Każdy dostanie swoją kozę

∗ ∗ ∗ ∗ ∗ ∗ Robert M. Wegner Każdy dostanie swoją kozę ISBN: 978-83-64384-40-0

∗ ∗ ∗ Copyright © 2009-2015 by Robert M. Wegner Copyright © 2015 by Powergraph Copyright © 2015 for the cover by Rafał Kosik Wszelkie prawa zastrzeżone.

All rights reserved.

∗ ∗ ∗ Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer

P r z e d m owa

Jako autor mam za sobą garść spotkań z czytelnikami, z których każde było większą lub mniejszą przygodą. Spotkania odbywały się w różnych miejscach: bibliotekach, klasach szkolnych, salach wykładowych i aulach, a czasem też przy stoliku barowym, gdzie obstawieni batalionami kufli, wymienialiśmy poglądy i argumenty. No dobra, ci, który mnie znają, wiedzą, że naciągam nieco te „bataliony”. Z mojej strony były to zazwyczaj niewielkie siły szybkiego reagowania:).

Mimo wszystko uważałem się za autora otrzaskanego z takimi sytuacjami, dopóki los nie zetknął mnie z grupą czytelników, która w pierwszej chwili wzbudziła moje najgłębsze przerażenie.

Zaproszenie przyszło nagle, bez ostrzeżenia, a ja, zupełnie bezmyślnie, wyraziłem na nie zgodę, nim zdałem sobie sprawę, w co się pakuję. Pamiętam, że przygotowywałem się do niego przez kilka dni, produkując w wyobraźni najczarniejsze scenariusze.

Pamiętam, jak na miękkich nogach wchodziłem do sali, gdzie przemiła pani zapytała mnie, czy chcę większe, czy mniejsze krzesło i pamiętam, jak sala zapełniła się 3

gromadą istot, wlepiających we mnie płonące ślepia.

Wtedy zrozumiałem, że przepadłem, nie było ucieczki, były tylko cztery ściany, podłoga, sufit, ja i ONE. Przedszkolaki.

No cóż. To było najmilsze, najsympatyczniejsze i najfajniejsze spotkanie jakie miałem w życiu. Być może łamię komuś serce, ale nie wygracie z bandą pięcioi sześciolatków, które nie boją się zadawać żadnych pytań, najwyraźniej są zafascynowane książkami bez obrazków i potrafią zaskoczyć wyjątkowo mądrymi stwierdzeniami w stylu „Czyli pisze pan książki przygodowe”. A na dodatek mają dla swojego gościa przemiłą niespodziankę. Gdy córka zaprosiła mnie do przedszkola, a jej pani poprosiła o jakiś mój tekst, który mogłaby przeczytać dzieciom, w pierwszej chwili lekko się przestraszyłem, bo to, co piszę, nie nadaje się dla tej grupy wiekowej. Przypomniałem sobie jednak o Każdy dostanie swoją kozę, czyli o opowiadaniu o Czerwonych Szóstkach, magii i Siłach Chaosu napisanym ładnych parę lat temu. Dzieci zapoznały się z tym tekstem, odpowiednio przyciętym przez panie przedszkolanki, i na zakończenie wizyty obdarowały mnie galerią fantastycznych obrazków, które Wam tutaj wraz z Kozami demonstrujemy.

I serdecznie dziękuję grupie Pszczółek z Przedszkola nr 48 w Bytomiu oraz Pani Ani i Pani Weronice, które zorganizowały mi to spotkanie.

4

Robert M. Wegner

∗ ∗ ∗ Nota od Wydawcy: ilustracje Pszczółek znajdziecie Państwo na stronie: meekhan.com

K a ż dy d o s ta n i e s wo j ą ko z ę

Dolina Mawers otwierała się przed nimi stopniowo, jak kwiat rozwijający płatki o świcie. To było najlepsze porównanie, jakie Kennethowi przyszło do głowy.

Posuwali się szlakiem nad doliną, kierując się w stronę najbliższego zejścia, i w miarę jak podnosiła się poranna mgła, widzieli coraz więcej. Najpierw dachy domostw leżącego u stóp góry miasteczka, później panoramę pól uprawnych i łąk, następnie szarą wstążkę rzeczki otoczoną rozmigotanymi taflami stawów hodowlanych.

Późnym rankiem, gdy zbliżyli się już do wijącej się w dół ścieżki, dolina ukazała im się w całej krasie.

Od Terandyh, ku któremu zmierzali, aż po lekko zamglone, oddalone o ponad dwadzieścia mil Lyrt.

Porucznik zatrzymał oddział, sycąc wzrok widokiem.

Dolina miała ponad osiem mil szerokości i mógł na własne oczy się przekonać, że to najpiękniejsze miejsce Nowego Rewendath, dosłownie spichlerz prowincji.

Pola, łąki, sady, stawy, gospodarstwa. Pomiędzy dwoma miasteczkami naliczył kilkanaście wiosek, i to nie żadnych przysiółków, lecz dostatnich, bogatych wsi, po kilkadziesiąt chat każda.

7

Warto było się tu tłuc, pomyślał zadowolony, naprawdę warto.

O prawo do zabezpieczenia Księżyca Złodziei Kóz zawsze trwała zażarta rywalizacja pomiędzy kompaniami różnych pułków. I to nawet zanim jeszcze prowincja dorobiła się własnego pułku Straży. Po kilkumiesięcznej ciężkiej służbie, patrolach, potyczkach, pościgach, zasadzkach, zabezpieczaniu szlaków handlowych, uspokajaniu co bardziej krewkich klanów górali, kilka dni spędzonych w mlekiem i miodem płynącej dolinie było dla każdego żołnierza nagrodą i okazją do odpoczynku. Tradycyjnie już w okolicznych garnizonach organizowano pod koniec zimy międzykompanijne zawody w bieganiu, wspinaniu się po linie, pchnięciu kamienną kulą i ciskaniu drewnianą belką. Oraz w rzucie oszczepem, strzelaniu z kuszy, przeciąganiu liny, noszeniu wiader wypełnionych mokrym piachem, i w ogóle we wszystkim, co dowódcy przyszło do głowy.

Zwycięską kompanię z każdego pułku czekał wiosną kilkudniowy marsz na wschodni kraniec prowincji, lecz nie trafił się jeszcze taki oddział, który byłby z tego powodu niezadowolony. Dużo dobrego i taniego piwa, gorący posiłek na każde zawołanie, noclegi w prawdziwych łóżkach i kobiety.

Zwłaszcza kobiety, pomyślał porucznik, patrząc na przebierających w miejscu nogami żołnierzy. Nie góralki z północnych klanów, cuchnące łojem, kozim serem i mokrą wełną, lecz prawdziwe dziewczyny, wyszo8

rowane, pachnące, w wykrochmalonych spódnicach i śnieżnobiałych bluzkach. Uśmiechnął się do tego obrazu. No dobra, pomyślał, ja też zbyt długo włóczę się po górach.

Odwrócił się do kompanii.

— Postój! — powiedział głośno i musiał odczekać, nim umilkł jęk zawodu. — Nie wejdziemy do doliny jak banda zbirów, każdy, kto nie założy płaszcza, zostanie tutaj i będzie przez najbliższe dni zabezpieczał szlak na wypadek ataku… powiedzmy, Wynde’kann.

Zignorował stękania. Noszenie brudnobiałych płaszczy z dwoma szóstkami i stylizowanym psim łbem ciągle było dla niektórych jego ludzi trudne, nie zamierzał jednak pozwolić im zapomnieć, że teraz służą właśnie w Szóstej Kompanii Szóstego Pułku. Rozbicie bandy Shadoree terroryzującej prowincję sprawiło co prawda, że o jego Szóstkach zrobiło się nieco głośniej, ale to było ponad pół roku temu, a poza tym, niektóre fakty dotyczące tamtych wydarzeń musieli trzymać w ścisłej tajemnicy. Wielu jego strażnikom ciągle brakowało sławy otaczającej takie kompanie, jak Dzikie Psy czy Czarne Portki.

Oczywiście z płaszczami chodziło też o to, że na widok kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby mężczyzn schodzących z gór burmistrz najpewniej zamknie bramy miasta i postawi pachołków miejskich pod broń. Lepiej, żeby wszyscy z daleka widzieli, iż nie zbliża się banda zbójców, tylko, było nie było, żołnierze imperialnej armii.

9

W kilka minut wszyscy strażnicy założyli płaszcze, Kenneth powiódł po nich wzrokiem.

— Nie będę długo gadał — poprawił pas z mieczem, wygładził kolczugę — idziemy do doliny jako cesarscy żołnierze, więc po prostu macie się zachowywać. Żadnych burd, bijatyk ani picia na umór, chyba że wyrażę na to zgodę osobiście. Kobiety zaczepiacie tylko te, które tego chcą i nie mają zbyt wielu kuzynów czy braci. Po jednym „nie” – przepraszacie i szukacie sobie innej. A ponieważ mamy miejscowym przypominać, że Straż czuwa, wszyscy będziecie nosić cały czas płaszcze.

Musimy zabezpieczyć teren od miasta aż do najbliższej wioski. Jakże ona się nazywa, Varhenn?

Najstarszy z jego podoficerów potarł policzek pokryty sinoniebieskim tatuażem.

— Glosh Newet, panie poruczniku.

— Dobrze, to jakieś trzy mile od Terandyh. Żeby móc opuścić ten teren, musicie uzyskać pozwolenie ode mnie lub od swojego dziesiętnika. Środek doliny zabezpieczają chłopcy z Trzynastego i Ósmego, drugi kraniec przypadł Czwartemu, więc to nie nasze zmartwienie. Za miastem będzie się odbywał targ, na który ściągną ludzie z całej doliny, wszystkie okoliczne rody, między niektórymi ciągle są jakieś zatargi, więc nie dajcie się wciągnąć w żadne przepychanki. Jeśli dojdzie do bójki, zgarniacie wszystkich i dostarczacie do burmistrza. Coś jeszcze?

Tak jak się spodziewał, nie było żadnych pytań.

10

— No to w drogę. Varhenn prowadzi, Andan za nim, ja i Bergh na końcu.

Przywołał gestem ostatniego dziesiętnika.

— Bergh, jak tam psy?

— Dobrze, panie poruczniku. Cieszą się prawie tak samo jak my.

— Raczej udzielił im się nastrój. — Kenneth uśmiechnął się lekko, ogarniając wzrokiem tuzin ciemno umaszczonych zwierząt, i zaraz spoważniał.

— W zeszłym roku psy z Drugiej Kompanii Ósmego Pułku pogryzły tu kilkoro ludzi, bo ich strażnicy się spili. Jeśli będziecie chcieli wyjść się zabawić, zwierzęta mają zostać na kwaterze. Zamknięte. Jak przyłapię psa z pijanym opiekunem, jeden i drugi będzie przez miesiąc chodził w kagańcu. Nie żartuję.

Bergh skinął głową.

— Nie będzie problemów, panie poruczniku. Mamy miłe psiaki.

Oficer spojrzał jeszcze raz na siedzące w karnym rządku zwierzęta. Masywne sylwetki, mięśnie prężące się pod skórą, szczęki, na których widok nawet uzbrojeni w topory i ciężkie włócznie bandyci tracili odwagę.

— Taak, miłe. Liczę na to, Bergh. Dowódca Drugiej oddał roczny żołd na… hm, zdaje się, że nazwali to pogryźnym. Nie stać mnie na to — skrzywił się kwaśno.

Psy strażników, rasa wywodząca się od wessyrskich owczarków hodowanych specjalnie do walki z wilkami i górskimi lwami, były dla nich czymś więcej niż konie 11

dla kawalerii. Zimą, w terenie, w którym zawodził każdy inny środek transportu, może z wyjątkiem magicznych portali, ciągnęły sanie, przewożąc ludzi, żywność, lekarstwa i informacje. Latem zwierzęta pełniły funkcję oczu i uszu kompanii, przenosiły meldunki, tropiły bandytów, pomagały szukać zaginionych.

I walczyły jak szaro-brązowe, napędzane piekielną furią demony. Ich odwaga i zawziętość w boju były przysłowiowe i nie darmo Górska Straż przyjęła właśnie wizerunek wessyrskiego owczarka na swoje godło. Nie można było tych psów lepiej uhonorować. Lub też, jak twierdzili niektórzy, nie można było lepiej uhonorować Górskiej Straży.

Kenneth nie miał zamiaru kłócić się z nikim o to ostatnie stwierdzenie. Znał imię każdego zwierzęcia w kompanii, tak samo jak imię każdego swojego strażnika. Były dla niego takimi samymi żołnierzami jak ludzie. No, może nie chlały i pachniały nieco lepiej niż niektórzy z nich.

Porucznik ruszył ścieżką w dół.

— Powinniśmy być w mieście za jakieś dwie godziny.

Teraz w drogę.

∗ ∗ ∗ Terandyh do wysokości dachów wyglądało jak meekhańskie miasto. Domy o ceglanych ścianach, pokrytych bielonym tynkiem, brukowane uliczki, niewielki 12

rynek z ratuszem, będącym równocześnie siedzibą rady miasta, sądem, więzieniem i miejskim spichrzem, były tak charakterystyczne dla centralnych prowincji Imperium, że miasto sprawiało wrażenie, jakby kaprys jakiegoś pijanego bóstwa uniósł je i rzucił pięćset mil na północ. Jednakże, co najdziwniejsze, nie zamieszkiwali go meekhańscy osadnicy z pierwszej i drugiej fali napływającej w góry po przyłączeniu tych ziem do Imperium, lecz rdzenni Wessyrczycy. Znaturalizowani, ale wciąż górale pełną gębą. Miasto zostało wybudowane prawie dwieście lat temu dla plemion zamieszkujących dolinę jako podarunek ówczesnego cesarza za lojalność w czasie wojny z Sawehde. Zgodnie z wolą imperatora, do doliny przybyli więc cesarscy budowniczowie i w dwa lata, na miejscu zrównanej z ziemią osady, postawili całe miasteczko. Zbudowali je tak, jakby stało na słonecznych, ciepłych i bezpiecznych równinach centralnego Meekhanu. To oznaczało, że domy miały niemal płaskie dachy, cienkie ściany, szerokie drzwi i duże okna. Miejscowi oglądali podarunek imperatora, kręcąc z podziwem głowami, po czym jak tylko budowniczowie wrócili na południe, rozebrali dachy, stawiając na miejsce meekhańskich własne, wysokie, spiczaste i dwuspadowe. Zwiększyli grubość ścian, obijając je od środka drewnem, zmniejszyli okna i drzwi, otoczyli całość murem. W ten sposób powstało miasto hybryda, do wysokości dachów meekhańskie,

13

a zadaszone i urządzone po wessyrsku. Każdy mógł znaleźć tu coś dla siebie.

W ratuszu nie zastali burmistrza – jak wyjaśnił chudy człowieczek w poplamionym inkaustem kubraku, burmistrz przebywał właśnie w gościnie u miejskiego czarodzieja Derwena Klacva. Kenneth podziękował za informację i zostawiając strażników pod komendą Andana i Bergha, skierował się do wskazanego budynku. Idąc wąskimi uliczkami, przeklinał pod nosem. Miał nadzieję, że załatwi wszystkie sprawy z zakwaterowaniem kompanii od razu, a nie, że będzie musiał błąkać się po mieście, szukając „zielonego domu z wieżą i bluszczem”, jak raczył wysłowić się pisarz.

Z tego zapewne wynikało, że inne domy w mieście mają wieże, ale nie mają bluszczu lub też są obrośnięte bluszczem, lecz pozbawione wieży.

Idący obok Varhenn mruczał coś pod nosem, poprawiając zatknięty za pas topór.

— Co tam?

— Eeech, nic takiego, panie poruczniku. Ja bym już teraz miejscowego piwa popróbował, a tu jeszcze chłopców trzeba odprowadzić na kwatery i jakoś tak to zorganizować, żeby się wszyscy nie spili naraz. O, jest wieża.

Rzeczywiście, szukany budynek pojawił się przed nimi nagle, gdy tylko minęli kolejny zakręt i wyszli na niewielki placyk. Kenneth musiał przyznać, że wieża nie robiła wielkiego wrażenia. Właściwie nie była to wieża, 14

lecz garb na dachu. Taki z dwoma małymi okienkami i kominem. Ale bluszcz był, i to wszędzie. Porastał ściany, dach, zaglądał do okien i drzwi, wspinał się na kominy.

Mogło się wydawać, że jakiś zielony, liściasty potwór napadł na domostwo i właśnie je pochłania.

— No dobra, wejdźmy do tego… zielonego dworku.

W środku było cicho i chłodno, przez ocienione liśćmi wejście wpadało rozproszone światło. Pachniało świeżym drewnem i kiszoną kapustą. Zupełnie niemagicznie. Kenneth rozejrzał się, wreszcie zastukał w futrynę i chrząknął.

Usłyszeli ciche kroki i do sieni weszła mała istota.

Miała około trzech i pół stopy wzrostu, mnóstwo jasnych loków i niebieskie ślepka. Na widok dwóch odzianych w kolczugi, uzbrojonych mężczyzn zatrzymała się.

— Powitajam, mamo! — krzyknęła.

— Witaj, dziewczynko — Varhenn odezwał się pierwszy i uśmiechnął.

Porucznik widział już, jak pod wpływem uśmiechu wykwitającego na pokrytej tatuażami twarzy dziesiętnika twardym zbójom puszczały zwieracze, więc spodziewał się raczej przerażonych ocząt i ust w podkówkę. Dziewczynka tylko rozpromieniła się.

— Ukjadjam kozie — oznajmiła dumnie. — Ty teś?

— My nie. Ale wiesz, dziecko, nam nie wolno. Górska Straż nie może brać udziału w święcie.

— Aha… a bajanka?

15

— Baranków i owiec też nie, niestety.

— Znasz to dziecko, Varhenn?

— W życiu jej nie widziałem, panie poruczniku. Ale chyba mnie lubi.

— Każdego lubi — powiedziała młoda kobieta, wchodząc do sieni. — Można ją sprzedać pierwszej napotkanej osobie. Chodź, Meehala, nie zatrzymujmy panów żołnierzy, pewnie mają sprawę do wujka.

Miała ciemnoblond włosy, oczy, których koloru nie mógł w tym świetle ocenić, i szczupłą twarz. Zielona suknia, którą nosiła, nie była zbyt bogata. Niemniej kobieta nie wyglądała na miejscową góralkę.

Kenneth przedstawił się.

— Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt, Szósta Kompania Szóstego Pułku Górskiej Straży.

— Lydia-ker-Zeawe, w tej chwili matka, poza tym bratanica miejscowego czarodzieja i wdowa po kapitanie Cearewie-ker-Zeawe z Dwudziestego Pierwszego Pułku Pieszego. Nie, proszę nie mówić, że panu przykro, poruczniku. To stara historia. Proszę za mną. — Znikła za drzwiami, ciągnąc za sobą dziecko.

Popatrzył na dziesiętnika i wzruszył ramionami.

Weszli do pomieszczenia, w którym zapewne miejscowy czarodziej przyjmował klientów. Kenneth spodziewał się czegoś… wystawniejszego. Zaskoczył go widok gołych ścian obitych pociemniałym drewnem oraz prosta ława i cztery zwykłe krzesła stojące pośrodku.

Przy czym zarówno ława, jak i krzesła miały już 16

najlepsze lata za sobą. Dziwne, ale chyba paranie się magią nie przynosiło w tym mieście nadzwyczajnych profitów. Terandyh nie było zbyt duże, ledwo dwa tysiące głów, stanowiło jednakże nieformalną stolicę doliny. Przybywali tu hodowcy i pasterze z całej okolicy, więc interesy powinny kwitnąć. Na dodatek, z tego co mówił miejski pisarz, Derwen Klacv był jedynym czarodziejem w mieście. W takich punktach handlowych jak Terandyh, gdzie mogło utrzymać się kilkunastu kowali, tkaczy i rymarzy, czarodziej powinien opływać w dostatki. Tymczasem tu w kątach bieda popiskiwała cicho, spierając się o miejsce z nędzą. Ciekawe.

Z pomieszczenia dla interesantów skierowali się do sąsiedniego pokoju. Ich przewodniczka zatrzymała się przy wejściu i ciągle trzymając dziewczynkę za rękę, wskazała na drzwi.

— Zapraszam.

Kenneth wszedł pierwszy. W niewielkim pokoju zobaczył stół, dwie proste ławy i dwóch mężczyzn siedzących naprzeciw siebie. Duże okno. Przefiltrowane przez liście światło rysowało miękkie cienie. Już otwierając drzwi, usłyszał rozmowę.

— Nie wiem, co będzie, burmistrzu… Żadne zapiski…

— W nosie mam zapiski. Jak odwołam święto, to mi miasto z dymem puszczą…

— Musicie zrozumieć…

Drzwi skrzypnęły, ucinając gorączkową wymianę zdań.

17

Obaj spojrzeli na Kennetha nieprzyjaźnie. Jeśli dobrze zrozumiał, niższy z nich, ten ze szpakowatą brodą i w sukiennej bluzie, wiązanej góralską modą ozdobną tasiemką pod szyją, nie był burmistrzem. Czyli Zawerem Bewlasem był ten drugi, ciemnobrody i ciemnowłosy, w barwionej na niebiesko koszuli i czarnej kamizelce.

— Burmistrz Bewlas?

— To ja.

— Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt. Szósta Kompania. Mam nadzieję, że uprzedzono o naszym przybyciu?

— Tak. — Burmistrz wstał, uśmiechając się z zakłopotaniem. — Proszę wybaczyć powitanie, a raczej jego brak, ale spodziewałem się was dopiero jutro.

— Jak mówi stare przysłowie – na wschód zawsze idzie się szybciej — zażartował.

Podali sobie ręce. Burmistrz wskazał na mężczyznę wciąż siedzącego przy stole.

— To nasz gospodarz, mistrz nauk magicznych Derwen Klacv.

Czarodziej skinął głową. Bez uśmiechu.

— Proszę wybaczyć, że nie wstanę, poruczniku.

— Odwrócił się bokiem na ławie, prezentując pustą nogawkę. — Ale w ten sposób obaj unikniemy kłopotliwej sytuacji. A ty możesz wracać do swoich spraw, kobieto.

Lydia zamknęła drzwi.

Oficer bez słowa podszedł i podał mu rękę. Czarodziej miał mocny, krzepki uścisk.

18

— Mój dziesiętnik Varhenn Velergorf — powiedział Kenneth, wskazując na stojącego w drzwiach podoficera.

— Gdyby nie można się było ze mną skontaktować, on pełni obowiązki zastępcy dowódcy. Pozostałych dwóch dziesiętników przedstawię później.

— Tylko cztery dziesiątki? Czy kompania Straży nie powinna liczyć stu ludzi?

— Powinna, burmistrzu, ale nie znam kompanii, która miałaby pełny skład. A Szósty Pułk ciągle słyszy tylko obietnice o uzupełnieniach. I tak powinienem się cieszyć, że mam choć cztery dziesiątki.

Czarodziej od dłuższej chwili przypatrywał się intensywnie tatuażom Varhenna.

— Wschodnie czy zachodnie Bergen? — zapytał wreszcie.

Dziesiętnik uśmiechnął się i dotknął palcem wskazującym lewego policzka.

— Ojciec ze wschodniego — przesunął palec na prawy. — Matka z zachodniego. Nie sądziłem, że tak daleko na zachodzie ktoś potrafi rozpoznać klanowe tatuaże.

— Urodziłem się w Laaben. Dawne czasy.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie czarodziej po raz pierwszy się uśmiechnął.

— Miałem kilku dobrych przyjaciół z Bergen. Miło poznać, dziesiętniku.

— Mnie również.

19

— Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy, najlepiej przy dzbanie dobrego piwa. Teraz jednak nie chciałbym przeszkadzać w obowiązkach. Żołnierze czekają.

Burmistrz chrząknął.

— Kazałem przygotować kwatery dla strażników w gospodzie przy gerańskim trakcie. Nie mamy w mieście koszar z prawdziwego zdarzenia, tych trzydziestu pachołków, którymi dysponuję, mieszka we własnych domach lub w ratuszu. Oczywiście przejmie pan, poruczniku, nad nimi komendę?

Kenneth westchnął w duchu. Tego mu tylko brakowało, bandy miastowych obszczymurków, potykających się o własne włócznie i udających prawdziwych żołnierzy.

— Oczywiście, burmistrzu. Z największą przyjemnością.

∗ ∗ ∗ Wszystko było już gotowe. Magiczny krąg wyrysowany kurzą krwią na klepisku, symbole wewnątrz, pół tuzina małych świec, jeszcze niezapalonych, ale już zajmujących karnie pozycje. Czuł to, czuł Moc wypełniającą przestrzeń, olbrzymie, nieprawdopodobnie wielkie jezioro gotowe, by do niego sięgnąć i ukształtować we wszystko, co tylko umysł zdoła sobie wyobrazić, a wola spełnić. Czekał wiele lat na taki przypływ.

Wyrzeźbione z jednego kawałka drewna figurki kozy, kozła, owcy i barana czekały na umieszczenie w kręgu.

20

Wkrótce się zacznie.

∗ ∗ ∗ Budynek był wystarczająco duży, by pomieścić czterdziestu strażników i tuzin psów. Prawdę powiedziawszy, mógł pomieścić nawet setkę ludzi. Kenneth musiał przyznać, że burmistrz nie okazał się dusigroszem, wynajęcie całej gospody tylko dla jego ludzi musiało sporo kosztować. Zazwyczaj w takich sytuacjach, gdy cesarskie prawo nakazywało zapewnić żołnierzom nocleg i wyżywienie, czekała na nich stara stajnia, kilka wiązek słomy i wodnista polewka. Za resztę musieli zapłacić z własnej kieszeni. Tutaj powitały ich pokoje z prawdziwymi łóżkami, gorący gulasz, kasza ze skwarkami, pęta kiełbasy, bochny chleba, owsiane placki i piwo. Wszystko na koszt miasta.

Zaczynał podejrzewać, że Zawer Bewlas kogoś zamordował.

— Myślę, że dzisiaj pańscy strażnicy będą mogli odpocząć — stwierdził burmistrz, gdy już odprowadził ich na miejsce. — Święto zaczyna się jutro wraz z zachodem słońca i potrwa trzy noce. Wtedy będziecie mieli pełne ręce roboty. Dziś korzystajcie z gościny i bawcie się.

— Zamierzamy, burmistrzu. Gdybym potrzebował informacji, przewodnika albo jakiejś pomocy, to gdzie pana znajdę?

21

— W ratuszu, pewnie spędzę tam całą noc. Mam tylko małą prośbę: czy pańscy żołnierze mogliby od jutrzejszego ranka pokazywać się w mieście i okolicy, żeby było wiadomo, iż Górska Straż jest już na miejscu?

— Oczywiście. Spodziewacie się jakichś kłopotów?

— Nie większych niż ostatnimi laty. Trochę połamanych kości i rozbitych łbów, mnóstwo siniaków.

Nic wielkiego.

Burmistrz uścisnął podaną dłoń, skinął głową dziesiętnikom i zniknął. Kenneth wszedł do głównej sali gospody, gdzie cztery ławy uginały się od parujących mis. Na zapach gulaszu, kaszy, świeżych placków i piwa ślinka napłynęła mu do ust. Warto było się tłuc tu przez kilka dni.

Jego żołnierze siedzieli już przy ławach, gotowi do zaatakowania posiłku. Czekali tylko na niego, zgodnie z wojskowym regulaminem zabraniającym podwładnym jeść w obecności przełożonego bez jego zgody. Nawet psy czekały, karnie śliniąc się nad miskami pełnymi smakowitych resztek. Poświęcił chwilę, żeby stwierdzić, co mu w widoku strażników nie pasuje. No tak, odłożyli broń, a on od pół roku nie widział, żeby któryś miał miecz, topór czy włócznię poza zasięgiem ręki.

Nawet w Belenden chodzili uzbrojeni. Teraz większość uzbrojenia stała równiutko pod ścianami – do tego boju wystarczyły wszystkim łyżki i noże.

— Można jeść — rzucił, żeby nie przedłużać.

22

Porucznik usiadł i czekał patrząc, jak zaczyna się rzeź wśród podanych specjałów. W Górskiej Straży istniała jeszcze jedna tradycja, niepisana, która mówiła, że dowódca nie zaczyna posiłku przed swoimi żołnierzami.

Takie drobiazgi były bardzo ważne.

Sięgnął po kawałek kiełbasy i placek. Nalał sobie piwa do cynowego kufla, ugryzł, popił, westchnął. O tak, warto było.

Przez dobry kwadrans salę wypełniało mlaskanie i stukot łyżek o miski, obsługa, składająca się z karczmarza i pięciu dziewczyn, uwijała się między ławami, donosząc kolejne porcje. Jak na razie dziewczyn nikt nie podszczypywał, piwo i kasza ze skwarkami miały pierwszeństwo.

Kenneth przywołał do siebie gospodarza.

— Godne powitanie — pochwalił.

Karczmarz skłonił się lekko, z godnością.

— Dwóch synów mam w Straży, panie poruczniku, jeden jest dziesiętnikiem w Ósmym Pułku, drugi służy w Czwartym. Sam prosiłem burmistrza, żeby mi pozwolił was ugościć. Wstyd było inaczej.

Oficer uśmiechnął się lekko i przeszedł do właściwego tematu.

— Dziewczyny obsługują gości?

Karczmarz wyszczerzył się szeroko.

— Owszem, ale za to miasto nie płaci. Niech pańscy żołnierze dogadują się z nimi osobiście. I żadnego przymuszania — dodał twardo.

23

— Nie będzie, ale jest ich tylko piątka…

— Wiem, zaprosiłem na wieczór jeszcze kilka innych z pozostałych zajazdów, na poddaszu mam pokoje z pojedynczymi łóżkami. Do wynajęcia za dodatkową opłatą.

To tłumaczyło sute przyjęcie. Cokolwiek miasto i karczmarz dołożyli do gościny, odbiją sobie w inny sposób. Wyglądało na to, że jego żołnierze zostawią tu sporą część żołdu, a kilka dziewczyn zbierze niezłą sumkę na posag. Cóż, jeśli obie strony będą miały z tego zabawę, dlaczego nie?

Powiódł wzrokiem za piersiastą brunetką o ładnej twarzyczce i niesamowicie długich rzęsach. Ciekawe, ile kosztuje wynajęcie pokoju na godzinę – przyjrzał jej się dokładniej – albo dwie?

Karczmarz chrząknął znacząco i powiedział: — Myssa jest miła, ale oczekuje od klientów szczególnej hojności, panie poruczniku. Czy mam jej dać znać, że chciałby pan być pierwszy?

Pierwszy. To słowo podziałało jak zimny prysznic.

Nagle wyobraził sobie, jak wychodzi z pokoju, mijając stojącą pod drzwiami kolejkę składającą się z drepczących w miejscu mężczyzn. Poczuł się nieswojo, a z otchłani rozleniwienia wypłynęło słowo-tarcza.

— Obowiązki, gospodarzu. Oficer musi zadbać o zbyt wiele spraw, żeby mógł sobie pozwolić na przyjemności.

— Postanowił zmienić temat. — Jak przygotowania do święta? Myślę o całej dolinie.

24

— Jak co roku, wójtowie wiosek zapędzają wybrane sztuki na pastwiska, młodzi szykują kije i pałki, starsi opowiadają, jakich to wyczynów dokonywali w dawnych latach, przy czym im więcej czasu upłynęło, tym w opowieściach więcej łupów. Wszyscy szykują się na trzy dni podchodów, kradzieży, napaści, pijaństwa i dobrej zabawy.

— Jakieś rody są na siebie szczególnie cięte?

— Drywcowie jak co roku trzymają z fer-Lewerami przeciw Casornom i Nertywesom, klan starego Gwerra tradycyjnie stoi z boku, choć nie wiadomo, jak będzie tym razem, bo jego średni syn wżenił się w ród kanMeaz, a oni podobno zbliżyli się do Tywunnów, którzy są dłużni pieniądze staremu fer-Lewerowi, więc raczej nie będą chcieli go rozzłościć. Z kolei rada wioski Seweny uznała, że nie będzie podziału na rody i klany, tylko cała wioska wystąpi jak jedna – cóż, zobaczymy, w zeszłym roku im się nie udało, bo młody Fetas, ten od matki Xesary, pobił się zaraz na początku z braćmi lhe-Grode, więc teraz kazali tam wszystkim zastawić duże pieniądze i ten, kto złamie rozejm, straci je, ale jak znam tamtejszych górali, kilku bez wahania machnie ręką na srebro, byleby tylko odegrać się na nielubianych sąsiadach. Dziewczyny z Dolnego Wess podobno tak jak w zeszłym roku połączyły siły, żeby utrzeć nosa tym z Górnego. Za to Keweran-lag-Mawenn zbiera wszystkich młodych z całych południowych stoków i…

25

Popłynęła rzeka nazwisk, rodów, koligacji, więzów krwi, przyjaźni na śmierć i życie, które trwały do pierwszej urazy, i krwawych wendet, zapominanych po kilku kuflach. Wyglądało na to, że miejscowi nie nudzili się zbytnio, choć jak na tyle podziałów, sojuszy i kontrsojuszy, liczba ofiar śmiertelnych była zadziwiająco niska. Przez ostatnie dziesięć lat padły tylko dwa trupy, i to raczej w wyniku nieszczęśliwych wypadków niż rzeczywistej żądzy mordu. W obu przypadkach rodziny zabójców zapłaciły pogłówne, a oni sami zniknęli w górach. Mieszkańcy doliny lubili się kłócić, spierać i obijać po pyskach, ale walkę na śmierć i życie traktowali zbyt poważnie, żeby wdawać się w nią bez naprawdę ważnego powodu. Byli Wessyrczykami z krwi i kości.

Porucznik dawno przestał słuchać karczmarza zalewającego go potokiem nazw rodów, klanów, koligacji, układów, lokalnych sojuszy, związków i aliansów.

W porównaniu z nimi polityka i intrygi cesarskiego dworu wydawały się proste jak dziecięca układanka.

Przy najbliższym stole wszczął się ruch, to Bergh wstał, popuścił pasa, beknął dyskretnie w zwiniętą dłoń i uniósł kufel.

— Toast — huknął. — Wypijmy za dolinę Mawers i Księżyc Złodziei Kóz, który zaświeci nad nią po raz czterysta dwudziesty ósmy.

26

Kilkadziesiąt kufli powędrowało w górę. Karczmarz marudzący nad uchem Kennetha zamilkł i wyprostował się.

— Wybaczcie, dziesiętniku, ale mylicie się, w tym roku księżyc będzie świecił po raz czterysta dwudziesty szósty.

— Na pewno? — Podoficer wykrzywił zarośnięte oblicze. — Wydawało mi się, że zaraza była w pięćset czterdziestym czwartym. Według starego kalendarza.

Podniósł się jeden z żołnierzy.

— Na pewno czterdziesty czwarty, w pieśni mówią: „I dolina Mawers straciła swe stada wraz z pierwszym szczeknięciem Łysego Psa”.

Karczmarz pokiwał głową.

— Tak śpiewają w Kenwenie i Lad Nawie.

I poniekąd mają rację. Kronikarze doliny odnotowali, że z początkiem dekady Łysego Psa dziewięć na dziesięć kóz oraz osiem na dziesięć owiec w dolinie odeszło w niebyt, co doprowadziło wszystkie rody do wściekłych sporów o ocalałe zwierzęta. Przez dwa lata w całej dolinie napadano na stada, żeby porwać rozpłodowe sztuki, a pasterze zaczęli chodzić uzbrojeni jak do bitwy.

Bywało, że stadka pięciu owiec i trzech kóz pilnowało pół wioski. Robiło się coraz goręcej, Imperium jeszcze nie dotarło do naszej doliny, więc tutejsi ludzie żyli głównie z hodowli kóz na mięso i owiec na wełnę.

Inne doliny na wieść o zarazie nie chciały mieć z nami nic wspólnego, żebyśmy przypadkiem im choróbska nie 27

zanieśli. Ciężko było o sprowadzenie nowych sztuk, zresztą, darmo nikt nic wtedy człowiekowi nie dawał, zupełnie inaczej niż teraz… — Gospodarz uśmiechnął się ironicznie. — Każde zwierzę było na wagę złota. W ruch szły nie kije i pałki, lecz topory i włócznie, polała się krew, padły pierwsze trupy, ktoś puścił czerwonego kura.

Niedobrze się działo…

Karczmarz zakończył dramatycznym westchnięciem.

Wiele wskazywało na to, że pomylił powołanie.

Powinien zostać wędrownym bardem.

— Wiosną trzeciego roku Łysego Psa zebrała się rada wiosek, wszyscy najstarsi i najmądrzejsi mieszkańcy doliny. Radzili pięć dni i nocy, aż uradzili. Kazali zebrać wszystkie ocalałe sztuki rozpłodowe w jedno stado, które będzie przez dziesięć lat wspólną własnością całej doliny.

To pozwoliło na szybsze rozmnożenie ocalałych zwierząt.

Stado miało być podzielone później według wkładu. Żeby uspokoić gorące głowy i dać jakieś zajęcie młodym zapaleńcom, ustalono także, iż ostatniej wiosennej pełni rody i klany będą konkurować w wykradaniu sąsiadom kóz i owiec, ale bez prawa do zatrzymania skradzionych sztuk. Tak w dwa lata po utracie zwierząt narodziła się tradycja Księżyca Złodziei Kóz i dlatego obchodzimy ją dziś po raz czterysta dwudziesty szósty.

Karczmarz skłonił się jak bard czekający na oklaski.

Kilku strażników miało najwyraźniej ochotę podyskutować o datach, jeden czy dwóch zaczęło się

28

już podnosić. Kenneth podziękował gospodarzowi za opowieść i uniósł kufel.

— Za czterysta dwudziesty szósty Księżyc Złodziei Kóz — powiedział dobitnie, uciszając wszelkie rodzące się protesty.

Księżyc Złodziei Kóz był świętem lokalnym, początkowo obejmującym swym zasięgiem tylko dolinę Mawers, by następnie zakorzenić się w kilku sąsiednich, tam gdzie dotarli przez koligacje rodzinne jej mieszkańcy. Obowiązywały proste zasady. Przez trzy noce od pierwszej wiosennej pełni można było bezkarnie uprowadzać i zagarniać stada sąsiadów. Można było kraść zwierzęta zarówno z pastwisk, jak i ze stajni czy obór. Lecz nie dało się ich zatrzymać. Właściciel odzyskiwał je, wypłacając złodziejowi tradycyjną dziesiącinę, czyli okup w wysokości dziesiątej części wartości zwierzęcia. W przypadku jednej starej kozy wystarczyła zazwyczaj flaszka gorzałki i pęto kiełbasy, ale jeśli udało się ukraść stado liczące sto sztuk…

Gra była emocjonująca, niebezpieczna i zyskowna, czyli miała wszystkie cechy rozrywek lubianych przez górali.

W czasie złodziejskich wypraw używano kijów i pałek, wypełnionych mokrym piachem skórzanych sakiewek i trzonków włóczni czy siekier. Było dużo siniaków, potłuczeń i połamanych kości, ale w sumie niewiele obrażeń groźnych dla życia. Zwierzęta przeganiano w tę i z powrotem, bywało, że stado zmieniało właścicieli kilka razy podczas nocy. Tak naprawdę to najmniej 29

zabawy miały biedne kozy i owce, którym nie pozwalano się wyspać.

Kenneth szczerze żałował, że nie może ze swoją kompanią wziąć w tym udziału. Dowódca pułku urwałby mu głowę, zaraz po tym jak kazałby go powiesić.

W gospodzie zrobiło się głośniej, strażnicy częściej sięgali po kufle niż do misek, jakaś dziewczyna pisnęła, inna zachichotała gardłowo. Zabawa zaczynała się rozkręcać.

Kenneth trącił właściciela gospody w bok.

— Będzie jakaś muzyka?

— Później. Zamówiłem kilku grajków. — Nieoczekiwanie mężczyzna zaczerwienił się. — Ja sam… też…

— Co też?

— Na dudach gram.

Nie dość że bard, to jeszcze dudziarz.

— Już nie mogę się doczekać, gospodarzu. — Uśmiechnął się zachęcająco. — Tylko widzicie tego tam?

Wskazał na Velergorfa, którego wytatuowana twarz wyróżniała się spośród innych.

— Jego ojciec i dziadek grali na dudach w czasie klanowych bitew. Dla niego dudy są święte, jak usłyszy, że ktoś choć odrobinę fałszuje, ciska w niego toporem.

Musicie uważać.

Karczmarz przełknął ślinę. Kenneth uśmiechnął się lekko. Dudy mieli z głowy, strażnicy nawet nie będą wiedzieć, co zawdzięczają swojemu dowódcy.

30

Ktoś szarpnął go za łokieć. Chłopak, na oko dziesięcioletni, pochylił się i wyszeptał z przejęciem: — Pan czarodziej Derwen Klacv prosi pana oficera i pana podoficera do siebie na poczęstunek. Chętnie posłucha o Czarnej Przełęczy, o której pan wspominał wcześniej.

∗ ∗ ∗ Derwen Klacv siedział w tej samej izbie, w której spotkali go za pierwszym razem. Nie wstał na powitanie, tylko wskazał im ławę po drugiej stronie stołu. Wyglądał na nieźle podpitego. Kenneth usiadł i bez słowa sięgnął po jeden ze stojących na stole kubków. Wino, cierpkie, mocne i tanie.

— Daleką drogę mieliście? — zaczął czarodziej.

— Cztery dni.

— Słyszałem, że Górska Straż może maszerować trzy dni i trzy noce, a potem stanąć do bitwy tak sprawnie, jakby żołnierze spali na puchowych łożach.

— Też słyszałem takie historie. Podobno w dowództwie Straży jest kilku bajarzy, wymyślających je na zawołanie. Dobrze mieć takie opowieści po swojej stronie.

Czarodziej uśmiechnął się enigmatycznie i pociągnął z kubka. Potem sięgnął po gąsiorek i dolał sobie do pełna, roniąc sporo wokół. Tak, zdecydowanie miał już dobrze w czubie. Cisza zaczęła robić się niezręczna.

31

Kenneth trącił siedzącego obok dziesiętnika.

— Varhenn był na Czarnej Przełęczy. Osiem lat temu.

Ja jeszcze nie służyłem wtedy w Straży — zawahał się.

— Choć dałbym sobie głowę uciąć, że nie zgadaliśmy się o tym wcześniej.

— Nie. I nie po to was wezwałem, żeby wspominać stare bijatyki.

— Wezwałem? — Pozwolił sobie na wymowne uniesienie brwi. — Wydawało mi się, że chłopak wspominał coś o zaproszeniu. Jeśli to było wezwanie, muszę je dostać na piśmie i przedstawić do zatwierdzenia dowódcy pułku.

— Nie mam na to czasu.

— Ja też nie, tracę tu dobre piwo i niezłą muzykę.

— W gospodzie Nawansa? A słyszał pan, jak on gra na dudach? Niedźwiedzie uciekają z gawr, kiedy zacznie.

— Chyba przekonałem go, żeby tego nie robił.

Zamilkli. Cisza osiągnęła moment, który poprzedza wyjście z trzaśnięciem drzwiami.

— Znowu to samo — odezwał się kobiecy głos. — Wuj najpierw zaprasza gości, a potem nie za bardzo wie, co z nimi zrobić.

Lydia-ker-Zeawe weszła do pokoju energicznym krokiem i usiadła obok czarodzieja. Miała tę samą suknię co wcześniej, tylko włosy spięła wysoko, odsłaniając szyję i kark.

— Wybaczcie, proszę, szorstkie powitanie, odradzałam wujowi tę gadkę o przełęczy, ale chciał mieć 32

pewność, że pan przyjdzie. Sprawa nie dotyczy jakichś wspominków, tylko tego, co dzieje się w dolinie. Martwi nas to, ale burmistrz nie chce słuchać ostrzeżeń, woli, żeby święto odbywało się bez zakłóceń.

Kenneth patrzył, jak mówi, gestykuluje, oddycha.

Siedziała tuż przed nim, ledwie cztery stopy, tak blisko, że wyraźnie czuł… nie, nie perfumy, pachniała po prostu kobietą.

— Poruczniku… — mruknęła niewinnie.

— Tak? — Moja twarz znajduje się jakieś osiem cali wyżej.

Varhenn zakrztusił się winem, czarodziej tylko uśmiechnął, a Kenneth poczuł, że się czerwieni. Kobieta nie powinna mówić tak do uzbrojonego mężczyzny.

— Przez cztery lata mieszkałam z mężem w garnizonie w Lawendar. Są dwa sposoby na kontakty z żołnierzami. — Wydawało się, że czyta mu w myślach.

— Jeden to schodzenie im z oczu, a drugi – ustalenie pewnych zasad i trzymanie się ich. Zasady są tym, co powinien pan rozumieć, prawda?

Wolał się nie odzywać.

— Proszę więc przez chwilę założyć, że zaprosiliśmy — podkreśliła to słowo — pana tutaj, bo mamy ważny powód. Źródło Mocy znajdujące się w tej dolinie osiągnęło stan nienotowany od czasów przyłączenia tych ziem do Imperium. Mój wuj uważa, że może to stanowić zagrożenie, ale oczywiście nie można odwołać święta.

Górale puściliby miasto z dymem.

33

Kenneth nie spuszczał wzroku z jej twarzy.

— Jaka będzie natura tego zagrożenia?

O dziwo, zadał pytanie w miarę normalnym głosem.

— Nie wiem. — Czarodziej jednym haustem opróżnił kubek i błyskawicznie napełnił go ponownie. — Ciężko się do tego przyznać, ale nie mam zielonego pojęcia.

— Co to za źródło? — zapytał Varhenn.

— Mały Kamień.

— Nie słyszałem.

— Mało kto słyszał.

— Wuj włada Mocą w aspekcie Małego Kamienia — wtrąciła Lydia. — Sama nazwa wywołuje krzywe uśmieszki, a zastosowanie tego Źródła… Tylko bogowie wiedzą, po co ono istnieje.

— Nie bardzo rozumiem…

— Nie ma tu wiele do rozumienia, poruczniku — warknął czarodziej. — Z kilkudziesięciu głównych i kilkuset pobocznych aspektów Mocy mnie trafił się talent do opanowania właśnie Małego Kamienia.

Tylko Małego Kamienia. Najmniej znanego i najmniej dochodowego Źródła na świecie. Na całej północy cesarstwa istnieje tylko jedno miejsce, gdzie jest ono aktywne, ta właśnie dolina. W innych miejscach ledwo daje się je wyczuć. Za to tutaj jest tak silne, że zakłóca aktywność innych aspektów. Dlatego większość czarodziejów kształconych w posługiwaniu się aspektowaną magią czuje się tu źle. Trudno im sięgnąć do własnych Źródeł, trudno korzystać z Mocy.

34

Omijają dolinę Mawers szerokim łukiem. To miejsce to… przeklęte przez bogów dziwactwo.

Kenneth przetrawił tę informację.

— Jeśli jest się jedynym czarodziejem w tak bogatej dolinie…

— To można przymierać głodem — dokończył za niego czarodziej. — Każde ze znanych Źródeł ma najprzeróżniejsze, często pokrywające się właściwości, można za ich pomocą leczyć, tworzyć bariery ochronne, przenosić różne przedmioty na duże odległości, kopać dziury w ziemi, latać, przekraczać rzeki suchą stopą i oczywiście podpalać, zamrażać, rozbijać na kawałki, odbierać powietrze, wywoływać demony i inne stwory. Natomiast Małego Kamienia najczęściej używają jasnowidze do opisywania tego, co już się wydarzyło, bo można powiedzieć, że sednem jego aspektu jest czas przeszły. I to w bardzo wąskim wymiarze. To kapryśne i niepewne Źródło. Używając go, można sięgnąć do minionych wydarzeń i wskazać, gdzie zgubiła się jakaś owieczka albo gdzie leży pijany mąż.

Czarodziej pociągnął mocniej z kubka, oczy zalśniły mu pijackim błyskiem.

— Jak osuwająca się skała przygniecie ci nogę, to nie możesz ani usunąć jej czarami, ani wezwać pomocy. Musisz leżeć trzy dni, aż w końcu wyciągasz nóż i odcinasz sobie stopę, zanim gangrena dotrze do serca. Potem czołgasz się do miasta, odpędzając głodnego wilka, a na miejscu mówią, że trzeba uciąć 35

więcej, przy kolanie, bo zakażenie jednak poszło wyżej.

— Zaciśnięte na cynowym kubku palce pobielały, Kennethowi zdawało się, że metal zaraz się odkształci.

Lydia gestem wskazała strażnikom, że mają milczeć.

Czarodziej wychylił kubek do dna i kontynuował: — Mały Kamień to niepewne i zdradliwe Źródło, często pokazuje rzeczy, których nie ma lub które wydarzyły się przed wieloma laty. Mówią mi tu „mistrzu” tylko przez grzeczność, bo żeby otrzymać tytuł Mistrza Sztuk Magicznych, trzeba opanować Moc w co najmniej sześciu aspektach. Znam czarodziejów, którzy potrafią czerpać z dziesięciu aspektowanych Źródeł, chodzić trzema lub czterema Ścieżkami. Powietrze, Liść, Odłamek, Serce, Krew, Drzazga, Długi Kij, Żar… a mnie trafił się Mały Kamień i kalectwo, które nie pozwala zająć się czymś innym. Gdybym miał obie nogi, pasałbym owce, handlował kozimi serami albo zaciągnął się do Górskiej Straży. A tak żyję z tego, że miejscowi są dumni, iż mają własnego czarodzieja, więc jak już korzystają z jego usług, płacą mu nieco więcej, niż powinni, a czasem przynoszą w podarunku pół tuzina jaj, kilka gomółek sera, albo jakieś używane ubranie…

Odstawił powoli kubek na stół, zacisnął dłonie w pięści. Lydia delikatnie odsunęła na bok naczynie, wstała i pochyliła się nad czarodziejem.

— Wuju?

— Tak?

36

— Pościeliłam już łóżko, myślę, że pora, byś się położył.

— Nie rozkazuj mi, kobieto — warknął szorstko. — Pamiętaj, czyj to dom.

— Tak, wuju. Pamiętam. Ty nie pozwolisz mi zapomnieć.

— Właśnie — zachwiał się. — Mam… cię tu zostawić samą z… z dwoma pijanymi żołnierzami?

— Radziłam sobie już z pijanymi żołnierzami. Z tymi też sobie poradzę. Chodźmy.

Pomogła czarodziejowi wstać od stołu, podała mu drewnianą kulę i wspierając, wyprowadziła z izby.

Kenneth wymienił spojrzenie z Velergorfem.

— Pora na nas — mruknął. — Wracajmy, zanim chłopcy rozniosą gospodę.

Dziesiętnik skinął głową i zaczął się podnosić.

— Przyjmijcie moje przeprosiny. — Lydia pojawiła się w drzwiach. — Wuj miał paskudny dzień. Mówi, że szaleństwo miejscowego Źródła robi mu mętlik w głowie.

— Wierzę. Naprawdę jest mu tak ciężko?

Przytaknęła bez uśmiechu. W tym świetle jej oczy miały kolor nieba tuż przed burzą.

— Gdy nas przyjmował pod dach, wydawało mi się, że zamieszkanie z jedynym czarodziejem doliny Mawers zapewni mnie i dziecku spokojny i dostatni żywot. W tej chwili nie jestem pewna, kto kogo utrzymuje.

— A — Kenneth nie zdążył ugryźć się w język — reszta rodziny?

37

Popatrzyła na niego, lekko przechylając głowę, bez złości w oczach. Miał ochotę walnąć łbem w najbliższą ścianę.

— Moi rodzice nie żyją, a ród ker-Zeawe nigdy nie zaakceptował małżeństwa Cearewa. Syn i wnuk oficerskiego rodu i dziewczyna z gór. Do dziś nie uznali nawet istnienia Meehali. O mnie nie wspominając. On — wskazała drzwi — jest naszym najbliższym krewnym.

I… zwaliła mu się na głowę bratanica, którą widział ostatni raz, kiedy miała cztery czy pięć lat. Na dodatek z dzieckiem. Więc nie zwracam uwagi na to, że bywa szorstki. Jeszcze jakieś pytania o moje prywatne sprawy, poruczniku?

Kenneth znów poczuł, że się czerwieni, na szczęście Velergorf wybawił go z opresji, pytając: — Ile jest prawdy w tym gadaniu o Źródle, które zaczęło się burzyć?

— Nie wiem. Wuj Derwen niewiele mówi, ale podejrzewam, że też niewiele wie.

— Więc nie grozi nam pęknięcie Mroku i inwazja sił odwiecznego Chaosu?

— Raczej nie. — Uśmiechnęła się szczerze i zerknęła za siebie. — Przynajmniej dopóki moje dziecko się nie obudzi.

Niewiarygodne, co z jej twarzą robił taki uśmiech.

Porucznik odpowiedział swoim.

38

— Przyjdę jutro rano, kiedy czarodziej będzie w lepszej formie. Wtedy porozmawiamy poważnie.

Proszę mu przekazać, że dziękujemy za ostrzeżenie.

Odprowadziła ich do drzwi, usłyszeli jeszcze, jak zamyka zasuwę.

— Niezwykła — gdzieś w połowie drogi powrotnej mruknął Velergorf.

— Noc? — Noc też, panie poruczniku. Wszystkie żony oficerów są takie?

— Nie wiem, Varhenn. — Zbliżali się do gospody, gdy powietrze rozdarł dziki dźwięk, jakby tuzin wściekłych kotów z chrypką walczył z tuzinem zdziczałych, lecz wykastrowanych psów. — Zrób mi przysługę i wejdź pierwszy. Z toporem w garści. Dobrze?

Dziesiętnik spojrzał na niego dziwnie, a nie doczekawszy się wyjaśnień, wzruszył ramionami, wyjął topór zza pasa i przekroczył próg budynku. Rozpaczliwa kakofonia urwała się w pół dźwięku, a porucznik mógłby przysiąc, że usłyszał błyskawiczny tupot stóp i trzaśnięcie drzwi. Uśmiechnął się pod nosem. Było tak, jak powtarzali na szkoleniu oficerskim: dobry dowódca powinien umieć ochronić swoich ludzi przed każdym niebezpieczeństwem.

∗ ∗ ∗ Czuł to. Czuł Moc wzbierającą nad doliną, kipiącą, przelewającą się na wszystkie strony, gotową do użycia.

39

Ci głupcy, nędzni prześmiewcy, zobaczą jeszcze jego potęgę, jeszcze przyjdą i będą się kłaniać, żebrząc o łaskawe spojrzenie.

Ogarnął wzrokiem figurki stojące przed kołem.

Z pewnym wahaniem podniósł kozła, odłożył go z powrotem. Nie, najlepiej będzie zacząć od czegoś mniejszego. Mała, drewniana koza zajęła miejsce w kręgu. Sięgnął po Moc i zaczął ją kształtować.

Początek zawsze jest trudny.

∗ ∗ ∗ Słowa, które wypowiedział Kenneth-lyw-Darawyt, gdy pierwsza koza spadła z nieba, przeszły później do legendy Szóstej Kompanii, lecz raczej nie było w tym ani winy, ani zasługi porucznika. Po prostu tak to jest czasem ze słowami, które palnie się bez chwili zastanowienia.

Obudził się, gdy niemal wszyscy byli już na nogach, łamiąc zasadę, że dowódca kładzie się ostatni, a wstaje pierwszy. Przeklinając pod nosem Velergorfa, który pozwolił mu tyle spać, ubrał się pospiesznie i dopinając pas z mieczem, wyszedł na zewnątrz. Przed gospodą kilkunastu żołnierzy myło się właśnie w wielkim poidle dla koni, chlapiąc na wszystkie strony i rycząc jakąś sprośną piosenkę. Na widok dowódcy większość zamilkła i wykonała gest, jaki można było przy odrobinie dobrej woli uznać za oddanie honorów starszemu stopniem. Odpowiedział krótkim salutem i rozejrzał 40

się, szukając któregoś dziesiętnika. I wtedy rozległ się dźwięk, jaki wydaje pękający rybi pęcherz, a zaraz po tym powietrze wypełniło rozpaczliwe kozie meczenie.

Kenneth błyskawicznie odwrócił się i stanął oko w oko z jednym ze swoich ludzi przyciskających do piersi młodą kozę. Oboje, człowiek i zwierzę, mieli przeraźliwie głupie miny. Jeżeli można coś takiego powiedzieć o kozie.

Porucznik spojrzał na niezwykłą parę unosząc brwi.

— Jeśli przytulisz ją jeszcze bardziej, będziemy musieli zapłacić właścicielowi wiankowe — powiedział, zanim zdążył pomyśleć.

Wszyscy zgromadzeni na dziedzińcu parsknęli śmiechem. Strażnik wypuścił kozę i, zakłopotany, wytarł ręce o portki.

— Ona… spadła z nieba… panie poruczniku — wydukał.

— Oczywiście, Neveb, oczywiście. — Kenneth uśmiechnął się lodowato. — Baaaaczność! — ryknął nagle.

Kilkunastu strażników wyprężyło się jak struna, każdy tam, gdzie stał.

— Święto zaczyna się dziś po zachodzie słońca.

Ale nie dla was. Wy macie się pokazywać i pilnować, żeby miejscowi nie wdali się w wojnę klanową. Jak zobaczę któregoś z kozą, owcą, baranem albo nawet z kozim serem, którego pochodzenia nie będzie potrafił wyjaśnić, do końca roku w każdym patrolu zajmie

41

miejsce na szpicy. Goły. To nie jest żart. Macie być przedstawicielami cesarskiej armii. Zapamiętać!

Właściwie nie był zły. Varhenn kiedyś już mu zasugerował, że dobrze jest od czasu do czasu ryknąć na ludzi, bo dowódca, który nie potrafi nawrzeszczeć, bardzo szybko traci szacunek. Zwłaszcza jeśli tak jak teraz dyscyplina ulega lekkiemu rozluźnieniu.

— Za godzinę podzielicie się na dwójki i wyruszycie robić dobre wrażenie w okolicy. Burmistrz przydzieli wam po jednym ze swoich ludzi. Przed wyjściem sprawdzę osobiście każdy pancerz i każdą sztukę broni. Wszystko ma lśnić. Dziesiętnicy będą za to odpowiedzialni. Obudźcie tych, którzy jeszcze śpią, i szykujcie się do patroli. Wykonać!

Przed budynkiem wszczął się gorączkowy ruch.

I w tym właśnie momencie rozległ się kolejny dźwięk pękającego rybiego pęcherza i nagle na drewnianych gontach gospody zadudniły racice. Łaciate zwierzę wydało z siebie zupełnie niekozi dźwięk, rozpaczliwie usiłując utrzymać się na stromym dachu, i zaczęło zjeżdżać. Jego tylne nogi straciły oparcie i koza, mecząc przeraźliwie, spadła wprost na piętrzącą się pod ścianą kupę odpadków. Zwierzę wstało, otrząsnęło się, obrzuciło zdumionych ludzi nieodgadnionym spojrzeniem i spokojnie zajęło się wyjadaniem resztek kapusty ze sterty śmieci.

42

Kenneth spojrzał na dach. Zmierzył wzrokiem odległość do najbliższego budynku, jeszcze raz przyjrzał się kozie. Zwykłe zwierzę… które spadło z nieba.

— Zmiana rozkazów — warknął. — Alarm bojowy.

Za kwadrans wszyscy mają być na nogach i pod bronią.

Dziesiętnicy do mojej kwatery. Natychmiast.

Gdzieś w mieście znów pękł rybi pęcherz. Po nim następny. Meczenie kóz zmieszało się z coraz głośniejszymi ludzkimi krzykami.

∗ ∗ ∗ Burmistrz zjawił się w chwili, gdy porucznik kończył omawianie sytuacji. Omówienie było krótkie i proste. Nic nie wiedzieli. W pół godziny z nieba spadła co najmniej setka kóz. I tyle. W całym mieście ludzie chodzili z głowami zadartymi do góry, wypatrując kolejnego fenomenu. Kilku mieszkańców zostało rannych. Żadnej kozie nic się nie stało.

Zjawisko skończyło się równie niespodziewanie, jak się zaczęło. Przez cały ranek ludzie gapili się w niebo albo przemykali pod ścianami, lecz nagle zwierzęta przestały się pojawiać. Co nie oznaczało końca kłopotów.

— Jak to: nic nie możecie zrobić?

Zawer Bewlas na przemian nerwowo szarpał brodę i poprawiał mankiety koszuli. Ani brodzie, ani mankietom to nie służyło.

43

— Nie jesteśmy tu od łapania złodziei posługujących się czarami — wyjaśnił Kenneth. — Od tego miasto ma własnego mistrza magii.

— Derwen… — Burmistrz powiedział to w szczególny sposób, jakby wspominał upośledzonego krewnego. — Nasz czarodziej nie przetransportowałby magią brudu z jednej kieszeni do drugiej. Nie jego specjalność. Zresztą od rana nie można się z nim skontaktować. Drzwi do domu ma zamknięte na głucho i nie odpowiada na wezwania.

— Wyważcie je.

— Będę potrzebował czegoś więcej niż stado pojawiających się znikąd kóz, nim rozkażę wyważyć drzwi do domu maga. Nawet takiego jak Derwen Klacv.

— Wiadomo już, komu zginęły te zwierzęta?

— Nie, poruczniku. Od wielu lat wszystkie zwierzęta w dolinie noszą znaki swoich właścicieli. Te ich nie mają.

— I co w związku z tym?

— Wkrótce mogą się do mnie zgłosić przedstawiciele wszystkich rodów w dolinie. Założę się, że jak wieść się rozniesie, każdy z nich rozpozna w tych kozach swoje zaginione sztuki. K a ż d y. — Kolejne szarpnięcie niemal pozbawiło burmistrza brody. — A ja będę musiał przeprowadzić dokładne i drobiazgowe śledztwo w tej sprawie. Do zimy się z tym nie uporam.

— Co możemy zrobić? — Kenneth miał dość.

Problemy burmistrza nie były jego sprawą.

44

— Nie wiem. Poza mną, pisarzem i garścią pachołków miejskich jesteście jedynymi przedstawicielami władzy cesarskiej w dolinie. Nawet stałego sędziego tu nie mamy.

— Więc zrobimy to, co było zaplanowane, będziemy się pokazywać. Podzielę żołnierzy na dwójki i wyślę na patrole w miasto i po okolicy. Do każdej pary ma być przydzielony jeden z pańskich ludzi, burmistrzu. Swoją dziesiątkę zatrzymam tutaj, na wszelki wypadek. Te cudowne zwierzęta radziłbym spędzić w jedno miejsce i postawić przy nich straż. Jeśli czarodziej raczy wychylić nos z domu, może uda mu się sprawdzić, co tu się dzieje.

Jakieś inne propozycje?

Burmistrz pokręcił głową.

— Nie, poruczniku. To brzmi rozsądnie.

— Mam nadzieję. A teraz — oficer wskazał drzwi — wybaczcie, burmistrzu, ale muszę wydać rozkazy.

Zawer Bewlas gapił się na niego przez chwilę, jakby nie mógł zrozumieć aluzji. Widocznie nigdy jeszcze nie został wyrzucony za drzwi we własnym mieście.

Wreszcie, sapiąc gniewnie, ruszył do wyjścia. Ledwo znikł im z oczu, Kenneth zwrócił się do Bergha: — Twoja dziesiątka weźmie psy i rozejrzy się na wschód od miasta. Zwierzaki będą mogły się wyszaleć, a wy sprawdzicie, czy coś tam nie śmierdzi.

Jak natraficie na coś niezwykłego, wzywacie posiłki. Żadnych bohaterskich wyczynów. Wszyscy wiemy, co potrafi magia spuszczona ze smyczy.

45

Dziesiętnicy przytaknęli. Tego akurat nie musiał im przypominać.

— Andan, ty weźmiesz na siebie miasto. Po prostu się pokazujcie. Jeśli ludzie będą zadawać pytania, macie milczeć i robić takie miny, jakbyśmy nad wszystkim panowali.

Zarośnięty jak niedźwiedź podoficer skinął głową.

— A jak się znów zacznie?

— Trzymajcie tarcze nad głowami i wiejcie pod najbliższy dach. Varhenn.

— Tak jest! — Przynajmniej najstarszy z podoficerów potrafił zachować się odpowiednio.

— Sprawdzisz las na zachód od miasta. Nie rozdzielajcie się. Las jest mały, ale jeśli ktoś chce się ukryć w pobliżu Terandyh, to jedyne miejsce. Jak sprawdzicie las, wrócicie do mnie. Ja zostanę ze swoją dziesiątką tutaj. Z czego się cieszysz?

— Wyobrażam sobie, panie poruczniku, co napiszemy w raporcie. Coś w tym stylu: kompania przeszła do działań bojowych w odpowiedzi na magiczny atak przeprowadzony za pomocą stada latających kóz.

Pułkownik będzie wniebowzięty.

Wszyscy patrzyli na siebie, usiłując zachować powagę, po czym niemal jednocześnie wyszczerzyli się od ucha do ucha. Kenneth też. Mimo wszystko sytuacja była zabawna.

46

— Dopóki to będą tylko kozy, możemy się śmiać — spoważniał pierwszy. — Ale czary nie dzieją się same, ktoś musi za nimi stać.

Natychmiast przestali się uśmiechać.

— I jeśli ten ktoś planuje coś grubszego lub, co gorsza, straci panowanie nad Mocą, następnym razem z nieba mogą spaść garnki z wrzącym olejem, płonące skały, bryły lodu wielkości domów lub horda demonów. Ktokolwiek to jest, dysponuje naprawdę sporym talentem, więc lepiej znajdźmy go, zanim obróci miasto w perzynę. — Spojrzał na nich ponuro. — Ruszajcie i powodzenia.

Zasalutowali mu energicznie i wyszli. Zaczynał się długi dzień.

∗ ∗ ∗ Działało! Wszystko było tak, jak należy. Ci, którzy wyśmiewali się z jego planów, siedzieli teraz w domach, trwożliwie gapiąc się w sufity. Mimo że nie wyszedł z kryjówki, wciąż słyszał ich krzyki.

Uśmiechnął się w ciemności, rozpraszanej tylko kilkoma małymi świecami. Wkrótce jego Moc wstrząśnie całą doliną.

∗ ∗ ∗ Terandyh z wolna się uspokajało. Obecność Górskiej Straży w mieście oraz fakt, iż nie odnotowano innych 47

niezwykłych wydarzeń, dodawały ludziom ducha. Poza tym to były tylko kozy. Przechodząc obok jednego z zajazdów, Kenneth słyszał, jak ktoś improwizuje tekst piosenki o latających kozach, „co napadły dolinę Mawers”. Cała sala co chwila wybuchała śmiechem.

To jednak nie rozwiązywało jego problemu. Nadal nie wiedział, co się stało.

To, że w sprawę zamieszane są czary, było jasne od samego początku. Ale nawet dzieci wiedziały, że czary nie dzieją się same. Moc zawsze musiała być kierowana przez czyjś umysł. Zdarzały się co prawda fenomeny magiczne, które wymykały się regułom, ten jednak z pewnością do nich nie należał. Był zbyt precyzyjny.

Jego raport dla sztabu pułku nie mógł zawierać słów: przybyłem, zobaczyłem, nie zrozumiałem, wróciłem.

Młodsi oficerowie składający takie raporty pozostawali młodszymi oficerami do końca życia.

Mówiąc krótko, potrzebował pomocy czarodzieja.

A jedyny w mieście był ponoć niedysponowany.

Drzwi do domu maga wbrew temu, czego się spodziewał, stały otworem. Kenneth wszedł do środka w towarzystwie Varhenna, który po wycieczce do wilgotnego i zakomarzonego lasu nie miał najlepszego humoru. Rzecz jasna, wycieczka zakończyła się niczym.

Ktokolwiek był odpowiedzialny za tajemniczy incydent, z pewnością miał na temat wilgoci i komarów takie samo zdanie jak dziesiętnik.

48

— Cholerne, chędożone w małe kupry, bzyczące paskudztwa — mamrotał, drapiąc się po karku. — Założę się, że nie widziały człowieka od miesięcy i na widok garstki durniów pchających się do lasu urządziły sobie ucztę stulecia…

— Cio to jeśt endoziony?

Meehala stała w kącie przedsionka. Matka spięła jej włosy w sterczącą ku górze kitkę, zostawiając tylko kilka loków, spod których błyskały niebieskie ślepka. Była ubrana jak chłopczyk, w koszulkę i krótkie spodnie, ale w górach większość dzieci do dziesiątego roku życia ubierano w ten sposób. Przyciskała do piersi coś, co wyglądało jak szmaciana lalka uszyta przez bardzo pijanego i wściekłego na cały świat krawca. Nie doczekawszy się odpowiedzi, dziewczynka sapnęła.

— Cio, pytajam! Hm! — Tupnęła nogą.

— No, Varhenn, odpowiedz dziecku.

Dziesiętnik uśmiechnął się zakłopotany.

— To coś małego i… głośnego, zrozumiesz, jak zobaczysz.

— Gdzie twoja mama? — Kenneth podszedł bliżej.

— Ujek pi. Mama zajaz pijdzie. Ja mam ciekać tu.

— Wujek śpi?

— Ciały dzień pi. Ja teź pajam i nie ukjadjam kozi.

One mi ucikaji.

— Jakie kozy?

— Józiowe.

Rozmowa najwyraźniej zmierzała donikąd.

49

— Chodź, poszukamy mamy. — Podał małej rękę.

Lydię zastali w sali dla interesantów. Najwyraźniej szykowała się do wyjścia. Zmieniła suknię na ciemnoniebieską z białymi mankietami i kołnierzem, zarzuciła na ramiona kwiecistą chustkę. Na stole stał wiklinowy koszyk. Na widok wchodzących żołnierzy zmarszczyła brwi.

— Wuj jeszcze śpi. Burmistrz od rana o niego pyta.

Podobno wcześniej też się dobijali, ale akurat byłam z Meehalą kupić kilka rzeczy. Obiecałam, że jak tylko się obudzi, da znać.

— Dobrego dnia, pani Lydio. — Kenneth z ukłonił się lekko. — Miałem nadzieję, że uda nam się go obudzić.

Ten fenomen wymaga pomocy czarodzieja.

— Wiem. Próbuję go obudzić od chwili, gdy wróciłyśmy. Nie udaje mi się. Śpi, jakby mu ktoś czegoś zadał. Wybieram się właśnie do Henera Lasawyna po kilka ziół, może pomogą.

— Czy to już…

— Podobno raz czy dwa razy — przerwała. — Bardzo dawno temu. Jeszcze z nim nie mieszkałyśmy, lecz uprzedził mnie, że coś takiego może się przydarzyć.

— Ja cie kozie — przypomniała o sobie dziewczynka.

— Później, kochanie… — Matka z roztargnieniem potargała małej grzywkę. — Teraz mamusia musi zaopiekować się wujkiem Derwenem.

— Ujek jeśt choji?

— Po prostu, ech… Trochę zaspał.

50

— Aje… aje je cie ukjaść kozie tejaś! — Wargi małej wygięły się w podkówkę.

Lydia przyklęknęła przy niej, pogładziła po policzku.

— Później skarbie, święto się nie zaczęło, teraz nie można jeszcze kraść kóz. Będzie można dopiero wieczorem. No, chodź do mnie! — Przytuliła ją. — To trochę moja wina — powiedziała do strażników. — Naopowiadałam jej o święcie i zrozumiała tylko, że każdy będzie mógł ukraść sobie kozę albo baranka. Na dodatek jest nieszczęśliwa, bo przespała kozy spadające z nieba.

Ech, szczerze mówiąc, przydałaby nam się jakaś koza czy dwie, choćby po to, żeby bluszcz poogryzać.

Wyglądało na to, że czarodziejowi naprawdę się nie przelewa.

— Gdy tylko wuj się obudzi, proszę nas zawiadomić.

Inaczej będę musiał posłać po pomoc do garnizonu w HaWenser. Mają tam kilku armijnych magów.

Kenneth właśnie odwracał się, gdy do pomieszczenia wpadł jakiś umorusany błotem chłopak.

— Pani Lydio — wysapał od drzwi — zaczęło się…

— Teraz, Cyw? Do terminu są jeszcze dwa tygodnie.

— Koza… koza spadła na dach i matka się przeraziła.

Ja akurat świnie zaganiałem do chlewika, jak łupnęło, huknęło, dach nie wytrzymał i do izby wpadła koza.

Matka się przeraziła, aż usiadła na ziemi. Musiała się położyć, a teraz mówi, że… eee… wody poszły. — Chłopak zaczerwienił się po czubek głowy.

51

Lydia po raz pierwszy wyglądała na spanikowaną.

Przez chwilę bezradnie rzucała spojrzenia na dziecko, wiklinowy koszyk, drzwi do reszty domu, żołnierzy.

— Co się stało? — zapytał Kenneth, choć sytuacja była raczej jasna.

— Berenia-kas-Onell rodzi przed terminem. To mają być bliźnięta, trudny poród. Kiedy zmarła stara Weldowa, zostałam akuszerką w tym mieście, bo od bratanicy czarodzieja oczekuje się takich rzeczy.

Nauczyłam się sporo, odkąd tu mieszkam. No i grosz niezły wpada. Ale nie mogę zabrać dziecka do porodu i… — Spojrzała na nich z uwagą. — Wyświadczycie mi przysługę?

— Nie zajmujemy się dziećmi.

— I dzięki niech będą Pani, poruczniku. Ma wyrosnąć na miłą dziewczynę, a nie na klnącego, plującego po kątach i śmierdzącego bandziora w kolczudze.

— Uśmiechnęła się złośliwie. — Po drugiej stronie miasta, zaraz obok gospody, gdzie was zakwaterowano, mieszka Ena Venkod. Poznacie po czerwonych drzwiach.

Zazwyczaj ona opiekuje się Meehalą, gdy nie mam jej z kim zostawić. Po prostu zaprowadźcie tam małą i powiedzcie, że odbiorę ją, jak poród się skończy, dobrze?

Kenneth wymienił spojrzenie z Varhennem. W armii obowiązywały pewne zasady także w stosunku do rodzin żołnierzy.

— Oczywiście. To nie sprawi nam żadnego kłopotu.

52

— Doskonale. Bądź grzeczna, skarbie, i słuchaj panów strażników. — Pogłaskała małą po głowie. — Mama wróci tak szybko, jak się da. Prowadź, Cyw — rzuciła do chłopaka i już jej nie było.

— Plujący po kątach? Nigdy nie pluję po kątach — mruknął dziesiętnik ledwo zamknęły się za nią drzwi. — Zawsze staram się trafić w otwarte okno.

Oficer zignorował go. Pochylił się do małej i uśmiechnął.

— Chyba jeszcze nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni, Meehalo. Mam na imię Kenneth i służę w Górskiej Straży.

Dziewczynka nie wyglądała na przestraszoną ani nawet zaniepokojoną. Nie bardzo wiedział, czy to normalne u małych dzieci. Chyba każde reaguje na swój sposób.

Uśmiechnęła się, zmrużyła oczy.

— Djaciego on ma majowanom buzie? — wskazała na Varhenna.

— To normalne w moich stronach. — Dziesiętnik uśmiechnął się szeroko. — Wszyscy tam tak robią.

— Dziecinki teś?

— Dzieci?

Zmarszczyła brwi grymasem kubek w kubek podobnym do matki.

— Dzief… cinki. — Dotknęła palcem piersi.

— Ach, dziewczynki. Tak, też. Choć nie tak mocno na policzkach i czole.

53

— To badzio jadnie wygjonda. Ja teś cie mać majunek.

Kennethowi stanęła przed oczami wizja tego, co powiedziałaby i zrobiła Lydia-ker-Zeawe, gdyby zastała swoją córkę z bergeńskimi tatuażami klanowymi na twarzy. Wzdrygnął się.

— Dobrze — powiedział, wyciągając do małej rękę.

— Ale pod warunkiem, że mama się zgodzi — zastrzegł asekuracyjnie.

Dziesiętnik uśmiechnął się do dziewczynki.

— Chodźmy, zaprowadzimy cię do ciotki Eny.

∗ ∗ ∗ Widok drobnej postaci drepczącej dzielnie między dwoma uzbrojonymi mężczyznami wywołał pewne poruszenie przed gospodą. Karczmarz stanął w drzwiach, uśmiechnął się szeroko i powiedział: — Widzę, że Górska Straż poważnie traktuje swoje obowiązki. Co przeskrobała?

— Nie pytajcie, gospodarzu. Gdzie może być Ena Venkod? — Kenneth wskazał palcem za siebie. — Drzwi do domu zamknięte na głucho, a my obiecaliśmy, że dostarczymy małą do opiekunki.

— Nie wiem, ale większość bab szykuje za miastem ucztę, będą ogniska, stragany, pieczenie wołu. Szukajcie tam. A i wasz dziesiętnik już wrócił, ten, co z psami poszedł. Czeka w środku, śniadanie kazałem podać.

54

Dziesiątka Bergha wcinała zimne kiełbasy i wczorajszą kaszę. W kącie sali psy wylizywały miski do czysta.

Na widok dowódcy żołnierze zerwali się.

— Siadajcie i kończcie. — Kenneth machnął ręką. — Nie wiadomo, kiedy następnym razem będzie okazja się najeść. Coś znalazłeś, Bergh?

Dziesiętnik pokręcił głową.

— Nic, panie poruczniku, trochę łąk, kilka pastwisk, parę dziur w ziemi. Nic niezwykłego. Psy też niczego nie wyczuły. — Uśmiechnął się kącikami ust. — Pan za to coś znalazł, jak widzę.

— Jeden dowcip o dwóch mężczyznach i dziecku, Bergh, a zobaczysz swojego porucznika naprawdę wkurzonego. Chciałem być uprzejmy dla wdowy po kapitanie, a mam na głowie jeszcze ją i…

Bergh zbladł, siedzący przy stole żołnierze przestali jeść, łyżki zamarły w połowie drogi do ust.

— Co… — Kenneth powiódł wzrokiem za ich spojrzeniami i zaschło mu w gardle.

Małej przy nim już nie było. Wystarczyła chwila, żeby podreptała w kąt izby, przykucnęła naprzeciw największego z psów i wyciągnęła do niego rączkę. Wabił się Zedyr i był oficjalnym przewodnikiem grupy. Liczne blizny, obcięte ucho i pusty lewy oczodół świadczyły o tym, że nie wyrobił sobie tej pozycji aportowaniem.

Meehala wyciągnęła rączkę i poklepała go po nosie.

— Obji piesiek — stwierdziła.

55

Podczas ostatniej potyczki w górach Zedyr przewrócił na ziemię uzbrojonego w topór herszta bandy i jednym kłapnięciem szczęk rozerwał mu gardło. Na ten widok reszta zbójów rzuciła broń. Teraz tylko machnął ogonem i wywiesił język. Mała dotknęła miejsca, gdzie zamiast ucha pies miał szeroką, różową bliznę, a dla wszystkich w izbie czas zwolnił. Nawet Bergh, będący oficjalnym opiekunem psów, nie ośmielał się na coś takiego.

— Piesiek ała.

I nic się nie stało. Ważący jakieś sto pięćdziesiąt funtów zwierz, z którym Kenneth nie zawahałby się pójść na niedźwiedzia, merdnął ogonem jeszcze raz i mocniej wywalił jęzor. Na niewidoczny sygnał reszta stada zaczęła się podnosić i podchodząc kolejno, jęła obwąchiwać dziewczynkę. Mała nie zwracała na to uwagi, najwyraźniej zafascynowana przewodnikiem.

Wreszcie wstała i odwróciła się do Kennetha.

— Piesy — obwieściła.

— Psy — poprawił machinalnie, przełykając ślinę.

— Tak, zauważyłem. Są nasze. Chodź no tu, Meehala.

Varhenn.

— Tak jest, panie poruczniku.

— Zapytaj karczmarza, czy jedna z jego dziewczyn nie mogłaby się zająć małą, dopóki nie znajdziemy jej opiekunki. — Starszy dziesiętnik znikł za drzwiami.

— Bergh. Nie wstawaj. Po śniadaniu weźmiecie psy i obejdziecie miasto dookoła. Rozkazy takie same jak 56

poprzednio, szukajcie czegoś niezwykłego. Do ciężkiej cholery, ktoś, kto wyczarował z powietrza stado kóz, musi zostawić jakiś ślad.

— Kozie cie.

— Słyszałem to już. Mama ci nie mówiła, że tylko grzeczne dzieci dostają kozy? Więc jak będziesz grzeczna, na pewno jakąś dostaniesz. No i co, Varhenn?

Dziesiętnik stanął w drzwiach i pokręcił głową.

— Karczmarz mówi, że wszystkie dziewczyny mają dzisiaj wolne. Po wczorajszej nocy były dość… zmęczone.

— Uśmiechnął się leciutko. — Ale powiedział, że znajdzie dla małej jakiś kąt i coś do zabawy. Wszyscy tu znają czarodzieja, więc nie będzie problemu.

— No to reszta rozkazów…

∗ ∗ ∗ Do południa nic się nie działo. Nic niezwykłego w każdym razie, bo miasto szykujące się do święta tętniło życiem. Na przylegających do niego łąkach rodził się właśnie targ, rozstawiano stragany, czemu towarzyszyło wykłócanie się o lepsze miejsca, złorzeczenia i wymachiwanie rękami. Widok przechadzających się pośród tłumu żołnierzy studził zapędy co bardziej gorącokrwistych kupców, lecz tylko na tyle, żeby w ruch nie poszły pałki i trzonki siekier. Przekleństwa i obelgi latały za to szybko i w wielkiej liczbie. Kenneth, gdy tam zajrzał, zrozumiał burmistrza. Do miasta przyjechało kilkuset handlarzy, 57

a ilość dobra, które przywieźli, przyprawiała o zawrót głowy. Każdy z nich wpłacił już do kasy suty grosz za prawo wystawienia swoich towarów na sprzedaż, toteż odwołanie święta skończyłoby się zamieszkami. Z jednej strony miejscowi szykujący się na trzy noce niezłej zabawy, z drugiej kupcy szykujący się na trzy dni handlu i nabijania sobie sakiewek. Stadko spadających z nieba czworonogów to za mało, żeby zmienić odwieczny porządek. Przynajmniej jeśli chodziło o Wessyrczyków.

Nieco z boku przygotowywano paleniska, nad którymi miały zawisnąć całe świnie, owce i barany, na olbrzymim stole grupka kobiet nacierała ziołami oskórowane już tusze. Obok rozstawiano długie stoły i ławy, z miasta wciąż donoszono kosze z chlebem, tace pełne ciast i beczki piwa.

Co jak co, ale miejscowi potrafili urządzić przyzwoitą zabawę.

Pozdzielił oddział na mniejsze grupki i wciąż szukali czegoś niezwykłego. Dziwnych zapachów, nienaturalnego drgania powietrza, miejsc, gdzie człowieka ogarnia nagły chłód lub bez powodu robi mu się gorąco.

Przepytywali górali, czy któryś nie zauważył przypadkiem czegoś dziwnego. Odpowiedzią było zazwyczaj uniesienie brwi i stwierdzenie w stylu: „Poza kozami spadającymi z nieba to właściwie nie, panie oficerze”.

I spojrzenie pomiędzy politowaniem a irytacją.

Porucznik zaczynał się czuć jak idiota.

58

Przepychał się właśnie przez targowisko, towarzyszący mu dwaj strażnicy zostali nieco w tyle, gdy niezwykłość spadła mu niemal wprost na głowę.

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany, garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę przez chwilę kręciło się w kółko, zrzucając na ziemię resztę dobytku handlarza, po czym zgrabnie zeskoczyło i ruszyło przed siebie w jakichś owczych, zapewne niecierpiących zwłoki sprawach.

Oficer zastygł z mieczem na wpół wyciągniętym z pochwy. Miał już wskazać nim czworonoga i powiedzieć coś w stylu: „Natychmiast aresztować tę owcę”, gdy dotarł do niego absurd sytuacji. Wtedy rozległo się następne puknięcie. I kolejne. I kolejne.

Tym razem chaos przybrał postać spadających z nieba owiec.

Kenneth zanurkował pod najbliższy stragan, jego ludzie również. Na targowisku wybuchła panika, tłum kręcący się wokół straganów runął do ucieczki, choć niektórzy wykazywali się podziwu godną przytomnością umysłu. Porucznik kątem oka zauważył, jak jeden z uciekających ściąga błyskawicznie z opuszczonego stoiska kilka ozdobnych lusterek. Zanim zdążył interweniować, jakaś ogłupiała ze strachu owca wylądowała mężczyźnie na głowie. Ten zachwiał się, złapał zwierzę i zarzuciwszy je sobie na ramiona, pomknął jak z procy, gubiąc skradzione przed chwilą 59

świecidełka. Kenneth nie wiedział: śmiać się czy podziwiać refleks.

Lecz poza tym mógł tylko siedzieć pod straganem i czekać na koniec.

∗ ∗ ∗ Musiał wyjść na zewnątrz. Dwie świece już się niemal wypaliły, a bez nich krąg wiążący Moc stawał się zbyt niestabilny. To mogło być niebezpieczne.

Tego, że Źródło będzie tak długo aktywne, że fala utrzyma się w szczytowym punkcie długie godziny, nie przewidział. Wychodząc, uśmiechnął się pod nosem.

Nawet najlepsi popełniają błędy.

∗ ∗ ∗ Powiedzieć, że burmistrz nie wyglądał na zadowolonego, to jak stwierdzić, że wybuchający wulkan podgrzewa nieco atmosferę. Zawer Bewlas stał za stołem zawalonym papierami i dyszał. Na przemian bladł i czerwieniał, a ręce, grzebiące w stosie kart, drżały mu wyraźnie.

— Co pan… — Przełknął z wysiłkiem ślinę. — Co pan zrobił, poruczniku?

Kenneth wzruszył ramionami.

— Tyle, ile mogłem, kazałem natychmiast opuścić teren. Ludzi nic nie chroniło, a ważąca sto pięćdziesiąt 60

funtów owca spadająca na głowę może, hm, być niebezpieczna. Fenomen trwał około kwadransa i obejmował obszar o średnicy jakichś trzystu jardów, na którym znajdowały…

— Wiem, co tam się znajdowało. Od godziny przynoszą mi to! — Szturchnął papiery. — Skargi, zażalenia i wyliczenia. Wyliczenia strat, gdyby pan nie wiedział, o jakich mówię. Handlarze opisują mi tu, jakiego uszczerbku doznali na majątku, a sądząc z sum, niektórzy przywieźli do miasta elwańską porcelanę, kryształowe lustra i bele najprzedniejszego jedwabiu zamiast zwykłych glinianych garnków, świecidełek i wełny. I żądają od miasta zadośćuczynienia. Pokrycia strat. Re… kompensaty — zająknął się, jakby ostatnie słowo utkwiło mu kością w gardle. — I wie pan co?

— kontynuował po serii dramatycznych westchnięć i sapnięć. — Mam tu już dwa pisma, które żądają też odszkodowania od Górskiej Straży za to, że nie zapewniła należytej ochrony.

— Ktoś zginął?

— Nie. — Ktoś został ciężko ranny?

— Nie, ale…

— Więc Górska Straż zapewnia wszystkim należytą ochronę. I doszły mnie słuchy, że zlekceważono ostrzeżenie miejscowego czarodzieja.

Burmistrz pochylił się do przodu, oparł całym ciałem na blacie, aż stół zatrzeszczał.

61

— Co pan, poruczniku… — wysyczał.

— Nic, burmistrzu. Nic. Tym razem wasze miasto zostało obdarowane prawie trzema setkami dorodnych, świetnie utrzymanych owiec. Radzę się nimi zająć, wyznaczyć odpowiedzialnych ludzi do pilnowania, i tak dalej. I modlić się, żebyśmy znaleźli sprawcę tego całego zamieszania.

Kenneth odwrócił się i wyszedł. Nie działo się dobrze. Burmistrz miał wiele racji, przygotowywane targowisko zostało zrujnowane, a kupcy, którzy wieźli swój towar czasem dziesiątki mil, mieli powody do niezadowolenia. Gdy magiczny atak ustał, cały teren wyglądał jak pobojowisko, stragany w większości stratowano, i zrobiły to zarówno zwierzęta, jak i uciekający w panice ludzie. Tym razem kilka osób zostało rannych, a straty liczono w setkach, jeśli nie tysiącach orgów. Poza tym, jak widział na własne oczy, zwierząt było trzy razy więcej niż poprzednio. To znaczyło, że ktokolwiek odpowiada za te wydarzenia, nabiera wprawy albo traci kontrolę nad swoim talentem.

Potrzebował czarodzieja.

I to natychmiast.

∗ ∗ ∗ Drzwi do domu maga zastał otwarte, ale bratanicy czarodzieja nadal nie było – najwyraźniej poród jeszcze trwał. Jednakże nikomu nie przyszło do głowy, że 62

można coś tu ukraść. Raz – nie było czego kraść, dwa – mimo wszystko chodziło o dom czarodzieja.

Trafił do sypialni Derwena Klacva, kierując się słuchem.

Nieprzytomny mężczyzna miotał się w łóżku, zlany potem i rozgorączkowany. Jęczał głośno i chyba klął w jakimś miejscowym dialekcie.

Kenneth podszedł do leżącego i delikatnie dotknął jego głowy. Równie dobrze mógłby oprzeć dłoń o rozpalony piec. Zmoczył lnianą szmatkę w misie stojącej obok łóżka i położył ją na czole maga. Drugą delikatnie zwilżył mu usta. Ten drobny gest przyniósł choremu wyraźną ulgę, bo uspokoił się i westchnąwszy głęboko, otworzył oczy.

Porucznik poczuł przypływ nadziei, która znikła, gdy tylko spojrzał w źrenice czarodzieja. Gdziekolwiek przebywał i cokolwiek widział teraz Derwen Klacv, z pewnością nie było to wnętrze jego sypialni.

— Nadchodzą — wyszeptał spierzchniętymi wargami.

— Niesie je fala… Pani… Wielka fala… A one… nie zginęły, nie… nasze… nasze są. Zawsze i wszędzie… od początku nasze…

Chory uśmiechnął się jak ktoś, kto po wielu próbach znajduje rozwiązanie trudnej łamigłówki.

— Tu… tylko tu…

Zaśmiał się ochryple, na wpół gorzko.

— Głupiec… — mruknął jeszcze i zamknął oczy.

Kenneth odwrócił się do wyjścia, będzie musiał wysłać tu kogoś, żeby przypilnował czarodzieja, bo 63

zanim wróci bratanica, mężczyzna może umrzeć z gorączki. Widział już ludzi pożeranych przez trawiący ich od środka ogień. Wyglądało na to, że w tej chwili nikt w mieście nie ma czasu, żeby zajmować się magiem.

— Lydia… — wyszeptał Derwen. — Lydia… dziewczyno… przepraszam… ja… stary głupiec… ja… wy… Meehala… ja was… ja…

Porucznik zamknął za sobą drzwi dziwnie zakłopotany. O pewnych sprawach lepiej nie słyszeć. Tak czy inaczej, będzie musiał wstąpić do gospody i wysłać tu jednego z żołnierzy, żeby zajął się chorym. Jeśli mag umrze, nie będą mieli nikogo, kto zrozumiałby, co tu się dzieje.

W drodze do zajazdu rozglądał się po mieście. Ludzie uspokoili się, tym bardziej że tym razem magiczne zjawisko miało miejsce poza murami. Lecz i tak wszyscy chodzili z zadartymi głowami. I – postawiłby na to roczny żołd – na większości twarzy malowała się nie tyle obawa, ile nadzieja. W końcu nie co roku w wigilię Księżyca Złodziei Kóz kozy spadają z nieba. Ciekaw był, ilu mieszkańców w skrytości ducha modli się, żeby Straży nie udało się zbyt szybko złapać sprawcy całego zamieszania.

∗ ∗ ∗ W gospodzie zastał kilku swoich żołnierzy zajętych czyszczeniem broni i pancerzy. Tradycyjne wojskowe 64

zajęcie między jednym rozkazem a drugim. Skinął na najbliższego.

— Hawen, pójdziesz do domu maga i zaopiekujesz się nim, dopóki ktoś cię nie zmieni.

— Tak jest.

— Ktoś wie, gdzie jest Velergorf?

— Pewnie Wilk będzie wiedział, panie poruczniku.

Jest na górze.

— A co, na Rogi Byka, tam robi? Hę?

Dwóch najbliższych strażników uśmiechnęło się szeroko.

— Z tego, co słyszeliśmy, walczy o życie, panie poruczniku.

Wchodząc na piętro gospody, usłyszał brzęk kuszy i uderzenie bełtu, wbijającego się w ścianę. W trzech krokach dopadł drzwi, zza których dobiegł ten odgłos, i wparował do środka. Cawe Kaln przydeptywał właśnie strzemię broni i napinał cięciwę.

— O tak, Meehala, tu trzeba zaczepić, to się nazywa orzech. — Stęknął, wyprostował się. — Panie poruczniku?

Trochę nieporadnie, trzymając kuszę w jednej ręce, spróbował zasalutować. Stojąca obok dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i powtórzyła gest.

Kenneth obrzucił wzrokiem pokój. Rozbebeszone łóżko, pięć czy sześć bełtów wbitych w ścianę, na wpół opróżniony kołczan leżący na ławie i stojącą obok niego dziwną parę, szczupłego, ciemnowłosego żołnierza

65

w skórzanym pancerzu i małą dziewczynkę z szopą niesfornych loków na głowie. Westchnął.

— Wilk, pozwól do mnie.

Strażnik odłożył kuszę na ławę i podszedł do dowódcy.

— Co tu się dzieje?

— No bo… — Cawe Kaln zwany Wilkiem stropił się i, zmieszany, zadreptał w miejscu. — No bo ona spała i było w porządku, ale potem się obudziła i karczmarz jej nie upilnował i znaleźliśmy ją, jak wędruje po mieście.

Sama. No to dziesiętnik Velergorf kazał zaprowadzić ją do gospody i się nią zaopiekować. Najpierw był Gener, teraz ja, potem mnie ktoś zmieni, dopóki matka jej nie odbierze.

— Gener, tak? Ten, który walczy kiścieniem?

To tłumaczy ślady na blacie i ścianach. Czy gdyby zaopiekował się nią Velergorf, zastałbym małą wymachującą dwuręcznym toporem? Czy wy nie wiecie, jak zająć się dzieckiem?

Wilk wyglądał na urażonego.

— Byłem młodszy niż ona, gdy ojciec pokazał mi, jak strzelać z kuszy, panie poruczniku. I moją siostrę też zaczął uczyć, gdy miała trzy lata.

— Ściejać.

— Dobrze, Meehala, dobrze. Zaraz. Wilk, mamy znaleźć tego, kto ściąga tu te zwierzęta. I to szybko. Nie mogę martwić się jeszcze o to, że coś stanie się tej małej.

Chyba jaśniej nie mogę ci tego wytłumaczyć. Rozumiesz?

66

— Tak jest.

— Więc bądź tak dobry i…

— Ściejać tejaś!

— Dobrze, dobrze, Meehala, możesz strzelać.

Brzęknęło. Krótki, ciężki bełt wbił się w ścianę jakieś trzy stopy obok Wilka. Na kilka sekund cały świat zamarł. Porucznik powoli powiódł wzrokiem od ściany, w której tkwiło sześć bełtów, do stołu.

Mała dziewczynka, która tam stała, choć ledwo sięgała głową nad blat, obiema rękami ściskała łoże kuszy.

Najpierw zrobiło mu się słabo, potem poczuł kulę żółci podjeżdżającą do gardła. Powietrze nagle zgęstniało jak stygnąca smoła.

— Cawe — gdy Kenneth wreszcie wydobył z siebie głos, brzmiał trochę, jakby znów przechodził mutację. — Nie naładowałeś broni, prawda?

— Nie, panie poruczniku. — Strażnik też miał wyraźnie problemy z gardłem, bo szeptał.

— Ale jak się domyślam, pokazałeś jej, jak się to robi?

— Tak, panie poruczniku.

— I zostawiłeś napiętą kuszę na stole, na którym leży kilkanaście bełtów?

— Eeee…

Porucznik spojrzał jeszcze raz na małą. Stała obok stołu z niewinną minką i pytaniem w błękitnych ślepkach.

— Bendziemy jeście ściejać?

67

Kenneth wziął głęboki oddech i bardzo powoli wypuścił powietrze.

— Wilk. Zajmiesz się teraz Meehalą, dopóki ktoś cię nie zmieni. Rób, co chcesz, ale jeśli ci życie miłe, nie odwracaj się plecami do dziecka z napiętą kuszą pod ręką. Dobrze?

— Rozkaz, panie poruczniku.

— O tym, co tu zaszło, wiemy tylko ty, ja i ona, i niech tak zostanie, rozumiesz?

— Tak jest.

Dziewczynka puściła broń i ziewnęła.

— Cie spać. Nie cie już ściejać.

— O, dobry pomysł. Połóż ją do łóżka i trzymaj z dala od broni. Opowiedz ładną bajkę albo coś. Zapomniałem zapytać. Velergorf coś znalazł?

— Nie, panie poruczniku.

— Trudno. Gdzie jest?

— We wschodniej części miasta.

— Poszukam go. A ty zostań i nie daj się zabić.

— Eee… — To nie był żart, strażniku, tylko rozkaz.

— Tak jest! — Wilk wyprężył się na baczność i zasalutował.

Kenneth zamknął za sobą drzwi i ruszył do wyjścia.

∗ ∗ ∗ Dziesiętnik siedział na schodkach przed karczmą we wschodniej części miasta i kiwając się sennie, mamrotał 68

coś pod nosem. Owinął się płaszczem tak, że nie było widać ani numeru kompanii, ani znaku Górskiej Straży.

Obok niego stał niewielki dzban i na wpół opróżniony kubek. Porucznik minął go obojętnie i wszedł do środka.

Pod oknami czaiło się trzech ludzi z dziesiątki Velergorfa.

— Gdzie reszta, Hywel?

Nie musiał pytać, co się dzieje. Znał swojego najstarszego dziesiętnika tak długo, że było jasne, iż coś się święci.

— Po drugiej stronie, panie poruczniku. — Żołnierz wskazał na kryty wóz widoczny przez okno. — Dwóch tam, reszta za tymi beczkami.

Wóz i beczki znajdowały się w przeciwnych rogach placu. Między nimi na wprost wejścia do karczmy wyrastała niewielka szopa. Trudno było o jaśniejsze wskazanie celu.

— A w tej szopie, strażniku?

— Na tym właśnie polega problem, panie poruczniku, że nie wiemy. Dziesiętnik zauważył go, jak kupował kilka czerwonych świec, wie pan, takich, co to je stare baby zapalają w noc nowiu, żeby oświetlić zmarłym drogę do Domu Snu. Tylko że teraz zostało trochę czasu do nowiu.

No i kazał nam go śledzić aż tutaj. Ten chudzielec wszedł do środka i się zamknął.

— I tyle? Kupił kilka czerwonych świec, a wy śledziliście go aż tutaj i szykujecie się do szturmu?

Strażnik wzruszył ramionami.

69

— Albo się ufa dowódcy, albo nie.

W tej samej chwili Velergorf kiwnął się mocniej, zabełkotał coś i sięgnął po dzban. Przechylił go nad kubkiem, a gdy nic się nie polało, wstał chwiejnie i z wyraźnym trudem wszedł po schodach. Gdy tylko zniknął za drzwiami, wyprostował się i skinął głową porucznikowi.

— Już myślałem, że wszystko się wyda, panie poruczniku.

— Twój dowódca czasem potrafi szybko myśleć, Varhenn. O co chodzi z tymi czerwonymi świecami?

Jakby kupił czarne, tobyś ściągnął tu balisty i pułk ciężkiej piechoty?

Dziesiętnik pokręcił głową i skrzywił wytatuowaną twarz.

— Kazał pan szukać czegoś niezwykłego, a on nie patrzył w górę, panie poruczniku.

Kenneth czekał przez chwilę na resztę wyjaśnień.

— Aż tak szybko nie myślę — burknął wreszcie.

— Teraz wszyscy patrzą w górę, panie poruczniku.

Miejscowi i przyjezdni. Wszyscy przemykają pod zadaszeniami, trzymają się blisko ścian, otwartą przestrzeń pokonują prawie biegiem. A on nie. Szedł powoli, nie spieszył się, minę miał taką, jakby cały świat do niego należał, choć łachmany ledwo mu grzbiet okrywały. On… — Velergorf podrapał się po głowie. — On zachowywał się, jakby wiedział, że żadne zwierzę nie spadnie mu na głowę.

70

To wyjaśnienie miało sens.

— I co teraz?

— Jeśli to czarownik, prawdziwy czarownik, obdarzony Talentem, to musimy być naprawdę szybcy, panie poruczniku. Przepytałem karczmarza, ta szopa powinna być pusta, bo tylko zimą trzymają w niej paszę dla zwierząt. Drzwi nie są zbyt mocne. Dopadniemy go w kilka uderzeń serca. Tylko…

— Tylko co?

— On właściwie nie zrobił nic złego, panie poruczniku. Mam mu rozwalić łeb toporem, bo wyczarował trochę kóz i owiec?

— Varhenn, nie będę czekał, aż ściągnie tu krowy i konie. Dachy w mieście nie są aż tak mocne. I… Powietrze zgęstniało, nagle nie tyle nim oddychali, ile wlewało im się do płuc jak lepki syrop, a wypchnięcie go z nich i zassanie następnego oddechu wymagało sporego wysiłku. Kenneth poczuł, jak usta wypełnia mu kwaśna flegma.

— Zaczyna się — wychrypiał. — Znów. Wchodzimy tam, Varhenn. I lepiej, żebyśmy byli naprawdę szybcy.

Wypadli z gospody, w chwili gdy z nieba spadła pierwsza koza.

∗ ∗ ∗ Działo się. Czuł to całym ciałem. Wyrysowane na klepisku znaki niemal żarzyły się w ciemnościach. Szopa 71

była szczelna, żaden promyk światła nie przedostawał się do środka, ale on go nie potrzebował. Zapalił kilka kolejnych świec i rozstawił je w odpowiednich miejscach. Barwiony na ciemną czerwień wosk sprawiał, że wyglądały jak laski skrzepłej krwi, do których ktoś przykuł potępione dusze.

Uśmiechnął się, gdy Moc wezbrała i zawisła nad nim falą. Z wahaniem wziął do jednej ręki drewnianą figurkę kozy, do drugiej zaś – owcy. Ostatnio wezwał owce.

A teraz…

Drzwi runęły do środka, uderzone chyba oblężniczym taranem. Przestraszony, drgnął i obie figurki wpadły do kręgu. Odwrócił się, gdy wytatuowany demon z wielkim toporem w łapach skoczył na niego, unosząc broń.

Zanim demon otworzył usta i wydał z siebie dziki ryk, zdążył jeszcze usłyszeć pierwszy pękający rybi pęcherz.

Padł cios i nastała ciemność.

Głupcy.

∗ ∗ ∗ Związali go, zakneblowali, zarzucili mu na głowę znalezioną w kącie szmatę i przyczaili się w szopie.

Na zewnątrz było niebezpiecznie. Zewsząd spadały zwierzęta, tym razem owce i kozy równocześnie, duże i małe, łaciate i jednobarwne. Na oczach Kennetha 72

małe stadko, składające się z barana, śnieżnobiałej owcy i pary jagniąt, wylądowało na dachu karczmy, zgrabnie zeskoczyło i ruszyło przed siebie, rozglądając się zbaraniałym wzrokiem. Jeżeli można to tak określić.

Było gorzej niż poprzednio. Zwierzęta spadały w małych grupkach, po dwa, trzy, pięć i wcale nie wyglądało na to, że fenomen szybko się skończy. Kwaśna flegma zostawiła w ustach Kennetha nieprzyjemny posmak, a powietrze wciąż wlewało się do płuc jak roztopiona smoła.

Odwrócił się od drzwi i jeszcze raz przyjrzał narysowanym na klepisku znakom. Były… zupełnie bezsensowne. Widywał już szamańskie piktogramy aherów, wypełnione Mocą, drżące od przykutych do nich duchów, miał w ręku przedmioty pokryte na wpół zapomnianymi runami, na których widok skóra mu cierpła na karku. Był świadkiem, jak powstawały symbole wypełnione różnymi aspektami, i wiedział jedno: te kilkanaście rysunków tworzących nieregularny krąg na pewno nie miało nic wspólnego z magią.

Były… puste. Tworzyły je trzy na wpół rozpoznawalne rysunki owiec, jeden chyba barana, cztery najpewniej przedstawiały kozy, choć przeciętna koza obraziłaby się śmiertelnie na takie odwzorowanie swojej postaci.

Reszta również nie miała sensu, jakieś drzewo, chyba górski szczyt, coś, co mogło być strumykiem lub kilkoma glistami. Trzy lecące obok siebie ptaki albo fala, oko, ślad wilczej lub psiej łapy i… tu musiał 73

się zastanowić, chyba prymitywny rysunek pewnego szczegółu kobiecej anatomii, za którego rysowanie chłopcy dostają najczęściej po głowie.

Tak dzieci bawiące się w magów mogłyby narysować „czarodziejski krąg”. No i te świece, oczywiście czerwone. Westchnął. Te rysunki miały tyle Mocy, co znaki, które jego ludzie wysikiwali czasem na śniegu.

Albo i mniej.

Ale nie. Mały Kamień był aspektowanym Źródłem, a to znaczyło, że Moc kształtowana jest przez umysł.

Spojrzał na więźnia. Dobrze przynajmniej, że miał obsesję na punkcie zwierząt, a nie na przykład ławic ryb. Tysiące funtów spadających z nieba śledzi mogłoby się okazać ponad siły mieszkańców.

Uśmiechnął się do ostatniej myśli. Cholera, absurd sytuacji jemu też dał w kość, przez ostatnie godziny, zastanawiał się mimochodem, jak na litość któregokolwiek z bogów, napisze raport z tych wydarzeń. Spadające z nieba zwierzęta, miejscowy czarodziej złożony tajemniczą dolegliwością, mieszkańcy spoglądający w niebo, nie wiadomo: z obawą czy z nadzieją, że dobytek nadal będzie przybywał, kompania węsząca na oślep po całej okolicy i ten tu, nie wiadomo do końca kto, bawiący się w maga. Brakowało tylko karczmarza grającego na dudach i małej dziewczynki strzelającej z kuszy. Jeśli po takim raporcie dowódca nie wyśle go na roczny patrol wzdłuż całej północnej granicy, to będzie miał szczęście.

74

I w tym momencie zobaczył Lydię-ker-Zeawe maszerującą przez plac ku szopie. Szła, jakby spadające z nieba zwierzęta były drobną niedogodnością. Za to jej mina…

Psiakrew, będzie miał szczęście, jeśli przeżyje najbliższe pięć minut.

Wdowa po kapitanie wpadła do szopy i stanęła naprzeciw porucznika.

— Byłam właśnie u Eny Venkod — oznajmiła spokojnie z takim uśmiechem błąkającym się na ustach, że podziękował losowi za kolczugę i hełm, które włożył rano — i dowiedziałam się, że żadni żołnierze nie zostawili u niej dziś mojego dziecka. Nie mam powodów, by jej nie wierzyć, panie poruczniku.

— Meehala jest w karczmie — powiedział szybko. — Pod opieką najlepszego z moich ludzi. Wszystko z nią w porządku.

Ogień, który płonął w jej źrenicach, powoli wygasał.

Westchnęła głęboko.

— Dobrze… dobrze — powtórzyła. — To był ciężki poród. Chłopiec i dziewczynka — dodała bez związku.

Rozejrzała się po szopie i jej wzrok padł na związanego więźnia. Zmarszczyła brwi.

— Jawens Galw? A on co tu robi?

— Też chcemy to wiedzieć. Podejrzewamy, że w jakiś sposób jest odpowiedzialny za to, co się dzieje.

Patrzyła na niego w pełnym niedowierzania milczeniu, po czym parsknęła śmiechem.

75

— Jawens Galw?

— Zna go pani?

— Wszyscy go tu znają. Każde miasto i większość wiosek mają kogoś takiego… Kiedyś nachodził wuja, żeby ten uczył go magii. Ubzdurał sobie, że jest obdarzony Talentem. Zresztą, wuj już czuje się lepiej i czeka na pana u siebie. Kiedy tylko to szaleństwo się skończy, pójdziemy tam wszyscy. I dziękuję, że przysłał pan do niego kogoś, panie poruczniku — dodała miękko.

Skinął tylko głową.

∗ ∗ ∗ Zasiedli w domu czarodzieja w piątkę: Kenneth, Velergorf, Lydia i Derwen. Meehala zajęła miejsce pod ścianą i zajęła się swoimi, dziecięcymi sprawami. Mag wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć – blady, roztrzęsiony, owinięty w przepocony pled siedział na ławie i wlepiał wzrok to w porucznika, to w dziesiętnika. Oddychał ciężko.

— Fala nieco opadła, Źródło się uspokaja, a ja postawiłem wszystkie osłony, jakie mam. He, he, jak dobrze pójdzie, nie stracę przytomności przez najbliższą godzinę — dodał. — Mówicie: Jawens Galw? Ten stół ma więcej Talentu niż on. Miejski głupek, parobek za tuzin jaj miałby wyczarowywać z powietrza setki kóz i owiec?

Ile było za trzecim razem?

— Pięćset siedemdziesiąt. — Kenneth poprawił się na ławie. — Przynajmniej tyle udało nam się przejąć.

76

— Przejąć?

Velergorf parsknął kpiąco.

— Miejscowi już się zorientowali, że z nieba spada dobro, które nie zniknie ot, tak. Część zwierząt została, he, he, he, zaadoptowana. To był prawdziwy wyścig, kto okaże się szybszy: my czy najbliższy gospodarz.

— Ile mogło zniknąć?

— Pewnie dwie, trzy setki, może więcej. Padały niemal na całe miasto.

Czarodziej sięgnął po dzban i nalał sobie do glinianego kubka. Zamoczył wargi.

— Woda? — westchnął. — Oto, na co mi przyszło.

— Wuj pocił się przez pół dnia, potem podałam mu zioła, które pomogą znieść ból głowy — Lydia nie wyglądała na przejętą — więc nie będzie pił wina, bo padnie po trzecim łyku.

Derwen tylko skinął głową.

— Za pierwszym razem było sto zwierząt, potem trzysta, teraz możemy liczyć na dziewięćset. To coraz wyższe schody. Naprawdę nic nie zauważyliście, żadnych niezwykłych rzeczy? Gdy używa się aspektowanej magii, wielu ludzi to wyczuwa, dziwne zapachy, niezwykłe smaki, swędzenie, nagły ból głowy albo senność. Nie trzeba do tego szczególnej wrażliwości, a tu nic? Nic? Porucznik pokręcił głową i w geście solidarności nalał sobie wody.

— Byłem przy wszystkich trzech zdarzeniach i nie wyczułem nic za pierwszym ani za drugim razem.

77

Za trzecim owszem, powietrze zrobiło się nagle gęste, trudno było oddychać, miałem wrażenie, że nagle jakby się zachmurzyło. Tyle.

— Ile czasu upłynęło od tych objawów do pojawienia się pierwszych zwierząt?

Kenneth wymienił spojrzenia z Velergorfem.

— Dwadzieścia uderzeń serca, nie więcej.

Meehala bawiąca się do tej pory w kącie pokoju uniosła głowę.

— Pajam, jak kozi padaji, goniajam je, a oni mi uciekaji, a potiom bach, bach na goje i się obodzijam i nie mogjam pać, a oni juś nie ciaji psijść.

Dziesiętnik uśmiechnął się całą wytatuowaną twarzą.

— Ha, prawie wszystko zrozumiałem. Znaczy się spała przy ostatnim opadzie i obudziły ją kozy spadające na dach, a potem już nie mogła zasnąć.

Porucznik westchnął ciężko.

— O ile wiem, spała przy każdym zdarzeniu, przy pierwszym, drugim i trzecim. No to mamy kogoś, kto robi się śpiący tuż przed użyciem tych czarów. Więc co? Mam ją obnosić po całym mieście, a jak zaśnie przed którymś domem, to będzie kryjówka czarownika?

Przynajmniej damy małej szansę na złapanie jakiejś kozy.

— Cie kozie. — Dziewczynka najwyraźniej przypomniała sobie swoje marzenie, Lydia-ker-Zeawe rzuciła porucznikowi poirytowane spojrzenie.

— Nie, Meehala.

78

— Bajanka.

— Nie. Czarodziej pokręcił głową.

— Nie, to musi być coś bardziej niezwykłego.

Obserwujcie psy. Żaden pies nie zaatakuje kogoś obdarzonego Talentem, najwyżej będzie uciekał.

— Nasze psy nie uciekają. I są dobrze ułożone, nawet Meehala może zaświadczyć.

— Cie! — Powiedziałam: nie. Dość.

— Cie! Cie! Cie! Derwen poruszył się nagle, jęknął cicho, z nosa popłynęła mu strużka krwi. Dotknął dłonią twarzy i zagapił się z niedowierzaniem na pokryte lepką czerwienią palce.

— O Pani! — Trudno było stwierdzić, czy jest zdumiony, czy przerażony. — Co z tymi psami?

— Nic. — Kenneth już się podnosił, gotów podtrzymać maga. — Bawiła się z Zedyrem, choć on nie przepada za dziećmi. Ale też nie ugryzie bez powodu…

Choć mnie najpewniej odgryzłby dłoń, gdybym poklepał go po bliźnie na łbie, pomyślał. Ale przecież spała w czasie każdego opadu. Spała! Lecz potem opowiadała nam o tym, że goniła kozy i owce. Fenomen musiał kończyć się w chwili, gdy mała się budziła, dotarło do niego. Poczuł nieprzyjemny dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa.

79

— A coś innego? Niezwykłego… Pani Łaskawa… — Czarodziej przeniósł wzrok na dziewczynkę i wytrzeszczył oczy. — Widzicie to? Widzicie? Jakby leciała na szczycie fali.

Porucznik patrzył na małą, lecz nic nie widział. Za to pod czaszką tłukły mu się pędzące we wszystkie strony, niczym spłoszone stado owiec, myśli. A później?

W karczmie… Z Wilkiem… Gdy wchodziłem do pokoju, w ścianie tkwiło pięć czy sześć bełtów? Przymknął oczy… Sześć. Wielka Matko, sześć! A potem ona strzeliła i w ścianie nadal było sześć pocisków! Mimo że ledwo sięgała do broni, założyłem, że jakoś ją załadowała jednym z bełtów ze stołu, ale jeśli ona jakoś… zaczarowała broń? Przeniosła bełt ze ściany na łoże kuszy, bo… bo chciała sobie postrzelać? Ale jak?…

Przecież to dziecko, w dodatku takie małe… Ale z drugiej strony jest bratanicą czarodzieja…

Oczywiście! Talent często dziedziczy się po krewnych, a kto jest w tej dolinie najbliższym krewnym jedynego czarodzieja władającego Małym Kamieniem⁈ A aspektem Małego Kamienia jest czas przeszły, dotarło do niego. Czyli co…? W karczmie cofnęła bełt w czasie… a gdy spała, sięgała w przeszłość i przenosiła kozy i owce z dawnych czasów do dzisiaj… Całe Źródło, niewyobrażalna potęga odpowiedziała na pragnienie jednej małej dziewczynki. Te zwierzęta, które zniknęły przed ponad czterystu laty… Wielka Matko! Pilnowaliśmy i opiekowaliśmy się nią, polując na sprawcę całego 80

zamieszania, i nawet nie przypuszczaliśmy, że cały czas mamy go przed nosem. Cały czas!

Miał ochotę wybuchnąć śmiechem.

Niebo na zewnątrz zaczęło zmieniać barwę, nie jakby zasnuwały je chmury, lecz jak gdyby światło słoneczne musiało przebijać się przez coraz grubsze tafle szkła. Kenneth wyjrzał przez okno, wszystko zaczęły spowijać miękkie cienie o niewyraźnych krawędziach, na podwórzu znikąd pojawiła się mała trąba powietrzna, ogłupiały kot przemknął pod najbliższą ścianą. Sierść stała mu na wszystkie strony i strzelała iskrami.

— Kozie cie‼!

— Nie i koniec.

— Cie! Cie! Cie! Cieeeeeee!

Z każdym „cie” ktoś nakładał na miasto kolejne warstwy szkła, coraz ciemniejszego i grubszego. Aż wreszcie świat na zewnątrz wyglądał jak podczas zaćmienia, gdy ciemność rozprasza tylko słoneczna korona. Kenneth oderwał wzrok od okna i spojrzał na Meehalę. Stała na palcach, z głową zadartą do góry, oczy miała szeroko otwarte, na wpół przytomne.

— Meehala… — Matka przyklękła i położyła jej dłoń na głowie. — Ty masz gorączkę.

— Nie! — Dziewczynka cofnęła się o krok. — Nie! Nie mam! Nie jeśtem choja! Cie bajanka ajbo kozie. Kozie!

Kozieeeeeeee!

Ostatnie „kozie” wydawało się nie mieć końca.

I w chwili gdy Meehala zachłysnęła się krzykiem, gdy 81

po prostu zabrakło jej tchu, a dziecięcy bunt przeszedł w płacz – świat odpowiedział.

Pęcherz, który pękł, tym razem nie należał do zwykłej ryby. Tym razem pękł pęcherz rybiego potwora, matki i ojca wszystkich ryb na świecie, a dźwięk, który wypełnił przestrzeń, przycisnął na moment wielką, miękką łapą cały świat.

I przestrzeń rzygnęła zwierzętami.

Spadały zewsząd, tym razem pojawiając się bezgłośnie, jakby dźwięk, który przed chwilą ucichł, wyczerpał wszelkie inne odgłosy. Zresztą przez kilka pierwszych uderzeń serca panowała niemal całkowita cisza, na oczach porucznika jakieś dwie stopy nad ziemią zmaterializowało się kilka owiec, zwierzęta opadły na grunt i, z ogłupiałym wyrazem pysków, rozglądały się wokół. Jagnię zabeczało cicho.

I ten dźwięk obudził resztę świata.

Stukot racic, odgłos zwierzęcych ciał spadających z różnych wysokości i lądujących na ulicach, dachach i placach miasta eksplodował ze wszystkich stron. Kozy i owce pojawiały się wszędzie, po trzy, cztery, pięć naraz, szczęściem dla siebie i mieszkańców zawsze nie więcej niż kilka stóp powyżej miejsca, gdzie mogły wylądować. Nawet te, które znalazły się nad budynkami, radziły sobie nieźle. Spadziste dachy nie były, co prawda, dobrym miejscem do lądowania, lecz większość zwierząt po prostu ześlizgiwała się i zeskakiwała na ulice. Dla ras

82

wyhodowanych do pasania w górach takie podłoże nie stanowiło większego kłopotu.

Wkrótce zwierzęta były wszędzie: kozy i owce, małe i duże, białe, szare, czarne, łaciate – pętały się w każdym miejscu, na każdej ulicy, w każdym zaułku. O dachy nieustannie stukały racice, powietrze wypełniało meczenie i beczenie przestraszonych, ogłupiałych czworonogów. Coraz częściej dołączały do tej kakofonii ludzkie okrzyki, ktoś wrzeszczał przerażony, gdzieś rozległ się rumor, jakby któryś z dachów nie wytrzymał kolejnego lądującego zwierzęcia i się zawalił, z najbliższego budynku dochodził rozpaczliwy płacz dziecka.

Od niespodziewanego przybytku najwyraźniej głowa może rozboleć.

I wtedy półmrok wypełniający przestrzeń nad miastem pogłębił się o odcień, a Meehala, która zanosiła się łkaniem, nabrała tchu i rozdarła się ponownie: — Cie! Cie‼ Cie‼!

Kenneth oderwał wzrok od pandemonium za oknem i spojrzał na dziewczynkę. Miała oczy jak spodki, bladą twarz i włosy zlepione potem. Z każdym okrzykiem przestrzeń wokół niej zdawała się zaginać, jakby coś próbowało wciągnąć ją w głąb, cienie wokół jej postaci wyginały się dziwacznie na przekór rozproszonemu światłu wpadającemu przez okno. Lydia klęczała przed córką i trzymając ją za ramiona, próbowała… chyba przytulić, lecz kłębiąca się wokół dziewczynki Moc 83

tworzyła barierę nie do przebycia. Kobieta spojrzała mu w oczy z niemą prośbą.

Trzasnęły drzwi i Varhenn Velergorf wyskoczył na zewnątrz. Osłaniając w dość bezsensownym geście głowę ramieniem, wpadł między kłębiące się stado, schylił się i podniósł młode koźlę, po czym wpadł z powrotem do domu. Doskoczył do małej, wyciągnął przed siebie oniemiałe z przerażenia zwierzę i powiedział zdumiewająco spokojnym głosem: — Meehala, to dla ciebie. Twoja własna koza.

Mała umilkła w pół krzyku i otworzyła jeszcze szerzej oczy. Na buzię dziewczynki wypełzł powoli pełen niedowierzania, lecz przeszczęśliwy uśmiech.

— Moja? Moja kozia? Napjawdę moja?

— Naprawdę. — Dziesiętnik spojrzał na swojego dowódcę i wymamrotał — zapłacę z własnego żołdu, panie poruczniku.

Dziewczynka złapała koźlątko i przycisnęła do piersi.

I wszystko ucichło.

Kenneth odwrócił się do okna. Jaśniało, zwierzęta przestały spadać z nieba, a ludzkie krzyki powoli zamierały.

— Nie będziesz musiał, Varhenn. Jeśli ktokolwiek zgłosi się po tę kozę, sam zapłacę. Słowo.

Lydia-ker-Zeawe objęła córkę i nagle rozpłakała się głośno.

— Przepraszam, córeczko.

84

— Dobsie, mamusiu, juś dobsie. — Meehala przytuliła się do matki, koza zaś, wciśnięta pomiędzy nie, wcale nie wyglądała na zadowoloną.

Czarodziej siedział na ławie, z brodą zlepioną krzepnącą już krwią, i wyglądał, jakby zaraz miał zwymiotować. Patrzył na bratanicę wzrokiem, w którym zachwyt mieszał się ze strachem.

Niespodziewanie Lydia zerwała się i złapała dziewczynkę za rękę.

— Musimy wyjechać.

— Dlaczego? — Porucznik zmierzył ją wzrokiem.

— Bo zabiorą jej dziecko — wychrypiał Derwen.

— Żadna gildia ani żadna imperialna szkoła magii nie dopuści, żeby taki talent biegał samopas. A uwierzcie mi, to co zrobiła przed chwilą… to jakby w ciemną noc wybuchł wulkan. Będą tu, jak tylko Źródło trochę się uspokoi. I zmarnują dziecko.

— Zmarnują? — Kenneth przyjrzał mu się uważnie.

Derwen Klacv nie patrzył na niego, wzrok ciągle miał przyklejony do Meehali.

— A jakże! — Czarodziej z ciężkim stęknięciem wstał, wsparł się na kuli i zrobił kilka kroków w stronę dziewczynki. — Ona owinęła sobie całe Źródło wokół małego palca, sięgnęła wstecz i ściągnęła każdą kozę, owcę i barana z tej doliny sprzed ponad czterystu lat.

He, he, to wyjaśnia stratę, która nas wtedy dotknęła. Nie zaraza, lecz czary. Tylko tu, w tej dolinie wypełnionej po brzegi tym właśnie aspektem, mogło wydarzyć się 85

coś podobnego. Ale nie wyczuwam u Meehali innych aspektów, czyli, tak jak ja, jest skazana na Mały Kamień.

Jak ją zabiorą z doliny i odetną od tego Źródła, będzie nikim. Co najwyżej zrobią z niej trzeciorzędną wróżbitkę.

Przykląkł przy dziewczynce i delikatnym ruchem potarmosił jej włosy.

— Ja też cię przepraszam, dziecinko. Powinienem zauważyć.

Mała uśmiechnęła się szeroko.

— Może tak będzie lepiej, bo jak zostanie w dolinie, to co? — Kenneth drążył temat. — Będzie ściągać wszystkim na głowy każdą rzecz, jakiej zapragnie? Jeśli latem zechce pojeździć na sankach, zasypie okolicę śniegiem sprzed tysiąca lat? Kiedy zmarznie, spadnie z nieba ognisty deszcz? Widziałem już, co robi Moc w rękach dzikiego talentu.

— Wojskowa logika, co? — Czarodziej nie podnosił głowy, wpatrzony w twarz dziewczynki. — Jeśli czegoś się obawiam, należy to zniszczyć? To Źródło jest stabilne, raz na siedem, osiem lat zwiększa aktywność, a takiego stanu jak przez ostatnie dni nie osiągnie pewnie za naszego życia. To była ostatnia fala, wiem o tym. Ona będzie tu bezpieczna, a ja jestem jedynym magiem na Północy, który może ją szkolić. Gdyby jakimś cudem Źródło znów zaczęło wariować, możemy ją po prostu wywieźć na kilka dni z doliny. Ona nie jest niebezpieczna…

86

Mag mówił coraz ciszej, nie patrząc w jego stronę, jakby mamrotał coś do siebie, lecz Kenneth doskonale rozumiał, co właściwie chce powiedzieć. I o co prosi cesarskiego oficera. Przyjrzał się uważnie całej trójce.

Okaleczony mężczyzna, który cudem zyskał rodzinę, kobieta, której jedynym skarbem jest dziecko, i mała dziewczynka, która bardzo chciała mieć kozę.

Odwrócił się do okna.

— Ktoś, jakiś czarodziej na przykład, musiałby mi przysiąc, że jest pewien, iż to się już nie powtórzy — powiedział w przestrzeń, udając, że nie słyszy, jak Lydia-ker-Zeawe wciąga powietrze. — I musiałby mi też przysiąc, że będzie miał na nią oko, dopóki mała nie nauczy się kontrolować swoich zdolności. Górska Straż traktuje ochronę porządku przy Księżycu Złodziei Kóz jak przywilej, więc wolelibyśmy mieć gdzie wracać co roku. A dla tych ciekawskich magów, którzy pewnie wkrótce się zjawią, znajdziemy kogoś w sam raz. Choć oczywiście wszystko zależy od talentu tego jakiegoś czarodzieja.

∗ ∗ ∗ Stali na łące tuż za miastem, w miejscu, gdzie mieli pojawić się magowie z imperialnej szkoły magii. Tyle powiedział im Derwen Klacv, z którym skontaktowali się przed godziną. Kenneth, Velergorf, kilku strażników i więzień, dumny i wyprostowany, jakby kij połknął.

87

Ktoś obserwujący ich z boku mógłby pomyśleć, że żołnierze stanowią jego eskortę honorową, a nie straż.

Kenneth oderwał wzrok od wznoszącej się nad miastem hali, gdzie na rozkaz burmistrza spędzano wszystkie magicznie odzyskane zwierzęta. Bo nie było już wątpliwości, że to te same czworonogi, których zniknięcie spowodowało powstanie tradycji znanej jako Księżyc Złodziei Kóz. Hala wyglądała jak pokryta żywym dywanem, poruszającym się w rytm targających stadem emocji. Owce i kozy nie lubią za bardzo swojego towarzystwa, lecz tu nie dano im wyboru. Gdy policzono z grubsza wszystkie sztuki, okazało się, że ostatni atak histerii Meehali wzbogacił okolicę o ponad osiemnaście tysięcy zwierząt. Większość strażników, w towarzystwie miejskich pachołków, pilnowała ich teraz. Kenneth wysłał gońca do najbliższego garnizonu z prośbą o przysłanie do pomocy co najmniej kompanii piechoty, bo chętnych do zaopiekowania się tym niespodziewanym darem losu było nazbyt wielu. Po dłuższym namyśle burmistrz stwierdził, że część stada, po jednej sztuce na głowę, trafi do mieszkańców, a pozostałe zwierzęta zostaną sprzedane, zapewniając pieniądze na pokrycie strat. Wyglądało na to, że tym razem każdy dostanie swoją kozę.

Dziesiętnik chrząknął, ściągając wzrok porucznika.

— O co chodzi, Varhenn?

88

— Ja tak się głowię, panie poruczniku, i nie mogę z tym dojść do ładu. Święto powstało po tym, jak Meehala ukradła kozy z przeszłości, prawda?

— Owszem, lecz w towarzystwie jej matki nie radzę używać słowa ukradła. Bezpieczniejsze jest określenie… hm… dokonała przeniesienia.

— No tak. — Velergorf uśmiechnął się przepraszająco.

— Ale mała pragnęła mieć kozę albo baranka, bo słyszała o Święcie, którego sama była przyczyną. Przeniosła zwierzęta, więc powstało Święto, które spowodowało, że przeniosła te zwierzęta — dokończył ze zbolałą miną.

Kenneth też się nad tym zastanawiał. Teraz jednak wskazał więźnia.

— Nie ona — stwierdził z naciskiem — lecz on.

Pamiętaj. A co do twego pytania… Przez następne sto lat filozofowie, uczeni i czarownicy będą się nad tym głowić i założę się, że nic nie wymyślą. Zresztą, zaraz to nie będzie już nasz problem.

Powietrze przed nimi właśnie zaczęło się wyginać i marszczyć, falować jak tafla wody zmąconej przez przepływającego w głębinie potwora, by po chwili skrzepnąć w kształt trzech mężczyzn w podróżnych strojach. Rozejrzeli się, mrugając, jakby dopiero co wyszli z ciemnicy. Stojący pośrodku najstarszy z nich skupił w końcu wzrok na żołnierzach.

— Kto tu dowodzi?

Kenneth niedbałym ruchem wskazał na czerwoną lamówkę swojego płaszcza.

89

— Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt. Szósta Kompania Szóstego Pułku… — zawiesił głos.

— Mistrz Angaw Gencer, mistrz Fylen-kas-Nawyrd, Balenn-dyt-Vares. Gdzie więzień?

Oficer wskazał na chudzielca. Przez chwilę cała trójka wpatrywała się w niego intensywnie.

— Jest pan pewien, poruczniku? — Czarnowłosy mężczyzna przedstawiony jako Balenn-dyt-Vares odezwał się miękkim, cichym głosem. I uśmiechnął grymasem złego psa.

— Ja nie, ale tutejszy czarodziej tak. Jego spytajcie.

— A gdzie go…

— Znajdziecie? — Derwen Klacv wyłonił się zza pobliskiej szopy, z wściekłą miną kuśtykając o kulach.

— Gdybyście raczyli skoczyć w jakieś bliższe miejsce, nie musiałbym się tu tłuc. Czego jeszcze chcesz, Angaw?

— Miło cię znów spotkać, Derwen… — Środkowy ukłonił się lekko i zaraz wyprostował. — Chcesz powiedzieć, że ściągnąłeś nas tu z powodu tego idioty?

— Nie ściągnąłem was tu, tylko… — Czarodziej dokuśtykał do grupki i z ciężkim westchnieniem usiadł na ziemi. Krzywiąc się okropnie, podciągnął nogawkę, odpiął paski podtrzymujące drewnianą nogę i zaczął masować kikut. — Ufff, sami się ze mną skontaktowaliście, bo tutejsze Źródło zwariowało, jakbym mógł tego nie zauważyć, co? Dwa ostatnie dni leżałem nieprzytomny, a ten tu szalał. Ma tyle talentu co

90

pijana kaczka, ale przy ostatniej fali… ufff… wystarczyło trącić Mały Kamień, żeby odpowiedział.

Dwaj magowie odwracali wzrok od pokrytego różową blizną kikuta, zażenowani tak, jak zazwyczaj zażenowani są zdrowi w towarzystwie kalek. Przedstawienie, które odgrywał Derwen, odnosiło skutek. Za to ten trzeci… najwyraźniej nie robiło to na nim wrażenia.

— Co się właściwie stało? — Balenn-dyt-Vares uśmiechnął się ponownie i założył ręce na piersi. Byle czym nie dało się go zbyć.

— A bo ja wiem? — Wuj Lydii obrzucił więźnia poirytowanym spojrzeniem. — Mówiłem, że dwa dni leżałem jak trup. Myślę, że nałożyły się dwie fale, z jednej strony Źródło aspektowane przez Mały Kamień osiągnęło maksymalną Moc, z drugiej dwadzieścia tysięcy mieszkańców doliny od wielu dni myślało tylko o Święcie. Marzyli o kozach, owcach i baranach, myśleli i śnili o kradzieży wielkich stad. Każde Źródło odrobinę reaguje na takie sygnały. Wyglądało to jak wielki, nadmuchany do granic wytrzymałości skórzany wór. — Zatoczył ręką koło. — Normalnie trzeba czerpać Moc przez umysł, z większymi i mniejszymi oporami, ale w takiej sytuacji wystarczyło wbić w wór igłę. I bęc, Moc płynie. A igłę macie tam, he, he. Miejski głupek, któremu ubzdurało się, że jest magiem.

Więzień wyprostował się, wypiął pierś.

— Jestem magiem! — zapiał dyszkantem. — Prawdziwym magiem, wszyscy widzieli. Moc była moja.

91

Tylko moja! Ty leżałeś, nie mogąc nawet palcem ruszyć, jak…

— Nooo? Jak kto⁈ — Mag zerwał się z ziemi i podpierając kulami, doskoczył do obdartusa. — Jak kto, Jawensie Galw⁉ Spojrzał przez ramię na przybyłych.

— Zostawcie mi go na kilka godzin, co? Angaw, po starej znajomości. Nauczę go szacunku dla lepszych, a potem go wam oddam. Nawet nie trzeba go będzie bardzo bandażować.

Zamachnął się kulą na więźnia.

— Panie poruczniku — głos bruneta przerwał szykującą się awanturę — co oficer cesarskiej armii może powiedzieć na ten temat?

Kenneth spojrzał mu w oczy.

— Tylko tyle, że dziwne zdarzenia ustały wkrótce po aresztowaniu tego człowieka.

— Wkrótce? Nie natychmiast?

— Wkrótce.

— A kiedy miały ustać? — Miejscowy czarodziej machnął zniechęcony ręką, rezygnując najwyraźniej z porachowania więźniowi kości. — Fala opada szybko, lecz nie urywa się od razu. Czego oni was tam uczą w Szczurzej Norze?

Cała trójka drgnęła.

— He, he. Zaskoczeni? Zapomniałeś, gdzie jesteś, Angaw? I dlaczego nie lubisz mnie odwiedzać? Źródło nadal się nie uspokoiło, a gdy patrzę na niego — Derwen 92

skinął głową w stronę Balenna-dyt-Varesa — to widzę cień w kształcie sztyletu i czuję garotę zaciskającą się na gardle. Może i potrafię sięgnąć tylko po Mały Kamień, ale jestem w tym naprawdę dobry, może najlepszy na Północy Imperium. Więc zabieraj mi stąd tego szpiega i wynoście się.

— Nie bez więźnia.

— Jeśli sądzisz, że pozwolę ci zabrać kogokolwiek z mieszkańców miasta i wydać w ręce…

— Nikogo nie będziemy nigdzie wydawać. — Najstarszy czarodziej uniósł dłoń. — Znajdziemy mu jakąś pracę w akademii i będziemy obserwować. Jest… ciekawym przypadkiem. Pewnie spędzi tam resztę życia, ale nikt nie zrobi mu krzywdy.

Po ostatnich słowach maga więzień zamrugał i wydał z siebie zdławiony jęk.

— A… akademia?

— Tak. — Będę mieszkał w akademii czarów?

— Tak. — Będę czarodziejem? Prawdziwym czarodziejem?

Angaw Gencer uśmiechnął się łagodnie.

— Po tym, czego tu dokonałeś, nikt przy zdrowych zmysłach nie zaprzeczy. Chodźmy.

Gdy powietrze zamknęło się za nimi, Kenneth odetchnął głęboko i spojrzał na czarodzieja. Przez chwilę szczerzyli się jak idioci, lecz porucznik spoważniał pierwszy.

93

— Szczury? — To nie była dobra wiadomość, imperialny kontrwywiad nie pojawiał się bez celu. I miał paskudną opinię.

— Nieważne. Słyszałem, że do każdej akademii magii przydzielono ostatnio kilku. Podobno niezależnym gildiom też patrzą na ręce… — Czarodziej wzruszył ramionami. — Sprawy Szczurów. Wracajmy do domu, panie poruczniku.

∗ ∗ ∗ Obudził się w świetnym nastroju, zważywszy, że spał niespełna dwie godziny. Ta noc była wyczerpująca.

Zgodnie z poleceniem burmistrza i rady klanów, zwierzęta sprowadzone w magiczny sposób zostały wyłączone z tradycyjnej zabawy, ale wielu znalazło się takich, którym to nie przeszkadzało. Całą noc strażnicy na zmianę pilnowali prawie dwudziestu tysięcy owiec i kóz oraz łagodzili rodzące się konflikty. Przed świtem, gdy stało się już jasne, że stado nie zostanie rozkradzione, Kenneth pozwolił sobie na krótką drzemkę; owinięty w płaszcz zasnął wprost na trawie i nawet chłód ciągnący od ziemi mu nie przeszkadzał.

Po przebudzeniu przez chwilę leżał nieruchomo, z zamkniętymi oczami, rozkoszując się spokojem.

Budzące się zwierzęta napełniały świat meczeniem i beczeniem, słońce przygrzewało coraz mocniej, trawa była miękka. Sielanka.

94

— Ujek nie śpi?

Tylko dziecko potrafi szeptać tak, jakby krzyczało.

— Sądząc po tym, że właśnie skamieniał ze strachu, nie.

— Cio to źnaci śkamieniaj, mamo?

— Później ci wyjaśnię, skarbie.

Przyszły obie. Kłopoty trzeba witać na stojąco.

Otworzył oczy i podniósł się.

— Dobrego dnia, pani Lydio. Meehalo.

Posłały mu identyczne uśmiechy, Lydia-ker-Zeawe wyciągnęła przed siebie butlę owiniętą kilkoma warstwami surowej wełny.

— Grzane wino, dobre, żeby wygnać chłód z kości.

Meehala chciała, żebyśmy przyniosły wam poczęstunek.

Tylko to miałam pod ręką. I uprzedzając pytanie, koza ma się dobrze. Obgryza bluszcz.

Podała mu również cynowy kubek. Nalał, wypił.

Wino było gorące i tylko to się liczyło. Rozejrzał się po hali – jego ludzie otaczali stado ze wszystkich stron, paru odsypiało noc, ale większość była już na nogach.

Kilku zasalutowało. Velergorf i Wilk patrzyli na niego z głupawymi uśmieszkami na ustach. Zignorował ich.

— Wuj wkrótce dołączy — wyjaśniła Lydia. — Spędzimy tu trochę czasu.

Uniósł brwi.

— Powiedział, że chce się przyjrzeć bliżej tym zwierzętom, mówi, że fala opada, Źródło się uspokaja, ale wspominał coś o śladach przejścia, wtórnych wirach 95

i węzłach. Nie wiem, o co mu chodziło, ale wolę, żeby Meehala była blisko niego, więc zrobimy sobie piknik.

— Hm. Razem z ludźmi burmistrza i ochotnikami mam tylko setkę ludzi. Nie wiem, czy damy sobie z nią radę — zażartował.

— Po wczorajszym dniu jakoś zaczęłam wierzyć w Górską Straż.

Uśmiechnęli się razem, patrząc na dziewczynkę, która przykucnęła i pracowicie, całymi garściami zrywała trawę.

— Kozi nakajmie — wyjaśniła.

— Oczywiście, Meehala, musisz się przecież uczyć, jak dbać o swoją kózkę, prawda?

— Pjawda.

— A jak będziesz miała więcej kóz, to dopiero będzie praca.

— Nie cie wieńciej kóź.

— I dobrze — ucieszył się.

— Cie śmoka.

Kenneth zaśmiał się nerwowo i spojrzał na Lydię.

Pokręciła głową, najwyraźniej dla niej też to była nowa wiadomość.

— A kto ci opowiadał o smokach?

— Ujek Wijk.

Wilk, ty durniu.

— Ze smokiem może być mały problem — wyjaśnił spokojnie.

96

— Ciemu? — Mała przerwała zrywanie trawy i spojrzała ze szczerą ciekawością w niebieskich ślepkach.

— Mówią, że smoki odeszły, już ich nie ma.

— Aje ja cie śmoka — wstała, zmarszczyła brwi.

— Trudno.

— Cie śmoka — powtórzyła głośniej.

Nagle zrobiło mu się zimno, powiał wiatr.

— Ale… — Cie śmoka!

Wydawało mu się, że niebo na chwilę jakby się przymgliło, a powietrze zgęstniało.

— Wilk‼! — wrzasnął na całe gardło.

Strażnik oderwał się od swojego dziesiętnika i przytruchtał pospiesznie. Minę miął nietęgą.

— Opowiadałeś wczoraj małej o smokach?

— Eee… — Strażnik przestąpił z nogi na nogę.

— Cie śmoka‼!

— Miałeś jej opowiadać ładne bajki. Najpierw strzelanie z kuszy, a potem historie o smokach? No to masz kwadrans, żeby znaleźć pannie Meehali-ker-Zeawe smoka, żołnierzu. Weźmiesz resztę swojej dziesiątki i załatwicie to jakoś! I to biegiem! — Kenneth przykucnął przed dziewczynką. — Meehala, skarbie, wujek Wilk załatwi ci smoka. Wkrótce go dostarczy. Poczekaj trochę.

Dobrze?

Uspokoiła się niemal od razu. Przejaśniało. Albo tylko mu się wydawało, ale wolał dmuchać na zimne.

97

— Dobzie. — Znów zaczęła zrywać trawę. — A tejaś bende kajmić kozi.

Porucznik wstał, spojrzał na jej matkę i poczuł grudę lodu w żołądku. Lydia-ker-Zeawe patrzyła na niego, lekko przechylając głowę, z delikatnym uśmieszkiem tańczącym na wargach.

— Strzelanie z kuszy? — zapytała miękko.

Cholera.

∗ ∗ ∗ Kompania piechoty wyłoniła się z przełęczy niemal na wprost miasta. Dowodzący nią młodszy porucznik Henwer-gaf-Klanut przystanął i przetarł oczy. Skinął na najbliższego żołnierza.

— Czy widzisz to, co ja?

Piechur zasalutował i skinął głową.

— Tak jest, panie poruczniku.

— To znaczy?…

— Nie wiem, co to jest, panie poruczniku.

Oficer pokiwał głową i odesłał go do szeregu.

Spoglądanie w górę było na dłuższą metę denerwujące, lecz alternatywę stanowiło wpatrywanie się w mostek żołnierza, a wtedy zawsze miał wrażenie, że nad jego głową odbywa się jakaś obraźliwa pantomima. Oficer, który miał pięć stóp i trzy cale wzrostu, musiał ciężko pracować na szacunek. I nieważne, że uchodził za największego upierdliwca w pułku, a gdy Górska Straż 98

potrzebowała pomocy, dowódca właśnie jego kompanię wysłał na trzydziestomilową wycieczkę. Spodziewał się wszystkiego, łącznie z tłumieniem buntu miejscowych górali, jednakże taki widok był zupełnym zaskoczeniem.

Na rozległej hali pasło się olbrzymie stado zwierząt.

Owce i kozy, przemieszane bez ładu i składu, rozbiegały się w panice przed straszliwym potworem. Olbrzymia bestia, o tułowiu z kilku starych beczek ułożonych na wozie, skrzydłach z jakichś łachmanów i łbie, będącym kłębem szmat przymocowanych do dyszla, szalała po łące, tocząc się za jakąś małą figurką trzymającą w rączce sznurek, przywiązany do „łba”. Dziecko biegało, zanosząc się śmiechem, a kilku żołnierzy w pełnym rynsztunku pchało za nią wóz, usiłując nadążyć. Zważywszy, że koła dość głęboko zapadały się w grunt, nie było to łatwe zadanie.

Nieopodal siedziało na trawie kilka osób, młoda kobieta, starszy mężczyzna z drewnianą nogą i jakiś rudzielec w kolczudze. Obserwowali przedstawienie z rozbawionymi minami i chyba dlatego z początku nie zauważyli nadchodzących żołnierzy. Henwer-gafKlanut szybkim krokiem podszedł do nich i stanąwszy w rozkroku, wrzasnął: — Co tu, na wszystkie demony Mroku, się dzieje⁈ Dlaczego⁈ Po co⁈ Co robią ci żołnierze⁈ Kto tu dowodzi⁈ I co… — przerwał.

99

Rudzielec wstał, otrzepał trzymany do tej pory na kolanach płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona.

Czerwona lamówka. Pełny porucznik. Kłopoty.

Oficer Straży uśmiechnął się chłodno. I wtedy dziecko, które przy pierwszym okrzyku młodszego porucznika smyrgnęło przez halę i schowało się za spódnicą kobiety, wychyliło się zza niej i zmierzyło go wzrokiem. Przez chwilę porównywało jego wzrost z innymi obecnymi, a potem szeptem – takim, jaki potrafią wydawać tylko dzieci – zapytało: — Mamusiu, ciemu on jeśt taki… en… endoziony?

∗ ∗ ∗ W następnych latach wielu było takich, co stawiali w karczmach wino żołnierzom z Szóstej Kompanii i nieśmiało prosili o jakąś opowieść. Niektórzy chcieli usłyszeć od Varhenna Velergorfa historię obrony doliny Wares i zagłady resztek Siedemnastego Pułku, inni pragnęli dowiedzieć się, jak Szósta Kompania jednej nocy straciła honor, by odzyskać go o świcie w ryku śnieżnego potwora i nabyć prawo do wyszywania swojego numeru szkarłatną nicią, jeszcze inni chcieli opowieści o wielogłowej bestii pożerającej pewną wioskę i nocnym starciu, w którym magia, demony i potwory stanęły naprzeciw mieczom i toporom Górskiej Straży.

Jeśli jednak proszono strażników o jakąkolwiek historię, niemal zawsze wybierali opowieść o Księżycu 100

Złodziei Kóz, zwierzętach spadających z nieba i małej dziewczynce, która bardzo chciała mieć swoją kozę.

Albo baranka.