1786 339

Αλεξάντερ Πέιν «Το ελληνικό σινεµά έχει ανάγκη έναν σταρ»

t r a 013 ΡΙΟΥ 2

υσίες ο π α ι α νίες κ ω φ α ρ α αβεία, π ρ Β : ς η αλονίκ σ σ ε Θ λ ά ευρώ; τρον» α 0 Φεστιβ έ 0 Θ 5 « ε ο µ όγοι ζει στ Αρχαιολ ήλιος της χαρά µονες ή δ Ο ι : ε » . . e . i ς «Ann ιο χωρί λ τρο ύ α ο έ β θ µ ή υ Σ ω : ΤΑΠΑ υ: Μια ζ ο κ ά λ α ηΒ Αντιγόν

ΕΜΒ 14 ΝΟ Η Τ Π ΠΕΜ

Ι Κ Ι Τ Ν ΠΟ

Νο 339

14/11 -20/11 02/22 ∆ελτίο καιρού

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ... Σπίτι μου υπάρχουν δύο φωτογραφίες. Τα δύο παιδιά που εικονίζονται σε αυτές είναι πολύ διαφορετικά, όμως το φόντο είναι ολόιδιο. Δέντρα, μια λιμνούλα, πάπιες. Και γύρω τους πολλά ακόμη παιδιά που και στις δύο περιπτώσεις κάνουν το ίδιο: κόβουν κομματάκια από ψωμιά και κουλούρια για να ταΐσουν τις πάπιες. Η μία φωτογραφία τραβήχτηκε 30 χρόνια μετά την άλλη, αλλά η ομοιότητά τους είναι πάρα πολύ μεγάλη. Σαν ο χρόνος ανάμεσά τους να πάγωσε. Παρόμοιες φωτογραφίες μάλλον υπάρχουν στα σπίτια όσων μεγαλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας. Στις μισές βλέπεις μαμάδες ή μπαμπάδες όταν ήταν ακόμη παιδάκια και στις υπόλοιπες οι μπαμπάδες έχουν γίνει παππούδες και τα «παιδάκια» έχουν αποκτήσει δικά τους παιδιά, στο ίδιο πάντα περιβάλλον: τον Εθνικό Κήπο. Ακόμα και τώρα που οι πάπιες έχουν εξαφανιστεί, είναι από τα ελάχιστα μέρη της πρωτεύουσας που μοιάζει σχεδόν απαράλλαχτο από τα παιδικά μας χρόνια – και πιθανότατα κι από εκείνα των γιαγιάδων μας. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τόσο πολλοί αντέδρασαν στην – με πολλά ταρατατζούμ και σε προεκλογική περίοδο – ανακοίνωση του Δήμου Αθηναίων πως θα προχωρήσει στην ανάπλασή του. Οι αντιδράσεις δεν οφείλονται

μόνο στο γεγονός πως ο κήπος αυτός λειτουργεί λίγο σαν «χρονότρυπα», αλλά κυρίως στο ότι παραμένει μια όαση, ένα από τα ελάχιστα μέρη που μπορείς να χωθείς, να περιπλανηθείς στους δαιδάλους του, να χαθείς, να σε χάσουν για λίγο, να ησυχάσεις. Είναι όμορφος και γιατί να αλλάξεις κάτι όμορφο; Όσο για τις εκθέσεις έργων τέχνης που ανακοινώθηκε πως θα φιλοξενούνται εκεί σε λίγο καιρό, δεν είναι αυτές που λείπουν από τον κήπο. Φροντίδα θέλει, καινούργια παγκάκια, νερό στη λιμνούλα, πάπιες, απλά πράγματα, λένε όσοι αντιδρούν στην ανάπλαση. Όλοι αυτοί που εμποδίζουν τις αλλαγές έχουν προκαταλήψεις επειδή το έργο γίνεται με ιδιωτική πρωτοβουλία, υποστηρίζει η εταιρεία που το ανέλαβε. Όμως υπάρχουν τόσα μέρη στην πόλη να αλλάξουν και να ομορφύνουν με ιδιωτική πρωτοβουλία, πολλά από αυτά μάλιστα σε γειτονιές οι οποίες χρειάζονται αναβάθμιση. Επιπλέον υπάρχει και ο φόβος για τη λέξη «ανάπλαση» που πολύ λογικά σου δημιουργείται κάθε φορά που περνάς από την αναπλασμένη και ξανα-αναπλασμένη τσιμεντένια πλατεία Ομονοίας. Σίσσυ Παπαδάκη

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΒΡΑΒΕΙΑ, ΠΑΡΑΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ Τα πηγαδάκια των σινεφίλ είχαν ήδη αναδείξει τις ταινίες που «κέρδισαν» στο 54ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που έριξε αυλαία το προηγούμενο Σάββατο, σε μια τελετή που ακόμα και η λέξη «λιτή» μοιάζει πλούσια για να την περιγράψει. Είπαμε να μην είναι φανταζί και δαπανηρή, όπως τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όχι και με παντελή έλλειψη φαντασίας. Πίσω στα βραβεία όμως. Η μεξικανική ταινία «Κελί από χρυσάφι» του Ντιέγκο Κεμάδα Δίες – ένα οδοιπορικό τριών δεκαπεντάχρονων από τη Γουατεμάλα που προσπαθούν να περάσουν από το Μεξικό στις ΗΠΑ – ήταν το φαβορί για τον Χρυσό Αλέξανδρο, τον οποίο και κέρδισε, μαζί με μερικά ακόμα βραβεία. Από ελληνικής πλευράς βραβεύτηκε η ερμηνεία του Χρήστου Στέργιογλου για τον ρόλο του στην «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου. Η επιτυχία ενός φεστιβάλ κρίνεται καταρχήν στις αίθουσες. Έτσι, η πληρότητα κατά 90%, με πολλές sold out προβολές, χρήζει αυτομάτως τον θεσμό πετυχημένο για φέτος. Όπως, επίσης, και η παρουσία των δύο μεγάλων σταρ: του Τζιμ Τζάρμους, ο οποίος αντιμετωπίστηκε σαν αστέρας του ροκ εν ρολ, προκαλώντας υστερία και συνωστισμό όπου βρισκόταν, και του «δικού» μας Αλεξάντερ Πέιν. Έπειτα από ένα δεκαήμερο προβολών με 150 ταινίες από 154 χώρες, που αναδεικνύουν τάσεις, ρεύματα, μικρές εθνικές κινηματογραφίες ή ανασύρουν ταινίες - σταθμούς από το παρελθόν, το φεστιβάλ έκλεισε και για φέτος με θετικό πρόσημο. Υπάρχει, όμως, μια ηχηρή «παραφωνία»: η απουσία του ελληνικού κινηματογράφου. Μόλις οκτώ ταινίες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ – πολύ μικρός αριθμός σε σχέση με την ετήσια κινηματογραφική σοδειά. Ο διευθυντής του φεστιβάλ Δημήτρης Εϊπίδης επιμένει να φιλοξενεί μόνο πρεμιέρες. Έτσι, αν μια ταινία έχει προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – όπου πολλές καταφεύγουν μετά την κατάργηση των κρατικών κινηματογραφικών βραβείων και τη σύσταση τότε της ομάδας «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» –, αποκλείεται αυτομάτως από το επίσημο πρόγραμμα. Όχι, βέβαια, από το τμήμα της αγοράς που

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Παναγής Δ. Κουτουφάς

απευθύνεται, όμως, μόνο στους επαγγελματίες. Τρία χρόνια τώρα το φεστιβάλ έχει «κουτσό» ελληνικό τμήμα και για αυτό θα πρέπει να βρεθεί μια λύση, να δοθεί ένα κίνητρο στους Έλληνες σκηνοθέτες να επιλέξουν για τις ταινίες τους το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή αυτό να τις φιλοξενεί ανεξαρτήτως από το αν έχουν προβληθεί σε άλλο φεστιβάλ. Μια καλή ιδέα χρειάζεται, η οποία δεν βρέθηκε ούτε στη συνάντηση που είχε ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος – ο οποίος ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν εμφανίστηκε στην τελετή – με τον Δημήτρη Εϊπίδη, αντιπροσώπους των σωματείων, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αλλά και σκηνοθέτες. Δεν ήταν, βέβαια, αυτό το θέμα της συνάντησης, αλλά η συνήθης θεματολογία για την ενίσχυση του ελληνικού σινεμά, το 1,5%, τα φορολογικά κίνητρα κ.τ.λ. Η μόνη συνήθης… συνάντηση που δεν έγινε, ήταν αυτή της ΠΕΚΚ (Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών) με το κοινό της τελετής λήξης, αφού δεν απένειμε φέτος βραβείο. Η ΠΕΚΚ «έφαγε» κόκκινη κάρτα από τον Δημήτρη Εϊπίδη, καθώς ο πρόεδρός της Ανδρέας Τύρος κάθε χρόνο στην τελετή επισήμαινε – με μεγάλη διάρκεια είναι αλήθεια – τα, κατά τη γνώμη του, προβλήματα του φεστιβάλ, τον ανθελληνισμό του κ.τ.λ. Έτσι, ο διευθυντής του φεστιβάλ αποφάσισε όχι μόνο να απαγορεύσει την απονομή βραβείου, αλλά και να «κόψει» διαπιστεύσεις σε μέλη της ΠΕΚΚ. Αυτή η πρακτική δεν ταιριάζει καθόλου σε ένα φεστιβάλ που εκπροσωπεί την πολυφωνία, τον πλουραλισμό και τη δημοκρατία. Και κάτι τελευταίο: ήταν αστείο να ακούς τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης και πρόεδρο του Δ.Σ. του φεστιβάλ Γιάννη Μπουτάρη να λέει στην τελετή λήξης «χαίρομαι που η Θεσσαλονίκη γίνεται σιγά - σιγά πόλη του σινεμά». Αν το σιγά - σιγά επιτυγχάνεται έπειτα από… 54 ολόκληρα χρόνια φεστιβάλ, τότε τα λόγια είναι περιττά… Επίσης, να θυμίσουμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που, εκτός της περιόδου του φεστιβάλ, μάλλον περιφρονεί το σινεμά. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύουν τα νούμερα των εισιτηρίων. Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ Χριστίνα Διακογιάννη

ΑRT DIRECTOR Δημήτρης Λύρας

Κωνσταντίνος Ρήγας

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου ΕΜΠΟΡΙΚO TMHMA Μ. Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ 40 χρόνια σε πειρατικό χωρίς πυξίδα Σαρανταρίζει φέτος η εξέγερση του Πολυτεχνείου κι οι παρακαταθήκες της μοιάζουν με χαμένο θησαυρό. Είναι θαμμένες σε άγνωστο νησί, μπόλικοι πλαστοί χάρτες πουλήθηκαν ξανά και ξανά από απατεώνες ναύτες σε κορόιδα στεριανούς κι ένα σύνθημα τα τελευταία χρόνια επιμένει με όλο και πιο αδύναμη φωνή ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ποιες παρακαταθήκες; Η απεξάρτηση από τους ξένους, πρώτη και καλύτερη. «Έξω οι ΗΠΑ» - «Έξω το ΝΑΤΟ» έγραψαν οι φοιτητές στα αριστερά και στα δεξιά της εισόδου του Μετσόβιου. Κι αμέσως μετά, η οικονομική ευημερία (το ψωμί), η μόρφωση (η Παιδεία), η εμπέδωση και η διαρκής υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών (η ελευθερία). Η σύγκριση με το μνημονιακό παρόν είναι θλιβερή. Όχι μόνο γιατί αρκετοί από τους πρωτεργάτες του Νοεμβρίου του ’73 – με λίγες τιμητικές εξαιρέσεις – πρωταγωνίστησαν στο διαρκές γιουρούσι για την κατάληψη του κράτους από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2010, αλλά και γιατί η απόλυτη αλήθεια και τα δύο φρικτά αδέλφια της, η πλύση εγκεφάλου και ο αυταρχισμός, έχουν εδραιώσει στην Ελλάδα το βασίλειο του μονόδρομου προς τη σωτηρία, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και της καταστολής. Βολοδέρνουμε μεσοπέλαγα, 40 χρόνια σε πειρατικό χωρίς πυξίδα. Όσο υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι θα αποβιβαστούμε στο νησί των θησαυρών, πολλοί απ’ το τσούρμο σιωπούσαν και στήριζαν τους καπετάνιους - διαχειριστές. Κάποιοι χάνοι ήταν κι ευχαριστημένοι που έπεφταν στα στόματά τους ψιχουλάκια απ’ το μεγάλο φαγοπότι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, φαγοπότι που κορυφώθηκε με την ιδεολογική και οικονομική φούσκα του «Αθήνα 2004». Σήμερα, τα ψέματα τελειώσανε. Ένα θολό success stories καλύπτει σαν πρωινή πάχνη ανατιναγμένες πόλεις, ρημαγμένη ύπαιθρο, μαύρες οθόνες τηλεοράσεων, φθαρμένα πωλητήρια σε εισόδους πολυκατοικιών, πειρατικές σκούνες κι ένα γερμανικό υποβρύχιο που γέρνει. Κυριαρχεί το σοκ της καταστροφής. Τα σκουριασμένα μεγάφωνα σκορπούν φόβο, να μην ξεστραβωθεί ο κόσμος και δοκιμάσει άλλη «λύση» – απ’ αυτές που «δεν υπάρχουν» για τους υπηρέτες της δανειοδοτούμενης ψευδαίσθησης. Μέχρι το φως του ήλιου να σκορπίσει τον φόβο, για όσους «ατρόμητους» απέμειναν, που ευτυχώς δεν είναι και λίγοι, βάλσαμο είναι οι νέες συλλογικότητες στη βάση της κοινωνίας. Από την παραγωγή μέχρι την τέχνη, από τον συνδικαλισμό μέχρι τον γέροντα της διπλανής πόρτας. Κι αφού το πειρατικό «Ελλάς» μπάζει νερά, προτείνω, επί τη ευκαιρία, μικροί και μεγάλοι κατεργάρηδες («κατεργάρηδες» ήταν οι κωπηλάτες στα κάτεργα, στα αμπάρια των παλαιών πλοίων) να σαλπάρουν μ’ ένα άλλο πειρατικό. Αυτό που έχει στήσει ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος στο Μέγαρο Μουσικής με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών και ηθοποιών. Η παράσταση του «Νησιού των Πειρατών», διασκευή της νουβέλας του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, ανεβαίνει ξανά, από τώρα μέχρι τον Απρίλιο. Απληστία και ατιμία, αλλά και προσωπική ηθική και Νέμεση: ό,τι πρέπει για πιτσιρίκια που τους έλαχε να μεγαλώνουν στην Ελλάδα του Φούχτελ. Γιώργος Ι. Αλλαμανής

14/11 -20/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

Θέατρο 03/23

www.topontiki.gr

Η ιστορία της ορφανής Άνι και οι περιπέτειές της μέχρι να αποκτήσει τη δική της οικογένεια και να αγαπηθεί δεν έχουν σταματήσει να γοητεύουν από τη δεκαετία του ’30 οπότε ξεκίνησε ως εξαιρετικά δημοφιλές κόμικ σε αμερικάνικη εφημερίδα. Το «Annie», εκ των κορυφαίων μιούζικαλ, κάνει πρεμιέρα στις 22 Νοεμβρίου στο «Θέατρον» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού έτσι όπως αρμόζει σε ένα μιούζικαλ: με έναν τεράστιο θίασο και παραγωγή που βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη, σε χώρο που μπορεί να υποστηρίξει μεγάλα θεάματα...

Ο ήλιος της χαράζει στο «Θέατρον»... Σόνια Μαγγίνα

Μπαίνοντας στο «Θέατρον» με υποδέχτηκε η… φωνή της Άννας Μαρίας – μιας από τις δύο «Άνι» της παράστασης, που έχει διπλή διανομή παιδιών, την «κόκκινη» και τη «ροζ» ομάδα… Έχει ήδη ξεκινήσει ζέσταμα και ακούω το θρυλικό «Tomorrow» στα ελληνικά (ως «Χαράζει») από ένα λεπτεπίλεπτο κοριτσάκι 12 ετών, που παίζει για πρώτη φορά στο θέατρο και στα καμαρίνια κάνει τα μαθήματά της για την επόμενη μέρα. Παιδιά, σκυλιά (δύο μάλιστα) κι ένα σωρό ακόμη κόσμος – τεχνικοί που αλλάζουν συνέχεια τα τεράστια, εντυπωσιακά σκηνικά, 45 ηθοποιοί και χορευτές, χορογράφοι, βοηθοί, 14 μουσικοί – ακολουθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θέμιδας Μαρσέλλου, που επιμένει στο μιούζικαλ («Fame», «Rent») και δείχνει να χαράζει έναν ολοδικό της δρόμο.

Η στρίγκλα και τα… αρνάκια Ο Ζεν, ο πρώτος σκύλος, απουσιάζει κι είναι πραγματικά παράξενο πόσο αισθητή γίνεται η απουσία ενός σκύλου από μια πρόβα με πραγματικά εντυπωσιακό αριθμό συντελεστών. Η Άννα Παναγιωτοπούλου είναι με το κινητό στο χέρι και ψάχνει να βρει γιατρό για τον Ζεν που αρρώστησε ξαφνικά. Όλοι είναι κινητοποιημένοι. Ίσως γιατί ο Ζεν είναι η δική τους «Άνι», ένα αδέσποτο σκυλί που βρέθηκε στον δρόμο, υιοθετήθηκε και αγαπήθηκε τελικά πολύ περισσότερο απ’όσο περίμενε… Μόλις κλείνει το τηλέφωνο η Άννα Παναγιωτοπούλου – Μις Χάνιγκαν για το πρώτο μισό της σεζόν του «Άνι» για να πάρει μετά τη σκυτάλη η εξίσου σπουδαία Μίρκα Παπακωνσταντίνου – πιάνουμε κουβέντα για το πόσο «μιουζικαλίστηκε», όπως το έθεσε η ίδια, φέτος. «Δεν είμαι ούτε τραγουδίστρια ούτε χορεύτρια κι έχω αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες σε αυτόν τον τομέα. Το μιούζικαλ είναι δύσκολο, κάνουμε πρόβες από τις 4 μ.μ. έως τα μεσάνυχτα εδώ και τρεις μήνες». Αυτό που την έχει εντυπωσιάσει – κι όλους ανεξαιρέτως, όπως διαπιστώσαμε – είναι τα παιδιά. Τα ίδια παιδιά που τρέχουν συνέχεια, παρά τις αντίθετες, υπομονετικές οδηγίες, ζωγραφίζουν, μασουλάνε συνεχώς και χαχανίζουν μέχρι να βρεθούν πάνω στη

σκηνή, όπου μεταμορφώνονται σκανδαλωδώς εύκολα σε πληρέστατους περφόρμερ. «Έχω καλή σχέση με τα παιδιά, έχω και την εγγόνα μου, πώς αλλιώς;» μας λέει η Άννα Παναγιωτοπούλου, «αλλά δεν είχα ξανασυνεργαστεί. Τι να πω, δεν είναι παιδιά αυτά, είναι στρατιωτάκια. Κι έχω αδυναμία στο πιο άτακτο. Πρέπει να το πω αυτό…». Η Μις Χάνιγκάν της «είναι αντιπαθητικός ρόλος κι ως αντιπαθητική την προσέγγισα. Την έκανα μια… στρίγκλα!» μας λέει, αλλά πάνω στη σκηνή βλέπουμε μια στρίγκλα φτιαγμένη από την κωμική στόφα της Άννας Παναγιωτοπούλου.

Ο κ. Γουόρμπακς έχει άγχος! Άλλωστε η Θέμιδα Μαρσέλλου στο παραμύθι της μικρής ορφανής Άνι και σε μια παράσταση για όλη την οικογένεια, έχει βάλει πολλές χιουμοριστικές πινελιές. Και φέρνει πάνω στη σκηνή τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στον ρόλο του κ. Γουόρμπακς. Στη σκηνή τον βρήκαμε, μπαίνοντας στην πρόβα της παράστασης, να παρακολουθεί ένα κλαρκ (!) και τους τεχνικούς που δούλευαν πάνω στα σκηνικά και λίγο αργότερα… «δεξί και μπρος και πίσω και από εδώ και στροφή, ταραρί, ταραρά» να κάνει πρόβα τη χορογραφία. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζει σε μιούζικαλ, καθώς έχει προηγηθεί, σε νεαρή ηλικία, η συμμετοχή του στο «Πυγμαλίων και Γαλάτεια» στην Κύπρο. Ωστόσο είναι κάτι που πάντα ήθελε να κάνει και τώρα το κάνει στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα για τα ελληνικά δεδομένα (η Live2 που υπογράφει την παραγωγή δεν έχει τσιγκουνευτεί τίποτα, με τον προϋπολογισμό να ξεπερνά τα 500.000 ευρώ). Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αδιαμφισβήτητος σταρ του τραγουδιού, εδώ… δηλώνει αγχωμένος. «Έχω εμπειρία σκηνής που μεταφράζεται μόνο από τη δύναμη της μουσικής. Αυτό παραμένει κοινό. Αλλά υπάρχει και η πρόζα. Ο ρόλος είναι αρκετά μεγάλος, μεγαλύτερος απ’ό,τι περίμενα. Ωστόσο ο κ. Γουόρμπακς είναι συγκρατημένος, αυστηρός, γι’αυτό και μπορώ να πω ότι είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου, οπότε εκφραστικά βρήκα πατήματα…» μας λέει. Το μιούζικαλ είναι αυτό που τον έφερε σε θεατρική σκηνή,

μια και θεωρεί πως «είναι ένα είδος που πρέπει να ενδιαφέρει τους τραγουδιστές που βλέπουν πέρα από τη συνηθισμένη κι εφαρμοσμένη πρακτική της δουλειάς τους. Έχω εκφράσει αυτή την πεποίθηση πολλές φορές κι ήταν μια από τις προσδοκίες μου ανέκαθεν. Θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω ως προς το μουσικό του κομμάτι, και μπορώ να εξυπηρετήσω την πρόζα σε ένα σεβαστό σημείο, χωρίς να εκθέσω τον εαυτό μου και την υπόλοιπη παράσταση. Το συγκεκριμένο έργο – γιατί υπάρχουν παραγωγές που δεν μπορούν να περάσουν στην Ελλάδα – έχει απόλυτη ταύτιση με τη σημερινή εποχή και έρχεται να μας θυμίσει ότι η ευτυχία δεν κρίνεται από τα χρήματα και ότι η αγάπη μπορεί να μας κρατήσει στα πιο δύσκολα…».

«Άπαπα, από λάθος πόρτα βγήκα;» Στην πλατεία, όπου έχουν κατασκηνώσει όσοι δεν έχουν δουλειά πάνω στη σκηνή, μεταξύ ανταλλαγής καλλυντικών και κατανάλωσης φρούτων και σαλατών σε ταπεράκια, τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν. Τα παιδιά ετοιμάζονται για μια σκηνή με την Άννα Παναγιωτοπούλου, η μουσική γίνεται δραματική, αλλά εξαίφνης το «άπαπα… Από λάθος πόρτα βγήκα, ε;» σκορπά γέλιο στους συνεργάτες της. Λίγο αργότερα η Κατερίνα Παπουτσάκη ζει αυτό που την έχει γοητεύσει εξ αρχής, όπως μας είπε, τη διάδραση με τη ζωντανή ορχήστρα νότα προς νότα που ζει για πρώτη φορά, τονίζοντας πως «είναι κάτι εξαιρετικά ζωντανό». Πρώτη φορά σε μιούζικαλ παίζει και η Ιωάννα Πηλιχού, που υποδύεται το σκηνικό έτερον ήμισυ του Αργύρη Αγγέλου και ερμηνεύουν μαζί ένα εξαιρετικά απαιτητικό χορευτικό και τραγουδιστικό νούμερο... Ο δε Αργύρης Αγγέλου αντιμετωπίζει μια άλλου είδους πρόκληση: «Φέτος κάνω κάτι που δεν έχω ξανακάνει, υποδύομαι έναν κακό!» Λάτρης των μιούζικαλ, με εμπειρία στο είδος, ο Αργύρης Αγγέλου υπογραμμίζει πως η μεγάλη πρόκληση του «Άνι» είναι να ανοίξει τον δρόμο για περισσότερα μιούζικαλ – όπως όμως πρέπει να ανεβαίνουν τα μιούζικαλ, με την απαραίτητη και πανάκριβη λάμψη που τα πασπαλίζει…

04/24 Συνέντευξη

14/11 -20/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

αλεξαντερ πεϊν

«Το ελληνικό σινεμά

έχει ανάγκη έναν σταρ» Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΚΑι καΤΙ ΑΚΟΜΑ Έχει το παρουσιαστικό καλού παιδιού. Συνήθως φοράει πουκάμισο και από πάνω ένα πουλοβεράκι, κλασικό στιλ από πάνω έως κάτω. Είναι απίστευτα ευγενικός, φοβερά συμπαθής και με ένα παιχνιδιάρικο χιούμορ. Παρόλο που το πρόγραμμά του στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ σφιχτό, αφού ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, βρήκε χρόνο να συμμετάσχει σε μια ξενάγηση στη Βεργίνα. «Ήταν θαυμάσια», μου λέει στα ελληνικά. Ο Αλεξάντερ Πέιν ή Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, δεν διατηρεί την ελληνική του καταγωγή από απόσταση. Μπορεί να μην μιλάει ελληνικά, να πετάει σκόρπια μερικές λέξεις, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να έρθει στην Ελλάδα και να επισκεφθεί το χωριό του στο Αίγιο. Και, φυσικά, εκκρεμεί μια ταινία στην Ελλάδα, που μας έχει υποσχεθεί εδώ και χρόνια.

Ο Αλεξάντερ Πέιν είναι από αυτούς τους σκηνοθέτες που κάνουν το αμερικανικό σινεμά ενδιαφέρον και πιο πλούσιο. Χαμηλόφωνος στο είδος του κινηματογράφου που υποστηρίζει και μακριά από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας. Ή μάλλον αυτό θα ευχόταν ο ίδιος, καθώς το σινεμά του δεν έχει σχέση με το mainstream Χόλιγουντ. Αλλά αν σκεφτεί κάποιος ότι ολόκληρος Τζορτζ Κλούνι του ζήτησε να παίξει στην προηγούμενη ταινία του, «Οι απόγονοι», καταλαβαίνει ότι είναι ένα γερό άλογο στην κούρσα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έχει, άλλωστε, κερδίσει δύο Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου (για το «Πλαγίως» και τους «Απόγονους»). Όταν παρέλαβε τη δεύτερη φορά το βραβείο του, από τα χέρια της Αντζελίνα Τζολί, φώναξε στα ελληνικά «μαμά, σ’αγαπώ» και φούσκωσε λίγο την εθνική μας περηφάνια. Η καινούργια του ταινία, «Νεμπράσκα», είναι ένα αφάνταστα τρυφερό, αλλά και χιουμοριστικό road movie, γυρισμένο στην ομώνυμη πόλη όπου μεγάλωσε. Ένας ιδιότροπος και πρώην αλκοολικός πατέρας ξεκινά με τα πόδια μια τεράστια διαδρομή προκειμένου να εξαργυρώσει έναν λαχνό που του υπόσχεται ένα εκατομμύριο δολάρια (τον υποδύεται ο έξοχος Μπρους Ντερν, ο οποίος πήρε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών). Ο γιος του (Γουίλ Φόρτε), ευαίσθητος και συναισθηματικός, τον μαζεύει από τον δρόμο και ξεκινά μαζί του σε αυτό το οδοιπορικό αναζήτησης, όχι του κερδοφόρου λαχνού, αλλά του λόγου ύπαρξης, που φιλτράρεται μέσα από την επιστροφή στις ρίζες, η οποία δίνει νόημα στο λιγοστό μέλλον που απομένει. Η ταινία του Πέιν είναι «μικρή», σιωπηλή, ασπρόμαυρη (τη φωτογραφία υπογράφει ένας ακόμα δικός μας σταρ, ο Φαίδωνας Παπαμιχαήλ), χαμηλών τόνων και εκτυλίσσεται στα βάθη μιας ξεχασμένης Αμερικής, που βουλιάζει στην απραξία. Αλλά, παράλληλα, είναι «μεγάλη» και μεγαλόψυχη στην ουσία της. Γιατί για μια ακόμα φορά ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με το μεδούλι της ζωής, με ανθρώπους που αναζητούν λόγο ύπαρξης. Για αυτό και άλλα, μας μίλησε στη Θεσσαλονίκη, καλεσμένος στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Γιατί κάνατε την ταινία ασπρόμαυρη; Φαντάζομαι ότι αυτό έκανε και πιο δύσκολη τη χρηματοδότηση… Δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος. Ήθελα να κάνω ένα ασπρόμαυρο φιλμ. Όσο για τη χρηματοδότηση, ναι, ήταν δύσκολα τα πράγματα. Η εταιρεία δεν ήθελε να ακούσει για ασπρόμαυρο. Έφτασα στο σημείο να πω ότι αποχωρώ και τους είπα «εντάξει, ίσως μια άλλη φορά, αλλά δεν πρόκειται να την κάνω έγχρωμη». Και μου απάντησαν τελικά να προχωρήσουμε. Στην ταινία απεικονίζεται μια Αμερική σε κρίση. Οι άνθρωποι είναι άπραγοι, το τοπίο καταθλιπτικό, το σκηνικό αποπνέει από παντού… κρίση. Το κάνατε σκόπιμα; Θέλατε να κάνετε ένα κοινωνικό σχόλιο για την αμερικανική κοινωνία αυτή τη στιγμή; Απλώς έγινε, χωρίς σκοπό. Το ότι δεν το έκανα ηθελημένα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η κρίση στην ταινία ή ότι από τη στιγμή που κάνω ένα φιλμ αυτή την περίοδο καλωσορίζω… τη γενικότερη κατάσταση. Η κρίση είναι υπαρκτή. Επομένως, εισβάλλει στην ταινία. Οπότε βλέπεις καταθλιπτικές περιοχές και καταθλιπτικούς ανθρώπους χωρίς λεφτά. Το σκηνικό είναι ένα φτωχό χωριό – το οποίο ενδεχομένως θα ήταν φτωχό ούτως ή άλλως –, αλλά το εισπράττεις περισσότερο λόγω της εποχής κατά την οποία γυρίστηκε το φιλμ, αλλά και επειδή ακριβώς είναι ασπρόμαυρο. Αυτό έδωσε στη «Νεμπράσκα» την εντύπωση ότι είναι μια ταινία της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης του 1930. Έχει αυτή τη μυρωδιά. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω δήλωση για κάτι συγκεκριμένο, αλλά αυτή η ζωή είναι εκεί έξω… Παίζει ρόλο το γεγονός ότι, ενώ είστε Αμερικανός και επιμένετε στις ελληνικές σας ρίζες… Να σας διακόψω. Οι ελληνικές μου ρίζες επιμένουν σε εμένα… Αυτή, λοιπόν, η διπλή ταυτότητα είναι ένα δίχτυ ασφαλείας, σας κάνει πιο κριτικό απέναντι στην Αμερική; Ναι. Ίσως η σωστή λέξη να μην είναι «κριτικός», αν και μπορεί να ισχύει και αυτό. Αλλά αν μεγαλώνεις σε μία χώρα, και παράλληλα σε μια μειονοτική κουλτούρα, είσαι συμμέτοχος παρατηρητής. Είσαι εντελώς εκεί, συμμετέχοντας ως πολίτης, αλλά με μία οπτικής «εμείς» και «αυτοί», δηλαδή από τη μία η κοινωνία και από την άλλη η μεινότητα. Ακόμα και στο σπίτι, ως Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς, αναρωτιούνται «είναι Αμερικανός ή Έλληνας;». «Μισό λεπτό», λέω. «Είμαι και εγώ Αμερικανός,

αλλά είμαι και Έλληνας». Περισσότερο από άλλες εθνότητες, περισσότερο και από τους Ιταλούς, οι Έλληνες συνεχίζουν αυτή τη στάση, την ισχυρή σύνδεση με τη χώρα καταγωγής. Οι Ιταλοί της Αμερικής, για παράδειγμα, δεν νιώθουν τόσο κοντά στην Ιταλία όσο οι Έλληνες μετανάστες. Παρακολουθείτε την ελληνική επικαιρότητα στις εφημερίδες; Χωρίς να διαβάζω στα ελληνικά – που είναι νηπιακού επιπέδου –, ναι, βέβαια. Διαβάζω «New York Times» κάθε μέρα. Υπάρχει μια ιστορία για την Ελλάδα κάθε βδομάδα ή κάθε δέκα μέρες – συνήθως μια ανοησία της Χρυσής Αυγής κυριαρχεί στα νέα για μερικές μέρες ή όταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης μπαίνει στη φυλακή ή όταν κλείνουν πανεπιστήμια. Τέτοια πράγματα μαθαίνω… Είναι φριχτά όλα αυτά που συμβαίνουν. Και νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να τα καταλάβει στην πραγματικότητα. Έχετε τυπικούς Έλληνες γονείς; Ω, ναι, μου λένε να παντρευτώ, αλλά μόλις τους πηγαίνω μια κοπέλα λένε «όχι αυτή». Η ταινία σας έχει πολύ χιούμορ και πάλι… Μου αρέσει η κωμωδία σαν φόρμα. Νομίζω ο Όσκαρ Γουάιλντ είχε πει ότι «όταν λες στους ανθρώπους την αλήθεια, πρέπει να τους κάνεις να γελάνε, αλλιώς θα σε σκοτώσουν». Είναι παλιά ιστορία, αλλά να σας θυμίσω ότι συχνά λέγεται πως οι Εβραίοι έχουν καλή αίσθηση του χιούμορ. Μάλλον αυτό συμβαίνει επειδή έχουν περάσει τόσο πόνο. Συχνά διαβάζεις, για παράδειγμα, για ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν έπειτα από ατύχημα σε ορυχείο, και καμιά φορά αυτοί που επιβίωσαν δεν είναι οι πιο δυνατοί, αλλά οι πιο αστείοι. Είναι ωραίο να γελάς. Οι άνθρωποι από τη Νεμπράσκα είναι αστείοι. Οπότε αυτή την ανάγκη του χιούμορ την έχω από δύο μεριές, από τη Νεμπράσκα και την ελληνική καταγωγή. Γιατί συνήθως στις ταινίες σας μιλάτε για τα προβλήματα των αντρών; Έχει να κάνει με δική σας εσωτερική ανάγκη; Δεν ξέρω. Η πρώτη μου ταινία, «Πολίτης Ρουθ», ήταν για τις γυναίκες, αλλά μετά δεν ξέρω τι έγινε και ασχολούμαι συνέχεια με τους άντρες και τα προβλήματά τους. Βασικά για μένα δεν έχει τόση σημασία. Θα ήθελα, όμως, να κάνω μια ταινία με γυναίκα σταρ. Συνήθως οι χαρακτήρες σας παλεύουν να βρούνε μια ισορροπία ανάμεσα στην

14/11 -20/11

ποντικιart

Συνέντευξη 05/25

www.topontiki.gr

ωριμότητα και την ανωριμότητα, στέκονται μπροστά σε διλήμματα ζωής… Υποστηρίζω τους χαρακτήρες μου να ξυπνήσουν, όπως υποστηρίζω και τον εαυτό μου να ξυπνήσει, να δει πιο καθαρά, να είναι πιο ευχάριστος, να δει πιο όμορφα μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής πριν έρθουν οι τραγωδίες και να εκτιμά κάθε γλυκιά στιγμή. Οπότε αυτό που λέτε εσείς ως ένα όριο ανάμεσα στην ωριμότητα και την ανωριμότητα, εγώ το αποκαλώ «ξύπνημα». Παρακολουθείτε το ελληνικό σινεμά τώρα που έχει γίνει της μόδας στα ξένα φεστιβάλ; Έχω δει μερικές ταινίες. Μου άρεσε Παραλαμβάνοντας το Όσκαρ από την Αντζελίνα Τζολί το 2009 ο «Κυνόδοντας» και το «Attenberg», και είδα επίσης το «Miss Violence» στο Φεστιβάλ, που ήταν μια καλή ευκαιρία για ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα, βέβαια, να δω περισσότερες. Αλλά πραγματικά ελπίζω και εύχομαι μια ελληνική ταινία να κάνει διεθνή επιτυχία. Είναι υπέροχο να στηρίζει το ελληνικό κοινό τις ταινίες, αλλά δεν φτάνει. Ας πούμε είδα πριν από περίπου δέκα χρόνια το «Η θάλασσα μέσα μου» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τον Χαβιέ Μπαρδέμ και όση ώρα το παρακολουθούσα αναρωτιόμουν γιατί αυτή δεν είναι ελληνική ταινία. Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν μια τέτοια ταινία; Ήταν καλλιτεχνική και, παράλληλα, εμπορική. Αλλά βλέπεις ότι αυτή η ταινία είναι ένα παράδειγμα του ότι χρειάζεσαι όχι μόνο ένα ευφυές σενάριο και έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, αλλά και έναν σταρ. Οπότε η Ελλάδα χρειάζεται έναν σταρ αυτή τη στιγμή. Ακόμα και να μιλάει ελληνικά, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να μιλάει αγγλικά. Μπορεί να έχει υπότιτλους, όπως είχε ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Αν ήμουν Έλληνας σκηνοθέτης, θα έψαχνα να βρω ποιος μπορεί να είναι ο σταρ. Δεν πρέπει να είναι ο σκηνοθέτης ο σταρ μιας ταινίας. Οι ταινίες του Αγγελόπουλου δεν ταξίδεψαν τόσο. Ο Φελίνι είχε σταρ. Ακόμα και ο Λαρς φον Τρίερ δουλεύει με διεθνείς σταρ. Δεν τους χρειάζεται, αλλά τους θέλει. Γιατί; Για να δει περισσότερος κόσμος τις ταινίες του. Εντάξει, ο Μάικλ Λι δεν δουλεύει με σταρ, αλλά έχει το προνόμιο ότι κάνει αγγλικές ταινίες. Και είμαι πεπεισμένος ότι αυτός ο Έλληνας σταρ υπάρχει. Δεν ξέρω ποιος είναι. Ίσως και να βρίσκεται στο χωριό μου το Αίγιο… Αλλά, βέβαια, πάντα έχει σημασία ο κατάλληλος ηθοποιός να πάρει τον σωστό ρόλο στο κατάλληλο σενάριο. Και αυτή τη στιγμή νιώθεις ότι για το ελληνικό σινεμά το έδαφος είναι γόνιμο.

«Διαβάζω ‘‘New York Times’’ κάθε μέρα. Υπάρχει μια ιστορία για την Ελλάδα, κάθε βδομάδα ή κάθε δέκα μέρες – συνήθως μια ανοησία της Χρυσής Αυγής κυριαρχεί στα νέα για μερικές μέρες ή όταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης μπαίνει στη φυλακή ή όταν κλείνουν πανεπιστήμια. Τέτοια πράγματα μαθαίνω… Είναι φριχτά όλα αυτά που συμβαίνουν. Και νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να τα καταλάβει στην πραγματικότητα»

Εσείς έχετε πει ότι πριν ξεκινήσετε γυρίσματα συνήθως κάνετε παρέα με τους ηθοποιούς σας… Έτσι είναι. Ακόμα και εδώ, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τα μέλη της κριτικής επιτροπής, θέλω να υπάρχει μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και άνεσης. Οπότε με τα υπόλοιπα μέλη τρώμε κάθε μέρα μαζί και κάνουμε παρέα. Το ίδιο γίνεται και με τους ηθοποιούς. Θέλω να χτίζω την εμπιστοσύνη. Να γνωριζόμαστε και ύστερα να δουλεύουμε.

Με τον Τζ. Κλούνι στα γυρίσματα της ταινίας «Οι απόγονοι»

Με τον Τζ. Νίκολσον στα γυρίσματα του «Σχετικά με τον Σμιντ»

αντιγονη βαλακου

Μια ζωή θέατρο... Αν παλιά κάποιος βασιζόταν στη μνήμη του ή σε ένα απτό ντοκουμέντο (ένα αυτόγραφο, ένα πρόγραμμα) για να διατηρήσει ζωντανή μέσα του μια θεατρική ερμηνεία που τον συγκλόνισε – τι εφήμερη που είναι η τέχνη του θεάτρου, αλήθεια, μα και πόσο συγκλονιστική… –, τώρα υπάρχει το Διαδίκτυο να διαφυλάσσει ό,τι παλιά χανόταν όταν έπεφτε η θεατρική αυλαία… Η Αντιγόνη Βαλάκου, που έφυγε στα 83 της χρόνια, παραμένει ηλεκτρονικά ζωντανή για όσους θυμούνται κι όσους θέλουν να τη γνωρίσουν – η περίφημη «Ηλέκτρα» της, π.χ., του 1972 σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, υπάρχει ολόκληρη στο youtube. Και το facebook το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, με το που έγινε γνωστός ο θάνατός της, πλημμύρισε συλλυπητήρια αλλά και αναμνήσεις, από ανθρώπους που είτε συνεργάστηκαν μαζί της (όπως ο Βασίλης Μπισμπίκης τη σεζόν 2008-2009 στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα) είτε γοητεύτηκαν από τη σκηνική της παρουσία (όπως η Στεφανία Γουλιώτη, που την είδε το 2002 στη συγκλονιστική «Ρόουζ» της και θυμήθηκε πως έχασε τα λόγια της, αποσύρθηκε και επέστρεψε στη σκηνή δέκα λεπτά μετά, χωρίς να χάσει τη λάμψη της), ενώ η Έλενα Ακρίτα με πολλή συγκίνηση μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, όταν η μητέρα της Σύλβα την πήγε στο «Κουρελάκι» του Νικοντέμι και είδε για πρώτη φορά τη Βαλάκου στο θέατρο. Υπήρξε μοναδική περίπτωση η Αντιγόνη Βαλάκου. Από τα 16 της κιόλας – γεννημένη το 1930 στην Καβάλα, όπου υπάρχει και θέατρο με το όνομά της – ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός κι έγινε. Το 1946 κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο στο πλάι του Βεάκη στο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Περγιάλη, ενώ το 1953 ο Ντίνος Δημόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη του Μινωτή τότε στο Εθνικό, την πηγαίνει στον Φίνο, ο οποίος γοητεύεται από την εύθραυστη ομορφιά της και της δίνει τον ρόλο που αρνήθηκε η Λαμπέτη στο «Οι ουρανοί είναι δικοί μας». Δεν έγινε ποτέ σταρ όπως η Βουγιουκλάκη ή η Καρέζη, γύρισε άλλωστε ελάχιστες ταινίες, αλλά το ταλέντο και η γοητεία της χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο σελιλόιντ σε πρωταγωνιστικούς πάντα ρόλους, ενώ το κινηματογραφικό ζευγάρι που αποτέλεσαν με τον Παπαμιχαήλ στα «Χαμένα όνειρα», τυλιγμένο από το υπέροχο «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Χατζιδάκι, δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί. Αν η κινηματογραφική της παρουσία ήταν μικρή, η θεατρική ήταν ολοκληρωτική, καταιγιστική… Η Αντιγόνη Βαλάκου έχει παίξει τα πάντα, από αρχαίο δράμα και όλους τους κλασικούς μεγάλους γυναικείους ρόλους μέχρι σύγχρονο ρεπερτόριο, με τελευταία ερμηνεία μόλις την περασμένη σεζόν στη «Μαντάμ Φλο» του Τέμπερλεϊ, στο «Αγγέλων Βήμα». Υπήρξε ενεργή και δημιουργική μέχρι τέλους και ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια παρέδωσε στο κοινό θεατρικά διαμάντια, όπως τον συγκλονιστικό μονόλογο της «Ρόουζ», τη σύμπραξη με δύο ακόμα σπουδαίες ερμηνεύτριες, τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τη Νέλλυ Αγγελίδου, στις «Φάλαινες του Αυγούστου» του Μπέρρυ στο Εθνικό το 2001 κ.ά. Το 2010 ταξίδεψα μαζί της στην Τουρκία, όπου θα δινόταν μια παράσταση με αποσπάσματα έργων αρχαιοελληνικής γραμματείας στο ανενεργό, μέχρι τότε, αρχαίο θέατρο της Περγάμου. Στα 80 της, μια σταλίτσα πλασματάκι, αέρινη σε ένα, κατ’ευφημισμό, θέατρο, αφού έπρεπε να περπατήσεις κυριολεκτικά σε κατσάβραχα για να φτάσεις σε αυτό, με όλα τα πλάσματα της φύσης – από φίδια μέχρι σκορπιούς – να εχθρεύονται την παρουσία σου στο «σπίτι» τους, αγνόησε τα πάντα γύρω της, καπνίζοντας πολύ, όπως πάντα, κι όταν βγήκε στη σκηνή, ναι, ήταν η Αντιγόνη Βαλάκου, που σκέπασε τους πάντες και τα πάντα με τη φωνή και την ερμηνεία της, που επιβλήθηκε, όπως έκανε από την πρώτη της παρουσία στο σανίδι, που απέπνεε Θέατρο από κάθε πόρο της ύπαρξής της… Πάντα… Σόνια Μαγγίνα

06/26 Σινεμά

14/11 -20/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Ο Αδαμαστος: τα χρονικα του Δρακοφοινικα»

«Η Αφροδιτη με τη γουνα»

Γούνες, εχθροί και δρακοφοίνικες Ο δαιμόνιος Πολάνσκι επιστρέφει με θανατηφόρο χιούμορ, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος έρχεται αντιμέτωπος με τον «Εχθρό» του ενώ το ποπ εγχώριο φαινόμενο του «Αδάμαστου» βρίσκει τον δρόμο του στα σινεμά αυτήν την εβδομάδα… Κωνσταντίνος Σαμαράς Η Αφροδίτη με τη γούνα Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι Πρωταγωνιστούν: Εμανουέλ Σενιέ, Ματιέ Αμαλρίκ Τι δαιμόνια περίπτωση ο Ρομάν Πολάνσκι! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η μοίρα και ο κοντοπίθαρος Πολωνός εναλλάσσονται στον ρόλο της γάτας και του ποντικιού, κι εκείνος δεν σταματά να αποτυπώνει το παιχνίδι τους σε κινηματογραφικά διαμάντια θανατηφόρου χιούμορ και σπάνιας σκηνοθετικής μαστοριάς. Εδώ, ο Πολάνσκι θα αλιεύσει ένα πετυχημένο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Άιβς, θα συνυπογράψει μαζί του το σενάριο και τελικά θα καταθέσει ένα σπουδαίο έργο, γεμάτο χυμούς κι εκπλήξεις, που την ίδια στιγμή θα μπορούσε να αποτελεί τον ορισμό της προσωπικής δημιουργίας. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της «Αφροδίτης με τη γούνα», ο Πολάνσκι μας τοποθετεί κατευθείαν στο κλίμα του παιχνιδιού, ακόμα κι αν θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος για να καταλάβουμε ακριβώς τι έχουμε δει: η κάμερα ίπταται στους βροχερούς δρόμους του Παρισιού υπό τους ήχους μιας παιχνιδιάρικης μουσικής (η δουλειά του Αλεξάντερ Ντεσπλά είναι το λιγότερο υποδειγματική, τόσο στη σύνθεση όσο και στη χρήση της), μέχρι που διαβαίνει τις θύρες ενός άδειου θεάτρου. Πάνω στη σκηνή, ένας θεατρικός σκηνοθέτης που μοιάζει εντυπωσιακά με τον Πολάνσκι διαμαρτύρεται για το χαμηλό επίπεδο των ηθοποιών που πέρασαν από τη σημερινή οντισιόν. Το όνομά του είναι Τομά Νοβατσέκ και αναζητά απεγνωσμένα την ιδανική Βάντα φον Ντουναγιέφ, δηΗ Αφροδίτη με τη γούνα òòòò λαδή την πρωταγωνίστρια της θεατρικής Μια θεατρική οντισιόν μετατρέπεται σε διασκευής του περίφημου μυθιστορήμαερωτικό παιχνίδι εξουσίας, με τον ιδιοφυή τος του Λέοπολντ φον Ζάχερ-Μαζόχ «Η Πολάνσκι σε μεγάλα κέφια να κουνάει την Αφροδίτη με τις γούνες». Όμως η μέρα, ή μπαγκέτα μάλλον η νύχτα, δεν έχει ακόμα τελειώσει:

στην πόρτα βρίσκεται η Βάντα, που εκτός της σπάνιας συνωνυμίας της με την ηρωίδα του Μαζόχ, φαντάζει ακαλλιέργητη, χυδαία, προκλητική και παντελώς ανίκανη να ερμηνεύσει έναν τόσο σύνθετο ρόλο. Όμως η οντισιόν ξεκινά και το παιχνίδι ξεφεύγει από τα προκατασκευασμένα όρια. Ο Πολάνσκι ενορχηστρώνει τη σύντροφό του Εμανουέλ Σενιέ στην ερμηνεία της ζωής της και τον σπουδαίο Ματιέ Αμαλρίκ σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να είναι το alter ego του σκηνοθέτη, δημιουργώντας αμέτρητους νέους κόσμους εντός του περιορισμένου χώρου μέσα από το μαεστρικό ντεκουπάζ και τον φωτισμό. Σκηνοθέτης και ηθοποιός, θύτης και θύμα, αρσενικό και θηλυκό, τα πιο αρχετυπικά δίπολα εξουσίας και σαγήνης λειτουργούν και υπονομεύονται με απελευθερωτικό σαρκασμό στην «Αφροδίτη με τη γούνα», που χρησιμοποιεί το ένα κλισέ μετά το άλλο μόνο και μόνο για να τα ανατινάξει. Μιλώντας εμμέσως για τις εμμονές της τέχνης και του πολυτάραχου βίου του, ο σκηνοθέτης ξεγυμνώνεται και μας πείθει να κάνουμε το ίδιο, γελώντας φωναχτά με τις γούνες που καλύπτουν τη γύμνια μας.

Ο εχθρός μου Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσεμπερόπουλος Πρωταγωνιστούν: Μανώλης Μαυροματάκης, Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Γάλλος Πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια από την αξιόλογη «Πίσω πόρτα» και ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος σπάει τη σκηνοθετική σιωπή του με ένα δράμα που άπτεται ξεκάθαρα του τρέχοντος προβληματισμού περί κοινωνικής δικαιοσύνης, μισαλλοδοξίας και αυτοδικίας. Η ιστορία του Κώστα Στασινού, που βλέπει τον ήρεμο οικογενειακό του βίο και τις ανθρωπιστικές αρχές του να καταρρέουν έπειτα από μια τραυματική εισβολή στο σπίτι του, θα μπορούσε να διαβαστεί ως τα «Αδέσποτα σκυλιά» του Πέκινπα τοποθετημένα στη σύγχρονη Αθήνα. Κάτι που δυστυχώς ισχύει μόνο στα Ο εχθρός μου òò χαρτιά, αφού ο Τσεμπερόπουλος μετατρέπει Ο οικογενειάρχης της διπλανής πόρτας αντισε εικόνες ένα εξωφρενικά αφελές σενάριο, μέτωπος με τη βία, και ο Τσεμπερόπουλος αδυνατώντας να αντλήσει από αυτό οποιαδήμε ένα κακό σενάριο που δεν καταφέρνει να ποτε δραματική ένταση ή εκείνες τις μικρές υπερβεί αποχρώσεις που θα «έσπαγαν» τη μονότονα γραμμική και προβλέψιμη κατεύθυνση.

14/11 -20/11

ποντικιart

Σινεμά 07/27

www.topontiki.gr

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

«Στο κενο της»

«Ο εχθρος μου»

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

στη μάχη των εισιτηρίων... Στο κενό της Σκηνοθεσία: Ράμα Μπέρσταϊν Πρωταγωνιστούν: Χαδάς Γιαρόν, Γιφτάς Κλάιν, Ιρίτ Σελέγκ Με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η ορθόδοξη Εβραία Ράμα Μπέρσταϊν μας συστήνει τα οικογενειακά ήθη των ομόδοξών της μέσα από μια υποσχόμενη οικογενειακή ίντριγκα: της 18χρονης Σίρα που ονειρεύεται να παντρευτεί και, όταν η αδελφή της πεθαίνει στον τοκετό, προωθείται από την οικογένειά της ως μέλλουσα σύζυγος του χήρου γαμπρού της. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τη χασιδική κοινότητα, η Μπέρσταϊν αποκαλύπτει τις μικρές λεπτομέρειές της με ακρίβεια και λεπτότητα που συχνά υποχωρεί στην ηδονοβλεπτική διάθεση των εξωτερικών παρατηρητών. Όμως εκεί που σίγουρα χάνει, είναι στη σύνθεση της μεγάλης εικόνας, αφού πέρα από μια αόριστη μίμηση του συγκρατημένου ρομαντισμού της Τζέιν Στο κενό της òò Κάμπιον η σκηνοθέτις δεν κοιτάζει τις Νεαρή ορθόδοξη Εβραία μεταξύ συναισθημάτων αρχαϊκές γραμμές του κόσμου που και οικογενειακών καταναγκασμών, σε ένα συντηπεριγράφει με ένα καθαρά προσωπικό ρητικό πορτρέτο της χασιδικής κοινότητας βλέμμα.

Ο Αδάμαστος: τα χρονικά του Δρακοφοίνικα Σκηνοθεσία: Θάνος Κερμίτσης Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Ρουμπούλιας, Θάνος Κερμίτσης, Μελέτης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνα Γεωργαντά Η πάμφθηνη ελληνική ταινία φαντασίας που «γκρέμισε» τις αίθουσες στις Νύχτες Πρεμιέρας αποτελεί ήδη ένα εγχώριο ποπ φαινόμενο και δικαίως, αφού προσπαθεί να στήσει έναν ολόκληρο κόσμο από το μηδέν και να κοιτάξει στα μάτια Ο Αδάμαστος: τα χρονικά του Δρακοφοίνικα τις αντίστοιχες μυθολογίες εκατομμυòò ρίων δολαρίων με τα πιο χειροποίητα Σκοτεινές αυτοκρατορίες και ηρωικοί σκλάβοι, μέσα. Μεταφέροντας στην οθόνη το σε μια χειροποίητη ελληνική ταινία φαντασίας κόμικς «Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα» που αντιμετωπίζει γενναία τα προβλήματά της του Γιάννη Ρουμπούλια, ο οποίος κρα-

τά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του σκλαβωμένου πολεμιστή Ντράγκαρ, ο Θάνος Κερμίτσης και οι συνεργάτες του χτίζουν έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από κατασκευαστική συνέπεια και ποιότητες που συχνά υπερβαίνουν την ένδεια της παραγωγής. Μπορεί σε απόλυτες τιμές οι «τρύπες» να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, όμως ο «Αδάμαστος» αξίζει να στηριχθεί για την ιδιαίτερη περίπτωση που αποτελεί.

Προβαλλονται ακομη Στη μάχη του χορού Σκηνοθεσία: Μπένσον Λι Πρωταγωνιστούν: Τζος Χολογουέι, Τζας Αλόνσο, Κρις Μπράουν To «Battle of the Year» είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του break dance, ένα ετήσιο τουρνουά που προσελκύει τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Κι όμως, η Αμερική, η χώρα απ’ όπου προέρχεται το συγκεκριμένο χορευτικό στυλ, δεν έχει κερδίσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ο γκουρού της χιπ-χοπ, Ντάντε, έχει βάλει σκοπό να αποκαταστήσει τη φήμη της αμερικάνικης break dance κουλτούρας κι επιστρατεύει τον σκληροτράχηλο Μπλέικ, έναν πρώην προπονητή μπάσκετ, για να αναλάβει την ομάδα του. Πιστεύοντας στη θεωρία ότι ο κατάλληλος προπονητής μπορεί να κάνει οποιαδήποτε ομάδα να φτάσει στην κορυφή, οι δυο τους δημιουργούν μια ομάδα με τους καλύτερους χορευτές της χώρας. Έχοντας μόνο 3 μήνες στη διάθεσή του μέχρι τους αγώνες, ο Μπλέικ πρέπει να εφαρμόσει όλες τις τακτικές που ξέρει για να δέσει τα δώδεκα ταλαντούχα άτομα σε μία ομάδα που θα φέρει το τρόπαιο στην Αμερική.

Free birds Σκηνοθεσία: Τζίμι Χέιγουορντ Ο Τζέικ είναι μεγαλόσωμος και παρορμητικός. Ο Ρέτζι είναι αφελής και καλόψυχος. Το μόνο που τους ενώνει, εκτός από το γεγονός ότι είναι γαλοπούλες, είναι η μοίρα τους να καταλήξουν πάνω σε μια πιατέλα στο γιορτινό τραπέζι. Έτσι, αποφασίζουν να κλέψουν μια χρονομηχανή και να επιστρέψουν πίσω στον 17ο αιώνα, τότε που ξεκίνησε η παράδοση να τρώνε γαλοπούλα την Ημέρα των Ευχαριστιών. Στόχος τους, να αφαιρέσουν το πιάτο γαλοπούλας από το εορταστικό μενού.

08/28 Προβολέας

14/11 -20/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

Το κράτος «είθισται να περιφρονεί τους ποιητές...»

Σοφία Στυλιανού

Γιώργος Σεφέρης

Γιάννης Ρίτσος

Το αρχείο Διονυσίου Σολωμού (και επιφανών Ζακυνθίων) ανήκει στο ομότιτλο μουσείο, στη Ζάκυνθο. Εκεί μπορεί κάποιος να δει, σε μερικές από τις προθήκες του, ορισμένα χειρόγραφα του εθνικού μας ποιητή. Οι δε μελετητές του έχουν τη δυνατότητα να μελετήσουν το έργο του όπως εντοπίστηκε στα κατάλοιπά του. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι πως ο άριστος χειριστής της ελληνικής κόντε Σολωμός στην πραγματικότητα ήξερε μόνο να τη μιλά. Η σχεδόν φωνητική γραφή που χρησιμοποιεί, καθώς και τα σχόλιά του στα ιταλικά δίπλα σε κάποιους στίχους, αποτελούν αψευδείς μάρτυρες. Ο Σολωμός είναι εθνικός ποιητής και δικαιούται ένα μουσείο αφιερωμένο σε εκείνον, στο οποίο να φυλάσσεται και το αρχείο του. Άλλες μεγάλες δόξες της Ελλάδας, που της έδωσαν παγκόσμια αναγνώριση και διεθνή βραβεία, ποιητές και συγγραφείς που με τα ονόματά τους ανακαλείται αμέσως η εθνικότητά τους (Έλληνες) ανά την υφήλιο, δεν έχουν παρόμοια τύχη. Το κράτος «είθισται να περιφρονεί τους ποιητές», για να παραφράσουμε τον γνωστό στίχο. Η πρόσφατη περίπτωση του αρχείου Καβάφη είναι ενδεικτική. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν υπουργός Πολιτισμού, παραχώρησε την Οικία Κωλέττη στην Πλάκα ώστε να γίνει εκεί το Μουσείο Καβάφη. Το κτήριο είχε χτυπηθεί βαριά από τους σεισμούς του 1999 που δημιούργησαν πολλά προβλήματα, ακόμα και στατικά. Το υπουργείο Πολιτισμού έκανε μερικές πρώτες παρεμβάσεις, όμως το 2003 σταμάτησαν όλα. Οι επισκευές απαιτούσαν 1,5 εκατ. ευρώ, που θα προσέφερε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Το Ταμιευτήριο έκλεισε, τα χρήματα δεν ήταν δυνατόν να δοθούν και ο Μανόλης Σαββίδης αναζήτησε άλλο τρόπο προστασίας του αρχείου Καβάφη. Το απέκτησε το Ίδρυμα Ωνάση, οπότε ο κ. Σαββίδης επέστρεψε στο κράτος το οίκημα.

Το κράτος δεν πείθει ποιητές και κληρονόμους

Κωνσταντίνος Καβάφης

Δεν είναι το μοναδικό αρχείο που δεν έχει κατατεθεί σε κρατικό φορέα. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Οι ίδιοι οι ποιητές ή και οι κληρονόμοι τους τα προσφέρουν σε βιβλιοθήκες ή μουσειακούς φορείς που δεν είναι αμιγώς ή δεν είναι καθόλου κρατικοί. Αντί το κράτος να παρουσιάζεται ως ένας σοβαρός φορέας που μπορεί να διαφυλάξει, να συντηρήσει και να προσφέρει στους μελετητές αυτά τα λεπτεπίλεπτα και κατεξοχήν φθαρτά αντικείμενα, απουσιάζει πομπωδώς. Αυτό ακριβώς επισημαίνουν επιστήμονες οι οποίοι έχουν αναλώσει όλη τη ζωή τους σε ανάλογους φορείς ιδρυμάτων ή μουσείων. Πως η ιδιωτική πρωτοβουλία, που έχει όλα τα εχέγγυα για τη σωστή φύλαξη και αξιοποίηση του πολύτιμου υλικού, ελκύει περισσότερο τους δωρητές. Παρ’ότι η πολιτεία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται και να έχει τις δομές, τα απαιτούμενα ποσά και την αίγλη ώστε να συγκεντρώσει τα κατάλοιπα ανθρώπων που το «είναι» τους ήταν δεμένο με αυτά που έγραφαν, στην πραγματικότητα δεν έχει καν τη βούληση να το πράξει.

Θησαυροφυλάκια ελληνικού πολιτισμού Ευτυχώς, το κενό καλύπτεται. Στη σύντομη αναφορά μας, θα ξεκινήσουμε από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στο Κολωνάκι. Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, όπως

Είναι πολλά τα Αρχεία που βρίσκουν προστασία σε ιδιωτικά ιδρύματα. Από το αρχείο του Καβάφη και του Ρίτσου μέχρι του Σικελιανού και του Σεφέρη, ο λόγος των μεγάλων μας μορφών διασώζεται συνήθως χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία

σημειώνεται, «αποτελεί ένα θησαυροφυλάκιο βιβλίων, αρχείων και έργων τέχνης που αποτελούν μαρτυρίες για την κληρονομιά του Ελληνισμού από το τέλος της αρχαιότητας μέχρι τις μέρες μας.» Η Βιβλιοθήκη ξεκίνησε από την προσωπική συλλογή του δωρητή Ιωάννη Γεννάδιου (1844-1932) που τη στιγμή της δωρεάς έφτανε τους 26.000 τόμους. Σήμερα φυλάσσει Αρχεία των τριών ελληνικών Νόμπελ (Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης) και του ενός ελληνικού Λένιν (Κώστας Βάρναλης). Επίσης, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Στρατή Μυριβήλη κ.ά. Το αρχείο του ετέρου «Λένιν», του Γιάννη Ρίτσου, έχει κατατεθεί στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, όπου υπάρχουν και το αρχείο Άγγελου Σικελιανού, του Παναγή Λεκατσά, του Γιάννη Δάλλα (ο οποίος το έχει δωρίσει εν ζωή) κ.ά. Επίσης, το αρχείο Γρηγόρη Ξενόπουλου αλλά και τμήματα αρχείων του Καβάφη, του Σολωμού κ.ά. Επίσης, ένα τμήμα του αρχείου Σεφέρη βρίσκεται στο αρχείο του Μουσείου Μπενάκη. Το τρίτο «Λένιν», ο Μίκης Θεοδωράκης, έχει δωρίσει εν ζωή το αρχείο του στη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Τρίτος «πυλώνας» φύλαξης και αξιοποίησης αρχείων είναι το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, με επίσης σημαντικά αρχεία όπως του Στρατή Τσίρκα, της Διδώς Σωτηρίου, της Έλλης Παππά, του Τέλου Άγρα κ.ά. Επίσης ιδιωτικός φορέας, επέζησε χάρη στο μεράκι του ιδρυτή του, Μάνου Χαριτάτου, και σήμερα έχει ενταχθεί στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας. Το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά έχει όλο το αρχείο του, το οποίο μάλιστα ψηφιοποιείται. Παρόμοια προγράμματα εκτελούνται και σε άλλα αρχεία, με χρήματα των Ευρωπαϊκών Πλαισίων Στήριξης. Επίσης, το Ίδρυμα - Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη έχει το δικό του αρχείο. Χειρόγραφα κι άλλων λογοτεχνών, όπως του Τάκη Σινόπουλου και της Έλλης Αλεξίου, έχουν συγκεντρωθεί σε τοπικά μικρά μουσεία (στη Νέα Ιωνία και στην Καλλιθέα αντιστοίχως), ενώ άλλα ανήκουν σε πανεπιστήμια. Το αρχείο του Νικηφόρου Βρεττάκου βρίσκεται στη Σπάρτη.

Κληρονόμοι θεματοφύλακες Υπάρχουν όμως και πολλά που ακόμα παραμένουν στα χέρια των κληρονόμων, καθώς το κράτος – ποτέ! – δεν έχει επιδείξει κανένα ενδιαφέρον. Ποιητών που υπήρξαν ένδοξοι, αλλά που κανείς δεν αγωνιά για την τύχη των καταλοίπων τους. Κι όμως, αυτά τα μικρά «χαρτάκια», τα χειρόγραφα, η αλληλογραφία, οι σημειώσεις, οι βιβλιοθήκες, σκιαγραφούν εύγλωττα την προσωπικότητα του κάθε λογοτέχνη. Προσφέρουν, επίσης, στον μελετητή ευκαιρίες για βαθύτερη μελέτη. Εδώ, θα πείτε, δεν έχει γίνει το στοιχειώδες. Δεν έχει δημιουργηθεί καν ένας διαδικτυακός τόπος που να συνδέει όλα τα αρχεία, όπου κι αν βρίσκονται. Αλλά ακόμα κι αυτό φαντάζει πολυτέλεια, αφού κανένα υπουργείο δεν έχει κάνει το σημαντικότερο: να προστατεύσει με νόμο τα αρχεία, ώστε να μην είναι δυνατόν, αν συμβεί κάτι απευκταίο στο ιδιωτικό ίδρυμα που τα έχει, να γίνει η εξαγωγή τους στο εξωτερικό.

14/11 -20/11

ποντικιart

Προβολέας 09/29

www.topontiki.gr

Η Λίζα, τα «χαιρετίσματα» και η εξουσία... Σόνια Μαγγίνα

Ρεπόρτερ και συγγραφέας δέκα βιβλίων (που έχουν πουλήσει 15 εκατομμύρια αντίτυπα μεταφρασμένα σε 33 γλώσσες), η Λίζα Μάρκλουντ απέχει κατά πολύ από την κλισέ εικόνα των βόρειων λαών. Το διαπιστώσαμε κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα...

ΤΑΠΑ

«Σαν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη…». Η λαϊκή θυμοσοφία για το άλλοτε περίφημο κι άλλοτε διαβόητο «μέσον» προφανώς είναι διαχρονική και διεθνής. Αυτό απέδειξε η ψηλή, ξανθιά Σουηδέζα – ουχί τουρίστρια, αλλά διακεκριμένη συγγραφέας – Λίζα Μάρκλουντ με την ιστορία που διηγήθηκε στους Έλληνες φαν της στη συνάντησή τους στον «Ιανό». «Ξέρετε, η πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα ήταν στα τέλη του ’70 και ήταν η πρώτη φορά –και μοναδική ώς τώρα – στη ζωή μου που με συνέλαβε η αστυνομία. Ζούσα χίπικα και ταξίδευα με ένα σακίδιο τότε. Ήρθα στην Αθήνα, ζούσα τη ζωή της Πλάκας και κοιμόμουν μαζί με καμιά 50αριά άτομα ακόμα στα πάρκα. Εκεί μας έπιασε η αστυνομία. Μάλιστα, επειδή ήμασταν πολλοί, μας κλείδωσαν σε ένα γκαράζ. Ζήτησα να δω τον αστυνομικό διευθυντή, τον συνάντησα και του έδωσα συγχαρητήρια για την καλή δουλειά που κάνει και… χαιρετίσματα από τον μπαμπά μου, με την υποσημείωση ότι είναι αστυνομικός διευθυντής στη Στοκχόλμη. Στην πραγματικότητα, ο μπαμπάς μου επισκεύαζε τρακτέρ στη Β. Σουηδία, αλλά τα… χαιρετίσματα έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους και αφεθήκαμε όλοι ελεύθεροι. Φυσικά επιστρέψαμε αμέσως στα πάρκα…». Σουηδική υπεροψία και «δολοφονική» εξουσία… Εκφραστική, με χιούμορ και ειρωνεία που τσάκιζε κόκαλα, μας μίλησε με πολύ αγάπη για την κεντρική ηρωίδα των βιβλίων της, την Άνικα – στα ελληνικά τη γνωρίζουμε στο «Studio Sex» και τον «Παράδεισο» που μόλις κυκλοφόρησε, και τα δυο από το

Μεταίχμιο. Άλλωστε γράφει ιστορίες για την Άνικα από 8 ετών, έχει ονομάσει την κόρη της Άνικα και όταν θέλει να επιβληθεί σε καταστάσεις σκέφτεται «μπες στον χαρακτήρα» και δανείζεται ιδιότητες της μυθιστορηματικής ηρωίδας της για να πετύχει τον σκοπό της. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η τοποθέτησή της για την τεράστια επιτυχία που γνωρίζει – και στην Ελλάδα – η σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια. «Αστυνομική λογοτεχνία υπάρχει στις χώρες με σταθερή δημοκρατία και όχι σε δικτατορίες. Στη Σκανδιναβία υπάρχει πρόσφορο έδαφος γιατί νομίζουμε πως είμαστε πολύ καλύτεροι όλων. Έχουμε ειρήνη τα τελευταία 200 χρόνια, έχουμε μια φανταστική οικονομία, μακροζωία, δεν μας έχει επηρεάσει η κρίση και έχουμε ένα εκπληκτικό πρόσωπο να δείχνουμε στους τρίτους. “Ταπεινά” πιστεύουμε ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν κάνουν κάτι καλά. Ωστόσο η σουηδική κοινωνία, την οποία ζω, είναι πολύ βίαιη κοινωνία. Κάθε εβδομάδα μία γυναίκα δολοφονείται από τον σύζυγό της, έχουμε υψηλά ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας και οι στατιστικές λένε ότι είναι πολύ μεγαλύτερος ο κίνδυνος να σε κλέψουν στη Σουηδία παρά σε οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Αυτό έχει δώσει το έναυσμα στην αστυνομική λογοτεχνία να βάλει την κοινωνία μέσα στο μυθιστόρημα, τους ανθρώπους. Έχει ξεφύγει από την απλή αναζήτηση του δολοφόνου και τη λύση ενός αινίγματος. Γιατί άλλωστε ποιος είναι ο “κακός”; Ο άνθρωπος που όταν αποκτά εξουσία θεωρεί ότι αξίζει περισσότερο από τον συνάνθρωπό του και φτάνει ώς τη δολοφονία για να προστατέψει τη λίγη ή πολλή εξουσία που έχει αποκτήσει. Από τον βίαιο σύζυγο ώς τον δικτάτορα, αυτό ισχύει…».

Συμβούλιο χωρίς... ειδήμονες Υπάρχει από το 1929 και διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στο πλευρό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας ως προς την προστασία των αρχαιοτήτων, τις απαλλοτριώσεις που χρειάζονται για να ανασκαφούν ή να προστατευθούν μνημεία, τη διάδοση της αγάπης για την πολιτιστική κληρονομιά μέσω της έκδοσης βιβλίων και της παραγωγής αντιγράφων. Είναι η χρυσοτόκος όρνις του υπουργείου Πολιτισμού, με έσοδα περί τα 50- 60 εκατομμύρια τον χρόνο, τα οποία είναι και τα μόνα χρήματα που παίρνει το υπουργείο για να κάνει… θαύματα. Κι επειδή είναι τόσο λίγα σε σχέση με τις ανάγκες, η διαχείρισή τους πρέπει να γίνεται με τον καλύτερο, διαφανέστερο και αξιολογικότερο τρόπο. Το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων ξεκίνησε γι’αλλού και αλλού οι κυβερνήσεις το πάνε. Το 1977, ο νομοθέτης ήθελε να το διοικούν έφοροι και διευθυντές αρχαιοτήτων, το 1980 το πλαισίωνε με στελέχη της αρχαιολογικής υπηρεσίας, αλλά το 1997 ο Ευάγγελος Βενιζέλος

αποφάσισε ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά και έβγαλε τις ιδιότητες, νομοθετώντας ότι για τον διορισμό του αποφασίζει βεβαίως ο υπουργός, όμως έπειτα από γνώμη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. (Προσοχή! Όχι σύμφωνη γνώμη, απλή…). Κι έπειτα ήρθε ο Μιχάλης Λιάπης και κατάργησε τη «γνώμη» του Συμβουλίου κι έτσι πλέον ο υπουργός Πολιτισμού μπορεί να διορίζει τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου χωρίς να συμβουλεύεται κανέναν. Έτσι, ο νυν, Πάνος Παναγιωτόπουλος, αποφάσισε να βάλει ως μέλη του 7μελούς συμβουλίου δυο οικονομολόγους, έναν εργαζόμενο του υπουργείου Πολιτισμού (και συγκεκριμένα, έναν συνδικαλιστή, καθώς πρόκειται για τον τέως πρόεδρο της Ομοσπονδίας των Εργαζομένων), τρεις δικηγόρους κι έναν πολιτικό μηχανικό. Εξ αυτών, δύο είναι σύμβουλοί του (τους είχε και στο προηγούμενο υπουργείο) και μία είναι σύμβουλος του γενικού γραμματέα μέσων ενημέρωσης.

Ποια σχέση έχουν όλοι – πλην, ίσως, του συνδικαλιστή – με την πολιτιστική κληρονομιά την οποία καλούνται να χρηματοδοτήσουν και μάλιστα με μεγάλα ποσά σε καιρούς δύσκολους; Πού είναι οι αρχαιολόγοι, οι αρχιτέκτονες, οι πολιτικοί μηχανικοί, οι οποίοι γνωρίζουν το αντικείμενό τους, δηλαδή την προστασία και τη διάδοση των αρχαιοτήτων; Γιατί απουσιάζουν παντελώς οι ειδήμονες; Είναι ο καταλληλότερος να αποφασίσει απαλλοτριώσεις, αμοιβές, αντίγραφα και εκδόσεις από τον κατ’επάγγελμα ασχολούμενο με αυτά; Το ΤΑΠΑ έχει βυθιστεί σε τέλμα εδώ και πολλούς μήνες. Ακόμα και πιο άξιοι να είναι οι καινούργιοι, χωρίς «γέφυρα» με τους παλαιότερους και χωρίς ειδικές δεξιότητες δύσκολα θα τα καταφέρουν. Είναι τελικά θέμα να «ελέγχει» εκατό τοις εκατό ένας υπουργός τα συμβούλια που διορίζει; Και γιατί δείχνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε συμβούλους του κι όχι σε άτομα με μακρά ευδόκιμη θητεία στον κλάδο; Δημήτρης Φραγκούλης

10/30 Βιβλίο

14/11 -20/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

Το Τρίτο Ράιχ, η Χρυσή Αυγή και η ιταλική κατοχή Πήτερ Φρίτσε Ζωή και θάνατος στο Τρίτο Ράιχ Μετάφραση: Β. Αβραμίδου - Κ. Δεσποινιάδης Εκδόσεις: Θύραθεν - Harvard University Press Σελ.: 350

Δ

εν είναι λίγοι εκείνοι που με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην καθημερινότητά μας, αλλά κυρίως ορμώμενοι από τα καμώματά της, τις ενέργειές της και τον τρόπο με τον οποίο δρούσε, δεν δίστασαν να παρομοιάσουν το ζοφερό ελληνικό παρόν με κείνο των αρχών της δεκαετίας του ’30 στη Γερμανία. Στον παρόντα και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τόμο, ο συγγραφέας αναζητά τα βαθύτερα αίτια της αποτρόπαιης γοητείας που άσκησε ο ναζισμός σ’ έναν ολόκληρο λαό. Κρατώντας σε απόσταση τα κραυγαλέα και εντυπωσιακά γεγονότα, ο συγγραφέας στρέφει την προσοχή μας στα κενά των συναισθηματικών αναγκών ενός λαού, στο αίσθημα ελλιπούς αυτοεκτίμησης αλλά και στη διαρραγείσα κοινωνική συνοχή, θεωρώντας ότι εκεί βρίσκονται οι κατά τόπους κερκόπορτες από τις οποίες θα εισβάλει το μιαρό μικρόβιο του ναζισμού. Ποια είναι η δύναμη που έλκει τις μάζες προς τον ναζισμό και την εγκληματική του πολιτική; Στην περίπτωση της ναζιστικής γερμανικής περιόδου, λίγες είναι εκείνες οι ιστορικές ματιές που έστρεψαν το ενδιαφέρον τους ερευνητικά απέναντι στα πραγματικά βιώματα του γερμανικού λαού στα χρόνια του Τρίτου Ράιχ. Τι άραγε συνέβη στην πραγματική ζωή των Γερμανών πολιτών ώστε κατά τα χρόνια του πολέμου να έχουν διαμορφωμένη μια νοοτροπία που κατέστησε έναν πραγματικά μεγάλο αριθμό απ’ αυτούς τέρατα, ικανά για τη διάπραξη των πιο φρικαλέων εγκλημάτων; Μιλάμε για έναν στρατό πρόθυμο να διαπράξει ό,τι πιο αποτρόπαιο μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ένα από τα μεγάλα λάθη στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο ναζισμός στα μετά τον πόλεμο χρόνια – λάθη που γίνονται και στην περίπτωση της αντιμετώπισης του φαινομένου της Χρυσής Αυγής – είναι ότι θεωρείται αρκετό μέτρο για την πάταξή του η προβολή των εγκλημάτων του, προκειμένου να καταπολεμηθούν οι κατά τόπους ναζιστικές «αναζωπυρώσεις». Το να καταδικάζουν οι ίδιοι οι Γερμανοί τους ναζιστές ηγέτες τους δεν σημαίνει ότι αυτό είναι αρκετό για να αντιμετωπιστεί ο ναζισμός και πολύ περισσότερο να αποδειχτεί η αντιφασιστική φύση ενός λαού. Από καμιά ιστορική τεκμηρίωση δεν προκύπτει ότι ο λαός είναι «φύσει» αντιφασίστας. Αυτά είναι επικίνδυνοι αφορισμοί που αφήνουν έκθετη την κατεκτημένη και πολύτιμη δημοκρατία. Σε κάθε είδους κρίση κατά την οποία συντρέ-

στην ελληνική κοινωνία της κρίσης. Δεν γνωρίζω αν έχει ειπωθεί ανοιχτά, αλλά η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή – με ό,τι αυτό συνεπάγεται – υπήρξε το πλέον επώδυνο απότοκο της κρίσης. Η παρουσία τους και μόνο προκαλεί την απαξίωση της ίδιας μας της ζωής αλλά και μια βαθύτατη προσβολή στην ανθρώπινη υπόστασή μας. Η ακραία αυτή νεοναζιστική οργάνωση αναδύθηκε με το πρόταγμα της καθαρότητας. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία έγιναν στο όνομα υψιπετών ιδανικών. Στο όνομα λοιπόν της κάθαρσης του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να εμφανιστεί ως το «εθνικό απολυμαντικό», όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο συγγραφέας. Μέσα από ένα χρονικό που παρακολουθεί τη δημόσια δράση της οργάνωσης από την εμφάνισή της στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων με την είσοδό της στη Βουλή έως και τη σύλληψη και φυλάκιση της ηγετικής ομάδας, ο συγγραφέας καταγράφει τα γεγονότα και την αγωνία που αυτά προκαλούν. Έτσι έχουμε μια λεπτομερή καταγραφή των δημόσιων «κατορθωμάτων» της νεοναζιστικής οργάνωσης που εξαπλώθηκε σαν ιός σε όλους τους τομείς και τις δραστηριότητες της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.

χουν λόγοι απαξίωσης της δημοκρατίας ο κίνδυνος του ναζιστικού ερέβους είναι υπαρκτός και πρέπει να αποτιμηθεί ανάλογα. Βίλχελμ Ράιχ Γιατί επικράτησε ο Χίτλερ; Επιλογή κείμενων: Φίλιππος Λεβέντης Εκδόσεις: Καστανιώτη Σελ.: 60

Ό

πως είναι φυσικό, η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων ξύπνησε τα αντιναζιστικά αντανακλαστικά της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, μιας κοινωνίας κατά τα άλλα χειμαζόμενης, σκληρά προδομένης από το πολιτικό σύστημα, το οποίο απαξίωσε το πολυτιμότερο των αγαθών: τη Δημοκρατία. Μοιάζει σαν ειρωνεία, μια και ο πολύ γνωστός συγγραφέας Β. Ράιχ, που υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια της μεταπολίτευσης στη χώρα μας, επανέρχεται λόγω της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, μέσα από μια σειρά μικρών αποσπασμάτων σχετικών με τους λόγους της επικράτησης του Χίτλερ. Ο Ράιχ υποστηρίζει ότι ο Χίτλερ έγινε μαζικά αποδεκτός όχι λόγω του οικονομικού του προγράμματος, αλλά βασικά γιατί κατάφερε να ξαναδώσει πίσω στον Γερμανό τη χαμένη του αυτοεκτίμηση, πράγμα που έγινε μέσω μιας χυδαίας ρατσιστικής προπαγάνδας, της οποίας αιχμή του δόρατος ήταν ο πόλεμος που κήρυξε ο παράφρων αυτός ηγέτης ενάντια στον παγκόσμιο εβραϊσμό. Πρόκειται για μια τολμηρή ανάλυση της ναζιστικής ιδεολογίας (διά μέσου της προσωπικότητας του ηγέτη της) που επικράτησε μαζικά στη Γερμανία για να καταστεί η κυρίαρχη εκείνη ιδεολογία που οδήγησε την ανθρωπότητα στον όλεθρο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κωστής Παπαϊωάννου Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 263

Ο

συγγραφέας του βιβλίου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, διετέλεσε επίσης επί σειρά ετών πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και συμμετείχε στην ίδρυση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Ενεργός πολίτης και με το παραπάνω, λοιπόν, ο συγγραφέας δικαίως αγωνιά για την εμφάνιση και ραγδαία επέκταση του ναζιστικού φαινομένου

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Sheila Lecoeur Το νησί του Μουσολίνι Φασισμός και ιταλική κατοχή στη Σύρο Μετάφραση: Ελένη Αστερίου Εκδόσεις: Αλεξάνδρεια Σελ.: 335

Π

ρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μονογραφία σχετικά με τη δράση των Ιταλών φασιστών στη Σύρο, στη διάρκεια της κατοχικής περιόδου, που έρχεται στο φως της δημοσιότητας χάρη στην αγάπη της συγγραφέως για την Ελλάδα, μια αγάπη που γεννήθηκε σε μια επίσης επώδυνη περίοδο της χώρας, αυτήν της δικτατορίας. Είναι γνωστό ότι μετά την αποτυχία της Ιταλίας να καταλάβει στις αρχές του πολέμου, τον Οκτώβριο του 1940, την Ελλάδα, ακολούθησε η γερμανική εισβολή, η οποία κατέληξε στη συμφωνία ανακωχής που υπογράφηκε στις 23 Απριλίου του 1941. Τότε μάλιστα συμφωνήθηκε και ο διαμελισμός της χώρας, στον οποίο συμμετείχε και η Ιταλία, που κατείχε τα δυο τρίτα του ελληνικού εδάφους, μεταξύ των οποίων και τις Κυκλάδες. Το υπόλοιπο έμενε στη Γερμανία, αν εξαιρέσει κανείς την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, που χαρίστηκαν στους Βούλγαρους. Η ιταλική κατοχή στη Σύρο έγινε αφορμή να υπάρξουν πολυποίκιλες αντιδράσεις, οι οποίες πήραν ιδιαίτερο χαρακτήρα λόγω κυρίως της θρησκευτικής και κοινωνικής συνθέσεως του νησιού. Μια σημαντική ιδιαιτερότητα που επηρέαζε τις εσωτερικές αντιτιθέμενες στάσεις απέναντι στην ιταλική κατοχή ήταν η θρησκεία, μια και στη Σύρο υπήρχε ισχυρή καθολική μειονότητα. Το γεγονός αυτό δεν άφησε ανεπηρέαστες τις κοινωνικές σχέσεις ούτε μετά την απελευθέρωση, με αποτέλεσμα να διατηρείται μια σχέση καχυποψίας μεταξύ των γηγενών. Η Σύρος επίσης είναι το μοναδικό νησί της Ελλάδας που έζησε τόσο έντονα και βαθιά τον λιμό που έπληξε τη χώρα τον χειμώνα του 1941-42. Μέσα από ένα πλούσιο αρχειακό υλικό, η συγγραφέας έχει την ευκαιρία να εξετάσει διεξοδικά και στις λεπτομέρειές τους τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις δυνάμεις κατοχής και στους κατεχόμενους.

ποντικιart

14/11 -20/11

Ραντάρ 11/31

www.topontiki.gr

Ε

Αρχαιολόγοι με 500 ευρώ; ίσαι αρχαιολόγος, ζητάς δουλειά από εργολάβο που έχει αναλάβει δημόσιο έργο, για το οποίο απαιτείται να προηγηθεί ανασκαφή, και αρνείσαι να δουλέψεις για 500 ευρώ; Τότε ο εργολάβος θα σου πει «δεν πειράζει, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές» και θα πάρει τον άλλον που θα δεχθεί να δουλέψει με 300 ευρώ. Κι αν ενοχληθεί περισσότερο απ’ όσο αντέχει, τότε θα στείλει και φιρμάνι πως όχι μόνο δεν προσλαμβάνει ενοχλητικούς συνδικαλιστές, αλλά απαιτεί ο υποψήφιος εργαζόμενος αρχαιολόγος να υπογράψει χαρτί ότι δεν έχει οποιαδήποτε συνδικαλιστική δραστηριότητα. Αυτό δεν είναι σενάριο από το μέλλον, αλλά πραγματική ιστορία που συμβαίνει στην Κρήτη και όχι μόνο. Όταν οι αρχαιολόγοι που προτάθηκαν από την αρμόδια Εφορία Αρχαιοτήτων για να επιβλέψουν εκσκαφές, αμειβόμενοι από την εργοληπτική εταιρεία που ανέλαβε έργο διαμόρφωσης κοινόχρηστων χώρων, ζήτησαν να πληρωθούν με τη Συλλογική Σύμβαση για τους έκτακτους αρχαιολόγους, ο εργολάβος θεώρησε αυτή την απαίτηση «εξωπραγματική». Βέβαια, τη δαπάνη της μισθοδοσίας θα την έπαιρνε πίσω εξ ολοκλήρου από τον κύριο του έργου, δηλαδή τον δήμο που του ανέθεσε το έργο. Έτσι, λοιπόν, κατέφυγε σε άλλους αρχαιολόγους, τους οποίους είχε στο παρελθόν απασχολήσει με το «λογικό», όπως το χαρακτηρίζει, ποσό των 310 ευρώ. Διότι σημασία έχει να παραμένει ενεργό και το δόγμα «διαίρει και βασίλευε». Όταν και οι φτηνότεροι αρχαιολόγοι απέσυραν το ενδιαφέρον τους, τότε η εργοληπτική εταιρεία απέστειλε φιρμάνι - εξώδικο στην αρμόδια Εφορία Αρχαιοτήτων, με το οποίο της ζητάει να βρει άλλους αρχαιολόγους που να έχουν λογικότερες απαιτήσεις. Δηλαδή 586 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης με την απαίτηση ότι o υποψήφιος θα υπογράψει δήλωση νομιμοφροσύ-

νης, δηλαδή υπεύθυνη δήλωση ότι δεν συνδικαλίζεται, διότι είναι «πάγια τακτική της εταιρείας να μην προσλαμβάνει συνδικαλιστές» (τα σχετικά έγγραφα είναι στη διάθεση της εφημερίδας)! Και αυτό δεν είναι το μοναδικό συμβάν. Εταιρεία τηλεπικοινωνιών που προσέλαβε αρχαιολόγο για να επιβλέπει τις εκσκαφές, του πρότεινε την αμοιβή των 480 ευρώ καθαρά. Ο υποψήφιος αρνήθηκε και η εταιρεία δεν δίστασε να του πει ότι θα βρεθεί άλλος που θα δεχθεί. Όμως δεν βρέθηκε. Φαίνεται πως η εταιρεία «έπεσε» σε επίμονους, μπορεί και συνδικαλιστές, και τελικά «υπέκυψε» στα 1.000 ευρώ. Διότι οι 1,5 εκατ. άνεργοι αποτελούν την τέλεια μηχανή εκβιασμού για φτηνό εργατικό δυναμικό. Και σε αυτό το έδαφος ορισμένοι αποθρασύνονται… Δήμητρα Μυρίλλα

12/32 Ιστορία

14/11 -20/11

ποντικιart

Η περιπέτεια που έζησε η χώρα στη διάρκεια της επάρατης και καταστροφικής εθνικά και κοινωνικά επταετίας 1967-1974 την κράτησε μακριά από τις εξελίξεις του δυτικού κόσμου, πράγμα που της κόστισε ένα βαρύ και πολλαπλά δυσβάστακτο τίμημα Μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης έγινε τη Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011 εναντίον του μνημονίου

Το Πολυτεχνείο Ε ως σύμβολο εθνικής ανασυγκρότησης 1973 Η διατήρηση της δημοκρατίας απαιτεί περισσότερες θυσίες από ό,τι ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία. Αυτό ακριβώς συμβολίζει σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου: ότι η δημοκρατία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται μέσα από μια επώδυνη, συνειδητή και υπεύθυνη διαδικασία

κατόν ογδόντα τρία έτη εθνικής ανεξαρτησίας μετρά το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Σε λιγότερο από δυο αιώνες – αν το αναλογιστεί κανείς…

– η χώρα κατάφερε να υπερδιπλασιάσει την έκτασή της, να εδραιωθεί στον δυτικό κόσμο και να αντεπεξέλθει σε διεθνείς συγκρούσεις αλλά και πολυποίκιλες εσωτερικές ανωμαλίες. Η τελευταία περιπέτεια που έζησε η χώρα στη διάρκεια της επάρατης και καταστροφικής εθνικά και κοινωνικά επταετίας 19671974 την κράτησε μακριά από τις εξελίξεις του δυτικού κόσμου, πράγμα που της κόστισε ένα βαρύ και πολλαπλά δυσβάστακτο τίμημα. Το 1973, η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο σηματοδότησε την αρχή του τέλους της δικτατορίας. Μιας δικτατορίας της οποίας τις οδυνηρές συνέπειες υπέστη ο ελληνικός λαός τόσο σε εθνικό επίπεδο, με αποκορύφωμα την κυπριακή τραγωδία, όσο και σε κοινωνικό με την τρομερή έλλειψη δημοκρατίας και θεσμών που μας κράτησαν ανεπανόρθωτα (καθώς αποδεικνύεται στις μέρες που διανύουμε μια νέα τραγωδία υπό τη μορφή της οικονομικής εξαθλίωσης και των συνεπακόλουθών της) μακριά από τη δυναμική των γεγονότων, εμποδίζοντας τη χώρα ουσιαστικά να παρακολουθήσει με ίσους όρους τις ευρωπαϊκές κυρίως αλλά και τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ουραγός του σύγχρονου κόσμου, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης (παρά τις εύκολες και άκριτες κατηγορίες που δέχεται σήμερα λόγω των δραματικών γεγονότων που βιώνει το έθνος μετά τη – μακράν – ευτυχέστερη περίοδο ευημερίας που γνώρισε ποτέ ο νεότερος ελληνισμός σε όλα τα επίπεδα) βρίσκεται στο χείλος

του γκρεμού έχοντας απολέσει όλες εκείνες τις κατακτήσεις που μπορεί να διεκδικήσει μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία. Η χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια βίωσε μια πρωτοφανή έκρηξη ανάπτυξης που κυρίως βασίστηκε πάνω στη θεμελίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη θεσμική προσπάθεια της εθνικής συμφιλίωσης. Και οι δυο αυτές προσπάθειες προδόθηκαν από την ανικανότητα που επέδειξε το πολιτικό πελατειακό μας σύστημα (αλλά και την ενσυνείδητη υπονόμευση των θεσμών) καθώς και από τον «κακό μας εαυτό»... Μέσα από μια δραματική παρεξήγηση σε σχέση με την ανεκτικότητα της δημοκρατίας και των θεσμών της αποδείχτηκε ότι η ελληνική πολιτεία ήταν ανεπαρκής στο να λειτουργήσει σύμφωνα με τις επιταγές και τους κανόνες μιας σύγχρονης πολιτείας. Έτσι, μέσα από… παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και μπόλικη ασυδοσία, η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με τον χειρότερο εαυτό της – πιο αδύναμη από ποτέ ενώπιον των παγκόσμιων αλλά και των εσωτερικών προκλήσεων. Σαράντα χρόνια κλείνουν από την ηρωική εξέγερση των Ελλήνων φοιτητών ενάντια στην καταστροφική δικτατορία, των παιδιών εκείνων που αψήφησαν το δικτατορικό καθεστώς και διεκδίκησαν βασικά και αυτονόητα, για τα άλλα κράτη της Ευρώπης, πράγματα… «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» ήταν τα αιτήματα μιας κοινωνίας που ώς τότε ζούσε βουτηγμένη στη φτώχεια, την αμορφωσιά και την εθνική τραγωδία να διώκουν οι μισοί Έλληνες τους άλλους μισούς… Αιτήματα που έπειτα από μια ξέφρενη τριακονταπενταετία υπερβολών και καταχρήσεων – που αποδεικνύουν ότι δεν

14/11 -20/11

ποντικιart

Ιστορία 13/33

Ο λαός πανηγυρίζει την πτώση της χούντας. Σαράντα χρόνια μετά θα αποδειχθεί ότι η μεταπολίτευση ήταν μία ακόμη χαμένη ευκαιρία

Στιγμιότυπο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

μπορέσαμε να αφομοιώσουμε και πολύ περισσότερο να εκτιμήσουμε τις αξίες της δημοκρατίας – ακούγονται απειλητικά επίκαιρα στο παρόν μας. Η ανεκτίμητη γενιά του Πολυτεχνείου αποδείχτηκε τόσο ανθεκτική, συμπαγής, αρραγής, υπεύθυνη και παλικαρίσια απέναντι στη δικτατορία όσο και επιρρεπής στην κατάχρηση όλων των παροχών που της δόθηκαν αφειδώς να διαχειριστεί μέσα από τις πολυπόθητες δημοκρατικές διαδικασίες. «Τελικά, η δημοκρατία αποδείχθηκε πιο επώδυνη από τη δικτατορία;» θα σπεύσουν να ρωτήσουν οι εχθροί του πολιτεύματος. Φυσικά και όχι! Η μαθητεία στη δημοκρατία απλώς απαιτεί περισσότερο ηρωισμό από όσο νομίζαμε. Η διατήρηση της δημοκρατίας απαιτεί περισσότερες θυσίες από ό,τι ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμερα συμβολίζει αυτό ακριβώς: ότι η δημοκρατία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται μέσα από μια επώδυνη, συνειδητή και υπεύθυνη διαδικασία. Και, ναι! Η δημοκρατία γεννά εχθρούς, κυρίως σε περιόδους κρίσεως όπου η κρίση των πολιτών τίθεται υπό τον έλεγχο των καταιγιστικών εξελίξεων, έρμαιο των σαλταδόρων, των λαϊκιστών και των επίδοξων εγκληματικών οργανώσεων που βασίζουν τη δύναμή τους στην αδυναμία της. Μοιάζει με ειρωνεία σήμερα, που κλείνουν σαράντα χρόνια από την εξέγερση των περήφανων Ελλήνων φοιτητών με το ανεξάρτητο πνεύμα και την αγωνιστική θέληση για ελευθερία, το ότι η χώρα βρίσκεται, εκ νέου, εξουθενωμένη, σε ένα καθεστώς ταπεινωτικής διεθνούς εποπτείας – έχοντας εκχωρήσει στην

ουσία την εθνική κυριαρχία σε εποπτεύουσες δυνάμεις. Η Ελλάδα σήμερα ζει εκ νέου μια ιδιότυπη γερμανική στην ουσία «κατοχή», όπου το Βερολίνο αποφασίζει και διατάζει για τη ζωή των υπό κατοχή Ελλήνων. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της χώρας αναπτύσσονται και δυναμώνουν υπό διάφορα προσχήματα που απευθύνονται κυρίως στο καταπονημένο θυμικό του λαού, δυνάμεις που προσβλέπουν στην αρπαγή της εξουσίας με οποιοιδήποτε κόστος. Αυτή η πρωτοφανής κρίση έφερε στο προσκήνιο το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που, σύμφωνα και με την ελληνική Δικαιοσύνη, δρα και «συμμετέχει» στην πολιτική και κοινωνική ζωή ως εγκληματική οργάνωση! Η τραγική αδυναμία μας να συγκροτήσουμε μια κατανοητή και αποδέκτη από εμάς τους ίδιους εθνική ταυτότητα σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που λειτουργεί διαλυτικά στην κοινωνία, μας κατέστησαν ευάλωτους ως έθνος και ως κοινωνία τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής νεοναζί εγκληματίες που απειλούν ευθέως ό,τι μας χάρισε η ηρωική αυτή γενιά: τη δημοκρατία και την ελευθερία. Υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, τα νεοναζιστικά μορφώματα, παράλληλα με διάφορες εγκληματικές, αυτοαποκαλούμενες «επαναστατικές» ομάδες που δρουν υποδόρια σαν κακιά επιδημία, εισέβαλαν στην κοινωνία στοχοποιώντας τόσο τις δημοκρατικές μας ελευθερίες – που κάθε σώφρων πολίτης είναι σε θέση να εκτιμήσει

Η Ελλάδα συγκλονίζεται από μια πρωτοφανή κρίση

δίχως να χρειαστεί να νιώσει τις οδυνηρές συνέπειες της απώλειάς τους – όσο και την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Οι προκλήσεις για τη νέα γενιά Σήμερα η νέα γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα πρόκληση, πολύ πιο σύνθετη και απαιτητική από αυτήν που αντιμετώπισε εκείνη του Πολυτεχνείου. Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα αποτυχημένο στο σύνολό του πολιτικό σύστημα που αλληλοκατηγορείται και αλληλοσπαράσσεται σύμφωνα με τα κοινά ήθη των Ελλήνων. Ωστόσο, η θέληση του λαού όπως αυτή εκφράζεται απερίφραστα μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες κατά κραυγαλέο τρόπο υποδεικνύει και απαιτεί συνεργασίες και συναίνεση. Πράγμα στο οποίο το παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα αντιδρά λυσσαλέα προτάσσοντας το απαρχαιωμένο και καταστροφικό για τα συμφέροντα της χώρας και του λαού μονοκομματικό μοντέλο. Σήμερα η νέα γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κακό εαυτό του ελληνισμού, αυτόν που απέτυχε στις καλύτερες μέρες – και κατά το ελληνικό ιδιότυπο – πέτυχε στις δύσκολες! Πρέπει να πεισθούμε ως κοινωνία να βιώνουμε τις καλύτερες μέρες. Αυτό είναι το νέο εθνικό μας πρόταγμα και καθήκον. Σήμερα η νέα γενιά πρέπει να αντιμετωπίσει το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (όχι μόνο την εγκληματική παρουσία και δράση της, αλλά και την απερίφραστα χυδαία ιδεολογία που φέρει) μέσα από την εκπαίδευση, την καλλιέργεια και τη συνειδητοποίηση. Σήμερα η νέα γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με την νέα έξαρση της τυφλής και κουκουλοφό-

ρας βίας που ενδυναμώνει το χάος, την κοινωνική αναταραχή και βασίζεται στον τρόμο και την αντεκδίκηση δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο αίματος που περισσότερο σχετίζεται με το ποινικό έγκλημα και την ψυχιατρική και ελάχιστα με την πολιτική δράση. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται στην ίδια αφετηρία. Έχοντας, ωστόσο, βιώσει πρωτόγνωρες για την ιστορία της πολιτικές και κοινωνικές εμπειρίες, αναγκάζεται από τις εξελίξεις να αγωνιστεί για την εθνική της επιβίωση. Υπό το ιστορικό βάρος της εθνικής της ταυτότητας, η χώρα καλείται να δώσει δραματικές απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον της, απαντήσεις από τις οποίες θα εξαρτηθεί η ίδια η εθνική της υπόσταση. Δίχως διάθεση δραματοποίησης – υπάρχει άλλωστε γι’ αυτήν τη δουλειά πλήθος ικανών πολιτικών… – η χώρα βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο της ιστορίας της. Πίσω από κάθε κρίση κρύβεται και μια μεγάλη ευκαιρία. Ο τόπος βίωσε και βιώνει τις τραγικές συνέπειες της κρίσης. Θα ήταν ωστόσο απείρως οδυνηρότερο και απόλυτα καταστροφικό να χάσει τη μεγάλη ευκαιρία και να μη βρει έστω και καθυστερημένα τον σωστό βηματισμό της εθνικής του προοπτικής στο εσωτερικό του αλλά και μέσα στον υπόλοιπο κόσμο!

xenofonb@gmail.com

14/34 Media

14/11 -20/11

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ÔÁ ÍÅÁ

28/10-2/11/13 21-26/10/13 27.552

26.378

ÅÈÍÏÓ

19.230

18.120

ESPRESSO

14.728

13.942

ÅËÅÕÈÅÑÏÓ ÔÕÐÏÓ

14.623

14.900

ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÁ

11.812

10.943

ÅÖÇÌ.ÔÙÍ ÓÕÍÔÁÊÔÙÍ

9.242

9.404

ÅËÅÕÈÅÑÏÔÕÐÉÁ

5.724

5.880

ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÇÓ

4.385

4.127

ÅËÅÕÈÅÑÇ ÙÑÁ

3.276

3.038

ÇÌÅÑÇÓÉÁ (Ïéê.)

2.782

1.756

ÅÓÔÉÁ

1.828

1.808

ÁÕÃÇ

1.640

1.595

ÍÁÕÔÅÌÐÏÑÉÊÇ (Ïéê.)

844

876

×ÑÇÌÁÔÉÓÔÇÑÉÏ (Ïéê.)

728

763

Ï ËÏÃÏÓ

85

80

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ÐÑÙÔÏ ÈÅÌÁ

3/11/13 144.180

27/10/13 152.140

ÔÏ ÂÇÌÁ

139.210

154.700

ÅÈÍÏÓ

103.270

115.130

REAL NEWS

70.120

84.140

ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÇÓ

24.570

16.240

ÊÕÑÉÁÊ. ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÁ

18.180

32.360

ÔÕÐÏÓ ÔÇÓ ÊÕÑÉÁÊÇÓ

16.190

23.320

ÁÕÃÇ

6.060

9.210

ÔÏ ×ÙÍÉ

4.450

5.700

ÔÏ ÐÁÑÏÍ

4.230

4.810

ÅËÅÕÈÅÑÇ ÙÑÁ

2.840

2.310

ÔÏ ÁÑÈÑÏ

1.240

1.300

200

130

-

-

ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÊÏÓ ËÏÃÏÓ ÍÉÊÇ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΕΣ ÐÁÑÁÐÏËÉÔÉÊÁ

28/10-3/11/13 21-27/10/13 24.700 29.040

Ï ÊÏÓÌÏÓ ÔÏÕ ÅÐÅÍÄÕÔÇ

15.410

14.260

ÔÏ ÐÏÍÔÉÊÉ

8.490

8.040

ÔÏ ÊÁÑÖÉ

7.750

8.000

ÁÎÉÁ (Ïéê.-ðïë.)

3.960

4.170

ÁËÖÁ ÅÍÁ

2.230

2.550

ÐÑÉÍ

1.440

1.430

ÄÑÏÌÏÓ ôçò ÁÑÉÓÔÅÑÁÓ

1.290

1.110

ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ÖÙÓ ÔÙÍ ÓÐÏÑ

30/10-3/11/13 22-27/10/13 11.226 10.478

SPORTDAY

8.200

6.871

GOAL NEWS

6.914

6.858

ÐÑÙÔÁÈËÇÔÇÓ

5.908

4.661

LIVE SPORT

5.502

4.705

ÃÁÕÑÏÓ

4.442

3.906

Ç ÙÑÁ ÔÙÍ ÓÐÏÑ

3.394

3.158

ÐÑÁÓÉÍÇ

3.284

2.745

ÃÁÔÁ

2.354

2.423

ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 28/10-3/11/13 21-27/10/13 27.930 ×ÑÕÓÇ ÅÕÊÁÉÑÉÁ (Áããåëßåò) 31.850 ÔÏ ËÏÉÐÏÍ (Ðïéê. ýëçò)

12.210

12.950

ΠΟΝΤΙΚΙart

-ΜΙΚΡΑ

ΜΙΚΡΑ ËΧΑΜΟΣ αυτές τις µέρες στις τηλεοράσεις, παρά το γεγονός ότι η συνεδρίαση της Βουλής γενικά ήταν βαρετή. Αν εξαιρέσει κανείς την τελευταία µέρα, όταν διασταύρωσαν τα ξίφη τους οι αρχηγοί των κοµµάτων και κυρίως οι Σαµαράς και Τσίπρας… ËΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ βέβαια είχε επεκταθεί και σε ορισµένες εφηµερίδες, όπου πολλοί γνωστοί και µη εξαιρετέοι είχαν στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του… ËΤΟ ΔΡΑΜΑ των περισσότερων από αυτούς «τους γνωστούς και µη εξαιρετέους» είναι ότι αρχίζουν τις υστερίες µόλις αντιληφθούν ή µόλις υποθέσουν ότι κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ µπορεί να έχει διαφοροποιηθεί σε κάποιο θέµα σε σχέση µε την ηγεσία της αξιωµατικής αντιπολίτευσης… ËΚΙΝΗΣΕΙΣ πανικού από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, που έδειχναν να έχουν αιφνιδιαστεί από την πρόταση δυσπιστίας. Το τι ακούσαµε αυτές τις µέρες από «έγκυρες» φωνές δεν λέγεται. Και µετά µιλάνε για αξιοπιστία του Τύπου και γενικότερα των media. Διάφοροι µεγαλοσχήµονες του Τύπου µας παίρνουν όλους µαζί στον γκρεµό… ËΑΦΗΣΤΕ και τη µόδα µε το Τwitter, όπου βγαίνουν τα διάφορα στελέχη που είναι επιφορτισµένα µε την επικοινωνία των υπουργών και βουλευτών και γράφουν ό,τι τους κατέβει. ËΤΟ ΔΡΑΜΑ είναι ότι από το γραφείο του πρωθυπουργού µέχρι και το γραφείο του τελευταίου βουλευτή τα πολιτικά τους επιχειρήµατα εξαντλούνται σε ατάκες και προσωπικές επιθέσεις. ËΤΑ ΜΙΝΤΙΑ της διαπλοκής αναµένεται να καυτηριάσει για µια ακόµη φορά ο Αλέξης Τσίπρας, λίγες µέρες µετά

τις σχετικές αναφορές του στη Βουλή, από την ΕΤ3. Ο Αλέξης Τσίπρας θα επισκεφθεί την «ελεύθερη» ΕΤ3 προκειµένου να συναντήσει τους εργαζοµένους, οι οποίοι ακόµη µεταδίδουν τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά, και να παραχωρήσει εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στους δηµοσιογράφους Αγλαΐα Κυρίτση, Αλέξανδρο Τριανταφυλλίδη και Χρήστο Γιαννούλη. ËΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ θα παραχωρήσει όµως και στην «Κυριακάτικη Αυγή», στέλνοντας το µήνυµα της ανάγκης να ενισχυθούν τα κοµµατικά ΜΜΕ σε µια περίοδο που η Κουµουνδούρου διαπιστώνει ένταση των επιθέσεων των «διαπλεκόµενων µίντια» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. ËΕΠΙΘΕΣΗ στην «Ελληνοφρένεια» εξαπέλυσε ο εκπρόσωπος Τύπου του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης, κατηγορώντας την… εκποµπή πως λειτουργεί ως εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ! Ë«ΕΞ ΟΣΩΝ γνωρίζω, η προοπτική είναι για δυο κανάλια πανελλαδικής εµβέλειας και ένα δορυφορικό, που θα απευθύνεται αποκλειστικά στους απόδηµους», δήλωσε ο υφυπουργός Δηµόσιας Ραδιοτηλεόρασης Παντελής Καψής στον Real FM και στον Νίκο Χατζηνικολάου. ËΠΕΡΙΚΟΠΕΣ και µειώσεις στο ταµείο των δηµοσιογράφων αποφάσισε η πλειοψηφία του Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ. Οι περικοπές και οι µειώσεις σε επικουρικές συντάξεις, µισθούς και αµοιβές γιατρών θα έχουν ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2014. Υπέρ ψήφισαν όλα τα µέλη του Δ.Σ. στον ΕΔΟΕΑΠ µε εξαίρεση την Πόπη Χριστοδουλίδου και τον Γιάννη Αγγέλη. ËΠΡΟΣΤΙΜΟ 40.000 ευρώ επέβαλε το ΕΣΡ στο Mega

Σώζεται ται δε σώζε µο ιόση το αγγελ

«Έφυγε» ο Δ. Κωστιδάκης, ένας από τους πρωτεργάτες του «Π» «Έφυγε» από τη ζωή πριν από λίγες ηµέρες ο σκιτσογράφος Δηµήτρης Κωστιδάκης, µέλος της πρώτης πεντάδας των δηµιουργών και µετόχων της εφηµερίδας που κρατάτε σήµερα στα χέρια σας. Ο Δηµήτρης Κωστιδάκης είχε ξεκινήσει την πορεία του στον χώρο του Τύπου προχουντικά από την εφηµερίδα «Δηµοκρατική Αλλαγή». Μαζί µε τον Δ. Σκουλάκη αποτελούσαν το δίδυµο των σκιτσογράφων της εφηµερίδας, ενώ µεταξύ των δυο ο Δ. Κωστιδάκης ήταν αυτός που είχε τη µεγαλύτερη έφεση στον σχολιασµό και την προβολή των λεγόµενων λαϊκών θεµάτων αφουγκραζόµενος τη φωνή της κοινωνίας. Με την επιβολή της χούντας η «Δηµοκρατική Αλλαγή» έκλεισε και η εξαίρετη οµάδα των δηµοσιογράφων και των άλλων συντελεστών της διαλύθηκε. Στη συνέχεια ο Δ. Κωστιδάκης πέρασε στον χώρο της διαφήµισης και µερικά χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1979, αποτέλεσε, µαζί µε τους Κώστα Παπαϊ-

ωάννου, Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο (οι δύο πρωτεργάτες), Παντελή Τρωγάδη και Γιώργο Κοντογιάννη (προστέθηκαν στη συνέχεια) µέλος της αρχικής πεντάδας των µετόχων του «Π». Μάλιστα, ο Δ. Κωστιδάκης είχε την ιδέα που τελικά επικράτησε µεταξύ πολλών άλλων για το λογότυπο του «Ποντικιού», που βρίσκεται πάντα δίπλα στο όνοµα της εφηµερίδας µέχρι και σήµερα. Σκίτσα του υπάρχουν στα πρώτα πέντε φύλλα του «Π», ενώ από το δεύτερο φύλλο της έκδοσης υπήρχε σκίτσο του στην πρώτη σελίδα. Παράλληλα, έγραψε και δηµοσίευσε µέσα από τις σελίδες του «Π» αυτοτελείς ιστορίες µε πρωταγωνιστή τον Καραγκιόζη. Μετά τα πρώτα πέντε φύλλα του «Ποντικιού» ο Δηµήτρης Κωστιδάκης (µαζί µε τους Παντελή Τρωγάδη και Γιώργο Κοντογιάννη) αποχώρησε από το εκδοτικό εγχείρηµα συνεχίζοντας – και διαπρέποντας – στον χώρο της διαφήµισης. Στην οικογένειά του τα πιο θερµά µας συλλυπητήρια.

«Σύννεφα» στην > «Ελευθεροτυπία» Βαρύ είναι το κλίµα το τελευταίο διάστηµα στην «Ελευθεροτυπία» ύστερα από την πρόταση του εκδότη της εφηµερίδας Χάρη Οικονοµόπουλου για το πώς… «σκέφτεται» να αντιµετωπίσει την κακή οικονοµική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ιστορικό φύλλο. Η πρόταση Οικονοµόπουλου περιελάµβανε την περικοπή κατά 30% των µισθών µε ταυτόχρονο πρόγραµµα εθελουσίας εξόδου για 30 εργαζοµένους που θα λάβουν ως µπόνους… απλώς ένα µέρος των δεδουλευµένων και τα υπόλοιπα µέχρι το τέλος Δεκεµβρίου. Οι εργαζόµενοι, που βρίσκονται απλήρωτοι τρεις (και αυτόν που τρέχει) µήνες, έπειτα από συνέλευση που πραγµατοποίησαν, αντιπρότειναν η µείωση των αποδοχών να φτάσει περίπου στο 15% και αναµένουν την απάντηση του Οικονοµόπουλου. Παράλληλα, σύµφωνα µε τις πληροφορίες, αναµένουν και την απάντηση του εκδότη στο πώς προκύπτει να βρίσκεται στα 1.300 ευρώ ο µέσος όρος µισθών, όπως ισχυρίζεται ο Οικονοµόπουλος, όταν στη συντριπτική πλειονότητά τους οι εργαζόµενοι αµείβονται µε 1.000 ευρώ µεικτά. Η δυσαρέσκεια είναι πλέον έντονη από τους εργαζοµένους για τους χειρισµούς της διοίκησης, η οποία εδώ και δυο µήνες έχει εξαγγείλει ότι θα… καταθέσει αναλυτικό business plan, το οποίο, ωστόσο, αναµένεται ακόµη… Μέχρι τότε, αξίζει να σηµειωθεί ότι έχει αναλάβει ως σύµβουλος έκδοσης της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» ο Δηµήτρης Βάρος µε στόχο την αναβάθµιση της εφηµερίδας στον κυριακάτικο Τύπο.

14/11 -20/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

Τελικά, ΜΑΤιασε το ραδιοµέγαρο ο Παντελής

για υπέρβαση του ορίου διαφηµίσεων κατά 22 ολόκληρα λεπτά. Η Ραδιοτηλεοπτική Αρχή «τιµώρησε» και τον ΑΝΤ1 µε πρόστιµο 20.000 για τη µετάδοση διαφηµίσεων που έχουν να κάνουν µε προβλέψεις για τα µελλούµενα. ËΑΠΟ το Mega στον ΑΝΤ1. Ο Πέτρος Μπούτος αποχώρησε ύστερα από πολλά και επιτυχηµένα χρόνια στη διεύθυνση προγράµµατος του Μεγάλου Καναλιού και πήγε στον ΑΝΤ1, όπου και αναλαµβάνει να «τρέξει» την παραγωγή περιεχοµένου για όλα τα κανάλια του οµίλου ΑΝΤ1 ανά την υφήλιο. ËΤΗ θέση του Πέτρου Μπούτου στο Mega αναλαµβάνει ο συνεργάτης επί χρόνια του Μπούτου Λοΐζος Ξενόπουλος. ËΕΣΠΑΣΕ τα ταµεία η πρώτη εκποµπή των Ράδιο Αρβύλα. Η εκποµπή έκανε µέσο όρο στο κοινό 15-44 44,7% και στο σύνολο 33,9%. Αξίζει να σηµειωθεί ότι στο τέταρτο µεταξύ 23.30 - 23.45 σηµείωσε στο 15-44 ποσοστό τηλεθέασης 51,5%, µε τη διαφορά από το Mega να είναι 45,1 µονάδες, από το Star 41,5 µονάδες και από τον Alpha 46,9. Αυτό θα πει… δυναµικό ξεκίνηµα. ËΤΗ µετάδοση όλων των αναµετρήσεων της SuperLeague για το εξωτερικό εξασφάλισε ο ΑΝΤ1. Οι οµογενείς στη Βόρεια Αµερική, την Αυστραλία αλλά και την Ευρώπη θα µπορούν να παρακολουθούν τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήµατος, µέσω των δορυφορικού προγράµµατος του ΑΝΤ1 Satellite, µέσα από τα δίκτυα και τις πλατφόρµες που συνεργάζονται µε τον όµιλο στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ευρώπη και ειδικά τη Γερµανία, καταβάλλοντας συνδροµή. ËΤΩΡΑ «εξάγου-

µε» και τεχνογνωσία για το πώς µπαίνει λουκέτο στα δηµόσια ΜΜΕ. Το ελληνικό πρότυπο φαίνεται ότι «ζήλεψε» η περιφερειακή κυβέρνηση της Βαλένθια, η οποία ανακοίνωσε το κλείσιµο των δηµόσιων ΜΜΕ της περιοχής. ËΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ πρόεδρος Αλµπέρτο Φάµπρα δήλωσε πως η απόφαση για κλείσιµο του RTVV είναι αδιαπραγµάτευτη και, όπως αναφέρουν τα τοπικά ΜΜΕ, η απόφαση αυτή δεν έχει προηγούµενο στην Ισπανία, υπενθυµίζοντας ότι στην Ευρώπη την αρχή έκανε η Ελλάδα µε το κλείσιµο της ΕΡΤ. ËΑΝΤΙΔΡΩΝΤΑΣ στην κατάφωρη παραβίαση της νοµιµότητας από πλευράς των Αστυνοµικών Αρχών και του υπουργείου Δηµόσιας Τάξης, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κηρύξει τρίωρη στάση εργασίας σήµερα Πέµπτη 14 Νοεµβρίου, από τις 12 µ. έως τις 3 µ.µ., σε όλα τα ΜΜΕ, δηµόσια και ιδιωτικά, προκειµένου οι συνάδελφοι δηµοσιογράφοι να µπορέσουν να βρεθούν στο συλλαλητήριο διαµαρτυρίας, το οποίο οργανώνεται και από τους εργαζόµενους της ΕΡΤ, στα Προπύλαια του Πανεπιστηµίου στις 12 το µεσηµέρι. ËΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ µε απόφαση του Μονοµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και ο τρίτος τεχνικός που απολύθηκε από το ραδιόφωνο του Alpha 98,9 επειδή δεν υπέγραψε ατοµική σύµβαση µε όρους δυσµενέστερους της ΣΣΕ… µας. ËΤΟ «Π» την περασµένη Πέµπτη (6.11) πούλησε σε Αθήνα - Πειραιά 3.753 φύλλα. Την προπερασµένη Πέµπτη (31.10) πούλησε πανελλαδικά 8.490 φύλλα.

Βοήθεια, ν κυκλοφορού ! παπαγαλάκια

Η κυβέρνηση, η τρόικα και στη μέση το αγγελιόσημο

>

Ισχυρό σοκ προκάλεσε στο οικονοµικό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και στην πιάτσα των ΜΜΕ η απαίτηση της τρόικας να καταργηθεί το αγγελιόσηµο. Μια απαίτηση που στην περίπτωση που υλοποιηθεί τινάζει µια και καλή τα ασφαλιστικά ταµεία των εργαζοµένων στα µέσα ενηµέρωσης. Και ταυτόχρονα θα αποτελέσει το τελευταίο χτύπηµα στην καρδιά πολλών (αν όχι όλων των) ΜΜΕ, που θα… τινάξουν τα πέταλα. Για το αν η υπόθεση του αγγελιόσηµου έχει πολύ ψωµί ακόµα ή έχει φάει τα ψωµιά του θα φανεί στο (ενδεχοµένως και πολύ) κοντινό µέλλον. Για την ώρα λέγεται ότι η ΕΣΗΕΑ έχει λάβει τις διαβεβαιώσεις του Μαξίµου ότι δεν θα υπάρξει θέµα µε το αγγελιόσηµο εντός του 2014. Σύµφωνα µε τις πληροφορίες, η τρόικα κατά τη διάρκεια των συζητήσεων της περασµένης εβδοµάδας για τη µείωση των εργοδοτικών εισφορών και των φόρων υπέρ τρίτων επέµεινε να ζητά… µε τον τρόπο

της την κατάργηση του αγγελιόσηµου γιατί, όπως λένε οι πληροφορίες, το λογίζει στην κατηγορία των φόρων υπέρ τρίτων που πρέπει να κοπούν µε το µαχαίρι. Την ίδια στιγµή, το οικονοµικό επιτελείο «προσπαθούσε» να εξηγήσει στην τρόικα ότι το αγγελιόσηµο αποτελεί εργοδοτική εισφορά και δεν εντάσσεται στην κατηγορία των φόρων υπέρ τρίτων. Και κάπως έτσι το θέµα για το αγγελιόσηµο ανακινήθηκε ξανά και βγήκε «στον αφρό». Στο άκουσµα µάλιστα της πληροφορίας ότι η τρόικα έθεσε θέµα κατάργησης του αγγελιόσηµου, συνεδρίασε εκτάκτως το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ µε τη συµµετοχή µελών του Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, υπό το βάρος όµως της εκκένωσης του ραδιοµεγάρου από τα ΜΑΤ το ίδιο πρωινό. Η θέση πάντως του κλάδου, όπως εκφράζεται από τα αρµόδια συνδικαλιστικά στελέχη είναι ότι, αν προκύψει η κατάργηση του αγγελιόσηµου, τότε θα υπάρξει απεργία διαρκείας στα ΜΜΕ.

Το Πολυτεχνείο στη λογοτεχνία Μία έκδοση με την υπογραφή του συναδέλφου Ηλία Γκρη, ποιητή - συγγραφέα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, με αφορμή την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου (φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια). Είναι η δεύτερη συμπληρωμένη - αναθεωρημένη έκδοση «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία». Σαράντα χρόνια από τότε, εκατόν δώδεκα ποιητές και πεζογράφοι, όπως οι ποιητές Μανόλης Αναγνωστάκης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Γιώργος Βαφόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Λίνα Κάσδαγλη, Τζένη Μαστοράκη, Λευτέρης Πούλιος, Γιάννης Ρίτσος,

Τάκης Σινόπουλος, Κυριάκος Χαραλαμπίδης κ.ά. και οι πεζογράφοι Έλλη Αλεξίου, Βασίλης Βασιλικός, Μάρω Δούκα, Λιλή Ζωγράφου, Γιώργος Ιωάννου, Νίκος Κάσδαγλης, Φώντας Κονδύλης, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Κωστούλα Μητροπούλου, Κώστας Ταχτσής, Ευγενία Φακίνου, Νίκος Χουλιαράς κ.ά., με τη σφραγίδα της γραφής τους, καταθέτουν τη μαρτυρία της εξέγερσης που, ενώ υπονομεύθηκε και παραχαράχθηκε από πολλές πλευρές, άντεξε και, ανεξάρτητα από προσωπικές επιλογές και στρατηγικές, κατάφερε να γίνει ένα λαμπρό παράδειγμα αγωνιστικού φρονήματος.

Media 15/35 Η ΕΡΤ «τρομάζει» ακόμα την κυβέρνηση Μεγάλη συναυλία, γεµάτη από συµβολισµούς, µε τη λαϊκή ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη, διοργανώνουν σήµερα στις 7 το απόγευµα στο Πολυτεχνείο οι εργαζόµενοι της ΕΡΤ και του Πολυτεχνείου, µια εβδοµάδα µετά την εκκένωση του ραδιοµεγάρου µε τη συνδροµή των ΜΑΤ. Η δύναµη των συµβολισµών τροµάζει πάντως για τα καλά την κυβέρνηση. Η προσπάθεια, ωστόσο, των εργαζοµένων της ΕΡΤ να στήσουν ραδιοφωνικό σταθµό µέσα στο Πολυτεχνείο και να εκπέµψουν ζωντανό πρόγραµµα κατά τη διάρκεια του τριηµέρου 15-17 Νοεµβρίου δείχνει να µην παίρνει σάρκα και οστά. Αφού η κυβέρνηση, σύµφωνα µε τις πληροφορίες, απείλησε ότι, αν γίνει πράξη το σχέδιο των εργαζοµένων, θα δώσει εντολή να εισβάλουν τα ΜΑΤ εντός του ΕΜΠ. Από την ερχόµενη Δευτέρα πάντως ανοίγει για τα καλά ο νοµικός κύκλος της υπόθεσης του λουκέτου της ΕΡΤ. Στο Ηράκλειο εκδικάζεται η πρώτη µαζική αγωγή δηµοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών της ΕΡΤ κατά του παράνοµου κλεισίµατος της ΕΡΤ. Έχουν κατατεθεί περισσότερες από 2.300 αγωγές, οι οποίες θα εκδικασθούν σε περίπου 180 δίκες. Σύµφωνα µε τις πληροφορίες, το ελληνικό Δηµόσιο από τα µέσα Οκτωβρίου µέχρι και σήµερα έχει απευθυνθεί σε κορυφαία νοµικά γραφεία ζητώντας να αναλάβουν τις δίκες σε µια διαδικασία που συντονίζεται µεταξύ του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και του υπουργείου Εργασίας. Αξίζει µάλιστα να σηµειωθεί ότι υπήρξε πρόταση σε συγκεκριµένο δικηγόρο έναντι υψηλότατης αµοιβής να αναλάβει την υπεράσπιση του… λουκέτου της ΕΡΤ. Η απάντησή του, σύµφωνα µε τις ίδιες πληροφορίες, ήταν ότι «έτσι όπως τα έχετε κάνει, δεν µπορείτε να κερδίσετε τίποτα», απορρίπτοντας την ανάληψη της υπόθεσης. Στο «καθαρό» πλέον από εργαζοµένους της ΕΡΤ ραδιοµέγαρο πάτησε χθες το πόδι του ο ειδικός διαχειριστής της ΕΡΤ Γκίκας Μάναλης µε σκοπό να παραλάβει το κτήριο. Μαζί του ήταν ο Αρίστων Κοντιζάς, εκπρόσωπος των εργαζοµένων επί διοίκησης Παναγόπουλου. Το επιτελείο που τους συνόδευε είχε σκοπό να επιθεωρήσει το κτήριο, να σηµειώσει αν υπάρχουν ζηµιές και να ξεκινήσουν τις διαδικασίες παραλαβής των µηχανηµάτων. Σύµφωνα µε την ΠΟΣΠΕΡΤ: «Έχουν ευθύνη όλοι, όταν αφήνουν τους πραγµατικούς εργαζόµενους και χρεωµένους µε τα µηχανήµατα έξω από το Ραδιοµέγαρο, παρά τα εξώδικα που έχουµε κάνει προς την κυβέρνηση και όλες τις αρµόδιες αρχές. Πού ακούστηκε οι νόµιµοι εργαζόµενοι να είναι απ’ έξω και να τους απαγορεύουν την είσοδο τα ΜΑΤ, παράνοµα, καταχρηστικά και χωρίς καµία εντολή εισαγγελέα;» καταλήγει η ΠΟΣΠΕΡΤ.

16/36 Επτά

14/11 -20/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΠΕΜΠΤΗ 14.11

◗ Στο πλαίσιο του 26ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου σήμερα στην Ταινιοθήκη 1 προβάλλονται οι ταινίες: «Μέχρι το Πλοίο» του Αλ. Δαμιανού (18.15), «El topo» του Αλ. Γιοντορόφκσι (20.00) και «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους» της Κων. Βούλγαρη (22.20). Στην Ταινιοθήκη 2 προβάλλεται η «Συνοικία το Όνειρο» του Αλ. Αλεξανδράκη (22.15) και στο Capitol 3D Cinema το «Efa Shorts 2012» (18.00), το «Blood and Black Lace» του Μ. Μπάβα (20.45) και το «Danza Macabra» των Σ. Κορμπούτσι και Α. Μεργκερίτι (22.30). Info: Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά Οδός 48), τιμές: 5 - 10 ευρώ, τηλ.: 210 3609695. ◗ Στο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Άιβς «Η Αφροδίτη με τη γούνα» πρωταγωνιστούν οι Βίκυ Παπαδοπούλου και Γιώργος Παπαγεωργίου. Σκηνοθετεί ο Γιώργος Οικονόμου. Info: Θέατρο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7, Θησείον), πρεμιέρα σήμερα στις 21.00, τιμές: 12, 16 ευρώ, τηλ.: 210 3255444. ◗ Κατά τη διάρκεια του εβδομαδιαίου αφιερώματος στον Ισραηλινό κινηματογράφο, με τίτλο «Ιστορίες Πόλεων του Ισραήλ», προβάλλονται επτά βραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας, μεγάλου μήκους, παραγωγής 2010-2011. Σήμερα η ταινία «O Προξενητής» (σκην. Avi Nesher). Info: Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος), στις 22.00, μέχρι 19.11, είσοδος 3 ευρώ, τηλ.: 210 3418550.

«το ποντικι»

προτείνει...

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

ΔΕΥΤΕΡΑ 18.11

◗ Δέκα χρόνια μετά το soundtrack της ταινίας «Πολίτικη Κουζίνα», θα ακουστεί ζωντανά ολόκληρη η μουσική της ταινίας από την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Συμμετέχουν η Νατάσα Θεοδωρίδου, η Dilec Koc κ.ά. Info: Θέατρο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα), 18.11, 19.11 στις 21.00, τιμές: 15-50 ευρώ, τηλ.: 2103213100. ◗ H νουβέλα του Χέρμαν Μέλβιλ «Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς» ανεβαίνει σε διασκευή και σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου. Το έργο πραγματεύεται την ιστορία ενός λιγνού, χλομού, μοναχικού και ανυπάκουου γραφιά ενός δικηγορικού γραφείου στη Γουόλ Στριτ του 19ου αιώνα, που βρίσκει τον τρόπο να τους τρελάνει όλους. Παίζουν: Α. Ιορδανίδης, Κ. Καζανάς κ.ά. Info: «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο), πρεμιέρα σήμερα στις 21.30, τιμές: 10-14 ευρώ, τηλ.: 210 5231131.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15.11

◗ Η μεγάλη περσινή επιτυχία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Γιουτζίν Ο’Νιλ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, ανεβαίνει ξανά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Παίζουν: Α. Καραζήσης, Κ. Καραμπέτη κ.ά. Info: Εθνικό Θέατρο – Κεντρική Σκηνή (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24), σήμερα στις 20.30, μέχρι 1.12, τιμές: 13-20 ευρώ, τηλ.: 210 5288170. ◗ Οι Xαρά Κεφαλά, Μιχάλης Μαρίνος, Μαρία Πανίδου και Δημήτρης Παπανικολάου συναντιούνται επί σκηνής με συνοδεία ζωντανής μουσικής, σε μια μουσική παράσταση με τίτλο «Ξέρω ένα αστέρι». Θα ακουστούν γνωστά και σπάνια τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου, από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Info: Badminton Loft (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδή), 14.11, 15.11 και 16.11, στις 21.00, τιμές: 8, 10 ευρώ, τηλ.: 210 8840600.

ΤΡΙΤΗ 19.11

«Το κουρδιστό πορτοκάλι», Θέατρο «Αποθήκη»

◗ «Το κύμα» του Ρον Τζόουνς, ανεβαίνει από τη Νεανική Σκηνή του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα. Το έργο βασίζεται σε ένα πραγματικό πείραμα, διερευνώντας τον φασισμό, που διεξήγε με τους μαθητές του ο Ρον Τζόουνς, ως καθηγητής Ιστορίας σε πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1967. Info: Μονή Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη), στις 10.30 (για σχολεία), τιμές: 8 ευρώ, τηλ.: 2315 200200.

ΤΕΤΑΡΤΗ 20.11

ΣΑΒΒΑΤΟ 16.11

◗ Το έργο του Άντονι Μπέρτζες «Το κουρδιστό πορτοκάλι» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με τον Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παίζουν: Α. Αϊδίνη, Α. Αλμπάνης κ.ά.

Info: Θέατρο «Αποθήκη» (Σαρρή 40, Ψυρρή), σήμερα 18:00 & 21:00, τιμές: 10-20 ευρώ, τηλ.: 210 3253153. ◗ «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου παρουσιάζεται με τη μορφή ενός θεατρικού μονολόγου. Σκηνοθετεί ο Νίκος Κατράκης. Παίζει η Έφη Παπαθεοδώρου. Info: «Βρυσάκι» (Βρυσακίου 17, Πλάκα), κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, μέχρι 7.12, τιμές: 5, 10 ευρώ, τηλ.: 210 3210179. ◗ Τα «Μωρά στη Φωτιά» επιστρέφουν για ένα επιδραστικό live, στο οποίο μέσα από τους κοινωνικούς στίχους των τραγουδιών τους θα μιλήσουν για αγωνίες και αλήθειες. Info: «Κύτταρο» (Ηπείρου και Αχαρνών, Αθήνα), στις 22.00, είσοδος: 10 ευρώ, τηλ.: 210 8224134.

ΚΥΡΙΑΚΗ 17.11

◗ Τo Athens Photo Festival, το κορυφαίο φεστιβάλ φωτογραφίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, πραγματοποιείται για τρίτη συνεχή χρονιά με σκοπό να τοποθετήσει την Αθήνα στο επίκεντρο της διεθνούς φωτογραφικής σκηνής. Info: Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι), τιμές: 3 – 5 ευρώ, καθημερινές 17.00 – 22.00, Σάββατο & Κυριακή 12.00 – 22.00, μέχρι τις 20.11 , τηλ.: 210 3475518.

«Η Αφροδίτη με τη γούνα», Θέατρο «Θησείον»

✂

◗ Οι «Πιαν-ωδίες» είναι ένα παιχνίδι με ένα αλλά και δύο πιάνα, για δύο, τέσσερα ή και οκτώ χέρια. Συμμετέχουν οι Στέλλα Κούκου, Δημήτρης Κούκος, Νίκος Λαάρης και Θανάσης Αποστολόπουλος ενώ ακούγονται «Τα τραγούδια δίχως λόγια», αποσπάσματα από την οπερατική τριλογία «Μανουέλ Σαλίνας», «Ο Κονρουά και οι κόπιες του», «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», καθώς και η «Suite in Blue». Εμπνευστής είναι ο μαέστρος Κωσταντίνος Καρύδης. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), στις 20.30, τιμές: 8-20 ευρώ, τηλ.: 210 7282333. ◗ Ο βραβευμένος Ελληνο-Καναδός ηθοποιός και κωμικός Angelo Tsarouchas με καταγωγή από τη Σπάρτη, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για ένα masterclass, προς όλους τους καλλιτέχνες της Stand Up Comedy. Θέμα του θα είναι η Stand Up Comedy και ο αντίκτυπός της στην τηλεόραση, τα ΜΜΕ και το σινεμά. Ο Tsarouchas βραβεύτηκε για τον ρόλο του στην κωμωδία «Fred and Winnie» ενώ το σόου του «Bigger is Better» απέκτησε πάνω από 14 εκατομμύρια θεατές. Info: Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος), στις 17.00, είσοδος ελεύθερη, απαραίτητη η κράτηση θέσης, τηλ.: 210 3418550.

✂

Το «Ποντίκι» σάς πάει συναυλία

Το «Ποντίκι» σάς πάει θέατρο

«Πιαν-ωδίες στο Μέγαρο»

«Η Γραμμή»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν εισιτήρια για τη μουσική παράσταση «Πιαν-ωδίες», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210 6898448 από τις 10 π.μ. ώς τις 5 μ.μ. θα κερδίσουν τέσσερα εισιτήρια Α’ Ζώνης, για την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου, στις 20.30.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Η Γραμμή», η οποία βασίζεται στη κλασική μαύρη κωμωδία του Ίσραελ Άρθουρ Χόροβιτς. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210 6898448 από τις 10 π.μ. ώς τις 5 μ.μ. θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (10 ευρώ). Παρασκευή 15.11 στις 21.15 και Σάββατο 16.11 στις 19.15.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) Τηλ.: 210 7282333

Θέατρο «Αλκμήνη» (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα) Τηλ.: 210 3428650

Angelo Tsarouchas, Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»