2008/11/08 - Campusspecial jonge starters wat willen ze?

MANIFEST VOOR TALENT HEBT U AL GETEKEND? SURF NAAR VACATURE.COM

GRATIS MAGAZINE MET HET GROOTSTE CARRIÈRE AANBOD MEER JOBS OP VACATURE.COM 8 NOVEMBER 2008

JONGE STARTERS C

A

M

P

U

S

S

P

E

C

I

A

L

WAT WILLEN ZE? > > Een job als manager of work-lifebalans?

> Goede werksfeer of werkzekerheid? > >> Tijd voor een gezin of internationale carrière?

+

DE NIEUWE ALCHEMISTEN

DEEL 2

Hoebeke, Belgische juriste maakt carrière > Nathalie Hoebeke van Italië tot India > Les Hommes Hommes, Antwerps modeduo op de catwalk in Milaan

REGIOREEKS

DWARS DOOR OOST- EN WEST-VLAANDEREN EEN DAGREIS LANGS DE ECONOMISCHE GROEIROUTES VAN ONZE PROVINCIES

DOSSIER ICT & ENGINEERING

ZETES ZIET BUSINESS IN IVOORKUST “ONS HOOGTECHNOLOGISCH PASPOORT WORDT HIER DE NIEUWE STANDAARD”

VACCOM_2190_SKI-ACTIE

03-11-2008

14:18

Pagina 1

Wanted: cool young potentials!

Ben jij een Young Potential die binnenkort afstudeert als Master of Bachelor of heb je net de eerste stappen in de bedrijfswereld gezet? Dan is het Vacature Campus Skigame zeker iets voor jou!

Zoek 4 vrienden met wie je deze uitdaging wil aangaan en speel samen het Skigame en de Grote Slalomquiz. De 3 beste teams winnen een all inclusive skivakantie in een luxueuze chalet, waar en wanneer je maar wilt. (*) Schrijf je nu in op vacature.com/campusgame en maak je vrienden warm voor een coole skivakantie! (*) Wedstrijdreglement online beschikbaar

vacature.com/campusgame

001_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:17

Pagina 1

De maandag van Thierry Wernaers, campagnemedewerker Barack Obama

COLOFON Gedelegeerd bestuurder Dirk Velghe Algemeen directeur Christophe Glorieux Office manager Linda De Nutte Accounting Walter Roos Operations & distribution manager Inge Van den Bussche Operations & distribution assistant Ilse Borms Rapporting & Analyse Dieter Vermander Redactie Vacature Hoofdredacteur Marian Kin (voor Kinco) Redactiechef Erik Verreet Redactie Nico Schoofs, Filip Michiels, Sam De Kegel, Hermien Vanoost 02-482.03.54 Medewerkers: Eric Adams, Karin Eeckhout, Catherine Nuyttens, An Olaerts, Bart Cabanier, Tom Dieusaert, Hans Moleman, Petra Quaedvlieg, Evy Ballegeer, Ad Van Poppel, Jan Stevens, Dirk Blijweert, Carina Lopez, Tom Ronse, Lore Callens, Matthieu Van Steenkiste, Dominique Soenens, Goele Geeraert, Lies Lefever, Annick Claus, Marjorie Blomme Redactieraad Marianne Dewandeleer (PwC), Johan Albrecht (Itinera Institute), Mireille Deziron (Jobpunt Vlaanderen), Bart Matheï (FIT), Ivo Belet (Europarlementariër) Grafische vormgeving Art Director Pieter Ver Elst Assistant Art Director Jon Troch Grafici An Coosemans, Patricia Kempeneers, Manu Degreef Medewerkers Bob Haentjens, Sara Sabbe, Yves Deploige, Guido Evens, Hugo Gielen, Miet Truyers Advertenties Business manager Nancy Werbrouck Sales manager Marijke Van Impe Account managers Ruth Janssens, Sofie Verbrugghe, Karl Van Lathem, Véronique Geluykens, Lieze Gheysens, Peter Dewever, Duncan Dilissen 02-482.03.50 Commercieel assistenten Inge Seghers, Hilde De Wolf, Annemie Detroch, Krista Verlaeckt, Annick Rega, Sofie Bonneux 02-482.03.38 Ordering & accounting Ann De Lange, An Parewijck, Lieve De Pauw 02-482.03.71 Marketing & research Marketing & research manager Diane Devriendt Research marketeer Marjan Desmedt Product manager Dries Mahieu, Bieke Helsen

Barack Obama wordt de nieuwe president van de VS. De Vlaming Thierry Wernaers (37) was in North Carolina campagnemedewerker van de president-elect. Hij woont en werkt normaal als webdesigner in de States. Maandag was de voorlaatste campagnedag. tekst Ad Van Poppel - foto Roger Ball

Vacature/References Interactive Interactive Director Marianne Edlun Sales Manager Katrien Tordeur Account Managers Joke Claeys, Veerle Cajot, Kim Claesen Internal Sales Siska Blanckaert, Louise Claeys Bouuaert 02-481.15.09 Client Services Manager Barbara Daelman Internal Account Executive Liesbeth Teugels, Annelies Horckmans Client Services Assistant Véronique Bamford 02-482.03.39 Project Manager Inge Van Dyck Analyst Developer Josi Swerts Web Developer Robin Stroobants Web Designers Olivier Beauchot, Ward Meremans Marketing Project Manager Brigitte Vermeulen

7.00 uur Opstaan. Ik spring onder de douche en ga naar het hoofdkwartier van de Democraten in Concord, North Carolina. We zitten hier in de republikeinse suburbs. In dit arrondissement zullen we verliezen maar we moeten het verlies zo beperkt mogelijk houden.

Marketing Analyst Christophe Van Puymbroeck Product Manager Florence Collard Netredactie Moïra Lens, Virginie Moriaux Verantwoordelijke uitgever Christophe Glorieux Pontbeekstraat 4, 1702 Groot-Bijgaarden

ADVERTEREN IN VACATURE? Bel 02-481.15.88 of mail naar commercieel@vacature.com Vacature C.V. is erkend als bureau voor private arbeidsbemiddeling in het Vlaamse Gewest, onder het nr VG.1186/B. De rechten van de kandidaat kunnen ten allen tijde worden geraadpleegd op www.vacature.com/rechtenkandidaat

8.30 uur.

Op het hoofdkwartier. De assistent field organiser is er ook al. We zijn de enige twee die voor onze inspanningen betaald worden. Alle anderen zijn vrijwilligers. Ik zet koffie en start de computers op. Een vrijwilliger heeft voor ons ontbijt gehaald.

We printen lijsten uit van mensen die door de vrijwilligers bezocht moeten worden.

We maken pakketten voor hen klaar: kaarten waarop staat waar de mensen wonen, een scenario dat ze moeten volgen en deurhangers. Naargelang de antwoorden die de mensen geven, moeten de vrijwilligers de lijsten invullen. De meesten komen tussen 9 en 10 uur binnen.

10.00 uur.

We sturen de vrijwilligers op pad. Een deel blijft hier en zal kiezers bellen. Ook ik ga van deur tot deur. Rond de middag kom ik even terug naar het hoofdkwartier om iets te eten. Ik doe een paar honderd adressen.

We bezoeken vooral de geregistreerde Democraten en de onafhankelijke kiezers van wie we denken dat ze op Obama zullen stemmen. Er zit een hele wetenschap achter om te weten wie er voor onze boodschap ontvankelijk is. We zitten in de laatste dagen van de campagne en het is nu ‘get out the vote’. Het komt erop aan de supporters die je geïdentificeerd hebt, te bezoeken en meerdere malen op te bellen om hen te motiveren te gaan stemmen. Anders dan in België is er hier geen stemplicht.

17.00 uur.

Het begint te schemeren, we stoppen ermee voor vandaag. Uit veiligheidsoverwegingen. De mensen doen dan toch niet meer open. Terug in het hoofdkwartier steken we alle informatie die we vergaard

hebben in de database. Op die manier kunnen we zien in wie we geen energie meer moeten steken.

18.00 uur.

Naar Charlotte, North Carolina waar Barack Obama komt spreken. We bouwen het podium op en wijzen de mensen hun plaats. Obama komt wat later.

20.30 uur.

De bijeenkomst is afgelopen. We halen bij het Democratische hoofdkwartier in Charlotte nieuwe deurhangers op en gaan terug naar Concord. In ons eigen hoofdkwartier haalt een vrijwilliger pizza voor ons. We maken de pakketten voor de meer dan 300 vrijwilligers van morgen klaar.

We zijn er tot 2.00 uur mee bezig. De assistent field organiser is in zijn zetel in slaap gevallen. Ik ga even naar huis om een uurtje te slapen. Ik ben moe. De laatste weken heb ik weinig geslapen. We zijn elke dag meer dan 14 uur in de weer, en ik moet ook nog aan mijn gezin denken.

002_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:30

Pagina 2

DEZE WEEK OP

Vacature Interactive Geen ruimte voor loonsverhoging?

Ga voor alternatieve beloning Volgens het Planbureau is er de volgende twee jaar geen ruimte voor opslag bovenop de indexering. Naast het klassieke brutoloon bestaan er echter heel wat alternatieven die u netto meer opleveren én die voordeliger zijn voor uw werkgever.

U leest het hier Vacature.com/alternatiefloon

Vraag van de Week U werd ontslagen met een opzegtermijn van zes maanden. Bent u verplicht deze termijn te voltooien? Wat als u ondertussen ander werk vindt?

Het antwoord leest u op Vacature.com/vraagvandeweek

Chat met uw toekomstige werkgever Al chattend kennismaken met interessante bedrijven zegt u wel wat? Schrijf u dan in voor de Grote Chatsessie van 26 november.

Tijdens de chatsessie kunt u vragen stellen over het bedrijf en/of over vacatures die u aanspreken. U komt het allemaal te weten vanuit uw zetel.

Schrijf u in op Vacature.com/chatsessie

Portret van Mo Alloul, alliance manager bij Sandvine

DEZE WEEK IN

Vacature Magazine 8 november 2008

COVERSTORY

10>

4 STUDENTEN, 4 CARRIÈREDROMEN Je bent jong en je wilt wat: een carrière, een gezin en als het kan wat vrije tijd. Vacature en Vlerick School vroegen aan 485 laatstejaarsstudenten wat zij van de toekomst verwachten.

Het antwoord samengevat in vier verrassende portretten.

WERK EN WERELD

20>

RACE TO THE BOTTOM, MADE IN THAILAND Leve de goeie koop, zo redeneert de wanhopige Thaise overheid. Met minimumlonen van 4 en 5 euro per dag proberen ze China, Vietnam en Laos van zich af te schudden. De arbeiders betalen de tol.

Had het van zijn leerkrachten afgehangen, dan was Mo naar het beroepsonderwijs overgestapt. Maar dat was buiten Mo's passie gerekend: vandaag is hij industrieel ingenieur en alliance manager bij Sandvine.

Bekijk de reportage op Vacature.com/tv En natuurlijk blijft Vacature Interactive de place to be voor een boeiende en uitdagende job!

10

24

003_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:31

Pagina 3

Vacature | vrijdag 8 november 2008

3

INHOUD

“Ik was in 1998 waarschijnlijk de eerste Belg die eraan dacht hier in Oostende windmolens te bouwen.”

Luc Desender, ceo Electrawinds

32

294

De beste carrières in dit magazine.

Kijk snel op p. 122 voor een overzicht 1>

Als trouwe Vacaturelezer zal u het vorige week wel gemerkt hebben: in het nummer van 31 oktober vielen enkele artikels volledig in het water. Een fout van de drukker, onze excuses daarvoor. Wat u gemist heeft, publiceren we deze en volgende week.

DE SUCCESTAPES

24>

DE JENEVERNEVEN VAN FILLIERS Wellicht was het een van zijn laatste, het interview dat Jan Filliers – vorige vrijdag omgekomen in een busongeval in Egypte - samen met zijn neef Bernard aan Vacature gaf. Omdat er vorige week bij de publicatie een en ander fout liep, krijgt u het artikel deze week opnieuw. Als eerbetoon aan de meesterstoker.

-

REGIODOSSIER WEST- EN OOST-VLAANDEREN

32>

DRIE WEKEN LANG, DWARS DOOR VLAANDEREN Waar liggen de pareltjes van ‘t Vlaamsche land? Wie konden we die vraag beter stellen dan de plaatselijke Voka-mannen en -vrouwen.

Onze journalist op een economische roadtrip door Vlaanderen.

Deel 1: West- en Oost-Vlaanderen.

i-

COLUMN VAN AN OLAERTS

128>

HEERLIJKE WERKEN De prinskoek is 75 jaar geworden, en niemand heeft het geweten.

Behalve An Olaerts die met een koekendoos vol complimenten het graf van bezieler Edward De Beukelaer bezoekt.

Coverbeeld: Martijn Korstanje Abonnees van De Tijd, De Morgen, Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws ontvangen Vacature automatisch bij hun krant.

De maandag van Thierry Wernaers, campagnemedewerker Barack Obama 4> Wereldbeeld: Dalian, China 6> Junkbox De salariswatcher Iedereen coach Globalisering light 8> Publieke opinie 10> Coververhaal: Campusspecial 16> De nieuwe alchemisten, deel 2 20> Werk en wereld: Lowcosttactieken, made in Thailand 23> Arbeidsklimaat: 10 jaar de wet Renault 24> De succestapes: Jeneverstokerij Filliers 27> Intussen in Panama De zakenreiziger De balans 28> Dossier ict & engineering: Hoogtechnologische paspoorten voor Afrika 31> Bien cuit: Herbert Robbrecht in Vrasene 32> Regioreeks: West- en Oost-Vlaamse groeiroute 128>Column van An Olaerts

Vacature van de week:

Infrastructuurbeheerder bij SCK•CEN

004_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:04

Pagina 4

WERELDBEELD Körperwelten, made in China In het Plastination Center in het Chinese Dalian prepareert een werknemer een lichaam voor de rondreizende Body Worlds-tentoontelling – bij ons bekend onder de naam Körperwelten. Hij doet dit volgens de baanbrekende conserveringstechniek van dokter Gunther von Hagens: plastinatie. Een werk van lange adem want een volledig lichaam plastineren kan tot 1.500 uren in beslag nemen. Meer dan 400 universiteiten in 40 landen maken intussen al gebruik van deze techniek. In het Plastination Center zelf, opgericht in 2001 door dokter von Hagens, werken zo’n 250 mensen.

Foto: Ryan Pale

005_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:04

Pagina 5

006_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:51

Pagina 6

6 Vacature | zaterdag 8 november 2008

JUNKBOX

DE SALARISWATCHER

Onder het gevleugelde motto ‘de carrière kan niet altijd gespannen staan’, remixet onze 2-minuten-dj elke week de junk in zijn geheugen tot een fijne set van 120 onproductieve seconden.

Wist u dat een shoppende vrouw minder vlug tegen de vlakte gaat dan haar seksegenote in de wondere wereld van de ict?

Onderzoek van het Amerikaanse ministerie van Arbeid leert ons hoe vrouwen in ict meer arbeidsongevallen hebben dan hun mannelijke evenknie. Oorzaak hunner buitelingen zijn niet de zware apparatuur of straling van de beeldschermen, maar wel … hun schoeisel. Vrouwen hakken zich doorgaans op stelten een weg doorheen de dichtbekabelde kantoorjungle. Gevolg: bij 30 procent van de verwondingen in de informaticasector resulteert dat in ‘valpartijen’. Kristin Van Soest, director of operations bij Safety Resources, staat wijd en zijd bekend voor haar stilettoscherpe geest. Ze durft te vermoeden dat de meeste valpartijen te wijten zijn aan de al eerder vernoemde hoge hakken. "Vrouwen lopen op kantoor meer kans op ongevallen dan in een winkelcentrum", voert ze aan.

"Wanneer ze gaan winkelen, dragen ze immers geen ongemakkelijke schoenen."

Beste IBM’s van deze wereld, breng nu eindelijk uw kantoren onder in een shoppingcentrum.

Als hun hakken niet ergens boven een godvergeten eiland aan het uiteinde van twee stelten bengelen, zijn werknemers waarschijnlijk online op zoek naar een partner. Uit statistieken van het bureau Zanox blijkt dat de drukste periode op datingsites zich situeert tussen zeven uur in de ochtend en vijf uur in de namiddag.

De datingdrukte verandert met de vier seizoenen. "Daalt de temperatuur, dan groeit het online liefdesverkeer", aldus Zanox.

"Naarmate de winter dichterbij komt, blijken mensen meer behoefte te hebben aan genegenheid." Naarmate de winter nadert, zouden er onder vrouwelijke werkneemsters ook merkelijk minder valpartijen zijn.

Vooralsnog hebben ze in het Vaticaan geen last van wiebelende hakken of datende prelaten. Luie medewerkers, daar hebben ze intussen wél hun buik van vol. Het Vaticaan opent een offensief. Er komen prikklokken en functioneringsgesprekken. Dat meldt de Italiaanse krant Corriere della Sera. De kleinste staat ter wereld gaat salarisverhogingen van zijn medewerkers koppelen aan hun prestaties.?? De medewerkers herinneren er fijntjes aan dat paus Johannes XXIII in 1960 alle resterende prikklokken in Vaticaanse burelen heeft afgeschaft omdat die niet bij het kerkelijk werk zouden passen. (NS)

Marc Verlinden: “Binnenkort krijgen we ons eerste kleinkind.

Voor onze dochter hebben we een buggy van 300 euro gekocht.”

GLOBALISERING LIGHT Elke week schuimen we de wereldwijde arbeidsmarkt af, op zoek naar exotisch leesvoer. De globalisering in licht verteerbare stukken.

IRAKESE BOEM(EL)TREIN Voor het eerst sinds de Amerikaanse invasie is in de Irakese hoofdstad Bagdad een nieuwe treinverbinding voor pendelaars ingewijd. Het stadsbestuur

hoopt zo het mobiliteitsprobleem in de Irakese hoofdstad van de baan te helpen. Het verkeer stokt door de vele controlepunten van de politie om bomaanslagen te voorkomen. Met de treinrit van ruim twintig kilometer kunnen forenzen die talrijke controles ontwijken. Vraag is of de nieuwe verbinding in de volksmond niet veeleer als ‘boemtrein’ dan wel als ‘boemeltrein’ bekend staat. Je zal maar ‘senior passagierswerving’ zijn bij de Irakese NMBS…

VIETNAMESE BORSTCAMERA’S Wie stilaan wél aan een boemelabonnement denkt, zijn Vietnamese vrouwen met een borstomtrek van minder dan 71 centimeter.

De communistische gezaghebbers van Vietnam beslisten dat vrouwen met te kleine borsten niet meer met een motorfiets mogen rijden. Zowat negen op de tien Vietnamese vrouwen moeten daardoor hun motor aan de kant zetten. Met die drastische maatregel willen de autoriteiten volgens de Daily Telegraph de verkeersveiligheid opkrikken.

007_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:05

Pagina 7

Vacature | zaterdag 8 november 2008 7

START

IEDEREEN COACH In samenwerking met VKW en de provincie Vlaams-Brabant geeft Vacature u tien weken lang een tip om uw collega’s beter te

“Rijhuis in Mechelen: 200.000 euro” Elke week bijt de Salariswatcher zich vast in de portemonnee van een m/v. In Mechelen liep hij Marc Verlinden tegen het lijf.

Naam: Marc Verlinden Leeftijd: 47 Beroep: Teamleader van de testbank bij Pauwels Trafo (Mechelen) Woonplaats: Mechelen Burgerlijke staat: Gehuwd, een zoon van 13 en een dochter van 23 Netto maandsalaris: 2.000 euro Extralegale voordelen: Groepsverzekering, gsm, fietsvergoeding

"Een hilarische maatregel met verstrekkende gevolgen", reageert beursmakelaar Le Quang Minh uit Hanoi.

"In ons land lopen niet veel vrouwen rond met grote borsten." De Vietnamese verkeerspolitie wrijft zich intussen in de handen. Misschien kan mobiliteitsexpert Kathleen Van Brempt geconsulteerd worden om digitale borstpalen te ontwikkelen. De camera’s bemannen zal ons inziens geen probleem vormen.

CURSUSGELD: 200 EURO “Ik werk al 28 jaar bij Pauwels Trafo.

Als teamleader leid ik een team van zeven mensen. Ik sta in voor de organisatie van het werk, regel de werkverdeling,.... Mijn team is vooral bezig met kwaliteitscontrole. Wij doen tests en leveren testcertificaten af als alles in orde is. De voorbije jaren heb ik veel tijd gestoken in bijscholing. Ik zit nu in het laatste jaar van een graduaat elektromechanica bij het Centrum voor Volwassenenonderwijs aan de Technische Scholen Mechelen. Ik ben van plan om daarna nog bij te studeren. Het inschrijvingsgeld voor de module die in september startte bedroeg 180 euro, in januari start ik met een nieuwe module waarvoor het inschrijvingsgeld 200 euro bedraagt. We werken bij Pauwels Trafo in een 38-uren week. Af en toe moet ik ook 's avonds werken. Als we voor een transformator geluidsmetingen willen uitvoeren, moet het immers stil zijn, en dat kan het best als alle machines in de fabriek stil liggen.”

80.000 EURO VOOR VERBOUWINGEN “Vier jaar geleden hebben we het huis waarin we woonden verkocht, en zijn we verhuisd naar een nieuw pand, een rij-

SMS’ENDE OLIFANT Wie alvast niet van een borstomtrek van 71 centimeter wakker ligt, is de Keniaanse olifant.

Graan stelen, daar houdt hij zich onledig mee.

In hun strijd tegen die geslurfde graandieven maken Keniaanse olifantenhoeders nu gebruik van een sms-alarm.

Dat bericht de Duitse krant Die Welt. De olifanten

woning in Mechelen. Toen begonnen de immobiliënprijzen net de pan uit te swingen: het huis kostte 200.000 euro.

Er was bovendien nog heel wat werk aan: de elektriciteitsleidingen moesten vernieuwd worden, er moest op vlak van loodgieterij heel wat gebeuren, er was een nieuwe vloer en keuken nodig...

Alles samen goed voor 80.000 euro.

Het is nu bijna af, enkel de badkamer moeten we nog onder handen nemen.

Op een paar kleine klussen na heb ik de meeste zaken laten uitvoeren door vakmannen.”

CITROËN BERLINGO: 18.000 EURO “Onze laatste grote aankoop was een nieuwe auto: een Citroën Berlingo waar we 18.000 euro voor betaalden.

Daarvoor heb je het full optionmodel, met airco, boordcomputer, elektrisch bediende ruiten, drie uitneembare achterzetels... De keuze werd vooral bepaald door de vele ruimte die een Berlingo biedt. Binnenkort komt er bij ons een eerste kleinkind aan, dus wilden we een wagen waar we makkelijk buggy’s en dergelijke mee kunnen vervoeren. Die buggy was trouwens een andere uitgave van de voorbije weken, die kostte 300 euro en was een cadeau voor onze dochter.” (BC, foto IP)

dragen een halsband met een simkaart.

Struint één van hen voorbij sensoren in de buurt van graanvelden, dan stuurt de simkaart automatisch een sms-alarm naar de mobiele telefoons van de olifantenhoeders.

Zij jagen de dieren dan terug het park in.

Tot vandaag probeerden de hoeders en de boeren olifanten met trommels, fakkels en geweren op afstand te houden. Tot ze erachter kwamen dat trommels, fakkels en geweren weinig compatibel bleken met sensoren. (NS)

coachen. Deze week krijgt u tekst en uitleg van Jos Goffin van VCOV, de Vlaamse Confederatie van Ouders en Ouderverenigingen.

TIP 6: FOCUS OP SUCCES IN PLAATS VAN FOUTEN Vaak hebben we de neiging onszelf te evalueren op basis van wat er fout ging. Maar dat is een slechte gewoonte. “Focus liever op de zaken die goed liepen”, vertelt Jos Goffin, algemeen voorzitter van de koepelorganisatie voor ouderverenigingen VCOV. “Een positieve evaluatie van je projecten versterkt je zelfkennis.

Wie een geslaagde presentatie gaf, kan concluderen dat hij communicatief sterk staat, dat hij stressbestendig is en dat hij geen moeite heeft om voor publiek te spreken.”

“Door te focussen op succes, kun je je medewerkers positief en permanent bijsturen. Stel: Er is een probleem met een softwareprogramma en de informaticus kan het erg snel oplossen. Dan is het zinvol om samen eens te kijken hoe hij daar zo vlug in slaagde. Hij heeft blijkbaar de aanleg om gemakkelijk fouten op te sporen, hij houdt er ook van om op een systematische en methodische manier een probleem te analyseren en naar een oplossing te zoeken. Wie zijn talenten weet te benoemen, kan ze ook verder uitbouwen.”

“Eens je je bewust bent van je sterktes, is het de kunst ze te accentueren. Hoe beter je je talenten kunt aanwenden, hoe meer kans op succesvolle projecten. En meer succes vergroot doorgaans je zelfvertrouwen en je zelfwaardering. Een analyse van de succesfactoren van je project biedt zinvolle lessen voor de toekomst. Het succes van een actie hangt in grote mate af van de context waarin ze zich afspeelt. Stel: jaarlijks organiseer je een familiedag voor je medewerkers.

De opkomst ligt dit jaar hoger dan gemiddeld. Dan is het zaak de elementen te vinden die verklaren waarom dit event boven de voorgaande uitspringt. Lag het aan de manier van aankondigen, de locatie, de tijd van het jaar…?”

“Tenslotte genereert een positieve evaluatie nieuwe successen. Er bestaat een vuistregel die zegt dat wat je benadrukt, zich in de toekomst zal waarmaken. Wie dus focust op wat goed ging, is klaar voor meer geslaagde projecten.” (GG) Meer lezen? www.iedereencoach.be

008_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:06

Pagina 8

8 Vacature | zaterdag 8 november 2008

STANDPUNT

BRIEVEN & BLOGS Reactie van de week (op artikel ‘De 6 econoshocks van Geert Noels’ van 31 oktober 2008)

Olie nog niet opgedroogd ERIK VERREET

Peanuts Hoe verdelen de sociale partners in moeilijke jaren de magere buit?

En dat met vakbonden aan tafel die al een jaar hun troepen ophitsen om het (al dan niet reële) koopkrachtverlies te compenseren?

De onderhandelingen voor het Interprofessioneel Akkoord (IPA) 2009-2010 beloven moeilijk te worden want de speelruimte is minimaal. Een reële loonsverhoging kan niet, berekende de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven. De lonen in Nederland, Frankrijk en Duitsland zullen samen met 5,1 procent stijgen. Dat is wettelijk de ruimte die de Belgische sociale partners krijgen.

Tweemaal pech. Eén, deze verhoging komt overeen met de verwachte prijsstijgingen. Gevolg: uw loonfiche zal nominaal wel aangroeien, maar de inflatie eet die verhoging op. En twee, de voorbije jaren stegen de Belgische lonen met 4,1 procent meer dan in onze buurlanden. Volgens de afspraken binnen de ‘loonnorm’ moet dit concurrentieverlies gecompenseerd worden (bijvoorbeeld met indexsprongen).

Als in België de wet altijd zou toegepast worden, trappelt ons salaris de komende twee jaar ter plaatse. Misschien dat er een niveau lager, bij de sector- of bedrijfsonderhandelingen, meer te rapen valt voor de vakbonden?

Fossiele brandstoffen bepalen nog steeds de wereldenergievoorziening. Olie, aardgas en kolen zijn echter eindig. Eens breekt dus de tijd aan dat alternatieven hun plaats innemen. Maar wanneer? Uiteenlopende prognoses doen de ronde, variërend van tien tot honderden jaren.

Volgens geologen pieken de fossiele brandstoffen binnenkort, waarna ze gaan dalen. Maar economen kijken niet primair naar voorraden, maar naar de marktvraag. Naarmate de prijzen opnieuw stijgen, neemt de prikkel om naar nieuwe voorraden te zoeken toe. Omgekeerd vermindert het OPEC-kartel bewust de productie als de vraag en de prijs van een vat ruwe olie te snel

daalt. 'The great oil shortage is like the horizon, always receding as one moves toward it.’ Het olietekort is als de horizon; het verdwijnt als je er in de buurt komt.

Duurzame energiebronnen breken door, maar laat de groei van duurzame energie over aan de markt. Verandert de prijsverhouding, dan zal die markt sneller groeien, ook in jobs. Indien er echter te veel overheidsgeld bij komt kijken, dan ben ik minder optimistisch.

Eenmaal de overheidskraan wordt dichtgedraaid, krijgen hernieuwbare energiebronnen het immers dubbel zo moeilijk.

Jan De Lathouwer

“Het Interprofessioneel Akkoord zal peanuts opleveren qua reële salarisvooruitgang.”

Het IPA zal peanuts opleveren qua reële salarisvooruitgang. Zal die pil verguld worden? Met extra vakantiedagen? Een betere vergoeding voor het woon-werkverkeer? Of betere opleiding?

Intussen is de Belgische economie zwaar ziek. We steunen nog te veel op klassieke sectoren, schrijft de CRB in hetzelfde rapport. De overgang naar een kenniseconomie verloopt heel traag, vergeleken met onze buurlanden. En hoewel we het anders willen geloven, is het met echte innovatie pover gesteld. In België is innovatie hoofdzakelijk imitatie. Bedrijven pakken wel uit met nieuwe producten of processen, maar concurrenten hebben die ‘nieuwigheden’ al vroeger op de markt gezet.

Het enige wat we kunnen doen: iedereen beter scholen en innovatie ernstiger nemen. Daarom wil de regering dat de sociale partners geloofwaardige afspraken maken over de loonkosten én over de versterking van innovatie en opleiding. We hebben dus een goed IPA nodig voor een slimmer en beter België.

Gaat u akkoord met Erik Verreet?

vacature.com/standpunt

Wil u reageren op onze artikels? Scherp uw pen en mail naar

publiekeopinie@vacature.com En discussieer mee op de blogs van onze website: vacature.com/blogs De m/v met de scherpste pen sturen we een fles wijn op.

Reacties op artikel ‘De 6 econoshocks van Geert Noels’ van 31 oktober 2008 ZEVENDE POLITIEKE ECONOSHOCK Af en toe een beetje crisis is nodig. Een crisis noopt tot nadenken, doet meningen botsen.

Uit die botsing ontstaan nieuwe dingen.

Die econoshocks moeten ons niet verlammen. Integendeel, het wordt hoog tijd dat we onze ogen openen en dat we de zevende

shock grondig analyseren. Die zevende shock is de verrechtsing van het politiek spectrum met de daaruit voortvloeiende verenging van het debat tot een zwart-witdebat. De verschillende schokken die we nu ondergaan - zoals de klimaatopwarming, het einde van de fossiele brandstoffen, de beurscrisis - zijn het gevolg van inadequaat politiek handelen.

Er is in het verleden genoeg gewaarschuwd dat die dingen stonden te gebeuren. Politici

009_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:06

Pagina 9

Vacature | zaterdag 8 november 2008 9

PUBLIEKE OPINIE

POLL VAN DE WEEK

Uw mening?

Vraag: Waaraan ergert u zich het meest bij uw collega's?

Mijn collega ontloopt zijn/haar verantwoordelijkheid.

Mijn collega speelt cavalier seul voor eigen gewin.

Mijn collega bemoeit zich te veel met mijn werk.

Mijn collega is asociaal.

hebben die waarschuwingen genegeerd uit politiek eigenbelang. Om aan de macht te blijven, nam men populistische, kortetermijnbeslissingen. De kiezer is hen gevolgd. Nu zitten de democraten met een gigantisch probleem : de kiezer gelooft hen niet meer en wat de populisten ons te bieden hebben is zeker niet fraai. Kijk maar naar wat er in de jaren dertig van de vorige eeuw is gebeurd. Wat we nu nodig hebben zijn politici met een visie op lange termijn en met de moed om die visie te blijven verdedigen.

Remi Heylen INNOVATIEGOLF IN ALTERNATIEVE BRANDSTOFFEN Ik denk dat het einde van de fossiele brandstoffen uiteindelijk wel de grootste uitdaging van de komende jaren zal worden. Maar dat zal tevens gepaard gaan met een enorme innovatiegolf en ongeziene investeringen in research & development van alternatieve brandstoffen. En als dat dan samengaat met een drastische vermindering van de CO2uitstoot is dat mooi meegenomen.

Een bijkomende potentiële shock met een mogelijk enorme impact op de maatschappij is het uitbreken van een pandemie, bijvoorbeeld door een muterend retrovirus. Laat ons hopen dat we daar de komende jaren van gespaard blijven.

Matthias

een klant die hij heeft ‘aangebracht’, is in die zin een beetje unfair tegenover de rest van de medewerkers.

Sven BONUS ENKEL OP BASIS VAN MARGE Een bonus kan enkel op basis van de gerealiseerde marge. Niet op de omzet zoals veelal gebeurt, wat totaal belachelijk is aangezien verlieslatende deals dan ook worden beloond.

Op basis van bedrijfs- en/of groepsresultaten zou aan alle werknemers een bonus kunnen toegekend worden. Zonder die werknemers is er geen salesteam nodig en omgekeerd. Een bedrijf rendabel maken en houden is teamsport en vergt dus een teaminspanning.

Nick

Wat is uw mening? Laat het ons weten op

vacature.com/poll Reactie op standpunt van vorige week ‘Hoe meer vrouwen, hoe minder koersval’ VROUWEN STERK IN CIJFERS Met genoegen rapporteerde ik het standpunt van Erik Verreet aan mijn mannelijke collega’s. Dat vrouwen goed zijn in organiseren, in dienstverlening, in zorg wordt zeker niet betwist maar dat ze ook goed zijn in cijfers en het beheer van budgetten, dat komt minder vaak in het vizier.

Els Benere

Reacties op artikel ‘Het profiel van een senior- versus een juniorverkoper’ van 25 oktober 2008 MARKETINGTEAM ACHTER VERKOPER Een bonus is fijn voor de verkoper, al staat er soms een volledig marketingteam achter de verkoper. De verkoper een premie geven voor

Reactie op poll van vorige week OPZEGTERMIJNEN: HOGER, LAGER? Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) wil dat er naast de ontslagvergoedingen voor topmanagers ook over de ontslagregeling voor bedienden gesproken wordt.

VBO-voorzitter Pieter Timmermans: “Ik vind het op zijn plaats om eens een debat te

hebben over opzegtermijnen in het algemeen. De opzegtermijnen van onze bedienden liggen vijf, zes keer hoger dan het gemiddelde van Europa.”

Mijn antwoord: als de mensen van het VBO onze wedde ook maal 25 willen doen zodat we in de buurt komen van de onzinnige weddes van bepaalde kaderleden mogen ze van mij onze opzegtermijnen ook delen door vijf.

Johan

Vorige week vroegen we of ook de opzegtermijnen van bedienden in vraag moeten gesteld worden.

JA

30%

70%

stelt de huidige opzegtermijnen in vraag.

wil niets veranderen aan de opzegtermijnen van bedienden.

NEE

010_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

23:39

Pagina 10

Vacature & Vlerick School onderzoeken de carrièreplannen van generatie Y

Ze weigeren vanonder hun kerktoren te komen. En ze eisen meer tijd voor vrije tijd. Carrière maken? Dat interesseert hen al helemaal niet.

Over pas afgestudeerden circuleren de wildste geruchten. Vacature en Vlerick Gent Leuven Management School pakten het serieus aan en onderzochten de carrièrevooruitzichten van de aanstormende generatie.

m

tekst Ann Lemaître en Matthieu Vansteenkiste illustratie Kingcoma.com foto’s Lies Willaert

011_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

23:39

Pagina 11

Vacature | zaterdag 8 november 2008 11

COVERSTORY

Tussen maart en juli 2008 peilden Vlerick School en Vacature naar de carrièreverwachtingen van 485 laatstejaarsstudenten. Conclusie: er bestaan vier soorten laatstejaarsstudenten:

Type 1 of 38% van de studenten: Heel carrièregericht, maar niet ten koste van alles

Type 2 of 14% van de studenten: Carrière maken, de klok rond Type 3 of 35% van de studenten: Carrièregericht, maar work-lifebalans primeert Type 4 of 13% van de studenten: Helemaal niet carrièregericht

Arthur Vijgen, laatstejaarsstudent industriële ingenieurswetenschappen: “Of ik me zorgen maak om de financiële crisis? Nee, er is nog altijd een tekort aan ingenieurs: op ingenieurs zullen ze niet besparen.”

“Ik wil een nine to five-job op managementniveau” Arthur Vijgen (24) zit in het laatste jaar industriële ingenieurswetenschappen optie elektromechanica bij de hogeschool Groep T. Hij loopt rond met een dikke agenda, spurt van de ene naar de andere vergadering en geeft ons netjes een visitekaartje aan het einde van het gesprek. Arthur Vijgen is student, maar lijkt al aan het werk te zijn.

Hij leidt een project voor de ontwikkeling van een milieuvriendelijke wagen voor de Chinees-Indiase markt. Daarnaast doet hij zoals iedere student examens en schrijft hij een thesis. “Uiteindelijk zal ik afstuderen

met een master en een postgraduaat”, vertelt Vijgen. “Ik heb gekozen voor de richting elektromechanica omdat het een brede basis biedt om later werk te vinden.

Eigenlijk lag elektronica me meer, maar ik wilde mijn opties open houden.”

“Voor ik aan Groep T begon, heb ik aan de K.U.Leuven de studies burgerlijk ingenieur bouwkunde geprobeerd. Dat was helaas iets te zwaar. Ik ben daarna in Leuven gebleven om persoonlijke redenen: ik was toen al samen met mijn vriendin. Dankzij de brede

opleiding die ik nu krijg, denk ik opnieuw aan een job in de bouwkunde. Vorig jaar heb ik al heel wat jobaanbiedingen kregen via mail of post, vooral uit de ict- en bouwwereld. Dit jaar verwacht ik nog meer aanbiedingen, omdat ik laatstejaars ben. Elektromechanici zijn nodig in alle branches: ik kan dus zelf kiezen welke richting ik wil uitgaan. Dat is een boeiend vooruitzicht.”

WORK-LIFEBALANS “Welke eisen ik stel aan een toekomstige werkgever? Ik wil vooral een nine to five-job.

>

012_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:07

Pagina 12

12 Vacature | zaterdag 8 november 2008

> Ik wil na mijn dagtaak niet nog eens een hele avond aan mijn werk denken. De eerste jaren wil ik daarin soepeler zijn, omdat ik dan nog geen kinderen zal hebben. Maar op termijn streef ik naar een mooi evenwicht tussen werk en privé. De baan moet natuurlijk ook uitdagend zijn. Geen job waar alles vanzelfsprekend is, of waar je iedere dag hetzelfde doet.”

“Ik streef wel een hogere positie na, een managementfunctie. De top van een bedrijf hoeft nu ook weer niet: dat zijn per definitie geen nine to five-jobs. Maar ik vind het fijn om te delegeren en heb daar wel aanleg voor.

Ik ben nu al teamleader van een project waar

geval een baan hebben voor ik afstudeer.

Mijn vrienden die vorig jaar afstudeerden, zijn daar alvast allemaal in geslaagd. Ik denk dat het voor ons normaal is. Ik wil ook die zekerheid hebben en vind het maar fair ten opzichte van mijn ouders. Al wil ik nog wel een of twee maanden vakantie nemen, om even alles op een rijtje te zetten.”

“Als ik zelf mag kiezen, heb ik een lichte voorkeur voor de waterbouwkunde. In België zijn daar niet zoveel mogelijkheden in, in Nederland wel. Ik ben zelf afkomstig van Nederland, mijn vriendin van Maaseik. Het is dus niet uitgesloten dat we in Nederland zouden gaan wonen.”

“Of ik me zorgen maak om de financiële crisis? Voor mijn baan niet, maar wel voor het project dat ik nu leid.” Het is effectief zo dat we minder Arthur Vijgen, laatstejaarsstudent industriële makkelijk sponsors ingenieurswetenschappen vinden. Om aan een vijftien studenten aan meewerken. We boujob te raken, denk ik niet dat het een rol wen een energievriendelijke wagen. Dat was speelt. Er is nog altijd een tekort aan ingenioorspronkelijk een idee van het eurs: het zou me zeer sterk verwonderen, Massachusetts Institute of Technology, de mochten ze op ingenieurs besparen.” meest prestigieuze ingenieursuniversiteit ter wereld. Zij hebben studententeams uitgenodigd om samen een wagen te bouwen voor de Indiase markt. Groep T kreeg in die opdracht het frame en de elektrische motor toegewezen. Afgelopen zomer hebben we in Turijn ons eerste prototype voorgesteld: die staat daar nu op een tentoonstelling. Dit jaar werken we met de school zelf aan een eigen Carol De Bleecker is senior recruwagen. We ontwerpen opnieuw een frame ter bij Philips en motor, de andere componenten proberen Belgium NV: we aan andere partners te outsourcen: “Iemand die weet bedrijven en universiteiten. Daar kruipt wat hij wilt, maakt natuurlijk veel werk in.”

We vroegen aan 485 laatstejaarsstudenten...

Welk belang heeft uw job in uw totale tijdsbesteding?

5% 48%

“Ik wil na mijn dagtaak niet nog eens een hele avond aan mijn werk denken.”

Gouden tips voor Arthur:

“Als ik moet kiezen tussen loon en sfeer, kies ik heel zeker voor sfeer. Misschien ook wel omdat ik er als ingenieur vrij zeker van ben dat ik geen bescheiden loontje zal krijgen.

Mijn vriendin studeert geneeskunde, zij zit nu in haar zesde jaar. Ik besef dat we later, gezien haar job, keuzes zullen moeten maken. Ik wil in geen geval dat mijn kinderen vijf dagen per week naar de crèche moeten. Ik ben bereid om daarvoor halftime of zelfs niet te werken, als het moet.”

SOLLICITEREN VANAF MAART “Bedoeling is om vanaf het tweede semester actief op zoek te gaan naar een job. Dat kan ik via Groep T, die een database heeft, maar ook via magazines of websites. Vanaf maart zal ik ook effectief solliciteren. Ik wil in ieder

altijd een goede indruk. En ingenieurs zijn inderdaad nog altijd erg gegeerd op de arbeidsmarkt.

Toch stoten enkel de meest ambitieuze mensen door naar de top. Het kan geen kwaad meer nadruk te leggen op je bereidheid om hard te werken.

Het is goed dat je een evenwicht tussen werk en privé nastreeft. Maar internationale functies en deeltijds werken gaan in geen geval samen: hou daar rekening mee. Probeer je ook niet blind te staren op het grote geld dat wel eens geboden wordt aan startende ingenieurs. Geef voorkeur aan jobinhoud.”

20%

27%

Belang van vrije tijd Belang van werk Belang van maatschappelijk engagement Belang van gezin (Bron: onderzoek Vacature-Vlerick)

Hoeveel denkt u netto te verdienen?

2500

2.278 2.056

2000 1500

1.822 1.393

1.567 1.486

1000 500 0

Startloon Bachelor

Loon na 5 jaar

Master

Totaal

(Bron: onderzoek Vacature-Vlerick)

Hoelang wil u bij uw eerste werkgever blijven? < 6 maanden

21%

6 maand - 1 jaar 1 jaar - 3 jaar

37% 6% 3% 8% 3%

22%

(Bron: onderzoek Vacature-Vlerick)

3 jaar - 5 jaar 5 jaar - 10 jaar 10 jaar - 20 jaar Hele loopbaan Weet ik nog niet

.

ar

r

t

013_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:07

Pagina 13

Vacature | zaterdag 8 november 2008 13

COVERSTORY

Gouden tips voor Birgit: Type 2: Carrière maken, de klok rond

Birgit Hubin volgt een extra master aan Vlerick School: “Ik verwacht dat ik de eerste jaren hard zal moeten werken en dat vind ik ook niet erg. Buitenlandse missies zie ik ook wel zitten.”

Hans Verheij, senior consultant The Profile Group: “Dit soort studenten kom je wel eens tegen als je high potentials screent. Als ik zo iemand hoor zeggen dat hij snel naar de top wil, dan vraag ik me vooral af hoe hij dat denkt te bereiken. In veel gevallen heeft de student daar nog niet of onvoldoende over nagedacht. Zulke mensen moeten vooral uitzoeken hoe ze hun doel willen bereiken. Dat wil bijvoorbeeld zeggen dat ze heel nauwkeurig de werkgever moeten kiezen waarvoor ze willen werken. Dat hoeft niet per se een groot bedrijf te zijn, veel hangt ook af van hoe het intern georganiseerd is. En wie graag naar het buitenland wil, zal niets kunnen doen bij een bedrijf dat geen internationale kantoren heeft.

Kies ook een sector die bij je studies aansluit, op die manier bied je zeker meerwaarde. Daarnaast is het ook belangrijk te beseffen dat er meer is dan de verticale carrière. Niet iedereen heeft de menselijke vaardigheden om manager te worden. Door je technische kennis te verdiepen, kan je net zo goed een horizontale carrière ontwikkelen. Dat hoeft helemaal niets minder te zijn.”

“De eerste jaren zet ik alles op mijn carrière” Birgit Hubin (22) heeft al een diploma Toegepaste Economische Wetenschappen op zak. Dit jaar volgt ze een extra master in General Management bij Vlerick Leuven Gent Management School. “Dat doe ik vooral met het oog op mijn latere carrière. Tijdens mijn studies economie ben ik niet op Erasmus geweest

stage in een bedrijf - speelde ook mee: het leek me een mooie overgang naar de echte businesswereld.”

ZICHZELF BEWIJZEN “Ik verwacht toch wel om op een deftig niveau te beginnen. Dat hoeft niet meteen de top te zijn, want ik wil de kans krijgen om mezelf eerst te bewijzen. Maar ik wil ook echt iets voor mijn werkgever kunnen Brigitte Hubin, extra master aan Vlerick School betekenen. Op lange termijn wil ik wel een en ik wil me met iets van de rest kunnen managementfunctie krijgen. Dat hoeft niet onderscheiden. Dat de richting ook erg per se ceo te zijn, maar toch iets dergepraktijkgericht is - met onder andere een lijks. Ik hoop dat ik in mijn eerste job de

“Ik ga nu en dan al naar een bedrijfsvoorstelling.”

nodige begeleiding krijg en extra opleidingen kan volgen. Als je carrière wil maken moet je offers doen, dat is zo. Ik verwacht dat ik de eerste jaren hard zal moeten werken en dat vind ik ook niet erg. Mijn vriend zit ook in de managementwereld, dus die maakt ook lange dagen. Buitenlandse missies zie ik ook wel zitten, maar dan toch niet langer dan drie maanden. Tenzij mijn vriend dan mee zou verhuizen. In het begin verwacht ik dat de balans tussen werk en vrije tijd in de richting van mijn job zal uitslaan. Dat zal wel veranderen als ik kinderen wil, maar dat is dan ook niet voor de eerste jaren. Ik wil eerst alles op mijn carrière zetten.”

“Qua loon verwacht ik een normaal star-

tersloon; iets rond de 2.500 euro bruto, maar ik verwacht dat het snel evolueert.

Uiteindelijk wil ik ook op korte termijn een stuk hogerop raken en dan verwacht ik dat ook dat het loon meevolgt.”

“Ja, ik ben best al wel bezig met volgend jaar. Gisteren ben ik nog naar een bedrijfsvoorstelling geweest, dus af en toe ga ik bedrijven die ik niet ken prospecteren. Dat wordt bij ons op school ook erg aangemoedigd en we krijgen ook voortdurend uitnodigingen: als ik zou willen kon ik er elke avond wel één doen. Maar zoveel ben ik er nog niet mee bezig: het is nog maar het begin van het jaar, het is nog te vroeg om nu al te tekenen.”

014_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:07

Pagina 14

Type 3: Carrièregericht, maar work-lifebalans primeert

Eva Vandevivere, laatstejaarsstudente psychologie: “Een diploma bedrijfspsychologie is natuurlijk interessanter op de arbeidsmarkt.

Toch heb ik gekozen voor de richting die mij het meest interesseert.”

“Ik wil gerust even onder mijn niveau werken” Eva Vandevivere (22) zit in het laatste jaar psychologie optie klinische aan de UGent. Voor haar zijn financiële crisissen, werkloosheidscijfers en toekomstige werkgevers momenteel nog een ver-van-haar-bed-show.

Niet dat ze niet ambitieus is: Eva heeft grootse plannen voor de toekomst, maar die hoeft vandaag nog niet te beginnen. “Toen ik moest kiezen tussen klinische en bedrijfspsychologie, heb ik even getwijfeld. Een diploma bedrijfspsychologie is natuurlijk interessanter op de arbeidsmarkt. Toch heb ik gekozen voor de richting die mij het meest interesseert. Momenteel loop ik stage

intakegesprekken afnemen. Al blijft dat altijd onder supervisie.”

sterken wanneer ik op de arbeidsmarkt kom.”

TE VEEL KLINISCHE PSYCHOLOGEN “Een beeld van mijn ideale job heb ik nog niet. Ik hou een aantal opties open. Als ik een baan zou vinden in de gezondheidszorg, zou ik daar zeker voor gaan. Maar ik vrees dat die wens niet realistisch is: er zijn te veel klinische psychologen, en er is te weinig vraag. Langs de andere kant zie ik onderzoekswerk aan de universiteit ook wel zitten. Maar daarvoor moet je als assistent gevraagd worden. Voor mijn thesis moet ik experi-

“Angst voor de toekomst heb ik niet.

Ik heb er vertrouwen in dat ik ooit wel met mijn diploma aan de slag zal kunnen. Van mijn ouders mag ik ook verder studeren: dat geeft me wat ademruimte. Er is geen druk om al te werken. Mijn vriend studeert voor burgerlijk ingenieur en moet volgend jaar ook nog zijn laatste jaar doen: misschien heeft dat er ook mee te maken.”

“Als ik moet kiezen tussen een goed loon of fijne collega’s, kies ik voor de sfeer.”

Eva Vandevivere, laatstejaarsstudente psychologie in het Centrum Kind & Adolescent in Gent. Dat hangt af van de universiteit en is vergelijkbaar met het Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg.

Kinderen en jongeren van 0 tot 25 jaar komen er met hun depressies, angsten of gedragsproblemen. Ik loop mee met de therapeuten en mag zelf ook therapie geven en testen of

menten afnemen en opvolgen, en dat vind ik zeer boeiend. Ik werk rond aandachtsafleiding om pijn te verminderen bij kinderen en jongeren.

Een derde optie is om nog verder te studeren: ik zou dan mijn lerarenopleiding halen. Nochtans heb ik niet de grote ambitie om leraar te worden, maar het zou mijn diploma wat ver-

FIJNE COLLEGA’S “Het loon is niet onbelangrijk, maar ik zou wel bereid zijn om de eerste jaren als opvoeder betaald te worden.

Ik wil gerust even onder mijn niveau werken, Toch vind ik het belangrijk dat mijn job in de lijn ligt van mijn diploma. Als ik moet kiezen tussen een goed loon of fijne collega’s, kies ik zonder twijfel voor de sfeer.”

“Aan een gezinsleven denk ik ook nog niet, maar ik weet wel dat het belangrijk voor me is om naast mijn werk een stukje privéleven over te houden. Zo ben ik leidster van de scouts: dat zou ik volgend jaar graag blijven doen. Eigenlijk ben ik nog niet concreet bezig met mijn professionele toekomst: daar heb ik nog wel even tijd voor, niet?”

Gouden tips voor Eva: Michel Van der Borght, personeelsdirecteur van de Gasthuiszusters Antwerpen: “Probeer eerst te weten wat je echt wil voor je een job zoekt. Onder je niveau werken om ervaring op te doen, kan interessant zijn. Maar let erop dat het past in een bredere carrièreplanning. Iets aannemen enkel om aan de slag te blijven, is minder verstandig.

Wil je als klinische psychologe een streepje voor hebben, dan zijn extra opleidingen een aanrader.

Denk ook eens aan een bijkomende studie in het buitenland.

Zo toon je dat je iets meer in je mars hebt dan de anderen.

Diploma is één ding, maar uiteindelijk geeft persoonlijkheid de doorslag. Er is ook niets mis mee om te streven naar een gezonde balans tussen werk en privé, integendeel. In de gezondheidssector is er een groot verloop. Werkgevers zoeken mensen die zich op lange termijn willen engageren. Iemand die belang hecht aan het privéleven, zal ook langer in dienst blijven.

Bovendien is werken met mensen slopend: het is dus belangrijk dat je privé zelf een evenwicht hebt.”

(

015_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:07

Pagina 15

Vacature | zaterdag 8 november 2008 15

COVERSTORY

“Je leeft niet om te werken” Gouden tips voor Frank: In welke sector(en) zou u graag willen werken? (onderzoek bij 485 laatstejaarsstudenten) Professionele dienstverlening 51,5%

Onderwijs 31,1%

Socioculturele sector 29,1%

Centrale en lokale overheid 28,5%

Bank- en kredietwezen, verzekeringen 26,2%

Telecommunicatie 25,2%

Gezondheidszorg 19,2%

Farmaceutische industrie 18,6%

Voeding, drank en rookwaren

Type 4: Helemaal niet carrièregericht

13,8%

Productie en distributie van energie, watervoorziening 13,6% (Bron: onderzoek Vacature-Vlerick)

Frank Vanaerschot, laatstejaarsstudent politologie: “Zolang ik maar inhoudelijk groei is het goed. Een riant loon hoeft niet.”

Frank Vanaerschot (23) werkt op dit moment zijn thesis af. “Ik studeer politologie. Normaal lever ik mijn thesis in december af, in ‘de derde zittijd’. Daarna begin ik te

weet ook nog niet zo goed wat ik met mijn diploma mag verwachten, maar ik vrees dat het niet al te veel is. Al zal het toch niet lager dan 1.200 euro netto zijn. Ik maak me geen illusies, maar ik zal me toch wel informeren.”

“Als ik ga werken, is het om later een grote reis te kunnen maken.”

“Wat voor mij van belang is, is dat mijn jobinhoud aansluit bij mijn interesses, zodat mijn leven en werk één geheel vormen. Zolang ik maar inhoudelijk groei en evolueer, is het goed. Ik wil gewoon kunnen

Frank Vanaerschot, laatstejaarsstudent politologie solliciteren, maar ik verwacht niet echt de grote job. Dat hoeft ook niet; ik voel me te jong om me al aan het werk te binden. Ik heb ook geen zin om me elke dag leeg te voelen omdat ik alles heb gegeven voor het doel van iemand anders. Als ik ga werken, is het om misschien nog te kunnen bij studeren en later een grote reis te maken. Ik leef niet om te werken, mijn leven moet het belangrijkste blijven. Wat niet wil zeggen dat alles kan veranderen als ik ergens een echt interessante kans zou krijgen.”

Van een carrière ligt Frank dus niet wakker.

En van zijn loon? “Niet echt, ik hoef geen topmanager met een riant loon te worden. Ik

Hans Verheij, senior consultant The Profile Group: “Studenten die geen nood hebben aan een echte carrière komen we vaak tegen als we administratieve profielen moeten invullen. Dan kijken we niet alleen naar wat ze kunnen en willen, maar ook waar en wanneer ze dat willen. Het is belangrijk dat hun beschikbaarheid aansluit bij wat de werkgever verwacht, maar ook omgekeerd. En als ze enkel in hun eigen buurt willen werken, gaan we hen ook niet voorstellen voor een job verder van huis. Voor hen gaat vooral op: weet wat je wil én wat je kunt. Als je geen behoefte hebt aan veel verantwoordelijkheid in je job, neem dan geen job die vraagt naar iemand die initiatieven moet ontplooien en proactief moet zijn. Weet dus wat de werkgever van je verwacht en of je dat wil of kunt geven. Op een sollicitatiegesprek moet je niet alleen vragen beantwoorden, maar mag je er ook stellen. Deze kandidaten moeten vooral een job zoeken die ze graag doen, want ze zullen de taken normaal gezien lang moeten uitvoeren.”

rondkomen en later eventueel ook een gezin onderhouden. Ik stel me soms wel vragen bij al die offers die je zogezegd moet brengen.

Als de job me echt interesseert, dan wil ik wel wat moeite doen en wat langer werken.

Maar ik vind flexibiliteit niet vanzelfsprekend. Het klopt niet dat je zomaar met een telefoontje beschikbaar moet zijn; je werk is niet het belangrijkste. Het helpt wel als de sfeer in het bedrijf goed is. Ik deed al enkele studentenjobs, en ik merk dat als de sfeer goed zit, ik tot meer in staat ben. Als ik positief word aangemoedigd, ben ik tot veel meer in staat.”

Zou u voor uw eerste job onder uw niveau willen werken?

vacature.com/niveau Zit u in uw laatste jaar en bent u op zoek naar de ultieme sollicitatietip? Surf dan zeker eens naar onze site. Wie weet wint u dankzij het campusgame een skireis:

vacature.com/campusgame

016_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:09

Pagina 16

16 Vacature | zaterdag 8 november 2008

De nieuwe alchemisten, deel 2: drie weken lang op zoek naar onbekend toptalent

Tom Notte van modelabel Les Hommes (links): “Neem de telefoon en zeg dat je van de Antwerpse Modeacademie bent: dan worden de oren gespitst. Het voordeel duurt welgeteld zes maanden. Daarna telt er maar één ding: je collectie moet goed zijn.”

017_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:10

Pagina 17

Vacature | zaterdag 8 november 2008 17

DE NIEUWE ALCHEMISTEN

Antwerps ontwerpersduo kleedt celebrities als Karl Lagerfeld, Gwen Stefani en Jack Nicholson

De modepausen van Les Hommes In Rusland, Dubai en de States lopen modekenners hoog op met het Belgische ontwerpersduo Les Hommes. Bart Vandebosch en Tom Notte leerden elkaar kennen op de Modeacademie van Antwerpen. Vandaag veroveren ze de catwalks van Milaan en Parijs.

Bart Vandebosch (33) is het prototype van de verfijnde emotionele kunstenaar. Hij laat Tom Notte (32) liever praten, behalve wanneer het over mode en ontwerpen gaat. “Ik kom uit een artistiek nest”, vertelt Vandebosch. “Mijn vader tekent en schildert al zijn hele leven. Het zit bij ons in de genen. Als kind tekende ik al kledingsontwerpen. Mijn ouders vonden het dus evident dat ik naar de Modeacademie in Antwerpen trok.” Bij Tom, de zelfverzekerde kant van het duo, ligt dat helemaal anders. “Ik kom uit een zakenfamilie”, vertelt hij. “Zo’n milieu waar ondernemend zijn van levensbelang is. Als kind heb ik altijd graag getekend, maar het is nooit gestimuleerd geweest. ‘Daar kun je toch geen geld mee verdienen!’ Ik heb Toegepaste Economische Wetenschappen gestudeerd, maar ben daar mee gestopt. Toen kwam mijn artistieke drang weer bovendrijven.

Via een studie grafisch ontwerp ben ik op de Modeacademie beland, waar ik probleemloos door het ingangsexamen raakte. Vandaag ben ik het niet meer eens met mijn ouders: ook met mode kan je geld verdienen. Je moet gewoon ondernemend en innovatief zijn.”

Dynamische Tom ontmoette de fijnbesnaarde Bart op de banken van de Modeacademie. “Ik vond Tom absoluut geen sympathieke persoon”, vertelt Bart met overtuiging. “Hij was niet het genre mens met wie ik contact zou zoeken.” Tom bevestigt: “Hij vond me een blaaskaak. Ik was niet het prototype van het kunstige academiemannetje.” “En ik was dat wél”, geeft Bart grif toe. “Door een stom toeval kwamen we op een dag naast elkaar te zit-

ten. Een leerkracht was mijn gepraat beu en zette me naast Tom. Zo zijn we vrienden geworden. En later een koppel. En nog wat later zakenpartners.” Tom glimlacht: “Ondertussen zijn we tien jaar samen.”

Bart en Tom huurden een groot appartement in het Antwerpse, waar ze van de living een atelier maakten. “We merkten dat we ook graag samen over collecties en ontwerpen praatten”, vervolgt Bart. “Toen groeide het idee om samen een collectie te ontwerpen.” Daarbij was Tom de drijvende kracht om woorden in daden om te zetten. “Ik heb altijd mijn eigen bedrijf gewild. Ik ben zeer ambitieus. Als ik iets beslis, ga ik er meteen voor. Ik zal er geen tien jaar over praten. Bart is meer een dromer.”

Heel wat duo-ontwerpers in de modewereld zijn koppels, waaronder ook Dolce en Gabbana tijdens de eerste twintig jaar van hun carrière.

Een succesformule begint met een klinkende naam. “We wilden niet Bart Vandebosch en Tom Notte worden”, vertelt Tom. “Alleen al omwille van de Vlaamse klanken. Je moet een Japanner eens ‘Dirk Bikkembergs’ of ‘An Demeulemeester’ horen uitspreken: je lacht je een breuk. Wij zijn zelf in Japan geweest en ik verzeker je, het klonk als een vreemd gemompel (lacht). We wilden iets makkelijk en herkenbaar, dat toch op ons slaat. Wij zijn Les Hommes.”

CREATIEF MET GELD Eenmaal de beslissing genomen was, moest er natuurlijk geld gevonden worden. Hoewel Bart altijd meegaat naar afspraken bij de bank, is Tom degene die zich met de cijfertjes van het bedrijf bezighoudt. “Geld om een bedrijf op te starten hadden we uiteraard niet”, legt Tom uit.

“Ik had een klein startkapitaal bij elkaar gespaard. Net genoeg om aan de voorwaarden te voldoen van het Participatiefonds, dat Tom Notte van modelabel Les Hommes indertijd jonge onderLes Hommes beschouwen hun emotionele nemers hielp opstarten. De voorwaarden waren relatie als een grote troef. “Het brengt het beste streng: je moest een overtuigend businessplan in je naar boven”, legt Tom uit. “We zijn twee hebben. En je moest al een bank hebben die koppigaards, twee sterke persoonlijkheden. achter je stond voor de financiering. Het Fonds Aan een zakelijke partner zou ik op creatief nam 45 procent voor haar rekening, de bank vlak nooit zo eerlijk mijn gedacht durven zeg45 procent en 10 procent moesten we zelf gen. Je moet elkaar enorm goed aanvoelen om ophoesten. Na twee seizoenen bleek dat tot een creatief compromis te komen. Moesten natuurlijk niet genoeg te zijn, maar toen was er we geen koppel zijn, zou ik niet zo close met al rendement en konden we overgaan naar Bart kunnen samenwerken. Dat ligt te gevoelig kapitaalstructuren. Zo zijn we ook creatief en emotioneel. Mode is geen wiskunde.” geweest in het zoeken naar geld.”

“Altijd is er de vraag: wie wil dit dragen?

Wil ik het zelf wel aantrekken?”

tekst Ann Lemaître foto Lies Willaert

De beginjaren waren hard. “Natuurlijk hebben we zwarte sneeuw gezien”, aldus Tom. “We waren een verlieslatend bedrijf. We hadden geen personeel en werkten dag en nacht.

Maar het waren prachtige jaren. We deden ook alles zelf: dozen inpakken en op de trappen naar boven slepen, douaneformulieren in orde brengen, in het midden van de nacht met een volgeladen camionette naar een defilé in Parijs rijden, platte banden vervangen in de sneeuw na een defilé... Op een gegeven moment waren we meer bezig met administratie en productie dan met creatief ontwerpen. Dan besef je dat het tijd is om mensen in dienst te nemen. Het kost handenvol geld, maar het laat je ook toe te groeien. Vandaag hebben we zes mensen in loondienst.”

Het geheim van hun succes ligt volgens de twee mannen in hun originaliteit. “Onze collectie is draagbaar, maar toch anders”, vertelt Bart. “Onze kleding valt op: ze hangt in de rekken tussen Dolce & Gabbana, Gucci en Prada, maar toch springen wij eruit.” Tom ziet nog een andere reden. “Wij evalueren onze eigen ontwerpen heel streng. Altijd is er de vraag: wie wil dit dragen? Wil ik het zelf wel aantrekken? Als we daar iets te lang over moeten nadenken, gooien we het genadeloos in de vuilbak.”

Welke man hebben ze in het hoofd wanneer ze aan een ontwerp beginnen? Bart: “Ik denk graag aan iemand als Johnny Depp.” Tom nuanceert: “Ik spreek liever over een combinatie van ons beiden. Iemand met een zachtaardige, verfijnde, geraffineerde en gevoelige kant. Iemand die de juiste snit en lijn apprecieert en van kwaliteit houdt. Maar aan de andere kant ook iemand die standvastig is,

>

018_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:10

Pagina 18

18 Vacature | zaterdag 8 november 2008

> scherpte en kracht wil in een collectie.

Iemand zelfverzekerd zonder arrogant te zijn.

Een wereldburger.”

Vandaag ontwerpen Les Hommes ook voor vrouwen en jongeren, maar hun succes hebben ze te danken aan de keuze voor mannenmode.

“Die keuze was puur strategisch”, benadrukt Tom. “Bij de mannenmode was er minder concurrentie. Er was indertijd enkel Raf Simons als nieuwe ontwerper voor mannenmode. Nu beginnen we stap voor stap onze damescollectie verder uit te bouwen, waar we een echte luxecollectie van willen maken.”

BELGISCHE MODE, EEN WAAIER AAN STIJLEN Wie Belgische mode zegt, denkt natuurlijk aan de Antwerpse Zes. Toch zien Notte en Vandebosch zichzelf niet als deel van een generatie Belgische modeontwerpers. “We zijn de start van een nieuwe generatie”, knipoogt Tom. “Serieus: ik denk dat er in de Belgische mode wel iets aan het gebeuren is. Vroeger hadden we de zeer typische mode van de erg verdienstelijke Antwerpse Zes: het zwarte, het conceptuele. Dat was wat men van je verwachtte. Vandaag is de Belgische mode een label, zoals de Franse en Italiaanse mode, met een waaier aan stijlen. Het feit dat je een Belgische ontwerper bent, opent wel nog altijd deuren in de modewereld. Neem de telefoon en zeg dat je van de Antwerpse Modeacademie bent: dan worden de oren gespitst. Maar daarna stopt het. Het voordeel duurt welgeteld zes maanden. Daarna telt er maar één ding: je collectie moet goed zijn.”

Nathalie Hoebeke bekleedt een topfunctie bij het Indiase Classic Marble: “Ik werk liever met Indiërs dan met Italianen. Italië is een fantastisch land om te wonen, maar om er als vrouw een topfunctie te bekleden, dat is geen geschenk.”

Waarom zijn Les Hommes nieuwe alchemisten? ● Het Antwerpse modelabel bestaat amper zes jaar, maar kleedde al celebrities als Karl Lagerfeld, Gwen Stefani, Marilyn Manson, Rod Stewart en Jack Nicholson. ● Hun kleding verkoopt als zoete broodjes in onder andere Rusland, Oekraïne, Engeland, Amerika en het Midden-Oosten (Dubai en Bahrein). ● Begin 2006 start Les Hommes ook met een vrouwencollectie. ● Precies een jaar geleden opent het duo een eigen showroom in Milaan. ● Les Hommes wordt in België verkocht in toonaangevende winkels als Verso in Antwerpen, Wagram in Knokke, Cube in Gent, Bond in Hasselt en Wellens in Herentals.

Nathalie Hoebeke is het brein achter de commerciële uitbouw van een groot natuursteenbedrijf in India

Belgische juriste maakt blitzcarrière in Italië en India tekst Filip Michiels, Mumbai foto Isabel Pousset

Macho’s en ego’s: landgenote Nathalie Hoebeke heeft het er voorlopig wel mee gehad. Eerst kwamen de Italianen, dan de Arabieren en nu de Indiërs. Maar dat belette haar niet een indrukwekkende internationale carrière uit te bouwen.

019_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:10

Pagina 19

Vacature | zaterdag 8 november 2008 19

DE NIEUWE ALCHEMISTEN

functie adviseert zij het architectenteam bij de keuze van de vele tonnen marmer en natuursteen voor de inrichting van Ambani’s optrekje. “Ik heb de voorbije jaren al heel wat mooie bouwprojecten begeleid, onder meer in Koeweit en Dubai, maar zoiets heb ik nooit eerder gezien”, klinkt het wanneer we haar ontmoeten in het Intercontinental Hotel. “Rijke Indiërs pronken nu eenmaal graag met hun status, dat heb ik intussen wel al geleerd.”

RENOVATIE VAN DE PARIJSE METRO “Twintig jaar geleden was ik een van de eerste Erasmusstudenten”, blikt ze terug. “Ik ben toen naar Italië getrokken, waar ik rechten gestudeerd heb. Ik ben daar achteraf blijven plakken, en werkte er onder meer voor een bedrijf dat een aantal grote multinationals genre IBM, P&G en L’Oréal - in het klantenbestand had. Vervolgens ben ik voor anderhalf jaar naar Tahiti verkast, waar ik een project leidde voor American Airlines. Terug in Italië, waar ik intussen ook een eigen woning bezat, kon ik als juriste voor een groot natuursteenen marmerbedrijf beginnen. Na enkele maanden tijd werd ik er tot exportmanager CentraalEuropa benoemd. Ik kreeg toen al vlug een aantal miljardenprojecten onder mijn hoede, zoals de renovatie van de Parijse metro en de bouw van enkele nieuwe luchthavens. Nog eens vijf jaar later maakte ik de overstap naar de divisie Midden-Oosten en Zuid-Azië, waardoor ik onder meer in India, Dubai en de Filippijnen belandde.”

Mukesh Ambani, topman van het Indiase bedrijfsimperium Reliance, hoeft bij de bouw van zijn nieuw optrekje niet op een miljoen dollar meer of minder te kijken. Halverwege Altamount Road, een van de meest prestigieuze straten van Mumbai waar ambassades en discreet beveiligde optrekjes van gefortuneerde Indiërs haasje-over spelen, timmert een legioen bouwvakkers al enkele jaren aan zijn nieuwe onderkomen. Voorlopig goed voor 37 verdiepingen, die onder meer plaats bieden aan een tempel, een gigantische sportzaal, een theater en uiteraard de nodige woonruimte voor mister Ambani, zijn echtgenote en hun twee zonen. Prijskaartje? Minstens 1 miljard dollar. Een van de sleutelfiguren bij de afwerking van het ‘duurste huis ter wereld’ is onze landgenote Nathalie Hoebeke, 39 en alleenstaande moeder van een dochtertje van vijf. Na een ware blitzcarrière in Italië heeft ze vandaag een topfunctie bij Classic Marble, een van India’s grootste natuursteenbedrijven. In die

Toen de Indiase markt vijf jaar terug opengesteld werd voor buitenlandse investeerders, kreeg Nathalie carte blanche om in dit gigantische land de markt te verkennen. “Dat was een bijzonder lastige maar ook zeer uitdagende opdracht. De papierwinkel was en is hier nog altijd onvoorstelbaar groot, de corruptie tiert welig en het is niet evident om een totaal ander bedrijfsconcept in dit land binnen te brengen. Wie hier op een bepaald niveau wil verkopen, moet in Delhi over bijzonder goede connecties beschikken. Ikzelf ben in eerste instantie op zoek gegaan naar een betrouwbare partner van enige omvang, en zo ben ik bij Classic Marble, onze Indiase businesspartner, terechtgekomen. Dat Indiase bedrijf importeert natuursteen uit de hele wereld en draait nu een omzet van zowat 250 miljoen dollar. Dankzij onze Italiaanse roots konden wij hier meteen op flink wat belangstelling rekenen: Italiaans marmer is wereldwijd een begrip en de stevig groeiende middenklasse hier zorgde de voorbije jaren voor een gigantische boom van de vastgoedmarkt. Daarop heb ik hier ook ten volle ingespeeld: drie jaar lang hebben we zwaar in marketing geïnvesteerd. Het resultaat mocht er wezen: vandaag

heeft Classic Marble de tien grootste vastgoedinvesteerders van India in de klantenportefeuille.”

Dat de inspanningen van Nathalie ook haar toenmalige Italiaanse werkgever geen windeieren hebben gelegd, bewijzen de cijfers: na het eerste jaar draaide het Italiaanse bedrijf in India een jaaromzet van 160.000 euro. Vijf jaar later is dat 21 miljoen euro. Van een groeimarkt gesproken. Nathalie: “India is nochtans geen gemakkelijke markt. Eerst en vooral omdat het land zelf je niet bepaald in de kleren gaat zitten. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik hier in Mumbai logeerde. Ik trok ’s morgens de gordijnen van mijn hotelkamer open en zag daar kleine peuters en honden uit eenzelfde vuilbak eten. Intussen was het mijn opdracht om hier peperduur Italiaans marmer aan de man te brengen. Het is een land met gigantische sociale contrasten.

Daarnaast zijn er de Indiërs zelf. Ik was toen al gewoon om met Arabieren te onderhandelen, ook niet bepaald de gemakkelijkste klanten en al zeker niet naar vrouwen toe, maar Indiërs zijn zo mogelijk nog erger. Na mijn

antwoordelijkheid te krijgen. “Ik stuur 180 verkopers aan voor de boomende binnenlandse markt en ben tegelijk ook projectmanager voor een nieuw op te starten eigen productieeenheid binnen het bedrijf. Tot vandaag produceerden we zelf niets, maar dat moet op korte termijn veranderen. En dus zit ik de ene dag in Delhi met enkele ministers rond de tafel, en de andere dag sta ik op een werf met alleen mannen. Geloof me vrij: dan is het niet van “please stop talking”, maar “what the fuck are you doing? (lacht)” Wat haar uiteindelijk over de streep haalde?

“De uitdaging en het loon, maar ook het feit dat ik liever met Indiërs dan met Italianen samenwerk. Italië is een fantastisch land om te wonen – ik woon er overigens nog altijd – maar om er als vrouw een topfunctie te bekleden, dat is geen geschenk. Bovendien ligt de toekomst hier, veel meer dan in Italië. Om je een idee te geven: er liggen hier vandaag al plannen op tafel voor de bouw van 45 nieuwe luchthavens.”

Elke maand vliegt Nathalie drie weken over naar India, waar ze in het poepchique én

“In India liggen plannen op tafel voor de bouw van 45 nieuwe luchthavens.”

Nathalie Hoebeke bekleedt een topfuntie bij het Indiase Classic Marble eerste trip, drie dagen in Mumbai en drie dagen in Bangalore, ben ik teruggevlogen naar Italië en heb ik voorgesteld om voor deze markt iemand anders te zoeken. Uiteindelijk heb ik doorgezet. Ik heb het land afgereisd en daarbij tientallen potentiële partners bezocht.

Sommigen spiegelden me een maandelijkse afname van enkele honderden containers marmer voor, waarna ze me in een kantoortje van hooguit twee vierkante meter ontvingen.

Classic Marble bleek een van de weinige bedrijven te zijn die al in buitenlandse machines geïnvesteerd hadden, en ze beschikten hier over een eigen fabriek van 45.000 vierkante meter. Zij konden me uiteindelijk overtuigen. Ik heb hier keihard gewerkt om een degelijke commerciële structuur op poten te zetten, en vandaag is India de belangrijkste afzetmarkt geworden voor mijn toenmalige Italiaanse werkgever.”

180 VERKOPERS AANSTUREN Het potentieel van Nathalie zelf was blijkbaar ook de Indiërs niet ontgaan: enkele maanden terug kreeg ze het voorstel om de overstap te maken, en voor Classic Marble aan de slag te gaan. Vandaag is ze er verantwoordelijk voor de verdere commerciële uitbouw van het bedrijf. En wie de Indiërs een beetje kent, weet dat je – zeker als vrouw – al van bijzonder goede huize moet zijn om een dergelijke ver-

peperdure Intercontinental verblijft. Op kosten van haar werkgever, die haar ook permanent een auto met chauffeur ter beschikking stelt.

Haar vijfjarige dochtertje blijft intussen in Italië.

En al geeft ze het niet graag met zoveel woorden toe, dat doet pijn. “Ik wil haar een behoorlijke scholing kunnen geven en dat is hier vooralsnog niet evident. Ik sluit zeker niet uit dat ik op termijn naar India verhuis, maar voorlopig kijk ik de kat nog even uit de boom.”

Waarom is Nathalie Hoebeke een nieuwe alchemist? ● Studeert rechten en blijft daarna in Italië hangen. ● Werkt een tijdlang als projectmanager voor American Airlines in Tahiti, en gaat daarna opnieuw aan de slag in Italië, waar ze verschillende internationale verkoopsfuncties bekleedt bij een marmeren natuursteenbedrijf. ● Sinds kort aan de slag in India, waar ze een topfunctie kreeg aangeboden bij het Indiase Classic Marble.

020_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:11

Pagina 20

20 Vacature | zaterdag 8 november 2008

‘Made in Thailand’ zwaar onder druk door de China’s van deze geglobaliseerde wereld

“De bazen timen zelfs ons toiletbezoek” tekst Nico Schoofs, Thailand foto’s Tineke D’Haese

Goedkoop, goedkoper, goedkoopst? Thailand, ooit de beste leerling in de ZuidoostAziatische klas, snoeit waar het kan om China, Vietnam en Laos in het vizier te houden. “Het is een vicieuze cirkel.”

“In China staan de stiksters recht. Zouden jullie dat niet beter ook doen? Tenminste als je even snel wil werken, en als je je job in Thailand wil houden.” De Thaise vakbondsleidster Jitra Kotshadej kan er nog om lachen.

“Dag in dag uit pepert het management het ons in. Maar hun dreigement om naar China te verkassen, raakt ons al niet meer.”

Maar dat westerse consumenten grotendeels in het ongewisse blijven over haar werkomstandigheden, staat buiten kijf. Jitra’s werkgever, Triumph International, produceert ondergoed, bad- en nachtmode in twintig landen. Jitra is één van de 43.000 werknemers wereldwijd, in Thailand rollen er onder andere bh’s van de band. “Een Belgische die een bh ‘made in Thailand’ koopt, zou op het etiket moeten kunnen zien welke fabriek erachter zit en of er een vakbond is. Van een bh die in Europa 45 euro kost, zien wij uiteindelijk 2 procent in ons salaris. De meeste arbeiders hebben dan ook schulden. Vakbondsleden zoals ik hebben het extra zwaar. De ploegbazen timen zelfs ons toiletbezoek. Ze willen ons op fouten pakken, om ons te kunnen ontslaan. De situatie weegt op mijn gezinsleven.”

Ning, een collega-werkneemster bij Triumph, hekelt de toenemende werkdruk: “De ‘target’ (aantal stuks per tijdseenheid, nvdr) verhoogt, én de patronen van de bh’s worden ingewikkelder. Dat is vragen om werkongevallen.”

De Thaise textielsector, ooit één van de paradepaardjes van een economie die zwaar van haar goedkope export afhangt, verliest steeds meer terrein aan China, Laos of Vietnam.

Telkens als de Thaise media berichten over de wereldwijde recessie, draaien miljoenen Thaise magen zich om. De fiere Zuidoost-Aziatische natie die vijftien jaar terug nog de eretitel ‘snelst groeiende economie ter wereld’ droeg, werd

eind 1997 van de kaart geveegd door een economische tsunami. De cocktail van spotgoedkope kredieten, een torenhoge buitenlandse schuld én buitensporige vastgoedspeculatie brachten het land aan de rand van de afgrond.

Jarenlang stonden onafgewerkte wolkenkrab-

zo’n speciale economische zone, het Kabinburi Industrial Estate in de provincie Prachinburi, een oostelijke kustprovincie op zo’n 140 kilometer van Bangkok. Om zeven uur ’s morgens rijden kleurrijke trucks en pickups met grote groepen rechtstaande arbeiders

“Vele kinderen dromen ervan om in een fabriek te werken. Ze hebben geen breder perspectief.”

Jitra Kotshadej, Thaise vakbondsleidster bij textielbedrijf Triumph International bers in de hoofdstad Bangkok symbool voor het abrupte verval. Het troetelkind van weleer zag investeerders van het eerste uur zoals Japan, Zuid-Korea, Taiwan, Singapore en Hongkong verkassen naar nog goedkopere oorden als Vietnam, Cambodja en China.

RACE TO THE BOTTOM ‘Goedkoop’ was plots passé. ‘Goedkoper’, onder dat motto hoopt een wanhopige Thaise overheid zich staande te houden in de nietsontziende ‘race to the bottom’. Om buitenlandse investeerders te overhalen, kwamen er nog aantrekkelijkere ‘special economic exportzones’ in Thailand aan de grenzen met Laos, Birma, Cambodja en China. Met onder andere nog langere vrijstellingen op vennootschapsbelasting. Dat die zones een reservoir van honderdduizenden goedkopere migranten aanbieden, is geenszins toeval. De overheid dreef het aantal provinciale minimumlonen op van 3 naar 22 om de concurrentie tussen de provincies op te voeren en de kosten nog meer te kunnen drukken. De dagminima schommelen tussen de 4 à 5 euro. De ‘race to the bottom’ tussen de Thaise provincies staat op scherp.

Samen met een groepje arbeiders bezoeken we

het domein binnen. Wanneer ons busje een Taiwanees metaalrecyclagebedrijf nadert, wordt het link voor één van de vakbondsafgevaardigden.

“Dit bedrijf stelt ’s nachts illegale Birmezen te werk. Onlangs vielen er nog vele gewonden bij een explosie. Ik wou de arbeiders mobiliseren, maar dat is me niet gelukt.”

Thailand heeft het niet zo begrepen op vakbonden. Werknemers die een vakbond willen opstarten, moeten de goedkeuring van de overheid krijgen. Werknemers hebben niet het recht om collectief arbeidsonderhandelingen te voeren. En stakers kunnen zonder pardon op staande voet ontslagen worden. 1,5 procent van alle Thaise werknemers is lid van een vakbond, een peulschil in vergelijking met Maleisië (9 procent), Zuid-Korea (11 procent) of Japan (22 procent).

Partoon Srita werkt al negentien jaar bij Hitachi. Hij verhuisde mee van Bangkok naar Kabinburi eind jaren negentig. “Hitachi verhuisde naar hier omwille van de lagere lonen.

Nieuwe arbeiders verdienen minder dan wij, omdat we onze lonen van in Bangkok konden behouden. Dat leidt tot spanningen. Het management biedt vakbondsleiders promoties

021_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:11

Pagina 21

Vacature | zaterdag 8 november 2008 21

WERK & WERELD

Thailand in 6 cijfers - 65 miljoen inwoners, onder wie 37 miljoen werknemers: 11 miljoen werken in de informele sector - Export is goed voor 2/3de van het BNP - Volgens de Internationale Arbeidsorganisatie werken de Thaise arbeiders in de arbeidsintensieve industrieën nu het langst van ons allemaal, 59 uur per week.

- Het aantal vakantiedagen is met 10 dagen per jaar het laagste van Azië.

- 22 provinciale minimumlonen, tussen 4 en 5 euro per dag - 2/3de van de formele arbeidsmarkt georganiseerd door interimbureaus.

aan als ze de vakbond de rug toekeren. Ik heb al verschillende keren geweigerd.”

De 39-jarige Bunyuen Surmai werkt voor een Thaise toeleverancier van de Amerikaanse autobouwer General Motors. De man is een icoon in de strijd voor betere arbeidsrechten in Thailand. Op zijn 23ste stampte hij de allereerste vakbond uit de grond in Rayong, zo’n 180 kilometer ten oosten van Bangkok. Niet zonder gevolgen. “Na een week heeft de maffia me in elkaar getimmerd.

Wekenlang lag ik in het ziekenhuis. De provinciegouverneur noemde me openlijk een lastpak. Maar vele arbeiders in industriezones werken onder hun niveau en hebben serieuze ademhalingsproblemen.

De kans op kankers rondom industrieparken ligt vijf keer hoger. De wetgeving rond de controle op afvalwater en werkongevallen blijft dode letter. De Thaise overheid heeft boter op het hoofd, want de gewone Thai profiteren nauwelijks van de vele vrijhandelsakkoorden met andere landen en de speciale exportzones voor buitenlandse investeerders.”

1,5 procent van alle Thaise werknemers is lid van een vakbond, een peulschil in vergelijking met Maleisië (9 procent), Zuid-Korea (11 procent) of Japan (22 procent).

GEEN INVESTERINGEN IN MENSEN EN MACHINES Plots is er commotie op onze bus. Een van de beheerders van het Kabinburi Industrial Estate belt ongerust met een arbeider. De projectmanager wil van ons persoonlijk vernemen wat wij van plan zijn.

Meteen de gedroomde entree voor een interview.

Duangruthai Thonginpong Bischof, projectmanager: “Kabinburi Industrial Estate valt onder de ‘zone 3’. Een bedrijf wordt hier bijvoorbeeld acht

>

022_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

23:09

Pagina 22

22 Vacature | zaterdag 8 november 2008

> jaar vrijgesteld van vennootschapsbelasting (tegenover drie jaar in de zone 1, de oudste industriezone rond hoofdstad Bangkok, nvdr). Vijftig bedrijven stellen hier 20.000 mensen tewerk, vooral in elektronica, textiel en voedselverwerking. De minimumdaglonen liggen hier vijftig bath lager dan in Bangkok (4 euro tegenover 5 euro in Bangkok, nvdr).” Maar buitenlandse investeerders die enkel naar hier afzakken voor de grote poel goedkope arbeiders, hebben een probleem dixit Bischof. “Ik raad arbeidsintensieve bedrijven aan naar een ander land te trekken. Want de bevolking groeit niet snel genoeg aan in Thailand. Als bedrijven in Thailand niet snel méér automatiseren, komen ze in zware problemen.

Daarvoor moeten ze onze arbeiders beter opleiden. Ik geloof toch dat jullie fabrieken in België niet veel mensen tewerkstellen?”

Kan best zijn, maar graaft de Thaise regering niet haar eigen graf met haar lowcoststrategie?

“Helemaal niet. Ons industriepark zit vol, je kan niet blijven goedkope arbeiders laten aanrukken. En neen, ik vrees niet voor delokalisaties naar Vietnam, Laos of Cambodja, want bestaande bedrijven zullen hier beginnen investeren in meer toegevoegde waarde, producten met een hoger percentage onderzoek en ontwikkeling.” Ning, de werkneemster van lingerieproducent Triumph, denkt daar het hare van. Ze hekelt het totale gebrek aan investering in mens én machine. “Om de kosten te drukken, weigert het management de verouderde machines te vervangen. Het textiel dat we gebruiken, is te dik voor de verouderde machines. Geregeld breken naalden af en verwonden ze arbeidsters. Vragen we vervangnaalden, dan krijgen we de verkeerde. Het is duidelijk: niemand is in ons geïnteresseerd.”

Haar collega Jitra Kotsadej ziet een trieste vicieuze cirkel. “Openbaar onderwijs is in Thailand zogezegd gratis, maar sommige schooluniformen alleen al kosten vijf keer het minimumloon. Daardoor dromen vele kinderen van fabrieksarbeiders ervan om in een fabriek te werken. Ze hebben simpelweg geen breder perspectief. Het is een trieste vicieuze cirkel.”

De slotsom kleurt gitzwart. Bunyuen Surmai: “Tien jaar geleden verdiende ik 115 euro per maand als arbeider in een textielfabriek.

Vandaag verdient eenzelfde arbeider nog altijd maar 115 euro. Ik werkte tien jaar terug acht uur per dag, en kon overleven met dat salaris.

Ik draaide amper overuren. Vandaag verdien ik 600 euro per maand. Maar ik moet er wel 11 uur per dag voor werken, zelfs op zondag. En dan nog is het elke dag knokken.”

Deze reportage kwam tot stand in samenwerking met 11.11.11 en Oxfam-Solidariteit in het kader van de campagne ‘Waardig Werk’, die de arbeidsomstandigheden van werknemers in het Zuiden aankaart.

Meer info: www.waardigwerk.be

2 lowcosttactieken in de

‘race to the bottom’ 1. MEER DAGLONERS EN STUKWERKERS

“Ik werkte 12 uur per dag, aan het minimum van 3,5 euro per dag” 45-jarige Noodaeng Prasarnwong, ex-dagloner, nu arbeidsgehandicapt Vanop vier kalenders loeren koning Bhumibol en de koningin van Thailand naar de 45-jarige Noodaeng Prasarnwong. Ze weent zacht terwijl ze over haar rechterarm wrijft. Jaren moordend labeur in de voedingsindustrie zogen er alle leven uit. RSI, zo zou de diagnose in België luiden. Een syndroom waar vele Thaise arbeiders in de voedingsindustrie mee kampen. “Mijn werkgever erkende mijn situatie niet als beroepsziekte. Hij betaalde eenmalig 46 euro, de sociale zekerheid stort tweewekelijks 35 euro, absoluut te

weinig om rond te komen. Ik werkte van zeven uur ’s morgens tot zeven uur ’s avonds, aan het minimum van 3,5 euro per dag. Als ik het tempo niet aankon, schold de manager me uit. Als dagloner stond ik helemaal aan het eind van de productielijn. De stukwerkers in het begin van de productie hielden het ritme erg strak, precies omdat ze per stuk betaald werden. De druk was enorm.

Bedrijven rekruteren steeds vaker dagloners via interimkantoren, omdat ze ons maar het minimumloon moeten betalen.”

2. 1 MILJOEN THUISWERKERS

“Ik verdien 1,5 euro per dag, minder dan tien jaar terug” 37-jarige Unchalee Punglea naait thuis borduursels op kledingstukken In de moslimenclave Nongjork, een groene oase op een uur van de hoofdstad Bangkok, waan je je in een ander Thailand. Het Thailand waar waterbuffels en moskeeën het decor uitmaken. De 37-jarige Unchalee Punglea woont er in een gezin van acht. Toen haar moeder een dikke tien jaar geleden ziek werd, gaf Unchalee haar job in een gsmfabriek op om voor haar te zorgen.

Zoals zovele moslimvrouwen in deze wijk naait ze nu thuis bloemborduursels op kledingstukken. Zelfs vandaag, een zondag nota bene, ratelen de Singer-naaimachines. Thailand telt een miljoen thuiswerkers. “We zijn hier met twintig naaisters, we werken elke dag tien uur. Behalve op de islamitische feestdagen.”

Unchalee vond haar opdrachtgever op de grootste textielmarkt van Thailand, in Bangkok. “Mijn afnemer weigert te vertellen waar de borduursels terechtkomen. En voor hoeveel geld hij ze doorverkoopt. Maar iedereen weet dat onder andere Europese

groothandelaren er kledij opkopen.”

Rijk wordt Unchalee er alvast niet van. “Ik krijg 30 eurocent per borduursel. Mijn opdrachtgever geeft me de stof, maar alle andere materialen, zoals bijvoorbeeld het bladgoud, betaal ik zelf.” Om de kosten te drukken, doen deze vrouwen zelden het licht aan. Ze hebben bijna allemaal last van hun ogen en hun rug, en krijgen het geregeld aan de stok met een weerbarstige machinenaald. Unchalee: “Sinds een paar jaar zijn openbare ziekenhuizen gratis voor de allerarmsten, zoals wij.

Maar preventieve check-ups moet je nog altijd zelf bekostigen, en dat kan ik me niet permitteren. Als ik alle vaste kosten aftrek, hou ik per borduursel 7,5 eurocent over. Met twintig andere vrouwen werken we gemiddeld 100 à 200 stuks per dag af, goed voor een dagloon van 1,5 euro per persoon. Omdat de olie en elektriciteit steeds duurder worden, verdien ik vandaag minder dan tien jaar terug.”

023_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:12

Pagina 23

Vacature | zaterdag 8 november 2008 23

ARBEIDSKLIMAAT

4 op 10 nieuwe bruggepensioneerden amper 50 aan ontslagvergoedingen wel veel geld uitgeven.” De opzegtermijnen van bedienden blijven dezelfde als vier jaar geleden; bij arbeiders stijgen ze. De aanvullende vergoeding (bovenop de werkloosheidsvergoeding) wordt minder vaak toegekend: in 2004 werd die in twee derde van de gevallen gegeven, nu nog maar in een derde.

Het overleg bij herstructureringen duurt steeds langer en sociale plannen worden alsmaar duurder. Dat besluit Maarten Simon van advocatenkantoor Claeys & Engels na studie van 216 collectieve arbeidsovereenkomsten gesloten bij honderd herstructureringen tussen 2006 en 2008. Positief, meer afgedankte werknemers vinden opnieuw werk, al kan dat nog altijd een stuk beter.

WET RENAULT In de studie nam het advocatenkantoor ook de wet Renault onder de loep. Die wet voorziet bij collectief ontslag een procedure die bestaat uit een consultatiefase (over het collectief ontslag

BRUGPENSIOENLEEFTIJD STIJGT AMPER “De invloed van het Generatiepact blijft beperkt”, zegt Maarten Simon. “Het pact wou iedereen zo lang mogelijk aan de slag houden, maar die doelstelling wordt onvoldoende gerealiseerd: de gemiddelde brugpensioenleeftijd bij herstructureringen stijgt amper, van 53,9 jaar in 2004 tot 54 jaar nu.” Maarten Simon wijst in de richting van de sociale partners, die de wet volgens hem uithollen. “Het Generatiepact moest de brugpensioenleeftijd normaal met twee jaar verhogen, maar dat lukt maar deels omdat de sociale partners brugpensioen aanvragen vanaf een lagere leeftijd. In 40 procent van de gevallen kiezen ze voor brugpensioen vanaf vijftig jaar.”

Bijzondere jeugdzorg

Revalidatiecentra TOTAAL

88 80

71 65

107 100

103 107

BELGIË

VLAANDEREN

WALLONIË

BRUSSEL

ja+a55 r 20 0

Per leeftijdscategorie, 2004-2008 40% van de mensen die vandaag in het brugpensioen stappen, zijn amper 50 jaar.

In 2004 bedroeg het aantal vijftigjarigen onder de nieuwe bruggepen200 8 sioneerden slechts 27%.

4

200 jaa55 8 r 20

04

200 jaa52 8 r 20 04

10 10% ,5%

20%

200 jaa50 8 r 20 04

26,

5%

23%

43%

27% 40% Bron: Claeys & Engels, oktober 2008

Bachelor diploma

34%

Master diploma

46%

47%

15% 7%

34% 75%

8%

16%

2%

9%

75% 34%

2008 2004

PERCENTAGE WERKNEMERS DAT BIJ HERSTRUCTURERING OP BRUGPENSIOEN GAAT

57%

Kinderopvang

vacature.com/sanering

In 2004 duurde een bedrijfsherstructurering gemiddeld 80 dagen, vandaag 88 dagen. Terwijl een bedrijf in Vlaanderen twee maanden nodig heeft om de hele herstructureringsprocedure te doorlopen, heeft een bedrijf in Wallonië er ruim drie maanden voor nodig.

17%

Gezinsondersteuning

Zijn er in uw bedrijf saneringen op til als gevolg van de financiële crisis?

Vergelijking 2004-2008, gemiddeld aantal dagen

Hoger secundair diploma

Gehandicaptenzorg

80 in 2004. Al zijn er sterke regionale verschillen: in Brussel en Wallonië duurt de herstructurering gemiddeld de helft langer.

“De sociale partners hebben meer invloed in Brussel en Wallonië. Bovendien is de realiteitszin in Vlaanderen groter. Men wil weten wat de reden is van de reorganisatie en gaat daarna over tot de orde van de dag. De kans op hertewerkstelling is in Vlaanderen ook groter”, rondt Maarten Simon af.

HOEVEEL DAGEN DUURT EEN HERSTRUCTURERING?

Uit de studie blijkt ook dat ondernemingen die door de wet verplicht worden om bij een verlaagde brugpensioenleeftijd hertewerkstellingsmaatregelen te voorzien, in 74 procent van de gevallen verder gaan dan hun wettelijke verplichtingen. Een positieve evolutie, al blijft Simon kritisch. “Ze worden wettelijk verplicht om met de VDAB een tewerkstellingscel op te richten, bedoeld voor de werknemers die op brugpensioen gaan.

In veel gevallen stellen ze die cel ook aan andere werknemers ter beschikking. Maar slechts 10 procent van de ondernemingen investeert financieel in die cel, terwijl ze

Sector

zelf) en een onderhandelingsfase (over de ontslagvergoedingen). “De wet legt de duur van die fasen niet vast en de bedrijven weten ook niet wat de herstructurering zal kosten.

Dat geeft te weinig rechtszekerheid en zorgt voor uitstel en zwaardere ingrepen achteraf”, aldus Simon. De consultatiefase duurt nu 52 dagen, tegenover 39 dagen vroeger. De studie toont dat een totale herstructurering gemiddeld 88 dagen duurt, tegenover

45%

9% 8%

Bron: Ken jij de welzijnswerkers? Vlaams Welzijnsverbond, oktober 2008

Ruim de helft van de welzijnswerkers is hooggeschoold Vlaanderen telt ongeveer 50.000 welzijnswerkers. 45 procent hiervan heeft een bachelordiploma en 8 procent een universitair diploma, aldus het Vlaams Welzijnsverbond. Twee derde van de personeelsleden werkt deeltijds. Het personeelsbestand is grotendeels (80 procent) vrouwelijk. De gemiddelde leeftijd is 38,5 jaar.

De Vlaamse welzijnswerker heeft een anciënniteit van vijftien jaar, waarvan elf jaar bij zijn huidige werkgever.

tekst Dominique Soenens en Erik Verreet

infografieken Jos Cielen en Jessy Goddyn, Vegas

024_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:13

Pagina 24

025_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:13

Pagina 25

Vacature | zaterdag 8 november 2008 25

DE SUCCESTAPES

Stokerij Filliers distilleert al vijf generaties ambachtelijke jenever

Jan en Bernard, meesterstokers van Filliers tekst Evy Ballegeer foto’s Christophe Vander Eecken Ze herinneren het zich nog exact. De eerste keer dat ze proefden van de jenever die hun naam draagt. Bernard (56) kreeg zijn eerste slok als tienjarige jongen van grootvader Filliers. Die dronk in zijn bureau regelmatig een druppel en rookte een sigaar wanneer er bezoek kwam. Jan (51) proefde de eerste keer stiekem. “Ik had een flesje gevuld van een vat om mee te nemen op kamp met de scouts. Ik wou eens stoer tonen aan mijn vrienden wat mijn papa maakte. Maar ik proefde ervan en ik vond het toch zo slecht. Het zweet brak me uit. Gelukkig reageer ik nu al anders.” De neven lachen.

We ontmoeten Bernard en Jan in de knap gerestaureerde Filliersstokerij in BachteMaria-Leerne, een deelgemeente van Deinze langs de Leie. Sinds 1880 is dit de thuisbasis van de glaasjes van plezier. In het modern vergaderzaaltje zitten we rond een robuuste tafel waaraan grootvader en grootmoeder Filliers vroeger aten. Een schilderij en foto’s aan de muur van vier generaties jeneverstokers zetten het familiale karakter van het bedrijf nog meer in de verf. “Vroeger was de stokerij een deel van de boerderij”, vertelt Bernard. “Hier was een hofstede van veertig hectare. Onze vaders, Louis en Carlos, hebben nog geboerd en Jan en ik hebben de boerderij nog goed gekend. Wij zaaiden zelf het graan, maaiden het en verkochten wat we niet verstookten. Tot rond de jaren vijftig, zestig was jenever maken een winterbezigheid. Tijdens de zomer stookte men niet omdat er te veel werk was op het veld.”

In 1974 stopte de familie Filliers met de boerderij en hield enkel de stokerij over. Vijf jaar later stapte Bernard in het bedrijf. “Het was helemaal geen evidentie dat ik hier zou komen werken. Wel integendeel. We hebben

Vorige vrijdag kwam Jan Filliers om het leven bij een busongeval in Egypte. Net dat weekend publiceerde Vacature het succesverhaal van stokerij Filliers. Maar alsof Murphy ermee gemoeid was, liep er een en ander fout tijdens het drukken en kreeg u maar de helft van het artikel. Als een hommage aan Jan Filliers hier alsnog het verhaal van de jeneverstoker uit Bachte-Maria-Leerne. thuis altijd gehoord dat de stokerij niet verder gezet zou worden door onze familie.” “In die tijd was jenever stoken niet zo’n denderende bezigheid”, zegt Jan die in 1982 voor Filliers kwam werken. “Door mijn eigen koppigheid en mijn geloof in het bedrijf, ben ik hier toch begonnen. Ik zei: het is dit of niets. En dus zei mijn vader: doe maar op.”

OUDEMANNENDRANK Bernard: “In de jaren zeventig en tachtig was de jenevermarkt aan vernieuwing toe.

Jenever was een oudemannendrank. Ik overdrijf een beetje, maar toch. De markt werd geregeerd door Bruggeman uit Gent en door het Nederlandse Bols. Onze ouders hadden niet de mogelijkheden om zich daartegen te wapenen. Je moet ook weten dat zij hier werkten toen we uit de Tweede Wereldoorlog kwamen. Tijdens de bevrijding was de consument overweldigd door de import van allerlei gedistilleerde dranken.

De mensen wilden nu whisky bijvoorbeeld en ook het bier moest plots Tuborg of Pale

taakverdeling vanzelfsprekend. Bernard nam de commerciële taken van zijn vader Louis over, terwijl Jan na het overlijden van zijn vader Carlos de productie en productontwikkeling voor zijn rekening nam. In die tijd produceerde de stokerij 50.000 liter per jaar.

Vandaag gaat er op jaarbasis 1,6 miljoen liter buiten. Die exponentiële groei valt deels te verklaren door de productie van moutwijn.

Dat is een halffabrikaat dat verkocht wordt aan jenevermerken die zelf niet meer distilleren. De moutwijn wordt afgenomen door Belgische, Nederlandse en Canadese distillateurs die er hun eigen ingrediënten aan toevoegen. Per jaar produceert Filliers er 600.000 liter van. “Wij zijn de warme bakkers van de jenever”, aldus Bernard. “Van korrel tot borrel. Nog altijd.” “In BachteMaria-Leerne stoken wij het aroma voor de jenevers van de hele Benelux”, vult Jan aan.

“We beschikken over een productiecapaciteit van twee miljoen liter alcohol. Als je bijvoorbeeld een distillaat van 100 procent tarwe wilt, dan kunnen we dat hier voor je distille-

“Wij zijn de warme bakkers van de jenever. Van korrel tot borrel.”

Bernard Filliers Ale zijn. Jenever was nog de drank voor de voermannen. Voor onze ouders was het niet evident om in die omstandigheden te werken. Ze hebben er wel altijd voor gezorgd dat de verticale integratie, het zelf stoken, bewaard gebleven is. En wij zagen wel dat er op dat vlak mogelijkheden waren.”

Toen Jan en Bernard aan het hoofd van het familiebedrijf kwamen, was de onderlinge

ren. We hebben een installatie opgebouwd die nog altijd authentiek, traditioneel en familiaal is, maar die tegelijk zeer performant is.

Met onze twee stokers kunnen wij heel wat distilleren. U vraagt, wij draaien. Moutwijn is een nicheproduct dat in se niemand in de Benelux nog stookt. Door de globalisatie van de stokerijen is het in de eerste plaats de winst die telt. De productie is van minder

belang.” Bernard: “Dus ook als je een Bols of een Bokma drinkt, komt er altijd een deeltje van deze site. Wij hebben het ambacht nog altijd in huis en dat is een van de ‘unique selling propositions’ van ons bedrijf. Wij kunnen jenevers maken op verzoek, terwijl alle andere merken die ambacht moeten kopen.”

INSTAPJENEVERS Een tweede oorzaak van de spectaculaire productiestijging, is de uitbreiding van het eigen assortiment jenevers. Eerst werden de fruitsmaken gelanceerd, daarna volgden de creamjenevers met chocolade-, vanille-, kokosnoot-, banaan- en amarettosmaak.

Zowel de fruit- als de creamvarianten hebben jenever afgeholpen van zijn oudemannenimago en introduceerden de drank bij een jonger en vrouwelijker publiek. Jan: “Dat zijn onze instapjenevers. Als de jonge drinkers iets ouder worden, gaan ze misschien ook graanjenever proeven.”

De creamjenevers vormen de grootste groep, gevolgd door graan- en fruitjenevers, maar grote volumeverschillen tussen de drie soorten zijn er niet. Afgelopen zomer werd met anijs alweer een nieuwe smaak geïntroduceerd en dat is volgens Bernard allerminst de laatste.

“Natuurlijk zijn er nog andere smaken op komst, maar ik ga uiteraard niet zeggen welke.

Wij proberen per jaar een nieuw product in de markt te zetten.”

Jan en Bernard geven toe dat niet elke vernieuwing een schot in de roos was. “Zo hadden we Red en Black, een drank op basis van wodka met een rode en een zwarte smaak. Dat was wodka onder de merknaam Filliers en de consument heeft dat niet begrepen. Filliers, dat is jenever.” Toch heeft het merk ook nu wodka in zijn assortiment, zij het dan onder de naam

> Bernard Filliers (links): “Wij kunnen jenevers maken op verzoek, terwijl alle andere merken die ambacht moeten kopen.”

026_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:13

Pagina 26

26 Vacature | zaterdag 8 november 2008

DE SUCCESTAPES

In Bachte-Maria-Leerne stookt Filliers het aroma voor jenevers van de hele Benelux.

Het bedrijf heeft een productiecapaciteit van twee miljoen liter alcohol.

> Van Hoo. In 2007 lanceerde Filliers ook een whisky die de naam Goldlys meekreeg, een verwijzing naar de Leie. Ooit speelden ze zelfs met de gedachte om in de wijnhandel te stappen, maar hun raad van bestuur ketste het voorstel af. “Misschien best ook”, ziet Bernard nu in. “Het was te ver van ons bed. Onze bestuurders hebben een helikopterzicht dat wij niet altijd hebben.” De raad van bestuur van Filliers bestaat uit drie leden: voorzitter Chris De Wulf, bekend van weefgetouwproducent Picanol, Agnès Van Wanseele, vrouw van Dirk Lannoo van Katoennatie en eigenaar van Lexxus nv, en Patrick Coucke, voormalig provinciedirecteur bij KBC. Volgens Bernard Filliers zijn die bestuurders enorm waardevol voor het in stand houden van de familiezaak. “Heel wat familiale ondernemingen zijn broos. Als twee takken van een familie elkaar niet vinden, wordt de werking van het bedrijf intern tegengehouden, terwijl het al moeilijk genoeg is om alles wat extern op je af komt te kunnen filteren. De bestuurders helpen ons daarin. Zij zouden eventuele twisten niet oplossen, maar zij kanaliseren wel een aantal zaken. Zij rationaliseren, nemen de emoties weg.”

Dat laatste is een voorwaarde om een bedrijf in familiehanden te houden, stelt Jan. Hij beschouwt Bernard dan ook in de eerste plaats als een vennoot en pas in tweede instantie als familielid. “Dat moet. Er is te veel geld mee gemoeid. Laten we het zo rationeel mogelijk houden en de emoties er buiten houden.”

NIET VERKOPEN Daarmee willen de neven helemaal niet gezegd hebben dat ze niet goed met elkaar opschieten. Integendeel. “Maar elk heeft zijn eigen verantwoordelijkheid in het bedrijf”, aldus Jan. “En wekelijks zitten we samen om de zaken te bespreken.” Bernard: “Als een familie goed draait, dan krijg je een zeer snelle reactietijd. Dat is het succes van de voorbije 25 jaar. Die entente. De familie, de ratio.

De gedrevenheid. The name is on the building. Dat is ook niet onbelangrijk, die fierheid. Dat alles is, om bij de drankterminologie te blijven, een cocktail voor succes.”

En nog een onmisbaar ingrediënt: zowel Jan als Bernard zitten hier nog altijd met hun volle goesting. Op de vraag waarom ze eigenlijk niet rentenieren, volgen de reacties erg snel. Jan: “Wat moet je dan doen?” Bernard: “Voor ons is het geen negatieve

stress om hier te zijn. Wij hebben echt geen zin om te verkopen. Dat staat ook in een convenant dat we opgesteld hebben. We geven het bedrijf liefst door aan onze kinderen, de zesde generatie. Er zijn een aantal afspraken op papier gezet waaraan de zesde generatie moet beantwoorden. Bijvoorbeeld welke studies ze moeten gevolgd hebben, of dat er van elke tak één zoon of dochter in het bedrijf komt. Het mag ook zeker geen verplichting zijn. Ze moeten het uit vrije wil

matisch. Ik wil eerst zien wie geïnteresseerd is om het te doen. Ze vinden het alle vier zeer leuk. Leuk om Filliers te heten. Om op school te horen: hey, Filliers, geef ons eens een fles uit uw assortiment... En stel dat er niemand in de zaak kan komen, dan zullen we misschien iemand extern aantrekken.

Het zou leuk zijn mocht het bedrijf onder de naam Filliers verdergaan en niet opgeslokt worden door een grote groep.” Maar voor het zover is, willen Bernard en Jan eerst zelf nog wat verder bouwen aan hun onderneming. In welke richting de toekomstplannen gaan, geven ze liever niet mee. “De concurrentie leest mee”, zegt Bernard. Toch nog even proberen: richting buitenland? “Niet wat jenever betreft. Dat product is beperkt tot België, Nederland, Québec en Argentinië. Maar misschien liggen er op het vlak van whisky en wodka nog mogelijkheden in het buitenland, en op het vlak van halffabrikaten.”

“Om jenever aan de man te proberen brengen in bijvoorbeeld Amerika, moet je zeer veel geld hebben. Het is geprobeerd door Bokma, maar het is mislukt.

Heineken (de eigenaar van Bokma nvdr)

“Wij proberen elk jaar een nieuw product in de markt te zetten.”

Bernard Filliers doen. We willen dat het werk dat wij uitgevoerd hebben niet wordt verkwanseld door nu te gaan jagen of te gaan golfen. We zouden kunnen rentenieren. Maar waarom?

We hebben een aantal vrienden die hun zaak verkocht hebben. Je hebt dan in een keer een som geld en dan moet je een andere job gaan uitvoeren: fondsen beheren.”

De zesde generatie Filliers bestaat uit zes kinderen. Twee van Bernard, vier van Jan. “Het is nog helemaal niet beslist wie na ons komt”, zegt Jan. “Ik benader dat heel diplo-

zou eens een kratje jenever mee leveren per bak bier, maar dat werkte niet.

Misschien was het nog te vroeg, maar wij voelen ons niet geroepen.”

In een ‘in memoriam’ op de website garandeert Filliers intussen de toekomst van het bedrijf: ‘Jan en Bernard omringden zich met bekwame en gedreven mensen, alsook met een sterke raad van bestuur. Hierdoor is Bernard vandaag perfect in staat de continuïteit van het bedrijf te verzekeren.’

Bernard en Jan, jeneverstokers met een familiehart De mannen Bernard Filliers, 56 ■ ■ ■ ■ ■ ■

Gedelegeerd bestuurder Verantwoordelijk voor het commerciële en financiële luik Opleiding: bachelor in marketing en distributie 2 kinderen: zoon van 23, dochter van 21 Favoriete drank, naast Filliers: cognac, malt whisky Omschrijft Jan als: doortastend en gedreven

Het bedrijf Jan Filliers, 51 (overleden op 31 oktober 2008) ■ ■ ■ ■ ■ ■

Gedelegeerd bestuurder Distillateur, verantwoordelijk voor de productie Opleiding: brouwerij ingenieur en marketing 4 kinderen: 2 dochters (16 en 17) en 2 zonen (15 en 13) Favoriete drank, naast Filliers: Picon als aperitief, rijke malt whisky als pousse café Omschrijft Bernard als: vennoot op wie ik kan rekenen

■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■

Activiteit: stokerij van jenever, whisky, wodka en moutwijn Merken: Filliers, Van Hoorebeke, Van Hoo wodka, Goldlys whisky Opgericht in 1880 door Kamiel Filliers Gevestigd in Bachte-Maria-Leerne Omzet: 10.120.000 euro Operationeel resultaat: 721.000 euro Werknemers: 19 Productievolume: 1.600.000 liter

027_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:32

Pagina 27

Vacature | zaterdag 8 november 2008 27

DAG VAN DE ARBEID

INTUSSEN IN ...

FINLAND Wie? Ronny Waumans woont in Vetlanda (Zweden), waar hij de helft van het jaar werkt.

De andere helft van het jaar werkt hij in Finland.

Wat? Ik werk in een hotel/safaribedrijf in Fins Lapland als wildernisgids. Ik maak sneeuwscooter- en huskytochten met toeristen. Veelal uit België en Nederland, maar zelfs uit de VS, Zuid-Afrika, Australië of Hongkong. Het is heel boeiend om al die verschillende mensen te leren kennen. We kregen onder meer bezoek van David Beckham, een Belgische minister, een Amerikaanse filmster, …

Wekker? Rond 7 uur. Ik vertrek tegen 8 uur naar het werk, eerst laat ik de honden uit.

Pendelt? Ik woon op 200 meter van mijn werk.

Begint om? Om 8 uur is het gidsenmeeting, daarna ontbijt ik en maak ik een lunchbox. De safari’s starten om 10 uur.

Kantoor? We komen even samen in de bar, maar daarna zijn we de hele dag in de natuur. Een keer per maand hebben we een evaluatievergadering in een van de meetingrooms van het hotel.

Kledij? Outdoorkledij en buiten een scooterpak Lunch? Meestal een picknick rond een kampvuur of anders een lunch in de staff room. Als ik niet voor de gasten moet koken, eten we altijd op het werk. ‘s Middags wordt er gekookt, ‘s avonds staat er altijd iets in de koelkast dat we kunnen opwarmen.

Naar huis om? Meestal zijn we rond 16 uur klaar, maar dat kan sterk verschillen. Soms maken we meerdaagse tochten, we werken gemiddeld 45 uur per week. Soms werken we zeven dagen op zeven en maken we dagen van zestien uur maar op andere dagen duurt de werkdag maar drie of vier uur.

Taboes op de werkvloer? Wat echt niet kan, is dronken zijn tijdens het werk.

Dan word je op staande voet ontslagen.

Collega's praten over? Elkaar. Daarbuiten valt er in Lapland niet veel te beleven.

Doorzakken? De enige bar in de buurt is onze eigen hotelbar. Het is drinken met een collega en/of klanten ofwel tachtig kilometer rijden. Het enige wat Laplanders doen in hun vrije tijd is drinken.

Do? De sauna is echt de plaats voor het sociale leven. Daar hoort ook een biertje bij.

Don’ts? Werken op een moderne manier, de Laplanders houden zich aan hun traditionele manier van werken. Te vlug iets willen veranderen is niet goed. (LC)

DE ZAKENREIZIGER

“In San Francisco heb ik een paar dagen bijgeboekt” “Ik vertrek naar een bijeenkomst van de Europese openbare omroep, de European Broadcasting Union (EBU). We komen samen met allerlei mensen van andere omroepen die voor opleidingen verantwoordelijk zijn. Het thema is ‘transformation management’.”

“Ik reis een paar keer per jaar voor het werk. Telkens betreft het een meeting van de EBU of aanverwante organisaties. Vorig jaar was er bijvoorbeeld een meeting in Athene. Ik was ook al in Hilversum en Helsinki. Ik wil graag nog wel eens naar Rome of Athene.”

“We verblijven drie dagen in Stockholm. Misschien blijven er Naam: Kaat Desmet Leeftijd: 52 Functie: Hr-manager Bedrijf: VRT Op weg: Van Zaventem naar Stockholm

enkele uurtjes over om iets te bezoeken. Een keer heb ik zelf een paar dagen bijgeboekt. Dat was tijdens een reis naar Amerika, in San Francisco.

In het buitenland kijk ik wel eens naar de televisie. Naar het nieuws. Ik let er dan wel op of er andere decors zijn, of wat de aanpak in die andere landen is. En als het eens te pas komt, vertel ik daar dan iets over aan mijn collega’s op de VRT.” Collega Brigitte is er intussen bij komen staan. Zij reist mee en onderstreept het belang van dergelijke bijeenkomsten. “Ik steek daar altijd ontzettend veel van op. Je wisselt ervaringen uit met buitenlandse collega’s; zij geven oplossingen voor jouw problemen en omgekeerd. Ook de informele contacten zijn belangrijk. Zo bouw je een echt netwerk uit.” (EB, foto LW)

DE BALANS

“Om 5 uur opstaan om voor de spits te vertrekken” Sabien de Boodt (43) is marketingmanager voor het eerste vaccin tegen baarmoederhalskanker bij Sanofi Pasteur MSD in Brussel. Ze is parttime moeder van Marie (16) en Laura (13), en ze heeft een LAT-relatie met Chris Lybaert (45) die directielid is bij Atlas Copco in Antwerpen en ook twee dochters heeft: Charlotte (16) en Chloë (14). Tijdens de week woont ze in Gent, in het weekend in Heusden.

VROEGE VOGEL “Tijdens de week sta ik om 5 uur op. Ik vertrek dan om 6 uur naar Brussel en een uur later zit ik aan mijn bureau. Na een drukke dag vergaderen, telefoneren en mailen neem ik rond 19 uur de wagen terug naar Gent. Ik ben dan rond 20 uur thuis.”

FILELEED “Ik koos ervoor om extra vroeg op te staan en ruim voor de spits te vertrekken. Als ik file heb, dan is het op de terugweg. Om die verloren tijd aangenaam in te vullen, bel ik met collega’s, vrienden of familie.”

PARTTIME MOEDER “Mijn dochters logeren om de veertien dagen een week bij mij. Ik verhuisde in september naar het centrum van Gent zodat de kinderen zich zelfstandig zouden kunnen verplaatsen. Tijdens het weekend woon ik bij mijn partner en zijn we afwisselend zonder, met twee of met vier dochters. Als ze willen uitgaan dan regelen ze alles zelf, wij rijden niet af en aan met hen.”

HUISHOUDEN “Mijn appartement onderhoud ik helemaal zelf. Tijdens het weekend doe ik de was en de strijk. De meisjes kunnen evengoed wassen, poetsen en strijken.

Als het nodig is, zijn zij mijn back-up.”

WEEKEND “Eens per week ga ik joggen, meestal in het weekend en regelmatig vergezeld

door mijn dochters. In het weekend is elke minuut quality time. Ik zie mijn partner nooit tijdens de week zodat alles zich op die twee dagen concentreert.

We gaan uit eten, vragen vrienden en familie voor een feestje. Reizen doen we ook graag. We maken citytrips en gaan elk jaar skiën. Tijdens de zomermaanden maken we ook elk apart een reis met onze kinderen.”

BALANS IN EURO Restaurant: 50 euro/persoon/week Reizen: 10.000 euro/jaar (CN, foto IP)

Hoe vindt u de balans in uw leven?

debalans@vacature.com

028_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

20:54

Pagina 28

28 Vacature | zaterdag 8 november 2008

Dossier ict & engineering Belgische identificatiespecialist Zetes produceert en verdeelt hoogtechnologische paspoorten in Ivoorkust

Het paspoort van de toekomst, nu al in Afrika tekst Filip Michiels, Abidjan (Ivoorkust) foto’s Isabel Pousset

De Belgische identificatiespecialist Zetes verovert Afrika. Nadat het bedrijf enkele jaren terug een eerste visitekaartje afleverde in Congo, start het nu ook in Ivoorkust een eigen productiesite op. Het paspoort van de toekomst, made in Africa.

“Hoe zwarter de scan, hoe vettiger de vingers.

In dat geval kan enkel dit doosje Kleenex redding brengen”, klinkt het lachend. We bevinden ons in een vaalgeel gebouw in een buitenwijk van Abidjan, waar een jonge Zetes-medewerkster met engelengeduld een bruikbare vingerafdruk van een oudere man tracht te versieren. “Foto, vingerafdrukken én handtekening van de aanvragers worden aan het loket ingescand en achteraf in het paspoort verwerkt”, vertelt Filip Corbeel, algemeen directeur Zetes Ivoorkust. “Als alles naar wens verloopt, kunnen zij hun gloednieuwe paspoort hier binnen 72 uur komen afhalen. Elk nieuw aangemaakt paspoort moet eerst ook nog door de politie worden goedgekeurd, maar ook dat gebeurt volledig digitaal.” Spitstechnologie waar zelfs de meeste Europese landen vandaag nog niet aan toe zijn.

Zetes Industries ● Opgericht in 1984 ● Aanbieder van goederen en diensten voor automatische identificatie (van goederen en personen) ● Omzet in 2007: 177 miljoen euro ● 720 werknemers, actief in 13 landen ● Genoteerd op Euronext Brussel

6.000 EURO PER SCANNINGSTATION In de aanloop naar de opstart van dit miljoenenproject wierf Filip Corbeel de voorbije maanden enkele tientallen lokale medewerkers aan. “Dat verliep al bij al behoorlijk vlot. De loketmedewerkers in dit kantoor bijvoorbeeld komen allemaal bijna rechtstreeks van de schoolbanken. Na een opleiding van twee dagen kunnen zij aan de slag.” Gemiddeld loon? 280 euro per maand, niet meer dan een

fractie van het prijskaartje van de scanningstations die Zetes ontwikkelde en die per stuk ruim 6.000 euro kosten. Spitstechnologie in Afrika, het lijkt anachronistisch, maar bij Zetes zijn ze er vast van overtuigd dat hier een interessante groeimarkt wenkt.

Ceo Alain Wirtz: “De roots van dit bedrijf liggen in de goederenidentificatie – barcodes en dergelijke – maar ruim tien jaar terug hebben we ons ook op de markt van de personenidentificatie gestort. Een sleuteljaar op dat vlak was 2005, toen we in Congo het contract voor de registratie van ruim 25 miljoen kiezers binnen haalden. Goed voor een omzet van 40 miljoen euro, maar zeker in een land als Congo ook en vooral een logistiek huzarenstukje dat ons internationaal echt op de kaart plaatste.”

Sindsdien haalde de Belgische technologiespeler al meerdere kleinere en middelgrote contracten voor personenregistratie binnen in Afrika, van Burundi over Togo tot de Kaapverdische Eilanden.

Het contract voor de levering van nieuwe biometrische paspoorten in Ivoorkust is de voorlopige klap op de vuurpijl. Een project dat zomaar eventjes vijftien jaar zal lopen en waarbij Zetes het integrale proces - van de registratie over de productie tot de aflevering van de paspoorten - in handen houdt. Geschatte waarde van het contract: zestig miljoen euro.

029_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

20:54

Pagina 29

Vacature | zaterdag 8 november 2008 29

IN DE KIJKER

“Elders kon ik nog meer verdienen dan hier” Toen Soro Karim (26) in juli voor Zetes Ivoorkust aan de slag ging, was hij amper enkele maanden afgestudeerd als technisch ingenieur. “Ik had al stage gelopen bij enkele bedrijven, maar dit is mijn eerste echte baan. Ik had van een vriendin vernomen dat Zetes hier een eigen site zou openen. Vandaag ben ik verantwoordelijk voor het beheer van de productie van de biometrische paspoorten, voornamelijk het onderhoud en het afstellen van de hoogtechnologische machines die daarvoor worden gebruikt.” Met een loon van 900 euro boert Soro naar plaatselijke normen niet slecht, maar toch was dat voor hem niet de belangrijkste drijfveer. “Bij andere bedrijven hier kon ik met mijn diploma wellicht nog meer verdienen. Voor mij is het vooral de ervaring die telt, dit staat mooi op mijn cv.”

Voor 60 euro krijgt een Ivoriaan een paspoort met een gepersonaliseerde chip en een handtekening, foto én vingerafdruk op het paspoort geprint.

“Binnen ons activiteitenpakket is de markt voor personenidentificatie vandaag al goed voor dertig procent van onze totale omzet”, becijfert Wirtz. “Op langere termijn is het zonder twijfel ook de branche met het ruimste groeipotentieel. We hebben er de voorbije jaren dan ook bijzonder fors in geïnvesteerd, zowel technologisch als businessmatig. Na Maleisië en Duitsland is Ivoorkust pas het derde land ter wereld dat een paspoort invoert dat tegelijk elektronisch en biometrisch is (inclusief digitale vingerafdruk, nvdr). Het kan verbazing wekken dat uitgerekend een arm Afrikaans land als een van de eersten mee op die kar springt, maar de verklaring is doodsimpel. De wijdverspreide corruptie en fraude zorgen ervoor dat paspoorten of andere identiteitsdocumenten vandaag in Afrika een bijzonder gegeerd én gemakkelijk doelwit vormen voor mensen met minder eerlijke bedoelingen. Mede daardoor kregen een aantal Afrikaanse regeringen het de voorbije jaren almaar moeilijker om hun burgers te laten reizen. Vooral de Amerikaanse en Europese autoriteiten bekijken Afrikaanse paspoorten met bijzonder veel argwaan. Het spreekt voor zich dat dit op termijn ook bijzonder nefast is voor de handelsrelaties en de internationale geloofwaardigheid van een land.”

Het contract dat Zetes in Ivoorkust afsloot, is er één van het ‘build and operate’-type: het bedrijf

staat zelf in voor het integrale project, en neemt dus ook het volledige risico op zich. Daar tegenover staat dat de kassa rinkelt telkens als er een paspoort wordt afgeleverd. “Het risico is niet zo groot”, relativeert Wirtz. “Ons paspoort wordt de nieuwe standaard in Ivoorkust, en blijft telkens maximaal vijf jaar geldig. Op termijn moeten alle reizende Ivorianen dus bij ons aankloppen. Het blijft natuurlijk Afrika, maar na Congo zijn we intussen ook wel een en ander gewoon. Toen we daar met de kiezersregistratie begonnen, was er in de straten van Kinshasa nog net geen open burgeroorlog aan

tie in Ivoorkust. “Dat project ging uiteindelijk naar een van onze voornaamste concurrenten”, vertelt Filip Corbeel, “maar enkele maanden later kregen we plots de vraag of we ook de registratie en productie van sterk beveiligde paspoorten aankonden. Wat we hen voorschotelden, beviel de Ivorianen blijkbaar wel: een paspoort met een volledig gepersonaliseerde chip en daarnaast een handtekening, foto én vingerafdruk die niet op het paspoort gekleefd maar geprint worden. Prijskaartje? Zestig euro per stuk, te betalen door de aanvrager. Zo goed als niet te vervalsen, tenzij je er immense sommen

“Ivoorkust is het derde land ter wereld dat een elektronisch en biometrisch paspoort invoert.”

Alain Wirtz, ceo Zetes de gang. Bij het afsluiten van de contracten hier, houden we met dat soort onvoorziene omstandigheden dan ook rekening. De winstmarges liggen hier gevoelig hoger, net omdat we ons beter moeten indekken.”

GEPERSONALISEERDE CHIP Met het geslaagde project in Congo in het achterhoofd dong Zetes in 2007 enthousiast mee naar een groot contract voor de kiezersregistra-

geld tegenaan zou gooien, maar dan wordt het natuurlijk economisch niet langer rendabel.”

Eind vorig jaar werd het contract ondertekend; op 15 juli kreeg de Ivoriaanse president het eerste paspoort officieel overhandigd.

“Ivoorkust is een land dat op internationale handel teert. Nadat een aantal zakenlui de voorbije jaren her en der beleefd geweigerd werden omdat hun oude paspoorten te gemakkelijk nagemaakt konden worden, zag

de overheid hier de ernst van de situatie in.

Kwam daar nog bij dat ook de ECOWAS (economische unie van een aantal WestAfrikaanse staten, nvdr) haar leden onlangs aanmaande om werk te maken van een betere beveiliging van de paspoorten. Volgens een ruwe schatting van de lokale overheid zijn er vandaag in het land 1,2 miljoen oude paspoorten in omloop, allemaal geldig tot 2009. In principe moeten die dus volgend jaar vervangen worden, maar het blijft natuurlijk altijd een beetje een gok hoeveel mensen nu precies een nieuw exemplaar zullen aanvragen. In mijn eerste businessplan was ik uitgegaan van 200.000 aanvragen per jaar, maar ik vrees dat dit net iets té hoog gegrepen zal zijn.”

VERSTERKTE BUNKER Prikkeldraad op het dak, zware stalen deuren, blinde muren en een fundering van ruim anderhalve meter dik: nee, dit is niet de centrale gevangenis van Abidjan, maar het lokale hoofdkwartier van Zetes. Al vind je de naam van het bedrijf nergens terug, en heeft de lokale bevolking er geen flauw idee van dat uitgerekend hier dagelijks enkele honderden nieuwe paspoorten bedrukt worden. Om nog maar te zwijgen van de honderdduizenden blanco exemplaren die hier in een zwaar beveiligde kluis opgeslagen liggen. “Zelfs de locatie van dit gebouw is top secret, al beseffen we natuur-

>

030_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

20:55

Pagina 30

30 Vacature | zaterdag 8 november 2008

‘A chacun son passeport biométrique’ staat op de affiche te lezen. Een slogan die de Ivorianen moet warm maken voor de nieuwe hoogtechnologische paspoorten.

> lijk ook wel dat het nieuws dat wij hier zitten vroeg of laat zal uitlekken”, klinkt het. Toen Filip Corbeel begin dit jaar in Abidjan landde, was er niets: geen personeel, geen infrastructuur, geen vergunningen, geen contacten. Krap tien maanden later telt Zetes Ivoorkust al 33 werknemers en heeft het in Abidjan al vier registratiecentra geopend waar de nieuwe paspoorten aangevraagd kunnen worden. “De situatie in de rest van het land (waar nog altijd een soort burgeroorlog woedt, nvdr) is voorlopig te instabiel en te gespannen”, klinkt het.

“Niet in het minst omwille van alle administratieve beslommeringen hier, hebben we pas half april de eerste bestellingen voor machines en dergelijke kunnen plaatsen.

Een maand eerder waren we al gestart met het strippen van de productiesite. Dat was oorspronkelijk een ruim bemeten woning, vandaag is het dus een versterkte bunker, met 28 camera’s die permanent alles filmen. De hoogtechnologische machines hier spuwen zestig nieuwe paspoorten per uur uit en kosten ruim 200.000 euro per stuk.

Ze worden bediend door it-specialisten en technische ingenieurs, hoofdzakelijk jonge mensen die we hier vers van de schoolban-

ken geplukt hebben. We betalen onze mensen iets meer dan wat hier gangbaar is - voor een goed opgeleide en ervaren it’er loopt dat op tot 1.000 euro per maand – maar krijgen in ruil heel veel professionalisme en loyaliteit. De eerste maanden hebben we regel-

aan je begint. Netwerken is hier extreem belangrijk, en zonder de contacten van onze lokale partner zaten we hier nu niet. We hebben bijvoorbeeld ook een volledig scenario uitgetekend met daarin de verschillende te volgen procedures voor mocht het hier op

“Waar we de honderdduizenden blanco exemplaren van de paspoorten bewaren, is top secret.”

Filip Corbeel, algemeen directeur Zetes Ivoorkust matig een hele nacht doorgewerkt om het project tijdig op de rails te krijgen, maar dat gebeurde altijd met de glimlach.”

Iets minder vlot verliep het contact met de lokale administratie. “Soms ronduit hallucinant”, blikt Filip terug. “Zo heeft al ons materiaal hier enkele weken lang geblokkeerd gestaan op de luchthaven, omdat we maar niet aan de noodzakelijke importvergunningen raakten. Pas eind juni beschikten we over alle noodzakelijke paperassen, en konden we dan ook een bankrekening, handelsregister en dergelijke openen. Nu ja, je zit hier in Afrika, en je weet dus vooraf waar-

>22ste

een dag echt verkeerd lopen: evacueren of ter plekke onderduiken? Wat met onze machines dan, enzovoort.” Lastig en stresserend? “Ach, ik ben daar behoorlijk pragmatisch in: we zullen de situatie wel managen als ze zich voordoet. Op langere termijn ben ik zelfs vrij optimistisch: dit land heeft potentieel, hopelijk slaagt het erin om de huidige crisis zonder al te veel kleerscheuren te doorspartelen. En vergeet niet, voor ons is dit project ook en vooral een uithangbord naar andere landen uit de regio.

Als Zetes hier een goede beurt maakt, dan zijn we wellicht vertrokken voor een hele rist gelijkaardige projecten in Afrika.”

staat België dit jaar in de IT Industry Competitiveness Index.

De index evalueert en vergelijkt de it-sector van 66 landen en kijkt hoe die landen de concurrentiekracht van hun it-sector aanwakkeren. Goed scorende it-sectoren dragen rechtstreeks bij tot meer dan 5 procent van het bruto binnenlands product van de meeste geavanceerde landen. De VS zijn koploper in de index.

ALLE JOBS IN ICT & ENGINEERING VINDT U VANAF PAGINA

91

031_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:35

Pagina 31

Vacature | zaterdag 8 november 2008 31

BIEN CUIT Elke week trakteert Vacature een lezer op een culinaire blind date.

Op zoek naar de smakelijkste businesslunches overal te lande.

Benieuwd of er sterren vallen. tekst Erik Verreet foto’s Frank Bahnmüller

RESTAURANT HERBERT ROBBRECHT - VRASENE Hogenakker 1, 9120 Vrasene 03/ 755.17.75 www.herbertrobbrecht.be HET PROEFKONIJN VAN DE WEEK Wie? Daniël Ost Wat? Bloemkunstenaar Waar? Sint-Niklaas Diploma? Masteropleiding bloembinden in Vught (Nederland) Leeftijd? 53 jaar

Redacteur Erik

Lezer Daniël

GEPROEFD EN GEWOGEN

In Vrasene flikkert een ster, een Michelinster. “Zo’n ster is voor mij niet zo belangrijk”, relativeert Daniël Ost. “Ik kom hier al veel langer.” Voor hem is het restaurant van Herbert Robbrecht een bekend adres. Vandaag doorbreken we Osts vaste ritueel, zijn geliefde

Oosterscheldepaling, en we gaan resoluut voor de zakenlunch.

Dat is niet de reden waarom de befaamde bloemkunstenaar het eerste kwartier duidelijk op zijn hoede is. Later ontdooit hij zichtbaar: “Ik had vragen over het rendement van mijn vennootschap en onze tewerkstelling verwacht. En daar weet ik niets van. Dat is het domein van mijn vrouw.” We hebben allebei een drukke namiddag in het vooruitzicht en

beginnen met een flesje ‘Stiftsquelle’.

“Dat is verkozen tot het beste water ter wereld”, commentarieert Daniël Ost die zich ontpopt tot een groot restaurantkenner en zelfs een speciale behandeling kreeg van Ferran Adria van El Bulli.

De kelner brengt een schaal met fijne hapjes op basis van makreel, chorizo en garnaaltjes. Ze liggen strak geschikt. Het geheel heeft iets Japans. “Goede restaurants halen geregeld hun inspiratie uit de

Japanse Kaiseki-keuken die steunt op seizoensgebonden, zuivere basisproducten. De presentatie van het gerecht is soms zo mooi dat je er amper aan durft te beginnen.”

Daniël Ost komt geregeld in Japan, meestal op uitnodiging van zijn schare bewonderaars. Hij vertelt enthousiast over zijn nieuwe uitdagingen zoals de nocturne in Sint-Niklaas (7 november) en de Gouden Tempel in Kyoto: “Volgend jaar mag ik tentoonstellen in een deel van de tempel dat al duizend jaar afgesloten blijft voor het publiek.”

Het voorgerecht is een specialiteit van het huis: rogvleugel gegaard op lage temperatuur in een lichte saus van Gentse Tierenteynmosterd. Bij een eerste hap smaakt de vis wat zout, maar daarna wordt hij zachter. De eendenfilet uit het Franse Dombes in een jus van jeneverbes en met gebakken aardperen vormt het hoofdgerecht. Daniël Ost kijkt op: ”Zo heb ik mijn vlees graag: de filet is nog wat sappig. In combinatie met de bulgur (voorgestoomde en geplette tarwekorrels, nvdr) is hij verrassend smakelijk. We sluiten af met warm opgelegde kersen met specerijen en kirsch, onder een krakend wentelteefje, versierd met een bolletje roomijs van calypso’s.

Michelinster aan Waaslandse hemel DE BALANS • Prijzen en opties: 115,50 euro voor de ontspanningslunch voor twee. Deze zakenlunch wordt enkel geserveerd per volledige tafel en op weekdagen. Andere opties: viergangenmenu (60 euro per persoon, met wijnen plus 27 euro); vijfgangenmenu (70 euro per persoon, met wijnen plus 32 euro).

• De wijnkaart: Vooral Franse wijnen. Wij

betaalden binnen ons lunchmenu voor twee aangesneden flessen telkens 15 euro en voor een extra glas rode wijn 8 euro.

• Wachttijd, service en bediening: De bediening is bijzonder attent en rustig.

Na ruim anderhalf uur zaten we weer in de auto.

• Ligging en bereikbaarheid: Op een kilometer van de expressweg Antwerpen-Knokke. Op de hoek van de Provinciale Baan en de nieuwe wijk ‘Hogenakker’ vindt u een ruime parking

Gratis op restaurant met een Vacatureredacteur?

vacature.com/biencuit

naast het volledig nieuwe restaurant.

• Binnen en buiten: Terras voor een dertigtal gasten en een aparte banketzaal voor 50 tot 80 personen • Betalingsopties: Cash en de gebruikelijke betaalkaarten • Wifi: Neen • Kranten: Gazet van Antwerpen • Open: Gesloten op dinsdagavond en donderdag, zaterdagmiddag enkel open na reservatie voor groepen. Keuken open van 12 tot 14 uur en van 19 tot 21 uur.

Volgend nummer: Condacum, Kontich

DE AFREKENING Daniël: “Het is de eerste keer dat ik de zakenlunch neem. Voor deze prijs-kwaliteit is het een absolute meevaller. In een straal van dertig kilometer rond Sint-Niklaas eet je niet beter dan hier.”

16/20 Erik: “Dit is een van de betere adressen van het jaar. Deze vaste waarde in het Waasland biedt een rijkdom aan smaken voor een vriendelijke prijs.”

16/20

032_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:15

Pagina 32

32 Vacature | zaterdag 8 november 2008

Dossier West- & Oost- V Op economische roadtrip door Vlaanderen Waar huizen de pareltjes van het Vlaamsche land?

Vacature laat zich drie weken op sleeptouw nemen door de Voka’s en VKW’s van deze wereld, op zoek naar beloftevolle ondernemingen overal te lande.

Deel 1: West- en Oost-Vlaanderen tekst Jan Stevens foto’s Lies Willaert

1. De West-Vlaamse groeiroute

ELECTRAWINDS: Producent van hernieuwbare energie Verwachte omzet voor 2008: 32 miljoen euro Verhoopte omzet voor 2009: 64 miljoen euro Aantal werknemers: 125

OOSTENDE

ARDOOIE

METAFOX: Metaalverwerkend bedrijf Omzet: meer dan 7 miljoen euro Aantal werknemers: 60

ROESELARE KORTRIJK

ATHENA-GRAPHICS: Specialist in de productie van flexo prepress: Omzet: 7,5 miljoen euro (in Roeselare) Aantal werknemers: 49 (in Roeselare)

KORTRIJK XPO: Evenementenorganisator Geconsolideerde omzet: 16.236.994 euro (2007) Aantal werknemers: 51 (begin 2008)

WEST-VLAANDEREN • Tewerkstelling naar sector: landbouw 0,8%, industrie 24,2%, bouw, 6,5%, handel & diensten 33,4%, non-profit 35,1% • Werkgelegenheidsgraad: 70,3% (Vlaams gewest: 65,5%) • Werkloosheid in september 2008: 5,13% • Aantal actieve ondernemingen: 96.125 (Vlaams gewest 438.300, België 722.191)

De gebouwen van Kortrijk Xpo liggen te glinsteren in de najaarszon. Aan de hoofdingang staan rijen mensen geduldig aan te schuiven voor een bezoek aan Interieur 2008. Saskia Soete De Boosere, general manager van Kortrijk Xpo, is een tevreden vrouw. "Van de crisis hebben we nog niet veel ondervonden", lacht ze. "Ons paradepaardje Interieur trekt net als de voorgaande edities weer heel wat volk." Saskia runt een bedrijf waar bijna vijftig mensen werken. Elk jaar organiseren ze samen ongeveer evenveel evenementen. "Kortrijk Xpo is een goeddraaiende, private onderneming. Interieur is niet uit onze koker ontsproten, maar wordt georganiseerd door Stichting Interieur. Wij zijn hun gastheer, zorgen voor onderdak en helpen hen de beurs in goede banen te leiden. Op andere momenten van het jaar organiseren we onze eigen beurzen. Meestal zijn dat zeer gespecialiseerde evenementen, zoals Tavola, de internationale vakbeurs van de fijne en verse voeding, waar inkopers van Carrefour, Delhaize, Colruyt of Albert Hein inspiratie komen opdoen."

Op Kortrijk Xpo hebben we afgesproken met Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder van Voka West-Vlaanderen. Hij zal ons een hele dag op sleeptouw nemen door zijn provincie en ons tonen waar het economische hart van WestVlaanderen klopt. "Op een beurs als Interieur kun je de nieuwe geest die door onze provincie waart, opsnuiven", zegt hij. "Iedereen kent het

cliché van het noeste, hardwerkende, ondernemende West-Vlaanderen. Dat is helemaal waar, maar ondertussen is ook een jonge generatie ondernemers opgestaan die verder dan de provinciale grenzen kijkt. Een paar van die veelbelovende West-Vlaamse bedrijven wil ik jullie graag tonen."

We rijden de autostrade op richting Oostende, op weg naar onze eerste afspraak. "Heel wat bedrijven in ons provincie zijn zich aan het heroriënteren", zegt Jo. "Oude industrieën die zich niet aan de veranderende omstandigheden aanpassen, zijn ten dode opgeschreven.

Zo hebben sommige textielbedrijven jammer genoeg de boot gemist, maar gelukkig zijn er veel andere die de nieuwe technologieën omarmd hebben. Ze hebben geïnvesteerd en zich gespecialiseerd in technisch textiel en bloeien als nooit tevoren. Hun activiteiten hebben weinig uitstaans met het traditionele breien van tapijten. Ze maken intelligente textielproducten zoals onbrandbare gordijnen, of produceren muggenafstotende matrassen."

HERNIEUWBARE WINDENERGIE Dicht bij Oostende verlaten we de autosnelweg.

"Onder impuls van burgemeester Johan Vande Lanotte ondergaat deze stad een ware metamorfose", zegt Jo Libeer. "Zuivere lucht, schone energie, gezondheid worden hier zelfs tot op de industrieterreinen in de praktijk gebracht."

033_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:15

Pagina 33

Vacature | zaterdag 8 november 2008 33

REGIODOSSIER

- Vlaanderen

Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder Voka West-Vlaanderen op de Interieurbeurs in Kortrijk Xpo.

We rijden de John Cordierlaan in, en staan oog in oog met het knappe, strakke bedrijfsgebouw van Electrawinds. Libeer: "Wijlen John Cordier heeft het laten bouwen om de kantoren van Telindus in onder te brengen. Sinds kort is dit het hoofdkwartier van groene energieproducent Electrawinds."

We worden ontvangen door voormalig VTMnieuwsanker Marleen Vanhecke. In april van dit jaar verliet ze de commerciële zender om pr- en communicatiemanager bij Electrawinds te worden. "Nu sta ik nooit meer in de file", lacht ze.

Ze stelt ons voor aan ceo Luc Desender. Tien jaar geleden was hij nog garagist in Brugge. Nu runt hij een bedrijf met meer dan 120 mensen en koestert hij plannen om grote energieproducenten zoals Suez en Nuon te beconcurreren.

"Ik was waarschijnlijk de eerste Belg die er in 1998 aan dacht om windmolens te gaan bouwen", vertelt hij. "Het idee om elektriciteit op te wekken door wind was eigenlijk heel toevallig ontstaan. Ik had extra stroom nodig voor mijn garage, maar mijn toenmalige elektriciteitsleverancier wou mij daar flink voor laten betalen. Ik besloot toen om zelf voor mijn energie te zorgen. Ik wou een windmolen vlak naast mijn garage zetten, maar dat was niet zo vanzelfsprekend. Van het een kwam het ander, en windmolens werden een passie die steeds meer begon uit te deinen. In 2001 heb ik dan voluit voor hernieuwbare windenergie gekozen." Luc Desender verkocht zijn garage, en begon helemaal van nul. "Ik richtte bij mij thuis een kantoortje in en was vertrokken." Na een tijdje nam hij zijn eerste werknemer aan: "Mijn oude boek-

houder van de garage kwam over." Stapje voor stapje breidde hij uit. "Tot twee jaar geleden waren we met zes. Maar op een bepaald moment hadden we zoveel projecten lopen, dat we genoodzaakt waren vers kapitaal te zoeken.

We hebben toen dertig miljoen euro opgehaald, en dat heeft het bedrijf in een stroomversnelling

Projectmanager Willy Wellens en corporate legal advisor Ellen Deprez werken met hart en ziel bij Electrawinds.

niet weg dat Electrawinds klaar is voor een volgende belangrijke stap: we gaan in de toekomst niet alleen groene stroom produceren, maar die ook rechtstreeks aan particulieren en kmo’s leveren."

Projectmanager Willy Wellens en corporate legal advisor Ellen Deprez komen erbij zitten. Willy was in een vorig leven profvoetballer en trainer; hij speelde van 1976 tot 1981 mee met het dreamteam van de Rode Duivels. Ruim tien jaar geleden kocht Willy bij Luc Desender een auto. "Luc zei toen tegen me: 'Ik stop met de zaak, ik ga iets anders doen. Ik heb een gat in de markt gevonden: windmolens.' Ik vond het een waanzinnig idee. Maar Luc heeft gelijk gekregen, en nu werk ik hier zelf."

"Ik ben in februari 2007 bij Electrawinds beginnen werken", zegt Ellen. "Ik was op zoek naar een nieuwe uitdaging en kwam er toevallig achter dat Electrawinds een bedrijfsjurist zocht, ik heb gesolliciteerd en de rest is geschiedenis."

Willy gaat als projectmanager op zoek naar geschikte locaties voor nieuwe windmolens.

"Niet alle landschappen zijn geschikt", zegt hij.

"Zodra ik een goeie plaats gevonden heb, contacteer ik de eigenaar en probeer ik hem ervan te overtuigen om zijn stuk grond aan ons te verhuren. Dan kan het nog vier jaar duren eer de vergunning voor de plaatsing van de windmolen in orde is."

“Een jonge generatie ondernemers is opgestaan, ze kijkt verder dan de provinciegrenzen.”

Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder van Voka West-Vlaanderen gebracht." Tien jaar na de start is Electrawinds in België het grootste private bedrijf voor hernieuwbare energie, met lopende projecten in Italië, Frankrijk, Roemenië, Polen en Bulgarije.

Hoe hels was het om zo snel te groeien? Luc Desender: "De groei is de laatste jaren 'vanzelf' gekomen. Dat kon alleen maar omdat we stevige fundamenten hadden. Die eerste jaren hebben we het klappen van de zweep op een relatief trage manier kunnen leren. Groene energie zit de laatste jaren in een zeer hoge versnelling; wij hebben het geluk dat we er al veel langer intensief mee bezig zijn. We zijn trouwens al lang niet enkel met wind bezig, maar ook met zonneenergie en met het opwekken van energie uit biomassa. Als pionier in hernieuwbare energie ondervinden we sinds kort toenemende concurrentie van de grote energiebedrijven. Dat neemt

Hoe is de sfeer bij Electrawinds? Ellen: "Er hangt hier flink wat elektriciteit in de lucht.

Niemand werkt van nine to five; we gaan er allemaal voor."

Willy: "Er wordt keihard gewerkt, maar de collega's kunnen als het moet ook keihard feesten.

Dat vind ik fantastisch. Er is ook geen hiërarchie: iedereen, van de poetsvrouw tot Luc Desender, is gelijk voor de wet."

We nemen afscheid van Luc Desender en zijn team. "Heb je gehoord wat Desender van plan is?", vraagt Jo Libeer als we in de auto zitten.

"Hij wil grote jongens als Electrabel beconcurreren. Schitterend toch dat een West-Vlaamse ondernemer dat durft?"

LICHTSTAD VAN BELGIË Het West-Vlaamse landschap tussen Oostende en Roeselare twijfelt tussen grazende koeien op vlakke weiden en bedrijfsloodsen op even vlakke industrieterreinen. Als we Roeselare naderen, wijst Jo naar de gebouwen van lichtarmaturenfabrikant Modular. "Een onderneming zoals Modular is typisch voor deze streek. Roeselare wil de lichtstad van België worden. Maar Roeselare is meer dan dat: de stad is ook een belangrijke speler op de voedingsmarkt: 36 procent van de diepvriesgroenten in de EU komt van hier."

Onze volgende halte is Athena-Graphics, gespecialiseerd in de productie van flexo prepress. Ceo Ignace Cosaert is een telg uit een gerenommeerde Roeselaarse drukkersfamilie.

>

034_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:15

Pagina 34

34 Vacature | zaterdag 8 november 2008

Dossier West- & Oost- Vlaanderen

Athena-Graphics maakt drukvormen voor verpakkingen. Naast de vestiging in Roeselare heeft het bedrijf nog sites in Frankrijk en Nederland.

Bij Metafox is de kern van hun business het plooien van buizen.

> "Mijn vader heeft Athena-Graphics in 1991 opgestart en ik heb het bedrijf vijf jaar later overgenomen", zegt hij. "Na mij studies in Leuven heb ik eerst een tijdje stage gelopen bij een Amerikaanse flexodrukkerij."

Technical manager Bart werkt dertien jaar bij Athena-Graphics, operation manager Alexander is er in januari bijgekomen. Wat is flexo prepress precies? Bart: "Wij maken drukvormen voor verpakkingen. Dat is een heel gespecialiseerd procedé, niet te vergelijken met gewone offsetdruk. Een waspoederproducent die een nieuw product op de markt wil brengen, zal voor zijn verpakking een ontwerp laten maken, wij zetten het ont-

de andere zitten mensen naarstig op hun klavieren te tokkelen. "Doordat we de laatste jaren zo gegroeid zijn, zitten we nu veel te krap behuisd", zegt Alexander. "Maar er is beterschap op komst, want er staat een nieuw gebouw in de steigers. De verhuis is gepland voor volgend jaar."

Naast de vestiging in Roeselare heeft Athena-Graphics nog sites in Frankrijk en Nederland.

BEDRIJVIGE GEMEENTE We rijden van Roeselare naar Ardooie, naar onze laatste afspraak van de dag. "Heb je gezien voor welke grote merken Athena-

“We willen onze groene stroom ook rechtstreeks aan particulieren en kmo’s leveren."

Luc Desender, ceo Electrawinds werp om in een flexibele drukvorm. Die drukvorm gaat vervolgens naar de drukker.

Onze klanten kunnen zelf een ontwerp aanleveren, maar wij kunnen het ook helemaal voor hen uitwerken."

Bart en Alexander nemen ons mee naar de werkplaats. In het hele gebouw hangt een penetrante geur. "Wat je ruikt zijn solventen", zegt Alexander. "Na verloop van tijd wen je daaraan. "Op de ene verdieping staan drukpersen, belichters en droogmachines, op

Graphics verpakkingen bedrukt?", vraagt Jo Libeer. "Dat is typisch voor West-Vlaamse ondernemingen: op het eerste gezicht lijken het relatief kleine, lokale familiebedrijven, tot je inzage krijgt in hun cliënteel en in hun afzetmarkt. Dan blijken het vaak internationaal werkende grote spelers te zijn."

Het is stil en rustig in het centrum van Ardooie, een gemeente van 9.000 zielen.

"Die rust is maar schijn", zegt Jo. "Ardooie heeft het afgelopen decennium al tweemaal

de door Trends georganiseerde titel van beste zakengemeente van België behaald.

Dit is een van de meest bedrijvige gemeenten van het land."

General manager Frederique Devos van het metaalverwerkende bedrijf Metafox heet ons welkom. Naast landbouw, groenten en textiel, is metaalverwerking een van de sterke sectoren van Ardooie. "Mijn vader is in 1973 met metaalverwerking gestart", vertelt Frederique. "Toen heette het bedrijf nog 'Frans Devos'; tien jaar later is de naam veranderd in Metafox. In 2006 heb ik de leiding genomen. De kern van onze business is altijd dezelfde gebleven: het plooien van buizen. Vroeger werd er voornamelijk tuinmeubilair gefabriceerd, nu hebben we ons machinepark drastisch vernieuwd en werken we vooral als toeleverancier van geplooide buizen voor de industrie en als fabrikant van functioneel meubilair voor verhuurbedrijven en hotels."

De start van de eenentwintigste eeuw markeerde voor Metafox de start van grote uitbreidingswerken. Frederique: "In 2003 hebben we een eerste stuk kunnen bijbouwen. We hebben lang in beperkte ruimtes moeten werken omdat we geen terrein konden bijkopen. In 2007 hebben we dan nog een grote hal extra gebouwd."

Metafox deed het de laatste jaren uitzonderlijk goed. Toch maakt Frederique Devos zich zorgen. "De kredietcrisis besmet de reële economie. Ondernemers zijn voorzichtig,

wachten af, en beginnen zich op hardere tijden voor te bereiden. Wij proberen toch nog te groeien door ons te focussen op datgene waar we goed in zijn. Alle bijkomstigheden en ballast willen we uitbesteden, of overboord gooien."

We wandelen door de ateliers. Dit is een echte, onvervalste fabriek met rondrijdende heftrucks, lawaaierige machines en lasvuurwerk dat pijn doet aan de ogen. In de hoge rekken staan metalen frames van stoelen, tafels en barkrukken opgestapeld.

Inkoper Nick, Francis van de plooiafdeling, atelierverantwoordelijke Karlien en productieleider Dieter genieten van een kwartiertje rust. De werkdag zit er bijna op.

"Toen ik achttien jaar geleden bij Metafox begon, werkten er hier tien mensen, nu zijn het er meer dan zestig", zegt Karlien.

"De meeste collega’s met wie ik gestart ben, werken hier nog. Dat zegt iets over de sfeer in onze onderneming."

Nick: "De laatste jaren is de organisatie binnen Metafox serieus veranderd. De nieuwe gebouwen hebben het bedrijf een tweede adem gegeven."

Moet er hard gewerkt worden? Francis: "We moeten goed doorwerken, maar ze jagen ons niet op en staan ook niet met de chronometer achter ons."

"Nog niet", zegt Dieter bloedserieus. De rest kijkt hem verbaasd aan. Dan schieten ze allemaal in de lach.

035_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:15

Pagina 35

Vacature | zaterdag 8 november 2008 35

REGIODOSSIER

Herman Schelfhaut, ceo van Schelfhaut: “We hebben twee overnamedossiers in voorbereiding.”

Bij industrieel reinigingsbedrijf Gia Cataro werken veel allochtonen, laaggeschoolden en arbeidsgehandicapten die elders vaak moeilijk werk vinden.

2. De Oost-Vlaamse groeiroute GIA CATARO: Industrieel reinigingsbedrijf Gia Cataro Gent: 150 arbeiders, 18 bedienden Gia Cataro Antwerpen: 45 arbeiders, 4 bedienden Omzet: 10,7 miljoen euro (2007)

GENT

DENDERMONDE HOFSTADE

OUDENAARDE

VANDE MOORTEL: Producent van gevelstenen en kleiklinkers Aantal werknemers: 90 Omzet 2007: 17,25 miljoen euro

SCHELFHAUT: Specialist van rolluiken, zonneweringen, sectionaalpoorten, ramen en deuren Aantal werknemers: 130 Omzet: ongeveer 130 miljoen euro CULOBEL: Perswerkspecialist en uitvoerder van assemblages van producten voor (semi-)industriële toepassingen Aantal werknemers: 287 (125 in België, 160 in Tsjechië, 3 in China) Omzet Culobel België: 22,6 miljoen euro (2008) Omzet Culobel Groep: ongeveer 32 miljoen euro (2008)

OOST-VLAANDEREN • Werkloosheid september 2008: 6,18% • Werkgelegenheidsgraad: 63,5% • Aantal actieve ondernemingen (2006): 33.145 (en 101.176 zelfstandigen) • Tewerkstelling per sector: landbouw 3,1%, industrie 25,9%, diensten 37,2%, quartaire sector 33,9%

Een mistige morgen in november. Op het bedrijfsterrein Hoogveld in Dendermonde rijden vrachtwagens af en aan. Dit is de thuisbasis van Schelfhaut, gespecialiseerd in rolluiken, zonneweringen, sectionaalpoorten en sinds kort ook ramen en deuren. Het bedrijf levert onderdelen aan assemblagebedrijven en installateurs van rolluiken, zonneweringen, sectionaalpoorten, en startte in 2001 met de productie van systemen en onderdelen van zonnewering. Een bedrijf in volle expansie, dat in één maand tijd twee overnames realiseerde en in de toekomst nog meer op stapel heeft staan. “We hebben nog twee overnamedossiers in voorbereiding, in Nederland en België en er is nog een derde in Frankrijk, maar dat is een stuk minder concreet”, zegt ceo Herman Schelfhaut over de groei van zijn bedrijf.

“We kijken ook rond in Scandinavië, omdat daar in de toekomst mogelijkheden liggen.” Voor Karel Uyttersprot, gedelegeerd bestuurder van Voka Oost-Vlaanderen, is dit een schoolvoorbeeld voor andere Oost-Vlaamse bedrijven.

“Internationalisering is cruciaal. Je moet weten wat er gebeurt in de BRIC-landen en in de next11. Over de grenzen kijken is voor sommige bedrijven nog niet evident, al zie je in de provincie steeds meer bedrijven die zich daar bewust van zijn. Schelfhaut doet bijvoorbeeld strategische overnames in binnen- en buitenland.” Herman Schelfhaut: “Wij hebben het voordeel dat de markt van de zonnewering, rolluiken en vooral de

tekst Dominique Soenens foto’s Griet Dekoninck

automatisering groeit. Toch kijken we ook uit naar nieuwe markten. We hebben in 2007 sectionaalpoortenfabrikant Candomar overgenomen, met een productiesite in Erpe-Mere, en sinds de overname van Debeuf in Wevelgem doen we ook ramen en deuren. Zo zijn we voortdurend bezig met de markt af te tasten. Onze productiesite ligt in Bertrix, in de provincie Luxemburg, dichtbij de afzetmarkten in Frankrijk en Duitsland. Maar onze roots liggen hier in Dendermonde en blijven hier.”

TWEEDE ZEESLUIS CRUCIAAL Via de E17 rijden we zuidwestwaarts, richting de economische slagader van de provincie: de haven van Gent. Hier ligt het knooppunt voor de toekomst van Oost-Vlaanderen. De ontsluiting van de haven en de uitbouw van een tweede zeesluis is één van de belangrijkste items voor de ontwikkeling van de provincie, benadrukt Karel Uyttersprot. “De Gentse haven is geen typische overslaghaven, maar een productiehaven met bedrijven die een toegevoegde waarde hebben zoals Cargill, Volvo, ArcelorMittal. De impact ervan strekt zich over de hele provincie uit. In de Gentse haven is er ook nog ruimte voor bedrijfsterreinen.” In de buurt van de haven houden we halt bij Gia Cataro, een industrieel schoonmaakbedrijf dat zijn klanten vooral in de Gentse kanaalzone heeft. Een echt dienstenbedrijf, dat in 1987 werd opgestart en dat zich niet

>

036_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:16

Pagina 36

36 Vacature | zaterdag 8 november 2008

Dossier West- & Oost- Vlaanderen

Johan Stas (l) en Gert Van Grembergen (r) van Gia Cataro

Steenbakkerij Vande Moortel is Belgisch marktleider in de productie van kleiklinkers.

> op één activiteit wil vastpinnen. Het bedrijf hoopt binnenkort te starten met een groendienst en sluit niet uit dat het in de toekomst ook veiligheidsdiensten voor zijn rekening neemt. “Wij zijn opportunisten en staan voor alles open. Als je altijd netjes binnen de lijntjes kleurt, dan raak je niet ver. We pinnen ons niet vast op langetermijnplannen. Zo hebben we al verschillende dochter- en zusterondernemingen gecreëerd die allemaal hier gestart zijn: Gia Cataro Antwerpen, Flancco, Domestic Services. We hebben geen langetermijncontracten met onze klanten: als ze tevreden zijn, komen ze sowieso terug.” Gia Cataro is niet alleen een voorbeeld van ondernemingszin, maar ook van divers personeelsbeleid: een groot deel van de werknemers bestaat uit allochtonen, laaggeschoolden, arbeidsgehandicapten en jonge en oude werknemers die elders dikwijls moeilijk aan de bak raken. Voor een klein deel bestaat het werknemersbestand ook uit exgedetineerden. 80 procent komt uit het Gentse.

Personeelsverantwoordelijke Johan Stas: “We hebben ook heel hoogopgeleide buitenlanders die bij ons komen werken. We hebben bijvoorbeeld een werknemer uit Wit-Rusland die onder meer nucleaire fysica gestudeerd heeft.

Schrijnend, maar ze krijgen bij ons de mogelijkheid om door te stromen. Het probleem is voor ons de retentie: veel mensen haken af, dikwijls omdat ze thuis problemen hebben. Daar proberen we nu iets aan te doen door te investeren in een maatschappelijke werker. Opmerkelijk? Tja, we werken op een sociale manier, zonder de rendabiliteit uit het oog te verliezen. We zijn geen liefdadigheidsinstelling, maar we geven

wel kansen aan mensen die het anders moeilijk hebben op de arbeidsmarkt.”

Na het bezoek aan Gia Cataro schuiven we de benen onder tafel in de exclusieve International Club Of Flanders, een privéclub in een historisch decor, op het Sint-Pietersplein in Gent.

Karel Uyttersprot: “Het is ontstaan als een ontmoetingsplaats voor bedrijfsleiders, mensen die bij de overheid werken en expats. De club heeft een restaurant, gelegen in een kelder uit de veertiende eeuw. Er is ook een wijngaard bij: de monniken van de Sint-Pietersabdij verbouwden hier al eeuwen geleden wijn”, doceert Uyttersprot. De stad is volgens hem in volle expansie. “Er komt een nieuw voetbalstadion, er is de site rond Sint-Denijs-Westrem waar Ikea komt en ook aan het Sint-Pietersstation is er een groot ontwikkelingsproject. OostVlaanderen is traditioneel de tweede sterkste provincie van Vlaanderen. Alleen is er nu door de crisis nieuw ondernemersvertrouwen nodig.”

Na de lunch gaat het richting Oudenaarde, waar Karel Uyttersprot ons laat kennismaken met steenbakkerij Vande Moortel. “Ik vond het belangrijk om minder voor de hand liggende bedrijven te tonen, die toch in de klassieke industrie zitten. Veel mensen stellen zich bij groeibedrijven meestal hightechondernemingen voor, maar het is net goed om te zien dat er ook in de klassieke industrie innovatieve groeibedrijven zitten. In het zuiden van de provincie zitten toonaangevende bedrijven zoals Santens, Samsonite en Associated Weavers en nichebedrijven zoals Sinelco in Ronse. Die

“

>

037_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

21:16

Pagina 37

Vacature | zaterdag 8 november 2008 37

REGIODOSSIER

Zaakvoerder Peter Vande Moortel

laatste is Europese marktleider in kappersproducten, van kammen tot materiaal voor schoonheidsbehandelingen.”

Vande Moortel is al sinds 1864 een familiebedrijf, dat gevelstenen en kleiklinkers produceert die geleverd worden aan overheden, architecten en aannemers. “De voorbije vijftien jaar is het bedrijf grondig veranderd”, zegt zaakvoerder Peter Vande Moortel, terwijl we ons bevinden bij de grote bakovens en de pletmachines. “In de jaren tachtig maakten we goedkope gevelstenen,

Culobel, een toeleverancier in perswerk en dieptrekwerk, zit in Tsjechië, Shanghai en Aalst.

waarin je een zekere taille nodig hebt om verder te kunnen. In Vlaanderen zijn er een heleboel steenbakkerijen verdwenen of overgenomen.

Exporteren was broodnodig. We bewerken vooral de buurlanden en Oost-Europa. We hebben in Tsjechië een groeve en op termijn openen we daar een productiesite. In het buitenland hebben we nog veel groeimarge.” Buiten de fabriek wordt druk gewerkt aan de eigen kade voor het bedrijf. Een investering via een privaat-publieke samenwerking, die 50.000 à

“Via de bouw van een eigen kade aan de Schelde willen we 50.000 à 60.000 ton transport van de weg afhalen.”

Peter Vande Moortel, zaakvoerder van Vande Moortel, producent van gevelstenen en kleiklinkers maar in 1993 zijn we in België als eerste gestart met de productie van kleiklinkers. We zijn daar nationaal marktleider in en ook Europees staan we daar sterk in. In de gevelstenen hebben we de omschakeling gemaakt naar heel specifieke, architecturale producten van hoge kwaliteit. En sinds vijf jaar zijn we ook actief bezig met export.

We zitten in een zeer kapitaalintensieve sector,

60.000 ton transport van de weg moet weghalen. “We zitten vlakbij de Schelde, dus willen we er ook gebruik van maken. We willen een milieuvriendelijke uitstraling, want we zitten een beetje met een slecht imago op dat vlak, onder meer door de CO2-uitstoot. We doen heel veel inspanningen om milieuvriendelijk te werken.

> 18%

In 2005 hebben we een rist investeringen gedaan om milieuvriendelijker te werken.”

INTERNATIONALISEREN BROODNODIG Tijd voor het eindpunt van onze roadtrip: Culobel in Hofstade, bij Aalst. Onderweg wijst Karel Uyttersprot ons in Oudenaarde op de Bruwaan – “een heel mooi bedrijventerrein” – en in Aalst op Siesegemkouter, een bedrijventerrein dat in volle voorbereidingsfase zit. “De Siesegem is heel goed gelegen: dichtbij de autosnelweg en dicht bij het centrum van Aalst. Door de nabijheid van de autosnelweg is ook het transport geen probleem.” Bij Culobel, een toeleverancier in perswerk en dieptrekwerk, ontvangen ceo Mark D’Haese en zijn zus Katrien, financieel directeur, ons hartelijk. Hun bedrijf draait al mee van voor de Tweede Wereldoorlog, maar veranderde ondertussen van aanpak. “Ons bedrijf is tachtig jaar oud. We zijn begonnen met het maken van koperen knopen. Daarna zijn we geëvolueerd naar schroefhulzen voor lampen, een moeilijke vorm van dieptrekwerk. Eind jaren tachtig zijn we beginnen groeien. We kregen van klanten de vraag naar meer kwaliteitseisen. We deden perswerk,

maar door de grote internationale concurrentie zochten we naar iets dat meer toegevoegde waarde bood. Via de vraag van een klant zijn we in 1996 begonnen met drukvaten.

Maar omdat we hier niet meer konden uitbreiden, zijn we beginnen zoeken in Tsjechië, omdat we daar ook economisch voordeel bij hadden. We werken hier meer geautomatiseerd, daar zit het meer arbeidsintensieve werk. Maar de technologische knowhow zit hier. Je voelt dat ze dat in Tsjechië niet hebben. We zijn ook manieren gaan zoeken om meer te doen met ons perswerk, want op zich is dat een uitgemolken product. We assembleren bijvoorbeeld semiafgewerkte producten voor klanten als Daikin. Zo kom je tot een betere samenwerking en kan je je knowhow beter aanwenden. Met gewoon perswerk kunnen we het verschil niet maken.” Culobel heeft intussen ook een stek in Shanghai, waar Culobel aan sourcing doet: er worden goedkoop producten gekocht die complementair zijn met wat het bedrijf zelf maakt.” Dat was nodig om concurrentieel te blijven”, aldus D’Haese. “Maar het biedt ook mogelijkheden voor de toekomst. Het is zeker nog niet voor morgen, maar China biedt voor ons de meeste mogelijkheden.”

van de bebouwde West-Vlaamse oppervlakte wordt ingepalmd door industriegebouwen, kantoorgebouwen en handelszaken.

Voor Vlaanderen ligt dat cijfer op 16,3 procent, voor België op 15,8 procent. West-Vlaanderen scoort dus hoger dan gemiddeld.

VOOR EEN JOB IN WEST- OF OOST-VLAANDEREN, BLADER DOOR NAAR PAGINA

85

038_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:37

Pagina 38

38 Vacature | zaterdag 8 november 2008

VOLGENDE WEEK

OP ZATERDAG 15 NOVEMBER IN VACATURE MAGAZINE

De nieuwe alchemisten,

deel 3

U kent Olivier De Schutter en Jan Raes (foto) niet? Geen nood, u bent niet de enige. Deze twee Belgen mogen dan wel bescheiden zijn, ze draaien allebei mee aan de internationale top. De een doet het bij de VN, de ander bij het Amsterdams Concertgebouworkest. Volgende week maken ze hun opwachting in Vacature.

+

Regioreeks

De Brabantse groeiroute De kleinste provincie van Vlaanderen, de hoogste lonen van België.

Onze journalist op economische roadtrip door Vlaams-Brabant, op zoek naar het boomende hart van de provincie.

EN VERDER De succestapes: Prémaman, babyspullen van Albanië tot Abu Dhabi Intussen in Panama Werk en technologie: 11 wifi-hotspots om in stijl te werken

NIET TE MISSEN:

De loftrompet > p 128 Bazen hebben geen verstand van complimenten, columniste An Olaerts daarentegen…

128_GPV1QU_20081108_VMGBI

06-11-2008

19:36

Pagina 128

128 Vacature | zaterdag 8 november 2008

COLUMN

De loftrompet Bazen hebben geen verstand van complimenten. Hun loftrompet is een gedeukt toetertje met maar één valse noot. Als iets goed is, hoeft daarvan geen melding te worden gemaakt. De meeste werken vallen in een wensput zonder weerklank.

Eens afgeleverd is er niemand die er nog wat van hoort. Tenzij het werk niet aan de verwachtingen voldoet, dan komen de klachten en de melodieën. Nochtans is een compliment snel gemaakt.

Scheefgezakt, oudbakken en al eens eerder uitgespuwd, het maakt niet uit. Een compliment is altijd een petitfour. Maar helpen doet het niet.

Nochtans is de Prince een Belgisch monument. Op de wereldtentoonstelling van 1894 had hij een paviljoen van peperkoek met op iedere hoek een minaret, maar om zulks te weten te komen moet een mens naar Duitsland surfen. Duitsers rollen 40 ton Prinzen per dag, goed voor meer dan een half miljard koeken per jaar. Heel Berlijn zit aan de rol. Nergens wordt zoveel Prince verteerd als in Duitsland. Reken dus maar dat de Pruis weet aan wie hij het plezier te danken heeft. Aan Edward De Beukelaer, een Antwerpenaar

met een koekjesfabriek, lang geleden tussen de dierentuin en Antwerpen Centraal.

Edward De Beukelaar noemde zijn uitvinding: Le Petit Prince Fourré, naar Leopold II, toen die nog een onnozel prinsenkind was in plaats van een ellendige koloniaal met een standbeeld. De Prince Fourré kreeg van zijn uitvinder een diameter van 65 millimeter en 28 tanden in het rond.

Maar zoals gezegd, bij ons kan de hele historie niemand wat bommen. Wij zijn al lang blij als de Prince de Tervueren zijn goed fatsoen houdt.

Desalniettemin, voor de 165ste verjaardag van Edward De Beukelaer (1843-1919)

heb ik voor 15,95 euro een bestelling geplaatst op internet. Op de voorkant van het t-shirt staat Ich küss nur Prinzen. Op de achterkant poseert de Prince met zijn pofbroek. En daarmee ga ik kortelings naar het Schoonselhof in Wilrijk, perk Y, rij 30, daar waar de knekelen van Edward De Beukelaer ter aarde werden besteld.

Iemand moet hem dringend de complimenten doen voor zijn heerlijke werken.

Zolang het de Duitsers maar niet zijn.

Kortom, één van de dagen neem ik de trein naar het kerkhof, met een pot chrysanten, een rol chocoladesmaak en een gedeukte loftrompet.

Een mens moet in stilte zijn werk doen.

Het is allemaal niets bijzonders. Zelfs niet als je de uitvinder bent van iets heel bijzonders. Bij leven zijn er geen complimenten en bij dood ook niet.

Ten bewijzen de droevige herdenking van Edward De Beukelaer, bedenker van de prinskoek. De prinskoek is 75 jaar geworden, vorig jaar al, maar het kon niemand wat schelen. Eén armzalig stukje in de krant heeft het opgeleverd. Het ging niet eens over de Prince. Het ging over Kira en Lisa, een tienjarige tweeling uit de Vlaanders, die speciaal werd ontdekt om mee te spelen in een verjaardagsfilmpje op tv, dat overigens ook niemand heeft gezien. Verder geen vlaai, geen slingers en geen complimenten. De Prince had het even goed roemloos aan zijn prostaat kunnen krijgen.

tekst An Olaerts illustratie Klaas Verplancke

Testimonial P1

03-11-2008

13:56

Pagina 1

MANIFEST VOOR TALENT ONZE VOOROORDELEN KOSTEN ONS ELKE DAG MEER GELD. Feit : in Vlaanderen raken 50.000 jobs niet ingevuld. En dat tekort aan talent wordt met de dag nijpender voor onze economie.

De gevolgen zullen trouwens snel voelbaar worden voor ons allemaal. Nu de naoorlogse babyboomgeneratie massaal op pensioen gaat, komt het probleem in een stroomversnelling.

Denkt u dat bedrijven gewoon kunnen wachten tot er talent komt aankloppen? Neen. De enige optie die hen op termijn rest, is hun activiteiten naar het buitenland verhuizen, waar er wel voldoende werkkrachten aanwezig zijn. Dan slaat het probleem van schaarste aan talent in één keer om naar schaarste aan jobs. En de dreun die onze koopkracht dan krijgt, zal vele malen erger zijn dan wat we nu ondervinden.

> vacature.com/manifest

Waarom raken 50-plussers zo moeilijk aan werk? Omdat ze onbetaalbaar zijn? Klopt, hun jarenlange ervaring is van onschatbare waarde.

Alleen spijtig dat zo weinig bedrijven dit inzien.

50-plussers zijn een ideale troef om kennis door te geven aan de jongere generatie.

En buitenlands talent? Komen zij enkel naar hier voor onze welvaart? Dat is dan prima, want onze welvaart kan best wat hulp gebruiken. Door hier te werken bouwen zij mee aan de groei van onze economie. En zo blijft onze welvaart op peil.

Of allochtonen? Waarom krijgen er zo weinig onder hen de kans om ergens aan de slag te gaan? Omdat ze onze jobs willen? Met veel plezier. Hoe meer ingevulde jobs, des te beter voor onze economie.

En mensen met een handicap? Die zouden beter werken, zegt u? Wel, zij zouden niets liever willen. Want veel van hen zijn perfect in staat om een job uit te oefenen. En als zij een volwaardige professionele carrière kunnen uitbouwen, worden we daar allemaal beter van.

Carrières doen bloeien, de juiste mensen en bedrijven samenbrengen, het is de bestaansreden van Vacature. Vandaar dat we aan de alarmbel trekken. Want het is vijf voor twaalf.

We kunnen het tij nog keren, maar dan moeten we wel nu ingrijpen. De oplossing ligt bij onszelf: we moeten onze kijk op de arbeidsmarkt veranderen. Er is talent genoeg om een groot deel van die openstaande vacatures in te vullen. Als we maar bereid zijn om over onze vooroordelen heen te stappen.

Geef uw mening op Vacature.com en onderteken het Manifest

Herbekijk uw kijk op talent.

VACCOM_2178_MANIFESTTESTIMONIAL

03-11-2008

13:53

Pagina 1

Andriy Lisovoy uit Oekraïne

<

werkt sinds drie jaar in België als Software Developer bij het IT consultancy-bedrijf Tenforce

BUITENLANDERS KOMEN NAAR HIER VOOR ONZE WELVAART U bent van mening dat buitenlanders enkel naar hier komen om van onze welvaart te profiteren? Dan moet u het misschien eens op een andere manier bekijken: in Vlaanderen zijn er 50.000 jobs die maar niet ingevuld geraken.

Daarom kunnen we best buitenlands talent gebruiken. Want als zij naar hier komen, raken een aantal essentiële functies ingevuld, en houden ze mee ónze welvaart op peil. En dat komt ons allemaal goed uit.

Herbekijk uw kijk op talent.