359

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΕΜΠΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Νο 359

ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ

«Ο καλλιτέχνης κάνει πολιτική µε το επάγγελµά του» Σελ.: 06-07

Ένας Έλληνας ξετρέλανε τον Καναδά!

∆ΗΜΗΤΡΗΣ ΗΛΙΑΣ Μιούζικαλ, βιβλίο και cd για τον µύθο της Περσεφόνης Σελ.: 12

«ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» Όπερα... Τσέπης για µαθητές

Σελ.: 03

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ

Ο νέος χάρτης των ανοιχτών µουσείων Σελ.: 04-05

ΒΙΒΛΙΟ

Η ναυτιλία της Ελλάδας είναι η ιστορία της Σελ.: 13

ΘΕΑΤΡΟ

Η Σοφία Σεϊρλή και η Μέλπω Αξιώτη Σελ.: 14

02/26 Η εποχή µας

ΠΟΝΤΙΚΙart

03/04 - 09/04

www.topontiki.gr

- Παραμένει το «Game of Thrones», έπειτα από τρεις σεζόν, μια από τις καλύτερες ξένες σειρές; «Δεν χωράει αμφιβολία πως η επική σειρά “Game of Thrones” είναι από τις πιο άρτιες και ακριβοπληρωμένες παραγωγές. Ο Martin R.R .George συμπυκνώνει μέσα στα βιβλία του μια ολόκληρη εποχή γεμάτη ίντριγκες, βιαιότητα, σεξ κι αιμομιξίες. Μέχρι στιγμής κατάφερε να καταρρίψει κάθε ρεκόρ τηλεθέασης, και όχι άδικα. Θα έλεγα πως από τη σειρά εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα τα κοστούμια και η γνωριμία των φυλών. Τα τοπία μπορούν να μαγέψουν μέχρι και τον πιο απαιτητικό τηλεθεατή που αγαπά τη φαντασία, ενώ οι βίαιες σκηνές σοκάρουν. Η δυσκολία στην τηλεοπτική σειρά – αλλά και στα βιβλία – ξεκινά από το πλήθος ονομάτων. Κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει από την αρχή τη μάχη μεταξύ των καλών και κακών ηρώων, αλλά μπορεί να μείνει άφωνος με τον θάνατο αυτών. Φυσικά δεν γίνεται να μη σχολιαστεί η εμφάνιση των δράκων που αναμένουμε να δημιουργήσουν χάος στα βασίλεια. Προσωπική μου άποψη, ως τον πιο άρτιο ήρωα της μεσαιωνικής σειράς, θεωρώ τον Tyrion Lannister που υποδύεται ο Peter Dinklage. Προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία με μοναδική του δύναμη στην πολιτική την εξυπνάδα και το αδάμαστο πνεύμα του. Χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιποι ήρωες υστερούν σε ενδιαφέρον. Αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της σειράς άλλωστε. Δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να δούμε σε λίγο καιρό το “Game of Thrones” να καταλαμβάνει τα ράφια και ως βιντεοπαιχνίδι, ώστε να έχει απήχηση σε ένα ακόμα πιο ευρύ κοινό».

«Πώς να μη λατρέψει κανείς το “Game of Thrones”, αφού έχει τα πάντα! Πόλεμοι, έρωτες, σεξ, δολοπλοκίες, ίντριγκες και ξαφνικοί θάνατοι, και στο βάθος η διεκδίκηση του βασιλείου. Συνταγή, άλλωστε, γνωστή, την οποία όχι μόνο έχουμε “ζήσει” μέσα από άλλες σειρές, με κοινό μοτίβο αλλά διαφορετικό σκηνοθετικό πλαίσιο, αλλά ενδεχομένως έχουμε “βιώσει” μέσα από τις ιστορίες του Μεσαίωνα, του Βυζαντίου ή του αγγλικού παλατιού που έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας. Άλλωστε κάθε κορίτσι αγαπά την ίντριγκα και κάθε αγόρι οτιδήποτε έχει σχέση με τον πόλεμο. Πέρα από το story που σε συναρπάζει με τις συνεχείς ανατροπές που έχει, το έργο δεν σε αφήνει να μαντέψεις τι θα ακολουθήσει, το σκηνικό όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση είναι ειδυλλιακό, οι χαρακτήρες μοναδικοί και καλά τοποθετημένοι, ώστε να έχουν τον δικό τους ρόλο, και η μουσική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της σειράς! Εντάξει, ίσως να θεωρήσει κάποιος υπερβολικές τις αντιδράσεις του κοινού απέναντι στη σειρά, υστερικές και ακραίες σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου δεν μειώνει το “Game of Τhrones” ως παραγωγή».

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Κοραλί Μπαρμπέν,

συγγραφέας, ποιήτρια

Κατερίνα Σπαθή, δημοσιογράφος

ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Ευχαριστώ Μανώλη, ευχαριστώ Βάσω…

του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ

Το τριήμερο που μας πέρασε το «Ποντίκι Art» – πάντα κοντά στις καλές προσπάθειες που γίνονται σ’ολόκληρη την Ελλάδα – ταξίδεψε στην Καρδίτσα και βρέθηκε στην καρδιά του θεάτρου με πολλές και σημαντικές προσωπικότητες της πνευματικής μας ζωής. Ποιον να πρωτοαναφέρω από τα μέλη της επιτροπής, τον μαέστρο Δημήτρη Αγραφιώτη, τον σκηνοθέτη Βασίλη Κυρίτση, τον ηθοποιό Γιάννη Μόρτζο, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Χασάπογλου, τον γλύπτη Γιώργο Χουλιαρά. Τιμώμενα πρόσωπα ήταν λίγο πριν από τη λήξη του 30ού Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας ο Τίτος Πατρίκιος και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, κι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον νυν πρόεδρο της Ένωσης Πολιτιστικών Σωματείων Μανώλη Στεργιόπουλο και την πρώην Βάσω Κοζιού, που μου δίνουν τα τελευταία είκοσι χρόνια τη χαρά να μοιράζομαι όμορφες στιγμές στην αγαπημένη πόλη. Ο πρώτος επισήμανε πως η μεγαλύτερη χαρά για έναν ποιητή είναι όταν οι στίχοι του έχουν βοηθήσει κάποιον αναγνώστη. «Η ποίηση είναι η δυνατότητα που δίνεις στον αναγνώστη να φτιάξει τη δική του αυτοβιογραφία, να ανακαλύψει τον εαυτό του», είπε χαρακτηριστικά. Από την πλευρά του, ο κ. Γεωργουσόπουλος εστίασε στον ρόλο και τη σημασία της θεατρικής ερασιτεχνίας υπογραμμίζοντας πως «ο ερασιτέχνης αφιερώνει ώρες γι’ αυτή τη συλλογική δουλειά που είναι το θέατρο. Το θέατρο είναι πολύ μεγάλη εμπειρία. Ένα σανίδι και ένα πάθος. Αυτό είναι το θέατρο». Το φεστιβάλ διοργανώνεται από την Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων του νομού με την υποστήριξη της Περιφέρειας Θεσσαλίας - Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας, τον δήμο της πόλης – πάντα δίνει το δυναμικό «παρών» ο Κώστας Παπαλός –, την Περιφερειακή Ένωσης Δήμων (Π.Ε.Δ.) Θεσσαλίας και την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων. Για την ιστορία, το βραβείο καλύτερης παράστασης δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα για την παράσταση «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» του Ματέι Βίσνιεκ, που καταχειροκροτήσαμε το βράδυ του Σαββάτου. Άντε και του χρόνου, παιδιά…

Ο Γκόγια συναντά τον Πικάσο... Η εξίσωση της ζωής παραμένει σκοτεινή. Η ιδέα της πιθανής δυνατής λύσης γοητεύει όχι μόνο τον Δαρβίνο, αλλά και την τέχνη. Η Άρτεμης Ποταμιάνου, γνωστή εικαστικός που συχνά εκθέτει στο εξωτερικό, συνδέει την εξέλιξη του είδους με την ιστορία της τέχνης. Η νέα της δουλειά «Η Εξέλιξη της Τέχνης», που εκτίθεται στην γκαλερί «Έκφραση», αποτελεί ένα εικαστικό παιχνίδι με τη θεωρία του Δαρβίνου για την «Καταγωγή των ειδών». Η δραστήρια δημιουργός συνεχίζει να ερευνά το τρίπτυχο: καλλιτεχνικό έργο - καλλιτέχνης - εκθεσιακός χώρος. Σύμφωνα με την εικαστικό, κορυφαία έργα σημαντικών δημιουργών γίνονται πηγή έμπνευσης για τους μεταγενέστερους ζωγράφους. Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος αγνοήθηκε για πολλά χρόνια μέχρι να γίνει γνωστός στις αρχές του 20ού αιώνα και ο Μποτιτσέλι ανακαλύφθηκε μέσα από τους Προραφαηλίτες. Η Άρτεμης Ποταμιάνου, που πριν από μερικά χρόνια είχε επιμεληθεί την έκθεση του Ντάμιεν Χιρστ στη Θεσσαλονίκη, επιλέγει να βάλει μέσα σε ένα δικό της έργο και Βελάσκεθ και Γκόγια και Πικάσο. Διαμορφώνοντας στην εγκατάστασή της έναν χάρτη - διάγραμμα ανάλογο με αυτόν που χρησιμοποιούνται στα μουσεία Φυσικής Ιστορίας, αποδεικνύει ότι ένας πίνακας, ένα έργο τέχνης γενικότερα, είναι το άθροισμα πολλών επιμέρους επιρροών. Αναμνήσεις, ήρωες του παρελθόντος από την ιστορία της τέχνης μετουσιώνονται ή μάλλον μετενσαρκώνονται σε νέα έργα με ψηφιακή επεξεργασία και χωρίς διάθεση μίμησης. Με αυτόν τον τρόπο η Άρτεμης Ποταμιάνου θέλει να δείξει ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά ο κάθε καλλιτέχνης επηρεάζεται από τους προηγούμενους για να εξελιχθεί. Ανάμεσα στα 21 έργα που φιλοξενούνται στην έκθεση θα συναντήσουμε και το παλαιότερο έργο «Delft» με επιρροές από τον Βερμέερ και το περίφημο «Las meninas», οι δεσποινίδες τιμής της ισπαΚωστούλα Τωμαδάκη

LIKE...

ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΗΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ νικής αυλής του Φιλίππου Δ’ και η μικρή πριγκίπισσα Μαργαρίτα, που φιλοτέχνησε ο Βελάσκεθ και έκαναν τον Γκόγια να συγκινηθεί και τον Πικάσο να τις απαθανατίσει αφαιρετικά. Κάποιοι καλλιτέχνες θα προβληθούν και θα επιδράσουν στους μεταγενέστερους. Άλλοι θα «χαθούν» γιατί ποτέ τα έργα τους δεν παρουσιάστηκαν σε μια έκθεση. Όμως, στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης και του Διαδικτύου, όλοι έχουν τη δύναμη στα χέρια τους να ανατρέψουν τους κανόνες. Γιατί κάθε καλλιτέχνης, ζωγράφος, μουσικός, ποιητής έχει κάτι να προσθέσει στον κόσμο.

INFO

«Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου», Βαλαωρίτου 9α, τηλ.: 210-3607598. Έως 3 Μαΐου 2014

στην ανάρτηση του συγγραφέα και πανεπιστημιακού Δημήτρη Ψυχογιού «Αν κρίνω από τα like που πήρε η φωτογραφία μου σε σύγκριση με αυτά που παίρνουν τα κείμενά μου, ανήκω στην κατηγορία “καλύτερα να τους βλέπουμε παρά να τους διαβάζουμε”. Μαζί με τους Μάρλον Μπράντο, Μπραντ Πιτ, Σάκη Ρουβά και άλλους ομότεχνους». (Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι αρετή για τον άνθρωπο…)

04/28 To θέμα

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Κωστας Δ. Αβρααμ

Ο λογοτέχνης της Λαμίας… Πόσο συγκινητικό είναι να μαζεύεται μια ομάδα ανθρώπων και να τιμά τον άνθρωπο που με το έργο του λάμπρυνε την πνευματική ζωή της γενέθλιας πόλης τους; Εννιά χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο του ποιητή, πεζογράφου και δοκιμιογράφου Κώστα Δ. Αβραάμ (1918-1995) και ο Σύλλογος για την ανάδειξη της Ιστορίας της Εκπαίδευσης στη Φθιώτιδα «Μιχάλης Παπαμαύρος», η Αιάντειος Δημόσια Βιβλιοθήκη Αταλάντης και ο Σύλλογος Αποφοίτων του Α’Γυμνασίου Αρρένων Λαμίας (1972) «Οι Πετρίτες» διοργανώνουν ένα σπουδαίο αφιέρωμα - φόρο τιμής προς το πρόσωπό του, με σκοπό να διαδώσουν αλλά και να διασώσουν το ογκώδες λογοτεχνικό του έργο. Ομιλητές της εκδήλωσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό Κέντρο της Λαμίας με προβολή διαφανειών από τη ζωή του αλλά και συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Σταυρόπουλο, θα είναι άνθρωποι των γραμμάτων που τον γνώρισαν, μελέτησαν τα βιβλία του αλλά και εξέδωσαν τα δικά τους πάντα σε συνάρτηση με το δικό του έργο. Συγκεκριμένα, ο ποιητής Κώστας Κουβέλης («Ο Κώστας Δ. Αβραάμ ως ποιητής»), η φιλόλογος Πόλυ Τζωρτζοπούλου («Κώστας Αβραάμ, ένας “αδούλωτος τεχνίτης του λόγου”»), ο δρ Θανάσης Ν. Καραγιάννης («Ο δοκιμιακός λόγος του Κώστα Δ. Αβραάμ») αλλά κωστασ αβρααμ και ο γιος του Γιάννης Κ. Αβραάμ («Ο πατέρας μου αυτοβιογραφούμενος») θα είναι μερικά από τα κύρια πρόσωπα της εκδήλωσης. Παράλληλα, θα διαβαστούν ποιήματα από τους Μαρδίτσα Ζακεντέ - Καρέντζου, Γιούλη Μπατοπούλου, Παναγιώτη Παπαευθυμίου, Γιώργο Σταυρόπουλο και Κώστα Καραγιαννόπουλο. Ο Κώστας Δ. Αβραάμ – γεννημένος το 1918 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας και μεγαλωμένος στην Αταλάντη Λοκρίδας – έζησε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του στη Λαμία. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών (1940) και στη συνέχεια συμμετείχε στην εποποιία του ’40 και στην Εθνική Αντίσταση ως καπετάνιος λόχου του 42ου Συντάγματος του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Το 1947 το Κακουργοδικείο της Θήβας τον καταδίκασε «ερήμην» σε θάνατο ενώ το 1950 αθωώθηκε από το ίδιο Δικαστήριο και συνέχισε ασκώντας το επάγγελμα του δικηγόρου στη Λαμία. (1950-1986). Μαζί με άλλους επιστήμονες πρωτοπόρησε στη δημιουργία της «Εταιρείας Φθιωτικών Σπουδών» και της «Στέγης Λοκρικών Μελετών» ενώ την περίοδο 19511985 εξέδωσε οκτώ βιβλία ιστορικού και ερευνητικού χαρακτήρα, με αφηγηματικό ύφος και δοκιμιογραφική γραφή, οκτώ ποιητικές συλλογές αλλά και τη διμηνιαία έκδοση «Πνευματική Ρούμελη» (1980-1985). Συνολικά, τα κείμενα που δημοσίευσε σε επιστημονικά και λογοτεχνικά έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και της επαρχίας ξεπερνούν τα χίλια. Πολιτιστικό Κέντρο Λαμιέων (οδός Λεωνίδου 9-11), την Κυριακή 6-4 , 11.00, είσοδος ελεύθερη, 22310-35935

Info

Νέο ωράριο, εκκρεμότητες

δηλοσ

Με πανηγυρικό τρόπο ο υπουργός Πολιτισμού Π. Παναγιωτόπουλος ανακοίνωσε τη διεύρυνση του ωραρίου ώς τις 8 το βράδυ 33 αρχαιολογικών χώρων και μουσείων. Εκατοντάδες άλλοι, όμως, σε μεγάλες περιφέρειες της χώρας, εξαιρούνται και η περίπτωσή τους παραπέμπεται στο μέλλον. Ήταν Σεπτέμβριος του 1997. Η είδηση της κλοπής στο αρχαιολογικό μουσείο του Ραμνούντα ήταν πολύ φρέσκια. Από την κλοπή και μετά, ο αρχαιολογικός χώρος δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο. Απέκτησε, όμως, ως διά μαγείας, για μία μέρα. Ήταν η μέρα όπου, με προεξάρχοντα τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, συνοδευόμενο από τον υπουργό Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλο, εκεί στον Ραμνούντα, ανακοινώθηκε η αναβάθμιση 70 αρχαιολογικών χώρων. Τι ακολούθησε; Αναβαθμίστηκαν αυτοί οι χώροι; Σιωπή. Ακολούθησαν και άλλες ανάλογες εξαγγελίες. Σε όλες τις περιπτώσεις γινόμασταν μάρτυρες πανηγυρικών ανακοινώσεων του αυτονόητου. Και ο Παύλος Γερουλάνος στο δικό του πέρασμα από το υπουργείο, το 2010, ανακοίνωσε την αναβάθμιση 169 αρχαιολογικών χώρων και μουσείων. Ποιος είναι ο απολογισμός αυτού του σχεδίου; Ποτέ δεν το μάθαμε. Ήρθε άλλος υπουργός. Ο Κώστας Τζαβάρας φρόντισε τέτοια εποχή, άνοιξη, να ανακοινώσει τους χώρους που θα είναι ανοιχτοί στους επισκέπτες και μετά τις 3 το μεσημέρι και μάλιστα σε αυτούς είχε συμπεριλάβει και εκείνους που τον χειμώνα έμεναν κλειστοί. Διότι, ναι, υπάρχουν και μουσεία που τον χειμώνα δεν έχουν προσωπικό να ανοίξουν. Ο νυν υπουργός Πάνος Παναγιωτόπουλος εμφανίζεται πιο φειδωλός στα νούμερα. Ούτε 70, ούτε 169, ούτε όλα. Μόνο 33. Αλλά το ίδιο εντυπωσιακός, όπως κάποιοι από τους προκατόχους του. Βρισκόμαστε, άλλωστε, σε προεκλογική περίοδο. Τριάντα τρεις αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, που επελέγησαν με κριτήριο την επισκεψιμότητα, από την 1η Απριλίου ως τις 31 Οκτωβρίου θα είναι ανοιχτοί ώς τις 8 το βράδυ. Μαζί με την επέκταση του ωραρίου θα αναβαθμιστούν παράλληλες υπηρεσίες, όπως τα εκδοτήρια εισιτηρίων, τα πωλητήρια, τα καφέ, η προσβασιμότητα, οι χώροι υγιεινής, ενώ έχει γίνει πρόβλεψη ακόμα και για την ενιαία ενδυμασία των αρχαιοφυλάκων. Όλα αυτά βέβαια σε βάθος χρόνου, «ώς τα μέσα καλοκαιριού», σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτισμού.

Δήμητρα Μυρίλλα

«Εθνικό πιλοτικό» πρόγραμμα αναβάθμισης Αυτή τη φορά το περιτύλιγμα του αυτονόητου είναι το ανέκδοτο πλέον «με εντολή Σαμαρά», αφού σε σύσκεψη που έγινε παρουσία των αρμόδιων υπηρεσιακών στελεχών παρέστη και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Το εν λόγω πρόγραμμα αναβάθμισης ονομάστηκε «εθνικό πιλοτικό», αν και εδώ και πολλά χρόνια η λειτουργία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων από το Πάσχα ώς τη λήξη της θερινής περιόδου με διευρυμένο ωράριο αποτελεί θέμα συζήτησης, προετοιμάζονται οι εφορίες Αρχαιοτήτων, κάνουν τα αιτήματά τους για προσωπικό και άλλοτε οι χώροι καταφέρνουν να ανοίγουν εγκαίρως, άλλοτε δεν γίνεται εφικτό, παρά μόνο κατά τα μέσα του καλοκαιριού. Άλλοτε για κάποιους περνάει το καλοκαίρι χωρίς να μπορέσουν να λειτουργήσουν κανονικά. Προς τι λοιπόν να εξαγγέλλεται κυριολεκτικά εν χορδαίς και οργάνοις κάτι για το οποίο εδώ και χρόνια η αρχαιολογική υπηρεσία παλεύει να είναι έγκαιρα προετοιμασμένη διεκδικώντας το αυτονόητο από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες; Έστω κι έτσι, οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία που θα υποδέχονται τους επισκέπτες ώς τις 8 το βράδυ είναι καλοδεχούμενοι, όπως και το γεγονός ότι το πρόγραμμα ξεκινάει εγκαίρως και πριν από το Πάσχα. Καλοδεχούμενες και οι αναβαθμίσεις, αν τελικά υλοποιηθούν.

Με εξαίρεση την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη… Ωστόσο, η χώρα διαθέτει περί τα 200 μουσεία και περίπου 250 επισκέψιμους αρχαιολογικούς χώρους. Ποιο είναι το σχέδιο για να λειτουργήσουν όλα αυτά αξιοπρεπώς μέσα στο καλοκαίρι, αλλά και τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου; Διότι μπορεί η Ακρόπολη να έλκει τον μεγάλο αριθμό τουριστών, αλλά μικρότεροι χώροι στην επαρχία είναι πόλος έλξης και ενός άλλους κοινού, συχνά πιο ειδικού, όπως το κοινό του θρησκευτικού τουρισμού, που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της Ανατολικής Μακεδονίας, ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων, που φέρει το όνομά του από τον βασιλιά Φίλιππο Β’, ενώ συνδέεται και με τον Απόστολο Παύλο, καθώς εκεί ίδρυσε την πρώτη σε ευρωπαϊκό έδαφος εκκλησία. Αυτός λοιπόν ο αρχαιολογικός χώρος έχει εξαιρεθεί από τους 33 και μαζί στην ίδια περιφέρεια εξαιρέθηκαν το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη, τα αρχαιολογικά μουσεία της Θάσου,

03/04 - 09/04

ποντικιart

To θέμα 05/29

www.topontiki.gr

και παράδοξα στα ελληνικά μουσεία

ακροπολη των Αβδήρων, της Κομοτηνής και ο αρχαιολογικός χώρος της Μεσημβρίας. Δηλαδή σχεδόν ολόκληρη η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, γεγονός που προκάλεσε και τις διαμαρτυρίες του αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού - Τουρισμού της περιφέρειας Γιώργου Γερομάρκου, ο οποίος έστειλε επιστολή στον υπουργό Πολιτισμού. Αλλά και ο αρχαιολογικός χώρος της Πέλλας, που αυτή τη στιγμή έχει διευρυμένο ωράριο λόγω των προσλήψεων που έγιναν μέσω ΟΑΕΔ, από τις 31 Μαΐου θα γυρίσει στη μονή βάρδια, δηλαδή ώς τις 3 το μεσημέρι, αφού οι συμβάσεις των εργαζομέενων μέσω ΟΑΕΔ λήγουν.

Εκκρεμότητες και παράδοξα Στην Κρήτη, το μεγαλύτερο μέρος της εξαιρείται του προγράμματος, αφού ανάμεσα στους 33 χώρους και μουσεία δεν υπάρχει ο αρχαιολογικός χώρος των Μαλίων με πάνω από 40.000 επισκέπτες μέσα στο 2013, ο αρχαιολογικός χώρος της Γόρτυνας, ο οποίος το 2012 είχε 64.000 επισκέπτες, ενώ ώς τον Σεπτέμβριο του 2013 είχε φτάσει τους 58.000, το αρχαιολογικό μουσείο των Χανίων με 27.000 επισκέπτες, το αρχαιολογικό μουσείο του Ρεθύμνου με 16.000 επισκέπτες. Εκτός διευρυμένου ωραρίου είναι το μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου. Υπάρχουν όμως και ολόκληρες γεωγραφικές ενότητες από τις οποίες δεν έχει συμπεριληφθεί ούτε ένας αρχαιολογικός χώρος, ούτε ένα μουσείο, όπως η περιφέρεια της Ηπείρου. Στη λίστα των «33» δεν υπάρχει το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, ούτε το Αρχαιολογικό Μουσείο των Ιωαννίνων, ούτε καν ο τεράστιος αρχαιολογικός χώρος της Νικόπολης. Υπάρχουν κι άλλα παράδοξα. Η Δήλος είναι ανάμεσα σε εκείνους τους χώρους που θα μένουν ανοιχτοί ώς τις 8 το βράδυ, αλλά όχι και το αρχαιολογικό μουσείο της Μυκόνου! Όσο για την περιφέρεια της Αττικής, πώς να ερμηνεύσει κανείς το ότι, παρά τα όσα έχουν λεχθεί για τον Μαραθώνα, για τα μεγαλεπήβολα σχέδια που κατά καιρούς ανακοινώνονται, το μουσείο του, αλλά και το μουσείο της Βραυρώνας, δύο μικρά κοσμήματα στην Ανατολική Αττική, βρίσκονται εκτός λίστας; Και επίσης, πώς να αξιολογήσουμε το γεγονός ότι ανάμεσα στους «33» δεν είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο του Κεραμεικού με 60.000 επισκέπτες το 2013;

Κριτήριο η επισκεψιμότητα Ως προς τα παραπάνω, ο Π. Παναγιωτόπουλος δηλώνει ότι «το πρόγραμμα θα επεκταθεί με κριτήριο την επισκεψιμότητα και

αρχαια ολυμπια τη σπουδαιότητα των αρχαιολογικών χώρων, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσουμε». Πότε θα επεκταθεί; Πάντως σίγουρα όχι την τρέχουσα σεζόν. Προκειμένου οι 33 χώροι να λειτουργήσουν με το διευρυμένο ωράριο από την 1η Απριλίου έγιναν 1.122 προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, ενώ θα γίνουν άλλες 500 προσλήψεις για να καλυφθούν τα υπόλοιπα κενά. «Δεν έχει γίνει σωστή κατανομή των θέσεων», σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Υπαλλήλων Φύλαξης Αρχαιοτήτων Γιάννη Μαυρικόπουλο. «Οι 1.122 αρχαιοφύλακες θα μπορούσαν να καλύψουν ανάγκες περισσότερων χώρων. Οι υπόλοιπες 500 προσλήψεις θα είναι πολύ λίγες για τους εκατοντάδες αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία που δεν συμπεριλαμβάνονται στο πιλοτικό πρόγραμμα». Βέβαια η επιλογή με κριτήριο την επισκεψιμότητα δημιουργεί παρανοήσεις και ανάγει την κοινωνική λειτουργία των αρχαιολογικών χώρων σε μετρήσιμο προϊόν στο ταμείο. Η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων Δέσποινα Κουτσούμπα μας είπε ότι «είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να αποτιμώνται οι αρχαιολογικοί χώροι μόνο με βάση τον αριθμό των εισιτηρίων. Ωστόσο είναι σημαντικό

ότι τουλάχιστον οι προσλήψεις έγιναν μέσω ΑΣΕΠ και όχι μέσω ΜΚΟ». Στο μεταξύ, λίγες ώρες πριν ο υπουργός Πολιτισμού δώσει συνέντευξη Τύπου για αυτό το θέμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε πρωινή εκπομπή κατέθετε τις απόψεις του λέγοντας ότι «θα ήταν χρήσιμο να μπούμε στη λογική σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα για τη φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων». Τοποθέτηση από την οποία ο Π. Παναγιωτόπουλος πήρε αποστάσεις, αν και νωρίτερα είχε πει ότι «τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι είναι υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά είμαστε ανοιχτοί σε νόμιμες συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα», ανοίγοντας έτσι μία σαφή πόρτα, ακόμα και αν αυτή δεν αφορά τη φύλαξη. Προοπτική που ανησυχεί τους αρχαιολόγους. «Είμαστε αντίθετοι σε κάθε ιδέα ιδιωτικοποίησης στον ευαίσθητο τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς», μας δήλωσε η Δέσποινα Κουτσούμπα. Όσο για τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, ξεκαθάρισε ότι «η φύλαξη πρέπει να ανατίθεται σε προσωπικό που έχει εργασιακή σχέση με το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό το δίδαγμα έχει βγει από τη διεθνή εμπειρία, αλλά και από την πρόσφατη κλοπή στην Εθνική Πινακοθήκη».

Οι 33 αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία: Αττική: Ακρόπολη, Θέατρο Διονύσου, Αρχαία Αγορά, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, Ολυμπιείο, Σούνιο

Πελοπόννησος: Αρχαία Κόρινθος, Επίδαυρος, Μυκήνες, αρχαιολογικός χώρος Παλαμηδίου, αρχαιολογικός χώρος και μουσείο Ολυμπίας, αρχαιολογικός χώρος Μυστρά

Μακεδονία: Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Λευκού Πύργου, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Βασιλικοί Τάφοι Βεργίνας

Στερεά Ελλάδα:

ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΩΝ (ΣΤΟΙΧΕΙΑ 2012 - 2013) Σεπ-13

ΜΟΥΣΕΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ 308.573 1 ΠΑΛΑΤΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΓΙΣΤΡΟΥ 184.776 2 ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΕΛΦΩΝ 117.657 3 ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 111.740 4 ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ 91.150 5 Σεπ-13 ΑΡΧ/ΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ 1.147.726 1 ΚΝΩΣΟΣ 602.949 2 ΛΙΝΔΟΣ 437.174 3 ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑ 375.085 4 ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ 335.181 5

2012 ΜΟΥΣΕΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ 299.012 ΠΑΛΑΤΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΓΙΣΤΡΟΥ 189.900 ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΕΛΦΩΝ 122.985 ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 105.681 ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΘΕΣ/ΚΗΣ 79.475 2012 ΑΡΧ/ΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ 1.374.365 ΚΝΩΣΟΣ 603.514 ΛΙΝΔΟΣ 430.944 ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑ 425.199 ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ 313.510

Αρχαιολογικός χώρος και Μουσείο Δελφών

Νησιά Αιγαίου: Δήλος, Ακρωτήρι Θήρας, αρχαιολογικός χώρος Λίνδου, Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου, Παλάτι Μεγάλου Μαγίστρου - Ιπποτών Ρόδου, Ακρόπολη Ιαλυσού, Ασκληπιείο Κω, Κάστρο Κω, Αρχαία Κάμειρος

Κρήτη: Αρχαιολογικοί χώροι Κνωσού και Φαιστού, Σπήλαιο Ψυχρού, Σπιναλόγκα, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Νησιά Ιονίου: Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας

06/30 Συνέντευξη

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

πλανητησ γη

Της ΣισσυΣ Παπαδακη της Βικυσ Λεβαντη

Σε ποιον ανήκει η Ιστορία;

Σε ποιον ανήκουν οι θησαυροί της Κριμαίας; Για το θέμα αυτό πρέπει να αποφασίσει ένα ολλανδικό μουσείο. Το ίδρυμα Άλαρντ Πήρσον του Άμστερνταμ φιλοξενεί έκθεση με αρχαιολογικά ευρήματα από τη Μαύρη Θάλασσα, η οποία θα διαρκέσει έως τις αρχές θησαυροι της Κριμαιας Μαΐου. Μετά «Ο χρυσός της Κριμαίας και τα μυστικά της Μαύρης Θάλασσας» θα πρέπει να επαναπατρισθούν. Πού όμως; Η παρουσίασή τους οργανώθηκε πριν από τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία. Τα αντικείμενα προέρχονται από έξι μουσεία, από τα οποία τα τέσσερα βρίσκονται στην Κριμαία. Θα ξαναγυρίσουν εκεί; «Ως τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς», τονίζουν οι Ουκρανοί, έχουν ταξιδέψει στην Ολλανδία. «Έτσι πρέπει να μας επιστραφούν διότι αλλιώς μπορεί να καταλήξουν στο Ερμιτάζ». Το τελευταίο το διαψεύδουν οι υπεύθυνοι του ρωσικού μουσείου. «Καμιά από αίθουσές μας δεν επιδιώκει να φιλοξενήσει τους θησαυρούς της Μαύρης Θάλασσας. Όμως το θέμα είναι περίπλοκο». «Ξέρουμε πως υπάρχουν άνθρωποι στο Κίεβο που τα θέλουν πολύ, αλλά περιμένουμε τα αντικείμενα να γυρίσουν στον τόπο όπου ανήκουν, στην Κριμαία» δήλωσε ο διευθυντής του Μουσείου της Συμφερούπολης. Οι δικηγόροι του μουσείου Άλαρντ Πήρσον σηκώνουν τα χέρια ψηλά και στρέφονται στο υπουργείο Εξωτερικών της χώρας τους για να τους λύσει το πρόβλημα. Νομικά, λένε ανεπισήμως, μπορεί να θεωρηθεί πως την έκθεση μας τη δάνεισε μια συγκεκριμένη χώρα, η Ουκρανία, και σε αυτήν πρέπει να την επιστρέψουμε. Από ηθικής άποψης όμως, συμπληρώνουν, τα αντικείμενα πρέπει να γυρίσουν εκεί όπου βρίσκονταν αιώνες τώρα.

Η επιστροφή της καθιστής γυναίκας Δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη στο σπίτι του περισσότερων από 1.200 έργων τα οποία χαρακτηρίστηκαν «θησαυροί των ναζί», κλεμμένα δηλαδή κατά τη διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κορνίλιους Γκούρλιτ εμφανίζεται πρόθυμoς να επιστρέψει μερικά από αυτά στους παλιούς τους ιδιοκτήτες. Δικηγόρος του δήλωσε πως η «Καθιστή γυναίκα» του Ματίς θα δοθεί στην οικογένεια Ρόζενταλ και συγκεκριμένα στη δημοσιογράφο και πρώην σύζυγο του Ντομινίκ «Καθιστη γυναικα» Στρος Καν, Αν Σινκλαίρ, και στην εξαδέλφη της, μια που υπάρχουν μαρτυρίες πως ο πίνακας ανήκε στον συλλέκτη παππού τους, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι και τα υπάρχοντά του λίγο πριν από την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο Κορνίλιους παραδέχεται πως ο πατέρας του απέκτησε παράνομα τον πίνακα. Ο Γκέμπελς πολλές φορές αντάλλασσε έργα προκειμένου να πλουτίσει τη συλλογή του με ζωγράφους και ενδεχομένως με μια παρόμοια ανταλλαγή να βρέθηκε στα χέρια του Γκούρλιτ ο Ματίς, όπως αφήνει να εννοηθεί ο δικηγόρος. Η επιστροφή της «Καθιστής γυναίκας», λοιπόν, δεν ανοίγει τον δρόμο για να αμφισβητηθεί η νομιμότητα του Γκούρλιτ, ενδεχομένως όμως να χρησιμεύσει για να βελτιωθεί η εικόνα του, αλλά και η εικόνα της Γερμανίας, που πάνω από μισό αιώνα δεν έχει φροντίσει να αποκτήσει ούτε καν νόμους για την επιστροφή όσων είχαν κλέψει οι ναζί.

Όσα φέρνει ο χρόνος Πληθωρική, προστατευτική, παρηγορητική, μια ιδανική, κατά κάποιον τρόπο, μαμά, στήριγμα πάντα και επικριτική μόνον εκτάκτως, η «Μάμι» της Σκάρλετ Ο’Χάρα αποκτά όνομα 75 χρόνια αφότου γυρίστηκε το «Όσα παίρνει ο άνεμος». Οι κληρονόμοι της Μάργκαρετ Μίτσελ, της συγγραφέα βιβιαν λι, Μαργκαρετ Μιτσελ του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε η ταινία, έδωσαν την άδεια στον Ντόναλντ ΜακΚέιγκ για ένα ακόμα μυθιστόρημα, μετά τον «Ρετ» του, εμπνευσμένο από τη ζωή της Σκάρλετ. Σε αυτό η «Μάμι» είναι πρωταγωνίστρια και τη λένε Ρουθ. Πρωταγωνιστές είναι και όλες οι άλλες «Μάμι», οι, ανώνυμες σκλάβες που μεγάλωναν τα παιδιά των λευκών, μια που το βιβλίο πραγματεύεται την εποχή της δουλείας στις ΗΠΑ, ένα θέμα για τον χειρισμό του οποίου η Μίτσελ είχε επικριθεί έντονα όταν κυκλοφόρησε το «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Στελιος Μαϊνας:

«Ζούμε σε συνθή «Γεια σου, Στελάρα», «Καλημέρα παιδιά», πρωινό στα Εξάρχεια, αγαπημένη γειτονιά του δημοφιλούς ηθοποιού, που δεν αλλάζει το κέντρο της Αθήνας για τίποτα. Πίνουμε καφέ, αγοράζει χαρτομάντιλα από περαστικούς, μιλάει με τον κόσμο, ζει χρόνια στην πλατεία Βικτωρίας και απορώ πώς δεν είναι υποψήφιος στις προσεχείς δημοτικές εκλογές. «Αστειότητα, αγαπάω πολύ το κέντρο της Αθήνας, αλλά αυτό είναι άσχετο, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό το κομμάτι της πολιτικής. Η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να ασχοληθείς μαζί της και εγώ κάνω μια άλλη δουλειά. Πρέπει να είσαι εκεί στο 100% για να φροντίζεις την πόλη σου, και οι άνθρωποι που ασχολούνται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αξιέπαινοι, κάποιοι από αυτούς πληρώνουν και από την τσέπη τους. Δεν συζητώ και το πόσο έχει βελτιωθεί η εικόνα του κέντρου τελευταία, τεράστια διαφορά. Εγώ, όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω». Ρεσιτάλ ηθοποιίας στο «Τίρζα» όπου πρωταγωνιστείτε. Συνήθως τέτοια εποχή οι θίασοι ετοιμάζονται για Θεσσαλονίκη. Εσείς; Εμείς κάναμε αυτό το έργο και οι συνθήκες μάς ανάγκασαν να παίζουμε Κυριακή με Τετάρτη. Μέρες όχι θεατρικές, και το λέω γιατί ο κόσμος βγαίνει πια μόνο Σάββατο. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά ζούμε σε συνθήκες κατοχικές. Αυτή είναι η αλήθεια, δεν το μεγαλοποιώ. Ο κόσμος πάει στο θέατρο, αλλά βλέπουμε πόσο είναι καμπουριασμένος, έχει αλαλιαστεί. Δεν βγαίνει, δεν ξοδεύει, δεν έχει. Είναι γεγονός πως η έξοδος για θέατρο είναι μια πολυτέλεια, παρόλο που η τιμή έχει κατέβει δραματικά, με μέσο όρο εισιτηρίου τα 12 ευρώ. Δεν βγαίνουν ούτε οι μισθοί των ηθοποιών. Εμείς είμαστε ένα σύνολο 6 ανθρώπων, δουλεύουμε με ποσοστά, τα λεφτά είναι ελάχιστα και μην ξεχνάς ότι μιλάμε για μια θεατρική επιτυχία με πολύ κόσμο, που όμως αυτό δεν έχει ανταπόκριση στην τσέπη μας. Η Θεσσαλονίκη λοιπόν είναι ένα ρίσκο. Θέλουμε πολύ να πάμε, αλλά πρέπει να ασφαλίσουμε τις μίνιμουμ οικονομικές συνθήκες, διότι και εμείς εργαζόμενοι είμαστε και θέλουμε να επιβιώσουμε από τη δουλειά μας. Τώρα δεν ζει ο κόσμος, επιβιώνει. Έχετε νιώσει ότι η κρίση αποτελεί για κάποιους άλλοθι; Α, καλά, ας γελάσω. Είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία «να σε κάνω φέτες». Δηλαδή με την ευκαιρία της κρίσης αναμασάνε: «Δεν έχω λεφτά». Υπάρχουν κάποιοι που ζουν πολύ καλά και έχουν φροντίσει για αυτό. Το θέατρο βέβαια δεν άφησε ποτέ λεφτά. Δεν έγινε ποτέ κανένας πλούσιος από το θέατρο, στο θέατρο χάνεις λεφτά, δεν βγάζεις, εκτός από τις κωμωδίες λαϊκού χαρακτήρα και περιεχομένου, με ευρύτατη συμμετοχή και αποδοχή, που δουλεύεις για τζίρο. Σε καμία άλλη περίπτωση. Για παράδειγμα, εμείς θα ήμασταν παράφρονες αν περιμέναμε να βγάλουμε λεφτά ανεβάζοντας την «Τίρζα». Εμείς απλώς έχουμε τη φιλοδοξία να επιβιώνουμε κάνοντας αυτό που γουστάρουμε. Αυτό βέβαια το πληρώνεις με αίμα, πολύ ακριβά. Τον πολιτισμό που προσφέρει ο καλλιτέχνης τον πληρώνει. Οι ηθοποιοί που δουλεύουν και δουλεύανε για χρόνια σε συνθήκες απαγορευτικές, πληρώνουν από την τσέπη τους. Οι ηθοποιοί είμαστε το κατώτερο κομμάτι εισοδηματικά και αυτοί που έχουν πληγεί περισσότερο. Διάβαζα ότι 855 παραστάσεις ανέβηκαν το 2013 και 530 μέχρι προχθές, μέσα στο 2014. Αυτό δεν είναι πλουραλισμός, είναι αυτοκτονία. Οι καλλιτέχνες είναι σε απόγνωση, μαζεύονται πέντε φίλοι και ανεβάζουν ένα έργο, μια αίσθηση Μουτζαχεντίν και

ας βγάλουνε 5 ευρώ. Όσο κι αν έχεις διάθεση δονκιχωτική, δεν σώζεται ούτε η γη ούτε ο κόσμος ούτε ο εαυτός σου. Το σινεμά όμως έχει μια άνθιση; Τζάμπα. Ας είναι καλά οι γονείς των παιδιών που πληρώνουνε για να γίνεται κινηματογράφος. Βεβαίως έχει άνθιση και γίνονται πράγματα και αυτό είναι συνακόλουθο της ανταπόκρισης που έχει. Τα εισιτήρια έχουν μειωθεί δραματικά. Το ελληνικό κοινό αντέχει μια ταινία ελληνική τον χρόνο και εκεί θα πάει. Φέτος δούλεψε ο Παντελής Βούλγαρης, του χρόνου κάποια άλλη. Του χρόνου η δικιά σας ταινία; Μακάρι! Είναι ήδη έτοιμη, γίνεται επεξεργασία ήχου αυτήν τη στιγμή στο Ισραήλ. Είναι του Αλέξη Αλεξίου, λέγεται «Τετάρτη 4:45» και είναι μια ταινία κρίσης. Αφορά έναν άνθρωπο με οικογένεια σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Ένας ιδιοκτήτης ενός jazz club που έχει δανειστεί λεφτά για να μπορέσει να συντηρήσει το μαγαζί του. Κάποια στιγμή όμως έρχονται και του τα ζητάνε πίσω, αυτός δεν έχει να δώσει και του παίρνουνε το μαγαζί του. Όλα τα λάθη που έχει κάνει, πάει να τα λύσει με τον πιο λάθος τρόπο. Ένα εξαιρετικό σενάριο και μια πολύ καλή συνεργασία. Μέσα είναι το γερμανικό κέντρο κινηματογράφου, το ελληνικό, η ΕΡΤ, πολύς κόσμος. Θα δούμε. Σε καιρούς κρίσης, γενικότερα στην οικονομία, ποτέ δεν ξέρεις τι θα πάει, είναι μη προβλέψιμα τα φαινόμενα. Όχι μόνο δεν υπάρχει συνταγή, αλλά καταργείται, είναι όλα απρόβλεπτα. Και γιατί σε αυτές τις μη προβλέψιμες καταστάσεις επιλέξατε να σκηνοθετήσετε τον λόγο της Λούλας Αναγνωστάκη; Πρώτα από όλα η Λούλα Αναγνωστάκη είναι από τις πιο αγαπημένες μου συγγραφείς. Στα πρώτα βήματά μου στο θέατρο ή, αν θέλεις, ένας λόγος που βρισκόμουνα στο θέατρο, ήταν τα κείμενά της. Είναι συνδεδεμένη με το πρώτο θέατρο που είδα στην εφηβεία μου. Ο λόγος της Λούλας Αναγνωστάκη είναι καίριος, ελλειπτικός, δεν έχει εντοπιότητα, ελληνικός λόγος και συγχρόνως με απόσταση από τα πράγματα. Καλώς ή κακώς μεταφέρουμε το «εγώ» μας μέσα από τα κείμενά μας. Εγώ διάλεξα την «Πόλη» στο «Επί Κολωνώ», γιατί είναι ένα επίκαιρο μονόπρακτο, που έχει να κάνει με την αναζήτηση των ανθρώπων ενός προορισμού. Οι ήρωες της Αναγνωστάκη κουβαλάνε την ήττα και αυτό εμένα με ιντριγκάρει. Προσπαθούν να ανακαλύψουν κάτι από τη ζωή τους που λείπει. Είναι σαν αυτό που είμαι και εγώ και κατά τη γνώμη μου όλοι οι καλλιτέχνες. Δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι οι καλλιτέχνες, κάτι πρέπει να τους λείπει από τη ζωή τους, είναι προβληματικοί και το κουβαλάνε αυτό. Όλο το κομμάτι του ναρκισσισμού είναι μούφα. Επιφανειακό, η ουσία είναι ότι, για να ασχοληθείς με την τέχνη, πρέπει να είσαι πολύ ευαίσθητος πόλος, να μπορείς να αντιληφθείς τα κύματα της κοινωνίας. Τους κραδασμούς της, πριν μπουν στον κόσμο. Αυτή είναι η δουλειά της τέχνης, να είναι το καμπανάκι της κοινωνίας.

03/04 - 09/04

ποντικιart

Συνέντευξη 07/31

www.topontiki.gr

Έρχεται λύση σε όλα αυτά που ζούμε; Ζούμε σε μια εποχή ασύλληπτης σύγχυσης. «Ζούμε σε εποχές οριζοντίωσης» λέει πολύ ωραία ο Μανώλης Αναγνωστάκης και συνεχίζει «ας κρατήσουμε όρθιες ισχνές καλαμιές». Αυτό, δηλαδή, για το οποίο αγωνίζεται πλέον ο κόσμος, είναι για την αξιοπρέπειά του. Πρέπει να σώσουμε τα στοιχειώδη και πρέπει να γίνει τώρα, χωρίς ταμπέλα, ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., «58». Μήπως έχουν αποφασίσει άλλοι πριν από μας για εμάς; Ποιοι μας θέλουνε Αλβανία, σταθερά, για τα επόμενα 50 χρόνια; Ερώτηση που δεν έχει πρόχειρη και επιπόλαιη απάντηση. Δεν ξέρω την αλήθεια, ούτε και τη λύση. Αυτό που λέω, απλοϊκά, είναι ότι δεν πάει άλλο. Πώς εξηγείτε ότι δεν ξεφουσκώνει η Χρυσή Αυγή; Υπάρχει αντίδραση. Υπάρχει η λεγόμενη «τιμωριτική ψήφος». Δεν είναι όλος ο κόσμος σε φάση αυτογνωσίας, υπάρχει και αυτός που λειτουργεί με το θυμικό του. Απλώς, ο πολιτισμός μάς έμαθε να ξεπερνάμε την πρώτη σκέψη, το ότι «θα σου σπάσω τα μούτρα», και να λειτουργούμε πολιτισμένα. Βιβλίο γράφετε; Εδώ και πολύ καιρό, και πιέζω τον εαυτό μου να συνεχίσει. Η γραφή, όμως, θέλει στρατιωτική πειθαρχία. Γραφώ ένα μυθιστόρημα και ελπίζω μέχρι τον Σεπτέμβρη να έχει κυκλοφορήσει. Είναι στο σήμερα και όλα είναι υπαρκτά πρόσωπα, μια και οι πηγές είναι η πραγματικότητα, η καθημερινότητα.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΑΣΧΑ ΣΤΗΝ «TIρZA»

«Οι καλλιτέχνες είναι σε απόγνωση, μαζεύονται πέντε φίλοι και ανεβάζουν ένα έργο, μια αίσθηση Μουτζαχεντίν και ας βγάλουνε 5 ευρώ»

Είχατε ποτέ φανταστεί ότι η τηλεόραση δεν θα ήταν μέρος της ζωής σας; Φυσικά. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ήταν αποκλειστικά μέρος της καθημερινότητάς μου. Πρέπει όμως να πω ότι ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου ευημερίας το οφείλω στην τηλεόραση. Αν δεν είχα κάνει τηλεόραση, δεν θα είχα το μίνιμουμ της καλής διαβίωσης, την οποία δόξα τω Θεώ έχω. Δεν επιδίωξα ποτέ βίο πλούσιο και με υπερηφάνεια λέω ότι δεν παρασύρθηκα από ένα life style το οποίο για δεκαετίες μεσουρανούσε στην πατρίδα μας. Έχω γνώση τού ποιος είμαι. Καλοκαίρι; Δουλεύω πάνω από 25 χρόνια χειμώνα, καλοκαίρι, πρωί, βράδυ. Θα ήθελα να κάνω διακοπές, αλλά δεν μπορώ, δεν βγαίνει. Αυτό το καλοκαίρι θα είμαι στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που ανεβάζει ο Θέμης Μουμουλίδης.

Ο Στέλιος Μάινας πρωταγωνιστεί στο έργο του Άρνον Γκρούνμπεργκ «Τίρζα», στο θέατρο «Ιλίσια», σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Μαζί του οι Άννα Μάσχα, Γιώργης Τσαμπουράκης, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Τάσος Δημητρόπουλος, Ίριδα Μάρα. Κυριακή με Τετάρτη. Παράλληλα, σκηνοθετεί το εμβληματικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Η Πόλη», στο θέατρο «Επί Κολωνώ», με τους Βαγγέλη Ρόκκο, Κάτια Σπερελάκη, Γιώργο Ψυχογιό. Δευτέρα, Τρίτη.

ηνί ες

Μια και αντιλαμβάνεται τους κραδασμούς της κοινωνίας, γι’ αυτό μπαίνει και στη Βουλή ο καλλιτέχνης; Εγώ πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία δουλειά στην πολιτική, γιατί κάνει πολιτική με το επάγγελμά του. Είναι σαν να έχεις καταλάβει λάθος τη δουλειά σου. Εννοώ πως η στάση της ζωής ενός ανθρώπου και κατ’επέκταση ενός καλλιτέχνη, που κάνει μια δουλειά δημόσια και εκτίθεται στον κόσμο, είναι από μόνη της μια στάση ζωής πολιτική. Το τι θα σου πω, σε ποιο κανάλι θα πάω, με ποιον θα συνεργαστώ, είναι πολιτική. Ο καλλιτέχνης που, επιπλέον, πηγαίνει και ασχολείται με την πολιτική, «φορτώνει» παραπάνω κάτι που ήδη κάνει. Βεβαίως πρέπει να έχει τις απόψεις του, όχι όμως να καταχράται της δημοσιότητάς του, ακόμα και αν τα κόμματα θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν. Να δημοσιοποιεί, αλλά με μικρό καλαθάκι και σύνεση στο πώς προβάλλεται, για να μην προσβάλλει.

ημε ρ ομ

κες κατοχικές»

Κάτια Πουλοπούλου

¢ Γεννήθηκε

στη Σύρο το 1957 ¢ Τελείωσε τη δρα-

ματική σχολή Βεάκη το1983 ¢ Το 1984 συμμε-

τέχει στη «Λούφα και παραλλαγή» ¢ Από το 1993 μέ-

χρι και το 1996 πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική επιτυχία «Οι μεν και οι δεν» ¢ Το 2010 εκδίδει το

πρώτο του βιβλίο «Τα φαινόμενα απατούν»

10/34 Σινεμά

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΜΗΝΥΜΑ στο μπουκάλι

«Χαπάκι» ελευθερίας του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΡΙΚΑ Η ταινία «Viva la Liberta» του Ιταλού Ρομπέρτο Αντό είναι ένα μικρό χαπάκι «ευτυχίας» κατά της δυσανεξίας της σύγχρονης Αριστεράς! Χωρίς να πρόκειται για κάποια ταινία υψηλής αισθητικής, όπως η πρόσφατη «Τέλεια Ομορφιά» του Σορεντίνο, χωρίς να καταβυθίζεται στα σκοτεινά έγκατα της δισυπόστατης ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έκανε ο Αντονιόνι, ο Ρομπέρτο Αντό χρησιμοποιεί το μοτίβο των δύο προσωπικοτήτων που ενώνονται σε μία, με την ελαφράδα, το χιούμορ και το ευθύβολο ύφος του «νότιου» και καταφέρνει κάτι αξιοζήλευτο!... Να υποδείξει έναν δρόμο επιστροφής της Αριστεράς στό προσκήνιο που, αν και απλοικός, δεν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αφελής και άρα πρακτικά άχρηστος. Σε απλά... Ιταλικά ή Ελληνικά, ο Σικελός σκηνοθέτης λέει στην ηγεσία της σημερινής «ανύπαρκτης» Αριστεράς και στους υποταγμένους στη «μοίρα» τους οπαδούς της να πάψουν να φοβούνται και να ξαναβρούν το χαμένο πάθος τους. Τόσο απλά! Τόσο καλά! Ο αρχηγός του «Δημοκρατικού Κόμματος» είναι άχρωμος, άοσμος, μοιρολάτρης και άφωνος. Οδηγεί το κόμμα του σε βέβαιη εκλογική ήττα. Οι ψηφοφόροι του, μετά την κατάρρευση του 1990 και το ενοχικό σύνδρομο του προπατορικού-σταλινικού αμαρτήματος, δεν έχουν κανένα κίνητρο, έστω για να συγκεντρωθούν στις πλατείες για να υποστηρίξουν το κόμμα και το πεθαμένο όνειρό τους. Τι απομένει; Μα, η μοιρολατρική υποταγή στις αγορές! Ο αρχηγός, κουρασμένος από το βάρος της αποτυχίας, αφήνει το κόμμα του σύξυλο για να... ξανασκεφτεί τα πάντα απ’ την αρχή! Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο καμπής, ο Αντό ανασύρει το χαρτί της «κωμωδίας καταστάσεων» – της ιταλικής παράδοσης. Ο γραμματέας του αρχηγού καταφεύγει στη λύση του ακίνδυνου-ψυχοπαθούς αδελφού για να αντικαταστήσει προσωρινά τον μεγάλο απόντα!... Ο καθηγητής (αδελφός), ανεξέλεγκτος, αρχίζει να μιλάει χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Άρα αρχίζει να ξαφνιάζει και να αφυπνίζει συνειδήσεις κόμματος και ψηφοφόρων. Κι εκεί που νομίζεις ότι η ταινία παίρνει την κάτω βόλτα προς την κοινοτοπία, έρχεται αυτός ο χαρισματικός Τόνι Σερβίλο και δίνει σάρκα και οστά στις δύο διαφορετικές προσωπικότητες που υποδύεται. Ο Αντό, από την πλευρά του, τις οδηγεί με μαεστρία σε μία γοητευτική σύνθεση που προκαλεί ελπίδες και άρα ενθουσιασμό... Διώξτε τον Φόβο, επιστρέψτε στο Πάθος! Το όραμα σήμερα είναι η Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου και η προάσπιση της Δημοκρατίας από την ασφυκτική περικύκλωση των Αγορών!... Τόσο απλά! Τόσο καλά!

«το ακρωτηρι τησ βιασ»

«ζητω η ελευθερια»

Θρίλερ, καταγγελίες και σοφίες Μια ιστορία με φόντο το φυλετικό μίσος στη Νότια Αφρική ξεχωρίζει ως θέμα στο «Ακρωτήρι της βίας», αλλά η ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο κλέβει τις εντυπώσεις στο «Ζήτω η ελευθερία» Κωνσταντίνος Σαμαράς

Το ακρωτήρι της βίας

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ Πρωταγωνιστούν: Ορλάντο Μπλουμ, Φόρεστ Γουίτακερ, Κόνραντ Κεμπ Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζερόμ Σαλ, που είχε καταφέρει να ξεχωρίσει για την ικανότητά του να κατασκευάσει ένα γαλλικό φιλμ α λα Χόλιγουντ (πράγμα όχι και τόσο αυτονόητο) με το «Largo Winch», βγαίνει από τα σύνορα της πατρίδας του για να αποδείξει τη μαστοριά του σε ταινίες τοποθετημένες σε ένα πλαίσιο που στερείται προσωπικής υπογραφής. Στο «Ακρωτήρι της βίας» ο Σαλ μεταφέρει στον κινηματογράφο το μπεστ σέλερ «Zulu» του Καρίλ Φερέ, όπου η ανακάλυψη του πτώματος μιας νεαρής κοπέλας Το ακρωτήρι της βίαςòòò από την αστυνομία του Κέιπ Τάουν Έγκλημα, βία και φυλετικό μίσος στη οδηγεί σε όλο και πιο σκοτεινά μονοΝότια Αφρική, σε ένα καλά λαδωμένο πάτια: από το εμπόριο ναρκωτικών αστυνομικό θρίλερ με πολιτική επίφαση και το ρατσιστικό μίσος μέχρι τους προσωπικούς δαίμονες δύο αστυνομικών, ενός λευκού κι ενός μαύρου. Ο Ορλάντο Μπλουμ και ο Φόρεστ Γουίτακερ σχηματίζουν ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο κάπως προβλέψιμο, αλλά απολύτως επαρκές, με τον Σαλ να πατάει τα σωστά κουμπιά για να σεβαστεί το μαύρο πνεύμα του βιβλίου και, τηρουμένων των αναλογιών, να προσφέρει κάτι σαν το δικό του «Seven». Μια δυναμική και αξιοπρεπής κατασκευή που δεν προσβάλλει το κοινό της, αρκεί το δήθεν ιστορικό/πολιτικό φόντο να μην εξεταστεί σοβαρά. òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

Στιγμές στη ζωή ενός ήρωα

Σκηνοθεσία: Ντάνις Τάνοβιτς Πρωταγωνιστούν: Ναζίφ Μούζιτς, Σενάντα Αλιμάνοβιτς, Σέμσα Μούζιτς Ο Ναζίφ ζει σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο της Βοσνίας με τη γυναίκα του Σενάντα και τα δυο παιδιά τους, κι επιβιώνει πουλώντας παλιά μέταλλα αυτοκινήτων Οι εταιρείες διανομής σε μάντρες. Μια μέρα, η Σενάντα αρχίζει να αισθάνεται φέρουν την ευθύνη για φοβερούς πόνους στην κοιλιά, σημάδι ότι κάτι δεν πάει έκτακτες αλλαγές στις καλά με την εγκυμοσύνη της. Ελλείψει ασφάλισης, η οιημερομηνίες προβολής κογένεια είναι υποχρεωμένη να πληρώσει ένα ποσό που των ταινιών. δεν διαθέτει για την ιατρική περίθαλψη της Σενάντα. Με αφορμή το παραπάνω πραγματικό περιστατικό, ο Ντάνις Τάνοβιτς («No man’s land») θα σκηνοθετήσει κάτι που δεν είναι Στιγμές στη ζωή ενός ήρωα òò ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ ή μυθοΜια άπορη οικογένεια παλεύει για ιατρική πλασία, αλλά ένα υβριδικό είδος περίθαλψη και υποδύεται τον εαυτό της ταινίας: ο Ναζίφ και η Σενάντα της ταινίας είναι οι αληθινοί ήρωες σε ένα καταγγελτικό υβρίδιο ντοκιμαντέρ αυτοπροσώπως, άρα πηγές και μυθοπλασίας έμπνευσης και πρωταγωνιστές την ίδια στιγμή. Ο Τάνοβιτς θα τους κινηματογραφήσει μέσα σε κάτι περισσότερο από

μία εβδομάδα με το ελάχιστο συνεργείο, φυσικό φως και κυρίως ζητώντας τους να μην «παίζουν» μπροστά στην κάμερα. Η αναζήτηση της αλήθειας και της αυθεντικότητας μπορεί να είναι επενδυμένη με καλές προθέσεις και στρατευμένη ορμή, αλλά τελικά δεν προσφέρει πολλά περισσότερα από ένα παράδοξο μείγμα κακότεχνης μυθοπλασίας και καταγγελτικού ντοκιμαντέρ. Μπορεί ο Ναζίφ να πήρε το βραβείο αντρικής ερμηνείας στο Βερολίνο και η ταινία να έφτασε μέχρι τα ξενόγλωσσα Όσκαρ, όμως οι διακρίσεις δεν μπορούν να διώξουν από αυτές τις «Στιγμές» την ενοχλητική αύρα ενός ριάλιτι μαγειρεμένου για διεθνή γούστα.

Ζήτω η ελευθερία

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Αντό Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Βαλέριο Μαστραντρέα Μετά τον πρόσφατο ερμηνευτικό του θρίαμβο στην αριστουργηματική «Τέλεια ομορφιά» του Σορεντίνο, η όρεξή μας να απολαμβάνουμε τον Τόνι Σερβίλο στην οθόνη είναι μεγαλύτερη από ποτέ, αλλά ίσως να συνοδεύεται από μια αθέλητη αυστηρότητα προς οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει τη φυσιογνωμία και το ταλέντο του. Είμαστε αρκετά διχασμένοι, λοιπόν, όταν διαπιστώνουμε πως ο ΡοΖήτω η ελευθερία òò μπέρτο Αντό, «Τρελός» φιλόσοφος αντικαθιστά τον γνωστός στην δίδυμο αδελφό του στην πολιτική αρένα. Ιταλία ως Απολαυστικός Τόνι Σερβίλο, μαζί με μπόσκηνοθέτης, λικη δημαγωγία αλλά ακόμα περισσότερο ως μυθιστοριογράφος, δίνει στον Σερβίλο έναν ρόλο παραπλήσιο με αυτόν που είχε υποδυθεί στο «Il Divo»: του Ιταλού πολιτικού που έχει βαρεθεί τη ζωή του κι όλα του μοιάζουν με κακόγουστη φάρσα. Μόνο που εδώ ο πολιτικός θα τα βροντήξει όλα και θα κρυφτεί στο Παρίσι λίγο πριν από τη μάχη των εκλογών, και το επιτελείο του θα πρέπει να τον αντικαταστήσει με τον πανομοιότυπο δίδυμο αδελφό του, έναν φιλόσοφο που μόλις βγήκε από την ψυχιατρική κλινική. Φυσικά μια τέτοια αντιστροφή δεν αποτελεί μνημείο πρωτοτυπίας, αλλά δίνει την ευκαιρία για μια εντυπωσιακή πολιτική περφόρμανς από τον αδερφό - σωσία, με μια γλώσσα από καιρό λησμονημένη από τη σύγχρονη αριστερά κι ένα πάθος που θα παρασύρει τα πλήθη. Ο Ρομπέρτο Αντό μεταφέρει στον κινηματογράφο το δικό του ομώνυμο μυθιστόρημα και δίνει στον Σερβίλο το βήμα για έναν απολαυστικό διπλό ρόλο, αλλά την ίδια στιγμή καταφεύγει στην εύκολη δημαγωγία, που δεν απέχει πολύ από τα πολιτικά φαινόμενα τύπου Μπέπε Γκρίλο.

12/36 Η Ελλάδα αλλάζει;

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Ο δημητρησ ηλιασ με τη συζυγο του μαρια

Η χορωδια των 183 παιδιων τραγουδαει μαζι με την Orchestre Symphonique Pop de Montréal κατα τη διαρκεια συνεντευξης Τυπου στο Ελληνικο Κοινοτικο Κεντρο

ο Terry Jones των Monty Python

Οι Monty Python και ο μύθος της Περσεφόνης Τι κοινό έχει ο frontman των Monty Python, Terry Jones, βραβευμένοι σολίστ, συγγραφείς και εικονογράφοι, 184 Καναδόπουλα και ο γνωστός, ελληνικός μύθος της Περσεφόνης; Συναντήσαμε τον εμπνευστή του μουσικού εγχειρήματος, Δημήτρη Ηλία, τενόρο, πρόεδρο και καλλιτεχνικό διευθυντή του οργανισμού Chroma Musika με έδρα το Μόντρεαλ του Καναδά, για να μας δώσει τις απαντήσεις. Παρ’ότι ήταν ένα βροχερό πρωινό του Μαρτίου, εκείνος επέμενε πως είναι ο καλύτερος καιρός για περπάτημα. Κατανοητό, αν λάβουμε υπ’όψιν ότι ο Δημήτρης Ηλίας ήρθε για λίγες μέρες στην χώρα μας από τον παγωμένο Καναδά, όπου η θερμοκρασία αγγίζει τους -20. Και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε στα Εξάρχεια, για να μας μιλήσει για ό,τι ετοίμαζε με πυρετώδεις ρυθμούς 18 μήνες πριν. Το μουσικό παραμύθι - μιούζικαλ «Time for Flowers, Τime for Snow» σε μορφή εικονογραφημένου βιβλίου & CD, απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά του Καναδά και η χαρά δεν κρυβόταν πίσω από το χαμόγελό του. Γιατί να την κρύψει άλλωστε; Tο συγκεκριμένο βιβλίο δεν μοιάζει με κανένα απ’όσα συνηθίζουν να διαβάζουν τα παιδιά ηλικίας 7 έως 12 χρόνων. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της Ελληνοκαναδικής παραγωγής του οργανισμού Chroma Musika με τη Συμφωνική Ορχήστρα Orchestre Symphonique Pop de Montreal και 184 Καναδόπουλα από 18 διαφορετικά εθνοτικά backgrounds. Mια διασκευή γραμμένη στα αγγλικά εμπνέεται από τον ελληνικό μύθο της Περσεφόνης και της Δήμητρας και παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις 40 πολύχρωμες σελίδες του. Η τόσο ισχυρή αγάπη της μάνας για την κόρη της, που ανάλογα με τη διάθεσή της καταφέρνει να αλλάζει τις εποχές του χρόνου, μεταφέρεται και στο CD εμπεριέχοντας συμφωνική ορχήστρα, παιδική χορωδία και σολίστ τους Δημήτρη Ηλία, Μαρία Διαμαντή, Elie Manousakis και Xavier Grey.

Αφηγητής ο Terry Jones των Monty Python Μια πλειάδα μεγάλων καλλιτεχνών συνεργάστηκε μαζί τους για την πραγματοποίηση του βιβλίου. Αρχικά, ο

Terry Jones των Monty Python δάνεισε τη φωνή του, αναλαμβάνοντας την αφήγηση της ιστορίας. Ο Glen Huser, ο συγγραφέας, που έκανε τη διασκευή, αλλά και ο εικονογράφος Philippe Beha, έχουν βραβευτεί στο παρελθόν με το «Governor General Award», το αντίστοιχο ελληνικό κρατικό βραβείο. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο καταξιωμένος Έλληνας συνθέτης Γιάννης Γεωργαντέλης, ο οποίος ανέλαβε το δύσκολο έργο της μουσικής ώστε να την καταστήσει προσιτή τόσο στα παιδιά του Καναδά όσο και των άλλων χωρών. Συμπεριλαμβάνοντας ποικίλα μουσικά είδη και αναχρονισμούς στα κείμενά του, από The Mamas & The Papas και Andy Lloyd Webber, στο CD θα ακούσετε και μπιτάτα κομμάτια, ήχους μεσογειακούς μέχρι βαγκνερικές άριες συνοδευμένες με ηλεκτρική κιθάρα.

Αληθινοί πρωταγωνιστές τα παιδιά «Ο κύριος στόχος μας ήταν να αναδείξουμε την ελληνική μουσική, κουλτούρα και μυθολογία στους ξένους» μας λέει ο Δ. Ηλίας. Και συνεχίζει: «Μαζί με τη σύζυγό μου, τη σοπράνο Μαρία Διαμαντή, θέλαμε αφενός μέσα από τα φωνητικά εργαστήρια της Chroma Musica να προωθήσουμε την ελληνική κουλτούρα στα Καναδόπουλα και αφετέρου να πούμε μ’ αυτόν τον τρόπο ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στους μαθητές μας». Έχοντας εκδώσει άλλα τέσσερα παρόμοια βιβλία σε συνεργασία με ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκαν με τριψήφιο αριθμό παιδιών. Περισσότερα από 500 παιδιά πέρασαν τις ακροάσεις και επιλέχθηκαν 40 Ελληνόπουλα, από τα σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης της Ελληνικής Κοινότητας

Βίκυ Λεβαντή

Μείζονος Μόντρεαλ (μιας από τις πιο δραστήριες ελληνικές κοινότητες του κόσμου) ηλικίας 3ης μέχρι και 6ης Δημοτικού. Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά προέρχονταν από 18 διαφορετικές χώρες: Καναδά, Ιταλία, Ινδονησία, Κίνα μέχρι και από τις Αραβικές Χώρες. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι η παραγωγή ήταν υπερατλαντική καθώς οι ηχογραφήσεις έγιναν σε Μόντρεαλ, Λονδίνο και Αθήνα. Τα παιδιά που τραγούδησαν τα χορωδιακά του CD, με διευθυντή Ορχήστρας τον Alain Cazes και διευθυντές Χορωδίας τους Δημήτρη Ηλία και Μαρία Διαμαντή (βραβεύτηκαν με το Μετάλλιο της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ), όχι μόνο είχαν την ευκαιρία να περάσουν από ακροάσεις μπροστά σε επιτροπή, να τραγουδάνε σωστά πλάι σε μια συμφωνική ορχήστρα, αλλά και να μάθουν πώς ηχογραφείται ένα CD ή πώς εικονογραφείται ένα βιβλίο. «Το σημαντικότερο ήταν ότι μυήθηκαν στην ελληνική μυθολογία και έγιναν συν-καλλιτέχνες μαζί με τα άλλα ονόματα των συντελεστών». Και σαν να μην έφταναν μόνο αυτά, στο λανσάρισμα του βιβλίου έφτασαν με λιμουζίνες και υπέγραφαν μαζί με τους υπόλοιπους τα βιβλία.

Και η ιστορία δεν τελειώνει εδώ…

Info

«Time for Flowers, Time for Snow, A Retelling of the Legend of Demeter and Persephone», συγγραφέας: Glen Huser, εικονογράφηση: Philippe Beha, μουσική: Γιάννης Γεωργαντέλης (εκδ. Οκτ.

2013, Tradewind Books, Vancouver). Με τη συνεργασία της Chroma Musika (www.chromamusika. com).

Μέχρι στιγμής, το βιβλίο παρουσιάστηκε μέσα στο δημαρχείο του Καναδά ενώ στα μέσα Μαΐου η φήμη τους θα φτάσει μέχρι και το Κοινοβούλιο, στο πλαίσιο μιας μεγάλης ημερίδας για την Ελλάδα. Επί της παρούσης, ετοιμάζεται η γαλλική έκδοση του βιβλίου ενώ ένα από τα μεγάλα σχολεία του Καναδά ζήτησε να γίνει η αναπροσαρμογή του κειμένου ώστε να το ανεβάσουν και θεατρικά. Τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου στα σχολεία του Μόντρεαλ δωρίστηκαν στα σχολεία που συμμετείχαν οι ίδιοι οι μαθητές. Ενώ με την ίδια ομάδα θα ξεκινήσει και το επόμενο βιβλίο, με θέμα τον μύθο του Βασιλιά Μήδα και τίτλο «The Golden Touch». Για να αποκτήσει κανείς το βιβλίο στην Ελλάδα, μπορεί μόνο να το παραγγείλει διαδικτυακά, εκτός κι αν μεταφραστεί. Αυτό θα ήταν το καλύτερο για όλους.

Βιβλίο 13/37

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Αφηγήσεις για την ιστορία της Ελλάδας Από το ναυτικό οικονομικό θαύμα του προεπαναστατικού ελληνισμού ώς τη διερεύνηση των αιτίων της σημερινής οικονομικής κρίσης μέσα από μια εκτενή ιστορική αναδρομή και τη θεμελιώδους σημασίας ανάγνωση των μύθων στην ιστορία, αυτά τα τρία βιβλία δεν πρόκειται να πιάσουν μόνο τον χώρο της βιβλιοθήκης σας! Ναυτιλία των Ελλήνων 1700 - 1821 Ο αιώνας της ακμής πριν από την Επανάσταση Επιμέλεια: Τζελίνα Χαρλαύτη,, Κατερίνα Παπακωνσταντίνου Εκδόσεις: Κέδρος Σελ.: 888 Αν εξαιρέσει κανείς μερικές γλαφυρές όσο και γραφικές προσεγγίσεις, όπου πρωταγωνιστεί το… προαιώνιο «ναυτικό δαιμόνιο» των Ελλήνων, σπανίζουν οι σοβαρές βιβλιογραφικές αναφορές σχετικά με την ελληνική ναυτιλία, της οποίας μια λαμπρή περίοδος είναι και η υπό εξέταση σε αυτό το επίπονο έργο που έφεραν σε αίσιο πέρας οι επιμελήτριες και συγγραφείς αυτού του τόμου. Όπως συμβαίνει συχνά, στη χώρα έχουμε έλλειψη έργων και περίσσια καλών προθέσεων. Αν λοιπόν η ναυτιλία αποτελεί υπόθεση εθνικής περηφάνιας, συνήθως μένουμε στις… καλές προθέσεις. Ο πολυσέλιδος τόμος εξετάζει μια περίοδο ακμής της ελληνικής ναυτιλίας που ορίζεται από το 1700 έως και τις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο στόλος των Ελλήνων – υπηκόων των Οθωμανών ή των Βενετσιάνων – ξεχώριζε στη Δύση ως ο στόλος των «Greci». Αυτός ο στόλος των Γραικών κυριαρχούσε στις αγορές όχι μόνο της Δυτικής Μεσογείου αλλά και σε εκείνες του Ατλαντικού, ενώ οι Έλληνες πλοιοκτήτες διόλου δεν δίστασαν να δραστηριοποιηθούν μέχρι και τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού! Στον τόμο αυτό λοιπόν αναδεικνύεται η δραστηριότητα του ελληνικού ναυτικού στόλου στη μακρά διάρκεια του 18ου αιώνα μέχρι και τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης. Η κυριαρχία της ελληνικής ναυτιλίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο είχε καθοριστική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη των τοπικών κοινοτήτων, οι οποίες δραστηριοποιούνταν στη ναυτιλία, τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο. Ταυτόχρονα διαμορφωνόταν κάτι αντίστοιχο στις εκτός Ελλάδας ελληνικές κοινότητες της διασποράς, τόσο στη Μαύρη Θάλασσα όσο και στη Βόρεια Ευρώπη. Αυτή η ναυτική δραστηριότητα υπήρξε καθοριστική στη διαμόρφωση των απαραίτητων συνθηκών για την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και την οικονομική της στήριξη.

Απόστολος Διαμαντής Έθνος και Θεσμοί Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας Εκδόσεις: Εναλλακτικές Εκδόσεις Σελ.: 286 Στο βιβλίο αυτό, στο οποίο εκτίθεται συνοπτικά η πορεία του ελληνικού έθνους, ο συγγραφέας προσπαθεί να λύσει μια παρεξήγηση, «μια μεθοδολογική εκτροπή», όπως με έμφαση τη χαρακτηρίζει, η οποία στην ουσία αλλά-

Σε 200 λέξεις

Ο συγγραφέας Φώτης Χρονόπουλος γράφει για το βιβλίο του «Το Λεξικό του Καβάφη», εκδόσεις Περίπλους

Ξενοφών Μπρουντζάκης

ζει θέμα στο σχετικό ερευνητικό πεδίο. Τι έχει συμβεί: οι υπαρκτές παραδόσεις και οι κοινωνικές σχέσεις ερευνώνται, αναλύονται και αποτυπώνονται υπό το πρίσμα της πολιτικής ιδεολογίας κι όχι της ιστορικής επιστήμης. Έχει, με δυο λόγια, ιδεολογικοποιηθεί η μελέτη της Ιστορίας και παράγει ιδεολογικά συμπεράσματα και διόλου ιστορικά. Αποτέλεσμα αυτής της παραμόρφωσης είναι να αντιμετωπίζονται ιστορικές πραγματικότητες, όπως το Έθνος, ως ιδέες, δηλαδή ως νοητικά προϊόντα του κράτους. Αυτή η αλλαγή πρίσματος της ιστοριογραφίας αφήνει καθώς φαίνεται μεγάλες ιστορικές εκτάσεις εκτός «καλλιέργειας». Έτσι, έχουμε το φαινόμενο μέσα από αυτή την κανονιστική διευθέτηση της ιστοριογραφίας, όχι μόνο να μην λαμβάνεται υπόψη η εθνική ιδιαιτερότητα ως ισχυρός παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας, αλλά να θεωρείται και αναχρονιστική – μέσα από μιαν ενορχηστρωμένη δαιμονοποίηση. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η πρόσφατη ελληνική ιστορία, από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους και εντεύθεν, τακτοποιείται μέσα σε ένα ιδεοληπτικό σχήμα που, εκτός των άλλων, παραγνωρίζει τη σημασία των μύθων ως παράγοντα γνώσης. Με αυτή την έννοια, η Ελλάδα του σήμερα φέρει τον ελληνισμό από την αρχαιότητα διατηρώντας τους μύθους του ζωντανούς. Μήπως, λοιπόν, αυτοί οι μύθοι είναι ένα κομμάτι της πραγματικής μας Ιστορίας;

Γιώργος Καραμπελιάς Μια υπονομευμένη Άνοιξη Στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης Εκδόσεις: Εναλλακτικές Εδόσεις Σελ.: 262 Αναζητώντας τις ρίζες της οικονομικής μας εξάρτησης και παίρνοντας σαν αφορμή τη βαθύτατη οικονομική κρίση που βιώνουμε στις μέρες μας, ο Γιώργος Καραμπελιάς δεν διστάζει να φτάσει το νήμα των σκέψεών του ώς τον 11ο μ.Χ. αιώνα. Η βασική του θέση για την ελληνική οικονομική κρίση είναι ότι αυτή έχει να κάνει με την εξάρτησή μας από τη Δύση, μια εξάρτηση που αρχίζει με την υποταγή του ελληνικού βυζαντινού κόσμου στις οικονομίες της Γένοβας και της Βενετίας. Από τότε ώς σήμερα, ο ελληνισμός, σύμφωνα με τον συγγραφέα, μετρά απώλειες – από το 1204 και το 1453 και στη συνέχεια μέσα από μιαν ανολοκλήρωτη και ατελή προσπάθεια εθνικής χειραφέτησης. Μετά την επανάσταση του 1821, τόσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και οι Δυτικές Δυνάμεις αντιτάχθηκαν στη συγκρότηση ενός νέου ελληνικού κράτους στη θέση του Βυζαντίου. Έτσι, η Ελλάδα τελικά δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ποτέ ένα ανεξάρτητο και ισχυρό κράτος, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί σε μια παρασιτική απόφυση της Δύσης.

Μια άλλη ματιά στη ζωή του Καβάφη Η παράκληση του γιου μου, στα μαθητικά του χρόνια, να του δώσω διευκρινίσεις για ιστορικά πρόσωπα σε καβαφικό ποίημα ήταν η ώθηση να καταπιαστώ με τη συγγραφή του βιβλίου «Το Λεξικό του Καβάφη». Ο υιός ουδεμίαν ευθύνη φέρει για το αποτέλεσμα. Άλλωστε, εν προκειμένω, αμαρτίαι γονέων ου παιδεύουσι τέκνα. Την απόφαση του εγχειρήματος υπαγόρευσε η θετική υποδοχή της πρότασής μου από τον Διονύση Βίτσο. Η ρότα, από την πληκτρολόγηση του

πρώτου γράμματος έως την τυπογραφικώς συχωρεμένη «τελεία και παύλα», ήταν συναρπαστική: Είδα με άλλη ματιά τον Αλεξανδρινό, ματιά που ενέτεινε τον θαυμασμό μου για το φιλοσοφείν και τις γνώσεις τού κατ’ εξοχήν εκφραστή του οικουμενικού ελληνισμού. Εμπλούτισα τις δικές μου ιστορικές γνώσεις. Καταστάλαξα στο ποια από τα «πρόσωπα» στο καβαφικό έργο είναι υπαρκτά και ποια επινοήματα του ποιητή· και το καταστάλαγμα αυτό επιβεβαί-

ωσε μια πρότερη σκέψη, πως ο «μύθος» της Τέχνης είναι διαρκέστερος και πιο εδραίος του «λόγου» της Επιστήμης. Είναι απαραίτητο το «Λεξικό του Καβάφη» για την κατανόηση του έργου του ποιητή; Όχι! Απαραίτητα στοιχεία για την κατανόηση των στίχων του Αλεξανδρινού είναι η φρεσκάδα του μυαλού, η αδιάλειπτη εσωτερική αμφισβήτηση και η προσωπική επικύρωση του ατομικού μας εισιτηρίου προς τη δική μας Ιθάκη.

14/38 Θέατρο

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΣΟΦΙΑ ΣΕΪΡΛΗ

«Η δική μου Μέλπω Αξιώτη» «Κι ίσως θα χρειαστεί εμείς τώρα να ξαναπλάσουμε μια παιδική ηλικία για να μπορέσουμε να ξαναδιαβάζουμε». Για τη Σοφία Σεϊρλή χρειάστηκαν ατελείωτες ώρες «φυγής» μέσα στον λογοτεχνικό κόσμο τη Μέλπως Αξιώτη μέχρι να αποφασίσει ότι αυτές οι λέξεις από τη νουβέλα της «Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;» ήταν οι πιο ταιριαστές για να ξεκινήσει το σκηνικό ταξίδι στη ζωή αυτής της τόσο σημαντικής, αλλά και τόσο δυσανάλογα αναγνωρισμένης στην Ελλάδα, λογοτεχνικής φωνής. Συγγραφέας, αγωνίστρια, κομμουνίστρια, λογοτέχνις με σπάνιο χάρισμα είναι τα αξεδιάλυτα στοιχεία που συγκροτούν την προσωπικότητά της.

H Σοφία Σεϊρλή, λίγο πριν αρχίσει τις πρόβες για τη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δ. Τάρλοου, που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, μας μίλησε για το πώς μας συστήνει τη Μέλπω Αξιώτη επί σκηνής. «Η θεατρική μου συνάντηση με τη Μέλπω Αξιώτη, μια συνάντηση που για μένα έχει στοιχεία σχεδόν καρμικά, ξεκίνησε πριν από 22 χρόνια, όταν για πρώτη φορά παρουσίασα στο θέατρο“Αμόρε”τη ζωή της με αποσπάσματα από τις“Δύσκολες Νύχτες”, το πρώτο της μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 1938, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα. Εκείνη η παράσταση είχε ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Το 2011 ακολούθησε το Φεστιβάλ Αθηνών, όπου μαζί με τον Νίκο Χατζόπουλο ακολουθήσαμε τις ψυχικές της περιπέτειες με έναν διάλογο ανάμεσα σε κείμενα από τις“Δύσκολες Νύχτες”και την“Κάδμω”, το τελευταίο της βιβλίο». Αυτήν τη φορά η Σοφία Σεϊρλή, στις δύο παραστάσεις που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα στον Βόλο και στο Μουσείο της Ελιάς στη Σπάρτη του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, διατρέχει τη ζωή της, μια ζωή με όνειρα, αγώνες, ματαιώσεις, εξορίες, ανέχεια, ψυχικά ρήγματα, ακολουθώντας τα λογοτεχνικά της κείμενα, ποιήματα, γράμματα που έστειλε στον Λουί Αραγκόν, τον Γιάννη Ρίτσο, το ΚΚΕ, την εκδότριά της Νανά Καλλιανέση. «Η Αξιώτη είναι πια ένα οικείο μου πρόσωπο, στο οποίο με γοητεύουν και με συγκινούν όλες οι πλευρές που την

έκαναν να είναι αυτό που σήμερα ξέρουμε» μας λέει Σοφία Σεϊρλή. Η υπερρεαλιστική της γραφή, η απόφασή της να αποποιηθεί την περιουσία της, αν και καταγόταν από μια πλούσια μυκονιάτικη οικογένεια, η ψυχική της δύναμη, αλλά και οι καταρρεύσεις της, η στράτευσή της και η πειθαρχία της, αλλά και η πεποίθησή της ότι η λογοτεχνία δεν μπαίνει σε καλούπια, χωρίς φαντασία και όνειρο, η δύναμη με την οποία αντιμετώπισε διώξεις, εξορίες, οικονομική ένδεια. Η Αξιώτη έζησε 18 χρόνια εξόριστη. Νομίζω πως οι λέξεις που την περιγράφουν με ακρίβεια είναι εκείνες που είχε διαλέξει ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης για την παράσταση στο“Αμόρε”από ένα ποίημα του Ρίλκε: Και δεν έχεις κανέναν και τίποτα και γυρίζεις μέσα στον κόσμο με μία βαλίτσα και μία κάσα βιβλία». Μισόν αιώνα αργότερα, με την Ελλάδα να ζει ένα άλλο δράμα, υπάρχουν σήμερα τέτοιες φωνές, καλλιτέχνες και διανοούμενοι ανάλογου διαμετρήματος; «Τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα, που οι καλλιτέχνες δεν προλαβαίνουν να βιώσουν και να αφομοιώσουν αυτό που συμβαίνει, και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, είναι παγκόσμιο φαινόμενο» μας λέει η Σοφία Σεϊρλή. «Γι’αυτό και βλέπουμε συχνά έργα που επικεντρώνονται περισσότερο σε εσωτερικές αναζητήσεις. Αλλά, ξέρετε, οι άνθρωποι της γενιάς της Μέλπως Αξιώτη, και η ίδια φυσικά, είχαν να παλέψουν για έναν άλλο κόσμο, που δεν έγινε τελικά. Η ίδια έδωσε τη ζωή της όλη για ένα τέτοιο όραμα, που δεν το έζησε ποτέ. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση των πάντων. Πού είναι η Αριστερά σήμερα που είναι η ώρα της για να μιλήσει; Και δεν μιλάω για την Ελλάδα, μιλάω για όλη την Ευρώπη. Πού να στραφείς; Η κοινωνία βρίσκεται στην απόλυτη κατάντια, με αποτέλεσμα ο καθένας να μπορεί να πάρει θέση απέναντι στα γεγονότα προσωπικά, αλλά το να μπει σε ένα σύνολο είναι κάτι πολύ δύσκολο. Έτσι ο άνθρωπος είναι πια μόνος του και κοιτάει το σπιτάκι του και το τετραγωνάκι που του αναλογεί. Κάποτε οι άνθρωποι διαδήλωναν και κέρδιζαν κάτι. Σήμερα βγαίνουν στον δρόμο και δεν γίνεται τίποτα. Ζούμε σε μεσαίωνα. Είμαι σίγουρη ότι θα έρθει η στιγμή που θα συμβούν γεγονότα που θα αλλάξουν την

η σοφια σεϊρλη στισ προβεσ για τη «μεγαλη χιμαιρα» Δήμητρα Μυρίλλα

Ιστορία, αλλά αυτήν τη στιγμή κινούμαστε προς τον πάτο και ακόμα δεν τον έχουμε πιάσει». Μέσα σε όλα αυτά οι καλλιτέχνες καλούνται όχι μόνο να αφουγκραστούν, αλλά και να επιβιώσουν. «Ανέκαθεν ήταν δύσκολα για τους καλλιτέχνες, και αυτό γιατί σε αυτήν τη χώρα ο πολιτισμός και οι τέχνες δεν είχαν ποτέ τη θέση που τους αρμόζει. Μετά τον πόλεμο ζήσαμε στην Ελλάδα έναν πολιτιστικό και καλλιτεχνικό οργασμό, αλλά ήταν η εποχή που τα γεννούσε όλα αυτά. Τότε ήταν μια Ελλάδα που, βγαίνοντας από τον πόλεμο, ήλπιζε στο καλύτερο. Σήμερα, από την πληθώρα, ξαναβρεθήκαμε στο τίποτα. Είναι πολύ δύσκολο για μια κοινωνία να το διαχειριστεί αυτό».

Το γράμμα στον Αραγκόν Τι θα έλεγε η Μέλπω Αξιώτη για όλα αυτά; Ίσως εκείνα τα λόγια από το βιβλίο της «Εικοστός Αιώνας», με τα οποία η Σοφία Σεϊρλή κλείνει τη σκηνική της αφήγηση: «Ένα βραδάκι τώρα επέρασε, σαν όλα τα βραδάκια, δεν είχε διαφορά, κάποιοι άνθρωποι εζήσανε, κάποιοι άλλοι δεν εζήσανε. Μακρυά μες στο σκοτάδι κάτι φώτα αστράφτουνε ακόμα σαν μάτια ανοιχτά. Η ζωή δε χαλιέται με τη φωτιά, όπως ο άνθρωπος, είναι αιώνια. Μάλιστα. Αντίο σας». Το 1950 η Μέλπω Αξιώτη, κατόπιν διαβήματος της ελληνικής κυβέρνησης, απελάθηκε από τη Γαλλία, όπου είχε πάει το 1947. Τότε έγραψε στον Λουί Αραγκόν αυτό το γράμμα, ενώ ήταν ήδη στη Δρέσδη: «Πολυαγαπημένε σύντροφε, Όταν εκείνο το πρωινό του Αυγούστου σε αποχαιρετούσα στο γραφείο σου δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα σ’ έβλεπα για τε-

λευταία φορά στο έδαφος της Γαλλίας. Θέλω να χαιρετίσω στο πρόσωπό σας όλους τους φίλους που αφήνω εκεί. Δεν θα συναντηθούμε πια στο μέλλον, σύντροφοι, παρά μόνο στα μεγάλα σταυροδρόμια της Ευρώπης, στους δρόμους της αντάμωσης, όπου πηγαίνουν σήμερα οι άνθρωποι, σφίγγοντας στο πέρασμά τους το χέρι. Όσο για τον καθένα από εμάς, τους διωγμένους από τη Γαλλία, όπου γης και πατρίς. Στις 7 Σεπτεμβρίου στις 6 το πρωί συλληφθήκαμε. Τρεις αστυνομικοί ερεύνησαν με κάθε λεπτομέρεια το δωμάτιό μου. Στις 6 το απόγευμα εγκαταλείπαμε το Παρίσι και τη Γαλλία. Επτά πρόσωπα μέσα σε κάθε φορτηγάκι της Αστυνομίας, φρουρούμενοι και από τις τέσσερις γωνιές, από τέσσερις αστυνομικούς με τα μυδραλιοβόλα στο χέρι έτοιμα να χτυπήσουν. Είδαμε τη Βαστίλλη και τη γέφυρα Γκρενέλ για τελευταία φορά. Στο εξής δεν είδαμε πλέον τίποτα. Οι αστυνομικοί κατέβασαν το πίσω κάλυμμα. Μέσα στη μαύρη νύχτα, ανάμεσα σε ουρανό και γη, σε κάποιο μέρος της Γαλλίας κατεβήκαμε για

μία και μοναδική φορά από όλα τα φορτηγά της μεγάλης πομπής, ανά δύο φρουρούμενοι, για τις ανάγκες μας. Την επομένη στις 10 το πρωί περνούσαμε τα σύνορα στο Στρασβούργο. Το πίσω κάλυμμα ήταν εκείνη τη στιγμή ανασηκωμένο. Μπροστά στον φρουρό της γέφυρας σηκωθήκαμε όρθιοι και τραγουδήσαμε μέσα στο δικό μας αυτοκίνητο τη “Μασσαλιώτιδα”. Οι τέσσερις αστυνομικοί τα έχασαν και κατέβασαν το κεφάλι. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την αμερικανική ζώνη της Γερμανίας. Υπήρχαν Πολωνοί επιστήμονες, Ρουμάνοι καθηγητές, Ισπανοί συνδικαλιστές, τσαγκάρηδες από την πλατεία Μαντλέν, εργάτες, ανθρακωρύχοι, μια κοπελίτσα 12 χρόνων και ένας γέρος 70 χρόνων. Συνολικά ήμασταν 90 άτομα. Στα δύο φυλάκια που οριοθετεί τις Γερμανίες αμόλησαν οι αστυνομικοί την πομπή να την παραλάβει η Ανατολική Γερμανία. Σας φιλώ αδελφικά το χέρι, σε σας και στη σύζυγό σας. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όλα όσα κάνατε για μένα».

Θέατρο 15/39

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

τελευταια σειρα

Armadale:

Μήνας ακροάσεων και

3,5 ώρες για τον 19ο αιώνα... Ένα μυθιστόρημα 1.214 σελίδων, μια παράσταση τριάμισι ωρών, εννέα ηθοποιοί (σε περισσότερους από 15 ρόλους), 25 κοστούμια (ευφάνταστα, εποχής, αλλά με το πειραγματάκι τους) και... ένα μικρόφωνο. Νομίζω για τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη μεγαλύτερο στοίχημα από τη σκηνοθεσία του «Armadale» ή τον ρόλο του Μιντγουίντερ που ερμηνεύει είναι ακριβώς η σκηνική μεταφορά ενός βιβλίου που έχει αγαπήσει ιδιαίτερα. Μέλημα και άγχος του – μαζί με τη Μαρία Κίτσου, έτερη λάτρη του βιβλίου, έκαναν τη δραματουργική μεταφορά του μυθιστορήματος του Γουίλκι Κόλινς στη θεατρική σκηνή – να μην χαθεί τίποτα από την ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής, του λογοτεχνικού ύφους του συγγραφέα αλλά και καθένας από τους πολλούς και πολύπλοκους χαρακτήρες να έχει τη θέση που του αρμόζει. Όσο για τις πάμπολλες επιστολές – η αλληλογραφία ήταν το βασικό μέσο επικοινωνίας της εποχής του έργου – που υπάρχουν στο βιβλίο, έχουν διατηρηθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους χάρη σε ένα... μικρόφωνο (ε, το 2014 ανεβαίνει το έργο στο θέατρο, η αλληλογραφία μεταφέρεται στο στόμα των ηθοποιών που μεταφέρουν τις επιστολές). Ιδιαίτερη είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί σκηνοθετικά ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, συνεπικουρούμενη από τα (εξαιρετικά) κοστούμια των Ηλένια Δουλαδίρη, Παναγιώτη Λαμπριανίδη, τα οποία είναι σαν κινούμενες εικόνες που λένε όσα πρέπει να πουν σε ένα μίνιμαλ σκηνικό, αλλά και από τη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού. Ο σκηνοθέτης – πολυπράγμων φέτος, αφού τον είδαμε να κινείται από το «Μινιόν» και τη «Μελίνα Μ» ώς το... Pantheon Theatre ως συνεργάτη του Γιάννη Κακλέα στο «Ένα ή Κανένα» – παραδέχεται πως «έχω κάνει πράγματα στο θέατρο, αλλά στο“Armadale”έχω επενδύσει όσο σε τίποτε άλλο». Τον ρωτήσαμε για τη διαφορά μεταξύ μικρών θεατρικών σκηνών και της μεγάλης παραγωγής στην οποία δούλεψε φέτος. «Δεν θαμπώθηκα. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρ-

της σονιασ μαγγινα «Βουλωνοτρύπης»... Δεν έχει κι άδικο ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου που χαρακτηρίζει έτσι κάθε νέο εργαζόμενο σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Ο νέος κανόνας βασίζεται στην exibility της “απασχολησιμότητας” έναντι 200 ή 300 ευρώ. Εννοείται πως δεν μιλάμε για εργαζόμενους. Αλλά τι σημαίνει σε απλά ελληνικά αυτή η “ευλυγισία” στην απασχόληση; Πρόκειται για τον περίφημο Βουλωνοτρύπη! Αυτόν που έχει ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό και σταδιοδρομεί τώρα ως Βουλωνοτρύπης, δηλαδή ως γκαρσόνι, μετά ως φορτηγατζής, μετά ως κούριερ...» τόνισε χαρακτηριστικά.

✱

ο θιασοσ τησ παραστασησ armadale Σόνια Μαγγίνα

Info

Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι, 210-3464380. Παραστάσεις: 31/3 και 1, 7, 8/4. Λόγω των επιτυχημένων παραστάσεων ενδέχεται να δοθεί παράταση. Διάρκεια παράστασης: 210’ με δύο διαλείμματα Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ και 10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, νεανικό έως 18 και συνταξιούχων άνω των 65). Για ανέργους υπάρχουν δωρεάν εισιτήρια για περιορισμένο αριθμό θέσεων ανά παράσταση (με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας).

τούνες. Νομίζω κλίνω περισσότερο προς τα ωραία χειροποίητα πράγματα και πρέπει να πω πως το“Armadale”είναι μια χειροποίητη... υπερπαραγωγή. Το να στήνεις και την παραμικρή λεπτομέρεια πάντως είναι ανεκτίμητο». Όσο για την παράσταση, διαθέτει «το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου σε αίσθημα, γιατί σε αράδες φυσικά δεν θα μπορούσε να το έχει. Ακόμη κι αν κάποιος δεν έρθει στην παράσταση, του προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο». Ένα βιβλίο που θέτει επί τάπητος το ζήτημα της ανθρώπινης βούλησης και της μοίρας, όπως άλλωστε και ο ήρωας που εσναρκώνει, ο Μιντγουίντερ, «αυτός που παλεύει σε όλο το έργο να ξεπεράσει αυτό που πιστεύει ότι του έχει γράψει η μοίρα, γιατί πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι πιο ισχυρός από το πεπρωμένο και μπορεί να το αλλάξει. Οδηγείται σε πολλά και σε έναν μεγάλο, μοιραίο έρωτα...». Ο έρωτάς του είναι η Λύντια Γκουίλτ της Μαρίας Κίτσου, «μια από τις πιο διεφθαρμένες και σκοτεινές γυναίκες της λογοτεχνίας. Ήθελα πολύ να ερμηνεύω έναν τέτοιο χαρακτήρα, έχω καθηλωθεί με τη Λύντια», μας λέει η ηθοποιός, «διότι κουβαλά κάτι φοβερά δισυπόστατο, είναι σκοτεινή, ηθικά ανερμάτιστη, αλλά και βαθιά ανθρώπινη, γιατί έχει ζήσει μια άθλια ζωή. Με συναρπάζει, βρίσκω έδαφος απίστευτα γόνιμο... Είναι μια ακραία προσωπικότητα, ικανή για τη μεγαλύτερη θυσία και το πιο μεγάλο έγκλημα...». Παίζουν ακόμη οι Λάζαρος Βαρτάνης (Άλαν Αρμαντέιλ), Ζωή Καραβασίλη (μοιράζεται μεταξύ της 16χρονης Νίλι και της κ. Αρμαντέιλ), Ελένη Κάκκαλου (κ. Μιλρόι), Χάρης Αττώνης (Μπροκ, Πέντζιφ και γιατρός Ντάουνγορντ), Μάριος Μακρόπουλος (υιός Μπάσγουντ, Μανουέλ), Φάνης Παυλόπουλος (κ. Μιλρόι και Φέλιξ Μπάσγουντ), Σύνθια Μπατσή (υπηρέτρια, κ. Όλντερσο).

Μήνας ακροάσεων ο Απρίλης και οι νέοι ηθοποιοί ρίχνονται στην αρένα για έναν ρόλο που θα τους εξασφαλίσει λίγη λάμψη αλλά και μεροκάματο.

✱

Και στο μεταξύ, όλο και ετοιμάζονται πράγματα. «Ημέρωμα της στρίγγλας» με τον Τάσο Ιορδανίδη και την Κατερίνα Λέχου στους κεντρικούς ρόλους του Πετρούκιου και της Κατερίνας, που θα πλέξουν την ιστορία τους υπό τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου….

✱

Κλασικό ελληνικό έργο ετοιμάζεται στο «Λαμπέτη» – ιδέα που είχε και ο Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος όμως τα «πάγωσε» όλα λόγω της προεκλογικής εκστρατείας του. Άλλο έργο, από άλλο θίασο όμως είναι στις κουβέντες. Οσονούπω θα έχουμε και σίγουρα νέα.

✱

Εξαιρετική δουλειά έκανε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να προμοτάρει τη νέα δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου που θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Μαΐου στην Κεντρική Σκηνή της. Ένα 5λεπτο βίντεο, εξαιρετικά καλοφτιαγμένο, περιλαμβάνει στιγμές από όλες τις δουλειές του Παπαϊωάννου κατά την 25χρονη καριέρα του – συνοδεία των αυθεντικών μουσικών των παραστάσεων. Αναζητήστε το...

✱

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»

«Όταν έχω εσένα»

«La Nonna»

«Τριγωνοψαρούλη, μην εμπιστεύεσαι ποτέ αχινό»

Tης Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.

Του Σταμάτη Κραουνάκη.

Ο Tου Δημήτρη Πιατά.

Από τη θεατρική ομάδα «Λωτοφάγοι».

Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), την Πέμπτη 3 Απριλίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 4 Απριλίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00.

ι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (19 ευρώ) για την Πέμπτη 3 Απριλίου, στις 20.00, την Παρασκευή 4 Απριλίου, στις 21.30, το Σάββατο 5 Απριλίου, στις 18.30 και στις 21.00, και την Κυριακή 6 Απριλίου, στις 20.00.

Οι δύο αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210-6898448 θα κερδίσουν από μία διπλή πρόσκληση για την Κυριακή 6 Απριλίου, στις 12.00 μ.

Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) Τηλ.: 210-3418550

Θέατρο «Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) Τηλ.: 210-3625119

Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 4 Απριλίου, το Σάββατο 5 Απριλίου, στις 21.00, και την Κυριακή 6 Απριλίου, στις 19.00. Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579

Θέατρο Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός) Τηλ.: 210-3477677

«Minus One» Από τα «Les Grands Ballets Canadiens de Montréal», σε χορογραφία Ohad Naharin. Οι τρεις αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 2106898448 θα κερδίσουν από μία διπλή πρόσκληση εισιτηρίων Α’ Ζώνης για την Παρασκευή 4 Απριλίου, στις 20.00. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) τηλ.: 210-7282333

16/40 Οδηγός

03/04 - 09/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com) ΠΕΜΠΤΗ 3.4 Χορoς. Τα «Grands Ballets» του Καναδά παρουσιάζουν ένα από τα πιο πρωτοποριακά τους έργα, το «Minus One», σε χορογραφία Ohad Naharin. Info: Μέγαρο Μουσικής (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 20.00, 8-55 ευρώ, 210-7282333.

Solo Performance. O σκηνοθέτης Άρης Ρέτσος στην παράσταση «Έπεα Πτερόεντα» επιστρέφει ως ηθοποιός, μουσικός εκτελεστής και solo performer, ερμηνεύοντας σκηνές και ήρωες από τον Κύκλο του Μύθου των Ατρειδών. Info: Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, Καλλιθέα), 21.15, 5-10 ευρώ, 2109229579.

ΠΕΜΠΤΗ 3.4 - ΤΕΤΑΡΤΗ 9.4

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4.4 Συναυλiα. Ο Ανδρέας Κατερινόπουλος παρουσιάζει το πρώτο συνθετικό έργο του, «Ojos Verdes». Info: IMK (Πειραιώς 206, Ταύρος), 21.00, 8-10 ευρώ, 210-3418550. Μουσικh. Οι Θάνος Μικρούτσικος, Γιάννης Κότσιρας και Ρίτα Αντωνοπούλου συνεχίζουν τις πετυχημένες εμφανίσεις τους για λίγο ακόμα. Info: «Σταυρός του Νότου» (Θαρύπου 35-37, Ν. Κόσμος), 22.30, 15 ευρώ με ποτό, 210-9226975. ΣΑΒΒΑΤΟ 5.4 Φεστιβaλ. Το διεθνές φεστιβάλ Borderline 2014 επέστρεψε επικεντρωμένο στη σύγχρονη μουσική, τον αυτοσχεδιασμό και την περφόρμανς. Σήμερα: Μαρίνος Κουτσομιχάλης (GR), Theo Bart (UK) και Kasper Toeplitz / Myriam Gourfink (FR). Info: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 105-107), 21.00, ημερήσιο εισιτήριο 10-18 ευρώ, 210-9005800. eκθεση. Ο Κώστας Κουνενάκης εγκαινιάζει την ατομική εικαστική του έκθεση, με τίτλο «Ιχνηλασίες: Η Μνήμη του Αρχιπελάγους». Info: Open C.A.S.E. (Κηφισίας 303, Κηφισιά), 19.00, είσοδος ελεύθερη, 211-4064986. ΚΥΡΙΑΚΗ 6.4 Συναυλiα. H Angela Brown εμφανίζεται επί σκηνής μαζί με τους Αθηναίους Blue Cargο με blues ’n’jazz συνθέσεις. Info: «Half Note» (Τριβωνιανού 17, Μετς), 21.30, 9-25 ευρώ, 210-9213310. Εκδhλωση. Τιμητική εκδήλωση στον ποιητή, πεζογράφο και δοκιμιογράφο Κώστα Δ. Αβραάμ (1918 - 1995) διοργανώνεται σήμερα, με κύριους ομιλητές τον ποιητή Κώστα Κουβέλη, τη φιλόλογο Πόλυ Τζωρτζοπούλου, τον δρα Θανάση Ν. Καραγιάννη και τον Γιάννη Κ. Αβραάμ. Info: Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Λαμιέων (οδός Λεωνίδου 9 -11), 11.00, είσοδος ελεύθερη, 22310-35935. ΔΕΥΤΕΡΑ 7.4 Μουσικh. Στο πλαίσιο των εορτασμών για την 150ή Επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864-2014), παρουσιάζεται η μεγάλη συναυλία «Από τα Επτάνησα στις μουσικές του κόσμου». Συμμετέχει «Η Επτανησιακή Συμφωνική Μαντολινάτα» και η «Χορωδία Κέρκυρας». Info: Θέατρο «Badminton», 20.30, 10-25 ευρώ, 210-8840600. eκθεση. Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων παρουσιάζει τη φωτογραφική έκθεση της Τζένης Λυκουρέζου «Μέρες Μουσείου». Info: ΣΕΑ (Ερμού 134-136, Θησείο), 16.00-20.00, 210-3252214.

Η ζαλάδα των χρωμάτων

Νέλλη Ανδρικοπούλου

Νέα αρχή για το Θέατρο Τέχνης

Μαριάννα Κάλμπαρη

Νέα διευθύντρια, μια από τις σταθερότερες συνεργάτριές του, αποκτά το Θέατρο Τέχνης. Η Μαριάννα Κάλμπαρη ετοιμάζεται να διαδεχθεί τον Διαγόρα Χρονόπουλο, ο οποίος συμπλήρωσε 10 χρόνια στη θέση αυτήν. Είναι απόφοιτη του Πανεπιστημίου της Σορβόννης - Paris IV, με πτυχίο Φιλολογίας - Επικοινωνίας. Από το 2005 διδάσκει στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, από την οποία και έχει, επίσης αποφοιτήσει, και συμμετέχει στις παραστάσεις του με όλες της τις ιδιότητες: της συγγραφέα, μεταφράστριας, ηθοποιού σκηνοθέτιδας. Ανάμεσα στα έργα που έχει υπογράψει είναι τα: «Love, love, love» του Μάικ Μπάρτλετ, «Ανώνυμη αγία ή μια κοινότατη ιστορία» του Γιάννη Ρίτσου, «Δεν έχει ωραίες εικόνες» της Γερτρούδης Στάιν, «Τρεις αδελφές - Περεστρόικα» του Άντον Τσέχωφ κ.ά. Ένας από τους στόχους της: «Να ανοίξω το θέατρο σε ανθρώπους και ματιές. Το Θέατρο Τέχνης είναι το σπίτι του μισού ελληνικού θεάτρου, αν όχι όλου του θεάτρου».

Η ιστορία της κιθάρας

Σμάρω Γρηγοριάδου

Ως μια καλλιτέχνιδα η οποία έχει ξεκινήσει μια πραγματική σταυροφορία για να φωτιστεί η ιστορία της κιθάρας συστήνει τη Σμάρω Γρηγοριάδου το «Χόμπαρτ Μπαρόκ», η νεότερη και εντυπωσιακότερη πολιτιστική διοργάνωση της Αυστραλίας, η οποία έχει καλέσει την Ελληνίδα καλλιτέχνιδα να παρουσιάσει αύριο μια συναυλία με τίτλο «Επανεφευρίσκοντας την κιθάρα». Η Σμαρώ Γρηγοριάδου μελετά και εξελίσσεται με τα όργανα και τις χορδές που έχει κατασκευάσει ο δάσκαλός της Γ. Κερτσόπουλος και στη συνέχεια προβαίνει σε εφαρμογές οι οποίες προκύπτουν τόσο από την ανάλυση στις τεχνικές μεθόδους και στις πρακτικές των οργάνων του 17ου και 18ου αιώνα όσο και από τις μεταγραφές της ίδιας στα κείμενα της παλιάς μουσικής. Η «Αισθητική Κερτσόπουλου» ως βάση και η «Επανεφεύρεση» ως ανάπτυξη μαζί με την υψηλή κιθαριστική δεξιοτεχνία της Γρηγοριάδου δίνουν τη δυνατότητα στην ελληνική τέχνη να φτάσει έως την πιο μακρινή ήπειρο.

Ο Σουγιούλ στη Νέα Υόρκη

ΤΡΙΤΗ 8.4 Χορoς. Ο θίασος Ludwig, ο οποίος συσπειρώνει καλλιτέχνες με ποικίλη δράση, παρουσιάζει για πρώτη φορά τη δουλειά του στην Ελλάδα, με το έργο «Απορία». Info: ΑΣΚΤ (Πειραιώς 256), 20.30, 5-10 ευρώ, 6944287532. ΤΕΤΑΡΤΗ 9.4 Θeατρο. «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γεωργίου Βιζυηνού βαδίζει στο θεατρικό σανίδι από τον Θωμά Καντιφέ, με μια διαφορετική προσέγγιση, αυτήν της μητέρας, η οποία συνειδητοποιεί, θυμάται και ξαναζεί στιγμές της ζωής της, μεταφέροντας το δικό της «αμάρτημα» και αναζητώντας τη λύτρωση. Παίζει η Μαρία Καντιφέ. Info: «Αγγέλων Βήμα» (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια), 20.00, Τρ.-Τετ., 210-5242211.

Μία από τις πλέον ιδιαίτερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, τη Νέλλη Ανδρικοπούλου, μας γνωρίζει η έκθεση «Η ζαλάδα των χρωμάτων - η σαγήνη της γραμμής» που οργανώνει έως τις 29 Απριλίου το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας. Γεννήθηκε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη και το 1936 η οικογένειά της μετακόμισε στην Ελλάδα όπου άρχισε να σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τα Χριστούγεννα του 1945 σαλπάρισε με το θρυλικό λίμπερτυ «Ματαρόα» και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι σπουδάζοντας γλυπτική και κάνοντας τις πρώτες της εκθέσεις. Γύρισε στην Ελλάδα το 1949 και έναν χρόνο μετά παντρεύτηκε τον Νίκο Εγγονόπουλο. Ο γάμος την απομάκρυνε σταδιακά από την τέχνη. Μετά το διαζύγιό της ξανάρχισε να σχεδιάζει, να μεταφράζει (Χάιλντερλιν, Τσέλαν κ.ά.) και να γράφει βιβλία με αυτοβιογραφικό κυρίως χαρακτήρα. Η έκθεση που διοργανώνει το ΜΙΕΤ είναι η πρώτη της ζωγράφου μετά το 1950.

Μπέττυ Χαρλαύτη

Όταν στον καλλιτεχνικό σου δρόμο σε συνοδεύουν τα επαινετικά λόγια της Φαραντούρη, η επιτυχής πορεία δεν είναι συμπτωματική. Αυτό συμβαίνει με την Μπέττυ Χαρλαύτη, σημαντική ερμηνεύτρια της νεότερης γενιάς, που επέλεξε τον δύσβατο δρόμο της Τέχνης από την απατηλή λάμψη της εφήμερης δόξας. Η Χαρλαύτη – με πολυεπίπεδες μουσικές σπουδές – μόλις επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη, όπου έδωσε δύο συναυλίες και εμφανίστηκε σε ένα τζαζ κλαμπ, προσκεκλημένη του Ιδρύματος «Ορφέας». Ετοιμάζεται να ξαναφύγει για μία ακόμη συναυλία στη Ν.Υ. και εμφάνιση σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Εκεί, μεταξύ άλλων, θα ερμηνεύσει κομμάτια από το «Ποια να ’σαι συ;», τον δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, με κομμάτια του μεγάλου συνθέτη του μεσοπολέμου Μιχάλη Σουγιούλ, σε μια πολύ σύγχρονη, τζαζίστικη διασκευή, έναν δίσκο που κέρδισε πολύ καλές κριτικές και υπήρξε η αφορμή για τις προσκλήσεις στις ΗΠΑ.