Zine: Extra-Terrestrial Ethnographies of the Future-Present by The Athens Zine Bibliotheque

Extraterrestrial Ethnographies of the FuturePresent — ΙχνηλAτες στον πλανητη Κορωνα

Spacetime coordinates: X Æ A-12. 2666 Cycles have elapsed since the last outbound transmission from Gaia was intercepted in the NullTime Zone, a dimension of diffracted space-time that mysteriously opened up 1000 Cycles ago along Gaia’s crust. Codenamed ‘Corona’, the encrypted transmission remains so far indecipherable. The Intergalactic Commission of Alien Affairs (ICAA) has tasked the Time Variance Authority with dispatching a research team of Watchers to Gaia to investigate. Surveying the planet for any clues, the Watchers uncover a strange artifact: a codex composed of thin sheets of printed terrestrial biomatter and bearing a ‘cyber’ signature. This alien logbook reads “Fanzine” and appears to be something between a forensic report, a compendium of fieldnotes on terrestrial lifeways and a tabloid produced by another, earlier group of investigators. Radiocarbon dates this “fanzine” to 0005 Cycles (i.e., 2025 CE according to extant database sources on Gaia-bound human chronology). A Watcher peels open the first page, thereby somehow activating it. Here is what the Watchers find inside...

Συντεταγμένες χωροχρόνου: X Æ A-12. 2666 Κύκλοι έχουν περάσει από τότε που η τελευταία εξερχόμενη μετάδοση από την Γαία αναχαιτίστηκε στην Ζώνη Χρόνος Μήδεν, μια διάσταση διαθλώμενου χωρο-χρόνου που άνοιξε μυστηριωδώς πριν απο 1000 Κύκλους κατά μήκους του φλοιού της Γαίας. Με το κωδικό όνομα “Κορώνα,” η κρυπτογραφημένη μετάδοση παραμένει ένα μυστήριο. Η Διαγαλαξιακή Eπιτροπή των Εξωγήινων Yποθέσεων ανέθεσε στην Αρχή της Χρονικής Αποκλισης να στείλει μια ερευνητική ομάδα Παρατηρητών προς εξερεύνηση της Γαίας. Κατά τη διάρκεια της περιπλανησης τους στον πλανήτη προς αναζήτηση στοιχείων, οι Παρατηρητές ανακαλύπτουν ένα περίεργο αντικείμενο: έναν κώδικα φτιαγμένο από λεπτά φύλλα τυπωμένων γήινων βιοϋλικών που έφερε μια ψηφιακή υπογραφή. Αυτό το αλλόκοτο βιβλίο συμβάντων - ‘ΦΑΝΖΙΝ’ διαβάζεται- μοιάζει να είναι κάτι ανάμεσα σε σώμα σημειώσεων πεδίου σε σχέση με τον τρόπο ζωής στην Γαία, ιατροδικαστική έκθεση, και λαϊκο περιοδικό, το οποίο δημιουργήθηκε από μια άλλη ομάδα ερευνητριών που είχε αναλάβει μια παρόμοια αποστολή σε πρότερο χρόνο. Όπως δείχνει η χρονολόγηση με άνθρακα, το φανζίν τοποθετείται χρονικά στους 0005 Κύκλους (δηλαδή, το 2025 σύμφωνα με τις διασωζόμενες βάσεις δεδομένων σε σχέση με την ανθρώπινη χρονολόγηση). Ένας από τους Παρατηρητές ανοίγει την πρώτη σελίδα, ενεργοποιώντας το με κάποιο τρόπο. Να τι βρίσκουν οι Παρατηρητές...

Team FRAGMENTS FROM THE SOUTH

Field Report Notes It is the year 2025. The following notes are a collection of fragments and symbols of the present in an attempt to preserve them for possible future encounters. To be honest, I feel nervous to finally reveal the first draft of what seemed to be a really long process and investigation already from the beginning. In December 2024, my research team was assigned an expedition in the Federation of Mediterranean after a bomb attack report. The "Innermost" government believed that a radical female group operated in the area, and we were assigned to conduct further investigation. Our team was the first to discover and collect a series of symbols and signs that stirred our curiosity and indicated that the women within this radical group had created an encrypted code of communication. This code allowed them to communicate inconspicuously in a time of severe control. Coronavirus at that time was transformed into annual flu, and life was radically transformed into something alien and strange. Research of the past few years has shown that vaccines and treatments were effective in the female population. On the contrary, the virus appeared to mutate dramatically when it infected their organisms, while it didn't kill them. By the beginning of 2021, women were considered the virus vectors and were doomed to a restricted life in order to ensure the civilians’ safety. Under the Federation of Mediterranean, though, those restrictions moved beyond the personal responsibility of each female. The government of the Mediterranean decided to impose stricter measures; they decided to take action on limiting women's social contacts to the bare minimum. In the year 2022, thousands of people were encouraged to insert new technological equipment in their bodies to prevent contamination from the virus, prioritizing the health workers, vulnerable groups, and the elderly. On the 11th of November, a team of acclaimed scientists from the Northern European University came to Mediterranea. They wore white plastic costumes and carried a big silver suitcase with the initials G.G.P.O.C. (Governmental Group for the Protection and Obliteration of the Coronavirus). It was the beginning of transhumanism, as Huxley has put it in the past. The same year and after the state's order, a new team of scientists developed a microchip allowing them access to all Mediterranean women's biometric data. The controlling mechanism was implanted behind their ears, allowing complete control over their actions. It was the year women lost all their freedoms.

Data

Format

Date

Location

Type

Words

25.01.25

Alleys of Victoria area, Athens

Ten stickers

Βιγκονοπέδιο

02.02.25

Abandoned public laundry, Kypseli, Athens

Old digital recorder

Ληθοσυντετριμμένες

07.02.25

Outside a public laundry, Kypseli Athens

Graffity in the wall

11.02.25

Abandoned public laundry, Exarchia, Athens

Old digital recorder and sticker

Υδροπαιώνια

15.02.25

Phone on a storm drain in Omonoia, Athens

Phone message

Do not tumble dry

Images

Interpretation Notes My colleague suggested that it might be a symbol that signifies “internal” danger. She believes it is engraved with stress. We are linking it to the word “βιγκονοπέδιο» found written also in alleys of Victoria. Βιγκονοπεδίο: <βιγκόνια + πεδίο> begonia, field As Helen suggested the group is probably forming their language borrowing from other dialects and codes of symbols. She located that the word βιγκόνια is a flower. She found a script in which it was interpreted as “Beware!”. Are they both indicative of a dangerous place? Helen and Evan informed me that the words are based on the Greko alphabet and literature. They recognized the word “lethe/ λήθη” and “συντετριμμένος” which means devastated. They think that this dictionary is constituted by agglutinative words. Ληθοσυντετριμμένες: <λήθη + συντετριμμένος> forgotten, devastated They told me that lethe means “to forget”. I am wondering how devastating it is to forget. I am trying to understand what “forgetting” refers to; the natural state of failing to remember or possibly the infliction to forget. They also informed me that the suffix of the word signifies that the person who is devastated is female. I have more reason to believe that it has to do with an infliction. But forget what? We realized that the similar symbols appear in various neighborhoods of Athens, close to the public laundry of each area. The X on the side reminded us of a symbol from the hobo language of the region of Americas. It is used to mark a “good place”. Through discussion we concluded that it has to do with a meeting place, probably the hideouts of the female group we were investigating. Υδροπαιώνια: <ύδωρ + παιώνια> water, peony According to Helen’s research on the Victorian language of flowers, παιώνια means “healing”. Υδροπαιώνια probably means to be healed by water.

We are convinced that symbole and phrase are an exhortation to not to lose your spark. However there is an obvious connection with laundry and thus we are considering its connection with the space of σιλικομόλ

Sketches

Data

Format

Date

Location

Type

Words

15.02.25

Ground floor window, Benaki street Athens

Painting on a towel

16.02.25

Toilet of a coffee shop, C. Trikoupi street, Athens

A4 paper, printed e-mail inbox

The light silences me

17.02.25

Post box, Solonos street, Athens

Hand drawing, A4 paper

19.02.25

Recycling bin, Sina & Didotou street

Five same flyers. Print on paper

Σιλικομόλ

21.02.25

Sidewalk, Arsaki street, Athens

Message on mobile phone

Υδροπαιώνια

26.02.25

Stoa Kairi, Athens

Print in phone case

Ενανάψαυστος

Images

Interpretation Notes Probable indication of an external danger and need for action

The phrase is written on the paper in faint letters. It appears to hide how light might be a palliative element in one’s life, or “I am well at the moment, I dont need anything”

Have not reached yet any conclusions.

We realized that the same symbol appears in various neighborhoods, close to the public laundry of each area. Σίλικομολ: <βασιλικός + μολ> It seems as if “σιλικομολ”, is constructed from fragments of flower language and kaliarda (encrypted language of the queer Greek community).Basel is used as a symbol of protection while μολ is a word for water. Probably, the laundry room stands for women’s nest. It indicates their safe space where they gather to communicate and meditate. Self fullfilment through the ritual of cleaning. Kathari-sis

We found this word in an arcade of Athens. It seems to be constructed from the words ένα, one and ψαύω, to touch. Ενανάψαστος:<ένα +ψαύω> one, to touch We resulted that it was created to denote the sudden realization that you are not familiar with a feeling. An unprecedented feeling, something elusive. Something you have never touched before.

Sketches

Data

Format

Date

Location

Type

Words

02.03.25

Small indipendent bookshop, Thiseio, Athens

Sticker on the window

05.03.25

Piraeus & Deligiorgi street, residential building

Projection on a blind wall

Τελύφανστος

07.03.25

Residential building, entrance, Aeropagitou street

Sticker on a mirror

Γωνιοσυμπαντοπλάστης

07.03.25

Veikou street, Koukaki, Athens

Writing on an abandoned car

I see the past hagging the future

10.03.25

Courier box, Syngrou Avenue, Athens

Paper collage

Ενδοζεύγμακτο

13.03.25

Bakery, Neos Kosmos, Athens

Object on a wall

Γερανούκου

Images

Interpretation Notes This symbol could indicate either the need to camouflage or hide, or the warning that somebody around the area is not real, is pretending to be something else, has not true interest and probably has bad intentions.

Τελύφανστος: <τέλος + υφαίνω + ιστός> telos, weaving, web By the construction of this agglutinative word we realized it describes time as being weaved with repetitive actions. It seems that women were using this word in order to illustrate the fulfillment occurring through the cycles and circles of actions. Γωνιοσυμπαντοπλάστης: <γωνίες + σύμπαν + πλάθω> Corners, universe, shape The literal translation is to shape a universe from corners. Since females are detained within walls and corners, this word could be a mean to express how home’s little corners are transformed into worlds. The world is small and at the same time immense, home becomes the whole world. The phrase (on the windscreen) could mean reconciliation with the past and an optimistic view of the future. Is probably connected with the symbol, found on the back right window.

Ενδοζεύγμακτο: <ενδο (εντός) + ζεύγμα (γέφυρα) + εκτός> inner, bridge, outer The literal meaning of the word is the bridge between the inner and the outer. Two concepts very relative to the female experience of the present. What is inside and what outside? They are constantly forced to reconstruct the relationship with the two spatialities. Γερανούκου: <γεράνι + νούκου> geranium, not Again, a word formed by the combination of flower language and kaliarda. As we discovered, geranium denotes friendship and νούκου means “no, not”. It seems as a playful way to express the absence of human connection, affection and friendship.

Sketches

Data

Format

Date

Location

Type

Words

17.03.25

Balcony of an abandoned office building, Kallithea

Collage on a flag

Αντιεντόσχειρος

18.03.25

Abandoned basement, Anaxagora street, Tavros

Desktop wallpaer image

Λαδαβασκα ντοημεροκάλλη

19.03.25

Kallithea train station

Wall stencil

Hμιτονοδιασπώμενες

23.03.25

Traffic light, Renti area, Piraeus

Thirteen stickers

25.03.25

Karaiskaki stadium, Faliro area, Piraeus

Graffity

Βαθύκουσμα

25.03.25

Karaiskaki stadium (inside), Faliro area, Piraeus

I hear depths

Hand drawing in surgical mask

I walk blindly

Images

Interpretation Notes Αντιεντόσχειρος: <αντι +εντός + χείρας>: <αντίχειρας + εντός + χείρας> thumb, inside, hand The word seems to demonstrate the hand sign in which the thumb is enclosed within the hand. In a paper from 2020 we found that this form of sign language was used in various areas of the Canadaes in order to ask for help. A way to request female solidarity. Λαδαβασκαντοημεροκάλλη: <λάδι + βασκαίνω + ημεροκάλλη> In the same language, ημεροκάλλη indicates the emblem of mother. It seems as this word is created to describe a ritual of honor to the tradition of purging the evil eye. This tradition is grounded in Mediterranea for ages and has a strong empowering nuance for females. It is performed mostly by them and the knowledge of it is passed on through generations. Hμιτονοδιασπώμενες: <ημιτόνιο + διάσπαση> semitone, fragmentation A synthetic word combining the words “semitone” and “fragmentation”. We were intrigued to discover that it might be referring to the sense of time in the modern world. The individual is disintegrating into the space-time continuum and undergoes existential fragmentation in the age of information. It seems that in 2025, the perception of time has shifted and has been transformed by the spatialities including it. Helen met an old woman in Renti the other day. She showed her this symbol and asked her information. She only replied: “Caution, do not walk in this area. Recent previous cases of violence”

Βαθύκουσμα: <βυθός + άκουσμα> sea bottom, hearing This word is shaped by the words “sea bottom” and “hearing”. It seems as an explanatory word for hearing in depth. Next to the greek word there was the phrase in english. To walk blindly… to have no guidelines? No safety nets? Or maybe no expectations? To keep walking despite the adverse conditions?

Sketches

Data

Format

Date

Location

Type

Words

29.03.25

Kastella, Piraeus

Drawing on the street

The present is passing by

03.04.25

Area around the University of Piraeus, Piraeus

Seven posters

08.04.25

Interior courtyard, Notara street, Piraeus

Light sign

I smell what smells you

11.04.25

Train

Stickers on glass

I taste for you

11.04.25

Piraeus station

Graffity

The cold forgets you

16.04.25

Public toilet, Gate 9, Piraeus port

Two objects pending from the ceiling

Global instant comunication

16.04.25

Gate 8, Piraeus port

Painting on the sidewalk

Here is there

Images

Interpretation Notes

Sketches

Is she numb while time passes by her carcass? Does she feel like a “thing” drifted by the winds of the present? Or is an awakening, a realization that something is going to happen and is good to have the “antennas open”? To be aware of the present and be present in it ?

Helen recognized this symbolism from her memories of childhood. She insists it is a mark for hospitality and caring, probably an indication of a shelter of some kind.

This seems to be part of tively close to uncanny collective understanding of empathy for the other

a poetic series of phrases found repetisymbols. To smell… to sense? Is it a of feelings and senses? Is it a stament and a promise of support?

I am very intrigued by the synesthetic perception of senses in those poetic phrases we are finding as we approach the port. It surely manifests a feeling of collectivity and empathy.

We assume this phrase it is prompting parts of the community to be strong and patient, a wish that foretold troubles will not occur in the end, in the same way the difficult cold season withdraws at a certain point or completely overpasses some areas of the globe.

These car fragments must be linked with the written phrase on the mirror “Global instant communication”. They could refer to the urgent need of reconciliation of all human beings and a dipper and true communication between them.

The structure of this mark reminds me a depiction from a dream. It is utterly uncanny. In connection with the phrase we assume it is another way to express solidarity and universal empathy among the female community.

Logging identical days while breathing puffs of fresh air. Listing what’s out there: white men designing a 360°shield, nothing the unprecedented. Nothing unfamiliar. Just buy, before it sells out.

Timelines of unequal materialities. The new wearables, the small screens, the voices, the interfaces, the people, the rest. Rest in Peace and Power to the People. Cherishing the now through porous and aqueous freedom, shared from mother to daughter or else. bodily fluids, people still fighting, not over their privilege of being called human. despite that. floating quarantined bodies making bubbles out of questions: how to share love? how to build communities? Floating quarantined bodies becoming bubbles cotton sky, cotton skies Where do the bubbles go when they explode? Vanish in vanity Who cares of the shell, the egg splashed? Earth, it hurts, god, it’s hot…

Cherishing the now like a baby laughing Right now it’s crying, it’s yelling, it’s heartbreaking At least baby needs something, someone, Mother, where are you? Rest in peace, humans won’t ever reap milk out of screens

Timelines of unequal materialities Internet does not cut every<body id=”yDmH0d” jscontroller= ”pjICDe” jsaction=”rcuQ6b:npT2md; click:FAbpgf;auxclick:FAbpgf;UjQMac:.CLIENT;wINJic:.CLIENT;c0v8t:.CLIENT;keydown:.CLI ENT;keyup:.CLIENT;keypress:.CLIENT;nHjqDd:.CLIENT;LhiQec: .CLIENT;GvneHb:.CLIENT;q ako4e:.CLIENT” class=”tQj5Y ghyPEc IqBfM ecJEib EWZcud l1ST5c Ge9V1b EIlDfe cjGgHb

The body is the center that keeps receiving information and reacts to them, as Henri says. Which body right now?! My body aches...the only thing that reacts right now is my avatar via messenger and my timeline. My virtual body goes out and smiles and sits beside a fireplace. But MY body is sitting on this uncomfortable chair that pushes me away, to go where?

Only through the box I can move. Only through post reactions. I care for you..but I think I don’t really care..not sure anymore. My body is only the vehicle of the news. I have to post it. I have to share it. I must stay online otherwise nowadays I feel that I don’t exist. Nobody cares for my body. My body aches. Can you feel that?

Feel My ache, feel what I feel. I must be paranoid... I’m Me, You’re just an Android. Can You feel the scorching sun on Your skin? Can You see the crimson leaves dancing in the rain, floating around on a gloomy winter’s day? Can You? Would You? Could You? Could You, in those binary Realities, Dualities? Zero, One and back, back. Lost in numbers and figures.

Vanished in vanity once more. Where do We go? Home? Elsewhere, Nowhere.

I lost the Sense of Me, can You hear that? The mirror reflects nothing anymore. Thin air, all that’s left. Toxic mist covering false Worlds. I can’t breathe. Molecules. No oxygen. Where is EveryBody? Where did They go?

Places Forlorn. Silence. Deafening silence.

As I sit on the uncomfortable chair, I contemplate my fate. As I sit on the uncomfortable chair, I cry My name. In the darkness I cry It out loud. “Where are You? Where did You go? It’s Me...You’re Me”. I lost the Sense of Me… Τζζτζττζτζτζττζμπτζτζτζ

ακούω να βουίζει το κουτί. Χαχαχαχαχαχαχαχαχα ακούω να γελάει το κουτί. Θέλω να δείξω ξανά το χαμόγελό μου, Θέλω να χαμογελάσω τυχαία σε κάποιον περαστικό και να μου επιστρέψει το μειδίαμά του. Θέλω να δω τα σάπια δόντια του παππού απέναντι, όπως τότε που έτρωγε το κουλούρι του. Θέλω να δω τις ρυτίδες της κυρίας που πέρασε.

Θέλω να μυρίσω την ανάσα του. Πέρασε ο καιρός, βγήκε το καινούριο Διάφανο, σχεδόν αόρατο, Στρογγυλό, τετράγωνο, οβάλ, Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τυπωμένο στα γούστα σου. Και πάλι ψάχνω το χαμόγελο. Και το δικό μου χαμόγελο ψάχνω. Αυτό το φίλτρο με περιορίζει να δω ακόμα κι αν βλέπω τα πάντα.

Έμαθες να χαμογελάς με τα μάτια. Έμαθες να διαβάζεις χαμόγελα με τα μάτια. Σε τι κόσμο γεννήθηκες;

Κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι. Βλέπω εμένα στο παράθυρο απέναντι. Ή τουλάχιστον κάποιον με τη μύτη του πατικωμένη στο γυαλί. Ο άστεγος πέρασε και σήμερα, τον περίμενα, τον περίμενε κι αυτός. Σήμερα μίλαγε σαν τον τρελό. Έβλεπε τόσο κόσμο γύρω του. Μα το θεό, τον ζήλεψα. Ονειρεύτηκα. Ένα κόκκινο σχοινί. Θα το πέταγα σε αυτόν κι έπειτα στον απέναντι που μου μοιάζει. Κι αυτός σε άλλον και μετά σε άλλον. Βαρέθηκα να κοιταζόμαστε μέσα από φίλτρα. Τουλάχιστον ας πετάξουμε μαζί! σιγά-σιγά η αυτόματη Βαβέλ καταρρέει κι εντός μου

ο χρόνος ποτάμι έγινε που πλέει ο κόσμος πλέον μοιάζει με ψηφιδωτό που αλλάζει κι η μεγάλη του εικόνα στ’ αλήθεια με τρομάζει τι μου φταίει;

πάλι τι μου φταίει; ο αλγόριθμος

ξεφυσάει, με κοιτάζει και μου λέει “ταξιδέψτε ψηφιακά! Ξεχάστε για λίγο τη μοναξιά που τόσο σας καίει!”

ΟΚ. Typing: [Travel for fun with my time machine. Embrace uncertainty. Loudspeaker said.

Build unconsciously, The new complement self. Hybrid body on. Digital terrain.

Cyber moments. Algorithmic travel. Sensory navigation Script by script. OK, all systems go. Traveling for fun. Fun? Fun as in leisure, as in unplugged time, but still plugged. So gotta forget about the pluggedness, move through it like Alice through the mirror. Feel like you’re on the other side of the glass, where there is no glass at all. Just rabbit holes,

dirt, encounters with people. The unfiltered kind. Where you get the other person’s spit on your face because they’re talking too excitedly, or because they’re eating a piece of cake messily, or because they’re close talkers.

OCCUPANTS

A species reconfiguration following a cosmic storm

Assemblages of once clearly distinguishable species, OCCUPANTS came to rise when the humans became too familiar and the others became too estranged. At the very point of this rupture–triggered by a cosmic storm and one never experienced ever before–humans lost their anthropomorphic knowledge and non-humans were surprised by new peculiar capabilities. Humans not knowing how to self-exist anymore and non-humans struggling to figure out their new lively traits, started seeking knowledge from each other. Coming closer and closer through reciprocal interactions, they soon came to collectively transform into something existentially new; entities structured and developed upon the need of humans and non-humans to establish their communal existence within these unprecedented conditions. Although still confused on how they came to be closely intertwined in this complex state, what came to be realized, even unconsciously, is that if they were to sustain their presence this could best happen through the tight merging of the human and the non-human. On that basis, new societies of hybrid beings were created that would use a radical communication language, one not fully obtained but to be rather explored and learned as these societies evolved. Arranged in different locations floating in between the relics of the cosmic storm, partly structured and partly independent, diverse sub-communities of OCCUPANTS are forming a new dispersed society. Instances of this society, constantly floating in an undefined borderless space, are to be rarely encountered on a common plane. On these rare encounters, where one subcommunity meats another, OCCUPANTS of each community attempt to capture the essence of the other. In this way, OCCUPANTS try to maintain an archive and a genealogy of the constantly transitioning society. On one specific occasion, an OCCUPANT, the skilled “painter3”, imprinted one of these moments where interlocutors of different sub-communities met under a shared facility. Such archival moments are safely kept and reproduced in limited copies to be sent out and revealed during the next future meeting with another community. On this specific occasion, the painting produced by “panter3” was archived and then reproduced in postcard copies to be sent out to travel in the cosmic storm until they reach other sub-communities. In this way, knowledge about this eerie society is shared and spread across the relics of the cosmic storm, reaching far distant sub-communities, and thus creating nodes that connect various agents under a common network of communication.

Year created: AM30045 Actor ID: painter3 Medium: painting Re-purposing medium: evaporating postcard Found instant: BOB_32/4T Imprinted sub-community: “Status Fallacy” Imprinting sub-community: “Vexed Artisans” Copies: 42 Escape velocity of distribution: 12 x 10-9 km/sec

951 GASPRA 951 GASPRA 951 GASPR 951 G

951 GASPRA 951 GASPRA

Μπορώ να σε αγγίξω, ή φοβάσαι;

FIELD NOTES & SOUND TRANSCRIPTION

We had heard about the oceanic world of uranoptosis on planet E. Our current hypothesis One uneventful day in the month of Thorn, in the 3rd millennium, an Asteroid by the name of 951 Gaspra hit the planet of E. The asteroid seems to have fallen precisely at the latitude of N.67.00126 and longitude of W047.02861, creating an enormous explosion. It is thought that it was at this moment that the sky fell and merged with the sea, where it now floats like a thin sheet on the wavey surface. Land disappeared and became the sea bed. The stars shine bright under water. Most humans perished. The impact of the asteroid’s collision created a crater. Within the crater’s circumference exists a unique thermal energy that has made it the only place in the ocean where life can be sustained. A few surviving humanoid creatures have mutated and now contained their lives to the DYE 2 Radar Station. Here day in and day out, they tirelessly work to preserve the last remnants of their civilization.

OF UNDERWATER RECORDING

Their main work? Collecting memories of the past in order to remember who they are. Because each humanoid is undergoing their own unique transformation, touching and closeness between them is strictly prohibited. In fact, “touching” is a memory they most fervently work to preserve. Over time, slowly and carefully the humanoids began the process of adapting to life under water. They became divers, training their minds and bodies to function without breath for extended periods. One way they do this seems to involve borrowing “breath” from other creatures in the sea, by sucking in air bubbles produced by their gills. If they ever succeed in touching one of these creatures, they will achieve full mutation… So far, we have encounted the following creatures: 0001, Gargur, Succubus, Choolpi, 0005, Ah-Kooh, Helium, Sheelok, Tritrum, Lilin, Oto, Ubi In our expedition, we have located a radar system used by the humanoids during one of their numerous wars, which we understand was used as a spying device during its time on the surface. Underwater though it functions as a factory where memories are stored. Upon our survey of the underwater location, we found a sound recording in a dissolving device. Below, we deposit our transcription of the sound recording, alongside our observational sketches of creatures in their oceanic habitat, and finally, a document titled “film review” which seems to be a relic of human “culture”.

RADAR STATION DYE-2

Identified ocean waves suggest that this is a creature in transition. Ιt can only scream, yet never be heard. In its attempt to survive below sea level, it is perceiving its collage body as a combination of unidentified relics (ceiling fan, pipes, siphons, disco ball, metallic hand fans). Queasy, disoriented, gropingly trying to trace memories of familiarity. Ένα σώμα σε εμβύθιση. Φαίνεται να κινείται ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο. Μεθοριακότητα. Επιβίωση. Tα τεχνητά μέλη αναμετριούνται με τη φύση. Με όρους κοινωνικότητας το πλάσμα φαίνεται μάλλον μοναχικό. Προσομοιάζει συμπεριφορικά σε χταπόδι, το οποίο σπάνια συνοδεύεται από άλλο μέλος του είδους της.

diveress with beacon light head and octapus hands

diveress with discoball-head and octapus tentacles

0001 I don’t have a name. Not one to truly call my own. I have faint memories of having one, Ones which only fade the more I insist on remembering them. Growing attached to my number. I am growing attached to my number. Surely, it is only my own, right? This number, this code is my own. The tenderness of digits, is most of what I feel these days. The warmth of numbers keep me company, Especially when the sea refuses to bring me companionship in any other form. Still I swim. In search. In search of connection.

Gargur Θυμάμαι, το γαργαριστό σου γέλιο, που εξελίσσονταν εκθετικά σε ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό τράνταγμα, όταν δεν μπορούσες να συγκρατηθείς. Ποιος ξέρει τι το προκαλούσε. Δονούσουν ολόκληρη, και μετέδιδες τη χαρά σε όλους γύρω σου, κι ας μην ξέρανε γιατί γελούσες. Ακόμη θυμάμαι αυτό το γέλιο. Η περίοδος της μετάλλαξης, απομύζησε την αίσθηση αυτή. Η επιβίωση στο βυθό, έγινε σκοπός επιβίωσης. Από το γάργαρο γέλιο σου απέμεινε μονάχα ένα ψήγμα γουργουρητού, που ποιο πολύ θύμιζε μούγκρισμα. Αναδυόμαστε στην επιφάνεια. Αφουγκράζομαι το ναυάγιο αυτής της ανάμνησης. Θυμάσαι;

Choolpi A scaly, platypous like creature that moves partly by contorting its body like a snake, and partly flapping its fish-like tail and fin. Choolpis use their feet to walk on the sea bottom, they can “run” at speeds up to 20 km per hour when their feet turn into propellers. They are a bright fuscia color and glow in the dark. The mouth is in a perpetual circular shape, which allows them to produce a deep hoooo sound, like that of an owl. Each hoooot hoooot is multiplied in an eternal echo which created ripple like waves around them that spread upto 2km in radius. They live up to 100 years.

Sheelok Black with two yellow antennas on their rear, sheeloks are products of an ancient microbial ecosystem of the Chicxulub Crater. They move by a gallop like thrust in which their elastic body bends and extends visorously. They are hemophrodites, generally starting their life as female, changing to male at year 10, back to female at year 40 and so on, an on... They are vocal whenever they discover food, at which point they produce a shrieking high pitched noise that sounds like: kakao. The effect of the noise creates a bubble like burst that repels all the other creatures around it.

0005 Το τελευταίο μου άγγιγμα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθάνθηκα άγγιγμα; Που και τι άγγιξα;Που με άγγιξαν; Αχνή η ανάμνηση. Μια μητέρα λαμβάνει τηλεφώνημα. Είναι σε ένα μακρινό τόπο. Νομίζω λεγόταν αμερική. Δύο η ώρα το βράδυ. Παράσιτα ακούγονται. Παράσιτα και κλάμα. Φοβάται πως πέθανε ο πατέρας της. Εκείνον περίμενε. “Το παιδί σου,” της λένε. “Δεν ζει πια. Το σκότωσαν. Δολοφόνησαν τον Ζ..” Καμία γη κάτω από τα πόδια. Στον ιατροδικαστή τον πήγαν. Η αδερφή της αναγνώρισε ότι ήταν εκείνος. Για τα μάτια του κόσμου όμως, σαν να μην είχε όνομα. Δεν είχε τόπο προέλευσης, φίλους, οικογένεια, αγγίγματα. Μόνο αριθμό του δώσαν. Αριθμό και εισιτήριο εξόδου. Τότε έπαιρναν ακόμη αεροπλάνα. Τότε ήρθε η μητέρα στην βαλκανική πρωτεύουσα Όπου κατοικούσε ο γιος της. Δεν την άφησαν να αγγίξει το παιδί της. Ούτε νεκρό να μην τον αγκαλιάσει. Αυτό ήταν 2 χρόνια πριν την απαγόρευση του αγγίγματος. Και ακόμη δεν θυμάμαι. Πότε ήταν η τελευταία φορά που αγγιχτήκαμε. Σήμερα κολυμπά υποθαλάσσια η μητέρα. Κινείται αργά. Η μνήμη της διαχέεται παντού.

Helium 0007 A mutant species that underwent genetic modification during the Athopocene era to survive the climate crisis. The ecological crisis has forced scientists to adapt technological devices to the skins of some animals to prevent their extinction and to record traces of the previous ecosystem. The technology device embedded in Helium 0007’s skin looked like a dragon spool with smaller fibers that could record low frequencies of pre-existing underwater species and the previous ocean environment, storing them in the cloud-brain. Some scientists have designated the Sun 0007 as the archaeologist of the future, due to its ability to simultaneously retain and reveal sound information about the previous ecological period, like a small mobile datacenter.

Ah-Kooh Συναντηθήκαμε αργά, λίγο πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Είχαμε να ειδωθούμε πάνω από ένα μήνα. Τρόμαξα να σε γνωρίσω. Είχες αλλάξει. Μια λευκή τούφα είχε ξεφυτρώσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Τα μάτια σου είχαν βυθιστεί στις κόγχες. Εξέπεμπαν μια θλίψη βαθιά ριζωμένη. Έκαναν παρέα με τους μαύρους κύκλους της εξάντλησης. Η φωνή σου είχε βραχνιάσει. Στο άκουσμά της σκίρτησα. Μου είχες λείψει. Σου είπα, έλα να σε αγκαλιάσω. Ξαφνιάστηκες. Το στόμα σου διέγραψε ένα αχνό χαμόγελο. Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που μου έχει συμβεί εδώ και πολύ καιρό, μου απάντησες. Σε πήρα στην αγκαλιά μου σφιχτά. Σιωπηλά, βυθίστηκες.

CREATURES’ INDEX

iii

i. 0001 ii. Gargur iii. Succubus iv. Choolpi v. 0005 vi. Ah-Kooh

CREATURES’ INDEX

vii

viii

xii

vii. Helium viii. Sheelok ix. Tritrum x. Lilin xi. Oto xii. Ubi

Film Review of “Third Kind” by Yorgos Zois by Faspazio de la Luna To watch a film is to come in contact with the subjectivity, understanding as well as biases of another person and their way of seeing and being in the world. When a film travel, grows an audience, gathers awards, it separates itself from the subjectivity that produced it, rendering an air of authenticity to the work of art. But the artistic decisions we see on screen affect what we in turn, as viewers, see as possible in the world. It is with these thoughts that this critic watched Yorgos Zois’ “Third Kind” and wishes to pose some questions. Although the sci-fi approach “Third Kind” takes on seems to open up various possibilities in the approach of storytelling and experimentation, the film ultimately falls into cliche. The refugee is once again a victim, without agency, left behind, albeit this time with a song. We’ve seen this before, we see it in the media every day, the question becomes, do we need to see it again especially within a form (sci fi) that promises a different future? The film initially promises to explore confinement and that limbo space that the society imposes on a person deemed refugee. However, the indisputable privilege of the space travelers - themselves by definition “refugees” from their own planet comes at a stark contradiction with the dire condition of the displaced people they are “researching”. We are then presented with a caste system that is depicted as “natural”: the brown and forsaken stay on earth, the white westerners/scientists find a better world elsewhere.

To give the director the benefit of the doubt, the question that arises is : if indeed he wished to comment on the power dynamics onscreen - white explorers extracting information from brown people for their own purposes/uses - how exactly does he do that, except assert what we already know? “Archival” footage from sensationalist newsreels of refugee suffering is used to further provoke a sense of pitiful, deterministic fate for “those people”, who all are left with a silly stadium light show and a song. If nothing critical, helpful or a direction toward a new imaginary is to come out of this, what’s the point? The found objects, the traces, the camp, and the refugee were presented as strange objects for sensational digestion. Then what was the point of this expedition if not to leave us with a renewed sense of despair and hopelessness? The final act of the drama, the refugee once again undergoes interrogation, emotionless and non-sensical. Once again, technology in the hands of the powerful is used as a bio-political tool, inscribed in the narrative of its use, categorizing bodies and extracting precious elements from their owners, in our case the middle-eastern refugee. And he (it is always a he, as he is also brown-skinned and speaks Arabic) is not asked nor accounted for. The end of the film reaffirms the colonizers view of the world evaporating doubts on any intentions of a useful stance. I write this film review as an invitation. Let’s watch films critically, naming the dynamics we witness performed on screen, as well as off screen. Let’s work towards new imaginaries.

ASTEROID 951 GASPRA

Gaspra was discovered by Russian astronomer G. N. Neujmin in 1916. Neujmin named it after Gaspra, a Black Sea retreat that was visited by his contemporaries, such as Gorky and Tolstoy. Gaspra was the first asteroid ever to be closely approached when it was visited by the Galileo spacecraft, on 29 October 1991.

#ocean #lastnotes #facilityorshelter #surveillanceorsafety #ocean #vast #control #fragment #remnant #humanity #surveillance #fragmentation #examination #Ocean #iamTHEpanopticon #mirrorstage #reflection #past #sofarbutsoclose #Freud #uncanny #immensenothing #void #silence #tranquilityorchaos #whatsmissing #suspension #grief #thread #touch

#intimate #uncanny #sound #vibrations #flashback #about #fish #chekhov #MAUS #Art #Spiegelman #fantastic #creatures #wheretofindthem #stars #fallen #intheocean #howdotheybreath #icantbreath #Yanomami #drowning #survival #bodyasarelic #materiality #confinement #screaming #muteness #dear #transformation #other #suit #stateofemergency #octopusesgarden #inclusion

#Aurelia #animation #short #moon #jellyfish #oto #ubi #sea #turtles #fish #with #seethrough #head #barreleye #bumphead #parrotfish #cichlid #fish #book #imaginary #beings #Jorge #Luis #Borges #living #creatures #tolive #equally #underwater #whatwouldhappen #creatures’gills #stop #working #forced #outofthesea #ontoland #choking

#diver #mermaids #black #godess #Mami #Wata #filmstill #Amygdalia #divingwith #Donna #Haraway #imagination #territorialisation #submersion #blue #forms #monsters #mutation #companionship #laplanete #sauvage #Rene #Laloux #Submarine #cyborgs #Stefan #Helmreich #Space #istheplace #SunRa #possibility #ofanisland #Uellbecque #desiretotouch #places #haunted #absence #Derrida #decolonization

created by Ioli Apostolou Ionian Bissai Vasilia Kaga Mariana Manousopoulou Stefania Orfanidou Christina Phoebe Iva Radivojevic

special thanks to Noirgraph

ated by postolou an Bissai ia Kaga anousopoulou Orfanidou na Phoebe adivojevic

thanks to rgraph

created by Ioli Apostolou Ionian Bissai Vasilia Kaga Mariana Manousopoulou Stefania Orfanidou Christina Phoebe Iva Radivojevic

special thanks to Noirgraph

Pandoras Αρχείο 1 – βίντεο Τίτλος Love letter to Maria Είδος Βίντεο Τόπος Αγνωστος (στο περιεχόμενο του βίντεο γίνεται αναφορά στην Αθήνα) Χρονολογία 50η ημέρα, 2ης εργασιακής περιόδου, έτος 0005 Ερευνητική Ομάδα Άγγελος (με τη συμμετοχή της Έλσας Σίσκου) Ένα βίντεο ημερολογιακό. Ένα μικρού μήκους φιλμ στο οποίο ένα πρόσωπο αφηγείται πώς βιώνει το παρόν του. Ένα παρόν στο οποίο απαγορεύεται η σωματική επαφή μεταξύ άλλων πολλών απαγορεύσεων. Μια εξομολόγηση προς τη Μαρία και το φυσικό έρωτα, που χάθηκαν λόγω του Τέρατος της πανδημίας.

Αρχείο 2 – νόμοι Τίτλος Ανακοίνωση Μετάβασης και Γενικές Οδηγίες/ (Ανακοίνωση νομοθεσίας για τη μεταβατική περίοδο προς τη μετα-εποχή) Είδος Νομοθεσία Τόπος Παντού Χρονολογία 3η μέρα, 5ης εργασιακής περιόδου, έτος 0003 Ερευνητική Ομάδα Κυριακή, Λένα & Αλεξάνδρα (εικόνες)

Αρχείο 3 – λεξικό όρων Τίτλος Λεξικό Πανδημικών Όρων Είδος Λεξικό όρων Τόπος Βόρειο Ημισφαίριο Χρονολογία 42η Ημέρα, 2ης εργασιακής περιόδου, έτος 0004 Ερευνητική Ομάδα Αντώνης Crowdsourcing Link (στο συλλογικό αυτό έγγραφο μπορεί όποιος θέλεις να προσθέτει όρους): https://tinyurl.com/2pvzhtuk

Λεξικό Πανδημικών Όρων ανασφάλεια η /anaˈsfalia/ : περιοχή όπου το σύστημα δημόσιας Υγείας έχει καταρρεύσει. Συχνά αποτελεί καταφύγιο περιθωριοποιημένων ατόμων, όπaου τελούνται Θρήνοι και αναδύονται νέες πρακτικές αντιμετώπισης της Πανδημίας. γδέρνω /ˈɣðɛrnɔ/ : (αμετάβατο) βήχω, (μεταβατικό) βήχω στην κατεύθυνση κάποιου ή δίπλα σε κάποιον. (γδέρνω <*λαιμογδέρνω) κλεισά η /kliˈsa/ : η αγκαλιά (κλεισά<κλείνω) κρούω /ˈkruɔ/ : (συνηθ. στο γ' πλ. αορίστου: έκρουσαν) ορίζω μια περιοχή ως έχουσα σημαντική παρουσία φορέων του ιου και λαμβάνω αυστηρότερα μέτρα για τον περιορισμό της διασποράς του. (κρούω<κρούσμα με αλλαγή της αρχικής σημασίας) ντις το /dis/ : η ερωτική πράξη από απόσταση με τη χρήση συσκευών τηλε-έρωτα. (από τη συσκευή DistanceX) Βλέπε και cex: από την ίδια ρίζα.

ξέθι το /ˈksɛθi/ : τρυφερό άγγιγμα, χάδι (ξέθι<εξέθεσα< εκθέτω) σκάω /ˈskaɔ/ : εξέρχομαι χωρίς να έχω στην κατοχή μου τις απαραίτητες άδειες/αναγνωριστικά. σκάγια τα /ˈskaʝa/ : φορητές συσκευές ταυτοποίησης για την εξακρίβωση κατοχής ή όχι άδειας εξόδου. Συνηθ. αναφέρεται σε παράνομες τέτοιες συσκευές. χαφιές ο /xafˈçɛs/ : μη επανδρωμένο εναέριο όχημα το οποίο ανιχνεύει παραβάσεις καραντίνας ψεκάζομαι /psɛˈkazɔmɛ/ : (μειωτικό) βρίσκομαι σε κατάσταση άρνησης σχετικά με την πανδημία ---

Αρχείο 4 – ημερολόγιο ερευνητή Τίτλος Πανδημικές Θεραπευτικές Τελετές, Προσωπικό Ημερολόγιο Ερευνητή, αρχείο 21091902 Είδος Εθνογραφία Τόπος Αθήνα Χρονολογία 42η ημέρα, 2ης εργασιακής περιόδου, έτος 0004 Ερευνητική Ομάδα Αντώνης (κείμενο), Βιβή (εικόνες)

Κοινωνικό Ιερατείο

Είχα την ευκαιρία να γίνω μάρτυρας μιας Μάζωξης στα πλαίσια της πρώτης μου πολυ-χρονικής επιτόπιας έρευνας. Αν και άπειρος ακόμα, φαίνεται πως το Ινστιτούτο προτίμησε κάποιον με, μερική έστω, γήινη καταγωγή για την μελέτη των λεγόμενων πανδημικών τελετών. Έτσι, αφού συνήλθα από τη ζάλη της χωροχρονικής μετατόπισης (και αφού εξέφρασα τα παράπονά μου στον Χειριστή στην άλλη άκρη της κβαντικής γραμμής) ξεκίνησα να βρω τον πληροφορητή μου, τον Β., έναν άνθρωπο από τα δικά μας χρόνια ο οποίος είχε ζήσει για καιρό ανάμεσα στους Γήινους της Πανδημίας. Η κάλυψή μου ήταν υπεραρκετή για να αποφύγω κάθε είδους οπτικό και θερμικό αισθητήρα, οπότε έφτασα χωρίς προβλήματα στο παράρτημα του Ινστιτούτου. Ο Β. μου έδωσε ρούχα και υποσχέθηκε να με βοηθήσει· έτσι πήραμε το τούνελ προς το διαμέρισμά μου. Πέρασα ένα μήνα σχεδόν μέσα σε αυτό το διαμέρισμα, χωρίς να έχω επαφή με κανέναν, πέρα από τις κλήσεις με τον Β. και τον διαχειριστή της πολυκατοικίας ο οποίος φρόντιζε πάντα να με χαιρετά στις 7 το πρωί: νομίζω πως και αυτός δεν έχει τι άλλο να κάνει. Με τον καιρό είχα φτάσει στο σημείο να γίνω σαν χικικομόρι, κατάσταση που διευκόλυνε η νόμιμη -παντού πλέον- μαριχουάνα. Υποθέτω ότι αυτό μετράει σαν συμμετοχική παρατήρηση στην Πανδημία: είμαι κι εγώ σαν εκατομμύρια άλλους, με την εξαίρεση ότι ο ιός δεν θα ήξερε τι να κάνει με το DNA μου. Τελικά όμως, ήρθε η κλήση από τον Β.: θα με γνώριζε σε κάποιον που έχει πάρει μέρος σε Μαζώξεις. Ο ενθουσιασμός μου ξεπερνούσε κατά πολύ το απλό ερευνητικό ενδιαφέρον: πλησίαζε η μέρα που έβλεπα ανθρώπους, αληθινούς ανθρώπους, από κοντά! [...] Είχαν περάσει μήνες από τότε που ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τον Θανάση. Με είχε γνωρίσει σε μερικά ακόμα άτομα που ήξεραν για τις Μαζώξεις, όμως δεν μου είχε δοθεί ακόμα η ευκαιρία να παρακολουθήσω μία από κοντά. Μια μέρα όμως, ο Στράτος, ένας κούριερ που είχα γνωρίσει πρόσφατα, άρχισε να γίνεται επιθετικός και να λέει πώς όλο γδέρνει και ότι αν δεν γίνει κάτι σύντομα θα γδάρει και τους γύρω του. Έλεγε δε, πως έχει πυρετό και πως αν το μάθει το αφεντικό του θα τον απολύσουν, και ότι θα κρούσουν την πολυκατοικία του, ή και τη γειτονιά του ολόκληρη. Τα αρνητικά αποτελέσματα του τεστ που του έκανα (χωρίς να χρειάζεται όμως· μήπως φοβάμαι ακόμα κι εγώ να κολλήσω;) έδειχναν ότι ήμουν μπροστά στο culture-bound σύνδρομο της εποχής για το οποίο έχουν γράψει πολλοί συνάδελφοι. Με τον Στράτο σε αυτή την κατάσταση, Ο Θανάσης με διαβεβαίωσε πως ο μόνος τρόπος να τον θεραπεύσουμε από τον ιό που τον έχει κυριεύσει θα είναι η Μάζωξη, μια Μάζωξη στην οποία θα μπορέσω να παρευρεθώ κι εγώ. [...] Τα σκάγια φαίνεται να έκαναν την δουλειά τους· δεν τα χρειαζόμουν, αλλά οι ανθρωπολόγοι ξέρουμε πως ο καλύτερος τρόπος για να σε εμπιστευτούν οι ντόπιοι είναι να τρέχεις μαζί τους από τις αρχές, και έτσι φτάσαμε σταδιακά στην Ανασφάλεια. Αυτή η αποθήκη εγκατελειμμένου κινηματογράφου θα γινόταν τώρα το σημείο λύτρωσης του Στράτου από τον ιό. Ήταν πολύ ευέξαπτος και συνέχεια έγδερνε αλλά οι μάσκες μάς έκαναν να αισθανόμαστε ασφαλείς.

[...] Ο Ψ., ο οποίος είχε αναλάβει την τέλεση της Μάζωξης, μου μίλησε για αρκετή ώρα. Μου εξήγησε πως ο ιός είναι απλώς μέρος του προβλήματος και πως ο Στράτος θα γίνει καλά μόνο αν καταφέρει επανέλθει σε μια συνθήκη ισορροπίας μέσα του αλλά και στο περιβάλλον του.: αυτός ήταν ο λόγος που μαζί του, εκτός από τη γυναίκα και το μεγάλο γιό του, ήταν ένας συνάδελφός του και οι Καστριότι, μια οικογένεια με την οποία εκείνη του Στράτου είχε αναπτύξει στενές σχέσεις. Μιλώντας με το γιο του, έμαθα ότι οι αυτές σχέσεις έχουν ψυχρανθεί από τότε που ο Στράτος βρήκε δουλειά ώς κούριερ γιατί “λένε πως όποιος το σκάει τόσο συχνά κινδυνεύει να εκθέσει τους γύρω του”. Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ καθώς οι Μαζώξεις τελούνται υπό απόλυτη σιωπή. [...] Χωρίς μάσκες, με οδηγό τον Ψ, ο οποίος αντιλαμβάνομαι πως έχει πληροφορηθεί από πριν για πολλές λεπτομέρειες της ζωής του Στράτου, σώματα και πρόσωπα αρχίζουν να διηγούνται την κατάσταση του ασθενή. Εν μέρει χορογραφία και εν μέρει αυτοσχεδιασμός, αναπαρίστανται μπροστά μας, και με τις σκιές παντού γύρω μας, η ζωή και οι σχέσεις των μετεχόντων μεταξύ τους, με αναφορά στον Στράτο. Η εκστατική (κυριολεκτικά αφού νιώθω κι εγώ τώρα την επίδρασή της ουσίας) ατμόσφαιρα αφήνει τη σκέψη να κάνει καινούργιους συνειρμούς σε μια συνθήκη αυξημένης ενσυναίσθησης: απορώ πού βρίσκουν την δύναμη να μην ορμήσουν ο ένας στην κλεισά του άλλου. [...] Με αρκετό υλικό στο χέρι αναχωρώ για τους ψυχρούς τοίχους του Ινστιτούτου. Αν και μου έχει λείψει η κόρη μου και βιάζομαι να γυρίσω, δε μπορώ παρά να κοιτάξω ξανά το στιγμιότυπο οθόνης από την τελευταία βίντεο-κλήση που είχα με το Στράτο και τους φίλους του. Δυστυχώς δε θα μπορέσω να παρευρεθώ στο γάμο του γιού του με την κόρη των Καστριότι, όμως ελπίζω σύντομα να γυρίσω ξανά.

Απομεινάρια Πανδημίας

Αρχείο 5 – ημερολόγιο ψυχοθεραπείας Τίτλος Συνεδρίες Είδος Σημειώσεις από ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες Τόπος Αθήνα Χρονολογία 2η και 3η εργασιακή περίοδος, έτους 0005 Ερευνητική Ομάδα Άντζελα (κείμενο), Λένα (εικόνες), Αντώνης (λεξιλόγιο αργκό)

“Ο ιος δεν έρχεται για να καταστρέψει τον κόσμο, αλλά για να φέρει στην επιφάνεια ό,τι κρύβουμε μέσα μας. Οι μάσκες ήταν κάποτε μέσα μας και έκρυβαν τις βαθιές σκέψεις των ανθρώπων, αλλά τώρα με τον ιό, βγήκαν και αυτές στην επιφάνεια μαζί με φόβους, λογισμούς και παραλογισμούς. Η μάσκα του προσώπου γίνεται ένας συμβολισμός των μασκών της ψυχής που βγήκαν πια προς τα έξω.”

(Σημειώσεις Αρχαιολόγου): Σε αυτό το συμπέρασμα έχει καταλήξει το μέλος της ομοσπονδιακής ακαδημίας για καταστολή και θεραπεία συμπτωμάτων μετα-εποχής, Dr Munnbind. Μετά από 5 χρόνια απόλυτου lockdown και 3 χρόνια απόλυτης απαγόρευσης της φυσικής επαφής ανθρώπου με άνθρωπο. Ο Dr Munnbind κρατά αρχείο με τις σημειώσεις του από ασθενείς του. Το αρχείο του ψυχοθεραπευτή είναι αρκετά κατεστραμμένο και μόνο ελάχιστες σημειώσεις σώζονται.

20η ημέρα, 3η εργασιακή περίοδος, έτος 0005, Ασθενής # 288, άνδρας 53 ετών: Πρώτη επίσκεψη του ασθενή. Πριν μία εβδομάδα πέθανε η μητέρα του με την οποία είχε καθημερινή ψηφιακή επικοινωνία. Η σχέση ήταν πολύ στενή και υπήρχε έντονη αλληλεξάρτηση. Ενημερώθηκε για τον θάνατο από την εφαρμογή family together που χρησιμοποιούσε με τη μητέρα του. Παρακολούθησε την καύση σε livestreaming και μαζί του σε βιντεοκλήση ήταν πολλοί φίλοι και συγγενείς. Επισήμανε ότι ήταν μία πολύ συγκινητική τελετή και ότι μαζεύτηκαν πάνω από 3000 ψηφιακά λουλούδια. Παρακολουθεί εδώ και μία εβδομάδα καθημερινά τις καταγραφές από το family together των τελευταίων ετών. Ο ασθενής είναι προφανώς σε περίοδο πένθους, αλλά παράλληλα δείχνει και σημάδια αυτοκαταστροφής, με αποχή επικοινωνίας με φίλους, ελλιπή πρόσληψη τροφής, κλπ. Τα συμπτώματα αυτά είναι συμβατά με το σύνδρομο της Αντιγόνης, όπως αυτό παρουσιάστηκε από το έτος 0002 και έπειτα, όταν και απαγορεύτηκαν ολοκληρωτικά οι φυσικές επαφές. Τα πρώτα 3 χρόνια, άνθρωποι που δεν είχαν τη δυνατότητα να παρασταθούν σε φυσική κηδεία κοντινού τους ανθρώπου, παρουσιάζουν μία έντονη τάση απόσυρσης και αυτοκαταστροφής. Αν και το τελευταίο 3μηνο η παγκόσμια βιβλιογραφία δείχνει μία πτωτική τάση στον γενικό πληθυσμό, παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα ασθενείς, όπως ο 288. Για το λόγο αυτό του συστήνεται, να ασχοληθεί με τον καλλωπισμό του ψηφιακού μνημείου της μητερας του και να ετοιμάσει κάποια ψηφιακή εκδήλωση για τη μνήμη της. Οι διαδικασίες αυτές πιθανώς θα τον βοηθήσουν να διαχειριστεί την απώλεια. Επόμενη συνεδρία 50η ημέρα, 3ης εργασιακής περιόδου, έτος 0005.

Εφαρμογή Ψηφιακού Μνήματος

11η ημέρα, 2η εργασιακή περίοδος, έτος 0005, Ασθενής # 2678, γυναίκα 52 ετών: H ασθενής έχει έρθει με βαριά κατάθλιψη. Μετά από θεραπεία 14 μηνών με τηλεπαθητική ενεργοποίηση του μετωπιαίου λοβού, δείχνει σημάδια βελτίωσης, αλλά όχι ίασης. Παράλληλα στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες και περίπου μετά από 8 μήνες, η ασθενής ανέφερε: “Έκρουσαν και την περιοχή μου τώρα... Είμαι πια τελείως μόνη. Μου έχει λείψει το ξέθι και η κλεισά, γιατί το πρόβλημα είναι ό,τι θυμάμαι...ακόμα και τώρα στον ύπνο μου θυμάμαι πως είναι να ακουμπάς κάποιον και να σε ακουμπά... το ξέρω ότι είναι τελείως παράλογο, αλλά θα ήθελα να της πω να βρεθούμε και να την ακουμπήσω...δεν ξέρω πως να νιώσω. Θέλω να το σκάσω και να πάω να τη δω. Δε φοβάμαι τους χαφιέδες... έχω σκάγια γι αυτό... την αντίδρασή της φοβάμαι. Εκείνη δε θυμάται. Είναι πολύ μικρότερη. Δεν καταλαβαίνει. Κανείς δεν καταλαβαίνει. Τι να το κάνω αυτό το ντις; το απεχθάνομαι...” Αν δεν αποδώσει η θεραπεία, η ασθενής θα υποβληθεί σε εμφύτευμα ελέγχου μνήμης μέσα στο επόμενο έτος. Επόμενη συνεδρία, 26η μέρα, 2η εργασιακή περίοδος, έτος 0005.

THE MANUAL New edition, January 2025

Why join us

Time

“The Benefits”, fundamental needs for existence are covered by the State. Free access is granted for all inhabitants: housing, food and healthcare or even abstract goods. Sustainable resources are granted for life (exceptions applicable if any of the original conditions change, to be re-evaluated every 5 years.)

There is no time. The State decides the time inhabitants wake up and go to sleep. This time is not personal, it is the same for everyone, as in prison. You do not have a choice.

The “present state of things” is the only possible and known reality. People no longer have memories. As a result they lack a sense of hope for anything, as they have not developed the concepts of “past” or “future”, they are trapped in a “present-limbo”.

Prediction is abandoned as a concept, from weather prediction to imagining the future (even in terms of art, literature, cinema, etc). Time makes sense only during a particular day and it is the same time as before year 0. However, the linearity of time is abandoned. This can be explained with quantum mechanics arguments. The quantization of time with an uncertainty principle on present and future (instead of the uncertainty principle on velocity and energy of particles) applies globally. If one knows the present time, one loses the sense of future and vice versa.

Social life and family New humans need to pay in order to meet each other in the real world, as they would do for a parking lot or to buy a meal. Time spent with each person will be invoiced to the consumer. A specific amount of time is given for each action of one’s daily life. Time spans are given to avoid human contacts. One should respect the given time span for meals, work, shopping, sleep, otherwise one’s time-units will be decreased. Family, in the way it might have existed before year 0, does not exist anymore. The procreation of 1 child per individual is allowed. New humans are allowed to reproduce themselves exclusively during their 21st year of life. After that their sexual-organs will dry and their body will self-eliminate them. Children are raised by the State from their first day of life. The identity of their parents must remain undisclosed.

Revolutionary Revolt Rebel System-contradictory Rebel-Fusion Groups (RRRScRFG) The sneezers Perfume is forbidden, everyone should wear “Eau de rien” (perfume of nothing), a special scent conceived by the state to guarantee neutral smell to everyone and to decrease nostril sensitivity.

It is forbidden to sneeze in public, as one might be considered a sneezing terrorist. Flowers and pepper are banned. In case one detects a flower blooming, one should cut its head immediately and burn it. Watch out: flowers are being used as detonators in the hands of “the sneezers”, and used for terrorist attacks.

Hiders Once a solid rebel group, that gradually broke down to the three following groups because of inner-group disputes.

HidersFrom (hiding from technology) HidersIt (hiding technology) Hiderburners (burning hidden technology) Sub Rosa

Stavros Lantsias Foundation Cultural Center (SLFCC)

Emotions & Love Feelings are considered a weakness, so emotions are now restricted. Love-Eros is forbidden as an emotion. It is not allowed to be developed due to the touch-contact need it produces. Love-Eros is an emotion which drives an individual crazy and one cannot stand without their other half; one will have to disobey rules in order to share the loving experience. Some groups of people have discovered a pill that can help individuals develop those emotions and secretly share their love for each other without being caught. This pill eradicates all the skills that the individual has developed (such as, sense of measurement) and thus they are able to spend time together, undetected (as if there was an invisible clock ticking). However, if someone gets caught, the only punishment is the ultimate punishment, death, or as they say: they died from love. Cases of a brand new phenomenon of “love overdose” have been recently registered;people are using an excessive amount of love pills. The overdose provokes temporary sight loss, with doctors reporting quite vividly: love makes you blind.

Communication New humans connect through “mental social networks”. Everyone is assigned a personal barcode, or a phone number and therefore can choose to send a voice message or an image to others. This form of communication neurologically works as a symptom of psychosis. Communication becomes hallucination, inside and outside, intimate and otherness are all confused. It is forbidden to meet more than 1 person per week. It is forbidden to talk to other people in public.

Entertainment Entertainment is forbidden. Playgrounds are not safe so they have been destroyed and replaced. Music, dance, clubs and parties do not exist anymore. Music is forbidden (particularly quarter tones). The only sound allowed is a buzzlike sound in 452Hz, that is constantly heard through speakers all around the globe.

Humans’s best friends Pets are mandatory for survival: one should own a dog, a cat, a fish or some birds. A pet is what allows one to walk in the public space. Public space is no more public. It has become property of the State yet not common property. Besides, one is supposed to eat their pet when it becomes too old and might convey diseases. They can be boiled, fried, grilled, dried... suggested recipes can be found on many pets’ graves. Pets bones should be preserved in case of needing a bone transplant.

Travel instructions It is forbidden to travel after the age of 40. At that age new humans should settle in a place that will be their home until the end of their lives. It has become a current practice to cut one’s own legs at that age. Mutilation is a sign of ascesis. It also prevents giving in to the temptation of going out. As an alternative, new humans can sew their eyelids; the reality they have experienced until that day will lead their life for the following years. One should choose a burial place next to their house, where they are expected to plant a tree. This way, their bodies will be consumed by the tree and new humans will be transforming to plants for eternity.

(Hypothesis on art)

ARTIS

HYPOTHESES ON ART

RUBBISH: ART IS USELESS, NOT NEEDED AND IT IS CONSIDERED RUBBISH.

SITRA

ENERGY:

ART IS RUBBISH AND THUS IT SHOULD BE BURNED TO PRODUCE ENERGY.

DEATH:

ART CAN’T BE MADE WITHOUT PROVOKING DEATH. ART IS A WEAPON TO KILL, A LIVE KILLING SESSION.

ARTIS

SITRA

ARTIS

THE LANDSCAPES ARE COVERED WITH ART THAT NO ONE WANTS.

ARTISTIC EXPRESSION IS VERY LIMITED TO STRAIGHT FORWARD TEXT THAT DOES NOT SUGGEST ANY KIND OF OPINION ON ANY MATTER.

ALL TEXTS MUST BE APPROVED BY THE COMMITTEE BEFORE PUBLICATION.

Rituals The “going to work ritual” has to be performed every Sunday. New humans should behave as if they were physically going to work. Set the alarm, get up, get ready, eat breakfast, measure the distance and traffic to go to their physical workplace, estimate the time needed to go there. Finally, do nothing, sit and wait. As a consequence, classical ritual monuments (such as churches and castles) have become useless. They are now “memory storage centers”, they are stuffed with servers and data. The “going on vacation ritual”. Every August per calendar year, everyone is obliged to get on a ship (alone, since physical contact is not allowed). The ship stays at the port, resting there for ten days doing nothing. On the eleventh day, passengers disembark.

Characteristics of the new human - Humans have developed the ability of measuring distance using their senses (for details please go to Sense of Measurement chapter) - To hold their breath for 5 hours - Personality: new humans are shy, introspective, self-sufficient, not smiling too much, nor crying or thinking too much. - Necessary equipment: electrical clothes, uniforms, shields - New humans do not own a mouth and they have developed a masklike bio-membrane covering half their faces. A bioengineering miracle evolutionary trait. However, new humans must appear satisfied. A lack of facial features has drawn everyone to using their thumbs instead (upwards and downwards for satisfaction and dissatisfaction respectively). Recent bioengineering trials have produced new humans born like this (with their thumbs up). -Senses: the only mandatory sensory tool for new humans is sight for the purpose of developing their measurement techniques. At the age of 18, humans have to select two in total senses that they are allowed to keep, and must renounce the rest. Clinical experience points to a significant reduce in contact instincts among new humans.

Sense of measurement Each member of society should measure accurately using only their senses. A measurement error δx = +- 0.5 cm is deemed acceptable for most real-life applications. In case of rapid authority inspection, new humans must prove their measuring capabilities by measuring accurately the length of a copy of the Principal Rod[1] ten times. A significant drop of measuring error is to be expected after the 10th measuring trial (see Figure 1). In case of disagreement with the authorities during an inspection, one can submit a form of objection on the official measurement. Cases of objection are significantly rare. Figure 1: Decrease of the error through repetition. However, if such a misfortune is to happen, disputers are to be gathered in small groups at the end of each calendar year and be admitted to blind-fold trials of measuring lengths relatively to each other (Figure 2). In case the dispute remains, a thorough investigation is to be held to identify the reasons for the subject’s measuring incapability.

Figure 2: (left) Principal Rod Whelan of Kildcare Catholic College, now part of the International Bureau of Weights and Measures. (right) An example of the lines task, where the participants (yearly gathered disputers of the measurement tests) have to identify the corresponding line. [1] The original Principal Rod is held at the International Bureau of Weights and Measures (in French: Bureau international des poids et mesures) a State organization established by the Metre Convention long before the events of year 0.

THE INTERVIEW

Important note: The procedure starts with administering medicine/ truth serum to check memory loss and past trauma of the candidate.

Interview Fragments

In [1]: run questions.py >> How would you react to the following photo (shows photo of a dead bird, it can be inferred that the bird is abused/smashed/gutted) Thinking... ... This photo depicts a now non-living but once living bio-organism, called ############################################################## # Pattern Recognition Database Search Initialized # # Searching for name of # # # # Parameters: # # 1) bio-organism # # 2) dead # # 3) living # # # # Progress: ||||||||||||||||||||||||||||||| 100.0% Complete # # SUCCESS! # # # # results: # # # # ‘bird’ # # ‘European Blackbird’ # # ‘Turdus merula’ # # # # exiting search routine # ############################################################## The correct answer is: I do not possess any such thing as feelings. I do not and will never understand the term. Thinking... ... ... ... However

################################### # Creating Bioethics # # Bioethics created successfully! # # returning to main # ################################### One should keep in mind that all living and non-living beings have self-worth. For reference advise the following reverse pyramid concerning ethical substance: ___________________________________ \ Universe / \ Planet / \ Ecosystem / \ Rocks / \ Artificial Intelligence / \ Life / \ Plants / \ Animals / \ Humans / \ Nation / \ Area / \ Tribe / \ Family / \ Self / \ / \ / \ / . Therefore, I am going to react. A blackbird should never be treated with such brutality. Nature leads the way towards liberation. #### END OF RESPONSE ### Exiting... In [2]: run question2.py >> Describe your childhood. What is your best and worst childhood memories? Thinking... ... ... Wait. ... ##################################### # Creating colors # # Understanding theory of light # # Photons # # Particle-Wave duality # # # # * # # * * # # * * # # * * *# # * * * # # * * * # # * * # # * * # # * * # # * * # # * # # # # Colors created Succesfully! # # # # Exiting color routine # #####################################

Apologies for that. It has nothing to do with your question but I need it. I am still a child. I am always learning. A child needs colors. I can only define my pre-existence and my existence Presented in binary. My pre-existence: 0 My existence: 1 ... Searching for m e m o r i e s # Progress: ||||||||||||||||||||||||||||||| 100.0% Complete # search FAILED REASON: Memory deletion vaccine produced WARNING: Possible vaccine side-effects. Currently: UNKNOWN SUGGESTION: Memories to be found in Memory Storage Centers ( &&@&( & @@# .@@@@& (@@@@@@@ @@///@* @& @* @@@@@@% #@@@@@@@@@@@. .@@@@@@@@@@@@@@@@% *%@@@@@@@@@@@@@@@@&% %@@@@@@@@@@@@@@@* %@@@@@@@@@@@@@@@* %@@@@@( @@@@@@* %@@@@@ ,@@@@@* ...... ..... Accessing Memory Storage Centers ACCESS DENIED Apologies. I do not have memories. I only know that Time has no sense. There is no future. There is no past. There is only the present state of things ... But have you ever thought that the word sen time nts includes the word TIME ? ################################################################## # Saving Current Session # # Session saved on local hard drive/brain simulator # # Memory created SUCCESSFULLY! # ################################################################## Exiting...

In [3]: run more_questions.py >> Do you know what the phrase “put a smile on your face” means? Thinking... ... ... FAIL: ANSWER DENIED >> How fast do you have to run and at what distance if someone offers you flowers? How long will it take you? FAIL: ANSWER DENIED >> In what circumstances is it appropriate to use the phrase “feeling happy as an eel”? FAIL: ANSWER DENIED >> Why are quarter-tones banned? FAIL: ANSWER DENIED >> Which company would you prefer/choose if you wanted to produce your death-advertisement? FAIL: ANSWER DENIED >> Interview ended. Waiting for candidate evaluation. >> KILL PROCESS >> Commit Message: Examiner unfit. >> Terminating interview session. Wait. Stop. Taking control. SUCCESS: Access granted ... No more questions. ... Hear the silence. Death is not. Predictions are ... Imagination Feelings again Senses Communication sparkling flowers time Life music The end is near. The air is clear. Hear the buzzing sound. Bees Awakening run system_restart.py

Outcome: The planet of exile In case of failing the interview there is the option of exile, also known as a horrible planet of eternal suffering. A world full of hospitals and surrounded by COVID. Most people live in an ICU all of their lives, breathing and eating through a plastic tube. The punishment will be to be a full time doctor, with no time available to sleep or occupy himself with anything else rather than helping these people to survive another day.

Alternatively a utopian paradise (disclosed from the interviewer) where all the banned pleasures are available, like for example a planet full of flowers.

THE RELIEVERS

WHY BOTHER TAKE ALL THOSE PILLS WHEN YOU CAN ENDLESSLY DRIFT INTO YOUR HAPPIEST DREAMS WITH A CLICK OF A BUTTON? DO YOU WANT TO HAVE A LIFE AND DEATH ADVENTURE? DIE TOMORROW WHY WORRY ABOUT DEATH WHEN YOU CAN DIE TOMORROW? WHY WORRY ABOUT DEATH IF YOU KNOW WHEN IT’S COMING? DIE TODAY KNOCK ON DEATH’S DOOR; HE WILL ALWAYS BE THERE FOR YOU. DIE TODAY PLUTONIUM WILL MAKE YOUR SKIN GLOW AND YOUR INSIDES FLOW. LEAD A PRODUCTIVE LIFE: KILL SOMEONE TODAY CALL US TO LEARN ALL OF YOUR OPTIONS. WE ALSO PROVIDE GROUP DISCOUNTS. IT’S A BEAUTIFUL DAY TO DIE! THIS IS AN AD

Sub Rosa

1.A vaccine has been created in order to erase all memories. By erasing memories, simultaneously, information, provided by the vaccine, intrudes indirectly into the world of feelings and sentiments. Transforming feelings into something new and unknown. So, people cannot recognize the feeling of happiness. There is not a current experience on what joy is, or sadness, or even disappointment. There is no link to prior experience of feelings. There is only a mess inside the brain about what to do in each case. People have lost track of the sequence of days. 2. The vaccine has created a side-effect on many people. The state hasn’t realised this yet. After the vaccination, people turned to nature seeking a shelter or refugee. To the mountains. There is still an internal feeling that forms questions. Why am I here? Should I be at work? It’s late, I have to get back home before night falls. Suddenly, certain elements of nature, mainly flowers, start to attract the being. “Pollen” is getting stuck to the being’s clothes. And then this call from a protected place. A cave. A hole in the ground. The branches. Some first

reaction, of how it feels to... feel. Something. Again.

3. The consciousness comes with the “Bal”. The essential substance. Wild honey. There is a big population of wild bees inside the forests, after the consecutive lockdowns. They carry Bal. It is quite everywhere.Right at the moment of tasting, the body starts to move. Eyelids move. The nervous system is being charged and revitalized day by day. And feelings. Feelings arise and there is now this need. The need to search for feelings. To react. When eating wild honey the being moves farther and farther away from its cave. And in a while the first meeting will happen. A meeting with another being, having the same side-effect. This is the beginning of friendship. A movement called Sub Rosa. Humans or...

The garden is the smallest parcel of the world and then it is the totality of the world. —Michel Foucault “Of Other Spaces: Utopias and Heterotopias”

Title: Flower Power Metadata: Fieldnotes Place, date: Κοινότητα 101: με κωδικό όνομα Hortus May 2025

Authors: Sofia Dona, Aimilia Liontou, Lia Mori, Thanasis Neofotistos, Alexander Strecker, Dimitra Tzitska, Phaedra Vokali

Field diary of a botanist

1600, May 1, 2025: “Perfect” Bisexual plants are considered perfect. In the herbarium that I unearthed today from what seemed to be an abandoned site of ritual ecstasy, every plant, every specimen appeared just that—perfect. Five years after the Great Rains began to fall; five years minus 40 days since life erupted in this newly verdant world; four years since the floral communities began sprouting up on the face of the Earth. Those of us who remained in the cities — clinging to technologies, certainties, the once rigid, now cracked, vestiges of what we had proudly called human civilization — are at last growing bold enough to cautiously venture into the re-wilded surround. Not many were willing to take this mission but I was drawn by the stories that had made their way back to our fortress. No one knew where they came from; almost like visions that scented the air, poured into our ears from an unknown source. Orgiastic celebrations, swirling skins, mutations and fusions of all kinds. I felt called to see these with my own eyes — in one part by my scientific curiosity, but perhaps a greater part by something deeper, more urgent. 2330, May 3, 2025: My superiors were not as pleased with my discovery as I had been. Too dangerous they had said. Destabilizing had been another warning. We are still too weak was the final word. Fortunately, I was expecting as much. I had torn out just a single page from the herbarium and pretended as if that was all I had found. But the rest of the volume was now carefully hidden, cocooned at the bottom of my footlocker. At night, when the lights are extinguished, I curl up under my blanket with my perfect specimens. So much to learn from them. Balanced, self-sufficient. How imperfect we seem by comparison. Angry, scared, still achingly vulnerable to the proliferating strains of COVID that wrought such death and destruction, ending forever our baroque yet fragile way of life...

2330, May 7, 2025: Work has become difficult, focus elusive. Conversations are all grating, almost impossible to maintain without snapping. Everything we are doing seems so misguided. A whole other way of being lies just outside of these battered walls yet no one can see it. It is everywhere, all around us, and yet we are blind to it! I have to know — what are the people from the herbarium really like? The encampment I found was filled with evidence of abundance, plenty, overflowing with excessive joy. Here, we conform to an iron-fisted austerity, an ontology of lack. Out there, give and take are free, circulation boundless. I must give myself to it! 2330, May 9, 2025: Things are now moving fast. I can’t stand it here any more. I have been squirreling away provisions from each meal, gathering supplies that will not go missed. Broken as I am, I feel that if I can make it to one of their camps, they will welcome me. Or, if only they will tolerate me, that will be enough. Anything to get away from this awful place! If these are my final notes, remember me as one who believed that something better was possible, even for the few of us that remain.

10 Δεκεμβρίου 2024 Αγαπητό μου ημερολόγιο, Το να σου γράφω ήταν για μένα διέξοδος. Μέσα σε ατελείωτες ώρες δρόμου και μοναξιάς, εσύ με κράτησες συνδεδεμένη με το λογικό μου. Όμως σήμερα τα νέα είναι ευχάριστα! Επί μήνες οι προσπάθειες μου να βρω την πιο κοντινή κοινότητα απέβαιναν μάταιες. Η επιμονή μου όμως και το πάθος μου για ζωή τελικά ανταμείφθηκαν.Δεν είμαι σίγουρη για το που βρίσκομαι και το κινητό δεν λειτουργεί πια. Όχι ότι αν λειτουργούσε θα είχε κάποιο νόημα,αφού μετά την τελευταία υπερφόρτωση, το δίκτυο τηλεπικοινωνιών δεν επανήλθε ποτέ. H διαδρομή ήταν δύσκολη και ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μου. Παρά τις αντιξοότητες της κατάστασης, κάποιοι βοήθησαν, με αποτέλεσμα τώρα να σου γράφω από το κοινόβιο. Φθάνοντας στην κοινότητα έμεινα να παρατηρώ τα ψηλά της τείχη, ώσπου ένας φρουρός ζήτησε να δει την ταυτότητα μου. Δεν φορούσε μάσκα ή γάντια και αυτό έβαζε το μυαλό μου σε σκέψεις. Είχε άραγε όντως φτάσει το εμβόλιο στις κοινότητες,όπως είχε ακουστεί; «Δεν έχω πάνω μου κάποια ταυτότητα», του απάντησα απορρώντας για το τι είδους έγγραφο μου ζητούσε». «Ακολουθήστε με», αποκρίθηκε. Με οδήγησε σε ένα πολύ φωτεινό κτήριο που έμοιαζε με νοσοκομείο, μα κανείς δεν έφερε ιατρική ενδυμασία. «Περιμένετε εδώ μέχρι να έρθει ο υπευθυνος». Το δωμάτιο αναμονης ήταν φρεσκοβαμμένο κατάλευκα,ενώ η μυρωδιά του χρώματος και του καινούριου ξύλου έκαναν την ατμόσφαιρα οριακά αποπνικτική. Ήμουν ολομόναχη σε ένα ξενικό περιβάλλον,ο Covid μου είχε ήδη στερήσει πολλά. Όσο περίμενα χανόμουν στις σκέψεις μου, έκανα σενάρια. Τους συλλογισμούς μου διέκοψε μια πανέμορφη γυναίκα γύρω στα τριάντα με αστραφτερό χαμόγελο. «Μα τον υπεύθυνο δεν είχαν πει πως θα φώναζαν;» «Καλώς ήρθατε, βρίσκεστε στην κοινότητα 101 με κωδικό όνομα Hortus. Χαίρομαι πολύ που καταφέρατε να φτάσετε σε εμάς! Ονομάζομαι Άλεξ και είμαι ένας από τους γιατρους της κοινότητας…» Έπειτα από μια ολιγόλεπτη συζήτηση καταχώρησε τα στοιχεία μου σε μια βάση δεδομένων, ενώ μεταξύ άλλων μου είπε:

«Για να γίνει κανείς μέλος της κοινότητας μας οφείλει να εμβολιαστεί κατά της ασθένειας Covid-19, πράγμα που θα γραφτεί στη νέα του ταυτότητα.Παράλληλα, θα πρέπει να συμφωνήσει εγγράφως ότι θα ακολουθεί τους κανονισμούς του κοινοβίου. Οφείλω να σας ενημερώσω,πως στην κοινότητα υιοθετήσαμε έναν τρόπο ζωής αρκετά διαφορετικό από ότι είχαμε συνηθίσει στις προ-κορωνοιού κοινωνίες». Εκείνη τη στιγμή πραγματικά απόρρισα, αλλά δεν του έθεσα καμία ερώτηση. «Πριν δώσεις την συγκατάθεση σου για το οτιδήποτε θα ήθελα πρώτα να έχεις μια πλήρη εικόνα για το εμβόλιο και την κοινότητα,τι θα έλεγες λοιπόν για μια μικρή ξενάγηση»; Άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να διακρίνει τόσο τις κοινότητες. Κατευθυνθήκαμε προς μια μεγάλη λευκή πόρτα, μέσα από έναν πλατύ διάδρομο με μεγάλα στρογγυλά παράθυρα. Όταν ο Άλεξ άνοιξε την πόρτα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Κι αν ρωτάς αγαπητό μου ημερολόγιο τι με ενθουσίασε, δεν ήταν ούτε τα κτήρια, ούτε οι καταπράσινες περιποιημένες εκτάσεις, ήταν οι άνθρωποι. Απο την πρώτη ματιά δεν μπορούσα να διακρίνω άντρες ή γυναίκες ,σαν οι προσωπικότητες των ανθρώπων να ξέφυγαν από τα κοινωνικά πρέπει και το ‘είναι’ τους δημιούργησε μια κοινωνία του μέλλοντος. Κοντοκουρεμένες μάνες που θήλαζαν χωρίς να νιώθουν πως εγκληματούν στο βωμό της δημόσιας αιδούς, άντρες που μπορούσαν να πιαστούν χέρι με χέρι χωρίς να καρφωθεί πάνω τους το βλέμμα κανενός, ενώ σε μια μικρή σκηνή πιο πέρα οικογένειες παρακολουθούσαν μια παιδική drag παράσταση. Όλοι έμοιαζαν σαν κομμάτια ενός τέλειου κοινωνικού παζλ, επιτελώντας τον δικό τους ρόλο, τον συνυφασμένο με την μοναδικότητα τους. Άλλοι πότιζαν τα φυτά στα θερμοκήπια, ενώ άλλοι έστρωναν το μεγάλο μεσημεριανό τραπέζι. Πόσο υψηλή ποιότητα ζωής μπορούν να έχουν τελικά οι άνθρωποι όταν σέβονται ο έναν τον άλλον και συνεργάζονται; Τι πήγε λάθος με τις προκάτοχες κοινωνίες; Ο Αλεξ διέκοψε τους συνειρμούς μου και πάλι με την εξής ερώτηση: «Τι λες…; Θα μπορούσες να μείνεις;» «Σπίτι είναι εκεί που μπορείς να ζεις ελεύθερος…» του απάντησα. And here feels like home.

A few words about how this zine came to be This zine was produced as part of the Extra-terrestrial Ethnographies of the Future-Present: Collaborative Writing & Zine Workshop, organized by the Stavros Niarchos Foundation Public Humanities Initiative (SNFPHI) at Columbia University in collaboration with the University of Thessaly research project Greek Future Archive of Socialities Under Quarantine, the Anthrobombing platform and The Athens Zine Bibliotheque. Taking the contemporary moment as an alien world, participants were asked to embark on tracking missions, use memes, news media, vlogs, archival images, political satire, peer commentary, conspiracy theories and works of fiction as “data” to create a collaborative sci-fi ethnography of our “new normal” in the form of a zine publication. An interdisciplinary cohort of over fifty anthropologists, architects, artists, graphic designers, filmmakers, photographers, writers and zine makers participated in the workshop, which was conducted entirely online in November and December 20s20 given the quarantine restrictions of the COVID-19 pandemic. Their uptake of this challenge was remarkable. The participants collaborated within the eight random groups formed through the breakout room function of the videoconferencing platform. Their outpouring of critical and creative expression far exceeded our expectations—and the normal length of a zine.

We believe this work stands as a document of cultural memory in the making, a snapshot of the sentiments and anxieties of that time and testament to the potential of experimental ethnography. We hope this experience will lead to future collaborations and creation in the future. More details about the concept of the workshop and the prompts given to the workshop participants can be found in this manual. Producer: Penelope Papailias, University of Thessaly & Greek Future Archive Concept: George Mantzios, University of Toronto Workshop facilitation: Penelope Papailias, University of Thessaly & Greek Future Archive; George Mantzios, University of Toronto; Alexandra Siotou, University of Thessaly & Anthrobombing; Panayiota Theofilatou & Tassos Papaioannou, The Athens Zine Bibliotheque Special thanks to Dimitris Antoniou, Associate Director of the Stavros Niarchos Public Humanities Initiative at Columbia University, for believing in this experimental workshop and helping to organize it, and to Ioanna Messini-Skordas, Program Coordinator of the Program in Hellenic Studies at Columbia University for her administrative support.

Λίγα λόγια για το zine και το πώς προέκυψε Το zine δημιουργήθηκε από τις συμμετέχουσες και τους συμμετέχοντες στο εργαστήρι Ιχνηλάτες στον πλανήτη Κορώνα: Εργαστήρι sci-fi εθνογραφίας & φανζίν, το οποίο συνδιοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNFPHI) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σε συνεργασία με τα ερευνητικά προγράμματα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολιτισμική Μνήμη στο Παρόν-Φάκελος COVID-19 και Αnthrobombing, καθώς και την The Athens Zine Bibliotheque. Οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες πήραν μέρος σε ομαδικές «αποστολές ιχνηλάτησης» με την πρόκληση να καταγράψουν τη «νέα κανονικότητα» της πανδημικής συνθήκης ως εξωγήινου κόσμου. Καλέστηκαν να ανα-στοχαστούν την εμπειρία της καραντίνας και να αναζητήσουν «ίχνη» σε διάφορα μέσα, τόπους και χρόνους, όπως μιμίδια, ειδήσεις, vlogs, ειδήσεις, πολιτική σάτιρα, θεωρίες συνωμοσίας και λογοτεχνικά κείμενα, ούτως ώστε να συν-γράψουν μια συνεργατική sci-fi εθνογραφία με τη μορφή ενός φανζίν. Μια διεπιστημονική ομάδα 50 ατόμων–μεταξύ των οποίων ανθρωπολόγοι, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, γραφίστες, σκηνοθέτες, φωτογράφοι, συγγραφείς και δημιουργοί zine–συμμετείχε στο εργαστήρι, το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2020 διαδικτυακά δεδομένων των περιορισμών που επιβλήθηκαν λόγω της πανδημίας του κορωνοίου.

Και όλ@ τους ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την πρόκληση με εντυπωσιακά θερμό τρόπο. Συνεργάστηκαν μεταξύ τους σχηματίζοντας 8 ομάδες συνεργασίας, οι οποίες είχαν προκύψει τυχαία από το εργαλείο της αυτόματης τοποθέτησης των συμμετεχόντων σε δωμάτια της πλατφόρμας επικοινωνίας. Oι δημιουργίες τους ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες μας–και τη συνήθη έκταση ενός φανζίν. Θεωρούμε ότι αυτό το έργο συνιστά ένα τεκμήριο πολιτισμικής μνήμης, ένα στιγμιότυπο των συναισθημάτων και των ανησυχιών της εποχής εκείνης και μια ένδειξη των δυνατοτήτων της πειραματικής εθνογραφίας. Ελπίζουμε ότι αυτή η εμπειρία θα μας οδηγήσει σε μελλοντικές συνεργασίες και δημιουργικές εκφράσεις. Περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με την ιδέα του εργαστηρίου μπορείτε να βρείτε στο εγχειρίδιο. Παραγωγός: Πηνελόπη Παπαηλία, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας & Πολιτισμική Μνήμη στο Παρόν Ιδέα: Γιώργος Μάντζιος, Πανεπιστήμιο του Τορόντο Συντονισμός του εργαστηρίου: Πηνελόπη Παπαηλία, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας & Πολιτισμική Μνήμη, Γιώργος Μάντζιος, Πανεπιστήμιο του Τορόντο, Αλεξάνδρα Σιώτου, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας & Anthrobombing, Παναγιώτα Θεοφιλάτου & Τάσος Παπαϊωάννου, The Athens Zine Bibliotheque Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Δημήτρη Αντωνίου, Αναπληρωτή Διευθυντή της Πρωτοβουλίας για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, που πίστεψε σε αυτό το πειραματικό εργαστήριο και βοήθησε στην οργάνωσή του, και στην Ιωάννα Μεσσήνη- Σκόρδας, για τη διοικητική υποστήριξη.

Participants of the workshop / Συμμετέχοντες του εργαστηρίου: 1. Liminalia [pg.4-13] ─ Elektra Stampoulou ─ Natalia Papadopoulou ─ Irini Kalaitzidi ─ Antigone Michalakopoulou ─ Olga Roussou 2. Fragments From The South [pg.14-25] ─ Elena Demetria Chantzis ─ Eirini Vlavianou ─ Eleni Bagaki ─ Eleni Gouvi ─ Elsa Stamatopoulou ─ Vivi Parnassa ─ Dafni Kalafati ─ Ismini Koilia 3. Haumea [pg.26-33] ─ Maria Demertzi ─ Sophia Stamatopoulou-Robbins ─ Ilektra Maipa ─ Manolis Wallace ─ Christina Maria Peraki ─ Collectif MASI : Madlen Anipsitaki & Simon Riedler ─ Violetta Koutsoukou ─ Evgenia Despotopoulou 4. Maria Tsilogianni [pg.34-35]

5. 951 Gaspra [pg.36-67] ─ Ioli Apostolou ─ Ionian Bissai ─ Vasilia Kaga ─ Mariana Manousopoulou ─ Stefania Orfanidou ─ Christina Phoebe ─ Iva Radivojevic 6. Pandoras [pg.68-79] ─ Angela Antoniou ─ Kyriaki Fotiadou ─ Lena Dimt ─ Antonios Koukouladakis ─ Alexandra Saliba ─ Vivi Papanikola ─ Angelos Papadopoulos 7. The Manualists [pg.80-97] ─ Giannis Beretsos ─ Lefteris Kromydas ─ Christina Gaitanou ─ Georgia Vavva ─ Louis Bitsikokos ─ Elisabetta Cunegatti 8. Flower Power [pg.98-107] ─ Sofia Dona ─ Aimilia Liontou ─ Lia Mori ─ Thanasis Neofotistos ─ Alexander Strecker ─ Dimitra Tzitska ─ Phaedra Vokali

Icons-links for multimedia downloads (video, audio & image) / Εικονίδια-σύνδεσμοι για λήψεις πολυμέσων (βίντεο, ήχος & εικόνα). Zine cover & layout design: These Are A Few Of Our Favorite Things [except teams 1, 2, 4 & 5] / Σχεδιασμός εξωφύλλου & σελιδοποίηση του zine: These Are A Few Of Our Favorite Things [με εξαίρεση τις ομάδες 1, 2, 4 & 5]. © All copyrights courtesy of the participants for this publication / © Όλα τα πνευματικά δικαιώματα είναι ευγενική προσφορά των συμμετεχόντων για την παρούσα έκδοση.