352

art

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ:

ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΕΜΠΤΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Βρίσκεται στην κορυφή των charts µε δύο αγγλόφωνους δίσκους, έγραψε τη µουσική για τη σειρά του Σπίλµπεργκ «Smash», κι όµως εγκαταλείπει το Λονδίνο ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο Ντέιβιντ Σεντάρης έρχεται στην Αθήνα Σελ.: 02

Νο 352

«Ο Ξαρχάκος κι εγώ, είκοσι χρόνια µετά» Σελ.: 05

ΑΘΗΝΑ ΑΝ∆ΡΕΑ∆Η

«Επιστρέφω στην Ελλάδα για τη µικρή "αναγέννηση"»

Η ΕΛΛΑ∆Α ΑΛΛΑΖΕΙ; Τι κρύβεται σε µια «ντουλάπα»;

Σελ.: 06

Σελ.: 04

ΘΕΑΤΡΟ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Μια περφόρµανς για την Ευρώπη

Ο Κωστής Γεωργίου στο Μουσείο Μπενάκη Σελ.: 12

Σελ.: 15

02/26 Η εποχή µας

13/02 - 19/02

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

- Κάνει καλό το instagram στην τέχνη της φωτογραφίας; «Τα τελευταία χρόνια, τα νέα μέσα κατηγορούνται συλλήβδην για κακοποίηση της τέχνης (κάθε μορφής και είδους) μέσα από τη μαζικοποίηση και την έλλειψη κάθε αισθητικού κριτηρίου. Όπου το "ανέβασμα" κάθε παράγωγου του λόγου είτε κείμενο είναι αυτό, είτε φωτογραφία ή βίντεο γίνεται αυτοσκοπός από τον άνθρωπο που τα παράγει. Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποίησαν και πριν από έναν αιώνα και βάλε όλοι αυτοί (ακαδημαϊκοί, ζωγράφοι και επαϊοντες κάθε είδους) που τρόμαξαν με τη μαζική παραγωγή φωτογραφικών μηχανών της Kodak που στόχο είχαν την εξοικείωση του κοινού με ένα νέο, προσιτό και εύχρηστο μέσο και σαν τελικό αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου καταναλωτή. Κάθε τι καινούργιο συναντάει αντιδράσεις και επιφύλαξη. Το instagram είναι ένα καινούργιο μέσο που έχει προσελκύσει εκατομμύρια χρήστες και δισεκατομμύρια φωτογραφιών και συνεχίζει ακάθεκτο. Και καλά κάνει. Αυτό που κάνει κακό στην τέχνη της φωτογραφίας δεν είναι η μαζικοποίησή της και η υπερπροσφορά φωτογραφιών-προϊόντων αλλά η έλλειψη επαγγελματισμού κάποιων από αυτούς που την εξασκούν για βιοποριστικούς λόγους, ο παεραεπαγγελματισμός καθώς και η έλλειψη σεβασμού στα πνευματικά δικαιώματα. Και σε αυτό το τελευταίο το instagram έχει ακόμη να αποδείξει ότι τα σέβεται πλήρως χωρίς να προσθέτει "αστερίσκους" ή "ψιλά γράμματα" στον σημαντικότερο ίσως όρο επιβίωσης των επαγγελματιών της τέχνης της φωτογραφίας».

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Οι αποσπερίες…

του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος, όλοι το ξέρουν, δεν λέω κάτι καινούργιο. Γράφει ωραία τραγούδια που θα μείνουν στα στόματά μας σαν καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ κι εμβληματικές μουσικές που γαληνεύουν ψυχές, κάνουν πιο εκτυφλωτικές τις αμαρτίες μας, θωπεύουν τους φόβους μας, βάζουν καυτή λάβα στις μικρές εκρήξεις μας. Είναι ένας στρατευμένος καλλιτέχνης, φωνακλάς που καταγγέλλει τα στραβά που βλέπει. Καταγγέλλει με πάθος ό,τι τον ενοχλεί, δεν σιωπά και δεν συμβιβάζεται. Δεν φοβάται να κάνει εχθρούς, πολλούς εχθρούς, που είναι όμως πάντα λιγότεροι από τους φίλους του. Πολλές φορές διαφωνώ μαζί του, αλλά τον σέβομαι. Έχετε διαπιστώσει ότι φτιάχνει πάντα ιστορίες για παρέες κι ας είναι μοναχικό άστρο. Η «Σπείρα Σπείρα» είναι η τελευταία συντροφιά που έφτιαξε με πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά που μαθαίνουν, παίρνουν και δίνουν, σ’ένα καθεστώς απόλυτης ισονομίας: το ίδιο χειροκρότημα όλοι, την ίδια αμοιβή για κάθε καλλιτέχνη στο τέλος του μήνα. Εγώ θα σας μιλήσω για την καινούργια του τρέλα, που εκδηλώνεται τα βράδια της Πέμπτης. Μετά την παράσταση στο θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», όσοι από τους θεατές θέλουν ανεβαίνουν στον τρίτο όροφο, σ’έναν ειδικό χώρο που δημιουργήθηκε, και γίνονται μια μεγάλη παρέα που συζητά για την παράσταση, την κατάσταση, ό,τι θέλει να πει ο καθένας, τρώγοντας ένα φτηνό φαγητό, που ετοιμάζει ο μάγειρας λες και μαγειρεύει για μια μεγάλη οικογένεια. Εκεί, ο οικοδεσπότης Σταμάτης εγκατέστησε κι ένα πιάνο που του παραχώρησε ο οίκος Νικοτιάν, και δίνει το μικρόφωνο σε νέες φωνές, μουσικούς, σε μπλόγκερ, ακόμα και σε… συγγραφείς. Ήμουν εκεί την περασμένη Πέμπτη. Μου θύμισε την «αποσπερία» (από τον αποσπερίτη) του νησιού μου, όλοι σ’ένα σοκάκι χωρίς τηλεόραση, εγώ παιδί, ν’ακούμε ιστορίες για τη θάλασσα, κι ένας να παίρνει τη λύρα, άλλος το λαούτο και ν’αρχίζει η μουσική. Κι έτσι πολλοί που ήμασταν, με τη μουσική και την κουβέντα οι φόβοι μας πνίγονταν στα κύματα του Αιγαίου. Το ίδιο ένιωσα σ’αυτή τη μεγάλη οικογένεια, κι ό,τι με βαραίνει να χάνεται στη βουή της Πειραιώς και τ’αυτοκίνητα να το πατούν με τα λασπωμένα τους λάστιχα… Σταμάτη, αυτό που δεν πρόλαβα να σου πω είναι ότι η βροχή που έπεφτε πάνω στη στέγη και μας παρακίνησες να σιωπήσουμε για να την ακούσουμε σαν μουσική, ήταν ίδια με τις σταγόνες από τα κύματα που χτυπούσαν το παιδικό μου πρόσωπο, πριν χωθούν λαθραία στα μάτια μου. Μακάρι να γίνει κι αυτό με τις παρέες που φτιάχνεις κάθε Πέμπτη. Εγώ θα είμαι εκεί κι ας βρέχομαι από τη βροχή…

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Καμπούρης Γιάννης,

φωτοειδησεογράφος

Δέσποινα Σκορδίλη,

account executive στη Socialab, εταιρεία Digital Marketing

«Όσο το Instagram γίνεται όλο και πιο δημοφιλές, τόσο πιο συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι, ο τρόπος με τον οποίο επιτρέπει στους χρήστες του να επεξεργαστούν τις φωτογραφίες συμβάλλει στο να χαθεί η αυθεντικότητα στην τέχνη της φωτογραφίας. Όταν όλο και περισσότερες από τις φωτογραφίες που ανεβαίνουν online έχουν περάσει από τα ίδια ακριβώς φίλτρα επεξεργασίας, τόσο πιο δύσκολο να εντοπιστεί η προσωπική μας αισθητική και οπτική γωνία. Η άποψη αυτή παραβλέπει τη θετική επίδραση που το Instagram έχει ασκήσει στην τέχνη. Όχι τόσο ως μία εφαρμογή επεξεργασίας φωτογραφιών, αλλά ως ένα online μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Λόγω της ιδιότητάς του, το Instagram έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών καλλιτεχνών φωτογράφων, που το βλέπουν ως μια ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους ακριβώς εκεί που βρίσκεται σήμερα συγκεντρωμένο το κοινό τους: στα social media. Ο Murad Osmann, του οποίου η συλλογή απεικονίζει τη σύντροφό του να τον τραβά από το χέρι σε διάφορα μέρη του κόσμου, έκανε τον γύρο του Ίντερνετ την περασμένη χρονιά. Αυτό αποδεικνύει ότι η αυθεντικότητα και η δημιουργικότητα ξεχωρίζουν ακόμα και μέσα σε εκατοντάδες εκατομμύρια χρήστες. Και αυτή η μεγαλύτερη ευκολία με την οποία ξεχωρίζουν είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της εποχή των social media».

ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Έρχεται ο Έλληνας Sedaris Κάθε εμφάνιση του Ντέιβιντ Σεντάρις γεμίζει τα βιβλιοπωλεία και η εκρηκτική παρουσία του στις εκπομπές και τα πάνελ θυμίζει ροκ σταρ. Κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση εξιστορώντας προσωπικά βιώματα και συμπεριφορές ανάρμοστες, σκηνές καθημερινής τρέλας, μεταμφιεζόμενος άλλοτε σε ξωτικό των Χριστουγέννων, μονίμως σε έναν πνευματώδη σχολιαστή της πραγματικότητας. Ταιριαστά μελοδραματικός και ανόθευτα αστείος – «καλησπέρα», «ντεν μιλώ καλά», «πηγαίναμε στο ελληνικό σκολείο για ένα κρόνο» –, με ελληνική καταγωγή, παιδί μιας σχεδόν φυσιολογικής οικογένειας, ο Σεντάρις «δουλεύει μονίμως στο φουλ» ισορροπώντας ανάμεσα στο καυστικό πνεύμα και τη δημιουργία. Στον κόσμο του Σεντάρις κανείς δεν είναι ασφαλής. Στις απολαυστικές ιστορίες του πρωταγωνιστούν οι δυο γονείς του, τα πέντε αδέλφια του, η θρυλική Ελληνίδα γιαγιά του με τις θρησκόληπτες αντιλήψεις. Μια μεσοαστική αμερικανική οικογένεια, σε μια χαρακτηριστική συνοικία της Βόρειας Καρολίνας με ελληνικές ρίζες. Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό διαβάζοντας στο ραδιόφωνο ένα διήγημά του για την εποχή που εργαζόταν ως ξωτικό δίπλα στον Αη Βασίλη, στο πολυκατάστημα Macy’s. Μέσα από τα βιβλία του διαφαίνεται δεξιοτεχνικά το πώς οι ανθρώπινες σκέψεις και επιλογές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ιδιαιτερότητες κάθε εποχής: η άνοδος και εξάπλωση του μικροαστισμού, η υπερκατανάλωση αλλά και η θαλπωρή της οικογένειας, η ανιδιοτέλεια της φιλίας, το καταλυτικό ερωτικό πάθος, όλα θραύσματα μιας μοναχικής διαδρομής μέσα σε έναν ανορθόδοξο κόσμο. Όταν διαβάζει κανείς τον Σεντάρις είναι σαν να ακούει

LIKE...

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΣΕΝΤΑΡΙΣ Κωστούλα Τωμαδάκη

τον συγγραφέα να σκέφτεται: «Με φαντάστηκα να βάζω μπρος και να απομακρύνομαι από την πολυκατοικία μας και τότε θυμήθηκα ότι δεν οδηγώ». Ο εσωτερικός μονόλογος δεν λογοκρίνεται ποτέ, πάει μπρος πίσω, κινεί τα νήματα της αφήγησης. Η εξίσωση είναι πάντα σκοτεινή, αλλά ο Ντέιβιντ Σεντάρις έχει το χάρισμα να της δίνει χρώμα. Ο ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, που ζει σήμερα στο Παρίσι και συνεχίζει να διηγείται τις εξωφρενικές ιστορίες του σε θέατρα και πολιτιστικούς χώρους, θα συναντηθεί ξανά με το ελληνικό κοινό στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (18.2.2014), έτοιμος να ξετυλίξει το δικό του σύμπαν, έναν κόσμο ξεχωριστό, έστω και αλλόκοτο.

στην ανάρτηση του συγγραφέα Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Στον «Γαλαξία», στην πλατεία Νέας Σμύρνης, βρέθηκα πριν από λίγες μέρες για δύο ώρες στα πλαίσια των συναντήσεων «Έλληνες συγγραφείς και λογοτεχνία» του ΣΥΛΑΠ. Ένα όμορφο κοινό, που αναζητάει πολιτιστικές διεξόδους. Είχαν περάσει επίσης (ανιδιοτελώς) η Φακίνου, ο Σταμάτης, ο Κοντολέων, ο Ρωμανός – όχι για παρουσίαση του έργου μας, αλλά για πιο θεωρητικές συζητήσεις. Τέτοιες πρωτοβουλίες αναδεικνύουν τον Δήμο όχι μόνον

ως φορέα αποκομιδής σκουπιδιών, επισκευής και καταστροφής πεζοδρομίων, αλλά ως σύγχρονο πολιτισμικό παράγοντα. Δυστυχώς μαθαίνω ότι παρεμποδίζεται η συνέχεια του Λαϊκού Πανεπιστημίου για εσωδημοτικούς λόγους. Κρίμα. Ως δημότης (αλλά και ως συγγραφέας) θα ζητήσω εξηγήσεις. (Κι εμείς μαζί σου!)

13/02 - 19/02

ποντικιart

Η εποχή μας 03/27

www.topontiki.gr

Ειρηνη Βουρλουμη

δελτιο καιρ ου

Καρέ - καρέ το σκηνικό της κρίσης Η παρακμή των δημόσιων υπηρεσιών μέσα από τις φωτογραφίες της αποτύπωσαν το ελληνικό σήμερα... και έκαναν τον γύρο του κόσμου. Οι φωτογραφίες της Ειρήνης Βουρλούμη στο περιοδικό «New Yorker» την καθιέρωσαν ως την καλλιτέχνιδα που κατάφερε να αποδώσει με τον δικό της τρόπο την ελληνική κρίση. Τα άσχημα δημόσια κτήρια στο κέντρο της Αθήνας, η εφορία, το δημόσιο νοσοκομείο, το γραφείο υπαλλήλου στο υπουργείο Ανάπτυξης απομονώθηκαν από τον φακό της για να στήσουν ένα ενδιαφέρον σκηνικό για την ελληνική κοινωνία. Οι χώροι που επιλέγει, είναι γνώριμοι στους Έλληνες και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Από τις φωτογραφίες της μπορεί να απουσιάζουν οι άνθρωποι, αλλά υπάρχουν τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας, που προκαλούν μια γκάμα συναισθημάτων και μια υπόσχεση για το μέλλον. Όσο θαυμάζετε τις φωτογραφίες της Ειρήνης Βουρλούμη, πάρτε μια γεύση από τις σκέψεις, τα όνειρά της.

Η πρώτη μηχανή Η Ειρήνη Βουρλούμη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μετά έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Γύρισε στην πατρίδα για να αποτυπώσει μέσα από τον φακό της την κρίση. Ο γενέθλιος τόπος ήταν πηγή έμπνευσης και άφηνε το περιθώριο για πολλαπλές αναγνώσεις. Η απουσία της ανθρώπινης παρουσίας στις φωτογραφίες της, αποτελεσματικότερη από οποιαδήποτε παρουσία. «Δεν θυμάμαι την πρώτη μου φωτογραφία ακριβώς, αλλά… θυμάμαι την πρώτη φορά που ξεκίνησα να φωτογραφίζω τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου. Φεύγοντας για τον πρώτο χρόνο μου στη Ν. Υόρκη, ο πατέρας μου μού έκανε δώρο τη φωτογραφική μηχανή του, μια παλιά MINOLTA. Έτσι άρχισα να φωτογραφίζω, στην αρχή εντελώς ερασιτεχνικά στις βόλτες μου στην πόλη. Από εκείνες τις πρώτες φορές άρχισα να συνειδητοποιώ πως δεν με ενδιέφερε να αποτυπώνω αποκλειστικά ανθρώπους και πρόσωπα, αλλά να δοκιμάζω να παίζω με το φως, τις σκιές και τις γραμμές στον κάθε χώρο. Ένιωσα, τότε, πως ανακάλυψα ένα νέο μέσο, που μου έδινε πρωτοφανή ελευθερία στην έκφραση και που συγχρόνως ήταν ένα πολύτιμο μέσο για μια βαθύτερη γνωριμία με την πόλη και τους ανθρώπους της».

Ο εφοριακός, το σύμβολο Η ιστορία που διηγείται κάθε φωτογραφία είναι σημαντική. Η μυθοπλαστική αλλά και υπαινικτική διάθεση της φωτογράφου είναι προφανής. Ο κάθε χώρος, το κάθε αντικείμενο που επιλέγει, παίζει τον ρόλο του στην τελική εικόνα, στο τελικό αποτέλεσμα. Ο φακός της Ειρήνης Βουρλούμη εστιάζει στις μικρές «ασήμαντες» λεπτομέρειες των χώρων αυτών που αντανακλούν ολόκληρη την κοινωνία μας. Η κιτς, συχνά σουρε-

art ΠΟΝΤΙΚΙ

Τζορτζ Κλούνι: Με το ζόρι μπροστάρης της χρυσουλασ παπαϊωαννου

η τοιχογραφια στο πρωην κτηριο του υπουργειου εργασιασ αλιστική πλευρά των χώρων ήταν το στοιχείο που τη γοήτευσε, η αφορμή να διηγηθεί τη δική της ιστορία. «Μία από τις πρώτες φωτογραφίες, που έγινε η αφορμή να ξεκινήσω τη σειρά“Εν Αναμονή”, ήταν η φωτογραφία του εφοριακού. Για πολλούς λόγους, ο“εφοριακός”είναι από μόνος τους ένα πολύ δυνατό σύμβολο στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά μέσα από αυτήν τη φωτογραφία εμένα με ενδιέφερε περισσότερο να αναδείξω μία λεπτομέρεια του ανθρώπινου στοιχείου με χιούμορ και σουρεαλισμό». Ο χώρος είναι κάτι περισσότερο από ένα ουδέτερο πλαίσιο στις φωτογραφίες της Ειρήνης Βουρλούμη. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν συμβαίνει απλώς στον χώρο. Αναδύει την παθολογία της .Η συνάθροιση, η αναμονή, η αποφυγή, η αλληλεπίδραση, η τρυφερότητα αποτυπώνουν στιγμές ή βιώματα που προκαλούν μια γκάμα συναισθημάτων. «Μέσα από αυτήν τη δουλειά έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που κατανόησαν αυτό που προσπαθώ να κάνω και που με αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο μου προσέφεραν κάτι από τον εαυτό τους».

Τρόπος ζωής Η Ειρήνη Βουρλούμη εξομολογείται ότι έχει επηρεαστεί από τον παππού της, τον γνωστό ζωγράφο Αντρέα Βουρλούμη, έναν άνθρωπο με μεγάλη καλλιέργεια και παιδεία, που συμμετείχε ενεργά στους προβληματισμούς της εποχής του και ήταν συχνά αντίθετος στους πρόσκαιρους καιρούς. «Ήμασταν πολύ δεμένοι με τον παππού μου. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως περνούσε τον περισσότερο χρόνο του ζωγραφίζοντας στο σπίτι ή στους δρόμους. Δεν έβλεπε την τέχνη του ως επάγγελμα, αλλά την αντιλαμβανόταν ως τρόπο ζωής, ήταν μέρος της ψυχής του. Έβρισκε ομορφιά σε κοινά πράγματα, καθημερινά, και συχνά θα ζωγράφιζε το ίδιο τοπίο ξανά και ξανά, και καταλαβαίνω τώρα πως το έκανε για να εξασκηθεί. Για εκείνον ήταν μια πνευματική άσκηση πειθαρχίας, μια μορφή διαλογισμού. Αυτή η διαδικασία της επανάληψης τον βοηθούσε να εξερευνά σε βάθος το θέμα του και του έδινε τη δυνατότητα να το δει από την αρχή. Κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει πολύ με τον τρόπο που μου αρέσει και εμένα να δουλεύω, δηλαδή να επιστρέφω συχνά στο ίδιο θέμα ή τοπίο με σκοπό να ανακαλύψω νέες, διαφορετικές εικόνες κάθε φορά. Τη μεγαλύτερη έμπνευση για μένα αποτελεί η ταπεινή του προσήλωση στην τέχνη, χωρίς να τον ενδιαφέρει η φήμη ή η επαγγελματική καταξίωση, αλλά κυρίως το να εξελιχθεί ο ίδιος ως καλλιτέχνης και άνθρωπος. Από εκείνον έχω κρατήσει αναμφισβήτητα τη σημασία της καλοσύνης και του σεβασμού προς τους άλλους».

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ

Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Παναγής Δ. Κουτουφάς

Κωστούλα Τωμαδάκη

διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

Ειρήνη Βουρλούμη Η Ειρήνη Βουρλούμη γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Έλληνα και Ινδονήσια μητέρα. Αποφοίτησε από το Parsons School of Design και στη συνέχεια σπούδασε δημοσιογραφία στο Columbia της Νέας Υόρκης. Στα 34 χρόνια της συνεργάζεται τακτικά με διεθνή έντυπα, όπως οι «New York Times», το «Time», το «Business Week», o «Guardian» και το περιοδικό του «Le Monde».

εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

Παραμέρισε εκκρεμότητες της πολιτιστικής ατζέντας, έβαλε στην άκρη ζητήματα που απαιτούν άμεσες λύσεις και έδωσε προτεραιότητα σε ένα θέμα ολίγον «κατασκευασμένο» και διογκωμένο, που ακόμα και να μην ήταν, δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει. Ο λόγος για τον υπουργό Πολιτισμού Πάνο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος έστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον Τζορτζ Κλούνι για τις δηλώσεις του υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, με αφορμή την τελευταία του ταινία, «Μνημείων Άντρες». Ακόμα και να υποθέσουμε ότι ο Κλούνι είναι ένθερμος υποστηρικτής, γιατί να πρέπει ο υπουργός να τον ευχαριστήσει; Η επιστολή του περισσότερο με ζητιανιά μοιάζει. Άλλωστε, το δίκαιο είναι με το μέρος της ελληνικής πλευράς, και αυτό πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, οπότε γιατί να ευχαριστεί ο υπουργός για τα αυτονόητα; Η δε πρόσκλησή του στον Κλούνι να περάσει λίγες μέρες στην Ελλάδα και να ξεναγηθεί στις ελληνικές αρχαιότητες λίγο με «μπακαλίστικη» διαφήμιση μοιάζει. Μακάρι, δηλαδή, να αφήσει ο Κλούνι για λίγο την αγαπημένη του Ιταλία και να έρθει διακοπές στα μέρη μας. Και μακάρι να γίνει και μπροστάρης στο θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων. Αλλά προς το παρόν εμένα τα λεγόμενά του στη συνέντευξη Τύπου μου φάνηκαν λίγο αμήχανα. Όχι ότι η ερώτηση ήταν σώνει και καλά άσχετη με το θέμα της ταινίας – επιστροφή κλεμμένων έργων τέχνης από τους ναζί. Αλλά του ζητήθηκε με το ζόρι να πάρει θέση – ζήτημα το οποίο δεν φάνηκε να τον είχε απασχολήσει ποτέ ιδιαίτερα. Δεν είμαι καν σίγουρη αν γνώριζε την περίπτωση. Άλλωστε τα αποκάλεσε «Ελγίνεια». Ευγενικός άνθρωπος είναι, πολιτικοποιημένος είναι, ετοιμόλογος είναι, είπε ο άνθρωπος δυο κουβέντες. Και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Αλλά μέχρις εκεί. Μην το τραβάμε από τα μαλλιά. ΥΓ.: Ιδού και μέρος της επιστολής: «Οι συμπατριώτες μου και εγώ προσωπικά χαιρόμαστε που συμπλέετε δημόσια με αυτό το αέναο κύμα συμπαράστασης και διεκδίκησης. Δεν μας εκπλήσσει, άλλωστε, η στάση σας. Όχι μόνο η νέα σας ταινία, αλλά ολόκληρη η πορεία σας καταδεικνύει έναν ενεργό πολίτη και δημιουργικό καλλιτέχνη που ανυποχώρητα υπερασπίζεται ό,τι είναι ‘‘και δίκαιο και καλό’’. Σας ευχαριστώ και πάλι και ελπίζω ότι θα δεχθείτε την πρόσκληση να περάσετε λίγες μέρες στην Ελλάδα. Να περιηγηθείτε ένα πλήθος ελληνικών αρχαιοτήτων που διατηρούνται αλώβητες κάτω από τον μεσογειακό ήλιο. Και, βέβαια, να επισκεφθείτε το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, απέναντι από τον ιερό βράχο, όπου περιμένουν κενές οι θέσεις για τα ξενιτεμένα (χωρίς τη θέλησή τους…) Γλυπτά του Παρθενώνα».

04/28 Μουσική

13/02 - 19/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Αθηνα Ανδρεαδη / Η διεθνής Ελληνίδα επιστρέφει

«Θέλω να τραγουδήσω τη γλώσσα μας»! Τα διεθνή Μέσα υποκλίνονται στο πρόσωπό της Οι μουσικοκριτικοί ανά τον κόσμο μιλούν για τη νέα Νόρα Τζόουνς. Διθυραμβικές κριτικές – «Σπάνιο διαμάντι» – από τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης. Η «Daily Mail» την έχει χαρακτηρίσει ως «τεράστιο ταλέντο με εκτυφλωτική λάμψη». Οι παραστάσεις της σε ιστορικούς χώρους, όπως το «Glastonbury», το «Bush Hall», αλλά και το WOMAD Festival ήταν sold out. «Νιώθω πολύ τυχερή γι’αυτές τις κριτικές. Δεν είναι κάτι που περίμενα, γιατί ουσιαστικά εγώ θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι να είσαι πρώτα από όλα καλά με τον εαυτό σου και να αφοσιώνεσαι στην τέχνη σου με όση ειλικρίνεια και ακρίβεια μπορείς. Ίσως είναι και αυτό που εκτιμούν σε έναν καλλιτέχνη» μου λέει.

Είναι Ελληνίδα η Athina που κάνει τη διεθνή μουσική σκηνή να παραμιλάει με τα τραγούδια της. Οι δυο αγγλόφωνοι δίσκοι της φιγουράρουν στην κορυφή των charts. Οι μουσικές της ντύνουν τη νέα σειρά του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Smash» που προβάλλει το NBC. Παντρεύει folk-rock, pop, jazz και κλασική μουσική με τις ελληνικές της ρίζες, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη που άκουγε παιδί. Ατού της, η δυναμική φωνή της και το τρανταχτό γέλιο της. Τη στιγμή που οι περισσότεροι αναζητούν ευκαιρίες εκτός Ελλάδας, η Αθηνά Ανδρεάδη αφήνει το Λονδίνο και έρχεται στην Αθήνα. «Ένιωσα πως αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα η τέχνη είναι περισσότερο απατον άλλον που σε ακούει, του δίνεις «άδεια» να ξεγυμνωθεί κι αυτός, Κάτια Πουλοπούλου ραίτητη από ποτέ και λειτουργεί παρηγορητικά, δίνει στον άλλο ένα όνειρο, να παραδεχτεί τις αδυναμίες του. Έτσι μπορούμε να βρούμε τον κοινό κάποιο φως, κάποια ελπίδα. Είναι ιδιαίτερη χαρά να είμαι μέρος των όσων πόνο που μας ενώνει, να κάνουμε μαζί την υπέρβαση, να ενωθούμε με συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, στις τέχνες, στην πατρίδα μου. Να συμμεαυτό που δεν έχει αδυναμίες, δηλαδή το αθάνατο – ψυχή, θείο, φως, τέχω σε αυτήν τη μικρή“αναγέννηση”. Την αγαπώ πάρα πολύ την Ελλάδα. Όλα αυτά αγάπη, όπως θέλεις πες το. τα χρόνια που ζω στην Αγγλία, επιστρέφω εδώ στην πατρίδα μου για έμπνευση. Με εμπνέει ιδιαίτερα η ελληνική φύση, η θάλασσα, ο ήλιος, οι μυρωδιές και οι άνθρωποι. Μια βραδιά στο «Gazarte» εν όψει. Τι έχετε ετοιμάσει για το κοινό Η ελληνική γλώσσα και η ποίηση, από όλα αυτά αντλώ μεγάλη δύναμη». που θα σας ακολουθήσει; Ανυπομονώ να μοιραστώ τραγούδια και από τους δύο αγγλικούς μου δίσκους, Έπειτα από δυο αγγλόφωνα άλμπουμ, υπογράφετε μουσική και στίχους σε ένα τραγούδια από την πρώτη μου ελληνική δουλειά, καθώς επίσης και κάποιες διαελληνικό, με συμπαραγωγό τον Γιώργο Ανδρέου. Είναι η στιγμή που θέλατε να σκευές - έκπληξη. Νιώθω πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με αυτούς τους Έλληνες «εκφραστείτε» στη μητρική σας γλώσσα; μουσικούς και θέλω να τους αναφέρω: Ευριπίδης Ζεμενίδης - κιθάρες, μαντολίΠαρόλο που ξεκίνησα και συνεχίζω την καριέρα μου στο εξωτερικό, γράφω από νο, φωνητικά, Ορέστης Μπενέκας - πλήκτρα, melodica, Πέτρος Βαρθακούρης πολύ μικρή ποίηση και λογοτεχνία στα ελληνικά και ήταν ένα όνειρο να τραγου- μπάσο, Μανώλης Γιαννίκιος - ντραμς. Έχουμε δημιουργήσει μια όμορφη παρέα, δήσω στη γλώσσα μας. Η ελληνική γλώσσα πέρα από το ότι είναι υπέροχη, είναι ωραίο διάλογο μουσικά στις πρόβες, και ανυπομονούμε να μοιραστούμε μαζί σας και φοβερή στο τραγούδισμα, έχει ωραία «γεύση». Με εμπνέει ιδιαίτερα και ένιωαυτήν την όμορφη ατμόσφαιρα και στη σκηνή. σα την ψυχική ανάγκη να γράψω τραγούδια στα ελληνικά. Θα μπορούσε η κρίση που βιώνουμε να αποδειχθεί συνοδοιπόρος «Γήινοι άγγελοι», ο τίτλος του άλμπουμ και, αλήθεια, ή είναι εχθρός της τέχνης; υπάρχουν «Γήινοι άγγελοι»; Η τέχνη στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή της κρίσης είναι περισσότερο απαραίτητη Πιστεύω πολύ στη δύναμη του ανθρώπου και στα όνειρα. Όταν μπορείς να από ποτέ. Πέρα από την παρηγοριά, μας δίνει την άδεια να ονειρευτούμε. Μόνο ονειρευτείς κάτι και να το φανταστείς, μπορείς και να το καταφέρεις. Έχουμε μέσα από το όνειρο, μέσα από τη διαδικασία τού να ονειρευτείς κάτι, μπορείς και απίστευτη δύναμη, πράγμα το οποίο πολλές φορές ξεχνάμε και πρέπει να το να το αλλάξεις. Πρέπει να το φανταστείς πρώτα. υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον. Έχουμε τρομερό φως μέσα μας και δύναμη να πραγματοποιήσουμε αυτά που φανταζόμαστε και όλα ξεκινάνε με ένα όνειρο, με Η Αθηνά Ανδρεάδη παρουσιάζει μεθαύριο Σάββατο 15 Φετην τόλμη να το φανταστούμε. Είμαστε όλοι «Γήινοι Άγγελοι». Η παραδοχή των βρουαρίου σε ένα μοναδικό live στο «Gazarte» το πρώτο της αδυναμιών μας, της θνητότητάς μας – που άλλωστε είναι η μεγαλύτερη αδυναμία ελληνόφωνο album «Γήινοι Άγγελοι», που θα κυκλοφορήσει από την MINOSΕΜΙ, καθώς και επιλογές από τα δύο αγγλόφωνα albums της «Breathe With Me» μας –, αλλά και όλων αυτών που μας κάνουν εύθραυστους και αληθινούς είναι που έχει σημασία. Με την παραδοχή των δικών σου αδυναμιών «λυτρώνεις» και και «Peeling Apples». «Gazarte», Βουτάδων 32-34, Γκάζι

ΙNFO

13/02 - 19/02

ποντικιart

Μουσική 05/29

www.topontiki.gr

Η Ελένη Βιτάλη είναι ένα ιερό πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού. Την έχουν πει Φεϊρούζ της Ελλάδας. Υπήρχε άνθρωπος από το Ισραήλ που μία φορά την εβδομάδα έκανε την πτήση Τελ Αβίβ - Αθήνα για να μη χάσει καμία από τις παραστάσεις της. Κόρη του λαϊκού συνθέτη και σαντουριέρη Τάκη Λαβίδα, μυήθηκε από την παιδική της ηλικία στα πανηγύρια, προτού ο δρόμος τη βγάλει στη Lyra του διανοούμενου Πατσιφά και ηχογραφήσει με τη φωνή της Κουνάδη, Θεοδωράκη και δημοτικό τραγούδι. Μετά, σε άλλη εταιρεία, Λάγιο, Νικολόπουλο και άλλους σημαντικούς δημιουργούς, μέχρι δηλαδή να καθιερωθεί και ως τραγουδοποιός με το «Απέναντι μπαλκόνι» της. Στις τωρινές παραστάσεις της στην «Ιερά Οδό» ήδη κόσμος συρρέει για να την ακούσει να ερμηνεύει Βασίλη Τσιτσάνη και «Ρεμπέτικο» υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου.

ελενη βιταλη

«Η παράστασή μου είναι μια πρόβα»

Αντώνης Μποσκοΐτης

Κυρία Βιτάλη, είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Σταύρο Ξαρχάκο; Με τον Σταύρο Ξαρχάκο βρεθήκαμε καλλιτεχνικά πριν από είκοσι χρόνια, αλλά η συνεργασία μας δεν ευτύχησε να καταλήξει σε παράσταση. Να σου πω γιατί: Όπως εκείνη η συνεύρεσή μας ήταν μια πρόβα στην ουσία, έτσι και οι τωρινές παραστάσεις μας επίσης πρόβα είναι. Μοιράζομαι το πάλκο αυτή τη φορά με την Ηρώ Σαΐα και τους εξαίρετους μουσικούς, ερμηνεύω αγαπημένα τραγούδια ενορχηστρωμένα με τρόπο μοναδικό από τον Ξαρχάκο.

Παιδάκι ήμουν όταν με πήρε η μάνα μου σε πανηγύρι μαζί της στην Κόρινθο. Φτάνουμε και μας λένε «Πέθανε ο παπάς». Στο ντεμπούτο μου δηλαδή ως τραγουδίστρια είχε πεθάνει ένας παπάς.

✓

Η πρώτη μου συνάντηση με τον Πατσιφά. «Ελένη Λαβίδα» φώναξε. Σηκώθηκα. «Αύριο θα κουρευτείς». «Θα το σκεφτώ» κάνω. «Δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα, αύριο θα κουρευτείς». Μεγάλη πολιτισμική και πολιτιστική φάπα ήταν για μένα ο Πατσιφάς.

✓

Όταν πρωτοπήγα στο στούντιο της Κολούμπια για ακρόαση και ο Πατσιφάς μου είπε να μπω μέσα και να πω το «Άι γαρούφαλλό μου» των Κουνάδη - Γκούφα. Ήταν κι αυτοί εκεί. Το είπα μια κι έξω. Το κράτησαν. Πήγα για οντισιόν και έφυγα με δίσκο.

✓

Όταν γέννησα τον γιο μου στο «Λητώ» και έγραψα επί τόπου την «Κιβωτό»: «Είμ’εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ανταλλακτικό».

✓

Το 2000 που ξαναβγήκα στο τραγούδι με τις παραστάσεις στο «Αερικό» και γύρισα από την πρόβα τζενεράλε με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

✓

Εκείνος σας πρότεινε τη συγκεκριμένη συνεργασία; Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου παρακολούθησα το «Μεγάλο μας τσίρκο». Ο Σταύρος δεν διηύθυνε, αλλά βρισκόταν εκεί. Έτυχε να έχουμε έναν κοινό μουσικό, τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, κι όταν πήγα μετά να τον χαιρετίσω, ξανασυνάντησα τον Σταύρο. Μιλήσαμε, συμφωνήσαμε να βρεθούμε και ύστερα από λίγο καιρό μού έκανε πρόταση να τραγουδήσω Τσιτσάνη υπό τη διεύθυνσή του. Ο Τσιτσάνης δεν έχει πάψει να ακούγεται μέσα στα χρόνια.

Στιγμεσ α

οι

Σας είχε ενοχλήσει όλη αυτή η αναβίωση του ρεμπέτικου στη Μεταπολίτευση πλάι στα αντάρτικα; Όχι, δεν με είχε ενοχλήσει, αφού τότε ανακάλυπτα κι εγώ την πολιτική μου συνείδηση και την πολιτιστική μου ταυτότητα. Νομίζω πως μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις με τον «Σκληρό Απρίλη του ’45» και τα «Πέριξ» ασχολήθηκε σοβαρά με το ρεμπέτικο εκείνη την περίοδο που λέτε και λίγο νωρίτερα. Θα είχε ενδιαφέρον η γνώμη της Βιτάλη για το μουσικό ταλέντο που λέγεται Σταύρος Ξαρχάκος. Ο Σταύρος εμπνέεται τη μουσική όπως γίνεται με τους μεγάλους τραγουδοποιούς. Η έμπνευσή του, αυτό το ταλέντο του, γεννάει μουσική κατά τον ίδιο τρόπο με τους μεγάλους συνθέτες. Μην κάτσουμε να απαριθμήσουμε τα προτερήματά του, γιατί θα βαρεθούμε: Από την άποψη των ενορχηστρώσεων που κάνει, θέλετε, από τις πλούσιες μελωδίες του, αλλά και από το κιμπαριλίκι του; Κάποτε ερμηνεύσατε «Εγώ τραγούδαγα στα σκυλάδικα». Σήμερα τραγουδάτε στην «Ιερά Οδό» Τσιτσάνη και Ξαρχάκο. Πόσο δρόμο άραγε διανύσατε; Κανονικά το τραγούδι θα λεγόταν «Εγώ τραγούδαγα στα

νθρωπ

Θεωρείτε ότι έχει γίνει μία ενδεχομένως κατάχρηση των τραγουδιών του; Στην πατίνα του χρόνου τα ασήμια γίνονται χρυσά, τα χρυσά γίνονται μαλάματα κ.ο.κ. Μεγάλος συνθέτης σαφώς δεν είναι μόνο ο Τσιτσάνης, αφού αυτή η κουκκίδα της γης, η Ελλαδίτσα, έχει βγάλει μεγαθήρια.

Τάκης Λαβίδας, ο πατέρας μου. Από μικρή ζούσα με τον φόβο της απώλειάς του. Υπέροχος πατέρας και σπουδαίος μουσικός.

✓

Λούσυ, η μητέρα μου. Δίπλα της ξεκίνησα να τραγουδάω. Μια χαρά γυναίκα, μάγκας, άντρας και γυναίκα μαζί.

✓

Βαγγέλης Ξύδης, ο σύζυγός μου. Ο γκουρού μου, ωραίος τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης.

✓ πανηγύρια», εφόσον από τα πανηγύρια ξεκίνησα πρώτα μαζί με τη μάνα μου και μετά μόνη μου. Προτίμησα τότε να βάλω στον τίτλο «στα σκυλάδικα», που δεν έχουν κανέναν κανόνα αισθητικής, σε αντίθεση με τα πανηγύρια, που σίγουρα έχουν και που εγώ τον έζησα. Και σήμερα στην «Ιερά Οδό» ένα λαϊκό πάλκο έστησε ο Σταύρος με τα ωραιότερα τραγούδια του Τσιτσάνη και δικά του. Επομένως, μη νομίζετε, δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση αυτή.

Info

Ιερά Οδός 18 - 20, Αθήνα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 22.30, τιμές: 15 ευρώ με ποτό στο μπαρ, τηλ. κρατήσεων 210-3428272

Σωτηρία Μπέλλου. Κιμπάρισσα, σεβόταν τον λόγο της, αριστοφανικά βωμολόχος.

✓ ✓ του.

Αλέκος Πατσιφάς. Μεγάλο σχολείο. Μου έδωσε κατεύθυνση και τα φώτα

06/30 Η Ελλάδα αλλάζει;

13/02 - 19/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

αθηνα

Έναν γλυκύ βραστό ευρωπαϊκό, παρακαλώ!

«Café EU-topia» (Φωτο: Φωτησ Βροτσησ)

ΟΠΑΠ Η ΟΠΑΠ Α.Ε. υποστηρίζει την ψηφιοποίηση των θησαυρών της Βιβλιοθήκης της Σχολής της Χάλκης και δεσμεύεται να είναι ένα δυναμικά ενεργό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Τη στήριξη της νέας διοίκησης της ΟΠΑΠ για την ψηφιοποίηση του ανεκτίμητου ιστορικού αρχείου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης επιβεβαίωσε και τόνισε ο κ. Kamil Ziegler, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ, στη συνάντηση που είχε με τον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκεια της τελετής, που πραγματοποιήθηκε στη Μονή της Αγίας Τριάδος στη Χάλκη, όπου βρίσκεται και η Θεολογική Σχολή, ο κ. Ziegler επεσήμανε τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως φάρος πνευματικής καθοδήγησης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αναφέρθηκε, επίσης, στους ισχυρούς και μοναδικούς πνευματικούς και ιστορικούς δεσμούς μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του ελληνικού λαού. Ειδικότερα, εκφράζοντας την επιθυμία της ΟΠΑΠ να παραμείνει αφοσιωμένος προστάτης του σημαντικού έργου της διατήρησης της γνώσης και της λογο-

Καφεδάκι με ενημέρωση για τα ευρωπαϊκά δρώμενα προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων σε έναν μοναδικό χώρο μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας, στο νεοκλασικό κτήριο δίπλα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, στην οδό Ακαδημίας 50. Η διαμόρφωση του χώρου ως νέο «Café EU-topia» έγινε με στόχο να αποτελέσει σημείο συνάντησης ενεργών πολιτών της Αθήνας, καθώς και όλων των νέων της πόλης, κατοίκων και επισκεπτών της, σε συνεργασία με το Γραφείο Δικτύωσης του δήμου και τις ομάδες πολιτών του δικτύου «ΣυνΑθηνά». Άξονας της λειτουργίας του είναι η ανάδειξη του χαρακτήρα της Ευρώπης ως κόμβου πολιτισμού, αξιών, γραμμάτων και επιστημών, συμβάλλοντας έμπρακτα στη στρατηγική διαμόρφωσης μίας νέας ρητορικής για την Ε.Ε. Στόχος του νέου αυτού χώρου συνάντησης στο κέντρο της

Αθήνας είναι οι πολίτες να έχουν εύκολη πρόσβαση στη διαδικτυακή πληροφόρηση, δίνοντας παράλληλα βήμα στους φορείς της πόλης να γνωστοποιούν και να ανταλλάσσουν τις απόψεις τους σε κάθε τομέα που έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Ο χώρος είναι λιτός, αλλά και φιλόξενος. Μοντέρνα δομημένος, σε απλές γραμμές, όπου μπορεί κάποιος να μελετήσει, να ερευνήσει στο Διαδίκτυο, αλλά και να συνεργαστεί και να αλληλεπιδράσει με άλλους, ενώ είναι προσβάσιμο και σε ΑμεΑ. Και επίσης ο καφές προσφέρεται δωρεάν. Μέσα στον μήνα έχουν δρομολογηθεί εκδηλώσεις σε σχολεία της Αθήνας με στόχο οι μαθητές να ενημερωθούν για την Ε.Ε. και παράλληλα να γνωρίσουν τις δράσεις της αλλά και τα δικαιώματα που έχουν ως Ευρωπαίοι πολίτες.

ΗρΑκλειο τεχνικής κληρονομιάς των σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων που στεγάζονται στη Βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ο κ. Ziegler σημείωσε: «Η ΟΠΑΠ είναι υπερήφανη για τη συμβολή της στην προσπάθεια ψηφιοποίησης της Βιβλιοθήκης της Χάλκης, η οποία αποτελεί ζωτικό κομμάτι της Ορθοδόξου Ιστορίας και πυρήνα της θεολογικής σκέψης». Η απόφαση να προσφέρει η ΟΠΑΠ απτή βοήθεια στο σημαντικό αυτό πολιτιστικό έργο συνάδει με τη φιλοσοφία της νέας διοίκησης της Εταιρίας, η οποία επιθυμεί να είναι ένα δυναμικά ενεργό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας με απεριόριστο σεβασμό στην ελληνική κληρονομιά, τον ελληνικό πολιτισμό και τον ελληνικό λαό. Η ΟΠΑΠ εισέρχεται σε μια νέα εποχή, αποφασισμένη να είναι παρούσα στην υποστήριξη των πραγματικών αναγκών που δημιουργούνται από τις συνθήκες της σύγχρονης ζωής στην Ελλάδα. Τόσο στην επίσκεψη στη Μονή της Αγίας Τριάδος όσο και στη συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον κ.

Ziegler συνόδεψαν ο Αντιπρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. της ΟΠΑΠ κ. Σπύρος Φωκάς και ο Γενικός Διευθυντής Μάρκετινγκ κ. Petr Matejovsky.

Σταυρουλα και Ελενη Φιωτακη (φωτο: στελιοσ πετρακησ)

Ανακύκλωση μέσα στην... «Ντουλάπα» Είναι η Σταυρούλα και η Ελένη Φιωτάκη, δύο αδερφές από το Ηράκλειο της Κρήτης, που δημιούργησαν ένα διαδραστικό κατάστημα, με βάση την ανακύκλωση των ρούχων. Η «Ντουλάπα», ένα πρότζεκτ σε εξέλιξη, πολλά υποσχόμενο, ήρθε για να δώσει την ευκαιρία σε όλους να πάρουν κι άλλους ρόλους: του αγοραστή, του πωλητή, ακόμα και… του δημιουργού. «Δεν πετάμε τίποτα, δεν επιβαρύνουμε το περιβάλλον και είναι όλοι κερδισμένοι» είναι η φιλοσοφία τους.

Tα vintage και second hand μαγαζιά είναι μια ιδιαίτερα διαδεδομένη τάση που ήρθε από το εξωτερικό, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, στη χώρα. Κι όμως, οι δύο αδερφές, έχοντας ζήσει στο πετσί τους την ιδεολογία του second hand, ως φοιτήτριες στο εξωτερικό, δεν αρκούνταν στην ιδέα τού απλώς να πουλάνε ρούχα. «Θέλαμε κάτι περισσότερο από αυτό» μας λένε. Και συνεχίζουν: «Θέλαμε να κάνουμε κάτι που να μας εκφράζει ιδεολογικά, κάτι ζωντανό και εξελίξιμο». Η «Ντουλάπα» λειτουργεί κάπως έτσι: Όποιος θέλει, φέρνει τα ρούχα που δεν χρησιμοποιεί και τα πουλάει. Τα ρούχα που δεν είναι σε καλή κατάσταση τα μεταποιούν ή τα κάνουν πρώτη ύλη. Την πρώτη ύλη μπορεί να την προμηθευτεί όποιος θέλει, να δημιουργήσει ό,τι θέλει και έπειτα να το φέρει, να το πουλήσει και να προβάλει με

Βίκυ Λεβαντή

αυτόν τον τρόπο τη δουλειά του. Ο σκοπός τους, άλλωστε, είναι να δημιουργηθεί ένα κύκλος σύμπραξης πάνω στο πρότζεκτ. «Θέλουμε να γίνουμε όλοι συμμέτοχοι ενός δίκαιου συλλογικού εμπορίου. Να δημιουργούμε σκεπτόμενοι συλλογικά και οι δημιουργίες αυτές να προωθούν μια μόδα οικονομικά βιώσιμη, περιβαλλοντικά ορθή και κοινωνικά δίκαιη». Στην Κρήτη, εδώ και μερικά χρόνια, το έδαφος ευνοεί τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Ένα δημιουργικό ρεύμα από νέους ανθρώπους έχει ξεκινήσει και ο κόσμος ανταποκρίνεται με τη ζήτηση και τη στήριξή του. Η «Ντουλάπα» δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να βιώσει έμπρακτα την ιδέα της ανακύκλωσης, να σκεφτεί ότι τίποτα δεν είναι άχρηστο, να απομυθοποιήσει τα second hand μαγαζιά αλλά και να υιοθετήσει μια πιο υπεύθυνη στάση στον τρόπο που καταναλώνει. «Πλέον, χαιρόμαστε γιατί μπαίνουν και άνθρωποι οι οποίοι δεν συνηθίζουν να μπαίνουν σε second hand μαγαζιά. Άλλωστε, στο μέλλον θέλουμε η ιδέα να διευρυνθεί και εκτός συνόρων της πόλης».

Info

Κοραή 19, Ηράκλειο, Κρήτη https:// www.facebook.com/pages/Doolapa/ 483587565095236?fref=ts

13/02 - 19/02

ποντικιart

Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος

07/31

www.topontiki.gr

Ψέματα ή αλήθεια... η Σύλβια λέει τα παραμύθια «Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’αρχινίσει». Μικρά παιδιά, καθισμένα σε μεγάλα μαξιλάρια στο πάτωμα, περιμένουν με ανυπομονησία την αφηγήτρια Σύλβια Βενιζελέα να τους πει ιστορίες και μύθους και να τα ταξιδέψει σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους. Δύο Κυριακές τον μήνα, ο πολυχώρος «Διέλευσις» μετατρέπεται σε έναν πολυχώρο φαντασίας και παραμυθιού. Σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα, που αναβλύζει ζεστασιά και αθωότητα, μία ώρα είναι αρκετή για να σε συνεπάρει η Σύλβια με τα παραμύθια της, τα οποία διηγείται με τόση ζωντάνια και παραστατικότητα. Δεν έχει σημασία αν είσαι πέντε ή... πενήντα πέντε χρόνων. Ακόμα και οι μεγάλοι παρακολουθούν τη Σύλβια με την ίδια προσοχή που δείχνουν τα παιδιά. Εκείνη χρειάζεται μόνο κάποια εργαλεία, που ενισχύουν τις αφηγήσεις της, και τη δική της δημιουργικότητα και φαντασία. Με την καλίμπα, ένα μουσικό όργανο των Αφρικανών περιπατητών, να δίνει τον ρυθμό, οι παρευρισκόμενοι ταξιδεύουν με τον νου τους σε μέρη από όλο το κόσμο. Ιαπωνία, Ουαλία, Ρωσία, Ελλάδα, Περσία… Οι αφηγήσεις της Σύλβιας αγγίζουν μύθους και παραδόσεις με βαθύ περιεχόμενο και συμβολικό χαρακτήρα. Άλλωστε, όπως μου είπε και η ίδια, τα παραμύθια ερμηνεύονται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα μας και ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στη ζωή μας. Παιδιά – και γονείς – παρατηρούν με προσοχή τις κινήσεις της Σύλβιας και ενίοτε συμμετέχουν στην εξέλιξη του παραμυθιού. Η αφηγήτρια - παραμυθού «χρωματίζει» τις ιστορίες με τη φωνή και της κινήσεις της. Μας διηγείται την ιστορία του γέρου, της γριάς και της κουκκιάς που τους πήγε στο παλάτι του Ήλιου και του Φεγγαριού. Μας κάνει να συγκινηθούμε με την ιστορία του υφαντή που έσωσε μια αράχνη από βέβαιο θάνατο και που εκείνη με τη σειρά της του το ανταπέδωσε υφαίνοντάς του κάθε

Γιώργος Ψάχος

Info

«Μάγισσες και Κόρες». Αφήγηση: Σύλβια Βενιζελέα. Μουσική: Μαρία Παπαπετροπούλου (λαούτο) . Πολυχώρος Διέλευσις (Λέσβου 15 & Πόρου, Κυψέλη) Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014, ώρα 17:00. Γενική είσοδος: 5ευρώ. Τηλ. 210 86 13 739

η ομαδα ποζαρει...

Δημητρης Σπυροπουλος / Ευτυχια Μοσχου

Δυο παιδιά θυμούνται τα «μπουλούκια»...

μέρα πανέμορφο μετάξι. Στις πέντε ιστορίες που ακούσαμε το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη κανενός από όσους ήταν εκεί. Τα παραμύθια όμως κάποια στιγμή τελείωσαν και οι μπόμπιρες γρήγορα σχημάτισαν κύκλο γύρω από τη Σύλβια Βενιζελέα για να της κάνουν ερωτήσεις και να κάνουν τις... παρατηρήσεις τους. Ρωτούσαν για τα μουσικά όργανα, τα οποία και πείραζαν με περίσσια περιέργεια και αθωότητα και έλεγαν ποια ιστορία τούς άρεσε περισσότερο. «Για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να διεγείρω τη φαντασία των παιδιών, ώστε και εκείνα με τη σειρά τους να πλάθουν ιστορίες με τη φαντασία τους. Στο παραμύθι ο προφορικός λόγος, σε αντίθεση με άλλα μέσα, γεννά αμέσως εικόνες και δεν σου προσφέρει την πληροφορία... έτοιμη» λέει η Σύλβια Βενιζελέα. Έχει συμμετάσχει σε πολλά φεστιβάλ αφήγησης και μη στην Ελλάδα, έχει κάνει εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία και βιβλιοθήκες αλλά και τα Παιδικά Χωριά SOS, ενώ έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό για να συνεργαστεί με αφηγητές του εξωτερικού. Παράλληλα υποστηρίζει ένθερμα τη δύναμη που έχουν οι αφηγήσεις καλλιτεχνικά και θεραπευτικά, μέσω του performance και healing storytelling αντίστοιχα. «Τα παραμύθια ήταν φτιαγμένα από μεγάλους για μεγάλους, μιλάνε για το συλλογικό ασυνείδητο και εμπεριέχουν αρκετούς συμβολισμούς και ερμηνείες» σχολιάζει η Σύλβια, ενώ εύχεται μόλις κλείνουν τα φώτα και το παραμύθι τελειώνει «να νιώσει το παιδί και ο μεγάλος αυτήν τη γλύκα και την παρηγοριά που προσφέρουν τα παραμύθια. Ελπίζω πως θα μπορώ να μεταφέρω τη δύναμη της αφήγησης και στα παιδιά σε μια εποχή που η στεγνή πληροφόρηση έχει αντικαταστήσει τη διήγηση». Ο πολυχώρος «Διέλευσις» δεν είναι μακριά, αν έχετε την ανάγκη να νιώσετε για λίγο ξανά παιδί ή αν απλώς θέλετε να αφεθείτε σε κόσμους παραμυθένιους. Οι ήχοι της καλίμπας θα δώσουν το έναυσμα...

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Δημήτρης Σπυρόπουλος και η Ευτυχία Μόσχου, δύο νέοι καλλιτέχνες, με τα θεατρικά μπουλούκια της εποχής του ’50 και του ’60; Και οι δύο... μαθαίνουν για το θεατρικό παρελθόν της Ελλάδας πρωταγωνιστώντας στη μουσικοχορευτική παράσταση του Κώστα Λαβδιώτη με τίτλο «Μπουλούκια Θεατρίνοι». Ο σκηνοθέτης Κώστας Λαβδιώτης ήθελε πολύ να δημιουργήσει μια παράσταση - φόρο τιμής στα θεατρικά μπουλούκια που περιόδευαν την επαρχία της Ελλάδας πριν από έξι δεκαετίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έπρεπε να το κάνει απαραίτητα και με ηθοποιούς εκείνης της εποχής. Αυτό που αποζητούσε ήταν ένα ρόστερ νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών (χορευτές, ηθοποιοί, performers), που θα καθοδηγούνταν σε κάθε τους βήμα από του παλαιότερους, οι οποίοι είχαν και μια γνώση παραπάνω επί του θέματος. Πλέον ο κ. Λαβδιώτης έχει επιτύχει τον σκοπό του, καθώς η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Στούντιο Κυψέλης. Δύο νέοι καλλιτέχνες είναι η Ευτυχία Μόσχου, που χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Feli M», και ο Δημήτρης Σπυρόπουλος. Η Ευτυχία είχε προσεγγίσει σε πιο θεωρητικό επίπεδο τα μπουλούκια: «Γνώριζα για τα μπουλούκια των συγκεκριμένων δεκαετιών, αλλά κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο, αφού τα βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα που έχουν σωθεί είναι σπάνια. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίσουν οι νέοι ένα από τα πιο άμεσα θεάματα, την επιθεώρηση». Ο Δημήτρης, αντιθέτως, παραδέχθηκε πως τα θεατρικά μπουλούκια ήταν... αχαρτογράφητη περιοχή για εκείνον: «Ας είναι καλά ο Κώστας που μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, που όλα τότε ήταν πιο αγνά και αυθεντικά», αναφέρει ενδεικτικά. Πάντως και οι δύο καλλιτέχνες είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με τις Τέχνες πριν ακόμα ταυτιστούν με τα μπουλούκια. Η Ευτυχία, βέρα Αθηναία και μόλις 25 χρόνων, ισχυρίζεται πως πρώτα άρχισε

συλβια βενιζελεα

να... τραγουδάει και μετά να μιλάει, ενώ ως φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών του τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου έχει επιλέξει την κατεύθυνση Σκηνοθεσία - Υποκριτική. Επίσης μαθητεύει στο τμήμα Μονωδίας της Άννας - Μαρίας Καρκανιά στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Επιπλέον έχει συνδημιουργήσει το 2008 την Εταιρεία Μουσικού Θεάτρου & Σύγχρονου Χορού Bitchy D, είναι από το 2012 μέλος και του Γυναικείου Φωνητικού Συνόλου Index Animi υπό τη διεύθυνση της Άννας - Μαρίας Καρκανιά, ενώ τραγουδά και στο jazz σχήμα The Coloured Vinyl Trio. Ο Δημήτρης Σπυρόπουλος, από την άλλη, γεννηθείς το 1981 και μεγαλωμένος στη Γλυφάδα, έχει σπουδάσει στο ΙΕΚ Ηχοληψίας και Μουσικής Τεχνολογίας, ενώ μέχρι τα 15, είχε μάθει κιθάρα, πιάνο, ντραμς και μπάσο. Μέχρι τα 14 έπαιζε με πολλές μπάντες σε διάφορες εκδηλώσεις και χώρους. Αν και αργότερα τον κέρδισε πρώτα το γράψιμο και μετά η υποκριτική. «Όλα αυτά που διάβαζα ήθελα με κάποιον τρόπο να τα γράψω κι εγώ! Με τον δικό μου τρόπο όμως», λέει για τη σχέση του με το γράψιμο, ενώ το μικρόβιο της υποκριτικής το κόλλησε όταν γνωρίστηκε με τη σκηνοθέτιδα, σεναριογράφο και ηθοποιό Στέλλα Μακρή. Πώς όμως έφτασαν να παίζουν σε μια παράσταση που αναφέρεται σε ένα φαινόμενο πολύ πριν της εποχής τους και τι είδους χαρακτήρες ενσαρκώνουν; «Η επιθεώρηση παιζόταν πέρυσι όλη τη σεζόν στο Στούντιο Κυψέλης, όμως εγώ δεν συμμετείχα. Το καλοκαίρι του ’13 πέρασα από ακρόαση για να κάνω μια αντικατάσταση και με δέχτηκε στην παρέα του ο υπόλοιπος θίασος», αναφέρει η Ευτυχία. Στην παράσταση η Ευτυχία ή Feli M, όπως είπαμε, υποδύεται από τη λαϊκή κυρία με πολλά νεύρα έως και την πεταχτούλα κορασίδα που ψάχνει έναν νόστιμο άντρα. Ο Δημήτρης υποδύεται, εκτός των άλλων, έναν ερωτοχτυπημένο μέθυσο και έναν γαμπρό της κακιάς ώρας...

10/34 Σινεμά

13/02 - 19/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

γη πλανητησ

Σόου και διαμαρτυρίες Της ΣIΣΣΥΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Πολλή κουβέντα έγινε για τη χιονονιφάδα που δεν κατάφερε να γίνει κύκλος στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, για την αγαπημένη αθλήτρια του Ρώσου προέδρου, για το αν το σόου που προηγήθηκε της καθιερωμένης παρέλασης των εθνικών ομάδων ήταν πολύ, λίγο ή μετρίως εντυπωσιακό. Πολύ λιγότερη έγινε για μιαν ανοιχτή επιστολή προς τον Πούτιν που έστειλαν 200 από τους γνωστότερους συγγραφείς του πλανήτη, ανάμεσά τους και εντυπωσιακότατα ονόματα, νομπελίστες, όπως ο Γκύντερ Γκρας, ο Ορχάν Παμούκ, η Ελφρίντε Γιέλινεκ. Διαμαρτύρονται για τους καινούργιους ρωσικούς νόμους κατά των ομοφυλοφίλων και περί προώθησης της «ορθής σεξουαλικότητας», οι οποίοι έχουν προκαλέσει την οργή και εκατοντάδων ανθρώπων, επωνύμων και ανωνύμων. Κρούουν επίσης τον κώδωνα του κινδύνου για την, επίσης, καινούργια ρωσική νομοθεσία περί βλασφημίας, ένα ζήτημα το οποίο, παρόλο που συχνά πυκνά και ειδικά σε χώρες όπου αφθονούν οι φανατικοί διαφόρων θρησκειών, προκαλεί προβλήματα σε καλλιτέχνες. «Ως συγγραφείς δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι καθώς βλέπουμε τους συναδέλφους μας να φιμώνονται και να κινδυνεύουν με δίωξη και συχνά με δραστική τιμωρία, απλώς και μόνο επειδή εξέφρασαν τις σκέψεις τους», τονίζουν, χωρίς όμως να πολυακούγονται ανάμεσα στα βεγγαλικά μιας ακόμα «φαντασμαγορικής» τελετής. Όπως δεν ακούστηκε και ένας ακόμα διάσημος συγγραφέας, ο Πάολο Κοέλιο, ο οποίος αποφάσισε να μιλήσει για τη δική του πατρίδα, τη Βραζιλία, η οποία ετοιμάζεται να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. «Έχουμε πολύ σημαντικότερα προβλήματα σε αυτή τη χώρα από το να βελτιώσουμε και να αυξήσουμε τα γήπεδά μας», δήλωσε σε συνέντευξή του σε Γερμανό δημοσιογράφο. «Εμφανίζουν όλοι τη Βραζιλία σαν μια χώρα που παρουσιάζει ανάπτυξη, όμως από αυτή την ανάπτυξη οι μισοί και παραπάνω κάτοικοι δεν αντιλαμβάνονται τίποτα, ενώ συνεχώς έρχονται στο φως υποθέσεις διαφθοράς». Ούτε στα δικά του λόγια έδωσε κανείς μεγάλη σημασία, παρόλο που πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι καθημερινά επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, με την παραμικρή αφορμή, κάποιο από τα πολλά κοινότοπα τσιτάτα του. Φαίνεται πως όλες αυτές οι κάθε τόσο διαμαρτυρίες «γιατί δεν μιλάνε οι καλλιτέχνες» μάλλον δεν είναι και τόσο ειλικρινείς. Κι όταν μιλάνε απασχολούν λιγότερο από όσο μια ψηφιακή χιονονιφάδα ή ένα οποιοδήποτε σόου. Ειδικά όταν έχουν κάτι σημαντικό να πουν και δεν προβάλλονται απλώς οι ίδιοι σαν πρωταγωνιστές κάποιου τηλεοπτικού ή ιντερνετικού σόου.

«Ο εγωιστης γιγαντας»

Με τη σφραγίδα του Όσκαρ Ουάιλντ Κωνσταντίνος Σαμαράς

Ο εγωιστής γίγαντας Σκηνοθεσία: Κλίο Μπάρναρντ. Πρωταγωνιστούν: Κόνερ Τσάπμαν, Σον Τόμας, Σον Γκίλντερ

Προερχόμενη από τον χώρο του ντοκιμαντέρ, η Βρετανίδα Κλίο Μπάρναρντ επιχειρεί με το ντεμπούτο της στον χώρο της μυθοπλασίας μια τυπικά ελεύθερη, αλλά ουσιαστικά πετυχημένη, μεταφορά του διηγήματος του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο εγωιστής γίγαντας». Κι αν στη λογοτεχνική πηγή ο γίγαντας είναι απολύτως υπαρκτός, στο φιλμ της Μπάρναρντ ο τίτλος αναφέρεται – τουλάχιστον με μια πρώτη ανάγνωση – σε έναν ρακοσυλλέκτη, με τον οποίο δύο αγόρια θα συνάψουν μια ιδιότυπη σχέση φιλίας και συνεργασίας μετά την αποβολή τους Ο εγωιστής γίγανταςòòòò από το σχολείο. Η φιλία δυο αγοριών κι ενός ρακοσυλλέΗ ιστορία του «Εγωιστή γίγαντα» κτη, σε μια παραμυθένια εξαίρεση από αναδύεται στο, αρκετά γνώριμο, τη σχολή του βρετανικού ρεαλισμού τραχύ τοπίο του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού: ερημωμένες βιομηχανικές περιοχές, προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, ανεργία και φυσικά η βαριά βρετανική αργκό ως σήμα κατατεθέν. Θα μπορούσαμε να ξεμπερδέψουμε κατατάσσοντας το σινεμά της Μπάρναρντ στα χνάρια του Κεν Λόουτς, αφού πράγματι οι ομοιότητες με ταινίες όπως το «Sweet sixteen» δεν είναι λίγες. Όμως ο «Εγωιστής γίγαντας», ανάμεσα στις γραμμές

του αυστηρού ρεαλιστικού του ύφους, αφήνει χώρο σε ένα παραμυθένιο μπρίο και σε μια αύρα από λογοτεχνία του παλιού καιρού. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των νατουραλιστών συναδέλφων της (του Λόουτς συμπεριλαμβανομένου), η Μπάρναρντ δεν παριστάνει πως προσεγγίζει την πραγματικότητα με ντοκιμαντερίστικους όρους, αλλά ξεκινά από την απεικόνιση του πραγματικού για να μετατρέψει τους καταπληκτικούς νεαρούς πρωταγωνιστές της σε ήρωες του Ντίκενς ή του Γκόρκι. Μια ποιητική νότα που αρκεί για να κάνει τη διαφορά, και η σκηνοθέτις την υπερασπίζεται μέχρι τέλους, παίρνοντας το ρίσκο να περάσει από τις συμπληγάδες του φαταλισμού και της μοιρολατρίας.

Dallas buyers club Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ. Πρωταγωνιστούν: Μάθιου Μακόναχι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζάρεντ Λίτο Ο συνδυασμός αληθινής ιστορίας, ανίατης ασθένειας και ριζικής μεταμόρφωσης ενός ηθοποιού για τις απαιτήσεις του πρωταγωνιστικού ρόλου είναι η εξίσωση που οδηγεί εξασφαλισμένα στον οσκαρικό ντόρο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με το «Dallas buyers club» του Ζαν Μαρκ Βαλέ (C.R.A.Z.Y., Café de flore), που περικλείει όλα τα παραπάνω: ο Μάθιου Μακόναχι γίνεται αγνώριστος για να υποδυθεί έναν Τεξανό πρωταθλητή του ροντέο και σεξομανή

13/02 - 19/02

ΠΟΝΤΙΚΙart

Σινεµά

11/35

www.topontiki.gr

με τα όλα του, που στα μέσα της δεκαετίας του ’80 μαθαίνει ότι πάσχει από τον ιό HIV και αποφασίζει να δώσει τη δική του μάχη ενάντια στα ιατρικά δόγματα της εποχής. Το παραπάνω οσκαρικό κοκτέιλ, που εδώ και Dallas buyers club òòò χρόνια δίνει μασημένη τροφή για κριτικές Η αληθινή ιστορία ενός μάτσο καουμπόη περί «συγκλονιστικών ερμηνειών» και «αλήπου μαθαίνει πως είναι οροθετικός, σε θειας που σοκάρει», δεν αποφεύγει όλες τις μια αναγνωρίσιμη αφήγηση οσκαρικών ευκολίες ούτε στην περίπτωση του «Dallas ερμηνειών buyers club», αλλά δέχεται μια αρκετά μετρημένη κι έξυπνη διαχείριση από τον Ζαν Μαρκ Βαλέ. Σίγουρα, το έδαφος είναι στρωμένο με ροδοπέταλα για να θαυμάσουμε τις μεταμορφώσεις του Μακόναχι σε σκελετωμένο καουμπόη και του Τζάρεντ Λίτο σε τρανσέξουαλ, αλλά οι επιδόσεις αξίζουν τον κόπο πέρα από το αρχικό σοκ. Από κει και πέρα, ο Βαλέ συντονίζει το αρκετά συμβατικό σενάριο (που αναπαράγει ένα γνώριμο σχήμα μετάνοιας - αλλαγής - λύτρωσης), χωρίς να το ανατρέπει, αλλά και χωρίς να το επιβάλει με ηθικολογικό στόμφο.

Μνημείων άνδρες Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ Πρωταγωνιστούν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Ματ Ντέιμον, Κέιτ Μπλάνσετ, Τζον Γκούντμαν Φαντασμαγορικές προθέσεις, αστεράτο καστ κι ένας πρωταγωνιστής - σκηνοθέτης που ήδη έχει δώσει επαρκή διαπιστευτήρια πίσω από την κάμερα (ξεχωρίζουν οι «Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού» και το «Καληνύχτα και καλή τύχη») δίνουν στους «Μνημείων άνδρες» τις προδιαγραΜνημείων άνδρεςòò φές να γράψουν ιστορία βλέποντας τον Β’ Ο Κλούνεϊ ηγείται ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της διάσωσης έργων Παγκόσμιο Πόλεμο από μια ασυνήθιστη τέχνης εν μέσω Β’Παγκοσμίου Πολέμου, σκοπιά: της διάσωσης των σημαντικότεαλλά του λείπει η τόλμη και η τρέλα ρων καλλιτεχνικών επιτευγμάτων του δυτικού πολιτισμού από τα νύχια των ναζί. Ο Κλούνεϊ προφανώς αφηγείται μια ιστορία που τον παθιάζει αληθινά με τον ευγενή ιδεαλισμό και την τυχοδιωκτική της ορμή, αλλά όσο κι αν όλα μοιάζουν ιδανικά, ώστε να ταξιδέψουμε μαζί του, τίποτα δεν «δένει» όπως θα έπρεπε στην οθόνη. Ο ηρωισμός μένει στα επίπεδα αφελούς προπαγάνδας, το χιούμορ δεν γίνεται ποτέ πιο «φευγάτο» κι ενήλικο από μια παραγωγή της Disney, ενώ η προσδοκία περιπέτειας υποκαθίσταται από μια μονότονη παρουσίαση των γεγονότων. Ο Κλούνεϊ παραμένει ένας ειλικρινής εραστής του παλιομοδίτικου αμερικάνικου σινεμά, αλλά εδώ του έλειψε λίγο από το διαολεμένο κέφι που είχαν, για παράδειγμα, οι «Άδωξοι μπάσταρδη» του Ταραντίνο.

ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ

Με χωρίς γυναίκες

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Σεϊτανίδης. Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Αθερίδης, Δημήτρης Ήμελλος, Σμαράγδα Καρύδη Δύο σαραντάρηδες αναζητούν την «ωραία του σχολείου» τους. Οι φήμες λένε πως έχει γίνει μοναχή κάπου στην Ηλεία. Ανακαλύπτουν ότι στην πραγματικότητα η παλιά τους συμμαθήτρια έχει γίνει πρόσωπο του υποκόσμου. Και η περιπέτεια ξεκινά. Ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης («Αιώνιος φοιτητής», «Κάτω από το μακιγιάζ σου») παρέα με ένα στιβαρό καστ πρωταγωνιστών επιστρέφει με μια κωμωδία για «δύο άνδρες που αρνούνται να ενηλικιωθούν, όπως περίπου μια ολόκληρη χώρα».

òòòòò òòòò òòò òò ò ò

Εξαιρετική Πολύ καλή Καλή Βλέπεται Μέτρια Μην τη δείτε

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

Τα «Εντυπώµατα» του Βασίλη Παπαγεωργίου Όταν δεν σατιρίζει την επικαιρότητα μέσα από τις γελοιογραφίες του, καταπιάνεται με τον Έρωτα, τον Θάνατο και το Νόημα μέσα από την εικαστική έκθεση με τίτλο «Εντυπώματα». Ο γελοιογράφος Βασίλης Παπαγεωργίου μάς μιλάει για το… βιτριολικό χιούμορ που περιέχουν τα σκίτσα του καθώς και για την πρώτη του ατομική έκθεση στο Επιγραφικό Μουσείο. Ο Βασίλης Παπαγεωργίου δεν είναι και… χθεσινός στον χώρο της γελοιογραφίας, έχοντας δουλέψει σε διάφορα έντυπα, όπως ο «Ριζοσπάστης», η εφημερίδα «Πριν» και το περιοδικό «Γαλέρα», για πάνω από 20 χρόνια. Πολιτικές συγκρούσεις, πόλεμοι, σκάνδαλα, αποκαλύψεις, όλα κάποια στιγμή έχουν περάσει από τα… σκίτσα του. Είναι διακεκριμένο μέλος στην κοινότητα των γελοιογράφων, έχοντας συμμετάσχει σε δεκάδες εκθέσεις γελοιογραφίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ επιπλέον είναι μέλος και της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων. Το 2010 μάλιστα ο γεννηθείς στην Αθήνα το 1968 γελοιογράφος είχε παραλάβει ειδικό έπαινο στο World Press Cartoon. «Στην εικοσαετή πορεία μου νιώθω ευτυχής που γελοιογραφικά κάλυψα γεγονότα που συγκλονίζουν την πολιτική και την κοινωνία στο σύνολό της. Οι γελοιογραφίες είναι βιτριολικές στο χιούμορ τους, παρεμβαίνουν πολιτικά, δείχνουν την ουσία των γεγονότων και φυσικά κάνουν τον αναγνώστη να ξεκαρδίζεται» αναφέρει χαρακτηριστικά. Το Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών αποτέλεσε τον καλύτερο χώρο για να «στεγάσει» την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Εντυπώματα». Μέσα από την έκθεσή του διαπραγματεύεται έννοιες όπως ο Θάνατος, ο Έρωτας και το Νόημα. «Αν ο Έρωτας και ο Θάνατος είναι το περιεχόμενο, το Νόημα είναι το περιέχον. Τα πρώτα δύο συγκροτούν την ανθρώπινη κατάσταση, το τελευταίο την ενδύει και επενδύει σε αυτήν» τονίζει ο Βασίλης Παπαγεωργίου. Στα έργα του αποδίδονται οι παραπάνω έννοιες με πολλούς συμβολισμούς, όπως το αγγείο του κρατήρα, το ψαλίδι με το νήμα και τα έμβια όντα σε στιγμές γέννησης και θανάτου. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι πως τα έργα - σκίτσα του έχουν αποδοθεί με αρκετά λιτά μέσα, όπως ο περιορισμός στο μαύρο

«ΑΠΑΓΩΓΗ»

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

τυπογραφικό ή άλλο μελάνι, καθώς και στον αερογράφο. Κάτι τέτοιο, όπως λέει και ο ίδιος, γίνεται σκόπιμα: «Ένιωθα ότι καλύτερο ήταν να συγκρατήσω τον κόσμο των γραμμάτων που οικοδομούσα μέσα από την απλότητα. Ο διάλογος των έργων με τα εκθέματα ήταν που συνέβαλε στη λιτότητα της απόδοσης. Γιατί, ενώ αρχαία επιγραφή και σύγχρονο έργο συνυπάρχουν, άποψή μου είναι ότι την προτεραιότητα πρέπει να έχει το αρχαίο».

INFO

«Εντυπώματα»: Έκθεση Ζωγραφικής του Βασίλη Παπαγεωργίου. Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών (Τοσίτσα 1, Αθήνα). Τηλ.: 210 8232950, 210 8217637. Από 23 Ιανουαρίου έως 23 Φεβρουαρίου. Ώρες λειτουργίας: 8:30-15:30 (Δευτέρα κλειστά)

12/36 Εικαστικά

13/02 - 19/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Κωστης Γεωργιου/ Ο διεθνούς φήμης εικαστικός εκθέτει στο Μπενάκη

Μεγαλοι ογκοι, μορφες design, εντονο χρωμα σε ενα «Hortus Clausus» (Κλειστο Κηπο), στο αιθριο του Μπενακη

ο σκαντζοχοιροσ του κωστη γεωργιου στο μουσειο

«Υπεύθυνοι για την κακή μας μοίρα είμαστε εμείς» Πλησιάζοντας στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς θαρρείς και στο αίθριό του έχουν στήσει κάποιου είδους μοντέρνα παιδική χαρά. Διάσπαρτα κόκκινα και μαύρα έργα μεγάλων διαστάσεων, διά χειρός Κωστή Γεωργίου, ένας «Hortus Clausus» (Κλειστός Κήπος), όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης. Κάθετοι άξονες, δυναμικοί και σε ένα πρώτο

Κάτια Πουλοπούλου

επίπεδο, έργα που σου μεταδίδουν αισιοδοξία και ανάταση. Προσεγγίζοντας σιγά - σιγά τα εκθέματα, παραμονεύει το δράμα, «διαβάζοντάς» τα, νιώθεις τον υπόκωφο βόμβο. Το μαύρο, τα παγιδευμένα σε κουτιά δέντρα και πουλιά, με σαφείς αναφορές στο σήμερα. Μια σύμμεικτη δουλειά με κώδικα εικοσαετίας.

«Ο δημιουργός a priori είναι δέκτης και πομπός ταυτόχρονα. Κριτής, παρατηρητής και καταγραφέας της πολύμορφης σκληρής καθημερινότητας. Δεν είναι κάτοικος κάποιου άλλου πλανήτη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κόσμου και ένα είδος‘‘ζωντανού’’ραντάρ εγκατεστημένο στο ψηλότερο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας. Λειτουργεί μέσα στο πλήθος και την επόμενη στιγμή υπερυψώνεται, έτοιμος να σταυρωθεί για χάρη του. Υποστηρίζει τον λόγο της ύπαρξής του, δίνοντας χρώμα, εικόνες και ήχο στη στυγνή πραγματικότητα. Αποσυμπιέζει τις βασανισμένες ψυχές και δημιουργεί σημεία φυγής, έστω και πρόσκαιρα. Με την πρόταση και την ενέργειά του απορροφά τους κραδασμούς του κακοτράχαλου δρόμου σαν ενισχυμένο αμορτισέρ. Δεν είναι μια μαγική ύπαρξη, αλλά ένας κοινός θνητός, που ίσως έχει την ικανότητα να πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά και να περιγράφει την ανθρώπινη ιστορία».

βράβευση για να μπορεί να συνεχίζει το έργο του και να δίνει λόγο και υπόσταση στο ανθρώπινο όνειρο. Τα έργα στις εκθέσεις των μουσείων δεν αποτελούν προϊόντα πώλησης, αλλά στοιχεία που δημιουργούν διαλεκτικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και αφορμές διακίνησης ιδεών.

Παρουσιάσατε τα έργα σας σε Κίνα, Ευρώπη και Αμερική, και επιστρέφετε στην Ελλάδα. Μήπως είναι πολυτέλεια για τους Αθηναίους της κρίσης η έκθεση αυτή ή ανάγκη; Μα θα μπορούσε να είναι πολυτέλεια η επίσκεψη σε μία έκθεση; Ο δημιουργός και ο θεατής είναι συνένοχοι και συναυτουργοί στην τελετή της επικοινωνίας τους. Το μόνο που επιφέρει η επαφή τού θεατή με το έργο τέχνης είναι μόνο κέρδος και για τις δύο πλευρές. Για τον μεν θεατή την κάθαρση και την ψυχική ανάταση, για τον δε δημιουργό την επι-

Σας ενδιαφέρει μόνο η γνώμη ενός γνώστη, ενός κριτικού τέχνης ή ακούτε και τον μη ειδικό στα της τέχνης πολίτη; Με ενδιαφέρει η γνώμη καθενός που έχει καθαρό μάτι και σαφή λόγο. Υποκλίνομαι στην καθαρή ματιά ενός άσχετου με την τέχνη, που διαθέτει όμως την ευαισθησία και την ικανότητα να αντιλαμβάνεται αγνά και καθαρά τις δονήσεις του έργου. Δεν είναι απαραίτητο να δίνει κάποιος εξήγηση για αυτό που αισθάνεται. Αρκεί να νιώθει ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει και να παραδίδεται στην απόλαυσή του. Από την

Πληγωμένο προφίλ Έχει πληγεί το «πολιτιστικό» προφίλ της Ελλάδας διεθνώς; Ασφαλώς η κρίση το έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα, αλλά μη φαντάζεστε ότι και προ κρίσης η εικόνα μας ως λαού ήταν η καλύτερη. Αφού από μόνοι μας αυτομαστιγωνόμαστε με μια ιδιάζουσα αυτοκαταστροφική μανία, κατέχοντας τη διεθνή πατέντα για αυτό. Θυμάστε βεβαίως τη φασαρία που κάναμε για την ατμοσφαιρική μόλυνση στην Αθήνα, όταν την ίδια στιγμή το Λος Άντζελες, η Ρώμη, το Τόκιο, η Κίνα, είχαν τα χάλια τους και δεν έκαναν κουβέντα. Υπεύθυνοι για την κακή μας μοίρα είμαστε εμείς και μόνο εμείς.

άλλη πλευρά, η ματιά του ειδικού έχει και αυτή το νόημά της, γιατί επεξεργάζεται διαφορετικά το έργο τέχνης και έχει τη δυνατότητα να το προσεγγίσει με λόγιο τρόπο και να περιγράψει το έργο θέτοντάς το σε μια συγκριτική κλίμακα. Όταν παίρνετε στα χέρια σας ένα σίδερο, ένα κομμάτι πηλό, έναν καμβά, γνωρίζετε πού θα καταλήξει ή η τελική μορφή έρχεται στην πορεία; Προτού ξεκινήσει το έργο τέχνης υπάρχει η κεντρική ιδέα. Από κει και μετά αρχίζει το ταξίδι. Στη δουλειά μου αποφεύγω τις σημειολογικές ερμηνείες και απεχθάνομαι τον εικαστικό βερμπαλισμό. Αφήνω να με οδηγεί το έργο και αγωνίζομαι με μανία να συλλέξω τις φωνές και τις αντηχήσεις που ολοένα αλλάζουν σχήμα, όγκο και λόγο. Εκεί είναι που επεμβαίνω για να παγιδεύσω το ουσιώδες και το απαραίτητο. Αισθάνομαι σαν συνθέτης που ενορχηστρώνει μία συμφωνία ήχων, όγκων και χρωμάτων.

INFO

Η έκθεση του Κωστή Γεωργίου στο Μουσείο Μπενάκη με τίτλο «Hortus Clausus» (Κλειστός Κήπος) διαρκεί έως τις 2 Μαρτίου. Καταγράφεται η έρευνά του, στη γλυπτική έκφραση, καθώς και η μεταφορά στον τρισδιάστατο χώρο βασικών επιτευγμάτων της ζωγραφικής του. Μουσείο Μπενάκη, κτήριο οδού Πειραιώς: Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, τηλ.: 210-3453111. Πέμπτη- Κυριακή: 10:00 - 18:00

Who is who Ο Κωστής Γεωργίου είναι από τους πλέον καταξιωμένους διεθνώς Έλληνες εικαστικούς της σύγχρονης γενιάς. Με περισσότερες από ενενήντα ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, αποτελεί το χαρακτηριστικό πρότυπο του ανήσυχου και ανένταχτου δημιουργού, ο οποίος κινείται με παροιμιώδη άνεση, ανάμεσα στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση, αλλά και τη μουσική, μια και ήδη υπογράφει cd με συνθέσεις του.

14/38 Βιβλίο

13/02 - 19/02

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

Σύγχρονοι και παγκόσµιοι συγγραφείς

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Και οι τρεις συγγραφείς, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Χαρούκι Μουρακάμι και ο Ρομπέρτο Μπολάνο, είναι γνωστοί στο ελληνικό κοινό από παλιότερες εκδόσεις έργων τους, πράγμα που σημαίνει ότι κρατούν έντονο το αναγνωστικό ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού.

Eduardo Galeano Οι λέξεις ταξιδεύουν

Χαρούκι Μουρακάμι Τις μικρές ώρες

Roberto Bolaño Φυλαχτό

Με τα χαρακτικά του Jose Borges Μετάφραση: Ισμήνη Κανσή Εκδόσεις: Πάπυρος Σελ.: 312 Εικονογραφημένες ιστορίες με υλικά, σκέψεις, φαντασίες και εμπειρίες από τον περιβάλλοντα κόσμο του συγγραφέα. Έναν κόσμο μεγάλο ακόμα και στην πιο ασήμαντη εκδοχή του. Ο Γκαλεάνο είναι άνθρωπος της λεπτομέρειας που αναδεικνύει στοιχεία μέσα από το απέραντο όλον και δημιουργεί ένα νέο σύμπαν, μυθικό, μαγικό, φανταστικό και εν τέλει τόσο απλό, απέριττο κι αληθινό όπως τα καθημερινά πράγματα της ζωής: μια μουσική, ένα αντικείμενο, μια σιωπή, ένας άντρας, μια γυναίκα, ένας θάνατος ή ένας έρωτας. Όλα στον κόσμο του έχουν μιαν ιδιαίτερη θέση, αυτήν που ξεπερνά την πρώτη αλήθεια για να γίνει μια παγκόσμια μουσική, καταληπτή από όλους. Το βιβλίο αυτό του Γκαλεάνο, όπως και τα περισσότερά του, κινείται ανάμεσα στις λέξεις, τον στοχασμό, την υπέρβαση και το ονειροπόλημα. Σιωπές και πραγματικότητες, λόγια και φαντασίες, μουσικές και έρωτες, όλα βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση, μια διαρκή κίνηση που ο συγγραφέας την ονομάζει ταξίδι. Και, ναι! Η ζωή μοιάζει πολύ με ένα ταξίδι δίχως επιστροφή, γεμάτο από λέξεις, μια και οι λέξεις – του συγγραφέα – συμβολίζουν την ίδια τη ζωή ή καλυτέρα είναι η ίδια η ζωή στην αποτύπωσή της, στην πιο ενδιαφέρουσα εν τέλει εκδοχή της.

Μετάφραση από τα ιαπωνικά : Μαρία Αργυράκη Εκδόσεις: Ψυχογιός Σελ.: 229 Το μυθιστόρημα εξελίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας και ο αφηγητής μοιάζει περισσότερο με καμεραμάν που παρακολουθεί την εκτέλεση ενός σεναρίου. Έτσι, τα κεφάλαια είναι ταξινομημένα σε πραγματικό χρόνο και ο αναγνώστης παρακολουθεί την κανονική αλληλουχία των γεγονότων και την κίνηση των νυχτερινών ηρώων. Μια νεαρή φοιτήτρια, η Μάρ,ι η οποία έχει πρόβλημα επαφής και συνεννόησης με την καλλονή μοντέλο αδελφή της Έρι, αποφασίζει να περάσει μια νύχτα διαβάζοντας ένα ογκώδες βιβλίο σε ένα διανυκτερεύον εστιατόριο του Τόκιο. Εκεί, θα συναντηθεί με έναν επίσης φοιτητή, κατά τι μεγαλύτερό της, τον Ταχακάσι, ο οποίος είναι ερασιτέχνης τρομπονίστας και κάνει πρόβες τη νύχτα σε ένα υπόγειο. Τον χώρο αυτόν του τον έχει βρει μια φίλη του που διευθύνει ένα ροζ ξενοδοχείο στο οποίο ο Ταχακάσι δούλεψε κάποια στιγμή περιστασιακά. Καθώς περνά η νύχτα, παρακολουθούμε και τη ζωή της Έρι, η οποία βρίσκεται διαρκώς βυθισμένη σ’έναν λήθαργο και η πραγματική της ζωή εξελίσσεται μέσα από τις κουβέντες που έχει κατά τη διάρκεια δυο συναντήσεων η μικρότερη αδελφή της Μάρι με τον Ταχακάσι μέσα στη νύχτα. Στο διάστημα της απουσίας του Ταχακάσι από τη νυχτερινή περιπέτεια της Μάρι, αυτή θα γίνει μάρτυρας ενός βίαιου περιστατικού κακοποίησης μιας Κινέζας πόρνης στο ροζ ξενοδοχείο που εργάστηκε κάποτε ο Ταχακάσι. Μετά το πέρας της μουσικής πρόβας του, εκείνος συναντά εκ νέου την περιπλανώμενη Μάρι και συζητούν προχωρώντας μέσα στη νύχτα έως την αυγή που το πρώτο τρένο θα δώσει τέλος στη νυχτερινή τους περιπέτεια.

Μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 223 Πρόκειται για ένα βιβλίο στο οποίο ο αδικοχαμένος Μπολάνιο μένει πιστός στις ποιητικές του εμμονές και η εκρηκτική πραγματικότητα μεταλλάσσεται σ’ένα μυθικό δημιούργημα. Ο συγγραφέας στο «Φυλαχτό» παίρνει ως αφορμή πραγματικά γεγονότα από τα βίαια επεισόδια που συνέβησαν το 1968 στο Μεξικό, όταν η αστυνομία επί προεδρίας Γκουστάβο Ντίας Ορτάς εξαπέλυσε δολοφονική επίθεση εναντίον των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Στη διάρκεια των επεισοδίων, η Αουξίλιο Λακουτίρ βρίσκει καταφύγιο στις γυναικείες τουαλέτες του πανεπιστημίου για δώδεκα ολόκληρες μέρες. Από εκεί θα γίνει μάρτυρας όλων των επεισοδίων ανάμεσα στην αστυνομία και τους φοιτητές. Η πρωτοφανής και επώδυνη αυτή εμπειρία ασκεί πάνω της καταλυτική επίδραση. Θα πίστευε κανείς ότι στην προσπάθειά της να κατανοήσει τα γεγονότα αλλά και να γιατρευτεί από τη συντριπτική επίδραση της βίας, όπως τη βίωσε εγκλωβισμένη, θα στρεφόταν στην εξομολογητική αφήγηση όλων αυτών των βίαιων καταστάσεων που έζησε ως αυτόπτης μάρτυρας. Αντίθετα, η Αουξίλιο, ούσα και η ίδια ποιήτρια, θα αποφύγει την εξιστόρηση της βίας, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στους γνωστούς της νέους ποιητές οι όποιοι έπεσαν θύματα του ολοκληρωτισμού. Η περίπτωση της Αουξίλιο εντάσσει το ατομικό δράμα στη συλλογική περιπέτεια και χαρίζει στη λογοτεχνία έναν ρόλο πρωταγωνιστικό στη διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης.

Σε 200 λέξεις

Ο Λάμπρος Σκουζάκης γράφει για το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «pandoxeio»

Το ξενοδοχείο των λογοτεχνών… Το Πανδοχείο (http://pandoxeio.com) φιλοξενεί τους συγγραφείς που μέσω ενός βιβλίου τους έρχονται στον κόσμο μου προσφέροντας σκέψη, ευχαρίστηση, στοχασμό, ιδέες, συντροφιά, συζήτηση, προβληματισμό, πνευματική ηδονή. Η αποχώρησή τους μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης ακολουθείται από την επιθυμία διήγησης της εμπειρίας, άρα της καταγραφής κειμένων απολύτως υποκειμενικών και διόλου κριτικών. Τι περιμένει λοιπόν επισκέπτες και περαστικούς; Ιδιαίτεροι χώροι ανάγνωσης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, δοκιμίου, ιστορίας, βιογραφίας και αυτοβιογραφίας, αν-

θολογίας, ταξιδιογραφημάτων, graphic novels, αλλά και λογοτεχνικών περιοδικών, όλα κατανεμημένα σε ιδιαίτερο θεματικό ευρετήριο. Στην εσωτερική αυλή, στο «Αίθριο» του Πανδοχείου, συνομιλώ με φιλοξενούμενους λογοτέχνες και μεταφραστές, που απαντούν σε ερωτήσεις για το έργο τους, τη γραφή γενικότερα, τα αγαπημένα τους μυθιστορήματα, διηγήματα, αναγνώσματα. Στα αποθηκευτικά κτίσματα, το «Λογοτεχνείο» αρχειοθετεί ενδιαφέροντα αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα, ενώ στις «Θελκτικές Προσόψεις» σχολιάζονται εξώφυλλα ξένων εκδόσεων με ενδιαφέρουσα αισθητική.

Η μουσική διαθέτει ιδιαίτερη πτέρυγα, με αρχεία προσωπικών δισκοκριτικών από το διαδικτυακό μουσικό περιοδικό mic.gr αλλά και εξομολογητικά θεματικά αφιερώματα («Ηδονών Κατάλογοι»), ενώ στο θεατρικό τμήμα παρουσιάζονται σχετικές παραστάσεις. Όλοι οι χώροι - αναρτήσεις διακοσμούνται με φωτογραφίες των συγγραφέων ή και σχετικών τόπων, θεμάτων ή γεγονότων, καθώς και έργα τέχνης ή άλλες εικόνες που ταιριάζουν με το κείμενο – ο αισθητικός αυτός εμπλουτισμός αποτελεί το τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, στοίχημα για την προσδοκώμενη ευφρόσυνη διαμονή του επισκέπτη.

13/02 - 19/02

ποντικιart

Θέατρο 15/39

www.topontiki.gr

τελευταια σειρα

«Γιοι» στο Σεράγεβο της σονιασ μαγγινα

N

η Βανα Πεφανη επι το εργον

Έξι χώρες, μία περφόρμανς! «Γιατί ο καθένας δεν παίρνει τον παράδεισο που του αξίζει»; Αυτή είναι η ερώτηση από την οποία εμπνέεται το «Heaven On Earth?». Το τελευταίο – και μοναδικό για φέτος – πολιτιστικό πρόγραμμα που εγκρίθηκε και επιδοτείται από το «Ευρωπαϊκό πρόγραμμα 2007-2014». Την πρόταση έριξε πέρσι στο τραπέζι η Βάνα Πεφάνη και η ελληνική εταιρεία θεάτρου «Οδύσσεια» σε ξένους καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες, ώστε να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν – ως απαραίτητη προϋπόθεση – με σκοπό να παρουσιάσουν ένα καινούργιο έργο, βασισμένο στη ζωή και τα πιστεύω του διάσημου συγγραφέα και ακτιβιστή Ζαν Ζενέ (1910-1986). Βασικοί συνεργάτες του προγράμματος είναι η Αγγλία, η Ισπανία και η Τουρκία ενώ συμμετέχει, επίσης, η Γαλλία και η Ιταλία. Αυτό το διάστημα η Βάνα Πεφάνη, ως συντονίστρια και σκηνοθέτις της περφόρμανς, αλλά και οι υπόλοιποι συνεργάτες μοιράζουν τον χρόνο τους, για χάρη των σεμιναρίων ανταλλαγής, ανάμεσα σε Ελλάδα και εξωτερικό. «Η τέχνη αποτελεί γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου κι αν βρίσκονται» μας λέει. Και συνεχίζει: «Μέσα στον μικρόκοσμο της Ελλάδας ασφυκτιούσα. Μέσα από το πρόγραμμα έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ, να συνομιλήσω με ανθρώπους έξω, να δω τι ονειρεύονται, με ποιες συνθήκες εκφράζονται…». Βίκυ Λεβαντή

Η ομάδα χορού από τη Σαραγόσα «LaMov» του διάσημου χορογράφου Victor Jimenes, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. «Στην Ισπανία, οικονομικά βρίσκονται στην ίδια μοίρα με εμάς, κι ας βγήκαν από το μνημόνιο. Κι όμως, η ομάδα έχει τη συνεχή υποστήριξη του κράτους, προσφέροντάς τους δωρεάν έναν χώρο για να κάνουν πρόβες. Εκεί εκπαιδεύονται όλο τον χρόνο, καθημερινά, όχι μόνο πριν από την παράσταση. Από την άλλη, το κοινό δεν αντέχει, όπως εδώ. Οι παραστάσεις είναι λιγότερες, το ίδιο και τα θέατρα» αναφέρει εκ πείρας η ηθοποιός. Η πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του έργου αναμένεται στις 7 Ιουνίου, στο Παλιό Ελαιουργείο, στην Ελευσίνα. Εκεί θα δοθούν 10 παραστάσεις και μετά θα ξεκινήσει η περιοδεία της στο εξωτερικό, όπου θα φιλοξενηθεί σε αποθήκες ή ειδικά διαμορφωμένους χώρους σε λιμάνια ή ποταμούς. «Η τοποθεσία δεν είναι τυχαία. Οι ήρωες είναι ναυαγοί, που αποσπώνται από το όλο, και ξεπέφτουν στο λιμάνι. Το πρόγραμμα πρέπει να ερευνά κάτι που θα βοηθήσει τους κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους, ανθρώπους όπως ήταν και ο Ζαν Ζενέ». Η παράσταση θα έχει ως φόντο ένα 10λεπτο video art, το οποίο επιμελείται η Ερευνητική Ομάδα Θεάτρου, Χορού & Παραστατικών Τεχνών από το Πανεπιστήμιο του Plymouth, στην Αγγλία. «Εκεί βρίσκεται ο παράδεισος του κάθε ηθοποιού. Οι καλλιτέχνες εκπαιδεύονται πρώτα σωματικά μέσω ακροβατικών και γιόγκα και μετά υποκριτικά. Σώμα και ψυχή χρειάζονται τρομερή και συνεχή δουλειά, για να δημιουργήσουν έναν τρομερό επαγγελματία».

Info

Πανευρωπαϊκή πρεμιέρα στις 7 Ιουνίου του 2014 στο Παλιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας (Παραλία Ελευσίνας). http://www.heavenonearth2014.eu/

Στο εξωτερικό ταξιδεύει η εταιρεία θεάτρου Sforaris, και μάλιστα με δύο παραγωγές: Η παράσταση «Γιοι και κόρες» θα παρουσιαστεί στις 22 Φεβρουαρίου στο 30ό Serajevo Winter Festival 2014 ως η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας εκεί, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, και με τους ηθοποιούς Άννα Ελεφάντη, Γιώργο Γλάστρα, Γιάννη Καλαβριανό, Αλεξία Μπεζίκη και Στέφη Πουλοπούλου να ζωντανεύουν αληθινές ιστορίες, τις οποίες τους αφηγήθηκαν ηλικιωμένοι από την Ελλάδα και την Κύπρο. Στο μεταξύ η παράσταση συνεχίζει να παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Λίγο αργότερα, στις 17 Ιουνίου, το Kunstfestspiele Herrenhausen του Ανόβερο θα φιλοξενήσει την επανάληψη της συλλογικής παράστασης «David’s Formidable Speech on Europe» (που ανέβηκε πέρυσι το καλοκαίρι στο Deutsches Theater Berlin), σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού και με ερμηνευτή τον Γιώργο Γλάστρα. Το κείμενο βασίζεται στον λόγο που εκφώνησε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον («The Bloomberg EU speech»), ενώ η παράσταση αποτελεί καρπό συνεργασίας των θεάτρων - μελών του Δικτύου mitos21.

N

Μια σχολική τάξη θα μεταμορφωθεί σε θεατρικό σανίδι... Το έργο της Σέρβας ακτιβίστριας Biljana Srbljanovic «Family Stories» ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στις 7 Μαρτίου, στο 2ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθηνών, στους Αμπελοκήπους. Μια σχολική τάξη είναι έτσι κι αλλιώς ο φυσικός χώρος αυτής της – γραμμένης το 1998 – πολιτικής αλληγορίας που επιχειρεί να σκιαγραφήσει, μέσα από ένα δραματουργικό εύρημα (ενήλικες ηθοποιοί που υποδύονται παιδιά, τα οποία υποδύονται ενήλικες), το τοπίο μιας κοινωνίας σε κρίση και ηθική αποσάθρωση. Την παραγωγή της παράστασης έχει αναλάβει η εταιρεία παραγωγής plays2place productions, που μετά την ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά επιστρέφει στην εξερεύνηση της θεματικής τής βίας. Η σκηνοθεσία είναι της Έσθερ Αντρέ Γκονζάλες, ενώ παίζουν οι Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Καναβός, Μάρθα Μπουζιούρη.

N

Χαρήκαμε πολύ με την είδηση της επαναλειτουργίας του θεάτρου «Πόρτα», που θα φιλοξενήσει ομάδες, η καθεμιά από τις οποίες θα έχει την ευθύνη για την παράσταση (παιδική ή για ενηλίκους) που θα ανεβάσει. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, φυσικά, θα είναι παρών στην επαναδραστηριοποίηση της «Πόρτας».

N

Τις «Τρωάδες», το τρίτο μέρος της τριλογίας του Ευριπίδη με θέμα τον Τρωικό Πόλεμο, θα σκηνοθετήσει αυτό το καλοκαίρι ο Θέμης Μουμουλίδης. Το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο αποτελείται από τις ηθοποιούς Φιλαρέτη Κομνηνού, Ιωάννα Παππά, Μαρία Πρωτόπαππα και Λένα Παπαληγούρα.

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»

«La Nonna»

«Όταν έχω εσένα»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, στις 21.00, και την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, στις 19.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «La Nonna» του Δημήτρη Πιατά. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (19 ευρώ) για την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, στις 20.00, την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, στις 21.30, το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, στις 18.30 και στις 21.00, και την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, στις 20.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη.

Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, Πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579

Θέατρο «Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) Τηλ.: 210-3625119

Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00. Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) Τηλ.: 210-3418550

16/40 Οδηγός

13/02 - 19/02

ποντικιart

ΚΥΡΙΑΚΗ 16.2 - ΤΕΤΑΡΤΗ 19.2

ΣΑΒΒΑΤΟ 15.2

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14.2

ΠΕΜΠΤΗ 13.2

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

Τα λόγια του Σαρλώ

εκθεση. Μέσα από τις ιδιαίτερες φωτογραφίες του Willy Ronis, του σπουδαίου Γάλλου φωτογράφου, παρουσιάζεται μια άλλη γοητεία του Παρισιού. Τα έργα, αυθεντικές υπογεγραμμένες ασημοτυπίες, προέρχονται από την ιδιωτική συλλογή του Γιάννη Δήμου. Info: «Athens House of Photography» (Ζηρίνη 23, Κηφισιά), 10.00 - 15.00 & 17.30 - 20.00, είσοδος ελεύθερη, 210-5228696. Μουσικη. Μια από τις σημαντικότερες συμπράξεις της χρονιάς. Η Χάρις Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου βρίσκονται μαζί στη σκηνή, παρέα με τους NouveauSextet, ενώνοντας φωνές και πάθος. Info: «Anodos Live Stage» (Πειραιώς 183), στις 22.00, 12 ευρώ με μπύρα/κρασί, 210-3468100. Συναυλια. Η ντίβα της τζαζ Dee Dee Bridgewater έρχεται ξανά στη χώρα μας, για να παρουσιάσει τραγούδια των Abbey Lincoln και Billie Holiday αλλά και δικά της αγαπημένα. Info: «Gazarte» (Βουτάδων 32-34, Γκάζι), 22.00, 25-55 ευρώ, 210-3460347.

Τσάρλι Τσάπλιν

Το τρένο των νεφών

Θεατρο. Ο Αργύρης Ξάφης σκηνοθετεί το έργο του Χάινριχ Μπελ «Οι απόψεις ενός κλόουν». Ο Χανς Σνηρ, ένας κλόουν, ταξιδεύει από πόλη σε πόλη με την αγαπημένη του Μαρί, μέχρι που θα τον εγκαταλείψει για να παντρευτεί κάποιον άλλο. Ζητιάνος πια, ο Χανς θα την περιμένει να γυρίσει από το γαμήλιο ταξίδι της. Παίζουν: Γιώργος Γάλλος, Δέσποινα Κούρτη κ.ά. Info: Εθνικό Θέατρο (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24), 10-15 ευρώ, 18.00 & 21.00, 210-5288170. Μουσικη. Οι Encardia και οι Πλειάδες παρουσιάζουν μια μουσική διαδρομή από την Ήπειρο και τα Βαλκάνια μέχρι την Απουλία και την Καλαβρία του ιταλικού Νότου. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 20.30, 5-30 ευρώ, 210-7282333. ΚΥΡΙΑΚΗ 16.2 Προβολη. «Πέρασα κι εγώ από εκεί κι είχα παπούτσια από χαρτί» είναι το νέο ντοκιμαντέρ του Βασίλη Λουλέ. Ένα οδοιπορικό καταγραφής καταγράφει γιαγιάδες και παππούδες, λαϊκούς παραμυθάδες από τα χωριά των Τρικάλων, που αφηγούνται ιστορίες διαφορετικές. Info: Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος), 20.00, 5 ευρώ, 210-3418550. Παρασταση. Με το «Θείο Τραγί» επέστρεψε η Θ.Ε. «Χορίαμβος». Το έργο είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα. Σκηνοθεσία - ερμηνεία: Άρης Μπινιάρης - Παντελέων. Info: «Bios» (Πειραιώς 84, Γκάζι), στις 21.00, 10-12 ευρώ, 210-3425335. ΔΕΥΤΕΡΑ 17.2 Συναυλια. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με σολίστ τον διαπρεπή Έλληνα πιανίστα Στέφανο Θωμόπουλο και τη μουσική διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, συνδυάζει έργα του Μωρίς Ραβέλ με αυτά του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Info: «Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών» (Λ. Συγγρού 107), 20.30, 5-28 ευρώ, 2109005800.

Τατιάνα Λύγαρη

Ένα καλλιτεχνικό στοίχημα είναι για την Τατιάνα Λύγαρη η μεταφορά στο θέατρο «Τρένο στο Ρουφ» του μυθιστορήματος της Ευγενίας Φακίνου «Το τρένο των νεφών». «Αν ήθελε κανείς να οπτικοποιήσει το βιβλίο», λέει η ηθοποιός και σκηνοθέτης, «μόνο χολιγουντιανή παραγωγή θα μπορούσε να το κάνει, με γυρίσματα στη Βολιβία, τη Χιλή, την Αργεντινή, με αμέτρητα σκηνικά, ένα αληθινό τρένο και 300 κομπάρσους. Δεν είχε κανένα λόγο να γίνει θεατρικό έργο». Ήταν, όμως, «η αφορμή για μια ανεπανάληπτη θεατρική εμπειρία», συμπληρώνει. «Διαθέταμε το τρένο, μια προσεγμένη διασκευή και 11 ηθοποιούς που μπαινοβγαίνουν στους ρόλους με απίστευτη άνεση. Στήσαμε μία τεράστια σκηνή 100 τ.μ. στην αποβάθρα του σταθμού και σε κάθε βαγόνι προτείνουμε μια διαφορετική σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση, όπως διαφορετικά είναι τα βιώματα και τα περιβάλλοντα του ήρωα στην πορεία της ζωής του». Το έργο παρουσιάζεται από Τετάρτη έως Κυριακή.

Προσφορές μιας αεικίνητης ψυχής

Λουκάς Σαμαράς

Τον διάσημο Έλληνα εικαστικό Λουκά Σαμαρά φιλοξενεί, από τις 24 Φεβρουαρίου, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Γεννημένος στην Καστοριά το 1936, ο Σαμαράς μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του στην Αμερική, σε ηλικία 12 χρόνων, και ήδη από τα μαθητικά του χρόνια εντυπωσίαζε με το ταλέντο του, εξασφαλίζοντας συνεχώς υποτροφίες και διακρίσεις. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, χαρακτική. Οι δημιουργίες του περιέχουν συνήθως εικόνες της καθημερινής ζωής με τη δική του προσωπική ματιά. Δεν κατηγοριοποιούνται, δεν ακολουθούν τάσεις, εκπλήσσουν. Είναι πολύ γνωστός και για τις αποτυπωμένες σε φωτογραφικές ταινίες αυτοπροσωπογραφίες του καθώς και τις αυτοσυνεντεύξεις του. «Άλλοι μιλούν για τον εαυτό τους όταν μιλούν για αφηρημένα πράγματα, εγώ μιλώ για τους άλλους όταν μιλώ για τον εαυτό μου», λέει σε αυτές. Η έκθεση στη Νέα Υόρκη έχει τίτλο «Προσφορές μιας αεικίνητης ψυχής».

Μνήμη Καζαντζάκη

ΤΡΙΤΗ 18.2 οπερα. Η διάσημη όπερα σε τρεις πράξεις «Dido and Aeneas» του Henry Purcell ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Αδάμ. Info: Πολυχώρος «Vault» (Μελενίκου 26, Γκάζι), 19.15, 10-15 ευρώ, 213-0356472. ΤΕΤΑΡΤΗ 19.2 Φεστιβαλ. Το 4ο Athens Video Dance Project επιστρέφει με videodance έργα και ταινίες, JAM, performances, παραστάσεις και εγκαταστάσεις αλλά και ντοκιμαντέρ χορού από καταξιωμένους καλλιτέχνες απ’όλο τον κόσμο.

Info: ΑΣΚΤ (Πειραιώς 256), 19.2 - 23.2, είσοδος 8 ευρώ, www. athensvideodanceproject.gr.

«Την ώρα που άρχιζε να πέφτει το σούρουπο, η Τερέζα Άμπροουζ, μια κοπελίτσα 19 χρόνων, γλιστρούσε από τη ζωή, βυθιζόταν στο σκοτάδι ενός φτωχόσπιτου σε ένα στενάκι του Λονδίνου». Έτσι θα μπορούσε να ξεκινά ένα διήγημα του Ντίκενς, όμως οι φράσεις αυτές είναι η αρχή του μοναδικού μυθιστορήματος μιας άλλης ιδιοφυίας, του Τσάρλι Τσάπλιν. Έχει τίτλο «Footlight» και γράφτηκε το 1948, λίγο μετά την αποτυχία της ταινίας «Ο κύριος Βερντού» και λίγο πριν ο Τσάπλιν εγκαταλείψει τις ΗΠΑ των μακαρθικών διώξεων. Ήρωάς του, όπως και στα «Φώτα της ράμπας» (1952), ένας ηλικιωμένος κλόουν. Το μυθιστόρημα ανακαλύφτηκε στο αρχείο του Τσάπλιν, το οποίο ψηφιοποιεί η Κινηματοθήκη της Μπολόνια, και θα αρχίσει να κυκλοφορεί, σε ηλεκτρονική μορφή, αυτόν τον μήνα, μια που τώρα συμπληρώνονται 100 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση μιας σημαντικότατης κινηματογραφικής προσωπικότητας, του Σαρλώ.

Νίκος Καζαντζάκης

Εβδομάδα μνήμης στον Νίκο Καζαντζάκη από τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου έως την Κυριακή 23 του μήνα, στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, συνδιοργανώνουν ο Δήμος Πεντέλης και οι εκδόσεις Καζαντζάκης. Εκεί θα παρουσιαστούν δύο έργα του Μάριου Ιορδάνου, ο οποίος έχει και τη σκηνοθετική επιμέλεια της διοργάνωσης. Θα δούμε το θεατρικό έργο «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι…», που πρωτοπαίχτηκε με επιτυχία σε εκδήλωση του Ελληνικού Κέντρου Πολιτισμού του Βερολίνου με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τη Σοφία Καζακστιάν, και την ταινία «Το μυστικό του Θησέα», εμπνευσμένη από το παιδικό βιβλίο του Καζαντζάκη «Στα παλάτια της Κνωσού» αλλά και από την «Ασκητική». Στον ίδιο χώρο θα υπάρχουν και ντοκουμέντα από τη ζωή του Καζαντζάκη, ενώ το Σαββατοκύριακο θα γίνουν και αναγνώσεις ειδικά για παιδιά. Η είσοδος είναι ελεύθερη.