BOOTSY’S BABBELS

Een Eigenzinnige Kijk Op Onderwaterfotografie

gewoonweg geen foto. Juist dat contrast tussen donkere en lichte delen brengt een foto tot leven. Een stapje verder is om juist datgene in je foto wat meer te belichten waar je de nadruk op wilt leggen. Minder interessante componenten in je foto laat je wat donkerder, soms zelfs tot aan het zwart toe. Hiermee ‘licht’ je letterlijk het voornaamste in je foto uit en wordt jouw aandacht nog meer getrokken tot datgene je met de foto wil vertellen.

De Nachtwacht

Onze vaderlandse schilder Rembrandt van Rijn had dit trucje al door toen hij bijvoorbeeld De Nachtwacht schilderde. Hij maakte de belangrijkste personen fors lichter in zijn schilderijen. Subtiel belichte foto’s geven vaak wat extra spanning. Vergelijk het met het maken van een portretfoto, waarbij het (aan)gezicht van je model alleen maar verlicht zou zijn d.m.v kaarslicht. Je wordt niet afgeleid door de onbelichte donkere delen, maar tegelijkertijd vraagt jouw ontembare nieuwsgierigheid zich af wat er zich zou bevinden in juist die duistere delen! Zo’n soort foto stimuleert je fantasie en richt de aandacht op de lichte delen in de foto waar jij die aandacht op wilt vestigen. Als gezonde jongeman trek ik razendsnel een vergelijking met lingerie. Dat prikkelt ook.

Juist datgene wat je net niet kunt zien, zal je fantasie in je geprogrammeerde hersenpan rap zelf invullen. Oeps, dit was de éérste metaforische gedachte die in mij opkwam! We dwalen behoorlijk af. Wat heeft dit te maken met een zeer serieus onderwerp als onderwaterfotografie?! Sorry.

Omgekeerde Toeter

Dit trucje dat Rembrandt ooit heeft gebruikt wordt al jaren toegepast in de hedendaagse (vak)fotografie. En kunnen wij onder water ook benutten in onze foto’s. Om dit voor elkaar te krijgen moeten we het flitslicht gaan bundelen om het licht alleen daar te plaatsen waar we het willen hebben. Dit kun je bereiken door op je flitser een zgn. ‘snoot’ (spreek uit: ‘snoet’) te plaatsen. Een soort omgekeerde ronde toeter, die qua vorm, taps afloopt, een ‘snoeter’ dus! De uiteindelijke diameter van de opening bepaalt de mate van je spotbelichting. Je

ROBOCOP raadt het vast al? Des te kleiner de opening, des te kleiner uiteindelijk je spot op het onderwerp. Allemaal leuk en aardig, maar is deze manier van belichting wel fraai om te zien? Vooral als het heden te pas (en soms te onpas) wordt gebruikt. Iets wat ik mezelf vaak afvraag: vind ik deze vorm van snoot-fotografie wel ‘snoetig’ genoeg? In mijn OW-fotografiekunsten ben ik niet zo artistiek. Natuurlijke belichting vind ik meestal wel fraai genoeg. Echter… in sommige natuurlijk belichte foto’s leidt de achtergrond af van het hoofdonderwerp op de voorgrond.

Als je heden ten dage niet snoot, besta je gewoonweg niet!

Een paar jaar geleden wilde ik mijn portfolio wat opleuken en begon schoorvoetend te experimenteren met snoeters op mijn flitser(s). Destijds had ik zelf twee ‘snoots’ gemaakt van donkere plastic drinkbekers en twee oude 35mm fotorol canisters als tuitje. Deze voldeden best prima, maar tegenwoordig zijn er veel handigere varianten te koop In de praktijk valt het onder water allemaal niet mee om je snoet(jes) goed op je onderwerp te kunnen richten. Zelf maak ik mijn flitserarm wat losser en houd ik de achterkant van de flitsers vast met één hand. Zodoende kan ik de flitser vrij bewegen en makkelijker richten. Het krijgt nu wat weg van een ‘Robocop-arm-construxie’. Eerst zet ik mijn flitser op volle flitskracht en kijk daar waar mijn flits valt op het onderwerp. Nu is het zaak minutieus te gaan richten. Ondertussen controleer ik het resultaat op mijn viewfinder. Dit vergt heel veel geduld en frustraties. Geduld is een eigenschap die ik van nature niet bepaald in pacht heb. Mijn gevloek was dan ook regelmatig te horen onder water….grrrrr. Wat heb ik mezelf nu weer opgelegd.

Getruttemelul

Mijn ervaringen met snoots waren nog niet zo talloos. De snoeters liet ik steeds vaker thuis op de plank liggen. De kans dat ik gefrustreerd thuiskwam, door dat getruttemelul met het juist richten van die dingen, was mij te groot. Totdat… ik tijdens mijn onvergetelijke duikreis in Raja Ampat een beginnende ‘fotograferende duiker’ tegenkwam, die fotografeerde met een compactcamera met daarop een snootflitser van het merk ‘Backscatter’. Trots liet hij mij zijn gemaakte foto’s zien. Wow, die zien er erg goed uit! Als hij dat kunstje kan flikken met deze ‘magic snoot’, dan kan ik dat zeker ook! Na thuiskomst maar gelijk zo’n ‘Backscatter’ flitser/snoot aangeschaft bij mijn lokale onderwaterfotografie leverancier. Onlangs tijdens mijn duikreis in Sulawesi ging het snoeteren met behulp van deze flitser/snoot mij een stuk beter af! Dit komt mede door het sterke richtlampje dat precies zijn licht laat schijnen waar de flits uiteindelijk terechtkomt. Ik krijg een hele grote blijde glimlach als ik de resultaten zie. Ik besta weer! Een echte Rembrandt zal ik nooit worden, maar deze foto’s zijn best ‘snoetig’!

Op dit moment is de overtuiging in Zuid-Amerika dat de roze rivierdolfijn uit drie soorten bestaat.