Yoga en Filosofie: Openen en toestaan. De tweede beweging van embodiment

Als het zijn in je lijf mag zijn, ontstaat een vreugdevolle ontspanning. Dat herkent elke yogi, daarvoor ga je de mat op. ‘Embodiment’ noem je die aanwezigheid in je lichaam. Wat laat je lichaam zien in deze embodiment? Dat werk ik uit in deze reeks. De vorige aflevering draaide om de beweging van landen & verstillen, nu dubbelklik ik op de beweging van openen & toestaan. Opnieuw nodig ik je uit om te ontdekken hoe dit in jóuw lijf spreekt.

Tekst en illustraties Noële Ruitenberg | Foto Adobestock

Als je kunt landen & verstillen, reageert je lichaam daarop. Hoe? Er ontstaat een beweging van openen & toestaan. Even een uitstapje naar een heel andere hoek, naar bureau Balthazar Brands - om de samenhang tussen deze twee bewegingen helderder te krijgen. Al een jaar of twintig verdiept Balthazar zich in de blauwdruk van merken. Ze zien drie groepen. Bij de eerste blauwdrukvariant domineert ‘I-know-where-to-go’. Dit zie je bijvoorbeeld bij telecombedrijven: een eenduidige huisstijl en een dichtgemetselde, heldere missie. Soms voel ik me zo’n bedrijf en werk ik gericht, efficiënt en gedreven mijn to-do-lijsten af. Veelal tot ik omval. In de tweede groep domineert ‘go-with-the-flow’. Je ziet het bij start-ups. Is er vraag naar flamingo’s? Dan leveren ze flamingo’s. Vraag naar aardbeien? Dan worden het aardbeien! Ook deze dynamiek ken ik goed. Ik drijf mee op alles wat langskomt. Best lekker voor eventjes, maar uiteindelijk voel ik me verdwaasd met suizende oren, sterretjes voor mijn ogen, restless-legs en druilende darmen die dramatisch smeken om een halt. Bij de derde groep ziet Balthazar een bijzondere blauwdruk: de mensen binnen het bedrijf delen een beeld van wie en wat ze zijn en durven van daaruit te laten ontstaan wat ze zelf nog niet bedacht hadden. Dat bedoel ik. Het is niet simpelweg de regie laten

‘Het lijkt alsof ik kieuwen heb, en er een open verbinding tussen buiten en binnen is..’

vieren en je overgeven. Het is openen en toestaan met wortels in landen & verstillen. Tijd om een laagje dieper te gaan.

Dat laagje dieper Wat is er in het fysieke lichaam te zien, horen en proeven als openen & toestaan ontstaat? Dit is wat ik waarneem bij mezelf: vanuit een vernieuwde grond en stevigheid, neemt mijn grijpen en vasthouden af. Hierdoor verstillen mijn wegzwemspieren, zonder dat ze bevriezen. De gloeiende, levendige stroom in mij dijt juist uit. Verkrampte structuren expanderen, bijvoorbeeld in mijn borstkas. Ik voel dat specifiek tussen mijn ribben. Als het weefsel daar begint toe te staan, verandert de gevoelskant van de ademdynamiek volledig. Het lijkt alsof ik kieuwen heb, en er een open verbinding tussen buiten en binnen is, die zich kenmerkt door een dieper vertrouwen en meer innerlijk rust. Smelt daardoor mijn neiging

De zeven bewegingen van embodiment

1. landen & verstillen 2. openen & toestaan

3. blijven & omwentelen 7. vernieuwen 4. vertikaal uitlijnen

5. navigeren met je hart 6. resoneren & cocreëren

Noé, www.lijfs.nl

tot discipline en fixatie? En ontstaat daardoor de sensatie van ‘alle ruimte’ en ook ‘alle tijd’. Wauw. Tijd is ineens niet meer schaars, rennen hoeft niet meer. Met het openen zie ik ook bereidheid van mijn organisme om geraakt te worden. Ik deins en schrik minder terug voor contact. De omgeving, de ander, de ruimte en de tijd mogen mij raken en mij bewegen.

Toestaan op de yogamat Deze dynamiek openbaart zich helder op de yogamat, bijvoorbeeld in koningshouding cobra. Als ik totaalbewust in cobra ben, dan ben ik uitgenodigd om mijn hartstreek ten volle te laten zijn – in verbinding met mijn hoofd aan de ene kant en mijn bekken-benen-bodem aan de andere kant. Zodra het gevoel van I-know-where-to-go opflikkert, verandert het karakter van de houding, direct. Bij mij betekent dat, dat mijn hoge borst zich sluit, de structuren rond mijn nierbekken en in mijn nek zich overmatig aanspannen en ik mezelf in fragmenten waarneem. Dat niet alleen, ook mijn contact met de omgeving kan in een halve seconde verschuiven. Zojuist nam ik mezelf nog waar als open en één met de groep en het grote geheel. Dat was het letterlijke beeld op mijn netvlies, waarbij ook mijn adem verbonden was met ritme en atmosfeer van de groep. Maar zodra de fixatie oploopt, dan versplintert dat die heelheid. En interessant genoeg dus ook mijn waarnemen. Zo kan ik ook ‘de ander’ als (verstorend) object gaan zien. Een andere houding waarin veel rust is om dit te observeren is paschimottanasana. De zittende vooroverbuiging blinkt uit in het ons verleiden om te gaan werken. De houding geeft druk en rek en maakt dat als ik open en toesta mijn buik en benen verder naar elkaar toe bewegen. Totdat de

2. openen & toestaan

ambitie binnensluipt. Dan verandert het decor direct – en ook mijn innerlijke dialoog. Ik vind dan, dat de houding te lang wordt aangehouden en vind het een vervelende houding. Ondertussen snap ik niet, wat de andere yogi’s eraan vinden. En zei ik al dat de yogazaal te muf, te licht en te lawaaiig is? En wat vervelend: het regent! Dat ook nog.

Openen voor sluiten De fixatie, de regie, het willen vatten, de weerstand – of hoe je het ook wilt labelen – maakt blijkbaar dat onze verbinding met zijn en het grote geheel verandert. Maar hoe zit dat als openen niet lukt, bijvoorbeeld als mijn hart op dit moment niet in staat is om meer te geven of te ontvangen? Het lijkt 4. vertikaal me waardevol om daar dichtbij te blijven. Want openen is ook het openen voor sluiten. Als ik mijn uitlijnen Hierbij de woordwolk bij deze beweging. verkramping herken, kan ik uitreiken naar die Embodiment is materie die niet in woorden te beweging en gaan snuffelen. Hoe is de geur? Muf, vangen is. Die ongrijpbaarheid is inherent aan gedateerd, wezenloos – of schuilt er een fris, embodiment. Zie dit artikel slechts als een ontspannen en vreugdevolle poging. Misschien 7. vernieuwen helder en levendig verlangen onder? Contractie is ook bescherming – nodig voor herstel, regeneratie, ontstaat er te midden van die woordenbrij zo verwerken. Het valt nog niet mee om dit zuiver de nu en dan een caleidoscopische helderheid. ruimte te geven. Zeker niet als mijn behoefte aan de I-know-where-to-go weer opvlamt. En dan? Als ik me open voor dit worstelen en daarin mijn verlangen naar regie en zekerheid herken? Wauw, dan verschuift er direct weer iets VERDIEPING & OEFENINGEN en is er die ‘blij’. Embodiment is geen abc-tje, niet Raak steeds vertrouwder met deze tweede beweging van af te dwingen en boven alles niet te regisseren! Wel embodiment op én naast de mat: te bewonderen én te herkennen én steeds meer te • Boot, plank en sprinkhaan: dit zijn drie houdingen die veel vertrouwen!

5. navigeren met je hart

kracht vragen en daarmee je verleiden om te sluiten. Kun je de houding zo organiseren, dat je maximaal open blijft? Pluis uit welk weefsel geen hogere tonus nodig heeft. Hangmatademhaling: werkt het allerbeste in een hangmat. Heb je die niet, stel je voor dat je landt in een hangmat, bij voorkeur met uitzicht. Zie je het uitdijen van je adem? 6. resoneren Verse hond: ons oerbrein is dol op oud & vertrouwd ... & cocreëren Als je goed ruikt, herken je een ‘oude hond’; de neerwaarts kijkende hond uitgevoerd zoals de vorige keer. Niet open dus. Er hangt zo’n muf en bejaard luchtje aan. Laat gaan en ga een frisse, onbekende hond in. Een uitdijende held: een beetje zoals die verse hond, waarbij je in de houding held-2 (met je armen links en rechts op schouderhoogte) het uitdijen van en naar centrum prachtig kunt gadeslaan.

‘Ons oerbrein is dol op oud & vertrouwd’