Bewoners van Wielwijk - Ron Alting Siberg

Tekst: Sophia Knol - Foto: Cees Knoppers

In deze rubriek wil de redactie van Wielwijk Ahoy bewoners aan het woord laten over het wonen In Wielwijk. Deze keer vertelt de heer Ron (Ronald) Alting Siberg zijn verhaal.

Tussen 1945 en begin 70ger jaren zijn veel Indische Nederlanders naar Nederland gekomen. De reden van de komst van zovelen kent natuurlijk haar geschiedenis. We spreken af in de Admiraal voor het interview. Het is erg druk maar gelukkig komt er net voor de afgesproken tijd een kamer vrij en we hadden wel even tijd nodig. Ron (64) blijkt een gezellige prater met een enerverend leven. Er is dus veel te vertellen maar niet alles is geschikt voor dit artikel. Wel geeft zijn verhaal een idee hoe het moet zijn om vanuit het ene land zomaar in een ander land terecht te komen. Het is nogal wat!

Indonesië

Boeiend vertelt Ron over zijn kindertijd op Noord-Sumatra waar hij werd geboren in Aceh. Op zijn tweede verhuisd naar Medan ook op Sumatra. Hier verbleef het gezin tot aan het vertrek naar Nederland. “Ik was in mijn jeugd nooit alleen.” vertelt hij. “Ik sliep in de buurt van mijn ouders of de baboe. Buitenspelen was een avontuur. De honden liepen mee naar de rivier waar gespeeld werd. Ook werd in bomen geklommen om mango’s en ander fruit te plukken. Het leven was mooi en vrij.”

Nederland

De aankomst van het gezin in Den Haag was een grote overgang. Alles was anders. Ron was 9. Na vier jaar Den Haag kwam Dordrecht in beeld. In eerste instantie bij oma in en vervolgens ging het gezin in een flat in Wielwijk wonen en waren daar heel blij mee. Indische Nederlanders verbleven bij aankomst in Nederland vaak in een pension. Daarna werd een sociale huurwoning of flat toegewezen. Om de naoorlogse woningnood op te vangen, mede door de komst van de Indische Nederlanders in die tijd, werden zo’n 3000 woningen gebouwd in Wielwijk. Zowel eengezinswoningen als flats. Er was veel groen in de wijk en voor kinderen was het een heerlijke speelomgeving. Ron vertelt dat hij met twee vriendjes echte boefjes waren. De vaak strenge vaders hielden dan ook hun dochters goed in de gaten bijvoorbeeld bij een verjaardag. Maar de jongens hadden dan al de moeders ingepakt met een bloemetje. Het klinkt als een gezellige tijd met veel saamhorigheid. Ook vertelt Ron over de voetvalclub Nosvri aan de Noordendijk waar veel Indische jongens voetbalden. Ron heeft afwisselend in Wielwijk, Crabbehof, en Krispijn gewoond en zelfs enige tijd in het buitenland. Nu woont hij weer in Wielwijk wat hem goed bevalt. In de periodes dat er nogal wat minder leuke zaken gebeurden in de wijk was het de Indische Gemeenschap die je er niet over hoorde. Het grote aanpassingsvermogen heeft er van meet af aan voor gezorgd dat een samengaan met de Nederlandse bevolking goed verliep. De opvoeding is gebaseerd op respect, normen en waarden. Een goed voorbeeld en Ron zou graag zien dat er beter gehandhaafd wordt in de wijk wanneer een situatie daarom vraagt.

Vrijwilligerswerk

Tegenwoordig zet Ron zich in als vrijwilliger bij demente bejaarden. Door Corona even op de achtergrond, maar het vrijwilligerswerk komt nu weer in beeld. Want, zegt Ron, “de ouderen mag je niet zomaar aan de kant schuiven.” Respect! In dat verband vertelt hij dat het heel fijn zou zijn als de oudere Indische dames, de tantes, een leuke plek zouden hebben om bij elkaar te komen om herinneringen op te halen. Liefst met een broodje bapao natuurlijk. Er wordt dan veel gesproken over Tempu dulu. De goede oude tijd.

Toko Yvon

Toko Yvon is beroemd in Wielwijk, Dordrecht en daarbuiten. Vera Andreas, de eigenaresse is sinds 1974 gastvrouw voor inmiddels 5 generaties en voorziet daarmee duidelijk in een behoefte. Zelfs diegenen die weggetrokken zijn uit Dordrecht vinden steeds weer hun weg naar Toko Yvonne. “Vera is binnen de hechte Indische gemeenschap een begrip en er is haar nooit iets teveel”, vertelt Ron.

Boeken

Ron blijkt ook schrijver. Het eerste boek dat Ron schreef is getiteld: “De weg kwijt” en gaat over zijn jeugd na aankomst in Nederland. Zijn tienerjaren en verdere levensloop komen ook aan bod zoals verhalen uit de periode dat Ron werkzaam was als taxichauffeur. En alles verteld met een vleugje humor. De opbrengst is voor de Stichting paps&mams. Deze Stichting, vertelt Ron, begeleidt en ondersteunt ouderen. Het boek is te koop bij Toko Yvon. In de volgende boeken komen thema’s als Dordrecht, Wielwijk en ouderen zeker aan de orde.

Wielwijk nu

Het is goed om weer in Wielwijk te wonen en Ron vertelt over de nieuwbouw in de wijk. Het is toch prachtig zegt hij dat als je vanaf het Shell station de wijk binnenrijdt links prachtige huizen ziet staan. Vervolgens een mooi appartementencomplex rechts om dan zo bij het Admiraalsplein te komen met de winkels en de appartementen. En de belofte van de komende veranderingen als de Tromptuinen aan de A.H. Trompweg belooft veel goeds. Ron vindt het fijn dat de wijk meebeweegt waardoor er een multiculturele samenleving ontstaan is. Met de opmerking: Ik ben trots op Wielwijk wordt dit interview afgesloten.