Kunst uit Sterrenburg - Kleur in plaats van grauw: Cathy Pemberton

Tekst: Maria Ros - Foto’s: Mark van Giessen

Het beperkende, streng katholieke Schotland zorgde voor grauwheid in haar hoofd en in haar kunst. Hoe verder ze van het geloof kwam staan en hoe langer ze in Nederland woonde, hoe kleurrijker haar werk werd.

Cathy Pemberton is goed in haar vel komen te zitten. Dat zie ik als ik om me heen kijk: rijkgeschakeerde mozaïeken in de tuin, keramieken op de vensterbank en aan de muur haar veelkleurige schilderijen. Ze verhuisde in 1978 van Londen naar Sterrenburg en overbrugde de taalbarrière door middel van schilderen en performances.

In Glasgow studeerde ze af als drama- en literatuurdocent. Voor haar baan op de Internationale school in Rotterdam zette ze haar dramatische en expressieve vaardigheden enthousiast in om contact te maken met bijvoorbeeld Koreaanse kinderen. Inleven in hun situatie kon ze goed. Ze was immers zelf ook allochtoon. Cathy wilde onze taal steeds beter onder de knie krijgen. En hoe kan een creatief persoon dat anders doen dan door te spelen met taal: ze sloeg aan het dichten en won daarbij, al met haar vijfde gedicht, de Dunyaprijs. Ze legde de lat nog hoger en schreef een komisch boek over een bridger. In het Nederlands uiteraard. Maar na de geboorte van haar kleindochter stortte ze zich weer helemaal op schilderen. Naïeve kunst was haar nieuwe invalshoek. Het drieluik aan haar muur doet een beetje denken aan oude schoolplaten waarin elk detail een eigen verhaal vertelt: de huizen die in de lente vrolijk oplichten; op de wintervoorstelling lijken ze te bibberen van de kou.

Op dit moment zit ze weer in een heel andere fase. Ze maakt gebruik van gemengde technieken. Prachtige collages waarbij een paar sjablonen de indruk van veelheid geven. Een zeelandschap waarin het wemelt van vissen. Afdrukken met gelli plate verwerkt ze in collages en combineert dit met sjablonen en pentekeningen. Want, zo zeg ze, ‘de techniek bepaalt niet wat er tevoorschijn komt, het moet altijd mijn eigen stempel krijgen.’ Succes is daarbij niet haar drijfveer al zou dat mooi meegenomen zijn. Nee, het gaat haar om het voldane gevoel, elke keer als ze een kunstwerk heeft afgerond.

Cathy vraagt zich niet af of ze door haar leeftijd en lichamelijke gebreken belemmerd zal worden om zich kunstzinnig te uiten. Nadat ze last van artrose in haar handen kreeg, is ze gestopt met keramiek en is ze overgegaan op aquarelleren, tekenen en gelli plate. In plaats van portretschilderen, wat veel inspanning van de ogen vergt is ze overgegaan op het werken met sjablonen. Cathy heeft namelijk last van macula degeneratie, een oogaandoening waardoor de kans bestaat dat ze blind wordt. ‘In dat geval neem ik een spraakcomputer en ga ik weer dichten’ aldus de creatief niet te stuiten Cathy Pemberton.