Τα παρασκήνια… και ο Τσέχωφ Διαβάζω για μια θεατρική παράσταση που εστιάζει το φακό της στα παρασκήνια της σκηνής, (φουαγιέ) με τον προβολέα να δείχνει ένα συνονθύλευμα από ανθρώπους (τους ηθοποιούς) και πράγματα, αντικείμενα ευτελή της καθημερινότητας που συμπλέκουν με τις ανθρώπινες κινήσεις και πράξεις με μια ανατριχιαστική αληθοφάνεια, καταργώντας και αποσυνδέοντας τη μαγεία ενός «Βυσσινόκηπου» του Τσέχωφ. Που στη σκηνή από μόνιτορ ακούγονται κομμάτια του σπουδαίου κειμένου. Του αθάνατου. «Ο χρόνος μετριέται με όρους του παρασκηνίου» μας πληροφορεί η σκηνοθέτης. Κι εδώ θα πω ΟΧΙ. Δεν θα πρέπει και δεν γίνεται. Όλοι γνωρίζουμε πως ο καθένας μας είναι ένας κομπάρσος ή και πρωταγωνιστής στο θέατρο της ζωής κι αυτούς τους ρόλους τους κουβαλάμε ως το τέλος αυτής της ζωής. Όμως… ηθοποιός ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ! Που πρέπει να μας μεταρσιώνει, να μας ταξιδεύει, να μας χαρίζει την απόδραση από την καθημερινότητα έστω για λίγο. Να γίνεται ένα βάφτισμα αναγέννησης μέσα σ’αυτό το χρόνο. Τι σημασία έχει η ζωή του κάθε ηθοποιού εκείνη την ιερή ώρα μιας παράστασης; Γνωρίζω ηθοποιούς που έπαιξαν όταν είχαν χάσει πριν από λίγο ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο… που ήταν άρρωστοι και με ακραίες περιπτώσεις υγείας ακόμη… που κουβαλούσαν ασήκωτα ψυχικά προβλήματα… αυτός όμως στη σκηνή, ο ηθοποιός, ήταν ΑΥΤΟΣ που είχε πλάσει ο συγγραφέας και ενσαρκώσει ο σκηνοθέτης. Όχι Τσέχωφ στα παρασκήνια και καθημερινότητα στη σκηνή την ίδια ώρα. Όχι! Προς θεού, όχι!!
Τούλα Μπούτου Μάρτιος 2015