Racz wejrzeć z miłością i łaskawie przyjąć”

Pierwsza Modlitwa Eucharystyczna

„O jcze nieskończenie dobry” – przed epiklezą

Pierwszą Modlitwę Eucharystyczną rozpoczyna błaganie, by nieskończenie dobry O jciec Niebieski pobłogosławił złożone na ołtarzu chleb oraz wino i przyjął je, jako czyste i święte dary ofiarne. W modlitwie wstawienniczej polecani są zwierzchnicy Kościoła i cały lud Boży, co przypomina o jedności, łączącej wszystkich wierzących, którzy przez ręce kapłana wraz z nim składają Bogu w ofierze niepokalaną Hostię (por. Sacrosanctum concilium 48), by dostąpić odkupienia win i osiągnąć zbawienie. Sprawowanie zbawczego Misterium jednoczy cały Kościół, kapłan wspomina więc świętych, którzy już osiągnęli zbawienie, byśmy w komunii z nimi mogli wysławiać potęgę i miłosierdzie Boga, który przygarnia do siebie każdego człowieka i powołuje nas do świętości (por. Kpł 19,1-2) w miejscu i czasie, które przeżywamy. Dlatego kapłan wraca również pamięcią do tajemnicy dnia, w którym celebrowana była Najświętsza Ofiara.

„Uświęć tę Ofiarę pełnią swojego błogosławieństwa” – epikleza „Niech Twój święty Anioł zaniesie tę ofiarę na ołtarz w niebie” – druga epikleza

Gdy kapłan wyciąga ręce nad chlebem i winem, następuje epikleza, czyli prośba, skierowana do Boga O jca, aby Duch Święty zstąpił na dary złożone na ołtarzu, uczynił je ofiarą pod każdym względem miłą i doskonałą oraz mocą swojego błogosławieństwa przemienił chleb i wino w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa dla duchowego pożytku tych, którzy będą je spożywać.

„Wielka tajemnica wiary” – konsekracja

Drugą epiklezę rozpoczyna prośba, by święty Anioł zaniósł ofiarę na ołtarz w niebie i złożył ją przed Bożym Majestatem, abyprzyjęcie Ciała i Krwi Pańskiej przyniosło nam błogosławieństwo i łaskę. Nawiązanie w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu do posługi anielskiej ma więc za sobą całą teologię, bowiem obecność aniołów zawsze w historii była uznawana za znak obecności Boga. Anioł Boży zanosi do nieba Ofiarę męki Chrystusa, która całemu światu przyniosła zbawienie.

Po błaganiu o przyjęcie naszych ofiarnych darów kapłan wspomina historię ustanowienia Eucharystii przez Chrystusa i wypowiada słowa konsekracji, które są formą sakramentu Eucharystii: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy. To jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane” oraz „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy. To jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”.

„Składamy Twojemu majestatowi ofiarę czystą, świętą i doskonałą” – anamneza

Po słowach przeistoczenia słyszymy anamnezę, czyli pełne dziękczynienia wspomnienie zbawczego działania Pana Boga w historii, szczególnie błogosławioną mękę, zmartwychwstanie oraz wniebowstąpienie Chrystusa Pana. To dziękczynienie składa cały Kościół, wszyscy razem, stosownie do swego stanu. Kapłan prosi, by Bóg raczył wejrzeć z miłością i łaskawie przyjąć Ofiarę, podobnie jak kiedyś przyjął dary Abla, ofiarę Abrahama oraz kapłana Melchizedeka, będącą zapowiedzią czystej ofiary, o której mówił prorok Malachiasz (por. Ml 1,11).

„Pamiętaj, Boże” – memento

Owocami swojej błogosławionej męki Chrystus Pan chce objąć cały świat, każdego człowieka, dlatego w Modlitwie Eucharystycznej wspominani są zmarli, którzy odeszli przed nami. Nasza modlitwa wyprasza im pokój i udział w radości nieba. Prosimy, by zostali oni dołączeni do grona zbawionych. Na końcu kapłan prosi, byśmy nie z powodu naszych zasług, lecz dzięki przebaczeniu Najwyższego po latach ziemskiego życia mieli udział we wspólnocie ze świętymi w Niebieskim Jeruzalem.

„Tobie wszelka cześć i chwała” – doksologia

We wstępie do doksologii kapłan wyraża dziękczynienie Bogu za wszelkie dobra i błogosławieństwo, którym zostaliśmy obdarzeni. Wyrazem tego dziękczynienia jest sama doksologia, czyli formuła uwielbienia, oddająca chwałę, potęgę i wielkość Trójjedynego Boga: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże, O jcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków”, którą lud potwierdza aklamacją „Amen” – niech się tak stanie. MARIA PARUCH