Tillywood nr6 by Tillywood

editie 6 | 2014 - 2015

TILLYWOOD social magazine

in dit nummer

Pieter Bon

013 vragen aan directeur Fontys ACI

Paul Beckers

Editorial Sport Shoot

Hockey Club Tilburg Interview met Rob Kluyt

Restaurant Monarh

Parel van de Rooi Harten

En verder

Goeie Meese,Marcella Hendrickx , Bjorn Kersten Tilly Woods en veel meer

OVER TILLYWOOD SOCIAL MAGAZINE TILBURG

Tilburg troef! Is Tilburg haar schaamte voorbij? Zouden we dan toch eindelijk de gêne over onze ‘lilluke’ stad hebben overwonnen? Yes, we have! En terecht! Want zowel op sportief gebied als binnen de culturele sector èn op het zakelijk vlak zijn we goed bezig. Overtuig jezelf en verdiep je maar eens lekker in dit nummer! Pieter Bon, directeur van Fontys Academy for Creative Industries heeft in Tilburg alles gevonden waar hij tot nu toe naar zocht: zijn vrouw, zijn paard, zijn werk en zijn andere grote passie: muziek. Rob Kluyt, voorzitter van Brabants grootste hockeybolwerk HC Tilburg, bejubelt het krachtige vermogen tot samenwerking en verbinding tussen onze sportclubs en maatschappelijke organisaties in onze stad. Vertegenwoordigers uit ons culturele circuit uiten unaniem hun lof over de grote diversiteit aan cultuur en culturele evenementen. En maken in dit nummer zelfs gezamenlijk en gepassioneerd een startpunt voor een heuse culturele discussie. Over hoe het nog beter zou moeten en ook zou kunnen! Cultuur- en onderwijs wethouder Marcelle Hendrickx roemt de frisse ondernemersmentaliteit die uit alle poriën van de stad ademt.De tilburgse Fashion Twins Nick en Niels interviewen aanstormend couture talent Björn Kersten die met zijn prachtige ontwerpen vele vrouwenharten verovert. Nu niet in dit nummer, maar wel het vermelden waard: Tesla, ’s werelds meest veelbelovende fabrikant van exclusieve elektrische auto’s vestigt maar liefst voor de tweede maal binnen de gemeentelijke grenzen een fabriek voor assemblage en belevering van de Europese landen. En onze ‘Tilburgse Truus’ (uit Tillywood 5) bracht Commissaris van de Koning Wim van de Donk onlangs in vervoering en haalde de landelijke dagbladen met haar op de roodwit geblokte Brabantse vlag gebaseerde modeshow in de Emmapassage. Hoeveel ‘Tilburg’ willen we nog meer hebben om trots op te zijn en te blijven? Tillywoodstock natuurlijk! Het eerste volledig duurzame muziek en talent festival van Nederland staat in de steigers! We werken er keihard aan om in 2015 een spraakmakend festival te realiseren waarmee we Tilburg ook in het kader van duurzaamheid landelijk op de kaart zullen zetten. Kortom, alle reden dus om die valse schaamte voorgoed van ons af te schudden en plaats te maken voor blakende trots! Het gras is al lang niet meer groener bij de buren, maar lijkt nu het groenste in onze eigen tuin. We pronken niet meer met andermans veren, maar tooien ons met eigen fabricaat. Het is niet meer ‘ons kent ons’, maar ‘ons prijst ons’! Trotse groet uit ‘ons’ Tillywood,

colofon

TILLYWOOD MAGAZINE UITGEVER Blue Mountain Media John Smid en Marc van Rijen REDACTIEADRES Spoorlaan 334 5038 CC Tilburg +31 6 19 70 14 96 www.tillywoodmagazine.nl HOOFDREDACTIE Marc van Rijen Debby Struijk-Buitelaar VORMGEVING Bo Stokkermans Thiërry Tetenburg REDACTIE Nathaly Heijne, Pedro Rombouts Astrid de Wolff ,Aldert van der Burg Debby Struijk-Buitelaar ,John H. Smid Joseliene van Tilburg ,Iris Mooten Susanne te Lintelo ,Roland Samuels Paula Anguita ,Suzan Fikke René van Densen ,Micky Jooren Floris Wyers ,Liek Naninck Hans van den Dobbelsteen FOTOGRAFIE Bas van der Burgt ,Tommy de Lange Paul Bekkers ,Freddie de Roeck Crebas fotografie ,John Smid Dorinda Smid ,Ilse van Nieuwamerongen Ramon Heij ,Toin Damen Frans Lahaye ,Karin van Berkel Guido Koppes ,Gregory Wijnstein Michel Zoeter ,Alwin Kroon COVERSHOOT Fotografie : Nicole Panis Visagie en haarstyling : Danielle Trilsbeek styling Céline Rohrer en Nienke Jessen Model : Marije Hiemstra Met Dank aan: Experience Island (Loon op zand) , Gimbrere Visagie Micky Jooren Sabine Lemmers ILLUSTRATIES Bo Stokkermans TILLYWOOD ONLINE EN SOCIAL MEDIA Astrid de Wolff, Pedro Rombouts, Nina Omeragic-Dokic ,Marc van Rijen DRUK Bal Media ADVERTEREN? Marc van Rijen 06 11 71 58 99 Sales@tillywoodmagazine.nl VOLGENDE UITGAVE Maart 2014 MET DANK AAN

Debby Struijk, Hoofdredactie

Meer Tillywood? Ga naar www.tillywoodmagazine.nl

Marcelle Hendrickx, Pieter Bon,Frank Evenblij,Klaas Jan Breedijk,SWendy Fok, Michelle Matse, Tilburgers. nl,Floris Wyers , Alwin Kroon,Davey Nieuwland, Micky Jooren, Frans Lahaye, Paul Bekkers, Bjorn Kersten, Maha Zahou, Nick en Niels Robben, Charlotte Molenkamp, Rene van Densen,Rob Kluyt, Joop Verhagen, Steven Brunswijk,Koningsclub Willem II, Gregory Weinstein (Echte Liefde).

DISCLAIMER

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvuldigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

52 56

14 20

12. EXPO ET CETERA Kunst en cultuur overzicht van tilburg 16. 013 vragen AAN Pieter Bon directeur Fontys ACI 22. TILLY WOODS Geeft zich bloot 24. GOEIE MEESE Het team achter Social Energy 31. FASHION TWINS Proudly present: Bjorn Kersten 41. MARCELLE HENDRICKX Column van onze cultuur wethouder

TILLYWOOD

INHOUD

36 38

74 78

45. TILLYWOOD ART De wereld van Charlotte Molenkamp

74. KONINGSCLUB WILLEM II in gesprek met de oprichters

52. STEVEN BRUNSWIJK Ook bekend als de Braboneger

95. CASA BLANCO Een warenhuis vol hippe dingen

58. HC TILBURG Rob Kluyt over Clubhuis, Fusie en Ambitie

101. MARIA LAVERDA Van not spot naar hotspot

65. SPORT ART Editorial shoot van Paul Bekkers

103. KLAAS JAN BREEDIJK Over wijzigingen ontslagrecht

73. FRANK EVENBLIJ Bekend van de Jakhalzen over de Tricolores

114. ECHTE LIEFDE Tips voor Expats in Tilburg

TILLYWOOD

Tekst: Aldert van der Burg

Museum De Pont Robert Zandvliet - Stones & Sketches

Poppodium 013 Blaudzun Donderdag 18 december, aanvang 20.00u Blaudzun is momenteel zo’n beetje Nederlands populairste indie-artiest. Al een paar jaar boekt Johannes Sigmond, zoals de singer-songwriter eigenlijk heet, het ene succes na het andere. De bebaarde artiest speelt in uitverkochte clubs, op festivals, op televisie en in het buitenland, waar hij ook populair is. Met zijn nummers roept hij herinneringen op aan Arcade Fire en Jeff Buckley, maar hij voorziet zijn geluid altijd van iets eigens. Zijn derde album ‘Heavy Flowers’ uit 2012 zorgde voor zijn doorbraak. In maart bracht hij zijn vierde album uit: ‘Promises Of No Man’s Land’. De plaat kwam binnen op nummer één van de albumlijst en de eerste shows van zijn nieuwe tournee waren razendsnel uitverkocht. Zijn vorige - uitverkochte - show in 013 vond nog plaats in de kleine zaal, maar inmiddels is Blaudzun wel toe aan de Jupiler Zaal, vinden ze daar. De supportact wordt verzorgd door avonturier Emil Landman.

Nog t/m 4 januari 2015 Van 1996 tot 1998 werkte Robert Zandvliet (1970) in het gastatelier van De Pont. In die periode schilderde hij voornamelijk ‘filmdoeken’ en landschappen. Voor het eerst toont hij nu een minder bekende kant: een keuze uit de honderden tekeningen en schetsen die voorafgingen aan een serie of een enkel doek. Door zijn compromisloze werkwijze in de uiteindelijke doeken is het van belang dat Zandvliet vooraf heel goed uitzoekt hoe een compositie moet worden. ‘Ik zorg dat ik een bewustzijn heb van hoe het beeld op het doek vorm moet krijgen’, zegt hij. ‘Dan maak ik heel veel schetsen en dan schilder ik het twee of drie keer zodat het helemaal in mijn fysiek zit.’ Voor diegenen die met Robert Zandvliets schilderijen bekend zijn, is het kijken naar de series tekeningen vooral een hernieuwde ontmoeting met oude bekenden, zoals de filmdoeken, snelwegen, zeegezichten, maanlandschappen, het weggetje tussen de korenvelden van Van Gogh en de studio van Picasso.

www.depont.nl www.013.nl

Theater De Nwe Vorst Daria Bukvic met ’Nobody Home’ Donderdag 22 januari, aanvang 20.30u De Bosnische Daria Bukvic (1989) studeerde in 2011 af aan de regieopleiding van de Toneelacademie Maastricht. Sindsdien werkt ze als freelance theaterregisseur in binnen- en buitenland. ’Nobody Home’ is een verhaal over ontwortelde mensen, op zoek naar een thuis. Vier jonge theatermakers, afkomstig uit hetzelfde geboortejaar, maar uit verschillende werelden, vertellen met vrolijke ernst over hun persoonlijke reizen: vanuit het land van herkomst naar het asielzoekerscentrum, vanuit de toneelschool naar het podium. ‘Nobody Home’ is een viering van de hoopgevende kracht van theater, een voorstelling waarin menselijke veerkracht centraal staat. Het werk van Daria Bukvic is beeldend, expressief en humoristisch. In deze stijl zoekt zij, samen met haar drie acteurs en hun families, naar de wortels van hun bestaan in Nederland. Een land waarin de afgelopen twintig jaar het vluchtelingenbeleid drastisch veranderde en waar de dynamiek tussen ’wij’ en ’zij’ voortdurend onderhevig is aan de waan van de dag.

www.denwevorst.nl Fotobijschrift 12

TILLYWOOD

expo et cetera

Textielmuseum Building with textiles Nog t/m zondag 25 januari 2015 Bouwen met textiel en flexibele materialen heeft esthetische, functionele en milieutechnische voordelen. In ‘Building with textiles’ presenteert het Textielmuseum werk van internationaal toonaangevende architecten en interieurprojecten met textiel in de hoofdrol. De tentoonstelling belicht in een historisch overzicht tentvormen die al vroeg in de menselijke geschiedenis voor rondtrekkende volken als behuizing dienden. Een Mongoolse joert op ware grootte vormt het hart, naast foto’s en films van verschillende tentvormen en hun constructie. Verder zijn hoogtepunten uit het oeuvre van visionaire ingenieurs en architecten uit de twintigste eeuw te zien in beeld. Daarnaast is er in het museum aandacht voor vijf grensverleggende projecten van internationale architecten, die de mogelijkheden tonen van bouwen met textiele materialen en technieken. Tot slot kunnen bezoekers zelf onderzoeker worden door aan de slag te gaan in de tentoonstelling en het proeflab. De bezoeker ervaart de potentie van textiel door middel van stoffen die verwarmen, oplichten en geur afgeven.

www.textielmuseum.nl

Paradox Benjamin Herman Trio ft. Daniel Piekartz Benjamin Herman (1968) leidt al jaren een zeer hechte trioformatie. Of het de composities van Misha Mengelberg zijn, jazz-evergreens of eigen werk, zeker is dat deze worden geïnterpreteerd met visie en ’prettige virtuositeit’ (De Volkskrant). Herman is een jazzman in hart en nieren, maar werkt ook graag met vocalisten. Zo speelde hij jaren met zanger/pianist Ruben Hein. Dit jaar werkt hij samen met zanger/pianist Daniel von Piekartz, één van de best bewaarde geheimen van de jazz- en soulwereld. Jong talent Von Piekartz en Herman ontmoetten elkaar in het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, dat in 2011 onder leiding stond van Herman. Het nieuwe album is gepresenteerd op het North Sea Jazz Festival, en is een vocale voortzetting in de traditie die jazzliefhebbers van Hermans trio gewend zijn. Deze keer is het onder meer muziek van Henry Mancini, Fats Waller en Sly Stone die het startpunt voor muzikale verkenningen vormt. De composities krijgen een postmoderne makeover. Daarnaast is er uiteraard het nodige vuurwerk dat het publiek van Herman en consorten gewend is. Losjes, toegewijd, een knipoog hier en een dosis opwinding daar, dat is de muziek van Benjamin Herman en Daniel von Piekartz.

http://www.paradoxtilburg.nl

Natuurmusueum Brabant IJstijd! Nog tot eind juni 2015 In ‘IJstijd!’ gaat de bezoeker van Natuurmuseum Brabant naar de laatste ijstijd. Het klimaat is koud en droog, op de mammoetsteppen draven wolharige neushoorns, wolharige mammoeten en steppenwisenten met wolven, grottenleeuwen en sabeltandtijgers in hun nabijheid. Dankzij zijn aanpassingsvermogen overleeft de Neanderthaler, een stoere krachtpatser, de ruige omstandigheden. Natuurmuseum Brabant maakte een tentoonstelling met ‘een eigen Neanderthaler’ en mooie objecten uit de eigen collectie en uit het voormalige Ecodrome in Zwolle. Ook kinderen hoeven zich niet te vervelen. Ze mogen er bijvoorbeeld op mammoetjacht en daarna kunnen ze even uitblazen bij een huidentent en hun handen warmen aan een vuurtje.

www.natuurmuseumbrabant.nl

TILLYWOOD

sociaal

Alle 015 Goed Gezocht: nieuw talent Tekst: Pedro Rombouts

Goed nieuws van het muziekfront! Na de succesvolle cd’s ‘Alle 013 Goed’ en ‘Alle 014 Goed’, komt volgend jaar… Tatarataaaa: ‘Alle 015 Goed’ uit! Dit nieuws alleen al, klinkt de redactie van Tillywood als muziek in de oren. Aan onze Pedro het voorrecht om even aan te schuiven bij Godelieve Engbersen; de initiatiefneemster van deze reeks. Samen met Eef Eerdewijk zet zij haar schouders onder het project. Pedro gaf de dames drie tikken vooraf, luisterde aandachtig naar hun verhaal en componeerde vervolgens deze tekst. Het begon allemaal in -het cultuurjaar!- 2013. Toen bedachten Eef en Godelieve samen met muziekscout Frans de Laat, het project ‘Alle 013 Goed’. “Bij ons thuis hadden we vroeger veel van die ‘Alle 13 Goed’-lp’s. Ze waren een begrip in die tijd. Met die naam wilden we iets doen”, vertelt Eef: “Zo zijn we op ‘Alle 013 Goed’ gekomen. Vervolgens besloten we ook maar meteen om Stichting Cultuur 013 op te richten. Dat ging allemaal heel snel.’’ Eef en Godelieve waren geen vreemden voor elkaar, toen ze zich op dit project stortten. Ze werken al lang samen. Eef: “Ik heb in het verleden als bedrijfsleidster bij Zaal 16 gewerkt. Godelieve was daar toen een van onze ‘horecavrijwilligers’. In die periode is onze gezamenlijke passie voor cultuur ontstaan.”

Samenwerken Na het succes van ‘Alle 013 Goed’ kon een vervolg in 2014 natuurlijk niet uitblijven. “Klopt”, beaamt Godelieve. “Maar er was wel een probleem”, gaat ze meteen verder: “In Nederland komt kengetal 014 helemaal niet voor. In België wel; daar is Turnhout aan 014 gekoppeld… Vandaar dat er ook Belgische muzikanten op die cd te horen zijn.” Voor de nieuwe cd is dit ‘probleem’ van de baan; Delft heeft kengetal 015. “We hebben voor deze cd dan ook één act uit Delft gecontracteerd”, zegt Godelieve met een brede glimlach. Maar voor de nieuwe editie staan er meer verrassingen op het programma! “Voor onze vorige cd hebben goede contacten opgedaan in België. Daar willen we voor ‘Alle 015 Goed’ ook weer gebruik van maken”, vult Eef haar collega aan: “En dat kan gelukkig ook want Mechelen heeft 015. Dus de formule klopt nog steeds.” Gelach. De dames nemen hun project serieus, dat is wel duidelijk. “En”, gaat Godelieve verder: “dan is de link met de Rockacademie natuurlijk snel gelegd want daar zitten ook veel Belgische talenten.”

Meedoen/Stemmen Vanaf 15 november kan iedereen, die meent dat hij/zij op de nieuwe cd te horen moet zijn, zich aanmelden. Uit deze aanmeldingen worden 21 acts geselecteerd. Deze zullen op 1 maart te zien èn te horen zijn, in Paradox; hèt podium voor actuele muziek. “Dat kan best wel wat stress geven”, zegt Eef: “Tijdens deze middag krijgt iedereen namelijk maar één kans om zijn/haar nummer ten gehore te brengen. Alle liedjes worden meteen opgenomen. Vooral voor jonge artiesten kan dit best wel eng zijn…” Het publiek bepaalt uiteindelijk welke liedjes op de cd verschijnen. Op de site van het Brabants Dagblad kun je op jouw favoriete acts stemmen en vind je een terugblik op ‘Alle 014 goed’ (http://www. bd.nl/xtra/alle-014-goed). ‘’De laatste jaren hebben gemiddeld 4000 mensen hun stem uitgebracht”, weet Godelieve, die terloops ook nog even meldt dat de organisatie zelf ook vier nummers uitkiest. Als extraatje. ‘’We gaan natuurlijk voor kwaliteit”, voegt Eef op de valreep nog toe: “We willen niet alleen artiesten op de cd, die het vooral marketing- technisch gezien goed aanpakken.” Waarvan akte. De lancering van de cd ‘Alle 015 Goed’, is op 15 mei 2015, in de NWE Vorst. Be there! o

Podium Met hun ‘Alle (…vul hier zelf uw favoriete kengetal in…) Goed’-cd’s willen de dames muzikaal talent niet alleen ondersteunen maar ook een podium bieden; letterlijk en figuurlijk. “Die cd’s zijn puur het middel”, licht Eef toe: “Wij begrijpen ook wel dat die in deze tijd niet meer als zoete broodjes over de toonbank gaan. Die plaatjes zijn dus een middel om mensen op allerlei andere manieren een podium te bieden. Wat tot op heden gelukkig ook -op meerdere fronten!- is gelukt.’’

Meer weten? Website: http://stichtingcultuur013.wordpress.com/2013/02/27/stichting-cultuur-013/ Stichting Cultuur 013: https://www.facebook.com/pages/ Cultuur013/297027890423950?ref=hl

CDalle015goed: https://nl-nl.facebook.com/CdAlle015Goed

TILLYWOOD

013 vragen aan... Pieter Bon Fotobijschrift

TILLYWOOD

Interview Tekst: Debby Struijk-Buitelaar | Fotografie: Freddie de Roeck

Hij is geboren in IJmuiden, getogen in Ede en sinds zijn zeventiende inwoner van Tilburg. Je kunt hem het best omschrijven als een creatieve duizendpoot. Hij is -een tikkeltje- rebels, ijdel, muzikaal en maatschappelijk geëngageerd. Zijn dagelijks brood verdient hij als directeur van Fontys Academy for Creative Industries. (Fontys ACI) En sportief is hij ook! Zo deinst hij er niet voor terug om op een mooie ochtend op de fiets te springen, en er pas in Praag weer af te stappen. Pieter Bon geniet van elke uitdaging. De redactie van Tillywood, ook niet vies van een uitdaging, liet Debby dertien vragen bedenken en stuurde haar daarna de (Spoor-)laan uit om deze bon vivant het vragenvuur na aan de schenen te leggen…

01 - Je staat bekend als een kleurrijk type. Hoe ben je dit geworden? “Ik denk dat de meeste geïnterviewden even stilvallen bij deze vraag. Het is namelijk verschrikkelijk moeilijk om precies te omschrijven wie of wat je heeft gemaakt tot wie je bent. Aan de ene kant ben ik directeur van de Fontys Academy of Creative Industries. Aan de andere kant blijf ik, ook na dertig jaar, nog steeds intensief bezig met een andere vorm van creativiteit: muziek. Ik maak studenten vaak duidelijk dat ze pas beseffen waarom ze iets gedaan hebben, op het moment dat ze terugblikken. Ik was zeventien toen ik naar Tilburg kwam om psychologie en onderwijskunde te studeren. Maar mijn echte passie was muziek. Ik wilde muziek maken! Muziek was alles voor me. Studeren was maar bijzaak. Maar uiteindelijk heeft die studie er wel toe geleid, dat ik deze fantastische baan heb gekregen. Dit kon ik natuurlijk nooit bevroeden toen ik als broekie van zeventien met mijn gitaartje naar Tilburg kwam. Terugkijkend, begrijp ik goed waarom ik nu directeur van de Academy for Creative Industries ben: hier komen alle dingen die ik gedaan heb, bij elkaar; psychologie, onderwijs en muziek. Door alle ervaringen -zowel nationaal als internationaal- die ik in de loop der jaren heb opgedaan, ben ik geworden wie ik nu ben. Vanaf 1987 draai ik internationale projecten. Momenteel loopt er een in Ethiopië. Die buitenlandse projecten hebben mij ook voor een deel gevormd. Die hebben van mij een echte reiziger gemaakt. Ik ben dan wel een directeur maar ik ben totaal niet geschikt om lang achter een bureau te zitten.”

dergelijke momenten realiseer ik me, dat het net lijkt alsof ik een baan heb. Ik heb altijd zoveel mogelijk geprobeerd om mijn leven in te vullen met mijn vrouw Anita, mijn paard Vladimir en de dingen die ik doe. Privé en werk zijn bij mij niet van elkaar gescheiden maar juist met elkaar verweven. Alles vormt één geheel.”

04 - Wat drijft je om een fietstocht naar Praag te ondernemen? “Ik zeg nu wel dat werk en privé in elkaar moeten overlopen, maar tijdens vakanties heb ik daar wel problemen mee, hoor. Dan ben ik vaak totaal ontregeld. Ik ben geen toerist of vakantieliefhebber in de zin dat ik een rustig oord zoek of op een strand wil liggen. Maar ik besef me ook terdege dat het schoolseizoen op een gegeven moment is afgelopen en ja, dan moet je toch wàt…. Ik fiets graag. En veel! Maar geen georganiseerde fietstochten. Nee, ik spring gewoon op dat ding, begin te fietsen en dan zie ik wel waar ik beland. Vorig jaar was dat Berlijn en dit jaar dus Praag. Berlijn was overigens wèl gepland; ik heb daar in het verleden met Tom America (MAM) een aantal concerten gegeven. En in Praag heb ik ooit twee jaar gewerkt. Het ging me in beide gevallen overigens níet om de stad, want die kende ik al. Nee, het ging mij puur om de weg er naartoe. Het ging me dus niet om het doel maar om de reis. De jacht is mooier dan de vangst. De uitdaging om in tien dagen naar Praag te fietsen geeft me veel meer voldoening dan het uiteindelijk verblijf aldaar. Tijdens zo’n reis doorloop ik verschillende fasen. Zo zijn er momenten waarop ik verschrikkelijk afzie, maar ook ogenblikken van totale euforie. Dat werkt louterend. Heerlijk!”

02 - Wat doe je in Ethiopië? “Ik adviseer daar universiteiten in het kader van onderwijsontwikkeling. Ik doe dit op het gebied van rechtenstudies en economische opleidingen. Ik kom er zo’n twee keer per jaar en ben daar nu drie jaar actief. Afrika boeit me enorm; de ruwheid en de culturen zijn er fascinerend. Ook daar verdiep ik me in. En ja, dat is dus ook weer een uitdaging voor mij. Ik ben ook een verzamelaar. Niet van goederen maar van ervaringen. Ik probeer zoveel mogelijk dingen mee te maken, die echt bij mij passen. Nu -op mijn 54stekomt er een aantal punten bij elkaar en beleef ik, met al deze verzamelde ervaringen, een soort doorstart.”

03 – Hoe combineer je alle dingen die je doet met je privéleven? “Werk en privé moeten, mijns inziens, in elkaar overlopen. Ik probeer mijn leven holistisch aan te pakken; ik tracht het zoveel mogelijk één geheel te laten zijn. Het komt wel eens voor dat ik -meerdere keren per week!-, drie tot vier keer naar Fontys ga. Op

05 - Is Fontys ACI ‘jouw kindje’? “Gevoelsmatig ligt het heel dicht bij me. ACI is mijn hart en ziel. Maar ik ben puur beleidsmatig met de academie bezig. Ik zie een richting en ik bepaal vervolgens, voor een groot gedeelte, hoe deze zich moet ontwikkelen. De keuzes die ik in het verlengde hiervan maak, bepaal ik niet alleen. Dat doe ik samen met een heleboel andere mensen. Je zou kunnen zeggen dat ik voor zowel de visie als voor de strategie verantwoordelijk ben. Maar dit is managementtaal. Het draait om de richting die wordt uitgezet en de keuzes die aan de hand hiervan moeten worden gemaakt. Ik ben wèl de eindverantwoordelijke; ik hak de knopen door. Ik wil dat we met z’n allen ‘eigenaar’ van de academie zijn. Met de nadruk op de studenten. Het is ‘wíj zijn de academie’ en dus níet ‘ìk ben de academie’. Gevoelsmatig eigendom vind ik heel belangrijk. Betrokkenheid vind ik in dit kader te vaag geformuleerd. Je moet je absoluut een onderdeel van onze academie voelen. Als je dat niet voelt, dan heb je een heel groot probleem met mij want dat kan ik echt niet hebben. Het construct

TILLYWOOD

van de academie komt van mij. Ik heb veel gecombineerd met wat er ooit bij Fontys was. Daar heb ik iets nieuws van gemaakt en heb er vervolgens ook invulling aan gegeven.”

06 - Wat betekent Tilburg voor jou? “Veel, heel veel. Maar niet vanaf het begin; die betekenis is in de loop der jaren gegroeid. Dat heeft best lang geduurd. In eerste instantie was Tilburg de stad waar ik ging studeren en waar ik verder niets mee had. Waar mensen een zachte ‘g’ hadden en waar ze soms ‘gij’ tegen elkaar zeiden. Ik had er helemaal niets mee. Ik ben geboren in IJmuiden, getogen in Ede en kwam op mijn zeventiende naar Tilburg. Een stad in het zuiden van het land waar ik op een kamertje eenzaam zou gaan studeren. Niks meer. Niks minder. De muziek heeft me gered. Via de muziek begon ik Tilburg te ontdekken. Toen besefte ik: ‘Dit is het!’ Mijn ontmoeting met Tom America is voor mij, in dit kader, van cruciaal belang geweest. Maar ook de kennismaking met mijn -latere- vrouw heeft hier plaatsgevonden. Om een lang verhaal kort te houden: Tilburg heeft me alles geboden wat ik wilde hebben; liefde, muziek en natuurlijk ook mijn werk. De stad heeft me een uitvalsbasis gegeven waar vandaan ik de hele wereld kan bereizen. Wat dat betreft heeft ‘013’ me dus ongelooflijk veel gegeven. Daarom wil ik graag, met veel dingen die ik doe, iets teruggeven aan Tilburg. Ik zeg ook altijd dat de Academy of Creative Industries nooit ergens anders had kunnen ontstaan dan in Tilburg. En dat meen ik ook echt.”

bent. Ik zie dat in elk geval niet meer. Sommige buitenstaanders komen de stad binnen en zeggen dan: “Nou, nou! Dat ziet er niet uit!” Maar die weten vaak niet goed waar ze het over hebben. Kom hier eerst eens een paar jaar wonen! En kijk dan es goed om je heen! En doe mee met activiteiten! Daarna piepen ze wel anders. Neem nou een initiatief als Tillywood. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om studenten te laten ervaren/leren hoe een crossmediaal platform werkt. Ik ben ook heel blij dat Glamsterdam (Amsterdamse variant van Tillywood, red.) er bij betrokken wordt. Dit is bouwen! Creëren! Ondernemen! Fantastisch dat onze studenten dit nu ook ‘live’ kunnen ervaren!”

09 - Tillywood wordt een ‘favorite meeting place’ voor Fontys ACI-studenten. Wat is het belang van deze plaatsen? “We gaan hier nu beginnen met ‘favorite meeting places’. Het grootste deel van het vierde studiejaar gaat zich namelijk in de stad afspelen. Dus niet op de academie. De Fontys ACI is ergens achteraf, op een campus in het onderwijsgebied Stappegoor, gevestigd. Hier speelt ‘het’ leven zich natuurlijk niet af. Om dat echt mee te maken moet je in het centrum zijn; ‘on the spot!’ De stad is de nieuwe cohesie van mensen, de nieuwe sociale binding. Mensen voelen zich steeds minder verbonden met een regio of een land; daarom moeten studenten dus in het hart van de stad zijn. Om te leren uit de praktijk. En dus níet alleen om uit te gaan...”

07 - Waaraan ontleent de Fontys Academy for Creative Industries haar succes?

010 - Waar kunnen we in dit kader, behalve bij Tillywood, nog meer studenten treffen in de stad?

“We hebben een ongelooflijk sterke binding met de stad en met de partijen die hier actief zijn. Zo is -lang geleden- de directeur van 013 bij ons afgestudeerd. En was ook de creatief directeur van Mundial ooit een student van Fontys. Ik zie steeds meer grote en kleine evenementenbedrijven van ‘onze’ afgestudeerden in de stad. Ook zij leveren allemaal een bijdrage aan ons succes. Het ondernemerschap -en vooral het creatieve ondernemerschap!in Tilburg, is van doorslaggevende betekenis geweest voor het succes van de Fontys ACI. Wij kunnen onze studenten meteen een echte werkomgeving aanbieden. Wij hoeven voor hen dus geen fictieve projecten te bedenken met bijvoorbeeld de vraag hoe ze de organisatie van een groot wereldfestival of van culinair evenement aan zouden aanpakken. Niks daarvan! Ze zitten er gewoon middenin, als bijvoorbeeld Mundial of de Smaakkaravaan aan de gang zijn! Realtime! Hier sluiten onze studenten zich bij aan. Ze zijn soms zelfs, (mede-) initiatiefnemers. Hartstikke leuk. En leerzaam! Toch?!...”

“We geven momenteel les bij Theaters Tilburg. En ook in het vernieuwde Cinecittà. We gaan voorts nog in De Pont en in de NWE Vorst aan de slag. Dat doen we in principe voor de duur van vijf maanden. Daarna gaan de vierdejaars studenten op onderzoeksstage. Ze gaan dan bijvoorbeeld naar een van de 32 buitenlandse universiteiten waarmee we een uitwisselingsprogramma hebben. We blijven uiteraard steeds op zoek naar nieuwe ‘favorite meeting places’. We willen graag in de stad zitten; de ontmoeting met de stad hebben/houden. We hebben ook veel geleerd van ons ‘House of Creative Concepts’, in de Spoorzone. Studenten vonden het heerlijk om daar nieuwe gezichten te treffen; creatieve ondernemers! En ze bevonden zich daar natuurlijk ook in een heel andere omgeving dan de schoolse entourage die ze gewend waren. Ook deze nieuwe, uitdagende omgeving deed hen goed. In het ‘House of Creative Concepts’ vonden ontmoetingen plaats, die we op de campus nooit voor hen hadden kunnen organiseren. Uit al die ontmoetingen zijn diverse stageplaatsen ontstaan. En co-creatie. In een wereld waarin we nagenoeg alles met elkaar kunnen verbinden -zeker op digitaal gebied!- moeten we ons niet isoleren. We moeten juist volop in het maatschappelijke verkeer aanwezig zijn, want een betere leeromgeving is er niet.”

08 - Wat vind jij kenmerkend voor Tilburg? “We hebben niet zoveel kenmerkends in Tilburg. Maar dat is ook meteen ons grote voordeel! We hebben hier elkaar. Alles staat en valt met de mensen die hun schouders ergens onder zetten. In vergelijking met andere steden kunnen wij ons bijvoorbeeld niet laven aan fantastische architectuur of een prachtig historisch centrum. Waar we ons wèl in mee kunnen laten voeren, is de natuur om ons heen en de cultuur die we samen maken. De cultuur van Tilburg zit in de mensen. Dàt is typisch Tilburgs! Natuurlijk kun je ook om je heen kijken en opmerken dat het hier een zootje is. Maar, geloof me, dat zie je echt niet meer als je hier wat vaker of langer

TILLYWOOD

011 - Mis je iets in Tilburg? “Ha! Ha! Ik heb niet zo gek veel nodig, hoor! Dus ik mis hier eigenlijk niks. Toen de gemeente mij vroeg welk evenement Tilburg nog mist, zei ik: “We missen een evenement waarin we Tilburg laten zien.” Dit is de reden waarom wij, als academie, het initiatief hebben genomen om het stadsfestival ‘Nu en Straks’ te organiseren. Hierbij draaide

Interview

alles om de kwaliteit van ons leven. Het motto was: ‘Iedereen heeft recht op geluk.” We wilden dat de Tilburgers aan elkaar lieten zien, hoe ze omgaan met de kwaliteit van hun leven en wat ze doen om deze te behouden en zelfs te verbeteren. En hoe gaan we met voeding om? Wat eten we zoal in de stad? Hoe gaan we met onze ouderenzorg om? En hoe met sport en bewegen? Leven we wel gezond in onze stad? Tilburg heeft zich enorm ingezet voor het begrip ‘social innovation.’Dat is een proces. Middels ‘Social innovation’ zouden we de kwaliteit van ons leven kunnen behouden en zelfs verbeteren. Als we hier zoveel aan ‘social innovation’ doen, moeten we het ook echt laten zien, vond ik. Je moet het resultaat laten zien van hetgeen waar we nu met z’n allen aan werken. Tonen dat we het goed hebben in onze stad en dat we het ook goed willen houden. Dit heeft met het milieu te maken, met infrastructuur, met cultuur en ook met onze vrijetijdsbesteding. Het heeft eigenlijk met alles waar we ons mee bezig houden, te maken. En dàt moesten we aan elkaar laten zien! Ik vond dat we dit veel te weinig deden. Dàt miste ik. En dat betekende niet alleen navelstaren met Tilburgers onder elkaar. Nee, daar hoorden ook mensen ‘van buiten’ bij! Bij ‘social innovation’ moet je jezelf altijd afvragen wat er nu precies veranderd is en of dat ook daadwerkelijk een verbetering heeft opgeleverd. Heeft het ons echt vooruit geholpen?...”

012 - Hoe kunnen we onze stad nog beter maken? Een stad verbeteren, doe je samen. Hier kunnen burgers veel in betekenen. Zo moeten we minder snel naar de gemeente wijzen.

Er moet meer eigen initiatief worden ontplooid, als we vinden dat ergens iets mankeert. Of als er ergens iets ontbreekt of iets aan verbetering toe is. Ik vind dat de burgemeester en de wethouders hun rol in deze ook steeds beter oppakken. Het lukt hen steeds vaker om op afstand blijven, bij de ontwikkeling van allerlei nieuwe initiatieven.

013 - Welke ambities koester je nog? Over dit soort zaken denk ik na terwijl ik fiets. Daar is zo’n tiendaagse fietstocht naar Praag ideaal voor! Ha! Ha! Op muziekgebied wil ik graag -op korte termijn!- een nieuwe clip opnemen. En ik ben ook van plan om weer iets met Apex Aurilliuz te gaan ondernemen. Apex is een rapper waarmee ik, niet zo lang geleden, heb opgetreden en een single heb opgenomen. Die samenwerking is overigens niet zo verwonderlijk, hoor, ik zoek graag nieuwe muzikale wegen. Ik voel me muzikaal steeds beter in vorm. Ik wil me ook heel graag verder ontwikkelen; nieuwe grenzen verkennen. En wat Fontys betreft… Zo’n academie is natuurlijk nooit echt ‘af’. We hebben straks 2500 studenten. Veel, ik weet het. Maar de omvang is nooit een doelstelling geweest. Inhoud en kwaliteit daarentegen, zijn dat wèl. We blijven voortdurend op zoek naar verandering, vernieuwing en verbetering. Ik ben nog lang niet klaar met ‘de’ academie! Ik ben bij Fontys altijd min of meer een buitenbeentje geweest en daarom ook vaak met argusogen bekeken. Maar ze hebben me wel de vrijheid gegeven om te doen wat ik wilde doen. En dat heeft Fontys -gelukkig!- ook al aardig wat opgeleverd.” o

TILLYWOOD

Elektrisch violiste Danielle van Berkom Tekst: Pieter Zee | Fotografie: Loe Beerens

Het gebeurt niet vaak dat iemand met een succesvolle carrière terugkeert naar de schoolbanken. Danielle van Berkom is zo’n uitzondering. Met haar virtuoze vioolspel heeft zij -wereldwijd!- al velen in vervoering gebracht. Momenteel volgt ze een opleiding aan de Fontys Academy for Creative Industries in Tilburg. Tillywood, altijd geïnteresseerd in verrassende wendingen, stuurde Pieter Zee -expert op het gebied van naadjes en kousen!- op pad om alle ins en outs van deze move te achterhale “Ik was pas drie of vier jaar toen ik besloot dat ik muziek wilde gaan maken”, begint ze haar relaas: “Vroeger werden er rond kerst veel kerstconcerten uitgezonden. Ik weet nog dat ik voor de tv stond en een violiste zag spelen. Ik was dan ook heel blij, dat ik meteen op muziekles mocht.” Kinderen die zo vroeg met muziek beginnen, hebben vaak ouders die ze hen ‘die richting op hebben geduwd duwen’. Bij Danielle was dit echter niet het geval: “Nee, absoluut niet”, zegt ze met klem: “Het komt echt helemaal uit mijzelf. Mijn familie is niet heel muzikaal. Die heeft zich dus ook niet veel met mijn muziek bemoeid.” Op haar dertiende, ze had de beginselen van het vioolspel net onder de knie, kwam Danielle tot het besef dat ze het roer om wilde gooien: “Ik wilde niet de klassieke kant op, maar meer die van de moderne muziek. Zo’n tien jaar geleden, bestond de elektrische viool nog niet. De eerste violiste die hiermee kwam, was Vanessa-Mae. Zij deed hier heel bijzondere dingen mee. Ze vermengde klassieke muziek met pop en rock. Dat inspireerde mij.” Hoewel de elektrische gitaar al heel lang niet meer weg te denken is uit de muziek, is de elektrische viool dus nog relatief onbekend. Dit komt omdat het nog steeds een controversiële keuze is, vertelt Danielle verder: “Volgens sommigen doet dit instrument afbreuk aan de klassieke schoonheid van de traditionele viool. Er gaapt dan ook een enorme kloof tussen de klassieke viool en de moderne variant. Toen ik aan het conservatorium wilde gaan studeren, was de elektrische viool nog taboe. Geen enkele opleiding durfde deze ‘uitdaging’ aan. Sterker nog: de elektrische viool wordt door velen nog steeds niet als een klassiek instrument gezien. Het taboe is dus, tot op de dag van vandaag, nog steeds niet doorbroken.”

Holland’s Got Talent Ondanks de teleurstelling vanwege het feit dat ze ‘dus’ niet naar het conservatorium kon, bleef Danielle in haar droom geloven. Tijd om lang te treuren had ze sowieso niet want er kwam in die periode heel wat op haar pad. Zo nam ze, op haar negentiende, deel aan de populaire talentenjacht ‘Holland’s Got Talent’. “Mijn vriendinnen zeiden: ‘Als jij je niet aanmeldt, dan doen wij dat voor je!’ Dus toen heb ik dat zelf maar gedaan. Ik weet nog dat ik het doodeng vond. Desondanks kwam ik glansrijk door de eerste ronde. Daarna werd er een extra ronde ingelast en toen vloog ik er helaas uit. Maar ik heb wel mooi de laatste dertig gehaald. En dat

TILLYWOOD

vind ik nog steeds niet slecht, als je bedenkt dat ze dat jaar een paar duizend aanmeldingen hadden gekregen. Het was al met al een heel bijzondere ervaring.” Het bleef echter niet alleen bij een bijzondere ervaring. Sterker nog: het balletje kwam nu pas aan het rollen! De ogen van Danielle beginnen onmiddellijk te fonkelen: “Die twee optredens hebben mijn leven veranderd”, zegt ze: “Ik werd kort daarop door iemand van een bedrijf in Nice benaderd. Ze vroegen of ik het leuk zou vinden om op feesten van grote bedrijven en miljonairs te spelen. Het contract lag zelfs al klaar! Die kans heb ik natuurlijk niet laten lopen. Ik werd wel verplicht om in Nice te gaan wonen. Dat was erg spannend. Ik had nog nooit gevlogen. Ik had zelfs nog nooit professioneel viool gespeeld. En die mensen kende ik ook nog niet. Maar goed, ik ben naar Nice gevlogen. En een dag later heb ik dat contract getekend. En een paar dagen daarna, ben ik met mijn studie gestopt. Vanuit Nice ben ik -als onderdeel van het duo ‘Electra Girls’-de hele wereld overgevlogen.”

“Die twee optredens hebben mijn leven veranderd” Fontys “Ik heb de afgelopen jaren ook veel ‘corporate events’ gedaan”, vervolgt ze haar verhaal: “Dit klinkt heel interessant maar in mijn geval hoefde ik alleen maar lief te lachen en wat rond te huppelen. In een kort rokje…Wel leuk, hoor. Maar ik wil dit natuurlijk niet m’n hele leven blijven doen.” Dus besloot de goedlachse violiste weer te gaan studeren. Haar keus viel op Fontys. “Ik was inmiddels professioneel violistegeworden”, zegt ze: “Ik reisde de hele wereld over. Maar ik wilde meer. Ik wil niet de rest van mijn leven op het podium staan. Ik wil professioneler zijn, mijn netwerk uitbreiden en zien waar de rest van mijn toekomstmogelijkheden liggen. Ik wil bijvoorbeeld ook àchter de schermen kunnen werken. Of me met de productie bemoeien. Maar ook de zakelijke kant boeit me enorm.” Het is dan ook niet zo verwonderlijk, dat Danielle nu International

Cultuur

Event Music and Entertainment Studies, kortweg: IEMES genaamd, studeert. Door een speciale regeling krijgt ze de ruimte om zich, naast haar studie, ook als artiest te blijven ontplooien. “Ik heb in principe een normaal rooster”, licht ze toe,: “maar mijn docenten houden rekening met mijn drukke schema. Als ik colleges mis, wat nogal eens gebeurt, dan moet ik zelf zorgen dat ik alles bijtijds bijwerk. Gelukkig zijn mijn docenten heel flexibel. En hulpvaardig!”

De toekomst Hoe ziet Danielle haar toekomst? Ze denkt even na. Een lichte frons

in haar voorhoofd. Dan zegt ze: “Momenteel ondersteun ik de band Kovacs van zangeres Sharon Kovacs. Zij heeft echt een dijk van een stem. De muziek die zij met de band maakt, is heel mysterieus en heeft Arabische invloeden. Daar past mijn elektrische viool heel goed bij. Ik hoop hier nog lang mee door te gaan. Wat er hierna nog allemaal in het verschiet ligt, weet ik niet. Er kan zomaar weer iets op mijn pad komen waardoor ik Brabant ineens weer moet verlaten.” Een snelle blik op haar horloge leert haar, dat we het gesprek moeten beëindigen. We nemen afscheid. Daar gaat ze. Ik weet nu één ding zeker: Clouseau had gelijk… o

TILLYWOOD

Tekst: Joselien van Tilburg | Fotografie: Karin van Berkel

Gullie zult nie geleuve wètter bij ons gebeurd is! Onze Pierre had op zun werruk unne près gewonne. Hij mocht mee twee man ut eten bij Manana en daornao naor de Schouwburg. Hij kwam himmel blij aachterom gefietst mee zun brooikustrommel onder zunne pakkendraogert. Nou moette wete dèk nog nooit in de Schouwburg gewist ben. Ik denk aaltij dè dè allin veur sjiek volk is. Ze hadden hum van de zaok un blaoike meegegeven waor ut programma instond. Hier konden wij dan ut kiezen. Mar dè viel dus nie mee... Nie normaol wètter ammaol speult. Van ballet tot dieje wapperèr, ge wit wel: dieje googelèr mee zun haor aaltij in de wind. Van Jan Smit, die kan ik persoonlijk nie zien van de zeik, tot Paul de Leeuw. Vèīn ik ok niks aon, moet aaltij meesse in de zeik zette. Van Wibi Soerabaji, hij speult piano en verzaomelt Mickey mouzen tot de Jantjes. Van Karin Bloemen, ik hou wel van vrouwen die dikker zèn dan ik, tot Marc-Mari Huijbregts. En daor wouw ik heen! Dès unne Tilburger die jaoren mee unnen heugevelttegel op zunne kop gelōpe hee. Hij is zo komisch. En nou speulttie saomen mee Marc Musters in n echt Tilburgs stuk; Meepesaant. Mar ik had pech, want da was pas in 2015. Dus wij wir verder kèīke en ineens zaag onze Pierre ut. De Sound of Music.. Diejen film hèk zo dikkels gezien. Ik kan alle liedjes meezingen. Krèg nog kieppevel ak aon al die jong op dieje trap denk. De kaortjes wèrre geregeld, ik waar me toch n partij nerveus. Hak nog gauw onze Pierre zun pak ut de mottenballen gehaold en būīte gehangen om te luchten. Zelluf waar ik mee ons Bep naor de stad gewist veur un schōn tijgerjurkske mee bijpassende lèrzen. Volgens ons Bep kon ik er zo mee in de Prive. Dn aovond veur de Schouwburg waar ik mee m’n krulspelden in naor bed gegaon. Dè doe verrekus zeer, mar dès dn enige manier dè mun haor nie uitzakt. Eindelik wast dan zover. We wèrre mee dn taxi opgehaold en as irste naor Manana gebracht. Kende gullie dè? Is n Spaans restaurant in de Zwaonstraot waor ge ammaol van die klèīne gerechtjes kunt bestellen. Volgens mèn zaat daor vruuger in dè straotje de Revolution en laoter The Bar. Mar zo oud zèdde gullie nog nie denk... Ut zaag er van binnen kai gezellig ut en t was er best druk. Diejen eigenaar hiet Toon Tapaz daocht ik. Onze Pierre lust nie zoveul, mar ik probeer aaltij alles. Dè kunde ok wel aon m’n kont zien. We hadden garnalen, biefstuk, kiep en gruuntes. T was heerlijk! D’r zaat me wel unne kwak knoflook in. Ik daocht nog, ak straks boer lee de veurste rij van de Schouwburg op aopegaope. Uiteindelijk moessen we nog opschiete. Onze Pierre īt zo langzaom, omdè zun gebit nog steeds nie himmel goed blèft plakken. Mar goed, dezelfde sjauffeur braocht ons naor de Schouwburg. Toen we naor binnen liepe viel munne meule open. Wè zaag dè er schōn ut. Ge kwaamt via unne hillen lange trap boven. Daor stond un mèske veur oewe jas. Ik zeg nog, ge verliest um nie hè. Ik moet um mèrregu terug sturen naor de Wehkamp. Ut kaortje zaat nog aon munne mouw. Dr was zat vollek! Veur de show kregen we nog n glaoske bubbels en toen mochten we de zaol in. Ge heurt zonne harde gong en dan gaon de deuren open. Is wel iets veur bij ons thūīs. Die van mèn is zo dōōf as unne kwartel. Mar goed ik dwaol wir is aaf.. Wij zaatte bekaant veuraon. Ohh ik kon ut me toch goed zien. Ik heb genoten. Heb wel n paor keer onze Pierre unnen douw moeten geven omdettie zo hard aont snurken was. Aachter mèn zaatte ze dn hillen tèd te laache. Ik weet nie waorom en heb er ok nie veul over gezeet. We hebben unne top aovond gehad! Toen we thūīs ware en ik veur onze Pierre de trap op liep om te bed te gaon vruug ie waorom er nog 2 krulspeldjes aachter op munne kop zaatte...... Nondejuu..., daorom moesse die meesse laachen. o Fotobijschrift

TILLYWOOD

Houdoe ammaol Foto’s rechts Joseliene van Tilburg veranderd in Tilly Woods

Tilly woods

TILLYWOOD

achtergrond

Goeie Meese De mensen van stichting Social Energy Tekst: Roland Samuels | Fotografie: Guido Koppes

Roy, Guus, Gers, Corry… We kennen ze allemaal; de levende visitekaartjes van onze stad. Tillywood blikt ook graag àchter de schermen. Wie zijn die harde werkers, de onbekende gezichten die ook hun steentje bijdragen om van onze stad onze trots te maken? Tillywood geeft hen graag een eigen podium om zich aan jou te presenteren. Licht uit en spot aan op onze Goei Meense! Woensdagochtend halftien. Het is nog rustig in buurthuis ‘In de boomtak’aan de Boomstraat. De radio speelt zacht en het koffiezetapparaat pruttelt vredig. Boven wordt dan al hard gewerkt; daar zitten, verdeeld over een paar werkruimtes, de vrijwilligers van PC-Restart -een computervraagbaak- en PC Consult; een onderdeel van PC-Restart. Klokslag tien uur melden zich twee, wat oudere, dames. Goed verzorgd. Pretoogjes. Ze stellen zich voor als Evelien en Silvia. De een wil leren skypen en de ander hoopt vandaag de ins en outs van het e-mailen onder de knie te krijgen.“Komt helemaal in orde”, zegt Mila, de cursusleidster. Zij is één van de tachtig vrijwilligers, die momenteel voor het –laagdrempelige- burgerinitiatief stichting Social Energy werken. Behalve van het reeds genoemde project, verrichten ook de medewerkers van RepairCafé, Energy Garden en Energy Café hun werkzaamheden uit naam van deze stichting. “Mijn laptop doet alweer niet wat ik wil!”, roept een man die met een laptop onder zijn arm de ruimte betreedt. Zijn blik spreekt boekdelen: hij is radeloos. Hij wordt meteen doorverwezen naar Joris. Joris heeft de leiding over PC-Restart. Samen met twee andere vrijwilligers, lost hij wekelijks veelcomputergerelateerde problemen van buurtbewoners op. “Vorig jaar september zijn we hiermee gestart”, zegt hij: “Het idee leverde ons meteen de Armoedeprijs op”,vervolgt hij glunderend. Aanvankelijk verrichtten Joris en zijn team hun werkzaamheden alleen op woensdagmiddagen. Maar door de grote drukte staan ze tegenwoordig ook elke dinsdag- en donderdagmiddag paraat. “Mila verzorgt elke maandag- en woensdagochtend het PC Consult”, gaat Joris enthousiast verder: “Iedereen die iets, of nog meer, over de bediening van een computer wil leren, kan bij haar terecht. Daarnaast geeft ze, op verzoek, softwarecursussen. Handig voor iedereen die aan de slag wil met programma’s als Photoshop, Facebook of Office.”

Energy Café Paula is betrokken bij Energy Café; het meest recente project van de stichting. Terwijl vanuit denaastgelegen ruimte een luid gejuicht opklinkt (Zou Silvia haar eerste e-mail hebben verzonden? Of heeft Evelien haar kleindochter in beeld gekregen?...) begint

zij met haar uitleg van het Social Energy-project: “Wij willen ‘ons’ wijkcentrum èn de huizen van de wijkbewoners, van zonnepanelen en energiezuinige LED-verlichting voorzien. We willen de zonnepanelen zelf, dus samen met de buurtbewoners, installeren. Op deze manier raken zij ook vertrouwd met zonne-energie. Dit zou een mooie eerste stap kunnen zijn naar energieneutrale wijkcentra in eigen beheer.” Met haar vingers trommelt ze op de witte mappen, die voor haar op de tafel liggen. Ze lacht. “Het klinkt misschien wat ingewikkeld”, gaat ze verder: “maar hierdoor zouden de exploitatiekosten van ons buurtcentrum echt enorm kunnen dalen. Op deze manier zou een duurzaam voortbestaan mogelijk worden.” Niet alleen het buurtcentrum maar ook de wijkbewoners zouden veel profijt van dit plan kunnen hebben. Paula: “We willen alle buurtbewoners vertrouwd maken met zonne-energie. Als ze ons idee omarmen kunnen ze straks, gezamenlijk, kostenbesparende zonnepanelen op hun woningen installeren.” Dan wijst ze op een oorkonde aan de wand. “Met dit idee hebben we vorig jaar de Duurzaamheidsprijs van de gemeente Tilburg gewonnen”, zegt ze: “Daar zijn we heel blij mee, want die geeft ons de kans om ons plan ook echt uit te voeren.” Wijkcentrum In De Boomtak is sinds augustus 2011 in zelfbeheer. Het wordt nu dus geheel gerund door vrijwilligers. De aankoop van het pand, door de Stichting Beheer en Exploitatie, is inmiddels bijna rond. Paula: “Zodra dat geregeld is, gaan we beginnen. We hebben inmiddels al tien vrijwilligers die mee willen doen, waaronder enkele ondernemers uit de wijk.” Het is de bedoeling dat deze groep een werkgroep gaatvormen, die het plan -samen met andere wijkbewoners- gaat uitvoeren. De benodigde keuring en de uiteindelijke aansluiting zal steeds door een erkende installateur uit de wijk worden gedaan. Dan steekt de man met de laptop ineens zijn hoofd om de hoek van de deur: “Hij doet het weer!”, roept hij opgetogen. “Goed zo, Dré”, reageert Paula onmiddellijk. Ze steekt haar duim op. “Hier doen we het voor. Prachtig, toch?”, zegt ze met een brede lach op haar gezicht. Vervolgens bladert ze snel door een van de mappen en zegt: “Weet je wat ook zo leuk is aan ons project? De mensen uit de wijk moeten het samen volbrengen. Hierdoor leren ze elkaar nog beter kennen.”

TILLYWOOD

achtergrond

Repair Café Henny is vrijwilligster bij Repair Café. Ze werkt op de naai-afdeling. De medewerkers van Repair Café repareren kapotte spullen die ze van wijkbewoners krijgen aangeleverd. Op dit moment heeft ze even niets om handen. En dus, zo luidt een ongeschreven wet van dit project, mag zeaan de bar een kopje koffie of thee gaan drinken òfdient ze één van haar collega’s de helpende hand te bieden. “Koffie graag”, zegt ze tegen de man achter de bar. Zo gezegd zo gedaan. Ze nipt voorzichtig van de hete bonendrank. Met de duim en wijsvinger van haar linkerhand veegt ze daarna met een snelle beweging over haar onderlip. Een flinke frons tekent zich af in haar voorhoofd.

“Het idee leverde ons meteen de Armoedeprijs op”

“Ik ben weduwe”, begint ze haar verhaal: “Ik zat veel thuis. Een vriendin van me vond dat maar niks. Zij kwam met het idee om es bij het Repair Café langs te gaan. Dat heb ik toen gedaan. En je ziet het; ik ben blijven hangen.” Dat die vriendin met dit idee op de proppen kwam was niet zo raar. Henny heeft in het verleden namelijk veel ervaring opgedaan met het repareren en herstellen van kleding en stoffen. Een keer per maand, op zaterdag, is ze van de partij. Dan helpt ze anderen met het maken en verstellen van kleding. Nu tuurt ze in haar lege koffiekopje. Korte stilte. De barman zet haar een nieuw voor. Henny kijkt verbaasd op. De barman knipoogt en gaat weer door met zijn werkzaam-heden. Rondje van de zaak. Henny lacht. Weer gaan haar vingers over haar lip. “Aardige mensen, hier”, mompelt ze: “Aardige mensen…”

Repair Café 013 is sinds oktober 2011 actief in Tilburg en heeft, in navolging van andere projecten van de stichting Social Energy, al diverse prijzen in de wacht gesleept. “Repair Café is gratis”, vult Henny aan: “maar vrijwillige bijdrages zijn natuurlijk altijd welkom. Het naaien vergt veel onderhoud; de naaldenverslijten, ik heb steeds weer garen nodig en ook mijn andere voorraden raken snel op. Knopen, ritsen, doekjes om gaten weg te werken... Alles raakt op den duur op”, licht ze toe. “Maar het draait natuurlijk niet alleen om het werk. Het gaat ook om de gezelligheid. Het gezamenlijke drankje achteraf is altijd heel leuk. En zo nu en dan hebben we een etentje. Dat zijn echte uitjes voor mij.”

Energy Garden ’s Middags heerst er een gezellige drukte in het wijkcentrum. “Ik vind het nuttig om samen bezig te zijn”, zegt een man aan de bar terwijl hij een zakdoek uit zijn broekzak opdiept en vervolgens luid zijn neus snuit. “Samen duurzaam tuinieren is ook heel leuk”, gaat hij verder: “Voor mij begint dit met het opruimen en winterklaar maken van de tuin.” De man die spreekt, heet Joop. Hij is, je raadt het al, als vrijwilliger aan Energy Garden verbonden. Dit is eenvan de tuinprojecten, waarin bewoners uit de bomenbuurt de handen ineen slaan om gezamenlijk groenten te verbouwen. De achterliggende gedachten van dit project: het delen van kennis, de onderlinge verbondenheid vergroten en –uiteraard- het stimuleren van het eten van gezond voedsel. Buiten passeert iemand op een scooter. Luid toeterend baant de onverlaat zich een weg over het fietspad voor het buurthuis. “Idioot!”, roept een van de biljarters terwijl hij de punt van zijn keu zorgvuldig met de pomerans bewerkt. Een andere bezoeker maakt gepikeerd een wegwerpgebaar. Joop daarentegen, laat zich niet van de wijs brengen door het roekelozegedrag van deze branieschopper. Hij gaat onverstoord verder: “ Ik vind het heerlijk om in de buitenlucht te werken. En samen krijg je veel meer voor elkaar dan alleen.” Social Energy beheert ook een groente- en fruittuin aande Tongerlose Hoefstraat. Die biedt een zinvolle dagbesteding aan cliënten van Amarant. De tuin is zo’n succes, dat zowel de grondoppervlakte als de bijbehorende kas inmiddels zijn verdubbeld. “Binnenkort starten we samen met Servicebureau Zuid een nieuw groots Energy Gardenproject”, meldt Joop op de valreep: “Ik hoop natuurlijk dat ik daar ook mijn steentje aan kan bijdragen.” Een bescheiden applausje klinkt. Joop glundert. Hij weet niet dat de man achter hem zojuist zijn zesde carambole op rij heeft gemaakt… o

TILLYWOOD

cultuur

Kleurrijke Kerst Klucht in 27, 28 en 29 december

Tekst: Astrid de wolff

Geen oubollig kerstgeneuzel dit jaar! Glitter! Glamour! Pailletten! En harde krullen à la ‘ons Royke’! De Kleurrijke Kerst Klucht (KKK) belooft spectaculair te worden. Gastheren Jeroen de Leijer en Nick Swarth laten je genieten van… Van… Ja, van wàt eigenlijk? Maar er mag gelachen worden! Tillywood -altijd in voor iets leuks- sprak het bejubelde kunstenaarsduo.

De Leijer & Swarth ken je misschien van hun spraakmakende 14 Kruiswegstaties. Voor de Kleurrijke Kerst Klucht hebben ze, in samenwerking met De NWE Vorst èn veel bekende Tilburgers, 14 nieuwe staties in het leven geroepen. Het belooft dus een bonte avond te worden met veel verrassende acts. Muziek, dans, film en toneel; alles passeert de revue.

Vette knipoog Jeroen licht alvast een tipje van de sluier op; ‘’Dragqueen CROW komt met een daverende act, Ulrike Doszmann danst een kerstboom en Els van Gorp -ja, die van Omroep Tilburg TV!- doet live verslag vanaf een buitenlocatie. En er is natuurlijk ook een tombola!’’ Het is duidelijk: de show gaat dus niet over de echte kruiswegstaties. Deze avonden draait het vooral om licht in de duisternis en geboorte na de dood. In tegenstelling tot de wijze waarop meneer pastoor hierover predikt, benaderen De Leijer en Swarth hun gepimpte staties met een vette knipoog.

kruis. We kwamen zelfs op het idee van tapdansende KKK-leden. Dit is zo absurd, dat het vanzelf leuk wordt.’ ’’Alles zal duidelijk worden in de voorstelling’’, voegt De Leijer, met zijn gezicht strak in de plooi, toe. Een boodschap? Nee, die is er niet. Swarth: “De toeschouwer pikt er uit op, wat hij er uit op wil pikken. En dat is goed. Zo hoort het ook. De KKK is af en toe gênant, pijnlijk, dan weer aandoenlijk en soms zelfs koddig; een beetje zoals Kerstmis dus. Of je het nu leuk vindt of niet, iedereen moet er wel wat mee.”

Gratis De Leijer & Swarth, muzikaal ondersteund door de huisband Klukkluk & de Klan, vermaken hun publiek met een gezellige en vooral ook prikkelende show. En omdat het feest is, krijgt iedereen een heerlijke ijspegel in zijn/haar glühwein! En zelfs de pauze is deze keer geheel gratis! Beleef het mee! o

Rafelrandjes Het duo werkt graag associatief. Swarth: ‘’Het ene beeld lokt vanzelf het andere uit. Hierbij sluiten niet alle beelden naaldloos op elkaar aan. Er blijven altijd rafelrandjes. Wij houden van die rafelrandjes. Er schuilt schoonheid in het onaffe; in de frictie. Licht, vuur, Kerstkind,

INFO: Kleurrijke Kerst Klucht Op 27, 28 en 29 december

Willem II straat 49 www.denwevorst.nl

TILLYWOOD

FASHION

FashionTwins proudly present: Bjorn Kersten! De Tilburgse tweeling Nick en Niels Robben (24), beter bekend als dé Fashion Twins, worden ook wel de ‘Viktor en Rolf van Tilburg’ genoemd. Ruim twee jaar zijn zij nu bezig met modellenwerk. Zo hebben ze al diverse fotoshoots op hun naam staan en lopen ze regelmatig over de catwalk. In het bijzonder voor House of Byfield, het designerlabel van Carmichael Byfield. Een geboren en getogen New Yorker, maar al sinds 2008 wonend in Nederland. Nick en Niels zijn gespecialiseerd in shoots waarbij –hoe kan het ook anders-

een tweeling gevraagd wordt, maar ze zijn tevens apart te boeken. Ook heeft de tweeling aan videoclips meegewerkt, zoals die van de band Time Bandits. Zelfs in de VS zijn ze bezig hun naam te vestigen via shoots in enkele grote bladen. Gewapend met hun kennis van mode en hart voor het vak, interviewen zij exclusief voor Tillywood mensen die ertoe doen binnen de fashion scene. In deze editie: aanstormend ontwerptalent en Tilburger Bjorn Kersten (24). Hij heeft onlangs zijn nieuwste collectie geshowd op de catwalk van de London Fashion Week.

TILLYWOOD

Tekst: Susanne Te Lintelo | Fotografie: Bas van der Burgt - Arrien van Vliet - Heike Suhre

Modeontwerper Bjorn Kersten is hot! Ondanks zijn jeugdige leeftijd, heeft hij onlangs zijn Diamonds Collection mogen showen tijdens de befaamde London Fashion Week. Tillywood weet graag van de hoed en de rand en stuurde daarom Nick en Niels, de FashionTwins van Tilburg, op Bjorn af om hem het hemd van het lijf te vragen…

Van kleins af aan wilde Bjorn al iets met mode doen: ‘’Ik was altijd prinsessen aan het tekenen en jurken aan het schetsen. Ik voel de en leefde toen al fashion.” Het is dan ook niet verwonderlijk, dat hij uiteindelijk voor de opleiding Fashion & Design aan het Bossche Koning Willem I College koos. En vanaf dat moment ging het snel met de carrière van de modebewuste duizendpoot. Winnaar ‘’Je hebt stage mogen lopen bij Addy van den Krommenacker. Hoe ben je daar terecht gekomen?’’, vraagt Nick. Tijdens zijn studie heeft Bjorn meegedaan aan het NCRV-programma Xperience. “Alle modestudenten van Nederland mochten aan de casting meedoen. De drie besten werden geselecteerd’’, zegt Bjorn: ‘’De winnaar zou een half jaar stage mogen lopen bij topcouturier Addy van den Krommenacker. En dat werd ik dus.’’ Tijdens zijn stage heeft hij aan vele facetten van het vak mogen ruiken: “Ik heb onder meer paspoppen gekleed, jurken bij klanten afgeleverd, maten opgenomen en zelfs achter de schermen meegeholpen tijdens de Amsterdam International Fashion Week. Het was echt een heel leerzame periode.” Zijn geslaagde televisie-optreden in Xperience, smaakte naar meer en daarom meldde hij zich, een paar jaar later, ook aan voor programma Project Catwalk. ‘’Hoe was je ervaring bij Project Catwalk?’’ vraagt Niels. ‘’Toen ben ik maar vierde geworden”, zegt Bjorn. En voegt daar meteen aan toe: “En in die periode was ik nota bene al afgestudeerd…” Het tegenvallende resultaat van zijn deelname aan Project Catwalk, was voor hem geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten. Sterker nog: niet lang hierna ontwierp Bjorn zijn eerste collectie: Magic Beauty. “Hierbij draaide het om een samensmelting van twee culturen: Dutch Fashion meets Marokko’’, licht hij toe. Deze collectie heeft hij mogen showen tijdens de Dutch Event Week in Marrakech.

Tegendraads Veel jonge designers hebben een bekende couturier als inspiratiebron. ‘’Wie is dat voor jou?’’ vraagt Niels. ‘’Ik heb geen levend voorbeeld”, zegt Bjorn. “Ik ben m’n eigen inspiratiebron. Ik laat me door alles om me heen inspireren. Het klinkt misschien arrogant maar ik ben geen cliché-ontwerper. Dit uit zich vooral op de catwalk. Ik heb bijvoorbeeld niks met ‘de trends van het seizoen’. Als bijvoorbeeld blauw ‘de kleur van het seizoen’ is, zie je bij mij juist veel geel in de jurken. Ik ben best wel tegendraads.’’

TILLYWOOD

De ontwerpen van zijn hand zijn niet eigentijds: ‘’Voor mijn zijn Audrey Hepburn en Grace Kelly stijliconen. Ik houd van de jaren ’50.’’ Glinstering in zijn ogen. Brede glimlach. Desalniettemin heeft de jeugdige mode-expert nog geen tijd gehad om de grote Grace Kelly-tentoonstelling in paleis Het Loo te bezoeken. De tol van de roem... Voor zijn werk doet hij meestal een beroep op modellen waar hij vaker mee heeft gewerkt: ‘’Uit hen haal ik ook veel inspiratie”, verklaart hij zijn voorkeur: “En ik weet wat ik van ze kan verwachten. Dat is prettig.’’

‘’Voor mij zijn Audrey Hepburn en Grace Kelly stijliconen. Ik houd van de jaren ’50.’’ Verrassingen Veel couturiers hebben een heel team achter zich staan. Niels: ‘’Jij doet alles zelf?’’ Ook op dit vlak onderscheidt de rebelse couturier zich van zijn collega’s: “Ik doe alles zelf: schetsen, patronen maken en noem maar op. Ik zit zelfs achter de naaimachine! Hierdoor is het allemaal erg arbeidsintensief. En erg tijdrovend. Een jurk -van begin tot eind- vergt gemiddeld twee dagen werk. “En dan sta ik ook nog vaak -met naald en draad!- backstage bij de catwalk, om snel nog even laatste veranderingen aan te kunnen brengen, als ik dat nodig vind.” Hij deinst er zelfs niet voor terug om vlak voor aanvang van een show, ook nog snel even een schaar ter hand te nemen: “Als ik op het laatste moment een jurk een paar centimeters te lang vind, dan moet-ie korter. Punt. Dit klinkt misschien gek want tijdens het ontwerpen en maken ervan denk ik natuurlijk steeds goed na, of alles klopt. Maar ondanks alle goede voorbereidingen, kun je zo nu en dan toch nog voor verrassingen komen te staan…” Zijn familie daarentegen, is een van de zekerheden in zijn leven. Nick: ‘’Je familie en vrienden zullen wel het allerbelangrijkst voor je zijn.’’ Bjorn: ‘’Absoluut! Ze steunen me onvoorwaardelijk in alle keuzes die ik maak. Maar ook hen zie ik, door mijn drukke werkzaamheden helaas erg weinig. ’’ Bijkomend ‘probleem’ is, dat

Fashion

de getalenteerde ontwerper tegenwoordig in Tilburg woont en zijn familie in Limburg. “Maar ik heb ook een lieve partner, hoor”, voegt hij er snel aan toe: “Aan hem heb ik ook veel steun.”

“Ik ben geen clichéontwerper” Geen nieuwe Valentino ‘’Zien wij jou over een paar jaar als de nieuwe Valentino of Karl Lagerfeld?’’, vraagt Niels. Bjorn schudt zijn hoofd. “Ik begrijp dat veel jonge couturiers dit doel nastreven”, zegt hij: “maar ìk blijf liever dicht bij mijn doelgroep. Het liefst wil ik over een aantal jaren m’n eigen couturewinkel hebben.” Op de vraag of hij ook al aan vestigingen buiten Nederland denkt, moet hij het antwoord

schuldig blijven. “Maar”, vervolgt hij: “ik denk dat ik tegen die tijd wel naar ’t Gooi ben verhuisd; daar wonen veel meer mensen die in mijn ontwerpen geïnteresseerd zijn.” Maar zover is het nu nog niet. Eerst moet zijn damescollectie goed bekend zijn bij de doelgroep: “Daarna ga ik pas aan andere dingen denken.’’ En hoe dan verder? Korte stilte. Dan zegt hij: “Waarschijnlijk zet ik daarna een accessoirelijn op; van juwelen tot tassen en misschien ook nog schoenen.’’ Bjorn gaat in de toekomst dus voor het totaalplaatje. En al dat moois zal in zijn winkel(s) worden aangeboden. ‘’Vrouwen houden van ‘the whole package’, legt hij uit: “Dat totaalpakket wil ik hen dus ook graag aanbieden. Eventueel zelfs met een kapper en visagist. (Lachend) Ja, die krijgen ook een plaatsje in de winkel…” ‘’Geen ambitie voor een mannenlijn?’’, vraagt Nick. Die ambitie heeft de succesvolle ontwerper niet: “Nee, dat zou een van de laatste dingen zijn, die ik zou doen. Dan zou ik nog eerder een kinderlijn ontwerpen. De moeders uit mijn doelgroep willen hun kinderen ook graag goed kleden. Hier zit dus veel meer potentie in, dan in een mannenlijn. Mannen zien er wel graag goed uit maar geven hier niet zo snel veel geld aan uit. Helaas…’’ o

TILLYWOOD

Fotobijschrift

TILLYWOOD

FASHION

TILLYWOOD

Fotobijschrift

TILLYWOOD

FASHION

TILLYWOOD

Restaurant Monarh Parel van de Rooi Harten Tekst: Hans van den Dobbelsteen | Fotografie: Roy Klerks

Lunchen of dineren in stijl heeft een nieuw gezicht gekregen: toprestaurant Monarh. Hier kun je terecht voor gastronomisch genieten in een schitterend verbouwd historisch pand op loopafstand van het centrum.

Ruim 120 Jaar lang deed het klooster aan de Bredaseweg dienst als thuishaven van de missionarissen van Het Heilige Hart; beter bekend onder de naam Rooi Harten. Bedrijfsleider/gastheer Danny Kovacevic en zijn team hebben in twee jaar tijd de keuken van dit voormalig missiehuis omgetoverd in een oogstrelend restaurant, alwaar eenieder de smaakpapillen vorstelijk kan laten verwennen. Het team dat Kovacevic om zich heen heeft verzameld, bestaat uit chef-kok Paul Kappé, sous-chef Roy Klerks en maitre-sommelier Marijn Mulders. “We voeren de klassieke Franse keuken”, zegt Paul Kappé: “maar wel met invloeden uit de rest van de wereld. Klassieke gerechten dus, maar dan met een moderne twist.”

TILLYWOOD

Ambachtswerk Het smaakvol ingerichte restaurant, met een -state of the art- halfopen keuken, biedt plaats aan 60 gasten. In de ontvangstruimte, met een open haard, kan een aperitief worden genuttigd. En dan is er ook nog de ‘herenkamer’ met stijlvolle leren fauteuils en volle wijnrekken; hier kan een klein gezelschap -in een uitermate sfeervolle ambiance!terecht voor private-dining, een gezellige borrel en/of een besloten vergadering. Alle geschilderde kunstuitingen in Monarh, zijn van de hand van de bekende Tilburgse kunstenaar Rob van Trier. “Alles wat je hier ziet is ambachtswerk”, licht Kovacevic toe: “Dus ook de tafels, de stoelen, wijnkasten en zelfs de vloeren. Alles is door onze eigen timmermannen handgemaakt.”

Culinair

Huiskamergevoel Kovacevic is een tevreden man. “Absoluut!”, beaamt hij breedlachend. “Het restaurant is precies geworden zoals we het vooraf hadden bedacht”, zegt hij trots: “En ik ben natuurlijk ook heel blij met het team. Een echt topteam; jonge, ambitieuze mensen met veel ervaring in het restaurantwezen. Dat is vertrouwd; zowel voor mij als voor onze gasten.” Ondanks dat Kovacevic zijn zaak als hoogwaardig restaurant bestempelt, benadrukt hij dat het huiskamergevoel de boventoon moet voeren. “Onze gasten moeten zich meteen thuis voelen”, licht de gedreven ondernemer toe: “Zo loopt het personeel hier niet in formele zwartwitte kleding maar gewoon in kleurrijke outfits.” Waar heeft Kovacevic de inspiratie voor Monarh vandaan gehaald? Weer die lach. “Ik heb samen met mijn ouders restaurants in alle uithoeken van Europa bezocht. Die tripjes hebben me een schat aan ideeën opgeleverd. Bij ons draait het vooral om gastvrijheid en culinair genieten” Ook parkeren is voor de gasten van het restaurant geen probleem; Monarh beschikt over een ruime eigen parkeerterrein voor de deur.

Wat er wel op de kaart staat? Dat kun je vanaf 5 december zelf lezen want dan opent deze nieuwe aanwinst op culinair gebied, haar deuren. Restaurant Monarh ontvangt u met veel enthousiasme en passie. o

Openingstijden Maandag: gesloten Dinsdag: gesloten Woensdag t/m zondag: vanaf 18.00 uur (Keuken geopend tot 22.00 uur) Gesloten op: 24 december (kerstavond) en 31december t/m 2 januari Begin 2015: ook lunch vanaf 12:00 uur en elke dag geopend.

Europese wijnen Bij al dat genieten kan uiteraard een lekkere wijn niet ontbreken. Ook hiervoor ben je Monarh aan het juiste adres. Maitre-sommelier Marijn Mulders: “We hebben gekozen voor Europese wijnen. Allemaal van topkwaliteit, uiteraard. Gerechten kunnen gecombineerd worden met bijpassende wijnen die wij, puur op smaak, bij de betreffende gerechten selecteren. Deze wijnen staan niet op de kaart, omdat wij blijven innoveren met wijnen spijscombinaties.”

Info: Restaurant Monarh Bredaseweg 204-08 Reserveren/contact: 013-5365805 Facebook: facebook.com/restaurantmonarh

TILLYWOOD

Cultuur Column

Marcelle Hendrickx Overdagen Tekst: Marcelle Hendrickx

De spiegels herinner ik me het beste. Grote ronde spiegels met kleine ronde lampjes er omheen. En direct daarna komt de zoetzure geurmix van zweet, hars en haarspray. En dan is er geen houden meer aan. De beelden buitelen door mijn binnenwereld: gordijnen, spitzen, kostuums, gespannen lichamen, haarspelden, schmink (heel veel schmink), poeder en bebloede tenen. Ik was acht en ik stond in de coulissen. Mijn tante was professioneel danseres en ik mocht mee, het theater in. Ik stond aan de zijkant en proefde van iets waarvan ik dacht, droomde dat het mijn wereld werd. Ik was net begonnen aan mijn derde plakboek. Alles over dans en ballet knipte ik uit. Alexandria Radius en Han Ebbelaar waren mijn helden. Mijn tante stond op nummer drie. Ik had er alles voor over, ik zou het helemaal gaan maken.

“Mijn tante was professioneel danseres en ik mocht mee, het theater in” Helaas. Ik heb jarenlang getraind, geoefend, gerekt, en gestrekt. Uren, uren, overuren, overdagen heb ik er alles aan gedaan om die wereld te kunnen betreden, maar ik heb het niet gehaald. Ik was te klein. Toen ik jong was (ja ja) moest je minimaal 1.70 zijn om een klassiek danseres te kunnen worden. Het was al snel duidelijk dat ik die lat niet zou halen. Ik ben al jaren 1.63. Nu kun je er lang over discussiëren of 1.70 een terechte danwel een nogal arbitraire

meetlat is. En dat heb ik dan ook veelvuldig en zeer gepassioneerd gedaan. Zo gaat dat met meetlatten. Hun kunstmatigheid lokt van nature discussie uit. Gelukkig maar. Maar als ik eerlijk ben kan ik niet anders dan constateren dat ik niet alleen te klein maar ook gewoon niet goed genoeg was. Nu, 42 jaar later, ben ik in een hele andere wereld terecht gekomen. Sinds mei 2014 wethouder in Tilburg. Ik denk dat een buitenstaander mijn wereld nu de wereld van de politiek zou noemen. Ook een soort theater trouwens. Met veel terechte danwel arbitraire latten die nopen tot discussie. Gelukkig heb ik Cultuur in mijn portefeuille, dat dan weer wel. Sta ik toch weer in de coulissen. En terwijl ik daar sta zie ik dat ook in Tilburg cultuur maken betekent dat mensen uren en overuren en overdagen maken. Ik zie een paradijs aan ideeën, plannen, experimenten en mogelijkheden. Het is weliswaar een geschonden paradijs -er is veel wegbezuinigd- maar toch... Op alle domeinen binnen de kunsten is er talent, gearriveerde kwaliteit en ambitie. De uitdaging is om dat alles liefdevol te kunnen koesteren en met elkaar en de rest van de stad te kunnen verbinden. Ik ben ook wethouder Jeugd(zorg). Dus u snapt mijn droom. Zou het niet prachtig zijn als ergens in Tilburg een klein jongetje of meisje van acht, negen, tien ook geraakt wordt door de kunst, door de schoonheid van iets? Steeds weer en steeds weer een ander. Achter de schermen mogen kijken. Ruiken, voelen, luisteren. Nadoen, meedoen. Iets anders doen. Eigenlijk is het dan niet belangrijk of iemand daadwerkelijk kunstenaar wordt. Ook al zou dat prachtig zijn. Ik was niet lang en goed genoeg om de lat te halen. Maar ik werd meegenomen en raakte voor altijd geïnspireerd. Dat is wat telt. o

TILLYWOOD

“Het gedoe rond de Kruiswegstatie in de NWE Vorst verdiende geen schoonheidsprijs…” Uiteindelijk huist de kruiswegstatie van Nick J. Swart en Jeroend Leijer nu al bijna negen jaar in de NWE Vorst. Ooit gemaakt met de bedoeling dat het op straat zou staan, de weerstand was uiteindelijk zo groot, dat de beelden achter gesloten deuren zijn terecht gekomen. Dit is statie 12 van Horror Vacui | een docudrama in 14 staties.

WELCOME IN TILLYWOOD! Tilburgers willen geschiedenis schrijven Tekst: Suzan Fikke | Fotografie: Bob Driessen

Eens in de zoveel tijd zoemt het weer rond: “Het wordt tijd voor een debat over cultuur.” En dan gaan we zowel de rol van de overheid hierin, als die van kunstenaars en betrokken organisaties weer nader beschouwen. Tillywood blijft ook graag bij en stuurde tekstschrijfster Suzan Fikke op pad, om háár kunstje te flikken. Als kunstenaars in de stad een duidelijke visie willen, iedere dag in de krant wel ergens een verhaal verschijnt over het oude Tilburg en het lelijke nu. Woorden als identiteit, censuur, bezuinigingen, ondernemerschap en toekomst je om de oren vliegen. Dan wordt je nieuwsgierig. Tillywood ging praten met opinieleiders, maar ook met gewone mensen. Waar gaat het dan over, waarom wil je een visie, hebben we al niet genoeg geleuter om ons heen? We stelden deze vraag (en meer) aan Hendrik Driessen van De Pont en Jan Zobel van de NWE Vorst, mede namens zijn acht collega’s die samen de basisinfrastructuur beheren, zoals dat met een ambtelijk woord heet. Wie zijn dat? 013, Natuurmuseum, De NWE Vorst, Schouwburg Tilburg, Textielmuseum, Factorium, Concertzaal en Paradox. Met studenten die wegen zoeken om nieuw talent op weg te helpen, zoals Max de Beijer van Talent Meets Talent, met Joost

TILLYWOOD

Heythuizen van Incubate, met schrijvers en vrijdenkers in de stad en met gewone mensen die eigenlijk niets met cultuur hebben, zoals mijn overbuurvrouw. Met Gerard Otten van de Stadsgidserij en Gert Brunink, nachtburgemeester en bioloog. En ze bleken op één punt eensgezind: We willen onze eigen geschiedenis gaan schrijven. Tilburg en cultuur zijn twee handen op één buik. Er zijn hier dagelijks optredens en voorstellingen op allerlei gebieden. Daarnaast komen ook de liefhebbers van festivals en exposities ruimschoots aan hun trekken. Tilburgers houden van ‘feestjes’ en kunnen die ook goed organiseren. Carnaval, Incubate, Roadburn, het Driekoningenzingen en al die andere festiviteiten worden stuk voor stuk met passie georganiseerd. En dat stralen ze ook uit. Maar ook op kleinere schaal, zoals in garageboxen, kroegen en zaaltjes, is er veel te beleven.

cultuur Zelfs met onze beeldende kunst gaat het momenteel best goed; De Pont wordt natuurlijk goed bezocht, voor de galeries is de stad soms nog taai. Denk ook aan de artists in residence, die stukjes van hun werk achterlaten in de stad. Zoals Talissa Mehringer levensgrote kunstwerken heeft gemaakt op gebouwen in de stad op uitnodiging van Mundial. En de kunstwerken in openbare ruimtes, die één ding gemeen hebben: je haat het of je bent een fan. Zoveel mensen, zoveel smaken En voor elk wat wils, voor elke kunstvorm wordt wel ergens een workshop georganiseerd. En als je even geen zin hebt in een workshop, zou je ook kunnen kiezen voor een leuke wandeling -met gids-, een leerzame rondleiding of een bezoekje aan een (open) podium.

Deze keer draait het cultuurdebat, in eerste instantie, niet om de verdeling van subsidiepotten maar om het neerzetten van een beeld van de stad, waar we samen aan kunnen bouwen. Een heldere beeldvorming is namelijk van cruciaal belang. En daar ontbreekt het nu aan. We ontberen een heldere identiteit: wat wil de stad (zijn)? “Waarom blijven we hangen in lelijkheid?”, hoor je vaak. Er wordt veel over klimaat gesproken; er moet hard worden gewerkt aan een scheppend klimaat. En ook aan ruimtes en mogelijkheden om dit alles goed te kunnen faciliteren. Er is, daarentegen, géén behoefte aan een ‘kunstpolitie’. Het gedoe rond de Kruiswegstatie in de NWE Vorst verdiende geen schoonheidsprijs…

Talent

Welk beleid wordt er gevolgd als het om de toekenning van Tilburgse subsidies gaat? Waarom krijgt het ene initiatief wel geld en het andere niet? Ook hierover is vaak onduidelijkheid. “Benut je DNA”, wordt er in de wandelgangen gezegd. En ook: “Stel jezelf de vraag welke geschiedenis je wilt schrijven”. Onze stad is meer dan een mooi textielverleden met de misschien wel wat treurige Kruikenzeikers. Zeker, het zijn stuk voor stuk mooie verhalen. Maar waar blijven de verhalen uit de jaren zestig, over de literaire geschiedenis van onze stad, over de opkomst van De Stijl, de relatie tussen saxofoons en Tilburg en die over de wijnen en het goede leven? Zo gingen veel Franse wijnen via de kelders van Verbunt en Kerstens de wereld over, hielden veel Europeanen zich warm onder de scheerwollen dekens van AaBee en genoot de muziekinstrumentenfabriek van Kessels internationale faam vanwege de kwaliteit van haar instrumenten. Tilburg is al heel lang veel meer dan een optelsom van herdgangen.

Maar cultuur is meer. Cultuur is ook identiteit. Cultuur staat ook voor beleving. Maar helaas denkt niet iedereen hier hetzelfde over. Zo pleit Melle Daamen, directeur van de Amsterdamse schouwburg, ervoor dat alle landelijke kunstsubsidies voortaan naar onze hoofdstad gaan. Want, zo is de lijn van zijn betoog, liever één stad waar je alles hebt, dan over het hele land van alles wat. Hoezo Amsterdam? Er is niks mis met Amsterdam maar elke stad heeft haar eigen talent! Een goed Tilburgs voorbeeld hiervan, is het -onafhankelijke!- festival Incubate, dat met haar gedurfde programmering al tien jaar een groot succes is. Sterker nog: het is nu zelfs genomineerd voor de European Festival Award 2014! Van het Draaiend Huis tot AHJ Dautzenberg, van T.R.A.S.H. tot de Tilburgse Kermis en ga zo maar door.

Visie Waarom steekt ook hier dan toch steeds weer dat gezoem de kop op; die roep om een duidelijke visie met betrekking tot het fenomeen cultuur? Er gebeurt toch van alles? Omdat die visie er vanuit het gemeentehuis niet is, hoor je vaak. En die visie wordt hartgrondig verlangd, want steden met een helder verhaal worden doorgaans geassocieerd met steden die grote gebaren durven maken, die durven denken in stedenbouw, identiteit en kwaliteit. Maar juist op dit vlak gaat het vaak mis in Tilburg. Denk alleen al aan duidelijke bewegwijzering naar musea, afspraken over de functie/het gebruik van gebouwen, festivalterreinen en werkplaatsen; de lokale politiek heeft hier nog steeds haar handen vol aan. Met deze wetenschap komt het raar over als er ineens een groot gebaar moet worden gemaakt, waarmee de stad laat zien waar ze voor staat. Dit is voer voor de Tilburgse opinieleiders; de uitstraling van de stad als randvoorwaarde voor het laten slagen van het cultuurbeleid. De werkzaamheden in de Spoorzone en alle andere plannen in de binnenstad -met betrekking tot de gemeentekantoren, winkels en de voorgenomen verhuizing van de bibliotheek- maken het er momenteel allemaal niet veel beter op. Daarom moet juist nu de roep om een duidelijke visie worden gehoord. Want wat nu wordt neergezet, staat er over vijftig jaar nog.

Beeldvorming De verhitte cultuurdebatten ten spijt, zijn de forse bezuinigingen van de laatste tijd als een orkaan over ons kunstenlandschap getrokken. Nu de ergste stofwolken zijn opgetrokken, zien we dat er veel gezelschappen en initiatieven zijn verdwenen. Maar er zijn ook nieuwe bij gekomen. Het culturele veld heeft zich, ondanks alles, weerbaar getoond.

Irritatie Artistiek Tilburg heeft behoefte aan ruimte. Ruimte, die ook jong talent een permanent podium biedt. Zodat ook deze groep voldoende mogelijkheden krijgt om zich te laten zien èn ontwikkelen. Jong en oud moeten samen de benodigde identiteit creëren. Op opportunistische en/of romantische verzinsels zit niemand te wachten. Want hieruit komt Tilburg -vaak onterechtals intellectueel-arme stad naar voren. Onze stad is veel meer dan een arbeidersstad met grote, volkse evenementen. Het feit dat het intellectuele/kunstzinnige smaldeel van de onze stadgenoten niet wordt gezien als typisch Tilburgs -omdat dit geen recht doet aan de fictie van de noeste arbeider- wekt veel irritatie op. De grote diversiteit aan uitgaansmogelijkheden die onze stad biedt, komt op sommigen misschien chaotisch over. Maar niets is minder waar. Het zijn de bloedvaten die het warme hart van Tilburg op alle fronten kloppend houdt: Welcome in Tillywood! o

Ik ging naar Tilburg om de ring te zien. Als dagen vlogen ze voorbij, de auto’s & bussen. Het werd groen. Ik liep door, meerdere weken kwijt & toch geen spijt. U gaapt. U kijkt. De tijd verstrijkt. Het is precies wat het lijkt: u bent gezwicht voor het rode licht & wacht, verstoken van ín tune, doodleuk op de lente & het groen. Nick J. Swart en Sander Neijnens

TILLYWOOD

Tillywood art

Charlotte Molenkamp Mijn innerlijke ‘zijn’ zichtbaar voor een ander Tekst: Nathaly Heijne | Fotografie: Liek Naninck

Aan de keukentafel in de gezellige kleine keuken van haar royale villa aan de koningshoeven heb ik een openhartig gesprek met Charlotte Molenkamp over haar werk en leven als kunstschilder. Het statige onderkomen hangt vol met pronkstukken maar Charlotte zich niet spiegelt aan dit materiële bezit. Ze beperkt zich tot haar gevoel en haar passie voor schilderen. Op deze manier werkt ze ook: puur, vrij en intuïtief. “mijn missie is geslaagd als ik mensen kan emotioneren met het gevoel dat ik in mijn werk heb gelegd” Op de vraag ‘wat zie je?’ in de doeken van Molenkamp kom je bij het ene doek sneller tot een antwoord dan bij het andere. Toch kom je uiteindelijk op katten, mensen of bloementuinen uit. Dit zijn de feitelijke vormen die je vaak terug ziet keren in het werk van de Tilburgse kunstenares. Op de vraag ‘wat voel je?’ bij de werken van Molenkamp is het antwoord complexer en diepgaander. Waar het op neerkomt is dat haar gemoedstoestand op het moment van schilderen de expressiviteit van het doek bepaalt. Zo voel je als kijker meteen wat Charlotte van een bepaalde bloementuin vindt door de manier waarop zij de verf op het doek heeft aangebracht. Ook haar kleurkeuze van lichte of donkere kleuren weerspiegelt haar emotionele toestand. Deze donkere bloementuin, door Charlotte in een boze bui geschilderd, maakt haar soms nòg bozer. Met alle gevolgen van dien: ze schildert zo maar een dramatisch zelfportret met een strenge uitstraling of een kwade kattendans. Daarentegen maakt zij ook frisse zomerse bloementuinen en zachtaardige, toegankelijke portretten. Het is in ieder geval wel duidelijk dat Charlotte haar innerlijke zijn direct probeert weer te geven in een schildering en dat doet ze heel intuïtief. “Mijn missie is geslaagd wanneer ik mensen kan emotioneren met het gevoel dat ik in mijn werk leg” zegt Charlotte daarover.

Klodders en beweging Als je haar, soms immens grote, doeken ziet dan verwacht je eigenlijk ook een zeer pittige vrouw. Maar dat valt wel mee. Charlotte komt op mij over als een lieve, gevoelige vrouw die dicht bij zichzelf is gebleven. “Ik ben eigenlijk heel verlegen”, zegt ze met een voorzichtig glimlachje. Met elk contact met haar schilderdoek geeft zij direct uiting aan haar gevoel. De afstand tussen Charlotte en het linnen is de ene keer korter dan de andere maar het liefst houdt Molenkamp de afstand zo kort mogelijk. Deze is het kortst wanneer ze haar handen gebruikt bij het aanbrengen van de verf. Bij het schilderen gebruikt ze de beweging vanuit haar hele lichaam om vervolgens met haar hand, kwast of spatel de juiste toets op het doek aan te brengen. Het werk van Molenkamp is herkenbaar aan de bewegingen, de vormen van de schilderstreken, de heftige klodders en krachtige strakke, dan wel kronkelend getrokken lijnen met haar nagel in de verf. Charlotte vindt dit fysieke, deze

materialiteit en abstractie in haar werk heel belangrijk. Dit is opvallend omdat ze nog een klassieke opleiding heeft gevolgd aan de academie, waarbij je anatomisch moest kunnen tekenen en klassieke portretten moest kunnen weergeven naar de waarneming. Hoewel ze ook dit aspect beheerst, zien we dit niet terug in haar werk. Ze heeft wel veel aan de opleiding gehad. Charlotte zegt daarover: “Ik vind het toch wel fijn dat ik weet, ook al abstraheer ik een kop, hoe die echt in elkaar zit.”

“Mijn missie is geslaagd als ik mensen kan emotioneren met mijn werk” Stiekem aangemeld Lang geleden, in haar studentenperiode, nadat ze al drie jaar in Breda op de kunstacademie had gezeten, schreef Charlotte zich stiekem in bij de Academie in Tilburg. Haar vader Nico Molenkamp, ook kunstschilder, mocht dit in eerste instantie niet weten, omdat hij daar als docent werkzaam was. Ze werd aangenomen en kreeg vervolgens haar vader als een van de docenten. Hij volgde haar in stilte omdat hij bang was dat anderen zouden denken dat hij zijn dochter zou voortrekken wanneer hij zich positief uit zou laten over haar werk. Daardoor voelde zij zich soms wat onzeker. Later kreeg ze toch wel af en toe wat bevestigingen van hem. Charlotte deelde een tweetal bijzondere momenten met mij die zij dankzij haar vader beleefde op de academie: “Ik had geschilderd in de les bij een andere docent. Mijn vader liep na afloop van die les binnen bij zijn collega. Hij wees een van de doeken aan en zei “dat vind ik een goed doek.” Waarop zijn collega antwoordde: “Kijk en dat is nou jouw dochter.” “Zelf was ik op dat moment niet in het lokaal maar ik hoorde dit later van mijn docent.

TILLYWOOD

tillywood art

Een mooier compliment had mijn vader me niet kunnen geven.” Ook zei hij haar eens: “Blijf maar zo dicht mogelijk bij jezelf, dan onderscheid je je het meest van anderen. Want niemand kan zo dicht bij jou staan als jij zelf, dan zal jouw werk altijd uniek zijn.” Deze wijsheid werd haar levensmotto.

Inspiratie Charlotte haalt haar inspiratie grotendeels uit zichzelf, haar gemoedstoestand bepaalt de sfeer van haar doeken. Als vorm kiest ze, zoals gezegd, vaak tuinen, katten of mensen deze alledaagse onderwerpen die groeien en bloeien blijven haar altijd boeien. Het zijn dan vaak de mensen of dieren uit haar omgeving die uitkiest voor haar schilderijen. Dan klinkt er ineens gemiauw. Charlotte opent de deur van de bijkeuken en warempel, een grote, grijze, pluizige kat komt tevoorschijn. “Hij is hartstikke dement” zegt Charlotte terwijl ze de snorrende inspiratiebron optilt. “Als ik hem hier los laat lopen dan loopt hij overal tegenaan en weet hij niet waar hij is.” De dikke bozige snoet komt op me af. “Kijk eens.” Het dier gedraagt zich lief maar ik denk: “dat zal wel komen door zijn leeftijd.” Charlotte bevestigt mijn vermoeden: “Dat was me vroeger toch een doerak.” Ze verstopt de kat weer achter de deur en gaat verder: “Ik groeide altijd op in en rondom tuinen ook nu ben ik er weer door omringt, dus die natuur zit altijd wel in mijn hoofd en is een bron van inspiratie voor mij.” Charlotte’s man, pianist en componist Ad de Roij, vormt ook een inspiratiebron. “Soms speelt hij hier met vrienden en dan zit ik onderaan de trap lekker te luisteren.”

steeds doordrongen van de drang om te schilderen. Mijn zusje en ik hebben hem toen geholpen door hem zijn materialen aan te reiken. Op die manier is hij doorgegaan met schilderen totdat hij echt niet meer kon. En tsja toen was het met hem zelf ook snel afgelopen” vertelt Charlotte. “Ik weet niet of ik ooit ziek word”, besluit ze: “maar ik denk dat ik nog heel lang door zal gaan. Ik probeer van dag tot dag te leven en zolang me dat lukt blijf ik schilderen.”

“Niemand kan zo dicht bij jou staan als jij zelf”

Expo bij Etienne Gallery De expositie van het werk van Charlotte Molenkamp is nog tot 16 november te bezichtigen bij Etienne Gallery aan De Lind 38 in Oisterwijk. De expositie heeft geen thema. Charlotte: “Ja, dat willen ze altijd wel maar ik wil gewoon vrij gelaten worden.” o

Informatie Toekomst Op de vraag hoe ze haar toekomst ziet, antwoordt ze direct: “Ik hoop op een goede gezondheid”. Dan zwijgt ze weer even “Ik ben natuurlijk niet meer piepjong”, vervolgt ze: “maar dat voel ik me wel. Ik heb dan ook het idee dat ik nog heel veel ga doen.” Ze ziet nog steeds ontwikkelingen en verschuivingen in haar werk en wil nog lekker op die manier door gaan. Zou het ook kunnen dat ze op een gegeven moment geen zin meer heeft om te schilderen? “Geen zin meer?” herhaalt ze. Ze denkt even na over deze onverwachte vraag en antwoord dan: “Mijn vader kreeg op latere leeftijd een hersenbloeding en had toen bijna nergens nog zin in, maar juist wel in schilderen. Hij was halfzijdig verlamd maar desondanks nog

www.charlottemolenkamp.nl www.etiennegallery.nl Etienne Gallery De Lind 38 5061 HX Oisterwijk (NL) T. +31 (0)13 - 529 95 99 M. + 31 (0)6 - 53 89 05 81 info@etiennegallery.nl

Openingstijden 2014 woensdag t/m zondag

12.00 t/m 17.00 uur maandag en dinsdag op afspraak

TILLYWOOD

column

John Smid geeft wederom zijn ongezouten mening. Eerlijk, soms met een knipoog, en zeker het overdenken waard... Lees meer columns van John vind je op www.tillywoodmagazine.nl Tekst: John H. Smid | Fotografie: Dorinda V. Smid

Geen geheim van de smid “GELOVEN “! De commerciële TV-zenders, en overigens ook de “gratis”publieke omroepen, willen ons doen geloven, dat de vertoonde B- of Cfilm van dat moment mede mogelijk gemaakt is door, laten we zeggen, BECEL boter, of een of andere, vreemde afsplitsing van Unilever, AKZO, of wat dan ook. Sowieso de beste boter ooit, dat klopt ook wel, want zij zeggen het! Anti-slib-boter, zeg maar! Het beste voor hart en vaten, hoewel deze ziekten alleen maar zijn toegenomen, sinds deze gezonde uitvindingen uit de jaren ‘70, maar dit even ter zijde… Ook het wasmiddel “OMO”, dat 30 jaar geleden niet witter kon wassen dan wit, is in deze periode toch nog minimaal 15 keer verbeterd! en het kon toen eigenlijk al niet witter. Geloven we dit allemaal, nemen we dit allemaal voor zoete Pijnenburgkoek en kopen we dan ook dit product? Blijkbaar wel. Bij ons komt er niets meer in huis, wat mijn TV- film van één uur en veertig minuten zo versjteerd, door deze te verlengen met veertig minuten reclame, zodat ik liever de DVD bekijk. Of reclame, die spontaan op mijn laptop “oppopt”en mij wil doen geloven, dat ik toch echt “DOVE” moet gebruiken voor mijn huid. Ik heb inmiddels al één facelift achter de rug, dus misschien hadden deze proleten wél gelijk! Het spotje van, ik geloof, OB-tampons vind ik dan weer wel geloofwaardig. De menstruerende lieverd in kwestie kijkt zaadvragend naar een hele knappe man, onderhand spelend met het doosje OB, alvorens te vertrekken naar, waarschijnlijk, een zwembad of de wekelijkse tennisles. Of naar haar praatgroepje voor gesjeesde prostituees, vul maar in... Ik herkende hierin onmiddellijk het gedrag van mijn eigen vrouw, die in die eerste dagen van de cyclus niet te evenaren kroegentochten schijn te hebben, met de wildste nachten tot gevolg. Ik laat haar maar... Niks kwaaie zin dus, niks aspirientjes, gewoon een wilde nacht in de Tilburgse horeca, allemaal te danken aan dit genotspluggetje. Verder geloof ik niks en niemand meer, zeker niet meer, na mijn desillusie van sint Nicolaas. Jaren was ik voor de gek gehouden door mijn ouders, mijn oudere broer en zus. Ik was belazerd door

mijn eigen bloed, nota bene! Zeker wist ik, de zwarte handschoen ontwaard te hebben van Pietermanknecht, in onze woonkamer, juist voor het vallen van het strooigoed op het gesleten Perzische tapijt. (witte Pieten waren toen uit den boze en droegen deswege dan ook zwarte handschoenen). Mijn moeder vond het inmiddels welletjes en vertelde mij van het jarendurende bedrog. Ik was ook al twintig, dus het werd tijd! En nóg steeds weet ik zeker, die zwarte handschoen ontwaard te hebben, daar brengt niemand mij van af…. God weet, wat men ons allemaal nog meer wil doen “geloven”. Vooral de politiek heeft hiervan een handje. We zijn goedgelovig, we kunnen vaak ook niet anders en tegen beter weten in vertrouwen we deze “wijze”mensen dan maar, of politieagenten en rechters,pastoors, (want verzwijgen is ook een beetje jokken) die beroepshalve toch integer zijn en nooit mogen of zouden liegen…. Ik ben o, zo bang, dat ik ooit nog te horen ga krijgen, dat die ene man, ongeveer 2000 jaar geleden water in wijn veranderde, en een heel volk te eten gaf van drie broden en twee vissen en daarna nog effe een ommetje over het water maakte, dat dit ook nog een sprookje zou zijn. Dan kun je mij opvegen, evenals er voor mij dan dus ook geen maagden zullen wachten na mijn overlijden. Had trouwens al moeite met één. Maar dat houdt mijn geloof dus nog een béétje in stand. Want daarboven zijn we natuurlijk allemaal gelijk, heb ik me laten doen geloven, want God, Boeddha of Allah, of wie het ook zijn mogen, zijn barmachtig en daar zijn we allen gelijke. Of zouden ze me hier ook al mee voorgelogen hebben…..? Ik geloof trouwens, dat ik al te veel woorden voor mijn stukkie heb nu en dat weet ik zeker, want vormgever jokt niet, nooit….

Ik laat Rutte kijken naar deze volksverlakkerij. Ik geloof, dat die binnenkort toch tijd zat heeft…. o

TILLYWOOD

cultuur

“BRABONEGER” VREEMDE EEND IN SURINAAMSE BIJT Tekst / Fotografie: John Smid

Even leek het iets rustiger rond de kritische en cynische Steven Brunswijk. Jawel, familie van…., en bij ons beter bekend als “de Braboneger”. Steven komt uit een gezin van zeven kinderen. Er moest wel gewerkt worden van pa, kantjes eraf lopen was er niet bij! Inmiddels heeft hij zijn eigen gezinnetje gevormd met vrouw, dochter en drie flinke honden. De “stilte” om hem heen was maar schijn. Dit bleek al vrij snel toen ik hem thuis opzocht in een van de gezellig ouderwetse volkswijken van Tilburg.

Hij is druk bezig met zijn nieuwe theatershow “Ze goan deraf” , die zijn première zal vinden op 20 december in theater “De Nieuwe Vorst” aan de Willem II-straat in Tilburg. Voor die paar mensen, die hem nog niet kennen; Steven is een Surinaamse Nederlander, (hij vind zichzelf vooral Nederlander), die bekend is geworden, door op “z’n plat Tilburgs” tegen misstanden en heilige huisjes aan te schoppen. Een man naar mijn hart dus, als u mij een beetje kent!

WIE KAN JE MEER VERTROUWEN ALS JE EIGEN FAMILIE “De bedoeling is, dat de mensen zich kapot gelachen hebben na mijn show, het moet een hoog grappengehalte hebben”, liet hij me vol passie weten. Want passie heeft Steven, dat werd me duidelijk, toen hij spontaan een voorproefje gaf van zijn one-man-show, bij hem thuis in de woonkamer. Hij schakelt snel, van boosheid naar angst en dan even snel weer naar verwondering of verdriet. De show zal gaan over alledaagse dingen als pesten, vriendinnetjes, de basisschool en nog veel meer. Hij zoekt daarbij een mix van cabaret en comedy. Ik ga in elk geval kijken! Steven heeft zijn ervaringen opgedaan door al vroeg “tussen de schuifdeuren” op te treden. En onlangs nóg, want daar heeft hij try-outs waarbij hij goed let op reacties vanuit het publiek. “Daar leer je ook improviseren”, liet hij me weten. Zij grote voorbeelden zijn Eddy Murphy en Dave Chapelle. Zijn broer Eric, al even innemend als hijzelf, doet voorlopig nog het management. “Totdat ik misschien zo bekend word dat we aan een professioneel bureau toe zijn, maar dat zien we dan wel weer. En wie kan je meer vertrouwen als je eigen familie ?”

VOLGENS VEEL SURINAMERS BEN IK “VERKAASD” “Respect moet je verdienen”, liet hij me weten. De Nederlandse Surinamers verwijten me wel eens “verkaasd” te zijn. Wanneer ik ze dan antwoord in onze eigen Surinaamse taal kijken ze toch vreemd op. En zo verdien je wel begrip en respect, ik heb me aangepast en daarom kan ik doen wat ik doe. Ik zeg altijd: “Surimaamser als ik kun je ze niet krijgen”, en hij lacht breeduit. Leuk woord vond ik “verkaasd” en ik hoef de strekking niet uit te leggen neem ik aan. Hij gaat verder: “Ik snap ook niet, dat als je hier bv. dertig jaar woont, dat je dan nog geen woord Nederlands kent. Dan moet je toch echt je best doen om het niet te leren! Ook ga ik met mijn dochtertje naar zwarte Piet kijken, Ik ben het misschien wel eens met de achterliggende gedachte van die slavernij, maar wat boeit dat! Als je het niet eens bent met zeden en gebruiken moet je ergens naar toe gaan waar ze die niet hebben. Van de andere kant ben ik wel van mening, dat als Nederland zich naar het buitenland profileert als zijnde “multicultureel”, dan klopt zo’n sinterklaasverhaal natuurlijk niet in het plaatje”. (Dus Hollandse hypocrisie. red.) Steven was laatst nog even boos, want door de hele zwarte pieten commotie had facebook zijn site uit de lucht gehaald. Het woord “Braboneger” werd blijkbaar al als discriminerend betiteld. Op verzoek van Steven hebben ze het weer teruggedraaid…. o TILLYWOOD wenst Steven een succesvolle carrière toe ! Kijk op youtube naar “de Braboneger”.

TILLYWOOD

DRAMATAAL

HOREN, ZIEN EN VOELEN Tekst: Wendy Fok | Fotografie: Crebas fotografie

Na een pittige les Dramataal op een Tilburgse basisschool lopen de leerlingen achter elkaar de gymzaal uit. Het was een les vol emoties en ‘kwetsbare binnenkanten’. De meesten geven bij het verlaten van de zaal -uit zichzelf- een stevige handdruk en maken daarbij kort oogcontact: “Bedankt, juf.” Evy blijft iets langer staan: ”Onze klas is onveilig hè, Wendy?” zegt ze: “Wie niet meedoet met de groep, ligt eruit.” Bovenstaand voorval is slechts één van de vele praktijkvoorbeelden, waar de Tilburgse Wendy Fok inmiddels uit kan putten. Wendy is sinds 1997 werkzaam als docente Nederlands. Aan het begin van haar studie raakte zij gefascineerd door de wereld van het improvisatietheater. En dat is ze nog steeds. Sterker nog, uit haar liefde voor het lesgeven , communiceren en improviseren, ontstond vijf jaar geleden haar grote passie -en eigen bedrijf-: Dramataal. Tillywood, dol op verrassingen, zocht Wendy -onaangekondigd- op en stelde haar slechts één vraag: “Ben je er klaar voor?” Vervolgens gaven we haar pen en papier -ja, ook wíj zijn dol op improviseren!en lieten haar lekker haar eigen verhaal optekenen… Leerlingen door middel van drama laten ervaren wat hun fysieke en verbale uitingen doen met anderen èn met henzelf. Dat is, kort gezegd, wat ik met Dramataal doe. Het klinkt ingewikkeld maar is eigenlijk heel concreet. Ter verduidelijking een situatieschets: ik speel in een van mijn lessen dat ik, samen met een vriendinnetje (gespeeld door een van de leerlingen), in de pauze mijn boterham eet. We kletsen gezellig. Een andere leerling geef ik de opdracht om de vraag: “Mag ik bij jullie komen staan?” te stellen. Ik -op dat moment nog steeds in mijn rol- mompel: “Ja,… mij best.” Maar terwijl ik dit zeg, kijk ik de vragende leerling minachtend aan, sla mijn ogen neer en keer hem de rug toe. Mijn antwoord in woorden was positief; ik zei immers niets verkeerds. Maar mijn houding (mijn ‘fysieke antwoord’) was negatief. De leerlingen voelen dit haarfijn aan. Met ons zichtbare gedrag vertellen we vaak veel meer dan met woorden. En natuurlijk kan ik dit, samen met ouders en docenten, Fotobijschrift

TILLYWOOD

ook zo tegen de leerlingen zeggen. Maar door het hen persoonlijk te laten beleven en te laten voelen, bereiken we veel meer.

TOP-TIP-TRAP Mijn methode heet TOP-TIP-TRAP. TOP staat voor positief gedrag en TRAP -vanzelfsprekend- voor negatief. We motiveren de ‘toppers’, geven ‘tips’ en ontmoedigen de ‘trappers’. Deze aanpak is helemaal afgestemd op de kerndoelen -onder meer inzake de sociaal emotionele ontwikkeling van basisschoolleerlingen-, die de overheid heeft opgesteld. In deze doelstel-lingen staat duidelijk beschreven wat leerlingen -per leergebied- aan het einde van hun basisschoolperiode moeten kunnen en weten. Dramataal is een extra hulpmiddel om deze kerndoelen te kunnen behalen. Op een speelse en ontwapenende manier daag ik leerlingen van groep 7 en 8 van het basisonderwijs -in minimaal zeven lessen- uit, om de kracht van veiligheid en eerlijkheid, luisteren, emoties en muziek, maskers, volgen en leiden, kwetsbaarheid en positiviteit te ervaren. Voor leerlingen van het middelbaar onderwijs bestaat het project voor klas 1 en 2 uit minimaal vijf lessen. In deze lessen vormen de 6 gedragstypes, het verschil, pesten, kwetsbaarheid en samen lef tonen de centrale thema’s.

Achter het masker Diepe angsten, fantastische dromen en kwetsbare openbaringen; de lessen laten niemand onberoerd. Het is aan mij om er steeds opnieuw voor te zorgen dat alle kinderen zich op de eerste plaats

Interview

“Jouw moeder betaalt zeker jouw broeken?”

veilig weten tijdens elke bijeenkomst. Dit is heel belangrijk; als dit gevoel er niet is, slaat een kind vaak dicht. Leerlingen moeten af en toe ook aan elkaar hun kwetsbaar-heid kunnen tonen. Anders weten ze niet eens bij wie ze nu eigenlijk -soms wel zes jaar!- in de klas zitten. Zolang je niet weet wat er achter het ‘masker van die ander’ zit, ken je deze persoon niet. Door af en toe je ‘kwetsbare luiken’ te openen, laat je jezelf kennen en zien. Ik zie jou. Jij ziet mij. En dus niet: jij ziet mijn gedrag. Ik zie jouw gedrag. Als je zichtbare gedrag negatief (‘trap-gedrag’) is, dan ben je niet per definitie een sukkel; je gedráágt je zo. En dat is een groot verschil. Waarschijnlijk heb je zelfs een goede reden om je als ‘trut’ of ‘sukkel’ te gedragen. Angst en schaamte blijven zo goed verborgen. Dit zorgt voor een bepaald gedrag en een bepaalde vorm van communicatie.

Lesje voor Jordy Een jonge knaap met zijn broek halverwege z’n boxershort, gedraagt zich op school heel anders dan wanneer ik hem bijv. samen met zijn moeder in de stad tegenkom. Laten we deze jongen voor het gemak even Jordy noemen. Jordy heeft op school vaak een grote mond, -“Hé, juffie! Alles flex?”- hij gedraagt zich steeds stoer, maakt zijn huiswerk alleen als híj dat nodig acht -niet dus…- en zeikt andere leerlingen regelmatig af. (“Dat zijn grapjes, juffrouw...”) Dit gedrag staat in schril contrast met dat van hem, als ik hem in de stad tegenkom terwijl hij naast zijn moeder loopt. Zijn schouders hangen lager dan normaal. Hij kijkt weg, kleurt zelfs rood en perst met moeite -een nauwelijks verstaanbaar- “Hoi” over zijn lippen. Geheel tegen zijn verwachting in, begroet ik hem deze keer anders dan anders: “Heeeee Jordy, alles chill? Is dit je moeder?…Heee, moeder van Jordy! Mooie pyjamablouse, moeder! Lekker aan het shoppen? Jordy… Lekker makkelijk, loser!… Jouw moeder betaalt zeker jouw broeken? …Vèèèèèt man!... Ik moet alles zelf betalen… Echt kut! Zie ik je morgen weer op school? Cool!… Checken we morgen! Box, ouwe! Mazzel!...” Vanaf de start van mijn monoloog graaft mijn pubervriend een kuil voor zichzelf. Op het moment dat ik

me tot zijn moeder richt, springt hij erin en sluit het luik boven zich, als ik hem een ‘boks’ wil geven. -Voor schut-… - Enorm voor schut-… -Niet te doen-… Maar Jordy…op school gedraag jíj je toch ook zo?! En de jongens van jouw clubje spreken jou toch ook op deze manier aan? Op school krijg je nooit een rood hoofd en onverstaanbaar ben je daar ook nooit. Jij maakt op school regelmatig grapjes over anderen… En als je goed kijkt, Jordy, zie je dat zíj dan wèl vaak een rood hoofd krijgen. En ze murmelen -ook bijna onverstaanbaar- “Niet doen.” En zij kijken jou dan ook niet aan… “Jordy! Jordy! Doe dat luik eens open, vriend! Kom maar uit je kuil! Hoe voel je je?” Hij probeert het af te doen met een kort: “Prima”. Maar dat geloof ik natuurlijk niet. Zijn lijf heeft immers gesproken. “Echt?”, vraag ik: “Voel je je ècht prima? Je lichaam zegt namelijk iets heel anders…” Korte stilte. Dan kijkt hij me aan. Zijn blik verandert: “Ongemakkelijk,” zegt hij zacht: “Heel ongemakkelijk.” Nu is hij is eerlijk en open. Kwetsbaar. Ik kijk hem in zijn ogen en geef hem een hand. Ik knijp er kort in. “Fijn,”zeg ik. “Fijn om nu is te zien wie je ècht bent.”

Feedback Zowel tussen de lescyclus door als daarna, ben ik weg uit de groep. Maar het effect moet blijven. Het is dan ook heel belangrijk dat de docent en/of de mentor verdergaat met de groep. Dat ‘de luiken’ zo nu dan opengaan en de kracht van leerlingen wordt aangesproken. De docent en/of mentor is/zijn dan ook altijd bij mijn lessen aanwezig. Zij doen actief mee, observeren en kunnen de opgedane ervaring in hun eigen lessen verwerken. Ook ouders hebben een cruciale rol in het proces. Tijdens een interactieve ouderbijeenkomst breng ik ze op de hoogte van mijn manier van werken en het effect hiervan op de kinderen, zodat ze thuis verder kunnen, waar Dramataal is geëindigd. Soms krijg ik weken later nog feedback van ouders of leerlingen; zowel op straat als op mijn Facebookpagina. Ze vertellen dan dat mijn lessen zoveel losmaken bij hun kind. Of dat de sfeer in de klas zo enorm is verbeterd. Daar word ik iedere keer weer even stil van. Ik ben er trots op. Dramataal is mijn passie. o

TILLYWOOD

Broodje beleid Participatiewet. Het Tilburgs Alternatief Vanaf 1 januari 2015 gaat er veel veranderen in Nederland. De persoonlijke zorg (AwbZ), de Jeugdzorg en de Participatiewet worden ingevoerd en de gemeente wordt hiervoor verantwoordelijk, in plaats van het kabinet. Deze drie grote veranderingen worden de drie decentralisaties (3D’s) genoemd, of de drie transities. Hoe je het ook wil noemen, iedereen gaat het merken. De gemeenteraad van Tilburg heeft op 22 september besloten hoe de Participatiewet moet worden uitgevoerd in Tilburg. De Participatiewet komt er in het kort op neer, dat iedereen die een bijstandsuitkering heeft hiervoor iets moet terug doen. De tegenprestatie die deze mensen moeten gaan leveren, moet zoveel mogelijk kans bieden om een stap hoger op de ‘participatieladder’ te komen, zo klinkt het jargon. Het komt er op neer, dat iemand die nu in een sociaal isolement zit en helemaal niks doet, koffie moet gaan schenken bij een buurthuis om onder de mensen te komen en daarmee een stap omhoog doet. Bij iemand die al vrijwilligerswerk heeft wordt gekeken of het werk dat hij of zij doet helpt bij het vinden van een betaalde baan. Steeds is de vraag: “Wat is ervoor nodig om een stap hoger op de Participatieladder te zetten?”

kunnen krijgen. Hierbij is het uitgangspunt: hoe meer iemand opbrengt, hoe meer arbeidswaarde hij of zij heeft. Ook is er in dit budget ruimte voor loonkostensubsidie als een werkgever iemand met een arbeidshandicap in dienst neemt.

Ook iedereen die nu een sociale werkplek heeft, die wordt gesubsidieerd door de overheid, bijvoorbeeld bij de Diamantgroep, moet proberen om een gewone betaalde baan te vinden. De WSW (sociale werkvoorziening), WWB (bijstand) en de Wajong (jonggehandicapten) worden samengevoegd in de Participatiewet. Met één uitzondering: voor de mensen die nu in de WSW zitten verandert er voorlopig weinig. Maar er komen geen nieuwe WSW-ers meer bij, zodat deze regeling uiteindelijk zal leeglopen en verdwijnen. Op dit moment gaat het om ongeveer 2.100 mensen.

Een werknemer op een beschutte werkplek verdient het bruto minimumloon van €23.000,- euro en kost per jaar €5.600,- aan begeleiding en organisatiekosten. Daardoor zijn de totale kosten voor deze werknemer bij de Diamantgroep €28.600,- per jaar. Deze beschutte werkplek levert de Diamantgroep €4000,- op, zodat de kosten van de Diamantgroep uitkomen op €24.600,-

Er hoeven geen doekjes om gewonden te worden: dit is een forse bezuiniging van het Rijk. Niet alleen wordt de uitvoering naar de gemeente toegeschoven, ook het budget waarmee Tilburg het moet doen is in vier jaar tijd met ruim 60% verminderd: van 27,8 miljoen euro in 2011 naar 10,9 miljoen in 2015. Wat Tilburg niet gaat doen, is de aparte regeling invoeren voor mensen die een beschutte werkplek nodig hebben en niet zonder dure, intensieve begeleiding kunnen. Samen met partners (werkgevers en organisaties) in de stad worden plekken gecreëerd waar mensen aan de slag kunnen of een zinnige dagbesteding Fotobijschrift

TILLYWOOD

PvdA Tilburg is tegen het plan van de wethouder om het beschutte werk af te schaffen en stelde dat het voor de gemeente niks extra kost om deze werkplekken bij de Diamantgroep te behouden. Wethouder Erik de Ridder stelde daar tegenover dat het voor de Diamantgroep financieel geen verschil maakte, maar voor de gemeente juist wel.

De gemeente betaalt nu de Diamantgroep: €16.100,- (70% van het loon) en €8.500,- begeleidingskosten. In totaal betaalt de gemeente €24.600,- per persoon, dus evenveel als de kosten voor de Diamantgroep. Daarom is deze constructie kostenneutraal voor de Diamantgroep, maar niet voor de gemeente. De loonkostensubsidie, €16.100,- per persoon per jaar, is duurder dan een uitkering, die rond de €13.000,- per jaar kost. De gemeente wil met het bedrag van €8.500,-, waar nu één persoon mee wordt geholpen, voor hetzelfde geld twee of drie mensen helpen, die ook ondersteuning nodig hebben. Dit wordt het Tilburgs Alternatief genoemd. Gemeenten mogen van het Rijk het beschut werk in stand houden, maar zijn dat niet verplicht. Door invoering van de Participatiewet moet iedereen ‘iets’ gaan

Politiek

doen, een tegenprestatie gaan leveren, dus ook mensen die een Bijstandsuitkering ontvangen. De groep mensen die in de bijstand zit is heel divers: hierin zitten mensen die al lange tijd geen (betaald) werk hebben gehad, die al dan geen beperking hebben, maar ook mensen die pech hebben dat ze nog geen baan hebben gevonden, bijvoorbeeld omdat ze ouder dan 50 zijn. Het college vindt het onrechtvaardig dat mensen die minder dan 30 procent arbeidsvermogen hebben via beschut werken uiteindelijk meer kunnen verdienen (130% van het minimumloon) dan mensen die net iets meer kunnen en daardoor niet voor beschut werk in aanmerking komen. Ook het contrast met mensen die van een uitkering moeten leven en als tegenprestatie verplicht vrijwilligerswerk moeten gaan doen, is volgens wethouder Erik de Ridder niet te verdedigen. Het college wil met het Tilburgs Alternatief deze rechtsongelijkheid tegengaan. In de raadsvergadering van 22 september heeft de Uitvoering van de Participatiewet de eindstreep gehaald. Alleen de PvdA

bleef tegen, wat soms pittige reacties opleverde bij raadsleden van andere partijen, aangezien de Participatiewet bedacht is door PvdA-staatssecretaris Jetta Klijnsma. Bart van de Camp (SP): “Het is altijd hetzelfde met de PvdA. Zij maken er een rommel van en wij mogen het zien op te ruimen.” De reden dat de PvdA Tilburg tegen heeft gestemd is de afschaffing van het beschutte werk; het Tilburgs Alternatief, dat ook landelijk media-aandacht heeft gekregen. De discussie in de raadsvergadering duurde niet lang en concentreerde zich op mensen die een beschutte werkplek hebben en die beslist niet ‘buiten de boot’ mogen vallen door de Participatiewet. Daarom kwamen de fracties van de coalitiepartijen SP, D66, CDA en GroenLinks met een voorstel om vanaf 1 januari 2015 een ambassadeur aan te stellen voor de meest kwetsbare mensen, om hen te ondersteunen bij het vinden van een geschikte werkplek of dagbesteding. Dit voorstel werd door de wethouder overgenomen. o

Watskeburt metâ&#x20AC;Ś Balthazar de kameel Relikwie van Moerenburg wordt karikatuur in Loven

Fotobijschrift

TILLYWOOD

Watskeburt met…

Tekst: Suzan Fikke | Fotografie: Bas van der Burgt

In ‘Watskeburt met..?’, zoekt Tillywood Magazine oude bekenden op. We rakelen (half) vergeten zaken weer op en kijken hoe het er nu voor staat. Deze keer gaan we langs bij kameel Balthazar. Dit olijke

hoefdier was jarenlang een bekend gezicht voor bezoekers van het landschapspark Moerenburg. Maar tegenwoordig graast deze behaarde telganger op een veldje op industrieterrein Loven… En dan ook nog es recht tegenover een vleesverwerkingsbedrijf…

Lang geleden woonde er in landschapspark Moerenburg een kameel. In die jaren was Moerenburg nog gewoon boerenland met woningbouwplannen. Een vergeten gebied met een oude waterzuivering en aardappelvelden. Aan de andere kant van het kanaal, ingesloten tussen snelwegen en spoorlijnen. En er woonde dus ook een kameel, inclusief Lamaharem en een verloren Schotse hooglander. Er was gewoon een boer die van exotische dieren hield. In de loop der jaren raakte Balthazar bevriend met menig wandelaar. En Moerenburg werd in de harten gesloten als landschapspark, die woningen zijn er nooit gekomen. Nu beschikt Tilburg over een stukje stadsnatuur dat zijn weerga niet kent. Een gebied met resten van de geschiedenis van Tilburg die je doen verbazen én ijsvogels en mooie planten en bloemen.

“Balthazar staat nu op een lullig terrein in Loven, met één boom en naast het vleeswerkingsbedrijf”

Maar ook een gebied waar de natuur weer de ruimte krijgt, waar samen met vrijwilligers en liefhebbers wordt gewerkt aan meer verscheidenheid, zodat je ‘s nachts de kikkers kunt horen kwaken en de bijen het hele jaar door kunnen eten van de verschillende bloemen en planten. En waar wandelaars kunnen genieten van meer dan bramen en brandnetels, hoe mooi, lekker en nuttig die ook zijn. Maar waar is Balthazar nu, wat is er gebeurd met de huiskameel van Moerenburg? We gingen het Gert Brunink vragen, nachtburgemeester en Moerenburgkenner. Samen met de nachtburgemeester is het een feest om de geheimen van

Moerenburg te ontdekken, over water of te voet, overdag of in de nacht. Maar goed, waar is de kameel? Hij heeft toch niet het loodje gelegd? Kamelen kunnen immers wel veertig jaar oud worden. En Balthazar was nog in zijn stevige jonge jaren toen we hem voor het laatst zagen daar in Moerenburg. “Balthazar staat nu op een lullig terrein in Loven, op een industrieterrein, met één boom en naast de VION.” Zo dat is wrang dacht ik bij mezelf, die oude heer ruikt dus gewoon iedere dag de kadavers die als worstjes op ons bord verschijnen, dat is inderdaad best lullig….

Waarom woont hij niet gezellig in Moerenburg? “Dat is jammergenoeg de consequentie van het landschapspark. In een landschapspark wil je de natuur de ruimte geven, wil je planten en bloemen de ruimte geven. Een kameel eet eigenlijk geen gras, maar schijt wel op de grote hoop. In zijn eentje kan hij zo een heel terrein vermesten. Dat is goed voor de brandnetels, maar daar groeien bloemen niet zo op, die verlangen wat meer verschraalde grond. Dus moest Balthazar met zijn gevolg verhuizen.” Tegenover café Zomerlust, de toegangspoort tot Moerenburg, ligt nog een aardappelveldje. Er zijn Tilburgers die daar graag Balthazar een plekje hadden gegeven, maar je kan moeilijk een boer zijn brood afnemen, dat zou niet eerlijk zijn. Ach, kamelen worden oud en wie weet liggen over een jaar of vijf de kaarten anders. En nu? Nu woon Balthazar met de lama’s op het industrieterrein. Als hij een beetje zijn best doet, kan hij het kanaal zien glinsteren. Hij kijkt uit op de oude gebouwen van de vleesverwerkingsfabriek en oude slachterij van Tilburg. De slachterij die een hoofdrol speelt in de boeken van Roothaert over het oude bekrompen en katholieke Tilburg. Dat is dan wel weer aardig. Wie met een ommetje naar het centrum fietst vanuit Moerenburg kan ook even zwaaien, volgens mij heeft hij het daar best goed. “En laatst zag ik een oude boer water pompen uit de Voorse Stroom die door Moerenburg loopt, wat vreemd dacht ik bij mezelf,” vertelt Brunink. “Hij vertelde me dat hij iedere dag vers water ophaalt uit het kleine riviertje voor Balthazar. De kameel is groot geworden met dit water en vindt het nog steeds het lekkerste water van de wereld vertelde de oude man mij. Om de kameel een plezier te doen brengt hij nu het water van Moerenburg naar Loven. Zo blijft Balthazar verbonden met zijn geliefde plekje.” o

TILLYWOOD

â&#x20AC;&#x153;Het mooiste clubhuisâ&#x20AC;? Voorzitter HC Tilburg trots op nieuw onderkomen We zijn weer een bolwerk rijker! En het staat nog op een toplocatie ook! Waar we het over hebben? Het nieuwe onderkomen van HC Tilburg aan de rand van de Oude Warande. Ook Rob Kluyt, de voorzitter van deze fusieclub -voortgekomen uit de samenvoeging van Forward en Tilburg-, is uitermate in zijn nopjes met deze aanwinst. Hij voelt zich dan ook vereerd dat hij de komende jaren het voortouw mag nemen en is, samen met talrijke andere vrijwilligers, vastbesloten om de ambitie van de club de komende jaren nog verder uit te bouwen. Dat belooft wat! Tillywood, zelf ook niet vies van ambitie, stuurde Debby het bos in voor een gesprek met de trotse voorzitter.

TILLYWOOD

Sport

TILLYWOOD

“Het draait om samenwerken en verbinden” Tekst: Debby Struijk-Buitelaar | Fotografie: Paul Bekkers

Na een intensieve periode van samenwerken, samensmelten en samen bouwen, staat ‘het’ er eindelijk: het nieuwe clubhuis van HC Tilburg. Een fier baken tussen de hockeyvelden. Omzoomd door de rustgevende schoonheid van de Oude Warande. Een tastbaar resultaat waar alle betrokkenen meer dan trots op mogen zijn. En die trots weerspiegelt zich ook in het logo waarin -hoe kan het ook anders in deze lommerrijke omgeving- een eekhoorn prijkt. “Een eekhoorn is een trots diertje. Elegant ook.”, verduidelijkt de voorzitter de keuze voor deze olijke omnivoor: “Bovendien oogt hij heel vriendelijk. En het beestje is ook nog ’ns snel en wendbaar. Kortom: een perfect symbool voor alles waar onze club voor staat.” Zoals een eekhoorn uitstekend gedijt in de bossen, zo voelt Rob Kluyt zich als een vis in het water op ‘zijn’ complex. De toekomst van HC Tilburg ziet er rooskleurig uit. Niet zo verwonderlijk want zowel de uitstraling als de goede sfeer binnen de club èn het ruime aanbod aan faciliteiten dat het complex herbergt, vormt een uitstekende voedingsbodem om talent èn vaardigheid optimaal tot wasdom te laten komen.

Nieuw DNA Nadat het stof - dat de fusie tussen Tilburg en Forward deed opwaaien- was neergedaald, werd er een commissie in het leven geroepen. Deze ging, onder leiding van oud-burgemeester Vreeman, op zoek naar de allereerste voorzitter van de HC Tilburg. Dit werd Jan Boelhouwer, de huidige burgemeester van Gilze-Rijen. Hij gaf dit jaar het stokje over aan Rob Kluyt. Kluyt is deze functie op het lijf geschreven: “Ik vind hockey het mooiste spelletje dat er is. Ik heb zelf ook lange tijd gehockeyd, tot ik een ernstige blessure aan mijn achillespees kreeg; die noopte mij te stoppen. Ik ben overigens wel betrokken gebleven bij het hockey. Maar dan voornamelijk achter de schermen; in management- en bestuursfuncties. Ik heb dan ook alle ontwikkelingen rond de fusie nauwlettend gevolgd.

TILLYWOOD

Mijn complimenten aan de mensen die deze uiteindelijk tot stand hebben gebracht. Want geloof me, dat was geen makkelijke klus.” Korte stilte. Dan tekent zich een glimlach af op het gelaat van de voorzitter. “Ik ben iemand die enthousiast wordt van grote complexe uitdagingen”, gaat hij bevlogen verder. “Ik ben ook een verbinder en een bruggenbouwer”, vervolgt hij: “Ik ben iemand die er graag ergens energie in stopt; iemand die een stip aan de horizon graag dichtbij wil brengen. Dat doe ik door er mijn ziel en zaligheid in te gooien, zoals ik dat nu, samen met anderen, voor HC Tilburg doe. Ik heb overigens geen enkel zakelijk belang in deze regio. Dus van eventuele belangenverstrengeling is absoluut geen sprake.” De fase waarin de club zich nu bevindt, past goed bij Kluyt. Nu de fusie is voltooid en er -dankzij de financiële steun van zowel de gemeente als de provincie- een prachtig fundament is ontstaan, wil Kluyt de club graag verder uitbouwen. Er moet zowel een nieuw DNA als een eigen cultuur worden ontwikkeld. De voorzitter heeft zijn strijdplan al klaar: “HC Tilburg is op dit moment qua grootte de vijfde club van Nederland. Met onze huidige accommodatie hebben we de mogelijkheid om door te groeien naar een top drie notering. We moeten nu de reeds gedane investeringen aanvullen met onze eigen middelen. Zo moet de club de komende jaren waarmaken, wat bij dit prachtige complex èn bij die topnotering hoort.”

Hockeybolwerk Om door te kunnen groeien naar de top van Nederland is dus meer nodig dan alleen een groeiend ledenaantal. Kluyt: “Als de aanwas van leden blijft groeien, komen we vanzelf bij die top drie. Maar dat is niet waar het om draait. Het is namelijk veel belangrijker dat we hier duurzaam tophockey kunnen spelen.” Tilburg ligt ingekapseld tussen Den Bosch, Breda en Eindhoven. Dit is een gebied met ongeveer 450.000 inwoners. En in deze regio moet ònze stad hèt hockeybolwerk worden? “Klopt!”, beaamt de ambitieuze

Sport

“We moeten een groter doel dienen”

bestuurder onmiddellijk: “En daar gaan we samen aan werken! Ook buiten HC Tilburg om. Onze samenwerking met Were Di is hier een mooi voorbeeld van. We moeten ervoor zorgen, dat talenten hier op het juiste niveau kunnen spelen. De jeugdopleidingen zijn dus erg belangrijk. In dit kader moeten we ook over de grenzen van de club heen kijken. Dit gebeurt nu al bij de Hockey Academy. In 2020 moet ons dames- èn herenhockey een stabiele factor in de hoofdklasse vormen en meedoen om de prijzen. Een krachtige jeugdopleiding is hiervoor onontbeerlijk. Zo’n opleiding past ook perfect bij het hockeybolwerk dat we voor ogen hebben. Ambitie! Inzet! Vertrouwen! Daar gaat het om!”

Dus dat spelers, die niet verder kunnen doorgroeien bij Were Di maar wèl die ambitie hiertoe hebben, de overstap naar HC Tilburg maken.“Tegenwoordig wordt een overstap naar een andere club makkelijker geaccepteerd dan voorheen. “Waarom dit een paar jaar geleden niet getolereerd werd en nu ineens wel, durf ik niet te zeggen”, zegt Kluyt. “Misschien komt het omdat we nu te maken hebben met een andere generatie, die thans het bestuurlijk element van veel clubs vormt. Were Di heeft onlangs een nieuwe voorzitter gekregen. Ook hij vindt dat we samen moeten werken. We hebben nu te maken met een generatie die mogelijkheden zoekt in groei, en die hierbij de nadruk legt op samenwerking en verbinding. Ik juich dit enorm toe. Het is een fantastische ontwikkeling.”

Samenwerken en verbinden Sporttalenten worden doorgaans te pas en te onpas bij clubs weggekaapt. Als iemand naar een andere club overstapt, dan wordt dit hem of haar vaak niet in dank af genomen. Kluyt vindt dit niet terecht: “Nee. Zeker niet! Je zou dit namelijk ook anders op kunnen opvatten: als club zou je er juist trots op moeten zijn, dat ‘jouw’ speler nieuwe stappen in zijn of haar persoonlijke ontwikkeling maakt! En al helemaal als dit bij de oude club niet mogelijk zou zijn.” Ook op dit gebied draait het volgens Kluyt om samenwerken en verbinden. “Als je concurreert op ambitieniveau dan heb je een probleem”, licht hij toe: “Maar dat is nu gelukkig niet aan de orde. Were Di stelt alles in het werk om qua infrastructuur en ambitieniveau een stabiele overgangsklasser te blijven. Onze ambitie echter, is om als club een stabiele hoofdklasser te zijn. Dat betekent dat Were Di en HC Tilburg ook een gezamenlijk belang hebben. Het is in het verleden al meerdere keren gebeurd, dat afvallers van het heren 1-team van HC Tilburg -die de stap naar het eerste team nog niet konden maken- ervoor konden kiezen om zich bij heren 2 aan te sluiten òf om de overstap naar het heren 1-team van Were Di te maken. Maar andersom gebeurde het ook.

Maatwerk Kluyt gaat voor maatwerk. Hij wil de leden van ‘zijn’ club bieden, wat het best bij hen past en ook aansluit bij hun ambitieniveau. “Als je bijvoorbeeld één keer in de week met een vriendenteam wilt spelen, is dat mogelijk”, verklaart hij zijn streven op dit vlak: “Senioren die 70-plus knotshockey spelen? Moet bij ons ook kunnen. Het merendeel van onze leden speelt echter ‘gewoon’ in competitieverband. Maar we doen méér dan mensen laten hockeyen. Zo begeleiden we zeer getalenteerde jeugdspelers in de breedste zin van het woord. Het zou heel mooi zijn, indien een aantal van hen voor het regioteam van de KNHB zou worden uitgenodigd. Naast de intensieve begeleiding van die talenten doen we er ook alles aan om, ik zei het al eerder, een stabiele factor in de hoofdklasse te worden. Voor elk wat wils dus. Dìt is de beweging die hier nu gaande is en waar we met z’n allen onze schouders onder zetten.” Daarnaast -ook niet onbelangrijk!- streeft de club naar een gezond en eerlijk financieel beleid. Kluyt knikt bevestigend. “Uiteraard!”, zegt hij beslist: “Wij vinden dat we als hockeyvereniging een accommodatie moeten bieden voor

TILLYWOOD

Fotobijschrift

Sport

“Hockey is het mooiste spelletje van allemaal”

breedtesport. Op dit vlak leunen we op onze contributiegelden. Dit is een redelijk stabiele geldstroom die de continuïteit op langere termijn waarborgt. Het tophockey daarentegen, financieren we expliciet uit sponsorinkomsten. Die scheiding is heel evident. Leden die niks met tophockey hebben, hoeven daar natuurlijk ook niet voor te betalen. We merken dat het systeem, dat we nu hanteren, goed in balans is. Het is een vorm van kruisbestuiving; het een kan niet zonder het ander en vice versa. Maar de risico’s van deze kruisbestuiving houden we dus gescheiden. Zo blijft het voor iedereen een eerlijk en transparant verhaal.”

Maatschappelijke rol Veel sportverenigingen, zoals HC Tilburg, spelen een voorname rol in onze samenleving. Evenals bestuursleden van andere grote Tilburgse clubs, is Kluyt zich terdege bewust van de belangrijke maatschappelijke rol die HC Tilburg vertolkt. Op dit moment werken de bestuurders gezamenlijk aan een doel, dat verder reikt dan louter het spelen van hockey, voetbal of ijshockey. Kluyt: “HC Tilburg heeft momenteel ongeveer 2500 leden en 122 jeugdteams. Voor een sportclub zijn we dus behoorlijk groot. Realiseer je, dat aan al die leden doorgaans ook gezinnen zijn gekoppeld. De cirkel rond één enkel lid, is dus best groot. Ik vind dan ook dat we als club èn als maatschappelijke vereniging, een groter doel moeten dienen. Dit is de reden waarom we contact hebben met Willem II en Tilburg Trappers. We vormen, naar ledental gemeten, de top drie van de stad. Bovendien zijn we ook alle drie ‘landelijk actief’. We hebben dus een voorbeeldfunctie. Los daarvan, gaat het er natuurlijk om, dat we mensen in beweging krijgen. Dat ze lekker gaan sporten! Kinderen ook. Vooral kinderen! En we beschikken alle drie -gelukkig!- ook over de infrastructuur om dit te kunnen realiseren. Op dit punt slaan we de handen ineen. Voor de komende jaren staat dan ook de invulling van onze maatschappelijke rol als

sportclubs, op de agenda. Op dit gebied laten we overigens op korte termijn nog van ons horen!” En weer die lach en die twinkeling in de ogen. Hier spreekt een bevlogen voorzitter! Als alles volgens plan verloopt, zal Kluyt op korte termijn bij bestuursleden van diverse maatschappelijke organisaties aanschuiven, om van gedachten wisselen. “Overheden investeren genoeg geld in sport en sportaccomodaties”, vervolgt hij zijn relaas: “Ik vind dat je daarvoor dan ook wel wat terug mag doen zodat ze optimaal benut kunnen worden. In dit kader gaan wij nu dus met mensen van maatschappelijke instellingen praten, die over onvoldoende ruimte beschikken om hun cliënten voldoende sportieve activiteiten aan te kunnen bieden. En nee, dit bijt niet met hetgeen, waar we oorspronkelijk voor staan. Maar als blijkt dat dit -naast onze hockeyactiviteiten- tot de mogelijkheden behoort, dan gaan we het zeker doen. Dit beschouw ik als een persoonlijke opdracht. Ik weet overigens zeker dat ik ook anderen hiervoor kan enthousiasmeren.”

Kinderen Naast zijn werkzaamheden voor HC Tilburg, is Kluyt ook actief als bestuurslid van enkele stichtingen; allen geënt op het welzijn van kinderen. Zo zet hij zich in voor Gijsje Eigenwijsje en Het Vergeten Kind. “Heerlijk om te doen”, zegt hij: “We hebben elkaar nodig! Ook hier draait het weer om samenwerken en verbinden. Alleen op deze manier kunnen we er samen iets moois van maken. Ieder doet dit op zijn eigen niveau en naar eigen mogelijkheden. Ja, ik had ook de politiek in kunnen gaan, maar daar ligt mijn ambitie niet. Ik zit het best op mijn plek bij stichtingen die zich inzetten voor groepen die dit echt verdienen èn ook nodig hebben.” Gepassioneerd. Sociaal. Ambitieus. Oprecht. Gedreven. En nog een aardige vent ook. Rob Kluyt. Een voorzitter waar HC Tilburg trots op kan zijn! o

TILLYWOOD

editorial shoot

Paul Bekker Sport Art Artistiek - verrassend - flitsend Fotograaf Paul Bekkers houdt van alles en iedereen die hij voor zijn lens krijgt. Toch heeft hij zich meer en meer gespecialiseerd in sportfotografie, ‘maar dan anders’. Bekkers vind je bijvoorbeeld nauwelijks op het veld of langs de weg, tijdens wedstrijden. Zijn passie voor sport en sportbeoefenaars toont hij in het bijzonder achter de schermen. Bekkers: “Bij een sportfotograaf denk je al snel aan iemand die met camera en grote lenzen langs de lijn staat

om die ene actiefoto te maken die er meteen uitspringt. Dat doe ik niet. Ik werk niet langs de lijn en fotografeer sporters niet tijdens het beoefenen van hun sport. Ik portretteer ze in een artistieke setting. Maar natuurlijk wel zodanig dat meteen duidelijk is met welke sport we te maken hebben. Ik wil de individuele sporter op een bijzondere en kunstzinnige wijze in beeld brengen, een extra dimensie geven. Hem of haar op een artistiek podium zetten.”

TILLYWOOD

Synchroonzwemmen Bregje en Noortje de Brouwer Fotobijschrift Nationaaljeugdduet.nl

TILLYWOOD

editorial shoot

TILLYWOOD

Kickbokser Maaike van Rosmalen Fotobijschrift

TILLYWOOD

editorial shoot

Tennisser Kiki Bertens

TILLYWOOD

Horden en sprint David Staat A-V Attila Fotobijschrift

TILLYWOOD

editorial shoot

O.a. Wereld Kampioen en Olympisch Kampioen in Hockey Margot van Geffen, uit Tilburg Visagie: Mieke van Gompel

TILLYWOOD

Sport column

Frank Evenblij Clubliefde Tekst: Frank Evenblij

“Ik denk al 154.326 keer!”, is mijn antwoord op de vraag hoe vaak mij de vraag gesteld waarom ik voor Willem II ben. En geloof het of niet, iedere keer vertel ik het met het grootste plezier. Mijn Bureau Sport collega Erik Dijkstra kan het niet meer horen. Hij zegt heel dogmatisch te zijn als het aankomt op clubliefde. Je bent voor de club uit de plaats waar je geboren bent. Ik ben het daar mee oneens, hoe vaak hoor je niet verhalen waarin een man vertelt

“Als klein jongetje viel ik voor het mooiste shirt van Nederland, de tricolores.” vroeger door opa te zijn meegenomen naar de kuip en sindsdien Feyenoord-supporter is. Ik hoorde laatst dat er in Den Haag meer mensen wonen die een seizoenkaart voor Ajax hebben dan mensen die er een voor ADO hebben. Dat is dan wel schokkend. Ik als geboren Hagenees viel als klein jongentje voor het mooiste shirt van Nederland. De tricolores van Willem II. Vanaf 1995 ben ik actief

wedstrijden gaan bezoeken. Nu ik al een paar jaar in Amsterdam woon, probeer ik zo vaak mogelijk te gaan en anders kijk ik op tv. Iedere dag bezoek ik tilbo.com, om op de hoogte te blijven van alle laatste ontwikkelingen. Willem II zit echt in mijn hart. Vroeger toen ADO nog in de eerste divisie speelde ging ik daar ook regelmatig kijken, maar waren er voor mij nooit problemen omdat ze toch nooit tegen Willem II speelde. Alhoewel, een keer een oefenduel in de winterstop. Met mijn clubcard van Willem II kocht ik ook de kaartjes voor de wedstrijden van Ado Den Haag en zat ik toen gewoon in het zuiderpark tussen de voor mij bekende Hagenezen. Tot dat duel. Want met die clubcard moest ik op de uittribune zitten. Helemaal alleen. Willem II won, gelukkig, doelpunt Wijnhard. Na afloop liep Jimmy van Fessem naar mij toe en getuigde respect. Ik vond dat machtig. Maar ik moest nog wel met mijn shawl de tram in, waar ook alle ADO-supporters in zaten. Benauwde momenten. De laatste wedstrijd van Willem II was ADO uit. Mijn broertje (ADO) wilde me meenemen naar het stadion. Maar dat vond ik toch een beetje lastig, ik ging ervan uit dat Willem II veel kansen had om te winnen en zit dan toch niet helemaal lekker in het stadion. Vloekend heb ik voor de tv gezeten. Mijn broertje belde me vanuit het stadion bij elk doelpunt. Jammer maar helaas werd er verloren. Ik ben er dagen ziek van, want onterecht vond ik. En dan tegen de club waar ik geboren ben. Maar als mensen uit Den Haag me weer vragen waarom ik toch voor Willem II, leg ik het met hetzelfde plezier uit, al is het voor de 154.327e keer. o

TILLYWOOD

5 Jaar Konings club Willem II Het maakt niet uit of je voor een bedrijf werkt of bij een club zit; er is altijd wel eens stront aan de knikker. In zo’n geval kun je twee dingen doen: A.: je negeert de misstand en ergert je in stilte. Of B.: je kijkt wat je eraan kunt doen om het euvel te verhelpen. Dit verhaal gaat over stoere kerels; de trots van ons voetballand, die voor optie B. kozen. En met succes! Wij van Tillywood zijn niet vies van een successtory en stuurde derhalve verslaggever Pedro naar het stadion aan de Goirleseweg om met een aantal leden van de Koningsclub van Willem ll over hun -geslaagde!- project te praten.

Tekst: Pedro Rombouts | Fotografie: Toin Damen

“We zijn géén elitaire club; het draait bij ons om de gezelligheid”, opent Jan Boeren het gesprek. Jan is voormalig ondernemer en thans de regelneef van de Koningsclub; hij organiseert alle activiteiten. En dat doet hij graag. En goed. “Ik moet het ook wel doen, want ik heb nog steeds geen opvolger gevonden”, voegt hij er lachend aan toe. De andere heren knikken minzaam. Wie dat zijn? Ik zal ze even voorstellen: Jan van Grinsven (Oprichter/ erevoorzitter), Willem Soons (Medeoprichter/penningmeester) en Frans Nabbe (Voorzitter).

Columns Maar waar gaat het nou eigenlijk om? Wat is de Koningsclub? En waarom is hij indertijd in het leven geroepen? Om deze vragen goed te kunnen beantwoorden, moeten we terug in de tijd… “Het begon allemaal vijf jaar geleden”, vertelt de erevoorzitter: “Na elke wedstrijd schreef ik een column. Die noemde ik ‘Een punt’. Hierin schreef ik over uiteenlopende zaken, die op en -voornamelijk- rond het voetbalveld gebeurden. En niet alleen om te lachen; er kwamen ook allerlei misstanden binnen de club aan bod. Die columns werden steeds populairder. Op een gegeven moment had ik zelfs 600 trouwe aanhangers!” Gelach. “Hij beschreef alles ook altijd heel leuk”, valt Nabbe hem bij. Instemmend geknik wederom. Maar van het een kwam al snel het ander. Steeds vaker kreeg Van Grinsven te maken met mensen, die iets ‘minder positiefs’ op te merken hadden over het beleid van het -toenmalige- bestuur van Willem ll. En daar moest hij ook maar eens ‘een stukske’ over schrijven, vonden zij. Zo was er een groep ondernemers die, uit onvrede over het beleid, de club zelfs de rug toekeerden. “Dit betrof een groep oud-ondernemers”, licht de penningmeester toe: “Omdat zij geen zaak meer runden konden zij, volgens het oude bestuur, ook geen aanspraak meer maken op hun stoelen in de Businessclub. Ze waren hier -terecht!- zeer verbolgen over. Het

TILLYWOOD

conflict escaleerde en het einde van het liedje was, dat al deze mensen de club verlieten. En het bestuur stak de kop in het zand; niemand ondernam iets om deze mensen op andere gedachten te brengen…”

Ambassadeurs En toen kwam het balletje aan het rollen. Soons knikt naar Van Grinsven; de mede-oprichter van de Koningsclub. Deze neemt onmiddellijk het woord: “Toen ontstond het idee om deze trouwe supporters terug te halen. Ook zíj hebben Willem ll jarenlang gesteund. Ook met geld. Veel geld. Het zou te gek zijn als die groep op deze manier ‘bedankt’ werd voor haar diensten. Nee, zo ga je niet met trouwe leden om. Daar moest een oplossing voor worden bedacht!” En dus besloot hij in samenspraak met Michel Sweep en Willem Soons, een manier te vinden hoe ze dit probleem konden tackelen. Want deze ambassadeurs van de club, zo meenden zij, kun je niet in de kou laten staan. En zo werd besloten tot de oprichting van de Koningsclub; een businessclub voor oud-ondernemers. Er werd ook meteen een aantal voorwaarden opgesteld, vooraleer je tot deze vriendenclub toe kunt treden. Zo moet je vijftig jaar of ouder zijn, gestopt zijn met werken -en ooit een eigen bedrijf hebben gerund- en minstens vijf jaar sponsor van Willem ll zijn geweest. Het bleek een gouden idee; binnen een tijdsbestek van drie jaar, telde de club al 61 leden. En -misschien wel de grootste prestatie- 45 van hen zijn voormalig leden van de businessclub, die de Tilburgse vereniging in een eerder stadium boos/teleurgesteld hadden verlaten!

Vriendenclub Dit succes opende -eindelijk!- ook de ogen van het bestuur. Als dank voor hun inspanningen kreeg de Koningsclub de mooiste

Sport

“Zo ga je niet met trouwe leden om!”

“Het draait om de gezelligheid”

ruimte van het stadion toegewezen: de oude bestuurskamer. En als extraatje mogen ze voortaan plaatsnemen op de beste stoelen van het ereterras. Tevredenheid alom. “We zijn een trotse club binnen ‘de’ club”, zegt voorzitter Nabbe. “We hebben zelfs een eigen logo”, gaat hij verder: “ Alle leden hebben ook een Koningsclubspeldje en een Koningsclubshawl. En die shawl kun je nooit meer kwijtraken want op alle shawls staat de naam van de eigenaar.” Ter illustratie legt voormalig columnist Van Grinsven zíjn shawl op tafel. Hij glundert zoals alleen een waardig lid van de Koningsclub dat kan, als hij dit kleinood aan een buitenstaander toont. Bij de weg: er is hier dan wel sprake van de Koningsclub maar onder de leden bevinden zich ook 16 dames! De Koningsclub wil het vooral gezellig maken in het stadion. De derde helft krijgt dan ook ruimschoots de aandacht die ze, in de ogen van de leden, verdient. “Het voelt eigenlijk als een dorpscafé”, zegt Boeren: “waar om de 14 dagen dezelfde mensen gezellig bij elkaar komen. We hebben zelfs vaste gastvrouwen: Yvonne en Valerie.” Bij het horen van deze namen veren alle heren ineens iets op. “Ja, zij verstaan hun vak uitstekend!”, vult Soons aan: “De Koningsclub zorgt goed voor haar leden. Het is een hechte vriendenclub. Een warm bad. Vertrouwd. We zijn er voor elkaar. In leuke maar ook in moeilijke tijden. Ook dat maakt de club zo bijzonder.”

combinatie levert doorgaans heel leuke, boeiende gesprekken op.” Buiten de wedstrijden om, organiseert de Koningsclub ook af en toe leuke uitjes. Zo hebben de leden onlangs nog een bezoekje aan vliegbasis Gilze-Rijen gebracht, staat een rondleiding bij Tesla Motors op de agenda en genoten de dames van een High Tea; hetgeen voor de heren een uitgelezen mogelijkheid was om in een naburig café weer eens gezamenlijk het glas te heffen. “Als je zoveel oud-ondernemers bij elkaar hebt”, licht Nabbe toe: “dan heb je uiteraard ook de beschikking over een gigantisch netwerk. Hier maken we natuurlijk veel gebruik van. Ook bij het plannen van uitstapjes kan dit vaak goed van pas komen.” Aan het slot van het gesprek wil ik ook nog graag even de prognoses voor dit seizoen horen. Hoe hoog -laag?- eindigt Willem ll dit seizoen in de eredivisie? Soons: “Er wordt dit jaar weer goed gevoetbald. Lekker aanvallend en dus ook leuk om naar te kijken” Aardig gezegd maar aan een voorspelling waagt hij zich niet. Nabbe is iets duidelijker: ‘’We worden kampioen van het rechterrijtje’’, zegt hij met een voldane blik. Van Grinsven gaat hierin mee: ‘’Dat zou een mooi resultaat zijn.’’ Boeren vult aan: ‘’Zolang ze niet degraderen blijft het bier in elk geval lekker smaken.’’ Daar sluit ik me graag bij aan. Proost! o

Activiteiten Terugkerend evenement na elke thuiswedstrijd, is het ‘Schrobbelèr Voetbal Café’, dat steeds in de oude bestuurskamer wordt gehouden. Boeren: “Er wordt dan eerst een basisspeler geïnterviewd. Dat gesprek gaat uiteraard over de wedstrijd. Daarnaast regel ik ook altijd een tweede persoon -géén teamgenoot- die wordt geïnterviewd. Het liefst kies ik dan voor iemand die een link heeft met de speler die kort daarvoor aan het woord is geweest. Deze

Scoren na de wedstrijd In het seizoen 2011/2012 vergaarde Willem ll 58 punten. Jan van Grinsven besloot hierop 58 van zijn -succesvolle!columns (‘Een punt’) te laten bundelen in het boek ‘Scoren na de wedstrijd’.

TILLYWOOD

Column

Joop Verhagen “GALBLAAS” Tekst: Joop Verhagen | Fotografie: John Smid

Tweeënzeventig jaar heb ik ermee gedaan, met m’n galblaas. Maar afgelopen zomer moest ik er afstand van doen. Pijnloos, maar ook genadeloos. Er wordt je zomaar een stukje lichaam afgenomen en in mijn geval zette dat mij tot nadenken. Hoe nu verder? Er zijn miljoenen mensen, die verder leven zonder galblaas. Ook mij zal dat best lukken. Maar toch heeft dat orgaan een heel denkproces bij mij op gang gebracht. Ik ga mijn leven anders inrichten, met dank aan mijn galblaas. Ten eerste beëindig ik mijn activiteiten als kunstenaar. Ik stop met schilderen, doe al mijn werk in de verkoop en ga de rest van mijn leven wijden aan punt twee: mijzelf nog meer aanschurken tegen de enige echte liefde die mijn leven ooit heeft gekend, het Enneagram.

Wat dat is? Ja, kom op zeg, wie Joop Verhagen de laatste jaren ooit sprak, heeft het woord zeker horen vallen. En nadien genoeg tijd gehad om te “Googlen” wat dat woord inhoudt. Ik omschrijf het in het kort als een spirituele ontdekkingsreis. Die reis ben ik jaren geleden begonnen en heeft mij -samen met mijn verdwenen galblaas- op een punt gebracht, waarop ik mijn leven helemaal zelf in de hand heb. En waarop ik in staat ben gebracht om, wat mij nog rest aan leven, geheel naar eigen hand te zetten. Wat dat betekent? Nou, gewoon; Ik blijf nog tot 2018 bij jullie. Als levende mens. Dan ga ik dood. Want in dat jaar dient mijn evolutionaire einde zich aan. Het is dan mooi geweest. Tot die tijd blijf ik in contact met jullie via de vervolgafleveringen van deze column. Leuk, hé? o

TILLYWOOD

Automotive

DN Roadster Tekst: Pedro Rombouts | Fotografie: Frans Lahaye

De Tilburgse ondernemer Davey Nieuwlands timmert hard aan de weg. Sterker nog, hij racet er in volle vaart overheen! En dat doet hij in de DN Roadster, een bolide die hij zelf heeft gebouwd. Deze racetrike, met een vermogen van 170 pk, weegt slechts 380 kilo. De acceleratie van 0-100 km/u duurt maar 3,5 seconden en amper 4,5 seconden later zit-ie al aan de 200! De topsnelheid? Tsja… Ook op dit vlak moet uw -al dan niet van spoiler en/of racevelgen voorziene- gemotoriseerde vierwieler het wellicht afleggen leggen tegen deze klasbak. Tenzij die van jou ook 240 km/u haalt, uiteraard.

Door het open frame oogt de auto stoer en sportief. De strakke voorkant -die iets weg heeft van een lotus 7- en de motor aan de achterkant maken het plaatje compleet. Leuke bijkomstigheid: de DN Roadster is niet enkel voor ‘het’ circuit geschikt. Hij is gekeurd door de RDW; je mag er dus ook gewoon de openbare weg mee op

Puur rijgenot Aan boord is geen overbodige elektronica aanwezig. Hierdoor komt zowel het pure rijgenot als de controle volledig bij de rijder te liggen. Maar houd, ondanks de comfortabele stoelen, wel rekening met de g-krachten! De DN Roadster is een heerlijk speeltje voor de sportieve rijder. Hij kan bovendien op maat -dus geheel naar jouw wensen!- worden geleverd. Zo kun jij dus ook zelf bepalen welke (race-)motor je erin wilt hebben.

Unieke rijeigenschap Deze Roadster heeft een unieke rijeigenschap; door de driehoeksconstructie van de wielen, is er altijd sprake van een goede balans. Hierdoor is een uitstekende wegligging gegarandeerd. Deze eigenschap geeft het voertuig een eigen karakter bij het

aanremmen en het nemen van bochten. Mede hierdoor doet de DN Roadster op circuits vaak niet onder voor dure raceauto’s. De productietijd bedraagt 3 maanden. Kosten: € 37.500.

Davey Nieuwlands In 2009 richtte Nieuwlands (28) LookDown op. Dit bedrijf is gespecialiseerd in het bouwen//verhuren van videodrones; helikoptertjes, die voorzien zijn van een professionele camera. Lookdown is inmiddels uitgegroeid tot een volwaardig productiebedrijf met zowel nationale als internationale klanten. In 2011 introduceerde hij, samen met zijn broer, het flyboarden in Nederland. Sinds vorig jaar heeft hij zich, met de productie van de DN Roadster, ook op de automarkt gestort. Hiernaast is hij momenteel druk bezig met het toepasbaar maken van -en software ontwikkelen voor- de fascinerende wereld van de Virtual reality. Davey Nieuwlands; een naam om te onthouden! o www.lookdown.nl/ www.h-2flow.nl

www.dnroadster.com/ www.vrimax.com/

TILLYWOOD

MrWheels Duits vermogen Tekst: Floris Wyers | Fotografie : Alwin Kroon

BMW M3 en M4 BMW heeft twee nieuwe M modellen, namelijk de M3 (foto: rechts) en de M4 (foto: links). Een nieuwe M3 betekent dat de lat weer een stukje hoger wordt gelegd, is dat ook nu zo..? Andere naam

Comfort

BMW gebruikt voor de voormalige ´3 Serie Coupé´ nu de naam ´4 Serie Coupé.´ En daarmee is een icoon, de M3 Coupé, nu van naam veranderd. De M3 bestaat echter nog wel, dat is nu alleen nog de sedan, de gewone versie van de sedan heet immers nog gewoon 3 Serie.

Het onderstel is naar wens in te stellen, dus als je geen zin hebt om sportief te rijden in de sportstand, zet je de auto gewoon op comfort. Binnenin de auto kom je niets te kort, aan het goed werkende multimediasysteem zit een eveneens heerlijk geluidssysteem gekoppeld. Dat maakt de M3 en de M4 ook comfortabele auto´s voor de langere afstanden.

Cabrio Naast deze twee modellen, is de M4 ook nog verkrijgbaar als cabriolet. Voor net een stukje extra beleving! Het geluid van de zescilinder hoor je immers beter met de kap open.

De lat weer hoger BMW heeft de lat inderdaad weer hoger gelegd op ieder vlak, de auto is een stuk sneller dan het vorige model, en tegelijkertijd zuiniger. Ten opzichte van de vorige M3 is er wel een stukje beleving weg, de oude V8 maakte simpelweg meer herrie, en het rijden voelde nog een stukje ´puurder´.

Een liter minder Er is meer veranderd dan alleen de naam. Het belangrijkst is de motor, in het vorige model was dit een 4.0 liter V8, nu is dit een 3.0 liter 6-in-lijn. Dit betekent echter niet dat de auto langzamer is. Deze nieuwe M3 en M4 doen de sprint van 0 naar 100 in 4,1 seconden, de oude M3 had een halve seconde meer nodig. En ook op de paardenkrachten wordt niet ingeleverd, er is 11 pk bijgekomen, de nieuwe modellen produceren 431 PK. Dat alles dus met een liter minder!

Nihil De verschillen tussen de rijeigenschappen van M3 en de M4 zijn nihil, de auto´s zijn uitgerust met hetzelfde blok, en staan op hetzelfde onderstel. Ik merkte met rijden dan ook nauwelijks een verschil. Natuurlijk zijn het wel twee andere auto´s, de M4 doet met zijn mooie coupélijnen wat dikker aan. De M3 is echter weer wat praktischer met de extra deuren. Kiezen tussen deze twee auto´s is een kwestie van smaak. Fotobijschrift

TILLYWOOD

De M3 is verkrijgbaar vanaf €104.000,-. Voor de M4 betaal je €105.000,-. De M4 Cabrio is er vanaf €116.225,-.

automotive

Porsche Macan Diesel Wie Porsche zegt, zegt sportwagens. Er komen steeds meer modellen op de markt. En niet alleen sportwagens! Na de Panamera en de Cayenne komt Porsche nu met de Macan; een compacte SUV, die op de -grotere- Cayenne lijkt. Kleiner Het segment van de compacte SUV groeit snel, merken zoals Audi, Mercedes en BMW hebben reeds een kleiner model onder hun grote SUV. Populair zijn bijvoorbeeld de Audi Q5, de SUV onder de Q7, of de Evoque van Land Rover. En ook deze Macan zullen we vast vaak gaan zien!

wel een perfecte balans te vinden tussen een goede wegligging en comfort. Dit wordt nog eens versterkt door de luchtvering op dit model. De wegligging van de Macan is veruit de beste in zijn klasse!

Burmester In de auto, vinden we voor ongeveer veertigduizend euro aan opties. De mooiste/duurste, is het geluidssysteem van Burmester; dit kost ruim vijfduizend euro. Maar dan heb je ook wat! Het zwart lederen interieur oogt luxe en een tikje sportief door de aluminium accenten. De kleur van de buitenkant is bescheiden; agaatgrijs.

Details Porsche heeft de auto verfijnd tot in de details. Zo kun je de sleutel uitvoeren in de exterieurkleur. Hetzelfde geldt voor de gordels, die in de kleur van het interieur kunnen worden uitgevoerd. De ´wapens´, de Porsche emblemen dus, zijn gegraveerd in de hoofdsteunen. o

De instapversie van de Macan Diesel is verkrijgbaar vanaf 75.400. Met wat extra opties* komt deze Macan op ruim 116.000 (*turbovelgen, panoramadak en luchtvering).

Tijger Macan spreek je trouwens uit als ‘Matsjaan’, al heb ik begrepen dat zelfs binnen Porsche ‘Makaan’ en ‘Makan’ gebruikt worden. Macan is het Indonesische woord voor tijger. Grrr…

Diesel Genoeg theorie, tijd om te rijden! Ik kreeg van Porsche de Macan Diesel mee, de versie die waarschijnlijk het populairst wordt in Nederland. De diesel gaat in een fijne 6,3 seconden naar 100 kilometer per uur. Voor de écht sportieve rijder zijn er de Macan S en de Macan Turbo, met die laatste knal je binnen de 5 seconden naar 100!

Balans Op het gebied van rijeigenschappen slaan sommige merken de plank behoorlijk mis. Bijvoorbeeld sportief, maar niet comfortabel, of juist het tegenovergestelde. Porsche weet met deze Macan juist

TILLYWOOD

Auto Blaschke beste autobedrijf van Brabant en 2e van Nederland bij de BOVAG Verkiezing 2014 - 2015

Winnaarsaanbieding: APK, oliebeurt & pechhulp Nl slechts

159,95* *Vraag naar de voorwaarden

Column

René van Densen Een gekleurde Tekst: René van Densen | Fotografie: Gregory Wijnstein

Het houdt niet op, het rumoer. Even weet ik niet waar ik ben. Niet in mijn bed, alvast. Smaak van schraal bier op de tong. Weer teveel gezopen. Voorzichtig tasten mijn vingers in het rond. Hebbes. Mijn bril. En hij is niet kapot. Even rondkijken. Ik ben in een half vervallen industrieel pand dat wemelt van in vaalbruine T-shirts en vormeloze broeken gehulde jongmensen. Veel dreads. En vettige vlasbaarden. Ze prutsen aan wat schijnbaar kunstwerken moeten zijn, voornamelijk uit restmaterialen geproduceerd. Ik weet, kortom, nog steeds niet waar ik ben. Zou overal in deze stad kunnen zijn.

“Mijn jas is gelukkig vies, dus ik val niet op.” Verdwaasd loop ik wat over het terrein. Het eerste kunstwerk dat op mijn slenterig pad opduikt, is een enorme sokkel. Bovenop staat een zo onbetekenend mogelijk ogende waterkoker. Er zit zo te zien geen water in. De sokkel zit onder de schreeuwerige kleurpatronen. Ik kijk naar het bordje. Het stuk heet ‘Gekleurd objectief’. Kijk, zo’n grapje kan ik nog wel waarderen. Maar ik heb dorst, dus laat ik een vervaarlijk met metalen tentakels om zich heen graaiend gedrocht links liggen en ga op zoek naar koffie. Of bier. Desnoods water. De tentoonstelling is duidelijk nog in opbouw; meestal is er dan nog een drankvoorraad aanwezig. Ik

scharrel aan een geïmproviseerd tuintafeltje en vind wat Fairtrade koffie. Eerst deze behoefte laven: de kunst wacht wel. Mijn jas is gelukkig vies, dus ik val niet op. Zo brak ik rustig even wat uit. Wanneer mijn ogen zich weer openen, lijkt de expositie in volle gang. In het veld lopen cultuurambtenaren de kunstwerken én kunstmakers te scouten. Ze steken in hun zondagse pakken scherp af tegen de ruimte, deelnemers en veelvormige afvalkunst. Er staat een opgewonden man naast de kunstwerken te roepen dat het allemaal nergens op lijkt. In mijn ooghoek zie ik onze Nachtburgemeester op het dranktafeltje afkomen. Hij snuffelt tussen de blikjes bier en ingeschonken bekers wijn. Wanneer hij me ziet, klopt hij me op de schouder. “Was weer leuk, gisteren,” zegt hij op de hem typerende toon, tussen vragend en stellend in. Ik knik, maar ben niet zeker van mijn eigen antwoord. Het was vast wel leuk. Denk ik. Drie kunstmeisjes huppelen rond en trommelen op zelfgemaakte tamboerijnen. Één kunstjongen springt op een tafel en staat, hard, iedereen wijzend uit te lachen. Drie andere kunstjongeren liggen op uitgerolde grasmatten en zuchten in koor. Een bonte bedoening, kortom. Mij is het allemaal iets te kleurig. Ik glip naar buiten. Daar weet ik niet zeker of de bushalte echt of kunst is. Hij oogt echt. o René van Densen drinkt en schrijft in Tilburg.. Zie ook renevandensen.nl

TILLYWOOD

Styling

Styling: Céline Rohrer | Fotografie: Paul Bekker

De meiden van ‘Buutvrij’ zijn niet alleen super spontaan, maar hebben ook een heel eigen stijltje! Ik was dan ook dolblij, dat ik voor hen mocht shoppen. Ondanks dat ik de meiden al een beetje kende, was er nog genoeg te praten tijdens deze gave middag. Ik zocht naar dàtgene, wat past bij hun persoonlijkheden. De dames hebben niks met girly, felle kleuren en tuttig. Nee, deze meiden houden van stoer, avontuurlijk, alternatief en natuurtinten.

Stoer

Bibi houdt van bordeauxrood. Ik wist meteen een jurkje voor haar! En zeg nou zelf: wat staat het haar goed, hè! Het item is best vrouwelijk, maar het leren riempje -met studs- maakt het geheel stoer! De extreme sneakers zijn avontuurlijk en pittig, net als haar karakter. Voor Bibi geldt: Less is more. Dus tuit die rode lippen: ‘and she’s ready to rock!’

Vrouwelijke touch

Marieke is alternatief en stoer. Maar wèl met een vrouwelijke touch! Okergeel is één van haar favoriete kleuren. Bij Marieke was ik er ook snel uit; een fit boyfriend jeans én een crème top met een werkje erin. Verfijnd en alternatief! Het gebreide vest met aparte knopen, staat haar perfect. De stoere laarsjes zijn dankzij de hak mooi vrouwelijk. In deze gave outfit kan je zo de hele dag lopen!

TILLYWOOD

Fashion Boyfriend jeans: Good Morning Universe bij Eindeloos € 99,95 Top: Culture bij Eindeloos € 69,95 Vest: My best friend bij Dresses Only € 79,95 Laarsjes: Manas bij van Arendonk € 139,95

Jurk: SRNDTY Nova Cherry Red bij Dresses Only € 79.95 Sneakers: ASH bij van Arendonk € 199,95 Riem: Jacky’s € 29,95

Paspop in de hoek: Poncho: Tibet black bij Dresses Only € 69,95 Tas: Lieke bij Dresses Only € 29,95

TILLYWOOD

Tillyscout Op modellenjacht in Tilburg Wij zijn Karin en Sabine en we vormen samen het team van Tillyscout. Tillyscout houdt in dat we de straat opgaan zonder voorafgaand idee en potentiele modellen gaan zoeken om een fashion shoot mee te doen. Gewapend met camera en portfolio benaderen we de mensen met de vraag of ze mee willen doen. We bedenken ter plekke een concept dat we bij die persoon vinden passen en voeren dit uit. We nemen het model mee naar de shootlocatie waar haar en make-up gedaan worden door Sabine. Hierna wordt de styling toegepast, passend bij het concept dat we verzonnen hebben. Als dit allemaal klaar is, wordt het model gefotografeerd door Karin. Van scouten tot het eindresultaat: het vindt allemaal plaats op 1 dag. Tekst: Sabine Lemmens Fotografie: Karin van Berkel visagie: Sabine lemmens

Scoutdag 1 – Kikki Vanhautem

Scoutdag 2 – Astrid de Wolff

Kikki hebben we gescout midden in Tilburg centrum. Kikki en haar vriendinnen vielen ons op vanwege hun aparte, maar leuke kleding keuze. We twijfelden geen seconde en benaderde hen met de uitleg over het concept Tillyscout. Kikki hoefde niet lang na te denken en zei heel enthousiast ja. Ze kon alleen pas later in de middag, aangezien ze nog les had op het Fontys Conservatorium. We spraken af dat ze om 16.00 uur bij Tillywood hoofdkantoor zou zijn. We gingen alvast alles klaarleggen en opzetten en dachten na over het concept. Het viel ons op dat Kikki een heel zacht gezicht had met sprekende blauwe ogen. Hier moesten we zeker wat mee doen. Kikki nam plaats op de visagie stoel en Sabine zorgde voor een make-up waarbij haar ogen er extra uit zouden springen. Nadat haar en make-up gedaan waren, was ze klaar om voor de camera te staan. Karin zocht een rustige achtergrond op waardoor haar ogen extra aandacht zouden krijgen. Kikki voelde zich op haar gemak bij ons en was blij met het uiteindelijke resultaat.

In plaats van dat wij Astrid vonden, vond Astrid ons. Op de scoutdag van Kikki kwamen we haar spontaan tegen in de H&M. Ze gaf een compliment over Sabine's haar en we maakten een praatje. Hierna zijn we terug gegaan naar het Tillywood hoofdkantoor, maar hadden eigenlijk spijt dat we Astrid geen kaartje hadden gegeven. We vonden haar een goede gezichtsstructuur hebben en ze was een beetje een edgy type. Het geluk stond aan onze kant toen we een week later weer bij Tillywood hoofdkantoor waren en voorgesteld werden aan de nieuwe stagiaires. En daar zat ze dan, Astrid! De beslissing was direct gemaakt. Omdat Astrid van zichzelf al een vrij duidelijke look had, wilden we dit extra gaan versterken. Ze nam plaats in de de make-up stoel en Sabine gaf haar een edgy/ punk achtige look. De nadruk werd gelegd op haar kapsel en haar lippen werden voorzien van een volle kleur. Hierna was ze klaar om gefotografeerd te worden. We kozen voor zwart-wit, omdat dit extra de nadruk zou leggen op het concept wat we bedacht hadden. Karin wilde graag een industriële omgeving, dus de shoot heeft buiten plaats gevonden. Astrid was blij de wijze waarop we haar wenkbrauwen hadden getekend. Na even inkomen kwam ook Astrid lekker los voor de camera. Astrid twijfelde in het begin of ze mee wilde doen, omdat ze niet wist of ze een goed model zou zijn. Maar we hebben haar het tegendeel bewezen. Astrid is blij met het resultaat. o

Kikki's reden om met ons mee te gaan was onder andere dat ze graag een keer zoiets mee wilde maken. Ze was ook bijzonder nieuwsgierig naar de visagie en wilde weten hoe het achter de schermen verliep.

TILLYWOOD

Fashion

TILLYWOOD

Make-up en kapseltrends winter 2014/2015 Tekst: Micky Jooren | Productie, haar en make-up: Micky Jooren | Fotografie: Michel Zoeter

Komend winterseizoen staat in het teken van creatieve uitingen en vernieuwing. Vele modestromingen kunnen zowel naast elkaar als gemixt worden gedragen. Zo kun je de dagelijkse sleur doorbreken en geef jij je eigen draai aan het nieuwe modebeeld. De basis bestaat dit najaar uit tijdloze, kwalitatief goede kleding. Het is vervolgens aan jou om middels hippe, trendy aanvullingen je eigen stijl te creeëren.

3 belangrijke stijlen Dandy Terugkijken op mooie klassieke kleding en nostalgie. De dandy gaat voor kwaliteit. Zij hult zich graag in een Schotse ruit, een zijden/ kasjmier kamerjas, nachtkleding voorzien van pyjama motieven en klassieke jasjes. Kortom: gentleman kleding maar dan dus voor vrouwen. Een goed voorbeeld hiervan, is de Marlene Dietrich Look uit de jaren ’20. Applicaties, glitter- en glam-elementen vormen hierbij een leuke toevoeging. Ook interieurstoffen zijn een bron van inspiratie. De dandy-vrouw houdt van mooie volle warme kleuren, zoals diep bruin- en donker nacht blauwtinten, bordeauxrood en jachtgroen.

Make-up Een mooie matte huid en een frisse uitstraling. De lippen mogen in allerlei kleuren rood. Het accent ligt op de lippen. Dus is het verstandig om je oogmake-up rustig te houden. (Bijv. lichtgoud, koper- of bronstinten)

Sportief Voor de sportieve vrouw is het draagcomfort heel belangrijk. Haar kleding is voornamelijk geënt op bestaande sportkleding. Lichte en glanzende stoffen genieten de voorkeur. Sportief staat deze winter voor veel kleurvlakken -grafisch!- en contrastrijke kleuren. Denk hierbij bijv. aan rood, geel en blauw, afgewisseld met zwart.

Make-up Een mooi geëgaliseerde flawless huid. Glans in de huid, gevoel van waterdruppeltjes. Transparant De oogmake-up is kleurrijk. De tinten komen van een mooi warm winterpallet; groen, paars, oranje, blauw Rustige lippen.

Futurisme Een vernieuwend thema wat betreft vormen en stoffen. De vrouw die voor deze stijl kiest, zien we deze winter veel in volumineuze vormen in lichtgewicht materialen. Harige elementen kleden het geheel mooi af. De kleuren die hierbij passen: veel grijstinten.

Make-up Ook hier een transparante basis en veel glans in de huid. We zien veel metalics terug; zilver-, gouden koperkleuren. Bronstinten voor de ogen. Lippen zijn brons-, bruin- of goudkleurig, maar ook nude lippen passen binnen deze stijl.

Kapsels Allerlei vlechttechnieken, altijd los, pluizig en rommelig Rommelig opgestoken haar, bovenop je hoofd. Losse knotten, mogen ook schuin op je hoofd!

Kapsels Strak haar (wetlook), Hoge staarten ,Ingedraaide staarten en knotten.

Kapsels Verschillende texturen in één kapsel, bijvoorbeeld strak en wijd Getoupeerde staarten.

TILLYWOOD

Meer informatie over de opleidingen: www.visagie-opleidingen.nl

TILLYWOOD

Tilburg business

Frozen Yogurt Date Anyone?

Tekst: Michelle Matse | Fotografie: Ilse van Nieuwamerongen, Ramon Heij

Er is een nieuw fenomeen in Tilburg: Frozen Yoghurt -al jaren een begrip in Amerika- is niet alleen lekker maar ook nog eens goed voor de lijn! En dus leek het Ramon Heij en Ilse van Nieuwamerongen een goed idee om deze succesformule naar Tilburg te halen. Maar omdat zij elkaar niet kennen -en dus ook niet van elkaars plan op de hoogte waren- is onze stad nu in één klap twee(!) blitse Frozen Yoghurtzaken rijker!... Ramon was eigenlijk van plan om een koffietentje openen. Maar omdat deze al als paddenstoelen uit de grond schoten, ging hij op zoek naar iets anders. Het werd New Yoghurt, geïnspireerd op New York; de bakermat van Frozen Yoghurt. New Yoghurt ontstond, geïnspireerd op New York, het grondgebied van de eerste Frozen Yoghurt tentjes. Ramon wilde zich echter niet alleen op deze lekkernij toespitsen. Ze werd derhalve geïntegreerd in een ‘algemene’ horecagelegenheid. New Yoghurt, voorzien van een fris interieur en knusse zitplekken, is gevestigd aan de Paleisring. New Yoghurt biedt ook de gelegenheid voor geplande afspraak, meetings, spontane samenkomst of een studeerplek. Iedereen is welkom. Binnenkort kun je er ook van een heerlijk menu, triple sandwiches en verse sappen genieten. Go for it! Het verhaal van Ilse van Nieuwamerongen heeft wat weg van RTL’s televisieprogramma ‘Het roer om’. Ilse was al lange tijd een fervent liefhebster van Frozen Yoghurt en besloot daarom haar eigen Frozi Yogi te openen. Zo gezegd zo gedaan. Haar one-stop-shop is inmiddels een begrip in de Heuvelstaat. Jong en oud smult hier dagelijks van haar -verantwoorde!- tussendoortjes. Frozi Yogi biedt voor elk wat wils. Dus zowel de gezonde snoeper als de extravagante smuller kan hier terecht. “Met een groot assortiment aan toppings kan iedereen bij mij zijn eigen feestje maken”, aldus een apetrotse Ilse. Klanten van Frozi Yogi mogen hun yoghurthapje

zelf samenstellen. Zo kun je kiezen voor een lekkere Frozen Yoghurt, voorzien van noten, fruit of gummibeertjes of voor een topping met Frozen Yoghurt daar bovenop. Smakelijk! Met deze twee nieuwe Frozen Yoghurt verkooppunten zou je toch denken dat er enige concurrentiestrijd geldt. Toch valt van rivaliteit niet te spreken in de Frozen Yoghurt wereld. Een bloemetje van Ilse bij de opening van New Yoghurt was al meteen een positieve start. Als dat geen teken is van Brabantse gemoedelijkheid!

“Iedereen kan bij mij zijn eigen feestje maken” Ondertussen werd bij Frozi Yogi, tussen de hysterie van de schoolmeiden, als hot-topic de Frozen Yoghurt Date genoemd. Jonge jongens en meiden die via Whatsapp, Facebook, Twitter of Instagram afspreken om een Frozen Yoghurt Date te hebben. Dus wellicht een nieuwe toevoeging op het speeddaten? Of is de tijd van het romantisch dineren bij kaarslicht al voorbij? De tijd zal het leren. o

TILLYWOOD

Lees in elke uitgave van Tillywood Magazine het vervolgverhaal van ‘Marie en haar mannen’, een single Tilburgse en haar zoektocht naar de liefde. Beleef haar veelal kortstondige affaires mee en check www.tillywoodmagazine.nl.

Tekst: Liek Naninck

Deel 2: “You never milf alone!” De eerste keer dat je een MILF genoemd wordt vergeet je nooit meer. Ik was met mijn vriendin uit Breda in een danstent waar wij de gemiddelde leeftijd enigszins omhoog trokken. We liepen het rookhok in, baanden ons door de mist een weg naar een vrij plekje, toen ik opeens achter me hoorde zeggen: “Zo, das wél een milf zeg!” Ik draaide me om, keek naar het ventje, schatte hem een jaar of 20 en ging naast mijn vriendin zitten. “Eh, Nouk, wat is een milf?” Ik had net zo goed kunnen vragen of water nat is, want ze keek me aan met een blik die maakte dat ik me even heel blond voelde. “Weet jij niet wat een milf is?“ “Nee, nooit van gehoord, maar zeg nou, wat is een milf?” Hoezo, waarom wilde ik dat opeens weten? Ik wees door de ondertussen nog dichtere mist naar de slungel die schuin tegenover ons aan zijn sigaret stond te hijsen en vertelde haar wat hij gezegd had. “Ok”, zei ze, “dit moet je niet verkeerd opvatten, maar een milf is een Mother I’d Like to Fuck.” Ik verslikte me in m’n wodka en met m’n sigaret stak ik bijna mijn haar in de brand. “Wablief? Again please? Een wat?” Ze zei het nog eens. Ik had het niet verkeerd verstaan. A mother I’d like to fuck. Ik weet niet hoe lang mijn kin op mijn knieën heeft gehangen, maar dit moest ik even laten bezinken. Mother…, moeder, dat was dus duidelijk zichtbaar, zo bleek. Heel fijn. Maar blijkbaar wel een moeder die door een kereltje van twintig nog appetijtelijk gevonden wordt, of tenminste, daar ging ik dan maar vanuit. Ik was confuus. “Nouk”, zei ik, “ik weet niet hoor, is dit nou een compliment of moet ik die gast gewoon z’n sproeten op z’n tong laten varen?” Maar volgens Anouk moest ik dit echt wel als een compliment opvatten. Niet iedereen wordt zomaar een milf genoemd, dat wilde heus wel zeggen dat ik er nog “heel goed” uitzag voor mijn leeftijd. Tering Jantje! In die categorie zat ik dus. Ik was overduidelijk een moeder. En dan ook nog een moeder die naar een danstent ging waarvan ze dacht dat ze niet zou opvallen tussen de twintigers en dertigers. What was I thinking? Ik voelde me in één klap vijftien jaar ouder. Natuurlijk dook het woord milf daarna o-ver-al op. Alsof het nooit anders was geweest. De milfs vlogen me om de oren, via de televisie, via internet, ik kwam erachter dat ik zelfs milf-vriendinnen had! Onder mijn mede-milfs bevonden zich ook niet bepaald de minsten! Halle Berry, Angelina Jolie, Julia Roberts en natuurlijk de BN-milfs: onder anderen Fajah Lourens en zelfs koningin Maximá. Onze Max, een milf… tjee. Nou weet ik heus wel dat ik me niet kan meten aan Fajah of Angelina en al helemáál niet aan Maximá, maar ik voelde me toch opeens weer een stuk beter. De titel milf was lang niet zo erg als ik aanvankelijk dacht! Misschien straalde ik mijn milfness uit, geen idee, maar er gebeurde opeens van alles. Fotobijschrift

TILLYWOOD

Maanden lang vroeg ik me namelijk al af waar toch alle leukerds zaten. De zogenaamde FILFS, zal ik maar zeggen. Gescheiden of alleenstaande filfs weliswaar, want ik ben geen homewrecker. Je ziet ze langs het hockeyveld, de vaders die hun talentje staan te supporteren, dan heb je natuurlijk de zogenaamde Appie-pappie, die zijn té leuke kroost de boodschappen in het wagentje laat leggen, of ze zitten gewoon in de stad op een terrasje, in een goed gesprek met hun zoon of dochter. Nou ben ik best van de spontane, maar ik loop toch niet even op zo’n kerel af om te vragen of hij toevallig single is en een keer een wijntje met me wil drinken. Plus dat de rest van zijn profiel niet op zijn voorhoofd staat gedrukt, je weet tenslotte maar nooit. Daarvoor zat ik nou juist op een datingsite. Dan had je het hele pakketje in één keer en kon je leuk kiezen. Maar er viel al tijden bar weinig te kiezen. Tis niet dat ik geen leuke mailtjes kreeg of zo, integendeel, maar ze hadden simpelweg mijn hele profiel niet gelezen, waardoor ze dus niet wisten dat ik geen oude kale kabouters met plakplaatjes zocht, óf ze probeerden zichzelf op slinkse wijze tóch in mijn zoekprofiel te wurmen. “Lieve Marie. Trek je hoge hakken maar aan hoor, want ook al ben ik dan maar 1.72m, ik kan heel goed steltlopen.” Of deze: “Ja, ik ben wel kaal, maar dat maak ik ruimschoots goed door de weelderige haardos op mijn rug.” Teiltje… Of de allerergste: “Ja mijn beste Marie, ik ben 65. Maar van binnen voel ik me absoluut een vent van 40! Ik krijg vaak te horen dat ik juist zo ‘jongensachtig’ ben gebleven.” Duuuuusssss…. Ik zweer je, als ik nog één keer het woord ‘jongensachtig’ tegenkom in een profiel, ga ik zó hard gillen dat zelfs de meeuwen in Wieringerwerf spontaan uit de lucht vallen!

“Eh, Nouk, wat is een milf?” However. Van de datingsites moest ik het dus blijkbaar even niet hebben. Ik liet ze maar even voor wat ze waren en deed verder gewoon mijn ding. Ergens in december ging ik met een stel oud-collegaatjes in de stad borrelen. Ik had me in een lekkere spijkerbroek en mohair trui gehesen, m’n nieuwe laarzen van zacht leer erbij aangetrokken en steeg opgetut en wel in de taxi richting Piusplein. Het valt prima te fietsen hoor, maar het was berenkoud en ik had zwaar geen zin om terug te fietsen, dat wist ik nu al. Het was een ontzettend gezellige avond. Na de borrel bij Square,

Sex en Relatie

en nog meer borrels bij Le Bistro, splitste de groep zich ergens rond een uur of half 2 op. Sommigen moesten naar huis om de oppas af te lossen, of te verlossen, dat hangt er maar net vanaf in welke mate hun kroost de oppas terroriseert. De rest was te zat om nog één stap te zetten of moest zich melden bij manlief. Wat overbleef was een groepje diehards dat met geen tien paarden naar huis te krijgen was. “Nee meid, ik ben blij dat ik nou eindelijk óók eens even los ben!”, of “Man, wat is dít lang geleden zeg! Dat ik dit nou niet gewoon elk weekend doe!”, (as if) of “Ja, eigenlijk zou ik dus morgen met mijn zus en m’n moeder naar m’n tante in het ziekenhuis gaan, maar die ligt er overmorgen ook nog wel hoor.” Kortom, het was een gezellige boel. Vraag me niet hoe, maar na nog drie kroegen op de Korte Heuvel bleek dat we pardoes in de nachtclub terecht waren gekomen. Althans, als de serveersters er wel héél frisjes bijlopen voor de tijd van het jaar en er een paal in het midden van de bar staat waar diezelfde dames een zeer innige relatie mee schijnen te hebben, moet je jezelf toch gaan afvragen of dit het doorsnee type kroeg is in Tilburg. Nee dus. Maar het voordeel van een nachtclub is wel dat het overgrote deel van de bezoekers van het mannelijk geslacht is. Een bepaald sóórt mannen, dat dan weer wel, maar opeens zag ik tussen die hele meute het allerlekkerste hapje ever staan. Een jong hapje welteverstaan. Ik keek naar hem, hij keek naar mij en de rest bestond niet meer. De automatische piloot nam het van me over. Ik werd onverbiddelijk naar hem toegezogen, tegenstribbelen was useless. Voor ik het wist stonden we tegenover elkaar, woorden zo zoet als honing gingen over en weer. Zijn naam was Jerôme en hij was 27.

binnengelaten in een oud pand net buiten het centrum van Tilburg. In Jerômes riante kamer ontdeden we elkaar van onze kleren. Ik zou graag willen zeggen dat we dat heel langzaam en sensueel deden, maar in feite ging het zo retesnel, dat we binnen no time nakend op bed lagen. Vanaf dat moment was alles heaven. Ik werd bemind, letterlijk bemind, als nooit tevoren. Hij zei me hoe mooi hij me vond, dat ik zo zacht was, en hoe fantastisch ik was. Dear God. Hij verstond de kunst van het liefhebben, dat stond als een paal boven water. De sex was zo anders, zo vol furie, en toch zo teder en vanzelfsprekend. Hij nam in alles de leiding, alsof hij nooit anders gedaan had. Yep, Jerôme was een heer in bed.

Vijf minuten later zat ik achter op zijn rammelende studentenfiets met halfzachte achterband. Natuurlijk moest mijn lange wollen sjaal zich compleet in de ketting draaien, waardoor we het laatste stukje moesten lopen. Maar ergens rond half 7 ’s morgens werd ik

Af en toe rijd ik nog wel eens langs dat studentenhuis, een glimlach voltrekt zich op mijn gezicht. Deze pakt niemand mij meer af: mijn bucketlist was weer iets korter geworden! En mijn sjaal? Die hangt waarschijnlijk op “De Plee”, als milf-trofee. o

Na een hemels uur sneakte ik met een handdoekje om me heen over de gang richting toilet. Na een paar fietsen, wat kamerdeuren en een binnenplaatsje kwam ik in de keuken. Mijn blote voeten plakten aan de vloer, de geur van vijf dagen oude macaroni en oud frituurvet boorde zich in mijn neus. Na nog eens anderhalve fiets, een verkeersbord en iets wat ooit een kerstboom geweest moest zijn, belandde ik eindelijk bij het toilet. “De Plee” stond er op. Ik keek naar het poetsrooster. Barend was aan de beurt, een week of drie geleden… Afijn, ik liep zo snel als ik kon weer terug naar Jerômes kamer, al biddend dat ik geen halfnaakte student tegen zou komen. Mijn jonge God lag daar gewoon nog steeds de jonge God uit te hangen. Wat kon hij anders? Hij kwam naar me toe. Woorden waren overbodig. Het was tijd om te gaan. We namen kussend afscheid van elkaar terwijl ik mijn kleren weer aantrok. Het was goed zo, het was mooi, het was prachtig, het was speciaal, en het was eenmalig, dat wisten we allebei.

TILLYWOOD

Tilburg Business

Casa Blanco

Een nieuwe zaak vol hippe dingen Tekst :Nathaly Heijne / Pedro Rombouts Fotografie: Bas van der Burgt

De felgekleurde voorgevel zorgt ervoor dat je Casa Blanco -de nieuwe aanwinst in het Dwaalgebiedniet zomaar voorbijloopt. In het voormalige fabriekspand aan de Fabriekstraat vind je unieke, kleurrijke snuisterijen uit zowel binnen- als buitenland. Eigenaresse Helene van der Voort heeft een duidelijke missie: “Ik wil mensen blij maken met bijzondere, hippe hebbedingen.” Voor exclusieve woonaccessoires, kleding, levensgrote kunstkoeien, sieraden, Mariabeelden, vitrinekastjes, polyester hondenkoppen, geweven kussens uit Peru, servies uit Marokko en nog veel, veel meer moois kun je nu dus bij Casa Blanco terecht. Helene en Herbert -haar man- raakten geïnspireerd door een bijzondere winkel op Ibiza: “Die vonden we echt supergaaf”, zegt ze: “En in Nederland bestond dit concept toen nog niet.” Terug in Nederland besloot Helene -op dat moment toe aan een nieuwe uitdaging in haar leven- een soortgelijke zaak op te zetten: “We hadden het geluk dat dit pand op ons pad kwam”, zegt ze stralend:

“En het ligt ook nog es op een superlocatie!” De bijzondere, wereldse spullen die in Casa Blanco te koop zijn, zijn door Helene en haar echtgenoot ‘vers van het internet geplukt’: “We hebben uiteraard alleen díe items aangekocht, die we zelf mooi vinden. Ons gevoel was de enige maatstaf.”

Blikvanger De kunstkoeien staan als extra blikvanger pal voor de ingang van de winkel opgesteld. Dit alles onder het toeziend oog van Boeddha, die vanaf het dak de casa voor kwade invloeden van

TILLYWOOD

“Ik wil mijn klanten graag blij maken”

buitenaf behoed. Binnen is de zaak niet minder interessant; je komt ogen tekort te midden van de bonte verzameling voorwerpen, sieraden, kledingstukken en kunstobjecten die uit alle delen van de wereld hier zijn samengebracht. Extra enthousiast is Helene over de kleurrijke, handgemaakte kussens uit Peru: “Een deel van de opbrengst van deze kussens gaat rechtstreeks naar Peru”, licht ze, met enige trots in haar stem, toe.

klantvriendelijkheid uit zich ook in het koffiebarretje in de zaak, waaraan bezoekers plaats kunnen nemen en -indien gewenst- van een gratis kopje koffie kunnen genieten. Helene hoopt dat ze met Casa Blanco bij haar klanten iets positiefs teweeg kan brengen: “Met de spullen uit mijn kleurrijke winkel wil ik het zonnetje bij de mensen in huis brengen”, verklaart ze haar doelstelling: “Er is al genoeg ellende in de wereld. Ik wil mijn klanten graag blij maken.”

Kerstmis

“We hadden het geluk dat dit pand op ons pad kwam”

Zonnetje Helene is een ervaren onderneemster. Ze runde voorheen twee kledingwinkels: ‘La Chica’ en ‘Por Favor’. Je hoeft haar dus niet te vertellen hoe ze met klanten om moet gaan. Gastvrijheid staat hoog in haar vaandel geschreven: “Iedereen die Casa Blanco binnenstapt, moet zich meteen welkom voelen. Ik vind het belangrijk dat er een ongedwongen sfeer hangt en dat niemand zich verplicht voelt om iets te kopen. Ik vind het ook niet fijn als ik een winkel binnenloop en er staat meteen een verkoopster in mijn nek te hijgen.” De

TILLYWOOD

Jingle bells! Jingle bells! Jingle all the way! Oh, what fun it is to ride in a one-horse open sleigh! Hey! En waar voert deze slee je heen? Inderdaad: ook naar Casa Blanco natuurlijk! Want dit is ook dè zaak om alvast lekker in de (kerst-)stemming te komen! Helene is trots op haar kerstparadijs aan de Fabrieksstraat: “We hebben er zin in”, glundert ze. “Wie op zoek is naar unieke kerstspullen moet zeker even langskomen”, gaat ze enthousiast verder. Elanden, kerstmannen, hertjes, kerstballen, engeltjes, kandelaars en ga zo maar door; bij Casa Blanco vind je ze volop. ‘’Mijn persoonlijke favoriet zijn de polyester engeltjes die elkaar een kusje geven.’’, zegt Helene terwijl ze er een paar toont. “Hartstikke leuk voor in de boom of aan het plafond! En ze refereren natuurlijk ook aan de mooie kerstgedachte, hè…”

Kerstmarkt Wil jij dit jaar met iets originelers aankomen dan het traditionele paar sokken en/of die ‘keileuke’ oorbellen, kom dan naar Casa Blanco. Hier hebben ze -voor elke beurs/leeftijd- cadeaus, die je nergens anders zult vinden. Overtuig jezelf! “Laten we hopen dat we dit jaar eindelijk weer eens een witte kerst krijgen”, blikt Helene alvast vooruit. Haar dromerige blik spreekt boekdelen. Sneeuw of niet; bij

Tilburg Business

“Een gezellige kerstmarkt voor de deur”

Casa Blanco doen ze er alles aan om het ultieme kerstgevoel te creëren. Helene: “Behalve de kerstsfeer in de winkel, gaan we er buiten ook een creëren. Op 22 en 23 december houden we van 17.00 tot 21.00 uur een kerstmarkt; hier voor de deur van de winkel. Ook Ondernemers uit de Noordstraat en de Nieuwlandsstraat zullen hier dan hun leukste/mooiste kerstitems aanbieden.

Samenwerking “Ik heb er nu al zin in’’, glundert Helene: “De samenwerking met alle andere leuke winkels in het dwaalgebied verloopt fantastisch!” Dat belooft wat. Op de vraag of ze er al iets meer over kan vertellen, roept ze spontaan: “Natuurlijk! Graag zelfs!” En dan steekt ze van wal: “De heerlijke delicatessen van De Burgerij zorgen beide avonden voor een gezellige Bourgondische Franse sfeer. Superfly is ook van de partij. Hun eigentijdse kleding mag op zo’n leuke kerstmarkt natuurlijk niet ontbreken. En ook Sam Sam komt; leuk voor de liefhebbers van mooie vintagekleding! En wil je verrassende kleding van jonge ontwerpers passen? Ook dat kan want Zijne Koninklijke Hoogtijd komt ook! Voor mooie bloemstukken hebben we BLOOM! gevraagd. Daarnaast kun je je vergapen aan de sprankelde glaskunst van Amazing . En ben je toe aan een hip nieuw horloge? Bezoek dan zeker de stand van Op Tijd Horloges even. En ook de sieraden van Bert Sieraden kunnen velen wellicht op een idee brengen… De Kaaszaak ten slotte, zorgt ervoor dat ook alle liefhebbers van lekkere kaas aan hun trekken komen. Dat wordt smullen! Dus kruis allemaal 22 en 23 december maar alvast aan in je agenda want we gaan er twee supergezellige avonden van maken. Maar dat is nog niet alles! Voor 6 januari -Driekoningen!- staat er namelijk ook nog een optreden van het mannenkoor The Harmony Singers op het programma. Beleef het mee bij Casa Blanco!’’

Kerstgedachte Eigenlijk is er bij Casa Blanco het hele jaar door sprake van de kerstgedachte; het tonen van naastenliefde. Veel artikelen die je hier kunt kopen, helpen namelijk indirect mee aan een betere wereld. “Onze spullen zijn handmatig vervaardigd en afkomstig van lokale markten in onder meer India en Peru”, licht Helene toe. “Achter veel van de items in de winkel zit een mooi verhaal. Onze importeurs gaan regelmatig heen en weer om die markten te bezoeken. Ons assortiment wordt dus ook regelmatig aangevuld.’’

Gratis parkeren Casa Blanco kan gezien worden als het startpunt van het Dwaalgebied. “De Noordstraat en de Nieuwlandstraat worden ook steeds leuker,” merkt Helene op. “Het Dwaalgebied is een bijzonder stukje van de Tilburgse binnenstad”, gaat ze verder: “Hier vind je voornamelijk de wat exclusievere winkels van het centrum.” Bezoekers van Casa Blanco kunnen hun auto altijd in de buurt parkeren. Er zijn namelijk drie plaatsen op het winkelterrein. Als deze bezet zijn, kun je je voertuig -ook kosteloos!- aan de overkant van de straat kwijt. In dit geval moet je wel eerst even in de zaak je ‘parkeerkaartje’ ophalen, voordat ook jij je kunt vergapen aan al het fraais dat Casa Blanco jou te bieden heeft. o

Info: www.casablanco.nl www.facebook.com/casa-blanco

TILLYWOOD

Dineren; twee voor de prijs van één met A-Lacard! Nog ijverig opzoek naar een origineel cadeau met de feestdagen? Kijk dan niet verder! De A-lacard membercard is een smaakvolle, luxe -máár betaalbare- verrassing voor in de schoen of onder de boom. Geef jouw Bourgondische vrienden voordelige etentjes cadeau dankzij deze ‘verrukkelijke’ kaart! Met een A-lacard membercard kun je aanschuiven in meer dan 400 restaurants door Nederland én delen van Europa. Jouw voordeel? Je schuift met z’n tweeën aan tafel voor een diner en betaalt er slechts één. Het goedkoopste voor-, hoofd- en nagerecht krijg je gewoon gratis! Er is nu zelfs een tijdelijke actie. Tot 1 februari kun je A-lacard kopen om zo het concept drie maanden lang uit te proberen. En dat voor maar 15* euro! Onderschat niet; na één keer is het aankoopbedrag van de kaart er al uit!

- Zoom in op de landkaart en bekijk snel welke restaurants bij jouw in de buurt zijn aangesloten - Reserveer snel en makkelijk via de app of telefonisch bij het restaurant dat past bij jou. Er is echt voor ieder wat wils! - Ben je in een vreemde stad? In de app staat de route, zodat je snel kunt aanschuiven! - Eet en geniet van de heerlijke avond samen en laat je verrassen door het voordeel van A-lacard! Je krijgt het goedkoopste voor-, hoofd- en nagerecht gewoon gratis! Kijk snel voor meer informatie op www.a-lacard.com

Hoe werkt het? Het is eigenlijk heel makkelijk. Na de aanschaf van de kaart ziet jouw eerste avondje met A-lacard er ongeveer zo uit: - Instaleer de handige, gratis A-lacard app op je telefoon

* normaal is een A-lacard membercard € 47,50 per jaar (één kaart is voor twee personen). In alle aangesloten restaurants heb je dan recht op de volgende korting; bij een diner -voor 2- is het goedkoopste voor-, hoofd- en nagerecht GRATIS!)

Tilburg business

Van not spot naar hot spot

Tekst: Debby Struijk-Buitelaar | Fotografie: Tommy de Lange

Het atelier van ontwerpster Maria La Verda verhuist in januari naar de Heuvelring. Naast haar nieuwe werkruimte komt Soups & Shakes Sandwichshop. Deze eetgelegenheid wordt gerund door Wieke Cameron, een van Maria’s vriendinnen. Plannen omtrent een unieke samenwerking zijn al druk in de maak. Dat belooft wat! Maria La Verda is al jaren een begrip. Niet alleen in Tilburg, maar ook ver daarbuiten. Haar extravagante tassen en dames- en herenschoenen vinden overal gretig aftrek. Goed nieuws voor de liefhebbers: er is nu ook een kledinglijn in de maak! Er zijn al prototypes en showmodellen. De productie -die de populaire ontwerpster grotendeels uitbesteedt- gaat op bestelling. Op dit moment bevindt haar atelier zich nog in de nabijheid van het Textiel Museum. Hoewel ze hier niet direct ‘in de loop’ (“Zeg maar gerust op een ‘not spot!’, hoor”) zit, is haar clientèle in een paar jaar tijd flink uitgebreid. Van Hoogeveen tot aan de meest zuidelijke plek in Zeeuws-Vlaanderen; haar ontwerpen worden in het hele land hooglijk gewaardeerd èn besteld. Veel klanten bezoeken haar atelier. Maar er zijn er uiteraard ook, die hun bestelling via de website -www.marialaverda.com- plaatsen.

Internationaal Niet alleen in haar werk maar ook daarbuiten verlegt de creatieve Tilburgse graag haar grenzen; haar ontwerpen gaan de hele wereld over. Niet zo gek want La Verda gaat voor klasse en kwaliteit. Zo gaat ze vlak voor de verhuizing van haar atelier, naar Portugal om daar persoonlijk de productie van haar nieuwe collectie printjurken en T-shirts te inspecteren en te begeleiden. Een collectie overigens, die ze samen met andere kunstenaars heeft ontworpen en die ze

vervolgens gezamenlijk onder een eigen label op de markt gaan brengen. Zoals het een bevlogen geest betaamt, gaat Maria geen uitdaging uit de weg. In dit kader vindt er nu, met betrekking tot haar materiaalkeuze, een opvallende verschuiving plaats: van kunststof naar leer. De introductie van Italiaans leder -voorzien van opvallende prints- geeft haar collectie een nieuwe en spannende impuls. Wederom een schot in de roos, zo is inmiddels gebleken.

Hot spot De gedreven kunstenares is blij met de verhuizing van haar atelier naar het voormalig politiebureau. “Fantastisch!”, roept ze opgetogen: “Het is een mooie zichtlocatie. Een echte ‘hot spot’! En de plannen voor deze plek zijn ook veelbelovend.” Maria en Wieke speculeren al druk over de invulling van het terras en aanverwante zaken, die de samenwerking -op een ludieke wijze!- moeten beklinken. “Ik ga ook deze nieuwe uitdaging met grote passie aan”, aldus La Verda: “We zullen er een levendige plek van maken! Samen maken we Tilburg nog iets mooier en gezelliger!” o

Info: Maria La Verda

www.marialaverda.com

TILLYWOOD

101

Tilburg business

Arbeidsrecht

wijzigingen in het ontslagrecht Tekst: Klaas-Jan Breedijk

In 2015 gaat er flink wat veranderen in het arbeidsrecht en dan met name op het gebied van het ontslagrecht. Wij van Tillywood zijn uiteraard zeer begaan met het lot van onze achterban en belden daarom even met jurist Klaas-Jan Breedijk. Klaas-Jan is gespecialiseerd in het arbeidsrecht en derhalve uitstekend op de hoogte van de huidige stand van zaken. Hij heeft een aantal feiten voor jullie op een rijtje gezet.

Wijzigingen ontslagrecht - Ontslag vanwege bedrijfseconomische redenen en na langdurige arbeidsongeschiktheid loopt voortaan via het UWV. Ontbinding van het arbeidscontract vanwege persoonlijke redenen gaat voortaan via de kantonrechter. Beide routes zijn alleen verplicht als de werknemer niet schriftelijk instemt met ontslag. - Verleent het UWV geen toestemming voor ontslag, dan kan alsnog de kantonrechter om ontbinding worden verzocht maar de kantonrechter kijkt volgens dezelfde criteria als het UWV. Dus de kans op succes is klein. Indien de werknemer het niet eens is met het ontslag via het UWV, kan deze binnen twee maanden naar de kantonrechter. - Een medewerker die niet schriftelijk heeft ingestemd met het ontslag zonder toestemming van het UWV, kan ook naar de kantonrechter stappen om de opzegging te laten vernietigen of om een vergoeding te vragen. - De werknemer kan zijn schriftelijke instemming binnen 14 dagen, zonder opgaaf van reden, herroepen. De opzegging heeft dan niet plaatsgevonden. Dit geldt ook bij een opzegging met wederzijds goedvinden. Een reeds afgesloten beëindigingsovereenkomst kan binnen 14 dagen worden ontbonden door de werknemer.

onderneming met 25 of meer werknemers). De transitievergoeding is maximaal 75.000 euro òf maximaal een jaarsalaris, als de werknemer meer verdient dan dat bedrag. Er kan een betalingsregeling worden getroffen voor de transitievergoeding. Voor (kleine) bedrijven met minder dan 25 medewerkers, komt er een overgangstermijn. Tot 2020 mag een lagere ontslagvergoeding worden betaald indien personeel gedwongen moet worden ontslagen vanwege bedrijfseconomische omstandigheden. In dit geval mag bij de berekening van de omvang van de verschuldigde transitievergoeding, uit worden gegaan van de duur van het dienstverband gerekend vanaf 1 mei 2013. - De kantonrechter kan nog een vergoeding bovenop de transitievergoeding toekennen, indien de werkgever ernstig verwijtbaar handelde of nalatig was. - Er kan bij een CAO worden afgeweken van de wettelijke regeling voor de transitievergoeding. In de CAO kan een regeling worden opgenomen met voorzieningen in geld of natura (of een combinatie hiervan), gericht op de transitie naar werk. De regeling moet wel -minimaal- gelijkwaardig zijn aan de transitievergoeding. - Kosten die gemaakt worden om werkloosheid van een medewerker te voorkomen, kunnen van de transitievergoeding worden afgetrokken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan (om)scholing, opleiding of outplacement. Dit geldt voor zowel kosten na het ontslag als ook die, die al tijdens het dienstverband worden gemaakt.

Transitievergoeding

Geen transitievergoeding indien:

De ontslagvergoeding wordt een transitievergoeding. Als een medewerker wordt ontslagen die minimaal twee jaar in dienst is, heeft hij recht op een vergoeding van eenderde maandsalaris per gewerkt jaar. Vanaf het tiende jaar is dit een half maandsalaris per dienstjaar. Tot 1 januari 2020 geldt voor de werknemer die langer dan tien jaar in dienst is -en op het moment van het ontslag vijftig jaar of ouder is!-, dat hij voor elk gewerkte dienstjaar na zijn 50e recht heeft op een maandsalaris. (Dit geldt overigens alleen bij een

- Het ontslag het gevolg is van ernstig verwijtbaar handele/nalaten van de werknemer. - De werknemer jonger is dan 18 jaar en gemiddeld 12 uur/minder per week werkzaamheden heeft verricht. - De arbeidsovereenkomst eindigt na het bereiken van de AOW/ pensioengerechtigde leeftijd. - Er sprake is van surseance van betaling, faillissement/schuld sanering van de werkgever. o

TILLYWOOD

103

McDonald‘s Metamorfose aan het Piusplein Tekst: Astrid de Wolff | Fotografie: Bas van der Burght

McDonald‘s heeft nét een nieuw ‘jasje’! De ‘toilettegels’ aan de zijkant van het pand op het Piusplein zijn na 25 jaar ingewisseld voor houten panelen en een fris, duurzaam groen uiterlijk. Er is ook een geheel nieuw terras. Dit alles, tot blijdschap van zowel Tilburgers, als van eigenaar Peter van den Dungen zelf. Nu de ‘huid’ gestript is -en dus de doorn uit het oog- wil McDonald’s laten zien wat écht belangrijk en interessant is!

Of het een soort Tilburgse ‘modegril’ was, of dat het écht diep zat, is lastig te peilen. Maar dat elke Tilburger iets te zeggen had over het McDonald‘s-pand, is niet onopgemerkt gebleven. Het bouwwerk vierde dit jaar zijn 25ste verjaardag. Dát begonnen de Tilburgers te zien. Menig voorbijganger repte over de ‘oudbakken’ architectuur van het pand. Een mooi detail -dat veel Tilburgers niet weten, maar franchisenemer Peter van den Dungen wel- is dat het gebouw is ontworpen aan de hand van een win-actie voor architecten! Zij mochten allemaal hun design inleveren. Daar is het winnende ontwerp uit voort gekomen, van Van Tilburg..

Nieuwe uiterlijk “Eerlijk gezegd, was het uiterlijk ook een doorn in mijn oog. Maar daarom ben ik juist nog trotser dat we van ‘het lelijke eendje’, zoiets moois hebben gemaakt”, zegt Peter van den Dungen lachend. De buitenkant past nu bij het interieur. Het is moderner en veel minder schreeuwerig door het groen en hout. Hij is blij met zijn Mac aan het Piusplein: “Het ‘smoelt’ nu gewoon veel lekkerder! En er hangt een betere sfeer. Het was een verouderd pand, maar met de verbouwing past het gelukkig weer bij het plein.” De ‘facelift’ zit er nét op! Nu die reuring langzaam kan gaan liggen, spreekt Peter van den Dungen zich graag uit over de visie onder die -roemruchtige- huid. “Het wordt weer tijd dat Tilburgers zien, dat we echt veel meer doen dan alleen burgers verkopen”, zegt Peter grappend. McDonald‘s mag dan wel een internationale keten zijn; Van den Dungen is zich uiterst bewust van zijn rol en maatschappelijke functie voor de stad. “Bewoners hebben onze bijdrage in evenementen, feesten, sociale projecten of horeca vaak niet in de gaten”, vertelt Peter: “Logisch ook, want McDonald’s staat nou eenmaal bekent om zijn fastfood en niet om zijn sociale bijdrage of nevenactiviteiten.”

104

TILLYWOOD

Functie Piusplein ‘De Mèk’ -zoals het klinkt in de Tilburgse volksmond- ligt aan het einde van de drukke winkelstraten. Veel shoppers nemen de afslag ‘Heuvelstraat’ of ‘Emmapassage’ om de dag af te sluiten met een gepaste traktatie; een goede Big-Mac of die goede Franse frietjes! Deze -verslavend lekkere- maaltijden zijn per week goed voor bijna 18 duizend bezoekers! Het is dan ook niet onterecht om te zeggen dat het plein zijn levendigheid mede dankt aan de McDonald‘s. Deze bijdrage neemt Peter serieus: “McDonald's heeft een soort aantrekkingsfunctie. Ray Kroc -dé oprichter van McDonald's- zei ooit: ‘Je moet geven aan de gemeenschap waar je van neemt’. Die filosofie is mijn leidraad, daarom maak ik zoveel mogelijk gebruik van Tilburgse ondernemingen.” Ook de ondernemers zelf, zien die toegevoegde waarde van de McDonald’s voor het plein, zegt Peter. “Als er weer eens gespeculeerd werd over verhuizen en slopen van het pand, was ik altijd aangenaam verrast over de reacties van de ondernemers uit de omgeving; “als jij gaat, gaan wij mee!” De McDonald’s is als internationale fastfoodketen een publiekstrekker. Dat merkt het plein zowel in de portemonnee, als met de drukte op het terras. “Het Piusplein barst van de positieve kruisbestuiving, waar iedereen van profiteert”, legt Peter uit: “Ouders zitten voor een pilsje bij de buren, en de kinderen komen voor een ijsje bij ons. Of kijk naar de jeugd die ‘s avonds gaat stappen bij de cafés. Die komen hier ‘s nachts afsluiten met een lekkere maaltijd. Dat betekent veel voor de lokale bedrijvigheid!”

Sponsoring Omdat Peter franchisenemer is, heeft hij de zeggenschap over de portefeuille van ‘zijn’ McDonald‘s. Hij treedt dus ook op al sponsor! De Tilburgse fastfoodzaak sponsort er op los in Tilburg en regio. Peter: “Je ziet ons niet zo vaak op shirtjes van één speciaal sportteam. Ik kies liever een eenmalige sponsoring aan projecten. Zo

Tilburg business

kan ik veel meer mensen een keer te hulp schieten of stimuleren. Dit is minder opvallend naar het Tilburgse publiek, maar het is wel dankbaar werk.” Ook studentenverenigingen weten de McDonald’s te vinden. Bij studentenfeesten of schoolprojecten is het verloten van een luxe en aangekleed diner ‘for two or four’ bij de Mac, uiteraard zeer geliefd bij studenten.

Als werkgever “McDonald’s staat op de vijde plek van ‘Beste Werkgever’!”, oppert Peter vrolijk: “In Tilburg en regio zitten vier McDonald‘s. Dit is goed voor z’n 400 tot 500 banen. Er zijn dus veel mensen die hier hun zakcentje verdienen; zowel lager geschoolde mensen, als hoger opgeleiden.” Hij vertelt ook over Jan, een verstandelijk gehandicapte man, die al 18 trotse jaren in een Mac-tenue rondloopt. Hij heeft een volwaardige functie in het bedrijf en voelt zich nuttig. Peter doet er alles aan om zijn personeel een zinvol en sterk gevoel te geven. Bijvoorbeeld door een zetje in de goede richting met de ‘McDonald‘s opleiding’. Studenten zien ook brood in het werk bij de Tilburgse fastfood keten. Peter: “Het is ook voordelig voor veel mensen om hier te werken. De werktijden zijn flexibel, vanwege de ruime openingstijden. We zijn eigenlijk alleen de 1e kerstdag gesloten. Daarnaast is de sfeer hartstikke leuk onderling en zijn er geregeld teamuitjes.”

Mee met de tijd en bezoekers Met bijna een miljoen bezoekers per jaar, mag de ‘Tilburgse Mèk’ zich één van de best scorende centrumzaken noemen. Zeker tijdens grote evenementen zoals Roze maandag, Festival van het levenslied of de TOP week, legt de Mac aan het Piusplein ontelbaar veel burgers op de grilplaten. Maar ook échte Tilburgers weten de Mac te waarderen; alleen dan voor de koffie! Elke ochtend drinkt er een vaste ‘koffieploeg’ hun eerste cafeïneshot bij de fastfood keten. “Dit wordt nog beter voor hun”, zegt Peter opgeto-

gen: “binnenkort wordt het Mc-ontbijt uitgebreid omdat daar veel meer vraag naar is!” “Wij gaan met de tijd mee”, vervolgt Peter: “Wij moeten ons als keten en individu blijven afvragen wat de klant van ons verlangt. Zo is bijvoorbeeld een voedzame maaltijd steeds belangrijker bij het publiek. Om de klant tegemoet te komen zitten er tegenwoordig onder andere snoeptomaatjes en stukjes meloen bij de Happy Meals. Al kan klantvriendelijkheid je ook in de vingers snijden,” zegt Peter met een knipoog: “Ik zag laatst dat deze McDonald‘s op nummer één staat met het beste gratis toilet van de stad. Ik weet niet of ik daar dan echt blij mee ben.”

Groener Net als ‘voedzaam’ en ‘gezonde levensstijl’, is ‘groen’ hip. Dat weet McDonald’s ook. Wat bezoekers alleen niet weten, is dat de fastfoodketen deze trend eigenlijk al jaren voor is. In de Tilburgse zaak zijn een paar jaar gelden de ovens, friteuses en grilplaten al vervangen voor milieuvriendelijke exemplaren. Ook prikken werknemers al jaren het zwerfafval weg rond het pand, dat bezoekers van de McDonald’s achter laten op straat. Dit onder het motto dat al geldt sinds de jaren 70; ‘wij recyclen alles.’ Vandaag de dag is de keukenapparatuur niet meer het enige groene bij de Mac. Peter: “Er is led-verlichting en er is veel geïnvesteerd in machines die de uitstoot verminderen. Maar klaar? Klaar is het nooit”, lacht Peter met zijn blik naar buiten gericht: “McDonald’s is nou eenmaal een innovatief bedrijf. Maar voor bij ons is alles grondig aangepakt. Nu eerst even genieten.”

Wist je dat? Er is een Bioscoop-arrangement met Pathé, speciaal voor kinderfeesten! Eerst ga je gezellig een film kijken om daarna aan te schuiven aan de speciaal gedekte tafel in de McDonald‘s! o

TILLYWOOD

105

Spoorlaan 334

Voorheen NV Slavenburgâ&#x20AC;&#x2122;s bank Tekst: Marc van Rijen | Fotografie: Frans Lahaye

In deze monumentale kantoorvilla uit 1905 , voorheen Slavenburgâ&#x20AC;&#x2122;s Bank zijn nog diverse ruimtes beschikbaar voorzien van prive parking. De ligging nabij het NS station Tilburgcentraal en het Busstation maken dat dit kantoor per openbaar vervoer uitstekend bereikbaar is. Bij interesse kunt U contact opnemen met Blue Mountain Media B.V. via 06 11 71 58 99. 106 TILLYWOOD

Tilburg business

Momenteel zijn hier gevestigd:

Blue Mountain Media Blue Mountain Media B.V. is o.a. uitgever van de cross mediale platformen TILLYWOOD en GLAMSTERDAM, en diverse social media pagina’s in Amsterdam en Tilburg zoals b.v Je bent een echte Tilburger als…en fungeert als leerbedrijf voor van o.a. Fontys journalistiek en ACI. Door middel van een Glossy Magazine, Website met dagelijks nieuwe content en inzet van de sociale media kanalen informeren we onze diverse doelgroepen en bieden we onze adverteerder een cross mediale oplossing voor het bereiken van hun klanten, met bewezen resultaat! Blue Mountain Media adviseert ,ontwerpt en begeleid uw campagnes en biedt i.s.m. met onderstaande bedrijven een totaaloplossing voor al uw reclame-uitingen, website en sociale media campagnes. U kunt ons bereiken via email info@tillywoodmagazine.nl of telefonisch op tel nummer 06 11 71 58 99.

iAdvertise iAdvertise is een bureau gespecialiseerd in strategisch online marketing. Wij bieden een breed scala van diensten waaronder het beheren van Google AdWords, Google Analytics, Facebook & Bing accounts. U kunt ook bij ons terecht voor het maken van een nieuwe website/ webshop. Daarnaast verzorgen wij Google AdWords & Google Analytics trainingen. Wij zijn overtuigd van de kracht van online marketing en onze kennis op het gebied van online marketing. Wij streven naar de beste resultaten voor onze klanten. Ons succes is gebaseerd op het rendement van de klant! U kunt ons bereiken via email op klantenservice@iadvertise.nl. U kunt ook telefonisch contact opnemen op het telefoonnummer 085 - 401 65 45.

Special Ads Special Ads is een marketingbureau dat gespecialiseerd is in Google AdWords & Analytics. Met onze persoonlijke aanpak bedienen wij reeds al vele tevreden klanten, variërend van ZZP’ers tot MKB+. Maak vrijblijvend een afspraak om de mogelijkheden voor uw bedrijf te bespreken! Via 0681372510 www.special-ads.nl info@special-ads.nl

Simple Internet Marketing Wij van Simple helpen u graag in de nieuwe wereld van “de nieuwe media”. Er vind een verschuiving plaats van offline naar online, waarbij wij u graag helpen uw business online te plaatsen. Zo kunnen wij u helpen met een nieuwe website, webshop, applicatie op mobiele telefoons maar ook Social Media strategieën, productfotografie en vindbaarheid in uw favoriete zoekmachine. Wij van Simple zijn daarvoor uw partner in “de nieuwe media”. Voor meer informatie kunt u ons bereiken via e-mail op info@simple-im.nl of bel naar 013 - 591 38 72 en laat u informeren naar de mogelijkheden door een van onze specialisten.

TILLYWOOD

107

108 TILLYWOOD

Tilburg business

IT Support Groep De stille kracht achter jouw bedrijf Tekst: Astrid de Wolff

Als actieve mkb’er wil je natuurlijk geen kopzorgen. Dus ook problemen met betrekking tot allerlei ingewikkelde -maar ozo belangrijke!- zaken als bedrijfsnetwerken en informatie communicatietechnologie (ICT), kun je missen als kiespijn. Dankzij de deskundigheid van de IT Support Groep, heb ook jíj hier binnenkort geen omkijken meer naar! Dit Tilburgse ICT-team voorziet mkb-bedrijven niet enkel van snel en vakkundig advies maar levert ook maatwerkoplossingen en online systeembeheer. De systemen die hiervoor worden gebruikt, zijn in eigen beheer ontwikkeld. Je kunt dus voortaan met een gerust hart alle voorkomende werkzaamheden aan je bedrijfsnetwerk overlaten aan de medewerkers van de IT Support Groep. Complexe kennis wordt door hen vakkundig naar concrete oplossingen voor jouw bedrijf vertaald. En dat is natuurlijk ideaal, want zo kun jij al je aandacht op de dagelijkse gang van zaken blijven richten! De IT Support Groep biedt alle diensten aan vanuit eigen -zelf ontwikkelde- professie. Er wordt dus géén gebruik gemaakt van ingekochte diensten bij ander bedrijven! Alles wordt -onder één dak!- met eigen systemen geregeld. De zekerheden van de IT Support Groep zijn al te verkrijgen voor een vast bedrag per maand. De eigenschappen van IT Support Groep zijn gekoppeld aan kwaliteiten van dieren:

Hond We hebben een neus voor jouw problemen! De IT Support Groep ontwikkelt èn beheert haar eigen IT-systemen. Alle netwerken kunnen hierdoor altijd goed in de gaten worden gehouden. Sterker: de IT Support Groep zit met haar neus bovenop de data van jouw bedrijfsnetwerk! Op deze manier kan het team al problemen detecteren, vóórdat jij ze hebt opgemerkt. Door deze werkwijze heb je dus geen last meer van uitval op de werkvloer. Dat werkt prettig èn maakt de IT Support Groep nòg goedkoper!

“Binnen een half uur staat er iemand bij jou op de stoep”

Cheetah We zijn al onderweg! Snelheid: een groot pluspunt van de IT Support Groep. Alle diensten draaien op systemen van eigen makelij. Hierdoor kan de helpdesk je altijd direct assisteren. Het team is bovendien op de hoogte van jouw IT-werkomgeving, waardoor zij jou open, duidelijk en persoonlijk van dienst kan zijn, bij al je vragen en problemen. Het Tilburgse bedrijf heeft daarnaast een regionaal klantenbestand. Het maakt daarom niet uit waar je bedrijf is gevestigd; binnen een halfuur staat er iemand bij jou op de stoep, om je uit de problemen te helpen.

Giraf We steken onze nek voor je uit! Als mkb’er krijg je veel contracten onder je neus geschoven. Bij complicaties op de werkvloer gaan er al gauw vele belletjes over en weer vooraleer de problemen zijn opgelost. Lastig! En onnodig! IT Support Groep steekt namelijk ook op dìt gebied graag haar nek voor jou uit. Het team regelt namelijk ook zaken, die niet direct tot het specialisme van De Groep gerekend worden. Dus ook voor ‘afwijkende’ diensten draait ze haar hand niet om. Elke ondernemer is er immers bij gebaat als alles snel en vakkundig in één keer wordt afgehandeld!

Arend We hebben scherp zicht in de Cloud! IT Support Groep vindt dat ook jíj plaats- èn tijdsonafhankelijk moet kunnen werken. Als ICT bedrijf is de IT Support Groep vanaf het begin al een voorloper als het om vernieuwende programma’s en technieken gaat (o.a. met Microsoft). Als één van de eerste IT-bedrijven in Nederland, heeft de IT Support Groep goed ingespeeld op online servers; de Cloud. Vanwege dit vroegtijdige inzicht, is de IT Support Groep nu voorloper op het gebied van vele technologische ontwikkelingen. Voor dit Tilburgse bedrijf heeft de Cloud geen geheimen meer. En van deze gedegen kennis kan ook jouw bedrijf profiteren! De stille kracht achter jouw bedrijf. o

Kamerikstraat 23 5045 TW TILBURG T 013-5784300 info@itsupportgroep.nl www.itsupportgroep.nl

TILLYWOOD

109

IN THE SPOTLIGHT Als stewardess vlieg ik de hele wereld over. Op mijn reizen kom ik verschillende producten tegen; van de meest bizarre (vaak in Japan) tot de ontzettend praktische. Deze wil ik graag met jullie delen en daarbij Tillywood op de kaart zetten als voorloper in gadgets. Tekst: Iris Mooten

SMARTNAILS LUMI DECO NAIL (gespot in Tokio)

Dus je zit met jouw vriendinnen in de bar en wacht op dat ene telefoontje, maar je wilt niet de hele tijd op jouw telefoon kijken. De Japanners hebben daar iets op gevonden. De LUMI DECO NAIL STICKERS. Deze nagelstickers met LED lampjes reageren zodra jouw telefoon gaat. Helaas zijn ze afgestemd op NFC stralingen en dit betekent dat de nagelstickers zullen reageren op alle telefoons die op 10 centimeter afstand staan. Er zijn 16 verschillende designs. Prijs: rond de 9 euro

www.takaratomy-arts.co.jp En voor de mensen die geen Japans kunnen lezen:

request.whiterabbitexpress.com

POETS JE TANDEN ECHT SCHOON ZAPI LUXE TOOTHBRUSH SANITIZER (gespot in Atlanta)

Uit onderzoek is gebleken dat een gemiddelde tandenborstel na drie maanden gebruik ongeveer zeven miljoen bacteriën bevat. Op dat moment zitten er onder andere streptokokken, schimmels en de E.colibacterie op je borstel, waarna jij heerlijk je tanden ermee ‘schoonmaakt’. Waarschijnlijk ben jij nu aan het uitrekenen hoelang je al met dezelfde tandenborstel poetst. De Violight Zapi reiniger doodt 99.9% van alle bacteriën. In een paar minuten maakt dit apparaat je tandenborstel bacterievrij door middel van UV-straling. Zowel voor je gewone- als elektronische tandenborstel. Prijs: rond de 30 euro.

www.violight.com

WAT ZOU JIJ DOEN VOOR VIJF DOLLAR? Daar geeft deze site, waarop mensen uit de hele wereld hun diensten aanbieden voor vijf dollar, antwoord op. Verras bijvoorbeeld je jarige vriend(in) met een telefoontje vanuit China waarin ze een Chinees verjaardagslied toegezongen krijgt. Of laat je naam op een penny schrijven, waarna deze in de Arenal vulkaan in Guatemala wordt gegooid. Dus wees creatief en verdien daarmee vijf dollar per keer.

www.fiverr.com 110

TILLYWOOD

TILLY GADGETS

SLOT OPEN IN EEN TELEFOONOMDRAAI AUGUST SMART LOCK (Gespot op het web)

Nooit meer jouw sleutels kwijt! Klinkt dat niet heerlijk? En dan heb ik het niet over de fluitende hulpmiddelen die jouw sleutel moeten zoeken. Nee, dan heb ik het over het feit dat je de sleutels weg kunt gooien. Met de August Smart Lock kan je de deur vanaf nu met je telefoon openen. Het slot herkent je telefoon van een afstand en opent de deur zodra je in de buurt bent. Gooi je de deur achter je dicht, dan valt hij automatisch weer in het slot. Met een app kan je meerdere personen toegang geven tot jouw slot. Voor je verjaardag kan je uitnodigingen sturen inclusief toegang tot je huis. Dit voor een bepaalde periode uiteraard. Prijs: rond de 140 euro

www.august.com

VOOR DE ZEIKERDS

DE LUIE SKATER

(gespot in een vliegtuigmagazine)

(Gespot in Taipei)

RUNPEE

Wat is er vervelender dan naar de wc moeten tijdens de film in de bioscoop. Je zit niet gemakkelijk, maar wilt ook niks missen. Je kijkt op je horloge en hoopt dat de film snel is afgelopen. Bovendien laat je je drankje staan. Met de Runpee is dit verleden tijd. Deze app vertelt je wanneer je het beste naar de wc kan gaan, zodat je zo min mogelijk mist. Bij terugkomst geeft Runpee je direct een samenvatting van wat je hebt gemist.

BOOSTED BOARD

Na de scooter, de elektrische fiets en de Segway, is er een nieuwe manier van luie transportatie. De Boosted Board is een elektrische skateboard die je via een afstandsbediening kan bestuderen. Je regelt daarmee zowel de snelheid als de rem. Deze lichtgewicht skateboard is makkelijk mee te nemen en een groot voordeel is dat je deze na gebruik makkelijk mee naar binnen kan nemen. Dus er hoeft geen driedubbel slot op. Nu alleen nog leren skateboarden, want zoals ik de Taiwanezen bezig zag is dit geen gemakkelijk kunstje.

www.runpee.com

TILLYWOOD

111