Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
1
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
COLOFON bedankt aan al onze schrijvers
Redacteurs Lionel Olieu Robbe Van Roose Schrijvers Jules De Brabander Amber-Luna Defauw Lynn De Palmenaer Vincent Ducatteeuw Nas De Spiegeleer Hans Van Hulle
2
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
het veer Post-valentijns editie
35e jaargang
IN DEZE EDITIE
Voorwoord praeses Studietips Blandinia planet II Natasha Forel Robbes nerd corner
A crack in time Ware liefde of overspel Mater a Saudade Nawoord Sponsors Ereledenlijst
5 7 10 12 13 16 22 24 27 29 31
3
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
maart 2018 ma
di
wo
do
vr
za
zo
1 Pokeravond 2
3
4
5 Looptraining
6
7
8 Grote quiz
9
10
11
12 Examenworkshop en kringavond 19
13
14
15
16
17
18
20 Nacht van 21 cultuur 22 de geschiede- activiteit nis 27 28 Vertrek 29 naar Moskou
23
24
25
30
31
26
april 2018 ma
di
wo
do
vr
za
zo 1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
18 Cultuur activiteit
19 Kringavond
20 Vriendjes en familie cantus
21
22
26 Springbreak
27
28
29
16 24 uur van 17 de Amber 23 Cultuur activiteit
24 Sport: ka- 25 12 uren yak loop
30
4
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Geachte lezer Voor sommigen onder jullie zit de eerste examenperiode aan de universiteit er eindelijk op, voor anderen was het weer een pijnlijke herinnering dat je echt wel beter wat vroeger was begonnen dit jaar. Hoe het ook moge wezen, ik hoop dat jullie voldaan kunnen terugkijken op de periode en dat jullie klaar zijn voor het tweede semester, dat weer spetterend belooft te zijn. Langzaam maar zeker dringen de vertrouwde geluiden uit onze geliefde Blandijn weer door tot onze verdoofde geest. De kreten van wanhoop over waar dat verdomde auditorium nu ook alweer is galmen weer door de gangen. Verdwaasde studenten proberen hun ritme weer terug te vinden terwijl ze zich verbazen over het feit dat ze nog altijd dat slaaptekort niet hebben kunnen wegwerken. Uit auditorium E (of wat de hippe naam nu ook mag zijn) weergalmt weer het vertrouwde geroezemoes van een aula vol studenten die zich klaarmaken voor een nieuw semester vol avontuur, kennisvergaring en een resem nieuwe ervaringen. Ook jullie geliefde groen-witte vlaggenschip ontwaakt uit zijn 86ste winterslaap, en bereidt zich voor op alweer een uitgebreid aanbod van de beste activiteiten die men in het Gentse kan vinden. Dat die activiteiten niet op zich laten wachten is duidelijk, cultuur nam ons reeds mee naar het STAM, waar de tentoonstelling over 200 jaar UGent volop aan de gang is. Ook voor de romantische ziel onder ons was er wat. Op de speeddate werden we tegenover onze potentiĂŤle soulmate geplaatst, die we op 2 minuten moesten duidelijk maken dat onze liefde voor hen onvoorwaardelijk en puur is. Maar genoeg over activiteiten die de revue reeds gepasseerd zijn, het is tijd de blik op de toekomst te richten. Dat doe ik door jullie paradoxaal een gelukkig postnieuwjaar te wensen. Graag krijg ik ook de kans dat in persoon te doen op onze postnieuwjaarsdrink op maandag 19/02, waar wij jullie graag een glaasje cava aanbieden om nog eens te mijmeren over 2017 en de tong losser te maken om die onhaalbare doelen voor 2018 te stellen (ik ga dit semester echt gaan sporten mama, ik beloof het). Maar dat is het niet, donderdag 22/02 nodig ik jullie van harte uit op onze openingsfuif, die weer zeer mooi belooft te worden. Omdat de tijd niet stopt voor ons, ga ik direct verder naar de vol5
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
gende kans op plezier en een pijnlijke keel. Op maandag 26/02 valt onze openingscantus die, al dan niet onder invloed van onze sexy secretaris uit een dorpje in de buurt van Aalst, in het thema van carnaval zal staan. Maar genoeg over dat feesten, voor onze andere studentikoze activiteiten kan u altijd de kalender raadplegen, of ons bezig zijn volgen op Facebook! Ook cultuur heeft zeker niet stil gezeten tijdens de donkere wintermaanden en zal jullie hart sneller doen slaan met hun aanbod. 27/02 gaan we naar de Pelleas & Melisande, een operavoorstelling die jullie (bijna) gratis wordt aangeboden! Ook zullen jullie al jullie kennis die jullie vergaarden tijdens de examens toch nog een laatste keer kunnen gebruiken, en dat op de Grote Quiz, die dit jaar op 8/03 valt. Als dat nog steeds niet genoeg is en je hunkert naar een intellectueel uitdagende avond, dan nodig ik jullie graag uit op de Nacht van de Geschiedenis, die dit jaar zal handelen over het onderwerp religie. Dit jaar gaat die door op 20/03. Ook de sportievelingen onder ons zullen niet op hun honger blijven zitten. Naast de looptrainingen, die ook dit semester weer zullen doorgaan, kunnen jullie ook gaan zwerkballen (27/3), kajakken (8/05) en bierbowlen (24/04). Ook doen we dit jaar opnieuw mee met de 12-urenloop op 25/04, een evenement waar sfeer op overschot is, de pintjes zullen koud staan en de atleten onder ons zich kunnen bewijzen door een toertje (of 100) te lopen voor de Blandijnkringen. Naar jaarlijkse gewoonte gaat de V.G.K. ook dit jaar weer op reis, en dit jaar gaan we met zijn allen naar het geboorteland van het communisme, de bakermat van de slav-cultuur, de grootste afzetmarkt (en tevens producent) van wodka: Rusland! Meer specifiek zullen we naar de hoofdstad Moskou trekken, waar jullie in het volgende Veer een uitgebreid verslag van zullen kunnen lezen. Zoals jullie zien staat er weer een vol semester voor de deur, en ik kan niet wachten om dat semester samen met jullie in te zetten. Ik hoop jullie dus zeker te treffen, samen iets te drinken en vooral weer een berg herinneringen voor het leven te maken. Ut vivat, crescat et floreat Jules De Brabander Praeses V.G.K. 2017-2018
6
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Studietips Gegroet eerstejaars en andere eerste bachelorliefhebbers! De V.G.K.-studiecel is hier weer met de introductie tot de vakken van het tweede semester! Het is altijd handig om te weten naar welke vakken je kunt uitkijken, of welke te mijden. Dat laatste heb je niet van ons!
Geschiedenis van de middeleeuwen Ga jij ook zo graag naar de les om half 9 ’s ochtends? Zijn de middeleeuwen jouw favoriete tijdvak? Krijg je graag les van broers van vergeten BV’s? Dan zit je goed bij geschiedenis van de middeleeuwen! All jokes aside, dit is echt een van de leukste vakken van het tweede semester. Professor Deploige doet uitstekend zijn best om de lessen zo interessant mogelijk te maken, mede dankzij zijn aangename Limburgse vertelstem. De lessen zijn duidelijk opgebouwd volgens de hoofdstukken in het boek en de Powerpoints bevatten voldoende informatie die je desnoods kan aanvullen met je lesnotities. Bij het studeren is het belangrijk om, standaard bij geschiedenisvakken, horizontaal te studeren. Het vergelijken van verschillende gebieden en tijdvakken op sociaal, economisch en politiek vlak is aan te raden. Ook dit jaar zal de V.G.K. jullie een duwtje in de rug geven bij het studeren van dit vak via een heldere studentencursus.
Wereldgeschiedenis Oh boy… Wereldgeschiedenis, wat het nu net is, is een vraag die we ons allemaal stellen… Is het de geschiedenis van de wereld? De wereld van geschiedenis? Misschien allebei? Soit, als je dit al vaag vond, veel plezier in de les! “Ja in die les ga je mij niet zien, he!” hoor ik je al denken… Maar wacht, in de les gebruikt professor Vanhaute veel afbeeldingen en grafieken die terugkomen op het examen. Vaak staat er geen uitleg bij deze illustraties waardoor het aan te raden is om hier notities bij te maken, het zal het studeren van dit vak enkel eenvoudiger maken. Het 100 pagina’s-dikke boek is soms een beetje verwarrend en vaag dus laat het zeker niet liggen tot de dag ervoor. En ten slotte, vergeet niet: Landbouw is errrything! Links gezeik—dixit één of andere eerstejaar vorig jaar 7
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Visuele cultuur: kunst in historische context
Van ‘De Venus’ van Milo tot ‘Compositie VII’, professor Jonckheere toont het je allemaal. In de lessen overloop je de verschillende eigenschappen van kunst; kunst is ambacht, economie, iconoclasme, etc. m.a.w. dit is een echt hipstervak. Het is logisch dat de syllabus hoofdzakelijk enkel bestaat uit schilderijen en andere kunstvormen maar naar de les gaan en wat wist-je-datjes erbij noteren is dus aan te raden. Ook belangrijk is dat je bepaalde stromingen kan situeren in de tijd en ook kan herkennen. Koenraad is soms een sloeber en vraagt om stromingen die in dezelfde eeuw voorkwamen op volgorde te zetten, pas daar dus voor op! Geschiedenis van de klassieke oudheid Professor Zuiderhoek is me er eentje, en dat zal je geweten hebben als je naar zijn les geweest bent (congrats to you!). Dat hij gepassioneerd is door zijn vak kan je niet ontkennen, of jij zo gepassioneerd gaat zijn door zijn lessen is een andere vraag… De regel van zo weinig mogelijk tekst op een Powerpointdia plaatsen, is waarschijnlijk niet tot in Nederland geraakt want zijn dia’s zijn eigenlijk een samenvatting van het boek op zich maar hey, goed voor ons toch? Op het examen vraagt Zuiderhoek naast je algemene kennis ook naar begrippenkennis. Ook hier schiet de V.G.K. jullie te hulp met een begrippenlijst. Let bij het studeren zeker op jaartallen en namen want wanneer je deze kan geven zijn het pluspunten en wanneer je foutieve namen of jaartallen geeft word je meedogenloos afgestraft, you’ve been warned!
Niet-zo-keizer Nero
Geschiedenis van de moderne en hedendaagse tijd Bruno de Wever, onze favoriete De Wever broer, behandelt in dit vak alles van de Franse revolutie (zeeer uitgebreid) tot de val van het Oostblok. De lessen zijn zeer aangenaam aangezien hij geregeld de studenten erin betrekt. Hij apprecieert het dan ook echt wanneer je met hem in discussie gaat. Het examen is jullie eerste mondeling aan de universiteit en hoewel stress onvermijdbaar zal zijn, Echte beelden van de val van de Muur 8
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
moet je je echt niet al te veel zorgen maken want je mag namelijk tijdens het examen gebruik maken van een samenvatting van het (superdikke) boek. Zie dan wel dat je je weg er een beetje in terugvindt. Daarbovenop mag je tijdens je mondeling kiezen tussen 3 vragen, dus wanneer je net dat deel over Mussolini niet gestudeerd had, kan je gelukkig terugvallen op een vraag over Napoleon Bonaparte of de Praagse Lente. Naast het mondeling is er ook een kort schriftelijk examen waarop je begrippen- en kaartenkennis zal getoetst worden. Het mondeling staat echter op een pak meer punten dus stel je prioriteiten als je in tijdsnood komt!
Geschiedenis van BelgiÍ Ben je Bruno na die 4,5 uur beu gezien? Pech, want hij doceert ook dit vak. No worries, ook dit vak is zeer verdraaglijk dankzij De Wevers aangename doceerstijl. Net zoals in MHT zal professor De Wever geregeld in discussie treden over actuele en controversiÍle onderwerpen in de Belgische politieke geschiedenis. Bruno legt in dit vak zeer hard de nadruk op de politieke geschiedenis (vandaar dat er ook pol en Soccertjes in de aula zullen zitten), dus als je een les over Belgische frieten had verwacht ben je aan het verkeerde adres. Het boek is zeer aangenaam en gevuld met ontzettend veel illustraties en foto’s die je leeszin alleen maar stimuleren! Het merendeel van deze afbeeldingen moeten echter gekend zijn voor het examen dus notities bij dit vak zijn zeker aan te raden!
Ziezo, nu zijn jullie ingelicht over alles wat jullie te wachten staat het komende semester. Het wordt een druk semestertje aangezien je ook eens in gang mag schieten voor de HP-paper. Vergeet echter niet op tijd te relaxen want het studentenleven is meer dan alleen achter je boeken zitten, niet? Heel veel succes, maar vooral, veel plezier!
Adeline en Lennert, V.G.K.-studiecel
9
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Blandinia Planet II Episode 1: V.G.K. De kelder van de Blandijn, schijnbaar oneindig, roept bij ons een gevoel op van bewondering en verbazing, maar soms ook angst. Ze bedekt ongeveer 69% van Gent, maar is toch de minst verkende regio van de stad. Verborgen beneden deze trappen, rechtstreeks onder mijn voeten, leven er wezens die onze verbeelding te boven gaan. In deze eerste aflevering reizen we doorheen Campus Boekentoren, van de hoogste toppen in de boekentoren tot de diepste gehuchten van de Kelder, in een poging begrip te krijgen van wat leeft in de Blandijn. Mijn naam is David Attenborough en dit is Blandinia Planet II. Zij die ooit al op safari zijn geweest naar Campus Boekentoren hebben ongetwijfeld al VGK’ers gespot. De Vlaams Geschiedkundige Kringstudent (Historicus Flandrianus Circus) is een zoogdier uit de familie van de Blandinia-achtigen (Blandiniae). De habitat van de soort is voornamelijk gelegen in de geürbaniseerde zones van Gent maar er zijn ook lokale netwerken in WestVlaanderen die hun levenswijze hebben aangepast aan het platteland. Deze plattelandslandskuddes migreren wekelijks naar het oosten op zoek naar sociaal contact en roddels. In tegenstelling tot andere primaten doet de soort niet aan actieve beweging, sport genaamd. De door rook geconsumeerde longen zijn daar niet toe in staat. VGK’ers zijn heel erg gevoelige nachtdieren, kleine beestjes die het niet fijn vinden om aangeraakt te worden. Ze leven in koten en slepen zich langzaam voort langs trappen en deuren op zoek naar drank. Voornamelijk leeft het beestje in kleine groepen van een drietal individuen in een vorm van neo-lokaliteit maar het dier is ook perfect in staat om alleen te leven zolang het toegang heeft tot een drinkplaats voor geschiedenis. Het dieet van het dier bestaat hoofdzakelijk uit aardappel, verzadigd vet en alcohol dat wordt gehaald uit een symbiotische relatie met anderen dieren zoals de Buzzycus Fritiae. Een volwassen Historicus Flandrianus kan uitgroeien tot 1302 à 1789 millimeter en heeft een zeer kleine staart. Helaas is de Historicus Flandrianus sterk in aantal afgenomen door degradatie van zijn habitat als gevolg van politieke onstabiele situaties binnen en buiten de kring en nomadische Burgis Ingeniei die hun territorium binnendringen. Het aantal VGK’ers wordt momenteel geschat op een 150-tal. Bovenop de afname van territorium wordt het dier ook bedreigt door Blandinia’s toproofdier, de Blandinia Filologicae. Deze filologische hyena’s verkiezen gemakkelijke opties, en er is geen gemakkelijkere prooi dan een VGK’er. Om te overleven moet de VGK’er in staat zijn om in een dag te leren waar een volwassen mens zijn hele leven voor zou nodig hebben, zijn drankgebruik onder controle houden. Een het is geen moment te vroeg want VGK-schachtjes worden al in hun eerste week blootgesteld aan de jachttechnieken van filologen, ijsblokken. Filologen imiteren VGK’ers om dicht bij het diertje te komen. Vervolgens slaan ze vliegensvlug toe en verlammen het dier met een ijsblokje waardoor het geen controle meer heeft over zijn driften. De VGK’er is daarna overgeleverd aan de wil van de filoloog. Wetenschappers schatten dat maar liefst 2/3 van de populatie hierdoor werd blootgesteld aan onnatuurlijke omstandigheden en soa’s. Filologen vinden het diertje onweerstaanbaar, maar deze primaten zijn niet geschikt als (seks)partner. 10
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Onduidelijk is hoeveel VGK’ers nog veilig vrijen in het wild, maar natuurbeschermers zeggen dat de populatie vanwege de ongestuurde en niet-aflatende geilheid van filologen een overbevolking zal kennen geplaagd door besmettelijke ziekten. Daar komt nog bij dat stropers recent, door een gebrek aan persoonlijke zelfinvulling en affectie beginnen te jagen op VGK’ers door hun T-shirt uit te doen. De dynastie van de VGK’ers strekt zich uit over meer dan tachtig jaar maar pas nu leren we deze dieren te bewonderen voor wat ze zijn, op het moment dat ze aan het uitsterven zijn. Hopelijk slaagt de mensheid erin om ze te redden.
11
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Natasha Forel Zondagavond. Naar wekelijkse gewoonte zat ik op de trein naar Gent. Niet naar wekelijkse gewoonte echter, zat de trein eens allesbehalve overvol en kon ik rustig plaats nemen in de laatste wagon. Ik plofte in een vier-zit neer en zette mijn koptelefoon op. Om de tijd te doden volgde ik gefascineerd twee regendruppels op de ruit, en gokte welke er eerst de bodem zou bereiken. Je kent het wel, dat spelletje dat je als kind altijd speelde in de auto met broer- of zuslief als het regende.
Plots werd mijn blik gevangen door de weerspiegeling van een paar mysterieuze, bruine ogen. Ogen die nooit van mijn leven nog zou vergeten. Het was mijn adonis, van die perfecte avond op het strand. Ik wendde mijn blik tot hem en zijn blik liet mij niet los. Een warm, tintelend gevoel trof me in heel mijn lichaam. Ik voelde de kriebels in mijn onderbuik, het spontaan samentrekken van mijn dijen. Ik wist niet wat me overkwam. Mijn lippen verlangden naar zijn lippen, mijn handen naar de warmte van zijn lichaam. Hij maakte een subtiel gebaar naar het gangetje en liep de wagon uit. Niet veel later, vol van verlan-
gen, liep ik hem achterna. Met een stevige greep trok hij me de wc in. Ik voelde zijn adem in mijn nek, zijn handen die stevig mijn billen vastnamen. Mijn handen die op zoek gingen naar de knopen van zijn broek. Kort, maar intens, verstrengelden onze lichamen zich met elkaar. Na onze hevige ontmoeting scheidden onze wegen elkaar weer en eenmaal terug op mijn plek dwaalden mijn gedachten onmiddellijk af naar hoe onze volgende ontmoeting zou zijn‌
12
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Robbe’s Nerd Corner: Valentijnseditie Gegroet beste lezer in deze fantastische Valentijnseditie van het Veer! Eerst en vooral wil ik deze vijfde uitgave van mijn eigen Nerd Corner laten beginnen met een boodschap van hoop. Hoop dat jullie examens goed zijn verlopen, dat jullie met volle moed kunnen beginnen aan het tweede semester, maar vooral hoop dat de feestdagen jullie veel bordspelplezier hebben kunnen geven. Dat is zeker bij mij zo het geval geweest. Ik heb niet één, niet twee, maar vier bordspellen cadeau gekregen! Ik heb dit jaar zowaar een nieuw excuus om te melden aan de moeder des huizes dat mijn punten minder zullen zijn…
In deze editie van de Nerd Corner zal ik onder andere enkele van mijn nieuwe liefdes bespreken, het is dan ook het Veer van de liefde. Zoals alle bordspelenthousiastelingen kan ik dan ook niet monogaam zijn, er zijn gewoon te veel kaart, - dobbelsteen, en/of bordspelen om aandacht aan te geven. De drie liefdes die ik zal bespreken, zijn Munchkin, het Dungeons and Dragons: The Legend of Drizz’t bordspel en Takenoko. Mijn eerste nieuwe liefde van 2018 is Munchkin. Munchkin werd in 2001 uitgegeven door Steve Jackson Games en de uitleg die hij aan zijn spel geeft, is al vrij beschrijvend: ‘Go down in the dungeon. Kill everything you meet. Backstab your friend and steal their stuff. Grab the treasure and run’. Deze beschrijving zou ook overeen kunnen komen met DND, maar het verschil tussen de twee spellen is de manier waarop Munchkin gespeeld moet worden. Aan de hand van willekeurig getrokken speelkaarten bouwt iedere speler een personage met bijbehorende uitrusting. Deze personages hebben als enige doel het verkrijgen van het begeerde level 10. Dat kan behaald worden door het verslaan van karikaturale monsters die gebaseerd zijn op veelvoorkomende monsters uit andere fantasy-spelen en de passende beloning die je hiervoor krijgt. Het speciale aan deze uitgave van het klassieke Hacking and Slashing, Dungeon crawling van de meeste spelen in een Fantasy setting is de toch wel originele interacties die spelers met elkaar kunnen hebben. Zo kan je kiezen om anderen te helpen en onderling de schat te verdelen, of juist andere te boycotten door extra monsters of obstakels op hun pad te smijten. Plezier (en waarschijnlijk ook chagrijn) gegarandeerd in deze vernieuwende kijk op het klassieke fantasieverhaal van enkele avonturiers die hun fortuin gaan zoeken in de donkere krochten van een kerker. Mijn tweede nieuwe liefde van 2018 is Dungeons and Dragons: The legend of Drizz’t: The Board Game, gebaseerd op de Forgotten Realms boeken van R.A. Salvatore. Het spel kwam in 2011 uit en vertelt de avonturen van de legendarische Drow Ranger Drizz’t Do’Urden en zijn kompanen op hun tocht doorheen de Underdark, 13
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
op zoek naar eeuwenoude schatten. Het spel verschilt van klassieke DND door de manier waarop het gespeeld wordt. Er is, in contrast met het spel waarop het gebaseerd is, amper voorbereiding voor nodig en het regelboekje is ook zo een 280 pagina’s lichter. Hoe wordt het gespeeld? Aan de hand van twaalf al gemaakte avonturen worden de spelers op het bordspel gedropt. Door het willekeurig plaatsen van bordstukken die in elkaar passen als puzzelstukken, wordt de missie gemaakt. Ieder puzzelstuk voorziet dan ook voordelen, zoals betere wapens, of nadelen, zoals te bevechten monsters. Een avontuur kan tot een goed einde gebracht worden door aan enkele voorwaarden te voldoen, zoals bijvoorbeeld het vinden van een schat of het verslagen van de demonische Balor Errtu, heerser van de paddenstoellanden in de Abyss (ja ik denk wat u ook denkt, paddenstoelen? Hij ziet er weldegelijk angstaanjagender uit dan zijn naam zou doen vermoeden). Dit vechten, en zo goed als alle willekeur in het spel, wordt net zoals in het klassieke spel uitgevoerd door het rollen van, u raadt het waarschijnlijk al, een dobbelsteen met twintig zijden. Het mooie aan dit bordspel is het relatieve gemak waarmee het gespeeld kan worden. Je hoeft geen boeken vol informatie door te lezen om er iets van te begrijpen en het is toegankelijk voor iedereen. Je moet geen ervaring met bordspelen hebben om het te begrijpen en de enorme willekeur in de avonturen zorgt ook voor een grote herspeelbaarheid van het spel. Niet alleen is dit spel een garantie voor een geweldige avond, maar door alle miniaturen en grondstukken die erbij geleverd worden, is het ook een enorm rijke aanvulling voor zij die ook de “normale” versie van DND spelen. Hier ook een kleine boodschap aan alle spelers die het geluk hebben om mij als Dungeon Master te hebben: bereid jullie maar voor op een gevecht met een monster dat er ongeveer uitziet als de hiernaast afgebeelde miniatuur! Mijn derde, en tegelijk de laatste nieuwe liefde van 2018, snik, is Takenoko. Take no ko, of たけの こ. Het betekent in het Japans bamboescheut en dat is ook het thema van het spel. Het werd ontwikkeld door Antoine Bauza, die al eens in een Nerd Corner verscheen als ontwikkelaar van het prachtige Tokaido, en vertelt het verhaal van de schenking van een panda van de Chinese aan de Japanse keizer als teken van vrede. De panda wordt in de keizerlijke tuinen geplaatst en de spelers krijgen de taak om de tuinen en de panda van voldoende bamboe te voorzien. Zo moeten ze irrigatiegrond aanleggen en de keizerlijke tuinman helpen bij het planten en groeien van verschillende soorten bamboe. Het spel is heel simplistisch van aard, maar het is vrij moeilijk om een goede balans te vinden tussen bijvoorbeeld het groeien van bamboe en het afknippen ervan om aan de panda te geven. Deze goede balans is wel belangrijk. De speler die het meeste nieuwe grond kan aanleggen, de meeste bamboe kan telen maar ook de grootste hoop van de edele plant aan de panda kan 14
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
voederen wint het spel. Dit zorgt voor toch wel nog wat tactische keuzes, wat niet echt te verwachten valt in een spel over panda’s en bamboe. Dit stroomt echter helemaal in lijn met Tokaido, dat desondanks zijn simpele uitzicht toch een enorm tactisch spel is. Door zijn heel mooie tekenstijl en toch wel tactisch doordacht spelsysteem is Takenoko één van mijn favoriete bordspelen geworden. Het is perfect om te spelen op familiefeesten omdat het heel snel uitgelegd en gespeeld kan worden.
Met een warm hart vol liefde kan ik deze Nerd Corner afsluiten, met toch wel een beetje hoop dat een lezer op zoek naar liefde naar één van deze drie schatten grijpt. Ze hebben al en gaan mij ongetwijfeld nog veel plezier brengen, van een Valentijn kan ik niets meer verwachten. Zoals altijd: To Infinity and Beyond!
Robbe “Dragonslayer” Van Roose
15
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
16
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
“People disappear all the time. Ask any policeman. Better yet; ask a journalist. Disappearances are bread-and-butter to journalists. Young girls run away from home. Young children stray from their parents and are never seen again. Housewives reach the end of their tether and take the grocery money and a taxi to the station. International financiers change their names and vanish into the smoke of imported cigars. Many of the lost will be found, eventually, dead or alive. Disappearances, after all, have explanations. Usually.”
Lionel hoorde de verspringende wijzers van de klok bij elke slag nagalmen in zijn hoofd. Gezeten aan zijn computer met een blik RedBull staarde hij geïrriteerd naar de blanco wordpagina die honend terugkeek, in zijn hoofd zweefden momentopnames van zijn avontuur voor zijn geestesoog. Waar begon hij met het uit te leggen? Woorden leken zwak en onnatuurlijk na de surrealistische werkelijkheid van de afgelopen dagen. Het leek zelfs ridicuul om zo een intense belevenis te moeten beperken en begrenzen met het menselijke vocabularium. De deadline van het Veer was wederom dichtbij na het zoveelste drama met de drukker. Tussen het waarschuwen van de andere auteurs van het Veer en het schrijven van zijn lichtere artikels door had hij nog geen tijd gehad om zijn grootste avontuur neer te pennen.
Misschien moest hij beginnen bij het moment dat hij een Snap kreeg van zijn vriendin. Op de foto was een specifiek historisch boek afgebeeld. Na een korte speurtocht op het net botste Lionel op een samenvatting. Een vrouw genaamd Claire Fraser beschreef in haar memoires de onvergetelijke avonturen die ze had beleefd dankzij een bepaalde firma. Een firma die reizen doorheen tijd en ruimte organiseerden, klonk perfect als volgend coververhaal.
Wanneer Lionel de suggestie opwierp bij zijn collega diezelfde dag om er een coververhaal van te maken, ging deze happig akkoord. Het ging waarschijnlijk om enkele oplichters maar de twee scriptoren besloten dat de waarheid over de fraudeleuze firma aan het licht brengen, ook interessant zou zijn. De vermeende fictieve firma opsporen was logischerwijze nogal moeilijker. De CEO’s waren zo ongrijpbaar als schimmen in de nacht. Elyse von Peel liet elke telefoon en email onbeantwoord en de naam Lynn McKimp gaf enkel resultaten in bepaalde historische documenten en als bijdrager van Wikipediapagina’s.
Met de snel naderende deadline zat er niets anders op dan het vage kantoor op te zoeken. Wegens de exclusiviteit en anonimiteit van de firma geraakten ze enkel aan een locatie via een forumtopic, gevonden op het Dark Web. De beschrijving bracht hen naar een klein plaatsje in Frankrijk nabij een monolietenveld. 17
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
In een Middeleeuwse straat kwam de auto van de twee jonge scriptoren tot stilstand voor een kleine étalageruit. Deze zag eruit als een kleinschalige verkleedwinkel en niet als hoofdkwartier, maar toch hoorde dit het adres te zijn. Ze waren verkleumd tot op het bot. Het was december en de weergoden hadden besloten dat klimaatopwarming het concept van een witte kerst niet ging verpesten. De wind had Lionels pet al meermaals laten vliegen en Robbe zijn lippen waren gebarsten. Misschien was dit niet de juiste plek maar ze konden tenminste inlichtingen winnen bij de lokale bevolking. Een oude koperen bel luidde wanneer ze de deur openden. De stilte en warmte voelde vreemd aan na de woeste wind en de krakende sneeuw onder hun voeten. De sneeuwvlokken op hun wimpers smolten en baanden zich als tranen een weg over hun bevroren stoppelwangen. ‘Bonsoir messieurs’ begroette een vrouw in een donkerblauw fluwelen kleed de scriptoren. Ze stond in een hoek achter de toonbank alsof ze in geen honderd jaar van plaats verschoven was. Lionel was 100% zeker dat ze daar een seconde geleden nog niet stond. ‘Bon eh, bonsoir madame. ‘Ah, jullie zijn Nederlandstalig’, besloot ze al snel. ‘Ik ben Elyse, hoe kan ik jullie helpen? ‘We hebben gehoord van, ehm.., het klinkt allicht wat vreemd… Misschien zijn we op de foute plaats?’ De vrouw trok geamuseerd haar wenkbrauwen op. ‘Heren, vraag toch maar.’ De scriptoren namen hun hoofddeksels af en deden hun handschoenen uit terwijl ze naar haar toestapten. Lionel drukte subtiel op zijn recorder. Nog voor ze iets konden zeggen, ging de deur weer open. ‘Elyse, ik ben terug! Sorry, ik weet dat ik wat langer wegbleef dan ik had gezegd. Oh hemel, het is hier al even slecht weer als in Schotland. Niet te geloven. Ik heb Walther en Aileen meegenomen, ik wil niet dat ze ziek worden in een plek zonder penicilline… Oh… Bezoekers’, de brunette met de lange haren had hun betrapt aangekeken.
Misschien moest Lionel beginnen bij de ontdekking van de reisfirma. De excentrieke dames waren wel het vermelden waard. Maar hoe moest hij daaraan beginnen? Het leek nogal een stijf begin. ‘In december, in de zoektocht naar een goede scoop, gingen Robbe en ik op onderzoek in NoordFrankrijk. Daar zou er een firma gevestigd zijn die zich specialiseerde in tijdreizen die werd uitgebaat door Elyse von Peel en Lynn McKimp, die een relatie had met een highlander die 300 jaar voor haar geboorte al tot stof vergaan was. Hij zette de geluidsopnames op en speelde het interview nogmaals af. ‘We komen hier omdat we iets hebben gehoord over tijdreizen.’ 18
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
‘Van wie hebben jullie dat gehoord?’
‘Geven we niet graag door.’ ‘Goed. Wederom een cliënt die zich aan de belofte houdt. Hebben jullie het makkelijk kunnen vinden?’ ‘Het was wat moeilijk’, blufte Lionel vlotjes. ‘Gebeurt wel vaker, een bijgevolg van enkel mond-via -mondreclame vrees ik. Dus, hebben jullie interesse in een bepaalde module?’ ‘We wouden eerst een beeld krijgen van het volledige aanbod’, loog Robbe even vlot. ‘Oh, natuurlijk.’ Elyse verdween achter de kassa en liet een loodzwaar boek op de toonbank vallen.
‘We hebben in totaal 43 portalen te onzer beschikking. Sommigen zijn al makkelijker bereikbaar dan andere. Het portaal van Stonehenge zou mensen naar een enorm interessante tijdsperiode kunnen brengen, helaas is de toegang gelimiteerd en is de kans om er subtiel te verdwijnen onbestaand. Een andere wijze waarop we onze portalen classificeren is op basis van overlevingskansen. Jullie hoeven daar geen rekening mee te houden in jullie keuze maar wij zijn niet aansprakelijk wanneer jullie worden opgegeten door dinosaurussen.’ ‘Begrijpen we volkomen, mevrouw.’ ‘In wat voor reis zouden jullie geïnteresseerd zijn? Willen jullie bekende historische figuren tegenkomen? Een strijd meemaken? Misschien willen jullie je wel in een boek van Charles Dickens wanen?’ ‘Goh, mijn vriend en ik hier zijn student geschiedenis. Ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat we graag een geschiedkundig relevant moment willen meemaken.’ ‘Dat is mogelijk, een bepaalde regio in gedachten?’ ‘Misschien Schotland? Vorig jaar tijdens ons V.G.K. Lustrumjaar hielden we een dag in Schots thema en dat konden we wel smaken.’ ‘Ah, jullie hebben geluk. Er is een portaal naar Schotland in 1746 en het is bijna tijd voor de slag van Culloden. Is het niet, Lynn?’
‘Zwijg er me van’, gromde de verkleedde vrouw. Elyse lachtte. ‘Haar vriend woont er. Ze is wat bang.’ ‘Met reden, het is slechts het einde van de Schotse Highlandcultuur.’ ‘De overlevingskans is 60%. Zijn jullie ingeënt tegen mazelen, pokken en de bof?’ ‘Ik geloof van wel.’ ‘Goed. Zeer goed. Dat helpt. Hoe goed is jullie Engels?’ ‘Wel aardig.’ ‘Ik heb het over een hoge graad van Engelse taalvaardigheid. Schotten zijn allergisch aan Engelse spionnen en Engelsen vrezen spionnen uit alle landen. Het bepaalt jullie kansen op een mogelijke gevangenname.’ 19
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
‘Goh, een perfect accent van een regio uit Groot-Brittannië is wel wat lastig.’
‘Toevallig enige wapenkennis en kennis van de tijdsgeest?’ ‘Tijdsgeest ja, wapens nee.’ ‘Goed. Dan is jullie specifieke overlevingskans 70%. Willen jullie het daarop wagen?’ De twee mannen keken elkaar aan. ‘Bwahjaat.’ Misschien zou de tijdreis naar Schotland wel de basis vormen van zijn verhaal. Daarna kon hij vertellen over de concrete details die ze hadden besproken met de twee vrouwen. Diezelfde avond vertrokken ze nog, van top tot teen gehuld in authentiek Schotse kledij. Lionel had zo graag foto’s gehad ter herinnering. Hij betwijfelde niet dat hij er magnifiek had uitgezien maar het ging helaas in tegen het protocol van het reisbureau. Hij schreef over hun aankomst op de site van Clava Cairns op vijf minuten van Culloden en hun onthaal in het kamp van de Schotten. Ze hielden voor het merendeel hun mond en observeerden in de hoop zo enkele interessante conversaties op te vangen. Ze hadden toegang tot rechtstreekse informatie die foutieve informatie uit de geschiedenisboeken kon rechtzetten. Ze leerden die eerste avond al een paar dingen. Ten eerste waren bargevechten een slap afkooksel van hoe men vroeger in Schotland mekaar te lijf ging. Ten tweede, v smaakte vroeger zeer anders dan nu en ten derde, de persoon die de moderne matras had uitgevonden was een held.
Toen waren ze nog enthousiast en opgewonden dat het onderzoek zo goed was uitgedraaid. De volgende dag wierp echter een duistere schaduw over hun opwinding. Ze hadden het er niet op moeten wagen. Dertig procent risico leek nu een afschuwelijk grote kans om gewond of dood te eindigen. Hij kon zich voor het hoofd slaan hoe naïef ze waren geweest toen ze het contract ondertekenden bij de reisfirma. 30% was het buispercentage voor Geschiedenis van de Klassieke Oudheid en iedereen kende wel meerdere personen die, soms zelfs meermaals, tot die dertig percent behoorden. In elke vriendengroep waren er slachtoffers. Een percentage dat, zo bleek, ook nu door het lot beheerst werd. De twee hielden het welgeteld een half uur uit op het slagveld. Hoe ongelofelijk voorbarig waren ze wel niet geweest in hun illusie dat ze zonder wapenkennis konden overleven in een veldslag. Robbe was volgens geen enkele definitie zwaar te noemen maar de brok dood gewicht vormde een zware uitdaging om over het slagveld te slepen overheen de lijken van gerokte mannen en kanonkraters... Doorheen het zwaardgekletter had Lionel niet gemerkt dat een vijandelijke bom hun richting uitvloog. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe hij worstelde tegen de kleverige donkere modder wanneer de bom insloeg. Het slagveld had eindeloos geleken. Zeventig percent was een fucking grote overdrijving wat overlevingskans betrof naar zijn opinie. Ze gingen sterven driehonderd jaar voor ze geboren waren zonder grafrede of mensen die om hen gingen rouwen. Ze hadden onverwachte hulp gekregen van een zwaar bebaarde highlander. ‘Come wi’ me.’ 20
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Lionel had gretig geknikt. Misschien zag hij er toch overtuigend genoeg uit in zijn Schotse rokken. ‘Ye ken someone oot ‘ere that ken ‘elp ye? He’s a tall lad to carreh for a wee man like yerself?’ ‘Must make it work. We’ve got none of ours left’, bracht Lionel voorzichtig uit. Tijdens hun vlucht van het slagveld waren ze tegenover een bende redcoats gekomen. Er was geen tijd geweest voor paniek of het rustig neerleggen van zijn mede-scriptor. In de tien seconden die hij had voor de aanval had Lionel snel gegrepen naar de verlaten boog die uitstak in de modder. Iets was beter dan niets. De snijwonden van de uithaal van de Engelsman waren nog steeds niet genezen. Hij strekte zijn vingers boven het toetsenbord en draaide zijn pols. Hij mocht dankbaar zijn dat hij ze niet was kwijtgeraakt. Hij had geen ambitie om de Gentse Jaime Lannister te worden. Het was vast een belachelijk zicht geweest, de manier waarop hij die boog had vastgegrepen zonder dat hij een enkele pijl bezat voor het wapen. Maar als hij iets geleerd had tijdens het uitgaan, dan was het wel dat alles als wapen kon dienen als je maar creatief genoeg was. Terwijl de Schotse man zich verweerde tegen maar liefst twee van de Engelsen, benaderde de derde hem met behoedzame schreden. ‘È!’ Het had in het moment zelf volkomen logisch geleken om als een gek op de soldaat af te stormen. Intimiderend rennen en roepen werkte in genoeg films om de vijand af te schrikken. De redcoat had slechts zijn wenkbrauwen opgetrokken en op hem ingehakt. Met trots herinnerde hij zich het geluid van de houten boog die contact maakte met de schedel van de soldaat. Hij sloot zijn ogen. Zijn schouders spanden zich in de herinnering hoe hij de boog achter zijn schouder had opgetild en die dan met een krachtige zwier tegen het gelaat van de Engelsman had gesmakt. De victorie was echter kort van duur want in hun opwinding om een cool historisch feit bij te wonen en te rapporteren vanuit de verliezende kant van de geschiedenis, hadden ze niet stilgestaan bij het feit dat ze dan ook effectief tegenover de overwinnaars gingen staan. Hij was nog maar net bekomen van de brandende sensatie in zijn handen van de harde klap toen hij opkeek in het gezicht van een Engelsman met een antiek pistool….
21
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Ware liefde of overspel Bij radioactieve stralen denken de meesten onder ons direct aan Marie Curie, die 120 jaar geleden samen met haar echtgenoot Pierre radium en polonium ontdekte. Het koste haar weliswaar de dood, terwijl haar man erin is geslaagd te sterven door doodgereden te worden door een paard. De ietwat meer geleerde student zal er misschien nog Antoine Henri Becquerel bijhalen die zwarting van een fotografische plaat bekwam door onzichtbare stralen afkomstig van uraniumerts en zijn naam schonk aan de eenheid voor radioactiviteit. Voor de echte X-stralenheld moeten we echter nog iets vroeger in de geschiedenis, meer bepaald naar 1895 toen Wilhelm Röntgen een onbekend type van straling ontdekte tijdens het experimenteren met een vacuümbuis. De eerste röntgenfoto is de fameuze handfoto met ring.
In navolging van deze fantastische ontdekking werd de markt overspoelt met tal van radioactieve gadgets en voorwerpen die met de Valentijnsperiode ideaal zouden zijn om aan je geliefde te schenken. Wat dacht je van radioactieve gezichtscrème om er altijd jong uit te blijven zien of radioactieve chocolade.
Nog doeltreffender was radioactieve zonnecrème, want geef nou toe, met het beetje zonlicht dat we in België krijgen, is de kans op huidkanker louter door te bruinen lang niet zo efficiënt zonder de extra stimulans van radioactieve zonnecrème.
22
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Volledig in de stijl van de nieuw samengestelde zinnen kan je voor de kinderen uit de vorige relatie van je partner ook best een inspanning leveren en de eigen geigerteller kopen, inclusief de nodige radioactieve spulletjes. Is je vlam eerder van het sportieve type, koop hem dan golfballen met radioactieve stoffen, zodat je zijn ballen makkelijk terug kan vinden. Een goede golfer stopt zijn ballen ook dichtbij zijn andere ballen, waardoor je toch die vroegtijdige prostaatkanker weet uit te lokken. Is je partner echter al impotent, opteer dan misschien voor de radioactieve zetpillen die hem direct weer recht doen staan.
Echter, de persoon bij wie de eerste rรถntgenfoto werd genomen, was minder euforisch. Zoals het verhaal gaat, zou zij/hij gedacht hebben dat de foto de toekomst voorspelde en dat haar/zijn dood zichtbaar was op de foto. De identiteit van de persoon in kwestie blijft een mysterie. Er zijn drie mogelijkheden. De meest logische verklaring is dat hand met ring van Anna Bertha Ludwig is, de vrouw van Wilhelm Rรถntgen. In dat geval is het een oprechte ware liefde. Er beweren echter kwatongen dat het om de hand van zijn minnares gaat. De derde theorie stelt dat het om de hand van de Zwitserse anatoom Albert von Kรถlliker zou gaan, met wie Rรถntgen een verdoken homoseksuele relatie zou gehad hebben. Kunnen jullie het mysterie definitief ontrafelen?
Valentinus de Soyah, jullie mysterieschrijver
23
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Matar a saudade Hier zit ik dan. Al vijf volle dagen aan mijn bureau, starend naar een verfrommeld kladje papier waarop gewoonweg niets verschijnt. Ik zit met een krop in de keel en met zo’n Dalton Brothers’ gietijzeren gevangenisbal aan mijn schrijfhand. Is dit wat men beschouwt als writers block? Of ben ik gewoon de persoon die het even niet weet? Ik weet het gelukkig natuurlijk wel. Een aantal weken geleden heb ik aan Lihonel en Mister Chillbeek beloofd een stuk te schrijven over mijn Erasmus (lees Enasmus) in Lissabon. Belofte maakt schuld, al valt het mij zwaarder dan verwacht… Sinds mijn terugkeer in België is het nog even wennen. Ik denk constant aan mijn sobrinhos en mijmer over de vreugden des levens, die we samen beleefd en gedeeld hebben. De sardientjes op de barbecue, mijn bica-tje klokslag 14u bij Margarida, De talloze litrosas die we opgeknapt hebben, de Leões die hopelijk op het kampioenschap af stevenen,... Menig Erasmusser heeft eraan geleden, menig Erasmusser is er gedeeltelijk aan onderdoor gegaan. Maar is het daadwerkelijk lijden? Is dit gemis gewoonweg niets anders dan een (lit-)teken van vergaan, intens geluk? De behoefte om deze momenten terug te beleven en de herinneringen levend te houden. Het toeval treft dat ze daar in Portugal hun eigenste woordje en een manier van omgaan voor hebben. De term kent met niet in andere talen en er bestaat geen eenduidige definitie voor. Dusdanig een onsterfelijk stukje cultureel gen dat de gemiddelde Portugees als een signatuur met zich meedraagt: Saudade. Een eeuwenoud begrip dat dateert uit de tijd van de Voorvaderen die tijdens de Age of Discoveries de wereld rondtrokken en in kaart brachten. De Portugese zeevaarders waren lang weg van huis. Terwijl zij oceanen en zeeën doorkruisten knaagde de heimwee dagelijks als kiespijn en werden de zenuwen bij elke zonsopgang op de proef gesteld door het onbekende dat hun te wachten stond. Saudade beschrijft de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde. Hoewel Fernando Pessoas stelt dat alleen Portugezen Saudade aanvoelen, besef ik ondanks het etiket meer en meer dat ik het daadwerkelijk in mij meedraag. De melancholie, die veroorzaakt wordt door de herinnering van mijn dierbare kompanen: een school bebaarde sardines die zichzelf de ietwat omzichtige groepsnaam Vagitarianos hebben toegekend. Dus Pessoas, bij deze een eenmalige doch welgemeende “suck it puta”, ik beleef dit liever onder het mom van mijn eigenste interpretatie van Descartes: ik voel, dus ik ben. Voor de meeste mensen is op Erasmus gaan een stap in het onbekende. De motieven zijn vaak verschillend, maar meestal hebben ze één iets gemeenschappelijk: “Doe mij maar zo ver mogelijk, ik wil de totaal-ervaring. Ik wil iets anders dan mijn leven in België!”. Sommigen opteren om het met hun beste vrienden te doen, anderen willen een resoluut isolement. Er zijn er die kijken naar het klimaat, de omgeving en de natuur. De ene kiest zijn Erasmus op basis van uitgangscultuur, de andere om zich te verrijken in zijn/haar studies, en telkens heb je er ook een paar bij die gaan om te poepen hé. Voor elk wat wils!
24
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Mijn motieven waren wat dat betreft zeker niet uniek. Ik wilde heel graag weg uit Gent, althans voor een tijdje. Ik koos er voor om alleen op Erasmus te trekken. Niet omdat ik weg wilde vluchten van mijn kameraden of zo, maar omdat ik 100% procent mezelf wilde zijn en daarbij niet over mijn schouder moest kijken. Laat me zeggen dat ik niet volledig tevreden was over mijn laatste 2 studentenjaren. Dus ik moest en zou mezelf heruitvinden. Portugal was in teken hiervan de perfecte bestemming voor mij. Waar vele Erasmussers kiezen voor een plek waar ze nooit eerder geweest zijn, koos ik voor het land waar ik zeemzoete jeugdvakanties heb beleefd. Al sinds mijn achtste beschouw ik het land van porto, sardines, eucalyptusbomen en Luis Figo een beetje als mijn tweede thuis. Ik wist al lang dat ik er ooit zou studeren en er de bloemetjes buiten zou zetten. Portugal é meu, en ik ben van Portugal. Dat stond als een paal boven water. Na een geweldige afscheidsdrink in “De Zondige Zeven” te Sint-Goriks, trok ik met deze gedachte in het achterhoofd naar Lissabon. Ik koos ervoor om op de vlieger een lijstje te maken van wat ik wilde waarmaken. 1) Zeg zoveel mogelijk “ja” op verzoeken. 2) Wees uzelf, niemand gaat u judgen. 3) Be nasome. 4) Probeer niet teveel te verdikken. 5 kilo is oké, 10 niet echt. 5) Nas jongen, je gaat naar Portugal. Wanneer je terugkomt naar België moet je het gevoel gehad hebben dat je deel hebt uitgemaakt van de Portugese gemeenschap en hun cultuur. END. Ik wilde niet terugkeren met het gevoel een stereotiepe Erasmusser te zijn geweest. Eentje, die nooit naar de lessen gaat. Die enkel maar andere buitenlandse studenten kent. Die zichzelf te pletter zuipt. Die zichzelf omtovert tot de persoon die ze zouden willen zijn, maar waarvan ze eigenlijk weten dat ze die niet zijn. En zo eentje die respect noch interesse heeft voor het reilen en zeilen van het autochtone gebeuren. Dit gezegd zijnde, zo gebeurt denk ik dan, althans voor 4 van de 5 - al dan niet correcte - stereotypen. Ik heb niet lang moeten wachten om me te voegen naar mijn vooropgestelde puntjes. Vanaf dag 1 heb ik me volledig gesmeten en heb ik me laten meesleuren in de Portugese roes van gelukzaligheid. Op de eerste schooldag, tijdens mijn eerste les, om 8 uur, op een maandag, heb ik de mensen leren kennen die gedurende mijn gehele verblijf mijn beste kameraden zijn geweest. Allemaal Portugezen, allemaal Sporting Clube de Portugal-supporters, allemaal bebaard, allemaal stuk voor stuk zalige kerels en even grote uitgaanders als mezelf. De vriendschapsband van X!nk is er niets tegen. Mijn Erasmus zat er vanaf het begin boenk op. Normaal is het gebruikelijk dat ik er hier een paar anekdotes tussen smijt natuurlijk. Het probleem is dat het er zoveel zijn, en ik niet weet wat kiezen… In de Amber moet je mij maar eens vragen naar gebeurtenissen zoals “Finnish breakfast”; “Half Kroatisch, half Italiaans”; “Accidential skinny-dip”; “Ola sobrinho, o que mais?”; “5 1/2e Portugese koloniën”; “Alcoholipoly”; “Emma Inhale”; “K3 op bezoek”; “Peperwodka neemt Bairro Alto over”; “We gotta make them miss their plain”;... Ik zal u een vlijtig, gedetailleerd en uitgebreid relaas geven in de stijl van Ted Mosby tegen zijn kinderen.
25
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Eigenlijk valt de deadline voor het toedoen van dit artikel niet optimaal. Een opiniestuk over Erasmus-ervaringen wordt het best vrijgegeven net voor het moment dat de tweedejaars Geschiedenis moeten kiezen of ze op Erasmus willen. Grappig genoeg zullen de meesten onder jullie je bestemming nu al kennen. Maar bon, laat dit dan een artikel zijn die jullie extra moed en goesting geeft om aan dit avontuur te beginnen! En voor de eerstejaars onder de lezers, misschien brengt dit je op ideeën voor komende jaren. Uw Erasmus vul je zelf in hoe jij dat wilt. Geen enkele Erasmus is beter dan de andere, ze zijn allemaal uniek en het lijkt bij iedereen geweldig geweest te zijn. Als ik kijk naar wie op Erasmus is vertrokken dit jaar, zie ik enkel contente mensen terugkeren naar Gent, en dat vertelt veel. Merkwaardig genoeg werkt het als een soort therapie, waarbij de leegtes in uw leven worden opgevuld door een gezonde portie levenswijsheid en ervaringen. Mij heeft het alvast gelukkiger gemaakt. Ik denk vaak terug aan de avonden wandelend door Alfama’s smalle straten. De lucht boven de rivier dat rood kleurt van de avondzon. Ik zie de lijnen van de imposante hangbrug voor me, schepen in de nevel, in de verte de oceaan. Trammetje 28 met bestuurder João kronkelend als een straatridder door de oude stad, bij elke schok peinzend dat het oude karretje kan stilvallen. Ik zie mezelf rondslenteren door Lissabons geplaveide kasseien straten, passerende tussen tegel-bekladde gebouwen en kleurige muren. Zeker als het regent, word je in Lissabon vanzelf melancholisch. Ik zie dat ik gelukkig ben, feliz. Bij deze schreef ik die melancholie van me af. “Matar a saudade” zeggen ze daar, de saudade doden. Herinneringen hoeven geen pijn te doen. Het is een teken dat je hebt geleefd. Wie had dat ooit gedacht dat ik melancholisch zou kunnen zijn?
Je dierbaarste sobrinho, Nas Dost
26
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Nawoord Peinzend over een nawoord voor ons derde wapenfeit als duo blikken we terug op de voorbije dagen, weken, maanden. Wat vliegt de tijd toch. We hebben een lange weg afgelegd om hier te geraken. We blikken terug naar een van onze mooiere herinneringen als duo. De twee vrienden gingen samen met een derde, niet belangrijk genoeg om bij naam te noemen, kompaan op uitstap. Wat zou volgen was een decadente avond, gevuld met Cara-pils, Jacuzzi’s en conflict met een bittere VJ-Tony. De avond begon ergens in het diepe Dendermonde. De zware slag die het duo die avond zou krijgen was nog in geen verre verte te bekennen. De enige gedachte die nog in ons hoofd rondspookte was het doel en de bestemming van onze lange reis naar het ‘pitoreske” Oudegem. Eenmaal aangekomen stond Johnny No Name ons op te wachten om enkele uren later het feestgebeuren te laten losbarsten. Bij hem thuis aangekomen werd er lustig naar enkele blikjes bier gegrepen, de computerspelen opgestart en het bubbelbad alvast bewonderd. Wat hier in het huis gebeurde, was enkel opwarming voor wat die avond nog zou volgen: Aalst Carnaval 2018. We kunnen nu, terugblikkend op de speciale avond, denken: “T’was er oever”. Alles verliep goed, het plezier vloeide zorgeloos en de vriendschap van het duo leek sterker dan ooit. Onze normale, ordinaire kleren werden ingewisseld voor de spectaculaire gewaden die die avond dienst zouden doen als rituele kledij in het feest van de marginaliteit. Het duo en hun nameloze kompaan zouden die van Aalst eens gaan tonen wat het betekent om in een veel te groot boevenpak de straten onveilig te maken. Na het rijkelijk consumeren van enkele goedkope pilsjes, vloeide de leute al snel. Zo werden er ook traditiegewijs en goedlachs enkele fysieke klappen uitgedeeld. Allemaal in goede geest natuurlijk. Tot plots, nogmaals het verraad van een van de twee eeuwige kompanen de feestvreugde richting afgrond wierp. Lionel zag zijn kans schoon, en zou eindelijk bewijzen wie de sterksten der scriptoren was. Een slag, bedoeld voor de broze keel van Robbe, raakte harder dan verwacht zijn doel. De lucht werd uit zijn longen geduwd. 27
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Hij was razend en zocht direct retributie.
“Zijn niet nijdig over een man des gewelds, en verkies geen van zijn wegen. (Spreuken: 3.31) Robbe dacht terug aan wat Willy hem op zijn sterfbed nog zei, alvorens zijn laatste adem uit te blazen. De wijze woorden sloegen in als een steen, en de opgeheven hand verdween opnieuw, zo snel als hij gekomen was. Hij moest direct denken aan een andere, gekoesterde herinnering van zijn overleden vriend: Plots was hij terug aan de vijver van het mooie Dilbeek. In de natuur, enkel verstoord door het verdwaalde lawaai van het straatgebeuren, zaten ze samen te vissen. En ook nu hoorde hij de stem van Willy:
“Als iemand u slaat op uw rechterkaak, draai hem ook de andere. (Matteus 5.38) Deze profetische wijsheid klonk anders dan Robbe in gedachten had: “Da durft ge nie nog ne keer ze, pee!” mompelde hij, verdwaast door de toenemende invloed van alcohol op zijn fijne motoriek. Zoals al zovele keren voordien gebeurd was verdween het conflict tussen het duo zoals sneeuw voor de zon en werden alle problemen aan de kant geschoven bij het jolige gestamel van Lionel: “Sorry! Hij die zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn; maar die ze bekent en laat, zal barmhartigheid verkrijgen. (Spreuken: 28.13) Weet je nog, zoals Willy ons altijd zei.” De wig die tussen het paar geduwd werd, verdween al snel met een hartige knuffel en een natte zoen op de wang van Lionel. De avond werd zelfs nog afgesloten met een korte plons in het bubbelbad van de ongenoemde kompaan, de lachen die klonken verwarmden de straten van Dendermonde. Maar goed ook, want anders had dit nawoord er helemaal anders uitgezien…
Fin.
Robbe Van Roose en Lionel Olieu.
28
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
Onze sponsors
29
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
30
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
ereledenlijst Prosenioren
Rombouts Arno
Van Wulpen Anneleen
Vanden Meersschaut Jens
Roose Tijs
Vercauteren Bram
De Coster Arvid
Sabels Jordy
Peter
Standaert Jasper
Slegers Laurens
De Groote Jelle
De Wulf Ivo
Vancraeynest Frea
Bevriende kringen
Reggers Wouter
Vanden Houwe Amaury
Klio
Propraesidium
Vennekens Veronique
Filologica
Bekaert Wim
Vermeulen Charlotte
Historia
Billiet Bo
Vlaeminck Diethard
Klassieke Kring
Bizeur Pauline
Commilito Honoris Causa
Kring voor Moraal en Filosofie
Boeykens Nell
Pottie Jacques
Kunsthistorische Kring
Boudry Jasper
Professor Emeritus
Oost-Afrikaanse Kring
Claeys Miquette
De Hemptinne Thérèse
Slavia
Cooman Isabeau
Symoens Hilde
Veto
Couckuyt Gauthier
Professoren
Crikemans Valérie
Boone Marc
Delrue Valentine
Deneckere Gita
De Moerloose Tim
Devos Isabelle
Descamps Madelein
Van Bruaene Anne-Laure
Defruyt Nele
Van Nuffelen Peter
Desmedt Ishka
Vermeir René
De Spiegeleer Nas
Academisch personeel
Elegeert Jochen
Wijnendaele Jeroen
Fieremans Niels
Sympathisanten
Gabriels Hans
Ballegeer Alexander
Goerlandt Jari
Bohez Julie
Gryp Nathan
Coornaert Lies
Heymans Niels
De Groote Jelle
Heene Bart
Dekoninck Kratchana
Logghe Anselm
De Poorter Amaury
Loureiro Aleandro Quintas
Ducatteeuw Vincent
Parmentier Arthur
Duyvejonck Lowie
Peetermans Alex
Maes Pieter
Peeters Wouter
Van Canneyt Flora
Provoost Matthis
Vander Auwermeulen Lisa
31
Het Veer
magazine van de Vlaamse Geschiedkundige Kring
35e jaargang
32