361

art ΠΟΝΤΙΚΙ

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Νο 361

χασαν ουσμανοφ

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Μίκης και η Κριμαία Σελ.: 07

Η Σταύρωση κατά τον Σαγκάλ

σινεμα, θεατρο, ζωγραφικη και λογοτεχνια εμπνεονται απο τη θρησκεια

Τα Πάθη της Τέχνης Σελ.: 04-06

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όταν λογόκριναν και τη... Βουγιουκλάκη Σελ.: 02

μουσικη

Το νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη Σελ.: 11

σινεμα

θεατρο

Τα βραβεία της Ακαδημίας Δεύτεροι ρόλοι, Κινηματογράφου πρώτα παιδιά! Σελ.: 12

Σελ.: 15

02/26 Η εποχή µας

ΠΟΝΤΙΚΙart

16/04 - 23/04

www.topontiki.gr

- Τι προτιμούν κοινό και καλλιτέχνες; Μουσικές σκηνές στο κέντρο ή στην περιφέρεια της Αττικής; «Το να παρουσιάζεις το πρόγραμμά σου σε μια σκηνή στο κέντρο της Αθήνας έχει σίγουρα το πλεονέκτημα της προσβασιμότητας, με την έννοια ότι είναι κοντά σε πολλούς δήμους και μετριάζει τις αποστάσεις. Στις μέρες μας, πάντως, και ύστερα από το λουκέτο που μπήκε σε πολλές σκηνές (Αλάβαστρον, Πυρήνας, Αυλαία), νομίζω ότι το βασικό κριτήριο δεν είναι αν μια μουσική σκηνή θα βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αν πληροί άλλες προϋποθέσεις: αν διατηρεί χαμηλό εισιτήριο, αν βρίσκεται κοντά σε μετρό έτσι ώστε να μην χρειαστεί κάποιος να πάρει ταξί για να επιστρέψει σπίτι του, αν έχει καλό ήχο, αν σέβεται τους θαμώνες της και αν διατηρεί μια καλή αισθητική σε όλα τα επίπεδα. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στην εποχή που οι καλλιτέχνες διαμορφώνουν τις μουσικές σκηνές (προσελκύοντας τον κόσμο που τους ακολουθεί οπουδήποτε, αρκεί να τους ακούσει) και όχι η ίδια η δυναμική αυτών των σκηνών. Εξάλλου πια μιλάμε για πολύ περιορισμένο αριθμό σκηνών, οι οποίες ευτυχώς ή δυστυχώς είναι διασκορπισμένες».

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Μαρία Παπαγεωργίου,

του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ Μεγάλη Τετάρτη σήμερα κι είπα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας γι’ αυτή την ξεχωριστή εβδομάδα, που θα τελειώσει με σουβλιστά αρνιά, δημοτικούς χορούς, νησιώτικα και τσάμικα, ως είθισται… Με συγκινεί πολύ, όσο τους περισσότερους από σας, η Ανάσταση. Ειδικά η φετινή. Έρχεται μετά τη νηστεία του κρέατος και του κρίματος. Της ύλης και του πνεύματος, της χαράς και της ξενοιασιάς. Μετά τον Επιτάφιο του Χριστού και των λουλουδιών. Μα και των παιδιών χωρίς μέλλον. Μετά τα Δώδεκα Ευαγγέλια κατά Ματθαίον, αλλά και κατά Θανάση, Γιώργο, Ελένη. Μετά την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, αλλά και το αθώο κορίτσι της γειτονιάς. Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου, στέρησης, ανέχειας, προβλημάτων, προσβολών, αμηχανίας. Μετά την έξοδο στις αγορές, αλλά και τη συνέχιση της νουθεσίας από τους ισχυρούς βασιλείς μας. Άσπιλε, αμόλυντε, άφθαρτε πολιτικέ, αι γενεαί πάσαι ζητούν μια καλύτερη μέρα. Το κόκκινο αβγό, το ξέρουμε, είναι σπασμένο απ’ την αρχή. Τουλάχιστον με λίγο αλατοπίπερο, ας είναι νόστιμο. Μια λύτρωση μας χρειάζεται, αρκετά με την τραγωδία. Καλό είναι του χρόνου μετά το «Χριστός Ανέστη» να ψάλλουμε «Άνθρωπος Ανέστη», «Έλληνας Πάσχων Ανέστη»!

διευθυντής σύνταξης στο musicpaper.gr

ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Πότε θα αναστηθεί ο Άνθρωπος;

μουσικός

Μιχάλης Γελασάκης,

«Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται αμυδρά μετακίνηση της νυχτερινής ζωής σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων περιφερειακά του αθηναϊκού κέντρου. Κοινό και καλλιτέχνες φαίνεται να εμπιστεύονται τους επιχειρηματίες της περιφέρειας και πηγαίνουν πιο κοντά σε ένα κοινό που δεν είχε τη δυνατότητα ή τη διάθεση να πάει στις μουσικές σκηνές του κέντρου. Οι ‘‘περιφερειακοί’’ λειτουργούν περισσότερο με συνθήκες γειτονιάς και δημιουργούν έναν σκληρό πυρήνα ανθρώπων που εξελίσσονται σε θαμώνες. Η χωρητικότητά τους είναι από 150 έως 500 άτομα και πολλοί πάνε σε αυτές με τα πόδια ή κάνοντας λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο. Φέτος τις εμπιστεύτηκαν και δημοφιλείς καλλιτέχνες που έχουν μεγάλο κοινό, δίνοντάς τους ανάσα για του χρόνου σε μία – προφανώς – αμφίδρομη σχέση. Το διπλό στοίχημα που έχουν να κερδίσουν οι περιφερειακές μουσικές σκηνές είναι η διαχρονικότητα και η αξιοπιστία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρκετές περιφερειακές σκηνές έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Παρότι φέτος, τόσο στο κέντρο όσο και στα προάστια, η κατανάλωση των πελατών έχει πέσει, δεδομένων των συνθηκών, ήταν μια καλή χρονιά, αφού και οι κεντρικές μουσικές σκηνές έχουν παραδοσιακά τον κόσμο τους και περνάνε από αυτές οι πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες. Πάντως, το σημαντικότερο κίνητρο για να πάει ο κόσμος σε μια μουσική σκηνή είναι το πρόγραμμα και τα ονόματα που εμφανίζονται σε αυτή και όχι τόσο η θέση της».

Το «ψαλίδι» της χούντας καρέ-καρέ Στρατιωτικοί που χορεύουν τσάμικα, αξιωματικοί που τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά, άρματα και στρατός να παρελαύνουν στις φιέστες του Καλλιμάρμαρου. Ο μοιραίος εκείνος Απρίλιος τα είχε όλα. Η χώρα έμπαινε στον γύψο, η πολιτική ηγεσία συνελήφθη, τα ξερονήσια άνοιξαν, ο Τύπος φιμώθηκε με την επιβολή της λογοκρισίας. Οι ταινίες πετσοκόβονταν για να μη σκανδαλίζουν το κοινό αίσθημα. Το ντοκιμαντέρ «Στοργή στο Λαό» του Γιαννιώτη σκηνοθέτη Βασίλη Δούβλη, βασισμένο σε άγνωστο αρχείο της χούντας, φέρνει στο φως αποσπάσματα από τις απαγορευμένες ταινίες που πετσόκοψαν οι συνταγματάρχες. Ο τίτλος της ταινίας είναι ειρωνικός. «Στοργή στο Λαό» ήταν ένα σύνθημα προπαγάνδας της χούντας, τυπωμένο με σφραγίδα σ’ ένα επίσημο έγγραφο που ανέπτυσσε την πολιτική του καθεστώτος απέναντι στον κινηματογράφο. Βλέποντας τα κείμενα αυτά των λογοκριτών είναι αδύνατον να μη θυμώσεις ή να μη γελάσεις. Αναφέρονται σε μια τεράστια γκάμα ταινιών, ελληνικών και ξένων, και αποτελούν μοναδικά μνημεία παραλογισμού αλλά και γελοιότητας. Το ψαλίδι των χουντικών δεν έκανε εξαιρέσεις. Όλα κόβονται και ράβονται σύμφωνα με τις ορέξεις των συνταγματαρχών: από το «Κιέριον» του Δήμου Θέου και την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού ώς την «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια» του Αλέκου Σακελλάριου. Και από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν μέχρι το «Jesus Christ Super Star» του Νόρμαν Τζoύσον, αλλά και γαλλικά επίκαιρα που αναφέρονται στον Μάη του ’68, τις διαδηλώσεις για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τα διάφορα κινήματα όπως ο φεμινισμός. Πέρα από τις ταινίες που κόβονται για πολιτικούς λόγους ή γιατί «ασκούν δυσμενεστάτην επίδραση εις την ηθικοπλαστικήν διαπαιδαγώγησιν των νέων», υπάρχουν και άλλες απαγορευμένες ταινίες, όπως το «Κανόνι και τ’ Αηδόνι» των αδελφών Καμπανέλλη, που λογοκρίνεται γιατί μια σκηνή θεωρείται προσβλητική για τους Γερμανούς αξιωματικούς την εποχή της γερμανικής κατοχής. Μια έκθεση που αφορά τη λογοκρισία της ταινίας του Ζαν Λυκ Γκοντάρ «Ο τρελός Πιερό» είναι αποκαλυπτική: «Κορύφωμα ασυναρτησίας, πέραν των ακαταλλήλων σκηνών που περιέχει. Δεν αντελήφθην εάν περιέχει βαθύτερον νόημα. Προτείνω να δει την ταινίαν και έτερον μέλος της Επιτροπής». Κωστούλα Τωμαδάκη

LIKE...

INFO

Το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Δούβλη «Στοργή στο Λαό» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2014 και στο πλαίσιο του Cinedoc στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Η πρώτη του τηλεοπτική προβολή θα γίνει από το Κανάλι της Βουλής

στην ανάρτηση του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη «Διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς, κοσμούν τα ψηφοδέλτια. Τους διαφεύγουν, κατά τη γνώμη μου, δύο πράγματα: Πρώτον, ότι η θέση του αιρετού άρχοντα δεν αποτελεί ανταμοιβή της κοινωνίας για την όποια προσφορά τους, πόσω δε μάλλον τιμητική αποστρατεία. Απαιτεί σκληρότατη δουλειά και προϋποθέτει την ανάλογη

κατάρτιση. Δεύτερον, ότι το ύπατο αξίωμα σε μια δημοκρατία δεν είναι αυτό του πολιτικού, αλλά του πολιτικοποιημένου και ενεργού ‘‘απλού’’ πολίτη. Όσο για μένα, δεν σκοπεύω να καβατζώσω καμιά θέση σε κανένα πρυτανείο. Όσο ζω, θα βρίσκομαι στις επάλξεις της τέχνης μου. Της γραφής». (Ερώτημα δικό μας: Πόσο δίκιο έχει;)

ποντικιart

16/04 - 23/04

Η εποχή μας

03/27

www.topontiki.gr

η ελλαδα αλλαζει;

δελτιο καιρ ου

ΛΑΡΙΣΑ

Τι συμβαίνει με τον πολιτισμό;

Μυσταγωγίες και καταγγελίες της χρυσουλασ παπαϊωαννου

ú

απο αριστερα: κ. τζαμιωτησ, λ. μαχαιριτσασ, τ. μουζακησ Η πόλη της Λάρισας αλλά και η Περιφέρεια Θεσσαλίας απέδειξαν πως σε καιρούς κρίσης ο πολιτισμός δεν θα πρέπει να θεωρείται πολυτέλεια, αλλά αντίδοτο και διέξοδος. Πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Λάρισας μια μεγάλη ημερίδα, με κεντρικό θέμα «Ο πολιτισμός στα χρόνια της κρίσης». Συμμετείχαν διακεκριμένοι ομιλητές, όπως ο μουσικοσυνθέτης - ερμηνευτής Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο σύμβουλος επικοινωνίας και παραγωγός καλλιτεχνικών εκδηλώσεων Παναγιώτης Μουζάκης, ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, η διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης και προϊσταμένη του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης Συραγώ Τσιάρα, ενώ τον συντονισμό ανέλαβε η ιστορικός ευρωπαϊκού πολιτισμού και επιμελήτρια τέχνης Μάρθα Αρταπυρίδου.

Βίκυ Λεβαντή

Το Διαδίκτυο Ο παραγωγός καλλιτεχνικών εκδηλώσεων Παναγιώτης Μουζάκης επικεντρώθηκε στο θέμα του Διαδικτύου και των τεράστιων δυνατοτήτων που μπορούν να προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη μουσική βιομηχανία, με σκοπό να προβληθεί η δουλειά των Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό. «Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο πολιτισμός είναι εξίσου σημαντικό εξαγωγικό προϊόν με τον τουρισμό και τα αγροτικά προϊόντα». Ενώ ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τζαμιώτης κατά την εισήγησή του αναφέρθηκε στο ζήτημα της κατάργησης της ενιαίας τιμής βιβλίου με αποτέλεσμα να καταστραφούν εκατοντάδες μικρά βιβλιοπωλεία σε όλη τη χώρα. «Η πνευματική κρίση χτύπησε την πόρτα των Ελλήνων πολύ νωρίτερα», είπε αναφερόμενος σε μια μελέτη του 2005 για την πολιτιστική συμπεριφορά των Ελλήνων. Τέλος, η ιστορικός ευρωπαϊκού πολιτισμού και συντονίστρια της εκδήλωσης Μάρθα Αρταπυρίδου είπε σε μια σύντομη ομιλία: «Η Ελλάδα, μια χώρα που έχει υποφέρει από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, με τους κατοίκους της να νιώθουν το έδαφος να υποχωρεί πολλές φορές κάτω από τα πόδια τους, είναι αναγκαίο να ενσωματώσει κυρίως την ανθρώπινη διάσταση στη σύγχρονη εικόνα της. Η εικόνα αυτή καίρια θα προβάλλει τόσο τον πολιτισμό και την ιστορία της όσο και την ψυχολογία και τη νοοτροπία των κατοίκων της. Άρα το ερέθισμα γι’ αυτό αφορά επί το πλείστον τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και μια κοσμοπολίτικη δομή που θα προσεγγίσει κι άλλους παράγοντες πέρα από τα περίπλοκα μοντέλα οικονομίας, τις έννοιες των διεθνών αγορών ή τη λογική συγκεκριμένων προτύπων που δεν ανταποκρίνονται στο άτομο».

Η κρίση Στόχος όλων ήταν να παρουσιάσουν αλλά και να αναλύσουν τις επιπτώσεις της κρίσης και των μνημονίων σε σημαντικούς τομείς του πολιτισμού, όπως είναι τα μουσεία, η λογοτεχνία και η μουσική βιομηχανία, με σκοπό να εισηγηθούν εναλλακτικές προτάσεις βελτίωσης και διεξόδου. «Ο πολιτισμός είναι το δυνατότερο όπλο της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς τις δυνατότητές του δεν τις έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο για να μπορέσουν οι Έλληνες να εισπράξουν την προστιθέμενη αξία», δήλωσε ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κωνσταντίνος Αγοραστός κατά την έναρξη της εκδήλωσης με χαιρετισμό που απηύθυνε στο κοινό. Και τόνισε: «Η Περιφέρεια Θεσσαλίας επενδύει στον πολιτισμό και μέσω του ΕΣΠΑ υλοποίησε 60 έργα, ενώ στόχος είναι να γίνουν ακόμα περισσότερα». Η Συραγώ Τσιάρα, διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης και προϊσταμένη του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, επέμεινε στην ελαχιστοποίηση των πόρων σχετικά με τις τέχνες και τα μουσεία, την έντονη διείσδυση των ιδιωτικών ιδρυμάτων στα εικαστικά ζητήματα, ενώ δεν παρέλειψε το μείζων ζήτημα της Δημοτικής Πινακοθήκης στη Λάρισα, η οποία κινδυνεύει λόγω συρρίκνωσης πόρων, ανθρώπινου δυναμικού και ενδιαφέροντος από τις αρμόδιες αρχές, τη στιγμή που αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για την πόλη.

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ

Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Παναγής Δ. Κουτουφάς

«Η ευμάρεια μάλλον κακό μας έκανε παρά καλό. Βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να ευχόμαστε τα πράγματα να μην πάνε καλά για να ανθίζουν οι τέχνες. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και να υπάρχει δημιουργία», δήλωσε από την πλευρά του ο μουσικοσυνθέτης Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, διαπιστώνοντας μέσα από προσωπικούς του προβληματισμούς ότι η τέχνη σε εποχές κρίσης δεν συμβαδίζει οικονομικά και ποιοτικά.

Δεν φροντίζει μόνο ο Φράνκο Τζεφιρέλι με την καταπληκτική παραγωγή του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» να μας βάζει κάθε χρόνο για τα καλά στο κλίμα και τη μυσταγωγία των ημερών του Πάσχα. Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτή η σειρά αποτελεί ορόσημο, ακόμα και χρονικό, για την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Ως είθισται, όμως, μουσικές σκηνές και χώροι πολιτισμού φιλοξενούν εκδηλώσεις στο πνεύμα των ημερών, κυρίως συναυλίες κατάνυξης. Και η αλήθεια είναι ότι, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι θρησκευόμενος ή όχι, οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας είναι μοναδικοί. Σήμερα, για παράδειγμα, παρουσιάζονται «Οι Μέρες Επιταφίου του Νίκου Γκάτσου» από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Η Γλυκερία ερμηνεύει «Ω, γλυκύ μου έαρ» με τον Βασίλη Σαλέα στο κλαρίνο στο Half Note. Στο δε Μέγαρο Μουσικής είναι αρκετές οι εκδηλώσεις που γίνονται στο πνεύμα των ημερών. Δύσκολο να μην σε αγγίξει η κατανυκτική μεγαλοπρέπεια των βυζαντινών ψαλμών…

διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

ú

Κακόγουστη η φάρσα ή ό,τι κι αν κρύβεται πίσω από τις αφίσες που τοιχοκολλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, όπου φιγουράρει το χουντικό πουλί σε μια παράσταση με τίτλο «Την τράτα μας την λέν’Μαρίτσα – μια παράσταση πρόβα νυφικού» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, εορταστική πρεμιέρα 21 Απριλίου 2014. Η γαλανόλευκή αφίσα – που είναι γεμάτη ειρωνείες κρυμμένες σε όλες τις γωνίες της – τοιχοκολλήθηκε σε πολλά μέρη της πόλης. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού έχει ήδη υποβάλει μήνυση κατ’αγνώστου. Κατηγορίες χουντικής πολιτικής, όπου χρησιμοποιούνται και αυτούσια τα σύμβολα, είναι πολύ σοβαρές και απαράδεκτες, ειδικά στις μέρες μας. Από τότε, πάντως, που ανέλαβε ο Σωτήρης Χατζάκης, το Εθνικό Θέατρο περνά ανήσυχες μέρες. Οι αιτίες πολλές, όπως και τα περιστατικά που πυροδοτούν αντιδράσεις, αλλά ας μην επαναλαμβανόμαστε. Τελευταία αφορμή, που προκάλεσε και την αφίσα, ήταν η προκήρυξη διαγωνισμού για το νέο λογότυπο του θεάτρου με αμοιβή μάλιστα 1.500 ευρώ. Ας κλείσω με δύο «κλεμμένες» φρασούλες από ιδιόχειρες σημειώσεις, σκόρπιες σκέψεις του Σταμάτη Κραουνάκη, που μου εμπιστεύτηκε. ΥΓ. 1 Να σηκωθούν τα σ’αγαπώ να πάρουν θέση. ΥΓ. 2 Είμαστε οι πρώτοι της καινούργιας εποχής, όχι οι τελευταίοι της προηγούμενης…

ú

04/28 To θέμα

16/04 - 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

πλανητησ γη

Της ΣισσυΣ Παπαδακη της Βικυσ Λεβαντη

Παγκοσμιοποιημένος Μεσαίωνας

Το Game of Thrones είναι το μέλλον μας. Αυτό υποστηρίζει σε άρθρο του ο συγγραφέας, οικονομολόγος, πρώην σύμβουλος του Μιτεράν και τώρα του Ολάντ, Ζακ Αταλί. Πολλά από τα στοιχεία της σειράς, λέει ο Αταλί, θυμίζουν παλαιότερες ιστορίες, τον Τόλκιν για παράδειγμα, «όμως η επιτυχία της δεν έχει προηγούμενο. Αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα: Καταρχήν στα τεράστια ποσά που έχουν στη διάθεσή τους οι παραγωγοί της σειράς – μια και το προϊόν τους απευθύνεται στην παγκόσμια αγορά – και τους επιτρέπει να έχουν τους καλύτερους σεναριογράφους, τους ηθοποιούς και τα εφέ που θέλουν. Μετά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία πολλαπλασιάζουν την απήχηση της σειράς: το ένατο επεισόδιο της τρίτης σεζόν προκάλεσε τα περισσότερα “τιτιβίσματα” στην ιστορία του Twitter, ένα βίντεο στο Youtube δείχνει τις αντιδράσεις των θεατών του πλανήτη ενώ το παρακολουθούν, και πλέον οι παραγωγοί της σειράς αποφάσισαν να μη μηνύουν τη Netflix για τις παράνομες αναμεταδόσεις επεισοδίων, επειδή αυτές αυξάνουν την απήχηση του σίριαλ. Τέλος, αναμφιβόλως, η επιτυχία της σειράς οφείλεται στο σενάριό της, το οποίο περιγράφει αυτό το οποίο θα ζήσει σύντομα ο πλανήτης μας: ένα είδος Μεσαίωνα όλο βία, αναταραχές, φυσικές καταστροφές, πολέμους, μάχες για την εξουσία. Το Game of Thrones περιγράφει τον κόσμο που έρχεται μετά το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, έναν νέο Μεσαίωνα όπου τίποτα δεν θα είναι σταθερό, όπου όλα θα είναι πιθανά». «Μπορούμε», καταλήγει ο Αταλί, ο οποίος σε παλαιότερο κείμενό του είχε τοποθετήσει το «τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας» γύρω στο 2035, «να αρνηθούμε την παγκοσμιοποίηση, να θέλουμε να κλειστούμε στον μικρόκοσμό μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό είναι αδύνατο. Ο νέος Μεσαίωνας είναι εδώ. Μας γοητεύει. Είναι γεμάτος ωραίες ιστορίες και υποσχέσεις. Γεμάτος βαρβαρότητα επίσης. Μας περιμένει. Εμείς πρέπει να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να τον εκμεταλλευτούμε». Προς το παρόν, πάντως, το μόνο που συμβαίνει είναι πως αυξάνονται οι Καλίσι. Όλο και περισσότεροι γονείς στην «αμερικανική αυτοκρατορία» διαλέγουν να δώσουν στα νεογέννητα κοριτσάκια τους το όνομα της «δρακομάνας» του σίριαλ, η οποία, αφού έγινε βασίλισσα από προξενιό, έκρινε πως ο καλύτερος τρόπος να διεκδικήσει τη χώρα την οποία είχε στερηθεί ήταν να τάξει στους σκλάβους την ελευθερία τους.

Αποδείξεις που σοκάρουν Δεν του επιτράπηκε να ταξιδέψει στη Γερμανία, όμως ο Άι Γουέι Γουέι, η «πιο ισχυρή προσωπικότητα στον χώρο της τέχνης», όπως έχει χαρακτηριστεί, παρουσιάζει στο Βερολίνο μια από τις εντυπωσιακότερες εκθέσεις της χρονιάς. Μια έκθεση «γροθιά στο στομάχι», σύμφωνα με τις γερμανικές εφημερίδες, η μεγαλύΑΪ ΓουεΪ ΓουεΪ τερη του διάσημου Κινέζου καλλιτέχνη και ακτιβιστή, η οποία καταλαμβάνει 18 αίθουσες του Μάρτιν Γκρόπιους Μπάου. Τέσσερις κάμερες παρακολούθησης φτιαγμένες από μάρμαρο υπενθυμίζουν τις δικές του συνθήκες ζωής, ενώ 30 ακόμα γλυπτά και κατασκευές καταγγέλλουν τις πολιτικές διώξεις, τις δολοφονίες, τη διαφθορά, τη λογοκρισία, την καταστροφή του περιβάλλοντος και ενός πολύ παλιού πολιτισμού που συντελείται στην πατρίδα του. Η έκθεση έχει τίτλο «Αποδείξεις» και θα συνεχιστεί έως τις αρχές Ιουλίου.

Το φτηνό φέρνει κέρδη Τεράστια επιτυχία αποδείχτηκε το πρόγραμμα «τέσσερα για κάτω από τα δεκατέσσερα» που ξεκίνησαν από τις αρχές του χρόνου οι γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες. Οι γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες αποφάσισαν να κατεβάσουν στα τέσσερα ευρώ το εισιτήριο για τα παιδιά κάτω των 14 χρόνων και, όπως ανακοίνωσε το γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου, μέσα στους δύο πρώτους μήνες της χρονιάς η πληρότητά τους αυξήθηκε από 13%, το ίδιο διάστημα πέρυσι, σε 21%. Κόπηκαν περίπου 2,5 εκατ. εισιτήρια παραπάνω, χιλιάδες παιδάκια ανακάλυψαν τη μαγεία της μεγάλης οθόνης και τα έσοδα των αιθουσών, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και οι Γάλλοι, ήταν τα μεγαλύτερα των δέκα τελευταίων χρόνων, μια που σε κάθε φτηνό παιδικό εισιτήριο αντιστοιχούσαν δύο κανονικά: εκείνα των μαμάδων και μπαμπάδων συνοδών των μικρών.

ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Ο Καζαντζάκης, ο Σαγκάλ, Το θείο πάθος δεν θα μπορούσε να μην απασχολήσει την τέχνη. Συγγραφείς, δραματουργοί και σκηνοθέτες έδωσαν το δικό τους κείμενο, τη δική τους «εικόνα» θεώρησης, προσέγγισης της ύψιστης στιγμής του Χριστού, το πάθος και την Ανάστασή Του. Καθώς τα φώτα στις εκκλησίες χαμηλώνουν, ταξιδεύουμε νοερά όχι μόνο στην τραγικότητα των στιγμών, αλλά και στην εσωτερική τους διάσταση

η μελινα μερκουρη στην ταινια «ο χριστοσ ξανασταυρωνεται» του νικου καζαντζακη, σε σκηνοθεσια ζιλ ντασεν

«Το κατα Ματθαιον Ευαγγελιο» του πιερ παολο παζολινι

Η ύβρις και η κάθαρση

Κωστούλα Τωμαδάκη Η πορεία προς τη σταύρωση Το 1826 ο Διονύσιος Σολωμός άρχισε να Χωρισμένο σε 14 κεφάλαια, όσες και οι γράφει τον «Λάμπρο». Η ποίησή του λυριστάσεις που ακολουθούν τη σταύρωση κή, αλλά και παράδοξα σκληρή. Στα δεκαέξι οχτάστιχα του Χριστού, το «Kreuzweg» (Stations of the Cross), η του «Λάμπρου», που θα μείνει απόσπασμα, η ποιητική σκληρή ταινία του Γερμανού Ντίτριχ Μπρούγκερμαν, έκφραση φτάνει στην τελειότητα αποτυπώνοντας τον που βραβεύτηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βεροθάνατο και τη γέννηση μαζί. λίνου, παραλληλίζει τα θεία πάθη με την ιστορία της «Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι/Και βρέφη 14χρονης Μαρίας, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάωραία στην αγκαλιά οι μανάδες». μεσα στη συντηρητική θρησκευτική της παιδεία και τις Με απλή γλώσσα ο Σολωμός μπορεί να εκφράσει κατά εφηβικές της ανησυχίες. τον Λίνο Πολίτη «και τα πλέον απόκρυφα αισθήματα» Η πορεία της προς τη σταύρωση είναι χωρισμένη σε και «να παραστήσει τα πλέον μυστηριώδη νοήματα του 14 στάσεις - κεφάλαια που παίρνουν το όνομά τους χριστιανισμού». Ο Λάμπρος είναι ο τραγικός ήρωας που από τη Βίβλο και αναπτύσσονται σε 14 μονοπλάνα με κουβαλάει όλη την αμαρτία του κόσμου. Μια τραγική δραματουργική κορύφωση, καθώς η Μαρία αρχίζει να φιγούρα που προκαλεί απέχθεια και δέος. Η ύβρις και η παθαίνει ανορεξία, να υφίσταται bullying στο σχολείο, κάθαρση. Το βράδυ της Λαμπρής είχε μείνει μόνος του να οδηγείται σιγά - σιγά στη σταύρωση. μέσα στην εκκλησία αναλογιζόμενος τα κρίματά του. Ο Μπρούγκερμαν μέσα από το δράμα ενός παιδιού καΑντιμέτωπος με τους εφιάλτες του βγαίνει από την εκτακεραυνώνει τη σύγχρονη θρησκευτική πώρωση και κλησία «γιατί στα σωθικά του ανάφτει» το ιερό φως. μιλάει για την επαναδιαπραγμάτευση μιας ολόκληρης κοινωνίας (Γερμανίας) με την πίστη της.

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Εκδίδεται μεταπολεμικά και συγκαταλέγεται στα πιο δημοφιλή έργα του Νίκου Καζαντζάκη. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου περιγράφονται έννοιες όπως ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ελευθερία. Με αφορμή μια ιστορία αυτοθυσίας υπέρ της ανθρώπινης ελευθερίας, ο Κρητικός συγγραφέας προβάλλει άμεσα και έμμεσα τις φιλοσοφικές και ιδεολογικές του αναζητήσεις. Οι ήρωες του Νίκου Καζαντζάκη αναπαραστάθηκαν πολλές φορές σε ελληνικές και διεθνείς σκηνές. Μία από τις σημαντικές παραστάσεις ήταν αυτή από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη το 1956, σε διασκευή Νότη Περγιάλη - Γεράσιμου Σταύρου, σε μουσική Φοίβου Ανωγειανάκη και σε σκηνικά Σπύρου Βασιλείου. Το 1957, ο Ζιλ Ντασέν μεταφέρει το μυθιστόρημα στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας με τρόπο ανάγλυφο όλο το μυστικιστικό, βαθιά κοινωνικό, λίαν θρησκευτικό θέατρο του παραλόγου που έχει στηθεί σε ένα φτωχό ορεινό χωριό. Απέσπασε ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών.

Οι πασχαλινές διηγήσεις του κυρ-Αλέξανδρου Τα βάσανα και οι πίκρες χαράζουν τον δρόμο του Σκιαθίτη «Άγιου των γραμμάτων». «Κοσμοκαλόγερο» ονομάζει τον Παπαδιαμάντη ο Παύλος Νιρβάνας και τον περιγράφει να βαδίζει σκυφτός με τα χέρια πίσω, με ξεφτισμένες πάντα τις άκρες των μανικιών του, να κάθεται σε απόμερα καφενεία συντροφιά με απλούς ανθρώπους. Η ζωή του κυλά ήσυχη και στερημένη. Οι πασχαλινές διηγήσεις του «κυρ-Αλέξανδρου» μας μεταφέρουν τη νοσταλγία της χαμένης παιδικότητας, τις μοσχοβολιές της φύσης, το χαρμόσυνο μήνυμα της ζωής. Το φως των κεριών ενσταλάζει τη μεταφυσική πνευματικότητα που απλόχερα σκορπίζει η πένα του Παπαδιαμάντη. Η εαρινή πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων της γης στο πλημμυρισμένο στο φως Αιγαίο συμπράττει με τη λαμπρότητα της Ανάστασης στο διήγημα «Στην Αγι-Αναστασά». «…{…} Και η αγραμπελιά η χιονανθής, η λευκάζουσα και μυροβολούσα εις τους φράκτας, λευχείμων μυρο-

16/04 - 23/04

ποντικιart

To θέμα 05/29

www.topontiki.gr

Ο Σολωμός και ο Παπαδιαμάντης Κάποτέ το θείο πάθος αναπαρίστατο με διάθεση και πνεύμα κατάνυξης από τους βυζαντινούς ζωγράφους. Πέρασαν οι αιώνες και τα θεία πάθη προκάλεσαν άλλου είδους… πάθη. Η ιστορία της σύγχρονης τέχνης είναι γεμάτη συγκρούσεις και περιστατικά λογοκρισίας

ο γουιλιεμ νταφοε στον «τελευταιο πειρασμο» του μαρτιν σκορσεζε φόρος εορτάζουσα την Ανάστασιν, και ο κισσός και το αγιόκλημα, πλόκαμοι της Ανοίξεως, εξαπλούσης την μυροβόλον κόμην της ανά τους αγρούς, διέχυνον ζωηροτέραν εν τη νυχτί την ευωδίαν των εις τον αέρα…» (εφημ. «Ακρόπολις», 4.4.1992).

Ένας άπιστος που νοσταλγεί την πίστη Αν και άθεος, ήθελε να διηγηθεί την ιστορία του Χριστού. Έπρεπε λοιπόν να αφηγηθεί μια ιστορία στην οποία δεν πίστευε. Δεν μπορούσε να είναι εκείνος που εξιστορεί. Έτσι, χωρίς να το θέλει οδηγήθηκε στην ανατροπή όλης της κινηματογραφικής του τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μοναδικό ύφος που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. «Νομίζω ότι στάθηκα συνεπής», είχε πει ο ίδιος ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι για «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964). «Έκανα το παν για να διαφυλάξω και ν’ αντλήσω την πραγματικότητα της διήγησης του Ματθαίου, κι αυτό, με πολεμική διάθεση: ενάντια στον φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού κι ενός ορισμένου λαϊκισμού. Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου».

Το σκάνδαλο Σκορσέζε Ο «Τελευταίος πειρασμός» (1988) του Μάρτιν Σκορσέζε με τον Γουίλιεμ Νταφόε δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα λόγω των έντονων διαμαρτυριών. Η ματιά του Αμερικανού δημιουργού επικεντρώνεται στο πορτρέτο ενός ανθρώπου που έχει επωμιστεί την υπέρτατη αποστολή από τον Θεό και πατέρα του. Ως ξυλουργός, ο άνθρωπος Ιησούς κατασκευάζει με αδιαφορία σταυρούς πάνω στους οποίους θανατώνονται, με απόφαση των Ρωμαίων κατακτητών της χώρας του, χιλιάδες Εβραίοι. Συχνά απρόθυμος στην αρχή, αμφισβητώντας τον εαυτό του, σταδιακά αποδέχεται τη θεϊκή του υπόσταση και την αναπόφευκτη τελική του μοίρα. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου διά χειρός Μάρτιν Σκορσέζε έγινε περισσότερο γνωστή για τις θυελλώδεις αντιδράσεις και τις συζητήσεις που προκάλεσε ανά τον κόσμο.

«Kreuzweg» (Stations of the Cross) του Γερμανου Ντιτριχ Μπρουγκερμαν

Δήμητρα Μυρίλλα Έχουν περάσει αιώνες από τότε που οι βυζαντινοί ζωγράφοι αναπαριστούσαν σε εικόνες ή σε εικονογραφικά προγράμματα εκκλησιών το θείος πάθος με κατάνυξη, θρησκευτική ταπεινότητα και ευλάβεια. Έκτοτε το θείο δράμα αποτέλεσε το θέμα δεκάδων σπουδαίων ζωγράφων που το απέδιδαν με όλη την πρέπουσα ένταση και δραματικότητα. Αλλά ο εικοστός αιώνας της αμφισβήτησης, των ανατροπών, των επαναστάσεων, των κινημάτων στην τέχνη έμελλε να φέρει ανατροπές ακόμα και σε αυτές τις «ανέγγιχτες» και «ιερές» απεικονιστικές πεποιθήσεις. Στη σύγχρονη εικαστική τέχνη το θέμα κυρίως της σταύρωσης εμφανίστηκε πολλές φορές με τους δημιουργούς να ανατρέπουν κατεστημένες φόρμες και εξιδανικευμένες θρησκευτικές απεικονίσεις. Από τον Σαγκάλ ώς τον Νταλί και από τον Πικάσο ώς τον Φράνσις Μπέικον η σταύρωση γνώρισε δεκάδες καινούργιες, απρόσμενες και αιρετικές απεικονίσεις. Συχνά οι καλλιτέχνες αξιοποίησαν το θέμα όχι για να διατυπώσουν τη συντριβή που προκαλεί η πορεία προς τον Γολγοθά, αλλά για να εκφράσουν διαμαρτυρία, να προκαλέσουν, να ερεθίσουν, ακόμα και να χλευάσουν. Οι υποτιθέμενες κατακτημένες δημοκρατικές ελευθερίες του 20ού αιώνα ήταν η κοινωνική βάση πάνω στην οποία δημιούργησαν αυτοί οι καλλιτέχνες. Αλλά… διαψεύστηκαν. Στις περισσότερες περιπτώσεις η απάντηση ήταν η επιστροφή σε σκοταδιστικές ενέργειες και η λογοκρισία με αυτουργούς την πολιτική εξουσία και το θρησκευτικό ιερατείο. Κάτι που συνέβη και στη χώρα μας.

Σταυρός και... πέος Το 2003 ο Thierry De Cordier προκάλεσε σκάνδαλα στην Ελλάδα, καθώς το έργο του στην έκθεση Outlook με τον τίτλο «Πότισέ με» απεικόνιζε μια καλυμμένη από ύφασμα μορφή να κρατάει σταυρό και μπροστά από το ιερό σύμβολο ένα πέος σε στύση. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το θέμα ανακίνησε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης. Ο Μ. Έβερτ απειλούσε ότι «αν δεν κατέβει το έργο θα το κατεβάσω εγώ», ενώ ο Θ. Ρουσόπουλος δήλωνε «ότι η χυδαιότητα δεν παράγει πολιτισμό». Φυσικά το έργο αποσύρθηκε και ο επιμελητής της έκθεσης Χρ. Ιωακειμίδης παραπέμφθηκε σε δίκη. Οι εγχώριες αντιδράσεις αντέγραψαν περίπου με ακρίβεια εκείνες που εκδηλώθηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1989, από τον ρεπουμπλικανό Νεοϋορκέζο γερουσιαστή Αλφόνς ντ’Αμάτο και τον γερουσιαστή από τη Β. Καρολίνα Τζέσι Χελμς μπροστά στην προκλητική φωτογραφία του Αντρές Σεράνο με τον τίτλο «Piss Christ». Δηλαδή η φωτογραφία του Εσταυρωμένου βυθισμένη σ’ένα δοχείο με ούρα. Αλλά οι αντιδράσεις γι’αυτό το έργο είναι διαχρονικές. Το 1997, ο τότε καθολικός αρχιεπίσκοπος της Μελβούρνης προσέφυγε στα δικαστήρια προκειμένου να μην παρουσιαστεί σε έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης της Βικτόρια, κάποιοι άλλοι επιτέθηκαν με σφυρί στο έργο, ενώ το 2011, όταν παρουσιάστηκε στην Αβινιόν, άλλοι

Ο «Εσταυρωμενος Βατραχος» του Μαρτιν Κιπενμπεργκερ

Η «Σταυρωση» του Νταλι «θερμόαιμοι» προκάλεσαν καταστροφές στη φωτογραφία. Αν για τους καλλιτέχνες αυτές οι απεικονίσεις είναι εικαστικός διάλογος και η «βλασφημία» συνιστά καλλιτεχνική ελευθερία, για το εκκλησιαστικό κατεστημένο είναι αιτία πολέμου. Το 2008 το μουσείο της πόλης Μπολζάνο στην Ιταλία αρνήθηκε να υπακούσει στον Πάπα και να αποσύρει το έργο του Μάρτιν Κιπενμπέργκερ (Martin Kippenberger), ενός από τους σημαντικότερους Γερμανούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, στο οποίο ο πράσινος εσταυρωμένος βάτραχος κρατούσε στο ένα χέρι μπύρα και στο άλλο αυγό. Αλλά και ο Χριστός Εσταυρωμένος φτιαγμένος από σοκολάτα γάλακτος… ε, αυτό πάει πολύ! Ο Ιταλοκαναδός γλύπτης Κόσιμο Καβαλάρο (Cosimo Cavallaro) δέχθηκε ακόμα και απειλές για τη ζωή του για τον χωρίς σταυρό σοκολατένιο Εσταυρωμένο σε φυσικό μέγεθος. Η έκθεση που επρόκειτο να γίνει το 2007 στη Lab Gallery του Μανχάταν δεν έγινε ποτέ, ενώ ο πρόεδρος της Ένωσης Καθολικών Μπιλ Ντόνοχι δήλωσε δημοσίως για τον καλλιτέχνη ότι «είναι τυχερός που εγώ δεν είμαι σαν τους Ταλιμπάν, γιατί αλλιώς θα είχε χάσει το κεφάλι του»! Αλλά, όπως θα έλεγε και ο Ανατολικογερμανός νεοεξπρεσιονιστής ζωγράφος Γκέοργκ Μπάζελιτς, στον αναποδογυρισμένο κόσμο του οποίου χώρεσε και ο Ιησούς στο έργο του «Χορός γύρω από τη Σταύρωση» το 1983: «Είναι μόνο μια εικόνα και όχι ο Ιησούς Χριστός». ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ»»

06/30 To θέμα

16/04- 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Από τη «Θυσία του Αβραάμ» στο «Corpus Christi»

«Η θυσια του Αβρααμ»

«Corpus Christi»

Και τα Θεία Πάθη στο θέατρο έχουν τη δική τους ιστορία. Και δεν είναι μεγάλη. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε θεατρική παράδοση που να αφορά το Πάσχα και το θρησκευτικό αίσθημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατά καιρούς δεν έχουν ανέβει σχετικές παραστάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, με αντιδράσεις «Θυσία του Αβραάμ» και «Ιούδας» Πρέπει να ανατρέξουμε πολύ πίσω στη θεατρική ιστορία – και δεν έχουμε στη διάθεσή μας για εκτενή έρευνα το πολύτιμο Θεατρικό Μουσείο που «χαροπαλεύει» λειτουργικά και είναι αφημένο στην τύχη του από την πολιτεία – για να ανακαλύψουμε θεατρικά ανεβάσματα που να είναι σχετικά με τα Θεία Πάθη. Στη δεκαετία του 1930, στο τότε Βασιλικό (και νυν Εθνικό) Θέατρο, πρωτοπαρουσιάστηκε το θρησκευτικό δράμα του 16ου αιώνα (το οποίο αποδίδεται στον Βιτσέντζο Κορνάρο) «Η θυσία του Αβραάμ», σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη. Αρχικά σε ενιαία παράσταση με άλλα κείμενα (όπως το «Θείος Όνειρος» του Ξενόπουλου ή το «Να ζη το Μεσολόγγι» του Βασίλη Ρώτα το 1933) αλλά με εξαιρετικό θίασο, που περιελάμβανε μεταξύ άλλων την Κατίνα Παξινού και τη Βάσω Μανωλίδου. Η παράσταση μάλιστα του Φώτου Πολίτη επαναλαμβανόταν σχεδόν ανά σεζόν μέχρι το 1943. Το 1963 καταπιάστηκε πρώτη φορά ο Μινωτής με το έργο και ήταν ο τελευταίος που το ανέβασε, και πάλι στο Εθνικό την περίοδο 3.3 - 29.4.1990 ενώ στο τέλος της ίδιας χρονιάς ο Μινωτής έφυγε για πάντα από τη ζωή. Το 1934 ο Φώτος Πολίτης και ο Δημήτρης Ροντήρης ανέβασαν τον «Ιούδα» του Σπύρου Μελά με έναν τεράστιο, συγκλονιστικό θίασο με την αφρόκρεμα των ηθοποιών της εποχής ενώ το 1964 ο Αλέξης Σολομός ανέβασε (θεατρόμορφη βυζαντινή λογοτεχνία) το έργο «Χριστός Πάσχων» με την Άννα Συνοδινού. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνει – μαζί με άλλα κείμενα όμως – ο Σταύρος Τσακίρης το 1989.

Κεφάλαιο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» Το μεταφορικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη που πηγάζει από τα Πάθη του Θεανθρώπου (και γνώρισε αμέσως τις αντιδράσεις της Εκκλησίας) το 1956 μεταφέρθηκε στη σκηνή από το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, σε διασκευή Νότη Περγιάλη και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Οι 1.000 παραστάσεις του έργου γιορτάστηκαν παρουσία της Ελένης Καζαντζάκη. Έχει γνωρίσει τουλάχιστον μια ντουζίνα ανεβάσματα, σε Ελλάδα και εξωτερικό (και το βιβλίο εξάλλου έχει μεταφραστεί σε 33 γλώσσες) ενώ η ταινία του Ζιλ Ντασέν το 1957 με τίτλο «Αυτός που έπρεπε να πεθάνει» προβλήθηκε στις Κάννες παρουσία του Νίκου και της Ελένης Καζαντζάκη, πριν ο συγγραφέας φύγει από τη ζωή τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Η δε ομότιτλη τηλεοπτική σειρά της κρατικής τηλεόρασης την περίοδο 1975-76 είναι από τις δημοφιλέστερες όλων των εποχών. Κι όμως, το 2005 (χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία

Σόνια Μαγγίνα και στη συνέχεια στο θέατρο), όταν ο Κοραής Δαμάτης ανέλαβε τη σκηνοθεσία του έργου, με πρωταγωνιστές τον Στράτο Τζώρτζογλου και τη Μάνια Παπαδημητρίου, ο κόσμος έσπευδε να το δει και η Εκκλησία να το κατακεραυνώσει. Μάλιστα, υπήρξαν πόλεις στις οποίες η παράσταση δεν έγινε δεκτή και οι συντελεστές απειλήθηκαν με κυρώσεις, όπως για παράδειγμα στο αρχαίο θέατρο Οινουσσών. Οι συντελεστές της παράστασης τότε καλούσαν τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στις παραστάσεις που θα έδιναν αρχές Σεπτεμβρίου στον Λυκαβηττό, ώστε με την παρουσία του στην παράσταση να αποδοκιμάσει έμπρακτα τη μερίδα του κλήρου που είχε στοχοποιήσει το έργο.

Αντιδράσεις του χτες και στις μέρες μας... Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, το 1974 συγκεκριμένα, οι Έλληνες απολάμβαναν το «Jesus Christ Super Star» στο σινεμά τόσο, ώστε το 1978 να γίνει παράσταση από τον Μάριο Σταυρολαίμη (παραγωγή), τον Μίμη Πλέσσα και τον Μάικ Ροζάκη (μουσική) και τον Δημήτρη Μαλαβέτα (σκηνοθεσία) στο θέατρο «Καλουτά», υπό τον τίτλο «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο». Έπαιζαν μεταξύ άλλων ο Σταμάτης Φασουλής, η Κρίστι Στασινοπούλου και ο νεότατος Κώστας Μπίγαλης. Η παράσταση συνάντησε αντιδράσεις ενώ η αναμέτρηση με τους «ογκόλιθους» «Καμπαρέ» (Αλίκη Βουγιουκλάκη) και «Μερικοί το προτιμούν καυτό» (Αλεξανδράκης - Γαληνέα) οδήγησε στον καταποντισμό της. Στην αυγή του 21ου αιώνα τα πράγματα δεν δείχνουν να έχουν βελτιωθεί ιδιαίτερα. Το «No Body Else» που ανέβηκε στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» το 2011, εμπνευσμένο από το «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» του Ζοζέ Σαραμάγκου, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων (λόγω των ερωτικών σκηνών μεταξύ Ιησού και Μαρίας Μαγδαληνής) ενώ, έναν χρόνο μετά, την ίδια και χειρότερη αντιμετώπιση είχε και το «Corpus Christi» του Τέρενς ΜακΝάλι σε σκηνοθεσία Λαέρτη Βασιλείου – στις αντιδράσεις πρωτοστάτησε η Χρυσή Αυγή. Το έργο χαρακτηρίστηκε «βλάσφημο» από την Ιερά Σύνοδο, που προέτρεψε «τον λαό να το αποδοκιμάσει». Μέρος του λαού, αν και μικρό, έσπευσε να κάνει την προτροπή πράξη... Το μοναδικό έργο που δεν έχει συναντήσει αντιδράσεις είναι το «Πάσχα» του Στρίντμπεργκ (έχει ανέβει στο «Αμφιθέατρο» επί των ημερών της Λήδας Τασοπούλου), αλλά αυτό έχει και την εξήγησή του. Εκτυλίσσεται από Μ. Πέμπτη έως Μ. Σάββατο και καταγράφει την πορεία των ηρώων από τα πάθη στην προσωπική τους ανάσταση...

Συναυλίες και θεάματα... Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου παρουσιάζει το ποιητικό έργο «Μέρες Επιταφίου» του Νίκου Γκάτσου. Ένα έργο για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, λαϊκό τραγουδιστή, λυρική σοπράνο και αφηγητή. Info: Στέγη Γραμμάτων &Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107 - 109), 16.4, 20.30, 10 - 28 ευρώ, 210-9005800. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τη μουσική διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, παρουσιάζει το έργο του Johannes Brahms «Ένα γερμανικό ρέκβιεμ». Συμμετέχουν η σοπράνο Susanne Bernhard και ο βαρύτονος Jochen Kupfer. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 16.4, 20.30, 6,5 - 40 ευρώ, 210-7282333. Πέραν. Μια βραδιά αφιερωμένη στον «Επιτάφιο» των Γιάννη Ρίτσου και Μίκη Θεοδωράκη αλλά και στη «Σταύρωση των ανθρώπων». Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΓιώργοςΆλτης, τραγούδι: Κώστας Δουμουλιάκας, απαγγελία κειμένων: Αντώνης Πετράτος, πιάνο: Γιάννης Ζερβίρης, κιθάρα: Σπύρος Πανταζής, μπουζούκι: Φώτης Τσούτσιας, μπαγλαμάς - κρουστά: Θάνος Βρεττός. Info: Πέραν, Λ. Δεκελείας 20, Νέα Χαλκηδόνα, 16.4, 210-2533896.

Gazarte. «Από την Όπερα στο Βυζάντιο». Οι Κάτια Πάσχου, Μαρισία Παπαλεξίου, ΠαναγιώτηςΤερζάκης και Απόστολος Παληός ετοιμάζουν μια μουσική βραδιά ντυμένη με θρησκευτικά κείμενα και έργα των Bach, Pergolesi,Verdi, Gounod, εμπνευσμένα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, βυζαντινούς ψαλμούς, αλλά και γνωστά θέματα από τον κόσμο της όπερας. Info: Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι), 16.4, 21.30, 10 - 20 ευρώ, 210-3460347. Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». «Αιώνιο Φως». Πασχαλινή συναυλία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων σε έργα θρησκευτικής μουσικής των Mozart, Faure, Goodall και Rutter. Info: IMK (Πειραιώς 206,Ταύρος), 16.4, 20.30, είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας, 210-3418550. Αίθουσα Τέχνης - Καπλανών 5. Ομαδική έκθεση «Μυστικός Δείπνος». Μία ενότητα έργων όπου ο κάθε συμμετέχων αποδίδει τον «Μυστικό Δείπνο» του με όποια μορφή επέλεξε, δίνοντας έτσι στο θέμα διαφορετικό περιεχόμενο και διάσταση. Στην έκθεση συμμετέχουν οι Δ. Αναστασίου, Γ. Καρακάσογλου, Ι. Καφίδα, Β. Λιαούρης, Φ. Παρασκευόπουλος, Κ. Πέτρουλα, Θ. Ραχούτης, Α. Σμυρνιός, Κ. Παπατριανταφυλλόπουλος. Infο: Μασσαλίας & Καπλανών 5,Τρ. & Παρ.: 16:00 - 20:00, Πέμ. 11:00 - 20:00,Τετ. & Σάβ.: 11:00 έως 15:00, Μ. Παρ., Μ. Σάβ., Δευτ. καιΤρ. του Πάσχα: κλειστά, 210-3390946.

... και προβολές στην τηλεόραση Σήμερα, Μ. Τετάρτη ΑNT1: 21.15. O Ιησούς από τη Ναζαρέτ (μίνι σειρά, σκην. Φ. Τζεφιρέλι) ΑΝΤ1: 22.45. Βίβλος (ξένη σειρά, αμερικανικής παραγωγής) Star: 21.15. H Κιβωτός του Νώε (σκην.Τζον Ίρβιν) Αlpha: 20.00. Μαρία και Ιωσήφ (Α’μέρος, μίνι σειρά) Αύριο Μ. Πέμπτη Μega: 00.30. Μέρες Επιταφίου (συναυλία Δ. Παπαδημητρίου) ΑΝΤ1: 10.40. Ο Βασιλιάς Δαβίδ (με τον Ρ. Γκιρ) ΑΝΤ1: 21.15. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ΑΝΤ1: 22.45. Η Βίβλος Alpha: 14.00. Μαρία και Ιωσήφ (Α’και Β’μέρος) Αlpha: 20.00.Tα Πάθη (Α’μέρος, μίνι σειρά) Μεθαύριο Μ. Παρασκευή Μega: 00.30. Βαραββάς (με τον Α. Κουίν) ΑΝΤ1: 21.15. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ΑΝΤ1: 22.45. Η Βίβλος Star: 16.00. Σπάρτακος (σκην. Σ. Κιούμπρικ) Star: 1.45. O Βασιλεύς των Βασιλέων (σκην. Ν. Ρέι) Αlpha: 14.00. Μαρία και Ιωσήφ (Γ’και Δ’μέρος) Αlpha: 20.00.Tα Πάθη (Β’μέρος) Μ. Σάββατο 19.4 Alpha: 10.00. Tα Πάθη (Α’και Β’μέρος) ΑΝΤ1: 21.15. Η Βίβλος ΑΝΤ1: 22.45. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ

16/04- 23/04

ποντικιart

Συνέντευξη 07/31

www.topontiki.gr

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Classical Russian Ballet of Moscow, Hasan Usmanov, μιλάει στο «Ποντίκι Art»

Θέλω να χορογραφήσω Μίκη Θεοδωράκη

Κάτια Πουλοπούλου

απο την παρασταση «ρωμαιοσ και ιουλιετα»

Ο Hasan Usmanov Πιρουέτες και στροβιλισμοί που αψηφούν τη βαρύτητα. Φανταχτερά κοστούμια, ονειρικές μελωδίες, σκληρή δουλειά και χειροκρότημα που ηχεί στα αυτιά του, ώρες μετά από κάθε παράσταση. Ο Hasan Usmanov αποφοίτησε από τα Μπολσόι το 1991, χόρεψε στα μεγαλύτερα μπαλέτα της Ευρώπης και της Αμερικής, και σήμερα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Classical Russian Ballet of Moscow, έρχεται στην Ελλάδα για να παρουσιάσει τρεις παραστάσεις με τη μεγαλύτερη ιστορία αγάπης, αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. «Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι η κορυφαία ιστορία αληθινής και αδολίευτης αγάπης, ενός μεγάλου έρωτα μεταξύ δύο νέων, οι οποίοι αγαπιούνται μέχρι θανάτου, παρά το μίσος και τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν τις οικογένειές τους», εξηγεί στο «Ποντίκι Art» ο Hasan Usmanov, υποστηρίζοντας την επιλογή του για την παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα. «Αυτή την ιστορία τη συναντούμε και σήμερα, όπου οι νέοι άνθρωποι εξακολουθούν να ερωτεύονται, παρά τις πιθανές διαφορές που μπορεί να τους χωρίζουν σε επίπεδο κοινωνίας, θρησκείας, φυλής, χρήματος, οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου. Θεωρώντας λοιπόν ότι αυτή η ιστορία αγάπης είναι πάντα επίκαιρη και πολύ αποδεκτή από τον κόσμο, γιατί προσφέρει συγκίνηση, ευαισθησία, ενδιαφέρον, αλλά και το γεγονός ότι δεν παίζεται συχνά, με έκανε να θέλω να παρουσιάσω το έργο αυτό στο ελληνικό κοινό σε τρεις επικείμενες εμφανίσεις μας, στην Πάτρα (25.4), τη Θεσσαλονίκη (27.4) και την Αθήνα (29.4)». Στην Ελλάδα θα δούμε μια «πλούσια» παραγωγή, με 40 μοναδικούς χορευτές. Τα κοστούμια και τα σκηνικά συμβάλλουν στο αισθητικό αποτέλεσμα ή τελικά αρκεί η τεχνική του χορευτή, όπως πολλοί υποστηρίζουν, για μια παράσταση μπαλέτου, τον ρωτώ. «Όντως πρόκειται για μια πολύ πλούσια παραγωγή με πολλά κοστούμια και σκηνικά, αλλά κυρίως με πολύ ταλαντούχους και εξαιρετικούς χορευτές του Classical Russian Ballet of Moscow, το οποίο έχω τη χαρά και την τιμή να έχω ιδρύσει και να είμαι ο καλλιτεχνικός του διευθυντής. Σε μια παραγωγή επιπέ-

δου, που φιλοδοξούμε να είναι όλες οι παραστάσεις που δίνουμε σε όλες τις χώρες, δεν φτάνουν μόνο τα πολλά και πλούσια σκηνικά και κοστούμια, που είναι όντως απαραίτητα, αλλά χρειάζεται και το έμψυχο υλικό. Οι χορευτές και τεχνικοί, που θα‘‘ζωντανέψουν’’την παράσταση. Άρα είναι απαραίτητος ο σωστός και καλός συνδυασμός όλων των στοιχείων, άψυχων και έμψυχων». Το Ρωσικό Κλασικό Μπαλέτο της Μόσχας στα χρόνια λειτουργίας του έχει αναγνωριστεί για τον τέλειο επαγγελματισμό του, κατέχοντας μία από τις καλύτερες θέσεις ανάμεσα στα κλασικά μπαλέτα της χώρας. Ενέργεια, ευγλωττία, ένταση, άψογη τεχνική, υψηλή αισθητική, πάθος και σκληρή δουλειά, χαρακτηρίζει τους χορευτές του. Άλλωστε η ρωσική σχολή μπαλέτου χαρακτηρίζεται από τον επαγγελματισμό της.

Επίκαιρη ιστορία Άραγε κρύβονται από πίσω θυσίες, για τους σολίστες; «Έχετε δίκιο που ρωτάτε, γιατί η ρωσική σχολή χορού, την οποία όλοι πιστά και με σεβασμό ακολουθούμε, βασίζεται κατά παράδοση στον μεγάλο επαγγελματισμό της. Για να υπάρξει αυτός ο επαγγελματισμός, ασφαλώς και απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις, όπως η καλή εκπαίδευση που παρέχεται σε όλες τις σχολές και ακαδημίες της χώρας μας, με επικεφαλής τις Ακαδημίες Bolshoi και Vaganova, των οποίων απόφοιτοι είναι οι περισσότεροι χορευτές μας. Η συνεχής καθημερινή και επίμονη εξάσκηση, το να ακολουθεί κανείς συγκεκριμένο πρόγραμμα φαγητού και ύπνου, η διαθεσιμότητα για ταξίδια και περιοδείες και γενικά ό,τι συνεπάγεται τη διατήρηση ενός καλού και ισορροπημένου προγράμματος από τους χορευτές μας, επιβάλλεται, προκειμένου να εκτελούν κατά τον καλύτερο τρόπο τα καθήκοντά τους».

Πρωταθλητισμός Το μπαλέτο είναι για τον Hasan Usmanov πρωταθλητισμός και φυσικά ο μοντέρνος χορός δεν υπάρχει στο μυαλό του. «Παρότι η τέχνη του χορού, και ιδιαίτερα του κλασικού

σκηνη απο το γκαλα του Hasan Usmanov

Για μας τους Ρώσους η περιοχή της Κριμαίας ήταν και είναι κομμάτι της πατρίδας μας

μπαλέτου, είναι μοναδική, θα μπορούσα να βρω κοινά στοιχεία με τον κλασικό αθλητισμό και μάλιστα τον πρωταθλητισμό. Είμαι πάντοτε υπέρ του κλασικού ρεπερτορίου, το οποίο θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει καλύτερα την πατρίδα μου, γι’αυτό και στο μπαλέτο μου ακολουθούμε και υπηρετούμε πιστά το κλασικό ρεπερτόριο». Η συζήτησή μας έγινε την περίοδο που στην Ελλάδα παρακολουθούσαμε μέσω της τηλεόρασης, σαν ταινία, τα όσα συνέβαιναν σε Ρωσία και Κριμαία. Οπότε και αναφερθήκαμε στον αντίκτυπο της καθημερινότητας στη ρωσική πρωτεύουσα. «Για μας τους Ρώσους η περιοχή της Κριμαίας ήταν και είναι κομμάτι της πατρίδας μας, γι’αυτό και τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν εκεί χαροποίησαν ιδιαίτερα τους Ρώσους συμπατριώτες μας. Επιπλέον, μετά τα τελευταία γεγονότα, η ζωή μας είναι όπως ήταν πάντα, χωρίς καμία διαφορά στην καθημερινότητά μας». Κλείνουμε την κουβέντα με θέμα την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τις μουσικές της. «Αν και δεν είμαι πολύ καλός γνώστης της ελληνικής μουσικής, θεωρώ ότι κάποια μουσική του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη θα μου έδινε πολύ καλή έμπνευση να χορογραφήσω κάτι», καταλήγει.

INFO

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα» από το Classical Russian Ballet of Moscow σε μουσική Sergei Prokofiev και χορογραφία Leonid Lavrovsky. Παραστάσεις: Παρασκευή 25 Απριλίου, Πάτρα. Κυριακή 27 Απριλίου, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Τρίτη 29 Απριλίου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

10/34 Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος

16/04 - 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

to επιτελειο του ηλεκτρονικου περιοδικου rouamat.com

Οι φωτογραφίες είναι του Σπύρου Καρβούνη

(Roua) Ματ στην ψηφιακή ενημέρωση

ο creative director Βαγγeλης Σωφρονaς

ο Mr editor Κωνσταντiνος Μουρaτης

Άποψη σε δύο κινήσεις. Με οδηγό αυτό το μότο, το ηλεκτρονικό περιοδικό RouaMat.com κάνει όλες τις σωστές κινήσεις στη σκακιέρα της ψηφιακής δημοσιογραφίας, με πρωτότυπα άρθρα, αυθεντικότητα, μοντέρνους συντάκτες και άποψη για όλα Γιώργος Ψάχος Δύο από τα μέλη της ομάδας και πρωτεργάτες του περιοδικού (το οποίο αριθμεί πλέον 40 συντάκτες) είναι ο Κωνσταντίνος Μουράτης και ο creative director Βαγγέλης Σωφρονάς. Οι δύο νεαροί, μαζί με τον αδερφό του Κωνσταντίνου, Παναγιώτη, μετέτρεψαν ένα ταπεινό blogspot το 2010 σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό ποικίλης ύλης, το οποίο, τέσσερα χρόνια αργότερα, δεν σε αφήνει αδιάφορο όταν το ξεφυλλίζεις. Πολιτική, σπορ, μόδα, πολιτισμός, gossip έως και θέματα για επιχειρήσεις, οι συντάκτες έχουν καταθέσει με τα άρθρα τους τη δική τους άποψη για τα παραπάνω θέματα, και όχι μόνο. «Το περιοδικό έχει κεντρικό άξονα την προσωπική άποψη, γι’αυτό και η ειδοποιός διαφορά μας με άλλα μέσα είναι η αυθεντικότητα» αναφέρει ο υπεύθυνος έκδοσης και «πατέρας» του περιοδικού Κωνσταντίνος Μουράτης και συνεχίζει: «Θεωρούσα ότι η αρθρογραφία θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από αναπαραγωγή ειδήσεων, συνεντεύξεις με γνωστά πρόσωπα και ενασχόληση με θέματα που ήδη είναι γνωστά». Μέσα από τις πολυάριθμες στήλες του περιοδικού αντιλαμβάνεσαι πως δεν πρόκειται για κείμενα τύπου copy/paste. «Στην περίπτωση του RouaMat, θέλαμε η προσωπικότητα του κάθε συντάκτη να δίνει έντονο “παρών”στα άρθρα του, είτε αυτά είναι gossip και μόδα είτε κοινωνικά και πολιτικά» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Βαγγέλης και συμπληρώνει: «προσπαθούμε με τα άρθρα μας να... πιάσουμε κουβέντα μαζί με το κοινό και όχι να παπαγαλίσουμε την επικαιρότητα». Όταν δεν εξασκείται, ως άλλος Τσακ Νόρις, στις πολεμικές τέχνες, δεν παρακολουθεί μανιωδώς σειρές και ταινίες από τον καναπέ του και δεν ασχολείται με ζητήματα νεανικής επιχειρηματικότητας στο project του Δήμου Θεσσαλονίκης, Thessaloniki 2014, ο Κωνσταντίνος Μουράτης σχολιάζει την πολιτική επικαιρότητα μέσα από τη στήλη του με τίτλο «Mr Editor Speaking». Όμως ο τρόπος που επιλέγει να τη σχολιάσει δεν θυμίζει… σχολιαστές στα τηλεοπτικά παράθυρα: «Στις μέρες μας το τελευταίο

πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος είναι ελλιπή ενημέρωση και προτροπή για αντίδραση σε δράση χωρίς αποδείξεις. Προσπαθώ πάντοτε να μιλάω έχοντας πρώτα κάνει την έρευνά μου, αντιμετωπίζοντας το θέμα σφαιρικά. Ο κόσμος πρέπει να δίνει προσοχή εξίσου στα καλά και τα κακά της πολιτικής μας σκηνής και των ατόμων που την απαρτίζουν». Μαζί με τον φίλο του Βαγγέλη Σωφρονά, τον οποίο γνωρίζει από πέντε χρονών, έφτιαξαν και τις πρώτες στήλες του περιοδικού. Ο Βαγγέλης έχει αναλάβει να γράφει μέσα από τη στήλη του («The Geek Limbo») για κόμικς, βιντεοπαιχνίδια και ό,τι άλλο περιβάλλει τον κόσμο των geeks και των nerds. Μέσα από τη στήλη του μπορεί να ξεδιπλώνει ελεύθερα τον γυαλάκια νέρντουλα που όλοι, όπως λέει, κρύβουμε μέσα μας, ενώ όταν αφήνει κάτω το πληκτρολόγιο, παίζει μπάσο για τους Playground Circus και τελειώνει τις σπουδές του στο ΤΕΙ Σερρών. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι 40 συντάκτες που ως ένα καλοκουρδισμένο ρολόι δουλεύουν για να κάνουν το RouaMat ακόμα καλύτερο και πιο ποιοτικό. Κάποιοι έχουν δημοσιογραφικό background, άλλοι… κατέχουν τον γραπτό λόγο και άλλοι απλώς αρθρογραφούν για αυτό που αγαπάνε. Πρόκειται πάντως για μια ομάδα με όρεξη, δημιουργικότητα και οξυδέρκεια. «Το διαφορετικό με το RouaMat είναι ότι είμαστε ένα περιοδικό με χαρακτήρα, που πηγάζει από τους συντάκτες του και το αναγνωστικό του κοινό που πληθαίνει με τον καιρό γιατί ασπάζεται τη φιλοσοφία“άκου αυτό, αλλά τώρα άκου κι εμένα, όπως θα ακούσω στη συνέχεια κι εγώ εσένα”» λένε τα παιδιά.

Info

Για να επικοινωνήσετε με τους συντάκτες του RouaMat. com στέλνετε στο info@rouamat.com. Για να συνεργαστείτε με το περιοδικό ως συντάκτης, φωτογράφος, σκιτσογράφος στέλνετε μήνυμα μαζί με βιογραφικό στο staff@rouamat.com. Για να διαφημιστείτε στο περιοδικό στέλνετε στο ads@rouamat.com.

16/04 - 23/04

ποντικιart

Μουσική 11/35

www.topontiki.gr

Νέος Κραουνάκης σε... λειτουργία «Stamdoc14 – Η λειτουργία των πόλεων» ονομάζεται το νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη. Τριάντα ένα τραγούδια και δέκα κείμενα περιλαμβάνονται σε αυτήν τη «βαλίτσα», όπως λέει και ο ίδιος ο συνθέτης. Ο καθένας μπορεί να βγάλει από αυτήν ό,τι θέλει για τη δική του προσωπική βόλτα. Στη ζωή και την τέχνη Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Στέκεται αγέρωχος, κοιτάει μέχρι εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας, φοράει κίτρινα κι όχι «κόκκινα γυαλιά». Χρωματιστός, αλλά πέτρινος. Από κάτω του η πόλη. Μοιάζει να στέκεται πάνω της αφ’ υψηλού. Αλλά όχι. Το χέρι του την αγγίζει, ίσως και να τη χαϊδεύει. Ο Κραουνάκης, άλλωστε, την αγαπάει την Αθήνα. «Αθήνα μου, αγάπη μου, για πάντα» λέει κι ένας στίχος από το τραγούδι «Αθήνα» σε μουσική και στίχους του ίδιου και ερμηνεία Λευτέρη Βογιατζή που είχαμε πρωτοακούσει στην ταινία «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Περιλαμβάνεται και αυτό στο νέο CD του Σταμάτη Κραουνάκη «Stamdoc14 – Η λειτουργία των πόλεων», που μόλις κυκλοφόρησε. Η παραπάνω εικόνα του αποτελεί και το εξώφυλλο του CD. Η υψηλή αισθητική του δεν περιορίζεται μόνο σε μουσικές και λόγο – δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από τον Κραουνάκη – αλλά και στο εικαστικό. Ακόμα και πριν πιάσει κανείς στα χέρια του το υλικό, αρκεί για να πειστεί για μια «βόλτα» στο site www.stamdoc14.com, μια απολαυστική περιήγηση στη νέα δουλειά με αποσπάσματα τραγουδιών και συνοδευτικό οπτικό υλικό.

Πληθωρικό έργο Είναι ένα εντελώς πληθωρικό έργο. Στο συναίσθημα, στο αίσθημα, στο νόημα, στον λόγο, στις μουσικές – με μια φοβερή ποικιλία ενορχηστρώσεων που άλλοτε κινείται λιτά, με δύο όργανα, κι άλλοτε με μεγάλες ορχήστρες. Με μερικές «ανάσες» – παρεμβάλλονται κάποια ορχηστρικά κομμάτια – όπου χρειάζεται να αποσπαστεί ο νους από τον λόγο και να μείνει μόνο στην «ανοιχτωσιά» των μελωδιών, ελεύθερος και αδέσμευτος. Είναι όμως γενναιόδωρο και σε νούμερα. Τριάντα ένα κομμάτια περιλαμβάνει το CD. Θα μπορούσε άνετα να είναι… δύο. Είναι όμως όλα τους τραγούδια που, όπως ομολογεί ο ίδιος ο Κραουνάκης, τα κρατούσε «για μια ακριβή ώρα, για να ενσωματωθούν κάπου και να ολοκληρωθεί ένα παζλ ουσίας. Είναι ωραίο να ξέρουν ότι ο Κραουνάκης στα δύσκολα έδωσε αυτό το υλικό». Μιλάμε, άλλωστε, για ένα υλικό που γεννήθηκε σιγά - σιγά και πήρε τον χρόνο του. Όσο του χρειαζόταν. Έξι χρόνια συγκέντρωνε τα τραγούδια. Τρία χρόνια «έψηνε» το CD. Και τι είχε στο μυαλό του; Μια βαθιά ανάγκη – χρόνια τώρα πρακτική που τρέχει σε «τυφλό σύστημα» ή μάλλον γεννεσιουργός αιτία – για δημιουργία του Κραουνάκη. Μια βαθιά ανάγκη που προκύπτει από το ερώτημα «τι κάνει ο δημιουργός την ώρα που καίγονται τα χωράφια;». Η προσωπική του

απάντηση σε λέξεις είναι: «Μια καινούργια γεωγραφία, να δούμε τη ζωή πίσω από τα σκουπίδια και τα συναισθήματά μας να ξανασυντονιστούν σε τόπους που μπορεί κανείς να ξαναχαράξει». Και η έτερη απάντηση είναι σε στίχους και μουσικές, που έγραψε όπως μόνο αυτός ξέρει: με γενναιοδωρία, τρυφερότητα, συναισθηματισμό, χιούμορ, οξυδέρκεια, περιγραφικότητα.

Μεγάλοι ποιητές Οι μουσικές του έχουν αγκαλιάσει όχι μόνο τον δικό του λόγο, αλλά κι αυτόν άλλων αγαπημένων της γραφής, όπως οι Ιάκωβος Καμπανέλλης, Κική Δημουλά, Λίνα Νικολακοπούλου, Άκης Δήμου, Λάκης Λαζόπουλος, Γιώργος Χρονάς, Κώστας Μπαλαχούτης, Παναγιώτης Μέντης, Χαράλαμπος Βασιλειάδης. Τα περισσότερα κομμάτια ερμηνεύει ο ίδιος ο Κραουνάκης. Άλλα οι Γιώτα Νέγκα, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Αναστασία Έδεν, Ελένη Ουζενίδου. Ακούγονται όμως και οι Βίκυ Μοσχολιού (στο υπέροχο «Τα χείλη κράτησες κλειστά» που δεν είχε δισκογραφηθεί), Καίτη Ντάλλη (σε στίχους Καμπανέλλη), Γιώργος Μαργαρίτης, Γωγώ Τσαμπά (ο Κραουνάκης πάλι σπάει τους «διαχωρισμούς» στη μουσική). Το CD συνοδεύεται και από ένα βιβλίο με κείμενα βαφτισμένα «Δέκα μονόλογοι για περίπατο», που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες (όπως ένα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο), που ακούστηκαν στη ραδιοφωνική του εκπομπή, που ήταν κλεισμένα σε τετραδιάκια προσωπικών σημειώσεων. «Αισθανόμουν υποχρεωμένος

τη συγκεκριμένη εποχή να μην κάνω απλώς ακόμη ένα CD, αλλά να αφήσω υποθήκη μια αποσκευή που μπορεί να είναι χρήσιμη για καιρό. Θέλω να το ανακαλύψουν οι άνθρωποι…» λέει. Εμβληματικό κομμάτι του CD για τον ίδιο είναι η «Σπηλιά». «Δίνει τη γεωγραφία της πόλης από ψηλά. Καταλαβαίνουμε πού βρισκόμαστε. Η φυγή του ανθρώπου μέσα σε αυτό το τοπίο είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορώ να πω αυτήν τη στιγμή» ομολογεί. Την απάντηση δίνει η «Σπηλιά» ακόμα και στον τίτλο του CD «Η λειτουργία των πόλεων». «Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η λειτουργία της ζωής μας μέσα στην πατρίδα αυτήν αλλάζει συντεταγμένες. Επαναπροσδιορίζουμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Κι αυτό πρέπει να καταγραφεί από την τέχνη». Υπάρχουν πολλοί ήρωες μέσα στα τραγούδια: νεαρή γυναίκα, δημοτική τραγουδίστρια, ο τρελός του χωριού… ένας ολόκληρος θίασος. Υπάρχουν σημεία όπου καταγράφεται με θάρρος το αίσθημα μιας προσωπικής ή ευρύτερης ήττας («με βρήκε η χαραυγή με λιώμα την ασπίδα» λένε οι «Εφτά ουρανοί»). «Είναι η στιγμή να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να χτίσουν το συναισθηματικό τους σπίτι με λάσπες και πετρούλες. Γιατί το ρήμαγμα είναι πολύ μεγάλο» καταλήγει ο Κραουνάκης. Χωρίς, βέβαια, να χάνει την αισιοδοξία του. Υπάρχει ξεκάθαρα και σε ένα από τα τραγούδια, το «Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες»: «Όλα θα ξαναγεννηθούνε απ’ τη μεγάλη διαφορά. Απ’ τα παιδιά που θα ’ρθουνε. Χώματα, βράχια, νερά».

16/04 - 23/04

ποντικιart

Σινεμά 13/37

www.topontiki.gr

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

«Ντομ Χέμινγουεϊ»

«Η πενταμορφη και το τερας»

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

Μυθικοί διαρρήκτες, ριμέικ και τέρατα Μπορεί ο διαρρήκτης «Ντομ Χέμινγουεϊ» να μην ενθουσιάζει, αλλά τουλάχιστον έχει τη μορφή του γοητευτικού Τζουντ Λο. Τα εφέ «σώζουν» την «Πεντάμορφη και το τέρας». Αλλά το ριμέικ του «Oldboy» δεν σώζεται με τίποτα Κωνσταντίνος Σαμαράς

Ντομ Χέμινγουεϊ

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Σέπαρντ. Πρωταγωνιστούν: Τζουντ Λο, Ντέμιαν Μπίσιρ, Εμίλια Κλαρκ «Ντομ Χέμινγουεϊ» είναι όχι μόνο ο τίτλος της ταινίας του Ρίτσαρντ Σέπαρντ, αλλά και το όνομα του πρωταγωνιστικού ήρωα που υποδύεται ο Τζουντ Λο. Κι αυτό δεν είναι το μόνο σημάδι των εμφανών προθέσεων των δημιουργών της ταινίας να χαρίσουν στο κοινό έναν εμβληματικό, απαράμιλλα Ντομ Χέμινγουεϊòò κουλ χαρακτήρα που κατά κάποιον τρόπο θα θυμίζει τον Μάικλ Κέιν Ο Τζουντ Λο μεταμορφώνεται σε μυθικό των παλιών καλών ημερών – δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι ο Λο διαρρήκτη που αποφασίζει να γλεντήσει έχει παίξει τον ρόλο του Κέιν στο ριμέικ του «Άλφι» αλλά και στο ριμέικ την αποφυλάκισή του, αλλά οι γωνίες του «Σλουθ», όπου μάλιστα συμπρωταγωνιστούσε με τον βετεράνο είναι υπερβολικά στρογγυλεμένες πλέον σταρ. Πίσω στα δικά μας, ο Τζουντ Λο αφήνει φαβορίτες και προσπαθεί πολύ σκληρά για να χτίσει τον μύθο του ως εξπέρ των διαρρήξεων που βγαίνει από τη φυλακή ύστερα από δώδεκα χρόνια και αποφασίζει να κάνει το παν για να καλύψει το κενό. Κάπου εδώ η ιστορία ανακατεύει διάφορα στυλ και προθέσεις που δεν επικοινωνούν οργανικά μεταξύ τους, καθώς ο Ντομ μπορεί να εκτοξεύει θανατηφόρες ατάκες και να διαθέτει ωμή γοητεία, αλλά ταυτόχρονα παραμένει δέσμιος ενός πεζού μοραλισμού που φέρνει τις περιπέτειές του σε γλυκανάλατα νερά. Λίγα πράγματα μπορούν να είναι λιγότερο απολαυστικά από το να στριμώχνεις παλιομοδίτικα αρχέτυπα μέσα στον κορσέ της πολιτικής ορθότητας.

Η πεντάμορφη και το τέρας

Σκηνοθεσία: Κριστόφ Γκανς. Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Κασέλ, Λεά Σεντού, Αντρέ Ντισολιέ Ο Κριστόφ Γκανς έκανε πριν από δεκατρία χρόνια θραύση με τη «Συμμορία των λύκων» και μετά έπεσε σχεδόν στην αφάνεια. Η πανάκριβη μεταφορά του πασίγνωστου μύθου της «Πεντάμορφης Η πεντάμορφη και το τέρας òò και του τέρατος» αποτελεί αναμφίβολα το μεγάλο στοίχημα της Ο πασίγνωστος μύθος φοράει τα στολίεπιστροφής του, αλλά κι ένα από τα δυνατά χαρτιά της γαλλικής δια μιας γαλλικής υπερπαραγωγής, που βιομηχανίας στην ακατάπαυστη προσπάθειά της να ανταγωνιστεί προσφέρει οπτική φαντασμαγορία τητο Χόλιγουντ. Γιατί όμως να ξαναδούμε τον ίδιο μύθο, μετά την ταιρώντας τις περιορισμένες υποσχέσεις της νία - σημείο αναφοράς του Ζαν Κοκτό και το υπέροχο παραμύθι της Ντίσνεϊ; Οι περισσότεροι θα βρουν την απάντηση στην παρέλαση γνωστών σταρ και στον καταιγισμό των εφέ, ενώ κάποιοι θα απολαύσουν έναν κόσμο που συγγενεύει αρκετά με την οπτική μανιέρα του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο («Ο λαβύρινθος του Πάνα»). Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο.

Oldboy

Σκηνοθεσία: Σπάικ Λι. Πρωταγωνιστούν: Τζος Μπρόλιν, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Σάρλτο Κόπλεϊ Ριμέικ του περίφημου νοτιοκορεάτικου χιτ του 2003 με τον ίδιο τίτλο διά χειρός Παρκ Τσαν-γουκ, το «Oldboy», σύμφωνα με τις φήμες, είχε Oldboyò ανατεθεί αρχικά στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, για να καταλήξει σε μια Ο Σπάικ Λι επιχειρεί με επιτήδευση να επιλογή σκηνοθέτη που ξενίζει: τίποτα στη μέχρι τώρα καριέρα του επαναλάβει τις εκκεντρικότητες του Σπάικ Λι («Κάνε το σωστό», «25η ώρα») δεν προϊδέαζε άμεσα για μια αυθεντικού «Oldboy», χωρίς να οδηγείται τόσο ακραία στυλιζαρισμένη ιστορία εκδίκησης, με πρωταγωνιστή πουθενά έναν άνδρα που μένει ελεύθερος ύστερα από είκοσι χρόνια μυστηριώδους εγκλεισμού και ψάχνει να τιμωρήσει τον υπεύθυνο. Και, ακόμη χειρότερα, τίποτα στην πρόσφατη διαδρομή του δεν αποδεικνύει πως ο Σπάικ Λι μπορεί να

επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών. Η αμερικάνικη εκδοχή του «Oldboy» επιβεβαιώνει περίτρανα την αρνητική προκατάληψή μας, κάτι που πιθανότατα δεν οφείλεται μόνο στην υφαρπαγή του τελικού μοντάζ από τους παραγωγούς της ταινίας. Ο Σπάικ Λι καταφέρνει να συλλάβει ένα οπτικό / αισθητικό σύμπαν ακόμα πιο ματαιόδοξο κι αντιπαθές από αυτό του αυθεντικού φιλμ, μεταφράζοντας τη σκηνοθετική εκκεντρικότητα του Παρκ Τσαν-γουκ σε ένα αντίστοιχο μενού εντυπωσιασμού: εξεζητημένες γωνίες λήψης, τράβελινγκ που δεν οδηγούν πουθενά και ναρκισσιστικά μονοπλάνα είναι λίγα από τα άσφαιρα όπλα που επιστρατεύονται στην αέναη προσπάθεια της κινηματογραφικής βιομηχανίας να ξανακάνει την ίδια ταινία, αλλά χωρίς υπότιτλους. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε το νοτιοκορεάτικο πρωτότυπο, πάντως, θα κάναμε λόγο για μια ενδιαφέρουσα ιστορία εκδίκησης που φλερτάρει αποτυχημένα με το γκροτέσκο.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ

Κυριαρχία

Σκηνοθεσία: Γουόλι Φάιστερ. Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Ρεμπέκα Χολ, Πολ Μπέτανι Πίσω στην ήδη αναμασημένη αναμέτρηση ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης, που προφανώς θα μας απασχολεί όλο και περισσότερο στα χρόνια που έρχονται. Όπως είδαμε ήδη στο πρόσφατο «Δικός της», βασικό ρόλο στις σύγχρονες μυθοπλασίες παίζει η έννοια της δυνατότητας για Υπέρβαση (αυτός είναι και ο – ακόμα πιο εύστοχος – τίτλος της ταινίας του Γουόλι Φάιστερ), δηλαδή για την κατασκευή μιας μηχανής που θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης γνώσης αλλά και των συναισθημάτων. Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζεται ο δρ Ουίλ Κάστερ, ο επιστήμονας που υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ. Τα εξαιρετικά αμφιλεγόμενα πειράματά του τον έχουν κάνει διάσημο σε όλο τον πλανήτη, όμως την ίδια στιγμή τον κατέστησαν νούμερο ένα στόχο ανάμεσα σε εξτρεμιστικές αντι-τεχνολογικές ομάδες, οι οποίες δεν διστάζουν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να ανακόψουν τη δράση του. Πρόκειται για ομάδες που απαρτίζονται από ορκισμένους εχθρούς και πιστούς πολέμιους της θεωρίας του, οι οποίοι όμως στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν τον Ουίλ, πετυχαίνουν άθελά τους να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην εφαρμογή και ανάδειξη της επαναστατικής του φόρμουλας. Καταφέρνουν να του δώσουν την ευκαιρία να συμμετάσχει, ο ίδιος, στην πρώτη επιτυχημένη, έμπρακτη μορφή «Κυριαρχίας». Οι δυο πιο στενοί συνεργάτες του Ουίλ, η σύζυγος Έβελιν (Ρεμπέκα Χολ) και ο καλύτερός του φίλος Μαξ Γουότερς (Πολ Μπέτανι) έχουν έντονες ανησυχίες και αμφιβολίες αναφορικά με το αν πρέπει να εφαρμόσουν την «Κυριαρχία». Ο χειρότερος φόβος θα τους κατακλύσει όταν συνειδητοποιήσουν ότι η άσβεστη δίψα του Ουίλ για γνώση εξελίσσεται σε μια φαινομενικά πανταχού παρούσα αναζήτηση της εξουσίας. Και το πιο τρομακτικό στοιχείο σε όλα αυτά είναι ότι ενδεχομένως να μην υπάρχει τρόπος να μπει τέλος σε όλη αυτήν τη διαδικασία.

Αγόρια της διπλανής πόρτας

Σκηνοθεσία: Τομ Γκόρμικαν. Πρωταγωνιστούν: Ζακ Έφρον, Μάιλς Τέλερ, Μάικλ Τζόρνταν, Ίμογκεν Πουτς Κάθε σχέση καταλήγει στην καθοριστική ερώτηση «Και τώρα;». Οι τρεις κολλητοί φίλοι Τζέισον, Ντάνιελ και Μάικι έχουν συμφωνήσει ότι δεν θα κάνουν σοβαρή σχέση. Παρ’όλα αυτά, και οι τρεις τους γνωρίζουν κοπέλες που τους γοητεύουν. Όταν όμως καλούνται να παραδεχτούν τη σχέση τους και να δεσμευτούν, τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι επιλογές είναι δύο: είτε η σχέση να πάει σοβαρά είτε να μην πάει… καθόλου!

14/38 Βιβλίο

16/04 - 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Σελίδες καρέ - καρέ Τα πολύ γνωστά μυθιστορήματα που μεταφέρθηκαν με επιτυχία στον κινηματογράφο «Ο Λύκος της Wall Street» του Τζόρνταν Μπέλφορτ και το «Επικίνδυνη Οικογένεια - Μαλαβίτα» του Τονίνο Μπενακουίστα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη και Άγρα αντίστοιχα Τζόρνταν Μπέλφορτ Ο Λύκος της Wall Street Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου Εκδόσεις: Πατάκη Σελ.: 548 Την ιστορία αυτήν, που περιγράφεται στο μυθιστόρημα του Τζόρνταν Μπέλφορτ και αναφέρεται χρονικά σε πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις χρηματιστηριακής τρέλας στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, τη ζήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα, με μια φυσιολογική καθυστέρηση (ως θλιβερή επαρχιώτικη απομίμηση) με αποκορύφωμα τη χρηματιστηριακή εγχώρια φούσκα που περισσότερο έμοιαζε με ιλαροτραγωδία ιθαγενούς επιθεώρησης. Ωστόσο, στη μητρόπολη του καπιταλισμού, εκεί όπου χτυπά ο σφυγμός της παγκόσμιας οικονομίας, τα πάντα λαμβάνουν άλλες διαστάσεις και αποκτούν διαφορετική βαρύτητα. Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο του αναγνώσματος είναι η αυτοβιογραφική αφήγηση - εξομολόγηση ενός απατεώνα, ο οποίος βρίσκει και ασκεί το ιδανικό επάγγελμα για απατεώνες: αυτό του χρηματιστή, του ανθρώπου δηλαδή που κερδίζει χρήματα μέσα σε δευτερόλεπτα – τις περισσότερες φορές πουλώντας αέρα κοπανιστό! Πρόκειται για ένα επάγγελμα σχεδόν έκτος πολιτισμικής συνθήκης, όπου τα πράγματα είναι απελπιστικά απλά και πρωτόγονα, όπως κάθε κατάσταση μονοσήμαντη, η οποία βασίζεται σε μια μόνο ανυποχώρητη αρχή - αλήθεια: αυτήν του χρήματος ως αυτοσκοπού. Είναι η απόλυτη κτηνωδία ενός χρηματιστή ο οποίος, στο όνομα μιας ακραίας και έξαλλης απληστίας, υπονομεύει τις ζωές δεκάδων ανθρώπων που του εμπιστευτήκαν τα χρήματά τους. Η ιλιγγιώδης πλεονεξία, το τυφλό κυνήγι του κέρδους οδηγούν τη ζωή ενός απατεώνα τριαντάρη χρηματιστή στα άκρα και στις ακρότητες. Έτσι, δίπλα στις χρηματιστηριακές του φούσκες, ο επιδέξιος και κυνικός χρηματιστής βουλιάζει στο σεξ, τα ναρκωτικά, τις αλόγιστες σπάταλες, την άνευ ορίων εξαχρείωση, όπου η ζωή ξεφεύγει επικίνδυνα από τα όρια της καθημερινότητας. Το εκτός ορίων βιωματικό αυτό μυθιστόρημα του Τζόρνταν Μπέλφορτ, σαν από ειρωνεία, μοιάζει να μας δείχνει τα όρια των σωματικών και ψυχικών αντοχών και την αξία τους στο χρηματιστή-

Σε 200 λέξεις

Ο συγγραφέας Σταμάτης Δαγδελένης γράφει για το έργο του «Το βιβλίο των αιρέσεων», εκδόσεις Γαβριηλίδης

Ξενοφών Μπρουντζάκης

ριο της ζωής. Ο «Λύκος της Wall Street» μεταφράστηκε σε είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μάρτιν Σκορσέζε. Στον ρόλο του πρωταγωνιστή ξεχωρίζει με την ερμηνεία του ο Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Tonino Benacquista Επικίνδυνη Οικογένεια - Μαλαβίτα Μετάφραση: Ειρήνη Τσολακέλλη Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 410 Θέλουν να κρυφτούν μα… οι κακές τους συνήθειες τους μαρτυράνε. Πρόκειται για μια σπαρταριστή φαρσοκωμωδία με επίκεντρο μια τετραμελή οικογένεια μαφιόζων. Επειδή ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, όταν ο… διαπρεπής Αμερικανός κακοποιός Τζοβάνι Μαντόζι αποφάσισε να συνεργαστεί με την αστυνομία, με αποτέλεσμα τη διάλυση πέντε μαφιόζικων οικογενειών στη Νέα Υόρκη, όπως είναι φυσικό δεν υπήρχε μέρος στη χώρα που θα μπορούσε να τον κάνει να νιώθει ασφαλής… εκτός ίσως από το εξωτερικό, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού! Αυτή η λύση φάνηκε η πιο αξιόπιστη, κι έτσι ενταγμένος στο πρόγραμμα προστασίας του FBI, ο Τζοβάνι Μαντόζι μαζί με την οικογένειά του βρίσκεται κάτοικος της κωμόπολης Σολόν-συρ-Αβρ της Νορμανδίας, στη Γαλλία. Εκεί ο μαφιόζος παρουσιάζεται με νέο όνομα, ως Φρεντ Μπλέικ, και παριστάνει τον συγγραφέα. Ωστόσο, όσο εύκολα κανείς μπορεί να αλλάξει τόπο κατοικίας, χώρα και επάγγελμα, τόσο δύσκολο είναι να αλλάξει συνήθειες. Έτσι, οι αντιδράσεις γενικώς της οικογένειας σε μικρολεπτομέρειες της καθημερινής ζωής είναι παράξενες – τουλάχιστον για τα ήθη και τις αντιλήψεις των κατοίκων της πόλης και κυρίως για τους ατυχείς γείτονές τους. Αν και το FBI προσπαθεί να σβήσει τα ίχνη της οικογένειας από τη μαφία, η οποία έχει επικηρύξει τον πρώην Τζοβάνι Μαντόζι και νυν Φρεντ Μπλέικ για είκοσι εκατομμύρια δολάρια, η ίδια η οικογένεια μοιάζει να προκαλεί τη μοίρα της… Η «Επικίνδυνη Οικογένεια - Μαλαβίδα» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Λικ Μπεσόν, το 2013, με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και τη Μισέλ Φάιφερ.

Αιρέσεων πάθη «Το Βιβλίο των αιρέσεων» (2008) αποτελείται από δέκα διηγήματα με κοινό θεματικό παρονομαστή. Καθένα περιγράφει μια φανταστική θρησκευτική αίρεση και την ιστορία του αντίστοιχου αιρεσιάρχη, όπως για παράδειγμα ο Καταβάσιος που μεγάλωσε σε ένα πορνείο της Αντιόχειας και δίδαξε έναν διαφορετικό δρόμο για τη σωτηρία· εκείνον της ακολασίας. Ανθρώπινα πάθη και έξεις, όπως η ελευθεριότητα, το εμπορικό νιτερέσο, ο ενοχικός αλτρουισμός, η ευπιστία αλλά και η ακραία

δυσπιστία, ακόμα και το τάβλι και το χασίς, εμπνέουν επίδοξους θρησκευτικούς ηγέτες και προσελκύουν οπαδούς που καταλήγουν θύματα όχι μόνο του αντίπαλου δέους, αλλά και των ίδιων τους των επιλογών. Αν και οι ιστορίες του βιβλίου ξεκινούν από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου και φτάνουν μέχρι τη σύγχρονη εποχή και τον Αϊνστάιν, οι περισσότερες αναφέρονται στον πρώιμο Χριστιανισμό και διαδραματίζονται γύρω από τη Μεσόγειο, κοιτίδα ποικίλων θρησκευτικών ζυμώσεων.

Πέρα από την κάθε διήγηση και την αναγνωστική απόλαυση που τυχόν προσφέρει, πρόθεσή μου ήταν το σύνολο να αποτελεί ένα σχόλιο στη θρησκευτικότητα, η οποία, αν και διαχρονικά αποτελεί τον κύριο δίαυλο του ανθρώπινoυ πνεύματος προς το υπερβατικό και ξορκίζει τον – μάλλον αναπόφευκτο – φόβο του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο, γίνεται συχνά η κερκόπορτα για την εκμετάλλευση, τις συγκρούσεις, ακόμα και τα εγκλήματα των εκάστοτε φονταμενταλισμών.

Θέατρο 15/39

16/04 - 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

τελευταια σειρα

Αποχαιρετισμοί και νέες παραγωγές της σονιασ μαγγινα

Γέμισε αποχαιρετισμούς το περασμένο Σαββατοκύριακο το Facebook. Ηθοποιοί που έπαιζαν σε παραστάσεις που τελείωναν την Κυριακή των Βαΐων έγραφαν εντυπώσεις, συναισθήματα, έδιναν ευχές για νέα θεατρικά ανταμώματα. Με άγγιξε πολύ ο αποχαιρετισμός του Μάνου Καρατζογιάννη στον ιδιαίτερο ήρωά του, τον Κρίστοφερ («Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο «Αγγέλων Βήμα»). Θέλησε, όπως έγραψε, να αποχαιρετήσει τον Κρίστοφερ με ένα παιδικό τραγουδάκι που μιλάει για τη διαφορετικότητα και παρέθεσε ένα σπάνιο βίντεο (που είχε ανεβάσει στο YouTube ο Μάνος Λαμπράκης). Ήταν ένα βίντεο με την Έλλη Λαμπέτη να παίζει στο πιάνο και να τραγουδάει ένα νανούρισμα που είχε γράψει η ίδια για την κόρη της... Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του. Στις 13 Απριλίου του 1926 είχε γεννηθεί η Έλλη Λαμπέτη...

✱

αριστερα ο δημητρησ μαυροσ στουσ «δαιμονισμενουσ»

Γιωργος Δεπαστας

Καριέρα πρώτης γραμμής με δεύτερους ρόλους Υπάρχουν ηθοποιοί που είναι διάσημοι και έκαναν πετυχημένη καριέρα κυρίως με δεύτερους ρόλους. Συνήθως τους βλέπουμε στη… σκιά κάποιου άλλου ηθοποιού και άρα ρόλου. Δύο τέτοιες περιπτώσεις είναι ο Γιώργος Δεπάστας και ο Δημήτρης Μαύρος Στη φωτογραφία ενός θεατρικού θιάσου για την προώθηση μιας παράστασης δεν θα τους δεις σε περίοπτη θέση. Η παρουσία τους σε τηλεοπτικές σειρές είναι συνήθως σεμνή και διακριτική. Συνήθως ένα, άντε δύο επεισόδια σε μια σειρά. Ούτε θα «σηκώσουν» πάνω ολόκληρη κινηματογραφική ταινία. Ωστόσο, τίποτε από τα παραπάνω δεν αλλοιώνει ή μειώνει το ταλέντο τους. Απλώς κάποιοι ηθοποιοί έχουν κάνει καριέρα πάνω σε δεύτερους ρόλους. Οι ηθοποιοί Γιώργος Δεπάστας και Δημήτρης Μαύρος είναι τέτοιες περιπτώσεις. Ο πρώτος παίζει αυτό τον καιρό στην «Πρόβα Νυφικού» σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη και ο δεύτερος έπαιξε πρόσφατα στους «Δαιμονισμένους» του Σταύρου Τσακίρη. Τι ρόλους ανέλαβαν; Αυτό που λέμε δεύτερους ρόλους. Ο Γιώργος Δεπάστας συγκεκριμένα υποδύεται δύο ρόλους, κάτι που δεν τον ξενίζει ιδιαίτερα. «Σκέψου ότι στην παράσταση «Το Τρίτο Στεφάνι» (σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή) είχα κάνει... επτά διαφορετικούς, τους δύο θα φοβηθώ;» αναφέρει χαρακτηριστικά. Ο ηθοποιός ερμηνεύει τον ασφαλίτη Γιαννάτο και τον Χανς Ρούτεν, Γερμανό φίλο του πρωταγωνιστή Απόστολου. Δύο χαρακτήρες που ανήκουν σε αυτό που λέμε… supporting cast.

Από παιδί Μεγαλωμένος στη Σίφνο μέχρι τα 18 του, ο έμπειρος Γιώργος Δεπάστας δεν μετάνιωσε ποτέ για τον δρόμο που επέλεξε στην υποκριτική. Δεν είχε ποτέ δεύτερες σκέψεις για όποια δουλειά έκανε και κάνει, είτε αυτή ήταν τηλεοπτική είτε επί σκηνής. «Από τη στιγμή που ξεκίνησα την καριέρα μου, αυτό ήθελα να είμαι. Ένας χρήσιμος ηθοποιός, που μπορεί να παίξει παντού και

Γιώργος Ψάχος

οτιδήποτε. Κάποιοι ταιριάζουν περισσότερο σε δεύτερους ρόλους και εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό». Οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση ήταν σεμνές και διακριτικές – συνήθως έπαιζε τον... κακό –, με εξαίρεση την παρουσία του για έναν χρόνο στο «Βέρα στο Δεξί». Το θέατρο άλλωστε τον κέρδισε περισσότερο. «Ειδικότερα η συμμετοχή μου», λέει, «σε παραστάσεις στο Εθνικό («Σκηνοβάτες», «Τρίτο Στεφάνι», «Πρόβα Νυφικού») και η συνεργασία μου, εκτός των άλλων, με τον Σταμάτη Φασουλή, θα έλεγα πως έχουν σημαδέψει την καριέρα μου».

«Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις α’ και β’ ρόλους» Την ευτυχία να συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου είχε και ένας άλλος ηθοποιός, ο Δημήτρης Μαύρος, αλλά ο γνωστός ηθοποιός δεν έχει περιοριστεί μόνο σε ρόλους... guest star και βοηθητικούς. Άσχετα αν ο λοχαγός Λεμπιάντγκιν που υποδύθηκε στους «Δαιμονισμένους» δεν είναι και ο πρωταγωνιστής. Με ένα βραβείο Κάρολος Κουν το 2002 για την ερμηνεία του στους «Εκτελεστές» του Γ. Σκούρτη να κοσμεί το σπίτι του, ο Δημήτρης Μαύρος δεν δέχεται τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις στο επάγγελμα του ηθοποιού. «Το σημαντικό, για έναν ηθοποιό, είναι να μπορεί να υπηρετήσει τον ρόλο που του έχουν αναθέσει σωστά. Να ασκεί την τέχνη του όσο καλύτερα μπορεί, ανεξαρτήτως της φύσης του ρόλου. Αυτοί που ξεχωρίζουν α’ και β’ ρόλους είναι σαν να ξεχωρίζουν το φαίνεσθαι και το είναι ενός ηθοποιού». Άνθρωπος με πολυετή παρουσία σε θέατρο, τηλεόραση (που κατά τη γνώμη του βοηθάει στην αναγνωρισιμότητα) και κινηματογράφο, είχε την ευκαιρία, όπως λέει, να γνωρίσει πάνω από όλα αξιόλογους ανθρώπους. «Από τον Σεμπάστιαν Κοχ, τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου έως τον Βασίλη Κατσικονούρη, από τον καθένα κερδίζεις κάτι διαφορετικό. Μια παράσταση ή ένα γύρισμα πάνε καλά όταν όλοι, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, καταβάλλουν την ίδια προσπάθεια για ένα καλό αποτέλεσμα».

Κι αν κατεβαίνουν οι θεατρικές αυλαίες, δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν παραστάσεις στη διάθεση του κοινού. Η άνοιξη του ελληνικού θεάτρου ξεκινάει αμέσως μετά το Πάσχα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που με έχει ιντριγκάρει πολύ είναι η... «αιματοβαμμένη» παράσταση που ετοιμάζει η Λένα Κιτσοπούλου πάνω σε ένα παιδικό παραμύθι. Η «Κοκκινοσκουφίτσα, Το πρώτο αίμα» σύμφωνα με τις προθέσεις της Κιτσοπούλου, υπόσχεται να είναι μια... αγριεμένη περφόρμανς. Μότο της «Ό,τι κι αν κάνεις, θα σε φάει ο λύκος» και ημερομηνία πρεμιέρας η 14η Μαΐου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

✱

Πολλές - πολλές παραστάσεις ανέβηκαν μέσα στη σεζόν, κάποιοι ηθοποιοί «δίπλωσαν» ρόλους (από αυτούς που ερμηνεύουν οι ηθοποιοί και πληρώνονται, γιατί υπάρχουν και οι άλλοι ρόλοι, που τους επωμίζονται ηθοποιοί που – ίσως, κάποτε και αν... – θα πάρουν ένα «χαρτζιλίκι» με τη μορφή του ποσοστού). Κι ενώ ο χώρος του θεάτρου – όπως και κάθε άλλος χώρος στην Ελλάδα – πλήττεται από την κρίση, ενώ η ανεργία – ή η εργασία άνευ αμοιβής από την οποία μπορείς να επιβιώσεις – έχει χτυπήσει κόκκινα, στο ΣΕΗ ετοιμάζονται για εκλογές στις 5 Μαΐου εν μέσω καβγάδων, προπηλακισμών και με φόντο έλεγχο του ΣΔΟΕ στο σωματείο για την περίοδο 2003-2007. Απόδειξη ότι ακόμα και στις τέχνες η... «ταμπακέρα», ήτοι το χρήμα, πετάει την ευγένεια και το ήθος από το παράθυρο.

✱

16/40 Οδηγός

16/04 - 23/04

ποντικιart

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com) ΤΕΤΑΡΤΗ 16.4 Μουσικη. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου παρουσιάζει το ποιητικό έργο «Μέρες Επιταφίου» του Νίκου Γκάτσου. Ένα έργο για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, λαϊκό τραγουδιστή, λυρική σοπράνο και αφηγητή. Info: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107 - 109), 20.30, 10 - 28 ευρώ, 210-9005800.

ΠΕΜΠΤΗ 16.4 - ΤΕΤΑΡΤΗ 23.4

ΠΕΜΠΤΗ 17.4 εκθεση. Μια πρωτοποριακή έκθεση, με τίτλο «Parliament/Κοινοβούλιο», όπου οι θεατές μπορούν απλά να παρακολουθούν το έργο ή μπορούν να συμμετέχουν κιόλας, παρουσιάζεται από τον διεθνώς διακεκριμένο χορογράφο Michael Kliën. Info: Αίθριο Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα), 12.00 - 18.00, είσοδος ελεύθερη, 210-3453111. Προβολη. Η ταινία του Χανς - Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ «Χίτλερ, μια ταινία από τη Γερμανία» (1977) παρουσιάζεται από τη New Star σε συνεργασία με το Goethe-Institut Athen. Info: Αλεξάνδρα (Κρέμου 141, Καλλιθέα,), 17:00 Το Δισκοπότηρο, 18:45 Ένα γερμανικό όνειρο, 21:00 Το τέλος μιας χειμωνιάτικης ιστορίας, 22:45 Εμείς, τα παιδιά της κολάσεως, είσοδος για όλα τα μέρη 7 ευρώ, 210-9512624.

Οι Ελβετοί προτιμούν ελληνικά

Κώστας Βαρώτσος

Ελλάς - Γαλλία συμμαχία

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18.4 Παρτι. O Blend Mishkin ως Mr. Mention και ο BnC ως Bossy Ride φέρνουν σε ένα μεγάλο πάρτι τα καινούρια τους πρότζεκτ σε ρυθμούς electro dancehall, moombahton, trap hip hop και drum & bass.

Info: Six Dogs (Αβραμιώτου 6 - 8, Μοναστηράκι), 22.00, είσοδος ελεύθερη, 210-3210510. ΣΑΒΒΑΤΟ 19.4 Παιδι. Τι συμβολίζει το Άγιο Φως της Ανάστασης; Τα παιδιά μέσα από το εκπαιδευτικό εργαστήριο «Μια λαμπάδα για τη νονά μου» ανακαλύπτουν το έθιμο της λαμπάδας και δημιουργούν τη δική τους για να τη χαρίσουν στους νονούς τους. Info: Ελληνικό Παιδικό Μουσείο (Κυδαθηναίων 14, Πλάκα), από τις 11.00 μέχρι τις 13.45, τιμές: 7 ευρώ/παιδί, 210-3210163.

Φρανσουάζ Ζιλιάρ

ΚΥΡΙΑΚΗ 20.4 εκθεση. Ο βραβευμένος αγιογράφος Ηλίας Σκοντράνης παρουσιάζει τα έργα του στην ατομική «Έκθεση Ξυλόγλυπτης Αγιογραφίας». Info: Δημοτικό Μέγαρο Χαλκίδας - «Αίθουσα Βυζαντινό», 17.4 - 22.4, 22210-35000.

ΤΕΤΑΡΤΗ 23.4 Χορος. Ο διάσημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος Ισραέλ Γκαλβάν προσεγγίζει μέσα από το φλαμένκο τον διωγμό των Ρομά (δεκαετίες ’30 και ’40) από τα φασιστικά καθεστώτα, στην παράσταση Lo Real-Le Reel-The Real. Info: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107 - 109), 20.30, 10 - 36 ευρώ, 210-9005800. Θεατρο. Οι Νίκος Κουρής και Μάκης Παπαδημητρίου σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στο εμβληματικό μονόπρακτο του Δημήτρη Κεχαΐδη «Το Τάβλι». Info: Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής (Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη), 19.30, 210-8217877. Φεστιβαλ. Το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ IN EDIT Internαtional Music Documentary Film Festival έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Info: Θέατρο Ολύμπιον (Αριστοτέλους 10, Θεσ/νίκη), 4 - 25 ευρώ, 2310-378400.

Εξήντα χρόνια από τη μία και μοναδική φορά που η Comedie Francaise επισκέφθηκε τη χώρα μας, το ιστορικό θέατρο της Γαλλίας έρχεται στις 26 και 27 Απριλίου στην Αθήνα για να παρουσιάσει, στο Μέγαρο Μουσικής και στο πλαίσιο του προγράμματος του Γαλλικού Ινστιτούτου «Ελλάς - Γαλλία συμμαχία», την «Αντιγόνη» του Ανούιγ. Σκηνοθέτης της ο 46χρονος Μαρκ Πακιέν και πρωταγωνίστριά της η 41χρονη Bελγίδα Φρανσουάζ Ζιλιάρ, η οποία θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του γαλλικού θεάτρου. Από τις τακτικότερες συνεργάτριες της Comedie Francaise, έχει πρωταγωνιστήσει σε πλήθος επιτυχημένων παραγωγών, έχει βραβευτεί για τις ερμηνείες της και η «Αντιγόνη» τής έχει χαρίσει διθυραμβικές κριτικές σε όλες τις πόλεις στις οποίες παρουσιάστηκε το έργο. Εμείς την έχουμε δει μόνο στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως τα «Αγριόχορτα» του Αλέν Ρενέ.

Αυτοσχεδιασμοί στο Παρίσι

ΔΕΥΤΕΡΑ 21.4 Παρασταση. Το «Αρμαντέιλ» του Γουίλκι Κόλινς λόγω της μεγάλης επιτυχίας του παίρνει παράταση έως τις 29 Απριλίου. Info: Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι), 19.00, 10 - 15 ευρώ, 2103464380. ΤΡΙΤΗ 22.4 Μουσικη. Μελοποιημένα ποιήματα της Σαπφούς σε νεοκλασική και πρωτότυπη γραφή παρουσιάζονται από τον Θοδωρή Κοτεπάνο στο πιάνο και τη Σπυριδούλα Μπάκα στο τραγούδι. Θα ακουστούν ακόμα μελοποιήσεις των Χατζιδάκι, Ξυδάκη, Βλασσόπουλου, Παπαδημητρίου και Angelique. Info: Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 22, Αθήνα), 12 ευρώ, 210-5242211.

Το έργο του Κώστα Βαρώτσου «Tension Energy» ψήφισαν οι Ελβετοί ως το «ωραιότερο και εντυπωσιακότερο» δημόσιο έργο της χώρας τους σε διαγωνισμό που οργάνωσε η δημόσια ελβετική ραδιοφωνία. Το «Tension Energy» είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης που έχει τοποθετηθεί ποτέ σε δημόσιο χώρο της Ελβετίας και ενώνει δύο κομβικές πλατείες που απέχουν μεταξύ τους 140 μέτρα. Το τεραστίων διαστάσεων έργο τοποθετήθηκε στο καντόνι της Λουκέρνης, σε μια περιοχή που φιλοξενεί εταιρείες έρευνας και τεχνολογίας, ένα είδος Σίλικον Βάλεϊ της Ελβετίας. Πρόκειται για το τρίτο δημόσιο έργο του γλύπτη στην Ελβετία, χρηματοδοτήθηκε από 50 εταιρείες και κατασκευάστηκε από Ελβετούς και Αυστριακούς τεχνίτες από το 2008 έως το 2011, έπειτα από κλειστό διαγωνισμό. Ο γλύπτης εκτός από την Ελβετία υπογράφει έργα του σε δημόσιους χώρους της Αιγύπτου (στον εξωτερικό χώρο της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας), της Ιταλίας, των ΗΠΑ και της Ισπανίας.

Αλέξια Βασιλείου

«Εάν τη νύχτα ή την ημέρα φυσάει αέρας, το αποτέλεσμα της έκφρασης και της δημιουργίας μου θα είναι: με άνεμο. Εάν περπατώ στα σοκάκια μιας πόλης, τότε οι σκιές, τα φώτα της, οι ήχοι της θα γίνουν οι συνδημιουργοί μου. Εάν πάλι βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα, η θάλασσα και οι ήχοι της θα αποφασίσουν για το αποτέλεσμα της δημιουργίας, είτε είναι βίντεο είτε Φωνητικός Αυτοσχεδιασμός». Ο αυτοσχεδιασμός παρέχει στην Αλέξια Βασιλείου μιαν αίσθηση του οικείου και του ασφαλούς, για αυτό και μια συλλογή από ηχογραφήματα - αυτοσχεδιασμούς διάλεξε να παρουσιάσει στη συναυλία που θα δώσει στις 7 Μαΐου στο θέατρο της Unesco στο Παρίσι μαζί με τον κιθαρίστα Ρόναν Κρις Μέρφι. Πρόκειται για μια «οπτικοακουστική συναυλία» με πειραματικές ταινίες της ίδιας κι ένα βίντεο με θέμα τη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη.

Με αφορμή μια παρτίδα τάβλι

Νίκος Κουρής Μάκης Παπαδημητρίου

«To Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη διάλεξαν να σκηνοθετήσουν και να ερμηνεύσουν στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής», αμέσως μετά το Πάσχα, στις 23 του μήνα, ο Νίκος Κουρής και ο Μάκης Παπαδημητρίου. «Ήταν ένα από τα πρώτα έργα που διαβάσαμε και αγαπήσαμε ως μαθητές στη δραματική σχολή και που από τότε υπήρχε η επιθυμία κάποια στιγμή να το κάνουμε παράσταση. Θεωρούμε ότι είναι από τα πιο ολοκληρωμένα και καλογραμμένα νεοελληνικά έργα και το ανεβάζουμε με αγάπη, σεβασμό, χωρίς εντυπωσιασμούς, εστιάζοντας στο κείμενο και τους χαρακτήρες και προσπαθώντας να αποφύγουμε τις επικαιροποιήσεις και τον υπέρμετρο ρεαλισμό». Ήρωες του έργου, ο Φώντας και ο κουνιάδος του, ο Κόλλιας, δύο επιστήθιοι φίλοι που, με φόντο μια λαϊκή αυλή, ξεδιπλώνουν τις επιθυμίες τους και μαζί εικόνες της ελληνικής κοινωνίας.