A. L. JACKSON 9
Birinci Bölüm
Kahkaha, boş çocuk parkında bir yankı, bir sesleniş gibi havada süzüldü. William ilerleyip karanlık sisin içine doğru girdi. Rüzgâr ayaklarına vuruyor, kıştan kalma zemindeki dökülen yaprakları ayağa kaldırıyordu. Attığı her adım bir diğerine göre daha da ağırlaşıyordu. Anlayamıyordu sanki. “Beni bulamayacağına bahse girerim.” Masum ve neşe dolu ses uzaktan geliyordu. Bu sözcükler William’ın damarlarından korkuyla ve hızla akmıştı. Rüzgâra karışıp, boş salıncakları ve kum havuzunu geçen, oradan parkın arkasındaki ormana yayılan bu alçak sesin izini sürerken, William’ın adımları kulaklarında yankılanıyordu. Dalları bükülmüş ve birbirlerine dolanmış budaklı, köklü ağaçların arasındaydı. Dinlemek için durakladı. Sağ tarafında bir dal çıtırdadı. Yüz metreden çok daha fazla bir uzaklıkta, çocuk kıkırdayarak, bir ağacın arkasından diğer ağaca doğru hızla ilerlerken başka bir kahkaha sesi daha geldi. “Bekle,” diye seslendi William. Elini çocuğun olduğu yöne doğru uzatmıştı. ”Lütfen.” Küçük çocuk bir an için geniş bir ağaç gövdesinin arkasından gizlice baktı ve William’ı büyük kahverengi gözleriyle izledi. William çocuğun yüzünü - kendi yüzünü - görünce kalbi sıkıştı. Birden korunma ve saklanma ihtiyacıyla kendini yiyip bitirdi. Çocuk tekrar kıkırdadı. Yürürken ayakları oldukça çevikti. Karanlığın içinde kaybolurken, koyu sarı saçları ay ışığında sanki alevlenmiş gibi göz alıyordu. William nefes nefese çocuğun peşine düşmüştü. Onu zapt ederek neredeyse canlı görünen toprağın ve aşırı gelişmiş ağaç köklerinin üzerinde dengesini kaybederken durması için yalvarıyordu.