357

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014

Νο 357

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ:

Ένα... κοπέλι που έγινε φαινόµενο της µουσικής

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ...

Σελ.: 06

...Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΑ

ΚΘΒΕ: «Πόλεµος» αριθµών και ποιότητας Σελ.: 04-05

Η ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΡΟΖΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗ «ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ»

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

Τα «συν» και τα «πλην» του καλοκαιριού Σελ.: 03

«ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»

Κοµίστες «Εν Αιθρία» σε µια δύσκολη στιγµή Σελ.: 07

Η ΕΛΛΑ∆Α ΑΛΛΑΖΕΙ; Καρδίτσα, η πόλη των... ερασιτεχνών

Σελ.: 10-11

ΒΙΒΛΙΟ

Ο µύθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου Σελ.: 14

02/26 Η εποχή µας

20/03 - 26/03

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

- Σουβλάκι ή φαλάφελ; Έχουν αλλάξει οι γευστικές προτιμήσεις των Ελλήνων ή επιμένουν παραδοσιακά; «Όσο και να εκτεθεί ο Έλληνας σε νέες γευστικές προτάσεις, όπως junk food και άλλες εξωτικές κουζίνες, τα παραδοσιακά φαγητά και γεύματα, όπως το σουβλάκι, δεν τα αφήνει ποτέ. Παίζει μεγάλο ρόλο το γεγονός πως ένα σουβλάκι σαν το δικό μας έχει μεγάλη απήχηση επειδή είναι φτιαγμένο με αγνά υλικά, είναι παραδοσιακό, χειροποίητο, φτηνό και στην τελική είναι και ένα πλήρες γεύμα. Παρατηρώ μάλιστα πως μεγάλο μέρος της πελατείας μας είναι νεολαία, η οποία πριν έρθει να φάει στο μαγαζί μας δεν είχε γνωρίσει κάτι τόσο παραδοσιακό και γευστικό και πλέον το έχει εντάξει στις διατροφικές της συνήθειες. Δηλαδή έχει μάθει να... τρώει σωστά. Όταν ακολουθείς μια επιτυχημένη συνταγή που παραμένει αναλλοίωτη τόσα χρόνια, κερδίζεις τον κόσμο, ανεξαρτήτως ηλικίας. Στο μαγαζί μας, να σκεφτεί κανείς, έρχονται να φάνε οι παλαιότεροι πελάτες μας, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα... δισέγγονά τους! Και στο θέμα του φαγητού, ο κόσμος κάνει έναν κύκλο. Δοκιμάζει κάτι καινούργιο, αλλά σύντομα επιστρέφει στο παλιό».

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Κύριος Κώστας,

ιδιοκτήτης του μαγαζιού «Το σουβλάκι του Κώστα» στην πλατεία Αγίας Ειρήνης

Άρης Λαμπρόπουλος, συνιδιοκτήτης του μαγαζιού «Falafellas», στην Αιόλου

ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Η Ελλάδα που βρυχάται! του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ Ένα τεραστίων διαστάσεων – δώδεκα επί δώδεκα μέτρα! – εντυπωσιακό λιοντάρι που βρυχάται, το οποίο ζωγράφισε ο διάσημος Ελβετός «καλλιτέχνης δρόμου» Bane («Όλεθρος») στον τοίχο του 7ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας με φόντο την ελληνική σημαία, είχε τίτλο «Η Ελλάδα που βρυχάται». Το έργο κάθε άλλο παρά τυχαία έγινε, καθώς ο Bane ήθελε μέσα από αυτό να στείλει το δικό του μήνυμα για την κρίση που διέρχεται η χώρα μας, αλλά και για τη θέση της σε σχέση με την Ευρώπη. «Το λιοντάρι συμβολίζει την Ελλάδα, που πιστεύω ότι έχει μεγάλη δύναμη μέσα της», δήλωσε ο καλλιτέχνης. «H χώρα σας πολύ σύντομα θα δείξει το δυνατό της πρόσωπο στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον κόσμο. Δεν είναι γονατισμένη. Γι’ αυτό προτίμησα να ζωγραφίσω ένα εντυπωσιακό λιοντάρι που βρυχάται, με φόντο τη γαλανόλευκη ελληνική σημαία και όχι ένα φοβισμένο λιοντάρι. Κάτι που δεν θα ταίριαζε στην Ελλάδα. Η χώρα σας μπορεί, αρκεί να θέλει. Πολύ πιο σύντομα απ’ όσο πολλοί νομίζουν, η Ελλάδα θα βρυχηθεί και θα βγει από την κρίση». Αισιοδοξίας μηνύματα και νέες απαντήσεις στο ερώτημα που έχει θέσει το Athens Street Art Festival – μια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα διοργάνωση – από την πρώτη του διοργάνωση «Crisis?

What Crisis?» κατέθεσαν οι Ελβετοί καλλιτέχνες, που συμμετείχαν στην πρώτη διεθνή φετινή φάση του, η οποία ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία, μέσα από τα πολιτικοποιημένα έργα που άφησαν πίσω τους στους τοίχους της Αθήνας. Θα ακολουθήσουν οι επόμενες φάσεις του φεστιβάλ ώς τον Ιούνιο, το οποίο κορυφώνεται με την έλευση και άλλων κορυφαίων Ευρωπαίων καλλιτεχνών του street art, οι οποίοι σε συνεργασία με Έλληνες καλλιτέχνες του είδους και με μαθητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών θα ζωγραφίσουν επιφάνειες σχολείων 2.000 τ.μ. στον Δήμο Νίκαιας - Αγ. I. Ρέντη και στη Σχολή Καλών Τεχνών. Επιλεκτικές δράσεις θα πραγματοποιηθούν επίσης στον Δήμο Μοσχάτου - Ταύρου, καθώς και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

«Πρέπει να αναφέρω πως οι νεότερες γενιές είναι περισσότερο εξοικειωμένες με τις νέες και προερχόμενες από το εξωτερικό γευστικές προτάσεις και δείχνουν μια τάση να επιδιώκουν να εκθέσουν τον εαυτό τους σε νέες γεύσεις, άγνωστες μέχρι πρότινος στο ελληνικό κοινό. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως και οι παλαιότεροι είναι αρνητικοί στο να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο. Στην ουσία, η πόλη της Αθήνας και οι πολίτες της αλλάζουν νοοτροπία σε όλα τα πεδία. Γίνονται πιο ανοικτοί σε νέες ιδέες, γίνονται πιο πολυπολιτισμικοί και αυτό επηρεάζει τα πάντα, από κουλτούρα μέχρι και τις διατροφικές προτιμήσεις. Μαζί με τον Γιώργο Χαβουτζά, συνιδιοκτήτη του ''Falafellas'', επιδιώξαμε να συστήσουμε στον περιπατητή της Αθήνας ένα χαμηλής τιμής εναλλακτικό και υγιεινό σνακ, όπως είναι το φαλάφελ (το αραβικό σουβλάκι) και ο κόσμος ήταν κάτι παραπάνω από δεκτικός. Δεν επιδιώκουμε με αυτό να εξουδετερώσουμε την παράδοση και το κλασικό, δεν είναι πρόθεσή μας αυτό σε καμία περίπτωση. Απλώς προσφέρουμε στον Έλληνα μια γεύση αυθεντική που μέχρι πρόσφατα του ήταν άγνωστη. Αυτό που έχω αντιληφθεί, πάντως, είναι πως το κοινό έχει κατά κάποιον τρόπο βαρεθεί τις συνηθισμένες και κλασικές επιλογές όσον αφορά το φαγητό και αναζητά τη διαφορετικότητα, χωρίς να είναι προκατειλημμένος».

H Μακρόνησος των ποιητών «Σαν πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος, και ο Ελβετός κινηματογραφιστής Ολιβιέ Ζισουά ακολουθεί τον στίχο για να αποκαλύψει πίσω από τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων της Μακρονήσου την ανθρώπινη δύναμη. Το ποιητικό ντοκιμαντέρ του Ελβετού δημιουργού, που έχει τίτλο τον στίχο του ποιητή, μετά την κινηματογραφική του διανομή σε Ελλάδα, Γαλλία και Ελβετία και την αξιόλογη πορεία του στα διεθνή φεστιβάλ (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής 2012), διατίθεται πλέον δωρεάν στο κοινό, υπό την άδεια Creative Commons, συνεισφέροντας στη διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Από το 1947 ώς το 1951, περισσότεροι από 80.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη Μακρόνησο, σε στρατόπεδα «αναμόρφωσης» που δημιουργήθηκαν για να «καταπολεμήσουν την επέκταση του κομμουνισμού». Ανάμεσα στους εξόριστους βρίσκονται ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μενέλαος Λουντέμης. Παρά τις στερήσεις και τα βασανιστήρια, κατάφεραν να επιβιώσουν γράφοντας ακατάπαυστα. Ο εξόριστος Ρίτσος καταγγέλλει τα βασανιστήρια, γράφει με θερμά λόγια για τους συντρόφους του και προς τους συντρόφους του, ανάγει τον μαχόμενο αγωνιστή σε σύμβολο αντίστασης. Ο Ολιβιέ Ζισουά οραματίζεται τους ανθρώπινους λέοντες, τους ποιητές, τους καλλιτέχνες, τους εργάτες, τους φοιτητές, όλους όσοι βγαίνουνε μπροστά και συνεχίζουν να φυλάνε την μπασιά, για να μην αφήσουνε τη νύχτα να περάσει. Με αργόσυρτα υπνωτιστικά πλάνα, η κάμερα ακολουθεί τους στίχους διασχίζοντας πρωί-βράδυ τις ξερολιθιές πάνω στην άγονη γη της Μακρονήσου. «Θέλησα να ψάξω στους σωρούς από πέτρα και σκυρόδερμα για αποτυπώματα των όσων συνέβησαν, να τα αντιπαραθέσω στα ουρλιαχτά των μεγαφώνων που μετέδιδαν εθνικιστικά συνθήματα, να Κωστούλα Τωμαδάκη

LIKE...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ τα τοποθετήσω δίπλα στις φωτογραφίες των εξορίστων» αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης, ο οποίος παροτρύνει το κοινό να δει την ταινία που μάχεται ενάντια στη λήθη, «σήμερα που αποτρόπαιες εθνικιστικές εξάρσεις αναδύονται στην Ελλάδα».

INFO

Από τη Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014, το ντοκιμαντέρ «Σαν πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας - Ποιητικές μνήμες της Μακρονήσου» διατίθεται δωρεάν στην ολότητά του και με συνοδευτικό υλικό, μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του, www.commedeslionsdepierre.net για δημόσιες μη εμπορικές προβολές και για κάθε ιδιωτική χρήση στο ελληνικό έδαφος, υπό την άδεια Creative Commons.

στην ανάρτηση του συνθέτη Τάσου Ρωσόπουλου Την Κυριακή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 12.00 και 16.00. Τρεις φορές κι έναν καιρό… τρία μουσικά παραμύθια για αφηγητή και ορχήστρα εγχόρδων. Τα παραμύθια: «Το άλλο μου μισό». Συνθέτης: Αχιλλέας Γουάστωρ. Αφηγητής: Αντώνης Καφετζόπουλος. Κείμενο: Γιώργος Κορδέλλας. Βασίστηκε στην ομότιτλη ιδέα της Μαρίας Λαπούρτα.

«Το όνειρο της πέτρας». Συνθέτης: Κωνσταντίνος Κριτσωτάκης. Αφηγητής: Μυρτώ Αλικάκη. Κείμενο: Κώστας Φασουλάς. Βασίστηκε στην ομότιτλη ιδέα της Παναγιώτας - Μαρίας Μπουγάδη. «Το νερολούλουδο». Συνθέτης: Τάσος Ρωσόπουλος. Αφηγητής: Μανώλης Μαυροματάκης. Κείμενο: Γιώργος Κοροπούλης. Βασίστηκε στην ομότιτλη ιδέα της Λυδίας - Ευθυμίας Ζωντανού.

ποντικιart

20/03 - 26/03

Η εποχή μας

03/27

www.topontiki.gr

Ελληνικο Φεστιβαλ

«Ταχυδακτυλουργικά» και νέοι δημιουργοί...

«ΑΡΚΑΔΙΑ» Κωνσταντινοσ Ρηγοσ

«RAMONA», Γιαννης Σκουρλετης

δελτιο καιρ ου

Σόνια Μαγγίνα

κατερινα ευαγγελατου

Ένα πρόγραμμα που μοιάζει να μην έχει κεντρικό άξονα και που έχει να επιδείξει κυρίως την έμφαση στην ελληνική παραγωγή παρουσίασε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος. Με άλλα οικονομικά δεδομένα είχε ξεκινήσει στο πόστο τού καλλιτεχνικού διευθυντή ο Γιώργος Λούκος, ο οποίος τώρα βλέπει τον – έτσι κι αλλιώς συρρικνωμένο – προϋπολογισμό του φεστιβάλ να συρρικνώνεται κι άλλο, και μάλιστα την τελευταία στιγμή. Έμαθε ότι τα χρήματα που αναλογούν στη διοργάνωση φέτος από 2.700.000 ευρώ μειώθηκαν σε 2.000.000, ενώ σε ερώτησή μας για το τι γίνεται με τα χρήματα από τα καζίνο (υπήρχε μια τακτική ροή), μας απάντησε πως έχουν πάρει λίγα, όχι όσα τις προηγούμενες χρονιές, και πως και αυτή η πηγή χρηματοδότησης ρέει «όπως όλα τα άλλα στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό». Ο κ. Λούκος είναι επικοινωνιακά χαρισματικός, στις παρουσιάσεις καταφέρνει πάντα να κερδίζει τον κόσμο με αμεσότητα και χιούμορ. Νομίζω, όμως, πως φέτος δεν κατάφερε να κρύψει τον προβληματισμό του. Είναι, άλλωστε, διευθυντής του μεγαλύτερου σε δυναμική φεστιβάλ της χώρας και αναγκάζεται να γίνει... ταχυδακτυλουργός. Μένει να δούμε πόσους άσους μπορεί να βγάλει από το μανίκι του φέτος, γιατί όταν μετατρέπεις την Πειραιώς 260 σε άτυπο «πειραματικό» φεστιβάλ, μπορεί να έχεις εκπληκτικά αποτελέσματα, μπορεί όμως παραστάσεις πολλά υποσχόμενες να αποδειχτούν φρούδες. Στο θέατρο έχουμε πολλές πρωτιές, σκηνοθέτες που για πρώτη φορά εμφανίζονται υπό τη σκέπη του φεστιβάλ, σε παραστάσεις που έχουν στοιχίσει ελάχιστα ή και τίποτα (καθώς υπάρχουν παραστάσεις που ζήτησαν να ενταχθούν στο φεστιβάλ χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση της διοργάνωσης): πρώτη φορά σκηνοθετούν η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Γιάννης Καλαβριανός (Αβελάρδο και Ελοΐζα), ο Γιάννης Σκουρλέτης, ο Θάνος Παπακωνσταντίνου (με νέο έργο του Μαυριτσάκη), ο Γιάννης Μόσχος (Τσέχοφ), ο Ηλίας Κουνέλας (ανάγνωση των «Αδελφών Καραμαζώφ» στον προαύλιο χώρο του Άι Νικόλα στην Πλάκα), ο Σάββας Στρούμπος (Κάφκα), ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Μανώλης Μαυροματάκης, η Ιώ Βουλγαράκη κ.ά. Η Επίδαυρος θα ανοίξει (ένα δύσκολο, όπως και να έχει, άνοιγμα) με δύο νέους σκηνοθέτες, τον Δημήτρη Καραντζά («Ελένη») και τον Έκτορα Λυγίζο («Προμηθέας Δεσμώτης»). Στα συν οπωσδήποτε πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σύμπραξη καταξιωμένων ηθοποιών με νέους δημιουρ-

art ΠΟΝΤΙΚΙ

γούς, γεγονός που συμβάλλει στην «άνοιξη» της θεατρικής δημιουργίας. Από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις πάντως είναι «Η μεγάλη χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, διά χειρός Δημήτρη Τάρλοου. Σε ό,τι αφορά τα ξένα ονόματα (με τη συμβολή της διοργάνωσης «Ελλάς - Γαλλία - Συμμαχία»), έρχονται η Ιζαμπέλα Ροσελίνι (με το «Green Porno», που έχει κεντρικό άξονα το σεξ των ζώων), η Ιζαμπέλ Ιπέρ («Ψευδοεξομολογήσεις», Μαριβό) και ο Εμανουέλ Νταμερσί Μοτά (Ιονέσκο), ενώ (ξανα)έρχεται και η Φιόνα Σο. Η κλασική μουσική αποδεικνύεται... ακριβό πολιτιστικό προϊόν για τα οικονομικά μέτρα του φεστιβάλ. «Για να φέρεις μια ορχήστρα χρειάζεσαι 200.000, ενώ κάποιες από τις παραστάσεις που έχουμε στοιχίζουν 8.500 ή και τίποτα», υπογράμμισε ο κ. Λούκος, ενώ τόνισε πως πέντε μήνες πριν από το φεστιβάλ δεν υπάρχει μεγάλη ορχήστρα διαθέσιμη. Τουλάχιστον οι εγχώριοι φορείς είναι σε φόρμα: η ΕΛΣ έχει δύο παραγωγές το καλοκαίρι, «Ντον Τζιοβάνι» και «Οθέλλο», η ΚΟΑ θα μετατρέψει το Ηρώδειο σε θερινό σινεμά ερμηνεύοντας ζωντανά τον «Χρυσοθήρα» του Τσάπλιν, η Καμεράτα «τραγουδάει» Μπιτλς. Ωστόσο έρχεται η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας και συμπράττει με την ΚΟΑ (125 μουσικοί συνολικά επί σκηνής) αλλά και η Όπερα Λιγιουάνσι. Μπορεί να λείψουν άλλα είδη μουσικής στο κοινό, όχι όμως και η ελληνική – στην οποία δείχνει να ποντάρει πολλά ο κ. Λούκος σε ό,τι αφορά τις εισπράξεις –, κι έτσι θα ακούσουμε στο Ηρώδειο Μαρία Φαραντούρη και Τσαρλς Λόιντ, Μανώλη Μητσιά, Νάνα Μούσχουρη, Μαίρη Λίντα (λάτρης του «παλιού» ο κ. Λούκος), αλλά και Ελεωνόρα Ζουγανέλη (σε αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη) και Μόνικα, ενώ στη Μικρή Επίδαυρο «κατεβαίνει» η Νατάσσα Μποφίλιου αλλά και ο Vassilikos, καθώς και το δίδυμο Μπάσης - Νέγκα. Όσον αφορά τη μουσική δημιουργία, το φεστιβάλ δείχνει την προτίμησή του σε «γερά» νεανικά ονόματα κι αποφεύγει τους πειραματισμούς. Τέλος, στον χορό θα δούμε παραστάσεις από τον Κωνσταντίνο Ρήγο, τους Opus, τη Μαριάννα Καβαλιεράτου, την Τζένη Αργυρίου αλλά και τον Μίκαελ Κιλιέν, τον Γίρζι Κίλιαν, τον Γιύβαλ Πικ και την Τρίσα Μπράουν.

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ

Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Παναγής Δ. Κουτουφάς

διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

Άγονη, αλλά… γόνιμη γραμμή της χρυσουλασ παπαϊωαννου Με το που άνοιξε λίγο ο καιρός και φάνηκε ο ήλιος, ζέσταναν οι μέρες και μύρισε άνοιξη, τα μυαλά μας αποδρούν, έστω και σε φαντασιακό επίπεδο, σε νησιά και θάλασσες. Κάποιοι δεν περιμένουν, όμως, το καλοκαιράκι και την τουριστική διάθεση που μας πιάνει, για να επισκεφθούν νησιά. Ούτε τα επισκέπτονται για να ξεκουραστούν και να πάρουν από αυτά μόνο ήλιο, χαλάρωση, ομορφιά, παράδοση, θάλασσα. Αλλά το κάνουν για να προσφέρουν κάτι πολύ σημαντικό, πολιτισμό. Το πρόγραμμα «Άγονη Γραμμή Γόνιμη» συνεχίζει το έργο, τα ταξίδια και την προσφορά του για όγδοη χρονιά. Και δεν μιλάμε για νησιά πρώτης γραμμής, δηλαδή κοντινής απόστασης, αλλά άγονης. Φέτος τα ταξίδια έχουν ήδη ξεκινήσει. Στόχος του προγράμματος, κατά τα λεγόμενα της «ψυχής» της «Άγονης Γραμμής Γόνιμης», δηλαδή του Στέφανου Νόλλα, ο οποίος είναι ο εμπνευστής και δημιουργός του εγχειρήματος, είναι η ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια, εξαρχής συντονισμένα και καλά οργανωμένα είναι η αλήθεια, με προσωπικό μεράκι και πάθος. Ένα στοίχημα δύσκολο, που ενδεχομένως μέσα στον χρόνο θα το υπονόμευε η απόσταση, η οργάνωση, τα οικονομικά. Κι όμως, συνεχίζει ακάθεκτα – από το 2007 έχουν γίνει 90 δράσεις σε 27 νησιά – και προσθέτει στους συμμάχους του φορείς υψηλού κύρους. Έχει στο πλευρό του την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Οι συναυλίες τους είναι, βέβαια, δωρεάν. Φέτος οι δράσεις θα απλωθούν σε δέκα νησιά. Έχουμε και λέμε: Χάλκη, Ηρακλειά, Σχοινούσα, Θηρασιά, Αρκιοί, Πάτμος, Λειψοί, Καστελόριζο, Κάρπαθος, Γαύδος. Όσο για το πρόγραμμα, αυτό περιλαμβάνει πρωτότυπες και… μη αυτονόητες δράσεις. Από εργαστήρια αυτόματου ελέγχου και ρομποτικής σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μέχρι μαθήματα hip-hop από τον αφρικανικής καταγωγής περφόρμερ Mc Yinka. Και όχι μόνο. Οι μαθητές των ακριτικών νησιών θα μυηθούν στο Kung-Fu από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Γιώργο Διβάνη, θα πάρουν μέρος σε μουσικά εργαστήρια πιάνου και κιθάρας με καθηγητές του Ωδείου Φίλιππος Νάκας, θα διδαχτούν την τέχνη του ψηφιδωτού από την Ειρήνη Συριανού, θα γυμναστούν με τη μέθοδο πιλάτες υπό τις οδηγίες της Κλέας Σαμαντά, θα παρακολουθήσουν σεμινάρια φλαμένκο από το δυναμικό του θεσσαλονικιώτικου Studio Flamenco Pellizco. Μέχρι και Κινητό Πλανητάριο (Mini Planetarium) έχει φέτος το πρόγραμμα. Και έπεται συνέχεια. Γιατί να που η… άγονη γραμμή, με όραμα και δουλειά, διάθεση δημιουργίας και επιμονή, γίνεται… γόνιμη.

04/28 To θέμα

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

Το μεγάλο στοίχημα του ΚΘΒΕ Μέση πληρότητα που φτάνει στο 80% και αύξηση των εσόδων του κατά 36% κατάφερε να εξασφαλίσει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το πρώτο τρίμηνο της σεζόν 2013-1014. Οι παραστάσεις του φθινοπώρου γέμισαν και ξαναγέμισαν τις μεγάλες αίθουσές του, χωρητικότητας έως και 900 θεατών, ενώ αρκετές από τις παραγωγές που ξεκίνησαν με την καινούργια χρονιά είναι ήδη sold out για αρκετό καιρό. Εξίσου μεγάλο είναι το ενδιαφέρον για τις παραστάσεις οι οποίες περιοδεύουν σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι συνεργασίες του με άλλους φορείς και επιχειρούνται ανοίγματα στο εξωτερικό. Από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς οι «Με μουσικές εξαίσιες... με φωνές» σε κείμενα Λάμπρου Λιάβα και σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου. Η μουσική ιστορία της Θεσσαλονίκης παρουσιάζεται από έναν πολυπληθή θίασο, ζωντανή ορχήστρα, γνωστούς πρωταγωνιστές, όπως η Ζωζώ Σαπουντζάκη, στη Μονή Λαζαριστών, με πληρότητα 92,77%. Πολύ επιτυχημένα και το χοροθέατρο «Το σωματίδιο του Θεού» με πληρότητα 89,2%, «Ο Έβρος απέναντι» των Ρέππα - Παπαθανασίου με πληρότητα 59%, λίγο λιγότερους θεατές προσέλκυσε το εξαιρετικό και επίκαιρο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η πτωτική άνοδος του Αρτούρο Ούι» που σκηνοθέτησε ο Νίκος Χαραλάμπους. Σε κατάμεστες αίθουσες και με πουλημένα για αρκετό καιρό τα εισιτήρια παίζονται τώρα «Το τίμημα» του Άρθουρ Μίλερ σε σκηνοθεσία Άσπας Καλιάνη, και «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ και «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία και τα δύο Γιάννη Βούρου. Παραστάσεις αναγκαστικά ανταγωνιστικές, μια που συχνά παίζονται τις ίδιες ώρες σε διαφορετικές αίθουσες, η επιτυχία των οποίων δείχνει, όπως τονίζουν οι άνθρωποι του ΚΘΒΕ, πως το θέατρο έχει μπει στη ζωή των Θεσσαλονικιών, οι οποίοι δεν περιμένουν πια να έρθουν αθηναϊκοί θίασοι. Επίσης παραστάσεις αρκετά έως πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. «Το φετινό ρεπερτόριο» λέει στο «Π» ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ Γιάννης Βούρος « δικαιολογείται απολύτως από τον ιδρυτικό του νόμο, απευθύνεται σε ένα κοινό ποικιλότροπο, όχι σε ειδικό κοινό. Προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε και την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία. Και κλασικοί συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, ο Ουίλιαμς, ο Μπρεχτ, και λαϊκά αλλά προσεγμένα θεάματα και νέα έργα. Βάλαμε τον πήχη ψηλά και ανοιχτήκαμε και στους άλλους φορείς της πόλης».

Όλη η πόλη μαζί «Σε δύσκολους καιρούς, δεν χωρά εσωστρέφεια» λέει ο Γιάννης Βούρος. «Συνεργαζόμαστε με το Τελόγλειο, το Βαφοπούλειο, την ΚΟΘ, με την οποία θα ανεβάσουμε μια όπερα, το Πανεπιστήμιο, του οποίου οι φοιτητές παρακολουθούν πρόβες, κάνουν πρακτική εξάσκηση, χρησιμοποιούν τη βιβλιοθήκη μας, ανοιχτήκαμε σε κοινωνικές ομάδες, στα σχολεία». Ένας νέος θεατρικός χώρος, μια πλήρης θεατρική σκηνή, όπου θα παρουσιάζονται εναλλακτικές και πειραματικές παρα-

«Με μουσικeς εξαiσιες... με φωνeς»

«Το γλυκo πουλi της νιoτης»

«Η μικρh μας πoλη» Σίσσι Παπαδάκη

γωγές, δημιουργήθηκε στο λιμάνι. Η «Ακαδημία Θεάτρου», ένας νέος θεσμός, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, δέχεται συμμετέχοντες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Δύο καινούργιοι διαγωνισμοί, ένας για συγγραφή πρωτότυπου θεατρικού έργου και ένας για διασκευή της «Αιολικής γης» του Ηλία Βενέζη, φιλοδοξούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας. Με το πρόγραμμα «Εργασία» άρχισε η συνεργασία με θεατρικές ομάδες της πόλης για την παρουσίαση των έργων τους σε ένα φεστιβάλ το οποίο, με τη βοήθεια του δήμου, θα πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Ακόμα, το ΚΘΒΕ από την ερχόμενη περίοδο θα παρουσιάσει σε μορφή δραματοποιημένου αναλογίου θεατρικά κείμενα τα οποία θα επιλεγούν από το σύνολο των έργων που υποβάλλονται προς

αξιολόγηση στο Γραφείο Δραματολογίου του θεάτρου. Μέσα από μια διαδραστική σχέση με το κοινό, θα επιλεγούν έργα τα οποία, επίσης, θα ενταχθούν στο ρεπερτόριο της επόμενης θεατρικής περιόδου.

Κοινωνικές δράσεις Παράλληλα, συνεχίζονται οι κοινωνικές δράσεις όπως το «Θέατρο κατ’ οίκον», επισκέψεις δηλαδή ηθοποιών του ΚΘΒΕ σε μεμονωμένα άτομα αλλά και σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού που δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στη θεατρική πράξη. Ακόμα, σε συνεργασία με το Κέντρο Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας Θεσσαλονίκης ανέβηκε η παράσταση «Γράμμα σε ένα παιδί» στη νοηματική γλώσσα. Πρόσφατα, με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας, δόθηκαν δύο παραστάσεις της «Τρελοβγενιώς» της Ινιές Κανιατί, τα έσοδα των οποίων δόθηκαν υπέρ ξενώνων για κακοποιημένες

20/03 - 26/03

ποντικιart

To θέμα 05/29

www.topontiki.gr

Ο Βαφέας για το Εθνικό

o γιαννη σβουροσ με τουσ συντελεστεσ τησ παραστασησ «Η μικρh μας πoλη» γυναίκες. Για τους μικρότερους θεατές το έργο «Ένας δεινόσαυρος στο μπαλκόνι μου», μια θεατροπαιδαγωγική δράση με θέμα την ιστορία της Θεσσαλονίκης, επισκέπτεται δωρεάν τα δημοτικά σχολεία. Στα γυμνάσια το «Φό-ΡΑ» ευαισθητοποιεί τους μαθητές απέναντι σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Κατάμεστη είναι η Παιδική Σκηνή, όπου παρουσιάζονται σε διασκευή «Οι τρεις σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά, ενώ το «Κύμα» μιλά στους λίγο μεγαλύτερους, τους εφήβους, για ένα πολύ επίκαιρο πρόβλημα, το μπούλινγκ. Εκτός Θεσσαλονίκης, το ΚΘΒΕ συνεχίζει τις συνεργασίες του με την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης, συνεργάστηκε με το Σαουσπιλχάους του Γκρατς στο έργο «Ελλάδα - Αυστρία: Ισοπαλία!», συμμετείχε στο φεστιβάλ Ευρώπολις που έγινε το φθινόπωρο στο «Teatro di Roma». Τώρα ετοιμάζει μια ροκ όπερα με τίτλο «Αλεξάντερ» σε λιμπρέτο Πένυ Τέρνερ και σκηνοθεσία Κώστα Αθερίδη. Θέμα της ο Μέγας Αλέξανδρος. Θα παρουσιαστεί τον χειμώνα, στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους, σε διάφορες χώρες του κόσμου, ξεκινώντας από την Αυστραλία. «Υπάρχει μια άνθιση φέτος στο ΚΘΒΕ» λέει η υπεύθυνη οργάνωσης παραγωγής Ρόδη Στεφανίδου «Παρατηρήθηκε μια βελτίωση σε όλα, στην οργάνωση, τον προγραμματισμό. Πολυπληθείς θίασοι, περισσότεροι ηθοποιοί από κάθε άλλη χρονιά, καλλιτέχνες οι οποίοι απασχολούνται διαρκώς, παίζουν σε παραστάσεις και ταυτόχρονα προετοιμάζονται από τώρα για τις καινούργιες παραγωγές του καλοκαιριού, εθελοντικές δράσεις, δωρεάν παραστάσεις σε σχολεία και σε ΚΑΠΗ, γεμάτα θέατρα με το κοινό να χειροκροτά. Ο κόσμος

ευχαριστιέται και αυτό μας κάνει και εμάς πιο ευχαριστημένους. Σε αυτό βοήθησε και το ρεπερτόριο και η νέα τιμολογιακή πολιτική, το μειωμένο εισιτήριο ειδικά συγκεκριμένες μέρες, οι ειδικές τιμές για ανέργους ή για οικογένειες, μια πολιτική προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ανθρώπων οι οποίοι υφίστανται διαρκείς μειώσεις εισοδήματος, όπως όλοι μας άλλωστε. Δεν μειώθηκε όμως το καλλιτεχνικό έργο και η αγάπη και η διάθεση για δουλειά. Όλα αυτά τροφοδοτούν με μια ενέργεια την πόλη». «Υπάρχει μια πολύ καλή διάθεση από όλους μας» συμπληρώνει η πρόεδρος των ηθοποιών Νεφέλη Ανθοπούλου. «Παρά την οικονομική δυσχέρεια, τις περικοπές που δεν θα έπρεπε να αγγίζουν τον χώρο του πολιτισμού και το ότι ένα κρατικό θέατρο με επιμορφωτικό ρόλο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από την πολιτεία σαν μια οποιαδήποτε επιχείρηση η οποία πρέπει να βρει τρόπους να έχει κέρδος, η διοίκηση καταλαβαίνει τα προβλήματά μας. Όλοι οι ηθοποιοί δουλεύουν, οι αίθουσες συνήθως γεμίζουν, περιοδεύουμε με μεγάλη επιτυχία στις ακριτικές περιοχές, στο“Θέατρο κατ’οίκον”βλέπουμε τους ανθρώπους, πολύ ηλικιωμένους, παραπληγικούς, να ξεναγεννιούνται κατά κάποιον τρόπο, υπάρχει ένα πολύ καλό κλίμα μεταξύ όλων των συναδέλφων». Η μείωση, βεβαίως, της κρατικής επιχορήγησης κατά 7% φέτος είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Γίνεται όμως προσπάθεια να ξεπεραστεί και, όπως λέει ο Γιάννης Βούρος, βρίσκονται τρόποι να ξεπεραστεί χωρίς να γίνουν εκπτώσεις στην ψυχαγωγία και την επιμόρφωση. Αυτό που όμως, όπως τονίζει, δημιουργεί προβλήματα δυσλειτουργίας είναι όταν και αυτή η περικομμένη επιχορήγηση δεν έρχεται στην ώρα της.

Από τον σεναριογράφο, σκηνοθέτη και παραγωγό Βασίλη Βαφέα πήραμε την παρακάτω επιστολή, σε απάντηση σχολίου για το Εθνικό Θέατρο: «Με έκπληξη διάβασα στο τεύχος της εφημερίδας της 13.3.2014 στο κομμάτι της κυρίας Σόνιας Μαγγίνα με τίτλο“Δεν ησυχάζει το Εθνικό”διάφορες ανυπόστατες πληροφορίες σχετικά με εμένα και την παράσταση της“Πρόβας Νυφικού”. Όπως καλύτερα από εμένα γνωρίζετε, η δημοσιογραφική δεοντολογία απαιτεί διασταύρωση και επαλήθευση πληροφοριών πριν την δημοσίευσή τους, κάτι που η δημοσιογράφος σας στην περίπτωσή μου δεν έπραξε. Για τον λόγο αυτόν και για την αποκατάσταση της αλήθειας παρακαλώ θερμά να επανορθώσετε και να δημοσιεύσετε τα ακόλουθα: Το προαναφερόμενο δημοσίευμά σας της 13.3.2014 αναφέρει ότι “προχώρησα σε αγωγή κατά του Εθνικού Θεάτρου”, κάτι το οποίο δεν ισχύει. Τιμώ και σέβομαι τόσο το κύρος όσο και την ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο ως πολίτης έχω το δικαίωμα και το καθήκον να υπερασπίζομαι ως θεσμό. Στην πραγματικότητα έχω αποστείλει εξώδικο επιστολή προσωπικά προς τον κύριο Χατζάκη, η οποία αποτελεί απάντηση σε εξώδικο επιστολή την οποία εκείνος μου απέστειλε ως απάντηση σε απλή επιστολή διαμαρτυρίας μου για όσα είχαν προηγηθεί. Την δε εξώδικο επιστολή του ο κύριος Χατζάκης απέστειλε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο όμως δεν δικαιούται να εκπροσωπεί, διότι – όπως θα ξέρετε – βάσει του ιδρυτικού νόμου του (Ν. 2273/1994) το Εθνικό Θέατρο, δικαστικά και εξώδικα, εκπροσωπείται από τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου. Στην εξώδικο αυτή επιστολή μου εκτός των άλλων διαμαρτύρομαι για την προσβολή των πνευματικών μου δικαιωμάτων όσον αφορά τη σκηνοθετική προσαρμογή και σκηνοθεσία του έργου, την οποία μετά από εργασία μηνών είχα σχεδόν ολοκληρώσει και ο καλλιτεχνικός διευθυντής, με κακόπιστη και αντικείμενη στα κατοχυρωμένα από τον νόμο δικαιώματά μου, υφάρπαξε και εμφανίστηκε ως σκηνοθέτης του έργου χρησιμοποιώντας στο μεγαλύτερο ποσοστό τη σκηνοθετική μου δουλειά παρά τη ρητή και έγγραφη απαγόρευσή μου. Προηγουμένως ο κύριος Χατζάκης είχε προβεί σε αδιανόητες και πρωτοφανείς στην καριέρα μου για καλλιτεχνικό διευθυντή κρατικού θεάτρου παρεμβάσεις, τις οποίες δεν ήταν δυνατόν να δεχθώ και τις οποίες ακολούθησε η μεθοδευμένη από τον κύριο Χατζάκη απομάκρυνσή μου. Στη συνέχεια, ο κύριος Χατζάκης προέβη σε επί μέρους παρεμβάσεις οι οποίες διέστρεψαν το πνεύμα της σκηνοθεσίας μου και αλλοίωσαν την οπτική της, με τη βοήθεια των Αντώνη Κούφαλη (δικηγόρου και συγγραφέα) και Κωνσταντίνου Κούφαλη (φαρμακοποιού και συγγραφέα) που εμφανίστηκαν την τελευταία στιγμή ως υπεύθυνοι της δραματουργικής επεξεργασίας της θεατρικής διασκευής των Ν. Γιαννακοπούλου και Θανάση Νιάρχου του λογοτεχνικού έργου της Ντόρας Γιαννακοπούλου με τίτλο“Η Πρόβα του Νυφικού”. Τέλος, αναφορικά με αυτά που περιέχει το δημοσίευμά σας σχετικά με συζητήσεις περί αποζημιώσεώς μου από το Εθνικό Θέατρο, σας πληροφορώ ότι έχω ήδη δηλώσει εγγράφως στο Εθνικό Θέατρο και στον Υπουργό Πολιτισμού κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο ότι για μένα η υπόθεση αυτή αποτελεί ζήτημα αρχής και ηθικής τάξης και ότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να διεκδικήσω οτιδήποτε από το Εθνικό Θέατρο, που εγώ όπως σας προανέφερα τιμώ και σέβομαι, ιδίως αυτές τις δύσκολες ώρες της οικονομικής και – δυστυχώς – ηθικής κρίσης. Δεδομένου ότι η δική μου περίπτωση δεν αποτελεί το μοναδικό κρούσμα κακοδιαχείρισης και κατάχρησης εξουσίας του καλλιτεχνικού διευθυντή, αλλά συμπληρώνει την εικόνα που συνθέτουν τα ζητήματα που προέκυψαν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα με καταξιωμένους δημιουργούς όπως ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Στάθης Λιβαθινός, η Τζένη Μαστοράκη, και το πιο πρόσφατο με τον Δημήτρη Καραντζά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη στάση της δημοσιογράφου σας και τη σπουδή της να δημοσιεύσει τις μονομερείς πληροφορίες της, χωρίς να ζητήσει και τη δική μου άποψη».

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑΣ ΜΑΣ Scripta manent… Το τι ακριβώς έγραψα αναφορικά με τη διένεξη του κ. Βαφέα με το Εθνικό Θέατρο υπάρχει ήδη δημοσιευμένο στο «Ποντίκι Art» και δεν προτίθεμαι να επαναληφθώ, αλλά μπορώ να επισημάνω ότι από την επιστολή του κ. Βαφέα διακρίνω την επιθυμία του να διαμαρτυρηθεί σφόδρα κατά του… κ. Χατζάκη. Αυτό είναι επί της ουσίας που τον ενδιαφέρει κι εκεί επικεντρώνεται. Άλλωστε δεν έδειξε ενδιαφέρον να επικοινωνήσει μαζί μου – ούτε σε ύστερη προσπάθειά μου να μιλήσουμε και να τον ρωτήσω γιατί διαμαρτύρεται για κάτι που δεν έχω γράψει – και μου κατέστη σαφές από το περιβάλλον του πως αυτό που είναι σημαντικό είναι η δημοσίευση ολόκληρης της επιστολής όπου εξηγεί τις διαφορές του με τον κ. Χατζάκη και καταφέρεται σφόδρα εναντίον του. Θα κλείσω με μια απορία: Πώς είναι δυνατόν να ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει τίποτα κατά του Εθνικού Θεάτρου, μόνο κατά του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, ο οποίος παίρνει όλες τις αποφάσεις που αφορούν το Εθνικό;

06/30 Μουσική

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

Γιαννης Χαρουλης

Tου Βοτανικού... ο μάγκας Με αφορμή τις δύο εμφανίσεις του στο «Βοτανικός Live Stage», αναλύουμε το φαινόμενο Γιάννης Χαρούλης. Από την εποχή που ήρθε ως άγνωστο παιδί από την Κρήτη για μια συναυλία αφιέρωμα στον Ξυλούρη έως σήμερα που έχει γίνει του εντέχνου... ο μάγκας. Αντώνης Μποσκοΐτης

Πάνε αρκετά χρόνια που κυκλοφόρησε ένα cd - ζωντανή ηχογράφηση από μία συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του Νίκου Ξυλούρη το 2002. Εκεί, ανάμεσα στις φωνές του Χρήστου Θηβαίου, του Μανώλη Λιδάκη και άλλων ερμηνευτών, ακούστηκε για πρώτη φορά και μια φωνή που, αν δεν κοιτούσες τα credits της έκδοσης, θα έπαιρνες όρκο πως ανήκε στον Νίκο Ξυλούρη. Κι όμως, επρόκειτο για ένα νέο παιδί – Γιάννης Χαρούλης το όνομά του – που είχε έρθει μόλις από την Κρήτη για να κατακτήσει την Αθήνα και μέσα σε μια δεκαετία να αποτελέσει κανονικό φαινόμενο προς μελέτη. Κατ’αρχάς, όπου και να βρεθείς στην Ελλάδα συνειδητοποιείς πως υπάρχει ένας απεριόριστος σεβασμός στο όνομα Νίκος Ξυλούρης. Ένας καλλιτέχνης ταυτισμένος με το ήθος, πέραν της τέχνης του, που έφυγε νωρίς και που σήμερα αγαπιέται από λαϊκούς, έντεχνους και ροκάδες, αν μπορούν να σταθούν διάφορες κατηγοριοποιήσεις του κοινού του. Ο Χαρούλης είχε αρχικά το προτέρημα να θυμίζει πολύ τον Ξυλούρη, σχεδόν ανατριχιαστικά, άρα να κερδίσει κι αυτός τις προαναφερόμενες κατηγορίες ακροατών. Κι εκεί που θα μπορούσε να αποτελεί ελάττωμα αυτή του η ιδιότητα, κατάφερε με σκληρή δουλειά να αφήσει το προσωπικό του στίγμα και να είναι ο «Χαρούλης» και όχι απλώς ένας «ερμηνευτής που μοιάζει στον Ξυλούρη». Πόσοι και πόσοι τραγουδιστές δεν έκαναν καριέρα εν μία νυκτί για να εξαφανιστούν με τον ίδιο τρόπο, αφού πάτησαν πάνω σε άλλες θρυλικές φωνές; Μπορώ να θυμηθώ τον Λεωνίδα Βελλή, που κάποτε πλασαρίστηκε ως ο «νέος Καζαντζίδης». Μπορώ επίσης να αναφέρω ακόμη και τη Φωτεινή Βελεσιώτου, την «καινούργια Μπέλλου», η οποία όμως όχι μόνο δεν «χάθηκε», αλλά κατόρθωσε με σκληρή δουλειά και αυστηρές επιλογές να ξεχωρίσει ως αυτόνομη ερμηνευτική περσόνα.

Λαϊκός χωρίς… λαϊκό τραγούδι Το παράδοξο είναι ότι ο Γιάννης Χαρούλης δεν έχει στις αποσκευές του ένα τραγούδι κοσμαγάπητο με την έννοια της λαϊκής απήχησης – και δεν ξέρω αν σηκώνει πια η εποχή τέτοια τραγούδια: ένας δίσκος πρόσφατα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, συμμετοχές αρκετές σε δουλειές συνομήλικων ομότεχνών του, συνεργασίες με καλούς συνθέτες και τραγουδοποιούς (από τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Σταμάτη Κραουνάκη μέχρι τον Μιχάλη Νικολούδη και τη Δανάη Παναγιωτοπούλου) κ.ά. Έχει όμως εκατοντάδες λάιβ, στα οποία συρρέουν χιλιάδες κόσμου για να τον ακούσουν πότε με ευλάβεια και πότε με… υστερία «μπιτλικού» τύπου να ερμηνεύει

το «Νανούρισμα» από τον «Ματωμένο Γάμο» των Χατζιδάκι, Λόρκα, Γκάτσου, δίπλα στα κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας. Έχω παρακολουθήσει εκείνη τη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στον Λυκαβηττό που θα συζητιέται για χρόνια, αφού συγκέντρωσε μέσα σε ένα διήμερο δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους. Το κοινό παραληρούσε σα να είχε ενώπιόν του τον απόλυτο ποπ σταρ. Κι όμως, ο Χαρούλης απ’ την άποψη του ίματζ του – για να χρησιμοποιήσουμε όρο της μουσικής βιομηχανίας – είναι απλώς ένας μακρυμάλλης τυπάς με μάλλον παλαιομοδίτικο ροκ στιλ και μια στεντόρεια φωνή ικανή να θυμίσει πράγματα, σημαντικά και γοητευτικά, σκεπασμένα ενδεχομένως από τη σκόνη του χρόνου. Το επικοινωνιακό του χάρισμα να είναι εκείνο που τον κάνει τόσο δημοφιλή; Μα ο Χαρούλης είναι όλο συστολή επί σκηνής, σαν να εκτίθεται μπροστά σε ένα καταναλωτικό κοινό και να νιώθει δέος. Η χρήση εκ μέρους του της κρητικής ντοπιολαλιάς; Διότι όταν ένας καλλιτέχνης απευθύνεται στο κοινό του με τη λέξη «κοπέλια» αυτομάτως το κερδίζει, γίνεται το παιδί της διπλανής πόρτας και κατεβαίνει από το βάθρο του ημίθεου σε ανθρώπινα κοινά επίπεδα.

Ήρθε για να μείνει Ο Γιάννης Χαρούλης σίγουρα ήρθε για να μείνει και η περίπτωσή του μόνο «σούπερ νόβα» δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το κοινό του αυξάνεται προοδευτικά και θεαματικά βάσει της εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας των συναυλιών του. Πιθανώς, αν ζούσε στη δεκαετία του 1970 να ήταν ο ερμηνευτής των σημαντικότερων νεοελληνικών μουσικοποιητικών έργων, αυτών που άνοιξαν δρόμους για τις μετέπειτα γενιές συνθετών, στιχουργών και τραγουδοποιών. Έχει όλα τα εφόδια για να κάνει κάτι ανάλογο σήμερα, αν φτιάξει μια πραγματική δική του δισκογραφία. Διότι από το 2002 που έκανε το ντεμπούτο του μέχρι σήμερα έχουν περάσει δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια και το κοινό δεν έχει πάψει να τραγουδάει μαζί του τέσσερα όλα κι όλα δικά του τραγούδια: το «Έλα πάρε με», τα «Σύννεφα του γιαλού», τον «Χειμωνανθό» και τελευταία την «Ουρά του αλόγου». Θέλω να πω ότι δεν είναι Σωκράτης Μάλαμας ή Θανάσης Παπακωνσταντίνου, δυο καλλιτέχνες με επίσης τεράστιο και αναλλοίωτο ρεύμα, που τα τραγούδια τους τα γνωρίζει ως και ο 70χρονος συνταξιούχος πλάι στα «παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα», που ’λεγε και ο Σαββόπουλος. Ο Γιάννης Χαρούλης προσέχει αρκετά τα βήματά του, επιχειρεί «ιερές» συνεργασίες στη δισκογραφία κι αυτό φαινομενικά αρκεί. Αρκεί, όμως, για να τον διατηρήσει σε μία επικαιρότητα και όχι για να τον δικαιώσει στη μάχη με τον χρόνο. Ως φαίνεται, σ’ αυτή τη μάχη την αδυσώπητη με τον χρόνο για την ώρα είναι νικητής. Τον βοηθάει η αρχαϊκή φωνή του, απομεινάρι μιας Ελλάδας που σβήνει και που σε λίγο θα μελετάται από τα βιβλία ιστορίας της τέχνης. Δεν είναι και μικρό πράγμα.

Info

Ο Γιάννης Χαρούλης εμφανίζεται για δύο βραδιές στο «Βοτανικός Live Stage» τη Δευτέρα 24 και την Τρίτη 25 Μαρτίου, στις 10 μ.μ., Ιερά Οδός 72 & Σπύρου Πάτση, τηλ.: 210-3473835

20/03 - 26/03

ΠΟΝΤΙΚΙart

Επόµενη στάση: Νέος Κόσµος 07/31

www.topontiki.gr

«ΒUBBLE BOWL», ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΟΥΜΑΚΗ

SOLOUP

«ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ», ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ

Εν Αιθρία: Κόµικς... παντός καιρού Όχι ένα, ούτε δύο, αλλά... τριάντα ένα κόμικς και εικονογραφήσεις από περισσότερους από τριάντα καλλιτέχνες κοσμούν τον πολυχώρο «The Box» από χθες, 19 Μαρτίου, μέχρι και τις 30 του ίδιου μήνα για το «Εν αιθρία: Comics και Εικονογράφηση». Καταξιωμένοι και πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις τους και αποδεικνύουν πως το μέλλον των κόμικς στην Ελλάδα... σχεδιάζεται λαμπρό. Χάρη στην πολύτιμη διαμεσολάβηση του δημιουργού κόμικς Τάσου Ζαφειριάδη, η έκθεση έχει την υποστήριξη των Ελλήνων εργαζομένων στο Κοινό Κέντρο Ερευνών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αποτελεί κομμάτι των πολιτιστικών εκδηλώσεων που διοργανώνονται με αφορμή την Ελληνική Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Κάπως έτσι, η πλατεία Μαβίλη και ο πολυχώρος «The Box» θα καταστούν για ένα διάστημα του Μαρτίου το επίκεντρο φίλων και μη της ένατης τέχνης, παρουσιάζοντας μια πλειάδα από Έλληνες δημιουργούς, παλιούς και νέους, μέσα από τα σκίτσα τους. Αυτήν τη χρονιά, μάλιστα, η διοργάνωση θα φέρει την... υπογραφή της Comicdom Press (η μη κερδοσκοπική εταιρεία πίσω από το φεστιβάλ Comicdom Con Athens), η οποία αναλαμβάνει για πρώτη φορά τις τύχες της έκθεσης. Προβολή και τεχνολογία «Από καλλιτεχνικής άποψης η“Εν Αιθρία”ήταν εξαρχής μια σπουδαία έκθεση, που έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς τότε πρωτοεμφανιζόμενους και σήμερα καταξιωμένους δημιουργούς του χώρου να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους. Αυτό που επιχειρούμε εμείς ως Comicdom Press είναι η καλύτερη προβολή της, εκμεταλλευόμενοι την τεχνογνωσία που έχουμε αποκομίσει διοργανώνοντας τα τελευταία εννέα χρόνια το φεστιβάλ Comicdom Con Athens» τονίζει ο επιμελητής comics Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, ο οποίος, εκτός των άλλων, έχει αναλάβει μια σπουδαία πρωτοβουλία την οποία κοινό και δημιουργοί ποθούσαν διακαώς. «Για πρώτη φορά προχωράμε στην έκδοση καταλόγου που περιλαμβάνει όλα τα φιλοξενούμενα έργα, ανταποκρινόμενοι στο πολύχρονο αίτημα κοινού και καλλιτεχνών, ώστε τα έργα αντίστοιχων εκθέσεων να παραμένουν διαθέσιμα και μετά το τέλος αυτών». Αυτή η κίνηση θα ωφελήσει αφάνταστα σε βάθος χρόνου την ελληνική κοινότητα των δημιουργών κόμικς. Μάλιστα, την τελευταία, αν κρίνουμε από τον αριθμό των συμμετεχόντων, μόνο αδρανή δεν θα την έλεγε κανείς. Επιτακτική όμως είναι και η ενεργός ανταπόκριση του κοινού. Ο άνθρωπος πίσω από όλη αυτήν την προσπάθεια, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της έκθεσης Γαβριήλ Τομπαλίδης έδωσε μέσα από την «Εν Αιθρία» ένα γερό στήριγμα στους Έλληνες δημιουργούς για προβολή και αναγνωρισιμότητα. Δίνει όμως και ένα επιπλέον κίνητρο στο φιλότεχνο κοινό να κάνει μια στάση στον πολυχώρο «The Box» το επόμενο δεκαήμερο: «Για όσους δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα αναγνωστών της ελληνικής σκηνής κόμικς, πιστεύω πως αυτή η έκθεση θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Το ευρύ κοινό δεν έχει ακόμη

Γιώργος Ψάχος

INFO

«The Box» (Δορυλαίου 12, πλατεία Μαβίλη). Καθημερινά 5-9 μ.μ., Σάββατο και Κυριακή 19 μ.μ. Τηλ.: 210-6463788. Είσοδος ελεύθερη

συνειδητοποιήσει τη δυναμική, αλλά και το αστείρευτο ταλέντο που υπάρχει στον χώρο των κόμικς και της εικονογράφησης». Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της έκθεσης είναι η συνεύρεση καταξιωμένων καλλιτεχνών με ελπιδοφόρους νέους στον χώρο. Παλιοί και νέοι δηλαδή. Ωστόσο δεν ισχύουν ρητά που λένε ότι οι μεν είναι ωραίοι και οι δε είναι... αλλιώς. Άλλωστε μιλάμε για μια δεμένη σαν οικογένεια κοινότητα δημιουργών που, με στόχο να προβάλει το έργο της, χρειάζεται εκθέσεις σαν και αυτές. Οι παλαιότεροι διοχετεύουν την εμπειρία τους και οι νέοι τον ενθουσιασμό τους. «Σε κακή στιγμή» Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ο Τάσος Ζαφειριάδης και ο δικός μας Soloup, με σημαντικές δημιουργίες και διακρίσεις στο παλμαρέ τους. Και οι δύο, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν στην 5η «Εν Αιθρία», θα παρουσιάσουν δουλειές τους που δεν είχαν δημοσιευθεί στο παρελθόν, ώστε να φανεί εντονότερα η δημιουργικότητα της ελληνικής κόμικς σκηνής. «Δυστυχώς η τωρινή έκθεση βρίσκει τα ελληνικά κόμικς στη χειρότερή τους στιγμή μετά το 2000, όσον αφορά τα επαγγελματικά» αναφέρει ο Τάσος Ζαφειριάδης και συνεχίζει: «Η ελληνική σκηνή, όμως, δημιουργικά διανύει κατά τα άλλα πολύ καλή περίοδο. Υπάρχουν ωραίες δουλειές, ποικιλομορφία, αρκετοί αξιόλογοι νέοι δημιουργοί. Έστω και με την αφορμή έκθεσης, είναι ευκαιρία για το κοινό να το αντιληφθεί αυτό». Να σημειωθεί πως ο καλλιτέχνης συμμετέχει με ένα δισέλιδο κόμικς με φόντο έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ. Ο Soloup, που παρουσιάζει κάποιες σελίδες από ένα μεγάλο graphic novel που ετοιμάζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια, με πιθανό τίτλο «Αϊβαλί», αναφέρθηκε στη δυναμική της ελληνικής εικονογράφησης και τις τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και μέσα από την έκθεση: «Το ενδιαφέρον σε αυτήν την έκθεση είναι η αποτύπωση της δυναμικής που έχουν αποκτήσει τα κόμικς Ελλήνων δημιουργών. Εκείνο που απομένει είναι αυτή η ποιότητα και ο αφηγηματικός πλουραλισμός που έχουν αποκτήσει, ν’αρχίσουν ν’αγγίζουν κι ένα ευρύτερο κοινό». Και οι δύο καλλιτέχνες, ωστόσο, συμφωνούν σε ένα πράγμα: στην ύπαρξη νέων ταλέντων που θα πάνε τα κόμικς σε άλλο επίπεδο. Όπως στην περίπτωση της νεαρής Ευγενίας Κουμάκη που, μπορεί να συμμετέχει μόνο με μια σελίδα, αυτό όμως δεν επισκιάζει τις διακρίσεις που έχει κερδίσει μέχρι στιγμής με τις δημιουργίες της. Η έκθεση αυτή αποτελεί μια καλή ευκαιρία να εδραιώσει για τα καλά το όνομά της στον χώρο της ένατης τέχνης. Η ίδια τονίζει πως «πρόκειται για ένα event όπου το κοινό μπορεί να γνωρίσει τον δραστήριο χώρο των καλλιτεχνών κόμικς και το οποίο δίνει την ευκαιρία σε νέους δημιουργούς με κέφι, όρεξη και φαντασία να προβάλουν τον εαυτό τους μέσα από τα έργα τους». Από 19 έως 30 Μαρτίου, λοιπόν, ο καιρός για τα κόμικς προβλέπεται... αίθριος. Γιατί να μην τον γνωρίσετε με μια βόλτα στην πλατεία Μαβίλη;

10/34 Η Ελλάδα αλλάζει;

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

πλανητησ γη

Της ΣισσυΣ Παπαδακη

εργα σπουδαιων ζωγραφων θα εκτεθουν στο μααστριχτ

φεστιβαλ καρδιτσας

Η ώρα των ερασιτεχνών

Τέχνη για λίγους Βαν Γκογκ, Φράνσις Μπέικον, Μοντιλιάνι, Ντάμιεν Χιρστ, Ντορέ και πολύ παλιές κινέζικες πορσελάνες: τα «αστέρια» της φουάρ του Μάαστριχτ στην ολλανδική διοργάνωση όπου, εδώ και 25 χρόνια, συγκεντρώνονται κάθε Μάρτιο εκπρόσωποι των γνωστότερων οίκων δημοπρασιών, έμποροι, αντικέρ, καλλιτέχνες, ειδικοί σε 29 διαφορετικές κατηγορίες, οι οποίες αφορούν την αγορά έργων τέχνης, 300 περίπου επαγγελματίες για να πουλήσουν, να αγοράσουν, να διαμορφώσουν τάσεις, αλλά και να ενημερωθούν για τις διεθνείς εξελίξεις στον τομέα τους. Όλοι αυτοί φέτος έχουν λόγους να αισθάνονται αισιόδοξοι. Σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες χρονιές, σύμφωνα με τους ειδήμονες, το 2013 ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές για τους εμπόρους έργων τέχνης. Λιγότερο αισιόδοξοι και λίγο φοβισμένοι για το μέλλον είναι οι διευθυντές των μεγάλων μουσείων, κυρίως της Ευρώπης. Μέσα στη χρονιά δαπανήθηκε ένα αστρονομικό ποσό, το οποίο ξεπερνά τα δώδεκα δισεκατομμύρια δολάρια (αύξηση 13% από το 2012) για αγορά έργων τέχνης και η αξία πινάκων με διάσημες υπογραφές εκτοξεύτηκε τόσο ψηλά, που είναι δύσκολο, ειδικά μετά τις περικοπές που έγιναν στους προϋπολογισμούς των πολιτιστικών ιδρυμάτων της Ε.Ε., να ελπίζει κανείς πως ένα μουσείο μπορεί να δαπανήσει κάποιο ποσό για να πλουτίσει τις φροντισμένες και προσβάσιμες σε όλους συλλογές του. Ανήσυχοι είναι και σύγχρονοι καλλιτέχνες, μια που οι συλλέκτες ξοδεύουν όλο και λιγότερα για δικά τους έργα. Παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση υπάρχουν πάντα άνθρωποι που δεν φείδονται χρημάτων για να εντυπωσιάσουν τους καλεσμένους τους με σπίτια στολισμένα με τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Εξαιτίας όμως της γενικότερης οικονομικής ανασφάλειας και αυτοί προτιμούν να επενδύουν σε «μπλου τσιπ», σίγουρες αξίες όπως οι μεγάλοι ζωγράφοι άλλων εποχών. Η Ελέιν Γουίν, π.χ., πρώην σύζυγος ενός ιδιοκτήτη πολλών αμερικανικών καζίνων, ξόδεψε 105 εκατομμύρια μόνο για ένα τρίπτυχο του Μπέικον. Παρόμοια τύχη ελπίζεται πως θα έχουν και τα έργα των άλλων σπουδαίων ζωγράφων που εκτίθενται στο Μάαστριχτ. Πάμπλουτοι Αμερικανοί, όπως η συγκεκριμένη κυρία, είναι φέτος, για δεύτερη χρονιά έπειτα από μια περίοδο κυριαρχίας των Κινέζων, οι καλύτεροι αγοραστές. Μαζί τους και Άραβες πρίγκιπες και πριγκίπισσες, όπως η αδελφή του εμίρη του Κατάρ, η οποία θεωρείται η ισχυρότερη γυναίκα στον πλανήτη στο εμπόριο πινάκων και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της δαπάνησε ένα δισεκατομμύριο σε πίνακες και γλυπτά. Λίγο πιο κάτω από αυτούς, Κινέζοι και Βραζιλιάνοι, όπως και πέρυσι, αλλά και ολοένα και περισσότεροι Μεξικανοί, πολίτες «αναδυομένων οικονομιών», όπως λένε οι ειδικοί του Μάαστριχτ, και χωρών με «τις μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες», όπως λένε οι εκθέσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας.

Μια στιγμή αισιοδοξίας Με ένα φιλί σε μια άγνωστη ο Γκλεν ΜακΝτάφι, που πέθανε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 85 χρόνων, έγινε διάσημος άθελά του. Ένα καλοκαιρινό πρωινό του 1945 πανευτυχής, μια και μόλις είχε μάθει πως ο πόλεμος είχε τελειώσει, φίλησε με πάθος, στη μέση του δρόμου, μια όμορφη νοσοκόμα. Ένας περαστικός φωτογράφος απαθανάτισε τη σκηνή και το «Life» έκανε την εικόνα εξώφυλλο. Η φωτογραφία αναδημοσιεύτηκε χιλιάδες φορές, αργότερα έγινε αντικείμενο καχυποψίας, ήταν ή δεν ήταν «στημένη» η σκηνή, μετά πολιτικώς ορθής ανοησίας, «πρόκειται για σεξουαλική παρενόχληση», και τώρα, με αφορμή τον θάνατο του ΜακΝτάφι, ξαναεμφανίστηκε στις εφημερίδες του κόσμου, ως αυτό που ήταν εξ αρχής, το σύμβολο μιας εποχής αισιοδοξίας.

Προ των πυλών βρίσκεται ένας από τους μακροβιότερους και πολύ πετυχημένους θεσμούς, το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας (21 Μαρτίου - 30 Μαρτίου). Φέτος, μάλιστα, το φεστιβάλ γιορτάζει τα 30 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στον χώρο του θεάτρου αλλά και τη δυνατή εκπροσώπησή του σε όλα τα επίπεδα των τεχνών και των γραμμάτων.

τιτοσ πατρικιοσ

Βίκυ Λεβαντή

Ρυθμοί πυρετώδεις και πανηγυρική ατμόσφαιρα επικρατούν αυτές τις μέρες στην πόλη της Καρδίτσας. Η τελετή έναρξης του 30ού Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου γίνεται αύριο το βράδυ με την πολυαναμενόμενη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη (20.30) στην αίθουσα του Δημοτικού Κινηματοθεάτρου. Πρόκειται για το μοναδικό φεστιβάλ στο είδος του που πραγματοποιείται σε όλη την Ελλάδα επί τόσα χρόνια και χωρίς διακοπή. Να υπενθυμίσουμε ότι λαμβάνει μέρος και στέφεται με επιτυχία εδώ και 29 χρόνια – παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1984 – μέσα στο τρίτο δεκαήμερο του Μαρτίου, με την αφιλοκερδή συμμετοχή της Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων του νομού σε συνεργασία, τόσο σε οικονομικό όσο και σε διοργανωτικό επίπεδο, με την Περιφέρεια Θεσσαλίας - Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας, τον Δήμο Καρδίτσας, την Περιφερειακή Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Θεσσαλίας (ΠΕΔ) αλλά και την Ιερή Μητρόπολη.

γιωργοσ κιμουλησ

κωστασ γεωργουσοπουλοσ

Έσπασαν κάθε ρεκόρ Οι στόχοι της διοργάνωσης είναι αφενός η ενθάρρυνση της ερασιτεχνικής δημιουργίας και η καλλιέργεια της θεατρικής παιδείας και αφετέρου η δημιουργία ενός πολιτιστικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς για την πόλη. Γι’ αυτό τον λόγο οι ερασιτεχνικοί θίασοι που καταφθάνουν και φιλοξενούνται όλα αυτά τα χρόνια είναι εκατοντάδες. Ωστόσο, κάθε χρόνο οι συμμετοχές αυξάνονται σημαντικά, αποδεικνύοντας τη σημασία που λαμβάνει και προσφέρει το φεστιβάλ στα πολιτιστικά δρώμενα της Καρδίτσας αλλά και γενικότερα της Θεσσαλίας. Ο φετινός

γιωργοσ μιχαηλιδησ

ποντικιart

www.topontiki.gr

παρασταση απο το 29ο πανελληνιο φεστιβαλ ερασιτεχνικου θεατρου απολογισμός των αιτήσεων που δέχθηκαν οι διοργανωτές είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικός, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, αγγίζοντας τις 29 συμμετοχές. Έτσι, σιγά σιγά ερασιτεχνικοί θίασοι από την Αθήνα, την Κόρινθο, την Κοζάνη, τη Λιβαδειά, τον Μαραθώνα, αλλά και τις γύρω περιοχές, Λάρισα και Βόλο, καταφθάνουν στην Καρδίτσα, στοχεύοντας σ’ ένα από τα βραβεία της φετινής διοργάνωσης. Από τους 29 επιλέχθηκαν οι οχτώ για το διαγωνιστικό μέρος της διοργάνωσης, ενώ οι τέσσερις θίασοι είναι αναπληρωματικοί. Ανάμεσα στους διαγωνιζομένους για πρώτη φορά συμμετέχει και το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι Βρυξελλών (η ελληνική κοινότητα της Κομισιόν), το οποίο επιλέχθηκε μέσα στις οκτώ διαγωνιζόμενες ομάδες από την πρώτη του κιόλας συμμετοχή.

Κριτική επιτροπή και βραβεία Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι διαγωνιζόμενοι θα κριθούν και θα αξιολογηθούν από σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Πιο αναλυτικά, η κριτική επιτροπή του 30ού Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου θα στελεχώνεται από τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Χασάπογλου, τον σκηνοθέτη Βασίλη Κυρίτση, τον ηθοποιό Γιάννη Μόρτζο, τον διευθυντή ορχήστρας Δημήτρη Αγραφιώτη και τον εικαστικό Γιώργο Χουλιαρά. Η παραπάνω επιτροπή θα συσκεφτεί και θα διανείμει στην τελετή λήξης της διοργάνωσης τα βασικά και τιμητικά βραβεία του διαγωνισμού στις νικήτριες ομάδες. Τα βασικά βραβεία είναι τρία: Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Σκηνοθεσίας και Επιλογής Κειμένου, ενώ τα τιμητικά βραβεία αφορούν τις κατηγορίες Πρωτότυπου Κειμένου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, Β’ Ανδρικού Ρόλου, Ενδυματολογίας, Σκηνογραφίας, Μουσικής Σύνθεσης, Μουσικής Επένδυσης και Προγράμματος.

Τα τιμώμενα πρόσωπα Ένα σημαντικό κομμάτι της διοργάνωσης είναι η βράβευση μερικών αξιόλογων ανθρώπων για την προσφορά τους στο θέατρο, τις τέχνες και τα γράμματα. Φέτος τα πρόσωπα που θα τιμηθούν μέσα από ειδικά αφιερώματα, με ομιλίες, προβολή video και απονομή

τασοσ χαλκιασ τιμητικής πλακέτας είναι ο ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής Τίτος Πατρίκιος, ο ποιητής Γιώργος Παπακώστας, ο λογοτέχνης και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο σκηνοθέτης, συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Γιώργος Μιχαηλίδης αλλά και οι ηθοποιοί Γιώργος Κιμούλης και Τάσος Χαλκιάς. Τέλος, το φεστιβάλ θα πλαισιώνουν και οι παράλληλες εκδηλώσεις που εμπλουτίζουν κάθε φορά το πρόγραμμα, δίνοντας τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να ζήσουν τη μαγεία της τέχνης μέσα από εκθέσεις και εκπαιδευτικά σεμινάρια, τα οποία θα πραγματοποιηθούν, εντελώς δωρεάν, από τους ανθρώπους της κριτικής επιτροπής και των τιμώμενων προσώπων.

12/36

Σινεμά

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ Του Δημητρη Τρικα

Το περιθώριο του Οικονομίδη Ο Γιάννης Οικονομίδης χρησιμοποιεί στον υπέρτατο βαθμό δύο – σε πρώτο επίπεδο – ενοχλητικά μοτίβα για να περιγράψει σε βάθος τις παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας: την Επανάληψη και τη Βία. Πρόκειται ακριβώς για τις δύο έννοιες που συγκροτούν τον εκφραστικό κόσμο, τη φόρμα – αν προτιμάτε – μέσα από – και με – την οποία ο Κύπριος σκηνοθέτης συγκροτεί τον Κόσμο του. Έναν Κόσμο που ζει στο περιθώριο και στη σκιά της «Κανονικότητας». Που ξεπερνάει τα όρια του αποδεκτού, διαρρηγνύει τον μανδύα της ανοχής και της ανεκτικότητας και προσβάλλει τον πυρήνα της Κοινωνίας – που δεν είναι άλλος από την απαίτησή της για Ασφάλεια με όποιο τίμημα. Στην πραγματικότητα, η υπέρμετρη χρήση του στοιχείου της Επανάληψης και της λεκτικής – κυρίως – Βίας υπονομεύει με καίριο και αποτελεσματικό τρόπο την υπόσταση και τη συνοχή μιας κοινωνίας στην οποία περισσεύει η Υποκρισία και ο επιθετικός αποκλεισμός κάθε «διαφορετικότητας». Οι «αδύναμοι» συνθλίβονται ανάμεσα στην απόλυτη αδιαφορία της «Νομιμότητας» και του παράλληλου σύμπαντος της “Παρανομίας». Οι αντι-ήρωες του Οικονομίδη ασελγούν στα αυτιά του Καθωσπρεπισμού αλλά και οξύνουν αναγκαστικά την ακοή του Θεατή και άρα διεγείρουν την εν υπνώσει και αλλοτριωμένη συνείδησή του! Αυτά, λοιπόν, τα στοιχεία που διαπερνούν ολόκληρο το μέχρι σήμερα φιλμικό σώμα του Οικονομίδη – από το αρχικό «Σπιρτόκουτο» μέχρι «Το μικρό ψάρι» της τελευταίας Μπερλινάλε – και για κάποιους συγκροτούν μια ενοχλητική ή αδιάφορη μανιέρα, αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι η συντριπτική δύναμη του αιρετικού σκηνοθέτη. Η... κατ’εξακολούθηση χρήση ακραίας βίας δεν είναι ένας ανούσιος και κουραστικός φορμαλισμός του Οικονομίδη, αλλά ο Λόγος του σκηνοθέτη που αποκαλύπτει και εκθέτει τους Ισχυρούς και των δύο πλευρών – του εντός και εκτός Νόμου κόσμου. Είναι ο Λόγος που δικαιώνει τον επαγγελματία ψυχρό δολοφόνο όταν αυτός αποφασίζει να ξαναγίνει ένας ευαίσθητος άνθρωπος σώζωντας το μικρό κοριτσάκι από τους δικούς της ανθρώπους – τη μάνα της και τον θείο της – που ήθελαν να το προσφέρουν θυσία στις ορέξεις του αρχι-Νονού - χρηματοδότη τους! Είναι ο Λόγος που πέφτει σαν χαστούκι σε μια κοινωνία που απλώς δέν υπάρχει για κανέναν εκτός των τειχών της...

«Grand central»

Θρίλερ α λα γαλλικά Κωνσταντίνος Σαμαράς

Grand central

Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι. Πρωταγωνιστούν: Ταχάρ Ραχίμ, Λεά Σεντού, Ντενί Μενοσέ Το έδαφος του κινηματογραφικού ρεαλισμού α λα γαλλικά είναι αρκετά γνώριμο εδώ και χρόνια, και πολύ σπάνια εμφανίζονται σκηνοθέτες που θα το μπολιάσουν με πραγματικά προσωπικές πινελιές, κάνοντάς το ανοίκειο και συναρπαστικό. Τέτοια είναι η περίπτωση της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι, που είχε ήδη τραβήξει την προσοχή μας με το ντεμπούτο της, το «Belle épine», αλλά εδώ πειραματίζεται με ραδιενεργά υλικά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και καταφέρνει να βγει κάτι Grand centralòòòò παραπάνω από αλώβητη. Το «Grand central» Απαγορευμένος έρωτας σε σταθμό προκαλεί ένα πρώτο σοκ από τη γεωγραφική του πυρηνικής ενέργειας ή πώς ο γαλλικός τοποθέτηση: όλα εκτυλίσσονται σε έναν σταθμό ρεαλισμός παντρεύεται έξοχα με το πυρηνικής ενέργειας και στη μικρή γαλλική πόλη ερωτικό θρίλερ που τρέφεται / μολύνεται από αυτόν. Το ίδιο αμφιλεγόμενες, παθιασμένες και την ίδια στιγμή βαθιά τοξικές είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται στον μικρόκοσμο της ταινίας. Ο πρωταγωνιστής, ένας εργατικός νεαρός που δεν χωράει στα «ευπρεπέστερα» γρανάζια του συστήματος, θα εκτοπιστεί σε κάτι που μοιάζει κόκκινη ζώνη, ένα σύμπαν εργατών που θυμίζει τάγμα ανεπιθύμητων. Ο κίνδυνος είναι το άλλο όνομα της καθημερινότητάς τους, κι εντελώς φυσικά διαχέεται στην υπόλοιπη ζωή τους. Όταν ο νεαρός άνδρας κάνει το λάθος να ερωτευτεί τη σύντροφο ενός από τους παλιότερους εργάτες, η ένταση θα γίνει αφόρητη. Η Ζλοτόφσκι μπορεί να μην αποτάσσεται πλήρως το ρεαλιστικό ύφος στη φωτογραφία, την κίνηση της κάμερας και τη διεύθυνση των ηθοποιών, όμως όλα εδώ εκπέμπουν μια ανησυχητική ραδιενέργεια, σα να είναι μολυσμένα από τον πυρηνικό σταθμό, που στέκει ως σιωπηλός πρωταγωνιστής σχεδόν σε κάθε κάδρο της. Αυτήν ακριβώς τη διάθεση κατανοούν κι ενσαρκώνουν στο έπακρο δύο από τους πιο εκτυφλωτικούς σταρ του γαλλικού σινεμά, ο Ταχάρ Ραχίμ («Προφήτης») και η Λεά Σεντού («Η ζωή της Αντέλ»), που κατορθώνουν να «πουλάνε» την αναγνωρισιμότητά τους ενώ ταυτόχρονα μεταμορφώνονται σε ένα ζευγάρι με επικίνδυνη χημεία, πέρα από αισθησιακές μανιέρες του συρμού. Η Ζλοτόφσκι τους καθοδηγεί σοφά, σε ένα φιλμ - παγίδα που αφήνει ανοιχτές όλες τις απειλές, παντρεμένες τολμηρά με έναν τόσο òòòòò Εξαιρετική δα ρομαντισμό που προσπαθεί να επιβιώσει από τη ραδιενέργεια.

òòòò òòò òò ò ò

Πολύ καλή Καλή Βλέπεται Μέτρια Μην τη δείτε

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

Byzantium Σκηνοθεσία: Νιλ Τζόρνταν. Πρωταγωνιστούν: ΤζέμαΆρτερτον, Σίρσα Ρόναν, Σαμ Ράιλι, Τζόνι Λι Μίλερ Αρκετά χρόνια πριν η μυθολογία των βαμπίρ συναντήσει το εφηβικό κοινό και γίνει αναπόφευκτη μόδα, ο Νιλ Τζόρνταν είχε κάνει πάταγο με τη «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» (1994), βγάζοντας τους διψασμένους για αίμα απέθαντους στον κόσμο των θνητών και κάνοντάς τους πιο συγγενείς από ποτέ με το ανθρώπινο είδος. Με το «Byzantium» ο σκηνοθέτης επανέρχεται στα χωράφια του είδους,

αφενός απαντώντας στα αιτήματα των καιρών για εφηβικό love story μεταξύ ενός θηλυκού βαμπίρ κι ενός θνητού, αφετέρου επιχειρώντας να προσεγγίσει υπαρξιακά τη μοίρα δύο γυναικών που είναι καταδικασμένες να ψάχνουν για αίμα στους αιώνες των αιώνων. Ο Νιλ Τζόρνταν διαθέτει δύο άκρως κατάλληλες κι ελκυστικές σταρ (Άρτερτον και Ρόναν) για τη βαμπιρική του ιστορία, ενώ το σύμπαν που χτίζει γύρω τους είναι συνεπές και φροντισμένο, τυπικά αψεγάδιαByzantiumòò στο. Λείπει όμως το αίμα Ο Νιλ Τζόρνταν επιστρέφει έπειτα από που θα κυλούσε στις χρόνια στον κόσμο των βαμπίρ, αλλά φλέβες του «Byzantium» δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά για να το μετατρέψει σε κάτι περισσότερο από συρραφή αισθητικών και δραματουργικών δανείων από συναφείς ταινίες. Δεν μιλάμε φυσικά για τις μικρές διαφοροποιήσεις στα ονόματα και τις συνήθειες των βαμπίρ (ευπρόσδεκτο, αλλά μέχρι κι αυτό έχει καταντήσει ανιαρό), αλλά για την ψυχή στους ήρωες και τις συγκρούσεις που θα έκανε το «Byzantium» για να μην μοιάζει με παραλλαγή ενός τυποποιημένου προϊόντος.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ

Η νονά

Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου Τη βλέπουμε να ομολογεί ότι τις ώρες που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου πήγε... για σάουνα. Όμως μερικά χρόνια μετά, η άσημη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία, που δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική, είναι η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο. Ο δάσκαλός της στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε λέει ότι ήταν η πιο έξυπνη μαθήτρια που είχε ποτέ. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί της υποστηρίζουν ότι η «Μερκιαβέλι» ασκεί την εξουσία χωρίς ηθικούς φραγμούς, όπως δίδασκε ο Μακιαβέλι. Μια δημοσιογράφος που τη γνωρίζει καλά, λέει ότι χρησιμοποιεί μεθόδους της μαφίας. Το 2008 η Γερμανίδα καγκελάριος καλείται να αντιμετωπίσει τη διεθνή οικονομική κρίση. Οι γερμανικές τράπεζες είναι σοβαρά εκτεθειμένες, αλλά υπάρχει και ένας Έλληνας, από μηχανής θεός. «Aν έγραφα τώρα ένα βιβλίο για το δόγμα του σοκ», λέει η Ναόμι Κλάιν, «θα ήταν για την Ελλάδα». Πώς η Άνγκελα Μέρκελ κατάφερε να κυριαρχήσει στη Γερμανία και να επιβάλει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη;

Η ταινία Lego Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρίστοφερ Μίλερ Η πρώτη κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές τα Lego είναι γεγονός. Πρωταγωνιστής είναι ο Έμετ, μια συνηθισμένη μίνι φιγούρα των Lego, που από λάθος θα τον μπερδέψουν με το σημαντικότερο πρόσωπο και το κλειδί για τη σωτηρία του κόσμου. Θα γίνει μέλος μιας ομάδας αγνώστων, σε μια επική αναζήτηση που στόχο έχει να σταματήσει έναν κακό τύραννο. Είναι ένα ταξίδι, για το οποίο ο Έμετ είναι απελπιστικά και ξεκαρδιστικά απροετοίμαστος.

14/38 Βιβλίο

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

Ο Αλέξανδρος ως παγκόσμιος θρύλος Ένα βιβλίο που εξετάζει την πρωτοφανή επίδραση που άσκησε διαπολιτισμικά ο Μέγας Αλέξανδρος Κώστας Παπαϊωάννου Η κληρονομιά του Αλέξανδρου Μετάφραση - επιμέλεια, σημειώσεις: Χριστίνα Σταματοπούλου Εκδόσεις: Εναλλακτικές Εκδόσεις Σελ.: 112 Πρόκειται για μια χώρα που αδυνατεί να διαχειριστεί στο ελάχιστο τον πολιτισμό της· πρόκειται για μια χώρα που έμαθε να ψιθυρίζει δυο τρία τραγούδια και να υμνεί μέχρι σκασμού και γελοιότητας τις μετριότητές της· πρόκειται εν τέλει για μια χώρα η οποία δεν αξίζει την τεράστια ευλογία της κληρονομιάς της. Εθισμένη να ζει στη μετριότητα και τη συναλλαγή, βάζει στο περιθώριο, ρίχνει στη σιωπή και καταδικάζει στη λησμονιά κάθε κατάσταση, συνθήκη ή πρόσωπο που ταράζει το κεκτημένο της δικαίωμα στην αφασία. Έχοντας διώξει από τα ίδια της τα χώματα τα εκλεκτότερα πνεύματα αυτού του τόπου, η πατρίδα – όπως αυτή εκπροσωπείται από τις αξίες που υπηρετούνται ευρέως εντός της επικράτειάς της και τη νοοτροπία που καλλιεργείται – μένει αδιάφορη εμπρός στο καλύτερο προκρίνοντας να είναι προσηλωμένη στο εφήμερο και στη συνδιαλλαγή, αξίες διαχρονικές του Νεορωμιού που δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο του πολιτικού του συστήματος, το οποίο αξιόπιστα και με ανατριχιαστική ακρίβεια τον καθρεφτίζει. Ο Κώστας Παπαϊωάννου, γεννημένος στον Βόλο το 1925, ήταν μέλος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ όταν το 1944 συνελήφθη από την Ασφάλεια. Το 1945 κατάφερε να φυγαδευτεί με τη βοήθεια του εγχώριου Γαλλικού Ινστιτούτου στη Γαλλία, όπου έζησε, δίδαξε και έγραψε μέχρι τον θάνατό του, το 1981. Το ιδιαίτερα σημαντικό του έργο παραμένει σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των Εναλλακτικών Εκδόσεων, που κυκλοφορούν τα έργα του. Σεμνός διανοητής και άνθρωπος χαμηλών τόνων, ο Παπαϊωάννου δεν έτυχε της φήμης του Καστοριάδη ή του Αξελού, παρά το γεγονός ότι τα δικά του «προδρομικά» κείμενα προηγούνται της κριτικής των δύο προαναφερθέντων – επίσης διωγμένων… – συμπατριωτών και φίλων του.

ο στρατοσ του αλεξανδρου καταδιωκει τους αιθιοπεσ Πρόσφατα κυκλοφόρησε μεταφρασμένο από τα γαλλικά – στα οποία έγραφε – το έργο του «Η κληρονομιά του Αλέξανδρου». Η μονογραφία αυτή του Παπαϊωάννου, που εξετάζει την πρωτοφανή επίδραση που άσκησε διαπολιτισμικά ο Μέγας Αλέξανδρος, είναι το τρίτο έργο του πάνω στο αντικείμενο των στοχασμών του αναφορικά με την τέχνη στην Αρχαία Ελλάδα. Στον ολιγοσέλιδο αυτό τόμο, ο Παπαϊωάννου διερευνά με τη βαθύτητα και την οξυδέρκεια ενός ξεχωριστού διανοητή το πέρασμα της αρχαίας ελληνικής τέχνης σε αυτή που αναπτύχτηκε στη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων. Βασικό στοιχείο αυτής της μετάβασης αποτέλεσε η ελληνιστική «κοινή», όπως χαρακτηρίζεται η ελληνιστική περίοδος, η οποία κατάφερε, κατά τον συγγραφέα, να γεφυρώσει όλες εκείνες τις πολυποίκιλες και βαθύτατες αντιθέσεις που συγκροτούσαν και διαιρούσαν τους λαούς της Ανατολής με τους αντίστοιχους της Δύσης. Η τεράστια αυτή επίδραση της ελληνιστικής «κοινής» είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ένας οικουμενικά αποδεκτός πολιτισμός. Η επίδραση του Αλέξανδρου και η κληρονομιά του έχουν ως επιστέγασμα αυτό τον απίθανο άθλο της δημιουργίας ενός οικουμενικού πολιτισμού. Η τεράστια και πρωτοφανής αυτή οικουμενικότητα του Αλέξανδρου

συνεχίζει να οικοδομείται έξι ολόκληρους αιώνες μετά τον θάνατό του από έναν Έλληνα της Αιγύπτου που χρησιμοποιεί το όνομα του Καλλισθένη, ενός συντρόφου του μεγάλου Μακεδόνα οραματιστή. Ο Ψευδοκαλλισθένης, όπως έμεινε γνωστός στην Ιστορία, συγκέντρωσε σε μια ενιαία αφήγηση όλα τα όνειρα που το όνομα του Αλέξανδρου είχε απελευθερώσει στην ελληνιστική Ανατολή. Έτσι, μέσω μιας λατινικής μετάφρασης του Ιουλίου Βαλέριου (4ος αιώνας) και εκείνης του αρχιερέα Λέοντα (10ος αιώνας), το «Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου» περιπλανήθηκε εκ νέου σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, έχοντας αναπαραχθεί σε πολλές γλώσσες για να φτάσει ώς και την απόμακρη και παγωμένη Ισλανδία! Η αφήγηση αυτή του Ψευδοκαλλισθένη πέρασε και στις γλώσσες των ανατολικών λαών εμπλουτισμένη με μυθοπλασίες και τοπικές παραλλαγές που είχε αφήσει ζωντανές το πέρασμα του Αλέξανδρου στην Ανατολή... Μέσα σε αυτή την οικουμενική αποδοχή, ο Αλέξανδρος αναδεικνύεται ο μεγάλος κοινός ήρωας της οικουμένης, ένας ήρωας πλασμένος σύμφωνα με τη φαντασία του κάθε λαού, ένας ήρωας ταιριαστός σε κάθε παράδοση, σε κάθε δοξασία, ένας ήρωας που ενώνει όλους τους πολιτισμούς παραδίδοντας ένα μεγάλο μάθημα στον σύγχρονο κόσμο.

Σε 200 λέξεις Το αουτσάιντερ που έγινε φαβορί...

Ο Νίκος Λακόπουλος γράφει για το βιβλίο του «Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων», Εκδ.: Λιβάνης

To βιβλίο «Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων» πρωτογράφηκε το 2008, όταν ο Τσίπρας εμφανίστηκε ως αουτσάιντερ με 18% στις δημοσκοπήσεις για να βουτήξει αμέσως στο 5%. Πρόλαβα να διαπιστώσω ότι στους νέους είχε 19% και να προβλέψω πως είναι δυνατόν ένα κόμμα του 48%, αν χάσει την εξουσία, να βρεθεί στο 13-15%. Η νέα έκδοση τον εντοπίζει στα κινήματα των τινέιτζερ της δεκαετίας του ’90 να λέει πως «εμείς δεν θα πάμε σε νέα Βάρκιζα» και να δηλώνει πως ο μεγαλύτερος πολιτικός είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Μοιραία το βιβλίο μεταφέρεται στη γέννηση της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τη διάσπαση του ’68, το ΚΚΕ, τον Μπρέζνιεφ, τον Λένιν και τον Στάλιν. Το χτένισμα σε στυλ καρφάκια και η φαβορίτα αλά Έλβις του Αλέξη Τσίπρα με οδηγεί στη ροκ και τα κινήματα του Μάη του ’68, το ζιβάγκο και την πλατιά δημοκρατική γραβάτα του Ανδρέα Παπανδρέου και τη φλοτάν γραβάτα που φορούσε ο μπο-

έμ νεαρός Άρης Βελουχιώτης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ήταν φοιτητής, και ο Αττίκ. Η πρώτη μου μεγάλη έκπληξη είναι πως η ελληνική Αριστερά γεννήθηκε για να επαγγελθεί την προλεταριακή επανάσταση σε μια χώρα που δεν είχε ακόμα προλεταριάτο. Ο Χαρίλαος Τρικούπης έφτιαχνε ένα αστικό κόμμα σε μια χώρα χωρίς αστούς. Θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο για τη μόδα – με πολλή μουσική (από Φρανκ Ζάπα και Βιρβάβα έως... Διάφανα Κρίνα και Τσιτσάνη) –, αλλά είναι ένα μυθιστορηματικό δοκίμιο που προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «τι σκατά έγινε με τον Τρότσκι», όπως λένε οι Στράγκλερς στο τραγούδι «Δεν χρειαζόμαστε άλλους ήρωες», αλλά και στο τι συνέβη στην Ελλάδα από την εποχή που η ελληνική Επανάσταση απέτυχε, αλλά οι Άγγλοι έδιναν εκείνο το πρώτο ολέθριο δάνειο σε μια χώρα που δεν υπήρχε. Η δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, εκείνη τη στιγμή, του Καραϊσκάκη και

του Καποδίστρια με απασχολούν όσο η αυτοκτονία του Άρη Βελουχιώτη, η Υπόθεση Πολκ και η Δίκη Μπελογιάννη. Οι Άγγλοι είναι πάντα εδώ γιατί δεν έφυγαν πριν έρθουν οι Αμερικάνοι ή οι Γερμανοί. Θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό θρίλερ, η μυθιστορία της Αριστεράς με ίντριγκες και φόνους που σχεδιάζει ο Νίκος Ζαχαριάδης και έναν αόρατο εχθρό, αλλά είναι ένα βιβλίο που μετράει εκλογικά ποσοστά για να κατανοήσει τι συνέβη το 1824 με τον Παπαναστασίου, το 1936 με την επανάσταση που δεν έγινε, τη Γιάλτα και την ΕΔΑ, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα με το «Φαινόμενο Τσίπρα». Η Αριστερά εμφανίστηκε και απαγορεύτηκε μαζί με το τσάρλεστον! Η Δίκη Μπελογιάννη μπορεί να έγινε για τον Μπάτση που είχε αποκαλύψει τη ληστεία ακινήτων και τη Συμφωνία Κούπερ! Στην Ελλάδα όλα καθορίζονται από κάποιον που δεν κάθεται στο τραπέζι. Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν ξέρουμε τι.

16/40 Οδηγός

20/03 - 26/03

ποντικιart

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

ΠΕΜΠΤΗ 20.3 - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21.3

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com) ΠΕΜΠΤΗ 20.3 Φεστιβαλ. Με ψηφιακή τεχνολογία υψηλής ανάλυσης θα πραγματοποιηθούν φέτος οι προβολές των ταινιών στο «9ο SFF – Rated Athens», το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας & Φανταστικού. Έναρξη «The search for Simon» του Martin Goosh και «Cosmonaut» του Nicolas Alcala. Info: Μικρόκοσμος Filmcenter (Λεωφ. Συγγρού 106), 20 - 26.3, 8 και 5 ευρώ/ημέρα, 210-9215305. Προβολη. Το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Παντελεάκη, με τίτλο «Boxer», ξεδιπλώνει μια άλλη πλευρά της πυγμαχίας, πιο ανθρώπινη και οικεία, με αφορμή την ιστορία του Γιώργου Ιωαννίδη, ενός παλαίμαχου πυγμάχου και τη μετάβασή του σε προπονητή. Info: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), 21.00 & 23.00, 5 ευρώ, 210-3418550. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21.3 Συναυλiα. Οι Dustbowl ετοιμάζουν ένα μουσικό αφιέρωμα στον εμβληματικό Johnny Cash, στα πλαίσια της σειράς «Γέφυρες». Διευθύνει μουσικά ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 21.00, 6 - 25 ευρώ, 210-7282333.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22.3 - ΤΕΤΑΡΤΗ 26.3

ΣΑΒΒΑΤΟ 22.3 ΠAρτι. Στο alternative στέκι της Πετρούπολης «Μπήτνικς», οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί Γιώργος Μουχταρίδης και Λιάνα Μαστάθη υποδέχονται τους φίλους μ’ένα re - openning πάρτι με αντισυμβατική μουσική. Info: Μπήτνικς (25ης Μαρτίου 69, Πετρούπολη), από τις 19.30, 210-5010781. ΦεστιβAλ. Στα πλαίσια του 15ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου προβάλλονται σήμερα, μεταξύ άλλων: «La Belle et la Bête» («Η πεντάμορφη και το τέρας») του Christophe Gans. Info: Δαναός (Λεωφ. Κηφισίας 109, Πανόρμου), 17.30, 210-6922655 / «Casse-Tête Chinois» («Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν») του Cédric Klapisch. Info: Odeon Embassy (Πατρ. Ιωακείμ 5, Κολωνάκι), 17.30, 210-7215944.

Αρκετά πια με την Αντέλα

Δημήτρης Καρατζιάς

Ψαραντώνης και Σαββόπουλος σε... καρτούν

Άγγελος Σπάρταλης

ΚΥΡΙΑΚΗ 23.3 Χορος. Η ομάδα 65+ (χορευτές άνω των 65 χρόνων) ετοιμάζουν μια παράσταση με τίτλο «TANZheimer». «Πώς αξιοποιούνται μέσα από τον χορό οι κινητικές αδυναμίες που προκαλεί η φθορά του χρόνου;» είναι ένα από τα θέματα που εξετάζουν στην πρωτότυπη χορογραφία. Info: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107 - 109), 20.00, 12 ευρώ, 210-9005800. Παιδι. Το κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» οδηγείται στο θεατρικό σανίδι, σε σκηνοθεσία Κώστα Δράκου. Info: Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44), 11.00, 7,5 ευρώ, 211-0124401. ΔΕΥΤΕΡΑ 24.3 Παρασταση. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ουίλκι Κόλινς (1866), η παράσταση «Αρμαντέιλ» παρακολουθεί τη ζωή του κ. Αρμαντέιλ, ο οποίος με αφορμή μια ύπουλη δολοφονία που διέπραξε στο παρελθόν υπαγορεύει ένα γράμμα, που θα φθάσει στον γιο του όταν μεγαλώσει… Σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Info: Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι), 20.00, 10 - 15 ευρώ, 210-3464380.

To βιβλίο του Ιούλιου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» αποτελεί τον καμβά για την πρώτη μεγάλου μήκους ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων, για μεγάλους κυρίως, που έφτιαξε ο Άγγελος Σπάρταλης και προβάλλεται κάθε μέρα, από τις 20 Μαρτίου, στην Ταινιοθήκη. Μια ταινία «χειροποίητη», φτιαγμένη κατά τη διάρκεια πέντε χρόνων σε ένα λαπ-τοπ που ο δημιουργός της αποκαλεί στούντιο. Ένα κολλάζ 75.000 εικόνων, σάτιρα, κριτική, ντοπιολαλιές, μουσική, στίχοι, αναφορές στο σινεμά, την ελληνική πραγματικότητα, την πολιτική: οι Μπιτλς, ο Καραγκιόζης, η Μέριλιν Μονρόε, ο Τσόμσκι, ο Μικρός Πρίγκιπας, ακόμα και ο Μητσοτάκης. Έξυπνοι αναχρονισμοί, χιούμορ και «λίγη βοήθεια από φίλους»: Ο Ψαραντώνης και ο Διονύσης Σαββόπουλος, με τη μορφή καρτούν, ερμηνεύουν τα πέντε τραγούδια της ταινίας, ενώ ο Μάνος Βακούσης, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Στράτος Τζώρτζογλου, ο Δημήτρης Σταρόβας δανείζουν με κέφι τις φωνές τους στους ήρωές της.

Πάθη, ψέματα και πολιτική

Νίτα Παγώνη

Σε μια αληθινή ιστορία βασίζεται το «Αγαπημένε μου ψεύτη» του Μπέρναρ Σω. Ο Ιρλανδός συγγραφέας μιλά για τη σχέση που διατηρούσε ο ίδιος για περίπου σαράντα χρόνια με την Αγγλίδα ηθοποιό. Μια παθιασμένη ιστορία αγάπης που του δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει και να βάλει στο μικροσκόπιο συναισθήματα γνωστά σε όλους μας και ταυτόχρονα να καταγράψει, με τη γνωστή του οξυδέρκεια και μαεστρία, μια πολύ σημαντική περίοδο της Ιστορίας, το διάστημα ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους και την άνοδο του Χίτλερ. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό και τολμηρό έργο, το οποίο έχει σαράντα χρόνια να ανέβει στην Ελλάδα και τώρα, από τις 17 Μαρτίου, παρουσιάζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη, σε σκηνοθεσία Τάσου Λέρτα και πρωταγωνιστές τον Βύρωνα Κολάση, γιο του αρχιμουσικού, στον ρόλο του συγγραφέα, και τη Νίτα Παγώνη, που έχουμε απολαύσει σε πολλές και αξιόλογες παραστάσεις κλασικών έργων.

Τραγούδια υψηλής τέχνης

ΤΡΙΤΗ 25.3 Θεατρο. Η «Κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ ξεδιπλώνει την ξαφνική αλλαγή της ζωής των πρωταγωνιστών – τρεις άντρες και μια γυναίκα, όλοι τους προερχόμενοι από τον χώρο της μόδας και την καλή κοινωνία του Λονδίνου –, όταν ξαφνικά υποψιάζονται μια ερωτική απιστία. Info: Εμπορικόν (Σαρρή 11, Ψυρρή), 21.00, 10 - 18 ευρώ, 210-3213100. ΤΕΤΑΡΤΗ 26.3 εκθεση. Με μια έκθεση εφ’όλης της ύλης και τίτλο «Δείγμα Γραφής» εγκαινιάζεται ο καινούργιος εκθεσιακός χώρος «ena», που ανήκει στη γνωστή αίθουσα τέχνης «Καπλανών 5». Σ’αυτήν παρουσιάζονται επιλεγμένα έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας και χαρακτικής, τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό.

Info: ena Αίθουσα Tέχνης (Βαλαωρίτου 9γ’, Κολωνάκι), 11.00 - 14.00, 210-3388501.

Τι να συνέβη, άραγε, μετά το τέλος πολλών αγαπημένων κλασικών έργων; Πώς συνεχίστηκε η ζωή των ηρώων τους μετά τα, συχνότατα τραγικά, γεγονότα που περιέγραψαν οι σπουδαίοι συγγραφείς τους; Ο Δημήτρης Καρατζιάς στο «Αρκετά πια με την Αντέλα» αποφάσισε να συνεχίσει ένα από τα διασημότερα θεατρικά έργα. Ξαναμπήκε στο «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμα». Εκεί συναντά την Αθηνά Τσιλύρα να ζωντανεύει τη, βυθισμένη στο πένθος, Μαρτύριο. Μαζί ξαναπιάνουν, από τις 24 Μαρτίου στον πολυχώρο Vault, το νήμα της ιστορίας του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τριάντα χρόνια από τότε που κόπηκε. Αφορμή για αυτό, η απροσδόκητη εμφάνιση μιας νεαρής κοπέλας, η οποία γίνεται αιτία να ανασυρθούν μυστικά και ψέματα και να αναστατωθεί ξανά όχι μόνο το συγκεκριμένο σπίτι, αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία. Σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ και πρωταγωνιστούν επίσης η Νίκη Αναστασίου και η Σεβίνα Μαραγκού.

Νίκος Γκάτσος

«Μερικοί στίχοι απ’αυτούς που έγραψε για τη‘‘Μυθολογία’’του Μάνου Χατζιδάκι, τους‘‘Δροσουλίτες’’του Χριστόδουλου Χάλαρη και το‘‘Ρεμπέτικο’’του Σταύρου Ξαρχάκου, ξεπερνούν κατά πολύ μερικά μεγαλεπήβολα σύγχρονα ποιητικά μας έργα και διδάσκουν τι θα πει αρρενωπότητα της δημοτικής παράδοσης, οργανική λειτουργία της ομοιοκαταληξίας, ήθος της ελληνικής», γράφει στο «Εν λευκώ» ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Νίκο Γκάτσο. «Ο Γκάτσος επηρέασε εμένα, όχι εγώ τον Γκάτσο. Εγώ ήμουν ο μαθητής», συμπληρώνει ο Χατζιδάκις. Μερικά από τα πιο όμορφα και αγαπημένα τραγούδια που έγραψε ο ποιητής Νίκος Γκάτσος, βρίσκοντας, όπως πάλι λέει ο Ελύτης, «προτιμότερη την ταπεινή τέχνη που λειτουργεί παρά την υψηλή που σκονίζεται στα ράφια», θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το Σάββατο 29 Μαρτίου στον πολυχώρο «Διέλευσις». Τα ερμηνεύει το μουσικό σχήμα «Μόλπη». Τραγουδά η Μαρία Αντωνιάδου και τη συνοδεύει στο πιάνο η Αλεξάνδρα Τσούκη.