BEWONERS VAN WIELWIJK: RON ALTING SIBERG
Tekst: Sophia Knol Foto: Cees Knoppers
In deze rubriek wil de redactie van Wielwijk Ahoy bewoners aan het woord laten over het wonen In Wielwijk. Deze keer vertelt de heer Ron (Ronald) Alting Siberg zijn verhaal. Tussen 1945 en begin 70ger jaren zijn veel Indische Nederlanders naar Nederland gekomen. De reden van de komst van zovelen kent natuurlijk haar geschiedenis. We spreken af in de Admiraal voor het interview. Het is erg druk maar gelukkig komt er net voor de afgesproken tijd een kamer vrij en we hadden wel even tijd nodig. Ron (64) blijkt een gezellige prater met een enerverend leven. Er is dus veel te vertellen maar niet alles is geschikt voor dit artikel. Wel geeft zijn verhaal een idee hoe het moet zijn om vanuit het ene land zomaar in een ander land terecht te komen. Het is nogal wat!
Indonesië
Boeiend vertelt Ron over zijn kindertijd op Noord-Sumatra waar hij werd geboren in Aceh. Op zijn tweede verhuisd naar Medan ook op Sumatra. Hier verbleef het gezin tot aan het vertrek naar Nederland. “Ik was in mijn jeugd nooit alleen.” vertelt hij. “Ik sliep in de buurt van mijn ouders of de baboe. Buitenspelen was een avontuur. De honden liepen mee naar de rivier waar gespeeld werd. Ook werd in bomen geklommen om mango’s en ander fruit te plukken. Het leven was mooi en vrij.”
Nederland
De aankomst van het gezin in Den Haag was een grote overgang. Alles was anders. Ron was 9. Na vier jaar Den Haag kwam Dordrecht in beeld. In eerste instantie bij oma in en vervolgens ging het gezin in een flat in Wielwijk wonen en waren daar heel blij mee. Indische Nederlanders verbleven bij aankomst in Nederland vaak in een pension. Daarna werd een sociale huurwoning of flat toegewezen. Om de naoorlogse woningnood op te vangen, mede door de komst van de Indische Nederlanders in die tijd, werden zo’n 3000 woningen gebouwd in Wielwijk. Zowel eengezinswoningen als flats. Er was veel groen in de wijk en voor kinderen was het een heerlijke speelomgeving. Ron vertelt dat hij met twee vriendjes echte boefjes waren. De vaak strenge vaders hielden dan
ook hun dochters goed in de gaten bijvoorbeeld bij een verjaardag. Maar de jongens hadden dan al de moeders ingepakt met een bloemetje. Het klinkt als een gezellige tijd met veel saamhorigheid. Ook vertelt Ron over de voetvalclub Nosvri aan de Noordendijk waar veel Indische jongens voetbalden. Ron heeft afwisselend in Wielwijk, Crabbehof, en Krispijn gewoond en zelfs enige tijd in het buitenland. Nu woont hij weer in Wielwijk wat hem goed bevalt. In de periodes dat er nogal wat minder leuke zaken gebeurden in de wijk was het de Indische Gemeenschap die je er niet over hoorde. Het grote aanpassingsvermogen heeft er van meet af aan voor gezorgd dat een samengaan met de Nederlandse bevolking goed verliep. De opvoeding is gebaseerd op respect, normen en waarden. Een goed voorbeeld en Ron zou graag zien dat er beter gehandhaafd wordt in de wijk wanneer een situatie daarom vraagt.
Vrijwilligerswerk
Tegenwoordig zet Ron zich in als vrijwilliger bij demente bejaarden. Door Corona even op de achtergrond, maar het vrijwilligerswerk komt nu weer in beeld. Want, zegt Ron, “de ouderen mag je niet zomaar aan de kant schuiven.” Respect! In dat verband vertelt hij dat het heel fijn zou zijn als de oudere Indische dames, de tantes, een leuke plek zouden hebben om bij elkaar te komen om herinneringen op te halen. Liefst met een broodje bapao natuurlijk. Er wordt dan veel gesproken over Tempu dulu. De goede oude tijd.
Toko Yvon
Toko Yvon is beroemd in Wielwijk, Dordrecht en daarbuiten. Vera Andreas, de eigenaresse is sinds 1974 gastvrouw voor inmiddels 5 generaties en voorziet daarmee duidelijk in een behoefte. Zelfs diegenen die weggetrokken zijn uit Dordrecht vinden steeds weer hun weg naar Toko Yvonne. “Vera is binnen de hechte Indische gemeenschap een begrip en er is haar nooit iets teveel”, vertelt Ron.
WIEL
DE WIJKMEEUW Ahoy, landrotten! Met de lente die is begonnen, zien we weer een vast patroon: warmer weer, meer mensen op straat… en meer rommel.
Boeken
Ron blijkt ook schrijver. Het eerste boek dat Ron schreef is getiteld: “De weg kwijt” en gaat over zijn jeugd na aankomst in Nederland. Zijn tienerjaren en verdere levensloop komen ook aan bod zoals verhalen uit de periode dat Ron werkzaam was als taxichauffeur. En alles verteld met een vleugje humor. De opbrengst is voor de Stichting paps&mams. Deze Stichting, vertelt Ron, begeleidt en ondersteunt ouderen. Het boek is te koop bij Toko Yvon. In de volgende boeken komen thema’s als Dordrecht, Wielwijk en ouderen zeker aan de orde.
Wielwijk nu
Het is goed om weer in Wielwijk te wonen en Ron vertelt over de nieuwbouw in de wijk. Het is toch prachtig zegt hij dat als je vanaf het Shell station de wijk binnenrijdt links prachtige huizen ziet staan. Vervolgens een mooi appartementencomplex rechts om dan zo bij het Admiraalsplein te komen met de winkels en de appartementen. En de belofte van de komende veranderingen als de Tromptuinen aan de A.H. Trompweg belooft veel goeds. Ron vindt het fijn dat de wijk meebeweegt waardoor er een multiculturele samenleving ontstaan is. Met de opmerking: Ik ben trots op Wielwijk wordt dit interview afgesloten.
BOUW AMSTELWIJCK GESTART Op donderdag 24 februari sloegen wethouder Maarten Burggraaf en directeur bouwen Jan Dekker van ABB onder toeziend oog van toekomstige bewoners de eerste paal voor Amstelwijck. Waar vroeger het Refaja-ziekenhuis stond bouwt ABB 190 duurzame woningen en appartementen. In totaal komen er in heel Amstelwijck 800 woningen. Wethouder Maarten Burggraaf: “Wat een mooi moment, om na jaren voorbereiding nu echt hier de woningen gebouwd te zien worden. Amstelwijck wordt een klimaatbestendige woonwijk met groen, duurzaamheid en biodiversiteit als uitgangspunten. We bouwen met behoud van zoveel mogelijk groen en water. De komende jaren verandert deze bouwplaats in een prachtige groene woonwijk. Over een jaar krijgen de eerste inwoners de sleutel van hun nieuwe woning. We zijn trots op de ontwikkelingen in Amstel-
PAGINA 3
wijck. Het draagt niet alleen bij aan onze ambitie om het woningaanbod in onze stad te vergroten, maar ook aan onze ambities op het gebied van duurzaamheid en klimaat adaptief wonen.”
niet alleen de nieuwe bewoners van Amstelwijck een nieuw thuis, ook de woningen die zij achterlaten bieden weer kansen voor woningzoekende stadgenoten.
In het deelgebied waar nu gebouwd wordt– door ABB omgedoopt tot Amstelwijck Park – is voor 77% van de verkochte woningen gekocht door Dordtenaren. De nieuwbouw brengt zo een verhuisketen op gang en biedt
en was vroeger een landgoed. Het ontwikkelgebied Amstelwijck bestaat uit vier deelgebieden die afzonderlijk van elkaar ontwikkeld worden: Refaja-locatie (www.amstelwijckpark.nl), Amstelwijck Midden
Deelgebieden van AmNieuwbouw brengt ver- stelwijck huisketen op gang Amstelwijck bestaat al eeuwenlang
(www.dordts-buiten.nl), Spoorzone Amstelwijck en Smitzigt. In totaal komen er ca. 800 nieuwe woningen. Het gebied ligt tussen de levendige historische binnenstad van Dordrecht en de wijken Wielwijk en Dordtse Hout in het noorden en aan Amstelwijck Business Park en het Nationale Park De Biesbosch in het zuiden. Wonen op Amstelwijck is wonen in een natuurlijke omgeving op een historische plek. Kijk voor meer informatie ook op: www.woneninamstelwijck.nl
Volg ons ook op: www.tienplus.net/wielwijk-ahoy
Overal waar ik vlieg, ligt de rommel op straat. Maar ook de bosjes, het water en zelfs in de bomen. Ik heb dit onderwerp vaker aangehaald dan welk ander dan ook. Maar het blijft een actueel verhaal. Dat er acties zijn om op te ruimen is natuurlijk een goed initiatief. Maar waarom moeten die noodzakelijk zijn? Ik zie gelukkig ook tussentijds opruimen en dat doet me deugd. Want dat vuil is ongezond voor mens en dier. Dat brengt mij op iets heel anders dat me opvalt aan mensen: het vergelijken met dieren. Vooral de uitdrukking “Zo vrij als een vogel” valt me erg op. Wat maakt een vogel vrijer dan een ander dier? Een vis zwemt even vrij door het water als ik door de lucht vlieg. En een egel loopt net zo vrij over de grond. En hoe vrij is dat? We lijden allemaal ons eigen leven. Maar er zijn altijd dingen die noodzakelijk zijn. Het vinden van voedsel, een schuilplaats of iets anders dat nodig is om in leven te blijven. Er zijn taken om te vervullen. Mensen hebben, naar mijn idee, de neiging om vrijheid te beschouwen als vrij zijn van verplichtingen en verantwoordelijkheden. Maar dat is een illusie. Net als alle dieren hebben ook mensen taken en verantwoordelijkheden. Naar zichzelf, maar ook naar anderen. Er zijn anderen van je afhankelijk. En hun behoefte aan vrijheid is net zo groot als die van een ander. Vrijheid is een kostbaar geschenk dat grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Bedenk altijd dat als je iets doet wat goed voor jou is, dat je ervoor waakt dat je daar een ander niet mee schaadt. Koester het geschenk van de vrijheid dat je hebt. Want velen wordt het niet gegund of zelfs ontnomen.
WIELWIJK AHOY!
