Droom en Drive

Patterns Thailand

Patterns Thailand ceremonie wat schuchter en op afstand, maar al snel werd ik als fotograaf uitgenodigd om er echt dichtbij te zijn, zowel letterlijk als figuurlijk. Uiteindelijk heb ik een serie samengesteld waarin naast het feitelijke juist de voelbare emotie van de gebeurtenis voor mij het allerbelangrijkste is.”

In de geaccepteerde serie van 2021 zijn abstracte zandpatronen te zien, die welhaast een contradictie vormen met het idee van ‘de mens centraal’ in Nathalies fotografie. “Toch heeft het meer met menszijn te maken dan je wellicht op het eerste gezicht denkt. We leven in een wereld vol hectiek en vluchtigheid. We lijken steeds meer geïnteresseerd in materiële zaken, zoals het grote huis met kookeiland, of de nog luxere auto en ik vraag me weleens af of we ‘als mens’ de kleine dingen nog wel zien. Met deze serie wil ik juist de aandacht vestigen op wat misschien onbeduidend lijkt, maar juist waardevol kan zijn in de beleving en in het leven van alledag. Zoals in deze paar vierkante centimeters zand op het strand, waarin zoveel moois en schoonheid zit waarvan mensen kunnen genieten. Uit beide series spreekt ‘mijn eigen ik’, wat valt me op, waar ben ik nieuwsgierig naar, of waardoor raak ik verwonderd. De ‘fotografie van nu’ komt steeds dichter bij mijzelf en mijn fascinatie voor de mens en de omgeving.”

Patterns Thailand

Sateeters Myanmar

“Het heeft meer met menszijn te maken dan je op het eerste gezicht ziet”

Games

De verwondering van het bijzondere in het alledaagse zie je niet alleen terug in deze twee series, maar in Nathalies hele portfolio. Het licht speelt een essentiële rol in nagenoeg alle foto’s. Soms zijn het de kleuren die tot een bijzondere kijkervaring leiden en weer een andere keer is het de harmonieuze compositie die zorgt dat je door de foto blijft dwalen. Naast het esthetische aspect is de compositie steeds zodanig gekozen, dat de inhoud versterkt wordt. Bijvoorbeeld door de contouren in het silhouetportret of het toegepaste vogelperspectief bij de twee foto’s waarin het groepsgevoel bij de maaltijd of het spel belangrijk is.

Ik vind het een belangrijke waarde dat de foto’s ruimte laten voor een beschouwende en eigen interpretatie. In haar foto’s is meer te ervaren dan hetgeen je feitelijk ziet. Er is een laag die verder gaat dan wat er is afgebeeld. Daarmee treed je in de wereld van de persoonlijke verbeelding. Een fictieve wereld, waarin beschouwer en fotograaf elkaar ontmoeten. Je kunt dat de kunst van het zien en beschouwen noemen. De kunst van de fotografie en wat mij betreft hebben de foto’s van Nathalie dat zeker in zich!

Finished Fishing Wet Boy Tanzania Zanzibar

“Wat valt me op, waar ben ik nieuwsgierig naar, waardoor raak ik verwonderd?”

Kijk op https://www.fotoscholing.nl/ voor meer informatie over Nathalie Kremers.

Column

Willem weet van wanten

Veilig schild

tekst en foto Willem Melching

We moeten het eens over voyeurisme hebben. Is fotografie een kunst, of meer een alibi voor voyeurisme? Een excuus om de wereld en vooral de mensen in die wereld te observeren? De bioscoopbezoeker kan zijn voyeurisme uitleven in de veilige duisternis van de bioscoopzaal. Dat kan een fotograaf per definitie niet. Voor fotografie moet er toch tenminste een sprankje licht zijn. Maar wij fotografen zoeken de veiligheid achter de camera. Het fototoestel of de smartphone als veilig schild bij het zonder gêne gadeslaan en vastleggen van de wereld om ons heen.

Maar is dat voyeurisme erg? Ik denk eigenlijk van niet. Van oudsher is de mens op zijn ogen aangewezen. We ruiken nu eenmaal niet zo goed als een hond en horen niet zo goed als een kat. Maar we houden wél onze omgeving voortdurend goed in de gaten, we zijn geoefende waarnemers. Susan Sontag was een beroemde Amerikaanse schrijfster die ook veel heeft nadacht over fotografie. Zij omschreef de fotograaf als “de gewapende versie van de flaneur, de voyeuristische wandelaar”.

Wij kijken en denken in vaste patronen, altijd op zoek naar een afwijking in het alledaagse. Klaar om te ‘schieten’ zodra iets opmerkelijks in beeld komt. Dat maakt straatfotografie tot zo’n interessant genre. Meesters in het vak, zoals Garry Winogrand, Tony RayJones en Joel Meyerowitz, trokken als guerrilla’s door de urban jungle, met de camera altijd doorgeladen.

Bij het maken van deze foto aan een Spaanse boulevard werd mijn oog getroffen door de vrouw op het bankje. Ze zat daar fraai, precies gevangen in de diagonale lijnen in het plaveisel van de boulevard. Ze viel me op. Niet alleen omdat ze probeerde er elegant uit te zien, maar ook omdat ze nogal hard praatte. Haar gesprekspartner was een onzichtbare persoon aan de andere kant van het WhatsApp universum. Hun gesprek was een typische moderne bezigheid in een wereld waarin de grenzen tussen privé en openbaarheid steeds meer vervagen.

Maar eerst moest ik nog op zoek naar een beter standpunt. Dichterbij gaan staan is bij vrijwel elke foto een goed idee, en zeker bij straatfotografie. Maar voordat ik zover was, kwam er een man van rechts aanlopen. Hij negeerde mij, want ook hij keek aandachtig naar de vrouw op het bankje. Daarmee was mijn compositie compleet. Het enige wat ik moest doen was wachten tot de man mijn beeld binnenliep. En zo fotografeerde ik een voyeuristisch moment. Of zijn het er eigenlijk twee tegelijkertijd?

“Ze zat daar fraai, precies gevangen in de diagonale lijnen in het plaveisel”