Habulan

Habulan

HIZON, Melanie N.

Sa tagpong ito, prinsipyo kong manatili sa kinatatayuan ko —kahit narito ang takot. Diretso ang balintataw sa pagtanaw sa labas ng durungawan ng tahanan. Malinis naman ang likaw ng aking bituka, ngunit bakit ako nakakulong?

Bukod sa matang malayang nakapaglalayag sa abot nitong kayang tuntunin, lumilipad din ang aking isip. May masugid na gustong apuhapin, gustong uwian, kahit hindi ko sigurado kung maituturing ko pa itong tahanan.

Hindi man malinaw, ngunit nasa aking gunita.

Isang magandang alaala ng batang paslit ang namutawi sa isipan. Lagalag sa gitna ng kabukiran sa ilalim ng arawan kung saan libre pa ang sariwang hangin at ang araw ay hindi pa kayang manakit. Tila makabubuo ng isang magandang larawan, habang ang alapaap ay nilukob ang mundo sa pagkabughaw nito —sapat at sa kapayapaa’y ‘di uhaw. Tumatakbo ng anong tulin gaya ng eroplanong papel na tinatangay ng sariwang hangin ang paslit, takot maabutan ng taya. Tinatakasan ang pananaginip sa tanghaling tapat, makapaglaro lamang ng paborito niyang laro —ang habulan.

Sa sigasig ng paglalayag, unti-unting nagiging klaro. May pwersang nagtutulak sa akin para lumingon kaya kahit ‘di ko man payagan ay unti-unti kong hinayaan ang sarili na lumingon sa nakaraan. Natanaw ko ang dating tahimik na kabukiran na ‘di na nasisinagan ng tirik na araw. Wala na ang mga paslit na naghahabulan. Nililok ng panahon ang pagbabago sa kasalukuyan.

Kung maaari lang na kumatok at pagbuksan ng nakaraan, maaari bang doon na lang ako manatili? Sapagkat nais kong muling makipaghabulan.

Ngayon, buhay pa rin naman ang larong habulan ngunit ayoko ng sumali, sapagkat ako ang dehado kung oras, pagkalunod at kamatayan ang magiging kalaro ko. Mas matulin ang mga ito kumpara sa ordinaryong tao na kagaya ko.