Column: Banaan in je oor

Tekst: Bert – Illustratie: evedesign.be

Ik ben hoogsensitief, psychisch kwetsbaar en leerling-alchemist. Kijk je mee vanuit mijn perspectief?

Bert doet een 'Ann Wauterske'

Tot voor kort leed ik aan een ziekte. Ze nestelt zich in je hoofd en verspreidt dan meedogenloos haar gif door je lijf. De symptomen zijn niet min: dolgedraaide zenuwen, prikkelbare darmen, paranoia, ... Velen kampen ermee, zeker in deze onzekere tijden. De ziekte is besmettelijk als de pest en zelfs Pfizer vindt geen vaccin. Het enige fraaie aan deze kwelling is dat ze luistert naar dezelfde naam als de bloedmooie debuut-cd van Hannelore Bedert: Wat als.

Inderdaad, wat als ik herval? Wat als 'ze' mijn grootste geheimen ontdekken? Wat als ik ingenomen word door de energie van anderen? Wat als ik vannacht weer niet in slaap val? De ziekte voedde mijn angsten tot monsterlijke proporties. Met als gevolg dat ik effectief nauwelijks kon inslapen en er ferme paniekaanvallen bovenop kreeg.

Ik verklaarde mijn coach voor gek toen ze me zei dat deze ziekte een goed teken was. Volgens haar was het een boodschap van het universum: “Je bent nu rijp om hieruit te leren.” Leg mij maar eens uit dat het een goed teken is wanneer mijn leven als één grote onoverkomelijke horrorfilm voelt. Wanneer elke prikkel er één te veel is. Wanneer ik me noodgedwongen afzonder maar geen afzondering vind van het lijden in mijn hoofd.

Drie dagen geleden sloeg de ziekte verwoestend toe. Ik voelde me even hulpeloos als tijdens mijn crisis van een half jaar terug. Het kostte me toen drie maanden om mijn evenwicht te hervinden en ik keek allesbehalve uit naar een nieuwe lange en moeizame revalidatie. Nood leert bidden, dus richtte ik me tot God, mijn gidsen en mijn beschermengelen. Konden zij niet eventjes de boel oplossen? Ik berustte al in mijn lot toen ik even naar buiten stapte en zag dat er schade was aan mijn voorgevel. Door een storm was er een mobiel verkeersbord tegenaan gewaaid. Ook dat nog, dacht ik. Al die ellende maakte me kwaad en er welde een onbedwingbaar overlevingsinstinct in mij op. Ik nam foto's, overlegde met mijn vader wat ik het best zou doen, contacteerde mijn verzekeringsmakelaar ... Allemaal zaken die ik even voordien nog onmogelijk achtte. Opeens voelde ik me namelijk miraculeus opgeknapt.

Het deed me denken aan een basketbalmatch van onze nationale vrouwenploeg. Toen België diep in de wedstrijd op achterstand stond, beging kapitein Ann Wauters een overtreding. Dat maakte haar furieus. Achteraf verklaarde ze dat die reactie haar een immense kracht had gegeven, waarmee ze het team op sleeptouw nam. De Belgian Cats wonnen die wedstrijd.

Oké, dus God had me een handje geholpen. Maar wat als het straks weer zou mislopen? Wat als dit? Wat als dat? Tot het me opeens begon te dagen: wat als bestaat niet. Er is enkel wat nu is. Het heeft geen zin om in hypotheses te denken, je verliest er zoveel energie aan. Dus geef ik me over aan wat is, aan mijn eigen goddelijke stroming. Soms klopt de ziekte nog even op de deur, maar ze krijgt zelden nog een voet binnen. Sindsdien voel ik me bevrijd. Verdorie, mijn coach had weer gelijk!

Maar toch, liefste God, wat als U in Uw oneindige goedheid mijn uitdagingen nu eens een ietsiepietsie kleiner zou maken?

Bert

‘Wat als’ bestaat niet. Er is enkel wat nu is.