interview
Victoria Ko b l e n ko “ D e zo ek to ch t n a a r mezel f i s n o g s te e d s i n vo l l e g a n g � Victoria Koblenko (31) zie je niet gauw over het hoofd: vooral haar steeds veranderende uiterlijk valt op. Binnenkort is de actrice te zien in het tweede deel van de populaire dramaserie Bloedverwanten. Een gesprek over familie, toekomst Interview: Femke Sterken. Fotografie: Brenda van Leeuwen
14- 9
interview
“ V o l l e d i g o p g a a n i n d e l i e f d e h e b i k e r va r e n , n u n o g o p g a a n i n m e z e l f ”
Wat is volgens jou de kracht van de serie? “Bloedverwanten is herkenbaar voor
iedereen. We zijn allemaal veroordeeld tot onze familie. Soms zijn het aardige mensen, soms zijn ze zo gek als een deur. Elk denkbaar karakter is vertegenwoordigd in de serie. Zelf heb ik bijvoorbeeld een moeder die vrij veel wegheeft van Esther, de mater familias uit de serie. Mijn moeder is de verbindende factor in ons gezin. Ze weet altijd precies waar ik ben, wat ik doe en wat me bezighoudt. Mijn vader zegt altijd: ‘Vic, jij en ik zijn droge boterhammen en je moeder is de boter die de boel bij elkaar houdt’ en hij heeft gelijk.” Wat betekent familie voor jou? “Mijn moeder is enig kind, ik ben enig kind en mijn oma is mijn enige andere familielid in Nederland. Zij is een aantal jaren geleden vanuit Oekraïne naar Nederland verhuisd om dicht bij mijn ouders te wonen. We zijn dus met z’n vieren, mijn vader meegerekend, en dat is mijn hele familie. Meer is 14- 10
er eigenlijk niet. Dat is een van de redenen waarom we zo hecht zijn met elkaar. Vanzelfsprekend heeft onze verhuizing van Oekraïne naar Nederland ons ook erg met elkaar vervlochten. Normaal gesproken is er een natuurlijke hiërarchische tweedeling tussen ouders en kind en die was er ook, alleen niet op alle vlakken in dezelfde mate. Omdat ik eerder Nederlands sprak dan mijn ouders, heb ik een aantal dingen voor het gezin moeten doen. Formulieren invullen, telefoontjes plegen. Niet dat ik ze verving, maar ik had een klein stapje voor en ik denk dat ook dat ons dichter bij elkaar heeft gebracht.”
Van Oekraïne naar Krimpen Begin jaren negentig kwamen Victoria en haar ouders naar Nederland. Ze vestigden zich in Krimpen (in de buurt van Rotterdam) en de twaalfjarige Victoria ging hier naar de middelbare school. Victoria, van nature een nieuwsgierig meisje, zag haar nieuwe leven in Nederland als één groot avontuur. Was het lastig om je draai te vinden in dit voor jou vreemde land? “Ik herinner
me niet dat ik het heftig of ontwrichtend vond. Ik pas me makkelijk aan en kan me overal thuisvoelen. Natuurlijk, ik was wel een beetje een buitenbeentje. Terwijl ik maar een paar maanden van de brugklas had gedaan en onvoldoende stond voor de talen, mocht ik met bijlessen in de vakantie toch doorstromen naar de tweede klas van het gymnasium. De leraren hielpen mij erg met mijn Nederlands. Bij sommige vakken mocht ik zelfs een woordenboekje gebruiken, zodat ik begreep wat er gevraagd werd. Dat zorgde wel enigszins voor scheve gezichten, ja. Toen ik actief werd in de leerlingenraad en op mijn zestiende in commercials ging spelen, maakte ik mezelf niet echt populairder. Niet dat ik geen vriendinnen had, hoor. Er waren gelukkig ook gewoon mensen die me wel dingen gunden. Eén situatie zal ik niet snel vergeten. Op mijn zeventiende had ik mijn haar knalrood geverfd, toen ik te horen kreeg: ‘Goh, nu zie je er echt uit alsof je uit
Tsjernobyl komt.’ Dat hakte er enorm in en huilend ben ik naar de conrector gelopen. Mijn vader heeft, toen ik zes was, in het kader van de dienstplicht Tsjernobyl opgeruimd en daardoor ben ik altijd enig kind gebleven. Omdat mijn moeder het daarna niet meer aandurfde om meer kinderen te krijgen.”
“ W e zijn met z’n vieren, dat is mijn hele familie. Daarom zijn we heel hecht met elkaar” Bezoek je je vaderland vaak? “In twintig
jaar ben ik maar twee keer teruggeweest naar Oekraïne. Een keertje naar mijn geboortestad en een keer naar Kiev voor het songfestival in 2005. Wij vertrokken uit de Sovjet-Unie toen Oekraïne net afgescheiden was en het een zelfstandig land werd. Mijn ouders en ik woonden in een land dat volledig Russisch was en toen we terugkwamen, was alles anders. De mensen spraken weer hun eigen taal, Oekraïens, en er had duidelijk een proces van natievorming plaatsgevonden. Het was een heel ander land dan het land dat wij hadden achtergelaten.” Wat herkende je nog wel? “Ik herkende de geuren die me deden denken aan mijn jeugd, van gebakken brood met maanzaad. Als kind vond ik dat echt een gebakje. Ons huis stond in de buurt van de broodfabriek en als de wind in onze richting waaide, wist ik precies wanneer er weer brood gebakken was. Ja, ik zal altijd verbonden zijn met Oekraïne. Het maakt deel uit van mijn DNA, maar ik voel me er niet meer thuis. Ik heb een heel andere ontwikkeling doorgemaakt, dat is heel duidelijk als ik daar ben. Ik vind het wel heel leuk om af en toe projecten in Rusland te doen. Ik heb in Moskou in een serie gespeeld en wie weet, ga ik er nog weleens een film maken; ik heb er net auditie gedaan. Het is een groeimarkt en het lijkt me heel interessant om te werken in een land dat nog vele stappen gaat maken.” ▼
Terwijl ze op foto’s vaak overkomt als een sexy diva, blijkt Victoria Koblenko ‘in het echt’ liever, knapper en meisjesachtiger. Tijdens het interview klinkt meerdere keren haar lach en regelmatig bekijkt ze haar telefoon waarop om de haverklap sms’jes verschijnen. De van oorsprong Oekraïense actrice vertelt dat ze wel weer genoeg heeft van de hoos aan interviews. “Ik heb inmiddels alweer zo veel over mezelf gepraat… Dat kan niet goed zijn. Het heeft iets heel kunstmatigs.” De reden waarom Victoria momenteel in de spotlights staat, is haar rol in het vervolg van de serie Bloedverwanten. Net zoals in 2010 kruipt de actrice, die we zagen films als Stille nacht en Doodeind en de populaire serie Vuurzee, in de huid van de lichtvoetige Laura, die als vriendin van Martijn de Winter (Michiel Huisman) haar plek probeert te vinden in de familie De Winter (zie kader ‘Bloedverwanten’). Lijkt het personage Laura op jou? “Ik denk dat van alle rollen die ik ooit heb gespeeld, deze van Laura wel het dichtst bij mij ligt. Meestal word ik gevraagd voor dramatische, extravagante, donkere rollen. Door Bloedverwanten kan ik laten zien dat ik meer in huis heb.”
Ov e r
Victoria
Victoria Koblenko werd op 19 december 1980 geboren in Oekraïne. Samen met haar ouders verhuisde ze op haar twaalfde naar Nederland. Ze deed vervolgens het gymnasium in vijf jaar en studeerde daarna politicologie en Ruslandkunde aan de Universiteit van Leiden. Bekendheid kreeg Victoria tien jaar geleden met de rol van Isabella Kortenaer in de soap Goede Tijden Slechte Tijden. Ook speelde ze in de films Stille Nacht en Doodeind. Gedurende vijf jaar had ze een relatie met de voetballer Evgeniy Levchenko.
“Ik ga vaak een paar maanden alleen op reis en dat maakt me supergelukkig”
▼
De liefde Het is alweer een tijdje geleden dat ze hun relatie beëindigden, maar Victoria Koblenko en de voetballer Evgeniy Levchenko leken het ideale stel. Eeuwig verliefd. Victoria liet meerdere keren in de media weten dat de voetballer haar grote liefde was, maar het mocht niet zo zijn. Na een relatie van vijf jaar ging het stel uit elkaar. Het liep anders dan je had gedacht…
“Inderdaad. Als je mij tien jaar geleden had gevraagd hoe ik er nu voor zou staan, dan had ik dít niet kunnen voorspellen. Ik was helemaal gesetteld en dacht dat mijn leven precies was zoals het hoorde te zijn. Maar soms lopen dingen anders. Dan heb je je serieuze keuzes te vroeg gemaakt en dan worden onrust en nieuwsgierigheid te groot. Ik denk dat ik Lev te jong heb ontmoet. En dat is best schrijnend, want als je uit elkaar gaat omdat er geen liefde meer
B l o e dv e r w a n t e n
is, is dat nog wel te verdragen, maar het wordt een stuk lastiger als er nog steeds gevoelens zijn. Toch is het goed dat we het zo gedaan hebben. Mijn kijk op die liefdesgeschiedenis is echter wel veranderd. Als je mij toen, vlak nadat het uitging, had gevraagd wat er misging, had ik dat op hem geprojecteerd en nu denk ik: ik was gewoon niet wie ik wilde zijn binnen die relatie. Er was geen ruimte voor ons als individuen. Althans, niet voor mij. Wij waren alleen maar ‘ons’ in plaats van hij en ik bij elkaar. Daar werd ik ongelukkig van.” En nu? Ik ben de afgelopen jaren best druk geweest met de liefde, maar die zoektocht naar mezelf is nog steeds in volle gang. Dat heeft voorrang. Volledig opgaan in de liefde voor iemand anders heb ik mogen ervaren. Nu nog opgaan in mezelf, dat is een veel grotere opgave dan ik me had voorgesteld.” Voel je geen druk van je leeftijdsgenoten die allemaal trouwen en kinderen krijgen? “Nee, ik ben eroverheen. Tijdelijk
waarschijnlijk, maar toch: momenteel laten mijn eierstokken niet van zich horen. In het verleden hebben ze dat wel gedaan, toen ik een jaar of 25 was, maar toen had ik ook een relatie met een man van wie ik zielsveel hield. Het is wel echt mijn overtuiging dat een kind geboren moet worden uit liefde. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik straks een kind ‘neem’, omdat mijn leeftijd het niet toelaat om langer te wachten. Kinderen krijgen en de geheel nieuwe wereld die daardoor voor je opengaat, is iets wat je naar mijn mening met iemand
2
In de AVRO-serie Bloedverwanten staan Anton en Esther centraal, die twintig jaar gescheiden zijn. Samen kregen ze drie kinderen: Iris, Thomas en Martijn. Anton is directeur van het bedrijf van Esthers vader Winter Flowers en hertrouwd met de jongere Fien, met wie hij dochter Antje kreeg. In het tweede seizoen wordt Winter Flowers in gevaar gebracht door een vijand uit onverwachte hoek. Tegelijkertijd proberen Anton, Iris en Thomas een nieuwe liefde een plek te geven in hun leven, terwijl Esther zich realiseert dat Anton de enige liefde in haar leven zal zijn. Eva en Laura proberen hun plaats binnen de familie te vinden. En Fien, die op mysterieuze wijze verdween, maakt haar rentree. Donderdag 15 maart, 20.30 uur, Ned. 1
14- 12
moet delen. Niet omdat het te zwaar is om in je eentje te doen, maar omdat sommige dingen zo geweldig zijn dat ze niets waard zijn als je het alleen doet. Tenminste, dat geldt zo voor mij. Nu. Maar misschien verandert dat nog in de toekomst.” Ben jij de laatste jaren anders naar het leven gaan kijken? “De kwaliteit van mijn
leven is steeds belangrijker voor me geworden. Ik wil niet alleen maar bezig zijn met werken. Natuurlijk ben ik dol op mijn vak, maar er is meer. Het leven is één grote ontdekkingstocht en ik ben ontembaar nieuwsgierig naar alle aspecten ervan. Soms word ik er heel onrustig van en voel ik me stuurloos, maar het inspireert mij ook. Tot een paar jaar terug was ik erg bezig met wat ik ‘later’ zou gaan doen.
“ Ik was niet wie ik wilde zijn binnen die relatie” ‘Later’ wilde ik een mooie wereldreis gaan maken. Maar waarom zou je wachten tot je pensioen als het ook nu kan? Ik ben dus mijn werk zo gaan indelen dat ik tussendoor mijn wereldreis in etappes maak. Per jaar ben ik twee tot drie maanden op reis en dat maakt me supergelukkig. Vaak ga ik alleen, omdat er weinig mensen zo gek zijn om naar een land als Syrië of Libanon te reizen. Laatst ging ik naar Cyprus om voor het blad Helden Jordi Cruijff te interviewen en daarna had ik tien dagen vrij. Ik heb toen gekeken welke landen op mijn wensenlijstje er in de buurt lagen en kwam vervolgens in Oman terecht. Met een auto ben ik door het hele land getoerd en ben daar naar de Fashionweek gegaan. Ha! Door het reizen heb ik een heel andere kijk op de wereld gekregen. Oman bleek bijvoorbeeld een fantastisch mooi land met een bevolking die erg hoog is opgeleid en het goed voor elkaar heeft. Over zo’n land hoor je nooit wat en als je daar dan tien dagen bent en je leest de kranten, dan besef je ineens dat de wereld daar niet om het Westen draait en dat zij weer heel andere zorgen hebben. Fascinerend om te zien.”