TF # 16, August 2008

CENA: 13zł w tym 7%VAT NR 16/08/2008 SIERPIEŃ

polski magazyn

dla ludzi kochających

tatuaże

Tribulation Kudi Chick

CINDY

FREY

New york

Tattoo

ISSN 1897-3655

INDEKS 233021

RAP, TEDE, STUDIO & WYTWÓRNIA

Nie ch wa sz ain sp iru je Lo wb row

OK

ŁA

STA Daw LI WS id K PÓŁ arw P ows RAC ki, D OWN ante ICY , Ra : ga

art

fo

to

:C

ind

WYDAWCA: FHU Koalicja, ul. Szpitalna 20-22/s5, 31-024 Kraków

FTF

ra Skoczylas

y

70

reda ych, z nie zw r a gow ania strzegaaca mat er nade s i ISS słan obie p iałów nie N zam odpowi ych tek rawo a iesz 18 czon da za trstów 97 y ch re eść -3 klam 65 .

5

pl

REDAKTOR NACZELNY: Aleksand

re

iz.

GRAF

yF

rnia ruka K: D m.pl DRU .ftf.co www

ICZN E: As ia REDAKCJA : Radosław Katarzyna P Błaszczyńsk onikowska i kult@tatto ermine@in ofest.pl teria.pl

COW ANIE

A

Ciek aw Listo e Nadesł a n dzwo osz zaw ne s n i dwa ze niez amó Reda razy wion kcja

No comments – Josh Woods

.b

OPRA

DK

oo A: tt M ta LA fo@ EK in I R ska NG yń TI cz KE łasz AR B M nna A

60

54 Muzyka - Wielkie Joł

5 Północ- Półno

I Paryż kontra Amsterdam

34

30 Kudi chick – Zawód: fotograf

8

6

20

26

z Północ y

Tattoo Life Szybcy i wściekli

Sid Siam ese1 – A zjatycki powiew

10

ć?

kilk a cje – Gd zie wart o pojech a

słów

Da n wie teizm dzi e, y – N az a las uka w uw y pr l a s n Trib ow i u adz e Pie latio a rws nT a zy wsp ttoo óln yw yw iad

9

Konwen

acja

– Re dak tora

d – na wig

Info

cny Za chó

o f n 68 Rodzina TattooArt - Miss Venflon Mood na body mod - xRonix 50 64 Anabi - Młody tyg ry 46

s

polski magazyn dla ludzi kochających tatuaże

Odzież w stylu

TATTOOFEST 6

OD REDAKCJI!

C

Co z tym latem? Pogoda wciąż jakaś taka w kratkę. Dwa, trzy dni słońca, dwa trzy dni deszczu. Zastanawiam się, czy dawniej bardziej potrafiliśmy cieszyć się z tych pogodnych dni, czy po prostu było ich więcej?

A może jesteśmy bardziej wymagający, bo więcej osób zasmakowało południowo-europejskiego klimatu, a i często tego bardziej egzotycznego?

Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło! Coraz bardziej przekonuję się do myśli, że to właśnie Polska jest idealna klimatycznie do rozwoju tatuażu.

Ani nie za gorąco, ani nie za zimno. W dodatku chęci i aspiracje Polaków, a do tego lepiej zarabiające społeczeństwo (a znając naszą nonszalancję, jest nadzieja, że znajdziemy jakiś grosik na kolejną dziarkę) tworzą idealny grunt do powstania najbardziej, i mam nadzieję, najśliczniej wytatuowanego społeczeństwa Europy. Przy takim klimacie jest szansa, że coraz rzadziej będziemy oficjalnie odradzać tatuowanie się w lecie, ze względu na utrudnione dbanie o świeżo wykonany tatuaż, zalecając jedynie dodatkową staranność (urlop, słońce, woda zawsze będą stanowić zagrożenie i jeżeli macie zamiar w najbliższych dniach po wykonaniu tatuażu korzystać z tych dobrodziejstw, to lepiej sobie odpuśćcie!).

Europa! Europa! Europa! Z tatuażem jest jak z pogodnymi dniami w Polsce! Tutaj też się zastanawiam, czy tego wcześniej nie doceniałem, czy po prostu nie znałem. Dawniej wszystkie te zachodnie konwencje wydawały się do siebie podobne a w dodatku kiepskie organizacyjnie. Teraz chętnie pojechalibyśmy z redakcją na taką, by móc wreszcie coś solidnie skrytykować. A tu nic! Poziom organizacyjny i artystyczny niesamowicie idzie w górę i o ile jest jeszcze niewiele tych powalających konwencji, to tych bardzo dobrych zaczyna być bez liku! Tuż przed krakowskim Tattoofestem pojechaliśmy do Amsterdamu i wróciliśmy mile zaskoczeni. Na początku lipca skorzystaliśmy z zaproszenia do Paryża i znowu wracaliśmy naładowani pozytywami. O obu tych imprezach słyszałem mieszane opinie.

Ja jednak na pewno będę chciał na nie wrócić. W tym numerze postanowiliśmy oba te festiwale skonfrontować ze sobą w jednej relacji. Jak wyszło? Przeczytacie!

Początek na stronie 34.

Nie wiem jak Wy, Drodzy Czy-

telnicy, ale mnie się wydaje, że niniejszy magazyn nieco dojrzał.

Coraz więcej materiałów, które wykorzystujemy do budowania „TattooFestu” jest na najwyższym, światowym poziomie. Coraz więcej tych najlepszych artystów przekonuje się do nas, docenia nasze starania i chętnie podsyła swoje prace. Jesteśmy jednym z niewielu regularnie ukazujących się miesięczników tatuatorskich w Europie i to staje się coraz bardziej dostrzegane. Tak więc oprócz wspomnianych wyżej konwencji przybliżymy Wam tym razem amerykańskie studio Tribulation, z którego członkami, Timem Kernem, Liorciferem i Danem Marshallem mieli okazję niedawno pogawędzić Ola i Dawid.

Zgrana ekipa, w dodatku kochająca konwencje, powstała z byłych członków Last Rites, królestwa księcia mroku Paula Bootha.

W magazynie mamy też Sida Siamese, jednego z najlepszych artystów pracujących w Europie w stylu wschodnim.

W 16-tym numerze ruszamy z nowym działem „No Comments”. Na jego kartach będziemy prezentować tatuaże artystów, które, naszym zdaniem, należy Wam po prostu pokazać i dać do oceny czy ewentualnej inspiracji. Zaczynamy od Josha Woodsa i jego bardzo kolorowych oraz szalonych wzorów.

Nie zapominamy i o rodzimym podwórku. Na stronach 64-67 znajdziecie próbkę twórczości Anabiego ze Szczecina. Po chwilowej nieobecności powracamy także do działu „Ciekawe/ Nadesłane”. W „Rodzinie TattooArt” gościmy Miss Venflon, czyli piercerkę z Bielska Białej. W temacie piercingu także Roni, czyli często, gęsto pionier zjawiska body modification ma polskim gruncie.

Od jakiegoś czasu zaczęliśmy Wam troszeczkę urozmaicać pismo. Tym razem przeczytacie krótką relację z krakowskiego festiwalu sportów ekstremalnych, a w dziale muzycznym, co wspólnego z tatuażami ma hip-hopowa wytwórnia muzyczna Wielkie Joł. W inspiracjach Ola wyszukała ciekawy nurt artystyczny rodem z Ameryki, oparty w znacznej mierze na tatuażu czyli Lowbrow.

Kto o nim nie słyszał, najwyższy czas to nadrobić! No i oczywiście Kudi Chicks, ostoja i esencja naszej gazety, czyli piękne i wytatuowane dziewczyny. Sierpniowa „lady” to Cindy, zapalona fotografią gwiazd rocka i mody.

Miłej lektury!

Radek

TATTOO

Koszulka Tattoofest 2008 - niebieska Damska - dostępne rozmiary: S, M, L Cena: 35 zł

Koszulka Tattoofest 2008 - czarna: Damska -dostępne rozmiary: M, L Męska - dostępne rozmiary: S, XL, 2XL, 3XL Cena: 35 zł

Koszulka TATTOOFEST Family: Damska; S,M,L Męska: S,M,XL,2XL,3XL Cena: 25 zł

Zamówienia można składać na

kult@tattoofest.pl

Zamówienia

Creamfields 18 godzin elektroniki

Coke Live Music Festival

reamfields to największy na świecie festiwal muzyki elektronicznej i klubowej. Jego polska edycja odbędzie się we Wrocławiu 16 sierpnia. W trakcie osiemnastu godzin, na pięciu scenach wystąpi kilkudziesięciu zagranicznych wykonawców, m.in. Eddie Halliwell, Goldie, Juan Atkins, Carl Craig, Vitalic, Pendulum, David Morales. Z Polski pojawią się m.in. Wet Fingers, Diana d’Rouze, SLG czy Hagal W trakcie jednej imprezy spotkają się ze sobą niemal wszystkie ważne gatunki muzyki elektronicznej.

Podczas tegorocznej edycji Creamfields, organizatorzy przewidują również utworzenie specjalnej strefy stoisk dla organizacji pozarządowych. Strefa NGO będzie miejscem, dającym organizacjom możliwość zaprezentowania i promocji swojej działalności oraz wymiany poglądów i doświadczeń.

Cena biletu na festiwal to 139 zł w przedsprzedaży i 149 w dniu imprezy.

Szczegóły: www.creamfields.pl.

wudniowym wakacyjnym świętem muzyki stał się Coke Live Music Festival, który w tym roku organizowany jest w Krakowie po raz trzeci. 22 i 23 sierpnia na głównej scenie wystąpią m.in. The Prodigy, Timbaland, Missy Elliott oraz Sean Paul. Światowi muzycy oraz czołowi polscy wykonawcy (muzyka elektroniczna, pop, hip hop i rock) koncertować będą na trzech scenach muzycznych: Main Stage, Coke Stage i Burn Stage. Oprócz muzyki, organizatorzy zapewniają też inne atrakcje. Do dyspozycji odwiedzających oddane zostaje miasteczko festiwalowe oraz Coke Clinic, gdzie będzie można odpocząć przy masażach wykonywanych różnymi technikami.

Dodatkowo, 300 m od sceny głównej, przygotowano pole namiotowe na ponad 4 tys. osób, wyposażone w toalety, kabiny prysznicowe i całodobowy punkt gastronomiczny. Cena biletów: 150 zł (karnet bez pola namiotowego), 165 zł (karnet z polem namiotowym) i 85 zł (bilet jednodniowy). Można je kupić elektronicznie lub w punktach sieci Ticketpro i Eventim.

C

D

Tattoo Fest!!

Jeśli masz problemy ze znalezieniem magazynu, mamy dla Ciebie dwie opcje do wyboru:

1. Prenumerata:

• Koszt jednego magazynu to 13 zł • Za 78 zł dostajesz 6 numerów + 1 w prezencie • Istnieje możliwość zakupu archiwalnych numerów • Po wpłacie na konto przesyłka na terenie kraju gratis • Przy przesyłce pobraniowej i zagranicznej doliczamy jej koszty Bez awizo w Twojej skrzynce pocztowej!!

Zamówienia: 12 429 14 52 502 045 009 kult@tattoofest.pl Wpłata: Przekazem pocztowym na adres: FHU Koalicja ul. Szpitalna 20-22/s5 31-024 Kraków

Na Creamfields 2008 zagra m.in. Eddie Halliwell.

Jaki miły NEWS!

W ubiegłym roku gwiazdą Coke Live był Faithless.

Z

fot. Alter Art (Ptar)

Przelewem na konto: Radosław Błaszczyński 02 1540 1115 2064 6060 0446 0001

reguły informujemy Was, że ktoś emigruje z naszego pięknego, aczkolwiek trudnego kraju. Tym razem odwrotnie. Po mniej więcej rocznej, hiszpańskiej emigracji, wrócił do Polski Bartek Konwiński. Postanowił ponownie otworzyć własne studio w Szczecinie pod szyldem „BartTattoo” i mamy nadzieję, że już w sierpniu przyjmie oficjalnie pierwszych klientów. Tymczasem przypominam, że Bartek słynie z mocno kolorowych prac, za które cyklicznie zdobywał nagrody na polskich i zagranicznych konwencjach tatuażu. Już wkrótce wystartuje aktualna strona internetowa. Dla miłośników jego prac działa już numer telefonu pod którym można umawiać się na tatuowanie (Tel. 506-738-188). Zapraszamy!

Dopisz od którego numeru zamawiasz prenumeratę.

Jeśli chcesz otrzymać fakturę, koniecznie poinformuj nas o tym w trakcie zamówienia.

2. Magazyn można także

kupić w formie elektronicznej na naszej stronie www.tattoofest.pl • Koszt jednego wydania to 10 lub 13 zł • Do wyboru masz kilka opcji płatności • Do przeglądania stron potrzebny jest Acrobat Reader • PDF’y magazynu nie nadają się do druku Tę opcję szczególnie polecamy osobom przebywającym za granicą

TATTOOFEST 7

PaZdziernik WrzesieN

3-4

5-7

2nd Annual Castellon Tattoo Convention, Castellon, Hiszpania www. castellontattooconvention.com

SierpieN 1-3 1-3

Tattoo Jam, Venue Cymru, Llandudno, Płn. Walia www.tattoojam.co.uk

My Vida Loca Party, Baleary, Hiszpania www.ibizatattooconvention.com

6-11

Tattoo Fun & Sun Week, Luzianes, Portugalia NEW! www.rebel-tattoo.com

16-18 12th International

Tattoo & Piercing Meeting, Vianden www.tattoo-frenn.lu

22-24 2nd Styrian Tattoo

& Hotrod Show, Gleisdorf, Austria www.styriantattooshow.com

29-31 12th Stockholm Ink Bash,

Szwecja www.stockholminkbash.com

30-31 6th International Tijuana

Tattoo Expo 08, Meksyk www.tjtattooexpo.com

30-31 1st Tattoo & Piercing

Show Kassel, Niemcy www.tattoo-show-kassel.de

30-31 1st Rostocker Tattoo

Convention, Niemcy www.tattooconvention-rostock.de

6-7

Tattoo Convention Basel, Basel, Szwajcaria NEW! www.mc-maniacs-bs.ch/pages/ indexpag.html

5-7

4th International Tattoo Convention Reutlingen, Niemcy www.tattooconvention-reutlingen.de

3-5

Barcelona Tattoo Convention, Hiszpania NEW! www.barcelonatattooconvention.com

4-5 4-5

12-14 6th Art Tattoo Montreal,

Kanada NEW! www.prosproduction.com

18-19 2nd Annual Evian Tattoo Show, Francja www.eviantattoo.com

23-26 Dragon Edong 2nd Saipan International Tatu & Arts Festival, Płn. Mariany www.saipantatufest.com

13-14 International Tattoo

Convention Offenbach, Niemcy

12-14 14th International

Guadalajara Tattoo Convention, Meksyk www.sammytattoo.com

20-21 6th Zwickauer Tattoo,

Piercing & Bike Show, Niemcy www.tattoo-zwickau.de

20-21 Tattoo-Convention Hannover, Niemcy

26-28 IV Edition of the London

Tattoo Convention, Wielka Brytania www.thelondontattooconvention.com

27-28 Assen 3rd International

Tattoo Convention, Holandia www.tattooconventieassen.nl

27-28 6th International

Eastside Tattoo Convention, Cottbus, Niemcy www.eastside-tat2.de

Listopad 1-2 1-2

Tattoo Fantastica Heidelberg, Niemcy

Florence tattoo Convention, Florencja, Włochy NEW! www.florencetattooconvention.com

1-2 1-2

5-9

7th International Tattoo Convention Kiel, Niemcy www.bunteskiel.de 5th Auflage der neuen Wien Convention, Austria www.tattooconvention.at

4. Tattoonesia Tatau I, Tahiti, Polinezja Francuska NEW! www.tattoonesia.blogspot.com

29-30 9th International

Tattoo-Convention Liechtenstein, Vaduz, Lichtenstein www.tattoo81.li

GrudzieN 5-7 6-7

TATTOOFEST 8

2nd Europäische Tattoo-Expo, Zwickau, Niemcy www.tattooexpo-zwickau.de

8th International Tattoo-Convention St. Gallen, Gossau, Szwajcaria www.tattoo-convention-sg.ch

12-13 1st Philippine International Tattoo and Art Expo, Pasay City, Filipiny www.philippinetatooconvention.com

The 4th Annual Lviv International Tattoo Convention, Ukraina www.gipertattoo.lviv.ua

18 International Berlin Tattoo Convention, Niemcy www.tattoo-convention.de

Europe Tattoo Convention Lyon, France www.lyontattooconvention.free.fr

www.donkichoteria .pl N

astały wspaniałe czasy dobrobytu. Jeśli tylko posiadamy odpowiednią kombinację cyfr na koncie, możemy sobie kupić wszystko. Żeby kiedyś zacząć tatuować, trzeba było przeznaczyć pół pensji, aby mieć chociaż maszynkę, o reszcie akcesoriów nie wspominam. Kto miał znajomych w Niemczech albo USA czekał długo na paczkę z brudnymi gaciami, w które zawinięta była upragniona maszynka. Dlaczego w ciuchach? Wtedy paczka nie przechodziła przez cło. Dzisiaj to wręcz nudne: pięć kliknięć i już czekamy na listonosza, który przynosi nam cały sprzęt. Aż dziw bierze, że przy zalewie rynku tatuatorskim sprzętem nadal gdzieś żyją miłośnicy elektroniki i długopisów żelowych. Więzienie to osobny temat. Tamtejsi tatuatorzy mają utrudniony dostęp do aukcji internetowych. sumie zmierzam do tego samego celu, o którym trąbią wszyscy wszem i wobec: „każdy może kupić se maszynka, ale nie każdy będzie artysta…”. Wypracowań na ten temat, ja i inni walczący z wiatrakami, napisaliśmy od groma. Dało to…

Niestety, nic to nie daje. Co rok, gdy nadchodzi sezon polowań na skórki (wakacje), w skrzynce mailowej pojawia się coraz więcej zapytań, jak prawidłowo ustawić maszynkę. Kiedyś to mi się jeszcze chciało robić sobie drwiny z takich delikwentów. Pisałem, że najlepiej przodem do słońca, śrubą kontaktową na zachód czy że najlepiej ustawić na półce i nie dotykać, jeśli się nie wie, jak tatuować. Nieodpisywanie owocuje albo epitetami, albo zatrzęsieniem kolejnych maili tego typu. Maszynka to precyzyjne urządzenie wymagające jedynie zrozumienia zasady jej działania. Proste a zarazem cholernie trudne. Nie da się przez mail czy komunikator jednoznacznie powiedzieć, jak dany model, a czasem nawet egzemplarz ma być ustawiony. Gadał ślepy z głuchym o kolorach. Pokazywanki i tłumaczenia zdają się na nic, gdy druga strona jest odporna na wiedzę i nie próbuje nawet za bardzo jej zdobyć. Przecież „Miszczu” nie musi się uczyć i to w zasadzie on robi łaskę nam, że możemy się wykazać dobrą radą, której on w swym zapyziałym majestacie raczy wysłuchać. Odpowiedź przecież dobrze zna, lecz jako Syn Światłości, Mistrz malowania po ostatniej stronie zeszytu od matematyki, specjalista ds. strun osełką ostrzonych daje nam, nędznym padalcom skrzyżowanym ze zlewozmywakiem, jedyną możliwość przedstawienia naszej nędznej wiedzy. Gdyby nie ta łaska, w męczarniach umieralibyśmy

W

w salonach, a stopy nasze śmierdziałyby okrutnie do końca naszych nędznych dni. oże to ja jestem przewrażliwiony okrutnie, nie dojrzały emocjonalnie i nie radzę sobie z nowomową, lecz gdy ktoś pisze do mnie „SiEmA ZiOm”, dostaję wysypki i pragnę twórczo wykorzystać zamiłowanie do broni białej. Kiedyś, w prehistorii, był nauczyciel i uczeń, który posłusznie musiał wysłuchiwać tyrad mistrza i wykonywać wszystkie zlecone zadania. Ach, piękne czasy! Gdybym dzisiaj stracił rozum i chciał uczyć (fikcja czysta rzecz jasna), zapewne po dwóch dniach biegałbym z koszem na śmieci na głowie. Zero szacunku dla tego, który w pocie czoła i kosztem wielu wyrzeczeń zdobywał wiedzę. Dzisiaj doświadczony tatuażysta traktowany jest jak portal internetowy. Odpowiedź powinien wyświetlić szybko i najlepiej w obrazkach. A najskuteczniejsza droga do zdobycia niezwykle cennych informacji to wykazanie odrobiny pokory i połechtanie ego mistrza. Nikt nie każe klękać i wychwalać go pod niebiosa za to, że pokazał, jak powinien pracować liner. Chodzi jedynie o odrobinę szacunku. Jeśli zawracacie komuś cztery litery, a ta osoba zapytała Was o prace i portfolio (trudne słowo), to nie po to, żeby się pośmiać. Tatuażysta chce po prostu wiedzieć, z kim tak naprawdę koresponduje. Nikt nie chce wspierać osób, które nie posiadają warsztatu graficznego. To proste: podpowiadając Oświecono-Prześwietlonemu, bierze się w pewnym sensie odpowiedzialność za jego dalsze poczynania - współodpowiedzialność za spartaczone prace. Odesłanie na kurs rysunku albo zwyczajnie do rysowania i odłożenia maszynki na półkę to co innego. Wskazuje się wtedy właściwą drogę, a nie pomaga tworzyć dziargatornię. Szansa, że Mistrz z Zadupkowa Małego posłucha takiej rady, jest nikła, ale pozytywny jest zerowy bilans jego wiedzy. yradę powinienem zacząć od samego faktu wypytywania o technikalia z marszu. To świadczy o braku szacunku dla drugiej strony. Jesteśmy w stanie namierzyć tatuażystę drogą mailową, ale sprawdzić, gdzie mieści się jego studio, już nie? Należałoby najpierw zadzwonić, a jeśli wyrazi zgodę na rozmowę, zebrać swoje prace, iść do studia i zwyczajnie porozmawiać. Im dalej, tym lepiej. Lepiej dla was, uczących się.

Skoro byliście gotowi przejechać 300 km tylko po to, żeby porozmawiać z kimś o tatuażu, znaczy, że jesteście zdeterminowani i wam zależy. Jest to zupełnie inaczej od-

M

T

bierane niż paplanina mailowa. Całość nauki przypomina ceremoniał, którego wypada się trzymać. Choć druga strona mówi tak samo jak Wy i podobnie się ubiera, nie wolno zapomnieć, że chcemy coś otrzymać i to tylko za „dziękuję”. Zwykle wszystkich hardych i nie uginających karku dla świętego spokoju odsyła się na kursy tatuowania.

Tam mogą się popisywać, bo płacą za to grube pieniądze. Nie dowiadują się zazwyczaj niczego więcej niż wyczytali wcześniej za darmo w sieci, lecz zawsze mogą pomachać papierkiem świadczącym o ukończeniu jakiegoś żałosnego kursu. Nie ma w zasadzie po co roztrząsać tego tematu. Nikt jeszcze w naszym pięknym kraju nie zrobił kursu tatuażu z prawdziwego zdarzenia. Aby warsztaty takie miały sens, należałoby je prowadzić przez co najmniej trzy tygodnie. To wymagałoby zatrudnienia osób, które posiadają wiedzę w zakresie medycyny, prawa i plastyki. Dodatkowo każda z tych osób powinna umieć nauczać. Bo mieć wiedzę a umieć ją przekazać, czasem niezwykle opornym osobnikom, to dwie różne rzeczy. Z kalkulacji na palcach wynika, że do zrobienia warsztatów potrzebujemy: kogoś z ASP - przyspieszony kurs grafiki warsztatowej, dermatologa - co i jak, podstawy podstaw wiedzy medycznej, kogoś z Sanepidu - jak urządzić lokal, żeby nie było marudzenia, prawnika - to firma jak każda inna, a zatrudnianie pracowników to nie pozwolenie koledze na zamiatanie podłogi i odpalenie mu paru stówek miesięcznie. Wreszcie potrzebny byłby tatuażysta, który na ten czas zostawi swoje studio i pomoże ogarnąć kursantom resztę wiedzy oraz wytłumaczy co do czego. Każdej z wyżej wymienionych tęgich głów trzeba oczywiście zapłacić i zapewnić warunki do nauczania głąbów kapuścianych. Zatem potrzebna jest jeszcze przysłowiowa pani Krysia, która to wszystko ogarnie i zejdzie do szatni odebrać kurtki. A jak jest zwykle? Pan i pani o bliżej nieokreślonych kwalifikacjach bełkoczą po trochu z każdego zagadnienia, zajęcia odbywają się w czymś - nazwijmy to salą, po czym dostajemy zadanie złapania jakiejś duszy, która podłoży się nam pod igły. Pieniążki znikają w kieszeni mistrza bełkotu bez pokwitowania, a my dostajemy świstek, że coś tam się odbyło. ozhermetyzowanie środowiska, które z czasem może zacząć się dusić, jest jak najbardziej dobrym pomysłem. Kwestia podejścia do tematu i załatwienia sprawy profesjonalnie, a nie zabierania się do tego, jak pies do jeża. Nauki on-line to jak tatuaż przez internet. Może i by się to udało, ale efekty będą żadne. Pomagający będą, gdy uczniowie zrozumieją wreszcie, na co się piszą. Inaczej wzbudzacie swoimi ważnośmiesznymi pytaniami tylko ambiwalentne uczucia, ewentualnie kolejne postulaty na forach o ograniczenia. Chcieć to móc! Należy tylko dopisać do tego proste sformułowanie - najpierw myśleć, potem działać.

Dante justyn_1@tlen.pl * *Zadanie z gwiazdką dla ambitnych - chętnie przeczytam Wasze opinie o moich felietonach jak i całym naszym piśmie. Biorąc pod uwagę powyższy tekst, mimo wszystko nie bójcie się pisać.

R

TATTOOFEST 9

TATTOOFEST 10

P

POCZĄTKI

Dan Marshall: Zaczynałem

od rysowania. Potem w Connecticut pięć lat pracowałem, opierając się na flashach, po czym przeszedłem do robienia wzorów kustomowych. Następnie przeniosłem się do Minneapolis, żeby pracować z Seanem Andersonem. Tam zostałem na dwa lata. Następne dwa lata spędziłem w Kalifornii. Zacząłem pracować u Paula. I tam zostałem kolejne pięć lat. Chodziłem do szkoły pla-

stycznej, ale to, co tam robiłem, nie miało nic wspólnego ze sztuką. Kiedy zacząłem tatuować, pomyślałem, że to niezłe zajęcie i postanowiłem spróbować zrobić z tego swoją stałą pracę. Wtedy nie myślałem, że będę tatuował w takich studiach jak Last Rites czy nasze Tribulation Tattoo. Jest to dla mnie miłe zaskoczenie, zwłaszcza, że sporo podróżuję i właśnie dzięki tatuowaniu zwiedziłem już trochę świata.

To miła niespodzianka. Gunnar, ja, Julio Rodriguez z Ho-

pe Galery Tattoo i Albie Rock - wszyscy zaczynaliśmy w tym samym studiu w Connecticut.

Tim Kern: Studiowałem w artystycznej szkole, a potem zacząłem pracę w stołówce dla bezdomnych. Miałem już wtedy znajomych, którzy byli tatuatorami. Podobały im się moje rysunki. Jeden z nich planował odejść ze studia, w którym pracował. Wtedy zaproponowano mi pracę i możliwość nauki.

Był to zdecydowanie lepszy pomysł na życie niż moja dotychczasowa praca, tym bardziej, że mogłem ją połączyć ze sztu-

ką. W tym czasie mój brat także uczył się tatuować. Pomyślałam, dlaczego by nie spróbować. I to była chyba najlepsza decyzja w moim życiu. Po trzech latach przeniosłem się do Chicago do brata, by pracować razem z nim. Cztery lata później pojechałem do Nowego Yorku. Potrzebowałem odmiany. Tam zacząłem pracować w Last Rites. Reszta jest już historią.

Liorcifer: Zaczynałem w Izraelu. Zabrałem się za naukę, kiedy miałem 16 lat. Tatuuję od 18 roku życia. Nie mam żadnego

TATTOOFEST 11

wykształcenia w kierunku sztuk plastycznych. Wystarczyło po prostu moje zamiłowanie do tatuażu od najmłodszych lat i bardzo silne przeświadczenie, że to jest to, co chcę robić w życiu. Nie chciałem skończyć w jakimś biurze. W wieku 21 lat przeniosłem się do Stanów, co też od dawna było moim marzeniem, zwłaszcza że od wielu lat byłem pod silnym wpływem tamtejszych artystów, idei i nurtów plastycznych. Zresztą marzyłem też o takiej klienteli, ludziach w typie outsiderów.

Dan: Wszyscy zaczynaliśmy w tym samych czasie. Byliśmy pod wpływem tych samych tatuatorów jak Guy Atchinson czy Paul Booth. Zwłaszcza na początku lat 90-tych w czasach prawdziwego rozkwitu sztuki tatuażu i flashy.

Liorcifer: Otwierało się stronę jakiegoś magazynu poświęconego tatuażom i każda z zamieszczonych prac była po prostu niesamowita i rozsadzała głowę.

Niewyobrażalne było dla nas to, co i jak można zrobić na ludzkiej skórze. Ci goście, którzy wtedy tatuowali, postawili poprzeczkę bardzo wysoko.

Daveee: Nie byliście nigdy pod wpływem tatuaży japońskich, stylistyki traditional?

TATTOOFEST 12

Dan: Podoba mi się wiele prac tatuatorów, którzy robią różne rzeczy w stylu traditional. Jeśli chodzi o tatuaż japoński, uwielbiam Shige, Horiyoshiego III czy Filipa Leu. Ale wolę pracować w moim własnym stylu. Interesuję się pracami innych tatuatorów, ale bardziej jako obserwator, w ramach mojego osobistego zainteresowania.

Liorcifer: Jeśli chodzi o inspiracje, traditional i tatuaż japoński to podwaliny tej dziedziny. Tatuatorzy pracujący w tym stylu wprowadzili podstawowe zasady. Jeśli teraz spojrzysz na tatuatorów, to bez względu na ich artystyczne podejście i na to jak bardzo są kreatywni, u większości z nich podstawowa technika, układ, dopasowanie do ciała jest zaczerpnięte z tatuażu japońskiego. Japończycy robili body suity od wieków. Patrząc na taki tatuaż, nawet ten wykonany bardzo dawno temu, to układ i dopasowanie do ciała jest takie samo, jakie stosuje się teraz. Poza tym gruby kontur i kolor na blachę to są podstawowe rzeczy praktycznie dla każdego tatuatora. Także te wpływy są bardzo ważne.

Dan: Wpływy są oczywiste, ale my mamy inny styl. Nauczyliśmy się pewnych rzeczy lata temu i szanujemy wszystkie te zasady. Chodzi też o to, by nie ograniczać słownika wizualnego, z którego korzystam przy tatuowaniu. Zakryć tatuaż smokiem czy rybą? To musi być większe wyzwanie. Trzeba wymyślić coś jeszcze. Ale nie mówię tego bez szacunku dla wspomnianych tu tatuatorów pracujących w japońskim stylu.

LAST RITES

Dan: Kiedy zaczynałem pracować w Last Rites, Liorcifer i Tim już tam byli. Uważam że był to świetny moment na rozpoczęcie pracy, która dawała nam wiele możliwości.

Liorcifer: Paul całkowicie zmienił moje życie, nie tylko zawodowe, ale i osobiste. Kiedy miałem 16 lat fascynowała mnie jego praca i w jakimś sensie podążałem za nim, do Stanów, do Miami, do Nowego Yorku, kiedy zacząłem się u niego tatuować. Znamy się od 1995 r. Praca u Paula to coś, co nie wierzyłem, że może się zdarzyć.

Ale stało się. To zmieniło moje podejście do sztuki i patrzenie na życie w ogóle.

Dan: Na początku było tak, że Pul chciał zobaczyć i wydobyć mroczną stronę twojej pracy. Zacząłem w 2002 r. Wtedy moje prace były bardzo kolorowe, pod wpływem silnym animacji. A w Last Rites jeśli nie robisz mrocznych tatuaży, nie nadajesz się do pracy. Ta konieczność zmieniła całkowicie moją drogę. I jestem za to bardzo wdzięczny, bo to, co robię teraz, dużo bardziej mnie cieszy.

Tim: Twój styl zmienił się tak samo jak twoje ciuchy...

Dan: ...i moja fryzura.

Liorcifer: Nic się nie zmieniło, nadal łysiejesz ; ). Tak, praca

w Last Rites na pewno wiele nam dała. Ciężko mi tu mówić za wszystkich…

Dan: …po prostu nasze drogi się zeszły.

Liorcifer: Paul wybrał nas jeden po drugim, każdego z innych powodów, pracowaliśmy w innych stylach. Ale to wszystko ma sens. Jedną z ważniejszych rzeczy, jakiej nauczył mnie Paul o życiu to to, że wszystko jest jednym dużym obrazkiem, utworzonym z różnych warstw. Dlatego nasze spotkanie w Last Rites, stworzenie atmosfery jaka towarzyszyła nam przy pracy,

TATTOOFEST 13

energia między nami, poszerzyło nam horyzonty.

Dan: Odeszliśmy ze studia nie przez nasze ego, bo stwierdziliśmy „już cię nie potrzebujemy”. Starliśmy się postąpić tak, by okazać Paulowi jak największy szacunek i do tej pory traktujemy go z należnym mu szacunkiem. Ale Paul chciał robić swoje rzeczy, my chcieliśmy pójść swoją drogą. Była to konieczna decyzja. Uważam, że muszę się rozwijać, nie pozostawać w miejscu. Musieliśmy trzymać się razem, by iść naprzód.

Teraz możemy się skupiać tylko na tym, co dla nas istotne. Mamy swoje studio, możemy tatuować i rysować.

Liorcifer: To jest tak jak w życiu. Jesteś dzieciakiem, mieszkasz z rodzicami. Oni cię wychowują, uczą – nie wszystkiego, bo zawsze można nauczyć się więcej, i nagle nadchodzi taki

TATTOOFEST 14

konwencje stały się też ważną częścią naszej pracy.

Zanim zacząłem pracować w Last Rites, nigdy nie wyjeżdżałem z kraju. Pierwszy raz pojechałem na konwencję do Berlina.

Tim: Ja zacząłem gdziekolwiek jeździć trzy lata temu Liorcifer: Praca w Last Rites na pewno otworzyła nam wiele drzwi...

Dan: …ale ciężko na to pracowaliśmy. Tatuujemy od 12-13 lat. Teraz ludzie tracą chyba punkt odniesienia, traktując tatuatorów trochę jak gwiazdy rocka. Ale tak nie jest. Na wszystko trzeba zapracować.

t

TRIBULATION TATTOO Liorcifer: Tak

naprawdę to nie prowadzimy studia. Otworzyliśmy je w sobotę 21 czerwca, a w poniedziałek już nas tam nie było. Wcześniej, kiedy odeszliśmy z Last Rites, mieliśmy ideę i nazwę.

Na kilku wydarzeniach pojawiliśmy się już pod nazwą Tribulation Tattoo. Daliśmy sobie rok na odpoczynek, oswobodzenie się z nową sytuacją, ale wiedzieliśmy, że pozostaniemy zespołem.

Dan: Mieliśmy nazwę i baner Tribulation, z którym podróżowaliśmy po różnych konwencjach. Przez ostatni rok zbieraliśmy pomysły i w końcu dwa tygodnie temu znaleźliśmy dom.

Liorcifer: Potrzebowaliśmy takiego, w który będziemy mogli stworzyć dogodne dla siebie warunki do pracy, jeśli chodzi o miejsce i atmosferę.

Tim: Miejsca nie ma zbyt wiele, ale dajemy radę.

Jest wygodnie...

Liorcifer: W Japonii w prywatnych studiach nie ma zbyt wiele miejsca. Na zdjęciach wydają się one większe, ale zazwyczaj jest tak, że miejsca wystarcza dla ciebie, klienta i stereo. Nawet stare tradycyjne studia amerykańskie nie były zbyt duże, ale pracowało tam pięć czy sześć osób w jednym pomieszczeniu. To pozwalało tworzyć tę specyficzną energię i klimat, zbliżało ludzi, którzy robią to, co lubią, mają wspólna pasję, nie muszą nosić garnituru do pracy, uważać, jak się wyrażają. Te wszystkie rzeczy wpływają na tworzenie takiej atmosfery, która w pracy jest bardzo ważna i pozwala stworzyć prawdziwy team. W Nowym Yorku nie ma wiele ludzi takich jak my. Tylko w specyficznych dzielnicach, takich jak Lower East Side czy East Village spotykasz mocno potatuowanych ludzi.

Tim: Jest tam z sześć studiów tatuaży.

moment, kiedy musisz opuścić dom.

Dan: Wiedzieliśmy, że jak zostaniemy w jednym miejscu, będzie to dla nas stagnacja. Byliśmy pierwszą grupą jego pracowników, dla nas to było ważne. Zresztą dla niego również.

Teraz ma nowa grupę. Oni też pewnie kiedyś się rozwiną i nadejdzie ich moment.

Tim: Kiedy zacząłem pracować w Last Rites, nigdy wcześniej nie pracowałem z więcej niż jedną osoba w tym samym czasie. Dla mnie było bardzo ważne przebywanie z innymi ludźmi, poznawanie ich, korzystanie z ich doświadczeń. Kiedy zaczynałem pracę, robiłem przesłodzone cartoonowe wzorki... Dziewczynki z wielkimi oczami… Dalej je robię, ale znacznie mroczniejsze. Myślę, że mój styl zmienił się bardzo w ciągu ostatnich kilku lat.

Dan: Praca w Last Rites umożliwiła nam spotkania z ludźmi, na których styl zawsze patrzyliśmy z dużym szacunkiem. Mogliśmy się z nimi poznać i zaprzyjaźnić: Bob Tyrrel, Robert Hernandez, Filip Leu, Bejamin Moss. Raz był też Shige. Zwykłe pogadanki z nimi o tatuowaniu i tatuażach to było niesamowite przeżycie. Możesz jeździć na konwencje i oglądać, jak ludzie pracują, ale nie da się tego porównać z pracą w jednym studiu. Choć wyjazdy na

TATTOOFEST 15

Liorcifer:

Tam zaczynaliśmy i bardzo się cieszymy, że możemy tam być teraz.

GUEST SPOTS: Dan:

W naszym studiu nie ma wolnego, dodatkowego stanowiska, ale mamy znajomych, którzy będą przyjeżdżać tatuować.

Zwłaszcza, jeśli nadarzy się okazja, np. kiedy jeden z nas będzie gdzieś wyjeżdżał.

Liorcifer: Podobnie było w Last Rites.

Kiedy pojawiał się ktoś na gościnnych występach, jeden z nas miał dzień wolny. Zdarzało się też przekładać spotkania z naszymi lokalnymi klientami. Podobny scenariusz będzie pewnie w naszym studiu.

TATTOOFEST 16

Dan:

Nasz dobry przyjaciel Kevin Q z Fat Cat pozwalał nam w ciągu ostatniego roku pracować u siebie. Ja, kiedy nie podróżowałem, przepracowałem w Tattoo Culture (Williamsburg) prawie rok. Mamy dalej świetny układ i przyjaźnimy się. Jeśli on pojawi się gościnnie w naszym studiu, ja mogę popracować u niego.

Tim: Kiedy mieliśmy gościnne występy w Last Rites, pracowałem w domu przez rok.

Tommy Lee praktycznie mnie zastąpił. Coś wymyślimy, kiedy pojawią się ludzie, którzy będą chcieli z nami pracować.

Liorcifer: Bycie międzynarodowym artystą to też międzynarodowa klientela, a studio w takim mieście jak Nowy Yorku to gwarantuje. Znam wielu świetnych artystów, którzy siedzą głęboko w kraju i przyjazd do nich na tatuaż to już prawdziwa przygoda. Przyjeżdżając natomiast do Nowego Jorku, ma się duże szanse zahaczyć o studio, w którym można się wytatuować.

Dan: No i znamy dużo dobrych barów... Ponad połowa naszych klientów podróżuje. Mamy klientów z Londynu, Berlina, Japonii czy Ameryki Południowej. Mamy też sporą grupę naszych lokalnych osób, którym należą się wielkie podziękowania za zrozumienie naszych wyjazdów i nieraz czekania na rysunek po dwa miesiące.

Jeśli ktoś chce do nas przyjechać, naprawdę lepiej wcześniej napisać czy zadzwonić, by upewnić się, że będziemy w domu ; ) Liorcifer: Nie jest łatwo, jak jest trzech szefów. Trudno nam uregulować godziny otwarcia. Ale nawet, gdy ktoś odwoła spotkanie, staramy się być w studiu. Także często zdarza się, że jakiś tatuaż możemy wykonać od razu.

Tim: Terminy mam zabukowane na jakieś 4-5 godzin w ciągu dnia, dlatego jeśli ktoś się pojawi i mam czas rano lub po południu, mogę tatuować w ten sam dzień. Zwłaszcza jeśli ktoś przyjeżdża z daleka. Wtedy staramy się znaleźć sposób, żeby nie odjechał zawiedziony.

Liorcifer: Doceniamy klientów, którzy przebyli długą drogę.

WYJAZDY - KONWENCJE Dan:

Wcześniej mieliśmy problemy z wyjazdami. Teraz wyjeżdżamy raz w miesiącu, a nawet częściej.

Liorcifer: W każdym studiu jest tak, że ktoś musi w nim pracować. Last Rites dawało nam możliwości wyjazdów i otwierało drzwi na każda imprezę. Ale nawet jeśli jest kilku tatuatorów, ktoś przecież musi pracować.

Dan: Teraz jesteśmy swoimi własnymi szefami. Dzielimy się rachunkami i możemy decydować gdzie i jak często jeździmy. Nie jesteśmy studiem od zarabiania pieniędzy. Stworzyliśmy po prostu miejsce, w którym możemy razem pracować.

Liorcifer: Wiele konwencji jest przepełnionych, nie ma żadnych dodatkowych boksów. Mogę tylko powiedzieć, że jestem bardziej niż wdzięczny organizatorom konwencji w różnych częściach świata, którzy otworzyli dla nas swoje drzwi. Wcześniej, jako Last Rites, byliśmy w wielu miejscach, gdzie zawsze mieliśmy zagwarantowany boks. Dlatego nie byłem pewien, czy znajdzie się boks z miejscem przynajmniej dla jednego z nas, by reprezentować obecne studio. Jeździmy na prawdę dużo imprez i mamy szczęście, bo przez ten rok dano nam ogromne możliwości. Cieszę się, że na konwencjach znajduje się miejsce dla całej naszej trójki.

Dan: Nie jestem typem człowieka, który uważa, że należy mu się więcej niż innym. Nie chciałabym, by ktoś inny czekał na boks dwa czy trzy lata, by na niego zasłużyć, podczas gdy my dostajemy go od razu.

Liorcifer: Dlatego naprawdę mamy dużo szczęścia, że jest coraz więcej i więcej konwencji, na które możemy pojechać razem i pracować razem on the road.

Tim: Na razie były trzy takie konwencje: Londyn, Paryż i Long Beach - czyli trzy w ciągu roku. Europejskie konwencje są lepsze...

Dan: Ja naprawdę lubię Hell City Tattoo Festiwal i Long Beach. Są naprawdę świetnie zorganizowane, szczególnie pod kątem artystów.

Liorcifer: Głównym czynnikiem decydującym o konwencji są artyści, a zdaje się, że niektórzy o tym zapominają.

Dan: Nie ma konwencji bez tatuatorów. Ale są organizatorzy, którzy zrobią wszystko, żeby ci ułatwić przyjazd i pobyt.

Tim: Widzowie w Europie, którzy jednocześnie uczestniczą w konwencji i tatuują się, są o wiele bardziej otwarci na różne idee i wiedzą, że trzeba pozwolić tatuatorowi robić swoje, to co mu wychodzi najlepiej.

Liorcifer: Są ludzie w Europie, którzy sprawiają, że to wszystko świetnie działa, jak np. Miki Vialetto. Widać, że konwencje robione są dla tatuatorów. Tak, żeby publiczność poznała ich styl, zobaczyła, na co ich stać, w czym się specjalizują.

To wszystko powoduje, że kiedy przyjeż-

dżasz, ludzie wiedzą, co robisz i wiedzą, czego chcą. W zeszłym roku uczestniczyłem w austriackiej konwencji w Gleisdorf i to była jedna z lepszych imprez, na jakich ostatnio byłem. Pomimo że Gleisdorf to małe miasteczko, w imprezie uczestniczyło 10 tysięcy ludzi. Każdy z tatuatorów miał pracę. Przyjechali ludzie z sąsiednich państw, świetnie poinformowani, kto bierze udział w konwencji. I to jest chyba sukces, kiedy na koniec dnia wszyscy pracują, i przyjezdni, i lokalni tatuatorzy.

Dan: W Japonii, na konwencji King Of Tattoo, jeśli nie masz pracy, organizator - Katsuta z Tokio Hardcore znajdzie ci kogoś do tatuowania.

Liorcifer: Japonią byliśmy przerażeni. Myśleliśmy, jak się dogadamy. Baliśmy się, że możemy stać w boksie cały dzień i nawet, jeśli ktoś się zainteresuje tym, co robimy, to jak się z nim dogadamy, co chce mieć wytatuowane do końca życia. Dlatego niewielka pomoc organizatora z tłumaczem bardzo dużo znaczy.

Dan: Właśnie takie drobiazgi mają znaczenie i one pokazują, kto jest związany z tatuażem, a kto nie.

Liorcifer: Katsuta nie tatuuje, ale jest mocno związany z branżą. W ciągu roku zjeździł wiele konwencji, by się uczyć. Tak było też z konwencjami Paula, który wykorzystywał swoje wrażenia i doświadczenia z wyjazdów, by każdemu jak najbardziej pomóc, włączając w to zamówienie jedzenia po północy, gdy kończyło się 12-sto godzinny dzień pracy. Takie rzeczy robią naprawdę dużą różnice.

Dan: To strasznie przytłaczające mieć tyle na głowie. Naprawdę bardzo szanuję każdego, kto organizuje konwencje. Ja cieszę się każdą, nawet jeśli nie pracuję lub nie mam za dużo pracy. Bo np. pojawiają się tam znajomi, z którymi masz ochotę przebywać zamiast pracować.

Jeśli mam zajęcie to ok. Ale jeśli nie, to mogę spokojnie siedzieć te kilka dni i później popracować w domu. Nie jeździmy na konwencje dla pieniędzy. Miło jest obejrzeć miasto i poznać nowych ludzi.

Liorcifer: Chciałbym jeździć na więcej wschodnio-europejskich imprez. Przede wszystkim muszę przyjechać do Polski, Rosji czy Czech. Ale w takich miejscach chciałbym spędzić tydzień, nie tylko kilka dni.

Dan: W amerykańskich szkołach uczyliśmy się wiele o historii i kulturze europejskiej, bo Ameryka nie ma żadnej. W końcu mogę tu przyjechać i zobaczyć te wszystkie rzeczy, o których tylko czytałem. Dla nas nawet zwykła rzeźba na ulicy to już sztuka, bo my nic takiego nie mamy.

Liorcifer: Szaleję na punkcie Norwegii. Muszę tam pojechać. Jestem wielkim fanem black metalu. Samo przebywanie tam będzie dla mnie niesamowite, nawet jeśli nic nie zobaczę.

Tim: Zamkną cię pewnie za podpalenie jakiegoś kościoła.

Liorcifer: Obiecuję, że nie będę nic palił ; )...

Rozmawiała Ola i Daveee

TATTOOFEST 17

TATTOOFEST 18

TATTOOFEST 19

TATTOOFEST 20

Sid Siamese

ny w kl ją - n ni ko ko w pr w w po na la Sid ch róc u c , że at e m , c i yzn ze Eu Ta ło ln t. Z S dz ić zy po ura uz o k koc an wo ro jlan wę ym ajm iam ie do ws d ż yk oc ha ie dn pie d : i s ta uj es n ą ci i ak Ta pin os dn i. S ha. m „K ą, k . Te i, wo tuo e s e m j a i o i r ów la ac m w d Je o c tó a po jeg w ię m . M ndi zk u ra z j go ją ha ra z m tem o an pro a 4 ży iem fe 7 óg i i ę. C się żeń edn og ma m m tow a w sj łb pra o po . W ej ro sz o ar ła w cia o ym c m zi yn ją zy sn w . po m s t ow a om w ro n k k s e ie N n ą ę o z lu aj ad o pr a za p ac ć m ad lny ny pa do bie y S w S ow jak iar re ch to sją t tę id zw stu ierw ać o zr nal ch wra ob atu , ko ow ec dia np nau obi iny wi żli ok ażu ch i w ji. M ch . d cz ć z w lac wa ta ”. am ży y ci śl la yc e e k h a tu A ja iel sw rw lub rty ażu le t mo u, j ą ki n o i, i st j ej ie im ja ro yc je o n e d est s i ś fu prz ży k. n bić zna t p e w ziec nd ys cie p rz d oe s ac to m . sz ec us zja zys ji so w yb zy za i t- w w p k , k , pi yz any rzy ą ja tór z d sana ch sz zd e rug je s łoś ę sp ie Si po ci na raw j am łe ? m i es czn - C oto ae. ie hc cy , z ia bu łby nt m ow a-

TATTOOFEST 21

S

id Siamese tatuuje od 26 lat. Jego wujek był pierwszym tatuatorem w Tajlandii, który używał do tatuowania elektrycznej maszynki. Kiedy Sid miał dziewięć lat, zaczął coraz częściej zaglądać do studia wujka. Biegał po papierosy, podawał coca-colę, rozmieniał pieniądze klientom.

Kiedy skończyła się wojna w Wietnamie, wujek Sida przeprowadził się do Ameryki. - Miałem wtedy 13 lat. Postanowiłem własnoręcznie zbudować maszynkę i robić wzory swoim starszym kolegom. Pierwszy tatuaż, który zrobiłem to był głupi, brzydki motyl - opowiada tatuator.

W międzyczasie imał się innych zajęć. W wieku 18 lat pracował jako elektryk. Potem uczęszczał do szkoły artystycznej. Zaczął profesjonalnie tatuować, kiedy miał 21 lat. Sid: - 26 lat temu trudno było w naszym kraju w ogóle dostać maszynkę. Nawet kiedy już trzymałem sprzęt w rękach, ciągle miałem problemy z techniką tatuowania.

Artysta nie miał żadnego nauczyciela. Do wszystkiego dochodził sam. To nauczyło go, że warto zawsze zwracać uwagę na prace artystów, z którymi ma się styczność. - Tym bardziej jeśli chce się wyróżniać, robić coś innego niż tatuatorzy obok - podkreśla tatuator.

TATTOOFEST 22

Z

czasem Sid postanowił wyjechać na podbój Europy. Pierwszy tatuaż zrobił mu Hanky Panky z Amsterdamu. Sam pracował w wielu studiach tatuatorskich w Europie. Aż w końcu, trzy lata temu zdecydował się otworzyć własne, które prowadzi do spółki z dwoma partnerami. Są nimi piercer Davey i old schoolowy tatuator Jimmy. Bardzo często w studiu tatuują też gościnni artyści. Sid: - Każdy tatuuje w innym stylu, co czyni nasze studio kompletnym. Robimy praktycznie wszystko: wzory azjatyckie, realistyczne, czarno-szare i kolorowe, old/new school, portrety, przekłuwamy...

Ale są rzeczy, których Sid nie znosi robić. Na pierwszym miejscu wymienia wzory old schoolowe. - Trudno myśleć przy tak prostych projektach. Ja po prostu nie mogę tego robić - wyznaje.

Sid specjalizuje się w dużych realistyczno-orientalnych, czarno-szarych tatuażach. Bardzo lubi robić cienie. - Tatuaże czarno-szare trzymają się na skórze dłużej niż kolorowe - uważa Sid. Tatuator zwraca też szczególną uwagę na to, by wzór tatuażu komponował się z ciałem tatuowanego.

TATTOOFEST 23

W

Kaśka

swoim zawodzie ceni sobie głównie to, że może ciągle spotykać się z innych ludzi, z innym podejściem do życia. Za ważny element pracy uważa konwencje tatuażu. - Są jak uniwersytety sztuk pięknych, gdzie mogę zobaczyć dzieła świetnych artystów. Dlatego nie ma konkretnej imprezy, którą szczególnie sobie cenię. Najbardziej lubię po prostu te, na które przyjeżdżają dobrzy artyści - mówi. Z kolei nagrody i wyróżnienia pokazują mu, że dobrze tatuuje. Sid: - Mówią mi, w jakim jestem punkcie jako artysta i dokąd zmierzam.

Ale artysta widzi też minusy pracy jako tatuator. - Czasem praca pochłania bardzo dużo czasu, jest stresująca, a niektórzy tatuatorzy mają predyspozycje do przeceniania siebie jako artysty, swoich możliwości i umiejętności - wylicza Sid. Jest wielu tatuatorów, których podziwia, ale szczególnie ceni sobie artystów starszego pokolenia, którzy przyczynili się do rozwoju sztuki tatuażu.

Na pytanie o ocenę polskich tatuatorów Sid odpowiada krótko: - Trzymają wysoki poziom. Nie są gorsi od artystów innych narodowości.

TATTOOFEST 24

TATTOOFEST 25

S

iamese 1 Tattoo

tel. +46 739 75 34 96

www.siamese1tattoo.com Więcej zdjęć prac Sida znajdziecie w relacji ze Sztokholmu 2007 w 6-tym numerze TattooFestu

e-mail: siamese1tattoo@hotmail.com

Na bulwarach wiślanych tuż pod dawnym hotelem Forum znajdowała się m.in. główna scena i strefa Xbox360

Kolejna edycja największej polskiej imprezy łączącej sporty ekstremalne z muzyką za nami.

W ostatni weekend czerwca na terenie otaczającym dawny hotel Forum naprzeciwko Wawelu odbył się Festiwal Sportów Ekstremalnych - G-Shock Extreme Jam. W ciągu dwóch dni odbywały się pokazy i zawody w dyscyplinach: dirt, trial, freestyle motocross, parkour, skateboarding, Big Air - skoki narciarzy i snowboardzistów do rzeki, koszykówka uliczna czy jazda na gokartach. A wieczorami na uczestników czekała spora dawka dobrego hip-hopu.

Wystąpili m.in. Abradab, Tede oraz hiszpańska gwiazda Mala Rodriguez.

Jedną z głównych atrakcji festiwalu były nieoficjalne mistrzostwa Polski w jeździe na deskorolce - Emerica Techramps Kraków Bowl Challenge. Zawody odbywały się w Forum Skatepool, jedynym krytym basenie do jazdy na desce w Polsce. Poza czołówką polskich deskorolkowców w imprezie wzięli też udział skaterzy z Niemiec, Czech czy Słowacji.

Kolejnymi atrakcjami festiwalu były widowiskowe pokazy freestyle motocross, cyklotrial, jazda dirt style oraz parkour. W pierwszej dyscyplinie zawodnik wybijał się ze specjalnej rampy na 10-20 metrów, by po pokazowym locie wylądować bezpiecznie na nasypie ziemnym. Skoki wykonywał najlepszy polski zawodnik FMX - Bartek Ogłaza.

Zawody Dirt Style to z kolei konkurencja, w której startują rowery MTB oraz BMX. Zawodnicy, rozpędzając się z kilkumetrowej rampy, najeżdżają na skocznię i wykonują na niej efektowne ewolucje. W tej konkurencji gwiazdą był niewątpliwie Igor Putera, który co prawda nie brał udziału w zawodach, a jedynie w pokazie firmy DunCon. Parkour większości kojarzy się z filmem „Yamakasi”. Jest to nic innego jak pokonywanie przeszkód stojących na drodze w jak najefektywniejszy i jak najprostszy sposób przy wykorzystaniu swojego ciała i jego możliwości, oraz tego wszystkiego, co nas otacza.

TATTOOFEST 26

Ciekawą konkurencją był Big Air, czyli skoki snowboardzistów i narciarzy do Wisły. Zawodnicy wybijali się na specjalnej skoczni, wywijali w powietrzu figury i lądowali w wodzie, co było o tyle przyjemne, że akurat na brak słonecznej pogody nie można było narzekać.

Nieco mnie widowiskowa okazała się koszykówka uliczna. Na terenie boiska nie działo się zbyt wiele.

Za to każdy uczestnik imprezy mógł spróbować swoich sił na torze kartingowym. Ci, którzy osiągali w jeździe gokartami najlepszy czas, mogli liczyć na atrakcyjną nagrodę - zegarki G-Shock.

Jednak sport na Extreme Jam to nie wszystko. W międzyczasie na ścianie alejki obok hotelu Forum powstał Smok Wawelski - graffiti wykonane przez Mehesa oraz Jerzego Rojkowskiego - Impasa - twórcę m.in. słynnego krakowskiego muralu Silva Rerum. Autorem pomysłu wykonania smoka jest agencja Zooteka. Smok ma być kontynuacją działań mających na celu pokrywanie szarych i brudnych krakowskich ścian kolorowymi malowidłami. Smok Wawelski, który powstał podczas Extreme Jam składa się z architektonicznych elementów miasta.

No i oczywiście towarzysząca i zawodnikom, i widzom muzyka, która nieustannie nakręcała uczestników festiwalu. W ciągu dnia zarówno na małej jak i dużej scenie muzycznej popis swoich umiejętności dawali dj`e. Natomiast wieczorem dużą scenę obejmowały we władanie polskie gwiazdy muzyki hip-hop - Tede i Abradab. Jednak największą atrakcją muzyczną festiwalu była bez wątpienia hiszpańska raperka Mala Rodriguez. Jej muzyka to połączenie hip-hopu z elementami ragi i nutą flamenco oraz zaangażowanych tekstów. Wraz z Malą wystąpił Dj Woody, tancerki oraz wspomagający Mc’s, m.in. Mc Kultama.

G-Shock Extreme Jam stał się dla naszej redakcji okazją do sprawdzenia jaki stosunek do tatuaży mają ekstremalni sportowcy. Jeden z nich zwrócił moja uwagę właśnie tym, że był jednym z najciekawiej wytatuowanych uczestników krakowskiej imprezy.

Smok wawelski składa się z architektonicznych elementów miasta

Najbardziej widowiskowa okazała się dyscyplina dirt style Ten narciarz za chwilę wyląduje w Wiśle...

Igor Putera i jego dziary

Tuż pod Forum na specjalnie przygotowanym torze swoje umiejętności prezentowali uczestnicy zawodów w cyklotrialu

Zawodnik dirt style

W ciągu dnia na dużej scenie grali d`je

Igor Putera pochodzi ze słowackiego 40-tysięcznego miasteczka Pieśtany. Jest najlepszym w kraju freeriderem w stylu dirt style i downhill. Jeździ na rowerze MTB od 11 roku życia. Zaczynał od downhillu, którym pasjonował się przez kilka lat. Potem przerzucił się na slopestyle oraz dirt style. Jest zapraszany na zawody w całej Europie, m.in. na Deem slopestyle w Czechach czy Ticket To Style w Austrii.

Jednak szczególnie ceni sobie cykliczną imprezę Nissan Qashqai Challenge, która odbywała się już m.in. w Mediolanie, Madrycie czy Monachium. W tym roku przyjechał do Krakowa dzięki sponsorowi DunCon G-Shock Team. Brał udział w pokazie firmy na specjalnie przygotowanym torze ziemnym. Jego osiągnięcia z 2007 roku to: I miejsce - DeeM slopestyle, IV miejsce - MaRoSaNa slopestyle, XIII miejsce - 360 x box slopestyle, VIII miejsce - GT bastr jam oraz I miejsce na lokalnym dirt jam. Uwielbia też jazdę po ulicach, bo jak twierdzi nie ma tam ograniczeń. Mimo licznych kontuzji, jakie odnosi w uprawianym sporcie, hardcorowa jazda na rowerze to jego pasja, z której nie zamierza rezygnować. - Chcę być kiedyś najlepszy na świecie w tym, co robię - odpowiada zapytany o plany na przyszłość.

Na co dzień pracuje jako import manager w dużej firmie, ponieważ z pasji nie jest w stanie się utrzymać. Igor: - Zakładam więc garnitur, koszulę, krawat i idę do biura. Mój szef nawet nie wie o tatuażach swojego pracownika.

Bo drugą pasją sportowca, oprócz roweru, są właśnie tatuaże. Są dla niego ważnym elementem stylu życia, ale nie traktuje ich symbolicznie. Wzory, które ma na sobie są ozdobą, niczym więcej. Głównym artystą, który go tatuuje jest Dano, słowacki tatuator ze studia Tattoo Rascal. Kilka wzorów na jego ciele wykonał też Richard Paduch ze studia Eclipse Tattoo z Londynu.

Sprawcą całego ekstremalnego zamieszania pod Wawelem jest Tomasz Kubik z agencji Zooteka (zapraszam do przeczytania wywiadu), który już po raz drugi podjął się organizacji tego typu imprezy.

Jej pierwsza edycja odbyła się w zeszłym roku w Myślenicach. I podobnie jak w tym roku okazała się strzałem w dziesiątkę.

Tego typu imprez zdecydowanie brakuje w Polsce. A jak wiadomo sporty ekstremalne to niezwykle ciekawe i widowiskowe dyscypliny. Może skala zjawiska jest trochę za mała, ale nie od razu Kraków zbudowano. Organizator zapowiada, że w przyszłym roku impreza nabierze jeszcze większego rozmachu, zostanie rozbudowany program festiwalu i pojawią się jeszcze większe muzyczne gwiazdy. Okaże się za rok, na ile uda się zrealizować plany. Osobiście liczę na jeszcze większą dawkę emocji. tekst i foto Kaśka

TATTOOFEST 27

Big Air zgromadził na Wisłą tłumy gapowiczów

Skąd pomysł na organizację takiego festiwalu?

Tomek: Sam dużo jeździłem na rowerze i deskorolce. To środowisko jest mi bardzo bliskie. Brakowało mi tu festiwalu sportów ekstremalnych, dlatego postanowiłem sam stworzyć coś takiego.

Chciałem, żeby obywała się w Polsce impreza na wysokim poziomie.

Czemu Extreme Jam przeniósł się z Myślenic do Krakowa?

- Kraków jest atrakcyjniejszym miejscem dla tego typu festiwalu. Chcemy, żeby impreza została pod Wawelem na stałe. Co prawda zabrakło tu miejsca np. na downhill, który odbywał się podczas festiwalu w Myśleniach, ale za rok postaramy się zwiększyć rozmach krakowskiej imprezy.

Czyli Kraków sprawdził się jako miejsce dla sportów ekstremalnych?

- Jak najbardziej. Lokalizacja okazała się strzałem w dziesiątkę. Okolice hotelu Forum doskonale nadają się do takiej imprezy. Świetnie wypadły zawody deskorolkowe. Jestem również bardzo zadowolony ze zjazdów snowboardowych. Okazało się, że konkurencja cieszyła się bardzo dużym zainteresowaniem. Wystartowało aż 50 zawodników. Na bardzo wysokim poziomie był też trial. Koło września, października możemy spodziewać się relacji z festiwalu na Extreme Tv. Jakie są plany na kolejne edycje festiwalu?

- Na pewno cały czas będziemy podnosić poziom festiwalu. Będą te same konkurencje co w tym roku, ale postaram się dodać też coś nowego. Za rok chcemy powiększyć skatepark. Oprócz świetnego skatepoolu dla zawodników będzie dostępny mobilny skatepark, który stanie na parkingu hotelu Forum.

Mamy zamiar zwiększyć rozpęd skoczni snowboardowych. Zamierzamy wprowadzić nagrody i ściągać do zawodów sportowców z zagranicy. Może uda się zorganizować zawody motocrossu, żeby nie był to tylko pokaz tak jak w tym roku. Będzie się też zmieniała muzyczna strona imprezy. Nie chcemy poprzestawać na hip-hopie. Postaramy się wprowadzać różne gatunki muzyczne, nie zapominając o elementach egzotycznych, jakim w tym roku była np. Mala Rodriguez.

Liczymy na to, że w przyszłość Extreme Jam będzie największą tego typu imprezą w Europie.

Rozmawiała Kaśka

TATTOOFEST 28

Uczestnicy festiwalu mogli spróbować swoich sił na gokartach Na festiwalu coś dla siebie znaleźli również fani motoryzacji

Tor tria lo

wy

Zawodnik Big Air

Deskorolkowcy pokazywali co potrafią w krakowskim skatepoolu

TATTOOFEST 29

KUDI chicks Urodzoną w Belgii Cindy pochłania fotografia. Jest wolnym strzelcem zajmującym się głównie zespołami rockowymi, ale też modą, portretami, reklamą i mroczną sztuką. W maju 2003 roku kupiła pierwszy cyfrowy aparat Nikon Coolpix 4300, nie wiedząc nawet, że będzie to jej zajęcie na pełen etat. Pracowała naprawdę ciężko, żeby osiągnąć to, co ma teraz.

I nie spoczywa na laurach, bo bardzo kocha to, co robi. Dlatego fotografia częściej wydaje jej się być czystą przyjemnością niż pracą. Do tego jest swoim własnym szefem i robi to, co lubi. I o to chyba w życiu chodzi...

TATTOOFEST 30

KUDI chicks

Największe pasje panny Frey to fotografia, weganizm, moda, muzyka i bycie kreatywnym. „Najlepiej jest, kiedy mogę pogodzić wszystkie te rzeczy ze sobą. Muzyka jest chyba moją największą pasją. Uczestniczę w koncertach od 17-tego roku życia. Czuję się bardzo związana ze sceną hc punk/ punk rock. Pierwszym zespołem, którym zobaczyłam w belgijskim klubie Lintfabriek (takie belgijskie CBGB) w 1993, był No use for a name”.

Pierwszy tatuaż zrobiła sobie w wieku 21 lat.

Wspomina to jako niesamowicie ekscytujące przeżycie, zwłaszcza, że wykonał go jej bliski przyjaciel.

Ma też tatuaż Tank Girl na dole pleców, który nawiązuje do komiksu i filmu. „Poprzez moje zaangażowanie w scenę hc/punk zawsze byłam silną, niezależną dziewczyną a potem kobietą. Dlatego kiedy ukazał się ten film, ksywa Tank Girl przylgnęła do mnie na dłużej, a ja zaczęłam “kolekcjonować” wszystko, co jest związane z tą postacią”. Później zrobiła kilka mniejszych tatuaży. Jednym z nich był straight edge’owy tatuaż XXX na plecach. Wykonał go Mike w mieście Cindy - Kortrijk. „Z ideologią straight edge identyfikuję się od 17 lat.

Była i jest dla mnie bardzo ważna. Jest powodem do dumy i jedynym sposobem na życie”.

TATTOOFEST 31

KUDI chicks

Później przyszła pora na wegański tatuaż, nie był to jednak impuls.

Powstał po dziesięciu latach wegańskiego życia, a także wieloletnim zaangażowaniu w walkę o prawa zwierząt. Praca w organizacji Animal Truth opierała się na edukacji, działaniach informacyjnych, organizowaniu benefitów, wegańskiego cateringu, sprzedaży naklejek, naszywek oraz wszystkiego, co w jakimś stopniu mogło przyczynić się do ratowania planety i zwierząt. Poza tym, ma na brzuchu wytatuowane logo marki odzieżowej związanej ze sceną hc i straight edge - „24 Clothing” (X to 24 litera alfabetu),

TATTOOFEST 32

KUDI chicks Cindy i jej tatuator Jean Harai

którą zapoczątkowała ze swoim byłym chłopakiem, Hansem Verbeke. Z marką związana jest od samego początku i jest to ważna cześć jej życia, tak jak i Hans, z którym przyjaźni się do tej pory. Kiedy miała 17 lat straciła mamę, co było najgorszym życiowym doświadczeniem.

Na wytatuowanie sobie upamiętniającego napisu MAMA, wybrała jedno z bardziej bolesnych miejsc - wewnętrzną część ramienia. Na prawej ręce ma kolejny napis MAMA, tym razem na nagrobku. „Tatuaże na prawej ręce odnoszą się do przeszłości i symbolicznie prezentują to, przez co przeszłam i przypominają o tym, że muszę być silna i zachować pozytywną energię”.

Także z mamą, bohaterką Cindy, związane są róże, które znajdują się w różnych miejscach na jej ciele. Za uszami ma z kolei wytatuowane pozszywane serduszka, które mówią same za siebie. Można mieć złamane serce, ale dojść do siebie, mimo iż każda rana zostawia bliznę, i w miłości, i w przyjaźni. Napis Diabolique na nadgarstku to nazwa kalendarza, który stworzyła z przyjacielem Marino „Nożycorękim” Lambrixem, który jest dyrektorem artystycznym marki Toni&guy (on zrobił sobie taki sam wzór). Cindy uwielbia fotografowanie mody, a ten projekt pozwolił jej na rozbudowanie portfolio i oderwanie się choć na chwilę od tematu muzyki i rocka.

Wśród tatuaży Cindy duże znaczenie ma także napis na kostkach SELF MADE. „Wiem, że to niezbyt oryginalne, ale dla mnie bardzo ważne. Oznacza to, że jestem niezależna, sama decyduję o sobie i swoim życiu. Sama zbudowałam swój interes. Potrafię o siebie zadbać i wytrwale dążę do wyznaczonego celu. Zawsze byłam silna i nigdy się nie poddawałam. Ciężko pracowałam na to, co mam i kim jestem. Wszystkie moje tatuaże wykonał mój dobry przyjaciel - Jean Harai, któremu jestem lojalna od momentu otwarcia jego studia. To nie tylko mój tatuator, ale i przyjaciel, dlatego moje tatuaże mają dla mnie jeszcze większe znaczenie.”

Ola www.pbase.com/cindyphotography

TATTOOFEST 33

TATTOOFEST 34

Eze Nunez, Argentyna, Best of Saturday

Alex, „Rites Of Passage”, Dania

Gerrit, „Tattoo Mania”,, Holandia, I Best Color

Enrico, „Spunk Tattoo”, Włochy, Best of Friday

Jef, “Boucherie Moderne”, Belgia, Best Saturday

TATTOOFEST 35

Jef, “Boucherie Moderne”, Belgia, III Miejsce Medium

Peter Bobek, “Tribo”, Czechy

Eze Nunez, Argentyna, Best of Saturday

TATTOOFEST 36

Wilco Krete, „Tattoo Jimmy”, Niemcy, II Best Color

Alex, „Rites of Passage”, Dania, Best of the Convention

Fred Lavergne, “VooDoo Lab”, Francja, I Miejsce Small Jon & TiRaf, “Belfort Tattoo Family”, Francja

Dan Mrshall, “Tribulation”, USA

David Perthuys, “David Tattoo”, Francja

TATTOOFEST 37

TATTOOFEST 38

Hernan Chevalie Calaverasy, Hiszpania, II Best Black Gray

Beautiful Freak, Belgia

Gerhard, „Art Factory”, Austria, II Best Back or Chest

TATTOOFEST 39

Mike, „Art. Tattoo”, Francja

Mikael , „Mikael Tatouage”, Francja

Alexandre Wuillot, Belgia, II miejsce Large Fred Lavergne, “VooDoo Lab”, Francja, II Miejsce Small

Sid Siamese, Szwecja

Kristel Oreto, USA

TATTOOFEST 40 Jimmy Hendriks, Holandia, I Best Black Gray

TATTOOFEST 41

Daveee, “Kult”, Polska, III Miejsce Large

Pascal, Christophe, Nam, Luan, Wietnam, Best of Show

Dimitri, France, I Miejsce Large

Podsumowanie

TATTOOFEST 42 “Subskin”, Włochy

“Kinky Bodyart”, Niemcy

Eze Nunez, Argentyna

TATTOOFEST 43

Lou, Iguana Tattoo, Belgia

Fred Lavergne, “VooDoo Lab”, Francja, Best Sunday

Alex De Passe, Włochy

Dimitri, France, III Miejsce Medium

Alexandre Wuillot, Belgia

Fred Lavergne, “VooDoo Lab”, Francja

Kristel Oreto, USA

TATTOOFEST 46

TATTOOFEST 47

TATTOOFEST 48

TATTOOFEST 49

Piercer z zawodu i zamiłowania. Ale jego specjalnością jest nie tylko przekłuwanie, ale też skaryfikacje i inne modyfikacje. Pracuje z minimalną ilością sprzętu. Większość kolczyków zakłada bez szczypiec, a przy konkretniejszych zabiegach jak rozdwajanie języka, skaryfikacje czy implanty używa głównie skalpela i kleszczy. Uwielbia to, co robi.

Ale jego świat nie kończy się na modyfikowaniu ludzkiego ciała. W wolnych chwilach jeździ na rolkach. Utożsamia się z takimi ideologiami jak weganizm i straight edge, w których chce wytrwać do końca życia. Lubi gotować wegańskie przysmaki, rysować, poznawać nowych ludzi z zupełnie innych światów niż jego, szyć dodatki do odzieży, chodzić po lumpeksach oraz czytać negatywne komentarze na swoim fotoblogu. - Staram się pracować nad sobą i zmieniać w lepszego człowieka w oparciu o szacunek do innych. Szczególnie ważni są dla mnie „moi” ludzie. Uwielbiam wywoływać uśmiech na ich twarzach, bo wtedy gości on i na mojej - wyznaje Roni.

TATTOOFEST 50

Przygoda Roniego z kolczykami zaczęła się w IV klasie liceum, kiedy postanowił, że zrobi sobie kolczyk w języku. - Podpatrzyłem go w jakimś filmie i spodobał mi się. Gdy skończyłem 18 lat, stwierdziłem, że to jest ten moment, że czas się przekłuć. Pojechałem więc do salonu i stało się. Miałem mój upragniony kolczyk.

Gdy patrzę na to z perspektywy czasu, stwierdzam, że nie był on zrobiony zbyt profesjonalnie. Ale wtedy to nie miało znaczenia. Po powrocie do domu spojrzałem w lustro, wytknąłem język i obok błysku tytanowej kuleczki zobaczyłem jeszcze większy błysk w moim oku. Wtedy powiedziałem: „To jest to!” - wspomina piercer.

Po tym fakcie Roni zaczął zwracać coraz większą uwagę na to, jak ludzie są poprzekłuwani, gdzie i co mają założone itd. Po tym, jak spostrzegł, że większość ma źle dobraną biżuterię albo są niewłaściwie przekłuci, doszedł do wniosku, że sam się tym zajmie. Zaczął czytać, analizować. Roni: - Pomocna okazała się strona: www.bmezine.com. To raj dla ludzi interesujących się nie tylko piercingiem, ale też innymi modyfikacjami ciała, w które zaczynałem się powoli zagłębiać. Uczyłem się wszystkiego sam na sobie i znajomych za symboliczna złotówkę. Początki były ciężkie i nie obywało się bez błędów, które szybko starałem się wykluczać.

Po około roku zaczął coraz bardziej wgłębiać się w inne modyfikacje. Z pomocą przyjaciółki rozdwoił sobie język. Po jakimś czasie poprosił przyjaciela o zrobienie skaryfikacji na żebrach. - Poinstruowałem go co i jak. Nie chodziło o sam efekt, ale też o to, że robi to właśnie ktoś bardzo mi bliski - mówi Roni.

Kilka lat później zrobił sobie również implanty subdermalne na lewym przedramieniu. Materiały zdobył sam, dzięki uprzejmości znajomych z różnych firm. W końcu, po 4 latach rozwijania się w modyfikacjach ciała, zaczął pra-

cować w profesjonalnym studio Monster Tattoo w Poznaniu, z którym związany jest do dziś.

Piercingu i modyfikacji Roni uczył się miesiącami i dokształca się nadal. Wiedzę czerpie z książek do anatomii, z BME i rozmów z doświadczonymi piercerami takimi jak Misiek54, Miss Venflon, Dr X czy xBamx.

Roni wykonuje wszystkie rodzaje przekłuć, od podstawowych poprzez intymne damskie i męskie, po powierzchniowe i microdermale, które pojawiły się w Polsce całkiem niedawno. - Microdermale to najtrudniejszy rodzaj przekłucia. Wykonujesz nacięcie (igłą lub skalpelem), a następnie robisz tzw. „kieszonkę”. Potem musisz umieścić część biżuterii pod skórą, co nie zawsze jest łatwe i czasem trwa dłuższą chwilę - wyjaśnia Roni. - Trudne są również skaryfikacje techniczne oraz implanty, w których dopiero raczkuję. Niestety nie ma osób, które pomogłyby bezpośrednio w takich modyfikacjach.

Tu niestety musiałem na sobie próbować i popełniać błędy, które wynikały w trakcie. Na szczęście kolejne implantacje były w porównaniu do pierwszych o wiele bardziej profesjonalne - dodaje.

Ale najbardziej Roni lubi robić nowe i nietypowe rzeczy, które są dla niego wyzwaniami. Roni: - Ostatnio intensywnie rozdwajam języki, co, nie ukrywam, sprawia mi (i nie tylko mi) niesamowitą satysfakcję. Z piercingu lubię przekłucia powierzchniowe oraz intymne. Bardzo dużo pozytywnych emocji dostarcza mi również współpraca z polską grupą Suspension Team. Uczestniczenie w podwieszaniu innych jest niesamowitym przeżyciem. Po takim wydarzeniu kilka dni wracam do „normalnego” życia. W skaryfikacjach podoba mi się natomiast to, że to dłuższy proces, że na efekty trzeba trochę poczekać. Ogólnie każda modyfikacja daje mi dużo energii życiowej.

TATTOOFEST 51

A co z bólem? Roni: - Każdy ma inną wytrzymałość na ból. Mnie bardzo bolało przekłucie uszu.

Wstyd się przyznać, ale źle to wspominam. Sutki i genitalia są okrutnie bolesne. Z przekłuć twarzy do najprzyjemniejszych nie należy przegroda nosowa. Reszta jest według mnie mniej bolesna. Trzeba też pamiętać, że ból bólowi nierówny. Rozdwajanie języka bez znieczulenia jest jednym z najgorszych bóli, jakie udało mi się doświadczyć. Implantacja lewego przedramienia, również bez znieczulenia, charakteryzowała się tym, że bolała mnie cała ręka wewnątrz, każdy centymetr przepełniony był bólem. Nie polecam też skaryfikacji żeber. W przekłuwaniu i innych modyfikacjach ciała sprawdzają się słowa: Chcesz być piękny? - Cierp!

TATTOOFEST 52

Kaśka

Spojrzałem w lustro, wytknąłem język i obok błysku tytanowej kuleczki zobaczyłem jeszcze większy błysk w moim oku.

Wtedy powiedziałem: „To jest to!”

TATTOOFEST 53

WIELKIE JOŁ

Wytwórnia Wielkie Joł powstała we wrześniu 2002 roku. Stworzyli ją wspólnymi siłami Tede i Dj Ostasz.

Nazwa „wielkie joł” wzięła się z pierwszej solowej płyty Tede - „S.P.O.R.T.”, gdzie raper użył tego sformułowania po raz pierwszy.

Początkowo wytwórnia wydawała jedynie płyty Tede i Numer Raz. Z czasem jednak zespołów zaczęło przybywać.

Z roku na rok powiększa się reprezentacja artystów Wielkiego Joł. W tym momencie w jej skład wchodzą m.in.

Waldemar Kasta, formacja Macca Squad, Dj Pete i formacja Smagalaz, Dj Kostek, Dj Macu, Dj Black, Psycho Stach, Kiełbasa czy Matheo.

Tede, właściciel wytwórni Wielkie Joł, fot. Jan Kriwol Tede i Kiełbasa na koncercie z okazji 31 urodzin Tede, Mielno 2007, fot. Tomek Żak

TATTOOFEST 54

LUDZIE WIELKIEGO JOŁ:

ent muzyczny, LPRO, produczek Niedziałek fot. Zbys

Raper Psycho Stach, fot. Tomek Żak

Pierwszą płytą wydaną przez Wielkie Joł była druga solowa produkcja Tede - „3H - Hajs, Hajs, Hajs”. Gościnnie pojawił się na niej zespół Sistars, w ogóle wtedy w Polsce nie znany. To właśnie dzięki utworowi „Zeszyt Rymów” Natalia i Paulina Przybysz zaprezentowały się przed szerszą publicznością hip-hopową. Później wydały w Wielkim Joł swoją pierwszą płytę - „Siła sióstr”. Kolejne krążki, które ukazywały się dzięki wydawnictwu to solowa produkcja jednego z współtwórców formacji Warszafski Deszcz - Numera Raz, album „Muzyka, bloki, skręty” stworzony wspólnie z Dj`em Zero; trzeci solowy album Tede - „Notes” czy „Esensja czysta” trójmiejskiej formacji Analogia, w której skład wchodzi RDW, Benio oraz Kaszalot. W kolejnym roku - 2005 - pojawiają się następne produkcje: DonGURALesko „Drewnianej Małpy Rock”; kompilacja będąca ścieżką dźwiękową hip-hopowego projektu teatralnego „12 Ławek” oraz

debiut łódzkiej formacji reggae-dancehall Dreadsquad „Dread za Dreadem”. Ta ostania płyta okazała się ostatnią , jaką wydało Wielkie Joł w starym składzie. Przez cztery lata wytwórnia wydała dziewięć płyt, serię wysokobudżetowych teledysków i wypromowała takich muzyków jak Tede, Numer Raz, Sistars, DonGURALesko, Analogia, Dreadsquad, WSZ & CNE, Rufin MC, Dj Kostek, Dj Macu, Matheo oraz beatboxer TikTak. Na początku 2006 powstało nowe studio i nowa wytwórnia, której nakładem, jeszcze w tym samym roku, ukazała się czwarta solowa płyta Tede - „Esende Mylffon” Najnowszą produkcją Wielkiego Joł jest piąta solowa płyta Tede pt. „Ścieżka dźwiękowa”. Pojawia się na niej wielu gości, m.in. John Connor z Dog Eat Dog, Natalia Kukulska oraz liczna reprezentacja artystów Wielkiego Joł.

Twórca wytwórni, Tede, to jeden z najpopularniejszych artystów hip-hopowych w Polsce. Na polskiej scenie działa od ponad 10 lat. Pierwsze kroki jako muzyk stawiał w zespole 1kHz (Ein Killa Hertz), który występował w składzie: Tede, Janmario (DJ JMI) oraz V.O.L.T. (600V). W 1996 Janmario i Tede stworzyli własną formację Trzyha (HHH=Hardcore Hip-Hop), która z czasem zmieniła nazwę na Warszafski Deszcz. Wtedy do ekipy dołączył Numer Raz. Ich pierwsza płyta ukazała się w 1999 i nosiła tytuł „Nastukafszy...”.

Z czasem Tede rozpoczął pracę nad solową płytą. Singiel „Wyścig szczurów” ukazał się w kwietniu 2001, a płyta „S.P.O.R.T.” w maju tego samego roku. Kolejne płyty Tedego wydawane były już przez jego własna wytwórnię Wielkie Joł. Tede to niekwestionowany klasyk polskiego rapu. Ale koncertuje i jest rozpoznawalny nie tylko w kraju, ale również w całej Europie czy nawet Stanach Zjednoczonych.

Ekipa Wielkie Joł (od góry od lewej): Psycho Stach, Dj Macu, Abel, Zgrywus, fot. Konrad Lang

Tede i Kiełbasa na koncercie w Warszawie w 2008 r., fot. Konrad Lang

Tede, Archiwum WJ Macca Squad, Cegła, frontman formacji g Lan rad Kon fot.

WDK, produc ent muzyczny i realizator dźwięku, autor muzyki na najnowszej płycie Tede, fot. Tomek Ża k

Dj Kostek, wchodzi w skład kapeli Sweet Noise, Archiwum WJ

Matheo, producent muzyczny, fot. Zbyszek Niedziałek

TATTOOFEST 55

Kamil „Jakuza” Jaczyński Z wykształcenia politolog, z wyboru dziennikarz i aktywista hip-hopowy. Jest specjalistą do spraw public relations i marketingu muzycznego. Z kulturą hip-hop związany jest niemalże od początku jej zaistnienia w Polsce.

Aktywnie działa już od ok. 10 lat. Swoje artykuły publikował między innymi w „Ślizgu”, „Dosdedos”, „Bleku” i magazynie studenckim „Dlaczego”. Redaktor portalu hip-hop.pl - największego polskiego serwisu o tej tematyce, sędzia ogólnopol-

skich bitew w stylu wolnym - WBW i jeden z założycieli Polskiej Federacji Stylu Wolnego - PFSW. Ponadto ma na swoim koncie pracę w takich potentatach branży reklamowej jak CR-Media, Adnet oraz Sabela Media Polska.

Obecnie w wytwórni muzycznej Wielkie Joł odpowiedzialny jest za public & media relations, koordynację i nadzór działań medialnych, wydawniczych projektów muzycznych i wizualnych.

Jest również wykładowcą teorii kultury hip-hopowej w Hip-Hop Akademii, powołanej do życia przez wytwórnię Wielkie Joł oraz formację taneczną SonicDance.

Prywatnie Jakuza lubi tatuaże. Ma już na sobie trzy wzory, dwa własnego projektu: tribal na prawej łydce i napis na prawym przedramieniu „Amor Vincit Omnia”. Trzeci tatuaż zrobił mu Brent Rayan z Evil From The Needle na TattooFest 2008.

Drugi tatuaż Jakuzy jego własnego projektu (wzór wykonał jego kolega z H8coreTattoo, który zginął śmiercią tragiczną dzień po otwarciu studia), fot. Konrad Lang

Fot. Tomek Żak

Archiwum WJ

młodyGrzech Ma 24 lata. Jest producentem i realizatorem nagrań w wytwórni Wielkie Joł. Wykształcił się na elektryka, ale życie związał z hip-hopem. Sam już nie pamięta, jak i kiedy zainteresował się tą muzyką. Zaczął ją tworzyć w 1998 roku. Od ośmiu lat działa też na lokalnej scenie, realizując nagrania tamtejszych raperów. - Jako dzieciak grałem na gitarze. Tak zaczęło się pierwsze zainteresowanie tworzeniem muzy. Jednak dużym krokiem do przodu było nabycie komputera, na którym jako 13-14-latek zacząłem składać pierwsze rzeczy przypominające hip-hopowe bity - wspomina. Po czym dodaje: - Działałem totalnie po omacku. Nie znałem oprogramowania, nie wiedziałem nic o technicznej stronie tworzenia muzyki. Miałem ‘tylko’ uszy i pomysły, ale jak widać to wystarczy.

W samym hip-hopie młodyGrzech ceni sobie przede wszystkim szczerość i brzmienie. - Jest kilka takich utworów w hh, po usłyszeniu których od razu wiesz, czy lubisz tę muzykę, czy nie. Bardzo ciekawe jest dla mnie to, jak słowo mówione wkomponowuje się w muzykę.

Ja bardzo lubię ten element, ale są też tacy, którzy go nienawidzą - mówi młodyGrzech.

Od kilku lat pracuje jako realizator w Wielkie Joł Studio. Grzech: - Nagrywając lokalne ekipy z Piaseczna, byłem ciekaw, jak wygląda praca w profesjonalnym studiu. Przyjechałem do wytwórni z kolegą, Rufinem MC. Traf

TATTOOFEST 56

chciał, że akurat szukałem jakiegoś konkretnego zajęcia i po krótkiej rozmowie z ówczesnym szefem, Ostaszem zacząłem tam pracę.

Równocześnie, w domowym zaciszu, tworzy własną muzykę - połączenie hip hopu, 2step, drum’n’bass i house. Druga pasją obok muzyki jest dla młodegoGrzecha motoryzacja. Ale jak podkreśla: - Nie w stronę wypicowanych, błyszczących aut, a raczej w domenie: „nie musi być ładnie, musi być mocno”. Dużo czasu spędza w garażu na naprawach i modyfikacjach swojego auta. Nie lubi oddawać samochodu do warsztatu, woli zrobić wszystko sam.

- Mam u siebie w mieście szaloną ekipę, z którą jestem samowystarczalny jeśli chodzi o kwestie serwisu aut - przyznaje.

Grzech lubi się też tatuować. Preferuje litery i napisy, ale zastanawia się nad połączeniem ich z czymś jeszcze. - Muszę się zdecydować na coś, czym je w końcu okraszę, bo wydają mi się na skórze jakieś takie samotne - żartuje. Wzory traktuje bardzo osobiście. - Każdy tatuaż może pełnić inną funkcję: może przypominać o czymś ważnym, o czymś, co było, reprezentować pogląd na jakąś sprawę i wyrażać milion innych rzeczy, na które akurat ma się ochotę. Na tym polega jego magia - mówi. Jego wzory wykonuje cały czas jedna osoba - Pompczak ze studia tatuażu Blood & Pain w Piasecznie. Grzech ceni sobie sposób jego pracy, dlatego na razie nie szuka innego tatuatora.

Waldemar Kasta Wrocławska legenda polskiej sceny hiphop. Ma 30 lat. Hip-hopem zainteresował się na początku lat 90-tych. W 1998 roku zadebiutował na płycie nieistniejącego już Magazynu Klan. Pod koniec lat 90-tych był członkiem wrocławskiej reprezentacji hip-hopowej - F.F.O.D. - Feel Funk Or Die. Jest współzałożycielem K.A.S.T.Y Squad.

Pierwszy album - „Kastaniety” - ukazał się w 2001 roku. Dwa lata później wychodzi album „Kastatomy” nagrany wspólnie z Guralem. Kasta przez jakiś czas mieszkał i pracował w Wielkiej Brytanii, gdzie pomagał Polakom w przestrzeganiu ich praw w pracy na emigracji. Po powrocie do Polski rozpoczął pracę nad solowym materiałem. Obecnie produkuje również muzykę z Matheo jako Kastamatheo Productions.

Fot. Zbyszek Niedziałek

Dj Black Pochodzi z małego miasteczka leżącego 40 km od Krakowa. Jego przygoda z hip-hopem zaczęła się w momencie, kiedy dotarła tam zajawka na rolki i deskorolkę, a wraz z nią pojawił się temat hiphopu. To było około 1995/96 roku. - Interesowało mnie wszystko, co kojarzyło się z hip-hopem, czyli deska, rolki, graffiti, pierwsze koślawe skrecze czy mikrofon. Ale na rolki miałem za dużą stopę, deski łamałem jak zapałki, raperem byłem tragicznym, a do gramofonu mamy nie dołączyli miksera.

Wtedy w życiu bym nie pomyślał, że temat gramofonu wróci. Zostałem więc tylko biernym hip-hopowcem. Słuchałem i obserwowałem, co się dzieje. W międzyczasie urosło mi się dwa metry, wiec grałem w kosza - wspomina Dj Black.

Gramofonem zainteresował się na nowo w 2004 roku. - Z roku na rok zmienia się podejście do mojego djingu. Na początku była to po prostu dobra zabawa. Cieszyło mnie to maksymalnie. Była to jakaś ucieczka od problemów, coś, co dawało mi wszystko, czego nie miałem wcześniej. Teraz bardziej muzycznie traktuję to, co robię. Chcę być bardziej kreatywny, robić coś, czego nie robi nikt inny. To wymaga jednak ogromnego nakładu czasu - mówi muzyk.

Dj Black uwielbia funk, jazz, soul, czyli, jak twierdzi, wszystko to, z czego powstał rap. W muzyce hip-hop ceni szczególnie jej głębokie korzenie. - Interesująca jest cała historia hip-hopu, jak powstała, jak się zmieniała przez kolejne lata i jak zmienia się nadal. Nie da się ukryć, że dzięki temu wszystkiemu trochę inaczej patrzę na muzykę. 12 lat temu był bunt i tylko mocny rap. Teraz podobają mi się również inne gatunki muzyki, które w jakimś stopniu też wywodzą się z funku czy rapu. I taką muzykę zaczynam też grać. Staram się łączyć wszystko, co lubię i co wielu zatwardziałym hip-hopowcom bardzo się nie podoba.

- Muzykuję w kilku różnych od siebie nurtach muzycznych: reggae (Thumbao), rap (Kasta), a także projektach sceny grunge czy hard core.

Mimo komercyjnych produkcji, jako raper nadal czuję się reprezentantem sceny underground.

Od początku swojej drogi jestem związany z niezależnymi wytwórniami, koniec lat 90-tych do 2005 - wytwórnia Blend Records przy Rocker’s Publishing. Jestem również współtwórcą wielu alternatywnych wydawnictw, m.in. Anteny krzyku. Potem było jeszcze Wielkie Joł mojego kolegi Tede - mówi Kasta.

Wrocławski raper jest też mocno związany z federacją Konfrontacja Sztuk Walki. Jest dyrektorem artystycznym odpowiedzialnym za oprawę muzyczną gal federacji oraz ich spikerem.

14 lat temu zrobił swój pierwszy tatuaż. Autorem jest Maciej Glica ze studia Skullmaster.

- Tak pozostało do dziś, bowiem swój pamiętnik na ciele piszę kreską tego właśnie tatuatora - mówi Kasta. - Nie jestem fanem tatuażu.

Jestem fanem symboli i ich przekazu zaklętych w prawdę o nas samych na ociągniętej własną skórą księdze życia. Mam 11 wiele dla mnie znaczących „symboli”, niedużych i niekolorowych wzorów, głównie na rękach i plecach. Nie jestem mocno wytatuowanym facetem, mimo iż tatuaż w hip-hopie jest jak najbardziej popularny i pożądany. Moje wzory są odbiciem fascynacji historią, filozofią, a także symboliką religijną różnych kultur. Wszystkie, oprócz nazwy zespołu i nazwiska na brzuchu, ukazują dualizm moich przekonań, oscylując wokół walki dobra ze złem.

Kasta na scenie podczas koncertu urodzinowego Tede w Mielnie, fot. Tomek Żak

iałek

k Niedz

ysze Fot. Zb

Dj Black związany jest z wytwórnia Wielkie Joł już ponad rok. Wszystko zaczęło się za sprawą Dj`a Macu, z którym zaczął często grywać i imprezować. Zorganizował z chłopakami z Dirty Hustlaz Inc dwie akcje „Jest Imprezka” i Wielkie Joł zaproponowało mu dołączenie do ekipy.

Oprócz muzyki, ważne są dla niego tatuaże.

Lubi wzory, które w jego mniemaniu współgrają z ciałem - tribale i inne pochodzenia starożytnego. Dj Black: - Tatuaż tworzy mnie kimś innym od wszystkich, a taki właśnie uwielbiam być. Nienawidzę masówki i powszechności. Tatuaż to dla mnie również symbol. Pierwszy wzór to była porażka. Zrobiłem go na złość mamie. Nie ma żadnego sensu. Choć z drugiej strony tygrys na łydce był popularny wśród koszykarzy, a to wieloletni etap w moim życiu. Więc ten wzór może być symbolem tego etapu. Moje tatuaże na przedramionach to bardzo ważne dla mnie daty upamiętniające mojego zmarłego ojca. O miejscu wykonania zadecydował chyba również fakt, że chciałem pokazać, że tatuaż nie jest niczym złym, że koleś, który studiuje, pracuje, zajmuje się domem i siostrą też może mieć tatuaż. Jakiś czas temu zacząłem robić plecy. Na razie to tribal - coś w rodzaju skrzydeł. Za kilka lat chcę na całych plecach upamiętnić najważniejsze etapy mojego życia, więc na pewno sięgnę też po inne gatunki tatuażu. Póki co czekam, aż poznam projektanta, który połączy w spójną całość to, co już mam: muzykę, gramofony, koszykówkę, miłość...

Kaśka

Więcej: wielkiejol.com TATTOOFEST 57

TATTOOFEST 58

TATTOOFEST 59

TATTOOFEST 60

Ten poza mainstreamowy ruch w sztuce wizualnej to i cie kalifornijski wytwór. Kiedy my lê o tym miejscu, zawsze mam przed oczami auta, które u nas trudno spotkaæ i utrzymaæ przy pojemno ci silnika 5,5 litra (ze sprê¿ark¹, by uzyskaæ moc 500 koni mechanicznych), pêdz¹ce po rozgrzanej pal¹cym s³oñcem ziemi, maj¹c za nic ekologiczne zapatrywania gubernatora Schwarzeneggera. My lê tak¿e o punk rocku. Okazuje siê, ¿e te dwie tak bliskie mi sprawy mia³y powa¿ny wp³yw, podobnie jak niszowe komiksy, kultura ulicy czy surfing, na powstanie stylu, który zachwyci³ mnie równie mocno i form¹, i ró¿norodno ci¹. Mo¿e nawet bardziej ni¿ wy¿ej wymienione czê ci sk³adowe.

R

Lola: Edward often bragged

Paul Chatem: Misanthropic melody Paul Chatem: Last leg larkin

W

latach 60-tych Lowbrow, jeszcze nie znany pod tym pojęciem, związał się także ze światem niszowych wydawnictw komiksowych, choć w tym kontekście najwłaściwsza nazwa to Comix. Lowbrow. Czerpał ponadto inspiracje z klasycznych kreskówek, amerykańskich sitcomów z lat 60-tych, muzyki rockowej niemal każdego typu, soft porno, komiksów, sci-fi, horrorów klasy B i C, japońskiego anime i mangi. Wśród najważniejszych można wymienić także graffiti i szeroko rozumianą sztukę ulicy, kicz, retro ilustracje ikon popkultury i inne jej elementy, figurki winylowe i elementy innych subkultur.

S

pośród pionierów ruchu lowbrow można wskazać niezależnych rysowników cartoonów jak Robert Williams i Gary Panter. Robert Williams poza komiksem związany był także z motoryzacyjną kulturą hod rod, ale poza tym wystawiał swoje „artystyczne” prace w galeriach. Ruch stopniowo rozwijał się, a wraz z nim rosła grupa artystów. Większość z nich pochodziła z Południowej Kalifornii lub pracowała tam. Zainspirowani pracami Williamsa zaczęli tworzyć dzieła blisko związane z ich doświadczeniami i tym, co otaczało ich niezależną codzienność: hot rody, tatuaże, tiki, kicz. Wczesne wystawy i prezentacje odbywały się w alternatywnych galeriach w Nowym Yorku i Los Angeles. Wśród najważniejszych można wskazać Psychedelic Solutions Gallery w East Village w Nowym Yourku prowadzoną przez Jacaebera Kastora, La Luz de Jesus z Billym Shirem na czele czy Zero One Gallery w Hollywood prowadzoną przez Johna Pochna.

TATTOOFEST 61

LINKI WARTE UWAGI: www.juxtapoz.com www.creepmachine.com

www.excellentvirtu.com

uch ukształtował się pod koniec lat 70-tych, jednak jego korzeni upatruje się znacznie wcześniej. Przyjmuje się często, że sięgają one kultury hot rod („Kustom Kars” - obiecuję, że to temat na kolejny materiał) i surfingu w Południowej Kalifornii. Ed „Big Daddy” Roth jest często uznawany za człowieka, który zainicjował Lowbrow jako ruch, tworząc postać Rat Finka w późnych latach 50-tych.

Lola: The magical encounter

Z

upływem lat, w 1994 roku pojawił się także magazyn Roberta Williamsa „Juxtapoz” specjalizujący się wyłącznie w prezentowaniu sztuki lowbrow, a jego wkład w rozwój gatunku do tej pory jest niekwestionowany, poprzez ukierunkowanie i ugruntowanie nurtu. To właśnie na łamach lutowego wydania z 2006 roku tego najważniejszego dla lowbrow magazynu, Williams wyjaśniał etymologie i historię nazwy ruchu. Nazwę tą zapoczątkował w 1979 roku, nazywając zbiór swoich prac “The Lowbrow Art of Robt. Williams”. Termin ten został użyty jako antonim “Highbrow art”, czyli wysublimowanych artystycznie form z mocnym intelektualnie kontekstem. Lowbrow często nazywany jest także pop surrealizmem. Choć stawianie znaku równości między tymi dwoma zjawiskami nie jest bezdyskusyjne. Gdy powstawała książka Kirsten Anderson “Pop Surrealism: The Rise of Underground Art” (wydana w 2005 r.) termin lowbrow, jakiego zamierzała użyć autorka w tytule, nie sprawdził się. Kluczowi dla wydawnictwa artyści zanegowali nazwę jako nieodpowiednią i obniżającą wartość ich prac.

Dlatego ukuty został termin, który artyści mogli bezpiecznie poprzeć, nie negując swoich własnych osiągnięć i nie nadając swoim dziełom negatywnego kontekstu. Choć dla samej autorki termin lowbrow nie oznaczał odmawiania artyzmu prezentowanym formom sztuki, a jedynie stanowił nawiązanie do inspiracji pracami Ed „Big Daddy” Rotha czy Von Dutch, czyli czegoś bardziej wyzywającego, niebezpiecznego i niezależnego, czego może nie rozumieli akademicy artyści czy ludzie z klasycznym, plastycznym wykształceniem. Pop surrealizm to określenie bardziej wyrafinowanej formy lowbrow tworzonej przez profesjonalnych ilustratorów i twórców animacji, którzy wzbogacili poprzez swój wkład słownik obrazów nurtu. Pop surrealizm w rozumieniu Kirsten to głównie techniczny warsztat twórców połączony z popularnymi skojarzeniami, także tymi wizualnymi, i czasem pogodnym, czasem przewrotnym humorem. Ten ostatni może być sarkastycznym komentarzem, który charakteryzuje lowbrow.

TATTOOFEST 62

M

uzea, krytycy sztuki, mainstreamowe czy klasyczne galerie nie były do końca przekonane jak traktować rozkwit lowbrow art i status nowej formy sztuki względem sztuk pięknych. Przedstawiciele tego nurtu zostali w większości wykluczeni z grona artystów w bardzo tradycyjnym rozumieniu tego słowa. To jednak nie zniechęciło wielu bardzo poważnych kolekcjonerów dzieł lowbrow do powiększania swoich zasobów. Niektórzy krytycy mocno powątpiewają, że lowbrow jest w ogóle sztuką. Z tego powodu nie ma naukowych teoretycznych opisów zjawiska. Standardowym argumentem krytyków przeciw temu nurtowi jest fakt, że większość jego twórców i uczestników nie odebrało właściwej edukacji i nie zajmowało się wcześniej czymś, co mieściłoby się w kategorii sztuk pięknych, a raczej byli związani z komiksem czy tatuażami. O tak, można tu mówić o uznanej obecnie sztuce, której podstawy z całą pewnością przeniknęły ze świata tatuażu.

Paul Chatem: Do wrong right away

Z

nawcy i teoretycy lowbrow dostrzegli, że region i konkretne miejsce, gdzie rozprzestrzenił się ruch, miało wpływ na ukształtowanie się kierunku. Stąd pewnie jego obecna różnorodność. W Stanach na Zachodnim Wybrzeżu bardziej niż gdziekolwiek indziej wyraźne są wpływy niezależnego komiksu i hod rodingu. W miarę jak lowbrow rozprzestrzeniał się po świecie, istotne i wyraźne były wpływy sztuk plastycznych, które rozwinęły się w danym regionie czy państwie. Obecnie termin lowbrow obejmuje całą masę rysowników, artystów tworzących digital art, twórców winylowych figurek czy rzeźb. Z czasem lowbrow jako ruch nabierał rozmachu i siły. W końcu stał się docenianą formą sztuki. Choć tak naprawdę opinia krytyków przestała już mieć znaczenie i dla samych twórców, i dla odbiorców. A co tam! Impresjoniści też spotkali się z zajadłą krytyką i niezrozumieniem, podobnie zresztą jak dadaiści. Ważne jest to, że większość z nas, ludzi przeciętnych w odbiorze sztuki, jest w stanie dostrzec lowbrow i się nim zachwycić.

Ola

Paul Chatem: Lookout hack hearse

Do zilustrowania materiału wykorzystano prace Paula Chatema, jednego z kalifornijskich twórców, który wśród swoich największych inspiracji wskazuje na komiksy, filmy, prozę oraz stare opowieści i legendy. Więcej jego prac na: www.myspace.com/paulchatem www.paulchatem.com/ Pojawiają się tu także prace Loli, dla której bycie kreatywnym to po prostu zapis w kodzie genetycznym. Ta artystka z Los Angeles, odnosiła także sukcesy w tatuowaniu, lecz malowanie okazało się ważniejsze w jej życiu, zainspirował ją do pracy jeden z artykułów w magazynie Juxtapoz… Aby obejrzeć więcej jej prac zerknijcie na: www.lolastrangeart.com

TATTOOFEST 63

Anabi i spełnione marzenia

Tatuażem zainteresował się już w szkole podstawowej.

Ale nie miał łatwego życia i trudno było mu dojść do punktu, w którym znajduje się teraz. Sukces osiągnął dzięki własnej determinacji, odwadze, ciężkiej pracy i silnemu charakterowi. Od września 2007 ma własne studio, w którym wykonuje tylko autorskie prace.

Ma już na swoim koncie kilka trofeów przywiezionych z rodzimych konwencji, ze Szczecina i z Łodzi.

Ale największym jego osiągnięciem jest III miejsce w kategorii black & white zajęte na międzynarodowym festiwalu w Berlinie. Kocha to, co robi i poświęca temu każda wolną chwilę. Pracuje sześć dni w tygodniu, bez wakacji i wolnych niedziel.

Przedstawiamy Anabiego i oddajemy mu głos, aby sam mógł opowiedzieć o tym, jak spełnia się własne marzenia.

TATTOOFEST 64

Moja przygoda z tatuowaniem zaczęła się pod koniec 1990 roku. Jednak samo zjawisko interesowało mnie dużo wcześniej. Pamiętam, że już w podstawówce chciałem mieć tatuaże.

Od dzieciństwa lubiłem też rysować i poświęcałem temu dużo czasu. Namiętnie czytałem książki i komiksy, a potem rysowałem swoich ulubionych bohaterów. Później odwiedzałem różne studia, godzinami oglądałem gazety z wytatuowanymi ludźmi i ukradkiem przerysowywałem do zeszytu jakieś wzory. Czasami koledzy lub koleżanki prosili mnie, bym narysował im na skórze jakiś „tatuaż”, żeby mogli zaszpanować. Nigdy jednak nie myślałem, że mógłbym tatuować naprawdę.

Kończąc podstawówkę, byłem przekonany, że zostanę rysownikiem komiksów.

Zbuntowany nastolatek

W okresie dorastania, gdy nadchodzi okres buntu, młody człowiek robi różne rzeczy, by podkreślić swoją indywidualność. Ja nawiałem na krótko z domu. Wtedy zrobiłem sobie pierwszy tatuaż. Po kilku tygodniach, po ostrej kłótni z rodzicami, uciekłem po raz drugi. Od tamtej pory minęło osiem lat, jak żyję na własnym garnuszku.

Początki były bardzo ciężkie. Ponieważ jestem bardzo uparty, postanowiłem, że sam sobie poradzę. Nie miałem dachu nad głową, pienię-

dzy, pracy... Nie miałem nic.

Kilka tygodni tułałem się po mieście, czasem pomieszkując u kolegów. Nadeszły wakacje, które przepracowałem w gastronomii moich dziadków w Kamieniu Pomorskim.

Potem wróciłem do Szczecina. Za zarobione pieniądze opłaciłem sobie wpisowe i część czesnego w liceum dla dorosłych. Zamieszkałem w katolickim internacie prowadzonym przez świeckich wychowawców.

Mieszkało w nim około 40 chłopaków mniej więcej w moim wieku. W zamian za dach nad głową i wyżywienie trzeba było wykonywać różne prace na rzecz domu, m.in. utrzymywać go w czystości oraz uczęszczać do szkoły.

Mimo że wychowawcy trzymali nas w ryzach za pomocą regulaminu i systemu karniaków, które trzeba było odpracowywać, bardzo dobrze wspominam tę szkołę życia.

Cieszę się, że tam trafiłem, bo naprawdę dużo nauczyło mnie to o życiu i ludziach.

Nawiązałem też kilka przyjaźni, które trwają do dziś.

Pierwszy tatuaż, pierwszy sprzęt...

Tam też, całkiem przypadkowo, wykonałem pierwsze dziary. Jeden z nowo przyjętych chłopaków miał własnoręcznie zrobioną maszynkę. Poprosił mnie o rozrysowanie wzoru na jego przedramieniu i rozpoczął samookaleczanie. Chwilę patrzyłem na to, co robił,

po czym powiedziałem: „Daj spróbować!” I tak się zaczęło... Na drugi dzień znalazł się następny chętny i następny...

Wkrótce zawitałem ponownie do szczecińskiego Aliena (w którym robiłem swój pierwszy tatuaż), by podpatrzeć, jak tatuuje się profesjonalnie i wyciągnąć jakieś przydatne informacje.

Właściciel studia, Joseph okazał się bardzo porządną osobą. Nie potraktował mnie jak intruza.

Po kilku następnych wizytach umówiliśmy się, że przygotuję mu kilka rysunków ze wzorami i jak mu się spodobają, to je odkupi. Od tamtej pory od czasu do czasu odwiedzałem studio: a to prosiłem o odlanie trochę pigmentu, a to tuszu hektograficznego, a to o nowe igły. Któregoś dnia Joseph podarował mi jedną ze swoich maszynek.

To był dopiero prezent! Żądny wiedzy, spędzałem w studiu coraz więcej czasu. Gdy znajomy Josepha odsprzedawał komplet sprzętu do tatuowania, nie przepuściłem okazji. Sięgnąłem do kieszeni po zaskórniaki, a brakującą resztę pożyczyłem. Za okrągłe 1000 zł zakupiłem świetny zasilacz (który mam zresztą do dziś), trochę igieł, stopkę, maszynkę Żurawskiego, kilka tub i dziobów oraz „pa-

letę” trzech czy czterech kolorów. To było dla mnie coś niesamowitego!

Pierwsza praca w studiu

I tak dziubałem sobie, jak tylko trafił się jakiś chętny.

W międzyczasie zmieniałem prace i wynajmowane pokoje, bo w końcu wyrzucili mnie z internatu za szpecenie kolegów.

Któregoś dnia Joseph powiedział, że może wkrótce potrzebować kogoś do pomocy.

Co jakiś czas przychodziłem się dowiadywać i w końcu zostałem. Na początku zajmowałem się rysowaniem projektów, sprzątaniem, zapisywaniem ludzi na terminy itd.

Z czasem Joseph zaproponował mi, że po godzinach mogę tatuować w studiu swoich klientów. W międzyczasie zgłębiałem też tajniki piercingu. Niestety, w studiu nie było miejsca na jeszcze jedno stanowisko, więc moje tatuowanie ograniczało się do robienia wzorów po godzinach, ewentualnie małych wzorów, które za zgodą Josepha i oczywiście klienta, mogłem wykonywać za tatuatora. Z tego robienia tatuaży z doskoku nie wystarczało pieniędzy na utrzymanie się. W końcu musiałem odejść z Aliena i znaleźć stałe źródło dochodu.

TATTOOFEST 65

Kontynuowałem tatuowanie w domu. Mimo że grono moich klientów nieco się poszerzyło, wciąż jednak tatuowałem tylko od czasu do czasu. Po półtora roku wznowiłem współpracę z Josephem, który chwilę potem złamał rękę, a ja przez okres jego rehabilitacji przejąłem stery w Alienie. Nie doczekałem się jednak powiększenia studia, by można było stworzyć jeszcze jedno stanowisko i historia się powtórzyła. Znowu zmiana pracy...

Z ziemi polskiej do włoskiej

W 2005 roku rzuciłem pracę i wyjechałem do Włoch. Chciałem zarobić na otwarcie własnego salonu. Po kilku przygodach u różnych pracodawców, postanowiłem spróbować załapać się do pracy do jakiegoś włoskiego studia.

Trafiłem do Pino Cipriano, właściciela Fudo Tattoos. Niestety nie było wolnego miejsca. Narysowałem więc dla niego trochę fleszy. W międzyczasie sprzedałem je też do

TATTOOFEST 66

innego włoskiego studia - Ink Master. W końcu postanowiłem wrócić do kraju. Znowu roszada prac i miejsc zamieszkania oraz tatuowanie po godzinach.

Przełomowym rokiem był dla mnie 2007. Coraz więcej osób zaczęło zgłaszać się do mnie po tatuaż. Jako że moja ostatnia praca wiązała się z codziennymi wyjazdami, tatuowałem też w takich miastach jak Drawsko Pomorskie, Koszalin, Stargard. Raz - dwa razy w miesiącu spędzałem weekendy na robieniu dziar w Berlinie. Z tatuowania kilka razy w miesiącu zrobiło się kilka razy w tygodniu. W końcu doszło do tego, że codzienne po pracy siedziałem przy maszynie niemal do północy, a czasem nawet dłużej. Był to bardzo wyczerpujący okres. Codziennie wstawałem przed godz. 7, wsiadałem w samochód i robiłem 300400 km dziennie. Wracałem z pracy około godz. 17-19. Pędem do domu i zaczynałem tatuowanie. I tak przez cały tydzień. Zero normalnego życia, nie mówiąc o odpoczynku. Wypalałem się.

Własne autorskie studio

Przypadkiem dowiedziałem się, że w centrum miasta jest do wynajęcia pewien lokal. Obejrzałem go, zrobiłem wstępny kosztorys, zajrzałem do banku, by zapytać o zdolność kredytową i w końcu podjąłem decyzję: czas, by postawić wszystko na jedną kartę. Rzuciłem swoją robotę i zająłem się przystosowywaniem lokalu pod studio. Po trzech miesiącach remontu, pokonywania wszystkich trudności oraz urzędowej i papierkowej roboty spełniłem swoje największe marzenie. Pod koniec września 2007 otworzyłem pierwsze w Szczecinie, a chyba nawet w Polsce, studio tatuażu autorskiego Anabi-Tattoo. Teraz wreszcie mogę rozwijać się w robieniu tego, co lubię najbardziej. Nie ma u mnie katalogów z wzorkami, nie robię tribalków, nie kopiuję tatuaży innych tatuatorów. Dla każdej osoby przygotowuję indywidualny projekt lub jeśli to wystarcza, chociaż szkic. Wymaga to więcej czasu i energii. Muszę się zorientować, co i w jakim stylu dany klient chce mieć, przygotować motyw, nanieść ewentualne poprawki i dopiero wtedy mogę zacząć tatuować. Ale dla mnie najważniejszy jest efekt końcowy, a nie szybkość.

Oczywiście podpatruję, jakich rozwiązań użył ten czy inny artysta przy zadanym mi temacie oraz staram się czerpać inspiracje z różnych form sztuki: od rysunku, przez malarstwo, po grafikę komputerową. Kilka razy zdarzyło mi się również, że czyjś wzór był tak niesamowity, że nie było sensu przygotowywać własnej wersji i wykonałem go bez zmian.

Czasem inni twórcy potrafią stworzyć coś, na co my byśmy nawet nie wpadli. Coraz częściej zdarza mi się też pracować z freehandu, po zrobieniu ogólnego szkicu na skórze. To zawsze duża frajda i satysfakcja.

Jednak nadal wielu klientów nie ma pomysłu na motyw. Chcą więc to, co widzą u znajomych lub w katalogach: napisy na przedramionach, tribalki, chińskie znaki czy smoki. Dużo czasu i energii zajmuje mi powtarzanie,

że te wzory są już tak mocno popularne, że zamiast robić to samo, warto pomyśleć nad czymś nowym. Duża część ludzi uświadamia sobie, że to prawda i wybiera coś innego. Pozostali, którzy upierają się przy wzorze, którego z racji moich przekonań nie chcę wykonać, zawsze mogą iść do innego studia. Mamy ich w Szczecinie około dziewięć.

Mała stabilizacja

Bardzo lubię jeździć na konwencje i mam nadzieję, że za jakiś czas wybiorę się gdzieś dalej.

Tym bardziej, że już kilka razy byłem zapraszany poza granice naszego kraju, m.in. na Ukrainę, do Pragi czy Rosji na osobiste zaproszenie Pavla Angela. Niestety, póki co musiałem odmówić. Moje studio prowadzę dopiero od ośmiu miesięcy. Jeszcze nie czas na większe wojaże.

Ważną częścią tych wyjazdów jest możliwość zaprezentowania swoich prac, a ukoronowaniem tego jest otrzymanie nagrody. Takie wyróżnienie sprawia mi ogromną przyjemność i napędza do dalszej pracy nad sobą. Chciałoby się przywozić chociaż jedną taką pamiątkę z każdej imprezy...

Fajnie jest też poznawać innych tatuatorów, podglądać, jak pracują i spędzać weekendy w miłej atmosferze ludzi kochających to samo co ja.

Jednak póki co studio pochłania mnie zupełnie i spędzam w nim całe dnie, a nawet wieczory.

Bardzo kocham to, co robię i zatracam się w tym bez reszty. Po prostu zwariowałem i tylko tym żyję! Prócz tatuaży i rysowania mam wiele innych zainteresowań, m.in. kino, książki, fotografia, siłownia czy treningi tajskiego boksu, ale póki co, musiały zejść one na dalszy plan.

Dla zachowania minimalnej równowagi i odpoczynku, od maja 2008 moje studio otwarte jest od wtorku do niedzieli. Poniedziałki mam wolne. Od tej chwili moja dziewczyna Sonia bardzo lubi poniedziałki...

Anabi (opr. Kaśka)

Anabi-Tattoo ul. Rayskiego 22, 70-442 Szczecin tel. 514 452 44 0 email: anabi-tattoo@o2.pl www.anabi-tattoo.com www.myspace.com/anabi_tattoo TATTOOFEST 67

wwwww. t a t t o o a r t. p l w.tat tooar t.pl

Katarzyna Kwiecień (Miss Venflon)

od roku prowadzi studio Tryton w Bielsku-Białej.

Studio to nie jest jednak ostatnim wysypem w tej branży. Jego historia sięga 1993 roku i jest ściśle związana z osobą Radka Szatkowskiego, ale to już inna opowieść...

Dziś chciałbym Wam przybliżyć postać z forum Tattooart - Miss Venflon, szefową, Panią Prezes, piercerkę, zajmującą się w studiu także włosami.

Skąd pomysł, aby tak delikatna kobietka zajęła się taką działalnością jak kolczykowanie?

Miss Venflon: Tu może i zadziałał przypadek. Chłopak zajmujący się wtedy w studiu kolczykowaniem postanowił wyemigrować. Stwierdziliśmy, że mam wystarczająco samozaparcia, żeby podjąć się nauki w kolejnej dziedzinie. Miałam ten komfort, że uczyłam się zawodu już w studiu pod okiem doświadczonej piercerki, która przekazała mi wiele cennych informacji. Pięć lat temu wiedza nie była tak łatwo dostępna, więc do dziś bardzo się cieszę, że ktoś zgodził się mi ją przekazać. Potem już była samodzielna praktyka w studiu i poczucie, że to, co robię, bardzo mi się podoba. Oczywiście cały czas staram się trzymać rękę na pulsie - zarówno jeśli chodzi o techniki przekłuć, nowe typy kolczyków czy spoTATTOOFEST 68

soby pielęgnacji. Na bieżąco weryfikuję swoją wiedzę i konsultuję się z jakże kochanymi chłopakami: Miśkiem54 i XRonimX. Na szczęście okazało się, że moje obecne już nie tak skromne gabaryty nie stanowią żadnej przeszkody w tym zawodzie.

Zajmujesz się także włosami.

Niestety ja, jako zdeklarowany łysol (z wyboru a nie z konieczności ;), niewiele o tym wiem, więc prosiłbym, abyś przybliżyła mi ten temat.

- Już od ponad 12 lat moją kolejną pasją są dredy oraz wszelkie inne alternatywne działania związane z włosami. Obecnie w studiu zajmujemy się dredami i warkoczykami - dzielnie wspierają mnie w tym Wisieńka, Szkrab i Julka, czyli nasz Dredowy Dream Team. Nawet na krótkich włosach potrafimy wyczarować za pomocą włosów syntetycznych

Miss Venflon - urodzona 19.03.1984; absolwentka liceum plastycznego w Bielsku-Białej oraz wieczna studentka Instytutu Sztuki; właścicielka Tryton Tattoo i sklepu Lollipopshop.pl; zakochana w swojej pracy, malarstwie i druku sitowym taką fryzurę, że własne matki was nie poznają.

Czy lubisz wyzwania w przebijaniu ciała?

- Staram się dbać o własny rozwój, dlatego chłonę nowości i nowinki. Zaczynałam pracę od tzw. standardowych przekłuć. Kolejnym krokiem było rozwinięcie się w kierunku piercingu intymnego, ale wyłącznie damskiego (sorry panowie...). Dzięki Ronaldowi poznałam techniki zakładania surfacebarów oraz microdermali, co pozwoliło mi na realizowanie nowych projektów.

Staram się, aby każda moja praca była estetycznie piękna - bo dla mnie kolczykowanie się jest ewidentnie połączone z estetyką.

Ostatnim wyzwaniem, które podjęłam, to uczestnictwo w pierwszej polskiej imprezie ściśle związanej z suspension (podwieszaniem się), która od-

była się w kwietniu we Wrocławiu. Praca pod okiem Havve Fjell’a z Pain Solutions była czystą przyjemnością. Rodzinna atmosfera i emocje towarzyszące przy każdym podwieszaniu bardzo silnie na mnie działały - była i radość, i łzy wzruszenia. Sama dostąpiłam też tej przyjemności i przeżyłam podwieszanie w pozycji Suicide - udało mi się przeżyć ten piękny stan wyjścia poza własne granice. I szczerze mówiąc, duchowo chyba jeszcze do dzisiaj nie zeszłam na ziemię po tamtym przeżyciu. Teraz trzymam kciuki za rozwój naszej polskiej grupy oraz za to, aby każdy, kto będzie miał chęć doświadczyć tego oderwania od ziemi i rzeczywistości, mógł to zrealizować...

A co myślisz o przebiciach powierzchniowych?

- Z początku bardzo ostrożnie podchodziłam do tego typu

nenwesws

i sterylne rękawiczki to moim zdaniem absolutny standard, który powinien obowiązywać w trakcie zabiegu. Nie bójcie się pytać o sposób sterylizacji w studiu - od tego zależy wasze bezpieczeństwo!

piercingu. Na szczęście teraz, gdy mamy w Polsce dostępne surfacebary - specjalne kolczyki do przekłuć powierzchniowych - stałam się ich wielką fanką. Moją zasadą jest informowanie swoich pacjentów o wszystkich plusach i minusach danego przekłucia. W tym przypadku minusem jest np. zwiększone ryzyko migracji.

Jaki masz stosunek do wszelkiej maści szarlatanów i kosmetyczek, którzy przebijają ciała pomimo braku kwalifikacji i praktyki?

- Piercing staje się coraz bardziej popularny, ale niestety ta popularność wyrządza tej dziedzinie modyfikacji ogromną krzywdę. Za kolczykowanie usiłuje się teraz zabierać każdy. Młodzi ludzie kaleczący swoich przyjaciół w szkolnych toaletach czy panie kosmetyczki atakujące z pistole-

tem wywołują u mnie wysypkę... Dlatego staram się edukować swoich klientów. Edukować i jeszcze raz edukować! Bo, za przeproszeniem, wbić igłę i przeciągnąć kolczyk to i nawet małpa by potrafiła, jeśli ją tego nauczyć, ale zrobić to odpowiedzialnie, dobrze technicznie i sterylnie potrafią nieliczni. Niestety wydaje mi się czasem, że ludzka bezmyślność i ignorancja nie mają granic.

Chciałam też zaznaczyć, że żaden certyfikat czy dyplom na ścianie nie jest potwierdzeniem posiadania jakichkolwiek umiejętności w tej dziedzinie.

I jeśli już ktoś chce się uczyć tego pięknego zawodu, to najlepiej pod okiem fachowca - to jedyna słuszna droga.

Powiedz coś o higienie, gojeniu, migracji i pochodzeniu kolczyków.

- Tak naprawdę jakość i po-

chodzenie kolczyków jest bardzo ważne. Biorąc materiały od zaufanych firm, mam pewność, że tytan G23 jest naprawdę tytanem G23, a nie dziwnym stopem made in China, który zardzewieje bądź uczuli. Pamiętajcie drodzy klienci, że kolczyki nabyte na allegro bądź na stoiskach w centrach handlowych są zazwyczaj niewiadomego pochodzenia. Uważam też, że pielęgnacja po zabiegu to połowa sukcesu w wygojeniu danego przekłucia. I chociażby dlatego piercerzy powinni współpracować ze sobą, żeby weryfikować wiedzę na temat pielęgnacji i polecać najlepsze środki, m.in. Octenisept, sól fizjologiczną czy roztwory soli morskiej.

Muszę też wspomnieć o bardzo ważnej sprawie jak sterylność samego zabiegu. Narzędzia i kolczyki wysterylizowane w autoklawie parowym, jednorazowa igła, sterylne gaziki

Zauważyłem, że jesteś jedną z nielicznych osób, które są nastawione na dzielenie się swoją wiedzą, pomoc ludziom i czynny udział w życiu tego forum. Jesteś na nim od początku? Co chciałabyś poprawić na forum i jak widzisz naszą przyszłość?

- Rzeczywiście na forum funkcjonuję prawie od początku jego istnienia. Ach, jak te latka lecą... Forum cały czas się rozwija i jeśli mogę mieć w tym wszystkim swój mały udział, to bardzo się z tego cieszę.

Sama uzyskałam tam wiele odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Jak tylko mój zakres wiedzy pozwala, staram się pomagać innym. Bardzo cenię sobie naszą Tattooartową Rodzinkę i cieszę się z każdego spotkania w realnej rzeczywistości. Ale widzę potrzebę paru zmian. Chciałabym, aby doświadczeni tatuatorzy znowu mieli ochotę na wypowiadanie się na forum, bo cenię sobie ich wiedzę. Pewna zamknięta część forum chyba byłaby tu niezbędna. Choćby po to, żeby niepokorni początkujący nie rzucali fochami na lewo i prawo. Przypuszczam też, że portal będzie coraz bardziej zyskiwał na popularności i mam ogromną nadzieję, że nie stracimy tej atmosfery rodzinności. A na samym końcu chciałam ucałować moją Trytonową Rodzinkę i Tattooartową Familię. Acha, no i mamę też pozdrawiam.

TATTOOFEST 69

TATTOOFEST 70

DAMIAN, ULTRA, WROCﾅ、W

DAMIAN, ULTRA, WROCﾅ、W

BARTEK, GULESTUS, WARSZAWA

DAMIAN, ULTRA, WROCﾅ、W

BARTEK, GULESTUS, WARSZAWA

TOFI, ART LINE, RYBNIK

TATTOOFEST 71

PRYKAS TATTOO, RYBNIK

TOFI, ART LINE, RYBNIK

PRYKAS TATTOO, RYBNIK

PRYKAS TATTOO, RYBNIK

TATTOOFEST 72

JAWOR, OPOLE KOSA, ART LINE, RYBNIK

GRZEGORZ MAﾅ・K, IREZUMI, WROCﾅ、W

LUCKY, TYCHY

TATTOOFEST 73

BARTTATTOO, SZCZECIN

zdjęcie 1

SŁAWEK, VIKING, ZIELONA GÓRA

BARTTATTOO, SZCZECIN

TATTOOFEST 75