art ΠΟΝΤΙΚΙ
ΠΕΜΠΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014
Νο 355
ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΥΡΙΝΑΣ:
Τα παιχνίδια των παππούδων και των γιαγιάδων µας Σελ.: 04-05
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΑΓΟΥ∆ΙΑ Σ' ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζούνε σαν τους ποιητές Σελ.: 06-07
ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΕΧΝΗ
Ένα «κύτταρο» για τον πολιτισµό Σελ.: 03
«ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»
25 τροµερά παιδιά έκαναν «µπουλούκι» Σελ.: 10
ΒΙΒΛΙΟ
«Οι µεταµορφώσεις της πόλεως» Σελ.: 12
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο Ένκε Φεζολάρι και οι δυο πατρίδες Σελ.: 14
02/26 Η εποχή µας
06/03 - 12/03
ΠΟΝΤΙΚΙart
www.topontiki.gr
- Είστε υπέρ ή κατά της ενιαίας τιμής του βιβλίου; «Η διατήρηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου σκοπό έχει την αποφυγή της δημιουργίας ολιγοπωλίων που θα ελέγχουν την αγορά και θα επιβάλλουν κανόνες αθέμιτου ανταγωνισμού. Η κατάργηση αυτής της νομοθετικής ρύθμισης θα φέρει ολέθριες συνέπειες στην αγορά του βιβλίου, που θα οδηγήσουν στον αφανισμό πολλών μικρών βιβλιοπωλείων αφού δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν τις εκπτώσεις των μεγάλων αλυσίδων. Παραδείγματα συρρίκνωσης της αγοράς του βιβλίου υπάρχουν στις χώρες όπου καταργήθηκε η ενιαία τιμή (Αυστραλία, Αμερική, Αγγλία). Στις αγορές αυτές, ο ανταγωνισμός επί της τιμής έχει δημιουργήσει ισχυρά ολιγοπώλια εκδοτών και βιβλιοπωλών (κάτι που μέχρι στιγμής δεν ισχύει σε καμιά από τις χώρες όπου εφαρμόζεται αυτός ο νόμος). Χάριν της εμπορικότητας δεν εκδίδονται πολλοί αξιόλογοι τίτλοι από τους εκδοτικούς οίκους, που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις εμπορικές απαιτήσεις των λίγων, αλλά ισχυρών καναλιών διάθεσης. Τέλος, σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία, όχι μόνο δεν σκέπτονται να καταργήσουν τον αντίστοιχο νόμο που ισχύει εκεί, αλλά τον ενισχύουν με τροποποιήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.Ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους οι κυβερνώντες τη χώρα μας και ας διατηρήσουν τον νόμο αυτόν, για να μη γίνει η Ελλάδα δείγμα ενός πειράματος που ήδη έχει αποτύχει εδώ και δεκαετίες».
Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ
Η Ιστορία διδάσκει… του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ Η Ιστορία εξηγεί το παρόν. Πράγματα που συνέβησαν πριν από μισό και βάλε αιώνα, αν τα δεις σήμερα, μπορείς να κατανοήσεις φαινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας, όσον αφορά κυρίως την πολιτική ανθρωπογεωγραφία. Έκανα αυτές τις σκέψεις όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», που κυκλοφόρησε πριν από μερικές μέρες από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Ο συγγραφέας, που έχει σπουδάσει οικονομικά με μεταπτυχιακό στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, ανατρέχει στα γεγονότα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, την προσφυγική εγκατάσταση στην πρωτεύουσα μετά το 1922, τον κατοχικό λιμό, το ΕΑΜικό αντιστασιακό κίνημα, την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και φτάνει έως το τέλος της Κατοχής. Καισαριανή, Βύρωνας, Υμηττός, το 1920 είχαν 11 κατοίκους, το 1928 είχαν 27.000 και το 1940 έφτασαν στους 52.000! Μια ωραία εικόνα από τους δύο κόσμους που δημιουργήθηκαν μας δίνει μέσα από την έρευνά του ο συγγραφέας. Ένας πρόσφυγας από τη Σμύρνη, ο Γιάννης Σιδέρης, σε μια συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια είχε πει, μεταξύ άλλων, για τις διαφορές των προσφύγων με τους «παλαιοελλαδίτες»: «Εγώ δεν μπορούσα να τους πλησιάσω, γιατί είχαν έναν άλλο τρόπο ζωής. Εμείς είχαμε σπίτι με τραπέζια, τραπεζομάντιλα, είχαμε πιρούνια, φοράγαμε πιτζάμες, πλέναμε τα δόντια μας. Αυτοί όποτε πήγαινα σπίτι τους, τρώγανε σε ψάθα χωρίς τραπέζι, είχανε ένα μεγάλο νταβά, κόβανε πίτα και τρώγανε. Πίτες, πίτες, πίτες! Πήγαινα στη μάνα μου και γέλαγα, μου φαινόταν παράξενο. Δεν ήμασταν όμοιοι!». Μια μελέτη γεμάτη συγκλονιστικές στιγμές από την εμφύλια σύγκρουση, βία, πόνο, αίμα, θάνατο και τραγικές φιγούρες που αναζητούν διαφορετικές αξίες και αλήθειες Απολαυστικό βιβλίο, με στοιχεία, μαρτυρίες και εικόνες που θα σας βοηθήσουν να λύσετε πολλές απορίες…
«Οι περισσότεροι στον χώρο του βιβλίου υποστηρίζουν ότι η κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου θα οδηγήσει σε μονοπωλιακές καταστάσεις και σε κλείσιμο των βιβλιοπωλείων. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου θα θέσει, στο μέλλον, σε δοκιμασία και την ελληνική γλώσσα. Θεωρώ ότι υπάρχει μια καταστροφολογία σε κάθε απελευθέρωση τιμών. Μήπως και τώρα δεν κλείνουν βιβλιοπωλεία λόγω της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης του κόσμου; Όπως και να ’χει, πιστεύω ότι η κατάργηση της ενιαίας τιμής βιβλίου θα είναι προς όφελος των αναγνωστών αλλά και μακροπρόθεσμα των συγγραφέων αφού θα πολλαπλασιάσει τους αναγνώστες».
ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ
Χάρης Ψυχογιός,
διευθυντής Επιχειρησιακής Ανάπτυξης - εκδόσεις Ψυχογιός
Σοφία Στάγκα, αναγνώστρια
ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ…
Η τέλεια στιγµή του «κλικ» Δυο γάμπες νωχελικά ξαπλωμέΚωστούλα Τωμαδάκη ένα στιγμιαίο χαμόγελο προτού νες σε ένα μεταξωτό χαλί, ο ζωησκοτεινιάσει ο ουρανός, αυτά ρός πιτσιρικάς στον σταθμό του τα ανώνυμα πρόσωπα που Σεν Λαζάρ, το κορίτσι που τρέχει ανέμελα στα συναντά σε πάρκα και πλατείες είναι το «θέσοκάκια της Σίφνου, τρεις ασπρόμαυρες φωτο- μα» του. Ο φακός του καδράρει τον ευτραφή γραφίες, τρεις σταθμοί στη ζωή και την καριέρα μπουρζουά να στέκεται μπροστά στο σύνθημα του εμβληματικού φωτογράφου Ανρί Καρτιέ«Απολαύστε χωρίς δεσμά», χαϊδεύει το νάζι της Μπρεσόν. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του, κοπέλας στο Καμαγουέι της Κούβας, παίζει με η αναδρομική έκθεση στο Κέντρο Πομπιντού τα παιδιά στα στενοσόκακα της Σίφνου. φιλοδοξεί να ξεδιπλώσει την πολυσχιδή προΤο πρώτο μέρος της έκθεσης καλύπτει τη σωπικότητα του καλλιτέχνη που αιχμαλώτισε δεκαετία 1926-1935. Είναι η εποχή που ο ατίμέσα από τον φακό του τον εικοστό αιώνα. θασος ιδεολόγος Μπρεσόν εγκατέλειψε την Αυθόρμητος, πληθωρικός, στωικός, ενίοτε εύπορη οικογένεια για να αναμετρηθεί με τη πρωτοποριακός, ο Μπρεσόν αποτυπώνει την ζωγραφική και να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του «αποφασιστική στιγμή», έτσι όπως ο ίδιος την πλανήτη. Στο δεύτερο μέρος αποκαλύπτεται όρισε σε συνέντευξή του το 1957: «Υπάρχει ένα το πολιτικό πρόσωπο του Μπρεσόν, η αφοδημιουργικό κλάσμα του δευτερολέπτου όταν σίωση στην Αριστερά, η τριετής αιχμαλωσία φωτογραφίζεις. Το μάτι σου πρέπει να δει μια σε ναζιστικό στρατόπεδο. Το τρίτο μέρος σύνθεση ή μια έκφραση που η ίδια η ζωή σου ξεκινάει με την ίδρυση της κολεκτίβας του προσφέρει και πρέπει να ξέρεις διαισθητικά πρακτορείου Μάγκνουμ που γέννησε το φωπότε να κάνεις το κλικ. Εκείνη τη στιγμή είναι τορεπορτάζ. δημιουργικός ένας φωτογράφος. Η Στιγμή. «Το μικρότερο πράγμα μπορεί να είναι ένα Άπαξ και τη χάσεις, έφυγε για πάντα». μεγάλο θέμα και η πιο ασήμαντη ανθρώπινη Ταξιδεύοντας από τα υγρά τοπία της Ιρλανδίας λεπτομέρεια να γίνει ένα λάιτ μοτίφ» έγραφε ο ώς τα ηλιόλουστα σοκάκια της Σίφνου, ο Μπρε- Μπρεσόν το 1952 στην αυτοβιογραφία του με σόν καταγράφει μια Ευρώπη σιωπηλή και ανήτίτλο «Η αποφασιστική στιγμή». συχη. Η ανθρώπινη παρουσία ξεχωρίζει μέσα στα τοπία. Μοναχικές φιγούρες οι άνθρωποι Αναδρομική έκθεση του Ανρί διασχίζουν τα κάδρα του. Αυτοί οι συνηθισμέΚαρτιέ-Μπρεσόν στο Κέντρο νοι άνθρωποι, τα βλέμματα που ανταλλάσ«Ζορζ Πομπιντού», στο Παρίσι, έως τις 9 Ιουσουν, το απρόσμενο γύρισμα του κεφαλιού, νίου (www.centrepompidou.fr)
ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΣΙΦΝΟΥ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1961
INFO
LIKE...
ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΕΝ ΛΑΖΑΡ, ΠΑΡΙΣΙ 1932
στην ανάρτηση του συγγραφέα Ηλία Θεοφύλακτου «Ίσως η μνήμη των προγόνων να είναι βαθύτερη παρηγοριά και πιο πολύτιμη συντροφιά από μια χούφτα ροδόσταμο και το μεθύσι της ομορφιάς τίποτε διαφορετικό από την κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Ευρώτα. Καληνύχτα, λοιπόν, βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα, μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια
καλύτερη μέρα. Οι ταξιδιώτες των Ινδιών ξέρουνε περισσότερα να σας πουν απ’ τους Βυζαντινούς χρονογράφους». Νίκος Γκάτσος (Ευτυχώς στο Facebook οι ποιητές είναι παρόντες…)
ποντικιart
06/03 - 12/03
Η εποχή μας
03/27
www.topontiki.gr
«Ανοιχτή Τέχνη» από τον Αλέξανδρο Ασωνίτη Μέσα στην κρίση μια ομάδα ανθρώπων, καλλιτεχνών και ειδικών, δημιουργήθηκε για να μεταδώσει εμπειρίες, γνώσεις, πολιτισμό. Ο εμπνευστής του εγχειρήματος, Αλέξανδρος Ασωνίτης, από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς της γενιάς του, προχωρά σε νέα μονοπάτια, με αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό. Και μας μιλά για αυτό… Ποιο είναι το στίγμα; Το καθορίζουν οι παρουσίες σημαντικών προσώπων που εισηγούνται τα σεμινάρια. Μετέχουν πέντε καθηγητές πανεπιστημίων (Βασίλης Κύρκος - καθηγητής Φιλοσοφίας, μεταφραστής του συνόλου των Προσωκρατικών, Βασίλης Καραποστόλης - καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας, Λαλούλα Χρυσικοπούλου - τ. διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου, τ. καθηγήτρια στη Θεατρολογία, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Θανάσης Μουτσόπουλος - καθηγητής στην Κρήτη) και προσωπικότητες με σημαντική παρουσία: ο Γιάννης Μετζικώφ, ο Γιάννης Τριάντης, o ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης, οι σκηνοθέτες Γιάννης Οικονομίδης και Νίκος Αλευράς, ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας, η στιχουργός Αγαθή Δημητρούκα, η αστροφυσικός Φιόρη Μεταλληνού, οι εικαστικοί Κορνήλιος Γραμμένος και Γεωργία Δαμοπούλου, ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τζαμιώτης – το τελευταίο του μυθιστόρημα «Η πόλη και η σιωπή» εντυπωσιάζει –, ο βραβευμένος σεναριογράφος του «Μαχαιροβγάλτη» Δώρης Αυγερινόπουλος, η σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ Διονυσία Κοπανά, οι εξαιρετικοί φιλόλογοι Χρίστος Δάλκος – ήταν στην ομάδα του Λεξικού της Ακαδημίας –, Διονυσία Φουσιάνη – κάνει αρχαία ελληνικά για παιδιά - εφήβους και ενήλικες –, ο Καμίλο Νόλλας - φωτογραφία. Όπως διαπιστώνετε, το επίπεδό μας είναι υψηλού, πανεπιστημιακού, επιπέδου. Κάποιοι μας αποκαλούν United Artists, είναι πολύ τιμητικό, αλλά μάλλον πραγματικό.
ο συγγραφεασ αλεξανδροσ ασωνιτησ Κωστούλα Τωμαδάκη
Πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η «Ανοιχτή Τέχνη»; Δεδομένων των δράσεων που αναλάβαμε και του ότι αντεπεξερχόμαστε σε μια τόσο δύσκολη περίοδο (ευχαριστούμε θερμά όσους μας στήριξαν), μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτιστικό οργανισμό με δημόσια παρουσία, τον οποίο θα εμπιστεύονται όποιοι ενδιαφέρονται ν’αναπτύξουν τις γνώσεις τους αποκομίζοντας καινούργιες. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ, σε κρατάει σε εγρήγορση και νεότητα. Επιχειρούμε να υλοποιήσουμε κάποιες σοβαρές μας ιδέες, αρκεί να θελήσουμε όλοι να βγούμε από το τέλμα. Δεν αναφέρομαι στο πρωτοφανούς επάχθειας μνημόνιο, αλλά στην ανάπτυξή μας, που πρέπει να έχει άξονα τον σεβασμό στην Ιστορία και στον Πολιτισμό μας. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε σε Μουσείο Αντιναζιστικής Αντίστασης τις παραμελημένες ναζιστικές φυλακές της οδού Κοραή 4, έπονται ένα συνέδριο και μια έκθεση. Κάνουμε κινηματογραφικές προβολές και διαλέξεις με ελεύθερη είσοδο. Πριν δυο βδομάδες ο καθηγητής του Αριστοτελείου Γιάννης Σειραδάκης, μέλος της διεθνούς επιστημονικής ομάδας για τη διερεύνηση του Υπολογιστή των Αντικυθήρων, μίλησε για τον καταπληκτικό αυτόν υπολογιστή. Μας τίμησαν με τις διαλέξεις τους οι: Μάνος Ελευθερίου, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Λαζόγκας και εισηγητές των σεμιναρίων.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε; Διαδικαστικού χαρακτήρα. Ήμασταν άπειροι… εγώ και η φωτογράφος Εύη Πίτερσον, που ξεκινήσαμε το εγχείρημα. Έχετε αναπτύξει τη δική σας μέθοδο διδασκαλίας στη δημιουργική γραφή; Διδάσκω δέκα χρόνια, περισσότεροι από δεκαπέντε μαθητές/ριες μου εξέδωσαν βιβλία στους: Καστανιώτη, Μελάνι, Αλεξάνδρεια κ.α. Ονομάζω τη μέθοδό μου «ολική», όπως το «ολικό μυθιστόρημα». Περιλαμβάνει όλα όσα απαιτούνται για τη συγγραφή: γνώση και καλό χειρισμό της γλώσσας, γνώσεις Λογοτεχνίας - Φιλοσοφίας - Ιστορίας, εξαντλητική εξάσκηση στη γραφή. Γράφουμε εβδομαδιαίως διηγήματα και άρθρα με ελεύθερο θέμα. Προηγείται εκμάθηση - ανάλυση του τρόπου που δομούμε ένα διήγημα - μυθιστόρημα, τους χαρακτήρες, τα επεισόδια, την πλοκή, την επιλογή θέματος, τις περιγραφές. Προετοιμασία για την ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται όποιος γράφει. Η σημασία της διόρθωσης και αυτοκριτικής, όσο επώδυνα κι αν είναι.
art ΠΟΝΤΙΚΙ
Info
Ανοιχτή Τέχνη (σεμινάρια, διαλέξεις, δράσεις για τις τέχνες και τον πολιτισμό). Φιλελλήνων & Ναυάρχου Νικοδήμου 2, Σύνταγμα, τηλ.: 210.3227188 (anoixtitexni.gr)
ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας
αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ
Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου
Παναγής Δ. Κουτουφάς
Όλα αυτά ως ενιαίο σύνολο, όπως στη συγγραφική πραγματικότητα. Όχι ανοησίες με διηγήματα μέσω τηλεφωνικών καταλόγων. Όποιες/οι έχουν όρεξη για γράψιμο και διάβασμα, καλοδεχούμενοι.
διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου
εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226
δελτιο καιρ ου
Τα Όσκαρ στα social media
της χρυσουλασ παπαϊωαννου Αναμενόμενα, χωρίς εκπλήξεις. Όσο και να παραπονιόμαστε – πάντα υπάρχει περιθώριο – ότι ο Αλεξάντερ Πέιν και η «Νεμπράσκα» του έφυγαν χωρίς βραβείο ή ότι ο Λεονάρντο ντι Κάπριο πάλι αγνοήθηκε από τα μέλη της Ακαδημίας, η αλήθεια είναι ότι πάνω - κάτω ήταν ίσως τα πιο αναμενόμενα Όσκαρ, χωρίς αναπάντεχες βραβεύσεις και outsiders. Έτσι, κανείς δεν έμεινε με ανοιχτό στόμα που το «12 χρόνια σκλάβος» κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και δύο ακόμα), που το «Gravity» έφυγε με 7 Όσκαρ, ανάμεσά τους και αυτό της Σκηνοθεσίας για τον Αλφόνσο Κουαρόν, που ο Μάθιου ΜακΚόναχι πήρε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού για την ερμηνεία στο «Dallas Byers Club» κ.λπ. Ακόμα και η τούμπα της Τζένιφερ Λόρενς στο κόκκινο χαλί δεν μας εξέπληξε. Είχε πέσει και πέρυσι. Χαλάλι της. Και πάλι θεά είναι, και σε ομορφιά και σε ταλέντο. Το μόνο «σφήνα» ενσταντανέ ήταν η πολιτική δήλωση συμπαράστασης στους λαούς της Ουκρανίας και της Βενεζουέλας του Τζάρετ Λέτο, που πήρε Όσκαρ Β’ Ανδρικού («Dallas Byers Club»). Όσο για την 86η τελετή, αυτή κι αν ήταν εντελώς φλατ και αναμενόμενη. Μεγάλη σε διάρκεια, με ελάχιστα πετυχημένα αστεία από την παρουσιάστρια Έλεν ντε Τζενέρις, και… ρουτίνα και πάλι ρουτίνα. Αλλά είναι γνωστό ότι τα Όσκαρ δεν φημίζονται για την τελετή τους.
Αν εξαιρέσεις τις παρουσίες στο κόκκινο χαλί και ελάχιστες στιγμές, η τελετή συνοψίζεται σε «ένα ακόμα χαμένο ξενύχτι». Τι έκανε φέτος τη διαφορά, αν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε κάτι; Το ότι τα Όσκαρ μπήκαν γερά στον κόσμο των social media. Η selfie φωτογραφία που τράβηξε ο Μπράντλεϊ Κούπερ με το κινητό τής Ντε Τζενέρις, με μια χούφτα σταρ να επιδεικνύουν πλατύ χαμόγελο, έσπασε κάθε ρεκόρ. Μέσα σε μία ώρα έκανε 1,7 εκατομμύρια retweets. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι ήταν αυθόρμητη κίνηση. Ένα καλό διαφημιστικό κόλπο προώθησης smartphone ήταν. Όσο για το σκηνικό με τις πίτσες που παρήγγειλε η Ντε Τζενέρις και μοίρασε ο ντελιβεράς στους σταρ, ήταν ένα μετριότατο επικοινωνιακό τέχνασμα. Ας κρατήσουμε μια φράση του μεγάλου νικητή της βραδιάς, του σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν, ο οποίος αφιέρωσε το βραβείο του «σε όσους επιλέγουν όχι να επιβιώνουν, αλλά να ζουν».
06/30 Συνέντευξη
06/03 - 12/03
ποντικιart
www.topontiki.gr
MANOΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
«Το τραγούδι το ξεκίνησα σαν Mηνάς Βιντιάδης
Είπαμε να συναντηθούμε στις δύο το μεσημέρι στο αγαπημένο του «Αθηναϊκό», στο Κάτω Χαλάνδρι. «Κάθε δεύτερη Κυριακή κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα πιάτο με καλό μαγειρευτό φαγητό», μου
είχε πει στο τηλέφωνο. Έφτασα, από ευγένεια και σεβασμό, στις δύο παρά δέκα. Ήταν ήδη εκεί, σ’ένα τραπέζι, είχε απλώσει τις εφημερίδες κι έπινε τσάι. Κάθισα μερικά δευτερόλεπτα και τον παρατηρούσα. Ο μπερές του ακουμπισμένος σε μια καρέκλα, το βλέμμα του περιπλανιόταν γύρω, ένα τσιγάρο στα χέρια που τον παίδευε ν’αργήσει να το ανάψει. «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζούνε σαν τους ποιητές», αυτό σκέφτηκα, αυτή η φράση θα ήταν ο τίτλος της συνέντευξης με τον Μάνο Ελευθερίου. Μπήκα, τον χαιρέτησα και κάθισα απέναντί του. Μου ’κανε σήμα να μην μιλήσω, μου έδειξε τη διπλανή παρέα, έξι - εφτά άνθρωποι συζητούσαν δυνατά. «Παλιά μαγνητοφωνούσα τους διπλανούς μου, ωραίο υλικό για διαλόγους στα βιβλία μου, ιδέες για τραγούδια», μου λέει. «Αν και πολλές φορές εκνευρίζομαι μ’αυτά που ακούω», συμπληρώνει. Παραγγέλνουμε το φαγητό μας και τον ρωτάω για την αγαπημένη του Σύρα. «Δεν πάω συχνά και στεναχωριέμαι, τα ταξίδια πια με κουράζουν», μου λέει. Παρ’ όλα αυτά, συζητάμε για αρκετή ώρα για την παλιά Ερμούπολη, το παγοποιείο που τον έστελνε η μάνα του να πάρει πάγο, το σπίτι με τα κορίτσια που ήταν απέναντι, τον Μάρκο, τους τραγουδιστάδες της Άνω Σύρας. Όμως σήμερα το θέμα μας δεν είναι ούτε τα βιβλία για το αγαπημένο του νησί, ούτε τα μυθιστορήματα που έγραψε και έγιναν μπεστ σέλερ και βραβεύτηκαν («Η γυναίκα που πέθανε δυο φορές», «Ο άνθρωπος στο πηγάδι», «Ο καιρός των Χρυσανθέμων» κ.ά.), αλλά οι στίχοι του, η τρυφερή, αλλά και «επαγγελματική» πλευρά του σπουδαίου αυτού δημιουργού… Ποιο τραγούδι του να πρωτοθυμηθώ για ν’αρχίσουμε αυτή την κουβέντα; «Το παλικάρι έχει καημό», «Το τρένο φεύγει στις οκτώ», «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα», «Ναύτης βγήκε στη στεριά», «Παραπονεμένα λόγια» και το αγαπημένο μου «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», αμέτρητα τραγούδια που τραγουδήσαμε με πόνο ή λύπη, χαρά ή ευτυχία, κάνοντας σεκόντο στον Νταλάρα, την Αλεξίου, τη Φαραντούρη, τη Γαλάνη, την Πρωτοψάλτη, τη Δημητριάδη, τον Πανδή και τόσους άλλους σπουδαίους ερμηνευτές… Τα τραγούδια σ’αυτό το βιβλίο, «Τα λόγια και τα χρόνια, 1963-2013», εκδόσεις «Μεταίχμιο», παρουσιάζονται με τη χρονολογική σειρά που κυκλοφόρησαν. Η χρονολογία σημειώνεται πριν από το όνομα του συνθέτη κάθε τραγουδιού. Ακόμη πιο πριν, οι χρονολογίες μέσα σε παρένθεση, όπου υπάρχουν, δηλώνουν τον χρόνο γραφής κάθε τραγουδιού. «Δεν ξέρω ποιον μπορεί να ενδιαφέρει μια τέτοια επισήμανση και αν ικανοποιεί κάποια ανάγκη πέρα από τη δική μου περιέργεια να βλέπω πόσος καιρός χρειάστηκε για να μελοποιηθεί κάποιο τραγούδι», μου λέει. Από τους «Ρημαγμένους κήπους», που τραγούδησε το 1963 η Έφη Παναγιώτου σε μουσική Λεοντή, μέχρι τα «Δέκα γραμμάρια», που μελοποίησε και τραγούδησε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πέρυσι. Πενήντα χρόνια τραγούδια που μελοποίησαν οι σημαντικότεροι συνθέτες και τραγούδησαν μεγάλοι τραγουδιστές σ’ έναν τόμο 500 σελίδων. Είχε την υπομονή να κρατάει αρχείο με τους στίχους του; «Πριν από χρόνια, ο φίλος και συνθέτης Σπύρος Κουρκουνάκης είχε την καλοσύνη να απομαγνητοφωνήσει από τους δίσκους 33 στροφών της συλλογής μου και στη συνέχεια να δακτυλογραφήσει και να ταξινομήσει όσα τραγούδια μου κυκλοφόρησαν από το 1963 ώς το 1995. Δουλειά αγάπης, βέβαια, αλλά εξοντωτική, και σ’εκείνον οφείλω την
πρώτη μαγιά γι’αυτή τη συγκεντρωτική έκδοση». Τι είναι ένα τραγούδι για τον Μάνο Ελευθερίου; «Το ζουμί του τραγουδιού είναι μόνο το ρεφρέν και για να το πω με κάποιο βερμπαλισμό, η‘‘κοσμοθεωρία μου’’. Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να αφαιρεί ή να προσθέτει και να εξηγεί ό,τι θέλει». Τι κέρδισε από αυτή τη σχέση με τη μουσική βιομηχανία; «Το ξεκίνησα σαν παιχνίδι και έγινε ράβδος και βακτηρία μου για πάνω από πενήντα χρόνια. Με όσα χρήματα κέρδισα έζησα αξιοπρεπώς ανάμεσα σε λαμπρούς συνθέτες και ευτυχώς μακριά από τους εμετικούς ανθρώπους γύρω από τη δισκογραφία». Οι συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε είναι πολλοί. Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Μαρκόπουλος, Μούτσης, Ζαμπέτας, Κουγιουμτζής, Σπανός, Χατζηνάσιος, Θαλασσινός, Πολυκανδριώτης, Μαχαιρίτσας, Ανδριόπουλος και πολλοί άλλοι. «Το μεγάλο ευχαριστώ ανήκει πρώτα πρώτα σε όλους ανεξαιρέτως τους συνθέτες, που είχαν την
me ton γιωργο νταλαρα
«Αποκηρύσσω 30 δημιουργίες μου»! «Πρέπει να δηλωθεί ακόμη ότι απ’αυτή την έκδοση απορρίφθηκαν, από εμένα, βέβαια, οι στίχοι 30 τουλάχιστον τραγουδιών. Ήταν αδύνατο να σταθούν οπουδήποτε. Το γιατί τα μελοποίησαν οι συνθέτες και γιατί τα ερμήνευσαν οι τραγουδιστές, είναι άλλη ιστορία. Πάντως τους ευχαριστώ θερμά. Άλλα τόσα πρέπει να είναι και τα τραγούδια που παραμένουν‘‘εν υπνώσει’’, όπως λένε για ορισμένα μέλη τους οι τέκτονες. Έχουν κυκλοφορήσει, βέβαια, αλλά είναι αδύνατο να τ’ανακαλύψω, αφού ούτε αντίγραφο των στίχων κράτησα ούτε δίσκο απέκτησα. Το χειρότερο: δεν τα άκουσα ποτέ. Το τρισχειρότερο: δεν θυμάμαι ποιοι συνθέτες τα μελοποίησαν και ποιοι τραγουδιστές τα ερμήνευσαν. Θα τα έχουν ξεχάσει, ευτυχώς, κι εκείνοι. Όλα αυτά, τη δεκαετία του 1970. Μακρινά πράγματα. Απ’την άλλη, σκέπτομαι ότι αργότερα ίσως κάποιος αιθεροβάμων αποπειραθεί να συμπληρώσει αυτή την έκδοση, για να είναι πλήρης η τράπουλα και για‘‘να δούμε ολοκληρωμένο το πρόσωπο του στιχουργού’’. Χαμένος κόπος, νομίζω. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για τέτοιες αποκαταστάσεις. Και δεν χάθηκε ο κόσμος, αν δεν βρεθούν τα τραγούδια. Είτε επιτυχημένα είτε αποτυχημένα, θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν στα μεγάλα πελάγη, μαζί με τα άλλα, τα γνωστά και τα άγνωστα, δίπλα στα υπόλοιπα φανερά ή κρυφά της ζωής μας».
τέχνη να δώσουν φτερά σ’ αυτούς τους στίχους μου, και φυσικά στους ερμηνευτές, πολλοί από τους οποίους έδωσαν και την ψυχή τους. Ιδιαιτέρως θέλω να ευχαριστήσω τον λαμπρό φίλο μου Χρήστο Λεοντή, ο οποίος, νέος κι εκείνος τότε, το
1963, μελοποίησε το πρώτο μου τραγούδι, τους ‘‘Ρημαγμένους κήπους’’. Νομίζω πως ήταν και το πρώτο δικό του που κυκλοφόρησε. Ένα τραγούδι για το οποίο πήραμε και προκαταβολή, τότε, 500 δραχμές ο καθένας!».
ΕΓΡΑΨΕ... Για τους ακροατές
Για τους νέους συνθέτες
«Πρέπει να παραδεχτώ κι ότι δεν μπορείς να τα λες και να τα γράφεις όλα με λεπτομέρειες. Πρέπει ν’ αφήνεις κι ένα παράθυρο για να συμπληρώσει ο ακροατής όσα θέλει, εφόσον έχει κι αυτός κάποιο ταλέντο. Γιατί αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε, ειδικά σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς: ακροατές με ταλέντο. Και στο θέατρο, θεατές με ταλέντο. Και στη λογοτεχνία, αναγνώστες με ταλέντο. Ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν με μια χρήσιμη παρατήρηση».
«Οι νέοι τραγουδοποιοί έχουν πάρει το μήνυμα των ουρανών κι άρχισαν τη δική τους μεγάλη πορεία. Είναι η αρχή ενός μέλλοντος που δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει. Εξαφανίζονται πια το παγωμένο κουπλέ και το ρεφρέν, κι εμφανίζεται κάτι εντελώς καινούργιο. Μακάρι να συνεχιστεί. Κανένας ζωγράφος δεν ζωγραφίζει πια αρνάκια και βοσκοπούλες, κανένας ηθοποιός δεν παίζει όπως οι ηθοποιοί του 1960. Με τους πολύ νεότερους συνθέτες που συνεργάστηκα, από το 2000 και μετά, φαίνεται αυτή η ιδιαιτερότητα. Ήταν κάτι που το ζητούσα από πάντα, αλλά κι εδώ με κυνηγάει η ομοιοκαταληξία».
06/03 - 12/03
ποντικιart
Συνέντευξη
07/31
www.topontiki.gr
παιχνίδι κι έγινε η ράβδος μου» 1945. Εφτά χρόνων στριμωγμένος ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους στο λιμάνι της Ερμούπολης, στη Σύρο, περιμένοντας ένα καράβι για να γνωρίσω, για πρώτη φορά, τον πατέρα μου. Ήρθε αργότερα. Όταν είδα την Εκάβη, το 1956, νομίζω, στο Ηρώδειο με την Παξινού. 5 Μαΐου 1956. Χωρίς σχόλια. Ήμουν 18 χρόνων. Όταν είδα τη μητέρα μου μέσα σε πυκνό χιονόνερο στο στρατόπεδο της Κορίνθου, που ήρθε σε ώρα επισκεπτηρίου να με δει στρατιώτη ενός μηνός. Όταν διάβασα στα δέκα μου χρόνια ένα ποίημα του Ιωάννη Καρασούτσα, που άρχιζε με το στίχο «Ω συ, που εισ’ αιθέρως τας αχανείς εκτάσεις».
✓
Τον ρωτάω για το πώς βλέπει τους Έλληνες συνθέτες τα τελευταία χρόνια και με παραπέμπει στον πρόλογό του… «Κάμποσοι συνθέτες της γενεάς μου, από διαίσθηση κι αμηχανία μπροστά στα αδιέξοδά τους, και φυσικά από την ώθηση του σπουδαίου ταλέντου τους, προκειμένου ν’αλλάξουν δρόμους και ορίζοντες, αφού περπατούσαν επί χρόνια στο ίδιο μονοπάτι, πρότειναν και τόλμησαν να φυσήξουν στο έργο τους άλλον αέρα. Ακριβώς τον αέρα που και σήμερα χρειάζεται το νέο ελληνικό τραγούδι. Εκείνοι μπορεί να ζουν τώρα από τη σύνταξή τους, αφού ολόκληρη η γενεά μετά τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη είναι πλέον στο περιθώριο, το έργο της όμως ξεπέρασε σε ποιότητα όλη τη γλυκανάλατη μεταπολεμική ιστορία. Ό,τι έγινε το αποδίδω στη διαίσθησή τους, κι οπωσδήποτε στις επιτακτικές φωνές που έρχονταν‘‘απέξω’’. Οι‘‘έξω’’στάθηκαν δάσκαλοι και οδηγοί. Και το μεγάλο ταλέντο των δικών μας πάντα τους δίδασκε τι έπρεπε να κρατήσουν και πώς ν’αξιοποιήσουν μέσα στον ελληνικό χώρο αυτή την επιρροή».
✓ ✓ ✓ ✓
Τα μεγάλα τραγούδια μένουν για πάντα, είναι πιο αθάνατα από τον δημιουργό τους; «Είναι τουλάχιστον αστείο να νομίζουν ορισμένοι – και δυστυχώς είναι πολλοί, πρόσωπα που σέρνουν την ανίατη αρρώστια της αθανασίας – ότι όσα έγραψαν σήμερα ή χτες μπορούν θαυμάσια να ενδιαφέρουν και τις επόμενες γενεές. Όμως αυτά γίνονται μόνο με τα μεγάλα έργα της ανθρωπότητας. Και τέτοιο κουσούρι δεν το είχαν ούτε οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί ούτε ο Σαίξπηρ».
Στιγμεσ
Πριν από λίγο καιρό βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών . Τι σημαίνει ένα βραβείο για έναν δημιουργό; «Εξαρτάται ποια ώρα σου δίνουν ένα βραβείο, ποιο έργο της ζωής σου βραβεύουν και τι πνευματικό βάρος έχουν εκείνοι που σου το προσφέρουν. Αν εννοείτε το Βραβείο Ποίησης, της Ακαδημίας Αθηνών, τότε είμαι τυχερός. Ήρθε στην ώρα του και από ανθρώπους που θαυμάζω απεριόριστα από χρόνια».
α οι
Για τη δισκογραφία
Για τις συναυλίες
«Σήμερα μένουν στον αέρα οι εντελώς νέοι τραγουδοποιοί, στιχουργοί κι ερμηνευτές. Με δικά τους έξοδα πλέον κυκλοφορούν ένα CD και το δίνουν στα βιβλιοπωλεία να το πουλήσουν (αφού μετά τις δισκογραφικές εταιρείες έκλεισαν και τα δισκοπωλεία), μήπως και εισπράξουν κάποτε κάτι ελάχιστο. Οι περισσότεροι, αν δεν έχουν μια δεύτερη δουλειά, ζουν από τη σύνταξη των γονιών τους. Τα καλοκαίρια, όμως, έχουν τη δυνατότητα να κάνουν μερικές συναυλίες στην επαρχία και να νομίζουν ότι εισπράττουν, αφού και οι μαγαζάτορες νομίζουν ότι τους πληρώνουν. Το σπουδαίο είναι πως η νεολαία τούς αποθεώνει».
«Γίνονται και συναυλίες με τα εναπομείναντα μεγάλα ονόματα και είδωλα της νύχτας. Τραγουδούν τα παλιά τους τραγούδια, εκείνα που τιμήθηκαν κάποτε από χιλιάδες αγοραστές με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Και παρ’όλο που σήμερα ειδικά θα χρειάζονταν και μερικά‘‘πολιτικά’’τραγούδια, για να ξεσηκώσουν περισσότερο το κοινό (καθώς δεν υπάρχει από πάνω η τρομερή μαύρη χειρ ενός αόρατου κράτους και το κυνηγητό της αστυνομίας εναντίον όλων εκείνων που τολμούσαν να τα τραγουδήσουν), εν τούτοις τη θέση τους παίρνουν ακόμη μια φορά τα αθάνατα ερωτικά τραγούδια. Καλά ή άσχημα, σοροπιασμένα ή όχι, μπορούν άνετα να συντηρούν έναν γονατισμένο λαό, καθώς είναι από τις ελάχιστες ανάσες της βασανισμένης ζωής».
νθρωπ
Οι άνθρωποι που θέλω να θυμάμαι είναι ευτυχώς περισσότεροι από πέντε. Αυτοί με κράτησαν όρθιο έως τώρα και σε αυτούς οφείλω τη ζωή μου. Συντηρώ, όμως, την ύπαρξή μου με όσους αγαπώ και θαυμάζω, έστω και αν ορισμένοι βρίσκονται στον κάτω κόσμο. Όπως ο Γιάννης Τσαρούχης…
✓
10/34
Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος
06/03 - 12/03
ποντικιart
www.topontiki.gr
Απο την παρασταση «το μπουλουκι»
Οι νέοι ηθοποιοί «δήλος-αν» παρών Αποτέλεσαν μέλη ενός επιτυχημένου μπουλουκιού, αλλά δεν πρόκειται για ηθοποιούς με πολλά χρόνια στην πλάτη τους. Οι δύο μόλις αποφοίτησαν και ο ένας ακόμα σπουδάζει. Η Γιούλη Αθουσάκη, η Μαρία Νικητοπούλου και ο Οδυσσέας Κωνσταντίνου είναι τρία από τα τρομερά «μωρά» της ηθοποιού Δήμητρας Χατούπη και της ανώτερης δραματικής σχολής «δήλος». Η τελευταία γνώρισε απρόσμενη επιτυχία με την παράσταση «Το Μπουλούκι», όπου απόφοιτοι και σπουδαστές της σχολής τραγούδησαν, χόρεψαν και... ανάγκασαν ανθρώπους του θεάτρου να ζητάνε τα βιογραφικά τους. «Είχαμε άψογη συνεργασία, πάθος και αγάπη για αυτό που κάναμε. Προσπαθήσαμε να μπούμε όσο περισσότερο γινόταν στο πνεύμα της εποχής» συμφωνούν η 29χρονη Μαρία, ο 24χρονος Οδυσσέας και η 32χρονη Γιούλη, αναφερόμενοι στην παράσταση. Βασισμένο στη σειρά του Τάσου Ψαρρά για τους περιοδεύοντες θιάσους του ’50 και του ‘60, «Το Μπουλούκι» είναι ένα έργο ανατριχιαστικά επίκαιρο, όπως τονίζει η Μαρία Νικητοπούλου, με τον Οδυσσέα και τη Γιούλη να συμπληρώνουν: «Μπαίνοντας στο κλίμα της εποχής, μπορέσαμε με τη σειρά μας να κατανοήσουμε πώς μπορεί ένας ηθοποιός και μια ομάδα να αυτοδιατηρούνται σε έναν χώρο με αβέβαιο μέλλον και πολύ ρίσκο». Οι ίδιοι εισέρχονται στον χώρο της υποκριτικής σε μια δύσκολη οικονομικά και καλλιτεχνικά περίοδο. Το θέατρο από μόνο του για την ώρα, δεν φτάνει. Η Γιούλη Αθουσάκη είναι απόφοιτη φυσικός από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κάνει ιδιαίτερα σε παιδιά και το βράδυ σερβίρει ποτά σε... μεγαλύτερα παιδιά για να τα βγάλει οικονομικά. Αλλά όνειρό της είναι, αν και το θεωρεί κλισέ, να παίξει κάποτε στην Επίδαυρο και να ασχοληθεί με το σωματικό
Μαρια Νικητοπουλου, Οδυσσεας Κωνσταντινου, Γιουλη Αθουσακη
Γιουλη Αθουσακη
θέατρο. Η Μαρία Νικητοπούλου, απόφοιτη Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, στοχεύει στο μέλλον να φτιάξει μια δική της θεατρική ομάδα, καθώς βλέπει θετικά τη μόδα να βγαίνουν νέες ομάδες αυτοδιαχειριζόμενες. Εκτός θεάτρου, ηχογραφεί βιβλία για κωφάλαλους και φτιάχνει χειροποίητα κασκόλ. Ο μικρότερος της τριάδας, ο Οδυσσέας Κωνσταντίνου, τριτοετής στη σχολή «δήλος», τραγουδάει... όπου βρει. «Με πληρώνουν κιόλας» λέει αστειευόμενος, ενώ είναι παράλληλα πτυχιούχος πιάνου και τραγουδιού. Όλοι βέβαια συμφωνούν πως την υποκριτική και την τέχνη δεν θα την άφηναν ούτε με σφαίρες. «Όλοι έχουμε οικονομικό πρόβλημα, αλλά το ζήτημα είναι πόσο το θέλεις. Θα τα υπομείνεις όλα. Σκληρή δουλειά, επιμονή, πίεση, πολλές οντισιόν και ρίσκο» λέει η Γιούλη, με τον Οδυσσέα να συμπληρώνει: «το να είσαι ηθοποιός είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης». Τα τρία παιδιά αποτελούν ένα δείγμα τού τι άσους κρύβει στο μανίκι της η σχολή «δήλος», η οποία πρόσφατα έκλεισε 10 χρόνια λειτουργίας. Η ιδρύτρια και ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη τόνισε πως «αποστολή της σχολής δεν είναι μόνο να τους μάθουμε πώς να παίζουν στη σκηνή. Σημαντικό είναι να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, ευαισθητοποιημένοι και με άποψη για το τι συμβαίνει γύρω τους». Για την αναπάντεχη επιτυχία της παράστασης επισήμανε πως «είναι συγκινητικό να βλέπεις τα παιδιά να διοχετεύουν όλη τους την ενέργεια και το πάθος σε μια παράσταση. Στα δέκα χρόνια της σχολής δεν μεταδίδω μόνο εγώ τις γνώσεις μου σε αυτά, αλλά παραδειγματίζομαι καθημερινά από αυτά».
Info
Ελευσινίων 11, Μεταξουργείο. Τηλ.: 210-5203562, e-mail contact@dilos.gr
12/36 Βιβλίο
06/03 - 12/03
ποντικιart
www.topontiki.gr
Το δυτικό νεωτερικό αφήγημα της πόλεως Η πόλις ως ο θεμελιώδης παράγων της πολιτικής κίνησης στη διαμόρφωση του δυτικού πολιτισμού. Pierre Manent Οι μεταμορφώσεις της πόλεως Δοκίμιο για τη δυναμική της Δύσης Μετάφραση: Χρήστος Μαρσέλλος Εκδόσεις: Πόλις Σελ.: 548 Από τον τίτλο και μόνο έρχεται κανείς σε μια πρώτη επαφή με ένα ενδιαφέρον θέμα, με ένα θέμα πολιτικά κυρίαρχο εδώ και αιώνες: τη συγκλονιστική ιστορία της αέναης διαμόρφωσης ενός πολιτισμού ανικανοποίητου, που βασίζεται πάνω από όλα στη θεμελιώδη επιθυμία του να είναι σύγχρονος και πρωτοπόρος – ένα βήμα μπροστά από τον εαυτό του. Στην προσπάθειά του να εντάξει τη ζωή του μέσα στην πόλη και κυρίως στη βαθύτατη προσήλωσή του στο να αυτοπροσδιορίζεται διαρκώς, ο δυτικός άνθρωπος δεν παύει να βιώνει απογοητεύσεις αλλά και επαναστατικές εξάρσεις. Ανήσυχος στο διηνεκές, έχει ως στόχο του να ξεπερνά τα όρια και τις αντοχές του μέσα από μιαν επιθυμία ανανέωσης που τον κρατά σταθερά στην αιχμή του δόρατος του ιστορικού γίγνεσθαι – ένας πραγματικός πρωτοπόρος που δεν ανέχεται να επαναπαυθεί στα μεγάλα του επιτεύγματα, στις θαυμαστές του επιτυχίες, στην υπεροχή του. Θα έλεγε κανείς – δίχως τον κίνδυνο να παρεξηγηθεί δογματίζοντας – ότι ο δυτικός άνθρωπος ζει την ηδονική απογοήτευση του να μην καταφέρνει να ικανοποιεί τις επιθυμίες του… Έχοντας πετύχει την πρώτη και μεγαλύτερη επανάσταση της Ιστορίας του συγκροτώντας την πόλη, ο άνθρωπος της Δύσης αναπτύσσει πρωτόγνωρες ταχύτητες σε σχέση με την μακάρια όσο και απόλυτα προσηλωμένη στις αμετάβλητες αρχές ακινησία των κοινωνιών που συγκροτούνται από φατρίες και οι οποίες εξακολουθούν να επιβιώνουν ενταγμένες μέσα σε μια περιχαρακωμένη εσωστρέφεια σε αρκετές περιοχές του κόσμου μέχρι και σήμερα. Στον αντίποδά τους, ο άνθρωπος της πόλης δεν
η φλωρεντια Ξενοφών Μπρουντζάκης
χορταίνει να είναι μοντέρνος και νεωτερικός, να πρωταγωνιστεί στη ζωή του προσθέτοντας εμπειρίες και να συμμετέχει ακούραστα στη χορωδία που αφηγείται διαχρονικά τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τη δημοκρατία, τα μεγάλα πολιτικά δώρα του δυτικού πολιτισμού στην οικουμένη. Η ελληνική πόλη είναι ο χώρος μέσα στον όποιο οι άνθρωποι μαθαίνουν να κυβερνούν τους εαυτούς τους ενεργώντας πολιτικά. Δεδηλωμένη φιλοδοξία αυτού του βιβλίου είναι ακριβώς να προτείνει μιαν ολοκληρωμένη ερμηνεία της δυτικής πολιτικής ανάπτυξης. Ξεκινώντας από αυτήν τη θεμελιώδη θέση που θέλει την πόλη να είναι ο κεντρικός πυρήνας της δυτικής ανάπτυξης, ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τη θεωρία της νεωτερικότητας ως μιαν αέναη διάθεση κίνησης. Είναι αυτή η συνεχής κίνηση που ταυτίζεται με την ίδια τη δημιουργία της Ιστορίας – κι όχι με τη χρονογραφία των εκτός Δύσης κορυφαίων πολιτισμών οι οποίοι αναγκάστηκαν να κινηθούν και να στραφούν προς την Ιστορία υπό την ασφυκτική πίεση της Δύσης. Η πολιτική είναι αυτή που δίνει ώθηση στην κίνηση και η κίνηση της Δύσης ξεκινά από την αρχαία ελληνική πόλη – εκεί όπου εμφανίζεται ως ανάγκη η διαμόρφωση του ανθρώπινου βίου όπως αυτή προκύπτει μέσα από τη διαχείριση των κοινών. Στην ελληνική πόλη, οι ανάγκες του ανθρώπινου βίου παρήγαγαν πολιτική ενέργεια και δράση. Στην εξέλιξή της, η πόλη μεγεθύνθηκε σε αυτοκρατορία
δίνοντας την εντύπωση ότι θα ένωνε το ανθρώπινο γένος! Εδώ θα παρέμβει η Εκκλησία, η οποία με τον οικουμενικό της χαρακτήρα τείνει να συνενώσει όλους τους ανθρώπους. Θα έλεγε κανείς ότι οι Ευρωπαίοι διχάζονται ανάμεσα στην πόλη, την αυτοκρατορία και την Εκκλησία. Μέσα από μιαν εμβριθή και εμπνευσμένη περιήγηση στην Ιστορία της Δύσης, ο συγγραφέας επικεντρώνει την προσοχή του στην απίθανη καινοτομία της «παραγωγής των κοινών», την οποία τη θεωρεί σημαντικότερη και ασυγκρίτως πιο ενδιαφέρουσα «από τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της ξακουστής μας ισότητας», έτσι που να καταλήγει στο ότι «είδα όλο και πιο καθαρά τις μορφές του κοινού μας βίου να ξετυλίγονται με αφετηρία αυτή την πρώτη και κύρια μορφή, ως ισάριθμες συνέπειες αυτής της πρωταρχικής έκρηξης, ως ισάριθμες μεταμορφώσεις αυτής της αρχέγονης μορφής». Με δυο λόγια, ο άνθρωπος της Δύσης μπαίνοντας στην πόλη μαθαίνει να διαχειρίζεται τα κοινά παράγοντας πολιτική, μια πολιτική η οποία θα διαμορφώσει και θα σφραγίσει την Ιστορία της Δύσης, όπως αυτή θα συνεχιστεί μέσα από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον εκχριστιανισμό της από την Εκκλησία και την εμφάνιση του έθνους. Βασικό μέλημα του βιβλίου είναι να απαντήσει στο ερώτημα για το πώς μπορούμε να κυβερνηθούμε. Και η απάντηση που δίδεται, είναι εξόχως πολιτική, αποτελώντας κυρίως έναν ύμνο στην Ιστορία της πόλης, του πολίτη και του πολιτισμού!
Σε 200 λέξεις Γράμματα στους άντρες της ζωής της... Η Γιούλα Ράπτη γράφει για το βιβλίο της «Εκ των Υστέρων (Γράμματα σ’έναν ξένο)», εκδ. Γαβριηλίδης
«Το μυστικό στο “Εκ των Υστέρων” είναι τα μυστικά. Αυτά που κρατάμε κρυφά από τους άλλους, ίσως και από τον ίδιο μας τον εαυτό, χτίζοντας και γκρεμίζοντας σχέσεις. Μια γυναίκα, επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα “ποιος είναι δικός μας και ποιος ξένος;”, γράφει 13+1 γράμματα σε άντρες της ζωής της που υπήρξαν καθοριστικοί (πατέρας, εραστής, σύζυγος, φίλος, ψυχαναλυτής κ.ά.). Διάλεξα την ξεχασμένη μορφή των επιστολών γιατί, σε αντίθεση με την ηλεκτρονική ταχύ-
τητα της εποχής, προϋποθέτει στοχασμό και ταυτόχρονα συμπύκνωση του λόγου, ενώ τα υστερόγραφα στο τέλος υπογραμμίζουν το γεγονός ότι την αλήθεια την ανακαλύπτουμε, σχεδόν πάντα, εκ των υστέρων. Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια άσκηση δημόσιας έκθεσης που απαιτούσε θάρρος και έκλεινε εσωτερικούς λογαριασμούς έπειτα από χρόνια ψυχανάλυσης. Λογοτεχνικά, η ανησυχία μου ήταν αν το προσωπικό, όταν δεν είναι στενά αυτοβιογραφικό, μπορεί να συναντηθεί με
τον αναγνώστη. Όπως, όμως, έχει πει κι ο Πολ Βαλερύ, οι άνθρωποι διαφέρουμε σ’ αυτό που δείχνουμε και μοιάζουμε σ’ αυτό που κρύβουμε. Απρόσμενη και συγκινητική ήταν μια ιδιαίτερα ευαίσθητη αντίδραση (ίσως και ανάποδη ταύτιση) των αντρών αναγνωστών, σ’ ένα βιβλίο που ενείχε τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί αποκλειστικά “γυναικείο”. Υπάρχει κι ένα ακόμη μυστικό: μία επιστολή απευθύνεται σε μένα, αλλά το ποια είναι, μένει στον αναγνώστη να το ανακαλύψει».
14/38 Συνέντευξη
06/03 - 12/03
ποντικιart
www.topontiki.gr
Η “Κασσάνδρα” είναι μία παράσταση βασισμένη στον σημαντικό λογοτεχνικό θησαυρό της Μαργαρίτας Καραπάνου, όπου ουσιαστικά με τη συγκατάθεση των ηθοποιών επί σκηνής ζωντανεύουμε μερικές από τις σελίδες του. Η Έλλη Μερκούρη κρατάει τον ρόλο της Κασσάνδρας και ο Σόλων Τσούνης ξεδιπλώνει άλλοτε δραματικά και άλλοτε κωμικά τους αληθινούς και φανταστικούς χαρακτήρες της ζωής της Κασσάνδρας. Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανό και φαντασιακό ημερολόγιο, αυτοβιογραφικό, επί σκηνής. Τα αφαιρετικά video, οι μουσικές επιλογές και ο παιδότοπος συμπληρώνουν το παζλ αυτής της παράστασης». Λείπει ο λόγος της Μαργαρίτας Καραπάνου σήμερα; Η Μαργαρίτα άφησε μία μεγάλη παρακαταθήκη. Ο ποιητικός και σπαρακτικός της λόγος - πένα, που χτυπά κατευθείαν στο θυμικό, είναι απών στις μέρες μας. Βιβλία και λόγια της πολλά τα κρατάει φυλαγμένα και ανατρέχει σε αυτά όταν χρειαστεί; Διαφυλάττω τη συνέντευξη που έδωσε η Μαργαρίτα Καραπάνου στην Εύη Κυριακοπούλου και στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. Ειδικά αυτό: «Γιατί έσπασε ο κόσμος; Κάτι ίσως ράγισε μέσα σ’ εμάς...». Από την «Κασσάνδρα» κρατάω τη στιχομυθία της Κασσάνδρας με τη Φανή στο τελευταίο κεφάλαιο, όταν εκείνη επιστρέφει από την πρώτη μέρα της στο σχολείο: «Πώς πήγε το σχολείο;». «Πολύ καλά. Έμαθα να μιλώ, να απαντώ και να σκέπτομαι με συλλαβές». «Τότε γιατί κλαις;». «Είναι οι συλλαβές. Πονάω όταν κόβω τις λέξεις στη μέση».
Ενκε ΦεζολΑρι
«Το δικό μου American Dream»
Κάτια Πουλοπούλου
Θαρρείς πως βρίσκεσαι σε ένα νεκροταφείο ή, μάλλον, μια χωματερή παιχνιδιών. Παιδική ηλικία, τραυματισμένες ψυχές, μυστικά και έλλειψη μητρικής φιγούρας. Μια διαφορετική «Κασσάνδρα» επί σκηνής του Ιδρύματος Κακογιάννη, μέσα από τα μάτια της Μαργαρίτας Καραπάνου, έτσι όπως την εμπνεύστηκε ο ανατρεπτικός Ένκε Φεζολάρι, σε 60 λεπτά, με δύο ερμηνευτές επί σκηνής.
5 ημερομηνίες - σταθμοί της ζωής του > 23 Αυγούστου 1993: «Περνάω τα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής (σύνορα Αλβανίας - Ελλάδας)». > Σεπτέμβρης 1994: «Είναι η τελευταία φορά που θα δω τον πατέρα μου. Οι γονείς μου χωρίζουν οριστικά». > 22 Μαρτίου: «Τα γενέθλια της αδερφής μου». > Σεπτέμβρης 2002: «Είμαι ο πρώτος Αλβανός μαθητής που περνάει επιτυχώς τις εξετάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδoς».
> Οκτώβρης 2014: «Η μαμά μου γυρίζει οριστικά στην Αλβανία».
Γεννημένος στην Αλβανία το 1981, περνάει τα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1993. Έκτοτε, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αγαπώ την Ακρόπολη, τα μπαρ, τους ανθρώπους που ακόμα χαμογελούν. Απεχθάνομαι την αγένεια, τη γραφειοκρατία, τη φτώχεια. Αναρωτιέμαι αν έχει αντιμετωπίσει ρατσιστικές διαθέσεις λόγω της καταγωγής του. «Και στα προσωπικά και στα επαγγελματικά» μου απαντάει. Παιδί του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μαθητής του και σκηνοθέτης στο σανίδι του. Έχει ζήσει σχεδόν τα 2/3 της ζωής του εδώ, αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τα αποτελέσματα της κρίσης και θεωρεί πως δεν υπάρχουν σήμερα οι πολιτικοί που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Ήρθα μικρός. Η Ελλάδα φάνταζε μία χώρα… θα λέγαμε, η Αμερική των Βαλκανίων. Πήρα παιδεία ελληνική και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του θεάτρου και η χώρα που ζω... My own Private American Dream. Το έργο «Τhe List Project» της Κλαίρης Λιονάκη, που σκηνοθέτησε, με ερμηνευτή τον Μάνο Καρατζογιάννη, βραβεύτηκε ως το καλύτερο θεατρικό project του περσινού Διεθνούς Χειμερινού Φεστιβάλ του Σεράγεβο. «Καρμική σχέση με το Σεράγεβο. Η καρδιά των Βαλκανίων. Ίσως να είναι το πεπρωμένο μου αυτή η πόλη» λέει χαμογελώντας, λίγο πριν ξαναβρεθεί εκεί για να παραλάβει το βραβείο του. «Βραβείο για μένα σημαίνει ηθική ικανοποίηση. Το γεγονός ότι βραβεύομαι σε μία ξένη χώρα, με τιμά ιδιαίτερα και ανεβάζει τον πήχη της δουλειάς. Πιστεύω στη δουλειά την προσωπική. Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι το κοινό. Ο θεατής που από το υστέρημά του θα πληρώσει εισιτήριο για να δει τη δουλειά σου. Να επικοινωνεί αυτό που φτιάχνεις με το κοινό. Πιστεύω στην τέχνη που αλλάζει το “είναι” του θεατή, τον ταξιδεύει, τον μετατοπίζει. Αυτό είναι το πραγματικό βραβείο». Αν «σκηνοθετούσατε» την καθημερινότητά μας, ποια στοιχεία θα είχε; «Στοιχεία Αλμοδόβαρ, με μουσική υπόκρουση Μπέλλου και ποιήματα σκόρπια του Ρίτσου» μου απαντά. Ετερόκλιτα και τόσο γλυκά δεμένα, σαν τις παραστάσεις του.
INFO
Το πρώτο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου «Η Κασσάνδρα και ο λύκος» παρουσιάζεται στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι. Ερμηνεία: Έλλη Μερκούρη, Σόλων Τσούνης. Παράλληλα, σκηνοθετεί την παράσταση «Σκηνές από έναν γάμο» στο θέατρο «Πόλις», με τους Δάνη Κατρανίδη και Παναγιώτα Βλαντή.
06/03 - 12/03
ποντικιart
Θέατρο 15/39
www.topontiki.gr
τελευταια σειρα
Περιοδείες και πάρτι της σονιασ μαγγινα Μετά την Καθαρά Δευτέρα όλων οι σκέψεις στρέφονται στο Πάσχα και οι παραστάσεις μετατρέπονται σε... αποδημητικά πουλιά! Στη Θεσσαλονίκη (αδελφές μου), στη Θεσσαλονίκη! Ο Κώστας Καζάκος είναι ήδη εκεί, ο Λάκης Λαζόπουλος οσονούπω καταφθάνει, όπως επίσης και η Μαρινέλλα, η Κάτια Δανδουλάκη και το «Annie». Ωστόσο οι «Άνδρες με τα όλα τους» (που σημειώνουν απόλυτο sold out στη φετινή δεύτερη σεζόν τους) βάζουν πλώρη για τη Μελβούρνη.
✱ Γκρουσα
κασσανδρα
Μια «Ιερή Πόρνη»... Το θεατρικό έργο του Γιάννη Σολδάτου, «Ιερή Πόρνη», ύστερα από μια περιπετειώδη πορεία και πλήθος συζητήσεων, με αφορμή την περσινή απαγόρευση της τελευταίας του παράστασης στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», επέστρεψε στο «Studio Κυψέλης». Άραγε υπάρχει καλλιτεχνικό δόγμα που να εξιλεώνει τα 40 εκατομμύρια ιερόδουλων γυναικών στον κόσμο που αγωνίζονται για επιβίωση; Ή που να δικαιολογεί τις ακόμα περισσότερες εκπορνευμένες ψυχές του δυτικού «πολιτισμού»; Αυτό είναι ένα από τα αναπάντητα ερωτήματα που αναζητά η νέα σειρά παραστάσεων με τίτλο «Ιερή Πόρνη» του Γιάννη Σολδάτου, καθώς επέστρεψε στο θεατρικό σανίδι, αυτήν τη φορά με καινούργια κείμενα, χαρακτήρες και νεανικό καστ. Ας θυμίσουμε ότι το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε κάτω από την οδό Σωκράτους, το 2011, στο «Αγγέλων Βήμα», σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, ανάμεσα σε πραγματικές πόρνες. Ακολούθησε, πέρσι, η δεύτερη στάση του στην «Πυξίδα», στου Ψυρρή, και σχεδόν ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκε η τρίτη στάση στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», όπου την τελευταία ημέρα δεν ανέβηκε ποτέ λόγω της γενικής λαϊκής συνέλευσης των εργαζομένων του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου. Τώρα έρχεται σε μια περιοχή, στην Κυψέλη, όπου άνθισαν τα πρώτα αναβαθμισμένα πορνεία αλλά και πλάι σε αρκετά ιστορικά θέατρα, στο «Studio Κυψέλη». Οι καινούργιες αρχετυπικές φιγούρες του έργου ακούνε στα ονόματα Μαγδαληνή, Κασσάνδρα, Γκρούσα και Μήδεια. Όλες πόρνες, ξενικές φιγούρες Βίκυ Λεβαντή
προερχόμενες εξ Ανατολάς, περιμένουν τους πελάτες τους για να φέρουν στο φως απαντήσεις αλλά ακόμα περισσότερα ερωτήματα. Μέσα από διάφορες κωμικές αλλά και τραγικές συνθήκες, δίνουν σάρκα και οστά σε άλλους χαρακτήρες, με το βάρος πάντα στη γυναίκα. Οι ηθοποιοί - πόρνες, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, δίνουν απαντήσεις θεάτρου και τέχνης ενώ δημιουργούν ερωτήματα πάνω σε θέματα διάκρισης, ρατσισμού, βίας και εκμετάλλευσης. Η τοποθεσία του θεάτρου δεν είναι τυχαία. Άξονας του έργου είναι η έκφραση του Μποντλέρ: «Τι είναι τέχνη; Εκπόρνευση!». Άλλωστε, το θέμα της πορνείας στην τέχνη είναι παρόν σχεδόν σε όλα τα έργα του συγγραφέα Γιάννη Σολδάτου (κινηματογράφο, θέατρο και πεζογραφία). Τι γυρεύει, όμως, μια πόρνη στη σκηνή του θεάτρου; Πέρα από το τολμηρό στοιχείο του πορνό, σκοπός του έργου δεν είναι να αποτελέσει μια ακόμα χιλιοειπωμένη μελοδραματική ηθογραφία, αλλά να συσχετίσει – αν αυτό είναι εφικτό – τη σχέση έκθεσης των ιεροδούλων με αυτήν των ηθοποιών. «Οι πόρνες στο έργο δεν παρουσιάζονται ούτε ως ιερές αλλά ούτε ως ανίερες, ούτε πρόστυχες αλλά ούτε και ως ηθικές. Βρίσκονται εκεί, a priori» μας λέει ο νεαρός και ανερχόμενος στον χώρο σκηνοθέτης Γιάννης Μακρόπουλος. Και συνεχίζει: «Όλα κινούνται μέσα σε υπερρεαλιστικές συνθήκες. Πέρα, όμως, από το πώς μια πόρνη κερδίζει το ψωμί της, κρύβεται μια μεταφορική διάσταση, που μας αφορά όλους: η“πολιτισμένη”εκπόρνευση του ανθρώπου. Στο έργο εξετάζεται αλλά και συσχετίζεται η έκθεση που βιώνει ο καθένας μας, ειδικότερα η νέα γενιά . Το αντίθετο αυτής της ανίερης εκπόρνευσης είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια μπορεί και πρέπει να είναι ο στόχος μας, είτε είμαστε δημιουργοί είτε θεατές».
Info
«Studio Κυψέλης» (Σπετσοπούλου 9 και Κυψέλης, Κυψέλη), κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 21.00 , τιμές: 10-12 ευρώ, 210-8819571.
Με 550 άτομα στην πρώτη παράσταση άνοιξε το «Ξημερώνει Κυριακή», που έχει ανέβει στο «Θέατρον» για λίγες παραστάσεις. Ήδη έχει προγραμματιστεί τόσο το ανέβασμά του στη Θεσσαλονίκη όσο και το να πάει η παράσταση καλοκαιρινή περιοδεία.
✱
Έρχεται, στις 11 Μαρτίου και το θέατρο «Κάππα», το «24 Hours Play», που στην Ελλάδα πραγματοποιείται για τρίτη χρονιά. Συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί έχουν ένα 24ωρο να γράψουν ένα έργο και να το κάνουν παράσταση. Στο φετινό project – το πιο δυνατό από πλευράς ονομάτων – στους συγγραφείς συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Άκης Δήμου, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, ο Στρατής Πασχάλης, ο Θανάσης Τριαρίδης και ο Χρήστος Χωμενίδης. Ο Γιάννης Χουβαρδάς – που να μην ξεχνάμε θα σκηνοθετήσει «Ντον Τζιοβάνι» για τη Λυρική το καλοκαίρι – μπαίνει στην ομάδα των σκηνοθετών, όπως και ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, ο Γιάννης Καλαβριανός και ο Κώστας Φιλίππογλου. Οι σκηνοθέτες θα έχουν να επιλέξουν από μια ομάδα ηθοποιών που απαρτίζουν οι Ορφέας Αυγουστίδης, Στεφανία Γουλιώτη, Ευγενία Δημητροπούλου, Δημήτρης Μακαλιάς, Γιώργος Νανούρης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Βασιλική Τρουφάκου, Σοφία Φιλιππίδου, Γιώργος Χρανιώτης και άλλοι που θα ανακοινωθούν σύντομα. Το εισιτήριο για να δει κάποιος το αποτέλεσμα της 24ωρης δουλειάς ορίστηκε στα 15 ευρώ. Αλλά, όπως έμαθα, υπάρχει ένα ακόμη πάσο, που κοστίζει 100 ευρώ, το 24hourplaysfan, που περιλαμβάνει εισιτήριο παρακολούθησης όλου του 24hour και after party με αναφορά στο πρόγραμμα της παράστασης. Σαφώς και απευθύνεται σε λίγους και σαφώς προσφέρει μια εμπειρία «από μέσα» μοναδική. Αλλά... 100 ευρώ; Στην Ελλάδα της κρίσης, των ανέργων, των απλήρωτων κ.λπ.;;;
✱
«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»
«Τα ραδίκια ανάποδα»
«Όταν έχω εσένα»
«Οι Τρελοί με το Κλουβί»
«La Nonna»
Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 7 Μαρτίου και το Σάββατο 8 Μαρτίου, στις 21.00, και την Κυριακή 9 Μαρτίου, στις 19.00. Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579.
Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν προσκλήσεις για την παράσταση «Τα ραδίκια ανάποδα» του Γιώργου Γαλίτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210-6898448 θα κερδίσουν διπλές προσκλήσεις για την Παρασκευή 7 Μαρτίου, στις 21.15, για το Σάββατο 8 Μαρτίου, στις 21.15, και για την Κυριακή 9 Μαρτίου, στις 18.15. (Η προσφορά ισχύει για δύο διπλές προσκλήσεις ανά παράσταση). Θέατρο «Eliart» (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός) Τηλ.: 210-3477677
Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 6 Μαρτίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 7 Μαρτίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00.
Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν προσκλήσεις για την παράσταση «Οι Τρελοί με το Κλουβί». Οι τρεις αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 2106898448 θα κερδίσουν από μία διπλή πρόσκληση για την Τετάρτη 12 Μαρτίου, στις 21.00.
Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «La Nonna» του Δημήτρη Πιατά. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (19 ευρώ) για την Πέμπτη 6 Μαρτίου, στις 20.00, την Παρασκευή 7 Μαρτίου, στις 21.30, το Σάββατο 8 Μαρτίου, στις 18.30 και στις 21.00, και την Κυριακή 9 Μαρτίου, στις 20.00.
Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) Τηλ.: 210-3418550
Θέατρο «Eliart» (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός) τηλ.: 210-3477677
Θέατρο «Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) Τηλ.: 210-3625119
16/40 Οδηγός
06/03 - 12/03
ποντικιart
www.topontiki.gr
Πρόσωπα
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7.3
ΠΕΜΠΤΗ 6.3
Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com) Μουσικη. Ο Παύλος Συνοδινός, ο Νίκος Ζαδές, ο Πάνος Τόλιος και ο Μιχάλης Πορφύρης, δηλαδή οι Greeklish Babylon, επιστρέφουν στη σκηνή με δικά τους τραγούδια αλλά και τραγούδια από Michael Jackson μέχρι Led Zeppelin και Jimmie Hendrix. Info: Ρυθμός Stage (Μαρ. Αντύπα 38, Ηλιούπολη), 10 ευρώ με μπύρα/κρασί, 210-9750060. Παρασταση. Μια «διαφορετική» ανάγνωση κειμένων των Σύλβια Πλαθ, Βιρτζίνια Γουλφ και Αν Σέξτον παρουσιάζει η Ίρις Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Οι Αιρετικοί», με τίτλο «Οι Αιρετικές Αυτόχειρες». Info: Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Αθήνα), 5 ευρώ, στις 17.30, 210-5242211. Φεστιβαλ. Καταστήματα δίσκων, ιδιώτες συλλέκτες αλλά και δισκογραφικές εταιρείες που κυκλοφορούν δίσκους δίνουν το «παρών» με χιλιάδες τίτλους βινυλίων στο «Vinyl is back… again». Παράλληλα παρουσιάζονται κόμικς αλλά και live εμφανίσεις συγκροτημάτων. Info: Τεχνόπολις (Πειραιώς 100, Γκάζι), 17.00 - 22.00, είσοδος ελεύθερη, 210-3475518.
Χάρις Αλεξίου
ΚΥΡΙΑΚΗ 9.3 Αφιερωμα. Μια μεγάλη έκθεση - αφιέρωμα, με τίτλο «2004 - 2014: Δέκα χρόνια χωρίς τον Δημήτρη» στήθηκε με προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες, αφίσες, προγράμματα από τις εμφανίσεις αλλά και ταινίες του μεγάλου ηθοποιού Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με αφορμή τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τον θάνατό του. Info: Νεοκλασικό κτήριο Κανθάρου (Ηρώων Πολυτεχνείου 91, Πειραιάς), 10.00 - 14.00, 210-4527313. ΔΕΥΤΕΡΑ 10.3 Προβολη. Σε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση προβάλλεται η αυθεντική παραγωγή του «War Horse», από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Η προβολή θα γίνει με αγγλικούς υπότιτλους. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 21.00, 7 - 14 ευρώ, 210-7282333. ΤΡΙΤΗ 11.3 Θεατρικο παιχνιδι. Το γνωστό από το Broadway της Νέας Υόρκης «The 24 Hour Plays» διοργανώνεται στη χώρα μας, με Έλληνες καλλιτέχνες να συνδιαλέγονται και να ενώνουν τις δυνάμεις τους, ώστε μέσα σε 24 ώρες να γράψουν αλλά και να ανεβάσουν ένα θεατρικό έργο. Info: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, Κυψέλη), 21.00, 15 ευρώ, 210-8831068. Μαυρη κωμωδια. Στο «I will survive» των Αντίνοου Αλμπάνη, Γιώργου Παπαγεωργίου και Γιάννη Σαρακατσάνη, μέσα από μια σουρεαλιστική προσέγγιση και ξεκαρδιστική αλληλεπίδραση με το κοινό, ξεδιπλώνεται η ιστορία των δύο τελευταίων επιζώντων στον πλανήτη ν’αναζητούν την αιτία καταστροφής του κόσμου. Info: Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης (Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια), 21.00, 12 ευρώ, 210-7223010. ΤΕΤΑΡΤΗ 12.3 Μουσικη. Οι Opera Chaotique συνεχίζουν τις εμφανίσεις τους με νέο show, αλλά ίδιο κεντρικό ήρωα, τον φιλόσοφο Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Μια παράσταση όπου η όπερα συναντάει το πανκ και η τζαζ αναμιγνύεται με την αφρικάνικη κουλτούρα. Info: Faust (Καλαμιώτου 11), 22.30, 8 ευρώ χωρίς ποτό, 210-3234095.
Έπειτα από τόσα τραγούδια και στίχους που όλοι αγαπήσαμε, η Χάρις Αλεξίου αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι εντελώς διαφορετικό, τη μετάφραση ενός βιβλίου. Μετέφερε στα ελληνικά το «Πάντα ήρωες» του Φαμπιέν Μασώ, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Μασώ, γνωστός με το ψευδώνυμο Grand Corps Malade (Το μεγάλο άρρωστο σώμα), είναι ένας δημοφιλέστατος και πολυβραβευμένος Γάλλος ράπερ. Το καλοκαίρι του 1997 έκανε μια βουτιά σε πισίνα και τραυμάτισε πολύ σοβαρά τη σπονδυλική του στήλη. Οι γιατροί του δήλωσαν πως δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει. Όμως, ύστερα από προσπάθειες ενός χρόνου, κατάφερε να διαψεύσει την πρόβλεψη αυτή. Στο βιβλίο αφηγείται με χιούμορ, περιπαικτική διάθεση και πολύ συναίσθημα τη δωδεκάμηνη αυτή περιπέτειά του και μεταφέρει τις εμπειρίες, τόσο τις δικές του όσο και των ομοιοπαθών συντρόφων στο κέντρο αποκατάστασης.
Ο τελευταίος ζωγράφος των σταρ
Διαλεξη. Μαθηματικοί, φυσικοί, ιστορικοί τέχνης, εικαστικοί και συγγραφείς προσεγγίζουν τα μαθηματικά με την τέχνη και την αφήγηση, στη διάλεξη με τίτλο «Γλαφυρότητα και Σαφήνεια: Μπορεί μια μαθηματική έννοια να χαρακτηριστεί γλαφυρή;». Info: Μουσείο Ηρακλειδών (Ηρακλειδών 16, Θησείο), 18.30, είσοδος ελεύθερη, 210-3461981. ΣΑΒΒΑΤΟ 8.3 Μουσικοθεατρικη. Δύο παράλληλες ιστορίες έρωτα και αγάπης ξεδιπλώνονται στο «Σε θέλω δίπλα μου», από νέους καλλιτέχνες με πολύ χιούμορ και μουσική. Σκηνοθετεί ο Μίνωας Θεοχάρης. Info: Badminton Loft (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδή), 21.00, 8 - 12 ευρώ, 210-8840600.
ΣΑΒΒΑΤΟ 8.3 - ΤΕΤΑΡΤΗ 12.3
Μια διάσημη μεταφράστρια
Βασίλης Δημητρίου
Για να κάνει ρεπορτάζ για την οικονομική κρίση ήρθε στην Αθήνα η δημοσιογράφος Λιζ Άλντερμαν. Όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν Ντι Κάπριο «με φόντο έναν ωκεανό από κόκκινες και μαύρες πινελιές», που την οδήγησε στον Βασίλη Δημητρίου, τον «τελευταίο ζωγράφο», όπως τον αποκαλεί στον τίτλο του εκτενούς άρθρου της στους «New York Times». Εβδομήντα οκτώ χρόνων σήμερα, ο Δημητρίου ζωγραφίζει αφίσες για κινηματογραφικά έργα από την ηλικία των 15. Τότε, όπως γράφει το άρθρο, το Χόλιγουντ προτιμούσε τις αφίσες με ζωγραφιές, σήμερα μόνο πέντε - έξι άνθρωποι στην Ευρώπη συνεχίζουν να απασχολούνται με αυτές. «Θα ζωγραφίζω όσο αναπνέω», της είπε ο Δημητρίου όταν τον επισκέφτηκε στο εργαστήριό του. Εκεί την ξενάγησε σε δημιουργίες όλων αυτών των χρόνων και της αποκάλυψε και τις προτιμήσεις του: «Αυτό είναι το κορίτσι μου» της είπε δείχνοντας μια ζωγραφιά της Πενέλοπε Κρουζ.
Με χιούμορ άντεξε!
Άλκης Κούρκουλος
Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Απόστολου στην «Πρόβα νυφικού», που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο, και τη δουλειά του γενικώς περίμενε, μάλλον, να μιλήσει ο Άλκης Κούρκουλος στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα και της Φαίης Σκορδά. Όμως οι δύο παρουσιαστές επέμεναν να τον ρωτούν για χιλιοστή φορά για τον πατέρα του και μετά για τα παιδιά που ο ίδιος δεν έχει. «Έχεις παιδιά;», «Γιατί δεν έχεις;», «Έτυχε;», «Γιατί έτυχε;», «Θα κάνεις;», «Δεν θα κάνεις;». Τι να πει ο άνθρωπος; Από μια άποψη, καλύτερα που δεν έχω, είπε, προφανώς απηυδισμένος στο τέλος. «Φαντάζεστε να είχα ένα παιδί και να γινόταν ηθοποιός; Θα έπρεπε να μιλά συνέχεια και για τον μπαμπά του και για τον παππού του». Μπορεί η ειρωνεία του να έπεσε στο κενό, αλλά του αξίζουν συγχαρητήρια για το χιούμορ του.
Η κόρη του φιλόσοφου
Κυβέλη Καστοριάδη
«Ο άνεμος θα μας ταξιδεύει» σήμερα και αύριο στον πολυχώρο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Με τον τίτλο αυτό, εμπνευσμένο από το γνωστό τραγούδι των Noir Désir, η Κυβέλη Καστοριάδη (φωνή), η Μαρία Κουλούρη (κείμενο) και ο Ορέστης Καλαμπαλίκης (κιθάρα) ετοίμασαν ένα πρόγραμμα με μελωδίες του Σερζ Γκενσμπούργκ, του Κουρτ Βάιλ, του Τομ Γουέιτς και νεότερων καλλιτεχνών. Κόρη του φιλοσόφου Κορνήλιου Καστοριάδη, η τραγουδίστρια, όπως η ίδια έχει πει, διατηρεί ως μια από τις πιο πολύτιμες παιδικές αναμνήσεις της την εικόνα του πατέρα της να παίζει πιάνο και της μητέρα της να τραγουδά, μια εικόνα η οποία έγινε η αφορμή για να σπουδάσει μουσική. Έχει δώσει συναυλίες στη Γαλλία και την Ελλάδα, έχει παίξει στο θέατρο, έχει γράψει μια πρωτότυπη όπερα και το 2013 ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο με την Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο) και τον Ηρακλή Βαβάτσικα (ακορντεόν).