Kotoba Ichiban Hachi

KOTOBA ICHIBAN

H A CHI THE SEARCHER

The Searcher Literary Folio 2015

KARAPATAN SA PAGLATHALA ©2015 Reserbado ang lahat ng karapatan sa produksyon, reproduksyon at distribusyon ng aklat pampanitikang ito ng The Searcher 20142015. Ang pagaari ng mga akda ay nananatili sa mga indibidwal na kasama sa koleksyong ito. Kinakailangan ang permiso mula sa mga may-akda bago ito muling mailathala maliban kung ito’y gagamitin bilang sipi sa mga kritikal at pang-akademikong papel.

Patnugot ng Isyu Jerlyn Comendador Pagsasala Reijandro Gonzales Joana Mae de Jesus Jean Mariez Tolentino Reymark Pascual Teknikal Erick Michael Opeña Grapiks Reymond Austria Janina Sanico Erick Michael Opeña Eric Orio Mario Niño Obog Jean Mariez Tolentino Reggie Ortiz

Ito ay pribadong pag-aari ng The Seacher The Searcher, kung maaari ay pakibalik na lamang kung sakaling matagpuan.

Naglalaman ito ng mga improsyon impormasyong hindi maaaring malaman ng ibang tao, hanggang dito na lamang sana ang iyong basahin.

Mapangahas ka. hahahahaha Sa pagtunton mo sa punto ng pagbabasa ng pahinang ito, pinatutunayan mong handa kang malaman ang mga lihim na nakalap ng aming publikasyon. Mga lihim na matagal na pilit itinago ngunit nagkukumahog na kumalas mula sa kapit ng banta nang pagkabunyag.

Ang bawat isa sa atin ay may itinatagong lihim. Ito ang anino ng ating pagkatao na nabuo ng ating mga naging masalimuot na karanasan. Ang mga aninong ito ay nagsisilbing metapora ng mapait na nakaraan na bitbit sa kasalukuyan at maaaring itinatago mo pa rin hanggang sa hinaharap. Nananahan ito sa pinaka-kaibuturan ng iyong isip, nagsusumiksik sa pinakadulong parte ng iyong puso at namumuhay sa pinakamadilim na sulok ng iyong diwa.

Animo’y mga halimaw na laman ng iyong bangungot na kumakatok, bumubulong at hinihimay ang bawat hibla ng iyong konsensya-nagmamakaawang gumising sa matagal na pagkakahimlay.

Ang bawat isa ay may lihim-mga tinatagong damdamin at mga salitang pilit na iniipit. Ang matinding galit, poot, masidhing pagkasuklam, tinatagong pag-ibig na matagal mo ng kinikimkim.

Walang sinuman ang lubos na nakakakilala sa bawat tao.

Lahat ay may suot na maskarang tumatakip sa mga sugat ng ating katauhan. Sa mga matatamis na ngiti nagkukubli ang pinakamapapait na pagkasawi at pagkabigo. Sa likod ng sulyap ng mapupungay na mga mata ay ang madilim at masamang motibo. Sa bawat magkahawak na kamay ay may isang patagong nagpupunas ng nangingilid na luha. At sa bawat pinid na labi ay ang lihim ng umaasang

mapakinggan.

Sa mga nakalipas na isyu ng aming mga lathalain , sinamahan mo kami sa aming mga lakbayin: paghubad sa mapagbalatkayong lipunan, pagsaboy ng binhi ng pag-ibig, pag tanggal ng mga piring sa mga mata ng hustisya at ang pagbibigay pansin sa nagtatagong kagandahan ng realidad. Nakilala mo sila Andong, Winona, Clandestine, Margaret, Max-Ernest at ang iba pang mga tauhang bumida sa mga kwento ng aming nilikhang akda. Lingid man sa iyong kaalaman, pero parte sila kung paano mo ngayong tinitignan ang lipunan at realidad.

Ang hawak mong dyornal ngayon ay ang ikawalong edisyon ng Kotoba Ichiban. Maaring napunta ito sa iyo---sa maling kamay. Gayunpaman, dahil hawak mo na ito, ipagkakatiwala namin sayo ang mga pinakatatagong lihim na bitbit ng aming publikasyon mula pa (redacted) hanggang sa puntong hawak mo ang dyornal na ito.

Sa paglipat mo sa susunod na pahina, hindi na talaga namin mapipigilan ang pagkabunyag ng mga sikreto. Isa lamang ang aming tanging hiling, ang mga lihim na laman ng dyornal na ito ay manatili sanang lihim sa pagitan namin at sa iyong mambabasa. Huwag mo ng ilagay sa alanganing sitwasyon ang kaligtasan ng ibang tao. Kung handa ka na at buo na ang iyong loob, simulan mo na ang pagtuklas sa mga lihim na nakapaloob dito.

Pero binabalaan kita..

Reijandro Gonzales Editor-in-Chief

TALAAN NG NILALAMAN Dyornal Entry: #1-I am you #2-Bereft #3-Pagkakamali #4-Alanis Morisette #5-Vengeance #6-Mas Masarsa Ako #7-Paradox #8-I forgot to say #9-Diana’s True Love #10-Ang Pulang Mantsa sa Puting Bestida #11-Seeking Solace #12-Rooted #13-Klasrum #14-My Asylum #15-My Refugee #16-Sikret Kowd #17-HAIKU 1 #18-Life Sentences #19-Treinta y Otso #20-WALANA #21-Rekord #22-BAGO ITO! #23-Lesbihonest #24-UNREQUITED #25-Sa Isang Sulok #26-Epitapyo Ni Maria #27-Miss Understood #28-After the End

#29-Confessions of a Dauntless #30-Kahapon #31-Code of Canvass #32-Maskara #33-Hukay #34-Pulang Matinik na Rosas #35-Dadilear #36-JIP123 #37-Sino ang aking ama? #38-Kumpisal #39-HAIKU 2 #40-Manibela ng buhay #41-Para kay Van #42-Rayban #43-Victoria’s Secret #44-I am #45-Durog #46-Doo Doo #47-Avatar’s Yang #48-PINKaboo #49-Doomed #50-Huling Tingin #51-Psychopath #52-Secrets of the Universe #53-The Riddle #54-Victoria #55-ANGAS #56-Ang Lihim ni Poging Ninja

I am You You let me in, now I’m your parasite,

A monster in disguise you meant to hide.

You allowed me stay in your conscience,

See, I haunt your guilt for your concerns.

I knock and keep on knocking out loud

This wall you make, you’ll see I’ll vanish.

You’re not safe with me, Neither I with you.

Try to lose me but still

I win over you while you won’t.

No one gets away from me not even you.

Everyone keeps me

Knowing I cause harm, you all take the risk

So I urge you to envy, lie, steal, and kill.

I’m the greatest weakness you made.

You thought I was your strength?

Shut up or I’ll destroy you.

Dark secret.

PS

BEREF T

I am tired of this life. Of being hurt. Of being left. Of being alone.

Every day is a battle to me. From the second I open my eyes to the moment I close it again at night. Today is just like any other day.

Since we came here in this new city, I feel like an alien . Like I don’t belong here or anywhere else. Our first few weeks here were very hard for us but eventually my mom and sister has already adjusted. They manage to socialize and start a new life. But it’s not easy for me. Not after my dad died and left me with my stepmom and half-sister.

Mom and Rebecca are not the fairytaletype kin . They are not cruel to me. They are very kind to me actually and became much kinder after my father died. But something tells me that what they feel towards me is only sympathy and empathy. Although they treated me as their own , it feels different now. We’ve been a reflection of a happy family for 2 years not long after my dad committed suicide. I didn’t have any idea that he was into drugs nor that was selfish enough to end everything and just leave us. We were devastated. We have

to move on . I know that. But I just can’t.

I face every day with so much difficulty.

I am al ways preoccupied. I don’t perform well in studies leading to me get very low grades.

But that’s the least of my concern . There comes a time when I just break down . I cry more than a river. Some tried to make friends with me but I cast aside myself. I like everything to keep at distance. That way it can’t destroy me. The way my dad’s death destroyed me.

Mom and Rebecca al ways try to cheer me up but as much as I want to cheer myself up, I can’t. I don’t feel like living anymore. I feel so sad, desperate, afraid, lonely, hopeless, bad, sorrowful , depressed and alone. I think that is an understatement of what I truly feel .

I don’t think I can be like this every day of my life. Life? I breathe but I don’t think I live or at least exist. I have to end this suffering one way or another.

Mom, Rebecca, I thank both of you for everything. For trying. I am happy to know you guys are already happy. But the thought of me being happy without my dad just makes me even sicker.

To you who are reading this, I don’t

need you to pity me. I just want someone to hear the feelings I’ve repressed for a long time.

I want to release the pain and sadness that has been festering inside me.

I thought that today is just like any other day. I almost forgot it’s my birthday. And as a birthday gift to myself, I will make a way to be on my dad’s side again . I remember my dad al ways tells me when I achieved something great, “like father, like son”´ then gives me a pat on my back. Earlier before I write this note, I went inside his room and look for the thing he used to end his sufferings. I saw the pills and took it. Will he give me a pat for doing this? Now it’s taking effect. My vision is slowly becoming blurry and --ReiJanGon

PAGKAKAMALI Gym instructor at maskulado, Yan ang pagkakakilala sa akin ng lahat ng tao.

Pwede ding bouncer sa bar sa may Ermita, Na madalas niyong pinupuntahan ng iyong mga kabarkada.

Mababakas sa akin mula ulo hanggang paa Ang katawan ni Machete na inukit noon pa.

Madaming babae ang sa aki’y nagkakandarapa Ngunit wala akong pinapansin ni isa sa kanila.

Career muna bago pag-ibig?

Hindi, dahil iba talaga ang aking hilig.

Ayoko sa mga eba, Dahil ang gusto ko talaga ay papa.

Mayumi at di maka-basag pinggan, Mahinhin at walang arte sa katawan.

Maliit na bewang at dibdib na malaman, Mapulang labi at mapungay na mga mata.

Mala-modelong tindig, Pagdumadaan ako, mga lalaki’y kinikilig.

Mga manliligaw? Marami ako nyan.

Ngunit wala akong sinagot, ni pinagpantasyahan.

Trabaho muna bago pag-ibig?

Hindi, dahil iba talaga ang aking hilig.

Ayoko sa mga maskuladong adan, Dahil isa ring eba ang sa aking mundo’y nagpapagaan.

Reymark Pascual

Alanis Morisette Change is constant.

Jokes are meant.

Satan was an angel.

Opposites attract.

Love hurts.

In this world of ironies What should we believe?

Kaye Mari Maranan

Vengeance

(Entries from Prisoner 91225) #366 Lester,

I regret leaving home and still blame myself for losing you without a word to hear before you abandoned me, too. Alone.

-Julia #426 Lester,

Words can’t surmount this feeling of longing. I miss your smiles, your eyes, your touches and your care. I miss you more than I do the day you left me. I miss you that even if I come back to you, you’ll never be in my arms again. I love you still and I’ll never forget you.

You’ll always be in my heart.

-Julia #653 Lester,

Happy third wedding anniversary, dear.

This makes me miss you more. I still recall our memories ten years ago—our childhood in the orphanage, our teenage work on a pastry shop, our wedding day and all our dates. I miss everything about you.

I want you to know, I want you to hear me once again say “You’re priceless. I love you and I always will. You’re incomparable.” I want you to listen to me. Even once again.

-Julia #729 Lester,

It’s really frustrating to send you messages that don’t really reach you. I still want to hold on. Good night in your morning. I love you.

I’m coming home. I really miss you how I hope we’ll see each other again.

-Julia #730 Lester,

I missed this atmosphere. It’s been a couple of year since we hadn’t met yet I still suffer in loneliness even now that I’m already here. I’m home.

-Julia #759 Lester,

It’s 4pm and the sunset brings radiance on the flowerbed I made for you. It’s beautiful.

Les, I want to be with you. I want to be where you are. I know it’s far more beautiful where you are, sweetheart, just like these flowers are.

Beautiful.

-Julia #802 Lester,

You really travelled so far for almost a year but still you left these memories for me to mourn and cherish at the same time. These scars will stay forever.

Today, I’m going to meet Jane, our friend who took care of you before you left me. I also want someone to talk to. I think she’ll understand me, her husband is in prison for some cause. I know she feels alone, too.

P.S. : I called her to also take the only remnant of your death, the only thing that would only bleed my heart more. I don’t want to see it real but I have to take it. I love you.

-Julia #804 Lester,

Your death certificate has said a lot of things I need to know. A year ago, I remember she said you had a “cardiac arrest”.

She lied. Why did you die, then?

I need to know. I need to know. I need to know.

-Julia #923 Lester,

I had an eye on her. She always goes to your tomb, sits by your flowerbed and sobs sorry. Why?

She’s so ridiculous.

-Julia #924 Lester,

I took her. If she won’t tell me what I want to know, she’ll be hell too early.

-Julia #950 Lester,

I burned your flowerbed. I shouldn’t have mourned over your death. What made you think that I deserve to be hurt like these, huh? Am I not enough for you?

You . You’re both liar. Cheaters.

P.S. : All for love I did.

-Julia #1288 Lester,

I have a cellmate sentenced to death for killing you. Your mistress’ husband. I’m coming next to him. See you on our get-together.

P.S. : Is it hot below there? I guess, I’ll know, too.

-Julia PS

MAS MASARSA AKO Ako ay kanilang pinag-uusapan Ngunit pilit kong tinatago ang aking katauhan Kahit sabihin nila na ang tanging habol ko’y kasikatan Paninindigan ko pa rin ang aking nasimulan.

Mahirap ang buhay ko dahil puno ito ng sikreto Hindi lamang ng sikreto ko, ngunit pati na rin ang ibang tao Hindi ninyo naman ako matatawag na tsismoso Dahil buhay nila ay kusa nilang ikinuwento.

Ako’y nagmamay-ari ng isa sa mga pahina ng libro Na kung tutuusin ay nabasa na nang mahigit isang libo Sa mga taong kailangan ng tulong, ako sa ngayon ay nagbibigay na din ng payo Nagbabakasakali ding ang isang libong mambabasa ay maging dal’wang libo.

At sa tuwing panahon ng pagsusulit, pagbubukas ng aking pahina ay sinisingit Umaasa na mayroon na namang isang PUPian na maghahain ng kwento Na aking idagdag sa baul ng mga sikreto Ako si Mang Tomas, na tulad ninyo ay isang Isko na ang SIS ay sakit din ng aking ulo.

MANG TOMAS CODE

Journalist

1, 177 likes as of 11/22/2014

11:07 am

Joana Mae De Jesus

PARADOX I dont understand How she laughs at the smallest of things; How she manages walking around with her hair messy; How she’s too clumsy; How she finds making faces funny; How she eats a lot and burps like a man; How she always sings aloud with her screechy voice, How she still acts like a kid, How she's always sleepy at anywhere, How she keeps on talking nonsense, And how those big eyes of hers annoys me,

And..

I dont understand How I find myself smiling when she laughs even at the smallest of things, How my fingers itch to touch her hair And put those stray strands behind her ears Just so I can see her face very clear, I also don't know How I find her face pretty Even when she's making faces at me, How the little voice in my head sings along when she sings, And how I want my shoulder to be her pillow when she sleeps, I cannot understand How I keep listening to all the little things she’s saying, And how I find her childishness makes her more attractive, How I keep on picturing her eyes before I go to sleep, How I’d love to stare at her all day and still misses her at night, How I see her flaws and still think she’s perfect, How I’m willing to be with her, along with all her weirdness and still don’t mind.

I just don’t understand How I’ve grown to love her through all these paradox.

-Ayon sa pambobola ni…

JM TOLENTINO

I forgot to say How you make me feel like a kid again On Christmas Morning, Overly excited to unwrap every inch of paper Keeping me from your sweet surprises How you make me feel like you are head cheerleader And I am the one dribbling the ball Not knowing what move I’ll make next But knows that you’ll be there cheering me up Even if I make a hell of stupid mistakes How you make me think I’m your navigator And you’re one of my weird, inquisitive tourists Wanderlusts of things and of places unknown Who knows nothing but asks of everything Teaching me that it’s always better to speak up of what I know, Rather than keeping both my mouth and my mind shut.

How you make me think that I am your student, And you as one of my bloody professors, Dropping ton loads of shit that make no sense in the real world, Pushing me to the limits, that are overwhelming as fuck, Because you believe I can, Because you know I can.

I also forgot to say, That I didn’t forget. I never do.

I just, kept it a secret.

-Nixtin

Diana’s True Love Janina Sanico

Ang Pulang Mantsa sa Puting Bestida

Sabado. Araw na naman ng paglalaba. Dali-dali akong gumayak para pumunta na sa bahay nina Rica upang masimulan na ang trabaho. Maaga pa naman ngunit tama lang para sa gawain.

Bago ako umalis ng bahay ay sinigurado ko namang nasa pustura ako saka nagpahid ng foundation at lip tint. ***

Pagpasok ko pa lamang sa itim at may kataasang gate ay damang-dama ko na ang pagod na mangyayari buong araw. Tuloy napasapo ako sa’king noo at marahang tinabing sa likod ng tenga ko ang ilang hibla ng aking buhok na gumagambala sa’king mukha habang nakapamaywang na napahinto.

Mula rito sa hardin na kinatatayuan ko’y natatanaw ko na si Rica na nakadungaw sa pasilyo sa taas. Ngumiti ako at kumaway nang mapatingin siya sa ‘kin. Kahit dito sa malayo ay napipinta ko na’ng may mali sa aking matalik na kaibigan. Habang nakapatong ang mga braso nya sa ibabaw ng pasimano ay ngumiti rin naman siya pabalik sa’kin ngunit ni hindi man lamang umabot sa kanyang mga mata ang bahagyang pagkurba nito. ***

Matapos kong maibabad ang mga puti niyang damit ay saka ko naman pinaikutan sa washing machine ang mga mapuputla niyang unipormeng pang-tourism.

Napansin kong lumalaylay pala ang may kahabaan kong pulang buhok sa pinaglalabahan kong tubig kung kaya pinagpasyahan kong itali muna ito. Habang ipinupusod ko ang buhok ko gamit ang lastikong kanina’y napulot ko sa paglalakad papunta rito ay biglang dumating si Rica. Dalidali kong ibinaba ang mga kamay ko sabay hila sa sando at maikling shorts na suot ko upang ayusin.

Nakasandal naman ang kaliwa niyang balikat sa pintuan habang nakapulupot ang dalawa niyang braso sa harap. Nakatuon sa akin ang malalamlam niyang mga mata. Umiwas na ‘ko ng tingin dahil hindi ko rin alam kung anong reaksyon ba ang dapat kong ipakita. Hindi rin kasi ako sanay na ganito ang kaniyang aura. Sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa pamamagitan ng pagkukusot ng mga damit na pinaikutan ko kanina.

“Uuwi na raw sina Mommy at Daddy dito.” sambit ni Rica. Mababakas sa tono ng boses niya ang lubhang kalungkutan na wari ko’y may iba pang emosyong natatago rito.

Hindi ko maintindihan. Bakit parang malungkot niya itong binabalita sa akin? Sa pagkakakilala ko sa kaniya’y labis ang kasabikan niyang makita ang mga magulang niya.

“Oh, edi keribels na. At least may kasama ka na dito. Di ba nga dapat masaya ka?” sagot ko na may halong sigla sa tono—nagbabaka-sakaling mapangiti ko man lamang siya pero“Yun na nga eh, gusto kong magsaya….gusto kong mas

mapasaya sila sa pag-uwi nila from States p-pero…pero…”

Ilang beses din niyang ikinurap ang mga nangigilid niyang luha nang sa gayo’y hindi na mag-umalpas pa ang mga ito.

“Pero ano?” tanong ko sabay angat ng dalawa kong kilay habang bahagyang nakatungo. Nag-iintay ng sagot.

“Halika, may ipapakita ‘ko sa’yo.”

Nagpunas muna ako ng kamay bago sumunod sa kanya paakyat ng silid at panandaliang iniwan muna ang trabaho. ***

Pitong taon na rin akong namamasukan dito kina Rica bilang taga-laba mula ng umalis ang mga magulang niya patungong States para magtrabaho. Sa isang lingo ay uuwi na rin sila rito subalit–

“Buntis ako…”, sambit niya. Nakakapit ang kanyang kaliwang kamay sa kanan niyang siko at sa kabila’y tangan naman ng nakababa niyang kamay ang puti niyang bestida na may pula at nagkukulay-kalawang na mantsa. “…a-ayaw akong p-panagutan ni Andrew.”

Ngayo’y humahagulgol na siya at nagdadalwang-isip na na tumingin pa sa akin ng diretso.

Sa totoo lang ay nahahabag ako sa kaniyang kalagayan at sa sanggol sa kaniyang sinapupunan. Kasi’y pinalayas naman ako ng Tatay sa bahay dahil hindi niya matanggap ang sitwasyon ko. Ni hindi man lamang ako naipagtanggol ng Nanay dahil bugbog-sarado na rin siya kay Tatay ng mga oras na ‘yon. Sa madaling sabi, alam

ko yung hirap at sakit na walang magulang sa tabi. Hindi ko na rin napigilan ang pagluha.

“N-nagmakaawa ak-ako kahit para sa bata na lang sana pero iniwan niya ko dahil hindi raw naman…” nag-atubili siyang ituloy ang kaniyang sinasabi ngunit sinubukan niya pa ring sabihin ng diretso. “…iniwan niya ko dahil hindi raw naman talaga niya ko minahal.Bes. Ang sakit sakit.” Humihikbing yumakap sa’kin si Rica ngunit heto lang ako at nakatayong parang bato, nagpipigil pa rin ng mga luha na tila nakabara sa lalamunan ko pero patuloy pa rin naman ang mga ito sa pagdaloy kahit anong pigil ko.

Nasusuklam ako kina Tatay at Andrew. Wala silang pinagkaiba. Gaya ni Tatay, hindi rin nagmahal ng totoo si Andrew at naaawa ako para sa kaibigan kong si Rica. Sa pitong taon ko rito’y pitong taon din kaming naging matalik na magkaibigan. Tinanggap niya ko sa kabila ng sitwasyon ko, itinuring na pamilya at kapatid.

Ipinaramdam niya sa akin na may nagmamahal pa rin sa’kin…na hindi ko na kailangan pang mangulila pa sa mga taong nawala sa buhay ko. Sa loob ng pitong taong yon, ngayon ko lamang siya nakitang umiyak at masaktan ng ganito.

“Bes, nahihiya akong ipalaba ‘to sa’yo… narito sa bestidang ito yung bahid ng karumihan ko. Ni hindi ko maitapon dahil ito na lang din yung iniwan ni Mommy bago sila umalis. Bes, sorry hindi ko agad sinabi sa’yo.” Umiiyak pa rin siyang nakayakap sa balikat ko. Marahan kong tinapik-tapik ang likod niya at niyakap na rin siya habang hinahaplos ang buhok niya.

“Girl, ano ba? Yun ngang may leak mo nilalabhan ko ‘di ba? Yan pa kaya? Shh.. Sige na. Tahan na, ha?”

Sandaling sumingit sa usapan ang katahimikan at tanging mga hikbi na lamang niya ang maririnig.

Humiwalay na siya sa pagkakayakap sa’kin at saka binitiwan ang puting bestida at hinayaan itong malaglag sa sahig. Hinawakan niya ang dal’wa kong kamay habang lumuluhang nakatingin sa’king mga mata.

“M-Marky… pwede ka bang magpaka-lalaki para sa’min ng magiging anak ko? Please, Bes.. p-please..

Parang awa mo na. Please.”

Katahimikan.

PS

Seeking Solace

y Realities Fragile Fantasies, Sturd my boundaries Crushing, cruising within th’s trail hurts In this world where tru And Fantasies do not for torrid Must I sacrifice fiction truth?

Jerlyn Comendador

Rooted

Jean Mariez Tolentino

Klasrum Sa loob ng silid, hindi ka nag-iisa Maaaring higit sa tatlumpu ang iyong kasama May ngumingiti at tumatawa Mayroon ding mas gustong mag-isa Oras ay lilipas at iisiping kilala na sila Teka! Sandali! Sigurado ka ba?

Tao ay kabuuan ng iba’t ibang perspekto Nakita mo na ba ang lahat ng mga ito?

Ang tahimik ay tahimik ding nagmamasid Ang palangiti’y maaring may tinatagong sakit Huwag mong husgahan sa unang tingin Dahil tao’y magaling magtago ng lihim.

Ang magaling ay may tinatagong inggit Naiisip mo bang maaring sa mukha nila’y nakasabit Maskarang nagkukubli ng lahat ng sakit?

Lahat ng sakit na sa sarili’y pilit na iniipit.

Sa klasrum ay hindi ka nag-iisa Hindi rin totoo lahat ng iyong nakikita Hindi rin kasinungalingan ang hindi abot ng mga mata Dahil tulad nila, may sikreto ka rin hindi ba?

Sino ba ang malinis sa loob ng silid?

Gayong lahat nama’y sarili ang mas pinagtitiwalaang higit Dahil may mga bagay na hindi kailangang isambit Tulad ng mga bahong sa ngiti mo’y nakasipit.

Marian Obog

My Asylum June 20, 2010

I am here in this plain white-painted room.

Alone. Only this black pen, tiny notebook and the table where I write accompany me. The only thing I know is the date today. Thanks to this notebook for providing me this very least information, the only information it gives me actually, as if it can answer all my questions.

There’s my bed over there. A bed that will surely give me a backache. There’s only one window, maybe four feet high from the floor which solely gives light to this room. I don’t know why my parents let those people bring me here. I don’t even know why I’m here or why I should be here.

June 21, 2010 So I am the one who should be keeping up with the date.

The man who was wearing a white robe which seemed to be a lab gown and white gloves kept on asking me stupid questions. So I got mad at him.

I was the one who was supposed to be asking him.

Why on hell I am here? And what part of hell is this place?

June 22 2010

It’s my third dead-boring day but I haven’t figured things out yet. This is bloody buggin’ me. I shout, scream and howl, desperately hoping that someone can hear me and free me.

Though the food they bring to me thrice a day

tastes good, it doesn’t help me at all.

June 23 2010 Oh, I thought I would finally be freed out from this hell.

I played asleep when I heard footsteps outside my door. I thought it would be the man-inlab-coat again. The door opened then he entered.

But I was wrong. The pronoun I should have used was ‘she’.

“Hey, wake up now. You smell like a bad wolf.” She giggled.

“Shower’s calling you.”

I immediately got up. I was lost for words when I saw her. She’s probably the prettiest lady I’ve ever seen. Like a flower that has bloomed in a barren land. Like a snowflake during autumn season.

I couldn’t speak to her all the way when she led me to a shower room and brought me back to my room. Before she left, I gave her a faint smile.

June 25? 26? 2010

I don’t know how many days had passed.

I just woke up one morning without my notebook on the table. They took it away from me. I wept loudly. I threw the table, punched the wall and kicked the door. I was so furious with them for stealing the only thing I have.

This morning, the blinding rays of light woke

me up. I sighed with relief when I saw my notebook.

I scrutinized it checking for something who knows what, maybe a torn page? Fortunately, it’s same as the last time I used it.

I can no longer keep up with the only thing I know. ***

I don’t know the date as much as the reason why I’m here. I need an answer. They owe me an explanation. But instead of answering my question, the man-in-lab-coat threw me with accusation the same question he asked me couple of days ago. “Do you remember Sabrina?” “Who is she?” “Why did you do that to her?”

I don’t know who she is. I can’t remember her. I didn’t do anything to her. With my anger, I clouted the man. I hit him. I screamed victoriously.

I laughed so hard. Then two men entered in, they seized me in my arms. The man-in-lab-coat sought revenge and was holding something as his weapon against me. Something bit me in my neck then I fainted. ***

I woke up yesterday and found out that they took my notebook away again. I wonder why they are secretly stealing my notebook. I only write for the sake of fighting off the wearing thin of my sanity. What do they want to find out with me?

This morning, the man-in-lab-coat entered my room accompanied by the lady that visited me last time. She’s beautiful as ever. I didn’t want her to leave me again. Not anymore. I want her by my side. I can spend the rest of my life here as long as I’m with her. I struggled to touch her, to keep her in my arms, to taste her lips. I fought hard.

Then I fainted again. ***

I really can’t sleep. I want to leave this fuckin’ place and be with the girl forever. I was just staring outside my window up at the sky when I heard footsteps coming not only from one. As they were unlocking my door, checking me every night, I immediately pretended to be asleep.

“Why is he here?”

“What a smart question.” answered the other trying to hide the sarcasm. “Maybe because he’s a mad man?” then they laughed.

“I heard that he killed his girlfriend Sabrina.”

“Because the only girl she loved, wanted to split up with him. He pleaded, begging not to dump him but the girl adamantly decided to break up with him. He couldn’t take it. He had his hands covered with the girl’s blood. End of the story.”

“Where are his parents?”

“Left him. Went abroad because of what happened.”

***

I am alone but I’m not a killer. I didn’t kill anybody. I can’t remember anything. I know that I’m here, maybe for vacation? Yes. My parents will be here soon to get me. Then when I get free from this place, I will ask the lovely girl to marry me. We will live happily ever after. ***

Something’s bothering me. The conversation between the men is lingering in my head. I’m not a killer! My parents love me! I don’t know what they are talking about. I never murdered anybody. I am not crazy!!! UUGHHH!! ***

I was waiting eagerly for the door to open. Waiting for my girl. The door opened but unfortunately, it was not my girl who entered.

The man-in-lab-coat.

I stepped back, afraid of his syringe.

“Don’t worry I won’t hurt you” “Why are you here? Why am I here?”

“Just visiting you and begging you sorry for what happened last time” “Ok it’s alright. Just tell me the real reason why I am here. I’m not a killer. Believe me! I’m not a killer.

I am not insane! I am as normal as you! I can think clearly!”

“Calm down. I know you’re not. Of course I do. You are here for .. for .. vacation. Yes, for vacation.”

“So I can leave this place anytime I want?”

“Of course, but not now. Ok? Maybe tomorrow or the day after tomorrow. Your parents will come here to fetch you.”

“I can’t wait to see them. By the way, where is the lovely lady you bring me last time?”

“Ah, Sabrina?”

There’s a sudden paused. Something crossed my mind.

“Ah yes, my dear.. ” I blushed.

“She’s gone. I really think she’s afraid of you because of what happened.”

With his words, I felt so guilty. Did I scare her the last time we met? I got mad. I flew into a rage. I could hear the man trying to calm me down.

I sobbed with anger. I got a clutch on the man’s neck. I couldn’t stop myself from hitting him. I ran my hands to him, searching for the syringe. I didn’t know what happened next. All of a sudden, blood spilled out. It created a crimson pool of blood. I killed had killed him. I stabbed him with the syringe for the umpteenth time and finally killed him with my fist. I heard the man sobbing in pain but my wrath deafened me. Something flashed before my eyes.

I can now remember Sabrina, my girlfriend.

My ex girlfriend. I killed her just like what I did to this man. I can now remember how my family left me in this darkest time of mine. ***

I am alone. Only this black pen, tiny notebook and the table where I write accompany me. There’s my bed over there. A bed that gave me a backache. There’s only one window maybe four feet high from the floor which directly shedding light to the lifeless body of the man lying on the floor. I am no longer insane but I wanna be insane forever.

I don’t want to evoke these tragic happenings in my life. I am a killer.

I can hear the footsteps of the people outside this room. When they find out what I did, they would free me from this room. I would finally be out from my asylum and be sent to another one.

To a prison cell.

ReiJanGon

My Refugee June 10, 2010

I am not alone. But I feel so. I have my parents living in the same house but they never miss a day without quarreling. There’s nothing I can do with that. Fortunately, I am getting used to this kind of situation.

June 11, 2010

I woke up this morning due to the hubbub of my parents. From my mom’s hands, the antique vase travelled across the air trying to hit my dad in the face. Then my dad was shouting at her.

“It was your entire fault. You’ve been a very irresponsible parent. I regret marrying you!”

I didn’t mind them. But our neighbors did.

Their shouts and curses to each other were so loud to the extent that it can wake up the whole village.

June 15, 2010 There’s nothing remarkable happened. Just the usual day, parents had a tiff; I prisoned myself to my room and felt so alone. If only Steve were still with us.

June 18, 2010

I just woke up crying. I really miss Steve.

I really do. My parents’ anger, which has festered in, doesn’t help us at all in this situation. It’s just making it worse for all of us and I can’t take it

anymore. I won’t spend the rest of my life in this hell-like house. I need to get a life. I’ll look for a job.

June 19, 2010

I got home late last night. Finally, before the sole of my shoes gave up, I landed a job in a mental institution.

Tomorrow will be the severest fight of my parents. I have to get up earlier than the sun so I can leave the house as early as possible.

July 20, 2010

I woke up early but the sobbing of my mother was earlier. My father was still in deep slumber. I approached my mom and gave her a hug.

The hug she never felt ever since my brother Steve died.

Today is supposed to be the 11th birthday of Steve. They’ve been blaming each other for the tragic incident that happened to my brother. My younger brother died 2yrs ago when we spent our summer vacation in our rest house. My parents really couldn’t just leave their works. Steve was nagging them to join him boating as they promised him but they were so busy taking phone calls and replying to emails. I had wanted to join him but I, too, was busy finishing my research works as an intern. I told him to stay and don’t go alone but he’s really disobedient. I can’t relive the memory of

that incident because it only intensifies the pain.

July 23, 2010

It was my first day of work. I am the assistant of Dr.Bergamo. I was asked to visit the patient who’s just recently’ admitted, named Hugo, and gave him time to clean up himself.

When I entered his room, he was still sleeping. But when he heard me, he eagerly got up. I didn’t expect him to be handsome. His shabby hair though fell covering his vivid brown eyes looked untidily sexy. His eyes were full of emotions urging me to stare at it and see his deepest and farthest feelings. He never uttered a word throughout the time I’ve been with him. But before I left, he gave me a seductively rueful smile. He’s undeniably handsome.

July 24, 2010

I learned the real story of Hugo.

Dr.Bergamo told me that Hugo killed his girlfriend, who coincidentally has the same name with me. He really loved Sabrina, not me but the other one, but she broke up with him. He was madly and deeply and terminally in love with that girl so he had done this terrible mistake of killing her. But I am not afraid of him.

While Dr.Bergamo was on the middle of his story, I felt his hands wandering on my left thigh.

To stop him without being fired out, I excused myself and left his office.

July 27, 2010

Dr. Bergamo asked me to join him visiting Hugo in his room. He thought that maybe seeing a lady might trigger something in Hugo’s memory that would help him. But it turned out that it was just a bad idea.

The moment we entered, Hugo stood up and struggled to get close to me. I see his eyes longing for love, attention and understanding.

He’s beautiful rather than frightening in its fury. I wanted to comfort him in my arms but Dr.Bergamo, without any second thought, tranquilized him.

July 29, 2010

Dr.Bergamo is the most lustful man living.

I feel stark-naked when he is staring at me. I am trying my best to avoid him but he is my boss.

There’s nothing I can do with that. I have to bear all the immorality he is doing to me. But the next time he attempts to abuse me, I swear. I’ll put him six feet under breathing.

August 4, 2010

When I was about to visit Hugo, my colleague told me to drop by Dr.Bergamo’s office because the barbaric immoral doctor wants to talk to me.

I was solemnly praying while I’m on my way to his office. Doubt lingered in my head. Am I gonna enter this room? Or just runaway and leave

this place? But I was already on the door.

“Goodmorning Dr.Bergamo” “Oh, nice to see you Sabrina. Would you mind closing the door?” I was so stupid I closed it.

“So Dr.Bergamo, why did you call for me? I don’t think you have another story to tell? I am not interested so please do excuse me” “Oh no, no. Of course no.” His hands were on my face.

“Please Dr.Bergamo, with all due respect, I am just your assistant here so would you please...” He cut me off.

He kissed me and I slapped him on his face.

“You are the one who should be admitted in this mental hospital! You are out of your mind! I can’t take this anymore. I’m outta here!”

As I walked out the door, he grabbed me and forcefully kissed me. He did his best to unclothe me but I fought back. I won’t let anyone to do this kind of shit to me. I saw his eyes flaring with lust and desire. I felt his vein craving for sexual pleasure. I struggled to reach his weapon.

The weapon he used against Hugo. I grabbed hold to the tranquilizer. I powerfully injected it to him,

not only once but to the extent that I almost killed him.

I left his office with tears running down my face. I ran down the hallway. All people’s eyes were on me but I didn’t care. I just have to get out of this misery. That was the only thing on my mind.

I finally escaped from that nightmare.

I will obliterate all those memories of agony and aguish. I am no longer on the brink of abyss. I will forget everything that might remind me of Dr.Bergamo. But how about Hugo?

August 6 2010

I heard from the news this morning that Hugo killed Dr.Bergamo. I don’t know what I feel.

Fear. Sorrow. Pain. Sadness. Pity. And somehow, I foolishly let a spark of hope flame to life. He will now leave the dead room that served as his asylum.

He will be caressing the cold bars of his prison cell.

It would be stupid for me to wish that he’s still a mad man so he can escape this new jeopardy but I will make him feel that the whole world didn’t turn on him. He is now my refugee.

ReiJanGon

Sikret Kowd Tingin sa kaliwa, tingin sa kanan Konting silay pa sa papel ng kaibigan Katabing makulit, panay ang kulbit Magtatanong na laang siya pa ang galit Buti pa mga matatalino makakasagot kahit pikit E ikaw ngayo'y sa patalim kumakapit Nagnanais na kahit tres ay makamit Kanya-kanyang paraan Para blangko sa papel ay mapunan Diskarte raw ang tawag diyan Pero bago tapusin ang tulang nasimulan Isang katanungan ang aking iiwanan Sana masagot mo aking kaibigan Tunay nga bang may natutunan Kung ikaw ay nangopya lamang?

Rosaleen Agojo

Singing songs of praise Proving you're holy as saint Kill you hypocrite!

I st ill That insist I am som ethin g to Rea lity chec you k -JM

-Reymark

Universe’s highways Trenches and deepest oceans I flew and drowned, sshh.

-PS

Manhid o torpe Pili ka sa dalawa Ako assuming -Iyah

One plus one is two Forever takes me and you I’ll prove it to you -Marian

T housand promises A hundred more still unsaid How much remains true?

-Kaye

t servan ithful r from a f is H he loving Here, ce distan bidden love or f This -RJG

Labing may ngiti Maskarang palamuti Hapdi’y nakubli -Reymark

People believed him Told them I was gay, paid him Really, I was raped -LP

I am superman Fighting villains, saving lives But lose sanity -Jerlyn

Life Sentences I love her, yet emotions will never win over justice. * * * I open my eyes and there’s that man helping me to get on my feet, my right arm hanging on the back of his neck. My body is shaking. Everything is dark and blurry. I can hear people talking but can’t understand any single words they utter; I think I am completely knocked. As we keep on walking, a loud sound of siren is approaching-- it’s the ambulance. I am still bewildered and can’t remember what have had happened.

There’s a thick red fluid flowing freely on the floor, I follow where it comes from. . .’No no no no no no. . . `He is dead! His pale and cold body lies on the floor. I’m freezing.

Everything goes black and it’s now only me standing here and my dad lying on the floor. My world stops turning. I can’t hear anything only my heart beating so loud and fast. My heart is pounding out of my chest, my entire body is wrecked and throbbing, tears blind my eyes and I fall to the floor frantically.

“Daaaaaaaad!!!” I’m screaming hoarsely that my throat burns.

I want to touch his body. I want to see if he’s dead or just unconscious or just… whatever but not dead. I don’t want him to! But the officer grabs me before I could leap at my dad’s side; I look over my shoulder and watch his helpless body being observed by the other police officers.

What happened??

Rolling and searching my eyes for any clue, I notice the crowd of people at our front door and it’s. . . ’Mom!?’ Both of her hands handcuffed and her left arm tightly grabbed by the policeman, white-face, and eyes bulge and wet.

I’m trying to remember everything, I squeeze my eyes shut but my head aches and I can’t think of it. Only I can hear their voices screaming at the top of their throat, so loud that it breaks

me. I can’t see. I can’t hear. I can’t breathe. * * * “Just make a wish, wish from your heart and it will come true.”

I closed my eyes and held my hands together across my chest, just like I’m praying and I fervently wished under my breathe then I lodge the penny into the wishing well.

I was then only five years old when that clown asked me to wish on that well during my cousin’s birthday party. During that time my pain and anger towards him were so untarnished and spanking new. I hated him because he didn’t buy the gift I wanted, because he didn’t make it in my birthday and because he didn’t keep his promise that we would go to the park the day before my cousin’s party. But I was just too young and innocent way back then, I didn’t have yet any idea that my reasons were so nonsense to wish that kind of thing.

And, I couldn’t also believe that, that wish would be granted and that of so many people, that’s her!! My mom did make my wish possible. * * * Dad is gone, for real. He will never come back again; our life will never be the same again. How am I going to stock myself alone in this place? This place where everything happened. Those cherished moments and that tragic moment.

There’s a sudden pang, then I fumble on our coffee table and find that baby blue colored photo album flooded with memories, crafted and designed by my mom. With trembling fingers I flip the cover and there’s my dad and my mom, me inside her womb. They’re both wearing a smile. The next photo is me in my stroller, then us during my grade school graduation; the next one is blurry because my eyes are watery, my mouth starts to quiver and sob escapes my throat. Everything is perfect, no…

WAS perfect. * * * Pictures can’t capture everything. When you have that special person that you really cherish in your life, it feels like forever.

But it’s not. When everything’s gone, your only hope is to fill the spaces in your head, pick those memories and colors till you create that wonderful scenario. It’s like you’re trying to complete the jigsaw puzzle, trying to find the piece that will fit. * * * I don’t know if I can make it, what am I gonna say or do when I get there. My body’s shaking, I want to sink now. I want to disappear. But I am here, I’m already there.

We’re now sitting across each other, but we are not looking at each other, her head towards the floor. I’m looking over her shoulder, I don’t want to see her face or meet her eyes.

I loved her and hate her. I keep my fist clench and I’m having this sick feeling, I don’t know what I am feeling right now.

I want to wrap my arms around her, I want to stop her from crying and set her free. But I also have this urge to slam into her face, wanting her to suffer and feel the torment of what she did. It’s been a half hour and yet we’re still not saying any words. I hear a gasp of breathe, a deep breath and look at her 'no. . .please no’. I want to run now, my jaw sets stubbornly fighting my tears. Her eyes locked in mine and I can still see love inside that green eyes. Her eyes are swelling from days of crying because my dad died or because she killed him, but I still can see that innocent and round eyes of her. “I love you, you know that” she makes gasps and sob escape her throat. I’m about to break in any second, I can feel it. My eyes starts to fill and my mouth drops open to say something. . .then I just forces a swallow. She grabs my hand and her fingers are digging into my skin, “Don’t hate me. I love you” But I wriggle my arms with all my energy. “STOP!” screaming in her face then I turn tail and run. I’m crying too hard, tears

keep on flowing and it’s hard for me to breath. I should be happy, happy that she’s paying back. I can’t tell if these tears are for happiness or sadness, maybe that’s what they call it 'Joy and sorrow share the waters.’ * * * I wake up coughing and gasping for breath, I can’t get air into my lungs then I hunch over the bed. Everything is dark and blurry, I can hear their cracking voices singing songs, the room is filled by smoke and there’s that weird smell-a pot maybe.

I’m sweaty, flushed and out of breath from my nightmare that tortures me every night.

The door swings open and Dad clamors, he’s about to give me a fist but my Mom stops him and they have a fight over.”What’s wrong with you!? What the eff did we do to you to be like that!?” Who’s this man? He is not my dad!

That monstrous creature is not my dad. He is still yelling at me, his eyes bulge and full of fire, it’s burning.

I’m starting to feel dizzy and the voices in my head are screaming, they’re not just two or three, there are hundreds maybe. At any moment this monster might kill me, he’s gritting his teeth and his face is so red.

There’s a fire and my heart’s burning and suddenly every pains goes back. 'I did everything to make them happy, study well, graduated as an honor student and always make ways for them to be proud of me. But still, they can’t love me the way they love their true child. I am suck with this! And I know that I will never win their love.’

Hairs stand up on the back of my neck, I touch something sharp…he’s still yelling and getting even madder now. Cold air damps my skin; I can’t feel anything but coldness. I run fast as my mind does, as fast as the E chemical reaches my brain.

Someone pushes me and I slam at our kitchen’s sink, I hit the edge and everything gets blur. I try to open my eyes and there

she is, taking out the knife I stabbed at his body.

Everything is red‌ then black. * * * Every sinner must repent. My Mom suffers in jail for me, and I--I am being tortured by that nightmare, nightmare that shakes the truth. * * * Even if it’s tough and scary, even if you know that the person you love might hate you or judge you, even if you lose them, sometimes we have to do something for our loved ones because that’s the least we can do.

She loves me, and love wins.

Laarni Villasanta

Treinta y Otso

Ibat-ibang pagkain Sa mesa’y nakahain ‘Di alamang uunahin Desserts ba muna o kanin?

Sari-saring ulam Lahat ay nakakatakam T’yan ay lalong kumalam Kailangan ng lam’nan Pagtingin Umaapaw Pagkaing Mistulang

sa plato ng todo ibinanto pangdalwang tao

Lahat ng pagkain Na sa mesa’y nakahain Hindi sasayangin Maging balyena man sa paningin Ayan Kung Kung Sukat

na ang sikreto ko bakit nagkaganito ako bakit ang bewang ko ay treinta y otso

Joan Estrella

WALANA Nagpaalam ka mahal ko Bumitaw sa akin at humayo Mga mata kong nanlalabo't namumugto Sa lahat ng iyong ipinangako Tibok ng puso nati'y iisa Pero bakit mo ako iniwang nagdurusa?

Patuloy akong umaasa Sa mga huwad mong salita "Hindi kita iiwan, mahal kita" Nagtiwala akong lubusan sa iyo Malay ko bang ikaw ay manloloko Sa pagdaan ng paghihirap kong ito Sana'y aking mapagtanto Pagkakamali kong ikaw ay ginusto Nasaktan, nakalimot, nakabangon Masayang nagpapatuloy ngayon Walang bakas ng mapait na kahapon Bigla ka namang darating At ako ay guguluhin Sasabihing, "Patawad ,sana naman ay iyong muling tanggapin" Patawad din sa iyo kaibigan Pagmamahal ko'y naglaho ng tuluyan Akin nang napag aralan Mabuhay ng hindi ka kailangan -Para sa taong umalis ng walang dahilan at bumabalik lang dahil may kailangan.

Marille Benedictos*

Rekord “Oh! Anak, inumaga ka na ng uwi ah ? Saan ka ba nanggaling ? Kumain ka na ba?” sunod sunod na tanong ng ina ni Tomas pagtapak pa lamang nya sa pintuan ng bahay nila.

“At bakit ang dumi ng damit mo?” pahabol pa nito.

“O…” putol na pagsagot ni Tomas dahil sa narinig niyang malalim na pag ubo ng kanyang ina. Kaya’t imbes na sagot ay tanong muli ang ibinato nya dito.

“Nainom niyo na ho ba ang gamot nyo?”

“Ubos na eh, hayaan mo na’t kaya pa naman,” nakangiti ngunit mababakas ang paghihirap na sagot ng kanyang ina.

“Kung mas maaga lang sana akong nakapagtapos, mas maaga sana akong nakatulong. Hindi sana ganito. Hindi dapat nagkaganito.” *** Naalala ni Tomas na dapat na nga pala siyang matulog dahil may pasok pa siya sa trabaho. Dahil na rin sa pagkagustong makatulog agad ay pinili niyang makinig ng musika mula sa cellphone niya.

[PLAY] (Secrets – One Republic) I need another story.

Something to get off my chest, my life is kinda boring.

It’s something that I can’t confess…. …..This time, don’t even need a perfect line, I’m gonna give all my secrets away.

[NEXT]

Dito na lang muna tayo, maaga pa naman.

Bubungangaan lang ako ng asawa ko pag nalaman niyang hindi ako nakasweldo. Ganyan talaga, kaya ikaw pag pumili ka ng aasawahin siguraduhin mong yung sasaya ka talaga. Yung tipong alam mong hindi ka na hahanap ng iba kasi sapat na.

Mas maganda din kung yung may kaya na sa buhay para dala ka na sa pagyaman. Kaya lang karamihan sa mga ganon matapobre ang magulang kesyo akala mo laging nanakawan. Sabagay, hindi mo din naman sila masisisi. Marami na talaga ang malikot ang utak, pati kamay ngayon, sa hirap ba naman ng buhay. Oh? Paano? Itong toma natin ikaw na muna ang sumagot ha ? Sa isang linggo pa yung tiba tibang kita eh. Wag kang mag alala babayaran kita, igagala ko pa kayo ng ina mo. Manghihiram pa nga pala ako kay Misis ng pamasahe bukas. Bakit ka nailing? Bayaan mo na, mabait yun, gagawa yun ng paraan.

[PAUSE] Nagtatakang napabalikwas si Tomas sa kanyang pagkakahiga upang tingnan ang kanyang cellphone.

Parang may kung anong nagtalunan sa dibdib nya ng maisip nyang baka nairecord ang usapan nila kagabi. Dala na rin ng takot at pagkalito ay pinilit nyang tapusin ang pakikinig.

[PLAY] *tunog ng nahulog na barya* Ano ba naman yan?

Mamaya ka na magbilang ng salapi mo. Makinig ka muna sa kwento ko. O baka gusto mo ding magkwento? Matagal tagal nadin tayong hindi nakakapag inuman eh. Hay naku! Ganyan ka pa din, napakamisteryosong tao. Kanino ka ba nagmana? *malakas na paghalakhak*. Bweno ako nalang ang bangka. Nasaan na nga ba tayo ? Ay! Alam mo ba ang swerte ko nitong nakaraang lingo?

May mga bago akong nakilala. Aba eh mayroong magandang alok sa aking trabaho. Kumbaga sa mga katulad kong gusto ay easy money kung ika nga nila , saktong sakto eh. Kailangan ko lang daw maging maingat at matinik, tiyak na yayaman ako.

Malalasahan ko pa ang langit ng may diskwento.

Aba eh kung dati kailangan kong magbenta ng gamit makatikim lang ng droga, ngayon, hindi ko na gagawin yun. O hindi ba? Magandang balita, May naibigay na nga sa aking paunang bayad.

Wala na daw atrasan to. Gusto mo bang ipasok din kita? Kaso hindi kaya ng sikmura mo ang mga ganitong uri ng trabaho, wag na lang.

Oo nga pala, alam mo ba yung sinabi ko sayong tipo kong babae. Ang haba pa nga ng sermon mo noon eh, may kasama pang pagbabanta. Ewan ko ba sayo.

Nakaiskor na ako dun kahapon, sapilitan syempre.

Tapos hindi ko na matandaan ang mga pangyayari. Ang tanda ko lang lulong ako sa droga noon, sayang nga . Pero alam ko siya yun eh. *tunog ng nabasag na baso* [PAUSE] [REWIND]

Nakaiskor na ako dun kahapon, sapilitan syempre.

Tapos hindi ko na matandaan ang mga pangyayari. Ang tanda ko lang lulong ako sa droga noon, sayang nga . Pero alam ko siya yun eh.*tunog ng nabasag na baso* *tunog ng pagtumba*

Teka! Ano to ?

Bakit? Tomas? Bakit?

Talaga bang hindi mo alam kung anong kademonyohan ang ginawa mo?

Maawa ka! Parang awa mo na !

Wag mong banggitin ang salitang hindi mo alam ang ibig sabihin. *mahaba habang tunog ng paghila* *malakas na lagabag* *mahihinang ingay*

[STOP] Dala na rin ang panghihina at panghihina ant pagkagulat, nabitawan ni Tomas ang kanyang cellphone ng marinig ang pagsigaw ng kanyang ina.

“Tomas! Tomas! Halika dito! Bilisan mo! Ang kapatid mo nagwawala na naman, kahapon pa ‘tong ganito.”

“Ano bang gagawin ko? Ano bang nangyayari sayo? Kausapin mo ako!”

(Wag po! Maawa po kayo! Wag po! Itaay!)

[DELETE] Jerlyn Comendador

BAGO ITO! Ako`y naririto upang mag-aral at makapagtapos Hirap ng magulang sa tuition,damit at sapatos Nagbago ang lahat at sumabay sa agos Ikot ng baso, Empi at kwatro kantos Sa panahong saya ang dulot May oras na akoy nakalimot Pinawi ang init sa ilalim ng kumot Di alintana aral na mapupulot Sa mga nangyari di pa na kuntento Hanggang sa umusbong mga kwento kwento Nagbunga na ang tinatagong sikreto Sa mura kong idad isa na akong BAGITO! Von Layag Natividad

LESBIHONEST ALAM KONG BINABASA MO ITO KAHIT HINDI KA NAMAN INTERESADO GUSTO KO SANANG IBAHAGI SAYO ANG AKING MUNTING SIKRETO NAHIHIRAPAN KA NA BA AKO DIN SA PAGSUSULAT NITO AT KAHIT GANITO AKO KAGWAPO AAMININ KO BADING AKO

Joana Mae De Jesus

UNREQUITED I loved you, I cared for you, I stood all along beside you, I tried to understand you, I did not forget about you, I fought for you, Because I can’t live without you, I gave you everything, I’d forgiven everything you did against me Hoping you’d not do it again, I always try to prove that I’m serious with this thing Between the two of us, And then, What I’ve got?

I lost you…

You didn’t love me too, You never cared for me, Have you stood by my side?

Did you try to understand me?

You not just forgot about me, But you didn’t even fight for me, Proving you can live without me, When we broke up, I left you with my every thing But you left me with nothing Ervin Navarro

Sa Isang Sulok

“Mahal mo “Oo.”

ba ‘ko? “

***

Natatakot man at nagdadalawang isip ginawa ko ang hiling niya. Yun lang ang tanging paraan upang mapatunayan ang pagmamahal ko sa kanya, “Tama ba ang ginawa natin?” tanong ko. “Kung mahal talaga natin ang isa’t isa tama lang yun, hindi naman kita iiwan e, wag kang mag alala,” sagot niya “Paano kung mabuntis ako, anong gagawin natin?” muli kong tanong. “Nag-ingat ako, kaya wala kang dapat ipag-alala,” naiinis niyang sagot.

Hindi na ako muling nagtanong, baka kasi magalit na siya sa akin.

Inihatid niya ako sa amin, sabay nagpaalam.

Bago siya tuluyang umalis ipinaalala ko na wala dapat makaalam ng nangyari sa amin. Nangako siya na walang pagsasabihan, at mananatili pa rin ang respeto niya sa akin.

Pumasok na ako sa aming bahay at naabutan ang aking nanay, tatay at ang aking kapatid na masayang nanunuod ng t.v.

“O, anak nandyan kana pala,” bati sa akin ni itay “Ginagabi ka ata, baka kung anong pinag gagawa mo ha, sino kasama mo yung boyfriend mo na naman?” bigla akong kinabahan sa sambit ng aking tatay. “O, bakit ka natulala?” “wala po tatay, pagod lang po ako,” yun nalang naisagot ko. “Ganun ba? Sige lakad magpahinga ka na at may klase ka pa bukas.”

Bakit ganito ang nararamdaman ko, natatakot, nangangamba na baka iwan nalang ako pagkatapos makuha ang kanyang gusto o baka nahihiya ako sa aking

magulang na pagkatapos ng maraming paalala ay nagawa ko paring gawin yun. ***

Kinabukasan ay sinundo niya ko at katulad ng ipinangako niya nanatili ang kanyang respeto at sa aking pagkaka alam ay wala naman siyang ibang pinagsabihan.

Walang nabago, ganun parin siya at tuluyan nang nawala ang takot ko na baka iwan nalang niya ko. ***

Halos magta-tatlong buwan na simula ng may mangyari sa amin. At sa di maipaliwanag na rason natatakot at kinakabahan ako. Siguro’y dahil hindi pa ako dinadatnan ng buwanang daloy ko, bakit kaya? Ano kaya ang problema? ***

Pagkauwi ko’y inabutan ko galing eskwela, masayang nag-uusap ang magulang ko.

“O anak halika umupo ka, tamang-tama ikaw ang pinag uusapan naming ng iyong tatay”

“Nay, Tay may sasabihin po ako,”

“Anak may sasabihin kami sayo,”

Sabay naming sambit ni Tatay.

“Sige po Tay kayo na po ang mauna,”

“Anak, ayan o ibinili ka namin ng bagong cellphone, diba ‘yan yung matagal mo nang gusto ang mahal pala niyan, early graduation gift yan anak,” masayang sabi ng aking nanay. Pero wala dun ang isip ko, sa loob loob ay iniisip ko kung paano ko sasabihin ang problema ko sa aking magulang.

Akala ko ay tapos na ang sasabihin nila, naalala ko ang natuklasan ko kanina, ang bagay na importanteng malaman nila.

“Tay, Nay B---“

“At hindi lang yan, maipapasok ka na ng Tatay

sa Unibersidad na gusto mo sa Maynila.”

Natahimik ako at napakagat sa labi ko, hindi ko na alam ang gagawin ko, nanghina ang buong katawan ko, halo-halo na ang nararamdaman, inis, panghihinayang at kahihiyan.

“Kahit may kamahalan ang bayad anak makapagtapos ka lang ng kolehiyo, igagapang ka ni Tatay.” tuloy-tuloy na umagos ang luha ko sa galit sa sarili ko, lahat ng pinaghirapan nila masisira lang at masasayang, lahat ng pangarap nila mawawala ng parang bula, walang tigil ang pagluha ko habang hinihiling na sana panaginip nalang ang nakonpirma ko, sana panaginip lang ang lahat ng ito.

“Anak bakit ka naiyak? Hindi kaba masaya sa ibinalita ng iyong tatay? Alam mo anak matagal na naming pinag ipunan ang pagpasok mo sa kolehiyo”

“Wala po nanay, masaya lang po ako, maraming salamat po.”

“O ano nga pala ang sasabihin mo?”

Ayokong makita silang malungkot, lalo’t higit sa mga oras na ‘to kung kailan sobrang saya nila, ayokong makita na nawala lahat ng pinaghirapan nila.

“Sasabihin ko lang po sana na hindi na po ko makapag hintay na magtapos, lalo na po ngayon na makakapasok na pala ako sa Unibersidad na gusto ko. Sige po naalala ko may gagawin pa po pala ako, may group project po kasi kami. Sige po aalis lang po ako.”

Bumuhos ang luha ko habang palabas ng aming bahay, hindi ko matanggap ang kalagayang kinasadlakan ko. ***

Kailangan ko ng karamay, kaya agad kong pinuntahan ang aking kasintahan, siguro’y alam niya kung ano ang dapat gawin dito. Inabutan ko siyang kasama

ang kanyang mga kaibigan, tinawag ko siya upang makausap ng pribado.

“Bhe alam mo may magandang balita sa akin sina mama,” panimula ko sa usapan.

“Ano yun?” tanong niya.

“Makakapag aral na ko sa Maynila,” sambit ko.

“Talaga? Ayan matutupad na lahat ng pangarap mo, maiiwan pala ako dito,” sagot naman niya.

“Oo nga e, ang saya diba,” naka ngiti kong sabi habang nangingilid ang luha sa mata ko.

Tumahimik kaming dalawa, habang iniisip ko kung paano ko sasabihin ang kalagayan ko.

“Siguro mas mabuti kung maghiwalay na tayo, tutal magiging malayo tayo sa isa’t isa,” pagbasag niya sa katahimikan.

Nanlamig ang buong katawan ko, nanghina pati ang tuhod ko, at tuluyan akong napaluhod sa sahig, dahil sa kanyang mga sinabi. Tinulungan niya akong makatayo dahil nakakahiya daw sa mga tao kapag nakita akong nasa sahig.

“Buntis ako, ikaw ang ama, paano na ito?”

Mangiyak-ngiyak kong pagtatapat sa kanya

Tila nagulat siya, at halatang hindi makapaniwala sa sinabi ko.

“Sigurado ka ba ha? Baka naman nag o-over react ka lang?”

“Ano ka ba ha, yan lang ba talaga ang masasabi mo?”

“Sigurado ka bang akin ‘yan?”

“Anong kung sigurado ako, e ikaw lang naman ang boyfriend ko,”

“Aba malay ko ba kung may tinatago kang lalaki, ayoko hindi ko yan aakuin,kung gusto mo ipalaglag natin ang bata! May kilala ako, bukas na bukas din mawawala

na ang problema natin. Kapag ginawa mo yun, hindi na kita hihiwalayan, hindi mo pa mabibigo ang magulang mo.

“Sigurado ka ba diyan? si-sige”

Mabigat man sa loob ko, pero sa tingin ko ito ang tama, para hindi ko masira ang pangarap ng mga magulang ko. ***

Kinabukasan, itinuloy na namin ang aming plano, sa isang lugar na kahit minsa’y hindi ko pa napupuntahan, doon niya ako dinala, aking natanong sa sarili kung bakit niya alam ang lugar na ito, may iba na kaya siyang nadalang babae dito.

May babaeng na lumapit sa akin, magulo ang kanyang buhok na parang hindi nadadaanan ng suklay, kulubot narin ang balat niya, at halatang sanay na siya sa ganitong gawain, agad niyang kinapa ang aking tiyan, bigala akong kinabahan at natakot, hindi na ba ako pwedeng tumutol?

“Iha ilang buwan na ‘yan?” tanong ng matanda sa akin.

“Ta-tatlong buwan na po,” nanginginig kong sagot.

Pumasok kami sa isang kwarto. Isang maliit na kwarto. Mukang luma na at hindi regular na nalilinis sa bandang gilid may nakita akong mga gamit. Marahil ito ang ginagamit niya sa mga operasyong ginagawa niya.

“Iha inumin mo muna ito, kailangan yan,” utos ng matanda

“A-ano po ito,” natatakot kong tanong.

“Inumin mo nalang nang madali na tayo dito,” pagalit na sabi ng kasintahan ko.

Dahil sa takot ininum ko ang ibinigay ng matanda.

“Ang pait, ano ba ito?” pagrereklamo ko.

Sa isang maliit na kama sa isang sulok ako pinahiga ng matanda. Huwag daw akong kabahan dahil alam niya kung anong ginagawa niya. At ang huli niyang tinanong ay kung sigurado ba raw ako.

“O-opo,” aking sagot. ***

May nilagay siyang langis sa kamay niya, at unti unting lumapit sa akin.

Akala ko ay hihilutin niya lang ako pero hindi, iba pala ang gagawin niya naramdaman ko ang hapdi, sakit at panghihina habang unti-unti niyang pinapatay ang sanggol sa aking sinapupunan.

“Ahhhhhhhhhhhhh!” sigaw ko dahil sa sobrang sakit, parang naririnig ko ang iyak ng batang pinapatay, naririnig ko ang palahaw na parang nagsasabi na huwag kong ipatuloy ang proseso. Ayoko na, ayoko na pero huli na ang lahat, patay na ang bata, akala ko ay tapos na, pero hindi pa pala nagsisimula palang siya.

Masakit ang proseso, pero alam kong kailangang tiisin, habang nakahiga ako, isa lang ang nasa isip ko, ito ay kung tama ba ang ginagawa ko, masakit dahil anak ko na ang pinapatay ko, wala siyang kasalanan pero hindi ko siya binigyan ng pagkakataong ,mabuhay sa mundo.

Unti-unting pinasok ng matanda ang kamay niya sa akin, kinukuha ang batang pinatay sa loob ng aking tiyan, masakit hindi maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko, walang salitang makakapag larawan ng sakit na nararamdaman ko, pilit niyang iniaalis ang bata, hindi ko makilala, parang laman lang ang nakikita ko, para kong pinapatay ng konsensiya habang ginagawa ang proseso.

“Aray! Masakit, ayoko na, tama na! Itig---“ ***

“Nawalan ka ng malay, tapos na ang operasyon, wala na ang problema natin�

Hindi ko maintindihan. ako, pero bakit ganito, parang May kulang. Parang ang laking akin.Tuluyan nang nawala ang pinatay ko siya, pinatay siya ng

Hindi ba dapat masaya may nawawala sa akin. parte ang nawawala sa baby ko, wala na siya, kanyang sariling ina.

Pinatayo na ako ng matanda. Hindi ko na ginustong makita ang anak ko dahil alam kong hindi ko kakayanin at mas madagdagan pa ang aking hinaing.

Bago kami umalis, muli kong tiningnan ang sulok kung saan natapos ang lahat na halos kaparehas ng sulok kung saan nagsimula ang lahat.

Umalis na kami ng aking kasintahan at sa harap ng aming bahay bago ako pumasok kinausap niya ko.

“Hindi ko na kayang ituloy ang ating relasyon, ayoko na, wag na nating ipilit,� yun lang ang tangi iyang nasabi.

Hindi na ako nakasagot, tinalikuran at umalis na siya.

Iniwan na niya ako, walanghiyang lalaki sinunod ko lahat ng gusto niya tapos iiwan lang din pala niya ko.

Pumasok na ako ng bahay, nanlulumo at binabagabag ng konsensiya, mabuti nalang at wala akong ibang kasama, walang makakapansin sa akin.

Tumuloy ako sa aking kwarto at mupo ako sa sulok, at inisip ang lahat ng nangyari,at tuloy lumuha habang hinihiling na sana hindi ako nabulag sa pagmamahal at hindi sana nagawa ang lahat ng kamaliang nangyari.

Ma. Carmina Dizon

Epitapyo ni Maria

, Ang nangyari sa aki y hindi maganda Siniraan, Dinungisan, Sinaktan, Ninakawan , , Ngayon ako y nakatayo sa ngayo y akin ding hihigaan Nakatitig sa lalaking hawak ay bulaklak , Parang kahapon lamang ito y matalim na panaksak.

Jerlyn Comendador

Miss Understood Eric Orio

After The End Kasing bigat ng pakiramdam ko ang paghakbang ng aking mga paa. Dumaragdag din sa kasiyahan ang kabang nararamdaman ko. Halo-halong emosyon..

Habang naglalakad ako ay magkakasunod na tunog ang nagmula sa aparatung hawak ko.

My Angel Calling.....

Anim na beses nang umaalingawngaw ang kantang “The Scientist ng Coldplay” pero hindi ko pa rin ito sinasagot. Kusang tumigil ang tugtog at isang maiksing tunog ang sumunod.

“Babe asan ka? Ba’t di mo sinasagot ang mga tawag ko? Ano bang pag-uusapan natin?”

Ang mga mensaheng nakalagay na ipinadala nya sa akin.

Hindi ko na nagawang magreply kahit isa sa mga mensaheng yun bagkus ay nagtungo ako sa Settings at pinalitan ang dating Normal bilang Silent Mode.

Mabilis kong nilagay ang cellphone ko sa aking bulsa.

Nandito na ako sa tapat ng Fastfood kung saan kami

muling magkikita..

“Welcome to McDonald’s Sir!” ang bungad at masayang pagbati sa akin ng gwardiya. Ngumiti ako bilang pagtugon.

Pagpasok ko pa lang ay hinanap na agad ng mga mata ko ang maamo nyang mukha at ang singkit nyang mga mata. Kakaunti pa lang ang kumakain ng umagang yun kaya madali ko syang nakita. Nakaupo sya sa bandang dulo. Suot nya ang dilaw na damit na ibinigay ko sa kanya noong unang buwan pa lang naming nagsama.

Sa pagbaling nya sa direksyon ko ay gumuhit sa kanyang mukha ang matamis nyang ngiti. Ang ngiting sa akin lang nya ibinibigay. Bilang pagtugon ay ngumiti ako pabalik sa kanya. Nang makalapit na ako sa mesang pinupwestuhan nya ay inalalayan nya ko sa aking pag-upo.

“Umorder na ko Baby. Wait lang naten after five minutes.” Sabi nya ng makaupo na kami pareho.

“One and a half month. Ay hindi pala, two months na rin ng huli tayong mag-usap.” May lungkot pero nakangiti kong pagkakasabi sa kanya.

“Oo nga no. Sorry na nga po..” sabay ng pagpapacute

ng mukha nya sakin.

“Eh ano pa bang magagawa ko, hindi ko naman matiis ang Baby ko” kasabay nun ang pagpisil ko sa ilong nya na malimit kong gawin sa kanya.

“Isang buwan... at ga-graduate na ko. Samantalang ikaw, isang taon pa. Ayoko pa sanang magtapos ng pag-aaral dahil wala na akong pagkakataon para makita kita sa school araw-araw. At wala ng dahilan pa para i-excuse ko sa girlfriend ko na may itatanong lang ako sa kaibigan ko para magkausap at lumabas tayo ng sarilinan... Ayokong hindi na kita makikita. At mas ayokong hindi na kita makakasama Kevin.”

Hindi ko mapigilang maging malungkot habang iniisip ko ang mga sinabi nya. Ang mga posibleng mangyari sa amin pagkatapos nyang grumaduate. Kahit ako ay ayokong mawala sya sa paningin ko..”

“Excuse me po Sirs. Ito na po yung order nyo and receipt. Enjoy your meals.” Sabay alis ng crew matapos nyang mailatag sa mesa ang mga inorder namin.

“Ahm.. Mike, t-thank you kasi.. gumawa ka ng paraan para mapag-usapan to. Ang mga pa-plano naten a-after...” nauutal kong pagkakasabi dahil nangungusap ang mga mata nyang nakatitig sakin.

“After one year. After naman ng graduation mo magsasama tayo ulit. Pero.. sa panahong yun ay pareho na tayong malaya. Walang itinatago. Wala na tayong mga girlfriend. May lakas na tayo para ipakilala ang relasyon nating dalawa. Walang pakialam sa mundong mapanghusga.” Buong puso nyang pagkakasabi.

Ang bigat na nararamdaman ko ay napalitan ng lakas at tiwala nang sabihin ni Mike ang lahat ng yun. Ilang minuto pa ang lumipas hanggang sa natapos na kami sa aming pagkain.

“Pagkatapos nito ay wala munang tayo. Magpopokus muna ko sa pag-aaral at ikaw naman sa trabaho.

Hihintayin ko ang araw na yun Mike..”

Isang tunog sa cellphone nya ang nagpatigil sa aming pag-uusap. Kinuha nya to sa ibabaw ng mesa at binasa ang mensahe.

“Baby, kelangan ko ng umalis. Hinihintay na ko ni Karen sa Mall. Nangyaya kasi sya na manood daw kami ng sine. Pasensya ka na talaga.”

“A ganun ba, okay lang sakin. Siguro ito na rin ang huli nating pag-uusap Mike. Baka hindi na rin ako makapunta sa graduation mo. I love you Baby.

Maghihintay ka diba?”

“Pangako Kevin.” Sabay ng pagpisil nya sa pisngi ko.

“Mami-miss kita sobra-sobra. I love you more Baby.”

Sabay nun ang mariin na paghawak nya sa mga kamay ko.

Kakaunti pa rin ang mga taong kumakain. Hindi ko na rin napansin na magkayakap na kami sa isa’t-isa ngayon habang nangingilid na ang mga luha sa mga mata ko.

“Sige na Mike, naghihintay na sayo si Karen. Magiingat ka,” kumalas na kami sa aming pagkakayakap.

Habol-tingin ko syang sinundan papalabas ng fastfood. Kasabay nun ang walang tigil na pag-agos ng mga luha sa pisngi ko. Nag-uunahan sa pagpatak.

Hindi na rin ako nagtagal at sumunod na rin ako sa paglabas habang dala ko pa rin ang mas mabigat na pakiramdam.

“Thank you and happy day Sir,” ang muling pagbati sa akin ng nakangiti pa ring gwardiya.

Isang pilit na ngiti ang ibinigay ko. Tuloy-tuloy akong naglakad pabalik ng school.

Dinukot ko muli ang cellphone ko sa aking bulsa.

21 missed calls. 14 unread messages. Sa iisang tao lang lahat galing. Kay Angel na girlfriend ko.

Kelangan ko na sya Kelangan ko na syang makausap..

Kelangan ko tong gawin.

Kasabay ng pagtatapos ng isang relasyon ang pagpaparaya ng kasiyahan sa isat-isa.

Kasabay ng pagtatapos ng usapan ang mga pangakong maiiwan.

At kasabay ng isang literal na pagtatapos ang pagpapatuloy ng aming tunay na istorya.

Ako lang at si Mike.

Kontribusyon ni: Rule XXI

Confessions of a Dauntless I am a symbol of a true leader Bravery defines my identity I traded cowardice for cruelty I traded weakness for ferocity But everyone’s afraid of something And that doesn’t exempt such like me I am afraid of heights But I pretend it doesn’t exist I am a claustrophobic In confined spaces, I panic I am afraid of my capacity Considerable capacity to kill And my most profound fear A mere presence of a man A man who happened to be my father I am Four, and so are my fears Joan Estrella

Kahapon

Janina Sanico

Code of Canvass LANDSCAPES

Picture of beauty

A natural perfection SKY

Witnesses all From darkness to sunrise call

SUNLIGHT

Nurtures those who breathe

From its warm beam DARKNESS

A weapon for others to survive

A murder, it shortly hides CARNIVORES

Those who eat weak

Strengthened by their meat MEADOWS

Supported by the healthy land

Green grasses, colorful flowers SOIL

Sustains the life in earth Raised by thousand deaths before

DEATH

Buried deep and all unseen

From picture of beauty, never painted in.

Marian Obog

MASKARA "Jude, I am sorry. I can't handle this relationship anymore. You've been a wonderful boyfriend for the last two years but..."

Hindi naman ako tanga para di mabakas ang hirap sa maganda niyang mukha.

"Let's cut the chase, darling. I'm tired of hearing exuses. Is this goodbye then?"

Putsa. Jude, cool ka lang. Babae lang yan.

"Yes. I'm sorry. I really am" At sinampal na nga ako ng katotohanan. Pero ayokong makita niya akong nahihirapan. Sabi nga nila, nakakabawas ng pagkalalaki ang umiyak sa harap ng babae lalo na sa ex mo.

Kring. Kring.

Sakto may tumatawag…

"Wait Macy, I will just answer this. Hello?

Babe, oh great you're just right in time.

Actually we just broke up. Yeah? I'll meet you there. Can't wait to see you. Love you" End call. Static.

"Who’s that? Oh my god. You’ve been lying to me all this time!? F*ck you, Jude! I don't know you we're like this. Jerk!"

Blag. With a snap of a finger, my girlfriend for the last two years is gone. Buhay nga naman.

Kring. Kring. Siya nanaman.

"Jude, pare anong sinabi mo? May pag-babe babe ka pa diyan."

"Gago. Kilabutan ka nga fre, hindi tayo talo.

Ganito kasi yun, binreak na ko ni Macy eh, sakto tumawag ka. Ginawa ko lang escape plan yung kanina. Ayoko namang makita niya akong parang baklang iiyak sa harapan niya.�

"Kahit kalian talaga ang taas ng pride mo tol. Condolence. I-shot mo na lang yan. Tara sa bahay."

"GG! Session nanaman? Ge, fre punta ko diyan."

End call.

Habang sakay ng dyip, pilit kong tinatanaw ang puting linya sa kalsada na tila walang katapusan. Buti pa ang linyang yun may patutunguhan samantalang ako di alam kung saan ang paroroonan. Shit. Ganito ba pag brokenhearted, parang lahat na lang gusto mong pagsentihan. Malapit na sanang pumatak ang luha saking mata nang dumako ang aking pansin sa paslit na papalapit sa nakahintong dyip. May hawak itong lukot na sobre. Isaisa niyang binigyan kaming mga pasahero, pagkatapos umupo ito sa may dulong bahagi ng dyip at nagsimulang tumugtog at umawit.

Nagsimula niyang paluin ang kanyang tambol na tangan. Di mo aakalaing na ang maliliit na kamay ng yagit ay may kakayahang lumikha ng nakakaindak na tugtugin.. Ngunit sa kabila

ng masiglang saliw ng kanyang musika sa di pamilyar na lenggwahe, kung iyong titigan siya ng mabuti, mababakas mo parin ang kalungkutang bumabalot sa kanyang murang katawan. Kahit di ko maunawaan ang kanyang sinasambit, nararamdaman ko naman na may hinagpis sa bawat notang nililikha ng kanyang tinig. Parehas siguro kaming brokenhearted kaso mas broken ang batang ito, dahil pati sikmura niya durog din. Tumayo na ang bata para kolektahin ang sobre sa manonood. Bawa't sobre'y kinakapa niya ng husto. Sinusuyod kung may baryang nilagay ang mga pasahero. Wala sigurong Good Samaritan na naglimos sa kanya ngayon. Nang ako na ang kukunan ng koleksyon, inabot ko sa kanya ang natitirang barya sa aking pera.

"Salamat, Kuya." ani ng paslit.

Matapos kunin ang mga sobre, bumaba ang bata kipkip ang kumakalansing na barya na may ngiti sa mukha.

Napaisip ako, mas maswerte pala ako kung ihahambing sa bata kanina. Heto ako prenteng nakaupo sa dyip pinoproblema lang ang aking lovelife na naunsami samantalang ang batang yun na sa halip na naglalaro ay iniisip ang kanyang kakainin sa maghapon. Pero hindi pa rito nagtatapos ang aking kyuryosidad...

Nagsimulang gumala ang aking mata sa mga kapwa ko pasahero sa dyip, marahil halos lahat kami dito ay may mga lihim na problema sa buhay.

Hindi lang nahahalata dahil kinukubli ito ng maskarang sinusuot natin pag kaharap na ang ibang tao. Maskarang nagpapakita na tayo ay

masaya at walang hilahil na dinadala. Para tayong mga artista sa pelikula, ibang-iba ang ating karakter na pinapalabas sa kung ano ba talaga ang ating tunay na saloobin. Tanging sa "backstage" na nga lang ba tayo nagiging totoo?

Watdapak. Kung saan-saan na napunta ang pagsesenti ko. Tsk. Tsk. Malala na to. Buti na lang napansin ko na malapit na pala ako saking pupuntahan. Bumaba na ako sa dyip pero kasabay ng pagtahak ng daan papunta sa bahay ng kaibigan ang kawalan ng gana sa tunggaan ng serbesa.

"Pare, ano game? Simulan na natin ang mahabahabang session", bati niya sa akin.

"Parang ayoko na fre. Sakit lang sa ulo maidudulot nan, pagkatapos naman natin uminom hindi naman nawala yung problema e."

"Hala. Anong nangyari sayo pare!? Kinikilabutan ako sa mga sinasabi mo. Pero kung yan ang trip mo, oks lang. Basta wag kong mababalitaan na nag-suicide ka na ha. Alam mo namang nadito lang ako palagi. Basta ikaw."

"Natats naman ako. Iiyak na ba ako? Gago, tigilan na nga natin to para tayong bakla."

"Umuwi ka na nga lang, di ka naman pala iinom e."

"May problema ka no? Tungkol nanaman ba ito dun sa babaeng naikwento mo sakin?"

"Ang kumplikado kasi pare, mahirap iexplain."

"Ligawan mo na lang kasi ng matahimik yang butsi mo. Ang torpe mo!"

"Wala kasi akong pag-asa dun."

"Walang mangyayari kung di mo susubukan."

"Bahala na. Akala ko uuwi kana? Baka nagaantay ka pang ihatid kita."

"Baliw. Ge, aalis na nga ako. Kitakits bukas."

Nagiintay na ako ng dyip pauwi samin hanggang sa may lumapit saking babae. Maputi, matangos ang ilong at seksi. Chicks na chicks ang dating. Mukang type ata ako neto ah.

Panibagong pagibig na kaya ito?

"It's awkward to say this. Pero MISS, may tagos ka kasi sa pants mo." sabi ng magandang babae.

Muli, sinampal ako ng katotohanan. Tunay ngang di mo maikukubli kung ano ka talaga.

Ang realidad na pilit kong tinatakasan ay muli nanaman akong binabalikan. Kahit anong kubli ko sa totoo kong katauhan, patuloy parin akong mumultuhin ng katotohanan na sa likod ni Jude nagtatago si JUDITH. Isang babae na nag-aanyong lalake. T-boom. Lesbian. Tomboy. *** Parang sirang plaka na nagrereplay saking isipan ang tawag kanina ni pareng Jude.

"Can't wait to see you. Love you."

Erase. Erase. Kalma lang. Hindi kami talo.

Una sa lahat kaibigan lang ang turing niya sakin. Pangalawa, dahil tomboy siya at di niya ako papatusin. Pangatlo, ulitin ang una at pangalawang rason. Urghh. Naguguluhan na talaga ako. Syet na malagket. Baka naman pag niligawan ko siya, layuan niya lang ako. At sa pangalawang pagkakataon, parang may sampung demonyo na bumubulong sakin.

"Walang mangyayari, kung hindi mo susubukan."

Anak ng bakang gala naman oh. Akin nga bang susubukan at aasang merong patutunguhan ang lihim na pagtingin sa aking tibong kaibigan?

Rosaleen Agojo

Hukay "Ilang taon na nga ulit kayong janitor, Mang Danny?"

"Mga dalawampung taon na ho Mam." "Naisip nyo na po bang maghanap ng ibang trabaho?"

"Wala naman ho kong ibang alam gawin kundi ang maglinis, saka terd yir hayskul lang ho ang naabot ko, medyo loko ho kasi ako nung kabataan ko tas tapos nabuntis ko yung misis ko ngayon kaya napatigil narin sa pag-aaral."

Ganito lagi ang gawain namin ni Mang Danny kapag lunch break sa munisipyo. Kwentuhan tungkol sa mga kung anu-anong bagay. Matagal ko naring kakilala si Mang Danny, mga limang buwan. Bago lang ako sa trabaho ko, isang clerk sa office ni mayor at si Mang Danny ang una kong nakapalagayan ng loob, may sense kasi sya kausap at marami ng napagdaanan sa buhay. Parang tatay na rin ang turing ko sa kanya dahil lagi niya akong pinapayuhan ukol sa buhay.

"Kaya ikaw Mam, wag agad kayo mag-asawa. Bata pa kayo, ienjoy niyo muna ang inyong pagkadalaga.

Wag kayong tutulad sakin maagang nag-asawa kaya hanggang dito nalang ang buhay ko. Isang dyanitor sa munisipyo."

"Oo naman, Mang Danny. Wag kayong mag-alala, bubuti rin ang buhay nating lahat."

"Sana nga hija. O sige, ala una na pala kelangan ko ng bumalik sa nililinis ko, maiwan na kita dyan ha. Ay oo

nga pala, muntikan ko ng makalimutan pinapasabi pala ni Mayor na puntahan mo daw siya sa opis niya mimiya may importanteng sasabihin siguro."

Si Mayor pinapatawag na naman ako sa kanyang opisina...

"Napapadalas ata ang pagtawag ni mayor sa inyo ah.

Mukang tinatambakan kayo ng maraming trabaho. Naku, yang talagang si mayor ang hilig bigyan ng maraming gawain ang mga bagong empleyado. Kaya siguro yung pinaltan nyo na si Mam Mae ay nagresign dahil sa daming gawain biruin niyo naman inaabot na siya ng gabi sa opis ni mayor para lang matapos yun."

Kung alam lang ni Mang Danny ang hiwagang nagaganap sa loob ng opis ni Mayor.

Unti-unti kong tinahak ang lungga ng buwitre. Sa bawat hakbang nadaragdagan ang kaba sa aking dibdib. Muli akong papasok sa impyernong pinipilit kong takasan.

"Hello, Maan pasok ka. Umupo ka muna dyan, kakausapin ko muna si Mr. Santos. I'll be right back, okay?"

Apat na buwan na akong ginaganito ng demonyong ito, sa una parang gusto ko ng tapusin ang aking buhay pero iniisip ko na lamang ang aking pamilya, paano na sila kung pati ako ay mawawala rin? Wala na si Itay kaya wala ng ibang magtataguyod saking ina at apat na kapatid kundi ako.

"I'm back. O, bakit ka nanaman malungkot Maan? Hindi ka ba natutuwang makita ako o baka naman di ba sapat ang perang binibigay ko sayo dear? Halika nga dito."

Dumampi nanaman ang kanyang kamay sa maselan na

bahagi ng aking katawan. Blog. Isang suntok sa sikmura.

Nakakapilipit sa sobrang sakit.

"Hindi ka na ba magtatanda ha? Bakit patuloy mo paring kinakausap ang matandang yun, gusto mo bang patayin ko rin siya gaya ng ginawa ko sa tatay mo?"

Sampal. Sipa. Walang tigil ang halimaw sa pananakit sa akin. Nararamdaman ko ang kirot sa bawat pananakit na ginagawa niya.

"Tama na, William. Wag mong idamay si Mang Danny dito wala kaming masamang ginagawa."

"Siguraduhin mo lang Maan kung ayaw mong may sumunod pa sa tatay mo."

Maraming mga bagay na ang aking sinubukan para lang matakasan ang kahayupang ginagawa sakin ni mayor.

Pero paano lalabanan ang isang malaking taong gaya niya, para kang bumangga sa pader ika nga nila. Hawak niya ang mga pulis na sa tuwing magsusumbong ako ay tatapalan niya lang ng salapi ang mga bibig ng mga ito at tila mabilis pa sa als kuwatro na nawala ang kaso. Kaya naman ng malaman ni Itay ang nangyayari sakin dalidali niyang pinuntahan si mayor ng araw na iyon at sa di inaasahang pangyayari yun narin pala ang huli naming pagkikita. Kinabukasan, natagpuan nalang sa estero ang lumulutang na labi ng aking ama. Para akong bangka na naglalayag na taliwas sa agos. Kailanman di ko na matatakasan ang tanikalang nag-gapos saking sulak na kinalalagyan.

Hanggang sa dumating na nga ang pangyayaring hindi ko inaasahan.

5:30pm. Nag-uwian na ang mga empleyado. Hinihintay ko

ngayon si William sa parking lot. Meron siyang kailangang malaman.

"Dear, what are you doing here, namiss mo ba ako?"

"William, buntis ako. Isang buwan na. Nagbunga na ang kahayupang ginagawa mo sakin."

"Putangina na yan. May iba ka pa palang lalake maliban sakin. Ang pokpok mo talagang walanghiya ka. Tapos sakin mo ipapasagot yang anak ng puta na yan? No way."

"William, anong bang sinasabi mo? Ikaw ang ama ng dinadala ko. Ikaw lang ang lalakeng gumagalaw sakin sa loob ng apat na buwan."

"Wag mo nga akong lokohin, akala ko ako lang ang demonyo dito yun pala ikaw rin pala. Leche layuan mo nga ako, at wag mo ng maipalabas na sakin yang dinadala mong kung ayaw mong idispatsa rin kita ."

"Pero William di ako nagsisinungaling, totoo ang sinasabi ko."

"Tumabi ka nga sa dinaraanan ko."

Tinulak niya ako na para bang nandidiri siya sa akin. Tila isa akong pulubing marungis at siya ang ay napakalinis na santo. Naramdaman ko na lang ang sakit na kumakalat sa puson ko. May dugong umaagos sa pagitan ng aking mga hita. Isang buhay na naman ang kinitil ng demonyo.

Buhay ng isang inosenteng hindi pa nailuluwal sa mundo.

Buhay ng aking anak. Ang anak ko....

"Tulooooooooooooong! Tulungan niyo ko. Ang baby ko.."

Nakita ko ang gulat at takot na naghalo sa muka ni

William. Sa di kalayuan nakita ko rin ang litong mukha ni Mang Danny.

"Mayor, anong nangyayari ho dito? Mam Maan, dinudugo ho kayo."

Unti-unting nawawala ang kamalayan ko sa nangyayari, pero alam kong nadito na si Mang Danny. Ligtas na ako....

Puting kisame. Puting pader. Puting kurtina. Nasa langit na ba ako? *** Isang babaeng nakadamit na puti ang una kong nakita.

"Mam, kumusta po ang pakiramdam nyo? Nadito po kayo sa ospital. NAtagpuan ho kasi kayong walag malay eh.

Pero wala na kayong kailangang alalahanin pa, ligtas na po kayo kaso di na po nailigtas ni dok ang baby nyo."

Tama nga sila, maiigsi lang ang buhay. Nakakalungkot lang isipin na di ko man lang nasilayan ang mukha ng aking anghel. Di man lang nya makikita ang ganda ng mundong lilikhain namin. Di ko namalayang lumuluha na ako sa harap ng estranghero. Hanggang sa isang pamilyar na muka ang aking nakita. Si Mang Danny.

"Gising ka na pala Mam. Sorry ho sa nangyari sa baby nyo. Narito ho ang misis ko para tulungan kayo kung may kailangan pa kayo. Baka po gusto niyong mabasa ang dyaryo, matagal-tagal rin ho kayong natulog dito sa ospital."

Inabot niya sakin ang gusot na tabloid. Sumalubong sa akin ng nilalaman ng front page. "Mayor, natagpuang walang buhay sa parking lot" Napatitig ako sa mata ni Mang Danny. Paano nangyari ito? Wala na nga b talaga si William. Naglaho na ang

demonyong gumawa ng kahayupang ito sakin, wala na ang pumatay kay Itay at saking anghel... Wala na si Mayor.

"Nakakalungkot diba Mam? Hanggang ngayon di pa natatagpuan ng pumatay kay mayor, malinis daw ho kasi ang kinalalagyan ng krimen. Sa palagay ko nga malaki ang galit ng gumawa nan eh, biruin nyo naman labingtatlong saksak. Baka kalaban sa pulitika ano, Danny?" sabat ng misis ni Mang Danny.

Tanging kibit balikat ang naging tugon ni Mang Danny sa asawa. Isang makahulugang tingin naman ang sinagot niya sakin.

Hindi ko mapigilan ang sayang aking nararamdaman ng araw na iyon. Nakawala na ko sa tanikalang gumapos sakin, sa sulak na aking kinasasadlakan sa impyernong aking tinatakasan. Heto ako ngayon nakatingin sa puting ataul ni mayor. Unti-unting binaba ang kabaong sa lupa, kung saan nabibilang ang damuhong ito.

At kasabay ng lupang itinatabon sa kanyang labi ang paglibing sa lihim ng masalimuot na kahapon...

Isang panibagong simula ang naghihintay sakin ngayon.

Sana nga...

Rosaleen Agojo

Pulang Matinik na Rosas Si Rowena, 29 na taong gulang- namamangka sa ibang ilog at lihim na nagtataksil sa may edad nang asawa na si Ruben.

Wala na ang init na naninidhi sa ‘yong pagsinta.

Alab ng iyong haplos at halik ay isa na lamang gunita.

Di mo ko masisisi sa ‘king pangangaliwa.

Ang paglilihim kong ito’y ikaw rin ang may gawa.

Naging mas Masaya ako sa bisig ni Lito.

Mas magalng sa kama’t mas sariwa kaysa sayo.

Aaminin kong langit ang nabingwit ko sa ‘king bago.

Di tulad sa piling mong isang tigang na impyerno. *Di rin naglaon ay nabuking ni Ruben sina Rowena at Lito habang nasa rurok ang mga ito ng kanilang pagtatalik ,sa mismong tahanan nina Ruben. Sa harap ng dalawang taksil, si Ruben ay humugot ng baril at akmang babarilin nito ang nagtaksil nitong asawa.

Ngunit mali ang pangangamba ng dalawa. Nagbaril sa sarili si Ruben- sa pagitan ng dalawa nitong kilay. Walang anu- ano’y biglang nagpula ang paligid bunsod ng dugong pumulandit mula sa ulo ni Ruben.

Doo’y pulang- pula, tulad ng kulay sa mga petales ng isang pulang matinik na rosas.

Si Alfred, labing- anim na taong gulang, 3rd year highschool- Nakipaglaro ng apoy kay Janine at nabuntis ito sa loob ng isang lihim na relasyon.

Oo Janine, Irog ka namang talaga.

Ngunit sa pagkakataong ito’y iiwanan na kita.

Alam mong ako’y duwag at kapit sa ‘king ina.

Isipin mo naman, pa’no ako ikaw at siya?

Sa isang liham na ipadadala ko sa isang kaibigan mo, Nawa’y maunawaan ang syang kalagayan ko.

Hindi ba’t lihim lamang ang pag- iibigang ito?

Nawa’y ang pagiging ama ko sa anak mong iya’y ilihim mo. *Kinabukasan, matapos mabasa ni Janine ang liham ni Alfred, atubiling tinawag ni Janine ang isang matandang kaibigan. Kaibigan na siyang naghilot, pumilipit, dumurog at kumitil sa buhay ng isang walang kamuwang- muwang na sanggol.

Mula sa isang sulok ng katawan ni Janine, gumuhit ang malagkit na pulang likido na ubod ng pula.

Mapulang- mapula tulad ng sa bawat petales ng isang pulang matinik na rosas.

-Dan Joseph R. Lim

DADILAER May lihim ako, Gusto mo bang sumama sa aking mundo?

Sa mundong puno ng sikreto Kung saan hindi mo makikilala ang iyong pagkatao?

Tatakpan natin ang madilim na yugto ng buhay mo Papalitan ng mga bagong kwento Sa oras na ikaw ay umoo Isasama kita, anong oras mo gusto?

May batas nga lang ang aking mundo Bawal kang makisalungat o makigulo Tama man o mali ang lahat ng katotohanan ay iyonh itatago Kung gusto mong sumaya tulad ng aking pangako.

Pangungutya sa iyo ng iba, di mo iisipin Ikaw ay di na sa kanila paalipin Ano mang kulay o hugis mo sa realidad Dito sa mundo ng imahinasyon ay baliktad Hanna Claire Rosal

Marian Obog Pagsakay sa jip ay parte na ng aking buhay Papasok man o pauwi na ng bahay

Kay sarap pagmasdan mga nakasabay Ito ang ilan sa aking mga nakasakay.

LINGGO

Kay gandang babae ang nasa aking unahan Nabihag nya puso ko at isipan

Ngunit ang jip ay huminto ng biglaan Si ate’y napakapit sa hawakan

At madilim na katotohanan aking nasilayan.

LUNES

Isang magandang dilag nakasabay na naman “Hindi na ako bibigay” ika ko sa kalooban Ngunit

malinis, walang kagubatan!

Nalungkot ng malapit na sya sa babaan

Nang pumara’y malagong pa sa kapre ang napakinggan.

MARTES

Malamig na hangin ang nakalaban

Ngunit balahibo ng katabi’y sobra magsitindigan Hindi mapakali tila may tinatakasan

Maya-maya’y may naamoy na hindi kagandahan

Taong banyo lang ang hanap, huwag nating husgahan.

MIYERKULES

Mga kaharap ay kasuka-suka ang kalaswaan Loob ng jip ang napiling PDA tambayan

Ngunit pagdating sa palengke’y sila’y natigilan

Ng isang babae ang sumakay na kanilang iniiwasan

Nabuking ng misis ang mister at ang kanilang kalandian.

HUWEBES

“Rush Hour” aking naabutan Sa loob ng jip ay siksikan

Wala rin kahit isang nagkikibuan

Isa’y bumaba’t naglakad sa kadiliman

Katabi nito’y napansing sya pala’y ninakawan.

BIYERNES

Ngayong araw naging “Disco” ang daan Sa lakas magpatugtog ng nasakyan

Ngunit ingay pala’y lihim na paraan

Kunwari pasahero’y hindi napakikinggan

Iba’y kulang ako’y hindi sinuklian.

SABADO

Kahapon ay hindi parin malimitan Lutang ako mula kinagabihan

Ngayo’y pitaka ko pala’y naiwan

Pasensya po “one-two-three” kinalabasan Ako ngayon ay may lihim na kasalanan.

Isang linggong pakikipagsapalara’y natapos na naman Buhay nga’y maihahambing sa

jip na nasakyan

Na ang lahat ay isang mahabang paglalakbay

Ngunit ang mahalaga’y may natutunan sa buhay.

Sino ang Aking Ama? Dear Nanay,

Happy Mother's Day po!!!

Salamat po sa pag-aalaga at pagmamahal na inyong ibinibigay sa akin.

Hindi lamang po kayo tumayong ilaw ng tahanan, kayo rin po ang tumatayong haligi ng tahanan para sa akin. Kayo po ang nagluluto, namamalantsa, naglalaba.

Kahit kailan po hindi ko nakita na nahihirapan kayo. Palagi nyo pong ipinapakita na lagi kayong positibo at masaya.

Humahanga po ako sa inyo sapagkat kahit gawain ng isang ama kinakaya nyo po. Kayo po ang nagsisibak ng kahoy, nagtatabas ng damo, nagtatanim at naghahanapbuhay para sa ating dalawa.

Salamat po Nanay para sa lahat ng iyon.

Sana hindi po kayo magsawa sa pagmamahal at pag-aalaga.

Nais ko lang pong malaman ninyo na ipinagmamalaki ko po kayo na aking ina.

Mahal na mahal ko po kayo, Nay! Nagmamahal, Julia

*****

"Ako na siguro ang pinakamasayang ina ngayon sa buong mundo, Anak. Maraming maraming salamat," wika ni Nanay habang tumutulo ang kanyang luha sa ilalim ng kanyang mga mata.

"Nay, wag po kayo magpasalamat. Ako po dapat iyon," wika ko naman. "Kasi po pagkatapos nyo pong magtrabaho sa T hailand doon ng halos tatlong taon at kunin ako kina Lolo at Lola, mag-isa nyo na po akong itinaguyod, pinag-aral, pinakain at inalagaan at minahal." *****

Pagkatapos ng usapan naming iyon ni Nanay, may naramdaman akong pagsisisi. Pagsisisi dahil tsansa ko na sana iyon para muli kong itanong sa kanya ang tanong na matagal ko nang hinahahanap ang kasagutan.

Maglalabingdalawang taon na ako at kahit litrato man lamang niya ay hindi ko pa nakikita. Ni pangalan o apelyido niya'y di pa nasasambit ni Nanay. Kailan ko kaya siya makikilala? Sino kaya ang aking ama?

Kinabukasan, habang inaayos ni Nanay ang aking buhok nagtanong ako.

"Nay, alam ko pong hindi nyo na po gusto pang pagusapan pa kung sino siya"

" Sinong siya?"

"Si Tatay po."

"Tatay???"

"Nanay, sa eskwelahan po kasi palagi na lamang ako niloloko ng aking mga kamag-aaral na si Julia... Walang ama...

Si Julia... Walang ama. Palagi ko na lamang po iyong naririnig at rinding rindi na po ako sa araw-araw kong naririnig iyon. Gabi-gabi naman po bago ako matulog, nag-iisip ko kung sino kaya sya. Iniisip ko kung katulad sya ng ibang ama na napapanood ko sa mga drama. Yung iniiwan ang kanyang mag-ina habang buntis pa ito, yung naghiwalay ang magasawa dahil may mahal na iba yung lalaki, yung naghiwalay sila dahil nasa malayo yung babae at hindu nakaya ng lalaki ang malayong relasyon o yung kayo po ang nakipaghiwalay dahil nakita nyo po syang may kasamang iba. Matagal ko na pong pinag-iisipan kung alin po ba doon. Saan po kayo nabibilang?"

"Anak, mas gugustuhin kong di mo na malaman pa kung sino siya. Alam kong masasaktan ka lamang"

Muli ko na namang narinig ang dahilang iyon ni Nanay. Dahilan na masasaktan lamang ako sa aking malalaman.

"Bakit po ba, Nay? Sino po ba siya?"

"Anak..."

" Nay, sawa na po akong marinig ang dahilang iyan.

Palagi na lang po akong nag-iisip. Palagi na lang po akong naiiwang blanko sa tanong na sino ang iyong ama? Nay, sana po ngayung araw na ito, itigil nyo na po ang pagsisinungalung na ito. Opo, nagpapasalamat po ako sa lahat lahat. Lahat po ng pangangailangan ko ibinibigay ninyo at kahit ang pagiging ama ay ginagampanan nyo pero sa loob loob ko po naroroon

pa rin ang piraso ng buhay ko na nawawala, na nag-iisip, na nagtatanong. Sana po Nay sa pagkakataong ito, saktan nyo po ako. Isampal nyo po sa akin ang katotohanan. Sino po ba ang tunay na ako? Sino po ba siya?"

Sumagot si Nanay. Isang sagot na kahit kailan ay hindi sumagi sa isip ko. Sagot na wala man lamang sa aking pagpipilian. Nanlaki ang aking mga mata samantalang si Nanay naman ay lumuluha. Nangatal ang aking katawan at di man lamang ako makagalaw sa aking kinatatayuan.

Nanatiling nakatuon sa kanya ang aking mga mata, tinitingnan ko siya mula ulo hanggang paa. Noon ko lamang siya nakita ng higit pa sa nakikita noon ng aking mga mata.

Bigla akong napatanong sa aking sarili... Bakit ngayon ko lamang napansin? Bakit ngayon ko lamang nakita? Bakit hindi man lamang ako nagtaka sa mga kaya nyang gawin?

Bakit hindi ko lamang napansin ang mabalahibo nyang binti at ang nakausling bahagi sa parte ng kanyang leeg? Bakit?

Bakit? Bakit naging bulag ako?

Sa halos labingdalawang taon na pagtatanong ko sa aking sarili at sa kinikilala kong nanay, ngayon ko lamang napagtanto na maling tanong pala ang itinatanong ko. Bigla ko na lamang nabigkas, "Tatay, sino ang aking ina?"

Maria Carmella N. Vibal

KUMPISAL Padre, ako’ y patawarin ‘ p agkat ako’ y makasalanan Huling kumpisal ay noong nakaraang buwan Narito po ang aking pinagkamalian Nawa’ y pagpalain ako ng kapatawaran: Ako po’ y nangupit sa bulsa ni Itay Tres mil na pinaghirapan akin lamang nilustay Kayo’ t si Bantay po lamang ang nakakaalam; Sinuway ko rin po ang utos ni Inay Sa bilyaran pa rin ako malimit tumatambay Akala’ y nasa eskwelahan pag-alis ng bahay; Nangopya rin po ako sa eksamen ni maam Minsanang pagpasok, ano nga bang matutunan?

Pasadong grado’ y hindi ko naman sariling alam; Ako’ y naging taksil sa aking kasintahan Noong minsan ako’ y nalasing sa bertdeyan Tanggi akong pilit kahit pagsuspetsyahan; Dinaya ko po pati tsuper ng dyip na sinakyan Baryang pamasahe’ y naubos sa pustahan Pinagdasal ko naman po ang ligtas n’ y ang paglalakbay; Pati tindera sa palengke’ y aking nilamangan Napag-utusan ako noong bumili ng palaman Pagkataray-taray akin tuloy sinalisihan.

Padre, hanggang dito na lamang May matandang lalaki sa ‘ k ing likuran At isang babaeng malapad ang balakang Tila sila’ y sunod na mangungumpisal.

Pedro, tumayo ka na d’ y an Umpisahan mo na ang pagdarasal!

Padre, si Inay at Itay!

Kaye Mari Maranan

H A IKU ossed paths Last time we cr us apart Nothing can keep us?

What happened to -JM

Gabing masaya Panaginip lang pala Ngayo’y mag-isa -Reymark

Always an option Never been the chos en one Irony of life -Iyah

Don’t hold back the tears Bleed when it’s killin g inside Be afraid no more -Iyah

Time to fall in love But you are not there to catch We’re not meant to be -Reymark

Wala na kayo ay singko Ang grade mo pa </3 Walang POREBER -Iyah Frightenin g bully His defen se mecha nism Hiding An ima -RJG

I see all of you Yet I’m hidden from your view Tinted glass’ wonder -Kaye

Secrets are revealed You’re inlove with your bestfriend Friendship is over.

-Joana

Admit it or not Not getting what you love most Is what hurt you most -RJG

Manibela ng Buhay Karla Mae Llarena

I Ang Pag-ibig ay ang Enero, Lunes, At hating gabi.

Tulad ng pagdampi Ng tinta sa papel; Tulad ng paghaplos sa pabalat; Tulad ng paglapit ng Mga mata ko, Sa kanya.

Para kay Van

III Ang Pag-ibig ay pagbilang ng Bituin, Buhangin, at tubig.

Di maipaliwanag, di natatapos, Di makita ang hangganan; Ngunit totoo.

Katulad ng Maykapal

II Ang Pag-ibig ay pagsakay ng Tren, Bus, O ng mga paa.

Isang tanong na pilit Nagpapasagot; Isang anino na hilig Ay sumusunod-sunod; Isang medyas na Humihingi ng Kapareho.

Arianne Villaluna

RAYBAN

Malaki, makapal, maitim...yan ang nakaharang sa buong buhay niya. Mahirap tanggalin, mahirap alisin. Matagal na niyang gustong sabihin, wala lang siyang lakas ng loob. +++

Isang umaga sa building ng isang sikat na university may binatang nakasandal sa pader.

Madaming napapadaan ngunit di siya pinapansin dahil siya ay kilala bilang isang gangster.

“Simon di ka na naman nagklase ano?” tanong ni Kenneth na matalik niyang kaibigan.

“Nagklase naman pero maaga ko pinaalis yung prof” sagot niya. “Loko loko ka talaga, ayusin mo nga yang ugali mo pare, nakakatakot ka e.

Ang dilim ng shades mo tapos yang makapal mong kilay lang ang lumilitaw e, pansin ko simula nung nagkakilala tayo di muna hinubad yan.” sabi ni Kenneth nang naupo siya sa tabi ng kaibigan niya.

“Bakit mo ba pinapakialam lahat ha?

Pinapakialam ba kita? Letse!” singhal ng gago. “Di sa ganon, concerned lang ako sa iyo pare. Tignan mo wala ka pang girlfriend, malamang natatakot sila sa iyo kasi ganyan ka” sabi ni Kenneth. “E ano naman kasi kung wala akong girlfriend?

Mabubuhay pa naman ako kahit wala ah” sagot niya.

“Hay naku pare you are missing so much. At pare imposible naman na wala kang

nagugustuhan” sabi ng kaibigan. “Meron naman” sabi ni Simon. “Oh you see, pero pag gaganyanganyan ka di ka magugustuhan non. Nasabi mo na ba sa kanya?” tanong ng kaibigan niya. “Kailangan pa ba talagang sabihin? O talagang manhid ka lang?” sabi ni Simon sabay titig sa kaibigan niya.

Seryoso ang itsura niya, napalunok si Kenneth at medyo napaatras. “Pare…are you saying na..” sabi ni Kenneth at biglang tumawa ng malakas ang huli. “Bwahahaha loko! Nakakatawa itsura mo pare, wala ako balak maki pag sword fighting, duh!” sabi ni Simon sabay tumawa pa ng malakas kaya napatingin sa kanila ang mga dumadaan.

“What are you looking at? Me? Go move along children” sabi niya sabay nagmadaling dumaan ang ibang estudyante. “Grabe ka pare, tignan mo takot na takot sila sa iyo” sabi ni Kenneth. “Anong gusto mo ganito ako o duduwag duwag at lalambot lambot?” tanong ni Simon.

“Sige nalang baka mapagkamalan pa tayong magsyota” sagot ni Kenneth. “Bakit di ba tayo bagay?” tanong ni Simon.

“Tumigil ka nga! Nakakahalata na ako sa iyo ha, baka cover mo lang yan pero deep inside e isa kang hmmm kafederasyon.” sabi ni Kenneth at tumawa ulit ng malakas si Simon.

“Pare pakiss nga!” sigaw niya sabay humarap sa kaibigan niya. “Pare wag ka ngang ganyan ang daming nakatingin sa atin o” sumbat ni Kenneth habang lumalayo sa kaibigan.

“Isa! Sabi ko pakiss e, sige na pare.

Isang smack lang promise!” tukso ni Simon at nagtawanan lalo ang magkaibigan. “Sige na pare gums to gums tayo, sige na” hirit niya at halos mamatay na sa tawa ang kaibigan. “Torrid pare ha, torrid gums to gums” banat pa niya pero napatahimik din ito.

“O pare, may problem ba?” usisa ng kaibigan niya. “A wala naman, sige pare uuna na ako sa iyo.May gagawin pa ako.” Sagot ni Simon. +++

Habang naglalakad sa daan, bumalik na naman ang lahat ng isipin niya. Matagal na niyang tinatagao ang lahat. Matagal na siyang naglilihim.

Di niya alam kung paano sasabihin sa kaibigan ang lahat. Maraming bagay ang hindi niya nagagawa dahil sa pinakatatago niyang sekreto. Natatakot siyang baka pag nalaman ng lahat, iba na ang magiging tingin sa kanya.Baka hindi na katakutan ang sigang katulad niya. Sa umpisa pa lang, iba na ang tingin niya kay Kenneth. Oo, iba talaga.

Totoong may nagugustuhan siya, pero di niya masabi dahil natatakot siya. Natatakot siyang mapahiya. Si Kenneth at ang taong nagugustuhan niya ay kakaiba sa paningin niya. Tinatago sa likod ng makapal at itim niyang anitpara, ang lihim na maaring bumago sa lahat. Dahil sa oras na tanggalin ang kanyang makapal at itim na RayBan ay makikita ang kanyang duling na mga mata na ang tingin sa lahat ay kakaiba.

Reymark Pascual

VICTORIAâ&#x20AC;&#x2122;S SECRET

Blangko. Walang laman. Ganyan ang isip ko. Nahihirapan akong arukin, sisirin at halukayin ang kaibuturan ng aking utak.

Tuyo na marahil. Ilang oras ko nang tinititigan ang papel na hawak ko, wala pa ring laman. Deadline na sa isang lingo ng sulatin na ito, simple lang naman ang sinabi ng aming propesor, magsulat ng humigit sa isanlibong salita na nagbubunyag ng iyong tinatagong sikreto. Madali lang 'di ba?

Iniisip ko tuloy kung ano ang sikreto ni Cinderella kung bakit galit sa kanya ang kanyang step-mother at kung ano ang sikreto ng mga artista na hindi nagmumukhang matanda. At syempre nais kong malaman ang sikreto ng kaklase kong nakakakuha ng mataas na marka kahit hindi siya nag-aaral. Ako kaya? Anong sikreto ba mayroon ako?

Tititigan ko na lang ba ang papel at ballpen na hawak ko? Naalala ko tuloy ang ballpen na ito, napulot ko lamang ito sa may bakanteng lote habang pauwi ako. Noong una nagdadalawan isip ako kung pupulutin ko ba o hindi dahil medyo natatakot ako. Doon kasi nangyari ang panggagahasa at pagpatay kay Winona dalawang taon na ang nakakaraan. Isang ring estudyante sa paaralang aking pinapasukan. At hangang ngayon hindi pa rin nakakamit ang katarungan.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip kung ano ang magandang panimula nang dumating si Papa. At himala, hindi siya lasing. Hindi niya ako pinansin at tuloy-tuloy lamang sa kanyang kwarto. Nakasanayan ko na ito. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay ganito naman liban na lamang kung lasing siya, kung saan niya nasasabi ang kanyang gustong sabihin, na sana ako na lang ang namatay, na wala akong kwentang anak at sana daw ay pinatay

niya ako nung bata pa lamang ako. Hindi ko siya masisisi, dahil sa akin namatay si Mama. Si Mama na sa larawan ko lamang nakilala.

Si Mama na namatay pagkatapos akong isilang. Dahil dito, natuto akong tumayo sa sarili kong paa simula pagkabata hangang ngayon sa kolehiyo.

Nasa kolehiyo ako ngayon sa kursong ako mismo ang pumili. Limang taon ang aking gugugulin sa pag-aaral, pagyakap sa math, pagbuo ng mga circuit, paglanghap ng usok habang naghihinang at pagtanggal ng mantsa ng ferric chloride sa natalamsikan kong pantalon.

Madaling araw na ay gising pa rin ako upang mag-aral sa darating naming pagsusulit. Mga bandang ala-una ay narinig kong bumukas ang pinto. Binuksan ko nang dahan dahan ang pinto ng aking kwarto at nakita ko si Papa, may kayakap na babae.

Malamang babae niya na naman. Nagsimula silang maghalikan at isinara ko na muli ang aking kwarto at pinilit ko nang matulog. ***

Malungkot ang kanyang mata. Kahit hindi siya nagsasalita,

ramdam ko ang paghihirap niya.

***

Alas-sais ng umaga, nakita ko si Papa na natutulog sa sofa, wala na ang kanyang babae. Linggo ngayon at kailangan ko nang maglaba at maglinis ng bahay. Dalawa lamang kami sa bahay ni Papa kaya kaunti lamang ang aking lalabhan, tamang tama makakapagsulat pa ako. Habang nagsasabon ng pantalon ni Papa, nakita ko ang isang pakete ng puting pulbura, tila tawas. Ngunit hindi naman ako ganoong katanga upang hindi malaman na droga iyon. Tinago ko iyon at itatanong ko na lamang kay Papa ang tungkol doon. Sana ay hindi niya masamain.

Alas-dos nang magising si Papa, pinaghanda ko na siya

ng makakain at tinanong.

“Papa, nakuha ko to sa pantalon mo. Gumagamit ka po ba ng droga?”

Hindi siya umimik.

“Papa masama po iyon. Itigil ninyo po ang paggamit dahil makakasamasa inyong kalu-“

Isang malutong na sampal ang isinukli niya sa akin sabay sabing “Ikaw bata ka! Wala ka talagang kwenta! At sa susunod huwag mong pakielaman ang gamit ko! Lumayas ka sa harapan ko!.”

At muli, isang sampal ang dumampi sa aking mukha.

Nagkulong na lamang ako sa aking kwarto at tinawagan ko si Marko, ang aking nobyo sa loob ng mahigit isang taon.

“Marko…”

“Victoria, umiiyak ka ba? Tahan na. Anong nangyari?”

“Sinaktan na naman ako ni Papa. At nalaman ko na gumagamit siya ng droga. Hindi ko alam ang gag-” Naputol ang linya at natanggap ko ang text ni Marko.

“Victoria. Saglit lang. Kailangan ko pang tapusin ang thesis ko.

Sorry. Ingat.”

Mas lalo akong napanghinaan ng loob. Ang kaisa-isang tao na akala ko ay papatahanin ako ay mas uunahin pa pala ang ibang bagay. Pero sabagay, mas mahalaga ang thesis niya. ***

Malungkot pa rin siya. Simula nang makilala ko siya, hindi ko pa yata siya nakikitang nakangiti. Gusto ko sanang mapangiti siya tiyak hindi ko magagawa.

***

Dalawang araw na ang nakakalipas. Hindi parin ako iniimikan ni Papa at hindi pa ako tinatawagan ni Marko, malamang tinatapos pa niya ang thesis niya. Nagluluto ako ng tanghalian nang dumating si Papa, namumula ang kanyang mata. Marahil sa puyat at paggamit ng droga. Nakakatakot. Pero kailangan kong tandaan na ama ko pa rin siya, kailangang igalang. May kinuha lamang siya sa kwarto at dali dali na ring umalis. Mga bandang alas-nuebe ng gabi nang bumalik si Papa, nanunuod ako ng tv ngunit nang makita ko siya, pumasok na lamang ako sa kwarto. Maya-maya ay may kumatok. â&#x20AC;&#x153;Victoria, buksan mo ang pinto.â&#x20AC;?

Hindi ko alam kung matutuwa ako dahil sa loob ng madaming taon, inimikan ako ng Papa ko nang hindi nagagalit.

Tinawag pa niya ako sa pangalan ko. Binuksan ko ang pinto at bumungad sa akin ang kanyang nanlilisik na mata. Nataranta ako at tatakbo na sana palabas ng bahay nang hinigit niya ang aking buhok at kinaladkad ako patungo sa kama. Tinadyakan ko siya ngunit mas malakas siya sa akin at sa isang sampal at suntok niya sa aking sikmura, nanghina na ako. Pinilit kong lumaban ngunit ko siya matalo. Hinubad niya ang aking pangbaba at tanging iyak na lamang ang aking nagawa. Binaboy ako ng sarili kong ama. Sinira niya ang aking pagkatao at kinabukasan. Minumura ko siya sa isip ko! Hindi pala porket ama mo ay kailangan mo nang galangin. Nang makaraos siya, tumayo siya at sinabing â&#x20AC;&#x153;Subukan mong magsumbong kahit kanino. Papatayin kita! Pati si Marko at ang pamilya niya hindi makakaligtas!â&#x20AC;? ***

Nakita ko ang pangyayari. Gusto ko siyang tulungan ngunit ano ang aking magagawa? Ni hindi ko nga kayang maglakad o magsalita. Ang alam ko lang ay magsulat. At nanghihina na din ako.

***

Hindi ko alam ang gagawin ko. Ngunit sa huli, pinili ko pa rin na pumunta kay Marco at ipagtapat ang totoo. Si Marco na lamang ang dahilan kung bakit gusto ko pang lumaban.

Nakatira siya sa isang apartment malapit sa unibersidad. Alam kong maiiintindihan niya ako. Kumatok ako sa pinto ngunit walang sumasagot. Kinakabahan na ako nang biglang iluwa sa pinto ang isang babeng kaedaran ko. Tinanong niya kung sino ako.

“Ako si Victoria. Girlfriend ako ni Marko. Nasaan siya?”

“Girlfriend? Hindi pa ba niya sinasabi ang totoo. Babes! Halika rito!”

“Marko. Babes? Anong totoo ang sinasabi niya?”

Pinipilit kong pigilan ang pagpatak ng luha ko at umaasa ako na hindi ko maririnig ang lumalaro sa isip ko.

“Victoria. Sorry. Pero ayoko na. Sawa na kong makinig ng mga daing mo. At isa pa, Si Myra talaga ang mahal ko. Pasensya na.”

“Pero Marko. Tulungan mo ko!”

“Ayoko na Victoria! Ano ba? Ayoko na! At ayoko na ring makielam sa buhay mo! Hindi na kita mahal. At iyang tatay mo? Pinatay niya ang tatay ng kaibigan ko! Dahil sa droga! Malamang pinaghahanap na siya ng pulis. Umalis ka na. Ayokong madamay.”

“Marko…”

At kasabay nang pagsara niya ng pinto ang pag-agos ng luha ko. Ang taong inaasahan kong dadamay sa akin ay iniwan na ako. Ang taong dahilan ng paggising ko sa umaga ay tinalikuran na ako.

February 10 Dear diary,

Nandito ako sa bahay. Ilang araw na akong nakakulong sa aking kwarto. Hindi na muling bumalik ang aking ama na bumaboy sa aking pagkatao. Sana ay nakulong na siya. Sana ay mamatay na siya! Mas gusto ko sana na ako ang papatay sa kanya! Pero ayoko na. Nagsasawa na ako. Suko na ako. Marahil sa Diary na ito, malaman ninyo ang aking sikreto. Hindi ko alam kung ano ang ginawa ko at ganito ang iginaganti sa akin ng buhay. Siguro nga malas ako, walang kwenta. Nais ko nang tapusin ang paghihirap na ito. Tamang-tama, may natira pa akong ferric chloride. Tinititigan ko ang bungong may eks sa balot nito. Wala na akong pakielam.

Hindi ko na malalaman ang sikreto ni Cinderella, ng kaklase ko o sino mang artista. Hindi ko na maipapasa ang article ko, deadline na. ***

Katabi ko siya ngayon. Isa nang malamig na bangkay. Ni

hindi ko man lang siya natulungan. At sa pangalawag pagkakataon, ako ang tanging saksi sa panghahalay na ginawa ng kanyang ama, ang pag-iwan sa kanya ni Marko at ang pagkitil ng kanyang sariling buhay. Sayang, isa lamang akong ballpen. At ang sikreto ni Victoria ay panghabang-buhay na magiging sikreto. Nanghihina na ako, at nararamdaman ko mawawalan na ako ng tinta. Kailan kaya muling sisikat ang araw para kay Winona at Victoria?

Joana Mae De Jesus

I amâ&#x20AC;Ś Bent

Like Broken

Like Torn

Like Tattered

Like Cracked

Like Burnt

Like Hidden

the branches of our meeting tree the promises I made the pages of my book the spine of this journal the window pane in your room the paper where I wrote you poem

Like the words I wanted to tell you

Shattered

Like Neglected

Like Hurt

Like Sorry

Like Nothing

Like

apart

the last strand of my hope my failed attempt to bring us back the way you feel because of me a jerk for making you cry my everything else after we fell RizalJoseGat.

Durog Sa daang puno ng bulaklak, Silaâ&#x20AC;&#x2122;y nakatunghay at kumakaway Wari moâ&#x20AC;&#x2122;y nananawag, Nang sino mang may malay Binagtas ko ang daanan Nakipagkamay sa halamanan Sinamyo ang halimuyak Tila wala ng mas ikagagalak Nakalimutan na ngang tuluyan Tunay sanang paroroonan Sa aking pag aakala, sa dulo nitong daan, May walang hanggang kaligayahan Tinalikuran ang daanang Putik at bato ang nakaabang Natakot suongin , baka hindi makayanan Ngayon aking pinagbabayaran presyo ng kaduwagan Nabuhay sa mundong ako lang ang may alam Di makakapasok ang iba pang mga nilalang Ngayoâ&#x20AC;&#x2122;y mag isa ring pilit na umaahon Dito sa aking mundong nalulunod na sa lason.

Jerlyn Comendador

Doo-doo Mahirap labanan ang ganitong pakiramdam Kahit hindi naman gaanong katapang Ngunit sa isang maling galaw Tiyak ako ang magiging talunan.

Hindi ako mapakali Pabaling-baling sa mga katabi Hindi pa naman lumalabas Ngunit kulay ko ay matagal nang lumipas.

Sa pagdaan ng limang segundo Pakiramdam ko ito ay tatlumpung minuto Hindi naman ako makatakas Upang sama ng loob ay mailabas.

Ako’y naliigo na sa pawis At namumutla sa lamig Sadya palang mahirap maabutan Nang walang hiyang pagkulo ng tiyan.

Hangang ako ay hindi nakatiis Sa loob ng klase inilabas lahat ng galit Ngunit nais ko sanang maging abo Nang ang mga kaklase ko’y humiyaw ng “Sh*t ang baho!” *para sa kaklase kong minsan ay naranasan ito Joana Mae De Jesus

Avatar’s Yang And I say…

Now you’re stepping on me Jumping on and crumpling me Playing with me, Even your hands become dirty But sooner or later you’ll be a part of me.

Earth

I’m letting you breathe me, Run through your system freely Yet, you’re disgusting me, polluting me Literally.

Air

I’m your life.

I composed almost the whole being of you.

How can you waste me?

Remember when I’m gone, So you’ll be.

Water

Embracing you with my warmth Shedding you with my light Dare, play with me Leave me, neglect me You’ll end up nothing but dust.

Fire Jerlyn Comendador

PINKaboo I used to think that my older brother, Jack, was gay. It’s been a year since he started acting strange. He quitted playing sports, his burgeoning music career, his love for adventures, his habit of going home late and wasted, his war-freak attitude, his old self. Now he has developed this strange yet funny fondness of collecting girly stuffs.

What I don’t understand is that my dad is actually cool about my inference of my brother’s gender preference. I mean, he never seemed to be bothered that his only son will eventually not continue our family’s legacy. And my mom? ever supportive. I know how a parent love could be so unconditional but can’t they even talk about it and argue a little so that he will change his mind?

I am a home-buddy and he’s not. So we don’t have too much interaction. Trivia. The ten-year age gap won’t work especially when the male offspring came out first. It’s not just our differences. But the mere idea of us, getting close, sucks.

But as a perk, youngsters could be taunting but still innocent. Even if the world does somersaults, I will forever be right because elders have this burden of being eternally patient. So I always feel like a champion whenever his masculinity issue is discussed. And my parents accept this self-professed freedom that I have.

I keep a record of the before and after Jack to track his transformation. It is a different thing that he comes home late tonight so I assume that he’s still having double-minds on this life-changing process of being gay. Yet I know that we’re heading to the “revelation” chapter now. Turning back is a more hilarious idea. Mom gave him a tight hug and dad has his two thumbs up as a welcome home gesture after spending the whole day breathing fresh air somewhere outside.

I follow him into his room and am surprised to see that his gayness is even reflected with the pink hues and floral prints of its walls. I am about to crack the heartiest laugh of my life when I see tears streaming down his face. This is serious, this is bad. Poker face mode, on. I’m not ready for this, alone. This is weird…really weird.

I feel the urge to hug him but I won’t. With head facing the floor, he confesses.

“Jaja, listen. You’re too young to understand things but at the same time you’re too old now not to know. I should’ve told you sooner but it’s not that easy. 365 days ago, I started to just let time pass by. After a year, after another Earth’s revolution, I’m still there. I’m still at that night, at that moment. I am not able to grow old with time.”

With how he speaks, I can imagine how his CO₂ is having trouble finding its way out from the lungs. Breathe in.

Breathe out.

“We drove north in a speed of 100km per hour heading to a newly-opened bar. It was the night we’d celebrate the lasts of our lives. The lasts of the bad things we used to do.

Then after that, together, we would change for the better.

Neither had I known that night’s her last. I was the tough guy yet at that moment, when I most needed the strength I was nothing but weak. I had too much, I got so drunk and the next thing I knew was there’s a gun aiming right to me.

But then just on time, she had covered me. She saved me even when it’s supposed to be me protecting her. Just when we had already made our plans in the future together, I lost her. I lost my life. And these were her dreams. None but her dreams. This pink wall. Floral accents. Of us just staying at home together. All these teddy bears. All these girly stuffs. All these good changes. These are the only things I can do for her, now that she’s gone. Pat is gone. And she’ll never ever be back all because of me.”

He wipes his tears and pushes me outside his room. I am now having trouble absorbing all these fresh news. For the first time in a year, I believe he isn’t gay. Some has to live tragic lives. Some in fairytales. But wherever fate brings you, you have to live. He has to live. When and where to begin his life again; he himself could only answer.

But maybe he could start it by painting the walls blue.

Kaye Mari Maranan

Doomed

Reymond Austria

Huling Tingin Sa malayo, Lumakad ka, bilang Pagrampa mo Sa pagsalihang Kasali ay Tayo.

Sa malayo, Tila namangha ako, Nagiisip kung Pano? Bakit tayo Ay nagkaganito?

Sa malayo, Kita kong nakatingin, Siya na minamahal Ka rin nga pala; Kaya Tayo? Wala na.

Sa malayo, Sakiâ&#x20AC;&#x2122;y nakasulyap pala; Matang may sakit At pangamba, Ako palaâ&#x20AC;&#x2122;y nahuli niya.

Arianne Villaluna

PSYCHOPATH I hear voices In a noiseless room And have conversations with unseen people Yet, I am friends with them, even if they don t know me Those strangers who kept me company Inside this chamber I was left to hide A place I was sentenced to spend this wasted life Surrounded with this heavenly white walls, In this Hell-like room Funny how they mean to aid me in this socalled asylum I was once like you, lived like you, and walked the earth as free as you do Should the best be told, I used to smile like you, too Until everything I have was taken away On that night when it all happened, When they found me slumped in my room, screaming in terrible pain With terror on my face and all its colors drained, Naked and sprawled in a pool of blood And a sharp blade on one, hand Beside me laid an old man s lifeless body As confusion rises from this horrendous scenery, Instantly, the world saw me as the villain to this tragedy Looking at me with disgust, fear and mockery But I still tried to utter my apology, And begged to at least, first hear me out I told them all bits of truth with all the remaining strength in me Yet they just kept on questioning my sanity, , Just because they, too can t swallow this

horrible reality Of me ceasing a life of somebody.

This man I stabbed brutally, , Was my father who s been abusing me for years mercilessly Once? Twice? I lost track of the number of times he did that to me So that night I chose to end it, As I pierced the blade onto his body as much as I can , Once? Twice?, I don t care, I just wanna make sure he won t be able to do it again My sobbing stopped as I finish my story For I cannot suppress a smile as I rewind the scene in my head, Ha! I can now taste the sweet flavor of my revenge And everything went blur from that moment, As men in white gown floods and dragged me Apart of , my life outside this new world, And that s how I ended here.

I used to be like you, lived like you, and walked the , earth as free as you do But now I m just a damsel forever locked up in distress An unwanted, forsaken princess Dressed in a perfectly white gown With these chains as my jewelries, And a looped straw as a mocking crown In this filthy little cell as my kingdom, I was casted alone Together with an old chair as my rusty throne Forever in this place where they kept me shut, A fitting place they say, for a crackbrained, lunatic girl, they branded as a Psychopath.

JM TOLENTINO

These Secrets of the Universe Tell me how the world was made, How grasses on the earth are laid, How clouds adorn the heavens blueâ&#x20AC;&#x201D; How these things work I have no clue.

Let me know how people fall In love and ruin every wall That isolates a living man From other men from other creatures.

If love is a never-ending game Of kisses and warm embraces, How can it easily fade away In a year, a month, a week, or a day?

The bitterness that love can give Sometimes with it you have to live; The hope and joy you gain from loving Gives your otherwise absurd life a meaning.

These secrets of the universe Cannot be told in prose or verse But rather in the language of The soul, the mind, the heart and love.

Patrick Lim

The Riddle “What is not enough for one, just right for two, and too much for three?” Mr. Gibson asked. His students looked at each other, searching for an answer.

This was how Mr. Gibson’s every classes go.

He was not just a professor to his students, but also a mentor. He taught his class beyond the Philosophy lessons they were supposed to learn, in an enjoyable way. Most students found their other courses boring. Stretching out the patience out of them and feeling like a 3-hour class was an eternal-torture.

But never in Mr. Gibson’s class. Unlike the older professors in the university, he was not being loathed by his students. He was loved and considered as the most favorite and coolest teacher regardless of the fact that he was a 40-year old single man.

“Hey my dear college students, I know you can do better than looking around and waiting for an answer to fall over your head,” he flashed his friendly smile as everyone laughed.

The bell rang right answer.

without

anyone

getting

the

“So I think the cafeteria is now waiting for you. Go on, someone lucky might find out soon what the answer is,” the students filed their way out of the room.

“Mr.

Mitchell,

please

stay

for

a

minute.

You’ve been absent for a couple of days.

Might as well you catch up on the quizzes and lessons you missed right?

When everyone was out, the skinny teenager seated in front of Mr. Gibson. The professor’s brown but cheery eyes stared at Jack Mitchell.

“You’ve been out for what? Three meetings?”

Mr. Gibson asked.

“Four actually, sir. I just got sick. It took a while for me to get better because I’m just alone at my apartment.” Jack replied.

“Are you feeling well now?” Mr. Gibson’s voice sounded concern.

“Yes, sir.”

“What worries me most is your failing grade, you’re aware to that, aren’t you?” Jack nodded. “And I don’t want to see you again next semester,” a wide grin both crossed their face. “So, I’ll give you a chance to pull your grades up. Just submit to me a research paper about the philosophy views of different religions. Deadline is on Friday. You still have 4 days to do it.” Jack seemed happy to hear that, a warm smile spreaded on his face.

“Thank you so much, sir.”

Mr. Gibson attended the faculty meeting that late afternoon about the big issue the university was facing.

“It’s all over the media. Front page, news

report and there are even now schemes of protesting! Five college students of our university are missing in just a year! We don’t still have a hint of their whereabouts.

The parents of these students already filed a case against us!” the president of the university announced.

Mr. Gibson raised his hand. “No clues yet?

Are the police really doing their jobs?”

“Mr. Gibson, since you are the trusted personnel among all the professors, no offense to others, will you do some interrogation to students? To the friends of the lost ones? It might somehow get us to some helpful leads.

We can’t wait in vain for the miracles happen to the investigations while the media’s sharp eyes are on us.”

“I’ll do my best. Y’know, I love my job and my students.”

When Friday came, Jack went to Mr.Gibson’s office to submit his work.

“Mr.Mitchell, will you just drop that later in our house? Maybe evening? Wait for me at my house. Don’t just leave your project at my door because I want to personally have a talk with you about some important matters. I have a lot of works to do. I hope you understand.”

“Not a problem, sir.”

At 8pm, Jack had already been waiting for an hour but Mr.Gibson’s shadow was nowhere to

seen yet. As he was writing a note to leave, Mr.Gibson’s car pulled in front and parked.

They got inside the house.

“Sorry to make you wait. Been busy because of the antagonizing news against us. You know, about the lost ones.”

“Have heard about that sir. And one of the lost students was, is rather, my best friend,” he kinda freaked out when he referred to his best friend in past tense.

“Sorry t’hear that. Can you tell me about the last day you saw him?”

Jack told that Martin, his bestfriend, had been busy and always went home late at night because of his basketball training. And so the other details he knew.

“He looked so afraid, preoccupied and at trance every day. His coach told me that he can’t focus on practice that made him to stay and last to go home.”

After the topic ended, Jack was about to leave.

“Sir, I have to go now. And I really am thankful for your consideration. I can’t ever pay you back.”

“Of course you can,” he pulled the gun under his drawer and pointed at him. “Kneel down and you can now pay me back.”

Jack was stunned. Lost for words. His forehead beaded by sweat. His body was strangled by fear. He was rooted to the ground. He knew he can’t do anything but do what he asked him to. He was forced against his will to be Mr.Gibson’s slave. Tears welled up in his eyes as he felt Mr.Gibson inside him.

Mr.Gibson punched him, slapped him and spit on him, arousing his lust.

Jack’s body lied on the floor. Crying and barely breathing. “Remember the riddle I asked you last meeting?” Mr.Gibson teasingly asked.

“What is not enough for one, just right for two, and too much for three? Now I’ll tell you the answer,” he paused as if for effect.

“A secret,” he whispered to Jack. “My secret is not enough for me so I shared it to you,” he attached the silencer to his gun. He fired it to Jack’s head. “Now you’re gone, I have to share it to another one.”

He dragged Jack’s body to his backyard and buried him there along with his other five students. He would just clean the blood that painted his house, go back to his life and face his students with a hungry but friendly smile.

ReiJanGon

Ang Lihim ni Poging Ninja Ang bahaging ito ay maari mo ng hindi basahin. Pwede mo ng ilipat sa susunod na pahina kung hindi mo naman kilala ang maalamat na si 'Poging Ninja'.

Sa loob ng maraming taon, ang maliit na opisina ng The Searcher ay naging tahanan ng mga PUPians na may pusong mamamahayag. Mga mapagpalayang mamamahayag na may tapang at paninidigan na magsiwalat ng katotohanan. Dahil na rin sa mabigat na tungkulin at responsibilidad na nakaatang sa amin, hindi lingid sa aming kaalaman na ang ilan ay ang tingin sa amin ay mga seryosong tao at mga "laging may pinaglalaban".

Pero kami rin ay gaya lang ng iba. Masaya. Magulo. Maingay.

Maligalig. At magulo ulit. Patunay dyan ay ang kwento ni Poging Ninja. *cue music*

Itsy bitsy teenie weenie. .

Apat na taon na ang nakakalipas ng magsimulang maisulat ang kwento ni Poging Ninja sa pahina ng kasaysayan ng The Searcher.

Bilang baguhan, ipit pa ang kanyang dila at nasa tama pa syang kaisipan. Sa paglipas ng mga araw niya bilang myembro ng The Searcher, lumabas na ang kanyang tunay na katauhan. Maingay, madaldal, nakakatawa, nakakainis, nakakapikon, ma-L, maharot at higit sa lahat ay self-proclaimed na gwapo.

Sa loob ng apat na taon, napuno nya ang aming office ng ingay, saya, waley at havey na jokes, mga korning banat, ka****gan, kwento ng kalandian, brilliant ideas, maging mga kalat at alaala

*uuuuhh* Hindi pa sya mamamatay. Sadyang pag umeedad lang talaga ay nalalapit na sa pag-graduate.

Pero bago pa man din nya tuluyan iwan ang sintang paaralan, hindi kami papayag na hindi mabubunyag ang kanyang mga sikreto. Kaya mula kay Meiji, Paksiw at sa pinakamalalapit nyang mga kaibigan, narito ang ilan sa kanyang mga lihim. *”Virgin pa sya. Semi na lang pala.” *nakapagfacialwash na sya using ph care *super malapad ung paa nya. Kaya nahihiya sya. *pag dumudumi sya nakasampa ung paa nya sa toilet bowl *may crush syang searcher.. dati. DATI LANG. *si “G” ung ultimate crush nya nung highskul *nakapaglagay na sya ng sanitary napkin . ! Haha * He is not kulot daw. Wavy lng. *Naniniwala sya sa forever *Nakipagdate na sya dati sa isang binibini candidate.

Ang ilan pang mga lihim ay pinili na naming itago dahil na rin sa ikabubuti ng natitira nyang reputasyon.

At para sayo Poging Ninja, masaya kaming lilisan ka na. Hindi dahil nagsasawa na kami sayo (which is kinda true, by the way) kundi dahil alam namin na bago ka maging isang ganap na worldknown photographer at isang mahusay na Chef ay nauna mong ibahagi sa amin ang iyong talento. Salamat sa apat na taon ng serbisyo, sa saya, tawa, galaan at sa mga maiiwang alaala.

Kudos! Let’s celebrate The Searcher way! Ipagluto mo kami!

PS: #TeamJerIza na kaming lahat. Pati si Laarni.

Binalaan ka ngunit hindi nakinig.

Napatunayan kong tunay ka ngang mapangahas. Ngayon ay mas marami ka ng nalalaman. Mas nahasa na ang kutsilyo ng kaalaman. Ngayon ay nasasayo na lamang kung saan mo ito gagamitin. Gagamitin mo ba ito sa pagtatalop ng iba pang kaalaman?

O mas pipiliin mong ipanaksak sa ibang taong nahusgahan mo na ang katauhan at sapalagay moâ&#x20AC;&#x2122;y hindi nararapat bigyan ng karapatan?

Kumakabog ang aking dibdib habang iniisip kung ano bang dapat ilaman sa pahinang ito.

Tila ba may ibinunyag akong lihim, ngunit hindi mo nagustuhan. Talaga nga palang nakakatakot mahusgahan dahil lamang sa kwento ng iyong nakaraan. Ngunit kapalaran man o hindi ay napasakamay mo na ang dyornal na ito. Dyornal na naglalaman ng lihim mula sa ibaâ&#x20AC;&#x2122;t ibang katauhan. Nabigyang boses ng literature ang impit na katahimikan, nabigyang buhay ang mga nahihimlay. Nalaman na ang hindi dapat malaman ngunit walang dapat pagsisishan.

Sa pagsakay mo sa aming bangka, nakisabay ka sa agos ng ibaâ&#x20AC;&#x2122;t ibang kwento, napatunayang hindi lahat ay dumadaloy ayon sa gusto ng tao. Pumasok sa ibaâ&#x20AC;&#x2122;t-ibang mundo at

nasaksihan ang mga sikretong nanaguyod dito. Masaya ba? Masaya bang mapatunayan na hindi lang pala ikaw ang may itinatagong lihim? Nakagiginhawa ba sa pakiramdam na ang tinatago pala ng ibaâ&#x20AC;&#x2122;y mas malala pa sayo?

Sadyang ganyan. Hindi lahat ay ating malalaman. Marahil marami ka nang alam ngayon , ngunit hindi ito ang lahat. Nakamulat ang ating mga mata , bukas ang pakiramdam ngunit hindi lahat ay ating makikita at mararamdaman. Maliit lamang ang ating mundo kung ihahambing sa nilalaman nitong sikreto. Mula sa pinakamalalim hanggang sa pinakamababaw na uri nito. Galing ba talaga tayo kay Adan at Eba o dapat tayong maniwala kay Charles Darwin? Saan nga ba napupunta ang kaban ng bayan na dapat sanaâ&#x20AC;&#x2122;y pumupunan sa kumakalam na sikmura ng mamamayan ? At totoo nga kayang may â&#x20AC;&#x153;Foreverâ&#x20AC;??

Napakaraming katanungan, ngunit di lahat ay nabibigyan ng tamang kasagutan. Gusto nating malaman ang katotohanan kahit di sigurado kung mapapanindigan. Ang katotohanan , nariyan lang naman yan. Mayroong nagkukubli sa baul ng kasinungalingan, mayroon din namang naghihintay lamang maiahon sa balon ng kababalaghan.

May mga lihim na minsan ay di natin gugustuhin pang malaman , ngunit ang mga kwento ng tao na inyong nabasa ay di na maibabalik sa lilim ng misteryo. Nabubuhay tayo sa mundong walang kasiguraduhan, minsan kahit sarili moâ&#x20AC;&#x2122;y di mo pa lubusang alam . Ngayong nabasa mo na ang Dyornal- ang ikawalong edisyon ng Kotoba Ichiban, anong sikreto ang nahahawig sa pinagdaraanan mo? Ano nga bang lihim mo?

Handa ka bang ilantad ito?

Jerlyn Comedador Literary Editor

The Searcher Reveals...

KEYWORD: SEARCH To decipher this keyword code, the first letters of the alphabets should be replaced by the secret word.

After the letters of the keyword, the alphabet proceeds normally—minus the letters that have been already established.

ISYC KSPF KSPSLSL Whenever I’m having a me-time or when I’m in the bathroom, I talk to myself using English language complete with American accent.

NPFLACQQ KSLSJM Four years ago, I intentionally tripped myself on a dating couple and claimed that I was the guy’s real girlfriend over Facebook. The girl heard about it and broke up with the guy. It was a dare and sort of revenge because that guy bullied me when we were in pre-school.

ASPKFLS RFZML I already killed two people in my mind and I really felt good about it.

ASPKCJJS VFESJ I had peed in my pants when I was in jeep, going home. It was really awkward and I felt so unease.

GCSL KSPFCZ TMJCLTFLM Whenever I face tough situation, I secretly utter to myself, “I’m Limitless”. Kinda weird but it always works.

The Searcher November-March

PCFGSLRPM BMLZSJCQ I’ve been keeping this secret for a more than a year now.

I once spent an overnight at my classmate’s house for a school work. I have this problem of sleeping at others’ home and because of that I awoke at dawn and decided to go to the bathroom. The moment I closed the door behind me, I saw my classmate’s grandfather out of his room nude. Yeah, y’hear me right. And to save him (and also myself) from humiliation, I immediately went back to our room. He didn’t see me but sure as hell he heard me slammed the door.

KSPFJJC ECLCRFATMQ I talk to my posters and teddy bears and even kissing them.

(Pretending they are alive.)

PMQSJCCL SBMGM During my jeje days, my codename was dark angel_14 and I belonged to a clan known as ‘Extreme Rockerz Clan’ wherein my mother was the founder.

KSPFM MEMB I see things in black and white. Technically not literally.

PCYKMLR SUQTPFS I am secretly loving ‘bebe’.

CPFA MPFM I don’t know how to read an analogue watch. And, I’ve been spelling the word ‘assingment’ wrong for my entire life.

Ooops, here I go again. Shame on me.

GSLFLS QSLFAM I still love my first love. <3

The Searcher Reveals...

CPFAI KFADSCJ MNCLS I was on my way home alone and was about to finally pass the gate out of PUP when I stumbled then rolled. The worse was, my jeans got ripped. The mocking eyes of the guards were on me. I really think until now that it’d be better if I had someone with me that time. Apart from a knee, I also got my ego bruised.

KSPFSL MEMB I stabbed the back hand of my classmate when we were in grade one by a sharp pencil. Wanna know why? Because she tapped loudly the table where I slept.

RSL JFK I fell in love with my high school Student Teacher.

GMSLS KSC RC GCQUC Ironically, I feel sick whenever I take medicine. And believe it or not, I don’t go to a public bathroom alone, ever since long before.

GMSL CQTPCJJS The word ‘secret’ used to be my password in all my accounts so that when someone would ask me what my password is, I would answer them ‘secret’. I just told them the truth but they didn’t buy it.

CPVFL LSVSPPM I have this friend of mine (are we still friends?) who is mad at me but I really and honestly don’t know why. I am tryiiiing my best to understand him but he always makes a fool out of me.

The Searcher November-March

DSLLS PMQSJ I put myself on a very shameful scene when I mistakenly covered a stranger’s eyes (I thought that it was my friend) and playfully asked her, “Hulaan mo kung sino to?” The laughter around me made me wish I were invisible.

PCBBFC MPTFZ I become a singer whenever I am in the bathroom.

SSPML QCPVSZ I had amnesia when I was four and completely forgot my first four years. Is that possible? Are 4-year old kids supposed to remember things?

PCYKSPI NSQCUSJ I have this urge of having a girlfriend at this point in time but having this atychiphobia hinders the fulfilment of my pure intention to my special someone. (This phobia describes a person who fears that they’re not good enough to be in a relationship with a specific person.)

NSTPFAI JFK I am terribly afraid of riding an elevator and the elevator itself.

GCPMKC TPSGCAM I still believe that my curly hair will someday and somehow grow straight and I know deep in my heart that ants contain Vitamin D. And, I have abs. I don’t just show it because I am shy. Sshh.

JSSPLY VFJJSLTS I am allergic to ant’s bites insofar that if I get bitten by one, it will extremely swell and take days to heal.

The Searcher Reveals...

GCPJYL AMKKCLRSRMD Whenever I have time to ponder, I always have this debate in my mind on what power am I going to choose if my imagination would come to reality. Is it telekinesis, telepathy, power of speed, ability to control time or power of four elements? I even wished that I were one of the mutants in X-Men or I have eaten a Devil Fruit in One Piece.

ISPJS KSC JJSPCLS I am already in college but I donâ&#x20AC;&#x2122;t know the difference between a soft copy and hard copy.

THE SEARCHER EDITORIAL BOARD Reijandro Gonzales Editor-in-Chief Jean Mariez Tolentino Associate Editor Joana Mae De Jesus Managing Editor Kaye Mari Maranan Assistant Managing Editor Reymark Pascual Circulation Manager Rosaleen Flor Agojo Community Editor Laarni Villasanta News/Sports Editor Jerlyn Comendador Feature-Literary Editor Erick Michael Ope単a Layout Artist Jerome Trajeco Senior Photojournalist

Senior Artists: Reymond Austria Eric Orio Janina Sanico Mario Obog Junior Staffs: Dan Joseph Lim Marian Obog Patrick Lim Joan Estrella Princess Manalo Marille Benedictos Carmella Vibal Carmina Dizon Hanna Rosal Ervin Navarro Junior Artist: Reggie Ortiz Junior Photojournalists: Karla Mae Llarena Aaron Bernan M. Servaz

THE SEARCHER

ALL RIGHTS RESERVED 2015

Located at Ground Floor, Main Building, Polytechnic University of the Philippines STB, Sto. Tomas, Batangas facebook.com/TheSearcherPUP Member of Alyansa ng Kabataang Mamamahayag(AKM-PUP) and College Editors Guild of the Philippines(CEGP)

T H E S EA R C H ER

The Official Student Publication of Polytechnic University of the Philippines - Sto. Tomas