La aventuroj de Glano en la Lando de Malvirtoj de Vytautas Petkevičius 3. La ruĝkrura birdo.
P
ost la ekzameno komencis senfinaj ferioj de Glano kaj senfinaj malfeliĉoj de la loĝantoj de Kverko. Apenaŭ eliĝinta el sia dormejo, Glano senprokraste ekmontradis sian veran valoron. Dankante la Hirundon pro la lecionoj, li modlis per argilo la pordon de lia dometo. Hejmfluginta Hirundo frapis la pordon el ekstero kaj hirundidoj el intero, sed nenio efikis: Suno tiel sekigis ĝin, ke la ĉarpentisto Pego devis esti invitita por helpi. Li trabekis novan aperturon kaj tra ĝi eltiris malsatajn kaj apenaŭ spiretantajn hirundidojn. Eĉ Glano mem ektimis la postsekvojn de sia spritaĵo kaj li ĵuris al siaj najbaroj ne plu tiel konduti. Tamen apenaŭ post kelkaj tagoj, kiam la arboloĝantoj finis pridiskuti lian aĉan koduton, Glano prenis la tabulon kun la surskribo “Sturno” kaj pendigis ĝin ĉe la pasera loĝejo kaj la tabulon kun la surskribo “Pasero” alnajligis al la truo de Sturno. Li mem kaŝis sin malantaŭ branĉo kaj atendis por la venontaj eventoj. Hejmflugis Sturno, flugadas ronde kaj miras: Se mi ne kapablus legi, mi pensus, ke mi ekdeziris gasti ĉe Pasero. Hejmflugis Pasero kaj nenion komprenas: Verŝajne mia edzino interŝanĝis loĝejojn kun Sturno. Pasero enigis sian kapon en la truon , sed Sturnino ekfrapegis lian frunton per beko kaj pelis lin for. Pasereto eksidis, ekskuiĝis kaj post kiam plu ne flugis steloj el liaj okuloj, li ekvidis, ke en la mallarĝa enirejo de lia dometo sidaĉas enŝtopiĝinta Sturno. Nur nune la najbaroj ekkomprenis la friponaĵon kaj subite ekplendis al Kverko. La konversacio ankoraŭ ne estis finita, kiam en la lageto aŭdiĝis terura bruego. Glano naĝis surdorsiĝinte Raninon Kuotren kaj svingis per bastono. La najbaroj kuregis por savi la mizerulinon Kuotren. Glano pumfalis en la akvon kaj malaperis. Nur antaŭvespere li hejmvenis, alkroĉiĝinte al la paserida vosto, silenta, kun skrapita nazo. Dum la vundo saniĝis, Glano estis nenie videbla. Tamen post ia tempo li ree ekpetolis: li grimpis en la neston de Korako kaj pinglis ĝin per eglanteriaj dornoj. Dum sunsubiro Korako revenis el la promeno kun siaj korakidoj kaj sidis por ripozi. Tuj li eksentis piketon en sian kropon. “ Eble mi glutis najlon” – pensis Korako. Tamen lia ventro ankaŭ ekdoloris. La maljunulo ne sukcesinte plu teni, plendis al sia edzino: Grak, grak, mi sentas la doloron en stomak’. Li provis renversiĝi surflanke, tamen subite
20
tradukis kaj sendis Antanas Vaitkevičius el Litovio
ekdoloris lia flugilo. Poste ekdoloris la gambo kaj ree la kropo. Korako ekgrakis tiel laŭte, ke kuniris ĉiuj najbaroj. Inspektinte la nigrulon, ĉiuj ekveis pro miro: ĉiuj plumoj de Korako estis plenplene pinglitaj per eglanteriaj dornoj. Ĝismatene la kaŭriĝintaj korakidoj tiradis ilin el la maljuna, malmola haŭto de sia patro. Ĉi tiu okazintaĵo malpaciencigis la najbarojn. Ian festvesperon ili organizis interhelpon, modlis malgrandan loĝejon, kradigis la fenestrojn kaj decidis pro ĉiu krimo teni Glanon en malliberejo. Pro tio la petolanto tute ne malgajiĝis. Al li eĉ plaĉis ĉi ludo. Li tute ne kontraŭis kaj memvole enprizoniĝis. La najbaroj ne povis kredi je tia feliĉo kaj puŝis sin ĉe la fenestro por ekvidi, ĉu vere la petolulo ĉi foje pacienciĝis. Kaj Glano dormis fleksiĝinte kaj per unu okuleto spektis, kio estas okazonta. La unua,observinta la trompon, estis kolombido. Surpriziĝinta li ekkriis: Estis mi blanka, kaj nun mi estas nigra! Ĉiu, kiu tuŝis la kradon por pli bona observado, makuliĝis aŭ sian kropon, aŭ kapon, aŭ bekon, ĉar Glano estis anticipe ŝmirinta la kradon per fulgo. Ĉiuj loĝantoj de Kverko estis entute malgajiĝintaj kaj senespere mallevigis siajn manojn. Nur la maljuna Korako, interkonsilinte kun Kverko, flugis al sia malnova amiko Gufo, por demandi, kio estas farenda, se la petolulon neplibonigas eĉ malliberejo. Sekvontmatene, preter la ĉearbaro veturis korespondantoj kaj haltis por ripozi en la kverka ombro. Glano ĵetis rigardeton al ili, ĉirkaŭrigardis sin kaj pozis fanfarone: Kaj ĉu mi estas pli malbona ol ili? Mi ankaŭ posedas klerecon, mi havas bireton kaj ĝi estas kun franĝeto, mi ankaŭ veturados priskribante ĉion. Sed sub via ĉapo vi ankoraŭ nenion havas, bonvoleme insultis lin Kverko. Glano ege ofendiĝis. Li montris sian langon al la patro kaj ekkriegis: Vi mem estas maljuna putraĵulo, vi mem nenion komprenas! Kiel Glano pripensis, tiel li faris: li rulumis la korakan kajeron, suborligis la paseran plumon, pendigis subkole la helikan inkujon kun la viburna inko kaj forveturis. Li foriris saltetante kaj kantante lian favoran kanton: Mi ne kreis grandajn verkojn, Estas mi ja eta Glano.
Turka Stelo ● julio 2021
