Vieworld #12 Interviews

www.vieworld.pl | www.fb.com/magvieworld

2ND ANNIVERSARY ISSUE

04.2015

INTERViEWS

#12

SERIES DOCUMENTARY

Mario Gerth K M Asad Krzysztof Maniocha Kostya Smolyaninov

Core Images Brian Sokolowski Nadia Issa Michele Lategana

2

ViEWORLD.pl

B&W PHOTOGR APHY ARCHIVE W W W .V I E W O R L D . P L /A R C H I V E

ViEWORLD.pl

3

Editor in Chief, Photo Editor, DTP & Design ADRIAN MIRGOS Translators & Editors ADRIAN MIRGOS ŁUKASZ GIERS

COVER: Mario Gerth

PDF WEBSITE DONATE FACEBOOK ISSUU Photographs published on Vieworld are the property of the photographer. None of the photographs may be downloaded, stored, printed, manipulated, distributed, or used in any form without prior written permission from the copyright holder. Works published on this website are protected under domestic and international copyright laws and are not considered to be public domain. Vieworld assumes no legal liability whatsoever for the works of its contributors.

Fotografie zamieszczone w Vieworld są własnością fotografów. Żadne ze zdjęć nie może być pobierane, przechowywane, drukowane, manipulowane, rozpowszechniane lub używane w jakiejkolwiek formie bez uprzedniej pisemnej zgody właściciela praw autorskich. Prace publikowane na tej stronie są chronione na podstawie krajowych i międzynarodowych przepisów prawa autorskiego i nie są uważane za domeny publiczne. Vieworld nie ponosi prawnej odpowiedzialności za uczestników. Wszystkie prace przedstawione muszą mieć wyłączność o oryginalną własność uczestnika (-ów).

Prove Your Photography CORE IMAGES

06

Brian Sokolowski QUIET MOMENTS IN A ROBUST CITY

22

Kostya Smolyaninov STREET THEOGRAPHY

44

K M Asad COST OF SLAVERY

68

Michele Lategana STEP BY STEP

104

Krzysztof Maniocha MATSES

126

Mario Gerth A BIBLICAL JOURNEY - 600 KM BY FOOT THROUGH ETHIOPIA

156

Nadia Issa HEDEN

182

Submit photos

204

Street Vieworld Photography MARCH/APRIL

208

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA Mike Lee is a writer and photographer based in New York City and Managing Editor of Public Employee Press, the voice of District Council 37, AFSCME. Previous publications include The Ampersand Review, Paraphilia, Sensitive Skin, Glossolalia and The Potomac Journal. His stories are also featured in several anthologies, including Forbidden Acts (Avon) and Pawn of Chaos (White Wolf). A collection of photos, Le miroir invisible (The Invisible Mirror), is published by the French publisher Corridor Elephant.

Mike Lee jest pisarzem i fotografem mieszkającym w Nowym Jorku i redaktorem naczelnym Public Employee Press.

Publikował między innymi w The Ampersand Review, Paraphilia, Sensitive Skin, Glossolalia, The Potomac Journal.

Ponadto jego opowiadania były przedstawiane w wielu antologiach, do których można zaliczyć “Forbidden Acts“ i “Pawn of Chaos”. Kolekcja zdjęć “Niewidzialne Lustro” (Le miroir invisible) została opublikowana przez francuskiego wydawcę Corridor Elephant.

6

ViEWORLD.pl

Interview with Core Images agency Wywiad z agencją Core Images HISTORY/HISTORIA Formed in 2014 and based in Chicago, Core Images is a photography agency seeking to raise social awareness for the events that shape our world By utilizing photography, audio recording and video, produced individually and collectively by the four founding members, they seek to use their work as a means to call attention to the important issues of our day. As they say in their issue statement: “We believe that pictures and sounds are powerful and empowering tools which can activate real change.”

Core Images jest agencją fotograficzną założoną w roku 2014 w Chicago. Dąży ona do zwiększenia świadomości społecznej wobec wydarzeń, które kształtują nasz świat.

Jest tworzona zarówno indywidualnie, jak i kolektywnie przez czterech założycieli, a zarazem jej członków, którzy wykorzystując fotografię, nagrania audio i video starają się swoją pracą zwrócić uwagę na ważne wydarzenia dnia dzisiejszego. Ich motto brzmi następująco: „Wierzymy, że zdjęcia i dźwięki są silnymi narzędziami, które mogą zainicjować prawdziwe zmiany”.

INTERVIEW/WYWIAD Mike: Tell us about yourselves, background. Discuss your rise in social consciousness, and how this influenced you in your work and how all this getting together and becoming a photo agency devoted to social awareness photography. Also, who influenced you?

Brian Sokolowski: I was born and raised in Chicago around a lot of violence and addiction, so in many ways, I was socially conscious at a very young age-whether I knew it or not. Watching people close to me lose their lives to diseases like drug addiction has given me perspective, and I hope, not only made me a more empathetic photographer, but more importantly, a more empathetic human being. Even when most of my work was concentrated on street photography, I still photographed in much the same way. Still asking questions.

Still attracted to the same type of subject material. It’s been a seamless transition for me thus far. I’ve been fortunate enough to know quite a few people who are very socially aware. And as it happens to be, three of them are also excellent photographers--and good friends.

When Core was just an idea, Andrew, Nima and myself

were looking for different projects to take on. We went to Rockford Illinois, a city that has the highest unemployment rate in the state, and ended up at The Blackhawk Projects. We ran into a bunch of kids ages 7-15 or so and gave them our cameras to play with. It was fun watching them photograph each other; and then us although we had a hard time getting the cameras back ;) If nothing else, it was a good lesson. Here are a couple of photos the kids took...

Nima Taradji: I was born in Iran, grew up in France and came to US to finish high school and attended college in Texas. Then moved to Los Angeles where I worked as a photographer and a master printer. I photographed musical celebrities and printed the work of photographers such as Herb Ritts, Mathew Rolston, Greg Gorman, Michele Comte and others. My photos have appeared in magazines such as Interview, Crain’s, ABA Journal and online publications such as LensCulture, Social Documentary Network among others. When I first began photography, I loved photographing anything and everything until sometimes in 1977 or so, I saw an photo show in which the works of William Klein was shown and his photographs simply spoke to me - they were magical and then and there I knew that is the sort of photography I want to do for me. That and the fact that my father - a journalist - always told me that if a photograph does not have a person in it, it is not worth taking.

Currently, I am an editorial and environmental portrait and documentary photographer. My commercial work consists of portraits for magazine articles. For myself I work on long-term projects. I have three ongoing projects: one about transgender issues and another about the effect of the BP refinery on its neighbors in Northern Indiana and the last one which I just started about Pregnancy in the US and the issues a woman faces in carrying it to terms. Core Images for me is an important project. The four of us (Brian, Andrew, Axelle and me) are all focused on various social issues surrounding us. I find it very refreshing to see others who are as concerned with bringing to life issues that may go unnoticed by the mass media do it in such different styles and manners. The four of us have a common goal but our execution cannot be any more different-which I just think is remarkable. We have a lot planned for Core Images-all of which are in the works.

Axelle Horstmann: I am living in the US since 2008. I am French and grew up in Paris. Always needed to travel,

ViEWORLD.pl

7

visiting countries like Ecuador or Haiti. Being local. And when wide opened eyes, obviously, all around you, you feel the enormous gap some persons live. Injustice.

Naturally you raise your awareness about it and want to document it. Sharing it to make more persons aware of what is going on around them, and that they could have not seen without others’ eyes. Through images, you can make it happen at different levels. I won’t say that documenting is a game changer 100 percent. But if steps by steps, layers by layers, one key actor has a wake up call through a story he read or images he saw, it is great. No documenting or not pointing spotlight on people who work hard to help improving conditions of their peers, for sure, nothing will happen for the better.

Giving a voice to a story, witnessing, sharing is what I want to achieve through my photographs.

Andrew Steiner: There may be some confusion about what the term “socially conscious photography” means.

Essentially, this is still “documentary” photography.

Documentary photography is by nature socially conscious or socially aware. As documentary photographers, we seek out, or are attracted to, the stories that are personally relevant but also speak to a larger social dynamic. Issues like war, poverty, celebrations, births, weddings ¬ these are all human stories that we can relate to on a personal level through individual stories.

They also reflect the issues that are current to society at large. I communicate visually and I seek to be actively involved in my life and in the world. Documentary photography is my vehicle for that kind of meaningful communication.

Mike: Powiedzcie nam coś o sobie. Opiszcie w jaki sposób wzrosła Wasza świadomość społeczna i jaki to miało wpływ na Waszą pracę. Jaki wpływ Wasze trzymanie się razem i stawanie się agencją fotograficzną miało na fotografię poświęconą świadomości społecznej? Kto był dla Was wzorem do naśladowania?

Brian Sokolowski: Urodziłem się i wychowałem w Chicago, w środowisku pełnym przemocy i uzależnień, więc tak naprawdę na wiele sposobów. Stałem się świadomy społecznie w bardzo młodym wieku, niekoniecznie zdając sobie z tego sprawę. Obserwowanie jak bliscy mi ludzie tracą życie przez uzależnienie od narkotyków dało mi możliwość spojrzenia z szerszej perspektywy i mam nadzieję, że nie tylko sprawiło, że jestem bardziej wrażliwym fotografem, ale przede wszystkim bardziej

8

empatycznym człowiekiem. Nawet kiedy większość mojej pracy koncentrowała się na fotografii ulicznej, w gruncie rzeczy w dalszym ciągu fotografowałem w ten sam sposób. Stale zadawałem pytania. Ciągle trzymałem się tematyki tego samego typu. Jak dotąd, jest to dla mnie nieprzerwana przemiana. Mam to szczęście, że znam wielu ludzi, którzy są bardzo świadomi społecznie.

Trzech z nich jest również wspaniałymi fotografami i dobrymi przyjaciółmi.

Kiedy Core było jedynie pomysłem, Andrew, Nima i ja szukaliśmy różnych projektów, których moglibyśmy się podjąć. Pojechaliśmy do Rockford w stanie Illinois, do miasta o największym odsetku bezrobocia w stanie i podjęliśmy się Projektów Blackhawk. Wpadliśmy na grupę dzieciaków w przedziale wiekowym między 7-15 lat i daliśmy im do zabawy nasze aparaty. Obserwowanie ich jak fotografują siebie nawzajem, a potem też nas samych było dobrą zabawą. Potem mieliśmy niezły problem z dostaniem aparatów z powrotem ;) Była to dla nas dobra nauczka. Tutaj mamy kilka zdjęć, które zrobiły...

Nima Taradji: Urodziłem się w Iranie i dorastałem we Francji. Przyleciałem do Stanów skończyć liceum i uczęszczałem na uczelnię w Teksasie. Następnie przeprowadziłem się do Los Angeles, gdzie pracowałem jako fotograf i profesjonalny drukarz. Fotografowałem celebrytów muzycznych i drukowałem prace fotografów takich jak Herb Ritts, Mathew Rolston, Greg Gorman, Michele Comte i innych. Moje zdjęcia pojawiają się w magazynach takich jak Interview, Crain’s, ABA Journal i w publikacjach internetowych takich jak LensCulture, Social Documentary Network. Kiedy zaczynałem przygodę z fotografią, uwielbiałem robić zdjęcia wszystkiego, co tylko napotkałem. Było tak aż do momenu kiedy około roku 1977 zobaczyłem wystawę fotograficzną, na której były pokazane prace Williama Kleina. Jego zdjęcia po prostu przemówiły do mnie. Były magiczne i dokładnie wtedy poczułem, że to jest ten rodzaj fotografii, którym chcę się zajmować. Chciałem się nim zajmować również przez fakt, że mój ojciec, dziennikarz, zawsze powtarzał mi, że jeśli na zdjęciu nie ma osoby, to nie warto tego zdjęcia robić.

Obecnie jestem redakcyjnym, środowiskowym, portretowym i dokumenalnym fotografem. Na moją pracę komercyjną składają się portrety na potrzeby artykułów do magazynów. Jeśli chodzi o działania, które realizuję sam dla siebie, to pracuję nad projektami długoterminowymi. W tej chwili realizuję trzy pro-

ViEWORLD.pl

ViEWORLD.pl

9

10

ViEWORLD.pl

jekty: jeden poświęcony kwestiom transseksualności.

Kolejny dotyczy wpływu rafinerii BP na swoich sąsiadów na północy stanu Indiana. Ostatni projekt, który właśnie zacząłem, jest związany z ciążą w Stanach i z jakimi warunkami kobieta musi się godzić. Core Images to dla mnie bardzo ważny projekt. Nasza czwórka (Brian, Andrew, Axelle i ja) skupia się na różnych problemach społecznych, które nas otaczają. To bardzo orzeźwiające zobaczyć zaangażowanie innych w wyciąganie na światło dzienne problemów, które media mogą przeoczyć, zwłaszcza że robią to oni na tyle różnych sposobów. Nasza czwórka ma wspólny cel, ale sposób w jaki dążymy do jego realizacji jest odmienny w przypadku każdego z nas (co uważam za niezwykłe). Mamy wiele planów jeśli chodzi o Core Images, przy czym pracujemy już nad każdym z nich.

Axelle Horstmann: Mieszkam w Stanach od 2008 roku. Jestem Francuzką i dorastałam w Paryżu. Zawsze czułam potrzebę podróżowania i odwiedzania krajów takich jak Ekwador czy Haiti. Moja świadomość społeczna wzrosła przez „bycie miejscową”. Kiedy masz oczy szeroko otwarte, dostrzegasz ogromną różnicę pomiędzy warstwami społecznymi. Wzrosła również przez niesprawiedliwość. Twoja świadomość na jej temat rośnie w naturalny sposób i pragniesz to udokumentować. Dzielenie się tym też odgrywa dużą rolę. Można sprawić, że więcej osób będzie świadomych tego, co dzieje się wokół nich i że normalnie nie byliby w stanie dostrzec czegoś bez spojrzenia na to cudzymi oczami. Dzięki zdjęciom można to osiągnąć na wielu poziomach. Nie mogę powiedzieć, że dokumentowanie czegoś jest w stu procentach punktem zwrotnym. Niemniej jednak, jeśli krok po kroku jakaś kluczowa osoba może przejrzeć na oczy dzięki przeczytaniu opowiadania albo zobaczeniu zdjęć, to wspaniale. Z całą pewnością nic nie ulegnie poprawie jeśli nie będziemy dokumentować osiągnięć i doceniać ludzi, którzy pracują ciężko po to, aby poprawić warunki dla swoich równieśników. Poprzez moje fotografie pragnę nadawać głos opowieści, być świadkiem, dzielić się.

Andrew Steiner: Pojęcie „fotografia społecznie świadoma” może wprowadzać pewne zamieszanie. Zasadniczo jednak, w dalszym ciągu jest to fotografia „dokumentalna”. Fotografia dokumentalna już z samej swojej natury jest świadoma społecznie. Jako fotografowie dokumentalni szukamy opowieści, z którymi mamy osobisty związek, ale które również przemawiają do szerszej grupy. Kwestie takie jak wojna, ubóstwo,

uroczystości, narodziny, śluby to opowieści ludzi, do których możemy się odnieść osobiście za sprawą naszych własnych doświadczeń. Odzwierciedlają również sprawy, które w znacznej mierze są aktualne dla społeczeństwa.

Komunikuję się wizualnie i szukam okazji do tego, aby aktywnie funkcjonować w moim życiu i w ramach świata.

Fotografia dokumentalna to mój środek tranportu dla tego typu komunikacji.

Tell us about specific projects completed, and ongoing work.

BS: My main focus for the last two years has been SRO’s (Single Room Occupancies), affordable housing, and the systematic takeover and displacement of where poor people live. I don’t know that it will end any time soon.

I’m relocating to Miami this year and will pick up right where I left off. There are always smaller projects I’m working on, but this issue has really got a hold of me.

NT: I am currently working on a pregnancy project by an individual on Illinois Medicaid— her trials and tribulations in navigating the world of insurance while at the same time working and trying to keep a household together is the subject. I am also continuing with my BP and transgender projects as new developments occur.

AH: “Stuck in America” follows a young man in Chicago.

Being Black and raised in projects, in the most segregated city of the United States, was a path to tremendous obstacles. Being a poor Black man in the USA is still a big challenge. We’ve seen it with those last years’ tragedies, and even more recently with Ferguson, that the country has a lot of work to do against racism, bias, and in final some denial in the White community. I wanted to show through this story what men could face. I am working as well on the effect on communities threatened displacement because of gentrification. All those stories are on-going projects.

AS: The most recent project I have been working on with the CORE member photographers is the East Chicago series. We chose to look at East Chicago, at what once was a booming community, and to talk with residents to see how they have been impacted by the recent economic downturns and challenges posed by the BP Whiting Refinery (essentially buying out adjacent properties at a depressed market rate).

We each approached this project from our point of view,

ViEWORLD.pl

11

with our own style. We worked to get to know the residents and foster trust and relationships in order to tell their story. The people and the landscape are equally important, as they are symbiotic. I took a similar approach on the “Slow and Low” project about the low rider culture. I hope to develop that further and establish some relationships in that community.

Powiedzcie nam coś o konkretnych, już zakończonych projektach i o tych, nad którymi pracujecie.

mieszkańcami i zobaczyć jaki wpływ wywarło na nich ostatnie spowolnienie gospodarcze i wyzwania rzucone przez Rafinerię BP Whiting (wykupującą sąsiadujące posiadłości po zaniżonym kursie rynkowym).

Podeszliśmy do tego projektu z naszego własnego punktu widzenia i w naszym własnym stylu. Pracowaliśmy nad tym, aby poznać mieszkańców, by zdobyć ich zaufanie i zbudować dobre relacje. Robiliśmy to wszystko po to, aby móc opowiedzieć ich historię. Ludzie i krajobraz są równie ważne, ponieważ żyją w symbiozie. Miałem podobne podejście w przypadku projektu „Slow and Low” poświęconemu kulturze lowriderów. Mam nadzieję, że rozwinę ten projekt jeszcze bardziej i nawiążę pewne relacje w tej społeczności.

BS: Od dwóch lat skupiam się głównie na jednoosobowych pokojach, mieszkaniach w przystępnych cenach i na miejscach, w których żyją biedni ludzie po wysiedleniu z mieszkań, które zostały przejęte. Nie wiem, czy zakończę ten projekt w najbliższym czasie. W tym roku przenoszę się do Miami i zabiorę się do pracy tam, gdzie wcześniej skończyłem. Zawsze znajdą się mniejsze projekty, nad którymi pracuję, ale ten naprawdę mnie porwał.

What is the main focus of your storytelling? What do you seek when considering an essay or project, and acting upon it?

NT: Obecnie pracuję nad projektem poświęconym ciąży pewnej osoby z ubezpieczeniem Illinois Medicaid. Tematem projektu są jej procesy sądowe i męki ze światem ubezpieczeń oraz ciągłą pracą i staraniem się o utrzymanie domu. W związku ze stałym rozwojem spraw, kontynuuję moje projekty poświęcone sytuacji BP i transseksualności.

BS: The catalyst for my work on affordable housing was the Alderman of a Ward in Chicago trying to shut down a lot of SRO’s in his district to make way for contractors and a higher income residency. Everyone deserves a roof over their head, and I wanted to try and give these people a voice. It has been steadily evolving, so I know that these projects will take time.

AH: Projekt „Stuck in America” jest poświęcony młodemu mężczyźnie z Chicago. Bycie czarnym i wychowanym w mieście o największej segregacji rasowej w Stanach Zjednoczonych stanowiło ścieżkę pełną przeszkód. W dalszym ciągu bycie biednym, czarnoskórym człowiekiem w Stanach stanowi duże wyzwanie. Mamy na to dowody w postaci tragedii, które miały miejsce w ciągu ostatnich lat, a nawet jeszcze niedawno w Ferguson. Dowodzi to, że kraj nadal ma naprawdę dużo pracy jeśli chodzi o walkę z rasizmem i uprzedzeniami ze strony białej społeczności. Poprzez tę opowieść chciałam ukazać czemu muszą stawić czoła ci mężczyźni. Pracuję również nad wpływem, jaki wywiera na społeczności zagrożenie wysiedleniem ze względu na podniesienie statusu. Wszystkie te opowieści są projektami w trakcie realizacji.

NT: The main focus for me is human condition. Not necessarily the poor but humans in general and their lives raise my curiosity. I love walking at night and look through lit houses to see how people live--rich or poor-we are all in it together.

AS: Moim najnowszym projektem, nad którym obecnie pracuję wraz z fotografami Core, jest projekt poświęcony serii zdjęć o wschodniej części Chicago. Zdecydowaliśmy się skupić na wschodnim Chicago, które było niegdyś rozwijającą się społecznością, by porozmawiać z

12

AH: It’s how I see things, by showing and sharing the injustice through human beings like any of us. They are of course the ones that can talk better about their issues, and when it implies a way a society works, most of all when it shows its failures, we have to show it. The goal is to give back humanity to persons who felt deprived of it by a society that is supposed to protect them. With a camera, the intimacy can be shared at its highest level of authenticity and giving back that humanity. I find the audio medium conveys it as well. When both are combined, it can be very powerful. I used that mode on “Stuck in America” story. I am not interested yet by video, I have the feeling it goes too fast. The power of a voice in an audio, and in still images is very emotional.

It’s my point of view;) Still images have a very high emotional value.

ViEWORLD.pl

AS: I am primarily looking for stories that I am passionate about. It can vary; I don’t know that I have a specific agenda. At the most basic level, a project is about relationships and so I am looking for something that I can authentically connect with.

AS: Głównie szukam opowieści, które wywołują we mnie entuzjazm. Bywa z tym różnie. Nie wydaje mi się, żebym miał konkretny plan. Na najbardziej podstawowym poziomie, projekt dotyczy relacji. Dlatego też szukam czegoś, z czym mogę prawdziwie poczuć więź.

Jaki jest główny cel Waszego storytellingu? Czego szukacie kiedy bierzecie pod uwagę esej albo projekt i nad nim pracujecie?

How do you go about your work?

BS: „Katalizatorem” dla mojej pracy poświęconej mieszkaniom w przystępnej cenie był radny miejski pewnej dzielnicy w Chicago, który próbował zamknąć wiele z jednoosobowych pokoi w swoim okręgu. Chciał w ten sposób utorować drogę dla wykonawców i stałego pobytu dla osób o wyższych dochodach. Każdy zasługuje na to, aby mieć dach nad głową i chciałem spróbować dać tym ludziom prawo głosu. Wszystko ewoluuje stopniowo, więc wiem, że te projekty zajmą trochę czasu.

NT: Moim głównym celem jest ludzki byt. Niekoniecznie mam na myśli ludzi biednych. Ludzie i ich życie generalnie wzbudzają we mnie ciekawość. Uwielbiam spacerować w nocy, obserwować rozświetlone od środka domy i patrzeć jak ludzie mieszkają - ci bogaci, czy też biedni – to nie ma znaczenia. I tak razem w tym tkwimy.

AH: Celem mojego storytellingu jest pokazenie tego, w jaki sposób postrzegam pewne rzeczy. Odbywa się to dzięki ukazywaniu niesprawiedliwości jaka dotyka ludzi. Są to oczywiście ludzie, którzy potrafią dokładniej opowiedzieć o swoich problemach. Z kolei gdy opowiadania te sugerują sposób, w jaki funkcjonuje społeczeństwo, a zwłaszcza jeśli wskazują na jego niepowodzenia - musimy to pokazać. Celem jest oddanie człowieczeństwa osobom, które czuły się go pozbawione przez społeczność, które tak naprawdę powinno te osoby chronić. Dzięki aparatowi, intymność można ukazać w sposób naprawdę autentyczny. Pozwala to na oddanie wspomnianego wcześniej człowieczeństwa. Uważam, że dźwięk jako medium przekazuje to równie dobrze. Natomiast kiedy połączymy jedno z drugim, efekty mogą być naprawdę imponujące. Wykorzystałam dźwięk w opowiadaniu „Stuck in America”. W tej chwili jeszcze nie jestem zainteresowana filmem. Czuję, że jest to medium zbyt szybkie. Siła dźwięku podłożonego pod nieruchome zdjęcia jest połączeniem bardzo emocjonalnym. To mój punkt widzenia ;) Nieruchome zdjęcia mają bardzo dużą wartość emocjonalną.

BS: One thing I have learned with the SRO project, is that this can’t be rushed. There are so many variables involved. I really need to know the neighborhood, know the people, and gain their trust. I almost never even take photos the first couple of times I meet and talk to people. I have to go back multiple times to get the shots I’m looking for. And that only happens after they trust me, and are relaxed around me.

NT: I like to start a project without any pre-conceived ideas about how and where I want it go. I like to let the subject take a lead and take me on their journey-this is not to say that along the way I don’t form an opinion about the subject and take it in the direction I think it should go-but initially I let the subject educate me about their life and environment. I ask a lot of questions as I go along and record all my conversation and listen it all when putting together the series.

AH: I go! It must be a natural feeling. If I don’t feel it one day, and it happens, I don’t do any images. The stories I am working on, I am following my own rhythm. And it’s not always easy, as you can be overwhelmed many times. But you know you have to keep it on by respect for the persons you have met and developed a relationship with, through the weeks or months you are doing their story, and because the motivation never quits you.

So I go and the story unfolds naturally.

AS: I like to go out and explore; be open to opportunities and experiences. If I try to pre¬plan too much it doesn’t work for me. I have a very loose agenda of where I want to go, who I want to talk to. But, as the project develops that may change.

Jak podchodzicie do swojej pracy?

BS: Jedną z rzeczy, których nauczyłem się realizując projekt poświęcony jednoosobowym pokojom jest to, że nie można się z tym spieszyć. Wynika to z tego, że w grę wchodzi naprawdę wiele zmiennych. Muszę naprawdę dobrze poznać okolicę, ludzi i zdobyć ich zaufanie. W

ViEWORLD.pl

13

14

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

15

22

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

23

Brian So

quiet moments in a

24

ViEWORLD.pl

okolowski

a robust CITY | USA

ViEWORLD.pl

25

26

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA Brian is drawn to, and tries to capture, the quiet moments in a robust, bustling city. Street photography has been a vehicle to express how he views the world, a visual extension of how he feels. He tries to take pictures of people exactly how he sees them. For Brian it is not so much about aesthetics, as it is about emotion; it is a simple need for connection with his subjects, and with his viewers. And if he occasionally attains that connection, it makes it all worth it. That’s the reason he continues to take pictures.

Brian stara się uchwycić ciche chwile w wielkim, tętniącym życiem mieście. Fotografia uliczna jest sposobem, w jaki wyraża on to, jak postrzega świat. Stanowi ona rozszerzenie wizualne tego, jak się czuje. Stara się zrobić zdjęcia ludziom dokładnie tak, jak ich widzi. Dla Briana to nie tyle kwestia estetyki, co emocji. To potrzeba znalezienia czegoś wspólnego z osobami, które fotografuje oraz z jego odbiorcami. I jeśli czasem uda mu się stworzyć tę więź, to wszystko jest tego warte. Właśnie dlatego nadal robi zdjęcia.

INTERVIEW/WYWIAD

When and how was born in you a passion for photography?

I have been a musician almost my entire life, as is almost everyone in my family. About twenty years ago, I was going through some tough times, and feeling burned out.

The person I was living with at the time had an old Pentax ME Super sitting on her bookshelf. The only photos I had taken before this were family snaps and vacation pictures. I didn’t even know how it worked, but bought some B/W film from Walgreens and shot for over ten hours that first day. I still don’t know why, but I inherently starting taking photos of strangers on the street.

I didn’t even know there was an entire genre devoted to this type of photography until three years after I’d been doing it. Since then, it’s been the primary way for me to express myself creatively.

links to Brian WEBSITE | FLICKR

Kiedy i jak zrodziła się w tobie pasja do fotografii?

Podobnie jak prawie każdy w mojej rodzinie, przez większość mojego życia byłem muzykiem. Około dwadzieścia lat temu, miałem bardzo trudny okres w życiu i czułem się wypalony. Osoba, z którą swojego czasu mieszkałem, miała starego Pentaxa ME Super, który leżał na jej półce na książki. Jedynymi zdjęciami, jakie kiedykolwiek wcześniej robiłem, były zdjęcia rodziny i zdjęcia z wakacji. Nie wiedziałem nawet jak ten aparat działał, ale kupiłem jakiś czarno-biały film od Walgreens i robiłem tego pierwszego dnia zdjęcia przez ponad dziesięć godzin. W dalszym ciągu nie wiem dlaczego, ale zacząłem robić zdjęcia obcym ludziom na ulicy. Dopiero trzy lata po tym jak zacząłem robić zdjęcia dowiedziałem się, że istnieje konkretny rodzaj fotografii poświęcony tego typu zdjęciom. Od tamtej pory jest to mój główny sposób na wyrażenie siebie w kreatywny sposób.

ViEWORLD.pl

27

28

ViEWORLD.pl

Everyone has a photographic authorities. Who are they in your case, and why?

Robert Frank. The Americans showed a different America than the wholesome, popular- non confrontational photo essays of that era. His subjects weren’t necessarily living the American dream. They were factory workers, transvestites, and people living on the fringe. It’s as refreshing now as it was then.

Harvey Wang. From his portraits of workers in New York, to his work on the Bowery, Harvey shows us an unpretentious, honest portrayal of these people and their environment. And it feels effortless- his compositions and the obvious rapport he holds with his subjects seem to fit together seamlessly.

Con-temporarily, I’m a big fan of Richard Sandler, Matt Weber, Sylvia de Swaan, Stephen Bollman, Orville Robertson and David Carol. If you know these people, then you also know that I’m not a fan of silly juxtapositions, and quirky cliches’. To me, these are classic photographers and masters of the medium who have all spent decades working on their craft. And all have helped me through my journey.

Każdy w fotografii ma swoje autorytety. Kim oni są w twoim przypadku i dlaczego oni?

Robert Frank. Amerykanie pokazali Amerykę inną niż popularne niekonfrontacyjne fotoeseje tamtej epoki.

Osoby przedstawione na jego zdęciach niekoniecznie doświadczały amerykańskiego snu. Byli pracownikami fabryk, transwestytami i ludźmi żyjącymi na marginesie społeczeństwa. Teraz jest to równie odświeżające jak było niegdyś.

Harvey Wang. Od portretów pracowników w Nowym Jorku poprzez zdjęcia poświęcone części miasta gdzie gromadzili się bezdomni włóczędzy, Harvey pokazuje bezpretensjonalny, szczery obraz tych ludzi i ich środowisko.

Wszystko wydaje się proste - jego kompozycje i jasne stosunki, które utrzymuje z fotografowanymi osobami, wydają się idealnie zgrywać ze sobą.

Aktualnie jestem wielkim fanem Richarda Sandlera, Matta Webera, Sylvii de Swaan, Stephena Bollmana, Orville’a Robertsona i Davida Carola. Jeśli znasz tych ludzi, to na pewno wiesz również, że nie jestem zwolenni-

kiem bezmyślnych konfrontacji i dziwacznych truizmów.

Dla mnie są oni klasycznymi fotografami i mistrzami w swojej dziedzinie. Spędzili oni dziesiątki lat pracując nad swoim kunsztem. Wszyscy pomogli mi podczas mojej fotograficznej podróży.

What causes compulsion on you to press the shutter button?

My keeper rate is dismally low. It’s not that I’m not working- I’m out there almost every. And it absolutely is a compulsion. For me to press the shutter, I need to be struck with a ‘feeling’ about the scene or subject. Something that I think will convey how I view the world, how I have felt/ feel about myself, about society. Now that doesn’t mean that it has to be a ubiquitous, deep manifestation of my soul, it could be as simple as an emotion I happen to be feeling at the time. I don’t see the point of creating anything if I’m not trying to say something with my work. But beyond that, when I’m out there with my camera, it’s the only time I can forget about everything else- even if only for 6 or 7 hours. Personal issues, financial strains, normal day to day worries... they seem to dissolve when I’m out there working.

Co wywołuje u ciebie przymus naciśnięcia przycisku migawki?

Moja stawka jest przeraźliwie niska. To nie tak, że nie pracuję. Działam praktycznie cały czas. I jest to absolutna konieczność. Żeby nacisnąć spust migawki, muszę być pod wpływem pewnego „uczucia” związanego ze sceną albo z osobą, którą fotografuję. To musi być coś, co przekaże to, w jaki sposób postrzegam świat i jak czuję się ze sobą i wobec społeczeństwa. Nie znaczy to, że musi to być powszechna, głęboka manifestacja mojej duszy. Może być równie prosta jak uczucie, które czuję w odpowiedniej chwili. Nie widzę sensu w tworzeniu czegokolwiek, jeśli nie staram się wyrazić czegoś poprzez moją pracę. Co więcej, kiedy jestem „w terenie” z moim aparatem, wtedy jest to jedyny czas, kiedy mogę zapomnieć o wszystkim (nawet jeśli zaledwie na 6, czy 7 godzin).

Codzienne osobiste i finansowe problemy... Wydaje się, że kiedy działam i robię zdjęcia, wszystkie rozpływają się w powietrzu.

ViEWORLD.pl

29

30

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

31

44

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

45

Kostya Sm

Street Theogr

46

ViEWORLD.pl

molyaninov

raphy | UKRAINE

ViEWORLD.pl

47

48

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA My name is Kostya Smolyaninov. Born 1971, Lviv Ukraine.

I am Ukrainian artist, photographer and curator. I want to inform You that this year Ukrainian Album Press released my photo book “Street Theography”.

Nazywam się Kostya Smolyaninov. Urodziłam się w roku 1971 we Lwowie, na Ukrainie. Jestem ukraińską artystką, fotografem i kuratorem. Chciałabym wspomnieć, że w tym roku została wydana moja książka fotograficzna pt. „Teografia uliczna”.

STREET THEOGRAPHY/TEOGRAFIA ULICZNA The project “Street Theography” was created during 2006-2014 in different cities of Ukraine, Poland and Russia. No wonder of people praying in church, but the meter of my interest were manifestations of religious feelings in everyday life, on every street. Hence the name and the idea emerged during photographic research ¦ especially in the street the conflict between the intimate nature of faith and the public, often ostentatious religiosity strongly appears.

Projekt „Teografia uliczna” został opracowany w latach 2006-2014, w różnych miastach na Ukrainie, w Polsce i w Rosji. Ludzie modlący się w kościele są warci uwagi, ale moim prawdziwym zainteresowaniem było okazywanie religijnych uczuć w życiu codziennym, na każdej ulicy.

Właśnie dzięki poszukiwaniom fotograficznym zrodziła się nazwa i pomysł. Zwłaszcza na ulicy można wyraźnie zaobserwować konflikt pomiędzy intymną naturą wiary i publiczną, często ostentacyjną religijnością.

INTERVIEW/WYWIAD

What led you to the project ‘Street Theography’ and when did you decide that it will be long-term project?

links to Kostya WEBSITE | BOOK

I only want to say that no meter what led me to this theme the trip was very short. I live in such special place – Lviv, Western Ukraine – the most religious region of Ukraine, and possibly of whole Eastern Europe. In fact this project deals with religious mysteries in their contemporary comprehension. The Ukrainian Catholic Church and Ukrainian Orthodox Church – the main local confessions play the enormous role in social and political life of our society. There are several various confessions, hundreds and hundreds of churches, thousands of religious people that demonstrate their religiosity “on every street” – that obviously contradicts the secret nature of religious traditions. From the other side, the curious fusion of orthodox, catholic traditions and survivals of “soviet fundamentalism” sometimes looks too comic.

ViEWORLD.pl

49

50

ViEWORLD.pl

Co skłoniło cię do realizacji projektu “Street Theography” i w którym momencie postanowiłaś, że będzie to wieloletni projekt?

Chcę tylko powiedzieć, że bez względu na to, co doprowadziło mnie do podjęcia tego motywu, wyprawa była bardzo krótka. Mieszkam we Lwowie na zachodzie Ukrainy, w miejscu wyjątkowym i będącym najbardziej religijnym regionem kraju i być może w całej Europie Wschodniej. Ten projekt jest poświęcony religijnym zagadkom w ich dzisiejszym rozumieniu. Ukraiński kościół katolicki i ukraiński kościół ortodoksyjny - główne wyznania odgrywają szczególną rolę w życiu społecznym i politycznym naszego społeczeństwa. Jest kilka różnych wyznań, setki kościołów, tysiące religijnych ludzi. Wszystko to pokazuje ich religijność widoczną „na każdej ulicy” - co oczywiście przeczy sekretnej naturze religijnych tradycji.

Z drugiej strony, to ciekawe połączenie ortodoksyjnych, katolickich tradycji i przetrwanie „sowieckiego fundamentalizmu” czasem wygląda aż zanadto komicznie.

Why black and white photography for this project?

Oops!!! I really don’t know! Maybe then I believed that monochrome gamma is the only one relevant for artphotography. Maybe it is the color of soutane. Maybe I was in tenets of so-called “classical tradition” and so on. Maybe, maybe, maybe...

Dlaczego fotografia B&W w przypadku tego projektu?

Ups!!! Naprawdę nie wiem! Być może wtedy wierzyłam, że fotografia monochromatyczna jest jedyną adekwatną „formą” dla fotografii artystycznej. Może to kolor sutanny. Może kierowałam się zasadami tzw. „klasycznej tradycji” i tak dalej. Może, może, może...

In your photography I can see a lot of religious subjects, how did it start?

Ok. As I already said I live in a very special place and if you want to make street photography here you must consider this theme. If you see a lot of religious subjects in your everyday life they probably will be reflected in your pictures. The only one change that occurred with me in a few past years is that I refused to take pictures in churches and other sacral places; now I make photographs only in public space. From the other hand, my mother, deeply religious woman, always said that such demonstration of faith on “every crossroad”

is almost sin. There is nothing special about those who go to church to pray; but what is quite interesting – it’s manifestation of religious feelings in everyday life on the streets. Hence the name, and the idea that has arisen in the process of development of the subject – it is especially on the streets where a conflict contrastly emerges between faith and intimate nature of public, often ostentatious religiosity.

W twojej fotografii widać dużo motywów religijnych, jak to się zaczęło?

Ok. Jak już mówiłam, mieszkam w bardzo wyjątkowym miejscu i jeśli chcesz zajmować się tutaj fotografią uliczną, musisz wziąć pod uwagę temat, o którym mówiłam. Kiedy w życiu codziennym widzisz wiele przedmiotów i sytuacji związanych z religią, prawdopodobnie znajdzie to odzwierciedlenie w Twoich zdjęciach.

Jedyną zmianą, która miała miejsce w moim przypadku w ciągu ostatnich kilku lat było to, że odmówiłam robienia zdjęć w kościołach i innych świętych miejscach.

Teraz robię zdjęcia jedynie w miejscach publicznych. Z drugiej strony, moja mama, bardzo wierząca kobieta, zawsze mówiła, że takie demonstracyjne pokazywanie wiary to prawie grzech. Nie ma niczego wyjątkowego w tych ludziach, którzy idą do kościoła i się modlą. Ale całkiem interesujące jest manifestowanie uczuć religijnych w życiu codziennym na ulicach. Stąd wzięła się nazwa projektu i pomysł, który zrodził się w procesie rozwoju tematyki projektu. Zwłaszcza na ulicy można wyraźnie zaobserwować rosnący konflikt pomiędzy intymną naturą wiary i publiczną, często ostentacyjną religijnością.

You are from Ukraine. This project you have made in Poland, Ukraine, Russia and finished in 2014. If you had not completed it and looking at the current political situation, do you continue doing it in the same mood, despite the hanging war? What are your feelings about what is happening in the east of your country?

One Polish curator told me that the most difficult thing is to understand when you must stop the project. I decided to make photobook in 2014 and I just released it in Lviv Album Press. Thus, it is the end of my project.

Now I am not going to continue it and it is nothing to do with civil war in this country. It just another theme and I will possibly reflect it in my artwork. But this subject meter is much more difficult and the only thing I can

ViEWORLD.pl

51

52

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

53

68

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

69

KM

Cost of slaver

70

ViEWORLD.pl

Asad

ry | Bangladesh

ViEWORLD.pl

71

72

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA A freelance documentary photographer based in Bangladesh. He is lucky enough to get such parents who were not at all conscious about making their elder son a doctor or an engineer which lead him towards being a photographer. His thinking of being opposite to cliché made his way to Pathshala. He has done photography graduation from Pathshala(The South Asian Media Academy) in 2008, along with his academic graduation. That degree in photography made his dream goal away lot clear.

From last 5 years, consecutively some of his works have taken for permanent collection in the Kiyosato Museum of Photographic Arts (KMOPA) in Japan.

He always loves to think out of the box, want to go beyond his boundaries. As he born and brought up in old town, so have got the ability to easily mix up in local people.

This makes him more conscious about the people, society as well as his own country. In 2007, when the cyclone (SIDR) scattered Bangladesh, He went to remote places to capture the dying condition of local people. Against those photos hundreds of people got reliefs who were in need of foods and other staffs, funds. The matter made him realize that his photo can make life better of others.

And till today he is working on for the people of his community, country.

Niezależny fotograf dokumentalny, który mieszka w Bangladeszu. Miał to szczęście, że jego rodzice nie wymuszali na nim tego, aby został doktorem albo inżynierem. To sprawiło, że został fotografem. Myślenie o sobie, jako o przeciwieństwie banału utorowało mu drogę do miasta Pathshala. Ukończył fotografię w South Asian Media Academy w Pathshali w roku 2008. Stopień naukowy w zakresie fotografii sprawił, że jego wymarzony cel stał się jeszcze bardziej jasny. Przez ostatnich 5 lat, niektóre z jego prac znalazło się jako kolekcja w Kiyosato Museum of Photographic Arts (KMOPA) w Japonii.

links to K M Asad WEBSITE

Zawsze lubi myśleć poza schematem i przekraczać swoje granice. Ponieważ urodził się i wychował w starym mieście, ma on umiejętność łatwego wtapiania się w tłum miejscowych ludzi. To sprawia, że jest bardziej świadomy ludzi, społeczeństwa, jak również swojego kraju. W 2007 roku, kiedy cyklon (SIDR) spustoszył Bangladesz, udał się do odległych miejsc, aby uchwycić tragiczne warunki lokalnych mieszkańców. Dzięki tym zdjęciom, setki ludzi otrzymały wsparcie - ci którzy potrzebowali jedzenia, innych środków, pieniędzy. To sprawiło, że zdał sobie sprawę, że jego zdjęcia mogą uczynić życie innych lepszym. I do dnia dzisiejszego pracuje dla członków swojej społeczności i dla kraju.

ViEWORLD.pl

73

74

ViEWORLD.pl

COST OF SLAVERY/CENA NIEWOLNICTWA “This building will stand a hundred years,” owner boasted just a day before collapse. The next morning, it came down. “Aha re,” the people shook their heads and asked sympathetically So sad. “Shoitaner shoitan,” they cursed the owner of the building. The devil’s devil. The number of dead bodies crossed thousand so fast. Thousands of mourners have gathered at the ruins of a garment factory building (rana plaza at savar) to offer prayers for the souls of the 1,127 people who died in the structure’s collapse 24th april, the worst tragedy in the history of the global garment industry. It came months after a fire at another garment factory in Bangladesh in November killed 112 workers. These two are mentionable , time before also couple of accidents happened and many lost their close ones in those tragedy. Savar tragedy is a symbol of our failure as a nation. The crack in Rana Plaza that caused the collapse of the building has only shown us that if we don’t face up to the cracks in our state systems, that we as a nation will get lost in the debris of the collapse. Bangladesh’s government also agreed to allow garment workers to form unions without permission from factory owners. That decision came a day after it announced a plan to raise the minimum wage in the industry. Many Western companies[clarification needed] which have activities in Bangladesh have engaged in significant public relations campaigns to minimize the fallout from revelations about their worker’s inhumane conditions. Dozens of consumers in the US spoke out against unsafe working conditions found in the factory building.

People also unleashed their anger at retailers that did not have any connections to that specific building, but are known to source from factories located in Bangladesh.

Cheap labours, quantity of labourer are blessings for our garment sector. But this blessing turned into curse when all those innocent workers have to sacrifice their lives under poor labour law, unhealthy security system, negligence of their owner. Moreover the government itself. The “Made in Bangladesh” tag has now changed in meaning. It costs bloods to tag a price on those products made by our worker.

It is high time authority took any revolutionary step for the sake of the neglected garment workers. Thousands of garment workers had died. The last breath of those souls surrounds us. Did we learn anything at all from these terrible massacres? Or will we have completed our duty by merely expressing our deep sympathy.

Na dzień przed zawaleniem, właściciel przechwalał się i powiedział: „Ten budynek będzie stał przez sto lat”.

Następnego ranka runął. Ludzie kręcili głowami i ze współczuciem i smutkiem mówili: „Aha re”. Przeklinali właściciela budynku mówiąc: „Shoitaner shoitan”. Liczba ciał szybko przekroczyła tysiąc. Tysiące opłakujących zebrało się przy ruinach budynku fabryki ubrań (rana plaza at savar), by pomodlić się za dusze 1127 ludzi, którzy zginęli w wyniku zawalenia się struktury budynku 24 kwietnia, w najgorszej tragedii w historii globalnego przemysłu odzieżowego. Wszystko stało się miesiące po wybuchu ognia w innej fabryce w Bangladeszu w listopadzie. Wtedy zginęło 112 pracowników. To dwa główne przypadki, choć wcześniej miało już miejsce kilka wypadków i wielu ludzi straciło w tych tragediach swoich bliskich. Tragedia w Savar symbolizuje naszą porażkę jako narodu. Pęknięcie w Rana Plaza, które było przyczyną zawalenia się budynku pokazało nam, że jeśli nie stawimy czoła „pęknięciom” w systemach naszego państwa, to jako naród zostaniemy straceni w gruzach po zawaleniu.

Rząd Bangladeszu zgodził się również na to, by zezwolić pracownikom odzieżowym na formowanie unii bez konieczności uzyskania zezwolenia od właścicieli fabryk.

Ta decyzja została podjęta dzień po ogłoszeniu planu podniesienia płacy minimalnej w tym przemyśle. Wiele zachodnich firm, które działają w Bangladeszu, zaangażowało się w ważne kampanie public relations w celu zminimalizowania potencjalnych szkód, które mogłyby wystąpić w wyniku ujawnienia nieludzkich warunków, w jakich mieli pracować ich pracownicy. Setki konsumentów w Stanach mówiły otwarcie przeciwko niebezpiecznym warunkom pracy, które panowały w budynku fabryki. Ludzie również wyrazili swój gniew wobec detalistów, którzy nie mieli jakiegokolwiek związku z tym konkretnym budynkiem, ale zaopatrywali się w fabrykach zlokalizowanych w Bangladeszu.

Tania siła robocza i liczba pracowników jest prawdziwym dobrodziejstwem dla naszego sektora odzieżowego. Ale to dobrodziejstwo przeobraziło się w przekleństwo w momencie, gdy okazało się, że wszyscy ci niewinni pracownicy muszą poświęcić swoje życie przez słabe prawo pracy i niezdrowy system bezpieczeństwa. Doliczmy do tego również rząd. Obecnie znaczek „Made in Bangladesh” zyskał nowe znaczenie. Nadawanie ceny produktom wykonanym przez naszego pracownika to koszt wielu ludzkich żyć.

Najwyższy czas, aby władza podjęła jakiś rewolucyjny krok w kierunku zrobienia czegoś dla zapomnianych pracowników odzieżowych. Tysiące tych pracowników straciło życie. Otacza nas ostatni oddech tych dusz. Czy wyciągnęliśmy jakiekolwiek wnioski z tych okropnych tragedii? Czy może dopilnujemy zrealizowania naszego obowiązku samym wyrażeniem naszego najgłębszego współczucia?

ViEWORLD.pl

75

INTERVIEW/WYWIAD

When was born in you a passion for photography and what was the reaction of the family at the news that you want to be a photographer?

A bit of interest in photos and people grab my hand and straightaway took me to PATHSHALA. In 2007, when the cyclone (SIDR) scattered Bangladesh, I was still a student of pathshala, I went to remote places to capture the dying condition of local people. Against those photos hundreds of people got reliefs who were in need of foods and other staffs, funds. The matter made me realize that my photo can make life better of others. That is what prompted me to take photography as a profession and till today I am working on for the people of my community, country. And about my family’s dream, they never stopped me from doing what I want to do so as with photography.

Kiedy zrodziła się w tobie pasja do fotografii i jaka była reakcja rodziny na wieść, że chcesz być fotografem?

Zainteresowanie zdjęciami i ludźmi poprowadziło mnie prosto do PATHSHALI. W 2007 roku, kiedy cyklon (SIDR) spustoszył Bangladesz, nadal byłem studentem w Pathsali. Udałem się do odległych miejsc, aby uchwycić tragiczne warunki miejscowych ludzi. Dzięki tym zdjęciom, setki ludzi otrzymały wsparcie - ci którzy potrzebowali jedzenia, innych środków, pieniędzy. To sprawiło, że zdałem sobie sprawę, że moje zdjęcia mogą uczynić życie innych lepszym. Właśnie to spowodowało, że pragnąłem uczynić fotografię moją profesją. Aż po dzień dzisiejszy pracuję dla członków mojej społeczności i dla kraju. Jeśli chodzi o marzenia mojej rodziny, to nigdy nie starali się powstrzymać mnie od tego, co chciałem robić i podobnie było z fotografią.

Are you currently feel that the completion of the South Asian Media Academy have an effect on who you are now? Or maybe school can only put you in the world of photography and you could utilize this time better?

In my country I have got such brilliant photographers as teacher of mine. Various events are organized by organizers. On that time it becomes easy to know international photographers, editors. And of course there is no alternative way of school. Indeed school is important to strengthen one’s educational background. But

76

that’s only a starter, to enter in the competitive world of photography one need to have more knowledge about what’s actually going on around the world.

Czy obecnie czujesz, że ukończenie szkoły South Asian Media Academy miało wpływ na to kim teraz jesteś? A może szkoła jedynie wprowadziła cię w świat fotografii i mogłeś ten czas spożytkować inaczej?

Mam w moim kraju wspaniałych fotografów, którzy są moimi nauczycielami. Organizatorzy planują i organizują różne wydarzenia. Będąc na tych wydarzeniach łatwiej jest poznać międzynarodowych fotografów i redaktorów. I oczywiście nie ma żadnej alternatywy dla nauki fotografii poza szkołą. Owszem, szkoła jest ważna, aby umocnić czyjeś wykształcenie. Ale to jest jedynie początek. Aby wejść do konkurencyjnego świata fotografii, dana osoba musi mieć wiedzę na temat tego, co tak naprawdę dzieje się na świecie.

Everyone has a photographic authorities. Who are they in your case, and why?

Yes there is many but among them the one is Abir Abdullah. He started teaching photojournalism from the very first day of Pathshala and still I am learning from him. He was always there as a mentor. Every work of mine has a bit much care of him.

Każdy w fotografii ma swoje autorytety. Kim oni są w twoim przypadku i dlaczego?

Jest ich wielu, a jednym z nich jest Abir Abdullah. Zaczął uczyć fotoreportażu odkąd pojawił się pierwszy raz w Pathshali. W dalszym ciągu uczę się od niego. Zawsze był dla mnie mentorem. Każda moja praca ma w sobie coś z niego.

We were together recently nominated for the Deeper Perspective Photographer of the Year.

Does the fact that you won something changed in your artistic life?

Yes indeed it changed my artistic life a bit. As the title helped me to know international editors, to enter in professional market through which people came to know me by my profession.

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

77

104

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

105

Michele L

STEP BY ST

106

ViEWORLD.pl

Lategana

TEP | ITALY

ViEWORLD.pl

107

108

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA I was born in Ferrandina, Italy, in 1974. I work as a physiotherapist in a rehabilitation center. I have always loved photography but I started to cultivate this passion after the birth of my children in 2009. Initially I was a landscape painter! I studied the rules of photography and I applied to the letter. Then in the course of these years I have learned to appreciate not the photos “beautiful”, namely those technically perfect, but the photos “good” ones while not complying with the rules of photography are able to tell and to convey strong emotions. I tried to capture with my camera the atmosphere of our seats, the way of life of the people, their looks, their smiles ... now I dedicate myself to the street and documentary photography.

Urodziłem się w roku 1974 w Ferrandinie, we Włoszech.

Pracuję jako fizjoterapeuta w centrum rehabilitacji. Od zawsze kocham fotografię, ale zacząłem pielęgnować tę pasję po narodzeniu się moich dzieci w 2009 roku. Na początku zajmowałem się malarstwem krajobrazowym!

Studiowałem zasady fotografii i wykorzystywałem je w malarstwie. Na przestrzeni tych lat nauczyłem się doceniać niekoniecznie zdjęcia „piękne”, technicznie idealne, ale zdjęcia „dobre”, które nie zostały zrobione w zgodzie z obowiązującymi zasadami fotografii.

To one są w stanie coś opowiedzieć i przekazać silne emocje. Starałem się uchwycić moim aparatem pewną atmosferę, styl życia ludzi, ich spojrzenia, ich uśmiechy...

Teraz w pełni oddaję się fotografii ulicznej i dokumentalnej.

STEP BY STEP/KROK PO KROKU This is the rehabilitation treatment of a young woman who suffered a stroke after giving birth. It nearly took her life, she was trapped in her body, denying her the right to live her experience as mother. In few moments, seconds, minutes. No memory. Her life was passing from light into darkness, from extreme happiness to total despair. The young mother was unable to cuddle or to take care of her tender baby because she herself became like a child to care for, to accompany step by step throughout a new life. The following pictures show the phases of her agony; five months of hard recovery, discouragement, fear of failure, tiredness and emotional breakdowns. In the end her tenacity has been rewarded! She has taken back her life as woman, mother and daughter. Today she is happy, she is a witness of hope for all those people who experience a trauma at some point in their lives, and they feel lost in situations of unexpected disability.

links to Michele FLICKR | FACEBOOK

Jest poświęcona rehabilitacji młodej kobiety, która doznała udaru mózgu po urodzeniu dziecka. Była bliska utraty życia, uwięziona we własnym ciele, pozbawiona możliwości cieszenia się z doświadczenia, jakim jest bycie matką. A wszystko zaledwie w ciągu kilku chwil, sekund, minut. Brak pamięci. Jej życie przemieniało

ViEWORLD.pl

109

110

ViEWORLD.pl

się ze światłości w ciemność, z ogromnego szczęścia do kompletnej rozpaczy. Ta młoda matka nie była w stanie przytulić i zaopiekować się swoim delikatnym dzieckiem, ponieważ ona sama stała się dzieckiem, które wymagało opieki na każdym kroku, na drodze nowego życia. Poniższe zdjęcia ukazują poszczególne fazy jej męki: pięć miesięcy trudnego powrotu do zdrowia, zniechęcenie, strach przed porażką, zmęczenie, załamania nerwowe. Niemniej jednak jej upór został wynagrodzony! Odzyskała swoje życie jako kobieta, matka i córka. Dziś jest szczęśliwa. Jest świadkiem tego, że istnieje nadzieja dla tych wszystkich ludzi, którzy doświadczają traumy na pewnym etapie swojego życia i czują się zagubieni w sytuacjach, gdy padają ofiarą nieoczekiwanej utraty zdrowia.

INTERVIEW/WYWIAD

When and how was born in you a passion for photography? What are you trying to say through your photography?

My passion for photography is innate. I don’t need any camera, I have always photographed the world around me through my eyes. After my twins’ birth, I’ve started to cultivate this great passion, I shot my childrens’ portrait and I started to read up on the subject, studying some of the most famous photographers of all time ( Bresson, Erwitt, Klein). My pictures tell what a shot or some gestures can evoke in people who see them: fascination, curiosity and strong emotions.

Kiedy i jak zrodziła się w tobie pasja do fotografii? Co starasz się powiedzieć poprzez swoją fotografię?

Moja pasja do fotografii jest wrodzona. Nie potrzebuję aparatu. Od zawsze fotografowałem otaczający mnie świat moimi oczami. Po narodzinach moich bliźniaków, zacząłem pielęgnować tę wspaniałą pasję. Zrobiłem portret moich dzieci i zacząłem czytać więcej na ten temat.

Studiowałem najsłynniejszych fotografów wszech czasów (Bresson, Erwitt, Klein). Moje zdjęcia pokazują to, co niektóre ujęcia albo gesty potrafią wywołać w ludziach, którzy je oglądają: fascynację, ciekawość i silne emocje.

You are recognized mainly as a street photographer. Was it difficult for you to ‘get off the street’ to make a documentary essay ‘Step by Step’?

Making a documentary essay “step by step” was very difficult for me, even if I usually deal with patients suffering from serious diseases, in Alice’s case, the protagonist of my story, I had to respect her pain, making myself invisible to the perception of her eyes.

ViEWORLD.pl

111

112

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

113

126

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

127

Krzysztof

MATSES |

128

ViEWORLD.pl

Maniocha

| POLAND

ViEWORLD.pl

129

130

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA Krzysztof Maniocha was born in 1979 in Poland. He has spent the last fourteen years in Ireland, during this time he graduated from Dun Laoghaire Institute of Art, Design and Technology, with a BA (Honors) Degree in professional photography. He has spent several years assisting leading commercial photographers and working as a fixer for foreign photographers. He has also been freelancing fields such as advertising, documentary work and press photography. Krzysztof has had his documentary stories featured with the photojournalist agency ‘Uspecto Images’ whom he’s been involved with since 2011.

Krzysztof Maniocha urodził się w 1979 roku w Polsce.

Ostatnie czternaście lat spedził w Irlandii, w tym czasie ukończył studia fotograficzne w Dun Laoghaire Institute of Art, Design and Technology. Jego doświadczenie obejmuje prace z fotografami komercyjnymi, aktywność jako ‘fixer’ dla zagranicznych fotografów oraz prace jako freelancer w reklamie, dokumencie oraz fotografii prasowej.

Od 2011 roku Krzysztof jest związany z agencją ‘Uspecto Images’ gdzie można obejrzeć jego historie dokumentalne.

MATSES/MATSESI These pictures depict everyday life of a tribe called Matses. The Indian Matses community lives in the Amazon Jungle near the rivers Yavari, Chobayacu and Galvez which flow through Peru and Brazil. The Matses’ dialect comes from the Pano languages, however many members of the tribe speak Spanish or Portuguese. The Matses people are self-sufficient, their main food supply is fish and animal flesh which they hunt using bows or rifles, but they also farm plants such as yuka or platans.

In the 1960’s, the Matses were embroiled in a conflict with the Peruvian government which stemmed from the practice of kidnapping women from rival tribes and women from the Peruvian and Brazilian populace. This led to the aerial bombardment by government forces on Matses territory using incendiary ammunitions.

links to Krzysztof WEBSITE | BEHANCE

Nowadays the Indians wish to consolidate using democratic means to ensure their cultural survival. Whilst they have a president, the reality is that every village governs itself. Every man has the right to speak at tribal gatherings and decisions are made on that basis rather than the pronouncements of their president.

The modern way of living (mobile phones with no reception, toothbrushes, radio used for communication) is mixed with the traditional way of living. Even though the Matses have been Christianised, polygamy is still practiced especially amongst the older generation. There are however some aspects of their culture that are disappearing - nowadays every family lives in a separate house, in stark contrast to the communal living in the maloca where up to 100 people would reside. One way

ViEWORLD.pl

131

132

ViEWORLD.pl

of returning to the past is during hunting, when they live in a traditional house. The Indian Matses use the modern medical treatments (vaccinations, medications to cure malaria, antibiotics), however they still gravitate towards natural medicine- they treat people by compressing plants and they use the poison of a frog to clean their bodies and spirits.

Zdjęcia przedstawiają codzienne życie plemienia zwanego Matses. Społeczność Indian Matses mieszka w amazońskiej dżungli w pobliżu rzek Yavari, Chobayacu i Galvez przepływających przez Peru i Brazylię. Dialekt Matsów pochodzi z grupy językowej Pano. Wielu członków plemienia posługuje się także hiszpańskim lub portugalskim. Matsesi są właściwie samowystarczalni, ich głównym pożywieniem są ryby i mięso zwierząt, na które polują za pomocą łuków i strzelb, ale także rośliny takie jak platany lub juka którą uprawiają.

W 1960 roku, Matsesi uwikłali się w konflikt z rządem peruwiańskim. Siły rządowe dokonały bombardowania lotniczego na ich terytorium przy użyciu napalmu. Powodem pierwotnym były porwania kobiet przez Matsów z innych plemion oraz z peruwiańskiej i brazylijskiej społeczności.

Obecnie w celu zapewnienia przetrwania kultury Matsesi chcą się skonsolidować w jedną grupę za pomocą środków demokratycznych. Choć mają prezydenta, rzeczywistość jest taka, że każda wieś rządzi się na swój sposób. Każdy człowiek ma prawo do wypowiedzi podczas zgromadzeń plemiennych, i decyzje są podejmowane na tej podstawie raczej niż na orzeczeniach prezydenckich.

Nowoczesny sposób życia (telefony komórkowe bez zasięgu, szczoteczki do zębów, radio wykorzystywane do komunikacji między wioskowej) miesza się z tradycyjnym sposobem życia. Nawet jeśli Matsesi zostali ochrzczeni, poligamia nadal jest praktykowana szczególnie wśród starszego pokolenia. Istnieją jednak pewne aspekty ich kultury, które znikają - w dzisiejszych czasach każda rodzina mieszka w oddzielnym domu, w przeciwieństwie do wspólnego życia w maloce gdzie dawniej przebywało nawet do stu osób. Jednym ze sposobów na powrót do przeszłości jest czas polowania, wtedy wiele rodzin przebywa we wspólnym domu. Chociaż Matsesi korzystają z nowoczesnych metod leczenia (szczepienia, leki na malarie, antybiotyki), nadal korzystają z tradycyjnej medycyny. Stosują zioła oraz truciznę z żaby w celu oczyszczenia swojego ciała i duszy.

ViEWORLD.pl

133

INTERVIEW/WYWIAD

When and how was born in you a passion for photography?

It is probably the convergence of several elements.

Among other things, not entirely consciously chosen but studied for two years the History of Art at the University of Wroclaw, and my never-ending question (ended with a prayer): ‘What do I want to do in life? God help me’. Obviously the Lord heard the appeal and through my mother’s hands gave me a camera on my 21st birthday, a simple one flick, flash and that’s all. This reminded me of an old Zenit camera and film long forgotten in the back of a cupboard. The expired films went to bin but Zenit was cleaned and experimentation ensued.

Soon after, I went to Ireland, and when I was able to understand more less what people are talking about, I started attending meetings in Dublin Camera Club. I bought Nikon f60 from a friend of mine, and flew, for the first time, on a far exotic journey. Later, one of the photos from that trip got a first place in a competition in DCC which somehow helped improve my confidence.

In the meantime, during Christmas’s draw at work I won a camera which I totally perceived as a message from God. Since then, photography has regularly appeared in my life.nta lism” sometimes looks too comic.

Kiedy i jak zrodziła się w tobie pasja do fotografii?

To pewnie zbieżność kilku elementów. Między innymi, nie do końca świadomie wybranej, ale studiowanej przez dwa lata Historii Sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim oraz moim niekończacym się pytaniem zakończonym modlitwą: co ja wlaściwie chcę robić w życiu? Boże pomóż.

Pan modłów wysłuchał i rękami matki na 21 urodziny dał aparat, takiego „głupiego jasia”, pstryk, flash i to wszystko. Potem przypomniałem sobie o starym Zenicie i kliszach w szafie. Przeterminowane klisze poszły od razu do śmieci, Zenit poszedł do czyszczenia i zacząłem eksperymentować. Wkrótce potem wyjechałem do Irlandii i jak już mniej więcej byłem w stanie zrozumieć o czym mówią, to zacząłem uczęszczać na spotkania w Dublinskim Klubie Fotografii (Dublin Camera Club).

Od znajomej kupiłem używanego Nikona f60 i pierwszy raz poleciałem w daleką egzotyczną podróż. Pózniej jedno ze zdjęć z tej mojej wycieczki zajęło pierwsze miejsce w DCC (Dublin Camera Club), co jakoś pomogło na brak pewności siebie. W międzyczasie na przyjęciu świątecznym w pracy wylosowałem aparat,co w ogóle

134

postrzegłem jako message from God. I tak jakoś zaczęła się ta fotografia regularnie przewijać w moim życiu.

Are you currently feel that the completion of the Dun Laoghaire Institute of Art have an effect on who you are now?

I have no doubt that the course has had an influence on me but to what extent, it is difficult to say. Prior to studying in IADT, I had been working with top commercial photographers for several years. As a result of this, I had high expectations of the course. This course in IADT could be compressed to three years, more intensified, with less talk of what ‘Art’ is or is not but for example more hours of Photoshop or contact with professional photographers. In fact, the craft can be better learnt from people who work at it every day whereas teachers remain guardians of the theory. Nevertheless, my time in IADT helped me to improve my English, I discovered writers such as Susan Sontag whose books, at that time, I read in English because I had to, but after school in Polish for pleasure. All of these discussions of photography stay in memory and surface from time to time. Additionally, school as such gives rhythm of work and time off. Thanks to a grant from the Irish Government (with a bit of my own good will to save money) I was able to enjoy my vacation time in a hot country.

Czy obecnie czujesz, że ukończenie szkoły Dun Laoghaire Institute of Art miało wpływ na to kim teraz jesteś?

Bez wątpienia jakieś ma, ale jakie, w jakim stopniu, trudno mi powiedzieć. Przed studiami w IADT miałem już kilkuletnie doświadczenie pracy jako asystent u topowych fotografów, więc miałem spore oczekiwania co do szkoły. Czteroletni kurs w IADT mógłby być spokojnie zredukowany do trzech lat, bardziej zintensyfikowany, z mniejszą ilością gadaniny czym ‘Art’ jest lub nie jest. Mogłoby być więcej spotkań i rozmów z np. zawodowymi fotografami czy więcej godzin photoshopa.

Tak naprawdę rzemiosła można się dobrze nauczyć tylko od ludzi, którzy robią to na co dzień; podczas gdy nauczyciele w wielu kwestiach pozostają teoretykami.

Ale dzięki IADT poprawił mi się angielski, odkryłem takich pisarzy jak Susan Sontag, którą wtedy czytałem z musu po angielsku, ale już po szkole dla przyjemności po polsku. Całe to omawianie różnych aspektów fotografii, gdzieś tam jednak we łbie zostaje i kiełkuje. Poza tym szkoła nadaje rytm pracy i wakacji i dzięki tej mojej

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

135

156

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

157

Mario

A BIBLICAL JOURNEY - 600 KM BY F

158

ViEWORLD.pl

Gerth

FOOT THROUGH ETHIOPIA | GERMANY

ViEWORLD.pl

159

160

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA Mario Gerth travels as Radnomade, journalist or photographer have worn it in over 77 countries on 5 continents. He witnessed by civil war, poverty, dictatorship and violence - but more often he was a guest in a world that is characterized by graceful beauty and much prefer to visit with people whose cultural grandeur and fortitude have adopted unique features. Gerth’s photographs were displayed at international exhibitions and published in numerous magazines. Today he works as a banker - part-time - in Germany and as a photographer / journalist in Africa. The magazine “Time” described him aptly called “ The world changers “.

Currently, his work focuses on a continent. Months-long journeys through Africa’s remotest regions, led the photographer from the third millennium addition to another world - a graceful world in which nature has inherited dignity and elegance in the faces of their people. To portray the naturalness of the nomadic people and their lives, the globetrotter years has traveled through Africa last 24 months of age the bike from Cape Town to Cairo.

Hundreds of miles on foot, by boat or jeep, in all four directions, alone or accompanied by his friend and partner John looking after his young imagination Africa beautifully wild, though.

Gerth has found his home in Africa. Born from his travels is a collection of intimate portraits, vivid photographs of a great continent. Countless generations and the spirit of nature here can have a strange beauty arise in a diversity and naturalness that missed our uniformed society. His paintings are a tribute to Africa and the African people. They document, inform them, they criticize.

Mario Gerth want nected with photographs and reports above all: exciting.

links to Mario WEBSITE | FACEBOOK | STORE

It’s up to the viewer himself what he would like to see these images: the archaic pride in the eyes of those nations that god-like harmony in the sweeping valleys of sand dunes or the bitter exist on the edge of the world.

Himself as restless nomads of modernity, armed with laptop, driven by deadlines and dates? Or is it the view through the clear pupil of those people where you lose yourself and can experience the unbridled vitality of an entire continent.

Mario Gerth podróżuje jako „Radnomade”, dziennikarz i fotograf. Był już w ponad 77 krajach, na 5 kontynentach.

Był świadkiem wojen domowych, ubóstwa, dyktatury i przemocy. Ale znacznie częściej gościł w świecie, który charakteryzuje duże piękno. Znacznie bardziej woli odwiedzać ludzi, których kulturowa wielkość i hart ducha zyskały wyjątkowe cechy. Fotografie Gertha były pokazywane na międzynarodowych wystawach i publikowane w wielu magazynach. Dziś pracuje na pół etatu jako bankier w Niemczech i jako fotograf / dziennikarz w Afryce. Magazyn „Time” mówi o nim, jako o osobie należącej do grona ludzi zmieniających świat.

ViEWORLD.pl

161

162

ViEWORLD.pl

Obecnie jego praca skupia się wokół kontynentu. Podróże trwające miesiące w najdalsze zakątki Afryki przeniosły go do innego świata - pięknego, w którym natura na twarzach ludzi wymalowała godność i dostojność.

Aby podkreślić naturalność koczowników i ich życie, „obieżyświat” przez lata podróżował po Afryce. Ostatnie 2 lata spędził na poróżowaniu rowerem z Kapsztadu do Kairu. Setki mil pieszo, łódką albo jeepem, we wszystkie cztery strony świata, sam lub z Johnem, przyjacielem i partnerem, w pogoni za Afryką ze swojej wyobraźni pięknie dzikiej.

Gerth odnalazł w Afryce swój dom. Jego podróże zrodziły kolekcję intymnych portretów i żywych zdjęć wspaniałego kontynentu. Niezliczone pokolenia i tutejszy duch natury mogą w sposób zróżnicowany i zarazem naturalny zrodzić niespotykane piękno, którego brakuje naszemu ujednoliconemu społeczeństwu. Jego fotografie stanowią hołd dla Afryki i jej mieszkańców.

Zdjęcia te dokumentują, informują i krytykują.

Tylko od osoby patrzącej na zdjęcia zależy to, w jaki sposób chce je odebrać. Archaiczna duma, którą można dostrzec w oczach tych nacji i swoista harmonia w dolinach omiatanych burzami piaskowymi, egzystują na krańcu świata. Dla kontrastu Gerth zwraca uwagę na Europejczyków, którzy jako „koczownicy nowożytności” nie mogą zaznać spokoju. Są uzbrojeni w laptopy i żyją jedynie deadline’ami i datami. Czy przez spojrzenie w oczy ludziom zamieszkującym Afrykę można się zatracić i doświadczyć nieokiełznanej witalności tego kontynentu?

A BIBLICAL JOURNEY - 600 KM BY FOOT THROUGH ETHIOPIA /BIBLIJNA PODRÓŻ - 600 KM PIESZO PRZEZ ETIOPIĘ A journey through the mountain desert of Ethiopia is a journey through the old books of the bible. In one of the most isolated areas of Africa you discover a life which has not changed for thousands of years. Mountains are called Golgotha and Sina, the river Jordanus peace-

fully gargles along. People have names like Jerusalem or Nazareth. Mario Gerth and his partner bought two donkeys in Lalibela (Zentral Ethiopia), hired an attendant and a donkey guide, packed food for one month and then left northwest. They travelled on the same old trade roads like the people did 3000 years before. “We experience old rituals like foot wash from hikers, sleep on animal furs, drink water from the river, collect lemon thyme for tea and trade copper arm rings for eggs and cereals.” After 26 days and 600 km further northwest they finished their journey in the Simien Mountains, which have an altitude difference of 4.450 meters. The photos of Mario Gerth are published at international exhibitions and in magazines. Nowadays he is working as a banker in Germany and as photographer and journalist in Africa. The German newspaper “Die Zeit” calls him a “Worldhopper”.

Podróż przez pustynne góry Etiopii to jak podróż przez stare księgi Biblii. W jednym z najbardziej wyizolowanych od świata rejonów Afryki odkrywasz życie, które nie zmieniło się od tysięcy lat. Jest góra Golgota i rzeka Jordan. Są ludzie, którzy noszą imiona takie jak Jeruzalem czy Nazaret. Mario Gerth i jego partner kupili dwa osły w Lalibeli, wynajęli pomocnika oraz przewodnika. Spakowali zapas jedzenia na miesiąc i potem wyruszyli na północny-zachód. Podróżowali dokładnie tymi samymi, starymi szlakami handlowymi, co ludzie 3000 lat temu. „Doświadczamy dawnych rytuałów jak np. mycie stóp przez wędrowców, śpimy na futrach zwierząt, pijemy wodę z rzeki, zbieramy tymianek cytrynowy do herbaty i wymieniamy miedziane opaski na rękę na jajka i płatki zbożowe”. Po 26 dniach i przebyciu 600 kilometrów dalej na północny-zachód zakończyli swoją podróż w górach Semien o wysokości 4450 metrów. Zdjęcia Mario Gertha są pokazywane na międzynarodowych wystawach i publikowane w magazynach. Dziś pracuje na pół etatu jako bankier w Niemczech i jako fotograf / dziennikarz w Afryce. Niemiecka gazeta „Die Zeit” pisze o nim jako o osobie, która wręcz „skacze” po świecie.

ViEWORLD.pl

163

164

ViEWORLD.pl

ViEWORLD.pl

165

INTERVIEW/WYWIAD

When was born in you a passion for photography?

Samburu people. They are nomads and very well adopted to this dry area. The place is very hot and colourless.

But the man and woman of the Samburu’s are decorated with pearls, feathers, jewellery and put colour at their body. This was a very welcome contrast to the emptiness of the area and started to take some photos. It was the contrast of death and life, of grey landscape and the colour of the people which hit my eyes.

Kiedy zrodziła się w tobie pasja do fotografii?

W 2008 roku przy okazji odwiedziłem jałową, północną część Kenii. Część ta jest domem dla ludzi Samburu. Są koczownikami i są bardzo dobrze przystosowani do życia w tej suchej okolicy. To miejsce jest bardzo gorące i pozbawione koloru, ale mężczyźni i kobiety Samburu noszą perły, pióra, biżuterię i malują swoje ciała. To był bardzo mile widziany kontrast w stosunku do pustki tej okolicy i dlatego też wziąłem się za robienie zdjęć. Rzucił mi się w oczy kontrast pomiędzy życiem a śmiercią, pomiędzy szarym krajobrazem i kolorem, który mieli na sobie ci ludzie.

You saw nearly 80 countries, but Africa has become your second home. Why Africa?

Africa is our origin. It’s where we are from. We are all Africans somehow. So if we travel through this huge continent we face a world which is so much close to our nature. Either we talk about how people respect food and natural resources or how they stick to tradition and culture. If you look to Africa you can see your own history and learn again what we did forget. This makes me feel home.

Zobaczyłeś prawie 80 krajów, ale to Afryka stała się twoim drugim domem. Dlaczego Afryka?

Afryka to nasza kolebka. To miejsce, z którego się wywodzimy. Na swój sposób, wszyscy jesteśmy Afrykańczykami. Kiedy podróżujemy przez ten gigantyczny kontynent, spotykamy się ze światem, który jest tak bliski naszej naturze. Mówimy albo o tym, jak bardzo ludzie szanują tu jedzenie i zasoby naturalne albo w jaki sposób trzymają się tradycji i kultury. Kiedy przyjrzysz się Afryce, możesz dostrzec swoją własną historię i

166

nauczyć się na nowo tego, co zapomniałeś. To sprawia, że czuję się tu jak w domu.

Do you sometimes feel like you have to quit your job, deadlines, responsibilities, internet and move permanently to Africa?

My home… it´s me. I feel at home and grounded in my body. This gives me the opportunity to travel to any place in the world and feel at home immediately. Yes, I have seen 77 countries in this world and never felt strange.

Feeling at peace in myself is my secret to feeling home in any place.

Czy masz czasem ochotę rzucić pracę, terminy, obowiązki, Internet i przeprowadzić się na stałe do Afryki?

Mój dom... To ja. Czuję się dobrze ze sobą, w swoim ciele.

To daje mi okazję do tego, aby pojechać do jakiegokolwiek miejsca na świecie i natychmiast poczuć się jak w domu. Tak, zobaczyłem 77 krajów tego świata i nigdy nie czułem się dziwnie. Życie w zgodzie z samym sobą to mój sekret na to, by czuć się jak w domu w każdym miejscu.

What or which situation had the greatest impact on your person during this project?

I don’t remember the biggest impact. What more important is to me are a small story’s at the road site, a tea with a village elder in a smoked hut, a football game with the boys on the beach, a ritual ceremony in the bush or just a walk alone at a path with no name. I appreciate the small unknown thinks much more than the huge events. Because seeing beauty in everyday happenings gives you joy day in and out.

Co lub jaka sytuacja wywarły największy wpływ na twoją osobę podczas realizacji tego projektu?

Nie pamiętam co miało największy wpływ. Ważniejsze są dla mnie mniejsze wydarzenia, które miały miejsce na mojej drodze, herbata ze starszymi ludźmi w wiosce w zadymionej chacie, gra w piłkę nożną z chłopcami na plaży, rytualna ceremonia w krzakach albo po prostu spacer po ścieżce, która nawet nie została nazwana. Bardziej niż wielkie wydarzenia doceniam małe, nieznane rzeczy.

Dostrzeganie piękna w codziennych wydarzeniach daje szczęście

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

167

182

ViEWORLD.pl

DOCUMENTARY SERiES INTERViEW

ViEWORLD.pl

183

Nadia HEDEN |

184

ViEWORLD.pl

a Issa POLAND

ViEWORLD.pl

185

186

ViEWORLD.pl

BIOGRAPHY/BIOGRAFIA Born in Warsaw in 1991. Photographer and visual artist, she has completed a BFA with honours at the Academy of Fine Arts in Warsaw (Faculty of Media Art). The winner of the scholarship Fund for Promotion of Creativity of the Association of Authors ZAIKS. Since 2014. Co-founder and President of the Academic Circle of Alternative Techniques of Photography at the Department of Media Arts in Academy of Fine Arts in Warsaw. In 2014 she was awarded a Honorable Mention in International Photography Awards Contest for photo essay “Heden”. Most of her photographs are done using analogue cameras, presented on fiber silver gelatin prints. She often explores themes of identity both cultural and individual.

Her work has been included in group exhibitions (among : Art-Eco in 2012, an exhibition of students at the Academy of Fine Arts during Łódz Photo Festival in 2012, Traditional Photography Exhibition at the Museum of Sandomierz, “INDYGO”- a music concert inspired by cyanotypes in the Spokojna Gallery), And post-competition exhibitions ( among: Salon of Art Photography Zary, Auschwitz Bienalle “Love Man”). Her work was published by Political Critique. In 2015 solo exhibition in OBOK ZPAF Gallery ( The Association of Polish Art Photographers).

Nadia Issa - urodzona w Warszawie w 1991r. Fotograf i artysta wizualny. Ukończyła z wyróżnieniem studia I stopnia na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uczyła się w Warszawskiej Szkole Fotografii. Laureatka stypendium Funduszu Popierania Twórczości przy Stowarzyszeniu Autorów ZAIKS. Od 2014 współzałożycielka i przewodnicząca Koła Naukowego Technik Alternatywnych Fotografii na Wydziale Sztuki Mediów ASP. W 2014 r. otrzymała wyróżnienie w konkursie International Photography Awards za fotoesej pt. Heden. Większość prac realizuje na tradycyjnych materiałach analogowych, srebrowych, na podłożu barytowym. Często porusza tematy tożsamości, zarówno kulturowej jak i jednostkowej.

links to Nadia WEBSITE | FACEBOOK

Jej prace znalazły się na wystawach zbiorowych (m.in: Art-Eco w galerii Arslibris, wystawa fotografii tradycyjnej w Muzeum Okręgowym w Sandomierzu, Indygo - koncert z cyklu partytury fotograficzne w galerii Spokojna), oraz na wystawach pokonkursowych ( m.in Salon Fotografii Artystycznej Żary, Oświęcimskie Biennale „Kochać człowieka”). W 2015 indywidualna wystawa w Galerii Obok Zpaf ( Związek Polskich Artystów Fotografików).

ViEWORLD.pl

187

188

ViEWORLD.pl

HEDEN/HEDEN “We just dance, have fun, and constantly laugh, because otherwise we would have been distraught with grief” – words spoken by a Syrian refugee during Afro-Arabic party in a refugee camp in Helmstad (southern part of Sweden).

In Sweden there are now approximately 41.748 syrian refugees and it is the highest figure in Europe. Sweden appears in the consciousness of many Syrians as the embodiment of the dreams of the Promised Land. The high level of humanitarian aid in this country means that the status of a refugee life is very good.

The majority of Syrian refugees in Sweden are Palestinian nationality. Their previous generation was forced to flee from Palestine to Syria during the outbreak of Israeli- Palestinian War, and now due to the civil war from Syria to Sweden. It is therefore a multigenerational exile, which causes a loss of cultural identity. Of course we shall not ignore the fact that as the syrian-palestinians ancestors left all their life possessions in Palestine, even so have these also came to Sweden only with one luggage. They started their swedish life from scratch as their ancestors did in Syria sixty years ago. As refugees they are lifetime banned from returning to Palestine or Syria.

This photo essay is bringing up the issue of the psychological aspect of being a refugee, a live in isolation from your own culture and tradition. My observation shows that the daily life of refugees focuses on anticipation.

They are waiting for the sun, for the letter with information about granting permanent residence card, for information from the families left behind. It is a state of permanent suspension and living in constant tension. This state of anticipation interfusing every aspect of daily life, I tried to capture in these photographs. Nevertheless in the entire serie I was searching for sign of normality, not trauma, althought it is undeniably present.

“I got the citizenship, I am a citizen of a state, how I feel right now, can be understood only by a Palestinian”. These are the words of Palestinian refugee while obtaining a swedish citizenship. As Polish citizens we will probably never understand this feeling. However, the issue of Syrian refugees due to its scale (the number of Syrian refugees reached a staggering number of 2 839 134 people and it is still growing), will remain for many years a current and a global theme. *Heden in Swedish and Danish means “now”. I see an analoghy between this word and the word Eden, therefore Sweden which appears as a Promised Land for the refugees.

„My tak tańczymy, bawimy się i ciągle śmiejemy, bo inaczej byśmy zwariowali z rozpaczy” – to słowa syryjskiego uchodźcy wypowiedziane podczas afrykańsko-arabskiej potańcówki w obozie dla uchodźców w Halmstadzie (południowa część Szwecji).

W Szwecji znajduje się obecnie około 41 748 uchodźców syryjskich; jest to najwyższa liczba w Europie. Szwecja funkcjonuje w świadomości Syryjczyków jako ucieleśnienie marzeń o ziemi obiecanej. Wysoki poziom pomocy humanitarnej w tym kraju powoduje, że status życiowy uchodźców jest bardzo dobry.

Przeważająca część uchodźców syryjskich w Szwecji jest narodowości palestyńskiej. Poprzednie pokolenie musiało uciekać z Palestyny do Syrii w czasie wojny izraelsko-palestyńskiej, a obecne, ze względu na wojnę domową – z Syrii do Szwecji. Jest to więc wielopokoleniowa tułaczka, która powoduje utratę tożsamości kulturowej. Tak jak dziadkowie dzisiejszych Palestyńczyków cały dorobek życiowy zostawili w Palestynie, tak i kolejne pokolenie przyjechało do Szwecji jedynie z niezbędnym bagażem. Rozpoczęło w Szwecji życie od zera. Jako uchodźcy mają dożywotni zakaz powrotu zarówno do Palestyny, jak i do Syrii.

Fotoreportaż w znacznej mierze podejmuje zagadnienie psychologicznego aspektu bycia uchodźcą, życia w oderwaniu od własnej kultury i tradycji. Z moich obserwacji wynika, że życie uchodźców skupia się na oczekiwaniu.

Czekają na słońce, na pocztę z informacją o przyznaniu karty stałego pobytu, na wieści od pozostawionych rodzin. Jest to stan permanentnego zawieszenia, życie w ciągłym napięciu. To właśnie starałam się uchwycić na fotografiach. Szukałam jednak przejawów normalności, a nie traumy, mimo że ta jest obecna. „Dostałem obywatelstwo, jestem obywatelem jakiegoś państwa, to, jak się teraz czuję, może zrozumieć tylko Palestyńczyk”. Te słowa palestyńskiego uchodźcy tuż po otrzymaniu obywatelstwa bardzo zapadły mi w pamięć.

Jako obywatele Polski pewnie nigdy nie zrozumiemy tego uczucia. Ze względu na swoją skalę problem uchodźstwa (liczba syryjskich uchodźców sięga 2 839 134 osób i ciągle rośnie) jeszcze przez wiele lat pozostanie aktualny. *Heden po szwedzku i duńsku oznacza „teraz”. Dostrzegam pewną analogię między tym słowem a słowem Eden, a więc Szwecją, która jawi się uchodźcom jako ziemia obiecana.

INTERVIEW/WYWIAD

ViEWORLD.pl

189

190

ViEWORLD.pl

ViEWORLD.pl

191

How was born in you a passion for photography?

Everyone has photographic authorities. Who are they in your case, and why?

Petersen, Anders, due to the uniqueness of his perception. I really like to observe people and their behavior.

At first I wanted to focus on working in movie industry. During my high school as a form of preparation for the examinations of movie directing I enrolled myself in Warsaw School of Photography. I noticed there, that the photographic medium allows me to tell stories in less literal and more metaphorical way than I wanted to capture in movies. Single image or frame fascinates me more than the entire sequence.

Jak zrodziła się w tobie pasja do fotografii? Każdy w fotografii ma swoje autorytety. Kim oni są w twoim przypadku i dlaczego oni?

Anders Petersen, ze względu na unikatowość jego patrzenia. Bardzo lubię obserwować ludzi i ich zachowania. Na początku myślałam, że zajmę się filmem i na tym się skupiałam. Jako formę przygotowania do egzaminów na reżyserię zapisałam się w trakcie liceum do Warszawskiej Szkoły Fotografii. Zglębiając wiedzę o fotografii zorientowałam się, że medium fotografii pozwala mi przekazać w sposób mniej dosłowny i bardziej metaforyczny to co chciałam uchwycić w filmie. Bardziej fascynują mnie pojedyncze obrazy, niż całe sekwencje.

Are you currently feel that the completion of the Academy of Fine Arts have an effect on who you are now?

I finished my first degree ( B.A.), and now I’m on master studies. The Academy is my second home. I love being there. Contact with fantastic lecturers gives me the opportunity of continous personal growth, discussions, confrontations. Thereby I do not feel so lonely. It’s a pleasant beginning before entering the artistic path, before getting thrown into deep water. It is also a very important school of life.

Czy obecnie czujesz, że ukończenie Akademii Sztuk Pięknych miało wpływ na to kim teraz jesteś?

Skończyłam studia pierwszego stopnia i teraz jestem na studiach magisterskich. Akademia to mój drugi dom.

Uwielbiam tam przebywać. Kontakt z fantastycznymi wykładowcami daje mi ciągłą możliwość rozwoju, dyskus-

192

ji, konfrontacji. Dzięki temu nie czuję się w tym wszystkim taka samotna. To taki miły początek wchodzenia na drogę artystyczną, zanim zostanę rzucona na głębokie wody. To też bardzo ważna szkoła życia.

What led you to the project ‘Heden’?

Almost the entire childhood I lived with my parents in the United Arab Emirates. Arab culture that surrounded me as a child is an important part of my identity. Perhaps after a long stay in Poland longing for a substitute of that culture led me to travel. However, after talking with my friends- Syrian refugees, I came into the conclusion that the problem of refugees is mainly a psychological issue, this sense of alienation, a life apart from your own culture and tradition. It was an impulse to start photographing. That is why I choose Sweden, where the status of refugee life is very high, the problem of poverty does not exist, which allowed me to explore realm of the psyche, emotions and gestures.

Co skłoniło cię do realizacji projektu “Heden”?

Prawie całe dzieciństwo mieszkałam z rodzicami w Emiratach Arabskich. Kultura arabska, którą otaczała mnie od dziecka to ważny element tożsamości. Być może po długim pobycie w Polsce tęsknota za namiastką tej kultury skłoniła mnie do podróży. Niewątpliwie jednak , po tym jak realizując temat pracy dyplomowej rozmawiałam z syryjskimi uchodźcami, doszłam do wniosku, że uchodźctwo to głównie problem psychologiczny, to poczucie obcości, to życie w oderwaniu od własnej kultury i tradycji. To było impulsem, by zacząć fotografować.

Dlatego też wybrałam Szwecję, gdzie status życiowy uchodźcy jest bardzo wysoki, problem biedy nie istnieje, co umożliwiło mi badanie sfery psychiki, emocji, gestów.

It was hard to learn how to shoot in such a way as to be unseen in the photos?

It cannot be taught. Being around people and observing them, the decision when to raise the camera to your eye, so as not to disturb the natural situation is crucial. It’s an effect of concentration and the number of hours devoted to them. Simultaneously carrying on a conversation and watching what is happening in the frame. Photographer or photography in such situations are not the most important. Focusing only on taking pictures leads to losing contact with the heroes and the surroundings.

Pressing the shutter button is unconditioned reflex.

ViEWORLD.pl

ViEWORLD.pl

193

194

ViEWORLD.pl

READ MORE WWW.VIEWORLD.PL/ARCHIVE

ViEWORLD.pl

195

Submit photos!

If you would like to show photos in Vieworld magazine please read rules.

Every of the photographers will be presented on the website and our fanpage. Vieworld is focused mainly on street photography, documentary and photo stories presentedin black and white.

Please prepare 10-20 photos in .jpg format and resolution 1000px in long edge with description of the material and send to us by following link:

www.vieworld.pl/join

Let each photographer while application will pause beside their photos.

204

ViEWORLD.pl

Zgłoś zdjęcia!

Jeśli chciałbyś pokazać zdjęcia w magazynie Vieworld proszę przeczytaj zasady. Każdy fotograf będzie zaprezentowany na stronie internetowej i na naszym fanpejdżu. Vieworld skupia się głównie na fotografii ulicznej, dokumentalnej i reportażowej prezentowanej w czerni i bieli.

Prosimy o przygotowanie 10-20 zdjęć w formacie .jpg i rozdzielczości 1000px po dłuższym boku wraz z opisem materiału, a następnie wyślij do nas przez:

www.vieworld.pl/join

Niech każdy fotograf podczas zgłoszenia zatrzyma się przy swoich zdjęć.

ViEWORLD.pl

205

V i E W O R L D PA R T N E R

WWW.URBAN.DOTART.IT

URBAN looks for talent and quality both among professional and amateur photographers, offering them

an international stage from which to get noticed. The highest placing photos in the competition will take

part in series of “travelling” photography exhibits. Since 2011, URBAN exhibits were held in Italy, Poland, Hungary, Latvia, Cyprus, Ukraine and Colombia. Contest is open from the 1st of April to the 31st

of May 2015 After the closure of the competition, works selected by the jury will receive awards and will appear in a collective exhibit during Trieste Photo Days 2015 festival.

Two sections Themed Photos with categories: “Street Photography”, “Architecture” and “Urban Animals” Stories & Portfolios in which you can propose a sequence of images that tell a story

Prize money Total prize money is more than € 3,000, including € 1,000 reserved for the winner .

There will also be prizes provided by the partners of the contest. The best photos will be published in the URBAN catalogue.

Vieworld Photo Magazine Vieworld as a partnership will present black and white winning photos from all categories and will choose 5 Honorable Mentions from Stories category and will publish them into magazine.

First confirmed jurors Nicholas Goodden - award winning urban photographer with a focus on London Adrian Mirgos - founder of the Vieworld Magazine and award winning polish photographer Felipe Abreu - photographer, videomaker and editor of Revista OLD

206

ViEWORLD.pl

V i E W O R L D PA R T N E R

Pierre Truong

m

e

,

Giancarlo Rupolo

ViEWORLD.pl

207

MARCH/APRIL

In this section you will find photos which, in our opinion, are the best and have been chosen from national SVP fan pages. We have picked the photos from the last two months.

- YOU upload photos to a national SVP fan page - WE choose max 3 B&W photos from each fan page CLICK HERE to guide “How to submit your photographs?”

Street View Photography is a rapidly growing platform for street photographers, which enables talented photographers as well as newcomers to promote their work. Moreover, it offers a virtual storage space to the community and holds a continuously growing data library to inspire and introduce this art form to the public.

W tym dziale znajdziecie zdjęcia, które naszym zdaniem są najlepsze i zostały wybrane z narodowych fanpejdży SVP. Zdjęcia te pochodzą z ostatnich dwóch miesięcy.

- TY przesyłasz zdjęcia na krajowe fanpejdże SVP - MY wybieramy maksymalnie 3 zdjęcia B&W z każdego fanpejdża KLIKNIJ TUTAJ aby przejść do przewodnika “Jak przesłać zdjęcia?”

Street View Photography to szybko rozwijającą się platformą dla fotografii ulicznej, która umożliwa talentom, jak również początkującym na promocję ich pracy, oferując wirtualną przestrzeń dla społeczności.

Posiada stale rosnącą bibliotekę danych aby inspirować i wprowadzić tę formę sztuki do publicznej wiadomości.

208

ViEWORLD.pl

DEUTSCH FRANCE GREECE HONG KONG I TA LY MEXICO ROMANIA SPAIN TA I WA N UK USA

ViEWORLD.pl

209

Rainer Nowotny

DEUTSCH

210

ViEWORLD.pl

Dirk Vogel

ViEWORLD.pl

211

Jann Holzapfel 212

ViEWORLD.pl

FRANCE

Elizabeth Char

ViEWORLD.pl

213

Rudy Boyer 214

ViEWORLD.pl

Marie-Pierre Lambelin

215

ViEWORLD.pl

Petros Kotzabasis

GREECE

216

ViEWORLD.pl

Giorgos Kasapidis

217

ViEWORLD.pl

218

ViEWORLD.pl

Maria Victoria Douka

HONG KONG

Boy Jeconiah

ViEWORLD.pl

219

Chantal Llenas

I TA LY

220

ViEWORLD.pl

MEXICO

Luis Alberto

ViEWORLD.pl

221

Mirela Momanu

ROMANIA

222

ViEWORLD.pl

SPAIN

Kapapuka Ibai

ViEWORLD.pl

223

224

ViEWORLD.pl

Antonio E. Ojeda

TA I WA N

Tadashi Onishi

ViEWORLD.pl

225

Boy Jeconiah 226

ViEWORLD.pl

UK

Sylvain Deshaies

ViEWORLD.pl

227

Rui Lopes

USA

228

ViEWORLD.pl

Rui Lopes

ViEWORLD.pl

229

B&W PHOTOGR APHY ARCHIVE W W W .V I E W O R L D . P L /A R C H I V E

230

ViEWORLD.pl