Column - Tijd om samen te leven

Mustapha Benchiki, medewerker moskee

De laatste tijd zie ik de wereld steeds meer veranderen. We zitten in een pandemie die zijn weerga niet kent en waar iedereen last van heeft. In meer of mindere mate. Maar uiteindelijk zie ik dat we allemaal zeer kwetsbaar zijn. Een onzichtbare vijand die de hele wereld plat legt.

Mensen die tegenover elkaar staan, mensen die van alles en nog wat vinden, mensen die denken de wijsheid in pacht te hebben. Mensen die de schuld van dit alles vooral bij de ander leggen. Wie die ander is, weten ze zelf ook niet. Wat zou het makkelijk zijn om een bepaalde groep mensen de schuld te geven, wat zou het makkelijk zijn om je eigen handen in onschuld te wassen. Het lijkt net of er maar geen einde aan de pandemie komt. Het virus muteert, van deltavariant naar omikron en straks weer naar een andere? We lopen als het ware achter de feiten aan en doen ons best om maar niet ernstig ziek te worden.

Als de samenleving maar niet ontwricht wordt, als er gigantisch veel mensen tegelijkertijd ziek worden. De oplossing leek zo mooi: vaccineren, vaccineren en nog eens vaccineren! En als dat niet meer helpt, dan gaan we boosteren. Maar, de oplossing ligt heel dichtbij en is veel makkelijker. God test ons met deze pandemie en laat hiermee de mensheid zien dat ze volledig afhankelijk van Hem zijn. Als mens moet je natuurlijk wel je best doen om voorwaarden te creëren om uit de pandemie te komen, maar het belangrijkste element ontbreekt meer en meer: saamhorigheid en onszelf afhankelijk opstellen tegenover onze Schepper. Beseffen dat we helemaal niet alles kunnen en dat we God echt nodig hebben, want we zitten er allemaal in en we kunnen er alleen maar samen uitkomen.

Er is een mooie vergelijking gemaakt door de profeet Mohamed (vrede zij met hem). Hij (vzmh) vergelijkt de samenleving met een schip waarop de mensen bovendeks alles hebben en de mensen benedendeks aan alles tekort komen. De mensen benedendeks vragen aan de mensen bovendeks om hen iets te geven van hun overvloed, maar zij weigeren. Dan maken de mensen benedendeks een gat in het schip om zich van water te voorzien. U begrijpt het al, na verloop van tijd zinkt het hele schip en iedereen vergaat. Is dat wat wij willen? Ik geloof het niet. Het wordt tijd dat we een SAMEN-leving worden, waarin we met elkaar leven. Of we dat nou willen of niet, anders vergaan we allemaal. Net als de mensen op het schip.