Art321

Lana Del Ray Λάγνα, αισθησιακή και... κατασκευασµένη

t r a

Η ΠΕΜΠΤ

φ µολότο ι ο ι α κ ντος σµού» ι α τ ι ψ λ έ ο λ π κ νο του ας του ψ έ πόλες λ µ κ ο Το «λίκ Ο σ τ : ν υ ι κές κο - Πούτ α λ υ ε τ κ κ ι ρ δ έ α Μ και δι s c i l o h r Twitte αξές π µ ο ι ε έχ Από όλα κκινη φωτιά , κό Μήδεια

Ι Κ Ι Τ ΠΟΝ

Στην Καλαµάτα έχουµε χορό

ΛΙ 11 ΙΟΥ

3 ΟΥ 201

Όταν ο Έλβις συνάντησε τον Νίξον

Νο 321

02/22 ∆ελτίο καιρού

11/7 -17/7

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

ΟΧΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΜΑ Καφές, πορτοκαλάδες και λαχταριστά μπριός στο αίθριο του Βυζαντινού Μουσείου στην καρδιά της ζεστής μεσημεριανής Αθήνας με συνδαιτυμόνες τον υπουργό Πολιτισμού Πάνο Παναγιωτόπουλο, τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ανδριανό και πολλούς δημοσιογράφους. Στο branch γνωριμίας οι δύο άντρες αποδείχτηκαν καλή παρέα. Ομιλητικότατοι (κυρίως ο υπουργός), χιουμορίστες, περιποιητικοί. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος φάνηκε αρκετά ενημερωμένος για τα τρέχοντα θέματα του υπουργείου αλλά και για τις μεγάλες εκκρεμότητες στον χώρο του πολιτισμού. Μας είπε ότι τρέχει και δεν φτάνει (αυτό για όσους θεωρούν τον πολιτισμό κάτι σαν πάρεργο πολυτελείας…). Βλέπει, ακούει, ενημερώνεται προσπαθώντας να βρει λύσεις: Για το ΤΑΠΑ «που χρειάζεται άμεσες αποφάσεις και ενέργειες», για την απαραίτητη ανασυγκρότηση του υπουργείου και την πιθανή μεταστέγαση όλων των υπηρεσιών του, που σήμερα είναι διασκορπισμένες σε 17 κτήρια, στο κτήριο Τσαούσογλου στην Πειραιώς, εφόσον το κτήριο της Μπουμπουλίνας έχει βγει προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ, για το Μέγαρο Μουσικής «που δεν θα κλείσει ούτε θα υποβαθμιστεί, αντιθέτως θα πρέπει να βοηθηθεί από μια νέα νομοθετική ρύθμιση», για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «που κάνει αγώνα για να είναι έτοιμο να προβάλει τον πολιτισμό μας στη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας το 2014», για το ΕΚΕΒΙ «που το εξετάζει με προσοχή», και φυσικά για το ΕΣΠΑ, το οποίο είναι ίσως η μόνη δράση στον χώρο που πάει πολύ καλά με περισσότερα από 600 έργα ενταγμένα και απορροφητικότητα γύρω στο 45-50%, όπως τόνισε η γεν. γραμματέας Λίνα Μενδώνη, η θητεία της οποίας μόλις ανανεώθηκε. Είπε κι άλλα ο υπουργός. Ότι θα πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή το θέμα των διευθυντών μουσείων, οι οποίοι θα πρέπει να είναι και ικανοί μάνατζερ, τονίζοντας ωστόσο ότι στον πολιτισμό δεν είναι τα πάντα χρήμα. Σ’ αυτό το κρίσιμο καλοκαίρι πρέπει να γίνουν πολλά. Και να αποφευχθούν άλλα, όπως η συρρίκνωση θεσμών. «Δίνουμε αγώνα δύσκολο», εξομολογήθηκε στην πιο κρίσιμη εποχή μεταπολεμικά, «όμως θα υπερβούμε τα εμπόδια γιατί η Ελλάδα πάντα νικάει και θριαμβεύει». Προσωπικά δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Το εύχομαι φυσικά, μα είδα και το μάτι του υπουργού την ώρα που τα έλεγε αυτά. «Να κάνετε πράξεις» του είπε μια συνάδελφος. «Έστω λίγες, αλλά να τις τελειώνετε». Από αυτό πάσχουμε περισσότερο. Από τις μισοτελειωμένες υποθέσεις. Ο πολιτισμός μέσα στην κρίση δεν είναι πολυτέλεια, κι ας φαίνεται έτσι στους πολλούς. Και δεν εννοώ ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μουσεία. Μπορούμε. Όμως θα ζήσουμε πολύ καλύτερα με τα μουσεία ανοιχτά. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ

H RETSINOULA ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ «Μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθη οπίσθια και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Ή μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, χορεύουμε σπάνια. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή». Έτσι ξεκινούσε η ανοιχτή επιστολή που απηύθυναν σε όλο τον κόσμο Βραζιλιάνοι διαδηλωτές. Συνεχιζόταν με περιγραφές των συνθηκών ζωής και εργασίας τους. Η επιστολή μεταφράστηκε, ανέβηκε σε ένα σωρό διαδικτυακούς τόπους, χαρακτηρίστηκε «συγκλονιστική». Και στην Ελλάδα συνέβη αυτό. Όμως, παρά την εντύπωση που μας έκανε, εδώ φαίνεται πως δεν μας έχουν τελειώσει ούτε τα στερεότυπα ούτε η υπομονή. Έτσι, λίγες μέρες μετά, διαβάσαμε πως «Έλληνας κοντεύει να γίνει ο ειδικός απεσταλμένος κομισάριος της Μέρκελ, Γ. Φούχτελ, Έχει αποκτήσει πολλές από τις συνήθειες των κατοίκων της χώρας

μας, ειδικά στο φαγητό. Πρόσφατα μάλιστα εντοπίστηκε σε γνωστό εστιατόριο να απολαμβάνει καλαμαράκι και“όκταπους”. Η αγάπη του για την Ελλάδα και το λευκό κρασί της είναι τέτοια που τη Γερμανίδα βοηθό του την αποκαλεί Retsinoula». «Έρωτας για την Ελλάδα» αποκαλείται αυτό σε διάφορα σάιτ. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρουμε, σχεδόν με εθνική υπερηφάνεια, πως σε κάποιον διάσημο ξένο αρέσουν τα γιουβαρλάκια μας ή πως έχει ακουστά «Τα παιδιά του Πειραιά». «Για αυτό το τραγούδι έχω αρνητική άποψη» ακούσαμε τον Μάνο Χατζιδάκι – που το έγρα-

ψε – να λέει στο πρόσφατο αφιέρωμα της εκπομπής «Πρωταγωνιστές». Εξήγησε πως έτσι όπως το τραγούδησαν τόσοι και τόσοι, βάζοντας τα δικά τους λόγια στη δική του γλώσσα, μπορεί να το έκαναν κάτι σαν «εθνικό ύμνο», αλλά, όπως τόνισε: «Αυτό δεν είναι κριτήριο. Μου στέρησε τη δυνατότητα μιας σωστής επαφής με τον κόσμο». Και αν αυτό ισχύει για «Τα παιδιά του Πειραιά», πόσο περισσότερο μας στερούν τη σωστή επαφή με τον κόσμο τα «Λίγο κρασί (Retsinoula), λίγο θάλασσα κ.λπ.» και όλα αυτά τα στερεότυπα που εμείς, πρώτοι από όλους, συχνότατα αναπαράγουμε; Ας τελειώσουμε με αυτά και εμείς όπως και οι Βραζιλιάνοι. Καλά κάνει ο οποιοσδήποτε κ. Φούχτελ και αγαπάει τα χταπόδια. Μάλιστα, με τον μισθό που αναφέρουν τα ίδια δημοσιεύματα πως παίρνει για τη δουλειά του στη χώρα μας, λογικό θα ήταν να τα κοιτάει και στα μάτια και να τους απαγγέλλει στίχους στα αρχαία ελληνικά. Αυτό όμως ούτε στα χτυπημένα κάτω χταπόδια δεν προσφέρει τίποτα. Πόσω μάλλον σε μας… Σίσσυ Παπαδάκη

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΤΑΡΣΙ ΕΓΙΝΕ ΑΓΑΛΜΑ Είναι από τις πιο διάσημες τηλεοπτικές σκηνές, που έκανε μάλιστα τον πρωταγωνιστή της Κόλιν Φερθ, είδωλο του ρομαντικού έρωτα, της εξευγενισμένης αγάπης, που περιέχει και τις λεπτές αποχρώσεις της ψυχρότητας. Είναι, φυσικά, η σκηνή όπου ο Βρετανός ηθοποιός, ως κύριος Ντάρσι, βγαίνει από τη λίμνη της έπαυλής του με το λευκό πουκάμισο βρεγμένο μπροστά στα μάτια της γλυκιάς Ελίζαμπεθ στην τηλεοπτική σειρά «Περηφάνια και Προκατάληψη» που σκηνοθέτησε ο Σάιμον Λάνγκτον για το BBC το 1995. Αυτός ο κύριος Ντάρσι, έτσι όπως τον ερμήνευσε ο σπουδαίος Φερθ, έγραψε Ιστορία κι έτσι πήρε σάρκα και οστά ο χάρτινος ήρωας της Τζέιν Όστιν που αγαπήθηκε όσο λίγοι λογοτεχνικοί χαρακτήρες ανδρικού φύλου. Μετά από αυτόν, οποιοσδήποτε κύριος Ντάρσι μοιάζει λίγος. Δεν είναι τυχαίο που σε ψηφοφορία οι Βρετανοί τηλεθεατές ανέδειξαν τη συγκεκριμένη σκηνή ως τη δημοφιλέστερη της βρετανικής τηλεόρασης. Και επειδή οι Βρετανοί ξέρουν τι θα πει καλό μάρκετινγκ, ύψωσαν ένα ψηλό άγαλμα τρεισήμισι μέτρων του μουσκεμένου Κόλιν Φερθ και το τοποθέτησαν στη λίμνη του Hyde Park. Και όλα αυτά για να προωθήσουν ένα νέο κανάλι, το UKTV. Το άγαλμα, μάλιστα, που χρειάστηκε δύο μήνες για να κατασκευαστεί, θα «περιοδεύσει» στη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι να καταλήξει στο Lyme Park του Τσεσάιρ, δηλαδή στον… τόπο του εγκλήματος, όπου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή.

art ΠΟΝΤΙΚΙ

Η ειρωνεία, βέβαια, είναι ότι η περιβόητη σκηνή, που έκανε πολλές γυναίκες να πέσουν στα πόδια του κυρίου Ντάρσι, δεν γράφτηκε ποτέ από την Τζέιν Όστιν. Μικρό, όμως, το κακό. Γιατί αυτή η σκηνή μεταφράστηκε τόσο σε τεράστια επιτυχία για την τηλεοπτική σειρά όσο και σε έκρηξη της δημοτικότητας του βιβλίου, και φυσικά του Φερθ. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο φόρος τιμής λοιπόν στον βρεγμένο Ντάρσι, δηλαδή το άγαλμα που στήθηκε στη λίμνη, μάλλον αποδίδεται στον σεναριογράφο της σειράς που εμπνεύστηκε τη σκηνή, στον Άντριου Ντέιβις. «Είναι αναπόφευκτο το ότι το“Περηφάνια και προκατάληψη” είναι περισσότερο γνωστό για μια σκηνή που η Όστιν δεν έγραψε ποτέ» σχολίασε ο κριτικός και μελετητής του έργου της συγγραφέως Τζον Μούλαν. Και συνέχισε: «Το άγαλμα είναι μια εγκατάσταση που γιορτάζει τη φαντασία του Ντέιβις, παρά της Όστιν». Μήπως παραείναι αυστηρός ο έγκριτος μελετητής; Μπορεί η Όστιν να μην έριξε τον Ντάρσι στη λίμνη, αλλά αυτή «γέννησε» έναν από τους πιο απόκοσμους, ρομαντικούς, γοητευτικούς και αινιγματικούς ήρωες της λογοτεχνίας. Κι εμείς θα αγαπούσαμε τον κύριο Ντάρσι, ακόμα κι αν δεν τσαλαβουτούσε στα νερά της λίμνης κάνοντας την ντροπαλή Ελίζαμπεθ να κοκκινίσει. Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ Κατερίνα Αγγελιδάκη

ΑRT DIRECTOR Δημήτρης Λύρας

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ Χριστίνα Διακογιάννη Κωνσταντίνος Ρήγας

ΕΜΠΟΡΙΚO TMHMA: Μ. Καλούμενος

Παναγής Δ. Κουτουφάς

τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

11/7 -17/7

ποντικιart

Δελτίο καιρού 03/23

www.topontiki.gr

Το «λίκνο του πολιτισμού» και οι μολότοφ

παντοσ καιρου Όχι, δεν είναι το καλύτερό μου οι ανά την Ελλάδα γιορτές για τα τοπικά προϊόντα. Συνοδεύονται από έναν αφόρητο φολκλορισμό: τσάμικα και καλαματιανά από cd ή ορχήστρες με παραμορφωμένο ήχο (έκο… έκο… έκο...), μαλλί της γριάς, λουκουμάδες, πάγκοι με κινέζικα παιχνιδάκια και φτηνά ρούχα, βλαχοδήμαρχοι που χτυπάνε πλάτες. Ηπειρώτικες πίτες, χαλβάδες από τα Φάρσαλα, αγκινάρες από τη Μικρομάνη Μεσσηνίας, σκόρδα από τα Λιθοβούνια Τεγέας. Γιορτές του μανιταριού, του καλαμαριού, της μαρίδας, του «καζανέματος», ακόμη και γιορτή της... γίδας υπάρχει – εννοείται βραστής! Σύμφωνοι, να μην τα βάλουμε όλα στο ίδιο καζάνι. Και, εντάξει, η γαστριμαργία και οι τοπικές κουζίνες είναι πολιτισμός. Όμως ο κανόνας λέει ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα τα «φεστιβάλ» για τοπικά προϊόντα είναι ανέμπνευστα πανηγύρια με τσίκνα, μια ιδέα από παλιομοδίτικο νυφοπάζαρο του ’50 και ξέχειλο τοπικισμό με το μάτι στον τουρίστα, ιδίως τον ξετιναγμένο απ’τα μνημόνια Έλληνα μικρομεσαίο οικογενειάρχη.

«Έχω απόλυτη επίγνωση ότι σε αυτό το υπουργείο ο πήχης είναι πολύ ψηλά, καθώς έχουν περάσει από εδώ, μεταξύ άλλων, ο σημερινός πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, καθώς και ο Κώστας Καραμανλής» δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο κ. Παναγιωτόπουλος παραλαμβάνοντας το υπουργείο Πολιτισμού – πλέον και Αθλητισμού. Περί αξιολόγησης, κολοκυθόπιτα, διότι, ας πούμε, ο Κώστας Καραμανλής μόνο κατ’ ευφημισμόν υπήρξε και υπουργός Πολιτισμού – άρα χάσαμε εντελώς το μέτρο στην περίπτωσή του. Αν όμως ένας έβαλε τον πήχη αυτόν τόσο ψηλά που σήμερα να αποτελεί φωτεινό σημείο, ήταν εκείνη, η μία, που ο νέος υπουργός παρέλειψε να αναφέρει: η Μελίνα Μερκούρη. Είναι σοβαρή η παράλειψη, όχι επειδή η Μελίνα έχει ανάγκη να την αναφέρουμε, αλλά επειδή είχε κάτι που συνήθως έλειπε από τους επόμενους υπουργούς - συναδέλφους της. Και όχι, δεν ήταν η συνάφεια με την τέχνη. Ήταν το όραμα. Το δικό της, του Ζυλ Ντασέν και των συνεργατών της. Εκεί θα παιχτεί όλη η παρτίδα και για τον νυν υπουργό κι από εκεί θα κριθεί – όταν θα φύγει. Μέχρι στιγμής, δεν έχει ξεδιπλώσει κάποιο όραμα. Μόνο τη βεβαιότητα πως η Ελλάδα «εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι το λίκνο του πολιτισμού», όπως είπε στην ομιλία του στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Το ίδιο βράδυ, «έσκασαν» στο υπουργείο κουκουλοφόροι με μολότοφ. Κάτι ανάλογο είχε πει και την πρώτη μέρα του στο υπουργείο: «Ο ελληνικός πολιτισμός είναι το μέγιστο κεφάλαιο που διαθέτει αυτή η χώρα αλλά ταυτόχρονα αποτελεί τον κεντρικό άξονα αναφοράς στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος διεθνώς». Η Ελλάδα έχει πράγματι έναν σεβαστό, τεράστιο πολιτισμό, που όμως δεν είναι ούτε ο κορυφαίος ούτε ο μόνος. Σαφώς και δεν είναι

το λίκνο του πολιτισμού, όπως μαρτυρά η ιστορία της Βαβυλώνας. Η Αίγυπτος μεσουράνησε πριν από εμάς, η Ρώμη μετά. Εδώ αναπτύσσεται ο κίνδυνος για το εν δυνάμει λάθος που μπορεί να κάνει οιοσδήποτε πιστεύει στο ιδεολόγημα περί ανωτερότητας του ελληνικού πολιτισμού. Την οποία έχει, σε κάποιους τομείς. Τόσους, ώστε να μη χρειάζεται τη γενίκευση. Κατά τα λοιπά, σαφώς, όπως είπε ο κ. Παναγιωτόπουλος, «μπορούμε να βρούμε τη λύση σε όλα. Και μιλάω για λύσεις που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη και επενδύσεις, οι οποίες θα σέβονται τον πολιτισμό μας». Ας το θυμηθεί αυτό όταν θα έρθει η ώρα των «αξιοποιήσεων» του Ελληνικού, του «Αστέρα Βουλιαγμένης» ή των νεοκλασικών της Πλάκας. Διότι εκεί θα κριθεί ποιος θέλει ανάπτυξη με σεβασμό στον πολιτισμό και ποιος όχι. Ζητήματα σαν αυτά έχει μπροστά του. Το αν θα αναζητήσει νέο διευθυντή για το Μουσείο της Ακρόπολης στο εξωτερικό, όπως λέει ότι θα κάνει, είναι δευτερεύον. Έτσι κι αλλιώς, ο Οργανισμός του Μουσείου προβλέπει διεθνή πρόσκληση ενδιαφέροντος. Χωρίς να σημαίνει ότι μόνο στο εξωτερικό βρίσκονται οι ικανοί. Δευτερεύον είναι και το αν απόλαυσε στην Επίδαυρο την «εξαιρετική σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, τις ανεπανάληπτες ερμηνείες του Γιώργου Κιμούλη και των υπόλοιπων ηθοποιών, την αξιόλογη δουλειά που έκανε με τα κοστούμια ο Γιάννης Μετζικώφ, καθώς και την έξοχη μετάφραση του Κώστα Γεωργουσόπουλου» που – όπως είπε ο ίδιος – απόφασή του είναι να «τον χρησιμοποιήσει και πάλι σε πολλούς τομείς». Δεν είναι κριτικός θεάτρου, υπουργός είναι. Δουλειά του είναι να παίρνει αποφάσεις ώστε το φτωχό, αδύναμο υπουργείο του να τα βγάλει πέρα, δικαιώνοντας τις θυσίες των εργαζομένων.. Δάφνη Πασχάλη

Πολιτισμός στη σκιά του Πάρνωνα Με τέτοια... μυαλά, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν βρέθηκα το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Λεωνίδιο, όπου διεξάγεται το φεστιβάλ - εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: το Φεστιβάλ «Μελιτζάzz». Η τοπική γιορτή για την προβολή της τσακώνικης μελιτζάνας δεν είχε κανένα – μα κανένα – αξιογέλαστο και αγοραίο στοιχείο. Το αρχοντοχώρι της Τσακωνιάς έγινε ανοικτός χώρος συναυλιών και εκδηλώσεων, με απολύτως εναλλακτική διάθεση. Τρία βασικά χαρακτηριστικά έκαναν τη διαφορά: Πρώτον, οι δράσεις διαχέονταν μέσα και όχι κάπου στην πόλη. Αντί να φτιάξουν γκέτο σ’ένα πάρκο ή μία πλατεία, οι διοργανωτές απέκλεισαν για τα αυτοκίνητα τον κεντρικό δρόμο κι έστησαν τρεις «σκηνές» – δύο εκεί και μία λίγο πιο κάτω, δίπλα στο ποτάμι. Ο κόσμος δεν «έπρεπε» να πάει πουθενά. Έβγαινε απ’την πόρτα του και βρισκόταν στο φεστιβάλ. Δεύτερον, είχαν την εξυπνάδα να καλέσουν σοβαρούς και… μη τηλεοπτικούς καλλιτέχνες. Ο κρουστός Σόλης Μπαρκής με τους μαθητές του, χάλκινα με τους Stojan

Krstic-Tane Fanfare Tzigane από τη Σερβία, flamenco από τους Radio España και τη χορεύτρια Δήμητρα Καραγιάννη, oriental και χορός της κοιλιάς από τον Al Mahabba και τη χορεύτρια Aisha, gypsy jazz από τους Swing Shoes, λυρικούς καλλιτέχνες της Όπερας που διασκεύασαν την οπερέτα «Η εύθυμη χήρα». Παράλληλα, έγιναν σεμινάρια flamenco και χορού της κοιλιάς, έκθεση χαλιών και υφαντών, επίδειξη υφαντικής για τον «τσακώνιχο τζίλικα τσαι κιλίνι» (τσακώνικο χαλί και κιλίμι). Υπήρχαν γεύσεις, μουσικές και ταινίες από την Ισπανία και τον αραβικό κόσμο, και ασφαλώς παραδοσιακά τραγούδια και χοροί από τοπικούς ομίλους και την Κύπρο. Τρίτον, αλλά αυτό υπονοείται και δεν γίνεται κραυγαλέα, βασιλιάς του Μελιτζάzz ήταν η πολυπολιτισμικότητα. Αξέχαστη στιγμή, το θερμό χειροκρότημα σε τραγουδιστή απ’την αιματοβαμμένη Συρία, από ένα κοινό κυρίως τοπικό. Γιαγιάδες με «πι» και αρειμάνιοι παππούδες να επικροτούν με ενθουσιασμό αραβικούς αμανέδες. Έτσι, για να κολαστούν οι κασιδιάρες ψυχές. Και του χρόνου... Γιώργος Ι. Αλλαμανής

04/24 Θέατρο

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Από όλα έχει ο μπαξές Το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, που ανακοινώθηκε από τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή Σωτήρη Χατζάκη, είναι πολυσυλλεκτικό αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμα τη σύνδεσή του με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα

Πίστωση χρόνου ζήτησε ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης στην πρώτη του δημόσια παρουσία, κατά την ανακοίνωση του ρεπερτορίου της επόμενης, πρώτης δικής του χρονιάς. Κι αυτό γιατί από το πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα απουσιάζει το σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο, έλλειψη που έγινε αισθητή, ιδιαίτερα επειδή είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να ερχόμαστε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα. Ωστόσο, υπάρχει δικαιολογία. Όπως τόνισε και ο ίδιος, η καθυστέρηση στη διαδοχή δεν άφησε χρόνο για να ξεδιπλωθεί πλήρως η βεντάλια. Ένας μήνας είναι πολύ μικρό διάστημα για να κάνει κανείς το καλύτερο που μπορεί. Πάντως, ο νέος διευθυντής δεσμεύτηκε να «βγάλει» την Ελλάδα στο εξωτερικό με τη δημιουργία μιας ολιγομελούς και ευέλικτης διεθνούς σκηνής που θα ταξιδέψει έξω σπουδαία ελληνικά έργα. Κατά τα άλλα, από όλα έχει ο θεατρικός μπαξές. Έργα για όλα τα γούστα.

Από Καραθάνο μέχρι Λαζόπουλο Είκοσι μία παραγωγές, μαζί με 4 επαναλήψεις από πέρυσι («Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Γκόλφω», «Ζ», «Θεατές»). Αρκετά ετερόκλητα έργα, ενδιαφέροντα ωστόσο, μαζί με μια πλειάδα νέων και παλιότερων ηθοποιών και σκηνοθετών δίνουν το νέο στίγμα. Μπέζος, Φιλιππίδης, Καραντζάς, Μαυρίκιος, Μαστοράκης, Ζούλιας, Τσιάνος, Βαφέας, Ξάφης, Λυγίζος, Κονιόρδου, Καραθάνος, Μπαξεβάνη αλλά και Λαζόπουλος σε έργο και σκηνοθεσία δική του. Συνδυασμός ποιοτικού με εμπορικό θέατρο μαζί, ειδικά στην περίπτωση του Λαζόπουλου, για τον οποίο

εκφράστηκαν ήδη κάποιες αντιρρήσεις. Γιατί , άραγε, θα πρέπει να χρηματοδοτήσει το κράτος έναν τόσο δημοφιλή και εμπορικό καλλιτέχνη; Ίσως γιατί θα φέρει τα λεφτά του πίσω. Αλλά και πάλι, αν ο Λαζόπουλος πάει Εθνικό, τι θα μείνει για το θέατρο της αγοράς; Με 7% μειωμένο σε σχέση με πέρυσι προϋπολογισμό (6.550.000 ευρώ), αλλά χωρίς χρέη από την προηγούμενη διοίκηση Χουβαρδά, με πολλούς νέους να μπαίνουν στο παιχνίδι, όπως και κάποιες νέες δράσεις (κοινωνικό θέατρο σε ευπαθείς ομάδες, αλλά και την πολύ σοβαρή δημιουργία τμήματος αρχαίου δράματος στην ακέφαλη ακόμα δραματική σχολή του Εθνικού), το κρατικό μας θέατρο βαδίζει στην επόμενη μέρα, «υπερκείμενο της πολιτικής», όπως λέει ο Σωτήρης Χατζάκης, ο οποίος μας είπε ότι θέλει να μην εξαιρέσει κανέναν θεατή από το θέατρο. «Ο καθένας θα μπορεί να βρει κάποιο έργο να του αρέσει, αυτό για μένα είναι πρωταρχικό δημοκρατικό του δικαίωμα, αλλά επίσης το Εθνικό θέλω να γίνει το στέκι όλων των δημιουργικών δυνάμεων του θεάτρου». Δεν ξεχνάει, βέβαια, ποτέ τον Νίκο Κούρκουλο, του οποίου υπήρξε βοηθός, αφού, όπως λέει, «συνεχίζω όπου κι αν πάω αυτά που έμαθα από εκείνον». Ποια, όμως, είναι η φιλοσοφία του διευθυντή πίσω από την επιλογή των έργων και με ποια κριτήρια τα επέλεξε; « Όλα τα έργα, ελληνικά και ξένα, είναι μέρη του παζλ ενός μαρτυρολογίου της ύπαρξης, μιας ομολογίας της ανθρώπινης περιπέτειας σε διάφορες εκδοχές. Αυτό είναι το συνδετικό στοιχείο σε μια εποχή που χρειάζεται παραστάσεις που να αναγνωρίζουν το τραύμα και να εντοπίζουν την έξοδο από αυτό» μας είπε.

Κατερίνα Αγγελιδάκη

Μήδεια, κόκκινη φωτιά

Στις τελευταίες ολισθηρές πέτρες πάνω στον ανηφορικό δρόμο σού αποκαλύπτεται μεμιάς το θαύμα. Πολύχρωμο, θορυβώδες, ορθάνοιχτη αγκαλιά, το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε περιμένει και φέτος, όπως κάθε χρόνο, σαν από πάντα. Το φετινό άνοιγμα των Επιδαυρίων στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν αφιερωμένο στη «Μήδεια» του Ευριπίδη. Αυτήν τη βάρβαρη μάγισσα που φτάνει στα άκρα την ανθρώπινη φύση, την αδυσώπητη εγγονή του Ήλιου, που σκότωσε τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον επίορκο άντρα της. Μόνο που φέτος, καθόλου αρχαιοπρεπώς, αλλά από σκηνοθετική άποψη, τον ρόλο της Μήδειας (όπως και όλων των προσώπων της τραγωδίας, αλλά και του χορού των Κορίνθιων γυναικών) τον ερμήνευσε άντρας. Έξω από το θέατρο ο Αλέξης Τσίπρας με τη γυναίκα του. Πολλοί τον φώναξαν σκέτο «Αλέξη» και πήγαν να του σφίξουν το χέρι. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν απλός, φιλικός, πολύ ήρεμος. Καμιά σχέση με τη νευρωτική εξωστρέφεια πολλών γνωστών πολιτικών και αρχηγών κομμάτων. Μέσα, το θέατρο σχεδόν γεμάτο, Σάββατο, δεύτερη μέρα παρουσίασης της παράστασης (σύνολο διημέρου 12.500 θεατές), καθόλου εύκολη υπόθεση σε εποχές τέτοιας ένδειας. Ανάμεσα στους θεατές είδα τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, τον Νίκο Ευαγγελάτο με την Τατιάνα. Το διήμερο παρακολούθησαν την παράσταση και η Κική Δημουλά, ο Νικήτας Τσακίρογλου, η γεν. γραμματέας του ΥΠΠΟ Λίνα Μενδώνη, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Αλέξανδρος Ρήγας και άλλοι. Την ώρα που έπαιρνε να σκοτεινιάζει οι ηθοποιοί έλαβαν θέσεις πίσω από το σκηνικό. Ο σεβάσμιος Σπύρος Ευαγγελάτος σκηνοθέτησε τη δεύτερη «Μήδεια» της καριέρας του (την πρώτη στο «Αμφι-θέατρο», το 2001, με τη Λήδα Τασοπούλου) ρυθμικά, σύγχρονα, δωρικά, χωρίς ανανεωτική φρεσκάδα και τόλμη, όμως με βαθιά γνώση του αντικειμένου της τέχνης του. Ο Κιμούλης στον ρόλο της Μήδειας ήταν λιτός, μακριά από όποιες ευκολίες και μανιέρες του, μα το πιο εντυπωσιακό

στην ερμηνεία του ήταν ότι σε ελάχιστο χρόνο ξεχνούσες πως η Μήδεια ήταν ένας άνδρας επί σκηνής. Όπως μας είχε πει πρόσφατα στο «Ποντίκι art», ζητούμενο της παράστασης ήταν, διαμέσου της αντρικής φωνής, να απομακρυνθούν οι θεατές από μια συναισθηματική ανάγνωση της τραγωδίας. Παρ’όλα αυτά, ο λόγος του Ευριπίδη (μετάφραση Κ.Χ. Μύρη) είναι τόσο τολμηρά γυναικείος, που δεν ξεχνάς ποτέ πως η δυστυχία είναι γυναίκα. Στα συν της παράστασης ότι η α λα Κιμούλη Μήδεια δεν ξέπεσε ούτε στιγμή σε ατραξιόν χάνοντας τον συμβολισμό της. Εξαιρετικός στη σκηνή του δισταγμού, πριν από το αποτρόπαιο φονικό των δυο αγοριών, την ώρα που μπήγει το μαχαίρι στο πάτωμα. Τα παιδιά - θύματα της γυναικείας μανίας για εκδίκηση δεν εμφανίστηκαν διόλου στη σκηνή. Αρκούσε ο ήχος από παιδικά γέλια και κλάματα για να δώσει όλη τη δραματικότητα. Μοναδική δική μου ένσταση στα σκηνικά (Γιώργος Πάτσας) η στα όρια του κιτς κατασκευή του ημιδιάφανου κιβωτίου, πάνω στο οποίο είχαν τοποθετηθεί φωτογραφίες από αγάλματα και μωρά παιδιά. Κάποιοι είχαν αντιρρήσεις και για την πορτοκαλοκόκκινη περούκα της Μήδειας, σε έναν περίεργα ιμπρεσιονιστικό συνδυασμό με το εξαιρετικό κόκκινο ρούχο της (Γιάννης Μετζικώφ). Η μουσική ήταν του Θάνου Μικρούτσικου, ενώ ο 12μελής χορός, ντυμένος στα μαύρα και κίτρινα, κατάφερε κάποιες στιγμές να αγγίξει τη μυστηριακή ρίζα της τραγωδίας. Μετά το θερμό χειροκρότημα, συνωστισμός για μια χαιρετούρα στα καμαρίνια. Ο Τσίπρας έδωσε τα δικά του συγχαρητήρια και φωτογραφήθηκε με τον πρωταγωνιστή. Την προηγούμενη μέρα ο Γιώργος Κιμούλης αρνήθηκε με ένα ευγενικό λογοπαίγνιο να μπει στο ίδιο κάδρο με τον υπουργό Πολιτισμού Πάνο Παναγιωτόπουλο. Σε τέτοιους καιρούς διαλέγει κανείς με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Η παράσταση ήταν μια παραγωγή του θεάτρου «Βασιλάκου». Μετά την Επίδαυρο ξεκίνησε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ιάσων), Μάνος Βακούσης (Τροφός), Τάσος Νούσιας (Κρέων), Νικόλας Παπαγιάννης (Αγγελιοφόρος), Δημήτρης Παπανικολάου (Αιγέας), Νίκος Αναστασόπουλος (Παιδαγωγός).

11/7 -17/7

ποντικιart

Χορός 05/25

www.topontiki.gr

«Φυγή προς τα μπρος» Αυτό είναι το μότο του Σωτήρη Χατζάκη. Το αν υλοποιείται στις επιλογές του μένει να αποδειχθεί. Μέχρι να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής, παρουσιάζουμε τις παραστάσεις που έρχονται.

Κεντρική Σκηνή «Φιλάργυρος» του Μολιέρου, με τον Γ. Μπέζο. «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία του νεαρού και ταλαντούχου σκηνοθέτη Δ. Καραντζά, με την Ξένια Καλογεροπούλου. «Η τρελή του Σαγιώ» του Ζιρωντού, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Άννα Παναγιωτοπούλου. «Θεία Κωμωδία-Κόλαση», ελεύθερα βασισμένη στο έργο του Δάντη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.

Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ «Η γειτονιά των αγγέλλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. «Πρόβα νυφικού», σε θεατρική διασκευή Ντόρας Γιαννακοπούλου-Θανάση Νιάρχου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα. «Ρόλος Μεφίστο», βασισμένο στο «Μεφίστο»/ Αριάν Μνουσκίν-Κλάους Μαν, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.

Σκηνή Νίκος Κούρκουλος «Ο περιποιητής φυτών» του Παύλου Μάτεσι, σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου. «Φλαντρώ» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσίαερμηνεία Λυδίας Κονιόρδου. «Οι απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ, σε διασκευή-σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη. «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» (κεφάλαιο από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ» του Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή-σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. «Κέικ» του Βασίλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη. «Το δεκαήμερο του Βοκάκιου», σε διασκευήσκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. «Τω αγνώστω τραγωδώ», σατιρική κωμωδία του Λάκη Λαζόπουλου, σκηνοθετημένο από τον ίδιο. Θα παρουσιαστεί τον Μάιο του 2014. «Η δυτική αποβάθρα» του Κολτές, από τον σκηνοθέτη Λούντοβικ Λαγκάρντ, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο (Μελλοντικά, ο νέος διευθυντής του Εθνικού σκοπεύει να καλέσει και άλλους διεθνείς σκηνοθέτες, με τους οποίους βρίσκεται ήδη σε επαφή, όπως ο Βαρλικόφσκι, ο Στανιέφσκι, ο Νεκρόσιους).

Παιδική Σκηνή «Ο Μόγλης», σε σκηνοθεσία Φωτεινής Μπαξεβάνη, της γνωστής σε όλους Λωξάντρας, η οποία είναι η νέα αναπληρώτρια διευθύντρια του Εθνικού.

Νεανική Σκηνή «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κορδέλλα.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της μεσσηνιακής πρωτεύουσας σηκώνει σε λίγες μέρες αυλαία. Η πρεμιέρα του θα γίνει στο ολοκαίνουργιο εντυπωσιακό Μέγαρο Χορού Καλαμάτας. Θα καταφέρει, όμως, σε τέτοιες εποχές ο δήμος να το συντηρήσει ή μετά το τέλος του φεστιβάλ θα μαραζώσει;

Στην Καλαμάτα έχουμε χορό Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συνεχίζει να… χορεύει. Παρά τις γενικές αντιξοότητες -σήμα κατατεθέν πλέον στον σύγχρονο πολιτισμό, αλλά και τις ειδικές δυσκολίες- γραφειοκρατικά προβλήματα και άγχος για τον προϋπολογισμό, ο καταξιωμένος θεσμός που φέτος κλείνει τα 19 του χρόνια θα εγκαινιάσει το πολυαναμενόμενο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας. Το φεστιβάλ θα ανοίξει στις 18 Ιουλίου και θα ρίξει αυλαία μία βδομάδα αργότερα, στις 25. Το πρόγραμμα έχει στην καρδιά του τον ελληνικό χορό και την εγχώρια δημιουργία, παίρνει λάμψη από διεθνείς καλλιτέχνες και φρεσκάδα από ξένα νέα ονόματα. «Η ελληνική δημιουργία είναι φέτος αυξημένη» μας εξηγεί η καλλιτεχνική διευθύντρια Βίκυ Μαραγκοπούλου. Και συνεχίζει: «Αυτό δεν γίνεται μόνο για λόγους αναγκαιότητας, αλλά επειδή θεωρώ ότι τα φεστιβάλ πρέπει να στηρίζουν τους Έλληνες δημιουργούς, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο».

Η Ελλάδα στο φεστιβάλ Ας ξεκινήσουμε από το τέλος, και από ένα αγαπημένο «παιδί» του φεστιβάλ, και φανατικό του θεατή, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Θα κάνει το φινάλε του φεστιβάλ με την προβολή-εγκατάσταση βασισμένη στην εξάωρη παράσταση «Μέσα», που είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο Παλλάς το 2011. Η Αγγελική Στελλάτου έρχεται με τη νέα της δουλειά, που έχει ήδη παρουσιάσει στην Αθήνα, «Οι μικρές ζωές ή το σώμα που κατοικώ», ένα ντουέτο όπου χορεύει η ίδια και η Ιωάννα Αποστόλου. Τη στιγμιαία επαφή μας με το εφήμερο θα «χορέψουν» ο Γιάννης Μανταφούνης και η Μέι Ζαρί στο «Pausing». Η Ίρις Καραγιάν θα παρουσιάσει το έργο «Μητέρες» ενώ ο Γιάννης Νικολαΐδης αποτίει φόρο τιμής στον Βάσλαβ Νιζίνσκι.

Γνωστοί και… άγνωστοι διεθνείς Μερικά ονόματα δεν χρειάζονται συστάσεις. Η Αν Τερέζα ντε Κεέσμακερ θα παρουσιάσει μια παλιότερη χορογραφία της, ανανεωμένη, το «Drumming». Το ίδιο θα κάνει και ο Βιμ Βαντεκέιμπους με το «What the body does not remember», ενώ ο Ρασίμ Ουραμντάν θα χορογραφήσει τα ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου στο «Exposition universelle». Αλλά δεν θα λείψουν και οι νέες προτάσεις. Από τη Νιγηρία κατάγεται ο Κούντους Ονικέκου, «ανακάλυψη» της Γαλλίας. Θα αφηγηθεί,

με τη βοήθεια ενός παραμυθά συμπατριώτη του, την ιστορία ενός ανθρώπου, την άνοδο και την πτώση του, στο «Still/Life». Από ένα άλλο μακρινό μέρος, το Εκουαδόρ, κατάγεται ο Φαμπιάν Μπάρκα, ο οποίος θα ζωντανέψει οκτώ χορογραφίες της πρωτοπόρου του χορού Μέρι Βίγκμαν, με τίτλο «Μια βραδιά χορού με τη Μέρι Βίγκμαν».

Τύχη, χαρά και δυσκολίες

«Βλέπω το γενικότερο τοπίο και κατανοώ πόσο τυχεροί είμαστε. Σε μια τόσο δυσάρεστη και δύσκολη εποχή, που ο πολιτισμός, βρίσκεται σε δεινή θέση, μπορούμε να κάνουμε φεστιβάλ». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια της Βίκυς Μαραγκοπούλου, καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεσμού. Και πώς τα καταφέρνει το φεστιβάλ; Χάρη στην επιχορήγηση από το ΕΣΠΑ και την οικονομική στήριξη του Δήμου Καλαμάτας. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι: θα έχει προϋπολογισμό περίπου 550.000 ευρώ.

Από αυτά, τα 360.000 έρχονται από τα ταμεία του ΕΣΠΑ, τα 150.000 από του δήμου, και τα υπόλοιπα από χορηγίες, «οι οποίες βέβαια», όπως επισημαίνει η Μαραγκοπούλου, «έχουν μειωθεί πολύ, διότι δεν δίνονται κίνητρα και απαλλαγές ώστε ιδιώτες να γίνουν αρωγοί στον πολιτισμό». Έχει στο πλευρό της και έναν ακόμα χορηγό, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το οποίο βοηθά με χρήματα, αλλά «καλύπτει» επιπλέον οικονομικά τα ταξίδια στο εξωτερικό με σκοπό την έρευνα και την αναζήτηση παραστάσεων. Ο δρόμος, βέβαια, προς την πραγματοποίηση του φεστιβάλ κάθε χρόνο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. «Το φεστιβάλ είναι από πέρυσι περιορισμένο σε μια βδομάδα. Επιπλέον, τώρα πια με τις νέες νομοθεσίες, υπάρχουν πολλές γραφειοκρατικές δυσκολίες που οδηγούν σε καθυστερήσεις, για παράδειγμα στην πρόσληψη υπαλλήλων αλλά και συνεργατών-εταιρειών» μας εξηγεί η Μαραγκοπούλου.

Στον αέρα η επόμενη μέρα Έπειτα από 19 χρόνια, η Βίκυ Μαραγκοπούλου είδε το όνειρό της να γίνεται πραγματικότητα. Φέτος η πρεμιέρα του Φεστιβάλ θα γίνει στο ολοκαίνουργιο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας. «Είναι το μοναδικό στην Ελλάδα που έχει γίνει με προδιαγραφές να φιλοξενεί παραστάσεις χορού» τονίζει η καλλιτεχνική διευθύντρια. Η τεράστια σκηνή του, μαζί με τα παρασκήνια, καλύπτουν έναν χώρο 1.400 τ.μ. Η αίθουσα θεατών μαζί με τους εξώστες διαθέτουν 675 θέσεις (15 από αυτές για ΑμεΑ). Έχει εγκαταστάσεις για πιτ ορχήστρες και είναι εξοπλισμένο με σύγχρονα οπτικοακουστικά συστήματα. Το στολίδι της Καλαμάτας έγινε με προϋπολογισμό 12,7 εκατ. ευρώ, με χρηματοδότηση από το 3ο ΚΠΣ και στη συνέχεια από το ΕΣΠΑ. «Από όταν ξεκίνησε το φεστιβάλ πριν από 19 χρόνια, είχε τεθεί το εξής ζήτημα: δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν στην περιφέρεια θεσμοί διεθνούς εμβέλειας χωρίς τις κατάλληλες υποδομές. Ο τότε υπουργός πολιτισμού Θάνος Μικρούτσικος φρόντισε να βρεθεί ευρωπαϊκό πρόγραμμα που θα στήριζε τέτοιες υποδομές, με τη βοήθεια και του Δήμου Καλαμάτας. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία, που ήταν ένας περιπετειώδης δρόμος….» διηγείται η Μαραγκοπούλου. Μέχρι εδώ όλα καλά και ευχάριστα. Αλλά δεν ξέρουμε τι τύχη θα έχει το Μέγαρο την επόμενη μέρα του Φεστιβάλ Καλαμάτας. Πρέπει να αποφασιστεί ο τρόπος διοίκησης (δεν έχει στελεχωθεί ακόμα η διοίκησή του) και χρηματοδότησής του. Για να λειτουργεί το Μέγαρο σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, και να φιλοξενεί κάθε είδους παραστάσεις, θα πρέπει ο δήμος να μπορέσει να το συντηρήσει. Θα τα καταφέρει;

Info: www.kalamatadancefestival.gr και 27210 83086 & 90886

06/26 Zoom

11/7 -17/7

ποντικιart www.topontiki.gr

κ απου τ

Τα καλά και συμφέροντα

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για την ανέμελη μόδα που κυριαρχεί στο ελληνικό θέατρο όλοι να τα κάνουν όλα. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να σκηνοθετούν, τραγουδιστές να παίζουν, συνθέτες να μεταφράζουν, ηθοποιοί να γράφουν… Βέβαια και ο Σαίξπηρ ηθοποιός ήταν και αναδείχθηκε στον διαπρεπέστερο θεατρικό συγγραφέα των νέων χρόνων. Και ο Μινωτής ηθοποιός ήταν και σκηνοθέτησε εξαιρετικά, όπως άλλωστε και Κάρολος Κουν, ένας καθηγητής αγγλικών που έφτιαξε το σπουδαιότερο ελληνικό θέατρο του εικοστού αιώνα. Εννοώ πως διόλου δεν αποκλείεται ένας συνθέτης να κάνει μια έξοχη μετάφραση ή ένας τραγουδιστής να πραγματοποιήσει μια επαρκέστατη σκηνική εμφάνιση. Το θέατρο, όπως εξάλλου και οι άλλες τέχνες, είναι γεμάτο με παραδείγματα λαμπρών ερασιτεχνών που μπροστά τους καμιά φορά ωχριούν και οι επαγγελματίες. Αυτό όμως δεν καταργεί τον επαγγελματισμό ούτε δικαιώνει κάθε ερασιτεχνική απόπειρα. Γιατί κακά τα ψέματα: πίσω από τη σκιά κάθε μεγάλου ερασιτέχνη κρύβονται πλήθος οι ατάλαντοι που, επικαλούμενοι το ανάστημά του, κατακρεουργούν ό,τι τους πέσει στο χέρι. Σε κανέναν λοιπόν δεν διαφεύγει το γεγονός ότι υπάρχουν σπουδαίοι ερασιτέχνες, αν και πρέπει να συμπληρώσω ότι οι παθιασμένοι ερασιτέχνες γρήγορα φτάνουν σε πλήρη επαγγελματική αρτίωση. Το εκνευριστικό με τους ερασιτέχνες της αρπαχτής είναι ότι δεν πυρπολούνται από καμιά γνήσια έξαψη, δεν υποκινούνται από κανένα άσβεστο πάθος. Μια κούφια ματαιοδοξία τούς κινεί σαν μαριονέτες και μια απληστία ακόρεστη τους κατατρώει τα σωθικά. Ο δε συνδυασμός ματαιοδοξίας και απληστίας είναι ακαταμάχητος. Με το πρώτο σκέλος χαϊδεύουν τη φαντασίωση ότι είναι καλύτεροι από τους επαγγελματίες, με το δεύτερο κάνουν κάτι πρακτικότερο: αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν αυτούς που το αξίζουν. Έτσι ο ερασιτέχνης που τρέφει επαγγελματικές αξιώσεις τα κάνει όλα και συμφέρει τον επιχειρηματία – όταν δεν είναι ο ίδιος επιχειρηματίας. Γιατί τότε συμφέρει διπλά να φορά τη μάσκα του πολυτάλαντου. Γράφει έργα λοιπόν κι ας δυσκολεύεται ακόμα και στην ανάγνωση, σκηνοθετεί με τη βιασύνη της ταξιθέτριας την ώρα που χτυπά το τρίτο κουδούνι, μεταφράζει από τα αρχαία χωρίς να σκαμπάζει γρυ ούτε από τα νέα ελληνικά, φτιάχνει και τα κοστούμια, μαστορεύει και τα φώτα… Γιατί; Γιατί μπορεί, εφόσον του το επιτρέπουν οι θεατές που πληρώνουν και γιατί, απλούστατα, τον συμφέρει να φτωχαίνει τη θεατρική τέχνη. (Συνεχίζεται) Ηρακλής Δ. Λογοθέτης

kaΠΟΥ-ΚΑποτε

Όταν ο Έλβις συνάντησε τον Νίξον Η μυστική συνάντηση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Νίξον με τον άτακτο «βασιλιά» του ροκ εν ρολ έγινε κρυφά στον Λευκό Οίκο. Ο Έλβις ζητούσε απεγνωσμένα ένα σήμα της Δίωξης Ναρκωτικών. Φυσικά το πήρε Οι δύο αυτές θρυλικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα συναντήθηκαν στο περίφημο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, στις 21 Δεκεμβρίου του 1970. Ήταν τέσσερα χρόνια πριν από την παραίτηση του Ρεπουμπλικανού Ρίτσαρντ Νίξον λόγω του πολύκροτου σκανδάλου του Γουότεργκεϊτ. Το χρονικό της μυστήριας συνάντησης ξεκινάει λίγες μέρες νωρίτερα στο αρχοντικό του Έλβις, στο Μέμφις του Τενεσί. Ο τραγουδιστής σκόπευε να ξοδέψει, εκείνη την εποχή, περισσότερα από 100.000 δολάρια για «δώρα Χριστουγέννων». Και τι εννοούσε ο βασιλιάς «δώρα»; Τριάντα δύο περίστροφα και δέκα αμάξια Mercedes-Benz. Η γυναίκα του Πρισίλα αλλά και ο πατέρας του Βέρνον αντέδρασαν στα καπρίτσια του. Και ο Έλβις, ο οποίος δεν δεχόταν να απολογηθεί σε κανέναν, άρπαξε την πρώτη πτήση, με προορισμό την Ουάσιγκτον. Παρόλο που έκανε check in σ’ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Βαρέθηκε και ξαναέφυγε με το επόμενο αεροπλάνο για το Λος Άντζελες στις 3 τα ξημερώματα.

Είχε παρέα τα όπλα του Ο Έλβις, όμως, δεν συνήθιζε να ταξιδεύει «μόνος» του. Μαζί του μετέφερε κάνα δυο όπλα και μία μοναδική στο είδος της προσωπική συλλογή. Είχε διάφορα αυθεντικά σήματα αστυνομίας, από αυτά που βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες να επιδεικνύουν οι αστυνομικοί. Του έλειπε, όμως, ένα: το σήμα της Δίωξης Ναρκωτικών Ουσιών της Ουάσιγκτον. Το αναζητούσε απελπισμένα γιατί «αντιπροσώπευε γι’ αυτόν την απόλυτη εξουσία» έχει πει η Πρισίλα. Με αυτό θα επισκεπτόταν οποιαδήποτε χώρα νόμιμα, με οποιοδήποτε όπλο και ναρκωτική ουσία επιθυμούσε. Ύστερα από δύο μέρες στο Λος Άντζελες, ο Έλβις ζήτησε από τον βοηθό του να τον συνοδεύσει και πάλι πίσω στην Ουάσιγκτον. Προφανώς, η απόκτηση του σήματος δεν τον άφηνε σε ησυχία.

Το γράμμα στον Νίξον «Κύριε, θέλω και μπορώ να είμαι στις υπηρεσίες σας για να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο τη χώρα μου» έγραφε την ώρα της πτήσης στο γράμμα με κατακόκκινα μάτια, όπως περιγράφει ο βοηθός του. Το αντάλλαγμα φυσικά θα ήταν το πολυπόθητο σήμα. Έπειτα άνοιξε τον φάκελο, το έβαλε μέσα και σημείωσε το όνομα του προέδρου. Θα παρέμενε σε ξενοδοχείο της πρωτεύουσας για όσο χρειαζόταν, με το ψευδώνυμο Τζον Μπάροους.

Ήταν 6.30 το πρωί όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο και η λιμουζίνα τους κατευθύνθηκε στον Λευκό Οίκο. Άφησε το γράμμα στην είσοδο και, πριν το ξενοδοχείο, σταμάτησε στο τμήμα της Δίωξης, όπου ο αρμόδιος διευθυντής αρνήθηκε ρητά να του παραχωρήσει το σήμα. Εκείνη τη στιγμή, ο βοηθός του Νίξον και φανατικός θαυμαστής του Έλβις διάβαζε το γράμμα που είχε αφήσει νωρίτερα ο Πρίσλεϊ στον Λευκό Οίκο. Ήταν θέμα χρόνου για να πείσει τους ανωτέρους του. Ο Έλβις ενημερώθηκε ότι έγινε δεκτός από τον πρόεδρο Νίξον, το απόγευμα. Γρήγορα, φόρεσε ένα μοβ βελούδινο κοστούμι, μια ζώνη με μία τεράστια χρυσή αγκράφα, πορφυρένια γυαλιά και πήρε και ένα 45άρι Colt… για δώρο στον πρόεδρο.

Φαρμάκι για τους Μπιτλς «Ο Λευκός Οίκος αρχικά του προκάλεσε δέος» θυμάται ο βοηθός του Νίξον, «αλλά προσαρμόστηκε αμέσως». Όταν ο φωτογράφος άρχισε να απαθανατίζει τη στιγμή, Έλβις και Νίξον έσφιξαν τα χέρια. Η συνομιλία τους δεν καταγράφηκε ποτέ διότι το διαβόητο σύστημα ηχογράφησης του προέδρου δεν είχε ακόμα εγκατασταθεί. Αντ’ αυτού κρατούσε σημειώσεις ο βοηθός του. Μεταξύ άλλων, ο Πρίσλεϊ εξέφρασε την άποψη πως οι Μπιτλς προωθούν την αντι-αμερικανική κουλτούρα ενώ ο πρόεδρος του απάντησε πως η χρήση ναρκωτικών προάγει μία κουλτούρα αντίθετη με αυτή της Αμερικής. «Είμαι στο πλευρό σου» είπε ο Έλβις στον Νίξον. Εκείνος κοίταξε τον βοηθό του και τον ρώτησε αν μπορούν να του χαρίσουν το σήμα. Η απάντηση ήταν καταφατική. Ο Έλβις με μία αυθόρμητη χειραψία ευχαρίστησε θερμά και αγκάλιασε τον πρόεδρο. Πριν αποχωρήσουν από το Οβάλ Γραφείο, ο Νίξον χάρισε στον βοηθό και στον σωματοφύλακα του Έλβις δύο ζευγάρια μανικετόκουμπα με τη στάμπα του Λευκού Οίκου. «Κύριε πρόεδρε, έχουν και γυναίκες» είπε χαριτωμένα ο Έλβις και ο πρόεδρος τους έδωσε δύο ακόμα καρφίτσες με την ίδια στάμπα για τις συζύγους. Και το δικό του δώρο; Το παρέλαβε λίγο αργότερα κατά τη διάρκεια του δείπνου. Είχε πια το ολόδικό του σήμα Διώξης Ναρκωτικών. Ύστερα από παράκληση του Πρίσλεϊ, η συνάντησή τους έμεινε κρυφή. Όχι για πολύ. Έναν μόλις χρόνο αργότερα ένας αρθογράφος στο Σικάγο δημοσίευσε την ιστορία, με τίτλο: «O Πρίσλεϊ παίρνει το σήμα της Δίωξης Ναρκωτικών». Μια ιστορία, όμως, για την οποία τότε ελάχιστοι φάνηκαν να ενδιαφέρονται. Βίκυ Λεβαντή

ποντικιart

11/7 -17/7

Ραντάρ 07/27

www.topontiki.gr

O κλέψας του κλέψαντος

Λαλίστατοι είναι συνήθως ο Βλαντίμιρ Πούτιν και η Άνγκελα Μέρκελ. Εκτός αν έχουν λόγους να σωπαίνουν. Τότε, μεταμορφώνονται σε Σφίγγες, προκειμένου να αποκρύψουν «ενοχλητικές» περιπτώσεις. Όπως ακριβώς έγινε πολύ πρόσφατα, κατά την επίσκεψη της Ά. Μέρκελ στη Ρωσία. Μια έκθεση στο Ερμιτάζ παραλίγο να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στο Βερολίνο και τη Μόσχα. Επισκίασε, πάντως, τη συνάντηση των δύο ηγετών.

Ρώσοι και Γερμανοί μαλώνουν για τις κλεμμένες αρχαιότητες. Το διπλωματικό χάος στην πρόσφατη επίσκεψη της Μέρκελ στο Ερμιτάζ μαρτυρά ότι τα σπουδαία λάφυρα του πολέμου, τα οποία η μια χώρα άρπαξε από την άλλη, αποτελούν μεγάλο αγκάθι στις μεταξύ τους σχέσεις

Δάφνη Πασχάλη

Το «όχι» του Πούτιν

Φέρτε τα πίσω

Ο θησαυρός του Πριάμου Ο θρυλικός «θησαυρός του Πριάμου» απαρτίζεται από 8.833 χρυσά αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία διαδήματα, περιδέραια, ενώτια, πόρπες, ειδώλια και κύπελλα. Ήταν από τις εντυπωσιακότερες ανακαλύψεις του Ερρίκου Σλήμαν πριν από 139 χρόνια στην Τροία. Χρονολογείται περί το 2300 π.Χ. Ο Σλήμαν τον μετέφερε από τον λόφο του Χισαρλίκ – όπου γίνονταν οι ανασκαφές – στην Αθήνα. Δεν εντοπίστηκε κατάλληλος αγοραστής και πωλήθηκε στο Βερολίνο. «Χάθηκε» κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και εντοπίστηκε στη Μόσχα μόλις το 1991. Έκτοτε διεκδικείται από τους Ρώσους, τους Γερμανούς και τους Τούρκους ενώ 24 κοσμήματα πωλήθηκαν το 1966 στο Μουσείο της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Αυτά επεστράφησαν στην Τουρκία πέρσι. Πρωταγωνίστρια στην κλοπή του θησαυρού από καταφύγιο στον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου ήταν η Ιρίνα Αντόνοβα, που τον έκρυψε με κάθε μυστικότητα στο Μουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν, του οποίου υπήρξε διευθύντρια μέχρι πρότινος. Αποκαλύφθηκε περίπου 45 χρόνια μετά, αλλά δεν επεστράφη στους Γερμανούς.

κρατορικά» μουσεία τους είχαν θησαυρούς που είχαν κλαπεί ή υπεξαιρεθεί από τρίτες χώρες, όπως είναι ο Ναός της Περγάμου κι ο λεγόμενος Θησαυρός του Πριάμου από την Τουρκία. Η ναζιστική λεηλασία ήταν οργανωμένη κι έγινε από μεσάζοντες του Γ’ Ράιχ, οι οποίοι ενεργούσαν για λογαριασμό του κυβερνώντος ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας. Λεηλασίες σημειώθηκαν από το 1933 μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως από τις στρατιωτικές μονάδες γνωστές ως Kunstschutz. Οι περισσότερες έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πίνακες ζωγραφικής, κεραμικά, βιβλία, θρησκευτικοί θησαυροί έκαναν «φτερά» με σκοπό να στολίσουν το Μουσείο του Φύρερ, τη συλλογή του Γκέρινγκ κι άλλες συλλογές υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Αν και τα περισσότερα από αυτά τα αντικείμενα ανακτήθηκαν από τους Συμμάχους αμέσως μετά τον πόλεμο, πάνω από 100.000 εξακολουθούν να αγνοούνται. Ειδικά στη Ρωσία, 173 μουσεία λεηλατήθηκαν από τους ναζί, που έκλεψαν εκατοντάδες χιλιάδες εκθέματα. Με τη σειρά τους κι οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού έκαναν περισσότερες από 450.000 αποστολές στη Μόσχα, με λεηλατημένα έργα τέχνης από τη Γερμανία, τα εδάφη της οποίας κατακτούσαν.

Η έκθεση στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης, ένα κορυφαίο διεθνώς μουσείο, είναι η πρώτη που παρουσιάζει πολλά σημαντικά έργα τέχνης τα οποία λεηλάτησαν από τη Γερμανία Σοβιετικοί στρατιώτες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με δηλώσεις του Γερμανού εκπροσώπου Τύπου Georg Streiter, η καγκελάριος σκόπευε να χρησιμοποιήσει την ομιλία της στα εγκαίνια, ώστε να ζητήσει την επιστροφή των κλεμμένων, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Όμως αυτό δεν άρεσε στον Πούτιν… Η Μέρκελ απείλησε να μην παραστεί στην τελετή, εκείνος πίεσε με τον τρόπο που γνωρίζει καλά και, τελικά, οι ομιλίες ακυρώθηκαν λόγω «έλλειψης χρόνου». Η διαμάχη για την τέχνη - τρόπαιο συνεχίζεται. Η «Sueddeutsche Zeitung» χαρακτήρισε το συγκεκριμένο επεισόδιο ως «διπλωματικό χάος». Χάος κυριαρχεί γενικά ως προς τα λάφυρα που και οι μεν και οι δε απέσπασαν από κατεχόμενες χώρες, κι ο ένας από τον άλλον, κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ναζιστική λεηλασία Οι Γερμανοί απέσπασαν, σύμφωνα με τους πλέον ήπιους υπολογισμούς, περίπου το 20% της ευρωπαϊκής τέχνης από τις χώρες που κατέκτησαν (ανάμεσα τους κι η Ελλάδα). Ήδη τα «αυτο-

Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, έγιναν εκατοντάδες χιλιάδες επιστροφές κι από τις δύο πλευρές. Στη δεκαετία του 1950, μετά τον θάνατο του Στάλιν, το Κρεμλίνο διέταξε την επιστροφή στη Γερμανία 1,5 εκατομμυρίου έργων τέχνης, όπως ο περίφημος Ναός της Περγάμου, που χτίστηκε τον δεύτερο αιώνα π.Χ. και σήμερα αποτελεί ένα από τα κορυφαία τουριστικά αξιοθέατα του Βερολίνου. Όμως τα μουσεία στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη εξακολουθούν να έχουν αρχαιολογικά εκθέματα και κομμάτια ευρωπαϊκής τέχνης που αφαιρέθηκαν από τη Γερμανία. Η Ρωσία αντιστάθηκε σθεναρά στην επιστροφή τους. Ακόμα αντιστέκεται. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου κατά την επίσκεψη Μέρκελ, ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι η Μόσχα πιστεύει πως δεν υπάρχει ανάγκη να ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με την επιστροφή των έργων τέχνης. «Αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, νομίζω, για την κοινωνία των πολιτών και στις δύο πλευρές» είπε στους δημοσιογράφους.

Παράπλευρες απώλειες Ορισμένα αντικείμενα μεγάλης πολιτισμικής σημασίας εξακολουθούν πάντως να αγνοούνται, αν και κανείς δεν ξέρει πόσα. Εμφανίζονται κατά καιρούς στη διεθνή αγορά κι η υπόθεση αναζωπυρώνεται. Η Γερμανία κι η ΕΣΣΔ εφάρμοζαν «κρατική» λεηλασία, όμως, τόσο στις τάξεις των δικών τους στρατευμάτων όσο και στα στρατεύματα των άλλων, π.χ. των Αμερικανών, υπήρχαν πολλοί που έφυγαν με σπουδαία έργα τέχνης στους γυλιούς τους. Αυτά δεν επιστράφηκαν ποτέ. Όπως και χιλιάδες έργα τέχνης που ανήκαν σε Εβραίους, των οποίων οι κληρονόμοι τα ανακαλύπτουν τώρα σε δυτικά μουσεία και τα διεκδικούν, με δυσκολίες αλλά και συνήθως με επιτυχία. Πρώτοι στις προτιμήσεις των ναζί φαίνεται πως ήταν ο Γκούσταβ Κλιμτ κι ο Όσκαρ Κοκόσκα, τον οποίο για κάποιον ακατανόητο λόγο μισούσε προσωπικώς ο Χίτλερ.

08/28 Προβολέας

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Twitterholics και διαδικτυακές κουτσομπόλες

Το Τwitter είναι η νέα μόδα που αγγίζει τα όρια… εθισμού. Μην φανταστείτε ότι το target group είναι μόνο οι διάφοροι σταρ και τα ποπ είδωλα που μας βομβαρδίζουν συνήθως με ανούσιες πληροφορίες.

Μέχρι ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Φιντέλ Κάστρο… τιτιβίζουν Γιώργος Ψάχος

Ανησυχείτε και εσείς για την πρόσφατη περιπέτεια υγείας της Lady Gaga; Χάσατε την τελευταία ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο; Μήπως λυπηθήκατε που δεν σας ευχαρίστησε προσωπικά η Ριάνα μετά τη συναυλία της; Μα, φτιάξτε ένα λογαριασμό Τwitter επιτέλους, να αγιάσετε! Όλα, μα όλα κινούνται στους ρυθμούς του Τwitter πλέον και οι πάσης φύσεως διασημότητες, από πολιτικούς και τραγουδιστές - σουπερστάρ έως και… ξεχασμένους ηθοποιούς των 90’s, βρήκαν την ευκαιρία να μας ζαλίσουν και στον κυβερνοχώρο. Πείτε το επικοινωνιακή πολιτική, πείτε το υποταγή προς τη μόδα των καιρών, γεγονός είναι πως οι celebrities αυτού του κόσμου που δεν κατέχουν ένα προσωπικό account είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

μένο της flash game και έμαθα για το ντεμπούτο της στο περιοδικό «Vogue».

Υπάρχουν και απολαυστικοί εξαρτημένοι

Ριάνα

Οι διάσημοι σέρνουν τον χορό Το Α και το Ω του Twitter δεν είναι άλλο από τους celebrities. Οι παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες του star system και της show biz είναι η κόλλα που κρατά όλο το οικοδόμημα στη θέση του. Με το κινητό, τα tablets και τα smartphones να έχουν γίνει προέκταση του χεριού τους, τιτιβίζουν για τα «ουσιώδη» γεγονότα της πολυτάραχης ζωής τους. Πού βρίσκονται, πού θα βρίσκονται, αν η συναυλία τους είναι sold out, αν δεν γουστάρουν την περσόνα στο διπλανό κάθισμα. Και φυσικά ευχαριστούν, κάθε τρία - τέσσερα tweets, εμάς τους πιστούς φαν τους που τα έκαναν όλα αυτά πραγματικότητα (δηλαδή το γλείψιμο πάει… σύννεφο). Αν ο στόχος τους ήταν να γίνουν διαδικτυακές κουτσομπόλες και Cyberaddicts, τότε ναι, μάλλον τα κατάφεραν.

Από την ποπ κουλτούρα στην επανάσταση

Τζάστιν περ

Το Τwitter αλλάζει… ζωές Πρέπει όμως να το παραδεχθώ ότι η ζωή μου άλλαξε ύστερα από μια περιήγηση στον κόσμο του Τwitter. Ειδικά τώρα που έμαθα τις νέες περιπέτειες της Κιμ Καρντάσιαν. Τα γεύματα με τις BFFs (best friends for ever), τη φωτογράφηση στο Cabo, ακόμα και την κούραση του να σχεδιάζεις ρούχα για τη νέα κολεξιόν. Δεν μπορούσα να μη συμμεριστώ την αγάπη της Miley Cyrus (από τα παλαιότερα «προϊόντα» της Disney) για ταινίες που είδε, για τα κουταβάκια της, για το νέο bad girl look που λανσάρει, αλλά και τον ενθουσιασμό της για το νέο βιντεοκλίπ με τον Snoop Lion! Ένιωθα δέος βλέποντας το ημίγυμνο κορμί και το α λα Grease μαλλί του Τζάστιν Μπίμπερ και κατανοούσα τον άκρατο ενθουσιασμό του για τα επικείμενα shows στο Vegas και το Denver, τα οποία έπρεπε να αναφέρει σε δέκα συνεχόμενες αναρτήσεις. Κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου όταν είδα την Κέιτι Πέρι ντυμένη με τις πιτζαμούλες της, πάτησα το λινκ με το αγαπη-

Αφήνοντας για λίγο τα εφηβικά ποπ είδωλα, κατέληξα στον ηθοποιό Στίβεν Φράι. Γιατί σε αυτόν; Γιατί είναι αναμφισβήτητα από τους πιο απολαυστικούς Τwitter addicts που υπάρχουν! Από την εμμονή του με την ηλεκτρονική εφαρμογή του Rockpack, τις εμπειρίες του στο πρόσφατο τουρνουά του Γουίμπλεντον έως και σχόλια για την άρση της απαγόρευσης των προφυλακτικών από τον Πάπα, ο πολυτάλαντος Άγγλος ηθοποιός τιτιβίζει για όλους και για όλα. Αραιά και πού αναφέρει και καμιά δουλειά που θα κάνει…

Lady Gaga

Το Τwitter είναι χαράς ευαγγέλιο για την pop κουλτούρα. Αν περιμένετε να δείτε βαθυστόχαστες συζητήσεις, καλύτερα γυρίστε πίσω στο Facebook, όπου μπορείτε να αποτυπώσετε τις σκέψεις σας σε παραπάνω από 140 χαρακτήρες (το μάξιμουμ για ένα μήνυμα στο Τwitter). Βέβαια, η ενημέρωση και η πολιτική κινητοποίηση μέσω ενός κοινωνικού δικτύου σαν και αυτό είναι ορατές και έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη σημαντικών γεγονότων. Η συμβολή του Τwitter, π.χ., ήταν καθοριστική για τις πρόσφατες διαμαρτυρίες στην Τουρκία και παλαιότερα στην Αίγυπτο. Τέτοιες περιπτώσεις όμως ωχριούν μπροστά στις ανυπέρβλητες δόσεις πληροφοριών αμφιβόλου αξίας που τροφοδοτούνται από τη VIP μερίδα της υφηλίου.

Βεντέτες με μαργαριτάρια Τα Twitter Feuds, οι βεντέτες μεταξύ των σταρ, είναι ένα συχνό φαινόμενο στην επταετή ιστορία του Twitter. Αρκετοί καλλιτέχνες στο παγκόσμιο στερέωμα έχουν πιαστεί στα «χέρια» με δημοσιογράφους και συναδέλφους τους, με τις αναρτήσεις και των δύο πλευρών να εμπεριέχουν και αρκετά… «μαργαριτάρια». Σε τέτοιες βεντέτες έχουν πρωταγωνιστήσει κατά καιρούς μεταξύ άλλων οι Άλεκ Μπόλντγουιν, Νίκι Μινάζ, Άστον Κούτσερ, Κέιτι Πέρι.

Α. Μπόλντγουιν

Κέιτι Πέρι

Άστον Κούτσερ

11/7 -17/7

ποντικιart

Προβολέας 09/37

www.topontiki.gr

Ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ!

Ομπάμα και Φιντέλ αγωνίζονται διαδικτυακά Από τον χορό του Τwitter δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι επώνυμοι του πολιτικού στερεώματος, οι οποίοι αφήνοντας τα έδρανα είχαν τη φαεινή ιδέα να συνεχίσουν τον αγώνα τους στον πολιτικό στίβο και διαδικτυακά. Όπου «αγώνας» εννοούμε τις δηλώσεις - κονσέρβα και το δήθεν πλούσιο πολιτικό τους έργο. Τρανό παράδειγμα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, του οποίου οι αναρτήσεις είναι λιγότερο ενδιαφέρουσες και από ντοκιμαντέρ για την... αφρικανική φώκια. Διαβάζουμε ποσταρίσματα για τις εμφανίσεις του προέδρου και για την κινητοποίηση των ψηφοφόρων από έναν λογαριασμό που διαχειρίζονται τρίτοι (συχνό φαινόμενο όταν πρόκειται για λογαριασμούς πολιτικών προσώπων), ενώ ο πλανητάρχης αφήνει το προσωπικό του στίγμα ενυπόγραφα μία στο τόσο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται αρκετά από τα διάσημα πρόσωπα της πολιτικής, όπως ο Φιντέλ Κάστρο αλλά και o Ταγίπ Ερντογάν, των οποίων ο γνωστός ξύλινος και ανιαρός πολιτικός λόγος κάνει την εμφάνισή του και με τη μορφή ενός… tweet. Καλύτερα να ρίξετε μια ματιά στον λογαριασμό του Ντέιβιντ Κάμερον, καθώς ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ενημερώνει τακτικά και με περισσότερη ζωντάνια και διάθεση τους followers του για τις δραστηριότητές του και δεν παραλείπει να σχολιάσει και θέματα που του προκαλούν μεγάλη εντύπωση. l Τις πρώτες θέσεις σε followers παγκο-

σμίως κατέχουν τραγουδιστές, όπως οι Τζάστιν Μπίμπερ, Lady Gaga και Ριάνα.

Ένα

μου είπε

l

O πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός με 33.419.031 followers.

l Τα περισσότερα γραμματικά και συντακτικά λάθη εμφανίζονται σε tweets καλλιτεχνών όπως οι ράπερ Snoop Lion και Wiz Khalifa. Περίπου 30 λάθη ανά 100 λέξεις.

To επίσημο όνομα του πτηνού στο λογότυπο του Twitter είναι Λάρι. l

Μπεστ σέλερ σε 24 ώρες έγινε το αριστουργηματικό βιβλίο «1984» μετά τις αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν για τον Μεγάλο Αδελφό που παρακολουθεί και καταγράφει τα πάντα

Κωστούλα Τωμαδάκη Προφητικό και εφιαλτικό το μυθιστόρημα του Όργουελ, περιγράφει ένα απολυταρχικό καθεστώς που ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στους πολίτες. Για τους «ανυποψίαστους» Αμερικανούς οι ανατριχιαστικές παρακολουθήσεις των μυστικών υπηρεσιών που έβγαλε στη φόρα ο πρώην τεχνικός σύμβουλος αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον για τον Όργουελ. Πολλοί έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία για να ξαναδιαβάσουν το «1984» μήπως μπορέσουν και καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο το μυθιστόρημα του Όργουελ σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα πιο ευπώλητα βιβλία, ενώ στο γνωστό βιβλιοπωλείο Strand Book Store στη Νέα Υόρκη οι πωλήσεις του «1984» αυξήθηκαν κατά 50%.

Ο αόρατος πλανητάρχης Σταθμός στην πολιτική σκέψη του εικοστού αιώνα, το μυθιστόρημα του Όργουελ περιγράφει ένα μέλλον σκοτεινότερο από οποιοδήποτε παρελθόν της Ιστορίας. Εμπνευσμένο από τη σταλινική θηριωδία, το «1984» σηματοδοτεί τον ξεπεσμό του ανθρώπου ως ατόμου ή, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε, «ως ανθρώπου που μια μπότα του πατάει όλο το πρόσωπο, εσαεί». Πρόσωπο ανύπαρκτο, αφού περιβάλλεται από απόλυτη μυστικότητα, ο Μεγάλος Αδελφός είναι ο αόρατος πλανητάρχης, ο κομματικός μηχανισμός που τιμωρεί αμείλικτα κάθε φωνή αντίστασης. Πόσο διαφέρει η φανταστική Ωκεανία από την υπερδύναμη που κυβερνάει σήμερα τον πλανήτη; Η κοινωνία που περιγράφεται στο «1984» διοικείται από ένα απολυταρχικό καθεστώς. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ένας κυβερνητικός υπάλληλος, μέλος του Κόμματος. Ζει μόνος, απομονωμένος, μισώντας τον Μεγάλο Αδελφό που έχει καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας. Μέσα από τεράστιες τηλε-οθόνες ο Μεγάλος Αδελφός ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις σκέψεις και τις επιθυμίες των πολιτών. Οι κάτοικοι είναι συνεχώς υπό επιτήρηση. Λέξεις όπως ελευθερία και

δημοκρατία έχουν καταργηθεί. Η Αστυνομία της Σκέψης τιμωρεί τους παραβάτες ακόμα και με θάνατο.

Ο έρωτας, πράξη κολάσιμη Κάποτε ο ήρωας θα εναντιωθεί στο σύστημα. Κι ας ξέρει βαθιά μέσα του ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Θα τα βάλει με την εξουσία όταν το απολυταρχικό καθεστώς είναι πανίσχυρο. Θα ερωτευτεί γνωρίζοντας ότι ο έρωτας είναι πράξη κολάσιμη. Θα αρχίσει να σκέφτεται όταν η σκέψη θα έχει πια καταργηθεί. Το ολοκληρωτικό καθεστώς έχει συνειδητά απλοποιήσει τη γλώσσα, καταργώντας συνεχώς λέξεις, μειώνοντας, έτσι, το πνευματικό επίπεδο της κοινωνίας. Η ιδεολογική χειραγώγηση των πολιτών είναι γεγονός και ο Όργουελ, γράφοντας για τον «Μεγάλο Αδελφό», ερμηνεύει την κοινωνία τού σήμερα. Εξαιρετική η σύλληψη του συγγραφέα για τη χειραγώγηση της σκέψης που γίνεται από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Με όπλα την προπαγάνδα και πρόσχημα την εθνική ασφάλεια και τον πόλεμο εναντίον της «τρομοκρατίας», το απολυταρχικό καθεστώς της Ωκεανίας έχει καταργήσει ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα.

Αδύνατο το έγκλημα της σκέψης Καθώς το διπλωματικό και πολιτικό θρίλερ με τον Σνόουντεν συνεχίζεται, όλο και περισσότεροι θα σπεύδουν σε σκονισμένες βιβλιοθήκες ή θα ανατρέχουν σε διαδικτυακές εκδόσεις για να «χαθούν» μέσα στις ζοφερές σελίδες του Όργουελ. Μετά τις αποκαλύψεις για τις μυστικές υπηρεσίες που παρακολουθούν τις ζωές όλων μας, οι ανυποψίαστοι πολίτες έμαθαν ότι δεν πρέπει πια να εμπιστεύονται κανέναν και τίποτα. «Στο τέλος θα κάνουμε αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις να το εκφράσει κανείς…», μονολογεί ο ήρωας του Όργουελ, ταρακουνώντας τον σημερινό αναγνώστη, που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με κοριούς, πράκτορες… τον Μεγάλο Αδελφό που κατασκοπεύει τη ζωή του.

10/38 Βιβλίο

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Η κρίση... υπό κρίση! Αν μη τι άλλο, η κρίση συμβάλλει σε μια δημιουργική παραγωγικότητα: αυτή των καλών βιβλίων που τη θέτουν… υπό κρίση! Ξενοφών Μπρουντζάκης

Νίκος Κ. Αλιβιζάτος Ποια Δημοκρατία για την Ελλάδα μετά την κρίση; Εκδόσεις: Πόλις Σελ.: 163 Με αυτό το σύντομο και περιεκτικό κείμενο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μελέτη, αν δεν είχε έναν έντονα ανθρώπινο τόνο και μια προσωπική συμμετοχή στους προβληματισμούς, ο Ν. Αλιβιζάτος συνεισφέρει τα μέγιστα, όχι τόσο στο να διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά την ασυμμάζευτη φτώχεια και την εξαθλίωση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας, αλλά κυρίως στο να συνειδητοποιήσουμε με τον σαφέστερο τρόπο την πρακτική και άμεση σχέση του Συντάγματος της χώρας με την καθημερινότητά μας. Κι ενώ έχουμε χάσει τους μισθούς, τις συντάξεις, τις βεβαιότητες και την αξιοπρέπειά μας, ο καθηγητής στρέφει την προσοχή μας με συγκρατημένο τρόμο μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο μιας ακόμη απώλειας – της μέγιστης! –, που αφορά τον κίνδυνο που διατρέχει σε παρόμοιες περιόδους η Δημοκρατία και οι θεμελιώδεις θεσμοί της. Ως εκ τούτου, απορρέει η άμεση ανάγκη να ανοίξει εκ νέου ο διάλογος για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αρχικά, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να αναφερθεί στο τι αδυνατεί να πετύχει το Σύνταγμα, όπως για παράδειγμα να υποχρεώσει έναν ψεύτη πολιτευτή να μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις. Αυτό – υπονοεί με διακριτικότητα – επαφίεται στη νοημοσύνη και τη θέληση του εκλογικού σώματος… Στη συνέχεια, αναφέρεται στο κατά πόσο το Σύνταγμα της χώρας αποτελεί ενεργό και πρωτεύοντα παράγοντα που θα βοηθήσει πρακτικά να ξαναβρεί η χώρα τις ανάσες της και τον βηματισμό της. Όμως, όπως όλες οι εξυγιαντικές προσπάθειες για την ευόδωση των πολυπόθητων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, έτσι και οι απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές προσκρούουν πάνω σε ένα παγιωμένο αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, που το υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων όλο το πολιτικό - κομματικό κατεστημένο της χώρας, μηδενός εξαιρουμένου. Λένα Διβάνη Αγάπη μου, συρρίκνωσα την Ελλάδα Εκδόσεις: Καστανιώτη Σελ.: 253 Φαίνεται ότι όταν το έγκλημα είναι μαζικό (παρότι τις καταστρεπτικές έως ολέθριες συνέπειές του τις υφίσταται

κανείς ατομικά…), παραγράφεται ή προσωποποιείται επιλεκτικά μέσω ενός πρόχειρου, ανάλογα με τις συνθήκες, θύματος, έτσι ώστε στο θυσιαστήριο να παραχθεί η εξαγνιστική στάχτη για τα μάτια… Η συγγραφέας δεν αφήνει ασχολίαστη καμιά από τις υψιπετείς και εν είδει αδιαφιλονίκητων κεκτημένων μεταπολιτευτικές εκείνες επιδόσεις μας, που σήμερα… αγνοούμε όλοι μας λόγω ενός εκτεταμένου συλλογικού Αλτσχάιμερ. Δεν υπήρξε δεύτερο και τρίτο οικογενειακό (και αναγκαίο καθ’όλα) αυτοκίνητο, τρίτο εξοχικό… για αλλαγή (!), συλλογή πιστωτικών καρτών μεγαλύτερη από εκείνην των πινάκων του Λούβρου... Όλα αυτά ήταν αποκυήματα της φαντασίας μας, προφανείς προβοκάτσιες των γνωστών συμφερόντων, αντιδραστικές διαπιστώσεις των υπηρετών του συστήματος, συνωμοσία των εξωγήινων… Μέσα από μια σπαρταριστή ανθολογία περιπτώσεων, η συγγραφέας σκιαγραφεί με ζηλευτή ακρίβεια το προ κρίσεως περιβάλλον. Το σκωπτικό πνεύμα, η ειρωνεία, ο αυτοσαρκασμός λειτουργούν ευεργετικά στην ανάγνωση, μετατρέποντας τα συγκαταβατικά χαμόγελα σε προβληματισμό και τον προβληματισμό σε μια διαδικασία ατομικής αυτοκάθαρσης με συλλογικές απαιτήσεις. Σε μια κοινωνία που οι παραμορφωτικοί καθρέφτες ξεπερνούν κατά πολύ τους φοροφυγάδες, το προφανές εμφανίζεται σαν επαναστατικό. Η διαδικασία για την εξυγίανση της χώρας είναι ακριβώς η αντίθετη: το επαναστατικό να μεταλλαχτεί σε προφανές. Φώτης Γεωργελές Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 291 Έχοντας διαμορφώσει μια πολιτική νοοτροπία που βασιζόταν στην ιδεολογία των ασυγκράτητων παροχών, δημιουργήσαμε μιαν εθνική συνείδηση στην οποία ο

Ποιήματα του καλοκαιριού Ανθολόγηση - Απόδοση: Γιάννης Μπαζός Εκδόσεις: Σοφίτα Σελ.: 118 Έχοντας στραμμένη την προσοχή του στο καλοκαίρι, ο ανθολόγος με τις κλασικές λογοτεχνικές καταβολές επιχειρεί να μας μεταφέρει ποιητικά στην αίσθηση της εποχής αυτής του χρόνου, όπου ο κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να βρεθεί με τον εαυτό του μέσα σε μιαν ευνοϊκό-

τερη χρονική συνθήκη. Συνήθως το καλοκαίρι διακόπτουμε τους εξαντλητικούς ρυθμούς που επιβάλλει η ανάγκη της επιβίωσης στην καθημερινότητά μας και που μας κρατάνε σε μελαγχολική απόσταση από την ύπαρξή μας. Έτσι, κατά μιαν έννοια, ποίηση και θέρος συμβάλλουν στη διαδικασία της αναγέννησής μας. Ο ανθολόγος σκιαγραφεί μέσα από μια σειρά ποιημάτων, που εντάσσονται στη μακρά παράδοση της αγγλόφωνης ποίησης, τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις των εκφάνσεων του θέρους.

κάθε πολίτης και ο κάθε πικραμένος επίσης θεωρούσαν ότι η ζωή και γενικότερα η «καλή» τους μοίρα τούς χρωστούσε δανεικά, τους κατακρατούσε παροχές, τους στερούσε ανέσεις. Με την ανοχή και τη συνενοχή όλου του παγιωμένου σε στερεότυπους ρόλους κομματικού κατεστημένου ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος διανομής και νομής της εξουσίας, δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση μιας ζωής της οποίας η βασική αξία ήταν τα δανεικά - τσάμπα λεφτά. Έχοντας ζήσει τρεις συναπτές δεκαετίες στη δίνη της πιο ασυνάρτητης κι επικίνδυνης «ανάπτυξης», το μόνο που θα περίμενε κανείς μετά το ατύχημα θα ήταν η περισυλλογή κι όχι η εθνικών διαστάσεων αμνησία. Σήμερα κανείς δεν θυμάται τα δάνεια, τα Καγιέν, τα εξοχικά, τα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, τα πούρα, τα μπουζούκια, τις πισίνες και τον ασυγκράτητο πολιτικοκοινωνικό λαϊκισμό, που όλα αυτά τα προέβαλλε ως βασικά προαπαιτούμενα, ως ελάχιστες προσφορές, ως αναφαίρετα δικαιώματα, ως συνδικαλιστικά κεκτημένα. Η επώδυνη αφύπνιση από τον μεταπολιτευτικό λήθαργο, μας επιφύλασσε, ωστόσο, μιαν ακόμη οδυνηρότερη έκπληξη: βρεθήκαμε μπροστά στην πλήρη αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε την κατάστασή μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αντίθετα, στήθηκε μια εξωφρενική βιομηχανία, η οποία δικαιολογούσε όλες τις διαστρεβλώσεις του παρελθόντος και απέδιδε εντέχνως τα χάλια μας στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, στην τρόικα, στα μνημόνια (που όλα ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο ενός ασύδοτου και εκτός ορίων δανεισμού, ο οποίος δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’άπειρον, όπως απερίσκεπτα, ψευδέστατα και εγκληματικά υποσχόταν τα κόμματα στους ψηφοφόρους τους). Ο Γεωργελές, όπως αποδεικνύουν και τα γραπτά του, ανήκει στη σπάνια κατηγορία εκείνων που εντόπισαν και μίλησαν έγκαιρα για την κρίση – πολύ πριν ξεσπάσει. Ωστόσο, η αλήθεια, ως γνωστόν, δεν έχει φίλους και μάλιστα όταν αυτή καλείται να αντιμετωπίσει έναν εθνικό παραλογισμό που συνεχίζεται ώς τις μέρες της βαθύτατης εξαθλίωσής μας, της οποίας η αιτία αναζητείται – εκ νέου εγκληματικά… – σε εκτός συνόρων κέντρα. Πρόκειται για μια σειρά κειμένων που δημοσιεύτηκαν στην «Athens Voice» στους «προ κρίσης» καιρούς αλλά και στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Ούτε τότε άκουγε κανείς, αλλά – δυστυχώς – ούτε και σήμερα…

Η αισθαντικότητα της ποίησης μέσα από την οποία παρουσιάζεται το καλοκαίρι ως βίωμα διαχέεται στην κομψή αυτή δίγλωσση έκδοση. Ο έρωτας, η σελήνη, τα καταπράσινα δέντρα, τα κορίτσια, τα ποτάμια, τα ξωτικά αλλά και τα ταξίδια συνθέτουν την ενδεικτική θεματολογία ενός στίλβοντος καλοκαιριού εν εξελίξει. Η τολμηρή απόφαση να τεθεί κατ’ αντιπαραβολή η μετάφραση με το πρωτότυπο δικαιώνει τον μεταφραστή. Με δυο λόγια, απολαύστε ποιητικά το καλοκαίρι!

11/7 -17/7

ποντικιart

Μουσική

11/39

www.topontiki.gr

Επικοινωνιακή και χαμηλόφωνη ήταν η Lana Del Ray στη συναυλία στη Μαλακάσα. Η κοκκινομάλλα σταρ, για πολλούς δημιουργία του αμερικανικού συστήματος που ψάχνει είδωλα, ξέρει και από… ελληνική μουσική. Έχει «κλέψει» τραγούδι της Ελένης Βιτάλη

Λάγνα, αισθησιακή και... κατασκευασμένη Αντώνης Μποσκοΐτης

Η Lana Del Rey βγαίνει στη σκηνή ακριβώς στις 22.15’ με φουλ μπάντα. Λέει ένα τραγούδι και αμέσως μετά κατεβαίνει στο κοινό, στις μπροστινές θέσεις των VIPs. Υπογράφει αυτόγραφα και μαζεύει δώρα απ’ τους φαν της. Περνούν πέντε λεπτά. Η συναυλία της θα διαρκέσει άλλη μία ώρα περίπου, η κοκκινομάλλα θα χαρίσει στο κοινό όλα τα γνωστά της τραγούδια και κυρίως θα συνομιλήσει αρκετά μαζί του, φανερώνοντας έναν άκρως επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ο χώρος που τη φιλοξένησε τη Δευτέρα ήταν το Terra Vibe Park στη Μαλακάσα, στο πλαίσιο του καλοστεκούμενου πλέον Rockwave Festival. Το ότι η Lana ήταν το «πρώτο όνομα», με τους θρυλικούς –μια φορά κι έναν καιρό– Echo & The Bunnymen να προηγούνται, μου θύμισε ένα παλαιότερο απαράδεκτο συναυλιακό event, όταν οι Velvet Underground είχαν παίξει σαπόρτ στους... U2. Αυτό όμως επιτάσσουν οι καιροί. Πόσο κόσμο πια να μάζευαν σήμερα οι Echo & The Bunnymen και συγκροτήματα της δικής τους γενιάς; Χώρια που η εμφάνιση της Lana Del Rey στη χώρα μας θεωρήθηκε το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς.

Σαν να βγήκε από το… «Baywatch» Την παρατηρώ στο εξώφυλλο του καινούργιου διπλού άλμπουμ της με τίτλο «Born to die – The Paradise Edition» (πρόκειται για επανακυκλοφορία του περσινού «Born to die» πακέτο με ένα bonus 8 κομματιών): όμορφη Αμερικάνα, κοκκινομάλλα, με παραλία και φοίνικες στο φόντο, σα να βγήκε από το τηλεοπτικό «Baywatch». Σκέφτομαι πως ο τίτλος διακατέχεται από ειρωνεία. Η Lana Del Rey δεν είναι Amy Winehouse για να ζει και να δημιουργεί κάτω από τη βαριά σκιά του διαβόητου «Live fast – die young», ούτε καν Madonna για να κοντεύει τα εξήντα και να θεωρείται αγχωμένη βασίλισσα της διεθνούς ποπ σκηνής. Η Lana Del Rey είναι ένα κορίτσι ακριβώς 27 ετών που συνθέτει και ερμηνεύει με λαγνεία τα τραγούδια της. Ρωμαιοκαθολική στο θρήσκευμα, με τατουάζ στα δυο της χέρια, μοιάζει –παρά το νεαρό της ηλικίας της– να έχει επίγνωση της απήχησής της και να χειρίζεται με επαγγελματισμό τις δισκογραφικές εταιρείες και τα συμβόλαιά τους. Διόλου τυχαίο που πέρσι, αμέσως μετά τη σαρωτική επιτυχία του «Born to die», αγόρασε τα δικαιώματα του πρώτου της άλμπουμ, του «Lana Del Rey a.k.a. Lizzy Grant» (2010). Τι κι αν κινδύνευσε από αλκοολι-

Αμερικανικό κατασκεύασμα Οι επικριτές της μιλούν για το «τέλειο αμερικανικό κατασκεύασμα» σε εποχές έλλειψης συλλογικών οραμάτων στη μουσική και στην τέχνη. Κατακεραυνώνουν τα βιντεοκλίπ της, στα οποία παρελαύνει η αστερόεσσα και η ίδια εμφανίζεται με πλαστικοποιημένα χείλια και νύχια στους τριάντα πόντους! Κανείς όμως δεν μπορεί να πει κουβέντα για τις τσαλκάντζες και την τεράστια έκταση της φωνής της. Ακόμη και για μερικά κομμάτια της, που παρουσιάζουν αρμονικό πλούτο και όμορφα ενορχηστρωτικά ευρήματα. Κι ενώ θα μπορούσε μια χαρά να τα καταφέρει ως διασκευάστρια άλλων συνθετών (αξιόλογες οι διασκευές της στον Leonard Cohen και στον Lee Hazlewood), η Lana βούτηξε νωρίς - νωρίς στα βαθιά, παρουσιάζοντας δεκατρείς πρωτότυπες συνθέσεις της με το ντεμπούτο digital άλμπουμ της. Κοσμογυρισμένη, όπως θα ταίριαζε σε κάθε ποπ σταρ με πωλήσεις δίσκων σαν τις δικές της παγκοσμίως, έχει εμφανιστεί σε πάμπολλες συναυλίες επί αμερικανικού και ευρωπαϊκού εδάφους.

σμό στην τρυφερή εφηβική ηλικία; Η πρώτη ήταν ή η τελευταία; «Δεν με ενδιαφέρει πλέον να παίζεται η μουσική μου και να μιλά ο κόσμος γι’ αυτήν. Προτεραιότητά μου είναι μια ζωή με χάρη και αξιοπρέπεια» δήλωσε με περισσή ωριμότητα στο περιοδικό «Clash Music» τον Νοέμβριο του 2011! Έναν μήνα πριν, το «Video games», από τα πολύ όμορφα τραγούδια της, είχε ανακαλυφθεί από το κανάλι της στο youtube, αποσπώντας δύο σημαντικές διακρίσεις. Οι φαν της, από τους υποστηρικτές της στον διεθνή μουσικό Τύπο μέχρι τον απλό κόσμο, έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν «κράμα από Elvis Presley, Frank Sinatra, Janis Joplin, Eminem» και να αποδώσουν στοιχεία ποίησης και film noir στις συνθέσεις της.

Το είπε πρώτη η Βιτάλη Πέρσι κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για συναυλία της στο Παρίσι βρέθηκε κάποιος γνώστης της ελληνικής μουσικής και την κατηγόρησε ότι έκλεψε τραγούδι Έλληνα συναδέλφου της! Οι κακές γλώσσες λένε πως η νεαρή καλλιτέχνιδα αποχώρησε εκνευρισμένη με την καταγγελία. Όσο για το ελληνικό clopyright της Lana Del Rey, αυτό ήταν το «Δρόμοι που αγάπησα», το υπέροχο τραγούδι του Γιώργου Σταυριανού με την Ελένη Βιτάλη. Ακούστε το και αμέσως μετά ακούστε το «Video games». Μοιάζουνε τόσο πολύ!

Lana είναι όμως αυτή! Πότε «Lolita», θελκτικά ταλαντούχα, και πότε «American», γνήσια έκφραση του αμερικανικού ονείρου, η νέα «Carmen» που εξακολουθεί να πιστεύει στην επανάσταση της αγάπης, η τύπισσα που δεν ψαρώνει από «Million dollar man», η ενίοτε αθυρόστομη («My pussy tastes like pepsi cola») και φυσικά αυτή που το «Radio» ανά τον κόσμο ανεβάζει τις μετοχές της.

12/40 Σινεμά

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Ο κανΟνας της σιωπΗς»

«ΓεννημΕνοι ξανΑ»

Επαναστάτες,

«Οι ευνοοΥμενοι του φεγγαριοΥ»

Το πολιτικό θρίλερ του βετεράνου Ρόμπερτ Ρέντφορντ δίνει έναν αέρα… επανάστασης στην κινηματογραφική εβδομάδα. Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού όμως, βγαίνουν αρκετές Κωνσταντίνος Σαμαράς ενδιαφέρουσες ταινίες

σημερινή πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, ο βετεράνος σταρ διευθύνει μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του με αποτελεσματικότητα, σε ένα καστ όπου ο ίδιος διαμορφώνει έναν βαθύ κι εσωτερικό πρώτο ρόλο. Κι αν η σύγκριση με το αρκετά παραπλήσιο «Running on empty» (1988) του Σίντνεϊ Λιούμετ να αδικεί την ταινία του Ρέντφορντ σε ένταση, ο «Κανόνας της σιωπής» παραμένει ένα πολιτικό θρίλερ ισορροπημένο και τολμηρό στην προσέγγισή του.

Ο κανόνας της σιωπής

Σκηνοθεσία: Τζέι Τζέι Έιμπραμς Πρωταγωνιστούν: Κρις Πάιν, Ζάκαρι Κουίντο, Ζόι Σαλντάνα, Σάιμον Πεγκ

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ρέντφορντ Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Σία ΛαΜπεφ, Τζούλι Κρίστι, Σούζαν Σάραντον, Νικ Νόλτε Ποιος γνωρίζει/θυμάται σήμερα τους Weather Underground; Το επαναστατικό κίνημα που ανέπτυξε έντονη ακτιβιστική δράση στην Αμερική του ’60 και του ’70, και τελικά διαλύθηκε μετά από μια ένοπλη ληστεία που άφησε πίσω της θύματα, δεν είναι ακριβώς το αγαπημένο θέμα για μια ταινία του σύγχρονου Χόλιγουντ. Κι όμως, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αυτός ο παλαιάς κοπής σταρ που δεν σταματά να γοητεύει με τις πρωτοβουλίες του, θα αφιερώσει την 9η σκηνοθετική του προσπάθεια σε αυτή την παραγκωνισμένη από την επίσημη ιστορία αλλά εξαιρετικά σημαντική Ο κανόνας της σιωπήςòòò πολιτική οργάνωση. Πρώην μέλος μιας εξτρεμιστικής ορΥποδυόμενος ένα από τα μέλη των Weather Underground, γάνωσης βρίσκεται κυνηγημένος από που άλλαξαν ταυτότητες κι ενσωματώθηκαν στην κοινωνία το επαναστατικό παρελθόν του, σε ένα μετά τη ληστεία, ο Ρέντφορντ μάς συστήνει έναν άνθρωπο πολιτικό θρίλερ που επικυρώνει την κυνηγημένο από το παρελθόν του. Καθώς ο ήρωας προσπαθεί αξιοπιστία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ να αποκρούσει τις έρευνες ενός δημοσιογράφου αλλά και του FBI γύρω από τα μυστικά περασμένων δεκαετιών, επανασυνδέεται με αρκετούς από τους πρώην συντρόφους του, μεταξύ των οποίων είναι και η παλιά του αγαπημένη, και ρίχνουν μια νέα ματιά στα παλιά ιδανικά. «Ο κανόνας της σιωπής» μπορεί να κρατά κάτι από την, τόσο γνώριμη στον Ρέντφορντ, επαναστατική ορμή που μπόλιασε και το αμερικάνικο σινεμά της δεκαετίας του ’70, όμως στην ουσία μιλά για το χρόνο που μεσολάβησε από την εποχή της σκληρής στράτευσης και των πολιτικών «ουτοπιών». Το βλέμμα του Ρέντφορντ μπορεί να φλερτάρει με μια νοσταλγία όχι και τόσο γόνιμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποκύπτει σε προκατασκευασμένες δηλώσεις μετανοίας που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια ταινία στην πολιτικώς ορθή

Star Trek into darkness

Μετά το «Star Trek» του 2009, που αναβίωνε την περίφημη μυθολογία του διαστημοπλοίου Εντερπράιζ με επιτυχία παρά τα πυρά των σκληροπυρηνικών οπαδών, ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς επιστρέφει με την ίδια ομάδα πρωταγωνιστών και ακόμα μεγαλύτερο μπάτζετ, ακόμα πιο καθηλωτικά εφέ και ακόμα περισσότερο κέφι. Σπάνια ένα τέτοιου είδους σίκουελ ανεβάζει τα μεγέθη χωρίς να χάσει σε νοημοσύνη, όμως ο Έιμπραμς τα καταφέρνει επιστρατεύοντας πολύ χιούμορ κι ένα επίπεδο πολιτικής αλληγορίας που δεν προσφέρεται με σοβαροφάνεια στον θεατή. Εάν όλα τα καλοκαιρινά μπλοκμπάστερ ήταν όπως αυτό, το ποπ κορν μας θα ήταν ακόμα πιο νόστιμο.

Star Trek into darkness òòò Η δεύτερη σκηνοθετική προσέγγιση του Τζέι Τζέι Έιμπραμς στη μυθολογία του «Star Trek» είναι ακόμα πιο κεφάτη και θεαματική από την πρώτη

The iceman

Σκηνοθεσία: Άριελ Βρόμεν Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Σάνον, Γουινόνα Ράιντερ, Κρις Έβανς, Ρέι Λιότα Ο Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι δολοφόνησε πάνω από 100 ανθρώπους ως πληρωμένος δολοφόνος της μαφίας, σε μια αξιοσημείωτη εγκληματική καριέρα που διακόπηκε με τη σύλληψή του το 1986. Τότε μόνο θα κατέρρεε και η υπέροχη εικόνα του τρυφερού συζύγου και οικογενειάρχη που ο Κουκλίνσκι είχε The iceman òò κατασκευάσει και πλασάρει με επιμέλεια για περισσότερα από Ένας αδίστακτος δολοφόνος της μαφίας 20 χρόνια στους πιο αγαπημένους του ανθρώπους. ζει μια παράλληλη οικογενειακή ζωή, σε ένα πορτρέτο που επιλέγει την ατελείωΗ ιστορία του Κουκλίνσκι προσφέρει στον σκηνοθέτη Άριελ τη βία αντί της προσέγγισης του ήρωα Βρόμεν τη βάση για ένα μαφιόζικο φιλμ, αλλά και για το ψυχολογικό πορτρέτο ενός άνδρα που κατάφερε να ζήσει με διπλή

11/7 -17/7

ποντικιart

Σινεμά 13/41

www.topontiki.gr

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

«The iceman»

«Star Trek into darkness»

μαφιόζοι και δολοφόνοι ταυτότητα για σεβαστό χρονικό διάστημα. Δυνατό του χαρτί αποδεικνύεται ο εξαίσιος Μάικλ Σάνον, που γεμίζει με υπόκωφο ηλεκτρισμό τον ρόλο του Κουκλίνσκι, αφήνοντάς μας να τον παρακολουθούμε αχόρταγα. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο συνολικά και για το βλέμμα του Βρόμεν, που παραγεμίζει την αφηγηματική του αμηχανία με ένα ατέρμονο γαϊτανάκι βίας. Χωρίς να βλέπεται δυσάρεστα, και με κάποιες ευπρόσδεκτες πινελιές σαρκασμού, το «The iceman» καταφέρνει να υποτιμήσει την άκρως κινηματογραφική διπλή ζωή του Κουκλίνσκι.

Γεννημένοι ξανά

Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Καστελίτο Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Εμίλ Χιρς, Αντνάν Χάσκοβιτς, Λούκα ντε Φίλιπο Επιχειρώντας για δεύτερη φορά (μετά το «Μείνε ακίνητη») την κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου της συντρόφου του Μάργκαρετ Ματζαντίνι, ο Ιταλός σκηνοθέτης Σέρτζιο Καστελίτο αφηγείται το ταξίδι μιας γυναίκας στο Σαράγεβο, και το ξύπνημα αναμνήσεων από τον πόλεμο. Ένας μεγάλος έρωτας, η ασυνήθιστη γέννηση ενός παιδιού, η σαρωτική βία που περιβάλλει τους ήρωες, όλα περιπλέκονται σε μια ίντριγκα που ασφυκτιά από ανατροπές, αποκαλύψεις και συναισθηματικά Γεννημένοι ξανά òò ξεσπάσματα. Χωρίς να στερείται πρωτοτυπίας, το «Γεννημένοι Ο πόλεμος, ο έρωτας και η μητρότητα ξανά» μάλλον δεν αντέχει κάτω από το βάρος μιας τόσο παραμπλέκονται στις αναμνήσεις μιας γυναίφορτωμένης ιστορίας, που ίσως να κλιμακώνεται με μαεστρία κας από το τραυματισμένο Σαράγεβο, σε στο βιβλίο της Ματζαντίνι αλλά εδώ σερβίρεται ως καθαρός μια σαπουνόπερα ποιότητας με πρωτοσυναισθηματικός εκβιασμός. Τουλάχιστον ο Καστελίτο διακλασάτο καστ θέτει πρωταγωνιστές με στόφα που σαγηνεύει, δημιουργεί ατμόσφαιρα και σχεδόν πείθει παρά το εξωφρενικό των καταστάσεων.

Γκολσιφτέχ Φαραχανί αποδρούν από τις μίζερες ζωές τους και την αντρική καταπίεση για να βρουν μια ζωή διαρκούς περιπλάνησης και άλλες δυσκολίες ως belly dancers, κάτι που θα ήταν αρκούντως γοητευτικό αν δεν παρουσιαζόταν ως μια σύνθεση δραματικών κλισέ και δήθεν φεμινιστικής αφέλειας. Όσο για την καλλιτεχνική ενασχόληση των ηρωίδων, που θεωρητικά θα μπορούσε να μας παρασύρει σε μια μεθυστική εμπειρία, τελικά αξιοποιείται ως άλλοθι για ανώδυνη οφθαλμολαγνεία. Καλύτερα να ξαναδείς το «Θέλμα και Λουίζ». Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού òòòò Δύο αντικείμενα αλλάζουν χέρια σε μια γειτονιά του Παρισιού. Αφηρημένη αλλά βαθιά απολαυστική πραγματεία για τα μικρά παιχνίδια της μοίρας

Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού

Σκηνοθεσία: Οτάρ Ιοσελιάνι Πρωταγωνιστούν: Κάτια Ρουπέ, Αλίξ ντε Μοντεγκί, Φρανσουά Μισέλ, Ματιέ Αμαλρίκ

Το πρώτο γαλλικό φιλμ του σπουδαίου Γεωργιανού σκηνοθέτη Οτάρ Ιοσελιάνι γυρίστηκε το 1984 και λάμπει ακόμα με το αναρχικό του χιούμορ και την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει. Παρουσιάζοντας αποσπάσματα από τις ζωές μικροαπατεώνων, εραστών και καλλιτεχνών σε μια γειτονιά του Παρισιού, ο Ιοσελιάνι ενώνει τους ήρωές του μέσω δύο άψυχων αντικειμένων (έναν πίνακα του 19ου κι ένα σερβίτσιο του 18ου αιώνα) και καταθέτει μια παιγνιώδη στην όψη, αριστοτεχνική στην αφαίρεση της τεχνοτροπίας της, σπουδή πάνω στο χαοτικό ντόμινο που λέγεται ζωή.

Προβάλλεται ακόμα Οι μεγάλοι 2

Μια γυναίκα μόνο ξέρει

Σκηνοθεσία: Ντένις Ντάγκαν Πρωταγωνιστούν: Άνταμ Σάντλερ, Τέιλορ Λότνερ, Κέβιν Τζέιμς, Στιβ Μπουσέμι

Μια ιστορία με δύο φίλες που αλληλοϋποστηρίζονται σε έναν κόσμο αρσενικών καθαρμάτων, ταξιδεύοντας στην έρημο – ναι, θα μπορούσε να πρόκειται για το «Θέλμα και Λουίζ», αλλά η παραπάνω σύνοψη περιγράφει ένα άχρωμο και απλοϊκό αντίγραφο της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ. Η Σιένα Μίλερ και η

Στο σίκουελ της πετυχημένης κωμωδίας με την παρέα ανδρών - αιώνιων εφήβων, ο Λένι αφήνει την τρέλα του Λος Αντζελες και επιστρέφει με την οικογένειά του στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε, για να επανασυνδεθεί με τους φίλους του και να κάνει μια ήρεμη ζωή. Πολύ σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με παλιούς τραμπούκους και τους διαδόχους τους, σχιζοφρενείς οδηγούς λεωφορείων, μεθυσμένους μπάτσους και 400 μασκαρεμένους, απρόσκλητους επισκέπτες που μπουκάρουν στο πάρτι του καλοκαιριού. Τελικά, η τρέλα καραδοκεί παντού.

Σκηνοθεσία: Ρασίντ Μπουσαρέμπ Πρωταγωνιστούν: Σιένα Μίλερ, Γκολσιφτέχ Φαραχανί Μια γυναίκα μόνο ξέρει ò Δυο φίλες δείχνουν τα ταλέντα τους στον χορό της κοιλιάς, σε ένα κακέκτυπο του «Θέλμα και Λουίζ»

14/42 Επτά

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΠΕΜΠΤΗ 11.7

«το ποντικι»

Ατμοσφαιρικές συναυλίες και αλληγορικός Κάφκα ◗ Ο Ελληνοαυστραλός Νίκος Τσιάβος έρχεται από τη Μελβούρνη με το κοντραμπάσο του για να διασταυρώσει βυζαντινούς ύμνους και σαμανικούς χορούς με το ροκ και την τζαζ. Μαζί του, η αρπίστα Μαρία Χριστίνα Παπαδοπούλου, η οποία βάζει την άρπα της στην πρίζα για να μπλέξει παραδοσιακούς ήχους, ρεμπέτικα και blues με ηλεκτρονικούς, έθνικ και κρουστά. Info: Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου (Φιλελλήνων 27, Σύνταγμα), στις 20.30, τιμές: 5 - 10 ευρώ, τηλ.: 210-2029737 ◗ Το κατασκευασμένο υπόγειο που έχτισε το μυστηριώδες πλάσμα για να προστατευτεί από τον πραγματικό κόσμο μετατρέπεται σε παγίδα. Αυτό είναι το «Κτίσμα» του Κάφκα, που σκηνοθετεί η Βίκυ Γεωργιάδου. Info: Πειραιώς 260, Κτήριο Ε, τιμές: 5 - 15 ευρώ, στις 21.00.

προτείνει...

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

ΚΥΡΙΑΚΗ 14.7

Η Ζαζί στο σινεμά και ο Ruz στο Φεστιβάλ ◗ Το Αthens Open Air Film Festival τιμά την εθνική επέτειο της Γαλλίας με την προβολή της ταινίας «Η Ζαζί στο Μετρό» (1960) του Λουί Μαλ. Info: Κήπος Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12), είσοδος ελεύθερη, στις 21.00. ◗ Ο διάσημος χορευτής και χορογράφος από την Ισπανία Antonio Ruz εκφράζεται μέσα από το φλαμένκο, στο έργο του Ojo, και αναδεικνύει την πολυπολιτισμική του ταυτότητα. Info: Πειραιώς 260, Κτήριο Η, 14.7 - 15.7, τιμές: 5 - 20 ευρώ, στις 21.00.

ΔΕΥΤΕΡΑ 15.7

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12.7

Τα «P.I.I.G.S.», η Πεϊρού και ο Ευριπίδης

Μικρούτσικος στο Ναύπλιο, Σαββόπουλος στην Επίδαυρο ◗ Ο Θάνος Μικρούτσικος, η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Κώστας Θωμαΐδης θα πραγματοποιήσουν σήμερα συναυλία, στο πλαίσιο του «Μουσικός Ιούλιος στο Ναύπλιο».

Info: Αρβανιτιά, τιμές: 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (ταμείο), στις 21.00. ◗ Ο Διονύσης Σαββόπουλος καταπιάνεται με τον «Πλούτο» (388 π.Χ.) του Αριστοφάνη, αυτή τη φορά ως μεταφραστής, ηθοποιός, μουσικοσυνθέτης και σκηνοθέτης. Πλαισιωμένος από τους ηθοποιούς Ν. Κουρή, Χ. Λούλη, Μ. Μουτούση και Μ. Παπαδημητρίου παρουσιάζει με τον δικό του τρόπο το ανθρώπινο όνειρο για τα πλούτη. Info: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 12.7 & 13.7, τιμές: 10, 15, 25, 35, 45 ευρώ, στις 21.00.

Διόνυσου. Παίζουν: Ρ. Πατεράκη, Γ. Καρατζογιάννης, Δ. Πασσάς, Μ. Κίτσου, Δ. Λιγνάδης. Info: Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων 13 & 14.7, τιμές: 12 - 20 ευρώ, στις 21.00.

Διονύσης Σαββόπουλος και «Πλούτος» στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

ΣΑΒΒΑΤΟ 13.7

◗ Στο δεύτερο «Athens World Music Festival» συμμετέχουν καλλιτέχνες από Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία. To φεστιβάλ ανοίγουν οι Andre Maia Βand και Christina Branco από την Πορτογαλία. Info: Tεχνόπολη, Γκάζι, 15.7 - 19.7, τιμές: 10 ευρώ (ημερήσιο), 25 ευρώ (πενθήμερο), στις 21.00. ◗ Η Μαντλέν Πεϊρού έρχεται στη χώρα μας για να τραγουδήσει κομμάτια τζαζ από το νέο της άλμπουμ «Blue Room» αλλά και το τραγούδι του Χατζιδάκι «Αll Alone Am I», με την Έλλη Πασπαλά. Info: Θέατρο Λυκαβηττού, τιμές: 25 & 35 ευρώ, στις 21.30. ◗ Η «Ελένη» του Ευριπίδη δεκαεπτά χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο συναντά τον Μενέλαο και ανατρέπει τον μύθο της άπιστης γυναίκας. Σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαΐδης. Ιnfo: Ηρώδειο, 15.7 & 16.7, τιμές: 5, 15, 25, 30 ευρώ, στις 21.00.

ΤΡΙΤΗ 16.7

Από την Αργεντινή στη Λίβια Σερπιέρι

Pet Shop Boys στο Eject Festival

◗ Η Ηρώ μαζί με τον Αργεντινό ερμηνευτή του Sexteto Milonguero Javier di Ciriaco παρουσιάζει το «Querer». Πρόκειται για μια ιδιαίτερη σύμπραξη με γνωστά τραγούδια τανγκό αλλά και συνθέσεις της ίδιας της ερμηνεύτριας. Ιnfo: Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, τιμές: 25, 20, 10 (Φ/65+), 5 (Άνεργοι/ΑμεΑ) ευρώ, στις 21.30. ◗ Εφτά ταινίες από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα παρουσιάζονται στο 2ο κινηματογραφικό αφιέρωμα «Η Αθήνα στον Κινηματογράφο». Σήμερα προβάλλεται το «Bios + Πολιτεία» του Νίκου Περάκη. Ιnfo: Cine Αττικόν - «Θόδωρος Αγγελόπουλος» (Αττικό Άλσος), είσοδος ελεύθερη, στις 21.00. ◗ Ο Δημήτρης Λιγνάδης τολμά και ανεβάζει τις Βάκχες του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Φιλίππων με τον Σάκη Ρουβά στον ρόλο του θεού

◗ Οι Βρετανοί Pet Shop Boys ανοίγoυν το φετινό Eject Festival με παλιές και νέες επιτυχίες, αλλά και με ένα μοναδικό visual show. Μαζί τους οι Happy Mondays, James Blake, Palma Violets, Faith SFX, Bittersweet, Jamming Funkers και Viper Vikings. Info: Πλατεία Νερού, Φάληρο, εισιτήριο: 30 - 40 ευρώ, στις 17.00. Θάνος Μικρούτσικος, Αρβανιτιά - «Μουσικός Ιούλιος στο Ναύπλιο»

ΤΕΤΑΡΤΗ 17.7

Ο «Επιθεωρητής» περιοδεύει… ◗ Ο «Επιθεωρητής» του Γκογκόλ, που σκηνοθετεί ο Σπύρος Ευαγγελάτος, περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Ο σημερινός του σταθμός; Tο Κηποθέατρο Παπάγου. Info: Οδός Κορυτσάς, (6η στάση), τιμές: 14 ευρώ (μειωμένο), 18 ευρώ, στις 21.00.

✂

✂

Το «Ποντίκι» σάς πάει συναυλία

Το «Ποντίκι» σάς πάει συναυλία

Μαριεττα Φαφουτη

Μ. Παπαρίζου - Β. Στυλιανού - Γ. Κατσαρός

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν εισιτήρια για τη συναυλία - πάρτι στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από τη Μαριέττα Φαφούτη και την 8μελή μπάντα της. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210-6898448 θα κερδίσουν τέσσερις μονές προσκλήσεις. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) 19 Ιουλίου, στις 21.00

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν εισιτήρια για τη συναυλία των Μ. Παπαρίζου, Β.Στυλιανού και Γ. Κατσαρού στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210-6898448 θα κερδίσουν τέσσερις μονές προσκλήσεις.

Pet Shop Boys, Πλατεία Νερού, Φάληρο

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) 20 Ιουλίου, στις 21.00

16/44 Βαρόμετρο

11/7 -17/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Νέα σκηνοθέτις πάνω στα κύματα

Η νεαρή Αγγελίτα Τσούγκου ανεβάζει «Τα κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ στο «Βυρσοδεψείο». Έξι άνθρωποι μιλούν για τη νιότη, τα όνειρα μιας γενιάς, τις διαψεύσεις Χρήστος Παρίδης

«Από το 2006 ήθελα να κάνω“Τα κύματα”, αλλά νομίζω ότι τώρα είμαι σαφώς πιο ώριμη και είναι η κατάλληλη στιγμή» λέει η σκηνοθέτις Αγγελίτα Τσούγκου. Αποπειράται να ανεβάσει στη σκηνή ή, καλύτερα, να μετατρέψει το εμβληματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ σε θεατρική παράσταση στον εναλλακτικό χώρο του «Βυρσοδεψείου». Γραμμένο το 1931, είναι ένα πρωτοποριακό κείμενο στο οποίο η σπουδαία Αγγλίδα συγγραφέας μέσα από την υποκειμενική της ματιά βάζει διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους να μιλούν για τη νιότη, τα όνειρα μιας γενιάς, τις διαψεύσεις, την ατομική αναρρίχηση και τη συλλογική μνήμη. Έξι χαρακτήρες που μονολογούν σε ένα play poem, όπως το αποκαλούσε και η ίδια. «Πρόκειται για μια παρέα φίλων αλλά συνηθισμένων ανθρώπων που δεν ξεχωρίζουν σε κάτι και τους οποίους η Γουλφ παρακολουθεί σε εννέα διαφορετικές ηλικίες της ζωής τους. Από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι τα εξήντα τους. Αυτό που αναδεικνύεται στο βιβλίο είναι οι σχέσεις μεταξύ τους και πώς αυτό τους κάνει να βρουν ένα νόημα στη ζωή και στην ύπαρξη, τη φιλία, την ατομική ταυτότητα και τη συλλογικότητα, από την οποία ξεκινούν στην πρώτη περίοδο της παιδικής και της εφηβικής τους ηλικίας» συμπληρώνει η Τσούγκου, η οποία ξεκίνησε ως ηθοποιός και έπειτα από τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Λονδίνο επέλεξε να συνεχίσει τη θεατρική της ενασχόληση από την οπτική γωνία του σκηνοθέτη.

«Ο σπουδαίος συγγραφέας είναι ο καλύτερός σου φίλος» Έχοντας καταπιαστεί κυρίως με λογοτεχνικά θέματα, όπως τον «Γυάλινο κώδωνα» της Σύλβια Πλαθ και τα «Σύγχρονα έργα Νο» του Μίσιμα, το να επιλέξει ένα βιβλίο της Γουλφ ήταν σχεδόν αναμενόμενο. «Ο σπουδαίος συγγραφέας είναι ο καλύτερός σου φίλος, δεν σε προδίδει ποτέ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και, όπως λέει και ο μεταφραστής μας Άρης Μπερλής, δεν υπάρχει αυτό που λένε stream of consciousness στη Γουλφ. Όλα είναι τοποθετημένα με μαθηματική ακρίβεια και οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά δομημένοι» εξηγεί. Έχει κάνει και τη διασκευή του μυθιστορήματος των 250 σελίδων. «Το μίκρυνα χωρίς να αλλάξω ούτε κόμμα. Έχει μεγάλους μονολόγους, οι οποίοι εμπεριέχουν εσωτερικές σκέψεις των

ηρώων, αλλά και μικρότερους μονολόγους που φαίνονται σαν διάλογοι χωρίς να είναι. Το διάβασα ξανά και ξανά εκατομμύρια φορές μέχρι να καταλήξω στο τι θα κρατήσω και τι θα αφήσω έξω για χάρη της θεατρικής αναπαράστασης. Επίσης κράτησα όλες τις ηλικίες. Άλλωστε κάθε ηλικία παρουσιάζεται με περιγραφές φύσης που παρομοιάζονται με διαφορετικές ώρες της μέρας. Τα παιδικά χρόνια παρομοιάζονται με το ξημέρωμα, όπου ουρανός και θάλασσα δεν ξεχωρίζουν και η θάλασσα είναι γαλήνια, μετά αρχίζουν τα κύματα που οι διακυμάνσεις τους είναι σαν τη ζωή, μια συνεχής ροή που δεν σταματάει ποτέ, ενώ το κάθε ένα ξεχωριστά αποτελεί και μια διαφορετική ατομική ταυτότητα. Η κορύφωση μεταξύ των ηλικιών 35 και 40 έχει έναν δυνατό ήλιο και όλα τελειώνουν με τα κύματα να σπάνε στην αμμουδιά».

Οι αισθήσεις έχουν τον ρόλο τους Οπτικοποιούνται τα κύματα; Ρωτάω και μου εξηγεί: «Οι αισθήσεις παίζουν μεγάλο ρόλο στο έργο αυτό, από τη γεύση μέχρι τις μυρωδιές. Ένα έργο κοινής μνήμης. Δεν υπάρχουν κύματα, αλλά ήχοι νερού, βότσαλα, θρόισμα φύλλων». Στην παράσταση εμφανίζεται και ένας έβδομος χαρακτήρας, τον οποίο ερμηνεύει μια γυναίκα χορεύτρια υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Χαλανδρίου. Λέει γι’αυτό: «Είναι ο Πάρσιφαλ που αναφέρεται συνεχώς στο βιβλίο και συμβολίζει το ιδεατό, εκείνο που επιθυμεί ή θαυμάζει ο κάθε ένας από τους έξι ήρωες της Γουλφ. Στην παράσταση παίρνει ζωή μέσα από τον χορό και την κίνηση μιας γυναίκας, της οποίας δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπο. Ενώ έχουμε την αίσθηση ότι αναμετριόμαστε με εκείνους που θαυμάζουμε, εκείνοι συμβολίζουν τις μεγάλες και απόκρυφες επιθυμίες μας».

Info

«Τα Κύματα», της Βιρτζίνια Γουλφ, «Βυρσοδεψείο», 10-20 Ιουλίου. Μετάφραση: Άρης Μπερλής, διασκευή - σκηνοθεσία: Α.Τσούγκου, κινησιογραφία: Ερμίρα Γκόρο. Ερμηνεύουν: Σ. Χατζηαργύρη, Α. Δρακουλάκη, Κ. Παϊτατζόγλου, Μπ. Γούστας, Δ. Τσέλιος, Φ. Νεάγκου.