Mensen die natuurdocumentaires kijken om zichzelf beter te begrijpen We kijken natuurdocumentaires: geslachtsrijp wijfje op savanne op de sofa plannen we een studiereis van het ene lijf naar het andere. Armen uit de jurk gehaald, elkaar in beweging brengen, ritme vinden roerloos onder je handen liggen. Spreken is maar schutkleur van vergeten laten we hier nooit taal van maken laten we hier de cijfers van de klokken en de klokken van de muren stelen tot het slechts cirkels zijn, die ons van niets beroven. Slechts dit afgelegen tijdstip waarop we onze vorm verloren. Volgens de wetten van wederkerigheid kan het steeds weer aan het begin komen weer armen uit de jurk gehaald, elkaar in beweging brengen ritme vinden.
Charlotte Van den Broeck
gedicht.indd 2
8/09/15 08:39
CHARLOTTE VAN DEN BROECK De dichteres zit in een bad, gekleed door de illusie van naaktheid en omringd met kaarsen. Charlotte Van den Broeck reciteert haar gedichten voor slechts enkele aanwezigen. We zijn in het Poëziebordeel waar de dichters in chambres séparées hun werk presenteren in een uitdagende kleding; die dress-code wordt ook van het publiek verwacht. Van den Broeck nam dit jaar ook deel aan de tournée van Behoud de Begeerte en ze organiseert zelf literaire avonden, zoals Gedempte tongen. Een echte podiumdichteres? Ja en neen: ‘Ik vind het veel intiemer dat mensen in hun woonkamer met mijn bundel gaan zitten en die gaan lezen, dan dat ik de woorden voor een volle zaal uitspreek’. Charlotte werd in 1991 te Turnhout geboren. Ze behaalde een master in taal- en letterkunde Engels-Duits en volgt nu Woordkunst aan het Antwerps Conservatorium. Ze schrijft sedert 2011, publiceerde o.m. in Het Liegend Konijn en stond twee keer in de top 100 van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd. Begrijpelijk dat werd uitgekeken naar haar debuut: Kameleon dat in het voorjaar verscheen (Arbeiderspers, Amsterdam, 2015, 62 p.). Ze houdt niet van wat ze zo treffend omschrijft als een‘opgeplooide taal’; haar gedichten zijn dikwijls prozaïsch, vindt ze zelf. Het dagelijks bestaan van de dichteres is nooit ver weg, maar krijgt vorm in een taal vol verrassende wendingen en beelden. En ook humor. Het prozaïsche is eerder een soort katalysator die ze nodig heeft om haar poëtisch landschap te ontginnen. Daardoor krijgen haar gedichten soms een vernis van lichtheid waardoor je het onderliggende, ‘le non-dit’ zoals de Fransen het zo mooi noemen, wel eens uit het oog kunt verliezen. De Oostenrijkse dichteres Ingeborg Bachman is haar voorbeeld. De 43 gedichten van Kameleon zijn onderverdeeld in drie cycli: Het Rode Kruis op de schatkaart, Discovery Channel en De Oorsprong. Ik citeer Van den Broeck: ‘De eerste cyclus is heel jong. Dat gaat voor mij echt over naïviteit en jong zijn en meisje zijn en het ontdekken. De tweede cyclus is tot een mannelijk jij gericht en gaat over een liefdesrelatie. Hoe verhoud je je tot iemand van het andere geslacht? De derde cyclus gaat over moeder en kind, over teruggaan naar de oorsprong. Je bent ooit één persoon of in één lichaam geweest. Hoe ga je daarmee om?’. Met het gekozen gedicht opent Discovery Channel. Haar gedichten hebben een eerlijkheid en een jeugdige fantasie waar ik van hou. Tot slot de eerste verzen van Ausflug/Auszug uit de laatste cyclus:
‘We nemen een kamer in een plaatselijke baarmoeder. Hier kunnen mijn moeder en ik heel even alles voor elkaar betekenen. Bovendien schrijven we geschiedenis: Niemand ging ooit eerder zo dicht naar de oorsprong.’
Peter Benoy Bijlage bij DNG van september 2015
gedicht.indd 3
8/09/15 08:39