8
Dichtbij Gertjan de Jong
De Oogst mei 2013
CHAP Waypoint
Licht in Nijmegen Het is al maart, maar toch nog erg koud. Een gure wind waait door de straten van Nijmegen. De vrijwilligers van CHAP laten zich echter niet tegenhouden. Ook deze avond hebben ze vrijgemaakt voor evangelisatiewerk onder prostitueebezoekers. ‘Wij staan hier door genade, niet omdat wij beter zijn dan die mannen.’
Op de CHAP-avonden is het vaste prik: eerst samen bidden, dan de straat op. Dat samen bidden doen de jongens in De Verwondering, een christelijk koffiehuis in hartje Nijmegen. Er hangt een warme, knusse sfeer. Karel, die er als eerste is, zorgt voor koffie. Zijn ‘collega’ Arnold, die uit Veenendaal komt, zet intussen de auto weg. Over zijn motivatie is Karel duidelijk: ‘Ik wil prostitueebezoekers laten weten dat er hoop is. Er is een ander leven mogelijk.’ In het dagelijks leven werkt Karel als loodgieter in Nijkerk. Hij is getrouwd met een Braziliaanse, die hij leerde kennen op Cornerstone, een zendingsschool in de buurt van Nijmegen. Vanuit Cornerstone is hij ook begonnen met het werk voor CHAP.
Ik wil de mannen laten weten dat er hoop is Intussen is Arnold De Verwondering binnengestapt. Hij is de enige van de vrijwilligers die niet via Cornerstone bij het straatwerk is terechtgekomen. ‘Iemand stuurde mij een mail door met een oproep voor vrijwilligers voor dit werk’, vertelt hij. ‘Die oproep bleef bij mij hangen.’ Later zag hij in De
Oogst dezelfde oproep staan. En een paar dagen later ervoer hij dat God tegen hem zei: ‘Ga uit in de stad.’ Arnold: ‘Ik kon er niet meer onderuit. Ik was geroepen om mee te doen met dit straatwerk.’ Dan stappen de andere twee vrijwilligers het koffiehuis binnen. Het zijn Guido en Mart-Jan, beiden studenten aan Cornerstone. Ze zijn van plan zendingswerk te doen in een gebied waar veel (kinder)prostitutie voorkomt. ‘Dit werk in Nijmegen zien we als voorbereiding’, leggen de studenten uit. ‘Je krijgt een beeld van prostitutie en van wat mannen beweegt om een prostituee te bezoeken.’
Strak in pak De mannen sluiten hun ogen. ‘Vader’, klinkt het, ‘wilt U vanavond door ons heen werken en tot de harten van de mannen spreken?’ Gebed vinden ze belangrijk. Ze bidden ook tijdens het werk op straat. ‘Twee van ons spreken de mannen aan en de andere twee gaan bidden’, vertelt Karel. ‘Eerst deden we dat niet. Sinds we ook op straat bidden, merken we dat we meer gefocust zijn. En er komt meer los bij de mannen.’ Dus die mannen staan wel open voor een gesprek? ‘Vorige week ontmoette ik zelfs een man die maar niet ophield met praten’,
zegt Arnold. ‘Hij was denk ik blij dat hij aandacht had.’ ‘Eerst dacht ik dat prostitueebezoekers extreme mannen waren’, vertelt Guido. ‘Mannen die je in elkaar rammen zodra je iets verkeerds zegt. Maar het zijn vooral gebroken mannen. Veel van hen zijn vroeger mishandeld of seksueel misbruikt.’
Het zijn vooral gebroken mannen Arnold: ‘Bij veel mannen denk ik: die had wel mijn vader, mijn buurman of een man uit de kerk kunnen zijn. Het beeld van vieze mannetjes klopt niet. Sommige mannen stappen strak in pak uit een stationwagen, met een kinderzitje op de achterbank.’
Schuld en leegte ‘Tijdens de gesprekken probeer ik discussie te vermijden’, zegt Karel. ‘Dus ik stel niet de vraag of het nu wel of niet mag, zo’n bordeel binnenstappen. Ik praat liever over de leegte die mannen ervaren.’ Mart-Jan brengt het gesprek soms wel bewust op de ethische kant van prostitutie. ‘Ik vraag bijvoorbeeld: Weet je hoeveel procent van de vrouwen gedwongen