Verhalen van de
derde etage
Gedichten Maaike Klaster
1
De zee is er bijna. Zie je! Er zijn vliegtuigpassagiers die het water al kunnen zien liggen. Wij zien hun kerosinestaart, zwaaien de piloot gedag: Hallo meneer in de cockpit daarboven! Hij laat op die ene witte streep na ons uitzicht blauw achter. Wij wachten op de zee, die nu bijna hier is, het strand door de wind vooruit heeft laten blazen. Nog even en wij duiken vanaf het dak in haar onbezorgde golven, wrijven de slaap uit onze ogen, de laatste korrels van Klaas Vaak, groeten de morgen.
Venice Beach Alles is omgekeerd. Gisteren ligt voor mij als ge誰nverteerde woestijn - nergens zand te bekennen. Op tv zie ik LA, die oceaan, die zee, de kustlijn die altijd een film blijft, en ik wil in dat water zwemmen, uit golven opstaan, mijzelf op het scherm tevoorschijn zien komen, aan land gaan, in haar beloftes baden, dromen achter mij laten, alles waarmaken, vanuit de stad het strand zien liggen en nooit meer om zand hoeven vragen.
3 Shampoo tussen mijn haar en hand. Het parfum verdampt, een vleug van een droom uit mijn jeugd. In ItaliĂŤ op het strand, met mijn handdoek bijna in de branding ontdek ik de geur van zonnebrandolie op een gebronsde huid. Dit is hoe vrouwen in bikini ruiken als zij iedere dag in zonlicht baden - en de zee ruist. Hier sta ik op een granito vloer, met de zee weer aan mijn voeten. Het water dat langs mijn roze huid stroomt, schuimt, en ik weet dat het niet te laat is, dat er een branding in mij huist.
4
De geur van pizza in de vooravond, God die naar mij lacht. Hoe kan ik al die mensen bedanken die mijn hart in dat van hen bewaarden toen het de stank van Satan was die door de deur van mijn oven kroop? Ik houd hen in mijn eigen hart en wieg hen als pasgeboren baby’s, denk aan borsten vol met goede moedermelk als ik de gesmolten mozzarella eet, leef nog steeds.
5
Ook al is dit een leren bank in een kamer van een woning op de derde etage, en heb ik aarde onder mijn nagels, ik zou zweren dat hier een zee zat, dat al het zoute water dat ik ooit zag, de Middellandse zee vanaf de achterbank, in golven over mijn lippen zou stromen als ik mijn mond nu open deed. Daarom schrijf ik het.
CONCHITA Misschien ben ik een schelp en zing ik zachte liedjes voor jou die alleen jij kunt horen wanneer jij mij tegen jouw oor aanhoudt. Luister maar. Daar ga ik al.
Mei 2013 all rights reserved
Teksten Maaike Klaster | Vormgeving Studio Zoveel