Nieuwbakkers delen met herbakkers by August Vermeylenfonds

St Fi eve lip n /A /C m lau ed d e / ine Jo / ha n

her nieuw bakkers Marcin / Em

ilia

Daniela / Mirel / Victoria Guylshen as

Izmir

/ Fey

za / Y asin

Zafar / Mahdiya El me ina d /H Ya af re tS Fleur d in /N or oe z/ M on a/

j Na ne

Lilia Gla

n Sa

ya m

/N av i

a dr

/R om

Ha s

/L un

ya m

Eerste druk: oktober 2018 Â© vzw A. Vermeylenfonds Omslagontwerp Vormgeving binnenwerk: Druk: GRAPHIUS ISBN: 9789082203912 Uitgave van Vermeylefonds - D/2018/1.182/1

Voorwoord Na 23 jaar in Spanje te hebben gewoond, zag ik mezelf in 2013 gedwongen om terug naar België te keren, het land waar ik geboren was. Remigratie of terugkeer naar huis, is net zoals eender welke andere vorm van migratie een moeilijk proces. Ik huilde dikke tranen om mijn kinderen en het land, de cultuur en het klimaat waarin ik zoveel jaren had gewoond, te moeten achterlaten. Maar ik had geen keuze. De Spaanse economische crisis maakte het onmogelijk te blijven. Ik moest op zoek naar een baan waarmee ik een fatsoenlijk inkomen kon verdienen om mijn kinderen te laten verder studeren. Zelfs binnen Europa zijn er grote verschillen in recht op huisvesting, sociale bescherming, studietoelagen… als alleenstaande moeder en uithuiswerkende vrouw in tijden van economische crisis, zat er voor mij niets anders op dan te vertrekken en terug te keren naar België. Maar de heraanpassing was moeilijker dan ik dacht. Plots ben je noch van hier, noch van daar. Ik voelde mij geen Belg meer. Een beetje zoals ik daar nooit een echte Spanjaard was geweest. Met een naam als Soraya – me nochtans gegeven door twee oervlaamse ouders – wisten mensen zich al helemaal geen raad meer met me. Voor mezelf werd steeds duidelijker: ik was in de eerste plaats een Europese burger. Om maar te zeggen: iedere migrant, of het nu een emigrant, immigrant of remigrant is, heeft een verhaal. Meer nog, eigenlijk zijn we allemaal migranten. De ene komt van dichterbij, de andere van iets verder. Het is vandaag moeilijk om nog een familie te vinden die niet te maken heeft gehad met migratie, emigratie, immigratie, remigratie… Laten we open staan voor de verhalen achter die migraties. Er is vaak zoveel wilskracht bij de allochtone bevolking om zich

aan te passen, ondanks de cultuurschock en de angst die gepaard gaat met de verhuis naar een nieuwe omgeving. Ik weet uit eigen ervaring hoeveel pijn het gebrek aan inlevingsvermogen kan doen van de mensen die dat proces te lichtzinnig opnemen. Met de levensverhalen in de bundel ‘Nieuwbakkers delen met Herbakkers’ bieden we een kijk in het levensverhaal van enkele Nieuwbakkers, de nieuwe inwoners van Eeklo. Maar ook aan de Herbakkers, mensen geboren en getogen in Eeklo, geven we ruimte. Allemaal zijn het mensen met een geschiedenis, de ene al wat pijnlijker dan de andere. Een rode draad in de verhalen is het zoeken naar een betere toekomst voor henzelf en/of voor de kinderen. Mensen die een droom willen waarmaken. Mensen die zichzelf willen zijn. Ik heb geen antwoord op àlle maatschappelijke vragen en problemen. Ik wil niet de hele wereld veranderen. Dit boek is eerder een uitnodiging: do good and receive good. Probeer het eens, het werkt. Begin in je stad, je straat, op school, op het werk, bij jezelf. Begin in je voor- en/of achtertuin. Maak eens meer een praatje, denk niet te vaak in kleuren en hokjes, maar geniet van elkaar. Lach eens meer, te beginnen ’s morgens in de spiegel naar jezelf en naar iedere onbekende op straat. Vraag naar mensen hun verhaal. Dit boekje is een begin en geen eindproduct. Het is een begin van een samen-levings-opbouw project tussen Nieuwbakkers en Herbakkers. Welkom in mijn droom om met deze kleine bijdrage een betere verstandhouding te creëren. Ook nodig ik jou uit, beste lezer van de verhalen, om jouw steentje bij te dragen aan de “opbouw” van de samenleving, we leven in en we bouwen op. De opbouw van een samenleving in diversiteit. Welkom! Soraya Libert, november 2018 5

Rami Rami uit Syrië kwam 7 jaar geleden in België aan. Zijn passie? Zwemmen. Wij ontmoetten hem in de Achtkanter in Eeklo op een zonnige dinsdagmiddag.

Ik ben mijn land verloren, maar niet mijn droom. Die zal ik nooit verliezen. Vertel eens hoe het allemaal begon. Toen ik 6 jaar oud was had ik de zwemkriebel al te pakken. Mijn leven in Syrië was geweldig. Ik kon doen wat ik graag doe en waar ik goed in ben. Het duurde niet lang of ik mocht me aansluiten bij het Syrische zwemteam. Ik won al snel heel wat kampioenschappen. Toen de oorlog uitbrak ben ik naar Turkije gereisd om er bij mijn broer te logeren. Ik had alleen een kleine rugzak mee want ik ging er van uit dat die oorlog na een maand of 2 wel voorbij zou zijn. Ik heb er uiteindelijk 4 jaar gewoond. Verder blijven zwemmen, wat ik dolgraag wilde, was niet evident. Ik trainde bij Galatasaray, maar omdat ik de Turkse nationaliteit niet had mocht ik niet deelnemen aan competities. Van ondersteuning was er weinig sprake en dus probeerde ik mezelf te trainen zo goed en zo kwaad als dat ging. Ik kreeg de raad te stoppen met zwemmen en een job te 8

zoeken. “Mijn droom opgeven?” dacht ik, dat nooit! Zwemmen is mijn passie en mijn leven. 80% van de Syrische atleten waren helaas wel genoodzaakt hun droom op te geven… Ik kreeg de raad om dan maar naar Europa te gaan. Daar zou de kans om deel te mogen nemen aan competities aanzienlijk toenemen. Na 10 dagen kwam ik via Griekenland aan in België waar ik mijn nieuwe leven wilde opbouwen. Al heel snel was ik aangesloten bij het Mega Zwemteam in Gent. We zijn nu 2016. Gezien mijn hoge niveau kreeg ik de kans met het team deel te nemen aan wedstrijden. Wanneer is jouw Olympisch verhaal dan begonnen? Dé kans van mijn leven diende zich aan toen het Internationaal Olympisch Comité van vluchtelingen op zoek ging naar sporttalen-

ten om een olympisch vluchtelingenteam te vormen. Ik nam meteen contact met hen op en vertelde wat ik al op mijn palmares had staan. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Ik mocht deelnemen aan de Spelen met het Olympisch Vluchtelingenteam. Het was een droom die uitkwam. Na alles wat ik had doorgemaakt kreeg ik eindelijk deze fantastische kans. We waren met 10 atleten in totaal. Onder hen ook een Syrische zwemster uit mijn geboortestad. Ze is mijn beste maatje. Ze woont in Berlijn. De Olympische Spelen waren de prachtigste ervaring die ik ooit meemaakte. Het feit dat ik tussen de beste atleten ter wereld mocht vertoeven was mind-blowing. Eten, drinken, zwemmen, …ze zaten gewoon vlak naast mij! Na de Olympische Spelen kreeg ik een beurs voor de volgende Olympische Spelen. Ik heb nog 3 jaar om mij voor te bereiden. Dankzij de ondersteuning waarop ik nu mag rekenen sta ik waar ik wil. Als ik aan een zwemkamp deel wil nemen dan kan ik dat nu ook gewoon doen. Over welke zwemdiscipline hebben we het? Mijn doel is een medaille te halen in de 100 meter vlinderslag. De focus ligt nu uiteraard helemaal op de Spelen van Tokyo in 2020. Ik neem aan zoveel mogelijk wedstrijden deel. Vorige maand behaalde ik nog de bronzen medaille gewonnen op het Belgisch Kampioenschap.

Hoe was jouw weg naar België? In Turkije geraken was gemakkelijk, maar van Turkije naar België was een ander paar mouwen. Ik nam samen met mijn jongere broer een boot naar Griekenland en we zetten erna de tocht verder met bussen of al wandelend. We hadden geen eten, moesten wachten tot ’s nachts om grenzen te kunnen oversteken, … . Ik heb zeer veel landen doorkruist: Macedonië, Servië, Hongarije, Duitsland, … Een lange, lange weg. Mijn vader was al 2 maanden eerder in België. Mijn grotere broer had zijn leven in Turkije en mijn mama heeft een visa kunnen verkrijgen doordat mijn vader al in België was. Welk land zal je vertegenwoordigen op de Spelen van 2020? Dat weet ik niet. Het maakt mij ook niet echt uit. Ik heb nog geen Belgisch paspoort, dus met het Belgische team meedoen is nogal moeilijk. Maar uiteindelijk gaat het niet om het land. Ik sport in mijn naam, niet in naam van een land. Op het einde van het spel staat mijn naam op het bord. Als ik nu naar mezelf kijk en zie waar ik sta, dan ben ik trots. Ik ben mijn land verloren, maar niet mijn droom. Die zal ik nooit verliezen. Ondertussen vernamen we dat Rami naar Turkije is vertrokken, hij heeft daar meer kans om te trainen en aan competities mee te doen. Wij wensen hem dan ook veel succes en blijven hem volgen.

Ik kwam van niets, bleef doen wat ik graag doe en waar ik goed in ben en nu word ik uitgenodigd door iedereen om mijn verhaal te delen. Zelfs aan koning Filip en koningin Mathilde. Eeklo ➝ Syrië

 4.216 km 9

Sandra Hallo, ik ben Sandra Mendes, ik ben 46, dochter van Portugese ouders en op 4 september 1971 ben ik geboren te Luanda in Angola dat toen een Portugese kolonie was.

Ik ben van nul herbegonnen. Tijdens de nacht van 10 september 1975 zijn we naar Portugal teruggekeerd, waar we een dag later om 9u in Lissabon aankwamen. We zijn teruggekomen omdat er oorlog uitbrak in de ex-kolonies die aan hun lot werden overgelaten door Portugal. Het conflict in Angola tussen de drie partijen MPLA, FNLA en UNITA leidde tot de onafhankelijkheidsverklaring van Angola op 11 november 1975. Het was moeilijk om terug te keren naar een land dat zonet op 25 april 1974 een revolutie had doorgemaakt, gevolgd door een periode van sociale, politieke en militaire onrust met betogingen, bezettingen, voorlopige regeringen, nationaliseringen en gewapende confrontaties die duurden tot 25 november 1975. Iedereen die, zoals mezelf, terugkeerde of gevlucht was uit de kolonies werd als “Retornado” bestempeld. Het waren zware tijden voor mij en voor mijn ouders die werk dienden te vinden en een nieuw leven moesten opbouwen door vele 10

werkuren, opofferingen, tranen en vreugde opdat mijn twee zussen en mezelf niets tekort zouden komen. Ik heb in Portugal gestudeerd en heb daar een diploma Verkoop behaald. Ik heb er gewerkt als “verkooppromotor” tot mijn negenentwintigste (juli 1999). Kort daarna ben ik aan een nieuwe uitdaging en levensfase begonnen: ik ben naar Nederland vertrokken in mijn Volkswagen. Op 17 augustus ben ik in Helmond aangekomen, waar men mij heeft geholpen bij het zoeken naar werk en een plaats waar ik me kan vestigen. Het was opnieuw niet gemakkelijk. Mijn diploma was geen grote hulp alsook was het Nederlands een hindernis. Ik ben van nul herbegonnen en heb verschillende jobs gedaan tot ik het werk heb gevonden dat ik wilde en waar ik mijn capaciteiten en waarde kon bewijzen. Hier heb ik ook de opleiding MBO2 Logistiek gevolgd. Samen met twee andere Portugese vrouwen heb

ik op 28 september 2013 de vereniging “ Três Musqueteiras” opgericht, waarmee wij elke twee maanden een Portugees feest organiseren om onze cultuur, gewoontes, keuken enz. te promoten. September 2018 vieren wij ons vijfjarig bestaan. Op 15 december 2013 leerde ik Ilídio kennen, de man waar ik verliefd op ben geworden en de reden waarom ik naar de mooie stad Eeklo ben getrokken. Ergens in maart 2015 lazen we een facebook-bericht van het bedrijf Victor Buyck Steel Construction waarin zij gespecialiseerde werknemers zochten. Omdat Ilidio een dergelijke opleiding had genoten in Nederland maar daar omwille van zijn leeftijd (47) geen vast contract kreeg, heb ik hem aangeraden te reageren op de vacature en een maand later werd hij gevraagd voor een sollicitatiegesprek. Nog geen uur na het gesprek ontvingen we een e-mail met de bevestiging voor de job. We moesten knopen doorhakken en waren klaar om een nieuw hoofdstuk van ons leven aan te vatten. Ilídio is eerst naar Eeklo gekomen, omdat het bedrijf ervoor had gezorgd dat hij de eerste drie maanden in de B&B “Schaepsgerwe” bij Rita Cornelis kon verblijven. Ik moet hier toch bij vermelden dat we dankzij deze sympathieke en behulpzame dame Eeklo beter leerden kennen.

en ben er nog steeds tewerkgesteld. De afgelopen tweeënhalve jaren in Eeklo verliepen niet vlekkeloos. De cultuur en gewoontes zijn hier een beetje anders dan bij de noorderburen. Niet lang na onze verhuis heeft mijn man een ongeluk gehad op zijn werk, dat hem bijna zijn leven kostte. In oktober 2016 werd er bij mij een “endometriose niveau 4” vastgesteld. In mei 2017 werd mijn baarmoeder via een zware operatie verwijderd . Na het vaststellen van verschillende symptomen en het ondergaan van medische onderzoeken werd er bij mij PTTS en Fibromyalgie vastgesteld. Het was dit alles waard en ik ben dankbaar om in de prachtige stad Eeklo te wonen.

Ilídio is dus op 1 juni 2015 begonnen bij Victor Buyck als lasser en in augustus 2015 kregen we te horen dat hem een vast contract aangeboden werd. Toen is de effectieve zoektocht naar een woonplaats in Eeklo begonnen. Op 1 september 2015 tekenden we ons huurcontract en kregen we de sleutels van ons huis. Emotioneel en fysiek waren het drie vermoeiende maanden omdat ik na 16 jaren mijn huis, vrienden, werk, … in Nederland verliet om een nieuw leven te beginnen in België te Eeklo. In januari 2016 begon ik hier te werken

Eeklo ➝ Angola

✈

9.817km 11

Izmir Asim Palit, beter gekend als Izmir is in Turkije geboren maar voelt zich evengoed Belg. Hijzelf zegt een Belgische Turk te zijn en heeft twee moedertalen, Turks en Vlaams. Nederlands leren deed hij al spelenderwijs.

Elkaar liefhebben, elkaar leren kennen zonder vooroordelen. “Wat wil je?” vraagt hij, hij kwam hier aan als 3-jarig ventje met zijn mama die haar man achterna kwam. Zijn vader werkte toen als gastarbeider in Oudenaarde in een vleesfabriek. Izmir stelt ons ook onmiddellijk voor aan zijn familie, zijn twee zonen die opgegroeid zijn in België en beiden afgestudeerd. Zijn vrouw noemt hij “mijn Belgisch meisje uit Brugge”. Ik hoor dat ze ook Turks praat met haar kinderen en man, ze springen eigenlijk over van de ene naar de andere taal. Iedereen draait mee in de zaak. Vroeger was het nog beter werken in Eeklo, vertelt hij. Eeklo was een levendige stad, met veel jonge mensen maar nu lijkt Eeklo doods. Er zijn veel bejaarde mensen naar hier komen wonen en dit heeft een stempel gedrukt op de samenleving. Vroeger had je hier meer uitgangsleven. Hij vindt dat er in Eeklo vooral voor de jongeren en de 12

middenstand niet veel gedaan wordt. Hij besliste om alcohol uit de menukaart te halen. “Ze mogen toch niet meer drinken als ze daarna met de auto rijden” antwoordt hij, als ik opmerk dat er geen alcohol op de menukaart staat. Praten met Izmir is gemakkelijk, hij maakt scherpe opmerkingen en grapjes. Hij heeft een zeer ….hoe zou ik zeggen.. boeiende kijk op België en Turkije. Verrijkend ook, om eens een ander visie te horen over de toestand in Turkije, ook al verklaart hij over koetjes en kalfjes te spreken als hij contact heeft met familie in zijn geboorteland. Al vlug wisselen we van gedachten en praten we over grotere politieke gevolgen en beslissingen van bepaalde machtige groepen in de wereldpolitiek. Je hoort onmiddellijk dat het een persoon is met veel bagage en interesses. Het is ook

iemand die weet wat hij wil, dat blijkt ook als ik hem vraag wat hij vroeger deed . “Op mijn 18 jaar heb ik 3 maanden in textielfabriek in Deinze en 3 maand in Sidmar gewerkt. Daarna ben ik als zelfstandige begonnen. Met zijn pitta en pizza zaak werd Izmir direct geapprecieerd, vertelt hij. “Reeds 28 jaar baat ik mijn zaak uit. Mijn passie is lekker koken en ik ben ‘s avonds tevreden als ik mensen tevreden heb gemaakt.” Zelf houdt hij vooral van frietjes en stoverijsaus speciaal, of biefstuk friet of mosselen. Hij houdt ook van oude Belgische liedjes. Terwijl Izmir even een praatje maakt met een klant, vertelt zijn vrouw dat het ontwerp van het interieur helemaal het idee van haar man was. Binnenkort gaan ze de schilderijen van o.a. de Topkapi veranderen Het geheim gaan we hier niet vertellen, maar het wordt speciaal. Izmir onderstreept dat het belangrijk is om vriendelijk te zijn, respect te hebben voor de medemens en zijn klanten gelukkig te maken. “Al mijn klanten en de mensen van Eeklo zijn mijn vrienden”. Al lachend voegt hij er aan toe: “Ooit zou ik wel eens de koning willen ontmoeten, ik ben voor de koning”. Ik maak een grapje en ik stel hem Marc De Coninck voor, een van de fotografen die vrijwillig meewerkt aan het boek.

De sterke punten van de Belgische samenleving zijn volgens Izmir, de sociale zekerheid, terwijl de vooroordelen de zwakke punten zijn. Waarbij hij aansluitend verklaart: “Te weinig informatie en onwetendheid en de regering die verkeerde informatie meedeelt aan het publiek zorgt ervoor dat de doorsnee Belg vooroordelen heeft”. We moeten lachen als ik hem vraag wat hij zou antwoorden indien hij een wens kon doen: “Minister worden.” En vervolgens zegt hij dat “geduld” hem op de been houdt. Als boodschap wil hij graag meegeven: dat hij meer wederzijds respect, waardering, appreciatie zou willen zien en geen discriminatie tegenover mensen van andere origine. “Elkaar liefhebben, elkaar leren kennen zonder vooroordelen. Weg met hokjes denken. Wat de Belgische Turken betreft, ook zij dragen een steentje bij aanonze samenleving”.

Op de vraag hoe hij zichzelf ziet over vijf jaar antwoordt hij: “Oud en gezond”. Dat kan niet anders, denk ik, want ik hoorde ook eerder dat hij graag zwemt in Rozebroeken, werkt in de tuin, terrassen doet en wandelt aan de Belgische kust. Hij woont graag in Eeklo. Het is er rustig wonen en hij ziet geen verschil in cultuur tussen België en Turkije. “Time is money” als ik hem vraag om in drie woorden, het verleden, het heden en de toekomst uit te drukken.

Eeklo ➝ Turkije  2.786 km 13

Op een warme zomerdag ontmoetten we Eglantina in eethuis De Raedt. Ze bestelde een koffie, wat ons een beetje verbaasde aangezien het buiten 30 graden was, en begon haar verhaal.

Eglantina

Doorzettingsvermogen is de rode draad.

“Ik heb veel meegemaakt. Leuke en minder leuke dingen. Vandaag zou ik het graag over de leuke dingen hebben. Een positief en gelukkig verhaal delen met mijn stadsgenoten. In Albanese families wonen vaak verschillende generaties samen. Voor een kind is dat heel aangenaam. Als ik huilde omdat mijn mama wat te streng was geweest, dan mocht ik bij oma op de schoot. Mijn jeugd was zorgeloos. In het dorp was iedereen met elkaar begaan. Ik weet niet hoe het kwam. Omdat er armoede was misschien? Of verbloem ik het allemaal een beetje...? Het landschap was sprookjesachtig. Uitgestrekte velden, bergen, rivieren, … . Natuur was alom aanwezig. De bloemen die van de bomen dwarrelden deden het lijken alsof het sneeuwde. In de drie maanden durende zomervakantie verbleef ik bij mijn grootouders in een dorp iets verderop. Speelgoed hadden we niet. We maakten zelf dingen, klommen in de bomen, net zoals de oudere Belgische generaties. 14

Op een dag mocht ik van mijn grootouders een stuk speelgoed uitkiezen. Gewoon zomaar, er was geen speciale gelegenheid. Ik koos een pop. Blond haar was op haar hoofdje geschilderd, ze droeg een prachtig jurkje en glimmende schoentjes. Ze had helderblauwe ogen. Wat kan een klein meisje meer wensen? Zelf koop ik niet zoveel speelgoed voor mijn kinderen, maar je ontkomt er niet aan. Ze hebben er geen band mee. De kasten puilen ervan uit. Ze hebben gewoon te veel. Materialisme. Tegenwoordig gaat het allemaal over bezitten. Maar ik wil beleven, samenleven, contacten leggen. Onlangs was er een stroompanne in onze straat. Je moet dan noodgedwongen bijna alle activiteiten staken. Iedereen gaat dan de straat op. Op zo’n moment voel je verbondenheid met de buren. Maar van zodra de panne hersteld is kruipt iedereen weer in zijn cocon. De verbondenheid verdwijnt meteen. Ik was 21 jaar toen ik naar België kwam. Dit compleet tegen mijn wil. Ik werd

meegenomen. Mijn toen 4-jarig dochtertje heb ik in Albanië achter moeten laten. Mijn jeugdherinneringen blijven daar. Voor mijn kinderen ligt dat anders. Hun verleden en hun toekomst is hier. We hebben elk ons eigen parcours. In het begin was het moeilijk. Ik miste mijn dochter enorm. Niets was hetzelfde. De basis die je nodig hebt om hier te overleven heeft niets met het financiële of het materiële te maken. Het gaat om affectie. Toen ik aankwam was mijn indruk over de Vlamingen heel anders dan nu het geval is. Dat zal aan de omstandigheden liggen. Ik heb ook het gevoel dat je veel hulp mag verwachten wanneer je afhankelijk bent. Zodra je je zelfstandig kan redden valt die extra zorg en liefde weg. Ook de manier waarop je je uitdrukt is heel belangrijk. Ik heb te maken gekregen met mensenhandel in de poetsen horecasector. Als ik contact wou met mijn ouders in Albanië moest ik heel vroeg opstaan om naar een telefooncel te wandelen om hun stem te horen. Zij dachten dat ik in de prostitutie zat. Dat kwetste. Als ze er nu op terugkijken hebben ze er heel veel spijt van. Marleen en Fernand, mensen bij wie ik poetste wilden mij helpen. Ze gaven mij heel veel liefde en moed. Het is niet onder woorden te brengen wat ze voor mij hebben betekend. Dankzij hen ben ik uiteindelijk naar de politie gestapt op mijn verhaal te doen. Zo ben ik in aanraking gekomen met de organisatie Payoke, een opvang – en begeleidingscentrum voor slachtoffers van mensenhandel. Zij hebben samen met mij een procedure opgestart om mijn dochter naar België te krijgen. Dat ging niet van een leien dakje en verliep allesbehalve veilig maar na een aantal jaren is het toch eindelijk gelukt. Ik ben Criminologie gaan studeren

aan de universiteit en heb tijdens mijn studies stage gelopen bij de politie. Dit heeft ook geholpen om alles geregeld te krijgen om samen met Payoke te kunnen afreizen naar Albanië. In die periode woonde ik bij Marleen en Fernand want het beschermd huis was niet veilig genoeg. Ik kreeg telefoontjes vanuit Albanië van mijn ex-man en zijn kompanen. Ik werd bedreigd en men verzekerde mij dat ze ervoor zouden zorgen dat ik mijn dochter nooit terug zou zien. Op een bepaald moment in Albanië stond mijn dochter een paar meter van mij verwijderd, maar ik mocht er gewoon niet naartoe. Heel het dorp beschermde mijn dochter tegen mij. Ik was de indringer. Waarom? Geen idee. Uiteindelijk ben ik een tijdje daarna op eigen risico alleen naar Albanië gereisd, zonder Payoke. Er is toen zeer veel gebeurd, maar ik kreeg haar te pakken! Ik kon Klea weer in mijn armen sluiten. Doorzettingsvermogen is de rode draad. Hoe je eruit geraakt en hoe je het omzet in iets positiefs. Enkele jaren geleden keerde ik terug naar Albanië. Mijn ouderlijk huis stond er niet meer. Toen ik rond het huis in de modder, wat vroeger bakstenen waren, aan het wandelen was, zag ik het popje liggen. Ik geloofde mijn ogen niet. Het popje is het enige dat blijven leven is. Dat was mijn jeugd. Als ik het aan mijn kinderen toon vinden ze het langs de ene kant heel boeiend, maar langs de andere kant vinden ze het popje lelijk en klein. Het lijkt totaal niet op hoe speelgoed er nu uitziet. Dat popje had ook doorzettingsvermogen. Zij moest gevonden worden door mij. Eeklo ➝ Albanië  2.189 km 15

Steven Wie is Steven Bekaert? En waarom koos hij voor een job bij de politie?

Ik ben bij de politie gekomen omdat vooral het aspect ‘met mensen werken – ten dienste staan van de maatschappij’ mij erg aansprak. Ik ben politieambtenaar binnen de politiezone sinds de politiehervorming van 1 januari 2002. Daarvoor was ik werkzaam als veldwachter (landelijke politie) in SintLaureins. Ik werk sinds 1994 bij de politie. Ik ben bij de politie gekomen omdat vooral het aspect ‘met mensen werken – ten dienste staan van de maatschappij’ mij erg aansprak. Sinds mijn jeugd ben ik steeds zeer actief geweest in verschillende verenigingen, waardoor een carrière bij de politie voor mij een logisch stap was om mijn sociaal engagement verder te zetten. Sinds mijn jeugd ben ik steeds zeer actief geweest in verschillende verenigingen, waardoor een carrière bij de politie voor mij een logisch stap was om mijn sociaal engagement verder te zetten. Sinds de politiehervorming van 1 januari 2002 ben ik politieambtenaar binnen de politiezone Meetjesland-Centrum . Daarvoor was ik 16

werkzaam als veldwachter (landelijke politie) in Sint-Laureins. Ik werk sinds 1994 bij de politie. Ik ben bij de politie gekomen omdat vooral het aspect ‘met mensen werken – ten dienste staan van de maatschappij’ mij erg aansprak. De wijkdienst is volgens mij de politiedienst die het dichtst bij de bevolking staat en makkelijkst aanspreekbaar is. De politie inspecteur (sinds de politiehervorming werd de benaming agent van politie vervangen door politie inspecteur) komt o.a. tussen bij burenconflicten, komt langs bij de mensen indien ze verhuizen naar de gemeente, neemt deel aan vergaderingen van buurtcomités, zorgt voor het veilig oversteken van de schoolgaande jeugd, … het is een zeer uitgebreid takenpakket.

Is er een verschil tussen de wijk inspecteur en de andere inspecteurs binnen de politie? Er is in feite geen verschil tussen de wijk inspecteur en de andere inspecteurs binnen de politie. Allen zijn politieambtenaren met dezelfde bevoegdheden, doch het verschil zit hem in de taakinvulling. Binnen een politiezone worden verschillende kerntaken (in de wetgeving omschreven als ‘basisfunctionaliteiten’) uitgeoefend, namelijk onthaal, wijk, (politionele) slachtofferbejegening, interventie, lokaal onderzoek, verkeer en openbare orde. Om deze kerntaken tot een goed einde te brengen, werden binnen onze zone verschillende diensten opgericht. Daarbij zal de wijkdienst vooral instaan voor het aspect ‘wijkwerking’ en zal een deel van de taken openbare orde en interventie waarnemen. Wat zijn jouw taken binnen de wijkdienst? Ik ben verantwoordelijk voor het opstellen van een ‘moraliteitsverslag’ naar aanleiding van de aanvragen tot het bekomen van de Belgische nationaliteit. Dit houdt in dat ik dien na te gaan of de aanvragers van goed gedrag en zeden zijn en of ze ‘geïntegreerd’ zijn. Van goed gedrag en zeden zijn, houdt in dat ze geen strafbare feiten hebben gepleegd of voor overlast hebben gezorgd tijdens hun verblijf in België. Voor het luik integratie dien ik bij de mensen te peilen naar het volgende: spreken ze Nederlands, werken ze of zoeken ze actief naar werk, gaan de kinderen naar een lokale school en verloopt dit allemaal goed, is er contact met de lokale bevolking, is men actief in het lokale verenigingsleven, ... Het spreekt voor zich dat dit een niet limitatieve lijst is van zaken om te achterhalen of iemand een effectieve band heeft met het ‘ontvangende land’/België. Sinds een aantal jaren betreft dit de hoofdbrok van mijn werk en bijgevolg kom

ik wekelijks meerdere keren in contact met mensen die België als nieuw thuisland hebben gekozen. Kan een wijkagent aanzien worden als bruggenbouwer? Jazeker: maar dit moet je algemener zien. Normaal gezien zal de wijkagent niet in contact komen met autochtone inwoners van de zone Meetjesland Centrum (dit zijn de gemeenten Eeklo, Kaprijke en Sint-Laureins) tenzij die persoon een probleem heeft en contact zoekt met de wijk inspecteur. De wijkagent is dus een bruggenbouwer voor alle inwoners van de zone, maar zal niet op eigen initiatief acties ondernemen om een band te scheppen tussen de verschillende inwoners. Hij zal bemiddelend optreden indien er zich een probleem stelt, en zal dan elk benaderen als inwoner (van waar hij ook afkomstig mag zijn). Wat is je ervaring bij je bezoek bij allochtone bewoners? Ik probeer steeds om de mensen gerust te stellen en hen tot een babbel te overhalen. Ik neem daartoe mijn tijd, want ik merk dat er dikwijls veel wantrouwen of zelfs enige angst is naar mij toe. Ik veronderstel dat dit komt door het uniform en/of hun slechte ervaringen in het land van herkomst met politie of de overheid in het algemeen. Tijdens mijn bezoek probeer ik hun persoonlijk verhaal te horen te krijgen over waarom en hoe ze naar België zijn gekomen, over hun beroep in het land van herkomst, of ze nog familie hebben in hun geboorteland, en of ze nog contact hebben met familie in hun geboorteland, .... Ik probeer hen ook duidelijk te maken dat ik er niet ben als vijand, maar als iemand die zijn job naar behoren en correct wil uitoefenen. Voor mij is dat, dat ik er als politieman ben als vertegenwoordiger van de Belgische staat en er tevens ben om hun 17

rechten te doen gelden. Ik probeer hen duidelijk te maken, indien zij niet in gesprek gaan met mij, ik weinig op papier kan zetten en dit hun zaak niet ten goede komt. Meestal komt dit goed en volgt er een vlotte babbel, waarbij meestal blijkt dat vele aanvragers heel wat meegemaakt hebben en er alles aan doen om een nieuwe start te maken voor zich zelf en hun gezin.

droevige verhalen, over de vlucht uit hun land, het achterlaten van familie, de armoede in het thuisland, de foltering, ... van mensen die na jaren toch een goed leven weten op te bouwen in België. Ik word dikwijls ook verrast door de grote gastvrijheid die sommige mensen mij aanbieden.

Als ik merk dat de bewoners in slippers of sokken in de woning rondlopen, dan zal ik mijn schoenen ook in de hall laten staan, dat doe ik ook bij de lokale bevolking. Ik merk dat dit zeer geapprecieerd wordt door de geïnterviewden. Bij de aanvang van het gesprek zal ik ook steeds uitleggen dat het de bedoeling is dat het gesprek in het Nederlands dient te gebeuren en waarom dit zo is. Doch als ze mij niet goed begrijpen, omdat ik bijvoorbeeld te vlug praat, dat ze me dan steeds mogen vragen om te herhalen. Als het gesprek toch in het Frans of Engels plaatsvindt, dan zeg ik hen ook dat dit in mijn proces verbaal wordt vermeld. Voor het eigenlijke gesprek, licht ik hen ook steeds in dat ze vrij zijn om al dan niet te antwoorden op mijn vragen, dat ze recht hebben op hun privacy. Is er een bezoek dat je speciaal is bijgebleven? Er is geen bezoek dat er voor mij uitsteekt als mooiste... wekelijks heb ik zo een ervaring. Steeds realiseer ik mij dat we allemaal mensen zijn, doch dat wij het geluk hadden hier geboren te worden en niet dienden te vluchten voor armoede of onderdrukking. Ik ontmoet dikwijls zeer mooie mensen, die ondanks tegenslagen en uitbuiting toch nog blijven geloven in de goedheid van de naaste. Ik hoor dikwijls heel 18

Eeklo ➝ Sint Laureins 

Elina Elina is geboren in Iran en komt uit Shiraz. Ze heeft twee kinderen.

Ze heeft een universitair diploma en werkte als restaurateur in een museum. Vandaar ook haar passie voor schilderen. Na anderhalf jaar in het asielcentrum te hebben verbleven, in afwachting van hun positief advies om als vluchteling te worden erkend, is ze samen met haar twee kinderen in Eeklo blijven wonen. Ze praat ondertussen goed Nederlands en heeft het voornemen om verder te studeren wanneer haar Artikel 20 contract is afgelopen. Ze verblijft graag in Eeklo maar mist de mooie historische stad Shiraz, het landschap

en de bergen, de granaatappel- en fruitbomen langs de weg. Hier in Eeklo vindt ze het leuk dat er veel water is en kanalen. Ze mist natuurlijk ook haar familie die is achtergebleven in Shiraz en de lachende vriendelijke gezichten van mensen op straat die elkaar begroeten.

Eeklo ➝ Shiraz

✈ 5.952 km 19

Yared Wie is Yared? Ik ben een Ethiopiër en werkte als zelfstandige in de toeristische sector in Ethiopië.

Ik ben hier nu al meer dan 17 maanden en ik heb de grootste pijn van mijn leven doorstaan tijdens mijn verblijf hier. Bij mijn afwezigheid heeft mijn vrouw helemaal alleen een dochter gekregen en ik heb haar tot op de dag van vandaag nog nooit gezien. Dit is zo pijnlijk voor mij. Ik voel me zo schuldig, als gevolg van de acties of nalatigheden heb ik zo’n zware prijs betaald. Het besluit om in politieke geschriften te participeren en meningen te uiten over het politieke leiderschap en alles wat daarmee samenhangt, heeft veel gevolgen voor veel Ethiopiërs met zich meegebracht.

ik had nooit gedacht dat ik geestelijk gebroken zou worden, hoewel ik volkomen veilig was en hier in België verbleef. Hoe ben je uiteindelijk asielzoeker geworden in België? Ik ben in februari 2017 naar Brussel gekomen om deel te nemen aan de Brusselse vakantiebeurs. Ik was van plan om hier slechts anderhalve week te blijven om wat marketingwerk te doen voor de reisorganisatie die ik uitbaat in Ethiopië om daarna terug te keren naar mijn zwangere vrouw en mijn vier jarig zoontje. Maar ik kreeg bedreigingen en mijn leven was in gevaar indien ik terug zou keren. Ik had een heleboel politieke artikelen geschreven en enkele daarvan werden op websites geplaatst, waardoor ik een hoge prijs heb moeten betalen en alles heb moeten opgeven waar ik jaren aan gewerkt heb. Het grootste verlies was niet alleen mijn professionele carrière, maar mijn dierbaren.

Ik was me bewust van die uitdagingen, op de een of andere manier dacht ik dat ik moest doen wat ik heb gedaan. Maar ik had nooit gedacht dat ik geestelijk gebroken zou worden, hoewel ik volkomen veilig was en hier in België verbleef. Wat hield je op de been terwijl je hier als asielzoeker verbleef? Er zijn drie dingen die me overeind hielden. De liefde voor mijn vrouw en kinderen, mijn geschriften op een aantal platforms - of het nu op websites is of op andere concepten die ik eerder ben begonnen, en het derde dat me op gang en in evenwicht houdt is HOOP. De oprechte overtuiging en hoop dat ik mijn familie zal zien in de toekomst heeft me enorm geholpen om door te gaan, niet op te geven met een heldere dag voor ogen.

En hoe ziet je toekomst er nu uit? Ik ben niet meer in een vergelijkbare situatie als voorheen. De pijnlijke situatie die ik heb moeten doorstaan was de tijd om te wachten op het statuut van asielzoeker. Ik wist niet wat er zou gebeuren en ik was in een moeilijke situatie terecht gekomen. Gedurende 17 maanden had ik geen idee wat de volgende morgen in petto had. Maar sinds kort ben ik erkend als vluchteling met een bescherming van de Belgische regering, dus ik ben in een betere situatie. Ik ben veel dankbaarheid verschuldigd aan talloze mensen die ik heb ontmoet tijdens mijn verblijf in het asielcentrum. Er is ook een zeer grote kans dat ik mijn dochter in de nabije toekomst kan zien, samen met mijn vrouw en mijn zoon natuurlijk. Ik raak opgewonden en overweldigd gewoon als ik nadenk over de mogelijkheid. Het gevoel dat ik nu heb draait om dankbaarheid en vergeving. Het positieve uit al het negatieve is dat ik de tijd kreeg om hard aan mijn conceptgeschriften te werken , met een reële mogelijkheid om ze in de loop van tijd te laten verschijnen als ze in handen vallen van de juiste mensen

Eeklo ➝ Ethiopïe

✈ 8.668 km 21

Daniela Ik ben geboren in Roemenië en ben 34 jaar. 6 jaar geleden besloten mijn man en ik om naar België te komen voor onze tweejarige zoon Darius en zo begint mijn verhaal.

Kijken naar mijn zoon Darius gaf me telkens de moed om vooruit te gaan. Oh amai, welke gevoelens krijg ik allemaal in mijn hart als ik aan de tijd van toen denk. België en Eeklo, waar ik woon, hebben mijn leven voor altijd veranderd. Als iemand mij vroeger zou gezegd hebben dat dit zou gebeuren, dan had ik die voor gek verklaard. De enige reden waarom ik naar België ben gekomen is mijn zoon Darius, een lieve rustige jongen die tot anderhalf jaar een normale ontwikkeling kende. Maar op een dag zei een persoon tegen mij dat Darius toch anders was dan zijn zoon van dezelfde leeftijd. Sinds die dag is mijn wereld totaal veranderd. Ik vernam van onderzoekers dat Darius een vorm van autisme heeft. Ik kan niet beschrijven in woorden wat ik op dat moment voelde in mijn hart. Ik was gewoon in shock, maar ben sterk gebleven voor hem. Vanaf dat moment heeft ons leven een totaal andere wending genomen. Waarom verliet je Roemenië? Roemenië is echt een fantastisch land, 22

supermooi met veel mogelijkheden en veel gezellige mensen. Jammer genoeg is het totaal anders wat betreft economie en speciale ondersteuning voor mensen die nood hebben aan extra aandacht. Doordat de mentaliteit anders is en de personen met autisme steeds verdrongen worden, hebben deze mensen geen kans in de toekomst. Daardoor hebben we de beslissing genomen om naar België te komen waar Darius geholpen kan worden en een betere toekomst kan krijgen. Maar het was toch niet zo gemakkelijk om hier te geraken. Wat studeerde je in Roemenië? Ik heb 3 jaar verpleging gestudeerd waardoor ik het diploma van verpleegkundige heb. Nadien studeerde ik 4 jaar Rechten aan de universiteit en behaalde een Master in Rechten. Door mijn diploma verpleegkunde kon ik blijkbaar werk vinden in België maar ik heb veel inspanningen moeten doen waaronder de taal leren voor de

jobinterviews. Elke dag was ik gemotiveerd om Nederlands te leren via skype en na 7 maanden en vele interviews had ik veel geluk en kon ik naar Eeklo verhuizen via een Belgische firma. Ze zorgden voor huisvesting en we kregen ondersteuning om een nieuw leven te beginnen met een job als verpleegkundige in een rusthuis. Twee maanden later kwam onze zoon Darius ons vervoegen. Hoe voelde het aan om te verhuizen? Niettegenstaande ik goede vooruitzichten had was het toch heel moeilijk om alles achter te laten. In Roemenië had ik een heel mooie job, totaal anders dan wat ik nu doe, een mooi huis, vele vrienden en familie… Ik was ook een politieke vrouw die heel wat te zeggen had. Nu kwam ik aan in een land waar ik niets kende en waar alles anders was dan ik gewoon was. Wat hield je op de been in moeilijke tijden? Het was niet altijd even gemakkelijk maar ik heb steeds gedacht aan de reden waarom ik naar België kwam. Kijken naar mijn zoon Darius gaf me telkens de moed om vooruit te gaan. En toen kwam er nog een grote verandering? Ja, nu begint een ander deel van het verhaal waarbij het werk in België mijn leven heeft veranderd, want het werk bracht me samen met de liefde van mijn leven. Ik was 14 jaar getrouwd met de man die ook mijn eerste vriend was sinds mijn negentiende. Maar sinds kort ben ik gescheiden omdat het leven heeft aangetoond dat ik samen was met de persoon die eigenlijk niet helemaal bij mij paste en ben nu met de man van mijn dromen en de persoon waarbij ik me perfect en compleet voel. België heeft niet alleen het leven van mijn zoon veranderd maar ook mijn leven.

Waar zie jij jezelf over vijf jaar? Waar ik mezelf zie over 5 jaar is moeilijk te zeggen, maar het kan niet anders dan positief zijn. Ik heb veel ambitie om verder te studeren en te tonen wat ik kan en wie ik ben want dat heeft me altijd vrolijk gemaakt. Mijn grootste wens is om hier te zijn waar het rustig is, zonder al te veel zorgen. Wat merk je aan verschillen in cultuur tussen je moederland en de Belgische cultuur? Wat betreft de mensen en de cultuur is er niet zoveel verschil met mijn land. Natuurlijk heeft ieder land zijn voor- en nadelen maar het is belangrijk zoveel mogelijk aan het positieve te denken. Niemand of niets is perfect. België en Eeklo betekenen enorm veel voor mij en ik weet dat hier mijn toekomst ligt. In België vind ik alles leuk en goed. Zeker het eten is zeer naar mijn smaak. Ik voel me geen buitenlander in dit land. Welke boodschap wil je meegeven aan de “Herbakkers?” Een stukje van mijn levensgeschiedenis over de moederliefde voor mijn zoon Darius.

Eeklo ➝ Roemenië



2.056 km 23

Feyza Hallo, mijn naam is Feyza en ik woon sinds mijn 16 jaar in België. Mijn vader woonde hier al sinds begin jaren ’70 en ik ben, na een bezoekje gebracht te hebben, bij hem gaan wonen. Mijn moeder woont nog in Turkije, maar we horen elkaar elke dag via Whatsapp of Messenger In het begin was het hier niet zo simpel, maar ik ben dat nogal snel gewoon geworden. Het was redelijk moeilijk Nederlands te leren. Engels kon ik wel goed en daardoor is het toch sneller vooruit gegaan dan gedacht. Ik was nog minderjarig toen ik hier toekwam,

te haken en te breien. Het jammere is dat er niet veel van in huis komt met die 3 kinderen die er rond crossen. Ik woon nu bijna 5 jaar in Eeklo en ik woon hier echt graag. Je hebt alles dicht bij de hand en het is toch rustig wonen. Het enige minpunt vind ik is dat het wat druk is qua verkeer. Ik had het graag een beetje veiliger gezien in de schoolomgeving. Mijn droom is mijn kinderen gezond en gelukkig groot kunnen brengen. Ze laten bereiken wat ze willen doen in hun leven. Of ik mij aangepast heb aan de cultuur hier? Dat vind ik een moeilijke vraag. Dat kan bijna

Mijn droom is mijn kinderen gezond en gelukkig groot kunnen brengen. Ze laten bereiken wat ze willen doen in hun leven.

dus ik was ook nog schoolplichtig en ik heb lessen gevolgd bij de OKAN klassen in Gent. Na 6 maanden mocht ik al gewone lessen bijwonen. Daarna heb ik 1 jaar toerisme gevolg, maar omwille van de taalachterstand die er toch nog altijd was, was ik genoodzaakt te stoppen met die richting. Erna heb ik haartooi gevolgd en na 4 jaar behaalde ik mijn diploma, met nog een diploma bedrijfsbeheer erbij. Vervolgens mocht ik voltijds beginnen werken op de plaats waar ik stage deed en daar heb ik dan ook mijn man leren kennen. We zijn nu 10 jaar samen en hebben 3 kinderen. Mis ik Turkije? Het enige wat ik echt mis is het goede weer en de mooie zee. Hier heb je dat ook, maar dat is niet te vergelijken. We proberen elke zomer terug te keren. In mijn vrije tijd kook ik graag en durf ik wat 24

niet anders. Maar ik wil graag geloven dat ik mijn eigen cultuur maak. Omdat ik al zo lang in België woon horen sommigen zelfs niet dat ik eigenlijk niet afkomstig ben van hier, maar van Turkije. Soms probeer ik mij in te leven in de mensen en gezinnen die naar hier moeten vluchten zijn. Ik zou hetzelfde doen, mocht er oorlog zijn. Wie niet? Ik denk dat iedereen met een gezin en verantwoordelijkheid dat zou doen. Jammer dat er zo negatief over gepraat wordt.

Eeklo ➝ Turkije



2.786 km

Filip Dat was al zo toen ik de buik van mijn moeder uitfloepte, maar in 1962 was ne vremdelink iemand die uit een naburig dorp kwam. Oaigemnoars waren boerkes, die onze meisjes of dochters verleidden met hun truken van de foor. Van de gekleurde medemens was amper sprake. Tenzij na het eten van een reep chocolade: het zilverpapier werd in een bolletje gerold en ging linea recta naar den Kongo. Dat beweerden de poaterkes toch. Tijdens de wereldexpo hadden ze enkele Congolezen naar België gevlogen. Men kon die bewonderen terwijl ze dansten of maniok stampten, maar die vlogen ‘veilig en wel’ terug naar Afrika. En vier jaar na die expo dus, kweelde ik mijn eerste klanken. Mijn moeder liet een traantje en mijn vader supporterde voor het voetbal. Drie geboortes had hij al meegemaakt en hij was tot de conclusie gekomen dat die hem minder interesseerden dan FC Eeklo. Wegens gebrek aan animo, werd ik een eindereeks product: het kakkernest. Deze titel zou ik mijn ganse leven dragen, zelfs nadat de bedorven stront (die ik volgens mijn vrouw nog steeds ben) het nest had verlaten. Destijds was men nog beducht voor God. Wie niet naar de zondagsmis ging, werd tot ketter getorpedeerd; ja, riskeerde zelfs een excommunicatie of erger nog: dat diens kroost de toegang tot het college werd ontzegd. Het waren jaren van hoop en angst. Hoop, omdat

Nieuwbakkers. Ofwel komen ze uit de buik, ofwel vanuit den vremde. Meestal worden die laatsten met wantrouwige blikken onthaald. Hoe bleek of donker ze ook zijn, ze klappen geen deftig Eeklo’s: ‘Ze kunnen ‘t wel zèign moar ’t es t’aainste nie’. Het duurt wel even vooraleer wantrouwen plaats maakt voor respect.

Uitgeweken Eeklonaar en dus oudbakker

België toen nog rijk was. Angst, omdat de oorlog nog vers in het collectief geheugen lag. Ondanks de economische bloei met softijs en scheermachines, likten beide Duitslanden nog steeds hun oorlogswonden. Bovendien zetten de grootmachten hun kernraketten op scherp; de smerige Sovjets hingen zowaar een Spoetnik boven onze hoofden. Ons huis in de Raamstraat was een smalle arbeiderswoning, geperst tussen andere woningen van hetzelfde soort. In mijn kinderogen was het een paleis. En mijn ouders waren prins en prinses. Mijn zesjarige broer slaagde erin om zijn klas aan de voordeur te posteren om Hare Hoogheid te aanschouwen. Om de hoek woonde grootmoeder. Ze vloekte als een ketter. Wekelijks kreeg ze een Gentse professor op bezoek. Samen legden ze het Eekloosche streekdialect vast. Voor het nageslacht. Ik ben benieuwd hoeveel vloekwoorden de prof heeft neergepend. Voorwaar een boeiende periode. Nul jaar was ik en Eeklo lag aan mijn voeten. Een nieuwbakker pur sang zette zijn keel open. En hij zou ze wantrouwen verdomme, die vremdeling’n uit Waarschoot of Balgeroeke! 25

Claudine Ik heet Claudine en ik ben geboren en getogen in Eeklo, In een tijd waar de meest exotische leerlinge in de klas van de lagere meisjesschool de dochter van de eigenaars van een Chinees restaurant was… Van diversiteit gesproken, dit is nu wel even anders.

Iedere mens wil graag een veilig en interessant leven leiden, wil respectvol behandeld worden, zijn talenten ontplooien, van vrijheid genieten en zijn kinderen een hoopvolle toekomst geven… In de middelbare school maakten we al eens kennis met “uitwisselingsstudenten” die hier een jaartje hun blik kwamen verruimen, en uiteraard ook die van ons want zonder internet, youtube, facebook… hadden we nog niet zoveel Amerikanen, Australiërs… in levende lijve ontmoet.

het ook anders kon zijn, gaf zich meer en meer prijs. Die nieuwe invloeden boeiden me enorm en deden de lucht zinderen… Eeklo werd een beetje te klein… Als student genoot ik van de vrijheid en reisde ik vooral kris-kras door Europa om mijn talen te verbeteren en te oefenen.

Van kindsbeen af was ik gebeten door taal. Ik volgde dictie- en voordrachtlessen (naast nog heel wat andere hobby’s) en verslond de boeken uit de openbare bib die volgens de kleurencode voor mijn jeugdige ogen bestemd waren. Na het middelbaar werd het, niet onlogisch, een studie vertaler-tolk in Antwerpen. De wereld ging opnieuw een beetje meer open met professoren die van overal kwamen, een bonte mix van studenten… het leven zoals het was en zoals

Na mijn studies werkte ik een aantal jaren in de privésector maar ik miste iets hoewel ik er niet meteen de vinger kon opleggen. Ik besloot nog een postgraduaat te volgen in Antwerpen over taalverwerving bij volwassenen en didactiek Nederlands voor anderstaligen. Op die manier kwam ik in het volwassenenonderwijs terecht. Ik heb er nog geen spijt van gehad en ik heb me nog geen moment verveeld. Het is een heel boeiende en uitdagende job. Ondertussen doe ik dit

al 18 jaar. Aanvankelijk in Gent. En toen kwam de vraag of ik het niet zag zitten om dergelijke taallessen via het provinciaal onderwijs ook in Eeklo op te starten want Eeklo en het ganse Meetjesland was toch een blinde vlek op het vlak van Nederlands leren, nochtans waren hier ook al heel wat anderstaligen neergestreken. Dit was een uitdaging, van nul beginnen en iets opbouwen. Ik herinner mij de eerste les nog goed! Veel mensen zaten lange tijd op hun honger en konden niet wachten om met deze lessen te beginnen. De klas was al meteen te klein, extra tafels en stoelen moesten worden aangesleept. Onder de cursisten van die eerste lading was de heterogeniteit zeer groot: van mensen die nauwelijks konden lezen en schrijven en enkel hun moedertaal spraken tot hooggeschoolde meertalige cursisten. Het werd algauw duidelijk dat ik dit niet alleen kon klaren en een week later had ik al een collega. Deze groepen en dit aanbod zijn in de loop van de tijd en ook onder invloed van de politiek steeds verder gegroeid. Anderstaligen worden verplicht of gestimuleerd om Nederlandse taallessen en inburgering te volgen en mijn ervaring is dat de meesten hier erg dankbaar om zijn en

dit heel interessant vinden. Ze zijn meestal oprecht blij met de kansen die hen worden geboden. De wereld zit in onze groepen. Cursisten die met iemand van hier zijn getrouwd of samenwonen, studenten, au-pairs, vluchtelingen en asielzoekers, EU-burgers die hier komen werken… Je ziet ook aan de cursisten waar de brandhaarden van de wereld zijn… Ik heb mensen van overal ontmoet, heb veel van hen geleerd en leer nog elke dag. We zijn allemaal ergens anders opgegroeid, hebben een andere achtergrond, hebben andere ervaringen en herinneringen maar uiteindelijk verbaast het me telkens weer hoe we ondanks de verschillen toch ook wel heel gelijk zijn als het eropaan komt, het is universeel: iedere mens wil graag een veilig en interessant leven leiden, wil respectvol behandeld worden, zijn talenten ontplooien, van vrijheid genieten en zijn kinderen een hoopvolle toekomst geven…

De wereld zit in onze groepen. Je ziet ook aan de cursisten waar de brandhaarden van de wereld zijn…

Eeklo ➝ Eeklo

 27

Marcin Ik ben Marcin, 42 jaar is afkomstig van Polen. Ik woon ondertussen 11 jaar in Eeklo en voel mij niet echt geïntegreerd. Ik ken eigenlijk zeer weinig mensen van hier, behalve zij die ook van Polen komen, enkele Roemenen en mensen van mijn werk. Met de Roemenen lijkt het alsof wij elkaar een beetje beter verstaan door de situatie waar we in zitten.

Ik ben dus sowieso van plan om terug te keren.

Ik werk in onderhoud. Ik heb 3 kinderen. Zij zijn nog in Polen. Mijn jongste was 2 jaar toen ik vertrok. Dat was zeer moeilijk. Momenteel ga ik door een scheiding met de mama van mijn kinderen, maar ik heb wel nog een vriendin in Polen. Ik probeer elke vakantie die ik kan krijgen naar Polen te reizen om mijn kinderen en mijn vriendin te kunnen zien. Ik woon amper 20 kilometer van de grens van Duitsland. Nogal een geluk. Anders was ik wel wat langer dan 9 uur onderweg. Ik ga zeker 1 keer in de maand naar daar. Soms is het die ene maand in het begin en de andere op het 28

einde van de maand. In totaal ben ik ongeveer 2,5 maanden per jaar in Polen. Ik hoor hun wel om de 2 dagen ongeveer. Communiceren doen we via Messenger. Mijn grootste hobby is vissen in de Boerekreek. Dit doe ik samen met een van de enige vrienden die ik heb. Hij woont in Kaprijke en is ook afkomstig van daar. Waarom ik naar België kwam? Dit had puur met financiën te maken. In Polen werkte ik full time voor €500 per maand. Daarbij 3 kinderen, huur en mijn vrouw die ik moest onderhouden was dat niet vol te houden. Polen helpt de mensen niet. Toen hoorde ik dat een Belgisch bedrijf Poolse medewerkers zocht. Professionelen in constructie- en schilderwerken. Na een jaar

ben ik daar gestopt. Ze hadden mij niet meer nodig. Maar ik kreeg meteen erna een vast contract bij een ander bedrijf en ik werk er nu nog altijd. Ik wou hier komen werken om een huis te kunnen kopen in Polen. Ik woon in een kleine stad. Na 2 jaar heb ik een huis gekocht en na 4 jaar heb ik zelfs grond gekocht van 8 are groot voor €6000 in Polen. Ik ben dus sowieso van plan om terug te keren. Inburgering was niet verplicht toen ik toekwam in België. Als je wou, kon je na je werk lessen volgen – de eerste 3 waren gratis - , maar na een werkdag ben je zo moe. Ik ben dus helemaal niet ingeburgerd. Ik praat ook geen Nederlands, maar ik versta het wel een beetje. Soms vind ik het jammer dat mensen zo snel overschakelen naar Engels en het geduld niet kunnen opbrengen om traag Nederlands met mij te praten. Mijn Engels is eigenlijk ook niet zo goed. Ik heb dat in België geleerd door ondertiteling op de televisie. In Polen wordt alles gedubd. Russisch praat ik wel. Ben ik gelukkig in Eeklo? Qua klimaat vind ik het hier wel leuker. In polen is het kouder en verschilt het niet zo van dag op dag. Hoewel, op 10 jaar is het klimaat in Polen wel al een beetje veranderd en is het daar nu warmer.

een vriendelijk knikje als je elkaar passeert. Een groot verschil tussen Belgen en Polen is onder andere ook dat een BBQ hier vooral een gesloten familiegebeuren is en dat bij ons iedereen wordt uitgenodigd. Momenteel is er een grote leegloop gaande in Polen en een grote toestroom van Oekraïners die komen werken. Ze zijn eigenlijk een beetje zoals mij, maar ik ben dan naar België gekomen. Mochten de grenzen open zijn, ben ik er zeker van dat de Oekraïners ook naar België zouden komen. De algemene indruk dat heerst over hun is dat zij niet veel willen werken, maar wel veel geld willen verdienen. Mijn favoriet Belgisch gerecht is: Ribbetjes van de chef in het restaurant “De Gekroonde Hoofden” in Gent. De vriend waarmee ik ga vissen heeft mij dat leren kennen. Zelf kook ik niet zoveel eigenlijk. Iets typisch Pools is kippensoep, en dat maak ik soms wel nog eens klaar. En af en toe neem ik iets van Polen mee naar hier en omgekeerd. Ik neem bijvoorbeeld worsten mee uit Polen, maar neem chocolade mee uit België. Hoegaarden is mijn favoriet bier. Wil ik iets bestellen om te drinken? 9 kansen op 10 dat ik dat bestel.

Een gelijkenis tussen waar ik woon in Polen en hier is dat in Eeklo ook een arm gedeelte is. Het is er niet verschrikkelijk, maar het is ook niet goed. Ik verschoot ervan. Mijn eerste indruk hier was dat ik in een rijk land vertoefde. Wat de mensen betreft heb ik het gevoel dat de Polen meer open zijn. Onze buren zijn vrienden en we doen samen dingen. Hier is het enige contact dat je hebt met je buren

Eeklo ➝ Polen



1.188 km 29

Fleur © Marc De Coninck

“Ik ben Fleur, geboren op 15 december 1981 en in België toegekomen op Kerstmis 1982.

De naam die mij werd gegeven is Anima, wat wil zeggen: ver buiten alle grenzen heen. Grenzeloos. Mijn ouders konden geen kinderen krijgen. Tenminste, dat dachten ze. Daarom zijn ze een adoptieprocedure gestart via de Missionaris of Charity opgericht door Mother Teresa. De procedure duurde jaren. Uiteindelijk hebben ze ook nog zelf een zoon gekregen. Toen ik toekwam op de luchthaven hadden ze enkel nog maar een fotootje gezien van mij op een paspoort van enkele maanden ervoor. Blijkbaar had ik nog nooit een man gezien en had ik enorm schrik van baarden. Het jammere voor mij was dat mijn papa een grote baard en een luide stem had. Ik wou alleen bij mijn mama zijn maar op den duur was het te vermoeiend voor haar waardoor ik dichter naar mijn papa toe groeide. Zo werden we beste vrienden. Jammer genoeg is hij bijna 7 jaar geleden overleden. Het is nog altijd heel zwaar. Mijn eigen kindjes heeft hij niet gekend. Ook vermoed ik dat ik vaak heb moeten 30

vechten voor mijn eten want toen ik een koek kreeg maakte ik dat ik zorgvuldig elk kruimeltje binnen had. In 2004 ben ik nog eens teruggekeerd naar India. Ik voelde me echt een toeriste. Het is raar, maar ik voel me niet echt een Indische. Ik besef maar al te goed dat ik een westerlinge ben geworden. De mensen daar geloofden mij zelfs niet dat ik van India was, tot ik mijn paspoort van toen ik klein was liet zien. Ik moet nu wel zeggen, ik heb heel India doorgereisd en het ene deel van India verschilt heel erg qua uiterlijk van de mensen tegenover het andere deel. Naarmate ik dichter en dichter naar mijn geboorteplaats ging, begonnen de mensen ook meer en meer op mij te lijken. Soms ‘misbruikte’ ik mijn Indisch paspoort wel eens om goedkoper de Taj Mahal te kunnen bezoeken.  De prijzen tussen Indiërs en nietIndiërs verschilden enorm. Waarom ben ik nog eens naar India gereisd?

Ik was op zoek naar mijn identiteit. Er werd mij altijd verteld dat ik een vondelinge was en dat mijn geboortedatum een schatting was. Voor mij was het echt belangrijk dit te weten, of het effectief zo was. Niet dus. Toen ik aankwam bij het weeshuis, waar ik een klein jaar verbleef, heb ik mijn dossier aangevraagd. Daar zat alles in. Elke brief die mijn ouders opgestuurd hadden, informatie over mijn biologische mama … . Een stuk van mijn leven ligt daar. De zusters waren ook heel dankbaar dat ik nog eens terugkwam. De zuster die correspondeerde met mijn ouders in België wist me zelfs te bevestigen dat ze mij al eens gezien had toen ik 7 jaar was en zij in België was. Mijn biologische mama was 16 jaar en ongetrouwd toen ze mij kreeg. Daarom ben ik afgestaan. Ze heeft mij nooit gezien. Ze was hindoe. Ze heeft geen adres achtergelaten dus ik kan haar ook niet opzoeken. Ik ben geboren om 08u50 ’s avonds. De naam die mij werd gegeven is Anima, wat wil zeggen: ver buiten alle grenzen heen. Grenzeloos. Dit is nog steeds mijn tweede naam. De belangrijkste informatie voor mij die ik verkreeg was dat ik gewild was. En ik vind het eigenlijk heel straf dat ze zo sterk was om die keuze te maken. Ik koester helemaal geen wrok. Na alle documenten doorgelezen te hebben was ik zodanig van de kaart dat ik vroeg: “Maar waar ben ik gevonden????”. De zuster zag zelfs dat ik niet meer wist wat er gebeurde en dat het veel informatie was om te verwerken. Daarna ben ik meteen naar een internetcafé gestapt om alles neer te typen en dit door te sturen naar mijn ouders. Pas als ze het gelezen hadden wou ik bellen met hen. Anders was dit een veel te chaotisch gesprek geweest. Het was ook goed voor mij om zo alles even op een rijtje te kunnen zetten. Voor mijn ouders was het te moeilijk om mee te gaan naar India. Ze zeiden dat ze dat niet gingen aankunnen, de armoede.

Mijn grootste hobby is muziek spelen. Ik heb mijn eigen band: Fleur Foré & Soul Mates. Ik heb 1 liedje geschreven over mijn rootsreis naar India. “The Key To My Life”. De reden waarom we in Eeklo zijn terechtgekomen is omdat mijn man en ik allebei werken in het Atheneum in Eeklo. We woonden in Wondelgem en met de kinderen en een full time job was het over en weer rijden op de duur gewoon veel tijdsverlies. We hebben lang gezocht naar het perfecte stekje. We namen een straal van 10 km te beginnen vanaf de locatie van onze job. We doen alles met de fiets dus daar moesten we wel rekening mee houden. In het begin, 5 jaar geleden, was ik eigenlijk zelfs een beetje sceptisch tegenover Eeklo. Nu weet ik zelfs niet meer waarom. Misschien omdat het geen dorpsgevoel heeft? Zelfs nu vind ik nog altijd plaatsjes die ik nog niet had ontdekt. Als je goed zoekt blijf je ze vinden. En nu, een aantal jaren verder, ga ik zelfs in de politiek! Ik heb een anderhalf jaar getwijfeld over deze beslissing. Uiteindelijk heb ik toch de knoop kunnen doorhakken, mede dankzij de toneelvoorstelling, “Ecocriet” genaamd, van een vriend. Ik heb er alleszins echt zin in. Nog een kleine anekdote: Mijn ouders werden vergezeld door familie die meereed naar Zaventem toen ik toekwam in België op Kerstnacht als 1-jarig kindje. Er werd daar een mooi verhaaltje over geschreven dat je hier een beetje verder vindt.” En na het luisteren naar haar boeiend verhaal kreeg ik als kers op de taart nog een privéconcert van Fleur op de piano die in dezelfde ruimte stond. “The Key To My Life”. Prachtig.

Eeklo ➝ India

✈ 7.727 km 31

Helen Helen komt uit Teheran en woont sinds 2007 in Eeklo. Ze kwam toen, samen met haar 11-jarig dochtertje, haar man achterna die reeds in België werkte.

De kaarsen staan voor geluk

Ze spreekt vloeiend Nederlands met een licht accent. Ze volgde Nederlandse les gedurende vele jaren op het PTI in Eeklo en voegt eraan toe dat Nederlands geen gemakkelijke taal is en zeker niet om het correct te schrijven. Maar toch voelt ze zich helemaal ingeburgerd. Ze kent vele mensen. Zowel Eeklonaars als landgenoten en ook in het Gentse kent ze veel mensen van andere nationaliteiten. Dat verbaast me niet want Helen is echt een vlotte, charmante vrouw waar je gemakkelijk een babbeltje mee kan maken.

Ze vertelt me dat ze vroeger in Teheran werkte als zelfstandige. Ze maakte bloemstukken en andere decoraties voor feesten, huwelijken, verjaardagen, ze had veel 32

Ze laat ons haar tafel even van dichterbij bekijken en legt uit dat er nog meer symbolische voorwerpen te vinden zijn. Zo worden er munten neergelegd voor voorspoed en rijkdom, een mand met beschilderde eieren voor vruchtbaarheid, een sinaasappel (de aarde) in een schaal met water (het heelal), een goudvis in een kom als symbool van het leven. Ook staat er een spiegel, die het licht reflecteert en vermenigvuldigt, met aan weerszijden een brandende kaars voor ieder kind in de familie. De kaarsen staan voor het geluk.

Eeklo ➝ Teheran

✈ 4.141 km

Ze ontvangt ons in haar gezellige huiskamer. Je ziet onmiddellijk dat ze oog heeft voor schoonheid en netheid. De televisie staat aan waarop ze een muziekprogramma volgt. Ik kijk naar de betoverende beelden waarop elegant geklede zangers in sprookjesachtige omgevingen van natuur of luxueuze huizen zeemzoete romantische liederen zingen. Als ik haar vraag of de beelden zijn opgenomen in Iran, dan ontkent ze dat..

werk tijdens het Noroez feest waar in elk huis een tafel te vinden is gevuld met zeven producten die beginnen met een ‘S’ in het Iraans. De Haft Sin, de zeven ‘s’-en èn een heilig getal. In de overtuiging van Zarathustra waren er bijvoorbeeld zeven engelen. Ooit was het de gewoonte zeven soorten planten of zaden te laten groeien als symbool van het opnieuw starten van het leven. Tegenwoordig probeert men zeven voorwerpen in huis te hebben die met de Perzische letter Sin (‘s’) beginnen en die staan allemaal symbool voor iets: 1. Sabzeh – tarwe-, gerst- of linzenspruiten, groeiend in een schaal – staat voor wedergeboorte 2. Samanu – een zoete pudding gemaakt van tarwekiemen – staat voor overvloed 3. Senjed – het gedroogde zoete fruit van de oleasterboom – staat voor liefde 4. Sier – knoflook – staat voor genezing 5. Sieb – appels – staat voor schoonheid en geduld 6. Somagh – sumakbessen – staat voor (de kleur) van zonsopgang 7. Serke – azijn – staat voor leeftijd en geduld

Noroez Noroez is het begin van het Iraanse en Koerdische nieuwe jaar (Noroez in Perzisch; Newroz in het Koerdisch). Het woord betekent ‘nieuwe dag’. Het feest wordt o.a. in Iran (Perzië), Azerbeidzjan en Afghanistan gevierd op de dag van de lentenacht, als de zon pal boven de evenaar staat.

nieuwjaarsfeest; het is ook een moment van de hoop op een nieuw begin en een beter leven. Rondom Noroez bestaan verschillende festiviteiten. Het springen over zeven vuren een aantal dagen voor Noroez (chahar shanbe soerie), de feesten van Noroez zelf en het vieren van Siezde Bedar (dertien dagen) zijn onderdelen daarvan. Het is de gewoonte om op de dinsdagavond voor de 21ste over vuur te springen, waarbij ze de gele winterkleur teruggeven wordt aan het vuur en er een rode blos van gezondheid voor in de plaats krijgen.

Nieuwe dag of begin van het nieuwe jaar. 21 maart Het is hét grote feest van het jaar en gaat gepaard met enkele weken vakantie, nieuwe kleren, lekkere hapjes, bezoeken en cadeautjes. Huizen worden schoongemaakt en versierd met bloemen en allerlei mooie voorwerpen.

Op die dertiende dag van het nieuwe jaar gaat men met de hele familie naar buiten om te picknicken. Men is van mening dat het ongeluk brengt om die dag thuis te zijn. Het liefst wordt dat gedaan met groepen familie en vrienden.

Tijdens het lentepunt is de kracht van de stier (aarde) even groot als de kracht van de leeuw (zon) . Van oorsprong is het een zoroastristische feestviering waarvan aannemelijk is dat Zarathustra de grondlegger is.

Eidet mobarakâ of ˜Sale no mobarakâ zeggen Iraniërs dan. Dat betekent gelukkige feestdag en gelukkig nieuw jaar.

Het is ook een nationale feestdag in landen als Iran, Afghanistan, Oezbekistan, Tadzjikistan, India Kirgizië, Pakistan en Kazachstan. Tevens wordt het gevierd door Koerden in Irak en Turkije.

Sinds 2009 is het feest opgenomen in de lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid (UNESCO). Die lijst bestaat sinds 2001 en bevat ondermeer ook twee Belgische feesten: de carnavalsstoet van Binche en de Heilig Bloedprocessie van Brugge.

Noroez betekent de terugkeer van de zon en van het licht. Het betekent een nieuw begin. Noroez is daarom meer dan een

Eeklo ➝ Iran

✈ 4.141 km

Mona Monavar wordt meestal door vrienden Mona genoemd en komt uit Teheran de hoofdstad van Iran.

In 1999 kwam ze samen met haar Iraanse man naar België om verder te studeren. Ze studeerde German language literature aan de Universiteit in Teheran en ze wou in België haar master Sanskriet voortzetten. Maar het duurde ongeveer 11 jaar om hun dossier in orde te brengen, de studies werden niet erkend en daardoor kon ze o.a. ook niet verder studeren. Ondertussen scheidde ze van haar man. In 2000 vroeg ze het vluchtelingenstatuut aan en ze verhuisde naar Eeklo in 2003. Ze voelt zich geweldig ingeburgerd in Eeklo en heeft vele vrienden en vriendinnen van alle nationaliteiten. Ze is opnieuw gelukkig getrouwd en heeft twee dochters. Ze zet zich steeds vrijwillig in waar ze een handje kan helpen en wil zich ook graag

politiek engageren. Haar vlot Nederlands leerde ze aan het PTI. Ze vertelt me dat ze heeft leren schilderen in Teheran bij een bekende leraar. In Eeklo heeft ze gedurende twee jaar schilderen gevolgd aan de academie. Ze is er toen mee gestopt omdat de uren niet te combineren waren met de zorg voor de kinderen maar hoopt het terug te kunnen opnemen als haar dochters groter zijn. Maar in haar vrije tijd schildert ze nog steeds thuis en het schilderij “ Halverwege” draagt ze op aan alle Nieuwbakkers en Herbakkers in Eeklo.

Eeklo ➝ Iran

✈ 7.727 km 35

Emilia Beste lezers, ik ben Emilia. Ik kom uit Polen en ik ben 35 jaar oud. Ik kom uit een groot gezin. Ik heb twee broers en twee zussen.

Ik droom ervan om Jeroen Meus te leren kennen om samen met hem over de Belgische keuken te praten. Ik had een gelukkige kindertijd in een klein dorp in het noorden van Polen. Daar ging ik naar school. Toen ik klein was droomde ik ervan om later juf te worden. Na de basisschool koos ik in de middelbare school voor de richting boekhouding. Ik moest over mijn toekomst nadenken en met dat diploma zou ik een betere job kunnen krijgen. Na het secundair onderwijs kreeg ik de buitenkans om stage te lopen in een boekhoudkantoor. Ondertussen had ik ook mijn man leren kennen. We trouwden en we kochten een 36

huis. Toen ik 25 jaar was, werd mijn dochter geboren. Ze heet Viktoria. Toen onze dochter 1 jaar was, vertrok mijn man naar België. Ik miste hem. Het was echt moeilijk om apart te wonen. Na één maand namen we de beslissing dat ik samen met onze dochter naar België zou komen. Het eerste jaar bleef ik thuis met mijn dochter en studeerde ik Nederlands. Ik leer het nog altijd en ik vind het een moeilijke taal. Ik werkte 8 jaar als poetsvrouw maar dat was een voorlopige job.

Ik droom ervan om Jeroen Meus te leren kennen om samen met hem over de Belgische keuken te praten.

Tien jaar geleden, toen ik naar België kwam, waren er veel stereotype ideeën over Polen (bv ze drinken veel alcohol…) Dat verandert nu. Ik hoor dat Poolse mensen hard werken, stipt en perfectionistisch zijn. Ik zie veel verschillen tussen onze culturen maar ze zijn niet zo diep dat we ze niet kunnen overbruggen. We moeten proberen ons aan te passen en tegelijkertijd ook proberen onze eigen cultuur te bewaren.

In mijn vrije tijd ga ik graag fitnessen en dansen, ik lees ook graag. Als ik een beetje tijd vind, neem ik een interessant boek en breng ik de tijd aangenaam door.

Ik vind mijn leven hier rustig. Ik ben niet bang voor onze toekomst. Ik en mijn gezin hebben kans om ons te ontwikkelen en ik voel me hier vrij.

Ik woon nu 10 jaar in België en ondertussen maakte ik al veel Belgische vrienden maar

Tenslotte wil ik zeggen, aan de mensen die overwegen in België te komen wonen: Dat

Ik volg nu een boekhoudcursus en in de toekomst wil ik boekhoudster worden. Ik hou van het Belgische eten. Friet en chocolade vind ik het lekkerst. Ik hou van koken en als ik iets kook, meng ik Poolse en Belgische gerechten.

“Ik hoor dat je daar een hoofddoek moet dragen. Niet te doen!”

ik heb ook nog een hechte band met veel Poolse mensen hier. We vormen een grote groep. We helpen elkaar. Ik spreek heel veel Pools met hen en daardoor heb ik wel wat problemen om vlot Nederlands te spreken. Thuis spreken we meestal Pools dus mijn dochter is meertalig. Ze spreekt vlot Pools en Nederlands en zal op school ook andere talen leren. Ik vind de Vlaamse radio en televisie saaier dan de Poolse, thuis kijken we ook Poolse TV.

is een goed idee. Belgen zijn vriendelijk en open, iedereen kan werk vinden, er zijn veel mogelijkheden om de taal te leren en er zijn goede scholen voor de kinderen. Eeklo en Maldegem zijn de beste steden om in te wonen en Het Perspectief PCVO de beste school om Nederlands te leren! Vele groeten!

Eeklo ➝ Polen



1.188 km 37

Amedé

Amedé van VVV

Hoe ben je ertoe gekomen om mee te werken met VVV? Uit liefde voor mijn geboortestad en streek. Wat is VVV en de doelstelling? Uit het ‘Torencomité’, dat zich in mei 1967 voornam om de bezoeker vanaf de 100m hoge kerktoren van de dekenale Sint-Vincentiuskerk een panorama te bieden over de stad Eeklo, zag de vereniging voor vreemdelingenverkeer (kortweg VVV genoemd) in 1968 het levenslicht. 38

Het bevorderen van het toerisme in de stad en het bewaren van het Eekloos cultureel en folkloristisch patrimonium waren de hoofddoelstellingen. Hoe ben je ertoe gekomen om mee te werken met VVV? Uit liefde voor mijn geboortestad en streek.

Welke activiteiten organiseren jullie? Onder impuls van stichter-voorzitter Antoine De Boever werd in 1968 de ‘Orde van den Eecklooschen Herbacker’ opgericht, opende in 1974 het ‘Heemmuseum’ in de Raamstraat zijn deuren en konden in 1976 vorsers en geïnteresseerden terecht in het ‘Archief voor het Meetjeslands Cultuurleven‘, nu ondergebracht in het Eeklo’s stadsarchief. Met de strijd voor het vrijwaren en openstellen van het natuurdomein ‘Het Leen’, de bebloemingsacties ‘Eeklo smukt zich op’ en het beiaardproject met folkloristische deuntjes hadden de VVV-leden, mensen met een hart voor Eeklo, in de beginjaren meer dan de handen vol. In de loop der jaren vulden fietsen wandeltochten de agenda, kwamen er beelden zoals Polydoor Lippens, Tamboer, Lotjen en musicerend Eeklo in het straatbeeld en konden heel wat mensen genieten van tal van tentoonstellingen. Zoals daar waren: Het verhaal van een stad, Een kleine stad in de Groote Oorlog, Eeklo in oude foto’s, Van Keunincks tot de Pluime, 100 ridders in de stad… .

uit de 16de eeuw van ‘den Eecklooschen Herbacker. Verder waren er de succesvolle Herbackersfeesten in Eeklo met de opvoering van het wagenspel ‘De vrouw die haren man liet herbacken’, een kluchtspel van één bedrijf geschreven door Hypoliet Van Peene en dan was er ook nog de rondgang met de herbakkersreus in de Eeklose carnavalstoet. Om de viering van 150 jaar België luister bij te zetten groeide uit de rangen van het Meetjeslands koperensemble de ‘Herbakkersfanfare’, een dweilorkest dat lange jaren her en der gevraagd werd om feesten op te luisteren. Deelname aan de folkloredagen in IJzendijke Nederland hadden tot doel de legende buiten de landsgrenzen heen naambekendheid te geven. Binnen de stadsgrenzen van Eeklo werden/ worden geleide wandelingen georganiseerd met af en toe als apotheose een ludieke evocatie van het herbakkerstafereel. Dit laatste is een kluchtig gebeuren dat ook op speciale gelegenheden zoals Eeklo kermis, de verwelkoming van de Amerikaanse ambassadeur, verzusteringsfeesten … ten tonele werd gevoerd.

Met tal van gadgets en drukwerk werd Eeklo in de kijker gezet: Sleutelhangers, puzzels, stripverhaal ‘Van boerengat tot scholenstad’, toeristische folders, historische boeken, prentkaarten, fotomappen en niet te vergeten, de uitgifte van een adresboek van Eeklo. Ook het culinaire werd niet over het hoofd gezien. Denken wij maar aan de Herbakkerschocolaatjes, het Herbakkerstaartje en het Herbakkersbier. De legende was niet alleen een bron van vertier maar ook van plezier. Heel wat bijval kende het jubileumfeest ’20 jaar VVV’ in het sprookjesachtig Muiderslot in Muiden bij Amsterdam waar een schilderijtje hangt

Eeklo ➝ Eeklo

 39

Carolina Carolina is Braziliaanse, 34 jaar en getrouwd met een Belg. Ze hebben een zoon, Raphaël, hij is nu drie jaar. Ze woont sinds 2010 in Eeklo en werkt er ook.

“walk a mile in his (or her) shoes!” Wat heeft je naar België gebracht? Ik ben naar België gekomen omdat het de beste keuze was voor ons. Ik heb mijn man leren kennen op internet, op de site van de “Red Hot Chili Peppers”. We speelden toen allebei drums, helaas speel ik het nu niet meer. Wat was de grootste cultuurshock? De grootste cultuurshock was voor mij toen ik op het werk zag dat de Belgen ‘s middags op het werk (meestal) geen warme maaltijd eten. Niet alle Belgen, dat weet ik, maar wel zo een 98% (hèhè). Evenmin poetsen de mensen hier op het werk na het eten hun tanden. In Brazilië is dat een gewoonte. Ben je veranderd na al die tijd door hier te wonen? Ik ben na 8 jaar zeker veranderd. Ik zie nu situaties met andere ogen (misschien door de ogen van een Belg). Nu is het gemakkelijker 40

om hen te begrijpen en te verstaan. Ik ben hier een buitenlander, dat verandert zeker veel in mijn sociaal leven en op het werk. Ik moest vaak bewijzen wie ik ben en dat ik mijn werk goed kan doen. Gelukkig heb ik hier veel vrienden die mij respecteren en waarderen. Op langere termijn zal ik waarschijnlijk nog veranderen. Hoe of wat weet ik niet, maar ik leer elke dag een beetje bij. Wat is je favoriete eten? Mijn favoriete Belgisch gerecht is witloof in de oven, maar zonder hesp. Ik eet geen vlees. En frietjes, ik ben gek op frietjes. In mijn land at ik graag farofa. Het is een mix van maniokmeel en alles wat je graag eet (eieren, paprika, olijven, vlees, kruiden…).

Wat is jouw favoriete muziek? Mijn favorieten groepen in België zijn Triggerfinger en Channel Zero. In Brazilië is mijn favoriete groep Legião Urbana. Er zijn soms negatieve geluiden over immigranten? Wat vind je daarvan? Mijn advies voor mensen die immigranten veroordelen is: “walk a mile in his (or her) shoes!” Er zijn vele immigranten die vluchten voor lage lonen, corruptie, een slecht en selectief onderwijssysteem, slechte en selectieve gezondheidszorg. Ik vind dat de mensen het hier heel goed hebben maar dat niet iedereen dat beseft. Vooral die negatieve Eeklonaar, kan er een voorbeeld aan nemen hoe je sterker kan worden na tegenslag en dat er steeds hoop is op een beter leven ondanks moeilijke omstandigheden.

echt moeilijk om te verstaan. Is er nog iets dat je wil meegeven? Ik ben heel dankbaar aan iedereen die mij met open armen welkom heette. Mijn schoonfamilie heeft hier een belangrijke rol gespeeld. Zonder hun steun ging het moeilijker zijn om mijn doelen te bereiken. Ik ben ook dankbaar aan de mensen die voor moeilijke situaties zorgden in mijn leven hier in België. Ook dankzij hen, kreeg ik sterkte genoeg om mijn doelen te bereiken en nu kan ik zeker zijn dat niets in mijn weg kan staan.

Wat was je beroep in Brazilië? In mijn land was ik lerares Portugees-Engels. Ik deed het heel graag, maar jammer genoeg geeft de regering daar geen steun aan een gezond publiek onderwijssysteem. Ik werd daarom meer en meer ontgoocheld en teleurgesteld. Als je kwaliteit en goed onderwijs wilt dan moet je er voor betalen en moet je de kinderen naar een privé school sturen. Brazilianen betalen belastingen, maar om iets goeds en betrouwbaars te verkrijgen wordt er veel geld uitgegeven aan privédiensten. Was Nederlands leren moeilijk? Nederlands leren was niet zo moeilijk. Wat ik heel moeilijk vond en waar ik het nog steeds moeilijk mee heb zijn de dialecten. Deze zijn

Eeklo ➝ Brazilië

✈ 8.814 km 41

Maria Maria kwam naar België voor de liefde, ze volgde haar echtgenoot, hij is een Eeklonaar.

Ik zou graag Peter Piot ontmoeten om hem te bedanken voor wat hij voor miljoenen mensen doet © Marc De Coninck

Voor ik naar België kwam, woonde ik in Mexico Stad. Het leven daar is zeer druk. Voor een korte verplaatsing met het openbaar vervoer naar mijn werk was ik anderhalf uur onderweg. Maar ik vond het er heel tof, ik woonde er graag. Er was altijd veel te doen, je kon er van alles kopen, er waren veel culturele evenementen, restaurants met eten van overal of uit andere Mexicaanse provincies. Ik ben ook moeder van twee empathische en respectvolle dochters en dat vind ik een heel mooie ervaring. Ik ben heel fier op mijn gezin dat zich hier goed heeft kunnen aanpassen. De oudste is in Eeklo geboren, de jongste in Mexico en beiden hebben de dubbele nationaliteit.

Heb je iets meegebracht van je land dat je koestert? Toen ik naar België kwam nam ik foto’s van mijn oma mee en een kruisje van mijn moeder. Deze voorwerpen koester ik. Wat zijn je ambities? Waar droom je van? Hier heb ik wel nog wat ambities. Hier in België heb ik net een opleiding “naaister, mode op maat en patroontekenaar” achter de rug. Ik hoop daarmee iets te kunnen doen. Ik zou graag mijn vaardigheden kunnen gebruiken om een professionele carrière uit te bouwen. Als ik denk aan de toekomst droom ik van een gelukkig gezin en een job voor mezelf waarin ik kan openbloeien.

Hou je van Belgische muziek en heb je een favoriet gerecht? Ik hou van de muziek van Stan Van Samang en van Gentse waterzooi. In mijn vrije tijd lees ik graag en ook vilten met merinoswol en zijde vind ik leuk. Als je een bekendheid van België zou mogen ontmoeten, wie zou je willen ontmoeten en waarom? Ik zou graag Peter Piot ontmoeten om hem te bedanken voor wat hij voor miljoenen mensen doet. Ik heb in Mexico mensen gezien in de laatste fase van AIDS, dat is verschrikkelijk. Wat is voor jou het verleden, het heden en de toekomst? Als ik denk aan het verleden denk ik vooral aan mijn moeder, het heden is mijn gezin en de toekomst “creatie”. Ik ben pas helemaal tevreden als ik iets heb gemaakt dat goed afgewerkt is. Zijn er sterke punten van de Belgische samenleving? En de zwakke punten? Ik hou van België omdat er orde is, het gezondheidssysteem werkt goed, er zijn goede scholen en stabiele jobs, er is veiligheid maar ik vind dat er weinig controle is bij mensen die van het systeem “profiteren”. Er is ook minder sociaal contact bijvoorbeeld tussen buren. Toen ik in 2002 naar België kwam, vond ik dat de straten properder en verzorgder waren dan nu maar het is de taak en verantwoordelijkheid van iedereen om daarvoor te zorgen bijvoorbeeld met het opruimen van hondenpoep. Maar ik woon hier graag. Eeklo is rustig, gezellig en aangenaam. Heb je reeds vrienden en kennissen in Eeklo? In het begin was ik altijd samen met de opa van mijn man , want mijn man ging werken.

Mijn kennissen waren meestal de vrienden van opa en heel vriendelijke mensen. Ze waren heel nieuwsgierig en stelden vragen over mijn land en tradities, het eten… Ik heb ondertussen ook al Belgische vrienden, niet veel, maar wel goede vrienden en dat vind ik het belangrijkst. Onze twee dochters gaan hier naar school sinds de kleuterklas en via de kinderen heb ik ook contact met andere ouders omdat onze kinderen samen spelen en samen naar verjaardagsfeestjes gaan. Was Nederlands leren moeilijk? Ik vind het niet alleen moeilijk maar super moeilijk. Ik vind het inburgeringssysteem heel goed en mijn man is een enorme steun voor mij. Drie van mijn beste vriendinnen zijn Mexicaans. Dan kunnen we gezellig in onze moedertaal babbelen. Thuis praten we altijd Spaans zodat onze dochters gemakkelijk met familie in Mexico kunnen communiceren. Heb je contact met je familie in je thuisland? We hebben regelmatig contact met onze familie in Mexico en spreken dan vooral over wat de meisjes hier in België doen, onze plannen, over het werk van mijn moeder, haar gezondheid, we maken grapjes met mijn broer en zus, neefjes en nichtjes… Er zijn soms nogal wat negatieve geluiden over vluchtelingen? Wat vind je daarvan? Er wordt soms wel wat negatief gesproken over buitenlanders maar ik denk dat er in alle landen wel wat “Trump-mentaliteit” is. Meestal is het door onwetendheid en gebrek aan informatie, mensen zouden meer moeten lezen en bronnen over geopolitiek moeten vergelijken. Lezen over cultuur en geschiedenis van andere landen kan ons standpunt veranderen, het is een kwestie van willen leren en willen zien. Wat merk je aan verschillen in cultuur tussen je moederland en België? 43

In België verloopt het sociale leven wel iets anders dan bij ons. In Mexico moet je geen twee weken vooraf een afspraak maken om eens bij iemand op de koffie te gaan maar ik ben zelf niet zo’n sociale persoon dus ik vind jullie manier niet zo mis. De mensen die ik echt graag zie mogen zomaar binnenspringen, van anderen krijg ik graag een telefoontje vooraf. In Mexico komen de mensen gewoon aan de deur voor een babbeltje. Hier is alles meer gestructureerd. Ik hou enorm van de Mexicaanse solidariteit en hun manier om hun liefde te tonen.

te veranderen. Heb geen schrik om de taal te gebruiken. Belgen helpen graag en vinden het leuk als je de moeite doet om hun taal te leren. We moeten onze culturen delen en een leuke samenleving opbouwen.

Wat houd je op de been in moeilijke tijden? Als ik het al eens moeilijk heb, dan is er mijn zotte, vrolijke man, zijn er mijn lieve dochters om me op te beuren of een moment Face-Time met mijn moeder, mijn geduldige hond en naaien. Wat betekent vrijheid voor jou? Vrijheid betekent voor mij zelf beslissen wat ik wil doen, wat ik zeg. Niet alle mensen kunnen of mogen dit en dat is triestig. Ik voel me hier goed ingeburgerd. Ik heb de kans gekregen om een toffe opleiding te volgen en ben nu op zoek naar een job waarbij ik mijn vaardigheden ten volle kan benutten. Ik voel me positief, optimistisch en gelukkig met het leven in België en ik wil dit ook graag teruggeven aan mijn tweede land. Wat is de boodschap dat je zou willen meegeven aan de “Herbakkers” met je verhaal in dit boek? Mijn boodschap is: regen is maar water en het droogt snel… Je hebt de wil en interesse nodig om je aan te passen terwijl je respect hebt voor de tradities en regels van de Belgen. Het is hun land en we zijn hier om samen te werken, niet om hun taal en tradities 44

Eeklo ➝ Mexico

✈ 9.184 km

Gladys

Ik woon ondertussen al 2 jaar en 9 maanden in Eeklo. Mijn roots liggen in Kenia. Daar woonde ik aan de kust. Ik ben getrouwd met een Belgische man. Ik heb hem leren kennen via een vriendin die in België heeft gestudeerd. Ook heb ik nog een zoon uit een vorige relatie. Hij is nog maar net in België. Want toen ik naar hier kwam was mijn zoon al 18 jaar oud en moest hij de procedure volgen van een volwassene om tot hier te geraken. Dat duurde heel lang en ik miste hem heel erg. Ik ben heel blij in Eeklo, zeker nu ik mijn zoon terug heb. Het is een mooie, groeiende stad. In het begin was ik bang. Ik praatte geen Nederlands en de mensen waarmee ik in contact kwam – meestal ouderen – praatten geen Engels. Nederlands is geen gemakkelijke taal. In mijn vrije tijd volg ik avondlessen en indien je genoeg motivatie hebt leer je het wel beetje bij beetje. Het leven is hier niet altijd even gemakkelijk. Ik heb geen vaste job dus mijn dagelijks leven bestaat uit wachten op telefoontjes

Ik ontmoette Gladys net voor ze naar haar Nederlandse les ging in Gent. We spraken af aan café De Walrus. Het was snikheet. Ze bestelde een versgeperste fruitsap en begon haar verhaal.

van het interimkantoor met de boodschap of er al dan niet een job is voor mij die dag. De hobby die ik het liefst uitoefen is zwemmen. Hoewel ik dat in België nog niet veel heb gedaan. Ik hou van openlucht zwemmen en hier is het daarvoor een beetje te koud. Ik heb mijn herinneringen aan Kenia altijd dicht bij mij. *wijst naar armbandjes in de kleuren van de vlag*. Ik communiceer ook dag in dag uit met mijn familie daar. Via Whatsapp hebben we een groot groepsgesprek en dat ligt eigenlijk nooit stil. Iedereen heeft altijd wel iets te vertellen. Dat vind ik wel leuk. Aan de nieuwkomers wil ik nog meegeven dat positivisme heel belangrijk is. Het is hier heel anders, maar het is hier niet slecht. Als je positief blijft leer je de cultuur hier kennen en blijf je niet zitten met angst en stress die je meepakte uit je land van oorsprong. Eeklo ➝ Kenia

✈ 6.447 km 45

Maryam

”Ik ben Maryam, afkomstig uit Iran en woon sinds 2000 in Eeklo. Maar mijn verhaal gaat in essentie niet over mij, maar over Marie-Louise. Toen ik naar België kwam woonde mijn man hier al 15 jaar in een studio. De eigenares van de studio heette Marie-Louise. Ik ben bij hem ingetrokken, maar na 6 maanden zijn we vertrokken want het was te klein voor ons. Marie-Louise nodigde ons daaropvolgend uit bij haar thuis. Ik kende toen geen woord Engels of Nederlands en kon mij op geen manier verwoorden. Maar er was wel meteen een klik. Communiceren deden we via gebarentaal. Ze is zelf een heel rustige vrouw en praatte niet veel. Na de verhuis bleven we contact houden. Zelfs toen we naar Brugge verhuisden kwam ze ons opzoeken. Eens we terug op zoek waren naar een huis in Eeklo heeft ze ons heel hard geholpen. Zoals velen het hier al zullen gezegd hebben: het is niet gemakkelijk om een huis te vinden als nieuwkomer. Maar het is ons gelukt! Toen ik zwanger werd moest ik continu plat liggen vanaf de 6de maand. Ik was alleen 46

thuis want mijn man moest hele dagen werken. Het was geen gemakkelijke periode. Eten ging niet goed, naar de winkel gaan was geen optie, … Ik had niemand, heel mijn familie was in Iran. Maar Marie-Louise stond altijd klaar voor mij. Zonder haar had ik dit niet gekund. Het voelde aan zoals moeder en dochter. Ze kwam iedere donderdag met verse groenten, zelfgemaakte bouillon, grote potten soep, … . Het enige wat ik moest doen was op mijn bed liggen en praten met haar. Of toen nog gebarentaal. Ik heb zoveel prachtige herinneringen aan haar. Ik kan over alles praten. Soms ging het heel slecht met mij, maar dan moest ik gewoon eens aankloppen bij Marie-Louise en luisteren naar wat zij te zeggen had op mijn beklag. Dat waren altijd zo’n helende woorden. Ze is er altijd geweest. Mocht iemand ooit iets slecht zeggen over Marie-Louise, het zal hun beste dag niet zijn. Vroeger woonde ze in Kaprijke, nu in Eeklo. Dit jaar wordt ze 80. We zien elkaar niet veel meer, maar we sturen nog geregeld een berichtje naar elkaar. Dat doet veel. Mocht ze ooit iets nodig hebben, ik sta er meteen. Mijn engel. Ze zeggen soms dat liefde geen grenzen kent. Wel, dat is echt zo. Het is een zalig gevoel te weten dat je altijd bij iemand terecht kan. Je voelt je niet alleen. Iedereen is een deel van 1 lichaam. Wanneer 1 deel pijn heeft, maakt het andere zich zorgen. Zo wordt het leven veel mooier. Ze heeft ook een geweldig mooie smaak en kan prachtige dingen maken. “Zo maakte ze een mooi borduurwerkje voor mijn dochter haar geboorte”

Eeklo ➝ Iran

✈ 4.141 km

Een Kleine ingreep Toen de eerste rimpels kwamen was ik nogal in paniek ‘k Heb mijn face toen laten liften in een prijzige kliniek Nou mijn man vond het fantastisch mijn gezicht was weer elastisch Niks geen rimpels niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen Maar toen zei dus een vriendin het is wel gek Maar je kop past nu niet goed meer bij je nek Ach het was een kleine ingreep want ze trekken dit dus strak En ze geven hier een sneetje anders hier en daar een zak Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden En de plastische chirurg zei het is tot zover keurig Maar ik zit nog met uw borsten in mijn maag Want die zitten volgens mij nu iets te laag Toen ze waren opgehesen leken ze een beetje klein Maar met siliconevulling mochten ze er best weer zijn Nou ik zag mijn man ontvlammen want ik had dus zulke prammen Maar een avond bij het vrijen keek hij peinzend naar mijn dijen En al had hij dan geen duidelijke kritiek Ik ging wel meteen terug naar de kliniek Ik had trouwens ook een buikje dus na enig overleg Liet ik dat meteen ontvetten, maar toen was mijn navel weg Op de operatietafel gaf men mij een nieuwe navel Om dezelfde tijd mijn billen minstens zo’n stuk op te tillen Nou ik was op ieder feestje zeer in tel Maar ik zat onderhand wel heel strak in mijn vel Maar mijn man voelde zich naast mij niet meer zo op zijn gemak Want op straat riepen de jongens ga je lekker ouwe zak Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje En ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymen En deed maandenlang een rigoureus dieet tot ie zomaar in de sauna overleed Nou daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf Maar nu hij me niet meer zien kon was de aardigheid eraf Ik laat nu de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken Want met glad getrokken nekken valt het leven niet te rekken Koestert buik en onderkinnen want uw schoonheid huist van binnen En vertelt u dat maar rustig aan uw man Anders komen d’r maar ongelukken van Martine Bijl 47

Huis van de mens Wat is het huisvandeMens? Een huisvandeMens is er om het vrijzinnig humanisme uit te dragen en mensen te verbinden. Vrijzinnig humanisme is een levens-beschouwing gericht op vrijdenken, zingeving en menswaardigheid. De rechten van de mens zijn ons referentiekader. Het geloof in de mens staat centraal. Als vrijzinnig humanisten geven we zelf zin aan ons leven, waarbij het zelfbeschikkingsrecht fundamenteel is. Heel concreet zijn er in Vlaanderen en Brussel verschillende huizenvandeMens waar je terecht kan voor gesprekken en informatie. Deze gaan dan over bijvoorbeeld een waardig levenseinde, levensvragen, of het bespreken van een persoonlijk probleem. Je kan in een huisvandeMens hulp krijgen bij de organisatie van plechtigheden op belangrijke momenten in je leven, zoals een huwelijk of relatieviering, een geboorte of adoptie, een overlijden of afscheid. Ook bij het Lentefeest voor zesjarigen en het Feest Vrijzinnige Jeugd voor twaalfjarigen kunnen de vrijzinnig humanistische consulenten je bijstaan. Ieder huisvandeMens organiseert gemeenschapsvormende activiteiten, debatten en themadagen. Omdat elke mens recht heeft op maatschappelijke en culturele ontplooiing en omdat deMens.nu (de koepel waartoe de huizenvandeMens behoren) zich inzet voor een humane, inclusieve maatschappij. Bij ons is dan ook geen enkel topic taboe. Samen met de lidverenigingen en vrijzinnige ontmoetingscentra willen de huizenvandeMens 48

lokaal een draaischijf zijn voor de vrijzinnig humanistische gemeenschap. Ten slotte kan je, als je interesse hebt in vrijwilligerswerk, aan de slag in een huisvandeMens. Voor langere tijd of occasioneel, helpende handen zijn steeds welkom. Het vrijzinnig humanisme stopt niet aan de Belgische grens. Wereldwijd zijn er verschillende internationale verenigingen die ervoor zorgen dat de vrijzinnig humanistische belangen bij organisaties als de Verenigde Naties of de Europese Unie worden verdedigd (bv. IHEU). België staat samen met slechts een handvol landen eenzaam aan de top, waar hun inwoners vrij en gelijk behandeld worden op levensbeschouwelijk vlak. Vrijzinnig humanisten komen dus op voor de mensenrechten, voor vrijheid, gelijkheid, solidariteit en secularisme. En dat voor alle mensen, met extra aandacht voor kwetsbare groepen. Vanuit dit vertrekpunt heeft het huisvandeMens Eeklo een benefiet gedaan voor gezinshereniging bij vluchtelingen. Daarnaast werkten we mee aan de fototentoonstelling ‘een vluchteling in je straat’ waarbij winkels en bewoners van de Boelare foto’s van mensen uit het lokale asielcentrum voor het raam hingen. En recent organiseerden we een 11-11-11 getuigenis van een Afghaanse vluchteling: ‘Salongesprek met Hamid – vluchteling en Meetjeslander’. Zoals je ziet zijn gelijkwaardigheid en tolerantie belangrijke thema’s bij ons. Een samenleving kan pas vrij en gelijk zijn als we solidair zijn met elkaar. Dat betekent aandacht en bijstand voor degenen die het nodig hebben.

Eeklo Dit alles is – in een notendop – de bestaansreden van het huisvandeMens en de vrijzinnige koepel, deMens.nu. Voor meer informatie ben je steeds welkom in huisvandeMens Eeklo, Boelare 131, 9900 Eeklo

Legende van den

Eeclooschen Herbacker

Van in de Middeleeuwen droomden mensen van de eeuwige jeugd. Zo ontstonden toen al dromen en legendes over manieren om ouder worden tegen te gaan met elixirs, baden en andere, waaronder ook het “herbakken” van oude, verouderde of mislukte hoofden. Volgens de legende hakte de herbakker het hoofd af en plaatste er intussen een groene kool op. Dat hoofd werd daarop in de oven herbakken en moest er dan weer als nieuw uitkomen; er kon bij het bakken wel wat misgaan en kwam het hoofd er als “misbaksel” terug uit. Indien het te lang in de oven bleef werd je een “heethoofd”. Deze legende werd in 1861 onder vorm van een folkloristisch feest weer opgerakeld en ongeveer een eeuw later – in 1968 - nieuw leven ingeblazen door het VVV, met een herbakkersreus, een praalwagen op carnaval en culinaire specialiteiten.

Navid Navid, komt uit Shiraz in Iran en is 35 jaar.

Ik hoop dat ik over 5 jaar in een goed huis woon en een job heb die ik graag doe en waarin ik kan groeien. Vertel eens iets over jezelf Ik ben Navid, ik kom uit Shiraz in Iran en ben 35 jaar. Ik ben in 2011 in België aangekomen als politiek vluchteling en met de oranje kaart kon ik gedurende 4 jaar werken in Herentals. Na 4 jaar werd mijn verblijf echter niet verlengd en moest ik opnieuw een aanvraag indienen of België verlaten. Zonder papieren mocht ik niet meer werken en kon ik daardoor mijn huishuur niet meer betalen. In Herentals ging ik naar de Evangelische kerk en via “havevest” kon ik gedurende de procedure onderdak krijgen bij een opvanggezin in Watervliet. Na de positieve afloop van de procedure ben ik dan eind 2015 naar Eeklo komen wonen. 50

Wat was voor jou de grootste cultuurshock toen je hier aankwam? Het verkeer in België, ik vond dit zo ordelijk en correct.. ik was dat helemaal niet gewoon. Ook viel het me direct op dat alles hier zo rustig verliep. Ik zag veel mensen met de fiets in tegenstelling tot Iran waar weinig mensen fietsen. Ben je veranderd door hier te verblijven? Ik denk dat ik heel veel ben veranderd, ik ben veel rustiger geworden en ook veel stipter omdat de samenleving dat hier vraagt. Hoe zie je jezelf over 5 jaar?

Ik hoop dat ik over 5 jaar in een goed huis woon en een job heb die ik graag doe en waarin ik kan groeien.

omdat ik veel meer contact heb met Belgische mensen en doordat ik ook Nederlands praat op mijn werk.

Wat is je mooiste ervaring in het leven? Het leven in de natuur in Iran en het bezoeken van diverse landen en culturen.

Wat is je hobby? Wat doe je in je vrije tijd? In Iran was mijn hobby gaan wandelen in de bergen en veel kaart spelen. In België is mijn hobby veel boeken lezen, moto rijden en uitstappen maken met mijn vriendin.

Heb je ondertussen Belgische vrienden gemaakt? Ja, na ruim acht jaar heb ik heel veel kennissen en vrienden via de organisaties zoals Babbelhoek en de Evangelische kerk. Heb je contact met je familie? Over wat praten jullie dan? Ja, ik heb nog regelmatig contact met mijn ouders en mijn zussen in Iran, we praten via whatsapp over dagelijkse dingen en het leven in Iran en België. Vind je dat er iets ontbreekt in Eeklo? Ik vind dat Eeklo een basisstad is, je hebt hier alle winkels die je nodig hebt. Het is ook uitstekend gelegen tussen Gent en Brugge. Wat ontbreekt is de anonimiteit die je als vreemdeling in een grootstad hebt. Je voelt je toch altijd nog een beetje “een buitenlander” in Eeklo. Hoe voelt het aan om hier als vreemdeling toe te komen? Heel vreemd, ik voelde mij in het begin verloren, onzeker en had geen thuisgevoel. Maar doordat België een heel rustig en correct land is, was het voor mij gemakkelijk om mij aan te passen. Door in België te leven vond ik regelmaat en kan ik plannen maken. Was Nederlands leren moeilijk? Nederlands leren was heel moeilijk, vooral het vervoegen van werkwoorden vind ik heel moeilijk en het duurde een hele tijd vooraleer ik een mooie zin kon maken. Op het CVO/ DTL in Herentals, volgde ik 2 jaar les tot niveau 2.2. Nu wordt mijn Nederlands beter

Kun je uitleggen wat je naar België heeft gebracht? Eigenlijk wou ik een beter leven hebben en een vrije meningsuiting mogen hebben in een democratisch land. Wat betekent vrijheid voor jou? Zelf mogen kiezen en beslissen over hoe je je leven indeelt en een vrije meningsuiting hebben. Heb je genoeg begeleiding gekregen bij de integratie? Ja 100 procent, via OCMW, via vrijwilligersorganisaties, via VDAB en via het sociaal huis. Wat houd je op de been in moeilijke tijden? In moeilijke situaties moet je blijven geloven dat alles beter gaat worden en niet bij de pakken blijven zitten. Kortom, actief blijven en vooruit kijken. Wat is de boodschap dat je zou willen meegeven met je verhaal in dit boek? Dat alles mooi wordt als je positief blijft denken. Je moet blijven geloven dat alles kan zolang je erin gelooft en als je actie onderneemt. Een beeld maken in je hoofd van wat je wilt in de toekomst kan je helpen om iets te bereiken.

Eeklo ➝ Iran

✈ 4.675 km 51

Guylshen Ik kom uit Bulgarije en ik ben 39 jaar. Ik woon in Eeklo sinds december 2014.

Mijn man werkte als arbeider in Maldegem en ik ben hem achterna gereisd samen met onze kinderen zodat we met ons gezin samen konden zijn. Dit betekende dat ik mijn jarenlange ervaring in de bankensector in Bulgarije achterwege moest laten. In Bulgarije was ik gelukkig en ik werkte dicht bij ons nieuw gebouwde huis. Het enige probleem was dat mijn kinderen opgroeiden met een vader die altijd in het buitenland werkte. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om hier te komen wonen, ik nam ontslag op het werk en ben dan samen met mijn zoon en dochter naar België vertrokken. Het was echt een uitdaging maar daar hou ik van. Toen ik hier aankwam, sprak ik geen woord Nederlands. Ik herinner mij nog, het was toen kerstvakantie en we konden de kinderen en mezelf niet onmiddellijk op een school inschrijven. Zo zijn we ongeveer 20 dagen thuisgebleven. Mijn man ging werken 52

Mijn man ging werken en ik kende geen enkele plaats in Eeklo behalve de supermarkt die hij mij op de eerste dag getoond had. en ik kende geen enkele plaats in Eeklo behalve de supermarkt die hij mij op de eerste dag getoond had. Ik herinner me nog hoe ik het centrum ontdekte toen ik op een dag met de kinderen naar de supermarkt ging. We zagen toen van ver de klokkentoren van het stadhuis. Door ons op de toren te richten geraakten we stap voor stap tot bij het centrum. Na de vakantie heeft een collega van mijn man ons geholpen om de kinderen en mij op school in te schrijven. De kinderen konden meteen beginnen maar ik niet, mijn lessen Nederlands begonnen pas later. In Bulgarije had ik economie gestudeerd en ik heb een masterdiploma dat erkend is door NARIC als “Master of Science in de accountancy en het revisoraat”. Daartegenover was een nieuwe taal leren niet zo gemakkelijk en blijkbaar was Nederlands leren was niet mijn roeping. Maar ik vond het echter wel heel

belangrijk om aan de ene kant te kunnen communiceren en aan de andere kant om mijn kinderen bij hun huiswerk te kunnen helpen. Ik leerde Nederlands in Het Perspectief PCVO Eeklo en doe dit nog steeds. Ondertussen heb ik ook een inburgeringscursus gevolgd omdat ik integratie heel belangrijk vind. De eerste twee jaar was ik dus actief bezig met de taal te leren en te integreren. Ik studeerde heel veel thuis en elke dinsdag ging ik naar de praatgroep Taalkabaal om mijn Nederlands te oefenen. Daar heb ik ook veel mensen leren kennen, zowel Belgen als anderstaligen. Toen ik naar het 6de niveau Nederlands ging, heb ik ook bijna twee maanden in een fabriek gewerkt om mijn man te ondersteunen bij het gezinsbudget. ’s Morgens ging ik naar school en in de namiddag naar het werk. Na de zomervakantie van 2016 ben ik begonnen met een cursus “Hogerop+” bij de VDAB in Gent. Daar heb ik ook nog veel bijgeleerd, voornamelijk de specifieke taal in verband met mijn vakgebied. Na de cursus heb ik een maand stage bij de Vdk-bank in Eeklo gedaan als loketbediende. Het liep goed maar soms had ik het moeilijk om oudere mensen te begrijpen die dialect praatten. Ondertussen heb ik een paar sollicitaties achter de rug maar tot nu zonder succes. Hoewel de recruters altijd vriendelijk waren en de inspanningen waardeerden die ik deed om mezelf te verbeteren, gaven ze de voorkeur aan mensen die in het begin niet zoveel ondersteuning nodig hadden. Dat begrijp ik. Voor hen is het ook belangrijk om de meest geschikte kandidaat te kiezen omdat een werknemer niet goedkoop is voor de werkgever.

Van september 2017 tot maart 2018 nam ik deel aan een project van de VDAB en Co-Vibes “@level2work” voor hoger geschoolde anderstaligen die hun plaats op de Belgische arbeidsmarkt proberen te vinden. Via dit programma heb ik mijn eerste ervaring in de boekhoudsector opgedaan en kon ik zes maanden werken bij de dienst Staf en Boekhouding van het OCMW in Gent. We zijn ondertussen aan het leven in België gewend geraakt. De kinderen gaan naar school en ik blijf werk zoeken binnen de boekhoudsector. Mijn intentie is om als junior te beginnen en vervolgens stap voor stap door te groeien tot boekhoudster. Eerlijk gezegd zijn mijn gevoelens gemengd. Enerzijds ben ik gelukkig dat we met ons gezin hier samen zijn en anderzijds wil ik graag een vaste job vinden om mijn leven beter te kunnen uitbouwen maar dat is nog niet gelukt. Ik woon graag in Eeklo, stilaan bouw ik mijn netwerk op en blijf ik positief denken over onze toekomst. Ik zal zeker niet opgeven en blijven doorzetten. Het enige dat ik mis is mijn familie in Bulgarije en een vaste job. Anders is alles ok. Als laatste wil ik er nog graag aan toevoegen dat ik echt blij ben om in Eeklo te wonen en wil dan ook alle Eeklonaars bedanken voor vriendelijkheid en gastvrijheid. Juist omdat ik mij reeds als een Eeklonaar voel wil ik meewerken aan dit boek.

Eeklo ➝ Bulgarije

✈ 3.242 km 53

Johan In de orde van het leven ben ik een Homo sapiens. Ik schrijf samen met 7 miljard medemensen geschiedenis.

Sinds mijn terugkomst in 2007 breng ik mijn dagen in Eeklo door in eenvoud, meditatie en studie Wie ben jij? Een levensvraag , een vraag die mij doet nadenken over waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga en wat ik tussendoor met dat leven doe. Ik zou dan ook filosofisch willen antwoorden: Ik ben een druppel in de oceaan van komen en gaan. In de orde van het leven ben ik een Homo sapiens. Ik schrijf samen met 7 miljard medemensen geschiedenis. Ik ben ook een alleenstaande gepensioneerde boekhouder, geen kinderen, nooit getrouwd maar met hechte vrienden en verre reizen. Ik onthoud uit mijn opvoeding ‘alle mensen zijn beminnenswaardig’ , ‘bejegen de ander zoals jij wenst bejegend te worden’ en ‘wees de verandering die je in de wereld wil zien’ (Mahatma Gandhi) Je bent geboren en getogen in Eeklo? En daarna? Ik liep de kleuterschool en de lagere school 54

bij de Zusters van Liefde in O.L.Vrouw ten Doorn en bij de Broeders van Liefde in de Robertusschool en St-Aloyisiusschool. Voor het middelbaar verbleef ik 5 dagen per week op het internaat in Oostakker. Daarna studeerde ik in Antwerpen een Master Toegepaste Economie en Sociale en culturele antropologie in Leuven. Als 23 jarige kwam ik in 1975 terug naar Eeklo om mijn burgerdienst te doen in REVAM – een beschutte werkplaats voor mensen met een handicap. Als gewetensbezwaarde kon je toen een vervangende legerdienst doen van 20 maanden. Daarna werkte ik als opvoeder in het Medisch Pedagogisch Instituut, Sparrenhove (nu Pedagogisch Centrum, Wagenschot, Eke) en nadien medewerker van het Centrum voor Recreatief Werk van de Gezinsbond in Brussel. Maar toen mijn vader overleed in een auto-ongeluk, zagen mijn broer en ik het als

onze plicht om zijn kantoor voort te zetten en werd ik zaakvoerder van het Fiscaal Kantoor Steyaert in Eeklo. Gedurende vijf jaar was ik financieel directeur van een private bejaardenhome voor demente bejaarden in Gent en in 1998 startte een verblijf van bijna 10 jaar als ‘special guest’ van de trappisten in Westvleteren (O.L.V. Sint Sixtusabdij), waarvan ik een dik jaar leefde als kluizenaar bij de zusters van Fraternité Notre-Dame du désert in la Fagne (Chimay). Sinds mijn terugkomst in 2007 breng ik mijn dagen in Eeklo door in eenvoud, meditatie en studie o.a. Bijbels Hebreeuws, onderhoud ik contact met vrienden en ik ben vooral geëngageerd in het sociaal werk (solidaire economie) en werk ik als vrijwilliger in vzw’s zoals Atelier de Studio in Eeklo, Leerhuis van de Kerkvaders in Gent, WIThWIT in Antwerpen en SmartCoop in Brussel, .. Vertel eens hoe Eeklo vroeger was en of het door de jaren heen is veranderd? Ik heb Eeklo altijd ervaren als een dorp met stadsallures, een bias, ik weet het. Een Middenstandsstad en een schoolstad. Een dorp met weinig kleur en dynamiek en dat voor een stad die zich Centrum van het Meetjesland waant. Het Leffe-café noemde vroeger: het Middenstandshuis. Textielbaronnen en meubelfabrikanten hadden bloeiende fabrieken en macht. Vroeger noemde VVV Vereniging voor Vreemdelingenverkeer. Er was de Burgerij en er waren studenten. Een stad waarvan sommige inwoners zich ‘marginalen’ noemen. (Eeklo, de eenzaamste stad van Vlaanderen: “Het zijn hier allemaal marginalen” Geen enkele gemeente wil fuseren met de hoofdstad van het Meetjesland. De Morgen 2017 06 05)

Midden jaren zeventig ontstonden spontaan initiatieven van onderuit. Enkele creatieve geesten die kritisch stonden tegenover de officiële cultuur of ‘het establishment’ en ‘persoonlijke vrijheid’ als een belangrijk ‘goed’ beschouwden, ontmoetten elkaar en kwamen geregeld samen en ontwikkelden activiteiten. Ik denk aan de creatieve kroeg Idee aan de Watertoren, Gamma in het nu reeds afgebroken oud noodkerkje in de Oostveldstraat, actiecentrum De Blikopener, Rivendel (opgericht uit de asse van Gamma in juni 1974). En er waren de Piccolofeesten, het Kabouterfestival, De Papieren Lochting, De Andere Weg, Eeklose Democratische Aktiegroep (EDA), Eekloos Komitee tegen Atoomwapens (EKA), poëzieclub Dageraad, … Acties om ‘Het Leen’ te behouden als natuurgebied. Toen waren er ook al acties tegen de Ring! Niet minder dan veertig jaar geleden. De overblijfselen van dit alles zijn Groen en de N9. Een heel bijzondere sfeer en samenhorigheid aan de wieg van Greenpeace, Amnesty International, Oxfam wereldwinkels, Gaia, AGALEV, Groen. Een bruisende jeugdige subcultuur die zich afzette tegen de ‘burgerlijke’ samenleving in het algemeen ‘en de middenstand- mentaliteit’ in Eeklo in het bijzonder. Heb je allochtone vrienden? Door mijn vele reizen heb ik vrienden van allochtone afkomst woonachtig in andere steden en in het buitenland en in Eeklo ken ik Julie afkomstig van Kameroen die getrouwd is met Geert in 2015 Kan je een mooie ervaring vertellen hierover? In de zomer van 2015 huwde mijn vriend Geert met Julie uit Kameroen. Hun trouw55

feest, dat was een bijzondere gebeurtenis. Ik herinner mij nog hoe enkele dagen voor het huwelijk heel wat vrienden en familieleden uit Frankrijk, België en Kameroen afzakten naar Eeklo. Het huis van Geert werd voor enkele dagen klein Afrika. Het viel mij op hoe sierlijk de Afrikaanse vrouwen waren gekleed in kleurrijke kleren die in de loop van de dag werden omgewisseld. Ook opvallend was de vertrouwdheid waarmee vrienden en verwanten samenwoonden, palaverden, kookten, en samen aten. Er hing een gemoedelijke, vrolijke en opgewekte sfeer. Het contact tussen blank en zwart, met wat taalproblemen werd met een gebaar en een kwinkslag overbrugd. Na het burgerlijk huwelijk in het stadhuis van Eeklo in het bijzijn van de burgemeester en de receptie in een hotel werd het feest voortgezet in Gent met een boottocht op de binnenwateren. De sfeer op de boot was uitbundig met zang, dans en gebabbel. Zelfs de mensen wandelend langs de Gentse binnenwateren of kijkend vanop de bruggen werden mee geanimeerd en Afrikaanse liederen wisselden af met Gentse volksliederen. Een heerlijke tocht vol samenhorigheid! Op het avondfeest waren er ontroerende speeches van familieleden van beide echtgenoten. Blank en zwart, het maakte niet uit. Het werd een groot en uitbundig familiaal feest.

Hoe zie je Eeklo over 5 jaar? Ik denk dat Eeklo zich zal ontwikkelen zoals de samenleving, gericht op consumptie en entertainment en minder op samen-werken, samen-leven en gemeenschap-vormend. Ik hoop dat er meer gemeenschapsleven komt gericht op ontmoeting en samenwerking en dat de mensen meer betrokken geraken bij het bestuur van de stad. Mocht je een rondleiding kunnen geven aan allochtone bewoners waar zou je ze naartoe nemen om te tonen? Naar de plekken van mijn jeugd. Ik zou hen de geschiedenis van Eeklo vertellen en stilstaan bij de standbeelden, het Stekkebosje en Klein Leen, de straat als speelterrein. Ik zou met hen fietsen naar Oostwinkel, Raverschoot Over d’IJzers, de bibliotheek, de academie, de kapel O.L.V. Ten Doorn, de St-Vincentius-kerk, het Stadhuis. Ik zou hen meenemen naar vrienden, sociale werkers, kunstenaars, mensen van de straat, naar de sporten jeugdbewegingen. Een programma opmaken met veel ontmoetingen. Ik zou hen vooral verwelkomen en omarmen.

Heb je ook al iets geleerd van allochtone mensen? Wat ik vooral geleerd heb van mensen van Afrikaanse afkomst is een ‘joie de vivre’. Ik kan dat moeilijk beschrijven. Het is een levenshouding die mij erg aanspreekt. Van Aziatische mensen leerde ik dat gastvrijheid en het belang en impact van de familie-cultuur, zo heel anders is dan de individuele rechten. Wat ik geleerd heb van Turkse en Marokkaanse mensen is de gemeenschapscultuur. Eeklo ➝ Eeklo 56



Razia Razia is 46 jaar en komt uit Kabul, Afghanistan. Ze werkt als zelfstandige in boetiek Diva in de Stationsstraat 50 in Eeklo.

Niet alle allochtone vrouwen willen poetsvrouw worden, ook zij willen vooruit in het leven en willen een job uitoefenen waarvoor ze gestudeerd hebben.

Het verhaal van hun vlucht naar België is een lang verhaal en net zoals vele mensen die op de vlucht slaan voor mishandeling, oppressie, martelingen en doodsbedreigingen is vluchten soms enkel mogelijk door hoge sommen te betalen aan de “maffia’s” zoals ze de mensensmokkelaars noemt die in Afghanistan opereerden. Zij werkte als lerares geschiedenis en haar man werkte als Procureur op de rechtbank in Kabul. Maar toen eerst de Mujahedin en

later de Taliban zich in Afghanistan profileerden veranderde alles. Familieleden werden vermoord, als vrouw mocht zijzelf niet werken (maar gaf verdoken bij haar thuis verder les). Vrouwen werden verplicht om een boerka te dragen, maar vooral de familiale problemen en misverstanden door politieke verschillen waren heel pijnlijk. , Deze leidden uiteindelijk tot hun beslissing om te vluchten. Een lange, gevaarlijke reis begon naar de vrijheid. Een vlucht met auto’s (inclusief 57

luxueuze auto’s om zo makkelijker, en onder betaling van zwijggeld, grenzen over te steken), vrachtwagens, oversteken per sloep en rubberboten, ... We kennen allemaal wel een verhaal of hebben hierover op de televisie reportages gezien ... maar als je in levende lijve de verhalen hoort en vooral als je ziet dat na al die jaren, de tranen nog vloeien over de wangen van deze moedige vrouw, dochter van een Minister, vrouw van een Procureur, met een goed leven in een rijk land en met een job als lerares waar ze enorm van hield… Dit alles lieten ze achter vooral om hun kinderen te beschermen en zelfs te behoeden van de radicale invloeden van terroristische bewegingen. De reis begon, een hoge borgsom werd betaald voor het beloofde land, België. Als we vragen waarom België, vertelt ze dat voor haar en haar man België de ideale plek leek te zijn, het situeert zich in het midden van Europa, is een klein land en ze herinnerde zich de geschiedenis van België uit haar studiejaren aan de Universiteit. Wat ze vooral zochten was bescherming, een veilig land voor hun kinderen en henzelf. Na hun aankomst werden ze onderbracht in het Opvangcentrum in Eeklo in maart 2003 en vandaaruit konden ze verhuizen, na 6 maanden wachten op hun positieve uitspraak. De kinderen liepen school in Eeklo dus wilden ze ook een huis huren in Eeklo. Het zoeken naar een huurhuis was enorm moeilijk tot iemand zich vrijwillig borg stelde. Vele huiseigenaars willen bij het horen van hun accent of de naam geen huis verhuren aan allochtonen. Razia zal daarom de steun die ze gekregen heeft van de vele vrijwilligers nooit vergeten. Ze verwijst meerdere malen naar die vrijwil58

ligers en de goede mensen die ze ontmoette, die hen hielpen om hun huis in te richten en die hen ook moreel hielpen in die moeilijke jaren. Ze heeft nog contact met sommige van deze mensen, vooral dan op verjaardagen en feestelijkheden. De inburgering van de kinderen verliep vlotter, want zij liepen school en waren nog klein. Voor haar man en voor haarzelf was het moeilijker, vooral door het taalprobleem, maar haar man begon vrij snel te werken aangezien hij geen steungeld wou ontvangen van het OCMW. Ze heeft in haar zoektocht naar een werkplek een paar keer lijnrecht tegenover racisme en ongelijkheid gestaan. Ze vertelt hoe ze in het begin heel graag terug als lerares met kinderen had gewerkt. De studies verliepen perfect tot wanneer ze haar stage in een kinderopvang begon. Daar werd ze geconfronteerd met wat volgens haar vooral te maken had met jaloezie en onbegrip, misschien wel met een cultuurverschil, maar ook met het feit dat ze door haar betrokkenheid met de kinderen haar collega’s eigenlijk confronteerde met hun eerder straffende en nogal rigide manier om met de kinderen om te gaan. Ze herinnert zich ook dat zij als niet-roker dikwijls met de kinderen bleef spelen of doorwerkte zodat alles netjes was terwijl collega’s rustig een sigaretje aan het roken waren. De ouders waren enthousiast, de kinderen zagen haar graag door haar zachte omgang zonder de autoriteit als juf te verliezen… maar het positieve eindrapport van de school gaf haar geen kans om als lerares of als kinderopvangster te werken. Ze vluchtte omdat ze geen kans kreeg haar beroep uit te oefenen om terug

geconfronteerd te worden met ongelijke kansen omdat ze van een andere origine was. Ze heeft vooral tijdens de opvoeding van haar kinderen trachten te voorkomen dat haar kinderen in een bepaalde richting worden geduwd; beroepsopleiding of andere richting die volgens de leerkrachten beter bij hun kinderen pasten. Vandaag is ze de trotse moeder van drie bijna volwassen kinderen, twee zonen en een dochter. De zoon van 14 jaar studeert Humane Wetenschappen, de dochter van 19 jaar heeft Latijn gestudeerd en wil later advocate worden en begint aan haar universitaire studies Rechten en haar oudste zoon van 21 jaar begint zijn tweede jaar Bedrijfsmanagement aan de universiteit. Als we geluisterd hadden naar de raad van de leraren, dan hadden ze nooit gedaan wat ze nu aan het verwezenlijken zijn en waren ze nooit geworden wat ze wilden bereiken, daarom hebben ze op een moment ook voor een andere school moeten kiezen waar meer begrip was voor de studiekeuze en hun kinderen meer aangemoedigd werden. Verder wil ze onderstrepen dat haar kinderen later ook een beroep zullen uitoefenen dat bijdraagt aan de sociale en economische vooruitgang van hun land dat nu België is. In 2014 begon ze als eigenaar haar boetiek Diva. Een succesvolle zaak in het hartje van de Stationsstraat. De verscheidenheid van klanten die er over de vloer komen valt ons op tijdens het interview die we van haar afnemen in de winkel. Iedereen behandelt ze op dezelfde manier en ze maakt met iedereen een praatje. “Ik zie de huidskleur van de mensen niet meer” zegt ze, “Wat ik belangrijk vind is wat hun hart uitstraalt.” Dit brengt ons natuurlijk bij het gesprek over de verschillen tussen de Afghaanse en de Belgische gewoontes, waarbij ze als anekdote vertelt hoe het haar opviel dat in België de maaltijden in

verschillende gangen op tafel worden gebracht. Eerst het voorgerecht dan de soep, enz.. In Afghanistan wordt alles tegelijk op tafel gezet en wordt er meer gesproken en gelachen. Wat ze ook geleerd heeft is dat ze niet moet verwachten om uitgenodigd te worden bij mensen die zij heeft uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten… Alles verloopt hier minder spontaan en meer volgens afspraken en mensen zijn meer op zichzelf gericht. Spontane reacties onder mensen zijn hier zeldzaam. Dit brengt ons gesprek tot de boodschap die ze graag zou willen meegeven door het delen van haar verhaal in dit boek. Razia zou graag willen vragen aan alle mensen om hun oogkleppen af te doen en te kijken naar de mens, naar het hart, en niet naar de huidskleur of de herkomst. Niet alle allochtone vrouwen willen poetsvrouw worden, ook zij willen vooruit in het leven en willen een job uitoefenen waarvoor ze gestudeerd hebben. De Islam spreekt niet over de Boerka en er worden veel onjuistheden verteld door radicalen. Dat wordt dan overgenomen door mensen die de Koran nog niet eens hebben gelezen. Ze wil vooral de nadruk leggen op de kansen die de kinderen moeten krijgen om kinderen te zijn maar dat ze ook de kans moeten krijgen op een volwaardige opleiding in een positieve omgeving , een omgeving die hen aanmoedigt om het beste uit zichzelf te verwezenlijken. Dan pas kunnen we hopen op een betere samenleving

Eeklo ➝

✈ 5.460 km 59

Najwa Najwa is geboren in Mahdia, Tunesië en woont in Eeklo samen met haar Belgische man en zonen. Ze spreekt thuis Arabisch en Frans en spreekt vooral Nederlands op het werk. Van Najwa kregen we dit heerlijke recept van Couscous

Couscous is eigenlijk een verzamelnaam voor een zeer populair gerecht uit Noord-Afrika (zoals Tunesië, Marokko en Algerije) en een van de belangrijke ingrediënten is griesmeel van durumtarwe. Grof gemalen durumtarwe wordt gries, semolina of gewoonweg couscous genoemd. Ook bulgur en de typisch Italiaanse noedels en pasta’s worden van dit gries gemaakt. Griesmeel is een heerlijke begeleider van een maaltijd. Couscous is een warme hoofdmaaltijd en zeker dè moeite om eens klaar te maken. Het bestaat uit groenten en vlees. Het gebruik van dè groenten is seizoensgebonden of naar voorkeur, maar elke vrij vaste groente is bruikbaar, zoals courgettes, wortelen, raapjes, pompoen, tuinbonen, selder, witte bonen, aardappelen, witte kool, .. Het recept van Najwa is het klassieke gerecht.

Benodigdheden: Lamsbout met been – ± 600gr (of lamsschouder) Gepelde tomaten, in blokjes – uit blik Merguez-worstjes – 4 st (van lams) Tomatenpuree geconcentreerd – klein blikje Kippenboutjes – 4 st Zachte Paprikapoeder – 1 koffielepel Keftas – 4 st (of 4 lamskoteletjes) Wortelen – 4 st Bouillon (kalfs- of kippen) of water – 2 L Courgette – 2 st Ui – 2 st Raapjes – 4 st Knoflook – 2 teentjes Kikkererwten – uit blik Harissa – een tl Couscous – 200 gr (voorgekookt) Ras el hanout-kruiden – 1tl Olijfolie – 4 el Zwarte peper en zeezout Ongezouten boter – 20 gr

Voorbereidend werk: • Pel de ui en snij vervolgens in fijne snippers • Pel de knoflookteentjes en hak in fijne stukjes. • Was de wortel onder stromend water, schil het met een dunschiller, snij het in de breedte in twee en snij de lengtes in stukken van ± 5 cm. • Was de courgette, snij in de breedte in twee en de twee lengtes in stukken van ± 5 cm. • Was de raapjes, schil ze met een dunschiller en snij ze vervolgens in grove stukken. • Laat de kikkererwten uitlekken in een vergiet. • Doe de rozijnen in een kommetje met lauw water en laat ze wellen gedurende 30 minuten. Bereiding • Bak het lamsboutje aan alle kanten goed aan. Haal het uit de pot en zet even apart. • Stoof de ui glazig samen met knoflook en tomaten. • Voeg er de lamsbout bij, de tomatenpuree, Ras el hanout, harissa, paprikapoeder, peper en zout. • Overgiet het geheel met bouillon of water (het vlees moet helemaal onder staan). • Breng het aan de kook en laat een uurtje zachtjes sudderen of tot het vlees gaar is. • Doe er de wortelen, raapjes (of andere groeten bij) en laat sudderen in het kookvocht. • Voeg er na 20 minuten de courgettes bij en laat sudderen tot het vlees en de groenten gaar zijn. De laatste minuut nog de kikkererwten bijvoegen, zodat deze mee kunnen opwarmen. • Verhit ondertussen wat olie in een bakpan en bak de kippenbouten, de keftas of koteletjes en merguez goed gaar. Kruiden met peper en zout. • Maak ondertussen het griesmeel klaar volgens aanwijzing op de verpakking. • Kruid de couscous met zout, doe er 20 gr boter bij. Roer de couscous los met een vork. • Haal de bout en de groenten uit het kookvocht. Snijd het vlees van het boutje in plakjes. Serveren • Schep het griesmeel in een heuveltje op een grote platte opdienschaal. Leg al het vlees en de groenten eromheen. Giet wat kookvocht over de couscous, zodat de couscous het heerlijke vocht kan opnemen. Doe ook wat kookvocht in een kommetje, roer er nog 1 el harissa door en serveer het pikante kookvocht er apart bij. Tips 1 Keftas zijn langwerpige lamsgehaktballetjes op een stokje. 2 Men kan ook 4 verse tomaten nemen (gepeld en ontpit) 3 Ras El Hanout is een Noord-Afrikaanse kruidenmengeling, gebruikt om couscous op smaak te brengen en in tajine van kip en lam. 4 Werkt men met gedroogde kikkererwten, laat deze dan eerst enkele uren op voorhand weken in ruim water. Voeg ze dan aan de stoofpot toe, samen met het boutje en een bouquet garni. 5 Vervang de harissa eventueel door pili-pili of tabasco. Smakelijk ! Eeklo ➝ Tunsesië

✈ 1.844 km 61

Romina Romina heeft de dubbele nationaliteit, ze is in Eeklo geboren en haar ouders zijn Iraniërs. Maar als ik haar vraag of ze daar verschil in voelt, dan haalt ze haar schouders op. “Helemaal niet!”, zegt ze nonchalant.

Als je met haar praat zou je denken dat ze veel ouder is, maar ze is 12 jaar. Romina is een pientere tiener, heeft een zeer nuchtere kijk op bepaalde zaken en komt zelfbewust over voor haar leeftijd. Ze heeft de dubbele nationaliteit, ze is in Eeklo geboren en haar ouders zijn Iraniërs. Maar als ik haar vraag of ze daar verschil in voelt, dan haalt ze haar schouders op. “Helemaal niet!”, zegt ze nonchalant. En als ik haar vraag of ze op school niet bestempeld voelt als kind van migranten, dan zegt ze heel verontwaardigd: “Neen, helemaal niet !”. “Op school spreken we daar niet over, wij maken daar geen verschil in.. of toch.. We hebben een meisje dat op school een hoofddoek draagt en die bepaalde activiteiten van thuis uit niet mag meedoen. Dat is pas lastig en ik zie dat ze zich daardoor een beetje zelf uitsluit van de groep. Ik vind dat zo zielig voor haar” . 62

“Maar toch”, zeg ik haar een beetje plagend, “jouw ouders kunnen wel eens door sommige mensen aanzien worden als migranten, hoe denk je dat dit komt?” . Waarop ze zonder aarzelen antwoordt: “mijn ouders wonen hier bijna 20 jaar, ze werken, mijn vader heeft een eigen bedrijf, ze hebben veel vrienden , zowel Belgen als Iraniërs . Ze spreken heel goed Nederlands maar met een accentje, misschien daarom?”. Welke taal spreken jullie thuis? “Ik spreekt thuis Iraans met mijn ouders of als er familie en Iraanse vrienden op bezoek komen” maar verder vertelt ze dat ze met haar kleinere zusje enkel in het Nederlands spreekt. Ze volgt sinds enkele jaren Farsi in Gent, dat is boeiend maar wel moeilijk, vindt ze. De gezellig familiale sfeer van de lessen is wat haar daar ook aanspreekt. Als we praten over Teheran, waar haar ouders vandaan komen, voel ik een ware opstand in haar opkomen en recht ze haar

Net zoals elk ander meisje van haar leeftijd is ze op de hoogte van de Belgische en Internationale pop die leeft onder de jongeren, haar lievelingszangeres is Emma Bale. Even ziet ze de kleine aarzeling in mijn houding omdat ik krampachtig nadenk wie dat nu ook weer is, maar Romina brengt me snel op de hoogte van deze knappe zangeres met een prachtige stem die toch net niet de finale haalde van VTM Voice of the kids. Als ik haar vraag naar een Iraanse zanger zegt ze onmiddellijk “ik luister nooit naar Iraanse muziek”. Ik moet even lachen als ze me vertelt dat ze van frietjes en mossels houdt. Stoverij daar is ze ook verlekkerd op. Waar heb ik dat nog gehoord? denk ik. Alhoewel ze thuis bij bezoek wel eens Iraans eten, schaft de pot thuis Belgische kost. Ze vertelt fier dat haar moeder een geweldige kok is en haar frietjes echte Belgische frietjes zijn. Waarbij ik een glunderende lach zie op het gezicht van de moeder die het gesprek van op afstand volgt. “En Romina?” vraag ik, “heb je al een idee wat je gaat studeren of wat je later wilt worden? “ waarop Romina fier antwoordt: “Ik ga naar het middelbaar en ga Latijn volgen” en vervolgens zegt ze dat ze later advocate wilt worden. Als ik haar tenslotte vraag of ze een boodschap heeft voor de jonge Nieuwbakkers en Herbakkers dan zegt ze heel bewust: “natuurlijk!” “ik zou zeggen: blijf altijd jezelf en heb respect voor andere culturen en geloven. Laat anderen met rust”. Eeklo ➝ Iran

✈ 4.141 km

Vermeylenf( )nds

rug. “Ik hoor dat je daar een hoofddoek moet dragen. Niet te doen!” vindt ze. Ze heeft ook geen interesse om naar de Iraanse televisie te kijken die haar ouders wel af en toe volgen.

Vermeylenfonds Het Vermeylenfonds ademt taal uw taal mijn taal lichaamstaal elke taal niet als doel maar als middel om op de best mogelijke manier samen te zijn Herbakkers geïnspireerd door Nieuwbakkers Nieuwbakkers delen wat Herbakkers niet weten Verdiepen Verbreden Verbinden is de leidraad voor het Vermeylenfonds Nieuwbakkers maakt deze missie waar in elke taal de taal van de kunst of de taal van jouw verhaal En één rode draad het decor is Eeklo Fabjen 63

Thomas Wanneer dit boekje wordt uitgegeven zal ik net 30 jaar zijn. Ik ben geboren in Sarzana, een kleine stad in de Regio Liguria aan de grens met Toscana in Italie. © Marc De Coninck

Nooit opgeven en probeer je dromen waar te maken Sarzana is een gezellige kleine stad met slechts 20.000 inwoners. In het mooie historisch centrum slenteren in de zomer vele mensen door de smalle straatjes of zitten ze buiten op de terrasjes aan de tafels van de cafés (“bar” in het Italiaans). Daarentegen is er in de winter gebrek aan nachtleven voor de jonge mensen en daarom gingen ik en mijn vrienden in het weekend vaak naar La Spezia of Viareggio. Is er iets dat je mist van de streek waar je woonde? Ik mis de nabijheid van de zee want ik ben er dol op. Van zodra het weer warm werd pakte ik mijn brommer of de auto en ging ik naar Lerici, Tellaro, Fiascherino, San Terenzo, Portovenere of de wereldbekende Cinque Terre, niet ver van Sarzana om mij door de zon te laten vertroetelen en om een verkwikkend bad te nemen in de zee van il Golfo dei Poeti, heerlijk! In Sarzana ging ik van de 64

kleuterschool tot secundair en behaalde er mijn diploma boekhouding. Ik speelde er ook 15 jaar voetbal, mijn grote passie. Maar toen ik besliste om economie te studeren verhuisde ik om te studeren aan de Universiteit van Parma en ben ik ook gestopt met voetballen. Wat is tot nu toe je mooiste ervaring? In juli 2015 behaalde ik mijn Master in bedrijfsadministratie. De dag van de ceremonie zal ik nooit vergeten en de tranen van mijn moeder toen ze mij met de lauwerkrans op mijn hoofd zag. Mijn inspanningen en die van mijn familie werden uiteindelijk beloond. Nadien ging ik op zoek naar werk maar helaas kwam er niets uit de bus. Ik weet eerlijk gezegd niet of dat te wijten was aan de moeilijke economische situatie die Italië destijds teisterde of eerder aan het feit dat ik niet genoeg vastberadenheid aan de dag legde in mijn zoektocht naar een job. Onbewust koesterde ik al het idee om een totaal ander pad op te gaan. In de eerste

maanden van 2016 hakte ik de knoop door en maakte ik mijn plannen bekend aan mijn familie dat mijn pad naar België leidde.

Het afscheid van Italië, mijn Italiaanse familie (waar huisdieren ook bij horen) is een moeilijke maar goed overwogen keuze geweest. Ik vertrok met de idee dat er voor mij altijd een

Wat zijn je ambities? Ik heb mijn Master door Naric laten erkennen en heb me onmiddellijk ingeschreven voor een cursus Nederlands in Eeklo waar ik mijn vriendin heb leren kennen. Ik heb een tijdje tijdens de weekends in Yeti gewerkt als ober en in de go-kart en ik volgde een opleiding als medewerker boekhouden omdat ik dacht dat ik zo gemakkelijker een job zou vinden. Bovendien voorzag de opleiding de mogelijkheid om een stage te doen in een boekhoudkantoor in Waarschoot. Sindsdien heb ik op verschillende vacatures gereageerd en werd ik uitgenodigd door Interimkantoren voor gesprekken. Binnenkort kan ik starten bij een internationaal bedrijf in Gent als junior boekhouder via een IBO-contract. Ik ben er ontzettend blij mee en hoop dat het wordt

plaats in Italië zal zijn en een eventuele terugkomst sluit ik niet uit. Ik ben sowieso van plan om er regelmatig op vakantie te gaan.

omgezet in een vast contract. Daarvoor zal ik zeker mijn best doen. Een nieuwe uitdaging is dus begonnen.

Hoe voelde het om in Eeklo aan te komen? Eeklo was voor mij geen onbekende stad toen ik in oktober 2016 aankwam, integendeel, toen ik klein was, kwamen wij elke zomer op bezoek en we logeerden bij mijn grootouders. Ik heb hier nog veel mooie herinneringen aan. De slaapkamer waar mijn ouders tijdens de vakantie sliepen is nu de mijne geworden. Mijn familie hielp me met de administratieve zaken en in het stadhuis heb ik mijn Belgische identiteitskaart, uitgegeven door de Belgische Ambassade in Rome, laten activeren.

Hoe vind je het leven in Eeklo en wat zijn je hobby’s? Het is hier vrij rustig maar ik heb hier minder problemen mee dan vroeger. Ik heb minder behoefte aan het nachtleven, dat hoort bij het ouder worden en ik vind dit niet erg. Nu ga ik gewoon iets drinken in een café of gaan we poolen of bowlen in de Yeti. Bowling is sinds mijn aankomst hier in Eeklo één van mijn hobby’s geworden samen met lezen, hardlopen en zaalvoetbal. De zaalvoetbalwedstrijden vinden plaats in de sporthal in Eeklo of op het nabijgelegen voetbalveld. Ik speel met de mannen van mijn nichten en hun vrienden die

Waarom België? Ik heb ook de Belgische nationaliteit omdat mijn moeder Belg is en mijn familie aan moederskant woont hier. Ze verhuisde 33 jaren geleden naar Italië om haar grote liefde te volgen. Met de hulp van mijn moeder, internet en een Van Dale-woordenboek dat ik van mijn Belgische nonkel en tante gekregen had begon ik Nederlands te studeren.

nu ook een beetje mijn vrienden zijn geworden. In het weekend ga ik ook graag eens naar Gent met mijn vriendin om naar de film te gaan of om te wandelen. Heb je een favoriet Belgisch gerecht of drank? Mijn oma heeft eens gezegd dat ik “met mijn gat in de boter ben gevallen”. Ze heeft gewoon gelijk. Ze heeft me kennis laten maken met veel lekkere gerechten en stoverij is een van mijn Belgische lievelingsgerechten. De lekkerste stoverij heb ik in Mechelen “verzwolgen”! Het was klaargemaakt met donkere Gouden Carolus, mijn lievelingsbier samen met Westvleteren bier. Maar ik mis ook Italiaans eten en als ik er zin in heb ga ik naar een Italiaans restaurant, door Italianen uitgebaat. Elke keer als ik een Italiaans restaurant buitenga, denk ik dat het een winstgevend idee zou zijn er zelf één te beginnen.

Wat is de boodschap dat je met je verhaal wilt meegeven? Vooral aan de jonge mensen wil ik een eenvoudige boodschap meegeven: nooit opgeven en probeer je dromen waar te maken. En als je de eerste keer faalt, probeer maar opnieuw .... en opnieuw omdat “Il mondo è nelle mani di coloro che hanno il coraggio di sognare e di correre il rischio di vivere i propri sogni” (Paolo Coehlo) (“De wereld is aan diegenen die de moed hebben te dromen en het risico te nemen die dromen waar te maken”)

Was Nederlands leren moeilijk? Ik ben echt trots op mijzelf. Ik heb in korte tijd het Nederlands onder de knie gekregen ook al maak ik nog wat fouten vooral dan bij het spreken. Op social media, whatsapp, aan de telefoon met mijn familie in Italië of als ik in een Italiaans restaurant ga eten, spreek ik nog wel Italiaans. Een kennis, afkomstig uit dezelfde streek, is in Gent komen werken. We hebben afgesproken om elkaar af en toe te zien om wat te praten, in het Italiaans uiteraard. Hoe zie je jezelf over vijf jaar? Ik zou liegen als ik zou zeggen dat alles perfect is, ook al lijkt alles op rolletjes te lopen. Ik heb vaak heimwee omdat ik een deel van mijn hart in mijn vaderland heb gelaten, en ik schaam me niet te zeggen dat het me al overkomen is dat ik in tranen in slaap ben gevallen. Ik kijk uit naar de volgende keer dat ik naar Sarzana ga maar mijn leven zie ik minstens voor de volgende 5 jaren hier in België.

Eeklo ➝ Italië



1.029 km

Hassan Ik ben Hassan Ahmadi, Iraniër. Ik ben geboren in 1996 in Esfahan.

Ik ben weggevlucht omdat mijn leven in gevaar was. Indien ik was gebleven, was ik waarschijnlijk al lang dood.

Waarom kwam jij naar Europa? Ik ben weggevlucht omdat mijn leven in gevaar was. Indien ik was gebleven, was ik waarschijnlijk al lang dood. Waarom was je leven in gevaar? Toen ik in Iran was, maakte ik deel uit van een actiegroep genaamd “Mujahedin Khalag” gerund door Mariam Rajabi. De groep strijdt om het autoritaire Iraanse regime omver te werpen. Ik ben dus een aanhanger van deze groep en heb actief deelgenomen aan een groot aantal campagnes op sociale media, evenementen, acties en protesten. Ik heb ook geholpen bij het verspreiden van flyers, posters en banners op een aantal gelegenheden. Dus deze rol bracht me in gevaar. Hoe wisten ze dat je deelnam aan de groep? Ik ben niet onopvallend gebleven toen ik deelnam aan protestactiviteiten en bij het uitdelen van propaganda tegen het regime. Ik vermoed dat daarom de milities van de regering mij wilden opsporen. Hoe wist je dat je werd blootgesteld aan de milities?

Ik was in Shiraz om een protest te organiseren toen ik een telefoontje kreeg van mijn ouders. De milities waren me aan het zoeken en ze waren ook langs geweest bij mijn ouders. Gelukkig was ik toen in Shiraz, ver weg van mijn woonplaats. We beseften toen dat mijn leven in gevaar was en dat ik bij mijn terugkeer naar huis in de handen kon vallen van de milities, berucht vanwege hun willekeurige moorden en buitenrechtelijke gevangenisstraffen op plaatsen waar niemand je kan traceren. Hoe verliep de vlucht uit Iran? Met de steun van mijn ouders konden we contact opnemen met een mensenhandelaar die mij, na financiële tussenkomst, kon helpen en mij naar de Turkse grens met Iran bracht. Ik verbleef daar ongeveer vier maanden voordat ik een andere persoon ontmoette waarmee ik een akkoord kon afsluiten om mij naar Wenen in Oostenrijk te brengen. Vandaar ben ik naar België gekomen. Hoe verliep je tijd in België? Het was slechts 16 maanden, maar de “waiting game” van een asielzoeker, voelt veel langer aan. Het leek wel jaren te duren. Het was een stressvolle tijd in het vluchtelingencentrum in Eeklo. Maar ik ben nu gelukkig en alles is achter de rug nu ik een erkend vluchteling ben. Wat zijn nu je plannen? Ik heb alleen de middelbare school afgemaakt in Iran. Ik heb altijd al wetenschappen willen studeren. Dat is mijn passie en dat wil ik nu doen, studeren, als ik hier de kans krijg op een hogeschool in België. Eeklo ➝ Iran

✈ 4.382 km 67

Ehab Ehab is geboren in Egypte en woon sinds 2008 in Eeklo. Hij wou onmiddellijk deelnemen aan het boek Nieuwbakkers delen met Herbakkers.

De toekomst ziet hij met hoop en liefde tegemoet en is dankbaar voor wat hij tot op heden heeft bereikt. Het straatbeeld is in de loop der tijden in Eeklo ook veranderd, we zien exotische namen voor winkels en uitbaters van andere origine. Zo ontmoeten we Ehab, uitbater van restaurant “Santa Maria” in de Stationsstraat nr. 109 Ehab is geboren in Egypte en woont sinds 2008 in Eeklo. Hij wou onmiddellijk deelnemen aan het boek Nieuwbakkers delen met Herbakkers. Wat meteen opvalt is het gezellig en verzorgd interieur. Er klinkt ook zachte achtergrond muziek. Later vertelt hij ons dat hij van de Belgische romantische muziek houdt. Ehab is een spontaan en vriendelijk persoon om mee te praten. Als we hem vragen waarom hij de naam Santa 68

Maria heeft gekozen voor zijn zaak, zegt hij dat hij een christelijk gelovig mens is en dat hij daarom de naam van de heilige Maria heeft gekozen. Als we hem vragen hoe hij in Europa is gekomen dan vertelt hij dat hij tijdens een vakantie bij Egyptische vrienden in Nederland verliefd werd op een Nederlandse vrouw. Hij bleef toen in Nederland wonen en werken. Helaas stierf zijn vriendin enkele jaren later aan kanker en is hij naar België verhuisd waar hij in Limburg in enkele pizzazaken werkte. Zijn passie is koken en hij studeerde in Egypte boekhouding. Dat bracht hem op de idee

om een eigen zaak te openen en ging op zoek naar een stad waar nog geen Egyptisch restaurant was. Zo kwam hij in Eeklo terecht. Eeklo als stad en de ligging van het lokaal spraken hem aan. Hij vindt de Stationsstraat een ideale straat waar mensen voorbij rijden of lopen op weg naar en van het werk of naar het station. Maar toch vindt hij Eeklo iets te rustig in vergelijking met andere steden waar hij voorheen werkte. Hij spreekt Nederlands met een zuidelijk accentje. Dit komt natuurlijk omdat hij de taal in Nederland leerde. Hij bleef verder Nederlands studeren in de avondschool in België, maar niettegenstaande zijn inspanningen blijft hij Nederlands een moeilijke taal vinden. Hij probeert het nu beter te spreken. We moedigen hem aan want het hele gesprek verloopt perfect in het Nederlands. Hij vindt dat hij met de klanten een goed contact heeft maar zegt ook dat hij nog niet zo gekend is in Eeklo. Hij heeft ook reeds enkele Eekloosche vrienden gemaakt en is in contact gebleven met zijn vrienden in Limburg en Nederland. De toekomst ziet hij met hoop en liefde tegemoet en is dankbaar voor wat hij tot op heden heeft bereikt. Een goede gezondheid is voor Ehab het belangrijkste. Toen hij hier aankwam voelde hij geen grote cultuurschok, deels ook omdat hij voorheen reeds in Nederland had gewoond maar toch vindt hij het leven in België, in vergelijking met Egypte, veel rustiger en georganiseerder. Het politiek systeem, de vrijheid en gelijkheid van België spreekt hem meer aan dan dat van Egypte.

De Ledebirds

Zaterdag 28 april 2018 organiseerden we een jamsessie in het Opvangcentrum Rode Kruis Eeklo onder leiding van De Ledebirds. De Ledebirds richt zich tot muzikanten uit Ledeberg en omstreken. Ze spelen alle genres, ze laten zich niet beperken tot één muziekje. De Ledebirds wordt gesteund door de Stad Gent en de Vlaamse Overheid. Ze laten zich beïnvloeden door muziek van over de hele wereld. Iedereen is welkom, alle niveau’s, alle instrumenten, zangers en zangeressen. De Ledebirds speelden geheel vrijwillig voor en met de Nieuwbakkers. Wat in het begin onwennige bedoening leek, (mensen wisten niet goed wat er te gebeuren stond) werd op het einde een prachtige dag. Glimlachende mensen namen zelf een instrument in handen om mee te spelen met de muzikanten. Verbondenheid was alom aanwezig. Hierbij willen wij De Ledebirds heel erg bedanken voor deze gelukkige dag, vol inspiratie!

Tenslotte vragen we aan Ehab als kok, wat hij het lekkerste vindt uit de Belgische keuken en zegt hij al lachend: Belgische verse wafels! Eeklo ➝ Egypte

✈ 3.489 km

Jean-Pierre Toen ik werd uitgenodigd een fotoverslag te maken van een iftar maaltijd met sprekers over vasten, ramadan en zingeving overgoten met Arabische poëzie, verhalen en muziek moest ik het woord” iftar” toch even googlen.

Iftar… maaltijd met een verhaal Ik leerde dat, als de zon is ondergegaan na een dag vasten tijdens de ramadan, de iftar een feestelijk moment is om te eten en samen te zijn. Ik was een van de eersten in Wijkcentrum De Kring van het Dekenaat Eeklo om zeker niets te missen. Ik zag gedurig mensen van allerlei origine binnenkomen, de meeste met een schaal vol lekker klaargemaakt eten. Muziek bracht ons in een ontspannen sfeer en ik had het gevoel dat iedereen toeleefde naar het moment om te eten maar eerst werd er geluisterd naar de sprekers van de avond. Van de moslimgeleerde heb ik onthouden dat de “ramadan” de belangrijkste maand is in het islamitisch jaar die de maandstand aangeeft toen de profeet Mohammed zijn eerste openbaring ontving. De ramadan is tevens een van de vijf zuilen van de islam. 70

De andere vier zijn geloofsbelijdenis, rituele gebeden, het geven van aalmoezen en de pelgrimstocht naar Mekka. Ook de deken van Eeklo gaf ons een inzicht in de vasten en de derde spreker had het over de zingeving van dat alles. Het voelde aan alsof je in een geheim genootschap werd opgenomen. Tijdens de maaltijd werd er geproefd van, voor mij, onbekende gerechten en ontspannen gepraat met mensen van andere culturen….echt een verrijking. Door Jean Pierre Drubbels Fotograaf van Roode Oogjes en vrijwillig medewerker aan dit boek

Eeklo ➝ Eeklo



Yâsin Ik ben Yâsin Palit, 25 jaar en heb Toegepaste Informatica gestudeerd aan de Hogeschool Vives in Kortrijk.

België is mijn “leefland” en Turkije mijn “vakantieland”. Welke nationaliteit heb je? Mijn vader, Izmir, is van Turkse afkomst en mijn moeder is een echte Brugse, meer bepaald van Moerkerke, Damme. Dat maakt mij een Belgische Turk. Ik ben in Eeklo geboren en ben jaren geleden naar Turkije geweest. Toen ik nog een tiener was, 15 of zo. België is mijn thuisland aangezien ik amper in Turkije geweest ben. Maar ik zie beide landen graag: België is mijn “leefland” en Turkije mijn “vakantieland”. België is mijn moederland en Turkije is mijn vaderland. Ik zie ze beiden even graag. Het is net zoals in de voetbal: wanneer België speelt ben ik voor België en wanneer Turkije speelt ben ik voor Turkije. Wanneer ze tegen elkaar spelen ben ik voor alle twee. Als er iemand scoort juich ik. Wie ook wint dan vier ik dit. Toch leuk, deze manier van denken en omgaan met dubbele nationaliteit? Jammer dat deze manier niet op wereldniveau zit.

Wat zijn je ambities? Wat wil je op langere termijn verwezenlijken? Waar droom je van? Ik zou graag een betere wereld voor iedereen willen. Wat is tot dusver je grootste succes? Sociaal & sympathiek zijn naar iedereen. Respect tonen. Mijn studies aan de Hoge School. Wat is je mooiste ervaring in het leven? Van mijn kleuter tot het laatste middelbaar zat ik in Savio te Gits, een school voor personen met een functiebeperking. Daar werd er elk jaar in de grote vakantie de “Jumbo Run” georganiseerd. Een 100-tal motoren met zijspan, waar de leerlingen inzaten, reden door de straten. Telkens naar een andere locatie waar er verschillende activiteiten plaatsvonden. Iedereen had een andere functiebeperking maar toch ging iedereen zonder probleem met elkaar om. Iets wat 71

ook vanzelfsprekend zou moeten zijn tussen “binnenlanders” en “buitenlanders”. Jammer genoeg is dit niet altijd het geval… Hoe zie je jezelf over 5 jaar? Samen met mijn gezin gelukkig zijn. Wat is jouw specialisatie? Sociaal sterk zijn. Omgaan met mijn medemens, ongeacht zijn afkomst, kleur, taal, … Heb je reeds gewerkt in België ? Hoe verliep dit? In mijn laatste middelbaar heb ik stage gevolgd op de afdeling Personeelszaken bij een bedrijf genaamd Mariasteen, een Orthopedie te Gits. Dit verliep zeer goed. Ik ben zeer positief geëvalueerd en ik ben ook zeer tevreden over mijn werk dat ik verrichtte. Van welk soort Belgische muziek hou je? Hedendaagse muziek, maar ook oudere liedjes van Clouseau en Will Tura. Heb je een favoriet Belgisch gerecht? WAP, worst met appelmoes en patatten. Welke hobby’s vind je leuk om in je vrijetijd te doen? Zwemmen en met mijn elektronische rolwagen rijden. Als je een bekendheid van België zou mogen ontmoeten, wie zou je willen ontmoeten en waarom? Ik zou graag Koning Filip willen ontmoeten omdat ik al de President van Turkije, Recep Tayyip Erdoğan, heb ontmoet en met hem op de foto sta. Daarom wil ik ook Koning Filip ontmoeten en met hem op de foto. Maak de zin af: ik ben pas echt tevreden als…? Ik niet de enige ben die tevreden is.

Zijn er sterke punten van de Belgische samenleving ? en zwakke punten? Er zijn altijd mensen die zich engageren om een betere samenleving te vormen. Aan de andere kant komt het enkel maar van die éne minderheid. #SamenSterk of #StrongAllTogether & #TryingToMakeTheWorldABetterPlace zijn de hashtags die hier aan bod zouden kunnen komen. Vindt u dat er iets ontbreekt in Eeklo? Of wat mis je in Eeklo? Er zouden meer evenementen moeten georganiseerd worden. Wanneer het WK voetbal was werden de Belgische matchen telkens op groot scherm uitgezonden op de markt. Iedereen hing aan elkaar. Zelfs “buitenlanders”. Ook zij supporterden allen voor België. Als er meer evenementen georganiseerd worden waarbij “buitenlanders” worden betrokken zou de integratie zeer vlot verlopen. Als je een wens mocht doen, wat zou je dan wensen? Wereldvrede! Daarom begin ik bij mezelf. Verdraagzaam zijn voor mijn medemens en respect hebben voor iedereen. Ik nodig iedereen uit om hetzelfde te doen. Spreek je Nederlands en Turks? Ik heb van kleins af aan Nederlands en Turks gesproken. Met mijn Turkse oma spreek ik altijd Turks, thuis Nederlands en Turks. Ik spreek de talen door elkaar. Als ik converseer gebeurt het soms dat ik vloeiend van het Nederlands overspring naar het Turks en omgekeerd. Dromen doe ik in beide talen. Van mijn Franse leerkracht heb ik gehoord dat je pas een taal beheerst als je droomt in die taal. Heb je nog contact met je vrienden uit Kortrijk?

Tuurlijk! Ik had vrienden die altijd klaar stonden om me te helpen. Ze staan nog altijd voor me klaar. We organiseren een paar keer in het jaar een reünie. Heb je contact met je familie in je Turkije? Nee, het is enkel verre familie die daar woont. De meeste wonen in Frankrijk, Duitsland, België Er zijn soms nogal wat negatieve geluiden over vluchtelingen? Wat vind je daarvan? Vooroordelen moeten de wereld uit! Je moet eerst hun verhaal kennen vooraleer je hen bestempelt met een etiket. Wat merk je aan verschillen in cultuur tussen je moederland en de Belgische cultuur? Turken hangen meer aan elkaar. In Turkije heb je Turken, Koerden, Arabieren, Çerkezzen, Lazzen, Albanezen, Georgiërs, Zaza’s, Dadain, Alevis, Sünnis, … Ze leven allemaal in Turkije samen als één volk. Jammer dat Bel-

gen en Walen zo niet aan elkaar hangen. Laat staan “binnenlanders” en “buitenlanders”. Vind je het leven hier rustig? Ja, soms te rustig als je bekijkt dat het in Eeklo veel levendiger was een 15-tal jaar geleden. Wat houd je op de been in moeilijke tijden? Mijn doorzettingsvermogen. Wat betekent vrijheid voor jou? Wanneer men zich thuis voelt in een ander land. Wanneer je niet scheef bekeken wordt, omdat je een andere afkomst hebt. Wat is de boodschap die je zou willen meegeven aan de lezers van dit boek? Heb elkaar lief. Verdraag elkaar. Behandel je medemens zoals je zelf zou willen behandeld worden. #RESPECT Eeklo ➝ Turkije

✈ 2.786 km

OLV Ten Doorn De legende vertelt dat in 1448 een beeldje van Onze-Lieve-Vrouw werd gevonden in een bloeiende doornstruik dat op miraculeuze wijze steeds terugkeerde naar zijn oorspronkelijke locatie. Daar stichtten grauwzusters uit Sint-Omaars (St-Omer) een klooster met kapel. Onder het Calvinistisch bewind in 1578 vluchtten de zusters met het miraculeuze beeldje naar Gent en werd het klooster verwoest.

In de 17e eeuw kopen paters recolletten uit Brugge het vervallen klooster en bouwden er een nieuwe kapel. In de 19e eeuw keert het miraculeuze beeldje terug naar Eeklo, in de intussen gerestaureerde kapel. Intussen hadden de zusters van Liefde zich in het klooster gevestigd, die zich gingen toeleggen op onderwijs. In de loop der jaren groeide Ten Doorn uit tot een bloeiende scholengemeenschap voor meisjes met vanaf de jaren 1870 een gestadige

aangroei van het gebouwenpatrimonium. Op het einde van de 20e eeuw fuseerde de school met het Sint-Vincentiuscollege, het Sint-Leoinstituut en de lagere school van de Broeders Van Liefde tot vorming van het huidige College O.-L.-V.-ten-Doorn. Tijdens het schooljaar 19981999 werd de eerste graad gemengd en zo bouwde men langzaam aan op. In 2001 werd de fusie afgerond. 73

Mirel is 34 jaar, komt uit Roemenië en is geboren is in een middelgrote stad in het midden van Transsylvanië.

Als ik het interview van Mirel afneem valt het mij direct op dat hij uiterlijk heel rustig lijkt maar het duurt een hele poos vooraleer ik een eerste glimlach zie. Het ijs moet nog breken, denk ik. Hij stelt me ook voor aan zijn vrouw Victoria. Mirel vertelt dat hij 34 jaar is en uit Roemenië komt en geboren is in een middelgrote stad in het midden van Transsylvanië. “Waar Dracula vandaan komt”, zegt hij hier snel bij en dan zie ik voor het eerst een glimlach. Hij vertelt dat hij reeds twee jaar gehuwd is met Victoria. “Mijn vrouw komt uit dezelfde streek in Roemenië en werkt als dokter in Frankrijk, net over de grens. ” Hijzelf is industrieel ingenieur. Met een universitair diploma op zak begon hij te werken op 23-jarige leeftijd. Maar de job was stressvol, met weinig perspectief voor de toekomst en een onstabiele economische toestand in het land. Hij woonde bij zijn ou74

Mirel

Ik blijf hopen en zoeken

ders, ging naar jongeren cafés en voetbalde in zijn vrije tijd. Hij vind zichzelf een avonturier en zoals vele jongeren, voelde hij de drang om andere oorden en culturen te leren kennen. Hij kende een aantal vrienden die reeds in België werkten en dacht toen dat het het moment was, nu hij nog jong was, om naar het buitenland te gaan. Tenslotte kon hij steeds terugkeren naar zijn thuisland indien het niet zou lukken. De reactie bij familie en vrienden was nogal verschillend. De vrienden steunden hem in dit avontuur maar vooral zijn ouders wilden hem overtuigen om het niet te doen. Het was moeilijk voor hen om ook hun oudste zoon te zien vertrekken want zijn jongere broer was een jaar eerder naar Duitsland vertrokken om er te gaan werken. “Ondertussen hebben mijn ouders er zich bij

neergelegd en hopen nu vlug op kleinkinderen”. Zegt hij al lachend en kijkt hierbij naar zijn vrouw. En zo begint zijn avontuur, hij nam vakantie en vertrok naar België op bezoek bij vrienden en zo belandde hij in 2011 in Eeklo waar hij vrij snel werk vond met een vast contract in een constructiebedrijf waar aluminium deuren, vensters en garagepoorten werden gemaakt. Hij sprak bijna steeds Engels op het werk, waardoor hij niet zo vlot Nederlands spreekt. “Ik heb daar heel graag gewerkt, maar door een herstructurering werd ik ontslagen en dus sinds kort werkloos”. Vervolgens vertelt hij dat hij is ingeschreven bij VDAB en interims, maar dat hij niet veel telefoontjes krijgt met jobaanbiedingen. Hij probeert nu een job te vinden dichter bij het werk van zijn vrouw in Duinkerke. Hij ziet zichzelf in de toekomst als papa met een stel kinderen en hoopt te kunnen werken waarvoor hij heeft gestudeerd. “Ik blijf hopen en zoeken” zegt Mirel. Ondertussen is hij dankbaar voor wat hij allemaal geleerd heeft door in België te wonen. Eeklo vindt hij rustig. Omdat hij nu wat ouder is vindt hij het niet erg dat er niet veel te beleven valt. Toch mist hij het sociale contact tussen de mensen. Ook al heeft hij met zijn buur een goed contact, toch vindt hij Roemeense mensen socialer en warmer. Verder vertelt hij dat hij van zijn buur leerde wat Belgen doorgaans van Roemenen vinden. “Ja, Roemenië was vroeger een communistisch land en we hadden een pestregime dat corrupt was, maar ook daar zijn de tijden veranderd”. Mirel vertelt dat hij deze discussies met zijn buur altijd zeer boeiend vond en dat dit hen dichter bij elkaar heeft gebracht. Eten bij Roemenen is zeer belangrijk voor het familiale contact.

Mirel maakt graag Mici op de barbecue en een bonensoep, maar vervolgens voegt hij er vlug aan toe dat hij ook van paling in Provençaalse saus houdt. Om te eindigen wil hij alle Eeklonaars uitnodigen om een typisch gerecht te maken van Roemenië: Soep van bonen en gerookte zalm. “Ciorba de fasole cu ciolan afumat INGREDIËNTEN: • 500 g witte bonen • 200 g gerookt spek • 500 ml tomatensap • een witte ui • 2 wortels • 1 theelepel scherpe paprika • peterselie, tijm, zout, peper, peterselie • olie of boter Spoel de witte bonen enkele malen in ruim koud water. Laat ze een nacht (ca. 8 uur) in ruim warm water weken. Kook de peulvruchten daarna in ongeveer 1/2 uur in ca. 2 liter water gaar (tijd is afhankelijk van kwaliteit en de ouderdom van de bonen). Laat de bonen uitlekken en zeef het kookvocht en meet precies 2 liter van het vocht af. Voeg eventueel wat water toe. Maak de ui, de wortels schoon en snij in blokjes. Laat een paar minuten sudderen in olie. Voeg er vervolgens het gerookte spek, de gekookte bonen en 2 liter warm water toe. Laat het koken, op laag vuur. Zodra de bonen en het spek gekookt zijn, voeg je het tomatensap toe, breng op smaak met zout, peper, paprika, tijm en peterselie. Smakelijk ofwel Poftă bună! Eeklo ➝ Roemenië

✈ 2.056 km 75

Ahmed Ik ben Ahmed. Ik kom van Irak en ben in Bagdad geboren in 1997. Ik verbleef in mijn geboortestad tot ik in 2015 vertrok als gevolg van een levensbedreiging en uit angst.

Mijn vader zorgde voor een paspoort en wat geld en stuurde me weg uit Irak Ben je nu blij en gelukkig in Europa ver weg van het gevaar? Ja en nee is mijn antwoord. Ja, want de levensbedreiging is weg, want ik ben in Europa. Maar, ook ‘nee’, want ik woon hier al meer dan drie jaar in het Opvangcentrum van het Rode Kruis in Eeklo in afwachting van een antwoord van de overheid en dat heeft psychologisch een diepgaand effect op mij. Wat was de reden voor de vlucht uit Irak? Als ik het me nog goed herinner, was ik ongeveer 17 jaar oud en ging nog naar school, maar ik wilde werken en geld verdienen voor mezelf. Dus vroeg ik aan mijn oudere neef om mij te helpen om een werkje te vinden in het ziekenhuis waar hij zogezegd in de nachtploeg werkte. Na enkele dagen kwam mijn neef thuis met het goede nieuws dat er ook voor mij een plaats was. Maar toen ik met mijn neef alleen was zei hij dat ik de 76

werkplaats geheim moest houden voor onze ouders. Ik ging akkoord om te liegen over het werk want ik kon onmiddellijk beginnen met werken. En toen ontdekte ik dat mijn neef nog nooit in een ziekenhuis had gewerkt. Hij werkte ruim een jaar in een nachtclub. Alles verliep vlot tot de derde week, toen mijn neef en ik naar het werk wandelden en er plots een auto met zes personen ons tegenhielden waaronder een sjeik die bekend stond onder de naam “Sheik Halal” . Hij was woedend en begon te schreeuwen naar mijn neef en vroeg al roepend waarom hij niet luisterde naar zijn advies en stopte met het werk op deze vervloekte plek waar volgens hem veel zonde werd gedaan. Mijn neef reageerde op dezelfde manier en antwoorde al roepend naar de sjeik “Ik verdien mijn geld hier mee en je kunt me niet stoppen met het verdienen van geld om hiervan te kunnen leven.”

“Wacht maar” waren de twee woorden die de sjeik zei voordat hij terug wegreed met de rest van de mannen. Ik was doodsbang en stelde voor aan mijn neef om te stoppen met het werk. Maar mijn neef zei, “vergeet hem, de sjeik dreigt de hele tijd, er zal niets gebeuren”. We gingen terug werken en toen ik rond zes uur ‘s morgens nog wat laatste glazen en andere dingen aan het afwassen was ging mijn neef naar buiten om te roken. Enkele minuten later hoorde ik geweerschoten. Toen ik buiten ging zag ik mijn neef bewegingsloos liggen en een plas bloed. Het is een beeld die me tot op de dag van vandaag bijblijft. Hij was dood. Toen ontdekte iedereen waar we werkten en waren de gevolgen verschrikkelijk. Na de begrafenis van mijn neef, heeft de vader van mijn neef, mijn oom me geslagen met een asbak en ik werd zwaar gewond aan mijn voorhoofd. Je kunt het litteken nog zien. Mijn familie was bang dat ik het volgende doelwit zou zijn, want mijn vader had ondertussen een waarschuwing gekregen van dezelfde sjeik die zei: “Maak je geen zorgen, we zullen die zondige zoon van je straffen”. Ik werd toen naar de buitenwijk van Bagdad gestuurd bij mijn zuster die daar verbleef. Mijn vader zorgde voor een paspoort en wat geld en stuurde me weg uit Irak.

Maar mijn verblijf in het opvangcentrum duurt reeds heel lang en ik ben hier ongeveer de langst blijvende. Dat heeft me onverklaarbare psychologische druk gegeven. Ik bereikte een punt waar ik me niet meer kon ontspannen en meer dan twee jaar lang heb ik slaappillen gebruikt, want ik was zeer gestresseerd. Nu weet ik ondertussen dat het ook aan het feit lag dat ik niet wist wat er zou gebeuren. Dus mijn verblijf in België was niet gemakkelijk en zal ook moeilijk te vergeten zijn. Ook mijn leven in Bagdad is moeilijk te vergeten. Maar de toekomst ziet er nu hier iets vreugdevoller uit want een paar dagen geleden heb ik de status van vluchteling gekregen van de Belgische regering en daar geniet ik elk moment van. Ik ben jullie dankbaar om mij als vluchteling te hebben erkend en mij hebt toegestaan om hier te blijven. Dus de toekomst ziet er heel goed uit, hopelijk.

En hoe kwam je in België terecht? Eerst ging ik naar Turkije en maakte vervolgens een gevaarlijke reis om Griekenland te bereiken. Van het vluchtelingenkamp aan de kust van Griekenland kwam ik in Athene terecht. Vervolgens doorkruisten we Servië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland, Nederland en eindelijk kwamen we zo aan in België . Hoe verloopt je leven in België en wat zijn je toekomstplannen? Zoals ik je eerder heb verteld ben ik bedreigd geweest met de dood in Bagdad en ben ik nu dankbaar dat ik hier veiliger ben.

Eeklo ➝ Irak

✈ 3.834 km 77

Zafar Mijn naam is Zafar en ik ben geboren in Tagab in Afghanistan

Tien jaar geleden verliet ik Afghanistan. Eerst was ik in Griekenland en vervolgens ging ik bij vrienden in Frankrijk. Vroeger, toen ik in Afghanistan was, had ik nog nooit iets over België gehoord, maar toen vertelden mijn goede dingen over België. Het is een prachtig land en mensen krijgen veel faciliteiten. Acht jaar geleden vertrok ik naar Brugge. Ik wilde altijd zakenman worden en begon mijn zoektocht naar een rustige stad waar weinig winkels waren in mijn sector en zo kwam ik in Eeklo terecht. Ik ben hier blij met de vriendelijke mensen en woon graag in Eeklo. 78

Eeklo ➝ Afganistan

✈ 5.475 km

Mahdiya

Mahdiya Nouri komt als meisje van 4 jaar samen met haar ouders in 2003 na een heel lange en vermoeiende reis in België aan.

Door het studeren geraak je als een jonge vreemdelinge meer geïntegreerd in de Belgische maatschappij

Ik ben Mahdiya Nouri en wil graag kort mijn levensverhaal vertellen, vooral het verloop van mijn studies. Ik ben samen met mijn ouders in 2003 aangekomen in België na een heel lange en vermoeiende reis, waar ik me gelukkig niet veel van herinner. Helemaal van Afghanistan naar België als politieke vluchtelingen waren

we op zoek naar een nieuwe veilige en warme thuis. Toen ik in België aankwam als een meisje van 4 jaar, vertelt mijn moeder dat ik me direct thuis voelde en op school veel vrienden had. Dit kwam vooral doordat ik een sociaal type ben. Meidoorn in Eeklo was de plaats waar ik mijn kleuter en lagere schooltijd heb door79

gebracht. Ik draag veel mooie herinneringen mee aan de lieve leerkrachten die mijn familie en mij altijd steunden. Maar naast de leuke en goede herinneringen heb ik ook mindere. Eén ervan kan en zal ik nooit vergeten: op het einde van het 6de leerjaar mocht iedereen een richting kiezen voor het middelbaar onderwijs. Ik weet nog heel goed dat ik Latijn aanvinkte. Wanneer mijn juffrouw de blaadjes kwam ophalen zei ze luid tegen mij en de hele klas: “Weet je wel zeker dat JIJ dit zal aankunnen?”. Natuurlijk lachten mijn klasgenootjes mij uit. Tijdens het oudercontact deed de juf ook moeilijk over mijn studiekeuze en dit terwijl mijn punten goed waren. Haar enige argument was dat Latijn een heel moeilijke richting is en extra moeilijk voor mij omdat Nederlands niet mijn moedertaal is. Mijn ouders hebben mij gelukkig toch, ondanks haar tegenkanting, ingeschreven in de richting Latijn. Ik vond dat die leerkracht uitging van vooroordelen en mij -als 12-jarig meisje met goede cijfers- de kans niet gunde om de uitdaging aan te gaan en te proberen! Ik weet nog heel goed dat, toen ik op het einde van het eerste middelbaar geslaagd was, ze speciaal naar me toekwam om te vragen of het gelukt was. Dit deed ze elk jaar, tot in het 3de middelbaar, en telkens dacht ik aan haar te zien dat ze er niet echt gelukkig mee was… Het College O.-L.-V.-ten-Doorn (mijn tijd in het middelbaar) is een heel grote school. Zoals altijd voelde ik me goed. Ik had een heel goede relatie met de leerkrachten en medeleerlingen, heel mooie herinneringen tot in het 4de jaar waar ik sukkelde met het vak Latijn. Natuurlijk wou ik mijn best doen om daar verandering in te brengen. Dus vroeg ik hulp en tips bij mijn leerkracht Latijn om toch te kunnen slagen voor het vak. He80

laas beloofde ze veel maar er kwamen geen daden. Ik voelde me op den duur genegeerd en voelde het aan alsof de leerkracht geen moeite wou doen. Natuurlijk was ik niet de enige die problemen had, er waren nog klasgenootjes met problemen. Ik besloot samen met twee andere Belgische meisjes studiehulp te vragen. Het bizarre was dat er toen plots wel hulp kwam, maar ik merkte dat ze meer aandacht besteedde aan de andere twee studentes dan aan mij. Als een puber van 16 komt dit hard aan en ik gaf het op dat jaar. Dat was voor mij een nederlaag. Op het einde van het jaar zei mijn leerkracht luidop en voor de hele klas dat ik geen Latijn meer mocht volgen. Ik vrees dat ze het niet kon laten blij te zijn haar oorspronkelijke voorspelling bevestigd te zien. Dat was het moment waarop ik besloot mijn jaar opnieuw te doen maar zeker niet in Ten Doorn. Ik heb gezien, niet alleen bij mezelf maar ook bij mijn broers en anderen, dat sommige leerkrachten op deze school een allochtoon niet graag zien verder studeren. Aan GO Atheneum De Tandem hou ik de allermooiste herinneringen over. Deze kleine maar warme school met haar lieve en behulpzame leerkrachten verwelkomde mij met open armen. Mevrouw Moerenhout, mijn leerkracht Latijn, zal ik nooit vergeten! Zij stak zoveel tijd en moeite in mij om mij weer op de trein te krijgen, dat ik al snel mijn draai vond. Omdat ik het zo goed had kon ik mijn twee vriendinnen, een Turkse en Soedanese , overtuigen om te veranderen van school. Ze kwamen van Ten Doorn naar De Tandem en samen hebben we verder zonder enig probleem ons middelbaar met succes beëindigd. Dankzij de positieve energie van mijn school GO Atheneum De Tandem volg ik nu Rechten aan de universiteit van KULAK.

Mijn conclusies uit deze ervaringen zijn dat je je medemens, kind of leerling moet aanmoedigen en steunen om verder te doen in zijn of haar dromen en zeker niet te demotiveren. Velen die ik ken zijn niet sterk gebleven en geïntimideerd geweest. Ze hebben hun dromen opgegeven. Gelukkig ben ik een persoon die uitdagingen aanga en me niet laat doen door negatieve energie.

Op 16 juni gingen we samen met herboriste Christel van Netelvuur op zoek naar de verschillende gebruiken van rozen in recepten, in thee, schoonheidsproducten en medicinaal gebruik. Rozen namen al duizenden jaren geleden in verschillende culturen een zeer bijzondere plaats in. Het is vooral de zoete geur van rozen die een diepe prettige en rustgevende indruk maakt.

Mijn laatste maar zeer belangrijke woorden zijn dat we elkaar, maakt niet uit van welke afkomst, moeten verder helpen om ons dromen waar te maken, zeker op vlak van studies. Want door het studeren geraak je als een jonge vreemdelinge meer geïntegreerd in de Belgische maatschappij en ben je zeker op weg naar een totale en mooie verandering, wat niet alleen voor jezelf als individu goed is maar ook voor ons allen, de hele samenleving.

De geurstoffen uit de rozenblaadjes werden lang geleden met olie of vet geëxtraheerd. Men wreef er de huid mee in en doden werden ermee gebalsemd. In de vroege middeleeuwen werd in het Midden-Oosten ontdekt dat de geurstoffen ook via distillatie konden worden bemachtigd. Er werd toen al rozenolie en rozenwater naar Europa geëxporteerd.

Eeklo ➝ Afganistan

✈ 5.475 km

De meest beroemde roos voor die productie is de “damascena roos” (Trigintipetala) die ook te bewonderen is in het rozenveld van Netelvuur.

Tijdens de rondleiding vertelt Christel ons over de volksgebruiken van rozen en hoe en waarvoor rozen kunnen gebruikt worden. We zien de verschillende gebouwen waar rozen gedestilleerd worden tot rozenwater en de verschillende verwerkingsprocessen van kruiden, specerijen en bloemen die bij Netelvuur gebruikt worden. Rozenthee 15gr rozenbottels fijn malen in de vijzel / 2 eetlepels rozenblaadjes / beetje limoensap / 1l water warm, niet meer kokend water opgieten / kan warm of koud gedronken worden

Netelvuur, Oostwinkel

Geschiedenis van Netelvuur: Netelvuur is een familie bedrijf opgericht in 2002 met als resultaat een modern familiaal bedrijf in het Meetjesland. www.netelvuur.be 81

ÂŠ Marc De Coninck 82

Uitblinkers & Nieuwbakkers Uitblinkers en Nieuwbakkers zijn 2 prachtige groepen mensen uit Eeklo. De Nieuwbakkers zijn nieuwe Eeklonaars die hun eigen boek maken en de Uitblinkers zijn 12-jarige journalisten die hun eigen film maken. Dit vraagt om uitwisseling. Dus namen de uitblinkers interviews af van de Nieuwbakkers. De uitblinkers zijn kinds, uitgelaten, luid, expressief, afgeleid tot ze plots hun kans krijgen. Hun interviewee wordt aan hen alleen toegewezen. Ze boezemen vertrouwen in. De voorbereiding getuigt van ervaring. Het materiaal wordt professioneel opgezet en gehanteerd door de jonge gebruikers . Concentratie ontsproten aan talent en de opleiding leert: grijp je kans en leg het vast. Dit leverde ontwapenende beelden en oprechte interviews op. Hoed af voor deze journalisten die daarnaast ook nog gewoon kind kunnen zijn.

Victoria Victoria, 31 jaar, geboren in Roemenië , trouwde 2 jaar geleden Mirel en volgde hem naar België

Victoria is 31 jaar en geboren in Roemenië in Tulghes. Het interview gaat door in het Engels want Victoria kent maar een paar woordjes Nederlands, maar haar Frans is vloeiend. Dat heeft ze geleerd van haar moeder die lerares Frans is in Roemenië. 2 jaar geleden is ze getrouwd met Mirel en is ze hem naar België gevolgd. Ze werkt in het Ziekenhuis in Duinkerke als anesthesiste waar ook haar zus werkt. Het was een grote uitdaging om in een groot Universitair ziekenhuis te werken maar ze vond dit veel interessanter dan in Roemenië te blijven werken. Volgens Victoria kan ze zich in het ziekenhuis in Duinkerke professioneel volledig ontplooien, doordat er meer 84

medische apparatuur en meer medicijnen aanwezig zijn. Ze spreekt met passie over haar job en zegt zich pas blij te voelen als haar patiënten blij zijn. Het verwondert mij niet als ze me zegt dat het haar doel in het leven is professioneel succesvol te zijn. Als ik vraag naar haar favoriete Belgische zanger dan antwoord ze vrij snel “Gautier”,

“Voltaj” is haar favoriete Roemeense popgroep. Verder houdt ze van tuinieren, fietsen, vissen en koken, ook zegt ze dat Roemenen heel graag barbemet frietjes cueën. Van het Belgische eten vindt ze mosselen geweldig!

Luna

Wat haar vooral aansprak toen ze hier aankwam was hoe georganiseerd Belgen zijn. Ze vond het ook boeiend om naar de mooie huizen te kijken, de infrastructuur en de snelwegen. Maar net zoals haar man vindt ook zij dat Belgen “koud” zijn in de sociale omgang. Het verbaast haar ook dat er niet veel mensen meer naar de kerk gaan. Roemenen zijn heel gelovig ze voelt duidelijk het verschil. Volgens Victoria zou het geloof deel moeten uitmaken van de samenleving omdat het meer verdraagzaamheid creëert. Ze gaat met haar man naar Aalst naar de Orthodoxe kerk en vooral het vieren van het paasfeest is een hele belangrijke plechtigheid die ze niet willen missen. Ze heeft vaak contact met familie en vrienden in Roemenië via skype en spreken dan uiteraard Roemeens zoals thuis met haar man. Maar ze hebben ook vrienden in Eeklo, van Mirel’s vorig werk, waarmee ze gaan sporten en vissen. Ze heeft nog niet veel racisme gezien bij de Belgen maar wel op haar werk in Frankrijk. Ze denkt dan ‘gewoon’ dat het belangrijker is om te tonen wat ze kan. Als ik haar vraag wat ze mist in Eeklo, dan antwoordt ze al lachend, een luchthaven en bergen.

Eeklo ➝ Roemenië



1.678 km

Luna is acht jaar en geboren in Eeklo. Haar ouders zijn van Iraanse afkomst. Luna gaat naar basisschool De Meidoorn en spreekt naast Nederlands ook Farsi. Hiervoor gaat ze elke zaterdag naar Gent om les te volgen. Ze volgt piano- en zwemles. Als bijdrage aan het boekje kwam ze met een heel merkwaardige tekening. Hoe ziet een 8-jarig meisje de Nieuw- en Herbakkers? Zie tekening p. ???

Eeklo ➝ Iran ✈ 4.382 km 85

Lilian Lilian of ook wel Lily genoemd, is geboren in Warri, Delta-state in Nigeria.

Ze is 38 jaar en moeder van 3 kindjes. Ze studeerde bedrijfsbeheer in Nigeria maar werkt sinds 2015 als verpleegster in het ziekenhuis AZ Alma in Eeklo. Haar moedertaal is Igbo en Lily spreekt ook vloeiend Engels. 15 jaar geleden leerde ze haar man kennen, hij werkte toen in Nigeria. Toen hij terugkwam naar Eeklo, waar hij voordien woonde, kwam ze met hem mee als mevrouw Daele. Eenmaal in België begon ze ijverig met het studeren van Nederlands. Als we antwoorden op haar vraag wat de doelstelling is van het boek dan wil ze zich onmiddellijk aansluiten. Ze zegt dat ze met veel depressieve mensen in contact komt, 86

Lopers stoppen toch ook niet als een hindernis omver valt?” op de werkvloer en daarbuiten, mensen die blijkbaar alles hebben maar toch nooit tevreden zijn. Met haar verhaal wil ze mensen stimuleren om dankbaar te zijn met wat ze hebben en om uit haar verhaal kracht te putten om verder te gaan in het leven; om door te zetten en vooruit te kijken. Tijdens haar opleiding verpleegkunde kreeg ze van haar stagebegeleider de tip om thuis ook Nederlands te praten omdat ze dan nog sneller het Nederlands onder de knie zou krijgen. En sindsdien spreekt ze met haar man en kinderen Nederlands. Het is grappig maar af en toe gebruikt ze zelfs een woordje in het typisch Eeklo’s dialect.

Ze begon te werken als keukenhulp bij de afwas en de warme keuken in het oude AZ Alma maar is hiermee gestopt om voor de kinderen te zorgen en vooral om te studeren. Toen ze ontslag nam vertelde ze de directie van het ziekenhuis dat ze als verpleegster zou terugkeren om te solliciteren. Ze had meer ambities dan afwassen en koken. Ze ging verpleegkunde studeren. En dat heeft ze dan ook gedaan. Als we naar haar hobby’s vragen zegt ze onmiddellijk “zingen”. Ze zingt tijdens de Pinksterkerkdienst waar ze wekelijks naartoe gaat met de kinderen. Haar geloof is voor haar zeer belangrijk en haar geloof in God helpt haar in moeilijke tijden op de been te blijven. Verder vertelt ze dat Nigeria een rijk land is maar dat je hier in België meer kansen krijgt om te studeren; dat de sociale zekerheid en openbare voorzieningen goed zijn. In Nigeria betalen ze ook belastingen, maar volgens Lily kan je de voordelen in België niet vergelijken met wat je krijgt in haar geboorteland. Hier in België krijg je voor je belastingbijdrage veel meer terug, vindt ze. Wat ze wel enorm mist is de band tussen familieleden. Iedereen deelt er met iedereen. “Misschien,” zegt ze, “komt dat wel omdat we dat van kleins af leren.” “We eten bijvoorbeeld allemaal uit eenzelfde bord. Dat brengt samenhorigheid en je leert hiermee ook om het eten met elkaar te delen. “ Toen ze met haar man in Eeklo aankwam werd ze goed opgevangen door haar nieuwe familie. Toch duurde het ongeveer 2 à 3 jaar voordat ze zich helemaal thuis voelde. Wat haar onmiddellijk opviel was het feit dat er in Eeklo nauwelijks stroomproblemen waren. In Warri zitten ze dikwijls zonder stroom en dat ondervindt ze nog steeds als ze op vakantie gaat naar haar geboorteland.

Wat voor haar helemaal raar leek was dat tijdens de maaltijden de mensen tegen elkaar precies fluisterden. “En op kerstmis!” zegt ze opgewonden, “Op kerstmis, als de familie samenkomt staat de muziek zó stil en wordt er nauwelijks gelachen, laat staan gezongen! “ Helemaal anders dan in Nigeria . Uit haar verhalen blijkt hoe feestelijk het er daar aan toe kan gaan. Vervolgens vertelt ze, “Mijn schoonmoeder vroeg me om te helpen in het huishouden, dat was ik niet gewoon, want thuis in Nigeria hadden we keukenhulp en poetsvrouwen.” “Ik heb veel moeten leren, zoals op een ladder klimmen” lacht ze. Toch vindt ze na 15 jaar dat mensen in Eeklo iets opener zijn geworden, maar voegt eraan toe: “soms heb ik de neiging om op straat te zeggen : zoetje, een goede dag zeggen kost niets..”! In Diva, de winkel van haar vriendin Razia, waar we het interview afnemen, lachen we allemaal uitbundig mee. Lily is een goede vertelster. Je kan je de verhalen zo inbeelden wanneer ze veel handgebaren gebruikt als ze aan het vertellen is. Razia en Lily hebben elkaar leren kennen in 2004 toen ze beiden Nederlands studeerden. Vandaag de dag zijn ze nog steeds bevriend. Lily voelt dat er meer verdraagzaamheid is onder de mensen alhoewel ze een paar verhalen vertelt van onverdraagzaamheid en zelfs racisme. Ze vertelt ons een anekdote die ze in het begin meemaakte toen ze in Eeklo kwam wonen. In een supermarkt, werd ze door een dame gewoon aan de kant geduwd met haar boodschappenkarretje toen ze stond te wachten in de rij aan de kassa. Ook voelt ze soms jaloezie op het werk, maar dat zal wel een algemeen menselijk foutje zijn zeker… zeg ik haar met een knipoog. Tenslotte, als ik vraag wat voor haar belangrijk is dan zie ik haar eventjes nadenken en 87

De Verstelling Wie zijn ze? Wat doen ze? De Verstelling? Nog niet van gehoord? Dat is mogelijk want de vereniging werd amper twee jaar geleden boven de doopvont gehouden. Dat kwam zo. Een paar mensen liepen elkaar bij diverse gelegenheden, gaande van de oprichting van het Eeklose Repair Café tot lezingen over maatschappelijke en ecologische thema’s, regelmatig tegen het lijf. Er werd al eens nagepraat en van het een kwam het ander. De krachten bundelen en de handen uit de mouwen steken, daarover was iedereen het eens. Over de naam moest niet te lang worden nagedacht. De Verstelling staat voor verstellen in de zin van herstellen en maakt een connectie met Repair Café. Maar verstellen staat ook voor zich op een andere

plaats stellen. Transitie, solidariteit, duurzaamheid, sociale economie en samenwerking zijn niet toevallig de kernwoorden van de doelstellingen. De leden maken deel uit van de vereniging ten persoonlijke titel maar hebben door diverse engagementen ook een netwerk aan connecties. Voorzitster Bernadette Vandercammen stond jarenlang aan het roer van Muziekclub N9, secretaris Jan Matthys is de motor van Wijkcentrum De Kring en penningmeester Ilse Vromman is als regioverantwoordelijke van Voedselteams een pleitbezorger van de korte keten. Daarnaast kan De Verstelling ook rekenen op de expertise en het engagement van Jan De Pauw (REScoop.Vlaanderen), Katrien Brinckman

vervolg verhaal Liliane zegt ze: gezondheid, liefde, een goed leven, haar familie en de relatie tot anderen. Als boodschap wil Lily graag meegeven dat het belangrijk is dat iedereen meer respect krijgt voor elkaar en om “samen” te leven. Dat we nooit moeten stoppen met ondernemen. Ze vergelijkt dit met een hindernissenloop in de atletiek , “de lopers stoppen toch 88

(leerkracht), Joris Kuijsten (integratiewerker Rode Kruis Opvangcentrum), Danny Haegeman (diensthoofd technische dienst Sint-Jan) en een schare vrijwilligers die zich voornamelijk inzetten voor Repair Café Eeklo. Dat draait, met acht bijeenkomsten per jaar, op volle toeren en heeft toch wel een bijzondere insteek. Goede contacten met het plaatselijke Opvangcentrum resulteerden in een constructieve samenwerking waarbij bewoners en ex-bewoners zich actief inzetten als reparateur. Dat blijkt een meerwaarde voor de organisatie, die op die manier de frequentie van bijeenkomsten aankan, voor de bezoekers, die beter geholpen worden en voor de medewerkers die

ook niet als een hindernis omver valt?” Wij, in ieder geval, onthouden van Lily’s verhaal haar positieve ingesteldheid en de dapperheid om een plaats te vinden in het dagelijkse leven in Eeklo. Eeklo ➝ Nigeria

✈ 5.086 km

kennis delen, elkaar bijstaan met raad en daad en actief deelnemen aan dit project. Een verrijking voor alle betrokken partijen! In 2017 realiseerde De Verstelling ook ‘Mijn Gedacht’, een documentaire reeks met en door tien kinderen over maatschappelijke en ecologische thema’s. De kinderen stonden achter de camera en namen interviews af. Het resultaat was een professioneel gemonteerde film van ongeveer 30 minuten en wat bleek? De boodschap, gebracht op een kinderlijke maar vaak doordringende manier, sloeg aan. Dat smaakte naar meer en een nieuw project ‘Uitblinkers’ stond al gauw in de steigers. Opnieuw stuurde De Verstelling tien kinderen, na een opleiding filmen en interviewen, op pad om reportages te maken. In Het Leen spraken ze met een boswachter en een bio-inge-

nieur bos- en natuurbeheer. Bij Netelvuur kwamen ze van alles te weten over inheemse kruiden en de verwerking ervan. De themadag over onderwijs bracht inzicht in de werking van ‘t Zitemzo en over les krijgen in Suriname en Senegal. Een meester percussionist uit Guinée had het over traditionele ritmes en hun betekenis. In de Eeklose verbrandingsoven zagen ze hoe afval wordt verwerkt en de Low Impact Man kwam in de plaatselijke Kringwinkel uitleggen hoe hij zijn ecologische voetafdruk klein houdt. Ze gingen ook op stadswandeling in Gent en interviewden nieuwe Eeklonaars. Hierbij kruisten de paden van De Verstelling met die van ‘Herbakkers delen met Nieuwbakkers’. Op zaterdag 23 juni zakten vijf ‘Nieuwbakkers’ af naar de Eeklose bibliotheek, iedereen kreeg een jeugdige interviewer toegewezen en na een voorbereidend

gesprek, waarbij taalbarrières met de nodige goodwill werden genomen, konden de opnames starten. Deze verliepen in een opperbeste stemming, het was een gezellige drukte in en om de bib en de aanpalende pleinen. De afsluitende fotoshoot met alle deelnemers onder het schilderij van de Eeklose Herbakker aan de muur van het gelijknamige cultuurcentrum, legde een extra connectie met het thema. Na de zomermaanden, die werden besteed aan de montage, is de film te zien op zaterdag 17 november om 17 uur in JC Kubiek, Kerkstraat 121 in Eeklo. En ja hoor, ook bij deze gelegenheid worden de banden tussen beide projecten nog eens extra aangehaald. www.deverstelling.com - deverstelling@gmail.com

Maryam Maryam draagt dit op aan haar vriendin Marie-Louise uit Eeklo

Human beings are members of a whole, In creation of one essence and soul. If one member is afflicted with pain, Other members uneasy will remain. If you have no sympathy for human pain, The name of human you cannot retain.

Saadi was een inwoner van Shiraz in Fars in het zuiden van Perzië. Hij verliet al op jonge leeftijd zijn thuisstad, en vertrok naar Bagdad om Arabische literatuur en islamitische wetenschappen te studeren aan het beroemde an-Nizzāmīya kenniscentrum. Nadat de Mongolen Perzië binnenvielen, zwierf Saadi door Anatolië, Syrië, Egypte en Irak. In zijn werken verwijst hij tevens naar reizen die hij zou hebben gemaakt naar Pakistan, India en Centraal-Azië. Daarmee vertoont Saadi veel overeenkomsten met Marco Polo, die dezelfde regio bezocht. Hij bezocht op zijn reizen veel theehuizen, waar hij verhalen uitwisselde met handelaren, boeren, priesters, dieven en sjiitische mystici. Deze gesprekken dienden vaak als basis voor zijn werk. Toen hij na meer dan twintig jaar terugkeerde in Shiraz, werd het geregeerd door Atabak Abubakr Sa’d ibn Zangy en kende een tijd van relatieve kalmte. Saadi werd door de heerser met respect onthaald. Als dank hiervoor nam Saadi de naam van de lokale prins, Sa’d ibn Zangi, aan als zijn pseudoniem. Hij heeft vermoedelijk de rest van zijn leven in Shiraz doorgebracht, waar zijn mausoleum een bekende toeristische trekpleister is. Iran wordt ook wel eens ‘het land van po90

ëzie, nachtegalen en rozen’ genoemd. Het oude Perzië heeft dan ook veel meesters voortgebracht, die in het Westen nauwelijks bekend zijn. De lijst is lang, Hafez, Ferdousi, Rumi, Khayyam, Attar, Sanai, Djami. En Saadi, natuurlijk Saadi, altijd Saadi (Shiraz, 1184 – 1283/1291?). Hij wordt in Iran als de god van de Perzische literatuur beschouwd en zijn verzen en wijsheden leven nog steeds verder in de taal van vandaag. Hij staat niet alleen bekend om de kwaliteit van zijn werken, maar ook om de diepgang van zijn maatschappelijke gedachten Iraniërs houden van hun dichters ook wanneer ze meer dan 500 jaar geleden overleden zijn. Saadi is vandaag nog steeds een van de meest gelezen en geliefde dichters in Iran. Elk jaar op 22 april wordt hij herdacht. In Shiraz, zijn geboorteplaats, wordt er een speciale ceremonie ter ere van de meester gehouden. Saadi’s bekendste werken zijn Bustan (‘De boomgaard’) en Gulistan (‘De rozentuin’) waarin proza en poëzie elkaar afwisselen. De rozentuin is een onbetwist hoogtepunt in de klassieke Perzische literatuur. Het gaat over machtigen en rijken tegenover

De pizza Voor de pizzabodem • 3/4 deel van een middelgrote bloemkool, in flinke stukken • 100 g gemalen amandelen (Amandelmeel) of gewone bloem • 100 g havermout • Een flinke snuf gedroogde oregano • Zeezout en versgemalen zwarte peper • 2 biologische of scharreleieren losgeklopt • Olijfolie

onderdrukten, over oprechtheid tegenover veinzerij, over mystiek, erotiek en morele waarden. De rozentuin was het eerste literaire werk uit Perzië dat in Europa bekend werd. De ontvangsthal van Verenigde Naties in New York is versierd met het kostbare Iraanse tapijt met Saadi’s meest beroemde gedicht getiteld ‘Menselijke wezens’.

Voor de vulling • 1 blik van 400 gram tomatenblokjes • Flinke bos basilicum • 1 bol van 125 g biologische mozzarella • 2 handenvol bladgroente (ik gebruik spinazie of rucola) • ½ venkelknol, met een dunschiller in plakken geschaafd • Pecorinokaas, om erover te raspen Verhit de oven tot 220 graden (210 hetelucht) en bekleed een bakplaat met bakpapier. (de man die koken kan aanpassingen) Hak de bloemkool in de foodprocessor tot hij een fijne, rijstachtige textuur heeft. Doe in een kom maar knijp wellicht nog even goed uit zodat deze goed droog is. Doe de bloemkool nu weer in de foodprocessor en voeg de amandelmeel (of gewone bloem), havermout, oregano, zout en peper toe en meng alles tot een fijn deeg. Maak een kuiltje in het midden en doe de eieren erin. Meng alles wederom goed door en vorm hier met de handen een bal van. Het lijkt niet op klassiek pizzadeeg, het is immers natter en minder stevig. Vet het bakpapier in met olijfolie, leg de deegbal erop en druk hem met de hand uit tot een ½ cm dikke cirkel die langs de rand iets dikker is. Plakt het nog? Doe het dan met een lepel. Bak de bodem in de oven in 20 a 25 minuten goudbruin. Pureer intussen de tomaten met driekwart van het basilicum, een flinke snuf zout en peper en een flinke scheut olijfolie. Haal de bodem zodra hij goudbruin is uit de oven en schakel deze naar 240 graden (230 hetelucht). Verdeel de tomatensaus erop met daarop mozzarella, bladgroente en geschaafde venkel. Sprenkel er nog wat olie over en doe deze weer 8 a 12 minuten in de oven. De bodem moet redelijk knapperig zijn. Haal uit de oven en verplaats de pizza naar een snijplank. Maak de pizza af met de rest van de basilicum, wat olie en wat geraspte pecorino.

Eeklo ➝ Iran

✈ 4.141 km 91

Soraya Libert, Fabjen Schotte en Matilde Dierickx November 2018

ÂŠ Jean-Pierre Drubbels

Dankwoord Het boekje “Nieuwbakkers delen met Herbakkers” wil de nieuwe bewoners van Eeklo een plaats geven binnen de groeiende aandacht voor erfgoed in het algemeen en de verrijking hiervan in het bijzonder. De Eeklonaars van meer dan 100 verschillende nationaliteiten uit alle hoeken van de wereld of van over de grens, vormen vandaag Eeklo van de 21ste eeuw. Het was boeiend om met “Herbakkers“ te praten die het straatbeeld en het leven in Eeklo in de loop der jaren hebben zien veranderen en samen met de „Nieuwbakkers“ maakten zij op hun manier hun verhaal bekend voor een breed publiek. De deelnemers konden zelf de vorm kiezen, een geschreven verhaal, poëzie, een tekening, een interview, een recept.. We kozen ervoor de spreektaal te behouden om de authenticiteit van de interviews zoveel mogelijk weer te geven. We willen hen in de eerste plaats danken voor hun inzet en vertrouwen in het project. Zonder de enthousiaste medewerking van de deelnemers was dit boek er nooit gekomen. Als projectcoördinator wil ik Fabjen Schotte en Matilde Dierickx van harte danken. Fabjen als eerste contactpersoon bij het Vermeylenfonds, die van bij het begin enthousiast was en mij tot het einde heeft gesteund bij het verwezenlijken van de publicatie en Matilde die op vrijwillige basis en tijdens haar zware studies en werking bij de Scouts een trekkende rol opnam, zowel inhoudelijk als redactioneel. Samen waren we een fantastisch team!

Dit team werd versterkt met 2 goeie fotografen èn fantastische mensen; Marc De Coninck en Jean-Pierre Drubbels. Beide fotografen zijn aangesloten bij het fotocollectief Roode Oogjes, verbonden met het Vermeylenfonds. Marc en Jean-Pierre legden het volledige proces vast en hun beelden vind je doorheen dit boek. Onze dank gaat uit naar Stad Eeklo en naar Frederik Rogiers als aanspreekpunt bij de Cultuurdienst en naar Ina Quintyn als stafmedewerker diversiteit, gezondheid, integratie en gelijke kansen van Stad Eeklo, omwille van hun positieve aandacht voor het integratieproces van de nieuwe bewoners van Eeklo. Dank je wel Maryam Ashrafinia en familie, Miremadi Monavar, Iran Sajadi, Elina Mastan, Philippe De Smet, Huis van de Mens, Bart Godefroid, Rosa Cardone, Claudia Verhulst, Filip Smet, Bob D’Haeseleer, Bernadette Vandercammen, Luc Maddelein, Ann van Voem, Joris Kuijsten en Opvangcentrum Centrum Rode Kruis Eeklo, Eglantina Bodurri, Fleur Floré, De Swingende Breinaalden, Farnoosh Khodadadeh, De Ledebirds, De Kring, De Platte Tube, VVV, Viva la Vida, ABVV, Linx+, de bibliotheek, Barbara Callewaert, Inke Hutse, Christel van Netelvuur en de kinderen van “De Uitblinkers”. Dank voor jullie passie, professionaliteit, liefde, geduld en steun tijdens deze rit. Soraya, Fabjen, Matilde, Jean-Pierre en Marc

Colofon Dit boek kwam tot stand dankzij de inspanningen van - Soraya Libert - Matilde Dierickx - Marc De Coninck - Jean-Pierre Drubbels - Fabjen Schotte - Anne Van De Genachte Met financiële en/of inhoudelijke ondersteuning van - Vermeylenfonds - Stad Eeklo - Instelling Morele Dienstverlening Oost-Vlaanderen - Linx+ En in samenwerking met - Bernadette & de Uitblinkers - Huis van de Mens - Opvangcentrum Rode Kruis Eeklo - ABVV - De Kring - De Ledebirds - VVV - Viva La Vida - Netelvuur Met speciale dank aan deelnemers Rami, Sandra, Izmir, Eglantina, Steven, Elina, Yared, Daniela, Feyza, Claudine, Marcin, Fleur, Filip, Ujeza, Haft Sin, Noroez, Emilia, Amede, Carolina, Mona, Maria, Maryam, Gladys, Bart, Navid, Guylshen, Marc, Johan, Najwa, Razia, Romina, Christel, Thomas, Hassan, Ehab, Yasin, Mirel, Ahmed, Zafar, Mahdiya, Bernadette, Victoria, Liliane en Luna Auteursrechterlijke vermelding: De redactie is bij de samenstelling zo nauwkeurig mogelijk te werk gegaan om aan alle rechten en eigendomstitels te voldoen. Gelieve contact op te nemen met de uitgever mocht u hieromtrent informatie wensen. In samenwerking met • uitgever Vermeylenfonds, Tolhuislaan 88, 9000 Gent 09/223 02 88 • Lay-out: Anne Van De Genachte • de drukker Graphius

u la /C St ev en

Maria

Carolina

Het boekje â&#x20AC;&#x153;Nieuwbakkers delen met Herbakkersâ&#x20AC;? wil de nieuwe bewoners van Eeklo een plaats geven binnen de groeiende aandacht voor erfgoed in het algemeen en de verrijking hiervan in het bijzonder. De Eeklonaars van meer dan 100 verschillende nationaliteiten uit alle hoeken van de wereld of van over de grens, vormen vandaag Eeklo van de 21ste eeuw.

ed e/

Jo ha

her nieuw bakkers Marcin / Em

Fi lip

/A m

ilia

Daniela / M irel / Victor ia Guylshen la

Izmir

/ Fey

za / Y asin

j Na

Lilia

Zafa r/M ahd Eli iya me na d /H Ya aft Fle re ur Sin d /N or oe z/ Mo na

ya m

/N av id

ad Gl

/R om

ina

/H as

a Sandr

Lu n

ry am