interview
“Mensen zijn bang voor kleur, terwijl je daarmee juist uiting geeft aan je persoonlijkheid” 20
|
kleurglossy 3 • april 2016
interview
TV-tuinman Rob Verlinden vecht tegen kleurloosheid
Leven en tuinieren met lef ‘Kleur je leven’ is het motto van Robs Grote Tuinverbouwing. In dit programma zet tv-tuinman Rob Verlinden onbeschaamd de schop in andermans tuin, maar er is ook iets wat hij echt, écht niet durft: zelf tekenen en schilderen. tekst heleen ronner | fotografie peter beemsterboer
kleurglossy 3 • april 2016
| 21
interview
I
n het metamorfoseprogramma Robs Grote Tuinverbouwing op SBS haalt Verlinden met zijn team mensen uit hun comfort zone. Een brave tegeltuin wordt een mediterrane mini-oase, een kaal schoolplein een spannende natuurspeeltuin. Verlinden denkt in plaatjes, kleuren en concepten: “In een seconde zie ik de sfeer die de tuin moet krijgen.” Noem hem echter geen tuinarchitect of -ontwerper, want hij is en blijft een gewone tuinman, wars van elitair gedoe. Hij zegt het met een twinkeling in zijn ogen: “Desnoods zet ik een tuinkabouter in de tuin. Of ik hang een truttige tuinposter op. Als mensen onrustig worden, ben ik blij. Dan zet ik er op het laatste moment nog even één pot bij die nergens bij lijkt te passen. Daar ouwehoert dan iedereen over, heerlijk.” Het eindresultaat is bij jou nooit een strakke designtuin. “Pfff… zeker de dertigers van nu zijn zo conservatief. Alles moet wit, whitewash, kloteloos en kleurloos. En symmetrisch. Symmetrie is de meest gemakzuchtige vorm van creativiteit. Ik bewonder Jan des Bouvrie enorm om zijn visie, alleen is die visie overgenomen door de commercie en nu is er een dictaat dat alles maar strak moet. Mensen zijn bang voor kleur, terwijl je daarmee juist uiting geeft aan je persoonlijkheid.” Voor je 65ste verjaardag verraste het team van Robs Grote Tuinverbouwing jou met een metamorfose van je Spaanse huis. Daar zag je ook goed dat je van kleur houdt: felgekleurde wanden, een roze bank en kunstwerken met sprekende tinten. “We hebben nog nooit zo veel reacties gehad. Mensen vonden het zo mooi! Gisteren deden we een woning in Bussum, helemaal in die witte Riviera Maisonstijl. Die mevrouw zei: ‘Oh, wat is jouw Spaanse huis mooi. Ik zou het niet durven. Ik hoop dat dat een trend wordt.’ Dat is toch
22
|
kleurglossy 3 • april 2016
erg, dat ze het nu van zichzelf niet mag? Dat het pas kan als het een trend is?” Over trends: je krijgt soms het verwijt dat je niet genoeg aandacht besteedt aan duurzaamheid. Ja, maar ik haal die milieumensen ook al snel de wind uit de zeilen. Ik schaam me er totaal niet voor dat ik met de gedrochten van de natuur werk: cultivars (kweekplanten, red.). Het is zo’n dogma dat het ‘natuurlijk’ moet zijn. Wat betekent dat überhaupt? Ik was een keer bij een boerderij en de bewoner wilde een Turkse tuin. En die kreeg hij. Met een vijver,
Rob Verlinden (1950)
werkt sinds zijn 24ste als tuinman. Vanaf 1986 is hij op tv. Hij begon bij Avro’s Service Salon. Zijn doorbraak kwam in 1993, met Eigen Huis en Tuin op RTL4. In 2004 maakte Rob Verlinden de overstap naar SBS6. Tot 2010 was hij te zien in Tuinruimers en vervolgens in Robs Grote Tuinverbouwing. Verlinden schreef tuinboeken en columns. Ook geeft hij regelmatig lezingen, masterclasses en presentaties. Zijn bedrijf Rob Verlinden Tuinen ontwerpt en realiseert ook tuinen voor particulieren. Rob woont met zijn partner Rob Weijers afwisselend in Nederland en Spanje. Hij heeft twee dochters en zeven kleinkinderen.
interview
palmen, een prieel: alles. Man, wat ik toen over me heen kreeg! Een tuinarchitect zei dat hij dat een dieptepunt vond, want het kon niet met het Hollandse licht en weet ik wat nog allemaal, blabla. Ik zei: ‘Ik heb nog nooit zo’n opgeblazen idioot als jij gezien. Je begint over licht te lullen, terwijl dit gewoon iemand is die graag een tuin in Turkse stijl wil. En dan vind je die palmboom niet kunnen, maar een tulp kan weer wel. Alsof dat een bloem is die van nature in Nederland voorkomt. Die staat ook liever in de Himalaya, hoor. Hét Nederlandse landschap bestaat niet.”
Vrijheid, blijheid dus. “Ja. Het idee dat je de natuur uit je omgeving naar je tuin moet halen, komt echt van vroegere tijden en van de Japanse stijl. Maar wat is bij ons nou de omgeving van de tuin? Dat is gewoon de schutting van de buurman. Kies je eigen stijl op je eigen postzegel. En ga niet voor standaard grijs, wit en misschien een beetje blauw. Alleen kleurloze mensen houden van blauw.” Ik ben dol op blauw. “Haha, ja, ik houd ook wel van blauw, hoor. Maar ik bedoel: als iemand helemaal
“De dertigers van nu zijn zo conservatief. Alles moet wit, whitewash, kloteloos en kleurloos”
niet voor kleurrijk durft te kiezen, gaat die vaak voor alleen wat blauw. Die vrouw in Bussum van gisteren ook. En dan ben ik zo brutaal om er juist ook wat geel bij te doen. Ze vond het prachtig en zei: ‘Waarom gun ik het mezelf eigenlijk niet?’ Van zo’n gesprek kan ik genieten.” Jij hebt de liefde voor kleur, tuinen en kunst van jongs af aan meegekregen. “Mijn vader was hovenier en kunstenaar. Hij zat in de Larense kunstenaarskring. Er kwamen veel schilders over de vloer en we gingen veel naar tentoonstellingen. Mijn vader kon geweldig vertellen over architectuur, tuinen en kunst. Hij nam me daar helemaal in mee. In het begin vond ik alles wat hij me liet zien mooi, maar later gingen mijn ogen open en leerde ik echt kijken. Ik wilde kunstgeschiedenis studeren, maar hij dirigeerde me in een andere richting: zijn hoveniersbedrijf. Uiteindelijk ben je als tuinman ook altijd met kleur en compositie bezig.”
kleurglossy 3 • april 2016
| 23
interview
De tuinman
Rob Verlinden: “Iemand zei een keer: ‘Ik noem je floral designer.’ Ik zei: ‘Vergeet het maar, dan doe ik niet mee. Ik ben Rob de tuinman.’ Tuinman is duidelijk en het staat dicht bij mensen. Dat ik daarnaast een halve bioloog ben en een tuin in kan richten, is dan een gebakje. Als je heel hoog inzet, kan het alleen maar tegenvallen.”
24
|
kleurglossy 3 • april 2016
interview Je volgde hem wel op als tuinman, maar niet als kunstenaar. “Ik keek heel beschouwend naar kunstenaars en genoot erg van die wereld. Maar zelf iets maken: nee. Ik las een keer een interview met Martijn Krabbé, waarin hij over zijn vader Jeroen vertelt. Hij zei dat zijn vader zo mooi schildert, dat hij zelf nog geen tekeningetje maakt. Dat heb ik precies zo. Die ouwe van mij kon het alleen maar afkeuren. Als ik thuiskwam met een 8, vroeg hij waarom het geen 9 was. Tekenen deed ik überhaupt niet als hij in de buurt was. Nooit.” Je creativiteit in de tuin viel wel op, en vervolgens werd je dé tv-tuinman van Nederland. “Het succes van Eigen Huis en Tuin heeft mij volledig overvallen. Het idee was: leuk, twee mannen en een vrouw in een huis op zaterdagmiddag. En ze vertellen aan elkaar wat ze die week gedaan hebben. Kopje soep erbij, wijntje erbij, bloemen op tafel: gezellig. Het is echt ontploft. Ik heb er misschien wel niet genoeg van genoten, want het was zo’n heftige tijd. Ik leefde natuurlijk wel luxer en kocht een huis in Spanje. Maar ik dacht ook: Jongens, we kunnen nu wel even een hype zijn, maar hoe houd je dat vast? Dat is lastig.”
tip van rob verlinden:
gun jezelf kleur! “Verwen jezelf nou gewoon eens! Een voorbeeld: als je viooltjes koopt, koop er dan meteen lekker veel en zet ze dicht tegen elkaar aan. Daar krijgen ze niets van en dan heb je er direct de eerste dag plezier van. Dus niet die Nederlandse zuinigheid: hier een plantje, daar een plantje. Tegen de tijd dat ze naar elkaar toegegroeid zijn, is het bijna herfst. Die plantjes zijn voor jou bedacht, hoor. En doe ook eens iets waarvan je denkt: dat kan eigenlijk niet. Mensen letten te veel op elkaar. Heb er gewoon schijt aan wat anderen vinden.”
Hoe was het voor jou toen Eigen Huis en Tuin voor jou en klusser Nico stopte? “Ik moet eerlijk zeggen: dat was heftig. Al die persaandacht. We waren de nationale teddyberen en ineens is er een schandaal (Nico Zwinkels werd beschuldigd van ongewenste intimiteiten, red.). Overspannen werd ik er niet van, maar ik heb er wel een knal van gehad. Voor Nico werd het te
veel. Hij is in Spanje gaan wonen. Dat was de tol van de roem.” Heb jij in die periode even rust genomen? “Nee, dat is niets voor mij. Ik ben een doener. Ik schreef tuinboeken en columns en ontwikkelde cd-roms voor tuininrichting.” En je was al snel weer op tv te zien. Ben je nu nog zo bezig met het vasthouden van het succes? “Ach, ik weet hoe het werkt: ik ben handel. Als het programma niets oplevert, is het klaar. Daar maak ik me nu alleen niet zo’n zorgen over, omdat het programma heel goed blijft scoren. En daar blijf ik ook bovenop zitten. Ik zie alle montages en check achteraf van minuut tot minuut de kijkcijfers. Ik analyseer precies waar de dipjes zitten. Mensen nemen de moeite om voor de tv te gaan zitten om vijf uur ’s middags. Dan zie ik het als mijn taak om die moeite te belonen. Een bekende presentator deed een keer neerbuigend over dit soort televisie, maar juist bij dit genre is het een kunst om kijkers te blijven boeien. Alle tuincentra weten: ze hebben geen sexy product. Veel mensen vinden tuinieren truttig en oubollig. Ik moet me er goed in verdiepen hoe je mensen wel enthousiast krijgt. De kijkcijfers zijn mijn afrekening.”
kleurglossy 3 • april 2016
| 25
interview Die cijfers geven nog geen reden om met pensioen te gaan. “Nee, absoluut niet. Ik ben wel eerlijk: het is zwaar werk. We maken 39 afleveringen per jaar en we hebben een team van veertig man. Op maandag beginnen we en op vrijdag moet het klaar zijn. En ik ben nog altijd overal bij betrokken. Wat dat betreft ben ik verschrikkelijk, hoor. Het moet worden zoals ik het in mijn hoofd heb. Dat heb ik met alles wat ik doe. Als ik een tuinboek schrijf, bemoei ik me ook met alles: van de foto’s en de opmaak tot het drukwerk.” Wat zou er eigenlijk van je geworden zijn als je wel kunstgeschiedenis was gaan studeren? Die wereld is geen wereld vol doeners, lijkt me. “Dat vraag ik me dus ook vaak af. Ik weet het niet.” Zie je jezelf uiteindelijk toch nog eens een kwast pakken? “Dat weet ik ook niet. Weet je: mijn vader kon bloemen schilderen... zo mooi en met detail. Je zag precies welke varieteit het was. Eén schilderij was van een bijzondere cultivar: een Giraffe Dahlia. Prachtig, ik zie het zo voor me. Ik weet nog dat er een andere schilder kwam en die werkte juist heel woest. Die zat de verf echt op het doek te douwen. Mijn vader werd kwaad, maar ik wist niet wat ik zag. Wauw, die brutaliteit. Later ging mijn vader zelf ook meer experimenteren. Dan werkte hij bijvoorbeeld driedimensionaal, met klei op doeken. En dat ging hij dan weer inkleuren. Dat maakte ik als kind allemaal mee en het fascineerde me mateloos.” Maar het remde je dus ook. “Mijn vader had kritiek op alles en iedereen.” Je succes heeft hij meegemaakt, was hij dan wel trots? “Jawel. Hij dan zei altijd: ‘Je hebt een gave en dat is dat je zo gemakkelijk kunt praten.’”
26
|
kleurglossy 3 • april 2016
“Tekenen deed ik niet als mijn vader in de buurt was. Nooit.” En was dat wat je wilde? Ik kan me voorstellen dat het leuker was geweest als hij gezegd had: ‘Je hebt een gave en dat is dat je zo goed kunt ontwerpen.’ “Over wat ik maakte heeft hij me never nooit een compliment gegeven. Vlak voor hij overleed zei ik tegen hem dat ik dat nooit heb begrepen. ‘Dat wist je toch wel?’, antwoordde hij. ‘Weten en horen is wel iets anders’, reageerde ik. Mijn moeder, die normaliter nooit iets zegt
in zo’n situatie, keek me aan: ‘Heb je het nou nog niet door? Hij is jaloers op je.’ Hij zei niets. Ik was sprakeloos en ben weggegaan.” En je bent er nooit meer op teruggekomen. “Nooit. Het interesseerde me ook weer niet zo veel, hoor. Ik ben altijd mijn eigen weg gegaan. Als je voortdurend op erkenning zit te wachten, kun je jezelf niet ontwikkelen.” n