Για να θυμόμαστε
Ο καιρός απαλύνει τις μνήμες, όλο και πιο μακρυνές, πιο ξέθωρες. Εμείς οι λίγοι πια που ζήσαμε έναν πόλεμο σαν του 1940, τα σκληρά χρόνια της Γερμανο-Ιταλικής Κατοχής, κρατούμε όμως πάντα στη ψυχή μας αυτά τα χρόνια, τα μοναδικά σε εμπειρίες, τα ανάσβηστα… Κι όλο κι έρχονται στο νου μας και τα συγκρίνουμε μ’έναν κόσμο τόσο διαφορετικό σήμερα. Όμως, ας πιστέψουμε πως κάπου κρύβονται πάντα «τα πρώτινά μας μεγάλα». Και θα ξεδιπλωθούν κάποια φορά. Είναι ανάμικτος πόνος, περηφάνια ακόμα και νοσταλγία κι ένας μακρυνός, νεανικός ενθουσιασμός όταν αναπολούμε μέρες σαν την 12η Οκτωβρίου του 1944. Τη μέρα που η Ελλάδα μας έβρισκε πάλι το δικό της δρόμο, λευτερωμένη από τη μπότα του καταχτητή… κι έβρισκε τη δική της Ελληνική Ανάσα. Στο βιβλίο μου «Στα χρόνια της καταχνιάς» έχω περάσει – με πόση συγκίνηση – κάποια σελίδα αυθεντική από τις ώρες που ζήσαμε κείνη τη σημαδεμένη μέρα που πιστεύαμε πως αρχίζει πια η νέα μας ζωή… Την παραθέτω…
«Χτυπάνε οι καμπάνες ή ονειρεύομαι; Είναι πάλι Οκτώβρης, είναι πρωί, 12 Οκτωβρίου. Δεν μας κρατά το κρεβάτι, δεν μας χωρά το σπίτι, δεν μας χωρά η πόλη, ο κόσμος ολάκερος δεν μας χωρά… Να μπορούσαμε να πετάξουμε, ναι, να πετάξουμε γύρω – γύρω από τη Γη, να τη χαρούμε έτσι λεύτερη κι αγέννητη, μια καταγάλανη κρυστάλλινη σφαίρα. Βγαίνουμε, ξεχυνόμαστε στους δρόμους. Ως και η γιαγιά κούτσα – κούτσα με το μπαστούνι. Στήθηκε χαμογελαστή στο κατώφλι… Οι τοίχοι δεν μιλούνε σήμερα με τα γραμμένα συνθήματα, έχουν μείνει εκστατικοί να κοιτάνε τις γαλάζιες σημαίες που κρέμονται παντού. Μα που βρέθηκαν τόσα γαλάζια λάβαρα; Ο ουρανός ξεθώριασε μπροστά τους. Βρήκε κι ο Δημήτρης τη δική μας σημαία, την κατέβασε από το πατάρι. Τη στερέωσε στο πόμολο της εξώθυρας. «Για να’ναι πιο κοντά μας!» λέει. Ο κόσμος τραγουδάει! Ήρθαν όλα τα παιδιά στην πλατεία Αγάμων. Κοιταζόμαστε, κλαίμε, όμορφοι που είμαστε όλοι σήμερα! Χριστός Ανέστη! Το πήραν όλα τα στόματα. Σήμερα δεν υπάρχουν αδύνατοι. Δεν
υπάρχουν
κακοντυμένοι.
Δεν
υπάρχουν
ανήμποροι.
Σήμερα
ξαναγιεννιόμαστε ολοκαίνουργιοι όλοι! Τριγυρίζουμε ώρες ολόκληρες. Στη γωνιά ενός δρόμου μερικά παιδιά τσαλαπατούσαν μια γερμανική σημαία. Πατήσαμε κι εμείς, λασπώσαμε τα λασπωμένα της χώματα. Στον Άγνωστο Στρατιώτη πανζουρλισμός! Κόσμος ν’αγκαλιάζεται, κόσμος να φιλιέται, κόσμος να φωνάζει και να τραγουδάει… Θέ μου! Τι στιγμές κι αυτές, Θέ μου! Σ’ευχαριστούμε που μας αξίωσες να τις ζήσουμε. Η Ακρόπολη. Σα να μη τη μόλυναν ποτέ. Λευκή, πανέμορφη. Ανέγγιχτη. Συγκλονιστική η στιγμή που κατέβασαν τη Γερμανική για ν’ανεβάσουν την Ελληνική στη θέση της. Ένα γονατισμένο ολόγυρα έκλαιγε από χαρά. Κι ας θυμηθούμε δακρύζοντας το νεαρό ήρωα Κουκίδη που τη στιγμή που οι κατακτητές τον διέταξαν να κάνει την υποστολή της σημαίας μας στην Ακρόπολη για να υψωθεί η Γερμανική, εκείνος την άρπαξε, την τύλιξε
2
αστραπιαία στο δικό του σώμα κι έπεσε στο κενό από τον βράχο της Ακρόπολης. Από την ταράτσα του σπιτιού μας με τα κυάλια του στρατηγού που έμενε στον πάνω όροφο, ο αδελφός μου είδε καλά αυτή τη σημερινή σκηνή. Μόνο τον ύμνο μας δεν άκουσε όπως τον έψελναν όλοι γονατιστοί. Μέσα στο πλήθος χαθήκαμε… λύθηκαν τα πλεγμένα μας χέρια. Γυρίζω μόνη μου σπίτι και τραγουδώ και ποτέ δεν ένιωθα τόσο συντροφευμένη. Όλοι είναι φίλοι, όλοι είναι αδέλφια μου… δεν θυμάμαι πώς περάσαμε τη νύχτα! Δεν υπάρχει νύχτα σήμερα!...» Τούλα Μπούτου Ιατρός αναισθησιολόγος – λογοτέχνις http://aristeaboutou.blogspot.com/
3