳﻪ ‪ .(٣٨‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ از ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﺎﺑﻊ ﭘﺪر و ﺗـﻮﺳﻂ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓـﺮﺳﺘﺎده‬

‫ﻣﱳ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺎﺑﻪ دﻳﮕﺮى در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٤٢-٢٢:١٠‬اﺳﺖ‪ .‬در‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ (،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻜﻰ و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻣـﻬـﻢ اﺷـﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او در ﻧـﺎم ﭘـﺪرش آﻣﺪه و‬

‫اﻳﻦ‪ (،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ در دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ راز ﻣﻮﻟﻮد ﺑﻮدن ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر‪ .‬اﻳﻦ‬

‫ ‪—bÄ “« v½«œËUł œu u‬‬

‫≤∑‬

‫ﻳﮕـﺎﻧـﻪ‬ ‫اﺳﺖ رازى ﻛﻪ در ﻗﺎﻧـﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ ﭼﻨﻴـﻦ ﺗـﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻣـﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪا از ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮر از ﻧﻮر‪ ،‬ﺧـﺪاى ﺣـﻘـﻴـﻘـﻰ از‬ ‫ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ و ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻰ و او را ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻚ ذات اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥∑‬

‫ﻛﺮدم‪ «.‬ﻇﺎﻫﺮًا ﻣﻨـﻈﻮر آﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴـﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ زﻣﺎﻧـﻰ را ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺷـﺪ‪ (،‬ﺑﻪ ﻳﺎد آورد‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ(ﮔﻮﻧﻪ ﺑـﺎﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑـﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ او‬ ‫اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ اﺷﺎره ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺟﺎوداﻧﻰ و ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ آن را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ؟ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه دﻗﻴﻘًﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ‬

‫‪qzU vÝ—dÐ‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﺆاﻻت و اﺑﻬﺎﻣﺎت ﻓﺮاواﻧﻰ در ذﻫﻦ‬

‫ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ آﻳﻪ را در ﭘﺮﺗﻮ دﻳﮕﺮ آﻳﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﺎﺋﻴﻢ و از ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻨﻔﻚ و ﻣﻨﺰوى آﻳﺎت اﺟﺘﻨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﻬﺎ را ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در روﻣﻴﺎن ‪ ٤:١‬و اﻋﻤﺎل ‪ (،٣٣-٣٢:١٣‬ﻇﺎﻫﺮًا ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫دﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﺧـﻮد اداﻣﻪ ﻣﻰ(دﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس در اﻳﻦ‬

‫ﻣﻰ(رﺳﺪ ﻛـﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻗﻴـﺎم ﺧﻮد از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻘﺎم ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎره ﭼﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻗﻌﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﻳﻦ اﻣﻮر را‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌـﻠﻴﻢ و ﺗﻔﺴﻴﺮى ﺑﻪ ﺷـﺪت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ در‬

‫درك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﻪ‪ l‬وﺟﻮد و ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را از ﭘﺪر دارد‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ‬

‫روﻣﻴﺎن ‪ ٤:١‬اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن در اداﻣﻪ در روﻣﻴﺎن ‪ ٣:٨‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻗﺒﻞ‬

‫ﺣﺎل اﻟﻮﻫﻴﺖ دروﻧﻰ و ذاﺗﻰ دارد؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮد را از ﭘﺪر دارد و ﺑﺎ‬

‫از اﻳﻨﻜﻪ در ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‬

‫اﻳﻦ وﺟﻮد از ﭘﺪر ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠـﻪ را‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ از اﻳﻦ آﻳﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن ‪ ٣:١‬ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻗﺒﻞ‬

‫ﺣﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻜﻼت و اﺑﻬﺎﻣﺎﺗـﻰ‪ ،‬ﺑـﻰ(اﻳـﻤـﺎﻧـﺎن را ﺑﻪ اﺳﺘﻬـﺰاى اﻳﻤﺎن ﻣـﺎ‬

‫از اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬در آﻳﻪ ‪ ٤‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬

‫وا(ﻣﻰ(دارد‪ .‬آﻧﺎن‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ را ﺧﻼف ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻖ و از اﻳﻦ رو ﻣﺴﺨﺮه(آﻣﻴﺰ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره دارد ﻛﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻮﻳﺖ ﺟﺎوداﻧﻰ او را آﺷﻜﺎر ﳕﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻮر در ﻧﻈﺮ آﻧﺎن ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗـﺒـﻮل اﺳﺖ و آﻧﻬﺎ را رد ﻣﻰ(ﻛﻨﻨـﺪ‪.‬‬

‫دراﻋﻤﺎل ‪ ٣٢:١٣‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﭘﻮﻟﺲ از ﻋﺒـﺎرت »ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﱳ«‬

‫ﻻ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ‬ ‫ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬اﻳﻤﺎن(داران اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﻣﺎوراى ﻣﻨﻄﻖ و اﺳﺘﺪﻻل و اﺻﻮ ً‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﺷـﺎر‪l‬ه او ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻋﺒـﺎرت در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬

‫ﻣﺘﻔﺎوت و ﻓﺮاﺗﺮ از ادراك و اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺸﺮى ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﻰ(رود‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در اداﻣﻪ آن‪ ،‬ﻋـﺒـﺎرت »از ﻣﺮدﮔﺎن« ﻣﻰ(آﻳﺪ و‬

‫وﻟﻰ اﺑﻬﺎﻣﺎﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودى آﻧﻬﺎ را رﻓﻊ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در آﻳﻪ ‪ ٣٤‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻴـﺪ‪ .‬ﭘـﻮﻟـﺲ در‬

‫از ﺑﺮﺧﻰ آﻳﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣـﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٥:١‬ﺗﻌﻠﻴـﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻣﻮﻟﻮد‬

‫اﻳﻦ آﻳﻪ از ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،٧:٢‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮﻣﺎن را اﻋﻼم‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﻮﻋﻈﻪ اﳒﻴﻞ‪ ،‬ﻫـﺮﮔﺰ از اﻳﻦ اﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛـﻪ آﻣـﻮز‪l‬ه‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﻛـﻨﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔـﻔﺘﻪ اﺳـﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭘـﺴﺮ ﻣﻦ ﻫـﺴﺘﻰ‪ ،‬اﻣـﺮوز ﺗﻮ را ﺗﻮﻟـﻴﺪ‬

‫ﺑﺰرگ ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫ ∏ ‬ ‫‪”bI-«ÅÕË— v-“« Êbý —œUC‬‬

‫‪∑µ‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﺷﺨﺺ ﺳﻮم را ﻣﺎﻟﻚ ﲤﺎﻣﻰ ذات اﻟﻬﻰ ﻣﻰ(ﮔﺮداﻧﺪ ﻛﻪ در‬ ‫آن ﻫﻴﭻ ﺗﻘﺴﻴـﻢ‪ ،‬ﻛـﻤـﺒـﻮد ﻳﺎ ﺗﻐﻴـﻴـﺮى وﺟﻮد ﻧـﺪارد« )ﻟﻮﺋﻴـﺲ ﺑـﺮﻛﻮف‪ ،‬اﻟﻬﻴـﺎت‬ ‫ﺳﻴﺴﺘﻤﺎﺗﻴﻚ‪ ،‬ص ‪.(٩٧‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘـﻮان درك ﳕﻮد! وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ روﺷﻦ‬

‫در ﻓﺼﻮل ﻗﺒﻞ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ وﺟﻮد و ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﺎﺷﻰ از ﭘﺪر‬

‫ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ درﺑﺎره اﻣﺮى ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ زﻳﺎدى ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣـﺬﻛـﻮر‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬وﺟﻮد و ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻟﻬﻰ روح(اﻟﻘـﺪس ﻧﻴﺰ از ﭘﺪر و‬

‫در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ دارد‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ دو ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ دﻗﻴﻘﺎً ﻳﻜﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺴـﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﻛـﻠﻰ اﻳـﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑـﻪ ﻃﺮز ﺷـﺎﻳﺴﺘـﻪ(اى در اﻋﺘـﻘﺎد(ﻧﺎﻣـﻪ‬

‫زﻳﺮا ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎى ﻣﻬﻤﻰ ﺑﻴـﻦ اﻳـﻦ دو وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺗﻮﻟﻴﺪ ﳕﻮدن ﺗﻨﻬﺎ و ﺗﻨﻬﺎ ﻛـﺎر ﭘـﺪر‬

‫وﺳﺖ(ﻣﻨﻴﺴﺘﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬در ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬داراى‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺻـﺎدر ﻛـﺮدن از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺷﻰ ﻣـﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﭼـﻮﻧﻜﻪ‬

‫ﻳﻚ ذات‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺟﺎوداﻧﮕﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ :‬ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ و ﺧﺪاى‬

‫ﻣﻮﻟﻮد ازﻟﻰ از ﭘﺪر اﺳﺖ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ در ﻛﺎر دﻣﻴﺪن ﻣـﺸـﺎرﻛﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫روح(اﻟﻘـﺪس‪ .‬ﭘﺪر از ﻫﻴﭻ ﻛـﺪام ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ ﻣﻮﻟﻮد و ﻧﻪ ﺻـﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس در ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺻﺎدر ﺷﺪن ازﻟﻰ ﺧﻮد از ﭼﻨﻴﻦ اﺧﺘﻴﺎرى ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻣـﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟـﻘﺪس از ازل از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر‬

‫ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن ﭘﺴﺮ از دﻳﺪﮔﺎه ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻗﺒﻞ از ﺻـﺎدر ﺷـﺪن روح(اﻟﻘﺪس واﻗﻊ ﺷﺪه‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ «.‬ﺑـﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﻴـﻨﻴﻢ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ از ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ )اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺎ ﺗﺮﺗﻴـﺐ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﺮ آﻧﭽﻪ در‬

‫ﻋﻨﻮان ﻣﻮﻟﻮد از ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬و در ﻣﻮرد »ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ ﭘﺴﺮ« ﺳﺨﻦ‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ واﻗﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﺧﺎرج از زﻣﺎن اﺳﺖ(‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ از ﻣﻨﺸﺎء وﺟﻮدى روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ‬

‫ﻣﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﻣـﺎدون ﭘﺪر و ﻛﻤﺘﺮ از او ﻧﻴﺴـﺖ؛‬

‫او »ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ (٢٦:١٥‬و اﺻﻄﻼﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﻨﺸﺎء وﺟﻮدى‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﻛﻪ از ازل از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد از آن دو ﻛﻤﺘﺮ ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫او ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣﻰ(رود »ﺻﺎدر ﺷﺪن ازﻟـﻰ روح(اﻟﻘﺪس« اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﺻﺎدر ﺷﺪن‬

‫وﺟﻮد و ﻫﻮﻳﺖ او ﻧﺎﺷﻰ از آن ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ در اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰى‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ »دﻣﻴﺪن« ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺎص روح(اﻟﻘﺪس و ﻣﻨﺤﺼﺮ‬

‫ﻛﻤﺘﺮ از آﻧﻬﺎ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﺑﻪ او اﺳﺖ و ﻣﻮردى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ درﺑﺎره روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﻪ در‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻼﺻﻪ‪ l‬آﻣﻮزه(اى ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺻﺎدر ﺷﺪن ازﻟﻰ روح(اﻟﻘﺪس«‬

‫ﭘﺲ آﻧﭽﻪ در ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺟﺎوداﻧﻰ و اﻟﺰاﻣﻰ‬

‫ﻓﺎ اﺧﺘﺮاع ﻣﻌﺪودى اﻟﻬﻰ(دان ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ اﺳﺖ؟ ﻳﻘﻴﻨـﺎً ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫آﻣﻮزه ﺻﺮ ً‬

‫ﻣﻮرد ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‪.‬‬ ‫ﺷﺨﺺ اول و دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻛﻪ در وﺟﻮد اﻟﻬﻰ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬زﻣﻴﻨﻪ ذات ﺷﺨﺼﻰ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ(ﮔﻴﺮى رﺳﻴﺪ؟ آﻳﺎ اﻳﻦ‬ ‫آﻣﻮزه‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫=‪”bI «ÅÕË— v “« Êbý —œU‬‬

‫∂∑‬

‫—‪”bI1«ÅÕË‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑∑‬

‫ﺑﺮاى ﺷﺨﺺ ﺳﻮم ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(رود ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ رواﺑﻄﻰ ﺑﻴﻦ ﺷﺨﺺ ازﻟﻰ‬

‫در ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ دﻳـﺪﻳـﻢ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ« اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮدش(‬

‫او و ﺷﺨﺺ اول و دوم وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ »روح(اﻟﻘﺪس« ﻧﺎﻣﻴﺪه‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ دارد و ﺧﺪا اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭘﺴﺮ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻜﺮار‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛـﻪ وى ﺧﺎﻟﻖ ﲤﺎم ﺗﻘﺪس‪ ،‬ﭘﺎﻛﻰ و زﻳﺒﺎﺋـﻰ ﻣـﻮﺟﻮد در ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪،‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺧﺴﺘﻪ(ﻛﻨﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﱳ ﺗﻌﻠﻴﻤـﻰ‬

‫ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻛﻪ از ﺑﺤﺚ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺧﺎرج اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻪ در آن ﻓﺼﻞ اراﺋﻪ ﺷﺪ ﺑﺮاى درك ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ در ﭘﻰ ﻣﻰ(آﻳﺪ ﺿﺮورى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﱳ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﺧﺪا روح اﺳﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (٢٤:٤‬و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻫـﺮ‬

‫—‪d Ä Ë —bÄ ÅÕË‬‬

‫آﻧﭽﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮان ﮔﻔﺖ در ﻣﻮرد ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻫﻢ ﺻـﺎدق‬

‫دراﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٦:١٥‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺺ ﺳﻮم ﺗﺜﻠﻴﺚ »روح« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد؟ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ دﻟﻴﻠﻰ‬

‫از ﭘﺪر ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ وى ﻗﺒﻼً در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪( ،١٧-١٦:١٤‬ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻛﺮده‬

‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧـﺎم »روح« ﺑﻪ او اﻃﻼق ﺷﺪه و ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﭘﺴـﺮ‪ .‬ﭘـﺪر‪،‬‬

‫ﺑﻮد‪ .‬در اداﻣﻪ وى را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »روح‪ ,‬راﺳﺘﻰ ﻛﻪ از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد« ﺗﻮﺻﻴ‪w‬‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺧـﺪا »روح« اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧـﺪاﺳـﺖ و ﺧـﺪا روح اﺳﺖ‪ .‬اﻣـﺎ اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﱳ ﺗﻨﻬﺎ ﻳـﻜـﻰ از اﺷـﺎرات ﺑﺴﻴـﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن(دﻫﻨـﺪه‪ l‬راﺑﻄـﻪ‬

‫ﺷﺨﺺ ﺳﻮم اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎم »روح ﻗﺪوس« را ﺑﺮ ﺧﻮد دارد‪.‬‬

‫اﻳﻨﺪه ﻣﺰاﻣﻴﺮ در ﻣـﺰﻣﻮر ‪ ٣٠:١٠٤‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳـﺮ ‪l‬‬

‫ﻣﻌﺎدل ﻛﻠﻤـﻪ »روح« در زﺑﺎن ﻻﺗﻴـﻦ )‪ (spiritus‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻧﻔـﺲ«‪» ،‬ﺑـﺎد«‪،‬‬ ‫»ﻫﻮا«‪» ،‬زﻧﺪﮔﻰ« ﻳﺎ »ﺟﺎن« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑـﻪ ﺧـﻮد از ﻓﻌﻞ ‪ spiro‬ﺑﻪ‬

‫ﻳﻬﻮه ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭼﻮن روح ﺧﻮد را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﻰ‪ «.‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺤﺼﺮ‬ ‫ّ‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﺎ ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ او »روح( ﺧﺪا« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪» ،(١١:٢‬روح ﺧﺪاى زﻧﺪه«‬

‫ﻣﻌﻨﻰ »ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن« ﻣﺸﺘﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻛـﻠـﻤـﺎﺗـﻰ ﻛـﻪ در زﺑـﺎن(ﻫـﺎى ﻋـﺒـﺮى‬

‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪» ،(٣:٣‬روح ﺧـﺪاوﻧﺪ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪ (١٧:٣‬و »روح ﺟﻼل و‬

‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ و ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ آﻣﺪه و در زﺑﺎن ﻣﺎ »روح« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬داراى‬

‫روح ﺧﺪا« )اول ﭘﻄﺮس ‪ (١٤:٤‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ‪ spirit‬و ‪ spiro‬در زﺑﺎن ﻻﺗﻴـﻦ دارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎر دﻳـﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٦:١٥‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨـﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ وﻋﺪه‬

‫ﺳﻮم ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ »روح« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ دﻣﻴـﺪه‬

‫»ﺗﺴﻠﻰ دﻫﻨﺪه ﻛﻪ او را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﻢ« داده اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫اﺑﻄﻪ او ﺑﺎ دو ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد او ﺣﺎﻛﻰ از ﻧﻮع ر ‪l‬‬

‫راﺟﻊ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط روح و ﭘﺪر ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد روح و ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در‬

‫ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ و وﻳﮋﮔﻰ ﺷﺨﺼﻰ او را ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻨﺎوﻳﻦ »ﭘﺪر« و »ﭘﺴﺮ« ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﻋﻤﺎل ‪ ٧-٦:١٦‬اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ رﺳﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬روح(اﻟﻘﺪس‪...‬‬

‫اﺑﻄـﻪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺷـﺨـﺺ اول و دوم وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴـﺐ‬ ‫ر ‪l‬‬

‫روح( ﻋﻴـﺴﻰ‪ «.‬در ﻣـﺘﻮن دﻳﮕـﺮى از ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘﺪس ﻫـﻢ روح(اﻟﻘﺪس »روح( ﻋـﻴﺴﻰ«‬

‫ﻋﺒﺎرات »روح«‪» ،‬روح ﺧﺪا«‪» ،‬روح ﭘﺴﺮ« و »روح ﻛﻪ از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد«‬

‫)ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ (١٩:١‬و »روح ﻣﺴﻴﺢ« )اول ﭘﻄﺮس ‪ (١١:١‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫∏∑‬

‫=‪”bI «ÅÕË— v “« Êbý —œU‬‬

‫در ﭼﻨﺪ ﺟﺎى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫـﻤﻴﻦ آﻳﻪ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس از‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻـﺎدر ﻣﻰ(ﮔﺮدد و اﻋﻤﺎل او ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻧـﺴﺒﺖ داده ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪ ،٩:٨‬وﻗﺘﻰ از »روح« ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن از اﺻﻄﻼح »روح ﺧﺪا« ﺑﻪ‬ ‫ﻋﺒﺎرت »روح ﻣﺴﻴﺢ« ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳊﻦ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ وى اﻳﻦ دو را‬ ‫ﻣﻌﺎدل ﻫـﻢ ﻣﻰ(داﻧﺪ‪ .‬وى در ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ٦:٤‬ﺑـﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪا روح را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ «...‬وﻟﻰ روﺣﻰ ﻛﻪ وى از آن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ »روح ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻫﻴـﭻ ﺟﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘﺪس اﻳﻦ ﻣـﻮرد ﺑﻪ روﺷﻨﻰ و ﻓـﺼﺎﺣﺖ آﺧﺮﻳـﻦ ﺳﺨﻨـﺎن‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﺎﮔـﺮدان‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس از ﭘﺪر ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻠﺖ آن‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎى ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر‬ ‫اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٦:١٤‬ﭘﺪر‪ ،‬روح(اﻟﻘﺪس را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٦:١٤‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻴﺰ واﻗﻌﻴﺖ دارد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ روح را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٧:١٦‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪه ﻛﻪ او روح را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻣـﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ اﻳﻨﻜﻪ روح از ﭘﺪر ﺻـﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٦:١٥‬ﭼﻨﺎن ﭼﻪ از ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﺜﻨﺎ در ﻫﻤﻴﻦ آﻳﻪ ﺻﺮف(ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻘـﻴﻪ‬ ‫آﻳﺎت ﻛـﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس‪ ،‬در ﺧﺼﻮص راﺑﻄـﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑـﺎ ﭘﺪر و ﺑﺎ ﭘـﺴﺮ ﻳﻚ ﭼـﻴﺰ را‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﻮد را ﳕﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬او »روح اﺳﺖ« ﻳﻌﻨـﻰ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫دﻣﻴﺪه ﻳﺎ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬و از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ او دﻣﻴﺪه ﻳﺎ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﺟﺎ روح(اﻟﻘﺪس ﻛﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﻗﺪرت ﺧﻮد را اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٥-١٤:١٦‬؛ ‪٢٦:١٥‬؛ ‪.(٩:١٤‬‬

‫‪vL¹bB Y×Ð p¹‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ ﺷﻮراﻫﺎ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫در ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻮرا ﺑﺎ دﻗﻴﻖ(ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻮﺟﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∑π‬‬

‫ﳑﻜﻦ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭘـﺮداﺧﺖ‪ (،‬اﻣﺎ در ﺧﺼﻮص آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫درﺑﺎر‪l‬ه روح(اﻟﻘﺪس ﺑﮕﻮﻳﺪ دﭼﺎر اﺑﻬﺎم ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎرى ﻛﻪ در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ اﳒﺎم‬

‫داد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد »ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس« را اﻋﻼم ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬ﻛﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﻰ ﭘﺲ از‬

‫آن ﺷﻮرا‪ ،‬ارﺗﺪاد ﻣﻘﺪوﻧﻴﻮس )‪ (Macedonius‬ﺳﺮ ﺑﺮ اﻓـﺮاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺪم ﭘﺬﻳﺮش‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاى ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ وى ﮔـﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ارﺗﺪاد‪ ،‬ﺷـﻮراى ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ در ﺳﺎل ‪ ٣٨١‬ﺗﺸﻜﻴـﻞ و ﻗـﺎﻧـﻮن اﻳﻤﺎن ﺷـﻮراى‬ ‫ﻧﻴﻘﻴﻪ را ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﮔﺴﺘﺮش داد‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪ و‬ ‫ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺣﻴﺎت ﻛﻪ از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد‪«...‬‬ ‫‪l‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺘﻤﻢ‪ ،‬ﻫﻤـﮕـﺎن را راﺿﻰ ﻧﻜـﺮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻻﺗﻴﻦ زﺑـﺎن‬

‫)ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ (ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻏﺮﺑﻰ( راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ روﺷﻦ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﺒﻨﻰ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺪازه از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﻮذ و ﺗﺄﺛﻴﺮى ﻛﻪ ﺳﻨﺖ اﮔﻮﺳﺘﻴﻦ اﻫﻞ ﻫﻴﭙﻮ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺄﻛﻴﺪ‬ ‫ﻣﻰ(ورزﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ راﺑﻄﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﭘﺪر دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎن راﺑﻄﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‬ ‫دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﺳﺎل ‪ ٥٦٩‬در ﺷﻮراى ﺗﻮِﻟﺪو‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﻻﺗﻴﻦ ‪ Filioque‬را ﺑﻪ ﻧﺴﺨﻪ‬ ‫ﻻﺗﻴﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ اﺿـﺎﻓـﻪ ﻛـﺮدﻧﺪ و ﺟﻤﻠﻪ(اى ﻛﻪ در ﻓـﻮق ﺧﻮاﻧﺪﻳـﻢ‪(،‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻜﻞ درآﻣﺪ‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻛﻪ از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد‪«...‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ زﺑﺎن )ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﺷﺮﻗﻰ( ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﺰوده ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در اﺑﺘﺪا ﲤﺎﻳﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓـﺮﻣﻮل ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﻨـﺪ‬ ‫»‪...‬ﻛﻪ از ﭘﺪر و از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷﻮد« وﻟﻰ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺳﺮاﳒﺎم ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻫﺮ دو ﮔﺮوه رد ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ اﻣﺮوز در واﻗﻊ ﻫﻤﺎن اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮراى‬

‫∞∏‬

‫=‪”bI «ÅÕË— v “« Êbý —œU‬‬

‫ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى ﺗﻮﻟﺪو اﺻﻼح ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ در ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺿﻤﻴﻤﻪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻗـﺎﻧـﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴـﻪ ﻣـﻮرد ﭘﺬﻳﺮش ﻛﻠﻴﺴـﺎى‬ ‫ﻛﺎﺗـﻮﻟﻴﻚ رم و ﲤﺎم ﻓـﺮﻗﻪ(ﻫﺎى ﭘـﺮوﺗﺴﺘﺎن ﻗـﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻪ وﻟﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻛﻠـﻴـﺴـﺎى‬ ‫ده ‪ Filioque‬را‬ ‫ارﺗﻮدﻛﺲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ و دﻳﮕﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﺷـﺮق‪ ،‬اﻓﺰو ‪l‬‬ ‫ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮده(اﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دارد‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﺷﺮق اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ و ﺻﺮاﺣﺖ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﺷﺪه‪ ،‬رد ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ؟ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ذﻛﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨـﻴـﻦ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ‪ ،‬ﭘـﺴـﺮ را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان دوﻣﻴﻦ »ﻣﻨﺒـﻊ اﻟـﻮﻫﻴﺖ« ﻋـﻼوه ﺑﺮ ﭘﺪر ﺑـﻪ رﺳﻤﻴـﺖ‬ ‫ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴـﺰى ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﺎﺑﻊ ﭘﺪر اﺳﺖ ﻣﻐﺎﻳـﺮت دارد‬ ‫)در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ(‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻪ دو ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ‬ ‫»ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻮﻫﻴﺖ« ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻈﻢ دروﻧﻰ ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻟﻬﻰ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﳕﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ در ﻛﻼم ﺧﺪا وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻨﻄﻖ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ و ذﻫﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ و درك ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص در ﻣـﻮرد ﲤﺎم ﺣﻘﺎﻳـﻖ ﻣـﺮﺑـﻮط ﺑﻪ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺻﺪق ﻣـﻰ(ﻛـﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺪودﻳﺖ(ﻫﺎى اﻓﻜﺎر و اذﻫﺎن ﻣﺎ دﻟﻴﻞ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮ اﻧﻜﺎر آﻧﭽﻪ ﺧﺪا آﺷﻜﺎر ﻛﺮده‪،‬‬ ‫ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﳊﻈﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﳕﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ در ﺑﺎﺑﻬﺎى ‪١٤‬‬ ‫ﺗﺎ ‪ ١٦‬اﳒﻴـﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻧﻈـﻢ دروﻧﻰ ﺗﺜـﻠـﻴـﺚ را ﻣﺨـﺪوش ﻣﻰ(ﺳﺎزد‪ .‬ﭘـﺪر روح را‬ ‫ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ روح را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﭘﺪر روح را در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ و ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﭘﺴـﺮ روح را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕـﺮ‬ ‫اﺑﻄﻪ‬ ‫ﻧﻈﻢ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮد و ﻋﺎرى از ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ و روﻳﺎروﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘـﺪس ر ‪l‬‬ ‫ﻣﺘﺤﺪ ﻛﻨﻨﺪه در اﻟـﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺴﺎن از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﻰ(ﺷـﻮد و ﺑـﻪ‬ ‫ﻳﻚ اﻧﺪازه روح ﺧﺪا و روح ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ ‪ π‬‬ ‫‪°„—U³² YOK¦ð‬‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﻪ ﺷـﻮاﻫﺪ و ﻣﺴﺘﻨﺪات ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬در اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﻪ آﻣـﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‬

‫ﻣﻰ(رﺳﻴﻢ‪ :‬ﺧـﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ دارﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس؛ اﻳﻦ ﺳﻪ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ واﺳﻄﻪ وﻳـﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ(ﺷﺎن از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﲤﻴﻴﺰ داده ﻣﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣـﻮﻟﻮد‬ ‫ﻛﺮدن ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ ﺧﺎص ﭘﺪر و ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﺗﻮان از ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺻﺎدر ﺷﺪن ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد روح(اﻟﻘﺪس ﺻﺪق ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در‬ ‫ﻓﺼﻮل ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﺑﺎ ﲤﺎم ﻧﻜﺎت اﺻﻠﻰ آﻣـﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﺎ روﺷﻦ ﺳﺎزﻳﻢ و ﺣﺎل ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺎت ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ÈœułË YOK¦ð‬‬ ‫در ﻛﺘﺎ(ب(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﻛﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻔﺼﻞ(ﺗﺮ و ﭘﻴﭽﻴﺪه(ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ از ﻣﺒﺤﺜﻰ‬ ‫ﲢﺖ ﻋﻨﻮان »ﺗﺜﻠﻴﺚ وﺟﻮدى« )ﻳﺎ ﮔﺎﻫﻰ »ﺗﺜﻠﻴﺚ ذاﺗﻰ«( ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻈـﻢ و ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﺎﺻـﻰ در‬ ‫درون اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘﺪر اول اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ دوم و روح(اﻟﻘﺪس ﺳﻮم‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﭘﻴﺶ از دﻳﮕﺮى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﺮ ﺳﻪ از ازل ﺧﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﻣﺎﻓﻮق آن دو دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬دوﻣﻰ ﻣﺎدون‬ ‫اوﻟﻰ و ﺳﻮﻣﻰ ﻣﺎدون ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در ﺟﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫‪„—U³² YOK¦ð‬‬

‫≤∏‬

‫و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎوﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺳﺎده و ﻣﺨﺘﺼﺮى اﺳﺖ از رواﺑﻂ اﺑﺪى‬ ‫و ازﻟﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد دارد‪.‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥∏‬

‫‪Èœd=—U= YOK¦ð‬‬ ‫اﻳﻦ رواﺑﻄﻰ ﻛـﻪ در درون اﻟﻮﻫﻴﺖ وﺟﻮد دارد در ﺷﻴـﻮه ﻋﻤﻞ ﺧﺪا اﻧﻌﻜـﺎس‬

‫ﭘﺪر از ﻫﻴﭽﻴﻚ از دو ﺷﺨﺺ دﻳﮕـﺮ ﻣـﻮﻟﻮد ﻳﺎ ﺻﺎدر ﻧﺸﺪه اﺳـﺖ‪ .‬او ﭘـﺪر‬

‫ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ از »ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻛﺎرﻛﺮدى« ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺧﺪا‬

‫ﭘﺴﺮ اﺳﺖ و ﭘﺴﺮ از ازل ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس از ﭘﺪر ﺻﺎدر ﺷﺪه و‬

‫اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ از ﭘﺪر ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰ(ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﭘﺪر اول اﺳﺖ‪ .‬آن ﻛﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ‬

‫روح او اﺳﺖ‪ .‬او روح را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ و از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬

‫اﳒﺎم ﻣـﻰ(ﺷـﻮد‪ ،‬ﭘﺴـﺮ دوم اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﺧﺪا ﲢـﺖ ﺗـﺄﺛـﻴـﺮ روح(اﻟﻘـﺪس ﺻـﻮرت‬

‫و ﻋﻜﺲ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺮﮔﺰ ﺻﺎدق ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻴـﺮد‪ ،‬روح(اﻟﻘﺪس ﺳﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ اﻋﻤﺎل ﺧﺪا اﻋﻤﺎل ﻣﺸـﺘـﺮك ﻫﺮ ﺳﻪ‬

‫ﭘﺴـﺮ از ازل ﻣﻮﻟـﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ از ﭘﺪر اﺳـﺖ و ﺗـﻮﺳﻂ ﭘﺪر ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺷـﺪه و او را‬

‫ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﺎت ﺧﺎﺻﻰ از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬آﻓﺮﻳـﻨـﺶ را‬

‫ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ(ﺳﺎزد‪ .‬او ﻧﻴﺰ روح(اﻟﻘﺪس را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ و از ﻃﺮﻳﻖ روح(اﻟﻘﺪس ﻛﺎر‬

‫ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺎر ﭘﺪر‪ ،‬ﳒﺎت را ﻛـﺎر ﭘﺴﺮ و ﺗﻘﺪﻳﺲ را ﻛﺎر روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨـﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ روح اوﺳﺖ و ﻋﻜﺲ آن ﻫﺮﮔﺰ ﺻﺎدق ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺑﻪ ﲤﺎم ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬درﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻰ‪،‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس از ازل از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺟﺎى آن دو ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬ ‫و آن دو را ﻣﻜﺸﻮف ﻣﻰ(ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺴﺎن ﺧﺪا ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و از اﻳﻦ رو در ﺟﻼل‪ ،‬ﻗﺪرت و اﻓﺘﺨﺎر‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ و ﻗﺪوﺳﻴﺖ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﻋﻠﺖ(اﻟﻌﻠﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ واﺳﻄﻪ و روح(اﻟﻘﺪس ﻣﺠﺮى و ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛـﻨﻨﺪه‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﺪدًا ﻳﺎدآورى و ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﺎﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺰرﮔﺘﺮ و‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮى وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻫﺮﮔﺎه ﺧﺪا ﻛﺎرى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ‬ ‫ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻰ ﺗﺎﺑﻊ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ داراى ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺘﻔﺎوت ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻰ(ﺗﻮان ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﺟﻮد ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛـﻪ راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺼﻰ آﻧﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ‬

‫»در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا آﺳﻤﺎن‪,‬ﻫﺎ و زﻣﻴﻦ را آﻓﺮﻳﺪ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(١:١‬وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬

‫ﻗﻄﻌﻰ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮان از ﻧﻮﻋﻰ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﺧﺎص‬

‫ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ او )ﭘﺴﺮ( ﻋﺎﻟﻢ‪,‬ﻫﺎ را آﻓﺮﻳﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٢:١‬و اﻳﻦ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻰ(ﺗﻮان از ﺗﻘﺪم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮﺗﺮى‪ .‬در اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻛﺎر آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺛﺮ ﻧﻬﺎد )ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪،(٢:١‬‬ ‫ً‬

‫ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ وﺟﻮد دارد اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣـﻌﻨﻰ رﺗﺒﻪ(ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ .w‬وﻗﺘﻰ اﺻﻄﻼح »ﺗﺜﻠﻴـﺚ‬

‫ﭼﺮا ﻛﻪ او ﻏﺎﻟﺒـﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺎﻣﻞ آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣـﻰ(ﺷـﻮد )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(٣٠:١٠٤‬‬

‫وﺟﻮدى« را ﺑﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﻰ اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را در ذﻫﻦ‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻛﺎر آﻓﺮﻳﻨﺶ را از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ و ﺗﻮﺳﻂ روح(اﻟﻘﺪس اﳒﺎم داد‪.‬‬

‫ﺧﻮد ﺟﺎى دﻫﻴﻢ و آن را ﺑﻪ ﻳﺎد آورﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ راﺑﻄﻪ(اى ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ روﻧﺪ را ﻣﻰ(ﺗﻮان در ﻛﺎر ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت ﺑﺸﺮ ﻧﻴﺰ دﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ از ازل ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻪ ﭘﺴﺮش داد و او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﳒﺎت‬

‫‪„—U³² YOK¦ð‬‬

‫‪∏¥‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∏µ‬‬

‫دﻫﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٠-٣٧:٦‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻳﺸﺎن ﻣﺮد و ﺑﺮاى‬

‫ﻛﺪام از اﻳﻦ ﻗﻴﺎﺳﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻤﺎﺑﻴـﺶ ﻧـﺎرﺳﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و از آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس‬

‫ﻋﺎدل ﺷﺪن آﻧﺎن رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﳕﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٥-٢٤:٤‬ﺧﺪاى روح(اﻟﻘﺪس اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎ اﺻﻼً ﺑﺎ آن ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬

‫ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را از ﻣﻨﺎﻓﻊ و ﺑـﺮﻛﺎت آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﺮاﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده‪ ،‬ﺑـﺮﺧﻮردار‬ ‫ﻣﻰ(ﺳﺎزد )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٥-١:٢‬؛ اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٠-٥:١‬ﻛﺎر روح(اﻟﻘﺪس‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﺑﺮو ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻛﻪ آﻣـﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﻴﭻ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪى ﻧﺪارد‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﻫﻴﭻ راﻫﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‬

‫اداﻣﻪ ﻛﺎر ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻛﺎر ﭘﺴﺮ اداﻣﻪ ﻛﺎر ﭘﺪر ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در درون‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﻳﺎﻓﺖ ﳕﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ اوﻟﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻈﻢ و ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻗﻄﻌﻰ و ﻣﺸﺨﺼـﻰ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ در‬

‫رازﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻣﺤـﺪود ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪاى ﻻﻳﺘﻨﺎﻫـﻰ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳـﺮ‬

‫اﻋﻤﺎل ﺧﺪا اﻧﻌﻜﺎس ﺑـﻴـﺮوﻧﻰ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ از اﺻﻄﻼح »ﺗﺜﻠﻴـﺚ ﻛـﺎرﻛـﺮدى«‬

‫ﺑﻜﺸﺪ؟ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻣﺎ وﺟﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺧﺪا در ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬و ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬اﻧﺴـﺎن‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺪف ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﺑﺮاى ذﻫﻦ و ﻓﻜﺮ‬

‫ﻓﺎﻧﻰ ﳕﻰ(ﮔﻨﺠﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮد ﻗﺎﺑﻞ درك ﳕﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫‪`O{uð s¹d²NÐ‬‬ ‫‪dOE½ÅvÐ‬‬

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬درك ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﺪا ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬در‬ ‫ﺑﺪون‬ ‫‪l‬‬

‫ﻫﺮ اﻧﺪازه ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ راز درك ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺗﺜﻠﻴﺚ‬

‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺮدم را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ راز را ﺑﭙﺬﻳـﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧـﻪ‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ(اﻳﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد اﻳﻦ‬

‫ﺗﻮﺿﻴﺢ آن را از دﻳﮕﺮان ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺻﺘﻰ‬

‫آﻣﻮزه را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ واﻗﻌﻰ در درك اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ(آورﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻣﺸﺘﺎق ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺨﺺ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ دو ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﻰ‬

‫ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را در دﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﺪ و روش و ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را دﻧﺒـﺎل‬

‫دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻗـﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ و ﻫـﺮﮔﺰ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ‬

‫ﻛﻨﻴﺪ؟‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﺮاﺳﻮى ﻗﺪرت ﻓﻜﺮ و درك اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮﺿﻴﺢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬از ﻗﺮن اول ﻣﻴﻼدى ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﻋﺪه زﻳﺎدى ﻛﻮﺷﻴﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻚ آﻳﻪ از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ارﺟﺎع دﻫﻴﺪ‪،‬‬

‫ﻛﺸ‪ w‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ و از ﻗﻴﺎس(ﻫﺎ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﺮاى ﻓﻬﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫آﻳﻪ(اى ﻛﻪ در ﻓﺼﻞ ‪ ٦‬آن را ﺑـﺮرﺳﻰ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺎﻳﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده(اﻧﺪ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺣﺎﻟﺘﻬﺎى ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺟﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻊ و ﺑﺨـﺎر‬

‫آﻧﻬﺎ را ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺗﺎ روى ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻳﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺘﻰ ‪١٩:٢٨‬‬

‫آب؛ ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﺣﺲ و اراده در اﻧﺴﺎن؛ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭘﺮﺗﻮﻫﺎ و ﮔﺮﻣﺎى آن‪ .(...‬ﻫﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﺪ و ﲤﺎم ﻣﻠﺖ(ﻫﺎ را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزﻳﺪ و‬

‫∂∏‬

‫‪„—U³² YOK¦ð‬‬

‫»اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻴﺪ‪ «.‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ ∞‪ ±‬‬

‫ﻳﻚ وﺟﻮد واﺣﺪ اﺷـﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫«‪b¹“—Ë »UM²ł« UN½¬ “« b¹UÐ t vðU¼U³²ý‬‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﳕﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ »اﺳﻢ(ﻫﺎ« ﺑﻠﻜﻪ »ﺑﻪ اﺳﻢ« و اﻳﻦ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ وى ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻼوه ﻃﺮز ﺑﻴﺎن وى ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ(اى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﻪ اﺳﻢ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺎﻣﻰ ﻣﺘﻔﺎوت‬ ‫ﻳﻚ وﺟﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻻﻟﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮاﻇﺐ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد را دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻔﱳ »ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس« در ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﲤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد ﻛﻪ در آن ﺳﻪ ﺷﺨﺺ داراى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم واﺣﺪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﻪ(ﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر اول‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ دوم و روح(اﻟﻘﺪس ﺳﻮم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى‬ ‫ﺑﺮاى ﮔﻔﱳ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻜﻴﺪه آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻓﺮاد زﻳﺎدى ﻛﻮﺷﻴﺪه(اﻧﺪ ﺗﺎ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻴﻮه(اى ﺳﺎده و ﻗﺎﺑﻞ(ﻓﻬﻢ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﳕﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﺗﻼش ﺷﺪه ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ‬ ‫ﺗـﻮﺿـﻴـﺢ دﻫـﻨـﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺬﻳـﺮﻓﺘـﻨـﺶ ﺳـﺎده ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻟـﻰ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﺗـﻮﺿـﻴـﺤـﺎت و‬ ‫اﺳﺘﺪﻻل(ﻫﺎﻳﺸﺎن از ﻣﻨﻈﻮر واﻗﻌﻰ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس دور اﻓﺘﺎده و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺑﻪ آﻣﻮزه(اى‬ ‫رﺳﻴﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ اﻣﺮوز در ﭘﻰ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬و ﺗﺸﺮﻳﺢ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑـﺮاى دﻧﻴﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ در ﻣﻌـﺮض ﻫﻤﺎن ﺧﻄـﺮات و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ در اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫ﺿﺮورى اﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎره(اى از اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻋﻤﺪه(اى ﻛﻪ ﻣﺮدم دﭼﺎر آﻧﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺷﺎره‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮدﻣﺎن ﭼﻨﺎن ﻗﺪم ﺑـﺮدارﻳﻢ ﻛﻪ از‬ ‫اﻓﺘﺎدن ﺑﻪ دام ﻫﻤﺎن ﺑﺎورﻫﺎى اﺷﺘﺒﺎه ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻏﻠﻂ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻋﻤﺪﺗـﺎً ﺑﻪ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣـﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ‪ ٦‬ﺑﻪ ﻃـﻮر ﮔـﺬرا ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﻄﺎﻫﺎ اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ وﻟﻰ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ(ﮔﺮوه‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﺨﺶ(ﻫﺎى اﺻﻠﻰ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ را ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار داده و‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﺎزﺷﻜﺎرى‪ ،‬اﻧﺤﺮاف ﻳﺎ اﻧﻜﺎر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ً‬

‫‪(Tritheism) vz«bšÅtÝ‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ w‬اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺧﺪاﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ(‪.‬‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﺗﺰﻟﺰل(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪا ﺑﺎور داﺷﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎورِ ﻣﺤﻜﻢ‬

‫«‪b¹“—Ë »UM²ł« UN½¬ “« b¹UÐ tE vðU¼U³²ý‬‬

‫∏∏‬

‫ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻮدن دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺪرت‬ ‫از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺪول ﳕﻮده(اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﺳﻪ(ﺧﺪاﮔﺮاﻳﺎن در ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻛﺮده(اﻧﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ از ﻣﻌﺮوف(ﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺟﺎن آﺳﻜﻮﻧﺎﺟﻴﺲ‬ ‫)‪ (John Ascusnages‬اﻫﻞ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ و ﻓﻴﻠﻮﭘﻮﻧﻮس )‪ (Philoponus‬اﻫﻞ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ‬ ‫ﻛﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن ﺷﺸﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺧﺪا وﺟﻮد‬ ‫دارد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ از ﻳﻚ ﻧﻮع ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ و ﺟﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ‬ ‫ﻗﻪ ﻣﻮرﻣﻮن(ﻫﺎى ﻣﻌﺎﺻﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد ﺧﺪاﻳـﺎن را از‬ ‫از اﺷﺘﺒﺎه آﻧﺎن‪ ،‬ﺧﻄﺎى ﻓـﺮ ‪l‬‬ ‫ﻋﺪد ﺳﻪ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺮده(اﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎرى اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺘﻌﺪد‬ ‫»ﭼﻨﺪ(ﺧﺪاﺋﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣـﻨـﺪرج در ﻓﺼﻞ ‪ ٢‬را ﺑﻪ ﻳﺎد آورﻳﻢ و ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن داﺷﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ در دام ﺑﺪﻋﺖ »ﺳﻪ(ﺧﺪاﺋﻰ« ﻣﻰ(اﻓﺘﻴﻢ و ﻧﻪ در دام »ﭼﻨﺪ(ﺧﺪاﺋﻰ«‪ .‬و ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ وﺟﻮد ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺴـﻴـﺎرى از ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن در‬ ‫اﻋﻤﺎق دل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﺳﻪ(ﮔﺎﻧـﻪ دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑـﺮاى‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺗﺼﻮر ﺳﻪ ﺧﺪا آﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ در ﺗﺜﻴﻠﺚ ﻳﺎ ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻳـﮕـﺎﻧـﮕـﻰ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﻓـﺮادى اﺻﻼً ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ(اى ﺑﻪ ﺳﻪ(ﮔـﺎﻧـﻪ(ﭘـﺮﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم ﺧﺎص ﻛﻠﻤـﻪ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﺼﻮر اﺷﺘﺒﺎﻫـﻰ را در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻣﻰ(ﭘﺮوراﻧﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬آن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎز(ﻣـﻰ(دارد‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻗﻄﻌﺎً ﺑﺪﻳـﻦ‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ و دﻋﺎى آﻧﻬﺎ‪ ،‬آن ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﳒﺎم ﳕﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪(Monarchianism) vz«dÖÅXMDKÝ‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪∏π‬‬

‫اﻣﺮوزه ﻧﻴﺰ اﻓﺮاد و ﺟﻨﺒﺶ(ﻫﺎ و ﻓﺮﻗﻪ(ﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ(ﮔﺮا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘـﺴـﺮ و روح(اﻟﻘـﺪس را ﺧﺪا ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ در درﺟﻪ ﭘﺎﺋﻴـﻦ(ﺗـﺮى از‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻗـﺮار ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ و در ﺑﺴﻴـﺎرى اوﻗﺎت اﺻﻼً ﻣﻨﻜﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻨﻮز ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ! ﻣﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳـﺖ و از ازل ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣـﺴـﺎوى و ﻫﻢ(ذات اﺳﺖ‪ .‬و در ﺧﺼـﻮص‬ ‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺪﻋﺖ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬در اواﻳﻞ ﻗﺮن دوم ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ »ﮔﻨﻮﺳﻰ« ﻇﻬﻮر ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺪﻋﺘـﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻳﻚ ذات و ﻳﻚ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ و از او ﺧﺪاﻳﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ(ﺗﺮى ﻧﺸﺄت ﻣﻰ(ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آﻧﻬﺎ ارﺗﺒﺎط‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺣﻔﻆ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن ‪ aeon‬ﻧـﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻜﻰ از‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﺎن دوران ﻓﺮﻗ‪l‬ﻪ اﺑﻴﻮﻧﻰ )‪ (Ebionite‬ﺳﺮ ﺑﺮآورد ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺮﻓًﺎ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و روح(اﻟﻘﺪس ﻧﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﲡﻠﻰ ﻳﺎ ﻧﻴﺮوى اﻟﻬﻰ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮوان ﺳﻮﺳﻴﻨﻮس ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻴﻨﻴﺎن )‪ (Socinians‬ﻣﻌﺮوف ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫و در ﻗﺮن ‪ ١٦‬ﻧﻔﻮذ زﻳﺎدى در اروﭘﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﻣﻔﺮد(ﮔﺮاﻳﺎن )‪ (Unitarians‬ﻛﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺧﻼل ﻗﺮن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ‬ ‫ﺣﻤﻼت ﺑﺰرگ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس و اﻧﻜﺎر ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎورﻫﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ در ﲤﺎم‬ ‫ﻓﺮﻗﻪ(ﻫﺎى ﻋﻤﺪه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺧﺎدﻣﻴﻦ »ﻟﻴﺒﺮال« و‬ ‫»ﻧﻮﮔﺮا« وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ w‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر‬

‫ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ آرﻳـﻮس‪ ،‬ﻛﺸﻴﺶ‬

‫ﻣﺴﺎوى ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮ ﺑﺮ آوردﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻫﻞ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ در ﻗـﺮن ﭼﻬﺎرم ﻣﻴﻼدى ﺻـﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا‬

‫∞‪π‬‬

‫«‪b¹“—Ë »UM²ł« UN½¬ “« b¹UÐ tE vðU¼U³²ý‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪π±‬‬

‫ﺷﺨﺺ ازﻟﻰ واﺣﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺧﻠﻘﺖ ﲤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات‪ ،‬ﻋﺎﻟﻰ(ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮق‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫـﺖ ﺧـﻮد آﻓﺮﻳﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻣﺨﻠـﻮق ﻛﺴﻰ ﻧﺒـﻮد ﺟﺰ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘـﺴـﺮ او‪.‬‬

‫ﺗﺒﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ(ﺗﺮى از اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ وى ﺑﺬر اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‪ ،‬در ﻣﺮ ‪l‬‬

‫ﺗﻔﻜﺮ را ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮاﺗﺐ و درﺟﺎت اﺳﺖ و اﻳﻦ اﻣﻜﺎن ﺑﺮاى آرﻳﻮس‬

‫آرﻳﻮس ﺑـﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭘﺴﺮ داراى اﻟﻮﻫـﻴﺖ اﺳﺖ اﻣـﺎ در ﻣﺮﺗﺒﻪ(اى ﭘـﺎﻳﻴﻦ(ﺗﺮ از‬

‫ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺒﻪ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﻣﻌـﺮوف‬

‫ﭘﺪر‪ .‬او از ازل ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﺒﻮده و از اﻳﻦ رو اﻟﻮﻫﻴﺖ وى ﻗﻄﻌًﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر‬

‫ﺷﺪ و اوزﺑﻴـﻮس ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ و اوزﺑﻴـﻮس ﻧﻴﻜﻮﻣﺪﻳﺎ آن را ﺑﺎ ﺣﺪت و ﺷﺪت ﲤـﺎم در‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮﺳـﻂ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟـﻮدات آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ و ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌـﺪﻫﺎ در‬

‫ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از ﭘﻴﺮوان ﺷﺒﻪ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﺑﺎ آرﻳﻮس ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه‬

‫ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻧـﺎﺻﺮى‪ ،‬ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳـﻦ ﻣﻮﺟﻮدى ﻛﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس اوﻟﻴﻦ ﻣﺨﻠﻮق ﭘﺴﺮ ﺑﻮده‪ ،‬وﻟﻰ اﻛﺜﺮﻳﺖ آﻧﺎن روح(اﻟﻘﺪس را‬

‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا آﻓﺮﻳﺪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻮد و اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﻧﻴﺰ در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﺴﺮ ﻗﺮار دارد‪.‬‬

‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻴﺮو ﻳﺎ ﲡﻠﻰ اﻟﻬﻰ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺮ ً‬

‫ﻣﺪت زﻳﺎدى اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ آرﻳﻮس ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫ﺧﻄﺎى اورﻳﺠﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧـﻮﺑـﻪ ﺧـﻮد اﺣﺘﻤـﺎﻻً ﺗﺎ ﺣﺪودى ﻧﺎﺷﻰ از ﺗﻌﻠﻴـﻤـﺎت‬

‫ﺟﻬﺎن را ﲢﺖ ﺳﻴﻄﺮ‪l‬ه ﺧﻮد ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﻮس ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ‬

‫ﺗﺮﺗﻮﻟﻴﺎن )ﺣـﺪود ‪(٢٤٠-١٦٠‬م‪ (.‬ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ او واژه »ﺗﺜﻠﻴﺚ« را اﺑﺪاع ﳕـﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا و ﺑﺎورﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اوﻟﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وى اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ وى ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﮔﺮدد ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬

‫آن روز ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴـﺮوز ﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫـﺮﮔﺰ ﻛﺎﻣـﻼً‬

‫ﻣﻔـﻬـﻮﻣﻰ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ در ﻣـﻮرد ﭘﺪر ﻣـﺼـﺪاق دارد‪ .‬ﺧﻄﺎى او در ﻣـﻘـﺎﻳـﺴـﻪ ﺑـﺎ‬

‫رﻳﺸﻪ(ﻛﻦ ﻧﺸﺪ و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ در ﻃـﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻰ(آورد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﺪﻋﺖ(ﻫﺎى ﭘﺲ از آن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ دﻗﻴﻖ‬

‫ﻳﻬﻮه« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﺗـﺎزه(اى از ﺑﺪﻋﺖ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫»ﺷﺎﻫﺪان ّ‬

‫ﺑﻮدن در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿـﻮع ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧـﺪازه اﻫﻤﻴﺖ دارد‪ .‬ﺧﻄﺎﻫﺎى ﺗـﺮﺗﻮﻟﻴﺎن و‬

‫ﺑﺮﺧﻼف آرﻳﻮس‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻠﻰ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ روح(اﻟﻘﺪس و اﻟﻮﻫﻴﺖ وى اﻋﺘﻘﺎد‬

‫اورﻳﺠﻦ و ﺳﺎﻳﺮ ﺧﻄﺎﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ذﻛﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎﻫﺎﺋﻰ ﻫـﺴـﺘـﻨـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺮوزه ﻣﺎ وﻇﻴﻔﻪ دارﻳﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺪﻋﺖ(ﻫﺎ و ﺧﻄﺎﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮان از آﻧﻬﺎ اﺟﺘﻨﺎب ﳕﻮد‪ ،‬ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻨﺪرج در ﻓﺼﻮل ‪ ٣‬اﻟﻰ ‪٥‬‬

‫و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ(آﻳﺪ و ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ آﻣﺎده و ﻫﻮﺷﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫و ‪ ٧‬اﻟﻰ ‪ ٨‬اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ .‬ﭼـﺮا ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ ٩:٢‬و اﻋﻤـﺎل‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اورﻳﺠﻦ )‪(٢٥٥-١٨٥‬م‪ (.‬ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻘﻴﻨﺎً ﻋﻘﺎﻳﺪ آرﻳﻮس ﭼﻨﺎن ﻧﻔﻮذ‬

‫‪ ٤-٣:٥‬را ﺣﻔﻆ ﻧﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫و ﮔﺴﺘﺮﺷﻰ ﭘﻴﺪا ﳕﻰ(ﻛﺮد‪ .‬اورﻳﺠﻦ ﺑﺎ ﻃﺮح ﻳﻜﻰ از ﺑﺎورﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ زﻣﻴﻨﻪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ و ﮔﺴﺘﺮش آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ را ﻓﺮاﻫﻢ ﳕﻮد‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘﺪ‬

‫‪(Modalism) vz«dÖÅX1UŠ‬‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ ﭘﺮﺟﻼل و اﻟﻬﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺨﺎﻟ‪ w‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ از دﻳﺪﮔﺎه وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى‬

‫ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺷﺨﺼﻰ(ﺷﺎن از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﭘـﻴـﺮوان آرﻳﻮس ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﺑﻪ‬

‫«‪b¹“—Ë »UM²ł« UN½¬ “« b¹UÐ tE vðU¼U³²ý‬‬

‫≤‪π‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫≥‪π‬‬

‫وﺟﻮد ﺳﻪ ﺷﺨﺺ در اﻟﻮﻫﻴﺖ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺳﺮﺑـﺮآورده(اﻧﺪ‬

‫در ﭼﻨﺪ ﻗـﺮن اﺧﻴﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺟـﺎن ﮔـﺮﻓﺘﻪ و ﺷﻴﻮع ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻛﻞ اﻳﻦ آﻣـﻮزه ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕـﻰ ﺧـﺪا را ﭼﻨﺎن ﺗﻨﮓ(ﻧـﻈـﺮاﻧﻪ درك‬

‫ﺻﺎ در ﻧﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى ﻓﻼﺳﻔـﻪ‪ l‬ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬اروﭘﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻧـﻮﻋﻰ ﲢﺖ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮاﳒﺎم ﺑﻪ ﺧﻄﺎى ﺑﺰرﮔﻰ ﭼﻮن اﻧﻜﺎر وﺟﻮد ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﻟﻬﻰ‬

‫ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﻮده(اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻄﺎ اﻣـﺮوزه ﭼﻨﺪان ﻣﻄـﺮح و ﺷﺎﻳﻊ‬

‫ﻣﻰ(اﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ اﺳﺎس دﻳﺪﮔﺎه آﻧـﺎن‪ ،‬ﺧـﺪا ﻳـﻚ ﺷـﺨـﺺ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ ﻳـﻚ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﺗﻼش ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬

‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺳﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬را ﺑﺎزى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺘﻮاﻟﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺪر‪،‬‬

‫ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑـﺮاى دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮل ﺷﻴﻤﻴﺎﺋـﻰ ‪ H2O‬اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس در ﺻﺤﻨﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ او ﻧﻘﺶ ﻳﻜﻰ از آن ﺳـﻪ را‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺦ‪ ،‬آب و ﺑﺨﺎر درآﻳﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻨﺤﺮف‬

‫ﺑﺎزى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﺣﻀﻮر دو ﺷﺨﺺ دﻳﮕـﺮ ﺧـﺒـﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از آﳒﺎ ﻛـﻪ در اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ در آن دﻳﺪه ﳕﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا روح‬

‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ(اى ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ در ﺣﺎﻟﺘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺑﺪﻋﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺻﺮ ً‬

‫ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺧﻄﺎى آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﭼﻴـﺰى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬آن را »ﺣﺎﻟﺖ(ﮔﺮاﺋﻰ« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻼ اﺷﺎره ﳕﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻓﺎ در ﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ً .‬‬ ‫ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا ﺻﺮ ً‬

‫»ﺣﺎﻟﺖ(ﮔﺮاﺋﻰ« ﺑﻪ اﺷﻜﺎل ﻣﺘﻌﺪدى ﺳـﺮ ﺑـﺮآورده و ﻇﺎﻫﺮًا ﺑﺮاى اوﻟﻴﻦ ﺑـﺎر در‬

‫ﻛﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻰ(ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻏﻴﺮ(ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎس اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ آن را ﺑﺎ ﭼﻴﺰى‬

‫اﺑﺘﺪاى ﻗﺮن ﺳﻮم ﻣﻴﻼدى ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮاﻛﺴﺌﺎس اﻫﻞ آﺳﻴﺎى ﺻﻐﻴﺮ ﻣﻄﺮح‬

‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺗـﻮﺿﻴﺤﺎت‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ(ﭘﺮداز آن ﻓﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﺑﻠﻴﻮس‪ ،‬ﻛﺸﻴﺶ اﻫﻞ ﭘﺘﻮﳌﻴﺲ‬

‫روﺷﻨﻰ درك ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻻ اﻳﻦ ﺑﺪﻋـﺖ را‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ در اواﺳﻂ ﻗـﺮن ﺳﻮم ﻣﻰ(زﻳﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣـﻌـﻤـﻮ ً‬

‫ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت آﺛﺎرى از ﺳﺎﺑﻠﻴﺎﻧﻴﺴﻢ در دﻋﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ‬

‫»ﺳﺎﺑﻠﻴﺎﻧﻴﺴﻢ« ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﺪاﺋﻰ ﻛـﻪ از ازل ﺑﻮده‬

‫از آﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎً دﻋﺎى ﺧﻮد را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ و در اداﻣﻪ از او‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ او ﻛﺎﺋﻨﺎت را آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕـﺰارى ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺟـﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ داد‪ .‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬

‫ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ آﻣﺪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻟﻘﺐ ﺧـﺪاى ﭘـﺴـﺮ ﺷـﺪ‪ .‬و اﻳـﻨـﻚ وﻗﺘـﻰ او‬

‫ﺗﺮﺗﻴﺐ دﭼﺎر اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻣـﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى را ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﺺ ﭘﺴـﺮ اﺳـﺖ در‬

‫ﻣﺴﺘـﻘـﻴـﻤـﺎ در زﻧﺪﮔـﻰ اﻧـﺴـﺎن وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣـﻠـﻘـﺐ ﺑـﻪ ﻟـﻘـﺐ ﺧـﺪاى‬ ‫ً‬

‫ﻣﻮرد ﭘﺪر ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ از ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮرش در‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺎن داد‪،‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻜﺘـﻪ(اى ﻛـﻪ درﺳﺖ(ﺗﺮ اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ روح(اﻟﻘﺪس‬

‫ﻋﻤﻼ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑـﻮده(اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﭘﻴـﺮوان اﻳﻦ ﺧﻂ ﻓﻜـﺮى‪،‬‬ ‫ً‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﻣﻰ(ﻧـﮕـﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ‬

‫»ﭘﺎرﺗﻰ(ﭘﺎﺳﻴﺎن » )ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر رﱋ ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ( ﻧﺎﻣﻴﺪه‬

‫زﺑﺎن ﻣﻰ(آورﻳﻢ و ﺷﻔﺎﻋـﺖ و وﺳﺎﻃﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ دﻋـﺎﻫـﺎى ﻣـﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻰ(ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در آﺳﻤﺎن ﻣـﻰ(رﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﻪ درﺳﺘـﻰ‬

‫‪π¥‬‬

‫«‪b¹“—Ë »UM²ł« UN½¬ “« b¹UÐ tE vðU¼U³²ý‬‬

‫ﻧﺸﻨﺎﺧﱳ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دﻋﺎﻫﺎ در ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ ‪ ±±‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻠﻴﺎﻧﻴﺴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺬﻛﻮر در ﻓﺼﻮل ‪ ٦‬و ‪ ١٠‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را از ﻳﺎد‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ t v²IOIŠ‬‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﺑﺎﻋﺚ رﳒﺶ و آﺳﻴﺐ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬راه ﻣﺒﺎرزه‬ ‫ﺻﺎ رواﻳﺖ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﱳ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺒﺮﻳﻢ و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺟﻮع ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺨﺼـﻮ ً‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣـﺘـﻰ ‪ ١٧-١٣:٣‬را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ (،‬آﳒﺎ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﺳـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﺎ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه و آن را در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﺟﺎى داده(اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ آن‬

‫ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟ آﻳﺎ در ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﲤﺎﻣﺶ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ ﻓـﻜـﺮ ﻣـﺎ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﺑﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﻗﺮار ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺧﺎﺻﻰ در زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ وﺟﻮد آورد؟ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ آﻣﻮزه(اى در ﻛﻼم ﺧﺪا ﻛﺎرﺑﺮد ﻋﻤﻠﻰ‬ ‫ﺧﺎﺻﻰ دارد‪ .‬ﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ راﻫﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﻤﻞ ﺑﺎز ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪œ—ˬ ÊUL¹« ʬ tÐ b¹UÐ t= v²IOIŠ‬‬ ‫ﺿﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ آﻣﻮزه‬ ‫اﻳﻤﺎن آورد‪ .‬ﺧـﺪاى واﺣﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬ ‫ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده و او ﺧﻮد را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﻏﻴﺮ‬ ‫از اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در آن ﺻـﻮرت ﺑﻪ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻳﻤﺎن ﻧـﺨـﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬ ‫ﺑﺖ(ﭘـﺮﺳﺘـﺎﻧـﻰ ﺧـﻮاﻫﻴـﻢ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﺳـﺎﺧـﺘـﻪ و ﭘـﺮداﺧﺘـﻪ ﺗـﺼـﻮرات ﺧـﻮد را‬ ‫ﻣﻰ(ﭘـﺮﺳﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﻪ(ﺧـﺪا(ﭘـﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬آرﻳـﻮﺳﻰ(ﻫﺎ و ﺣﺎﻟـﺖ(ﮔـﺮاﻳﺎن ﺗﻔـﺎوت اﻧﺪﻛﻰ ﺑـﺎ‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻳﺎ روح(ﮔﺮاﻳﺎن دارﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را آﺷﻜﺎر ﻛﺮده( ﳕﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧـﺪاﺋـﻰ را ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ وﺟﻮد واﻗﻌـﻰ ﻧـﺪارد‪ .‬آﻧﻬـﺎ را ﳕﻰ(ﺗـﻮان در زﻣﺮه‬ ‫اﻳﻤﺎن(داران ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺤﺴﻮب ﳕﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻤﺮاﻫﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﻫﻼك ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ tE v²IOIŠ‬‬

‫∂‪π‬‬

‫ﻣﻪ ﳒﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻻز ‪l‬‬

‫اﻳﻤﺎن(دار ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﲤﺎم ﻧﻜﺎت و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ(ﻫﺎى اﻳﻦ آﻣﻮزه را ﻛﻪ ﻗﺮن(ﻫﺎ اﺳﺖ ﻣﻮرد‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫∑‪π‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻮﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ اﳒﻴﻠﻰ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬اﳒﻴﻞ او ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺤﺚ و ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬درك ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‬

‫اﳒﻴﻞ اﻋﻼم ﻣـﻰ(دارد ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﳒﺎت ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘـﺴـﺮ ﳒـﺎت‬

‫ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﻮد را در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻜﺸﻮف ﳕـﻮده‪ ،‬و او ﺧﺪاى واﺣﺪ در‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ و ﺧﺪاى روح(اﻟﻘﺪس ﳒﺎت ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر ﳒﺎت ﻣﻰ(دﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻨﺎﺧﱳ‬

‫زﻳﺮا از ازل ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺗﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ‪-٢٨:١٠‬‬

‫ﺧﺪاى واﺣﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ او ﻓﺮﺳﺘﺎد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣:١٧‬ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس‬

‫‪ (٣٠‬و ﭘﺴﺮ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ آﻧﻬـﺎ را ﳒﺎت دﻫﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪١٦:٣‬؛ اول‬

‫ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭘﺴﺮ را ﭼﻮن ﭘﺪر ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻨﻬﻴﻢ‪ ،‬ﺟﻼل و ﺣﺮﻣﺖ واﻗﻌﻰ‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:٤‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﳒﺎت ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺠﺎزات ﻗﻮم ﺧﻮد را‬

‫ﭘﺪر را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ(اﻳﻢ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:٥‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤـﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﲢﻤـﻞ ﻛـﺮد )اول ﭘﻄﺮس ‪ (٢٤:٢‬و اﻳﻨﻚ زﻧﺪه اﺳﺖ ﺗـﺎ ورود آﻧﺎن ﺑـﻪ‬

‫اﻳﻤﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺴـﺮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١:١٤‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را‬

‫آﺳﻤﺎن را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٢٥:٧‬ﺧﺪاى روح(اﻟﻘﺪس ﳒﺎت ﻣﻰ(دﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﺪر ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ‪ ،‬از ﳒﺎت دور ﻫﺴﺘﻨﺪ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٣-٢٢:٢‬؛ ‪.(٢٠:٥‬‬

‫زﻳﺮا ﻫﻴﭻ(ﻛﺲ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻳﻤـﺎن آورد و در ﻣﺴﻴﺢ ﲟﺎﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوان ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح(اﻟﻘﺪس‬

‫ﻣﮕﺮ اﻳـﻨـﻜـﻪ روح(اﻟﻘﺪس در ﻓـﻜـﺮ و اراده(اش ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪٣:١٢‬؛‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(١٩:٢٨‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫‪١٤:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٨-٥:٣‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣـﻜـﺮرًا ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻛـﺎر‬

‫ﺷﺎﮔﺮدى و ﭘﻴـﺮوى ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴـﺰ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﮔـﺮدى و ﭘﻴﺮوى واﻗﻌﻰ ﻣﺴﺘـﻠـﺰم‬

‫ﺧﺪاى ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٢:١‬وﻗﺘﻰ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻧﻜﺎر ﻳﺎ ﻣﺨـﺪوش‬

‫ﺑﺎور ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪b¹“—Ë oAŽ ʬ tÐ b¹UÐ t= v²IOIŠ‬‬ ‫آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻨﻴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻣﻬﻢ اﳒﻴﻞ ﺑﺮ آن ﻗﺮار ﻣﻰ(ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﻣﺤﻔﻮظ ﲟﺎﻧﺪ‪ ،‬اﳒﻴﻞ ﻧﻴﺰ دﺳﺖ ﻧﺨﻮره ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺮاى ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﳒﺎت ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(آﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻢ(ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺎدل(ﺷﻤﺮدﮔﻰ و ﻓﺮزﻧﺪ(ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﳕﺎن از ﻣﺎ ﺧﺸﻤﮕـﻴـﻦ اﺳـﺖ‪ .‬او ﭘـﺴـﺮش را ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺪرت روح(اﻟﻘﺪس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ اﳒﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ در او ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫـﺮﮔﺎه اﻳﻦ ﺑﻨﻴﺎن ﺿﻌﻴ‪ w‬ﻳﺎ وﻳـﺮان ﺷﺪه‪ (،‬ﭘﻴﺎم اﳒﻴﻞ ﻫﻢ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺟﺎن داد و ﻣﺤﻜـﻮﻣﻴﺘـﻰ را ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣـﺎ و‬

‫ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﳒﻴـﻞ را دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ(آورد‬ ‫ﻻز ‪l‬‬

‫دارﻧﺪ و ﻗﺪرت آن را ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻣـﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻋﺸﻖ ﻣـﻰ(ورزﻧﺪ و در ﺣﻔـﻆ آن‬

‫ﻛﻪ از ﮔﻨﺎﻫﺎﳕﺎن ﻣﺤـﺰون ﺷﻮﻳـﻢ و روى از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﻢ‪ .‬او ﻣـﺎ را در ﻛﺎرى ﻛﻪ‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ tE v²IOIŠ‬‬

‫∏‪π‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪ππ‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران اﳒﺎم داده ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰ(ﺳﺎزد و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤـﺪ‬

‫ﻣﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺠﺎزات اﺑﺪى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ دﺳﺖ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻰ(ﻧﻘﺺ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﺑﺮدارﻳﻢ )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣٠:١٧‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻼش(ﻫﺎى‬

‫اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻣﺠﺎزات آﻧﻬﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ ﳕـﻮد ﻣﺤﺴﻮب ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮد ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻋﺎدل ﺷﻮﻳﻢ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٢٠:٣‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ‬

‫ﺣﺎل ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺪر ﻣﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاى ﻗﺪوس ادﻋﺎى ﻧﻴﻜﻮﺋﻰ و ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﻨﻴﻢ؟ اﻣﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬روح(اﻟﻘﺪس در ﻣﺎ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﻬـﺎن را ﳒﺎت دﻫﺪ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٤:٤‬و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻫﺴﺘﻨـﺪ‬

‫و از درون ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ(دﻫـﺪ ﻛـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺳـﻪ ﺷـﺨـﺺ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺸﻤﻮل ﳒﺎت او ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٥:١‬او آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد‬

‫ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻗﻌﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫دﻋﻮت ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٠-٢٨:١١‬ﲤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ و ً‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﺑﻬﺎﻣﻰ ﳕﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻛﻞ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﳒﺎت‬

‫ﺣﻀﻮر او ﻓﺮﻳﺎد ﺑـﺮﻣﻰ(آورﻧﺪ »ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎر ﺗـﺮﺣﻢ ﻓـﺮﻣﺎ« ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰ(اﳒﺎﻣﻴﺪ و آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ و ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (١٤-٩:١٨‬و ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ وارد ﺷﺪه از ﲤﺎﻣـﻰ‬

‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ(دادﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﺧﺼﻮص ﺳﺎﻳﺮ آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻣﻬﻢ اﳒﻴﻞ‬

‫ﺑﺮﻛﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰ(ﮔﺮدﻧﺪ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢-١١:٥‬؛ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪(٣:١‬‬

‫ﻧﻴﺰ ﺻـﺎدق اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜـﻠﻴﺚ را ﻋﺰﻳﺰ ﻣـﻰ(دارﻳﻢ زﻳﺮا ﻫﻤﺎن ﺑـﻨﻴﺎﻧﻰ اﺳـﺖ ﻛﻪ‬

‫و ﻫﻴﭻ(ﻛﺪام ﺑﻴﺮون راﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٧:٦‬اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬

‫ﳒﺎت ﻣـﺎ ﺑﺮ آن ﺑﻨﺎ ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاى ﺗﺜـﻠﻴﺚ ﺧﺪاﺋـﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺎ را ﳒﺎت داد‪.‬‬

‫ﺳﻮى او ﻣﻰ(آﺋﻴﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻰ از آﻧﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر‬

‫ﺧﺪاى ﺗـﺜﻠﻴـﺚ ﺧﺪاﺋﻰ اﺳـﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻣﻰ(دارﻳـﻢ و ﺳﺘﺎﻳـﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨـﻴﻢ‪ ..‬ﺑﺪون‬

‫ﺑﻪ ﭘﺴـﺮش داده اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٧:٦‬اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﳒﺎت دﻫـﻨـﺪه را ﺑﺎ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﱳ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧﺪا‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﱳ ﺧﺪا ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﻏﻮش ﺑﺎز ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ و او را اﻧﻜﺎر ﳕﻰ(ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس در‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:٢‬از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠـﻴـﺚ‪،‬‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ t= v²IOIŠ‬‬ ‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺒﺮم‪ ،‬دوﺳﺖ دارم ﺧﻴﻠﻰ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ :‬ﺟﺪا از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ آﻣـﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﳒﺎﺗﻰ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ آﻣﻮزه(اى ﺧﺸﻚ وﺧﺎﻟﻰ در ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﺪه(اﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺎ‬

‫ﺑﺪان ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪان ﺑﻪ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﳒﺎت ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﻋﻈﻴﻢ و ﻧﻴﻜﻮﻳﺶ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ! و ﺣﺘﻰ داﻧﺴﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﺪون آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴـﺚ‪،‬‬

‫ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ اﳒﺎم داده ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ دﻟﻴﻞ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺪا ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد او‬

‫اﳒﻴﻠﻰ ﳕﻰ(داﺷﺘﻴﻢ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاى ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﻮد وى ﻋﻠﺖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت و‬

‫∞∞‪±‬‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ tE v²IOIŠ‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫‪±∞±‬‬

‫ﻋﺒﺎرات ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻓﺼﻞ ‪ ٩‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻛـﺎرﻛﺮدى اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ وﺟﻮد ﻧﺪارد و از ﺗﻜﺮار »ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ« ﻛﻪ اﻣﺮوزه در‬

‫او ﺗﺜﻠﻴﺚ وﺟﻮدى اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﳕﻰ(ﻛﺮد‪( ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺘﺪاول اﺳﺖ‪ (،‬ﺧﺒﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳـﻦ درﻛﻰ از ﺟﻼل و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا ﻛﺴﺐ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔـﺘـﻪ‬

‫ﭘﺴﺮ دوم اﺳﺖ و او ﭘﺪر را ﻣﻜﺸـﻮف ﻣﻰ(ﺳﺎزد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٨:١‬ﻫﻴﭻ ﻛـﺲ‬

‫ﻋﺠﻴﺐ(ﺗﺮ و ﻋﻈﻴﻢ(ﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان درك ﳕﻮد‪ .‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﲤﺎﻣﺎً ﻓﺮاﺳﻮى‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﺮود )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٦:١٤‬و اول‬

‫ﻗﺪرت اﺳﺘﺪﻻل و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﻫـﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴـﻢ آن را ﻛﺸ‪ w‬ﻛﻨﻴـﻢ و‬

‫ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(٥:٢‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﻛـﺎرى ﺑﺎ ﭘﺪر ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا‬

‫ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ آن ﻧﻴﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬اﻳـﻦ راز ﻓﺮاﺗﺮ از ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻴـﺰى ﺟﺰ‬

‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻄﺎب ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺪر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت او ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ او ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ واﻛﻨﺸﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ(ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ راﻫﻰ ﺑﻪ (ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ و ﻧﺰد او ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻛﻪ در ﺣﻀﻮر او زاﻧﻮ ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺗـﻮﻗﻊ داﺷﺘـﻪ‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺐ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﺪر را ﺳﺘﺎﻳﺶ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺧﺪا دﻋﺎى ﻣﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٢٢-١٩:١٠‬آﻣﺪن ﻧﺰد ﭘﺪر از‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴـﻢ و روح(اﻟﻘـﺪس را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎﻧـﻨـﺪ‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪(،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻓـﺮاﺗﺮ از ﻋﺒﺎرت »در ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻦ ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﺨﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﻪ(ﺑﺎر ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ »ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس« ﭼﻮن‬

‫ﻣﺴﻴﺢ« در ﭘﺎﻳﺎن دﻋﺎﻫﺎﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬و ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﻴﻨﺎن‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت«‬ ‫او ﺳﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ »ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‪ّ ،‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮاى اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎن ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻗﺮار دارد‪.‬‬

‫زﻳﺮا او واﺣﺪ اﺳﺖ )اﺷﻌﻴﺎ ‪» .(٣:٦‬اﻳﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاى ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد و ﻣﺎ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮت ﻫﺪاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(١٤:٤٨‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﺳﻮم اﺳﺖ‪ (،‬ﺑـﺪون او ﻣﺎ دﻋﺎ ﳕﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗـﻰ ﺑـﺮ‬ ‫زﺑﺎن ﻣﻰ(آورﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﺑﺎ دﻟﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﻣﺸـﺘـﺎق ﻛـﻪ ﺑـﺮاﻳﻤﺎن ﻏﻴـﺮﻣﻨﺘﻈـﺮه و‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻪ دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻈﻢ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬ﭘـﺪر اول اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ وﺻ‪ w‬اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﻰ(روﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(داﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ و ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫و دﻋﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﺑـﺎﺷـﺪ‪ ،‬و اﻳـﻦ ﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣـﺎ داده‪:‬‬

‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ در دﻋﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﺎر روح(اﻟﻘﺪس اﺳﺖ )روﻣﻴﺎن‬

‫»ﻫﺮﮔﺎه دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ‪ :‬اى ﭘﺪر ﻣﺎ‪) «...‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٢:١١‬رﺳﻮﻻن اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دﻋﺎ‬

‫‪ .(٢٧-٢٦:٨‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺎ از ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻛﺎر روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟـﺲ رﺳﻮل راﺟﻊ ﺑﻪ دﻋﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬زاﻧﻮ ﻣﻰ‪,‬زﱎ ﻧﺰد آن‬

‫‪٢٧-٢٦:١٥‬؛ ‪ .(١٤:١٦‬دﻋﺎى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از دل و ﻣﺘﻤـﺮﻛﺰ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ‪» ،‬دﻋـﺎ‬

‫ﭘﺪر« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (١٤:٣‬و ﭼـﻮن ﭘﻮﻟﺲ و ﭘﻄﺮس‪ ،‬ﺧﺪا را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫در روح(اﻟﻘﺪس« اﺳﺖ )ﻳﻬﻮدا ‪ .(٢٠‬اﮔﺮ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻋﺎ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺘـﻨـﺪ‪» :‬ﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد ﺧﺪا و ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‪«...‬‬

‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻖ(ﺗﺮ در ﻣﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ آن ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﺑـﺮﺳﻴﻢ!‬

‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣:١‬؛ اول ﭘﻄﺮس‪ .(٣:١‬در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰ زﻳﺎدى در ﻣﻮرد دﻋﺎ‬

‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪.(١٣:١١‬‬

‫≤∞‪±‬‬

‫‪X ¹“ ʬ tÐ b¹UÐ tE v²IOIŠ‬‬

‫و آﺧﺮ از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺜﻠﻴـﺚ ﺑـﺎﻳـﺪ در ﻣـﺎ اﺣـﺘـﺮام ﺗﺎزه(اى ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻄﻖ و اﺳﺘﺪﻻل ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺸ‪ w‬اﻳﻦ راز ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا »ﻳﻚ در ﺳﻪ« و »ﺳﻪ در ﻳﻚ« اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻢ آن را ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﳕﻰ(ﮔﺸﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﺠﺎ اﻳﻦ راز درك(ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ و ﺗﻮﺻﻴ‪(w‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ(ﺷﻮد؟‬ ‫در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس! ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪ؟ »ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻣﺠﺬوب ﺷﺪه‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ« )دوم ﭘﻄـﺮس ‪ .(٢١:١‬ﻣﻮﺿﻮع‬ ‫اﺻﻠﻰ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛـﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس ﺑـﻪ او‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ(دﻫﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٩:٥‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗـﻮان ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﻧﺤﻮ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﳕـﻮد؟ »ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ‪,‬اى ﻛﻪ از دﻫﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﻣـﻰ‪,‬ﮔـﺮدد« )ﻣﺘﻰ‬ ‫‪ .(٤:٤‬اوﻟﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ راز ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪه ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‬ ‫آﻣﺪه‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﲤﺮﻛﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ و از روح(اﻟﻘﺪس اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺣﺎوى‬ ‫ﲤﺎم ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻰ(آﻣﻮزد ﻛﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻛﻼم ﺧﺪاى ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را در واﻗﻌﻴﺖ آن ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺨﻨﺎن اﻧﺴﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﻛﻼم ﺧﺪاى زﻧﺪه‪ .‬ﻋﻤﻴﻖ(ﺗﺮ و دﻗﻴﻖ(ﺗﺮ و ﺑﺎ دﻋﺎى ﺑﻴﺸﺘﺮ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫و ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻳﺎ راه دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﺧﻮﺷﻨﻮدى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد را در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ‬ ‫ﺻﻔﺤﺎت ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻛﺮده‪ ،‬وﺟﻮد دارد؟‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﭘﺪر‪ ،‬و ﺑﺮ ﭘﺴﺮ‪ ،‬و ﺑﺮ روح(اﻟﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻮد‬ ‫و اﻻن ﻫﺴﺖ‬ ‫و ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫≥∞‪±‬‬

‫‪YOK¦ð —œ v~½U~¹‬‬

‫{‪tLOL‬‬ ‫‪tOIO½ ÊUL¹« Êu½UM‬‬ ‫ﻗﺪﻳﻤﻰ(ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﻣﻮز‪l‬ه ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣـﻮارد آن ﻣﻮرد ﭘﺬﻳﺮش ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻣﺼـﻮب ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ در ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻣﻴﻼدى اﺳﺖ و ﻣـﻮﺿﻮﻋﺎت‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ و ﺷﺨﺼﻴـﺖ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﺳﺎل ‪ ٣٨١‬ﻣﻴـﻼدى در‬ ‫ﺷﻮراى ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﺑﻪ آن اﻓـﺰوده ﺷﺪ‪ .‬ﻋﺒـﺎرت ‪») Filioque‬و ﭘﺴﺮ«( در ﺷﻮراى‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻏﺮب در ﺗﻮﻟﺪوى اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٥٦٩‬ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎى‬ ‫(ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﻘﻴﻪ‪ ،‬ﻗﺎﻧـﻮن‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺷﺮق ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آن را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎد ‪l‬‬

‫اﻳﻤﺎن ﲤﺎﻣﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﱳ آن ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮح اﺳﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﺧﺪاى واﺣﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖ آﺳﻤـﺎن و زﻣﻴـﻦ و‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﺪﻧﻰ و ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ اﻳﻤـﺎن دارم ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧـﻪ ﺧـﺪا‪ ،‬ﻣـﻮﻟـﻮد‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪا از ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮر از ﻧﻮر‪ ،‬ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ از ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪،‬‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ و ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻰ‪ ،‬و او را ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻚ ذات اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ وﺟﻮد ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻣﺎ از آﺳﻤﺎن ﻧﺰول ﻛﺮد؛ و ﺑﻪ ﻗﺪرت روح‪,‬اﻟﻘﺪس‬ ‫از ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻛﺮه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﺑﺸﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ در ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﻨﻄﻴﻮس‬ ‫ﭘﻴﻼﻃﺲ رﱋ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه ﲟﺮد و ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺖ‪ .‬روز ﺳﻮم از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺘﺐ‪,‬ﻣﻘﺪﺳﻪ را ﺑﻪ اﳒﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﳕﻮده‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫‪±∞¥‬‬

‫‪tOIO½ ÊUL¹« Êu½UF‬‬

‫راﺳﺖ ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﻼل ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن را‬ ‫داورى ﳕﺎﻳﺪ و ﺳﻠﻄﻨﺖ او را اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫و ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺣﻴﺎت ﻛـﻪ از ﭘـﺪر و‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺻﺎدر ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد و ﺑﺎ ﭘﺪر و ﺑﺎ ﭘﺴﺮ او را ﻋﺒﺎدت و ﲤﺠﻴﺪ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪ .‬او‬

‫‪`O h$ý œ—u —œ ”bI »U² rOKFð‬‬

‫ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻧﺒﻴﺎ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارم ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى واﺣﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﻣﻘﺪس رﺳﻮﻻن‪.‬‬

‫ ‪XÝdN‬‬

‫و ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﺮاى آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪم‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ‪١٠٩ .............................................‬‬

‫و ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن و ﺣﻴﺎت ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه را ﻣﻨﺘﻈﺮم‪.‬‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ‪١١٤ ...............................................‬‬

‫آﻣﻴﻦ‬

‫ﺳﺮآﻏﺎز ‪١١٦ ...............................................‬‬ ‫ﺑﺨﺶ اول‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ـ اﻟﻮﻫﻴﺖ او‬ ‫‪١‬ـ ﺧﺪاى اﺑﺪى ‪١١٨ .........................................‬‬ ‫‪٢‬ـ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ‪١٣٧ ...........................................‬‬ ‫‪٣‬ـ ﺧﺪا ‪ -‬ﺣﺎل و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ‪١٦٥ ...................................‬‬ ‫ﺑﺨﺶ دوم‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ـ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او‬ ‫‪٤‬ـ وﻋﺪه آﻣﺪن ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ‪١٨٧ ..................................‬‬ ‫‪٥‬ـ اﻳﻨﻚ آن اﻧﺴﺎن ‪٢٠١ .......................................‬‬ ‫‪٦‬ـ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺣﺎل و ﻫﻤﻴﺸﻪ ‪٢٢٥ ...............................‬‬

‫‪XÝdNH‬‬

‫∂∞‪±‬‬

‫∑∞‪±‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﺳﻮم‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ـ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ او‬ ‫‪٧‬ـ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ‪٢٤٢ .........................................‬‬

‫=‪øs¹« X O‬‬

‫‪٨‬ـ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ‪٢٥٦ .....................................‬‬

‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺗﻮان و ﺑﻰ(ﻳﺎور‪،‬‬

‫‪٩‬ـ ﺑﺪﻋﺖ(ﻫﺎى ﻛﻬﻦ و اﻣﺮوزى ‪٢٧٢ ..............................‬‬

‫ﻛﻮدك دوﺷﻴﺰ‪l‬ه ﻓﺮوﺗﻦ ﻋﺒﺮاﻧﻰ‪،‬‬

‫ﻣﺆﺧﺮه ﻧﺎﺷﺮ ‪٢٩٦ ............................................‬‬

‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه در ﮔﻬﻮاره(اى ﺳﺮد؟‬

‫ﺿﻤﻴﻤﻪ اول‪ :‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻛﺎﻟﺴﺪون ‪٢٩٨ ...........................‬‬

‫ﺳﺮور آﻓﺮﻳﻨﺶ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ َ‬

‫ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ در آﺧﻮرى ﳕﻨﺎك‪،‬‬

‫ﺿﻤﻴﻤﻪ دوم‪ :‬اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﺎن ‪٣٠٠ ...........................‬‬

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﮕﻔﺖ را ﭘﻴﻤﻮده؛‬

‫اوﺳﺖ ﺧﺪاى ﺳﺮﻣﺪى‬ ‫و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺧﺪا‪.‬‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺮد اﻧﺪوه(ﻫﺎ‪،‬‬ ‫رﻫﺮو ﻣﺤﺰون راه(ﻫﺎى ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﻰ‪،‬‬ ‫آواره‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬آه(ﻛﺸﺎن‪ ،‬اﺷﻚ(رﻳﺰان‪،‬‬ ‫ﺳﻠﻄﻪ ﺷﻴﻄﺎن؟‬ ‫ﺑﻪ(ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن و‬ ‫‪l‬‬ ‫(دﻫﻨﺪه ﭘﺮﺟﻼل‪،‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاى ﻣﺎ‪ ،‬آن ﳒﺎت‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻣﺎﻓﻮق آﺳﻤﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎره‪،‬‬

‫ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ(اى ﺗﺪارك ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ‪،‬‬ ‫آﳒﺎ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﺷﻜﻰ ﭼﺸﻤﺎن ﻛﺴﻰ را ﺗﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪øs¹« X OE‬‬

‫∏∞‪±‬‬

‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ؟ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(اﻓﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻗﻄﺮات ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰ(رﻳﺰد!‬

‫‪—U²HÖÅgOÄ‬‬

‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ‪ ،‬ﲢﻘﻴﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻄﺮود‪،‬‬ ‫رﳒﻮر از ﲤﺴﺨﺮ‪ ،‬اﻫﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪ و زﳒﻴﺮ؟‬

‫دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪرﻧﻴﺴﻢ ﺑﺎ ﻫﺠﻮم ﺑﻰ(رﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮًا ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﺮﺑﻰ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاى ﻣﺎ ﻛﻪ ﻋﻄﺎ و ﻓﻴﺾ ﺑﻴﻜﺮان‬

‫را از ﲤﺎم ﳕـﻮدﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻘﻴـﻨـﺎً اروﭘﺎ اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﺑـﺮ اﻳـﻦ‬

‫ﺣﺎل ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﻮد ﻣﻰ(رﻳﺰد؛‬

‫ﻣﺪﻧـﻴـﺖ‬ ‫واژﮔﻮﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﺟـﻮاﻣﻊ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸـﺘـﺮ ﺑـﻪ ﺳـﻮى ﺷﻬـﺮى ﺷﺪن و‬ ‫ّ‬ ‫ﻣﻰ(روﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴـﻢ و ﻣـﻨـﺎﺳـﺒـﺎت دﻧـﻴـﺎى ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪ(دارى‬

‫ﺑﺮاى ﲤﺎم دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ اﻧﺘﻘﺎﻣﻰ ﻣﻘﺪس ﻧﻬﻔﺘﻪ دارد‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻜﻨـﻮﻟﻮژى ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻰ(ﺧـﻮرﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺳﺎﻳـﻞ‬

‫آن ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮد‬

‫ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻰ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ‪ ،‬آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺑﻰ(ﻧﻔﺲ‪،‬‬

‫ﺑﺰرگ و ﺑﺎﺷﻜـﻮه ﻋﻤﻼً در روزﻫﺎى ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ ﻣـﻮرد‬

‫ﻛﺎﻳﻨﻚ دﻧﻴﺎى ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﻪ ﲤﺴﺨﺮ و رﻳﺸﺨﻨﺪ او ﻣﺸﻐﻮل‪،‬‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻋﺒﺎدت ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﺎزدﻳﺪ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان ﻗﺮار ﻣﻰ(ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺷﻤﺎر ﺗﺒﻬﻜﺎران آﻣﺪه‪،‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ آﺛﺎرى ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ از دوران ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ در‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻣﻴﺨﻜﻮب و ﺗﺎج ﺧﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ؟‬

‫ﮔﺮﻣﺎﮔﺮم ﻣﺪرﻧﻴﺴﻢ ﭘﮋﻣﺮده ﮔﺸﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﺟﺎﻣﻊ ﺑﺎﺷﻜـﻮه‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاى ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪه اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺧﺎﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در ﻓﺮاﻧﺴﻪ‬

‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺘﻌﺎل ﭘﺮ(ﺟﻼل‪،‬‬

‫ﺗﻌﺪاد ﺟﺎدوﮔﺮان و ﻃﺎﻟﻊ(ﺑﻴﻨﺎن از ﻣﺮدان روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺷﻜﻮه زرﻳﻦ‪،‬‬

‫در آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻏﻢ(اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ(اى دﻳﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪون‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻚ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﻓـﺮاواﻧـﻰ و رﻓﺎه ﺑﻰ(ﻧﻈﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻜﻨـﻮﻟﻮژى ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺷﻬـﺮﻫﺎى‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮى از وﻳﻠﻴﺎم واﻟﺸﺎم ﻫﺎو )‪(١٨٩٧-١٨٢٣‬‬

‫ﺑﺰرگ و ﻣﻮﻟﺪ ﺛـﺮوت‪ ،‬اﻣﻜﺎﻧﺎت ﲢﻘﻴﻘﺎﺗﻰ ﻓـﻮق(اﻟﻌﺎده ﻛﻪ ﻫـﺮ روزه ﺑﻪ ﻛﺸﻔﻴـﺎت‬ ‫ﻣﺎده ﻧﺎﺋﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻳﺘﺮﻳﻨﻰ‬ ‫ﺗﺎزه(اى در ﻓﺮاﺳﻮى ﻛﻬﻜﺸﺎن(ﻫﺎ ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ذرات ّ‬

‫ﺑﺮاى ﳕﺎﻳﺶ ﺟﺎﻣـﻌـﻪ ﻣـﺪرن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤـﺰﻣﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴـﺸـﺮﻓﺖ(ﻫﺎ اﻳـﻨـﻚ‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﺎن ﺷﻴﻔﺘﻪ اﻣﻮر ﻣﻌﻨـﻮى ﺷﺪه(اﻧﺪ و اﻳﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﻴﺮ(ﻣﻨﺘﻈﺮه‬

‫∞‪±±‬‬

‫‪—U²HÖÅgOÄ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±±±‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻜﻮﻻرﻳﺴﻢ و ﻣﺎدى(ﮔﺮاﺋﻰ اﻓﺴﺎر(ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ(اى ﻛﻪ در دﻫﻪ ‪ ١٩٧٠‬ﲤﺎﻣﻰ‬

‫ﻧﺴﺒﻴﺖ(ﮔﺮاﺋﻰ ﻣﻰ(رﻳﺰد‪ .‬در اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ‪ %٦٠‬ﻣﺮدم ﻣـﻄﻠﻘًﺎ ﺑﻪ اﺧﻼﻗﻴﺎت اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﺟﻮاﻧﺐ زﻧﺪﮔﻰ را در(ﺑﺮ(ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى اﻣﻮر ﻏﻴﺮ(ﻣﺎدى‪ ،‬اﺳﺮار و‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ و ﻣﺠـﻤﻮﻋًﺎ ‪ %٧٠‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺣـﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﳕـﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺴﺒﻴـﺖ(ﮔﺮاﻳﺎن‬

‫اﻣﻮر ﻓـﺮاﻋﻘﻠﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﻮر روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﺷﻜﺎل ﻣﺘـﻌـﺪدى ﻇـﺎﻫـﺮ‬

‫ﻫﺴﺘـﻨﺪ ﻛﻪ اﻛﺜﺮﻳـﺖ ﻗﺸﺮ اﺧﻼق(ﮔﺮاﻳﺎن را در آﻣـﺮﻳﻜﺎ ﺗﺸﻜـﻴﻞ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﻣﻠﺘﻰ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺴﻴـﺎر آراﻣﺶ(ﻃﻠﺒﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در آن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺴﻜﻴـﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﲤـﺪﻧﻰ درﺧﺸﺎن و ﺑﺎﺷﻜﻮه را ﺳﺎﺧﺘﻪ(اﻳـﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑـﺮ‬

‫ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮﺋﻰ دروﻧﻰ دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ رﻓﺘﺎر در ﭘﻰ ﻳﺎﻓﱳ ﻣﻌﻨﻰ و‬

‫ﺑﻨﻴﺎد ﺧﻼء ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن ﻓﺮوﺗﻨﻰ و ﺗﻮاﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺟﺎه(ﻃﻠﺒﻰ(ﻫﺎى‬

‫اﺧﻼﻗﻴﺎت در درون ﺧﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﭼﻴﺰى ﻛﻪ روزﮔﺎرى در ﺧﺪا ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻣﺎ را ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫّﻴﺖ داده و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑـﻪ ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺑﺮاى ﺑﻪ ﲢﻠﻴﻞ ﺑﺮدن ﻗﻮاى‬

‫او ﻳﺎ ﻛﻼم وى ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺳﻔـﺮ دروﻧﻰ ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﺑﻪ »ﭘﻴﺸﺮوى زاﺋﺮ«‬ ‫ﺟﺎن ﺑﺎﻧﻴﺎن ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮاواﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻰ‬

‫ذﻫﻨﻰ ﻣﺎ ﮔـﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ آن ﭼﻨﺎن از ﺟـﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد در واﻗﻌّﻴﺖ و ﭼـﻨﺎن از ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ(اﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ادﻋﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى را‬

‫ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻰ(ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧـﻮد آﻣﺪه ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻢ و‬

‫ﻗﻄﻌًـﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻓـﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬و ﲤﺎم داﻧﺴـﺘﻪ(ﻫﺎى ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑـﺎﻳﺴﺖ در ﺳﺎﻳﻪ ﲡـﺮﺑﻪ(ﻫﺎﻳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰ(داﱎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺳﻔﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ او در ﻣﺮگ از رود اردن ﻣﻰ(ﮔﺬرد‪،‬‬

‫ﺑﺎزﻧﮕﺮى ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و در ﻛﺎﻧـﻮن زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻴﭻ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺛﺎﺑﺖ وﻏﻴﺮ ﻗـﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮى وﺟﻮد‬

‫ﺷﻜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ او را در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ رود ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻔﺴﻄﻪ(ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺎﻛﻰ از ﺻﺪاﻗﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺳﻔﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺪرن ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﺳﻔﺮ اﻳﻦ زاﺋﺮ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﺪ‬

‫در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺮاﻳﻂ ﻛﺎﻣـﻼً ﺗﺎزه(اى ﺑﻪ وﺟـﻮد آﻣﺪه و اﮔﺮ ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﲤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺟﺴﺘﺠﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‪ ،‬ﺟﺴﺘـﺠـﻮﺋﻰ در‬

‫ﻛﺎﻣﻼ در اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ً‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻜﺜﺮ(ﮔﺮاﺋﻰ ﭘﺪﻳﺪه(اى ﻧﻮﻇﻬﻮر در ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ‪،‬‬

‫درون ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﻮرى در درون‪ ،‬ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮاﻣﻮر ﻣﻜﺸﻮف و ﻓﺮاﻋﻘﻠﻰ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﻰ(رﺳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﲡﺮﺑﻪ ﻧﻮﮔﺮاﻳﻰ‪ ،‬از ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮاى ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت ﺑﻪ درون(ﮔﺮاﺋﻰ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻤـﺎن(داران اوﻟﻴﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ در دﻧﻴـﺎﺋـﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴـﻢ‪ .‬و ّ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻫـﺰاران ﺧﺪاﻳﺎن ﻧﺮﻳﻨﻪ و ﻣﺎدﻳﻨﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺖ داده اﺳﺖ و ﺣﺎل ﭘﻮﭼﻰ واﻗﻌﻰ در ﭼﻨﻴﻦ درون(ﮔﺮاﺋﻰ ﻣﻄﻤﺌﻨـﺎً ﮔﻮاه‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد اوج ﺗﻜﺜﺮﮔﺮاﺋﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ اﻧﮕﻴﺰه(ﻫﺎى آن ﺗﻜﺜـﺮﮔﺮاﺋﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻜﺜﺮﮔﺮاﺋﻰ‬

‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫـﺖ ﺧـﺪا آﻓـﺮﻳـﺪه ﺷـﺪه(اﻳـﻢ رﻧﮓ‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻔـﺎوت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﮔﻔﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻘﻴﻘـﺖ و ﺧـﺪاى‬

‫آراﻣﺶ را ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ آراﻣﺶ ﺧﻮد را در ﺧﺪا ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ و ﺿﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﻣﺮوز‬

‫اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ در ﻣﺸﺮب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ‪ ،‬از ﺳﻜﻮﻻرﻳﺴﻢ ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ‬

‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻧﻴﺎ را‬

‫ﺑﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺳـﻰ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘـﻴﮕﻴﺮى آرام ﺣﻘﻴﻘـﺖ در ﺟﻬﺎت ﻓﺮاواﻧﻰ ﮔﺴـﺘﺮش‬

‫دﮔﺮﮔﻮن ﻛﺮد و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺗﻮﻟﻴﺎن در ﻗﺮن ﺳﻮم ﻣﻴﻼدى ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬

‫ﻳـﺎﻓﺘـﻪ اﺳﺖ‪ .‬و اﻟـﺒﺘـﻪ ﻳﻜـﻰ از ﻣﻬـﻤﺘـﺮﻳﻦ ﻧـﺘـﺎﻳﺞ آن اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧﻔـﺖ ﺑﺮ آﺗـﺶ‬

‫ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻣﻌﺒﺪﻫﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﻣﺸﺮﻛﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫≤‪±±‬‬

‫‪—U²HÖÅgOÄ‬‬

‫≥‪±±‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﻮﺿﻮع ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻰ(ﻫﺎ ﻫـﻢ ﻧـﺒـﻮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﻤـﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﻴـﺸـﺮوى در‬

‫ﻛﺘﺎب »ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫـﻢ اﻧـﺴـﺎن« ﻧـﻮﺷﺘﻪ اﺳﺘـﻮارت اﻟﻴـﻮت‪ ،‬ﻣﻨﺒﻌـﻰ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ و‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻮد ﺳـﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺠﻨﮕـﺪ ﺗـﺎ و ّ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺮاى آﻣﻮﺧﱳ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوه‬

‫اﻧﺴﺎﻧـﻴـﺖ ﻛـﺎﻣـﻞ را در ﻳﻚ ذات ﺣﻔﻆ ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬در داﺧﻞ ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎ ﻧـﻴـﺰ ﻛـﺴـﺎﻧـﻰ‬

‫ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ و آراﺳﺘﮕﻰ آن ﻛﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪،‬‬ ‫‪l‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺒـﺖ ﺑـﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴـﺢ و ﮔـﺮوه دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫آن ﻏﻨﺎى روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ اﻗﺪام ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﳕﻮده‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻚ آوردﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را از‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه زﺑﺎن ﺣﺎل ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮان ﺳﺮﺳﭙﺮده ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪاﺋﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را در‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻋﻈﻤﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ‬

‫ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪه(اى ﺷﻬﺎدت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻢ رﻧﮓ ﻛﺮدﻧﺪ و‬

‫درك ﳕﻮده ﻛﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاﺳﺎس ﻧﻈﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑـﺎﺷـﺪ و‬

‫ﻋﺪه(اى دﻳﮕﺮ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ آن ﺑﻴﻔﺰاﻳﻨﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﻢ در ﺗﻼش ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻴﺰى‬

‫آﻧﮕﺎه دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮوﺗﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻳﻚ ﲢﻘﻴﻖ ﺻﺮف‬

‫از آن ﺑﻜﺎﻫﻨﺪ‪ .‬در ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼدى ﻛﻠﻴﺴﺎ از ﻓـﺮﺿﻴﻪ دو‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ و راﺳﺘﻰ‪ ،‬و ﻧﻴﻜﻮ زﻳﺴﱳ‬

‫ذات در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺣﻤـﺎﻳـﺖ ﳕـﻮد و ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳـﻚ ﻗـﺮن درد و‬

‫در ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ در ﺟﺎوداﻧﮕﻰ اﺳﺖ و ﻛﺎﺋﻨﺎت را در دﺳﺘﺎن‬

‫رﱋ‪ ،‬ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﻓﺮاوان ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ دوره دردﻧﺎك ﻓﺮا‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﲢﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺪرت اوﺳﺖ و زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى او‬

‫رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ آراﻣﺶ ﻣـﻮﺟﻮد دﻳﺮى ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ در ﭘﺎﻳﺎن ﻗـﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﭼـﻪ‬

‫ﺟﺮﻳﺎن دارد‪ ،‬ﭼـﻮن ﻳﻚ روز در ﻗﺪرت و داورى ﻣﻬﻴﺐ ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬

‫آﺳﺎن و ﺑﻰ(ﺧﻄﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺻـﻐـﺮى و ﻛﺒـﺮى ﭼﻴﺪن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺴﻴـﺤـﻴـﺖ‬

‫ﻛﺘﺎب ارزﺷﻤﻨﺪ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و در آن ﺗﻌﻤﻖ ﳕﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﮋوﻫﺎن و ﻣﺘﻔﻜﺮﻳﻦ داﻧﺸﮕﺎه دﻳﺪه‪ ،‬ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ آﻣﻮزه ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون ﻣﺮدود‬

‫دﻳﻮﻳﺪ اف‪ .‬وﻟﺲ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و ﭼﻪ آﺳﺎن ﲤﺎم دﺳﺘﺎوردﻫﺎى ﭘﺪران ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ و اﻳﺜـﺎرﮔﺮى‬

‫رﺋﻴﺲ داﻧﺸﻜﺪه اﻟﻬﻴﺎت ﮔﻮردن ﻛﺎﻧﻮل‪،‬‬

‫ﻛﺴﺐ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻓـﺮﻫﻴﺨﺘﮕﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣـﻮزه داﻧﺸﮕﺎﻫـﻰ دوران ﻓﺮاﻧﻮﻳـﻦ را‬

‫ﺷﺎرﻟﻮت‬

‫اﺷﻐﺎل ﻛﺮده(اﻧﺪ ﺑﻪ دور رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ اﻳﻦ ﺳﺆال ﺑﻬﺖ(اﻧﮕﻴﺰ را ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺪون »ﻣﺴﻴﺤﻰ« ﻛﻪ ﲡﺴﻢ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﲟﺎﻧﺪ؟ ﻣﺎ ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑﺮاى اﻋﻼم ﺑﻪ دﻧﻴﺎﺋﻰ‬ ‫اﻧﺒﺎﺷـﺘﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻰ(ﻫﺎى ﲢـﻠﻴﻞ روﻧﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺘـﺄﺳﻔﺎﻧﻪ دﺳﺘـﺨﻮش اﻣﻮاج ﺑﻠﻨﺪ ﻣـﺪرﻧﻴﺰه‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬اﮔﺮ در ﻛﺎﻧﻮن آن ﭘﻴﺎم ﻣﺮگ ﻧﻴﺎﺑﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎﺋﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±±µ‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﻧـﺪارد‪ .‬ﻣﺎ وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤـﻰ را ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻖ در ﻣـﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‬

‫ ‪t bI‬‬

‫اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰ(دﻫﻴﻢ‪ .‬روح ﭘﺮﺳﺘﺶ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣـﺮده اﺳﺖ‪ .‬رازﻫﺎى ﺧﺪا دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻬﺖ و ﺣﻴﺮت ﻣﺎ را ﺑﺮﳕﻰ(اﻧﮕﻴﺰد‪ .‬ﺗﺜﻠﻴﺚ اوﻟﻴﻦ راز ﺑﺰرگ ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ و ﺷﺨﺺ‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺧﻼﺻﻪ(اى از زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﻛﻮﺷﺸﻰ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ دوﻣﻴﻦ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺳﺮﺷﺎر از ﺗﺎزﮔﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬

‫در ﺟﻬﺖ ﺑﻴﺎن دﻻﻳﻞ آﻣـﺪن او ﺑـﻪ زﻣﻴﻦ و ﻛـﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﳒﺎم داد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛـﺘـﺎﺑـﻰ‬

‫او ﺑﻪ زاﻧﻮ درآﻣﺪه او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ در واﻗﻊ در ﺣﻴﺮت و ﻋﺸﻖ و ﺳﺘﺎﻳﺶ‬

‫اﺳﺖ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺮﺟﻼل او‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس‬

‫ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ(اﻳﻢ‪.‬‬

‫در ﻣﻮرد »ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ« ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ(ﭘﺮدازد‪.‬‬

‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب اﻧﮕﻴـﺰه(اى ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺗﺎ در ﺻﺪد درك ﺟﺎﻳﮕﺎه‬

‫دﻻﻳﻞ زﻳﺎدى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﻧﮕﺎرش ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣـﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ :‬ﻳﻜﻰ از‬

‫درﺳﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮآﻣﺪه و از ﺷﺮاﻛﺖ ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﺮﺧﻮردار‬

‫اﻳﻦ دﻻﻳﻞ ﻧﺎﺷﻰ از ﮔﺴﺘﺮش و ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻪ(ﻫﺎى ﻣﺪرن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ اﻛﺜﺮًا‬

‫ﺷﺪه و ﻗﺪوﺳﻴـﺖ او را ﺑﺴﺘﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﺪف واﻗﻌﻰ(اش ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﻧﻮﻳـﺴـﻨـﺪه‬

‫ﻣﺤـﻞ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼـﻴـﺰﻫﺎﺋﻰ در ﻣـﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‬

‫ﺑﻮده‪ ،‬ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ! ﺷﺒﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻨﺠﻰ و دوﺳﺖ ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺎ ﲢﻤﻞ ﭼﻨﻴﻦ اﻫﺎﻧﺖ(ﻫﺎﺋﻰ را در اﻧﻈﺎر ﻋﻤﻮم ﻧﺪارﻳﻢ و ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ ﻛﻪ‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻦ و ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻦ‪،‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻏﻠﻂ را ﺑﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ‪ ،‬راه ﻣﻦ و ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻦ‪:‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﻣﺴﻴﺤﻴـﺎن ﺟـﻮان ﺑﭙﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎت‬ ‫ﺿﻌﻴ‪ w‬ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ در ﻣﻮرد آﻧﭽﻪ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮش ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده‪ ،‬دﭼﺎر‬ ‫ﺳﺮدرﮔﻤﻰ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺎﻣﻞ اﻳﻤـﺎن(داران ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺷـﻮد ﻛﻪ رﻫﺒﺮان آﻳﻨﺪه‬ ‫دﻧﻴﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫روﺷﻨﻰ ﺣﺎﻣﻰ ﺟﻼل و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﻧﮕﺎرش اﻳﻦ ﻛﺘﺎب وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﺳﺎﻳﺮ دﻻﻳﻞ‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬آﻧﭽﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه(ﻣﺎن ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴـﺪ آن‬ ‫ﭼﻨﺎن رﻓﻴﻊ و ﭘﺮﺟﻼل اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن راﻫﻰ ﺟﺰ ﺳﺘﻮدن اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮ!‬ ‫اﺳﺘﻮارت اﻟﻴﻮت‬

‫‪“Už¬dÝ‬‬ ‫ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺺ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺗـﻌـﻠـﻴـﻢ‬ ‫ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬در ﻧﺎم او ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫او ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاى واﺟﺐ(اﻟﻮﺟﻮد و ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ .‬او ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺎم اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳـﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او اﻧﺴﺎن ﺷـﺪ و داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬

‫‪‰Ë« g$Ð‬‬

‫واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪» ،‬ﻣﺴﺢ ﺷﺪه« ﻣﺎﺷﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد‪ ،‬ﻧﻪ دو ﺷﺨﺺ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺮﮔﺎه ﺑﻪ او ﻣﻰ(اﻧﺪﻳﺸﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷـﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﺳﻪ ﺑﺨﺶ و ﻫﺮ ﺑﺨﺶ ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻪ ﻓﺼﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺒﺤﺚ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪Ë« XO¼u-« ‡ b½Ë«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ ‪ ±‬‬ ‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪±±π‬‬

‫و از ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ا ﮔﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ اول ﺑﻮد‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻣـﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﻜـﺮى ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻴﺪ؟« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦٢:٦‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻇﻬﺎرات آﺷﻜﺎر و ﺻﺮﻳﺢ او ﺑﺎزﺗﺎﺑﻰ دﻗﻴﻖ از آ ﮔﺎﻫﻰ ﻋﻤﻴﻖ وى ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در دﻋﺎى‬ ‫ﺷﺨﺼﻰ(اش ﺑﺎ ﺧﺪا دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪» :‬و اﻻن ﺗﻮ اى ﭘﺪر ﻣﺮا ﻧﺰد ﺧﻮد ﺟﻼل ده‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ ﻣـﺎ ﻛـﻪ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴـﻢ‪ ،‬ﺑـﺖ(ﭘـﺮﺳـﺖ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﻧﺰد ﺗﻮ داﺷﺘﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٥:١٧‬‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬و اﮔﺮ او ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻣﺎ از ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ﺳﺮ(ﺑﺎز ﻣﻰ(زﻧﻴﻢ‪،‬‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ را ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻟﻬﺎم ‪l‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ او ﻛﻔﺮﮔﻮ‪ ،‬ﻣﺘﻘﻠﺐ و ﻏﺎﺻﺐ اﺳﺖ‪ .‬و ﺣﺘّﻰ‬

‫‪ (١:١‬و »ﻗﺒﻞ از ﻫﻤﻪ« اﺳﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(١٧:١‬او در ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮب ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﲤﺎم ادﻋﺎى‬

‫ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻌﻤـﻮل اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻛﺴﻰ »ﻛﻪ از ﺑﺎﻻ ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ...‬ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ از‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ او ﺧﺪا اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ از او ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺮدى‬

‫آﺳﻤﺎن ﻣﻰ(آﻳﺪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣١:٣‬او ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ در ﻛـﺴـﻮت ﺣﻘﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧـﻰ در‬

‫ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻔﺮﮔﻮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد »دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٩:٨‬او ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ »ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻋﺼﻴﺎﻧﮕﺮ ﺧﺪاﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻫﻴﭻ ﺳﺆاﻟﻰ ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﺣﻴﺎﺗﻰ(ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻣﻄـﺮح ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ او ﺧﺪا ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد او ﭼﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ؟‬

‫ﺧﻮد ﻣﻰ(دﻳﺪ‪ .‬او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »از اﺑﺘﺪا« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪» ،(١:١‬در اﺑﺘﺪا« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﻋﻴﺴﻰ را‬ ‫از آﺳﻤﺎن« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٤٧:١٥‬ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ(دﻫﻨﺪه ّ‬

‫ﺗﺸﺨﻴﺺ داده ﺑـﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از او ﻣﻰ(آﻳـﺪ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬آﻧﻜﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ...‬زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ‬

‫‪v1“« œułË‬‬

‫ﻣﻘﺪم ﺑﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠٬١٥:١‬‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ در رﺣﻢ ﻣﺎدرش‬ ‫ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮد و ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ او ﻧﻪ ﻣﺒﺪأ وﺟﻮدش‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫«“‪«bš ÊuÇ v1‬‬

‫ﻇﻬـﻮر او در ﻗﺎﻟـﺐ اﻧﺴـﺎن در ﺻﺤـﻨﻪ ﺗـﺎرﻳﺦ اﺳـﺖ‪ .‬ﻋﻴـﺴﻰ ﺑﺎ ﺗـﻮﻟﺪ زﻣـﻴﻨـﻰ(اش‬

‫ﻫﻴﭻ اﻳﻤﺎن(دار ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس آﺷﻨﺎﺋﻰ دارد ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻜﺮ وﺟﻮد‬

‫ﮔﻮﺷﻪ(ﻫﺎﺋﻰ از آن وﺟﻮد ازﻟﻰ ﭘﺮﺷﻜﻮه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن داد و ﻣﺎ را از آن آ ﮔﺎه ﳕﻮد‪.‬‬

‫ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ درك ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ وﺟﻮد‬

‫او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﻧـﺰد ﭘﺪر ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و در ﺟﻬﺎن وارد ﺷﺪم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ازﻟﻰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺮوان آرﻳﻮس ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻧﺪ و‬

‫‪ .(٢٨:١٦‬او ﺧﻮد را ﻛﺴﻰ ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﻛﺮده ﻛﻪ »از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(١٣:٣‬‬

‫در ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ آن ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻞ آﻓﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ازﻟﻰ‬

‫∞≤‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≤±‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺤﺜﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ آن ﻣـﻮاﻓﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد او را ﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﻠﻜﻪ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺮوان آرﻳﻮس ﻳﺎ ﺷﺒﻪ(آرﻳـﻮﺳﻰ(ﻫﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨـﻠـﻮق ﺧﺪا ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺗـﻮﺳﻂ او ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕـﺮ را ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﻰ ﳕﻰ(زدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﳕﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ وﺟﻮد ﻣﺴﻴﺢ ازﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ وى‬

‫دو ﻣﻮﺿﻮع وﺟﻮد ازﻟﻰ و اﻟﻮﻫﻴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ذﻫﻦ ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل در ﻫﻢ‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨﻠـﻮق و ﺷﺒﻴﻪ(ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺨﻠـﻮق در ﻣﻴﺎن ﻣﺨﻠـﻮﻗﺎت دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ آن را در آﻳﺎت آﻏﺎزﻳﻦ اﳒﻴـﻞ وى ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺧﻮد او ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪا‬

‫ﻛﻠﻤﺎت ﻋﻤﻴﻖ و ﭘﺮﻣﻔﻬﻮﻣﻰ را ﻛﻪ در اﺑﺘﺪاى اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ آﻣﺪه ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ‪:‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫»در اﺑﺘﺪا ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن در اﺑﺘﺪا ﻧﺰد‬

‫ﮔﺮوه ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﺷﺒﻪ(آرﻳـﻮﺳﻰ(ﻫﺎ« ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺪﻛـﻰ ﻧـﺰدﻳﻜﺘـﺮ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑـﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻳﺎدى ﺑﺎ آن داﺷﺘﻨـﺪ‪ .‬آﻧـﻬـﺎ ازﻟﻰ ﺑـﻮدن ﻣﺴﻴـﺢ را‬ ‫ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻨﻜﺮ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻮدن وى ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر و ﺑﻪ اﻧﺪازه او ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻏﻴﺮ او ﭼﻴﺰى از ﻣﻮﺟﻮدات‬ ‫وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻓﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣-١:١‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ژرف و ﻋﻤﻴﻖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ دﻗﻴﻖ(ﺗﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ‬ ‫ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻠﻖ ﺷﻮد‪ ،‬او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﺳﺨﻨـﺎن ﺧـﻮد ﻣﺴﻴﺢ در ﺗﻀﺎد آﺷﻜـﺎر ﺑـﺎ ﭼـﻨـﻴـﻦ ﺑـﺎورﻫﺎﺋﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫ﻣﺴﻴﺢ آﻏﺎزى ﻧﺪاﺷﺘﻪ و اﮔﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ »از اﺑﺘﺪا«‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٥٨:٨‬‬

‫ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ؟ دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ او ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎن ﺳﺎده(اى در ﻣﻮرد وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫اﮔﺮ او ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻰ(ﺑـﻮد ﻋﺒﺎرت »ﺑﻪ ﻏﻴﺮ او ﭼﻴـﺰى از ﻣﻮﺟﻮدات وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻓﺖ«‬

‫ﻣﻨﻈﻮرى را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﺶ از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮدم« وﻟﻰ »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ«‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﳕﻰ(داﺷﺖ‪» .‬ﻛﻠﻤﻪ« آﻏﺎزى ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﺨﻠﻮق ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬

‫ادﻋﺎى وﺟﻮد ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ از ﭘـﻴـﺶ از اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﳊﻈﻪ ﺑﻴـﺎن اﻳـﻦ‬

‫ﺧﻄﺎى آرﻳﻮس(ﻫﺎ را ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺨﻦ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ اﻳﻦ زﺑﺎن ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ »ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺑﻮدن« اﺳﺖ‪ .‬ادﻋﺎى ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺎ(ﻣﺨﻠﻮق ازﻟﻰ‪ ،‬در اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ وﺟﻮد ازﻟﻰ(اش ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﻪ ادﻋﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑـﻮد‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬

‫ﺧﻼف آﻧﭽﻪ ﺷﺒﻪ(آرﻳﻮﺳﻰ(ﻫﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﻛﻤﺘـﺮ از‬

‫ﺳﺨﻨـﺎن را ﻣﻰ(ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﻨـﻈـﻮر ﻋـﻴـﺴـﻰ ﭼـﻴـﺴـﺖ‪،‬‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ و ﺟﺰﻣﻴﺘﻰ از اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺻﺎ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﺒـﺎرت »ﻣﻦ ﻫﺴﺘـﻢ« ﺗـﻮﺻﻴ‪ w‬ﺧﺪا از ﺧﻮدش اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺨﺼـﻮ ً‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد« و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﺗﻀﺎد داﺋﻤﻰ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺷﺒﻪ(آرﻳﻮﺳﻰ(ﻫﺎ‬

‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﻴﺢ در ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﻔﺮ آﺷﻜﺎر ﺑﻮد و واﻛﻨﺶ آﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻔﺮﮔﻮﺋﻰ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬راﻫﻰ ﺑﺮاى ﻃﻔﺮه رﻓﱳ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در واﻗﻊ ﻧﺤﻮه ﻧﮕﺎرش‬

‫ﺑﺮداﺷﱳ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻨﮕﺴـﺎر ﳕـﻮدن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت در زﺑﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻌﻨـﻰ را ﻣﻰ(رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻤﻼً ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫≤≤‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥≤‪±‬‬

‫ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺟﺎ و ﻣﻨﻄﻘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳـﺎت را اﻳﻦ‬

‫ﭼﻜﻴﺪه ﻛﻠﻰ ﺳﺨﻨﺎن ﭘـﻮﻟﺲ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺮ اﺳﺎس ﻓﺮوﺗﻨﻰ و اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻰ(ﺣـﺪ و‬

‫ﻃﻮر ﺗﻔﺴﻴﺮ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪» :‬ﻛﻠﻤﻪ ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻮد!«‬

‫ﻣﺮز ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ اﻳﻨﻚ اﻧﺴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ!‬

‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت ﻓﻜﺮ اﻧﺴﺎن را ﻣﻐﺸﻮش ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪا‬

‫ﻣﱳ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ در اﻳﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٣-١:١‬اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ وﺟﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻧـﺰد ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑـﺮاى ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳـﺆال ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﺋﻨﺎت را آﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ ]ﻛﻪ در ﻛـﺘـﺎب اول ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺠﻠﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻣـﻮرد ﺑﺤﺚ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺢ ازﻟﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن »ﻓﺮوغ ﺟﻼل ﺧﺪا« و ﲡﻠﻰ ذات‬

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ [.‬ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻢ در اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻄـﺮح ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ‬

‫ﺧﺪا ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮر ازاﻳﻦ آﻳﺎت ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﻮر ﭼﮕﻮﻧﻪ اﳒﺎم‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻧﻮر ﺟﻼل ﺧﺪا از ﭘﺴﺮش ﺗﺎﺑﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻨﺤﺮف ﳕﻮدن ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﻘـﺪان آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ‬

‫و ﺟﻼل ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻛﻤﺘﺮ از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ او ﭼﻨﺎن ﻓـﺮوﺗﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ در‬

‫ﺟﺪى و ﺧﻄـﺮﻧﺎك اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽـﻪ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﺎﻣـﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ و اﺟـﺎزه‬

‫ﺟﺴﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻴﻨﺎى واﻗﻌﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در او اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫ﳕﻰ(دﻫﺪ ﻣﺎ دﭼﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﺷﻮﻳـﻢ‪ .‬ﻣـﺘـﻮن ﻓﺮاوان دﻳﮕـﺮى در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺴﻢ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ‪ l‬واﻗﻌﻰ‪ ،‬ذاﺗﻰ و ﻛﺎﻓﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮﻣﺪى‬

‫ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﻨﻨﺪه ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺳﺎﺳﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﺎوداﻧﻰ و ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻤﻰ او را ﻧﺪﻳﺪه و ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺘﻮن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ ١١-٥:٢‬و‬

‫در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺎﻣﻠﻰ از ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪا دﻳﺪ‪ .‬او ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺧﺼـﻮص آﻳﺎت ‪ ٧-٥‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑـﻪ وﺿﻮح ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ‬

‫واﻗﻌﻰ ذات ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا در ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ »ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ ﭘﺪر را دﻳﺪه‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ وﺿﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ‬

‫اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٩:١٤‬ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻜﺸﻮف ﳕﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ راز ﻋﻈﻴﻢ ﻫﺮ‬

‫ﺑﻮده ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺴـﺎوى ﺑﻮده‪ ،‬وﻟﻰ او ﺟﺎﻳﮕﺎه و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧـﻮد را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻧﺸﻤـﺮد‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻓﺮاﺗـﺮ از ادراك ﻣﺎ اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﮔﻴﺞ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜـﻮه وﻋﻈﻤﺖ اﻟﻬـﻰ را ﻛﻨﺎر ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ‬

‫ﳕﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ آن را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖ ازﻟﻰ ﻛﻪ از ﭘﺪر ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﻮد‬

‫ﺻﻮرت ﺧﺎدم ﻣﻄﻴﻊ‪ ،‬رﱋ را ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﻣﺮگ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻣﺮﮔﻰ ﺷﺮم(آور ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ‬

‫ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﳕـﻮﻧﻪ(اى از ﻓﺮوﺗﻨﻰ و اﻃﺎﻋـﺖ را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﻧﻬﺎده و اﻳﻨـﻚ رﺳﻮل از ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ از آن ﳕـﻮﻧﻪ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﭼﻨﺎن ﻛـﻪ‬

‫ ‪«bš tÐ vL‬‬ ‫‪Ò‬‬

‫ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻣﺘﻌﺪد ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪،‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﺗﺎ آﳒﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(روﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺧﺪا ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺪه(اى‬

‫در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ آرﻳـﻮﺳﻰ(ﻫﺎ و ﺷﺒﻪ(آرﻳﻮﺳﻰ(ﻫﺎ از وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳـﺖ‪.‬‬

‫دﭼﺎر ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺮﺧﻮرد آﻧﻬﺎ ﺑﺎ آﻳﺎت آﻏﺎزﻳﻦ اﳒﻴـﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﻛﻪ در ﺑـﺎﻻ‬

‫‪±≤¥‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≤µ‬‬

‫اﺷﺎره ﺷﺪ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ اﻳﻦ آﻳﺎت اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﻰ و ﻏﻴﺮ(ﻣﻌﻤـﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬

‫آن را ﺑﻪ »ﻣﺴﻴﺢ« ﻧﺴﺒﺖ داده(اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت‪ ،‬ﻓﻮرًا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰ(رﺳﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺳﺎﻣﻰ و اﻟﻘﺎب ﺧﺪا‪ ،‬ﻏﺎﻟﺒﺎً در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﺴﻴﺢ از ﻋﻨﺎوﻳﻦ زﻳﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﳕﻮد‪:‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ اﻃﻼق ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫»ﺧﺪا« )اﻋـﺪاد‪٦-٥:٢١‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن‪(٩:١٠‬؛ »اى ﺧﺪاى ﻣﻦ‪ ...‬ﺗﻮ ﻫـﻤـﺎن‬

‫ﳕﻮﻧﻪ ﺑﺎرز آن ﻛﻠﻤﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ در زﺑﺎن ﻣﺎ »ﺧـﺪاوﻧﺪ« ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﻰ و ﺳﺎﻟﻬﺎى ﺗﻮ ﲤﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪٢٧-٢٤:١٠٢‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬

‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﻪ در آن ﺑـﺮاى »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ ﻛﺎر‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت« )اﺷﻌﻴﺎ ‪١٠-١:٦‬؛ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪-٣٩:١٢‬‬ ‫‪(١٢-١٠:١‬؛ »ﭘﺎدﺷﺎه‪ّ ،‬‬

‫اﻛﺜﺮ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن دﻳﮕﺮ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ زﺑﺎن ﻋـﺒـﺮى را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﻻزم ﺷﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻗﺪﻳﺮ‪) «...‬اﺷﻌﻴﺎ ‪٦-١:٩‬؛ ﻣﺘﻰ ‪ (١٦-١٤:٤‬و »ﺧﺪاوﻧﺪ« )ﻣﻼﻛﻰ ‪١:٣‬؛ ﻣﺘﻰ‬

‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻪ زﺑـﺎن ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴـﺎر ﻓـﺮاﮔﻴﺮ و ﻗﺎﺑـﻞ درك ﺑﻮد ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷـﻮد‪ .‬در‬

‫‪.(١٠:١١‬‬

‫»ﻳﻬـﻮه« اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎر آﺷﻨﺎ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬ ‫رﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ّ‬

‫ﻳﻬﻮه ﺑﻪ واژه ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ(اى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻫﻔﺘﺎد(ﺗﻨﺎن« ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺒﺮى ّ‬

‫‪ Kyrios‬ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ »ﻛﺮﻳﻮس« ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻓﺮاﮔﻴﺮﺗﺮﻳﻦ واژه ﺑﺮاى‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت« )اﺷﻌﻴـﺎ ‪١٤-١٣:٨‬؛ روﻣﻴﺎن ‪(٣٣:٩‬؛ »ﺧﺪاى‬ ‫‪(٤١‬؛ »ﺧﻮد ّ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﭘﻮﻟﺲ اﺑﺎﺋﻰ ﻧـﺪارد ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ را »ﺧﺪاى ﻣﺘﺒﺎرك ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑـﺎد«‬ ‫)روﻣﻴﺎن ‪ (٥:٩‬و »ﺧﺪاى ﻋﻈﻴﻢ و ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ« )ﺗﻴﻄﺲ ‪ (١٣:٢‬ﺑﻨﺎﻣﺪ‪.‬‬

‫دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬ ‫ً‬ ‫»ﺧﺪا« ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻜﺘﻮب درآﻣﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻨﺠﺎ از ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ و ﻧﻪ از دو‬

‫»ﻛﺮﻳﻮس« ﺑﺮاى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻜﺎر رﻓﺖ ﻛﻪ در اﻛﺜﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ(ﻫﺎ ﺑﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺗﺮﺟﻤﻪ‬

‫ﺷﺨﺺ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاى ﻳﻮﺣﻨﺎ »اﻟ‪ n‬و ﻳﺎء‪ ...‬و ﻗﺎدر ﻋﻠﻰ‪,‬اﻻﻃﻼق« اﺳﺖ )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬

‫»ﻳﻬﻮه« ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﺮﺟﻤﻪ ّ‬

‫‪ (٨:١‬و ﺑﺪون ﻫﻴﭻ اﺑﻬﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛـﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ »ﺧﺪاى ﺣﻖ و‬

‫ﻧﺎﻣﻴـﺪن ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ ﺑـﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ر‪.‬ك ﻣﺘـﻰ ‪٢٢:٧‬؛ ﻟـﻮﻗـﺎ‬

‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٠:٥‬‬

‫‪١١:٢‬؛ ‪٨:٥‬؛؛ ﻳــﻮﺣـﻨــﺎ ‪٢٨:٢٠‬؛ اول ﻗــﺮﻧـﺘــﻴــﺎن ‪٣:١٢‬؛ دوم ﭘـﻄــﺮس‬ ‫‪.(١٨٬٢:٣‬‬

‫‪—UJý¬ È«bš‬‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻨﺪاﺗﻰ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ اﺳﺖ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﻣﺠﺎز ﳕﻰ(داﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛﻤﺘﺮ از آﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى ازﻟﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن در اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻫﺴﺖ ﺑﭙﻨﺪارﻳﻢ‪ .‬آﻳﺎت ﻣﺘﻌﺪد ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻳـﺎدآور‬

‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧـﻘـﻞ ﻗـﻮل از ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٧-٦:٤٥‬ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ‪» :‬اى ﺧﺪا ﺗﺨﺖ ﺗـﻮ ﺗـﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻛﻪ درواﻗﻊ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﺑﺪاﻻﺑـﺎد اﺳـﺖ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٨:١‬اﻳﻦ آﻳﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺑـﺴـﻴـﺎر آﻳـﺎﺗـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮن ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﻧﺎدﻳﺪه ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ(اﻳﻢ‪ .‬ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺴﺒـﺖ‬

‫»ﻳﻬﻮه« اﺷﺎره ﻛﺮده(اﻧﺪ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ در آن ﺑﻪ‬ ‫ّ‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﺪا را درﻳﺎﻓﺖ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫داده ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬او اﻋﻤﺎل اﻟﻬﻰ اﳒﺎم داد و ﺳﺘﺎﻳﺶ‬ ‫‪l‬‬

‫∂≤‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑≤‪±‬‬

‫ﺣﺎل ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻚ ﺗﻚ اﻳﻦ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ و ﻧﮕﺎه ﺗﺎزه(اى ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‬

‫ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫ﻣﺼﻨﻮع دﺳﺘﻬﺎى ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻰ ﻫﺴﺘﻰ و ﺟﻤﻴﻊ آﻧﻬﺎ ﭼﻮن‬ ‫‪g‬‬

‫ﻳﻜﻰ از ﺻﻔﺎت ﺧﺪا ﺟﺎوداﻧﮕﻰ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫آﻳﺎ ﺧﺪا ﺟﻬﺎن را آﻓﺮﻳﺪ و ﺳﭙﺲ آن را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﺮد؟ ﺧﻴﺮ‪ ،‬او ﺑﺮ آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ اﻃﻼق ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﳕﻮﻧﻪ در اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٦:٤٤‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬

‫آﻓﺮﻳﺪه ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ و ﻛﻨﺘﺮل دارد‪» .‬ﺳﻠﻄﻨﺖ او ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ« و »ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻳﻬّﻮه در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ اول و آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ« و در ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﺮاى ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻴﻜﻮﺳـﺖ و رﺣﻤﺖ‪,‬ﻫﺎى وى ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﻋﻤﺎل وى اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺪرس ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١١-١٠:١‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ راﺟﻊ ﺑـﻪ ﺧﻮد ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎ و اول و آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ«‬

‫‪١٩:١٠٣‬؛ ‪ ،(٩:١٤٥‬اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »در وى )ﻋﻴﺴﻰ( ﻫﻤﻪ‬

‫)ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ .(١٣:٢٢‬ﻳﻬّﻮه ازﻟﻰ و اﺑﺪى و ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ ﻗﻴـﺎم دارد« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن‪ .(١٧:١‬ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺴـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ »ﺑﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﻗـﻮّت‬ ‫ﺧﻮد ﺣﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟـﻮدات« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٣:١‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛـﺴـﻰ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ(داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪا »ﺗﺒﺪﻳﻞ ﳕﻰ‪,‬ﭘﺬﻳﺮد« )ﻣﻼﻛﻰ ‪ .(٦:٣‬او‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ از ازل ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا‬

‫روﺷﻨﻰ ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻬّﻮه اﺳﺖ‪ :‬او ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬او ﻻﻳﺘﻐﻴـﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ آﻧﭽﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼﺪاق ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺪا را اﳒﺎم دﻫﺪ؟‬

‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﺪاق دارد‪ .‬ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﺗﻮ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارﻳﻢ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ازﻟﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن ﻫﺴﺘﻰ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‪ .(١٢:١‬ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪» :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﻗﻄﻌﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺎب ﺷﺸﻢ ﻛﺘﺎب اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ‬

‫دﻳﺮوز و اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٨:١٣‬‬

‫واﻗﻌﻪ ﻋﺠﻴﺒﻰ را ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ٧٠٠‬ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه و ﺻﻔﺎت ﺧﺪاﺋﻰ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫داده ﺷﺪه و اﻋﻤﺎل ﺧﺪاﺋﻰ ﺣﺘﻰ ﻗﺒﻞ از ﺟﺴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻨﺶ از او دﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻬﻮه ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘﺮﺟﻼل ﺧﻮﻳﺶ و در اوج و‬ ‫اﺷﻌﻴﺎ در ﻣﻌﺒﺪ روﻳﺎﺋﻰ از ّ‬

‫ﻛﺎﻧﻮن ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﮔـﺮداﮔﺮد او را ﺳﺮاﻓﻴﻦ و ﻛﺮوﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﻜﻮه‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮﺷﻜﻮه ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ »در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و‬

‫ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﻰ ﻗﺪرت ﻧﮕﺮﻳﺴﱳ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ و‬

‫زﻣﻴﻦ را آﻓﺮﻳـﺪ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١:١‬اﻣﺎ ﺷﻜﻰ ﺑـﺮاى ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ(ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ‬

‫ﺷﻜﻮه ﺑﻰ(ﻧﻘﺺ او را ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ آواز ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮودى ﻣﻰ(ﺳﺮاﻳﻨﺪ‪» :‬ﻗﺪوس‪ ،‬ﻗﺪوس‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ و »ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ او آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از او ﭼﻴﺰى‬ ‫از ﻣﻮﺟﻮدات وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ...‬او در ﺟﻬﺎن ﺑﻮد و ﺟﻬﺎن ﺑﻪ واﺳﻄـﻪ او آﻓـﺮﻳـﺪه‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ زﻣﻴﻦ از ﺟﻼل وى ﭘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﺎ آواز رﺳﺎى ﻛﺮوﺑﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪوس ّ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻌﺒﺪ ﻣـﺮﺗﻌﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺮ از دود ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻧﺒﻰ ﺑﺎ ﲤﺎم وﺟﻮد ﻣﺴﺤﻮر اﻳـﻦ‬

‫ﺷﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠٬٣:١‬؛ ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(١٧-١٦:١‬آﻳﺎت زﻳﺮ ﻧﻴﺰ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪه ﺧـﻮد را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و ﭼﻨـﺎن ﺧـﻮد را آﻟﻮده و‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪» :‬ﺗﻮ اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در اﺑـﺘـﺪا زﻣﻴـﻦ را ﺑﻨﺎ ﻛـﺮدى و اﻓﻼ ك‬

‫ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد »واى ﺑﺮ ﻣﻦ‪ «...‬ﺳﺮ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪.‬‬

‫∏≤‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≤π‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ در اﳒﻴﻞ ﺧﻮد ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ آﻧﭽﻪ اﺷﻌﻴﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻮﻟﻮد و ﺗﻮﻟﺪ‪ ،‬اذﻫﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ راز‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﻘﻞ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻰ(ﭘﺮدازد و اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬

‫ﻼ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﲡﻠﻰ و ﻓﺮوغ ﺟﻼل ﭘﺪر اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٣:١‬‬ ‫ﻣﻬﻢ را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺒ ً‬

‫ﻛﻼم را اﺷﻌﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﻼل او را دﻳﺪ درﺑﺎر‪g‬ه اوﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ روﺷﻨـﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ(ﳑﻜﻦ ﺑﻮد او ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻧﭽـﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬

‫‪ .(٤١:١٢‬اوﻟﻴـﻦ ﻣﻔﻬـﻮﻣﻰ ﻛﻪ از آﻳـﺎت ‪ ٤١-٣٧‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ(آﻳـﺪ ﺣﺎﻛﻰ از اﻳـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤ‪l‬ﻪ »او« اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻬّﻮه(اى ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا و او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻳﻬّﻮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬

‫ﻫﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﲡﻠﻰ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ را ﺧﻠﻖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﺎن‬ ‫ﺑﻪ درﺳﺘﻰ اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪» :‬ﭘﺴﺮ ﺗﻨﻬﺎ از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣـﺼـﻨـﻮع‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠـﻮق‪،‬‬

‫ﻗﺪوس ﺑﻮد و در ﻛﺎﻧﻮن ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪاى اﺑﺪى‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻟـﻮد‪ «.‬دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺨﻠـﻮق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ آﺳﻤﺎﻧﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺟﻤﻴﻊ‬

‫اﻧﺪازه ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧـﺪازه‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٦:١‬‬

‫ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ دو ﺧـﺪاى ازﻟﻰ و ادﺑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣـﻌـﻨـﻰ ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺖ ﻛـﺎرى اﳒﺎم‬

‫‪«bš d Ä‬‬

‫ﺻﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ از ﭼﻴﺰى ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫دﻫﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺮ ‪l‬‬

‫در ﻛﻨﺎر ﲤﺎم آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻳﺎدآورى ﺷﺪه‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ذاﺗﻰ در اﻟﻮﻫﻴﺖ اﳒﺎم ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬و ﻫﻤﻮاره در ﺣﺎل اﳒﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬

‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﺿﺮورى اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از‬

‫ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن در ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﺮﻳﺎن دارد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳـﻮء(ﺗﻔﺎﻫﻢ و ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻤﺘـﺮ از ﭘـﺪر ﺑـﺮاى ﭘﺴﺮ و ﺑﺎﻟﻌﻜـﺲ‪،‬‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮ در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻏﻴﺮ(ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﻣﻐﺎﻳﺮ‬

‫اﻧﺪﻛﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ »ﺗﻮﻟﺪ ازﻟﻰ ﭘﺴﺮ« ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺮﻳﺢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ از ﭘﺪر‬

‫ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‪ ،‬او »ﭘﺴﺮ‬

‫اﺳﺖ )ﻣﻴﻜﺎ ‪ ،٢:٥‬ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ ‪ ٦:٢‬و ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٤٢:٧‬‬

‫ﻳﮕـﺎﻧﻪ ﭘﺪر« )ﻳﻮﺣـﻨﺎ ‪(٤١:١‬؛ »ﭘﺴـﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ« )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٨:١‬؛ ‪ (١٦:٣‬و »ﭘـﺴﺮ ﺧﺪا«‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ را ﺧﻠﻖ ﻧﻜﺮد ﺗﺎ او ﻧﻴﺰ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻜﺮار ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٨:٣‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﻜﺲ آن ﺻﺎدق‬

‫او ﺑﻪ ﲤﺎم ﻣﻌﻨﻰ اﻟﻮﻫﻴـﺖ دارد و ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر‪،‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در دو ﻣﻮرد دﻳﮕﺮ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻋﻴﺴﻰ را »ﻧﺨﺴﺖ‪,‬زاده« ﻧﺎﻣﻴﺪه‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻛﻪ‬

‫ﺷﺨﺺ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ در اﻟـﻮﻫﻴـﺖ وﺟﻮد ﳕﻰ(داﺷﺖ‪ .‬ﲤﺎﻣـﻰ وﺟﻮد و ﺷﺨﺼﻴـﺖ‬

‫ﺑﻴﺎﻧـﮕﺮ ﻣﻮﻗﻌـﻴﺖ او ﻗﺒﻞ از آﻓـﺮﻳﻨﺶ ﻛﺎﺋـﻨﺎت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﺪ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥:١‬؛ ﻋـﺒﺮاﻧﻴﺎن‬

‫ﭘﺴﺮ از ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭼﻴﺰى ﺟﺮﻳﺎن دارد ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻔﻜﺮ و ﮔﻔﺘﺎر‬

‫‪ .(٦:١‬ارﺗﺒـﺎط ﺑﻴـﻦ ﭘﺪر و ﭘـﺴﺮ‪ ،‬ارﺗﺒـﺎﻃﻰ ﻣـﻨﺤـﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد‪،‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﲡﻠﻰ ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰ(ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ او »ﻛﻠﻤﻪ«‬

‫∞≥‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≥±‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧﺪا اﺳـﺖ و ﺧـﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢-١:١‬اﻳﻦ‬

‫ﺻﺎ ﻣﱳ ﻣﻬﻤﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ اﻋﻼم ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٨-٥:١‬ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫اﺳﺖ ذات ﭘﺴﺮ و او ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﺪون‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ اﺑﺪى ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ‪ .‬او‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﺠﻠـﻰ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ راﺑﻄﻪ(اى ﻛﻪ ﺷﺨـﺺ اول و‬

‫اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻧﺨﺴﺖ(زاده« ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪» .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن« او اﺑﺪى‬

‫ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻴﻠﺚ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺖ و ارﺗﺒﺎط ﻓﺮزﻧﺪى او ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺤﺼﺮ‬

‫ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻳـﻜـﻰ ﭘـﺲ از دﻳـﮕـﺮى از اﻳﻦ ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ ﭘـﺮ رﻣﺰ و راز ﺳـﺨـﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮد و ﻣﺎوراى درك و ﻓﻬﻢ ﻣﺎ اﺳﺖ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﭘﺴﺮ را ﳕﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﺠﺰ ﭘﺪر و‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ذات ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫‪l‬‬

‫ﻧﻪ ﭘﺪر را ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻏﻴﺮ از ﭘﺴﺮ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﺪو‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١:١‬و ﲡﻠﻰ ﻛﺎﻣﻞ ذات او اﺳﺖ )ﻋـﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٣:١‬ﺑﻠﻜـﻪ »در ﺻﻮرت‬

‫ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٧:١١‬‬

‫ﺧﺪا« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ (٦:٢‬و »ﺻﻮرت ﺧﺪاى ﻧﺎدﻳﺪه« ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٥:١‬؛‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٤:٤‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﻣﺪام ﺗـﻜـﺮار ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ‬

‫‪vN1« `OýU‬‬

‫ﺑﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬وﺟﻮد و ذات او از ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﻓﺼـﻞ آﻏﺎزﻳﻦ ﻫﺪف ﻣﺎ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺟﺎوداﻧـﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺄﻛﻴـﺪ ﻛـﻨـﻴـﻢ اﻳـﻦ راﺑﻄﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬آﻏـﺎزى‬

‫ﻣﺴﻴﺢ را ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ آﻣﺪن او در ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ و‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ او در ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﻴﺴﻰ از زﻣﺎن ﺗﻮﻟﺪش در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪» ،‬ﭘﺴﺮ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٨-١٤:١‬ﺑﻪ‬

‫آﺷﻜﺎرﺗﺮ ﺷـﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر آﻣـﺎده ﺳﺎﺧﱳ ذﻫﻦ ﺧﻮد‪ ،‬در اﻳﻨـﺠﺎ ﻻزم اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫روﺷﻨﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﱳ ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ اﻣﻜـﺎن را ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻓﺮاﻫﻢ‬

‫ﻓﺼـﻞ را ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن اﻳـﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﭘـﺎﻳﺎن ﺑﺒـﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺘـﻰ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن وى ﺑـﻪ اﻳﻦ‬

‫ﳕﻮد ﻛﻪ »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺧـﺪا« را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آن ﻫﻢ »ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧـﻪ« ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد )ﻣﺎﺷﻴﺢ(‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ‬

‫وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﻛﺎﺋﻨﺎت را آﻓﺮﻳﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮب او ﺑﻮد )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٢٠-١٤:١‬‬

‫ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﺜﺎل از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮدن او‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪاً ﺑﻪ وى داده ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٢‬از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧـﺎﻣـﻴـﺪه‬

‫ﺗﺮﺗﻴـﺐ در روﻣﻴﺎن ‪ ٣:١‬و ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ٤:٤‬ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ ﻗـﺒـﻞ از‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد و از ﻗﺪرت ﺟﻬﺎﻧﺸﻤﻮل وى ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻰ زﻣﻴﻦ و ﺳﺎﻛﻨﺎن آن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻨﻜﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﺷـﻮد ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ در ﺷﺒـﺎﻫـﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣـﺮدﻣﺎن ﺗـﻮﺻﻴﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﻄﻴـﻊ او ﮔـﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑـﻴـﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺒـﺎدا‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎه ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد )روﻣﻴﺎن ‪ .(٣:٨‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا او را در‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻏﻀﺐ او ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﲤﺎم ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ذﻛﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬

‫ﺟﻬﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٦:٣‬و اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٩:٤‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻳﺎت ﺑﻪ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد اﺷﺎره دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫≤≥‪±‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥≥‪±‬‬

‫اﺷﺎرات ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ او را ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺷﺎراﺗﻰ آن ﭼﻨﺎن ﺑﺪﻳﻬﻰ‬

‫‪ .(١٦-١٤:٤‬اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ذات او از آﻏﺎز ﺗﻮﻟﺪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻟﻘﺒﻰ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻰ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣـﺘـﻮﺟﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸـﻮد‪ .‬در اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن ‪،٣٣:١٣‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ او داده ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ارﻣﻴﺎى ﻧﺒﻰ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻳﻬﻮّه ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺎ« ذﻛﺮ‬

‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺰﻣﻮر اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ) ارﻣﻴﺎ ‪ .(٦:٢٣‬زﻛﺮﻳﺎ ﭘﺎ را از اﻳﻦ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻬﺎده و ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺘﻰ ﻣﻘﺪس او را‬

‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫـﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬از اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه‬

‫»ﻫﻤﺪوش« ﻳﺎ ﻫﻤﺮاه ﺧﺪا ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )زﻛﺮﻳﺎ ‪٧:١٣‬؛ ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ ‪.(٣١:٢٦‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴـﺎن ﺑـﺮ زﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮد از او ﺑﻪ‬

‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪﻧﺶ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﳕﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آن اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬

‫ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻳﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد آﻧﻬﺎ ﺑـﻮد ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ از اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴـﺖ‬

‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٤٥‬را ﻧﻴﺰ در اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫ﻳﻜﻰ از اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن در ‪ ٩-٨:١‬ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﺎت ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫روﺷﻦ ﻣﻰ(ﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ را ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪن و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﺨﺖ او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺗﺨﺖ‬

‫ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫درك اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ّ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻠﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺟﺎوداﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺤﻖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﺎت ﻫﻤـﭽـﻨـﻴـﻦ ﻧـﺸـﺎن ﻣـﻰ(دﻫـﻨـﺪ ﻛـﻪ‬

‫دﻟﻴﻞ ﻋﺪم ﺗﺸﺨﻴﺺ آﻧﻬﺎ را ﻣﻰ(ﺗﻮان ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻰ روﺣﺎﻧﻰ آﻧﺎن داﻧﺴﺖ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺒـﻰ‬

‫وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى »ﭘﺴﺮ« ذاﺗﻰ اﺳﺖ و ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﻪ زﻣﺎن ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ او ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻳـﻬـﻮدﻳﺎن‪ ،‬از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ آﻧﺎن ﻣـﻨـﺘـﻈـﺮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﮔـﻮﻧﻪ ﺳﺨـﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١١٠‬ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد اﺷﺎره دارد و اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻟﺐ او ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻴﺪ« )ﻣﻼﻛﻰ ‪ .(١:٣‬در اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ )ﻣﺘﻰ ‪ (٤٤-٤٣:٢٢‬و ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻳﺴﻨـﺪه ﻧـﺎﻣـﻪ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺮاﻧﻴـﺎن‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ از اﺻﻄـﻼح »ادوﻧﺎى« اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻌـﺒـﺪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻜـﺎن‬

‫)‪٦:٥‬؛ ‪ (١٧:٧‬ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ او ﺧﺪاوﻧﺪ داود ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه و‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ »ادوﻧﺎى« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺧﺪاى‬

‫ﻳﻬﻮه ﺑﻮد‪» ،‬ﻫﻴﻜﻞ او« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻼﻛﻰ ﻧﺒﻰ ﺑﺮاى رﻓﻊ‬ ‫ﺧﺎص ﭘﺮﺳﺘﺶ ّ‬

‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷﺒﻬﻪ(اى اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﺑﻪ داورى ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧـﺎص‬

‫ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﺧﺪاى اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﺧﺪا دﻋـﻮت ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ )ﻣﻼﻛﻰ ‪ .(٢:٣‬ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﭘﻴﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬

‫ﻳﻬـﻮه ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﭘـﺎى(اﻧـﺪاز وى ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﻪ ﻳﻜـﻰ از‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺖ ّ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻮدﻧﺪ!‬

‫ﺑﺴﻴﺎر آﻳﺎت ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﭘﺮده ﺑﺮﻣﻰ(دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺪا از ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﻮد ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛﻪ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد اﻟﻬﻰ ﻧﺒﺎﻳـﺪ آﻧـﺎن را‬ ‫ﺣﻴﺮت(زده ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﻛﻪ راه را ﺑﺮاى آﻣﺪن او ﻣﻬﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪،‬‬

‫اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬اﺷﻌﻴﺎ‬

‫از آﻣﺪﻧﺶ آ ﮔﺎه ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﳊﻈﻪ(اى ﺑﻌﺪ از اﻋﻼم ﻣﻼﻛﻰ ﻣﺒﻨـﻰ ﺑـﺮ آﻣـﺪن‬

‫‪ ٦:٩‬از ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﺑﺎ ﻋﻨـﻮان »ﺧﺪاى ﻗﺪﻳـﺮ« ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ر‪.‬ك ﻣـﺘـﻰ‬

‫اﻳﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺎدى ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﺒﻮت اﻧﺒﻴﺎ دﭼﺎر ﺳﻜﻮت و ﺳﻜﻮن ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺴﻞ‬

‫‪±≥¥‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺴﻞ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻰ(آﻳﻨﺪ و ﻣﻰ(ﻣﻴـﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺻﺪاى ﻛﺴﻰ ﺷﻨﻴﺪه‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﺒﺮى از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≥µ‬‬

‫وﻟﻰ آﻧﭽﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺪان اﺷﺎره ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ از ﻳﺤﻴﻰ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت او ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻰ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﺷﻜﺎل از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﻜﻮت ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﻃﻮل اﳒﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨـﺪه‬

‫ﻏﺮور آﻧﻬﺎ و ﭘﻴـﺶ داورى(ﻫﺎﻳﺸﺎن و ﺑﻰ(اﻳﻤﺎﻧﻰ(ﺷﺎن‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن آﻧﻬـﺎ را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬

‫در ﺳﺎﺣﻞ رود اردن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ادﻋﺎ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺎدى ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻛﻰ از او‬

‫ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺪﻳﻬﻴﺎت ﻛﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را در ﻣﻮرد ّ‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد )ﻣﻼﻛﻰ ‪٢:١‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:١‬او در ﻃﺮز ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن‪ ،‬در‬

‫ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﻻﻳﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ذﻛﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬دﻟﻬﺎى ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ در ﺗﺸﺨﻴﺺ‬

‫رﻓﺘﺎر و ﭘﻴﺎم ﺧﻮد ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻠﻴﺎى ﻧﺒﻰ ﺑﻮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻰ(ﮔﺮدد ﻛﻪ او‬

‫ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ّ‬

‫ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ ‪ .(١٥-٧:١١‬ﻇﻬﻮر ﻣﻨـﺎدى ﻣـﻮﻋﻮد ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟـﻪ آﻣﺪن »ﺧـﺪاوﻧﺪ« ﻳـﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد در آﻳﻨﺪه(اى ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﲤﺎم ﻗﻮم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﻴﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ اﺑﺪى ﻫﺴﺘﻰ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺪر؛‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ راه را ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻰ(ﻛـﺮد؟ ﺑﻪ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ و‬

‫ﲡﻠﻰ ﻣﺮﺋﻰ و ﻣﻠﻤﻮس ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮح ﻣﺎﺟﺮا را در آﳒﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫و آن ﻣﺤﺒﻮب آﺳﻤﺎن‪.‬‬

‫ﲢﻘﻖ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻛﻰ ﻧﺒﻰ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪) .‬ﻣﻼﻛﻰ ‪٦-٥:٤‬؛‬

‫در ﻓﺮداى آن روز ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻴـﺴـﻰ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﻣﻰ‪,‬آﻳـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫ﺑﺮه ﺧﺪا ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺟﻬﺎن را ﺑﺮﻣﻰ‪,‬دارد! اﻳﻦ اﺳﺖ آﻧﻜﻪ ﻣﻦ درﺑﺎر‪g‬ه‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ّ‬

‫او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪّم ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ او ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻪ آب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ‪,‬دادم‪«.‬‬

‫درﺧﺸﺶ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺪر‬ ‫در ﺗﻮ ﲡﻠﻰ ﻛﺎﻣﻞ دارد!‬ ‫اى ﲤﺎﻣﺖ اﻟﻮﻫﻴﺖ در ﺗﻮ‪،‬‬ ‫اى ﺧﺪاى ﺳﺮﻣﺪى!‬

‫ﭘﺲ ﻳﺤﻴﻰ ﺷﻬﺎدت داده‪ ،‬ﮔـﻔـﺖ‪» :‬روح را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺒـﻮﺗـﺮى از‬ ‫آﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و ﻣﻦ او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ او ﻛﻪ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺼﻮﻳﺮ راﺳﺘﻴﻦ ﺑﻰ(ﻛﺮاﻧﮕﻰ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ آب ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ روح‬

‫در اﻧﻮار درﺧﺸﺎن ﻫﺴﺘﻰ ﺗﻮ!‬

‫ﻧﺎزل ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ او ﻛﻪ ﺑﻪ روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻰ‪,‬دﻫﺪ‪.‬‬

‫درﺧﺸﺶ ﻧﻮر ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق‪،‬‬

‫و ﻣﻦ دﻳﺪه ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪,‬دﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪«.‬‬

‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﺪا!‬ ‫اى‬ ‫‪l‬‬

‫‪ÈbЫ È«bš‬‬

‫∂≥‪±‬‬

‫ ≤ ‬

‫اﻣﺎ رازﻫﺎى ﺷﮕﻔﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﻣﺎوراى ادراك ﻓﺮﺷﺘﻪ(ﻫﺎﺳﺖ؛‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺪر ﻣﻰ(داﻧﺪ!‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬ ‫در ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬از ازل ﺧﺪا ﺑـﻮد‪ .‬در اﻳﻦ‬ ‫در ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ‪،‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻌﻰ دارﻳﻢ ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺟـﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﱳ او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﭼﻴـﺰى از‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮﻛﺰ و ﺧﻮرﺷﻴﺪى‪،‬‬

‫اﻗﻌـﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در او ﻛﻴﻔﻴﺘـﻰ ﺑـﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﻧﻜﺎﺳـﺖ‪ .‬و ّ‬

‫ﺟﺎوداﻧﻪ ﻛﺎﻧﻮن ﺳﺘﺎﻳﺶ‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد‪(- ،‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را در ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ﺑـﺮرﺳﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد(ـ وﻟﻰ در آﻧﭽﻪ ﻗﺒﻼً‬

‫آن ﻣﺤﺒﻮب آﺳﻤﺎﻧﻰ‪.‬‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ورود او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن در ﻗﺎﻟﺐ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:١‬‬ ‫او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »در وى از ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ ﭘﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺎ ﻛﻦ اﺳﺖ«‬

‫ﺑﺮ‪l‬ه ﺧﺪا؛‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻮﺳﺖ اى ّ‬

‫ﻛﻪ ﻫﺮ زاﻧﻮﻳﻰ در ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻢ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻮﺳﻴﺎ ﻛﺎﻧﺪر )‪(١٨٥٥-١٧٨٩‬‬

‫)ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٩:٢‬‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ رازى ﻋﻈﻴﻢ روﺑﺮو ﺷﺪه(اﻳﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴـﺎن درآﻳﺪ و ﺟﺴﻢ و ﺧـﻮن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﮔﻴﺮد؟ ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع‬ ‫ﻣﺎوراى ادراك ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ آن را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻧﻈﺮ‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ‬ ‫دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳـﻚ و ّ‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس آن را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ آن را درك‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻜﺮاﻧﮕﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻴﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎى ﻣﺤﺪود ﻗﺪم‬ ‫»ﺳﺮ‬ ‫ﺑﮕﺬارد؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎﻓـﻮق ﻃﺒﻴﻌﺖ وارد زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﻳﻦ ﺳﻴـﺎره ﻣﻰ(ﺷﻮد؟ ّ‬

‫دﻳﻨﺪارى ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪) «...‬اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١٦:٣‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮاه ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:١‬ﺟﻤﻠﻪ(ﺑﻨﺪى‬

‫∏≥‪±‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±≥π‬‬

‫اﻳﻦ آﻳﻪ ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﺷﺎره(اى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ از‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﭘﻴﻮرﻳﱳ(ﻫﺎ ﺑـﺮاى ﺗﻔﻬﻴﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﻪ ﻓـﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﳕـﻮﻧﻪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻮده ﺗﻘﻠﻴﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬او ﺑﻌﺪ از ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﻫﻤﺎن‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ اﺳﭙﺎرت اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﭙﺎرت در ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻮد‪ .‬او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﻧﺸﺪ و از اﻳﻦ رو ﻃﺒﻴﻌﺖ ذاﺗﻰ او‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﺎدﺷـﺎه در آن واﺣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻄﻨـﺖ ﻣـﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ و در ﻓﺮﻣﺎﻧـﺮواﺋﻰ و اﻋﻤـﺎل‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬او ﭘﺴﺮ ﻻﻳﺘﻨﺎﻫﻰ و ﻏﻴﺮ(ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﻮردى اﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻰ ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﻴﺮ اﺳﭙﺎرت ﺑﻪ اﻳﺎﻻت‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرﻳـﻢ‪ .‬وﻟﻰ او در ﻣﺮاﺣﻞ زﻧﺪﮔﻰ(اش در اﻳﻦ دﻧﻴـﺎ‪،‬‬

‫ﻫﻤﺠﻮار ﻣﻰ(رﻓﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﻣﻰ(ﻛﺎﺳﺖ؟ ﻧﻘﺶ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬واﻗﻌﻰ از ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺴـﻢ را ﻗﺎﺑﻞ درك ﳕﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﺪن ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﺳﻔﻴـﺮ او را از ﺷﻜﻮه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ(اش ﻣـﺤـﺮوم ﳕﻰ(ﻛﺮد‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﺴـﻴـﺢ در‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷـﺪه از ﺟـﺴـﻢ و ﺟـﺎن‪ .‬در اداﻣـﻪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﺧـﻮاﻫﻴـﻢ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺪف ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ دوره(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ و ﭘﻴﺶ از آن ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪن داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ او ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻛـﺮد و اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در اﻳـﻦ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﻛﺎﻣـﻼً ﺧﺪا ﺑﻮد و‬

‫ﭘﻴﺎم(آور و ﺧﺎدم ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮى در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﻳﺠﺎد ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫ﭼﻴﺰى از اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را ﻣﻰ(ﺗـﻮان در ﺗﺎزﮔﻰ و ﻗﺪرت ﻛﻼم ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﻓﻴﻠﭙـﻴـﺎن‬

‫راز ﺣﻴﺮت(اﻧﮕـﻴﺰ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻋﻴـﺴﻰ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او در آﻧﭽﻪ از ازل ﺑـﻮده‬

‫‪ ٧:٢‬دﻳﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ »ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﻮرت‬

‫ﺑﺎﻗﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬و ﺣﺎل »در ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﺪه« اﺳﺖ )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١٦:٣‬او‬

‫ﻓﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫ﻏﻼم را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و در ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣـﺮدﻣﺎن ﺷﺪ‪ «.‬ﲤﺎم ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺻﺮ ً‬

‫وارد وﺿﻌﻴﺘﻰ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ او را دﻳﺪ و ﺷﻨﻴﺪ و ﳌﺲ ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﻴﺘﻰ او‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺧﺎدم آﻓـﺮﻳـﻨـﻨـﺪه ﺧـﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺨـﻠـﻮﻗﺎت ﺻـﻮرت ﻏﻼم را‬

‫را از »آﻧﭽـﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑـﻮد ﻳﻌﻨـﻰ ﻛﻠﻤـﻪ ﺣﻴـﺎت« ﻛﻤﺘـﺮ ﳕﻰ(ﺳﺎزد‪ .‬ﺗـﻔﺎوت ﺑﺰرگ در‬

‫ﳕﻰ(ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از اول و ﻫﻤﻮاره ﻏﻼم ﺑﻮده(اﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در‬

‫اﻳﻨـﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ »ﺣـﻴﺎت ﻇﺎﻫـﺮ ﺷﺪ‪ ...‬و آن را دﻳﺪﻳـﻢ« ﻛﺪام ﺣﻴﺎت؟ آن »ﺣـﻴﺎت‬

‫ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﺮق ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺻﻮرت ﻏﻼم ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎوداﻧـﻰ ﻛﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑـﻮد و ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫـﺮ ﺷﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(٢-١:١‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ زﺑﺎﻧﻰ را ﳕﻰ(ﺗﻮان در ﻣﻮرد ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻜﺎر ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ را دﻳﺪﻧﺪ »ﺟﻼل او را ]دﻳﺪﻧـﺪ[‪ ،‬ﺟﻼﻟﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧ‪g‬ﻪ ﭘﺪر« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬

‫‪.(١٤:١‬آﻧﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ! ﺟﺴﻢ ﻳﺎﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮى‬

‫‪Ë« b1uð‬‬

‫در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او اﻳﺠﺎد ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﻟﻮﻫﻴﺖ در ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎن‪،‬‬

‫ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧـﺪا اوﻟﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣـﺎوراء(اﻟﻄﺒﻴﻌـﻰ در رﺣﻢ ﻗﺮار‬

‫از ﭘﺮده ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ‪» :‬ﺧﺪا را ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪,‬اى‬

‫ﻓﺎ ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﺒـﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﺷﺪه‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و از ﺑﺎﻛـﺮه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬او ﺻـﺮ ً‬

‫ﻛﻪ در آﻏﻮش ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن او را ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٨:١‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ آﻣﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ‬

‫∞‪±¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±¥±‬‬

‫ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ زﳒﻴﺮه(اى از وﻋﺪه(ﻫﺎى ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﭘـﺮداﺧﺘﻴﻢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣـﺮدى‬

‫ﻧﺒـﻮت‬ ‫ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﺸـﺎﻧـﻪ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬واﻗﻌﻪ(اى ﻣـﻮﻛﻮل ﺑﻪ آﻳﻨﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ّ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﺑﺮاى اﺣﺎز ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه(اى داﺷـﺖ؟ در ﺷـﺮاﻳﻄﻰ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻰ(ﻛـﺮد ﺣﻜـﻮﻣﺖ او در‬

‫اﻧﺒﻴﺎى ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ داده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت ﭼﻪ دﻟﮕﺮﻣﻰ(اى ﺑﻪ او ﻣﻰ(داد؟‬ ‫ﺷﺮف اﻧﻘﺮاض اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ّ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﺧﺪا ﺑﻮد! اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﲢﻘﻖ وﻋﺪه(اى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا از زﺑﺎن‬ ‫ﻧﺒﻮﺗﻰ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫وﻟﻰ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ﻣﺘﻰ ‪ ٢٣-٢٢:١‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﲢﻘﻖ ّ‬

‫ﺧﺪا ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻳﻬﻮدا ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﻘﺮض ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ در آﻳﻨﺪه‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ ﺣﺪود ‪ ٧٠٠‬ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ اﻋﻼم ﻛﺮده‬

‫ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺮاى آن ﺣـﻜﻮﻣﺖ دارد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳـﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻬﻮدا ﻣﺘﻌـﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﻮد‪ .‬اﺷﻌﻴﺎ در ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﺶ ﺑـﺎ اَﺣﺎز ﭘﺎدﺷﺎه اﻋﻼم ﳕـﻮده ﺑﻮد‪» :‬ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﺑﻮد؟ )‪ .(٨:٨‬ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ »ﺧﺪا ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ آﻳﺘﻰ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ :‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻛﺮه ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﺴﺮى ﺧﻮاﻫﺪ زاﺋﻴﺪ و ﻧﺎم او‬

‫ﻣﺎ« ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ در »ﻳﻬﻮدا«ﺋﻰ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد ﻛﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻋﻮد‬

‫را ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ )ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ( ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﻧﺪ« )اﺷﻌﻴﺎ ‪.(١٤:٧‬‬

‫ﺑﺎﻛﺮه ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﳑﻠﻜﺖ ﻳﻬﻮدا ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﻘﺮض ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫َاﺣﺎز ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم ﻣﺸﺘﺮك ﺳﻮرﻳﻪ و اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬

‫اﮔﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬وﻋﺪه اﻟﻬﻰ ﻧﻘﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻳﻦ در واﻗﻊ ﻏﻴﺮ(ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻨﻘﺮض ﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﺸﻮرت او ﺑﺎ اﺷﻌﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺳﺮاﳒﺎم ﺳﺮﺣﺪات ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ )‪ (١:٩‬و آﻧﮕﺎه »وﻟﺪى زاﺋﻴﺪه‬

‫ﺗﻮﻃﺌﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻨﺜﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﺷﻌﻴﺎ از ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى ﺑﻄﻠﺒﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ...‬ﺧﺪاى ﻗﺪﻳﺮ‪ ...‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻰ داود« )‪.(٧٬٦:٩‬‬

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺧﻮاه او‬

‫ﻫﻔﺖ(ﺻﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ دو ﻧﻔﺮ از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻳﻬﻮدا در ﺟﻠﻴﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻄﻠﺒﺪ ﻳﺎ ﻧﻄﻠﺒﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮدش ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى ﺧـﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﺑﺎﻛﺮه ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎم را ﺑﺮاى‬

‫ﺷﺪ و ﭘﺴﺮى ﺧﻮاﻫﺪ زاﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!‬

‫ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻛﺮه(اى از ﻧﺎﺻﺮه آورد‪.‬‬

‫واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛـﻮدك در آن وﻗﺖ زاده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﻮدﻛﻰ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ ﺗﺮﺳﺎن ﻣﺒﺎش زﻳﺮا ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﻧﻌﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪,‬اى‪.‬‬

‫ﺷﻴﺮﺧﻮار ﺑﻮد و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ اﻧﻮاع ﻏﺬاﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ »ﻛـﺮه و ﻋﺴﻞ ﻣﻰ(ﺧﻮرد«‬

‫و اﻳﻨﻚ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﭘـﺴـﺮى ﺧﻮاﻫﻰ زاﻳﻴـﺪ و او را ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮاﻫﻰ ﻧﺎﻣﻴـﺪ‪ .‬او‬

‫ﻻ در ﻛﻨﻌﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻰ در دﺳﺘﺮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫)‪ .(١٥:٧‬اﻳﻦ ﺧﻮراﻛﻰ(ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫ﻧﻪ در اﻳﺎم ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ در اﻳﺎم ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻏﺬاﻳﻰ ﻣـﻮرد ﻫﺠﻮم دﺷﻤﻨﺎن ﻗﺮار‬

‫ﻣﺴﻤﻰ ﺷﻮد‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺑﺰرگ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻰ‪ّ ،‬‬

‫ﭘﺪرش داود را ﺑﺪو ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬و او ﺑﺮﺧﺎﻧﺪان ﻳﻌﻘﻮب ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺎﻳﺎب ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕـﺮ اﻳـﻨـﻜـﻪ ﻣـﺸـﺨـﺺ ﺑـﻮد ﻛﻪ آن ﻛـﻮدك در ﻛـﻮران‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺳﻠﻄﻨﺖ او را ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﺧﺼﻮﻣﺖ و ﺣﻀﻮر دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آن ﻃﻔﻞ‬ ‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮاره اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻮرﻳﻪ و ﻧﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ )‪.(١٦:٧‬‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑـﻪ ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣـﻰ‪,‬ﺷـﻮد و ﺣـﺎل آﻧـﻜـﻪ ﻣـﺮدى را‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬ام؟« ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺟﻮاب وى ﮔﻔﺖ‪» :‬روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و‬

‫≤‪±¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫ﻣﻘﺪس‪،‬‬ ‫ﻗﻮت ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﻜﻨﺪ‪ ،‬از آن ﺟﻬﺖ آن ﻣﻮﻟﻮد ّ‬ ‫ّ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٥-٣٠:١‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪±¥‬‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫـﻰ در اوﻟﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ از او ﺛﺒﺖ ﺷﺪه‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻧـﻮﺟﻮاﻧـﻰ‬ ‫دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪» :‬ﭘﺲ ﻣﺎدرش ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﻓﺮزﻧﺪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﺎ‬

‫ﻳﻮﺳ‪ w‬ﻧﺎﻣﺰد ﻣﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﳕﻰ(داﻧﺴﺖ ﻣﺮﻳﻢ »از روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ«‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدى؟ اﻳﻨﻚ ﭘﺪرت و ﻣﻦ ﻏﻤﻨﺎ ك ﮔﺸﺘﻪ ﺗﻮ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﻗﺒﻞ از ازدواج ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد )ﻣﺘﻰ ‪.(١٨:١‬‬

‫او ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﺮا ﻃﻠﺐ ﻣﻰ‪,‬ﻛﺮدﻳﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ‪,‬اﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ او و ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎﻣﺰد ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻬﺬا ﺗﻌﻬﺪ آﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺰ از‬

‫ﺑﺎﻳﺪ در اﻣﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ؟« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٩-٤٨:٢‬او ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﻃﻼق ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻘـﺾ ﻧـﺒـﻮد‪ .‬در آن زﻣﺎن ﭼﻨﻴـﻦ ﻣـﺮﺳﻮم ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ از آﳒﺎ ﻛـﻪ‬

‫ﺗﺼﻮر داﺷﱳ ﭘﺪر زﻣﻴﻨـﻰ را ﻣﻨﺘﻔﻰ ﳕﻮد و ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛـﺮد ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ وى در‬

‫ﻳﻮﺳ‪ w‬ﻣﺮد درﺳﺘﻜﺎرى ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﺰدش را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او اﻳﻦ را در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ‪ l‬ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺷﺘـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ در‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻮن او در اﻳﻦ ﭼـﻴـﺰﻫﺎ ﺗﻔـﻜّﺮ ﻣـﻰ‪,‬ﻛـﺮد‪ ،‬ﻧﺎ ﮔﺎه ﻓـﺮ ‪g‬‬ ‫ّ‬

‫ﺧﻮاب ﺑﺮ وى ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻳﻮﺳ‪ n‬ﭘﺴﺮ داود‪ ،‬از ﮔﺮﻓﱳ زن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ زﺑﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻫﻤﮕﺎن ﻣﻰ(ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ‬

‫اﻟﻬﻰ در ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﻣـﻮج ﻣﻰ(زد‪ .‬او ﺑﺎ ﭼﻨﺎن اﻗﺘﺪار ﺧﺎﺻﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛـﺮد ﻛﻪ‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺘـﺮس‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ آﻧﭽﻪ در وى ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬از روح‪,‬اﻟﻘﺪس اﺳـﺖ‪ ،‬و او‬

‫ﺷﻨـﻮﻧﺪﮔﺎن را ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﺒﻬـﻮت و ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻰ(ﺳﺎﺧﺖ )ﻣﺘـﻰ ‪٢٩-٢٨:٢‬؛ ﻳـﻮﺣﻨـﺎ‬

‫اﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﭘﺴﺮى ﺧﻮاﻫﺪ زاﻳﻴﺪ و ﻧﺎم او را ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮاﻫﻰ ﻧﻬﺎد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ او ّ‬

‫‪ .(٤٦-٤٥ ٬٣٢:٧‬ﻣﺨﺎﻃﺒﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ آﻣـﻮزه(ﻫﺎى ﻛﺎﺗﺒﺎن ﻳﻬﻮدى ﻛﻪ‬

‫را از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﻫﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻧﻘﻞ ﻗﻮل از ﻧﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى دﻳﮕﺮان ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮاى آن واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻼﻣـﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﺒﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬

‫وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﳕـﻰ(ﻛـﺮد و ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺒﻴﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺎم ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﺟﻤﻠـﻪ‬

‫ﲤﺎم ﮔﺮدد ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻛﺮه آﺑﺴﱳ ﺷﺪه ﭘﺴﺮى ﺧﻮاﻫﺪ زاﻳﻴﺪ و ﻧﺎم او را ﻋّﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ‬

‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ« ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﲤﺎم ﺣﺮف ﻣﻰ(زد و ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮش اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٣-٢٠:١‬‬

‫»ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ ٢٢ ٬٢٠ ٬١٨:٥‬و ﻏﻴﺮه(‪ .‬او ﺑﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫از ﺧﺪا ﺑﻮدن ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫‪Ë« v¼U֬Ŝuš‬‬ ‫ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ از ﻫـﻮﻳّﺖ اﻟﻬﻰ(اش ﭼـﻴـﺰى ﺑـﻮد ﻛﻪ او درﻃـﻮل زﻧﺪﮔـﻰ‬

‫ﻫﻮﻳﺖ ﺧـﻮد‪ ،‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ در اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ّ‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﻰ(ﺗﻮان ﺑﻪ ده(ﻫﺎ آﻳﻪ اﺷـﺎره ﳕﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫زﻣﻴﻨﻰ(اش ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ .‬او از ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﺪا آ ﮔﺎه ﺑﻮد و‬

‫‪ ،٤٧-١٦:٥‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ را در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴﺰى‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﱳ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ آﻳﻪ ‪ ١٨‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪا را »ﭘﺪر ﺧﻮد« ﻧﺎﻣﻴﺪه‪،‬‬

‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آﻧﭽﻪ را از ازل ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﭘﺪر ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دﻳﮕﺮى ﺻﺪق‬

‫‪±¥¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±¥µ‬‬

‫ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪن ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﻳﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺸﻢ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ‬

‫‪ .(٤٦ ٬٤٠-٣٩‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪرش )آﻳﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻨـﺎن‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻌـﺮﻓﻰ ﻣﻰ(ﻛـﺮد )آﻳﺎت ‪ .(١٨-١٧‬اﻫﻤـﻴـﺖ‬

‫‪ .(٤٣‬ﺑﺎب ﭘﻨﺠﻢ اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬

‫ﻣﻮﺿﻮع در اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﭘﺴﺮ ﺑـﻮدن‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ او را ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ‬

‫ﺧﺪا ﻣـﻰ(ﺷـﻨـﺎﺧـﺖ‪ .‬ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻫـﻢ در ﺟـﺎى ﺧـﻮد ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﻰ در ﺿـﻤـﻦ‬

‫ﺑﺮاﺑﺮﻳﺶ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺗﻘﻠﻴﻞ ﳕﻰ(داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ را اﳒﺎم ﻣﻰ(داد‬

‫ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑـﺪون ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻫﻴﭻ اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ از راﺑﻄﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮد‬

‫ﻋﻬﺪه ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ(ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﺪا از ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻪ در‬ ‫‪l‬‬

‫ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪا آ ﮔﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬زﺑﺎن اﻧﺴﺎن‬

‫اﳒﺎم ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﺎت ‪ .(٢٤-١٩‬او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴـﺖ داورى ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬

‫از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن ﻗﺎدر ﺑﻪ درك آن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ‬

‫اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﭘـﺪر داورى را ﺑﻪ اوﺳﭙـﺮده ﺑﻮد )آﻳﻪ ‪ .(٢٢‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘـﻰ ﺑـﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﭼﻨﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ(ﺗـﺮ ﺑـﻮدن ﻣﻘﺎم او از ﭘﺪر ﻧﺒﻮد‪ .‬در واﻗﻊ او ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﺒﺤﺚ ﻓﻮق در ﺑﺎﺑﻬﺎى ﻫﺸﺘﻢ و دﻫﻢ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎب ﻫﺸﺘﻢ‬

‫ﺣﺮﻣﺘﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘـﺪر رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد )آﻳﻪ ‪ .(٢٣‬اﮔﺮ ﺣـﺮﻣﺖ ﭘﺴﺮ‬

‫اﳒﻴﻞ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎ داﺳﺘـﺎن زﻧﻰ ﺷﺮوع ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛـﻪ او را در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻞ زﻧﺎ دﺳﺘﮕﻴـﺮ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳـﻖ ﻣـﺮاﻋﺎت ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻧـﻴـﺰ ﺣـﺮﻣﺘـﻰ را ﻛﻪ ﺳـﺰاوارش ﺑﻮد درﻳﺎﻓـﺖ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ از ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻋﻮت ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه اﺳﺖ اوﻟﻴﻦ‬

‫ﳕﻰ(ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ او از ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﺧﻮد و اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪر او را ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬آ ﮔﺎه‬

‫ﺳﻨﮓ را ﺑﻪ ﺳﻮى زن ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ(وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﺳـﺖ‬

‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﻓﻬﻢ ﻣﺎ از آن ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻣﺴـﺎوى ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا و راﺑﻄـﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ زن را ﻣﺤﻜـﻮم ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬و در ﻋـﻮض ﺑـﻪ زن‬

‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد ﺑﺎ ﭘﺪر آ ﮔﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ »ﺑﺮو و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎه ﻧﻜﻦ« ﻣـﺎﺟـﺮاى ﻓﻮق ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺪﻋﻰ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﭘﺪر در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت دارد‪ ،‬او‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﺧﻮدش‪ ،‬ﻧﺎﺷﻰ از ﺑﻰ(ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ او و آ ﮔﺎﻫﻰ‬ ‫آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ّ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﮔﺮﭼﻪ در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت دارد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت را‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎب ﻫﺸﺘﻢ اﳒﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺮ از اﺷﺎراﺗﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ارﺗﺒﺎط ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(٢٦‬اﻣﺘﻴﺎز ﺧﺎص ﺧﺪا ﺑﺮاى زﻧﺪه ﻛﺮدن ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺰ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ادﻋﺎ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(داﻧﺪ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه و ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰ(رود )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬او از ﻛﺠﺎ‬

‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(٢٥‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد او از ﺣﻖ وﻳﮋه ﺧﻮدش اﺳﺘﻔﺎده‬

‫آﻣﺪه ﺑﻮد؟ »ﺷﻤﺎ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ از ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ«‬

‫ﳕﻰ(ﻛﺮد‪ .‬ﲤﺎم ﻗﺪرﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻣﻰ(ﻛـﺮد‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﭘـﺪرى ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ‬

‫)آﻳﻪ ‪ .(٢٣‬او ﺗـﻮﺳﻂ ﭘـﺪرش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬـﺎن آﻣـﺪه ﺑـﻮد )آﻳﺎت ‪:(٢٦٬١٨ ٬١٦‬‬

‫اده ﺧﻮد را ﻃﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد )آﻳﺎت ‪ .(٣٦ ٬٣٠‬او آﻣﺪه ﺗﺎ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ار ‪l‬‬

‫»زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺻﺎدر ﺷﺪه و آﻣﺪه‪,‬ام‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ از ﭘﻴﺶ ﺧﻮد‬

‫ﻧﻴﺰ در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت دارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ را از ﭘﺪرى زﻣﻴﻨﻰ ﻛﺴﺐ ﻧﻜﺮده‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﻮﻋﻮد ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻗـﺪرت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﻇﻬﻮر ﺑـﺮﺳﺎﻧﺪ )آﻳـﺎت‬

‫از ﺣﻖ اﻟﻬﻰ(اش ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﺤﻜﻮم ﳕﻮدن ﻳﺎ ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻴﺎﻣﺪه‪,‬ام‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ« )آﻳﻪ ‪.(٤٢‬‬

‫∂‪±¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪±¥‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛﺠـﺎ ﻣـﻰ(رﻓﺖ؟ او ﺑﻪ ﺟﺎﻳـﻰ ﻣـﻰ(رﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻨـﻮﻧﺪﮔﺎن ﺳﺨﻨـﺎﻧـﺶ‬

‫ﻼ ﺑﺪان اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪» :‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ ﲤﺎم ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻗﺒ ً‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑـﺮوﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از آﳒـﺎ آﻣـﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(٥٨‬ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎى ﺻﺮﻳﺤﻰ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻰ را ﻛﻪ دﻗﻴﻘًﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﺳﺨﻨﺎن‬

‫)آﻳﺎت ‪ .(٢٤-٢١‬درﺧﻮاﺳﺖ از ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ‪» :‬ﭘﺪر ﺗﻮ ﻛـﺠـﺎﺳـﺖ؟«‬

‫ﻋﻴﺴﻰ را ﻣﻰ(ﻓـﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ او را ﺑﻪ ﻛﻔﺮﮔـﻮﻳﻰ ﻣﺘﻬﻢ ﳕﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻮا ﳕـﻮد‪ .‬ﺳﺨﻨﺎِن‬

‫ﺳﺆال ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ(اى ﻧـﺒـﻮد‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﻣـﺴـﻴـﺢ را ﺷﻨﺎﺧﺘـﻪ ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘـﺪر را ﻧﻴﺰ‬

‫دﻗﺎﻳﻘﻰ ﻗﺒﻞ ﻋﻴﺴﻰ آﻧﻬﺎ را ﺷﺪﻳﺪًا ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬و اﻣﺎ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ )آﻳﻪ ‪ .(١٩‬ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ و ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﺧﺪا ﺑﻮدن‬

‫از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎور ﳕﻰ ﻛﻨﻴﺪ« )آﻳﻪ ‪.(٤٥‬‬

‫ﺧﻮد‪ ،‬آ ﮔﺎه ﺑﻮد!‬

‫در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،٤٢-٢٢:١٠‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آﻣﺪن ﺧﻮد ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ‬

‫ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ ﭘﺪر ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟ او ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا در‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺷﺎره ﳕﻮد ﻛﻪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﭘﺪر آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮد )آﻳﻪ ‪ (١٦‬و اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎرى را اﳒﺎم ﻣﻰ(داد‬

‫را ﺑﻪ او داده اﺳﺖ )آﻳﺎت ‪ .(٢٩-٢٥‬و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ او ﻓﻘﻂ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺳﺎزد )آﻳﻪ ‪ .(٢٩‬ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﻴﺢ و ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﳕﻰ(ﺷﺪ‪.‬‬

‫در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر او را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(٣٦‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺶ و زﺑﺎن‬

‫ﭘﺪر ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻬﺎدت ﻣـﻰ(داد )‪ .(١٨:٨‬او ﭘـﺪر را ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻰ(ﻧﻬﺎد )آﻳـﻪ‬

‫اﻃﺎﻋﺖ و ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ و ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ در ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬

‫‪ .(٥٤‬او آﻧـﭽـﻪ را ﺑﺮ زﺑـﺎن آورد ﻛﻪ از ﭘـﺪر ﺷـﻨـﻴـﺪه و از ﭘـﺪر دﻳـﺪه ﺑـﻮد )آﻳـﺎت‬

‫در ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺼﻞ‪ ،‬ادﻋﺎى اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ آﻧﻘﺪر ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻬـﻮدﻳﺎن را ﺑﺎر‬

‫‪ .(٣٨٬٢٦‬و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻔـﻬـﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼم او‪ ،‬ﻛﻼم ﺧـﺪا ﺑـﻮد )آﻳﺎت‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺸﱳ او ﻣﻰ(اﻧـﺪازد )آﻳﻪ ‪ .(٣١‬آﻧﻬﺎ او را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ادﻋﺎى ﺑـﺮاﺑﺮى ﺑﺎ‬

‫‪ .(٤٧-٤٥‬او ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى را ﺑﻪ اﺑﺘﻜﺎر ﺧﻮد اﳒﺎم ﳕﻰ(داد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از ﭘﺪر‬

‫ﺧﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ )آﻳﻪ ‪ (٣٣‬و اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﳕﻰ(ﻛﻨـﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن اﻳﻦ دﻗﻴﻘـﺎً ﻫﻤﺎن ادﻋﺎﺋـﻰ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(داد و ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛـﺮد )آﻳﻪ ‪ .(٢٨‬اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓـﺮد‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﳕﻮد! او ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ اﳒﺎم دﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﺷﻨﺎﺧﺖ او از ﭘﺪر ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺰ او ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻳﺪ ﻗﺪرت ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﻄﺎى ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ .(٢٨‬او ﻣﺪﻋﻰ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ از ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺖ )آﻳﻪ ‪.(٥٥‬‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮرى ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘﮕـﺎن را از ﭘﺪر ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر ﺟﺪا ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺟﺪا ﺑﻮدن ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﳒﺎت ﻳﺎﻓﺘـﮕـﺎن را از او ﺑﮕﻴﺮد )آﻳﺎت ‪ .(٢٩-٢٨‬او ادﻋﺎ ﳕـﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻛﻪ او ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﺪر ﺑﻮد؟ ﺧﻴﺮ‪ ،‬اﻳﻦ(ﻃﻮر ﻧﻴـﺴﺖ! آﻳﻪ ‪ ١٢‬ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﻴﺎر »ﻣﻦ‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ و ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ )آﻳﺎت ‪ .(٣٠ ٬٣٦‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮر او از ﻳﻜﻰ ﺑﻮدن‬

‫ﻫﺴـﺘﻢ« ﮔﻔﱳ(ﻫـﺎى اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺷـﻚ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﭼﻨـﻴﻦ ﻋﺒﺎرﺗـﻰ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬـﻮم اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﭘﺴـﺮان زﻣﻴﻨﻰ آﻧﭽﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﭘـﺪر‬

‫اوﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎت ‪ ٢٤‬و ‪ ٢٨‬ﻧﻴـﺰ ﺷﺎﻣﻞ »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« ﻣﻰ(ﺑـﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ راﺑﻄﻪ ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﭘﺴـﺮش‪ .‬ﭘﺴﺮان زﻣﻴﻨﻰ از ﭘﺪران‬

‫ﺳﺮﻋﺖ آن آﻳـﺎت را ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣـﺘﻮﺟﻪ آن ﳕﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎب ﻫﺸﺘـﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ادﻋﺎى‬

‫ﺧﻮد ﺟﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ از ﭘﺪرش ﺟﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﺑﻪ آن ﻣﻔﻬﻮم ﻛﻪ ﻣﺎ‬

‫∏‪±¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±¥π‬‬

‫از ﻋﺒﺎرت »ﺷﺨﺺ ﻳﺎ ذات« در آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮان زﻣﻴﻨﻰ‬

‫ﺣﺎل ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛـﻪ ﭼـﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ داراى اﻳﻦ ﭼﻨﻴـﻦ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳـﻨـﺪ‪» :‬ﭘﺪر در ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣـﻦ در او« )آﻳـﻪ ‪٣٨‬؛ ر‪.‬ك‬

‫ﺷﺎدى و رﺿﺎﻳﺘﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎدى و رﺿﺎﻳﺖ او واﻗﻌﻰ ﺑﻮد و ﺧﻮد اﻳﻦ را ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١١-١٠:١٤‬ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر ﺟﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﻄﻴﻊ ﭘﺪر اﺳـﺖ و ﺗـﻮﺳﻂ‬

‫و ﭘﻄﺮس را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ‪ ،‬ﺑﺮﻛﺖ داد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف‬

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻜﻰ اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﺗﻮﺋﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ ﺧـﺪاى زﻧـﺪه« )ﻣﺘﻰ‪» .(١٦:١٦‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﻧـﺰد‬

‫ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬او ﻧﻴﺰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻜﻰ در دﻳﮕﺮى‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺳـﺖ راز ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺎوداﻧﻰ ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر‪ .‬اﻳـﻦ اﺳـﺖ راز »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا«‪،‬‬ ‫ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت‪» .‬ﺧﺪا از ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮر از ﻧﻮر‪ ،‬ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‬ ‫از ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ و ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻰ‪ ،‬و او را ﺑﺎ ﭘﺪر ﻳﻚ ذات اﺳﺖ«‬ ‫)ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﻘﻴﻪ(‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد رازى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ از آن آ ﮔﺎه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎ در ﻫﻴﭻ ﺷـﺮاﻳﻄﻰ ﻋﻴﺴـﻰ را ﺑﺪون اﻳﻦ ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ از اﻟـﻮﻫﻴﺘﺶ ﻣﺸﺎﻫـﺪه‬ ‫ﳕﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ در دﻋﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ در وﺟﺪ ﺧﺪا را »ﭘﺪر« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﺪ‪» :‬ﭘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮده اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﭘﺴﺮ را ﳕﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﺠﺰ ﭘﺪر و ﻧﻪ ﭘﺪر را ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻛﺲ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻏﻴﺮ از ﭘﺴﺮ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺪو ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎزد«‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٧:١١‬و ﭼﻪ در ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻋﻤـﻮﻣﻰ(اش ﻛﻪ اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻰ‬ ‫ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ او »ﮔﻨﺎه و ﻛﻔﺮ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣـﻮرد ﺗﻨﻬﺎ در ﻣـﻮرد ﻛﺴﻰ ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ داراى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٢-٣١:١٢‬اﻳﻦ ﺗﺬﻛﺮ اﺧﻴﺮ ﻣﺨﺼﻮ ً‬ ‫ﺻﺎ‬ ‫ﻗﺪرﲤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼـﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺮ(ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑـﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ او اﺷـﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﻢ؟ ﻛﻠﻤﺎت ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻧﺰد ﺗﻮ اﺳﺖ و ﻣﺎ اﻳﻤﺎن آورده ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪,‬اﻳﻢ‬ ‫ﺣﻰ ﻫﺴﺘﻰ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦٩-٦٨:٦‬ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺎﻣﻼً و‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاى ّ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻋﺘﺮاف‬ ‫آن زن ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻰ ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ او اﻋﺘﺮاض ﻧﻜﺮد‪ ،‬و ﺣﺘﻰ ﺧﻮد ﻋﻤﻼً‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدن ﺧﻮدش ﺻﺤﻪ ﻧﻬﺎد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٦-٢٥:٤‬‬ ‫ﻟﻘﺐ »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻛﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﻃﻼق ﳕﻮد‪ ،‬ﻟﻘﺒﻰ آﺷﻨﺎ ﺑﺮاى ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ اﻃﻼق ﻣﻰ(ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺑﺎور در‬ ‫ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ از ﻣﺼﻠـﻮب ﺷﺪﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻣﺸﺨـﺺ‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬رﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ در آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻰ ﻗﺴﻢ ﻣﻰ‪,‬دﻫﻢ ﻣﺎ را ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻰ ﻳﺎ ﻧﻪ؟«‬ ‫ﺧﺪاى ّ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ دارد‪ .‬ﻣﺘﻰ ﺑﻘﻴﻪ‬ ‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٣:٢٦‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ّ‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ‪» :‬در ﺳﺎﻋﺖ رﺋﻴﺲ ﻛﻬﻨـﻪ رﺧﺖ ﺧـﻮد را ﭼﺎ ك زده‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻔﺮ ﮔﻔﺖ! دﻳﮕﺮ ﻣـﺎ را ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﻮد اﺳﺖ؟ اﳊﺎل ﻛﻔـﺮش را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٥:٢٦‬ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻔﺮ‬

‫ﻫﺮﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت دﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﭘـﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻏﻴﺮ(ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و در ﭘﺮاﻧﺘﺰ ﺑﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻟﻘﺒﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺤﻮى اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻧﺸﺎن‬ ‫(دﻫﻨﺪه ﻋﻤﻖ آ ﮔﺎﻫﻰ او از و ّ‬ ‫‪l‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻔﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‬

‫ﻣﺤﺾ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫و ﺷﻮراى ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و آن را رد ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫∞‪±µ‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪Ë« ÊU¹œUM‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±µ±‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺪرش زﻛﺮﻳﺎ از روح(اﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪ و اﻋﻼم ﳕـﻮد‪:‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى در دﻧﻴﺎى ﻗﺪﻳﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻫﻮﻳﺘﺶ را‬

‫»ﺗﻮ اى ﻃﻔﻞ‪ ،‬ﻧﺒﻰ ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻰ ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ روى ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻄﺮس از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻗﺮار‬

‫ﺧﻮاﻫﻰ ﺧﺮاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻃﺮق او را ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎزى‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﻮم او را ﻣﻌﺮﻓﺖ ﳒﺎت دﻫﻰ‪ ،‬در‬

‫ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻰ در ﻛﻨﺎر اﻗﺮار او ﺻﺪاﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻫﺎﺋﻰ از آﺳﻤﺎن‪،‬‬

‫آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻳﺸـﺎن« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٧٧-٧٦:١‬ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد وﺟﻮد‬

‫زﻣﻴﻦ و ﺣﺘﻰ از ﺷﻴﻄﺎن ﻛﻪ ﺳﺨﻦ از ﺣﻘﺎﻧّﻴﺖ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ راﻫﺶ را ﻣﻬﻴﺎ ﳕﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺻﺪا‪ ،‬ﻣـﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺣـﻴـﺮت(زده در ﻧﺰدﻳـﻚ‬

‫آﻧﭽﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ و زﻛﺮﻳﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاى ﻳﺤﻴﻰ ﻧﻴﺰ روﺷﻦ ﺑﻮد و او ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﻴﺖ(ﳊﻢ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ »ﻣﺎﺷﻴـﺢ« را اﻋﻼم ﳕﻮد‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا اﻳﻨﻚ ﺑﺸﺎرت ﺧﻮﺷﻰ‬

‫در اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﻣﻰ(دﻳـﺪ‪ .‬او ﻛـﺴـﻰ ﻧـﺒـﻮد ﺟﺰ ﻫﻤﺎن ﻧﺒـﻰ(اى ﻛـﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻣﻼﻛـﻰ‬

‫ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬دﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻤﻴﻊ ﻗﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬ ‫در ﺷﻬﺮ داود ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‪,‬اى ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣـﺘـﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ‬

‫ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎى ﻧﺒﻰ در ‪٣:٤٠‬‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪه ّ‬ ‫ﺑﻮد‪» :‬ﺻﺪاى ﻧﺪا ﻛﻨﻨﺪه‪,‬اى در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬راه ﺧﺪا را ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎزﻳﺪ و ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑﺮاى‬

‫‪ .(١١-١٠:٢‬از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ در ﻣﻮرد ﻫﻮﻳّﺖ دﻗﻴﻖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺑﻄﻦ‬

‫ﺧﺪاى ﻣﺎ در ﺻـﺤـﺮا راﺳﺖ ﳕﺎﺋﻴـﺪ« )ر‪ .‬ك ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣-٢٢:١‬در ﻣﺸـﺮق‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰ(آﻣﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺎرﭼﻴﺎن ﻏﺎﻟﺒﺎً ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﺷﺨﺎص ﻣﻬﻢ ﻣﻰ(رﻓﺘﻨﺪ و وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺘﻨﺪ راه آﻧﻬﺎ‬

‫ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ رﺳﺎﻟﺖ آﺷﻜﺎر ﺧـﻮد را اﺟﺮا ﻧﻜﺮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜـﻪ راه ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ً‬

‫را ﻫﻤﻮار ﺳـﺎزﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻠﻰ روﺑﺮو ﻧـﺸـﻮﻧﺪ‪ .‬وﻇﻴﻔﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﻫﻤـﻮار ﺳﺎﺧـﱳ راه‬

‫ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﺑﺮاى رﺳﺎﻟﺖ او آﻣﺎده ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ ‪ ٣٠‬ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از آن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺑﺮاى آﻣﺪن ﺷﺨﺺ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧـﻮدش ﻣﻰ(آﻣﺪ‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ رﺳﺎﻟﺖ اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣـﺪه را اﻋﻼم ﳕﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از‬

‫ﻳﻬﻮه ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﺗﺼﺮﻳﺢ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از او ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﻮد ّ‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ راه او را ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﺒﺮ داد‪:‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ رود اردن آﻣﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺎﻣﻞ‬

‫زﻳﺮا ﻛﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺷﺮاب و ُﻣﺴﻜﺮى ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﻼ ﺻﺤﺒﺘﺶ را ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠-٢٩:١‬‬ ‫او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻗﺒ ً‬

‫ﻧﻮﺷﻴﺪ و از ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﺮ از روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑـﺴـﻴـﺎرى از‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻬّﻮه اﺳﺖ! ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪاﺳﺖ! وﻟﻰ ﻳﺤﻴﻰ او را ﺑﺎ ﻋﻨﺎوﻳﻦ »ﺑﺮ‪l‬ه ﺧﺪا« و »ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﻮت اﻟﻴﺎس ﭘﻴﺶ روى وى ﺧﻮاﻫﺪ ﺧـﺮاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ دل‪,‬ﻫﺎى ﭘﺪران را ﺑﻪ ﻃﺮف‬ ‫و ّ‬

‫ﻧﻴـﺰ ﻣﺤﺮز ﺑﻮد‪ .‬ﭘـﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫـﻤﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﻟـﻰ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﭘﺪر ﻧـﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼـﻮن آن‬

‫ﺑﻨﻰ‪,‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاى اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬و او ﺑﻪ روح‬ ‫ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺮاى ﺧﺪا‬ ‫ﭘﺴﺮان و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻋﺎدﻻن ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻰ‬ ‫ّ‬

‫ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎزد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(١٧-١٥:١‬‬ ‫ّ‬

‫ﺧﺪا« ﻧﺎم ﺑﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٤٬٢٩:١‬آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤ‪l‬ﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺤﺮز ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻳﺤﻴﻰ‬

‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﺋﻰ از آﺳﻤﺎن ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﻋﻼم‬ ‫ﳕﻮد‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻨﻮدم« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٢٢:٣‬‬

‫≤‪±µ‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫ﻫـﻮﻳﺖ ﻣﺴﻴـﺢ را آﺷﻜﺎرا‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺻﺪاﻳﻰ از آﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ّ‬

‫ﮔﻮاﻫﻰ ﳕـﻮد‪ .‬وﻟﻰ آن وﻗﺖ ﻣﺎﺟـﺮا ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻚ ﺻـﺪا ﺑـﻮد‪ .‬در آن وﻗﺖ‬ ‫ﺟﻼل اﻟﻬﻰ او آﺷﻜﺎر ﮔـﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻬـﺮ‪l‬ه او ﻣﺘﺒﺪل ﺷـﺪ و رداﻳﺶ ﭼﻮن ﺑﺮف ﺳﻔﻴـﺪ‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﺎﺟﺮاى ﻓﻮق از دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن‬

‫ﲢـﻮل و ﺗﺒﺪﻳﻞ درﺧﺸـﺶ از درون‬ ‫درﺧﺸﺶ‪ ،‬درﺧﺸﺸﻰ ﺳﻄﺤﻰ ﻧـﺒـﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ّ‬

‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت ﻳـﻮﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﳒﻴﻞ ﺑﻜـﺎر رﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪±µ‬‬

‫در ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ و در ﺣﻀﻮر ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻮردى دال ﺑﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ او دﻳـﺪه‬ ‫ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻫﻴﺌﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻚ واﻗﻌﻪ ﺧﺎص ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و‬ ‫ﻻ دﻳﺪه ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آن واﻗﻌﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻪ ﺷﺎﻫﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻣﻌﻤﻮ ً‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدن آن‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﳕﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫وﻟﻰ و ّ‬ ‫ﻣﺠﺴﻢ ﺑﻮد!‬ ‫ﻻ از ﭼﺸﻤﺎن اﻧﺴﺎن ﻧﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬در ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻟﻢ ارواح آﺷﻜﺎر‬ ‫وﻟﻰ آﻧﭽﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬

‫ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﻮر ﺧـﻴـﺮه ﻛﻨﻨـﺪه(اى از رداى او ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﭘـﻄـﺮس و‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ در ﻃـﻮل رﺳﺎﻟﺖ ﺧـﻮد ﺑﺴﻴـﺎرى از ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬

‫ﻳﻌﻘـﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑـﺮادر ﻳﻌﻘـﻮب ﺷﺎﻫﺪان اﻳﻦ دﮔـﺮﮔﻮﻧﻰ ﺣﻴـﺮت(اﻧﮕﻴﺰ و ﺷﻨـﻴـﺪن‬

‫دﻳﻮزده )دﻳـﻮاﻧﻪ( را ﻣﻼﻗﺎت ﻛـﺮد‪ .‬دﻳﺪار ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺎ اﻳـﻦ دﻳـﻮ(زده(ﻫﺎ آن ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ‬

‫ﺻﺪاﻳﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮده(اﻧﺪ ﻛﻪ اﻋﻼم ﳕﻮد‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ از وى‬

‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدى »ﺟﻦ(ﮔﻴﺮ« ﻧﺒﻮد‪» .‬ﺟﻦ(ﮔﻴﺮان« ﻳﻬﻮدى در‬ ‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد ﺻﺮ ً‬

‫ﺧﻮﺷﻨﻮدم‪ .‬او را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(٥:١٧‬‬

‫آن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺑـﺮﺧﻰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﭘﻴﭽﻴﺪه‪ ،‬ﻣﺪﻋـﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ارواح ﭘﻠﻴـﺪ را از‬

‫ﭘﻄﺮس ﻣـﻰ(ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻴﺸـﻪ در آن وﺿﻌﻴﺖ ﲟﺎﻧـﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﭼـﻴﺰى ﺟﺎﻳﺰ‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﺎﻃﺮ‪l‬ه آن ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮﺷﻜﻮه ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ در ذﻫﻦ ﭘﻄﺮس و دﻳﮕﺮان‬

‫ﻧﻘﺶ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﻗﺮن ﺑﻌﺪ ﻳﻮﺣﻨـﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻰ ﻣﻘﺪس از آن ﺻﺤﻨﻪ ﻳﺎد ﻛﺮد و ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫دﻳﻮزدﮔﺎن اﺧﺮاج ﻣﻰ(ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎن دﻳـﻮﻫﺎ را اﺧﺮاج ﻣﻰ(ﳕﻮد و‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﻫﻤﮕﺎن را ﺑﺮﻣﻰ(اﻧﮕﻴﺨﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(٢٧:١‬‬ ‫ﻫـﻮﻳﺖ ﻛﺴـﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜـﻪ دﻳـﻮﻫﺎ اﺧـﺮاج ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣـﻨـﺎدى ّ‬

‫»ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺳﺎ ﻛﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﻰ‪ ،‬و ﺟﻼل او‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ داراى ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﻮذ و ﻗﺪرت اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰى ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﻮد‪ .‬در ﻛﻨﻴﺴﻪ‬

‫ـﻪ ﭘﺪر« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤:١‬آن ﺧـﺎﻃﺮه ﻣﺤﻮ‬ ‫را دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟـﻼﻟﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘـﻪ ﭘﺴﺮﻳﮕﺎﻧ ‪g‬‬

‫ﻛﻔﺮﻧﺎﺣﻮم ارواح ﺧﺒﻴﺚ ﻓﺮﻳﺎد ﺑـﺮآوردﻧﺪ‪» :‬اى ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻـﺮى ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻜﺎر‬

‫ﻧﺸﺪﻧﻰ ﭘﻄﺮس را ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﺗﺎ در رﺳـﺎﻟ‪l‬ﻪ دوم ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛﻪ در‬

‫اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﺑـﺮاى ﻫـﻼ ك ﻛﺮدن ﻣﺎ آﻣـﺪى؟ ﺗـﻮ را ﻣﻰ‪,‬ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛـﻴـﺴـﺘـﻰ‪ ،‬اى‬

‫ﭘﻰ اﻓﺴﺎﻧﻪ‪,‬ﻫﺎى ﺟﻌﻠﻰ ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن از ﻗّﻮت و آﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻗﺪوس ﺧﺪا!« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٢٤:١‬ﻣﻮرد ﻣﺸﺎﺑﻪ و اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬اﻗﺮارى اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ را اﻋﻼم دادﻳﻢ‪ ،‬ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻰ او را دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬زﻳﺮا از ﺧﺪاى ﭘﺪر ا ﻛﺮام‬

‫ﺑﺮ زﺑﺎن دﻳﻮاﻧﮕﺎن اﻫﻞ ﺟﺪرﻳﺎن ﺟـﺎرى ﺷﺪ‪» :‬اى ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺗـﻮ‬

‫و ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ آوازى از ﺟﻼل ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻰ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻛﺎر اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ در اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه‪,‬اى ﺗﺎ ﻣـﺎ را ﻗﺒﻞ از وﻗﺖ ﻋﺬاب ﻛﻨﻰ؟«‬

‫ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﻪ از او ﺧﻮﺷﻨﻮدم‪ .‬و اﻳﻦ آواز را ﻣﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ او در ﻛﻮه‬

‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٩:٨‬وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺟﻼل او ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت(ﻫﺎى ﺷﺮﻳﺮى ﻛﻪ‬

‫ﻣﻘﺪس ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن آورده ﺷﺪ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(١٨-١٦:١‬‬

‫ﻣﻘﻬﻮر ﻗﺪرت اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ او ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﺑﻰ(اﻳﻤﺎن اﻋﻼم ﺷـﻮد‪ ،‬و‬

‫‪±µ¥‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±µµ‬‬

‫اﻛﺜﺮًا آﻧﺎن را ﻣﻨﻊ ﻣﻰ(ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻴـﺰى در ﻣﻮرد ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﱳ ﺧﻮد ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﮕﻮﻳﻨـﺪ و‬

‫و زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدﻳﺪ ﺗﺎ آﻧﺎﻧﻰ را ﻛﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻓﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ‬

‫ﺧﺒﺮ آن را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم روح ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٥-٤:٤‬‬

‫ﻓﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ او ارواح ﺧﺒﻴﺚ ﺗﺮﺳﺎن و ﻟﺮزان‬ ‫اﺳﺖ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫از ﭘﺎﻳﺎن ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ را‪ ،‬از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰ(راﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻋﻼم ﺷﺎدى(ﺑﺨﺶ ﻓـﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﭘـﻴـﺎم روﺷﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ(دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻫـﻴـﺒـﺖ‬ ‫ﺻﺪاى آﺳﻤﺎﻧـﻰ و اﻗـﺮار و اﻋﺘﺮاف ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺗـﺮس و ﻟﺮز ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﻣـﻨـﺰﻟﻪ‬ ‫ﭘﻴﺎم(ﻫﺎى رﺳﺎﻟﺘﻰ ﺑﻌﺪ از ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن و ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻮده و ﻛﻤﺘﺮ‬ ‫از آن ﻧﻴﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از دﻳـﮕـﺮان در اﻋﻼم اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴـﺢ ﺗـﻼش‬ ‫ﳕﻮد‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪﻧﺶ اﻋﻼم‬ ‫ﳕﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬او )ﻋﻴﺴﻰ(‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ...‬و ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﻴـﺢ« )اﻋﻤﺎل‬ ‫‪ .(٢٢٬٢٠:٩‬ﺑﺮاى او ﺷﻜﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا در اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮدى ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‬ ‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋـﻮد و داراى ّ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬و ﺑﺎز زﻧﺪه ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑـﻮد ﻛﻪ »ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺮاى رﺳﻮﻻن ﻣﺤﺮز ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ او ﻧﺎﻓﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ و ﻫﺴﺘﻰ ازﻟﻰ(اش‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ از اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﳕﻰ(ﻛﺎﻫﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﻛﻮﺗﺎه(ﻧﮕﺮى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﻰ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن اﻋـﻼم‬ ‫ﺳﺎﻟـﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٣-١:١‬ﺑـﻮد ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا ﺑﺪان اﺷـﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪:‬‬ ‫ﳕﻮدﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻋﺎﻟـﻰ ر ‪l‬‬

‫ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﭘﺮﺷﻜﻮﻫﻰ ﻛـﻪ از‬ ‫آﳒﺎ آﻣـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸـﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻛـﻪ در زﻣﺎن ﺳﻠ‪ n‬ﺑﻪ اﻗـﺴـﺎم ﻣـﺘـﻌـﺪد و‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ‪,‬ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ n‬ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ اﻳﺎم آﺧﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ او را وارث ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات ﻗﺮار‬ ‫وﺳﻴﻠﻪ او ﻋﺎﻟﻢ‪,‬ﻫﺎ را آﻓﺮﻳﺪ؛ ﻛﻪ ﻓﺮوغ ﺟﻼﻟﺶ و ﺧﺎﰎ ﺟﻮﻫﺮش ﺑﻮده‪،‬‬ ‫داد و ﺑﻪ‬ ‫‪g‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻮده‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﻬﺎرت ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﺣﺎﻣﻞ ‪g‬‬ ‫و ﺑﻪ ﻛﻠﻤﻪ ّ‬

‫اﲤﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪه ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻛﺒﺮﻳﺎ در اﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪«.‬‬

‫ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ از ﻧﺴﻞ داود ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺣﺴﺐ روح ﻗﺪوﺳﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮت ﻣﻌﺮوف ﮔﺮدﻳﺪ از ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ او ﻓﻴﺾ و رﺳﺎﻟﺖ را ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎن در ﺟﻤﻴﻊ اﻣﺖ‪,‬ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﺳﻢ او« )روﻣﻴﺎن ‪.(٥-٣:١‬‬ ‫ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻣﺮﺣﻠﻪ(اى ﺑﻮد از اﻗﺪام ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ »ﭘﺴﺮ ﺧﻮد‬

‫“½‪Ë« vÖb‬‬ ‫ﲤﺎم رﺳﻮﻻن ﺑﺠﺰ ﭘﻮﻟﺲ رﺳـﻮل ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت و زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻬﺎدت داده(اﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ آﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻜﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﻌﻄـﻮف ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﳕـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از او دﻳﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ آﻧﭽﻪ از او ﺷﻨﻴـﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫را در ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﻨﺎه و ﺑﺮاى ﮔﻨﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎد‪) «...‬روﻣﻴﺎن ‪ .(٣:٨‬آرى! »ﻟﻴﻜﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳕﻮﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﭼﻮن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از زن زاﻳﻴﺪه ﺷﺪ‬

‫ﻳﻚ اﻧﺴـﺎن واﺟﺪ ﺻﻔﺎﺗـﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ؟ او داﻧﺎى ﻣـﻄـﻠـﻖ ﺑـﻮد و‬

‫∂‪±µ‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪±µ‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻓﻜﺎر دﻳﮕـﺮان را ﺑﺨﻮاﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪٤:٩‬؛ ﻟـﻮﻗﺎ ‪٨:٦‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٤٧:١‬؛‬

‫ﻗﺒﻼ ﻗﺪرت اﻟﻬﻰ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪرت‬ ‫ﻣﺎ ً‬

‫‪٢٥-٢٤:٢‬؛ ‪ .(١٩-١٧:٤‬او از اﺑﺘﺪا دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ او را ﺗﺴﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎدﻫﺎ و اﻣﻮاج ﻓﺮﻣﺎن داد و آﻧﻬﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٤١:٤‬او ﺑﺎ ﻛﻮران‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٧١-٧٠:٦‬؛ ‪ .(١١-١٠:١٣‬او ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎﺷﻨﻮاﻳﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و آﻧﻬﺎ ﺷﻨﻮا ﺷﺪﻧﺪ )ﻣﺘﻰ‬

‫ﺧﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ (٢١:١٦‬و اﻓﻜﺎر ﭘﻄﺮس و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺠﺪد او را ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﺮد‬

‫‪٣٣-٢٧:٩‬؛ ﻣـﺮﻗـﺲ ‪ .(٣٥-٣٤:٧‬ﻣـﻔـﻠــﻮﺟـﺎن ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻛـﻼم او ﺧــﺮاﻣـﺎن‬

‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٤-٣١:٢٢‬و آﻳﺎ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑـﻴـﻤـﺎران ﺑﺎ ﻗـﺪرت ﻛﻼم او ﺷﻔﺎ ﻣﻰ(ﻳﺎﻓـﺘـﻨـﺪ و ﺣـﺘـﻰ ﻣـﺮدﮔﺎن زﻧـﺪه‬

‫از آﻧﻬﺎ دور ﺑﻮد ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ؟ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٣٧-٣٣:٩‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٧:٩‬ﻣﮕﺮ ﻏﻴـﺮ از‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ! )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪٩-٨:٥‬؛ ﻟـﻮﻗﺎ ‪١٩-١١:١٧‬؛ ﻣﺮﻗﺲ ‪٤٢-٤١:٥‬؛ ﻟﻮﻗـﺎ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﮔـﺮﭼﻪ ﺟﺴﻤـﺎً ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻰ از ﺷﻚ ﻛـﺮدن ﺗﻮﻣﺎ آ ﮔﺎه‬

‫‪١٥-١٤:٧‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٤-٤٣:١١‬و ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺧﺪا ﮔﻨﺎﻫﺎن‬

‫ﺑﻮد؟ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٩-٢٤:٢٠‬‬

‫را ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﻴﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪١٠-٧:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١١:٨‬‬

‫ﻗﺪرت در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑـﻮدن ﻧﻴﺰ ﺻﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬ﮔـﺮﭼﻪ ﺑﺪﻳﻬﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ از ﺑُﻌﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ در آن واﺣﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ در ﻳﻚ ﻣﻜـﺎن‬

‫ﻫﻮﻳﺖ او‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺰى ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻛﻼم و ﻋﻤﻞ او‪ّ ،‬‬

‫را اﺛﺒﺎت ﻣﻰ(ﳕﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٦٬٢١ ٬١٧:٥‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎن او را ﻣﻰ(ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن او ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ‪.‬‬

‫و ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻌﺠـﺰات او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا اﺣﺴﺎس ﻣﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ‬

‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﻧﻴـﻘـﻮدﻳﻤـﻮس ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛـﺮد‪ ،‬ادﻋﺎ ﳕﻮد ﻛﻪ او ﻧﻪ ﺗﻨـﻬـﺎ‬

‫‪٢٦-٢٥:٥‬؛ ‪١٦:٧‬؛ ‪ .(٤٣:٩‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ(ﻫﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺐ‬

‫»ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از آﺳﻤـﺎن آﻣـﺪه« ﺑﻠﻜـﻪ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴـﺎن اﺳـﺖ ﻛـﻪ درآﺳﻤﺎن‬

‫و ﺣﻴﺮت ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻫﻮﻳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ او اﻳﻦ اﺟﺎزه را ﳕﻰ(داد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ّ .(١٣:٣‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻮاﻫﻰ داد‪ ،‬ﺣﺴﻰ ﻛﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻮدن داﺷﺖ ﻗﻮى(ﺗﺮ از ﺑﻴﺎن اﻋﺠﺎب‬

‫ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺑُﻌﺪ روﺣﺎﻧﻰ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﳕﺎﻳﺪ و از‬ ‫اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﺧﺎص ﺧـﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘـﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﻫﻴﺌﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧـﻰ وﻋﺪه‬

‫و ﲢﻴّﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ »ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎى ﻋﻴﺴﻰ اﻓﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﻦ دور ﺷﻮ‬

‫زﻳﺮا ﻣﺮدى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎرم« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٨:٥‬در ﻳﻚ ﻣـﻮﻗﻌﻴﺖ دﻳﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ آﻣﺪه‬

‫داد‪» :‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬آﳒﺎ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺣﺎﺿﺮم«‬

‫او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮده ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﻰ‪,‬اﳊﻘﻴﻘﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻰ!« )ﻣﺘﻰ ‪.(٣٣:١٤‬‬

‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:١٨‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن از دﻫﺎن و زﺑﺎﻧﻰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎن ﺷﺪ ﻛـﻪ رﺳـﻮﻻن‬

‫و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﲤﺎم ﺳﺘﺎﻳﺶ(ﻫﺎى آﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ دارﻳﺪ ﻛﻔﺮ‬

‫آن را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻢ« )ﻣﺘﻰ‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن او ﺑﻪ ﺷـﺎﮔـﺮدان آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑـﻮد »ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﭘﺴـﺮ را ﺣﺮﻣـﺖ‬

‫‪ .(٢٠:٢٨‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﭼﻨﻴﻦ وﻋﺪه(ﻫﺎﻳﻰ‬

‫ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛـﻪ ﭘـﺪر را ﺣـﺮﻣﺖ ﻣﻰ‪,‬دارﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘـﺴـﺮ ﺣـﺮﻣﺖ‬

‫ﺑﺪﻫﺪ؟‬

‫ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪرى ﻛﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺣﺘﺮام ﻧﻜﺮده اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:٥‬‬

‫∏‪±µ‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪Ë« ÂUOB Ë ¯d‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±µπ‬‬

‫دارد ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ اﺟﺎزه ﺧﻮدش ﻛﺴﻰ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻴﺎﺗﺶ را از او ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ‬

‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴﺖ او را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻣﻰ(ﳕﻮد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ اﺟـﺎزه دﻫﺪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻗـﺪرت اﻟﻬﻰ ﺧـﻮد را ﺑﺎ‬

‫اﻗﻌﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ و اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ روز ﺑﻌﺪ از زﻧﺪه ﺷﺪﻧﺶ واﻗﻊ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺻﻌـﻮد‬ ‫و ‪l‬‬

‫ﺗﻜﺮار ﻧﺎم اﻟﻬﻰ(اش »ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ« اﺛﺒﺎت ﳕﻮد و ﻧﻔﻮذ اﻳﻦ ﻛﻼم ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ(اش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷـﺎﻫﺪ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋـﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴـﺰﻫﺎﻳﻰ‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﺼﻠﻮب در آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻘﻼى ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﻮﺷـﻴﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑـﺎﻻ ﻧﮕﻪ دارد ﺗﺎ ﻫﻮاى ﺑـﻴﺸﺘﺮى اﺳـﺘﻨﺸﺎق ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺮگ‬

‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١١-١:١٨‬وﻟﻰ اﺟﺎزه داد ﻛﻪ او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ و از‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﺪاﺋﻴﺶ ﺑﺮاى رﻫﺎﻳﻰ ﺧﻮد از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن و ﻣﺮگ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻣﺮگ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻣﺮگ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪.‬‬ ‫در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ در ﻣﻮرد ﻫﻮﻳّﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ در ﺟﻠﺠﺘﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ آوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬او »ﺳﺮ ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورده‪ ،‬ﺟﺎن داد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠:١٩‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪى وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬دﻧﻴﺎى ﺷﺮﻳﺮ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل« را ﻣﺼﻠﻮب ﻛﺮد‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺧﻢ ﻛﺮد و ﺟﺎن داد و اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى ﺑﻮد ﻣﺒﻨﻰ‬

‫)اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(٨:٢‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧـﻮد را »ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪه اﺳـﺖ«‬

‫ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﻮدش ﳊﻈﻪ دﻗﻴﻖ ﻣـﺮگ ﺧـﻮد را اﻧﺘﺨﺎب ﳕـﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﳊﻈﻪ ﻣـﺮگ ﻓﺮا‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪» .(٢٨:٢٠‬ﺧﺪا درﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﺟﻬـﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺼﺎﳊﻪ ﻣـﻰ‪,‬داد«‬

‫رﺳﻴﺪ‪ ،‬او ﺑﺎ ﻓـﺮوﺗﻨـﻰ‪ ،‬روح ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘـﺪرش ﺳﭙﺮد و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛـﺎﻣـﻞ‬

‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٩:٥‬ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺘﻰ در ﳊﻈﻪ ﻣﺮﮔﺶ ﻣﺤﺮز ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺪر! ﺑﻪ دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎى ﺗﻮ روح ﺧﻮد را ﻣﻰ‪,‬ﺳﭙﺎرم« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (٤٦:٢٣‬و‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﻰ(داد و ﻧﻪ ﺧﺪاى روح(اﻟﻘﺪس ﻛﻪ ﻣﻰ(ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‬

‫ﺑﻰ(آﻧﻜﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻣﺼﻠﻮﺑﺎن ﺗﻘﻼى ﺑﻴـﻬـﻮده ﻛﻨﺪ ﺳﺮ ﺧـﻮد را ﺧﻢ ﻛﺮد و ﺑﺪﻧـﺶ‬

‫ﺧﺪا ﺑﻮد و ﻧﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻤﺘﺮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٣-١:١‬ﻣﺮگ او ﺑﻪ‬

‫ﺑﻰ(ﺣﺲ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻫﻮﻳﺘﺶ را از ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﭼـﻮن »ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ‪,‬ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ‬

‫ﺳﭙﺮدن روح ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﲡﻠﻰ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از‬

‫ﻣﻪ اﻳﻤﺎن ﻓﺮدى ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ را آﻣﻮﺧﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٨:٥‬ﻻز ‪l‬‬

‫آن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﻰ‪,‬ﻧﻬﻢ ﺗﺎ آن را ﺑﺎزﮔﻴﺮم‪.‬‬

‫ﺻﻠﻴﺐ و اﻋﻼم ﳕـﻮدن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ...‬ﻣـﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﳕـﻮد و‬

‫ﻛﺴﻰ آن را از ﻣﻦ ﳕﻰ‪,‬ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد آن را ﻣﻰ‪,‬ﻧﻬﻢ‪ .‬ﻗﺪرت دارم ﻛﻪ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﻦ داد« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٢٠:٢‬‬

‫آن را ﺑﻨﻬﻢ و ﻗﺪرت دارم آن را ﺑﺎزﮔﻴﺮم‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را از ﺧﻮد ﭘﺪر ﻳﺎﻓﺘﻢ«‬ ‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٨-١٧:١٠‬‬

‫وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮى از اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫او ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺧﻮد را ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و اﮔﺮ ﻣﺼﻠﻮب ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ او ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻣـﻌـﻤـﻮﻟﻰ آوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮ ﺻﻠـﻴـﺐ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﻣﻰ(داد‪ .‬او ﻣﺼﻠﻮب‬

‫اﻗﻌﻴﺖ‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ در واﻗﻊ او ﺣﻴﺎت ﺧﻮد را از ﭘﺪر داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﻴـﺰ و ّ‬

‫ﺷﺪ‪ .‬ﻫـﺮﮔـﻮﻧﻪ ﻛـﻮﺷﺸـﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻳﺎ اﻧـﻜـﺎر آن رﻳـﺸـﻪ در ﻧـﺎﺑـﺎورى ﺑﻪ اﻣـﻮر‬

‫∞∂‪±‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∂±‬‬

‫ﻣﺎﻓﻮق(اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ دارد‪ ،‬ﻧﻪ در ﻧﺸﺎﻧﻪ(ﻫﺎى ﻣﺸﻬﻮدى ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻜﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن او ﻣﻮﺟﺐ ﻗﻴﺎﻣﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﺪ و ﻗﻴﺎم از ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﱳ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺳﻨـﺪى زﻧﺪه در ﺗﺎرﻳﺦ ﺛﺒﺖ ﺷـﺪه‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺘﻌﺎﻟﻰ اﺳﺖ از ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن او‪.‬‬

‫ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﺮدﻳﺪى وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫اﺳﺖ و در‬ ‫ّ‬

‫در روزى ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧـﺪ ﻣـﺎ از ﻣـﺮدﮔـﺎن ﺑـﺮﺧـﺎﺳـﺖ‪ ،‬ﺧــﻮد را ﺑـﻪ ﺷـﺎﮔـﺮدان‬

‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﺪن ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻋﻤﻞ ﺧﺪا ﺑﻮد ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﻮد اﻋﻼم‬

‫وﺣﺸﺖ(زده(اش ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﺸـﺖ درﻫﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺗـﻮﺳﻂ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ او ﺻﺤﻪ ﻧﻬـﺎد )روﻣﻴﺎن ‪.(٤:١‬‬

‫ﻣﺮدن ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن اﺳﺘﻮار‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻴﺶ اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬ ‫داﺋﻤﺎ ادﻋﺎى او را رد ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﺻﺮار ﺑﻪ ادﻋﺎى ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮدن‪ ،‬آن ﻫﻢ‬ ‫ً‬

‫اﻣﺎ ﻳﻜﻰ از آن ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮﻣﺎ در آﳒﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﺣﺮف دﻳﮕﺮان را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ّ .‬‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪه(اﻧﺪ ﺑﺎور ﻧﻜـﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺗﺎ در دو دﺳﺘﺶ ﺟﺎى‬

‫ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﳕﻮد ﻛﻪ او ﻛﻔﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ او‬

‫ﻣﻴﺦ‪,‬ﻫﺎ را ﻧﺒﻴﻨﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را در ﺟﺎى ﻣﻴﺦ‪,‬ﻫﺎ ﻧﮕﺬارم و دﺳﺖ ﺧﻮد را‬

‫را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٦-٦٣:٢٦‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬

‫ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﻨﻬﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻢ آورد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٥:٢٠‬‬

‫از ﭘﻨﻄﻴﻮس ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛـﺮدﻧﺪ ﻣﻘﺒـﺮه او را ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑـﺮ آن‬

‫ﻳﻮﺣﻨـﺎ ﺷـﺮح ﻣﺎﺟـﺮا را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ(ﻧـﻮﻳـﺴـﺪ‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﻫﺸـﺖ روز ﺑـﺎز‬

‫ﺑﮕﻤﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ زﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﻌﺪ از‬

‫ﺷﺎ ﮔﺮدان ﺑﺎ ﺗﻮﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ‪,‬اى ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎ ﮔﺎه ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﺳﻪ روز ﺑـﺮﻣﻰ‪,‬ﺧﻴﺰم« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٦-٦٢:٢٧‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺤـﺒـﺖ(ﻫـﺎى‬

‫آﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد!« ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪﻳـﺪاً اﻓﻜﺎرﺷﺎن را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده ﺑﻮد و آﻧﻬـﺎ را واداﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎور و دﺳﺘﻬﺎى ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻦ و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎور و ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮى ﻣﻦ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﻰ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻰ(ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ را ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدى‬

‫ﺑﮕﺬار و ﺑﻰ‪,‬اﻳﻤﺎن ﻣﺒﺎش ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻤﺎن دار‪ «.‬ﺗﻮﻣـﺎ در ﺟـﻮاب وى ﮔـﻔـﺖ‪» :‬اى‬

‫ﺷﻴﺎد اﻋﻤﺎل ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﻰ(ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻌﺪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى ﺧﺪاى ﻣﻦ‪) «.‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٨-٢٦:٢٠‬‬

‫از ﺳﻪ روز ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﳕﻰ(اﻓﺘﺪ و اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ(اى ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ او و ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬ ‫ﻋﺰادارى ﻛﻪ او را ﭘﻴﺮوى ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﺳﺘﻬﺰا ﳕﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺘﺎﻳﺶ و اﻋﺘﺮاف ﺣﻴﺮت(اﻧﮕﻴﺰ ﺗﻮﻣﺎ را رد ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ‬ ‫ﳕﻮدن ﻣﻦ ﻛﻔﺮ اﺳﺖ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ او را ﲤﺎﻣﺎً‬

‫دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺴﻴﺢ در ﻛﺸﱳ او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ وﻟﻰ ﺷﺎدى آﻧﻬﺎ دﻳﺮى ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺧﺪا‬

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و در واﻗﻊ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از دﻳﺪﱎ اﻳﻤﺎن آوردى؟ ﺧﻮش‬

‫ﻋﻠﻰ(رﻏﻢ ﲤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ(ﻫﺎ و اﻧﻜﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮش را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ .‬ﻗﻴﺎم او از‬

‫ﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪه اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٩:٢٠‬او روﺷﻦ ﺳﺎﺧـﺖ‬

‫اﻗﻌﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ادﻋﺎ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﻳﻚ ﺷﻬﺎدت ﻗﻮى آﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ او و ً‬

‫ﻛﻪ اﻳﻤﺎن(دار ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮدن او اﻳﻤﺎن دارد‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و اى‬

‫ﻣﻰ(ﻛﺮد و ﻧﻪ ﺷﻴـﺎد و دروﻏﮕﻮ و دﻳﮕﺮ ﻧﻴـﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺴـﻰ در ﻣـﻮرد اﻟﻮﻫﻴﺖ او‬

‫ﺧﺪاى ﻣـﻦ« اﻋﺘـﺮاف و اﻗﺮار ﺗـﻮأم ﺑﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﻳـﻤـﺎن(داران اﻳـﻦ روزﮔﺎر اﺳـﺖ‪.‬‬

‫≤∂‪±‬‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∂‪±‬‬

‫ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳـﻤـﺎن ﺑـﻪ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﳒـﺎت‬

‫ﻧﻬﺎد‪ .‬ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از او اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ(اﻳﻢ )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣١:١٦‬ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﺪاى ﻋﻈﻴﻢ و ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‪g‬‬ ‫ﺧﻮد« ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ )ﺗﻴﻄﺲ ‪.(١٣:٢‬‬

‫ﻇﻬﻮرى زﻣﻴﻨﻰ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛﺮده او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻬﻮرى از ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ زﻣﻴﻨﻰ ﭘﺎﻳﺪار ﲟﺎﻧﺪ؟ او ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﻼل و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮔﻰ دوﺑﺎره‪.‬‬ ‫در ‪l‬‬

‫ﻧﺤﻮ‪l‬ه ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﲤﺎﻣﺎً ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ آﻣﺪن اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ‬

‫اداﻣﻪ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ وﻗﺎﻳﻌﻰ را ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ اﺗﻔـﺎق‬

‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن و ﻣﻌﺠـﺰاﺗﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﻫﺪﻳﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳـﺶ‬

‫اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺛﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪» :‬ﺳﭙﺲ اﻳﺸـﺎن را ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ در ﺑﻴﺖ‪,‬ﻋﻨﻴﺎ ﺑﺮد و‬

‫ﻣﻮﻛﻮل ﺑﻪ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٩-٣٧:٧‬‬

‫دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎى ﺧـﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛـﺮده و اﻳﺸﺎن را ﺑـﺮﻛﺖ داد و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻛـﻪ در‬

‫ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻬﺎﻳﻰ را ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺶ داد ﻛﻪ آﻧﭽﻪ را ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺣﻴﻦ ﺑـﺮﻛﺖ دادن اﻳﺸﺎن‪ ،‬از اﻳﺸﺎن ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤـﺎن ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮده‬

‫اﳒﺎم دﻫﺪ‪ ،‬اﳒﺎم داده و رﺿﺎﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺪرش را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺘﻌﺎل‬

‫ﺷـﺪ« )ﻟـﻮﻗــﺎ ‪» .(٥١-٥٠:٢٤‬و ﭼـﻮن اﻳـﻦ را ﮔـﻔـﺖ وﻗـﺘـﻰ ﻛـﻪ اﻳـﺸــﺎن‬

‫ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘﺪر ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ او ﻧﺸﺴﺖ و اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳـﺮى از ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ و اﺑﺮى او را از ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن در رﺑﻮد« )اﻋﻤﺎل‬

‫ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺧﺪاﻳﻰ ﺧﻮد را اﻋﻤﺎل ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ و از ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻖ‬

‫‪» .(٩:١‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن‬

‫او ﺑﺮ ﲤﺎم ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰد ﭘﺪر اﺳﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﺣﻖ را دارد‬

‫ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﺸﺴﺖ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(٩:١٦‬‬

‫ﻛﻪ ﻧﺰد او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ ﻣﺎ آﻣﺪ‪ ،‬ﺷﻚ‬

‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﲢﻘﻖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺧﻮد در‬

‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮد ﺧﺪا ﻧﺒـﻮد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﺪا‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮرد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭘﺲ ا ﮔﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ اول ﺑﻮد‬

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﻗـﺪرت(ﻫﺎى ﺧﺪاﻳﻰ را اﻋﻤﺎل ﳕﺎﻳﺪ؟ ﻋﺠﻴﺐ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳـﻰ ﻛـﻪ‬

‫ﺻﻌﻮد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ]ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﺋﻴـﺪ[؟« و »اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬

‫اﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﺴﺎن را ﻧﻴﺰاﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ!‬

‫ﻧﺰد ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﻰ‪,‬روم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٦٢:٦‬؛ ‪ .(٣٣:٧‬ﺣـﺪود ﻫﺰار ﺳﺎل ﻗﺒﻞ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ در راه ﺑﻴﺖ(ﻋﻨﻴﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد و ﺑﻪ دروازه(اى وارد ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮرد‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣـﺰاﻣﻴﺮ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‪» :‬ﺑﺮ اﻋﻠﻰ‬ ‫از ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬ ‫‪l‬‬

‫اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و »ﺟﻤﻴﻊ ارواح ﻋﺎدﻻن« ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٢٣:١٢‬‬

‫ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺻﻌـﻮد ﻛـﺮده‪ ...‬از آدﻣﻴﺎن ﺑﺨﺸﺶ‪,‬ﻫﺎ ﮔـﺮﻓﺘـﻪ‪,‬اى« )ﻣﺰﻣﻮر ‪١٨:٦٨‬؛‬

‫ر‪.‬ك اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪.(٨:٤‬‬ ‫ﻇﻬـﻮرﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺲ از ﻗﻴﺎﻣـﺶ از ﻣـﺮدﮔﺎن اﻗﺪاﻣـﻰ ﺑـﻮد ﺑﺮاى ﻗﺎﻧﻊ ﻛـﺮدن‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه و ﺑﺮ ادﻋﺎى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﻮد ﺻﺤﻪ‬

‫‪U UÐ «bš‬‬

‫‪±∂¥‬‬

‫ ≥ ‬

‫اى دروازه(ﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺮﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮازﻳﺪ‪،‬‬ ‫اى درﻫﺎى اﺑﺪى ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻼل داﺧﻞ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻼل ﻛﻴﺴﺖ ؟‬

‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ وﻗﺘﻰ در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﲡﻠﻰ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺪﻳﺮ و ﺟﺒﺎر‪،‬‬

‫ﳕﻮد ﭼﻴـﺰى از اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬آن ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤـﺎن ﺻـﻌـﻮد ﻛﺮد‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ دارد‬

‫ﭼﻴﺰى از اﻟﻮﻫﻴﺘﺶ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ‪،‬‬

‫و در ﺟﻨﮓ ﺟﺒﺎر اﺳﺖ!‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬ﻣـﮕـﺮ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ روى زﻣﻴﻦ آﻣﺪ‪ .‬او اﻳﻨـﻚ‬ ‫ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺑـﺮاى ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺧـﺪا ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣـﻮﺿـﻮع اﺻﻠﻰ اﻳـﻦ ﻓـﺼـﻞ‬

‫اى دروازه(ﻫﺎ ﺳﺮﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮازﻳﺪ‪،‬‬ ‫اى درﻫﺎى اﺑﺪى ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ آﻣﻮزه در ﺗﻚ ﺗﻚ رﺳﺎﻻت ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ و اﻧﺎﺟﻴﻞ وﺟﻮد دارد و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬

‫داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺧﻮاه ﻏﻴﺮ(ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻣﻨﺼﻔﻰ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻼل داﺧﻞ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ دﻻﻟﺖ آن را در ﺧﻮدش ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﺪاد ﺷﻬﺎدات ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد اﺳﺖ‬ ‫و ﭼﻨﺎن در ﺗﺎر و ﭘﻮد ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻨﻴﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎرى اﳒﺎم دﻫﻴﻢ‪،‬‬

‫اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻼل ﻛﻴﺴﺖ ؟‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮرﺳﻰ ﳕﻮﻧﻪ(ﻫﺎى اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ(ﻫﺎ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاى ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ! او‬

‫ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻦ؟‬

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣـﺎ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻮد و اﻳﻨﻚ ﻫﻢ ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺑـﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت و ﻻﻏﻴﺮ‪،‬‬ ‫ّ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬در واﻗﻊ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﻮده‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا‬

‫اوﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻼل‪.‬‬

‫ﻣﺰﻣﻮرر ‪١٠-٧:٢٤‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاﺳﺖ در ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫اﺳﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘـﻰ اراﺋﻪ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫـﺮﮔﺰ آن را ﻓـﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ ﻣـﺎ را رﻫﺎ‬ ‫ﻓﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﺮ ً‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫∂∂‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÈbOK= öLł‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∂‪±‬‬

‫ﻣﱳ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ ٨-٧:٤‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻮﻟﺲ اﺷﺎره ﻛﺮده ﻛﻪ‬

‫ﺑﺮاى ﺑﺮرﺳﻰ اﻳﻦ آﻣﻮزه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺘﻨﻰ ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ آن اﺷﺎره‬

‫ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻋﻄﺎﻳﺎى ﻣﺘﻔـﺎوﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻤﺎن(داران در ﻛﻠﻴﺴـﺎ‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ و آن ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .٣-١:٣‬ﭘﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺧﻮد را‬

‫داده ﺷﻮد و ﺑﺮاى ﭘﺸﺘـﻮاﻧﻪ ادﻋﺎﻳﺶ از ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١٨:٦٨‬ﻧﻘﻞ(ﻗـﻮل ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﻄﻌـﺎً‬

‫ﺑﮕﺸﺎﺋﻴﺪ و ﺑﻪ آن ﺟﻤﻼت اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ ﻧﮕﺎﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻔﻜﻨﻴـﺪ و در آن ﺗـﻌـﻤـﻖ‬

‫ﭘﻮﻟﺲ اﮔﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧـﺒـﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺰﻣﻮر اﺷـﺎره ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﳕﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮﮔﺰ در اﻳﻨﺠﺎ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﳕﻰ(ﻛﺮد‪.‬‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛـﻪ اوج ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻓﺮﻳﺪ در آﻣـﺪن‬

‫ﺑـﺮرﺳﻰ دﻗﻴـﻖ از ﻣـﺰﻣﻮر ‪ ،١٨:٦٨‬ﺣﺎﻛـﻰ از ﲡـﻠـﻴـﻞ از ورود ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺴﺮش ﲢﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﻫﻔﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ‬

‫اورﺷﻠﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬اورﺷﻠﻴﻢ داراى ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدى در روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬

‫در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﭘﺮدازد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ وارث و واﺳﻄﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮه ﺻﻬﻴﻮن از ﲤﺎم ﻛﻮه(ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﻌﺖ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺟﻬـﺎن را آﻓﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻓـﺮوغ ﺟﻼل ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟـﻼل‬

‫روﺣﺎﻧﻰ(اش‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺮاى ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﺪا‪ .‬آﻳﻪ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه‬

‫ﺧﺪا ﻣﻨﻮر اﺳﺖ ﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﻮر را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻮر در ذات اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬ﺧﻮِد ﺧﺪا ﺑﺮ ﻛﻮه ﺻﻬﻴﻮن‬

‫ﺑﺎ ﻛﻼم ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻧﻈﻢ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﻰ(ﮔﻴﺮد‪ .‬او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ او‬

‫»ﺻﻌﻮد« ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺣﺎﺻﻠﻪ از اﻳﻦ ﭘﻴﺮوزى را ﺑﺎ ﻗﻮﻣﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﭘﺎك ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺎل در دﺳﺖ راﺳﺖ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎل ﭘﻮﻟﺲ اﻳﻦ ﻣﺰﻣﻮر را ﲢﻘﻖ ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ‬

‫در اﻳﻦ آﻳﺎت ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻴﺴﺖ و ﭼﻴـﺴـﺖ‪ ،‬و ﭼـﻪ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺎﺋﻨﺎت در آﺳﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و از آﳒﺎ ﻋﻄـﺎﻳـﺎ را در ﻣﻴﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎى‬

‫ﻛﺎرى اﳒﺎم داده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎل در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﺪاﺳﺖ و ﻫﻨﻮز‬

‫ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬

‫ﻫﻢ ﻓﺮوغ ﺟﻼل ﺧﺪا و ﲡﻠﻰ ذات اوﺳﺖ‪ .‬ﺣﻘﺎرت ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ او و ﻛﺎر ﻛﻔﺎره‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻓﻜﺮ ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت اﻧﺴﺎن در آﺳﻤـﺎن از‬

‫ﻛﻨﻨﺪه(اش‪ ،‬ﺟﻼل او را ﺑﺮاى رﻓﱳ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ از آﳒﺎ آﻣﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺪاد و ﺗﻐﻴﻴﺮى‬

‫ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻟﺲ ﭼﻴﺰى از ﻣﻘﺎم ﺧﺪاﺋﻰ او ﳕﻰ(ﻛﺎﻫﺪ‪ .‬او ﻣﺰﻣﻮرى را ﻛﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮًا درﺑﺎر‪l‬ه‬

‫در او اﻳﺠﺎد ﻧﻜـﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺣـﺎل ﻧـﻴـﺰ او‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن او ﺑﻪ ﻣﺴﻴـﺢ ﻗـﻴـﺎم ﻛـﺮده در ﺑﻌﺪ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ازل ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﺧﻠﻖ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ در آﻧﭽـﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن ﺑﺮاى او ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺪه ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑـﻰ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آن ﻣﺼﺎدﻳﻖ ﺟـﺰ در ﻣـﻮرد ﭘﺴﺮ‬

‫دو ﻣﺘﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺤﻮى در ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺨﺶ(ﻫﺎى ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺣﺎل و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧـﺪا‬

‫ﺑﻴﺎن ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ اﻛـﻨـﻮن و ﺑـﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑـﺮاى ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫دادن ﻫﺮ ﭼﻪ روﺷﻦ(ﺗﺮ اﻳﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻬﺎر ﺧﻂ ﻓﻜـﺮى را در اﻳﻦ ﻣﻮرد‬

‫∏∂‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∂π‬‬

‫ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮﻧﻬﺎ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده(اﻧﺪ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﺧﻂ ﻓﻜﺮى‬

‫از ﻧﻈﺮ ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن »ﺧﺪاى‬

‫دﻗﻴﻘﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﻓﻜﺮى ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎده(اﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ً‬

‫ﻣﺎ و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ )دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(١:١‬ﺑﺮاى ﻳﻬﻮدا ﻧﻴﺰ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮدن ازﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﺎل(ﻫﺎى‬

‫دﻫﻨﺪه ﻣﺎ« )ﻳﻬﻮدا ‪ (٢٥-٢٤‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ »ﺧﺪاى واﺣﺪ و ﳒﺎت‬ ‫‪g‬‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ در روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﮔﺎه در زﻣﺎن ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺷﺎره‬

‫از ﻧﻈﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ »ﺧﺪاى ﺣﻖ و ﺣﻴـﺎت ﺟـﺎوداﻧﻰ« اﺳﺖ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻋﻴﺴﻰ را ﺧﺪا ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﺪ و ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰ(دﻫﺪ‬

‫‪ .(٢٠:٥‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗـﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ادﻋﺎﻫـﺎى ﺑـﻬـﺖ(آورى در ﻣﻮرد‬

‫و ﺑﻴﺎن ﻣـﻰ(دارد ﻛﻪ او ﻛﺎرﻫﺎﺋـﻰ را اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﺺ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺗﻌـﻠـﻴـﻢ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻰ(آورﻧﺪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻜﺘﺐ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ او اﺣﺘﺮام و ﺳﺘﺎﻳﺸﻰ را ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬اﻳﻨﻚ‬

‫و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪه‪ l‬او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎى‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﻬﺎر ﺧﻂ ﻓﻜﺮى را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺮرﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪه در ﺟﺰﻳﺮه ﭘﻄﻤﺲ ﻧﺸﺎن داد و ﺑﻪ او اﻋﻼم ﳕﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ اﻟ‪ n‬و‬ ‫ﻳﺎء اول و آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ آن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﺴﺖ و ﺑﻮد و ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ و ﻗﺎدر‬

‫½‪»UI1« Ë UN U‬‬

‫ﻋﻠﻰ‪,‬اﻻﻃﻼق« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٨:١‬‬

‫در ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ٣-١:١‬اﺷـﺎره ﳕﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﱳ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ اﻇﻬـﺎرات روﺷﻦ‪ ،‬ﻟﻘﺐ اﻟﻬﻰ »ﺧـﺪاوﻧﺪ« ﻛﻪ ﻗﺒـﻼً ﺑﺪان اﺷﺎره‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌـﻮد ﻛﺮده و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﻨـﻮﻧﻰ او ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﲤﺎم ﺑﺎب ﻣـﺮﺑـﻮﻃﻪ را‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﻃﻼق ﻣﻰ(ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺰﻣﻮر ‪-٦:٤٥‬‬

‫و اﻳﻦ ﺗﺎﺋﻴﺪى اﺳﺖ ﺑـﺮ ﺧـﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ در ﻋﻬـﺪ(ﺟـﺪﻳـﺪ‬

‫‪ ٧‬ﲤﺎم ﺻﻔﺖ(ﻫﺎى ﻣﻨـﺪرج در آن را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤـﺎً ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺴﺒﺖ داده اﺳـﺖ‪» :‬اى‬

‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﺑﺮ آن ﺷﻬﺎدت ﻣـﻰ(دﻫـﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻛﻪ داود ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻧـﻜـﺮد‪،‬‬

‫ﺧﺪا ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ اﻻﺑﺎد اﺳـﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٨:١‬؛ ﻣـﺰﻣﻮر ‪ .(١:٤٥‬ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮد ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ ﮔـﻔـﺖ ﺑـﺮ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﻣـﻦ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﻨﻮﻧﻰ )زﻣﺎن ﺣﺎل( ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﭘﺎى اﻧﺪاز ﺗﻮ ﺳﺎزم‪ .‬ﭘﺲ ﺟﻤﻴﺢ ﺧﺎﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﻘﻴﻨﺎً‬

‫او ﻣﺴﻴﺢ ازﻟـﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑـﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮده و ﻛﺴـﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ او را »ﺧﺪاى ﻣﺘﺒﺎرك ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد« )روﻣﻴﺎن ‪» ،(٥:٩‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮﻣﺪى و ﺑﺎﻗﻰ و‬

‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ را ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪.(٣٦-٣٤:٢‬‬

‫ﻧﺎدﻳﺪه و ﺧﺪاى ﺣﻜﻴﻢ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪» ،(١٧:١‬ﺧﺪاى ﻋﻈﻴﻢ و ﳒﺎت دﻫﻨﺪه«‬

‫ﺑﺎور ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ در درك اﻟﻮﻫﻴﺖ او از دﻳﺪﮔﺎه ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪرى‬

‫)ﺗﻴﻄﺲ ‪ (١٣:٢‬ﻧﺎﻣﻴﺪه‪ ،‬و او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﻣﻮرد او ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔـﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻨﻴﺎدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺮارى ﺑﺮ زﺑﺎن‬

‫»در وى از ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ ﭘﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺎ ﻛﻦ اﺳﺖ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪.(٩:٣‬‬

‫ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗـﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٣:١٢‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ دﻳﺪﻳﻢ ﻛـﻪ‬

‫∞∑‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻋﻨﻮاﻧﻰ ﺧﺪاﺋﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-٤:٨‬‬ ‫‪ ٦‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺷﺪﻳـﺪاً ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ »ﻣﻰ‪,‬داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺖ در ﺟﻬﺎن ﭼﻴـﺰى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاﺋﻰ دﻳﮕﺮ ﺟﺰ ﻳﻜﻰ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬زﻳـﺮا ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در آﺳﻤﺎن و ﭼـﻪ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪاﻳﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر و ﺧﺪاوﻧﺪان ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﻣﺎ را ﻳﻚ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺪر ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از اوﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮاى او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻳﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از اوﺳﺖ و ﻣﺎ از او ﻫﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻓﻬﻢ ﺑﻴﺎﻧـﺎت ﭘـﻮﻟﺲ در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﺳﺎن ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬او ﻣـﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ‪ :‬ﮔـﺮﭼﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻳﻚ ﺧﺪا و ﺧـﺪاوﻧﺪ را ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ وﻟﻰ ﺑﺖ(ﭘـﺮﺳﺘﺎن ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺘﻌﺪد را‬ ‫ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺧﻄﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﳕﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎن و ﺧﺪاوﻧﺪﻫﺎى‬ ‫ﻣﺘﻌﺪد وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ و ﻳﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬زﺑﺎن ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘـﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﺎ را ﻣﺠﺎز ﳕﻰ(ﺳﺎزد‬ ‫ﻛﻪ ﺧﺪا و ﺧـﺪاوﻧﺪ را دو ﺧﺪاى ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬ﻓـﻘـﻂ ﻳـﻚ ﺧـﺪا وﺟﻮد دارد‪:‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬و او ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮرد در روﻣﻴﺎن ‪ ١٥-١١:١٠‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺗـﻮﺳﻂ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﳒﺎت ﻣﻰ(ﻳﺎﺑـﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاه ﻳﻬﻮدى ﺑﺎﺷﺪ و ﺧـﻮاه ﻏﻴﺮ(ﻳﻬﻮدى‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴـﺪ‪» :‬زﻳﺮا‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ« )آﻳﻪ ‪» .(١٣‬ﺧﺪاوﻧﺪ«ى ﻛﻪ‬ ‫ﭘﻮﻟﺲ از او ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﻪ ﻧﻘﻞ(ﻗﻮﻟﻰ از‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∑±‬‬

‫ﻣﺼﺮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﻜﻰ در او وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻣﻼ‬ ‫ً‬ ‫ﻳﻜﻰ و از ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬ ‫ّ‬ ‫ﻟﻘﺐ »ﺧﺪاوﻧﺪ« اﺣﺘﻤﺎﻻً درﺳﺖ(ﺗﺮﻳﻦ ﻟﻘﺒﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻃﻼق ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ و ﺷﻜﻰ در آن وﺟﻮد ﻧﺪارد و اﮔﺮ ﺷﻜﻰ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫آﻳﻪ ‪ ١٥‬آن را ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ اﺑﻼغ اﳒﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻣﻨﺪرج در اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٧:٥٢‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻰ(ﺷﻤﺎرد‪» :‬ﺧﺪاى ﺗﻮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻰ‪,‬ﳕﺎﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻟﻘﺐ اﻟﻬﻰ »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا« ﻟﻘﺒـﻰ ﺑـﺮاى ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﺎﺑـﺮﺟﺎﺳﺖ‪ .‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻴﺎن اﻟـﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪﻧـﺶ‬ ‫اﻋﻼم ﳕـﻮد )اﻋﻤﺎل ‪ (٢٠:٩‬و ﻳـﻜـﻰ از راه(ﻫﺎى ﻣﻨـﺎﺳـﺐ ﺑـﺮاى ﻧﺎﻣـﻴـﺪن ﳒـﺎت‬ ‫دﻫﻨﺪه(اش از آن ﳊﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻮد )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺑﻪ ﻏﻼﻃﻴـﺎن ‪ ٢٠:٢‬ﻣـﺮاﺟﻌﻪ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ(‪ .‬اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬ ‫را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ از ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ را ﺣﺎﺻﻞ ﳕﺎﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٦-١٤:٤‬‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ وﻗﺘﻰ از ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻛﻨﻮﻧﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن در ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺑﺎرﻫﺎ‬ ‫از اﻳﻦ ﻟﻘﺐ اﺳﺘﻔـﺎده ﳕـﻮده اﺳﺖ )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٣-١:٥‬ﻫﺮ ﮔـﻮﻧﻪ ﺷﻜﻰ ﻛـﻪ‬ ‫اﻣﺮوز ﳑﻜﻦ اﺳﺖ در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﻪ وﺟﻮد آﻳـﺪ‪،‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﺷﻬﺎدت ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ در رﻓﻊ ﻫﺮ ﮔـﻮﻧﻪ ﺷﻚ و ﺷﺒﻬﻪ(اى ﻛﺎﻓﻰ و ﺑﺪون اﺑﻬﺎم‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺣﺎل ﻧﻴﺰ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪Ë« UHQ‬‬

‫ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﻰ ‪ ٣٢:٢‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﻪ در ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه در‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‬

‫»ﻳﻬـﻮه« و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫»ﻳﻬﻮه« اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺑﻴﺎن اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻧﺴﺨﻪ ﻋﺒﺮى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺧﺎص ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داده ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫≤∑‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﻓﻀﺎ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺧـﺪا در ﻫـﻤـﻪ ﺟـﺎ ﻫـﺴـﺖ )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫـﺎن‬ ‫‪٢٧:٨‬؛ ﻣﺰﻣﻮر‪ .(١٠-٧:١٣٩‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(روﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺎم اﳒﻴـﻞ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∑‪±‬‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﻋﺒﺎرات اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪:‬‬ ‫»‪ ...‬آن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﺴﺖ و ﺑﻮد و ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ‪ ،‬ﻗﺎدر ﻋﻠﻰ‪,‬اﻻﻃﻼق‪«.‬‬

‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻻزم را ﻣﻰ(دﻫﺪ و ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻫﺮ روزه‬

‫در اﻳﻦ ﺧﺪا ﻫﻴﭻ ﺗﺒﺪﻳﻞ و ﲢـﻮﻟﻰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺪارد و ﻧﺨـﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻫـﻤـﺮاه ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷـﻢ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:٢٨‬ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪ‬

‫اﻣﺎ آﻧﭽﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ )ﻣﻼﻛﻰ ‪٦:٣‬؛ ﻳﻌﻘﻮب ‪ّ .(١٧:١‬‬

‫اوﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در وﻋﺪه ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ(اش ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ »ﻫﺮ ﺟﺎ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‬

‫در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼـﺪاق دارد در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﺼﺪاق ﭘﻴـﺪا ﻣـﻰ(ﻛـﻨـﺪ‪:‬‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﻮد« ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:١٨‬ﻫﺮ‬

‫»ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺮوز و اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٨:١٣‬‬

‫ﺟﺎ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴـﻴـﺢ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻛـﻼم او را ﻧﮕﺎه دارد‪،‬‬

‫آن ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ او ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺑـﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺤﻮ‬

‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا را در ﻛﻨﺎر ﺧـﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٣:١٤‬ﻫﺮ ﺷﺨـﺺ‬

‫ﻛﺎﺋﻨﺎت ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ »ﺗﻮ اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در اﺑﺘﺪا زﻣﻴﻦ را ﺑﻨﺎ‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻰ در ﻫﺮ ﻛﺠﺎى ﺟـﻬـﺎن‪ ،‬ﺑـﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ را ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴـﺢ در ﻗـﻠـﺐ اوﺳﺖ‬

‫ﻛﺮدى و اﻓﻼ ك ﻣﺼﻨﻮع دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎى ﺗﻮ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻰ ﻫﺴﺘﻰ و‬

‫)اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(١٧:٣‬ﺑﻌﺪاً ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در آن‬

‫ﺟﻤﻴﻊ آﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻨﺪرس ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ردا آﻧﻬﺎ را ﺧﻮاﻫﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪ‬

‫واﺣﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺻﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن را ﻛﻪ ﺑﻪ او‬

‫و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻫﺴﺘﻰ و ﺳﺎل‪,‬ﻫﺎى ﺗﻮ ﲤـﺎم ﻧـﺨـﻮاﻫـﺪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٢-١٠:١‬‬

‫ﺗﺎ آﳒـﺎ ﻛـﻪ زﻣﺎن ﻣﺪﻧﻈﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺧـﺪا ﺟـﺎوداﻧﻰ اﺳﺖ ) اﺷـﻌـﻴـﺎ ‪٢٨:٤٠‬؛‬

‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ داﻧﺶ و آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺪﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ را ﻣﻰ(داﻧﺪ )ﻣﺰﻣﻮر‬

‫ﻳﻬﻮه ﺟﺎوداﻧﮕﻰ ﺧﻮد را ﺗﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٢:١‬در اﺷﻌﻴﺎ ‪ ٦:٤٤‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ّ‬

‫‪٥-٢:١٣٩‬؛ اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٠:٣‬و اﻣﺎ ﻫﻴﭻ رازى ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺮده و ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ اول و آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ« اﻣﺎ از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ در ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻫﻔﺖ ﺑﺎر در ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﮔـﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻣﻦ اﻟ‪ n‬و ﻳﺎء‪ ،‬اﺑﺘﺪا و اﻧﺘـﻬـﺎ‪ ،‬اول و آﺧـﺮ‬

‫رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻳﺶ ﻫﻔﺖ ﭘﻴﺎم داد و ﺑﻌﺪ از ذﻛﺮ ﻧﺎم آن ﻛﻠﻴﺴﺎ(ﻫﺎ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﺎوى‬

‫ﻳـﻬـﻮه ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﺴﺘـﻢ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪١٣:٢٢‬؛ ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ‪.(١١:١‬‬ ‫ّ‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺎﺻﻰ در ﻣـﻮرد آن ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑـﻮد‪» :‬ﻣﻰ‪,‬داﱎ اﻋﻤﺎل ﺗـﻮ را‪) «...‬ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻬﻮّه‪ ،‬او ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ ١٧:١١‬ﻣـﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﮔـﺮد ﺗﺨﺖ ﺧﺪا ﻫﺴﺘـﻨـﺪ‬

‫‪١٩ ٬١٣ ٬٩ ٬٢:٢‬؛ ‪ .(١٥ ٬٨ ٬١:٣‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﭼﻨـﻴـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻴﻢ اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﻗﺪرت ﻣﺪﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫـﺪ‬

‫و ﺑﻮدى‪ «.‬و اﻣﺎ در ﻣﻜﺎﺷﻔﺘﻪ ‪ ٨:١‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﺧﻮدش ﺳﺨﻦ‬

‫)ﻣﺰﻣﻮر ‪٦:١٣٥‬؛ داﻧﻴﺎل ‪ (٣٥:٤‬و ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴـﻦ اﺳـﺖ‪ .‬او »ﻗﺎدر‬

‫‪±∑¥‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫ﻋﻠﻰ اﻻﻃﻼق« اﺳﺖ ) ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ .(١٧:١‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ او »ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∑µ‬‬

‫«‪vN1« ‰ULŽ‬‬

‫و رب اﻻرﺑﺎب« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷـﻮد )ﻣﻜﺎﺷﻔـﻪ ‪١٦:١٩‬؛ اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎؤس ‪-١٣:٦‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ(اش ادﻋﺎ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗـﻮﺳﻂ‬

‫‪ .(١٦‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗـﺪرت ﻻﻳﺰال ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘـﻮﻟﺲ ﺷﺨﺼﺎً اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﭘﺪرش ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺳﭙـﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ ) ﻟـﻮﻗﺎ ‪٢٢:١٠‬؛ ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥٣:٣‬اﻟﺒﺘـﻪ‬

‫ﺳﺮاﳒﺎم ﺑـﻪ »ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫـﺪ رﻓـﺖ« )دوم ﺗﻴﻤﻮﺗـﺎؤس ‪ .(١٨:٤‬آرى‪،‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرش اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺘﻴﺎزى ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﺎل(ﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ او ﺑﻮده‪،‬‬

‫ﻗـﻮت ﺧﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻄﻴـﻊ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺴﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ »ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ّ‬

‫ﭼﻮن ﻛﻪ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣـﺎل ﻧـﻴـﺰ او داراى ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺘﻴـﺎزى اﺳﺖ‪ .‬در‬

‫ﻳـﻬـﻮه در اﺷﻌﻴﺎ ‪٢٣:٤٥‬‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻰ‪,‬ﮔـﺮداﻧﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١:٣‬و آن ﭼﻨﺎن ﻛـﻪ‬ ‫ّ‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮده ﻛﻪ »ﻫـﺮ زاﻧﻮﺋﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣـﻦ‬

‫واﻗﻊ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺨﺸﻰ از ادﻋﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﻧﺘﻮاﻧﺪ اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت ﳕﺎﻳﺪ )ﻣﺖ ‪ .(١٨:٢٨‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در زﻳﺮ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد« در ﻋﻬﺪ‪,‬ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﺷﺪه ﻛﻪ ﺧﺪا‪ ،‬او ]ﻣﺴﻴﺢ[‬

‫ﭘﺎﻳﻬﺎى اوﺳﺖ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(٢٢:١‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در ﻫﻴﭻ ﺟﺎ اﳒـﺎم ﳕـﻰ(ﺷـﻮد ﻣﮕﺮ‬

‫را ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺳﺮاﻓﺮاز ﳕﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻫﺮ زاﻧﻮﺋﻰ از آﻧﭽﻪ در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻨﻜـﻪ او اراده ﻛﻨﺪ )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ .(١١:١‬اﻳﻨﻬﺎ اﻋﻤـﺎل و اﻣـﺘـﻴـﺎزات ﺧﺎص ﺧـﺪا‬

‫و زﻳﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﺧﻢ ﺷـﻮد‪ ،‬و ﻫـﺮ زﺑـﺎﻧـﻰ اﻗـﺮار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ!‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﲤﺠﻴﺪ ﺧﺪاى ﭘﺪر« ) ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪.(١١-٩:٢‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴـﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧـﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﺑﻴﺎﻣـﺮزد؟ وﻟﻰ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻛـﻠﻴﺴﺎى‬

‫ﺧﺪا ﻗﺪوس اﺳﺖ و از ﺳـﻮﺋﻰ ﭘﻄﺮس ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ درك ﻛﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﻗـﺪوﺳﻴﺖ و ﺑﺎ‬

‫ﻛﻮﻟﺴﻴﻪ ﻧﻮﺷـﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را آﻣﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﺷـﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ«‬

‫ﺷﺎدى ﲤﺎم ﺑﻪ ﻣﺰﻣﻮر ‪ ١٦‬اﺷﺎره ﻛﺮده و ﻣﺴﻴﺢ را »ﻗﺪوس ﺧﺪا« ﻧﺎﻣﻴﺪه اﺳﺖ )اﻋﻤﺎل‬

‫)ﻛـﻮﻟـﺴـﻴﺎن ‪ .(١٣:٣‬اﻫـﺎﻟـﻰ ﻛـﻮﻟـﺴـﻴﻪ ﻣـﺪت(ﻫـﺎى زﻳـﺎدى ﺑـﻌـﺪ از ﺻﻌـﻮد‬

‫‪ .(٢٧:٢‬ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ‪» :‬اﺳﻢ ﺧﺪا ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد زﻳﺮا ﻛـﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﻴﺢ را روﺑﺮو ﻧﺪﻳﺪه‬

‫ﺣﻜﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ از آن وى اﺳﺖ« )داﻧﻴﺎل ‪ .(٢٠:٢‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﻧﻴﺰ دارﻳﻢ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﳒﺎم دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌﻮد ﻛﺮده ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪،‬‬

‫دﻫـﻨـﺪه ﻣﺎ« )ﻳﻬـﻮدا ‪ (٢٥-٢٤‬و »ﺧﺪاى‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻴـﺴـﻰ را »ﺧﺪاى واﺣﺪ و ﳒﺎت‬ ‫‪g‬‬

‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن اﳒﺎم داده ﺑﻮد!‬

‫ﺣﻜﻴﻢ وﺣﻴﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎؤس ‪» (١٧:١‬ﻛﻪ در وى ﲤﺎﻣﻰ ﺧﺰاﺋﻦ ﺣﻜﻤﺖ و‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺟـﺎودان ﻋﻄﺎ ﳕﺎﻳﺪ؟ وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ اﻳـﻦ را‬

‫ﻋﻠﻢ ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ« ) ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ (٢٣:٢‬ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ اﻳﻦ را دﻳﺪه(اﻳﻢ‪:‬‬

‫روﺷﻦ ﳕﻮده ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬وارث ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻣﻰ(ﺷﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﻨﺤﺼـﺮًا در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﺼﺪاق دارد‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳـﺖ‪.‬‬

‫‪ .(٢٨:١٠‬ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن از ﻧﻈـﺮ روﺣﺎﻧﻰ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻳﻬﻮه ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫آﻧﭽﻪ در ﻣﻮرد ّ‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٧-٢٥ ٬٢١:٥‬ﻫﻴﭻ ﲡﺮﺑـﻪ ﺧـﺎﻟـﺺ روﺣﺎﻧﻰ در زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎﻧـﻬـﺎ‬

‫ﻳﻬﻮه اﺳﺖ! ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪاﺳﺖ!‬ ‫ﳊﻈﻪ ﺑﻪ ﳊﻈﻪ در ﻣﺎ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ّ‬

‫ﺻﻮرت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ آن را اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‬

‫∂∑‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∑‪±‬‬

‫ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٧:١٦‬؛ اﻋﻤﺎل ‪،(٣٣-٣٢:٢‬‬

‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٤:٤‬ﻳﻚ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﻴﻖ از اﻳﻦ آﻳﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ«ى ﻛﻪ از‬

‫و ﺗﻨﻬﺎ ﺗـﻮﺳﻂ اوﺳﺖ ﻛﻪ اﻋﻀﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣـﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ )اﻓﺴﺴﻴـﺎن‬

‫او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺤﺼﺮًا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬او دوﺑﺎره در ﺟﻼل‬

‫‪.(٢٦-٢٥:٥‬‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ و ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﲤﺎم اﻗﻮام و ﻣﻠﺖ(ﻫﺎ در ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫وﻟﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻨﻬﺎ ُﺑﻌﺪ روﺣﺎﻧﻰ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮﳕﻰ اﻓﺮازد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او اﻧﺴﺎن را از ﻧﻈﺮ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و در داورى ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ زﻧﺪه ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﺣﻴﺎت ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫ﻛﻪ ﺷﺒﺎن ﮔـﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧـﻮد را از ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٤٦-٣١:٢٥‬ﻫـﻴـﭻ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬ا ﮔﺮ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﺪ زﻧﺪه ﮔﺮدد و ﻫﺮ ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻛﺲ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او ﺣﻀﻮر ﻳﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻳﻤﺎن آورد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻣـﺮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٦-٢٥:١١‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎدﻗـﺎﻧـﻪ‬

‫دﻗﻴﻘﺎ ﻛﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﺣﻀﻮر او اﻳﺴﺘﺎده(اﻳﻢ‪ً ،‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﻮﻟﺲ از‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ‪ّ .‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ در ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﻪ و ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﳒﺎت‪,‬دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﺘﻈﺎر‬

‫را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ داد« )روﻣﻴﺎن ‪.(١٢:١٤‬‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﻛﺸﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﺴﺪ ذﻟﻴـﻞ ﻣـﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬

‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﺴـﻰ ﻛـﻪ »ﺧﺪا او را ﻣﻘـﺮر ﻓـﺮﻣﻮد ﺗﺎ داور زﻧـﺪﮔﺎن و‬

‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻄﻴﻊ‬ ‫ﻣﺼﻮر ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ّ‬ ‫ﺟﺴﺪ ﻣﺠﻴﺪ او ّ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪٤٢:١٠‬؛ ‪ (٣١:١٧‬ﻳﻚ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬و و ّ‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﺮداﻧﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١-٢٠:٣‬ﻣﺒﺎدا ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺪرت زﻧﺪه‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ) دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(١:٤‬‬

‫ﻛﺮدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن(داران اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ او ﺧـﻮد ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫وﻟﻰ داور آﻳﻨﺪه ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬او ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫»ﺳﺎﻋﺘـﻰ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﻛﻪ در آن ﺟﻤـﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﻗﺒﻮر ﻣﻰ‪,‬ﺑـﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آواز او را‬

‫ﳒﺎت ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﻫﻢ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٢:٥‬؛ ‪ .(٩:٢٨‬ﺣﺘﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷـﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺮون ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣـﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜـﻮ ﻛﺮده ﺑﺮاى ﻗﻴﺎﻣﺖ‬

‫ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ او ﻧﻴﺴـﺘـﻨـﺪ در آن روز او را ﺑﺎ ﻧﺎم اﻟﻬﻰ او‪» ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪ« ﺻﺪا ﻣـﻰ(زﻧﻨﺪ‬

‫ﺣﻴﺎت و ﻫﺮ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ داورى« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٩-٢٨:٥‬‬

‫)ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٣-٢١:٧‬در آن روز ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ ،‬ﺟﻼل ﺧـﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن را داورى ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )دوم ﺗﺴﺎﻟـﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٠-٧:١‬آﻧﭽﻪ ﻓﻘﻂ از ﻋﻬﺪه ﺧـﺪا‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻫﺮ ﻋﻤﻞ را ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺎر ﻣﺨﻔﻰ ﺧﻮاه ﻧﻴﻜﻮ‬

‫ﺑﺮﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬او ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺖ داورى ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و‬

‫و ﺧﻮاه ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺎ ﻛﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺪ آورد« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪.(١٤:١٢‬وﻟﻰ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در ﲤﺎﻣﻰ ﺟﻬﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﺷﻚ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿـﺮ ﺷـﻮﻳـﻢ«‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ‪g‬‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ« )اول‬ ‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٠:٥‬و دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ »ﺣﻜﻢ‬ ‫‪g‬‬

‫ﺑﻌﺪ از داورى ﻣﺮﺣﻠﻪ ﲡﺰﻳﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺟﻬﺎن و ﺑﺎزﺳﺎزى ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮا ﻣﻰ(رﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﺋﻨﺎت را ﻣﺜﻞ ردا ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻋﻮض ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﻮدش ﻋﻮض‬

‫∏∑‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﻋـﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(١٢:١‬و آﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺻـﺤﻨﻪ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰى ﺑﻪ ﻧـﺎم‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∑π‬‬

‫ﻗﻮت و دوﻟﺖ و ﺣﻜﻤﺖ و ﺗـﻮاﻧـﺎﺋـﻰ و ا ﻛﺮام و‬ ‫ﺑـﺮه ذﺑﺢ ﺷـﺪه را ﻛﻪ ّ‬ ‫اﺳﺖ ّ‬

‫آﺳﻤﺎن ﺟـﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻦ ﺟـﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑـﻮد و ﺻﺪاى ﻣﺴﻴﺢ را از روى ﺗـﺨﺖ ﺧﺪا‬

‫ﺟﻼل و ﺑﺮﻛﺖ را ﺑﻴﺎﺑﺪ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ .(١٢:٥‬اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در روى زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﻮم‬

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﳊﺎل ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻧﻮ ﻣﻰ‪,‬ﺳﺎزم« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٥:٢١‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و اﻋﻼم ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﳕﻮد‪» :‬ﻣﺮ او را ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻰ‪,‬ﳕﺎﻳﺪ‬

‫او ﺑﺮ ﻛﺮان ﺗﺎ ﻛﺮان ﺟﻬﺎن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪،‬‬

‫و ﻣـﺎ را از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑـﻪ ﺧـﻮن ﺧـﻮد ﺷـﺴـﺖ‪ ،‬و ﻣـﺎرا ﻧﺰد ﺧﺪا و ﭘـﺪر ﺧـﻮد‬

‫ﺑﺎ اﺳﺘﻴﻼﺋﻰ ﺑﻰ(ﭘﺎﻳﺎن‪:‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻛﻬـﻨـﻪ ﺳـﺎﺧـﺖ‪ ،‬او را ﺟﻼل و ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺑﺎد ﺗﺎ اﺑـﺪ اﻻﺑـﺎد آﻣـﻴـﻦ«‬

‫او ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﭽﻜﻰ‪،‬‬

‫)ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٦-٥:١‬‬

‫ﺑﺮ ﻣﺪار آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﭘـﺮﺳﺘﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻋـﺮﺿﻪ ﻣﻰ(دارﻧﺪ‪» ،‬ﺑـﺮاى‬

‫و در ﭘﻨﺎه رداى ﺳﻠﻄﻨﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه‪,‬اﻧﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢:١‬آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫و آﺧﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ اﻧﺴﺎن ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد‪،‬‬ ‫ﻫﻠﻠﻮﻳﺎ! ﻣﺴﻴﺢ در ﺧﺪا‪،‬‬

‫اده ﺧﺪا ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻫﻤﻪ ﭘﺴـﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﺪر را‬ ‫ﻛﻪ ار ‪l‬‬

‫ﺣﺮﻣﺖ ﻣـﻰ‪,‬دارﻧﺪ« و ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴـﺮ ﺣـﺮﻣﺖ‬

‫ﺧﺪا در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ در ﻫﻤﻪ اوﺳﺖ!‬

‫ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘـﺪرى ﻛﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎد اﺣﺘﺮام ﻧﻜـﺮده اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٢٣:٥‬و‬

‫ﺟﻴﻤﺰ ﻣﻮﻧﺘﮕﻤﺮى )‪(١٨٥٤-١٧٧١‬‬

‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜـﻪ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ﻫﻢ ﻧـﺪارد و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ﻧﻴﺰ دارد« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٣:٢‬‬

‫‪vN1« g²ÝdÄ‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺘﻴﻔﺎن در ﳊﻈـﻪ ﻣـﺮﮔﺶ‪ ،‬دﻋﺎى ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀـﻮر‬

‫اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﳕﻮدن او اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻌـﻮد ﻛﺮده ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻋـﺮﺿﻪ ﳕـﻮد )اﻋﻤﺎل ‪ .(٦٠-٥٩:٧‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒـﺐ‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ )آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﳕﻮﻧﻪ(اش را در داﺳﺘﺎن‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل دﻋﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰ(دارد و از دﻳﮕﺮان‬

‫ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ(‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل روﻣﻴﺎن ‪١٤-١٢:١٠‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺮﺳﺘﺸﻰ از آﺳﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اوﺳﺖ و در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫‪ (٨:١٢‬و او را ﻛﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورﻧﺪ )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١٦:٢‬؛ اﻓﺴﺴﻴـﺎن‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛـﻪ »ﺟﻤﻴﻊ ﻓـﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا‪ ،‬او را‬

‫‪١٥:١‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٨:٣‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﭘﺎﻳﺪار اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻮاﻳﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (٦:١‬و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در آﺳﻤﺎن ﻛﺮورﻫﺎ‬

‫در ﻧﺎم ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣـﻰ(ﮔـﻴـﺮﻧﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ﻧـﺎم ﭘـﺪر و روح(اﻟﻘﺪس )ﻣﺘـﻰ‬

‫ﻛﺮور و ﻫﺰاران ﻫﺰار ﺑﺮ ﮔﺮد ﺗﺨﺖ او اﻳﺴﺘﺎده و »ﺑﻪ آواز ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫‪ .(١٩:٢٨‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﭘـﻮﻟـﺲ رﺳﻮل در دﻋﺎى ﺑـﺮﻛﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﻴـﺾ‬

‫∞∏‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∏±‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﺷـﺮاﻛﺖ روح(اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺮاى‬

‫»زﻳﺮا ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در آدم ﻫﻤﻪ ﻣـﻰ‪,‬ﻣـﻴـﺮﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﻫـﻤـﻪ زﻧـﺪه‬

‫ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻣﻰ(ﻃﻠﺒـﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(١٤:١٣‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧـﻨـﺪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ‪ g‬ﺧﻮد‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﻮد؛ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫وﻟﻰ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻓﺮاواﻧﻰ ﻛﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮددارى‬

‫ﻳﻌﻨﻰ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﺮاﻧﺪاﺧﱳ ﻫﺮ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت و ﻧﻴﺮوﻳﻰ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را‬

‫ﻣﻰ(ﻛـﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗـﻴﺐ ﻛﻪ ﺧـﻴﻞ ﻋﻈـﻴﻤﻰ از ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن ‪(-‬ﺑـﻬﺘﺮ اﺳـﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴـﻢ‬

‫ﻫﻤﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬارد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺳﭙﺎرد‪ .‬زﻳﺮا او ﺑﺎﻳﺪ ﺗـﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ‪g‬‬

‫ﭘﺪر و روح(اﻟﻘﺪوس‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن او‪ ،‬آﻧﺎن ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اوﻳﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺎﻳـﺎن ﻓـﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ(‪ -‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ در ﺿﺪﻳﺖ آﺷﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ داراى ﻧﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬دﺷﻤﻦ آﺧﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا‬

‫»ﻓﻮق ازﺟﻤﻴﻊ ﻧﺎم‪,‬ﻫﺎﺳﺖ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ ،(٩:٢‬وﻟﻰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺎم را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﳕﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫»ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎى او ﻧﻬﺎد‪ «.‬اﻣّﺎ وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد »ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ« زﻳﺮﭘﺎﻫﺎى‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل روزى ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ ﲤﺎم زﺑﺎن(ﻫﺎ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺴﻴﺢ را اﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤ‪l‬ﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﳒﺎت ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى‬

‫ﻓﺮاﺗﺮ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﲤﺎم ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮاى اﻃﺎﻋﺖ‬

‫از ﻣﺴﻴـﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه و او را ﺑـﻪ ﻧﺎم اﻟﻬﻰ(اش ﺧﻮاﻫـﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﻓـﺮﻣﺎﻧﻰ ﺧﺪاﺋﻰ اﻳـﻦ‬

‫اﻣﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻮدِ ﺧﺪا را ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎى‬ ‫او ﻧﻬﺎده ﺷﺪ‪ّ ،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻬﺎد‪ ،‬در ﺑﺮﳕﻰ‪,‬ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ او ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮدِ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ آن ﻛﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎى او ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺪا ﻛﻞ‬ ‫در ﻛﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻮرد را ﻗﻄـﻌﻰ ﺳﺎﺧﺘـﻪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳـﻨﻜﻪ »ﻫﺮ زﺑـﺎﻧﻰ اﻗﺮار ﻛﻨـﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ‪،‬‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ(ﮔﻴـﺮى ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻧﺪﻛﻰ ﺗﺄﻣﻞ ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘـﻮﺟﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﲤﺠﻴﺪ ﺧﺪاﻳﻰ ﭘﺪر« ) ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(١١:٢‬ﲤﺎم ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﭘﻮﻟﺲ در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺎزﺷﻜﺎرى ﺑﺮ ﺳﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬

‫ﻛﻨﻮن زﻳﺴﺘﻪ(اﻧﺪ در ﺗﺎﺋﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺻﺪا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دادن ﻋﻨﻮان »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ )آﻳﻪ ‪ (٣١‬و ﺗﻜﺮار آن ﻗﺒﻞ‬ ‫از اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺒﺮد )آﻳﺎت ‪ ،(٥٩-٥٧ ٬٤٧‬اﻣﻜﺎن ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎزش‬

‫‪v uLŽ qJA p¹‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﭘﻮﻟﺲ در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ﺑﻪ اﻧﺪاز‪l‬ه ﻛﺎﻓﻰ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺼـﺮاﻧﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ‬ ‫را ﺑﺮ ﺳﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻨﺘﻔـﻰ ﳕـﻮده اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ او‬ ‫ّ‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪى« ﻛـﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ او ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻣﺎﻧـﻨـﺪ »آدم« داراى ﻣﻨﺸـﺎء زﻣﻴﻨﻰ ﻧـﺒـﻮده‬

‫وﻟﻰ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮى از رﺳﺎﻻت او ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻬﺎن‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او »ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ از آﺳﻤﺎن« )آﻳﻪ ‪ ،(٤٧‬ﺑﻪ ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا‪،‬‬

‫واﻗﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮدم را دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑـﺰرﮔﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ از آﳒﺎ ﺷـﺮوع‬

‫اﻧﺴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ!‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎدون ﭘﺪر و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺶ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢٨-٢٢:١٥‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪:‬‬

‫ﺣﺎل از اﻳﻦ ﻣﱳ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ(اى ﻣﻰ(ﮔﻴﺮﻳﻢ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘـﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻞ روﻧﺪ ﳒﺎت ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻔﺎﻓﻰ‬

‫≤∏‪±‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∏‪±‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر آﻏﺎز و ﺑﺎ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﭘﺴﺮ از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺎدون ﺑﻮدن او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﺟﻮد ﻧﻈﻢ‬

‫و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ )آﻳﻪ ‪ ،(٢٨‬وﻟﻰ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮدش ﻋﻤﻞ ﳕﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﭘﺪر‬ ‫ﻣﺒﺘﻜﺮ ﳒﺎت اﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ او روﻧﺪ ﳒﺎت ﻣﻄـﺮح‬

‫در اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم وﺟﻮد ﺳﻠﺴﻠـﻪ ﻣـﺮاﺗﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻔـﻮّق ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﻛـﺴـﻰ در‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮﺗﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻛﺘﺎب اول ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺠﻠﺪ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﲢﻘﻖ اﻳﻦ اﻣﺮ او ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻰ(ﻣﻴﺮد‪ ،‬زﻧﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‬

‫»ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ در ﺗﺜﻠﻴﺚ« ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪ(ام و از آﳒﺎ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ در ﻣﻮرد آﻣﻮزه‬

‫و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬و در رﺟﻌﺖ دوم ﺧﻮد ﲤﺎم دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺪا را ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ‬

‫ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬رﺟﻮع ﻣﺠﺪد ﺑﻪ آن ﻛﺘﺎب ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺿﺮورى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ‬

‫ﺷﻮرش ﻋﻠﻴﻪ او ﺑﺮداﺷﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮر اﺟﺮاى آن‬

‫روى راﺑﻄﻪ ازﻟﻰ ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﮔﺮدد و ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬

‫ﺑﻮده‪ ،‬ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد‪ .‬ﺗﺎ آﳒﺎ ﻛﻪ ﲢﺼﻴﻞ ﳒﺎت و ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺪ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﻣﻬﺘﺮ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮى ﻛﻬﺘﺮ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻈﻢ دروﻧﻰ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه اوﺳﺖ ﮔﺰارش ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرى اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎده و ﭘﺪر ﻫﻤﻪ‬

‫در ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﲡﻠﻰ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﭘﺪر اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﭙﺮد و ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﰌ اﺻﻠﻰ اﻳﻦ روﻧﺪ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺴﺮ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺻﻮرت واﺳﻄﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ از ﺳﻮى‬

‫ﻧﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ در ﻛﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﻣﺨـﻠﻮﻗﻰ در ﺟﻬﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ او ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ‪ l‬ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ذﻫﻦ ﻓﺎﻧﻰ و ﻣﺤﺪود ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ درك اﻳﻦ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫راز ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮى در اﻳﻦ اﺻﻞ وﺟﻮد‬

‫وﻟﻰ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا اﳒﺎم داد‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم داد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﻛﺎر‬

‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻰ(دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى ﭘﺪرى ﻛﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ او را ﻣﺄﻣﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫـﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓـﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم داد‪ ،‬در ﻗـﺎﻟـﺐ‬

‫اﺣﺴﺎس ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﳕﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﰌ اﺻﻠﻰ ﺧـﻮدش ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ و ﻛـﺎرى ﻛﻪ اﳒـﺎم داده‬

‫اﻧﺴﺎن اﳒﺎم داد‪ .‬او در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳـﻢ ﭼـﻮن اﻧﺴﺎن ﺷﻜـﻞ ﮔـﺮﻓﺖ و اﻣﺮوز و ﺑـﺮاى‬

‫رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪا ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮرد را در ﺑﺨﺶ دوم اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬

‫ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﺑﺎ او ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻰ(ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮرد روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد‪ .‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﻳﺎدداﺷﱳ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺑﺮرﺳﻰ ﺑﺨﺸﻰ ﻛﻪ در ﭘﻴـﺶ‬

‫ﳕﻮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ اﳒﺎم ﻧـﮕـﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴـﺢ ﺑـﺪون ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر‬

‫اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬واﺳﻄﻪ(اى ﻛﻪ ﮔﺰارش ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‬

‫ﻛﺎرى اﳒﺎم ﻧﺪاد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﲢﻘﻖ ﻳـﺎﻓـﺘـﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻧﻈﻤﻰ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘـﻨـﻰ در ﻣـﻴـﺎن ﺳـﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﺷﺄن ﺑﺎ ﭘﺪر اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺜﻠﻴﺖ‪ ،‬اﳒﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﻣﻄﻴﻊ او ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ او ﺧﺪا‪-‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴـﻢ‪،‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪاى ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺗﻮﻟﻴﺪ اﺷﻜﺎل ذﻫﻨﻰ ﺑـﺮاﻳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﻣﻄﻤﺌﻨـﺎً ﻛﺸﻤﻜﺸﻰ ذﻫﻨﻰ‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﻓﺎﺣﺶ ﺷﺪه(اﻳﻢ‪ .‬ﻗﺒـﻼً در ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺸﺎﻫـﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ازﻟـﻰ‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه(ﻣﺎن در ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻮﻟﺲ‬

‫‪±∏¥‬‬

‫‪bЫ tÐ Uð Ë ‰UŠ ≠ «bš‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∏µ‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﲤﺎم ﺗﺄﻛﻴﺪ ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺳـﺮاﳒﺎم ﭘﺎﻳﻤﺎل ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ارزش اﺳﺖ و ﺗﻜﺎﻓﻮى ﻛﻔﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎن ﲤﺎﻣﻰ ﺟﻬﺎن را دارد‪ ،‬ﻋﺮﺿﻪ ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ او ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﻮِد ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫اﮔﺮ او ﺧﺪا ﻧﺒﻮد و ﻓﺎﻗﺪ ﻛﻔﺎﻳـﺖ ﻻزم ﺑﺮاى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﺑﻰ(ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧـﺪا را ﻃﻰ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ در ﺟﻠﺠﺘﺎ ﲢﻤﻞ ﻛﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻛﺴـﻰ‬

‫‪Ë« XO¼u1« ÂËe1‬‬

‫ﺟﺰ ﺧﺪاى ﻧﺎﻣﺤﺪود ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺮﻳﻤﻪ(اى را ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﳕﻮده‪ ،‬ﺑﭙﺮدازد؟‬

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ اﲤﺎم ﺑﺨـﺶ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﺪه ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس‬

‫ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺑﺮاى آﻣﺮزش ﻣﺎ ﺑﻪ(ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪ ،‬وﻟﻰ آﻣﺪن او در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﭘـﺮداﺧﺘﻪ و آن را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ اﻳـﻦ‬ ‫ً‬

‫(دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻟﻮﻫﻴـﺖ او‪ ،‬ﻻزﻣﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬روى‬ ‫و اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﳒﺎت‬ ‫‪l‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺗﻜﺮار ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ :‬اوﺳﺖ ﺧﺪاى ازﻟﻰ‪ ،‬او ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺗﻔﻜﺮ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬او ﺧﺪاﺳﺖ ﺣﺎل و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﺳﭙﺎﺳـﮕـﺰار ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ‪،‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻛﻼم ﺧﺪا آﺷﻜﺎر اﺳﺖ! ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ(ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﻣﻘﺮوﺿﻴﻢ‪ ،‬ﺑﭙﺮدازﻳﻢ!‬

‫اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺮده و در ﻗﺒﺮ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﳒﺎم دﻫﻴﻢ؟‬

‫ﻓﺎ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪاى ﻛﺎﻣﻞ و اﻧﺴﺎن ﻛـﺎﻣـﻞ ﺑـﻮد و ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴـﺖ‬ ‫او ﻧﻪ ﺻـﺮ ً‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﺎ ﻧﺜﺎر ﺗﻮ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭘﺪر ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﻰ‪,‬دارد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﻰ‪,‬ﻧﻬﻢ‬

‫دﻟﻬﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﲤﺎﻣﺖ ﻣﺎ‪ ،‬از آن ﺗﻮ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺗﺎ آن را ﺑﺎز ﮔﻴﺮم« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٧:١٠‬ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺻﺮف ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬

‫ﻫﺪﻳﻪ(اى ﻧﺎﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮى‪.‬‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎز ﭘﺲ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﻘﺮر‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺮاى ﻣﺮدن و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﻣﺮگ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﻣﻴﺮد‬ ‫دﻫﻨﺪه‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺮوز ﳒﺎت‬ ‫‪l‬‬ ‫زﻧﺪه(اى ﻧﺪاﺷﺘـﻴـﻢ و راه ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ ﳕـﻰ(ﺑـﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺳﻴﺮ در ﮔـﻨـﺎﻫـﺎن ﺧـﻮد‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ رو ﺑﻪ ﻓﻨﺎى اﺑﺪى ﻣﻰ(رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﻟﻰ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮگ او ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش ﺗﻜﻤﻴﻞ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﺮه ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﲟﻴﺮد؟ ﭼﻮن او ﺧﺪا ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ داراى‬ ‫ّ‬

‫ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ اﺳﺘﻨﺖ )‪(١٧٩٥-١٧٢٧‬‬

‫ ‪ ¥‬‬ ‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫دﻳﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ از ازل ﺧﺪا ﺑـﻮده‪ ،‬در ﻃـﻮل زﻧﺪﮔـﻰ‬ ‫زﻣﻴﻨﻰ(اش در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻮده و ﺣﺎل ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬در ﺑﺨﺶ دوم‬

‫‪ÂËœ g$Ð‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﻫﻤـﻮاره اﻧﺴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺎ ﺗـﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻗـﺪرت روح(اﻟﻘـﺪس در رﺣﻢ ﻣﺮﻳـﻢ ﺑـﺎﻛـﺮه ﻗﺮار‬

‫‪Ë« XO½U ½« ‡ v OŽ‬‬

‫ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﻓـﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺣﺘﻰ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬روﺷﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻳﻚ روز ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﻗﺒﻞ از ﺟﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻨﺶ‪ ،‬ﻋﻤـﻼً ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑـﻪ ﺻـﻮرت اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ ‪«bš t²ýd‬‬ ‫‪Ï‬‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻘﻞ ﻳﻚ ﻳﺎ دو ﻣﱳ از ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﳕﻰ(ﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را اﺛﺒﺎت‬ ‫ﳕﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﻻزم اﺳﺖ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﻗﻴﻘﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﺘﻮن ﻣﺘﻌـﺪد‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﺷﺮوع‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮﻧﻰ از ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس رﺟﻮع ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫از »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﻣـﺘـﻮن ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ‬

‫∏∏‪±‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±∏π‬‬

‫اﻳﻦ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« در واﻗﻊ ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ ﻛﻪ‬

‫اﺷﺎرات ﻓـﺮاوان دﻳﮕﺮى در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴـﻖ ﺑـﻪ ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و در ﻫﺮ ﻣـﻮرد‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﲤﺎﻳـﺰ دارد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ‪» l‬ﻓﺮﺷﺘﻪ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﭘﻴﺎم(آور« ﻳـﺎ »ﻓـﺮﺳﺘﺎده« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﺪ و‬

‫ﺻﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﻛﻪ ﭘﻴﺎم(آور ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﻳﻬﻮه ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻋﺒﺎرت »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻳﻌﻨﻰ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ّ‬

‫ﺗﻪ ﻓـﺮوزان ﺑﺎ ﻣﻮﺳـﻰ‬ ‫ﺷﺘـﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑـﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑـﻮ ‪l‬‬ ‫ﺧﻮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ »ﻓـﺮ ‪l‬‬

‫در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ١٣-٧:١٦‬ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﻓﺮار ﻫﺎﺟﺮ از ﻧﺰد اﺑﺮام و ﺳﺎره ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧـﺪاى ﭘـﺪرت‪) «...‬ﺧﺮوج ‪ .(٦:٣‬و در‬

‫اﺳﺖ و در آﳒﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻓﺮﻣﺎن داد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ(اش‬

‫اداﻣﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد را ﻓﺎش ﳕـﻮد‪» :‬ﻫﺴﺘﻢ آﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻢ« )آﻳﻪ ‪ .(١٤‬ﺻﺪاى ﻓـﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬در آﻳﺎت ﺑﻌﺪ روﺷﻦ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﺎﺟﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﳕﻮده و(ﻫﺎﺟﺮ‬

‫»ﺧﻄﺎب از ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻮد )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣١:٧‬آن ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب را ﻫﺪاﻳـﺖ‬

‫ﺖ اﻳﻞ رُﺋﻰ« )ﺗﻮ ﺧﺪاﻳﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻰ( ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫»اﻧ َ‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻔﱳ َ‬

‫ﻛﺮد و ﺑـﺮﻛﺖ داد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ ،(١٦-١٥:٤٨‬ﻫﻤﺎن ﺧﺪاﺳﺖ و ﻫﻤـﺎن ﺧـﺪاوﻧـﺪ‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﻫﺎﺟﺮ ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺧﻮِد ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑـﻨـﻰ(اﺳـﺮاﺋﻴﻞ در ﻫﻨﮕـﺎم ﻛـﻮچ از ﻣﺼﺮ ﻣﻰ(ﺧـﺮاﻣﻴﺪ )ﺧـﺮوج‬ ‫‪٢١:١٣‬؛ ‪ .(١٩:١٤‬اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﺑﺎر در ﺳﻔﺮ داوران ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﺷﺘـﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در دﺷﺖ ﳑﺮى داﺷﺖ‬ ‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪى ﺑﻌﺪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺑـﺎ ﻓـﺮ ‪l‬‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪا آﺷﻜﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ )داوران ‪،١٢-١١:٦‬‬

‫ﺻـﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ دارد ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺮد‬ ‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﺎب ‪ .(١٨‬آﻳﻪ دوم ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫‪١٦٬١٤‬؛ ‪ .(٢٢٬٩ ٬٣:١٣‬اﻣﺎ در ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻇﻬـﻮر او ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ آﻳﺎت ‪ ١‬و ‪ ١٤-١٣‬ﻣﺸﺨﺺ ﳕﻮده ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎت(ﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬ﺧﻮِد ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻳﻚ ﻣـﺮد )اﻧﺴﺎن( ﺑﻮده‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ او »ﻧﺸﺴـﺖ« )داوران‬

‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ او را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺗﻘﺎﺿﺎى )دﻋﺎى( ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﳕﻮد )آﻳﺎت‬

‫‪» ،(١١:٦‬ﻧﻈﺮ ﻛﺮد« )‪ (١٤:٦‬و داراى »ﻣﻨﻈﺮ« ﺑـﻮد )داوران ‪ .(٦:١٣‬در ﻫﺮ‬

‫‪ .(٢٣-٢٢‬او در ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و او را ﺧﺪا ﺧﻄﺎب ﻣﻰ(ﻛﺮد‪.‬‬

‫دو ﻣﻮرد‪ ،‬آن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﺒﻴﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ او را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‬

‫ﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﻼﻗﺎت ﻛـﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى‬ ‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻧﺒـﻮد ﻛﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻓﺮ ‪l‬‬

‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻏﺬا ﻣﻰ(آوردﻧﺪ )داوران ‪٢٢-١٩:٦‬؛ ‪ .(٢٣-١٥:١٣‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از او ﺑﺎ‬

‫ﻛﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ را از ﻛﺸﱳ ﭘﺴـﺮش اﺳﺤﺎق ﻣﻨﻊ ﳕﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﺒـﻮد )ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬

‫ﻋﻨﻮان »ﻣﺮد ﺧﺪا« و »آن ﻣﺮد« ﻳﺎد ﺷﺪه )داوران ‪ ،(١٠٬٦:١٣‬ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ‬

‫»ﻳﻬـﻮه ﻳﺮى«‬ ‫‪ .(١٥-١١:٢٢‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻧﺎم آن ﻣﻜـﺎن را ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه ﺑـﻮد‬ ‫ّ‬

‫ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد! ﭘﺲ او ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻗﺒﻞ از‬

‫ﻳﻌﻨﻰ »ﺧـﺪاوﻧﺪ آﻣﺎده ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ« ﻧﺎﻣﻴﺪ )آﻳﻪ ‪ ،(١٤‬و ﺑﺪﻳـﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ او ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨـﺪه آﺳﻤﺎﻧﻰ را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او وﻋﺪه(اى‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻼﻗﺎت‬ ‫‪l‬‬ ‫روﺷﻨﻰ ّ‬ ‫داد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ذات ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮرم‪) «...‬آﻳﻪ ‪ .(١٦‬ﻛﺴﻰ‬

‫را ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد!‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ؟‬ ‫ﻣـﺎﻫـﻴﺖ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻇﺎﻫﺮ ﺷـﻮﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ او‬ ‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ در ﺗﺄﻳﻴﺪ‬ ‫ّ‬

‫ﻛﺴﻰ ﻛﻤﺘﺮ از ﺧﺪا ﻧﻴـﺴـﺖ از راه(ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻛـﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان‬ ‫ﳕﻮﻧﻪ در روﻳﺎى ﻣﺸﻬﻮر ﻳﻌﻘﻮب و ﻧﺮدﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻰ(رﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫∞‪±π‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫ﻳـﻬـﻮه‪ ،‬ﺧﺪاى‬ ‫»در ﺣﺎل ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ آن اﻳﺴﺘﺎده و ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ّ‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±π±‬‬

‫اﺣﺘﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﺻﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺪاى‬ ‫ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺻﺮ ً‬

‫ﭘﺪرت اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬و ﺧﺪاى اﺳﺤﺎق‪) «...‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١٣:٢٨‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‬

‫اﺣﺘﺎ آﻣﺪه ﻛـﻪ آن‬ ‫ﺧﺪا ﺑـﻮد‪ .‬در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ در دﻓﺎﻋﻴـﻪ ﺑـﺰرگ اﺳﺘﻴﻔـﺎن‪ ،‬ﺻـﺮ ً‬

‫ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺧﺪا را دﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب رؤﻳﺎى ﺧﻮد را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺻﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪاى »آن ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى« اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ‬

‫از ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪» :‬و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪا در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣٨:٧‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎى ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ(ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺪاى ﺑﻴﺖ‪,‬ﺋﻴﻞ‪) «...‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(١٣-١١:٣١‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬

‫ﺷﺘﻪ ﺣﻀﻮر وى« )اﺷﻌﻴﺎ ‪ (٩-٧:٦٣‬ﻛﺴﻰ‬ ‫ﻳﻬﻮه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ...» .‬و ﻓﺮ ‪g‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮِد ّ‬

‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﻳﺪه(اى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨـﻜـﻪ ﻓـﺮﺷﺘﻪ(اى ﻛﻪ ﻳﻌﻘـﻮب دﻳﺪه‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از ﺧـﺪا ﺑـﻮده‬

‫ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻰ(ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪» :‬ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣـﺮدى ﺑﺎ وى ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ‬ ‫ﻫـﻮﻳﺖ اﻳﻦ ﻣـﺮد ﻣﺴﺘﻘـﻴـﻤـﺎً ﺑﺮاى ﻣﺎ‬ ‫ﻛﺸﺘﻰ ﻣـﻰ‪,‬ﮔـﺮﻓﺖ« )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ّ .(٢٤:٢٣‬‬

‫¼‪t²ýd X¹u‬‬ ‫‪Ò‬‬ ‫ﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻨﺪات ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎ ﻣـﺪارك ﻣﻮﺟﻮد ﻛﻪ ﻧﻘﻞ‬ ‫ﺣﺎل و ‪l‬‬

‫ﻣﺸﺨﺺ ﳕﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ »آن ﻣﻜﺎن‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎن دﻳﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫را ﺑﻴﺖ‪,‬ﻓﻨﻴﺌﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻳﺮا ﺧﺪا را روﺑﺮو دﻳﺪم و ﺟﺎﱎ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪ«‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ رﺑﻄﻰ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻣـﻮرد و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮاﻳﻨﻜﻪ »ﺧﺪا را ﻫﺮﮔﺰ‬

‫)ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ .(٣٠:٣٢‬ﻣﺪت(ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺴﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺎ ﻣﺮدى‬

‫ﻛﺴﻰ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪) «...‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٨:١‬ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ؟‬

‫ﻛﺸﺘﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﺪ! ﺑﻠﻪ‪ ،‬او ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاو ﻏﺎﻟﺐ‬

‫ﲤﺎﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ روﺷﻦ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن آﻳﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆال وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آﻳﻪ را ً‬

‫آﻣﺪ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﻓـﺮﺷﺘـﻪ از او درﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﺮد ﻛﻪ رﻫﺎﻳﺶ ﻛـﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻳﻌـﻘـﻮب از او‬

‫»ﺧﺪا را ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪,‬اى ﻛﻪ در آﻏﻮش ﭘﺪر اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺑﺮﻛﺖ ﳕﻮد ﺗﺎ او را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬او ﻗﺒﻼً ﻓﺮﺷﺘﻪ را در ﺑﻴﺖ(ﻓﻨﻴﺌﻞ دﻳﺪه ﺑﻮد و در‬

‫ﻫﻤﺎن او را ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد‪ «.‬وﻗﺘﻰ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪه‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت اﺳﺖ )ر‪.‬ك ﻫﻮﺷﻊ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ّ ،‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺪاى ﭘﺪر را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٤٦:٦‬‬

‫‪.(٥-٤:١٢‬‬

‫ﻧﻴﺰ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﭘﺪر را دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ «...‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺪاى‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا در ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ داده ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺪر را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎن ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻳﺪن ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ! ﺧﺪاﺋﻰ ﻛـﻪ ﻇـﺎﻫـﺮ‬

‫ﺧﻮِد ﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ و زﺑﺎن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ )ﺗﺜﻨﻴﻪ ‪.(٣٩٬٣٦ ٬٣٣:٤‬‬

‫ﺷﺪه و او را دﻳﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪاى ﭘﺴﺮ‪ .‬او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫«ﺑﺮ ﻛﻮه ﺳﻴﻨﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﺎ اﻳﺸﺎن از آﺳﻤﺎن ﺗﻜﻠﻢ ﳕﻮده و اﺣﻜﺎم راﺳﺖ و‬

‫»ﭘﺪر ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٦:٥‬ﻳﻜﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬

‫ﺷﺮاﻳﻊ ﺣﻖ و اواﻣـﺮ و ﻓـﺮاﻳﺾ ﻧﻴﻜـﻮ را ﺑﻪ اﻳﺸـﺎن دادى« )ﻧﺤﻤـﻴـﺎ ‪.(١٣:٩‬‬

‫ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه و او ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻓـﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ازﻟـﻰ‬

‫≤‪±π‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫ﺧﺪا ﺑﺎرﻫﺎ در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺪت(ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮد‪،‬‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻇﻬﻮر ﻗﺎﺑﻞ رؤﻳـﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬در واﻗﻊ ﻇﻬﻮر ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ ﺑـﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻼل ﺧﺪا ﻓﻘﻂ از ﺳﻴﻤﺎى او ﻣﺘﺠﻠﻰ اﺳﺖ )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٦:٤‬ﻫﻴﭻ‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪±π‬‬

‫¬ ‪ÊU ½« X¾O¼ —œ Êb‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﻬﻮر ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﺶ از آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﻃﻠﻴﻌﻪ(اى از آﻣﺪن ﻗﻄﻌﻰ او ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻛﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﺧﺪاى ﭘﺪر را ﻧﺪﻳﺪه ﭼﻴﺰى را از دﺳـﺖ داده‬

‫اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ ﺗﻌﺪادى از آﻳﺎت ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﻋﻼم ﻣـﻰ(دارد‪» :‬ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻳﻚ‬

‫ﻳﻬﻮه ﻛﺴﻰ را ﻣﻰ(ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ او ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﳕﻮﻧﻪ در ﻛﺘﺎب زﻛﺮﻳﺎ ‪ ١١-١٠:٢‬ﻣﻰ(ﺧـﻮاﻧﻴﻢ ّ‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ« )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪(٣٠:١٠‬؛ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻣﺮا دﻳﺪه اﺳﺖ«‬

‫ﻳﻬﻮه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺣﺎل در ﻣﻮرد »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻓﻬﻤﻴﺪه(اﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴّﺖ‬ ‫ّ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﺶ ﻓﻮق(اﻟﻌﺎده(اى ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ ﻣﻮرد ﺑﺪان اﻓﺰوده‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻰ ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ده؟« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٩:١٤‬؛ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﺲ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﱳ از ﻛـﺘـﺎب زﻛﺮﻳـﺎ‪ ،‬ﺧـﺪاوﻧﺪى ﻛﻪ ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺷـﺪه وﻋﺪه‬

‫رﺳﻮﻻن(‪.‬‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد »ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ «.‬ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ وﻗﺘﻰ ﻳﻬﻮّه ﺑﺮ‬

‫)ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪(٤٥:١٢‬؛ »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣـﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻳﻬﻮه را ﺑﺎ ﲤﺎم ﺟﻼﻟﺶ دﻳﺪ و ﺑﺎ دﻳﺪن‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورﻳﻢ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ ّ‬

‫آن ﻗﺪوﺳﻴﺖ ﺗﺎم و ﲤﺎم‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑﺴﻴﺎر ﺣﻘﻴﺮ و ﺑﻴـﭽـﺎره دﻳﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﺧﺪاوﻧـﺪ‬

‫ﻗﻮﻣﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮردى‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﻳﺮش ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ؟‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد )اﺷﻌﻴـﺎ ‪ ١٢-١:٦‬را ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫وﻗﺘﻰ زﻛﺮﻳﺎ اﻳﻦ ﺟﻤـﻼت را ﻣﻰ(ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﻧﮕـﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .(٤١-٣٩:١٢‬ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ اﺷﻌﻴﺎ در آن رؤﻳﺎى ﭘﺮﺷﻜـﻮه دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎن‬

‫وﻟﻰ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﻴﻦ واﻗﻌﻪ(اى در ﻧﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى او آﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ‬

‫ﺑﻮد! او ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘـﺮﺷﻜﻮﻫﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و دﻧﺒﺎﻟﻪ(ﻫـﺎى رداى او ﻣﻌﺒـﺪ را ﭘﺮ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ رؤﻳﺎ ﺗﻔـﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺎ رؤﻳﺎى ﻣـﻮﺳﻰ و ﻫﺎرون و‬

‫و ﻗﺪرت ﲤﺎم از ﺷﺒﺎن ﻳﻬـﻮّه ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻳﻬﻮّه ﺻﺒﺎﻳﻮت او را »ﻣﺮدى ﻛﻪ ﻫﻤـﺪوش‬ ‫ﻣﻦ اﺳـﺖ« )زﻛﺮﻳﺎ ‪ (٧:١٣‬ﺗـﻮﺻﻴ‪ w‬ﳕـﻮده ﺑﻮد‪ ،‬راه آﻣـﺪن او را آﻣﺎده ﳕﻮد‪ .‬آﻳـﺎ‬

‫رﻫﺒﺮان ﺑﻨﻰ(اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺪارد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ »ﺧﺪاى اﺳﺮاﺋﻴﻞ را دﻳﺪﻧﺪ و در ﺣﻀﻮر او‬

‫ﭘﻄﺮس وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺖ اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺗﻰ را ﻛﻪ در ﻣﻮرد آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧـﺪ« )ﺧﺮوج ‪ .(١١-٩:٢٤‬وﻟﻰ ﭼـﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻫﺴﺘـﻰ او‬

‫ﺑﻮد ﻛﺎﻣـﻼً درك ﳕﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ آﻳـﻪ را دﻳﺪه ﺑـﻮد؟ )ر‪.‬ك اول ﭘﻄﺮس ‪-١٠:١‬‬

‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴـﺮش در ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪،‬آن ﻫﻢ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴـﻖ‬

‫ﻧﺒﻮت او‬ ‫ﻧﺒﻮت ﺧﻮد را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ّ‬ ‫‪ .(١١‬ﺧﻮاه زﻛﺮﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮع ّ‬

‫ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺳﺎزد؟‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻛﻪ آن را ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻗﺪم در ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺷﺪن وى ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪±π¥‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم زﻛﺮﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از او ﻣﻴﻜﺎى ﻧﺒﻰ از ﻛﺴﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ »ﻃﻠﻮع‪,‬ﻫﺎى او از ﻗﺪﻳﻢ و از اﻳﺎم ازل ﺑﻮده اﺳﺖ« ﻛﻪ از ﺑﻴﺖ(ﳊﻢ ﻣﻰ(آﻳﺪ و‬ ‫ﺑﺮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد )ﻣﻴﻜﺎ ‪ .(٢:٥‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺒّﻮت در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﺖ(ﳊﻢ ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﻣﻰ(ﺷﻮد )ر‪.‬ك ﻣﺘﻰ‬ ‫ﻼ از آن ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد‬ ‫‪٨-١:٢‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٢:٧‬وﻟﻰ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻛﺎﻣ ً‬ ‫ﻛﻪ آن ﻛﻪ ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا! اﮔﺮ اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺟﻼل را آزار و ﻣﺼﻠﻮب ﳕﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻬﺎدت داده ﺑﻮدﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٤٠-٣٩:٥‬وﻟﻰ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻌﻨﻰ آن ﺷﻬﺎدات را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺪرت ﺧﺪا را‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ در‬ ‫ﺟﻬﻞ ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪.(٢٩:٢٢‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ رﺳﺎﻟﺖ اﺷﻌﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ از آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﺧﺒﺮ داد و در واﻗﻊ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه دﻳﮕﺮ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ در ﺑﺎره ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻗﺒـﻼً ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ او در ﺑـﺎره‪» l‬ﭘﺴﺮ«ى ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛﻪ از »ﺑﺎﻛﺮه« ﻣﺘـﻮﻟﺪ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )اﺷﻌﻴﺎ ‪ (١٤:٧‬و ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ آن ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ّ‬ ‫ﻧﺒﻮت اﺷﻌﻴﺎ ﺣﺎﻛﻰ از‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ّ‬ ‫ﻧﺒﻮت ﺑﻌﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮد و‬ ‫ﻧﺒﻮت ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺧﺪا« ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ّ‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬ﺟﻠﻴﻞ را ﺑﺎ ﻗﺪوم ﺧﻮد ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و آﳒﺎ‬ ‫ﻣﻨﻮر ﺧـﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬او ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄـﻠـﻖ‬ ‫را ﺑﺎ اﻧـﻮار روﺣﺎﻧﻰ ﺣﻀﻮر ﺧـﻮد ّ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨـﺖ داود ﺧـﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟـﻮد‪ ،‬آﻣﺪن او ﺑﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﻧﻮزاد ﭘﺴﺮ ﺑﻮد )اﺷﻌﻴﺎ ‪٧-١:٩‬؛ ﻣﺘﻰ ‪ .(١٦-١٤:٤‬اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ ﺣﻴﺮت(اﻧﮕﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺪرت ﺧﺪا در ﺷﺮف وﻗﻮع ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮ آن‬ ‫ﺷﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎن دﻳﺪار ﳕﺎﻳﺪ!‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±πµ‬‬

‫ﲤﺎم اﻳﻦ آﻣﻮزه(ﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرى روﺷﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺎره(اى ﻧﺪارﻳﻢ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‬ ‫ﻗﺼﻮر ﻳﻬﻮدﻳﺎن از ﻓﻬﻢ آن‪ ،‬رﻳﺸﻪ در ﻛﻮرى روﺣﺎﻧﻰ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻮﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺟﻮع ﻛﺮدﻳﻢ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ آﻧﻬـﺎ را‬ ‫ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد‬ ‫ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﺗـﺄﻛـﻴـﺪ اﻋـﺠـﺎب(اﻧـﮕـﻴـﺰ‬ ‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘـﻮﻟﺪ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴـﺎن‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬درك ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺨـﻴﻠﻪ‬ ‫آﻳﺎ ﺳﺆاﻟﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ در ﻣﺘﻰ ‪ ٤٤-٤٣:٢٢‬ﻣﻄـﺮح ﳕﻮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ‬ ‫ّ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺧﻄﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد؟ آﻧﭽﻪ آﻧﻬﺎ از ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﭘﺴﺮ‬ ‫داود و از ﻧﺴـﻞ اوﺳﺖ‪ .‬ﻫـﻤـﻪ‪ l‬آﻧﻬـﺎ ﻣـﺰﻣـﻮر ‪ ١١٠‬را ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻣـﻮﻋـﻮد‬ ‫ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﺗـﻮاﻓﻘﻰ ﺟﻬﺎﻧﻰ در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد وﺟـﻮد ﳕﻰ(داﺷﺖ‪ ،‬اﻇﻬـﺎرات‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن در ‪ ٦:٥‬و ‪ ١٧:٧‬ﻓﺎﻗﺪ ﻗﺪرت و اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ‬ ‫ـﻪ داود ﺑﻮد‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﺴﻴـﺢ از ﻧﺴـﻞ داود ﻣـﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﭼـﮕﻮﻧـﻪ داود‬ ‫ﻣـﺰﻣﻮر ‪ ١١٠‬ﻧـﻮﺷﺘ ‪l‬‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را »ﺧـﺪاوﻧﺪ« ﺑﻨﺎﻣﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﭘـﺎﺳﺦ در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧـﺴﻞ ﺑﺸﺮى‬ ‫داود‪ ،‬اﻟﻬﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮ آن ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗـﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻰ از ﻧﺴﻞ داود ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬـﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﺎره ﺑـﻪ آﻣﺪن ﭘﺴﺮ ﺟﺴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳـﺮى ﺻﺮﻳﺢ و‬ ‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ آن را درك ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﻧـﺘـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ آن ﺣﻘـﻴـﻘـﺖ ﻣـﻨـﺪرج در ﻣﺰﻣـﻮر ‪ ١١٠‬را ﺑﻔﻬﻤـﻨـﺪ‪ ،‬آﻳـﺎ‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺰﻣﻮر دوم را ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒـﺎً آن را ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬درك ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺰﻣﻮر ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ درآﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫)اﻧﺴﺎن( ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺼﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ »ﭘﺴﺮ« و »ﻗﺪوس« اﺳﺖ؟‬

‫∂‪±π‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫)ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(١٢-١٠ ٬٧-٦:٢‬ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻣـﺰﻣﻮر ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻟﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ؟ ﭼﺮا آﻧﻬﺎ ﻧﺘـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ‪l‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪±π‬‬

‫«½ ‪vFB«Ë ÊU‬‬ ‫اﻳﻦ آﻳﺎت ﻛﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮدن ﺧﺪاى ﻣﻮﻋﻮد و ﺧﺪا ﺑﻮدن اﻧﺴﺎن ﻣﻮﻋﻮد‬

‫از اﻳﻦ ﻣﺰﻣﻮر اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ روﺣﺎﻧﻰ را درك ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى آﻣﺎده ﺷﺪن‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ آﻳﺎت ﻣﺮﺑـﻮط ﺑﻪ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﺪ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺢ اﻟﻬﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻫﺪاﻳﺖ ﳕﺎﻳﺪ؟‬

‫ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ روﺷﻨﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﲤﺎم اﻧﺒﻴﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ »درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ‪,‬ﳕﻮدﻧﺪ‬

‫ﻧﺒـﻮت ﻣﻼﻛﻰ ﻧﺒﻰ را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن‬ ‫ﻧﺒﻮت(ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﻬﺎ ّ‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮاﻳﻦ ّ‬

‫ﻧﺒﻮت ﺑﺮ ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻬﺎد و در ﻣﺪت ﭼـﻬـﺎر ﻗـﺮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﻬﺪﻳـﻦ‬ ‫ّ‬

‫ﻛﻪ ﻛﺪام و ﭼﮕﻮﻧـﻪ زﻣﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ روح ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ در اﻳﺸﺎن ﺑـﻮد از آن‬ ‫ﺧﺒﺮ ﻣﻰ‪,‬داد‪ ،‬ﭼﻮن از زﺣﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺮر ﺑﻮد و ﺟﻼل‪,‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ‬

‫ﭘﮋواك اﻓﻜﻨﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪدﻫﻨﺪه ﺑـﻴـﺎﻳـﺪ و ﺑـﺪان‬

‫از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ‪,‬داد« )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(١١:١‬آﻧﻬﺎ ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰء در‬

‫اﺷﺎره ﻛﻨﺪ؟‬

‫ﻧﺒـﻮت(ﻫﺎ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣـﻮرد از اﻳﻦ ّ‬

‫ﻣﻼﻛﻰ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻛﻼم ﺧـﺪا را ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻣﻦ رﺳﻮل ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫـﻢ‬

‫ﻧﺒﻮت(ﻫﺎ ﺣﺎﻛـﻰ از‬ ‫دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬آﺷﻜﺎر ﳕﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﻣـﻮﻋﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎم اﻳﻦ ّ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و او ﻃﺮﻳﻖ را ﭘﻴﺶ روى ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺷـﺨـﺺ ﻣـﻮﻋـﻮد اﻧﺴـﺎن واﻗﻌﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﻫـﻴـﭻ ﻳـﻚ از اﻳـﻦ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ او ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻴـﺪ‪ ،‬ﻧـﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌـﻨـﻰ آن رﺳـﻮل‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ(ﻫﺎ ﺣﺎﻛﻰ از ﻣﻔﻬﻮم دﻳﮕﺮى ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ دو ﺣﻘﻴﻘﺖ ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻬﻮه ﺻﺒﺎﻳﻮت اﻳﻦ‬ ‫ﻋﻬﺪى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ از او ﻣﺴﺮور ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺎن او ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ! ﻗﻮل ّ‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﻇﻬﻮر ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﺷﺪه‪ ،‬ﻇﻬﻮر او ﻗﺒﻞ از ﺑﻴﺮون رﻓﱳ‬ ‫ﻋﺼﺎ از ﻳﻬﻮدا )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪ (١٠:٤٩‬و در ﭘﺎﻳﺎن ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﻧﻮد ﺳﺎل ﻣﻘﺮر ﺷﺪه ﺑﺮاى‬

‫ﻧﺒﻮت‬ ‫اﺳﺖ« )ﻣﻼﻛﻰ ‪ .(١:٣‬ﲤﺎﻣﻰ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﲢﻘﻖ اوﻟﻴﻦ ﺑﺨﺶ ّ‬ ‫ﻣﻼﻛﻰ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﻣﺪن ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺑـﺎ ﲤـﺎم وﺟﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﺎزﺳﺎزى اورﺷﻠﻴﻢ و ﻣﻌﺒﺪ )داﻧﻴﺎل ‪ (٢٧-٢٤:٩‬و در اﻳﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﺒﺪ دوم ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ‬

‫آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﻮﻋﻮد ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﺷـﺪ )ﻣـﺮﻗﺲ ‪(٩-١:١‬‬

‫ﺠﻰ ‪٩:٢‬؛ ﻣﻼﻛﻰ ‪ (١:٣‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪] .‬ﻻزم ﺑﻪ ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ دور‪l‬ه ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺻﺪور‬ ‫ﺣ ﱠ‬ ‫) َ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﻌﺪ‪ ،‬آﻣﺪن »ﻓﺮﺷﺘﻪ« ﻳﺎ »رﺳﻮل« ﻋﻬﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ً‬

‫ﻓﺮﻣـﺎن ﺑﺎزﺳـﺎزى اورﺷﻠـﻴﻢ ﺗـﺎ ﻇﻬـﻮر ﻣﺴـﻴﺢ )داﻧـﻴﺎل ‪ (٢٥:٩‬ﻣـﻌﺎدل ‪ ٤٨٣‬ﺳـﺎل‬

‫اﻧﺴﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻼً در ﺷﺮف آﻣﺪن در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ و ﻣﻌﺒﺪ ﺧﻮدش‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﺻﺪور ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎزﺳﺎزى اورﺷﻴﻠﻢ در ‪ ٤٥٧‬ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد را در‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻼﻛﻰ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮرى ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪا« ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ‪ ٤٨٣‬ﺳـﺎل ﺑﺪان ﺑﻴﻔﺰاﺋﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺎل ‪ ٢٦‬ﻣﻴﻼدى ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‪،‬‬

‫در ﺟﺴﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﻮل ﻳﺎد ﺷﺪه‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ﻫـﻤﺎن ﺳﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳـﺎﻓﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺧـﻮد را آﻏﺎز‬

‫در اﻳﻦ آﻳﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪى ﻛﻪ در ﻃﻠﺒﺶ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﲢﻘﻖ ﻧﺒّﻮت اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﻰ و ﺑﺮﺟﺴﺘ‪l‬ﻪ داﻧﻴﺎل ﻧﺒﻰ را ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ذﻛﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﺛﺎﺑﺖ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ از اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻘﻞ از راﻫﻨﻤﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧﻮﺷﺘ‪l‬ﻪ ﻫﻨﺮى َﻫﻠﻰ ﺻﻔﺤﻪ ‪.[٣٤٩‬‬

‫∏‪±π‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻮﻟﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﻨﺪ )اﺷﻌﻴﺎ ‪١٤:٧‬؛ ‪٦:٩‬؛‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳـﺶ ‪١٥:٣‬؛ ‪ (٧:١٧‬و در ﺷـﺮاﻳﻂ ﺣـﻘـﺎرت(آﻣﻴـﺰى ﻣـﺘـﻮﻟﺪ ﺷـﻮد )ﻣﺰﻣـﻮر‬ ‫اده داود ﺑﺎﺷـﺪ‬ ‫‪١٢-٩ ٬٦:٢٢‬؛ ﻣﻴﻜﺎ ‪ .(٢:٥‬او ﺑﺎﻳﺪ از ﻗﺒﻴـﻠـﻪ ﻳـﻬـﻮدا و ﺧﺎﻧـﻮ ‪l‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪±ππ‬‬

‫‪ (١٧:٢٢‬و در زﻣﺎن ﻣﺮگ‪ ،‬او در ﻣﻴﺎن ﺷﺮﻳﺮان و دوﻟﺘﻤﻨﺪان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )اﺷﻌﻴﺎ‬ ‫‪.( ٩ : ٥٣‬‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اول ﭘﻄﺮس ‪ ١١-١٠:١‬ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮕﺮش ﺳﻮق‬

‫)ارﻣﻴﺎ ‪ .(٦-٥:٢٣‬ﻗﺒـﻼً دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ او ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ از دﺧﺘـﺮى ﺑﺎﻛـﺮه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدد‬

‫ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎى ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﲤﺎﻣﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ در ﺑﺎر‪l‬ه ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﻰ(ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫)اﺷﻌﻴـﺎ ‪ (١٤:٧‬و راه او ﺗـﻮﺳﻂ ﻳﻚ ﭘﻴﺸـﮕـﺎم آﻣـﺎده ﺷـﻮد )ﻣﻼﻛﻰ ‪ .(١:٣‬او‬

‫ﳕﻰ(ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﲤﺎم ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻗﺒﻞ از وﻗﻮع آﻧﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺒﻮده(اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا و ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ (١٠-٦:٤٠‬و‬

‫ﺣﺪاﻗﻞ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺎ و ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارﻧﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺰرگ ﺗﺮدﻳﺪ‬

‫ﺳﺮاﳒﺎم اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﲟﻴﺮد‪ ،‬دﻓﻦ ﺷﻮد و ﺑﺮاى ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻘﻬﻮر ﻗﺪرت ﻣﺮگ‬

‫ﳕﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ روح‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮدد )اﺷﻌﻴﺎ ‪٥٣‬؛ ﻣﺰﻣﻮر ‪١١-٩:١٦‬؛ ‪٢٣-١٧:١١٨‬؛ ‪.(٢٢‬‬ ‫ﺑﺴﻴـﺎرى از ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻣـﺮگ او و وﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﭘﻴـﺸـﮕـﻮﺋﻰ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﳒﺎت ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬او ﺳﻮار ﺑﺮ اﻻﻏﻰ وارد اورﺷﻠﻴﻢ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )زﻛﺮﻳﺎ ‪ .(٩:٩‬در ازاى‬

‫ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ و ﲤﺠﻴﺪش ﳕﺎﺋﻴﻢ‪،‬‬

‫ﺳﻰ ﺳﻜﻪ ﻧﻘـﺮه او را ﺑﻪ دﺷﻤـﻦ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﺳﭙـﺮد و ﺑﻬﺎى آن ﺳﻰ ﺳﻜﻪ ﻫـﻢ ﺻـﺮف‬

‫ﺑﺮاى آﻧﭽﻪ ﺧﺪا از ﭘﻴﺶ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪،‬‬

‫ﻋﻪ ﺷﺨﺺ ﻛﻮزه(ﮔﺮى ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )زﻛﺮﻳﺎ ‪ .(١٣-١٢:١١‬او را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺰر ‪l‬‬

‫ﺑﺮاى ﻧﺴﻞ اﻧﺪر ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﻫﻨـﺪ زد‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻛـﺮد‪ ،‬آب دﻫﺎن ﺑﺮ او ﺧـﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺪاﺧـﺖ و او را‬ ‫ﲢﻘﻴﺮ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ ﻛـﺮد )اﺷﻌﻴﺎ ‪ .(٦:٥٠‬ﺑﺮ رداى او ﻗـﺮﻋﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﻜﻨـﺪ )ﻣـﺰﻣﻮر‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻰ رﺳﺎ‬ ‫اﻣﺮوز او را ﺑﺴﺘﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .(١٨:٢٢‬ﺳﺮﻛﻪ ﺑﻪ او داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻨـﻮﺷﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٢١:٦٩‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴـﺐ ﺑﺮ زﺑﺎن آورد دﻗﻴﻘﺎً ﭘﻴﺸﮕﻮﺋـﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ ،(١:٢٢‬آن‬

‫ﻧﺎم ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﮔﻨﺞ ﺷﺎﻳﮕﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣـﺰﻣﻮر‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﻛﻪ از ﺟﺎ دررﻓـﱳ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى او ﻧﻴﺰ‬

‫او را ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ ﺑﺎ واژه(ﻫﺎﺋﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻛﻼم‪،‬‬

‫ﭘﻴـﺸﮕﻮﺋـﻰ ﺷﺪه اﺳـﺖ )ﻣﺰﻣﻮر ‪ (١٤:٢٢‬در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛﻪ آن زﻣـﺎن ﻣﻌـﻤﻮل ﺑﻮد‬

‫او را ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮور‪ ،‬ﺑﻨﺎﻣﻴﻢ‪،‬‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﻣﺼﻠﻮب(ﺷﺪﮔﺎن را ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‪ .‬دﺳﺖ و ﭘﺎى او را ﺳﻮراخ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺟﺎن و دل(ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺷﺎد ﺳﺎزﻳﻢ‬

‫ﻛﺮد )ﻣﺰﻣﻮر ‪١٦:٢٢‬؛ زﻛﺮﻳﺎ ‪ ،(١٠:١٢‬او را رﻳﺸﺨﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﳕﻮد )ﻣﺰﻣﻮر‬

‫ﻧﺎم او را ﺳﺮاﺋﻴﻢ ﺑﻰ(ﻛﺮان‪،‬‬

‫‪ ،(٨-٧:٢٢‬ﺟﻤﺎﻋـﺖ ﻧﻈﺎره(ﻛﻨﻨـﺪﮔﺎن ﺑﺮ او ﭼﺸﻢ ﺧـﻮاﻫﻨﺪ دوﺧﺖ )ﻣﺰﻣـﻮر‬

‫او ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﮔﻨﺎه و ﻫﺎوﻳﻪ رﻫﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ÊU ½« p¹ Êb ¬ ÁbŽË‬‬

‫∞∞≤‬

‫ ‪ µ‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ از او ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﻮش(ﻧﻮا ﭼﻮن ﻧﻐﻤﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺑﺮ ﮔﻮش ﺟﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ در ﻃﻠﺐ اﻳﻦ ﻧﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰ(ﺟﻮﻳﺪش‪،‬‬

‫«‪°ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ و ﻣﻰ(ﺟﻮﻳﺪش در ﺟﻮار ﺧﻮﻳﺶ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺲ در ﻃﻠﺐ ﻏﻨﺎى ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺎدى آﺳﻤﺎﻧﻰ را ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻰ ﻣﺘﻌﺎل‬ ‫ﻓﺮاﺳﻮى ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺎم اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﺮ آﻧﮕﻪ ﺑﺎ ﺑﻰ(ﺣﺮﻣﺘﻰ ﻳﺎد ﺷﻮد‬ ‫ﺷﺮم ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﺎد‪،‬‬ ‫ﺷﺮم ﺑﺎد ﺑﺮ ﺳﻜﻮت(ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﻈﺎره(ﮔﺮ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻛﻮر ﺑﺎد و ﭘﺎﻳﻬﺎﻳﺸﺎن ﻟﻨﮓ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ او را ﻣﻰ(ﺳﺘﺎﺋﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﺎم ﻣﺘﺒﺎرك او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺘﻮده ﺑﺎد‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﺎى ﻣﻘﺪس! ﲤﻨﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫از اﻳﻦ ﳊﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در راه آﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻰ(آﻧﻜﻪ از ﻣﻨـﺰﻟﺖ ﺧﺪاﺋﻴﺶ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴـﻖ در ﻣـﻮرد او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺎرﻳـﺨـﻰ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻫﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔـﺮﻓﺖ و در‬ ‫ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪ ،‬او ﻧﺎم اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى‪.‬‬ ‫ﻓـﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻔﻆ ﺣـﺮﻣﺖ‬ ‫ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑـﺮﻛﻮف ﻧـﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻣـﺮدم ﮔﺎﻫﻰ ﺻﺮ ً‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ و ﺻﺤﺖ‬ ‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن او را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﻔﻆ اﻳﻦ و ّ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺗﺄﺋﻴﺪ ﭘﻴـﺸـﺮﻓﺖ(ﻫﺎ و ﻣﺤﺪودﻳﺖ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش‪ ،‬ﺑﺴـﻴـﺎر‬

‫ﻣﻬﻢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ اﻟﻬﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺎ آن درﺟﻪ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬ ‫واﻗﻌﻰ او ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺷـﻮد‪ «.‬ﺣﺎل در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ و ﺻﺤـﺖ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬ ‫ّ‬

‫‪Ád=UÐ “« œu1u‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا از ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺑـﺎﻛـﺮه وارد ﺗﺎرﻳﺦ اﻧﺴـﺎن ﺷـﺪ‪» .‬ﻟﻴﻜﻦ ﭼـﻮن‬

‫ﻫﻢ(ﺻﺪا ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬

‫زﻣﺎن ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از زن زاﺋﻴﺪه ﺷﺪ و زﻳﺮ‬

‫ﺳﺮاﻳﻨﺪه ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺘﻮﻟﺪ« )ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪.(٤:٤‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮى از ﺟﺎن ﻣﻴﺴﻮن ﻧﻴﻞ )‪(١٨٦٦-١٨١٨‬‬ ‫ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﺷﻌﺮى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺮن ‪١٥‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺪر اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﻗـﺪرت روح(اﻟﻘﺪس در رﺣﻢ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛـﺮه‬ ‫ﻗﻮت ﺣﻀﺮت‬ ‫ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٠:١‬روح(اﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه ﻧﺎزل ﺷﺪ و ّ‬

‫≤∞≤‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫ﺑﭽﻪ او ﻣﻮﻟﻮد ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‬ ‫اﻋﻠﻰ ﺑﺮ او ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪ‪l .‬‬

‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٥:١‬آﺑﺴـﱳ ﺷﺪن ﺑﺎﻛﺮه ﻛﻪ ﻗﺮن(ﻫﺎ ﭘـﻴﺶ ﺗﻮﺳﻂ اﺷﻌﻴﺎ ﻧـﺒّﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∞≤‬

‫«½ ‪vFB«Ë ÊU‬‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدرش‬

‫اﻳﻨﻚ ﲢّﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ )اﺷﻌﻴﺎ ‪١٤:٧‬؛ ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٣:١‬ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ وﻋﺪه(ﻫﺎى ﻣﻜﺮر‬

‫ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﺎوراءاﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺧﺪا ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ روز ﻗﻮﻣﺶ را دﻳﺪار ﳕﻮده و ﳒﺎت ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﲢﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه‪» .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪان در ﺧﻮن و‬

‫ﻋﻤﻞ ﺧﺎرق(اﻟﻌﺎده روح(اﻟﻘﺪس در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺪون دﺧﺎﻟﺖ ﻋﻮاﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪،‬‬

‫ﺟﺴﻢ ﺷﺮا ﻛﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬او ]ﻣﺴﻴﺢ[ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن در اﻳﻦ ﻫﺮ دو ﺷﺮﻳﻚ ﺷـﺪ‪...‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻛﺎﻣﻞ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺪﻳـﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻣﺘـﻮﻟﺪ‬

‫زﻳﺮا ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را دﺳﺘﮕﻴﺮى ﳕﻰ‪,‬ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاﻫﻴﻢ را‬

‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑـﻮد‪ .‬ﻋﻤﻠﻜﺮد روح(اﻟﻘﺪس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴـﻰ را از‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻣﻰ‪,‬ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺴﺖ در ﻫﺮ اﻣﺮى ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد‬

‫ﻫﻤﺎن ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﺷﻜﻞ(ﮔﻴـﺮى در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺗﻘﺪﻳﺲ ﳕـﻮد و او را از آﻟـﻮده‬

‫ﺷﻮد« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٧-١٤:٢‬‬

‫ﺷﺪه ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻧﮋاد ﺑﺸﺮ را آﻟﻮده ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎز داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‬

‫ﻣﻨﺪرﺟﺎت اﳒﻴﻞ ﺑﻪ اﻣﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺷﺎره دارﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎزﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‬

‫ﻛﻪ روح(اﻟﻘﺪس ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎرى را اﳒﺎم داد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دﻗﻴﻘـﺎً ﳕﻰ(داﻧﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪاى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﻧﻴﺰ داﺷﺖ‪ .‬وﻟﻰ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻟﻮدﮔﻰ ﮔﻨﺎه از واﻟﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﻮدك ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ‬

‫واﻗﻌّﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻮﺟﻮدى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺻﺮف ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن‬

‫ﳊﻈـﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻨﻴﻦ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ در‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳـﺲ روح(اﻟﻘﺪس ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ‬ ‫‪l‬‬ ‫ﺳﺮاﺳﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴﺢ اداﻣﻪ داﺷﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٤:٤‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٤:٩‬‬

‫ﻋـﺪه راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺳﻔﺮ‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴـﺢ از زن ﲢﻘﻖ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ اوﻟﻴﻦ و ‪l‬‬

‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ از ﺧﺪا ﻣﺒﻴّﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻟﻪ آﻏﺎز ﻫﺴﺘﻰ(اش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫او داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ و ﺗﻮﻟﺪ او ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ‪l‬‬

‫او واﻗﻌﻰ ﺑـﻮد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﻳﻜﻰ از ﻣـﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴـﺰى ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ در او ﻧـﺒﻮد‪.‬‬ ‫دوﺑﺎره روى اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ :‬او ﭼﻮن ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻛﻮدك از ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺟﻠﻴﻠﻰ زاده ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻮدﻛﻰ ﻛﻪ اﳒﻴﻞ(ﻧﮕﺎران ﺑﻪ دﻗﺖ‬

‫ﲤﺎم ﺷﺠـﺮه(ﻧﺎﻣﻪ زﻧﺪﮔﻴـﺶ را ﺛﺒﺖ ﳕﻮدﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪١٧-١:١‬؛ ﻟـﻮﻗـﺎ ‪٣٨-٢٣:٣‬؛‬ ‫ده ﺗﻮﻟﺪ‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪٢٣:١٣‬؛ ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢٧:٧‬ﮔـﺮﭼﻪ ﺻﺪاﺋﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﮋ ‪l‬‬

‫از زن ﭼﻴﺰى از ارزش او ﻧﻜﺎﺳﺖ‪ .‬در ﻓﺼـﻞ دوم ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ ﻛﻪ او ﺑﻌﺪ از‬

‫»ﳒﺎت‪,‬دﻫﻨﺪه و ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ« را ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺣﻮاﻟﻰ ﺑﻴﺖ(ﳊﻢ داد )ﻟﻮﻗﺎ ‪-٨:٢‬‬

‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪن و ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟﺪش ﺑﻮد‪ :‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا و‬

‫‪ ،(٢٠‬وﻟﻰ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮزادى ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻗﻨﺪاﻗﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪه و‬

‫ﻫﻢ ﺷﺄن ﺑﺎ ﭘﺪر‪ .‬وﻟﻰ ﺗﻮﻟﺪ زﻣﻴﻨﻰ او ﺣﺎوى ﭼﻨﺪ ﻋﺎﻣﻞ اﺿﺎﻓﻰ ﺑﻮد‪ :‬او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ‬

‫در آﺧﻮرى ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٧:٢‬‬

‫ﭼﻴﺰى ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آن ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و وارد ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ در ﮔﻨﺎه و ﻓﺴﺎد ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻧﻮزاد‪ ،‬ﻧﻪ در ﻫﺸﺖ روز اول زﻧﺪﮔﻴﺶ و ﻧﻪ‬ ‫در ﺑﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﺷﻤـﻌـﻮن ﭘﻴﺮ او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪-٢١:٢‬‬

‫‪≤∞¥‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∞µ‬‬

‫‪ (٣٥‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ در ﻣـﻮرد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎن ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ‪،‬‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ رﺳﺎﻟﺖ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ آﻧﻬﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮزاد را ﻣﻼﻗﺎت ﻛـﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ در ﻣـﻮرد ﻓﺮارى‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺎﮔﺮدﮔﻴﺮى اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻜﺲ(اﻟﻌﻤﻠﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او را از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف‬

‫دادن او ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺗـﺮس دﺳﻴﺴﻪ ﻫﻴـﺮودﻳﺲ ﻛﺒﻴـﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ )ﻣﺘـﻰ ‪-١:٢‬‬

‫و اﻛﻨﺎف ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﻴﺎر ﺑﺎز دارﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺘﻬـﻮراﻧﻪ‬

‫‪ .(٢٣‬ﻣﻮردى ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺴـﺮى ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﳒﺎرى اﻫﻞ ﻧﺎﺻـﺮه رﺷﺪ‬

‫ﻣﻰ(ﳕﻮد و اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٢١:٣‬اﮔﺮ آﻧﻬﺎ‬

‫ﻛﺮد‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺴﺮان در ﻧﺎﺻﺮه ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻴﺰى در‬

‫ﻛﺎﻣـﻼ ﻗﺎﻧﻊ ﳕﻰ(ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﻧـﺎﺻـﺮى ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺧـﻮدﺷﺎن اﻧﺴﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬آﻳـﺎ‬ ‫ً‬

‫ﳕﻮ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ روح ﻗﻮى ﻣﻰ‪,‬ﮔﺸﺖ‬ ‫او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ‪» :‬و ﻃﻔﻞ ّ‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻜﺲ(اﻟﻌﻤﻠﻰ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ؟ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﻋﻴﺴـﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳـﻚ‬

‫و از ﺣﻜﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﺮ وى ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٤٠:٢‬‬

‫او وﻗﺘﻰ در ﺳﻦ ‪ ١٢‬ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺳﻔﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺴﺮ واﻗﻌﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻔﺮ‬

‫ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻨﻮع ﺧﻮد ﳕﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را »ﻣﺮدى ﭘﺮﺧﻮر وﻣﻴﮕﺴﺎر و دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران« ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ؟ )ﻣﺘﻰ ‪.(١٩:١١‬‬

‫ﺳﻪ روزه(اش ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﻳﻮﺳ‪ w‬و ﻣﺮﻳﻢ ﺷﺪ و آﻧـﻬﺎ ﺳﺮاﳒﺎم او را در ﻣﻌﺒﺪ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎى ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻌﻠﻤﺎن اﻟﻬﻴﺎت ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ واﻗﻌّﻴﺖ ﭼﻴﺰى از واﺑﺴﺘﮕﻰ او‬

‫‪v OŽ v¼UÖ¬œuš‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ دﻳﮕـﺮان ﻧﺒـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ او ﻫﻢ ﻳﻚ اﻧﺴـﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮش ﻧﺎﺻﺮه و ﺗـﺎﺑﻌﻴﺖ واﻟﺪﻳﻦ و ﺗﺮﻗﻰ در »ﺣﻜﻤـﺖ و رﺿﺎﻣﻨﺪى ﻧﺰد ﺧﺪا و‬

‫اﺳﺖ‪ .‬او ﺧﻮد ﻧﻴﺰ از اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺶ آ ﮔﺎه ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺼﻞ دوم اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ او‬

‫ﻣﺮدم« ﳕﻰ(ﻛﺎﺳﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٥٢-٤١:٢‬ﭼﻨﻴﻦ وﻗﺎﻳﻌﻰ اﺗﻔﺎق ﻣﻰ(اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن او‬

‫از اﻟﻮﻫﻴـﺖ ﺧـﻮد آ ﮔﺎه ﺑـﻮد‪ .‬ﻗﺒـﻼً ﻫﻢ دﻳﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﺣـﺘّﻰ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻳﻚ ﭘﺴﺮﺑـﭽـﻪ‬

‫ﻫﻢ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده(اش ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻓﻘﻂ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎدام ﻛﻪ او در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(زﻳﺴﺖ‪،‬‬

‫دﻳﺮﺑﺎور ﻧﺎﺻﺮه ﺑﻌﺪﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻌﺠﺰه(ﮔﺮ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ‬

‫داراى ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ از ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ آ ﮔﺎﻫﻰ زﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭘـﺪر ﺑـﺰرﮔﺘﺮ از‬

‫اﻳﻦ ﻧـﻴﺴـﺖ ﳒﺎر ﭘـﺴﺮ ﻣـﺮﻳﻢ و ﺑـﺮادر ﻳﻌـﻘﻮب و ﻳـﻮﺷﺎ و ﻳـﻬﻮدا و ﺷـﻤﻌـﻮن؟ و‬

‫اوﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٨:١٤‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮان او اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﳕﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ؟« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(٣:٦‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻏﺎﻟﺒﺎً از ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻳﺎد ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺮف(ﻧﻈﺮ از ﻫﺮ‬

‫او ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻰ(رﻏﻢ ﺷﻬﺎدت اﻧﺒﻴﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪،‬‬

‫اﻳﺪه ﻣﺨﺎﻟﻔﻰ‪ ،‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳـﻦ ﻣـﻮرد آ ﮔﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ از روى‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه در رود اردن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٠:١‬؛ ﻣﺘﻰ‬

‫ﺑﺪﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺎ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣـﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ا ﮔﺮ اوﻻد اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻳـﺪ‪،‬‬

‫‪ .(١٧-١٣:٣‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺸﺎﻧﻪ آﻏﺎز رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ او ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﱳ و‬

‫اﻋﻤﺎل اﺑﺮاﻫﻴﻢ را ﺑﺠﺎ ﻣﻰ‪,‬آوردﻳﺪ‪ .‬وﻟﻴﻜﻦ اﻻن ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﻣﻦ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ(اﻟﻌﻤﻞ(ﻫﺎى ﻣﺘﻔـﺎوﺗﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ او را ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﺷﻨﻴﺪه‪,‬ام ﺗﻜﻠﻢ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫∂∞≤‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∞≤‬

‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٤٠-٣٩:٨‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬

‫داﺷﺖ‪ .‬ﻋﺪه(اى ﻓﻜﺮ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او ﻟﻘـﺐ ﺧﻮد را از ﻛﺘﺎب داﻧﻴﺎل اﻗﺘﺒﺎس ﻛﺮده‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ا ﮔﺮ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ ﻛﺴﻰ‬

‫ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣـﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺨﺼـﻰ ﻣﺜﻞ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﺑـﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﳕﻰ‪,‬داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻜﻦ ا ﻛﻨﻮن دﻳﺪﻧﺪ و دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻻ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﻣﻰ(ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬ ‫)داﻧﻴﺎل ‪ (١٣:٧‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎ ً‬

‫ﻣﺮا و ﭘﺪر ﻣﺮا ﻧﻴﺰ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٤:١٥‬‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ او ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻮدى اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﺷﺪه‪،‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺗﻀﺎدى در ﻓﻜﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎﺑـﻴـﻦ آ ﮔﺎﻫﻴﺶ از اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧـﻮد و ﻧﻴﺰ اﻧﺴـﺎن‬

‫ﻧﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮدم ﻋﺎدى ﻳﻬﻮدى ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬

‫ﺑﻮدﻧﺶ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ را درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬

‫از ﻟﻘﺐ »ﻣﺴﻴﺢ« ﺑﺮاى ﺧﻮدش‪ ،‬ﳑﻜﻦ اﺳﺖ اﻣﻴﺪى ﺑﻴﻬﻮده در آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﮔﻔـﺘـﻪ(اش را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎﻻ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮًا ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ از ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬

‫ﻧﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌـﻨـﻰ ﭘـﺴـﺮ اﻧـﺴـﺎن ﻛـﻪ در‬

‫ـﻼ از ﺑﺮوز اﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮى ﳕﻮد‪ ،‬آﻧﻬـﺎ‬ ‫از ﻟﻘﺐ ﻏـﻴﺮﻣﺘﻌﺎرف »ﭘـﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻛﺎﻣ ً‬

‫آﺳﻤﺎن اﺳﺖ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٣:٣‬و »ﭘﺲ ا ﮔﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ‬

‫دﻗﻴﻖ(ﺗﺮ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻛﺴﻰ ﮔﻮش ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻨﻮع ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻪ اول ﺑﻮد ﺻﻌﻮد ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ؟« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٦٢:٦‬‬

‫وﻟﻰ داﻧﻴﺎل ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ از اﻳﻦ ﻟﻘـﺐ اﺳـﺘـﻔـﺎده ﻛـﺮده‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻋﻴﺴﻰ از ﻟﻘﺐ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« در اﻳﻦ آﻳﺎت و در ﻫﺸﺘﺎد ﻣـﻮرد دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺻﺎ ﺟﺎﻟﺒﻰ اﺳﺖ‪» .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻟﻘﺐ دﳋﻮاه ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫در اﻧﺎﺟﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﻧﺒـﻮت(ﻫـﺎى‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻟﻘﺐ در ﻣـﺰﻣﻮر ‪٤:٨‬؛ ‪ ٣:١٤٦‬و ﻫﻤﭽﻨﻴـﻦ ﺑـﺎرﻫﺎ در ّ‬

‫ﺣﺰﻗﻴﺎل ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﺪا ﺣﺰﻗﻴﺎل ﻧﺒﻰ را »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻛﺜـﺮًا آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮد‪ ،‬وﻟﻰ دﻳﮕـﺮان ﺑﻪ ﻧﺪرت از اﻳﻦ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﺪف از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺸﺎن دادن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺣﺰﻗﻴﺎل در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬

‫ﻟﻘﺐ ﺑﺮاى ﻧﺎﻣﻴﺪن او اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ او از ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪،‬‬

‫ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺣـﺰﻗﻴﺎل در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﻼل ﺧﺪا‪ ،‬ﺑـﺴـﻴـﺎر‬

‫ﺧﻮد را »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻣﻰ(ﻧـﺎﻣـﻴـﺪ‪» :‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻟﻚ روز ﺳﺒـﺖ اﺳـﺖ« )ﻣﺘـﻰ‬

‫ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺰﻗﻴﺎل ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺿﻌ‪ w‬و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺤﺾ ﺧﻮد را در ﻣﻮاﺟﻬﻪ‬

‫‪» ،(٨:١٢‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ ﺗـﺎ ﮔـﻢ ﺷـﺪه را ﺑﺠﻮﻳﺪ و ﳒـﺎت‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺑﻰ(ﻧـﻘـﺎب درك ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﻟـﻘـﺐ ﺑـﺮاى ﻧﺎﻣﻴﺪن ﺧـﻮدش‬

‫ﺑﺨﺸﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(١٠:١٩‬اﺳﺘﻔﺎده ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺑﻴﻨﺶ ﺟﺪﻳﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﳕﻮد‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛﺮد و از‬

‫ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ و ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺮﮔﺎه او در ﻣﻮرد ﺧﻮد‬

‫ﺳﻮﺋﻰ از ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺎﺷﻜـﻮﻫﻰ ﻛﻪ از آﳒﺎ آﻣﺪه ﺑـﻮد و از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ از ﺣﻘـﺎرت و‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮده‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻬﻢ را درﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آ ﮔﺎه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺘﻰ ﻣﻮ ّ‬

‫در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮد را »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺤﺚ(ﻫﺎى زﻳﺎدى‬

‫ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻋﻴﺴﻰ در اﺳﺘﻔﺎده از اﻳـﻦ ﻋـﻨـﻮان‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻣﻨﻈـﻮر را در ذﻫﻦ‬

‫در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻘﺐ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« از ﻧﻈﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻳﻬﻮدى ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺴﺘﺮده(اى‬

‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﻰ(داﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﭘـﺎدﺷـﺎه ﻣـﻠـﻜـﻮت ﺧﺪاﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣـﻠـﻜـﻮت‬

‫∏∞≤‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∞π‬‬

‫ﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ از ﻃﺮﻳـﻖ ﺣـﻘـﺎرت او ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷـﻮد‪ .‬وﻟﻰ آﻧﭽﻪ ﻣـﺴـﻠّ ً‬

‫ﻧﻔﺮ از ﺷـﺎﮔـﺮداﻧﺶ ﻛـﻪ او را در ﺟﺎده ﻋﻤـﻮاس دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓـﻜـﺮ ﻛـﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او ﻳـﻚ‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ(ﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷـﻜـﻰ در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻟﻘـﺐ‬

‫ﻫﻤﺸﻬﺮى ﺳﺎده اﺳﺖ ﻛﻪ از اوﺿﺎع و اﺣﻮال روز ﺑﻰ(ﺧﺒﺮ اﺳﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪-١٨:٢٤‬‬

‫اﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﻣﻨﻈﻮر دﻳﮕﺮى ﻛﻪ‬ ‫»ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ و ً‬

‫‪ .(١٩‬ﻣﺮﻳﻢ او را ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬

‫اﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ اﺣﺘﻤﺎﻻً از اﻳﻦ ﻧﺎم داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎوى اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ او و ً‬

‫‪ .(١٥:٢٠‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ او را ﻣﻰ(ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻓﺮق ﻓﺎﺣﺸﻰ ﺑﻴﻦ او و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدان‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻠﻴﻠﻰ ﻛﻪ در ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎى ﻃﺒﺮﻳﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٥-٤:٢١‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣـﻮﻫﻮﻣﺎت را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴـﻰ ﻣـﻰ(درﺧﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ(ﻫﺎﻟﻪ(اى ﺑﺮ ﮔـﺮد‬

‫¬‪ÊU ½« «—UJý‬‬ ‫ﺧﻮدآ ﮔﺎﻫﻰ ﻋﻴﺴﻰ از اﻧﺴﺎن ﺑـﻮدن ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺳﻂ دﻳﮕﺮاﻧﻰ ﻛـﻪ او را در ﻃﻰ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﻴﺶ ﻣﻰ(دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺮز ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ او اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮش ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻮردى ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﻰ در ﻇﻬﻮر ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى‬ ‫ﻛﻪ او را ﭼﻴﺰى ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﭘﺴﺖ(ﺗﺮ از اﻧﺴﺎن ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺑﻌﺪ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش از‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫اول اﻳﻨﻜﻪ او ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎرى از ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﭘﺴﺮ داود«‬

‫وﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮدن ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬رﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر‬

‫و »ﺛﻤﺮه ﺻﻠﺐ« داود ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ؟ او »در ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ او ﻧﺪارد‪ .‬اﻧﺎﺟﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‬

‫ﮔﻨـﺎه« آﻣـﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٣:٨‬ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﺮاى آن زن ﺳﺎﻣـﺮى ﻣـﻮردى‬ ‫ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ آن زن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﺪار ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﻣﻰ(ﻛـﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫‪l‬‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ )ﻣﺘـﻰ ‪٢:٤‬؛ ﻣـﺮﻗﺲ ‪١٢:١١‬؛ ﻣﺘـﻰ ‪ ،(١٨:٢١‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻛـﻪ‬

‫ﻣﺮدى ﻳﻬﻮدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﻋﺪﺗـﺎً ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﻧﻔـﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ )ﻳﻮﺣﻨـﺎ‬ ‫‪ .(٩:٤‬ﻇﻬﻮر ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ آن ﻗﺪر ﻋﺎدى و ﻣـﻌـﻤـﻮﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬

‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺮدم ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻰ(ﺷـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﳕﻰ(ﺷـﻮد )ﻣـﺰﻣﻮر ‪ .(١٢:٥٠‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫‪l‬‬

‫‪٧:٤‬؛ ‪ ٢٨:١٩‬ﻛﻪ ﻣﻮرد اﺧﻴﺮ در ﻣﺰﻣﻮر ‪ ٢١:٦٩‬ﭘﻴﺸﮕﻮﺋﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد(‪ .‬او ﻣﻌﻨﻰ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ راه ﺑﺮود‪.‬‬ ‫ً‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدم ﻋﺎدى در ﺧﻴﺎﺑﺎن(ﻫﺎى اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر‬

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ را ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٦:٤‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪا ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﳕﻰ(ﺷﻮد )اﺷﻌﻴﺎ‬

‫اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺖ‪ ،‬آن‬

‫ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﺑﻴﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ (٢٤:٨‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻧﻪ‬ ‫‪ .(٢٨:٤٠‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ‪l‬‬

‫وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗـﻮﺟﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ او ﺟﻠﺐ ﺷﺪ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤-١٠:٧‬او آن ﭼﻨـﺎن از‬

‫ﻣﻰ(ﺧﻮاﺑﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻰ(رود )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(٤:١٢١‬از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ او ﻫﺮ ﻛﺎرى را‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣـﺮدم ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨـﺪه(اش ﺑـﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪن او ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪ‬

‫ﻛﻪ دﻳﮕﺮان اﳒﺎم ﻣﻰ(دادﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ اﳒﺎم ﳕﻰ(داد‪ ،‬اﳒﺎم ﻣﻰ(داد‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﻰ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى ﺑﮕﺬارد و ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺶ‪ ،‬او را ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﻛﺲ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟـﻬـﻰ او اﻓـﺰوده ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻓـﺰوده‬

‫دﻳﮕﺮى را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(٥٠-٤٧:٢٦‬ﺣﺘﻰ ﺑـﻌـﺪ از زﻧﺪه ﺷﺪﻧـﺶ دو‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫∞‪≤±‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫ﭘﺎره(اى اوﻗﺎت ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﻰ(ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺑﺪن ﺣﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬ ‫)ر‪.‬ك ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٤٦-٤٤:٧‬او ﻣﺪﻓـﻮن ﺷـﺪن ﺧـﻮد را ﭘﻴﺸـﮕـﻮﺋﻰ ﻛـﺮد )ﻣـﺮﻗـﺲ‬ ‫‪٨:١٤‬؛ ﻣﺘﻰ ‪ .(١٢:٢٦‬ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺷﺎم آﺧﺮ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻜﻴـﻪ ﳕـﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ .(٢٣:١٣‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ از ﺑﺪﻧﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٢٦:٢٦‬وﻗﺘﻰ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ در آن ﺷﺐ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺷﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻮرد ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﻰ در راﺑﻄﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او دﻳﺪه ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان او را ﻣﻰ(دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن‬ ‫و ﻧﻮﺷﻴﺪن اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪١٣-١٠:٩‬؛ ‪ .(١٩:١١‬و در آن ﺷﺐ اﻧـﺪوﻫﻨﺎك ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧـﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد و در‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد ﭘـﺎره ﻛﺮد و ﺷﺮاب را ﺑﻪ‬ ‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻧـﺎن را ﺑﻪ‬ ‫‪l‬‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ او ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﳕﻮد‪ ،‬او را‬ ‫ﻣﺠﻤﻮع ﺑﻪ‬ ‫‪l‬‬ ‫در ﺣﺎل ﺻﺮف ﻏﺬا دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻃﻰ آن ﺳﺎﻋﺎت ﺷﺎﮔـﺮدان او را رﳒﻮر ﻣﻰ(دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬او در ﻃـﻮل زﻧﺪﮔﻴـﺶ‬ ‫رﱋ(ﻫﺎى زﻳﺎدى ﻛﺸﻴﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣـﻮرد ﺣﺪ اﻋﻼى رﱋ ﺑﻮد‪ .‬او اﺗﻬﺎﻣـﺎت‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن و ﻧﻔﺮت ﺑﻰ(اﻳﻤﺎﻧﺎن ﻫﻢ(ﻧـﮋادش و آزارﻫﺎى دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﻫﺎ ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ واﻗﻌﻪ(اى ﻛﻪ در ﺷﺮف وﻗﻮع ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻮق ﲢﻤﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ آن ﺷﺐ در‬ ‫ﺑﺎغ ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧـﻰ »ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪه اﻓﺘـﺎد« و »ﻋﺮق او ﻣﺜﻞ ﻗﻄـﺮات ﺧﻮن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻣﻰ‪,‬رﻳﺨﺖ« )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ (٤٤:٢٢‬ﺷﺒﺢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺮار ﺑﻮد »ﺑﻪ دردﻫﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﮔـﺮدد« و »ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ‪,‬ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﻴـﺪ‪،‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ را آﻣﻮﺧﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠:٢‬؛ ‪ (٨:٥‬ﺷﺒﺢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ »ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺑﺮاى ﻣﺎ زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ« و »ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﻣﺮد«‬ ‫)اول ﭘﻄﺮس ‪١:٤‬؛ ‪ (١٨:٣‬ﺷﺒﺢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﻰ او‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻋﻴﺴـﻰ را ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺗﺎج ﺧﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ او‬ ‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ »اﻳﻨﻚ آن اﻧﺴﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٥:١٩‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤±±‬‬

‫و ﺳﺮاﳒﺎم اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﺮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺧﺪا ﲟﻴـﺮد‪ .‬او ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮد را ﺧﻢ ﻛـﺮد و روح ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴـﻢ ﳕـﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٠:١٩‬او ﺗﺎ ﺑـﻪ ﻣـﺮگ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﻰ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻄﻴﻊ ﺷﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٨:٢‬ﻛـﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﻰ ﭘﺲ از ﻣﺼﻠﻮب‬ ‫ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺳﺮﺑﺎزان از ﻣﺮگ او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮى او را ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﺳﻮراخ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﺪ ﺟﺎرى ﺷﺪن ﺧﻮن و آب از ﻣﺤﻞ زﺧﻢ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٥-٣٢:١٩‬ﳊﻈﻪ(اى ﺑﻌﺪ ﺟﺴﺪ او را ﲢﻮﻳﻞ ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس و ﻳﻮﺳ‪w‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻰ از اﻫﺎﻟﻰ راﻣﻪ دادﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﺟﺴﺪ ﻋﻴﺴـﻰ را ﺑﺎ ﻋﻄـﺮﻫﺎ و ادوﻳﻪ(ﻫﺎى ﺧﻮﺷﺒﻮ‬ ‫ﺷﺴﺘﺸﻮ داده ﻛﻔﻦ ﳕﻮدﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(٤٢-٣٨:١٩‬ﺑﻌﺪ او را در ﻣﻘﺒﺮه(اى ﺻﺨﺮه(اى‬ ‫دﻓﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﻗﻴﺎﻣﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن در آﳒﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺄﻳﻮس و ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﺮد‪ ،‬ﺷﺎﮔـﺮدان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻘﺪان او ﺑﻪ ﺳﻮگ ﻧﺸﺴﺘﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺸﺨﺺ‬ ‫ﺷﺪ ﺟﺴﺪ او در ﻗﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺴﻴـﺎر ﻧـﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺮا‬ ‫ﺑﺮده‪,‬اﻧﺪ و ﳕﻰ‪,‬داﱎ او را ﻛﺠﺎ ﮔـﺬارده‪,‬اﻧﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٣:٢٠‬ﺟﺴﺪ ﻣﺴﻴـﺢ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺮﻳﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮد او ﺑﻮد! ﺑﺮاى ﻣﺮﻳﻢ و ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﭼﻴـﺰى ﻛﻤﺘﺮ از ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ ﻳـﺎ ﺑـﺮﺗﺮ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪه(دار و ﻣـﻀـﺤـﻚ‬ ‫ﻣﻰ(ﳕﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ اﻳﻦ را ﻣﻰ(داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺟﺴﻤﺎ از ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن رﻓﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺗﺼﻮر ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از دﺳﺘﺶ داده(اﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ او‬ ‫ً‬ ‫ﻣﺮده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﻓﺎﻳﺪه(اى ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن از ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻬﻤﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﺴﻢ او ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺎدى ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﻮد وﻗﺘﻰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪﺷﺎن را ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ!‬ ‫ﻇﻬﻮر دوﺑﺎره ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‬

‫≤‪≤±‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪≤±‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ از »ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان« ﺟﺴـﻢ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٣٩:٢٤‬‬

‫و ﺑﺨﺼـﻮص از ﲡﺮﺑﻴـﺎت روﺣﻰ ﺧـﻮدش ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑـﻮﻳـﮋه وﻗﺘـﻰ راﺟﻊ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﺎﮔـﺮدان ﺑﻪ او ﭼﺴﺒـﻴﺪﻧﺪ و او را ﳌﺲ ﻛـﺮدﻧﺪ )ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪١٧:٢٠‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪،(٣٩:٢٤‬‬

‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن و واﻗﻌﻪ دﻓﻦ ﺷﺪﻧﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮارد ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ(ﻫـﺎى او را وارﺳﻰ ﻛﺮدﻧﺪ )ﻟـﻮﻗﺎ ‪٣٩:٢٤‬؛ ﻳﻮﺣﻨـﺎ ‪ ،(٢٧:٢٠‬او را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ داراى اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻰ(ﺗﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ‬

‫ﻏﺬا ﻣﻰ(ﭘﺨﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٤-٩:٢١‬و ﻏﺬا ﻣﻰ(ﺧﻮرد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٢:٢٤‬او ﺑﺮﻣـﺮگ‬

‫ﺑﺮ وﺟﻮد واﻗﻌﻰ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٧:١٢‬؛ ‪٢١:١٣‬؛ ﻣﺘﻰ‬

‫ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪٣٨:٢٦‬؛ ﻣﺮﻗﺲ ‪٣٤:١٤‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪٤٢:٢٢‬؛ ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(١٥-١٤:١٥‬‬ ‫ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎى داﺷﱳ روح اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ داراى ﲤﺎﻳﻼت اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫½‪r ł jI t‬‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا‬ ‫داراﺑﻮدن ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ ﺑﻨﻴﺎدى از‬ ‫‪l‬‬

‫اﻗﻌﻴﺖ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮدن‬ ‫ﺑﻮد )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٥:١٠‬از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ داﺷﱳ ﺑﺪن دﻟـﻴـﻞ و ّ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن ﺷﺎﻣﻞ ﻳـﻚ ﺑُﻌﺪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺴـﺮ ازﻟﻰ‬ ‫ﻓﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻮﻟﻜﻮﻟﻰ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن زﻧﺪه ﺑﻮد ﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻮد ﺷﺎﻣﻞ‬ ‫ﺧﺪا ﺻﺮ ً‬ ‫ﺟﺴﻢ و روح؟ آﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن او ﻧﺴﺒﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺎﻣﻞ؟‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ زﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﲤﺎﻳـﻼت دروﻧﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧـﻮد را ﻧﺸﺎن‬ ‫دﻫﺪ‪» :‬اى ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ا ﮔﺮ ﳑﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ از ﻣﻦ ﺑﮕـﺬرد‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اده ﺗﻮ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٩:٢٦‬اﻟﺒﺘﻪ ﲤﺎﻳﻼت اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻪ ار ‪g‬‬ ‫اﺳﺘﻪ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ درﺧﻮاﺳﺘﻰ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ آﻳﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﺧﻮ ‪l‬‬ ‫ﻓﻮق ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﻰ(دارد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻮرد ﺧﺎص و ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻳﻪ ﻓﻮق ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻓﻘـﻂ داراى ﺟﺴﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬او‬

‫اﻗﻌﻴﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى رواﻳﺎت اﳒﻴﻞ آﺷﻜﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ‬ ‫ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ و ّ‬

‫او ﺑُﻌﺪى ﻧﺎدﻳﺪﻧﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬او داراى روح ﺑﻮد‪ .‬او داراى روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﮔﺸﺖ و از ﺣﻜﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﺪه‪) «...‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٠:٢‬ﻋﻴﺴﻰ در ﻋﻨﻔـﻮان ﺟﻮاﻧﻰ‬

‫داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﺪام ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬در ﺳﺎﺧﺘﺎر اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫دﻟﻴﻞ ﻧﻬﺎﺋﻰ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ُﻣﺮدن او ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﻣﻴﺮد‪،‬‬

‫»ﳕﻮ ﻛﺮده ﺑﻪ روح ﻗﻮى‬ ‫ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻗﺎﻟﺐ ﭘـﺴـﺮى ﺟﻮان در ﻧﺎﺻﺮه ّ‬

‫»در ﺣﻜﻤﺖ و ﻗـﺎﻣـﺖ و رﺿﺎﻣﻨـﺪى ﻧـﺰد ﺧﺪا و ﻣـﺮدم ﺗﺮﻗﻰ ﻣﻰ‪,‬ﻛـﺮد« )ﻟـﻮﻗﺎ‬

‫او ﻧﻴﺰ ﻣﺮد و ﻣﺮگ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺪاﺋﻰ روح از ﺟﺴـﻢ‪ .‬او روح ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺪرش‬

‫‪ .(٥٢:٢‬ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮى رﺷﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬در روح ﻧﻴﺰ رﺷﺪ ﻣﻰ(ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬او ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﭙﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣُﺮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٤٦:٢٣‬اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﻧﺸﺎن داد‬

‫و آ ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮد را از ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻧﺎل(ﻫﺎى ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺴﺮان ﻣﻌﺎﺻﺮش ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ ﺑﻮد از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺘﺸﻜﻠﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎن‪.‬‬

‫ﻣﻰ(آوردﻧﺪ‪ ،‬ﲢﺼﻴﻞ ﳕﻮد‪ .‬ﺑﻪ رﻫﻨﻤﻮدﻫﺎ و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻳﻮﺳ‪ w‬و ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻮش ﻣﻰ(ﺳﭙﺮد‬

‫وﻟﻰ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن داراى روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫و ﻳﺎد ﻣﻰ(ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﳕـﻮد‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ارزش(ﻫﺎى ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺨﺼﻴـﺖ او ﻫـﺮ‬

‫ﻓﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ او ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ‪ .‬او ﺧﻮدش ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از روﺣﺶ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آورد‬ ‫ﺻﺮ ً‬

‫ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺘـﺠـﻠّﻰ ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮرد ﻓـﻮق(اﻟﻌﺎده در زﻧﺪﮔﻰ او ﺣﻜﻤـﺖ و‬

‫‪≤±¥‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤±µ‬‬

‫ﻓﺮاﺳﺖ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻓﺰوﻧﻰ ﻣﻰ(ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ او ﺧﺪا و داﻧﺎى ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺤﻘﺮ در ﺑﻴﺖ(ﻋﻨﻴﺎ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥:١١‬او ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ اﻧﺴﺎن‬

‫وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﺪودﻳﺖ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺗﻦ ﺳﭙﺮد و از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ رﺷﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪،‬‬

‫دﻳﮕﺮى ﻣﻌﻨـﻰ وﺳﻮﺳـﻪ را ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ )ﻣﺘـﻰ ‪» .(١١-١:٤‬آدم آﺧﺮ« از ﲡﺮﺑﻪ‬

‫ﺳﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺮﻗﻰ ﳕﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻰ(رﺳﻴﺪ ﻛﻪ او در ﺣﺎل ﺗﺮﻗـﻰ و رﺷﺪ اﺳﺖ‪ّ .‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ »آدم اول« آزﻣﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﺮق اﺳﺎﺳﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ او‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺴـﻴـﺎر ژرف اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻧﺸﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﺮاﺣﻞ در ﻃـﻮل‬

‫ﺗﺴﻠﻴﻢ وﺳﻮﺳﻪ ﻧﺸﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٥:٤‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ او ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﻮﻗ‪ w‬ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﻰ در اوج ﺑﻠﻮغ ﻓﻜﺮى ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ روح واﻗﻌﻰ اﻧـﺴـﺎن را ﳕﻰ(داﺷﺖ‪ ،‬ﻏﻴـﺮﳑﻜﻦ ﺑـﻮد ﻛﻪ وﺳﻮﺳﻪ ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﺪا را‬

‫ﻛﻪ او در ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن از آﻧﻬﺎ اﻃﻼﻋﻰ ﻧﺪاﺷـﺖ )ر‪.‬ك ﻣـﺮﻗﺲ ‪.(٣٢:١٣‬‬

‫ﻓﺎ ﺑﺮﮔـﺮﻓﺘﻪ از ﺟﻮﻫﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ‬ ‫ﳕﻰ(ﺗﻮان وﺳﻮﺳﻪ ﳕﻮد )ﻳﻌﻘﻮب ‪ .(١٣:١‬ﺟﺴﻢ ﺻﺮ ً‬

‫ﻫﺮ ﲡﺮﺑﻪ(اى در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺮﻗﻰ او در اﻃﺎﻋﺖ از ﭘﺪر ﻣﻰ(ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ داراى ﭼﻨﻴﻦ ﲡﺮﺑﻪ(اى ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫او را ﻣﺠﻬﺰ ﻣﻰ(ﳕـﻮد ﺗﺎ »رﺋﻴﺲ ﳒﺎت« ﻣﺎ ﮔﺮدد )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٠:٢‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از‬

‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﺴﻢ و روح ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﳕﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﻣﻮر ﻣﺤﻘﻖ ﳕﻰ(ﮔﺸﺖ اﮔﺮ او اﻧﺴـﺎن واﻗﻌﻰ ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﻳﻦ اﻣﻮر‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ در ﻃﻮل زﻣﺎن وﺳﻮﺳﻪ و در ﺳﺎﻳﺮ ﳊﻈﺎت ﺑﺤﺮاﻧﻰ‬

‫ﻣﺤﻘﻖ ﳕﻰ(ﮔﺸﺖ اﮔﺮ او ﺟﺎن و روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﳕﻰ(داﺷﺖ‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﻴﺶ‪ ،‬ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﳕﻮد؟ رواﻳﺎت ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺗـﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ دارﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ او ﲢـﺖ‬

‫دﻟﻴﻞ ﻣﻬﻢ(ﺗﺮ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ روح داﺷﱳ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او داراى ﺷﻮر زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﻞ رﺳﺎﻟﺖ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن ﻣﻘﺪور ﳕﻰ(ﺷﺪ‬ ‫ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺪرت روح(اﻟﻘﺪس ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﻛ ِ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰ(ﺷﺪ و »در روح وﺟﺪ« ﻣﻰ(ﳕﻮد وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(دﻳﺪ ﺧﺪاى ﭘﺪر‪،‬‬

‫)ر‪.‬ك ﻟﻮﻗﺎ ‪٢١:١٠‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٤:٩‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻣﻜﺸﻮف ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ آﻧﻬﺎ را ﺣﻘﻴﺮ ﻣﻰ(ﺷﻤﺎرد )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٢١:١٠‬‬

‫روح(اﻟﻘﺪس ﻧﺎﺷﻰ از دﻋﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮى او ﺑﺎ ﭘـﺪرش ﺑﻮد‪ .‬او ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دﻋﺎ داﺷﺖ‪ ،‬آن‬

‫او ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ ﮔﺮﻳﺴﱳ ﭼﻴﺴـﺖ‪ .‬او ﺑـﺎ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻜﺪر ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ اﻳـﻠـﻌـﺎزر‬

‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻋـﺎ ﻛﺮدن ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٣٥:١‬او اوﻗﺎت ﺧﺎﺻﻰ را در‬

‫ﮔﺮﻳﺴﺖ )ﻳـﻮﺣﻨﺎ ‪» .(٣٦-٣٣:١١‬ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺪﻳﺪ و اﺷﻚ‪,‬ﻫـﺎ« ﺑﺨﺸﻰ از ﲡﺎرب‬

‫ﻃﻮل روز ﺑﻪ دﻋـﺎ اﺧﺼﺎص ﻣﻰ(داد‪ ،‬ﻣـﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻣـﻮاﻗﻌﻰ ﻛﻪ ﻧـﻴﺎز ﺑﻪ ﻫﺪاﻳـﺖ ﭘﺪر‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺑـﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣـﺤـﺪود ﺑﻪ آﻳﻨﺪه(ﻧﮕـﺮى روﺣﺎﻧﻰ او از ﺳـﺮﻧﻮﺷﺖ‬

‫داﺷﺖ )ر‪.‬ك‪ :‬ﻟﻮﻗﺎ ‪١٦:٥‬؛ ‪١٢:٦‬؛ ‪ .(٢٨٬١٨:٩‬اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺎﻗﺪ ﺟﺴﻢ و‬

‫دردﻧﺎك ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ اورﺷﻠﻴﻢ ﳕﻰ(ﺷﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٧:٥‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٤٤-٤٢:١٩‬‬

‫روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﻮد آﻳﺎ او ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ دﻋﺎ داﺷﺖ؟ در واﻗﻊ اﮔﺮ او ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ »دﻟﺶ ﺑـﻪ رﺣﻢ ﻣﻰ(آﻣﺪ« )ﻣـﺘـﻰ ‪ (٣٦:٩‬و روح‬

‫و ﻋﺎرى از روح اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﺻﺮﻓًﺎ ﺧﺪاﺋﻰ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ دﻋﺎ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ دﻋﺎ را‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺗﺮﺣﻢ و ﻫﻤﺪردى ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(داد‪ .‬ﭘﺎره(اى اوﻗﺎت ﻫﻢ ﻣﺤﺰون و‬

‫ﻣﻰ(داﺷﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻋﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮى ﺑﻴﻦ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧـﻰ ﻣـﻰ(ﺷـﺪ )ﻣـﺮﻗـﺲ ‪٥:٣‬؛ ‪ .(١٤:١٠‬او ﻧـﻮاﻗﺺ روﺣﺎﻧـﻰ اﻧـﺴـﺎن را‬

‫او ﻧﻴﺰ روح اﺳـﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺎﻗـﺪ روح‪ ،‬روﺣﻰ ﻏﻴﺮ از روح ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑـﻮد )روح‬

‫ﻣﻰ(داﻧﺴﺖ )ﻣـﺮﻗﺲ ‪ (٢١:١٠‬و اﻳﻦ ﻣـﻮرد ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ در ﺷﺎد ﺑـﻮدن در آن ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ(‪ ،‬دﻋﺎ ﻛﺮدن ﺑﺮاى او ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫∂‪≤±‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪≤±‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﲤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻧﻜﺎر اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖ و ارﺗﺪاد اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬

‫در ﻧﺎﻣﻴﺪن او ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان اﻧﺴﺎن ﻫﻴﭻ اﺑﺎﺋﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑـﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﺑﻴـﺎن‬

‫ﻃﺒﻴﻌـﺖ واﻗﻌﻰ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﳕﻰ(ﮔـﺮﻓﺖ‪ ،‬ﳒﺎﺗﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ وﺟﻮد ﳕﻰ(داﺷـﺖ و‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻪ اﺑﺎﺋﻰ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪه دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﻰ ﺑﺮاى اﻋﻼم ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﳕﻰ(داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﻄﻌﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬

‫ﭘﻄﺮس در روز ﭘﻨﻄـﻴﻜﺎﺳﺖ از ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﻴـﻦ ﻧﺎم ﺑﺮد‪» :‬ﻣﺮدى ﻛﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ از‬

‫وﻟﻰ ﺣﺎل ﻻزم اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﺒﺮﻫﻦ ﮔﺸﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٢٢:٢‬ﭘﻮﻟﺲ در اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻋﻼم‬

‫را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫـﻤـﺎن اﻧـﺪازه دﺷﻤﻨﺎن اﳒﻴﻞ او ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ اﻟـﻮﻫﻴـﺖ او را‬

‫ﳕﻮد‪» :‬ﺑـﻪ وﺳﺎﻃﺖ او )اﻳـﻦ ﻣﺮد( ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ از آﻣﺮزش ﮔـﻨﺎﻫﺎن اﻋـﻼم ﻣﻰ‪,‬ﺷـﻮد«‬

‫ﻣﺼﺮًا ﺗﺎﻛﻴﺪ دارد‬ ‫ﻛﺪا و‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮآن ﻣﻮ ً‬ ‫ّ‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪ .(٣٨:١٣‬ﭘﻮﻟﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا(ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن روﺷﻨﻔـﻜﺮ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن‬

‫)ر‪.‬ك‪ :‬اول ﻳـﻮﺣـﻨـﺎ ‪٢٢٥-٢٢:٢‬؛ ‪٦-١:٤‬؛ ‪١٢-٥:٥‬؛ دوم ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪،٧‬‬

‫داد ﻛﻪ ﺧﺪا »روزى را ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ در آن رﺑﻊ ﻣﺴـﻜﻮﻧﻰ را ﺑﻪ اﻧﺼﺎف داورى‬

‫‪» .(١١٬٩‬ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد ﺑﻪ آن ﻣﺮدى ﻛﻪ ﻣﻌّﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد و ﻫﻤﻪ را دﻟﻴﻞ داد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او را از‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و اﻳﻦ اﺳﺖ روح دﺟﺎل )ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ( ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه‪,‬اﻳﺪ ﻛﻪ او ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ و‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣١:١٧‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن(داران ﻗﺮﻧﺘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬

‫اﻻن ﻫﻢ در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣:٤‬‬

‫داد‪» :‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻮت آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﺪ« )اول‬ ‫ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ،(٢١:١٥‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »اﻳﻦ ﻣﺮد« ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﺷﺎره‬ ‫ﺷﺪه اﺳـﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴـﺎن ‪٣:٨‬؛ ‪ .(١٢-١٠:١٠‬اﻧﺴﺎﻧّﻴـﺖ واﻗﻌﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺨﺸﻰ از ﭘﻴﺎم اﳒﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﻮﻻن اﻋﻼم ﳕﻮده(اﻧﺪ‪.‬‬

‫«½ ‪ÁUMÖ “« È—UŽ v½U‬‬ ‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داراى ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮده‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﭼﺎر ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺧﻄﺎى ﻓﻜﺮى ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ او داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ ﮔﻨﺎه(آﻟﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ آﻣـﻮﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ آﻣﺪن ﻣـﺴﻴﺢ »در ﺟﺴﻢ« ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻛﻪ او »در ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﻨـﺎه« آﻣﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ (٣:٨‬و ﺑﺎ آن ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺟﺴـﻢ داﺷﱳ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻧﻴـﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ واﻗﻌّـﻴﺖ را ﻣﻰ(رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ او ﻃـﺒﻴﻌﺖ‬

‫زﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕﺮى داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ و ذات او ﻣﺸﻤﻮل اﻳﻦ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ‬

‫ـﺮ اﻋﻼى ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓـﱳ‬ ‫واﻗﻌﻰ اﻧـﺴﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛـﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔـﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺳ ّ‬

‫ﻧﺒـﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ذات او ﮔﻨﺎه(آﻟـﻮد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﮔـﻨـﺎه دو ﻣـﻮرد‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎرات »ﻛﻠﻤﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٤:١‬و »ﺧﺪا در ﺟﺴﻢ‬

‫ﻣﺘﺮادف ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻋﻨﺼـﺮ اﻟـﺰاﻣﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋـﻨـﺼـﺮى‬

‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ« )اول ﺗـﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ (١٦:٣‬و »ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه« )اول ﻳـﻮﺣﻨﺎ‬

‫اﻓﺰوده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا آدم و ﺣﻮا را ﺑﺪون ﮔﻨﺎه آﻓﺮﻳﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫‪ (٢:٤‬و »ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓـﺮزﻧﺪان در ﺧﻮن و ﺟﺴـﻢ ﺷﺮﻛﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬او )ﻣـﺴﻴﺢ( ﻧﻴـﺰ‬

‫وﻟﻰ ﺑﻌﺪاً ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم آﺧﺮ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻳﻦ ﻫﺮ دو ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ (١٤:٢‬ﻣﺒّﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫و واﻗﻌﻰ آﻣﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻰ(ﻋﻴﺐ ﻫﻤﭽﻮن آدم اول‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺮﺧﻼف آدم اول‪ ،‬ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه‬

‫∏‪≤±‬‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤±π‬‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﮔﻨﺎه دورى ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ »ﻗﺪوس و ﺑﻰ‪,‬آزار و ﺑﻰ‪,‬ﻋﻴﺐ‬

‫ﳕﻰ(ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮدن ﺑﺮاى او ﺑﻪ‬

‫و از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺟﺪا ﺷﺪه و از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﺮدﻳﺪه« ﺗﻮﺻﻴ‪ w‬ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬

‫دﻟﻴﻞ ارﺗﺒﺎط ﺧﺎﺻﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻃﺒﻴـﻌـﺖ اﻟـﻬـﻰ(اش ﺑـﺮﻗـﺮار ﺑﻮد‪،‬‬

‫‪ .(٢٦:٧‬اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻰ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻘﺪس‪ ،‬ارزش اﺧﻼﻗﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮردى ﻛﻪ در اداﻣﻪ ﺑﺪان اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫او را از ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎرات دﻳﮕﺮى ﻧﻈﻴﺮ ﺑﻰ(آزار و ﺑﻰ(ﻋﻴﺐ و ﺟﺪا‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻰ(ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺮﻓًﺎ ارزﺷﻰ ﺧﻨﺜﻰ از ﻣﻌـﺼﻮﻣﻴﺖ ﻧﺒﻮد آن ﭼﻨﺎن‬ ‫ﻛﻪ در آدم اول ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﲤﺎم ﲡﺮﺑﻴﺎت ﻣﺎ و ﺑﺨﺼﻮص‬

‫از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎﻫﻰ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﺤﺴﻮب ﻧﺸﺪه ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران‪ ،‬ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺑﺪﻳﻬﻰ‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را از اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﻗﻠﻤﺮو وﺳﻮﺳﻪ ﺷـﺪن‪ ،‬ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ آن ﻏﺎﻟـﺐ ﻣﻰ(آﻣﺪ‪ .‬وﺳﻮﺳﻪ اﮔﺮ‬

‫ﺑﻴﺎﻧﺎت و اﻇﻬﺎرات روﺷﻦ و ﺻﺮﻳﺢ دﻳﮕﺮ ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ »در وى‬

‫ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺗﻼش و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪارد‪ .‬وﺳﻮﺳﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬

‫ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎه ﻧﻴﺴـﺖ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (٥:٣‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ »ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎه ﻧﻜـﺮد« )اول ﭘﻄﺮس‬

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺬاﺑّﻴﺖ(ﻫﺎى ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن »آزﻣﻮده ﺷﺪه‬

‫‪ (٢٢:٢‬و دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ او »ﮔﻨﺎه را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢١:٥‬ﻣﺴﻴﺢ »ﺑﺮه‬

‫در ﻫﺮ ﭼﻴـﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎل ﻣﺎ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑـﺪون ﮔﻨﺎه« ﺑﻮد )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(١٥:٤‬ﭘﻰ ﻣﻰ(ﺑﺮﻳـﻢ‬

‫ﺑﻰ‪,‬ﻋﻴﺐ و ﺑﻰ‪,‬داغ« ﺑﻮد )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(١٩:١‬اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت از زﺑﺎن ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺟﺎرى‬

‫ﮔﺮﭼﻪ اﻏﻮاى ﮔﻨﺎه واﻗﻌﻰ و ﻗﻮى اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ او در ارﺗﺒﺎط ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ(اى‬

‫ﻋﺎرى ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ از ﮔﻨﺎه ﻏﺎﻟﺒﺎً در ﺗﺎرﻳﺦ اﻧﻜﺎر ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮﺳﻂ اﻓﺮاد‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺴـﻰ را در اﺟﺘﻤﺎع‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺧﻠـﻮت ﺧﻮدش دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧـﻪ‬

‫و ﮔﺮوه(ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬اﻧﻜﺎر ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺳﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻃﻮر‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ آﻧﻬﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺻﺮﻓﻰ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻛﻪ اﻧﺎﺟﻴـﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﺸﻴﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑـﺪون‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬ﻏﻴـﺮﳑﻜﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻰ(رﺳﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮآن ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ادﻋﺎ ﻛﻨـﺪ‬

‫ﻳﻬـﻮه ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻔـﺎﺗـﻰ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ّ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻧﻜـﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﺟﻴﻬﺎت و ﺗﻔﺴﻴـﺮات و ﻧﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى آﻧﻬﺎ در‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺳﻰ ﺳﺎﻟﮕﻰ(اش ﻧﺎﺷﻨـﺎﺧـﺘـﻪ ﺑـﻮده‪ ،‬ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه اﺳﺖ؟ ﻣﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮارد ﻧﻴﺰ ﻗﺎﻧﻊ(ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎﻧﺎت آﻧﻬﺎ از ﻣـﻮﺿﻊ ﺧﺎص ﺧـﻮدﺷﺎن و‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺘـﺮﺿﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ اﻋﺘـﺮاض داﺷﺘﻨﺪ اﺷﺎره ﻛﺮدﻳـﻢ و‬

‫ﻏﻴﺮ از اﻇﻬﺎرات ﻣﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﻧﺪﻳﺪه(اﻳﻢ و ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻜﺮده(اﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﺣﺎل ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻣـﻮرد را ﻳﺎدآورى ﻣﻰ(ﳕﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻳـﺎدآورى ﳕـﻮدﻳﻢ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬

‫ﺗﻔﻜﺮ روزاﻧﻪ آﻧﻬـﺎ در زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻪ ﻋﻠـﻰ(رﻏﻢ زﻣﻴﻨﻰ و‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ را از او داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻰ(ﮔﻨﺎﻫﻰ او را‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺶ‪ ،‬ﻣﻘﺪس و ﻧﺎب‪ ،‬ﭼﻮن زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪا در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮده(اﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ رﺳﺎﻟﺖ آﺷﻜﺎر ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻧﻴﻤﻪ او ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ّ‬

‫ادﻋﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ او در ﲤﺎم زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻋﺎ »ﮔﻨﺎه ﺳﺎﺧﺖ«‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬ﺷﺮ ً‬ ‫و ّ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ دارد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ »ﺧﻮﻳﺸﱳ را ﺑﻰ‪,‬ﻋﻴﺐ‬ ‫)دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢١:٥‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻧﻴﺰ و ّ‬

‫∞≤≤‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤≤±‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺬراﻧﻴﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(١٤:٩‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﻣﺮد‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﱳ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ او داراى ﭼﻨﺎن ﺣﺲ ﺷﺪﻳﺪ داورى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎب او ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺪ‪ .‬او در زﻧﺪﮔﻰ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد ﻓﺎﻗﺪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﻓﺴﺎدى‬

‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎرى(ﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ را در دﻳﮕﺮان ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﺧﻮدش‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﲤﺎﻣﻰ ﻣـﺮدان و زﻧﺎن در ﺟﻬـﺎن از واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻴـﺮاث ﺑﺮده(اﻧﺪ‪ .‬و اﻳـﻦ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬او ﻫﻤﻪ ﻛـﺲ را ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﻮد ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺗﻮﺑـﻪ‬

‫ﻣﻮرد‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻧﺎﺷﻰ از ﻗﺪرت ﺗﻘﺪﻳﺲ(ﻛﻨﻨﺪه روح(اﻟﻘﺪس ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ‬

‫ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى در او ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻋﺪول از اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ و ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺎص‬

‫را اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻨﻴﻨﻰ ﻛﻪ در ﺑﻄـﻦ اوﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟـﺰ »ﭘﺴﺮ ﺣﻀﺮت‬

‫ﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺪس(ﺗﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬در ﺣﻔﻆ‬ ‫او ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻌـﻤـﻮ ً‬

‫اﻋﻠﻰ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(٣٢:١‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬و ﺑـﺪون ارﺗﻜﺎب‬

‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧـﻮد دﭼﺎر وﺳﻮاس ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰ(ﮔـﺮدد‪ .‬وﻟﻰ در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﻴﺰ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮد‪ .‬زﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺣﻀﻮر ﻣﺮد آراﻣﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدان و‬

‫ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﺑﺪون ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس او را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ(اى ﺑﻪ‬

‫زﻧﺎن ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺟﻬﺎن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﻛﻪ اﻧﺴﺎن اﻳﺪه(آل را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٩-٨:٢‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن‬

‫ﻫﻴﭻ(ﻛﺴﻰ ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺴﻴﺢ )ﻛﻪ ﻓﺮاوان ﺑﻮدﻧﺪ!( ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را ﺑﻪ ﺧﻄﺎى‬ ‫اﺧﻼﻗﻰ ﻣﺘﻬﻢ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ادﻋﺎى ﻣﺒـﺎرزه(ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜـﻪ »ﻛﻴﺴﺖ از‬

‫‪٤٥:١٥‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٨:٣‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١:٣‬ﺑﺮﺧﻰ ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻟﻘﺐ‬ ‫»ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻛﻪ اﺧﻴﺮًا ﺑﺪان اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻛﻤﺎل اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣـﺮا ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻠﺰم ﺳﺎزد؟« ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺘﻰ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬دﺷﻤﻨـﺎن او ﻫـﺮ‬

‫وﻟﻰ آﻳﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ؟ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ در‬

‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ ﭘﻮچ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰ(دادﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺳﺮاﳒﺎم او را‬

‫ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺤﺚ(ﻫﺎى زﻳﺎدى ﺷﺪه و ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬ﻫـﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ‬

‫ﭘﺎى ﻣﻴﺰ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﺸﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺷﺎﻫﺪان را ﻧﻴﺰ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻰ(آﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‬

‫ﺗﻄﻤﻴﻊ ﳕﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻄﺎﺋﻰ در ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻠﻔﻴﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺻﻔﺎت ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ذات را ﳕﻰ(ﺗﻮان ﺑﻪ‬

‫وﻗﺘﻰ ارواح ﺷﺮﻳﺮ در ﺣﻀـﻮرش ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدﺷﺎن ﮔـﻮاﻫﻰ ﺑـﻮد ﺑﺮاﻳﻨﻜﻪ او‬

‫ذات دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ داد‪ ،‬وﻟﻰ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ‬

‫»ﻗﺪوس ﺧﺪا« اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(٢٤:١‬ﻋﻴﺴﻰ درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻧﺶ‬

‫ﺳﺨﻨﺎن و اﻋﻤﺎل او ﻣﻨﺘﺴـﺐ ﺑـﻪ ذات اﻟـﻬـﻰ و اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ او ﻣـﻰ(ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ او‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ادﻋـﺎ ﻛـﻨـﺪ‪» :‬رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ و در ﻣـﻦ ﭼـﻴـﺰى‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻗﺎدر ﺑﻪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﻣﻰ(ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﻧﺪارد« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣٠:١٤‬‬

‫ﺗﺼﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﺮد و ﻧﻪ در اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻮرد ﻓﻮق ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪن ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻏﻴﺮواﻗﻌﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آﻣﻮﺧﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪» :‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(٤:١١‬‬

‫ﻳﻚ ﻣﻮج ﺷﻜﻦ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺪﺗﻰ در ﻣﻘـﺎﺑـﻞ ﻃـﻮﻓﺎن(ﻫﺎ ﻣﻘـﺎوﻣﺖ ﻛﻨـﺪ وﻟﻰ ﺑﻪ‬

‫او ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻣـﺒـﻨـﻰ ﺑـﺮ ﻋـﺬاب وﺟﺪان ﻳﺎ ﻧﺎﺧﺸـﻨـﻮدى از‬

‫ﺗﺪرﻳﺞ ﻓـﺮﺳﻮده ﺷﺪه ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻰ(ﮔـﺮدد‪ .‬ﺻﺨﺮه(ﻫﺎى ﮔـﺮاﻧﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﻇﺎﻫـﺮًا ﺷﺴﺘﻪ‬

‫≤≤≤‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫ﳕﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺤﻤﻞ ﭼﻨﺎن اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻮج(ﺷﻜﻨﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ آن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﺤﻤﻞ ﭼﻨﺎن وﺳﻮﺳﻪ(ﻫﺎﻳﻰ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ(اى ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﺤﻤﻞ آن ﻧﺸـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻈﻤﺖ اﻳﻦ ﲡﺮﺑﻴﺎت از او ﻛﺴﻰ را ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﻮاﻗﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫دﭼﺎر وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٦-١٤:٤‬‬ ‫وﻟﻰ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧـﻜـﺘـﻪ دﻳـﮕـﺮى ﻫﺴﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻋـﻴـﺴـﻰ در زﻧﺪﮔـﻰ زﻣﻴـﻨـﻰ(اش‬ ‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫او »دﻳﺮوز و اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﻫﻤـﺎن اﺳـﺖ« )ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن ‪(٨:١٣‬؟ آﻳﺎ ﳒـﺎت‬ ‫ﺟﺎوداﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮﭼﻨﺎن ﺑﻨﻴﺎن ﻟﺮزاﻧﻰ اﺳﺘﻮار ﺷﻮد؟‬

‫‪Ë« ÊœuÐ ÊU ½« ÂËe1‬‬ ‫ﺑﺮ اﺳﺎس اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده و او اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔﻨﺎه را ﺑﭙﺮدازد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم‬ ‫ﭼﻨﺎن رﱋ و ﻋﺬاب ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺻﺮف ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ‬ ‫آن ﺷﻮد )دوﺑﺎره رﺟﻮع ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٧:١٢‬؛ اﻋﻤﺎل ‪١٨:٣‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤:٢‬؛‬ ‫‪ .(٢٢:٩‬و از آﳒﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﻤﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻮﻧﻰ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ اﻋﻤﺎل ﻣﻰ(ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻻزم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﲤﺎم ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎ؛ ﻣﺤﺪودﻳﺖ(ﻫﺎ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از اﺑﺘﺪاى ﺳﻘﻮط آدم‪،‬‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻄﻴﻊ ﲡﺮﺑﻪ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻈﻴـﺮ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬ﺗﺸﻨﮕﻰ و اﻧﺪوه و در دﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ او ﺑﻪ ژرﻓﺎى ﭘﺴﺘﻰ(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن در آن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٨-١٧:٢‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥≤≤‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻـﻮرت‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺿﺮورى ﺑـﻮد ﻛﻪ او ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه ﺑـﺎﺷﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر اﺳﺖ و ﺑـﺎﻳﺪ ﺗﺎوان ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﮔـﻨﺎﻫﺎن‬ ‫دﻳﮕﺮى را ﺑﭙﺮدازد )ﻋﺒﺮاﻧﻴـﺎن ‪ .(٢٦:٧‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ و ﻣﻴﺎﳒﻰ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺼًﺎ ﲤﺎم ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ(ﻫﺎ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ(ﻫﺎى ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن را ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده و ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﻫﻴﭻ وﺳﻮﺳﻪ(اى ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد وارد ﲤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ ﲡﺮﺑﻰ‪ ،‬آزﻣﺎﻳﺸﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﻜﻼت و وﺳﻮﺳﻪ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دﻗﻴﻘًﺎ ﻫﻤﻴﻦ واﺳﻄﻪ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻴـﺎﳒﻰ اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧـﻴﺎن ‪١٨-١٧:٢‬؛ ‪ .(٢:٥-١٥:٤‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳـﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او‬ ‫ﳕﻮﻧﻪ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ از آن ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﻢ )ﻣﺘﻰ ‪٢٩:١١‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪-١٣:١٣‬‬ ‫‪١٧‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪٨-٤:٢‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣-١:١٢‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪.(٢١:١‬‬ ‫آه اى ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ژرف‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮاخ و ﭼﻪ ﻓﺮازى!‬ ‫ﺗﻮ دل(ﻫﺎ را ﺑﺎ وﺟﺪ و ﺧﻠﺴﻪ ﳑﻠﻮ ﻣﻰ(ﺳﺎزى‬ ‫و ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻓﺮﺷﺘﻪ(اى ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﻧﻪ از آﺳﻤﺎن و ﻧﻪ از اﻋﻤﺎق زﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻠﺒﺲ ﺷﺪ‬ ‫وﻟﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫‪l‬‬ ‫و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎى ﮔﻤﺸﺪه آﻣﺪ‪.‬‬ ‫او ﺑﺮاى ﻣﺎ در آب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻓﺮو(رﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و روز‪l‬ه ﻣﻘﺪس(اش ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫او ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﲡﺮﺑﻪ ﺷﺪ‬

‫«‪ÊU ½« ʬ pM¹‬‬

‫‪≤≤¥‬‬

‫ ∂ ‬

‫او ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺮوز!‬ ‫او ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎ ﻛﻼم‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺮود‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰ(ﺟﻮﻳﺪ ﻣﺎ را‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ را‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﺮان ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻀﺤﻚ ارﻏﻮاﻧﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪ‬ ‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬رﻳﺸﺨﻨﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫‪l‬‬ ‫و ﻣﺮگ ﺷﺮم(آور ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ را ﲢﻤﻞ ﳕﻮد‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬ ‫دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻋﻬﺪ(ﻋﺘـﻴـﻖ وﻋﺪه داده ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻـﻮرت‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ وﻋﺪه ﲢﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣـﺤـﺪود ﺑﻪ دور‪l‬ه ﻛﻮﺗﺎه زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ(اش ﺑـﻮده‪ ،‬و‬ ‫ﻣﺎﻫﻴﺖ داده اﺳﺖ‪ .‬او‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن و ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ّ‬ ‫اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺑﺮاى اﺑﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺳﺮاﳒﺎم ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺮد‪.‬‬

‫«½ ‪ÊUÖœd “« Áœd= ÂUOB v½U‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎﻧﻴﺶ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى ﻣﺎ روح ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺷﺎد ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﺑﺮاى او ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻴﻜﺮان اﺳﺖ‬ ‫و ﳒﺎت را از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﻣﺎ داده‪،‬‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﺧﺪاى ﭘﺪر ﺑﺎد‬ ‫ﺣﺎل و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮى از ﺑﻨﺠﺎﻣﻴﻦ وب )‪(١٨٨٥-١٨٢٠‬‬ ‫ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﺷﻌﺮى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺮن ‪١٥‬‬

‫او اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮد و زﻧﺪه ﺷﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻮت آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ .(٢١:١٥‬ﻗﻴﺎم از ﻣـﺮدﮔﺎن رازى‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ آن ﻓﺮاﺗﺮ از درك و داﻧﺶ ﺑﺸﺮى اﺳﺖ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪-٣٥:١٥‬‬ ‫‪ .(٤٤‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺄﻛﻴﺪ دارد ﻛﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ واﻗﻌﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻫﻤﺎن ﺟﺴﻤﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎً‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﻗﺒﻞ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٢١-١٩:٢‬ﭘﻴﺎم رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن در ﻛﺘﺐ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ‪ ،‬واﻗﻌﻪ(اى اﻋﺠﺎب(آﻣﻴﺰ و ﮔﻮاه ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ رﺳﺎﻟﺖ اوﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﻗﻴﺎم او از ﻣﺮدﮔﺎن ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﳕﻰ(ﺑﻮد اﻋﺠﺎزى‬ ‫ّ‬ ‫در ﻣﻮرد ﺗﺪاوم زﻧﺪﮔﻰ او وﺟﻮد ﳕﻰ(داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻛﻠﻰ رواﻳﺎت اﻟﻬﺎم ﺷﺪه در ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻋﻬﺪ(ﻋﺘﻴﻖ و ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺣﺎﻛﻰ‬ ‫از ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ُﻣﺮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﺪﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺒـﻼً‬

‫∂≤≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑≤≤‬

‫داﺷﺖ‪ ،‬زﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻏﻠﻄﻴﺪه ﺷﺪن ﺳﻨﮓ در ﻣـﻘـﺒـﺮه‪ ،‬ﻗﺒﺮ ﺧﺎﻟﻰ و ﻛـﻔـﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﻴﺖ(ﻫﺎى ﺗﺎزه(اى ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﺘﻨﺪاﺗﻰ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻫﺴﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ‬

‫ﺧﺎﻟﻰ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻳﺎى اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﱳ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣـﺮدﮔﺎن در روز‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ از ﻗﻴﺪ ﻛﻔﻦ رﻫﺎ ﮔﺸﺘﻪ و از دﻳﻮار ﺳﻨﮕﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪-٥:٢‬‬

‫ﻣﺒـﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او ﻧﻪ ﻳﻚ ﲡﺮﺑـﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﺻـﺮف‪،‬‬ ‫ﺳﻮم‪ّ ،‬‬

‫‪٨‬؛ ﻣﺘﻰ ‪ .(٢-١:٢٩‬ﻏﻠﻄﻴﺪه ﺷﺪن ﺳﻨﮓ در ﻣـﻘـﺒـﺮه ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ او ﻣﻘﺒـﺮه را‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ او در ﺟﺴﻢ ﺧﻮدش دﻳﺪه‬

‫ﺗﺮك ﻛﺮد ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ! ﻫﺪف اﻳﻦ ﻏﻠﻄﻴﺪه ﺷﺪن ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧـﺮوج ﻋﻴﺴﻰ‪،‬‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺪت ﭼﻬﻞ روز او را دﻳﺪﻧﺪ و ﳌﺲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬

‫ﻗﻄﻌﺎ از ﻣﻴﺎن درﻫﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ً‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ورود ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ دارد‪ .‬ﺑﺪن او ﻗﺎﺑﻞ روﻳﺖ و ﻗﺎﺑﻞ ﳌﺲ ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ او و ّ‬

‫ﺗﺎ ﺷـﺎﮔـﺮدان را ﻣﻼﻗـﺎت ﻛـﻨـﺪ )ﻳـﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(٢٦٬١٩:٢٠‬ﺑـﺪن ﻋـﻴـﺴـﻰ ﺑـﻌـﺪ از‬

‫ﺑﺪﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدن داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﲢﻮل ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ(اى ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش از ﻣﺮدﮔﺎن واﺟﺪ ّ‬

‫ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او را ﻛﺎﻣﻼً روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻻ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اراده ﻣﻰ(ﳕﻮد ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺾ ﳕﻰ(ﺑـﻮد و‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﳕﻮد‪ .‬در ﻟﻮﻗﺎ ‪ ٤٣-٣٧:٢٤‬ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮدان »ﻟﺮزان و ﺗﺮﺳﺎن‬

‫ﻫﻤﭽﻨـﻴـﻦ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر اﻋﺠـﺎب(اﻧـﮕـﻴـﺰى ﻇﺎﻫﺮ و ﻏـﺎﻳـﺐ ﺷـﻮد )ﻟﻮﻗـﺎ‬

‫ﺷﺪه ﮔﻤﺎن ﺑـﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روﺣـﻰ را ﻣﻰ‪,‬ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﺸـﺎن ﮔـﻔـﺖ‪ :‬ﭼـﺮا ﻣﻀﻄـﺮب‬

‫‪٣٦٬٣١:٢٤‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣:٢٠‬؛ ‪.(١٢٬٤:٢١‬‬

‫ﺷﺪﻳﺪ و ﺑﺮاى ﭼﻪ در دل‪,‬ﻫﺎى ﺷﻤﺎ ﺷﺒﻬﺎت روى ﻣﻰ‪,‬دﻫﺪ؟ دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎ و ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ‬

‫ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕـﻮﺋﻴﻢ ﺧـﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑـﺪن ﻛـﻪ در آن ﻣـﺮده ﺑﻮد‪،‬‬

‫را ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻢ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ آن ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﺑﺎ آن ﺑﺪن ﻗﺒﻞ از ﻗﻴﺎم ﻣﺘﻔﺎوت‬

‫ﻛﻪ روح ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺎ ﺷﺎﻣـﻞ زﻧﺪه ﺷﺪن او‬ ‫ﺑﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﻰ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺻـﺮ ً‬

‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دﺳﺖ‪,‬ﻫﺎ و ﭘﺎى‪,‬ﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻧﺸﺎن داد‪ .‬و ﭼﻮن اﻳﺸﺎن‬

‫ﻓﺎ اﺣﻴﺎى ﺟﺴﻢ و روح اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺮ ً‬

‫ﻫﻨﻮز از ﺧﻮﺷﻰ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻜﺮده‪ ،‬در ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﺰ‬

‫ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﻣﻰ(ﺑـﻮد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺷﺪ او را »ﻧﻮﺑﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﮔﺎن« )اول ﻗـﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ (٢٠:١٥‬و‬

‫ﺧﻮردﻧﻰ در اﻳﻨﺠﺎ دارﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﻗﺪرى از ﻣﺎﻫﻰ ﺑﺮﻳﺎن و از ﺷﺎﻧﻪ ﻋﺴﻞ ﺑﻪ وى‬

‫»ﻧﺨﺴﺖ زاده از ﻣﺮدﮔﺎن« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٨:١‬؛ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ (٥:١‬ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ‬

‫دادﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از او ﺑﺴﻴﺎرى دﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدن زﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﺴﺐ‬

‫دﻟﻴﻞ دوم ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪن ﻗﻴﺎم ﻛﺮده ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻫﻤﺎن ﺑﺪﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن‬

‫اﻳﻦ ﻋﻨﺎوﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ در روح و ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻗﺪرت و ﻛﻤﺎل‬

‫ﻣﺮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪن او ﺷﺎﻣﻞ ﻧﺸﺎﻧﻪ(ﻫﺎى ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺑﻮد )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٢٧:٢٠‬‬

‫اوﻟﻴﻪ(اش در ﻧﺰد ﺧﺪا و ﺣﺘﻰ در ﺳﻄﺤﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از آن زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪن زﻧﺪه ﺷﺪه‬

‫و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل آن ﺑـﺪن واﺟﺪ ﺷﺎﺧﺼﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪن(ﻫﺎى ﻣﺎ و ﻫﻤﭽﻨـﻴـﻦ‬

‫او ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ اﺛﻴـﺮى و ﻏﻴﺮﻣﺎدى ﻧﺒـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑـﺪن‬

‫ﺑﺪن ﻣـﺴـﻴـﺢ ﻗـﺒـﻞ از ﻣـﺮﮔﺶ ﻓـﺎﻗـﺪ آن ﺑـﻮد‪ .‬ﺟـﺴـﻢ ﻗـﻴـﺎم ﻛـﺮده ﻣﺴـﻴـﺢ داراى‬

‫ﻣﺎدى ﺑـﻪ ُﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ دﻧﻴـﺎى روﺣﺎﻧﻰ داﺧﻞ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑـﺪن در واﻗﻊ ﻳﻚ روح‬

‫∏≤≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤≤π‬‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ و ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ‬

‫آﻧﻬﺎ اﻳﻦ اﻧﺴﺎن را دﻳﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﺑﺴﻴﺎرى در زﻧﺪﮔﻴﺶ اﳒـﺎم داد و‬

‫ﺣﻘﺎرت(آﻣﻴﺰ ﭘﻴﺸﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮدن از ﻧﻈﺮ اﻧﺴﺎن‪،‬‬

‫ﺳﭙﺲ زﻣﻴﻦ را ﺗﺮك ﳕﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣُﺮد ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬و ﻛﺴﻰ‬

‫ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ‪ ،‬ﺷﺎﺧﺼﻪ(ﻫﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش از ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﻛﻪ زﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﳕﻮد‪ .‬ﺻﻌﻮد ﻧﻬﺎﺋﻰ او واﻗﻌﻪ(اى‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻇﻬﻮر او ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺎﺧـﺼﻪ(ﻫﺎى ﻣﺎﻓﻮق اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺻﺮﻓًـﺎ ﲤﻜﻴﻨﻰ‬

‫دور از ﻧﮕﺎه آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﺑـﻮد آﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او دو ﺑـﺎره ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺳﺨﺎوﲤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﳕﻮدن ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺮده ﺑﻮد اﻳﻨﻚ‬

‫آﻣﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﻰ(دادﻧﺪ‪ :‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺑﺎر »وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن‬

‫زﻧﺪه ﺷﺪه و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و ﻫﻢ روﺣﺎﻧﻰ‬

‫ﻣﻰ‪,‬ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ]ﻣﺴﻴﺢ[ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ‪ ،‬و اﺑﺮى او را از ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن در رﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻋﺮوج ﺑﻪ درﺟﺎت ﻋﺎﻟﻰ(ﺗﺮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ او ﻣﻰ‪,‬رﻓﺖ‪«...‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻗﻌّﻴﺖ ﻧﻬﺎﺋﻰ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺷﺪه را ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬و ﭼﻪ ﻓﺮﺟﺎم‬

‫)اﻋﻤﺎل ‪.(١٠-٩:١‬‬

‫ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻓﻼﺳﻔ‪l‬ﻪ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰ(آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ در ﺟﺎوداﻧﮕﻰ روح ﺑﺪون‬ ‫ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ داراى ﺑﺪﻧﻰ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد!‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ روز ﭘﺲ از ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺶ از ﻣـﺮدﮔﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧـﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔـﺮدان ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(داد و ﺟﺎى ﻫـﻴـﭻ ﺑـﺤـﺜـﻰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ او زﻧﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮاى رﻓﱳ ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ »ﺑـﺎﻻ« رﻓﱳ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻧـﻮع‬ ‫ﺻﻌﻮد ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ واﻗﻌﻰ و ﻗﺎﺑﻞ روﻳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﳕﺎدﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻮع دﻳﮕﺮى‬ ‫از ﺻﻌﻮد ﭼﻨﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺜﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ ﳕﻰ(ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ‬ ‫ﻛﻪ از آﳒﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑﺎزﮔﺸﺖ او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن در ﻫﻴﺌﺖ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد!‬

‫»ﺧﻮﻳﺸﱳ را زﻧﺪه ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‪,‬ﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻪ در ﻣﺪت ﭼﻬﻞ روز ﺑـﺮ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻴﺎم ﻛـﺮده از ﻣﺮدﮔﺎن و در ﻛﺴﻮت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺪت ﭼﻬﻞ روز ﺑـﺎ‬

‫اﻳﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪,‬ﺷـﺪ و درﺑـﺎر‪g‬ه اﻣﻮر ﻣﻠﻜﻮت ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﻰ‪,‬ﮔـﻔـﺖ« )اﻋﻤﺎل‬

‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﳕﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪى ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﻚ در ﭘﻴﺶ‬

‫‪ .(٣:١‬ﺷﺎﮔﺮدان »دﻳﺮﻓﻬﻢ ﺑﺮاى ﺑﺎور ﻛﺮدن« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (٥:٢٥‬ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﳕﻮد‪ .‬ﲤﺎم ﺟﺰﺋﻴﺎت اﻳﻦ واﻗﻌﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ ﳕﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛـﺴـﻰ را ﻛﻪ زﻧﺪه ﻣﻰ(دﻳﺪﻧـﺪ در واﻗﻊ ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در آن ﳊﻈﻪ(اى ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﺑﻪ آﺳﻤـﺎن ﺻـﻌـﻮد ﻛـﺮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن‬

‫ﻣﺮده ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺷﺶ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻃـﻮل اﳒﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻮى(ﺗﺮﻳﻦ دﻻﻳﻞ ﳑﻜـﻦ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﺋﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﮔـﻮش آﻧﻬﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ و آﺧﺮﻳـﻦ درس را ﺑﻪ آﻧﺎن آﻣـﻮﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺠﺎب ﺷﺪﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﺟﺎى ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪى ﺑـﺮاى ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از آﻧﺎن‬

‫دﺳﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ آﻧـﻬـﺎ را ﳌﺲ ﻛﺮد و ﺑﺮﻛﺖ داد )ﻟـﻮﻗﺎ ‪ .(٥٠:٢٤‬ﺑﺪﻧﻰ اﻧﺴﺎﻧـﻰ از‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﳕﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺎدت دﻟﻴﺮاﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﺑﻬﺎى از دﺳـﺖ‬

‫ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪ(اى ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﳕﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎﻻ‬

‫دادن ﺟﺎﻧﺸﺎن ﲤﺎم ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ دﻳﺪه و ﲡﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮده ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧـﻴـﺮه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﳒﺎ ﻛـﻪ اﺑـﺮى آﻣﺪ و او را ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ‪،‬‬

‫اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮده و ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎز زﻧﺪه اﺳﺖ!‬

‫ﻧﺎﮔﺎه دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﺮدان ﺟﻠﻴﻠﻰ ﭼﺮا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫∞≥≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫آﺳﻤﺎن ﻧﮕـﺮاﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻛـﻪ از ﻧـﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤≥±‬‬

‫=‪U rEŽ« s¼U‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮرى ﻛـﻪ او را ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن رواﻧﻪ دﻳﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل‬

‫ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن(دار ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻌﻤﻖ در ﺟـﻼل ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ اﺳـﺖ‪.‬‬

‫‪ .(١١:١‬و ﺳﺮاﳒﺎم ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻮه ﺻﻌـﻮد را ﺑﺎ اﻳﻦ آ ﮔﺎﻫﻰ ﺗﺮك ﳕﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ‬

‫وﻗﺘﻰ او در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑـﻮد ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺷﻤـﺎ را ﻣﻰ‪,‬ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻌﺪ از اﻳـﻦ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﻮت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺑﺮﻫﺎى آﺳﻤﺎن‬ ‫ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاﻫﻴﺪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ّ‬

‫ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺻﻌﻮد ﻣﺮﺋﻰ ﺷﻔﻴﻊ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش‬

‫ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(٦٤:٢٦‬ﻓﻬﻤﻴﺪن اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨـﺎن را ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻـﺮى ﻣﺮدى ﺑﻮد ﻛـﻪ »ﻧﺰد ﺷﻤﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﺒـﺮﻫﻦ ﮔﺸﺖ ﺑـﻪ‬

‫اﻳﻨﻚ ﺑﻪ آن ﺟﻼل و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﻮد رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰى اﺳﺖ! اﺳﺘﻴﻔﺎن‬

‫ﻗﻮات و ﻋﺠﺎﻳﺐ و آﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ از او ﺻـﺎدر ﮔـﺮداﻧﻴﺪ‪ ...‬و ﺑﻪ‬ ‫ّ‬

‫و ﭘﻮﻟﺲ او را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر در ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧﻰ(اش دﻳﺪﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪٥٦:٧‬؛ ‪-٤:٩‬‬

‫دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﻻ ﺑـﺮده ﺷـﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(٣٣ ٬٢٢:٢‬اﻳﻦ ﻳﻚ اﻧﺘﻘـﺎل از‬

‫‪ .(٦‬رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ وﺟﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺸﺎرت او را ﻣﻰ(دادﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪-٣٣:٢‬‬

‫ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن دﻳﮕﺮ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺻﻌـﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪٣٦‬؛ ‪ .(٣١:٥‬رﺳﺎﻻت رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻴﻮه از او ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ )روﻣﻴﺎن‬

‫ﺷﺎﻣﻞ ﲢﻮّل ﻋﻈﻴﻢ(ﺗﺮى از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮى ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﻳﻦ ﲢﻮّل‬ ‫در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ اﳒﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن ﺻﻌـﻮد ﻣﺴﻴﺢ‬

‫‪٩:١٤‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪٩:٢‬؛ ﻋﺒـﺮاﻧﻴـﺎن ‪٨-٧:٢‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪ .(٢٢:٣‬در آﺧﺮﻳﻦ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻛﻼم ﺧﺪا او ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺸﻢ دﻳﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ )ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢١:٣‬؛ ‪.(١:٢٢‬‬

‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰى از آدم ﺑﻮدن او ﻧﻜﺎﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻨﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻣﻠﺒﺲ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺗﺎ ﭘﺴﺖ(ﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺰول ﻛﺮد‪ ،‬ﺣﺎل و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‬

‫ﲤﺎﻣـﻴﺖ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧﻰ و ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺣﻴﺎت آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷـﺪ‪ .‬او ﻫـﻤـﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ّ‬

‫ﺑﻪ »دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(١٢:١٠‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﺎن اﻧـﺪازه ﺑﺸﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒـﻼً ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻨﻚ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ‬ ‫درﺟﻪ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ او ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻴّﺖ آن ﺟﻼﻟﻰ‬

‫ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﻧﺰد ﭘﺪر داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻨﻚ ﭘﺲ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ‬

‫ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻄﻼح »دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا« ﺗﺸﺒﻴﻬﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺴﻬﻴﻞ‬ ‫درك ﺣﻘﻴـﻘﺖ ﺗﻮﺳﻂ اذﻫﺎن ﻧـﺎﺗﻮان اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﻧـﺒﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﲢـﺖ(اﻟﻠﻔﻈﻰ‬ ‫درك ﳕﻮد‪ .‬اﻳـﻦ اﺻﻄﻼح ﺑﺎ ﻫـﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗـﻴﺒﻰ ﻛـﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘـﻪ ﻗﻄﻌًﺎ ﺑـﺮآﻣﺪه از ﻣﺰﻣـﻮر‬

‫آﺳﻤﺎن در ﻫﻴﺌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﺟﻼل ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻪ »ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت‬

‫‪ ١:١١٠‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﺪ‪» :‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑـﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ دﺷـﻤﻨﺎﻧﺖ را ﭘﺎى‪,‬اﻧـﺪاز ﺗﻮ‬

‫و ﻗﻮّت و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻜﻪ‬

‫ﺳﺎزم‪ «.‬ﻧﺸﺴﱳ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻮد )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪.(١٢:٩‬‬

‫در ﻋﺎﻟﻢ آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ« )اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪ (٢١:١‬رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﺻﻄﻼح ﺑﻪ ﻣـﻌﻨﻰ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻧﻴﺎﺑـﺘﻰ ﺑﺮ ﻛﺎﺋﻨﺎت و ﻛﻠﻴﺴـﺎ از ﻃﺮف ﭘﺪر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴـﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ازﻟـﻰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﺣـﺎﻛﻤّﻴﺖ داﺷﺘﻪ‪ ،‬وﻟـﻰ در ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ‬ ‫آﺳﻤﺎن اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ را در ﻛﺴﻮت اﻧﺴﺎﻧﻰ آن ﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬آﻏﺎز ﳕﻮد‪.‬‬

‫≤≥≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥≥≤‬

‫ﻧﺸﺴﱳ ﻣﺴﻴـﺢ »ﺑـﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا« ﺣﺎﻛﻰ از اﻳﻦ ﻧﻴـﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪاو ِ‬ ‫ﻧﺪ‬

‫ﻓﺎ اﺳﺘﺪﻻﻟﻰ ﺳﺎده ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻗﺘﻀﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﺧﻴﺮ ﺻﺮ ً‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن و ﺻﻌﻮد ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﺶ رﺳﻴﺪه‬

‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑـﻪ وﺳﺎﻃﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻣﻰ(ﺑـﺎﻳـﺪ »از ﻣﻴﺎن اﻧﺴـﺎن‬

‫و در آﳒﺎ ﻣﻰ(آﺳﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ از او ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳـﺮى در ذﻫﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴـﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه« ﺑﺎﺷﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١:٥‬؛ ر‪.‬ك ﺧـﺮوج ‪.(٢٩٬٢١ ٬١٢ ٬٩:٢٨‬‬

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ او اﻛﻨـﻮن ﺗﻨﻬﺎ اﺟﺮا(ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻗـﺪرت و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﺟﻼل اﻟﻬﻰ‬

‫او ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ در زﻣﺮ‪l‬ه ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﳕﺎﻳﻨﺪﮔـﻰ آﻧـﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او ﻋﻤـﻼً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﻳـﺐ و واﺳﻄﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪاى‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻮن آﻧﺎن اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻳﻖ دﻳﮕـﺮى ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﭘﺪر ﺑﻪ او ﺳﭙﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫»ﺑﺎ ﺟﺎﻫﻼن و ﮔﻤـﺮاﻫﺎن ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻛﻨﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(٢:٥‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب درﺑﺎر‪l‬ه ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اﮔﺮ او ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﳑﻜـﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ از ﻣﻴﺎن ﲤﺎم ﻛﺎﻫﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎرى از‬ ‫ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﺑﺎ وﺟﺪ ﺑﺴﻴﺎر اﻋﻼم ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﺟﺎوداﻧﻰ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺻﺎ در‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻛـﺎرﻫﺎﺋﻰ را ﻛﻪ اﻳﻨﻚ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﻮرد ﻣﺨﺼـﻮ ً‬

‫ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٩-١:٥‬ﻛﻞ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺮﺑﻮط‬

‫رﺳﺎﻟﺖ ﻛﻬﺎﻧﺖ اﻋﻈﻤﻰ او ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﻛﻬﺎﻧﺖ اﻋﻈﻤﻰ ﻣﺴﻴﺢ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ﻧﺎﻣـﻪ ﺑـﻪ ﻋـﺒـﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻰ(ﺑﻴﻨـﻴـﻢ‪،‬‬

‫از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاﺳﺎس اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣـﻨـﻈـﻮرﻣﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ او‬

‫وﻗﺘﻰ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬او ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮًا ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺧـﻮد را در ﻗﺎﻟﺐ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺎﻓﻰ و ﺑﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺨﺸـﻮده‬

‫درﺳﺘﻰ اﻓﻜﺎر ﻣﺎ را ﻣﻰ(داﻧﺪ و ﻣﻰ(داﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰ(روﻳﻢ‪ .‬او اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬

‫ﺷﺪن و آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاى ﭘﺪر و ﻣﺒﻨﺎﺋﻰ ﺑـﺮاى ﭘﺬﻳﺮش ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ را ﻣﻰ(ﻓﻬﻤﺪ و ﺑﺎ ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎى ﻣﺎ ﻫﻤﺪردى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﲡﺮﺑﻪ(اى در زﻧﺪﮔﻰ‬

‫در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﺧﺪا و ﭘـﺬﻳـﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن دﻋﺎﻫﺎﻳﻤﺎن و ﺧﺪﻣﺎﲤﺎن‪ ،‬ﻣـﻰ(ﮔـﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺮ او ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﺳﺘﺜﻨﺎ ﻛﻪ او ﺗﺴﻠﻴـﻢ وﺳـﻮﺳﻪ ﮔﻨﺎه‬

‫اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ وﺳﺎﻃﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﻧﺸﺪ‪ .‬او ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺪارا ﻛﻨﺪ و ﻫﺮ ﮔﺎه ﻻزم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﺪد ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ روزه ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰ(دﻫﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺧﺪا واﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻓـﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬ ‫‪١٧-١٤:٢‬؛ ‪ .(١٦-١٤:٤‬ﻫﻤـﺪردى او ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺮ ً‬

‫و در ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن ﻳﻚ ﻣﺘﻮﺳﻄﻰ )واﺳﻄﻪ‪,‬اى( اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن را ﻣﻰ(داﻧﺪ‪ .‬او ﺧﻮدش اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪» :‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(٥:٢‬اﮔﺮ ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ ﺧﻮدش ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫دﻳﺮوز و اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد ﻫﻤﺎن اﺳﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ ،(٨:١٣‬اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺎ را ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻀﻤﻴﻦ ﳕﺎﻳﺪ؟ و اﮔﺮ ﻣﻴﺎﳒﻰ‬

‫»داﺋﻤﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ را ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪.(٢٥:٧‬‬ ‫ً‬ ‫ﺑﺎر ﻣﺮد و‬

‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫‪≤≥¥‬‬

‫ﮔﺮﭼﻪ اﻳﻨﻚ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ در ﭘﻰ ﺑﺮادران زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎن‬ ‫و آ ﮔﺎه ﺑﻪ ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎى ﻣﺎ‪.‬‬ ‫ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ‬ ‫و دردﻫﺎى ﻣﺎ را ﻣﻰ(داﻧﺪ‪،‬‬ ‫و در آﺳﻤﺎن ﻫﻨﻮز ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد دارد‬ ‫ﺑﺎ اﺷﻚ(ﻫﺎ و رﱋ(ﻫﺎ و ﮔﺮﻳﻪ(ﻫﺎﻳﺶ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﻏﻢ(ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻚ اﺳﺖ‬ ‫در ﻫﺮ دردى ﻛﻪ دل(ﻫﺎى ﻣﺎ را ﻣﻰ(ﺷﻜﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎ اﻧﺪوه(ﻫﺎى ﻣﺎ ﻫﻤﺪردى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ دردﻣﻨﺪان آراﻣﺶ ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ در ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او‬ ‫رﱋ(ﻫﺎى ﺧﻮد را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰ(دارﻳﻢ‬ ‫و ﻗﺪرت آﺳﻤﺎﻧﻰ را ﻃﺎﻟﺒﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ در ﺳﺎﻋﺎت ﺷﺮﻳﺮ ﻣﺎ را ﻣﺪد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺳﺮودى اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪى )‪(١٧٨١‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤≥µ‬‬

‫«½ ‪g¹uš —uNþ —œ ÊU‬‬ ‫در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ از دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴـﺢ اﻧـﺴـﺎن‪،‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ ﻛﻬﺎﻧﺖ اﻋﻈﻤﻰ ﺧﻮد را دﻧﺒﺎل ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮاﳒﺎم ﺧﺪا »ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛﻪ از اول ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻋﻼم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻰ‪,‬ﻓﺮﺳﺘﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ آﺳﻤـﺎن او را ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺗﺎ ﻣﻌﺎد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺧﺪا از ﺑﺪو ﻋﺎﻟﻢ ﺑـﻪ‬ ‫زﺑﺎن ﺟﻤﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎى ﻣﻘﺪس ﺧﻮد‪ ،‬از آن اﺧﺒـﺎر ﳕـﻮد« )اﻋﻤـﺎل ‪.(٢١-٢٠:٣‬‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد«‬ ‫ﺳﭙﺲ »ﻋﻴﺴﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ از آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ّ‬ ‫)دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴـﺎن ‪» .(٧:١‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎ اﺑـﺮﻫﺎ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ و ﻫﺮ ﭼﺸﻤـﻰ او را ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫دﻳﺪ و آﻧﺎﻧﻰ ﻛـﻪ او را ﻧﻴﺰه زدﻧﺪ و ﲤﺎﻣﻰ اﻣﺖ‪,‬ﻫﺎى ﺟﻬـﺎن ﺑـﺮاى وى ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬ ‫ﻧﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻰ! آﻣﻴﻦ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪.(٧:١‬‬ ‫آﻣﺪن دوم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﻜﻮه(ﺗﺮ از ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻌـﺪاد‬ ‫اﻧﺪﻛﻰ واﻗﻌﻪ ﺻﻌﻮد او را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﲤﺎﻣﻰ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﺑـﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬در روز ﺻﻌﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻓﻘﻂ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﻬﺎدت دادﻧﺪ‪،‬‬ ‫وﻟﻰ در ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪن دوم ﻣﺴﻴﺢ ﲤﺎم ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در آﺳﻤﺎن ﻫﻤﺮاه او ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺠﺪد ﻣﺴﻴﺢ درﺳﺖ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺻﻌﻮد او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑـﺎﻻ رﻓﱳ ﺑﻪ آﺳـﻤـﺎن »ﺑﺎ ﺻﺪا و ﺑـﺎ آواز رﺋﻴـﺲ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺑﺎ ﺻﻮر ﺧـﺪا از آﺳـﻤـﺎن ﻧـﺎزل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ« )اول ﺗﺴﺎﻟـﻮﻧﻴﻜـﻴـﺎن‬ ‫‪ .(١٦:٤‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ در اﺑﺮﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد »ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮق‬ ‫از ﻣﺸﺮق ﺳﺎﻃﻊ ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺮب ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮد« )ﻣﺘﻰ ‪ (٢٧:٢٤‬ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻋﺪه ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در واﻗﻌﻪ ﻋﺮوج ﻣﺴﻴﺢ ﺧـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻇﻬﻮر او ﲢﻘﻖ ﻛﺎﻣﻞ و ‪l‬‬ ‫»ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ از ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻃﻮرى ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺳﻮى آﺳﻤﺎن رواﻧﻪ دﻳﺪﻳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪.(١١:١‬‬

‫∂≥≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴـﻰ! ﺧـﻮِد ﺧﺪاوﻧﺪ! روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ آن واﻗﻌﻪ اﮔﺮ اﻣﺮوز ّاﺗﻔـﺎق‬ ‫ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺣﺎﻛﻰ از آﻣﺪن ﺷﺨﺼﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دو ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎن »ﺧﺪا‪-‬اﻧﺴﺎن« ﻛـﻪ وﻋﺪه داد »ﺑﺎز ﻣﻰ‪,‬آﻳﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣:١٤‬؛‬ ‫ﻋﺪه ﺧﻮد وﻓﺎ ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در ﻫﻨﮕﺎم ﺻﻌـﻮد‬ ‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ ،(٧:٢٢‬ﺑـﻪ و ‪l‬‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺘﺶ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺮاﺣﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ از ّ‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ‬ ‫در دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ اﻟﻬـﻰ(اش اﺷـﺎره ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬و ّ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻇﻬﻮر او »روز ﺧﺪا« )دوم ﭘﻄﺮس ‪ (١٢:٣‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ روز‬ ‫ﻇﻬﻮر او‪ ،‬روز »ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )ﻣﺘﻰ ‪ .(٣٧:٢٤‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﻣﺎ رﻓﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ دﺳـﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و اﻧﺴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺼﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻣﺪن ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و ﻗﺎﺑﻞ روﻳﺖ‬ ‫ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ در اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ‬ ‫ّ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﻋﻈﻴﻢ آﻣﺪه اﺳﺖ ﻛـﻪ »ﺑﺪن ﻣﺠﻴﺪ او« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن‬ ‫‪ (٢١:٣‬دﻳﺪه ﺷﺪه و »ﺻﺪاى« او )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ (١٦:٤‬ﺷﻨﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ »او را ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳـﺪ« )اول ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪ .(٢:٣‬و اﻳﻦ روزى اﺳﺖ ﻛﻪ او »ﻇﺎﻫﺮ« ﻣﻰ(ﺷـﻮد )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٤:٣‬؛ ﻋﺒـﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫‪ .(٢٨:٩‬اﻳﻦ »ﲡﻠﻰ ﺟﻼل« )ﺗﻴﻄﺲ ‪» (١٣:٢‬در ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ از آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻓـﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮد ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﳕـﻮد« )دوم ﺗﺴﺎﻟـﻮﻧﻴﻜﻴﺎن‬ ‫‪ (٧:١‬و »ﻫﺮ ﭼﺸﻤﻰ او را ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ« )ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ‪ .(٧:١‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺸﺎرت‬ ‫ﻇﻬﻮرى روﺣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده و ﻧﻪ از آﻣﺪن ﺷﺨﺼﻰ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﻣـﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑـﺎزﮔﺸﺘﻰ ﻗﺎﺑﻞ‬ ‫روﻳﺖ و ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ‪.‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑≥≤‬

‫ﻋـﺪه ﻣﻨﺪرج در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ٢٩-٢٨:٥‬را‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از آﻣﺪﻧﺶ و ‪l‬‬ ‫ﲢﻘﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪» :‬و از اﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻜﻨﻴﺪ زﻳﺮا ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ ﻛـﻪ در‬ ‫آن ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻗﺒﻮر ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آواز او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮد ﺑﺮاى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﻴﺎت و ﻫﺮ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ‬ ‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻗﻴﺎﻣﺖ داورى‪«.‬‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪن ﻣﺮدﮔﺎن از ﻗﺒﺮ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻗﻮى(ﺗﺮى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﺪاوم ﻣﺴﻴﺢ در اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﺑﺪن(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ در آن دﻓﻦ ﺷﺪﻳﻢ از‬ ‫ﻣـﺘـﺤﻮل ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن‬ ‫ﻗﺒﺮ ﺑـﺮﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺧﺎﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﺑﺪن(ﻫـﺎ‬ ‫ّ‬ ‫‪٥٢-٥١:١٥‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١:٣‬دﻟﻴﻠﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪن(ﻫﺎى اﻳﻤﺎن(داران‪،‬‬ ‫اﻋﻀﺎى ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ او ﺗﻌـﻠـﻖ دارﻧﺪ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺪن(ﻫﺎى اﻳﻤـﺎن(داران‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ :‬او »ﺷﻜﻞ ﺑﺪن ذﻟﻴﻞ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﳕﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺪن ﻣﺠﻴﺪ او ﻣﺼﻮر ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻤﻞ ّ‬ ‫ﭼﻴﺰ را ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮد ﺑﮕﺮداﻧﺪ« )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ .(٢١:٣‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻴﺎم ﻛﺮده‪ l‬ﻣﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن اﻧﺴﺎن ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻢ اﻳﻤﺎن(داران زﻧﺪه ﺷﺪه و ﻫﻢ اﻳﻤﺎن(داراﻧﻰ‬ ‫ﻛﻪ در زﻣﺎن رﺟﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ »در اﺑﺮﻫﺎ رﺑﻮده ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫را در ﻫﻮا اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﻨﻴﻢ« )اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﻜﻴﺎن ‪ .(١٧:٤‬در آﳒﺎ و ﮔﺮد ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﲡﻤﻊ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺋﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﺴﻤﺎ ﮔﺮد او ﺟﻤﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ و اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺣﻀﻮر ﻗﻮم اوﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬ ‫ً‬ ‫او ﻫﺴﺖ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ داراى‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ در آن‬ ‫واﺣﺪ در ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫∏≥≤‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤≥π‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻫـﻤﭽﻨﺎن ﺣﺘﻰ در »روز آﺧﺮ« اﻧـﺴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬او اﻧﺴﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺟﻬﺎن را داورى ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮدآﻣﺪن‬

‫ﻣﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣﺤﺪودﻳﺖ(ﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﻰ از ﺻﻔﺎت ﻻز ‪l‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﭘﺮده را اﻧﺪﻛﻰ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﻜﺸﻴﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﻗﻮم(ﻫﺎ و ﻣﻠـﺖ(ﻫﺎ ﭘﻴﺮاﻣﻮن او و ﺟﺪا ﳕﻮدن اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷـﺒﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺰﻫﺎ را از‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻢ(ﺻﺪا ﺑﺎ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ(زدﻳﻢ‪» :‬اﻳﻨﻚ آﺳﻤﺎن را‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪.(٣٢-٣١:٢٥‬‬

‫ﮔﺸﺎده و ﭘﺴﺮ اﻧـﺴـﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎده ﻣﻰ‪,‬ﺑـﻴـﻨـﻢ« )اﻋﻤﺎل‬

‫اﻳﻦ اﻧﺴـﺎن دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤـﺎن ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا او را از ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧـﻴﺪ »زﻳﺮا‬

‫‪ .(٥٦:٧‬و اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه(اى اﺑﺪى اﺳﺖ‪.‬‬

‫]ﺧﺪا[ روزى را ﻣـﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد ﻛـﻪ در آن رﺑﻊ ﻣﺴـﻜﻮن را ﺑﻪ اﻧﺼـﺎف داورى‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد ﺑﻪ آن ﻣﺮدى ﻛﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد و ﻫﻤﻪ را دﻟﻴﻞ داد ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او‬

‫آﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺴﻠﻰ ﻋﺸﻖ ورزﻳﺪى ﻛﻪ ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟‬

‫را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪٣١:١٧‬؛ ﻧﻴﺰ ر‪.‬ك ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٢:٥‬؛ اﻋﻤﺎل‬

‫آﻳﺎ ﺗﻮ ﺳﻴﻤﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮدى؟‬

‫‪٤٢:١٠‬؛ دوم ﺗﻴـﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(١:٤‬اﻓـﺘﺨﺎر داورى ﺑـﺮ ﺟﻬـﺎن ذاﺗﺎً ﻣﺘـﻌﻠﻖ ﺑـﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاى اﻧﺴﺎن داد ﺧﻮد ﻣﻰ(ﺟﻮﺋﻰ؟‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧﺪا اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎداش اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺑﺮ روى‬

‫آﻳﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ؟‬

‫ﺻﻠﻴـﺐ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺨﺸـﻰ از ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻳﺶ ﺑـﻪ او داده ﺗﺎ در ﻗﺎﻟﺐ ﭘﺴﺮ اﻧـﺴﺎن‬ ‫ﺟﻬﺎن را داورى ﳕﺎﻳـﺪ )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٧:٥‬؛ ﻓﻴﻠﭙﻴـﺎن ‪ .(١٠-٩:٢‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬

‫آه‪ ...‬اى ﺧﺪا‪ ،‬اى ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ!‬

‫ﺳﺮّى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎوراى ادراك ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﺮازى ﻋﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢِ اﻧﺴﺎن‪،‬‬

‫آه‪ ...‬اى ﻣﺮد ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻜﻮه ﭘﺲ از ﻣﺮگ!‬

‫در »روز آﺧﺮ« وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ زاﻧﻮﺋﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﻰ را دارد‪ ،‬ﺧﻢ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﻫﺮ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪى او اﻗﺮار ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻼى ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﭘﺎﻫﺎى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ راه ﻧﺎﻫﻤﻮار ﻣﺎ را ﭘﻴﻤﻮد‬ ‫و ﻟﺐ(ﻫﺎى ﭼﻪ ﻛﺴﻰ آه اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫رﺳﻴﺪ )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪.(١١-١٠:٢‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻣﻮﺟﻮدى ﻏﻴﺮ از اﻧﺴﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ آن ﺷﺒﺎﻫﺘﻰ ﻛﻪ از آن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫او ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ را در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺣﻔﻆ ﳕﻮده و ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻴﭽﮕﺎه ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻧﺎم اﻧﺴﺎﻧﻴـﺶ‬

‫ﺑﺎ آن ﻣﻨﻴّﺘﻰ ﻛﻪ در ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ آن آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ در آن درﺧﺸﺎﻧﻰ‬

‫ﻫﻮﻳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬و ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ّ‬

‫و ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را ﺑﺪاﳒﺎ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻧﻰ‪.‬‬

‫ﻣﻘـﻴﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ ﭘـﺲ از ﺑـﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺶ از ﻣـﺮدﮔﺎن‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﭼـﻮن ﻣﺎ ّ‬

‫«½ ‪tAOL¼ Ë ‰UŠ È«dÐ v½U‬‬

‫∞‪≤¥‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﻜﻮت اﺑﺪى در ﺳﺮﺳﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ آ ﮔﺎﻫﻰ از درﺧﺖ ﺑﻰ(ﺛﻤﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺎول‪،‬‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺨﻮان‪ ،‬اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻰ(ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺨﻮان‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﻳﺦ زده را ﺑﻪ دور اﻓﻜﻦ‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺧﻮد را در ﻓﺮوغ ﻛﺎذب ﮔﺮم ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ÂuÝ g$Ð‬‬

‫ﻣﮕﺬار ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ روزﻫﺎى زﻣﻴﻨﻰ(ات را ﻧﺪﻳﺪه‬ ‫روزﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ(ات را از دﺳﺖ دﻫﺪ!‬ ‫ﺟﻴﻦ اﻳﻨﮕﻠﻮ )‪(١٨٩٧-١٨٢٠‬‬

‫ ‪Ë« bŠ«Ë XOB$ý ‡ `O‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ ∑ ‬ ‫‪h$ý p¹‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاى واﻗﻌﻰ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻧﺴﺎن‬ ‫واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﺎوراء(اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ در ﻛﺎﻟﺒﺪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻣـﻰ(ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑـﺮ اﻳـﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻛﻪ او ﺑـﺎ‬ ‫وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ÊËb 1U= È«—uý‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑـﺮاى ﺷﺮوع اﻳﻦ ﻣﺒﺤﺚ اﺷـﺎره ﺑﻪ ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون‪ ،‬ﻳﻜﻰ از‬ ‫ﻗﺪﻳﻤﻰ(ﺗﺮﻳﻦ ﺷـﻮراﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﻗـﺮن اول و دوم ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪،‬‬ ‫اﻫﺘﻤﺎم ﻛﻠﻴﺴﺎ اﻋﻢ از زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮ دﻓﺎع در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺿﺪﻳﺖ(ﻫﺎى‬ ‫ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺖ(ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬در ﻃﻮل ﻗﺮون ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﺿﺪﻳﺖ(ﻫﺎى آﻧﻬﺎ اﻧﺪﻛـﻰ‬ ‫ﻓﺮوﻛﺶ ﳕﻮد و ﺷﻴﻄﺎن ﲤﺎم ﺳﻌﻰ ﺧـﻮد را ﻣﺘﻤـﺮﻛﺰ ﺑﺮ اﻧﻬﺪام آﻣـﻮزه ﺗﺜﻠﻴﺚ ﳕﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﻳﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻛﺎﻣﻼً ﭘﺸﺖ ﺧﻮد را راﺳﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮى ﺑﺮ ﺿﺪ آﻣﻮزه ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﺎره(اى از ﻓـﺮق اﳊﺎدى ﻛﻪ در اﻳـﻦ دوره ﻗﺪ ﻋﻠـﻢ ﳕـﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺷﺎره ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﻮد ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻤـﻼت ﺑـﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﺷـﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون در ‪ ٤٥١‬ﻣﻴﻼدى ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬آﻣـﻮزه ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﭘـﺮداﺧﺖ ﻛـﻪ دوره(اى اﻓﺰون ﺑﺮ ﻳـﻚ ﻗـﺮن ﺷﺎﻫـﺪ اﻧـﻮاع روش(ﻫﺎى ﺗﻔﺴـﻴـﺮى در‬

‫≥‪≤¥‬‬

‫داده(ﻫﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﺳـﺮاﳒﺎم ﭼﻬﺎرﭼﻮﺑـﻰ رﺳﻤﻰ اراﺋﻪ ﺷﺪ ﻛـﻪ در‬ ‫دﻓﺎع ﺑﺮ ﺿﺪ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻣﺨﺮب ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻛﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺶ اﺻﻠﻰ »ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬اﻳﻤـﺎن« ﺷـﻮراى ﻛﺎﻟﺴـﺪون را ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﺪ در ﺿﻤﻴﻤـﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎر‪l‬ه ﻳﻚ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗـﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﺮﻳـ‪w‬‬ ‫ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون از اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻋﻴﺴﻰ »دو‬ ‫اﻧﺴﺎﻧـﻴﺖ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻳﻌﻨـﻰ اﻟـﻮﻫﻴﺖ و‬ ‫ّ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺟﺪاﺋﻰ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﺗﺮﻛﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﻳﺎ ﺗﺪاﺧﻞ« ﻛﻪ در اﻋﺘﻘﺎدﻧـﺎﻣـﻪ وﺳﺖ(ﻣﻨﻴﺴﺘﺮ در ﺳﺎل ‪ ١٦٤٦‬ﺗﻠﺨـﻴـﺺ ﮔـﺮدﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داراى دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ وﻟﻰ او دو »ﺷﺨﺺ« ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاص ﻋﺠﻴﺐ ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺤﻔﻮظ و ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ«‬ ‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺷﺪه ﺑﻴﻦ دو ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷـﺨـﺺ و او‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮ اﺑﺪى ﺧﺪا و‬ ‫‪l‬‬ ‫ﻓﺮﻣﻮل ﻛﺎﻟﺴﺪون ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻣﻨﻔﻰ(ﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺎ را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻪ ﻫﺪف ﺷـﻮرا دﻓﺎع از ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﺑـﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ﺑﺪﻋـﺖ(ﮔـﺮاﻳﺎﻧﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻮرا ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﺳﻴﺴﺘﻤﺎﺗﻴﻚ اﻋـﻼم ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺮداﺧﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻣﻰ ﺑﺮاى ﺗﺸﺮﻳﺢ اﻳﻦ راز ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ(اﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ(اى ﺑﺪﻳﻬﻰ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ راز ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ و ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺮﻳ‪w‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻮرا ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ اﺷـﺎره ﳕﻮد‪،‬‬ ‫وﻟﻰ ﻓﻜﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪن اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴـﺴـﺖ‪ .‬ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن در ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﺰرگ دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫ازﻟﻰ ﺧﺪا اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﺎى‬

‫‪≤¥¥‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻟﻮﻫﻴـﺖ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺮن(ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺟﺪﻳـﺪى در‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤¥µ‬‬

‫ﻣﻪ وﺟﻮد و‬ ‫ﲤﺎﻣﻴﺖ او ﺟﺎوداﻧﮕﻰ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮى و ﺗﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻻز ‪l‬‬ ‫ّ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ آﺋﻴﻦ(ﻫﺎ‪ ،‬اﻗﺮارﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﻨﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺪﺗﻰ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﻴﺰ ﻫـﺮﮔﺰ ﻗﺪﻣﻰ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺷـﻮراى‬

‫ﻣﻪ ﻫﺴﺘﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ در اﺧﺘﻴﺎر ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﻻز ‪l‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﻫﺴـﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دو »ﻃﺒﻴﻌﺖ« اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮرﻣﺎن‬

‫ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﺻﻠﻰ ﻛﻪ ﻃﻰ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ در اﻛﺘﺒﺮ ﺳﺎل ‪ ٤٥١‬ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى‬

‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺎﻟﺴـﺪون ﺗﺪوﻳﻦ ﮔﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑـﺎﻗـﻰ ﻣـﺎﻧـﺪه‬

‫وﻟﻰ ﻣﻨﻈﻮر از »ﺷﺨﺺ« اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ »ﻃﺒﻴﻌﺖ« ﭼﻴـﺰى اﻓﺰوده ﺷﺪه ﻛﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ ﻛـﻪ ﺧـﻮد را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺗﻌـﺮﻳـ‪w‬‬ ‫واﻗﻌﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس در ﻣـﻮرد ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﭼـﻴـﺰى در ردﻳ‪w‬‬

‫ﻫﻤـﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬـﺎ داراى ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﻴﻤﻴﺎﺋﻰ ﻳﻜﺴـﺎن‬ ‫ﺑﻪ آن ﻓﺮدﻳﺖ ﻣﻰ(ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪l‬‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺪن(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﺷﻜﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻋﻀﺎى ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫اﻟﻬﻴﺎت ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻓﻜﺮ اﺳﻘﻔﺎن ﺳﺎل ‪ ٦٣٠‬ﻣﻴﻼدى اﺳﺖ؟‬

‫ﻫﻢ اﺳﺖ و ﺗﻔﺎوت ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻨﻬﺎ در اﻧﺪازه و ﺷﻜﻞ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪،‬‬ ‫اﻧﺴﺎن دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ‪» ،‬ﻓﺮدﻳﺖ« واﻗﻌﻰ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ دﻳﮕـﺮان ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫‪ UŠöDQ« všdÐ n¹dFð‬‬ ‫ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻛﺎﻟﺴـﺪون را ﺑﻪ درﺳﺘﻰ درك ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻓـﺮق ﺑﻴـﻦ‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎت »ﻃﺒﻴﻌﺖ« و »ﺷﺨﺺ« را ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺨﺼﻰ داراى ﻳﻚ ذات ﻓﺮدى اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ(اى از ﻛﻴﻔﻴﺖ(ﻫـﺎى‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ داراى ﻗﺪرت ﺗﻌﻘﻞ و ﻣﺴﺌﻮل اﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮل‬ ‫ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ اﮔﺮﭼﻪ ﻋﻴﺴﻰ واﺟﺪ ﲤﺎم اﻟﺰاﻣﺎت ﺧﺪا ﺑﻮدن و اﻧﺴﺎن‬

‫وﻗﺘﻰ ﲤﺎم ﻛﻴﻔﻴﺖ(ﻫﺎى ﻻزم را ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ‬

‫ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬دو »ﻓﺮدﻳﺖ« واﻗﻌﻰ در ﺷﺨﺺ ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬در واﻗﻊ »ﻃﺒﻴﻌﺖ« آن ﭼﻴﺰ را در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻢ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰم‬

‫‪ -‬اﻧﺴﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﳊﻈﻪ(اى ﻛﻪ »آن ﻗﺪوس« در ﺑﻄﻦ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى ﺟﺴﻢ واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺪاﻣﻰ ﻣﺮﻛﺐ از ﻣﻮاد ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﻻزم و‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺷﻜﻞ ﮔـﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻫﺴﺘﻰ ﻣﺴﺘـﻘـﻞ و ازﻟﻰ ﺑـﻮده‪ ،‬و از آﳒﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ »ﺷﺨـﺺ«‬

‫ﻛﻠﻴﺖ اﻧﺪام را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮآن‪ ،‬ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺧﺪادادى‬ ‫ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ ارﮔﺎﻧﻴﻚ ﻛﻪ ّ‬

‫داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ از آن ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬

‫و ﻧﺎﻣـﺮﺋﻰ ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧـﺪام زﻧﺪﮔﻰ و ﲢـﺮك ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﻣـﺎ آن را »ﺟـﺎن«‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ ﻫـﺮﮔﺰ وﺟﻮدى ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﺒـﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ از‬

‫ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ داراى ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ‬

‫اﺑﺘﺪاى ﺷﻜﻞ ﮔـﺮﻓﱳ در ﻳﻚ اﲢﺎد اﺳـﺮارآﻣﻴﺰ و ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌـﺖ اﻟـﻬـﻰ او ﺑـﻮده‬

‫اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌـﺖ را دارد‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨـﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ او داراى ﲤﺎم ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ در ﻳـﻚ وﺟﻮد ﻏﻴـﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻔﻜﻴﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫اﻗﻌﻴﺖ وﺟﻮدى ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻗﻌﻴﺖ وﺟـﻮدى ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎن و ّ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ و ّ‬ ‫ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻗﺒﻞ از ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ‬

‫ﻛﻼﻣﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬او ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ از ﺟـﺎوداﻧﮕﻰ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳـﺮى و ﺗﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬

‫اﻓﺰوده ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺟﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﱳ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﺘﺠﻠﻰ‬

‫∂‪≤¥‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪≤¥‬‬

‫ﺷﺪن در ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ« ﺑﺎ ﺣﻔﻆ آﻧﭽﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎز‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﺳﺎده آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﻓـﺮدﻳﺖ« اﻧﺴﺎﻧﻰ از آﻏﺎزش در اﲢﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳﺖ در ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ«‪.‬‬

‫»ﻓﺮدﻳﺖ« ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﻮده و ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺟﺪا از او ﻧﺰﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰ(ﺗـﻮان اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺪﻳﻦ ﺗـﺮﺗﻴﺐ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻓـﺮدﻳﺖ« اﻧﺴﺎﻧﻰ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاى ﺷـﻜـﻞ‬

‫‪dðÅoOBœ vH¹dFð‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ در او ﺟﺬب ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﺮﻛﻮف ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﺑﻰ(ﭘﺮده‬

‫ﺣﺎل ﻛﻤﻰ دﻗﻴﻖ(ﺗﺮ ﺑﻪ ﻛﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻤﺎت‬

‫ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﻳﻚ ﳊﻈﻪ ﻋﺎرى از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫رﻓﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ او اﻳﻨﻚ‬

‫ﻟﻮﮔﻮس )ﻋﻘﻞ ﻛﻞ‪ ،‬ﻣﻨﺸﺎء آﻓﺮﻳﻨﺶ( آن ﻃﺒﻴﻌـﺖ اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ را در ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ و‬

‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮده ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻠﻤﻪ‪ l‬ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﭘﺴﺮ‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺣﻴﺎت ﺷﺨﺼﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ رﻳﺸﻪ در ﺷﺨﺺ ﻟـﻮﮔﻮس‬

‫ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ .‬وﻟـﻰ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﻓـﻘـﻂ‬ ‫اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه داده‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ‬ ‫ﺑﺎ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ .‬او ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫دارد‪ ،‬و در آن داراى ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﺎﲤﺎم و ﻧﺎﻗﺺ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻛﻴﻔـﻴـﺎت ﻻزم ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ در او ﻛـﻢ ﻧـﺒـﻮد‪ .‬آن ﻃﺒﻴﻌـﺖ‪،‬‬

‫اﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫اﻳﻦ و ّ‬

‫دﻳﺖ و ذات ﺧـﻮد را در ﺷﺨﺺ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌـﻨـﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﻓﺮ ّ‬

‫دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴـﻴـﺢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ را ﺑﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺪون آ ﮔﺎﻫـﻰ و اراده ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬

‫»ﻛﻠﻤﻪ اﺑﺪى« ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺷﺪن او ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪l‬‬

‫اده اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬آ ﮔﺎﻫﻰ و اراده در زﻣﺮ‪l‬ه ﻛﻴﻔﻴﺎت ﻻزﻣﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ داراى آ ﮔﺎﻫﻰ و ار ‪l‬‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﻣـﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ذاﺗـﺎً ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻴـﻢ‪ ،‬او ذاﺗـﺎً ﭘﺴﺮ اﺑﺪى‬

‫ﺑﺮﺧﻮردارى او از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ او ﻫﻢ داراى آ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻮد و ﻫﻢ‬

‫ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫داراى اراده‪.‬‬

‫از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﺘﺐ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻣﻌﺘﺒﺮ آﻣﺪه‪ ،‬درﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫اﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(رﺳﺪ‪ ،‬روى اﻳﻦ‬ ‫‪l‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﺷﺨﺼـﻴـﺖ اﺳـﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻌﻨﻰ آن را درﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ ﻛﻪ از ازل داراى ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬

‫ﻛﺘﺐ ﺻﺤﺒﺖ از ﺑﺪن و ﺟﺎن ﻋﻴﺴـﻰ ﻧـﺎﺻـﺮى ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﻰ وﺟـﻮد ﻳﻚ »ﻓﺮدﻳﺖ«‬

‫اﻟﻬﻰ ﺑـﻮده‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ را ﺑﻪ ﺧـﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و اﻳﻨـﻚ داراى ﻫﺮ دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻧﮕـﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫـﺮﮔﺰ وﺟﻮدى ﻣﺴﺘﻘـﻞ از‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ‪ ،‬ﻏـﻴـﺮﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺧﻮدش ﻧﺒﻮده‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻔﻬـﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻓﺎﻗﺪ »ﻓـﺮدﻳﺖ«‬

‫ﺗﺒﺪﻳﻞ و ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫∏‪≤¥‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫‪”bI Å»U²= “« vK¹ôœ‬‬ ‫آﻣﻮز‪l‬ه وﺟﻮد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آن ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ زﺑﺎن‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ و ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺪود و ﺳﻘﻮط ﻛﺮده ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﻴﺎن و درك آن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ از‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤¥π‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺗﺒﺎدﻟﻰ ﺑﻴﻦ »ﻣﻦ« و »ﺗﻮ« در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺿﻤﻴﺮ ﺟﻤﻊ از ﺧﻮد ﻧﺎم ﻧﺒﺮده‬ ‫اﺳﺖ )ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﳕـﻮﻧﻪ ر‪.‬ك ﭘﻴﺪاﻳﺶ ‪٢٦:١‬؛ ‪٢٢:٣‬؛ ‪ .(٧:١١‬ﺗﻨـﻬـﺎ ﻣـﻮرد‬

‫ﻗﻮه ادراك ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﺷﺒﺎﻫﺖ و‬ ‫اﻗﻌﻴﺘﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮاﺳﻮى ّ‬ ‫و ّ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺎ« در اﻳﻦ آﻳﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﺷﺎره ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺘﺜﻨﺎ در ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١١:٣‬وﺟﻮد دارد‪ ،‬وﻟﻰ‬ ‫‪l‬‬

‫ﻗﻴﺎﺳﻰ ﺑﺮاى آن ﻣﺘﺼﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ آن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ(اﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ آن را‬

‫ﺧﻮدش و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑـﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺒﺤﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده(اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ روﺷﻦ ﻛﻼم‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪه(اﻳﻢ ﻳﺎ در آن ّ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ واﺟﺪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻓﻘﻂ ﻳﻚ »ﻣﺴﻴـﺢ«‬

‫ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﳕـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﺎور ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ(اى ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮِد ﺧﺪا ﺑﺮ اﻧﺴﺎن آﺷﻜﺎر ﳕﻮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن ﭼﻨﻴﻦ آﻣﻮزه(اى ﻣﻰ(ﭘﺮدازد؟‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دوم اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬دﻻﻳﻞ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪﺳـﻰ اﻳـﻦ آﻣـﻮزه در ﻋﺒـﺎراﺗﻰ ﻳﺎﻓـﺖ‬ ‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮﺷﺘﻪ(اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺳﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص اراﺋﻪ داده اﺳﺖ‪ :‬اول اﻳﻨﻜـﻪ‬

‫ﺧﻮد را ﻣﻰ(ﭘﻨـﺪاﺷـﺖ‪ ،‬رﺳﻮﻻن ﻧﻴـﺰ او را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺼـﻞ ﺑـﻪ ﻓـﺼـﻞ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس در دادن ﻫـﺮﮔـﻮﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧـﻪ(اى ﻣـﺒـﻨـﻰ ﺑـﺮ وﺟﻮد دو ﺷﺨـﺼـﻴـﺖ در‬

‫رﺳﺎﻻت ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳـﺪ اﺷـﺎره ﺑﻪ وﺟﻮد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴﻴـﺢ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﺎﻣـﻼً‬

‫دﻫﻨـﺪه ﻣﺎ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻛـﺎﻣـﻼً ﺧﻮددارى ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﳒﺎت‬ ‫‪l‬‬

‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در روﻣﻴﺎن‬

‫داراى دو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻌﺎً اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﺷﺎره(اى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ آن را در‬

‫‪ ٤-٣:١‬ﭘﻮﻟﺲ از ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻋﺒﺎرت »ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه از ﻧﺴﻞ داود ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ و‬

‫ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﭘﻴـﺪا ﻛـﻨـﻴـﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ اﺷـﺎره(اى ﻣﻄﻠـﻘـﺎً در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﭘـﻴـﺪا‬

‫ﺳﻴﺖ« ﻳﺎد ﻣﻰ(ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ داراى دو‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺴﺐ روح ﻗﺪو ّ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮد او ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ و ﻳﻚ ﻛﺎر اﳒﺎم ﻧﺪاده و ﻫﻴﭻ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﻪ او ﻧـﺴـﺒـﺖ‬

‫اﺣﺘﺎ داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ« ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺆال را ﺻﺮ ً‬

‫ﳕﻰ(ﺷﻮد‪ .‬در ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در ﺑﺎر‪l‬ه ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻣﺸﺎﻫﺪه‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ؟ آﻳﺎ او ﻳﻚ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ دو ﻧﻔﺮ؟ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﱳ »ﭘﺴﺮ ﺧﻮد )ﺧﺪا(‪،‬‬

‫داده ﻧﺸﺪه ﻛﻪ دﻻﻟـﺖ ﺑـﺮ وﺟـﻮد دو ﺷﺨﺼﻴﺖ در او ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬ﮔـﺮﭼﻪ او ﺧـﻮد از‬

‫ﻣﺜﺎل دﻳﮕﺮ در ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪ ٥-٤:٤‬ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻴّﺖ ﺧﻮد آ ﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ردﭘﺎﺋﻰ در ﻫﻴﭻ ﺟﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫»ﺧﺪا ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از زن زاﺋﻴﺪه ﺷﺪ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ آﻣﺪن دو ﻧﻔﺮ‬

‫ﻛﻪ ﺷﺎﺋﺒﻪ دو ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﺑﻮدن او را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺮاى آﻣﺮزش ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻔـﺮ‪.‬‬

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ(ﻫﺎى ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﻋﺒﺎرات »ﺗﻮ«‬

‫ﻫﺮ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺘﺤﺪ در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬

‫و »او« ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗـﺮار ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﲤﺎﻳﺰ ﺷﺨﺼﻴﺘـﻰ در ﻓـﺮدﻳﺖ دروﻧﻰ‬

‫ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪١١-٥:٢‬ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣـﱳ‬

‫∞‪≤µ‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤µ±‬‬

‫دﻳﮕﺮى از ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣـﺮاﺟﻌﻪ‬

‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻓﻘـﻂ درﺧﻮر ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟـﻬـﻰ دارد‪ .‬و اﻳﻦ دﻟﻴﻠﻰ ﻗﻄـﻌـﻰ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و در ﻫﻤﻪ(ﺟﺎ ﺗـﺼـﻮﻳـﺮى ﻳﻜﺴﺎن ﺧـﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس از ﻛـﺴـﻰ‬

‫اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ دارد‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »ﮔﺮﭼﻪ اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ دو ﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ‬ ‫اﺳﺖ و او ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ« )اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﺎن(‪.‬‬

‫اﺳﺘﺪﻻل ﻓﻮق ﺑـﺮاى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﻣـﻮﺿﻮع ﻣﻰ(ﭘـﺮدازد‪،‬‬ ‫ﮔﻴﺞ(ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاى روﺷﻦ ﺷﺪن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﳕﻮﻧﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬

‫ﻣﻨﻈﻮر ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس از اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻄﻠﻖ در‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺘﻮن ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﺻﻔﺎت و اﻋﻤﺎل اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﺨﺼـﻰ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﭼﻴﺰى اﺛﻴﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه ﻛﻪ داراى ﻋﻨﻮان اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬از او ﺑﺎ اﻟﻘﺎﺑﻰ ﻳﺎد ﺷﺪه ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‬

‫آن و اﲢﺎد آن ﺑﺎ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﳑﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ اوﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪه ﺑﻪ او درﺧﻮر ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻗﺪس‪ ،‬ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ را‬

‫ﻧﻪ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻣﻮرد ﻓﻮق را ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ در اﻋﻤـﺎل رﺳﻮﻻن ﭘﻴﺪا‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ اوﺳﺖ‪ .‬ﳕـﻮ ‪l‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ ازﻟﻰ »ﺟﺴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(١٤ ٬٢-١:١‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ‬

‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ »ﻛﻠﻴﺴﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪه‬

‫در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑـﻮد‪» ،‬ﺧﺪاى ﻣﺘﺒـﺎرك ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد«‬

‫اﺳﺖ‪ «.‬وﻟﻰ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮن ﺑﺪﻫﺪ و ﻧﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ روح اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‬

‫)روﻣﻴﺎن ‪٣:٨‬؛ ‪٥:٩‬؛ ر‪.‬ك اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪١٦:٣‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٤-١١:٢‬؛‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﻌﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﺧﻮن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ »ﻣـﺴﻴﺤﻰ« ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ را‬

‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣-٢:٤‬‬

‫ﺑـﻪ ﺧﻮن ﺧـﻮد ﺧﺮﻳـﺪه ﻛﻴـﺴﺖ؟ آﻳـﺎ او ﺻﺮﻓ‪l‬ـﺎ ﻳﻚ ﻣـﺴﻴـﺢ اﻧﺴـﺎﻧﻰ ﺑـﻮد؟ ﺧﻴـﺮ‪ ،‬او‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﺪه آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﻘﻂ در ﻃﺒـﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا‬

‫‪ÊU ½« ≠ «bš‬‬

‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ اﳒﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺢ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﺠﻤـﻮﻋﻪ دﻻﻳﻞ ﺳـﻮﻣﻰ ﻧﻴﺰ در ﻛﺘﺎب(ﻣـﻘـﺪس وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻮﺿـﻮع را‬

‫و ﻣﺴﻴﺢ اﻟﻬﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬دو ﻣﺴﻴﺢ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫روﺷﻦ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻗﺪرى روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ارﺗﺪادى ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﻤﺮاه‬

‫ﻛﻪ او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ »ﺷﺨﺺ« اﺳﺖ ﺑﺎ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ از او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﻘﺐ ﺧﺪا‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ آن را درﺧﺪﻣﺖ اﻫﺪاف ﺧـﻮد درآورد‪ .‬و آن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳـﻦ‬

‫و ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﻘﺐ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد را داد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ در ﻫﺮ ﻳﻚ از دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻨﺘﺴﺐ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٨:٢‬از »ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل« و‬

‫ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬از ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻳﺎد ﺷﺪه‬

‫در ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪ ١٤-١٣:١‬از »ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ در وى ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮد ﻳﻌﻨﻰ آﻣﺮزش‬

‫ﻛﻪ در ﻣﻮرد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ او ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺻﻔﺎت ﻳـﻚ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪,‬اﻳﻢ« ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﳑﻜﻦ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺷﺨﺺ اﺳﺘﻮار ﮔﺮدﻳﺪه‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻟﻘﺒﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪه‬

‫اﺳﺖ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﻮد؟ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮن ﺑﺪﻫﺪ؟ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺗﻨﻬﺎ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او‬

‫≤‪≤µ‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪≤µ‬‬

‫ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را ﻛﻔﺎره ﳕﻮده‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ اﻟﻬﻰ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤﺎن ﺷﺨﺺ ﺑﻮد ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬

‫و ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ از »ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻼل« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﳒﺎت ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻴﺢ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﺟﺪا و‬

‫ﺑﻌﺪًا ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺆاﻟﻰ را ﻣﻄﺮح ﳕﻮد‪» :‬ﭘﺲ ا ﮔﺮ ﭘﺴـﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻰ‬

‫ﻣﻨﻔﻚ از ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺴﺎن‬

‫ﻛﻪ اول ﺑﻮد ﺻﻌﻮد ﻣﻰ‪,‬ﻛـﻨﺪ ﭼﻪ ]ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ[؟« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٦٢:٦‬ﭘـﺬﻳﺮﻓﱳ‬

‫اﳒﺎم ﻣﻰ(ﺷﻮد ﺑﻪ ﭘﺴـﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ او ﺑﺎ ﺗـﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴـﺖ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﻓﺮدﻳﺖ واﻗﻌﻰ ﻋﻴﺴﻰ را ﻋﻮض ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺘﺶ اﳒﺎم داد ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ دﻳﮕﺮش ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﺴﺎب‬

‫ﲤﺎم اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﻣﻜﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ داراى دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ داراى اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎً ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داراى‬

‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﳑﻜﻦ اﺳـﺖ او را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﻨﺎوﻳﻦ اﻟﻬـﻰ و ﻫـﻢ ﺑـﺎ‬

‫دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮد و ﻫﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ »ﻣﺴﻴﺢ« اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻨﺎوﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﻣﻰ(ﺗﻮان ﻫﻢ ﺻﻔﺎت و اﻋﻤﺎل اﻟﻬﻰ و ﻫﻢ ﺻﻔﺎت و‬

‫دﻗﻴﻘﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﳕﻮﻧﻪ(اى را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺴﻤﺖ(ﻫﺎى ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ‬ ‫وﻟﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ دﻳﮕﺮ‪ :‬ﺻﻔﺎت و اﻋﻤﺎل اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﺴﺒـﺖ داده ﺷـﺪه ﻛـﻪ‬

‫اﻋﻤﺎل اﻧﺴﺎﻧﻰ را از او اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ‪ .‬او وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﻣﻴـﺮد ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را از ﻗﺒﻮر ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰ(اﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫داراى ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬از او ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻰ ﻳﺎد ﺷـﺪه ﻛـﻪ درﺧﻮر ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‬

‫آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻴﺎﳒﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاص دو ﻃﺒﻴﻌﺘﺶ‬

‫اوﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷـﺪه ﻓـﻘـﻂ درﺧﻮر ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬

‫اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ درﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻫـﺮﭼﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ از ﻳـﻚ‬

‫اﻟﻬﻰ اوﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻟﻮﻫﻴﺖ دارد اﳒﺎم داده ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ‬

‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﻰ اﳒﺎم ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن او ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در‬

‫در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ آن ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛـﺎرى ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳـﻦ دو‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٣:٣‬از ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻛﺴﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ »از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﳒﺎم ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻴـﺢ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ‬

‫آﻣﺪه اﺳﺖ« وﻟﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﺋﻴـﻦ آﻣـﺪه اﻧـﺴـﺎن اﺳـﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﳒﺎم ﻣـﻰ(ﭘـﺬﻳـﺮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻃﺒـﻴـﻌـﺖ دوم او‬

‫»ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ «.‬آﻧﭽﻪ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ اﳒﺎم دﻫﺪ او ﻛﻪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ اﳒـﺎم‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻣﻮرد را ﻣﺪﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪﻧﻈﺮ‬

‫داده اﺳﺖ!‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺻﻔﺎت و ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫و اﻳﻦ ﺑﺪان ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ او ﻗﺒﻞ از آﻣﺪﻧﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬

‫ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ ﺻﻔﺎت و ﻛﺎرﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ دو‬ ‫ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺨﺺ ﺑـﻮد ﻛﻪ از ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑـﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟـﻬـﻰ(اش از آﺳـﻤـﺎن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻧﺎﺟﻴﻞ را ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ اﻧﮕﻴﺰه ﻣﺎ در ﮔﻔﱳ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‬

‫آﻣﺪ‪ ،‬وﻟﻰ آن ﺷﺐ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﭘﺎره(اى از ﻛﺎرﻫـﺎ را ﻃﺒﻖ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺧﺪا ﺑـﻮدﻧﺶ و ﭘﺎره(اى دﻳﮕﺮ از ﻛـﺎرﻫﺎ را ﻃﺒﻖ‬

‫‪≤µ¥‬‬

‫‪h7ý p¹‬‬

‫ﺧﺎﺻﻴﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺶ‪ ،‬اﳒﺎم داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤µµ‬‬

‫ﻧﻘﻄﻪ آﻏﺎزى‬ ‫ﻣﺘﺒﺎرك ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد« ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ )روﻣﻴﺎن ‪ .(٥:٩‬ﻣﺴﻴﺢ ازﻟﻰ اﺳﺖ و‬ ‫‪l‬‬

‫ﺻﻮرت ﺧﺪا و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﳕﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺧﻄﻮر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‬

‫ﻧﺪاﺷﺘـﻪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻧﻘﻄـﻪ(اى از زﻣﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻟـﻬـﻰ و ازﻟﻰ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌـﺖ و‬

‫وﺣﺪت ﺷﺨﺼﻴﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﺪن‪ ،‬اﻧﺪام(ﻫﺎ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت‬

‫ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ‪ ،‬ﻣـﺘـﻮﺟﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ او در ﻋﻤﻞ ﭼـﻮن اﻧﺴﺎﻧﻰ داراى‬

‫و ﻋﻮاﻃ‪ w‬اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬در رﺣﻢ زﻧﻰ رﺷﺪ ﻛﺮد و ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﻓﺮدﻳﺖ ﻛﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ از ﳊﻈﻪ(اى ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ در ﺷﺨﺼﻴﺖ ازﻟﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎن ﻛﺮﻳﺴﻮﺳﺘﻮم )ﺣﺪود ‪ (٤٠٧-٣٤٥‬ﺟﻤﻼت درﺧﺸﺎﻧﻰ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﭘﺲ در ﻣﺴﻴﺢ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ وﺟﻮد دارد وﻟﻰ ﺧﻮدش ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬در او ﻫﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﻓﻜﺮ ﳕﻰ(ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻪ او در‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺖ وﻫﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬـﻰ‪ ،‬وﻟﻰ از ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﭘﺴـﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺎﻟﺐ ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(اﻧﺪﻳﺸﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ او ﮔـﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ و ﻣﻰ(داﱎ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮدﻳﺖ او در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ او ازﻟﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻪ او ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻗﺮص ﻧﺎن ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ را ﻏﺬا داد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ او ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻰ(ﺷﺪ‬

‫ﺧﺪا از ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮر از ﻧﻮر‬

‫و ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ آب را ﺑﻪ ﺷﺮاب ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ او ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻰ ﻣﻰ(ﺷﺪ‬

‫رﺣﻢ ﺑﺎﻛﺮه را ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻜﺮوه‬

‫و ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ ﺑﺮ روى درﻳـﺎ راه ﻣﻰ(رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ او ُﻣﺮد و ﻣﻰ(داﱎ ﻛـﻪ زﻧﺪه‬

‫ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣﻮﻟﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق‬

‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ او در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﻰ(داﱎ‬ ‫ﻛﻪ او ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺮ ﺗﺨﺖ او ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﺴﻴﺢ را ﺳﺘﺎﻳﺶ‬

‫آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ!‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻰ(داﱎ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻬـﻮدﻳﺎن ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻰ از اﻳـﻦ وﻗﺎﻳﻊ را‬ ‫ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﺑُﻌﺪ اﻧﺴﺎﻧﻰ او و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ را ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﺑُﻌﺪ اﻟﻬﻰ(اش ﻣﻰ(ﺳﺎزم‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ او ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺴـﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪاﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﺻﻰ از‬

‫آرى ﺧﺪاوﻧﺪا ﻋﺰﻳﺰت ﻣﻰ(دارﻳﻢ‬ ‫اى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺠﺪه ﻣﻰ(آرﻳﻢ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ(اﻟﻠﻪ اﻳﻨﻚ ﺷﺪ ﻣﺠﺴﻢ‬

‫زﻣﺎن روح اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﺟﺴﻢ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ را در وﺣـﺪت وﺟﻮدى(اش ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔـﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﻰ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوﻋﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﺑﻄﻦ‬

‫آﺋﻴﺪ او را ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ!‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛﺮه ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔـﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﭘﻴـﺪا‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺳﺮودى از زﺑﺎن ﻻﺗﻴﻦ‬

‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘـﻢ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٥٨:٨‬ﮔـﺮﭼﻪ او در ﺟﺴﻢ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟﻰ »ﺧـﺪاى‬

‫]ﺑﺨﺸﻰ از ﺳﺮود ﺷﻤﺎره ‪ ٣٦‬در ﺳﺮودﻧﺎﻣﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎى اﻳﺮان[‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ ∑∏ ‬ ‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫∑‪≤µ‬‬

‫در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﺷﺎﻳﺎن اﻫﻤﻴﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫را ﭼﻨﺎن در ﻫﻢ ﻓﺸﺮده(اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور رﺳﻴﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﻪ داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ و ﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﻮم ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ اﺧﺘﻼط اﻳﻦ‬ ‫دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ واﺳﻂ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻫﻴـﭻ وﺟﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺪاﺧﻞ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬

‫در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﻳـﻢ‬

‫دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ و ﻣﺠـﺰا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷـﺨـﺺ را ﺗﺸﻜﻴﻞ داده(اﻧﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺎﻟﺐ ﻛﺎﻟﺒﺪى اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬داراى روح واﻗﻌﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻣﻰ(ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ آن ﺑﭙﺮ دازﻳﻢ‪.‬‬

‫او اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺧـﺪا و ﻫـﻢ اﻧـﺴـﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻳـﻚ ﺷـﺨـﺺ »واﺣﺪ« اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮرﺳﻰ(ﻫﺎى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪه در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟـﺰﺋﻴﺎت اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫‪—UJý¬ œuš‬‬

‫در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﳕﻮد‪ .‬در ﺳﻪ ﻓﺼﻞ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻮردى ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور را در ﻣﺎ‬

‫ﻓﻜﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻳﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دو ﻓﻬﻢ ﺧﻮدآ ﮔﺎه‪ ،‬دو‬

‫اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻘﺼﺎن ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در ﻓﺼﻞ(ﻫﺎى‬

‫ﻋﺎﻣﻞ ﺻﺎﺣﺐ رأى آزاد ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ را ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻗﻴﻘًﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ‬

‫ﭼﻬﺎرم اﻟﻰ ﺷﺸﻢ اﺷﺎره(اى ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭼـﻴـﺰى‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪس در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬آﺷﻜﺎر ﻛﺮده(اﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫ﻛﻤﺘﺮ از ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ و اﻳﻦ و ّ‬

‫ﻋﺪه(اى ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎده ﻛﺮدن ﻣﻮﺿﻮع و ﻃﻔﺮه رﻓﱳ از ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺸﻜﻼت‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺰا و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺒﺪﻳﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﲤﺎﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﺤﺮز اﺳﺖ‪.‬‬

‫آن‪ ،‬ﺣﺪس زدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬روح اﻧﺴﺎﻧﻰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ روح‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻧﺎﻓـﺬ ﻧـﺒـﻮد وﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴـﺎﻧـﻰ او‪،‬‬

‫اﻟﻬـﻰ‪ ،‬روح اﻧﺴﺎﻧـﻰ را در اﻳﺎم اﻧﺴﺎن ﺑـﻮدن او ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪه(اى دﻳـﮕـﺮ دو‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ(اش را ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار داد‪.‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮده و از او دو ﺷﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺧﺪا و ﻳﻚ‬

‫ﻟﺌﻮى ﻛﺒﻴﺮ )ﻣﺘﻮﻓﻰ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ (٤٦١‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ اﻟﺰ ً‬ ‫اﻣﺎ‬

‫»ﻣﺴﻴﺢ آﻣﻴﺨﺘﻪ(اى از دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ آﻣﻴﺨﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻰ در ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻜﻰ از دو ﻃﺒﻴﻌﺖ او ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﮔﺮ‬

‫ﭘﺴﺖ(ﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺠﻠﻞ ﺷﺪن و ﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰ(ﻳﺎﻓﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ(ﺷﺪ )در آن ﺻﻮرت دﻳﮕﺮ از ذات‬

‫در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑـﺎرﻫﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧـﺴـﺎن ﺑـﻮد و ﺣﺎل ﻧﻴﺰ اﻧﺴـﺎن‬

‫ﭘﺪر و روح(اﻟﻘﺪس و ﻫﻢ ﺷﺄن آﻧﻬﺎ ﳕﻰ(ﺑﻮد(‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻣﺘﻌﺎل و‬

‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻫﻴﭻ اﺷﺎره(اى وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﺟﻮدى‬

‫در واﻗﻊ اﻟﻬﻰ ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬در آن ﺻﻮرت او دﻳﮕﺮ »ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ« ﳕﻰ(ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ آﻧﭽـﻪ‬

‫ﻓﻴﻤﺎﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮده‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮد ﻛﻪ اﺑﺰار ﻻزم اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن‬

‫∏‪≤µ‬‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤µπ‬‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﺷـﻮد‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻻﻳﺘﻨﺎﻫﻰ‪ ،‬وﺟـﻮد‬

‫ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ را ﺗﺒﺪﻳﻞ و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻧﻜـﺮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ آن دو‬

‫ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﮔﺮدد؟ اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ! ﻋﻼوه ﺑﺮ‬

‫ﲢﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ اﲢﺎد ﻗـﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴـﺢ ﻣـﻨـﺸـﺄ ازﻟﻰ‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻌﺮﻳـ‪ w‬ازﻟﻰ و‬

‫اﻣﺎ ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫داﺷﺖ و ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ و ﻏﻴﺮ(ﻗﺎﺑﻞ ﻓﺰوﻧﻰ و ﻛﺎﺳﺘﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻟﺰ ً‬

‫ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮى ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﻟﻬﻰ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬دوام و ﺑﻘﺎى ﻫﺴﺘﻰ اﻟﻬﻰ ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺮ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻠﻤﻪ ازﻟﻰ ﺑﻮد وﻟﻰ اﻳﻨﻚ ﺷﺎﻣﻞ‬

‫ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﻟﻬﻰ ﺷـﻮد و ﺧﺪا ﻫﻢ ﳑﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺸﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬اﮔﺮ اﻳـﻦ‬

‫ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺨﺺ ﮔﺮدﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻌﺮﻳ‪ ،w‬ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪا را ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﺑﺰارى ﺑﺮاى اراده او ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮد ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﮕـﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫او ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات‪ ،‬ﻏﻴﺮ(ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا اﻳﻨﻚ «ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ (٢٣:١‬و »ﺧﺪا در ﺟﺴﻢ ﻇﺎﻫﺮ‬

‫از آﳒﺎ ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻓﻮق او ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ« )اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪.(١٦:٣‬‬

‫آﻣﻴﺨﺘﻪ(اى از ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ اﻣﻜﺎن(ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻜـﺮار‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ رﱋ و ﻣﺮگ‪ ،‬ﻧﺎآ ﮔﺎﻫﻰ و ﺿﻌ‪ w‬و وﺳﻮﺳﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ داراى دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺗﺄﺛﻴﺮ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻧـﺒـﻮد ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﮔـﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا در‬

‫ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﻮد آﺷﻜﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺷﻜﺎر ﺷﺪه ﻛﻪ او‬ ‫داراى دو ﻃﺒﻴﻌﺖ »ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﺗﻘﺴﻴﻢ(ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺪاﺋﻰ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﲡﺴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻏﻔﻠﺖ و ﺿﻌ‪ w‬و رﱋ‬ ‫ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ّ‬

‫و ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ .‬و ﻋﻠﺘﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺪﻳﺪى ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫و اﲢﺎد اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﲤﺎﻳﺰ آﻧﻬﺎ را از ﺑﻴﻦ ﳕﻰ(ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ وﻳﮋﮔﻰ(ﻫﺎى ﺧﺎص ﻫﺮ‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ(اش ﺣﺎدث‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ(ﻣﺎﻧﺪ« )اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ ﻛﺎﻟﺴﺪون(‪.‬اﮔﺮ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﻣﺠـﺰا ﳕﻰ(ﺑـﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﺑـﺎ ﲤـﺎم‬

‫ﺧﻮاص ﻃﺒﺎﻳﻊ اﻧﺴﺎﻧﻰ و اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻮاﺻﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﺨﺺ‬

‫ﺧﻮاص ﺧـﻮدﺷﺎن ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﲟﺎﻧﻨـﺪ‪ ،‬آن ﻫـﻢ »ﺑـﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﺗـﺮﻛﻴﺐ ﻳـﺎ‬

‫او دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان او را ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬داﻧﺎى‬

‫ﺗﺒﺪﻳﻞ«؟ )اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖ(ﻣﻨﻴﺴﺘﺮ(‪.‬‬

‫ﻣﻄﻠﻖ و‪ ...‬ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑـﺘـﻮان او را ﻣﺮد ﻏﻢ(ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺤـﺪود از‬ ‫ﻧﻈﺮ آ ﮔﺎﻫﻰ و ﻗﺪرت و ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ(ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫‪vN1« XFO³Þ Èd¹cÄdOŁQð‬‬

‫ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬

‫ﻻ اﲢﺎد ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﺷﺨﺺ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮ ً‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‬

‫اﺻﻄﻼح »اﲢﺎد ذاﺗﻰ« ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﲢﺎد ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‬

‫در ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳﻬﻴـﻢ ﺑـﻮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪا در ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳﻬـﻴـﻢ‬

‫∞∂≤‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∂±‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ در ﻛﻤﺎل اﻟﻬﻰ ﺳﻬﻴﻢ ﺑـﻮد ﮔﺮﭼﻪ اﻧﺴﺎن ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻌﻴـﺖ‬

‫اده او و ﻫﺮ ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ او‪ ،‬ﻣﺘـﻌـﺎل و‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻮﺷﻤﻨﺪى و ار ‪l‬‬

‫اﲢﺎد ﺑﻴﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺪون ﺗﺄﺛﻴﺮﮔﺬارى ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻈﻤﺖ و ﺟﻼل و ﻧﺎﻣﻰ ﻓﻮق از ﺟﻤﻴﻊ ﻧﺎم(ﻫﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺷﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﳑﻜﻦ ﺷﺪه ﻛﻪ او ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮔـﺮﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴـﻢ‬ ‫ﻛﻪ در دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎب و در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ درﺟﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻃﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ را ﺑﺮﻣﻰ(اﻧﮕﻴﺰد‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻨﻪ(ﻫﺎى ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا و واﺟﺪ ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪v½U ½« XFO³Þ Èd¹cÄdOŁQð‬‬

‫وﻟﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ اﻟﻬﻰ در او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻟـﻬـﻰ او‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ از ﻫﻤﺎن ﳊﻈﻪ ﺷﻜﻞ ﮔـﺮﻓﺘﻨﺶ‪ ،‬از ﺟﻼل ﭘﻴﻮﺳﱳ ﺑﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﻛﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ دارد‪ .‬ﻣﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺧﻢ ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑـﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪا از ﻣﺴـﻴـﺢ وﺟﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺧﺎرﺟﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ وﻗﺘﻰ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﺧﺎص ﲡﻠﻰ ﺧﺪا در ﺟﺴﻢ اﺳﺖ‪ .‬او ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﻣﺎ‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺟﺘﻨﺎب(ﻧﺎﭘﺬﻳـﺮى ﻛﺎﻣﻞ و ﻳﻜﻰ از‬

‫ﺑﺪون ﻫﻴﭻ اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(اﻓﺘﻴﻢ و ﺳﺘﺎﻳﺸﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫اﺟﺰاى ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ آن ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﻜﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺠﻤﻠﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺣﻀـﻮر‬

‫اﻣﺎ ﻣﻮﺟﺒﻰ ﺑـﺮاى ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮى از اﺧﺘـﻼط و‬ ‫ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﺗﻌﺎﻟﻰ اﻳﻦ دو ﻃﺒـﻴـﻌـﺖ اﻟـﺰ ً‬

‫ﻣﺴﻴﺢ دﻋﺎ ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ .‬ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮى آن ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎ اﲢﺎد در ﺟﺴﻢ داراى ﻣﻘﺎم اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻧﺸﺪ‪،‬‬

‫و ﻣﻜﺎن اﺳﺖ و در ﻫﺮ ﳊﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻫﻤﻴﻦ ﳊﻈﻪ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ از‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧﺎب و ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻜﺎﻧﻰ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و در ﻫﻴﺌﺖ ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﳕﺎﻳﻨﺪه ﻣﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﻴﻦ اﲢﺎدى ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻛﺎﻣﻞ‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌـﺖ اﻟـﻬـﻰ(اش در آن واﺣﺪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿـﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬و ﻗـﺎدر‬

‫ﺳﺮﺷﺎر از ﻫﻮﺷﻤﻨﺪى و ﺗﻌﺎﻟﻰ اﺧﻼﻗﻰ ﭘـﺮﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺮد وزﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨـﻮن‬

‫اﺳﺖ دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺎ را در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻨﻮد‪،‬‬

‫در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن زﻳﺴﺘﻪ(اﻧﺪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺸﺪه(اﻧﺪ‪» :‬زﻳﺮا ﺧﺪا رﺿﺎ ﺑﺪﻳﻦ داد ﻛﻪ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و ﺑﺎﻣﺎ ﻫﻤـﺪردى ﳕﺎﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او‬

‫ﲤﺎﻣﻰ ﭘُﺮى اﻟﻮﻫﻴﺖ در او ﺳﺎ ﻛﻦ ﺷﻮد« و »در وى از ﺟﻬﺖ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﲤﺎﻣﻰ ﭘُﺮى‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﲤـﺎم ﻗـﻮم او ﻫﻤﺰﻣﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻚ ﺗﻚ آﻧـﻬـﺎ‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺳﺎ ﻛﻦ اﺳﺖ« )ﻛﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١٩:١‬؛ ‪ .(٩:٢‬ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﳕﺎﻳﺎﻧﮕﺮ‬

‫ﻫﻤـﺪردى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗـﺪرت اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻛﺎﻫﺶ ﳕﻰ(ﻳـﺎﺑـﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن وﻇﻴﻔـﻪ‬

‫»ﺟﻼﻟﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺪر« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ (١٤:١‬ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر »روح را ﺑﻪ ﻣﻴﺰان‬

‫ﻣﻴﺎﳒﻰ(ﮔﺮى او ﺷﺎﻣﻞ ﻫﺮ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﻤﺪردى ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻄﺎ ﳕﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ« )ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ .(٣٤:٣‬ﺑﺪون ﺷﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪرت ﻣﺎﻓﻮق(اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﺧﺪاى اﺑﺪى اﺳﺖ‪ .‬اﲢﺎد ذاﺗﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴـﻢ‬

‫≤∂≤‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∂≤‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻻزم آﻳﺪ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ از ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻳﻢ‪،‬‬

‫ﺟﺴﻢ و روح ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ(آﻳﺪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ذات ﻳﺎ وﺟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﺮ‬

‫اﻣﺎ ﻣﺤﺪود و ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﻟﺰ ً‬

‫آﻧﭽﻪ در دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ واﻗﻊ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ذات او ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺠﺰا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺻﻔﺎت ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻣﻨﺘﺴﺐ‬

‫‪nOF{ t ¹UI p¹‬‬ ‫اﲢﺎد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﺨﺺ واﺣﺪ او رازى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﺑﻪ روح اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ و ﺻﻔـﺎت روﺣﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﳕـﻰ(ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻟﻰ‬ ‫ﺻﻔﺎت ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ و روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺮ دو در ﻳﻚ ﺟﺴﻢ ﻣﺸﺎع ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺎدر ﺑﻪ درك آن ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛـﻪ واﻛﻨﺶ ﻋﺪه(اى در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن‪،‬‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﻨﺎﺻﺮ‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ً‬

‫اﻧﻜﺎر ﺑﻮده و ﻋﺪه(اى دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﻛـﻮﺷﻴﺪه(اﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳـﻦ راز را‬

‫روﺣﺎﻧﻰ اوﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ اﳒﺎم ﻣﻰ(دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﻮرى ارادى ﻫﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﳕﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺪن ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ اﳒﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻜﺲ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﺎﺑﻪ‬

‫ﻻ اﻳﻦ اﲢﺎد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ اﲢﺎد ﺑـﻴـﻦ‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤـﻮ ً‬

‫ﺑﺎ آن ﭼﻴﺰى ﻛـﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒـﺎً اﻣﻮرى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻗﺎﺑﻞ‬

‫ﺟﺴﻢ و روح اﻧﺴﺎن ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ ﻧﻜﺎﺗﻰ ﺣﺎﻛﻰ از ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ‬

‫اﺟﺮا در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ اوﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ او ﻣﻨﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ‪.‬‬

‫اﻳﻦ دو وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻋﻢ از ﻣـﺮد و زن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه در ﻳـﻚ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ را ﻣﻰ(ﺗﻮان ﮔﺴﺘﺮده(ﺗﺮ ﳕﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳕﻮﻧﻪ‪ :‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﲢﺎد‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺮﻛﺐ از ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ ﻇﺎﻫـﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻦ و ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﺑﻪ ﻧـﺎم‬

‫ﺟﺴﻢ ﺑﺎ روح‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻼل ﺟﺴﻢ ﻣﻰ(ﮔﺮدد‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻢ در اﲢﺎد‬

‫ﺟﺎن‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﺷﺪه(اﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ دو ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺪﻳـﺪاً درﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه(اﻧـﺪ وﻟﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘـﻪ‬

‫ﺑﺎ ذات ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟـﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﻧﺎرﺳﺎ‬

‫ﻧﺸﺪه(اﻧـﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن در ﻣـﺎ ﻳـﻚ وﺟـﻮد را‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‪ ،‬اﲢﺎد ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن ﻳﻌﻨﻰ اﲢﺎد ﻧﺎﻣﻴـﺮا و ﻣﻴﺮا را ﻫﻨﻮز روﺷﻦ‬

‫ﺗﺸﻜﻴﻞ داده(اﻧﺪ و ﺑﺪن‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از اﻳـﻦ وﺟـﻮد اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ وﺟﻮد ﻛﻪ اﺳﺎس اﻳﻦ‬

‫ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻗﻄﻌﺎً اﲢﺎد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ روﺣﺎﻧﻰ در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻳﻌﻨﻰ‬

‫اﲢﺎد ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻫﺶ در ﺑﺪن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﺟﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻰ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ او را روﺷﻦ ﻧﻜـﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫روح ﺟﺴـﻢ را ﺗﺮك ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻣﻰ(ﻣـﻴـﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ وﺟﻮد ﺑـﺪون ﺟﺴﻢ‬

‫اﻳﻦ اﲢﺎد در اﻧﺴﺎن ﻣﺤﺪود اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﺎدى و ﺟـﺎن روﺣﺎﻧﻰ و اﻳﻦ اﲢﺎدى‬

‫اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻣﺴﻴﺢ اﺻﻞ اﲢﺎد ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺮار‬

‫ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ وﻟﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺠﻴﺒﻰ آﻧﭽﻪ در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در ﺑﻴﻦ‬

‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋـﻼوه ﺑﺮ آن ﻧﻔﻮذ روح ﺑﺮ ﺟﺴـﻢ و‬

‫ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺧﻮد داراى ارﺗﺒﺎط ﺑـﻮد وﻟﻰ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﺷﺨـﺺ‬

‫ﻧﻔﻮذ ﺟﺴﻢ ﺑﺮ روح ﻫﻢ‪ ،‬ﺧﻮد رازى اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ارﺗﺒﺎط دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در‬

‫ﭘﺮﺟﻼل ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ازﻟﻰ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ و ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕـﺮ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻛﻪ در‬

‫‪≤∂¥‬‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪œu/ »UM²ł« ʬ “« b¹UÐÅv t= v¼UÖb¹œ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∂µ‬‬

‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﺘﻘﺎل در ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ اﳒﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺌﻮاﻟﻰ‬

‫ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ در ﻣﻮرد وﺟﻮد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺤﺚ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ اﺷﺎره ﺑﻪ‬

‫ﻣﻄﺮح ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻣﺜﻼ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در دوره زﻧﺪﮔﻰ‬

‫دﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت و ﺣﺘﻰ در ﻣﻴﺎن دوﺳﺘﺪاران ﻛﻼم ﺧﺪا رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺿﺮورى‬

‫ﺣﻘﻴﺮ زﻣﻴﻨﻰ آن ﭼﻨﺎن ﻛﻪ در اﻧﺎﺟﻴﻞ ﺿﺒﻂ ﺷﺪه(اﻧﺪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ در آن واﺣﺪ ﺣﻀﻮر‬

‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻋﻤﻼ ﻣﺨﺎﻟ‪ w‬ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻜﺸﻮف ﻛﺮده‬

‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن در ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﭘﺎﺳﺨﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دارﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪه(اى‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ دﻳﺪﮔﺎه ﻟـﻮﺗﺮى اﺳﺖ و ‪ Communicatio Idiomatum‬ﻳﺎ اﻧﺘﻘـﺎل‬

‫ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ داراى ﻗﺪرت ﺣﻀﻮر ﻣﻄﻠﻖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد و ﺑﺪان ﻫﻢ ﻋﻤﻞ‬

‫ﺧﻮاص ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ دﻳﮕﺮش ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮى‪ .‬ﻋﺪه(اى دﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫ﻣﻰ(ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﺧﻔﺎ و ﺑﻪ ﻃﻮر ّ‬

‫اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﻜﻞ دارد‪.‬‬ ‫وﻟﻰ اﺳﺎﺳـﺎً ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﻔﺎت ﻳﻜﻰ از دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ‬

‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﺑﺮ ﻃﺒـﻖ اراده(اش ﮔﺎﻫﻰ از اﻳﻦ ﻗﺪرت اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ(ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ آن را‬

‫ﻣﺴﻜﻮت ﻣﻰ(ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮش ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻚ اﻧﺘﻘﺎل ﻋﻤﻠﻰ ﺧﻮاص از ﻳﻜﻰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮى‬

‫ﺻﺪاى ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ آﻣﻮزه(اى از ﻣﻴﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً‬

‫وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮش اﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ در‬

‫اﺷﺎره ﺷﺪه ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻳﺪه(اى در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ آﻣﻮز‪l‬ه ﻟﻮﺗﺮ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺤﺚ ﻗﺎﻧﻊ ﻛـﻨـﻨـﺪه(اى اراﺋﻪ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ داراى اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ و ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑـﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﺼﻠـﺢ‬

‫داراى ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪه(اى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺎ اﺧﻴﺮا ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻧﻜﺎر ﳕﻰ(ﻛﻨﻨﺪ و‬

‫ﻛﺒﻴﺮ اﻳﺪه اﻧﺘﻘﺎل ﺧﻮاص را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(داد؟ آﻳﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻔﺎت دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺎص او از ﺷﺎم ﺧـﺪاوﻧﺪ را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ(ﻛﺮد؟ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(داد ﻛـﻪ‬ ‫اﻟﺰ ً‬

‫وﻟﻰ ﭼﻴـﺰى ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻓـﺰوده ﺷﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻣﻔـﻬـﻮﻣﻰ از اﻳـﻦ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن او در ﻗﺎﻟﺐ‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ دو‪.‬‬

‫ﻧﺎن و ﺷﺮاب در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و در آن واﺣﺪ ﺣﻀﻮر دارد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﻟﻮﺗﺮ و ﻟـﻮﺗﺮﻳﺎن اوﻟﻴﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻞ و اﻧﺘﻘﺎل ﻓﻴﻤﺎﺑﻴﻦ اﻳـﻦ دو ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ‬

‫ﺧﻮاص ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺖ داراى ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪه(اى ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﺻﻔﺎت از ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ‬

‫ﻛﻪ ﻧﮕﺎه او ﺑﻪ ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻰ ﻧﺎدرﺳﺖ در ﺑﺎره ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎت‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژى ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن اﻣﺮوز ﻋﻤﻮ ً‬

‫ﮔﺮدﻳﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺛﺮ ﺧﺪا )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ و آ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﻄﻠﻖ( و ﺻﻔﺎت‬

‫ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮ در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺳﺎﻛﻦ )ﻣﺎﻧﻨﺪ ازﻟﻰ و اﺑﺪى ﺑﻮدن( ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻔﺎت‬

‫در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻣﻮﺛﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﲤﺎم اﻳـﻦ ﻣـﻜـﺎﺗـﺐ ﻓـﻜـﺮى‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪ ١٣:٣‬ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳـﺪ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳـﺖ« ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻗـﺪرت‬

‫∂∂≤‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∂≤‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﻮد وﻟﻰ ﺑﻘﻴﻪ ﺧﻮاص ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﺸـﻮد؟ آﻳﺎ‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪ ٢٨:١‬ﻧﻴﺰ ﺗـﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬آﻧﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟـﻼل را‬

‫اﻳﻦ ﺻﻔﺎت داراى وﺟـﻮد ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از آن ﺑـﺮﮔـﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه(اﻧﺪ؟‬

‫ﻣﺼﻠﻮب ﻛـﺮدﻧﺪ« ﻳﻌﻨﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣـﻌـﺮض رﱋ و ﻣﺮگ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺧﻴﺮ! آﻳﺎ اﻳﻦ اﺑﻬﺎم ﭘﻴﺶ ﳕﻰ(آﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻌﻀﻰ ﺻﻔﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن ﻫﻢ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺄﺋﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﳕﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن را‬

‫ﻣﺒـﻴﻦ اﻳﻦ ﻧﺨـﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دو‬ ‫ﲤﺎم ﺻﻔﺎت ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎﻟﻨﺪ؟ و آﻳﺎ ﭼـﻨـﻴـﻦ وﺿﻌﻴﺘﻰ ّ‬

‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﻛﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﻛـﺎﻣـﻼً ﻣﺠﺰا‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ در ﻫﻢ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺷﺪه(اﻧﺪ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬

‫ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭼـﮕـﻮﻧﻪ ﺻﻔﺎت دو ﻃﺒﻴـﻌـﺖ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﺷـﻮﻧـﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧـﻮد‬

‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﻣـﻮرد را ﻧﺸﺎن ﳕﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ او ﻓﻘﻂ داراى ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ و ﻓﺎﻗـﺪ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ(ﻫﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬

‫اﻗﻌﺎ در اﻧﺎﺟﻴﻞ ﺗﺼﻮﻳﺮى از ﻣﺴﻴﺢ را دﻳﺪه(اﻳﻢ ﻛﻪ در ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ؟ آﻳـﺎ و ً‬

‫اﮔﺮ ﺻﻔﺎت ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ را از آن ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﳕﻰ(ﻣﺎﻧﺪ! ﮔﺬﺷﺘﻪ از‬

‫ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰ(داﻧﺪ؟ و اﮔﺮ ﺻﻔﺎت ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫آن »ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﱳ« ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺳـﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﺟﺴـﻢ و روح‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان زﻧﺪﮔﻰ ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ او را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﳕﻮد؟‬

‫اﻧﺴﺎن ﻓﺎﻗﺪ ﻗﺪرت ﺣﻀﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺗﻮان‬

‫و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻣﻮرد او واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻨﻚ ﻣﺘﻌﺎل ﺷﺪه‪،‬‬

‫ﺣﻀﻮر ﻓﻮق را در ﻣﻮرد ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺎدق داﻧﺴﺖ؟ آﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‬

‫وﻟﻰ ﻗﺒﻼً ﻣﺘﻌﺎل ﻧﺒﻮده اﺳﺖ؟ آﻳﺎ دﻳﺪﮔﺎه ﻟـﻮﺗﺮﻳﺎن ﺗﺸﺨﻴﺺ و ﲤﺎﻳﺰ ﺑﻴﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن درﺑﺎره رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﺣﻘﻴﺮ و واﻗﻌﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗﻌﺎﻟﻰ اﻟﻬﻰ را ﺑﺮاى ﺧﺪا ‪ -‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻏﻴﺮﳑﻜﻦ‬

‫اﺳﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪(٦:٢١‬؟ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺷﺪه ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮرد او‬

‫ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه »ﻣﻰ‪,‬ﺑﺎﻳﺪ آﺳﻤﺎن او را ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻌﺎد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ« )اﻋﻤﺎل ‪(٢١:٣‬؟‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ از دﻳـﺪﮔـﺎه ﻟـﻮﺗﺮﻳﺎن و اﺷﻜﺎل ﻣﺨﺘـﻠـ‪ w‬آن ﺑـﭙـﺮﻫﻴﺰﻳﻢ و ﺑﻪ دﻳـﺪﮔـﺎه‬

‫آﻳﺎ اﻳﻦ آﻳﺎت ﺑـﻪ روﺷﻨﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰ(دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻓـﺎﻗـﺪ ﻗـﺪرت‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ اﺻﻴﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﺤﻮظ داﺷﱳ ﻛﻼم ﺧﺪا ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﱳ اﺳﺖ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫در ﻳﻚ ﻛﺲ و ﻫﻤﺎن ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬دو ﻃﺒﻴﻌﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﻧﻮﻋﻰ اﺧﺘﻼط و آﻣﻴـﺰش در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ و اﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷـﺪ وﻟﻰ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑـﺎ‬

‫اﻟﻬﻰ و ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺎ ﻣﻰ(ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى در ﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه‬

‫ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﲤﺎم ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫و ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻗـﺪرت ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده(اﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘـﻪ(اﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﺻﻰ از‬

‫ﺑﻠﻜﻪ در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه(اﻧﺪ و ﺧﻮاص ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﺤﻔﻮظ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاﺻﻰ از ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺎ ﻧﻪ دو ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺢ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧـﺸـﻮد؟ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﳑﻜﻦ اﺳﺖ ﭘﺎره(اى از ﺧﻮاص‬

‫و او ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﳕﻰ(دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺘﺤﻤﻞ‬

‫∏∂≤‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫رﱋ ﺷﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش ﻫﻨﻮز در ﺟـﻬـﺎن اﺳـﺖ و‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ« )دوﻣﻴﻦ اﻗﺮارﻧﺎﻣﻪ ﻫﻠﻮِﺗﻴﻚ‪ ،١٥٦٤ ،‬ﻓﺼﻞ ‪.(١١‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∂π‬‬

‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﺮاى او ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را ﻧﮕﺎه‬ ‫دارد و ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﲟﻴﺮد و ﻛﺎﻫﻦ و ﳕﺎﻳﻨﺪه‪ ،‬ﻫﻤﺪرد و ﻣﻴﺎﳒﻰ ﻣﺎ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻋﻈﻤﺖ و ﺷـﻜـﻮه ﻃﺒﻴﻌﻰ اﻟﻬﻰ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را‬

‫‪r¹—«œ “UO½ t= È«ÅÁbM¼œ U$‬‬

‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺸﺪ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ او ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى داورى ﮔﻨﺎﻫﻜﺎران را دارد و‬

‫ﭼﻨﻴﻦ »ﻣﺴﻴﺤﻰ« دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ او ﭼـﻮن ﻣﺎ اﻧﺴﺎن‬

‫در ﻣﺮگ ﻣﻮﻗﺘـﻰ او ارزﺷﻰ ﺟﺎوداﻧﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ اﻗﺘﻀـﺎى ﻛـﺎﻓـﻰ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ ﮔﻤﺸﺪه و ﻧﺎﺑـﻮد ﺷﺪه در ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧـﻮد ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻋـﺚ‬

‫ﺟﻬﺖ داورى اﻟﻬﻰ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺧﺪا ﺑﺮاى آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺎﻫﻦ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﺧﻮد را ﳕﻰ(داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن ﺷﺪ و اﻧﺴﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا و‬

‫ﺑﺪ ﻳ ﻦ ﻃ ﺮ ﻳ ﻖ اﺳ ﺖ ﻛ ﻪ ا ﻋ ﻤ ﺎ ل ا ﻧ ﺴﺎ ﻧ ﻰ و ا ﻟﻬ ﻰ‪ ،‬د اﺋ ﻤﺎ ً و ﺑ ﻪ ز ﻳ ﺒﺎ ﺋﻰ ﲤ ﺎ م ﺑ ﺎ ﻫ ﻢ‬

‫اﻧﺴﺎن در دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺠـﺰا و ﻳﻚ ﺷﺨـﺺ واﺣﺪ ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد« )ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻌﻠﻴـﻢ‬

‫در آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮاﻳﻤﺎن اﳒﺎم داد‪ ،‬ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺷﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ‬

‫دﻳﻨﻰ وﺳﺖ(ﻣﻨﻴﺴﺘﺮ‪.(١٦٤٧ ،‬‬

‫آدم آﺧﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن دوم اﺳﺖ‪ ،‬اﺑﺘﺪاى ﻧﺴﻠﻰ آﻣﺮزﻳﺪه ﺷﺪه و ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﲤﺎﻣﻰ ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﳒﺎت دﻫﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻫﺮ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﻧﻮﺑﺮ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮادران‪ ،‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﲤﺎم ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫او اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ او ﻓﺎﻗﺪ ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻰ(ﺑﻮد و اﮔﺮ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ او ﻣﺨﻠﻮط‬

‫او ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﭙﺪ و او ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ و ﻗﺪرت اﻟﻬﻰ(اش ﻋﻤﻞ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و‬

‫و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ(ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮى ﳒﺎﺗﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ وﺟﻮد ﳕﻰ(داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰ(ﺑﺮد ﺗﺎ ﻫﺪف واﻻى ﺧﻮد را در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬

‫او ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ(اش ﻧﺒﻰ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ(اﻧﺪ ﻓـﺮوغ‬

‫ﲢ ﻘ ﻖ ﺑﺨ ﺸﺪ ‪.‬‬

‫ﺟﻼل ﺧﺪا را ﺑﻴﺸﺘﺮ از او ﻣﻨﻌﻜﺲ ﳕﺎﻳﻨﺪ )ر‪.‬ك ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪ .(٣:١‬ﲤﺎم آ ﮔﺎﻫﻰ(ﻫﺎ‬

‫ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ذات او ﺷﺎﻣﻞ ﲤﺎم ﺧـﻮاص ﻣﻄﻠﻖ و ﻣﺘـﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧـﺪا و اﻧﺴﺎﻧﻴﺘـﻰ‬

‫و داﻧﺶ آﻧﻬﺎ دﺳـﺖ دوم ﺑـﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴـﻴـﺢ‪ ،‬ﺧـﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺘﻌﺎل و ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد و ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪه ﺗﺎ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﺴﻨﺪه ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ او ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎن و ﮔﻮش اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪا‪،‬‬

‫او اﳒﺎم داد ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از دو ﻃـﺒﻴﻌﺖ او داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‬

‫ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮد ﺧﺪا اﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ(اى ﻛﺎﻣﻞ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ(اﻳﻢ‪،‬‬

‫ﺑﻰ(ﻋﻴﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ داده ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪا ـ اﻧﺴﺎن‪ ،‬و در اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺎﺷﻜﻮه‬

‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ(اى ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺑـﺎ ﺷـﺮاﻳﻂ اﻧﺴﺎﻧـﻰ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺧـﺪا‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ او ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮرد اﻃﺎﻋﺖ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و‬

‫ﻓـﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻦ دو ﻃـﺒـﻴـﻌـﺖ ﻣـﺠـﺰا ﻣﻰ(ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧـﺒـﻰ و ﭼـﻨـﻴـﻦ‬

‫اﻧ ﺴ ﺎ ﻧﻬ ﺎ ﺑ ﺎ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ(اى را ﳕﻰ(داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫∞∑≤‬

‫‪e¹UL² XFO³Þ Ëœ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮود ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺟﻼل دﻫﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺣﺴﻰ دارم! ﭼﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ‪،‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ(ﻫﺎى ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ او ﺑﺮﺳﺪ‪،‬‬

‫اﻣﻴﺪﻫﺎى ﻣﻦ ﺑﻪ اوﺳﺖ‬

‫اى ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻰ(ﺧﻮاﳕﺖ‪،‬‬

‫آﻏﻮش ﻣﻦ در ﺷﻮق آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﺷﺪه‬

‫اى ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺘﻌﺎل و اى ﺧﺪاى ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪.‬‬

‫ﺗﺎ او را در آﻏﻮش ﻛﺸﻢ و ﺑﺴﺘﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ُﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻰ(آﻏﺎز و ﺑﻰ ﭘﺎﻳﺎن‪،‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ آدم ﻛﻪ ﮔﻼﻳﻪ(ﻫﺎى ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪ و رﺣﻤﺖ آورد‪،‬‬ ‫ِ‬

‫اى ﻛﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن و ﺳﺘﺎﻳﺶ(ﻫﺎى ﻣﺎ‪،‬‬

‫ﻗﺪرت او اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫از ازل ﻧﻮر او ﻣﻰ(درﺧﺸﻴﺪ‪،‬‬

‫او ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﳕﻮد و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪،‬‬

‫از اﻳﻦ رو ازﻟﻴﺖ از اﻧﻮار او روﺷﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﳒﺎت ﻗﻄﻌﻰ اﺳﺖ و از آن ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮى از وﻳﻠﻴﺎم ﻛﺎوﭘﺮ )‪(١٨٠٩-١٧٣١‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ او در آﺧﻮرى زاده ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻛﻢ ﻗﺪر ﻗﺪرت آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ در ﺷﺶ روز ﻛﺎﺋﻨﺎت را آﻓﺮﻳﺪ‬ ‫و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺻﺒﺢ را ﺑﺎ ﺷﺎدى ﳑﻠﻮ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻬﻮه را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎده‬ ‫او ﺗﺎج ّ‬ ‫و ﳒﺎت ﮔﺮاﻣﻰ(ﺗﺮﻳﻦ وﻋﺪه اوﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺻﺪاﺋﻰ ﻓﻴﺎض و دﻟﻨﻮاز ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن ﻣﻰ(ﺷﻨﻮد‬ ‫و ﻋﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪≤∑±‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ ‪ π‬‬ ‫‪È“Ëd « Ë sN ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫≥∑≤‬

‫ﻓﺎ اﻧﺴﺎن ﺑـﻮد و ﺳﭙﺲ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻨـﻜـﺮ واﻗﻌﻴﺖ و ﺻﺤﺖ‬ ‫ﻋﻘﻴﺪه(اﻧﺪ ﻛﻪ او ﺻـﺮ ً‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و در آﺧﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ اﲢﺎد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﳕـﻮﻧﻪ(ﻫﺎى اﺻﻠـﻰ اﻳـﻦ ﺳـﻪ ﻧـﻮع ﺧﻄﺎ ﻧﮕـﺎﻫـﻰ‬ ‫ﻣﻰ(اﻓﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻳﻦ ﻓﺼـﻞ را ﺑﺎ ذﻛﺮ ﻣﺨﺘﺼـﺮى از اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﲤﺎم ﻧﻜﺎت اﺳﺎﺳﻰ از ﺟﻤﻠـﻪ درك درﺳﺖ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ(ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ را آﻣﻮﺧﺘﻪ(اﻳﻢ‪ .‬او ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳﺖ در دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺠﺰا‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫وﺟﻮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎورى اﺳﺎس آﻣﻮزه‬

‫«½‪`O XO¼u1« —UJ‬‬

‫اﳒﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﳕﻰ(ﺷﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﺗـﺎرﻳـﺦ ﺑـﺎرﻫﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴـﻘـﺖ را ﺑﻪ‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮔﺴـﺘـﺮده(اى ﻣﻮرد ﭘﺬﻳﺮش ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬

‫اﻧﺤﺮاف ﻛﺸﻴﺪه و ﻣﻨﻜﺮ آن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ(داﻧﺪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫ﺳﻪ ﻗﺮن اول ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ(ﳕﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫را ﻣﻨﺤﺮف ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﳒﻴـﻞ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻟﺰوم ﻳﻚ ﺑـﺮرﺳﻰ اﺟﻤﺎﻟﻰ‬

‫اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرى ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ ﻏﻴﺮ از آﻧﭽﻪ‬

‫در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﻣﻮرد ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻓﻜـﺮى و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮرﺳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮى از ﺣﻤﻼت‬

‫در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﻏﻴﺮ از دﻳﺪﮔﺎه ﻋﻤـﻮﻣﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬

‫اﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻛـﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ‪ ،‬ﺑـﺪﻳـﻬـﻰ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ در ﺳﻪ ﻗﺮن اول ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺮﻳﻪ دﻳﮕﺮى ﻣﻄﺮح ﻧﺸﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﳕﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﺧـﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ در دام ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻓﻜﺮى‬

‫ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﻤﻼت ﺑـﻪ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴـﺢ ﺷـﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴـﺸـﻪ در ﺑـﺮاﺑﺮ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ را ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﺪ ﳕﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را در دﻧﻴﺎى ﺗﺎزه‬

‫ﺗﺼﻮراﺗﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ ﻛﻪ از ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺮورى ﺑﺮ ﺳﻮء(ﺗﻔﺎﻫﻤﺎت و ﻓﺮﻗﻪ(ﻫﺎى ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬

‫و ﻫﺪاﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻤـﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪا ﺑﻮده ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎدام ﻛـﻪ‬

‫ﺷﺪن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎ و دﻗﻴﻖ(ﺗﺮ ﺷﺪن ﻣﺎ در ﺑﻴﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧـﺪا در اﻳـﻦ روز ِ‬ ‫ﮔﺎر‬

‫اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ در ﭼﺎﻟﺶ ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﳕﻰ(ﺷﺪ و ﺑﻪ‬

‫اﺣﻴﺎى ﺧﻄﺎﻫـﺎ و رﺷﺪ ﻗﺎرچ(ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎن ﻏﻴـﺮﻣﺴﺌﻮﻻﻧﻪ آﻧﭽـﻪ‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳـﺎل اوﻟﻴﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺗﺎرﻳـﺦ‬

‫ﺧﺪا ﺑﺮﻣﺎ آﺷﻜﺎر ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﻣﺮدم ﻣﻰ(ﺷﻮد و ﻫﺪف ﻣﺎ در اﻳﻦ‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ دﻓﺎع در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻄﺮ اﻳﻦ ﻓﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔـﺮوه ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه(اى ﻛﻪ آن زﻣﺎن ﻣﻨﻜﺮ اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺪﻧـﺪ و او را‬

‫ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﻣﻮزه ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در ﺳﻪ ﮔﺮوه ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺶ از اﻧﺴﺎن ﳕﻰ(ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﻓـﺮﻗﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻳﻬـﻮدى‪-‬ﮔﻨﻮﺳﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻋﻨﺼﺮ اﻟﻬﻰ در ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺮ اﻳﻦ‬

‫»اﺑﻴـﻮﻧﻰ(ﻫﺎ« ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺨﺸـﻰ از اﻳـﻦ ﻓـﺮﻗﻪ »اﻟﻜﺴﺎﻳﺖ(ﻫﺎ« ﻧﻴﺰ ﻧـﺎﻣـﻴـﺪه‬

‫‪≤∑¥‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∑µ‬‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻧﻴـﻤـﻪ ﻗـﺮن دوم ﻣﻴﻼدى در ﺳﻮرﻳﻪ ﻣﻰ(زﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌـﻀـﻰ‬

‫ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﻮد آﻓﺮﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮق واﻻ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮب‬

‫اﻓﺮاد ﻫﻢ در ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ اﻳﻦ‬

‫او ﺑﻮد‪ .‬آرﻳﻮس ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﺧﺪاﺳﺖ وﻟﻰ در درﺟﻪ(اى ﭘﺎﺋﻴﻦ(ﺗـﺮ‪ .‬او‬

‫اﻓﺮاد دو ﻓﺮد اﻫﻞ روم ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺗﺌﻮدوﺗﻮس ﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻰ ارﲤﻮن‬

‫ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﻧﺒﻮده‪ ،‬و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﺪر ﻗﺎﺋﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از‬

‫)ﻣﺘﻮﻓﻰ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ (١٨٠‬و دﻳﮕﺮى ﭘﻮﻟﺲ اﻫﻞ ﺳﺎﻣﻮﺳﺎﺗﺎ ﻛﻪ از ﺳﺎل ‪ ٢٦٠‬ﺗﺎ ‪٢٧٠‬‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪ و ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫـﺎ در‬

‫اﺳﻘ‪ w‬اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻮد و در ﺷﻮراى ﺳﺎل ‪ ٢٦٩‬از ﻣﻘﺎم اﺳﻘﻔﻰ ﺧﻠﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮى ﻛﺴﻮت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎﻓﻮق(ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﺴﻴﺢ را ﺗﺄﺋﻴﺪ و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‬

‫اﻳﺪه آرﻳﻮس در ﻣﻜﺘﺐ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ‪ ،‬ﻣﺪت زﻣﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺣﺎﻛﻢ‬

‫اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻟﻄ‪ w‬ﺧﺎص ﺧﺪا ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬

‫ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﻮس ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ و ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻛﻼم ﺧﺪا و اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬

‫ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﻟﻮﻫﻴﺘﻰ ﻧﺴﺒﻰ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﻮد و‬

‫ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻮراى ﻧﻴﻘﻴﻪ‬

‫ﻟﻪ ﭘﺎداﺷﻰ ﺑﺮاى ﻛﻴﻔﻴﺖ واﻻى زﻧﺪﮔﻰ زﻣﻴﻨﻰ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ(ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ‪l‬‬

‫در ﺳﺎل ‪ ٣٢٥‬ﻓﺮﻗﻪ آرﻳﺎﻧﻴﺴـﻢ را ﻣﺮﺗﺪ ﻣﺤﺴـﻮب و اﻋﻼم ﳕﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴـﻰ‬

‫ارﺗﺪاد ﻣﺸﻬﻮر دﻳﮕﺮى ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺮن اول و اﺑﺘﺪاى ﻗﺮن دوم ﺳﺮ ﺑﺮآورد‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ »ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ از ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ‪ ،‬ﻣـﻮﻟﻮد ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق و ﻫﻢ(ذات ﺑﺎ ﭘﺪر«‬

‫ﻓﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺮﻳﻨﺘﻮس ﺷﺎﻳﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ و ﻳﻮﺳ‪ w‬و‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪﺳﻰ وﻳﺮان ﻣﻰ(ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮدى ﺑﺮﺗﺮ از اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻰ در ﻫـﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪش ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎ »ﻟﻮﮔﻮس« )ﻋﻘﻞ‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﻌﺪ از ارﺗﺪاد آرﻳﻮﺳﻰ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻪ(اى ﺑﺪﻳﻦ ﺻـﺮاﺣﺖ ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻛﻞ( ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺒﻮﺗﺮى ﺑﺮ او آﻣﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺷﻜﻮه و ﻋﻈﻤﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺸﺪ‪ .‬وﻟﻰ آرﻳﻮﺳﻰ(ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺮﮔﺰ از ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎرج ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫ارﺗﻘﺎ ﻳﺎﺑﺪ و ﻗﺪرت اﻋﺠﺎز ﺑﻪ او داده ﺷﺪ‪ ،‬اّﻣﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﻮﮔﻮس‪ ،‬ﻋﻴﺴﺎى‬

‫وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎزﺗﺎب اﻳﺪه(ﻫﺎى آﻧﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺮوز‬

‫اﻧﺴﺎن را رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ رﱋ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﺮد و دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮد را ﺷﺎﻫﺪان ﻳﻬﻮّه ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻨﺪ ﺷﻜﻞ ﻧﻮﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ آرﻳﻮﺳﻰ و دﻗﻴﻘـﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ اﻳﺪه‬

‫ﻓﺮﻗﻪ اﺑﻴﻮﻧﻰ(ﻫﺎ و دﻳﮕﺮ ﻓﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﻣﺸﻜﻞ ﺑـﺰرﮔﻰ ﺑﺮاى ﻛﻠﻴﺴﺎ‬

‫اﺣﺘﺎ ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻮﻫﻴـﺖ‬ ‫آرﻳﻮس در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓـﺮق ﻧﻮﻳﻦ ﻫﻢ ﺻﺮ ً‬

‫اﻳﺠﺎد ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪى آراﻣﺶ و ﺧﻠﻮص ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ‬

‫ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻣـﺨـﺮب آﻧﻬﺎ ﻣـﻮاﻇﺐ‬

‫ﻧﻜـﺮدﻧـﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺗﻌﻠﻴـﻤـﺎت آرﻳـﻮس ﺑﺴﻴﺎر ﻣـﺘـﻔـﺎوت ﺑـﻮد‪ .‬آرﻳﻮس ﻛﺸﻴـﺸـﻰ در‬

‫ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت آﻧﻬﺎ ﭼﻪ اﺛﺮات ﻣﺨﺮﺑﻰ در ﺣﻴﺎت‬

‫اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﺑـﻮد ﻛﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻣﻴﻼدى ﭼـﻮن ﺑﻼﺋﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧـﺎزل‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺪ! اﻣﻮاج ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت او ﺟﺮﻳﺎن ﺻﺎف و ﻫﻤﻮار ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺑﺮ ﻫﻢ زد و آن را آﻟـﻮده‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اورﻳﺠﻦ )‪ ٢٥٥-١٨٥‬ﻣﻴﻼدى( ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺨﺼﻰ‬

‫ﳕﻮد‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻳﻚ وﺟﻮد ازﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻮده‪ ،‬و اﻳﻦ‬

‫اﻟﻬﻰ و ﭘﺮ ﺟﻼل اﺳﺖ وﻟﻰ ﻛﺎﻣﻼً ﭼﻮن ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺎآ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ راه را ﺑﺮاى آرﻳﻮس‬

‫∂∑≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∑≤‬

‫ﻫﻤﻮار ﳕﻰ(ﳕﻮد‪ ،‬او ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﺎن ﻧﻔﻮذى ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﳕﻰ(ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اورﻳﺠﻦ‬ ‫ﺷﺎﺋﺒـﻪ وﺟﻮد ﻃﺒﻘﺎت در اﺻﻞ اﻟﻬـﻰ را ﻣﻰ(آﻣﻮﺧﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴـﻤـﻰ راه را ﺑﺮاى‬

‫ﺷﺪه آن روزﮔﺎر ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫داﺷﺖ وﻟﻰ در اواﺋﻞ ﻗﺮن دوم ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ‪l‬‬

‫ﮔﻨﻮﺳﻰ(ﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻳﻚ وﺟﻮد و ﻳﻚ ذات اﺳﺖ و از او ﻣـﻮﺟﻮدات‬

‫ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﺑﻴﺸﺘـﺮ آرﻳـﻮس آﺳﺎن ﳕﻮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه اورﻳﺠﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑـﻪ ﻋـﻨـﻮان‬

‫اﻟﻬﻰ در درﺟﻪ(اى ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺎﺷﻰ ﺷﺪه(اﻧﺪ و ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺟﻬﺎن در ﲤﺎس اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺒﻪ(آرﻳـﻮﺳﻰ ﺷﻨﺎﺧـﺘـﻪ ﺷـﺪ وﻟﻰ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﻳـﺪه ﺗـﺮﺗﻮﻟﻴـﺎن )ﺣـﺪود ‪٢٤٠-١٦٠‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﻧﻴﻤﻪ اﻟﻬﻰ ‪ aeons‬ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻴﻼدى( ﻛﻪ در ﻣـﻮرد ﺗﺴﺎوى ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺧﺪا اﻇﻬﺎر ﺷـﻚ و ﺗـﺮدﻳﺪ ﻧﻜـﺮده ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد‪ .‬وﺟﻮد ﭼﻨﻴـﻦ واﺳﻄﻪ(ﻫﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﻣﻮﺟـﻮد ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ذاﺗﺎً‬

‫ﻧﺘـﻮاﻧﺴﺖ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳـﺪه ﺗـﺮﺗﻮﻟﻴﺎن ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺷـﺒـﻪ(آرﻳـﻮﺳﻰ داراى‬

‫ﻣﺎ ﻣﻮﺟﻮدات ﻏﻴﺮ(روﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ذاﺗـﺎً ﺷﺮﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﺧﺪا‬ ‫ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ و ﻋﻤـﻮ ً‬

‫ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻛﻤﺘﺮى ﺑﻮد زﻣﻴﻨﻪ را ﺑﺮاى ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻪ(ﻫﺎى اﳊﺎدى ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ در آﻳﻨﺪه‬

‫ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺿﺮورى(اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮاﻫﻢ ﳕﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎت ﮔـﻨـﻮﺳﻰ(ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻼﺋـﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ از ﻃﺮﻳـﻖ ‪ Docetae‬ﺑـﺮ‬

‫اﺑﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪﮔﺎه آﻧﻬﺎ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴـﻴـﺢ ﭼـﻴـﺰى‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎده ذاﺗﺎً ﺷﺮﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﻮﺳﻰ(ﻫﺎ را ﺑﺮ‬

‫ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد در ﻣﻜﺘﺐ ﺳﻮﺳﻴﻨﻴﺎن ﻛﻪ در ﻃﻰ ﻗـﺮن ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ در اروﭘﺎ‬

‫ﻓﺎ ﻳﻚ‬ ‫آن داﺷﺖ ﺗﺎ اﻋﻼم ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ و ﺟﺴـﻢ ﻣـﺴـﻴـﺢ ﺻـﺮ ً‬

‫ﻣﻜﺘﺐ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ(اى ﺑﻮد و در ﻣﻜﺘﺐ ﻳﻮﻧﻴﺘﺎرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬در‬

‫ﺷﺒﺢ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬

‫ﻃﻰ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻮرد ﻫﺠﻮم واﻗﻊ و ﻣﻌﺠﺰات اﻧﻜﺎر ﺷﺪ‪،‬‬

‫او ﻓﺎﻗﺪ ﺣﻴﺎت ذاﺗﻰ ﺑﻮد و ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻚ ﺧﻴﺎل و ﻳﻚ ﭘﻨﺪار ﻧﺒﻮد و »ﻣﻨﺸﺎء‬

‫اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﺮ ﲤﺎم ﻓﺮق اﺻﻠﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ راه ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻧﻴﺰ ﮔﺮوه زﻳﺎدى‬

‫ﻋﺎﻟﻢ وﺟـﻮد« از ﻃﺮﻳﻖ او‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﺻـﻮرت اﻧﺴﺎن ﻣﺘﺠﻠﻰ ﳕـﻮد‪ .‬او ﻧﻪ‬

‫از ﻛﺸﻴﺸﺎن »ﻟﻴـﺒـﺮال« و »ﻣﺪرﻧﻴﺴﺖ« ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه(اﻧـﺪ و ﺑـﺮﺧﻰ از آﻧﺎن ﺑﻪ ﻃـﻮر‬

‫زاده ﺷﺪ و ﻧﻪ ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺻـﺎ در ﻣﻮرد‬ ‫ﻓﺰاﻳﻨﺪه(اى در ﺳﺎل(ﻫﺎى اﺧﻴﺮ ﻣـﻄـﺮح ﺷﺪه(اﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣـﻮرد ﻣﺨﺼـﻮ ً‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎورى ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ آرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﺧﻄﺮى ﺟﺪى‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻴﻦ(اﻟﻜﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ و در ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬـﺎى‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻤـﻮ ً‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ از زواﻳﺎى ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﻣﻰ(ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ »ﺷﻮراى ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ(ﻫﺎ« ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده(اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺪاق ﭘﻴﺪا ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻨﻴﻦ اﻳﺪه(اى ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﮔﺴﺘـﺮش ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﺎ اواﺧﺮ ﻗﺮون وﺳﻄﻰ ﻧﻴـﺰ‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ اﻓﺮادى ﻧﻈﻴﺮ ﭘﻄﺮس اﻫﻞ ﻟﻮﻣﺒﺎرد )‪ (١١٦٤-١١٠٠‬ﺗﻌﻠﻴﻢ داده ﻣﻰ(ﺷﺪ‪.‬‬

‫«½‪`O XO½U ½« —UJ‬‬

‫ﺣﻤﻠﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗـﺮن ﭼﻬﺎرم ﺗﻮﺳﻂ اﭘﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺲ ﻛـﻪ‬

‫ﲤﺎم ﮔﺮوه(ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ واﻗﻌﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫در ﺣـﺪود ﺳﺎل ‪ ٣٧٠‬اﺳﻘـ‪ w‬ﻻﺋـﻮدﻛﻴـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺻﻮرت ﮔـﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔـﺮﭼﻪ ﻧﻈـﺮﻳـﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻤﺪﺗﺎً رﻳﺸﻪ در اﻳﺪه ﮔﻨﻮﺳﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﻜﺮ ﮔﻨـﻮﺳﻰ از ﻗﺪﻳﻢ ﻫﻢ وﺟﻮد‬

‫اﭘﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺲ در ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮارد ﻇﺎﻫـﺮًا ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﺑﻮد و ﺧﻮد او ﺑـﻪ داﻧﺎﺋﻰ ﺷﻬﺮه ﺑﻮد‪،‬‬

‫∏∑≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∑π‬‬

‫ﻣﻌﻬﺬا دﻳـﺪﮔﺎه او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺸﺘﻖ از اﻓﻼﻃﻮن ﺑـﻮد ﺗﺎ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪.‬‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن« ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ »ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻏﻴﺮﻣﺎدى و روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ «.‬ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﺋﻰ‬

‫او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(داد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن از ﻳﻚ ﺟﺴﻢ )‪ (soma‬و ﻳﻚ روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ )‪ (psyche‬و‬

‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻧﻜﺎر ﺑﺪن ﻣﺴـﻴـﺢ و واﻗﻌﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ اوﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﻳﻚ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ )‪ (pneuma‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه و ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ دﻳﺪه‬

‫دﻳﺪﮔﺎه ﻳﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل را ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺻﺮاﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺗﻜﺬﻳﺐ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻫﻤﻮاره‬

‫ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺴﻴﺢ داراى ﺑﺪن واﻗﻌﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻳﻚ روح‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰ(ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻫﺮ روﺣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺴﻢ‬

‫ﺣﻴـﻮاﻧﻰ ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻟـﻮﮔـﻮس اﻟﻬﻰ ﻳﺎ ﻛـﻠـﻤـﻪ ﺟـﺎى روح اﻧﺴﺎﻧـﻰ او را ﮔـﺮﻓـﺖ‪.‬‬

‫دﺟﺎل )ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ( ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺪه را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ اﺳﺖ روح ّ‬

‫اﭘﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺲ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺒﻮل داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ‬

‫ﺷﻨﻴﺪه‪,‬اﻳﺪ ﻛﻪ او ﻣﻰ‪,‬آﻳﺪ و اﻻن ﻫﻢ در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ« ) اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪.(٣:٤‬‬

‫اﻟﻬﻰ او ﺟﺎى روح اﻧﺴﺎﻧﻰ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﺴـﺎن روﺣﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺴﺘﻌﺪ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﻰ(ﮔﻨﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﮔﻨﺎه ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫«½‪XFO³Þ Ëœ U¹ h8ý p¹ —UJ‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﭘـﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺲ ﻣﻨﻜﺮ ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ در ﻣﺴـﻴـﺢ ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮده ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺮ ﲤﺎﻳﺰ‬

‫وﻟﻰ اﮔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﻣـﺎ را ﳕﻰ(داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎ را ﳒـﺎت‬

‫و ﻋﺪم اﺧﺘﻼط دو ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺘﻪ(اﻧـﺪ ﻛـﻪ از ﻳـﻚ‬

‫دﻫﺪ؟ ﮔﺮﭼﻪ اﻳﺪه اﭘـﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺲ ﻣﺆﻳﺪ ﻫﻢ زﻳﺴـﺘـﻰ دو روح در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺷﻜﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه(اﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ‬

‫وﻟﻰ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻜﺸﻮف ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ در آن واﺣﺪ ﻫﻢ ﺧـﺪاى واﻗﻌﻰ و‬

‫ﺻﺎ ﻣﻨﻜﺮ ﻫﻴﭻ ﻛـﺪام‬ ‫اﻳﺪه(اى را ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﳕﻰ(ﺗﻮان ارﺗﺪاد ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﻫﻤﺎن اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﳒﺎت دﻫﻨﺪه(اى دارﻳﻢ‬

‫از آﻣﻮزه(ﻫﺎى ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﻄﻌﺎً ﺧﻄﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ اﻣﻜﺎن‬

‫»ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻣـﺎ ﺷـﺪ در ﻫـﺮ ﭼـﻴـﺰ ﺑـﻪ ﻣـﺜـﺎل ﻣـﺎ« )ﻋـﺒـﺮاﻧﻴـﺎن ‪ .(١٥:٤‬اﻳـﺪه‬

‫دارد ﺧﻄﺮ(آﻓﺮﻳﻦ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫اﭘﻮﻟﻴﻨﺎرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ در ﺳﺎل ‪ ٣٨١‬ﻣﻴﻼدى ﻣﺤﻜﻮم‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﺮﺷﻰ در اﻟﻬﻴﺎت ﻗـﺮن ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ و ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧـﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى ﭘﺎپ‬ ‫ﺗﺌﻮدور ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ(ﺗﺒﺎر ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺴﺘﻮرﻳـﻮس‪ ،‬راﻫﺐ اﻫﻞ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪاً‬

‫ﻛﻪ آن اﻳﺪه دﻳﮕـﺮ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺷـﻮراى‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺖ‬ ‫ﭘﺎﺗﺮﻳﺎرك ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻣﻄﺮح ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺴﺘﻮرﻳﻮس در دﻓﺎع از ّ‬ ‫ﻛﻠﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋـﺒـﺎرت »ﻣﺎدر ﺧـﺪا« را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛـﺮه‬

‫ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﮔـﺮوه(ﻫﺎ و اﻓﺮاد ﻗﻠﻴﻠـﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴـﺖ واﻗﻌﻰ‬

‫اﻃﻼق ﻣﻰ(ﺷﺪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﻴﺢ را زاﺋﻴﺪه‪ ،‬ﻧﻪ ﺧـﺪا را‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮده اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ارﺗﺪاد ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻧﺎﺷﻨـﺎﺧـﺘـﻪ وﻟﻰ ﻫﻨﻮز در ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬داﻧـﺶ‬

‫او ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﺑﺎور ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺠﺰا ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺴﻴﺤـﻰ ﻫـﻨـﻮز روى آن ﺣﺴﺎب ﻣﻰ(ﻛـﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺎرك ﺑﻴﻜـﺮ ادى در »ﻧـﻮﺷﺘﻪ(ﻫـﺎى‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻴـﺪه(اى را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ دو ﮔﺎﻧﻪ ﺑـﻮد و‬

‫ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪن ﻳﻚ اﻳﺪه اﳊﺎدى ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻚ ﺷﻮرا ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫∞∏≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫وﺟﻮد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در او ﭼﻨﺎن از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺘﻮرﻳﻮس را ﺑﺮ آن داﺷﺖ‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∏±‬‬

‫در ﺳﺎل‪ ٦٨١‬ﻣﻴﻼدى ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎرى اﺳﻘ‪ُ w‬رم ﻋﻘﻴﺪه ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ارﺗﺪﻛﺴﻰ را ﺗﺄﻳﻴﺪ‬

‫ﻛﻪ او را دو ﺷﺨﺺ ﺑﭙﻨﺪارد‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﻟﻬﻰ و ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﻚ‬

‫ﳕﻮدﻧﺪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳـﻨـﻜـﻪ دو اراده و دو ﻧﻴﺮو در ﻣﺴﻴـﺢ وﺟﻮد داﺷﺘـﻪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻇﻬـﺎر‬

‫ﺷﺨﺺ ﺑﺎ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ .‬ﺳﻴﺮﻳﻞ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﺪه ﻧـﺴـﺘـﻮرﻳـﻮس‬

‫داﺷﺘﻨﺪ ﻛـﻪ اراده اﻧﺴﺎﻧﻰ او را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان اراده(اى ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻃﺒﻴـﻌـﺖ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮﻳـﻪ ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﺑـﻮد ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣـﺠـﺰا در‬

‫اﻟﻬﻰ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ از آﻧﭽﻪ ﺑﺪﻧﻪ ﻛﻠﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ در اﲢﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﻨـﺪ‪ .‬در ﺳـﺎل ‪ ٤٣١‬ﺷـﻮراى اﻓﺴﺲ اﻳﺪه‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺪان اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬

‫ﻧﺴﺘﻮرﻳﻮس را ﻣﺤﻜﻮم ﳕﻮد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮدن ﻣﻜﺘﺐ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺴﺘﻮرﻳﻮس ﳕﺎﻳﻨﺪه آن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﺣﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﻰ ﻫﻢ ﻧﺘـﻮاﻧﺴﺖ از ﺑـﺮوز ارﺗﺪاد ﺟﺪى(ﺗﺮى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﺷﻬﺮ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴـﻪ ﺷـﺎﻫـﺪ ﻧـﻮاى دﻳﮕـﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣـﻼً اﻏﺮاق(آﻣﻴـﺰ‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ارﺗﺪاد ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻓﻠﻴـﻜـﺲ اﺳـﻘـ‪ w‬اورﮔﻼ ﺑـﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﻧـﺎم‬

‫ﻣﻰ(ﳕﻮد‪ .‬اوﺗﺎﻳﻜﻴﺲ راﻫﺐ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﻧﺴﺘﻮرى ﻛﺎﻣﻼً از ﺑﻴـﻦ‬

‫اداﭘﺘﻴﻮﻧﻴﺴﻢ )ﻓـﺮزﻧﺪ(ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ( ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ(ﺷـﻮد‪ .‬اﻳﻦ ارﺗﺪاد ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫـﺮ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﻗـﺪرت ﲤﺎم ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺘﺐ ﻓـﻜـﺮى ﻗﻴﺎم ﳕـﻮد‪ .‬دراﻳﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬

‫ارﺗﺪاد دﻳﮕﺮى ﻧﺎﺷﻰ از ﻋﺪم ﭘﺬﻳﺮش ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺳﺎده(اى در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس و ﻳﺎﻓﱳ راه‬

‫دﭼﺎر ﺧﻄﺎى دﻳﮕﺮى در ﻣﻮرد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺣﻠﻰ ﺑﺮاى اﺑﻬﺎﻣﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ اﺳﺘﺪﻻل اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻠﻴﻜﺲ در‬

‫ﻓﻘﻂ داراى ﻳﻚ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮﻛﺐ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺟﺬب ﻃﺒﻴﻌﺖ‬

‫ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد وارد ﻣﻴﺪان ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ‬

‫ﺻﺎ ﻣﻨﻜﺮ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺪ‪ .‬او‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﻪ اﻟﻬﻰ او ﺷﺪه و ﺑﺪﻳﻦ(ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﻰ(اش ﭘﺴﺮ ﺧـﺪا ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻓﻘﻂ ﭘﺴﺮ ﺧـﻮاﻧﺪه ﺧـﺪا‬

‫و ﭘﻴﺮواﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﻮﻧﻮﻓﻴﺰﻳﺖ )ﺗﻚ(ﺳﺮﺷﺘﻰ( ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون‬

‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻌﻤﻴﺪش‬

‫در ﺳﺎل‪ ٤٥١‬ﻣﺤـﻜـﻮم ﮔـﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺎور ﻣـﻮﻧـﻮﻓﻴﺰﻳﺖ ﻋـﻠـﻰ رﻏﻢ اﻧـﺤـﺮاﻓـﺶ از‬

‫ﺷﺮوع ﺷﺪ و در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش از ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﺎﲤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺗﻮﻟﺪ روﺣﺎﻧﻰ(اى ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺮاى ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧـﻮد اداﻣﻪ داد‪ .‬اﻣﭙـﺮاﺗﻮر‬

‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﺎى آدﻣـﻰ را ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﳕﻮد‪ .‬ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﻣﺘـﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎت‬

‫ﻫﺮاﻛﻠﻴـﻮس ﺗﻼش ﳕﻮد ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑﺎ ﺟﺮﻳﺎن اﺻﻠﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﺳـﺎزش‬

‫ﻓﻠﻴﻜﺲ ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ(ﻫﺎى ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻰ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ آﻣﻮزﮔﺎر ﺟﺪﻳﺪ آن ﭼﻨﺎن‬

‫دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﲢﻘّﻖ اﻳﻦ ﺳﺎزش آﻧﻬﺎ ﻣﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻣﻮزه ﻛﺎﻟﺴﺪون‪،‬‬

‫ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮد ﺣﺎﻓﻆ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻄﺮى ﺑﺮاى آن ﻣﺤﺴﻮب‬ ‫ﻛﻪ ّ‬

‫ﻧﺘﻴﺠـﻪ وﺣﺪت ذاﺗـﻰ وﺟﻮد ﻳﻚ ﻗﺪرت اﻟﻬﻰ ‪ -‬اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻣﺴـﻴـﺢ‬ ‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮاﻳﻨﻜﻪ‬ ‫‪l‬‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻰ(دادﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﻴـﻦ دﻳـﺪﮔـﺎﻫـﻰ درﺑـﺎر‪l‬ه ﻣﺴﻴﺢ داﺷﺘـﻨـﺪ‬

‫ﻣﻮﻧﻮﺗﻠﻴﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺷﻮراى ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻜﺘﺐ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺠﻤﻊ ﻛﻠﻴﺴﺎى ﻓﺮاﻧﻜﻔﻮرت در ﺳﺎل ‪٧٩٤‬‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪.‬‬

‫≤∏≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪r¼œ“u½ ÊdB‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∏≤‬

‫ﻣﺎ از ﺷﺶ ﻓﺼﻞ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب آﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻛﻪ اﻳﻦ‬

‫در ﻗﺮون وﺳﻄﻰ ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﺗﺎزه(اى از آﻣﻮزه ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻄﺮح ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻫﺮ از‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان اﻧﺴﺎﻧﻰ از او ﻛﺸﻴﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻛﻪ‬

‫ﮔﺎﻫﻰ اﻓﺮاد ﻳﺎ ﮔﺮوه(ﻫﺎى ﻛﻮﭼﻜﻰ از ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ارﺗﺪﻛﺴﻰ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻰ(ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫در ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس آﻣﺪه و آن »ﻣﺴﻴﺢ« اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ در اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‬

‫ﺗﻌﺎرﻳ‪ w‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻓﻜﺮى آﻧﺎن ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ(ﳕﻮد‪ .‬ﲤﺎم اﻳﻦ‬

‫آﻣﺪه ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺷـﻮراﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ ﺟـﻬـﺖ ﮔـﺮدآورى ﲤﺎم داده(ﻫﺎى‬

‫ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻓﻜـﺮى ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻜﺮار ﻳﺎ ﻧـﻮع ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ(اى از ارﺗﺪادﻫﺎﻳﻰ ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ اﺻﻮﻟﻰ از ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار دادﻳﻢ‪.‬‬ ‫در ﺟﺮﻳـﺎن اﺻﻼﺣﺎت ﻛﻠـﻴﺴﺎ ﻧـﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﻋـﻮض ﻧﺸﺪ‪ .‬ﮔـﺮﭼﻪ ﻛﻠﻴـﺴﺎى ُرم و‬

‫در ﻃﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ارﺗﺪاد دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻨﻮﺳﻴﺲ ﺳﺮ ﺑﺮآورد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ارﺗﺪاد ﮔﺎم ﺗﺎزه(اى در ﺟﻬﺖ ﺗﺨﺮﻳﺐ آﻣـﻮزه ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻛﻠﻴﺴـﺎ(ﻫﺎى اﺻﻼح ﺷﺪه از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈـﺮﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠـﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ در ﻇﺎﻫﺮ از رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ ٧:٢‬ﻧﺸﺄت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﳒﺎ ﻛﻪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬وﺟﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻃﺒﻖ ﻓﺮﻣﻮل ﺷﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون ﻫﻢ(ﺻﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺪه(اى ﻛﻪ‬

‫»]ﻣﺴﻴﺢ[ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﻰ )‪ (ekenoses‬ﻛﺮده‪ ،‬ﺻﻮرت ﻏﻼم را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪«.‬‬

‫ﻼ در ﻣﻮرد آن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻃﻰ اﻳﻦ دوره ﻇﻬﻮر ﻛﺮد‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎه ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒ ً‬

‫ﭘﻴﺮوان ﻓﺮﻗﻪ ﻛﻨﻮﺳﻴﺲ از اﻳﻦ آﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﺮداﺷﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ »ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا«‬

‫ﲢﻮل ﺑﺰرﮔﻰ در ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در اواﻳﻞ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ّ‬

‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ .‬او ﻗـﺪرت ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﻣﻄﻠﻖ و داﻧﺶ ﻣﻄﻠﻖ و ﺣـﺘـﻰ‬

‫ﺻﻮرت ﮔـﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻗﺮون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﲤـﺎﻳـﻞ ﻓـﺰاﻳﻨﺪه(اى ﺑﻪ ﺑـﺮرﺳﻰ ﻋﻴـﺴـﻰ از ُﺑﻌﺪ‬ ‫ﺗﺎرﻳﺨﻰ دﻳﺪه ﻣﻰ(ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ در اواﺧﺮ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﲤﺎﻳﺰى ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻴﻦ ﻋﻴﺴﺎى‬

‫ﺧﻮد آ ﮔﺎﻫﻰ اﻟﻬﻰ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ(اش در داﻧﺶ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ و ﻗﺪرت ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛـﺮد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮاﳒﺎم دوﺑﺎره ﺧﺪا ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ‬

‫ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻨﺪرﺟﺎت اﻧﺎﺟﻴﻞ زﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﻴﺴﺎى اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮ اﺳﺎس‬

‫در اﺷﻜﺎل ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ در آﳌﺎن و ﺳﭙﺲ در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ‬

‫اﻋﺘﻘﺎدات و اﻗﺮار ﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻓﻮق(اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﺪه ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﭘﺎره(اى از ﻓﺮق راﻳﺞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺪف اﻳﻦ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ و از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻴﺴﺎى اﻧﺴﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻳﺪه ﺣﻔﻆ واﻗﻌﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ و ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺑﺮ ﺣﻘﺎرت ﺑﺰرگ او در ﻛﺴﻮت اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫آﻧﻬﺎ آﻣﻮزه وﺟﻮد دو ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﻣﺴﻴﺢ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ از اﻧﺴﺎن اﻟﻬﻰ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪن او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻨﺎى ﻣـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﭼـﻨـﺪ‬

‫ﺷﻼﻳﺮﻣﺎﺧﺮ و ﻫﮕﻞ ﻧﺎم(ﻫﺎى ﻣﺎﻧﺪﮔـﺎرى از زﻣﺮه اﻳﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳـﺮاد ﺟﺪى اﺳـﺖ و ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧـﺪ ﻣـﻮرد ﻗﺒـﻮل ﻛـﺴـﺎﻧـﻰ واﻗﻊ ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺑـﻪ اﻗـﺘـﺪار‬

‫ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه آﻧﻬﺎ ﻋﻴﺴـﻰ ﻫـﺮﮔﺰ از ﻳﻚ ﻣﻌﻠـﻢ زﻣﻴﻨﻰ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧـﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ او ﺑـﻪ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس اﻳﻤـﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ(اى ﻛﻪ در ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ ٧:٢‬ﺑﻪ ﻛـﺎر رﻓﺘﻪ ﭼﻬﺎر ﺑـﺎر‬

‫دﻟﻴﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺎﻣﻠﺶ از ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﺑﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ و وﺳﺎﻃﺘﺶ در ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن‬

‫دﻳﮕﺮ در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ از آن اﺳﺘﻔـﺎده ﺷـﺪه اﺳـﺖ )روﻣﻴـﺎن ‪١٤:٤‬؛ اول ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن‬

‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪١٧:١‬؛ ‪١٥:٩‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﻴـﺎن ‪ ،(٣:٩‬وﻟﻰ ﻫـﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻔـﻬـﻮم اﻣﺮوزى »ﺧﺎﻟـﻰ‬

‫‪≤∏¥‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∏µ‬‬

‫ﺷﺪن« ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻣﺎﻧـﺖ(دارى و ﺣﻔﻆ اﻳﺪه(ﻫﺎى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ در‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ در ﻃـﻮل دوره(اى ﻛﻪ در اﳒﻴﻞ ﺿﺒـﻂ ﮔـﺮدﻳﺪه‪ ،‬داراى ﺻﻔﺎت اﻟﻬـﻰ‬

‫ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑﺮ آن داﺷﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻳﻪ را دﻗﻴﻘﺎً ﺗـﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺮﺟﻤﻪ دﻗﻴـﻖ و‬

‫ﺑﻮده رد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻃﻰ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ او ﺧﺪاى‬

‫ﲢﺖ(اﻟﻠﻔﻈﻰ اﻳﻦ ﻣﱳ ﭼﻨﻴـﻦ اﺳـﺖ‪» :‬اﻣـﺎ او ﺧـﻮد را از ﺷﻬـﺮت دور ﺳﺎﺧﺖ و‬

‫واﻗﻌﻰ و ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد؟ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻛﻨﻮﺗﻴﻚ ﺣﺘﻰ ﻣﻮارد ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدى ﺧﻮد را‬

‫ﺻﻮرت ﻏﻼم را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ «...‬و اﻳﻦ دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﱳ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ‬

‫ﺳﺎﻣﺎن ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺮﻣﻰ(آﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﻳﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺣـﻖ وﻳـﮋه اﻟﻬﻰ ﺧﻮد را ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻧﻜـﺮد‪،‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻣﺴﻴـﺢ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﳕﻮد؟ ﻣﺴﻴـﺢِ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﻛﻨﻮﺗﻴﻚ(ﻫﺎ ﻧﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد را ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﻤـﺮد و ﺷﻜﻞ ﻏﻼم را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او »در ﺻﻮرت ﺧﺪا‬

‫اﻧﺴﺎن‪ .‬وارﻓﻴﻠﺪ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﺪا »ﺧﺪاى ﭼـﺮوﻛﻴﺪه«(اى اﺳﺖ و از آن ﺧﺪا ‪-‬‬

‫ﺑﻮدن« ﺧﻮد را )ﻓﻴﻠﭙﻴﺎن ‪ (٩:٢‬ﺗـﺮك ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا را ﺗﺮك ﳕﻮد‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﭘﺮﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ(دﻫﺪ ﻫﺰاران ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد‪.‬‬

‫ﺻﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ از آﻧﭽﻪ ﻗﺒـﻼً ﺑﻮد ﺑﺎز ﻧﺎﻳﺴﺘﺎد‪،‬‬ ‫آﻳﻪ ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫ﺗﺌﻮرى دﻳﮕﺮى در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻼم ﺧﺪا در ﺗﻀﺎد ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﺪه »ﺗﻦ(ﮔﻴﺮى‬

‫وﻟﻰ وﺿﻌﻴﺘﻰ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ دﻳﮕﺮى ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت و ﲢﻜﻢ‪،‬‬

‫ﺗﺪرﻳﺠﻰ« ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻫﺪف آن رﻫﺎ ﺷﺪن از ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻓـﻜـﺮى ﮔﻨﻮﺳﻰ(ﻫﺎ و ﺑـﺮرﺳﻰ‬

‫ﺧﻮد را در وﺿﻌﻴﺘﻰ ﻗـﺮار داد ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ را ﺑﻪ دﻳﮕـﺮان ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ .‬ﺑﺪون ﺷﻚ اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﻪ ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ ﻣﺴﻴﺢ در آﻏﺎز‬

‫ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ داراى راﺑﻄﻪ ﺗﺎزه(اى ﺑﺎ ﭘﺪر و روح(اﻟﻘﺪس ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ّ‬

‫ﺷﻜﻞ ﮔـﺮﻓﱳ در ﺑﻄﻦ ﻣـﺎدرش ﺷﺮوع ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳـﻚ ﻣـﺮﺣﻠﻪ ﺗﺪرﻳﺠﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ‬

‫وﻟﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ(وﺟﻪ ﻫﺴﺘﻰ اﻟﻬﻰ او را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل اﻓﺰوده ﺷﺪن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‬

‫ﺑﺪﻋﺖ ﻛﻨﻮﺳﻴﺲ ﺑﺮ اﺳﺎس وﺣﺪت وﺟﻮد ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺗﻔﺎوﺗﻰ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴـﻮﺳﺘﮕﻰ ﺳﺮاﳒﺎم در ﻫﻨﮕﺎم رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎﻳـﺎن‬

‫ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧـﺪارد و ﻋﻘﻴﺪه ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑـﻪ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬و ﻧـﺘـﻴـﺠـﻪ اﻳـﻦ ﭘـﻴـﻮﺳﺘﮕـﻰ‪ ،‬ﺧـﺪا ‪ -‬اﻧـﺴـﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬در ﻳﻚ اراده و ﻳـﻚ‬

‫دﻳﮕـﺮى ﺷﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪ(اى دال ﺑـﺮاﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ در ﻛﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس وﺟﻮد ﻧﺪارد و‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ .‬ﺟﺎﻳﮕﺎه ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻴﺘﻰ ﻋﻴﺴﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻪ اﻳﻦ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻐﺎﻳﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻜﺸﻮف ﻛﻪ ﺧﺪا ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﻮد‬ ‫ً‬

‫اﻧﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪﺳﻰ‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﻳﻦ اﻳﺪه(ﻫﺎ ﭘﺸﺘﻮ ‪l‬‬

‫)ر‪.‬ك ﻣﻼﻛﻰ ‪٦:٣‬؛ ﻳﻌﻘـﻮب ‪ .(١٧:١‬اﻳﻦ ﻓـﺮﺿﻴﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺑـﺎ ﺣـﻘـﺎﻳـﻖ‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻳﺪه دو ﺷﺨﺼﻴﺖ در ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻳـﻜـﻰ ﻣـﻰ(ﺷـﻮﻧﺪ در ﻧﻬﺎﻳـﺖ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻨﺪه آﻣﻮزه ﺗﺜﻠﻴﺚ اﺳﺖ‪ .‬آن ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﻋﺎرى‬

‫ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺶ از اﺣﻴﺎى ﺷﻜﻞ ﲢﺮﻳ‪ w‬ﺷﺪه(اى از ﻧﺴﺘﻮرﻳﺎﻧﻴﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه‬

‫از ﺻﻔﺎت اﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﳕﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ذات اﻟﻬﻰ در ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻛﻪ ﻋﻴﺴﺎى اﻧﺴﺎن ﻳﻚ ﺷﺨﺼـﻴـﺖ واﻗﻌﻰ اﺳﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺷﺨﺼـﻴـﺖ واﻗﻌـﻰ‬

‫ﺧﻄﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻮﺗﺮﻳﺎن ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎ آن را ﻗﺒﻼً در ﺑﺤﺚ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺻﻔﺎت‬

‫اداﻣﻪ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬در ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﺌﻮرى دﻳﮕﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ‬

‫اﻟﻬﻰ ﺑﺮرﺳﻰ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﺪه ﻛﻨﻮﺗﻴﻚ(ﻫﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜـﻪ‬

‫ﺳﺮﺑﺮآورد‪ .‬ﻃﺮﻓﺪارن اﻳﻦ ﺗﺌﻮرى ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺗﺼﻮر ﻣﻰ(ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫∂∏≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑∏≤‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺧﺪا ﺷﺪه ﻳﺎ دﺳـﺖ ﻛـﻢ داراى ﻳـﻚ درك ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه از اﻟـﻮﻫﻴﺖ ﺑﻮده‬

‫اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎى ﺷﻮراﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ از اﻳﻤﺎن ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪﺳﻰ‪ ،‬ﻣﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺴﻴـﺢ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد دﻳﺪﮔﺎه ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ زﻳﺎد ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺧﻮ درا ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ در اﺷﺘﺒـﺎه ﺑـﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس و‬

‫ﻳﺎ ﻧﻔﺲ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ ﻣﻰ(زﻳﺴﺘﻪ و او ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻗﺮارﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎى ﻛﻠﻴﺴﺎﺋﻰ ﻣـﻮﺟﺐ ازدﻳﺎد ﻣﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬

‫اﻣﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ در ﻗـﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﺑـﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻔـﻮذ را ﺑﺮ اﻓﻜﺎر ﻧﻮﻳـﻦ در راﺑﻄﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ را ﺳﺮد و دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺳﻨﮕﻰ ﳕﻮد‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدان‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﻚ آﻟﺒﺮﻳﺨﺖ رﻳﭽﻞ )‪ (١٨٨٩-١٨٢٢‬ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﺎ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ اﳒﺎم داد‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫او ﻣﻰ(ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺮ ً‬

‫و زﻧﺎن ﺑﻰ(ﺷﻤﺎرى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﳕﻮدﻧﺪ‪ .‬ارﺗﺪاد در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ دور‪l‬ه ﺑﻰ(ﺳﺎﺑﻘﻪ از‬ ‫ﻧﺎﺑﺎورى آﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎى ﺑﻬﺎﻧﻪ(ﺟﻮ ﻛـﺎرى ﻧﻜﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ و‬

‫ﺑﻪ درﺳﺘـﻰ او را ﺧﺪا ﻣﻰ(ﻧﺎﻣﻴـﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣـﺎ داراى ارزش اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬

‫ﳒﺎت(دﻫﻨﺪه را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻴّﺖ واﻗﻌﻰ(ﺷﺎن ﻛﺴﺐ ﺗﺮﻗﻰ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺧﻮدﺷﺎن‬

‫ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ وﺟﻮد ازﻟﻰ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﮔﺮﻓﱳ و ﺗﻮﻟﺪ او را از ﺑﺎﻛﺮه ﻏﻴﺮﻣﺤﺘﻤﻞ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﳕﻮدن او ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﲢﻘﻴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮارد رﺑﻄﻰ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﺨﺼﻰ ﻧـﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت و رﻓﺘﺎر ﻣﺴﻴﺢ و ﻧﻔـﻮذ‬ ‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدش ﻣﺎ را ﺑﺮآن ﻣﻰ(دارد ﻛﻪ وارد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮﻳﻢ و زﻧﺪﮔﻰ(اى‬

‫«‪“Ëd « UON1‬‬

‫را در ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﻴـﺰه آن ﲤﺎﻣﺎً دوﺳﺖ داﺷﱳ و ﻣﺤﺒﺖ ورزﻳﺪن اﺳـﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻰ ﺑﺬر اﺳﺘﺪﻻل ﻧﺎرﺳﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ اﻧﻜﺎر ﺑﻰ(ﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﻛﻼم ﺧﺪا آﺑﻴﺎرى ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎ ﺗﻔـﺎوت اﻧﺪﻛﻰ ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ﭘـﻮﻟﺲ اﻫﻞ ﺳﺎﻣﻮﺳﺎﺗـﺎ دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ در اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ارﺗﺪادى ﺳﺮ ﺑﺮآورد ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ‪ .‬در دﻧﻴﺎى اﻣﺮوز ﺣﻘﺎﻳﻖ‬

‫ﻧﻔﻮذ رﻳﭽﻞ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﲤﺎم زواﻳﺎى ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻮرد ﭘﺬﻳﺮش ﺑﺴﻴﺎرى از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﻧﻮاع اﻳﺪه(ﻫﺎ در اﻓﻜﺎر ﻣﺮدم ﻧﻔﻮذ ﳕﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از‬

‫و اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺳﺎﻗﻪ ﺗﺮدى اﺳﺖ‬

‫آﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس و‬

‫ﻛﻪ در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺟﻨﮕﻠﻰ از ﺗﺌﻮرى(ﻫﺎ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﺑـﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﻓـﺮا ﮔـﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ از ﻃﺮﻳـﻖ‬

‫ﻣﻰ(رﺳﺪ اﮔﺮ اراده ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻨﺪ آن ﻧﻬﺎل ﺗﺮد و ﻧﺎزك را ﺧﻔﻪ ﻛﺮده از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﺘﺪﻻل اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ .‬ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺪاﺋﻰ ﺑﻮد ﺑﺮاى ﺣﻤﻠﻪ‬

‫دﻋﺎ ﻣﻰ(ﻛﻨﻢ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﺮاى اﺣﻴﺎى اﻳﻦ ﺳﺎﻗﻪ ﺗﺮد و ﭘﮋﻣﺮده ﺑﻜﺎر ﺑﺮد! و اﻳﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘـﺪس و ارﺗﻘﺎى ﻓﻠﺴﻔﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ .‬ﺑـﺎ رﻫﺎ ﺷﺪن ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠـﻪ‬

‫ﻟـﻪ ﺗﺒﺮى ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﻪ ﲤﺎم ﮔﻴﺎﻫﺎن ﻫـﺮزى ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻬﺎل ﺗﺮد و‬ ‫ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ‪l‬‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس و آﺋﻴﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ آﺋﻴﻦ ﲡﻠﻰ ﻛﻼم‬

‫اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻌﺎﺻﺮ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ اﻟﻬﻴﺎت ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﻫﻤﺨـﻮاﻧﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻨﺸﺎء‬

‫اﺳـﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻛﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ اﺣـﺴـﺎس ﻣـﻰ(ﻛـﺮدﻧﺪ ﺑـﺎ ﻧـﭙـﺬﻳـﺮﻓﱳ ﻛـﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس و‬

‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ آن در ﺳﺎل ‪ ١٩١٩‬و ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻔﺴﻴﺮى از رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ روﻣﻴﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎرل‬

‫ﻣﺮدم از اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎ و اﻋﺘﻘﺎدات ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸـﺘـﺮ ﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﻘـﺎ و ﻓـﻨـﺎى‬

‫ﻧﺎزك را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮده(اﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮود آﻳﺪ‪.‬‬

‫∏∏≤‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤∏π‬‬

‫ﺑﺎرث )‪ (١٩٦٨-١٨٨٦‬ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﺪون ﺷﻚ ﺑﺎرث ﻧﺎﻓﺬﺗﺮﻳﻦ اﻟﻬﻴﺪان در دﻧﻴﺎى‬

‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎت ﺑـﺎرث را ﭘﻴﮕﻴﺮى ﳕﺎﺋﻴﻢ و ﺑـﻪ‬

‫ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮده و دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎى او ﺑﺮ ﲤﺎم ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ در ﲤﺎم ﻗـﺎره(ﻫﺎى ﺟﻬﺎن ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺴﻨﺪه ﻛـﺮده ﻣﻰ(ﮔـﻮﺋﻴﻢ ﺑﺮاى او ﺗﻌﺎرﻳ‪ w‬ﺗﺎرﻳﺨـﻰ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴـﺖ‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻟﻬﻴﺎت ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﻟﻬﻴﺎﺗﻰ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺎﻗـﺪ ارزش ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳـﺪ ﺑﺎ اﻧﻜـﺎر اﻗـﺮارﻧﺎﻣﻪ ﻛﺎﻟﺴﺪون ﺷـﺮوع‬

‫دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ﻧﻮﻳﻦ ﻫﻢ در ﻻﺑﻪ ﻻى اﻳﻦ اﻟﻬﻴـﺎت ﻣـﺸـﻬـﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺠـﺎى‬

‫ﺷﺪ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت اﻣﻴﻞ ﺑﺮوﻧﺮ )‪ (١٩٦٦-١٨٨٩‬ﻧﻴﺰ ﺟﺪا از ﺗﻔـﺎوت ﻋﻤﺪه(اى ﻛﻪ در‬

‫ﺟﻬﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻰ(ﺷﻚ ﺑﺎرﻗﻪ(اى از اﻳﻦ اﻟﻬﻴﺎت را ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪.‬‬

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻋﻤـﻮﻣﻰ و ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪن ﻣﺴﻴﺢ از ﺑﺎﻛـﺮه داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻟﻬﻴـﺎت‬

‫در دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ﺑﺎرث ﻣﻮارد دﻳﮕﺮى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫ﺑﺎرث ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او از ﺑـﺎرث رادﻳﻜﺎل(ﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﻔـﻮذى ﻣﻌﺎدل ﻧﻔـﻮذ‬

‫دﻳﺪﮔﺎه او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﮓ ﺧﻄﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻫﻮﺷﻴﺎر ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرث داﺷﺖ‪ ،‬رودﻟ‪ w‬ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ )‪ (١٩٧٦-١٨٨٤‬ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎرث‬

‫از ﻧﻈﺮ او ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﺎرﻳﺨـﻰ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ در اﻧﺎﺟﻴﻞ‪ ،‬ﺧـﻮاه واﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬

‫و ﺑﺮوﻧﺮ‪ ،‬ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﻣﻠﻬﻢ ﳕﻰ(داﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ اﺻﻠﻰ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺎﺟﻴﻞ‬

‫ﺧﻮاه ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن ﺑﺮ اﺳﺎس ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ اﺳﺘﻮار‬

‫دﻳﺪﮔﺎه درﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدى از ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﳕﻰ(دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﻴﺎن آﻧﭽﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻨـﻮط ﺑﻪ روﻳﺎروﺋﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﳕﻮﻧﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺛﺒـﺖ‬

‫ﻛﻠﻴﺴـﺎى اوﻟﻴﻪ از ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺪه ﺑـﻮد ﻣﻰ(ﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ داﺳﺘﺎن(ﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤـﻴـﺎن‬

‫ﺷﺪه در اﻧﺎﺟﻴﻞ در ﻣﻮرد رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن(داران ارزﺷﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ‬

‫اوﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ(اﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﻣﺼﺮﻓﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎوراى آن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ او روﺑﺮو ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎرث ﺑﺎ اﻳﻦ اﻇﻬﺎرات ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را ﺑﺎ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ واﻗﻌﻰ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﺳﺎس ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ را واژﮔﻮن ﻣﻰ(ﺳﺎزد‪ .‬از ﻧﻈﺮ‬

‫اﻗﻌـﻴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻤﺪﺗـﺎً در ﻣﺘﻮﻧﻰ از ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻗـﺮار‬ ‫ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻮد ﻛﻪ و ّ‬

‫ﺑﺎرث ﺗﺎرﻳﺦ(ﮔـﺮاﺋﻰ ﻧﺎب در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻛﺎر ﳒﺎت(ﺑﺨﺶ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ اﺳـﺎس ﺑـﺸـﺎرت‬

‫دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت او ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣـﺘـﻮﻧﻰ ﻛﻪ از ﻛﺎرﻫﺎى او ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮ ﺳﻮال رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻴﺴـﻰ زﻣﺎﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ(ﻛﺮده ﺷﻜﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ‬

‫ﺑﺎ اﻳـﻦ وﺟﻮد‪ ،‬ﺑﺎرث ﺗﺼﺪﻳـﻖ ﳕـﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧـﺪاى واﻗﻌﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬ﮔـﺮﭼﻪ‬

‫در ﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﭼﻴﺰى ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ درﺑﺎره ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻣﺸﻜﻮك اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻼﻗﻪ(اى ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺣﻘﺎرت اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﺣﻘﺎرت زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ‬

‫ﮔﻴﺮﻧﺪﮔﺎن ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻛـﻠـﻴـﺴـﺎى اوﻟﻴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺑـﻼغ‬

‫ﻋﻴﺴـﻰ را ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟـﻰ ﮔـﺮاﺋﻴﺪ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻰ(ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﻪ‬

‫ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﺗـﻮاﻟﻰ زﻣﺎﻧﻰ و ﻣﻜﺎﻧﻰ و ﻏﻴـﺮه‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ از ﺧﻮد ﺑﺮ اﻳﻦ‬

‫ﻟﺰوﻣﻰ دارد از ﺣﻘﺎرت اﻧﺴﺎﻧﻰ او ﺻﺤﺒﺖ ﺷـﻮد؟ ﺑﺮاى ﻫﺮ اﻧﺴﺎن اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﻮرد‬

‫داﺳﺘﺎن اﻓﺰوده(اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﺎء اﻟﻬﺎﻣﻰ ﻧﺪارد و روى آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﺎز ﻛﺮد‬

‫ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻪ ﻟـﺰوﻣﻰ دارد در ﻣـﻮرد ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ‬

‫و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت اﻧﺪﻛﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺣﺬف آن‬

‫ﻳﻚ ﻣﻮرد ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺑﺨﺶ(ﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰ(آورﻳﻢ‪.‬‬

‫∞‪≤π‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤π±‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﲤﺎﻣﺎً ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﻔﻆ ﻧﺎﻣﺶ‪ .‬اﺻﻄﻼﺣﺎت‪ ،‬اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎ و اﻗﺎرﻳﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻰ از ﻧﻈﺮ اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ‬

‫رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎ ﲢﺖ ﻧﻈﺎرت ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ آﻧﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻔﻬـﻮم و ﻋﺒﺎرات ﻧﺎﻣﺮﺑـﻮط ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ از دﻧـﻴـﺎى‬

‫ﺗﺮﺗﻴﺐ او ﲤﺎم داده(ﻫﺎى ﻣﻬﻢ ﻛـﺘـﺎب(ﻣـﻘـﺪس را ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ آﻧﻬﺎ ﻣـﻰ(ﺗـﻮاﻧﻴﻢ آﻣـﻮزه‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻰ(رﺳﻨﺪ‪ .‬ﻋﻜﺲ آن ﻧﻴﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺤﻘﻘﻴـﻦ‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴـﺢ را ﺗﺪوﻳﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬از ﻣﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﻧﻈﺮ او ﺷﺨـﺺ ازﻟـﻰ و‬

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪه در ﻧـﮕـﺮش ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺗـﻌـﺮﻳـ‪ w‬ﺷـﻮراى‬

‫ﭘﺮﺟﻼﻟﻰ ﻛﻪ در ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ آﻣﺪه‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ(اى ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻳﻤﺎن(داران اوﻟﻴﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‬

‫ﻛﺎﻟﺴﺪون از ﻣﺴﻴﺢ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬درك اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻏﻴﺮ(ﳑﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان وﺳﻴﻠﻪ ﻣـﻮﻋﻈﻪ ﳕﻮده و دﻳﮕﺮان را ارﺷﺎد ﳕﺎﻳﻨﺪ و ﺑـﻪ درد ﻣﺮدم اﻳﻦ روزﮔﺎر‬

‫اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﻧـﺪارد‪ ،‬دﻟﻰ را ﺑﻪ وﺟﺪ و ﺷﻮر ﳕﻰ(آورد‪ .‬زﺑﺎن اﻳﻦ اﻟﻬﻴـﺎت‬

‫ﳕﻰ(ﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣـﺎوراى ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻓﻜﺮى و آراﻳﺸﻰ ﻛﻠﻴﺴـﺎى اوﻟﻴﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻛﻨﻴﻢ و »ﻣﺴﻴﺤـﻰ« را ﻛﻪ در آﳒﺎ ﻣﻰ(ﻳﺎﺑﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻣﻌـﺮﻓﻰ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻣﻌﻨﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﳕﻮﻧﻪ ﺑﺎرز اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﭘﻞ ﺗﻴﻠﻴـﭻ )‪ (١٩٦٧-١٨٨٦‬ﻣـﻰ(ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬از‬ ‫ﻧﻈﺮ او دﻳﻦ از ﻣﻘـﻮﻟﻪ اﻳﻤﺎن و ﻋﻤﻞ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻘﻄﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ »در ﻧـﻬـﺎﻳـﺖ‬

‫ﺑﻮﻟﺘﻤﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑـﺎرث ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﻪ اﺳﺎس ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ زد‪ .‬او از‬

‫ذﻫﻦ اﻧﺴـﺎن را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧـﻮد ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ «.‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﻜـﺮ ﲤـﺎم اﺻـﻮل ﺳﻨﺘـﻰ در‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎم اﳒﻴﻞ از ﻛﻠﻴﺴﺎى اوﻟﻴﻪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺴﻴﺢ‬

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﺎر او ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﻈﺮ او ﻋﺒﺎرت »ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺷﺪه«‪ ،‬ﻧﻪ‬

‫ﺗﺎرﻳﺨـﻰ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻏـﺎﻓـﻞ ﻣـﺎﻧـﺪ و ارزش ﻣﺴـﻴـﺢ را ﺑﻪ ﺻﻔـﺮ ﺗـﻘـﻠـﻴـﻞ داد‪ُ .‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﺿﺪ و ﻧﻘﻴﺺ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﺑﻰ(ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﻈﺮ او رواﻳﺎت اﳒﻴﻞ‬

‫ﻣﺎﻓﻮق(اﻟﻄﺒﻴﻌﻰ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴـﺖ را رد ﻛﺮد و ﺳﻴﺴﺘﻤﻰ را ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺎﻃﻴﺮى ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن اﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‬

‫رﻏﻢ وﺟﻮد ﭘﺎره(اى از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﻗﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻳﺎ ﻣﺮگ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ او‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﺣﻴﺎى ﻋﻈﻤﺖ او در ﻓﻜﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ(اى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﻴـﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ و ﲤـﺮﻛﺰ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ ﭼـﻴـﺰى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻨـﺤـﺮف ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﺎﻓﱳ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ(ﻧﻈـﺮ‬

‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻮد‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ از ﻧﻈﺮ ﺗﻴﻠﻴﭻ ﻧﻪ ﺷـﺨـﺺ ﺧـﻮدش ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﳕﻮﻧﻪ(اى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺷﺪ ﺗﺎ اﺻﻮل ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ را از او ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻴﻦ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺎرﻳﺨﻰ و اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺪرن ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ ﭼﻴﺰى‬

‫اﻳﻤﺎن(داران ﻓﺮوﺗﻦ آﻧﭽﻪ را ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪه(اﻧﺪ و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ(اﻧﺪ‬

‫اﺳﺖ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻣﺴﺘﻘﻞ‪ .‬در اﻳﻦ اﻟﻬﻴﺎت از ﺑﺴﻴﺎرى از ﻋﺒﺎرات و‬

‫ﺧـﻮد را ﺑﺎ ﻛﻴﺶ ﻛﻬﻦ و اﻗﺎرﻳﺮ ﻛﻠﻴﺴـﺎ ﺗـﻄـﺒـﻴـﻖ دﻫـﻨـﺪ و ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﻨﺪ ﻣـﺎﻧـﻨـﺪ اﻳـﻦ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم‬ ‫ً‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎت اﻳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻧﻰ‬

‫ﻧﻈﺮﻳﻪ(ﭘﺮدازان ﭼﻴﺰى ﺑﺮ آن ﺑﻴﻔﺰاﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎى‬

‫اوﻟﻴﻪ آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻟﻬﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﻴﺢِ‬

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﻜﺎر ﻛﺎﳌﻦ )ﺗﻮﻟﺪ ‪ (١٩٠٢‬ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ اﻟﻬﻴﺎت‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﺷﺘﺮاﻛﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻓﻘﻂ در‬

‫ﻛﻪ ﻛﺎﳌﻦ در ﻧـﻮﺷﺘﻪ(ﻫﺎ و ﺗﻌﻠﻴﻤـﺎﺗـﺶ اﻛـﺜـﺮًا ﺑﻪ ﻣﻨـﺪرﺟﺎت ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس اﺳـﺘـﻨـﺎد‬

‫≤‪≤π‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥‪≤π‬‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮔﺮﭼﻪ ﲢﻘﻴﻘﺎت او ﭘﺎره(اى دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ارزﺷﻤﻨﺪ را در راﺑﻄﻪ‬

‫ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺟﺪﻳﺪى در ﻋﺮﺻﻪ اﻳﻤﺎن رﺳﻮﻟﻰ ﺷﺎدى ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﭘﺎﻧﻨﺒﺮگ از‬

‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ(ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ داده‪ ،‬وﻟﻰ در ﺑﻴﺎن اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﺣﺎوى‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺎﻳـﺰاﳋﻄﺎ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﺷﺘﺒـﺎﻫـﺎً ﻓﻜﺮ ﻣﻰ(ﻛـﺮد ﻛﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴـﺰش از ﻣـﺮدﮔﺎن‬

‫ﮔﺰارش ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻌﺘﺒـﺮى از زﻧﺪﮔﻰ و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻛـﻮﺗﺎﻫﻰ‬

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎن و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اﻳﻤﺎن(داران ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ او ﻋﻬﺪ(ﺟﺪﻳﺪ ﻋﻼﻗﻪ(اى ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻴﺴﺖ ﻧـﺪارد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺷﺎدﻳﻤﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﺄس ﻣﻰ(ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻮدن اوﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﳌﻦ درﻣﻮرد ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ‬

‫در ﺗﺎﻻر اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻮﻳـﻦ ﺑـﺪون وﻗﻔﻪ ﻫﺰاران ﺻﺪا ﺷﻨﻴﺪه ﻣـﻰ(ﺷـﻮد ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻳـﻖ‬

‫ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از اﺷﺨﺎص ﺗﺜﻠﻴﺚ اﻟﻬﻰ ﻛﺎﻣـﻼً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﲡﺰﻳﻪ و ﲢﻠﻴـﻞ‬

‫ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس را ﻣﺨﺪوش ﻣﻰ(ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎى ﺧﺎرج ﻛﻪ ﳕﻰ(ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺪاى واﺿﺢ و‬

‫ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ(ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ او ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس‬

‫ﻣﻌﺘﺒﺮ را از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ‪ ،‬ﮔـﻮش ﺧـﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﺑﻴﻨﻴﻢ و او را دوﺳﺖ دارﻳﻢ و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰ(ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺧـﻮد ﻣﻰ(رود‪ .‬دﻧﻴﺎ از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و ﺻـﺪا ﳕـﻰ(ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑـﺮداﺷﺖ‬

‫دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻣﺴﻴﺤﻰ در اﻳﻦ دوران ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪه(اﻧﺪ؟ دﻳﺘﺮﻳﺶ ﺑﻮﻧﻬﻮﻓﺮ‬

‫درﺳﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﺮاﳒﺎم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣـﻰ(رﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ ﺳﺮ و‬

‫)‪ (١٩٤٥-١٩٠٦‬از »ﻣﺮدى ﺑﺮاى دﻳﮕـﺮان« ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺟـﺎن‬

‫ﺻﺪاﻫﺎ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ و وﺟﻮد ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭼﻴـﺰى ﺑﺮ‬

‫راﺑﻴـﻨـﺴـﻮن )‪ (١٩٨٤-١٩١٩‬در ﭘﺮﻓـﺮوش(ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘـﺎب ﺳـﺎل ‪ ١٩٦٣‬از ﻛـﺴـﻰ‬

‫اﺳﺎس ﳕﻮﻧﻪ(ﻫﺎى ﺧـﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎرﻛﺮد ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣـﺎ را ﺑﺪان ﺳﻮ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰ(ﻛﻨﺪ ﻛﻪ »از ﻃﺮﻳﻖ اﻋﻤﺎﻟﺶ درﻳﭽﻪ(اى ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺧﺪا« اﺳﺖ‪ .‬آﻟﻔﺮد‬

‫ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﳕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮى ﭘﻴﺮوز ﻣﻰ(ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ در ﺻﺤﻨﻪ‬

‫ﻧﻮرث واﻳﺘﻬﺪ )‪ (١٩٤٧-١٨٦١‬و ﻫـﻮاداران »اﻟﻬﻴﺎت ﻣﺮﺣﻠﻪ(اى« از ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻣـﺎ‬

‫ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﺎم(اﳌﻨﻔﻌﻪ ﺑﺮاى ﻓﻘﻴﺮان‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ‬

‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪاوﻧﺪ از ﻃﺮﻳﻖ او ﻛﺎر ﻛﺮده‪ ،‬وﻟـﻰ‬

‫ﻗـﺪوس و ﻏﻔﻠﺘﺶ از ﺧـﺪا ‪ -‬اﻧـﺴـﺎن ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘـﺶ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻟـﻖ و داور ّ‬

‫اﺣﺘـﺎ ﻣﻨﻜﺮ اﻳـﺪه ﺟﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﱳ ﺧـﺪا ﻣـﻰ(ﺑـﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮ ﺗـﺎﻳـﻬـﺎرد دو ﭼﺎردﻳﻦ‬ ‫ﺻﺮ ً‬

‫ﳒﺎت(دﻫﻨـﺪه(اى ﻛـﺎﻣـﻼً ﻛﻔﺎﻳـﺖ(ﻛـﻨـﻨـﺪه ﺑـﺮاى ﺗﻮﺑﻪ(ﻛﻨـﻨـﺪﮔـﺎن اﺳـﺖ‪ ،‬از درون‬

‫)‪ (١٩٤٥-١٨٨١‬ﻣﺴﻴﺤـﻰ را اﺧﺘـﺮاع ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻧـﻮن اﺧﻼق دروﻧﻰ اﺳﺖ و ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻰ(ﭘﻮﺳﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ زﻣﺎن آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻰ(داﻧﻨﺪ ﺻﺪاى ﺧﻮد را‬

‫ﻣﺮور زﻣﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ(ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﻳﻮرﮔﻦ ﻣﻮﻟﺘﻤﻦ )ﺗﻮﻟﺪ ‪ (١٩٢٦‬ﻧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺤﻰ دارد ﻛﻪ‬ ‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت از او ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه و ﺑﺮﺧﺎﺳﱳ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ او از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎور ﻛﺮدﻧﻰ‬

‫ﻟﻪ ﺳﻜﻮت‬ ‫آن ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﺪاﻫﺎى اﻟﻬﻴﺎت ﻧﻮﻳﻦ در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻪ ﻣﻨـﺰ ‪l‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﺧﺪا در ﻣـﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧـﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴـﺢ روﺷﻦ و ﺻﺮﻳـﺢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه او »اﻟﻬﻴﺎت اﻣﻴﺪ« ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﳕـﻰ(ﺑـﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻟﻔﺎرت ﭘﺎﻧﻨﺒـﺮگ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺘﻘﺎدات و اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻛﻬﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ(اى ﺣﻘﻴﻘﺖ را در ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ‬

‫)ﺗﻮﻟﺪ ‪ (١٩٢٨‬ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻣـﻮﻟﺘﻤﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰ(ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻗﻄـﻌـﺎً از ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮده(اﻧﺪ و ﻣﺎ ﻣﻰ(ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺗﺰﻟﺰل(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﻋﻼم ﻛﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﳊﻈﻪ(اى ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰ(ﺷﻮﻳﻢ و از ﻇﻬﻮر‬

‫ﻛﻪ »ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺷﺨﺺ دوم ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﺧﺪاى واﻗﻌﻰ و ازﻟﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ذات ﺑﺎﭘﺪر‬

‫‪≤π¥‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫ﻛﻪ در ﭘﺮى زﻣﺎن‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﲤﺎم ﺧﻮاص اﺳﺎﺳﻰ و ﺿﻌ‪(w‬ﻫﺎى اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در اﻋﻤﺎق اﻧﺪﻳﺸﻨﺎك ﺟﺘﺴﻴﻤﺎﻧﻰ‪،‬‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻗﺪرت روح(اﻟﻘﺪس در ﺑﻄﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﻛـﺮه ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻢ(ذات ﺑﺎ‬

‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮ ﺟﻠﺠﺘﺎى دردﻧﺎك‪،‬‬

‫او ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ دو ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﺎﻣـﻞ و ﻣـﺠـﺰا‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻟﻬﻰ و اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﺑـﻪ ﻃـﺮﻳـﻖ‬

‫در ﺑﺎغ‪ ،‬ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‪،‬‬

‫ﺟﺪاﻳﻰ(ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻳﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ‪.‬‬

‫ﺗﻘﺼﻴﺮات ﺗﻠﺦ ﻣﺎ را ﺟﺒﺮان ﻛﺮده‪،‬‬

‫و آن ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪاى واﻗﻌﻰ و اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨـﻬـﺎ‬

‫اى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم‪،‬‬

‫واﺳﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن« )اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺎﻣﻪ وﺳﺖ(ﻣﻨﻴﺴﺘﺮ(‪.‬‬

‫اى ﻛﺎﻫﻦ و اى ﻓﺪا ﺷﺪه ﺑﺮاى ﻣﻦ‪.‬‬

‫ﺧﺪاى ﭘﺪرِ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪،‬‬

‫اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺴﻞ آﻣﺮزﻳﺪه‬

‫و ﺑﺎ او ﻳﻜﻰ در ﺟﻼل‪،‬‬

‫و اى ﺣﺎﻣﻰ ﻓﻴﺎض ﻣﺎ!‬

‫ﻳﻚ در ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﻳﻚ در ﺧﺪﻣﺖ‪،‬‬

‫اى ﺳﺮدار ﻧﺒﺮدﻫﺎى زﻣﻴﻨﻰ ﻣﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ و ﺑﻴﻜﺮان‪،‬‬

‫و اى ﻫﺪف واﻻى ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﻣﺎ‪،‬‬

‫اى ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم‬

‫اى ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم‪،‬‬

‫ﺗﻮ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺧﺪاى ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ اى ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺟﺎن اﺳﺘﻮن )‪(١٩٠٠-١٨٣٩‬‬

‫واﻋﻆ آراﻣﺶ ﺟﺎوداﻧﻰ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اى ﻣﺒﺸﺮ رﻫﺎﺋﻰ‪،‬‬ ‫اﻧﺴﺎن را از ﺷﺒﻬﺎى ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﺧﻄﺎﻫﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻮر ﺟﺎوداﻧﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬دﻋﻮت ﻛﻦ‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ وﻋﺪه دادﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺋﻰ!‬

‫‪≤πµ‬‬

‫‪È“Ëd « Ë sNE ÈU¼ÅXŽbÐ‬‬

‫∂‪≤π‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫∑‪≤π‬‬

‫در ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺑﺴﻴﺎرى از ﻃﺮﻓﺪاران ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ﺟﻨﺒﺶ »ﻛﻼم اﻳﻤـﺎن« در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬

‫ ‪dýU½ Ádšu‬‬ ‫‪Ï‬‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ و ﻛﺎر او ﻧـﺎرﺳﺎﺋﻰ(ﻫﺎى ﻗﺎﺑﻞ ﺗـﻮﺟﻬﻰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻴـﺮ‬ ‫اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ روى ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻐﻠﻮب ﺷﻴﻄﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ دﻳﺪﮔﺎه‬

‫در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻋﺠﺎب(اﻧﮕﻴﺰ ﺧـﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫دﻳﮕﺮى ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن آﻣﺪ ﺗﺎ ﳕﻮﻧﻪ(اى ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎﻟﻢ و‬

‫ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه ﻛﻪ او ﺧـﺪاى ازﻟﻰ و اﺑﺪى اﺳﺖ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻛـﻪ‬

‫ﻏﻨﻰ ﺑﺮاى اﻳﻤﺎن(داران ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻚ(ﻛﺎﻧﻞ و ﻫﻴﻨﮕـﺮاف‪،‬‬

‫ﭼﺎرﻟﺰ وﺳﻠﻰ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺋﻰ در اﻳﻦ ﺳﺮوده ﺑﻴﺎن ﳕﻮده اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻪ روﺷﻨﻰ و دﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه(ﻫﺎى ﭘﺮ از اﺷﺘﺒﺎه و ﻓﻠﺴﻔـﻰ درﺑـﺎره ﺷﺨﺼﻴـﺖ‬

‫اى آﺳﻤﺎن و اى زﻣﻴﻦ ﻳﻚ(ﺻﺪا ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫اى ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و آدﻣﻴﺎن ﺑﺴﺮاﺋﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺎ ﺳﺮودﻫﺎ ﺑﺴﺘﺎﺋﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ در ﺣﺼﺎر ﻛﻮﭼﻚ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪ‪،‬‬ ‫و ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﳒﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻰ در ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى از اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﺧﺪا اﻧﺴﺎن ﺷﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮال اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ او اﻧﺴﺎن ﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﻔﺎر‪l‬ه ﻻزم و ﻛﺎﻓﻰ‬

‫ﺑﺮاى ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻛـﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳـﻮى او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ(اﻧﺪ و اﻳﻤﺎن آورده اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﭙﺮدازد‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاى ﲢﻘﻖ ﳒﺎت ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ و ﺧﺪاى ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰ(ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠ‪ w‬در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ از ﻳﻚ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﺎرﺳﺎ ﺑﻮده(اﻧﺪ و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ در اﻧﺪﻳﺸﻪ(ﻫﺎى‬ ‫ﺧﻮد و ﺑﻴﺎن واﻗﻌﻴﺖ(ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪس ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﺳﺎل(ﻫﺎى اﺧﻴﺮ‬ ‫ﺑﻌﻀﻰ از ﺟﻨﺒﺶ(ﻫﺎى اﻓﺮاﻃﻰ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﻛﻮﺷﻴﺪه(اﻧﺪ ﻣﺴﻴﺢ را در ﺳﻄﺤﻰ ﺑﺎﻻﺗﺮ از‬ ‫ﭘﺪر ﻗﺮار دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺪه(اى دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت اﻋﺠﺎز ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬او را اﺑﺮﻣﺮدى‬ ‫ﻣﻰ(ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﺠﻴﺐ اﳒﺎم ﻣﻰ(داد‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺘﻨﺎد ﳕﻮده(اﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ در اوج ﺧﻮد ﲡﻠﻰ ﳕﻮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﻧﺎم او در ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﻼل ﺑﺎد‪ ،‬از ﺣﺎل ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪.‬‬

‫«‪ÊËb UE t U½ÅœUI²Ž‬‬

‫∏‪≤π‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≤ππ‬‬

‫از ﭘﺪر ﻛﻪ در اﻳﻦ اﻳﺎم آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﳒﺎت ﻣﺎ از ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻛﺮه ﻣﺘﻮﻟﺪ‬

‫{‪‰Ë« tLOL‬‬

‫ﺷﺪ‪ .‬او ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ داراى دو‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ‪,‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﺗﻘﺴﻴﻢ‪,‬ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ‪ ،‬ﺟﺪاﺋﻰ‪,‬ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و اﲢﺎد اﻳﻦ‬

‫«‪ÊËb -U t U½ÅœUI²Ž‬‬

‫دو ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﲤﺎﻳﺰ آﻧﻬﺎ را از ﺑﻴﻦ ﳕﻰ‪,‬ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ وﻳﮋﮔﻰ‪,‬ﻫﺎى ﺧﺎص ﻫﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ‪,‬ﻣﺎﻧﺪ و در ﻳﻚ ﺷﺨﺺ و ﻳﻚ وﺟﻮد ﻫﻤﺨﻮاﻧﻰ دارﻧﺪ و او را‬

‫ﻗﺪﻳﻤﻰ(ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻌﺘﺒـﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻛﻪ ﺣـﺎوى ﲤﺎم ﻧﻜﺎت اﺻﻠﻰ در ﺧـﺼـﻮص‬

‫ﺑﻪ دو ﺷﺨﺺ ﺟﺪا ﳕﻰ‪,‬ﺳﺎزد و ﺗﻘﺴﻴﻢ ﳕﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻫﺴﺖ‬

‫آﻣﻮزه ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻰ(ﺑﺎﺷﺪ در ﺷـﻮراى ﻛﺎﻟﺴﺪون‪ ،‬واﻗﻊ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑـﻮﺳﻔﺮ‪،‬‬

‫ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد از ﭘﺪر‪ ،‬ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﻫﻤﺎن‬

‫درﺳﺖ روﺑـﺮوى ﺷﻬﺮ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ در اﻛﺘـﺒـﺮ ﺳـﺎل ‪ ٤٥١‬ﻣـﻴـﻼدى ﺑـﻪ ﺗـﺼـﻮﻳـﺐ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اﻧﺒﻴﺎ از اﺑﺘﺪا در ﻣﻮرد او اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮد‬

‫ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى وﻗﺖ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﭙﺮاﺗﻮر ﻣﺎرﺳﻴﺎﻧﻮس ﻓﺮاﺧﻮان ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻣﺠﻤﻊ ﻋﻤﻮﻣﻰ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ داده و ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻋﺘﻘﺎد‪,‬ﻧﺎﻣﻪ‪,‬اى ﻛﻪ از ﭘﺪران‬

‫را اراﺋﻪ ﳕﻮد ﺗﺎ ﺑﺪﻋﺖ(ﻫﺎى ﻧﺴﺘﻮرﻳﻮس و اوﺗﺎﻳﻜﻴﻮس را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﻮرا ﻣﺮﻛﺐ‬

‫ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬

‫از ‪ ٦٣٠‬اﺳﻘ‪ w‬ﺑﻮد و ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪه(اى از »ﺗﻌﺮﻳ‪ w‬اﻳﻤﺎن« ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ آن ﺗﻮاﻓﻖ‬ ‫ﳕﻮدﻧﺪ در ﭘﻰ ﻣﻰ(آﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ(اى دﻗﻴﻖ و ﺳﻴﺴﺘﻤﺎﺗﻴﻚ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬ ‫ﻧﺎب ﻛﺘﺐ(ﻣﻘﺪﺳﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻋـﻨـﻮان ﻗﺎﻋﺪه ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻠﻴـﻢ در ﻣـﻮرد‬ ‫ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻮده و ﲤﺎﻣﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ‬ ‫و ﻣﻨﺸﺄ اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ(ﻫﺎ و اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺑﻰ(ﺷﻤﺎرى ﺑﻮده و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭘﺎﻳﻪ‪ l‬ﺑﺴﻴﺎرى از‬

‫ﻣﺘﻮن ﻧﻴﺎﻳﺸﻰ و ﺳﺮودﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫»ﭘﺲ در ﭘﻴﺮوى از ﭘﺪران ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ دل و ﻳﻚ رأى‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن را‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ‪,‬دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ اﻋﺘـﺮاف‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ در اﻟﻮﻫﻴﺖ و ﻫﻢ در اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ؛ ﺧﺪاى ﺣﻘﻴﻘﻰ و‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺣﻘﻴﻘـﻰ؛ داراى ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن واﻗﻌﻰ؛ ﻫﻢ‪,‬ذات ﺑﺎ ﭘﺪر در اﻟﻮﻫﻴـﺖ و‬ ‫ﻫﻢ‪,‬ذات ﺑﺎ ﻣﺎ در اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ؛ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎ در ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه؛ ﻣﻮﻟﻮد ﺟﺎوداﻧﻰ‬

‫«‪ÊUOÝU½Uð¬ t U½ÅœUI²Ž‬‬

‫∞∞≥‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫‪≥∞±‬‬

‫ﻳﻘﻴﻨﺎ دﭼﺎر ﻫﻼ ﻛﺖ اﺑﺪى ﻣﻰ‪,‬ﺷﻮﻧﺪ‪ (٣) .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫ً‬

‫{‪ÂËœ tLOL‬‬

‫ﺧﺪاى واﺣﺪ را در ﺗﺜﻠﻴﺚ و ﺗﺜﻠﻴـﺚ را ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻋﺒﺎدت ﻛﻨﻴـﻢ‪ (٤) .‬ﺑﺪون‬ ‫ﺗﺪاﺧﻞ اﺷﺨﺎص ﻳﺎ ﲤﺎﻳﺰ ذات‪ (٥) .‬زﻳﺮا ﭘﺪر ﻳﻚ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﺨﺺ‬

‫«‪ÊUOÝU½Uð¬ t U½ÅœUI²Ž‬‬

‫دﻳﮕﺮ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺷﺨﺺ دﻳـﮕـﺮ‪ (٦) .‬اﻣﺎ اﻟﻮﻫﻴﺖ ﭘﺪر‪ ،‬اﻟﻮﻫﻴـﺖ ﭘـﺴـﺮ و‬ ‫اﻟﻮﻫﻴﺖ روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺳﻪ داراى ﺟﻼل ﺑﺮاﺑﺮ و ﻋﻈﻤﺖ اﺑﺪى‬

‫اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣـﻪ ﺑـﺪﻳـﻦ ﺧـﺎﻃـﺮﭼﻨﻴـﻦ ﻋـﻨـﻮاﻧـﻰ دارد ﻛﻪ ﻛﻠﻤـﺎت آﻏـﺎزﻳـﻦ آن‬

‫ﻳﻜﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨـﺪ‪ (٧) .‬ذات ﭘﺪر ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ و روح‪,‬اﻟـﻘـﺪس دارﻧﺪ‪.‬‬

‫‪») Quicunque vult‬ﻫﺮ ﻛـﻪ ﻣـﻰ(ﺧـﻮاﻫﺪ«( ﺑﻪ ﻃـﻮر ﺳـﻨـﺘـﻰ ﻣـﻨـﺴـﻮب اﺳﺖ ﺑـﻪ‬

‫)‪ (٨‬ﭘﺪر ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق‪( (٩) .‬ﭘﺪر‬

‫آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﻮس‪ ،‬اﺳﻘ‪ w‬اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ از ﺳﺎل ‪ ٣٢٨‬ﺗﺎ ‪ ٣٧٣‬ﻣﻴﻼدى و ﻗﻬـﺮﻣﺎن ﺑﺰرگ‬

‫ازﻟﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ازﻟﻰ اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ازﻟﻰ‪ (١٠) .‬ﭘﺪر اﺑﺪى اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬

‫اﺻﻮل(ﮔﺮاﺋﻰ ﻛﺘﺎب(ﻣﻘﺪﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺪﻋـﺖ آرﻳـﻮﺳﻰ‪ .‬ﺧﻮد اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ‬

‫اﺑﺪى اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس اﺑﺪى‪ (١١) .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺳﻪ وﺟﻮد ازﻟﻰ‪،‬‬

‫ﺗﺎرﻳﺦ دﻳﺮﺗﺮى اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺧﺎﲤﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ وﺟﻮد ازﻟﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ (١٢) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻪ ﺳﻪ ]وﺟﻮد[ ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬ﻧﻪ ﺳـﻪ‬

‫ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ(ﻫﺎى اﻓﺴﺲ و ﻛﺎﻟﺴـﺪون ﺗﺪوﻳﻦ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ اﺣﺘﻤـﺎﻻً در ﺷﻤـﺎل‬

‫وﺟﻮد ازﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﺨﻠﻮق و ﻳﻚ ازﻟﻰ ﻫﺴﺖ‪ (١٣) .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﺪر‬

‫آﻓﺮﻳﻘﺎ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻗﺮون ﭘﻨﺠﻢ و ﻫﺸﺘﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻴﺮوان ﻗﺪﻳﺲ اﮔﻮﺳﺘﻴﻦ اﻫﻞ ﻫﻴﭙﻮ ﺷﻜﻞ‬

‫ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ (١٤) .‬و ﺑﺎ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ وﺟﻮد ﻧﻪ ﺳﻪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ وﺟﻮد دارد‪ (١٥) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ آﺗﺎﻧﺎﺳﻴﺎن ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻰ از اﻳﻤﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ در ﺧﺼـﻮص رازﻫﺎى‬

‫ﭘﺪر ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺧﺪا‪ (١٦) .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺳﻪ‬

‫ﺑﺰرگ ﺗﺜﻠﻴﺚ و ﺷﺨﺺ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﲤﺎﻣﻰ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎى ﻣﺴﻴﺤﻰ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد(ﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا‪ (١٧) .‬ﭘﺲ ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ(اﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن زﻳﺎدى اﻧﺘﻘﺎداﺗﻰ ﺑﺮ »ﻋﺒـﺎرات ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻨـﺪه«‬

‫اﺳﺖ و روح‪,‬اﻟﻘﺪس ﺧﺪاوﻧﺪ‪ (١٨) .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﻧﻪ ﺳﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ‬

‫آن دارﻧﺪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰ(رﻓﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺒﺎراﺗﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﳕﻰ(ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺪى اﳊﺎق ﺷﻮد‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴـﺖ‪ (١٩) .‬ﺑﻨﺎﺑـﺮاﻳﻦ ﭼﻮن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺴﻴـﺤـﻰ ﻣـﺎ را ﺑﻪ اﻋﺘـﺮاف ﺑـﻪ‬

‫ﺻﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ(اى ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺗﻌﺎرﻳ‪ w‬زﻳﺒﺎ و دﻗﻴﻘﻰ از‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮ ً‬

‫اﻟﻮﻫﻴﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪى ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰ‪,‬ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﺋﻴﻦ ﻛـﺎﺗـﻮﻟـﻴـﻚ ﻣـﺎ را از‬

‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻴﻖ اراﺋﻪ ﻣﻰ(دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺼﻮر وﺟﻮد ﺳﻪ ﺧﺪا ﻳﺎ ﺳﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﺮﺣﺬر ﻣﻰ‪,‬دارد‪ (٢٠) .‬ﭘﺪر ﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘـﻪ‬

‫)‪ (١‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮاﻫﺪ ﳒﺎت ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﻛﺎﺗﻮﻟـﻴـﻚ‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻠﻖ ﮔﺸﺘﻪ و ﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ (٢١) .‬ﭘﺴﺮ ﺗﻨﻬﺎ از ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ (٢) .‬ﻛﻪ ﺑﺠﺰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ آن را ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻰ‪,‬ﻋﻴﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ‪,‬دارﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺼﻨﻮع‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻠﻜﻪ ﻣـﻮﻟـﻮد‪ (٢٢) .‬روح‪,‬اﻟﻘﺪس از ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬

‫≤∞≥‬

‫«‪ÊUOÝU½Uð¬ t U½ÅœUI²Ž‬‬

‫‪ÊU ½« r¼ ¨«bš r¼ ¨v OŽ‬‬

‫≥∞≥‬

‫ﻣﺼﻨﻮع‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎدر ﺷﺪه‪ (٢٣) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻳﻚ ﭘﺪر ﻫﺴﺖ‪،‬‬

‫)‪ (٣٨‬در ﻫﻨﮕﺎم آﻣﺪﻧﺶ ﻫﻤﻪ ﻣـﺮدﮔﺎن ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻬﺎﻳﺸﺎن ﻗﻴﺎم ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﺮد‪ ،‬و‬

‫ﻧﻪ ﺳﻪ ﭘﺪر؛ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻪ ﭘـﺴـﺮ؛ ﻳـﻚ روح‪,‬اﻟـﻘـﺪس ﻫـﺴـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺳـﻪ‬

‫ﺣﺴﺎب اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد‪ (٣٩) .‬آﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮ اﳒﺎم‬

‫روح‪,‬اﻟﻘﺪس‪ (٢٤) .‬و در اﻳﻦ ﺗﺜﻠﻴﺚ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻳﻚ اول ﻳﺎ آﺧﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻴـﭻ ﻳـﻚ‬

‫داده‪,‬اﻧﺪ وارد ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷـﺪ و آﻧـﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ اﻋـﻤـﺎل ﺑـﺪ اﳒـﺎم‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻳﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻧﻴﺴـﺖ‪ (٢٥) .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﺨﺺ ازﻟﻰ و اﺑﺪى‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ‬

‫داده‪,‬اﻧﺪ ﺑﻪ آﺗﺶ اﺑﺪى ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﺘﺎد‪ (٤٠) .‬اﻳﻦ اﺳﺖ اﻳﻤﺎن ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ و ﻫﺮ‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻫﻢ ﺗﺜﻠﻴﺚ در ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ و ﻫﻢ‬

‫ﻛﻪ آن را ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑﻰ‪,‬ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺖ ﻧﭙﺬﻳﺮد ﳒﺎت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ در ﺗﺜﻠﻴﺚ ﻋﺒﺎدت ﺷﻮد‪ (٢٦) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ‪,‬ﺧﻮاﻫﺪ ﳒﺎت ﻳﺎﺑﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ در ﺧﺼﻮص ﺗﺜﻠﻴﺚ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪ (٢٧) .‬ﺑﺮاى ﳒﺎت اﺑﺪى ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺴـﻢ ﮔـﺮﻓﱳ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻛـﺎﻣـﻞ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ (٢٨) .‬ﭘﺲ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ و اﻗﺮار‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ (٢٩) .‬او‬ ‫ﺧﺪا اﺳﺖ ﻛﻪ در ازل از ذات ﭘﺪر ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪ و ﻧﻴﺰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در زﻣﺎن از‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻧﺴﺎﻧـﻰ ﻣـﺎدرش ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔـﺮدﻳﺪ‪ (٣٠) .‬ﺧﺪاى ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣـﻞ‪،‬‬ ‫داراى روح ﻋﻘﻼﻧﻰ و ﺟﺴﻢ اﻧـﺴـﺎﻧـﻰ‪ (٣١) .‬در اﻟﻮﻫﻴـﺖ ﺑـﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﭘـﺪر و در‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻤﺘﺮ از ﭘـﺪر‪ (٣٢) .‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧـﻪ دو‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺢ اﺳـﺖ‪ (٣٣) .‬ﻳﻚ ﺑﻮدن او‪ ،‬از ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻟﻮﻫﻴﺖ او ﺑﻪ ﺟـﺴـﻢ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از اﻟﻮﻫﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔـﺮﻓﺖ‪ (٣٤) .‬ﻳﻚ ﺑـﻮدن‬ ‫او‪ ،‬ﻧﻪ از ﻳﻜﻰ ﺑﻮدن ذاﺗﺶ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷـﺨـﺺ او اﺳـﺖ‪ (٣٥) .‬زﻳﺮا‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬روح و ﺟﺴﻢ اﺳﺖ؛ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫)‪ (٣٦‬ﻛﻪ ﺑﺮاى ﳒﺎت ﻣﺎ رﱋ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ارواح ﻧﺰول ﻛﺮد و روز ﺳﻮم از‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ (٣٧) .‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاى ﭘﺪر‬ ‫ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و از آﳒﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن را داورى ﻛﻨﺪ‪.‬‬