22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 4
περιθωριο - επικεντρο ◈ they steal your moments ◈ l.o.i. ◈ ο τσαγκαρησ ◈ χοροσ στην κολαση ◈ invisible cities ◈ captain harlock ◈ πρωινη περιπολοσ ◈ annie hall ◈ ION
To Λύκος είναι εβδομαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Διανέμεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική μορφή. www.lykosmagazine.tumblr.com Ενημερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. www.facebook.com/lykosmagazine Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα μας στο facebook. Eάν θέλετε να συμμετέχετε στα επόμενα τεύχη με εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κομικ, στείλετε δείγματα εργασιών σας στο email papadaki.stav@gmail.com
ΕΚΔΟΣΗ / Αρχισυνταξία Σταυρούλα Παπαδάκη ΣυντονισμόΣ/ Οργάνωση υλικού Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com Σχεδιασμός Σταύρος Κυπραίος www.faze.gr Εικονογράφηση Παύλος Ρέγκλης Τάσος Παπαϊωάννου Εξώφυλλο Μαρία Κόζαρη Μελά mandydiamanti@hotmail.com www.behance.net/gallery/Happilness-Animation-Work-in-Progress/1670770
Κομικ Κωνσταντίνος Καψάλας Συντακτική ομάδα Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Ηλίας Λιατσόπουλος, Βασίλης Μπότουλας, Νάντη Χατζιγεωργίου, Μυρσίνη Παπακουνάδη, Gil Galad, Δημήτρης Κεχρής, Χλόη Ιορδανίδου, Δώρα Κοροβεση, Ελένη Αγγελοπούλου Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχομένου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόμοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
4 EDITORIAL 6 ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Ακροβατώντας ανάμεσα στο περιθώριο και στο επίκεντρο
8 SIDESHOW
Stupid fuckers around your Influence
10 ΚΛΕΙΣΤΡΟ
Citizen Erased
12 ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - FIGURES
Ο Alain de Botton για την Τέχνη
14 ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ "Unanswered Prayers", Αναγνωστοπούλου 42
18 ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Η Μοίρα μια Βρύση. Ο χορός δύο εραστών στην Κόλαση
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 22 INK
Περιπλάνηση σε "Αόρατες Πόλεις"
24 ΑΝΙΜΑ
Ταξιδεύοντας με το μονόφθαλμο Πειρατή.
26 JUMPCAT
Νίκος Νικολαϊδης Ο κόσμος μας είναι ένας τάφος
28 ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
Ο Woody Allen ως Νευρικός Εραστής
30 JIVE
Η μουσική παράδοση της Ιρλανδίας συναντά το ηχόχρωμα των Anathema
32 SHOWCASE
Σιωπή εν Κινήσει
34 ΦΩΝΟΡΑΣΗ Radio/Tv ON
36 ΚΟΜΙΚ
Cockroached
3
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
EDITORIAL
EDITORIAL Πάντα προτιμούσε τα φουστάνια.Ίσως η γυναικεία φύση της είχε προτιμήσει περισσότερο από μόνη της την πιθανότητα, το ενδεχόμενο του να γίνει κάτι από την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν απόφάσισε να φοράει το ρούχο που κρύβει μέσα του ένα ''αν'', το φουστ-άν-ι. Κάποτε αυτά ράβονταν πάνω στο σώμα.Τα ύφασματα και οι υφές ταίριαζαν σε δέρματα , δεμένα με κλωστές σε χρώματα διάφορα. Οι παραγγελίες των φουστανιών ήταν τα μέτρα που έπαιρναν στα σώματα εν ζωή. Μια ζωή που μοιραζόταν σε περί-
4
πατους, χορούς, πρωινές και απογευματινές βάρδιες εργασίας, γιορτές και οικογενειακές φωτογραφίες. Τα ρούχα μετρημένα, οι περιστάσεις επίσης. Κάθε φορά ένας διαφορετικός συνδυασμός, μια διαφορετική διάθεση και μια τσάντα με ασορτί παπούτσια και κραγιόν θα πήγαιναν το σώμα να διαλαλήσει την ομορφιά , βήμα- βήμα, τακ -τακ του τακουνιού , απ' όπου περνούσε. Δεν ξέρω, αν εφταιγε το θέρος που χάζευα τα φουστάνια της με τις ώρες.
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
EDITORIAL
Εικονογράφηση: Τάσος Παπαϊωάννου - www.onemanshowstudio.com
Κάποια πουά και εγώ μετρούσα μισοφέγγαρα μετρημένα και πανσέληνους πάνω σε καμπύλες .Κάποια φλοράλ ,με λουλούδια απ 'άκρη σ' άκρη – θαρρείς πως στα τελειώματα κρεμόντουσαν κοτσάνια και πως στα στήθη της μαζεύονταν τ'αποστάγματα. Κάποια ακόμη ριγωτά , που παράλληλα φυλάκιζαν στις ρίγες χρώματα και ευχόμουν αναίσχυντος να πιάξει μια σύντομη βροχή να στάξουν το ένα μέσα στο άλλο.
Ύστερα μου έλεγε πως είναι έτοιμη. Κατηφορίζαμε εν μέσει θέρους και εγώ ευχόμουν να πιάσει ένα αεράκι. Ένα αεράκι ανάλαφρο να αποκαλύψει τα πόδια αυτά του σώματος που κρέμεται ο κόσμος. Μου έλεγε πως ήταν έτοιμη.Και ήταν έτοιμη, εν μέσει θέρους, να είναι το επίκεντρο μιας προσοχής που έμοιαζε περισσότερο με φροντίδα. ◈
Πάντα ετοιμαζόμουν πρώτος και καθόμουν καπνίζοντας να τη χαζεύω να ετοιμάζεται. Να στρώνει με τα χέρια της τις ζάρες της ατέλειας και να λειαίνει μια τελειότητα που εγώ τουλάχιστον εντόπιζα ξεκάθαρα.
Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com
5
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com
επικεντρο - περιθωριο ▧ της Εύης Αργυρίου evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.gr
Δυο κύκλοι Ο πολιτισμός περιστρέφεται γύρω από ένα έργο τέχνης . Αυτός ο κύκλος, όμως, είναι πυκνός και αιώνιος. Το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία και η μουσική δεν κινδυνεύουν. Θα πληθαίνουν και θα γιορτάζουν. Θα είναι πάντα εκεί. Μια παγκόσμια αποθήκη με όλες τις απόπειρες του ανθρώπου για έναν κόσμο πέρα απ’ τα μέτρα του. Έξω από αυτό το καταφύγιο, υπάρχει και ένας δεύτερος κύκλος. Αδύναμος και θνητός. Εδώ ο πολιτισμός περιστρέφεται γύρω από ένα πιάτο φαγητό. Δεν εξασφαλίζεται σε μορφή εισιτηρίων, σελίδων ή δίσκων. Όταν η επιβίωση γίνεται ένας φόβος συνεπής, μένει απροστάτευτος και ανυπεράσπιστος. Η ανάγκη γίνεται η πρώτη μας φωνή και μας καταπίνει ολόκληρους. Ξυπνάμε, σκεφτόμαστε, μιλάμε, πράττουμε και κοιμόμαστε μέσα της. Όταν, όμως, σιωπά και δεν φωνάζει, ίσως τότε καταφέρουμε να μιλήσουμε και με άλλες φωνές. Ίσως μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε τα πιο ταπεινά μας λόγια και τις πιο ανιδιοτελείς μας πράξεις και να υπερβούμε κάθε ασχήμια που πληγώνει. Οι δυο αυτοί κύκλοι συνυπάρχουν ο ένας μέσα στον άλλον και κυκλώνουν την ζωή μας. Όμως φοβάμαι πως όσο διαπραγματευόμαστε ένα πιάτο φαγητό, τόσο αυτός ο κύκλος παραιτείται από τα όρια του. Χωρίς επιστροφή.
6
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
▧ της Σταυρούλας
Παπαδάκη
papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com
Σελίδες Γυρνούσαν οι σελίδες η μια μετά την άλλη. Τα βιβλία τελείωναν. Τα τετράδια το ίδιο. Κόντευε να τελειώσει ο χρόνος. Για μένα, ο χρόνος δεν έπαψε ποτέ να μετριέται σχολικά. Άρχιζε το φθινόπωρο και τελείωνε το καλοκαίρι. Μου φαινόταν πως έτσι η σειρά ήταν ευκρινέστερη. Μπορούσα και κουβαλούσα τον επόμενο χρόνο , αυτά και αυτούς που κατάφεραν να περάσουν μαζί μου τέσσερις διαφορετικές θερμοκρασίες και παρέμειναν αναλλοίωτοι ή άλλαξαν σύσταση μαζί μου. ''Η αταξία υποδηλώνει ύπαρξη, ζωή'', είχε πει η Μαλβίνα.Άλλοθι , αυτή η άποψη καθώς στους χρόνους μου υπήρχε σειρά, μα όχι τάξη. Το ίδιο και στα βιβλία, το ίδιο και στα τετράδια. Σε σειρά το ένα πίσω από το άλλο, μα χρονικά μια σύγχυση τοποθετημένη πάνω σε ράφια, στο γραφείο. Γυρνούσαν οι σελίδες η μια μετά την άλλη. Έψαχνα να βάλω μια τάξη σε γραπτά, κείμενα, αναγνώσματα. Καιρός ήταν, σκεφτόμουν. Άντε να θυμηθεί κανείς, τι έγραψε και διάβασε πρώτα, τι δεύτερα, τι τρίτα. Στο περιθώριο των σελίδων πάντα σημειώσεις, πού και πού ένα σκίτσο, ένα σύμβολο, ένα όνομα, κόκκινο στυλό, μολύβι , μια φράση που ξεχώρισε, μια λέξη που ήχησε αλλιώς. Άρχισα να διαβάζω τα ευρύματα του περιθώριου.Τα έψαχνα μανιωδώς ανάμεσα στις σελίδες. Όπου υπήρχε σε αυτά γραφή, υπήρχε και νόημα στη σελίδα. Η τάξη δεν είχε σημασία. Υπήρχαν αποδείξεις πως υπήρχα, μεγάλωνα, πότε έμενα ίδια και πότε κάπως άλλαζα. Λάθη και σημειώσεις, υπενθυμίσεις και συμπεράσματα, όμορφα, σημαντικά, διαθέσεις ημερών και ωρών, ονόματα μπερδεμένα με στυλό και μολύβι, λέξεις ανορθόγραφες που μεγαλώνοντας έμαθαν ορθογραφία, αυτά που είχα κρατήσει και ονόμαζα ζωή, όλα στο περιθώριο. ◈ 7
λυΚΟS 22 ioyλioy 2012
siDeshoW
▧ του Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net
8
SIDESHOW
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΚΛΕΙΣΤΡΟ
a preview to the L.O.I citizen erazed
του Ηλία Λιατσόπουλου il_james@live.com
10
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΚΛΕΙΣΤΡΟ
11
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - FIGURES
O Alain de botton για την τεχνη
In my eyes, art is a tool. It is like other tools in that it has a power to extend our capacities beyond those that nature has at origin endowed us with. Art compensates us for certain inborn weaknesses, in this case of the mind rather than the body, weaknesses that we can refer to as ‘cognitive flaws’. I propose that art (a category within which I include works of design, architecture and craft) is a therapeutic medium that can help to console, guide, and exhort its viewers; that can help us to become better versions of ourselves. Πιστεύω πως η τέχνη έχει ένα σκοπό που μπορεί να οριστεί και να συζητηθεί με απλούς όρους, με απλά λόγια, Η οπτική μου είναι , πως η τέχνη είναι ένα εργαλείο. Λειτουργεί σαν άλλα εργαλεία που συντελούν στο να επεκτείνουν τις ικανότητές μας πέρα από αυτές με τις οποίες μας προίκισε η φύση. Η τέχνη μας αποζημιώνει για συγκεκριμένες εκ γενετής αδυναμίες του νου κυρίως, παρά του σώματος που για εμάς αποτελούν γνωστικά σφάλματα. Θα έλεγα πως η τέχνη (μια κατηγορία στην οποία συμπεριλαμβάνω έργα design, αρχιτεκτονικής και χειροτεχνίας) είναι ένα θεραπευτικό μέσο που μπορεί να παρηγορήσει , να οδηγήσει και να προτρέψει τους θεατές της να γίνουν καλύτερες εκδοχές των εαυτών τους.
Ο Alain De Botton αποφασίζει να γράψει, να βάλει τη φιλοσοφία μέσα στη ζωή και τη ζωή μέσα στη φιλοσοφία ,καθώς φαίνεται μέσα από τα κείμενα του πως θεωρεί αυτά τα δύο αλληλένδετα. Θέλει και τα καταφέρνει, να κάνει κατανοητή τη φιλοσοφία σε ένα ευρύτερο κοινό μέσα από ιστορίες και παραδείγματα. Συγγραφέας, φιλόσοφος, παρουσιαστής τηλεόρασης , ο ίδιος υποστηρίζει και εμείς συμφωνούμε πως : ¨ Όλα έγκεινται στο να βρει κανείς το καλύτερο ταίριασμα ανάμεσα στα ταλέντα του και στο τι ο κόσμος μπορεί να του προσφέρει τη συγκεκριμένη στιγμή.¨ Φαίνεται πως η φιλοσοφία είναι κάτι που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ως κάτι δύσκολο και σύνθετο. Ωστόσο , μάλλον βουτώντας σε αυτήν ,μπορείς να λύνεις με απλό τρόπο τις εξισώσεις της ζωής. Ο ίδιος , μοιράζεται τις απόψεις του , μέσω ενός Essay, που παραχώρησε στο περιοδικό μας. Ακολουθούν αποσπάσματα:
To locate the purpose of art, we must ask what kind of things we have a need to do in our minds but often have trouble with. What are the cognitive flaws to which art may be an answer? Για να εντοπίσουμε το σκοπό της τέχνης πρέπει να ρωτήσουμε με τι είδους πράγματα που έχουμε πρόβλημα, έχουμε ανάγκη να δουλέψουμε στο μυαλό Σε ποια νοητικά σφάλματα, νοητικές αδυναμίες, η τέχνη μπορεί να απαντήσει;
I begin with memory. Our minds are troublingly liable to lose important information, of both a factual and a sensory kind. Writing is the obvious response to the consequences of forgetting.
I allege that the problem is not primarily located in the individual. It lies in the way that art is taught, sold and presented by the artistic establishment. Since the beginning of the 20th century, our relationship to art has been weakened by a profound institutional reluctance to address the question of what art is for. This is a question that has, quite unfairly, come to feel impatient, illegitimate, and a little impudent.
Ξεκινώ με τη μνήμη. Ο νους μας είναι υπεύθυνος για την απώλεια σημαντικών πληροφοριών , πραγματικού και αισθητήριου χαρακτήρα. Η γραφή είναι η εμφανής απάντηση στις συνέπειες της λήθης.
Art is the second central response. A foundational story about painting picks up on just this motive. As told by the Roman historian, Pliny the Elder, a young woman traces the outline of her lover’s shadow before he departs on a journey.
Yποστηρίζω οτι το προβλημα δεν αφορά και δεν πηγάζει αποκλειστικά από το άτομο.Κείτεται στον τρόπο κατά τον οποίο η τέχνη διδάσκεται,πουλιέται και παρουσιάζεται από to σύνολο των καλλιτεχνικών δημιουργών.Ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα,η σχέση μας με την τέχνη εχει φθίνει εξαιτίας μίας προφανούς θεσμικής απροθυμίας ως προς τον προσδιορισμό της ερώτησης του ρόλου της τέχνης.πρόκειται για ένα ερώτημα το οποίο,αδίκως,αρχίζει και αντιλαμβάνεται (από τον κόσμο) ως ανυπόμονο,παράνομο,αλλά και λίγο αναίσχυντο
Η τέχνη είναι η δεύτερη κεντρική απόκριση. Μια θεμελιώδης ιστορία για τη ζωγραφική ξεκινά από αυτό και μόνο το κίνητρο. Όπως ειπώθηκε από τον Ρωμαίο ιστορικό, Πλίνιος τον Πρεσβύτερο, πρόκειται για μια νεαρή γυναίκα που ανιχνεύει το περίγραμμα της σκιάς του εραστή της, πριν αυτός αναχωρήσει για ένα ταξίδι.
The urge to pick up a camera stems from an anxious awareness of our cognitive weaknesses in relation to the passage of time.
I believe that art has a purpose that can be defined and discussed in plain terms. 12
λυΚΟS 22 ioyλioy 2012
επισκεπτεσ - FiGures
Art is the second central response. A foundational story about painting picks up on just this motive. As told by the Roman historian, Pliny the Elder, a young woman traces the outline of her lover’s shadow before he departs on a journey. Η τέχνη είναι η δεύτερη κεντρική απόκριση. Μια θεμελιώδης ιστορία για τη ζωγραφική ξεκινά από αυτό και μόνο το κίνητρο. Όπως ειπώθηκε από τον Ρωμαίο ιστορικό, Πλίνιος τον Πρεσβύτερο, πρόκειται για μια νεαρή γυναίκα που ανιχνεύει το περίγραμμα της σκιάς του εραστή της, πριν αυτός αναχωρήσει για ένα ταξίδι.
The urge to pick up a camera stems from an anxious awareness of our cognitive weaknesses in relation to the passage of time. Η ανάγκη μας να τραβήξουμε μια φωτογραφία , πηγάζει από την αγχωτική ανησυχία, της νοητικής μας αδυναμίας ότι ο χρόνος περνά.
Η ανάγκη μας να τραβήξουμε μια φωτογραφία, πηγάζει από την αγχωτική ανησυχία, της νοητικής μας αδυναμίας ότι ο χρόνος περνά.
The psychological origins of art: the desire to hold on to important moments. However, what we’re worried about forgetting tends to be quite particular. It isn’t just anything about a person or scene that is at issue; we want to remember what really matters - and what we end up calling a good artist is in part someone who appears to have made the right choices about what to commemorate and what to leave out.
The psychological origins of art: the desire to hold on to important moments. However, what we’re worried about forgetting tends to be quite particular. It isn’t just anything about a person or scene that is at issue; we want to remember what really matters - and what we end up calling a good artist is in part someone who appears to have made the right choices about what to commemorate and what to leave out.
Οι ψυχολογικές ρίζες της τέχνης : η επιθυμία να διατηρήσουμε σημαντικές στιγμές. Ωστόσο, αυτό που μας ανησυχεί σχετικά με τη λήθη τείνει να είναι αρκετά συγκεκριμένο. Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο ή τη σκηνή που φιλοξενεί το θέμα. Θέλουμε να θυμόμαστε την ουσία- και αυτό που τελικά αποκαλούμε καλό καλλιτέχνη είναι μερικώς κάποιος που φαίνεται πως έκανε τις σωστές επιλογές στο τι να κρατήσει και στο τι να αφήσει εκτός.
Οι ψυχολογικές ρίζες της τέχνης : η επιθυμία να διατηρήσουμε σημαντικές στιγμές. Ωστόσο, αυτό που μας ανησυχεί σχετικά με τη λήθη τείνει να είναι αρκετά συγκεκριμένο. Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο ή τη σκηνή που φιλοξενεί το θέμα. Θέλουμε να θυμόμαστε την ουσία- και αυτό που τελικά αποκαλούμε καλό καλλιτέχνη είναι μερικώς κάποιος που φαίνεται πως έκανε τις σωστές επιλογές στο τι να κρατήσει και στο τι να αφήσει εκτός.
Art is a way of preserving experiences, of which there are so many transient, beautiful examples, which we need help in containing. There is an analogy to be made with the task of carrying water: art is a bucket of a very complex sort.
Art is a way of preserving experiences, of which there are so many transient, beautiful examples, which we need help in containing. There is an analogy to be made with the task of carrying water: art is a bucket of a very complex sort.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος διατήρησης των εμπειριών, πολλές από τις οποίες είναι παροδικές, παραδείγματα όμορφα, τα οποία χρειαζόμαστε βοήθεια για να συγκρατήσουμε. Υπάρχει μια αναλογία που πρέπει να αποδώσουμε, παρόμοια με το καθήκον της μεταφοράς του νερού: η τέχνη είναι ένας κουβάς πολύ περίπλοκου είδους.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος διατήρησης των εμπειριών, πολλές από τις οποίες είναι παροδικές, παραδείγματα όμορφα, τα οποία χρειαζόμαστε βοήθεια για να συγκρατήσουμε. Υπάρχει μια αναλογία που πρέπει να αποδώσουμε, παρόμοια με το καθήκον της μεταφοράς του νερού: η τέχνη είναι ένας κουβάς πολύ περίπλοκου είδους.
Art edits down complexity and helps us to focus, for a brief period of time, on the most meaningful aspects.
Art edits down complexity and helps us to focus, for a brief period of time, on the most meaningful aspects.
Η τέχνη απλοποιεί τα σύνθετα και μας βοηθά να επικεντρωθούμε για μια σύντομη περίοδο χρόνου , στις πιο γεμάτες νόημα πλευρές της ζωής. ◈
Η τέχνη απλοποιεί τα σύνθετα και μας βοηθά να επικεντρωθούμε για μια σύντομη περίοδο χρόνου , στις πιο γεμάτες νόημα πλευρές της ζωής. 13
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ
unanswered prayers ▧ του Βασίλη Μπότουλα botoulas@gmail.com
“There’s no success like failure and failure is no success at all.” Bob Dylan – Love minus zero Ανηφορίζοντας ή και κατηφορίζοντας τη γνωστή Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι, ανάλογα με το σημείο εκκίνησης του καθενός, στο νούμερο 42 συναντάμε μια νεογέννητη αίθουσα Τέχνης, την CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη. Ένας λευκός, ήρεμος και πολλά υποσχόμενος χώρος, με τη δεύτερη έκθεση στο ενεργητικό του, ¨Αναπάντητες Προσευχές ¨, να πραγματεύεται το πως μπορεί κανείς ουσιαστικά να κερδίσει μέσα από την αποτυχία του, μέσα από τις εσωτερικές συγκρούσεις που προκαλούνται από τις ανεπίτευκτες επιθυμίες του. Εκεί βρήκαμε τη Χριστίνα και τον εικαστικό Δημήτρη Τάταρη που συμμετέχει, και μας είπαν δυο λόγια για την έκθεση και γενικά για την κατάσταση του χώρου της Τέχνης στην Ελλάδα. Χριστίνα Ανδρουλιδάκη 1. Πως αποφάσισες να ανοίξεις έναν καινούριο χώρο σε έναν "χώρο" που ζορίζεται ιδιαίτερα από την κρίση; Είμαι από τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει να μεμψιμοιρούν και να ακούν τους άλλους να παραπονιούνται. Πιστεύω ότι όταν δεν σου αρέσει κάτι, πρέπει να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις και θεωρώ ότι η κρίση φέρνει και ευκαιρίες αρκεί να δουλέψεις αρκετά σκληρά ώστε να αντιστρέψεις τους όρους και
14
να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου. Δεν βλέπω για παράδειγμα μόνο αρνητικά στο ότι η χώρα μας τελευταία βρίσκεται συνέχεια στο κέντρο της διεθνούς επικαιρότητας και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους νέους ανθρώπους. Θεωρώ ότι είναι η σειρά της γενιάς μας να βγει μπροστά και να κάνει αλλαγές, παρά την οικονομική ύφεση και παρά τις όποιες αντιξοότητες. Αυτά είναι τα πιο δημιουργικά μας χρόνια και γι αυτό οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά και να είμαστε ευρηματικοί. 2. Πως γεννήθηκε η ιδέα της έκθεσης; Η ιδέα της έκθεσης γεννήθηκε εντελώς ξαφνικά καθώς ήμουν στην παραλία και διάβαζα το τελευταίο διήγημα του Τρούμαν Καπότε με τον τίτλο Answered Prayers. Το βιβλίο ξεκινάει με μία φράση της Αγίας Τερέζας η οποία είχε πει ότι “Έχουν χυθεί περισσότερα δάκρυα για προσευχές που εισακούσθηκαν, παρά για προσευχές που δεν εισακούσθηκαν ποτέ.” Κάπως έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι όλα όσα βρίσκονται στον αντίποδα της "επιτυχίας" και το πόσο συχνά η "αποτυχία" βρίσκεται στον πυρήνα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αμέσως μετά μου ήρθε στο μυαλό το έργο της Έυας Μαραθάκη, η οποία έχει βασίσει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της στην Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον. Η Ντίκινσον (1830-1886) πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της, έχοντας ελάχιστες επαφές, χωρίς να παντρευτεί και να κάνει παιδιά,
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ
ενώ ένας εκδότης κάποτε της είχε χαρακτηριστικά πει "Δεν είσαι αρκετά καλή και για αυτό δεν θα μπορέσεις ποτέ να εκδώσεις τα ποιήματά σου." Πράγματι, ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Παρ'ολ'αυτά, συνέχισε να γράφει. Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, η μοναξιά, η απόρριψη, ο θάνατος αποτυπώθηκαν στα γραπτά της με αποτέλεσμα όταν εν τέλει οι απόγονοί της έβγαλαν τα ποιήματα της στο φως, η Ντίκινσον -που σίγουρα αν η ποίηση της είχε εκτιμηθεί νωρίτερα δεν θα ήταν η ίδια- να αγαπηθεί τόσο ώστε να φτάσει πλέον να θεωρείται από τους πιο σημαντικούς και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Η επιτυχία και οι αποτυχία λοιπόν, είναι όροι πολύ υποκειμενικοί και δεν ορίζονται παρά μόνο μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια.
Δημήτρης Τάταρης, μελάνι, χαρτί, ξύλο, 2011 Παραχώρηση του καλλιτέχνη και της γκαλερί K-art
Τούλα Πλουμή, Swimmers I-IV, 2012, digital print, 37x28 cm Ιδιοκτησία CAN Christina Androulidaki gallery
15
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ
3. Πως έγινε η επιλογή των καλλιτεχνών; Η επιλογή των καλλιτεχνών έγινε εργοκεντρικά, δηλαδή βάση έργων που ήδη είχαν δημιουργηθεί και γνώριζα ότι ταιριάζουν σε αυτή τη θεματική, όπως για παράδειγμα το έργο You Just Fail, 2010 του Κωστή Βελώνη το οποίο παραπέμπει στην αποτυχημένη πορεία της αριστεράς, αλλά και με βάση έργα τα οποία δημιουργήθηκαν ειδικά για την έκθεση από καλλιτέχνες που παρακολουθώ εδώ και αρκετό διάστημα, όπως για παράδειγμα το έργο της Τούλας Πλουμή Swimmers, 2012, το οποίο απεικονίζει μία ομάδα από αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης ακριβώς τη στιγμή που έχουν ολοκληρώσει το νούμερο τους και περιμένουν να ακούσουν την βαθμολογία τους. Αυτή η στιγμή, μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, η στιγμή της αναμονής, που τίποτα δεν είναι σίγουρο, συλλαμβάνεται από τον φωτογραφικό φακό της Πλουμή και επεκτείνεται στον χρόνο σαν ένα φωτεινό διάστημα.
Δημήτρης Τάταρης 1. Πες μας το σκεπτικό σου πίσω από το συγκεκριμένο έργο. Κατά τη διάρκεια του στησίματος της Art Athina το 2010 για πρώτη φορά πρόσεξα από κοντά ένα τεράστιο ξυλοκιβώτιο που είχε τοποθετήσει μία γκαλερί στο κέντρο του χώρου της. Το κουτί αυτό μου τράβηξε τη αμέσως την προσοχή έτσι όπως στέκονταν επιβλητικό κι αυτόνομο μέσα στην έκθεση. Την επόμενη μέρα διαπίστωσα ότι δεν επρόκειτο για έργο τέχνης αλλά για ένα απλό κουτί συσκευασίας που χρησίμευε στην ασφαλή μεταφορά των έργων, τα όποια είχαν πλέον στηθεί στη θέση του κουτιού. Τότε μου δημιουργήθηκε για πρώτη φορά η ιδέα να κάνω ένα κουτί-έργο, κάτι που θα περικλείει αλλά και θα είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του και μέσα στο όποιο θα μπορούσα να "κρύψω/
Εύα Μαραθάκη, Order, 2011-12, μολύβι σε χαρτί, 70x100 cm Ιδιοκτησία της καλλιτέχνιδος.
προστατεύσω" ή να διατηρήσω/μετουσίωσω σημαντικές σκέψεις μου γύρω από το χώρο. Έτσι, για πρώτη φορά με αφορμή την έκθεση "Belle Vue" στην γκαλερί Ιλεάνα Τούντα κατασκεύασα ένα μεγάλο κουτί συσκευασίας το οποίο περιείχε ένα μικρόκοσμο από αντικείμενα με ιδιαίτερη αξία για μένα όπως μικρότερα γλυπτά, κόκαλα, βίντεο, ήχους, κτλ.
16
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ
Ένα κιβώτιο φτιαγμένο για να διασώσει πολύτιμες μνήμες, παρόμοιο με την κιβωτό του Νώε. Το έργο που εκτίθεται στην γκαλερί CAN Christina Androulidaki είναι η συνέχεια αυτής της σκέψης γύρω από τη διαφύλαξη πολύτιμων υλικών και εικόνων. Αυτή τη φορά όμως το κιβώτιο δεν είναι παρά μία μικρογραφία της κιβωτού. Το έργο αυτό έχει τη δυναμική να λειτουργεί ταυτόχρονα σαν ζωγραφικό και σαν μακέτα και καλεί τον θεατή να το επεξεργαστεί πρώτα σαν γλυπτό εξωτερικά κι έπειτα σαν σχέδιο μέσα από ένα ματάκι (peephole) από το οποίο μπορεί κανείς να δει το ολοκληρωτικά ζωγραφισμένο εσωτερικό του. 2. Ποιά είναι η άποψή σου για την επιτυχία, την αποτυχία και τα ανεκπλήρωτα όνειρα; Και τα τρία είναι αναπόσπαστα στοιχεία της δημιουργικής διαδικασίας ενός καλλιτέχνη.
Φεύγοντας από την CAN με το μυαλό γεμάτο εικόνες και κατηφορίζοντας τη Δημοκρίτου για το πρώτο πάρτυ του Λύκου ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Malclom Mclaren, ενός από τους παππούδες του Punk κινήματος, ότι η Τέχνη είναι μια πολύ ακατάσταση διαδικασία και οτι είναι απείρως καλύτερα να γίνεις μια φανταχτερή αποτυχία από οποιοδήποτε είδος μέτριας και καλοήθους επιτυχίας. Κωστής Βελώνης, You just fail, 2010, τσόχα, ακρυλικό, ξύλο, 197 x 57 x 7 cm Ιδιοκτησία AD gallery
Τα παιδιά που συμμετέχουν στην έκθεση έχουν βουτήξει μυαλό και σώμα στον “κουβά της Τέχνης”¹ και έχουν βγει λερωμένοι και ωραίοι, απολύτως πετυχημένοι μέσα στην όποια αποτυχία τους. ¹ όρος δανεισμένος από άρθρο του Alain de Botton για την Τέχνη ◈
17
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Ο τσαγκαρης
Λαϊκό ελληνικό παραμύθι.
▧ επιμέλεια Μαριάνθη Καπλάνογλου επιλογή Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com www.stavpapadaki.com
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τσαγκάρης. Ήτανε φτωχός, μπάλωνε παπούτσια, έβγαζε ένα μικρό μεροκάματο. Είχε μεγάλη οικογένεια, δεν έφτανε ούτε να χορτάσουνε. Μια μέρα, εκεί που καθόταν στο σπίτι του, παρακάλεσε το Θεό: "Πανάγαθέ μου, δείξε μου ποια είναι η τύχη μου και δε μπορώ να προκόψω". Μετά βλέπει στον ύπνο του μια μεγάλη πλατεία γεμάτη από βρύσες κι έναν που τις επιθεωρούσε. Άλλη έτρεχε πολύ, άλλη πάρα πολύ, άλλη έτρεχε πιο λίγο, άλλη πιο λίγο, άλλη έσταζε. "Τί είναι" λέει "αυτό εδώ;". Πάει κοντά, βρίσκει τον άνθρωπο που επιθεωρούσε τις βρύσες και του λέει: "Δε μου λες, τι είναι εδώ;". Λέει αυτός: "Εδώ είναι οι τύχες των ανθρώπων. Οι βρύσες που τρέχουνε πολύ είναι οι πλούσιοι, που βγάζουνε πολλά λεφτά, οι άλλοι πιο λίγο". "Για πες μου" λέει "η δική μου ποια είναι;" "Να" λέει "εκείνη η βρύση που στάζει". Επήγε κοντά ο κακομοίρης, την είδε που μόλις έσταζε λίγο, ένώ οι άλλες τρέχανε, πήγε με ένα ξύλο να την ξεβουλώσει για να μπορέσει να τρέχει πιο πολύ κι εκείνου η βρύση. Εκεί, στην προσπάθεια επάνω, σπάει το ξυλαράκι και βουλώνει ολότελα η βρύση. Ηυπνάει από τη λαχτάρα του, λέει "Μονάχος μου την έκλεισα την τύχη μου". Μετά πήγε στενοχωρημένος στο μαγαζί του και άρχισε τη δουλειά του και μπάλωνε παπούτσια. Του κόλλησε πια αυτή η φτάση και τραγουδούσε κι έλεγε: "Μονάχος μου την έκλεισα, μονάχος μου την έκλεισα" κι αναστέναζε. Περνούσε ένας άρχοντας από κει κάθε μέρα, πήγαινε περίπατο το απόγευμα και τον άκουσε. Τον άκουσε μια μέρα, ακούτει το ίδιο τραγούδι τη δεύτερη, ακούει το ίδιο τραγούδι την τρίτη. Μα τί στο καλό, λέει, γιατί τραγουδάει όλο το ίδιο τραγούδι; Πήρε ένα ζευγάρι παπούτσια και του τα πάει να τα φτιάξει. "Πολύ ευχαρίστως" του λέει "άρχοντά μου, περάστε αύριο να τα πάρετε". Στο μεταξύ, ο άρχοντας σκέφτηκε, παραγγέλνει στο μάγειρά του και του λέει: "Θα μου ψήσεις μια κότα και θα μου τη γεμίσεις με λίρες". Του τα ετοίμασε ο μάγειρας, την πήρε και πήγε στον τσαγκάρη και του λέει: "Αντί, για λεφτά, σκέφτηκα να σου φέρω αυτό το κοτόπουλο το γεμιστό, να φας με την οικογένειά σου". "Ευχαριστώ πάρα πολύ" τον ευχαρίστησε τον άρχοντα και έφυγε. Σκέφτηκε ο τσαγκάρης: Τώρα με αυτό το κοτόπουλο ποιός θα πρωτοφάει σπίτι? Να το πάω δίπλα στο μάγειρα να μου δώσει κανένα τσουκάλι φασολάδα, κάνα δυο ψωμιά, να φάνε τα παιδιά μου και οι γονείς, να χορτάσουν. Το πήγε, ο μάγειρας δέχτηκε, του έδωσε ένα τσουκάλι φασολάδα. Πήγε στο σπίτι του, φάγανε όλοι, χορτάσανε. Την άλλη μέρα συνέχισε το ίδιο τραγούδι. Πέρασε ο άρχοντας, τον ακούει τα ίδια και τραγουδάει, λέει: "Φαίνεται του φανήκανε λίγα." Την επόμενη του πάει πάλι κάτι παπούτσια.
18
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Όταν πήγε μετά για να τα πάρει τα παπούτσια του, πάει μια πίτα. Είχε παραγγείλει στο μάγειρά του και του γέμισε μια πίτα με λίρες. Όταν την πήγε, του λέει ο τσαγκάρης: "Ευχαριστώ πάρα πολύ άρχοντά μου". Την πήρε, αλλά σκέφτηκε το ίδιο πράγμα. Την πήγε δίπλα στο μάγειρα να του δώσει ένα άλλο φαϊ για να φάνε πιο πολύ, να χορτάσουν. Ο μάγειρας, που βγήκε τις λίρες στο κοτόπουλο, με μεγάλη ευχαρίστηση πήρε και την πίτα και του'δωσε μπόλικο φαϊ. Πήγε χαρούμενος στο σπίτι, φάγανε όλοι και χορτάσανε. Μετά πάει την επόμενη, το ίδιο τραγούδι τραγουδούσε. Τί πράγμα είναι αυτό, λέει ο άρχοντας, οι λίρες του φανήκανε λίγες; Κοντά στο μαγαζί του τσαγκάρη είχε ένα γεφυράκι, που το περνούσε για να πάει στο σπίτι του. Γεμίζει ο άρχοντας ένα σακουλάκι λίρες και την ώρα που ήταν να κλείσει ο τσαγκάρης το άφησε στη μέση της γεφυρούλας και κρύφτηκε, για να μην το παρει κανένας άλλος, και παρακολουθούσε. Όταν έφτασε ο τσαγκάρης στο γεφυράκι, λέει: "Τόσα χρόνια περνάω με ανοιχτά τα μάτια, τι καταλαβαίνω; Ας περάσω με κλειστά τα ματια, μπας και πέσω μέσα στο ποτάμι και πνιγώ και ησυχάσω". Πέρασε με κλειστά τα μάτια, δεν είδε το σακουλάκι με τις λίρες, έφυγε. Πάει ο άρχοντας, παίρνει το σακούλι τις λίρες. Την άλλη μέρα πάει ο άρχοντας και του λέει:
19
"Δε μου λες, γιατί έκλεισες τα μάτια σου και πέρασες;" Λέει ο τσαγκάρης: "Έτσι κι έτσι σκέφτηκα, ας περάσω με κλειστά τα μάτια, μπορεί να πνιγώ να ησυχάσω". "Δε μου λες, την πίτα τι την έκανες και το κοτόπουλο; Δεν τα φάγατε;" "Όχι, άρχοντά μου, τα πήγα στο μάγειρα για να πάρω λίγο περισσότερο φαϊ, γιατί έχω μεγάλη οικογένεια, πόσοι να φάνε με τόσο φαϊ, τι να καταλάβουμε;" "Έλα δω" του λέει, πάνε στο μάγειρα και του λέει ο άρχοντας; "Δώσε μου εδώ τις λίρες". Ήξερε και πόσες λίρες ήτανε. Ο μάγειρας δε μπορούσε να το αρνηθεί, του πλήρωσε βέβαια τα φαγιά που του 'δωσε του τσαγκάρη κι έτσι δίνει τις λίρες του τσαγκάρη και του λέει: "Πάρ'τα αυτά είναι δικά σου, θα πας να φτιάξεις μαγαζί καλό, να φτιάξεις σπίτι, να ζήσεις τα παιδιά σου και να μη σε ξανακούσω να τραγουδήσεις αυτό το τραγούδι, γιατι ο άνθρωπος μοναχός του ανοίγει και κλείνει την τύχη του". Να μη σηκώνουμε τα χέρια, πρέπει να προσπαθούμε.
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Χορός στην κολαση της Νάντης Χατζιγεωργίου naddy-kitty@hotmail.com
χεις πέσει κιόλας σε ύπνο βαθύ. Ανάσκελα στην παγωμένη λάβα. Θα προσπερνώ τα χαλάσματα με βήματα διακριτικά και μετρημένα, μη και πατήσω τα κομμάτια του μέσα σου, που μόλις κατάπιε η λήθη. Στάχτη οι έρωτες που τόσο σε σκοτίζανε. Πρώτα η πείνα, μετά ή δίψα, έπειτα ο πόνος. Ασφυξία κι ύστερα τρέλα. «Το τελευταίο στάδιο της κόλασης είναι η λησμονιά» είχες πει. Σαν βγει ο ήλιος, κι ανοίξεις τα μάτια, θα μ’ αντικρίσεις για πρώτη φορά κι εγώ θα σε ζητήσω σε χορό. Αν αρνηθείς, μ’ εκείνον θα πλαγιάσω. Κι έπειτα αιχμά-
Σέρνω πάλι το τομάρι μου για να σε συναντήσω. Μου μήνυσες: «Τα λέμε στην κόλαση αγάπη μου». Φορές σκέφτομαι πως η απελπισία είναι μια πρόφαση πια. Αυτοεξορίζεσαι θαρρώ για να αποφεύγεις το φως. Είναι που πάντα πίστευες πως πιότερο σου πάει το σκότος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έλεγες. Τούτη τη φορά θα πάρω ταξί. Ο οδηγός κατά προτίμηση δίχως κοιλιά και με όλα του τα δόντια. Λιγομίλητος επίσης. Είναι άτιμη ράτσα σε τούτα τα δρομολόγια, μα τ’ άδεια τρένα τη νύχτα με τρομάζουν πιο πολύ. Θα είμαι ήρεμη κι ανάλαφρη, δίχως βαλίτσες. Όταν φτάσω εσύ θα
20
ΛΥΚΟS 15 IOYΛIOY 2012
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Κι όμως εσύ σε σώμα γυμνό και καθαρό από μνήμη, πάλι με διαλέγεις για χορό. Με κοιτάς στα μάτια σαν κάτι απ’ το μέλλον να θυμίζω. Κι ακόμη κι εκείνος δείχνει να συγκινείται με τη δύναμη αυτή που μας φέρνει κοντά απ’ την αρχή. Το ωχρό του στόμα σαλεύει, προδίδοντας στιγμιαία ένα αίσθημα ικανοποίησης. Πάλι σε γελάσαμε δαίμονα. Βάζει το τραγούδι στο σκονισμένο πικάπ να παίζει ξανά καθώς χορεύουμε κάτω απ’ τον ήλιο. Πριν αποσυρθεί, o άρχοντας του σκότους, στέκει για λίγο αντίκρυ κι όλο νόημα μας κλείνει το μάτι. ◈
λωτη στην κόλαση για πάντα θα βρεθώ. Θα μ’ αρπάξει απ’ τα γυμνά πλευρά μου και πριν μου πάρει τη μιλιά, θα κλέψει τις τελευταίες φωναχτές μου σκέψεις. Η συμφωνία είναι πάντα συμφωνία. Η αλήθεια είναι πως αλλιώς τον είχα φανταστεί. Είχα διαβάσει κάποτε πως μοιάζει τέρας με νύχια και δόντια σουβλερά. Κι όμως εκείνος κάθεται ανθρώπινος στο θρόνο του, σιωπηλός με ματιά καρτερική. Δε είναι εύκολη υπόθεση τ’ ανθρώπινα πάθη -βαρύ φορτίο η μνήμη τους – Θέλει μεθοδολογία η δουλειά. Με μια παράκληση στη μεγαλειότητά του μπορεί κανείς να αδειάσει ολότελα. Με το αζημίωτο φυσικά.
21
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΙΝΚ
Ιτάλο Καλβίνο, ‘’οι αόρατες πόλεις’’,2007, εκδόσεις Καστανιώτη, 198 σελ.
Invisible cities ▧ της Μυρσίνης Παπακουνάδη myrs32@hotmail.com
Για όλους εμάς ,λίγο-πολύ παιδιά της πόλης, ένα τέτοιο βιβλίο που αφορά τις ‘’αόρατες πόλεις’’ φαντάζει γοητευτικό ανάγνωσμα σε παραλίες και διακοπές. Είναι η κλασσική σημειολογία της έλλειψης αυτού με το οποίο είσαι μπουχτισμένος αλλά ταυτόχρονα και εξοικειωμένος ή και ερωτευμένος. Αυτός είναι ο ένας λόγος επιλογής του βιβλίου. Ο άλλος είναι αυτό που αναγράφεται πάνω-κάτω και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ότι δηλαδή στην εποχή της κρίσης της πόλης, ως άλλη όψη κρίσης της φύσης, είναι μεγάλη πρόκληση να καταπιάνεσαι με ένα τέτοιο θέμα, φλέγον και ανοιχτό ακόμη. Μεγαλύτερη έκπληξη ακολουθεί όταν καταλαβαίνεις το πώς έχει γράψει ο Καλβίνο γι’αυτό το θέμα. Χωρισμένο σε έντεκα ενότητες, σε μπλεγμένη διάταξη εκεί διάφορα αφηγήματα που καλύπτουν τις εξής κατηγορίες :οι πόλεις και η μνήμη, η επιθυμία, τα σημάδια, τα μάτια, το όνομα, οι ανταλλαγές, οι νεκροί, ο ουρανός αλλά και οι λεπτές πόλεις, οι συνεχόμενες πόλεις, οι κρυφές πόλεις. Και αυτή η υποτυπώδης κατηγοριοποίηση αναφέρεται σε πόλεις μη αναγνωρίσιμες, φανταστικές, ‘’αόρατες’’ στο μάτι της εμπειρίας, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος του βιβλίου. Αυτές λοιπόν οι αέρινες πόλεις ονοματίζονται και με ευφάνταστα γυναικεία ονόματα, πολλά ελληνικά, και με όλο νόημα ετυμολογία.
22
Καθένα από τα σύντομα αυτά αφηγήματα συνήθως αναλύουν μια ιδιότητα, μια πτυχή ή και οπτική μορφή της πόλης με τελικό αποτέλεσμα να κατακερματίζεται και να ξαναχτίζεται η πόλη ως ιδέα και ως πραγματικότητα, έτσι όπως έχει εξελιχθεί ανά τους αιώνες. Η παρέλαση αυτών των τόσο διαφορετικών τόπων διακόπτεται από συζητήσεις, υποδείξεις, φιλοσοφικά σχόλια των δυο κεντρικών ταξιδιωτών - ένας εν πλω και ο άλλος νοερά- του Μάρκο Πόλο και του αυτοκράτορα Κουμπλάι Χαν, που έχει σ το βασίλειο του απέραντες εκτάσεις, για τις οποίες δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα και θέλει να μυηθεί στα μέρη και στους ανθρώπους αλλά και στην ίδια έννοια του ταξιδιού μέσω των ταξιδιωτικών αναφορών του κοσμογυρισμένου Μάρκο Πόλο. Αγαπημένοι σταθμοί αυτού του ιδιαίτερου ταξιδιωτικού οδηγού είναι η’’ Δωροθέα’’ η αχόρταγη για απολαύσεις πόλη, η ‘’Ζαίρα’’ με τις μοναδικές αναλογίες στο εσωτερικό της, η ‘’Ζηνοβία’’ χτισμένη πάνω στους πασσάλους ,σαν τσίρκο, που δεν συγκαταλέγεται ούτε στις ευτυχισμένες ούτε στις δυστυχισμένες πόλεις, η ‘’Ιπαθία’’ που για να φτάσεις το καράβι της επιστροφής πρέπει να ανέβεις στην πιο ψηλή κορυφή, η ζωή στην ‘’Βαλδράβα’’ που καθρεφτίζεται όλη πανομοιότυπη, ακόμα και όταν ερωτοτροπούν οι κάτοικοι της, η ‘’Ολίβια’’ που αυτοαναιρείται σε κάθε μετα-
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΙΝΚ
γενέστερη περιγραφή της, γιατί ‘’το ψέμα δεν βρίσκεται στην περιγραφή, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα’’. Και αν όλα αυτά φαντάζουν παραμύθια για ενηλίκους ,ας αναλογιστεί κανείς το μερίδιο της μυθοπλασίας που λούζει στο φως την κάθε πόλη για λογαριασμό των ματιών και του μυαλού. Αποχωρώντας από κάθε μέρος διακοπών ή μονιμότερης εγκατάστασης, αυτό που συνταξιδεύει μαζί σου στον γυρισμό δεν είναι ρεαλιστικές, ψυχρές εικόνες αλλά ένα κουβάρι εντυπώσεων, μυρωδιών και ιστοριών που εκκινούν ακριβώς από τις γωνίες της πόλης και τους ανθρώπους. Και ακόμη πιο αφαιρετικά, δεν χρειάζεται καν να έχεις ταξιδέψει μακριά και πολύ, για να γευτείς το χάδι μιας πόλης αλλά να γνωρίζεις πώς να στροβιλίζεσαι μέχρι τελικής πτώσης μέσα στο οικείο. Σε αυτό το σημείο ακριβώς ορθώνεται η πολύτιμη , για τον Καλβίνο, Βενετία, ως η πόλη-αναφορά, που μένει στην σκιά αλλά προσδίδει στις υπόλοιπες τα διαφορετικά γνωρίσματα τους. Ή διαφορετικά, παρακολουθούμε στους διαλόγους των δυο συνομιλη-
τών την αγωνία του αυτοκράτορα να αποκρυπτογραφήσει την διαδικασία μετακίνησης στον χώρο και μέθης από το άγνωστο με όρους παιχνιδιού σκάκι, που απλώς χρειάζεται να μάθεις τους αναγκαίους κανόνες. Και αν τα χαρακτηριστικά της πόλης που παρουσιάζονται φαντάζουν κλισέ, και ως ένα βαθμό δικαιούται κανείς να το πει, να σημειωθεί ότι ο Καλβίνο δε διατυμπανίζει ότι πρόκειται για μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στο ζήτημα του ταξιδιού και της πόλης αλλά περισσότερο για ένα ψυχογράφημα αυτών των οντοτήτων . Κάπου λίγο πριν το τέλος του βιβλίου ο θαλασσοπόρος Μάρκο Πόλο ,ως άλλος Καλβίνο, κλείνει το μάτι στους αναγνώστες που έχουν βραχεί πια αρκετά για να ρουφήξουν αυτή την αλήθεια: ‘’Εγώ μιλώ, μιλώ, μα όποιος με ακούει συγκρατεί στο μυαλό του μονάχα τις λέξεις που περιμένει να ακούσει. Αυτός που κυβερνά την αφήγηση δε είναι η φωνή: είναι το αυτί’’.◈
23
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ANIMΑ
Captain harlock ▧ του Gil Galad teotihoacan@msn.com
Χειμωνιάτικο απόγευμα του 1994. Όλα ξεκίνησαν τότε, όταν έμεινα κολλημένος στην τηλεόρασή μας. Τότε που ταξίδεψα στο μέλλον από ένα επεισόδιο που θύμιζε τόσο έντονα μια ιστορία του δικού μας παρελθόντος. Ας εξηγηθώ… Έτος 2977, η ανθρωπότητα κατάφερε να εποικίσει πλήθος πλανητών και να δημιουργήσει ένα μεγάλο διαστημικό πολιτισμό. Ωστόσο, αρχίζει να εξαφανίζεται! Στη Γη όλες οι δουλειές έχουν ανατεθεί στις μηχανές και οι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με τη διασκέδασή τους. Αυτό τους οδηγεί στην έλλειψη ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε, στη βαρεμάρα και την απελπισία. Σ’ αυτό συμβάλει και η υποταγή τους σε μια φυλή εξωγήινων εισβολέων. Ένας πρώην καπετάνιος του διαστημικού πολεμικού στόλου της Γης, αρνούμενος να υποταχτεί στους νέους ηγεμόνες και στη γενικότερη απάθεια, επαναστατεί και με το πλοίο του, το Arcadia, στελεχωμένο από ένα ετερόκλητο πλήρωμα καταζητούμενων ξεκινά πόλεμο ενάντια στους καταπιεστές του πλανήτη μας. Αυτός ο καπετάνιος ήταν ο Harlock. Στις διάφορες εκδοχές που ο δημιουργός του μας έδωσε, αυτή είναι η γενική ιστορία του. Ο Leiji Matsumoto παρουσίασε αρχικά τον Captain Harlock στο Adventures of a Honeybee το 1953, για να τον κάνει βασικό ήρωα μιας αυτοτελούς σειράς το 1978 με τίτλο Space Pirate Captain Harlock. Έκτοτε τον βρίσκουμε στα Arcadia of My Youth, Harlock Saga, Gun Frontier και The Endless Odyssey. Σε όλα αυτά έχουμε διαφορετικούς εξωγήινους εισβολείς και το πλήρωμα να βρίσκεται πότε στο πλάι του και πότε στη φυλακή με τον Harlock να τους σώζει για να τον ακολουθήσουν στις περιπέτειές του. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως το Arcadia of My Youth, αποτελεί την καλύτερη ιστορία του επαναστάτη και μετέπειτα πειρατή
24
αξιωματικού. Η προσπάθεια να τοποθετήσουν τον Harlock σε άλλες ιστορίες ξέφευγε από την εικόνα που οι δυο πρώτες σειρές μας έδιναν. Τα μεταγενέστερα αποτελούν περιπέτειες προγόνων του, πίσω στον 20ο αιώνα. Όμορφες ιστορίες από τη μια, όμως από την άλλη δεν αφήνουν το θεατή να συγκεντρωθεί σε μια βασική. Δυστυχώς όντας αρκετά παλιό anime είναι δύσκολο να βρεθεί υλικό για να το παρακολουθήσει κάποιος μιας και σώζεται κυρίως σε ντουμπλαρισμένες Ιταλικές και Αραβικές εκδοχές. Κατά καιρούς πολλοί φίλοι των anime, ειδικά στην Ελλάδα που το βρίσκαμε σε βιντεοκασέτες, έχουν ψάξει ψηφιακές κόπιες του αριστουργήματος του Matsumoto. Το χειμωνιάτικο εκείνο απόγευμα με εγκλώβισε σε ένα κόσμο από τον οποίο δεν ήθελα να βγω. Μια μάχη που έδιναν εγκλωβισμένοι επαναστάτες στη Γη, με μια εύθραυστη εμφανισιακά κοπέλα, τη Maya, που με τη δυνατή της ψυχή όμως τραγουδούσε μέσα από το πολιορκούμενο κτήριο για να εμψυχώνει τους υπερασπιστές του αλλά και τους υπόλοιπους ανθρώπους. Περίμεναν τον Captain Harlock και το Arcadia. Μου θύμιζε τόσο πολύ τις εικόνες από το Πολυτεχνείο! Το πλήρωμα με το στενό φίλο του Harlock, τον Tochiro Oyama, τη Miime (Mimay/ Melody), τη χωρίς πρόσωπο εξωγήινη που τρεφόταν με αλκοόλ και ο ίδιος ο σημαδεμένος καπετάνιος στοίχειωσαν για πάντα την ψυχή μου. Αυτό όμως που δεν ξέχασα ποτέ ήταν η φανταστική μουσική από την ocarina μιας μικρής ηρωίδας, της Mayu, κόρης του Oyama (Mayu’s theme στο youtube), που ο Harlock ανέλαβε να προστατεύει. Πολλές φορές πιάνω ακόμα τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει το σκοπό… “Under this flag, I live in freedom. Arcadia of my youth, lift off!”◈
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ANIMΑ
25
λυΚΟS 22 ioyλioy 2012
Jumpcat
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ / 1987, DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2, COLOR, DOLBY DIGITAL, 1:1:66, RESTLESS WIND
ΠΡωΙΝη ΠΕΡΙΠΟλΟσ ▧ του Δημήτρη Κεχρή kechrisdim@tellas.gr
‘’Ο κόσμος μας είναι ένας τάφος που στα ερείπια του είναι θαμμένος ο φόβος και ο πόνος μας. Τί να το κάνεις πού βρίσκεσαι, αν είναι να είσαι νεκρός…στα βρωμόνερα ή σε μαρμαρένιο πύργο ψηλά’’. Με αυτά τα λόγια η περιπλανώμενη γυναίκα (Michele Valley) συμπυκνώνει όλη την απελπισία και το αδιέξοδο στα οποία είναι βυθισμένος ο σύγχρονος κόσμος στο μυαλό του Νικολαϊδη. Η πρωϊνή περίπολος, όργανο μιας αόρατης αλλά πανταχού παρούσας εξουσίας, παραμονεύει σε κάθε γωνία της ρημαγμένης και
26
εφιαλτικής μεγαλούπολης για να εξολοθρεύσει όσους επιζήσαντες επιχειρούν να δραπετεύσουν προς τη θάλασσα. (την ελπίδα…;). Εγκαταλελειμμένα σπίτια, άδειοι κινηματογράφοι, μυστηριώδεις τηλεφωνικοί θάλαμοι, συρματοπλέγματα, σκοτεινοί δρόμοι , σκουριά και στοές μουσκεμένες από το νερό που κυλάει ασταμάτητα συνθέτουν ένα σκηνικό τρόμου , στο οποίο η απουσία της ανθρώπινης ζωής είναι εκκωφαντική και ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής είναι ο θάνατος… είτε ως ήδη παρών είτε ως απειλή. Μια
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
JUMPCAT
μου, δυστυχώς ο έρωτας δεν έχει την ευκαιρία να εκδηλωθεί και να βιωθεί. Μόνο υπόρρητα μπορεί να πλανάται…Μόνο ο θάνατος μπορεί να τον απελευθερώσει. Γι’ αυτό και η γυναίκα φιλάει το φρουρό μόνο αφότου αυτός έχει ξεψυχήσει στην αγκαλιά της. Με τη συμβολή της υποβλητικής φωτογραφίας του Ντίνου Κατσουρίδη και των ονειρικών σκηνικών της Μαριλουίζ Βαρθολομαίου, ο Νικολαϊδης μετατρέπει την υπαρξιακήκοινωνικοπολιτική αγωνία του σε κινηματογραφικό γεγονός. Συνδυάζοντας το film noir με την επιστημονική φαντασία , και με έντονες αναφορές στην ιστορία του κινηματογράφου που αγάπησε , επιχειρεί να σκιαγραφήσει τον κίνδυνο με τις καταβολές του και την απόληξή του, να θίξει τη σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος , να μας γεμίσει με μιαν απροσδιόριστη ανησυχία και εν τέλει να μας αφήσει με την απορία…Μια απορία που ο χαρακτήρας της αποτυπώνεται με τον πλέον κατάλληλο τρόπο στη φράση που ξεστομίζει κάποια στιγμή ο φρουρός : ‘’Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο θάνατος μέσα στις στοές μυρίζει αγιόκλημα και πάει πάντα προς τα δυτικά’. ◈
μοναχική γυναίκα , η οποία δεν ξέρει καν από πού έρχεται, είναι αποφασισμένη να φτάσει στη θάλασσα. Ένας φρουρός (Τάκης Σπυριδάκης), αντιτιθέμενος στα καθήκοντα που μέχρι πρότινος ασκούσε δολοφονώντας ανθρώπους, αναλαμβάνει , ρισκάροντας τη ζωή του , να παίξει το ρόλο ενός άλλου ‘’stalker’’ και να βοηθήσει τη γυναίκα να διαφύγει από την πόλη. Μαζί βαδίζουν το δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Κανείς από τους δυο τους δεν έχει όνομα. Καλούνται εκ των πραγμάτων να ανακαλύψουν εκ νέου το αρχέτυπο ‘’άνθρωπος’’ και να επαναθεμελιώσουν την έννοια της συντροφικότητας που έχει χαθεί. Κανείς τους δεν θυμάται τί ακριβώς έχει συμβεί. Η σχέση με το παρελθόν έχει διαρραγεί. Η απώλεια της μνήμης ως απόρροια της παντοδυναμίας μιας ανθρωποφάγου εξουσίας και σε συνδυασμό με αυτήν ορίζει την εδραίωση της μη ύπαρξης, καθώς και τη ρήξη της σχέσης με τον τόπο. ‘’Μα πού διάολο πήγαν όλοι οι άλλοι ;’’…αναρωτιέται η γυναίκα…και λίγο αργότερα αποφαίνεται : ’’αυτός ο τόπος δεν είναι πια δικός μας’’. Και ο έρωτας ; Έχει θέση σε αυτήν τη φυλακή ; Όταν οι κοινωνικές συνθήκες είναι τόσο βίαιες, όταν η επιβίωση είναι το διακύβευμα ενός αδιάκοπου και αμείλικτου πολέ-
27
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
28
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
Annie hall …η επιτομή του νεοϋορκέζικου χιούμορ του Γούντι Άλλεν και ένα μεγάλο μάθημα στυλ από την Νταϊάν Κίτον
▧ της Χλόης Ιορδανίδου chloelikos@gmail.com
Είναι αυτονόητο ότι η ταινία αυτή θα παίζεται κάθε καλοκαίρι, όσο αυτονόητο είναι πως κάθε καλοκαίρι θα τη βλέπουμε. Annie Hall ή Νευρικός Εραστής, η καλύτερη κωμωδία στην ιστορία του κινηματογράφου, η επιτομή του νεοϋορκέζικου χιούμορ του Γούντι Άλλεν και ένα μεγάλο μάθημα στυλ από την Νταϊάν Κίτον. Η ταινία περιγράφει τη σχέση του νευρωτικού Άλβι με την Άννι Χολ στη Νέα Υόρκη του ’77. Μια σχέση που αρχικά ξεκινάει με έρωτα απ’ την πρώτη ματιά και καταλήγει σε αδιέξοδα, με συνευθύνη και των δύο μερών. Το στόρι από μόνο του δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη πρωτοτυπία, ωστόσο η ειλικρίνεια και η ευθύτητα των διαλόγων καθιστά την ταινία ένα must-see εδώ και 35 χρόνια. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας ο Άλλεν ξεστομίζει αποφθέγματα σοφίας που εξασφαλίζουν ώρες νευρικού γέλιου. Οι ατάκες έμειναν στην ιστορία και αξίζουν διπλά αν δε συνοδεύονται από την ελληνική μετάφραση. Η ταινία αυτή έδωσε νέο νόημα στην κωμωδία και ευρύτερα στο χιούμορ, σατιρίζοντας ταυτόχρονα τη σύγχρονη Αμερική και την άνοδο των ψευτοαξιών. Ταινίες όπως ο Νευρικός Εραστής αποτελούν υποχρέωση κάθε σινεφίλ. Όσοι, ειδικά, οδήγησαν σχέσεις τους σε αδιέξοδα, αλλά και όσοι αποδέχονται τις νευρώσεις τους και γελούν με αυτές, θα εντοπίσουν τον εαυτό τους σε πολλές σκηνές της ταινίας. Οι συνοδοί τους, αντίθετα, θα καταλάβουν καλύτερα το άτομο που κάθεται δίπλα τους, και θα εύχονται στο εξής να αντιμετώπιζε την καθημερινότητα με αντίστοιχο χιούμορ.◈
29
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
JIVE
Íon www.ion.equilibriummusic.com/ion-disc.html
Οι Íon συνδέουν υπόγεια την παράδοση της Ιρλανδίας με τις μουσικές επιρροές του Patterson από τους Anathema αλλά πολύ περισσότερο από την εποχή που έπαιζε για τους Antimatter.
▧ του Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net
Ο Duncan Patterson μας διαφημίζει την Ιρλανδία μέσα από ένα προσωπικό project του, τους Íon. Όπως δηλώνει και ο ίδιος η λέξη που αντιπροσωπεύει τη μουσική του είναι το "αγνό" και αυτό φαίνεται και μέσα στην σύνθεση των κομματιών, όσο και στην ενορχήστρωση και παραγωγή του πρώτου album "Madre, Protegenos" που κυκλοφόρησε το 2006 και του δεύτερου με τίτλο "Immaculada" που ολοκλήρωσε το 2011. Οι Íon συνδέουν υπόγεια την παράδοση της Ιρλανδίας με τις μουσικές επιρροές του Patterson από τους Anathema αλλά πολύ περισσότερο από την εποχή που έπαιζε για τους Antimatter. Η μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα επίσης είνα εμφανής και στα δύο album. Στο πρώτο σίγουρα εκπλήσσει έχοντας στίχους στα Ελληνικά για το
30
"Anathema Maranatha" ενώ το δεύτερο είναι αφιερωμένο στις εμπειρίες που απέκτησε από τα ταξίδια που έκανε σε Ελλάδα και Ιρλανδία το διάστημα που το συνέθετε. Το "Believe", το "Madre, Protegenos", στο οποίο και πάλι υπάρχει το Ελληνικό στοιχείο, το "Learpholl" και η ατμοσφαιρική διασκευή στο παραδοσιακό "Goodbye Johnny Dear", είναι κομμάτια που ξεχωρίζουν από τη δισκογραφία των Íon. Τα δύο του album κυκλοφορούν από την πορτογαλική "Equilibrium Music" μια εταιρία που κάνει πολύ προσεχτικές επιλογές και μας χαρίζει μικρούς θησαυρούς κάθε τόσο. ◈
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
JIVE
Íon είναι: ▹ ο Duncan Patterson - Μαντολίνο, Κιθάρα, Μπάσο, Πιάνο, Κρουστά. Οι guest εμφανίσεις στα album είναι πάρα πολλές και αναφέρονται στον ιστόχωρο του group
31
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
SHOWCASE
κι ετσι οι ανθρωποι χρειαστηκαν τη σιωπη Και ξέρω πως θα υπάρξουν πάλι αυτές οι ώρες που κανένα βιβλίο και κανένας στίχος δε θα ‘ναι αρκετός να με ηρεμήσει
▧ της Δώρας Κοροβέση thkorovesi@gmail.com
Πάλι αύριο θα ταξιδεύω τέτοια ώρα, σ’αυτό το τραίνο, όπως τόσον καιρό που δεν υπάρχει πια φεύγω ή έρχομαι σε σένα, υπάρχεις μόνο εσύ κι οι ώρες της αναμονής, σα να ‘ναι έκπληξη η ζωή μαζί σου. Και ξέρω πως θα υπάρξουν πάλι αυτές οι ώρες που κανένα βιβλίο και κανένας στίχος δε θα ‘ναι αρκετός να με ηρεμήσει, καμιά μουσική και κανένας ήχος δε θα καταφέρνει να μην πέφτει ενοχλητικός πάνω στην απουσία σου, σα να μη θέλω να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα, κι η σιωπή να είναι ο μόνος τρόπος. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να κοιτάζω τα τοπία, αφού ξέρω πως αν έρθει μια μέρα και σε χάσω, ούτε τις εικόνες θα μπορώ πια ν’αντέξω και τότε θα κλείσω τα πάντα, ακόμα και τα μάτια μου. Κάπως έτσι τις μέρες που έρχονται θα περάσω το χρόνο αγάπη μου: κοιτώντας μια ακολουθία εικόνων και νοημάτων, χωρίς λόγια και σαν η μόνη ανάγκη του ανθρώπου ποτέ να ήταν να κοιτάζει και να σκέφτεται. Κι όταν τελειώνει η μέρα και η νύχτα, τότε μόνο θα κλείνω τα μάτια ν’ακούσω τη σκέψη μου να καλεί τη φωνή σου. ◈
32
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
SHOWCASE
Το 3ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου συνεχίζεται ως τις 25 Ιουλίου στοΊδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, με ταινίες της επιλογής του ίδιου και θέμα «Η χειραφέτηση της γυναίκας». Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) και τηλεφωνικά 210 3418579, Δευ – Παρ 11:00 – 14:00 Τα στιγμιότυπα είναι από την ταινία The Single Standard, που κλείνει το φεστιβάλ.
33
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΦΩΝΟΡΑΣΗ
ΦΩΝΟΡΑΣΗ ▧ της Ελένης Αγγελοπούλου elenqmdt@gmail.com
ΔΕΥΤΕΡΑ 23/07
ΤΡΙΤΗ 24/07
ΤΕΤΑΡΤΗ 25/07
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
08:00 // αντ1 fm 97.2 Ενημερωτικό-μουσικό Μαγκαζινο: Μικαέλα Θεοφίλου
22:10 // Βουλη Ντοκιμαντερ: Φρόϋντ
22:00 // ετ1 Δράμα: Still Walking
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
08:00 // αντ1 fm 97.2 Ενημερωτικό-μουσικό Μαγκαζινο: Μικαέλα Θεοφίλου
08:00 // αντ1 fm 97.2 Ενημερωτικό-μουσικό Μαγκαζινο: Μικαέλα Θεοφίλου
12:00 // red Fm 96.3 Ροκ: Νάσος Κοντοπάνος
12:00 // red Fm 96.3 Ροκ: Νάσος Κοντοπάνος
13:00 // flash 96 Ενημερωτικό Μαγκαζινο: Λία Δεληγιάννη
13:00 // flash 96 Ενημερωτικό Μαγκαζινο: Λία Δεληγιάννη
12:00 // red Fm 96.3 Ροκ: Νάσος Κοντοπάνος 13:00 // flash 96 Ενημερωτικό Μαγκαζινο: Λία Δεληγιάννη
34
ΛΥΚΟS 22 IOYΛIOY 2012
ΦΩΝΟΡΑΣΗ
ΠΕΜΠΤΗ 26/07
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27/07
ΣΑΒΒΑΤΟ 28/07
ΚΥΡΙΑΚΗ 29/07
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
19:15 // et3 Κωμωδία: Τα δολάρια της Ασπασίας
08:00 // αντ1 fm 97.2 Ενημερωτικό-μουσικό Μαγκαζινο: Μικαέλα Θεοφίλου
13:30 // αντ1 Μιούζικαλ: Stepping Out
23:30 // star Δράμα: Μοναχο
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 08:00 // αντ1 fm 97.2 Ενημερωτικό-μουσικό Μαγκαζινο: Μικαέλα Θεοφίλου 12:00 // red Fm 96.3 Ροκ: Νάσος Κοντοπάνος
12:00 // red Fm 96.3 Ροκ: Νάσος Κοντοπάνος 13:00 // flash 96 Ενημερωτικό Μαγκαζινο: Λία Δεληγιάννη
13:00 // flash 96 Ενημερωτικό Μαγκαζινο: Λία Δεληγιάννη 14:00 // indieground radio.com Punk Rock: Noise Annoys 19:00 // innersound radio.com Ξένο ποικίλο ρεπερτόριο: Bedstudy Stories
35
του Κωνσταντίνου Καψάλα dinerror86@gmail.com
lykosmagazine.tumblr.com