Het Veer: Afscheidseditie

Het Veer

1

Het Veer

MEDEDELING: Voor de tweede keer dit academiejaar is het Veer er gekomen met enige vertraging.* Er zullen dus nogmaals verwijzingen in staan die al wat gedateerd zijn. Niet gevreesd beste lezer, wij historici kunnen zonder enige twijfel verouderde dingen wel appreciĂŤren. Veel leesplezier met dit laatste Veer van het jaar.

* vertraging komt niet door de scriptoren maar door sommige mensen en hun losse opvatting omtrent de term deadline.

2

Het Veer

Colofon

Dank aan al onze schrijvers Redacteurs Lionel Olieu Robbe Van Roose Schrijvers Jules De Brabander Wout Renders Andy De Jonghe Anselm Logghe Tom Slegers Amber-Luna Defauw Aleandro Quintas Loureiro Adeline Moons Lennert Van Nuffel Wouter Reggers Gillian Bilterlijst GaĂŤtan Gallet

3

HET VEER Het Veer

35e jaargang

Afscheid editie

Verder in deze editie Voorwoord

5

V.G.K. Awards

8

Biografie: AndrĂŠ The Giant

16

Over Vuurkorven en toeristen

21

Van Olympische spelen tot gewapend conflict

23

Boekrecensie: Heart of Darkness

26

Een pleidooi voor geschiedenis

28

Studie en examentips

33

Robbe’s Nerd Corner

37

Natasha Forel

39

Interview: Herman Brusselmans

40

Herfstij der muzieklegendes II

44

Pre-scriptoren avontuur

49

Nawoord van de echte scriptoren

52

Ereleden 17-18

54

4

Het Veer

Beste Blandino’s Het gaat weer veel te snel. Uren vliegen voorbij en ik ben weer bezig aan mijn laatste voorwoord van het jaar. Met trots in het hart wel, want dit voorwoord luidt alweer een fantastisch Veer van Robbe en Lionel aan. Alweer een pareltje waar ze hun bloed, zweet en tranen hebben ingestoken en waarvoor ik de aanzet mag geven. Voor ik weer aan mijn gezever begin wil ik de scriptoren dus reeds bedanken voor al hun werk, hun eindeloze reminders om mijn werk toch op tijd in te sturen (wat minder vaak lukte dan gehoopt) en de uren dat ik op de wc heb zitten lachen met wat mij werd voorgeschoteld in het Veer.

Maar voor ik te emotioneel ga worden is het al weer tijd om even terug te blikken op de afgelopen weken en vooral ook vooruit te blikken op de toekomst. Er is weer een quiz geweest, we trokken naar Leuven om hen te leren hoe een echte cantus er uit ziet, op de nacht van de geschiedenis lieten we zien dat zelfs onze nachtelijke activiteiten culturele waarde hebben en op de springbreak hebben we dat weer een klein beetje ontkracht met een veel te grote cocktail in de hand. Maar dat wel na een dag lopen op de 12-urenloop, waar de kringen van de Blandijn hun krachten bundelden om toch 11de te eindigen. De 12-urenloop was niet de enige activiteit waarop de kringen en clubs samen iets op poten hadden gezet. Na de paasvakantie was er de 24u van de Amber, om ons bioritme nog sneller naar de zak te helpen dan dat sowieso al gebeurd na elke vakantie. Uiteraard deden we nog veel meer dan dat. Elke activiteit was weer fantastisch en om van te genieten. Maar nu is het tijd om weer even vooruit te kijken, naar die activiteiten die het praesidium nog in petto heeft voor jullie.

Allereerst nodigen wij jullie graag uit op onze karaoke. op donderdag 3 mei mogen jullie allemaal komen meegenieten van vals gezang en veel te veel sfeer in de Westies. Als die karaoke net iets te laat begint voor jullie, kunnen jullie tijdens de dag altijd eens binnen springen op LANdijn, waar de gamers onder ons eens kunnen meedoen met een wedstrijd die hen helemaal ligt. De dag daarna, op 4 mei, mogen jullie komen bekomen op de Vrienden- en familiecantus. Die cantus is de uitgelezen manier om aan mama, papa, broer, zus of beste vriend te laten zien waar jullie toch altijd over bezig zijn als jullie het hebben over die befaamde “zang- en drinkavonden�.

7 mei gaan we de awards uitreiken die jullie in dit Veer kunnen terugvinden op de V.G.K.-Awards kringavond. De cava zal rijkelijk vloeien en er zullen speeches gegeven worden die Oscar-waardig zijn. Verder hebben jullie nog een 2de karaoke om naar uit te kijken en zoals steeds een wekelijkse looptraining om die suikers van dat bier van je lijf te lopen. Ook andere activiteiten staan nog op het programma, maar daarover later meer.

Nu ik kan stoppen met (niet zo) subtiel reclame te maken voor onze prachtige kring, zou ik graag even de tijd nemen om terug te blikken op een zeer bewogen jaar, een jaar dat hoogtepunten had zonder vergelijk maar ook moeilijke momenten zoals de V.G.K. die maar zelden ziet. Deze terugblik kan enkel beginnen door die mensen te bedanken die dit jaar mogelijk maakten, het praesidium.

5

Het Veer

Lise, als Bachelormama nam je de eerstejaars onder je vleugels en maakte je het je taak hen te begeleiden. Je slaagde er in een bende eerstejaars warm te maken voor de V.G.K. die nog jaren zullen afkomen en die mee de toekomst bepalen van ons groen-wit vlaggenschip.

Ook onze boekensultan Lynn wil ik enorm bedanken. Zonder jou moesten we zelf op zoek gaan naar onze boeken, iets wat nooit was gelukt. Je deadlines werden gevreesd, de boekenverkoop van Historische Kritiek zal elk jaar even veel pijn doen, maar je inzet zal ook altijd even hard geapprecieerd blijven worden.

Dat brengt ons bij cultuur, een duo dat ons weer een heel jaar wist bezig te houden met obscure optredens en foute films. Een team dat ook dit jaar weer de nacht van de geschiedenis op poten wist te zetten en 2 quizzen organiseerde die iedereen tot het uiterste van hun kunnen wist te testen. Een team dat als taak had onze kring intellectueel uit te dagen en daar fantastisch in geslaagd is. Gaëtan en Elyse, bedankt om mijn hersencellen toch bezig te houden.

Nu we toch over hersencellen bezig zijn… Het volgende duo op mijn lijst droeg niet bij tot de cultivatie ervan, maar gaf me toch een heel goeie reden om ze te doen afsterven. Zoals elk jaar waren de cocktails op de springbreak weer veel te straf, de cava op de postnieuwjaarsdrink weer veel te goedkoop en de fuiven en kringavonden stuk voor stuk weer precies leuk genoeg. Jarne en Maxim, ik wil jullie enorm graag bedanken voor onvergetelijke avonden die ik me niet meer zo goed herinner en cocktails die mijn smaakpapillen tegelijk deden tintelen en verdoven.

Het volgende duo dat ik wil bedanken voor alles zijn Andy en Wout. Ik zou het kort kunnen houden en jullie bedanken voor de vuurkorf, maar dat is net iets te makkelijk. De sponsors vlogen binnen, de ereleden dragen jullie op handen en de posters vlogen aan de lopende band de deur uit. Zonder jullie draaide onze kring niet, en dat is iets dat jullie beiden mogen weten en trots op mogen zijn.

Imke, je werd in het praesidium gesmeten en wist direct je draai te vinden. Je zette een reis op poten naar Rusland die me altijd zal bijblijven (op enkele momenten na waar ik me bijster weinig van lijk te herinneren). Door jouw reis heb ik hoogtevrees in stapelbedden (auwch), pijn in mijn benen van al het slavsquatten en een berenmuts waar ik net iets te trots op ben.

Lionel en Robbe, jullie ego heb ik in het begin van dit artikel al genoeg gestreeld, ik wil jullie enkel nog proficiat wensen met het feit dat jullie nooit meer te lang zullen moeten wachten op mijn artikel.

Dat brengt ons bij de sportjes. Simon, ik weet nog steeds niet wat je bezielde toen je je scoutscarrière on hold zette voor ons, maar ik ben je er wel heel dankbaar voor. Je bent het zonnetje in huis, slaagt er in alles te relativeren en schrikt nooit terug om iemand anders een handje bij te steken als dat nodig zou zijn. Jonas, ook jij stond elke keer weer klaar om je functie met een glimlach te doen. Dankzij jou en je partner moeten studenten Geschiedenis zich niet te veel zorgen maken over de befaamde 10 kilo.

Ook op vlak van studies heb ik enkele vermeldingen te doen. Jullie zijn de reden dat veel eerstejaars erdoor zijn geraakt. Jullie stucu’s waren weer on point, de workshops helemaal in orde en 6

Het Veer

sinds dit jaar is één van de studieactiviteiten zelfs verwerkt in het officiële takenpakket van een vak. Lennert en Adeline, jullie waarde voor ons team kan niet genoeg bezongen worden, maar ik wil jullie allebei oprecht bedanken voor alles dat jullie hebben gedaan.

Graag wil ik ook Alex bedanken. Dankzij jou werkt onze site (meestal) optimaal, is ons forum (bijna) in orde en heb ik een excuus om heel de dag te komen gamen in de kelder. Je smeet je helemaal voor de dingen die je moest doen, werkte door tot je zelf tevreden was van het resultaat en dat is iets dat ik enkel kan bewonderen.

Maar last but not least wil ik vooral mijn voltallig D.B. bedanken. Shari, omdat je mijn wekker en mijn kalender was, de reden dat ik nog leef en dat alles in orde is gekomen. Seb, omdat je de kassa’s niet (te vaak) bent kwijtgeraakt. Uiteraard is dat een grap, een slechte wel te verstaan. Gillian, omdat jij constant heen en weer liep zodat ik het niet moest doen. Jullie alle drie, omdat jullie mijn steun en toeverlaat waren en we er godnondedju in zijn geslaagd er een fantastisch jaar van te maken.

Toch wil ik heel kort ook de mensen bedanken die uit het praesidium stapten. Ook jullie staken bloed, zweet en tranen in de V.G.K., iets dat zeker niet vergeten zal worden. Ook de ereleden wil ik graag bedanken omdat zij steeds waken over de V.G.K. en trachten ons te laten leven naar onze normen en waarden. Om naar de andere kant van de leeftijdsgroep te gaan die de V.G.K. aanspreekt, ook een woord gericht aan de eerstejaars. Ik hoop dat jullie genoten hebben van het eerste jaar aan onze faculteit en bij onze geweldige kring. Ik hoop jullie alvast snel terug te zien en te zien doorgroeien tot heuse historici.

Voor ik officieel mijn laatste voorwoord afsluit, wil ik nog even de vinger leggen op iets dat me zeer nauw aan het hart ligt. De V.G.K. heeft een zeer turbulent jaar achter de rug. Bepaalde zaken leken bij momenten onze kring in meerdere delen uiteen te trekken en sommigen zagen de toekomst van onze kring donkergrijs voor ons hangen. Desondanks slaagden we er in om 1 groep te blijven, een veel te grote familie die na een ruzie weer samen wist te komen om lachend terug te kijken naar het afgelopen drama. Toch wil ik nog een laatste keer oproepen aan iedereen om de strijdbijl te begraven en samen met ons aan een grootse toekomst voor onze kring te werken. De V.G.K. heeft een rijk verleden van 86 jaar en het is mijn oprechte hoop dat er daar nog zeker 86 bijkomen. Laat ons stoppen met te focussen op de negatieve aspecten en in plaats daarvan samen werken aan de toekomst.

Op cantussen wordt vaak gedronken op het verleden, het heden en de toekomst. Dat wil ik hier ook doen. Ik wil drinken op het verleden, omdat de V.G.K. zo’n rijk verleden heeft. Ik wil drinken op het heden, omdat jullie het heden zijn. Maar vooral wil ik dromen over de toekomst, omdat de V.G.K. een grootse toekomst tegemoet gaat, een toekomst waar wij allemaal mee aan kunnen bouwen.

Ut vivat, crescat et floreat Jules De Brabander Praeses V.G.K. 2017-2018 7

Het Veer

V.G.K.-Awards Gegroet wellustige lezer van het Veer!

Heb niet langer zorgen, kommer en kwel, want hier zijn ze, na toch alweer een jaartje wachten, al terug: onze fantastische V.G.K.-Awards. We zullen niet teveel rond de pot draaien en er direct in vliegen met de eerste Award!

De “Aandachtig Luisteren”-Award voor beste UGent ervaring in lesverband:

Het is ondertussen toch al even, toen ik een drietal jaar terug aan mijn historische reis begon.

Het was al een fenomeen dat ons gretig getoond werd en het is mooi dat dit nog steeds leeft tussen onze studenten. We hebben het natuurlijk over het verschijnen van een als Spartaan verkleedde held tijdens de lessen van Klassieke Oudheid. Proficiat Sebastien Bovie met je overwinning die nog even door de aula’s zal weerklinken.

De “Een goed Ricardje op de graslei kan eens smaken in de zomer”-Award voor favoriete plaats in Gent buiten de Blandijn:

Zoals het ons fervente Amber-tooghangers beaamt is het nog steeds ons favoriete café, en natuurlijk ook zijn charmante uitbater, dat onze buitenkomende hartjes kan bekoren. De Amber blijft voor menig studentje Geschiedenis een bakermat van leute en lust, en dat wordt nogmaals overduidelijk in deze Awards.

De “Kater is voor later”-Award voor strafste verhaal uit de Amber:

Het kan niet anders dan dat onze favoriete plaats in het Gentse enkele straffe verhalen met zich meebrengt. Onder andere dat ene verhaal over die blowjob op de WC en het overgeven van een bepaalde huidige scriptor op een toenmalige vice-praeses worden hier vermeld. Omdat er toch zoveel “speciale” dingen gebeuren in ons geliefd Bordeaux-kleurig café, is het onmogelijk om alle verhalen eer aan te doen. (Kleine tip: als je wat zotte verhalen wilt horen: stap maar eens af op die knappe vrijwilligers van het praesidium, we kunnen je wel het een en het ander vertellen over onze kroeg).

8

Het Veer

De “astronaut of prinses”-Award voor je droomberoep als kind:

Ik heb slecht nieuws voor onze groen-witte horde: we hebben enkele overlopers, wat zeg ik? Collaborateurs in ons midden!

Het droomberoep van toch wel een serieus aantal van onze mooie studentjes was archeoloog! Ik ben net zoals u dit aan het lezen bent met een mond vol tanden, dit aan het schrijven met verstomming op mijn gezicht! Maar kijk, we kunnen toch alleen maar toejuichen dat onze jeugd tijdig het licht heeft gezien en een toekomst bij het moddervolk links heeft gelegd.

De “Gossip Girl”-Award voor beste Blandijnroddel van het jaar:

Zelfs nu het bachelor-weekend toch al enkele maanden achter de rug is, blijven de verhalen over die ene vermeende avond toch nog altijd gonzen door de gangen van de kelder en ver daarbuiten. U weet het, wij weten het: het gaat natuurlijk over de avond die later bekend zou worden over de nacht van de Sneaky Spoon. U hoort het, er is zowaar gelepeld op onze kennismaking met de nieuwe lading historici in spé. Voor meer informatie kan u altijd terecht bij ons scriptoren!

De “Jules De Brabander”-Award voor zatte nonkel van de V.G.K.:

Zoals al werd aangekondigd op onze Award gala-avond, is het ditmaal onze eigenste peter, Jelle De Grootte, die de prijs van zatte nonkel binnenhaalt, nauw op de voet gevolgd door onzen groten baas en praeses van onze vereniging: Jules De Brabander. Proficiat Jelle, zowel voor het winnen van de prijs, als het toch altijd nog net iets te zat maken van onze avonden! Dat er veel mooie avonturen mogen volgen in dat donkerrood café.

De “Io Vivat”-Award voor beste cantusschijf:

No cantus, no leute in een schimmelend kot achteraan een café! Iedereen kent deze veelzeggende uitspraak wel, en verdomd dat het nog waar is ook! Bij de betere cantus horen natuurlijk ook wel de betere liedjes die toch af en toe wat vals gezongen worden. Dit jaar haalt Jan Klaassen de eer binnen om tot het favoriete cantusliedje van onze kring verkozen te worden. Hoe kan het ook anders dan dat deze prachtige schijf gekozen wordt, het zou nogal een schande zijn.

9

Het Veer

De “natte droom”-Award voor knapste meisje die Geschiedenis studeert:

Bij deze Award heb ik het voorrecht om een van mijn voorgangers-scriptoren in de bloemetjes te zetten, en tot knapste meisje van onze richting te verkondigen. Dit maakt mij toch wel blij, al is het maar om het feit dat dit toch enigszins bewijst dat scriptoren doorheen de jaren altijd wel uitermate knap zijn geweest. Proficiat Nele Defruyt met je overwinning! Jij mag je, zonder dat iemand hier commentaar op kan geven, een jaar lang het mooiste meisje van onze richting noemen! Ik ben zowaar jaloers, als ik dat verkondig krijg ik enkel wat lachjes uit medelijden…

De “Nathan Gryp”-Award voor knapste jongen die Geschiedenis studeert:

Voor zover ik mij toch kan herinneren hebben we dit jaar de eer om een unicum in mensenheugenis aan te kondigen! Voor het eerst in de geschiedenis van ons magazine, wat zeg ik? Van onze kring, wat zeg ik? Van de mensheid is het een bestaand koppel dat de prijs voor knapste jongen én meisje binnensleept. Jullie zien het al aankomen: proficiat Wouter Reggers met je overwinning over al die andere knappe koppen! Nu kan je niet alleen met jezelf lopen te pochen tegenover de mama, maar ook met je vriendin tegenover wie je ook maar tegenkomt op straat.

De “Hoeken van de slaapkamer”-Award voor meest sexy eerstejaartje:

Spijtig dat zowel Wouter als Nele geen eerstejaars meer zijn, anders had het hier nog een speciale Award-uitreiking kunnen worden. Ze zullen het maar moeten stellen met hun duo aan prijzen, want deze prijs is enkel weggelegd voor onze nieuwe lichting studenten, en wij zouden onze oppervlakkigheidsquota niet aan de kant kunnen schuiven zonder deze prijs. Proficiat Céline Baudewijn, jij treedt toe tot de lange lijst van sexy eerstejaartjes! Toch al een prijs op je palmares, doe zo verder!

10

Het Veer

De “Brangelina in hun gloriedagen”-Award voor favoriete Blandijnkoppel:

Onze Awards blijven maar unica binnen spuiten dit jaar! Voor het eerst zitten we met een exaequo in deze Award, waar is de tijd het mooie celibataire leven toch naartoe… Maar voor zij die toch jaloers wegdromen van onze hartendiefjes, proficiat aan zowel Lise en Gaetan en Wouter en Nele die samen op top staan. Wie had gedacht dat de gloriedagen van enkele oudleden van het dagelijks bestuur na hun uitvoerende jaar zou liggen…

De “Tsjernobyl is prachtig deze tijd van het jaar”-Award voor reislocatie die de V.G.K. weleens moet bezoeken:

Het is toch al enkele jaren aan het broeden, en u kan de bestemming vaak wel eens horen klinken op de betere melodie van Nadav Guedj, maar dit jaar is het Tel-Aviv, Israel dat de blikken van hongerige toeristen lonkt. Hoe kan het ook anders, de man slaagt er ook in de stad fantastisch te doen klinken in zijn toch wel bekende schijf. Een of andere liefhebber van de betere culinaire maaltijd kon ons melden dat eender welke locatie hem deugd zou doen, als ze maar goedkope kip verkopen, liefst uit emmers. Hopen dat er een KFC te vinden is in Israel…

De “Communist Manifesto”-Award voor meest creatieve onderwerp van een paper:

Ook dit jaar blijven de academische prestaties van onze studentjes hoog in het vaandel gedragen worden door de scriptoren. Daarom zijn wij blij om de eer te hebben om academische pareltjes zoals: “De Blandino en zijn trabla: een diepte onderzoek naar de correlatie tussen wiet, katers, brakken en de brakker.”, of: “De sociale stratificatie van Den Amber. Hoe Filo het onderspit delft” te mogen ontdekken. Het verbaasde mij wel om te moeten ontdekken dat er geen diepteonderzoek is naar de oorsprong van de Kakapo…

De “Gouden pen”-Award voor beste veerschrijver:

Wat ook altijd mooi is om te zien als scriptor is de hele resem aan schrijvers die ons helpen in het maken van ons toch wel fantastisch magazine, en we zouden de V.G.K. niet zijn moesten wij ook hen in de bloemetjes zetten. Eerst en vooral een welgemeende dankuwel van het scriptorsquad voor al diegenen die in hun drukke schema toch wel een momentje vinden om ons te voorzien van mooie muziekkennis, satire, interviews, u noemt het, wij bieden het aan dankzij hen. Maar ook hierin hoort wat vriendelijke competitie! Proficiat Vincent Ducateeuw, jij mag je een jaar lang de crème de la crème van het geschreven woord noemen.

11

Het Veer

De “Hadden wij les vandaag”-Award voor de brakste brakker van de eerstejaars:

Nog nooit hebben we zo een overduidelijke winnaar gehad voor deze Award, waarvan mijn collega scriptor alumni is. Het was in zijn eerstejaar al niet echt verbazend dat hij met een winst van 75% van de stemmen won, maar dit jaar hebben we nog meer sprake van een stalinistische score! Bijna unaniem won Emiel Blockeel dit jaar de award van brakste brakker, en voor zij die Emiel niet kennen: het is niet echt een verrassing!

(Ergens voel ik me toch wel schuldig, ik heb op de openingsdag van het academiejaar wat advies gegeven: een goede student werkt 8 maand en heeft 2 maanden vakantie, maar een perfecte student werkt 2 maand en heeft 8 maand vakantie. Zo blijkt dat mijn advies toch af en toe eens gevolgd wordt, misschien iets te letterlijk…)

De “vroeger was alles beter”-Award voor favoriete jaartal in de Geschiedenis:

We zouden onszelf niet met een recht gezicht de kring door en voor studenten Geschiedenis kunnen noemen, moesten we toch niet een beetje interesse hebben in het verleden. Dit jaar gaat deze prijs naar het jaar 1302, u kan vast wel al raden waarom…

De “jammie gerstenat”-Award voor het favoriete bier:

Onze mooie kring heeft toch wel een zekere band met de kleur rood: een mooi bordeux café, nog wat andere dingen…, maar nu ook blijkbaar ook met ons favoriete bier: een goed Rougeke. Niets beter op een zwoele lentedag blijkbaar een het sippen van kasteelbier Rouge, een zachte versnapering voor iedereen.

De “generatiekloof”-Award voor de professor waarmee je wel eens een nachtje wilt uitgaan in de Overpoort:

We weten het allemaal: we hebben wat schatjes van proffen die ons zo graag bijstaan bij al onze academische problemen, maar het zou toch eens fantastisch zijn moesten zij terug in onze fontein van eeuwige jeugd stappen en nog eens goed genieten van een spitbull of een wat overdre12

Het Veer

ven aantal shoshjes. Dit jaar gaat deze award naar de alombekende René Vermeir! Niets beter op een avond uit dan de constante vrees om te buizen blijkbaar…

De “Marc Boone”-Award voor beste retorische spreker en zijn of haar prestaties in het duidelijk en eloquent overbrengen van een boodschap in klare taal zonder mensen hun aandacht te verliezen terwijl je enkele zijsprongen maakt en verwijzingen naar de Annales school en de Tweede Wereldoorlog:

Ik kan hier in tegenstelling tot the man, the myth, the legend himself en ook winnaar van deze Award Marc Boone niet teveel woorden aan vuil maken. You do you mister B.

De “Zuiderhoek”-Award voor beste citaat van het jaar:

Dit jaar vallen onze lesgevers meermaals in de prijzen, en ook deze prijs wordt uitgereikt naar een schat van de geschiedschrijving: prof. Dr. Jan Dumolyn. Moest u nog vragen stellen bij deze winnaar, hier enkele van zijn mooie citaatjes: “Er is een reden waarom ik hier niet sta met een Che Gevuerra tshirt, ik wil me deftig presenteren. En omdat ze versleten zijn” en “Postieve bijdrage van de nazis aan film? The sound of music.”

De “Strangers in the Night by Jelle”-Award voor zatste zangprestatie:

Onze reis naar Moskou zal nog lang nabesproken worden. Niet voor alle alcoholische avonturen of fantastische locaties die we bezocht hebben, maar om de geweldige versie van Golden Boy die we schreeuwend doorheen de straten van de hoofdstad lieten galmen. Zij die erbij waren zullen dit enkel beamen, al is het herbekijken van het moment door het vele filmmateriaal een pijnlijke drop terug naar de realiteit.

De “Scriptoren van het jaar 17-18”-Award voor meest olijke duo van de Blandijn:

Na het in de bloemetjes zetten van alle aspecten van onze mooie kring, is het natuurlijk tijd om onszelf ook eens in de schijnwerper te zetten (ik weet het, u denkt ook dat dit dit jaar nog niet genoeg is gebeurd). Hoe kan het ook anders dan dat de personen naar wie deze Award genoemd ze ook in de wacht slepen. Proficiat aan onszelf voor deze fantastische prestatie!

13

Het Veer

De “Jarne Dabaut”-Award voor persoon die het minste fucks geeft:

Jarne. No. Fucks. Given.

De “Maxim Deleye”-Award voor meest ongepaste seksuele avance:

Ook deze Award is grotendeels weggelegd aan de houder van de titel: proficiat aan Maxim Deleye en de ongepaste ervaring aan de hand van geliefd kindericoon Koen Crucke, jullie slepen deze prijs met ruime voorsprong binnen. Ook nog even bedankt aan de persoon die de relatie tussen de voeten van Robbe Van Roose en een bepaalde Filologica-praeses in de kijker zet.

De “Andy Dejonghe”-Award voor zachtste knuffelbeer van de V.G.K.:

Iedereen die Bart Heene al eens heeft vastgenomen zal wel begrijpen waarom hij deze prijs wint.

Verdwijnen in iemands armen kan alleen maar als je bij een Heene bent, de zachte armen, de wonderlijk zwoele stem… Ik begin er nu al bijna spontaan van weg te dromen.

De “Sébastien De Kimpe”- Award voor persoon met de meeste decibels achter zijn stemgeluid:

PROFICIAT SEB, JIJ HAALT GEHEEL VERDIEND DEZE PRIJS BINNEN!!! WIJ HOPEN DAT JE ERVAN GENIET!!! Ook een eervolle vermelding naar die ene jongen die bekend werd van het: “ZWIJGT GIJ BRUINE RAKKER!!!-gedoe.

De “Vincent Ducatteeuw: Gouden mens, gouden toekomst. Een bibliografie”- Award voor persoon die een gouden toekomst voor de boeg heeft:

Het is goed gesteld met de toekomst van onze studierichting. Tegen alle verwachtingen in is het zowaar een eerstejaarsstudent die deze prijs binnensleept. Zo verslaat hij ware V.G.K.-iconen als Ishka, Arno en Vincent himself. Proficiat Thibault, jij kan je voor de voorziene tijd goed voelen met gouden toekomstvooruitzichten.

14

Het Veer

De “hier ontbreekt precies ergens een vijs”-Award voor lid van de V.G.K. met de meeste kosten aan:

Er moet toch ergens iets speciaals aan mijn collega Lionel zijn. De meningen over zijn echte afkomst en school verschillen, maar één iets staat vast: het is en blijft een speciale jongen. Voor de tweede maal op drie jaar tijd krijgt hij de dubieuze eer deze Award in ontvangst te nemen, en ik kan enkel beamen dat het weldegelijk een correcte uitslag is.

Dit jaar heeft hij onder andere in zijn kotgebouw niet één, maar twee paar sleutels verloren, is hij er in één avond tijd in geslaagd om twee keer tot een fysieke aanvaring met verschillende mensen te komen en er zijn zoveel andere mooie verhalen die ik zou kunnen vertellen, maar ik denk dat het wel duidelijk is. Proficiat Lionel!

De “Hier is precies geen inspiratie meer”-Award voor Award die volgend jaar zeker verkozen moet worden:

De slechte invloed van die muilers en vieze ijsblokjesdoorgevers van de Filologica begint duidelijk parten te spelen op de pure, onschuldige zieltjes van onze vereniging. Zo zou er volgend jaar een Award voor beste muiler moeten komen, of zoals één onschuldig zieltje het zegt: “De smoelschema voor bronstige drinkebroers-Award”.

De “Davy Verbeke”-Award voor beste sidekick:

Zoals iedereen wel al vroeg in zijn academische carrière te weten komt: den Davy is ne zalige mens. Zo zalig zelf dat hij een Award naar zich vernoemd krijgt. Wat zowaar nog zaliger is, is dat ik mijzelf deze prijs mag uitreiken. Ik heb het in mijn korte levensduur tot fantastische sidekick geschopt, en daarvoor kan ik alleen maar mijn beste vriendje Lionel bedanken om me tot zijn schaduwfiguur om te vormen!

Robbe Van Roose 15

Het Veer

BIOGRAFIE: ANDRÉ THE GIANT “And his opponent, From Grenoble in the French Alps, weighing 476 pounds, the eighth wonder of the world, André The Giant!”

Op 10 april kwam er op HBO een geweldige documentaire die op prachtige wijze het leven in beeld bracht van André René Roussimoff, beter bekend als professioneel worstelaar André The Giant. Als we de cijfers mogen geloven stond de man een ongelofelijke twee meter en vierentwintig centimeter hoog. Daarnaast woog hij op zijn zwaarst een weegschaal brekende 240 kilogram.

Zijn hele leven lang werd deze grote vriendelijke reus geteisterd door gigantisme en acromegalie. Door deze verschillende aandoening stierf hij dan ook al in 1993. Hij was slechts 46 jaar. Laat ons even een kijkje nemen in het leven van deze uiterst interessante man.

André werd geboren op een kleine boerderij in Grenoble in Frankrijk. Al snel werd duidelijk dat hij leed aan een hormonale aandoening. Hij was de enige in zijn gezin met deze groeiziekte en stak al snel, letterlijk, met kop en schouders boven zijn broers en zussen uit. André dacht dat hij net als zijn vader een leven als landbouwer voor de boeg had en stopte dus met school om zijn vader op het veld te helpen. Het duurde niet lang voor André er thuis de brui aan gaf en wegliep van zijn ouders. Het was enkele jaren later dat hij zat te trainen in een fitness toen hij werd opgemerkt door enkele worstelaars. Ze waren enorm onder de indruk van de fysieke aura die André uitstraalde.

Het toeval zou willen dat iemand geblesseerd raakte en dat André zich kandidaat stelde om in te vallen. De promotor was zich ten volste bewuste van het feit dat iemand als André volk zou trekken door zijn verschijning alleen. Hij maakte in een mum van tijd een ster van zichzelf in Europa. André nam een manager en adviseur onder zijn vleugels en deze raadde hem aan om zijn geluk te proberen in Japan en Noord-Amerika waar worstelen veel meer volk trok, en dus ook meer geld in het laatje zou brengen. Het was in Japan dat André voor het eerst door een dokter werd gediagnosticeerd met de condities die zijn leven bepaald hebben. Daarnaast werd hem ook verteld dat meeste mensen onder zijn condities vaak niet ouder worden dan 40. Hij was toen slechts 20 jaar oud. Volgens de dokter had hij al het middelpunt van zijn levensloop bereikt. André vertelde niemand over zijn aandoening. Hij weigerde operaties. Volgens hem had God hem gemaakt zoals hij hoorde te zijn en hij wou daar niet tussenkomen. Het was zijn grootte dat hem bekend gemaakt had en hij zou daar niets aan willen veranderen. André gebruikte dit vooruitzicht zelf als extra motivatie. Elke avond zou hij het publiek geven wat ze wilden. Elke avond zou hij de ring instappen alsof het zijn laatste keer was. An16

Het Veer

dré wou en zou de meest bekende professionele worstelaar ter wereld worden. Hij vond dat hij het verdiende om ergens wereldkampioen te zijn. Hij had het Japanse en Europese publiek al veroverd maar het was tijd om zijn stempel te gaan drukken in de Verenigde staten.

Professioneel worstelen was enorm aan het boomen in Amerika tijdens de jaren 70 en 80. Eventjes een zeer korte geschiedenis, schaamteloos geplukt van Wikipedia en andere dergelijke websites. Professioneel worstelen werd tot ongeveer de jaren 30 gezien als een legitieme sport. In de periode daarna begonnen mensen door te hebben dat de uitkomst van de match op voorhand werd afgesproken. Hierdoor verloor het enorm veel publiek vanwege de teleurstelling dat wat ze zagen vals was. Het was pas vanaf de jaren 50, toen televisie opkwam als een vorm van volks entertainment, dat worstelen terug inwon aan populariteit. De sport was toen nog zeer regionaal verdeeld. Elke staat had zijn eigen promotie dat worstelen uitzond op televisie. Deze verschillende promoties stonden samen onder de heerschappij van een controlerend orgaan: the National Wrestling Alliance (NWA). Bekendste voorbeelden van regionaal worstelen waren: American Wrestling Association (Minneapolis), World Wide Wrestling Federation (New York), Continental Wrestling Association (Memphis). Veel promoties waren echter niet tevreden met de NWA en zagen het als een oneerlijke heerschappij dat vernieuwing in de weg Indeling tijdens de territoriale tijden stond.

Tegen het begin van de jaren 80 begon de sport weer aan populariteit te winnen. Er werd sterk ingezet op kleurrijke personages die het dagelijkse leven overstegen. De dynamiek was ook zeer simpel in die tijd. Je had een schurk (Heel) en een held (Face). De schurk was iemand die van promotie naar promotie reisde om het daar op te nemen tegen de lokale held. Meestal was de slechterik een flamboyante, arrogante playboy met veel geld, iemand waar het gewone volk zich niet echt mee kon vergelijken. Daartegenover stond de held. Hij was de typische werkmens, de zoon van een loodgieter die de harten van het publiek kon veroveren. Hij was een van hen. Het beste voorbeeld van deze dynamiek is Dusty Rhodes en Ric Flair. Via de foto's word het snel duidelijk wie de heel en de face is.

Bon, nu dat uit de weg is kunnen we verder focussen op André. Tijdens zijn eerste jaren in Amerika worstelde hij vooral voor the American Wrestling Association (AWA). André bleef daar echter niet lang. Reeds in 1972 werd hem een contract aangeboden bij de World Wide Wrest17

Het Veer

ling Federation (WWWF) door Vincent J. McMahon. Het was een zeer uniek contract omdat het André toeliet om ook in Japan en andere promoties te gaan worstelen. De CEO van de WWWF had door dat hij André moest gebruiken voor grote evenementen en als publiekstrekker. Het was dus niet de bedoeling dat het publiek hem te veel zag. André overdadig gebruiken op één plaats zou al snel het magische rond hem doen verdwijnen. McMahon verbood hem ook om zijn vroegere, atletische zelve te zijn. André moest overkomen als een onverslaanbare reus die voor niemand neerging. Als laatste verandering moest André zijn naam veranderen. Tot dan had hij Le Giant Ferré gebruikt als artiestennaam. McMahon was echter van mening dat geen enkele Amerikaan op de hoogte ging zijn van een of andere Franse volkslegende. Sindsdien ging hij door het leven als André The Giant. De geboorte van een echte wereldster. André moest dus op tournee gaan rond de wereld om geld in het laatje te brengen. In 1976 nam hij het zelf op tegen de zwaargewicht bokser Chuck Wepner. André wist dat hij de bokser makkelijk aankon maar liet de match toch langer duren dan nodig om het publiek waar te geven voor hun geld. Het is pas nadat hij een iets te harde klap kreeg van Wepner dat André er genoeg van had. Hij pakte de bokser vast, tilde hem boven zijn hoofd en smeet hem uit de ring. Het publiek smulde ervan.

In 1982 kocht Vincent K. McMahon het bedrijf van zijn vader, Vincent J. McMahon over. Jezus Christus, deze namen zijn verwarrend. Is Iedereen nog een beetje mee? De jongste telg van de McMahon familie kocht het bedrijf over omdat hij een enorme expansie in gedachten had. Hij wou met de WWWF als eerste de nationale markt veroveren en de regionale promoties uitschakelen. Vincent K. was niet tevreden met enkel maar regionale televisie. Hij bood lucratieve exclusiviteit contracten aan de meest bekende worstelaars van alle regionale promoties. De naam van het bedrijf veranderde ook simpelweg naar World Wrestling Federation (WWF). In 2002 werd de naam nogmaals veranderd naar World Wrestling Entertainment (WWE) omdat ze een rechtszaak hadden verloren tegen de pandaberen.

In 1983 bood de jongste McMahon een contract aan Hulk Hogan. Hogan had zijn naam gemaakt als Face in de AWA en had bekendheid verworven buiten de worstelwereld door zijn rol als Thunderlips in Rocky III. Voor McMahon werd het al snel duidelijk dat hij zijn empirium ging bouwen op de schouders van deze blonde bodybuilder. Ondertussen bleef André de wereld rondgaan.

Sinds zijn aankomst bij de WWF in 1973 was hij nog steeds onverslagen. McMahon slaagde erin om alle regionale promoties op te kopen of irrelevant te maken door enorm riskante investeringen. In 1985 organiseerde hij voor het eerste de supershow WrestleMania. De show was gebouwd op een connectie tussen worstelen en andere pop en rock iconen om zo meer ticket te verkopen en een totaal spektakel te presenteren. Volgens McMahon zou het de superbowl van professioneel worstelen worden. Onder andere Mr. T en Cyndi Lauper waren betrokken bij de eerste editie van WrestleMania. Op 8 april vond de 34ste editie van het evenement plaats in New Orleans. Zo een 90.000 mensen woonden het evenement bij. We kunnen zonder twijfel zeggen dat McMahon zijn doel bereikt heeft.

WrestleMania 2 was echter een veel minder groot succes en kan zelf een fiasco genoemd worden. Het is pas bij WrestleMania 3 dat de WWF zijn plaats consolideerde als dé winnaar van de 18

Het Veer

territoriale strijd en zegevierde als de nationale en internationale leider van professioneel worstelen. 93,173 mensen waren samengekomen in de Pontiac Silverdome in Michigan om het evenement live bij te wonen. De meeste van deze mensen kwamen speciaal voor de main event. Deze was Hulk Hogan Vs André The Giant.

De twee waren altijd vrienden geweest. Ze waren allebei enorm geliefd bij het publiek. Tot André zich keerde tegen Hogan. In 1987 was Hogan al een goeie drie jaar de wereldkampioen van de WWF. Volgens André had hij dit te danken aan het feit dat ze bevriend waren. Hij verweet Hogan dat hij bang was om zijn titel te verdedigen tegen hem. Na deze beschuldigingen trok André het kruisteken van rond Hogan zijn nek en smeet het op de grond. Televisiekijkend Amerika was in shock. Voor het eerst was André een Bad Guy. De immer goeie vriendelijke reus had hen verraden. Ja, ik ben mij volledig bewust dat dit allemaal fake is maar, dit was het verhaal tussen de twee voor hun match. Hogan en André waren wereldsterren. Hogan was al drie jaar op de top, André was al 15 jaar onverslagen in de WWF. Niemand had enige idee wie er zou winnen. Meer dan 93,000 mensen hadden een kaartje gekocht om dit te zien.

Voor André was het einde van zijn carrière echter bijna in zicht. Elke stap die hij zette deed pijn. Zijn gewrichten konden zijn gewicht amper nog dragen.

Zijn rug kon hij amper nog recht houden. Hij dronk elke dag meerdere flessen wijn om de pijn te verdrinken. McMahon koos ervoor om Hogan de winst te geven over André en zo de blonde beach boy te consolideren als de ster van de WWF. Hogan en McMahon waren bezorgd dat André niet ging wilAndré in Japan rond 1992 len meegaan in het idee. André bleef echter de eeuwige professional en wist wat hem te doen stond. Hij wist dat zijn tijd voorbij was. Hogan won die avond en André trok zich terug uit de WWF. Hij keerde terug naar Japan waar hij zijn carrière was begonnen. Hij bleef worstelen tot 1993 maar hij was slechts een schaduw van wat hij was in zijn gloriedagen. Vroeger balanceerde hij op de grens tussen mens en mythologisch figuur. Tegen 1993 zag je enkel nog een gebroken man in constante pijn. Een reus die zich moest vast houden aan de touwen van de ring om niet door zijn eigen knieën te zakken.

19

Het Veer

André reisde terug naar Frankrijk in januari 1993 om de begrafenis van zijn vader bij te wonen. Na de begrafenis besloot hij om langer in Parijs te blijven om steun te bieden aan zijn oude moeder.

Hij overleed echter in zijn slaap op 27 januari 1993 aan hartfalen. André was slechts 46 jaar. Het nalatenschap van André is groter dan hij ooit had kunnen worden. André oversteeg het normale leven.

Leuke weetje om af te sluiten op een positieve noot. Als André een avondje ging gaan drinken met vrienden haalde hij vaak stomme fratsen uit om zichzelf te amuseren. Zijn favoriet was het verplaatsen van de kleinere auto’s onder zijn vrienden. André excuseerde zich om naar het toilet te gaan of iets anders en begaf zich daarna naar buiten. Hij hief een auto de lucht in bij zijn bumper en sleepte het naar een andere plaats. Wanneer zijn vrienden dan na een avondje stappen hun auto zochten stond de reus achter hun stiekem te gniffelen.

Lionel Olieu 20

Het Veer

Over vuurkorven en toeristen Vorig academiejaar gebeurde er iets bijzonder op de algemene ledenvergadering van de Vlaamse Geschiedkundige kring: een nieuw voorstel van een paar overenthousiaste propraesidiumleden werd goedgekeurd. De helft van de vergadering juichte want dit jaar zou het eerste ereledenweekend ooit georganiseerd worden.

Ereleden zijn uniek in hun soort binnen de studentenwereld. Ze zitten meestal in de laatste fase van hun studies (sommigen hebben die zelfs al afgerond) en bevinden zich op een kruispunt in hun leven. Binnen afzienbare tijd draaien ze mee in de volwassen werkwereld, ver weg van kringavonden en cantussen. Daarom willen ze – vooral uit liefde – de kring minstens even goed achterlaten als toen ze hem destijds ontdekten. Deze korte inleiding leek me nodig aangezien eerstejaars en vele ouderejaars ereleden meestal enkel kennen van horen zeggen of door roddels en geruchten. Een weekend met lotgenoten vol verhalen over een zorgelozere tijd en vol zorgen over de toekomst werd daarom de ereleden zeker en vast gegund.

Van in het begin was het ereledenweekend één van Andy’s grootste zorgen. Vanaf midden oktober zei hij bijna elke vergadering iets over het weekend. Vaak hetzelfde. Welke locatie?

Met hoeveel gaan we zijn? Wat gaan we doen?

Dat waren de meest voorkomende vragen. Stap voor stap raakte alles beslist. We gingen naar Bornem met 20 ereleden en hadden een daguitstap naar Mechelen gepland.

Vrijdag 16 maart was het eindelijk zo ver. Het weekend waar zo velen naar hadden uitgekeken, zou beginnen.

Naast de vele (drank)spelletjes die de eerste avond werden gespeeld, zou de eerste dag vooral herinnerd worden om twee sleutelbegrippen: ‘vuurkorf’ en ‘tuinhuis’. Het was Wout zijn idee om een vuurkorf aan te steken in de tuin van het domein. Panikerend door het feit dat kampvuren er niet gemaakt mochten worden, snelde Andy naar buiten om deze daad te beletten. Een te vergeefse poging, aangezien vuurkorven niet hetzelfde zijn als kampvuren, iets wat the Duke duidelijk niet wist.

Vanaf dan werd het woord ‘vuurkorf’ het woord van de maand en één van de vele symbolen die dit weekend zouden kenmerken.

De nacht was hierna echter nog niet voorbij. Toen de pr’s braaf hun bed in gingen om de volgende dag terug functioneel te kunnen zijn, hadden vijf ereleden nog een masterplan. Deze ereleden, waaronder twee prosenioren, hadden het avontuurlijke idee om de nacht door te brengen in het tuinhuis van het domein. Dit zou effectief een goed plan zijn geweest, moest de 21

Het Veer

temperatuur buiten niet onder het vriespunt zijn geweest en als het hutje voldoende warm en geïsoleerd was. Om jullie een beeld te schetsen, de volgende middag toen we onze brave helden wilden gaan wekken, troffen we hun bibberend aan in de stinkende binnenkant van het tuinhuisje. Het was vooral om die koude reden dat ze pas rond 14u de kracht hadden gevonden om de koude te trotseren en uit hun bed te komen.

De tweede dag begon voor de meeste ereleden rond de middag. Velen waren verrast door de hoeveelheid carapils die de eerste dag hadden overleefd, en hadden ervoor gepleit dat de tweede dag een ‘bakdag’ zou worden. Een dag waarop iedereen een bak leegdrinkt. Uiteraard was dit logistiek onhaalbaar, waardoor we een winterwandeling hadden gemaakt in het natuurdomein rond ons verblijf. Na de wandeling was het tijd voor het avondeten en uiteraard voor de wisselcantus.

Deze wisselcantus was anders dan de meeste ereleden al hadden meegemaakt. Er werden namelijk nieuwe functies toegevoegd die het humoristische niveau van de cantus moesten verhogen, iets wat bijzonder goed was gelukt.

Enkele nieuwe cantusfuncties die tijdens dit weekend het licht zagen, waren ‘toerist’ en ‘Potti’ (van de Salamander). Onze PR Wout wist de eerste functie perfect uit te voeren door allerlei selfies te nemen met onder meer de cantor en de zedemeester, iets wat door de ereleden met luide lachbuien werd onthaald. Hierbij moet uiteraard ook Nele vermeld en geëerd worden voor haar bijdrage tijdens de cantus. Het enthousiasme waarmee ze de speciale functies vervulde en het liedje van Potti (“ik ben deze avond met een meisje uit geweest en ik kocht haar…”) zong, zal velen lang bijblijven.

Na de cantus deed iedereen waar hij zin in had. Sommigen gingen all-in bij poker, andere gooiden de benen los op de ingebeelde dansvloer. Voor velen zal ook de spontane stoelendans een aangename herinnering blijven. Hierna werden de laatste cara’s opgedronken en zocht iedereen zijn (warm) bed op. Het opruimen van het slagveld (halfvolle blikken cara, lege bekers en stukjes worst) was werk voor de volgende ochtend.

Na die stevige kuisbeurt eindigde het allereerste ereledenweekend. Druppelsgewijs vertrokken de katerhoofden naar huis, mijmerend over het succesvolle concept. Andy en Wout probeerden daarna nog de laatste overblijfselen van de vorige avond te doen verdwijnen en sloegen elkaar nadien op de schouder. Wat voordien op een hachelijke en risicovolle onderneming leek, draaide uit op een van de meest succesvolle activiteiten van dit academiejaar. Zij die er niet bij waren hadden – zoals zo vaak bij vgk-activiteiten – kregen ongelijk.

Wondy 22

Het Veer

Van Olympische Spelen tot gewapend conflict Zondag 14 augustus 2016. Alle ogen zijn gericht op Rio de Janeiro. De Olympische Spelen zijn ongeveer halfweg en op die bewuste zondag wordt een hele lading medailles uitgedeeld. Usain Bolt wint bijvoorbeeld goud op de 100 meter sprint, Andy Murray wint het tennistornooi, op de 400 meter haalt Kirani James uit Grenada de enige (zilveren) medaille voor zijn land binnen terwijl de Zuid-Afrikaan Wayde Van Niekerk een wereldrecord loopt, en de Belg Thomas Pieters eindigt net nààst de medailles in het golf. Er was wel sprake van kritiek op het feit dat de Spelen in Brazilië, of toch zeker in Rio, plaatsvonden, omdat het land te kampen heeft met corruptie, armoede, geweld en politieke schandalen. Maar het WK voetbal verliep zonder problemen (enkel de Brazilianen zelf hebben een trauma overgehouden aan de 1-7-nederlaag in de halve finale tegen Duitsland) en ook nu lijkt alle kritiek op de achtergrond verzeild. Hier en daar zien we ‘per ongeluk’ de slogan “Fora, Temer!” opduiken in de olympische stadions, maar de televisieregie moffelt die meestal (op bevel van hogerop) vakkundig weg. Censuur, kuch kuch. “Fora Temer!” wordt niet vertaald als “weg, angst!”, zoals verschillende toeristen denken, maar het slaat wel op het feit dat bijzonder veel Brazilianen absoluut niet akkoord gaan met de subtiele, onvoorstelbaar corrupte staatsgreep van de nieuwe president Michel Temer. De buitenwereld ziet echter enkel de blinkende medailles, de krachtige sportprestaties en de optimistische, levendige sambasfeer die rond het megaevent hangt. Het gevoel is overwegend positief.

Woensdag 14 maart 2018. Bijzonder weinig ogen zijn gericht op Rio de Janeiro. Amper één jaar en zeven maanden na de Olympische Spelen zijn de meeste sporters, journalisten en toeristen weg.

Ook de hoop op echte duurzame vooruitgang lijkt verdwenen bij de lokale bevolking. De Olympische sites zijn verlaten en verkommerd, de elitaire president Michel Temer voert uiterst neoliberale maatregelen door in o.a. onderwijs, gezondheidszorg en andere publieke diensten en de corruptie viert weer hoogtij. In Rio de Janeiro hanteren Temer en zijn plaatselijke afgevaardigde Jair Bolsonaro een hardhandige aanpak om de favela’s ‘op te ruimen’. De bewoners krijgen geen inspraak en worden met brute kracht verdreven door de politie. Sommigen pakken de wapens op, de criminaliteit stijgt zienderogen en daarbij vallen bijna dagelijks doden. Wanneer baby’s gedood worden door verdwaalde kogels weet je dat er een serieus probleem is. De reactie van Temer en Bolsonaro: het leger inzetten om de orde in de favela’s te handhaven. Vooral in Rocinha, een gro23

Het Veer

te, normaalgezien rustige favela in het zuiden van de stad tussen het Olympisch dorp en de tropische stranden Leblon en Ipanema, levert dat burgeroorlogtaferelen op. De lokale bevolking leeft ondertussen wel gewoon verder, alsof het daily life is. Ze gaan naar hun werk, naar school, naar de supermarkt, … tussen de militairen en tanks door. Dat levert soms bijzonder opmerkelijke foto’s op, maar het creëert vooral een sterk eenzijdig beeld voor de buitenwereld.

Downtown Rio werd net vóór de Spelen wél opgeknapt en zag een opmerkelijke vooruitgang: de oude verlaten havendokken vormen nu een heerlijke autovrije boulevard naast een nieuw ‘museum van morgen’ (Museu do Amanhã), en het openbaar vervoernetwerk is sterk uitgebreid met moderne tram- en metrolijnen. Tijdens de Spelen was het er ook bijzonder veilig vertoeven.

Maar in datzelfde stadscentrum, ergens tussen de wereldberoemde Sambódromo en het Maracanãstadion, wordt mensenrechtenactiviste Marielle Franco op 14 maart 2018 ’s avonds na een lezing vermoord in een soort drive-by die je wellicht alleen van de Grand Theft Auto-series kent.

Marielle was jong, zwart, openlijk lesbisch, afkomstig uit één van de grootste favela’s in het noorden van de stad, links en in 2017 verkozen in de gemeenteraad van Rio de Janeiro. Ze streed tegen de gewelddadige, vaak racistische interventies van de politie en tegen het inzetten van het leger om de orde in de favela’s te handhaven, en ze kreeg zóveel steun dat ze hier en daar zelfs gezien werd als toekomstige presidentskandidate. Toevallig of niet, maar in oktober 2018 zullen de Braziliaanse presidentsverkiezingen plaatsvinden. Eén van haar laatste tweets voor haar dood was nog een reactie op het schrijnende politiegeweld: “Quantos mais precisam morrer para que essa guerra acabe?”, te vertalen als “Hoeveel méér moeten er nog sterven voor deze oorlog ophoudt?” Twee dagen later wachten twee auto’s haar op aan het conferentiecentrum, achtervolgen ze haar en doorboren ze haar auto, haar chauffeur en de veelbelovende politica met een regen aan kogels. Alle omstandigheden wijzen erop dat het om een gerichte aanslag gaat, om een 24

Het Veer

politieke moord op een vredesactiviste die veel steun krijgt vanuit de favela’s. EÊn dag na de moord komen tienduizenden mensen op straat in rouw. Velen zitten met vragen, alles blijft onduidelijk en het onderzoek geraakt niet veel verder. Anderen zijn woedend omdat de verklaring voor hen overduidelijk is: ze zien hun land afglijden tot een militaire dictatuur die politieke tegenstanders vakkundig uitschakelt. De campagnes voor de presidentsverkiezingen zullen ongetwijfeld heftig gevoerd worden.

Anselm Logghe.

25

Het Veer

I love the smell of imperialism in the morning...

Vraagje: hoeveel van jullie weten dat Francis Ford Coppola’s legendarische oorlogsepos Apocalypse Now gebaseerd is op een boek? Nadat dit feit bij enkele van mijn (toch relatief cinefiele) vrienden voor verbazing zorgde, besloot ik dat de tijd rijp was voor een snelle opfrisser in film- en literatuurgeschiedenis. Toegegeven, het bronnenmateriaal ligt wel niet al te zeer voor de hand.

Heart of Darkness is een roman uit 1899 van Joseph Conrad, een Pools-Britse schrijver die zich voor dit boek liet inspireren door zijn eigen ervaringen als gezagvoerder van een Belgische stoomboot in het koloniale Congo. Diep getekend door de gruwelijke vormen die de Europese “beschaving” aannam in de “Kongo-Vrijstaat” (je weet wel, die periode uit de Belgische geschiedenis waarmee Leopold II zijn plekje in de hall of fame van dictatoriale smeerlappen meer dan verdiend heeft), nam Conrad het op zich om via zijn literatuur een aanklacht tegen het imperialisme de wereld in te sturen. Het verhaal wordt verteld door de Britse zeevaarder Marlow, een protagonist die Conrad op zichzelf baseerde. Marlow wordt door een Belgisch handelsbedrijf in ivoor aangesteld als kapitein van een stoomboot op de Congo. Zijn opdracht: het bevoorraden van ene mr. Kurtz, een bijzonder succesrijke agent van het bedrijf die chef is van een buitenpost in de diepten van de Afrikaanse wildernis en al een tijd niet te bereiken is. Het personage van Kurtz wordt voorgesteld als een haast mythische figuur; iedereen die hem ooit ontmoet heeft is lovend – haast betoverd – over zijn eruditie, zijn welbespraaktheid ... Kortom, zijn beschaafdheid. Marlow is gefrustreerd, voelt zich slecht op zijn gemak met de praktijken van het handelsbedrijf en heeft zijn twijfels bij hoe deze Kurtz zowat geïdealiseerd wordt. Uiteindelijk zet hij koers landinwaarts, naar het hart van het duistere onbekende.

Voor Apocalypse Now, 80 jaar later verschenen, versleept Francis Ford Coppola het narratief naar de Vietnamoorlog in 1969. In plaats van Europees kolonialisme neemt het imperialisme hier de vorm aan van Amerikaans interventionisme (oftewel het met oorlogsgeweld de kop indrukken van het Rode Gevaar, daar waar de USA verder geen bal te zoeken heeft.) Het hoofdpersonage, een Amerikaanse legerofficier genaamd Willard (gespeeld door een Martin Sheen op de rand), wordt door zijn oversten de Cambodiaanse jungle ingestuurd om ene kolonel Kurtz (een completely-out-of-it Marlon Brando) te vinden en hem uit te schakelen. Kurtz blijkt namelijk doorgedraaid en heeft zich in de ogen van de lokale bevolking ontpopt tot een soort van god op aarde en is nu de leider van een militante cult. Zowel bij Conrad als bij Coppola houdt het personage van Kurtz er enkele diep filosofische maar, zachtjes gezegd, uitzonderlijke ideeën op na aangaande wat “beschaving” betekent en hoe de menselijke aard er diep vanbinnen werkelijk uitziet.

Zowel Heart of Darkness als Apocalypse Now draaien rond hetzelfde thema: beschaving versus “het wilde”, oftewel de menselijke aard zelf. Wanneer Marlow aankomt in Congo, zijn zijn opvattingen (of het gebrek daaraan) aangaande de lokale bevolking exact wat men zou verwachten van een Europeaan in koloniaal Afrika: de inheemsen worden weggezet als iets minderwaardigs, als iets dat nauwelijks aandacht verdient (aangezien dit boek al ruim een eeuweling is, wordt dit alles beschreven op een manier die in 2018 niet één SJW untriggered zou laten, uiteraard.) Wan26

Het Veer

neer hij echter de laatste buitenpost van beschaving achterlaat en het ongetemde regenwoud instoomt, komt hij overheen het verhaal tot een opmerkelijk inzicht. Hij merkt dat hij, als geciviliseerde Europeaan, een diepe verbintenis voelt met de inheemsen, die hij beschrijft als “primitief” en “prehistorisch.” Langzaam begint hij te beseffen dat in iedereen een instinct ingebed zit voor primitieve, prehistorische neigingen en dat de idee “beschaving” eerder een schertsvertoning is.

Ook kapitein Willard leert in Coppola’s versie een harde les over waar mensen toe in staat zijn wanneer ze volledig op zichzelf aangewezen zijn in de wildernis... In beide versies is Kurtz de verpersoonlijking van dit idee; een uitzonderlijk intellectueel man die zijn carrière voor mekaar had, het ideaalbeeld van een beschaafd mens, die uiteindelijk, na afgezonderd te zijn van de ontwikkelde samenleving, inziet dat dat alles helemaal nergens voor staat en de barbarij volledig omarmt.

Diegenen die het boek niet gelezen hebben en/of de film nog niet gezien hebben (er mag u nu een gevoel van lichte schaamte overvallen) geef ik nu een snel spoiler alert.

Om de overschakeling naar de Vietnamoorlog vlot te laten verlopen heeft Coppola dus enkele wijzigingen aangebracht aan het verhaal. De protagonist gaat Kurtz niet bevoorraden, maar krijgt de ondankbare job van sluipmoordenaar aangemeten. De nadruk komt hierdoor duidelijker te liggen op hoe de beschaving geen scrupules heeft om ongewenste elementen (lees: gedachtegoed) uit de weg te ruimen, waar Willard uiteindelijk ook in slaagt. Zo leent het verhaal zich beter aan een aanklacht tegen het Amerikaanse interventionisme, dat Coppola aftekent als soort van ideologisch kolonialisme. De originele boodschap van Conrad blijft terwijl grotendeels bewaard: imperialisme is gebaseerd op het idee dat de samenlevingsvorm van je eigen groep superieur is aan die van anderen, wat pure hypocrisie is aangezien we als mensen diep vanbinnen allemaal even onbeschaafd zijn. We hebben allen, lijken het boek en de film luguber genoeg te zeggen, een hart van duisternis. The horror! The horror!

Er is geen reden om te denken dat deze thematiek, reeds aangesneden in 1899 en opnieuw in 1979, vandaag niet relevant meer zou zijn. Je kan je afvragen, moest het verhaal nu nogmaals verteld worden in een meer hedendaagse setting, hoe zou het er dan uitzien, en waar zou het zich afspelen? Misschien eens het overwegen waard.

Tom Slegers 27

Het Veer

Een pleidooi voor de geschiedenis Ik ben het beu. Ik heb er genoeg van. Ik kan er niet meer tegen. Het is een herfstige avond en de plaatselijke parochiezaal zit zoals gewoonlijk weer volledig vol. En na een opnieuw nutteloze monoloog van Jeff Vermassen is het mijn tijd om de groep toe te spreken.

“Hallo, mijn naam is Quinten en ik ben een aandachtshoer.”

“Dag Quinten.”

“Vertel eens wat meer over jezelf, Quinten” zegt Dimtri Bontinck, onze groepsleider.

“Wel, ik ben een grote fan van Meat Loaf, Kim Wilde en zelfs The Editors kan ik appreciëren.”

Algemeen applaus vult het slecht belichte zaaltje met een geluid waardoor ook de slechte akoestiek pijnlijk duidelijk wordt.

“Ik speel graag voetbal.”

Opnieuw volgt een algemene sfeer van herkenning en appreciatie, hoewel het applaus ditmaal uitblijft.

“Ohja, en ik ben een student geschiedenis.”

Een stilte. Om me heen zie ik de blik van elke aanwezige zich snel tot mij wenden. Het was meer dan duidelijk: temidden al deze freaks ben ik nog een grotere freak.

Klinkt deze situatie voor jou herkenbaar? Voor mij alleszins niet, ik haat voetbal en mij zal je nooit horen beweren dat ik een aandachtshoer ben, tenzij ik erdoor in de aandacht kom te staan natuurlijk. Toch is deze inleiding handig om erop te wijzen dat ‘student geschiedenis’ niet altijd de meest sexy manier is om je voor te stellen aan mensen die je net leert kennen. Neem nu mezelf: de meeste mensen met wie ik in contact kom, tonen me een soort van onbegrip voor de oorzaken van mijn keuze, een malaise omdat ze zelf zo onbekend zijn met de discipline en een compleet denigrerende blik omdat ze hun studie superieur achten aan de mijne. Misschien komt dat ook wel omdat mijn kameraden buiten de richting elk op hun beurt een klassieke richting gekozen hebben, die typische richtingen waar we allemaal wel iemand kennen: rechten, economie, verpleging, lerarenopleiding, ingenieurswetenschappen, ….

Waar te beginnen? Wat zeg je tegen zo’n mensen die geen betere vragen kunnen bedenken dan: “en wat zien jullie dan zoal van de geschiedenis?” “jullie hebben niet veel les zeker?” en “wat hoop je daar later mee te doen?” Dat moet echt veruit mijn favoriet zijn: wat HOOP ik daar later mee te doen. Fascinerend hoe ik meteen al onderaan de ladder van job-opportuniteiten wordt geplaatst. Deze vraag wordt meestal gesteld door de studenten aan de Faculteit Jobzekerheid: de economiestudenten. Over de economiestudent zelf vallen nochtans ook enkele zaken vast te stel28

Het Veer

len. Statistisch onderzoek heeft namelijk aangetoond dat de moeder van een economiestudent een zorgzame maar oninteressante vrouw is, die door haar man naar de keuken wordt gekatapulteerd elke keer zij een eigen mening lijkt te ontwikkelen. Haar man is een complete droogstoppel, die volledig incapabel is om zijn vrouwtje noch oraal, noch vaginaal noch anaal in bed te bevredigen, de enige plek waar die bovendien een erectie kan krijgen. Enkel nog aan de keukentafel kan hij in het weekend zijn penis langzaam hard voelen worden wanneer hij de beurskoers ziet van de aandelen die hij gekocht heeft in de grootste hoverboardfabrikant ter wereld. Die beurskoers leest hij in De Tijd. Ironisch, want de zijne tikt langzaam weg terwijl er weer een betekenisloze dag passeert in het leven van meneer grijs. Beeld je eens de hoeveelheid aan hersencellen in die benodigd zijn om met hun zoon, de economiestudent, te discussiëren over een maatschappelijk probleem, de menselijke natuur of de huidige politieke situatie. Het correcte antwoord: slechts één meer dan het aantal hersencellen die onze consument zelf bezit: namelijk 8! Dit cijfer is bovendien ook, geheel toevallig, het totale aantal boeken die onze Smithiaanse liberaal in zijn hele leven zal lezen: een studentenkookboek, de autobiografie van Donald Trump, de economische gids van Paul D’Hoore, vier strips van de pikante stripreeks Rooie Oortjes en een werk van Dirk Bracke voor een boekbespreking in het zesde middelbaar. Een jaar dat die overigens tweemaal zal moeten doen, onafhankelijk van zijn punten voor deze boekbespreking. In gesprek met een dergelijke gehersenspoelde slaaf van onze op geldgerichte maatschappij is het onvermijdelijk om je in te beelden hoe je hem vastbindt en publiekelijk ophangt aan zijn enkels waarna hij drie uur lang in elkaar getimmerd wordt met honkbalknuppels door de plaatselijke lagere school. Daarna laat je hem voor dood achter en laat je hem langzaam leegbloeden, net zoals hij zijn verbeeldingsvermogen heeft laten leegbloeden met zijn keuze van afstudeerrichting. Wat denken deze schattenjagers op goed geluk wel? Dat ze hun saaie, vaderloze jeugd kunnen goedmaken door op een grote stapel geld te zitten? Ik vind dat we het volgende met die hersenloze kapitalisten dienen te doen: een gouden trechter in hun keel stoppen zodat we makkelijk een hele badkuip zilveren munten door hun strot kunnen rammen zodat ze er zelf achter kunnen komen of al die munten hun geldhonger, en bovendien hun werkelijke honger, kunnen stillen.

Daar moet toch een legale basis voor zijn binnen ons wetboek, niet? Oh nee, juist, dat wetboek is net geschreven door een andere van onze prachtige sociale constructies: de rechtenstudent. De rechtenstudent, met zijn strak gestreken hemd en zijn met gel bewerkte kapsel, waarvan we kunnen vermoeden dat zijn uiterlijkheden dienen om zijn gebrek aan moederlijke affectie te verbergen. Zij liet haar zoon niet toe aan haar tepel te zuigen en daardoor heeft die jongen nooit het concept van liefde, geborgenheid en menselijkheid gekend. Op liefde van zijn vader dient hij ook al niet te rekenen: deze arrogante rijkeluis, die zich ’s avonds opsluit in zijn bureau om op de deep -web te surfen naar kinderporno, kan enkel converseren met zijn adolescente zoon wanneer het rapport binnenkomt. Ah, de rechtenstudent, de man die zo zelfzeker overkomt dat die zichzelf uit elke situatie kan lullen. Tenzij hij natuurlijk zelf betrapt wordt door de politie op het kopen van wiet. Dan ontbreekt hem plots alle woorden en barst hij jammerend in tranen uit. Dan moet hij 29

Het Veer

zijn vader via zijn gloednieuwe iPhone 8 opbellen zodat deze aan meneer de agent kan uitleggen waarom zijn achterlijke zoon onmogelijk aansprakelijk kan worden gehouden voor het falende antidrugsbeleid van de regering. Bovendien vertoont zijn hersenloze nakomeling genoeg vormen van ontoerekeningsvatbaarheid. En terecht, meneer de rechter, van rechtswege uit is het niet te rechtvaardigen dat een rechtenstudent die recht in zijn schoenen staat gerechtelijk vervolgd zou worden. Ik zal zelfs rechtuit spreken en stellen dat berechtiging van deze rechtspersoon geheel onterecht zou zijn en zelfs een averechts effect zou terecht brengen. Recht naar de maan met die klootzakken, dat is wat ik zeg! Ik ben het beu om mij te moeten verantwoorden aan iemand met een gebrek aan verbeelding waarom ik voor geschiedenis koos in plaats van voor economie of rechten. Kunnen we deze onverlichte geesten niet gewoon massaal arresteren om half 4 ’s nachts en hen voor de ogen van hun ouders met een afgezaagde shot gun door de keel schieten? Zou de wereld niet veel beter zijn zonder deze kutmongolen? Zou de wereld niet veel mooier zijn vol taalkundigen, sociologen, politicologen, psychologen, filosofen en ja, waarom niet hier en daar een historicus!

“Ja oké,” hoor ik de gemiddelde ingenieur, fysicus of eender welke andere ‘exacte wetenschapper’ reeds zeggen “maar ik zie niet in hoe geschiedenis studeren kan bijdragen aan de samenleving, dat is toch niets praktisch?” Zucht. Opnieuw een eikel die niet verder kan denken dan zijn met eelt bedekte handen. Denken deze noeste arbeiders nu echt dat de wereld enkel verbeterd kan worden via hun wiskundige berekeningen? Dat blind vertrouwen in de wiskunde en de macht van cijfers, metingen en exacte wetenschap de wereld fundamenteel anders (lees: beter) maakt?

Neem nu, puur theoretisch, dat we morgen in staat zijn om de eerstvolgende bewoonde buitenaardse planeet te bereiken. Wat gaan we dan zeggen tegen die buitenaardse wezens als we op hun planeet landen met onze rood-wit-blauwe raket, met onze machinegeweren, onze lichtgevende schoenen, ons thermisch ondergoed en onze glitterriem waar ‘I’m cool’ op staat? Wat zal meneer de alien nogal ogen trekken als die ons zo ziet arriveren. Onze geliefde ingenieur zal dan maar al te graag aan E.T. willen uitleggen hoe hij die raket volledig in elkaar heeft gezet, welke wiskundige berekeningen eraan vooraf gingen en ook hoezeer een moeilijk proces het was om dergelijke technologie te ontwikkelen. Maar wat als die alien nu wilt peilen naar onze bevolking, wat voor wezens we zijn, hoe wij samenleven en hoe onze maatschappij is opgebouwd? Wie gaat er dan zo dapper zijn om aan onze blubbergroene andere uit te leggen dat er in onze samenleving mensen onthoofd worden omdat ze een andere geaardheid hebben, dat er in bepaalde werelddelen vrouwen zijn bij wie de clitoris tegen hun wil verwijderd is omdat ze niet van seks mogen genieten, dat er elke dag 8 verkrachtingen plaatsvinden in Vlaanderen alleen al, dat er kinderen sterven van honger terwijl 2/3 van onze voedselvoorraad wordt weggegooid, dat we alle andere wezens op onze planeet, inclusief onze eigen soortgenoten, graag massaal uitmoorden en dat er in onze samenleving hooggeplaatste figuren met veel prestige zijn, die veel geld verdienen om niets te moeten doen en die het in hun vrije tijd normaal vinden om kleine jongens en meisjes aan te randen en seksueel te misbruiken. Denkt deze wereldverbeteraar dan echt dat de interga30

Het Veer

lactische raad veel meer zal willen weten over onze wetenschappelijke verwezenlijkingen? Ik denk eerder dat meneer de alien een stap achteruit zal zetten, zich zal omdraaien naar zijn buur en zal zeggen: “Flibor567xvgh, zie je daar die rooskleurige wezens met hun hoofddeksels en glitterschoenen? Blijf daar maar van weg, dat zijn zotten!” Als er een galactische raad van interstellaire betrekkingen bestaat dan ben ik ervan overtuigd dat ze ons aan de kant zouden zetten, liefst nog vernietigen, of ons bijhouden om eens goed te lachen en aan hun kinderen te tonen wat voor een speciale barbaarse gewoontes wij hebben als wezens. Bijvoorbeeld in de vorm van gladiatorenspelen, een van onze eigen prachtige uitvindingen. Laat al die burgies en archies hun hoogtechnologische ontwikkeling dan maar eens bewijzen met een schroevendraaier in de ene hand en een Texas rekenmachine als schild in de andere hand. En laat ze een week voor hun gevecht alleen in een kamer met een vrouw, een kind, een hond en een hongerige maag. Laat die buitenaardse wezens dan maar eens zien hoe vooruitstrevend, vergevorderd en geciviliseerd wij als mens zijn, jij Da Vinci!

Niet getreurd beste lezer, van wie ik vermoed dat deze dezelfde opleiding volgt, of alleszins een andere maatschappelijk minder geapprecieerde richting, er is hoop! Als antwoord op al deze vragen kan je simpelweg op een zachte toon en met gebalde vuist zeggen: “Fuck off, achterlijke, creatiefloze voetnoot van de geschiedenis! Scheer je weg, jij miezerige onbenul, die niet in staat is leven aan de jaren toe te voegen maar enkel jaren aan het leven toevoegt! Ga heen en sterf eenzaam en met je broek op je enkels, jij onbelangrijke, nutteloze worm, incapabel om een interesse op te bouwen voor een niet-hersenloze job!” En als dat je gemoed nog niet gerustgesteld heeft, bedenk dan dat er ooit een dag zal komen waarop de humane wetenschapper het voor het zeggen zal hebben, waarop de maatschappij gebouwd zal zijn rond de mensen in plaats van rond geld, waar we allemaal in vrede samenleven en allemaal samenwerken om onze maatschappij echt vooruit te brengen, waar misschien niet iedereen gelukkig is maar iedereen wel weet wat ze nodig hebben om zich beter te voelen en dan zullen we al die onverlichte, zielloze hoeren van het kapitalisme en onze prestatiemaatschappij massaal offeren op de Blandijnberg, dat dan collectief bekend zal staan als de Tempelberg. Ah, wat droom ik al van de toekomst, maar voor nu blijf ik graag in het verleden…

Aleandro Quintas Loureiro 31

Het Veer

32

Het Veer

Studie- en examentips Wacht, is dat al mei?! Dat wil dus zeggen dat… Jep, de examens staan weer voor de deur, hoera!

Geen nood! De studiedienst van de V.G.K. is hier weer met studietips en exameninformatie. Let’s get started, shall we?

Wereldgeschiedenis Het (verdacht dunne) boek is duidelijk opgedeeld per onderwerp (great divergence, civilisatiedebat, etc.), wat het studeren “aangenamer” maakt, vergeet de verbanden echter niet uit het zicht te verliezen. Probeer ook aandacht te geven aan de grafieken. Het is belangrijk dat je deze begrijpt en kan interpreteren. De figuren, tabellen en grafieken uit de PowerPoints zijn dus zeker te kennen en (eigen) notities uit de les die extra uitleg bij deze PowerPoints geven zijn dus cruciaal! Wanneer je een lesje Vanhaute niet echt vaak zag zitten, kan je nog steeds alle lessen herbekijken op Minerva – zeker aan te raden – om ze alsnog te begrijpen. Leg ten slotte het boek ook naast de PowerPoint zodat je ook de prenten hoofdstuksgewijs kan leren, dit helpt om ze in de context van de cursus te zien.

Geschiedenis van België Voor dit vak is het studeren vrij basic. De prof ziet de powerpointdia's als een goede beginbasis, leer dus eerst deze als kapstok. Vervolgens leer je het (zeer leesbaar) boek, om de dia's te vervolledigen. Als je deze twee stappen onder de knie hebt is slagen voor dit vak normaal geen probleem. Ook voor dit vak wordt er van jullie verwacht een groot deel van de afbeeldingen te kennen die in de les aan bod kwamen of in het boek staan. Lesnotities zijn dus ook hier zeer handig! Op het examen krijg je een “grote” vraag waarbij je een bepaalde breuklijn, gebeurtenis of evolutie moet bespreken, bv. Geef voorbeelden waarin er een samenwerking was tussen de katholieken en de liberalen in de 19 de eeuw, en voorbeeld van conflicten tussen beide partijen. Nog een tip voor het examen: het is belangrijk dat je zeker niet rond de pot draait wanneer je je antwoord neerpent, Bruno ain’t here for your bullshit.

33

Het Veer

Middeleeuwen

Middeleeuwen is een van de zwaardere dobbers in het tweede semester. Dit komt niet per se door de leerstof zelf, eerder door het billijke verbetersysteem. Het verbetersysteem van prof. dr. Deploige bestaat uit een lijst met onderlijnde woorden, deze woorden zijn essentieel voor je antwoord en slaagkansen, leer dus zeker aan de hand van kernwoorden. Het boek kan interessant zijn om het hele verhaal beter te begrijpen maar is op zich geen leerstof, hou je vooral aan de PowerPoints en wat er in de les gezegd is (notities hayyy)! Wanneer je niet zo makkelijk leert aan de hand van bulletpoints op PowerPoints is de stucu van de V.G.K. dus zeer handig! Het studeren van belangrijke feiten is essentieel voor dit vak, omdat namedropping, datums en feitenkennis extra punten kunnen opleveren. Probeer voor dit vak zeker voldoende op voorhand te studeren, want mocht het examen op een ongelukkig moment vallen (bv. wanneer je slechts twee dagen hebt tussen middeleeuwen en een ander vak), zul je zeker in tijdsnood geraken door de hoeveelheid leerstof.

Klassieke oudheid Het vak heeft grondig uitgewerkte PowerPoints wat ervoor zorgt dat het iets makkelijker te blokken wordt. Dit neemt echter niet weg, zoals bij alle periodevakken, dat er een grondige kennis en inzicht wordt verwacht. Je zal op het examen geconfronteerd worden met 2 grote overzichtsvragen en 4 begrippen. De begrippen dienen, nog meer dan bij andere vakken, zeer uitgebreid te worden beantwoord. Prof Zuiderhoek verwacht dat je per begrip minstens een half blad volschrijft, dit omdat elk begrip op twee punten staat. De stucu komt dus ook hier goed van pas. De grote vragen zullen zowel over Griekenland als over Rome handelen. Maak dus zeker niet de keuze tussen Griekenland en Rome tijdens het studeren. De nadruk ligt in de lessen op de politieke geschiedenis, desalniettemin mag je de andere structuren niet verwaarlozen. Leer vooral eerst je slides en de begrippenlijst, maar vergeet ook het boek niet te gebruiken om verder aan te vullen.

Geschiedenis van de moderne en hedendaagse tijd Normaal gezien zou je een samenvatting (al dan niet self-made) moeten hebben vooraleer je je mondeling kan voorbereiden. Echt zaken vanbuiten kennen voor het mondeling is zeker niet nodig. Zolang je weet hoe alles in elkaar zit, waar alles staat in de samenvatting, en welke verbanden je kan leggen, moet het examen van een leien dakje gaan. Als je dus een samenvatting gebruikt die je zelf niet hebt gemaakt, controleer je die best nog eens of die wel up to date is, daarnaast 34

Het Veer

moet je er helemaal vertrouwd mee geraken zodat je er vlotjes dingen in kan opzoeken tijdens je examen. Voor het schriftelijk examen is knal vanbuiten kennen dus wel nodig, onze begrippenlijst (stucu) en ons geĂźpdatete referentiekader (http://www.vgkgent.be/nl/Samenvattingen/) zijn zeker een must!

Visuele cultuur in historische context Ook bij dit vak zijn notities onontbeerlijk; met prentjes zonder context ben je namelijk niet veel. Het is vooral heel belangrijk dat je de uitvoerder van de verschillende werken kan geven en situeren in de tijd, dit doe je het best door te studeren per kunstenaar, deze hebben doorgaans hun typische stijl (damn you, Picasso!). Koenraad is soms een sloeber en vraagt om stromingen die in dezelfde eeuw voorkwamen in volgorde te zetten, pas daar dus zeker voor op! Het kan doorgaans ook handig zijn, en dit benadrukt hij zelf ook, om per tijdsvak/stroming te studeren, dit is veel overzichtelijker dan per thema (iconoclasme, ambacht, economie, ‌) de cursus door te nemen.

Een klassieker

Mocht je nog met vragen zitten, mag je ons altijd een berichtje sturen op facebook (Adeline Moons en Lennert Van Nuffel) of een mailtje sturen naar studie@vkgent.be, wij helpen je heel graag verder! J

Heel veel studiegenot en vooral, veel succes!

Adeline Moons en Lennert Van Nuffel, Studiepraesides 2018-2019

35

Het Veer

DE STRANGERS WERELDWIJD

SCHOKKEND: VROUWENSTEMRECHT

ANTWERPEN ۞Na het grote succes van hun laatste album gaat de bekende Antwerpse band de Strangers wereldwijd. Met hun nieuwe repertoire mikken ze op een internationaal publiek. “We zijn nog steeds dezelfde Antwerpse klootzakken gebleven maar we moeten ook toegeven dat Antwerpen uiteindelijk niet de wereld is, bijgevolg hebben we nummers geschreven voor een groter en ook intellectueler publiek.” Op het nieuwe album staan onder meer de nummers: Bij de Reichstag, Oh mijnen grijze gestahlhelmde, Aan het strand van Wannsee, Moskaaaa,

“Wat is het volgende? Dierenstemrecht?”

EXCLUSIEF: INTERVIEW MET DE RUSSISCHE REVOLUTIONAIREN PETROGRAD ۞Ruim een jaar na de Oktoberrevolutie hebben de Bolsjewieken nog geen spijt van hun beslissingen en zijn de revolutionairen meer dan ooit hoopvol voor de toekomst.

“De revolutie is geslaagd.” Zo begon mijn contactpersoon ons gesprek.

Hij ontving me in een prachtig bourgeois herenhuis in het hartje van zijn geboortestad. Het huis behoorde vroeger toe aan de Richmanov-familie, één van de rijkste van de stad. Nu niet meer, zij verloren hun fortuin niet in een verkeerde belegging maar wel bij het komen van de revolutie. “De bloedspatten op de muur zorgen echt voor dat communistische thuisgevoel.” Mijn contactpersoon vertelde over het nieuwe bestuur en de nieuwe politieke maatregelen, maar ook over de minder mooie aspecten sprak hij openlijk. Zoals bijvoorbeeld over de economische moeilijkheden: “Het klopt dat we het momenteel economisch slechter hebben dan voor 1917 maar er wordt geëxperimenteerd met enkele nieuwe plannen.

Zo zal er volgende week een grote veiling georganiseerd worden. Onder meer het ondergoed van Anastasia en de lul van Raspoetin moeten genoeg opbrengen om het nog een jaar vol te houden.

In Nieuw Zeeland is gisteren het algemeen stemrecht ingevoerd. Dit houdt in dat zowel mannen als vrouwen mogen stemmen, zonder verschil in stemgewicht. Een vrouwenstem is met andere woorden even belangrijk als een mannenstem. De internationale liberale partijen schreeuwen moord en brand: “Ongehoord!” “Een complete schande!”

“Wat is het volgende, het dierenstemrecht?” Ook de Britse staat is niet te spreken over de recente ontwikkelingen: “typisch voor een kolonie om zoiets te ondernemen, een natie van misdadigers en barbaren, daar kunnen we moeilijk een geciviliseerde regering geleid door mannen van verwachten.” De katholieke partijen vinden het dan weer een goede zaak: “zaken als kindergeld, voedselprijzen en een stabiele toevoer van schoonmaakproducten zijn nu eenmaal thema’s die tot de politiek behoren en wie beter dan de vrouw om over dergelijke onderwerpen te oordelen? In een debat over de hoeveelheid benodigde zeep om het nationale hygiëneniveau omhoog te krikken, wie zou er beter geplaatst zijn dan de vrouw? Informatie over de toestand in Nieuw Zeeland bereikt ons slechts met mondjesmaat maar één ding is zeker: het land is nog niet ten onder gegaan. Nog niet.

SPORTRUBRIEK: KORT OVERZICHT VOOR HET PLEBS Hoewel sport geen echt nieuws is en vooral een zaak is voor, door en van het gewone volk, volgt hier toch een kort overzicht van afgelopen weekend. Bij de Olympische Spelen blijft keizer Nero de prijzen in de wacht slepen. Met zijn verdiende zevende plaats wist hij opnieuw een gouden medaille te verkrijgen, ditmaal door zijn zege in het 400 meter gepaard karabijnschieten vanuit een Bobslee. Met deze laatste overwinning heeft hij reeds alle disciplines gewonnen. Bij de zwemdiscipline heeft zich een tragisch ongeval voorgedaan: Fredrik Barbarossa, van wie zoveel werd verwacht, is namelijk verdronken. Ook bij de Griekse delegatie valt heel wat te betreuren: na onderzoek is gebleken dat de Griekse atleten zich schuldig hebben gemaakt aan homoseksualiteit. “Niet waar,” zeggen de atleten, “worstelen en atletiek zijn helemaal niet gay!” Het feit dat de atleten steeds naakt deelnamen aan de sporten deed het Internationaal Olympisch Comité toch beslissen de hele delegatie weg te sturen.

Ook bij de gladiatorenspelen deed zich een vreemd voorval voor, daar heeft namelijk één van de Christenen een leeuw kunnen doden. Dergelijke onsportiviteit wordt uiteraard niet zomaar getolereerd en er is een onderzoek ingesteld door de Gladiatorenbond. In middeleeuws Engeland tenslotte is de voetbalspanning allesbehalve te snijden, aangezien voetbal daar nog steeds verboden is. Toch lijkt er een toekomst te zijn voor Engels voetbal aangezien Marc Coucke zich reeds kandidaat heeft gesteld om voorzitter te worden van de eerste Britse voetbalclub.

Aleandro Quintas Loureiro 36

Het Veer

Robbe’s Nerd corner Wederom gegroet liefhebbers van dobbelstenen, draken en in deze editie van het Veer: lichtzwaarden!

In deze uitgave van mijn vaste segment, mijn wereldbefaamde Nerd Corner, neem ik jullie mee op een trip doorheen de onschuldige jeugd van, naar mijn weten toch, ieder vroom kindje die aan de Blandijnberg studeert. In dit Veer wordt namelijk de “Star Wars: A Roleplaying Game” besproken. Dus hou jullie maar stevig vast, we gaan op reis naar een Galaxy hier ver, ver vandaan…

“Star Wars: A Roleplaying Game” is te vergelijken met het ondertussen alombekende “Dungeons And Dragons”. Het zijn beide rollenspelen die grotendeels aan de hand van enkele regelboeken, een handjevol dobbelstenen en wat fantasie gespeeld kunnen worden. Natuurlijk met het grote verschil dat Star Wars zich afspeelt in een onbekend universum, waar ruimtevaart mogelijk is (of dat bij ons het geval is moet je maar eens met Marc Peeters overleggen), en er niet tegen dwergen, draken, demonen en ander gespuis gevochten wordt.

Het spel wordt onderverdeeld in drie boeken: “Age of Rebellion”, “Edge of the Empire” en “Force and Destiny”, die elk dezelfde set regels en dobbelstenen gebruiken, maar waar onderling de spelmethode enorm verschilt. In Age of Rebellion neem je, samen met je Party, de rol in van een soldaat aan, loyaal aan het keizerrijk of die van een vuile rebel die tegen het keizerrijk vecht (The Empire did nothing wrong!). In Edge of the Empire neem je de rol in van een smokkelaar, huurmoordenaar of rondreizende piloot in die, zoals de naam al doet denken, aan de grenzen van het Keizerrijk op zoek gaat naar rijkdom en faam. In Force and Destiny kan je je gewicht in de strijd gooien in de eeuwigdurende clash tussen het goede en het kwade, in de vorm van de Jedi of de Sith. Zoals wel al vermoed kan worden is de speelstijl van de drie boeken radicaal anders. In het ene boek vlieg je in een YT-1300 Corellian Freighter de intergalactische strijd binnen, terwijl je in het andere guerilla-missies onderneemt om een mijnkolonie van het keizerrijk uit te schakelen.

Om het spel te spelen heb je, net zoals bij DND, de regelboeken nodig. Deze zijn na wat zoekwerk ook online te vinden. De dobbelstenen moeten apart aangekocht worden, aangezien ze geen gebruik maken van het simpele 1-6systeem van een zeszijdige dobbelsteen, maar werken aan de hand van symbolen uit de wereld van Star Wars. Hiervoor is een kleine investering nodig, maar

37

Het Veer

dat is het in mijn ogen wel waard om de mogelijkheid te hebben een Trandoshan bounty hunter te spelen en hem traditiegewijs Rarsk te noemen.

Niet alleen is het een geweldige ervaring om de mogelijkheid te hebben deel uit te maken van het allesomvattende universum van Star Wars, maar heeft het ook een enorme nostalgiefactor. Toen ik de regelboeken aan het doornemen was en ontdekte dat je als personage de mogelijkheid had om “dat schip van Han Solo” of “dat schip van Boba Fett” te kopen, liet ik een zeer kinderlijke maar weliswaar mannelijke schreeuw van verrassing. Zoals bij zoveel andere roleplaying games heb je de mogelijk om een eigen avontuur uit te dokteren, op tocht te vertrekken naar onbekende planeten en te strijden tegen een hele horde van aliens.

Dus fans van Star Wars, aarzel niet langer en rep u naar uw lokale bordspelwinkel of bestel het online. Na het doornemen van enkele belangrijke regels kan het wondere universum van Star Wars naar uw keukentafel komen!

Zoals altijd: To Infinity and Beyond!

Robbe “de man die de Kessel-run in minder dan 12 Parsecs heeft afgelegd” Van Roose 38

Het Veer

Natasha Forel Weken waren voorbij gegaan, zonder enig teken van mijn adonis. Hoe kon het ook anders? Twee toevallige ontmoetingen! Drie zou te mooi voor woorden zijn geweest. Het werd tijd om hem uit mijn hoofd te zetten.

Naar maandelijkse gewoonte sprak ik af met een groepje oude vriendinnen. We besloten om nog eens naar die oude pooltent te gaan. De tent was niet zo heel bekend, het was een oud krot dat praktisch verlaten was, maar de eigenaar kon het nog niet over zijn hart brengen om de plek te sluiten. Het was de ideale plek om rustig samen te komen met een paar vrienden, er kwam bijna geen volk en de drankjes waren te verkrijgen aan heel democratische prijzen. Altijd een mooie avond gegarandeerd.

Na heel wat bijpraten, lachen, een paar spelletjes en dat ene pintje te veel vond iedereen dat het mooi geweest was en vertrok naar huis. Het was mijn beurt om te betalen, dus ik nam afscheid van iedereen en begaf mij naar de bar. Ik was volledig klaar om te vertrekken tot ik plots een hand op mijn schouder voelde. Geschrokken draaide ik mij om en ik verdronk onmiddellijk in een paar mysterieuze, donkergroene ogen. “Ik zag net dat je vriendinnen vertrokken zijn, mijn vrienden zijn ook net weg. Tijd en zin in nog een spelletje?” Volledig van mijn sokken geblazen kon ik er moeizaam de woorden ‘ja, euh, tuurlijk’ uitkrijgen. Hij lachte wat uitdagend en nam me mee naar de pooltafel. Nadat ik mezelf herpakt had, merkte ik duidelijk dat hij met me aan het flirten was. Gewillig ging ik hier in mee. Wat pintjes, flirterige opmerkingen en ‘toevallige’ aanrakingen later merkte hij op dat ik de keu blijkbaar verkeerd vasthad. Hij besloot om het voor te tonen en met een doelgerichte, harde stoot schoot hij de bal rechtstreeks in het gat. Zijn blik had de mijne geen seconde losgelaten. Ik probeerde opnieuw en deed het weer fout. Hij kwam achter me staan om me te helpen en ik voelde direct mijn hartslag wat versnellen. Zijn adem in mijn nek deed alle haartjes op mijn lijf rechtstaan. Met zijn lichaam stevig tegen het mijne, boog hij langzaam voorover waardoor ik gedwongen werd met mijn lichaam mee te gaan in zijn beweging. Zijn greep rond mij verstevigde. Een harde stoot, raak. Weer ging de bal rechtstreeks in het gat. Hevig draaide ik mij om en verlangend vonden onze lippen elkaar. Zijn handen vonden vlug de weg onder mijn blouse. Zijn adem in mijn nek. Mijn benen stevig rond zijn heupen. Hitsig vonden mijn handen de weg naar zijn broek. De adrenaline gierde door mijn lijf.

Ja, dat was precies wel de manier om iemand te vergeten…

Natasha Forel 39

Het Veer

Interview Herman Brusselmans Om een deftig gesprek te voeren over het Gent (en de wereld) van vroeger en nu, kan ik me geen betere gesprekspartner bedenken dan zowat de bekendste telg van de Arteveldestad, Herman Brusselmans himself.

Na een mailtje en een telefoontje of twee mocht ik bij de literaire reus langskomen om hem voor het Veer een paar vragen te stellen over zijn geliefde stad zoals ze vroeger was en zoals ze er nu bijligt. Allereerst vroeg ik mij af of ‘de Mooie Jonge Oppergod van de Vlaamse Letteren’ zelf een fascinatie heeft voor ons vakgebied. “ja, ik ben zelf enorm veel bezig geweest met geschiedenis, en heb er ook nog aan gedacht om het te studeren. Uiteindelijk ben ik dan toch maar aan Germaanse begonnen, want ja, je bent achttien en je moet iets kiezen...” Hoewel hij dus de richting van de taalkunde ingedraaid is, heeft Brusselmans praktisch gezien toch wel wat achtergrond in de geschiedkunde.

“Ik ben jaren bezig geweest met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Ik heb daar zo enorm veel over gelezen dat het net zo goed een studie had kunnen zijn. Wat mij aan die periode fascineert is het verbijsterende feit dat op twaalf jaar tijd, van ’33 tot ’45, de wereld zo enorm veranderde, en vooral dat een handvol psychopaten miljoenen en miljoenen mensen achter zich krijgt om een systeem door te voeren dat die mensen kapotmaakt. Dat mensen vandaag nog op van die extreme partijen stemmen, daar kan ik niet bij. Het gegeven van de concentratiekampen... compleet onvoorstelbaar.”

“Het komt erop neer dat ik geïntrigeerd ben door de slechtheid van de mens; ik geloof dat de mens fundamenteel slecht is. Ondanks bloemetjes voor oma en ziekenbezoeken en love, peace and understanding denk ik dat de mens... kijk bijvoorbeeld naar Syrië, naar die honderden doden die vallen bij gifgasaanvallen, je ziet daar kinderen creperen voor je ogen, dan denk ik: ‘dat is een fundamentele slechtheid.’” Goedheid kent de mens ook, erkent Brusselmans, maar ze komt meestal pas voor wanneer de omstandigheden het toelaten. Anders zwaait zelfbehoud en eigenbelang de plak. “Ik denk dan altijd aan die anekdote over Picasso; hij werd gevraagd: ‘als het Louvre in brand stond, welk schilderij zou je dan redden?’ en de schilder antwoordde: ‘datgene het dichtst bij de uitgang.’”

“Dus ja, geschiedenis fascineert mij enorm, zowel de kleine (mijn eigen, persoonlijke geschiedenis) als de grote. En alles is geschiedenis, ook wat nu gebeurt. Het conflict in Israël-Palestina bijvoorbeeld, zowel mijn vriendin als ik zijn daar door geboeid, en we hebben daar vaak hele discussies over. Zij kiest dan vaak de kant (voor zover je redelijkerwijs een kant kan kiezen) van de Pa40

Het Veer

lestijnen, terwijl ik eerder voor de Joodse zijde ga. Daar kan je je eindelos veel vragen bij stellen.

Is het verantwoord dat de Joden een staat hebben opgericht op een land dat een ander volk toebehoort? De argumenten die daarvoor aangehaald worden gaan vaak terug tot het Oude Testament, en dan merk je dat de geschiedenis enorm interpretabel is.”

Omdat dat allemaal al redelijk heavy is qua antwoord op (nog maar) mijn eerste vraag, probeer ik het wat luchtiger te maken en vraag hem of er misschien een plaats en periode is in de geschiedenis die hij misschien wel eens had willen meemaken. “Tja , ik ben geboren in de 1957, mijn generatie heeft al zo enorm veel meegemaakt, ik zou dat niet willen omruilen. De jaren ’50 die gloomy waren vanwege de heropbouw na WOII, de jaren ’60 met de terugkeer van de welvaart, en de tijd daarna met al haar vernieuwingen als Rock ’n Roll, kleurentelevisie, draagbare telefoons... mijn generatie heeft dat allemaal zien gebeuren.” Vervolgens begint Brusselmans zich luidop te verwonderen hoe de wereld er in de komende decennia uit zal zien, wanneer we allemaal rondlopen met een iPhone 20 en orgaandonors overbodig zullen zijn vanwege 3D-printers, alvorens terug het verleden in te duiken.

“Het New York van de jaren ’20, daar had ik wel een paar dagen willen rondlopen, die periode was fantastisch op literair gebied. Al die grote schrijvers die er samenkwamen en als het ware een gemeenschap vormden, dat is er nu volledig uit. Ik voel mij, als schrijver, geïsoleerd. In de jaren ’80 had je nog de Maximalen in Nederland, en vroeger nog de Vijftigers (een literaire beweging van de jaren ’40, red.) die samen op café gingen om te zuipen en elkaars vrouwen af te pakken en op elkaars bakkes te kloppen, dat was allemaal fantastisch. Vandaag zijn er geen literaire groeperingen meer.” Daar zit volgens Brusselmans de sociale media voor een groot deel tussen.

“Waarom gaat de literatuur kapot, waarom ligt ze plat op haar gat? Omdat iedereen zelf schrijver is. Mensen zitten constant te updaten en te posten op Facebook en Instagram, waarom zou je nog een klassiek verhaaltje lezen als je met sociale media foto’s en video’s en audio kan afspelen.

De traditionele media als radio en televisie, ze bestaan nu nog wel, maar het zal niet lang meer duren voor die er ook aan moeten geloven.”

Dit gevoel van samenhorigheid onder kunstenaars, was dat dan misschien wat Brusselmans tot Gent aantrok, ook na zijn studententijd? “Welja, ik wou alleszins weg van het platteland, ik ben geboren in Hamme, geen al te klein dorp, maar ik wou toch naar ‘de grote stad.’ Toen ik naar Gent kwam was het een tijd van grote veranderingen op sociaal vlak: er begonnen mensen met andere huidskleur in het straatbeeld te verschijnen, homoseksuelen kwamen naar buiten met hun geaardheid... alles wat goed was kwam in deze studentenstad naar boven, en toen dacht ik wel: ‘ja, hier wil ik blijven.’”

Als iemand die al jaar en dag thuis is te Gent, heeft Brusselmans zijn stad doorheen de tijd ook zien veranderen. “De zotheid is weg. Gent is een stad geworden van feestevenementen: de Gentse Feesten, de Winterfeesten, de Patersholfeesten... een stad heeft dat niet nodig. Leven in een stad zou continu een evenement moeten zijn. Vandaag de dag mag je eens zot doen als het Gentse Feesten zijn, maar ’s maandags wordt alles weer opgekuist en gaat het leven weer braafjes zijn normale gangetje. Vroeger was het allemaal zo clean niet. Het Patershol bijvoorbeeld, dat was 41

Het Veer

een buurt van beurzensnijders en messenvechters.” [lacht] “Nu staat het vol met restaurants en andere nette zaakjes. Het spontane is er een beetje uit.”

“Gent is ook niet echt een stad van wijken, zoals Brussel dat is. Je kan hier niet zeggen: ‘ik ga nu eens naar Chinatown.’ Het is een heel egale stad geworden , en dat komt misschien doordat het een heel blanke stad is, zoals mijn vriendin zegt. Je ziet dat ook aan de studentenbuurt. In de Overpoort is alles overgenomen door tycoons , het zijn meer clubs dan kroegen. Echte cafés met een eigen insteek vind je niet meer, zoals de Caruso van vroeger, een Hardrock-café waar hele dagen Led Zeppelin werd gedraaid. Als je nu denkt: ‘ik heb vandaag zin om eens wat Hardrock te gaan luisteren,’ waar moet je dan naartoe? Het is allemaal wat eenheidskoek.”

Ook de polemiek is er een beetje uit volgens Brusselmans. “Zelfs wanneer je een beetje uitdaagt, zoals ik dat in alle bescheidenheid wel eens doe, krijg je geen reactie. Vroeger werd er (ik spreek dan van hoe het er binnen literaire kringen aan toe ging) links en rechts naar elkaar uitgehaald, met woord en weerwoord. Vandaag wil niemand nog schofferen, lijkt het, wat het allemaal wat saaier maakt. Geregeld maak ik mensen van enige bekendheid belachelijk, om een beetje te provoceren. Neem nu Arnon Grunberg, ik geef hem al jaren vegen uit de pan in Humo, het blad waar we samen in verschijnen, en wanneer ze die gast na al die tijd eens vragen wat hij daar nu eigenlijk van vindt, zegt hij simpelweg: ‘ik lees niks van die kerel.’ Het zou toch veel plezanter zijn moest hij eens in de tegenaanval gaan, dan leeft er tenminste iets. Maar een debat ontvonken, ik slaag er niet meer in. Niemand slaagt er in.”

Zou dit misschien een gevolg zijn van de opkomst van de politieke correctheid? Ziet Brusselmans in deze veranderingen misschien de rol van politiek links, die vaak het verwijt krijgen van meer te willen betuttelen dan voor emancipatie te vechten? “Ik kan mij niet indenken wat links vandaag nog moet gaan emanciperen. De mensen hebben het allemaal zelf al gedaan. Het feminisme, van de Dolle Mina’s tot nu, hebben voor hun eigen rechten gezorgd. Trouwens, politiek rechts en politiek links bestaan niet meer, behalve de extremen. Wat is er nu nog links aan de SP-A? Ze staan nergens voor, de mensen die op de barricaden sprongen bestaan niet meer want op de barricaden springen heeft nog maar weinig zin. Homofobie bijvoorbeeld is iets marginaals geworden. Als je in deze tijd nog gaat beginnen zeiken over twee mannen die elkaar kussen of iets dergelijks, dan ben je gewoonweg achterlijk. Als je kijkt naar de islamwereld, dat is natuurlijk andere koek.

Die achterlijkheid op dat vlak, die we hier in het Westen voorbij zijn, wordt vanuit het oosten terug binnengebracht. Maar daar durft links dan niet tegen ingaan. Denk aan die totaal van de pot gerukte partij ‘Islam,’ die mannen en vrouwen gescheiden op de bus wou zetten. CD&V, VLD, elke democratische partij wou hen verbieden, en terecht, maar links durfde niet te reageren. Ga daar toch eens tegen in, dat verdient geen sympathie, het is puur fascisme.”

Als afsluiter vraag ik de schrijver of, indien hij nu nog kinderen zou krijgen, er dan zaken zijn die zij niet zullen kunnen die hij wel nog kon? Of omgekeerd, of er nu vrijheden zijn waarvan hij vroeger niet heeft kunnen genieten? “Wie geen kinderen heeft, moet eigenlijk zijn bek houden over kinderen opvoeden. Maar om op je vraag te antwoorden, punt één is toch wel vrijheid, dat moet gezegd. Niet dat vandaag alles kan, maar veel zaken worden toch al sneller aanvaard. En als ouder 42

Het Veer

zou ik ook de verantwoordelijkheid bij mijn kinderen leggen en hen de vrijheid geven om hun eigen beslissingen te maken, en zo moet de maatschappij het ook aanpakken. Drugs, bijvoorbeeld, waarom legaliseer je dat niet gewoon? Ja, je legaliseert iets waardoor mensen in de marginaliteit belanden en verslaafden terug op het rechte pad brengen, dat kost handenvol geld, maar dat moet je er nu eenmaal bijnemen. Door die legalisatie zal de criminele drugswereld ineenstuiken.

Moest ik een zoon of dochter hebben van zestien of achttien en die zegt: ‘ik snuif,’ dan denk ik dat ze oud genoeg zijn om zelf te weten of ze daar iets mee opschieten. Niet dat het mij geen fuck schelen kan wat er met mijn kleine gebeurt, maar het is hun verantwoordelijkheid.”

“Als men zegt: ‘er mag vandaag bijna niks meer,’ dan begrijp ik dat idee wel , maar ik begrijp de andere kant ook. Ik vind het belachelijk dat je niet meer mag roken op restaurant, maar als het niet mag, dan mag het niet: ik ga niet zitten roken op restaurant. Ik ben wel een vrije geest, maar ik ben niet zo recalcitrant dat ik op restaurant een sigaret ga opsteken gewoon om te choqueren.

Je moet er altijd voor zorgen dat het sociale netwerk marcheert. Op z’n simpelst gezegd: voor een rood licht stop je. Bij groen rij je door. Daardoor gebeuren minder ongelukken. Ik ben voorstander van wetten rechten en plichten, want waar jouw vrijheid begint, eindigt die van een ander; er moeten regels zijn in de maatschappij. Maar wanneer je niemand lastig valt en binnen je eigen vier muren zit: ‘doet wat dat ge wilt.’ Zelfs wanneer ze zichzelf er schade mee toebrengen, zoals druggebruik. Ik oordeel over niemand.”

Tom Slegers 43

Het Veer

Herfsttij der Muzieklegendes II Lap, het is al tijd voor het laatste Veer van het jaar. De eerstejaars hebben bijna hun eerste jaar als historici in spe afgelegd, de tweede- en derdejaars kunnen ook een jaartje aan hun palmares toevoegen en de masterstudenten kunnen stilaan uitkijken naar het einde van hun academische loopbaan. Daar komt natuurlijk enige stress bij kijken, maar zoals we kunnen zien bij onze teerbeminde en kersverse alumni, biedt de opleiding Geschiedenis wederom een brede waaier aan toekomstmogelijkheden: al dan niet in het buitenland verder studeren, fulltime brakken of uw ziel verkopen en een ambtenaarsfunctie opnemen bij de Vlaamse Overheid – wat in wezen niet veel verschilt met die tweede categorie, ware het niet dat de loonbrief omvangrijker is.

Maar ik dwaal af. Want, waarde lezers, een nieuw Veer betekent dan ook weer een nieuw artikeltje waarin ondergetekende wat muzikale onzin uitkraamt dat uiteindelijk al dan niet geforceerd resulteert in een financiële klaagzang. Begrijp mij niet verkeerd, het is een nobel doel, me dunkt!

Reeds vier jaar lang neem ik de zware taak op mij de Blandijnstudent (of toch althans de student Geschiedenis – claimen dat dit blad hét blad van de Blandijn is, zou nogal pretentieus zijn, nietwaar?) te behoeden voor de sluwheid waarmee de stad Gent onze zuurverdiende centjes steeds weer aftroggelt. Maar goed, daar ben ik in voorgaande Veren al meer dan genoeg op ingegaan.

Een nieuw Veer vraagt namelijk ook weer wat originaliteit op inhoudelijk vlak, en laat net dat de uitdaging zijn.

Geloof mij wanneer ik zeg, beste vrienden, dat ik liever wilde dat de inspiratie mij bij deze in de steek liet. Want waar ik in dit artikel over schrijf, is geen goednieuwsshow. Niet voor de gevoelige lezer. Laten we maar gewoon zeggen: gene kattenpis. Wat volgt, is een relaas van alle gevallen helden uit de muziekwereld, alle geliefde artiesten waarvan we het afgelopen jaar afscheid hebben moeten nemen. Nog droeviger aan dit alles: het is al het tweede artikel van deze soort dat ik schrijf. Wanneer ze in die duistere maanden van 2016 vielen als bosjes, schreef ik al over de dood van lieden zoals David Bowie en Prince. Ik wou in oktober van 2017 al een vervolg hierop schrijven, met de dood van Tom Petty. Maar laten we eerlijk zijn, onze Tom was toch net iets minder bekend bij het brede publiek dan ‘dienen van ground control to Major Tom’ en ‘dienen van Purple Rain’.

44

Het Veer

Vandaag kan ik er echter niet omheen. De plotselinge dood van Zweedse DJ Tim Bergling, beter gekend onder zijn artiestennaam Avicii, is jammer genoeg een gelegenheid om even stil te staan bij het talent dat van onze aardbol is verdwenen. Elk sterftegeval is een tragedie uiteraard, beroemdheid of geen beroemdheid, en ik moet toegeven dat ik gedurende zijn leven niet al te veel aandacht had voor de man van Levels, Wake Me Up en Hey Brother – meteen de enige nummers uit zijn œuvre die ik ken. Toch moet u geen fan zijn van de jongeheer zijn muziek om even stil te staan bij zijn dood en bij de vernietigende kracht die roem kan hebben.

Deze conclusie is misschien wat voorbarig, de familie heeft per slot van rekening besloten de doodsoorzaak niet prijs te geven, maar zelfs zonder de tragische afloop toont het levensverhaal van Bergling waartoe extreme faam kan leiden.

Nog geen jaar voor zijn dood maakte BBC nog de documentaire Avicii: True Stories. Met hindsight bekeken nogal een omineus verhaal, en hoe dan ook een ontnuchterend beeld van de keerzijde van het leven als wereldster: hoe dergelijke artiesten geleefd kunnen worden voor en door hun eigen succes. In die documentaire wordt getoond hoe men Bergling als verlegen tiener ‘ontdekte’ en katapulteerde naar de top van de hitlijsten. Gevolg: een volledige vervreemding van zichzelf, een serieus alcoholprobleem en een uiteindelijke terugtrekking uit de muziekwereld omwille van gezondheidsoverwegingen. De naam Avicii is gebaseerd op Avîci, een verwijzing naar het laagste niveau van de Boeddhistische hel. Op dat niveau is er geen wedergeboorte meer mogelijk, het leiden is eindeloos. Zo moet het soms ook voelen voor een artiest op tournee. In het twintig minuten durend The Leavers van Marillion wordt dit gevoel prachtig beschreven: op tournee is er een constant onbehagen omdat je niet thuis bent, en thuis is er dan weer een onbehagen omdat het niet echt meer als thuis aanvoelt, en omdat je in principe werkloos bent als je als rondtrekkend artiest thuis zit. Op den duur voelt enkel nog het vertrekken natuurlijk aan – steeds op verplaatsing, maar nooit echt ergens aankomen.

Avicii vroeg steeds of iemand hem wilde wakker maken wanneer hij ouder en wijzer was, maar nu weet iedereen waar zijn reis eindigt. Met zijn achtentwintig jaar is hij net iets te oud om toe te treden tot de Club 27. Dit wil natuurlijk niets zeggen, in het afgelopen jaar hebben we afscheid moeten nemen van veel oudere muzikanten, die daarom niet minder belangrijk waren voor de muziekwereld. Zo verloren we in 2017 al Joni Sledge, stichtend lid van Sister Sledge, vooral bekend van de hit We Are Family. Ook Butch Trucks en Gregg Allman, beide stichtende leden van The Allman Brothers Band, gaven in dat jaar de spreekwoordelijke pijp aan de al even spreekwoordelijke Maarten. Verder namen we ook afscheid van countryzanger Glen Campbell, Steely Dan-gitarist Walter Becker en AC/DC-gitarist Malcolm Young. Deze namen zijn echter nog maar klein bier vergeleken met de echte Rock and Roll-iconen die dat jaar hun laatste adem uitbliezen.

45

Het Veer

Zowel Chuck Berry als Fats Domino, beide pioniers in de Rock and Roll en bij de allereersten die opgenomen werden in de Rock-and-Roll Hall of Fame, stierven op amper een half jaar van elkaar. En dan is er uiteraard nog Johnny Hallyday, de zogenaamde ‘francofone Elvis Presley’, die Rock and Roll naar Frankrijk heeft gebracht.

Een van de grotere schokken voor mij persoonlijk kwam dan weer op 18 mei 2017, met de zelfmoord van Chris Cornell. Voor wie hem niet kent, Chris Cornell is een van de grootmakers van de grungemuziek, als frontman van Soundgarden en later Audioslave. Daarnaast had de man ook gewoon een enorm œuvre als songwriter en met een bijna even enorm stembereik van bijna vier octaven als zanger werd hij ook wel gezien als een van de betere zangers van de hedendaagse muziek. Het genre ‘grunge’ kennen we uiteraard nog van andere kleppers zoals Nirvana en Pearl Jam, allemaal bands die net als Cornell gecentreerd zijn rond Seattle. Men mag dan ook niet onderschatten welke invloed onze Chris had op de muziekscene in Seattle. Zo nodigde hij ooit een verlegen ventje uit om backing vocals te komen zingen op een nummer voor zijn project Temple of the Dog. Dat ventje in kwestie vond het zingen aanvankelijk maar niks, maar Cornell hield vol, schreef het duet Hunger Strike speciaal voor hem en de rest van de band koos hem als leadzanger voor een nieuw project dat ze wilden beginnen. Ik moet u natuurlijk niet langer voor de gek houden, het ventje heette Eddie Vedder en het project kreeg de naam Pearl Jam. De vriendschap die tussen deze twee mannen groeide was fenomenaal. In 1990, na de dood van Andrew Wood, een geliefd zanger uit Seattle, moest Pearl Jam voor een rouwend publiek een show spelen in Seattle.

Geen gemakkelijke taak, maar Chris Cornell droeg bij aanvang van de show Vedder op zijn schouders tot bij de microfoon, zette hem daar neer en wees naar hem met de boodschap: “Dit is jullie man vanaf nu.” Het is dan ook hartverscheurend om te zien hoe een duidelijk aangedane Eddie Vedder in tranen uitbarst na een opvoering van zijn hit Black als eerbetoon aan de overleden Cornell.

Amper twee maanden later volgde er nog een zelfmoord, ditmaal die van Linkin Park-zanger Chester Bennington. Ook hij kampte met psychologische moeilijkheden, maar de link met de dood van Chris Cornell ging nog veel verder. Ook Bennington was een hechte vriend van Chris Cornell en was zelfs de peter van zijn zoon Christopher. Hij zong Hallelujah van Leonard Cohen op 46

Het Veer

de begrafenis van Cornell en bracht tijdens de Jimmy Kimmel Live!-show een ode aan hem. Bij het spelen van hun nieuwste single, One More Light, lukte het Bennington niet om de laatste verzen te zingen en verslikte ook hij zich in zijn tranen. Op Instagram zei Bennington al dat hij zich “geen wereld kon voorstellen zonder Chris Cornell.” Twee maanden later, op de dag waarop Cornell drieënvijftig jaar zou zijn geworden, pleegde ook Chester Bennington zelfmoord. Ze hadden nochtans net een nieuw album uitgebracht, eveneens getiteld One More Light. Dit album kreeg echter maar gemengde reacties, waarbij velen hen verweten voor de gemakkelijke, commerciële optie te zijn gegaan. Achja, in the end, it doesn’t even matter.

Alsof dat alles nog niet voldoende was, besloot 2017 ons in oktober nog eens in de schaamstreek te trappen met de dood van rocklegende Tom Petty. Zoals ik hierboven al aanhaalde, is onze goede vriend Tom tot mijn grote spijt niet bij iedereen even bekend, dus zal ik ook aan hem een deeltje in dit artikel wijden. Petty’s grootste hit zal waarschijnlijk wel Free Fallin’ zijn, de single van zijn eerste soloplaat die reeds onnoemelijke keren gecoverd werd. Maar de goede man speelde niet graag solo. Toen hij tien lentes oud was, bracht een ontmoeting met Elvis hem misschien wel op het idee om muziek te beginnen maken, toch waren het de Beatles die met hun eerste Amerikaanse televisieoptreden op de Ed Sullivan Show Petty inspireerden om een groep op te richten.

Tommeke dacht namelijk ‘ik kan dat ook,’ en dat bewees hij inderdaad met Tom Petty & The Heartbreakers. De groep scoorde hit na hit, waaronder Don’t do me like that en Refugee.

Ondertussen was mr. Petty uitgegroeid tot een icoon in de muziekwereld en trad hij toe tot de supergroep The Traveling Wilburys. Een super-wat, hoor ik u vragen? Wel, een supergroep is een muziekgroep waarvan de leden al eerder bekend werden met solowerk of een andere band. Het oudste voorbeeld is uiteraard Cream, bestaande uit Eric Clapton, Jack Bruce en Ginger Baker. Sunshine of Your Love van dit trio zal u wel bekend in de oren klinken. De 47

Het Veer

Wilburys bestonden dan weer naast heer Petty uit Jeff Lynne (van Electric Light Orchestra), Roy Orbison (zanger van onder andere Only the Lonely en Oh, Pretty Woman), George Harrison (van The Beatles, hoewel ik hoop dat die uitleg niet nodig was) en Bob Dylan (als ik deze moet specifiëren, is er geen hoop meer). Verder speelde Petty regelmatig samen met andere bekende artiesten, zo schreef hij tot tweemaal toe een nummer voor Stevie Nicks, om zich later weer te bedenken en het nummer toch maar voor zichzelf te houden. “Wat heb je voor mij geschreven, Tom?” “Ah Stevie! Uhm, Nicks.” En om het helemaal af te maken, ontving hij royalties van Sam Smiths Stay With Me, aangezien dat wel zeer veel lijkt op Petty’s I Won’t Back Down. Fun fact voor wie dit nummer wil opzoeken: in de videoclip spelen zijn Wilbury-maatjes Jeff Lynne en George Harrison mee, alsook Beatles-drummer Ringo Starr, hoewel de drums eigenlijk ingespeeld zijn door Phil Jones.

Wie hoopte dat 2018 beter ging worden, wel, het spijt mij. Al in januari verloren we zowel Eddie Clarke, het laatst overgebleven lid van de heavy metalband Motörhead, als Dolores O’Riordan, zangeres van The Cranberries – ik beloof plechtig geen woordmopjes te maken over zombies. Opvallend: zij stierf aan een overdosis van dezelfde pijnstiller als Prince en Tom Petty. In februari liet Dennis Edwards dan weer het leven, de zanger van The Temptations. Hij zong onder andere de hoofdstem in hun hit Papa was a Rollin’ Stone. Aanvankelijk wilde hij dit echter niet zingen. Het nummer gaat namelijk over een vader die overleden was op 3 september. Edwards’ eigen vader was op exact diezelfde dag gestorven, maar door de negatieve toon van het nummer vond hij het onrespectvol dat men hem dit nummer wilde laten zingen. Dit berustte echter volledig op toeval, aangezien het nummer al eerder was uitgebracht door een andere groep. In maart was het iet of wat stiller, maar in april hebben we dan, zoals ik in het begin van dit artikel aangaf, afscheid genomen van Avicii. Het zijn dus bewogen maanden geweest, een bewogen jaar zelfs. Zoek de artiesten die ik hier aanhaalde zeker eens op, ze zijn de moeite. Misschien vindt u ergens wel een plaatje, of een concert-dvd. Misschien kan u zelfs een tribute-concert meepikken! Laat u eens goed gaan, voor dit laatste Veer van het jaar. En wanneer u lang voor het einde van deze maand reeds blut bent, weet dan vooral dat het niet mijn schuld is. Keer u in plaats daarvan naar het echte monster, richt uw armen naar het belfort en schreeuw uit:

DAMN YOU, STAD GENT!

48

Het Veer

Pre-scriptoren avontuur Het nieuwe album van de Jeugd van tegenwoordig noemt ‘luek’. De albumcover hebben ze speciaal gemaakt zodat mensen zouden cringen. Als ze met deze instelling ook hun optreden zouden geven vind ik het al geslaagd. Ik kende totaal niet veel van de jeugd, ik heb de tickets gekocht omdat ik browste op de lijst van cultour en hierbij was ik gericht aan het grasduinen. Ik was op zoek naar bekende namen. De Jeugd sprong er meteen uit, ze zijn een vaste waarde voor mensen die al 10 jaar lang grappige sfeermuziek willen tijdens het uitgaan. Ik bestelde 5 tickets en we zouden wel nog zien hoe ‘die hard’ de groep zou zijn. Een paar dagen voor het concert bleef er nog maar één ticket over en met wie zou ik dit concert beter kunnen beleven dan mijn mede-kandidaatscriptor: Gillian Bilterijst. Hij reageerde onmiddellijk positief.

Woensdag 18 april was het concert en we zijn van de zondag daarvoor ons beginnen fascineren in ‘de Jeugd’. We bekeken interviews en luisterden hun nieuwe album zo lang tot onze lieven begonnen dreigen met onthouding. Eenmaal de fameuze woensdag was aangebroken konden we bijna 3 liedjes van hun nieuwe album van buiten en herkenden toch 75% van de liedjes van hun nieuwe album, van vorige songs hadden we totaal geen weet behalve een paar: Manon, Sterrenstof en Watskeburt. We waren al vroeger samengekomen die dag om ons ten volle voor te bereiden op dit concert. Het was die dag 28 graden geweest en ik had zoveel honger dat ik het waagde, tegen de waarschuwingen van Gillian in, om rauwe carpaccio te eten. De reden voor deze waarschuwingen was dat dit rauwe vlees al de hele dag lekker lag te zonnen. Het resultaat hiervan was dat de vakbonden in de maag een hele tijd zouden gaan staken. Deze kwaal toegevoegd bij een mix van breinverruimende chemicaliën resulteerde in het hoofd dat zijn eigen ding deed hoe hard de buik ook staakte. Gillian had echter geen last van deze combinatie, aangezien enkel zijn brein werd aangetast.

In die staat stonden we aan de trabla te wachten op de drie andere leden. Het concert vond plaats in de zaal van de Vooruit, waar we al menige fuiven hadden meegemaakt. Eenmaal de in49

Het Veer

kom voorbij legden we onze jassen in de lockers en beloonden we onszelf op een frisse pint. Qua beveiliging stonden er maar twee bewakingsagenten, dit was verrassend weinig aangezien de Jeugd hun liedjes gebaseerd/geïnspireerd zijn op illegale substanties.

De Vooruit zou hun drugscontrole beter toegepast hebben op een te opgefokte, sneeuwwitte, roste en fragile ‘rapper’ die wij jammerlijk moesten aanhoren als voorprogramma. Deze obvious white boy-’artiest’ gaat door het leven als Abel. Zoals het waarschijnlijk wel opvalt waren we hier geen al te grote fan van.

Toen de Jeugd eindelijk opkwam waren we vanzelfsprekend heel enthousiast. De sfeer zat er meteen in, zeker op de voorste rijen waar wij ons geniepig een weg naartoe baanden. De misselijkheid leek even vergeten te zijn, totdat het concert van start schoot. Dan kwam er een nieuw gevaar opduiken. Namelijk een gigantische warmte, die als gevolg had dat wij meer vocht verloren dan ons dierbaar was. Het andere resultaat was een algemene zweetgeur die erger was dan een volgepakte tram bij 35 graden.

Ik wilde nog meer naar voor om mijn gefrituurde brein volledig te benutten en Gillian, ondanks dat hij bijna KO was door de warmte, ging mee. Nadat we tactisch gebruik maakten van de tweede(!) moshpit stonden we op de eerste rij. Het lukte zelf om het merk van Vieze Fur zijn schoenen te zien: Louis Vuitton. Het kolkende feestgedruis raakte helemaal op een hoogtepunt toen bleek dat Vieze Fur jarig was. We zongen mee met een geïmproviseerde versie van ‘happy birthday’ en we werden helemaal hoopvol toen zijn fles vodka rondging in het publiek. Dit was jammer genoeg ijdele hoop aangezien de fles ons nooit passeerde. Na een paar minuten stond deze halfvol op het podium.

Een paar moshpits en een wall-of-death later werd er uit het niets een micro tegen mijn mond gehouden, deze kwam van Vieze Fur. Ik stond 4 seconden stijf van de angst, en riep dan vlug ‘2!’ want ik had hem een paar seconden eerder ‘1!’ horen zingen. Hij bekeek me als een rotte vis en deed nonchalant verder met de show.

Gillian kon zijn lach hierbij natuurlijk niet bedwingen. Mijn droom om beroemd te worden lag in duigen. Gelukkig zat de sfeer er vlug terug in.

Op het einde van hun concert speelden ze hun bekendste liedjes na elkaar. Om te eindigen zongen ze ‘Sterrenstof’ en het publiek nam hun job vlotjes over. Na een lang applaus en wat gefluit kwamen ze nog een laatste keer op om hun nieuwste nummer te spelen, namelijk ‘gemist’. Dit was een perfecte afsluiter van dit geweldige concert.

De terugtocht naar buiten verliep daarentegen niet zo vlotjes. In de chaos van het moment had ik Gillian verloren. Na deze twee uur durende ervaring voelde dit aan als een groot gemis. Strategisch plaatste ik mij dicht bij de uitgang, naast een glazen deur. Daar was ik getuige van een dra50

Het Veer

ma. In een moment van pure verwarring liep Gillian recht tegen de glazen deur aan die hij naar eigen zeggen niet zag aankomen. Voor enkele seconden zag hij eruit als een dwazere versie van Mr. Bean. Hij zakte door zijn benen en viel op de grond. Hij een visioen. Een visioen dat een nieuwe wind door ons leven zou blazen. Een visioen die ons de gratie Gods liet zien. De setting hiervan leek toevallig op die van de Sinaïberg. Gillian werd geleid door een soort brandende struiken.

Hierin werd hij aangesproken door niemand minder dan God en het enige, echte authentieke veer werd hem overhandigd.

Na een minuut in Bijbelse sferen vertoeft te hebben keerde Gillian terug naar moeder aarde. Hij opende zijn ogen en ik zag een felle fonkeling. Uit het niets pakte hij mijn schouder vast en begon te vertellen: “Gaëtan, we zijn gezegd, GEZEGEND zeg ik u! We gaan wonderen verrichten, we gaan beroemd worden!” Nog steeds verbouwereerd dacht ik gewoon dat hij te hard op zijn hoofd was gevallen. “We gaan de sterren van de hemelen schrijven!” preekte hij. Toen wist ik waarover hij het had. Over ons als Scriptorduo. Hij had het over de geweldige veren die we volgend jaar zouden maken. Het geweldige duo dat we gaan vormen, de vele interviews, de sappige weetjes, de grappige verhalen, de historische (on)correcte artikels…

And so a new Scriptorduo was born.

“The two most important days in your life are the day you are born and the day you find out why.” ¯ Mark Twain

Tot volgend jaar!

Gaëtan Gallet en Gillian Bilterijst

51

Het Veer

Nawoord Scriptoren Peinzend over een nawoord voor ons vierde wapenfeit als duo blikken we terug op de voorbije dagen, weken, maanden. Wat vliegt de tijd toch. We hebben een lange weg afgelegd om hier te geraken. We blikken terug naar een van onze mooie herinneringen samen. Zo heel diep moeten we zelf niet nadenken, wat die avond afspeelde is nog steeds in onze geheugens gegrift.

Zoals altijd het geval is, begon de avond op een hoge noot. Het eeuwige duo vertrok richting Leuven, een nacht vol plezier en leute was al in het vizier te zien. Waarom deze avond bekend zou worden als “de nacht van de lange fallus”, kon niemand zich inbeelden. We wisten al op voorhand dat we ons gingen begeven naar het marginale van de leeuw. We moesten dus al zat raken op de trein om dit te overleven. Evidentelijk verlaagden wij ons dus tot dit erbarmelijk niveau.

Bier uit glazen flessen? Te duur! Bier uit blik? Laat me niet lachen! Bier overgieten in een plastic fles van twee liter? Geweldig idee vrienden! En zo geschiedde. De twee vrienden dronken vrolijk van de plastic fles der marginaliteit en raakten al snel in hogere sferen.

Het duo amuseerde zich te pletter, niets kon hen storen in hun feestvreugde, zelf niet het rondzwierende geslachtsdeel van een Antwerpenaar. Zo ontmoetten ze zelf een bijna even olijk duo.

Het viertal was enkel onderscheidbaar door het verschil in dialect. Ook na het feest der verbroedering, zat de sfeer er goed in, en de straten van Leuven werden onveilig gemaakt. Zelf de heropgebouwde bibliotheek had even te vrezen!

Nadat alle fut uit de lichamen van onze scriptoren weg geleefd was, begaven ze zich naar het station waar het ijzeren paard hen terug zou voeren naar de beschaving te Gent. Onderweg werden pitta’s geconsumeerd en verkeersborden ontvreemd. Wat een rustige terugtocht zou moeten worden, draaide al snel om door het verraad van “die lange” van de twee verantwoordelijken voor het geschreven woord van onze prachtige kring.

Na de darmen uit zijn lijf te hebben gefeest besloot Lionel een rustig dutje te nemen, in slaap gewiegd door het op en naar daveren van de trein herbeleefde Lionel de avond nogmaals in zijn zachte dromen.

Maar dat was buiten de fratsen van zijn kompaan gerekend! Deze besloot het aangezicht van zijn collega te versieren met wat enkel beschreven kan worden als een tweekleurig mannelijk geslachtsdeel (zo ziet u maar: dit nawoord is helemaal PG).

Lionel trok huiswaarts. Hij had in de verste verte niet kunnen denken dat zijn beste vriend, collega, levenspartner hem zou verraden. Maar toch, het kwaad was al geschied. Hij wandelde rustig door de ontwa52

Het Veer

kende straten, die kleur kregen onder het begeleidend gefluit van enkele vogels en de zachte wind. Hij keer naar een glinsterende etalage, waar hij plots de deformatie op zijn gezicht ontdekte. Hij slaakte een gil bij het aanschouwen van zijn reflectie! Wie zou hem zo kunnen vernederen?

Enkele meters achter hem hoorde hij een zachte gniffel. Hij herkende de stem, hoe kon hij deze ooit vergeten! “Dit kan toch niet!” dacht hij, “toch niet mijn beste vriend Robbe, niet Gillian, Robbe!”. “Ik verwacht toch een greintje respect, een kleine druppel aan volwassenheid!”. Lionel’s stem weergalmde door de dode straten.

In stilte trokken ze verder de Blandijnberg op. Vlak voor het afscheid voelde Lionel een tik op zijn schouder. Zijn kompaan stond, met een traan in het oog, voor hem. Hij liet zich op zijn knieën vallen, en smeekte voor vergiffenis.

“And what happened, then? Well, in Gent they say – That the Scriptor’s small heart grew three sizes that day. And then – the true meaning of Verbroederingscantus came through, and the Scriptor found the strength of ten Scriptor’s plus two.” – Dr. Seuss.

Lionel trok zijn collega recht en nam hem stevig vast, in een knuffel die de tijd stil deed staan. Zoals altijd werden de problemen en het conflict aan de kant geschoven en kon de vriendschap overwinnen. Maar goed ook, want anders had dit nawoord er helemaal anders uitgezien…

Fin.

Robbe Van Roose en Lionel Olieu.

Voor de laatste keer in ons Veer

53

Het Veer

Ereleden 2017-2018 Prosenioren

Peeters Wouter

Duyvejonck Lowie

Vanden Meersschaut Jens

Provoost Matthis

Maes Pieter

De Coster Arvid

Rombouts Arno

Van Canneyt Flora

Standaert Jasper

Roose Tijs

Vander Auwermeulen Lisa

De Wulf Ivo

Sabels Jordy

Van Wulpen Anneleen

Reggers Wouter

Slegers Laurens

Vercauteren Bram

Propraesidium

Vancraeynest Frea

Peter

Bekaert Wim

Vanden Houwe Amaury

De Groote Jelle

Billiet Bo

Vennekens Veronique

Bevriende kringen

Bizeur Pauline

Vermeulen Charlotte

Klio

Boeykens Nell

Vlaeminck Diethard

Filologica

Boudry Jasper

Commilito Honoris Causa

Historia

Claeys Miquette

Pottie Jacques

Klassieke Kring

Cooman Isabeau

Professor Emeritus

Kring voor Moraal en Filosofie

Couckuyt Gauthier

De Hemptinne Thérèse

Kunsthistorische Kring

Crikemans Valérie

Symoens Hilde

Oost-Afrikaanse Kring

Delrue Valentine

Professoren

Slavia

De Moerloose Tim

Boone Marc

Veto

Descamps Madelein

Deneckere Gita

Defruyt Nele

Devos Isabelle

Desmedt Ishka

Van Bruaene Anne-Laure

De Spiegeleer Nas

Van Nuffelen Peter

Elegeert Jochen

Vermeir René

Fieremans Niels

Academisch personeel

Gabriels Hans

Wijnendaele Jeroen

Goerlandt Jari

Sympathisanten

Gryp Nathan

Ballegeer Alexander

Heymans Niels

Bohez Julie

Heene Bart

Coornaert Lies

Logghe Anselm

De Groote Jelle

Loureiro Aleandro Quintas

Dekoninck Kratchana

Parmentier Arthur

De Poorter Amaury

Peetermans Alex

Ducatteeuw Vincent

54

Het Veer

Onze sponsors

Over ons 3 oktober 2014.

Wij, drie ondernemende gasten, huren een leegstaand pand, rechtover de Vooruit in de Sint-Pietersnieuwstraat.

De naam “De Omgekeerde Wereld” ontstaat uit onze doelstellingen: een plek waar zowel jongeren als volwassenen zich thuis voelen.

Drie jaar later is den Omgekeerde uitgegroeid tot een echte ontmoetingsplaats. Overdag zonnig en s’ avonds gezellig bij kaarslicht, waarbij het doet denken aan de bruine kroegen van vroeger. Jazz, hip hop, soul, funk, bossanova,… De muziek past zicht aan aan de sfeer en aan het volk. Of je nu een babbel kwijt wil aan de toog, een spelletje wil kickeren, of gewoon rustig zul genieten van een drankje met vrienden, den Omgekeerde is een plek geworden waar iedereen welkom is. Op de eerste verdieping kan je gratis poolen, in het lichtrijk salon een boek of strip lezen uit onze mini bib of tot rust komen bij het mooie uitzicht.

Op den hoek Den Omgekeerde ligt op één van de productievere kruispunten in het Gentse: tussen Gent centrum en Overpoort, naast het UFO én rondom tal van leuke zaakjes.

Bier & voetbal Afgelopen drie jaar is ook ons gamma aan dranken aanzienlijk uitgebreid. Meer dan 70 soorten bier, frisdrank, thee, verzorgde cocktails… Elke maand wordt het alombekende ‘breidde van de maand’ geselecteerd: eentje kopen is een tweede gratis. Wanneer de Rode Duivels spelen, zenden wij dit ui op groot scherm beneden en boven. Ook wedstrijden van Gent op vrijdag, zaterdag, -en zondag avond worden uitgezonden, evenals mooie Champions League affiches in de week.

Kortom The first rule of den Omgekeerde is: heb respect voor elkaar en de omgeving. Voor de rest: doe gewoon uw goesting!

De Omgekeerde Wereld, een tikkeltje anders, maar echt Gents.

De Omgekeerde Wereld, Sint-Pietersnieuwstraat 116, 9000 Gent

55

Het Veer

56