Kotoba Ichiban Kyu by The Searcher

The Searcher Literary Folio 2016 KARAPATAN SA PAGLATHALA ©2016 Reserbado ang lahat ng karapatan sa produksyon, reproduksyon at distribusyon ng aklat pampanitikang ito ng The Searcher 2015-2016. Ang pag-aari ng mga akda ay nananatili sa mga indibidwal na kasama sa koleksyong ito. Kinakailangan ang permiso mula sa mga may-akda bago ito muling mailathala maliban kung ito’y gagamitin bilang sipi sa mga kritikal at pang-akademikong papel. Patnugot ng Isyu Jerlyn Comendador Pagsasala Reijandro Gonzales Joana Mae De Jesus Jean Mariez Tolentino Reymark Pascual Rosaleen Flor Agojo Teknikal Erick Michael Opeña Grapiks Reymond Austria Janina Sanico Paul Allen Maralit Reggie Ortiz Zaica Atienza Patrick Manalo Erick Michael Opeña Jean Mariez Tolentino

coda

noun | co·da | \ˈkō-də\ : an ending part of a piece of music or a work of literature or drama that is separate from the earlier parts : something that ends and completes something else

source: Merriam-Webster

FOREWORD Ilang taon ng nagpipilit ipakinig ang kanyang awitin ngunit hindi dinidinig. Sa loob ng tatlong taon ko ng kabilang sa publikasyong ito at dalawang taon ng pagiging Literary Editor napansin kong hindi nawawala sa listahan ng pinagpipiliang tema ang “Musical” para sa folio. Tila ba isang kontesera sa isang kantahan na nagpupumilit maging kampeon ngunit hindi napagbibigyan. Dahil katulad din ng pagpili ng tono para sa isang kanta, ang tema ng folio ay kailangang piliin ng higit pa sa mabuti. Maraming dapat isa alang alang upang maipahatid ang mensahe at nilalaman ng isang pyesa. Kaya naman hindi lang sa loob ng senado nagkakaroon ng debate, hindi lang sa loob ng klasrum nagkakaroon ng edukadong pagtatalo. Dahil taon taon ko nang inaabangan ang mga umaatikabong pasiklaban ng mga staff ng The Searcher upang maipagtanggol ang kanya kanyang temang ipinaglalaban. Tila ba may kasamang parte sa populasyon ng PUPiang Tomasino na nagsasabing “Sige Ipush mo yan! Relate kami jan!” Nariyang muntikan ng pasukin ang mundo ng kakatakutan, o nang pantasya upang ipakilala ang mga katauhan sa mundo ng Utopia at Dystopia o ipabatid ang nakatagong emosyon sa likod ng bawat krayola. Kanya kanyang paninindigan at paliwanag na tila di nauubusan ng hangin kung oras na ng kanyang pagsasalita. Ngunit sa kabila nito’y hindi pa rin mawawala sa isip ng bawat isa ang unang layunin ng The Searcher sa tuwing maglilimbag ng Kotoba Ichiban-- ang maibigay sa mga kapwa PUPan ang de kalidad na likhang isip. Kabilang din ang maipabatid ang aral at mensahe sa bawat salita, taludtod o pahina maging ang bawat linya sa mga igunuhit na gawa. Ngayong edisyon ng Kotoba Ichiban Kyu- Coda ang lahat ng ito’y ipapahatid kasama ang tamang nota na hahaluan ng tamang timpla ng harmoniya at lirika. Sa mga panahong kailangan ng masasandigan, maipaunawang di ka nag iisa sa kwentong iyong tinatahak makakakita ng kaibigan sa musika. Ano pa man ang tema ng buhay mo ngayon, Pop, Rock, Acoustic, Jazz, Classic o kahit Metal Death pa hindi mawawalan ng ika nga “theme song” ang buhay mo. Dahil sa mga panahong akala mong wala ng nakakaintindi sayo, makakikinig ka ng karamay sa isang ritmo. Sa ating mundo kung saan lahat ay may pagkakaiba nagkakaroon din ng pagkakatulad, ang lengguahe ng ating kaluluwa- musika. Ang musika na kumukumpleto na sa parte ng buhay ng bawat isa. Maging ano man ang uri nito at kung paano pa man naipapahatid ang musikang ito. Ang paborito mong awitin na naka “repeat” na sa iyong playlist, ang sipol ng hangin, ang awitin ng mga ibon, ang patak ng ulan sa inyong bubungan, busina ng sasakyan na minsan ng nagligtas sayo ng nagmamadali ka sa pagtawid o ang tunog ng ginigisang ulam ng nanay mo na lalong nagpapakalam sa iyong sikmura at ang tamis na hatid ng boses ng iyong pinakakamamahal ay ilang uri ng harmoniyang hinahanap hanap na natin sa araw araw. Katulad ng Coda na kumukumpleto sa

isang mahalagang pyesa ng ating buhay. Sa larangan ng musika maari kang maligaw, humiyaw at maging ikaw. Ano man ang pinagdadaanan, nasaktan, nasasaktan, nasasaktan ngunit umaasa pa rin o gano man kalungkot ang nararamdaman upang matandaan ang bawat baybay sa tugtuging pinapakinggan. O di kayaâ&#x20AC;&#x2122;y gano man kataas ang alapaap na tinatapakan upang maramdaman ang ligayang hatid ng bawat indayog at ritmo ng kanta. Usapang pag ibig man, politikAL,problema,tagumpay o pagkasawi ay hindi ka mag iisa.Pamula intro, hanggang bridge, chorus at hanggang sa dulong parte ng awitin tiyak makakasama mo ito kung mapakinggan mo na ang kantang sumasalamin sa buhay mo. Ang pagpili sa temang ito ay pagsugal, dahil hindi katulad ng tradisyonal na paraan ng mga sulatin ng The Searcher malayo ito sa mga naging istilo. Magkaganon man ay nakakasigurong hindi nabawasan ang kalidad na ibinigay ng bawat isa sa loob ng publikasyon. At ibinigay ang lahat upang maihandog ang isa na namang obra maestra. Bago pa tuluyang matapos ang edisyon ng Kotoba Ichiban ay hayaang ihandog namin sa inyo ang sukdulan, hayaang haplusin ang parte ng inyong emosyon na hindi napupuntahan ng salita lamang, ipakinig ang aming obra maestrang literatura na ngayoy may tulong ng mahika ng musika. Jerlyn Comendador n Literary Editor

Isang Linggong Pag-… Marielle Theresa Selda

Lunes.

Sabado.

Nang tayo’y magkakilala

Tayo’y biglang nagkatampuhan

Mundo’y lumutang sa saya

Hiningi mo’y oras at espasyo

‘di maipaliwanag ang nadarama

Heto ang relo’t isang kilometrong layo

Martes.

At pagsapit ng Linggo,

Nang tayo’y muling nagkita

Giliw ako’y iyong iniwan

Sabi nila ito’y tadhana

‘di akalaing paglalaruan

Nang-akit na naman ngiti sa’yong mata

Nasa’n na ang pagsintang iyong tinuran?

Miyerkules.

Oh kay bilis ng iyong pag dating,

Nagtapat ka ng ‘yong pag-ibig

Pag-alis mo’y sadyang kay bilis din.

Pulang rosas na matinik

Natulog akong ikaw ang kapiling,

Kasinungalinga’y aking tinangkilik

Ngunit wala ka nang ako’y gumising.

Huwebes.

Ang pagsinta mo na akala ko’y tapat

Ay inibig din kita

Sa isang iglap lang, nawala ring lahat

Patuloy na umaasa

‘di naman pala totoo iyong pinakita

Pagdating ng araw nawa’y totoo na

Isang linggong nag-assume lang pala.

Biyernes. Ay puno ng pagmamahalan, Mga puso natin ay sadyang nag-aawitan O ito’y pawang imahinasyon ko lamang?

The Song and the Soul U: Dust it off by The Do

ReiJanGon

IX. The End

Four…

nine…

Two…

Just ten more steps… eight…

I am closing our distance. I can see his eyes. Full of joy. A tear even glisten from here. He is in black tux and blue tie. This what I exactly imagined before. This is my dream. Me in this white sequined-wedding gown and the man I wanna spend the rest of my life with waiting in the altar for me filled with mixed emotions. But I never thought it wouldn’t be him. It wouldn’t be Whiz. Seven…

With every step I make, I wonder, would I be much happier if it were Whiz I would marry? No. I immediately push away the thought. It is so unfair to Ark. I love him. I know that. I feel that. He’s been with me through and through and now we’re about to make a life together. Make kids and raise them. Have a big and happy family. Travel the world. Live in NY. That sounds like a good plan. A plan which I have already made with Whiz before. Way back when we were still together. Before he left. Six…

Yes, I admit. I love Ark because I can see Whiz in him. Nevertheless, I love him. It’s just a factor. Or perhaps not. I don’t know. But ugh! Is it a fault to love two completely different people who are somehow the same in so many things? Well, that doesn’t make sense. Five…

No matter what, I love Ark. I will spend the rest of my life with him. Whiz is now just a memory to me.

Three…

I don’t run.

Later on, I will say ‘I do’. I’m sure of it because I love him. I had loved Whiz and will never forget him. But I love Ark now and will love him for the rest of my life. One…

VIII. The Dibs

***

“Hi Whiz. I brought you Mentos and Coke.” I tell him standing over his epitaph. Ark is beside me.

“It’s been three years since you’ve been gone. Since you left me. But my love for you is still the same. But I have my life to get through with. I know you know that. Ark and I will get married soon. I’m pretty sure this is what you want for me. Right, honey? Move on and be happy. I am now. But I promise, I will never forget you.” me.

I am stifling a cry. Ark puts his arm around

I nod. I see a tear in his eyes.

“You really loved him, didn’t you?” he asks me.

“Hey dude,” he tells Whiz, “I’m here now. I won’t hurt her. I will love her as much as you loved her. Or even much more. I will never leave her. Never.”

He promises.

VII. The Proposal

***

We’re at my house spending our first

6 anniversary. We just take out greasy burgers and pizza for dinner and plan to have a movie marathon.

“What do you want to watch?” Ark asks me.

“You’re my guest. Your choice of movie,” I say and kiss him. “I want something for adults,” he teases then kisses me.

I punch him in his arms, “You perv!” We laugh.

“Okay, just this one instead,” he picks the blue ray and hands it to me.

I, Origins. Whiz’s favorite movie.

“You know that song?” I ask him.

So we watch. Then something happens that really get me. He sings along with the movie’s soundtrack. “Hold your mem—uh?” he pauses. “Yeah, I’ve seen this movie already for a couple of times. With a blind hand,” he continues singing. “You’ve already seen this movie? So why are we watching it again?”

“Well, you let me choose. So I chose it. It’s my favorite. And besides, you don’t have plenty of good movies here. Don’t even have something for adults,” he jokes. “Burning papers into ashes,

What are seasons, how they fly high From the ground up

There is yet another fountain

Flowing over as the night falls”

We sing together. That’s when I realize, I love him. I have moved on from Whiz’s death but my love for him will forever be imparted on me. But I have Ark now and for the rest of my life.

Then he gets something from his pocket, a

small red box. Oh my God! Is he gonna propose? Then he kneels down. Inside the box is a paperclip ring.

“I’m sorry if you expect some expensive ring but for now I’ll use this for the meantime,” he says, “would you want to watch all the upcoming movies, grow old reading paperbacks, have a bunch of beautiful kids, travel the world, raise grandkids, and er,---“

“Yes. Yes. I do,” smiling, I answer.

VI. The Favorites

***

I ask Ark to come with me visit Whiz’s graveyard. He already knows about him. And most of my story.

“What do you want? Beer?” I ask him while we are in a convenient store buying some snacks to bring with us in cemetery. “Ah, no. Just Coke please.” Sounds like something Whiz would say. “Okay. Zero or not?” He would choose the regular. Just like Whiz, I told myself. knew it!

“Just the regular. I like sugar in my body.” I

“You smoke?”

section.

Then I notice him looking at the cigarette

“Used to. But not anymore. Afraid of cancer monsters,” he says then smiles.

I am already at the counter when I remember something. counter.

“Oh wait! I forgot something,” I tell the

“That’s exactly what I will be back for,” I tell

Mentos.

As I turn, Ark approaches with pack of

him.

“Oh, I’m sorry,” he mumbles. “This is for me. Maybe I should get more?”

He passes the Mentos to me. “I’ll get more.”

“Yes. Please.” I say, dumbfounded.

V. The Semblance

***

I’m getting to know this Ark guy better and deeper. We’ve been seeing each other for a month now.

“I know Whiz, you’ll be happy to see me living my life again. I love you. And will always do.” I uttered a silent message to him. The doorbell rings. I know it’s Ark. He’s earlier than I expected.

“Wait, I’m coming!”

I open the door and see him with a bouquet of tulips. The moment I lay my eyes on the tulips, memory of Whiz comes in me. “ Yellow tulips as bright as the sunshine,” Whiz said before giving me a peck on my cheek.

I am lost for a second. “Oh hey,” I greet Ark.

“Wow thanks. Why not roses? Why tulips?”

I nod.

“Yes, I’m here. And this is for you. Tulips. Like the sunshine.” “My sources said that a girl as beautiful as you prefers tulips than roses. You like it?” ***

IV. The Second-First Meeting

I’ve been out for a couple of months. My employer has been calling me asking if I still have a plan to get back with my job.

“I will just get back to my life,” I whisper to

7 the air, wishing Whiz could hear it. “But it doesn’t mean I forget and don’t love you anymore.”

They welcome me back and really happy to see me around. After work, I plan to visit the park where Whiz and I first met. I sit on my favorite spot facing the lake and wish he were beside me. I can still remember how I sat in this same exact bench six years ago.

A guy sat beside me without asking for permission first. I found it rude at first so I looked at him and gave him the ‘look’. But he had his nose in a book. He’s not looking up.

I coughed, trying to get his attention but I still got nothing. When I was about to leave, he giggled. What? Really annoying me huh? I asked him why he laughed and confronted him about sitting beside me without asking first. “Well, this is a public place. Open for anyone, you know,” he answered back then smirked. That moment, his sassiness already caught me off guard. And also his smirk. That’s the start of Whiz-and-I story which ended unhappily noever after. The sun has already set and I am about to leave when this guy in button down shirt sit beside me. And I can’t believe it. He’s holding a paperback. Oh my God! I wait in my seat,—for what? I don’t know— fidgeting. Then he giggles! Oh my fuckin’ God! Okay, that’s it. I’m gonna leave. “You will really leave without asking me first why I sit beside you and not on that bench over there or there?” he tells me while pointing on the other benches.

“No because this is a public place. I know that. This is open for everyone.” I answer him. Thanks Whiz for providing me that. “Fair enough,” he says. “But really, I sit here because there’s a lady over here sitting just few minutes ago. A beautiful lady if you ask me.”

“Do I know you?” I ask him. “Do, by any

8 chance, I happen to know you?

“Perhaps, no. But we can start knowing each other today and get to know more tomorrow. What do you think?” he does the raising-eyebrow move. “I’m Ark.” Then he smirks.

***

III. The Birthday

Every night, I dream of Whiz. His smile. His eyes. His last words.

Today is his 28th birthday. We planned to visit the Harry Potter theme park in Japan. But here I am, about to visit his graveyard. I don’t bring flowers because he won’t like it. I bring him a pack of Mentos and in-cans of coke instead. I find some flowers and still-lit candles already offered to him. So I guess his family has been here already.

“I got the all day with you,” I tease him.

*** I. The Promise

“No. No, please don’t leave me,” I cry while I hold Whiz’s hands.

He’s been confined in the hospital almost a month now. He doesn’t get any better. As we can see it, he’s condition is getting even worse. “Whiz, please. Hold on. Please,” I beg. He replies with a rueful smile.

I know this day will come. The day the cancer cells will finally take over him. The day that fuckin’ lung cancer will win. I know that. But I just can’t help but still hope. Hold on to the last strand of hope no matter how infinitesimal it is. “Can you sing to me?” he struggles to force out that five-worded question.

Hours pass, I never feel bored. I bring paperback to spare time but my plan is to be here all day.

This is always what he asks me. Sing to him his favorite song.

***

off.

“Oh. I know what you want. Ehem ehem,” I clear my throat. “Burning papers into ashes. What are seasons, how they fly high. From the ground up, there is yet another fountain…” II. The Grieving

I cry day and night. Tears in morning, afternoon and evening. I can’t see myself living anymore without Whiz. I always look at our photos. Read our messages. Reminisce all the time we’ve shared together. I know I can’t move on if I’m like this. But I don’t care. I don’t want to move on. I want the pain to engulf me. Until I feel nothing more. I’m still holding onto his last promise. What a silly thing to do.

“Burning papers into ashes, what are reasons, how they fly…” I start singing and fighting back my tears. “Hold your memory for a moment with a blind hand. Write some stories for tomorrow--” “I love you. I really really love you,” he cuts me

“I will just leave for a while. But I will never be long gone. You know that. I will defy death if I have to,” he flashes his signature smirk. “I love you. I will never leave you. I’ll be back for you,” he promises. I don’t know how to take that so I just nod.

That’s the last thing he said before he dies.

*for you, whose love for Mentos and Coke is terminal.

Wound of Betrayal Zaica Jane Atienza

U: Bad Blood by Taylor Swift

Did you have to do this? I was thinking that you could be trusted.

U: Maps by Maroon 5

And nobody even tried to hear

Found, Then Lost

the stories of your twisted life,

Jean Mariez Tolentino

I gave you my ear, When your silence cries out for attention

and the music of your laughter. I gave you my time,

On the day the world was too busy

To join you waste your time

Chasing the fallen hopes of your past I gave you my eyes,

When you were too blinded

Of the fantasies you made for yourself

And the dreams you chose to believe

Out of desperation and wishful thinking I held you in my arms,

When your walls can no longer protect you

And the weight of your pain crushed your spirit

I cradled your broken heart,

While the pieces cut through me.

And then, I gave you myself, â&#x20AC;&#x153;But I wonder where were you? When I was at my worst, Fell on my knees And you said you had my back So I wonder where were you?â&#x20AC;?

Ang Halik at Yakap ng Burol Berde

Dan Joseph Lim U: Dati by Sam C. Niyakap mo ako dati ng buong higpit nang hindi ko alam ang mga nakausli ditong mga bato. Pagod namin itong ang dahilan. inakyat kahit ipinagbabawal. Sulit naman ang lahat dahil sa pamatay na ganda ng taglay nitong tanawin. Hinagkan ko ang pisngi mo noon, ng hindi mo namamalayan....... Kitang-kita ko ang tahanan naming may kulay pulang bubong,ang bayabasan,ang gintong palayan at maging ang kubol na tahanan ni Lisa. Akin ang mundo Nandito ako sa lilim ng mayabong na punong ng mga sandaling yon.Panay ang sigaw ko noon at walang mangga. Nakatayo. Bitbit ang isang natatanging regalo. humpay ang pagtalon habang nakatingin kay Lisa. Damang-dama ang halumigmig ng hanging dala ni Wala talaga itong imik, ngunit maganda ang Amihan at ang init na likha ni Haring araw.Malayo ang kanyang ngiti. Hindi ko makakalimutang sa katatalon tingin dahil may taimtim na minamasdan-ang dalagang ko noon sa batong tungtungan ko ay muntik na akong si Lisa. Habang kalaro nito ang dalawang madungis na dumausdos at sumubasob, ngunit mali ako. Muling may paslit na maaaring anak ng isa sa magsasaka nitong aming nagligtas sa aking anghel mula sa kapahamakan, si Lisa bukirin. Panay ang bungisngisan ng dalawang bata. na hablot-hablot ang maputik kong damit. Sabay yakap sa akin-nang mahigpit na mahigpit. Maaaring naitatanong niyo kung Sino si Lisa? Hmmm.. Sino nga ba si Lisa?

Si Lisa ang katakbuhan ko noon sa mga pilapil tuwing kasagsagan ng ulan. Ang sumasalo sa bawat pinupukol kong bayabas doon sa may amin. Ang iyakin kong katuksuhan sa tuwing aasarin ko ng “Lisang nognog”-sunog dahil sa laging nasa arawan. Ang maliit na batang babaeng, ewan ko kung bakit gusto akong maging kaibigan kahit ang ingay at ang ligalig ko. Ang babaeng kahabulan ko sa ilog sa ibaba nitong bukid na ito ring gamuntik nang lumunod sa akin. Mabuti na lamang at may anghel na humablot at nag-ahon sa akin, si Lisa. Si Lisa na sa pagmulat ko mula sa bangungot ng tubig ay tahimik niyang ngiti ang bumabati sa akin. Hinding-hindi ko malilimutan ang mga araw na iyon. Lalo na ang araw na unang beses kaming umakyat sa pinagbabawal na tuktok ng Burol Berde. Pinagbabawal sapagkat delikado ang taglay nitong katarikan,dagdag pa

Sa pagkakataong yaon, hindi ko alam kung ano ang naramdaman ko sa pagkakayakap niya. At kung bakit niya ako niyakap.Kakaibang pakiramdam na di ko mawari ngunit di ko maibalewala. Sa pagkawala ko sa bisig niya, agad akong umupo at maging siya. Inasar ko si Lisa na “may gusto siguro siya sa akin”. Pero ngiti lang ang isinagot niya-na syang ipinagtaka ko. Padilim na noon at di namin namalayan ang oras. Nakatulog pala kami sa mabatong tuktok nitong burol. Naalimpungatan ako at himbing na himbing ang pagkatulog ni Lisa noon. Pinagmasdan ko siya-kulot ang buhok niya at matangos ang ilong niya. Hindi ko noon alam ang nararamdaman ko, pero ito yata ang nag-udyok sa akin upang halikan ko ang pisngi niya. Nagulat ako sa nagawa ko at natakot na baka siya’y magising. Ngunit hindi siya nagising. Sa loob nitong kamalayan ko ang may nagising at nagambala, na gising pa maging hanggang ngayon. *****

12 Nilisan ko noon ang aming bukirin, ang aming probinsya upang mas mabisa daw akong makapag-aral sa Maynila ayon sa aking mga magulang- na sinabi nila sa akin noong ako’y mag-lalabing-tatlong taong gulang. Aaminin ko, lubos akong nahirapan na lumisan sa bukirin noon dahil doon ako lumaking puno ng galak, doon ko nakausap ang makatang mundo, doon ako naging ibong malayang lumipad,umawit at dumapo at doon ko nakilala ang matalik kong kaibigang si Lisa. Nagugunita ko nang sabihin ko kay Lisa noon na ako’y luluwas pa-Maynila at sinabi kong matagal ang aking pagbabalik. Nagulat muli ako. Dahil agad niya akong niyakap na naging sanhi upang bumulwak muli ang damdaming nadama ko noon sa Burol Berde. Sa pagharap naming muling dalawa mula sa pagkakayakap, atubili niyang iniabot ang isang bagay na nakabalot sa pulang papel. Habang lulan ako ng makupad naming sasakyan, katabi ng mga maleta ng mga gamit ko, inalam ko ang bagay na nakabalot sa pulang papel. Nililok na puso mula sa kahoy ng punong mangga-(alam ko dahil sa taglay nitong amoy) na nakaukit ang pangalan ko. MARCO. Mula noon, regular akong magpadala ng mga liham at tumatawag sa aking mga kaanak sa probinsya, maging kay Lisa. Halos buwan-buwan. Anim na taon noon ang lumipas, labing-siyam na taong gulang na ako at alam kong gayundin ang edad ng kababata kong si Lisa. Masaya din ang naging buhay ko sa Maynila at sa Laguna, ngunit di kasing saya noon sa probinsya na aking kinalakhan.Lumaki akong matangkad, matipuno,maputi at makisig na binata. May antipara na din dahil sa sandamukal na librong pilit nagpahubog sa katalinuhan ko. Lalo pa’t kasalukuyan akong kumukuha ng kursong Agrikultura sa UP Los Banos. Sa ikalawang taon ko sa kolehiyo, dumating ang pinakahihintay kong Sembreak.

Nagdesisyon akong umuwi sa aming probinsya, kahit alam kong mahihirapan akong umuwi mula doon. Uuwi ako upang kamustahin ang aming sakahan, ang aking lolo’t lola, ilang pang mga kaanak, at syempre, sabik kong makita ang anghel ng kabataan ko. Si Lisa. Sa pagbiyahe ko pauwi matapos ang nagdaang sampung taon, nakasalampak sa mga tenga ko ang mga earphones ng aking Iphone, pumili sa playlist, nagscroll, at nakita ko ang makahulugang awit ni Sam Concepcion at Davey Langit para sa akin.Na para talagang ikinatha para sa amin ni Lisa. Ang kantang “Dati”. Dati-rati sabay pa nating pinangarap ang lahat..... Umaawit pa sa Hangi’t amoy araw ang balat..... “Umaawit nga ba si Lisa?” natawa na lamang ako at kalauna’y nalungkot din. Sa pagbagtas namin ng malubak na daan, nararamdaman kong malapit na kami. Alam ko dahil dama ko ang sariwang hanging mula sa bukid, masid ko ang mga kawayanan sa daan, at syempre dahil tanaw ko na ang mabatong Burol Berde. Naalala kong bigla, suot ko nga pala ang kwintas kong nagsilbing lucky charm ng maraming taon. Lalo na sa mga pagsusulit ko sa eskwela. Ang pendant kase nito, ay nagmula sa isang tahimik na anghel. Ang pusong nililok ni Lisa. “Kamusta ka na nga ba Lisa? Sabik-na sabik na akong makita ka, mayakap ka, at mapangiti kang muli.” Sa pagbaba ko sa puting van, agad akong tumakbo patungo sa bahay namin dito sa probinsya, nagpalit ng damit at binibit ang natatanging pasalubong ko sa kanya. Agad akong tumungo sa tahanan ng taong naging Ligaya ng buhay ko.

Ngunit wala raw ito doon.

Hindi rin daw nila alam kung saan sya naroroon.

Isang matandang magsasaka ang nakilala ako at bumati sa akin na syang nagturo sa akin kung nasaan si Lisa. Itinuro niya ito, gamit ang makalyong hintuturo. Sa pagkakaturo niya, pinaglakbay ko ang aking mga mata sa aking paglingon sa malawak na lupain, mula burol, sa mga kubol, sa bukid, at ayun, malapit sa may puno ng mangga. Kasama ng dalawang paslit na panay ang bungisngisan ang batang ngayon ay ganap nang dalaga. Heto na ako ngayon, nakatayo sa may punong mangga, minamasdan siya. Bitbit ang regalo ko saking kaliwang kamay habang kapit sa pusong pendant itong kanan ko. Ilang sandali ang lumipas at nagkatinginan kami ng isa sa dalawang batang naghahabulan at ininguso ako sa kapwa paslit maging sa kayumangging dalaga. Tumingin ang dalaga at biglang gumuhit sa mukha nito ang iba’t ibang kulay ng damdamin: saya,lungkot at pangungulila. Lumiwanag ang langit. Tumakbo siya papalapit sa akin. Dinig ko ang yabag ng kanyang mga paa, sabay ang indayog ng kanyang kulot pa ring buhok na nagpapasilay sa matangos nitong ilong at mapungay na mata-isang piyesa ng dalubhasang pintor ang ganda ni Lisa.

mensahe?” Napatigil ako.

Pumulandit muli sa akin ang mga ala-ala naming dalawa. Na ang hindi niya pag-imik habang bumubungisngis ako at nagsisisigaw, ang komunikasyong ngiti at pagyakap lamang, ang katahimikang masid kay Lisa, ay lahat dahil sa pinagkaitan siyang umimik at lumikha ng himig. Kaya ako ay nag-aral ng sign language sa Maynila. Siya naman natuto sa isang SpEd school dito sa amin. Sumenyas ako ng “Oo, ako ang kababata mo” Sabay pakita ko sa kanya ng lilok na pusong ibinigay niya sa akin. Napatigil siya. Niyakap niya akong muli at niyakap ko din siya ng mahigpit, at sa pagkakataong iyon,ako naman ang napaluha. Sa pagkawala ng aming mga bisig, iniabot ko sa kanya ang isang bagay na nakabalot sa kulay pulang papel. Atubili nya itong binuksan, at ang nakalakip? Ay pusong lilok din kawangis ng ibinigay niya sa akin. Nakaukit naman ang pangalan niya. LISA.

Sumenyas ako ng “Namiss kita ng sobra!”

Gayundin ang isinenyas niya, sabay takbo paakyat sa ipinagbabawal paring lugar.

Ang Burol Berde.

Tumibok ang puso ko na tila sumasayaw sa saliw ng ritmong likha ng kanyang yabag. Binulabog ang utak kong gumising sa aking gunita. Nagbalik sa ala-ala ng aking halik sa bata niyang pisngi.

Matulin itong inakyat ni Lisa at ako itong hingal-na hingal hanggang sa marating namin ang mabato pa ring tuktok nito. Nakakapawi naman ng pagod ang larawang dulot ng tuktok dito sa aking antipara.

Niyakap niya ako agad,pagkatungtong niya pa lamang sa harap ko at sinundan ito ng kanyang pagluha. Umihip ng hangin ang Amihan. Dama ko na siya’y humihikbi. Kaya’t tinapik ko ng tinapik ang kaniyang likod.

Agad akong nagsisigaw habang nakatungtong sa inuupuan naming malaking bato at nakatingin kay Lisa. Nakangiti ito. Ang ngiting tulad ng dati. Ngiti ng isang magandang anghel.

At lalo akong nagsisigaw at nagtatalong gaya din noong dati. Noong dati na ako’y ibong malayang lumilipad,dumadapo at umaawit.

Ang saya at ang sarap ng pakiramdam.

Sumenyas siya sa akin ng “Ikaw ba talaga ang kababata kong nagpapadala sa akin ng mga liham at

Muling naging akin ang daigdig.

14 Sa pagtalon ko, biglang sumakit ang tuhod ko (dahil sa nakakapagod na pag-akyat sa burol), kaya’t muntik na akong sumubasob at bumulusok. Hindi ko inaasahan. Muli pala akong isasalba ng isang anghel na buong higpit ang kapit sa braso ko. Tumigil ang mundong aking inaangkin. Tumigil sa pagpagaspas ang mga ibon. Isang bagay ang napag-isipan ko na ngayon.Napagtanto. Alam ko na ang kahulugan ng kakaibang nararamdaman ko mula pa noong kamusmusan namin. Agad kaming napaupong dalawa at agad ko siyang niyakap ng mahigpit na mahigpit. Napatingin na lamang ako sa kanya. Tumigil muli ang mundong naangkin ko na. Dinig ko ang malakas na tibok ng puso ko. Muli itong sumasayaw. Hinalikan ko sa labi si Lisa. Malambot na labi ng isang anghel. Nilasap ang bawat segundong hindi naitala ng oras. Napatigil si Lisa.Nagulat at napapikit. Sumabay siya sa indayog ng isang halik. Muling pumagaspas ang ibon sa salamisim. Lumulubog na ang saksing araw. Nilamon na ako ng pagibig ng buong-buo. Sumenyas ako kay Lisa. “Mahal Kita Lisa”.

“Marco, Mahal kita Dati pa.” Tugon niya.

Leaving Things Princess Julie Ann Manalo U: Amnesia by 5 Seconds of Summer

I have memorized all the dates, Held the emotions, Embraced the memories, Savoured the times, And kissed the moments But realized theyâ&#x20AC;&#x2122;re now painful And wish I couldnâ&#x20AC;&#x2122;t remember Even a single one.

Muse Jean Mariez Tolentino

Saksi

U: Kanlungan

Aldrin Obsanga

“Nasaan ako? Sino ka?” “Mahal, ako ito si Marcelo. Narito ka sa bahay natin.” “Mahal? Hindi kita kilala, si Marsing ang mahal ko. Hindi kita kilala.” “Sandali at ipagluluto muna kita ng makakain” Araw-araw laging ganito ang eksena namin ng mahal kong asawa. Kami na lang dalawa ang nakatira sa aming munting tahanan. Ang aming mga anak ay may mga sarili ng pamilya. Matapos makapagtapos ng kolehiyo ay doon na sila nanirahan sa Maynila. Dinadalaw naman nila kami kada buwan pero tulad ko hindi rin sila maalala ng aking asawa. Kulubot na ang balat, malabo ang mga mata at mahinang pangangatawan dala ito ng aming katandaan. Sa edad na pitumpu’t tatlo ay malakas pa naman ang aking pangangatawan dahil na rin siguro sa isa akong retiradong sundalo. Si Maria na aking asawa ay dating guro, sa edad na pitumpo ay nagkaroon siya ng Alzheimer’s disease. “Oh ito ang lugaw kumain ka muna,”alok ko. “Huwag ka ng tumayo susubuan na lang kita.” Matapos siyang kumain ay paulit-ulit niya pa rin akong tinatanong sa akin kung sino ako, bakit ako narito, at nasaan si Marsing at paulit-ulit ko ring sinasagot ang mga tanong niya.

“Kilala mo ba si Marsing, yung asawa ko?

Alam mo mahal na mahal ko yun. Kaso lagi siyang abala sa trabaho niya sa kampo. Asan kaya sya ngayon? Naaalala niya kaya ako?” “Maring, andito ako sa harap mo. Ako ito si Marsing”

“Ikaw si Marsing?” ***

Panahon ng kamusmusan ng una kaming magkita. Yun ang araw ng pagbabalik namin sa aming probinsya. Ayaw na ni Ama sa Maynila dahil dito raw sariwa ang hangin at tahimik pa kesa sa dati naming tinitirhan. Nanibago ako sa aking pamumuhay pero di rin nagtagal ay marami akong nakilala at naging kaibigan, isa na doon si Maring. Sa lahat ng kaibigan ko si Maring ang lagi kong kasama bukod sa magkalapit ang aming bahay, nasisiyahan ako kapag siya ang kalaro ko. Ang halamanan sa burol ang madalas naming puntahan dahil sa maganda ang tanawin roon, idagdag pa ang ilang bungang kahoy at ang mabangong samyo mula sa mga bulaklak. Doon kami nagpapagulong-gulong sa damuhan at nagkukwentuhan ng kung anu-ano. Sa lugar na iyon rin namin binuo ang aming mga pangarap, at balang araw ako ay magiging sundalo at siya nama’y guro. Siya ang nagturo sa akin kung paano magbasa at magsulat, lagi niya akong pinapagalitan kapag hindi ko siya sinusunod kaya para sa akin siya ang pinakamagaling na guro. Sa panahong iyon malaya

kaming gawin ang lahat ng nagpapasaya sa amin saksi ang burol, ang mga bungang kahoy at ang mga halaman.

puno ng basura, amoy na amoy ang mabahong usok na lumalabas mula sa mga sasakyan.

Sa paglipas ng panahon tumuntong kami sa panibagong yugto ng aming buhay, ang buhay kolehiyo. Minsan na lamang kaming magkita dahil abala siya sa kanyang pag-aaral at gayundin naman ako. Naging mahigpit ang kanyang mga magulang at hindi na siya pinapalabas ng bahay. Pakiramdam ko laging kulang ang araw ko simula nang hindi ko na nakakasama si Maring. Sabi ni Ama senyales daw yun na nagmamahal ako dahil yun din ang naramdaman niya ng magkawalay sila ni Ina.Unti-unti kong naintindihan ang lahat marahil ay nahulog na ang loob ko kay Maring. Marahil dahil na rin sa malaki ang pinagbago niya, mas naging mapula ang kanyang mga labi, nangungusap na mga mata, matangos na ilong at porselanang kutis na naging dahilan upang marami ang manligaw sa kanya. Dahil nga sa parehas kami ng unibersidad na pinapasukan may pagkakataong nagkasabay kami pag-uwi. Sa maikling panahon na yun ay dumaan muna kami sa dalampasigan upang magkwentuhan at masdan ang paglubog ng araw. Sa araw ring iyon ko ipinagtapat ang aking nararamdaman. Saksi ang papalubog na araw at ang malumanay na alon ng dagat, sa isang beses sa isang linggo tayong pumupunta roon, nakita nila ang wagas nating pagmamahalan.

Naluluha ako nang makita kong muli si Maring sa eskwelahan kung saan siya nagtuturo. Noon din ay kinuwento mo ang lahat ng nangyari, kung paanong naglaho ang mga bagay na naging saksi sa ating pagmamahalan at kung paano niya ito sinubukang pigilan. Umiiyak siya habang kinukwento ang lahat pero pinigil ko siya. “Hindi na natin maaaring ibalik ang lahat pero pwede nating ipagpatuloy ang ating pag-ibig.” Sa araw na iyon ko hiningi ang kanyang mga kamay upang makasama sa habang buhay at ang altar ng simbahan ang bagong saksi sa aming pagmamahalan. Ito ang simula ng pagbuo namin ng masasayang ala-ala kasama ang mga bagong saksi na naging parte ng aming makulay na buhay.

Nang makapatapos tayo sa pag-aaral agad akong nadestino sa iba’t ibang misyon sa malalayong lugar dahilang upang magkalayo tayo. Nang ako’y magbalik marami ang nagbago, ang burol kung saan tayo naglalaro ay tinayuan ng pabrika at ang dating malinis na dagat ay

*** Bigla na lamang tumulo ang aking luha. Matapos balikan ang masaya naming nakaraan, niyakap ko ng mahigpit si Maring na siyang naging malaking parte ng aking buhay.

“Mahal na mahal kita Maring!”

“Marsing, mahal ko,” tugon niya.

Maaring nakakalimot ang isip pero kailanman hindi makakalimot ang puso. Alam kong maaaring malimutan niya muli ang aming nakaraan pero hindi ako magsasawang paulit-ulit na ipaalala sa kanya ang kwento ng aming pagmamahalan kailanman saksi ang mga bagay na aming kanlungan.

U: When the Love Falls - Yiruma

Punctuated Laarni Villasanta

You, paused in comma Iâ&#x20AC;Ś continued in ellipsis Us. ended in period

When Winter forgets Summer U: Amnesia by 5 Seconds of Summer

Joana Mae de Jesus

Sabi nila kahit makalimutan ng isip, hindinghindi makakalimot ng puso. At naniniwala ako rito. Na kahit lumipas ang isang araw, isang lingo, isang buwan, isang taon o ang isang dekada, matatandaan mo rin ako. *** Hindi ko na maalala kung paano tayo unang nagkita. Hindi ko maalala ang kulay ng suot mong damit o sapatos. Ngunit pilit mong ipinapaalala sa akin. Paulitulit mong kinukwento na unang nagtama ang ating mga mata sa tapat ng simbahan. Bakasyon noon. Masama ang panahon, umuulan at katulad nito, ganito rin ang mukha ko. Umiiyak, bumubuhos ang luha. Nagtama ang ating mata, ngunit hindi natin pinansin ang isa’t-isa. Mahigit isangdaang beses mo na yata itong kinukwento, pero katulad ng dati, hindi ko pa rin maalala. Sabagay, labingdalawang taon na ang nakakalipas sabi mo. Siguro nakita mo akong umiiyak nang hindi ako naibili ng lobong hugis puso, o kaya nang mawala sa simbahan ang paborito kong lasong kulay pula. Marahil nakita mo akong umiiyak noon nang inilibing ko ang aking bestfriend na si Potchi, ang alaga kong ipis. Natatandaan ko na lang ay naging magkaklase tayo noong 3rd year highschool. Transferee ako noon, wala kahit isang kakilala. Nakakapanibago. Lumipat ako sa inyong paaralan dahi sabi ko mas malapit. Pero ang tunay na dahilan ay ang pakikipag-away ko sa dati kong guro sa Matematika. Tandang-tanda ko pa ang araw na iyon. Sinabi ni Ms. Contreras na magre-review daw kami ng basic Math. At hindi ko makakalimutan ang isinulat niya sa pisara. 14 + 3 x 18 + 8 = ? Basic nga. Sumagot ang Top 1 sa aming klase. 314 daw. Nagpalakpakan lahat, maski si Ms. Contreras. Pinuri ka pa niya dahil sa bilis mong magsagot. Hindi ako

nakatiis. Alam kong mali kaya nagtaas ako ng kamay. “ Yes Summer?” “Mali po siya Ma’am. 76 po ang sagot.” Nagtawanan lahat. Kasama ang Top 1 ng klase. Pati si Ms. Contreras. Pinilit kong ipaliwanag sa kanila ang MDAS Rule ngunit hindi sila nakikinig. Patuloy sila sa tawanan. Hindi ako nakapagtiis, ang resulta, nasabunutan ko ang guro ko sa Matematika. May ilan-ilan na akong nakilala sa bago kong pinapasukan. Si Lyndon, Aiko, Jenny, Jeric, Steve at Via. Pero hindi ikaw. At nang minsan ay makasabay kita sa jeep pauwi, binati mo ako sa napaka-gentleman mong pamamaraan. “Hoy batang iyakin sa tapat ng simabahan. Kaklase pala kita.” Hindi kita pinansin. Sino ka nga ba? Lumipas ang isang taon. Halos kakilala ko na lahat ng mga mag-aaral. Nagkaroon ng mga barkadahan at sa hindi ko inaasahan, magkasama tayo sa iisang barkada. Dahil sa simpleng dahilan: Kaibigan mo ang mga kaibigan ko. Ngunit hindi ibig sabihin, kaibigan na rin kita. Lumipas ang mga araw. Ganoon ka pa rin, walang pagbabago. Palagi mo pa rin akong inaasar. Hindi rin nakakatawa ang mga jokes mo. Pinapansin mo ang gulo-gulo kong buhok, ang mantsa sa uniporme ko at ang hindi pantay na tali ng sapatos ko. Lumipas ang ilang lingo. Doon kita nakilala. Nalaman ko ang kwento ng buhay mo. Kung paano kayo iniwan ng tatay mo na walang pasabi. Nakakasakay na rin ako sa mga joke mo na kadalasan naman ay mais. Natutuwa na rin ako sa panggagaya mo sa mga guro at

20 tuwing umaarte ka na parang bading. Lumipas ang mga buwan. Doon ako mas napalapit sa iyo. Nakakautang na ako sa iyo ng pamasahe tuwing nauubos ang baon ko dahil sa paghuhulog kay Marj upang mabili ang paborito kong libro ni Bob Ong. At kinabukasan, sisingilin mo ako. Nawala na ang pagkahiya natin sa isa’t- isa. Wala na sa ating bokabularyo. “Di ba ‘pag kaibigan dapat hindi na pinagbabayad ng utang? Hahaha.” “Asa ka naman! Sa mga movie lang nangyayari yun!” At muli, lumipas ang isang taon. Graduating na tayo. At simula na muli ng isang pakikipaglaban sa mundo ng buhay kolehiyo. Kung saan hindi lamang pawis ang ibubuhos mo kung hindi literal na mauubusan ka ng dugo sa gabi-gabing pagpupuyat sa pag-aaral. Literal din na masusunog ang kilay mo sa mga eksperimentong gagawin ninyo. Tayo. Nanatili tayong magkaibigan. Hindi na lumampas doon. Masaya na tayo kung anong meron tayo. Masaya tayo na naririnig ang utot ng isa’t-isa pati ang boses nating mala-palaka kapag kumakanta. Sapat na rin para sa atin ang pagkukwento kung anong araw nagkaroon tayo tulad na lang ng maduming kuko ng drayber, ang pagkapulot mo ng bente pesos na sabi mo pa nga’y hulog ng langit. Sabay ring bumuhos ang luha natin nang mamatay si Claudia, ang alaga nating ipis sa loob ng tatlong buwan, dalawang araw at labing-isang oras. At kung paano tayong sabay na nag-aaral at nagkokopyahan ay sapat na para sa atin. “Summer. Gusto mo parehong university ang pasukan natin?” “Syempre naman! Maghihiwalay pa ba tayo?” “Sus, baka ma-fall ka na niyan sa akin ah. Hahaha” “Sa movie lang nagyayari ang ganun. Iba ang totoong buhay. Wala talagang princess at prince charming.” At muli, pilit mong ipapaalala sa akin kung paanong sumasabay ang luha ko sa patak ng ulan. At

pagsabay ng mga hikbi ko sa tunog ng kampana sa simabahan noong unang beses tayong nakakilala. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin maalala. *** Napag-uusapan natin ang iba’t-ibang bagay. Mula sa pagpapaluhod ng iyong lola sa iyo sa munggo tuwing hindi ka kumakain ng niluto niyang amapalaya. Masaya mo ring ikinukwento ang kahihiyan mong naranasan nang minsan mong gawing shampoo ang PhCare ng nanay mo. Binabahagi ko rin sa iyo ang aking mga kakaibang karanasan. Tulad na lamang ng pagkatakot ko sa pagpunta sa banyo ng paaralan dahil sa noong ako ay nasa ika-unang baiting, habang umiihi ay may nagbukas ng banyo. Simula noon, hinding hindi na ako pumunta sa banyo lalo na kapag mag-isa. Hindi tayo nauubusan ng kwento. Hindi tayo nauubusan ng oras. Hindi tayo nauubusan ng panahon. “Siguro Summer sinadya ng pagkakataon na magkakilala tayo. Upang mabigyan natin ng panahon ang isa’t-isa. Ako si Winter, ikaw si Summer, coincidence hindi ba? Parehong ang pangalan natin ay panahon. At pangako, ang panahon natin sa isa’t-isa ay hindi maglalaho tulad ng panahon na nakakabit sa ating mga pangalan. Na kahit ilang buwan, taon, o dekada ang lumipas, ang panahon natin ay kailanman hindi kukupas.” *** Magkaiba tayo ng kinuhang kurso. Ngunit may mga pakakataon na pareho pa rin ang ating pasok. Sabay tayong sumasakay sa bus pauwi. At pinipilit nating magkwentuhan hanggang hating gabi kahit may exam kinabukasan. Ikukuwento mo kung paanong nagalit ang prof ninyo noong tinanong ninyo kung bakit ang mahal ng test paper niya. Pati ang ulam mong sinigang na napakaasim ay babanggitin mo. Hindi tayo nawalan ng panahon at oras sa isa’t-isa. Nanatili tayong magkaibigan. Lumipas ang mga araw. Lalong humihirap ang buhay kolehiyo. Sabay-sabay ang mga project at

mga exam. Pareho tayong nasa linya ng engineering kaya mahirap para sa ating dalawa. Ang pag-uusap natin tuwing gabi ay halos limang minuto na lang kumpara sa mahigit tatlong oras nating balitaan noon. Ngunit pareho natin itong hindi pinansin. Ang mahalaga, nag-uusap pa rin tayo. Sapat na sa atin iyon. Lumipas ang mga lingo. Mas lalo tayong lumayo sa isa’t-isa. Nagkaroon tayo ng distansya. Hindi ko na alam ang mga bago mong joke. At nang minsan ay magkatagpo tayo, napagpasyahan nating mag-alaga muli. Ngunit iba na sa pagkakataong ito, tig-isa na tayo. Ang mga alaga natin ang magiging kapalit ng isa’t-isa sa mga panahong wala tayong panahon sa isa’t-isa. Si Adam ang sa akin at sa iyo ay si Adelle. Siguro kambal silang ipis dahil parehong paborito nilang kainin ang puto na walang keso sa ibabaw. Lumipas ang mga buwan. Nawalan na tayo ng komunikasyon. Icha-chat kita pero “Seen” lang ang igaganti mo. Nagkaroon tayo ng ibang barkada. At nagulat na lamang ako nang tumawag ka isang beses. Akala ko ay dahil namimiss mo na ako ngunit nagkamali ako. Tumawag ka lang upang ibalita na patay na si Adelle, kinain ng mga langgam. Napabayaan mo. At makalipas lamang ang dalawang araw, apat na oras at dalawampung anim na minuto, namatay na rin si Adam, naiwan kong nakatihaya. Siguro nga kambal sila. At lumipas ang mga taon, nakalimutan natin ang isa’t-isa. Nakalimutan mo na may Summer, at nakalimutan ko na may Winter. Dumating ang panahon na wala na tayong panahon para sa isa’t-isa. *** Sometimes I start to wonder, was it just a lie? If what we had was real, how could you be fine? *** Dumating tayo sa ikaapat na taon sa kolehiyo. Nakakatuwa, pareho tayong walang bagsak. Ngunit nanatili pa rin tayong estranghero sa isa’t-isa. Tuwing

21 magkakasalubong tayo, tango lamang ang nagiging palitan natin. Hindi ko alam kung paanong napalitan ang ilang oras nating pagukuwentuhan noon ng isang tango lamang. Isang tango na lamang ang naging kapalit ng ilang taon nating pagkakaibigan. Hangang nasanay na ako. Siguro nga ang isang tango ay sapat na. Hanggang sumapit ang isang araw habang ako ay pauwi na, tinawag mo ako muli sa napaka-gentleman mong pamamaraan. “Hoy batang iyakin sa tapat ng simbahan!” Nagulat ako. Isang tango lang ang iginanti ko sa iyo. Sapat na naman iyon, hindi ba? Doon kasi tayo nasanay. Ngunit sinabayan mo ako sa paglalakad. Sinabayan mo ako sa pagsakay sa bus. At doon, muli tayong nag-usap. Nagpaumanhin ka sa kawalan mo ng panahon sa akin at ganoon din ako. Nagkwentuhan tayo. Simulan ko ang kwento tungkol sa bago kong alaga, Si Newton. Ngunit hindi na siya isang ipis kung hindi isang paru-paro. At ikaw din pala ay may bago nang alaga, si Junior, isang ahas. At nang araw na iyon, napatawa mo muli ako sa mga joke mong hindi nawawala sa uso. Binigyan mo din ako ng isang munting regalo, isang bote na naglalaman ng buhangin at tubig mula sa isang dagat na pinuntahan ninyo sa Palawan. “Salamat! Ang ganda talaga ng dagat. Nakaka-relax. Gusto ko ‘pag ikakasal ako, beach wedding. Tapos happily ever after.” “Hangang ngayon hindi ka pa rin nagbabago. Sa movies lang ‘yun nangyayari.”

At isang ngiti lang ang iginanti ko sa iyo.

Muling naulit ang pangyayaring iyon. Gabigabi na tayong sabay umuwi. Magkukwentuhan at kapag napagod na ay ngingiti na lamang tayo sa isa’t-isa. At minsan ay inalok mo ang balikat mo upang sandalan ko. Unang beses mong ginawa iyon. Naamoy ko ang pabango mo na hindi ganoon katapang. Tama lang. Masarap

amuyin. At habang tumatakbo ang bus, tumakbo na rin ang isip ko patungo sa panaginip. “Summer, gising na. Malapit ka nang bumaba.” Sa pagmulat ng aking mata, mata mong nakangiti ang sumambulat sa akin. At sa hindi malang dahilan, nagkatitigan tayo. Matagal. At sa loob ng ilang minutong iyon, ikaw lang ang nakita ko. At ang tanging narinig ko ay ang tibok ng puso ko. *** Disyembre. Magpapasko na. Katatapos lang ng klase. Sinundo mo ako sa tapat ng aming classroom. Sabay muli tayong uuuwi, katulad ng dati, nagkwentuhan at pinasandal mo ako sa iyong balikat. “Summer. Kahit tag-ulan ngayon, hindi ko alam kung bakit ikaw lagi ang nasa isip ko. Mahal na nga yata kita. Pero sa mga pelikula lang naman nangyayari na mamahalin mo rin ako. Hindi ko talaga makakalimutan ang batang nakita ko noon sa tapat ng simabahan na umiiyak. Akalain mo, katabi ko na siya ngayon. Sana matandaan mo.” Siguro ang akala mo ay tulog na ako. Ngunit hindi, narinig ko lahat ng sinabi mo. Siguro nakalimutan ko ang pangyayaring iyon dahil hindi ka naman mahalaga sa akin, noon. Ni hindi nga kita kakilala. Pero ngayon, bawat sandali na kasama ka ay naaalala ko na. Dahil sa kadahilanang mahal na kita. *** Sa pagmulat ng aking mata, umaasa akong mata mong nakangiti ang sasalubong sa akin. Ngunit nagkamali ako, puting kisame ang tangi kong nakita. Nararamdaman ko ang hapdi sa kaliwang parte ng ulo

ko pati ang pagkamanhid ng kamay ko. Lumapit si Papa, tinanong kung kumusta ang pakiramdam ko. At kung paanong hindi ko matandaan na umiyak ako sa tapat ng simbahan ay hindi ko rin matandaan na naaksidente pala ang bus na sinasakan namin ni Winter habang papauwi. “Summer. Kahit tag-ulan ngayon, hindi ko alam kung bakit ikaw lagi ang nasa isip ko. Mahal na nga yata kita. Pero sa mga pelikula lang naman nangyayari na mamahalin mo rin ako. Hindi ko talaga makakalimutan ang batang nakita ko noon sa tapat ng simabahan na umiiyak. Akalain mo, katabi ko na siya ngayon. Sana matandaan mo.” Natatandaan ko pa rin ang mga huli niyang sinabi bago ang aksidente. Ngunit ang masakit para sa akin ngayon ay tanggapin na hindi na niya ako maalala. Nakalimutan niya ang pangalan ko, nakalimutan niya ang batang umiiyak noon sa tapat ng simbahan at nakalimutan niyang mahal niya ako. *** Lumipas ang mga araw. Gumaling na ang mga sugat ko, ngunit hindi pa rin ang puso kong nasasaktan tuwing nakikita ka. Nginingitian mo ako, ngunit hindi tulad ng dati na ngiting may halong pagmamahal. Ngayon, nginingitian mo ako dahil sa bago mong memorya, kakilala mo lang ako. Lumipas ang mga lingo. Lumabas na tayo pareho sa ospital. Tumigil ka muna sa pag-aaral pero ako ay nagpatuloy. Araw-araw pa rin akong dumadaan sa inyo upang kamustahin ka. Nagbabakasakali na maalala mo na ako. “Labing-dalawan taon na ang nakalilipas, may nakita kang

batang umiiyak sa tapat ng simbahan. Siguro mahalaga siya sa iyo dahil mula noon ay hindi mo na siya nakalimutan.” Ikukuwento ko sa iyo iyan ng paulit-ulit, ngunit hindi mo pa rin maaalala. Ngunit hindi ako mapapagod na ipaalala sa iyo tulad ng pagpapaalala mo sa akin noon. Ipapaalala ko sa iyo ang mga panahong may panahon tayo para sa isa’t-isa. Lumipas ang mga buwan. At katulad pa rin ng dati, para sa iyo, ako si Summer na kakilala mo lang. Nakikita na kitang masaya, ngunit hindi dahil sa akin kung hindi dahil sa iba. Iba na ang pinagsasabihan mo ng mga jokes mo. Iba na ang pinagkukwentuhan mo ng istorya ng buhay mo. Ngunit ako, narito pa rin, umaasa na maaalala mo ako. At lumipas ang mga taon, tuluyan ka nang nakabawi sa trahedya na nangyari sa iyo. Bumuo ka na muli ng bagong memorya, ngunit hindi ako kasama. Para sa iyo, ako pa rin si Summer na kakilala mo lang at kailanman ay hindi mo minahal. At sa bawat pagbuo mo ng bagong memorya, ako naman ang unti-unting nadudurog. *** It hurts to know you’re happy, yeah, it hurts that you’ve moved on It’s hard to hear your name when I haven’t seen you in so long *** Siguro nga sa mga pelikula lang talaga nangyayari na maaalala ng puso ang isang taong nakalimutan ng isip. Hindi sa lahat ng pagkakataon

ay nangyayari iyon. Pero hindi pa rin ako mapapagod ipaalala sa iyo ang bawat taon, araw, minuto at segundo na ipinaramdam natin sa isa’t-isa ang pagmamahal. Ngunit dumating ako sa punto upang isipan na sa una pa lang siguro, hindi na ako ang laman ng puso mo kaya hindi mo ako maalala. At kailanman ay hindi ako naging laman ng puso mo. At ang isipin ito ang mas lalong dumurog sa puso ko. Siguro nga katulad ng ating mga pangalan, ako si Summer at ikaw si Winter, ay kailanma’y hindi magtatagpo at mabibigyan ng pagkakataon upang magkasama. Ako si Summer at ikaw si Winter, na kailanma’y hindi magkakaroon ng panahon sa isa’t-isa. At habang ang puso mo ay unti-unting nabubuo, unti-unti namang nadudurog ang puso at pagkatao ko. *** I wish that I cold wake up with amnesia And forget about the stupid little things Like the way it felt to fall asleep next to you And the memories I never can escape ‘Cause I’m not fine at all No, I’m really not fine at all tell me this is just a dream Cause I’m really not fine at all ***

Defying Newton Kaye Mari Maranan

U: Defying Gravity by idina Menzel and Kristin Chenoweth Next time I love There’ll be no more falling No more heart that needs catching No more fragile heart That proves its fragileness Whenever it hits the ground hard. Next time I love There’ll be no more falling No more fractured soul That feels like dying Whenever it was left alone. Next time I love There’ll be no more falling Just a heart That still loves unconditionally Despite all. Next time I love There’ll be no more falling Because love... Is always worth fighting for.

Adam and His Dream Joan M. Estrella

U: Lost Star by

*This is a fan fiction only.

You’re disgrace to this family!!”

“That was one heck performance!” Adam’s friends bellowed after his last song this night. He just smiled at them. He knew he was good. The screaming crowd was the proof of his excellence.

Adam wiped the tears on his cheeks. He still remembered every word his father said on their last conversation, when he chose to follow his dreams rather than his father’s dream for him--to become a soldier like him.

His voice was his power. Through singing he could fully express what he felt, that’s why his friends often teased him that the mirror of his soul was not in his eyes but in his voice. “Dude, that was awesome! You really know how to make the crowd sing along and sway with your Moves like Jagger, even the oldies for Pete’s sake!” Raven said laughingly while patting his shoulders.

It’s been a couple of years since he last saw his family, though he was still updated about his family through his sister. She said nothing has changed, his father was still the same, he got annoyed whenever his name was mentioned in their house, which meant he was still angry with him although he had proven them that he could and he really did become a great artist.

“How I wish they could also see how great I am,” he said with a glint of sadness in his eyes. “Nah dude, don’t worry about your family, I’m sure they’ll soon regret freeing you. Do they even hear you sing?” “They said I have no future in this career, but ------ Aw, come on Raven, let’s not waste this night because of my sentiments,” he tried to sound cheerful. ………………………. “Please don’t see just a boy caught up in dreams and fantasies, please see me reaching out for someone I can see…..” “If you walk out that door, it means that we no longer have a son! You want to pursue your career in singing? Go on, let’s see if you can stand on your own! Your life would be meaningless in that career, you are heading nowhere!! And one day, I am sure you will beg and ask for our forgiveness. Go! Prove your worth, I can’t even hear any special in your voice!!

He succeeded. He became the most sought after musician today, and he belonged to a very famous band worldwide. His first year of trying wasn’t gone good. He went to different recording companies, but all of them rejected him. Then he sang to bars, and started to have gigs, that was the time when someone called him and asked if he wanted to try to sing on his band. He agreed and gave it a try. That was the start of his career, he thought

everything would be okay, but even he was at the peak of success, he couldn’t achieve total happiness. He was loved by his millions of fans but why his family couldn’t show that they were proud of him?

their performance, he opened his eyes and looked at the audience. They looked satisfied to their show, no one’s sitting, and they were all standing while giving the loudest applause he ever heard in his life.

***

At the side of the stage, there standing the man he least expected to see. Tears came streaming down his face as his father continuously clapped his hands, he looked so proud to what he’d seen. As their gaze locked, his father mouthed, “I am proud of you son.”

“Golly Wow! Do you see the people outside, the arena was overloaded, this will surely be fun!” Raven shouted at the back stage, tonight was their first concert outside the country. He was nervous of course, but he was more worried because the three VIP seats in front were still vacant. He sent his family three tickets to their concert, maybe they could come, maybe. “Last five minutes guys.” Their manager informed them. He took another glance at the front seats to see whether they made it, and he almost drop his jaw when he saw his sister and mother seated. He searched for his father, but he’s out of sight. “God tell us the reason youth is wasted on the young its hunting season and the lambs are on the run searching for meaning, but are we all lost stars trying to light up the dark……” Everyone was swaying their hands and singing along with the music as they ended their final song. Adam was perspiring all over his body and he kept singing with eyes closed to feel every tone and melody of their sound.

The crowd was screaming tremendously after

PANGHALIP

(Para sa mga taong minsan ng naging PANGHALILI) Reymark Pascual U: Pansamantala Siya, Na lagi mo ng kasama. Lagi mong kausap tuwing ika’y masaya. Lagi mong kadikit tuwing may lakad ka’t gala. Lagi mong katabi’t kayakap tuwing nilalambing ang isa’t isa. Ako, Na lagi mong iniiwang mag-isa. Kinakausap mo lang tuwing malungkot ka. Kadikit mo lang kapag wala siya sa’yo. Na yayakapin mo lang at tatabihan sa tuwing may kailangan ka. Kayo, Na babago lang magkakilala. Na madaling nahulog sa isa’t isa. Na ngayon ay masaya. Na nagsasalo sa iisang pangarap, ang magtagal sa hinaharap. Tayo, Na matagal ng magkasama. Na pinipilit kong makamit. Na nabubuhay lamang sa panaginip. Na sana mabuo kahit sa imahinasyon. Kami, Na parehong nag-aabang. Kung sino ang mas matimbang. Kahit alam niyang siya ang lamang. At ako na malamang sa malamang ay maaalala mo lang ‘pag ika’y kanyang iniwan.

Ai Me

Jerlyn Comendador U: Sa Piling Mo by Silent Sanctuary Mula ngayon, di ka na mag iisa Wag matakot mawala. Sasamahan ka hanggang langit at laging nandyan Sa Piling Mo. I have known you for years All those yearsâ&#x20AC;&#x201D; You have been faithful to me I have been taking you for granted Ignoring your screams, depriving what you truly needed So for the first time my dear, I want to tell you these, And let me apologize please. Sorry for letting you do what you don't want just to please others Sorry I didnâ&#x20AC;&#x2122;t take good care of you I always let you skip your breakfast Or fill you with improper foods because I thought you deserve it Forgive me for all the excuses I made That not fueled you to do exercise Sorry for always letting you sleep late Wasting time over nothing instead of just resting And for letting your eyes be strained in reading in dark places Forgive me if it became my habit to let you cram over my schedules Or for letting my dislike for my professors be more than your willingness to learn.

29 And sorry for all the pain I caused you For not giving you chances when you deserve it For still blaming you when didn’t reach success, Even after doing your best Forgive me if I keep judging you by what you cant’s Forgetting the strength you had, handling them I'm sorry I kept you begging for others who couldn’t appreciate you When I knew there are others who love and accept you And leaving you when you needed me most, Suffering for the mess I made Be one of those who are judging and criticizing you I’m sorry it took me long to realize how precious you are. Of all people, It is me -Who should have accepted, valued and love you deeply. Sorry for not knowing how miraculously wonderful you are. So self, let me tell you this You are beautiful and loving you doesn’t make me vein or selfish. It is just giving you the respect you deserve. And I'm with you I'm in you. We will never be alone No matter what we face We will face it as one.

Tenshi

Reggie Ortiz U: Prinsesa by 6cyclemind

Dalhin mo ako sa iyong palasyo. Maglakad tayo sa hardin ng â&#x20AC;&#x2DC;yong kaharian. Wala man akong pag-aari, pangako kong habang buhay kitang pagsisilbihan.. Oh, aking prinsesa.

Pluviophile

Joan M. Estrella

U: In the Rain Tik tik tik tik. After forty days, it was only today that the rain poured again.

“How do you feel now?” my mom asked.

“I’m better,” I replied

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• “You see those droplets of water from the sky Eli?” my father said while we were watching one rainy afternoon.

I nodded.

“Those are representations, it represents people who are lonely.”

I looked at him cluelessly.

“There are people who are in deep pain that they couldn’t bear it anymore and they are trying to be strong and instead of them, the rain cries it’s pain for them.”

“Are you like them Dad?”

“Like who?”

“Those people who let rain substitute from being their tear ducts.”

I saw a glint of smile formed his lips.

“Ahm, yes. But not necessarily tearducts.” he laughed. “actually, do you know that Dad’s favorite sound is the rain. Because it comforts me while I sleep, and it’s cold makes me want to forget the warmth.”

“Dad, why do you sound so poetic today?”

He gave me a light pat on my head and smiled.

“Eli, I want you to be tough. For your mom and of course for yourself, Dad won’t always be here for

my princesses, you know that.” “Dad, don’t talk like that. You know there will be more rainy days we’ll watch together.” But I know it’s not. I’m afraid this would be our last moment together watching the rain. And sooner than later, I just enjoyed being with his warm embrace, his warm embrace that covered me from the cold breeze of rain. ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• Forty days had passed, this was the time when souls ascend in heaven.

It’s raining.

For forty days I endured the pain, I tried to be tough, because that’s Dad’s last wish. I could feel him, he’s just near. Irony, I couldn’t feel even a slight of coldness even it was raining really hard. It was the same feeling forty days ago, when I was enclosed with my father’s tight embrace. After the rain. Everything was like breathing again after all that died in thirst. Every place was full of sparkle that gleams when the sun shines again.

Secrets of the Underworld Jean Mariez Tolentino U: Emperor’s New Clothes- Panic! At the Disco

SUPERBIA Pride

Life's an endless race And winning is what satisfy my taste If standing taller among the rest Requires me to step over you Bet I'll do it, In my best pair of shoes.

AVARITIA Greed

GULA Gluttony

Isn’t it right That it’ll always be better to have and not need Than to need and not have? That’s why there’s nothing wrong In taking things more than I can grasp For I will never have enough Lavish, excessive, who the hell cares? For me, There’s always enough room for too much Life is short they say, So why limit your gain? You can weep as long as you want For all the things that should have been yours But remember, that with me in your life Everything shall always favor me, of course.

I don’t mind Getting out of shape And leaving the right track As long as I satisfy my crave Of always getting more than I can have Of the things that should’ve been yours and theirs But now also became my share Selfish? Unfair? I don’t care. Aren’t we separate individuals in this cruel world? So what’s wrong if I feed my hungry soul And consider my welfare first?

INVIDIA Envy Finders, keepers! I will make losers, weepers I will not stop until i get what’s yours Everything you own, everything you have I’ll snatch it off from your hands ‘Cause i know I’m far better than you are In time, I’ll prove it to you When everything that completes you Becomes mine, too

LUXURIA Lust

Feelings and emotions Are so over rated Love, they say is a treasure But be minded That what I want from you Is plain pleasure As I rip those defenses off your skin And get drowned on your Beautiful vulnerability No matter how hard you scream Or how much those begging eyes yield tears I will still feed on your Sweet tasting fruit And spend every bit of you Down to your roots

ACEDIA Sloth

IRA Wrath Forgive and forget, What a load of shit Cause those grudges I hold Are all still in my chest From that day you messed up with me, You made yourself my favorite enemy Go repent and apologize, That won’t do you any good Believe me I’ll give you a good fight And put you where you should

Why would I tire myself up To all the world’s joke Of reaping what you sow, As long as you hard work Easy money, instant luck Ha! I’ll have it my way Always finding the shortest path I do not dream too high, Nor fantasize to be on top So don’t lecture me On what to and not to do Aren’t you happy? That between us two, You are the one who’s better Cause I’m too laid-back To compete with you

'pokrito at 'pokrita U: Upuan by Gloc9 ft. Jeazell

Iyah Agojo

Mabilis ang pintig ng puso ni Abe habang iniintay na madownload niya ang bago niyang paboritong kanta na tiyak na daragdag sa playlist niya.

Abe:

Kayo po na nakaupo

Subukan niyo namang tumayo

At baka matanaw at baka matanaw ninyo ang

tunay na kalagayan ko.

Download complete Upuan by Gloc9 ft. Jeazell

Ito kasi ang kantang paulit-ulit na pinatugtog sa forum na nadaluhan niya na tungkol sa mga nangyayari sa bansa. Mainit na mainit ang dugo ni Abe ngayon bilang bagong silang na raliyista. Imperyalismo. Burukrasyang kapitalista. Puppet ng Amerika. Stop Lumad killings. At dahil sa sobrang naantig ang kanyang puso at damdamin sa forum kanina. Di niya mapigilan ang sariling gawing ringtone ng cellphone niya ang kanta. Hindi pa siya nakuntento dito kaya naman kinakanta niya ang lyrics kahit parang tunog ng isang asong natututong magbasa ang boses niya.

Ay bogaloids, rap na pala ni Gloc9. Bilis ng dila ng kumag na 'to e. Masasaulo rin kita hehe. Aling Budang: Anak, kumusta ang araw mo? Abe: Nay, ang dami kong natutunan sa forum kanina. Winawalangya pala talaga tayo ng gobyerno na yan. Ang dami talagang kurap ngayon sa bansa. Pakyu talaga yang bulok na gobyerno na yan mga limangdaan. Saka yung ano ni Revilla hindi naman daw talaga malaki. Aling Budang: Siyang tunay 'nak. Nako yang bwakanang pangulo naten wala talaga yang nagawa parang yung tatay mo. Iniwan na lang tayo sa ere at sumama dun sa pokpok niyang kerida. Hudas! Saka anak, malaki kaya yung ano ni Revilla nakita ko sa pelikula nung araw. Abe: Ano yung malaki 'nay? Pork barrel ni Revilla ang tinutukoy ko.

Aling Budang: Ay gay-on ga? Akala ko naman yung isang ano. Hihi.

*Kayo po na nakaupo

Subukan niyo namang tumayo

At baka matanaw at baka matanaw ninyo ang

tunay na kalagayan ko.*

1 new message From: MUNICIPAL SCHOLARSHIP Sir, pwede niyo na pong ma-claim ang grant niyo sa munisipyo bukas. Punta na lang po kayo sa office anytime. God bless po! Aling Budang: Aba 'nak, ganda ng ringtone mo ah. Sino bang nagtext? Abe: Nay yung scholarship. Pede na raw makuha yung scholarship namin bukas. Aling Budang: Aba! Buti naman. Makakabayad ka na ng tuition fee mo sa eskwela.

Abe: Oo nga 'nay. Answered prayer. Buti na lang may BULOK NA GOBYERNO tayo na nagpapaaral sakin. SALAMAT SA BULOK NA GOBYERNO!

Bato-bato sa langit ang matamaa'y wag

magalit

Bato-bato, bato-bato sa langit

Ang matamaan ay wag kang masyadong

halata Abe: Nay, may bukol ka oh. Aling Budang: Ikaw din 'nak. Abe: Hahahahahahahahahaha! Aling Budang: Hihihihihihihihihi. Mapanood nga ulit yung pelikula na kita yung ano ni Revilla.

How to Move On Playlist

Prevention is better than cure. Foolish heart, hear me calling Stop before you start falling Foolish heart, heed my warning You've been wrong before Don't be wrong anymore (Foolish Heart - Nina) Be strong if he didn’t catch you. So I gotta pretend that I'm not gonna miss you Gotta pretend that this is what I wanna do I gotta pretend when I walk out the door That I don't love you anymore Gotta play the part, act like it ain't killing me Gotta play the part, when you try stopping me (Lipstick – Elise Estrada ) Cry. It’ll not lower your pride. One last cry, one last cry Before I leave it all behind I got to put you out of my mind this time (One Last Cry - Nina) Be thankful for your broken heart. So thank you for the broken heart, oh yeah And thank you for the permanent scar Cause if it wasn't for you I might forget, how it feels to let go And how it feels to get a brand new start So thank you for the broken heart (Thank you for the Broken Heart – J. Rice) Think of him just like another picture to burn. You’re a red-neck heartbreak Who’s really bad at lying

Marielle Theresa Selda So watch me strike a match on all my wasted time As far as I’m concerned You’re just another picture to burn (Picture to Burn – Taylor Swift)

Make him feel that you do not need a guy like him. We are never ever ever getting back together You go talk to your friends Talk to my friends Talk to me But we are never ever ever getting back together LIKE EVER. (We are Never Ever Getting Back Together – Taylor Swift) Remind yourself that someone better deserves you. Cause, someday someone's gonna love me The way I wanted you to need me Someday someone's gonna take your place One day I'll forget about you You'll see I won't even miss you Someday, someday (Someday – Nina) Not everyone you lose is a loss. I’m NOT thinking of you again And the moon shines so bright but I gotta dry these tears tonight ‘cause you’re moving on and I’m not that strong to hold on ‘cause I’ll prove you wrong That I can move on through this song So much stronger. (12:51 – Krissy and Ericka)

Man in the Mirror Contributed by: Pikachu

I’ve been heartbroken. Heartbroken for the first time and it kept me wondering why? I’ve frequently asked myself, is it my attitude? Is it my looks? Or is it because I am just an average person? Days passed after the heartbreak, I found myself staring blankly at a mirror and to my astonishment words came from my mouth, “Why does it have to be me?” Surprisingly liquid flowed through my eyes, yes I was crying, I was crying because I was hopeless. I felt like a dumb thing which could never be important to anyone. I shouted and shouted and shouted….

Yet no one answered.

For the only person in the room was me, me and the person imprisoned in the shiny object in front of me. I waited for days, weeks and months but still no answer came. It was then when I realized that the heartbreak was just a trigger. A trigger to wake up all of the insecurities and frustrations I have. The frustrations I have concealed my whole life with a fake smile. I then hated myself for being so weak. As this happened I was surprised by how I was drawn to the front of the mirror. The image began to blur and somehow it started to speak, convincing me to change my views as it faded away completely.

Now I was all alone, alone in the darkness, without the man in the mirror I completely felt despair. I greatly hoped, wished, and prayed for the man to come back and that was then when I realized how lucky I was. Lucky, that I should’ve appreciated that man. I should have been prouder with the man who was always with me. My body began to glow and light circles formed around me as my memories came back.

I was already dead.

I committed suicide after being heartbroken. Ironically, I now regret how I regretted about everything back then. My surroundings began to disappear and though blurred I saw the Man in the mirror once again, waving goodbye with the great smile he wears on his face. He was smiling happily as if he’s telling me to smile. Slowly the light enveloped me and before my sight was taken away by the bright light, the words formed into my mouth.

”I am delighted to know that the man in the mirror was me.”

I have done nothing to you;

You have done nothing for me.

I did everything for you;

You did everything to me.

I should not choose you; You could not choose me. I always miss you; You just miss me

Altered ReiJanGon

U: All I Want by Kodaline

I stand beside you;

You stand behind me.

I’d die when you leave me;

You’d die if I leave you.

I keep you from every damn thing;

You keep me for every damn thing.

I tried to fight for us; You wished to fight for us. I gave you another chance though you lie;

You gave me another chance through your lie.

I run away onto you;

You run away from me.

I love you with ‘all through’;

You love me with ‘although’.

I am in love with you; You were in love with me. I left you in peace;

You left me in pieces.

*a single word can make the most painful difference

39 Have fallen for the wrong man? Have fallen for a faker? Have done the stupidest thing? Have fallen for a heartbreaker? Once you’ve been dating for a while, You can differentiate their style You’ll encounter various sorts, But spotting them is kinda difficult. Here are some. . . The Phantom This guy does not actually break your heart He is aloof and cold, hardly does his part You were never in a real relationship, actually ‘cause he acts like a ghost, so carefree Thought you were heading towards something real But he slinks away with your heart, a perfect steal The Decorum No matter what, this guy thinks he’s ‘nice’ He never cheats. To be up-front, he tries He breaks your heart into pieces, indeed But does it in a cordial way while you bleed Never actually considers how you feel He’s more focused about his own deal Despite his effort to be a good guy, He will never fail to make you cry

Them, Jerks Kontribusyon ni MHao Rose U: Hide Away by Daya

The Re-offender This guy ghosted, you thought for sure But you will see he keeps coming back for more You thought he left, but sends you a late night text Flirting with you again when you least expect He has ESP and knows the time to strike you Always when you’re getting ready for someone new He keeps giving you hope, one of the worst kind Prevents you from moving on and confuses your mind The Menace Bad boy. You know he’s the worst type But it doesn’t keep you from being hyped Dating this dude makes you feel cool and brim Later, your heart will be smashed into smithereens ‘cause he doesn’t really care about you at all He only wants to have fun that’s all Then, you’ll listen to way too many TSwift songs Realizing you want him but your decision was wrong The Humorist When you try to ask why things went bad He won’t give you a straight answer, sad He is frivolous and it makes you ballistic His immaturity will make you prick Now that its over, you are just curious You want to know what can make him serious But instead, he’ll make fun of you for prying Though jokes doesn’t stop a heart from breaking

40 The Mishap Avoidable, this heartbreak may seem But it isn’t, you’ll find yourself in a grim Being in two entirely different places, One of the many cases Ways to make things work, no longer to be found Both of you cannot discover a middle ground Can never be together without giving something up Then you’ve met the wrong timing dude, simply just stop The Stand-out He’s super handsome and have fans club too Feels like having him is too good to be true This one looks for someone else, constantly Always doing something on his phone, secretly When you’re out together, he is not fully attentive When he texts you, you wonder how many other girls received He is the famous one who makes you doubtful He dumps you for someone new, so cruel The Haunter The one you just can’t get over with ‘though gone, still the one’, you believe You can’t help but think that one day, It might work out again and he’ll stay Doesn’t matter how messy your break-up was, You still talk to him, hoping for ‘US’ Wondering when you’ll finally win him back Broken, but still want to fix the cracks Not knowing how to find out exactly What type of heartbreaker they can be But you better be ready from now on Prepare for when they will come and be gone So, ‘Where do the good boys go to hide away?’

Speakers

Reymark Pascual

Siguro mahirap nga talaga ang makalimot. May mga bagay talagang nangyari noong nakaraan na hindi natin malimutan. Mga bagay na pinipilit ibaon ngunit ayaw lumubog. Mga alaala na patuloy na sumasagi sa ating isipan kahit tapos na. Mga bagay na gusto mong gawin pero hindi mo magawa dahil ayaw ng pagkakataon. Mga bagay na nangangailangan ng pagtanggap at pag-unawa. *** Ako si Charlie, guro sa isang pribadong paaralan dito sa Batangas. Biology ang tinuturo ko, dahil graduate ako ng Bachelor of Science in Mathematics and Science Teaching Major in Biology sa UPLB. Wala pang limang buwan akong nagtuturo dahil kaga-graduate ko lang last April 2015. Di naman masyadong mabigat ang teaching load ko since bago lang naman ako at iilan lang din ang section na nagrerequire ng subject na tinuturo ko. Every Friday siguro ang pinakabusy kong araw dahil ito ang laboratory day ng halos lahat ng sections kaya halos buong araw akong nasa lab room. Isang Biyernes, nasa loob ako ng laboratory room at naghahanda para sa susunod na klase. Dahil mabilis kong natapos ang pag-aayos ng mga gamit, pumunta muna ako sa faculty room na katabi ng laboratory para kunin ang mga worksheets na kailangan para sa aming experiment at nang makapagpahinga ng konti. Naupo ako sa swivel chair na malapit sa aking desk at pumikit. Wala pang ilang minuto narinig kong nalaglag ang mga test tubes sa laboratotry kayaâ&#x20AC;&#x2122;t dali-dali ko itong pinuntahan. Pagdating ko doon, wala naman yung mga nalikot na test tube, maayos naman itong nakalagay sa rack malapit sa microscope. Nagtaka ako. Di ko nalang pinansin dahil baka guni-guni ko lang â&#x20AC;&#x2DC;yon dahil sa sobrang pagod.

Natapos ang araw na iyon ng hindi naalis sa isip ko yung narinig ko, ewan ko ba pero sa tingin ko totoo yon, di yon basta guni-guni. Lumipas ang isang lingo at biyernes na ulit. Katulad ng mga nagdaang biyernes laboratory works ulit kami ng mga estudyante ko. Bago ang huling experiment ng araw na iyon, nagpunta ako ng banyo para umihi siyempre. Nang pabalik na ako, napatingin ako sa faculty room dahil parang may nakatayo sa tabi ng desk ko, saktong pagtapat ko sa pintuan ng silid, nalaglag ang mga libro na nakapatong sa lamesa ko. Lumapit ako sa lamesa na nangangatog ang aking tuhod, pinulot ko ang mga libro na nalaglag sa lapag. Nang maayos ko na ang mga gamit doon ko napansin na may napadakong worksheet sa ilalaim ng upuan ko. Ang ipinagtataka ko yung worksheet na napulot ko ay kaparehas nung mga worksheet na natapos namin nung nakaraang linggo. May nakasulat na Shannel Blanco sa itaas ng papel. Dahil sa pag-aakalang naiwan ko lang iyon, dinala ko ito pauwi ng bahay at tsinekan. Lunes ng ipinamahagi ko ang worksheet na ginawa naming noong biyernes bago ang nakaraang biyernes. Nasa panghuling section na ako ng Biology class ko at na-idistribute ko na rin lahat ng papel tanging ang kay Shannel na lamang ang hindi. Tinanong ko sa mga estudyante kung anong section ang kinabibilangan ni Shannel dahil sa pag-aakalang absent lang ito. Ngunit ni isa sa kanila ay walang sumagot sa halip ay nagsipagtunguhan. Nang matapos ang aking klase ay agad akong tumungo sa faculty room upang itanong sa mga kapwa ko guro kung anong section ang kinabibilangan ni Shannel dahil tanging papel lamang niya ang nakakuha ng perpektong grado sa experiment na iyon.

Nabigla ako sa aking nalaman. Natakot.

42 Kinabahan. Parang nawala ako sa ulirat ng nalaman ang katotohanan. Si Shannel Blanco pala ay dating estudyante ng paaralaang pinagtuturuan ko. Graduating na pala dapat sya ngayon pero namatay noong nakaraang taon. Isa siya sa topnotcher ng kanilang batch. Saktong may program sa paaralan, isang science fair exhibit kung saan siya ang namuno, nasa kalagitnaan ng programa ng biglang tumugtog ng malakas ang speakers. Akala ng school admin pinalakasan lang ni Shannel ang volume dahil paborito niyang kanta iyon, ang Happy ni Pharell Williams. Tumugtog ng ilang beses ang kanta bago napagdesisiyunan ng MC ng programa na tingnan ang sound system booth upang palitan ang kanta. Laking gulat nya sa nakita, si Shannel nakahiga sa sahig at wala ng buhay. Nakita sa kamay niya ang extension cord na may live wire. Pagkaka-kuryente ang naging dahilan ng pagkamatay niya. Matapos daw ang libing ni Shannel dito na nagsimula ang mga kababalaghan sa eskwelahan. Hindi lang pala ako ang nakaranas ng kakilakilabot na pangyayari. Maging ang naging English at Math teacher ni Shannel ay nakaranas rin ng katulad na pangyayari ng sa akin. Ang mas nakakatakot lang, kahit yung mga guro ng fourth year (year level na dapat ni Shannel) ay nararanasan din ito, mga pagsusulit na may pangalan niya at pasadong marka ang nakikita sa kanilang lamesa. *** Ako si Neilzen, isang student journalist. Katatapos ko lang isulat ang istoryang ipapasa ko para sa issue namin ngayong quarter. Mag-isa na lang ako sa office. Nagsipaguwian na rin yung mga estudyante na nasa night shift. Ilang beses na rin akong kinatok ni manong guard, gabi na daw, inaantok na raw sila. Nag-print ako ng isang kopya para iwan sa cabinet para ma-check ng mga editors. Ok na lahat, turn-off na ang computer. Naligpit ko na rin ang gamit ko, nakatayo na nga ako e. Bubuksan ko na yung pinto ng may biglang tumunog, “It might seem crazy what I’m about to say. Sunshine she’s here, you can take

a break..”. Wait, tama ba yung narinig ko? Bigla akong kinilabutan. Naalala ko yung kanta na nabanggit sa istorya na sinulat ko. Lalo akong kinilabutan nung naisip kong wala naman akong ganong kanta sa playlist ng cellphone ko. Tumingin ako sa lugar kung saan nanggaling yung malakas na kanta, doon sa tabi ng computer. Paglingon ko, may nakatayong babae sa tabi ng computer, ngumiti sabay sabing “Good luck sa article na isinulat mo tungkol sa akin, Happy?”.

Everyone’s a little lost But he’s completely astray Everyone’s a little problematic But it drives him insane Everyone keeps a secret

MLTR

But he shuts everyone out Everyone gets sad

Kaye Mari Maranan

But in despair he’s drowning He wants to cry But he’s a way too shy He wants to shout But he won’t even try He wants to fight But he’s scared He wants to be himself

That’s when

But that’s not even easy

He turned to music That helped others understand him That let him cry without tears That let him shout through lyrics That gave him courage to head bang That let him be himself Through the spirit of rock and roll That’s when Michael learns to rock.

Tandang tanda ko pa John Phaul Tumambing

U: Mahal kita by Maricris Garcia Natatandaan mo pa ba yung mga panahong uso pa ang maligo sa ulan? Maglaro ng tumbang preso, patintero, sekyo, luksong baka, luksong tinik at taya tayaan? Naalala mo pa ba yung tinapay na mahahaba, ice candy at makukulay na putoseko sa tindahan ni Manang Josie? Eh yung paggawa ng palobo gawa sa gumamela? Naalala mo pa ba yung panahon na una tayong magkita? Tumigil ang mundo ko at tila nabura lahat ng nasa paligid ko nung nakita kita. Naalala ko pa hanggang ngayon kung paano ka ngumiti at ang unang salitang sinambit mo sa akin na tila may gusto kang iparating. Natatandaan ko pa din kung paano ka umiyak at nagsumbong sa nanay mo kasi naburot ka sa taya-tayaan? Naalala mo ba yung unang araw na pumasok tayo sa eskwelahan at gusto mo ng umuwi dahil parang endorser ng Nike ang kilay ng guro natin? Tandang tanda ko pa. Yung ang bata bata pa natin pero ang dami na nating napagdaanan.Nagpupustahan taypo na kung sino ang unang unang makatapos sa pagsusulat at makakuha ng pinakamataas na score sa math cards na butas butas ay manlilibre ng mikmik. Yung nagiintayan tayo paghapon kasi cleaner ang isa sa atin dahil lagi tayong sabay maglakad pauwi at magyayabangan dahil naging utusan ni Maâ&#x20AC;&#x2122;am. Natatandaan mo pa ba nung araw na nakapagtapos tayo ng elementarya ay nagyayabangan tayo kasi mas marami pa ang sampaguita ko kesa sa medalya mo? Tandang tanda ko pa. Hindi ko makakalimutan nung highschool tayo ay sinabi mo sakin kung sino ang iyong nagugustuhan. Alam mo ba kung paano tumigil ang mundo ko nung una kitang makita ay ganon din ang naramdaman ko kaso kasabay kang naglaho kasama ng mga bagay na nasa paligid ko. Ang tangi kong nagawa ay ngumiti kahit durog na durog na ako. Araw araw isinasama mo akong umikot sa campus para lang masilayan yang

crush mo na kahit gusto kong isigaw sayo na ang tanga tanga mo dahil nandito naman ako sa tabi mo sa iba ka pa tumitingin. Pero mas masakit sakin na sabihin mong nagkatuluyan kayo. Parang araw araw kailangan kong magsuot ng maskara para lang makita mo na masaya ako para sa inyong dalawa. Gusto ko sanang kalimutan pero tandang tanda ko pa. Pinaggawa mo pa ako ng tula para sa kanya pero ang totoo para sayo talaga ang ginawa ko. Natatandaan mo pa ba ang tula ko? Kung nasaan ka, sana ay naroon ako Ang mahalin ka, yan ang ligaya ko Dito sa aking puso may munting paraiso, Naghahariâ&#x20AC;&#x2122;y pagmamahal at ang pag ibig mo Hindi ko makakalimutan yung nagbirthday ako na may usapan tayong pupunta ka pero hindi kana sumipot kasi may biglaang lakad kayo ng boyfriend mo. Ang sakit sakit. Hindi kita pinansin nung nagkita tayo kahit dikit ka ng dikit sakin. Tinanong mo ako kung anong problema ko. Kung bakit ako nagkakaganito at nang sabihin ko sayo na ikaw ang problema ko kasi mahal kita, higit pa sa pagkakaibigan. Bigla kang natahimik at hindi nakakibo at nag tangi kong ginawa ay lumakad palayo sayo. Hindi na ulit tayo nagsabay sa pagpasok at nag usap muli. Tandang tanda ko pa yung araw na nakita kitang magisa pero hindi kita nalapitan kasi parang dumikit ang paa ko sa kinatatayuan ko. Umiiyak ka ng araw na yun pero hindi ko talaga kayang lapitan ka. Kinabukasan nakita na naman kitang umiiyak at nagkalakas na ako ng loob para lumapit sayo at tanungin kung bakit ka umiiyak. Ang tanging sinabi mo sa akin ay iniwanan ka nya sa ere at ipinagpalit sa ibang babae. Tandang tanda ko pa yung

itsura ng mukha mo nung sabihin ko sayo na ako na lang ang sasalo sayo at ipapadama ko na kung paano ako magmahal? At ang pinakamatamis na salita na narinig ko sayo ng sabihin mo sa akin ang iyong “Oo”. Halos araw araw na tayong lumalabas at hindi namamalayan ang oras. Dumating na ang araw ng ating pagtatapos sa sekondarya at nangako sa isa’t isa na mag-iintayan tayo. Natatandaan mo ba yung puno na lagi nating pinupuntahan na saksi sa ating pagmamahalan kung saan inukit natin ang ating pangalan tanda ng isang pangako? Tandang tanda ko pa. Ang pagpasok natin sa kolehiyo ay isang malaking pagsubok, napakaraming tukso at ang hirap sa pag aaral. Dumating na tayo sap unto na hindi na tayo nagkikita dahil pareho tayong busy at halos magkasalungat ang ating schedule. Tuwing monthsary natin ay hindi ko nakakalimutan ang pagreregalo at panunurpresa sayo pero nung dumating ang araw ng Anniversary natin ay nakalimutan kitang bigyan ng regalo at kahit batiin ka ay hindi ko nagawa. Tampong tampo ka sakin nung araw na yun, halos hindi ko alam kung paano makakabawi sayo. Kaya kinabukasan ay nagdala ako ng maraming bulaklak sa higaan mo habang tulog ka at halos punuin ko yun para lang makabawi sayo. Kaya’t ipinangako ko sa sarili ko na hindi na mauulit ang araw na iyon. Hanggang sa nag 4th Anniversary tayo at natatakot na ako dahil huling taon na natin sa kolehiyo at haharapin na natin ang buhay sa labas ng libro. Natatandaan mo ba yung sabay tayong umakyat sa entablado at nangako sa isa’t isa na tayo na talaga. Ibinigay ko sa iyo ang pinakamahalagang regalo na kaya kong ibigay. Ang isang singsing na gatepass natin kapag iniharap kita sa altar. Masayang masaya ako nung araw na iyon dahil sa pangalawang beses ay narinig ko na naman ang matamis mong “Oo”. Hanggang sa ikasal na tayo, bumuo ng pamilya, nagkaanak ay lumago tayo ng masaya. Natatandaan ko pa. Isang araw bigla ka nalang nawalan ng malay at bumagsak sa sahig, natakot ako kindi ko alam kung anong gagawin. Dinala kita pasanpasan sa pinakamalapit na hospital. Habang sinusuri ang kalagayan mo ay hindi

45 ako mapakali sa takot. Sinabi ng doktor na may Alzheimer ka dawn a pwedeng sa araw araw ay mabura ang memorya mo. Halos araw araw ay natatakot ako na baka sa isang araw pag gising mo ay hindi mo na kami maalala. Araw araw ay halos marami ka ng hindi matandaan nakakalimutan mo na kung paano magsuot ng tsinelas at kung paano gamitin ang kubyertos. Aalagaan kita. At dumating na ang araw na hindi mo na ako nakilala. Hindi ako mapapagod kahit araw araw akong magpakilala at magkwento kung paano tayo nagsimula. Hindi ako mapapagod na suyuin at alagaan ka kahit nagiging bata na ang ugali mo. Anim na dekada na pala ang lumipas pareho na tayong uugod-ugod. Gusto ko sanang ipaalalal sa iyo na ikaw ang babaeng nagbigay kulay sa mundo kong walang buhay. Gusto ko din sanang bumalik sa pinakaumpisa, kung paano tayo nagkakilala at kung paano ka unang ngumiti sa akin. Hahawakan ko lang ang kamay mo hanggang sa tuluyan mo na akong lisanin. Sana ay maalala mo ako at hintayin. Kung saan sabay tayong mangangarap at maguumpisa ulit. Babalik ako sa puno kung saan aalalahanin ko ang ating sumpaan. Kaya kung napapagod kana Mahal pumikit ka na at magpahinga. Doktor: Time of death 9:12pm. Kung nasaan ka sana ay naroon ako Ang mahalin ka, yan ang ligaya ko Dito sa aking puso may munting paraiso, Naghahari’y pagmamahal at ang pag-ibig mo Tandang tanda ko pa.

...

(Ellipsis) JMC U: Forevermore by Side A I want to write for you Even if it’s not about you, I want to write for you. I don’t intend to impress But still, I want to write for you. As I listened to your old favorite song, And you did. The ink of my pen decided to kiss these pages I didn’t have you now just because of luck. And became the home of these words that have been But like how the tone matches like the lyrics to form a long-living in my heart’s deepest beautiful symphony Writing every word, every detail and spaces, You are well defined for me that I can guarantee. With nothing but you in my mind -- everything in my Though you are not the man I've been dreaming, mind. You are not perfect and so I am I pictured you staring at me. But you are the flawed version that proved me, I looked into your eyes and I saw myself. How these reality can be better than all my fantasy. Myself filled with happiness I always admire butterflies. A happiness that only you can give. In their short time of life, they do nothing but spread beauty not lies I still remember how I got here. Then you showed me, there are butterflies that never dies Not as easy as tossing the coins in the wishing well A love that will do nothing but rise. Nor the old wheel of fortune's luck didn’t spin for me. After all those cold-sleepless summer nights, They say love is a game. With just a tear-soaked pillow on my side, And I’m betting you all my cards I held on to you. From now on, After all those novel-like goodbye messages I sent to you, If forever is real or not, I couldn't care less, I stand still with you. I just need you until tomorrow. Hoping you'd realize you need to stand from the mud Until there have tomorrows. you’re kneeling too So I wouldn’t just be a part of your forgotten memory. And stand with me as we build our empire. THIS wouldn’t end it will just continue Just like every time I say, I LOVE YOU… It will not end. I want to write for you. Though these words can't contain how I feel for you. I will write for you. But this one is about you, And this is for you.---PJPD

AMARANTH Katrina Malate

U: See you again by Wiz Khalifa "So, you believe in miracle?" It was all in that evening night when our worst enemy visited our home uninvited. It started like any ordinary day, getting up in early dawn but it ended up like no other night which lulled us into a hope to not sleep forever. I'm sixty-five years old now, but even now I can remember everything from that year, four decades have passed, down to the smallest, intricate details. I relive that year often in my mind, bringing it back to life and later then will I realize that every time I do, I always feel a strange mixed-up of both happiness and pain. There are times when I wished that time will turn counterclockwise even just this once so I could make some alterations in our storyline. But no matter how many times I wish, a wish will forever remain only as a plain childish hope. Sitting under the dim shade of light post a few feet away from me, I stared blankly while tracing the stars to draw my own constellations in mind. The dark empty streets were dull and my shadow looked frail from lamps casting an eerie halos in such inscrutable fog. I just watch the wide stretch of dark sky as if there was a live reminiscence of our past time before my blurring eyes. "Does one need to believe in miracles to experience them?" I answered another question and she just looked at me, her expression unfathomable.

"I don't know where would I ever find any courage

to still keep fighting. I don't know when would I go. But I'm tired. I'm tired and I really want to sleep. Hopefully forever," she said smiling. Her eyes, as bright as the turquoise sea just as mine, glimmered sadly. Hot tears were stinging my eyes but I quickly blinked them away. I stared at her and she looked so pale, her lips were tightly pressed as if she were enduring some lingering pain. But she smiled. She smiled at me in a reminder that she was still fighting. “I am going to die, right?” she asked plainly, smiling at the irony of her situation. Father stared at her for a second then patted her head like a kid, “It’s normal.” I looked at our father confused, trying to figure out if he was just being honest or if he was tired of comforting Mira with lies. “Should I believe Dr. Marquez then?” Mira asked. “That I wouldn’t live longer than I want?” “I’m not sure. Doctor’s prediction isn’t always accurate despite their scientific calculations or the calculations of their machines.” “If I believe in him, it means too that I should believe that these current events in my life are normal.” Father smiled but through the film vision of his eyes, I caught a glimpse of pain flashed in his eyes but it disappeared quickly I wasn’t sure if I saw it there, “Of course. Dying is normal.”

48 Since that day, we never talked nor mentioned anything about her disease. Everything got back to normal, or so just we all thought. We were just acting like there’s no damn thing wrong going on but it didn’t last long. Days passed but her health didn't improve despite the chemotherapy and diagnostic examinations she had undergone. She looked so frail, her head bald due to chemo and her eyes showing an obvious dark remarks of exhaustion. Lung Cancer. Stage 4. “Why does the thought of dying makes a person cry?” Maria asked, “I want to know, what is the saddest thing about death? What is there to cry about death? Isn’t it only means that the suffering of that person ends with that?” I kept on believing that she's too hardheaded just to give up until what happened last night put the remaining shred of hope we all stubbornly trying to cling to over an edge. She threw up with blood, saying that she couldn't breathe. That night, my heart clenched as I stood over and watched Mira sleep, the profile of her beautiful face despite the physical aftermath of her disease, arrested me on the spot. “I know that…that life is unfair. I know that everything isn’t fine, damn, maybe I was talking shit right now. I don’t know what to do, to say, so I could even at least take away some of your pain. I can sing you a song every night like what you want before, even without any accompaniment. I can even compose you a song, Mira. I can write you poems. I will dedicate my works for you. And if you need me to do all of that, I’ll do that, too. Just. Just…s-stay.” I didn’t say it out loud but I felt it all the same as I sank I my knees, watching her sleep, too afraid that she wasn’t breathing. My fingers paused just for a moment before they fleetingly brushed the lock of hair that had fallen across her forehead, wanting to do more but I hold back with a fear that I might wake her up. Father’s briefcase was already unlatched and I crouched down to lift the lid open and looked at the supplies available. I found a purple pen and a couple of blank, white linen paper until something caught my eyes. It was a small,

wallet-sized photo of a flower I wasn’t familiar taped at the bottom left side of the card depicting the unknown flower’s simple illustration I suspected Mira’s drawing. AMARANTH---AN IMAGINARY PURPLE FLOWER WHICH NEVER FADES, ‘LOVE-LIESBLEEDING’, A PURPLISH FLOWER WHICH IS ALSO A REAL VERSION OF AMARANTH FLOWER. I flipped the card until I saw a familiar, bold strokes of my sister’s handwriting. Reading the first four words, I forced my eyes away as my hand started trembling but the more I stopped myself, the more I felt the urge to continue reading.

WILL EVERYTHING END HERE?

I JUST REALIZED NOW MY TRUE INSIGNIFICANCE IN THE WORLD. WHERE WOULD I START? WHERE WOULD I GO? WHERE WOULD I STAY? THEY SAY THAT THEY FEAR DEATH--ISN’T IT STRANGE? LIFE HURTS MORE THAN DEATH. HEARTBREAKS HURT MORE THAN DEATH. AT THE POINT OF DEATH, THE PAIN IS FINALLY OVER. SO YEAH, I WANT TO SEE MY HORIZON NOW. I GIVE UP TRYING TO BE STRONG. I’M TIRED OF FIGHTING AS IF I’M WINNING. Her eyes wouldn’t dim and go blank. Her warm, tanned skin wouldn’t grow ashen and cold. Fate would try but she would be too stubborn to die. She’d probably kick and spit on his face and I would be forever relieved and grateful. But what’s this? Why is she already giving up?

BUT FOR MY FAMILY WHO’VE NEVER GOTTEN TIRED OF BELIEVING THAT I WOULD LIVE, WHO AM I TO GIVE UP THIS EARLY? OVER?

WHO AM I TO DECLARE THAT IT’S

I WILL LIVE UNTIL THEY’RE STILL HOPING, UNTIL HEAVENS TELL ME SO.

49 envisioned myself that I will soon recover, having a happy life, creating my own family. But I..I-I was wrong. And my doctors were right, I was just.. I’m just making a sad, pathetic joke out of myself. Those therapies would just postponed my death, but death is inevitable. No matter how many times I pray and believe that miracles do exist," she made a hollow laugh and dabbed her hands on her cheeks, "who am I kidding?" her voice was no better--- it was raspy and trembling and broken in some part.

I WILL LIVE FOREVER.

"Are you crying, Maria?" I abruptly wiped my cheeks with a back of my hand before I look at her, her eyes flutter open. “I’m sorry if I woke you up," I said softly, swallowing against the lump of tears in my throat, “I-I just can’t sleep so I went here. Anyway, are you fine? Are you hurt? Tell me, what are you feeling---” “Maria,” I looked at her when she grabbed my arm and I stopped.

"They do. Miracles do exist."

"So, you believe in miracle?" she asked, "I had always justified these miracle accounts as part of the myth. They were simply the result of man’s greatest weakness—his need for proof. Miracles were nothing but stories we all clung to because we wished they were true." "And yet, in the back of your rational mind, you still believed. That's the reason why you're still giving fate a very good fight even it meant you to lose since the very beginning. You believe in miracle and you're just afraid to feel disappointed and rejected when it abandoned you,” I said and she looked at me, her face unfathomable. She remained silent I thought she already fell asleep until I felt her fingers traced mine through gentle caress, staring at me with an inscrutable expression.

“M-Mira? What’s wrong?” I glanced up at her. Her face, creased with concern, came into focus. And for the first time in my years of living in the same roof with her, I could see the tears in her eyes, the color draining from her face, the trembling of her proud, stubborn chin in an effort to not burst in tears.

confused.

“Maria, can I ask a favor?” I nodded at her

“Anything. You can ask anything.”

“Please, paint me my portrait.”

In my twenty-three years of living with her, Mira—so beautiful, so brave, so broken—cried in my arms.

I turned around slowly, lifting my head to finally gaze at the infamous portrait as it hung above, just a few steps from the stairs.

"I-I hate myself right now, after all the efforts of flaunting that I was fine, that there’s nothing to worry about, here I am, crying like a stupid, desperate person. Honestly, I

Amaranth, 1975.

50 Her black hair with some obvious streaks of white ones, wild and unbound, was swept carelessly in a low bun as the old woman sat on a bench in a balcony softly illuminated with moonlight. She was faced away, only wrapped in a pale green embroidered robe which slipped down her aged shoulder, dipping low enough to expose a portion of her tattooed back. Her turquoise eyes were glinting with some unknown light, her cheeks and face wrinkled and her lips faintly curved into a smile that was both joyous and pained at the same time. “We shouldn’t be that ignorant of the fact that these miracles will save me, Maria. Those therapies couldn’t even tell the certainty that I would survive. And I don’t want you all to grieve in the anguish of my lost so I’m asking you to paint my portrait. But I want you to paint me in my image fifty years from now, aged but healthy, without any remnants of my incurable disease. Free, happy, matured. Even just this once, I want to feed myself with the thoughts of my future I already stopped believing the moment I was diagnosed having cancer. Maria, please, paint my last portrait.” “Miracle.”

My best friend. My companion. My sister.

That evening night, we almost screamed her doctor to come to our home and ignored the raging storm just to check my sister when I saw her sprawled on the floor unconscious. There's also a bloodstained cloth lying on her bed. I got up and backed away just to let my father get closer to her, watching him sink on his knees as he embraced Miracle, his face white as sheet as he picked up her lifeless hand and pressed it on his lips. Yes, Miracle. You will be forever an amaranth. You will live eternally. In my memory. In my heart. In my life. Forever.

BROKEN DREAMS BLVD. Marille Benedictos

U: Boulevard Of Broken Dreams by Green Day I walk alone In this road I don't know where leads me. I walk lonely But it's like home to me. I feel so empty I feel so lost in this boulevard I wish someone out there will find me I'm walking down the line. Am I still alive? My shallow heart is still beating But I'm still alone. And I'm still here in this boulevard. I walk on my own. My shadow's the only one beside me In the boulevard of broken dreams.

My Saddest Friday Jean Mariez Tolentino

U: The Ballad of Mona Lisa by Panic! At the Disco One more night, and another broken promise. Maybe just another moment of being out of my mind, for I found myself again in this dark, sinful place which believe it or not, brought light to my miserable life. It’s a Friday, patrons were comfortably seated on their designated places. The rapid changing colors of the disco lights sort of made me dizzy, along with the noisy surroundings. I made my way through the bar and asked for two glasses of Jack’s right away. Any minute now, Ana would be here. I hope she’s not yet booked. Or at least, I hope to see her again. Even just for this night. *** “A lonely speaker in a conversion Her words is swimming through his ears again There’s nothing wrong with just a taste of what you pay for” *** “Hey, that drink.” She pointed to my glass. “That’s alcohol for babies, try this one.” She snatched my glass and hand me a bottle of Jack’s. gave me.

I alternately looked at her and the bottle she

that.”

“I’m Ana. And don’t worry, I did not poison

That was the night I first met Ana. It’s like I was being reborn; dragged out of my usual dull life and finally given the chance of having the sense of why I must still live this pathetic life of mine. It’s like finding a friend, a family and a lover all in her personality. I love being with Ana. I really do. ***

“Say what you mean, tell me I’m right And let the sun rain down on me Give me a sign, I wanna believe” *** He came. I knew it. I couldn’t deny my heart jumped wildly when I saw someone seated on his favorite spot, which was rarely picked by other customers. I almost run, as I abandoned the old man who was ranting for almost an hour about his life and madly begging me to go out with him tonight. Maybe our floor manager will scold me again when she heard about this, despite the numerous times I told her I’m not going out with any men but Henry. I don’t care, I cannot make Henry wait. I know he was here for me. Just like the old times. *** I came to this place every Friday, for her. And I always pray that she will be the one to escort me. If it’s not her, I’d rather drink alone. We haven’t really discussed anything about us, but gradually, I had become one of her patron customer, I still do not like to think that there were other men having her, so I often set aside the idea. I’ve always hoped, inside me, that I am more than just a customer to her. Since I’ve met her, my life had changed and happiness had really overtaken me. But I guess my life is just made miserable on purpose, so everything in it must eventually get dramatically tragic. ***

And if she had the proper words to say She would tell him, But she got nothing left tell to sell him. *** I tucked the stray strands of hair to the back of her left ear. She really has a beautiful face. She gently placed her palm on my chest, while we lay under the sheets, bodies pressed against each other. “Do you value me, Henry?” she mumbles with her eyes still closed. “Of course, you are the most precious gift given to me.”

“Let’s get married, then.”

I was frozen for a moment and wasn’t able to respond totally. We we’re silent for a couple of minutes, till she laughed and sat up.

“Never mind, I’ll see you next Friday?”

She went out of the bed and started putting on her clothes; she bolted out of the room without even saying another word. And I was left there at the hotel room, still dumbstruck. It was like having your fantasies and nightmares all in a single dream. I know I should be happy, she probably felt something for me, too. It was a confirmation. If only things aren’t what they are, I would long ago tell those words to her myself. But I can’t. I just can’t. And that pulled me back to my reality.

***

“Hey Ana, wake up! Someone’s looking for you!” my roommate yelled as she shoved off my blanket. “What the hell! It’s only 7 in the morning. Who is that freak?” I scrambled out of my bed and ran out of the room without even fixing myself. “So, you’re Ana.” A fair woman, dressed in an elegant red casual dress came into view, walking gracefully towards me. She looked at me from head to toe, I suddenly felt uncomfortable and ashamed of myself. “I am Henry’s wife—Lilia. I will go straight to the point.” She said as tears suddenly welled up her eyes. “I am begging you. Stay away from my husband. I don’t know if he had told you yet, but he is a married man. You know, we’re having trouble conceiving a child for a long time, it crushed his spirit big time, and maybe that’s why he came to you, to use your body. To prove his manhood. He doesn’t love you. He cannot love you. So please, leave him alone. Last week, I found out that I am finally having our first child. We’ll be having the family he dreamt. I already told him and he was really happy. I have forgiven him for having whatever he had with you. I don’t think he will ever come here for you again. So if you do have plans of running after him. Just don’t..”

She walked out of the room as soon as she

54 finished her talk, and I still stood frozen, unable to find any strength to react. I know I shouldn’t get affected or what, after all I am just her man’s prostitute. But my tears came falling unstoppably. My dreams of having a better life vanished in a snap. And I cannot do anything about it. I just made a fool of myself once again. *** Last night, I made my mind to finally tell Lilia about having a divorce. It’s been five years, which I must say been the saddest part of my life. I was trapped in a relationship chosen for me by my parents. Now that I’ve found Ana—I found the person whom I truly love. I have to make a choice. “Henry, can we talk?” Lilia asked, as she enters our room. She smiled widely and waved something in her hand— a small, white, rectangular object, with two small stripes at the middle.

“I’m pregnant!! You’re gonna be a dad!” ***

Maybe Henry’s wife’s really happy by now. She had her husband back, though I do not really have plans of stealing him on the first place, nor do I have any idea about them. Now, they’ll have a baby to complete the picture. I do not really have a place in his life, after all. I’m not sad at all. Despite losing the man I love, I know from now on, I won’t be going to be alone again. And oh, It’s a Friday. This might be the right time

to leave this place, and start a new life, a better life with just me, and my baby. *** I’ve been drinking for almost 2 hours now, yet I haven’t seen any trace of Ana. I checked my phone, 23:09 pm- Friday.

Is she booked? Or have she forgotten?

Or maybe, Fridays are not going to be the same anymore. *** “There’s nothing wrong with just a taste of what you pay for..”

U: Yesterdayâ&#x20AC;&#x2122;s Feelings by Ther Used

Janina Sanico

I was thinking that you could be trusted.

Did you have to do this?

Yesterdayâ&#x20AC;&#x2122;s Feelings

Unspoken Laarni Villasanta

U: Kiss the Rain -Yiruma Sinamahan mo ako dahil kailangan ko Sinamahan mo ako dahil kailangan mo Yun ang akala ko. Alam mo ang dapat, alam mo ang kailangan Pero hindi mo sinabi at pinunan Yun ang akala ko.ww Nagtampo, nag init ang ulo, inuna ang pride ko Pikit matang nagbulag-bulagan sa mabigat na dinadala mo Sinamahan kita dahil kailangan ko Sinamahan kita dahil kailangan mo Yun ang akala ko. Alam ko ang dapat, alam ko ang kailangan Pero wala akong dapat punan. Ako ang nasaktan Yun ang akala ko. HInayaan kita sa likod kong humahabol at nabibigatan Pero hindi kita iniwan Nililingon kita hindi mo lang alam Sa sumunod na pagkakataong lingunin ka Tumigil at nagpahinga, pagod na pagod na Gusto kitang balikan at tulungan Hindi ko gustong makita kang nasasaktan Kung alam mo lang, nadudurog din ang puso ko Bumubulong din ang konsensya ko Pero nagmatigas, nagbulag-bulagan, nagbingi-bingihan. Sa wakas ay nagtagpo at nakarating sa paroroonan.

Tinanong mo ako, ‘Uuna na ba ako?’ Hindi ako tumugon dahil hindi ko alam Hindi ko alam kung dapat mo pa ba akong hintayin O kung dapat ka pa bang maghintay. ‘Napagod lang ako sa pagsunod.’ At tuluyan ka ng lumisan. Sinundan mo ako, napagod ka at nahirapan, Hindi mo sinasabi at pinapakita pero alam ko. Alam ko at hinayaan lang kita. Gustong gusto kitang habulin pero hindi ko magawa. Hindi ko ginawa. Gustong-gusto kong humingi ng tawad pero hindi ko magawa. Hindi ko ginawa. Hinayaan kang lumisan at mawala Hinayaan kang isipin na ika’y binalewala HInayaan na ang pagmamahal mo’y mawala Hinayaan kang masaktan at mahirapan. Kaya ngayon heto, nagsisisi at lumuluha Umaasa na sana magbalik sa simula. Na sana mamulat sa katotohanan bago ang akala Na sana sinabi ang mga kataga at dapat ginawa Na sana pinakita ang totoong nararamdaman. Patawad. Mahal kita. Sobra. Pero sobra din kitang nasaktan. Ma, patawad.

Ang Walkman, ang Salagubang at ang Inukit sa Puno ReiJanGon

U: Minsan by Eraserheads Hindi ko akalaing sa ganitong sitwasyon ko muling makikita ang mga tao sa Sitio Apako.

Lugmok. Hirap. Sawi.

Maaaninag sa kanilang mga basang mata ang lalim ng kalangkutan. Mababakas sa kanilang mga mukha ang sakit ng mawalan ng tirahan, gamit at--higit sa lahat-mga mahal sa buhay. “Para sayo ‘to nay,” sabi ko sabay abot sa matanda ng isang bag na may lamang bigas, noodles at mga de-lata. Marami mang guhit sa mukha nya na dulot ng mga taong lumipas, isang umaasang ngiti ang sa aki’y kanyang isinukli.

“Maraming salamat, iho,” sagot niya.

Hindi ako nakakaramdam ng pagod kahit na nakikita kong mahaba pa ang pila. Alas-nwebe kami nakarating dito sa Tacloban mula Maynila. Alas-dose na pero marami pa rin ang nakapila para sa maliit na tulong na aming maibibigay. Nagsisiksikan, nag-aagawan at may ilan pa ngang nagtatangkang makakuha ng higit pa sa isa. Animo’y nasa isang bag ng relief goods nakasalalay ang kanilang mga buhay. Siguro nga. Higit sa isa o dalawang araw silang maitatawid ng aming mga dala mula sa pagkagutom. Labinlimang taon na ang nakalilipas nung huli akong nakapunta dito sa Sitio Apako ng Tacloban. Sobrang layo na nito ngayon mula sa nadatnan ko noon. *** Marso 1999

“Nak, baba na. Andito na tayo,” sabi ni mama. Hindi ako sumagot. Nagtatampo pa rin ako sa pagdala nya sakin dito. Kung hindi naman sila naghiwalay ni papa, hindi naman namin kailangang pumunta dito. “Ngayong summer lang naman tayo dito,” sabi nya na akala mo’y narinig ang iniisip ko, “napag-usapan na natin to.” Hindi pa rin ako sumagot o tumingin. Inaabala ko ang sarili ko sa paglalaro ng Mario. “Halika na, baba na. Sasamsamin ko yan. Hindi mo yan magagamit buong bakasyon,” pananakot nya habang hinihila ko pababa ng sasakyan. “O nariyan na pala kayo,” salubong sa amin ni Lola Sita. “Ang tagal kitang hindi na kita apo. Ang laki laki mo na. Kagwapo gwapo talaga. Wag magmamana sa tatay mong babaero ha?” sabay yakap sa akin ng mahigpit. Hindi ako pumalag. Pero hindi rin ako yumakap pabalik. Binata na kasi ako, nakakahiya. “Lola naman, binata na ko. Wag nyo na kong gawing baby.” “Anong binata? Dose ka pa lang apo. Hindi pa nga napuputol yang patotoy mo e!” “Nay, magpapatuli na ngayon yan,” singit ni Mama, “diyan kay Mang Julio? Magaling na manunuli yon, ‘nak! Wag kang mag-alala.” Pumasok na kami sa loob ng mansion ni Lola Sita. Alam ko noon pa na mula si mama sa mayamang pamilya. Yun din ang dahilan kung bakit ayokong bumibisita dito. Wala naman akong nagiging kaibigan.

58 Ayaw nilang makipaglaro sa gaya ko. *** Nilalamig ako pero tagaktak ang pawis ko. Nanginginig sa kaba. “Wag kang kabahan nak! Sila Tito Tonio mo? Diyan din kay Mang Julio nagpatuli noon! Mas magaling pa sya kesa sa doktor,” pagpapalakas ng loob sa akin ni mama. Hindi na nya kailangan pang magkwento tungkol sa kagalingan ni Mang Julio dahil pagdating namin sa kubo niya, bumungad sa’kin ang maraming mga batang lalaki. May ilan ding matatanda na sumama upang suportahan ang kanilang mga binata na nakapila at naghihintay mahusgahan ang kanilang mga alaga. Mukha ngang magaling si Mang Julio, bulong ko sa sarili ko. Tiyak sanay na sya at hindi dapat ako matakot. Sinusubukan kong palakasin ang loob ko. Pero hindi ata epektib.

Pumila na ko at pinanood ko ang ginagawa.

“O tingin sa taas,” sabi ni Mang Julio sa nakasalang nyang pasyente, “nguyain mo tong dahon ng bayabas ha tapos takbo sa ilog.” Pak! AAH! Sabay ang sigaw ng batang lalaki at ng pagbagsak ng gulok ni Mang Julio. Naipit ang aking paglunok. Walo… Pito… Anim… pa bago sa’kin. May oras pa para tumakas. Hinanap ko si mama at nakitang nakikipagkwentuhan sya dun sa marahil ay mga dati nyang kaibigan. Dahan-dahan akong umalis sa pila at ng malayo na sa kanila ay tumakbo ako. Hindi ko alam kung san ako tutungo. Hanggang sa nadaanan ko ang ilog kung saan naliligo ang mga bagong tuli. At sa ilalim ng puno ng mangga na malapit sa ilog ay naupo ako. “Hoy, ikaw! Bat di ka pa natalon sa ilog,” sigaw ng batang ekspertong lumalangoy sa ilog na kala mo’y walang iniindang sakit sa pagkakatuli, “siguro natakot ka

sa gulok ni Mang Julio no, hahaha!” “O e ano,” napalingon ako. Ang boses ay mula sa isang bata na sa tingin ko’y kaedaran ko, “e bata pa naman ako e!” Natawa ako. Kala niya siguro sya ang tinutukoy. O baka naman, kala ko ako ang tinutukoy. Gayunpaman, hindi pala ako nag-iisa. Diba?”

“Oo nga!” sigaw ko, “bata pa kaya kame!

ng ngiti.

Nakahanap ako ng kakampi. Nagpalitan kami ***

Pag-uwi ko sa bahay ay ipinaliwanag ko na hindi naman talaga ko natakot sa gulok ni Mang Julio. Nainip lamang ako sa haba ng pila at binalak kunin ang Gameboy ko upang malibang sa pila. Ngunit pagdating ko ay nagtae ako. mama.

“Sige, may susunod na taon pa naman,” sabi ni

Nakahinga ako ng maluwag. May isang taon pa ko para mag-isip ng idadahilan para sa susunod na taon. *** Buong maghapon lamang akong nagkulong sa kwarto. Ilang beses ko ng naligtas ang Prinsesa. Nagsawa na rin ako kay Pacman. Nakumpleto ko na rin ang mga gym badges. Naubos na rin lahat ng karga ng baterya ko maging ang mga extra na dala ko kaya sinubukan kong lumabas ng bahay. Nakita ko ang batang lalaki, tinatago ang mukha sa isang puno. “Isa, dalawa, tatlo. Game na ba kayo?” patanong niyang sigaw. Sa pagharap niya ay nagsimula na syang maghanap ng mga batang kalaro nya na nagtatago. Naalala ko siya. Siya yung bata mula sa ilog. Hindi yung

naliligo, kung hindi yung gaya kong tumakas mula sa gulok ni Mang Julio. Lumipas ang maraming minuto ngunit ‘ni isa ay wala pa siyang nahahanap. Nagtago ako sa gilid ng aming gate at sinitsitan sya, “Pssst!”

Lumapit siya.

“Andun sa loob ng tindahan yung isa. Tapos yung isa naman umuwi sa bahay, tinawag ng nanay.” Tumango sya at naitindihan agad ang sinabi ko. Pinuntahan nya agad ang nasa loob ng tindahan at nahuli nya ito. Nag-unahan silang tumakbo pabalik at sumigaw ng ‘Save!’ Ilang minuto pa ang lumipas at nagsimula ng maglabasan ang iba. Magsisimula ng magbilang ang bagong taya. Pabalik na ako sa bahay ng biglang lumapit ang batang mula sa ilog.

“Gusto mo bang sumali?” tanong nya.

59 Natutuwa si Mama at Lola Sita na naeenjoy ko na ang bakasyon dito sa Tacloban kaya naman malugod nilang tinatanggap ang aking mga kaibigan bilang bisita. “O wag magpanik panaob ha! Baka kayo’y malaglag sa hagdan!” bilin ni Lola. Kapag hindi naglalaro sa labas, nandito kami ni Karlos sa kwarto ko. Naglalaro ng Gameboy o nanonood ng telebisyon. Habang hinihintay nyang mamatay ako sa Mario, naglibot libot sya sa aking kwarto. “Talaga ngang mayaman namamanghang tanong nya, “O ano to?”

kayo

no?”

Tinignan ko kung anong hinahawakan nya. “Tamagochi yan, sira na yan,” sagot ko, “Ah dedbols nako. Ikaw naman.” “Walkman to? Makinig naman tayo ng kanta. Lagi na lang tayo nagge-gameboy e. Di naman ako natagal.”

Tumango ako. Hinila nya muna ako sa gilid at dumakot ng putik mula sa paso at sinimulang pahiran ang damit ko.

“O sige. Marami akong bala diyan,” tumayo ako para maghanap ng mga tape na isasalpak sa Walkman, “eto bago to ng Eraserheads.”

ko.

Pinagtagisahan namin ang earphones. “Minsan sa may kalayaan tayo’y nagkatagpuan May mga sariling gimik at kaya-kanyang hangad sa buhay. Sa ilalim ng iisang bubong Mga sekretong ibinubulong Kahit na anong mangyari…”

“Anong ginagawa mo?” nagtatakang tanong

“Hindi ka nila papasalihin. Sobrang linis mo. Dapat pare-pareho tayo,” sabi nya ng may malaking ngiti. Ngumiti rin ako. Naglaro kami hanggang sa paglubog ng araw. Hindi lang ang dumi sa damit ang naging pare-pareho sa amin bago kami magsi-uwian. Iisa na ang aming amoy at bawat isa sa amin ay may mga itim na kwintas sa leeg. Mula nung araw na yon ay nagsimula ko ng magustuhan ang Sitio Apako. Salamat kay Karlos na nagpakita sa akin ng mas masasayang laro na wala sa aking Gameboy. ***

“Hhmm..hhmm…” sumabay sa himno.

Sinubukan

niyang

“Napakinggan mo na to?” tanong ko sa kanya. Umiling lamang sya at patuloy na sumasabay sa tono. Sumabay na rin ako sa kanta. “Dahil ngayon tayo ay nilimot ng kahapon Di na mapipilitang buhayin ang ating pinagsamahan Ngunit kung sakaling mapadaan

60 Baka ikaw ay aking tawagan Dahil minsan tayo ay naging Tunay na magkaibigan…”

“Pwede ko ba tong hiramin?” tanong nya.

“Oo naman.” ***

Lumipas ang maraming mga araw. Bahagya ko ng magamit ang Gameboy ko dahil madalas ako sa labas-nakikipaglaro kay Karlos. Nung nakaraang araw naman ay namitas kami ng mangga sa puno kung saan kami unang nagkita. kanya.

“Tera na, talupan natin to sa bahay,” yaya ko sa

“Hindi kagatin mo na yan. Kinakain na yan. Ganito oh,” pinakita niya sa akin. Unang kagat pa lamang nya ay kumunot na ang mukha nya. “Ha-ha-ha!” hindi ko napigilan ang aking tawa. Kumagat din ako at nalasahan ang sobrang asim ng mangga. Mas malakas ang itinawa niya. Sa huli, napagdesisyunan naming magparamihan ng talbog ang pagbabato namin ng mangga sa ilog. Ang mananalo ay mag-uukit ng kahit anong gustong salita sa puno ng mangga.

Natalo ako.

Reynan asim, isinulat niya. ***

Sabi ni mama bago kami magbakasyon dito, “Sandali lang yon. Hindi mo mamamalayan tapos na ang bakasyon. Pauwi na agad tayo.” Noon ay kinokontra ko siya. Pero tama pala siya. Hindi ko namalayang patapos na ang bakasyon. Patapos na ang pagtatakbo ko sa arawan. Patapos na ang taguan. Patapos na maliligayang araw ko sa Sitio Apako.

Naglalakad kami ni Karlos papunta muli sa

ilog. Maliligo kami doon at aakyat sa puno ng mangga. Ngunit hindi para mamitas ng bunga. Kung hindi para manghuli ng mga salagubang na paglalabanin. Naka-anim na salagubang na siya ngunit ako’y wala pang nahuhuli ni isa. “Ngunit ngayon kay bilis maglaho ng kahapon,” nagsimula siyang kumanta, “sana’y wag kalimutan an gating mga pinagsamahan…”

“Saulo mo na yung kanta?”

“Oo—huli ka! Walo nako Reynan Asim! Haha!” pang-aasar niya. Umuwi kami ng may labing-isang salagubang. Sampu sa kanya. Isa sa akin.

Bigay niya pa ang isang iyon. ***

Eto na ang huling araw namin sa Sitio Apako. Makalipas ang higit dalawang buwan, bukas ay babalik na kami sa Maynila. Pagkatapos naming manood ng Ang TV, umakyat kami sa kwarto ko. “Hihiramin ko pa sana to ng mas matagal,” may lungkot na sinabi niya, “pero uuwi na raw kayo bukas.” Iniabot niya sakin ang hiniram niyang Walkman. “Oo. Pero babalik pa naman kami sa susunod na bakasyon ulit,” sigurado kong sinabi. Tiyak na babalik kami dito. Lalo pa ngayon na gusto ko na rin manatili dito. *** Sa huling pagkakataon, pinayagan ako ni mama na makipaglaro ng tagu-taguan, “Wag masyado magpapawis ha! Aalis na tayo!”

Nagsimula ng bumilang ang taya at nagsimula na rin kaming humanap ng tataguan. Tumakbo kami ni Karlos at dinala kami ng aming mga paa sa ilog. Dun kami nagtago. “Pag nahuli tayo, ako na lang unang magpapakita para ako mataya. Aalis na rin naman kami e,” sabi ko sa kanya. “O eto,” iniabot nya sa akin ang isang garapong puno ng salagubang, “sayo na to lahat. Wala raw ganyan sa Maynila.” Tinanggap ko ang bigay nya sa akin at iniabot ko naman sa kanya ang kanina ko pa iniipit sa bulsa ko.

“Iyo na lang tong Walkman ko.”

Isang malaking ngiti ang gumihit sa mukha nya. Gayunpaman, may nangingilid na luha sa kanyang mata. “Magkikita ulit tayo sa susunod na bakasyon. Sigurado yon.”

Tumango sya. ***

“Reynan, magpaalam ka na sa mga kaibigan mo. Aalis na tayo,” sabi ni mama. Nagpaalam na ako sa kanila. Nagpaalam na ko kay Karlos. May konting lungkot pero alam ko namang babalik pa kami sa susunod na bakasyon. “Sa susunod na taon ulit,” sigaw ko sabay taas ng garapong puno ng salagubang. Sumakay ako sa aming sasakyan. Nilabas ko ang kalhating bahagi ng katawan ko sa bintana at pinagpatuloy ang mga huling pagpapaalam. Umalis na lahat ng mga kalaro ko ngunit nanatili si Karlos at inihatid ako ng tingin at pagkaway. Hanggang sa tuluyan kaming lamunin ng distansya.

Umayos na ko ng upo at nagulat ako sa nakita

ko.

“O lola? Ikaw naman ba ang magbabakasyon sa Maynila?” biro ko sa kanya. “Hindi ba nasabe sayo, apo? Sa Maynila na ako titira kasama nyo. Nabenta ko na ang bahay natin dito sa Tacloban. Magkakasama na tayo,” sabi niya sabay isang malaking ngiti.

Hindi ako nakangiti pabalik.

Hindi ako nalungkot sa paglisan namin dahil alam kong babalik ako. Alam kong magkikita ulit kami ni Karlos sa susunod na taon. Ngunit nagkamali ako. Nangako akong babalik ako. Binuksan kong muli ang bintana at pinakawalan ang mga salagubang. Kung hindi man ako makabalik, kayo ang bumalik para sa akin. Sana makabalik kayo at mahuli kayong muli ni Karlos, huling hiling ko. *** Natapos na sa wakas ang Outreach Program namin dito sa Tacloban para sa mga nasalanta ng bagyong Yolanda. Ang ilan sa mga empleyado ko ay nagpapahinga na at ang iba ay nakikipagkwentuhan sa mga survivors. Nag-ikot ikot ako. Sinusubukang alalahanin ang bawat sulok ng Sitio Apako. Hinahanap ko ang daan patungo sa dati naming laruan at sa puno ng mangga ngunit dahil sa nagdaang bagyo, malabo atang mahanap ko iyon. At may nakita kong isang bata na may hawak hawak na salagubang. Napangiti ako at nilapitan siya.

“San mo nahuli yan?” tanong ko sa kanya.

“Dun po sa puno ng mangga,” sagot nya.

“Pwede mo ba akong samahan don?”

Tumango siya at hinawakang nya ang kamay ko papunta sa puno ng mangga na tinutukoy niya. Hindi pa kami gaanong nakalalayo nang makita ko ang puno ng

mangga sa tabi ng ilog. Ito ang parehong puno ng mangga na inaakyat namin ni Karlos noon.

nakabukol sa bulsa nya. At agad kong kinuha ang laman nito.

Pinagmasdan ko maigi ang paligid. Bagsak na mga bahay at poste. Mga kalat na yero at mga dahon. Pero nanatiling matatag ang ang punong ito sa kabila ng dumaang bagyo. Nakita ko ang nakaukit dito, Reynan Asim. Doon nangilid ang aking mga luha. Kinapa ko ang lalim ng ukit ng at kumanta ng mahina, “Dahil ngayon tayo ay nilimot ng kahapon. Di na mapipilitang buhayin ang ating pinagsamahan…”

“Walkman ko po yan! Yan na lang po ang huling bigay sakin ng tatay ko. Wag nyo pong agawin,” nagmakakaawa nyang sinabi.

Pinipigil ko ang patuloy na pag-agos ng aking luha nang biglang sumabay ang bata sa aking kanta, “Ngunit kung sakaling mapadaan Baka ikaw ay aking tawagan Dahil minsan tayo ay naging Tunay na magkaibigan…” ko.

“San mo nalaman ang kantang iyan?” tanong

“Tinuro po sakin ng tatay ko,” sagot nya.

Nagulat ako. Ang kaninang nangingilid kong luha ay nagsimula ng gumapang sa mukha ko. Tinitigan ko ang batang nasa harap ko at dun ko napansin ang

At dun nagsimula siyang umiyak. Hindi ko na rin napigil ang pag-iyak ko.

Ibinalik ko ang Walkman at tumahan siya.

“Sabi po nya, ipapakita ko raw po ito sa ninong Reynan ko. Pag balik nya raw po dito ay papabinyagan na dapat ako ni tatay kaso namatay na siya nung bagyo.” Parang sinalanta rin ako ng bagyong Yolanda sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Nagbuhos ng mas malakas na bagyo ang mga mata ko. “Itago ko raw to maigi kasi babalik daw po si Ninong Reynan.”

Niyakap ko siya ng mahigpit.

“Patawarin nyo ko. Nandito na ko.”

*para sa mga taong minsan kong naging tunay na kaibigan

Take a Minute

Once again I’m F a

Jerlyn Comendador

U: Hakuna Matata

l i n g Into warm bed of dreams. Lea--------

ving all my work

A S I D E

. Nothing much to worry !

I still have more timetimetime, even when I don’t have, I will have. Life is too short to be filled stress. The world itself can provide much. Why create for yourself ?

Our life still have s p

Filled it with s L p O a V c E s And don’t crush it to pieces. ‘Cause time comes we’ll be old, the time we have now Will just c u e r sh d with no good memories to remember. Looking kcab you have No EXCITING!!! stories to tell. Thinking now you are using it well, forgetting to breathe and give yourself a break. Stop compressing yourself. E x p a n d. Breathe and smile. Live.

BOOM HANAH! Joana Mae De Jesus

U: Hanging Tree by Jennifer Lawrence “Tagu-taguan, maliwanag ang buwan, pagkabilang kong sampu nakatago na kayo. Isa, dalawa, tatlo, siyam, sampu!” ***** Naaalala ko noong labing-isang taong gulang pa lamang ako, lumaki ako sa Batangas at madalas kaming naglalaro ni Henry ng taguan. Siya lamang ang nag-iisa kong kaibigan sa lugar na iyon. Dahil na rin bukid iyon at malayo ang pagitan ng bawat bahay. Dagdag pa roon, siya lang din ang nag-iisa kong kapitbahay na kaedad ko, halos lahat ay nasa dalawampung taong gulang. Tuwing magtatagu-taguan kami at ako ang taya, dinaraya ko ang aking pagbibilang. Isa, dalawa, tatlo,siyam, sampu! Mabilis siyang nakakapagtago ngunit mahirap hanapin. At kahit na nandaraya na ako, ako pa rin madalas ang taya. At kung minsan ay siya ang magiging taya, na napakadalang mangyari, umaabot ang bilang niya ng dalawampu upang makapagtago ako ng maayos, mahahanap niya pa rin ako at sisigaw siya ng “Boom Hanah!” Sinasabi ko nga minsan tuwing ako ay napipikon sa kanya na baka nandaraya na siya ngunit iiling lamang siya. Pareho kami ng edad ngunit mas maliit siya sa akin, madalas din siyang namumutla at natutuwa ako sa labis niyang daliri sa kanang kamay niya. Minsan niyang sinabi sa akin na may sakit siya kaya bawal daw akong pumunta sa kanilang tahanan. Baka raw kapag nalaman ng kanyang mga magulang na nakikipaglaro siya sa akin, lalo na ang takbuhan na delikado para sa kanya, ay dalhin siya sa Maynila. Dahil ditto, madalas ay tumatakas lamang siya sa kanilang bahay at doon siya

pupunta sa amin. Naglalaro kami ng teks, pogs, at minsan pa nga ay jolen. Masaya akong kasama siya, tahimik lang siya ngunit alam mong nakikinig siya sa bawat kwento ko. Nangako pa nga kami noon na hindi naming iiwan ang isa’t-isa at maglalaro kami araw-araw ng taguan hanggang lumubog ang araw. ***** Sampung taon na rin pala ang nakakalipas simula noong huli akong umuwi ng Batangas. Noong matapos kasi ako ng elementarya, limipat na kami sa Maynila dahil doon nadestino si Itay at don ko na rin ipinagpatuloy ang aking pag-aaral. Nakatapos ako ng kursong BS Architecture. Muli akong babalik ng probinsya upang ayusin ang naiwan naming lupa roon. Balak nang ipagbenta ng aking mga magulang. Habang sakay ako ng bus, muling bumalik sa aking alaala ang araw noong ako ay nagpaalam kay Henry. ***** “Henry, aalis na kami. Sa Maynila na kami titira. Doon na ako mag-aaral. Ikaw ba saan

ka mag-aaral?” “Hindi ko alam eh, bakit ka aalis? Akala ko ba walag iwanan? Sino nang magiging kalaro ko? Magtatagutaguan pa tayo!” “Sorry. Kailangan kasi e. Pagbalik ko maglalaro uli tayo. Pangako.” Nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Napansin ko rin na mas lalo siyang namutla ngunit tumakbo na lamang siya sa kanilang bahay. Noong gabi bago kami umalis ay nagpaalam muna ako sa aking ina na pupuntahan si Henry. “Sino si Henry anak?” “’Siya po iyong kalaro ko madalas ng tagu-taguan. Saglit lang po ako.” “May kalaro ka pala. Kaya pala nawiwili ka sa labas. Umuwi ka kaagad a. Gabi na.” “Opo Inay.” Pumunta ako sa may Ilaya, sa isang bahay sa tabi ng simbahan. Doon ko siya nakitang pumasok nang minsan ko siyang sinundan. Ayaw niya kasing malaman ang kanilang bahay. Nang makarating ako sa tapat nila, nakita kong patay na ang mga ilaw. Marahil ay tulog na sila, sumilip ako sa may bintana. Nakita ko si Henry, nakaupo lamang. Hawak ang kanyang kulay asul na kotsekotsehan. Nang Makita niya ako, pumasok lamang siya sa isang kwarto. Marahil galit siya. Umuwi na lamang ako. Nalulungkot ako na kailangan ko rin siyang iwan. Iyon na ang huli naming pagkikita. ***** Dala-dala ko ang portrait na aking ginawa para kay Henry. Ilang lingo ko rin itong pinagpuyatan. Inaalala ko ang bawat anggulo ng kanyang mukha noong kami ay labing-isang taong gulang pa lamang. Wala man lang pala kami naitabi kahit isang litraro noon.

65 Pagbaba ko ng tricycle, dumiretso muna ako sa aming bahay. Nandoon pa rin ng puno ng manga na malapit sa gate. Wala pa ring pagbabago. Natandaan ko noon ay nahulog pa ako rito nang nagtatagu-taguan kami ni Henry. Ginulat niya kasi kami noong nakita niya ako at sumigaw siya ng “Boom Hanah!” Nagulat ako sa kanya noon dahil imbis na tulungan ako, tumakbo lamang siya pauwi. Mabuti na lamang at narinig ni Ina yang aking hiyaw. Sa loob ng bahay, ganoon pa rin ang ayos ng upuan at lamesa, pati na rin ang mga litraro na nakasabit sa pader. Pati ang kwarto ko ay ganun pa rin, idagdag lamang ang makapal na alikabok na bumalot sa mga gamit ko. Muli kong naalala si Henry, ang pagtatago niya sa ilalim ng kama. Tinakot niya rin ako minsan nang magpahid siya ng pulang pintura sa mukha niya. Ngumiti lamang siya at muli, tumakbo pauwi ng kanilang bahay. Magdamag kong inisip iyon, ngunit binibiro niya lamang pala ako nang kinabukasan ay pumunta uli siya sa aming bahay na wala ma lang kahit isang galos sa mukha. Matapos kong ibaba ang aking mga gamit, pumunta ako kina Henry dala ang munting regalo ko para sa kanya. Kumusta na kaya siya? Muntik na akong maligaw, salamat na lang at nakita ko ang simbahan. Katabi nito, nakatirik pa rin ang kanilang tahanan. Nadatnan ko ang isang ginang na nagwawalis ng bakuran. “Hello po. Dito pa po ba nakatira si Henry?” Gulat at pagtataka ang rumihistro sa kanyang mukha. Maya-maya pa ay mangiyak-ngiyak na mata ang iniharap niya sa akin. “Sino ka? Anak ko si Henry. Paano mo siya nakilala?” “Ako po si Hanah. Nakalaro ko po siya dati noong 11 years old pa lang ako.” “Huh? Ilang taon ka na ba? Imposible yata yun.” “21 na po ako. Ilang taon ko rin po siyang nakalaro noon. Madalas po ay taguan. Hindi nga lang po ako pumupunta rito dahil ipinagbabawal niya. Kumusta na po siya?”

“Baka ibang bata iyon Ineng.”

“Hindi po. Dito ko po siya nakitang pumasok noon. Ito po, may dala akong portrait niya. Ireregalo ko po sana sa kanya.” Inalis ko ang balot ng larawan. Nang makita niya ito, tuluyan na siyang umiyak at niyakap ako. Sa pagitan ng kanyang mga hikbi, sinabi niya sa akin. “Labinglimang taon nang patay si Henry. Nahulog siya sa puno ng manga isang hapon habang naglalaro sila ng tagu-taguan. Hindi ko alam kung paano mo siya nakita at nakalaro.” Nanlamig ako. Hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang mga narinig ko. Ang batang nakalaro ko noon ay matagal na palang pumanaw. Isang multo. Doon bumalik ang mga alaala ko sa kanya, ang tagu-taguan, ang puno ng manga, ang panggugulat niya sa akin, ang kanyang maliit na pangangatawan at ang maputla ngunit duguan niang mukha na akala ko ay isang biro lamang. Dali-dali akong umuwi. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Takot, lungkot, gulat. Nakatulog ako sa labis na pag-iisip. At sa panaginip na yon, nakita ko si Henry. Nakangiti. Maputla. Duguan. “Hanah, ‘di ba walang iwanan? Tara nang maglaro. Tagutaguan! Isa, dalawa, tatlo, siyam, sampu!”

Are you, are you coming to the tree? Where I told you to run, so we’d both be free. Strange things din happen here, no strangers would it be. If we met at midnight in the hanging tree. Nagising ako sa tunog ng aking cellphone. At sa pagdilat ng aking mata, muli ay nakita ko si Henry. Nakangiti. Maputla. Duguan.

At pasigaw niyang sinabi-

“Boom Hanah!”

HMMM... (Hindi Masamang Maging Masaya) Joan Estrella U: Walang Basagan ng Trip Ikaw ba ay kagaya ko? Na sinusumpungan ng kakaibang espiritu ng kawirduhan? At napapanganga na lamang ang mga tao sa iyong mga kabulastugan? Pero kahit na ganoon, naghahatid ang mga iyon sa iyo ng ibayong kasiyahan? Ikaw ba ay kagaya ko? Na hindi lamang tipikal na aso, pusa, baboy, ahas at ibon ang alaga? Mayroon akong butiki sa bahay, maputi at mataba at ang ngala’y Aurora Minsa’y ako’y nalilito sa kanila ni Analiza, kaya nilagyan ko ng tali ang leeg nila Ikaw ba ay kagaya ko? Na hindi lamang pansit, lomi, lugaw at palabok ang kinakalamansian? Pati na rin ang sopas, spaghetti at minsan pa nga’y champoradong malinamnam? Hindi man pangkaraniwan ngunit sinisiguro kong tiyak na katakam takam Ikaw ba ay kagaya ko? Na walang sawang nagbibilang ng mga bituin tuwing gabi? At kapag nalito ay uulit sa simula muli? Nakakapagod man sa utak, pero isa ito sa pinakamasaya kong gawi Ikaw ba ay kagaya ko? Na walang kaibigan, kalaro at kahuntahan kundi ang sarili ko lamang? At ang tingin pa sa akin ng mga tao ay masamang nilalang? Pero ano man ang tingin nila sa akin ay ipinagkikibit balikat ko na lamang Ikaw ba ay kagaya ko? Na pinapaligaya at nililibang ang sarili upang mabilis makalimot sa pait ng nakaraan? Na kahit magmukha mang tanga, adik at luko-luko ay ayos lamang? Makabangon lamang sa lumbay at pagdurusang pinagdaraanan

68 I thought of you today, but that’s nothing new I thought about you yesterday and the day before that too

My Apollo

I got to watch you, adore you and appreciate your smile

Kontribusyon ni MHao Rose

I observe you secretly, admiring the view all the while

U: Let Me In by GroupLove

Yes, you I wish you could see the angel I see When you stand, walk, laugh in front of me You are a dreamer, so full of creativity You know who you are and what you want to be

How

I see

But never did I know it would be you headed my way

Your confidence makes you stand out more Many girls consider you, that im sure You have your own finesse for turning around my day From gloomy to ecstatic just by saying, ‘Hey,’

I always knew that love would come find me someday You caught me off guard and took me by surprise Captivated me, same way you do when I look into your eyes Amazing Who would have thought we could be like this To never unravel, that’s what I really wish I never believed in the saying, “opposite attracts” But when I got to know you it became a proven fact You are The one that makes me laugh and cry at the same time The pain and the cure, as long as it’s you, I’m fine Like the sun and the moon their love is true That’s how I feel when I think of ‘me and you’.

One-Way Ticket to Mars

Kaye Mari Maranan U: Never Been to Me by Charlene

I once thought of living in a distant planet. It would be fun I bet since I’d have the whole place for myself. I would be called Queen. And I’d eventually be part of Earth’s history for having such courage to explore the galaxy. I’d be leaving my nagging parents, my clingy friends, and everyone else…anything else behind. I don’t need them to stop me. I mean who could stop me? I’d start anew and count my age starting from one again. I would discover possibilities, maybe mine gold and diamonds. But tell me a queen who digs treasure on her own…none so far. I’d have the alien folks work under my command. Lucky as I am, I’d get the chance to choose the most handsome ET to be my King. It’s my life after all. And I guess I deserve happiness… my definition of happiness on that note. ***

I once thought of living in a distant planet. That planet was you—the perfect dwelling place for my longing heart. But how can you be so far away? How can you not even be shaken and move even an inch when you know I’m taking a few steps towards you?

It would be fun I bet since I’d have the whole place for myself. But why is there a suffocating overpopulation in your heart? I would be called Queen. Just what I’ve always wanted you to call me. But you never did. I’d be part of Earth’s history. You own Earth as well. And we don’t have any history to tell the world. I didn’t have the chance to explore all your lands and seas. I didn’t become Columbus who had found America. I’d leave everyone and anything else behind. For you… and only if you’ll be the only one I could keep.

I don’t need them to stop me. I know exactly just

when to stop. Like when I realized that it was lonely to be lonesome, I stop there. I mean who could stop me? But myself from being self-cruel? Why haven’t I considered this before?

I’d start anew. Hopefully. And forget all the heartbreak and drama. And continue to live my life.

But tell me a queen who digs treasure on her own…none so far. I’m thinking of setting a Guinness of being the first Queen to dig jewels on her own. I should have seen all these diamonds inside me long time ago. But I was so blinded.

I’d have the alien folks work under my command. These naïve alien folks who have been very unreliable were my senses. They only need a little reorientation and surely they’ll be doing again their real functions.

I’d get the chance to choose the most handsome ET to be my King. Well, not really. I prefer to say that I’ll not rush anymore and let destiny do its job. Who needs handsome without love? I mean why choose among the ETs when there are so many human beings nearby to love? It’s my life after all. And I get to decide how to maneuver it…when to rescue myself …where my heart should reside. ***

I was almost tempted to take that one-way ticket to Mars. I actually had my luggage prepared. I was already at the NASA station but suddenly realized that it’s nicer to just watch the jet plane leave without me on board. I’m certain that I will never regret this. I guess I deserve happiness…my new definition of happiness on that note.

Araw ng kasinungalingan ay nalalapit Pera sa mga sobre ay nakaipit Natatanging ugali ang makikita ay inggit Pinag aagawang upuan ay nais makamit Paninira sa kabila ay hindi bago Pilit hahalungkatin ang mga itinatago Tanging pangako ay pagbabago

Indelible Ink John Phaul Tumambing

U: Dapat Tama by Gloc-9 ft. Denise Barbacena

Makuha lang ang matamis nyong ‘oo’ Pagpapabango ang tanging ginagawa Mga tao’y pinagmumukhang kawawa Paniniwalaing tayo’y naligaw na banal Upang tayo’y kumapit sa kanilang mga hangal Kasinungalingan ay tanggapin Mamuhay sa mundo ng pang-aalipin Hangga’t pikit ang mata’y kakapain Bakit hindi imulat upang sugpuin? Ang lahat ay hindi pa huli Tinta ay wala pa sa iyong daliri Pagisipang mabuti upang masuri Nang sa huli’y hindi kumamot kundi magpuri

Ang araw ng kahapon ay di tulad ng ngayon Marahil gawain mo’y pareho lang din Ngunit ang pagkakataon, ‘yan ang iniba natin Ibang araw, ibang hangin Ibang bagay, ibang tao Iba na ang kaharap ng bago mong pagkatao

patak ng Segundo Maria Carmella Vibal

U: Live like we’re dying by Kris Allen

Lahat ay tumatatanda Wala namang bumabata Lahat ay lumilipas Sabay-sabay kumukupas Tila paulit-ulit Parang plakang pinipihit Yun ang akala mo Pero nagbabago ang mundo Wala sadyang permanente Pananatili’y imposible Wag sayangin ang bawat pagkakataon Pahalagahan bawat segundo, minuto, taon Upang nang sa ganoon Walang pagsisisi pagdating ng paghuhukom

Isasama ko kahit sinong may gusto

Isasama ko ang girlfriend ko

Ride All You Can Paul Allen Maralit

U: Overdrive by Eraserheads

Voodoo Doll Marian Obog

U: Demons by Imagine Dragons

We talk about immorality We speak about acceptability Gossiping what is truth and what is not Judging who can and who can not Covering ears like there are no ‘but’ s We distinguish one thing from another We compare who’s good an who’s better. We are saints of our fictional story Pride, Lust and Gluttony Greed and Envy dont you dare deny it to me We talk about perfection Praising beauty like a patron We act on our desired breed But inside, we still are made of greed We wanted to hide the truth Faking reality to be favorable too Sheltering what they thought the ‘beautiful you’ But with that beast inside There’s nowhere we can hide We are not gorgeous dolls close to perfection We are voodoo dolls of our own emotion

Soaring

Contributed by Patrick Lim U: Next To Normal by Light

There is a tree by a lamppost near our house; I always stand by the windows in my room and gaze at this tree, which is leafless but nonetheless continues to soar to the sky. At night the filthy orange light of the lamppost bathes it and I imagine that it must be grateful for the warmth and light. During the day a cloud floats behind its branches and looks like the leaves it has lost. Battered, all but lifeless, without a friend-yet it stands upright and soars to the sky.

Lady G. K Maranan

When claps faded And it’s only your heart you hear beating When curtains fell And everyone’s gone home When klieg lights are off And there’s nothing but still darkness When the orchestra had left And you’re just by yourself Who are you Behind your music?

Ang Ngiti ni Beatrice sa Larawang Kupas Dan Joseph Lim U: Larawang Kupas by Jerome Abalos

Hindi pa rin ako makapaniwalang wala ka na. Dahil parang kahapon lamang ang lahat.

ng minsan nating pagmamahalan. Nagbabalik ang masasayang araw na kapiling kita.

Bumabalik ang bawat larawan ng ating nakaraan dito sa tabi ko. Tila nandito ka pa rin, hinahagkan ang pisngi ko gamit ang labi mong bumihag sa aking kaluluwa. Dinig ko pa ang bawat salitang tugon mo sa bawat sabi ko sa iyo na mahal kita. Mahal din kita.

Ang mga gunitaâ&#x20AC;&#x2122;y muling nagsulputan na kung saan itong tahanan ang nagsilbing saksi. Nagsimulang magsalita ang aking mga paa at nagsimula ang yabag ng aking mga mata...

Alam mo naman kung gaano kita kamahal Beatrice hindi ba? Lahat ng bagay na gusto mo ay ibinibigay ko kahit ipagnakaw pa kita. Lahat ng ayaw mo sa akin ay iwinaksi kong tunay at wagas kahit ang paninigarilyo at pag-kacasino ko na minsang umalipin sa aking pagkatao.

Yan ay dahil sa iisang rason.

Hindi kita kayang mawala sa buhay kong ikaw na ang hinayaan kong magmay-ari. Hindi ang kung sino pa man. Hindi maging ang Diyos na nasa itaas. Ganyan kita kamahal Beatrice. Walang bagay at walang ibang dahilan upang hindi kita ibigin. Ang ganda mong makalaglag panga at pinagaagawan ng lahat. Halos mawalan na ako ng pag-asa na mapansin mo ako noon dahil sa mga nakapilang manliligaw mo. Kaya nga hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwalang minahal mo rin ako. Kahit alam kong sina Eusebio, Benedict, Jose at Frank ang mga pinagpipilian mong makapareha sa buhay. Kaya nga dumating ang mga panahong sinasamba na kita na tila poon sa altar. Kulang na lamang ay ipagmisa kita sa ngalan mo. Nandito ako ngayon sa ating tahanang masyadong malaki para lamang sa mag-asawa-gaya ng pinapangarap mo noon pa,gaya ng nasa iyong panaginip. Pinagmamasdan ang bawat sulok at detalye ng pugad

Ang salang minsang naging selda ng ating paglalambingang kumiliti sa aking mga ugat. Ang kusinang himlayan ng mga luto mong nagpaluhod sa aking panlasaâ&#x20AC;&#x2122;t kaluluwa. Ang balkonaheng naging binatang hayok dahil sa mga pagtatalik natin ditong nabalot ng kayraming hapdi at halinghingan ng ligayang dulot. Ang garahe sa ibaba na sumalo sa mga likidong luha ng labis mong saya dahil sa niregalo ko sa iyong Porsche sa ating ikasampung-anibersaryo ngayong taon. Subalit sa pag-ukit ng masaya nating mga gunita, ay may pilit nagpabitak ng lahat. At ito ay ang pasalubong ng iyong mga magulang mula Amerika -ang lihim kong kanilang nalaman noong silaâ&#x20AC;&#x2122;y nasa bansa pa sampung taon na din ang nakakaraan Alam pala ng biyenan ko ang nagawa ng pag-ibig ko sa iyo noon pa lamang nililigawan kita. Mayaman ako, alta sociedad, kaya kaya kong gawin ang lahat. Oo, ipinapatay ko ang apat mong masugid na manliligaw na tinik sa aking pagnanais noon. Ang mga nagmamakaawang pobre na niluhuran ang nguso ng aking Kalibre-45. Ganyan kita kamahal Beatrice,walang kasalanan ang hindi ko kayang gawin kung iyon ang ikatatagumpay ng alay kong pag-ibig sa iyo,kung yun ang ikaliligaya mo sa akin. Kayaâ&#x20AC;&#x2122;t Langit ang naramdaman ko noong araw na sinagot mo ako ng matamis mong Oo. Ang araw

na ipinasyal kita dito sa mansyong ito na sinasabi mong pangarap mong mapasaiyo. At nagulat ka na ito’y sa iyo na, samantalang ang puso mo ay sa akin.

Ang mga muwebles na ginusto mo,mga kurtina,mga halaman sa hardin na ninais mong doo’y lumago,ang mga tauhan nitong mansyon na ninais mong maging alipin-lahat ito ay binili ko,ginawa ko at tinupad ko. Dahil para sa akin, na iyong alipin habangbuhay,mapasakabilang buhay, itinuturing na panalangin ang bawat utos na iatang at bagay na gustuhin mo. Buhay ko man ang maging kabayaran, kaluluwa ko man ang hingiing kapalit. Ngunit sa paglingon ko sa gawi ng ating kwarto,nawala na ang pagkahayok na dating dama ko sa tuwing papasukin ko ito papunta sa katawan mong walang kahit anong balakid. Sapagkat namumutawi na ngayon ang galit at poot. Nakapanggagalaiting galit na nakapapawis. Dahil sa ginawa mong kataksilan sa aking inialay na pag-ibig sa iyo.

pag-agos ng tubig.Kumulay ang likidong sing pula ng mansanas.

Hawak ko ngayon ang isang kupas na larawang ipinamamalas na kahawak kita ng mahigpit habang nakangiti kang abot tainga.Ang ngiti ni Beatrice,na aking mahal.Nawalang sandali ang galit kong kinikimkim. Namiss kitang muli at sandali’y napaawit. Kapit-kamay tayong dalawa, nakangiti at kapwa masaya. At ang tunay na pagmamahal, nakalarawan kahit kupas na.

Nilamong muli ng mapait na ala-ala ang tamis ng mga araw na kapiling ko si Beatrice. Ang araw na kinitil ko ang buhay ng aking asawa. Pinatay ko ang dahilan ng pagiging buhay ko.

Tunay? Natawa ako. Tawa ng isang naaliw na demonyo. Hindi ko napapansin, ako pala ay lumuluha. Ngunit pinapawi ko ito sa aking pilit na pagtawa. Nilakasan ko pa ang aking paghalakhak. Ngunit sabay pa din ang paghikbi ko at ang tuluyang pagbugso ng luhang kalakip nito. Tumutulo at umaagos ng mabilis. Malakas ang pag-agos. Ang agos ng ilog na pinag-tapunan ko sa katawang madalas kong katalikan at aking sinamba ng buong kaluluwa, ay sumabay sa ragasa ng mabilis na

“Hindi ko siya pinatay!Hindi ko magagawa iyon! Hindi,pinatay ko siya!” Naluluha na lamang ako, alinsabay sa nakaririndi kong halakhak dito sa loob ng mansyon.

Gumuhit ang pait ng ala-ala. Kasalanan mo ito Beatrice. Lahat ng utos mong sa aki’y tila panalangin ay tinupad kong walang pasubali,paglaktaw at pagtutol,ngunit hindi ka ni minsan nagreklamo. Isa kang sinungaling sa iyong pagkakasala sa akin. Isa kang taksil upang makipagtalik sa isang hamak na driver lamang. Hayu’t tumakbo ng matulin ng mabuking ko kayo sa tutok ng aking kalibre-45. Hindi ko ito ipinutok sa kung kanino. Nagbaha lamang ng galit sa aming silid. Akma kong pupukpukin ng aking baril si Beatrice ng sandaling yaon, pero napigilan niya ito. Nagagawan kami ng baril at hinayaan ko na ito’y makuha niya. Handa na akong patayin ng sarili kong pag-ibig. Handa

na akong ialay ang buhay ko sa kanya dahil iyon ang ikaliligaya niya. Barilin mo na ako Beatrice. Ngunit ano ito. Hindi niya ako binaril, ni hindi niya itinutok sa akin. Bakit Beatrice? Laking gulat ko na hindi pala ako ang nais niyang barilin. Hindi ako. Kung hindi ang kanyang sarili. Itinutok niya ito sa kanyang sentido. At bumigkas ng mga salitang hindi ko makain, ni hindi ko manguya, sapagkat ngayon ko lamang narinig ang paghulagpos ng kanyang galit. Boses niya’y tinig ng isang demonya. “Palayain mo na ako Juanito! Hindi ligaya ang inihahatid mo sa akin tuwing pagbibigyan mo ang bawat hiling ko! Kundi isang pasakit,utang na loob, at dahilan upang pilitang ibigin ka!Isa akong hangal upang umibig sa isang baliw na tulad mo. Pera mo lamang ang habol ko sa iyo, ngunit kaluluwa ko pala ang kapalit na gusto mo, pag-ibig na ipinagpipilitan at ipinagsisiksikan! Panahon na upang ako’y lumaya sa bisig mong walang tunay na kahulugan ng pagmamahal. Wag mo na akong mahalin Juanito!” Sabay kalabit sa gatilyo ng baril. Nakita ko ang ngiti ng metal na balang tumagos sa kanyang ulo. Napatigil ako. Natulala. Napunta sa ibang dimensyon.Napaluha. Napahalakhak. Pinatay ko ang sarili kong asawa. Sa pagsagot nya pa lamang sa akin noon ng Oo. Isang pilit na pag-ibig, na higit na nakamamatay kaysa sa pagkitil sa sarili. Hawak ko pa rin ang larawan. Hinila ang isang upuan sa gitna nitong mansyon upang taimtim itong mapagmasdan. Mahal kita Beatrice, mahal kita. Napaluha akong muli, ngunit wala na ang kaakibat na halakhak. Kayganda talaga ng ngiti ni Beatrice.

Tumigil ang kakayanan kong mag-isip. Isinaayos ang lubid ng pagkagising. Hinigpitan ang bawat kakayanang umalpas gaya ng pag-ibig ko kay Beatrice,nakasasakal. Na isang hangal na akala niya’y matatakasan niya ang pagmamahal na dulot ko. Inilabas kong muli ang larawang kupas. Ginugunita kong muli ang araw na kinuha ang litratong ito dito mismo sa upuang kinatatayuan ko. Kapit kamay kaming dalawa. Sabay ang ngiti ko. Panahon na upang lumusot ako sa lubid na pilit isinabit at hinigpitan. Susundan kita diyan Beatrice, hintayin mo lamang ako. Hintayin mong muli ang pag-ibig ko sa iyo. Ibalik natin ang mga panahong tayo’y nakangiti at kapwa masaya. Ang makulay na yugto ng buhay ko. Ibalik natin ang ligayang lipas.

If Only

Marielle Theresa Selda [Play] (Borrowed Time - Cueshe) Every fight needs mending Every start has an end Like the sunrise and the sunset That’s just how it is [Pause] Freshman year: Tuesday. She was laughing at the corniest joke I had ever said. I didn’t know how she made me smile whenever she appreciated even the smallest of my effort. Seeing her happy made my soul fly in Cloud 9. We walked in the corridor closed to each other as if no one can separate us, not minding what other people would think. So what? She’s my best friend, no malice. Best. Friend. My best friend. Who was I fooling around?. I led her to her classroom. “Thanks,” she said. And gave me a peck on my cheeks and smiled. I wanted to tell her, I wanted her to know that I didn’t want to be just best friends with her, I loved her but I’m too scared and shy, and I couldn’t even explain why. [Play] Oh, it’s good to be true, If our hopes and dreams come true Wish that I had more of this borrowed time If only it would last a lifetime. [Pause] Sophomore year: As I sat there in Biology class, I stared at the girl next to me. We were classmates, precisely seatmates. I looked at her black, long hair arranged in a messy way and her lips as red as apple, I just wished she were mine. But she didn’t notice me like that, and I knew it. After class, she walked

up to me and asked me for the notes she had missed the day before. I handed them to her, said sorry that I didn’t visit her. She said, “Thanks, I wished you were there to take care of me!” hugged me and gave a peck on my cheeks. I wanted to tell her, I wanted her to know that I didn’t want to be just best friends with her, I loved her but I’m too scared and shy, and I couldn’t even explain why. [Play] This bitterness inside Is an empty space I hide It never satisfies Living my life in a lie [Pause] Junior year: My phone rang. On the other line, it was her. She was in tears, mumbling on and on about how her guy broke her heart. She asked me to come over because she didn’t want to be alone, so I did. I brought my guitar, started strumming it as she was opening the door. I sang dramatically. Tears are still visible but as I continued singing our favorite song in the weirdest way (tunes were changed into hippie way then transitioning it to a rock n’ roll style then to a gigolo way) she smiled ear-to-ear and laughed so hard that she can’t catch her breath. I stared at her pretty face, wishing she were mine. She looked at me while holding her tummy still catching her breathe. Said “Thanks,” gave me a peck on my cheeks. I wanted to tell her, I wanted her to know that I didn’t want to be just best friends with her, I loved her but I’m too scared and shy, and I couldn’t even explain why. [Play] Love on borrowed time Will never be yours nor mine I’ll just close my eyes And it will be alright

[Pause] Senior year: Prom day. I had no plans on coming. I mean, my ‘best friend’ had her date. I think she didn’t need me. I had no date anyway. But then, someone knocked on my door, it’s her. “Daniel’s sick, he can’t come with me,” she said. I remembered when we were in 6th grade, we made a promise that if neither of us had dates, we would go together - just as ‘best friends’. So we did. That night, after everything was over, I was standing at her front door step. I stared at her as she smiled. Then she said, “I had the best time, thanks!” and gave a peck on my cheeks. I wanted to tell her, I wanted her to know that I didn’t want to be just best friends with her, I loved her but I’m too scared and shy, and I couldn’t even explain why. [Play] Oh, its good to be true, If our hopes and dreams come true Wish that I had more of this borrowed time If only it would last a lifetime. [Pause] Graduation: In just a blink of our eyes, it was graduation day. I watched as her perfect body walked like an angel up on stage to get her diploma. I always wanted her to be mine - but she didn’t notice me like that, and I knew it. Before everyone went home, she came to me and cried as I hugged her. Then she lifted her head from my shoulder and said, “You’re my best friend, thanks for always being there by my side” and gave me a kiss on the cheek. I stared at her shining eyes – full of hopes and dreams, do I really have to tell her everything? I wanted to tell her, I wanted her to know that I didn’t want to be just best friends with her, I loved her but I’m too scared and shy, and I couldn’t even explain why. Marriage: I sat on the pavement of the church. That girl was already

taken for better or for worst, ‘til death do THEY part. And finally drove to her new life, married to another man. I wanted her to be mine, but she didn’t see me like that, and I knew it. But before she drives away, she come to me and said, “I’m glad you came!” She shouldn’t said yes, she should ran away, she shouldn’t tell any single vow, but I didn’t even speak out. [Play] Bridge: Now that you’ve gone away You seem so close But you’re miles and miles away Oh, its good to be true, [Pause] Death: Years passed, I looked down at the coffin of a girl who used to be my ‘best friend’. Her husband tapped my shoulder and handed me a torn sheet. I looked at it intensively, noticing that it was an entry from her diary during her college years. This was what it said: “I stare at him wishing he was mine, but he doesn’t notice me like that, and I know it. I want to tell him, I want him to know that I don’t want to be just best friends with him, that I want him to be my guy, forever and always. I love him but I’m too scared and shy, maybe because I know that it’ll ruin our friendship. I wished that he loves me the way I do. If only I said what I really feel. If only I confessed." “If only.” I thought to myself and cried. [Play] Oh, its good to be true, If our hopes and dreams come true Wish that I had more of this borrowed time If only it would last. [Stop]

U: Say You’ll Never Go

George Condino

Unfading Love Say you’ll never go. I cant live out on my own and just forget the love you’ve always shown. And accept the fate of my condition. Please don’t ever go, for I cant live my life alone

Puting Upuan John Phaul Tumambing U: Maling Akala by Eraserheads

Narito na naman ako, nakaupo, nagmumuni muni at nakatingin sa kisame. Nakaupo ako sa palibot ng mga taong alam ko ay panatag ako. Pero bakit nga ba ako nakaupo ditto?

Ako si Jenny, dati ay isa akong simpleng dalaga. Nabubuhay sa paglalaro at walang alam sa mundong kinabibilangan. Ang tanging alam ko lamang ay magsaya at sulitin ang aking kabataan. Hanggang sa isang araw ay nakilala ko ang isang grupo ng kabataan na may miyembro na limang lalaki at apat na babae. Astig sila, masaya kasama, magulo at tinuturing nila akong pamilya. Araw araw ay gumagala kami, tinuturuan nila akong malaman ang mga bagay bagay sa mundo. Magaling silang mag eksperimento at maunawain kaya tingin ko ay bagay na bagay ako sa samahang ito. Isang araw pag uwe ko sa bahay ay masama ang pakiramdam ko dahil napagalitan ako ng guro namin dahil hindi ako nakasagot sa isang math problem. Agad kong pinuntahan ang aking barkada, “Nakakaasar yung teacher namin ang dami dami ng estudyante sa klasrum naming ako pa ang tinawag.” Ang tanging ginawa ni Claire(lider ng aming samahan) ay bigyan ako ng yosi at isang maliit na plastic na may lamang maliit na butil na kulay puti na tila tawas. “Ano ito?” tanong ko. “ Sabi mo masama ang pakiramdam mo,” sagot nya, “pampagaan yan ng loob.” Sinubukan ko ang ibinigay niya sa akin at naging magaan ang aking pakiramdam na tila ay lumulutang ako. Nakalimutan ko panandalian ang aking problema at para bang may kakaibang bagay sa loob ng aking katawan ang nagpapasaya sakin. ***

Nagbago ang timpla ng aking katawan na parang hinahanap hanap nito ang mga bagay na ibinigay sakin ni Claire. Sa una ito ay libre pero habang tumatagal ay nagkakaroon ng presyo. Hindi ko napapansin ang unti unting pagkahumaling ko sa gamut na ito na parang araw araw ay kailangan kong tumikim at malanghap ang usok ng yosi. Hindi ko na namalayan na naging maiinitin ang aking ulo at parang gusto ko lagi maghamon ng away. Sa samahan namin ay uso ang paglalaro ng spin the bottle habang umiinom ng alak. Hindi basta basta ang mga consequences na matatanggap mo pag nagtapatan ka. Minsan smack kiss, ipapadle ka, pag huhubarin at ang mahigpit sa lahat ay ang makipag siping. Bago kami mag simulang maglaro ay humihithit muna kami ng droga para pang patibay ng katawan at maiwasan ang pagmood swing pag naglalaro. Sa una pa lamang ay natapatan na ako buti magaan ang napatapat sa akin. Pinahubad lamang ang aking pang itaas. Hanggang sa nagkasayahan na at natapatan na naman sa akin. Hindi ko inaasahan ang ipapagawa sa akin, ang makipag siping kay Jason. Nang sandaling iyon ay iniwanan na kami n gaming mga tropa para sa bagay na napagkasunduan sa spin the bottle. Dahil sa drogang humahawak sa aking isipan ay gunawa koi to nang hindi inisip ang pwedeng mang yari. Isa na namang bagay sa buhay ko ang ginawa ko na hindi dapat. At natapos na ang gabi ng kabaluktutan. Kinabukasan sa may gate ng eskwelahan ay nakita ko ang barkada ko at niyakag nila akong maginom at sa hindi pinagisipang desisyon ay sumama ako at nag cut ng klase. Naulit na naman ang nangyare na parang isang normal na lang na bagay… Bago umuwi ay kumain muna ako ng menthol candy para hindi maamoy sa bahay ang alak na aking

ininom. “Anak gabi na ah, kumain ka na ba?” tanong ng aking ina “Sige po sasabay na ako.” Habang kumakain ay parang nahihilo ako at bigla bigla nalang akong naduwal.

“May sakit ka ba anak?” tanong ni nanay .

“wala po Nay medyo masam lang po ang pakiramdam ko,” sagot ko. *** Kinabukasan ay naduwal na naman ako “Anak kagabi ka pang ganyan ah buntis k aba?” tanong ng tatay ko. “Paano naman po ako mabubuntis, wala naman po akong boyfriend” sagot kop habang kinakabahan nab aka totoo ang hinala ng aking tatay. ***

83 Pumunta ako sa pinaka malapit na botika at bumili ng pregnancy test. “Para sayo?” tanong ng tindera.

“Nako hindi po para sa nanay kop o” sagot ko.

Dali dali akong umuwi at nag ginamit agad ang maliit na aparatong binili. Habang iniintay ang resulta ay hindi ako mapalagay dahil inisip ko ang sasabihin ng tao sakin, angf mga bagay na nasayang ko at ang aking pag aaral. Hindi ko mawari ang sasabihin nung nakita ko ang dalawang pulang guhit sa maliit na aparato. Umiyak ako at nasabi sa sarili ko na “Ang bata bata ko pa para maging ina.” Pinunasan ko ang luha ko at pumunta sa aking barkada para sabihin ang nangyari pero tinalikuran nila ako at nilayuan na parang isang bulok na kamatis. Dito ko napagtanto na hindi pala talaga nila ako itinuring na pamilya sa pagtataboy nila sa akin. Pag uwi ko ay nakatulog ako sa pag iyak. *** May kumatok ng malakas at nagising ako. Panaginip lang pala, nakatulog na naman ako sa pag dumi.

Narcissus ReiJanGon

U: Love Myself by Hailee Steinfeld

This is what his smile looks like This is how messy his hair is This is how deep the brownness of his eyes This is how pretty he is even with a swollen pimple on his face This is how his facial features are proportionately placed These are the things she overlooked and now heâ&#x20AC;&#x2122;s starting to see This is how he sniffs the pages of his book This is how pungent his favorite cologne is This is what he feels when smells something unpleasant This is how cold and fresh his breath is This is how he inhales the morning breeze These are the things she can no longer breathe from him This is the kind of song he does play This is how his loud laugh cracks This is how deep his voice sounds This is how the silence lull him into sleep This is how his flat notes become the best music in his ears These are the things she failed to hear from him This is how it feels to be stared at by him This is how it feels to frolic in the sun This is how it feels to throw up his hands This is how it feels to be loved by him This is how it feels to be free This is how it feels to be me I come to my senses Just right after you leave

Kagat sa Mansanas Dan Joseph Lim

U: Tao Lang by Loonie Sa isang paraiso, ang paraiso ng Rosas, may naghuhumindik na dambuhalang kawayan. At dahil sa taglay nitong katayugan,hindi sinasadyang nasagi ito ng kidlat ni Haring Zeus ng kahariang Olympus. Dahil sa pagkakahagip ng tuktok ng kawayan, unti-unting gumuhit paibaba ang liwanag ng wisyo at kamalayan mula sa loob. Nagsimulang mabiyak ang kawayan ng kawalangmalay na kinapapalooban pala ng dalawang magkawangis na nilalang. Ang dalawang nilalang, ay agad dumungaw mula sa pagkakahimbing ng kanilang ulirat.Sa kanilang pagdungaw, ay namataan nila ang isang nakasabit na makinang na prutas. Ang prutas ng walang hanggang katalinuhan. Naglaway ang dalawang nilalang sa pagnanais makagatan ang mansanas dagdag pa ang pag-aanyaya ng itim na ahas na kanina pa sa kanila nagmamasid sa pagkakapulupot nito sa puno ng naturang prutas. Isang nakabibinging tinig ang biglang pumailanlang sa paraiso na nagsasabing wag na wag itong gagalawin at wag pakinggan ang ahas at kung hindi ay palalayasin sila sa paraiso. Pero dahil sa mapusok ang mga nilalang,ito’y kanilang sinungkit gamit ang patpat ng paglabag. Matagumpay ang mga nilalang sa pagsungkit at agad itong kinagatan. Nilasap ang bawat katas na taglay ng ipinagbawal na prutas na itong naging dahilan upang makatulog sila ng matagal na panahon. Nagising sila matapos ang pitong taon. At sa kanilang paggising, daglian silang nagkaroon ng konsepto ng malisya at nakaramdam ng hiya at pagtatagong puri ng kanilang hubu’t hubad na katawan. Ginamit nila ang mga inosenteng dahon upang takpan ang susi at kandado ng pag-usbong ng mga natatanging lahi. Ang dalawang nilalang, ay hindi sinasadyang magkaroon ng kasarian dahil sa nabuong konsepto. Isang

85 lalaki na may taglay na sibat ng kahayukan at kakisigan at baluti ng kayabangan. Ang kanyang kapares, isang babaeng nagtataglay ng salamin ng kagandahan at kolorete ng kaartihan at inggit. Ang dalawang unang tao ng paraiso, dahil sa paglabag sa iniutos ng Banal na Tinig ay sinipa pa-palabas at inihayag na di makababalik hangga’t hindi nadadalisay ang pusong nilason ng taglay na katas ng pinagbawal na prutas. Ang mga tao dahil sa lakas ng pagkakasipa ng isang itim na pegasus ay tumilapon papa-alis sa liwanag ng paraiso ng Rosas at napadpad sa lugar ng walang hanggang kadiliman-sa lugar na kilala sa tawag na sansinukob. Sa kanilang pagkakatilapon, di nila namamalayang sila’y lumiliit at nagbabagong hugis. Tinubuan ng kaliskis ang parehong kasarian. Hanggang sa maging ga-palad na lamang ang kanilang sukat at laki. Sa kanilang pagbaybay sa iba’t-ibang kalawakan,di sinasadyang napadpad sila sa isang asul na lugar na ga-holen lamang sa malayo, pero singlaki pala ng paraiso ng Rosas sa malapit. Ang holen, ay kilala bilang planetang Earth na katatagpuan sa gawing kanan ng Milky Way sa tumbuking sistemang Solar. Sa pagdaop nila sa taglay na panainorin ng planetang Earth, nakadama sila ng pagkasulasok at labis na pagkauhaw, hanggang sa bumagsak sila’t kumawala sa isang substansyang malamig at nagbibigay buhay na kilala bilang tubig. At doon, ang magkapareha ay natuklasan ang sistema ng pagpaparami ng uri gamit ang natural na proseso ng pagiging isa. Nagsimula ang kanilang lahi-ang lahi ng mga sinaunang isda. Namatay di kalaunan ang magkapares, ngunit nag-iwan ng mga hinasik nilang kalahi. At doon, sa loob ng libu-libong taon, ay

86 nagkaroon muli ng natatanging pagbabago. Sila’y naging mga bayawak mula sa pagiging isda. Nakahihinga na sila sa hanging mula sa mga sulok ng sinaunang kontinenteng Pangea. Naglakbay ang mga bayawak sa loob ng milyong taon, at muli, nagbago sila ng uri. Nagsimula ang uri ng mga ma-iingay at tsismosong mga unggoy. Mga unggoy na sinimulang naghangad ng pagiging lider sa kanilang grupo.-ang mga sinaunang pulitiko. At sa loob ng milyung taon pa, sila’y nagbagong-uri muli, nagbalik sa dating pagkakalilok, sila’y muling naging tao. Mga taong nagtayo ng mga sinaunag tribo, naging mga sibilisasyon, at mga kabihasnang pawang mga gumuho’t napulbos dahil sa mga pagtataksil,kahangalan,pagkaganid,kababawan at maraming pagpatay. May ilang nanatili at nanaig na kaharian dahil sa paglamon sa mga pragmento ng mga mahihinang nilalang. Sinamantala ang kahinaan at kawalang-isip ng kapwa. Mula kabihasnan, ay naging mga imperyo ang mga ito. Imperyo ng mga pangarap at walang hanggang paghahangad. Imperyo ng ilang mabubuting palad na tumulong sa kapwa, nagbigay ng trabaho kapalit ng sinasambang pera at nagtatag ng mga relihiyon na nagbibigay-tawag sa Banal na Tinig. Sa imperyo, doo’y nagsimula ang pagsibol ng mga butong nalulon ng unang pares ng tao mula sa mansanas ng walang hanggang katalinuhan. Nagsimula din ang lahat sa isang mansanas. Mansanas na nagpatuklas ng Gravity kay Newton. Geo-centric theory ni Copernicus. Teleskopyo ni Lippreshey at Galileo. Densidad ni Archimedes. Socratic Method ni Socrates. Ang akademya ni Plato at ang estudyante niyang si Aristotle. Ang larangan ng Biology ni Aristotle. Mikroskopyo ni Leeuwenhook. Pasteurization ni Louis Pasteur. Ang konsepto ng medisina nina Hippocrates at Galen. Ang mga paglalakbay nina Columbus, Marco Polo, Vespucci, Magellan, Diaz at Captain Cook. Ang Mona Lisa ni Da Vinci. Ang analytical engine ni Babbage. Ang Starry Night ni Van Gogh. Ang pagsibol ng iba’t-ibang larangan pa ng pag-aaral at

paniniwala. Ang pagkapanganak ni Panginoong Hesu-Kristo. Ang propetang Muhammed ng mga Muslim. Si Sidharta Buddha ng Budismo. Si Homer at mitolohiyang Griyego. Ang paglipad ng mga tao dahil sa Wright Brothers. Ang telepono sa imbensyon ni A. Graham Bell. Ang kuryente sa pagkatuklas ni Benjamin Franklin. Ang Theory of Relativity ni Einstein. Ang radyo sa imbensyon ni Marconi. Ang computer ng dalawang Steve. Ang cellphone ng Nokia at Samsung. Ang sattelite na gawa ng NASA. Ang pagtungtong nina Neil Armstrong sa buwan. Ang global warming at paglindol sa Pakistan,Haiti at Japan. Ang terorismo sa France at Bangladesh. At ang patuloy pang mga pagtuklas,imbensyon,paglalakbay,kasakiman at patuloy na pagdami ng tao na tinatayang anim na bilyon na ngayon. Malayo na ang nalakbay ng mga natatanging nilalang na kung tawagin nga’y tao. Hinanapan ng sagot ang kinagugutuman niyang mga tanong at ideya. Pero gaya noong dati pa sa paraiso ng Rosas, ang tao ay hindi kilala ang sarili at hindi niya inaalam ang kaniyang patutunguhan.Tulig at tuliro. Kahit ang tunay niyang hinahangad ay perpeksyon at pag-angkin sa paraiso. Hindi kailanman magiging perpekto ang tao dahil sa normal at kaakibat na nito ang pagkakaroon ng mga butas, na dahilan upang hindi niya mapunan ang kanyang sarili. Ang tao ay nagkakamali, lumalabag, natutukso, nakokonsensya, nauubusan ng pasensya, nawawalan ng pag-asa, nasasaktan, sumusuko, natatalo at marami pang butas sa likod ng magandang pintang obra. Makabalik pa kaya tayong mga tao sa paraisong tayo’y itinakwil? Gayong tayo’y TAO LANG na nilikhang puno ng mga pagkakamali at kakayahang magkasala? Ang sagot— Makakabalik lamang tayo, sa sandaling naisuka at naibuga na ng kamalayan ng tao ang katas ng unang kagat sa makatas na mansanas.

Twist of Fate Marielle Theresa Selda

U: The Story of Us by Taylor Swift

This is the end, this is I could say However difficult we must accept End is inevitable, life’s so unfair So relentless did I pray That this time will not come Once we thought we’d have our way Roadblocks and steeples we’d overcome Yes, we were once strong, come what may Over the years that we’ve been through Forever proved to be so true Until the time our feelings faded So this is how our story ended

Pinatahimik na Ebidensya Jerlyn Comendador U: Ilusyon by Abra

Kung ikaw yung nasa sitwasyon ko, tiyak gagawin mo din ang ginawa ko. Para lang naman kaming mga normal na estudyante na napag initan ng mga kapwa namin mag aaral. Ang kaibahan nga lang, sila kaya nilang gawin dahil sila ay makapangyarihan, kahit pa nga ang paglaruan ang mga buhay namin. Pero buti nga kung sa loob lang ng paaralan naganap ang pambubully nila.

Kaso hindi.

Ito ay sa tunay na mundo na may tunay na parusa, ngunit walang tunay na hustisya. ***

"Magandang Umaga Mang Carding!â&#x20AC;?

"Ang aga nyo ata ngayon ah. Makarami sana kayo ng paa," bati ng mga kasamahan ni Mang Carding sa kalsada. "Aba, eh kailangan maghapit at malapit ng gumradweyt ang anak ko iho. Marami-rami ang babayaran eh," at sinundan pa ng tawang tugon nya sa mga ito.

"Kakaiba din ho talaga kayo eh, ano, kalalaki nyong tao nagpepedicure kayo."

"Susko iho, iba na talaga ngayon at alam mo ba magagaan ang mga kamay ko. Wag ka ng magulat. Mas magulat ka kung magmumura ang halaga ng bigas. Sige dyan na kayo. Maraming paa ang nakaabang ngayon," mahabang litanya nito bago umalis.

"Kung ang pamahalaan ay isang malaking paa lang sana. Matagal ko nang nalinis ito. Ngunit hindi. Daig pa nito ang pinakamasangsang na lugar at kahit anong pamango pa ang gamitin di ito matatakluban," bulong nya sa sarili sa kanyang pagtahak sa mainit na baybay ng kalsada.

Dalwang

taon

ang

nakakaraan

pagpasyahan ni Mang Carding ang manirahan sa Maynila. Umaasang makalimutan ang mapait na karanasan ng kanyang pamilya sa kabukiran. Malayo sa kinagisnang pagpapalambot ng lupa, di alam kung paanong napunta sya sa ngayong pagpapalambot ng kuko ng ibat -ibang mga tao. Ngunit kagaya nga ng lagi nyang sinasabi "kahit anong trabaho papasukin ko,mapagtapos lang ng abogasya ang anak ko." ***

"Tay! Nandito na ho ba kayo? "

"May magandang balita ako!â&#x20AC;?

"Aba! eh mabuti yan anak "

"Pasado lahat ng grado ko at di mawawala ang scholarship ko!" pahangos na balita ng anak ni Mang Carding pagsadsad pa lamang sa maliit nilang tahanan.

"Tulungan lang tayo, makakabawi din tayo ..."

"At tayo mismo ang gagawa nang paraan para makamit ang hustisya," sabay na litanya nga mag ama na tila ba kinakanta ang paboritong liriko ng paboritong awitin. Para bang kahapon lamang, muling nanariwa ang bulok na pangyayari ng gabing iyon.

"Pare! Ano sigurado ka bang walang tao?â&#x20AC;?

"Wala na. Ano ka ba? Gabing gabi na, paanong magkakatao dito sa bukid eh malayo na to sa sibilisasyon."

"Osige! Tirahin na natin to at malaki ang ibinayad ni Mayor para tapusin tong mandurugas na to!"

*Wag!! Maawa kayo! Hindi na! Iuurong ko na ang kandidatura. Hindi na ako tatakbo kung yun ang kelangan nyo!"

"Paano ho ba yan, nabayaran na kasi eh. Pasensyahan na lang ho, trabaho lang."

"Maawa ka---"

nila.

"Ihagis na lang natin sa ilog to."

nyo?

"Ano yun?”

*Bang*

* tunog ng pagkatumba * “May tao ba dyan?" "Lumabas ka!”

"Kahit di ka lumabas, makikilala ka namin! Kaya mas mabuting ikaw na mismo ang magpakilala."

Kinabukasan ng panahong iyon

"Kailangan na nating umalis dito, tawagin mo ang nanay mo at mag impake”

"Hindi na tayo ligtas sa lugar na to!"

"Bakit ho itay? Ano ho bang nangyari?”

"Si inay! Kanina ko pa siyang hindi nakikita. Sabi nya mamalengke lang daw sya." ---"

"Utang na loob. Panginoon wag naman po sana “Mang Carding!!! Ang asawa nyo!"

Sa pagkakita ng bangkay ng asawa sa tabi ng kalsada ay kasabay ang pagkadurog ng kanyang puso at pagkamuo ng suklam. Pinag alab pa ng mga nakasulat sa papel na nasa tabi ng bangkay ng asawa. "Alam namin kung sino ka, subukan mong magsalita isusunod namin ang natitira sayo." ***

Dalawang taon na ang nakakalipas, ngunit kasing sariwa ng sugat sa kanyang puso. Gabi gabi syang namumuhay sa takot para sa kanyang anak.

“Pasasaan pa't makakabawi ako sa inyo, kahit sino pa kayo."

Lumipas pa ang ilang buwan na normal ang pangyayari sa buhay ng mag ama, unti unti ay nakakabangon na sa putik na kinasadlakan nila. Ngunit di nila akalaing muli na nmn silang pipilayin ng bulok na sistemang kinatitirikan

89 "Malayo na kami sa inyo!”

"Hindi ako umimik!! Ano pa bang kailangan

"May balita lang ho kami sa inyo. Governor na si Mayor! Nabalitaan nyang mag aabogado ang anak nyo nakaamoy atang gusto nyong pabahuin ang matamis nyang pangalan."

"Patahimikin nlng raw ‘ho ng tuluyan."

*Bang *

"Tigilan nyo na kami! Parang awa nyo na!"

Nakalaban si Mang Carding at may daplis man ng bala ay nagawang nitong saksakin ng kustsilyo ang isa sa batok na agad nitong kinalambot at kinatumba, ngunit ano nga bang laban ng kutsilyo sa baril.

Sa huling saglit ng buhay ni Mang Carding ang nais nya sanang sabihin ay "takbo" ngunit di na kinayang sumigaw pa. Sa pagsilay nya sa luhaang muka ng anak mapipinta ang matinding poot at pighati , ngunit walang takot ay bulong na lang ang nasabi niya "takbo anak." Nakinig man o hindi, bakas sa mukha ni Alfredo, ang anak ni Mang Carding na wala itong balak sundin ang huling utos ng ama.

inyo."

"Pagod na akong tumakbo at maghintay."

"Ako na ang gagawa ng hustisyang para sa

Nakipaglaban at nakpamatigasan si Alfredo, ngunit dulot na rin ng sugat ng kalaban nya o ng lakas na nagmumula sa kanyang pagkapoot ay nagawa nyang maagaw ang baril at iputok ito sa lalaki. "Para saan pa ang pag aaral sa mga batas, kung di rin naman ito nagagamit ng patas.”

"Kung sila man ang nasa sitwasyon ko, tiyak ipuputok din nila ang baril na hawak ko, kung hindi man. Wala na akong pakialam. " "Patawad itay, hindi ko nagawa ang gusto nyong malinis na paraan, silan ang nagtulak sakin dito. Patawad."

Fantasee Dan Joseph Lim

U: Vincent by Don Mclean I can clearly see luminous stars shining in the pitch-black night sky I even see one with a funny grin, other one winking at my direction Thereâ&#x20AC;&#x2122;s one chatting with other stars then chuckles around And the rest are dancing and change formations as one star started chanting But,those stars,I know are only seen by me And Iâ&#x20AC;&#x2122;m sad and wondering, why you, all of you cannot see what I am able to see? Standing by the the window of my little paradise within this army fortress Touching the blemish of my lost ear that I knew will be back very soon I can still clearly see the eleven estrellas But this time, I am astonished and stumbled as each of those bright stars suddenly have pairs of satanic horn The pitch black night turned to bloody red one And then the city swayed and seemed to be upright withered thorns

Then suddenly I felt anger, a demonic anger I wanna stab the stars with my durandal sword The evil stars remind me of the eleven critics of my art pieces,of me being human I can hear their voices, indicating that I am not like them Proving that I do not belong to your normal kind Shouting at me with different names and adjectives: lunatic,psychotic and Insane. I am Vincent, I am NOT insane I am like you, I am like those people on the ground thinking on everyday life systems The only difference of me to all of you Is that I have the ability to see this world on its extraordinary form Is it insanity to live happily on a real world in a fantasy? Answer me, do you really want to live in a miserable reality than in the paradise of fantasy? On this starry night that the stars are in my art now I will prove to you that I am not insane, I just have special abilities you cannot understand.

KasinHumalingan

(Kasinungalingan bunga ng kahumalingan) Princess Julie Ann Manalo U: Maging sino ka man by Rey Valera Kailan nga ba magiging tama ang mali?

kong manliligaw? Pwede. Maginoo? Konti.

Kailan nga ba sa mga likong desisyon natin e wala tayong pagsisisihan?

Sa totoo lang, naiinip na ko kahihintay sa kanya. Hindi ko alam kung may inaantay ba ko o umaasa lang talaga ko sa wala.

Nakuha ko nga ang matagal kong inasam pero bunga naman ng baluktot na paraan. *** “Ano? Tara na?” bungad ko sa dalagang nasa harap ko ngayon pero nakatalikod naman sakin. “Ayos na ba sa likod?” Nakatingin siya sa akin--sa repleksyon ko sa salamin. Napakurap ako at napaalis ng titig sa mga bilugan niyang mata na singkinang ng mga tala na may mahahaba at malalagong pilik sa paligid nito. Tila ba malulunod na ako sa mga tingin niya. Dagli akong bumaling sa nakapusod niyang itim at makintab na buhok. “Maayos naman. Suklayin mo lang ng konti,” tugon ko. Lalong nabigyang-pansin ng puti niyang uniporme ang makinis niyang kutis at balingkinitan niyang katawan. Ako naman e heto’t pustura at matikas sa asul kong uniporme na may nagkikintabang mga plata. *** May dalawang taon ko na ring nililigawan noon si Vina. Mula noong nangupahan siya ng apartment sa tabi ng bahay ko e talagang nabighani na ako sa kanyang kagandahan. Malapit lamang naman ang unibersidad niya sa mga tinutuluyan namin kaya naman bago ako pumasok sa trabaho e hinahatid ko muna siya roon.

Kung tatanungin ako kung masugid niya ba

Hatid sundo ko naman siya. Nag-aral pa ko ng gitara maiparanas lang sa kanya ang klasiko’t romantikong harana. Ginto na para sa’kin ang ngiti niya. Kadalasan kasi’y blankong salamat lamang ang tinutugon niya sa mga ginagawa ko. Naging ganito lamang naman ako noong makilala ko siya pero tila ba sa tagal ng paghihintay e bumabalik na ‘ko sa dating ako. “Vina, bagay na bagay sa’yo yang uniporme mo,” pagbasag ko sa katahimikang namamagitan sa amin habang naglalakad papunta sa paaralan nila. “Salamat,” nahihiyang tugon niya sa akin. “Rex, ano kasi. Hindi ka ba nagsasawa sa kakabuntot sa’kin?” “Hindi. Bakit naman?” preskong sagot ko pero sa totoo lang, malapit na.

“Wala. Ano kasi--”

“Oh, nandito na pala tayo.” Hindi ko sinasadyang masapawan yung sasabihin niya pero nagkasabay kami ng tiyempo. “Ano nga yung sasabihin mo?” Akmang aakbayan ko sana siya ngunit mabilis siyang umiwas at lumayo kahit kakalapat pa lamang ng kamay ko sa kabila niyang balikat. “Sabi ko papasok na ko. Sige.” At iniwan niya na naman akong parang tanga. Mas malala pa siguro sa ganito yung pakiramdam nung tatay ko nung iniwan kami ni Mama ng walang paalam

92 para sumama sa pangalwa niyang pamilya. Nakakababa ng pagkalalaki. Walang sinabi si hepe sa pagpapasakit sa ulong ginagawa niya sakin. *** Inis na inis ako sa pagpapahiyang ginawa niya sa’kin kaya nilango ko ang sarili ko sa trabaho at hindi ko na namalayan ang oras. Susunduin ko pa ba sya? Sus. Bahala siya. Kaya naman niya kahit wala ako, di ba? Eto naman ang gusto niya eh. Bahala na. Aktong paalis na sana ako bitbit sa kaliwang balikat ang bag ko nang hinarang ako ni hepe.

“Del Picasso, may tumawag. May report raw ng banggaan dahil sa mga nangangarera sa tapat ng Centro. May kolehiyala raw na napuruhan. Respondehan mo muna yon bago ka mag-out.” Sandaling tumigil ang oras at isang mahabang nakangingilong katahimikan ang bumagabag sa aking isipan. Si Vina. Patakbo kong binagtas ang kahabaan ng pasilyo at dali-dali akong nagmaneho papunta sa Centro. Nabibingi pa rin ako sa mga barog sa dibdib ko kahit na malakas at maligalig na ngumangalngal ang sirena ng pinapatakbo kong kotse. Wala kong ibang maisip kundi sana hindi si Vina ngunit pagdating ko sa pinangyarihan ng aksidente. “Vina.” Nakakapanghinang tumambad sakin ang nakahandusay niyang katawan na nakauniporme pa rin at balot na balot ng dugo. Kasabay ng paglakas ng ingay ng mga usyosong nakapalibot ay ang pagtahimik ng paligid ko na tila ako at si Vina lang ang naroon. Sa unang pagkakataon, hinawakan ko ang kamay niya para tignan kung buhay pa siya at hindi ako nagkamali. *** Ipinagpapasalamat kong naaksidente si Vina. Mula noon, napadestino ako sa Tarlac. Doon, isinama ko siya para wala nang maghanap sa kanya. Para makapagsimula kami sa bago naming tahanan. Para ipagamit sa kanya ang apelyido ko sa bago niyang pangalan. Almira Del Picasso. Sa bago naming buhay, bumuo kami ng masasayang alaala na alam kong magiging mapait sa kanya. Pinagsaluhan naming ang tamis ng pag-ibig na ako lang ang tunay na nag-asam. Pinawi ko ang katotohanan at inilibing ito sa limot kapalit ng ligayang

matagal kong pinangarap. Ibinaon ko ang Cavite, ang aming unang pagkakakilala at ang nakaraan niya para yakapin ang pagkakataon. Lahat ng ito para sa makasarili at panandaliang kaligayahan. Alam ko namang maaalala niya rin lahat eh. At alam kong kamumuhian niya ko lalo’t dahil sa isang bagay na nadiskubre ko sa aming pagsasama. *** Ngayon ko naintindihan si Mama. At nalaman kong wala akong pinagkaiba sa kabit nya. Dahil kagaya niya, inilayo ko rin si Almira sa tunay niyang pamilya. Kagaya nila naging makasarili rin ako at pare-parehas lang kami rito. Kahit pa nakita ko kung gaano nasaktan si Tatay noon at nasabi ko sa puntod niyang hindi ako gagaya kay Mama, napako lang ako. Dahil kahit nakita ko kung gano kasakit at kung gano kahirap, nakuha ko ring gawin sa ibang tao at sa asawa ko pa. Hindi ako ang una kay Almira. At dahil sa trabaho ko, nalaman kong hindi pala siya dalaga noong nakilala ko siya. Pero wala na akong pakielam, ang alam ko lang para siya sa akin. Para lang sa’kin. Maganda at naging maayos naman ang pagsasama naming ni Almira bilang mag-asawa. Madalas siyang saktan ng ulo at mahilo sa mga alaalang tila bumabalik sa kanya kaya naman mas lalo akong kinabahan. Anim na buwan na niyang dinadala ngayon sa sinapupunan ang aming magiging anak na lalaki at kahit hanggang ngayo’y hindi ko pa rin makita sa mga mata niya ang bakas ng ligaya kasama ako. “Male-late na tayo sa doktor mo,” pag-uulit ko sa kanya. “Ayos na ba sa likod?” Nakatingin siya sa akin--sa repleksyon ko sa salamin. At naalala kong muli yung araw na napakurap ako at napaalis ng titig sa mga bilugan niyang mata na

93 singkinang ng mga tala na may mahahaba at malalagong pilik sa paligid nito. Tila ba malulunod na ako sa mga tingin niya. Dagli akong bumaling sa nakapusod niyang itim at makintab na buhok.

“Maayos naman.” Tugon ko.

“Kumain ka muna bago tayo umalis. Kamusta ka naman ba sa trabaho mo?”

“Hindi na. Ayos lang ako.” ***

Kung araw-araw kong kailangang magsinungaling, gagawin ko. Kung kailangan kong lokohin yung sarili ko, di bale na. Wala akong pakiealam kung may natatapakan ako at nasasaktan sa ginagawa ko. Basta akin sya hanggang kamatayan.

Goodbye Reymond Austria

U: I Love You Goodbye

Leaving someone when you love someone It is the hardest thing to do when you love someone As much as I love you, oh, I don’t wanna leave you Baby, it tears me up inside but I’ll never be the one you will need You’re needing, I love you goodbye

Mutual Idiocy Katrina Malate

U: Face down by Red Jumpsuit Apparatus She used to be this stereotype kind of cliché character, A living, breathing definition of incurable romantic. She used to be this girl, devouring happily-ever-after like an addict Chasing what's high only possible in pure hallucinations. She used to be this kind who’s scribbling her prince's stranger name Until their meeting in person ruined her dream version of him. And like Miriam, I am so jealous That she already found her one true love Unfortunately, they haven't legalized self-marriage yet. They say that love makes you hold on to something you shouldn't But so are they to know any better? Who are you to know any good? There, you say that you can't see how you can hold on still, From that relationship with none your heart and soul intact— There, you say that you would one day fade into nothing more, But a distant, bittersweet memory, She'll just need a time to move on— There, you say that she must too walked away, For you never wanted her to stay— Just let me ask this, man:

Were you satisfied now? She was beautiful To someone who can appreciate her flaws, And believe them to be the reason why she is unique. I don't like her situation with you Because she claimed to be in love and I guess people in love Often acted irrationally— They temporarily lose their senses, act in haste, over react, Drive to reckless decisions that could cost them everything— All because of that one person they think they couldn't live without. But hey, remember that person she thought she couldn't live without? Well, I'll tell her to get a mirror and look at herself, living and shit. So just don't come pleading When you run across a longing heart that can't be hers Choosing to destroy her happy ending and ask for a second chance. I mean, for what? Are you capable of swearing an everlasting, perfect true love Or something completely juvenile like that?

Tamis ng Bangungot

Jerlyn Comendador

U: Take Me To Church by Hozier Ang pangalan ko'y hindi na mahalaga Namumuhay sa mundo sa loob ng pitumput isang taon At mukang di na madadagdagan pa Buong buhay ko'y ginampanan ibat ibang pagkatao Iba't ibang maskara rin ang sinuot Makabagay lang sa ginagalawang mundo At lahat ng ito'y kinaya ko Dahil sa iisang tao, Naging sandigan at bumuo sa mga kakulangan ko. Kung paanong itinaas nya ako sa mga panahon ng kalugmukan. At binigyan ng lakas na walang makakaparisan. Ngunit ngayo'y wala na sya, Kasabay ng pagkawala ng rason upang manatili pa rito. Ngayon ang plano ko'y samahan na sya. Di hahayaang maramdaman nya ang kalungkutan ng pag iisa. Nakakatawang hindi man lang ako kinakabahan Sa halip, katulad ng usang batang nag aabang sa pagsapit ng pasko Kakaibang kasabikan ang nararamdaman ko. Paalam na mundong puno ng bangungot Ako muna'y tutungo sa matamis na panaganip At muling hahawakan ang kamay ng mahal ko.

Tulang Hindi Makausad

Kontribusyon ni Nicko Flores

U: Face down by Red Jumpsuit Apparatus Maglakbay tayo sa nakaraan Doon sa panahong ako pa ang iyong mahal Yung mga sandaling akala ko tayo'y tatagal Pero paano nga ba humantong ang lahat sa pagsugal Na kahit kahihiyan hindi ko na ininda Na kahit sarili ko'y napabayaan ko na Na yung inakaala kong pang habang buhay na kasama ka Bakit nauwi sa mga salitang ayaw mo na. Sabi mo dati ako lang at walang iwanan Pero bakit parang naging pagkain na iyong sinamual Ang mga pangako mong hanggang sa huli aking pinanghawakan Tanga man sa paningin ng iba, martir nga aniya nila Ulaga, baliw, bobo, naging bingi ako sa sasabihin ng iba Nabulag ako sa pag ibig na ako na lang pala mag isa Ang patuloy na kumakapit, ang patuloy na umaasa, Naghihintay, nag aabang na sabihin mo ulit ang katagang "mahal kita".

Iniwan ka, umiyak ka, sinaktan ka Ang nakakabaliw pa ni hindi mo alam kung nagkulang ka Sa oras, atensyon o bagay na dahilan ng luha mo sa mata Ganun na lang kadali, ganun na lang kabilis Ni hindi mo napansin ang panahon nyong parang winalis Na bigla na lang tinangay ng hangin, dinala ng agos Nagising ka na lang na iba na ang kanyang kayapos Pilit mang kumakawala sa pag ibig nya'y nakagapos Bakit nga kelangan pang humantong sa gnitong pagtatapos? Patuloy akong sumubok at nagbakasakali Na itama ang aking nagawang pagkakamali Hindi ko man alam kung paano at saan ako makakabawi Na nasakal ka sa mahigpit kong pagkakatali. Yun man ang dahilan ng tuluyan mong paglayo Hiling ko lang sana'y nabanggit mo na aking napagtanto Sana'y nagpakatatag ka sa labang ako dapat ang kakampi mo Hindi yung bumitaw ka, hindi yung napagod ka Pwede mo namang sabihn saan ako may problema Na sana'y may nagawa ako bago ka tuluyang nawala Di sana'y hindi ko nagawa ang ganitong tula.

7200 Iyah Agojo

U: Red letter day by Hannah+Gabi Tangina. Ang unang salitang pumasok sa isip ko ng makita ko ang ngiti niyang nakakabighani. Oo, isang ngiti mo lang ay para akong rebeldeng taga-bundok na umamin at napasuko ng iyong kagandahan. Siguro iniisip mo na ang babaw naman ng lahat ng ito pero di lang naman ako sa iyong ngiti nahulog kundi pati sa iyong buong pagkatao. Heto na ata ang sinasabi ng nanay ko na magiging katapat ko. Ang babaeng magiging dahilan ng mga ngiti ko bago matulog. Ika nga niya ikaw ang aking “The Great Karma”. Matagal na tayong magkakilala. Mga dalawang oras na siguro simula nung nginitian mo ko. Heto nga at mag-katabi tayo sa bus at naguusap tungkol sa mga bagay-bagay. Ha? Ano nga ulit yung sinasabi mo? Di ko kasi maintindihan dahil sa natutulala ako sa anghel na kaharap ko ngayon. O bat ka kumukuha ng tissue? Ay shit! Tulo ko lumalaway este laway ko tumutulo. Lintik na yan o pati grammar ko apektado mo. Siguro naguguluhan na sila. Irewind natin ang nakalipas na dalawang oras.

2 hours before…

Naghihintay ako ng bus paprobinsya. Wala naman, dadalaw lang sa kamag-anak pati kailangan ko ng tahimik na lugar. Malayo sa sulasok at ingay ng siyudad. Habang naghihintay ng bus, kanina ko pa napapansin ang isang dalaga na nakangiti sakin. Alam mo yung ngiting nakakaasar. Oops, mali ka. Di naman yung ngiting muka siyang adik na nakatira ng bato. At lalong hindi siya mukang tanga habang ginagawa yun. Nakakaasar dahil nahihirapan na akong pigilan ang sarili ko sa pamumula sa kilig at itago ang unti-unting sumisilay na ngiti sa aking mga labi. Anak ng ina niya! Ikaw ba naman ang titigan na may bonus na ngiting pang-commercial, ewan ko lang kung hindi mo ito

maranasan. Buti na lang dumating na ang bus na sasakyan ko. Nakipagunahan pa ko sa pagpasok dahil gusto kong umupo dun sa tabi ng bintana. Sightseeing na itu.

“Hi, may nakaupo na ba sa tabi mo?”

Hanggang dito ba naman sinusundan ako ng diwatang ito. Pisting buhay to. Ano bang horoscope ko ngayon at ang swerte ko naman. Kukunin na ba ako ni Lord? lang”

“Miss, may bakante pang upuan oh. Dun ka na

Hayop ka talaga Jose Juanito de Guzman III kung di ka naman gago. Chiks na sinupladahan mo pa. Ang pogi mo ha! Oo ako na ang pinakashit na lalake sa mundo. E yun lang nasabi ko eh. Kabado kaya, kung ikaw kaya rito. “Ay suplado si kuya. Anyways, I’m Marga at wala kang magagawa dahil uupo na ko sa tabi mo.” Phew! Buti na lang di siya nadala ng pagkasuplado ko. Fighting si bebe girl ha! Shit ano bang trip ng magandang babaeng ito? “Ahm pede pang isang request kuya? Palit tayo, gusto ko kasi diyan sa ng tabi ng bintana. Please?” Bwakananginamo. Ang kapal din naman ng magandang muka ng babaeng ito. At dahil maganda siya este dahil mabait ako pinagbigyan ko siya. Hiyang-hiya naman ako eh.

“Sige miss.”

are?”

“Call me Marga. Thanks nga pala. And you

Dahil ayaw ko sa mabantot kong pangalan. I go by the name…

“I’m Kristoffer.”

Hehe. Parang umakyat ng isang lebel yung kagwapuhan ko dun ah. Kristoffer! Tunog-gwapo. Lintik. “Manloloko ka pala eh! Jose Juanito de Guzman III yang nasa ID mo. Nagsisinungaling pa ‘to. Ganyan talaga kayong mga lalake hays.” Shit kung hindi ba naman ako hayok sa discount sa bus di ko susuutin tong ID ko. Parang naririnig ko ang boses ng nanay ko na nagsabing: “Kabobohan na naman ang piniiral mo Juanito.” “Hindi ah. Kristoffer naman talaga dapat yung ipapangalan ng nanay ko kundi di lang gawa ng tatay ko na nagsuggest na isunod ako sa kanya.” Nagmamaktol kong depensa. True story yan gago. Maniwala ka! “Sa susunod na magsinungaling ka sasampalin kita. Tandaan mo yan.” Grabe talaga ang babaeng ito. Ngayon lang ako nakakita ng kagaya niya. Makapal na ang mukha, feeling close pa pero kung di lang talaga ‘to maganda naku di ko pagtyatyagaang kausapin at tabihan to. Dahil mukang wala naman na kaming sasabihin sa isa’t-isa. Sinaksak ko na lang sa tenga ko ang earphones ko. Unti-unti na akong nilukob ng nakakalasing na ritmo ng musika. Malapit na sana ako sa chorus ng paborito kong kanta ng agawin niya ang isang earphone ko. “Di ka lang sinungaling, madamot ka pa Kris. Oo yan ang tawag ko sayo. Ang haba kasi ng mabantot mong pangalan. Aba may taste ka din pala sa music.” May toyo nga siguro ang babaeng ito. Pero mas may toyo ako dahil kinakausap ko ang kagaya niya. “Alam mo ba Kris naniniwala akong isa sa mga basehan ng kung anong klaseng pagkatao meron

99 ang isang tao ay kung anong musika ang pinakikinggan at tinatangkilik niya. Nakakalungkot isipin na di na ito applicable sa panahon ngayon. Dahil wala ng kaluluwa ang mga naririnig kong musika ngayon. Biruin mo kung pogi at sikat ka pede ka ng magka-album. Kahit walang quality ang boses mo at walang sense ang lyrics na kinakanta mo. Naisip mo na bang maganda yung tugtugan nung unang panahon. Kasi bawat lyrics nung araw may sense, may kwento at higit sa lahat may puso. Tagos at nadarama mo talaga yung emosyong nais ipadama ng singer.”

“Wow. Mano po Lola Marga.”

“Nabawi ka ha! May narinig ka ba talaga sa sinabi ko? Loko na to. Sapakin kita dyan eh. Minsan lang ako mag-monologue.” “Hehe.” Yan na lang ang naitugon ko sa kanya. Sa totoo lang di ko magets yung sianbi niya dahil sobrang lalim. Pumurol na ata ang utak ko dahil puro walang kwenta mga pinaguusapan namin ng mga nakakasama ko. Malupit nga talaga siyang babae. Di pangkaraniwan. Akala ko maganda lang ang mukha niya pero kaaakit-akit din pala ang kanyang isipan. “Kris, kwentuhan pinakamasaya mong ala-ala.”

naman

ako

“Sino ka naman para kwentuhan ko nun? Di nga tayo close uy. Marga nga lang ang alam ko tungkol sayo, di ko pa alam kung totoo ba yun o baka naman budol-budol ka?” Umiral na naman ang pagka-hard-to-get ko. Mabuti na yung safe. Uso pa naman sailis gang ngayon. Sa sobrang ganda neto nakalimutan ko na ang sabi ng nanay ko na “Don’t talk to strangers.” Pero wala namang sinabi na “Don’t talk to beautiful strangers.” Hihi. “Marga talaga ang pangalan ko. At di ako singungaling na kagaya mo. Sige na kwentuhan mo ko. Bibigyan kita ng sandwich na baon ko pag nagkwento

100 ka.” Ano ako aso!? Pag binigyan ng tinapay aamo agad. Muka niya. Baka may pampatulog pa ang sandwich na yun. Gahasain niya pa ang matipuno kong katawan. “Sige na nga Marga. Ang pinakamasaya kong ala-ala ay…” Oo ako na talaga ang gago. Paulit-ulit!? Wala e. Gutom na rin ako e. Panlaman tiyan din yun uy. At saka umaasa akong baka nga balak niya akong pakainin ng tinapay na may pampatulog at gahasain. O kahit wala ng pampatulog basta gahasain lang. Hehehe. Balik sa kwento. “…nung bata pa ako at napalo ako ni Papa. Pagkatapos ko kasing umiyak di niya matiis na buhatin ako at pawiin ang luha sa mga mata ko na siya din naman ang dahilan. Baliw no? Sa palagay ko ang mga magulang natin ang taong pinakamagaling na mang-gago sa lahat. Biruin mo, pagkatapos nating magalit na halos isumpa na natin sila saka nila tayo paaalalahanang nagawa nila yun para sa ating kapakanan at isasampal sa muka natin ang katotohanang di magbabago na mahal nila tayo. Shit. Kung anu-ano na sinasabi ko. Gutom lang siguro ito. Salamat sa sandwich ha.” “Hindi ah. Salamat sa pagkukwento nan sakin. Nakikita kong mabuti kang tao Kris.” “Hoy Marga, ikaw naman ang mgkwento,” sita ko sa kanya. “Ang pinakamasaya kong ala-ala ay nung gabing mahiga ako sa bubong.” “Di ko alam kung may toyo ka o nagtatagong akyat-bahay ka” sabi ko.

“Yun kasi yung unang pagkakataon na

naramdaman kong isa lang akong maliit na bahagi ng mundong ito kumpara sa lawak ng kalangitan na nakita ko. Sino ako para ituring ang sarili kong mahalaga at karadapat-dapat ako sa mundong ito. At alam kong hindi naman titigil ang pag-ikot ng mundo sa sandaling mawala ako.” “Nagkakamali ka. Sa sandaling mawala ka titigil ang pag-ikot ng mga taong ginawa kang mundo nila. At tama ako may toyo ka nga. Hahahaha.” Sumunod dun ang mahabang katahimikan sa aming dalawa at ang tanging tunog na aming naririnig ay ang musikang likha ng paborito kong banda. Eto yung katahimikang di mo kailangang punan ng kahit anong ingay o usapan dahil mismong katahimikan ang

101 nagsasalita sa distansyang meron sa inyong dalawa.

tinitignan. Gets?”

“Hoy Marga, ang bigat ng ulo mo sa balikat ko,”sita ko sa kanya.

“What the fuck? Totoo ang sinabi kong gusto kita. Pero gusto lang naman di ko naman sinabi na mahal kita. Labo mo din eh. Ganyan kasi kayong mga babae, masyadong praning at assuming. Bakit di ba niyo na lang muna ienjoy ang kung anong meron ngayon? Hindi naman kailangang may plano dapat. At di rin kailangang may patutunguhan ang lahat. Live in the moment. Bakit akala mo ba na umaasa na ako na may patutunguhan ang pakikipag-usap ko ngayon sayo? Akala mo ba na tayo ang magpapatunay ng forever at darating ang panahon na ikekwento ko sa mga apo natin ang lovestory nating nagsimula sa byahe ng bus?”

“Kris, kung kukunin mo ang sandaling ito para magpakatotoo sa sarili mo, anong sasabihin mo?” Wala ng pagbabakasakali pa at pag-iisip kung tama o mali ang gagawin kong ito. Bahala na. “Sasabihin kong gusto kita. Gusto ko ang babaeng nakahilig sa balikat ko ngayon. Gusto ko ang estrangherang nagsabi na isa siyang maliit na parte ng kalawakang gayong maituturing na isang magandang paraiso ang kanyang malawak na isipan. Gusto ko ang binibining naglakas loob kausapin ang kagaya ko. Gusto kita Marga.” Tumingin siya ng napakatagal saking mata. Hanggang sa… *pak*

“Aray! Bakit mo ko sinampal?”

*pak* “Masakit ha. Bakit ba!? O tama na. Kung di ka lang maganda gagantihan na kita.” “Una, dahil sinungaling ka. Sinabi ko sayo kanina diba na sasampalin na kita sa oras na magsinungaling ka. Yung pangalawa dahil gusto ko lang. Ang tanga mo kasi.”

“Paano ko naging sinungaling?”

“Sinungaling ka dahil di totoo ang sinabi mo. Pinaniwala mo ang sarili mo sa kung ano lang ang nakikita ng mga mata mo. Isang aspeto lang ng pagkatao ko ang alam mo Kris at nasabi mo kagad yun. Ganyan kasi kayong mga lalaki puro panlabas na kaanyuan lang ang

“Tumigil ka na nga. Kris ang baduy mo na.”

“Buti naman nahalata mo na nasusuka na ko sa mga sinasabi Marga. Kaya sumandal na nga lang ulit sa balikat ko at itahimik mo yang bibig mo.”

Isa pa ulit na sampal.

Yan ang isasagot ni Marga kung nababasa niya ang nasa utak ko ng mga panahong sinasabi ko yun. Oo nagsinungaling ako dahil sa kailaliman ng arteries and veins ng puso ko ay doon naninirahan ang mikrobyong may pangalan na “pag-asa”. Umaasa akong tadhana ang dahilan ng lahat ng ito. Na di aksidente ang pagkakatabi niya sakin sa bus. Na sinasadyang kaming dalawa ay magkausap ngayong araw na ito. Umaasa akong siya na nga… Akalain mong dalawang oras lang ang kailangan ng kagaya ko para masabi ko ang ganito. Hindi pala yan sa tagal ng pinagsamahan kundi sa lalim ng iyong ugnayan. At dahil hindi ko alam kung may kahihinatnan eto kaya…

PUTANGINA TALAGA!

102 You might never know, How annoying is your high-pitch laughter, Though I love cracking jokes with you; How you always act so unlady-like, So I try my best to man up; How much you love the rain So we never bring an umbrella; How you’re too old now for SpongeBob and Patrick, So I always stay and watch them with you; How clumsy you get each time, That’s why I can’t let you alone How inappropriate it is to drink coffee at night So I always stayed up late with you.

Daydream Away JM Tolentino

U: Daydream Away by All Time Low

You might never know, The calming warmth of your hands; The cute sight of your chubby toes; How funny your face when you space out; How cute are those two misaligned teeth; How bright those eyes get when you are excited; The effect you have on me And how hard it is to ignore you Along with this feeling You absent- mindedly gave me; How I’d rather be pained Just for us to stay like this, Than say the truth and lose you. Yes, maybe you will someday know, All those beautiful things you are unaware of, Just that, I won’t ever be the one to tell you. “ You’re just a daydream away I wouldn’t know what to say if I had you. I’ll keep you a daydream away, Just watch from a safe place so I never have to lose.”

103

Ginawa ko naman ang Lahat Ervin Joshua Navarro

U: Exit Wounds by The Script Sa simula’y inakala na ito’y dahilan ng tadhana Tadhana na simula pa lamang, sa buhay nati’y nagdikta Nagdikta sa lahat ng nangyari sa’ting dalawa Dalawa pa rin sana tayong magkasama magpakailanman. Magpakailanman, ika’y aking mamahalin Mamahalin kita nang higit pa sa akin Akin kitang aalagaan, hinding-hindi kita iiwanan Iiwanang luhaan, nasasaktan, nagdurusa’t ako ang may kasalanan. Kasalanan bang ako naman ngayon ang humiling? Humiling na sana ako naman ang iyong pasayahin Pasayahin , paglingkuran at kailanma’y wag paluhain Paluhain ang pusong sa’yo lang nagkaganito. Nagkaganito ako, nalulumbay dahil di ko inakala Inakalang sa tagal natin, ito saki’y iyong magagawa Magagawa mo pala akong lokohin, pagtaksilan Pagtaksilan at itinanggi mo pang ako’y naging iyo at ika’y naging akin din.

104

Friendzoned Marielle Theresa Selda

U: ‘Di Lang Ikaw by Juris Hindi ko naman inisip at inakala Na sa aki’y mahuhulog ka pala Para sa aki’y ang biro ay biro ‘di mo dapat ito sineseryoso Hindi ko naman talaga napansin Yaong pag-ibig mo sa akin Pagpasensyahan na aking kaibigan Kung ang iyong hiling ‘di mapagbibigyan ‘di lang ikaw ‘di lang ikaw ang nahihirapan Damdamin ko din ay naguguluhan ‘di lang ikaw ‘di lang ikaw ang nababahala Bulong ng isip ‘wag kang pakawalan Ngunit puso ko ay kailangan kang iwan Batid na sayang ang pinagsamahan Kung ito’y itatapon na lamang Ngunit kailangan na kitang iwasan Ayoko ng ikaw ay masaktan Huwag ka sanang magalit Sapagkat wari ko’y ika’y maghihinakit Pasensya na kung hindi kita nasabihan Pagtingin ko sayo’y hanggang kaibigan lamang

105

Desolation Patrick Manalo

U: End Up Here by 5 Seconds of Summer

now we’re walking back to your place you’re telling me how you love that song about living on a prayer i’m pretty sure that we’re halfway there and when i wake up next to you i wonder how

106

Interlude Kaye Mari Maranan

This is how I cure my sore throat: I eat ice cream. I make it sore some more. Like how I cure my ailing heart: I love some more. I don’t want to regret missing a cone…missing love when it comes. *** Here’s the deal. I’m on my shitty 31st year of existence and I feel like a loser for being the dumpee again for the seventh consecutive time. And what sucks even more is that they all had the same breakup speech: “There’s something missing in you.” I was 24 when I first had a boyfriend and technically speaking I change boyfriend every year. Although it may seem that I don’t have trouble getting in and out of relationships, I swear to Heavens above that I’ve given everything to make them work except for that one thing you-already-know-what. Yes. I’m in a total rush. Our family tree is composed of old maids who weren’t lucky enough to find happy-ever-after after they get past the age of 32. If I had realized this earlier, I shouldn’t have dedicated my teenage years to books while all my friends were busy flirting with boys. I shouldn’t have spent my youth being too focused on reaching for my dreams when all I wanted now is to have a man who’ll love me unconditionally. I shouldn’t have dumped that first guy who showed interest in me back in high school. Chances like that don’t come around twice. That is the same reason why I grab every single hint of love when it appears in front of me even if I’m freshly heartbroken. I don’t give myself a time to grieve for a lost love. I move on and love again, always. And this time around, I met Jacob—an accomplished engineer-turned-musician. He quit his

high-paying job abroad just to pursue a music career in the local industry. He’s cute and all but he’s not ideal for me. I don’t want people letting go such great opportunities for a life they thought was bigger than that. Trust me. I learned that the hard way. But I couldn’t give up too easily. So I start spending my weeknights watching his gigs. Unexpectedly, we have fun talking about each others’ lives. I get to know him more—his chaotic first dentist visit, his romantic confession during his valedictory address in high school, his university and engineer life, his family who were so against his decision. And I just find myself opening up as much as him. Seven months have passed and we are getting along really well. We’re friends, dear to each other but with no expectations at all except for Friday night movie marathons over vanilla ice cream. I’m happy that we’re this way…just enjoying the flow. Yet, there’s still that greedy side of me that tells me we should move a little faster since we’re not getting any younger. One Friday, after watching the movie The Internship we decide to stroll around the village. “Why did you throw away your good life abroad for music?”

“Because it sings to me ‘Baby I’m worth it’.”

I managed a chuckle.

“Isn’t that an insane move? You’re already established and now you have to start again from scratch.”

“Now, you sounded more like my mother.”

“ You look more desperate than I already am.”

“Maybe I was born stupid, if that’s what you call musicians who had put so much faith on their music. Do you know that part of a song in a karaoke asking you ‘Are you

107

having fun?’

“The interlude, I guess.”

“Right. I asked myself that. Am I having fun? My soul said no. I always felt that there’s a missing piece in my life. So I packed my things and left. Even if everyone doubts my music, I still pushed through. I’ll continue believing in my music until they learn to believe in it, too.” “Good for you. All I wanted now is love but I’m not even lucky.” “It’s not luck that brings you love. Love brings love. Just like how my music brought me music.” Then it hit me. I’m totally missing on something. I forgot someone. I forgot to love that person first. I forgot that she also needs a rest when her heart’s broken. I forgot to remind that person to leave something for herself when she loves. I forgot to stop her when she was in a rush in finding love. I forgot to tell her that love streams out from the love she has for herself.

I forgot to tell and remind myself that.

Now I have more than a year left of loving myself before knowing if I’m also included in that absurd curse. Oops! I’m not actually in a rush anymore. I ain’t chasing anyone anymore. Because the world doesn’t run out of love…as long as you love yourself. *** Now, this is how I cure my sore throat: I don’t talk much for a while. Like how I cure my ailing heart: I let it rest for a while. I don’t want to regret losing my voice…losing also myself when I lose a love.

108

Alaala

Joana Mae De Jesus U: My Most Precious Treasure- Angel Beats OST Sa pagbukas ng pinto ng simbahan

Isang alaalang hindi ko malilimutan.

Nakangiti nâ&#x20AC;&#x2122;yang mukha ang maaanigan

Sabay rin kaming nag-aral tumipa sa piano

Suot ang kanyang pinatahing puting saya,

Noong una nga'y nakakatawa, talagang wala kami sa tono

Kumikislap, tulad ng kanyang abuhing mata

Ngunit noong lumaon, nasanay at naging isa sa mga libangan

Tinatangay ng hangin ang ilang hibla Ng kanyang itim na buhok Na nakalugay hanggang sa kanyang batok. Unang pumasok ang mga abay, Suot ang mga lilang damit, ang kanyang paboritong kulay At habang siya ay papalapit, Mas lalo akong hindi mapalagay sa aking tindig Kinakabahan, naiiyak, kinakapos ng hininga Parehong pakiramdam noong sinabi niyang "Oo, tayo na." Naaalala ko noong unang buwan ng ating pagsasama Niregalo ko sa kanya'y hikaw na kulay lila Na hangang ngayon ay suot niya pa Walang paglagyan ang kanyang kasiyahan Niyakap niya ako ng parang walang bukas Kasabay ng malambing na pagbulong ng "Mahal kita." Kami na siguro ang pinakswerte sa sangkatauhan. Naaalala ko rin noong magkahawak ang ating kamay Habang tumatakbo sa buhanginan At tinatanaw ang bughaw na karagatan

Hanggang aming napagdesisyunan Na ang kantang tumutugtog ngayon, Ang magiging kanta sa aming kasal At ito nga, nagkatotoo! Walang bumitaw sa pangako. Ilang hakbang na lamang ang layo mo, Mas ngumiti ka pa ng todo At ilang segundo akong nawala sa aking pagkatao Hanggang butil ng luha ang sa mata ko'y tumulo. Inayos ko ang aking sarili, Nagpakatatag at ngumiti rin ng todo Handa na akong hawakan ang kamay mo, Bumuo ng pangarap sa piling mo Hanggang sinampal ako ng katotohanan Nang sinabi mong "Father, ituloy na natin ang kasalan." At doon gumuho ang aking mundo Paalam aking mahal, Mahal kita ngunit mas mahal ko ang Diyos ko.

One Sacred Word Marielle Theresa Selda

U: : This I Promise You by N’Sync When the visions around you, Bring tears to your eyes And all that surround you, Are secrets and lies I'll be your strength, I'll give you hope, Keeping your faith when it's gone The one you should call, Was standing here all along I promise to be honest with you I’ll always be faithful and true as you consume my daily thoughts You’re the only one I desire the most I promise to kiss you with fiery passion my lips filled with love and compassion for I know the answer to my prayer is you I’ll protect you like I always do I promise to be there for you the only hands I’ll be holding is yours and make you the happiest woman knowing I feel so lucky just to be your man I can't promise you the whole world But I’ll be all yours till we get old I can't promise you the stars and the sky But I’ll make sure you’ll never cry I can't promise you that we will never fight But I’ll always mend your heart I can't promise you forever But lifetime is our treasure

109

110

Pait Ng Pagiging Puta Dan Joseph Lim

U: Magdalena by Ka Freddie Magdalena by Gloc 9 Ako si Magdalena. Kilalang-kilala nyo na Bilang PROSTI,CALL GIRL,PARAUSAN,POKPOK,PUTA Sabi ng unang awit na nagpasikat sa akin, isa daw akong kalapating mababa ang lipad. isang sawimpalad. Lahat ito’y totoo. Ngunit ang tanong Naiintindihan nyo na ba ako? Lipunang hipokrita at nag-mamaangan Alam naman ang kalaran ng pinili kong larangan Hubu’t-hubad na gumigiling at pinagpaparausan Panandaliang aliw nila na aking pinagpapaguran Sa pagtayo ko dito sa tapat ng bahay aliwan Sa saboy ng kolorete at bangong iwinisik sa katawan Laging masid ang mga mata ng mga taong ako’y hinuhusgahan At halata sa mga ekspresyon na ako’y pinandidirihan

Ngunit sa gabing kinagat ng pagkahayok Ako si Magdalena’y kung kani-kanino inaalok May pulis,estudyante,pulitikong may nais ipasok Ang init ng pagkahumindik sa isang masarap na sulok Sa tuwing ang araw ay sumisilip, ako’y labis husgahan Ngunit sa tuwing gabi’y ako ang pinag-aagawan Mga taong makikitid, tingin niyo ba ako’y nasisiyahan? Gayong kaluluwa ko’y sinusunog na dito sa mundong makasalanan Kung pinalad lamang ako sa pamilyang kinalakhan ko Kung naging totoo lamang ang pagmamahal ng taong ipinakilala ko kay Ernesto Kung ang kapalaran ko ay naging tulad ng mga palad ninyo Sa tingin niyo ba’y papasukin ko itong lintik na impyerno? Hindi ako makawala sa selda Hindi ko maputol ang kadena Isa nang pokpok ang dating prinsesa Mapait ang buhay naming mga Magdalena Aanhin ko ba ang inyong pangungutya't panghuhusga?

The Legend of Sunshine and Moonlight

111

ReiJanGon

U: Look Outside by Nat and Alex Wolff During the Post-Platonics era, there was once a civilization in the northern hemisphere of the Earth called Heaven. Everyone in Heaven was living harmoniously. Utopia, as they said. Bountiful and peaceful. No one dared to ask for more because they didn’t have anything in mind that they would greedily want to have since they’ve already got everything. All was in sheer perfectness. Pure bliss. Since everyone and everything in Heaven was seamless, after the many eons of working hard, the Lord Celestial decided to take a long rest. His mind and heart were occupied with nothing but contentment and calm. But before he slept, He entrusted his people the Grand Clock which was the source of power in Heaven. The Grand Clock had the control over the time and weather. A really powerful artifact that should never be on the hands of a mere mortal. But Lord Celestial trusted His people enough, knowing that they were loyal to Him and deserved this kind of temporary reward while He slumbered and went on a quest in his dreams. The people were so grateful and promised Him that when he woke up, not even a drop of flaw would even stain the Heaven.

And so he slept.

The people now had the Grand Clock. They got to control the time and weather. They wanted to make the day longer so they did. They wished to make the night longer, they did. One requested cold, then there’d been a snow. Some got sick so they asked for a hot weather back but the plants started to die which was not good for their livelihood. One had his farm died due to drought so he asked for rain.

Days had passed, the more the people of

Heaven differed in what they need. They tried to defy the power of Grand Clock by having some rain in one part and heat on the other, and so on.

The once peaceful Heaven was now in chaos. They were fighting over the Grand Clock. They wanted to take control of it. They were fighting each other until the ever-united people of Heaven were split into two groups. Due to this, the Lord Celestial was disturbed in his sleeping. He roared in anger and disappointment. “How dare you disturb me in my sleep after perfecting the world I built for you!” other.

His people trembled in fear, blaming each

“Now, I will get back the Grand Clock and will never trust you again! And as a punishment, you two groups will live separately forever!” That didn’t sound so terrifying to the people until, “One will live in complete darkness, the other on pure cold!” ***

“No, Lord Celestial! Please,” begged Nox. He immediately ran to the girl he loved on the other side of the group.

“You have one more rotation to prepare yourself for the Punishment!” Lord Celestial roared and vanished. For now.

“You can’t separate us,” Lumos said. She hugged Nox tightly.

“You traitor!” Nox’s father shouted in front of his group.

112

“Get back here! You can’t leave us! We are your family!”

Nox and Lumos ignored him, holding each other’s hands.

“If Lord Celestial will divide Heaven, I’ll go with you,” Nox said. “I will be with you no matter what. Even if it means betraying my parents.”

“You can’t!” shouted Lumos’s mother and pushed Nox away her daughter. “You can’t go with us. There, with your power-hungry family you will stay! Not with us!” “But mo--,” intervene.

Lumos

tried

“You’re only sixteen!” she cut her daughter off. “You foolish brat, can’t make your own decision yet! You know that, silly!”

Without thinking, Nox grabbed Lumos’s hands from her mother then they immediately ran off into the woods. They sprinted without looking back, but they could hear their families running after them. Their lungs couldn’t keep anymore so they stopped.

“We have to get back,” Lumos cried. “We can’t run from there forever.”

“We can run until Lord Celestial puts ups the wall between our families. Until the Punishment,” Nox suggested. “Ha! Foolish hearts!” Lord Celestial’s voice boomed. “No one can escape from my Punishment!”

“Please, my Lord,” Nox begged, “help us! We’re just victims of our parents’ pride! “Please Lord Celestial, Nox and I love each other. We are willing to sacrifice even our family for each other. Please,” Lumos cried.

“Everything comes in a price. You know that.”

“Yes, my Lord! Anything! Just don’t let us be separated please!” Nox shouted.

“I can’t break the stupid sixteen-year old rule! You still have to get separated, you fools! But I have a way!” Lord Celestial answered then two comets crossed the sky and exploded in two faraway lands across each other. “You will find out the price as a return when the time comes!”

Then their parents came and pried them off.

“We will see each other again,” Nox shouted. “Okay? We will.” Lumos nodded. Then the wall started to sprout from dirt, looming tall until Nox and Lumos couldn’t see each other anymore. Darkness slowly covered Lumos’s side of world while Coldness embraced the people in Nox’s group. ***

No light. Just pure darkness. Their only source of light came from the fire they’ve built from pieces of woods. On the other side, light shed but they were enveloped with cold breeze.

After every one had calmed down and started

113

to figure out how to live in their new world, Nox ran to where the comet landed. There he saw a small hole just enough for a man to fit in. No trace of any explosion that just happened.

He didn’t know what to expect as he entered. He didn’t how the Lord had helped them. He didn’t even know if the Lord really helped them or just fooled them. Neither had he known what the price of this help would be. It was an underground tunnel. The comet made a hole as the entrance of a tunnel that connected both worlds for them. A tunnel where we can meet, he whispered to himself hopefully. I owe you, Lord. While going through the tunnel, he heard footsteps on the other end. Then Lumos came into his view. They hugged each other. They talked and decided to meet down there. Always. ***

The people in two sides started to fend themselves. They had adjusted in the different and difficult world they were in. And as they promised to each other, Nox and Lumos always met each other down the tunnel.

“I brought you these,” said Nox holding a handful of small glittering stones. “These are silver stones our people have been mining.” He handed it to Lumos. “Wow!” Lumos replied in amazement. “They are shining. Glowing. These will be helpful to us!”

“Yeah, that’s exactly the reason I gave you those. You need light.”

“I’ve been living in darkness,

but you’re always here to be my light.” Lumos kissed Nox’s chapped lips due to cold.

“So what do you call this shining stones?” Lumos asked.

“Uhm, I don’t know. You can name it if you want,” Nox said.

“Stars. I want this to be called stars.” They kissed again. ***

Nox were pocketing some silver stones— which Lumos named stars—when his father came in. “Where have you been going?” his father asked. “I barely see you in mines.” “Just wandering answered. “I have to go.”

off.”

Nox left the house while his father, due to suspicion, followed him. Nox,

Nox

114 without ever thinking of getting caught, continued to make his way to their tunnel. He went down the tunnel without checking his surroundings and met Lumos there. freezing.

“You alright?” Lumos asked as she saw Nox

“Yes. Just little bit freezing,” answered Nox. “I don’t know if I prefer cold over darkness. But our world is really, bbbrr.”

“Come on here,” Lumos pulled him into her arms. “I’ll give you warm.” “Not that I have experienced many kind of warm, but with you is my most favorite kind of warm. I can feel it through my veins.” That made Lumos laughed.

“Here take this. I brought you more stars.”

world.”

“Too bad, you can’t bring me to your dark

“Thank you. You are my favorite light.”

“Yeah, too bad. But neither you. I can only give you warm in here.”

“Well, maybe we can just live here forever. In this tunnel, where you are my heat and I am your light.” ***

“What? No! You can’t do that!”

“I will do what I want. I will do what I think is the best for my family! For my people!” Nox’s father answered him. He found out about their rendezvous and asked his people to cover the entrance to the tunnel.

“No please,” Nox begged. “Stop that! We’re not doing anything bad. The Lord gave us that! Please!” He tried to restrain but the men held him so tight. “Yes! The Lord gave you this. So what’s in return? Dooms day? Plague? No way! I don’t want my people to suffer more! This messy world is enough!” Nox begged, cried and tried to fight. But at the end, he had done nothing to save the only thing that kept

him seeing Lumos. The only fire in his chest that brought him warm had died. ***

Lumos was waiting in vain. She’d been waiting for Nox for a long long time. She kept on coming back down the tunnel. She waited and waited for him until the stars died its light out. Her light had flickered out without knowing why. Eons passed, Lumos died waiting. Nox died trying. No goodbyes. No more kisses. No hugs. No more stars. No more light nor warm. They died longing for each other.

The people of both sides went on with their lives. Not long after the deaths of the lovers, a giant fire ball had risen up giving the people of Cold World warm and heat. While in the Dark World, there rose a glinting ball of light along with small silver lights.

Legend said it was the price for Lord Celestial’s help. He turned the lovers’ souls into his own celestial bodies. Nox was the silver ball with his Stars, looking for Lumos in her own world. While the fiery ball was Lumos, still trying to give him warm. Later on, the Lord uplifted the Punishment and brought the group together again, but the Lord Celestial controlled the time and the weather. He gave his people an equal time for day and night---day, when Lumos is waiting for Nox to come up. Night, when Nox is still looking for Lumos in the dark. They both exist, waiting for each other.

Until today.

*this is only a product of the author’s wandering imagination

BARELY REPRESSED U: Somebody to Love

By: Karla Mae Llarena John Phaul Tumambing

Romelyn Itong Christian Vanguardia

Patrick Manalo

HAIKU Rewind. Hey, pretty. Pause. Play. I love you. Repeat. Fast forward. Goodbye. -RJG

You’re unstable notes Rising, falling for my love I’m the stable ones -PS

You take off your clothes I’ve never seen such sorrow Eloquence beauty -Iyah

A hard thing to do The timing was very wrong Just try acceptance -Paul

They say that love hurts No one warned her it could kill Love, but not too much -Katrina

Live your fairy tale But be certain of this two: It ends, it’s fiction -Katrina

Carry on my heart Swing into your melodies My sweet harmony -PS

You were standing there, Mouth was still hanging in awe, I never looked back. -Ervin

You are a beauty A lyrical symphony For eternity -Iyah

He sings his heart out But no one tries to listen Can’t even hum now -RJG

You said I’m your thing So you used me Well, like an obedient puppet -Jean

THE SEARCHER ReiJanGon: I would love to fast forward my life to the time when I publish my first novel with a #1 New York Times Best Seller on it because … I wanna be a billionaire so freakin’ bad. Buying all the things I never had. Jean Mariez: I would not want to fast forward nor replay anything in my life because… I’m beautiful in my way ‘cause God makes no mistake. I’m on the right track, baby. Joana: I wish to rewind the moment we locked each other’s stare even just for a few seconds and the night when all I hear was my heart beating your name loudly because… I can’t pretend that I’m just a friend ‘cause I’m thinking maybe we were meant to be. I think I’m fallin’, fallin’ in love with you. Reymark: If I were to fast forward anything that would be the day when you wake up and it’s me you’re thinking because… I’m dreaming of you tonight. ‘Til tomorrow, I’ll be holding you tight.

Iyah: If I were to rewind anything, I would go back to the times when problems were trying to crush me down because… Even when it hurts, even when it’s hard, even when it all just falls apart, I will run to You ‘cause I know that You are lover of my soul, healer of my scars. Laarni: I would want to rewind all over again the ‘me’ who doesn’t rely on others’ definition and expectation of who and what she should be because… She’s imperfect but she tries. She is good but she lies. She is hard on herself. She is broken and won’t ask for help. She is messy but she’s kind. She’s all of this mixed up and baked in a beautiful pan. P.S: I want to fast forward my life to the time when I am already standing in the hall of fame for being the ‘Most Skillful Personality and Outstanding Instrumentalist of All Seasons’ because… I’m gonna live forever, people remember my name.

Kaye: Neither would I rewind nor fast forward my life, so I’d just pause and cherish what I have right now because… I just wanna feel this moment.

Mela: I would want to fast forward my life to the time when I am able to give back all the hard work and sacrifices of my family so… I must thank you for the glow. I thank you for the joy. Thank you for the love you gave to me.

Jerlyn: I want to rewind the Christmas of my childhood days. When I can still feel the excitement because now… Everything has changed.

Dan: I wish I can rewind the present time to the night that leave one tooth less to my mouth community. A night to remember that leave the line... If I ever see, you smiling back at me, if I let you go.

Marille: If I could just fast forward to the time when I already achieve my goals in life and prove them that… Someday I’ll be living in a big old city and all you’re ever gonna be is mean.

Ervin: I would like to rewind the time when my father was still with us because… I wanna go back to the way we used to be.

Joan: I would like to pause my college life and breathe for a while because… Nobody said it was easy. No one ever said it would be this hard.

Aldrin: I want to rewind the time when I was in elementary. When I first fell in love and beloved… Cause I love her with all that I am and my voice shakes along with my hands. Yes she’s all that I see and she’s all that I need and I’m out of my league once again.

Kat: I want to fast forward my life when I’m in my wedding dress, walking down the aisle, smiling so beautifully it makes my chest hurt as he sings…. So as long as I live I love you, will heaven hold you? You look so beautiful in white and from now ‘til my very last breath this day I cherish. You look so beautiful in white. E.R: If I would be given the chance to rewind something that would be the time when you made me believed that I were bound to do great things in life because… When I grow up, I wanna be famous. I wanna be a star. I wanna be in movies. I wanna see the world.

Karla: I would like to rewind the day when I was still competing in a pageant. Feeling so brave in overcoming the pressure and facing the crowd because… This is the part of me that you’re never gonna ever take away from me. Erick: I want to fast forward or rewind to the moment that I’m happiest because... Below my soul I feel an engine collapsing as it sees the pain. If I could only shut it out. I’ve come too far to see the end now. Even if my way is wrong, I keep pushing on and on and on and on.

Lovell: I would like to rewind the day I cherished most—the last time I held her hands, the last time I heard her voice, the last time I saw her smile and the last time she kissed me goodnight. I miss you grandma… Make it feel good when it hurts so bad. The best that I’ve had and I’m so glad I found you. I love being around you, you make it easy.

Reggie: I wish I did pause my life back to the day when I first met her because… I remember what you wore on the first day. You came into my life and I thought, ‘Hey, this could be something’ ‘Cos maybe it’s true that I can’t live without you. And maybe two is better than one.

Prince: I want to rewind the time when we’re both happy together because… I remember when we kissed. I still feel it on my lips. The time you danced with me when no music is playing.

Reymond: I want to fast forward this life to know... If I showed you my flaws , If I cannot be strong, tell honestly, would you still love me the same.

Janina: If I would just be given a chance to rewind a moment in my life, I would do everything that would just make him stay because… It’s so rare to find a friend like you. Somehow, when you’re around the sky is always blue. Paul: I just want to pause my life because… I don’t feel like doing anything. I just wanna lay in my bed. Don’t feel like picking up my phone so leave a message at the tone ‘cause today I don’t feel like doing anything. Zaica: I would like to rewind the time we were still best buddies, laughing out loud at the smallest and most stupid things and making every second a moment to remember because… It turns out freedom ain’t nothing but missing you, wishing that I’d realized what I had when you were mine. George: If I have a chance to pause a moment in my life that would be time before you left me because… If you leave me tonight, I’ll wake up alone. Don’t tell me, I will make it on my own.

Xtian V: I would like to fast forward my life to the time when I become a professional photographer and programmer because… Standing in the Hall of Fame, and the world’s gonna know your name, ‘cause you burn with the brightest flame.

Row: I would rewind the time when were just friends because… The story of us looks a lot like a tragedy now.

Fol: I would like to pause my life for a second because… It’s a new dawn. It’s a new day. It’s a new life for me. And I’m feeling good.

Patner: If I could just rewind the last time I talked with you, I would make things right because… I wish I could’ve made you stay and I’m the only one to blame. I know that it’s a little too late. This is everything I didn’t say.

THE SEARCHER

EDITORIAL BOARD A.Y. 2015-2016 Reijandro Gonzales Editor-in-Chief Jean Mariez Tolentino Associate Editor Joana Mae de Jesus Managing Editor Reymark Pascual Associate Managing Editor Rosaleen Agojo Circulation Manager Jerlyn Comendador Literary Editor Dan Joseph Lim Feature Editor Laarni Villasanta Princess Manalo News Editor

Joan Estrella Ervin Joshua Navarro Marille Benedictos Senior Staff Karla Mae Llarena Photojournalist Reymond Austria Janina Sanico Senior Artist Katrina Malate Marielle Selda Prince Torres Aldrin Obsanga Lovell Aladel Junior Staff Paul Maralit George Condino Zaica Atienza Junior Artist

Kaye Mari Maranan Carmella Vibal Community Editor

John Phaul Tumambing Romelyn Itong Christian Vanguardia Junior Photojournalist

Erick Michael Ope単a Layout Artist

Patrick Manalo Graphic Artist