Het Veer 'November 2017'

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

1

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Not so long ago, in this very city...

2

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Colofon Bedankt aan al onze schrijvers

Redacteurs Lionel Olieu Robbe Van Roose Schrijvers Jules Debrabander Emma Ydiers Jeroen Petit Tom Slegers Amber-Luna Defauw Tine Decosemaker Lynn De Palmenaer Vincent Ducatteeuw Matthis Provoost - Bedankt aan de redactie

3

HeT veeV

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

35e jaargang

November editie

In deze editie Voorwoord van de praeses

6

Vervolg praesidium voorstelling

8

Teach me how to ISHA

10

CataloniĂŤ Quid Nunc?

12

Speelbeer pagina

13

Recensie: The Room

14

A Scandal in Blandinia

17

Natasha Forel: een nieuw begin

20

Kortverhaal

21

Inleiding tot Urban Exploring

27

Robbe’s Nerd Corner

29

M.v.g.k.G.A.

30

Het doden van spotlijsters

33

De UFO tapes: Historical GONO Studies

36

Lofzang voor A New Hope

39

Nawoord

5

Onze Sponsors Ereledenlijst

4

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

november 2017

ma

di

wo

do

vr

za

zo

1

2

3

4

5

6 IFK mini- 7 Lezing voetbal frontbrieven 13 14

8 IFK basketbal

9 Concert Coely

10

11

12

15 Cantus

16 Kleine Quiz

17

18

19

20 IFK Vol- 21 Sport leybal

22

23

24 V.G.K. Galabal

25

26

27

29 Feest— TBA

30

28

ma

di

december 2017 wo

do

vr

za

zo

1 Concert 2 Felix Pallas

3

4

5 IFK mini- 6 7 voetbal VGKHKlaas

8

9

10

11

12 Schaatsen

13 Massacantus

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

5

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Voorwoord van de praeses Geachte lezer van dit speciale lustrum-van-het-veer-veer, proficiat!

Dat u dit Veer in handen hebt, betekent dat u succesvol de eerste anderhalve maand van het academiejaar hebt overleefd. De kans dat u er een heleboel nieuwe vrienden, een slaaptekort dat je zelfs niet mogelijk achtte en de vraag waar die tijd naartoe is gegaan aan over hebt gehouden, is groot! Naar jaarlijkse traditie is de eerste maand voorbij, nog voor je beseft dat je terug in gang moest schieten. Of je hebt ijverig achter je boeken gezeten, je taken mooi op tijd ingediend en nog de tijd gevonden om drie seizoenen van Gossip Girl te kijken. Als u zich in deze tweede categorie zou bevinden, moet u mij heel dringend helpen met mijn uitstelgedrag, uiteraard zonder spoilers te vertellen (ik durf de laatste aflevering niet te zien).

En dan is het nu tijd om uw geheugen even op te frissen. Het academiejaar ging van start met een zonnige editie van het openingsevent, waar de gratis vaten (anderhalf, dus ik mag in meervoud spreken) en de gesprekken vloeiden en vriendschappen voor het leven werden gesmeed. Vriendschappen die verder versterkt werden op de kroegentocht. Ik herinner me nog de adjes tegen de eerstejaars, gesprekken over dopen waaraan wij niet meedoen en de geboorte van wat later zou uitgroeien tot sneaky spoon. Vermits ik geen betere overgang kan vinden om dit te zeggen, zou ik graag de bijnaam George Spoony helemaal ongevraagd introduceren!

Wat ik daar net mee bedoel, moet u maar vragen aan de eerstejaars die mee waren op bachelorweekend. Een weekend vol paardenraces, een kelder waar meer inzat dan je dacht (een cantus, jij pervert) en een toch niet zo goed gekuiste zaal. Nadat iedereen was bekomen van dat geweldige weekend, was het tijd om een versnelling hoger te schakelen.

Allereerst was er de openingscantus. Jullie hebben me weer allemaal verbaasd met hoeveel volk er in die zaal van de Sala binnen kan en hoe luid jullie eigenlijk wel niet kunnen zijn. Twee geslaagde lezingen, een openingsfuif die om 1 uur uitverkocht was, een bibliotheekbezoek met 120 aanwezigen (merci, Professor Van Bruane) en een gemist IFT later, en we zijn bij vandaag. De dag dat u dit Veer in handen heeft. Om u niet langer in spanning te laten wachten, zal ik nu uit de doeken doen wat de V.G.K. verder nog voor u heeft gepland.

6

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Allereerst hebben onze cultuurpraesides ook niet stil gezeten. We starten deze nieuwe periode met een halloweentocht, optredens (onder andere van Coely op 9 november), een bezoekje aan de sterrenwacht en een avond vol paardenraces en andere drankspelletjes.

Ook op sportief vlak, kan u uw enthousiasme weer botvieren. Elke maandag hebt u de mogelijkheid om mee te gaan lopen met onze sportjes, en ook een volgende sporttraining komt er weer aan. Op 21 november zullen we oefenen voor de volgende wedstrijden, waar we dit keer wel aanwezig zullen zijn!

Verder staat ook onze volgende kringavond al vast, die zal doorgaan op 20 november! Voor het thema zullen jullie Facebook in de gaten moeten houden.

Om af te sluiten wijs ik jullie ook graag nog op twee andere grote activiteiten. Op 15 november zal de tweede cantus van het jaar doorgaan, waar jullie opnieuw allemaal van harte welkom zijn.

En als laatste zou ik graag ons galabal in de kijker zetten! De V.G.K wordt 86 jaar, en dat moet uiteraard gevierd worden. Een diner zal voorgaan aan een fantastisch bal. Het bal zal doorgaan op 24 november en zal worden afgesloten in de Amber, waar we een gratis vat zullen zetten om officieel de verjaardag van onze krachtige, machtige, prachtige kring te vieren.

Zoals jullie zien, is onze agenda weer goed gevuld. Wij hopen jullie allemaal weer op al onze activiteiten te mogen verwelkomen en wensen jullie nog een geweldig eerste semester toe!

Ut vivat, crescat et floreat Jules De Brabander Praeses 2017-2018

7

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Voorstelling praesidium vervolg Lynn De Palmenaer, boeken “The truth is always of use, Madonna. It has the value of rarity, you know.”

- Diana Gabaldon, Dragonfly in Amber Lynn, die naar dezelfde school is geweest als Gillian, neemt dit jaar weer haar functie als boeken op. Ik hoor jullie al denken tot hier: “Wat doet een boekenverantwoordelijke nu?” Wel, zonder deze functie zouden jullie je (nog meer) blauw betalen aan al jullie boeken. Ze zorgt ervoor dat al jullie nieuwe bijbels op tijd toekomen aan de Blandijn en dat je er zelf niet moet achter tjoolen. Zoals maar normaal is voor haar functie verorbert ze boeken alsof het licht verteerbare maaltijden zijn. Haar favoriete boekenreeks is dan ook Game of Thrones. Ze zet er tussen haakjes bij dat ze een echte boekensnob is. Moest dat waar zijn dan ging ze geweten hebben dat de titel van de reeks A Song of Ice and Fire is, tsk tsk. Lynn is ietsje te verlegen om te antwoorden op de vraag over haar strafste zatte verhaal, maar iedereen binnen de V.G.K. kent er genoeg dus wees niet verlegen om er eens achter te vragen. Nieuwsgierigheid is blijkbaar een goede eigenschap hier aan de universiteit. We hebben aan iedereen van ons praesidium een zeer belangrijke vraag voorgelegd; Wie is uw favoriete scriptor. Lynn gaf op deze vraag het enige correcte antwoord. (wat dat antwoord is hangt af van de scriptor aan wie u het vraagt).

Als u vragen heeft voor deze dame kan u haar steeds zoeken in de kelder, de dichtstbijzijnde Standaard boekhandel of als u haar daar nog niet gevonden heeft, bij Sébastien.

8

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Imke Carels, reis

“Your visions will become clear only when you can look into your own heart. Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes.”

-C.G. Junge Met absolute trots heb ik het recht om Imke Carels voor te stellen als onze nieuwe Reisverantwoordelijke voor dit academiejaar, dat ondertussen al goed op gang is getrokken. Imke is afkomstig uit het mooie, Brabantse Halle, maar koos toch voor een opleiding Geschiedenis in Gent. Ze beschrijft onze mooie stad als een levende studentenstad, en gelukkig voor haar hebben we toevallig ook de beste opleiding Geschiedenis te vinden in ons kleine Belgenlandje (Take That, Universiteit Leuven!).

Haar advies voor de eerstejaars is dan ook: geniet van je eerste jaar, feest goed, maak mooie herinneringen, maar vergeet af en toe niet te studeren. Deze roodharige furie kijkt al eens graag naar Tim Robbins in Shawshank Redemption of kan wel eens genieten van de intrieste, doch komische literaire wereld achter Fantoompijn van Arnon Grunberg. Als Imke niet te vinden is in onze geliefde faculteit, is de kans wel groot dat je haar vindt al spetterend, pletsend of gewoon zwemmend plezier te maken in een groot lichaam water. Als nieuw-verkozen Reis zou ze het allerliefst van Australië reizen, of ze is er al geweest? Het stond namelijk niet zo rijkelijk verklaard in haar vragenlijst voor deze voorstelling, maar ze had tenminste het respect voor Team-Scriptor om zich hiervoor te excuseren. Wij wensen Imke dit jaar in ieder geval gezamenlijk veel succes en natuurlijk plezier als Reis van onze mooie kring!

9

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Teach me how to ISHA: Isha Ghent goes Helsinki ISHA, International Students of History Association. Deze duiding was ik jullie verschuldigd, voordat jullie dachten dat ik hier over het nachtgebed van de islam zou praten, dat – blijkbaar - onderdeel is van de vijfmaaldaagse salat en daarmee deel uitmaakt van de vijf zuilen van de islam. Of voordat jullie dachten dat dit een inspirerende tekst zou worden over de befaamde yoga programma’s van ‘the ISHA foundation’, een spirituele organisatie die zowel in India als in de Verenigde Staten gevestigd is. Indien jullie teleurgesteld zouden zijn dat dit niet is waarover ik ga schrijven: Google is uw vriend. Bovengenoemde zoekresultaten verschijnen immers als eerste na het typen van ‘ISHA’ in de zoekfunctie. Shame on you, Google.

De ISHA waarover ik het heb, maakt geen deel uit van een religie en reikt verder dan enkele vestingen in India en de Verenigde Staten. ‘The International Students of History Association’ is immers een studentenvereniging die geschiedenisstudenten over heel de wereld bij elkaar probeert te brengen. Het ontstaan van deze vereniging moet gekaderd worden binnen de val van de Berlijnse muur en het verdwijnen van het IJzeren Gordijn, dat Europa voor meer dan veertig jaar verdeelde. Enkele Hongaarse studenten namen het initiatief om een vereniging te starten die geschiedenisstudenten van overal met elkaar in contact zou brengen, zodat ze ideeën konden uitwisselen over van alles en nog wat.

Van alles en nog wat. Dat lijkt me eigenlijk een mooie samenvatting om de deelname van ISHA Ghent, een lokale afdeling van ISHA International op het congres in Helsinki samen te vatten. Begin augustus gingen we met een delegatie van vijf gemotiveerde personen voor het eerst naar een internationaal congres, dat nu plaatsvond in Helsinki. Het onderwerp van het congres was ‘Historical Consciousness’. Binnen dit onderwerp volgde elk van ons verschillende workshops naargelang onze interesses en deden we elk een klein onderzoek dat we aan de andere ISHAleden voorstelden. Van alles dus op intellectueel vlak, maar ook nog heel wat op vlak van ontspanning.

Net zoals de Finnen probeerden we rust te vinden door een bezoek aan de sauna. Een groep geschiedenisstudenten samen met twaalf naakte Finnen in een kleine sauna levert mooie gesprekken op. Maar een nog mooiere ervaring: uitzweten met een uitzicht op de skyline van Helsinki waar de gloed van de zon de gebouwen om twee uur ’s nachts nog steeds omhult - om daarna onderkoeld de Baltische zee uit te komen. Een vallende ster maakte dit idyllische plaatje volledig af.

Minder idyllisch was de weg naar huis. Samenvattend: Finnen hebben het blijkbaar moeilijk om zich te oriënteren in hun eigen stad. Dit ervaarden we dagelijks in Helsinki, maar ook in Turku. Deze stad claimt nog steeds de belangrijkste van Finland te zijn. Jammer genoeg verwoestte een brand in 1827 het grootste deel van de stad, wat ervoor zorgde dat Helsinki eigenlijk de belangrijkste stad werd van Finland. Misschien was het onverwerkte verleden van de brand de reden waarom de kathedraal er vol stond met aquariums. Who knows.

10

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Wat ik wel weet is dat Helsinki een fantastische stad is met een uitgebreid studentenleven. Drank doet (ook daar) wonderen. Na een pub crawl in de hipsterbuurt van Helsinki, zwichtten zelfs de meer afstandelijke Finnen voor het meezingen van een Finse hit uit de jaren ’70 over files op de autostrade. Absoluut een belangrijk probleem in een land met ongeveer 5,5 miljoen inwoners, verspreid over een oppervlakte van 337 000 km².

Over meer gevoelige problemen werd er ook gezongen, bijvoorbeeld over de ballen van Hitler, Göring, Himmler en Göbbels of over het bombarderen van Irak. Gewaagd in een internationaal gezelschap, maar wel geliefd. Hierbij moet ik vermelden dat dit niet in de karaokebar gebeurde, maar tijdens een sitsit, de Finse next level manier van cantussen. Stel je een zaal voor met uitzicht op een van de vele parken in Helsinki, mooi gedekte tafels, een driegangenmenu, wijn en wodka.

Dit alles gecombineerd met een even boerse manier van zingen, al lag dat eerder aan de Britten die net iets minder goed tegen de alcohol bestand waren. Politiek gevoelige liedjes en uitgelaten Britten inbegrepen, al bij al verliep alles toch op wieltjes.

In ieder geval: dank je, ISHA Helsinki! Voor het organiseren van deze mooie week. Er volgen immers nog congressen gedurende dit academiejaar waaraan jullie met ISHA Ghent kunnen deelnemen. Data en info over de komende congressen kunnen jullie vinden op de facebookpagina van ISHA Ghent. Hou deze dus zeker in de gaten en twijfel niet. Het is een unieke manier van reizen waarbij je op veel verschillende vlakken bijleert. Ik ben blij dat ik op deze manier al van Helsinki heb kunnen proeven. Het smaakt zeker naar meer. Tot op Erasmus!

Emma Ydiers

Emma Ydiers 11

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Catalonië quid nunc?

Op 1 oktober en de dagen erna werden we opgeschrikt door beelden van buitensporig politiegeweld uit Catalonië. De Catalaanse regering had namelijk op die dag een referendum uitgeschreven met als vraag of Catalonië een onafhankelijke republiek, los van Spanje, moest worden. Ruim 40% van de opgeroepen kiezers daagden op en 90% daarvan stemde voor de dismembratie van Spanje.

De Spaanse overheid had met de ‘guardia civil’ er alles aan gedaan om het referendum tegen te houden, het was namelijk tegen de grondwet van Spanje om eenzijdig de onafhankelijkheid te verklaren en om daarover een referendum te organiseren. Deze stelling werd bevestigd door het Grondwettelijk Hof in Madrid. Toch was het referendum doorgegaan en had de Spaanse politie de dagen en weken op voorhand reeds allerhande materiaal dat gebruikt ging worden bij het referendum opgeëist en meegenomen, waaronder stembrieven en verkiezingspropaganda. Ook op de dag zelf werden massaal stembureaus, soms met geweld, soms zonder, gesloten en werden de reeds gebruikte stembrieven meegenomen. Sommige waarnemers schatten dit aantal op 700.000, wat ervoor zou gezorgd hebben dat er wel meer dan de helft van de Catalanen zou gaan stemmen zijn, wat de uitslag van het referendum meer draagkracht zou geven. Het is echter onmogelijk, gezien de omstandigheden, om na te gaan of er nu 50% van alle kiesgerechtigden zijn stem heeft kunnen uitbrengen.

Los van het democratisch gehalte van het referendum bleef de EU verbazingwekkend stil omtrent het geweld. Toen er dan uiteindelijk een bericht kwam werd er gemeld dat men onvoorwaardelijk de Spaanse overheid bleef steunen. Dit schoot bij veel Europeanen in het verkeerde keelgat.

Maar wat moet er nu gebeuren met Catalonië? Spanje heeft de procedure in gang gezet om alle bevoegdheden over te hevelen naar de centrale overheid. Iets wat de Catalaanse leiders beschrijven als een staatsgreep waartegen ze zich gaan verzetten. Verder werden ook twee leiders van belangrijke onafhankelijkheidsbewegingen, Jordi Sánchez en Jordi Cuixart, gearresteerd. Deze actie werd onthaald op massaal protest door honderdduizenden Catalanen. Ook de aankondiging dat verschillende bedrijven zullen vertrekken uit Catalonië werd niet met applaus onthaalt in de straten van Barcelona.

Op een effectieve onafhankelijkheidsverklaring is het evenwel nog wachten. Het is zelfs niet zeker of deze er komt. De Catalaanse minister-president, Carles Puigdemont i Casamajó, beseft ook welke gevolgen een eenzijdige verklaring kan hebben en stuurt aan op dialoog. Hetgeen Spanje absoluut verwerpt en ook de EU blijft oorverdovend stil rond deze kwestie.

De situatie in Catalonië blijft er één om op te volgen. Het kan effect hebben op de gehele Europese Unie. Kijk maar naar de referenda rond meer autonomie in het Noorden van Italië. Ook kan dit, in samenloop met de Brexit, betekenen dat Schotland een nieuwe poging zal wagen tot seccessie.

Zal Europa zijn kaarten in de toekomst moeten hertekenen? Alleen de tijd zal het zeggen.

Jeroen Petit 12

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Speelbeer pagina Halla boys & girls, WHADDUP? BACK. AT. IT. Géén lustrum-veer-feest-editie-alles-kapot zonder legendarische speelbeerpagina moeten ze gedacht hebben op de redactie van het Veer (je kent hem wel, die vuile kelder onder de trappen van de Blandijn… of bevindt het hart van dit edel tijdschrift zich toch eerder aan den toog in dat wijnrode café aan de andere kant van de straat?)

Mijn gouden hart ging gloeien bij de gedachte en ik ben dan ook meteen in de pen gevlogen en heb de zoektocht aangevat naar ‘the greatest fun on the internet’: DROEDELS! Ter ere van dit journalistiek orgasme dan ook een extra-talig spel deze keer. De oplossingen vind je onderaan!

We doen allemaal gekke dingen in het leven dat ons zo lief is, we maken allemaal fouten. Het niet verderzetten van de speelbeerpagina na het academiejaar 2015-2016 is er één van. Niet alleen voor het grote verlies in lezersaantallen, ‘Campus Boekentoren’ was er spontaan wat grijzer door geworden, zo had ik de indruk. Gespeeld zoals vroeger zal er niet meer, maar ik hoop dat ‘life on campus’ voor jou vandaag toch nét dat ietsje ‘brighter’ is.

Tot slot mijn eresaluut aan dit blad: dat het godverdomme het coolste blad is.

Greootjes en tot toogs, Uw speelbeer forever, Furr W

13

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Recensie: The Room Het is 1998.

Greg Sestero gaat naar zijn wekelijkse dramalessen, ergens in een buitenwijk van San Fransisco. Iedereen komt aan de beurt en moet een soort toonmoment doen. Greg leunt achterover in zijn stoel terwijl het volgende duo zich klaarzet onder de spotlight. Een van de twee valt meteen op. Hij is enkel te beschrijven als een soort kruising tussen Slash van Guns n’ Roses en een dode vampier. Het script dat de twee kozen om te acteren? A streetcar named Desire. Welke scène? Dat kan u waarschijnlijk zelf al raden. Hun toonmoment begint nog maar en de rockster vampier smijt zich op zijn knieën en schreeuwt: “STELLAAAAAAAA!! STELLAAAAAAAAA!! STELLLAAAAAAAAAAAAHHHHH!!”

Greg kan zijn lach niet inhouden. Het is alsof Marlon Brando een hartaanval aan het krijgen is.

Zonder het zelf te weten is dit voor beide heren een keerpunt in hun leven. Vijf jaar later zullen Greg Sestero en Tommy Wiseau de slechtse film ooit maken: The Room. Geniet van onze recensie van dit meesterwerk.

Even ter verduidelijking, Robbe en ik (Lionel) hebben deze film al TWEE keer gezien sinds oktober 2017. Na het kijken van de film kreeg ik een obsessie met Tommy Wiseau en The Room. Logischerwijs heb ik me dan maar The Disaster artist besteld via Bol.com. Het boek dat Greg uitbracht in 2013 waarin hij in detail vertelt over zijn ontmoeting en vriendschap met Tommy Wiseau, en over zijn tijd op de set van The Room. Dames en heren, we overdrijven dus niet als we zeggen dat we een autoriteit zijn op het vlak van The Room. Dit is niet zomaar een recensie na enkele clips gezien te hebben op youtube. Robbe en ik staan op, poetsen onze tanden en gaan slapen met The Room in ons achterhoofd.

14

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Tommy Wiseau is een Pool, een feit dat hij nooit zal toegeven. Tommy doet graag zeer mysterieus over zijn achtergrond en claimt zelf dat hij van Frankrijk afkomstig is, of van Louisiana, hangt af van het moment waarop je het hem vraagt. Waar hij ook niet graag over spreekt is hoe hij 6 miljoen dollar bijeen gespaard heeft om The Room te maken. Ja, dat leest u correct, de slechtste film aller tijden heeft een slordige zes miljoen flappen gekost uit Tommy’s eigen zak. Hoe meer ik nadenk over deze film en zijn historie hoe absurder alles weer klinkt. Daar heeft u het beste lezer, het is de absurditeit en het mysterie rond Tommy Wiseau dat mij naar deze film lokt. Het is een film waarbij je zou denken dat het aliens zijn die menselijk gedrag proberen te imiteren. Niets houdt steek en continuïteit bestaat niet. Het vreemdste van allemaal is dat de enige vrienden die een man van 50 heeft allemaal slechts maximum 23 zijn.

Over naar de film. De film begint met Johny (Tommy Wiseau) die thuiskomt van zijn enorm succesvolle en goedbetaalde baan bij de bank. Hij heeft een verrassing mee voor zijn “prachtige” vrouw Lisa (Juliette Danielle), die zo blij is met haar nieuwe jurk dat ze spontaan het bed induiken. De 18-jarige student Denny (Philip Een van de vele seks scenes die The Room rijk is Haldiman), die bij hen inwoont, vraagt of hij mee mag. Zijn voorstel wordt afgewezen, logisch. Denny blijft echter niet bij de pakken zitten en gaat op de trap luren naar Tommy en Lisa die seks hebben op zachte, funky R&B muziek (allemaal speciaal gemaakt voor de film). Er zijn in totaal vier seksscenes in deze film, alle vier binnen de eerste 20 minuten. Twee van de seksscenes zijn zelfs gewoon dezelfde beelden maar dan anders gemonteerd en natuurlijk hun eigen bijpassende R&B-schijf.

Eventjes later komt Mark (Greg Sestero) toe in het appartement van Johny en Lisa, terwijl Johny op zijn werk is. Lisa probeert Mark te verleiden maar hij wijst haar telkens weer af, Johny is namelijk zijn beste vriend. Zonder enige verandering in deze verschrikkelijke scène geeft hij plots toe.

Zo verplaatsen ze zich naar de trap waar ze heel rare, zelf deeply disturbing, sexy times hebben.

Letterlijk op de trap. Een wenteltrap. Dit nog geen 5 minuten na de eerste seksscene. Lisa houdt niet meer van Johny en wil het uitmaken met hem. Ze verzint hiervoor een snood plannetje: Johny komt later die avond thuis en heeft zijn promotie niet gekregen. Lisa wil hem troosten met een alcoholisch drankje. Tommy countert dit door te zeggen dat hij geen alcohol drinkt. Lisa vind dat hij het moet proberen en dat hij zich beter zal voelen. Het drankje dat ze hiervoor gebruikt is Scotchka. Een mengeling van Whisky en Vodka. WELKE DUIVEL DRINKT DIE ROTZOOI NU?! Tommy drinkt het, ze worden samen dronken, ze bedrijven nogmaals de “liefde”. Zelfde beelden als de vorige seksscene. De film is 15 minuten bezig.

15

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Extra weetje, tijdens de seksscenes is het precies of Johny Lisa haar navel ligt te penetreren. Het snode deel van dit plan is dat Lisa nu kan doen alsof Johny haar heeft geslagen. Hier eindigt mijn concentratie, mijn collega Robbe neemt de rest van de review over.

Gegroet en welgekomen filmliefhebbers!

Na de geweldig diepe uitleg over de seksuele delen van de film (lees: de eerste 20 minuten), zal dit verder gaan over de rest van de film, die tot de laatste scene absoluut geen invloed meer heeft op de rest van het verhaal. Voor de fan van de betere (indien mogelijk) télénovelle een kleine tip: als je de eerste en laatste 20 minuten van de film achter elkaar zou bekijken, en je beeldt je Franky en Waldek of wie dan ook van Thuis of Familie in in plaats van de hoofdpersonages, heb je gewoon een geweldige aflevering. Alles komt erin voor: drama, liefde, drugs, dieren, willekeurige huizen waar gefilmd wordt zonder toestemming van de eigenaars. Kortweg voor ieder wat wils. De film is zo slecht, dat ongeveer de helft van de tekst die hoofdrolspeler, director en regisseur Tommy Wiseau dient uit te voeren voor de film, in post-productie opnieuw ingesproken moesten worden omdat ze onverstaanbaar waren. Dit helpt echter alleen maar met de hilariteit en nonsensicaliteit van de film. Zijn woorden passen, nog minder dan anders, amper in zijn mond.

De enige tip die ik jullie kan meegeven bij het bekijken van de film is: voorzie voldoende alcohol (of natuurlijk non-alcoholische opties voor zij die geen alcohol drinken) om de hele resem aan drankspelen gemaakt rond de film te spelen. Voor zij die niet weten waaraan begonnen, dit is de enige manier om de hele film door te geraken.

Dan rest er ons nog maar één ding te zeggen: veel kijkplezier!

Fans smijten met plastic lepels tijdens een screening van The Room

Het boek Behind the scenes boek geschreven door Greg Sestero

16

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

A scandal in Blandina Geachte dames en heren…

Het is met spijt in het hart dat ik u moet begroeten met drie onheilspellende punten maar de omstandigheden dwingen me ertoe. Deze maand hebben we namelijk te maken met een misdaad.

“Toch geen moord?!” schreeuwt u, met uw hese cantusstem. Jawel beste lezer, een moord. Wat zeg ik, een eremoord! Een aanval! Op de eer van Filologica. Het delict? De roof van de Sabijnse cantuskiel van Aulikki L., dé praeses van Filologica. De verdachten? VGK-leden uiteraard, aangezien de kiel enkele dagen later mishandeld en dood werd aangetroffen in een VGK-kast.

U denkt misschien bij uzelf “Maar Vinnie, waarom schrijf jij hierover, jij bent toch ook VGK?” Correct beste lezers, maar wat u misschien niet weet van me is dat ik naast een fervent kakapoliefhebber en paaldanser ook een gerenommeerd detective ben. Door de zwaarwichtigheid van de feiten voel ik me genoodzaakt om deze misdaad te onderzoeken, de dader te vinden en zo de kwetsbare vrede tussen de VGK en Filologica te herstellen.

De feiten: Donderdag 21 september 15 uur, Aulikki L. verlaat de Blandiniacantus en vertrouwt haar kiel toe aan een van haar praesidiumleden. Het praesidiumlid in kwestie bewaart de kiel op kot en verplaatst deze maandagochtend naar de kelder van de Blandijn. Enkele dagen gaan voorbij waar Aulikki L. gebruik maakt van haar kiel en telkenmale de kiel terugplaatst in de kelder. Echter op donderdagochtend, de dag na Student Kick-Off wordt de roof vastgesteld. Chaos en paniek slaan toe aangezien de aanwezigheid van de kiel noodzakelijk is op een Filocantus. Indien Aulikki L. naar deze cantus zou gaan zonder de aanwezigheid van haar kiel dan zou dit vernietigend zijn voor de status van Filologica. Een Blandinia-globale zoektocht wordt opgestart. Nergens duikt er een spoor op van de kiel. Tot dinsdagmiddag. Dan wordt de kiel dood aangetroffen in een nietgesloten VGK-kast.

De verdachten: Jules De Brabander, een kersverse knaap. Als twintigjarige praeses van de VGK is hij één van de jongste ooit. Welke beweegredenen zou dergelijk onschuldige ziel gehad kunnen hebben om deze misdaad te begaan? Ten eerste, hij komt uit Antwerpen. We weten allemaal dat Antwerpen tijdens Wereldoorlog II heulde met de Duitsers. En zoals het spreekwoord gaat: “Once you go Duitse collaboratie, you always go Vlaamse Volksnatie” en wie was er nu nét allesbehalve een flamingant? Inderdaad, Aulikki L. Ten tweede, Jules had het politieke motief. De VGK leeft al sinds haar geboorte in een bitse tweestrijd met Filologica. Het strijddoel: “Wie is de grootste en meest prestigieuze 17

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Blandiniakring?” Een concurrentiestrijd als deze is bitterhard waarbij over lijken wordt gegaan, letterlijk blijkbaar... Misschien voelde Jules de warme adem van het lustrumjaar in zijn nek en wou hij er alles aan doen om niet vergeten te geraken in de geschiedenisboeken van de VGK. Wat beter als verwezenlijking dan van VGK de grootste Blandiniakring te maken door Filo te doen branden? Jules had het motief, maar had hij de middelen? Zeker en vast. Door zijn functie was hij vaak aanwezig in de kelder en was hij dus zeker op de hoogte van de aanwezigheid van de kiel.

Daarnaast is hij in bezit van een sleutel van de kelder waardoor hij ongemerkt de daad kon uitvoeren. Het spreekt voor zich dat Jules de dader is… of niet?

Ik presenteer u verdachte nummer twee, Sébastien De Kimpe. Als quaestor van de VGK heeft De Kimpe de moeilijke taak op zich genomen om de financiën wit te wassen na het lustrumjaar. Is Sébastien de kapitein die kan vermijden dat het schip kapseist? De Kimpe heeft al meerdere pogingen ondernomen om de begroting in orde te brengen: een VGK-naaktkalender, een koken-met-Sebavond, een Upperdare-kringavond. Daarnaast is het in selecte kringen bekend dat De Kimpe zelf zware schulden heeft door de steekpenningen die hij moet betalen aan de decaan om zijn wilde seksfeestjes in de kelder geheim te houden. Het is alom bekend dat een Filopraeseskiel veel geld opbrengt op de zwarte KVHV-markt. “Twee vliegen in één klap,” dacht De Kimpe mogelijks.

Zou Sébastien zich echt kunnen verlagen tot kielensmokkel? Jazeker, hij is zelf tot veel meer in staat. Getuige zijn arrestatie en veroordeling in 2002 voor de betrokkenheid bij internationale illegale kinderkakapohandel. Dames en heren, De Kimpe had een dubbelmotief, de middelen en de contacten voor deze misdaad. Het ligt er vingerdik op dat Sébastien de dader is… of toch niet?

Ik breng naar voor verdachte nummer drie, Wouter Reggers.

Ondanks het praeses-af-zijn blijven de controlerende handen van de ereleden zich mengen in het leven van Reggers. De macht van de ereleden is groot en hun verlangen om Filologica te zien falen op een cantus is nog groter. Ereleden durven weleens het gerucht te verspreiden dat VGK-cantussen de grootste zijn van alle Blandiniacantussen. Een Filocantus zonder een praeseskiel zou dit gerucht ook waar maken nietwaar? “Maar hoe zouden de ereleden nog controle kunnen hebben over Reggers,” vraagt u zich af? Hebben ze een bepaald gezag omdat ze ouder zijn, een job en politieke connecties hebben en respect uitstralen?

Natuurlijk niet. Het is veel simpeler. Ze maken gebruik van een schitterend staaltje emotionele chantage.

Goede vrienden van Wouter weten dat hij verslaafd is aan “Colgate Max White Expert White”. U leest het goed, tandpasta. Als kind werkte Wouter in de Limburgse mijnen, door de steenkool werden zijn tanden permanent zwart waardoor hij zijn hele schoolcarrière werd uitgelachen. Tot hij op achttienjarige leeftijd uitgleed in zijn badkamer en per ongeluk een tube tandpasta inslikte.

18

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Wat bleek? Zijn tanden werden terug schitterend wit. Tubes “’Colgate Max White Max Expert” waren blijkbaar de oplossing voor zijn probleem. Zijn geluk kon niet op, hij had eindelijk terug witte tanden! Hebt u nu ook eindelijk door waarom hij altijd zo lacht op foto’s? Maar elke student weet dat merktandpasta stukken van mensen kost. Ereleden voorzien hem van deze tandpasta, zolang Wouter af en toe eens een taakje voor hen volbrengt…zoals een kiel stelen.

Drie mogelijke verdachten, drie mogelijke motieven maar wie was de echte dader? Heb ik u kunnen overtuigen van de schuld van Jules, van Seb of juist die van Wouter? Of was het een groepsmisdaad door middel van een triumviraat tussen de heren? Beste lezer, als u werkelijk dacht dat een van deze gegoede zielen, deze prachtige schepels ooit dergelijke misdaad zou kunnen begaan dan bent u fenomenaal fout. Geen van de heren is verantwoordelijk, het was namelijk…

IKZELF! Al te lang leven de studenten van de Blandijn onder het juk van de ELITAIRE KRINGEN! En daar moest het maar eens gedaan mee zijn!!! Om dat te verwezenlijkingen was een oorlog tussen de twee grootste Bladiniakringen de ideale manier. Ze zouden hun eigen vernietiging verwezenlijken! De studenten hebben geen kringen nodig, wat het studentenvolk nodig heeft is een LEIDER. Een student DOOR het volk en VOOR het volk en IK kon die persoon zijn! MAAR NEE HOOR, DE VGK EN DE FILO MOESTEN ELKAAR ZO NODIG VERGEVEN. Ik had een GENIAAL plan and I would have gotten away with it too, if it weren’t for you meddling kringen!

Vincent Ducatteeuw 19

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Natasha Forel: Een nieuw begin Zaterdagavond. 20u.

Met een hoofd vol gedachten slenterde ik blootsvoets op het strand van Knokke-le-Zoute. De zachte bries bracht mijn haren in de war, schelpjes kraakten lichtjes onder mijn voeten, de zachte zomertemperatuur liet mijn volledige lichaam tintelen en de laatste stralen van de ondergaande zon verrasten mijn huid met een warme gloed. Geen enkel detail ging aan mij voorbij. Langzaamaan keerde de rust in mij terug en voelde ik me niet meer als een stuk loslopend wild dat geen weet heeft hoe het met zichzelf moet omgaan.

Mijn tempo verhoogde wat, want wees eerlijk, wie vindt slenteraars aangenaam? Op dat moment ging er een belletje rinkelen. Éindelijk ontdekte ik de oorzaken van al mijn ‘basic-white-girl problems’. Ik was veel te gehaast in alles wat ik deed. Niets kon snel genoeg gaan, nooit kon ik eens iets op mijn gemak doen. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar: waarom ik zo gestrest was, waarom ik plukkevort kwam van mensen die alles op hun dode gemak deden…

Tijdens mijn moment van enlightenment, stond mijn wereld plots stil. Met een gevoel van ‘wauw’ viel mijn mond open en begon er wat kwijl langs mijn kin te druipen. Alles wat er gebeurde speelde zich plots af in slow motion. De meest goddelijke adonis die ik ooit had gezien, liep het water uit. Zijn lichaam was bedekt met waterdruppels die glinsterden als diamanten in het licht van de avondzon. Zijn halflange bruinzwarte haren waaiden alle kanten op.

Hij stak zijn haren in een staartje en zijn diepbruine, mysterieuze ogen kwamen tevoorschijn. Ze fonkelden als duizenden sterren aan de hemel. Langzaam maar zelfverzekerd wandelde hij op me af. Onze blikken kruisten en ik voelde een warme gloed door heel mijn lichaam gaan. Ik tintelde van top tot teen, dit gevoel had ik nog nooit meegemaakt.

Met de meest smooth woorden die ik ooit had gehoord, sprak hij me aan: “Als ik uw tepel door uw kleren kan aanduiden, wilt ge dan de avond met mij doorbrengen?” Zo gezegd, zo gedaan. In één poging kon hij mijn tepel vinden.

Ik viel bijna achterover van zijn talent. Hij nam me bij de hand en door zijn aanraking kreeg ik wel heel speciale tintelingen in mijn lichaam. Hij leidde me naar een plekje in de duinen, waar hij wat kleine takjes bij elkaar sprokkelde en een vuurtje maakte. We gingen dicht tegen elkaar zitten bij het vuur. Zijn vingers gleden langzaam over mijn bil.

Zijn aanrakingen waren zo zacht, maar toch zo vol van lust. De hele nacht bleef hij me plezieren met zachte aanrakingen en de meest zoete woorden en af en toe kon er een liefdevolle en passionele kus aan af. Bij het ochtendgloren vielen we in slaap, zo’n mooie nacht had ik in geen tijden meer beleefd.

Ik werd wakker door de warmte van de voormiddagzon. Ik voelde nog steeds de stevige grip van mijn adonis rond mijn middel. Dit moment hoefde voor mij nooit te eindigen, maar langzamerhand begon ik mij te realiseren dat het leven niet stilstaat.

Maar voor het eerst, na veel tijd van haast en spoed, had ik weer eens echt genoten, had ik mij eens niet gehaast en zat ik weer vol levenslust en geluk.

Natasha Forel 20

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

21

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Lionel en Robbe, de scriptoren van de V.G.K., kregen op een warme augustusdag een anoniem bericht binnen in de scriptormailbox van anoniemeorator@hotmail.com. Maandenlang hadden ze gezocht naar een goede coverstory voor hun eerste Veer. Ze hadden zowel op Facebook als in de krant zoekertjes gezet waarin ze zochten naar “echte authentieke verhalen van mensen die belangrijke dingen hebben meegemaakt”. Ze hadden bijna moeten accepteren dat er niets op zat dan gelukkig te zijn met een paar film- en muziekrecensies en een kleurplaat. Naast het louche emailadres wou de persoon wél in een publieke ruimte afspreken begin september. De scriptoren konden hun geluk niet op en vertrokken richting de Vooruit. In de donkere achterhoek, aan het zicht van binnenkomers onttrokken, zat een man met wit haar en talloze rimpels.

‘Bent u toevallig degene die contact met ons opnam?’ zeiden de scriptoren.

De man knikte en gebaarde dat de scriptoren zich moesten neerzetten. ‘Ik heb lang gewacht om mijn echte verhaal te vertellen. Maar ik wil het delen voor ik sterf.’

‘U heeft onze aandacht. U zei dat u betrokken was bij de Tweede Wereldoorlog?’

De man knikte en nam een slok van zijn whisky. ‘Ik neem aan dat jullie bekend zijn met het Ardennenoffensief?’

De scriptoren knikten. ‘Tijdens de oorlog stuurden de geallieerden hun gewonde regimenten naar daar om terug op krachten te komen. Weg van het heetst van de strijd maar toch nog van nut.

Zijn jullie ooit naar Wallonië geweest?’

‘Een keertje in een blokhut.’ antwoordde Robbe.

Al lachend schudde de man zijn hoofd. ‘Dan valt het niet te vergelijken. Er waren verschillende divisies opgesteld maar nog steeds niet genoeg. Ze konden niet elke vierkante meter verdedigen.

Veel Duitsers glipten door hun vingers. Het was een redelijk akelige plaats toen. ’s Ochtends en ’s avonds was er een constante mistbank, het was moeilijk om tien meter ver te kijken. Je wist nooit of de persoon die op je af kwam een vriend of vijand was.

Mijn vrienden en ik waren nog jong toen. We kwamen uit verschillende provincies, verenigd door een jongerenblad dat tijdens het eerste jaar van de oorlog bleef gepubliceerd worden als een Verzetsblad. De dorpen en steden van enkele van onze schrijvers kwamen onder vuur te liggen en de jongeren die in veiligere gebieden woonden, namen hen binnen.

Uiteindelijk moesten we stoppen met het blad te maken omdat onze vereniging door de Duitsers zou worden opgedoekt, we wouden echter blijven helpen. We wilden geen bevelen opvolgen en het leek ons onmogelijk om mee te vechten aan het front zonder op te vallen. Verzet leek de logische oplossing.

Mijn vader lag altijd met enkele mannen van het dorp op de loer om wapen- en rantsoenvervoer te beschieten dat uit ons dorp vertrok. Iedereen van de redactie deelde het sentiment dat niet enkel de volwassenen zich mochten verzetten. Het was onze burgerplicht, voor zover je iets plicht kan noemen als je tegelijkertijd je oproepbrief negeert.

We vertrokken richting de Ardennen in een wagen die amper baanwaardig was. Andy, de Wehrnietiger, een potige blonde kerel, zat aan het stuur. Heel zachtaardig en goedbedoelend was hij, tot hij een nazi zag. Dan spande hij die klamme zweethandjes waarmee hij meisjes ten dans 22

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

vroeg om een knuppel waarvan elke Duitser bang was. Ze noemden hem Panzermann.

Naast hem zat Jules, een Antwerpenaar wiens laatste sprankeltje mensenliefde zich omzette in pure Nazihaat wanneer een van zijn welpen stierf op scoutscamp. Ze waren in de bossen getrokken, met permissie, maar een doortrekkende Duitse divisie opende het vuur. In de Ardennen was hij het meest nuttig en onder zijn instructies kregen we toch een kamp opgezet. Na weken zwoegen hadden we een hol uitgegraven in een heuvel. Het was zo diep dat er ruimte voor de rantsoenen en twintig slaapzakken was. We hadden een gat uitgegraven van boven naar beneden zodat de rook van ons kampvuur weg kon en over het algemeen hebben we nooit kou gehad.

Op een dag zat Jules voor het nest zijn messen te slijpen wanneer er plots een kogel langs zijn oren floot. Hij rolde over de grond en wierp zijn mes. Een nazi viel neer. Drie volgden. Maar we hadden niet alleen een hol gemaakt. Twee stapten in een net en de derde stapte in een valkuil toen hij Andy besloop. Eens in de put gaf Andy hem een simpele tik met zijn knuppel en het licht ging uit in de bovenkamer. Wanneer de drie jodenhaters wakker werden zaten ze vastgebonden in het kamp.

‘We gaan jullie één kans geven. Vertel ons waar jullie andere makkers zitten, we weten dat jullie onderling praten.’ Ze zwegen.

‘Misschien, weten jullie achterlijke Ariërs nog niet met wie jullie te maken hebben. Ik ben van Kantwerp’, verklaarde Jules terwijl hij een mes recht in het oog van hun dode medesoldaat wierp.

Die soldaat was nu opgehangen als een trofee aan de boom. ‘Die man daar, is de Panzermann, en hij snakt naar wat actie.’ Zei Jules. De nazi’s rilden. Die twee namen deden een belletje rinkelen.

Ze waren gewaarschuwd dat er doorgeslagen partizanen scholen in deze bossen. Verhalen van beide personen deden de ronde maar het was niet gekend dat ze samen werkten.

‘Wij hebben natuurlijk nog wat decorum over maar onze vriend… niet zozeer.’ Een valse noot bereikte hun oren. Op zijn hoofd droeg hij een pinhelm met een hart erop gespiest.

‘Nein’, jammerde de bruinharige Duitser. De noten volgden elkaar op en werden luider. ‘Der Kaiser Komponist.’

Tijdens de vorige oorlog was Anselm een soldaat geweest die ukelele speelde om de gemoederen wat op te beuren. Hij wilde niets liever dan in de voetstappen van zijn broer treden, die doorheen de oorlog vele insignes had vergaard. De Duitsers hadden hem zijn hobby afgenomen. Een granaat had zijn arm eraf geblazen. Sindsdien kon hij enkel nog maar mondharmonica spelen. Hij gebruikte de Duitsers die ze vingen als proefpubliek om zijn nieuwste deuntjes uit te proberen. In een ironische hulde aan de rijksadelaar liet hij zijn slachtoffers achter als bloedarenden.

‘Ich, ich will sprechen.’

Jules knikte. Andy maakte hem los van de andere twee. Anselm grijnsde. Met in elk hand een deel van een kapotte heggenschaar stapte hij op de andere twee af.

De verrader werd voor een landskaart gezet. Het geluid van de heggenschaar die steeds opnieuw inhakte op zijn kompanen bracht een huivering over zijn armen.

23

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

‘Komt het er nog van?’ schreeuwde Anselm.

Een rib werd gebroken en naar buiten getrokken.

De Duitser nam het potlood in handen en tekende kruisen bij alle kampen die hij wist zijn.

‘Aantallen?’ ‘Ich weis-‘ ‘Spaar me de onzin. Gok dan. Ben je er geweest? Heb je hoofden kunnen tellen? Deze plaats. Dit kamp was er nog niet voor zover wij wisten. Wie zit er daar?’

‘Es ist fuhr ein paar Nächte.’

‘Dus ze zijn op weg naar waar?’

‘Deutschland.’

‘Waarom?’

‘Jerome Petit.’

Elke Duitser had al gehoord van Jerome Petit. Geboren als het kind van een Waalse arbeidster en een Duitste soldaat tijdens de eerste wereldoorlog had. De periode na 1918 had Jerome’s moeder het nogal lastig en besloot om na Jerome’s kinderjaren met hem te verhuizen naar Duitsland zodat hij daar minder veroordeeld zou worden. In plaats van zijn vaderland te omarmen, voelde hij niets dan haat voor de vader die zijn moeder had verkracht en haar achterliet met een kind dat gehaat werd wegens zijn verwekker. De reden voor zijn celebrity status bij de Duitse soldaten is simpel. Als een Duitse soldaat vermoordde hij dertien Gestapo officiers. In plaats van hem voor het vuurpeloton te brengen hadden ze hem gevangen om in Berlijn als voorbeeld te dienen voor oorlogsmisdadigers.

Nodeloos om te zeggen dat wij besloten dat hij Berlijn nooit zou bereiken. Elke Belgische nazimoordenaar was welkom om zich bij onze gelederen te voegen.

‘Bedankt voor de informatie, sta me toe om je een aandenken mee te geven.’ Jules klapte een mes uit en greep grijnzend het haar van de soldaat vast. ‘En als iemand je vraagt wie dit deed, zeg dan dat de Spoken van het Woud nooit zullen accepteren dat jullie adem halen op Belgische grond.’

Doorheen hun tijd in het hol had hun groep zich uitgebreid. Andere verzetsstrijders die door de bossen slopen hadden zich bij hun gevoegd, nu met 9, stonden ze een goede kans om Petit uit het kamp te krijgen. Ze bewapenden zichzelf met alle geweren, musketten en messen die ze in beslag hadden genomen en werkten zich het kamp binnen. Alles ging perfect, tot Andy een Duitse soldaat tegen het lijf liep.

De man lachte en sleurde Andy mee naar het kampvuur. Anselm zijn hand gleed langzaam naar de halve tang in zijn laars terwijl Adeline en Lennert zich met het slot bezig hielden.

De Duitse soldaat bood Andy een braadworst aan en wees naar de tafel bij het vuur met brood en mosterd erop.

‘Nein, keine süze.’ De Duitser fronste. Andy slikte. “Heb ik iets verkeerds gezegd?” dacht Andy bezorgd, “Doen alle Duitsers saus op hun worst?”.

‘Mann, was sagen sie?’ vroeg de Duitser aan Andy.

‘Ja’, zei Andy denkende dat de Duitser opnieuw vroeg of hij saus moest hebben. De Duitser 24

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

bekeek hem nog eens. De volgende seconde werd er een pistool tegen Andy zijn buik geduwd. De hel brak los in het kamp. Jules haastte zich naar de kooi, drie Duitsers hielden Adeline en Lennert onder schot bij de lege kooi. Net op het moment dat Jules een van zijn messen wou werpen, trilden de soldaten terwijl een luid geweersalvo het gegil overstemde. De Duitsers vielen neer, bloedend uit elke porie van hun geperforeerde lichaam. Jerome Petit knikte naar Jules en trok het kamp in op zoek naar zijn volgende slachtoffer. Een uur later was het muisstil in het kamp nadat de allerlaatste Duitser zijn hoofd tot moes was geslagen door Andy. Deze keer lieten ze niemand wegkomen om het woord te verspreiden.

‘Jerome Petit? Jules van Kantwerpen. Een van de Spoken van het Woud. Ik wou even zeggen dat ik en mijn mannen hier een grote fan zijn van je werk. Je hebt duidelijk talent, en ik schep er trots in dat ik oog heb voor dat soort talent. Je status als nazimoordenaar is nog steeds die van een beginneling, onder mijn supervisie kan je een pro worden. Misschien vermoorden we niet de meest gerenommeerde leiders maar ik ben een vaste gelover in het feit dat zonder voetvolk, de top niemand heeft om te commanderen. Wat zeg je?’

Jerome schudde hen de hand.

Na de oorlog brak de groep uit elkaar. Jules ging steden wederopbouwen en hechtte veel belang aan recreatie voor de kinderen vanwie tijdens de oorlog de jeugd werd ontnomen, Andy ging met zijn wilde verhalen de Overpoort in om dames onder de indruk te krijgen en Jerome Petit verdween. Sommigen beweerden dat hij Nazi’s opjoeg die probeerden een nieuw leven op te starten alsof ze nooit hadden gediend in de Wehrmacht. Anderen denken dat hij zijn naam veranderd heeft om een gewoon leven te leiden waarin hij niet raar bekeken werd wegens zijn vader. Maar ik weet een ding, al deze mannen en vrouwen waren stuk voor stuk trots dat ze voor de juiste kant hadden gevochten. De natuur van hun daden zorgde er natuurlijk voor dat ze het niet konden doorvertellen zonder straf op te lopen.’

‘Komt enigszins bekend voor. Inglorious Bastards, ooit van gehoord?’

‘Hollywood blaast altijd alles uit proportie. Veel spectaculairder als er Joodse Duitsers zich verzetten die toegang hebben tot de hogere militaire rangen. Nog een paar grote explosies en knappe deernes erbij met rode lippenstift en je hebt een ideale blockbusterformule. Ik zei dat ik naar jullie kwam voor mijn echte verhaal van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen. Ik kwam niet voor fictie.’

(Lionel en Robbe bedankten de man. Misschien konden ze het verhaal nog verkopen als fictie, zo zou het niet helemaal onbruikbaar zijn. Op kot kon Lionel het toch niet loslaten. Hij schreef alle informatie op uit het verhaal en de extra vragen die ze hadden gesteld. Er moest een manier zijn om te controleren of het waar was. Maar de enige persoon met een volledige naam was Jerome Petit.

Hoeveel jongerenmagazines konden er geweest zijn vroeger? Lionel sloeg zijn exemplaar van de Groene Bijbel open, misschien was dat boek van 1800 pagina’s toch nog voor iets goed. Veel, was 25

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

het antwoord. Er waren veel magazines geweest, overwegend partijpers. Maar hoeveel van die jongerenbladen was een verzetsblad geworden? Dit antwoord kon de groene bijbel niet beantwoorden. Misschien kon hij het magazine terugvinden aan de hand van de redactieleden?

Dat ging niet lukken met enkel voornamen. Uiteindelijk belandde Lionel op Odis. Hij sprong van de ene link naar de andere op zoek naar een jongerenkrant die zijn smeekbeden kon beantwoorden, tot hij plots een link en een mogelijk antwoord vond. Lionel klikte op de hyperlink “Maatschappijbewuste Jongerenkrant”. Lionel huurde de uitgaves van 1940 via het Amsab. Hij en Robbe spraken nog even over de schikking van de artikels voor het slapengaan. Lionel voorzag juist nog een extra pagina bij het interview. Je weet maar nooit, zo dacht hij.

Dat Jerome Petit had bestaan, daarvan was Lionel zeker, zijn naam had veel resultaten opgeleverd in de Duitse frontpers. Nu moest Lionel nog kunnen bewijzen dat Jerome was blijven leven na zijn veroordeling. In het archief opende Lionel met gespannen spieren de enveloppen.

Ja hoor, bij de lijst van redacteurs stonden twee namen die hem bekend voorkwamen. Jules De Brabander en Andy De Jonghe. Apart… Lennert van Nuffel… Dus het was waar! Drie namen van de groep die de oude man had vermeld hadden samengewerkt voor dezelfde krant. Maar hadden deze mensen werkelijk de filmwaardige daden gepleegd die de man vermeld had?

Een ding was zeker, dit artikel ging heel wat langer worden dan de pagina’s die Lionel had uitgetrokken.

Lynn De Palmenaer 26

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Een inleiding tot Urban Exploring Urban exploration: een recreatieve activiteit waarbij mensen op ontdekking gaan op plaatsen die niet bereikbaar of afgesloten zijn voor het publiek, zoals verlaten gebouwen, rioleringen, tunnels en daken.

Twee jaar geleden zocht ik met Jill, een vriendin en tevens klasgenote, naar een interessant thema voor ons eindwerk van onze opleiding Journalistiek. We hadden besloten dat we een geheel magazine zouden ontwerpen dus ons thema moest zowel vullend zijn, als grafisch aantrekkelijk. Helaas kwamen we er maar niet uit, tot Jill plots redelijk enthousiast gilde: “Weet je wat ik ook kei interessant vind?! Verlaten woningen binnendringen en dan foto’s maken. Je weet wel, urban exploration”.

Zo gezegd, zo gedaan. Ons thema werd geregistreerd en mijn avontuur als urbexer kon beginnen. Hoewel de interesse er bij mij al veel langer was, had ik nooit iemand gevonden die daadwerkelijk zo zot was om zijn leven te riskeren om ergens binnen te dringen. Tot ik Jill tegenkwam.

Uitgescholden Omdat we niet helemaal wisten waar te beginnen, probeerde we via verschillende onlineforums mensen te zoeken die bereid waren ons te helpen. Nu moet je weten dat de meeste urbexers een hekel hebben aan enerzijds journalisten, en anderzijds mensen helpen. Vragen voor hulp met locaties en je daarbij nog eens kenbaar maken als journalist in spé is vragen om uitgescholden te worden.

In afwachting van positieve reacties op de fora (die we gelukkig toch nog hebben gekregen), hadden we zelf al verschillende locaties kunnen achterhalen. Het kost je soms ettelijke uren om de coördinaten te vinden, maar ook dat hoort er nu eenmaal bij.

Ons eerste echte urbexavontuur vond plaats in De Witte Molen, een verlaten bowlingzaal in een oude windmolen. Als ik er nu aan terugdenk, begrijp ik nog steeds niet dat we ooit zijn binnengeraakt. Niet dat het een gevaarlijke of moeilijke ingang was, maar we hadden zo’n schrik! We zijn via een donkere garage naar binnen gelopen en bij het minste gekraak vlogen we tegen het plafond.

Een rennende Limburger Gelukkig zijn onze urbexavonturen nadien iets vlotter verlopen, wat natuurlijk niet wil zeggen dat het altijd even ‘veilig’ of ‘tof’ is. Chateau Noisy is, denk ik, nog het beste voorbeeld daarvan: on27

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

line zijn er al tal van verhalen te vinden over de bewakers met hun jachtgeweren en honden. En eenmaal daar… laten we zeggen dat deze Limburger weet hoe ze moet rennen als ze plots de vloer wat naar beneden voelt zakken.

Bovendien belandden we op de terugweg ook nog eens tussen brandnetels toen we de berg afwandelden. We waren net aan het ‘discussiëren’ of het al dan niet over brandnetels ging (ik wou het niet geloven), toen ik uitgleed en me met mijn beide handen heb vastgegrepen aan deze vreemde planten om me recht te houden. Het bleken brandnetels te zijn. Pijnlijke brandnetels.

Mortuarium Bewakers, wegzakkende vloeren, prikkeldraad … waarom ik het dan doe? Omdat het fantastisch is om te zien wat er verscholen zit achter de muren van vervallen en afgesloten gebouwen. In Filature Impressionant (weverij) waren er nog rekken die volgestouwd lagen met stoffen en matten en ook de archiefkamer was nog volledig intact. In Mont G (kerk) kon er zo een priester binnenstappen en de mis beginnen, terwijl in Sick Hospital (ziekenhuis) de operatiekamer, het mortuarium en verschillende patiëntendossiers plots zichtbaar waren voor mijn nieuwsgierige ogen.

Ik hou van elk aspect ervan en ben altijd op zoek naar geïnteresseerden die meewillen (aangezien ik veel te vaak wil gaan). Dus laat zeker iets weten! Kleine nota hierbij: ik ben niet verantwoordelijk voor gebroken ledematen, bezoekjes aan een of ander politiebureau, prikkeldraadaccidentjes of rennende honden.

Foto’s door Tine Decosemaker en Jill Van der Auwera.

Tine Decosemaker 28

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Robbe’s Nerd Corner Gegroet mede-Nerds en warm welkom geheten in alweer een denderende editie van onze Nerd Corner. Deze week zal ik, naar mooi voorbeeld van Professor Dr. Christian Uhl, een “filosofische” introductie geven samen met de normale portie bordspelplezier. Ik zal namelijk het thematisch Japanse spel Tokaido bespreken. Tokaido is een bordspel ontwikkeld door Antione Bauza, ook wel bekend van het bekroonde spel 7 Wonders. Het geeft de tocht van enkele Japanse reizigers op de Oostzeeweg weer. Tokaido betekent weg en dat is ook waar het spel om draait. Niet het einde van het spel maakt het geweldig, maar wel de tocht die iedere reiziger langs tempels, tavernes en winkelstraten leidt. Spelers kiezen zelf waar hun reiziger halt houdt en proberen de rijkste ervaring mee te maken. Ondertussen proberen ze de tocht van de tegenspelers te boycotten (er kan duidelijk maar één correcte reis doorheen het leven zijn).

Hier kan je natuurlijk een grote parallel trekken met het “echte” leven en nog meer met onze studententijd. Want wat ben je met al die jaren slijten aan de Universiteit als je er geen geweldige herinneringen aan over houdt? Iedereen heeft wel een moment in zijn leven waarop hij denkt: ‘’Is dit alles?””, het over een nieuwe boeg gooit en besluit helemaal van het leven te genieten. Ik zou zeggen, zelfs aanraden: maak van vandaag die dag! En als het niet teveel gevraagd is, begin die dag met een stevige portie Tokaido, want inderdaad: de reis is veel belangrijker dan de aankomst.

Dat advies had Funforge, de maker van Tokaido, beter zelf ook ter harte genomen. Drie en een half jaar na het afronden van de Kickstarter-campagne heeft het bedrijf nog steeds niet iedereen de beloofde kopie van het bordspel bezorgd. Ze hebben nochtans genoeg reservedelen om tweehonderd extra uitgaven van het spel te verkopen op boardgameconventies. Het bedrijf dat de wereld ging leren dat de reis belangrijker is dan de aankomst, heeft er spijtig genoeg voor gezorgd dat die reis heel lang duurt en allesbehalve aangenaam verloopt. Ah ironie…

Maar ondanks de onkunde van Funforge blijft Tokaido een aanrader. Als je de mogelijkheid hebt een kopie van het spel op te kop te tikken, moet je het zeker eens spelen. Door de enorme variëteit van reizigers en verschillende routemogelijkheden kan je het spel vaak opnieuw spelen.

Tot het volgende Veer, en zoals altijd: To Infinity and Beyond!

Robbe van Roose 29

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

M.V.G.K.G.A The Times They Are A Changin’ zong Bob Dylan in 1964 en in 2017 is dat niet minder waar. Ook de VGK verandert elk jaar van gedaante. In 2016 mochten we nog ons 85-jarige bestaan vieren terwijl we in 2017 al mogen genieten van het Veerlustrumjaar. We worden er misschien wat nostalgisch van, hoe kunnen we ook anders als historici? De V.G.K. is voor ons meer dan alleen maar een kring, het is een plek waar we groeien als persoon en vrienden maken voor het leven. Het lustrumveer lijkt me dan ook het ideale moment om eens een overzicht te geven van het voorbije jaar.

Zal ik zelf de gebeurtenissen van het voorbije jaar becommentariëren? Natuurlijk niet beste lezers, wat we nodig hebben is iemand die onze geschiedenis door en door kent. Een hedendaagse Henri Pirenne als het ware. Als ik naar mijn hart luister dan weet ik dat er één speciaal iemand is die mij en de V.G.K. altijd helpt door moeilijke tijden. Dankzij deze persoon geloven terug billions and billions and billions of VGK-leden in de toekomst. Ik spreek natuurlijk over Amerikaans president Donald Trump. Oftewel The Donald/TD voor vrienden zoals ik uiteraard. TD tweet al decennialang over de V.G.K. en doet dat op een zeer eloquente manier “I’m very highly educated! I know words. I have the best words.” Een uitspraak om “U” tegen te zeggen beste lezers. Er dus niemand beter dan de president himself om ons jaar te bespreken, believe me.

We beginnen met onze eerste historische gebeurtenis van het jaar. Onze praesidiumverkiezing van 27 april 2017. Tophistorici debatteren nog steeds over de verloop van deze verkiezingen en de gevolgen ervan voor de VGK. Underdog in de strijd was natuurlijk Marc Boone met zijn Marc Boone For Rector-lijst. De exit polls wezen toen nog op een klinkende overwinning van 85% voor Siegfried Bracke, de ontsteltenis was groot toen Jules De Brabander het haalde met een dictatorscore van 96,9%. Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat ik verbaasd was maar TD waarschuwde ons hier al voor: “I’m afraid the election is going to be rigged, i have to be honest.” En to be honest beste lezers ik was ook afraid! Als de Amerikaanse president zegt dat onze verkiezing vervalst is, wie ben ik dan om hem tegen te spreken? De parallel met Bill en Hillary Clinton is toch overduidelijk?! Wat kunnen we volgend jaar verwachten, dat Shari opkomt voor praeses? Alstublieft zeg! Oké, ik mag eerlijk tegen jullie zijn, ik kreeg oprecht een paniekaanval toen ik de uitslag van onze VGK-verkiezing hoorde maar TD stelde me uiteindelijk gerust. De grote man die hij is, ging hij in gesprek met Jules de Brabander en wonder boven 30

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

wonder kon Donald hem bekeren tot het rechte pad. Later viel te horen dat TD Jules “a great guy” noemde.

Mei was nog maar half van start of de VGK-Awards waren er al. Opnieuw verwarring en consternatie omdat Trump zelf niet aanwezig kon zijn op onze Awards. Maar beste lezers dat kwam omdat hij in Mar-a-Lago een verplichte golfsessie had met Little Rocket Man a.k.a. Kim Jong-un. Uiteraard stuurde TD een plaatsvervanger naar een plechtigheid als deze, een man met een even groot retorisch talent, populariteit en respect voor vrouwen zoals The Donald zelve. Ik heb het natuurlijk over onze, one and only verkozen tot de Beste Veerschrijver, Ewout. De avond liep bigly totdat Ewout de Award voor Beste Veerschrijver in ontvangst nam maar hem een speech werd ontzegd! De woede van TD was groot en dat liet hij ook weten via het Twitterrijk.

Op 17 mei 2017 was het alweer onze Algemene Ledenvergadering. Een aanrader voor al onze leden. Als je fan bent van House of Cards, Game of Thrones, Breaking Bad of Narcos, de Algemene Ledenvergadering heeft het allemaal. In een waar staaltje stemmingsvervalsing bleek ook dat enkele leden misbruik maakten van volmachten waardoor ze een overwicht aan stemmen hadden. Op deze illegitieme manier geraakten het statuut erdoor waardoor we terug punten moesten plaatsen tussen onze naam! Wat natuurlijk nefast is voor our economy aangezien dit de productie van Veerartikels vertraagd en de kostprijs voor het drukken enorm verhoogd! TD was allesbehalve tevreden.

Maar ik hoor jullie al denken “Vinnie, zorgt The Donald niet eerder voor verdeeldheid binnen de V.G.K?” Daarop zeg ik: “Nee jullie vuile ongelovigen!” Jullie bekijken het gewoon helemaal verkeerd! Oké, het klopt dat we moeilijke momenten hebben gekend met de VGK/V.G.K. en dat TD die belicht maar hij zorgt er ook voor dat we terug samenkomen tot één tremendous kring door ons te doen focussen op de belangrijke dingen zoals: 31

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

De ILLEGALE IMMIGRATIE van burgies naar onze geliefde Blandijn! Ja, inderdaad laten we eindelijk eens de vinger op de wond leggen, stoppen met politiek correct te zijn en praten over de controversiële onderwerpen. Het moet maar eens gedaan zijn dat deze Bad Hombres onze geliefde plaatsen in onze bibliotheek afpakken! We need a wall!

Daarnaast verenigt TD ons ook door te wijzen op het gevaar dat binnen onze eigenste faculteit heerst, een dreiging die groter is dan die van gelegaliseerde marihuana. Ik heb het natuurlijk over Filologica en hun handel in ijsblokjes vanuit Gina. Deze illegale handel in ijsblokjes bedreigt onze prachtige, jonge leden en corrumpeert ze tot seksverslaafde wezens! Moest TD me niet voor zijn geweest dan was ik de eerste die zei: “Won’t somebody think of the VGK-children!” om deze handel te doen stoppen!

Zo zie je maar beste lezers dat onze kring het voorbije jaar veel heeft meegemaakt, maar dat onder het toezicht van de Amerikaanse president Donald Trump de V.G.K terug een hechte kring wordt die een goede toekomst staat te wachten.

Vincent Ducatteeuw 32

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Het doden van spotlijsters en ander nuttig tijdverdrijf Een slecht geschreven pleidooi voor goede literatuur.

Ik heb al veel van mijn tijd gesleten aan het lezen van boeken en hou mezelf graag voor dat deze goed besteed is; tijd dus om mij ietwat nuttig te maken en een boekrecensie te schrijven voor het Veer. Maar welk boek te recenseren en belangrijker: voor wie te schrijven? Ik ga mijn tijd hier niet voor niets aan verdoen. Lezen de studenten nog wel romans in hun vrije tijd? Ja, wordt er hier nog gelezen, verdorie? Of hebben de vermaledijde snotapen dit geëtiketteerd als niet langer van deze multimediale tijden?* Moet ik voor de zekerheid, alvorens mijn recensie te schrijven, mij hier eerst opwerpen als een soort Conscience-van-den-Aldi om mijn studentenvolk de geneugten van de literatuur aan te leren? Welaan dan, schelmen!

“Waddefok?” hoor ik u nu denken, “moettik naast al dat studeer- en opzoekwerk óók in mijne vrije tijd mijn neus nog eens in de boeken gaan steken?” Zo zal het vooral weerklinken, vrees ik, in de onervaren hoofdjes van mijn collega-eerstejaars, die nu nog rondtollen van de stevig aangezwollen hoeveelheden leerstof en die nog altijd niet bekomen zijn van al die deadlines die ernaar geslingerd worden.** “Welja,” zeg ik dan, “het zou nog zo’n slecht gedacht niet zijn.” Al zeker niet voor studenten en andere vermeende academici. Het hobbymatig lezen van romans en wat-wilt-u schept namelijk een vertrouwdheid met zowel (de) taal als met stijl en vorm, de kneepjes van het schrijversvak zelf dus. Niet alleen zult u iets gemakkelijker uw weg kunnen vinden doorheen de obscure krochten van taalkundige bolwerken als Historici en hun métier, u zal er ook de vruchten van plukken wanneer het aan u is om een opgegeven aantal woorden vol te spuien met wetenschappelijk onderbouwde nonsens.

Zo’n slecht gedacht nog niet, meer specifiek ook voor de aspirant historicus; de literatuur is namelijk een medium van niet te onderschatten waarde om voeling te krijgen met een bepaalde Zeitgeist. Nog iets bombastischer gezegd (omdat het kan): ze biedt de mogelijkheid om de geest, anderszins vastgeroest in het hedendaagse, mee te voeren naar en onder te dompelen in een vervlogen tijd, cultuur, of plaats die ons anders gevoelsmatig geheel vreemd zou blijven. (Met genoegen, professor Keunen.)

En wees nu eerlijk; wat gaat u anders aanvangen met uw tijd? Game of Thrones voor de zevende keer herbekijken? Of uw internetverslaving verder aandikken door uren aan een stuk naar een computerscherm zitten te gluren als een zombie op Prozac? Daarom: wanneer uw studies dan toch eens op schema geraken en u die tweeduizend woorden geschreven heeft over het ongetwijfeld boeiende leven van Ashurgilamibasargopalamesh de negenentwintigste, doe uzelf (en misschien uw punten) dan eens een plezier en neem eens een boek vast. “Allez dan,” hoop ik u nu te horen denken, “maar waar te beginnen?” “Goede vraag,” denk ik dan. Als alles goed is gegaan heb ik hier nu een aantal non-literaire, semi-geletterde beginnelingen bekeerd tot de verrukkingen van het geschreven woord en kan ik dus best met iets eenvoudigs beginnen. Niet omdat ik u wil onderschatten, waarde lezer, maar simpelweg om het aangenaam te houden, uiteraard. Dus geen deprimerende Congokroniek van Joseph Conrad of monolietachtig napoleontisch 33

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

epos van Tolstoj. (Want aangezien u nu Het Veer in handen heeft, kan ik best een min of meer historische roman kiezen, nietwaar?)

Normaler Nederlands nu.

Ik zoek een eenvoudig, licht verteerbaar, grappig boek dat toch ook een inzichtvol literair werk is en vind wat ik zoek in het überpopulaire To Kill a Mockingbird van Harper Lee. De op rechtvaardigheid beluste advocaat Atticus Finch, die in het Alabama van de Grote Depressie een zwarte man tracht vrij te spreken van de verkrachting van een blank meisje; het is niet bepaald de premisse van een ludiek komedietje. Door de gebeurtenissen af te draaien door de onbevangen kinderogen van Atticus’ dochter Scout, slaagt Lee er toch in om dit relaas van racisme en onrechtvaardigheid een amusante luchtigheid te geven, en the Deep South van de jaren ’30 op een zowaar vertederende wijze tot leven te wekken. Maar neem het niet van mij aan, ik laat het woord even aan Truman Capote, geniale drankorgel/schoorsteen achter Breakfast at Tiffany’s: Someone rare has written this very fine novel, a writer with the liveliest sense of life and the warmest, most authentic humour. A touching book; and so funny, so likeable.

De hoofdpersonages: voorvechters van verdraagzaamheid en begrip. De setting: een wereld van verdeeldheid en haat. Een schurend conflict dat vandaag nog even relevant is en nog even zo zal blijven ook, prachtig verkend in een boek dat leest als een simpel jeugdromannetje; Mockingbird doet denken, entertaint, en ontroert. Als ik nog snel één tip mag geven: lees de originele versie. Toegegeven, ik heb nog geen vertaling ter handen genomen, dus ik kan niet oprecht beweren dat er iets van de atmosfeer of humor verloren gaat. Maar ik kan u wel zeggen dat in de originele Engelse tekst de zaak aanzienlijk geholpen wordt door Lee’s gevoel voor taal; bij het lezen van de dialoog hóór je gewoon de Zuidelijke tongval – the Southern drawl – opstijgen van de pagina’s. En in deze dagen van SnapBook en YouChat en TwitFace en WhateversApp mag het Engels geen barrière meer vormen, toch?*** Haast verzopen in literaire prijzen, To Kill a Mockingbird is al meer dan dertig miljoen keer over de toonbanken geschoven, en ik stel voor dat u daar nog een paar herhalingen aan toevoegt. Het is een boek dat meer dan verdient om gelezen te worden.

“In the name of God, do your duty!”

34

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

*) Voor een mooie parodie op deze snobistische manier van denken verwijs ik u naar de YouTubevideo Hans Teeuwen – Literair Café. De eerste minuut van die clip is een prachtig geacteerde satire van dit soort pretentie. De rest van de video... Oordeel vooral zelf. **) Ik heb hier natuurlijk niets dan sympathie voor: de deadline voor dit stuk is 22 oktober, en het is pas nu, in de late avond van de dag zelf, dat ik mij aan het schrijven gezet heb. Het heeft er ook alle schijn van dat het doorgestuurd zal worden om twee voor twaalf, kwestie van mij toch nog te kwalificeren voor Lionel’s getrakteerde pint “voor diegenen die op tijd zijn”. Als ervaren procrastinator ben ik dus vertrouwd met de stresslevels. Ik leef ervan, verdomme. ***) Ik kan het niet laten, ik ga toch nog een tip geven. De verfilming uit ’62 is een evenzeer een juweel. Aanrader voor de liefhebbers van classics.

Tom Slegers 35

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

De UFO-tapes: Historical GONO Studies Het was onder een blakende, haast Iberische zon dat professor René Vermeir de weg richting het UFO voltrok. Inwendig kreunend onder het stijgingspercentage van de Lammerstraat, nam hij de bocht die leidde naar de Sint-Pietersnieuwstraat. Eenmaal aangekomen, zocht hij een gepaste parkeerplek voor zijn stalen ros, uitwendig steeds de waardigheid ophoudend als een postmoderne Don Quichot. Met stevige tred zocht hij de weg naar zijn bureel, de trappen op, het motto mens sana in corpore sano indachtig. Net toen hij de juiste etage bereikte, vloog de liftdeur open en onthulde de gestalte van Eric Vanhaute zich.

“René!”

“Goedemiddag, Eric.”

“René, ik zou je iets moeten vragen. Ik zoek nog vakken voor mijn programma Global Studies. Heb jij zo geen vak dat daarin mogelijks zou kunnen passen? Om dan in het Engels te geven wel te verstaan, om internationale studenten aan te spreken.”

“Eric, ik moet zeggen dat ik wel gevleid door uw vraag, maar…”, de kenmerkende brede glimlach verscheen op het gelaat van de vroegmodernist, “Het is zo dat ik wel degelijk enkele vakken onderwijs, maar hetgeen misschien het best zou passen, zou dan inleiding tot Vroegmoderne Geschiedenis zijn. Aangezien dat een vak uit de eerste bachelor is, is dat daarentegen misschien geen goed idee. Stel je namelijk maar eens voor wat Bruno daar niet van zou zeggen. Een eerste bachelorvak zomaar verengelsen!”

“Wel, ik had Bruno vandaag nog gepolst om misschien Moderne en Hedendaagse Geschiedenis in mijn programma te krijgen. Kreeg ik daar nog de Geschiedenis van België naar mijn hoofd geworpen en een preek over verengelsing als het nieuwe franskiljonisme. Oh, Michael, wacht eens!”

Vanuit tegenovergestelde richting snelde Michael Limberger zich door het UFO, enkele zweetdruppels gleden van zijn voorhoofd naar beneden, hij had duidelijk geleden onder de zwoele temperaturen. “Wat een ironie,” dacht René bij zichzelf, “dat een hispanofiel als mijzelf en een Oostenrijker als hij beiden geschiedenis doceren in Gent. Wat zou Keizer Karel daarvan gemaakt hebben?” De zelfverklaarde hispanofiel zonk verder weg in een dagdroom over het Spanje van de zestiende eeuw. De opflakkerende discussie tussen zijn gesprekspartners werd een gegeven in de verte, zijn mijmering over de diplomatieke kunsten van de Habsburgers kreeg voorrang in zijn gedachtengang. “… dankzij de overzeese contacten met de kolonies in de Nieuwe Wereld, kun je eigenlijk wel stellen dat maritime history a history of ze vuld is.” “Daar heb je zeker een punt, maar is die history of de wurld enkel te schrijven in de maritieme setting? Wat met transcontinentale interactie in de non-Europese, premoderne gebieden, zoals het oude Midden-Oosten of het middeleeuwse Chi36

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

na? Zou een dergelijke hypothese niet het hele debat ondermijnen? Zou dat niet leiden tot een globale olifant in de historische porseleinwinkel?”

Een hartige glimlach steeg op van het gelaat van Eric. René werd wakker geschud uit zijn dagdroom over het Habsburgse Spanje en voelde de noodzaak voorzichtig mee te lachen om dan te vervolgen: “heren, het spijt mij u dit te moeten mededelen, maar ik moet dadelijk nog naar een vergadering en zou intussen nog even snel langs mijn kantoor moeten. Eric, stuur anders nog eens een mailtje naar iedereen om ons er aan te herinneren. Tot later.” Met een gerust hart trad René de comfort zone van zijn kantoor binnen. Waarom was hij toch opleidingsvoorzitter geworden? Altijd maar bezig met deze of gene zaak. Hopelijk passeerde er niet al te veel meer van die Global Studies langs de opleidingscommissie, dat zou anders nog wel eens hevige discussies opleveren en René voelde zich niet geroepen om de furie van Bruno te trotseren. “Het zal wel los lopen. Eric zal zijn plan wel trekken.”

Enkele dagen later…

Professor Katrien De Graef keek op vanuit haar Oud-Babylonische lectuur. Daarnet had ze nog een elektronisch gepiep gehoord, wat ze met een lichte verschrikking trachtte te traceren. Ze hoopte dat het niet opnieuw het brandalarm zou zijn. Die had haar Mesopotamische wierook eens aanzien als potentiële pyromaan. Met een aantal spreuken klaar op het puntje van haar tong om het apparaat dat haar rust had verstoord te vervloeken, trof ze, tussen een stapel Gilgamesh-epen, de dader aan: de iPad, dat digitaal kleitablet, liet haar weten een mail ontvangen te hebben: “Waarde collega’s, Voor mijn programma Global Studies in samenwerking met de opleiding Geschiedenis zoek ik nog enkele vakken om het huidige aanbod aan opleidingsonderdelen uit te breiden. Na overleg met enkele geïnteresseerden, dacht ik deze algemene mail op te stellen.

Welke criteria moet zo’n vak hebben om te passen binnen de Global Studies? Daar wereldgeschiedenis geen eenduidige discipline is en de interdisciplinariteit heden een gemeengoed is, zijn verschillende insteken zeker mogelijk, zo niet wenselijk. Economische, sociale, culturele,… geschiedenissen, het kan er allemaal bij. Ook geografisch en chronologisch zijn er tal van mogelijkheden: het kan gaan over de overzeese kolonisering van de Nieuwe Wereld, over het middeleeuwse China of over het Midden-Oosten, als…”

Katrien wist genoeg. Ze nam de koe bij de horens en stelde onmiddellijk alles in het werk om haar vak in dit programma te krijgen. Eindelijk zouden haar lessen terug meer volk trekken. Al die ongeïnteresseerde eerstejaars bolden het elke les vanaf de helft af, maar nu zouden meer studenten haar vak kunnen en ongetwijfeld willen opnemen. Jammer genoeg ging ze zelf net op sabbatical voor haar boek gender en patrimonium in Oud-Babylonië, dus zou ze de herrijzenis van haar vak niet zelf meemaken. Maar het was voor het goed van de wetenschap. GONO zou de plaats opeisen die het verdiende in het curriculum, in naam van Hammurabi!

37

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Helaas droeg dit enthousiasme, neigend naar tragische hybris, ook de zaden van mogelijke neergang. Er was één cruciaal detail dat uit het oog werd verloren: “…als het vak maar in het Engels wordt gegeven, om de internationale studenten niet af te schrikken. Misschien dan ook geen vakken uit de eerste bachelor opgeven, aangezien dat onze Vlaamse eerstejaars zou afschrikken en dat voor sommigen nogal een heikel punt is J

Met vriendelijke groeten,

Eric.”

38

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Lofzang voor A New Hope Het jaar is bijna voorbij. Ik wil dit jaar als Scriptor niet afsluiten voor ik eventjes de tijd neem om het robijnen jubileum van een van de beste films ooit in de verf te zetten. Het is moeilijk om hierover te schrijven omdat ik steeds het gevoel krijg dat mijn woorden het belang van deze film zullen ten onder doen. Het is de een van de eerste summer blockbusters en tegelijk een meesterwerk van moderne cinema. Het heeft voor altijd het concept science fiction veranderd en is vandaag de dag nog steeds een household name. Kleinkinderen zullen in december in de cinema gaan kijken naar The Last Jedi, terwijl hun grootouders in mei 1977 verwonderd waren door A New Hope.

De invloeden van Star Wars zijn enorm rijk. George Lucas heeft naar cultuur, media en geschiedenis van over heel de wereld gekeken om zijn eigen fictief universum en alle personages die daarin leven vorm te geven. Lucas heeft nog geprobeerd om het productieteam dat meehielp aan 2001, A Space Odyssey ook in te huren voor A New Hope. Als je beide films naast elkaar legt zal je zeer goed zien dat Lucas de mosterd haalde bij Kubrick als het aankwam op het design van de ruimteschepen. Net zoals Kubrick wou Lucas geen gladde, gepolijste schepen en ruimtetuigen. Hij wou het gevoel scheppen dat er geleefd werd in zijn universum en dat alles al een enorm lange tijd meegaat. Dit in tegenstelling tot het beeld dat men toen vaak had over de toekomst en sciencefiction waar alles glad en aerodynamisch moest zijn. Akira Kurosawa is ook een van de invloeden geweest van Lucas. Dit is vooral merkbaar als je kijkt naar The Hidden Fortess (1958).

Deze film wordt verteld uit het standpunt van twee simpele plebs. Deze twee figuren leggen een gelijkaardige weg af als C3PO en R2D2. Nog eentje over C3P0: voor mensen die fan zijn van Fritz Lang’s Metropolis zullen wel al de gelijkenissen tussen de twee robots hebben opgemerkt.

Verder is er ook nog invloed merkbaar van onder andere Joseph Campbell en Der Ring Des Nibelungen van Wagner. Campbell zijn invloed komt via zijn boek The Hero with a Thousand Faces. Hierin heeft de auteur het over de comparatieve mythologie. Zo vergelijkt Campbell de mythologieën van verschillende culturen doorheen duizenden jaren geschiedenis en gaat hij op zoek naar het typerende model voor een mythologische held.

Volgens de auteur kunnen alle mythes zowat samengevat worden onder één synopsis, hij vat dit ook zelf samen in één zin:

39

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

“A hero ventures forth from the world of common day into a region of supernatural wonder: fabulous forces are there encountered and a decisive victory is won: the hero comes back from this mysterious adventure with the power to bestow boons on his fellow man” Terwijl ik deze auteur en zijn theorie aan het bestuderen was kwam ik tot de conclusie dat Star Wars inderdaad dit schema quasi volledig volgt. Volgens Campbell zijn er zeventien verschillende fasen die te onderscheiden zijn in de monomythe, deze 17 fases kunnen onderverdeeld worden in drie overbruggende categorieën die ik kort voor jullie zal schetsen met voorbeelden uit de film.

• Vertrek 1. De roep naar avontuur – Luke Skywalker wil naar de imperial academy om piloot te worden. Zijn plannen worden echter gesaboteerd door zijn koppige nonkel. Luke vind ook een bericht van Leia opgeslagen op R2D2 en dat prikkelt enorm zijn gevoel voor avontuur. Luke ontmoet Obi Wan Kenobi en hij stelt hem voor om te trainen en om een jedi te worden.

2. Het weigeren van de roep – Ondanks het feit dat Luke weg wil van Tatooine voelt hij zich verplicht ten opzichte van zijn nonkel om op de planeet te blijven.

3. Supernatural aid – Obi Wan Kenobi leert Luke dat er zoiets bestaat als de Force, dat hem kan helpen om zijn doel te bereiken.

4. De drempel oversteken – Luke wordt hierbij geholpen door overmacht. Zijn nonkel en tante worden door Stormtroopers neergeschoten, dus Luke ziet geen nut meer in blijven op Tatooine. Hij gaat met Kenobi mee op avontuur.

5. Wanhoop naar hulp – Obi Wan en Luke moeten nog steeds van Tatooine raken als ze hun opdracht willen vervullen. Hier ontmoeten ze de dappere Han solo en Chewbacca die hen veilig kunnen escorteren van de planeet.

• Initiatie 6. Beproevingen – Terwijl ze proberen te ontsnappen van Tatooine probeert een horde Stormtroopers hen te stoppen. Met de hulp van hun nieuwe vrienden raken ze succesvol van de planeet.

7. Ontmoeting met de God – De god zal hier omschreven worden als de Force. Dit omdat het de machtige energie is in het universum. Luke merkt al snel tijdens zijn training dat er effectief een soort hogere kracht is.

8. Vrouw als verleidster – Luke ziet Leia en is meteen geraakt door haar schoonheid en haar vinnigheid: “Aren’t you a little short te be a Stormtrooper?”

9. Verzoening met de vader – Een vaderfiguur moet verslagen of verzoend worden. Dit komt pas later in de Star Wars trilogie aan bod.

10. Apotheose; verheffing van mens tot God – Dit wordt niet gedaan door Luke maar door Obi Wan. De jedi-meester offert zichzelf op tijdens zijn confrontatie met Darth Vader om Luke te redden. Alsook, later in de film hoort Luke de stem van Obi Wan vlak voor hij de Death Star opblaast, dus dit kan ook geïnterpreteerd worden op Luke.

40

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

11. Ultieme zegen – Luke vertrouwt op de Force en besluit om te vuren zonder hulp van de X-Wing computer. De Death Star is vernietigd en onze helden hebben overwonnen.

• Terugkeer 12. Weigeren om terug te keren – Luke besluit om bij de rebellen te blijven en om zijn training als jedi verder te zetten.

13. Magische vlucht – De held keert terug naar huis met de schat die hij verworven heeft tijdens zijn queeste of avontuur. Ik weet persoonlijk niet goed waar ik dit moet plaatsen in de Star Wars trilogie.

14. Onverwachte redding – Dit komt meermaals voor in de Star Wars trilogie. Kan van toepassing zijn op het moment dat Luke de stem van Obi Wan hoort op het einde van A New Hope. Of wanneer Han Solo toch terugkeert aan het einde van The Battle of Yavin. Het meest toepasselijke vind ik echter aan het einde van Return of the Jedi wanneer Darth Vader zijn zoon kiest boven zijn keizer Palpatine.

15. Opnieuw de drempel oversteken – Dit komt voor in Empire Strikes Back wanneer Luke de confrontatie aangaat met Vader maar, ook tijdens hun laatste confrontatie in Return of the Jedi.

16. Meester van twee werelden – Luke heeft de Empire verslagen en is nu een volwaardige jedi meester die zelf Yoda en Obi Wan overstijgt.

17. Vrijheid om te leven – De Empire is verslagen. Groot feest samen met de Ewok. Het universum is bevrijd van de tirannie van Palpatine. Voor hoe lang? Want wat vooral een hoofdpunt was van Campell zijn theorie is dat het proces van The Hero’s journey op het einde weer helemaal opnieuw begint. Het is een eeuwigdurend proces dat constant opnieuw begint.

Zoals je ziet is dit een zeer groot schema en soms moet ik al eens een paar artistieke vrijheden nemen om alles te doen passen. De laatste overkoepelende categorie was het moeilijkst om toe te passen op A New Hope omdat die bepaalde elementen in elke film te vinden zijn en niet meer het narratief van Campbell volgen. Toch, de gelijkenis is treffend. Na Campbell zijn er nog andere auteurs gekomen die zijn theorie wat verfijnd hebben. Persoonlijk vind ik de beste die van Cristopher Vogler, hij heeft in 2007 de stappen herleid naar 12. Dit maakt alles een beetje logischer en past beter in het narratief van de monomythe.

Als laatste vind ik dat er zeker en vast een vergelijking moet getrokken worden tussen de cinematografie en enscenering van Triumph Des Willens van Leni Riefenstahl en A New Hope en verdere Star Wars films. De invloed van het nazisme op Star Wars is onmiskenbaar, Darth Vader alleen al is een kruising tussen een SS-officier en een samoerai. Stormtrooper is dan ook de letterlijke Engelse vertaling van de Sturmabteilung 41

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

en wanneer je kijkt naar de uniforms van imperial officers kan je niet anders dan denken aan Wehrmacht officiers. Zoals je ziet, het zit bomvol van verwijzing.

Leuk weetje, de muziek die gespeeld wordt in de cantina in Mos Eisley noemt Jizz, een Jizz muzikant noemt een Jizz-wailer en de specifieke cantina band was Figrin D'an and the Modal Nodes. Hihi Jizz hihi.

Waarom is Star Wars zo belangrijk voor mij? Ik denk dat ik een jaar of zes was toen ik bij mijn oma voor het eerst een oude VHS zag van A New Hope. Ik was onmiddellijk verkocht! De personages inspireerden me. Luke Skywalker was de ultieme held en Darth Vader de ultieme slechterik, simpeler kon het niet zijn voor een kind van zes. Op een meligere noot, mijn ouders waren nog niet zo heel erg lang gescheiden en Star Wars heeft mij op sommige momenten beter kunnen troosten dan wie dan ook. De film zal daarom altijd een plaats hebben in mijn hart.

Waar begon A New Hope? Het begon allemaal bij George Lucas. De man begon met schrijven aan zijn grote verhaal in 1973. De eerste twee versies van het script waren zeer actieavontuur gericht. Het was pas bij de derde versie dat hij er meer een sprookjesachtige Fantasy draai aan gaf. Deze versie van het script had ook de eerste concrete titel: The Star Wars: From the Adventures of Luke Starkiller. Lucas zijn ambities waren groot. Lucas heeft voor de visuele effecten van Star Wars zijn eigen VFX-bedrijf opgericht: Industrial Light and Magic. Het was dit bedrijf dat verantwoordelijk is voor al de visuele magie in de film en voor al uw favoriete jeugdherinneringen. Wat veel van de casual fans echter niet weten is dat de productie van Star Wars vaak een grote ramp was. Het grappigste vind ik persoonlijk dat het voor het eerst in 50 jaar regende op hun eerste dag van filmen in de woestijn van Tunesië. Het was alsof het universum een signaal naar Lucas stuurde dat dit geen makkelijke opdracht ging zijn. De problemen lagen echter niet alleen bij de weergoden. Volgens iedereen op de set van A New Hope was Lucas een zeer verlegen man. Hij had precies schrik om aanwijzingen te geven aan zijn acteurs. Het enige dat uit de man zijn mond kwam waren de woorden “sneller” en “intenser”. Toen Lucas eens ziek was en amper kon spreken hadden de acteurs hem twee bordjes gegeven met deze woorden op zodat hij ze naar hartenlust kon omhoogsteken tijdens filmen.

42

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Lucas had enorm weinig vertrouwen in het succes van Star Wars en was er zelf van overtuigd dat de film ging floppen. Zijn goeie vriend Steven Spielberg was echter een van de mensen die constant geloofde in de magie van Star Wars en hij was ervan overtuigd dat de film een succes ging zijn. De film was zo succesvol dat het zorgde voor een enorme revival voor 20th century Fox dat toen op het randje van faillissement stond te balanceren. Het is een van de meest financieel succesvolle films ooit gemaakt en dan heb ik het nog niet eens gehad over het enorm succes van de merchandising.

Wat maakte A New Hope ook zo uniek? Speelgoed. Ooit al opgemerkt dat bij meeste zomer blockbusters er meteen ook een heel resem aan actiefiguurtjes uitkomt? Hoe zou dit komen denkt u? De studio’s nu hopen nog maar een fractie van dezelfde verkoopcijfers te halen als de originele Kenner en Hasbro figuurtjes van Star Wars. De eerste producent die de creatie van figuurtjes op zijn schouders nam was speelgoed gigant Kenner uit Amerika. Van 1978 tot 1985 produceerden ze 100 unieke figuren. In deze tijdsperiode zijn er zo een slordige 300 miljoen poppetjes verkocht waarvan Lucas een groot deel van de poen kon scheppen. Dit was een meesterlijke zet aan de kant van Lucas. Velen verklaarden hem gek toen hij zei dat hij een lager salaris zou aanvaarden als dat betekende dat hij volle rechten kreeg op de merchandise. De allereerste lading ooit was zo snel uitverkocht en het was nog niet eens het kerstseizoen. Kenner stond voor een moeilijke keuze. Wat moesten ze nu doen? Ze deden iets dat geen enkel speelgoedbedrijf ooit gedaan had en dat nog steeds te belachelijk is voor woorden. Het bedrijf verkocht een lege doos met daarin een certificaat dat per brief naar Kenner moest verzonden worden. Bij de tweede productielading in 1978 werden de nieuwe poppetjes dan naar de gelukkige kinderen verzonden.

Het speelgoed was overal uitverkocht en Kenner kon de aanvraag amper bijhouden. Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat ik ooit in bezit was van enkele originele Kenner figuren. Nadruk op ooit. Om het artikel compleet te maken en omdat details niet mogen ontbreken geef ik jullie eventjes een opsomming van de allereerste figuurtjes die je kon kopen bij de eerste productie in 1977: • Luke Skywalker • Prinses Leia

• R2-D2 • C3PO • Chewbacca • Darth Vader • Stormtrooper • Ben Kenobi • Han Solo

• Jawa 43

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

• Sand People

• Death Star Commander Puur omdat het leuk is volgt hier ook eventjes een korte opsomming van de duurste speeltjes.

Een originele Ben Kenobi uit de eerste lichting van 1977 in de doos gaat voor een slordige 6500 dollar. Eventjes ter verduidelijk, dit is lang niet de duurste. In Canada is er ooit een hologram versie van Anakin uitgekomen in 1985, het is zeer zeldzaam omdat deze pop nooit in winkels in de Verenigde Staten verscheen, kostprijs: 7500 dollar. De volgende is een grappige, niemand weet waarom deze bepaalde droid zo waardevol is buiten dat iemand er ooit zoveel voor heeft betaald op Ebay. Door deze waanzinnige aankoop is de prijs gezet geweest en voila, nieuwe marktwaarde. Ik heb het over de medische robot FX-7 die verkocht geweest is voor een mooie 11,500 dollar.

Dan nu, de allerduurste Star Wars figuur. Meteen ook de kleinste. Pas op want het detail dat de waarde bepaald is zeer klein. De originele popjes van de Jawa’s hadden een soort plastic cape.

Kenner heeft dit na een paar prototypes veranderd naar een stoffen cape. Volgens verzamelaars bestaan er slechts zes popjes met plastic cape en deze hebben een waarde van 18,500 dollar. Ik zou zeggen rep u naar de zolder en kijk of uw ouders of grootouders daar schatten verbergen. Alsook zou ik aanraden om eens een aflevering Toy Hunter te bekijken. Het gaat dieper in op verborgen schatten en zeldzaam speelgoed.

Hier eindigt het speelgoed verhaal echter nog niet. In 1991 werd Kenner overgekocht door Hasbro. In 1995 maakte deze speelgoedmaker hun eerste lijn van Star Wars figuren. Lucas had niet zo lang geleden aangekondigd dat hij effectief een nieuwe trilogie ging maken en dat hij een remaster ging uitbrengen van de originele films. De hype rond Star Wars was weer groot en Hasbro wou hier graag wat van meepikken. Deze eerste lijn noemde Power of the Force II en was een soort vervolg op de Power of the Force figuurtjes die laatst geproduceerd werden door Kenner in 1985. Fans van de originele serie hadden een groot probleem met deze figuren. Ze waren allemaal gemodelleerd alsof het gespierde worstelaars waren. Prinses Leia zag eruit als een bodybuilder met een donutpruik op. Verschrikkelijk. Sommige popjes waren wel een enorme verbetering tegenover hun voorganger.

Ik prefereer nog steeds liever R2D2 Power of the force II dan de Kenner versies.

Toen A Phantom Menace bijna uitkwam besloot Hasbro om op voorhand al twee figuren te beginnen verkopen. Eentje daarvan was Mace Windu. Toen nog met blauw zwaard. Hasbro koos er ook voor om het enorme lichaam terug natuurlijker te maken zodat de popjes meer zouden lijken op hun menselijk voorbeeld. Een constant punt van kritiek echter was dat de poppen al sinds 1977 hun ellebogen of knieën niet konden bewegen. Nu, dit klinkt belachelijk maar, geloof me, het is makkelijker spelen met figuurtjes die dit wel kunnen. Dus voor de speelgoedlijn van Attack of the clones kregen de figuurjes eindelijk een anatomische make-over.

44

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Afsluiten doe ik graag met een leuk weetje. De Star Wars speelgoedlijn staat bekend om het feit dat zelf derderangs personages een eigen popje krijgen. Op die manier verdienden Kenner en Hasbro meer geld omdat die-hard verzamelaars alles willen. Het grappigste voorbeeld hiervan is Wilrow Hood. Tijdens de evacuatie van Cloud City kan je dit personage iets langer dan een seconde in beeld zien. De reden waarom dit personage zo bekend is, is omdat hij op de vlucht is met een overschilderde ijsjesmaker. Zo, ik denk dat dit genoeg is over de speelgoed evolutie en hiermee zou ik ook graag het artikel afsluiten. Remember, the force will be with you, always.

.

Lionel Olieu 45

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Nawoord Peizend over een nawoord voor ons tweede wapenfeit als duo blikken we terug op ons derde bachelorweekend samen, wat vliegt de tijd toch. We hebben een lange weg afgelegd om hier te geraken. We hebben het over toch wel dagen geleden, we zouden bijna durven zeggen weken. Ietsje langer dan een maand wanneer u dit Veer vastheeft. Het weekend zal later bekend komen te staan als the night of the sneaky spoony. Voor ons was het 71,5 uur puur plezier, onderbroken door een halfuur van puur verraad en woede vergelijkbaar met de nacht van de lange messen. We mogen nog niet vooroplopen op de feiten, en beginnen gewoon bij het begin.

Het begon als ieder ander bachelorweekend: iedereen staat te popelen aan Gent-SintPieters en loopt nog snel naar de krantenwinkel om bier, of andere dranken met minder alcoholpercentage, te kopen om de toch wel drie uur durende treinrit te overleven. Zonder alcohol in ons bloed zou dit een lastige taak worden die velen van ons niet zouden overleven. In Diest aangekomen steeg de overmoed van het gerstenat ons naar het hoofd en besloten we te voet naar het verblijf te gaan. Anderen die niet geproefd hadden van het gouden brood namen de bus, zwakkelingen! We voegden daad bij woord en kwamen zelf op hetzelfde moment als hen aan. Er was geen telefoonverbinding, dus we konden zelf het thuisfront niet alarmeren om ons te komen redden uit de beboste woestenij. We bevonden ons in the middle of nowhere…

Het weekend ging verder zoals je kan verwachten, een pintje hier, een gesprekje daar, nieuwe vriendschappen werden gesmeed. Wat echter onopgemerkt bleef was de groeiende spanning tussen de twee scriptoren, wat later zou uitbarsten als een ware strijd tussen David en Goliath.

Vadertje tijd tikte rustig voort tot de cantus was aangebroken. De twee kwajongens, Robbe en Lionel, gingen ter goeie traditie bij elkaar zitten om de cantus op een amusante manier op te peperen. De eerstejaars lachten, gierden en brulden met plezier bij het aanschouwen van de dolle fratsen van het olijke duo. De hele tent barste los toen een pinguïn een zeehond begon te verkrachten, of was het andersom? Alles ging goed tot Jules plots het volgende lied, op pagina 286, aankondigde. Het alom bekende “Hans ging nach Ziegenhain”. Lukraak werden mensen aangeduid om een strofe te zingen. Gillian gaf de eer aan Lionel, die kordaat rechtstond en zijn beste 46

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

imitatie gaf van een bijna democratisch verkozen Duitse bondskanselier. Lionel liet zich opzwepen door het moment, zijn gezicht werd rood, zijn acties onbeheersbaar. Hij pakte de codex van zijn functiepartner stevig in de hand en smeet het meedogenloos op de onvergefelijke rand van de tafel.

Robbe kon zijn ogen niet geloven bij het aanzien van het hoopje papier dat ooit zijn codex was.

“Moord!” schreeuwde hij! “Moord en verraad!” De corona werd stil, je kon een bijna een speld horen vallen. Ergens begon iemand zachtjes te huilen. Hoe kon Lionel Robbe dit aandoen vroeg ze zich af.

Lionel schaamde zich voor zijn wandaden. Hoofd naar beneden, het schaamrood op zijn wangen, zette hij zich terug neer. De tweede tempus werd ingeroepen, en hotdogs werden geserveerd.

Lionel snelde zich naar boven, terwijl zijn collega zijn gevallen papieren kameraad bijeenraapte.

Niet veel later stond Robbe in de rij voor een lekkere snack tot hij plots iemand op zijn schouder voelde tikken. Hij draaide zich om en zag Lionel staan. “Ik ben al eentje voor je gaan halen” zei hij; “Ketchup en mosterd, zoals ik weet dat je het graag hebt. Vergeef je mij?” Robbe keek zijn eeuwige kompaan in de ogen. “Ik kan toch nooit lang boos op je blijven collega! Wat zeg ik? Vriend!”

Zo kwam het dat oprechte vriendschap toch de alcoholische wandaden van die beruchte avond kon overwinnen. Maar goed ook, anders had dit nawoord er helemaal anders uitgezien…

Fin Robbe Van Roose en Lionel Olieu

47

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Onze sponsors

Over ons 3 oktober 2014.

Wij, drie ondernemende gasten, huren een leegstaand pand, rechtover de Vooruit in de Sint-Pietersnieuwstraat.

De naam “De Omgekeerde Wereld” ontstaat uit onze doelstellingen: een plek waar zowel jongeren als volwassenen zich thuis voelen.

Drie jaar later is den Omgekeerde uitgegroeid tot een echte ontmoetingsplaats. Overdag zonnig en s’ avonds gezellig bij kaarslicht, waarbij het doet denken aan de bruine kroegen van vroeger. Jazz, hip hop, soul, funk, bossanova,… De muziek past zicht aan aan de sfeer en aan het volk. Of je nu een babbel kwijt wil aan de toog, een spelletje wil kickeren, of gewoon rustig zul genieten van een drankje met vrienden, den Omgekeerde is een plek geworden waar iedereen welkom is. Op de eerste verdieping kan je gratis poolen, in het lichtrijk salon een boek of strip lezen uit onze mini bib of tot rust komen bij het mooie uitzicht.

Op den hoek Den Omgekeerde ligt op één van de productievere kruispunten in het Gentse: tussen Gent centrum en Overpoort, naast het UFO én rondom tal van leuke zaakjes.

Enkel bij ons - Stella Artois aan €1,90 - Whisky & Bacardi Cola aan €5,- Gratis poolen - Overdag koffie à volonté voor slechts €2,50 - Het bier van de maand, 2 voor €5,- Mini bib met zetels op het lichtrijke salon boven - Kicker tafel - Rokersruimte aanwezig Bier & voetbal Afgelopen drie jaar is ook ons gamma aan dranken aanzienlijk uitgebreid. Meer dan 70 soorten bier, frisdrank, thee, verzorgde cocktails… Elke maand wordt het alombekende ‘breidde van de maand’ geselecteerd: eentje kopen is een tweede gratis. Wanneer de Rode Duivels spelen, zenden wij dit ui op groot scherm beneden en boven. Ook wedstrijden van Gent op vrijdag, zaterdag, -en zondag avond worden uitgezonden, evenals mooie Champions League affiches in de week.

Kortom The first rule of den Omgekeerde is: heb respect voor elkaar en de omgeving. Voor de rest: doe gewoon uw goesting!

De Omgekeerde Wereld, een tikkeltje anders, maar echt Gents.

De Omgekeerde Wereld, Sint-Pietersnieuwstraat 116, 9000 Gent 48

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

49

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

50

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

Ereleden academiejaar 2017-2018 Prosenioren

Professoren

De Coster Arvid

Van Bruaene Anne-Laure

Standaert Jasper

Academisch personeel

De Wulf Ivo

Wijnendaele Jeroen

Reggers Wouter

Sympathisanten

Propraesidium

De Groote Jelle

Billiet Bo

De Poorter Amaury

Bizeur Pauline

Maes Pieter

Boeykens Nell

Peter

Claeys Miquette

De Groote Jelle

Cooman Isabeau

Bevriende kringen

Couckuyt Gauthier

Klio

Delrue Valentine

Filologica

Descamps Madelein

Historia

Defruyt Nele

Klassieke Kring

Desmedt Ishka

Kring voor Moraal en Filosofie

Elegeert Jochen

Kunsthistorische Kring

Fieremans Niels

Oost-Afrikaanse Kring

Gryp Nathan

Slavia

Heymans Niels

Veto

Logghe Anselm Parmentier Arthur Peetermans Alex Provoost Matthis Rombouts Arno Roose Tijs Slegers Laurens Vanden Houwe Amaury Vlaeminck Diethard Ereleden Coornaert Lies Dekoninck Katchana Ducatteeuw Vincent Van Canneyt Flora Vander Auwermeulen Lisa Van Wulpen Anneleen 51

Het Veer

magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring

35e jaargang

52